ตอนที่ 36การอยู่โรงแรมกับพี่พ่ายวันที่สองเป็นอะไรที่...
“เฮ้ยพี่ พี่ไม่คิดจะออกจากห้องไปไหนเลยไงวะ” ผมถึงขั้นขึ้นวะขึ้นโว้ยแล้วครับ เพราะผมเบื่อมาก คืออยู่บ้านผมยังได้ไถนา ได้เจอผู้คนได้คุยกับบุญทึ่ง ได้พูดได้เม้าถึงซีรีย์เกาหลีที่ผมชอบ แต่มาอยู่กับพี่พ่ายนี่เหมือนผมเลี้ยงกุมารทองแล้วพูดอยู่คนเดียว คุยด้วยก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ชวนเที่ยวพี่แกก็บอกเหนื่อยพี่แกอยากนอน แม้แต่ข้าวเช้าข้าวกลางวันมันก็ยังสั่งรูมเซอร์วิส
“มึงเห็นไหมว่ากูทำงาน” ตอบแล้วก็ขยับแว่นเปิดแฟ้มเอกสาร แต่เมื่อกี้เขานอนหลับตาเฉยๆ พอผมโวยวายก็จะทำทีเอาเอกสารขึ้นมาอ่าน นี่ถ้าปีนี้ไม่ได้ข่าวว่าเขาได้รางวัลนักธุรกิจดีเด่นล่ะก็ ผมจะไปประท้วงให้เลยนะ เล่นหอบงานมาด้วยแบบนี้
“งั้นผมออกไปข้างนอกนะ เซ็นกาดก็อยู่ใกล้ๆ นี่ ไปเดินเดี๋ยวเดียว ตอนเย็นก็กลับ”
เขาไม่ตอบ เงียบอย่างกะคนใบ้ แต่สองขานี่ล็อคเอวผมไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้เลย
“เอ้า ยอมให้สุดๆ ละ เห็นเป็นคนกันเอง ผมดูหนังละกันนะ โอเคไหม”
“ไม่ หนวกหู”
ปรี๊ดดด มันปรี๊ดจริงๆ ถ้าไม่ติดว่านี่คือไร้พ่าย ผู้ชายที่พี่เอเล่าขานถึงความใจนักเลง เก่งกาจขนาดหมายังไม่กล้าเห่าล่ะก็ ผมจะจิกหัวมาตบๆๆ ให้สาแก่ใจ
“แล้วพี่จะให้ผมทำอะไร หายใจทิ้งหายใจขว้างอย่างนี้เหรอ นี่ถ้าผมอยู่ที่บ้าน ผมกับไอ้บุญทึ่งทำสถิติไถนาแซงหน้าควายเหล็กคูโบต้าของพี่คนงานไร่ข้างๆ ไปแล้วนะ พี่รู้ไหมว่าถ้าผมไถได้เยอะแม่จะให้พ็อคเก็ตมันนี่ไปเกาหลีด้วย!”
“อยู่กับกูไม่ต้องเหนื่อย แต่มึงได้มากกว่า เลือกเอา”
“แต่ไอ้ที่พี่จะให้ผมไม่อยากได้อ่ะ รถก็มีขับแล้ว ถึงจะเป็นฮอนด้าซิวิคที่ราคาไม่แพงเท่าเบนท์ลี่ที่พี่จะซื้อให้ แต่มันก็มีคุณค่าทางใจกับผมอ่ะ”
พี่กิ๊ฟเป็นคนดาวน์มันให้ในวันที่ผมเรียนจบ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ขายหรือทิ้งมันเป็นอันขาด ต่อให้พี่พ่ายจะเสนอรถราคาแพงขนาดไหนมาให้ก็เถอะ แล้วอีกอย่างผมอยากจะบอกพี่พ่ายว่าผมไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวเกาหลี แต่ครั้นบอกไป เขาไม่เคยตอบเซย์เยสเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่มันถูกกว่าไอ้ของที่เขาจะประเคนให้ผมมาก
“แล้วแต่มึง”
“เปลี่ยนจากรถเป็นตั๋วเครื่องบินไปเกาหลีได้ป่ะ ถ้าได้อันนี้คือผมแฮปปี้มากเลยนะพี่”
“มึงแฮปปี้ แต่กูอดปี้ เพราะฉะนั้น ไม่ให้”
นอกจากผิวหน้าจะเกรดแพลทตินั่มแล้ว ความหนาของมันยังระดับรอยัลพรีเมี่ยมอีก ผมอยากรู้ว่าจะมีอะไรในโลกนี้ที่ทำให้พี่พ่ายเขินได้บ้าง
“โธ่ ไอ้ที่ผมอยากได้ไม่ให้ ไอ้ที่ไม่อยากได้ก็จะยัดเยียดให้ คือพี่ควรตามใจคนที่พี่กำลังจีบป่ะ ไม่ใช่ขัดได้ขัดตลอด ทำตัวเหมือนเป็นกระดาษทรายทั้งๆ ที่ตัวเองก็หยาบ”
เพียะ!
