ตอน 7 ::PUN PART::นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้..
“ปันนน หิวข้าวว”
ที่รู้สึกอมยิ้มไปทุกครั้งที่มองมัน..
“ปัน ข้อนี้ทำยังไง”
รู้สึกใจเต้นแรงเมื่อมันมาคลอเคลียใกล้ๆ
“ฮึก...ปันกูคิดถึงบ้าน..”
ผมทอดสายตาลงมองรถฮอนด้าแจ๊ซของปอนด์ ที่ยังจอดอยู่แนบสนิทที่หน้าประตูบ้านเนิ่นนานไม่มีท่าทีว่าจะออกรถไปอย่างใด รอยยิ้มเศร้าๆก็ผุดขึ้นมาอีกระลอก
นึกย้อนไปถึงวันแรกๆที่เจอกัน เด็กปี1 แต่ตัวกระเปี๊ยกเดียว ผิวขาวอย่างกับหยวกตามสไตล์ของคนเหนือ ทำให้มันเป็นเป้าแรกๆที่จะถูกพวกรุ่นพี่รับน้องกลั่นแกล้ง ทุกครั้งที่มันโดนแกล้ง ไม่ว่าจะโดนตวาดใส่ โดนให้เต้นท่าแปลกๆให้คนหัวเราะ หรือโดนเอาอะไรป้ายหน้าจนเลอะเทอะไปหมด มันจะยิ้มรับไปทุกครั้ง แต่หลังจากนั้น ตอนเลิกรับน้อง ผมจะเห็นมันไปหลบมุมนั่งอยู่หลังคณะ เพื่อ..ร้องไห้คนเดียว
มันยังไม่มีเพื่อน พวกผู้ชายก็ดูจะไม่เข้าไปคบหา ด้วยบุคลิกอ้อนแอ้นอย่างมันแล้วอีกด้วย เพื่อนผู้หญิงก็จับกลุ่มกันได้อย่างรวดเร็วตั้งแต่ทีแรก ดูเหมือนมันจะตัวคนเดียว... จากที่เห็นบ่อยๆ ซ้ำๆ ก็เริ่มรู้สึกสงสาร
“อ่ะ มึง” ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปยื่นกระดาษทิชชู่ให้มัน ดวงตากลมโตนั้นผลุบขึ้นมามอง หยาดน้ำใสยังติดอยู่ที่หางตา
“หะ ให้เราหรอ”
“เออสิ เช็ดซะ หน้าก็เลอะสีเต็มหน้า ยังจะร้องไห้อีก ปนกันจนเละเทะไปหมดแล้ว”
มันมองผมอยู่นิ่งๆไม่มีท่าทีว่าจะรับกระดาษไป
“ฮึกก...ขะขอบใจนะ..ขะขอบใจ ฮึก ฮือ”
“เฮ้ย” ผมสะดุ้ง ไอ้ตัวกระเปี๊ยกนี่กลายเป็นร้องไห้หนักกว่าเดิมซะอย่างงั้น มือเล็กนั้นปาดน้ำตาบนใบหน้าไปมา
จนสีที่ถูกพี่ๆละเลงมาเลอะเต็มหน้าไปหมด
“หยุดร้องได้แล้ว”
ผมหยุดมือที่มันขยี้ตาเอาไว้ ทั้งร้องไห้ทั้งขยี้ตา จนตาแดงหมดแล้วมั้งนั่น ผมมีน้องชาย แต่น้องชายผมหมดความน่าเอ็นดูไปนานมากแล้ว พอมาเจอเจ้าเปี๊ยกนี่แล้วรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปซัก10 ปี ตอนไอ้ปอนด์ร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะโดนเพื่อนแกล้ง
ผมเอากระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตาให้มัน ผมลงทุนซื้อซองใหม่มาให้มันเลยนะ เจ้านี่ก็เป็นเด็กดีนั่งเฉยๆให้ผมเช็ดทั้งน้ำตา
และ สีผสมอาหารบนหน้ามันออกเงียบๆ
“อ่ะ ดีขึ้นละ ค่อยเป็นผู้เป็นคนหน่อยมึง”
ผมยิ้มให้มัน ผิวมันขาวซะอย่างคนไม่เคยออกแดด แถมยังนิ่ม
และดูบอบบางจนกลัวว่าถ้าสัมผัสแรงกว่านี้มันจะบุบสลายไปต่อหน้า
