Only You EP.23 :: Cry [35%] ผมรู้สึกอึดอัดเพราะโดนอะไรสักอย่างรัดรอบตัวแน่น พอปัดออกก็เหมือนมันจะยิ่งรัดผมแน่นกว่าเดิม ผมส่งเสียงงึมงำรำคาญ แต่ไอ้สิ่งที่รัดตัวผมอยู่ก็ยังคงไม่ยอมปล่อย เดี๋ยวนี้ถ้าฝันว่างูรัดมันชัดเจนเป็นสามมิติขนาดนี้เลยเหรอ อะไรมันจะอยากได้กูเป็นเนื้อคู่ขนาดนั้น คือหายใจไม่ออกเข้าใจมั้ย
“อืม…” ผมเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างง่วงๆ การมองเห็นพร่าเบลอไปชั่วขณะเพราะเพิ่งตื่นนอน กระพริบตาอีกสี่ห้าทีก็เห็นภาพตรงหน้าชัดขึ้น ผมแหงนหน้าขึ้นไปมองใครบางคนที่ก้มมองผมแบบที่ตาแทบไม่กระพริบ ส่วนผมกระพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างงงๆ นิดหน่อย กำลังคิดมึนๆ ว่าเขามาโผล่อยู่ที่นี่ได้ยังไง
“Hi…” เสียงที่เอ่ยขึ้นนั้นแหบแห้ง ดวงตาเขาแดงก่ำ ขอบตาดำคล้ำ ใบหน้าหมองเหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน หนวดเคราขึ้นครึ้มตามปกติ แต่ผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันดูรกรุงรังยุ่งเหยิงพอๆ กับเส้นผมสีดำแห้งกรังของเขา ริมฝีปากสีแดงหม่นก็แตกแห้ง สภาพเขาแย่มาก แย่จนผมใจไม่ดี กลัวว่าเขาจะเจ็บป่วยเป็นอะไรรึเปล่า
“ทำไมคุณเป็นแบบนี้” ผมถามเสียงสั่น ยกมือซ้ายขึ้นไปจับแก้มขวาเขาไว้ ผิวหน้าของเขาแห้งสากจนแทบแยกไม่ออกว่าระหว่างผิวแก้มจริงๆ กับหนวดนั้นอะไรสากกว่ากัน วิคเตอร์ยิ้มอ่อนแรง เขาดูเหมือนคนขาดสารอาหาร ขาดการบำรุงสุขภาพร่างกายและขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ
“เมื่อคืนคุณได้นอนมั้ย” ผมยกมือขึ้นไปแตะหน้าผากเขา ตัวเขาร้อนรุมๆ ท่าทางจะไม่สบายแน่ๆ
“เปล่า”
“แล้วทำไมคุณไม่นอน เพิ่งเดินทางมาถึงทำไมไม่พักผ่อน” แววตาเขาแสดงความหวาดกลัวออกมา ตาสีน้ำผึ้งข้นคู่นั้นไหวระริก
“ฉันกลัวตื่นมาแล้วนายจะหายไป…” ผมรู้สึกตีบตันที่ลำคอ มองใบหน้าหล่อเหลาที่ยามนี้ไร้ชีวิตชีวา เส้นเลือดในดวงตาของเขาแตกระแหงเป็นเส้นฝอยเล็กๆ
“…ไม่ได้นอนอีกคืน ไม่เป็นไรหรอก ฉันโอเค” ผมขมวดคิ้วมุ่น มองใบหน้าทรุดโทรมของเขาชัดๆ อีกครั้ง
“คุณไม่ได้นอนมากี่คืนแล้ว”
“ตั้งแต่คืนนั้น” ลมหายใจผมสะดุดกะทันหัน ถ้านับจากคืนนั้น นี่ก็เท่ากับคืนที่สี่แล้วที่เขาไม่ได้นอน ผมอ้าปากค้างมองดวงตาแห้งผาก ผิวแก้มสีแทนหยาบกร้าน ก้มลงดมตัวเขาก็ได้กลิ่นสาปแปลกๆ ผมดันตัวออกจากอกอีกฝ่าย ไล่สายตาสำรวจร่างกายของเขาในตอนนี้ สภาพวิคเตอร์ย่ำแย่มาก ตาขาวเขาแดงก่ำอย่างคนอดนอน
“คุณไปทำงานรึเปล่า” เขาส่ายหัวอ่อนแรง ดันตัวออกจากหัวเตียง ยื่นแขนมาดึงผมให้ขึ้นไปนั่งบนตัก แววตาเศร้าสร้อยที่มองมานั้นทำเอาผมอยากจะร้องไห้ ยิ่งเห็นสภาพเหนื่อยโทรมขนาดนี้ยิ่งรู้สึกจุกอก จุกยิ่งกว่าตอนเห็นภาพเขากับอันเดรียนาอีก
“แมท ฉันขอโทษ ขอโทษที่ปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำ ฉันไม่ได้มีอะไรกับอันเดรียนา แต่ฉันยอมรับว่าฉันไม่ได้ปฏิเสธจูบของเธอ…” น้ำตาผมร่วงเผาะ หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด แยกไม่ออกแล้วว่าเจ็บปวดที่ได้ยินว่าเขาตอบรับจูบของผู้หญิงคนนั้นหรือเจ็บปวดที่เห็นเขามีท่าทีจะเป็นจะตายแบบนี้
“…ตอนนั้นฉันสงสารเธอ เธอร้องไห้ที่ฉันดึงเธอเข้าไปในช่วงเวลาที่เราสองคนห่างกัน ฉันเกิดเห็นใจเธอขึ้นมา” ผมเบือนหน้าหนีเขา ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเงียบๆ
“ฉันยอมรับว่าวูบหนึ่งฉันคิดถึงช่วงเวลาที่ฉันกับเธออยู่ด้วยกัน” ผมเม้มปาก ใจสั่นไหว รู้สึกใจคอไม่ดี แต่ก็ไม่ได้โวยวายหรือต่อว่าอะไร นั่งนิ่งรอเขาพูดออกมาให้หมด
“คืนนั้นหลังจากขึ้นไปบนห้อง เธออ้วก ฉันเลยช่วยดูแลเธอจนเธออาการดีขึ้น พอตอนเช้าฉันก็รีบออกมา…” ผมยังคงนั่งหันข้างให้เขา น้ำตาก็ยังไหลออกมาเงียบๆ ไม่หยุด
“…แมท ฉันไม่ได้มีอะไรกับเธอนะ”
“ผมไม่รู้หรอกว่าคุณพูดจริงรึเปล่า…” ผมพูดเสียงแหบ วิคเตอร์มองด้วยสายตาอ่อนไหว ใบหน้าอ่อนแรง ผมกระแอมคอหนึ่งครั้งก่อนพูดต่อ
“…แค่คุณจูบเธอมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนพูดว่ารักกันควรทำแล้วรึเปล่า” ผมหลับตาแน่น น้ำตาไหลทะลักออกมา รับรู้ถึงอาการบีบรัดแน่นตรงกล้ามเนื้อหัวใจ
“ฉันรักนาย ฉันรักนายอย่างที่ฉันพูด ฉันรักนายนะแมท” เขาพูดเสียงร้อนลน จับหน้าผมให้หันไปสบแววตาปวดร้าวของเขา
“แต่คุณคงรักผมไม่มากพอ เพราะถ้าคุณรักผมมากพอคุณจะไม่ทำแบบนี้ จะไม่ทำให้ผมเจ็บปวด…ฮึก” ผมไม่สามารถพูดต่อได้เพราะก้อนสะอื้นตีตื้นขึ้นมาจนจุกช่วงคอหอยไปหมด สีหน้าวิคเตอร์เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะปฏิเสธความรู้สึกของเธอ” วิคเตอร์บอกเสียงแหบแห้ง ดวงตาแดงก่ำของเขาสั่นไหว ท่าทีของเขาตอนนี้ดูเปราะบางไม่ต่างจากตัวผมสักเท่าไหร่
“แล้วแบบนี้ผมจะไว้ใจคุณได้ยังไง…” ผมร้องไห้ปากสั่น เสียงสั่น ยิ่งที่หัวใจยิ่งสั่นไหว มันไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปนักหรอกที่ผมจะไม่ระแวงเขาเรื่องจะมีคนอื่น หรือแอบไปมีอะไรกับคนอื่นลับหลัง กับอันเดรียนาผมก็ไม่สามารถยืนยันกับตัวเองได้ว่าผมเชื่อคำพูดเขามากน้อยแค่ไหน
“ได้ ได้สิ ไว้ใจฉัน ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก ไม่ทำอีกแล้ว” ท่าทีของเขาลนลาน แววตาและสีหน้าของเขานั้นปนไปด้วยความรู้สึกกลัวและความรู้สึกเจ็บ
“คุณเคยพูดแบบนี้ แต่คุณก็ทำ” ผมหัวเราะอย่างขมขื่น น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาขมวดคิ้วแน่น ทั้งเจ็บปวด ทั้งเครียด เหมือนเขาพยายามหาทางออก แต่หาไม่เจอ
“ฉันจะพูดยังไงดี แต่ฉันจะไม่ทำอีกแล้วแมท ไม่ทำแล้ว…” น้ำตาไหลออกจากดวงตาแดงก่ำของวิคเตอร์ เขาไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย แต่เหมือนเขาอึดอัดจนต้องปลดปล่อยออกมาทางน้ำตา
“…แต่ฉันมีนายคนเดียว ฉันรักนายคนเดียวจริงๆ ฉันพลาดไปแล้ว ฉัน…” เขาเริ่มพูดไม่ถูก ริมฝีปากแห้งแตกของเขาสั่นนิดๆ ยามเปล่งเสียงออกมา
“มันง่ายมากนะครับที่จะไว้ใจคนที่เรารัก แต่มันก็ยากเหมือนกันที่จะกลับมาไว้ใจอีกครั้งถ้าความเชื่อใจถูกทำลายไปแล้ว อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่ง”
“แมท… ฉันผิดไปแล้ว…” เขาขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด น้ำตาไม่ได้ไหลออกมาอีก แต่ดวงตาแดงก่ำของเขานั้นอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด
“คุณไม่ได้นอนกับเธอแน่ๆ ใช่มั้ย” เขาสั่นหัวด้วยท่าทีขึงขัง
“ไม่ ไม่เลย ไม่ได้นอน ฉันแค่นั่งเฝ้าเธอทั้งคืน เพราะฉันสงสารสภาพเธอในตอนนั้น”
“แล้วคุณสงสารสภาพผมตอนนี้บ้างมั้ย…” ผมพูดด้วยเสียงเหมือนใจจะขาด รู้สึกน้อยใจเขา มันเป็นเรื่องดีที่เขาจะเห็นอกเห็นใจคนอื่น แต่ทำไมเขาถึงไม่นึกถึงความรู้สึกคนใกล้ตัวอย่างผมบ้าง
“…คุณเห็นใจเธอ แล้วคุณไม่เห็นใจผมเหรอ คุณคิดถึงความรู้สึกผมเหมือนที่คิดถึงความรู้สึกของเธอบ้างมั้ย” วิคเตอร์มองกลับมาราวกับใจจะขาดเช่นกัน สีหน้าเขาปวดร้าว ผมรู้ว่าเขาเจ็บไม่แพ้กันที่ทำแบบนี้ และผมก็สงสารเขาเช่นกันที่สภาพเขาเป็นแบบนี้ เขาอดนอน น้ำก็คงไม่ได้อาบ แล้วเชื่อเลยว่าเขายังไม่ได้แตะอาหารหรือน้ำแม้แต่นิด เพราะสภาพร่างกายของเขาตอนนี้มันบอกได้ชัดเจน
“คิด ฉันคิด แต่ฉัน
คิดน้อยไป ฉันไม่ทำ ไม่ทำอีกแล้ว อย่าเลิกกับฉันนะ อย่าทิ้งฉันไป ฉันมีแค่นาย แค่นายจริงๆ” สีหน้าเขาอ้อนวอน แววตาเขาขอร้องผสมกับความเจ็บปวดที่ปรากฏออกมาไม่รู้จบ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนแก้มทั้งสองข้าง จ้องมองหน้าเขาครู่หนึ่ง
“I won’t leave you. Don’t break up. But you have to choose. (ผมจะไม่ไปจากคุณ ไม่เลิกกัน แต่คุณต้องเลือก)” ดวงตาสั่นไหวของเราสองคนสบกันนิ่ง แล้วผมก็พูดเสียงเรียบ แต่แฝงความจริงจังเอาไว้ไม่น้อย
“Stay real, stay loyal or stay away from me. (อยู่อย่างชัดเจน อยู่อย่างซื่อสัตย์หรืออยู่ให้ห่างจากผม)” เขาเบิกตากว้าง ดวงตาคู่คมคู่นั้นฉายชัดไปด้วยความตกใจและหวาดกลัวสุดขีด เป็นความกลัวที่… กลัวจริงๆ
“If you are still the same. We have to say
good bye. (ถ้าคุณยังเป็นแบบเดิม เราคงต้อง
เอ่ยลากัน)” ผมไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงหรือความรู้สึกที่เหนือกว่าเขาแต่อย่างใด ไม่ได้ลำพองใจใดๆ ทั้งนั้นที่เขาง้อผมด้วยท่าทีจะขาดใจแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไรเลยที่เห็นคนที่เรารักในสภาพปวดร้าวทางใจที่แสดงออกผ่านทางกายได้ชัดเจนอย่างนี้ ไม่มีความสะใจใดๆ กับสภาพของเขา จิตใจผมยังไม่หยาบมากพอที่จะมองเขาอย่างผู้มีชัย
“No! No! Don’t say good bye to me. (ไม่! ไม่! อย่าบอกลาฉัน)” เขากอดผมไว้แน่น ซุกหน้าเข้ากับอกผมเหมือนเด็ก เนื้อตัวเขาสั่นเทาจนผมแอบตกใจไปนิด
“Don’t go. (อย่าไป)” เขาบอกเสียงสั่น ได้ยินเสียงครางฮือแว่วมา คล้ายกับคนมีอาการหนาวสั่น ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวเขา ปลอบโยนให้เขาสงบลง
“ผมเคยบอกแล้ว ว่าถ้าคุณเจอคนที่ดีกว่า คุณไปได้เลย ขอแค่พูดกับผมตรงๆ อย่าทำอะไรลับหลังผมอย่างนี้ เพราะมันทำร้ายผมเหลือเกิน…” ผมรู้ว่าเขาเองก็ได้รับความเจ็บปวด ความเสียใจจากสิ่งที่เขาทำแล้ว ท่าทีที่เหมือนไร้ชีวิต ไร้วิญญาณมีแต่ร่างกายโทรมๆ ของเขาก็บอกได้ดีว่าเขาเองก็ย่ำแย่ไม่ต่างจากผม
“อย่าไปนะ อย่าไปไหน อย่าไป ฉันรักนายนะ ฉันรักนาย ฉันไม่มีใคร ไม่ได้นอกใจนาย ฉันขอโทษที่ฉันทำแบบนี้ ขอโทษ
อย่าทิ้งฉันไปอีกคนนะ…” เขาพรั่งพรูคำพูดออกมาเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมรีบจับหัวเขาออกจากอก วิคเตอร์ร้องไห้ตาแดงก่ำ แววตาเลื่อนลอย ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดที่เขาแสดงมาตั้งต้น ผมแทบหยุดหายใจที่เห็นสภาพเขาตอนนี้
“วิคเตอร์!” ผมเรียกเขา ตบแก้มทั้งสองข้างเพื่อเรียกสติเขากลับคืนมา วิคเตอร์ส่ายหน้าไปมาเชื่องช้า น้ำตานองหน้า ริมฝีปากแห้งแตกของเขาขยับเปล่งเสียงแหบแห้งคล้ายคนจะหมดแรงออกมาไม่หยุด
“แมท… อย่าไป ฉันขอโทษ ฉันรักนายนะ รักนายที่สุด…” เหมือนเขาสั่งการตัวเองไม่ได้ไปชั่วขณะ เขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว สีหน้าเขาหวาดกลัวพอๆ กับแววตา
“…วิคเตอร์ ผมอยู่นี่ ผมอยู่นี่” น้ำตาผมแทบจะแห้งเหือด เขามองหน้าผมด้วยอาการคล้ายคนเพ้อ คล้ายคนสติหลุด น้ำตาเขาไหลออกมาเงียบๆ ริมฝีปากขยับเรียกชื่อผมไม่หยุด
“แมท… แมท… แม่…
แม่ครับ… ผมขอโทษ…ผมขอโทษ” เขาร้องไห้โฮออกมา สองแขนกอดผมไว้แน่น ผมทำอะไรไม่ถูก พยายามตั้งสติให้มั่นคงไว้แม้จะใจสั่นกับท่าทีเขามากก็ตาม ยกสองแขนโอบกอดร่างเขา ลูบหัว ลูบหลังเขามั่วไปหมด
“วิคเตอร์ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว ผมไม่ได้โกรธคุณ ผมอยู่ตรงนี้นะ ผมอยู่กับคุณตรงนี้” ผมพูดซ้ำๆ กดจูบลงกลางกระหม่อมเขา วิคเตอร์เรียกชื่อผมสลับกับเรียกแม่เขา เหมือนสมองเขาสั่งการอยู่แค่นั้น สองแขนกอดผมไว้เหมือนว่าผมเป็นที่ยึดเหนี่ยวของเขา เหมือนว่าผมคือที่พึ่งสุดท้าย…
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันทำผิด แมท ฉันรักนายจริงๆ นะ ผมทำผิดไปแล้วแม่ ขอโทษ ผมขอโทษ…” เขาเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยน้ำตานองหน้า แววตาเขาว่างเปล่าและเปล่าเปลี่ยว สีหน้าของเขาดูอ้างว้าง คล้ายกำลังรู้สึกโดดเดี่ยว
“It’s okay. It’s gonna be fine. I’m here, Victor. Don’t cry my Mr.Handsome. (ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็ดีเองนะครับ ผมอยู่นี่นะวิคเตอร์ อย่าร้องไห้เลยนะพ่อรูปหล่อของผม)” เขายิ้มเลื่อนลอยทั้งน้ำตา พยักหน้าดีใจอย่างไร้สติ ผมยิ้มเศร้า น้ำตาร่วงเผาะ สองมือลูบหน้าเขาไปทั่วเพื่อปลอบโยนเขา ก้มลงจูบหน้าผากให้เขารู้สึกอุ่นใจ
แค่นี้เขาก็คงเจ็บปวดมากพอแล้วกับการกระทำของตัวเอง เขาทำพลาดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่ตอนนี้มันคงย้อนกลับมาเล่นงานเขาจนหนำใจ และผมก็ไม่ใจร้ายที่จะซ้ำเติมเขาไปมากกว่านี้
……………………………………..
ผมนั่งปลอบเขาอยู่พักใหญ่ วิคเตอร์ถึงสงบลง ผมดึงเขาเข้ามานอนซบอก วิคเตอร์กอดผมแน่น เอาแก้มซ้ายแนบกับอกผม มือขวาผมยกขยุ้มเส้นผมเขาแผ่วเบา มือซ้ายโอบร่างเขา ผมเอนตัวพิงผนังหัวเตียง เพื่อจะได้รองรับร่างกายคนตัวโตได้ถนัด
“ไปอาบน้ำมั้ยครับ” ผมถามเสียงเบาหวิว ก้มลงหอมเรือนผมแห้งกรังยุ่งเหยิงที่ตอนนี้เริ่มส่งกลิ่นเหงื่อบนหนังศีรษะที่หมักหมมมาหลายวัน
“ไม่” เขาตอบพลางถูแก้มกับอกผมเบาๆ ผมยิ้มอ่อนกับอาการอ้อนแบบเด็กน้อยของเขา
“เดี๋ยวผมอาบให้ ผมไม่ไปไหนหรอก”
“จริงนะ” เวลานี้เขาเหมือนเด็กติดแม่ กลัวว่าแม่จะหายหรือหนีไปไหนโดยไม่พาเขาไปด้วย ผมยิ้มอ่อนโยน รู้สึกทั้งเอ็นดูและนึกสงสารเขาขึ้นมา ความโกรธ ความเสียใจเรื่องเขากับอันเดรียนา มันก็ใช่ว่าจะเลื่อนหายไปเลย เพียงแต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่
ความรู้สึกหลักในใจผมแล้ว
“จริงครับ เดี๋ยวผมอาบเป็นเพื่อน” เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมราวกับกำลังค้นหาคำตอบว่าผมพูดจริงหรือเปล่า ผมพยักหน้ายืนยันอีกที เขาเลยกระตุกยิ้มขึ้นมานิดหนึ่ง พยักหน้าตอบรับหนึ่งที ใบหน้าคล้ำโทรมนั่นดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย
“ไปครับ ไปอาบน้ำกัน” ผมดันตัวเขาออก เขายอมออกแต่โดยดี แต่สายตาไม่ยอมคลาดไปจากผมเลยแม้แต่นิด ผมลุกขึ้นนั่งตัวตรง กระเถิบก้นลงจากเตียง วิคเตอร์ลุกออกจากเตียงมายืนตรงหน้าผม เขามองผมไม่วางตา ผมส่งยิ้มให้เขา วิคเตอร์ในสภาพทรุดโทรมยกยิ้มอ่อนแรง ผมเอื้อมมือไปจะปลดกระดุมเสื้อ แต่มือยังไม่ทันสัมผัสโดนเสื้อหรือกระดุม ผมก็เกิดอาการใจหล่นตุ้บ เมื่อจู่ๆ วิคเตอร์ล้มหงายหลังไปกองกับพื้น ร่างเขากระแทกกับพื้นแรงจนผมแทบจะหยุดใจเต้น
“วิคเตอร์!!”
ตามชื่อตอนโนะ Cry ทั้งสามีและภรรยา พี่ยักษ์ไม่แถ ไม่แก้ตัว แต่ยอมรับผิด แมทเองก็เจ็บปวดที่ผัวไปจูบกับนีนางอื่นและเจ็บปวดที่เห็นสามีอยู่ในสภาพแบบนี้ ตอนเขียนประโยคว่า
สงสารเขาแล้วไม่สงสารผมเหรอ อีเจ้จุกอก 55555 อินเนอร์มากมากกก
เป็นกำลังใจให้พวกเขาก้าวผ่านจุดนี้ในความสัมพันธ์ไปด้วยนะคะ เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากเหมือนกันเนอะ
เรื่องการจัดส่งหนังสือพาร์ทแรกรอบรีปริ้น แจ้งในเพจไปแล้วนะคะว่าอย่างไร แล้วก็แจ้งในเพจกับทวิตไปแล้วว่า ปลายเดือนนี้จะมีเกมมาให้เล่นเพื่อชิงหนังสือ Love, no boundaries พาร์ท Only You เดี๋ยวจะมาแจ้งรายละเอียดอีกทีนะคะ ^^
ขอโทษนะคะที่หายไปนานและมาสั้นๆ พอดีติดงานเลยทำให้หายไปนานกับมานิดเดียว ขอไปเคลียร์งานก่อนเนอะ งานที่ว่ารวมถึงพรูพอักษรต้นฉบับพาร์ทสองด้วยค่ะ ทำเองและเพื่อนช่วยอีกคน ตาจะหลุดมากกก
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 887142 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก