ต้องบอกว่าเป็นตอนแรกเลยที่อ่านแล้ว น้ำตาซึม
สงสารน้องไอที่ต้องอดทนกับโรคของตัวเอง และ ต้องปกปิดความอ่อนแอไว้ในใจ ในเรื่องของความอบอุ่นในครอบครัว ถึงคุณแม่จะรักน้องไอ รวมถึงพ่อเลี้ยงที่ดีกับน้องไอ แต่การที่ไอจังอยู่คนเดียวมันต้องมีบ้างที่เหงา โดดเดี่ยว อยากมีคนปรึกษาเวลาที่มีปัญหา แต่ด้วยความที่คุณแม่มีน้องยังเล็กทำให้ต้องเอาใจใส่น้อง น้องไอก็รักน้องเลยต้องยอมเสียสละความสุขให้น้องไป ยิ่งตอนนี้น้องไอไม่สบายก็คงอยากให้คุณแม่อยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้ แต่ก็เกิดอุบัติเหตุกับทางโน้นอีก คุณแม่คงทำใจลำบาก น้องไอเลยไม่งอแงให้คุณแม่เป็นกังวล น้องไอเข้มแข็งมากๆ แต่เชื่อว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วคุณแม่ต้องรีบกลับมาหาน้องไอแน่นอน
สำหรับพี่เปรมที่ตอนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของน้องไอ รู้สึกอบอุ่น และ สัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ ความรักที่มีให้ ถึงจะพูดไม่หวานแต่การแสดงออกของพี่นอกหน้าตลอด บอกได้เลยผู้ชายคนนี้รักน้องไอมากกกกกกกกก
มากจนยอมเสียสละด้วยการยอมถูกตัดออกจากบ้าน มาอยู่ดูแลน้องไอ แต่ยังดีที่พี่เปรม มีคุณพ่อคุณแม่ ที่เข้าใจในสิ่งที่พี่เปรมเป็น และอีกไม่นานคุณตาคุณยายก็จะยอมรับทั้งคู่ด้วย คุณปู่คุณย่า ถึงจะรักไอ้เชี่ยพี่ปลื้มมากกว่า แต่ก็รักและเป็นห่วงพี่เปรมไม่น้อยเช่นกันยังไงก็หลาน แต่อยากรู้จังเลยว่า คุณปู่คุณย่ารู้สันดานหลานรักบ้างไหม ว่าเป็นยังไง ถ้ารู้และไม่ว่ากล่าวตักเตือนก็ผิดนะ แต่เดาว่าคงไม่รู้ ต่อหน้าคงไม่ทำหรอก คนอย่างไอ้ปลื้ม พี่เปรมต่อยปากน้อยไปคะ น่าจะ
ถีบปากมันรัวๆๆๆๆๆๆ ยังจะมาสร้างความหวังอะไรของเมิงอีก น้องไอเขาไม่สนตะบองเพชรปลอมเมิงหรอก เขารักกระบองทองเหลี่ยมทองพี่เปรมเท่านั้นแหละ ไสตูดกลับไปเลยเมิง ไปอยู่กับอีเด็กเขื่อนโน่นไป ไปรับผิดชอบที่ทำให้มันสันดานเสียตามเมิงโน่น