“ขะ ขอบใจนะ”คนตัวเล็กก้มหน้างุดๆบอก
“มึงชื่ออะไร” ผมถาม
“กะ กัส”
“ซูกัส หรือ ออกัส”
มันเงยหน้าขึ้นมามอง “กัสเฉยๆ”
“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ กัสเฉยๆ” ฝั่งนั้นขมวดคิ้วเป็นปม ผมส่งยิ้มมุมปากให้เหมือนติดจะกวนอีกฝ่าย
“กัสธรรมดา ไม่ต้องต่อด้วยเฉยๆ เรียกแค่กัส พอ”
“เออ กูกวนตีนมึงเล่นไปงั้นแหละ กูปันนะ”
ผมทิ้งตัวนั่งที่ม้านั่งตัวข้างๆ ก่อนจะแนะนำตัวออกไป กัสพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าขาวส่งยิ้มอ่อนๆให้
“อื้อ....ยินดีที่ได้รู้จักนะปัน”“อ้าว ปัน ไม่ได้ไปส่งกัสหรอลูก” ผมหลุดจากภวังค์ เหลือบมองไปที่หน้าต่างบานเดิมรถไอ้ปอนด์แล่นออกไปแล้ว
“ปอนด์มันไปส่งให้ครับ” ผมหันไปตอบมารดาที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
“แปลก..เจ้าลูกคนนี้เนี่ยนะ จะลงทุนขับรถไปส่งเพื่อนปัน ขนาดแม่อยากออกไปตลาดยังขี้เกียจขับออกไปส่งแม่เลย”
“นั้นนะสิครับ” ผมยิ้มอ่อนๆให้แม่ เธอดูพูดไปเรื่อยตามเรื่องตามราวไม่ได้ติดใจอะไร สั่งกำชับอะไรนิดหน่อย
ให้ผมลงไปทานข้าวที่ทำไว้ให้ แล้วก็ปิดประตูลงไป
มือสองข้างลูบหน้าตัวเองไปมา
แสดงออกมากเกินไป...
ใช่...ผมรู้ตัวดี ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คนซื่อบื้ออย่างไอ้กัส เค้าคงรู้ตัวกันไปนานแล้ว ว่าที่ผมคอยดูใกล้ๆดูแลมันมาสามปี มันเป็นเพราะอะไร คงจะมีแต่มันที่ไม่เคยคิดอะไรเลย ซึ่งผมก็ไม่เคยเรียกร้องอะไร ไม่เคยซักครั้งจะขอทวงสิทธิ์อะไรที่มากเกินกว่าคำว่าเพื่อน ผมถือว่าถ้ามันสบายใจกับสถานะที่เราเป็นแบบนี้ ผมก็สบายใจ ไม่จำเป็นต้องนิยามอะไรมากไปกว่านี้
ไอ้กัสไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนมาจีบ ตอนปี1 มันเสน่ห์แรงมากพอตัว ทั้งชายทั้งหญิงต่างรุมชอบ ด้วยบุคลิกน่ารักๆอย่างมัน แต่สุดท้ายก็ไม่เห็นมันเล่นกับใคร กลับตัวติดอยู่กับผมซะอย่างงั้น จนไปๆมาๆคนเค้าก็เข้าใจกันไปเองว่าผมกับมันคบกัน ซึ่งผมไม่เดือดร้อนอะไร และ ดูเหมือนมันก็ไม่เดือดร้อนเหมือนกัน มันยังคงยิ้มได้
..แค่มันยิ้มได้ ผมก็ยิ้มได้แล้วเหมือนกัน...
แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทุกๆอย่างกับตาลปัตรออกไป ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องทำตัวเป็นเจ้าของ ไม่จำเป็นต้องบอกว่าชอบมัน หรือ ขอมันคบเป็นเรื่องเป็นราวอะไร เพราะแค่เพียงทุกวันเป็นไปแบบนี้เรื่อยๆผมก็คิดว่ามันก็ดีแล้ว แต่ผมคงคิดผิด กัสไม่ได้คิดกับผมแบบนั้นเลย..
วินาทีแรกที่ได้ยินคนที่ผมหลงรักมาตลอดพูดออกมาว่า แอบชอบน้องชายแท้ๆของผม มันแทบจะล้มทั้งยืน เหมือนสิ่งที่เพียรทำมาตลอด 3 ปี ที่ผมคิดว่ามันคงเข้าไปอยู่ในใจกัสบ้างไม่มากก็น้อย แท้จริงมันคือเรื่องที่ผมคิดไปเองคนเดียวทั้งสิ้น กัสไม่เคยรับรู้ด้วยเลย
แล้วผมจะทำยังไงได้หรอครับ?...
ทำเหมือนที่ทำมาทุกที ทำอะไรก็ได้ที่ทำให้มันมีความสุข
ทำอะไรก็ได้ ที่ทำให้มันยิ้มได้
หน้าที่ของเพื่อนสนิทขอบเขตมันได้แค่ไหนกัน?กัสดูจะจริงจังกับเรื่องนี้มาก ตอนแรกผมไม่ค่อยกังวลมากมายเท่าไหร่ เพราะผมรู้ดีว่ารสนิยมไอ้ปอนด์มันไม่ได้คบผู้ชาย และ ไม่เคยเห็นมันจะสนใจ ผมคิดว่าต่อให้กัสจะทำอะไร ถ้าไอ้ปอนด์ไม่เล่นด้วย ไอ้เพื่อนซื่อบื้อของผมมันคงเลิกบ้าบอไปเอง
แต่มันกลับไม่ใช่แบบที่ผมคิด..
เสียงรถแล่นกลับเข้ามาในบ้านในขณะที่ผมซึ่งลงมากินข้าวข้างล่างเพิ่งเสร็จ ปอนด์เดินกลับเข้ามาใบหน้าดูยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มือเอาแต่กดโทรศัพท์จนไม่มองทาง แทบจะชนผมเข้าให้
“อ้าว..โทษทีพี่” มันว่า แต่ไม่ได้เงยหน้ามามอง มัวแต่ก้มหน้ากดยุกยิกกับโทรศัพท์มันนั้นแหละ
“กัสถึงหอแล้วหรอ”
ปอนด์ยิ้ม “เออดิพี่ ส่งถึงหน้าหอไม่ต้องห่วง”
“อืม” ผมหยักหน้า ปอนด์มันดูไม่สนใจอะไรนอกจากสิ่งที่อยู่ในมือ เดินดุ่มๆไม่หวั่นว่าจะชนทาง
“เดี๋ยว ปอนด์”
ผมหยิบมือถือมันมาไว้กับตัว เพื่อให้มันสนใจสิ่งที่ผมพูด แว่บนึงได้เหลือบมองที่หน้าจอ
รูปโปรไฟล์ก็เป็นของคนคุ้นเคย..
“ว่าไงพี่ บอกดีๆให้เลิกเล่นก็ได้ ไม่ต้องยึดเป็นเด็กหรอกน่า” ไอ้ปอนด์ยืนเต๊ะท่ากวนประสาทเหมือนเดิม
บุคลิกแบดๆแบบนี้ชนะใจผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ไม่รู้ว่าจะไปชนะใจไอ้เพื่อนซื่อบื้อด้วยนะสิ
“เรื่องกัส..”
“หืม”
“กูอยากถาม”
ฝั่งนั้นขมวดคิ้ว กอดอกยืนรอให้ผมพูด
“มึงชอบมันหรือเปล่า”
แว่บนึงเหมือนมันจะตกใจกับคำถาม แต่ไม่นานก็กลับมาตีหน้าเฉยๆเหมือนเดิม สีหน้าดูครุ่นคิดเกี่ยวกับคำถามอยู่พอสมควร
“เพื่อนพี่ชอบผมใช่ไหมละ” จากต้องการคำตอบกลายเป็นได้คำถาม
“อืม” ไอ้ปอนด์ไม่ใช่คนโง่ ผมรู้ว่ามันรู้ดี แต่ก็ถามเพื่อความแน่ใจ ผมเห็นรอยยิ้มมันผุดขึ้นมาที่ข้างแก้ม
“ละมึง...ว่าไงกับมันวะ” เหมือนต้องกลั้นหายใจเพื่อรอคำตอบ ไอ้ปอนด์ยืนคิด
“ผมว่า..พี่เค้าก็น่ารักดีนะ แปลกๆดีอะ ตลก”
“แล้ว?” ผมถามต่อ ไอ้ปอนด์จ้องหน้าผมเหมือนกำลังเคลือบแคลงอะไรบ้างยัง ก่อนจะยักไหล่
“ก็ไม่แล้วไง”
“มึงชอบมันไหม”
“ก็ชอบนะ”
“แต่มึงคบผู้หญิงมาตลอด”
ไอ้ปอนด์ดูชะงักไปชั่วครู่กับความจริงที่ผมเตือนสติมัน
“ลองอะไรใหม่ๆบ้างก็ไม่เสียหายนี่พี่” มันว่า
เหมือนสิ่งที่มันพูดจะทำให้สิ่งที่อยู่ในใจเบื้องลึกคุกกรุ่นเข้าไปอีก
“กัสไม่ใช่คนที่มึงจะมาลองเล่นๆได้นะไอ้ปอนด์ เพื่อนกูจริงจัง ถ้ามึงไม่คิดจะจริงจังมึงถอยออกมาดีกว่า อย่าไปให้ความหวังมัน”
“พี่ไม่ต้องห่วงนะ...” ปอนด์เดินมาแตะไหล่ สีหน้าดูจริงจัง
“บางทีถ้ามันใช่ ผมก็รู้สึกอยากหยุดแล้วเหมือนกัน”
ปอนด์ยิ้มบางๆก่อนจะว่าต่อ
“อยากมีความรักจริงๆกับเค้าบ้างซักที..” “มึงเดินมองทางบ้างก็ได้นะ เอาแต่ก้ม”
“อือๆรู้แล้ว ปันก็มองให้หน่อยสิ ถ้าเจอใครเดินสวนมาก็ดึงหลบให้ที”
ผมถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ให้กับตรรกะประหลาดๆของมัน วันนี้สอบวันแรก เจ้าเพื่อนตัวดีออกจากห้องสอบมาก็บ่นไม่หยุด แน่ละสิ สิ่งที่ติวให้ไปเข้าหัวบ้างหรือเปล่าไม่รู้ เห็นเอาแต่กดโทรศัพท์ ออกมาจากห้องสอบก็กดไอ้สิ่งสี่เหลี่ยมยี่ห้อผลไม้นั้นตลอด
ไม่อยากเดาว่าคุยกับใคร...
พลั่ก
“โอ้ยย” ผมรีบหลุดจากความคิดหันไปมองเพื่อนข้างตัว ก็พบว่ามันเดินชนคนอื่นจนได้
ร่างเล็กแทบเซล้มลงถ้าไอ้คนชนไม่คว้าหมับไว้ในอ้อมกอดเสียก่อน
“นะน้องปอนด์ / ไอ้ปอนด์” เป็นผมและไอ้กัสโพล่งออกมาพร้อมกัน เจ้าของชื่อยิ้มให้มแว่บนึงราวกลับจะทักทาย
แต่หันกลับไปส่งยิ้มกว้างให้คนในอ้อมกอดแทน
“เดินไม่ระวัง..”
“พี่ก็ระวังแล้วนะ มีปันช่วยมองด้วย น้องปอนด์นั้นแหละ แอบอยู่หลังเสาเป็นเด็กๆไปได้”
กัสว่าไปพลางก้มหน้างุดๆ มันดูพูดประโยคยาวๆกับไอ้ปอนด์ได้มากขึ้น ไม่ติดอ่างเหมือนควรจะเป็น ใบหน้าใสแดงระเรื่อเมื่อเวลาได้พบคนที่ครองครองหัวใจ
ไอ้ปอนด์ยิ้มยียวน ก่อนจะจับเจ้าตัวเล็กให้กลับมายืนปกติ หลังจากยืนกอดมันไว้สักพัก จนคนผ่านไปผ่านมาเริ่มจะมองกัน
“หรออ ซุ่มซ่ามก็บอกมาเถอะน่า”
“ไม่ได้ซุ่มซ่ามซักหน่อย...เนอะปัน” กัสว่า พลางหันมาถามความคิดเห็น ดูแล้วไม่ต้องการคำตอบจริงจัง
แต่เป็นอาการขัดแก้เขินอายเสียมากกว่า
“เหอะ น้อยไปสิ” ผมว่า เจ้าตัวค้อนขวับให้ดูน่ารักมากกว่าจะน่ากลัว
“แล้วมึงมาได้ไง ไม่สอบหรอ” ผมเลยเสหันไปถามน้องชาย มันส่ายหน้าพลางตอบ
“เสร็จตั้งแต่เที่ยงแล้ว นัดคนแถวนี้กินไอติมไว้เลยแวะมารับ”
กึก
เหมือนเสียงในอกดังเป๊าะ ผมหันไปมองกัส เจ้าตัวหลุบตามองไอ้ปอนด์แก้มป่องราวกับจะกลั้นยิ้ม
“ก็ไหนบอกจะเจอที่ร้านเลยไง”
“อยากมาเดินดูสาวๆคณะวิทย์ด้วย เลยแวะมา” ปอนด์ยักคิ้วร้าย เจ้าตัวเล็กหุบยิ้มลงขวับ
ปอนด์หัวเราะที่เหมือนจะแกล้งคนข้างๆผมได้สำเร็จ
“ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลย ล้อเล่นน่า” ไอ้ปอนด์โบกมือไปมา สีหน้าทะเล้น ผมยืนมองภาพตรงหน้า กัสดูมีความสุข
รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมุมปาก แต่ ทำไมในใจถึงเจ็บเสียดไปหมดก็ไม่รู้
กัสกับปอนด์ยืนคุยกันราวกับผมไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ หยอกล้อกันไปมาราวกับคนรักแล้วก็ไม่ปาน มันไม่ยากเลยที่ปอนด์มันอาจจะหวั่นไหวไปกับกัส เพราะใครที่อยู่ใกล้มัน ต่อให้จะแมนแค่ไหน ร้อยทั้งร้อยก็แพ้รอยยิ้มและท่าทีไร้เดียงสาแบบนี้เสมอ กัสเหมือนต้นไม้ที่ใครอยู่ใกล้ๆก็รู้สึกอบอุ่น ร่มรื่น และสบายใจ
“ปันไปด้วยกันไหม” เจ้าตัวเล็กหันมายิ้มถาม ใบหน้าเป็นสีแดงเปล่ง มีไอ้ปอนด์ยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ
ผมส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ล่ะ เมื่อคืนติวให้มึงแทบไม่ได้นอน กูง่วงวะ ขอกลับไปนอนละกัน”
กัสพยักหน้ารับรู้ไม่ได้เซ้าซี้อะไรหรือ อีกนัยอาจแค่ลองชวนตามมารยาทก็ได้ “เออๆ แล้วเดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ”
“อืม”
เหมือนฝันเลยยยเห้ยยยยยยย
อะไรจะโรแมนสะติกขนาดนี้ ได้นั่งกินไอติมกับน้องปอนด์ เวลาที่ไอ้น้องมันเลียไอติมจากช้อน
มองแล้วอย่างกับนายแบบคลีโอ เลือดลมพี่นี่เวียนไปทั้งกาย
“มองอะไร พี่โรคจิต” น้องปอนด์เหลือบตาขึ้นมาถาม
“ปะ เปล่าซักหน่อย”
ผมรีบก้มหน้างุดๆหนี จ้องน้องมันมากไป จนไอติมรสช็อคโกแลตชิพที่สั่งมาละลายไปค่อนถ้วยทั้งที่ยังไม่ได้แด๊กเลย ฮ่วยย ผมรีบจ้วงๆกินหนีสายตาน้องปอนด์ ช่วงนี้เรา..เอ่อ สนิทกันมากขึ้นมาระดับนึง ตั้งแต่วันนั้นที่น้องบอกให้ผมจีบน้องได้เต็มที่ ผมก็เดินเกียร์เร่งเลย แต่ไม่ทันน้องทุกที เพราะน้องมันจะไลน์มาก่อนตลอด โทรมาก่อนทุกที แถมรถฮอนด้าแจ๊ซสีเหลืองก็เป็นแขกประจำของหอไปซะแล้วจนพี่ยามแม่งยังแซวอะ
“ผมหล่อก็บอกมาเหอะ ไม่ต้องเขิน ที่เงยหน้าขึ้นมาทัก เพราะกลัวจะมองจนไอติมที่สั่งมาละลายหมดจนไม่ได้กินซักก่อนต่างหากละ”
ไอนี่ได้ทีก็ยิ้มกวนพี่เลยยย เบื่อจริงคนรู้ทันโว้ยยย แต่รักจังคนรู้ใจ ฮิ้ววววววววว ผมอมยิ้มจนรู้สึกแก้มจะระเบิด อารมณ์ฟุ้งฟิ้งมุ้งมิ้งแบบนี้คืออารายยย ข้าวใหม่ปลามันใช่ไหม หรืออะไรร
“กินเชอรี่ไหม” น้องปอนด์แกว่งไอ้ลูกสีแดงๆของโปรดตรงหน้าไปมา ผมพยักหน้ารัวๆก่อนจะรับมายัดเข้าปาก
“น้องปอนด์ไม่ชอบกินหรอ อร่อยจะตาย” ผมคิ้วตุ้ยๆแล้วพูดไปด้วย คนตัวโตส่ายหน้าเล็กน้อย
“ผมไม่ค่อยชอบอะไรหวานๆ”
“อ้าว แล้วไอติมไม่หวานหรอ” ผมกระพริบตาปริบๆถาม
“หวาน”
“อ้าวแล้ว...” แล้วทำไมชวนกูมากินฟ่ะ ยังไม่ทันที่คำถามในหัวจะถูกกลั่นออกมาเป็นคำพูดซะก่อน น้องมันก็ชิงพูดมา
“ก็พี่บอกว่าอยากกิน ผมก็เลยพามาไง เข้าใจไหมไอพี่ซื่อบื้อ”
iผมหลบช้อนไอติมตรงหน้าที่แทบจะทิ่มใส่ รู้สึกหน้าตัวเองร้อนแปลกๆ ทั้งๆที่กูแดกของเย็น ผลุบตาไปมองก็เจอน้องมันยิ้มกรุ่มกริ่มให้ราวกับจะยั่ว เลยได้แต่มองซ้ายมองขวา หาเรื่องอื่นพูดก่อนตัวกูจะละลายไปกับทั้งคำพูด และสายตา
“อะ เออ น้องปอนด์เคยเอาลิ้นพันก้านเชอรี่ไหม”
เหลือบไปเห็นไอ้ก้านเชอรี่สองก้านพอดี กูงัดเอาความสามารถพิเศษมากลบความเขินหน่อยละกัน น้องปอนด์ส่ายหน้าไปมา
“ลูกมันผมยังไม่กิน แล้วผมจะส่งก้านมันเข้าปากทำไม”
เออวะ กูโง่หรือกูโง่ ผมรีบพูดต่อ “แต่พี่ทำเป็นนะ ฝึกตั้งนาน น้องปอนด์อยากดูไหม”
เมื่อเห็นฝั่งนั้นวางช้อน เอามือท้าวคางกับโต๊ะราวกับจะรอดู ผมก็เริ่มหยิบไอ้ก้านเชอรี่อันนึงขึ้นมา ก่อนจะส่งมันเข้าไปในปาก ค่อยๆเอาลิ้นจับปลายก้านมันพันเข้าหากัน คราวนี้ดูจะยากขึ้นกว่าเดิม เมื่อมีแขกกิตติมศักดิ์คอยดูอยู่ด้วย ผมพยายามไม่มองน้องเพราะจะได้เพ่งสมาธิไปกับก้านเชอรี่ ไปโม้น้องมันไว้ ทำมได้ขึ้นมาหน้าแตกตายเลย ผมพันลิ้นไปมาในปากสักพัก จนบ่วงสุดท้ายสำเร็จปุ๊ป จึงรีบคลายออกมาอวดน้องทันที
“นี่ไง...น้องปอนด์ดูสิ” ผมรีบเงยหน้าไปอวดคนตรงหน้า
เอ๊ะ....“นะน้องปอนด์เป็นอะไร ทำไมหน้าแดงๆอะ”
“เปล่า”
“เอ้า หันมาให้พี่ดูหน่อยสิหรือจะแพ้ไอติมหรอ” น้องปอนด์เสหน้าหลบอย่างเดียวจนผมงง แถมหน้ายังแดงลามไปถึงหูอีกด้วย ถามอะไรก็ไม่บอก ซักไซ้ไปมาจนผมเริ่มเป็นห่วง เพราะน้องไม่ยอมหันมาให้ดูใกล้ๆ ตามหลักคนเรียนวิทยาศาสตร์มามันก็มีความเป็นไปได้ที่น้องจะแพ้สารเคมีอะไรในไอติม
“น้องปอนด์เป็นอะไร บอกพี่สิ ให้พี่พาไปหาหมอไหม” หน้าผมเริ่มจริงจัง ก็คนมันเป็นห่วงจริงๆนะเว้ย
สุดท้ายน้องมันก็ถอนหายใจ เอามือลูบหน้าไปมาสองสามที ก่อนจะค่อยๆหันมาพูด
“ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น”
“ตะ แต่ว่า”
“ผมแค่....”
“แค่...” ผมพยายามรอฟัง น้องปอนด์ดูหลุกหลิกเอามือลูบหน้าไปมาอีกครั้ง ปากบ่นอะไรพึมพำแบบจับใจความไม่ได้
“เฮ้อ พี่รู้ไหมถึงผมไม่เคยเอาลิ้นพันก้านเชอรี่ แต่ผมก็พอรู้ประวัติของมันมาบ้าง” ผมพยักหน้าให้น้องงงๆ
ก่อนน้องจะพูดต่อ
“คนที่เอาลิ้นพันก้านเชอรี่ได้ รู้ไหมเค้าหมายความว่ายังไง” ผมขมวดคิ้ว หมายความว่าอะไรวะ ก็คือมีความสามารถพิเศษไง คือเห็นไอ้ปันมันท้าให้ทำก็ทำ ความมงความหมายอะไรไม่เห็นเคยจะสนใจ ผมส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบให้น้อง
“เค้าหมายความว่า...เป็นคนใช้ลิ้นเก่ง”
“.....”
“แล้วที่ผมเห็นพี่ทำเมื่อกี้มันทำให้ผมรู้ว่า...พี่แม่งใช้ลิ้นเก่งจริงๆ”
“.....”
“แล้วก็พาลคิดไปว่า...”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ หัวสมองที่ประดับไปด้วยขี้เลื่อย12ชนิดค่อยๆประมวลผลช้าๆ เริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่างที่น้องจะสื่อ อยากจะเอาหน้ามุดโต๊ะหนี ถ้าประโยคสุดท้ายพร้อมหน้าน้องไม่เข้ามาใกล้จนเป็นเสียงกระซิบว่า
.
.
“ถ้าผมได้จูบกับพี่...มันจะรู้สึกยังไงวะ”// TBC.
หายไปนานอีกแล้วววว กว่าจะจัดกงการธุระเสร็จมาอัพได้สายตัวแทบขาด จะถอดเฝือกแล้วน้า ดีใจ T___T
เป็นมัมมี่มาสองอาทิตย์มันไม่สนุกเลยย แถมยังเรื่องทีสิสอะไรมากมายใจจะขาด ฮือออ พล่ามพอแล้ว
คือขอความเห็นใจที่อัพนิยายช้า แต่อย่าทิ้งกันนะ ฮือๆๆ
ตอนนี้เศร้าต้น ฟินปลายนะคะ ตอนอีพี่ปันนี่เขียนไปก็สงสารฮีไป เปลื่ยนพระเอกได้ไหม ถ้าพระรองมันจะกู๊ดกายขนาดเน้
ความรักก็แบบนี้นะคะ คนดีไม่ได้แปลว่าจะเป็นคนที่ใช่ คนที่รักไม่ได้แปลว่าจะรักเราเสมอไป บางทีก็อดหมั่นไส้ปอนด์ไม่ได้
ไม่ทำอะไรแต่ก็ได้หัวใจอิพี่กัสคนซึนไปครองซะงั้น ส่วนตอนปลายก็ฟินตัวแตกคะ เขียนเรื่องกินไอติมไป ก็นึกถึงเวลา
ไปกินไอติมกับเพื่อน นางๆจะแข่งกันใช้ลิ้นพันก้านเชอรี่ เราก็เก็บมาใช้ในนิยายเลย ไอ้น้องปอนด์เห็นลีลาการใช้ลิ้นของพี่กัส
แล้วอินู๋ก็หน้าแดงเลยยย คิดอะไรอกุศลแน่ๆละ55555 ต้องรอดูตอนหน้า จะมาเปิดมุมมองปอนด์กัน
ทอล์คยาวมากอะ คือมันอัดอั้น ไปแล้วนะคะ
ฝากคอมเม้นให้กำลังใจด้วยน้าาา จะพยายามมาเร็วกว่านี้ ฮือๆ
ขอบพระคุณที่ติดตามคะ 
หัวข้อ: @@ "เปลื่ยนแมนๆให้เป็นแฟนเรา" @@ ตอนพิเศษ : วันลอยกระทง หน้า 15 27/11/58 (อ่าน 86730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก