ตอนที่ 2 (ลงจนกว่าจะหมดสต๊อก 
)เช้านี้ผมเรียนตอน 9 โมงพร้อมไอปัน มันตื่นก่อนผมอีกครับ ใช้มือเขี่ยๆผมให้ลุกขึ้น แต่ผมเพิ่งจะได้นอนไปแค่ 3 ชั่วโมงเอง ถามว่าทำอะไร ไอปันมันเสือกเอาอัลบั้มรูปถ่ายน้องปอนด์ตอนเด็กๆมาให้ดูเป็นตั้งๆ ผมเลยอยู่ดูยันเช้า น้องปอนด์ตอนเด็กๆยิ่งน่ารักมากๆ เฮ้อ ทำไมเราไม่เจอกันเร็วกว่านี้น้า น้องปอนด์ พี่จะได้ฟัดน้องปอนด์ตั้งแต่เด็กๆเลย
“ไปอาบน้ำได้แล้วไอกัส”
“งื้อออ ง่วงอะปัน” ผมได้แต่นอนพลิกซ้ายพลิกขวาไปมา หนีไอปันที่จะฉุดให้ลุกท่าเดียว ฮื้อออ มึงไม่ได้อยู่ดูอัลบั้มรูปยันเช้าอย่างกูมึงไม่เข้าใจหร๊อกก ไอปัน
“ตกลงจะนอนต่อใช่ไหม ดี จะได้ไม่ต้องได้ร่วมโต๊ะกินข้าวกันไอปอนด์”
กึก
ผมรู้สึกว่าชื่อน้องปอนด์มีอิทธิพลกับผมมากๆจนความง่วงหายเป็นเปลิดทิ้ง สปริงตัวขึ้นมาจากที่นอนอย่างรวดเร็ว ไอปันยืนกอดอกอยู่ริมเตียงมองหน้าผมอย่างเป็นต่อ
“ปันว่าไงนะ ได้กินข้าวกับน้องปอนด์ด้วยหรอ”
“ใช่ บ้านกูกินข้าวพร้อมกันทุกเช้า”
“อ้าวแล้วตอนปี 1 มาค้างไม่เห็นมีน้องปอนด์เลย”
“ก็ไอปอนด์มันเรียนโรงเรียนประจำมึงจะไปเจอได้ไงละ กูว่าถ้ามึงเจอตั้งแต่ตอนนั้น คงจะเต๊าะน้องกูตั้งแต่ม.ปลายแล้วแน่ๆ”
ไอปันเหล่ตามองผมอย่างรู้ทัน ผมได้แต่ยิ้มแหยๆให้มัน ขยี้หัวยุ่งๆให้เข้าที่ ก่อนจะกระโดดคว้าผ้าขนหนูจากมือมันแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
สิริเวลารวมเพียง 10 นาที ผมก็มานั่งแปะอยู่ที่โต๊ะอาหารบ้านไอปันแล้ว โดยที่ฝั่งตรงข้ามผมคือน้องปอนด์นั้นเอง ยกความดีความชอบให้ไอปันครับ มันสละที่นั่งประจำให้ผม
“กัส กินเยอะๆนะลูก ไม่เจอกันนาน ผอมลงอีกแล้ว” คุณป้ามาดา แม่ของไอปันยิ้มให้ผม แม่ไอปันใจดีเสมอครับ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ผมชอบมาอ้อนอยู่เรื่อย เพราะคิดถึงบ้าน
“ขอบคุณครับป้าดา”
ผมยิ้มตอบกลับไปแล้ว ตักข้าวต้มกุ้งเข้าปาก แต่สายตาก็เผลอจะเหลือบไปมองฝั่งตรงข้ามทุกที น้องปอนด์กินเงียบๆ ริมฝีปากหนาเป่าข้าวต้มเล็กน้อย ก่อนจะส่งเข้าไปในปาก ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิตเลย ที่เฝ้ามองทุกการกระทำของน้องปอนด์ขนาดนี้ แต่คนที่ชอบอยู่ตรงข้ามกันแค่โต๊ะกั้นนะครับ ผมจะทำใจได้อย่างไร ฮื้อออ
เมื่อทานเสร็จป้าดาก็เก็บจานไปล้าง แล้วไล่ให้พวกเรารีบไปเรียน เพราะใกล้จะสายเต็มที่ ไอปัน กับ น้องปอนด์มีรถคนละคันครับ ต่างคนต่างไป ผมได้แต่มองน้องปอนด์ตาละห้อย ที่เดินไปขึ้นรถอีกทาง
ง่า... อยากนั่งคันนั้น
“ตาละห้อยเลยนะมึง”
“โถ่..ปัน”
ผมได้แต่ทำหน้าเซงๆกำลังจะยัดตัวเองเข้ารถไอปันอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ได้ยินเสียงไอปันพูดขึ้นมาก่อน
“ปอนด์ มึงตรงไปมอเลยปะวะวันนี้” ผมมองไอปัน งงว่ามันจะถามทำไม น้องปอนด์ชะงักมือที่เปิดรถ แล้วหันมาพยักหน้ารับ
“กูฝากไอกัสไปหน่อยสิ เดี๋ยวกูจะไปทำธุระก่อนอะ ไอกัสมันรีบไปมอ”
ผมสะดุ้งมองไอปันอย่างงุนงง มึงจะไปทำธุระอะไรของมึงวะ นี่คาบอาจารย์สุนีย์นะ โดดได้ที่ไหน เจ๊แกตัดคะแนนตายห่า ผมส่งสายตาเป็นเชิงถามมัน มันขยิบตาให้ผมทีนึง ก่อนจะลากผมมาอยู่หน้า ฮอนด้าแจ๊สสีเหลือง ของน้องปอนด์ แทน วีออสสีขาวของมัน
“กูไปก่อนนะ ฝากไอกัสด้วยนะปอนด์” มันพูดจบแล้วก็ขึ้นรถ ชิ่งไปทันที โอ้ยย มึงจะทำอะไรเตี๊ยมกับกูก่อนได้ไหม ใจกูรับไม่ทัน ไอห่าปัน
ผมได้แต่ยืนเก้ๆกังๆ เอ่อ...ทำตัวไม่ถูกครับ
“พี่รีบไปไม่ใช่หรอ ขึ้นรถสิ”
“อะ เอ่ออืม” ผมรีบตอบรับคำน้องปอนด์และยัดตัวเองเข้าไปนั่งข้างหน้าทันที น้องปอนด์เดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเข้าไปนั่งที่คนขับ
“พี่คาดเข็มขัดด้วย ทางไปตำรวจเยอะ”
“โอเคๆ” ผมรีบดึงเข็มขัดมาติด แต่ผมจะตื่นเต้นมากไปไหม ที่ในรถตอนนี้ได้กลิ่นแต่น้ำหอมของน้องปอนด์ตลบอบอวลไปหมดจนผมมึน เสียบไอเข็มขัดไม่เข้าซักที จนน้องปอนด์คงเห็นเลยเอื้อมมือมาติดให้แทน
กึก
“เอ้า ลงแล้ว” น้องปอนด์พูด ผมรู้สึกตัวเองชาไปชั่วขณะ ก็เมื่อกี้น้องปอนด์จับมือผมแล้วดึงให้เข็มขัดลงล็อคนะสิ เพียงแค่แปปเดียวเองนะ ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าจะไหม้อีกแล้ว ผมได้แต่พยักหน้าไปส่งๆ ก้มหน้าก้มตา หายใจเข้าออกลึกๆ ให้ไอหัวใจสัปดนไม่ออกมาวิ่งเล่นข้างนอกต่อหน้าน้องปอนด์
“พี่เป็นยังไงบ้าง”
เอ๋ ? น้องปอนด์ชวนคุย “พะ พี่หรอ”
“อืม พี่นั้นแหละ อยู่ด้วยกันสองคนจะให้ผมถามใคร”
“คะคือพี่”
“แล้วอยู่กับผมเลิกติดอ่างได้แล้ว” รถติดไฟแดงพอดี น้องปอนด์หันมาทำหน้าจริงจังใส่
...ที่มองยังไงก็น่ารักอยู่ดี ว๊ากกกกกก....
“โอเค พี่จะพยายามนะ”
“แล้วตกลงเป็นยังไงบ้าง”
“เอ๋ ?”
“ที่พี่หน้ามืดไง เห็นไอปันบอกว่าพี่ชอบเป็นลมบ่อยๆ”
ผมขมวดคิ้ว ไอปันมันไปเอามาจากไหนวะ มโนชัดๆ นี่ผมเพิ่งหน้ามืดเป็นครั้งแรกเพราะได้อยู่ใกล้คนที่ชอบเนี่ยแหละ แต่ก็ตามน้ำไปก่อนละกัน
“อ่อ ดีขึ้นแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วละครับน้องปอนด์”
“เอ่อ อีกเรื่องทำไมชอบเรียกว่าน้องปอนด์ ตลกหูชะมัด”
อ้าววว น้องปอนด์ไม่ชอบ ฮื้อออ
“ถ้าน้องปอน เอ้ยย ปอนด์ไม่ชอบพี่ไม่เรียกก็ได้” ผมส่งยิ้มแหยๆให้คนข้างๆ ก่อนจะก้มมองแต่มือตัวเองที่กุมอยู่ที่ตักอย่างเดียว โฟกัสที่อื่นไม่ได้ เดี๋ยวหัวใจออกมาเต้นระบำ
“ไหนลองเรียกน้องปอนด์อีกทีสิ”
“น้องปอนด์”
“อีกที”
“น้องปอนด์...ครับ” พี่ขอบน้องปอนด์มานานแล้วครับ อันนี้เติมอยู่ในใจ อิอิ
“อืม ก็ไม่ได้ไม่ชอบอะไร ก็น่ารักดีนะ” ผมเหวอไปสักพัก เงยหน้าไปมองคนตัวโตที่ยังขับรถต่อไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก ตอนนี้ในหัวผมโดนคำว่า น่ารักดีนะ น่ารักดีนะ ตีแสกหน้าไปหมด พี่อยากจะถามน้องปอนด์จริงๆว่าที่ว่าน่ารักคืออะไรน่ารัก ชื่อน้องปอนด์ หรือว่าพี่ แต่ก็ไม่กล้า ฮ่อววววววว
อัพเดทสถานะ : “แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก (ยิ้ม)”
Pun punnapat ถูกใจโพสต์ของคุณ
“หวานจริง เลี่ยนจริง กูจะอ้วกแล้วเนี่ย” ผมที่กำลังก้มหน้าอมยิ้มเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ดีๆ ก็โดนไอปันสรรเสริญใส่
“นิดนึงน่า”
“ความดีความชอบกูทั้งนั้น ไหนรางวัล” ไอปันแบมือมาตรงหน้า ตอนนี้เราอยู่ที่โรงอาหารครับ จบคาบแรกไปแบบที่ไอปันบ่นว่าทรมานสุดๆ แต่ทำไมผมถึงอารมณ์ดีสุดๆก็ไม่รู้ มองอะไรก็เป็นสีชมพู ฮ่ออววว
“เดี๋ยวเลี้ยง ไมโลแห้ง 10 บาท”
“โถ่ กูชงมึงขนาดนี้ เลี้ยงกูแค่เนี่ยย ไอเด็กขี้งกเอ้ยย” ปันผลักหัวผมอย่างไม่จริงจังนัก
“ปันๆว่าแต่ขอเฟสบุ้คน้องปอนด์หน่อยสิ ทำไมในเฟสปันไม่มี”
“ก็ไม่มีอะดิ” ไอปันละปากขึ้นจากชามข้าวตรงหน้ามาตอบ
“เอ้า พี่น้องกันจะไม่มีได้ยังไง”
“ก็พี่น้องกันเนี่ยแหละ เจอหน้ากันทุกวัน มึงจะให้กุไปแอดเฟสบุ้คส่องมันอีกทำไม กูเบื่อขี้หน้ามันจะแย่แล้ว”
“แล้วกูจะรู้เฟสน้องปอนด์ไหมเนี่ยปัน”
“พีโอเอ็นดีพีโอเอ็นดี” อยู่ดีๆไอปันก็พูดออกมา จนผมต้องรีบพิมพ์ตาม
Pondpond เพิ่มเป็นเพื่อน
ทันทีที่เห็นใบหน้านิ่งๆของน้องปอนด์บนรูปโปรไฟล์ ผมไม่รอช้า กดเพิ่มเป็นเพื่อนทันที ใจเต้นตุ่มๆต่อมๆว่าน้องปอนด์จะรับไหม ดูจำนวนคนติดตามน้องปอนด์ตั้ง5พันคน ฮอตจริงๆเลยแฟนในอนาคต ฮื้ออ แล้วแบบนี้จะเห็นคำขอที่พี่ส่งไปหรือเปล่าน้อออ น้องปอนด์
“ไม่เห็นน้องปอนด์รับเลยอะปัน” ผมนั่งจ้องมือถือมา 10 นาทีแล้ว ก็ยังไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ
“บางทีมันอาจจะไม่ได้จับโทรศัพท์ก็ได้”
ฮ่อยยยย คิดแล้วก็เซง ลองเลื่อนดูหน้าทามไลน์น้องปอนด์ มีแต่ผู้หญิงมาเม้น ฝันดี ทานข้าวบ้างนะคะ แท็กรูปไปเที่ยวด้วยกัน เต็มไปหมด ฮ่อยยย หรือไอกัสจะหมดหวังแล้วจริงๆ
ตะดึ่ง !
เสียงเตือนเฟสบุ้คดังขึ้นมาจนผมสะดุ้ง บนลูกโลกกลมๆ มี 1 การแจ้งเตือนปรากฏอยู่
Pondpond รับคุณเป็นเพื่อนแล้ว
Pondpond รับคุณเป็นเพื่อนแล้ว
Pondpond รับคุณเป็นเพื่อนแล้ว
Yessssssssssssssss ดีใจโว้ยยย ผมรีบเขย่าแขนไอปันให้มันดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ไอปันทำหน้าเซงๆและปัดมือผมที่ยื้อแย่งมือมันไว้ ไม่ให้มันตักข้าวเข้าปาก
“ไอกัสมึงใจเย็น มันแค่รับเฟสมึง ไม่ได้ตอบรับเป็นผัวมึง ไม่ต้องดีใจไป”
ผมค้อนไอปันขวับ ดับฝันกูตลอด แล้วบอกว่าจะช่วย แต่ผมไม่สนใจมันหรอก ปากหอยปากปู สนใจคนตรงหน้าดีกว่า ผมรีบกดเข้าทามไลน์น้องปอนด์ไปดูสิ่งที่น้องปอนด์โพสต์ให้เฉพาะเพื่อนเห็นเท่านั้น รูปน้องปอนด์เต็มไปหมด อิริยาบถต่างๆ ยิ้ม นั่ง เล่นบาส อ่านหนังสือ ฮ่อววววววว เซฟรัวๆๆ
ผมกลับมาถึงห้องก็แทบจะฟ้ามืดแล้ว เพราะมัวเคลียร์รายงานอยู่กับไอปันที่หอสมุด บ้านผมอยู่เชียงใหม่ แต่เสือกสอบติดที่กรุงเทพ ทำให้ต้องระเห็จจากบ้านเกิดเมืองนอน มาใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ ช่วงแรกๆต้องพึ่งไอปันตลอด เพราะอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ตอนนี้เริ่มจะเคยชินขึ้นมาบ้างแล้ว
ผมทิ้งกระเป๋าลงที่โซฟา และ กระโดดขึ้นไปนอนกลิ้งบนเตียง มือหนึ่ง หยิบตุ๊กตาคู่ใจพี่ลูกเหม็นมานอนกอดไว้ อีกมือหยิบมือถือขึ้นมาเช็คหน่อยดีกว่าว่าตอนนี้น้องปอนด์ทำอะไรอยู่น้า กำลังคิดถึงพี่กัสอยู่อะเปล่า โด่ อิอิ
5 นาทีที่แล้ว
มาว่ายน้ำหอเพื่อน ออกกำลังกายตอนกลางคืน --- ที่ KK condotown
พร้อมรูปปลากรอบ น้องปอนด์แบบซิคแพคเน้นๆ กล้ามเป็นมัดๆลู่ไปด้วยหยดน้ำพราวตามตัว ผมถูกเสยขึ้นไปด้านหลังทั้งหมด ฮ่อวววววววว พี่จะเป็นบ้าแล้ว
แต่เดี๋ยวนะ...
KK condotown ชื่อเดียวกะหอกูเลย
ขยี้ตาแปปป...
สระน้ำแบบนี้ มุมแบบนี้ เย้ยยยยย หอกู อ๊างงงงงงง น้องปอนด์มาหอกู อยู่ข้างล่าง เล่นน้ำอยู่
ไวกว่าความคิด คือการคว้ากุญแจห้องพร้อมโทรศัพท์มือถือ ดิ่งลงไปที่ชั้น3 ซึ่งเป็นชั้นของสระว่ายน้ำ และ ฟิตเนส ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิต ผมค่อยๆย่องไปในส่วนของสระว่ายน้ำในร่ม ผมกลัวน้องปอนด์จะเห็นนี่นา ไม่กล้าเผชิญหน้าอะ อาย บ่องตง
ผมแนบหน้าเข้ากับประตูทางเข้า พยายามสอดส่องหาน้องปอนด์ก็ไม่เจอ เห็นมีพวกเพื่อนๆที่ติดอยู่ในเฟรมถ่ายรูปเมื่อกี้สองสามคนก็ยังอยู่ในสระนี่นา แล้วน้องปอนด์ไปไหนว้า จะจมน้ำหรือเปล่า พี่จะได้ช่วยผายปอดให้ ว๊ากกก คิดอะไรก็ไม่รู้ ตบๆๆหน้าผาก ไล่ความคิดตัวเอง
“นี่พี่สติไม่ดีหรือเปล่าเนี่ย” เสียงใคร คุ้นๆๆจัง แถมพูดอยู่ข้างหลังอีก ผมนี่รับหันขวับไปมอง
“น้องปอนด์ !” ผมตาโตเป็นไข่ห่าน ก็อยู่ตรงหน้านี่มันน้องปอนด์นี่นา ร่างที่ถูกหยดน้ำเกาะพราวคลุมด้วย ชุดคลุมว่ายน้ำ แต่สาปตรงกลางถูกแบะออกจนเห็นกล้ามหน้าอกแพลมๆ
“เจอพี่อีกแล้ว บังเอิญเหลือเกินนะ พี่เป็นสโตรคเกอร์หรือเปล่าเนี่ย คอยติดตามผม”
น้องปอนด์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกแล้ว ตายๆๆๆ หน้าน้องปอนด์ยังเปียกไปด้วยน้ำ ผมก็ลู่แนบไปด้านหลัง หล่อขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า มาใกล้แบบนี้ใจพี่จะขาดแล้วนะน้องปอนด์ ผมรีบหลับตาปี๋ ส่ายหน้าให้น้องปอนด์รัวๆ
“แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง คุยกับผมก็มองหน้าผมสิ” น้องปอนด์จับคางผมให้เงยขึ้นมา เรียกว่างัดดีกว่า เพราะผมก้มหน้างุดๆ ขืนมือน้องปอนด์สุดๆ ไม่อยากเงยหน้าไปอะ เห็นหน้าน้องปอนด์แล้วหัวใจมันจะระเบิด
“คะ คือพี่”
“อย่า ติด อ่าง !” น้องปอนด์ขู่พี่อะแงงง
“พี่อยู่หอนี่ ชั้น 5 พอดีจะลงมาว่ายน้ำแค่นั้นเอง” ผมรีบโพล่งออกไป น้องปอนด์มองผมหัวจรดเท้าและมองไล่ขึ้นมาใหม่
“ว่ายทั้งชุดนี้?” ผมก้มลงมองตัวเอง ชุดนักศึกษาเต็มยศเลยกู ตอแหลไม่เนียนอะ
“พี่ลงมาดูลาดเลาเฉยๆๆ แบบถ้าคนไม่เยอะก็ค่อยขึ้นไปเปลื่ยนเสื้อ” ผมยิ้มแหยๆส่งไปให้น้องปอนด์ น้องพยักหน้าเหมือนจะเชื่อนะ แค่เหมือนไง เหมือน
“ผมมีกางเกงว่ายน้ำมาเผื่อตัวนึงอะ พี่ไม่ต้องขึ้นไปเปลื่ยนหรอก เปลื่ยนในห้องน้ำตรงนี้เลย แล้วมาว่ายด้วยกัน”
เหวอออ ยังไม่ทันจะได้ตอบรับอะไรไป น้องปอนด์ก็ลากเข้าไปแล้วอะ แงงง พี่ไม่ได้อยากมาว่ายคร๊าบบบ พี่อยากมาส่องซิกแพ็คหนูอะ ฮื้ออออ พี่ว่ายน้ำไม่เป็นนน ได้แต่ตะโกนอยู่ในใจ แต่ปฏิเสธน้องปอนด์ไม่ได้แล้วอะ ถูกจับมืออยู่แบบนี้แล้วเหมือนปากจะเป็นใบ้ไปเลย
พอไปถึงจุดที่พวกเพื่อนน้องปอนด์อยู่กันเยอะๆ ผมที่เป็นสมาชิกหน้าใหม่ก็เป็นจุดรวมสายตาของเพื่อนๆน้องปอนด์ หันมามองผมกันเป็นตาเดียว
“ใครวะปอนด์” เพื่อนน้องปอนด์คนนึงถาม คนนี้ผิวเข้มๆอะ ก็ถือว่าดูดี แต่น้อยกว่าน้องปอนด์
“เพื่อนพี่ชาย เค้าอยากมาว่ายน้ำด้วย” น้องปอนด์ตอบเพื่อนไปหน้านิ่งๆ เพื่อนๆน้องปอนด์ก็มารยาทดีกันเหลือเกิน ยกมือไหว้ผมกันระนาว จากอายุก็คงเป็นพี่อะนะ แต่ขนาดตัวผมพ่ายแพ้เพื่อนๆน้องปอนด์ทั้งกลุ่มอะ เด็กสมัยนี้ตัวใหญ่กันจัง
“อะนี่ กางเกง ผมว่าพี่คงใส่ได้แหละ ไปเปลื่ยนสิ” น้องปอนด์ยื่นกางเกงว่ายน้ำให้ แล้วพยักเพยิดให้ผมไปเปลื่ยนที่ห้องน้ำ
“เอ่ออ พี่ว่าพี่ไม่รบกวนน้องปอนด์ดีกว่า วันนี้ก็ดึกแล้วด้วยพี่คิดว่า..”
“ถ้าพี่บริสุทธิ์ใจก็เปลื่ยนมา จะมาว่ายน้ำอยู่แล้วไม่ใช่หรอ หรือมาทำอย่างอื่น”
น้องปอนด์มองผมด้วยแววตาที่ผมอ่านไม่ออก เหมือนจะเคลือบแคลง สงสัยอะไรประมาณนั้น แล้วแบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ยังไง นอกจากรับกางเกงว่ายน้ำมา แล้วเดินคอตกไปเปลื่ยนที่ห้องน้ำ
ฮื่อออ เวรกรรมของไอกัส อยากจะมาส่องว่าทีแฟนในอนาคตเฉยเฉย โดนว่าที่แฟนลากลงน้ำซะงั้น
ผมใช้เวลาเปลื่ยนสักพัก เผื่อน้องปอนด์ขี้เกียดรอแล้วกลับไป ผมรู้มันเป็นความคิดงี่เง่า เพราะยังไงก็หนีไม่พ้น น้องปอนด์มาเคาะประตูตามถึงที่เลย
“พี่เสร็จหรือยัง เปลื่ยนชุดหรือคลอดลูกหน่ะ โครตนาน” ผมค่อยๆแง้มประตูออกไป ก็พบน้องปอนด์แบบโนชุดคลุมอาบน้ำ ยืนจังก้าใส่กางเกงในว่ายน้ำตัวเดียวอยู่ อะไรที่มันควรจะตุงๆ มันก็ตุงตามธรรมชาติของมันแบบไม่ต้องสรรสร้างอะไร
พลั่ก
ผมรีบปิดประตูห้องน้ำกลับทันที ไอหนูลูกปะป๊า ทำไมทำแบบนี้ มาเด้งต่อหน้าน้องปอนด์ได้ยังไง ชื่อเสียงพี่ป่นปี้ชิบหายแน่นอน น้องปอนด์คงคิดว่าพี่หื่นกามแน่ๆ
“เฮ้ พี่ทำไมไม่ออกมา ปิดประตูกลับไปทำไม” น้องปอนด์มาเคาะประตูเรียกต่อ ฮื่ออออ จิให้พี่บอกยังไงว่าอินู๋พี่เด้งอะ พี่ไม่กล้า พี่อายยยยยยย
“พะ พี่ขอแปปนึง พี่ปวด...ปวดหนักอะครับน้องปอนด์”
“ปวดหนักแล้วในห้องนั้นมัน มีโถส้วมให้พี่ซะที่ไหนละ พี่อย่ามาอ้าง พี่ต้องการอะไรกันแน่”
น้านนน โดนเด็กรู้ทัน นี่เป็นห้องเปลื่ยนชุดครับ ไม่มีโถส้วมใดๆทั้งสิ้นให้ไอกัสโกหกเลย ชีวิตอเน็จอนาถเหลือเกิน พับผ่า
“ปะเปล่า น้องปอนด์ออกไปรอข้างนอกก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่ตามไปจริงๆครับ” ผมรีบตะโกนกลับไป คือถ้านั่งสงบสติอารมณ์สักพักอินู๋มันคงสงบลง แล้วถ้าเดินออกไปก้มหน้างุดๆๆ ว่ายๆตีๆน้ำให้จบๆไป ให้น้องปอนด์เลิกสงสัยก็คงไม่มีอะไรแล้ว ผมคิดว่างั้นนะ
“ถ้าพี่ไม่เปิดประตูออกมาตอนนี้ ผมจะพังเข้าไป เอายังไงเลือกมา !”// TBC.
รอต่อตอนหน้านะคะ ว่านุ้งปอนด์จะพังประตูเข้าไปหรือเปล่า ลองเขียนแนววายดูคะ
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะถูกใจกันบ้างไหม สาระไม่ค่อยมี มีแต่วิธีอ่อยปู้ชายยย
อ๊ากกกก เป็นกำลังใจให้กัสและนุ้งปอนด์ด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