ผมโดนดีดปากไปหนึ่งที พอยกมือกุมแล้วมองหน้าเขา ก็โดนมะเหงกอีกลูก
“ตีทำไม ทำอะไรผิดอ้ะ”
เจ็บน้ำตาแทบไหล แต่ฉับพลันก็หายไปเมื่อมือใหญ่ๆ นั้นลูบคลึงบริเวณที่เจ็บให้ แถมริมฝีปากอุ่นๆ นั้นก็ยังคอยจูบซ้ำจุดที่ถูกนิ้วแข็งแรงดีดอีกด้วย
“หายยัง”
ผมส่ายหน้า “พี่ดีดแรง มันจะหายง่ายๆ ได้ไง”
“หนูก็ไม่ควรปากดี”
ได้ยินคำว่าหนูแล้วผมก้มหน้างุดเลย ไม่กล้ามองหน้าพี่พ่ายเวลาเขาพูดแบบนี้ เพราะกลัวจะละลาย
“พี่พ่าย”
“หืม”
“ถามไรหน่อยได้ป่ะ”
“อะไร”
“เรื่องน้องเดียร์อ่ะ พี่ยังไม่เลิกกับเขาเหรอ”
พี่พ่ายไม่ได้ตอบในทันที เขานิ่งเงียบจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็รู้ในทันทีเลยว่า...ผมไม่น่าเงยหน้าขึ้นมาเลย เพราะรอยยิ้มของพี่พ่ายในตอนนี้...มันกำลังทำให้ผมพ่ายแพ้...
“บอกแล้วไงว่าตอนนี้ที่อยากอยู่ด้วยก็คือมึง” เขาจิ้มหน้าผากผมแรงๆ แต่จะให้ผมเชื่อคำพูดนี้เต็มร้อยก็คงทำไม่ได้ เพราะเมื่อวานน้องเดียร์ก็ยังโทรมาอยู่เลย
“แต่เมื่อวานเขาโทรมา แล้วพี่ก็คุยกับเขานานเลยอ่ะ จะให้คิดว่าไงล่ะ”
“เขาโทรมาบอกว่าเรียนจบแล้ว ชวนไปงานรับปริญญา เพราะเงินค่าเทอมที่ส่งเขาจนจบก็คือเงินกู แค่นั้นเอง”
“แล้ว...พี่จะไปป่ะ” ในใจแม้ผมจะรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยกับเรื่องนี้ แต่คิดไปคิดมาอีกทีก็เงินเขา เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา อีกอย่าง...มันก็ผ่านมาแล้วด้วย เก็บมาเป็นอารมณ์ก็คงแย่กับตัวเองซะเปล่าๆ
“ไม่ไป”
“เพราะอะไรอ่ะ”
“ขี้เกียจ”
“แค่นี้เหรอ”
“กูบอกไปว่าแฟนขี้หึง ไม่อยากมีปัญหา เลยไม่ไปด้วย”
ผมยิ้มทำไมกัน ยิ้มทำไมมมมมม!
“โอ้โห มีแฟนแล้วเหรอพี่อ่ะ”
“แล้วที่นั่งให้ดูดปากอยู่นี่ควาย?”
“จะโรแมนติกหน่อยได้ป้ะ อยู่กันตามลำพังทั้งทีอ่ะ มาควายอะไรตอนนี้ คิดถึงบุญทึ่งไง?”
“ต่อปากต่อคำ เดี๋ยวโดน”
อืม...ตั้งแต่รู้จักกันมานี่ผมก็เพิ่งรู้ว่าจะชวนพี่พ่ายคุยได้ ต้องกวนตีนมันเยอะๆ เดี๋ยวมันทนไม่ไหวก็ตอบกลับมาเอง มิน่า! เสียเวลาจ้อนั่นจ้อนี่ให้ฟังแต่มันไม่ตอบกลับอะไรเลย โลกหมุนรอบตัวเองตลอด แต่คราวนี้แหละ ผมจะทำให้ไร้พ่ายมาหมุนรอบผมบ้าง วะฮ่าๆๆ
“พุธหน้ามึงจะไปยังไง” นานๆ ทีพี่พ่ายจะเปิดบทสนทนาก่อน ผมก็เลยมึนไปเล็กน้อย แต่พอนับวันดูแล้วพุธหน้าผมต้องไปที่ศาลในฐานะโจทย์ เพื่อฟังคำตัดสินของไอ้มาวิน
“ไปกับไอ้ยิว วันอาทิตย์มันจะลงกรุงเทพ ไปถึงก่อนสองสามวันไม่เป็นไร จะได้อยู่เป็นเพื่อนไอ้ยิวมันด้วย”
“แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน เพื่อนมึงไม่ทำงาน?”
“มันลาพักร้อนเพราะแฟนเก่ามันจะแต่งงานอ่ะพี่ เฮิร์ตหนักเลย ตอนนี้อยู่กับแม่มันที่เชียงรายนู่น พักใจพักกาย ผมจะลงกรุงเทพพร้อมมัน ต้องนั่งไปเป็นเพื่อนอ่ะ คนอกหักสติสตังยิ่งไม่ค่อยมี แต่เห็นผมมีป๋ามาจีบแบบนี้ สตางค์ก็ไม่มีเหมือนกันนะ ไอนี้ดดดมันนี่!!”
พี่พ่ายหลุดขำ แล้วเริ่มผลักหัวผมเล่น
“หึหึ ถึงกรุงเทพแล้วโทรหากูละกัน”
“รับทราบ!”
หลังจากนั้นผมก็กวนตีนพี่พ่ายไปอีกพักใหญ่ ก็ถามเรื่องโรงแรมที่เชียงรายบ้าง งานที่สำนักงานใหญ่ที่กรุงเทพบ้าง ได้ยินว่าทำหลายอย่างผมก็เป็นห่วงนะ กลัวจะเหนื่อยเกินไป เพราะตอนนี้พี่พ่ายจากที่รักษาการแทนคงจะขึ้นเป็นประธานกรรมการในอีกไม่ช้า ฐานเสียงจากกรรมการคนอื่นที่ถือข้างพี่พ่ายก็ค่อนข้างมาก แต่ก็ยังมีบ้างที่ไม่เห็นด้วยกับการรับตำแหน่งของเขา คงเพราะถูกมองว่าอายุยังน้อยเกินไป และประสบการณ์ที่พวกผู้ใหญ่คาดหวังในวงการธุรกิจอาจจะยังมีไม่มากพอ แต่ผมเชื่อนะว่าเขาทำได้ เขาเก่งอยู่แล้ว ส่วนโรงแรมที่เชียงราย พี่เอกับพี่เกมคงเป็นหัวเรือใหญ่ที่นั่น ตอนนี้ภายนอกเสร็จสมบูรณ์แล้ว เหลือตกแต่งภายในอีกเล็กน้อย และจะเปิดตัวในวันที่ 1 มกราคมปีหน้า
“ถ้าโรงแรมเปิดตัวอีกพี่ก็คงยุ่งน่าดู อย่างนี้จะมีเวลาให้ลูกๆ ไหมอ่ะ”
“เวลา...ถ้าคิดว่ามีมันก็มี ถ้าคิดว่าไม่มีมันก็ไม่มี”
“อือ ก็จริง แต่ผมกลัวเด็กๆ เหงา ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะ” ถ้าเขาต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว ผมก็อยากจะแบ่งเบาบ้าง
“มาเลี้ยงลูกให้กูสิ”
เป็นคำพูดที่ผมดีใจนะ แต่... “แล้วแม่เขาล่ะ ถ้าเกิดแม่เขาฟื้นขึ้นมา”
“มันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยน เขาก็อยู่ของเขา เราก็อยู่ของเรา”
“แต่เขาเป็นเมียพี่”
“กูชัดเจนอยู่แล้วว่าใครอยู่ในฐานะไหน เขาเป็นแม่ของลูก แต่ไม่ใช่เมีย ไม่ใช่คู่ชีวิต ไม่มีอะไรที่มึงต้องกังวล”
“นี่ตกลงพี่จริงจังกับผมจริงๆ เหรอ”
เจอคำถามนี้พี่พ่ายไม่ตอบ และผมไม่คิดว่าเขาเลี่ยง เพราะผมรู้ว่าถึงยังไงคนอย่างเขาก็ไม่พูดอยู่แล้ว เขาให้การกระทำของเขาตอบผมมากกว่า...ให้ริมฝีปากที่คอยบดเบียดอยู่กับริมฝีปากของผมเป็นคำตอบ
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด
“ป๋า...โทรศัพท์” ผมกระซิบเบาๆ พี่พ่ายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะควานมือไปหาโทรศัพท์มือถือแล้วกดรับ
“ว่าไงครับ...ป๋าอยู่เชียงใหม่ ครับ อยู่กับพี่เพี้ยน” พี่พ่ายพูดพลางกดเปิดสปีกเกอร์ “เพี้ยนคุยกับลูกสิ”
ผมรู้สึกใจเต้นแรงเลยที่พี่พ่ายพูดแบบนี้ “เด็กๆ ได้ยินพี่เพี้ยนรึเปล่าเอ่ยยย”
“ได้ยิงงงง นะเอามา โยจะพูดกับเพี๊ยง เพี๊ยงไปดูหมีแพงด้ามาลึเปล่า หมีแพงด้าตัวใหญ่มากๆ เลย”รู้สึกได้ถึงความวุ่นวายเล็กๆ จากปลายสาย เหมือนเด็กๆ กำลังแย่งโทรศัพท์กัน น้องโยบอกจะพูดกับผม แต่พี่พ่ายกระซิบบอกว่าคนที่เล่าว่าหมีแพนด้าตัวใหญ่คือน้องยะ
“พี่พ่ายเก่งอ่ะ พี่แยกออกได้ไงว่าใครเป็นใคร”
“เสียงก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้วไง ถ้าไม่โง่ก็แยกออก”
“หูยยย ด่าโง่อีกละ เด็กๆ พี่เพี้ยนคิดถึงจังเลย เมื่อไหร่จะมาเที่ยวเชียงใหม่อีกน้า”
“อยากไปเชียงใหม่ อยากไปดูหมีแพงด้า ดูพี่เสือ ดูน้องต่าย ลุงเอๆๆๆๆ $@#%#^%&%$&#$”“พี่เออยู่กับเด็กๆ เหรอครับ ดีจังเลยอ่ะ ผมก็อยากไปบ้าง”
“ไม่อยู่ได้ไงล่ะ ก็พ่อเด็กดันหนีเที่ยว พี่กับไอ้เกมเลยต้องมาดูลูกให้มัน”“ฮ่าๆ ความจริงพี่พ่ายพาเด็กๆ มาด้วยก็ได้อ่ะ ตรงกับเสาร์อาทิตย์ด้วย ผมอยากเจอเด็กๆ มากๆ เลย คิดถึงงงง”
ผมหลงใหลในความเป็นแฝดนะ ผมว่ามันมีอะไรที่พิเศษมากๆ อ่ะ บางทีผมจะแอบมองพวกเด็กๆ เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง พวกเขาคุยกันแล้วก็รักกันมากๆ มีอะไรแบ่งปันตลอด บุคลิกก็ต่าง น้องนะจะดูขรึมๆ เขาดูเป็นพี่ใหญ่สุด และรักน้องอีกสองคน น้องยะก็น่ารักมุ้งมิ้ง ตัวกลมๆ แก้มป่องๆ ไปตามประสา ส่วนน้องโยก็จะเกรียนหน่อย แต่น้องทะเล้นน่ารัก คือต้องยอมรับว่าต่อให้ท่านประธานจะเป็นคนนิสัยแปลกยังไง แต่เขาก็เลี้ยงหลานๆ ได้ดีครับ ข้อนี้ผมปฏิเสธไม่ได้เลย ผมคิดว่าเขาคงเห็นความผิดพลาดจากการเลี้ยงพี่พ่ายมาเลยได้รับบทเรียนแล้วปรับปรุงแน่ๆ
แต่พี่พ่ายก็ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ...แค่... ครับ ช่างมันเถอะ
“เพี๊ยง อยากฟังนิทางอีก เพี๊ยงเล่านิทางสนุกมากเลยล่ะลุงเอ โยชอบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกก”นึกถึงท่าทางน้องโยออกเลย คงเล่นใหญ่เว่อวังอลังการอีกตามเคย
“งั้นเรื่องหน้าเอาเรื่อง การผจญภัยขององค์ชายเพี้ยนภาคสองดีไหมมมมมเด็กๆ”
“ดี!!!!!!!!”“นี่เอานิทานอะไรมาเล่าให้ลูกฟัง” พี่พ่ายถามพลางขมวดคิ้ว “สาระอยู่ตรงไหน”
“อยู่ตรงองค์ชายเพี้ยนรูปงาม ฉลาดและสุดแสนสง่าไงครับพี่ อิอิ”
“เหวอตลอด ไอ้องค์ชายนี่คงจะติ๊งต๊องถือดาบร้องลิเกน้ำลายยืดไปวันๆ” พี่พ่ายพูดบรรยายได้ซะเสียหาย เขาไม่รู้หรอกว่าองค์ชายเพี้ยนเนื้อแท้แล้วฉลาดเฉลียวและหล่อเหลามากขนาดไหน
“แค่กๆๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นไอแห่งรักโชยมาตามสายว่ะไอ้เกม”“พี่เอทำมาแซว ตัวเองก็เถอะ จะทำไม่รู้ไม่ชี้ไปจนถึงเมื่อไหร่”
“พูดเรื่องไรวะ ไม่เอาละ ไม่คุย ไปครับเด็กๆ ไปดูการ์ตูนรอบเช้ากันดีกว่า”จากนั้นสายก็ตัดไป พี่พ่ายถึงกับส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้กับข้ออ้างในการตัดสายของพี่เอ
“การ์ตูนรอบเช้าบ้านไหนมันฉายตอนเที่ยงวะ”
“อาจจะรีรันก็ได้มั้งพี่”
ได้แต่เอาใจช่วยพี่เกมให้สมหวังโดยเร็ว แต่ของผมมันก็ไม่เรียกว่าสมหวังนักหรอก ในเมื่อผมยังไม่รู้เลยว่าความจริงแล้วผมจะเอายังไงต่อไปกันแน่ ผมไม่ปฏิเสธว่าหัวใจของผมอยู่ที่ใคร แต่มันก็ต้องมาดูอีกทีว่าในความเป็นจริงมันเป็นไปได้อย่างที่หวังจริงไหม...
ผมยังคงลังเลใจ...ผมยังคง...รู้สึกผิด
“พี่พ่าย ไปเดินตลาดกันนะ ยังไงเย็นนี้ผมก็ต้องออกไปข้างนอกให้ได้ พูดจริงจังเลย!”
มันโอเคแล้วจริงๆ เหรอ...ที่เราอยู่ด้วยกันตอนนี้
ในใจของผมยังคงมีคำถาม...ผมจึงกำลังพยายามหาคำตอบมันอยู่
“ก็เอาดิ จะเสียงดังทำไม”
“นึกว่าพี่จะไม่ยอมอีกนี่นา”
“มึงอยากให้ตามใจไม่ใช่เหรอ กูจะยอมทำตามคำขอวันละครั้งก็แล้วกัน”
“อย่างนี้ค่อยสมกับเป็นคนที่ตามจีบหน่อยเนอะ”
พี่พ่ายทำหน้าเอือมระอาใส่แล้วก็กลับไปดูแฟ้มเอกสารที่วางอยู่ข้างตัว ส่วนผมก็บีบๆ นวดๆ ให้เขาไป เพราะไม่มีอะไรทำ
ตอนเย็นเราออกไปเดินเล่นด้วยกันตามที่ผมได้คาดหวังเอาไว้ ก็เป็นไปตามปกติทั่วไป ผมเดินกับเขาไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่เดินสวนกันไปมา ไม่เหมือนคู่รัก ไม่เหมือนเพื่อน ไม่เหมือนพี่น้อง เราเป็นเหมือนคนที่เดินอยู่ข้างๆ กัน ต่างคนต่างเดิน แต่ถ้าหากใครเดินเร็วกว่า ก็จะมีมือของอีกคนรั้งไว้ให้เดินไปพร้อมกัน
“พี่”
“อะไร”
ผมอยากจะบอกพี่พ่ายให้ชัดเจนสำหรับจุดยืนของผม ผมอยากจะคุยให้เขาเข้าใจ เพราะผมไม่อยากให้สิ่งที่ผมลังเลอยู่ในตอนนี้ มาเป็นปัญหากับเราในภายหลัง
บรรยากาศยามเย็นของเชียงใหม่กับสายลมอ่อนๆ ช่วยทำให้ผมมีความกล้ามากยิ่งขึ้น ผมไม่มั่นใจว่าถ้าผมพูดออกไปแล้วพี่พ่ายจะยังก้าวเข้ามาหาผมอยู่ไหม...แต่มันคงดีกว่าที่...นานวันไปแล้วเขาเริ่มถอยห่าง
“มึงมีอะไร”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าผมรักพี่”
“อืม รู้”
เพราะทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ ผมไม่เคยปิดบังเลยว่าผมรักเขา ผมยอมรับกับความรู้สึกของตัวเอง แม้ผมจะโกหกเขามามากมายในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่มีสิ่งเดียวที่ผมไม่เคยโกหกเลย นั่นก็คือความรู้สึกที่ผมมีให้เขา...
“แล้วพี่ก็คงรู้ใช่ไหม ความสัมพันธ์ของผมกับพี่กิ๊ฟ”
“มึงกำลังจะพูดอะไร”
“ผมแค่จะบอกว่า พี่อาจจะกำลังเสียเวลากับผม จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่มั่นใจในตัวพี่เลยว่า ถ้าถึงเวลาที่พี่ต้องเลือกระหว่างผมกับครอบครัว พี่จะเลือกผมโดยไม่ลังเลรึเปล่า แต่พอคิดถึงความเป็นจริงแล้วมันเป็นไปได้ยาก ครอบครัวของพี่ ลูกๆ ของพี่ต้องมาก่อนผมอยู่แล้ว ในขณะที่พี่กิ๊ฟไม่ลังเลเลยที่จะเลือกผม...เธอตายเพราะผม ผมถึงได้บอกลาพี่ แม้ผมจะเอาหัวใจกลับคืนมาจากพี่ไม่ได้ แต่ผมก็คิดไว้แล้วว่าผมจะมีชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อคิดถึงพี่กิ๊ฟ มันเป็นทางเดียวที่ผมจะตอบแทนความรักที่พี่กิ๊ฟมีให้ผมได้”
พี่พ่ายคงจะมองว่าผมโง่เง่าเต็มที แต่นี่เป็นวิธีของผม มันมีเรื่องที่ให้คิดสมเหตุสมผลมากกว่านี้ มีแนวทางในการใช้ชีวิตที่แตกต่างไปกว่านี้ แต่สำหรับผมแล้ว ผมโอเคกับสิ่งที่ผมกำลังทำ และผมมีความสุขกับทุกๆ วันที่ผมเลือกจะเป็น ผมกลับมาเป็นเพี้ยน ลูกของนายแม่จอมโหด มีพ่อเลี้ยงที่ใจดี มีพี่สาวที่เมื่อครั้งหนึ่งผมเคยหลงรักเธอ และมีพี่สาวอีกคนที่มอบความรักให้ผมจนตัวเธอต้องตาย
“ผมถามนะพี่ พี่ทำใจได้ไหมถ้าต้องคบกับคนที่ไม่ได้คิดถึงพี่แค่เพียงคนเดียว พี่ยอมรับได้ไหมถ้าบางทีผมอาจจะฝันถึงใครอีกคนและเผลอร้องไห้พร่ำเรียกหาแต่เขา และผม...ก็ไม่คิดที่จะลืมเขาด้วย”
พี่พ่ายยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม สีหน้าที่ไม่เคยยอมแพ้หรือยอมลงให้ใครทำให้ผมหวั่นใจเล็กน้อย เพราะสำหรับพี่พ่ายแล้ว เขาสามารถหาคนที่รักเขาได้เต็มหัวใจ
“ถ้ายอมรับไม่ได้...กูคงไม่มาอยู่ตรงนี้”เป็นคำตอบที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้ แต่กลับทำให้ผมยิ้มกว้างๆ ออกมาได้
“กิ๊ฟเป็นผู้มีพระคุณ ถ้ามึงลืมเขา มึงก็ไม่ใช่คนที่กูต้องเสียเวลาด้วย”
แค่นี้ผมก็รู้สึกโล่งใจ เพราะคนอย่างพี่พ่าย ไม่ได้พูดไปเพราะต้องการให้ผมสบายใจ เขาไม่ใช่คนจะมาพูดเอาใจอยู่แล้ว
“พี่ ผมถามอีกเรื่องได้ไหม”
“ถามมา เอาให้เคลียร์ตรงนี้ ข้องใจอะไรมึงก็ถามมาให้หมด” แต่ท่าทางดุๆ นี่เหมือนกับว่าถ้าผมถามไปเขาจะเข้ามากระทืบผมที่ตั้งคำถามมากมายกับเขาเลย
“แค่จะถามเรื่องพี่ดรีม”
“เรื่องอะไร”
“พี่กับพี่ดรีมเคยคบกันไหม”
“ไม่เคย กูกับดรีมมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น”
“แต่พี่ก็รักพี่ดรีมใช่ไหม”
“กูเรียกมันว่าความรู้สึกดีมากกว่า ไม่ใช่ความรัก แต่ก็เป็นคนสำคัญ ที่กูจะไม่มีวันลืม”
“อ่า...ผมรู้สึกหึงนิดๆ แฮะ”
ผมยิ้มแล้วก้าวหนึ่งก้าวเพื่อขยับเข้าไปใกล้พี่พ่ายมากยิ่งขึ้น ในขณะที่เขายังยืนอยู่ที่เดิม
“ผมชอบชื่อไร้พ่าย เพราะผมไม่ชอบที่เห็นพี่ต้องพ่ายแพ้ให้ใคร ผมอยากให้พี่มีชัยชนะในทุกๆ อย่างที่พี่หวัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ผมอยากให้พี่สมหวัง ...เรื่องของผมก็เหมือนกัน พี่จะไม่ผิดหวังหรอก”
พี่พ่ายก้าวเข้ามาหาผมแค่ก้าวเดียวก็ประชิดกับตัวผมแล้ว เขาบีบคางผมทำท่าราวกับจะขู่ฆ่า แต่ความจริงแล้วแค่บอกว่า “งั้นก็เป็นแฟนกูซะ”
“พี่ขู่ผมอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ตอบดิ”
บีบแรงเข้าไปอีก น้ำตาจะไหล เห็นอนาคตเมียทาสอยู่รำไร ประตูเบี้ยล่างเปิดต้อนรับผมแล้วใช่ไหมวะ
“เร็ว”
“พี่จีบผมแค่วันเดียวเองอ่ะ ถ้าผมตอบตกลง ต้องมีคนหาว่าผมใจง่ายแน่ๆ”
“คือมึงง่ายมาตั้งแต่เริ่มรู้จักกันแล้ว มายากตอนนี้มันไม่ทัน”
เถียงไม่ได้เลย ที่ผ่านมาผมอ่อยเขามากไปเหรอ มีลูกผู้หญิงจะต้องสอนให้ทำตัวดีๆ ซะแล้ว ดูผมเป็นตัวอย่างได้เลย พอเคยได้ง่ายๆ เล่นตัวก็โดนขู่
“ไหนคำตอบ”
“แล้วไหนคำถามอ้ะ ประโยคเป็นแฟนกูซะนี่คำถามเหรอพี่พ่าย”
“อ้าว ไม่ใช่คำถามเหรอ” ถามกลับมาหน้าตาย อืม เอาที่มันสบายใจก็แล้วกัน
“แต่ผมเป็นก็ได้ เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย”
“ดี”
“แค่นี้เหรอ”
“เออ”
“จูบหน่อยดิ”
พี่พ่ายดีดหน้าผากผม พร้อมกับก้มลงมา ส่วนผมก็ทำปากจู๋หลับตาปี๋ แต่เขาดัน...
“มึงทำหน้าเหี้ยไร โคตรตลก” ไม่จูบ... ไม่จูบไม่พอยังมาดึงปากผมอีก
“บรรยากาศกำลังดีเลย พี่พ่ายทำเสียหมด”
“หึหึ กลับโรงแรมตอนนี้ไหมล่ะ”
“ไม่ เดินเที่ยวก่อน”
“จะเที่ยวไหนอีก มึงพากูเดินมาไกลจนจะหาทางกลับโรงแรมไม่ถูกแล้วเนี่ย”
เพิ่งรู้ว่าเขาขี้บ่น เดี๋ยวบ่นร้อน เดี๋ยวบ่นไกล เดี๋ยวถามเมื่อไหร่จะกลับ เจอผู้หญิงมองหน้ายังจะทำท่ารำคาญ ยืนซื้อลูกชิ้นทอดเมื่อกี้มีกะเทยคนหนึ่งกล้าจับก้นเขาด้วย เกือบได้ต่อยกันกลางตลาด ดีที่เขาห้ามผมได้ทัน อืม...ครับ ไอ้ที่จะต่อยกะเทยอ่ะผมนี่แหละ แม่งกล้ามากมาแอ๊วพี่พ่ายต่อหน้าต่อตาผม ไม่รู้จักเพี้ยนหลังมอซะแล้ว ผมก็เคยเป็นนักเลงเก่ามาก่อนนะครับ สมัยเรียนซ่าพอตัว เพื่อนจะไปรุมใครขอให้บอก ผมดูต้นทางให้ไม่เคยพลาด ไม่เคยถูกตำรวจจับ
“เดินไปอีกหน่อยนะพี่ อากาศกำลังดีเลย”
เริ่มไม่ตอบ เริ่มเงียบ แต่ก็เดินตาม
“พี่พ่าย รู้ป่ะว่าทำไมผมถึงไม่เรียกพี่ว่าไร้พ่ายเหมือนคนอื่นๆ”
“กูจะไปรู้กับสมองติ๊งต๊องของมึงเหรอ”
“ไม่ติ๊งต๊องดิ ผมเป็นเด็กปกติที่เรียนจบมหาลัยนะครับ อาจจะใช้เวลานานไปหน่อยแค่นั้นเอง เฮ้ย พี่พานอกเรื่องว่ะ”
“มึงนอกเองไหม กูยังไม่ได้จุดประเด็นอะไรสักอย่าง”
“เออๆ ช่างเถอะ ผมติ๊งต๊องก็ได้”
พี่พ่ายล็อคคอผมจากข้างหลัง แล้วเข่าใส่ที่ก้นผมเบาๆ “ไหนว่ามา กูรอฟังอยู่”
“ที่เรียกว่าพี่พ่าย เพราะผมไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่น ผมอยากพิเศษ และผมอยากให้พี่...แพ้ให้ผมคนเดียว”
“แล้วสมหวังหรือยัง”
“ไม่เลย ผมแพ้ให้พี่ตลอดอ้ะ”
พี่พ่ายหัวเราะ ก่อนจะบอกผมว่า “อย่างน้อยมึงก็พิเศษ”
ชิบ...เขินไปทั้งหัวใจทุกห้อง นานๆ ทีจะได้ยินอะไรแบบนี้ มีหลายครั้งที่ผมมักไม่เชื่อหู บางส่วนในสมองกู่ร้องว่าเป็นไปไม่ได้ มันไม่จริง แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแพ้เมื่อเห็นรอยยิ้มและบางอย่างในดวงตาของคนข้างหลังที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไม่เคยอ่านมันออก ยกเว้นในโอกาสพิเศษเท่านั้นที่เจ้าของมันจะเผยออกมาให้ได้เข้าใจ
“กูหมายถึงมึงผิดปกติกว่าชาวบ้าน แม่มึงบอกว่ามึงเกือบเป็นเอ๋อ กูถึงได้เข้าใจ”
“ไอ้พี่พ่าย!”
“เรียกชื่อผัวทำไม กลัวลืมเหรอ งั้นท่องไว้ คัดตัวบรรจงก่อนนอนทุกคืนด้วย จะได้ไม่ลืม”
“โอ้ยย ผมเกลียดดดดด”
“กูกลับโรงแรมละ มึงจะเดินต่อก็เชิญ”
“เดี๋ยวดิ พี่กลับถูกรึไง”
“แล้วมันจะยากตรงไหน”
“โรงแรมชื่ออะไรจำได้ไหมล่ะ”
พี่พ่ายไม่ตอบ แต่เดินไปแล้ว ซึ่งผมคิดว่าเขาไม่รู้ชื่อโรงแรมแน่ๆ เพราะคนอย่างพี่พ่ายเขาไม่ใส่ใจกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เขามีคนจัดการให้ ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ...เพราะเมื่อวานที่ขับรถกลับมาจากไร่ของแม่ผม เขาให้ผมโทรหาพี่เกมเพื่อถามที่อยู่โรงแรม แล้วเราก็ทำการเปิดกูเกิลแม็บ นี่ถ้าไม่ได้ระบบนำทาง มีหรือเราจะได้กลับมาสวีทกันที่ห้องสูทของโรงแรมหรู คงได้นอนเบียดกันอยู่ในรถเช่านั่นแหละครับ
“ก็ได้ๆ พี่พ่ายรอก่อน ผมกลับด้วย”
สุดท้ายก็ต้องตามใจ ผมรีบวิ่งตามไปเบียดไหล่จนเขาเซไปเล็กน้อย มีหันมามองหน้าเหมือนจะต่อย แต่สุดท้ายก็ยื่นมือมาผลักหัวแล้วโอบไหล่ผมไว้
“พี่พ่ายตัวหอมจัง” ผมเอียงหัวไปทางเขาให้มากขึ้น น้ำหอมราคาแพงผสมกับกลิ่นโคโลญ มีกลิ่นบุหรี่อีกเล็กน้อย มันเป็นกลิ่นประจำตัวของพี่พ่ายที่ผมชอบ
“มึงนี่ชอบคลอเคลียจริงๆ เป็นหมารึไง”
“พี่รำคาญเหรอ”
ไม่ตอบแต่ก็ไม่ผลักผมออก ผมจึงหอมแก้มเขาไปหนึ่งที แม้จะเป็นที่สาธารณะผมก็ไม่ต้องแคร์สายตาใคร เพราะมันไม่ค่อยมีคน มีบ้างก็เป็นพวกฝรั่ง นักท่องเที่ยว
“พรุ่งนี้พี่กลับแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“จะมาหาผมอีกเมื่อไหร่”
“ไว้ค่อยว่ากัน”
“ถ้าว่างต้องมาเลยนะ เอาลูกๆ มาด้วยก็ได้ ผมช่วยเลี้ยง”
“ให้มึงเลี้ยง ลูกกูจะไม่ดื้อเหมือนมึงเหรอ”
“ผมไม่ดื้อซะหน่อย พี่พ่ายใส่ร้าย”
“ไม่ดื้อเลยมึงเนี่ย ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งสั่งให้ทำ”
ผมหัวเราะแล้วกระโดดขี่หลังพี่พ่าย เขารีบจับขาผมไว้เลย คงเพราะกลัวผมตก
“เล่นอะไรบ้าๆ ตกไปหัวแตกกูจะสมน้ำหน้าให้”
“ไม่อยากเดินแล้ว พากลับโรงแรมหน่อยนะพี่พ่าย”
“เฮ้อ กูรู้สึกว่ากูแก่กว่าอายุจริงไปสามสิบปีเลยว่ะ อย่าดิ้นดิ!”
ความจริงเขาเป็นคนใจดี อบอุ่นด้วย แต่คงแสดงออกไม่เป็นมากกว่า นี่สินะที่เขาบอกว่าผมพิเศษ...เพราะเขาให้ผมได้เห็น...ในสิ่งที่คนอื่นไม่เคยเห็นเลยในตัวเขา
พี่กิ๊ฟครับ...ผมรู้ว่าถ้าพี่ยังอยู่ พี่คงเสียใจที่คำตอบของผมไม่ใช่พี่... ผมเห็นแก่ตัวที่เลือกความสุขของตัวเอง แต่ผมจะไม่ลืมพี่อย่างแน่นอน...
ต่อจากนี้...แม้ผมจะล้ม...ผมจะลุกขึ้นด้วยตัวผมเอง พี่กิ๊ฟไม่ต้องเป็นห่วงผมแล้วนะครับ
............................................................TBC............................................................
#ทีมไร้พ่าย ตอนนี้ย้ายทีม
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่า เห็นมีความคิดเห็นหนึ่งบอกว่าตามมาจากพันทิป คือดีใจที่มีคนสนใจพี่พ่ายของเราด้วยยยยย
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะคะ ตอนนี้ที่เห็นว่าไม่มีอะไร แต่มันมีนะ อย่างน้อยพี่พ่ายก็มีแฟนแล้วอ่ะ #ทีมตบเพี้ยน
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 736774 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก