-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
สารบัญค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้ ซึ้งใจมาก :mew6:
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3079803#msg3079803)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3080856#msg3080856)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3081928#msg3081928)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3082966#msg3082966)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3084064#msg3084064)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087101#msg3087101)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3088280#msg3088280)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3089294#msg3089294)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3090208#msg3090208)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3091469#msg3091469)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3094955#msg3094955)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3096780#msg3096780)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3097921#msg3097921)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3101410#msg3101410)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3102611#msg3102611)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3103476#msg3103476)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3105635#msg3105635)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3106145#msg3106145)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3109934#msg3109934)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3112724#msg3112724)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3116042#msg3116042)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3116692#msg3116692)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3122843#msg3122843)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3123712#msg3123712)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3130510#msg3130510)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3131110#msg3131110)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3137809#msg3137809)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3140656#msg3140656)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3144286#msg3144286)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3151228#msg3151228)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3156888#msg3156888)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3162878#msg3162878)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3167117#msg3167117)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3175602#msg3175602)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3187080#msg3187080)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3191075#msg3191075)
เย้ๆๆ ในที่สุดตามอ่านครบแล้ว มาโปรด ตกลงเอาไง ไร้พ่าย น้องกวิ้นๆ (อ่านกวินน้อยกับพี่หมัยก่อนมาเจอ น้องชนะตอนเด็ก)
เราทำสารบัญต่อมาให้ด้วย สำหรับคนที่ตามอ่าน ><// หน้าทั้งหมเตอนที่ 1-36 อยู่ที่หน้าแรกเลยนะ แต่นี่คือทีเหลือ
ชแบเรื่องนี้นะคะ แต่งสนุกให้แง่คิด หวังว่าจะทำนิยายดีๆอย่างนี้ต่อไปนะ
ตอนที่ 37 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3214400#msg3214400
ตอนที่ 38 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3226493#msg3226493
ตอนที่ 39 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3265874#msg3265874
ตอนที่ 40 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3324247#msg3324247
ตอนที่ 41 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3335827#msg3335827
ตอนที่ 42 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3346414#msg3346414
-
ตอนที่ 1
“อาาาา ทำไงดี ตอนนี้ อ้ะ อาาาา ติดธุระอยู่ซะด้วยสิ แต่คุยไปด้วยก็ได้”
น้ำเสียงติดทุ้มนิดๆ ของชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีกำลังสั่นเครือไปด้วยแรงอารมณ์ ขาขาวเนียนแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขากางออกเป็นมุมสวยเพื่อจะให้มีพื้นที่พอเป็นฐานรองรับน้ำหนักของใครสักคนได้ ใครสักคนที่จะทำให้เขาสุขสมราวกับได้ขึ้นสวรรค์... และเป็นใครสักคนที่กำลังทำให้เขามีปัญหากับคนที่อยู่ปลายสายในตอนนี้
“มึง...ไม่ได้ตายดีแน่! บอกมาว่าอยู่ที่ไหน! พาเมียกูไปที่ไหน ไอ้ชั่ว!”
“อ้ะ! อื้ม.. อ้ะ นาย...นายคุยกับใคร อ้ะ...ไม่ อย่านะ!” เสียงหวานสั่นเครือเพราะถูกของใหญ่โตกลางลำตัวของเขากระทุ้งแรงติดๆ กันมานานหลายนาทีแล้ว แต่เจ้าหล่อนก็รับแรงกระแทกได้ดีแถมยังเด้งสะโพกสวนกลับมาอย่างถึงใจ แม้ปากจะร้องห้าม และมือบางจะปัดป้อง แต่ตรงกลางลำตัวของเธอไม่ได้ปฏิเสธตามไปด้วย กลับเต็มใจเปิดรับเขา
“ผมคุยกับแฟนของคุณอยู่ไงครับ...อาาาา เมียมึงนี่ตอดดีจริงๆ ว่ะ อื้มมม อยากรู้ว่าอยู่ที่ไหนกูจะบอกให้มึงเอาบุญก็ได้นะ แต่หลังจากที่กูพาเมียมึงขึ้นสวรรค์ก่อน หึหึหึ”
“ไอ้สารเลว!”
เขาไม่สนใจเสียงกร่นด่าและคำสาปแช่งที่ดังลอดมาตามสายโทรศัพท์ จัดการกระแทกตัวหญิงสาวที่ยังคงทำหน้าสุขสมระคนหวั่นวิตกให้ถึงฝั่ง เธอกรีดเสียงเมื่อเขาพาไปจนสุดปลายทาง ตอดรับแรงกระตุกของเขาสองสามทีก็หมดแรงซบใบหน้าลงกับบ่าของเขา
“ถึงใจยิ่งกว่าที่ผัวคุณทำใช่ไหมล่ะครับ” เขาถามพลางถอนแก่นกายออกจากตัวเธอ ผลักร่างบอบบางนั้นให้ห่างจากตัว ก่อนจะจ้องมองน้ำสีขาวขุ่นที่เริ่มไหลออกมาเปื้อนผ้าปูที่นอนสีดำสนิท
เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย โคลงหัวไปมา แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น...คงหมดเวลาสนุกแล้วสำหรับคืนนี้
“นายจะไปแล้วเหรอ” เธอมองมาทางเขา ดวงตาใสมีแววตัดพ้อ
“ครับ...เดี๋ยวผมจะให้แฟนคุณมารับ ยังไงก็พูดคุยกันดีๆ นะครับ อย่าต้องทะเลาะกันเพราะผมเลย” เขาฉีกยิ้ม ตาคมสีดำเย็นชาแต่ก็ยังน่าหลงใหลมองสบกับดวงหน้างามตรงหน้า
“เราพร้อมจะทะเลาะกับเขาอยู่แล้ว...นายก็รู้นี่ว่าเราต้องการนาย เรายอมนอนกับนายทุกครั้งที่นายต้องการ...เราให้นายได้ทุกอย่าง เราทำเพื่อนายทุกอย่าง เราไม่ต้องการเขาแล้ว เพราะฉะนั้น...คืนนี้อยู่ที่นี่กับเรานะ นะเพี้ยน เราขอร้อง”
เขารู้ว่าเธอต้องการเขา รู้ว่าเธอยอมทรยศแฟนที่คบกันมาเกือบห้าปีเพื่อเขา เธอเป็นเพื่อนร่วมงานที่บริษัทแต่อยู่คนละแผนก เธอชอบเขาและพยายามสานสัมพันธ์มาตลอด เขาก็ไม่ใช่คนที่ชอบปฏิเสธใคร เขานอนกับเธอ มีเซ็กส์กับเธอมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่มันจะเกิดขึ้นจากความรัก...เพราะเขาก็แค่ต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างๆ เพื่อให้ผ่านในแต่ละคืนไปให้ได้ก็เท่านั้น
“กินยาครับ...ผมต้องกลับห้องแล้ว พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า” ทุกครั้งเขาจะทำให้แน่ใจว่าคู่นอนที่เป็นผู้หญิงของเขาไม่ลืมที่จะกินยาคุมฉุกเฉิน แม้จะยุ่งยากและน่ารำคาญกว่าการนอนกับผู้ชายมาก แต่บางครั้งเขาก็อยากที่จะเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเหมือนกัน
“เราไม่กิน เราไม่ท้องหรอก นายไม่ต้องห่วง” เธอปัดมือเขา พร้อมมองใบหน้าดูดีนั้นอย่างน้อยใจ
“แต่เพื่อความสบายใจของผม กินนะครับคนดี” เขายิ้มเย็น บีบคางเธอแน่น แล้วยัดเม็ดยาเข้าไปในปากเธอ ก่อนจะกรอกน้ำตาม เธอสำลักน้ำออกมา ไอหน้าดำหน้าแดง แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ถ้าหากเธอกลืนยาลงไปแล้วก็ไม่มีอะไรต้องห่วง
“นายมันใจร้าย”
เขาไม่สนใจจะโต้เถียงกับเธอ ส่งที่อยู่ม่านรูดให้แฟนของเธอทางข้อความเสร็จ ก็ขึ้นรถขับออกมา...
ครืดดดดด ครืดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ฮัลโหล ไอ้เพี้ยนนนนนนน”
“ว่าไงยิว”
“มึงอยู่ไหน”
“กูเพิ่งเสร็จธุระน่ะ กำลังจะกลับ” ผมตอบพลางเลี้ยวรถเข้าไปในซอย ไม่รู้ว่าดึกป่านนี้ทำไมไอ้ยิวถึงแวะมาหาผมได้
ไอ้ยิวเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยอนุบาลของผม เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมมี เพราะอยู่กับมันแล้วสนุกที่สุด มันไม่เรื่องมาก ไม่น่ารำคาญ ผมก็เลยไม่เบื่อ
“เออ ดีเลย รีบๆ กลับ กูรออยู่หน้าหอมึงเนี่ย แวะเอาของมาให้ แม่มึงฝากมา”
“กลับบ้านมาเหรอ” มันเป็นคนจังหวัดเชียงราย ส่วนผมอยู่เชียงใหม่ แต่ไอ้ยิวมันมาอยู่กับยายของมันแล้วเข้าโรงเรียนที่จังหวัดเชียงใหม่ก็เลยได้เจอกับผม ตอนมัธยมพวกเราก็เรียนชายล้วนมาด้วยกัน มหาวิทยาลัยก็เข้าเรียนที่เดียวกัน แต่จบมาเราไม่ได้ทำงานที่เดียวกัน ตอนนี้นานๆ ก็เลยได้เจอกันสักที
“อืม เข้าเชียงใหม่ด้วย ก็เลยไปเยี่ยมพ่อกับแม่มึงที่ไร่อ่ะ เขาเลยฝากของให้มึง แล้วก็บอกให้มึงกลับไปเยี่ยมบ้านด้วย”
“โอเคๆ ใกล้ถึงแล้ว วางละ”
ไม่กี่นาทีก็มาถึงอพาร์ทเม้นที่ผมเช่าอยู่ในตอนนี้ ผมจอดรถในที่จอดรถ ก่อนจะเดินไปหาไอ้ยิวที่กำลังนั่งหน้ามู่ทู่อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ตึก
“มึงไปเอาเมียชาวบ้านคนไหนอีกล่ะ แม่งกลับห้องซะดึกดื่น” ก็อย่างที่บอกว่ามันเป็นเพื่อนกับผมมานาน เลยรู้ว่าผมไปทำอะไรมา
“ไม่รู้เมียใคร แต่ผู้หญิงทำงานที่เดียวกับกู”
“เลือกกินหน่อยก็ได้นะมึง เดี๋ยวก็มีปัญหาหรอก”
“เออน่า แล้วแม่ฝากอะไรมา”
“พวกของกินแหละ และก็ผลไม้ที่ไร่ด้วย”
“อืม”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะปิดมือถือที่กำลังสั่น มินโทรมาไม่รู้กี่สิบสาย แต่คืนนี้สำหรับเธอมันหมดเวลาแล้ว ผมก็ไม่อยากรับสายอีก ขี้เกียจวุ่นวาย เธอมันน่ารำคาญมากเกินไป
“กลับบ้านบ้างเถอะ อย่างน้อยไปให้แม่เห็นหน้าก็ยังดี”
ไอ้ยิวพูดอย่างนี้มาตั้งแต่ที่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย แต่ผมก็ไม่ได้มีความคิดที่จะกลับไป ไม่ใช่ว่าผมเกลียดแม่ ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึง แต่ที่นั่น...ไม่ใช่ที่ของผม
ตั้งแต่แม่แต่งงานใหม่ผมก็ไม่เคยเรียกที่นั่นว่าบ้านอีกเลย ผมไม่ได้เกลียดพ่อเลี้ยง เขาก็เป็นคนดี แม้ชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงจะมองว่าพ่อเลี้ยงคิดจะมาเกาะแม่กินแต่แม่ก็ไม่ได้สนใจคำพูดของใคร แม่ตัดสินใจแต่งงานกับพ่อเลี้ยงหลังจากที่พ่อแท้ๆ ของผมเสียชีวิตได้หกปี ผมไม่ได้มีความเห็นใดๆ เรื่องการแต่งงานของแม่ แม่ดูแลไร่และกิจการทุกอย่างที่พ่อทิ้งไว้ให้เพียงลำพังมาตลอด ท่านคงจะเหนื่อยมากแล้ว มีคนมาช่วยแบ่งเบาบ้างก็ดี แต่ที่ผมต้องตัดสินใจมาอยู่ไกลจากบ้านก็เพราะ...ลูกติดของพ่อต่างหาก
มันคงตลกดีถ้าผมจะบอกว่าผมหลงรักลูกติดของพ่อ และคงตลกดีถ้าผมจะบอกว่าผมเคยขืนใจเธอ แต่ผมรู้...ว่าต่อให้หวนคิดกลับไป มีข้ออ้างว่าผมยังคงเป็นวัยรุ่นที่อายุแค่สิบเจ็ดปีและยังไม่มีหัวคิดมากนัก แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้น มันเลวร้ายมากกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป ผมทำเรื่องแย่ๆ กับคนที่ผมรัก แม่โกรธผมมาก แต่ท่านก็โกรธได้ไม่นาน พ่อเลี้ยงที่ใจดี...เขาแค่ต่อยหน้าผม แต่ก็ไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวอะไรอีก...ถึงอย่างนั้น เรื่องที่ผมขืนใจเธอ ก็ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไป หลายต่อหลายครั้งที่เธอถูกผมทำเรื่องแย่ๆ ใส่ เธอไม่เคยบอกใคร แม้กระทั่งเรื่องที่เธอท้อง เธอต้องลาออกจากโรงเรียน ถูกชาวบ้านนินทา ตราหน้าว่าเป็นเด็กใจแตก และหลังจากนั้นไม่นาน...เธอก็หาทางออกด้วยการหายไป...
เธอจากโลกนี้ไปด้วยอายุเพียงแค่ 19 ปี จากไปพร้อมกับลูกของผม
“เรื่องอะไรที่มันผ่านมาแล้ว...มันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ มึงรู้สึกผิดได้ จะโทษตัวเองไปจนตายก็ได้ แต่กลับบ้านเถอะ...แม่มึงเขาเป็นห่วง”
ผมรู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่ผมยังไม่พร้อมจะกลับไป ไม่พร้อมที่จะเจอแม่...และยังไม่พร้อมที่จะเจอกับผู้ชายที่ผมทำให้เขาต้องหัวใจสลาย ผมยังไม่มีคำพูดดีๆ ที่จะพูดกับเขามากไปกว่าคำว่าขอโทษที่ผมได้พูดต่อหน้าศพของเธอเป็นร้อยเป็นพันครั้ง
“รู้แล้วน่า กลับไปหาผัวได้ละ มาถึงก็แจ้นมาที่นี่เลยสิท่า”
“ผัวบ้าผัวบออะไรกัน แค่คนคุยด้วยเฉยๆ เว้ย”
“แค่คุยด้วยจริงๆ น่ะเหรอ แล้วไอ้คนที่นอนถ่างขาให้เขาเอาเมื่อเดือนก่อนที่กูเห็นนั่นมันใคร”
“ไอ้เพี้ยน มึงนะมึง กูบอกให้ลืมเรื่องนี้ไปไง”
“โอเคๆ จะลืมก็ได้ แต่กูบอกตรงๆ มึงในวันนั้นโคตรเอ็กซ์เลยว่ะ ทำเอากูอยาก...” ผมมองหน้าไอ้ยิว ไล่สายตาตั้งแต่ใบหน้ามันไปจรดกลางลำตัวพลางแสยะยิ้ม
“ไอ้เพี้ยน ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้บ้า” แล้วมันก็วิ่งขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปทันที
ผมยืนหัวเราะอยู่คนเดียวก่อนจะหิ้วของฝากจากแม่ขึ้นห้องมาด้วย อ่า...แต่คืนนี้ผมกลับเร็วเกินไปสินะ...แล้วจะทำอะไรในระหว่างเวลาอีกสี่ชั่วโมงที่ใกล้เช้าอย่างนี้ล่ะ...
ที่บริษัทในเช้าวันนี้ค่อนข้างวุ่นวาย ผมเข้าประชุมพร้อมกับหัวหน้าแผนกที่เป็นคู่นอนของผมมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย เธอค่อนข้างจะทำตัวติดกับผมและแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแม้แต่ในที่ทำงาน ถึงผมจะไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก แต่ก็รำคาญอยู่ไม่น้อยเลย เรื่องในที่ประชุมก็ยังเป็นเรื่องเดิมๆ ความคืบหน้าของโครงการก่อสร้างอะไรทำนองนั้น คุยแบบและโครงสร้างตึก บลาๆ แต่ผมก็ไม่ต้องทำอะไร เพราะหัวหน้าแผนกเธอจัดการให้ทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่างแล้วยกมาเป็นผลงานของผม
ผมทำงานอยู่ในบริษัทที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ มีกิจการรีสอร์ทและโรงแรมในเครืออยู่หลายแห่ง รวมทั้งกิจการทางด้านรับเหมาก่อสร้าง ผมมีโอกาสได้เข้ามาเป็นสถาปนิกของที่นี่เพราะเส้นล้วนๆ ต้องบอกอย่างไม่อายเลยว่าเพราะผมนอนกับหัวหน้าแผนกถึงได้มีโอกาสเข้ามาทำงานกับบริษัทใหญ่ๆ อย่างนี้ไงล่ะ แต่ผมไม่ได้แคร์อะไรเท่าไหร่หรอก แค่ได้ทำงานและมีเงินใช้จ่ายก็พอ เรื่องวิธีการที่จะได้มันมาอย่างไรนั้น ผมไม่ค่อยสนใจ
“น้องเพี้ยน เข้ามาหาพี่ในห้องด้วยค่ะ” เป็นอย่างนี้ทุกวันที่ผมจะโดนเรียกตัวเข้าพบ
ผมเดินสบายๆ ผ่านโต๊ะของเพื่อนร่วมงานหลายๆ คนที่มองมาอย่างรู้ทัน และก็แน่นอนว่าคงมีสายตาที่บอกว่ามันไม่เหมาะสมส่งมาให้ด้วย
ก๊อกๆๆ
ผมเคาะประตู รอจนกระทั่งหัวหน้าแผนกบอกอนุญาตให้เข้าไป
“เชิญค่ะ” น้ำเสียงค่อนข้างจะเข้มงวด ถ้าไม่เคยได้นอนกับเธอเลยสักครั้ง ผมก็คิดว่าเธอคงเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวคนหนึ่ง เพราะนอกจากจะทำงานเก่งจนสามารถขึ้นเป็นหัวหน้าของผู้ชายทั้งแผนกได้แล้ว เธอยังเจ้าระเบียบสุดๆ ด้วย แต่หลังจากที่ได้ขึ้นเตียง...ก็พบว่าเธอไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป เมื่อมีความต้องการ...ก็น่ารักขึ้นมาได้เหมือนกัน
ผมเปิดประตูเข้าไปก็ได้เห็นรอยยิ้มสวยๆ ของเธอที่มักจะส่งมาให้เสมอก่อนที่เราจะเริ่มทำเรื่องน่าอาย
“ล็อคประตูด้วยนะคะ”
ผมคงต้องทำตามที่เธอบอก เพราะยังไงวันนี้ก็ต้องตอบแทนเธอที่ทำผลงานให้ผมอยู่แล้ว จะว่าไปมันก็เหมือนกับธุรกิจน่ะครับ ยื่นหมูยื่นแมว
“เมื่อคืนไม่ว่างเหรอคะ พี่โทรไปก็ติดต่อไม่ได้เลย หรือนอนกับใครอยู่”
“ผมปิดเครื่องน่ะครับพี่กิ๊ฟ ไม่อยากให้ใครรบกวนตอนนอน”
ผมล็อคประตูแล้วเดินเข้าไปหาเธอ “ถ้ารู้ว่าพี่จะโทรมา ผมไม่ปิดหรอกครับ เมื่อคืนผมนอนคนเดียว”
“ก่อนหน้านั้นล่ะคะ...มีคนบอกพี่ว่าเพี้ยนออกไปกับมินฝ่ายบัญชี” พี่กิ๊ฟยังคงยิ้ม สองมือประสานรองคางตัวเองไว้แล้วมองมาที่ผม “ที่ม่านรูด”
“ครับ ก็แค่ไปคุยอะไรกันนิดหน่อย”
“ถ้าแค่คุย เช้านี้แม่นั่นคงไม่แก้มบวมมาทำงานหรอกค่ะ”
“อืม...เขาคงทะเลาะกับแฟนมั้งครับ”
“แล้วมันเพราะใครล่ะคะ ถ้าไม่ใช่ลูกแมวน้อยของพี่ตัวนี้”
ผมนั่งลงบนโต๊ะทำงานของเธอ แล้วก้มลงมองใบหน้าที่เครียดขรึมนิดๆ ของผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะฉีกยิ้มอย่างใจเย็น “ผมเป็นลูกแมวเหรอครับ... เพิ่งรู้เลย”
“อย่าดื้อนักสิคะ เพี้ยนก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบกินของร่วมกับใคร”
“งั้น...จะทำโทษผมเหรอครับ” ผมมองหน้าพี่กิ๊ฟ พลางถอดเข็มขัดและรูดซิบกางเกงลง เธอส่งมือมาทักทายกับส่วนกลางลำตัวของผมที่กำลังนอนสงบอยู่ใต้เนื้อผ้า ก่อนจะงัดมันออกมาพร้อมกับละเลียดเข้าปาก
“จะดีเหรอครับ...ยังอยู่ในเวลางาน อาาา พี่ครับ...พี่...”
ผมชอบผู้หญิงที่แก่กว่า เพราะพวกเธอมักจะมีชั้นเชิงทำให้ติดใจได้เสมอ...และคงเพราะภาพที่ซ้อนอยู่ในตัวพวกเธอ มันจึงทำให้ผม...
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นถี่รัว แต่ผมก็ไม่สนใจ แม้พี่กิ๊ฟจะขืนตัวออกแค่ไหน แต่ผมก็จับศีรษะของเธอไว้ไม่ให้ผละออก พลางดันตัวเข้าไปใกล้และบังคับให้เธอใช้ปากดูดกลืนสิ่งที่ผมกำลังจะปลดปล่อยออกไป
“อื้อออ อื้อออออออ แค่กๆๆ”
ผมก้มลงไปจูบเธอที่ผิวหน้าเป็นสีแดงก่ำ และในโพรงปากก็คาวไปด้วยน้ำใคร่
“เด็กบ้า”
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
“พี่ต้องไปเปิดประตู แต่งตัวให้เรียบร้อย เร็วๆ เข้า”
ผมแสยะยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้รีบร้อนแต่งตัวเท่าใดนัก ในขณะที่พี่กิ๊ฟเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่กระหน่ำเคาะเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
“พวกคุณทำอะไรกันอยู่ในห้องที่ล็อคกุญแจแบบนี้” เสียงเคร่งขรึมของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง
ผมหันไปมองก็เห็นพี่กิ๊ฟกำลังก้มหน้าลงต่ำ ตัวสั่นอยู่ไม่น้อย กวาดตามองขึ้นไปก็พบกับผู้ชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้านิ่งเฉย แต่นัยน์ตาดุๆ นั้นทำให้ผมต้องหุบยิ้ม เขามองมาที่ผมสลับกับพี่กิ๊ฟด้วยสายตารู้เท่าทัน
ทำเอา...แทบหยุดหายใจไปเหมือนกัน...ทำไมรู้สึกคุ้นเคยกับตาคู่นั้นมากขนาดนี้ เหมือน...พี่...เหมือนมากเกินไป
รูปร่างของเขาน่ามอง การแต่งกายดูสะอาดสะอ้าน ใบหน้าเกลี้ยงไร้หนวดเครา แต่บนสันจมูกโด่งนั้นกลับมีแว่นสายตากรอบดำวางบดบังนัยน์ตาดุคู่สวยอยู่ ผมไล่มองทีละน้อย ไหล่กว้าง แต่เอวกลับไม่ได้กว้างตาม ความดุดันที่แผ่ออกมาจากทุกส่วนของร่างกายก็ทำเอาทั้งเนื้อทั้งตัวรู้สึกร้อนขึ้นมาได้ไม่น้อยเลย
อ่า...หล่อเข้มและทรงอำนาจเหมือนราชา แต่ให้ความรู้สึกดุร้ายเหมือนสัตว์ป่า
“ขอโทษค่ะท่าน กิ๊ฟแค่กำลังคุยแบบกับลูกน้องค่ะ เอ่อ...นี่น้องเพี้ยนค่ะ เพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อตอนต้นเดือน กิ๊ฟก็เลยต้องช่วยสอนงานน้องน่ะค่ะ”
“ครับ...คงสอนกันละเอียดน่าดู” สายตารู้ทันนั้นทำเอาผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา เขาคงมีตำแหน่งใหญ่เพราะมีไม่กี่คนที่จะทำให้พี่กิ๊ฟเธอก้มหัวให้ได้
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่นอบน้อมกับเขาไว้ก่อนคงดี ทว่าอีกฝ่ายแค่พยักหน้าตอบกลับมาด้วยท่าทางเก๊กๆ นิ่งๆ
“ผมต้องการแบบของโรงแรมที่เชียงราย ถ้าเทรนกันเสร็จแล้ว ก็ช่วยเอาไปให้ผมที่ห้องด้วย”
“ได้ค่ะท่าน”
แล้วเขาก็เดินเชิดๆ ออกไป พี่กิ๊ฟถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน
“พี่ นั่นใคร”
“รองประธานกรรมการ ลูกชายเจ้าของบริษัทน่ะ อย่าได้ไปมีเรื่องด้วยเชียว”
“อืม...หล่อดีนะครับ ผมเพิ่งเคยเจอ”
หล่อ...แต่ดูร้ายมาก ชักอยากทำความรู้จักแล้ว...
“ท่านเพิ่งกลับมาเมื่อเช้า ที่เห็นวุ่นวายกันก็เพราะอย่างนี้แหละ” อ๋อ...ถึงว่า เห็นพวกระดับหัวหน้านั่งไม่ติดเก้าอี้เลย
“เขาไปไหนมาเหรอครับ”
“เชียงรายน่ะ เรามีโครงการเปิดโรงแรมที่นั่น”
“อืม...ว่าแต่เขาชื่ออะไรเหรอพี่”
“ไร้พ่าย”
อ่า...เป็นชื่อที่ได้ยินแล้ว...ชักอยากเอาชนะขึ้นมาจริงๆ
ผลัวะ!
กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ดีๆ ก็ถูกใครสักคนฟาดเข้าที่หัวด้วยขวดเบียร์เปล่า แถมมันยังจงใจใช้ปากฉลามจากขวดที่แตกแทงเข้าที่ท้องผมด้วย ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาจนทำให้ต้องงอตัวแล้วทรุดลงกับพื้น
“เป็นไงล่ะมึง อยากมาลักกินขโมยกินของชาวบ้านดีนัก!” อ้อ...เสียงนี้ แฟนของมิน ผมจำได้
“มึงพอใจยัง ถ้าพอใจแล้วก็เรียกรถพยาบาลให้กู” ผมถามมันกลับไป ไม่ได้รู้สึกโกรธแค้นอะไรมันสักนิด
“ปะ...ปากดีไปเถอะ! คนอย่างมึงมันไม่สำนึก มึงแอบเป็นชู้กับเมียกู แค่นี้มันยังน้อยไป!” ไอ้นี่มันละเมออะไรอยู่ ผมไม่ได้แอบลักกินเมียมัน มีแต่เมียมันที่เสนอและเต็มใจให้ผมกินเอง และทุกครั้งผมก็ไม่เคยปิดบังมันด้วย ผมโทรไปบอกมันทุกครั้งว่าผมเอากับเมียมันอยู่ที่ไหน
“มึงนี่โง่นะ เอาอนาคตตัวเองมาแลกกับผู้หญิงที่เขานอกใจมึง นี่ถ้ากูแจ้งตำรวจมึงก็ติดคุก หรือถ้ากูตาย มึงก็จะโดนกูหลอกไปตลอดชีวิต มึงไม่กลัวรึไง”
“กะ...กูไม่เชื่อเรื่องผี”
“ลองไหมล่ะ หรือถ้าไม่ก็เรียกรถพยาบาล เร็วๆ ด้วย เลือดกูไหลจะหมดตัวแล้ว”
“มะ...มึงมันบ้า”
ถึงมันจะดูลนลาน แต่มันก็ยังโทรเรียกรถพยาบาลมาให้ เมื่อกี้คงบันดาลโทสะไปล่ะครับ เพราะผมเห็นแล้วว่ามันนั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ โต๊ะผมกับเมียมัน ก็แค่ออกมากินเหล้ากับมินที่ร้องห่มร้องไห้บอกว่าเลิกกับแฟนแล้ว ถูกฝ่ายชายตบจนแก้มบวม ผมก็เลยปลอบใจเธอซะหน่อย ไม่คิดว่าพอออกมายืนสูบบุหรี่ จะถูกแฟนมินตามเอาขวดมาฟาดหัว แถมยังแทงเข้าที่ท้องอีก แต่แผลไม่ลึกมากครับมันไม่ได้แทงเต็มแรง ถึงอย่างนั้นก็เจ็บอยู่เหมือนกัน
“รีบๆ ไปเถอะ กูไม่แจ้งตำรวจหรอก”
“หยะ...อย่าคิดว่าทำอย่างนี้แล้วกูจะมองว่ามึงเป็นคนดีนะ! ยังไงมึงก็เป็นไอ้ชั่ว สารเลวแย่งแฟนชาวบ้านเขานั่นแหละ!”
ผมได้แต่ยิ้มเนือยๆ ให้ ก่อนที่มันจะวิ่งหนีไป อ่า...ลืมถามชื่อไว้เลยแฮะ
รู้สึกแขนขาเริ่มหมดแรง แต่ผมก็ไม่อยากจะนอนงอตัวอยู่อย่างนี้ ก็เลยพยายามลุกขึ้นนั่งแล้วหาที่พิงหลัง อย่างน้อยถ้าตายท่านี้มันก็คงน่าจะเท่กว่าไอ้ท่างอตัวเหมือนกุ้งเมื่อกี้ละนะ
เฮ้อ...เอาจริงๆ ผมจะตายไหมวะ แผลนี่ก็เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วตอนนี้ผมควรโทรไปสั่งเสียกับใครก่อนดี บอกไอ้ยิวให้เก็บผ้าที่ตากไว้ตรงระเบียงหลังให้ดีไหม หรือจะโทรไปหาแม่ให้เตรียมจัดงานศพให้ด้วย
ระหว่างกำลังพร่ำเพ้อในจินตนาการของตัวเอง ก็มีเสียงเหมือนคนกำลังเดินมาทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นหน่อย อย่างน้อยก็อยากตายในสภาพที่ดีกว่านี้ หวังว่าคนที่กำลังเดินมาคงช่วยผมได้...
“คุณ...” ผมร้องเรียกเบาๆ ในขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านไป แม้เขาจะหันกลับมามอง แต่ดวงตาคมดุหลังแว่นตากรอบดำนั้นก็ไม่ได้ฉายแววอะไรออกมาเลย กลับมองมาแล้วมองเลยผ่านไป
ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก...ผู้ชายที่น่าสนใจคนนั้น ไม่คิดว่าจะมาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้
“คุณครับ...ช่วยผมด้วย” ผมคลานเข้าไปใกล้เพราะไม่มีแรงแม้แต่จะยืน มือหนึ่งก็ต้องกดปากแผลไว้ ก็เลยทุลักทุเลมากในการเคลื่อนตัว ผมจับที่รองเท้าสีดำเงาวับของเขาไว้ได้ แต่เขาก็แค่ก้มมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
“สกปรก”
“ผมเจ็บ...ช่วยผมที”
“...”
“คุณไร้พ่าย...”
“...”
“ได้โปรด” ผมก้มหน้าอยู่แทบเท้าเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างอ้อนวอน เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่กลับช้อนตัวผมขึ้น
“ผมไม่ชอบช่วยใครฟรีๆ”
เขาพูดด้วยเสียงแข็งกร้าว แต่ ณ ตอนนั้น...ผมก็เริ่มที่จะไม่ได้ยินอะไรแล้ว รู้แต่เพียงว่า...ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้ ช่างหนาวเย็นเหลือเกิน...
............................................................TBC......................................................................
สวัสดีค่ะ พบกันอีกแล้วค่ะ วันนี้พาผู้ชายคนใหม่มาให้รู้จัก ไม่ได้เจอกันนาน หวังว่าทุกคนยังคงสบายดีนะคะ :กอด1:
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ
-
เขาจิ้มได้แล้วใช่ไหม อุตส่าห์รอให้นานๆก่อน ดีใจป๋าพ่ายมาแล้วรอตั้งนาน
-
ยินดีต้อนรับพ่ายอปป้าสู่เล้าเป็ด หึๆๆๆ :katai5:
เอาใหม่ นี่มันใช่เพี้ยนคนเดียวกันกับน้องเพี่ยนเพื่อนของเซ็กซี่หรือไม่ โอ้วววว ช่างเย็นชาเหลือเกินนน~
-
น้องเพี้ยนในจินตนาการของหนูหายวับไปเลยค่ะ น้องเพี้ยนโหดอะะะพ :ling3:
แต่ก็เข้าใจนะว่าคนเขียนให้แยกกับในเพจออกจากกัน ฮือ ขะได้อ่านเรื่องเครียดๆอีกแล้นนน
-
อ้ายยยยยยยยป๋าพ่ายน้องเพี้ยนมาแล้ว :mc4:
เอ่อ....น้องเพี้ยนเปิดเรื่องมาก็ช็อคน้องเพี้ยนแล้ว
ตอนคนเขียนบอกว่าเเตกต่างจากน้องเพี้ยนเพื่อนเซ็กซี่
ไม่คิดว่าจะต่างขนาดนี้ อกอีเเป้นจะแตก :a5: o22
ป.ล.เอฟซีป๋าพ่ายเหมือนเดิมค่ะ โหดก็รัก :impress2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
เพี้ยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2: :serius2: :serius2:
-
:pig2:
นังหนูเพี้ยนนนนนนน มาแว้ว
-
ใช่น้องเพี้ยนของชั้นหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1:
-
กรีดร้องอ่านแรกๆนี่จะปิดแล้ว นึกว่าไม่ใช่ พอได้ยินชื่อเพี้ยน เลยอ่านต่อ คนละคนกันเลย ชอบบบบบ
-
นังเพี้ยนนนนนนนเธอช่างๆๆๆๆๆเลวได้ใจมั่วไม่เลือกจริงๆ ท่าทางกว่าที่น้องเพี้ยนจะได้ใจป๋าพ่ายคงอีกยาวไกลลลล
-
พี่พ่ายโหดร้ายยยยยย
ฮือออ
น้องเพี้ยนก็นิสัยไม่ดี
-
อะโห เย็นชามากค่ะพ่ายคะ พ่ายจะกินเพี้ยนแล้วหรอ
-
น้องเพี้ยนป๊าพ่ายมาแล้ว
-
พยายามลบภาพน้องเพี้ยนคนในเพจออกไป..... จงลืม จงลืม
โอ้ววววววววว น้องเพี้ยนที่แสนน่ารักทำไมแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างนี้ละคะหนู
o13 o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ว๋าย มันดูดาร์กจัง
-
เพี้ยน นายทำเราตกใจ 55555
//นึกภาพตอนกอดขาป๋าพ่าย
คนละโหมดเลย ชอบๆ
-
รออ่านต่อค่ะ
ดูท่าจะแซบทั้งคู่555
-
:serius2 เพี้ยน dark side
แต่พี่พ่าย dark กว่า ฮ่าาาา
โปรดติดตามตอนต่อไป คิคิ
-
มาเริ่มเดินทางไปกับนังเพี้ยนนนนน จุ้บบบ
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเพี้ยนนี่ไม่ธรรมดาเสมอ
-
น้องเพี้ยนคนแบดดดด ได้ใจ :katai3:
-
คาแรกเตอร์เพี้ยนว่าดาร์กแล้ว คาแรกเตอร์ป๋าพ่ายนี่ดาร์กระดับสูงสุด
งื้ออออออ แต่ชอบแบบนี้ :haun4:
-
น้องเพี้ยนดาร์กโหมด ต้องแบบนี้สืเร้าใจเจ้จริง 5555
-
ยินดีต้อนรับผู้ชายคนใหม่
เห็นแววเลือดสาดมาแต่ไกล :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
o18
ถ้ารู้ว่าจะไม่เอาเรื่อง จะแทงซ้ำอีกซักที555
แซ่บแน่
-
โอ้ว :hao3:
พี่พ่ายน้องเพี้ยน
-
คนละเวอร์ชั่นกับในเพจรึป่าว เพี้ยนดูมีปัญหาเยอะ ไร้พ่ายนี่คงความเย็นชาไว้เหมือนเดิมเลย
-
ขอสมัครเป็นแฟนคลับป๋าพ่ายกับน้องเพี้ยนด้วยคนค่ะ
แต่ว่า...น้องเพี้ยน อิมเมจเธอ.... o22
-
ในที่สุดก็ได้อ่านแล้วววว
ไร้พ่ายเย็นชาได้ใจเหลือเกิน
-
น้องเพี้ยนในเพจ กับ นายเพี้ยนในเล้า นี่คนละคนกันเลย
ป้าช็อคไปเลย ไม่นึกว่าเพี้ยนมันจะทำตัวทำนิสัยแบบนี้
OMG!!
ส่วนป๋าพ่ายนี่ หล่อ เย็นชา ในมาดนักธุรกิจ ทำเอาใจป้าเต้นเลย
-
เปิดตัวทั้งคู่มา แรงกินกันไม่ลงจริงๆ
-
ในที่สุดก็พาคู่นี้มาพรีเซ้นจนได้
น้องเพี้ยนไม่ธรรมดาจริงๆ
-
:pig2: นางสำหรับนิยายเรื่องใหม่และการเปิดตัวปู้จายคนใหม่ :give2: แอร๊ยยยยยย อิมเมจพี่พ่ายกระแทกตามากข่าาาา หนุ่มแว่นสุดยอดดดดด :mew1:
-
:monkeysad:...นี่คือน้องเพี้ยนของชั้นจริงๆใช่มั้ย
กรี๊ดดดดดดดดดด น้องเพี้ยนแรงงงงง
พ่ายอปป้ายังน่าซบเหมือนเดิมมมมมม
ว่าแต่ ไม่ช่วยฟรีๆ แล้วคราวนี้ต้องแลกด้วยอะไรค้าา
ปล. ยินดีต้อนรับพ่ายอปป้าและน้องเพี้ยรเข้าสู้เล้าเป็ดค่ะ
-
ดูสมน้ำสมเนื้อนะ
-
:angry2: โคตรชอบ กว่าว่าจะเอามาลง ไม่ผิดหวัง
ต้องทำตัวไม่แคร์โลก ไม่กลัวบาป เพราะถ้า สำนึกดีเมื่อไหร่ ความผิด ความรู้สึกผิดบาปที่เกาะกินใจมา คงไม่สามารถทำให้มีชีวิตอยู่ได้
-
o13 :sad11: :serius2: #ทีมเพี้ยน #ทีมไร้พ่าย ชอบค่าถึงดูชาเย็นเลยทั้งคู่
-
คิดตอนต่อไปไม่ออกเลยค่ะ จะรอนะคะ จะรออ ฮี่ๆๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai2-1: :katai2-1:
-
:a5: พี่พ่ายมาแระ แต่ขอกรีดร้องไปกับน้องเพี้ยนผิดฟอร์มมาก
-
อุ๊ต๊ะ แต่ละคนแซ่บจริง
ชื่นชอบน้องเพี้ยนเป็นพิเศษ แบดบอยฟุดๆ
ส่วนไร้พ่ายนี่เย๊นเย็นเนอะ 55555
-
น้องเพี้ยนของพี่เธอช่างไม่ธรรมดาจริงๆ :z3: :z3:
-
ว๊ากกกกกกก น้องเพี้ยน ทำเอาพี่หัวใจจิวาย 555555555
-
คุณไร้พ่ายนี่น่าค้นหาจัง ดูดาร์คๆ 555
ดำเนินเรื่องสนุกดี อยากอ่านตอนต่อไปละสิ
-
ยอมใจน้องเพี๊ยนเลยจริงๆ 5555555
-
พ่ายอปป้ากับน้องเพี้ยนมาแล้ววว เย้ๆๆ
น้องเพี้ยนแบดบอยสุดๆ พี่พ่ายก็เย็นชาสุดขั้ว ยังงี้ น้องเพี้ยนจะแซ่บพี่พ่ายยังไงเนี่ยยย โอ้ยยย อยากอ่านคอนต่อไปซะเดี๋ยวนี้เลย //โดนนางฟันศอก// 5555 เปิดมาตอนแรกก็สนุกแล้ว อยากบวกเป็ดให้ซักร้อยตัวเลย
-
น้องเพี้ยนนนนนนนนนนนของป้าาา!!!!!!
นางมาแบบเหนือเมฆ!! :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ป๋าพ่ายมาแล้วววว กรี๊ดๆๆๆ เย็นชาสมเป็นตัวป๋าจริงๆ
เพี้ยน ตะเองทำเค้าสตั๊นไป 3 วิ. ลบๆๆๆภาพเพี้ยนเพื่อนเซ็กซี่ออก
แต่เพี๊ยนเวอร์ชั่นนิยายช่างน่าค้นหา :katai2-1:
-
น้องเพี้ยนของเจ้ :dont2: o7
-
โดนแทงยังนิ่งอีก คนอะไรเนี่ย!!
-
เพี้ยนใจเด็ดจริงๆ
-
น้องเพี้ยนนนนนนน ทำไม...ขนาดนี้ลูก o22
-
น้องเพี้ยนของพี่ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก 55555555555555555555555
-
o18 เปิดตัวน้องเพี้ยนได้เลวดีแท้
ส่วนป๋าพ่าย ยิ่งใหญ่จริงๆ
-
:katai2-1:เรื่องนี้น่าสนใจมาก ๆ เลยน่ะ เหมือนเพี้ยนจะเคยชอบราชาเลยน่ะ :mew1:
-
อ่านแล้ว :a5: น้องเพี้ยนที่เคยมโนไว้หาย หายไปไหน
แต่น้องเพี้ยนแนวนี้ก็น่าติดตามอยู่นะ o13
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
กรี้ดดด จองที่ จองที่
-
เป็นผู้ชายที่ร้ายจริงๆ นายน้องเพี้ยน หึหึ
พอหลังกล้องติ๊งต๊องเลย
-
o22 ถ้าตอนแรกน้องเพี้ยนของพี่จะแรงขนาดนี่นะ - - #จะเอาเซ็กซี่คืนนนนนนนน :sad11:
-
น้องเพี้ยนแซ่บจังเลยยย //ต่างกับในเพจมากกกกก
-
ไงล้าวววววว น้องเพี้ยนของเซ็กซี่ เปิดตัวได้อลังการมากลูก
ยินดีต้อนรับหนูสู้อ้อมกอดของเจ้ๆ ทั้งหลาย ส่วนป๋าพ่าย
จะหล่อไปไหนค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao3:
-
น้องเพี้ยนแบดสุดติ่งกระดิ่งแมวมากค่ะ พี่ไร้พ่ายมาแบบชาเย็นมาก
-
ขุ่นพระ!! น้องเพี้ยนของป้าในตอนสั้นนั่นใช่คนเดียวกันรึเปล่าาา
เธอก็แซ่บใช่ย่อยนะยะ 55555555
แต่เหนือสิ่งอื่นใด...ไร้พ่ายของป้าา ><
-
น้องเพี้ยนรับบทบาทเย็นชาจังเลย ป๋าพ่ายขาาาาาา า า า า า า :-[
-
เค้าชอบบบ ^o^
-
:katai2-1:
-
โอ๊ะ น้องเพี้ยนเปลี่ยนไป อิอิ น่าสนุกๆๆ :mc4:
-
เปิดมาก็แซ่บซี้ดซาดเลยทีเดียว งานนี้ใครเป็นต่อใครอะคะ ความสูงไม่มีผลในที่ราบรึเปล่า รอดูกันต่อยาวๆ :katai3: :katai3:
-
เพี้ยนลูก ทำไมหนูเปลี่ยนไป 555555555
ไม่เป็นไร ป้ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดก
*เซิ้งไข่มดแดงต้อนรับพี่พ่ายกับน้องเพี้ยน*
น้องเพี้ยนตัวจริงเสียงจริงนี่เอาเรื่องเลยทีเดียว
-
ติดตามๆ ค๋า
-
ท่าทางไร้พ่ายจะเย็นชาน่าดู
-
เพี้ยนนนนนนนน กรี๊ดดดดดดดดเ แบดบอยมากค่าาาา
ชอบจางงงง :katai2-1: :katai2-1:
-
ชีวิตของนุ้งเพี้ยนในนิยายฮาร์ดคอร์มั่ก ๆ
#ในเฟสดูมุ้งมิ้ง
:katai5:
-
แค่ชื่อก็โดนใจแล้ว "ไร้พ่าย"
-
นี่ คือ หนุงเพี้ยน ตัวจริง
เสียงจริงใช่ใหม
ป๋าพ่ายไม่เคย ช่วยใครฟรีๆ แล้วจะเรียกร้อง
อะไรเป็นการตอบแทนละ
-
เพี้ยนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เพี้ยนนนนนนนน
นี่ใช่เพี้ยนคนเดียวกับที่นั่งคุยกับวัวหรอ
ใช่หรอเพี้ยน
ทำไมมันแบดขนาดนี้ล่ะ
-
โอ๊ววววมาแล้วววววว
ไร้พ่ายปะทะเพี้ยน
หือออออ เพี้ยนนี่...ไปเอาเมียชาวบ้านเขาคืออะไรแกกกกก
ต้องมีอะไรในก่อพ่ายแน่นอนนนนนน
รอตามติดๆ ว่าจะมีเท็นจังกะเมลคุงโผล่มาไหม อิอิ
ตอนนี้ตามเพี้ยนที่ล่อล่วงไร้พ่ายให้อุ้มพาไปไหนต่อไหนก่อน
(คงไปโรงพยาบาลใช่ไหม?)
-
เพี้ยน เพี้ยน เพี้ยนไปหมดเลย
ที่เคยอยู่ในมโนสลายหายวับ
ไหนตอนแรกว่าจะตายเท่ๆ
ไหงไปหมอบแทบเท้าเขาเหล่า
ไร้พ่ายในเรื่องรู้สึกหนุ่มกว่าป๋าพ่าย 5 5
รอดูว่าจะเก็บดอกเพี้ยนยังไง
-
สนุกอะ
เพี้ยนแรงเกินร้อย
ไร้พ่าย ช่างเย็นชา
-
เฮ้ยยยย ใช่เพี้ยนที่เรารู้จักจริงๆป่าวเนี่ย
-
:z3: :z3: จะบ้าา555555 หนุกมากน้องเพี้ยน
-
น้องเพี้ยนดาร์คมากกกก :katai1:
ส่วนป๋าพ่ายก็... ก็ดูเป็นป๋าพ่ายดีอะ o18
รอตอนต่อไปๆ
-
กรี๊ดดดดด ดังๆๆๆเลยค่ะ ยังเปิดเรื่องได้แซบเหมือนเดิมเลยงิ ชอบมากๆๆเลยค่ะ ทุกเรื่งของพี่ รอตอนต่อไปนะค่ะ
น้องเพี้ยนนี่มีเสน่ห์มากเลยค่ะ แบบว่านางร้ายได้อยู่ ชอบเคะแบบนี้ :ling1: :ling1:
-
จอง
-
กรี๊ด นายเอก(ใช่มั้ย) แรงมากกกกกกกกกกก
พระเอกมีอิมเมทที่แซ่บโดนใจสุดๆ
อยากรู้ตอนต่อไป มาอัพไวๆ เน้อ
-
มารอติดตามค่ะ
-
มาแบบโหดๆ
-
ตอนที่ 2
“เพี้ยน ไอ้เพี้ยน! เป็นไงบ้าง!”
เสียงของไอ้ยิว...สร้างความรำคาญตั้งแต่ที่ผมลืมตาตื่นเลย มันกระวีกระวาดหาน้ำมาให้ดื่ม แถมยังรีบไปตามหมอให้มาดูอาการผม แผลที่หัวกับที่ท้องเจ็บจี๊ดเมื่อผมเริ่มขยับตัว ถูกหมอตรวจเช็คอะไรอีกนิดหน่อยก็ต้องมาตอบคำถามไอ้ยิวที่เอาแต่ถามว่าผมไปได้แผลพวกนี้มาได้ยังไง
“ได้มายังไงก็ช่างเถอะน่า แล้วนี่...คนที่พากูมาส่งโรงพยาบาลล่ะ”
“ไม่รู้อ่ะ กูมาถึงก็ไม่เจอใครแล้ว”
“แล้วใครโทรตามมึงมา”
“พยาบาลอ่ะ ในมือถือมึงมีเบอร์กูคนเดียวนี่”
“อืม”
ผู้ชายคนนั้น...ดูเป็นคนใจดำจริงๆ แต่ก็...ทำให้อยากรู้จักมากขึ้น
ผมชอบดวงตาดุๆ ที่มองมา มันทำให้รู้สึกอยากเชื่อฟัง...อยากอยู่ในโอวาท ความรู้สึกเหมือนกำลังได้มอง...คนที่จากผมไปเมื่อหลายปีก่อน เธอคนนั้นก็มีดวงตาแบบนี้ ดวงตาที่ไม่เคยมีความรักให้ผม ดวงตาที่ไม่เคยแยแสต่อความรู้สึกของผม แม้ผมจะทำอะไรให้ไปเท่าไหร่...ก็ถูกมองผ่านเลยไปเหมือนไม่มีตัวตน ดวงตาแบบนั้น...มันทำให้ผมรู้สึก...ตื่นเต้นขึ้นมา อยากครอบครอง อยากเอาชนะ... อยากชนะในสิ่งที่ผม...พ่ายแพ้มันมาตลอด
“ไอ้เพี้ยน มึงฟังกูอยู่รึเปล่า”
“อะไร”
“กูถามว่ามึงพร้อมจะให้การกับตำรวจเมื่อไหร่”
“ให้การอะไร กูไม่เห็นหน้าคนร้ายด้วยซ้ำ”
“เอ้า มึงถูกแทงที่ท้องนะเว้ย อย่างน้อยก็ต้องเห็นหน้ามันดิวะ”
“มันมืด”
“อย่างน้อยก็ต้องจำรูปร่างมันได้บ้างแหละ”
“จำไม่ได้ กูไม่ได้ความจำดีขนาดนั้น”
“มึงความจำเสื่อมเหรอ แค่ถูกขวดตีหัวเนี่ยนะ”
“โดนตีอย่างกูบ้างไหมล่ะ”
“คนดีๆ อย่างกูไม่มีใครมาดักทำร้ายหรอก นี่กูสงสัยนะว่าคงเป็นบรรดาผัวของผู้หญิงที่มึงไปยุ่งด้วยอ่ะ เขาต้องตามมาแก้แค้นแน่ๆ”
ผมปล่อยไอ้ยิวมันเดาเรื่องไปต่างๆ นาๆ ในขณะที่ในความคิดยังคงวนเวียนอยู่กับสายตาของคนๆ นั้น หรือมันจะเป็นแค่ความรู้สึกของผมเอง ผมแค่คิดไปเองว่ามันเหมือนกัน...แค่คิดไปเองว่าดวงตาคู่นั้นเหมือนของพี่... แต่ทำไม...ทำไมถึงได้คิดถึงมากขนาดนี้...
พี่ครับ...ผมควรทำยังไงดี
ผมออกจากโรงพยาบาลในอีกสามวันถัดมา ไม่มีแม้แต่เงาของผู้ช่วยชีวิตจะมาเยี่ยม สอบถามคุณพยาบาลว่าได้เห็นคนที่พาผมมาส่งโรงพยาบาลหรือเปล่า เขาก็บอกว่าไม่เห็น พอถามว่าคนที่ช่วยผมได้ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ไหม คุณพยาบาลก็พยักหน้า ผมจึงขอเบอร์มาและจัดการโทรหาเขา...แต่ที่ไหนได้...คนที่มาส่งผมที่โรงพยาบาล คือลุงแก่ๆ ที่ขับรถแท็กซี่อยู่บริเวณผับนั้น พอซักถามก็ได้ความว่ามีผู้ชายหล่อๆ คนหนึ่งอุ้มผมมาใส่รถแกที่กำลังจอดส่งผู้โดยสารอยู่หน้าผับ จ่ายเงินแล้วก็เดินหนีไป ไม่รอให้ลุงได้ถามอะไรสักคำ ได้รู้เรื่องอย่างนั้น...ผมนี่อึ้งไปเลย
ตำรวจแวะมาสอบปากคำอีกไม่กี่ครั้ง แต่เพราะผมไม่ติดใจเอาความอะไร คดีก็เหมือนจะถูกปิดไป ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่ากระบวนการกฎหมายเขาต้องทำยังไงบ้าง แต่เจ้าทุกข์อย่างผมไม่เอาความก็น่าจะจบล่ะมั้ง
ผมกลับไปทำงานปกติ เรื่องที่ผมลาป่วยไม่ได้เป็นประเด็นมากนัก เพราะผมกับเพื่อนร่วมงานก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันอยู่แล้ว แต่วันนี้หัวหน้าแผนกไม่อยู่ ผมทราบว่าเธอไปคุยแบบกับรองประธานกรรมการที่ห้องอาหารของโรงแรมในเครือ
อ่า...นี่สินะ...โอกาส...ผมจะได้มีข้ออ้างไปเจอเขาสักที เพราะเขาไม่ค่อยเข้าบริษัท จะรอเจอที่ทำงานก็คงอดใจไม่ไหว...
ผมโทรหาพี่กิ๊ฟ ฟังเสียงสัญญาณโทรศัพท์ไม่กี่วินาทีเธอก็รับสายและถามไถ่เรื่องอาการป่วยของผม แถมยังตัดพ้อว่าทำไมไม่บอกเธอ แต่หลังจากที่ผมบอกว่าจะไปรับเธอกลับบ้าน เธอก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
มาถึงที่ห้องอาหารของโรงแรมก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พี่กิ๊ฟเดินออกมาหาผม พร้อมกับบอกว่าคุยกับท่านรองเสร็จแล้ว
“แล้วท่านล่ะครับ...”
“กำลังตรวจเอกสารน่ะ”
“ปกติท่านอยู่ที่นี่เหรอครับ”
“ก็ไม่หรอก แค่ช่วงนี้เข้ามาตรวจความเรียบร้อยเฉยๆ อีกสามสี่วันคงออกต่างจังหวัดแล้ว”
“ทำไมท่านไม่นั่งทำงานที่สำนักงานใหญ่ล่ะครับ ผมก็ไม่เห็นว่า CEO คนอื่นเขาจะออกพื้นที่เลย” เห็นแต่พวกตำแหน่งสูงๆ นั่งกันอยู่ที่สำนักงานใหญ่ทั้งนั้น
“ก็นอกจากจะเป็นรองประธานแล้ว เขายังเป็นหัวหน้าวิศวกรด้วยนี่นา เขาต้องไปตรวจดูการก่อสร้างที่ไซต์งานต่างจังหวัดบ้างต่างประเทศบ้าง... เอ...ว่าแต่ทำไมเราถามเรื่องคุณไร้พ่ายเยอะจัง” พี่กิ๊ฟมองผมด้วยความสงสัย
“นิดหน่อยน่ะครับ แปลกใจที่คนอายุน้อยอย่างเขาได้เป็นผู้บริหาร”
“ก็จริงนะ เขาอายุแค่สามสิบเอ็ดเอง ก็ได้ทำงานในตำแหน่งสูงๆ แล้ว แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ลูกชายเจ้าของ...ยังไงก็นำหน้าคนรุ่นเดียวกันไปหลายก้าว”
“นั่นสินะครับ...ว่าแต่ว่า...เปิดห้องที่นี่ดีไหมครับพี่”
ผมอยากอยู่...ในที่ที่เขาอยู่ ให้นานขึ้นอีกหน่อย เผื่อจะได้มีโอกาสเจอ...
“ก็ได้นะ...นานๆ ทีนอนที่หรูๆ บ้างก็ดีเหมือนกัน”
พี่กิ๊ฟส่งยิ้มหวานมาให้ ในขณะที่ผมยิ้มตอบกลับไป
“อาาาา เพี้ยน...พี่...พี่”
วันนี้ผมปล่อยให้พี่กิ๊ฟเป็นคนคุมเกม เพราะผมทำอะไรมากไม่ได้ ไม่งั้นแผลที่ท้องคงเปิด
ผมนั่งพิงหลังกับหัวเตียง มือจับเอวของผู้หญิงตรงหน้าเพื่อช่วยให้เธอขยับขึ้นลงได้ถนัด แต่กิจกรรมที่กำลังทำไม่ได้ดึงความสนใจของผมเท่าไหร่ ผมอยากรีบๆ ทำให้เสร็จแล้วไปสำรวจโรงแรมนี้สักหน่อย หากว่าความบังเอิญมีอยู่จริง ผมคงจะได้เจอกับเขาก็เป็นได้
เสียงครวญครางของพี่กิ๊ฟกับแรงโยกตัวของเธอในช่วงสุดท้ายดึงความสนใจของผมได้เพียงชั่วครู่ ก่อนร่างบางตรงหน้าจะกระตุกและตอดรัดท่อนกลางลำตัวของผมแรงๆ จนทำให้มันระเบิดน้ำรักออกมาด้วย เธอยกตัวขึ้น แล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ
“เพี้ยน...”
“ครับ”
“เราคบกันดีไหม”
ผมไม่ได้ตอบคำถามในทันที เพราะผมคิดว่าผมเคยบอกเธอชัดเจนแล้วกับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอ
“พี่กินยาก่อนเถอะครับ”
พูดแค่เพียงเท่านั้นเธอก็นอนหันหลังให้ผม แต่การทำอย่างนี้ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกอะไรขึ้นมา
“ถ้าอยากอยู่กับผมไปนานๆ อย่าท้องนะครับ เดี๋ยวผมกลับมา” ผมก้มลงไปจูบขมับของเธอ แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า
“จะไปไหน”
“ไปเดินเล่นครับ”
ผมออกจากห้อง เดินมาที่ลิฟท์ ลงไปที่หน้าฟร้อน
“ขอโทษนะครับ”
“คะ?” พนักงานต้อนรับหน้าตาสะสวยรับคำพลางยิ้มสวยมาให้
“คือผมมาจากสำนักงานใหญ่ ไม่ทราบว่าคุณไร้พ่ายยังอยู่ที่นี่ไหมครับ พอดีผมนัดคุยงานกับท่านไว้ ช่วยเช็คให้ผมได้ไหมครับว่าท่านออกไปธุระที่อื่นแล้วรึยัง” ผมแสดงบัตรพนักงานพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างสุภาพ
“อ๋อ...ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”
ใช้เวลาแค่เพียงไม่นาน พนักงานก็บอกข่าวดีกับผมว่าเขายังอยู่ที่นี่ และเพิ่งขึ้นห้องส่วนตัวไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ผมทำทียกโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครสักคน
“ให้ผมขึ้นไปได้เลยใช่ไหมครับ ครับ ไปถูกครับท่าน เดี๋ยวผมถามพนักงานที่ฟร้อนก็ได้ครับ ครับ แล้วเจอกันครับ”
ผมเก็บโทรศัพท์มือถือแล้วหันไปถามทางกับพนักงานที่บอกทางให้อย่างเต็มใจ โดยไม่คิดสงสัยเลยว่าทำไมผมถึงไม่รู้เบอร์ห้องของรองประธานทั้งๆ ที่เขาน่าจะบอกผมไว้ก่อนแล้ว...
บอกขอบคุณพนักงานต้อนรับเสร็จก็เดินขึ้นลิฟท์มายังชั้นที่พนักงานบอก ห้องระดับ VIP จะอยู่ชั้นบนสุดเสมอ และคงเป็นห้องที่กว้างทั้งยังเต็มไปด้วยความสะดวกสบาย ผมออกจากลิฟท์มายืนอยู่หน้าประตูห้อง กดกริ่งแค่ไม่กี่ครั้ง ประตูก็เปิดออก
“ต้องการอะไร” คำถามแรกที่เขาถามผม ไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าผมเป็นใคร แถมเขายังยอมเปิดประตูให้ด้วย...แปลกจริงๆ
ผมมองสบกับดวงตาที่แสนหลงใหลหลังแว่นตาของเขาพร้อมรอยยิ้ม
“ผม...จะมาขอบคุณ”
“อืม แล้วไง” ใบหน้าของเขานิ่งเฉย ดวงตาไร้แววสะท้อน ไม่มีประกายให้สะดุดตา แต่กลับน่ามอง
“ก็...แค่นี้ครับ”
“หมดธุระแล้วใช่ไหม”
“...”
พอผมไม่ตอบ เขาก็เตรียมจะปิดประตู แต่มือผมก็รั้งขอบประตูไว้ เขาขมวดคิ้วมองมา ดวงตาดุที่คุ้นเคยก็มองสบมาเช่นกัน นั่นทำให้ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ผมยังมีงานต้องทำ ถ้าคุณหมดธุระแล้วก็ เชิญ” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง และท่าทางที่เย็นชาของเขาทำให้ผมรู้สึก...
“โอ้ยย!” เพราะเขาปิดประตูเต็มแรงและมือของผมก็ยังเกาะขอบประตูไว้ ทำให้มันถูกหนีบอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้สะทกสะท้านกับอาการเจ็บของผมเลย
“พี่ครับ...ผมเจ็บ” ผมยื่นมือไปตรงหน้าเขา “ผมเจ็บครับพี่...ใส่ยาให้ผมนะ”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม” เขาตอบมาอย่างใจร้าย แต่ผมก็ยังดื้อดึงจะไม่ไปไหน ผมยังยื่นมือไปตรงหน้าเขา ถูกเขาปิดประตูใส่ โดนหนีบไปอีกสองครั้งก็ไม่ยอมแพ้
“พี่ครับ...ผมเจ็บนะ” ผมมองเขาน้ำตาคลอ เพราะมันเจ็บขึ้นมาจริงๆ โดนรอบแรกไม่เท่าไหร่ สองรอบต่อมานี่ไม่ไหว เจ็บนรกเลย ต่อให้เขาจะใจดีเปิดออกมาดูทุกครั้งที่ผมร้องลั่นก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้ใจดีถึงขนาดจะดูดำดูดี
“พี่...”
“ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอนุญาตให้คุณเรียกว่าพี่” น้ำเสียงห้วนสั้นบ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่พอใจกับสรรพนามที่ผมใช้เรียก
“งั้นผมขออนุญาตได้ไหม...ก็พี่แก่กว่าผม” ผมยิ้มให้ มองมือตัวเองที่ยื่นอยู่ตรงหน้าเขา มันสั่นเล็กน้อย แต่พอเขาจับมันไว้...ก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา “นะครับ”
“...”
“ทำแผลให้ผมนะ ผมเจ็บ”
คราวนี้เขายอมเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้อง ผมเดินตามแรงกระชากของเขามาอย่างงงๆ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ลอยวนอยู่ในอากาศ บางเบาแต่ก็ยังทำให้รู้สึกหายใจลำบาก เขาพาผมมานั่งที่โซฟา บนโต๊ะกระจกมีกองเอกสารอยู่เต็มไปหมด เขาคงกำลังทำงานอยู่จริงๆ
“นั่งรอเฉยๆ เดี๋ยวผมมา”
ผมทำตามคำสั่ง ในขณะที่เขาเดินไปที่ส่วนของครัวเล็กๆ ในห้อง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับผ้าที่ห่อน้ำแข็งไว้ เขาโยนมันมาให้ผมที่รับไว้ด้วยมือข้างเดียวเกือบไม่ทัน
“ประคบไว้” บอกแค่นั้นก็เดินไปหากล่องยาแล้วเอามาวางไว้ตรงหน้าผม “ทำเอง”
“ครับพี่” ผมยิ้มให้เขาที่นั่งลงบนโซฟาอีกตัวแล้วเริ่มหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นเปิดอ่าน
“ผมชื่อเพี้ยนนะครับ พี่คงจำผมได้ใช่ม้า เราเคยเจอกันในห้องของพี่กิ๊ฟ แล้วก็...พี่ช่วยพาผมไปส่งโรงพยาบาลด้วย” แม้พี่จะให้แท็กซี่ไปส่งผมก็ตามทีเถอะ แต่ผมไม่ถือสาหรอก
อันดับแรกก็ต้องทำให้เขารู้จักผมก่อน เพราะความประทับใจครั้งแรกนั้นคงไม่ค่อยดีนัก แต่ครั้งนี้ผมหวังว่าเราจะได้พูดคุยกันมากขึ้น...
“นั่งเงียบๆ ได้ไหม”
ซะ..เมื่อไหร่กันล่ะ ทำไมเขาเป็นคนไม่มีมนุษยสัมพันธ์แบบนี้กันนะ
“แต่ผมอยากรู้จักพี่นี่นา...”
“ทำแผลเสร็จแล้วก็กลับไป”
“ยังไม่ได้ทำเลย แต่ผมจะนั่งเงียบๆ นะ ไม่กวนพี่หรอก”
ผมรู้ว่าผมทำตัวมึนและหน้าด้านมาอยู่ข้างเขา เขาคงจะงงอยู่ไม่น้อย แต่ผมไม่สนหรอก ผมก็แค่...อยากจะมองดวงตาคู่นี้ให้นานๆ ก็เท่านั้น
“ให้ผมเรียกพี่ว่าพี่พ่ายได้ม้า... พี่ชื่อไร้พ่าย...แต่ผมอยากเรียกแค่พยางค์เดียว อนุญาตนะครับ”
เขาหยุดพลิกหน้าเอกสารแล้วเงยหน้าขึ้นมองผม “ผมว่าผมกับคุณ เราไม่ได้รู้จักกันถึงขั้นต้องเรียกด้วยชื่อที่สนิทสนมกันอย่างนั้น แล้วเมื่อไหร่คุณจะกลับไปสักที”
“เดี๋ยวก็สนิทกันเอง ให้ผมเรียกก่อนไม่ได้เหรอครับ และต่อให้จะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่พี่ก็คือคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ ผมซาบซึ้งมากเลย พี่บอกว่าพี่ไม่ช่วยใครฟรีๆ ด้วย งั้นถ้ามีอะไรที่ผมพอจะทำให้พี่ได้...พี่บอกผมเลยนะครับ ผมพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง”
“งั้นทำให้ผมอย่างหนึ่งละกัน ตอนนี้ไสหัวออกไปซะ” เขามองมาด้วยดวงตาคมดุ แว่นตาสะท้อนแสงไฟอย่างน่ามอง สายตาที่ใช้มองทำให้ผมใจเต้นรัว “แล้วก็มีเรื่องหนึ่งที่คุณเข้าใจผิด ผมไม่ได้อยากช่วย แต่เพราะคุณเกาะขาผมไว้ ผมจึงไม่มีทางเลือก”
แม้เขาจะพูดจาใจร้าย แต่ผมก็ยังยิ้มให้เขา ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก...ผมรู้ เพราะตลอดเวลาที่พี่ใช้สายตาแบบนี้มองผม...สายตาที่ขยะแขยงในตัวผม แต่พอผมเจ็บหรือไม่สบาย...พี่ก็จะเป็นคนที่อยู่ข้างๆ ผมทุกที
“พี่ช่วยผมไว้ ความจริงข้อนี้ไม่มีวันเปลี่ยน ผมรอดมาได้ก็เพราะพี่ พี่พ่าย...ให้ผมตอบแทนพี่นะครับ” ผมลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นแล้วก้มลงจะจูบที่เท้าของเขา แต่ก็โดนเขาถีบจนหงายหลัง แถมจะตามมาต่อยผมอีก
“มึง...เป็นโรคจิตเหรอวะ!”
“ผมเปล่าครับพี่...ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ”
“มึงรีบๆ ออกไปจากห้องกู ก่อนที่กูจะหมดความอดทน ออกไป!”
“พี่พ่าย...”
“กูบอกให้ออกไป!”
ผมยังไม่ยอมแพ้หรอก...วันนี้กลับก่อนก็ได้ เขาคงอารมณ์ไม่ดีแล้ว แต่ผมจะหาโอกาสมาเจอพี่อีก...
“แล้วเจอกันนะครับพี่...”
“ห้ามมาให้กูเห็นหน้าอีก ไม่งั้นมึงตายแน่!”
เขาก็แค่ขู่ไปอย่างนั้น...ผมถึงได้ยิ้มแล้วยกมือโบกลา โดนเขาขว้างแฟ้มใส่อยู่เหมือนกัน แต่ไม่เป็นไร...ผมชอบคนอารมณ์ร้ายแบบนี้แหละ น่ารักดี
“พี่พ่าย บังเอิญจังเลยครับ เจอกันอีกแล้ว”
วันนี้ผมอาสาเอาแบบงานมาส่งให้กับรองประธานกรรมการแทนพี่กิ๊ฟที่ต้องไปประชุมกับหัวหน้าฝ่ายคนอื่นๆ แต่กว่าจะขับรถมาถึงได้ก็เสียเวลาไปนานเหมือนกัน เพราะตอนนี้เขาอยู่ที่ไซต์งานแถวนวนคร ผมก็เลยต้องฝ่าการจราจรที่ติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋มา แต่ก็คุ้มค่าที่ได้เห็นหน้าเขา ได้มองดวงตาที่แสนคิดถึงอยู่นานสองนาน
“ผมเอาแบบงานมาให้น่ะครับ”
ผมบอกแล้วมองไปรอบๆ ห้องทำงานที่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ในอากาศอีกแล้ว
“เอาวางไว้บนโต๊ะ”
ผมทำตามที่สั่ง ก่อนจะลากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขาออกมานั่ง ห้องทำงานของเขาเป็นตู้คอนเทนเนอร์ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ อากาศต่างจากข้างนอกลิบลับ แต่เสียงเครื่องจักรที่กำลังทำงานอยู่ภายนอกก็น่าหนวกหูไม่น้อย คนขี้รำคาญอย่างพี่พ่ายทนอยู่ไปได้ยังไงกันนะ
“พี่พ่ายกินอะไรรึยังครับ ผมยังไม่ได้กินเลย เราไปหาอะไรกินกันไหม”
“...”
“ถ้าพี่ไม่อยากไป ผมซื้อมาให้ก็ได้นะครับ”
“...”
“กินก๋วยเตี๋ยวหรืออาหารตามสั่งดีครับพี่”
“เงียบปากดิวะ กูกำลังทำงาน”
“เราสนิทกันมากขึ้นแล้วใช่ม้า พี่พ่ายถึงได้ใช้คำแทนตัวแบบนี้อ่า... ผมดีใจจัง”
“มึงนี่มันเพี้ยนสมชื่อจริงๆ”
“พี่พ่ายชมเหรอครับ”
“กูด่าไหม”
“แต่ผมอยากนึกว่าเป็นคำชมนี่นา”
“ไปโลกสวยไกลๆ”
“ทำไงได้อ่ะ ผมอยู่ใกล้พี่พ่าย...โลกก็เป็นสีชมพูไปหมด”
เขาขว้างปากกามาโดนหน้าผากผม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสาร “มึงออกไป กูจะทำงาน”
“แต่มันเที่ยงแล้วน้า ไปกินข้าวกันนะครับ”
“ไปกินข้าวกับเกย์โรคจิตอย่างมึง กูกินไม่ลง”
“พูดจาใจร้ายจัง แต่ผมไม่ถือสาหรอก”
เพราะผมไม่ได้โรคจิต เรื่องเกย์นี่ผมก็ไม่แน่ใจนะ เพราะผมเป็นพวกผู้หญิงก็ได้ ผู้ชายก็เอา ขอแค่ใครสักคนเต็มใจขึ้นเตียงด้วยก็พอ ใครสักคนที่จะทำให้ผมเหนื่อยจนนอนหลับไปได้...ก็เท่านั้น
“พี่พ่าย จะไปเชียงรายเมื่อไหร่เหรอ”
“...”
“พี่กิ๊ฟบอกผมว่าพี่พ่ายไปนาน”
“...”
“ผมเลยรับอาสาจะดูแลแบบงานของโรงแรมที่เชียงราย...จากนี้เราก็จะได้เจอกันทุกวันแล้วน้า ผมดีใจมากเลย”
“มึงถามกูด้วยก็ดีนะว่ากูดีใจด้วยไหม” ไม่ต้องถามหรอก แค่มองตาพี่ผมก็รู้คำตอบ
“ผมรู้ว่าพี่พ่ายซึนอ่ะ พี่พ่ายไม่พูดหรอกว่าดีใจที่จะได้เจอผม เพราะกลัวเสียฟอร์ม”
“ไอ้เพ้อเจ้อ”
“ผมไม่ได้เพ้อเจ้อ ก็ถ้าพี่พ่ายเกลียดผม ไม่อยากเจอผมจริงๆ พี่พ่ายคงไล่ผมออกไปนานแล้ว จริงไหมครับ”
“แค่เพราะคุณกิ๊ฟขอไว้ ไม่งั้นมึงไม่รอด”
พี่กิ๊ฟเป็นหัวหน้าแผนกที่มีอำนาจพอสมควร ผมยังไม่เคยบอกใช่ไหมว่าเธอเป็นลูกสาวผู้ถือหุ้น แม้จะไม่ได้มีอำนาจเท่าผู้ชายตรงหน้าผม แต่ก็อยู่ในระดับที่ก็ต้องมีคนเกรงใจเหมือนกัน
“พี่พ่ายเกรงใจพี่กิ๊ฟเหรอ”
“เขาทำงานให้บริษัทมานาน ผลงานก็ดีในระดับที่เด็กใหม่อย่างมึงไม่เคยทำได้ เพราะฉะนั้น อย่าทำตัวให้คนที่ออกหน้าปกป้องมึงเขาลำบากใจ”
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง แต่ว่านะพี่พ่าย ต่อให้ผมจะทำงานได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่เรื่องอื่นผมเก่งนะ ถ้าพี่พ่ายอยากลอง...”
ปึง!
เขาปิดแฟ้มเอกสารแล้ววางลงบนโต๊ะเสียงดัง แม้หน้าตาจะไร้อารมณ์ แววตาจะว่างเปล่าแค่ไหน แต่ผมก็รู้ตัวว่าตอนนี้ควรหยุด
“กูเป็นเจ้านายที่ไม่ชอบให้ลูกน้องมาเล่นหัว แล้วนี่มึงไม่มีงานทำรึไง หรือจะให้กูไล่มึงออกจริงๆ”
“ผมขอโทษครับ” ยกมือไหว้พร้อมทั้งคลี่ยิ้มให้ แต่เขาก็ยังตีหน้ายักษ์ใส่ สงสัยตั้งแต่โตมา พ่อของเขาคงลืมสอนวิธียิ้ม เพราะตั้งแต่ตามเขาไปทุกที่ที่มีโอกาสนี่ ผมไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย ประชุมก็หน้าบึ้ง คุยงานกับลูกน้องก็หน้าบึ้ง คุยโทรศัพท์ก็หน้าบึ้ง กินข้าวยังหน้าบึ้งเลย
“กลับไปทำงาน”
“ผมลางานครึ่งวันครับ”
“...”
“ให้ผมอยู่ช่วยงานพี่ที่นี่เถอะนะ ผมเต็มใจ ผมอยากเป็นประโยชน์ให้พี่ ผมทำได้นะ ทุกอย่างเลย”
“มึงต้องการอะไรจากกูวะ”
“แค่อยากตอบแทนที่ช่วยชีวิตผม”
“จะเป็นการตอบแทนมากถ้ามึงเลิกมายุ่งวุ่นวายกับกู”
“ไม่ได้หรอก ทำอย่างนั้นจะทำให้พี่พ่ายที่ซึนจนไม่กล้าร้องขอต้องหงุดหงิดใจ”
“ไอ้เพี้ยน!”
“พี่อย่าโมโหสิครับ ความดันจะขึ้นเอานะ”
“กูไม่ได้เป็นโรคความดัน!”
“ว้า...โมโหอีกละ”
เขาขว้างปากกามาโดนหน้าผากผมอีกรอบ แต่ผมก็ได้แค่ยิ้ม
“ทำร้ายผมจนพี่พอใจเลย ผมเป็นเด็กดีนะครับ ผมไม่โวยวายหรอก”
เขามองหน้าผม ท่าทางเหนื่อยใจอย่างนั้นทำให้ผมหัวเราะ “มึงอยู่เงียบๆ กูจะพักสายตา”
ผมพยักหน้า ในขณะที่พี่พ่ายถอดแว่นออกวางบนโต๊ะแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงาน ใบหน้าชวนมองเชิดขึ้นเล็กน้อย แล้วผ่อนลำตัวที่ตั้งตรงตามฉบับชายหนุ่มผู้มีบุคลิกภาพที่ดีลง
พอเขาหลับตา ผมก็หยุดยิ้มทันที ใบหน้ารูปสลักเวลาที่ดวงตาปิดสนิท...ไม่ได้น่ามองอย่างที่คิดเลย ผมลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปใกล้ โน้มหน้าลงไป ก่อนจะจูบเบาๆ ลงบนเปลือกตาของเขา พลางไล้นิ้วไปตามแนวขนตา
“ตื่นนะครับพี่...ผมอยากมองดวงตาคู่นี้ไปนานๆ”
เขาลืมตาขึ้นทันที จับมือผมไว้ ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบเข้าที่ท้องผมเต็มๆ
พลั่ก!
“มึงทำเหี้ยอะไร!”
“พี่พ่าย...ผมเจ็บ”
เพราะกระเด็นมากระแทกตู้เอกสาร แถมแผลที่ถูกแทงเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ปริออกมาจนมีเลือดซึม ผมงอตัวเล็กน้อย ใช้มือข้างหนึ่งกุมแผลที่ท้องเอาไว้
“ผมเจ็บแผล...พี่พ่าย ช่วยผมด้วย”
“...”
“ช่วยผมด้วยนะ...ผมเจ็บ” ผมคลานเข้าไปใกล้ นอนอยู่แทบเท้าของเขาพลางยกมือขึ้นลูบที่ข้อเท้าของเขาเบาๆ เขาสะบัดเท้าแรงๆ จนมันโดนเข้าที่แก้มข้างขวาของผม แรงกระแทกอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ผมเผลอกัดลิ้นตัวเอง
“อย่ามาทำตัวน่าขยะแขยงกับกู”
“พี่...”
“มึงมันวิปริต”
“ผมขอโทษ...อย่ารังเกียจผมเลย ผมขอโทษนะครับ”
อย่าเบือนสายตาหนีจากผม...มองผมสิครับพี่...มองมาที่ผม ต่อให้พี่จะขยะแขยงผมมากแค่ไหน...ก็อย่าละสายตาจากผม เพราะผมก็แค่อยาก...มองดวงตาคู่นี้ไปนานๆ เท่านั้นเอง...
..................................................................TBC....................................................................
เพี้ยนคนนี้ กับเพี้้ยนคนนั้น ต่างกันเธอรู้ดี คนที่ดี กับคนที่บ้า ต่างกันเธอรู้ไหม *ร้องเป็นเพลง*
สงสารพี่พ่ายที่ต้องเจอกรรมหนัก สู้ๆ นะคะพี่
ปล. ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่นค่าาา ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะทุกคน
ปล2. ห้ามแย่งพี่พ่ายจากเรานะ 5555555 :hao7:
-
เพี้ยน ความอดทนเพี้ยนมีเยอะมากเรานับถือเลย สุโค่ย
-
โอ้ยยย รอตอนต่อไปค่าาา 5555
-
ป๋าใจร้ายอยากตบป๋าน้องเพี้ยนทำผิดอะไรเพี้ยนแค่อยากให้ป๋าสนใจแค่นั้นเอ๊งงงงงงงไม่ได้วิปริตสักหน่อย
-
เพี้ยนคนนี้กับเพี้ยนคนนั้น...
เหมือนกันตรงที่ชอบลองตีนป๋าพ่ายเนี่ยแหล่ะ :laugh:
ป.ล. ป๋าพ่ายคนซึนโหดแท้ แต่โหดก็รักเหมือ นเดิม เราจะเเย่ง :impress2:
-
เพี้ยนนนน แกมึนไปหม้ายยย /ป๋าพ่ายก็โหดเกิ๊นน
เพี้ยน สู้ๆ นะลูก ผ่านมันไปให้ได้นะ 55555
-
น้องเพี้ยนตามติดพี่พ่ายเหมือนคนโรคจิตจริง ๆ ลูก~
:hao5:
พี่ไม่รู้จะสงสารใครดี~
-
เพี้ยนมันเป็นมาโซแน่ๆเลย โอ้วววววว
-
อ่านตอนแรกไปรู้สึกแตกต่างจากเพี้ยนในเฟสมาก :a5:
เพี้ยนน่าสงสาร :sad4:
-
เหอะๆบ้าจริงๆด้วย เพี้ยนสมชื่อ
-
กรี๊ดดด น้องเพี้ยนหน้ามึน หรือ พี่พ่ายคนซึน กันแน่ ดูเหมือนพี่พ่ายใกล้หมดความอดทนกับเพี้ยนเต็มทีแล้วนะ อิอิ
ปล.เพี้ยนคนนั้นกับเพี้ยนคนนี้ ต่างกัน แต่พี่พ่ายคนนั้นกับพี่พ่ายคนนี้ เหมือนกันตรงที่ ต้องอดทนกับน้องเพี้ยนที่เพี้ยนสมชื่อนี่ล่ะ โฮ่ะๆ สู้ต่อไปนะ พี่พ่าย เราเชียร์ //ยกป้ายไฟเชียร์
-
มาแล้วววววววว
มาจองที่ก่อนอ่านเลย
-
เพี้ยนนี่ความอดทนสูงจริงๆ
-
เพี้ยนคนบ้า หายไปไหน 5555555 แต่เพี้ยนคนนี้ก็ยังชอบเกาะขาอิป๋าพ่ายอยู่ดี แล้วแบบเพี้ยนมาโซขนาดหนัก 555555
-
เพี้ยนออกแนวโรคจิตล่ะ
ส่วนพี่พ่าย โอ๊ย....ทำอะไรก็ถูกใจป้าไปหมด
ไม่ว่าจะถีบเพี้ยน จะปาปากกาใส่หน้า ก็ถูกใจป้าไปหมด
ขอเป็นคู่แข่งเพี้ยนได้ไหม 5555
-
เป็นมาโซ สินะ
-
เพี้ยนนี่เป็นคนอดทนเก่งหรือเพี้ยนเป็นคนหน้าด้าน 555555
-
น้องเพี้ยนอึดมากลูก หนูสายSเหรอลูก
อิป๊าพ่ายก็เพลาๆมือเพลาๆทีนหน่อย โหดเกิ้นนนนน
-
เพี้ยนน่ากลัววว เหมือนโรคจิตจริงด้วย ถ้าเราเป็นพ่ายเจอแบบนี้อาจจะร้องไห้เพราะกลัวไปแล้วก็ได้555 (ถึงขั้นกอดขาจูบเท้านี่ไม่ธรรมดานะคะะะ)
เพี้ยนดูยึดติดกับตาพ่ายมาก ตอนหลับตาแล้วบอกให้ลืมนี่คือ... o22
รออ่านต่อค่าาา อยากรู้จะเป็นยังไงต่ออ
-
พี่พ่ายโหดมากกกกก
เพี้ยนสู้ๆ
:-[ :-[ :-[
-
:m25:มึงมาโซใช่มั้ยเพี้ยน
-
โอ้ววว มาแบบจิตๆค่ะเรื่องนี้
มีปมมาอีกแล้วววว รอจ้าาา
-
:a5: :a5: :a5: o22 o22
-
เป็นกำลังใจให้พี่พ่ายต่อสู้กับเพี๊ยนค่ะ 555
-
เพี้ยนในเพจคือเพี้ยนตอนเด็กเลยเป็นเพี้ยนผสมเอ๋อแต่ตอนนี้เพี้ยนโตแล้วเลยเปลี่ยนไปนิดหน่อย
-
ป๋าพ่ายมาคุมไซต์แถวนวนครเหรอคะ เดี๋ยวเค้าแวะไปส่งข้าวส่งน้ำแล้วซับเหงื่อให้น้าาาาา แอร๊ยยยเขิน :-[ :-[ ส่วนนุ้งเพี้ยนเป็นเอ็มที่เข้าขั้นรันทดมากลูกอ่านแล้วแอบสงสารเบาๆแต่ก็แอบขัดใจนิสัยน้องเบาๆเช่นกัน
-
o13 ป้าดดดดดดดด น้องเพีิยน มึน ถึกได้โลห์
จะโดนพี่พ่ายกระทืบตายก่อนได้รักกันมั้ยนี่ :z6:
-
คิดไม่ออกเลยทีเดียวว่าจะสงสารใครดี
น้องเพี้ยนผู้ถูกทำร้ายที่น่าสงสาร
หรือไร้พ่ายที่ เอ่อ น่าจะ.น่าสงสารกว่าที่โดนโรคจิตตาม
#พลั่ก โดนเพี้ยนตบ 55555
แต่เอาจริงๆก็สงสารเพี้ยนน้องคงมีปม สู้ต่อไป
-
จะเพี้ยนคนนั้นหรือเพี้ยนคนนี้
ก็ชอบกอดขาพี่พ่ายอยู่ร่ำไป
เพราะหลงใหลฝ่าเท้าพี่พ่ายเหมือนกัน :katai2-1:
-
มันเพี้ยนสมชื่อจริงๆ
พี่พ่ายจะทนเพี้ยนไหวมั้ยเนี่ย :ruready
-
เพี้ยนสมชื่อ สงสารใครดีเนี่ยงานนี้ :katai4:
-
เพี้ยนต้องอ้อนวอนพี่พ่ายขนาดนั้นเลย
ออกจะเยอะเป็นจิตหน่อยๆๆปะเนี่ย
รออ่านต่อคร่าบบบบบ
-
เพี้ยนเหมือนคนโรคจิตเลยอ่ะ เหมือนมีปัญหาทางจิต
แต่ไร้พ่ายก็ดูเย็นชาแบบจิตๆเหมือนกันนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.อยากรู้จังว่าไร้พ่ายชื่อเล่นชื่ออะไร เพราะชื่อนี้ไม่ควรย่ออ่ะนะ ความหมายมันตรงข้ามกันเลยอ่ะ
คิดเล่นๆ ชื่อจริง ไร้พ่าย ชื่อเล่น วิน ก็ดีเหมือนกันนะ
-
เพี้ยนสู้ๆ ตื้อต่อไปจะดีเองงงงง
คู่นี้ฝ่ายคนแก่เขารุนแรงจังเลยคุณแม่ขาาาา 55555555555
เพี้ยนชอบแค่ตาสินะ
-
เฮียทองกับเท็นเท็นยังไม่ได้ครึ่งของน้องเพี้ยนเลยจ้าาา o13 o13 o13 o13
นางมีความอดทนสูงมากกกกกกกกจริงๆ ยอมนางเลยยยจ้าาาา :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำไมพี่พ่ายทำกับน้องเพี้ยนแบบนี้ :z6:
-
เพี๊ยน ทำไมทำขนาดนั้นล่ะเนี่ย
ทนสุดๆเพี๊ยนสุดๆด้วย
คุณพี่พ่ายรับมือดีๆนะค่ะ
อย่าทำร้ายน้องบ่อย เดี๋ยวช้ำในซะก่อน
-
เพี้ยนนนนน
จะลงเอยกันยังไง คิดภาพไม่ออก
-
ไร้พ่ายโหดมาก น้องเพี้ยนนี่ก็ช่างอดทนละเกิน
-
ปวดหัวแทนป๋าพ่าย - -
เพี้ยน...งานการทำบ้างนะ
////
#ไปหาเซ็กซี่ดีก่า :hao3:
-
งืออออ น้องเพี้ยน หาหมอมั้ยคะลูกกกกก แต่ก็สงสารน้อง
-
คือนายเอกเพี้ยนหรือโรคจิตฟระ!!! สงสารพี่พ่าย 555
-
คือ เพี้ยนนี่เป็นโรคจิตใช่ไหม? คือน่ากลัวมากอ่ะ
พระเอกชื่อไร้พ่าย อย่างเท่อ่ะ
แต่คนดำเนินเรื่อง พล๊อตเด่นมาที่นายเพี้ยน เราเลยงงๆกับชื่อเรื่องนิดหน่อย
ควต้อวดูตอนต่อไปว่าเกี่ยวกับชื่อไร้พ่ายยังไงเนอะ
-
ยอมใจเพี้ยน เล่นเพี้ยนสมชื่อจริงๆ ปวดหัวแทนไร่พ่าย แต่ก็ไม่น่าจะทำถึงขนาดนั้นกับเพี้ยนหรอก
แลดูเพี้ยนชอบความรุนแรง หนูแนวมาโซสินะลูก o18
-
เพี้ยนมีปมในใจที่รุนแรงมากอ่ะ จนดูจิตนิดๆ เลย =O=;
-
เอ่อตอนแรกก็คิดว่ามันเป็นคนปกตินี่แหละ แต่มันก็แค่ตอนแรกละนะ ห่วงก็แต่พี่พ่าย กลัววันดีคืนดีอีเพี้ยนคลั่งนี้เรื่องใหญ่ ตอนนี้ถือว่าพี่พ่ายใจดีมากเลยนะ ไม่งั้นอีเพี้ยนไม่ได้อยู่ในห้องนานขนาดนี้หรอก อ่านแล้วนึกถึงการ์ตูนเรื่องIbitsu Na Kakera เลยอะ อารมณ์แบบจิตๆ อุวะ ฮ่าๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นี่เพี้ยนมันไหวไหมเนี่ย แอบซาดิสมากขึ้นไปใช่ไหม!? โดนเตะยังยิ้มสมแล้วจ่ะน้องเพี้ยน
พี่พ่ายโหดมากอ่ะ เย็นชาเป็นทวีคูณ อร๊ายยยยยย :hao7:
-
อยากรู้ว่ามูลเหตุอันใดทำให้เพี้ยนเป็นแบบนี้
-
เอิ่มมมมม
-
จิตมากทั้งพ่ายทั้งเพี้ยนเลย
เพี้ยนไม่ใช้ถุงยางยังกับอยากได้จั่ว
ทำๆมาเหมือนกับว่าอยากทำอะไรก็ได้ให้ตัวเองเจ็บที่สุด เหมือนการตามตื้อพ่าย
ส่วนคุณไร้พ่ายก็ซวยไปแล้วกันนะเจ้าคะ ดันเป็นเอสตัวพ่อแล้วมาเจอเอ็มตัวแม่เข้า
ป.ล น้องเพี้ยนซี้เฮียทองในเฟซนี่เป็นภาคที่น้องสติแตกแล้วกระมัง เลยกลายเป็นเด็กไปอีกรอบ ขำๆนะ
-
เราอ่านตอนนี้แล้วเราร้องไห้ ทำไมเราเป็นแบบนี้
เราสงสารน้องเพี้ยน น้องเพี้ยนแลดูเหงามาก
พี่ไร้พ่ายเป็นอะไร ป่วยเหรอ
-
:pig4: :pig4:
-
แกน่ากลัวมากนังเพี้ยน :ling3:
-
เพี้ยน
หนูต้อง
พบหมอนะลูก
หมอจิตเวทย์นะ ปรึกษาเขาหน่อยลูก
ถ้าปล่อยใว้นาน ป้าว่า หนูอาจจะฆ่าข่มขืน ป๋าพ่ายได้นะ
-
นุงเพี้ยนนนนนนน ปมหลังที่น่าจะมีปัญหามันก็ทำให้อยากรู้อยู่หรอก แต่อิแบบนี้ จะสงสารนุงเพี้ยนก่อนดี หรือพี่พ่ายยยก่อนดีล่ะเนียะ
-
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ทำไมเราอ่านแล้ว เรารู้สึกเหมือน อยากจะร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออกน้ำตาไม่ไหลงี้ แล้วเสือกอยากจะขำไปด้วย
เพี้ยน!!!! เธอเป็นมนุษย์ที่น่าสนใจมากอ้ะ ไร้พ่ายนี่ก็อีก สงสัยจะมาพ่ายเพี้ยนซะแล้วหล่ะมั้ง
ปล. ชอบนิยายของคุณเพราะ ตัวละครหลัก มีบุคคลิกน่าสนใจ เหมือนดึงด้านมืดลึกๆ มาเด่น มาโลดแล่น
จนมันสนุกมาก เรื่องนี้ เรานี่ลุ้นสุดๆไปเลยค่ะ โอ๊ยมันส์อ้ะ พระเอกก็ดิบจริงๆ นายเอกก็มาโซจริงๆ o13
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีน่ะ ระหว่างไร้พ่ายกับเพี้ยน อยากรู้อดีตของเพี้ยนมากกว่านี้น่ะ เพราะท่าทางจะเศร้ามาก ๆ เลยน่ะ อยากให้ไร้พ่ายมาเป็นประภาคารคอยส่องทางให้กับเพี้ยนด้วยน่ะ :mew2:
-
พี่พ่ายอย่าลงไม้ลงมือให้เปลืองแรงเลย
เพี้ยนมันเป็นมนุษย์สายพันธุ์ใหม่
เจ็บให้ตายมันก็คิดว่ามันจะไม่ตาย
แม้ลมหายใจสุดท้าย
ก็ยังคิดว่าแบ่งเซลล์ต่อชีวิตใหม่ได้
:a11:
-
เพี้ยนน่ากลัวโคตร เข้าใจพ่ายนิดๆนะที่รู้สึกหลอน
-
น่าสงสารจัง น้องเพี้ยนคนมีปม พี่พ่ายนี่ก็โหดเกิ๊น
-
พี่พ่ายก็โหดเกินไป.... สงสารจริงๆ
-
คือควรสงสารใครดี :ruready
มาต่อไวๆนะฮะรอออออออ :')
-
น้องเพี้ยนตามติดป๋าพ่ายเพราะป๋ามีดวงตาเหมือนผู้หญิงคนนั้นที่เพี้ยนรักใช่มั้ย เพี้ยนน่าสงสาร ที่เพี้ยนเหมือนชื่อเป็นเพราะความรักใช่มั้ยลูก :m29:
-
โอ้ววววววววววววววววววววววว น้องเพี้ยนนี่ให้อารมณ์เหมือนชงโคหน่อยๆ ความจริงนี่ยิ่งกว่าชงโคอีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o22
-
พ่ายรุนแรงมาก เหมือนเพี้ยนมีปม o17 o17
-
:z6: อีโมนี้อย่างใช่ 555
โถวววลูกเอ๊ยยยย
-
สุดยอดของความทนทายาดเลยค่ะเพี้ยน ที่น้องทำนี่แค่อยากหาตัวแทนของ 'พี่' มาเติมเต็มหนึ่งส่วนของใจที่หายไปใช่ไหมค้าา~ :hao5:
-
ตอนที่ 3
“มึงไปทำยังไงให้แผลเปิดเนี่ย หรือทำกิจกรรมเข้าจังหวะมากไปวะ” ไอ้ยิวเป็นคนมารับผมไปเย็บแผลที่โรงพยาบาลแล้วมาส่งที่อพาร์ทเม้น ส่วนรถของผมก็ให้แฟนมันเป็นคนขับกลับ
“เออ คงงั้น”
“เพลาๆ บ้างก็ได้นะมึง ติดโรคขึ้นมาอย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“กูก็ไม่ได้นอนกับใครไม่เลือกนะ” ผมไม่ได้เป็นประเภทวันไนท์สแตนด์นะครับ แต่ยอมรับจริงๆ ว่าบางทีก็ไม่ได้ป้องกัน ถึงอย่างนั้นเดือนๆ หนึ่งผมก็นอนกับผู้หญิงแค่สองคน ส่วนผู้ชายก็...คนเดียว
“แล้วทำไมถ่อไปไกลถึงนวนคร”
“เอาแบบงานไปส่งเจ้านาย”
“ใช่ผู้ชายที่นั่งทำงานในห้องที่มึงนอนตัวงออยู่นั่นป่ะ”
“อืม”
“แม่งโคตรใจยักษ์ใจมาร มันไม่คิดจะส่งมึงไปโรงพยาบาลเลยไงวะ” ไอ้ยิวบ่นด้วยสีหน้าเคียดแค้น
“เขาต้องทำงาน อย่าไปว่าเขาดิ” ผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่ว่าเขาจะดูดำดูดีผมแค่ไหน แค่ผมได้มองเขาต่อไปก็พอแล้ว
“ไอ้พวกไม่มีธรรมะในจิตใจ ไม่รู้จักช่วยเหลือคนอื่น มึงลาออกเลยนะ ไม่ต้องทำกับแม่งแล้ว” ไอ้ยิวยังคงบ่นต่อไป มันกร่นด่าสาปแช่งไปอีกหลายนาที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อผมบอกไปว่า
“ไม่ได้ กูกำลังตามเคลมอยู่”
“ห้ะ!”
“กูพูดจริงๆ นะ แม่งรวยว่ะ ถ้าได้คบนี่กูคงไม่ต้องทำงานละ”
“เอาจริงๆ ไม่เล่น”
“ไม่ได้เล่น นี่จริง ลูกชายเจ้าของบริษัทเลยนะมึง ใช่เล่นที่ไหน ใจร้ายไปบ้าง แต่ความรวยมันลบล้างได้”
“นี่มึงอยากได้เขาเพราะเงินเหรอ ยัยพี่กิ๊ฟอะไรนั่นให้ไม่พอรึไง”
“อย่าพูดเหมือนกูเป็นแมงดาดิ”
“หรือมึงไม่ใช่”
“ไม่เถียงก็ได้ หึหึ”
ผมไม่ได้อายหากใครจะว่าผมเกาะผู้หญิงหรือปอกลอกพวกเธอ เพราะมันก็เป็นธุรกิจอย่างที่บอกว่ายื่นหมูยื่นแมว ก็ไม่เชิงว่าผมขายนะครับ เพราะผมไม่ได้ทำตามใจใคร ผมรับเงินเวลาที่พวกเธอให้แค่ตอนที่ผมเต็มใจเท่านั้น
“กูพูดตรงๆ ไอ้เพี้ยน นี่ถ้ากูไม่คบมึงมาตั้งแต่อนุบาล กูคงเลิกคบกับคนไม่ดีอย่างมึงไปแล้ว”
“งั้นไหนๆ มึงก็ไม่เลิกคบกับกู ก็อยู่ด้วยกันไปจนตายนะ” ผมหัวเราะ โดยไอ้ยิวก็มองค้อน
“ไม่มีจะสำนึก กูกำลังบอกให้มึงทำตัวดีๆ อยู่ เข้าใจไหม”
“กูเลวมากเหรอ ไม่ได้ไปฆ่าใครที่ไหนตายซะหน่อย”
“อย่างน้อยก็เลิกนอนกับแฟนชาวบ้านเขาได้แล้ว”
“มึงเตือนกู แต่มึงเลิกนอนกับกูได้เหรอ มึงก็มีแฟนแล้วนี่ งั้นเลิกดีไหม” ผมอมยิ้มถามมัน ไอ้คนที่นอนไร้เสื้อผ้าอยู่ข้างๆ ถึงกับนิ่งงันไป
ไอ้ยิวเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผม และหลายปีมานี้ก็เป็นคู่นอนของผม มันเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมนอนด้วย แค่ช่วงนี้มันมีแฟน ก็เลยห่างๆ กันบ้าง นานๆ ครั้งถึงจะทำกันสักที
“หึหึ เงียบ...กำลังรู้สึกผิดกับแฟนมึงเหรอ”
“หุบปากเถอะ นอนได้แล้ว”
“คืนนี้จะนอนที่นี่ไง?”
“อืม กูบอกพี่เขาแล้ว”
“งั้นขึ้นให้กูอีกสักทีสิ”
“มึงนี่มัน...”
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ แต่ไอ้ยิวก็ยังตามใจผมทุกครั้ง มันขึ้นคร่อมผม ใช้ลิ้นเล็กๆ ของมันโลมเลียตั้งแต่ริมฝีปากของผมไปจรดกลางลำตัว มันใช้ลิ้นให้ผม ครอบครองทุกส่วนด้วยริมฝีปากของมันจนพอใจ ก่อนจะผละออกแล้วยอมรับของผมเข้าไปในตัวมัน
“อ๊า!” ผมแกล้งกระแทกสวนกลับไปเบาๆ แต่ก็ไม่ให้กระเทือนแผลมากนัก
“เพี้ยน...มึง อยู่เฉยๆ”
ไอ้ยิวทำหน้าเหยเกมองผม แต่ผมไม่ได้อยากทำตามคำสั่งมัน ผมค่อยๆ ยกตัวขึ้น โอบเอวของมันไว้ แล้วลากลิ้นเลียไปตามยอดอกของมัน เน้นแรงดูดย้ำลงไปจนไอ้ยิวแอ่นแผ่นอกขึ้นตามแรงดูดของผม ในขณะที่ช่องทางด้านหลังของมันก็ตอดรัดไม่หยุด
นี่...พี่พ่าย...ถ้าใจอ่อนเมื่อไหร่ ผมจะทำรักให้พี่ยิ่งกว่าทำให้คนอื่นซะอีก เพราะฉะนั้น...รีบๆ ใจอ่อนนะครับ ผมแทบจะอดใจ...ทำความรู้จักกับร่างกายพี่ไม่ไหวแล้ว
“ผมกลับมาแล้วครับ ผมหายดีแล้วน้า ตอนนี้ต่อให้พี่ถีบ ผมก็จะไม่เจ็บแล้ว”
แม้จะไม่ได้รับการต้อนรับจากท่านรองประธานกรรมการนามว่าไร้พ่าย แต่ผมก็ยังยิ้มและเกาะขอบโต๊ะทำงานมองหน้าเขา
“มึงยังไม่ตายอีกไง”
“ยังครับ ผมอึดจะตายไป”
“ยิ่งกว่าแมลงสาบ”
“ผมชอบนะแมลงสาบ น่ารักดี พี่พ่ายก็ชอบเหรอครับ”
“เป็นสัตว์ที่กูขยะแขยงรองจากมึง” เขาปากไม่ตรงกับใจจริงๆ ชอบก็ไม่บอกชอบ
“แหม ดีใจจัง ให้ผมเป็นอันดับหนึ่งด้วย ว่าแต่ไม่เจอกันสามสี่วันเลย คิดถึงผมไหมครับ”
เขาทำหน้าบึ้งมองผม คิ้วขมวดกันยุ่ง
“แล้วนี่มึงโผล่หัวมาทำไม สำนักงานใหญ่ใช้อะไรมาอีก”
“วันนี้มาตามเสียงหัวใจเรียกร้อง ไม่มีใครใช้มาหรอกครับ มาเอง”
เขาขว้างปากกามาอีกแล้ว ทำไมปากกาที่โต๊ะทำงานเขามีเยอะจัง หรือเตรียมไว้เพื่อขว้างใส่ผมโดยเฉพาะกันนะ
“จะเอาเปรียบบริษัทไปถึงไหน เวลาทำงานไม่ทำงาน กูจะไม่เตือนมึงเป็นครั้งที่สองนะ แต่ถ้าโดนไล่ออกอย่ามาโวยวาย”
“อย่านะครับพี่ วันนี้ผมมาส่งแบบงานแถวนี้ ก็เลยแวะมาหาเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็กลับไปทำงานแล้ว”
“ไปตอนนี้เลยดิวะ ไป!”
“ทำไมต้องไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาด้วย ก็แค่อยากมาหา อยากเห็นหน้า”
เขาเงียบไปเพียงครู่ ก็หยิบเอาแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดอ่านต่อ
“พี่พ่าย กินข้าวรึยังครับ”
“...”
“อยากกินด้วยกันจัง ผมก็ยังไม่ได้กินนะ ไปกินด้วยกันเถอะครับ”
“ไม่”
ชวนกินข้าวล้มเหลวเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่มันต้องมีสักครั้งแหละที่เขายอมไป
“น้า...พี่พ่าย ไปนะครับ”
“กูบอกว่าไม่ไง!”
ผมสะดุ้งเพราะเสียงตวาดของเขา แต่พอได้สบตามองดวงตาคู่สวยของเขาก็ต้องยิ้มออกมา
“ไม่ก็ไม่ครับ ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยไหม นอกจากช่วยไปไกลๆ อ่ะ”
“มี”
“อะไรล่ะครับ ผมเต็มใจนะ จะทำให้ทุกอย่างเลย”
“ช่วยไปตาย...ที่ไหนก็ไป ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีก”
ผมหน้าชาไปเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มให้เขาอยู่เพราะเขากำลังมองมา ท่าทางเย็นชานั้นก็ไม่ได้บอกเลยว่าเขาพูดเล่น
“เกลียดผมมากเหรอครับ”
“กูพูดขนาดนี้แล้วยังจะถามอีกเหรอวะ มึงเป็นควายรึไงเพี้ยน”
“ผมไม่เข้าใจหรอก แล้วพรุ่งนี้ก็จะมาหาพี่อีก ให้ผมมานะครับ”
เขาไม่ได้เกลียดผมจริงๆ หรอก เขาล้อเล่นต่างหาก เขาเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ ที่จริงน่ะอยากให้ผมมาหาจะตายไป ผมรู้
“กูไม่รู้จะทำยังไงกับมึงดีแล้ว มึงต้องการอะไร บอกมาตรงๆ เงินใช่ไหม หรืออะไรก็พูดมา”
ผมไม่ได้ต้องการเงินเหมือนที่บอกไอ้ยิว ผมก็แค่...อยากมองเขาให้นานๆ ก็เท่านั้น
“ผมอยากเจอพี่ อยากคุยด้วย อยากอยู่ใกล้ๆ แค่นี้จริงๆ ครับ”
“มึงชอบกูรึไง”
ชอบเหรอ... อืม... ก็...
“ถ้าทุกอย่างที่ผมทำ...มันทำให้พี่คิดว่าผมชอบ...ผมก็ยอมรับว่าผมชอบพี่ แล้วมันเปลี่ยนความรู้สึกที่พี่มีต่อผมได้ไหมครับ”
เขามองหน้าผมพลางแสยะยิ้ม “ได้...เพราะจากที่กูขยะแขยงมึงอยู่แล้ว กูก็ยิ่งขยะแขยงมึงมากกว่าเดิม”
“อ่า...อย่างน้อย...ตัวตนของผมก็ทำให้พี่รู้สึกได้ แม้จะเป็นแค่ความขยะแขยงก็ตาม ขอบคุณนะครับพี่”
ผมยิ้มน้อยๆ เดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือเขาที่ไม่ทันตั้งตัวขึ้นมา ก่อนจะพรมจูบไปเบาๆ
“ไอ้เหี้ย!” เขาชักมือกลับ ตะโกนด่าผมเสียงดังลั่นพร้อมกับปล่อยหมัดมาที่หน้าของผมเต็มๆ
ผลัวะ!
อ่า...เจ็บจัง เลือดกำเดาไหลทะลักออกมา แต่ผมก็ทำได้แค่เช็ดมัน
“แล้วผมจะมาอีกนะครับพี่...อย่าลืมทานข้าวด้วยนะครับ”
แค่ในหนึ่งวัน...ผมได้มีโอกาสมองเขา...ก็พอแล้ว
“ทำไมมีแต่แผลทุกวันเลยวะ มึงเอาตัวไปรองมือรองตีนใครมาเนี่ย!” ไอ้ยิวกำลังบ่น มันทำแผลให้ผมทุกครั้ง ก็บ่นทุกครั้ง
“อุบัติเหตุเล็กน้อย มึงอย่ามาทำเรื่องใหญ่”
“เล็กน้อยบ้านมึงดิ ดูสภาพตัวเองรึยังก่อนจะพูดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไปแจ้งความเหอะว่ะ อย่างนี้มันไม่ดีแล้วนะเว้ย”
ผมปัดมือที่กำลังทำแผลให้ออก ก่อนจะเดินมาหาอะไรกินในครัว
เกือบสองสัปดาห์แล้วที่ได้รู้จักกับพี่พ่าย เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ก็เป็นเจ้านายที่ทำงานเก่งมาก แม้เขาจะด่าว่าผมทุกครั้งที่เสนอหน้าไปหา แถมยังสั่งให้ผมหุบปากทุกครั้งที่ผมเริ่มพูด แต่ตอนที่เข้าประชุม เขาก็ยอมรับฟังความคิดเห็นของผม เวลางานกับเวลาส่วนตัวเขาต่างกันลิบลับ คงเพราะเวลางานผมเป็นลูกน้อง แต่นอกเวลาผมเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับเขาก็เป็นได้ ถึงอย่างนั้น...แค่ได้มองเขาผมก็สุขใจ ต่อให้จะต้องเจ็บตัวเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม
“แล้วนี่มึงจะไปทำงานที่เชียงรายเมื่อไหร่”
“เดือนหน้า”
“จะไปจริงๆ เหรอวะ อยู่ที่สำนักงานใหญ่ก็ดีแล้วแท้ๆ จะไปลำบากออกไซต์งานทำไม”
“ไม่อยากให้ไปไง”
“อืม มึงมันดูแลตัวเองไม่เป็น ไปอยู่ที่โน่นจะทำยังไงวะ”
ผมตักข้าวต้มฝีมือไอ้ยิวมานั่งกินที่หน้าทีวี ไม่ได้สนใจไอ้คนที่กำลังเก็บกวาดห้องให้แต่ปากบ่นไม่หยุดอีก
“นี่ไอ้เพี้ยน มึงฟังอยู่ไหม”
“เออ ฟังอยู่”
“ยังไงก็จะไปใช่ไหม”
“เออ”
“เฮ้อ” ได้ยินเสียงถอนหายใจของไอ้ยิว ผมจึงเหลือบไปมองหน้ามัน เห็นความไม่สบายใจปรากฎอยู่ชัด มันเก็บเครื่องดูดฝุ่นแล้วเดินมานั่งข้างๆ ผม ศีรษะได้รูปของมันก็เอียงมาซบลงที่ไหล่
“มึงชอบไอ้หมอนั่นมากเหรอวะ ถึงขั้นจะตามมันไปน่ะ”
“กูเคยบอกเหรอว่าชอบมัน”
“แล้วทำไม...”
ผมก้มลงไปจูบปากไอ้ยิวเป็นการปิดบทสนทนา ...การกระทำของผม ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรมารองรับมากก็ได้ ถ้าผมอยากทำ ผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นให้วุ่นวาย
“เพี้ยน...อือออ อืมมมม พอ...มึง วันนี้กูต้องกลับ อ้ะ!”
“นอนกับกู...กูขี้เกียจออกไปหาข้างนอกแล้ว”
“อ้ะ...อ้ะ เพี้ยน กูไม่ใช่ที่ระบาย...อาาา กูไม่ใช่ที่ระบายของมึงนะ”
ผมยิ้มพลางก้มลงดูดยอดอกของไอ้ยิว ปากมันปฏิเสธ แต่แทนที่มันจะผลักผมออก แต่สองแขนของมันกลับโอบตัวผมไว้
“มึงเป็น...เป็นมาหลายปีแล้วยิว”
“มึงมันใจร้าย...”
“ถ้ากูใจร้ายทำไมไม่ทิ้งกูไป”
ผมไม่เคยได้รับคำตอบของคำถามนี้จากมันเลยสักครั้ง เพราะหลังจากที่ถาม ไอ้ยิวก็จะเบือนสายตาหลบ และสองแขนของมันก็จะกอดรัดผมแน่นขึ้นไปอีก... แต่ครั้งนี้ไม่ใช่...มันสบตากับผม แววตามีแต่ความวิตกกังวล แต่สุดท้ายก็ยอมให้คำตอบกับผม
“กูรักมึง”
อา...ความรัก เป็นความรู้สึกที่ตลกจริงๆ ทำให้คนโง่งมงายอยู่กับมันก็ได้...หรือทำได้แม้กระทั่ง ฆ่าให้ตาย ผมถึงได้เกลียด...เวลาที่ใครบอกว่ามีความรักที่มั่นคง ซื่อสัตย์ต่อคนๆ เดียว แต่สุดท้าย...ก็ทรยศหักหลังกัน ผม...เป็นศัตรูกับความรักมาตั้งนานแล้ว...เป็นมาตั้งแต่มันได้ฆ่าผู้หญิงที่ผมรักและลูกของผมไป...
“เพี้ยน ...กูเจ็บ มึงทำแรงไปแล้ว เพี้ยน...อาาา เพี้ยน ปล่อยกูก่อน กูเจ็บ อ๊า!”
ผมกัดไอ้ยิวในทุกที่ที่ริมฝีปากของผมสัมผัสกับผิวมัน กระแทกเข้าใส่ตัวมันแรงทุกครั้งที่มันส่งเสียงครวญครางออกมา
“ถ้ารักกู...ก็ทนหน่อย เจ็บแค่นี้...มึงไม่ตายหรอก”
ผมไม่ได้ใจร้าย...ความรักต่างหากที่ใจร้าย...
“ไอ้หมาบ้า กูจะกลับได้ยังไง มีแต่รอยฟันรอยมือของมึง” ไอ้ยิวกำลังบ่นแต่เช้า มันนอนซุกร่างกายเปลือยเปล่าไว้ใต้ผ้าห่ม ในขณะที่ผมกำลังแต่งตัวไปทำงาน
“งั้นก็นอนรอกูอยู่ที่ห้อง”
“แต่พี่ทัศน์กำลังเป็นห่วงกู กูต้องกลับไปหาเขา...”
“ชื่อแฟนมึงเหรอ” เจอแฟนมันก็หลายครั้ง แต่เอาจริงๆ ผมเพิ่งจะรู้ชื่อเสียงเรียงนาม
“เพี้ยน...ถ้ามึงคบกับกู...กูจะเลิกกับ...”
“หืม...ไม่อยากเป็นเพื่อนกับกูแล้วไง”
“...”
“คบกับแฟนมึงต่อไปก็ดีแล้วยิว กูไปทำงานนะ”
ผมไม่ชอบความสัมพันธ์ที่ต้องผูกมัดกับใครสักคนไว้ เพราะผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง หากจะต้องติดอยู่กับใครสักคนไปนานๆ
เป็นเวลาเกือบแปดโมงที่ผมขับรถมาถึงบริษัท เช้านี้ก็น่าเบื่อเหมือนเดิม สาวๆ หลายคนเดินเข้ามาทักทายผม แต่กับผู้ชายไม่ได้มีใครอยากคบค้าสมาคมกับผมเลยสักคน คงเพราะอิจฉาในสิ่งที่ผมมี หรือไม่พอใจกับสิ่งที่ผมได้มาง่ายๆ ก็ไม่อาจบอกเหตุผลที่แน่ชัดได้ แต่โดยรวมแล้วก็ทักทายกันตามมารยาท พูดคุยเรื่องงานไม่ให้กระทบการทำงานขององค์กรก็เท่านั้น
วันนี้แผนกผมต้องเข้าประชุมกับทีมนายช่าง ผู้หญิงในแผนกที่มีอยู่แค่สองคนต่างก็ตื่นเต้นกันใหญ่ เพราะนายช่างของบริษัทผมนี่เป็นที่หมายปองของสาวๆ ทุกแผนกอยู่แล้ว จะว่าไปพวกวิศวกรมันก็เนื้อหอมตั้งแต่ที่อยู่มหาวิทยาลัยแล้วครับ ผมนี่โดนพวกมันแย่งผู้หญิงที่นอนด้วยบ่อยๆ
“เพี้ยน กินอะไรมารึยัง เดี๋ยวจะเข้าประชุมแล้วนะ” พี่กิ๊ฟเดินมาหาที่โต๊ะทำงาน รอยยิ้มใจดีของเธอทำให้ผมต้องยิ้มตอบกลับไปอย่างสุภาพ
“ยังเลยครับพี่ พอดีวันนี้ผมตื่นสาย”
“งั้นเดี๋ยวลงไปที่โรงอาหารกับพี่นะ กินแซนวิชท์อะไรสักหน่อยคงดี”
“ครับ”
“พี่กิ๊ฟ งั้นให้ผมไปด้วยสิครับ ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหมือนกัน” เอ...ไอ้หมอนี่มันชื่ออะไรนะ มันเข้าทำงานพร้อมผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจจะรู้จักกับมัน อีกอย่างมันก็ไม่ชอบขี้หน้าผมด้วย ก็เลยเลี่ยงกันตลอด
“ได้จ้ะน้องแกว งั้น มีใครจะเอาอะไรบ้าง พี่เลี้ยงเอง” อ้อ...ชื่อแกว ชื่อเหี้ยอะไรของมัน ชื่อผมยังหรูกว่าเป็นไหนๆ
ด้วยเหตุนั้นทั้งแผนกจึงพร้อมใจกันลงไปที่โรงอาหาร ไอ้แกวนี่ตามติดพี่กิ๊ฟแจ ผมดูออกว่ามันกำลังคิดจะจีบเธอ แถมยังมาทำหมาหวงก้างกับผมด้วย ...ไอ้คนที่มันไม่รู้เรื่องอะไรนี่ก็น่าหัวเราะจริงๆ ทำตัวน่าขำจนผมจะกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่
“เพี้ยนจบจากที่ไหนมาเหรอครับ ผมจบที่...” ไอ้แกวกำลังอวดชื่อมหาวิทยาลัยของมัน อวดมาพร้อมเกรดเฉลี่ยระดับเกียรตินิยม พี่ๆ คนอื่นๆ ก็ชื่นชมมันกันใหญ่ว่าจบมอดัง เป็นเด็กระดับหัวกะทิ แต่เรื่องแค่นี้เหรอที่มันอยากอวด... ยิ่งมันรู้ว่าผมจบมาด้วยเกรดเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเกทับ
“ตอนเรียนเพี้ยนมันไม่ค่อยสนใจเรียน แต่ความจริงก็เป็นเด็กที่เรียนดีมากเลยนะ พี่รู้จักเพี้ยนมาตั้งแต่ปีสองแล้วล่ะ”
แน่นอน...เพราะเธอส่งเสียผมจนเรียนจบ อายุของเธอพอๆ กับพี่พ่าย เป็นพี่สาวที่แก่กว่าผมอยู่เกือบเจ็ดปี แต่เวลาอยู่บนเตียงก็เหมือนเด็กสาวขี้อ้อนดีๆ นี่เอง ก็เป็น...ผู้มีพระคุณคนหนึ่งล่ะครับ เพราะผมไม่ใช้เงินที่แม่ส่งให้มานานแล้ว พี่กิ๊ฟจึงเป็นเหมือน...ตู้ ATM ล่ะมั้ง
“อ้าว! คุณไร้พ่าย พาลูกทีมมากินข้าวเหมือนกันเหรอคะ” จู่ๆ พี่กิ๊ฟ ก็ลุกขึ้นยืน แล้วทำท่านอบน้อม พวกผมก็เลยต้องลุกขึ้นยกมือไหว้กันด้วย
พี่พ่ายมากับลูกน้องของเขาอีกกลุ่มใหญ่ เป็นเป้าสายตาของคนอื่นได้ดีทีเดียวเพราะเป็นกลุ่มผู้ชายล้วน แถมแต่ละคนก็ยังดูภูมิฐาน น่าจับตามอง
“อืม คุณกิ๊ฟก็เหมือนกันเหรอ” น้ำเสียงที่ฟังดูถือตัวของเขาทำให้ผมต้องลอบยิ้มออกมา อ่า...นี่สินะไร้พ่าย เป็นผู้ชายที่อยากทำให้แพ้จริงๆ
“ใช่ค่ะ คิดว่าวันนี้ประชุมกันทั้งวัน คงมีแต่เรื่องเครียดๆ ก็เลยพาเจ้าพวกนี้มาเติมพลังก่อนน่ะค่ะ”
“อืม”
“มานั่งด้วยกันสิคะ โต๊ะอื่นคงมีคนจองหมดแล้ว”
เห็นเขาทำท่าจะปฏิเสธเพราะสายตาที่มองผมราวกับไม่อยากจะร่วมโต๊ะด้วยเท่าไหร่ แต่ลูกน้องของเขาก็คะยั้นคะยอ คงเพราะเห็นสองสาวสถาปนิกหน้าสวยๆ ทั้งสองคนก็เป็นได้
“ป๋าครับ นั่งที่นี่เถอะ จะได้คุยงานกันไปคร่าวๆ เลยไงครับ” หืม...ป๋า... ทำไมถึงเรียกพี่พ่ายว่าอย่างนี้กันนะ
เพียงเท่านั้น...ท่านรองประธานกรรมการก็มานั่งร่วมโต๊ะกับพวกผม เขาคงเป็นคนเดียวในหมู่ CEO ที่มานั่งกินข้าวกับพนักงานระดับล่างอย่างนี้
ผมมีโอกาสได้นั่งข้างๆ เขา เพราะพี่กิ๊ฟที่นั่งอยู่หัวโต๊ะฝั่งตรงข้ามส่งสายตามาเป็นเชิงบอกให้ผมสละเก้าอี้ให้เขานั่ง ผมเต็มใจยกให้แล้วก็ย้ายตัวเองมานั่งเก้าอี้ตัวถัดไปแทน
“ชอบกินแซนวิชท์ทูน่าเหรอครับ” ผมตั้งคำถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากเขา
“ผมก็ชอบกินนะ...ถ้าพี่ชอบกิน วันหลังผมซื้อไปให้ที่ไซต์งานนะครับ”
“ไม่จำเป็น”
“ดีจัง...พี่คุยกับผมแล้ว”
“เพี้ยน ...สนิทกับคุณไร้พ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะเรา” พี่กิ๊ฟถามพลางมองมาอย่างสงสัย สายตาของคนอื่นๆ ในโต๊ะก็เช่นกัน
ผมยิ้มเป็นคำตอบให้พวกเขา ในขณะที่พี่พ่ายก็ไม่ได้สนใจจะตอบคำถามหรือสายตาสงสัยจากใคร เขากินเสร็จก็ลุกออกไป พร้อมกำชับลูกน้องว่าให้ขึ้นประชุมในเวลาที่กำหนด ส่วนผมก็ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ แต่ที่จริงกำลังเดินตามเขาต่างหาก
“พี่พ่าย รอผมก่อนสิครับ” ผมวิ่งตามไปจนทัน แล้วจับข้อมือเขาไว้ เขาหยุดเดินพลางเหลือบมองมาที่มือของผม ตาคมดุนั้นมีแต่ความไม่พอใจ
“โกรธเหรอที่เมื่อวานผมไม่ได้ไปหา”
“...”
“คิดถึงผมใช่ม้า...”
เขายกมือขึ้นปิดปากผมไว้ ก่อนจะลากเข้ามาในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของแม่บ้านที่อยู่ห่างจากลิฟท์ไม่มากนัก
“มึงอย่ามาคิดแทนคนอื่นให้มากนักไอ้เพี้ยน”
ใบหน้าบึ้งตึงของเขา...ไม่ว่าจะมองกี่ทีก็ทำให้อยากหัวเราะ พี่พ่ายปิดปากผม แล้วดันตัวผมจนชิดกับผนัง แรงกดของเขาทำให้ผมเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว แต่แล้วเขาก็ต้องปล่อยเมื่อผมใช้ลิ้นเลียตรงฝ่ามือของเขา
“ทำบ้าอะไรของมึง” เขากัดฟันถาม เช็ดมือที่เปื้อนน้ำลายกับเสื้อของผม
“วันนี้ไม่ตบผมเหรอครับ...”
“กูเบื่อจะใช้กำลังกับคนอย่างมึง ทำไปแม่งก็ไม่สะเทือน”
ผมหัวเราะเบาๆ กับคำตอบของเขา ก่อนจะใช้มือจับชายเสื้อสูทราคาแพงของเขาไว้
“ไม่สะเทือนที่ไหนกันล่ะครับ ผมเจ็บนะ...แผลพวกนี้ยังไม่หายดีเลย”
“อย่ามาจับ”
“ทำไมล่ะครับ”
“มึงมันสกปรก”
“อ่า...โดนด่าอีกแล้ว”
ผมยืนพิงหลังกับผนังแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขา พี่พ่ายสูงกว่าผมไม่มาก ขนาดตัวก็หนากว่าไม่มาก ถ้าผมต่อยกับเขาจริงๆ ก็คงสูสี แต่ผมจะไม่ทำร้ายพี่พ่ายหรอก...แม้เขาจะชอบทำรุนแรงกับผมก็ตามที
“ในเวลาทำงาน อย่ามาคุยกับผม”
ใบหน้าเคร่งขรึมและความจริงจังนั้น ทำให้ผมเผลอจ้องมองโดยไม่กระพริบตา ความสุภาพและความห่างเหินที่เขามีให้ ก็ทำเอาหัวใจเต้นรัวไม่น้อยเลยทีเดียว
“งั้นนอกเวลาทำงานผมคุยได้เหรอครับ”
“ผมไม่ได้อนุญาต แต่คุณก็ทำตามใจตัวเองมาตลอด”
“แล้วทำไมถึงคิดว่าห้ามคุยในเวลาทำงานผมจะฟังล่ะครับ”
“ไอ้เพี้ยน!”
“พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าความรุนแรงของพี่กับความหน้าด้านของผม...อะไรมันชนะ”
เขายกมือขึ้นบีบที่คอของผม เพิ่มแรงขึ้นทีละนิด แววตาจงเกลียดจงชังนั้นทำให้ผมยิ้มกว้างๆ ส่งไปให้เขา
“ดูมึงจะภูมิใจกับชัยชนะที่น่าสมเพชนี่จริงๆ นะ”
แรงบีบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพิ่มขึ้นจนผมแทบหายใจไม่ออก เริ่มทุรนทุราย ผมรั้งมือเขาไว้ไม่ให้ลงแรงไปมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนแขนขาของผมจะอ่อนแรงไปหมด คิดว่าใกล้จะตายแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือ
“แค่กๆๆๆ” ผมหอบหายใจ และพยายามโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ในขณะที่เขาได้แค่ยืนมอง
“ทำตามที่กูสั่ง ไม่งั้น...มึงได้ตายจริงๆ แน่”
“พี่พ่าย...”
“ห้ามเรียกชื่อกู!”
“ต่อให้ผมต้องตาย...ผมก็ไม่กลัว จะฆ่าผมเมื่อไหร่ก็ได้...ถ้านั่นเป็นความต้องการของพี่ แต่ไม่ว่าผมจะอยู่หรือตาย...พี่ก็แน่ใจได้เลยว่า ผมจะไม่ยอมห่างจากพี่หรอก”
“มึง!”
“พี่พ่าย ชื่อนี้...ผมจะเรียกจนตายจากกันเลยทีเดียว”
เขาคงโกรธมากจริงๆ เพราะเขาตบหน้าผมไปหลายที แต่ผมก็ยังกอดเอวเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยกู ไอ้เพี้ยน!”
“หน้าผมบวมอย่างนี้ คงเข้าประชุมไม่ได้แล้ว ทำไงดีล่ะครับพี่”
“เรื่องของมึงดิวะ! ปล่อยกู”
“ถ้าพี่พ่ายทำเสียงดังกว่านี้ เดี๋ยวใครเดินผ่านไปผ่านมาจะได้ยินเอานะครับพี่”
เขายอมเงียบเสียงลง คงไม่อยากให้ใครรู้ว่าอยู่ในห้องแคบๆ มืดๆ อย่างนี้กับผม
อา...กลิ่นตัวพี่ หอมจริงๆ ไม่ว่าจะสูดดมตรงไหน ก็น่าหลงใหลไปหมด ผมอยากแนบชิดกับพี่อย่างนี้ไปนานๆ แม้ในที่ที่แสงไม่มากจะทำให้มองเห็นใบหน้าและดวงตาที่น่าหลงใหลของพี่ได้ไม่ชัด แต่ผมก็ดีใจที่มันทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดพี่ขนาดนี้...
ผมต้องการพี่...จริงๆ นะครับ
“พี่พ่าย...ให้ผมทำนะ”
เพียะ!
เขาปัดมือผมที่กำลังลูบไล้ที่เป้ากางเกงของเขา ตบหน้าผมที่กำลังใช้ลิ้นเลียผ่านเนื้อผ้าเสื้อเชิ้ตชั้นดีเพื่อสัมผัสสิ่งที่อยู่ภายใน
“มึงมันโรคจิตจริงๆ”
ผมยิ้มรับ พลางเกี่ยวรัดตัวของเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ถ้าพื้นที่ในห้องมันไม่คับแคบ ผมก็คิดว่าคงได้โดนพี่พ่ายถีบกระเด็นไปไกลแล้วกระทืบซ้ำแน่ๆ แต่เพราะความกว้างของห้องประกอบกับอุปกรณ์ที่ถูกเก็บไว้จนแทบไม่มีที่ว่างให้ทำอย่างนั้นได้ เขาจึงทำได้แค่ตบหน้าผมก็เท่านั้น
“พี่พ่าย...พี่พ่ายครับ” ผมใช้มือข้างหนึ่งรูดซิบกางเกงของตัวเองแล้วล้วงเข้าไปสัมผัสสิ่งที่ซ่อนไว้ใต้เนื้อผ้า เขาจ้องเขม็งมาที่ผมทันที
“ไอ้เหี้ย!”
“ไม่อยากเห็น...ก็ออกไปสิครับพี่ ออกไปตอนที่มีคนกำลังยืนพูดคุยกันอยู่ข้างนอก” เขาออกไปไม่ได้หรอก เพราะเสียงพูดคุยกันข้างนอกห้องมันทำให้รองประธานกรรมการอย่างเขาจะโผล่หน้าออกไปไม่ได้ “ออกไปเพื่อให้เขาสงสัยว่าพี่เข้ามาทำอะไรในห้องเก็บของนี่กับผม...”
“มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้เพี้ยน” เขากระซิบมาเสียงดุ มือจับข้อแขนผมไว้แน่น
“อาาา พี่พ่ายครับ อย่าทรมานผมสิครับพี่ ให้ผมได้ขยับนะ... ผมไม่ไหวแล้ว”
เพราะมือถูกเขาหยุดไว้ ทำให้ผมต้องสาวเอวเข้าออกเอง ผมทำจนเสร็จ หอบหายใจอยู่ข้างหูเขา พลางส่งลิ้นเลียวนไปรอบๆ ต้นคอของคนที่กำลังนิ่งเงียบ
“พี่พ่าย...พี่พ่าย แฮ่ก...แฮ่ก...สูทพี่เลอะหมดแล้ว”
น่าแปลกที่เขายังคงไม่ตอบโต้อะไร มองสบดวงตาที่ผมหลงใหลก็พบแต่ความว่างเปล่า ราวกับมองไม่เห็นผม...
“พี่...โกรธผมเหรอครับ”
เขาไม่ตอบคำถาม ไม่สะดุ้งสะเทือนในสิ่งที่ผมกำลังทำเลยสักนิด
“มองผมสิ! อย่าเมินผมนะ! พี่พ่าย!”
ตัวตนของผม...แม้แต่ความขยะแขยงในตัวผม...ก็ไม่หลงเหลือในแววตาคู่นั้น...
“เกลียดผม...ขยะแขยงผม หรืออะไรก็ได้ บอกผมให้ไปตายก็ได้ แต่พี่อย่าทำแบบนี้นะครับ ผมอยู่ตรงนี้นะ...ผมอยู่ตรงนี้”
ไม่มีแม้แต่คำด่าทอต่อว่า หรือสัญญาณที่บ่งบอกว่าเขาเห็นผมอยู่ตรงหน้าทั้งนั้น เขาถอดสูทออกแล้วโยนลงบนพื้น ก่อนจะหันหลัง เปิดประตูก้าวออกไป...
................................................................................TBC.......................................................................
สวัสดีค่าาาาา ทุกคนนนนน เป็นยังไงกันบ้างกับน้องเพี้ยน เห็นหลายๆ คนตกใจในตัวน้องกัน น้องน่ารักนะคะ และป๋าพ่ายไม่ใช่แค่นี้หรอกกกกกกก การให้ชื่อว่าไร้พ่าย และให้น้องเพี้ยนเรียกว่า พี่พ่าย มีความหมายในตัวมันอยู่แล้วค่ะ ไร้พ่ายไม่มีชื่อเล่น ไร้พ่ายก็คือไร้พ่าย ไม่มีใครกล้าเรียกพี่แกว่าพ่ายสักคน นอกจาก พ่อ เพื่อนสนิทที่จะเรียกเวลาอยากด่าหรืออยากประชด และน้องเพี้ยนที่บังอาจเรียกเท่านั้น อิอิ
ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นและกำลังใจนะคะ ประโยคนี้พิมพ์บ่อยๆ แต่ก็มาจากใจทุกครั้ง
พี่พ่ายของหม่อมฉันมีอะไรมากกว่าที่คิด และน้องเพี้ยนก็ไม่ได้มีแค่มุมแย่ๆ น้องก็น่ารักเป็นนะ เพราะฉะนั้น ฝากติดตามด้วยนะคะ :pig4:
ปล. ขออภัยหากน้องเพี้ยนจะไม่ใส่ถุงไปบางครั้ง เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะคะ
-
นิยาย y ช่วงนี้ทำไมนายเอกมั่วเพศจัง
หรือเป็นเทรนใหม่ตอกย้ำวิถีชีวิตเกย์
นายเอกก็ผู้ชายค่ะ ไม่ใช่เทรนใหม่อะไรด้วย อีกอย่าง ไม่ได้อ่านนิยายในเล้าเลย ก็ไม่รู้ว่าเขาเทรนอะไรกันยังไง ถ้าทำให้ไม่พอใจในคาแร็คเตอร์ของตัวละคร คุณสามารถเลือกที่จะไม่อ่านได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
:katai1: พ่ายเพี้ยน ส่วนเพี้ยนบ้า :hao7:
-
ยิวก็ท๊นทนไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าน้องเพี้ยนเลยนะคะน่ะ เฮ้อ~ คราวนี้จะทำยังไงดีล่ะคะน้องเพี้ยน หนูถูกพี่พ่ายเมินแบบเต็มรูปแบบเข้าแล้วสิคะเนี่ย~ :mew4:
-
สงสารยิวอยู่นะ แต่ก็นะนี่มันเรื่องไร้พ่าย
น้องเพี้ยนพี่ว่าหนูเข้าขั้นรุนแรงละ
น้องเพี้ยนมีความหลังอะไรหรือเปล่า
แต่ก่อนน้องเพี้ยนไม่ใช่แบบนี้ใช่มั้ย
ยังมองไม่เห็นทางที่สองคนจะรักกันเลยเนี่ย o22
ป.ล. รักป๋าพ่ายค่ะ
-
น้องเพี้ยน อ่าาา อ่านแล้วสงสารมากกว่า เพี้ยนมีปมในใจทำให้เป็นคนแบบนี้...
พี่พ่ายดูเย็นชามาก แต่พอดูสิ่งที่เพี้ยนทำ ผู้ชายทั่วไปคงมีปฏิกิริยาแบบนี้ล่ะมั้ง ถ้าโดนรุก อ่านตอนนี้แล้ว คนที่ น่าสงสารรองลงมา คือ ยิว เพื่อนของเพี้ยน ยิวต้องผิดหวังแน่ๆ เสียใจแน่ๆ พี่กิ๊ฟด้วย
-
เพี้ยนเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ นะ :hao5:
-
เพี้ยนก็เพี้ยนสมชื่อจริงๆ
-
ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี คืองงๆกับการกระทำของน้องเพี้ยน ไม่เข้าใจ :z3:
-
ทำไมอิมเมจเพี้ยนมันเข้าข่ายเหมือนคนเป็นโรคจิต ยิ่งเขียนท้าวความถึงความหลัง
ยิ่งเหมือนเป็นมีเซ็กส์เพื่อทดแทนสิ่งที่ขาด ส่วนอิพี่พ่ายออกมาตอกย้ำให้เพี้ยนยิ่งออกอาการ......
สรุปชอบเพี้ยนเวอร์ชั่นติ๊งต๋องมากกว่าอ่ะ...รออ่านต่อไป
-
เพี้ยนเสี่ยวมาก อกอิแป้นจะแตก แต่ก็เหมือนมีเลศนัย อย่าหักมุมนะ ถ้าดราม่าฉันจะฆ่าแกเพี้ยน :m27:
-
เพี้ยนมาโซใช่มั้ย :serius2:
-
พี่ไร้พ่ายจะแพ้พ่ายให้น้องเพื้อนรึเปล่า
-
ยังยืนยันนั่งยันนอนยันว่าพี่พ่ายนี่โหดชะมัดยาด
สงสัยจริงๆว่าเวลาอยู่กับเพื่อนพี่พ่ายนี่โหดแบบนี้มั้ย
-
สงสารคนที่เพี้ยนนอนด้วยนะ ทั้งพี่กิ๊ฟ ยิว หรือคนที่แฟนมาตีหัวเพี้ยน ทุกคนรักแล้วก็หวังในตัวเพี้ยน แต่ก็คงจะไม่ได้อะไรกลับมานอกจากเซ็กส์ ฝากความหวังไว้กับป๋า ช่วยสั่งสอนเพี้ยนให้หลุดออกมาจากอดีตและรักคนอื่นเป็นบ้างนะ :o11:
-
พี่พ่ายงอนเลยเห็นมั้ย น้องเพี้ยนอย่ารุกเร็วไปสิ
-
ไร้พ่าย ผู้ชายเย็นชาไร้หัวใจ
เพี้ยน ผู้ชายที่มีอดีตมืดมน
แล้ว2คนนี้จะรักกันยังไงเนี้ย
ขนาดในเพจ ป๋าพ่ายยังไม่ค่อยสมยอม น้องเพี้ยนเลย 5555
-
น้องเพี้ยนลูก นอกจากหนูจะอยู่สายMแล้ว หนูยังโรคจิตอ่อนๆด้วยใช่มั้ย... มาแค่สามตอนแต่อิมเมจหนูน่ากลัวจริงๆ
หรือเพราะจริงๆแล้วหนูทำไปเพราะหนูเหงาใช่มั้ยคะ นี่กลัวแทนคุณไร้พ่ายเลย :hao4: :hao4: :hao4:
-
น้องเพี้ยนมาโซมาก 0.0!
-
รอ
-
รู้สึกสงสารเพี้ยนจังไม่ใช่ที่ไร้พ่ายไม่สนใจแต่เนื้อเรื่องเหมือนกับว่าที่ต้องทำแบบนี้เพราะอะไรบ้างอย่าง :sad11:
-
เพี้ยนนี่จิตนิด ๆ อะ
สงสารพี่พ่ายเลยยยยยย
-
ใครเป็นเคะ ใครเป็นเมะอ่า +_+ ชักสับสน
ปมในใจน้องเพี้ยนท่าจะแก้ไม่ได้ง่ายๆ แฮะ
รอค่าาา
-
กว่าจะได้คบกัน
น้องเพี้ยนจะสะบักสะบอมแค่ไหน
น้องเพี้ยนลูกก~
:sad4:
-
ทำไมเราสนุก หรือเราเข้าใกล้เพี้ยนแล้ว
ไม่นะ!!
เพี๊ยนทนมือทนเท้ามากเลยอ่ะ
แต่ตอนนี้พี่พ่ายเมินร้อยเปอร์แล้วทำไงดีล่ะ
สู้ๆนะเพี้ยน
ตอนรักกันขอแบบสวีทๆเลย
-
o18 เพี้ยนนี่ทนมือดีจริงๆ
-
เพี้ยน ถึกทนดีจริงๆเลยลูก เพื่อได้มองดวงตาป๋า เจ็บเท่าไหร่ก็จะทน :katai1:
ป๋าคะ เป็นกำลังให้นะคะ อดทนกับเพี้ยนนิดนึง เดี๋ยวความบ้า เอ้ย น่ารักคงจิมา
ตอนนี้ทนกับความ มาโซ ของน้องไปก่อนนะ :hao3:
-
:ruready ....หึหึ เพี้ยน ซวย!!! ว๊าย ๆ ๆ ทำตัวเองชัด ๆ
จริง ๆ เป้น มาโซใช่ป่ะน้องเพี้ยนของเจ๊ 5555+
//
นี่เป็นเพียงเรื่องแต่ง เพื่อสร้างความเพลิดเพลินให้ผู้อ่านเท่านั้น!!
หาก 'โลกสวย' 'แยกแยะความจริงไม่ได้' ไปนอนอ่านนิยายแจ่มใสเหอะคะ - -
#ขึ้นนน ขึ้นเลยย น้ำหนักขึ้น! :m15:
-
น้องเพี้ยนนี่แอบมีปัญหาทางจิตแบบมีอะไรฝังใจมากๆอ่า
รู้สึกอย่างนั้น ก็อยากให้พี่พ่ายไม่ทำอะไรรุนแรง มันแบบว่ากลัวน้องเจ็บ
-
เจ็บตัวไม่ว่า เกลียดก็ไม่เป็นไร แค่อยากมีตัวตนในสายตา
เพี้ยนมันอึดจริงๆ เอาใจช่วยลูก โดนป๋ามองไม่มีตัวตนเข้าให้แล้ว
-
เข้าใจและไม่สับสนกับการกระทำของทั้งคู่นะคะ อ่านแล้วพอจะจับที่มาได้ และรอติดตามเรื่องราวต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
บรรยากาศของเรื่องมันมีกลิ่นไอที่รู้สึกถูกจริตอ่ะ ไม่รู้ทำไม หรือเราจะโรคจิตตาม กร๊ากกกก
มีหลายเรื่องที่อยากรู้และสงสัยมากค่ะ หนึ่งในนั้นคือ พี่พ่ายของเรา(?)จะตกหลุมน้องเพี้ยนเมื่อไหร่ อย่างไร แบบไหน (หัวเราะ)
น้องเพี้ยนนี่เป็นคนน่าสนใจในระดับแรงเลย ดูเป็นคนมีปมแบบขั้นพีคแล้วก็แสดงออกได้ดู'จิต'ดี
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เพี้ยนนี่ต้องมีปมไรแน่ๆ ถึงทำตัวแบบนี้
ตอนหลังชอบที่ไร้พ่ายทำเหมือนเพี้ยนเป็นธาตุอากาศ สะใจอ่ะ
เพี้ยนจะได้รู้ตัวเองซะบ้าง!!!
-
เพี้ยนนายเป็นโรคจิตอ่อนๆใช่มั้ย
พี่พ่ายก็โหดได้อีกค่า
-
ซาดิสมากน้องเพี้ยน ยิ่งเจ็บอารมณ์มันยิ่งมาใชไหมมมมม :impress2:
ตอนนี้ทำให้เริ่มรู้ว่าน้องเพี้ยนมีเรื่องที่ฝังใจมาก+เจ็บปวดจริงๆ เลยทำให้แสดงออกมาแบบนี้ ยิ่งเจ็บยิ่งชอบ#เพี้ยนโหมดดาร์ก
:hao7:
-
ทำไมตอนนี้สงสารยิวละ :sad4:
-
สงสารยิวจุง เพี้ยนจะเสียเพื่อนรัก คนที่รักเพราะนิสัยประชดชีวิตของตัวเองมั้ยนี่ :hao4:
ส่วนพี่พ่าย...ยังมองลำบากฮีจะพอใจเพี้ยนตรงไหน555
-
เพี้ยนสมชื่อมาก อยากรู้จริงๆว่าพี่พ่ายจะพ่ายให้น้องเพี้ยนเมื่อไหร่555
-
พี่พ่ายเป็นเคะหรือเปล่า...
กรือว่าเราคิดมากไปเอง
-
พระเจ้า!!!!! :ling2:
-
:ruready
-
บอกตรงๆว่าเดาทางเพี้ยนยากมาก ขนาดกินกับเพื่อนตัวเอง มีผู้หญิงอีก2คน และตามเที่ยวตามขื่อพี่พ่ายอีก
สู้ๆนะเพี้ยน! ว่าแต่ว่าป๋าพ้ายไม่มีอารมณ์จริงๆเหรอ :hao7:
-
อ่านมา 3 ตอน ให้ความรู้สึกว่า มันจะรักกันท่าไหนวะเนี้ย 555555555
ป๋าพ่าย ป๋าอย่าใจร้ายนักเลย เอ็นดูเด็กตาดำๆหน่อย
-
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3081944#msg3081944
นิยายนะค่ะ ตัวละครสมมุด
ไม่ใช่ชีวิตจริง อย่าใช้อคติในการอ่าน
แล้วบอกว่าตอกย้ำชีวิตเกย์ อย่าดูถูกกันนะค่ะ
แต่เพื่อความบันเทิงเท่านั้น
-
ปฏิกริยาแบบนี้แหละที่อยากได้จากพี่พ่าย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai2-1: สะใจคะ ฮ่าๆ ปกติเราชอบเข้าข้างนายเอกนะแต่แบบเพี้ยน เดี้ยนก็ไม่ไหว ซับพอร์ทพี่พ่ายดีกว่า :hao3: พี่พ่ายสู้เอาให้ง่อยให้ถึงที่สุดอยากจะเห็นฤทธิ์เดชของอีเพี้ยนว่ามันจะมากฤทธิ์ขนาดไหน :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอิ่มม ทำไมเพี้ยนเป็นแบบนี้ล้าาา เห็นมั้ยพี่พ่ายเดินหนีเลย :z3:
ทำไมนู๋ไม่ช่วยพี่พ่ายด้วยล่ะ กร้ากกกกกกกก :jul3:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
ทำไมอ่านแล้วอยากให้พี่พ่ายเป็นเคะจัง5555
-
พี่พ่ายใจร้าย ไม่สงสารน้องเพี้ยนมั่งเลย 555 เพี้ยนนี่มาสาย M สินะ !!!
-
:katai4: ชอบน้องเพี้ยนอ่ะ
-
พี่พ่ายย ขอโซ่แส้กุญแจมือเทียนไขค่ะพี่ !!!
โอ้ยย น้องเพี้ยนนี่ถึกทนทนไม้ทนมือพี่พ่ายดีจิม ๆ ค่ะ
รอตอนหน้าาา
-
หูยยยย คือนับถือป๋ามาก ช่างมีความอดทนสูงจริงๆ (ถึงแม้จะตบตีบ้างก็ตาม)
เพี้ยนเอ๊ย :hao5: หนูคลั่งไคล้เขามากไปมั้ยลูก
อยากอ่านต่อมากค่ะ อยากรู้อะไรที่ทำให้ป๋าพ่ายชอบหนูเพี้ยนได้555
-
ตอนที่ 4
ผมรู้...การจะได้ครอบครองไอเทมที่มีชื่อว่า ‘ไร้พ่าย’ ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาเป็นเหมือนของล้ำค่าหายากที่สุดในบรรดาของที่ผมเคยอยากได้มา ไม่ใช่เพราะความหล่อเหลา ไม่ใช่เพราะความร่ำรวย...แต่เป็นเพราะแววตา...ที่เหมือนกับเธอคนนั้นต่างหาก
การจะได้ครอบครองของล้ำค่า ต่อให้ต้องเสียทั้งแขนและขา...ผมก็ยอมแลก
“ผมซื้อแซนวิชท์ทูน่าที่พี่ชอบมาให้”
เขายังอยู่ไซต์งานที่นวนคร แถมยังดูยุ่งมากจนไม่มีเวลามาเอ่ยปากไล่ผม ผมรู้จากพี่กิ๊ฟมาว่าเขากำลังเร่งเคลียร์งานก่อนจะไปทำโปรเจ็คที่เชียงราย แต่ก็ไม่แน่ใจว่า...ที่เขาไม่ไล่มันเป็นเพราะเขายุ่ง หรือเพราะเขามองไม่เห็นผมกันแน่ นี่ก็เข้าวันที่สี่แล้ว นับตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่พูดกับผมเลยสักคำ ในวันที่ประชุมผมก็ไม่ได้เข้าเพราะโทรไปลากับพี่กิ๊ฟด้วยข้ออ้างที่ว่าผมตกบันได ขอตัวกลับไปพักผ่อน
“อร่อยนะครับ ขนมปังก็รสชาติดี แล้ว..”
ปึก!
เขาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะหยิบแฟ้มต่อไปขึ้นมาอ่าน ผมลอบยิ้มแล้วลากเก้าอี้เข้าไปใกล้เขา ก่อนจะนั่งลงแล้วตั้งใจมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับแฟ้มเอกสาร
วันนี้ก็ตัวหอมอีกแล้ว แถมแว่นที่ใส่ก็ยิ่งเพิ่มความดูดีให้เขามากขึ้น แต่ไม่นึกเลยว่าภายใต้แว่นกรอบดำนี้ จะมีดวงตาที่ผมหลงใหลซ่อนอยู่
อ่า...พี่พ่าย ผมต้องการพี่จริงๆ นะครับ...
ผมเคยคิดว่าลูกคนรวยนี่ต้องเสเพล ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเหมือนในละคร แล้วเนื่องจากว่าพ่อรวย ก็จะทำกร่างไปทั่วอะไรแบบนั้น แต่พี่พ่ายกลับไม่ใช่ เขาดูภูมิฐาน สุขุมนุ่มลึก มีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ เท่าที่ตามติดเขามาผมก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาเลยสักคน พวกที่อ่อยก็มีมาก แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาอ่อยใกล้ๆ แบบผม คงเพราะเขาเป็นคนพูดน้อย หมายถึงการสื่อสารในชีวิตประจำวันแบบปกติกับคนอื่น แถมยังดูน่าเกรงขาม เข้าถึงยาก พวกพนักงานสาวออฟฟิศหน้าอ่อนก็เลยไม่กล้ามาพูดคุยด้วยสักคน ยกเว้นเวลาทำงาน ที่พี่พ่ายจะพูดมากเป็นพิเศษ อีกทั้งยังละเอียดทุกขั้นตอนด้วย พี่กิ๊ฟยังแอบเรียกลับหลังเลยว่า ไอ้แว่นระเบียบจัด ถึงอย่างนั้น...คงไม่มีใครรู้หรอกว่า เวลาเขาโมโหสุดๆ น่ะ เขาร้อนแรงขนาดไหน เพราะมีแต่ผม...ที่กวนโทสะเขา ทำให้คนนิ่งๆ เย็นชาคนนี้ร้อนขึ้นมาได้
“กำลังคิดใช่ม้าว่าทำไมผมไม่ไปทำงาน”
“...”
“เพราะผมรับผิดชอบโปรเจ็คที่เชียงราย อีกไม่กี่วันก็ต้องไปแล้ว พี่กิ๊ฟก็เลยให้เตรียมตัวน่ะครับ เธอให้มาศึกษางานกับพี่”
“...”
“อย่าทำเมินผมอย่างนี้สิครับ ผมรู้น้า...ว่าพี่ไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอก พี่แค่โกรธใช่ม้า ผมขอโทษนะครับที่วันนั้นทำอะไรไม่คิด...แต่การอยู่ใกล้พี่...กลิ่นของพี่ ทำให้ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ”
ผมไล้นิ้วไปตามสันกรามของเขา แต่ทว่าคนตรงหน้าก็ยังนิ่งเฉย ทำราวกับไม่รับรู้สัมผัสจากผม เขาไม่ปัดมือผมออก ไม่ด่า ไม่ว่า...
“พี่...” ผมสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากของเขา เกลี่ยนิ้วระหว่างริมฝีปากบนกับล่าง เขาหลับตาลงเหมือนพยายามข่มโทสะที่กำลังปะทุ
เขากำลังจะแพ้...ตัวตนของผมกำลังจะกลับมาแล้ว...
“พี่พ่าย...” ผมดึงแฟ้มเอกสารออกจากมือของเขา ถือวิสาสะนั่งลงบนตัก เผชิญหน้ากับความเฉยเมยที่ทำให้หัวใจเต้นรัว ดวงตาที่น่าหลงใหลนั่นราวกับไม่ได้จ้องมองผม แม้เราจะสบตากัน แต่ไม่ได้มีเงาของผมอยู่ในแววตานั้น ผมถอดแว่นของเขาออก ใช้ลิ้นเลียที่ขาแว่นพร้อมกับยิ้มให้เขา ก่อนผมจะตัดสินใจจูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากของเขา ส่งลิ้นเลียกลีบปากสีเข้มเพื่อให้เขาเปิดปากออก
“คุณ...ล้ำเส้นมากไปแล้ว” เขากระซิบเสียงลอดไรฟัน ทำให้ผมได้มีโอกาสสอดลิ้นของตัวเองเข้าไป เขากัดตอบกลับมาทำให้ผมต้องรีบผละออก ยังไม่อยากลิ้นขาด...ยังอยากจะมีมันปรนเปรอความสุขให้เขาอยู่
“ลงไปจากตักผม”
“มองเห็นผมแล้วเหรอครับ”
เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบคอผม เริ่มจากแรงมากจนผ่อนเบาลงในที่สุดเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย
“กูเกลียดมึง เมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิตกูสักที”
“ไล่ยังไงผมก็ไม่ไปหรอกครับ...ผมจะไปก็ต่อเมื่อนั่นคือสิ่งผมต้องการ”
จ้องตาวัดใจกันอยู่นาน ในที่สุดพี่พ่ายก็เป็นฝ่ายเบือนสายตาหนีไป
“เฮ้อออ คนโรคจิตอย่างมึงนี่ต่อให้กูฆ่าให้ตายก็คงตามมาหลอกหลอนชีวิตกูอยู่ดีสินะ”
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาถอนหายใจ สีหน้าลำบากใจสุดชีวิตนั้นก็เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน
“ใช่แล้ววว ผมจะตามพี่ไปทุกที่เลย เป็นผีก็คงดีนะพี่ จะได้เห็นเวลาพี่อาบน้ำด้วย ...คงน่ามองมากเลย”
พี่พ่ายทำหน้าเอือมระอาใส่ผม แล้วผลักหน้าผากผมแรงๆ สองที นี่ถ้าไม่กอดรอบคอเขาไว้ ผมคงหงายหลังหัวกระแทกขอบโต๊ะทำงานของเขาไปแล้ว
“กูจะทำยังไงกับคนอย่างมึงดีวะ มึงมาพิสวาทอะไรกูนักหนา”
“ดีจัง...พี่ไม่ตะคอกผม เวลาพี่พ่ายคุยปกติแล้วน่ารักสุดๆ”
“คนอย่างมึง พูดร้ายก็ไม่ฟัง พูดดีก็ไม่ฟัง เกิดมาเพิ่งเคยเจอ ประสาทจะกิน”
พี่พ่ายคงหมดมุกจะไล่ผมแล้ว เห็นไหมครับว่ายังไงผมก็ต้องชนะพี่...
“ก็ไม่ต้องทำอะไรสิครับ...ให้ผมได้มองพี่ ได้อยู่ข้างๆ พี่ก็พอแล้ว” ผมกอดรอบคอเขาไว้แน่น พลางซุกหน้าลงกับอกหอมๆ
“ลงไปดิวะ ไอ้บ้านี่ กูจะทำงาน!”
“ถ้าไม่ทำงานผมก็กอดได้ใช่ม้า”
“หมดคำพูดกับคนหน้าด้าน ลงไป!”
พี่พ่ายดูเหนื่อยมาก เขาดูอ่อนเพลียเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน คงทำงานหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อน ผมจะทำยังไงให้เขาหายเหนื่อยดีนะ
“พี่พ่าย”
“อะไร”
“ผมนวดให้นะ พี่ไม่ค่อยได้นอนเหรอครับ พักสายตาก่อนแล้วทำงานต่อก็ดีนะครับ”
“ไม่ต้องมาสั่ง”
“ไม่ได้สั่งครับ เป็นห่วงนะ คิดเรื่องผมมากจนนอนไม่หลับใช่ม้า เพราะงั้นให้ผมไถ่โทษนะครับ”
“มึงนี่มัน...”
ผมยิ้มใส่ตาของเขา เห็นเขาแยกเขี้ยวกลับมา แต่ผมก็ไม่ได้กลัว โดนเตะโดนต่อยหรือโดนตบ ผมก็ไม่หวั่นทั้งนั้น พี่พ่ายก็คงรู้ เขาถึงไม่ทำเรื่องที่มันไร้ประโยชน์อีก
“หลับตานะครับพี่ แล้วผมจะนวดให้”
ผมจูบที่คางเขาเบาๆ โดนเขาตบหัวไปหนึ่งที แต่ผมก็ทำแค่หัวเราะ เขาจึงหลับตาเมื่อเห็นว่ายังไงผมก็ไม่ยอมลุกออกจากตักของเขา
“กูอยากฆ่ามึงวันละร้อยรอบ” เขาพูดแต่สีหน้าผ่อนคลายลงเมื่อผมเริ่มนวดขมับให้
“ผมรู้ว่าพี่ไม่เอาอนาคตมาแลกกับการฆ่าผมหรอก ติดคุกหัวโตเลยนะ”
“โรคจิตอย่างมึงฆ่าตายไปกูก็ไม่ติดคุก มึงมันภัยคุกคามสังคม”
“ผมคุกคามพี่คนเดียวนะครับ”
เขาตีขาผมแรงๆ สองสามที ก่อนจะครางในลำคอเบาๆ
“สบายใช่ม้า...ผมนวดเก่ง”
“อืม ตรงนั้นกดแรงๆ หน่อย”
ดีใจที่เห็นเขากำลังผ่อนคลาย “พี่พ่าย...ให้ผมอยู่ข้างๆ พี่นะ...ผมทำให้ได้ทุกอย่างเลย จะมองผมเป็นทาส เป็นที่ระบายเวลาพี่โมโห ก็ได้ทั้งนั้นนะครับ”
“มึงจะให้กูยอมรับเกย์โรคจิตอย่างมึงให้มาเกะกะชีวิตกูรึไง”
“ยังไงพี่ก็ไล่ผมไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็มึงมันหน้าด้านหน้าทน”
“ชมอีกแล้ว...เขินจังเลย”
“สมองมึงมีปัญหาแน่ๆ”
น้ำหยดใส่หินทุกวันหินยังกร่อน ต่อให้พี่พ่ายจะเกลียดผม แต่พี่พ่ายก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า เราได้กลายเป็นคนที่รู้จักกันไปแล้ว อีกทั้งเขายังเมินผมไม่ได้ ไล่ผมให้ไปไกลจากตัวเขาไม่ได้ แม้จะมีแต่ความรู้สึกเกลียดชัง ขยะแขยง และอยากฆ่าผมให้ตาย...แต่นั่นก็คือตัวตนของผมสำหรับพี่...ตัวตนที่พี่มองเห็นและยอมรับให้ผมได้เข้าไปมีส่วนหนึ่งในความรู้สึก
“พี่พ่าย”
“...”
“ผมเรียกก็ขานรับหน่อยสิครับ”
“เออๆ”
“พี่พ่ายใส่แว่นทำไมอ่ะ ไม่ได้สายตาสั้นสักหน่อย” แว่นที่เขาใส่เป็นเลนส์ธรรมดาครับ ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นอะไรชัดขึ้นเลย เพราะผมกำลังใส่แว่นของเขาอยู่นี่ไงล่ะถึงได้รู้ แต่ความสว่างรอบตัวก็ดร็อปลงไปเหมือนกันถ้าเทียบกับตอนไม่ใส่
“เสือกไร”
“ความเสือกกับความอยากรู้ต่างกันแค่เส้นบางๆ กั้น”
“แต่สำหรับกู มึงกำลังเสือก”
“โธ่”
“พอละ กูจะทำงานต่อ”
“ไม่กินข้าวเหรอ จะเที่ยงแล้วนะ”
“ไม่”
“ชวนกินข้าวหลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยยอมใจอ่อนเลย ไม่สงสารผมเหรอ”
“กินกับมึงใครจะกินลง ลงจากตัวกูได้แล้ว จะทำงาน”
“งั้น...ผมขอรางวัลได้ม้า”
“รางวัลอะไร”
“รางวัลที่นวดให้” ผมตอบก่อนจะก้มลงจูบเขาที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็เป็นเพียงแค่จูบธรรมดา ขืนสอดลิ้นเข้าไปมีหวังลิ้นขาด
“อยากให้หน้าบวมมากกว่านี้รึไง กูตบหน้ามึงจนกูสงสารมือตัวเองแล้วเนี่ย”
ผมยิ้ม ถอดแว่นคืนให้พี่พ่าย แล้วยอมลงจากตัวเขามานั่งเก้าอี้ข้างๆ แทน
“กลับไปดิวะ”
ผมส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะแนบหน้าลงกับแขนตัวเองแล้วตั้งใจมองเขา “หัวหน้าให้ผมมาเทรนงานกับพี่ก่อนไปเชียงราย ถ้าผมกลับไปเขาก็หาว่าผมอู้งานสิครับ”
“เทรนงานอะไร กูกับมึงคนละแผนก”
“อือ จริงด้วย”
พี่พ่ายตบหน้าผากผม แล้วเริ่มเปิดแฟ้มเอกสารโดยไม่ได้สนใจผมอีก
ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมา...ทั้งห้องก็มืดสนิท แถมคนที่เคยนั่งทำงานอยู่ข้างๆ ก็ไม่อยู่ ห้องก็ถูกล็อคกุญแจจากข้างนอก จะเปิดออกก็ไม่ได้ แถมประตูหน้าต่างก็เป็นบานเกล็ด
ว้า...โดนขังไว้ซะแล้ว พี่พ่ายนี่น่าตีจริงๆ จะกลับก็ไม่ปลุกผม ทิ้งขว้างกันได้ลงคอ...
“สวัสดีตอนเช้าครับพี่” ผมยิ้มต้อนรับคนที่กำลังเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา เขายักคิ้วมาให้เล็กน้อย พลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน
“เมื่อวานกลับก็ไม่ปลุกผมอ่า”
“ไม่ใช่ธุระของกู”
“แต่ผมไม่โกรธพี่หรอก...พี่พ่ายหิวข้าวไหมครับ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน เราไปกินข้าวกันนะ” เพราะในห้องทำงานของเขามีแค่น้ำเปล่า ผมจึงไม่มีข้าวตกถึงท้องเลยสักเม็ด ทั้งหนาวทั้งหิวตลอดคืน แต่ผมก็ไม่ได้โทรให้ใครมาช่วยหรอก การอดทนรอให้พี่พ่ายกลับมาในห้องนี้อีกครั้งเป็นอะไรที่น่าสนใจมากกว่า
“กูไม่ไป”
“ผมหิวนะครับพี่” ผมเดินเข้าไปใกล้เก้าอี้ที่เขานั่ง คุกเข่าลงข้างๆ แล้วจับมือเขาไว้
“มึงกลับไปอาบน้ำแปรงฟันซะ อย่าเอาตัวสกปรกๆ มาโดนกู”
“ผมหิว...”
ผมจูบมือเขา ใช้ลิ้นเลียนิ้วเรียวสวยที่ยาวกำลังดี ในขณะที่เขาก็มองผม สีหน้าขยะแขยงเต็มที
“มึงอยากเจ็บตัวตอนเช้ารึไงไอ้เพี้ยน”
“ต่อให้พี่ตีผมจนตาย...ผมก็ไม่ปล่อยพี่หรอก”
ผมดูดเลียนิ้วมือของเขา มือหนึ่งก็ส่งไปทักทายกับส่วนที่เริ่มนูนขึ้นมาทีละน้อยตรงเป้ากางเกง พี่พ่ายใช้มือดันหน้าผากของผมให้ออกห่าง แค่ถูกผมเลียนิ้วมือเขาก็รู้สึกแล้วเหรอ...
“พี่...แข็งแล้วนะครับ ให้ผมช่วยนะ”
เขากระชากเส้นผมของผมไปข้างหลัง บังคับให้เงยหน้าขึ้นมองเขาที่ผิวหน้ากำลังแดงก่ำ แต่ผมก็แค่ยิ้มให้ ในขณะที่มือก็ลูบไล้กลางลำตัวของเขาไม่หยุด
“พอ...” เขาสั่งเสียงเข้ม มืออีกข้างบีบที่คางผมแรงๆ “ปล่อยมือ...อย่ามากไปกว่านี้”
“จะฆ่าผมเหรอ...เอาสิครับ ถ้าพี่ต้องการ ผมก็ยอม”
ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง มือก็รูดซิปกางเกงของเขาลงแล้วดึงเอาสิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีออกมา พี่พ่ายบีบคางผมแรงขึ้น แต่สีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ของเขากำลังจะทำให้เขาแพ้ ผมรูดมือขึ้นลง ในขณะที่แรงในการทึ้งศีรษะของผมก็ผ่อนลงไปด้วย
“อาาา” เขาครางต่ำ เสียงหอบหายใจดังขึ้นใกล้ๆ มือที่เคยบีบคางของผม เปลี่ยนมาเป็นเกี่ยวรั้งที่ต้นคอ ส่วนอีกข้างที่เคยทึ้งเส้นผม ก็เปลี่ยนมากดศีรษะของผมให้ลงต่ำ ราวกับไม่อยากให้ผมได้เห็นสีหน้าของเขา
ผมแทรกตัวเข้าไประหว่างขาทั้งสองข้างที่กำลังแยกออกในมุมสวย พร้อมกับอ้าปากรับท่อนเนื้อแข็งแรงที่กำลังกระตุกสู้ฝ่ามือเข้าปาก โลมเลียส่วนหัวที่ปริ่มไปด้วยน้ำเหนียวเหนอะ แล้วครอบครองมันให้ลึกที่สุดเท่าที่โพรงปากของผมจะลึกได้ ขยับริมฝีปากแล้วโยกศีรษะตัวเองช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจังหวะรัวเร็วเมื่อเจ้าของฝ่ามือใหญ่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นคนควบคุมมันเอง เขากระตุกแรงๆ หลายครั้ง กระทุ้งความต้องการเข้ามาในโพรงปากของผม แล้วปลดปล่อยออกมาในเวลาไม่นาน
“อร่อยจังเลยครับ...” เสียงหอบหายใจของเขาทำให้ผมจัดการเลียคราบทุกอย่างที่กำลังเลอะแล้วกลืนลงคอไปจนหมด
“กูเกลียดมึง” เขาบอกผมด้วยเสียงแหบพร่า แต่คำว่าเกลียดของเขากลับทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ผมจัดการรูดซิบกางเกงให้ แล้วเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาที่ทำให้ผมติดอยู่ในบ่วงความต้องการที่ไม่มีวันสิ้นสุด
“ผมยินดีรับความเกลียดของพี่... งั้นเราไปกินข้าวด้วยกันนะครับ แค่นี้ผมไม่อิ่มหรอก”
“เออ จะทำอะไรก็ทำ”
ในที่สุด...ก็ยอมไปกินข้าวกับผมแล้ว ดีจังเลย
“พี่พ่ายชอบกินเหรอครับ อันนี้ด้วยเหรอ ดูน่ากินจังเลยนะครับ ถ้าพี่ชอบ ผมก็จะชอบด้วย”
ในเวลาเช้าๆ อย่างนี้ ร้านอาหารที่เหมาะกับคนระดับรองประธานกรรมการอย่างพี่พ่ายหายากจริงๆ ผมก็เลยต้องพาเขามานั่งร้านตามสั่งที่หน้าไซต์งาน แม้จะดูเชี่ยวชาญกับชีวิตในทุกๆ ด้าน แต่พี่พ่ายกลับดูเก้ๆ กังๆ ในขณะที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะสีแดงริมทางอย่างนี้
“เก้าอี้ไม่หักหรอกครับ พี่พ่ายไม่ต้องกลัว”
“มันเป็นพลาสติกเกรดต่ำมาก ความแข็งแรงก็ไม่มี” เขาบ่นออกมา สีหน้ายุ่งยากใจนั่นทำให้ผมต้องยิ้มแล้วจับมือเขาไว้
“ถ้าเก้าอี้มันหัก ผมจะรีบเอาตัวเองไปรองรับพี่ไม่ให้ตัวพี่ต้องคลุกฝุ่นเลย เชื่อใจผมได้”
“มึงอย่ามาเว่อแถวนี้ไอ้เพี้ยน”
“ผมพูดจริงนะ อ้า... หิวจังเลย ทำไมเขาทำช้าจัง”
“ตาบอดเหรอ ลูกค้าเขาเยอะ”
“จริงด้วย ว่าแต่ที่พี่สั่งไปเมื่อกี้ มันไม่เผ็ดเหรอครับ”
“กูจะไปรู้เหรอ เพิ่งเคยมากิน”
เขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นอย่างนี้แล้วก็ไม่อยากกวนใจ เลยปล่อยให้เขานั่งเงียบๆ มองโน่นมองนี่ไป มีลูกน้องที่ไซต์งานเข้ามายกมือไหว้เขาด้วยครับ หลายๆ คนแปลกใจที่เห็นเขามานั่งอยู่ที่นี่ คงจะเป็นเรื่องแปลกในรอบหลายปีก็ว่าได้ เพราะเท่าที่ได้ยินพี่กิ๊ฟพูดมา พี่พ่ายเป็นคนเรื่องมากในทุกๆ เรื่อง เขาจะเลือกใช้เลือกกินแต่ของที่คุณภาพดีที่สุดเท่านั้น นิสัยคุณชายระดับตัวพ่อตัวแม่เลยก็ว่าได้ สังเกตจากห้องทำงานที่จะมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออยู่ตลอดเวลา
รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ พี่พ่ายสั่งพริกแกงหมูกรอบไป มีไข่ดาวโปะหน้ามาด้วย แต่เห็นสีของอาหารตรงหน้าแล้วเขาก็ได้แต่เขี่ยข้าวไปมา ส่วนผมก็สั่งเหมือนกันครับ เขากินอะไรผมก็กินอย่างนั้นแหละ
“พี่พ่าย ไม่กินเผ็ดเหรอครับ”
“...” ไม่ตอบอย่างนี้สงสัยผมเดาถูก
“งั้นพี่กินไข่ดาวนะครับ เดี๋ยวไอ้ที่เผ็ดๆ ผมกินให้เองนะ”
“ไม่ต้อง สั่งจานใหม่ก็หมดเรื่อง”
“อย่าดื้อดิ เอาจานมานี่ เดี๋ยวผมจัดการให้” ผมแย่งจานข้าวของเขามา เห็นเขาทำหน้าไม่พอใจแต่ผมก็ไม่ได้สน “หมูนี่มันก็ไม่เผ็ดมากนะ พี่กินได้อยู่แล้ว ไข่ดาวนี่ด้วย”
“จะทำให้ยุ่งยากทำไม”
“สิ่งที่ผมทำให้พี่ มันไม่มีอะไรยุ่งยากทั้งนั้นแหละครับ”
เขายื่นมือมาผลักหน้าผากของผมทำเอาเกือบหงายหลัง หน้าตาบึ้งตึงนั่นก็เบือนไปทางอื่น ผมจัดการอะไรเรียบร้อยแล้วก็เลื่อนจานไปตรงหน้าเขา ไข่ดาวกับหมูกรอบคงทำให้เขาอารมณ์ดีได้
“น้ำ” กินไปได้สักพักเขาก็มองดูแก้วน้ำตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ
“ทำไมเหรอครับ”
“สกปรก”
“อ่า...” ผมหันมองไปรอบๆ เพื่อหาร้านสะดวกซื้อ ยังไงเขาก็ไม่ยอมกินน้ำจากแก้วใบนี้แน่ๆ “งั้น เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้นะครับพี่”
“อืม”
ผมรีบวิ่งไปซื้อน้ำแร่จากร้านสะดวกซื้อที่หัวมุมถนนมาให้เขา กลับมาก็เห็นพี่พ่ายเอาจานข้าวของผมให้ไอ้ตูบตัวสีน้ำตาลแถวนั้นกินแล้ว
“พี่ ผมยังกินไม่อิ่มเลย” แม้จะเป็นแค่ข้าวคลุกน้ำพริกแกง ปราศจากหมูกับไข่ดาว แต่มันก็ทำให้ผมอิ่มท้องได้นะครับ
“ก็ไอ้นี่มันหิว” เขาตอบหน้าตายแล้วรับน้ำไปจากผม
“ใจดีกับหมามากกว่าผมอีก”
“ก็ระหว่างมึงกับหมา กูชอบหมามากกว่า”
“ใจร้ายจังเลย แต่ก็ชอบนะครับ”
เขาสำลักน้ำ ผมเลยรีบหยิบทิชชู่ให้เขา แต่เขาดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผมใส่ข้ามวันข้ามคืนไปเช็ดแทน
“เสื้อผมสกปรกนะครับพี่”
“กูรู้ เพราะไม่มีส่วนไหนในตัวมึงไม่สกปรก”
“รู้แต่ก็ยังเอาไปเช็ดปากเหรอ...ดีใจจังเลยครับ” เขาทำหน้าบึ้งใส่ แล้วผลักผมให้ออกห่าง
“เพราะกูไม่ชอบให้ทิชชู่ราคาถูกมาสัมผัสกับปากกู”
“อ่า...ดีใจนะเนี่ย ระหว่างทิชชู่กับเสื้อผม พี่เลือกผมอ่ะ”
“เกลียดความเพ้อเจ้อของมึงจริงๆ”
ผมยังกินไม่อิ่ม แต่เพราะข้าวในจานของผมเป็นอาหารหมาไปแล้ว ก็เลยต้องจ่ายตังค์แล้วกลับเข้าไซต์งานต่อ ไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของพี่พ่ายไปมากกว่านี้ด้วย อีกอย่างผมต้องรีบกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปสแกนนิ้วที่สำนักงานใหญ่
“พี่พ่าย วันหลังไปกินข้าวด้วยกันอีกนะครับ”
“ไม่”
“งั้นผมกลับแล้วน้า วันนี้คงไม่ได้มาหาแล้วนะครับ แต่พรุ่งนี้ผมจะมาอีกนะ”
“ไม่ต้องมาอีกเลยยิ่งดี”
“ไม่ได้สิครับ เดี๋ยวพี่พ่ายคิดถึง”
“ไอ้เพี้ยน”
ผมยิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นจัดเน็คไทให้เขา “พี่พ่าย ตั้งใจทำงานนะครับพี่ ผมขอโทษที่ทำตัวน่ารำคาญใส่พี่ไปบ้าง แต่ผมยืนยันว่าผมมีแต่ความปรารถนาดีให้ พี่จะเกลียดผมก็ไม่เป็นไร เพราะยิ่งพี่เกลียด พี่ก็จะยิ่งคิดถึงผม ทุกลมหายใจเข้าออกของพี่จะมีผมอยู่ตลอดเวลา”
“มึงแม่งบ้า...”
“เกลียดผมให้มากๆ นะครับ แล้วพี่จะลืมผมไม่ได้ พรุ่งนี้เจอกันนะ อย่าหลบหน้าผมล่ะ ถ้าไม่เจอพี่ ผมต้องบ้าแน่ๆ”
“รีบๆ กลับไปก่อนที่กูจะลงไม้ลงมือกับมึง”
“โอเคๆ ไปละ”
ตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่ผมเข้ามาวุ่นวายกับเขา...วันนี้...คงเป็นวันที่เขาอนุญาตให้ผมเข้าใกล้ได้มากที่สุด เกราะหนามที่ล้อมรอบตัวเขากำลังลดความคมลงแล้ว...
“ไอ้เพี้ยน นี่ได้แผลเพิ่มมาอีกแล้วเหรอวะ” ถ้าไอ้ยิวมันยังไม่เลิกบ่น สิ้นปีนี้ผมคงได้ทำโล่ให้มันแน่ๆ
“เออ หน้าตาหล่อๆ ของกูเละขนาดนี้มึงยังจะถามให้ได้อะไรขึ้นมาอีก”
“บอกกูมาเถอะว่ามึงไปมีเรื่องกับใครมากันแน่ ผัวผู้หญิงคนไหนสั่งซ้อมมึงวะ”
มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย พี่พ่ายก็เหมือนสัตว์ดุร้าย กวนใจมากๆ ก็มีกัดตอบบ้างไม่เห็นจะแปลก แต่เทียบกับตอนเจอกันแรกๆ เขาก็ลดการใช้กำลังกับผมมากแล้วนะ ทีแรกนี่เอะอะก็ตบ เอะอะก็เตะ ไม่พอใจพ่อซัดเปรี้ยงเข้าที่เบ้าตามาหลายครั้ง แต่ตอนนี้ก็ยังจะตะปบหน้าผมหรือเตะผมเหมือนเดิมนั่นแหละ ถึงอย่างนั้นก็นานๆ ที เพราะที่จริงแล้วเขาก็ดูจะสงสารผม...ล่ะมั้ง
“ไม่มีผัวใครหรอกน่า กูไม่ได้นอนกับผู้หญิงที่มีผัวแล้วซะหน่อย”
“ดีใจที่ได้ยินอย่างนี้ มึงกลับตัวเป็นคนดีแล้วใช่ไหม”
“ก็นะ พี่กิ๊ฟก็เป็นสาวโสด มินก็เลิกกับแฟนแล้ว ส่วนมึง ผัวก็ไม่รู้ แล้วจะให้มีใครมาดักซ้อมกูล่ะ”
“ไอ้ชั่ว นี่มึงยังไม่เลิกนอนกับผู้หญิงพวกนั้นอีกไงวะ”
“เป็นเมียกูรึไง ทำมาหึงไปได้”
ผมส่ายหน้าใส่ไอ้ยิวที่กำลังทึ้งหัวผมเล่น
“แล้วกับไอ้หมอนั่นไปถึงไหนละ”
“ก็ดี เรื่อยๆ”
“จริงจังเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ”
“แล้วทำไมมึงไม่เลิกตามมัน หายหัวไปเฝ้ามันทุกวัน มึงจะให้กูคิดยังไง”
“มึงนอนอ้าขาให้กูเสียบก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องคิด”
“ไอ้สารเลว”
“อืม กูยอมรับ”
“คนหน้าหนาอย่างมึงด่าไปก็ไม่สะเทือน อ้ะ... ไอ้เพี้ยน อย่าเพิ่งใส่เข้ามา กูยัง.. อ้ะ”
ความรักกับเซ็กซ์มันต่างกัน เซ็กซ์ทำให้คนสองคนที่ไม่ได้รักกันมีความสุขไปด้วยกันได้ แต่ความรัก...แม้คนหนึ่งจะรักมากแค่ไหน ถ้าอีกฝ่ายไม่รักก็คงไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข คงมีแต่ความเจ็บปวดและผิดหวัง
แต่สำหรับผมแล้ว...ทุกอย่างมันก็แค่เกม เกม...มันจะสนุกก็ตรงที่ได้ดรอปไอเทมหายากมาไว้ในครอบครอง วิธีการไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ ผลลัพธ์ที่จะตามมาต่างหาก...สำคัญที่สุด
นี่...พี่พ่าย...จะยอมให้ผม...ครอบครองพี่ไว้ได้รึยัง...
...............................................................TBC.......................................................................
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นทุกๆ ความคิดเห็นค่ะ ทั้งที่เชียร์น้องเพี้ยน และเชียร์ไร้พ่าย :laugh: :laugh:
เริ่มเห็นความน่ารักของน้องเพี้ยนขึ้นมาบ้างรึยัง หรือถ้ายัง...ติดตามกันต่อไปนะคะ อิอิ
ไร้พ่าย ผู้ชายสวมแว่นที่ไม่มีพิษภัย...จริงๆ น่ะเหรอ...
-
น้องเพี้ยนสู้ๆค่ะ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก :laugh: :laugh: :laugh:
-
ป๋าพ่ายยยยยย ใกล้จะเสียจิ้นให้เพี้ยนแล้วสินะ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไร้พ่ายแลใจอ่อนกับน้องเพี้ยนแล้ว(เหรอ?)
หวังว่าคงไม่ได้วางแผนลักลอบฆ่าเพี้ยนอยู่นะ
เอ่อ.แต่จะว่าไปก็น่าอยู่หรอก ก๊ากกกกก
-
เพี้ยนรุกหนักจัง เค้าคิดนะ :m3: :m3:
-
ป้ายังไม่เห็นถึงความน่ารักของเพี้ยนเลย
แต่ป้ารู้สึกสงสารเพี้ยนนะ เพี้ยนเป็นพวกชอบความเจ็บปวดรึป่าวอ่า
ส่วนไร้พ่าย จะทำอะไรป้าก็ชอบไปหมดแหละ อิอิ
-
พิษน้องเพี้ยนแรงนะ ทะลายกำแพงปราการได้ง่ายๆ
ชอบตรงนี้อ๊ะ ระหว่างกระดาษทิสชู่ราคาถูกกับเสื้อที่ใส่มาหลายวันแล้วของเพี้ยน พี่พ่ายเลือกอย่างหลัง
-
ดูท่าป๋าพ่ายจะไม่ใช่หมูๆนะเพี้ยน อย่าพึ่งวางใจในชัยชนะที่ยังมาไม่ถึง เดี๋ยวจะเงิบ แต่อย่างเพี้ยนนี่คงจะเห็นตอนเงิบยากเนอะ เห็นระรื่นตลอดเลย o16 น้องเพี้ยนคนมึน
-
อ่านจบรีบไปเล่นเกมส์เลยคร้าาาาา
จะรีบไปดรอปไอเท็ม เผื่อจะดรอปได้ป๋าพ่าย :hao7:
-
ขอให้พี่พ่ายปลอดภัยด้วยเถอะะะะะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่ใช่ว่าพี่พ่ายจงใจให้น้องเพี้ยนสมหวังแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วคราวหน้าก็เชือดน้องเสียเลยหรอกนะค้าา~ :sad3:
-
ป๋าพ่ายจะทำยังไงกับเพี้ยนต่อไป เรื่องมันคงไม่ง่าย
-
เจ้ว่าพี่พ่ายต้องมีของ
เผลอ ๆ นางจะแรงกว่าอิเพี้ยน 5555555
นี่ง่ะ~ เพี้ยนควักของพี่พ่ายออกมาแล้วหนึ่ง
:laugh:
โอร่ยย~ หนุกมากมาย
ขอบคุณนะคะ ~.~
-
น้องเพี้ยนเพี้ยนมากค่ะ..เพี้ยนมากจริงๆ
-
สรุปสองคนนี้ใครร้ายกว่ากัน อยากจะรู้จริงๆ
-
น้องเพี้ยนนนน ทำไมยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก กร๊ากๆๆๆ การเข้าหาพี่พ่ายของเพี้ยน มันคือที่สุดจริงๆ เรียกว่า หน้ามึนมว๊ากกก ระวังหมดหล่อนะ เพี้ยนนะ หน้าสวยๆของหนูจะพังหมดนะลูก พี่พ่ายก็โหดเกิ๊นนนน #แต่ชอบ พี่พ่ายเป็นผู้ชายธรรมดาจริงๆเหรอ ทำไมมีออร่าเจ้านายอย่างงั้นล่ะ อ่านแล้วอยากโดนพี่พ่ายทำร้าย 5555
-
#ทีมเพี้ยนครับ :-[
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
จุดร่วมของน้องเพี้ยนคนในเพจกับน้องเพี้ยนคนในเล้ามีเหมือนๆกันนั่นคือ ความมึน และน้องน่ารักมากกกก อิอิ
-
ให้คำเดียวเลย
"เพี้ยน"
-
กว่าจะได้รัก น้องคงจะเข้าโรงพยาบาล
-
#ทีมไร้พ่าย :katai2-1:
-
อ่า... ส่อเค้าดราม่าเพราะนุ้งเพี้ยนนี่แหละ =O=;
เชียร์พี่พ่ายยย
-
ชอบอ่ะชอบมากๆๆ
เพี้ยนนี่นอกจากจะ M ยังแอบจิตนะเนี่ย
รอลุ้นพี่พ่าย
จะเสร็จน้องหรือเปล่า หนือว่าเพี้ยนจะเป็นฝ่ายโดนจัดการน้าาาา
-
ตอนนี้ทำให้รู้สึกได้ว่าพี่พ่ายเริ่มใจอ่อนกับเพี้ยนแล้วใช่ไหม เอ๊ะ หรือเอือม!? ฮาาาาาาาาา า า า
ตื้อต่อไปเพี้ยน ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก :hao7:
-
น้องเพี้ยนนนนนนนนน #เด็กป๋า :katai2-1:
-
อยากจะซื้อพาราให้พี่พ่ายจริงๆ คงจะปวดหัวกับเพี้ยนน่าดู :hao7:
-
ผมนี่เลือกไม่ถูกเลย จะอยู่ทีม #ป๋าพ่าย หรือ #น้องเพี้ยนดี 555555555
สงสารป๋าก็สงสาร เอาใจช่วยหนูเพี้ยนก็เอา :hao7:
-
สงสารพี่พ่ายยยยย :jul3:
-
ชอบน้องเพี้ยนขึ้นมาตอนที่ทำเนียนไปนั่งตัก กร๊ากกก ทำไมเรารู้สึกว่าน่าเอ็นดู :hao6: (แต่ป๋าคงหลอนน่าดู)
ฉากดูดนิ้วนี่คือไม่เขินนะ...แต่กลัว....น้องเพี้ยนช่างกล้าแบบอัพเลเวลขึ้นเรื่อยๆ
รู้สึกได้ว่าจริงๆป๋าพ่ายน่ากลัวกว่าเพี้ยน (รึเปล่า?) 555
ปล.แอบสงสัย ถ้าป๋าพ่ายยอมควักลูกตาให้นี่ น้องเพี้ยนคงจะเลิกยุ่งแบบถาวรใช่มั้ยคะ555
ปล2.สงสารยิวจุง :hao5:
ปล3.รอติดตามต่อนะค้าาาา
-
ใครจะเสร็จใครกันนะ
-
จุดประสงค์ของเพี้ยนต้องการอะไร
แค่อยากครอบครองพี่พ่ายหรอ
แล้วถ้าได้ครอบครองแล้วจะทำไงต่อ มันน่าติดตามตรงนี้แหละ
พี่ไร้พ่ายก็น่าค้นหา เหมือนมีไรอยู่ที่ยังไม่รู้
-
เพี้ยนอยากได้พี่พ่ายเพราะอยากให้มาเป็นแรไอเท็มเหรอ
ไม่ได้จริงจังอีก #ร้องไห้ห้ห้ห้ห้
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
ป๋าพ่ายคงจะไม่ง่ายน่ะเพี้ยน
ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้สิป๋าพ่าย
-
:mew1: ป๋าพ่ายไม่ง่ายเลยนะน้องเพี๊ยน
-
ความน่าสงสารยังจัดเต็มเท่าเดิม แต่ก็ยังไม่สามารถหาฝ่ายลงได้ ฮ่าๆ :m20:
มาต่อไวๆระฮะรออออออ :')
-
:mew1: :mew1: :mew1: ตกลงเพี้ยนนี่เพี้ยนจริง ๆ ใช่ไหม ดูเป็นคนเหมือนไร้วิญญาณยังไงชอบกลน่ะ :katai1: เรื่องนี้ดูเป็นสีเทาผิดกับเรื่องมาโปรดมาก ๆ ยังไงจะติดตามต่อน่ะจ้ะ เพราะน่าสนใจดี อยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป และทำไมเพี้ยนถึงเลือกไร้พ่าย ดวงตานั้นเหมือนใครเรอะ แล้วตกลงยิวกับเพี้ยนนี่เป็นเซ็กเฟรนด์กันใช่ไหม :mew5:
-
แหม่ เห็นพี่พ่ายเป็นแค่แรร์ไอเทม ชั้นละเพลียจิตกับแกจริงๆนะกู้ไม่กลับแล้วละ อยากให้เพี้ยนเจออารมณ์แบบหักมุมพี่พ่ายมีคู่มั่นอยู่แล้วแล้วเป็นคนที่ร้ายและแรงเอามาฟัดกันคงนัวน่าดู :katai4: :katai4:
-
สายแข็งทั้งคู่
-
ป๋าพ่ายยยยยย จะเสร็จน้องเพี้ยนแล้วหรออ
-
อร๊าย น้องเพี้ยนน่ารัก ป๋าพ่ายก็หื่นมาก แต่ไม่แสดงออกใช่มั้ย :laugh:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
พี่พ่ายใจร้าย
-
เตรียมป้ายไฟให้น้องเพี้ยน
ผู้ที่เพี้ยนสุดสามโลก
-
ตัวตนน้องเพี้ยนนี่แบบ ป่วง และรวดร้าวมากน้องเอ้ย
-
เจ้ปลื้มจริมๆ
-
เรื่องราวซับซ้อน นะ เนี่ย เพี้ยน ก้อเพี้ยนตามชื่อจริงๆ
เฮ้ออออออ ตามจีบชายแท้ก็เงี้ยแหละ กว่าจะจีบติดก็อ่วมแล้วววว 5555
-
อยากถามป๋าสักประโยค "รับยาแก้เครียดสักกระปุกมั้ยคะป๋า" เจอนุ้งเพี้ยนแต่ละทีนี่ประสาทจะกินเอา เพี้ยนเอ้ยยยยจะรุกป๋าไม่ว่าแต่เพลาๆลงนี้ดดดดนึงก็ดีนะ แล้วอีกอย่างตกลงหนูต้องการป๋าจริงๆหรือเห็นเป็นแค่เกมอยากเอาชนะแค่นั้น
-
อ่านตอนนี้จบก็พบว่า ถ้าพี่พ่ายโดนน้องเพี้ยนกดก็คงน่ารักไม่หยอก :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงซีรีย์เกาหลีเรื่อง It's okay, that's love.
ถ้าเราเป็นอย่างนางเอกเรื่องนั้นแล้วรู้จักกับคุณเพี้ยนเนี่ยนะ จะจับไปตรวจทันทีเลย 5555
ปมเพี้ยนนี่คงฝังลึกเหมือนกัน จะทำให้หายนี่คงเยียวยากันอีกนาน
+1 ให้ค่ะสำหรับนิยายแนวนี้ที่ไม่ค่อยมีกล้าเล่นประเด็นนี้ เห็นมีแต่โดนทำร้าย แต่นี่ยอมให้เขาทำร้ายเสียเอง(เหมือนจะชอบเสียด้วยซ้ำ555) ถือว่าแปลกใหม่ทีเดียว
-
เพี้ยนเป็นอย่างงี้ เพราะประชดชีวิต เรื่องน้องต่างพ่อ(+ลูก)ที่ฆ่าตัวตายไป ไม่กล้าสู้หน้าคนที่บ้าน เหรอคะ หรือมีประเด็นอื่นด้วย
ดูเพี้ยนๆบ๊องๆดี ติดตามค่ะ ว่าชีวิตนางจะเป็นไปในทิศทางไหน
อยากเห็นความแซ่บของคุณชายไร้พ่ายไวๆ
-
ตอนที่ 5
“คิดถึงผมไหมครับพี่”
วันนี้ผมทำงานที่กรุงเทพเป็นวันสุดท้ายแล้ว ก่อนจะย้ายไปทำโปรเจ็คที่เชียงรายอย่างไม่มีกำหนดกลับมาประจำที่สำนักงานใหญ่ อาจจะหนึ่งปีหรือสองปี หรือผมจะโดนไล่ออกไปซะก่อนก็ไม่แน่ใจ พี่พ่ายก็กำลังเตรียมตัวไปคุมโปรเจ็คที่นั่นเหมือนกัน
“ยังไม่ตายอีกเหรอ” เขาหน้าบึ้ง ขว้างปากกามาใส่ผมสองสามด้าม แต่ผมก็เก็บกลับเอาไปคืนให้เขา
“โกรธเหรอครับที่ผมบอกจะมาหาแต่ก็ไม่ได้มา” ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เก้าอี้ทำงานของเขา ก่อนจะแนบหน้าลงกับแขนแล้วมองเสี้ยวหน้าที่เครียดขรึม ความมีเสน่ห์บนใบหน้าของเขาทำให้ผมเผลอไล้นิ้วไปตามสันกรามเรื่อยขึ้นไปจนถึงขาแว่นตากรอบดำที่มีสิ่งที่ผมหลงใหลที่สุดบนตัวเขาอยู่ในนั้น พี่พ่ายจับนิ้วผมไว้ บีบแรงๆ แล้วทำท่าจะหักมันทิ้ง
“พี่พ่าย...ผมเจ็บครับพี่ ผมเจ็บนะ ปล่อยก่อน”
“นึกว่ามึงอยากนิ้วหัก ถึงได้กล้าทำแบบนี้”
“ผมก็แค่คิดถึงพี่ จนห้ามใจไม่ไหวต่างหาก”
“พูดแต่เรื่องเพ้อเจ้อนะมึง”
พี่พ่ายยอมปล่อย แล้วก็กลับไปอ่านเอกสารของเขาตามปกติ
“ผมเคลียร์งานกับพี่กิ๊ฟจนเย็นทุกวันเลย อยากมาหาพี่ใจจะขาด”
พี่กิ๊ฟนอกจากเรื่องงานแล้ว เธอก็ล็อคตัวผมไว้สำหรับเรื่องส่วนตัวด้วย ผมอยู่กับเธอทั้งวันทั้งคืน ทั้งดิวงานและเติมเต็มความต้องการให้เธอ ส่วนมินนั้นได้แค่ช่วงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เพราะพี่กิ๊ฟไม่ยอมปล่อยผมให้ไปไหนนานๆ ไอ้ยิวถึงกับโวยวายใส่ มันอยากให้ผมกลับห้องไปหามัน แต่แน่นอนว่าผมทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมต้องให้ความสำคัญกับผู้หญิงที่บันดาลทุกอย่างให้กับผมได้มากกว่าอยู่แล้ว
“พี่โกรธใช่ม้า”
“...”
“รอผมมาหาเหรอครับ”
“มึงไปเพ้อเจ้อไกลๆ ได้ไหม ไม่เห็นรึไงว่ากูทำงาน”
“งั้นผมจะรอจนพี่ทำงานเสร็จ แล้วเย็นนี้เราไปกินข้าวด้วยกันนะครับ”
“กูมีนัด”
“หลังจากนั้นก็ได้”
“กูไม่มีเวลาให้คนอย่างมึง ทำไมต้องให้บอกซ้ำซาก”
น้ำเสียงที่แสนเย็นชาของเขาทำให้ผมต้องยื่นมือไปลูบหลังมือของเขาเล่น
“ผมจะไปรอพี่ที่บ้าน พี่จะกลับบ้านวันนี้ใช่ไหมครับ ผมจะรอนะ”
“มึง...รู้จักบ้านกูได้ยังไง” เขาขมวดคิ้วมองมา พลางแทงปากกาลงหลังมือของผมที่กำลังลูบมือข้างหนึ่งของเขาเล่น ความเจ็บทำให้มือผมสั่นเล็กน้อย
“รู้สิครับ...เรื่องเกี่ยวกับพี่...ไม่มีอะไรที่ผมไม่รู้” ผมยิ้ม ดึงปากกาที่ปักอยู่หลังมือออก “ผมจะรอพี่กลับบ้านนะครับ”
เขาไม่ตอบรับ ปัดมือผมให้พ้นทางแล้วหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดอ่าน
“พี่พ่าย”
“กลับไปทำงานได้แล้วไป”
“วันนี้พี่กิ๊ฟให้หยุดครับ ผมต้องแพ็คของไปเชียงรายกับพี่พ่ายพรุ่งนี้นี่นา”
“คุณกิ๊ฟนี่ดูจะเอาอกเอาใจมึงดีจริงๆ”
“ก็ผมเป็นเด็กดีนี่ครับ”
“อย่างมึงน่ะเด็กผี”
“ดีใจ พี่พ่ายรู้ใจผมด้วยว่าผมเป็นเด็กแมนยู”
“ไอ้เพี้ยน”
“อิอิ”
“ยังจะมายิ้มอีก! ออกไปซื้อกาแฟมาให้กูด้วย”
“ครับพี่ งั้นขอรางวัลก่อนไปได้ม้า”
จุ๊บ!
“กูยังไม่ได้บอกว่าจะให้”
พี่พ่ายหน้าบึ้ง คงอยากตบผมอีกสักที แต่หน้าที่มีรอยแผลของผมตอนนี้คงทำให้เขาตบไม่ลง ถึงได้กำหมัดแน่นแล้วมองมาด้วยความไม่พอใจ
“แค่จุ๊บปากเอง”
“เองบ้านมึงดิ”
“เป็นผู้ใหญ่ที่พูดไม่เพราะเลยอ่ะ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็โอเคนะ ชอบคนหยาบคาย”
“รีบๆ ไปไกลๆ ตีนกู แล้วก็ซื้อยาทำแผลมาด้วย”
“ซื้อมาทำไม พี่พ่ายมีแผลเหรอ เจ็บตรงไหนอ่ะครับ” ผมรีบสำรวจร่างกายเขาทันที แต่ก็ถูกเขาผลักออกห่าง
“กูไม่มี แต่หลังมือของมึงน่ะ จัดการซะ”
“อ่า...ห่วงผมด้วย ดีใจมากเลย”
“พอๆ รีบๆ ไปได้แล้ว”
พี่พ่ายทำหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจ แล้วยื่นแบงค์พันมาให้ ผมรับมาก่อนจะออกไปหาซื้อกาแฟ กับชุดทำแผลตามที่เขาสั่ง
ที่จริง...ไร้พ่าย...ก็ใจดีเหมือนกันนะ
ผมไม่รู้จักบ้านของพี่พ่ายหรอก ก็บอกเขาไปอย่างนั้นแหละครับว่าจะไปรอ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่รู้ว่าจะไปรอที่ไหน โทรถามพี่กิ๊ฟโดยอ้างว่ามีเอกสารสำคัญจะเอาไปให้ท่านรองประธานกรรมการ แต่พี่กิ๊ฟก็ไม่รู้จักบ้านของเขา ตอนนี้ผมก็เลยตัดสินใจสะกดรอยตาม
พี่พ่ายมีนัดทานข้าวเย็นกับใครก็ไม่รู้ ผมเห็นหน้าชัดนะครับแต่ผมไม่รู้จัก เขาก็ยังเป็นคนไม่ยิ้มแย้มเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผู้ชายมีอายุอีกคนออกจะสวยสดงดงามในชุดเดรสสีหวาน
ผมเข้ามานั่งในร้านอาหารร้านเดียวกับพวกเขา แต่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้โต๊ะพวกเขาเลย จึงไม่ได้ยินบทสนทนาที่พวกเขาคุยกัน พี่พ่ายน่ะไม่พูดอะไรเลยเพราะเห็นเขานิ่งอย่างเดียว แต่ผู้หญิงคนนั้นพูดมากชะมัด แถมยังหัวเราะร่าเหมือนเสแสร้งอีกด้วย
“รับอะไรดีครับ” พนักงานรับออร์เดอร์มายืนบังทัศนวิสัยของผมซะได้ ผมก็เลยต้องทำหน้าเซ็งๆ สั่งอาหารไปสองสามอย่าง แต่แค่ละสายตาไปไม่กี่นาที พี่พ่ายก็ไม่อยู่ที่โต๊ะซะแล้ว เหลือแต่ผู้หญิงกับผู้ชายแก่ๆ นั่งกันอยู่สองคน
ผมหันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะสะดุ้งนิดๆ เมื่อมีมือมาจับที่ไหล่ เหลือบตาขึ้นมองก็พบกับ...
“ตามมาทำไม”
“ว้า...จับได้แล้ว”
“กูถามว่าตามมาทำไม”
“ผมมากินข้าวต่างหาก ไม่ได้ตามพี่”
“กูไม่ได้โง่”
“โอเคๆ ยอมรับว่าตามพี่มา แล้วผู้หญิงนั่นใครอ่ะ”
“เกี่ยวไรกับมึง”
“อยากรู้ไง บอกหน่อย”
พี่พ่ายไม่ตอบ เขาลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงข้างๆ ผม
“ไม่กลับโต๊ะเหรอครับ”
“ไม่ กูรำคาญ”
“ผู้หญิงคนนั้นทำให้พี่รำคาญเหรอ”
“อืม”
“แย่จริงๆ เลย ให้ผมไปไล่ให้ไหม ผมด่าผู้หญิงเก่งนะ ยิ่งผู้หญิงที่มายุ่งกับพี่...สกิลการด่าของผมยิ่งสูง”
“หึ มึงนี่ชอบภูมิใจกับเรื่องแปลกๆ แล้วก็ไม่ต้องไปหาเรื่องใคร”
“คร้าบบบ”
ผมยิ้มออกมาแล้วหันหน้าไปมองเขา สีหน้ายุ่งยากใจนั่นก็น่ารักดี
“งั้นนั่งกินข้าวกับผมนะ”
“...”
“โต๊ะผมหลบมุมอยู่ตรงนี้ พวกเขาไม่เห็นพี่หรอก อยู่กินข้าวกับผมนะครับ”
“เออๆ อย่าพูดมาก รำคาญ”
ผมเอียงหัวไปซบกับไหล่ของเขา โดนสายตาดุๆ เหลือบมองมาเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่ได้ผลักผมออก
“พี่เหนื่อยเหรอครับ ปกติต้องผลักผมอ่ะ”
“รู้แล้วก็ไม่ต้องถาม”
“ดีจัง”
ผมสอดแขนไปกอดแขนเขาไว้ เขาก็ไม่ผลักหนี กลับพิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจ ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเขาทำให้ผมอดห่วงไม่ได้เหมือนกัน
“พี่เหนื่อยมากเหรอ งั้นคืนนี้ผมไปนวดให้นะครับ”
“อืม มึงอยากจะทำอะไรก็ทำเถอะ”
“ขอบคุณครับ”
“อย่างมึงจะห้ามจะด่าก็เปลืองน้ำลาย แล้วสั่งอะไรมากิน”
“ไม่รู้อ่ะ ผมก็ชี้ๆ ไป อ่านไม่ออกสักอย่าง มีแต่ภาษาอังกฤษ”
“มึงโง่เหรอ” สีหน้าผ่อนคลายของเขาทำให้ผมอมยิ้มตามไปด้วย
“ผมเรียนไม่เก่งแต่ก็ไม่ได้โง่นะครับ”
“เถียง”
“อื้อ ไม่เถียงแล้ว ผมโง่ก็ได้”
เขาดีดหน้าผากผมแรงๆ สองที จากนั้นก็ปล่อยให้ผมซุกไซ้หน้าลงกับท่อนแขนของเขาได้ตามใจ
พอพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ ผมก็ปล่อยแขนเขาเป็นอิสระ แล้วจัดแจงตักกับข้าวให้เขา พี่พ่ายกินไปเงียบๆ ไม่ได้บ่นว่าอร่อยหรือไม่อร่อย แถมยังโชคดีที่อาหารไม่เผ็ดมากด้วย
“อิ่มแล้วเหรอครับ” เขาวางช้อน ผมเลยรีบยื่นแก้วน้ำให้ เขารับไปดื่มแล้วก็จัดการเรียกเช็คบิล
“พี่พ่าย ผมยังไม่ได้กินเลย” มัวแต่ตักอาหารให้เขาแล้วดูเขากิน ผมก็เลยยังไม่ได้มีอะไรลงท้องสักอย่าง
“เรื่องของมึง”
“โธ่”
เขาไม่ได้สนใจแววตัดพ้อที่ผมส่งไปให้ กลับลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ทำให้ผมต้องรีบวิ่งตาม ผู้หญิงที่โต๊ะนั้นก็หายไปแล้วเหมือนกัน คงกลับกันไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นใครนะ ยังไงผมก็สมน้ำหน้าอ่ะ คงอยากมาอ่อยพี่พ่ายล่ะสิ แต่เขาก็ไม่สนใจ
“พี่พ่าย ผมไปด้วยนะ”
“รถมึงล่ะ”
“จอดไว้ที่นี่ก็ได้ ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยมาเอา”
เขาพยักหน้า ผมจึงรีบขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับของรถ Maserati สีดำคันสวยของเขา ไม่นานเขาก็ขึ้นมานั่งประจำที่นั่งคนขับแล้วก็เคลื่อนรถออกมา ผมมองตามข้างทางเพื่อจะจำให้ได้ว่าบ้านเขาไปทางไหน ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปเชียงรายแล้ว แต่ยังไงสักวันหนึ่งก็ต้องได้มีโอกาสไปที่บ้านของเขาอยู่ดี แต่ทางไปที่บ้านของพี่พ่ายค่อนข้างเปลี่ยว ไม่ได้อยู่ในแถบตัวเมืองอย่างที่ผมคิด รถเคลื่อนตัวผ่านที่รกร้าง สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไมยราพยักษ์และหญ้าคาที่ขึ้นสูง ไฟสองข้างถนนก็ไม่มีสักดวง ผมหันมองเสี้ยวหน้าที่เฉยชาของเขา แล้วก็มองทางข้างหน้า รู้สึกหวั่นใจชอบกล...
“ทางไปบ้านพี่...มืดจังเลยนะครับ”
“อืม”
“อีกไกลไหมครับ กว่าจะถึง”
เขาไม่ตอบ แต่กลับหยุดรถกะทันหัน ผมมองเขาอีกครั้ง รู้ได้เลยว่าเขากำลังจะทำอะไร
“ลงไป”
“ก็ว่าแล้วเชียว...ว่าทำไมพี่ถึงดูใจดีจัง”
“กูบอกให้ลงไป”
“ครับๆ ไม่ต้องทำเสียงดุอย่างนั้นหรอก”
ผมยังคงยิ้ม ก่อนจะต้องหุบยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเจอกับอาวุธอันตรายที่กำลังจ่อขมับ
“ลงไปไอ้เพี้ยน” น้ำเสียงเย็นชากับอาวุธปืนในมือเขาบอกผมได้ว่าเขาไม่ได้กำลังล้อเล่น
“โอเคครับ โอเค” ผมยกมือขึ้นยอมแพ้ ปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วปลดล็อคประตู
“ทิ้งมือถือกับกระเป๋าตังค์มึงไว้ที่นี่”
“อ่า...ใจร้ายจริงๆ เลยน้า”
“พรุ่งนี้กูจะมารับ”
ผมยิ้มให้กับความเย็นชาของเขาแล้วโค้งหัวให้เล็กน้อย “โอเคครับพี่ ถ้ามันเป็นสิ่งที่พี่ต้องการ ผมจะทำให้”
“...”
“ผมบอกแล้วว่าผมเป็นทาสของพี่ แล้วพรุ่งนี้ มารับผมนะครับ”
ผมหอมแก้มเขาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะลงจากรถมา อีกไม่กี่นาทีเขาก็ขับออกไป ไฟท้ายรถคงเป็นแสงสว่างสุดท้ายในที่แห่งนี้ แล้วมันก็หายไป
ความมืด...ไม่ใช่สิ่งที่ผมกลัวหรอก...สิ่งที่ผมเคยเจอ...มันน่ากลัวมากกว่านี้
"จะให้ผมไปเก็บมันเลยไหมครับนาย" เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางเสียงดนตรีคลาสสิคที่เปิดคลออยู่ภายในห้องนอนขนาดใหญ่
ท่ามกลางการตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา ...บนโซฟาไม่ไกลจากเตียงขนาดคิงไซส์มีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดนั่งด้วยท่าทางสบายๆ เขาดูผ่อนคลายไปกับไวน์รสเลิศ ครั้นได้ยินคำถามของลูกน้องคนสนิทก็พลันแสยะยิ้ม นัยน์ตาดุจ้องมองแก้วไวน์ในมือ ครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ไม่นาน ก็บีบมันจนแตก ของเหลวภายในกระเซ็นโดนใบหน้าที่แสนเย็นชา แต่เจ้าตัวกลับไม่มีทีท่าสนใจ
"ไม่ต้อง ผมยังอยากจะเล่นกับมันอีกสักหน่อย" น้ำเสียงเรียบนิ่งตอบกลับ ปล่อยเศษแก้วในมือทิ้ง พร้อมเช็ดใบหน้าด้วยผ้าขนหนูขาวสะอาดที่ลูกน้องยื่นมาให้
"แต่ไอ้เด็กนี่มันล้ำเส้นมากเกินไป มันกำลังทำให้นายรำคาญใจนะครับ"
"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง แค่เด็กเมื่อวานซืนที่ยังไม่รู้จักโลกดีพอ จะไปถือสามันทำไม"
ก็แค่เด็กที่กำลังคิดว่าตัวเองไล่ต้อนเขาได้...เป็นแค่เด็กโง่ๆ คนหนึ่งที่ดับเครื่องเข้าชนใส่โดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังชนอยู่กับอะไร ไม่สนแม้กระทั่งชีวิตที่อาจจะไม่เหลือรอดกลับไป
โง่เง่าเหมือนกับพี่สาวของมัน...
มันไม่รู้แม้กระทั่งว่ากำลังเสียเปรียบมากแค่ไหน ข้อมูลของไอ้เด็กนั่นทั้งหมดอยู่ในมือเขา ทั้งประวัติของมันและครอบครัว รวมไปถึงความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง แค่เอ่ยปากว่าอยากจะได้ ลูกน้องคนสนิทก็จัดการสืบหาเรื่องของมันมาให้ ถ้าอยากจะทำลายมัน มีหรือว่าคนอย่างเขาจะทำไม่ได้ แค่พวกริ้นไรที่ใช้เท้าเหยียบลงไปเต็มแรงก็คงตายโดยไม่ทันได้รู้ตัว แต่ถ้าทำอย่างนั้นมันจะไปสนุกอะไร มันต้องทรมาน ทุรนทุราย หมดเรี่ยวแรงและตายไปอย่างช้าๆ ...แบบนั้น...ถึงจะสนุก
"มันจะยิ่งได้ใจน่ะสิครับ ไอ้เด็กบ้านี่คงคิดว่ามันจะทำอะไรก็ได้ ผมถึงไม่ชอบใจเลยจริงๆ"
"มาวิน ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่า เวลาที่เหยื่อตายใจ ก็คือเวลาที่ชัยชนะจะเป็นของเรา" เขาเหยียดยิ้ม ไล้นิ้วไปตามด้ามปืน ก่อนจะยกมันขึ้น ปลดเซฟแล้วเล็งยิง
ปัง! เพล้ง!
ไวน์ราคาแพงบนชั้นวางแตกกระจาย มาวินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะขึ้นมาบ้าง
"คุณก็รู้ว่าถ้าผมไม่เอ่ยปากยกให้ ก็จะไม่มีใครได้อะไรไปจากผมทั้งนั้น แม้กระทั่งชีวิตของมันเอง" จะฆ่าให้ตายก็เสียดายที่จะไม่ได้เห็นชั้นเชิงและความสามารถของศัตรู "นักรบกับชัยชนะในศึก ก็ต้องพึ่งพากลยุทธ์และข้อมูล ผมมีทั้งสองอย่างอยู่ในมือแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว เพราะคนอย่างผม...คุณก็รู้มาวิน ผมไม่เคยแพ้"
ชื่อของเขาคือ 'ไร้พ่าย' เป็นชื่อที่เขาภูมิใจและไม่เคยมีวันไหนที่เขาทำให้เสียชื่อเลยสักครั้ง เขาไม่เคยแพ้ให้ใคร ทั้งระดับไอคิวและอำนาจเงินที่เขามี ทำให้สามารถบดขยี้คนที่คิดมาลองดีกับเขาได้ง่ายๆ
"นั่นสินะครับ ผมไม่ควรเป็นกังวลกับเรื่องนี้เลยจริงๆ ขอโทษครับนาย"
"คุณก็แค่ต้องจับตาดูมันไว้ ส่วนเกมที่มันคิดว่ากำลังถือไพ่เหนือกว่า ผมจะเป็นคนเล่นเอง"
"แต่นายต้องระวังตัวนะครับ ผมว่าไอ้เด็กนี่มันไม่กลัวตายแน่ๆ มันอาจจะยอมเสียมากกว่าที่เราคิด"
"ไม่ต้องห่วง ผมมีวิธี...ที่จะทำให้มันเสีย...จนไม่เหลืออะไร"
รอยยิ้มเย็นที่มุมปาก ทำให้มาวินคลี่ยิ้มตาม เขาควรมั่นใจในตัวผู้ชายที่เขาติดตามมาตั้งแต่เด็ก ผู้ชายที่เป็นเหมือนทั้งเพื่อนทั้งเจ้านาย ...ผู้ชายที่เลือดเย็นและทำได้ทุกอย่างเพื่อชัยชนะ
"แล้วนายคิดว่า...พี่สาวของไอ้เด็กนั่น ใช่คนเดียวกับที่..." เขายกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้คู่สนทนาเงียบเสียงลง มาวินหุบปากฉับ พร้อมกับก้มหัว "ขอโทษครับนาย ผมไม่สมควรพูดเรื่องนี้"
"ไม่เป็นไร คุณกลับไปทำงานได้แล้ว ผมจะต้องนอนสักสามชั่วโมง ก่อนจะเริ่มเล่นเกมต่อ"
"ให้ผมไปรับมันเถอะครับ นายไม่ต้องลำบาก..."
"คุณยังต้องจับตาดูมัน ยังไม่ควรไปทำความรู้จักกับมันตอนนี้ เพราะฉะนั้น...ผมจะไปเอง"
"ครับนาย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
เขาพยักหน้า ก่อนจะพิงหลังกับโซฟา พลางเงยหน้าขึ้นจ้องมองเพดานห้อง ในหัวครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผิดพลาดเมื่อหลายปีก่อน ...ผิดพลาดครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตคนอย่างเขา
"ไม่ได้บอกน้องชายงี่เง่าของตัวเองรึไง ว่ายอมตายเพื่อมอบมันให้ผม..."
ผมไม่ได้นอนทั้งคืน ทั้งมดทั้งยุงรุมกัดจนทำให้นอนไม่ได้ พื้นถนนก็แข็งจนแม้จะเปลี่ยนท่านั่งไปกี่ท่าก็ยังทำให้เจ็บระบมอยู่ดี ช่วงฟ้าสางอากาศที่นี่ดีจริงๆ ผมมองไปบริเวณรอบตัวที่เริ่มสว่างขึ้นทีละน้อย เป็นความโชคดีที่นอกจากความมืดกับแมลงรบกวนใจแล้ว ที่นี่ก็ไม่ได้มีอันตรายอย่างอื่นอีก
ลำคอแห้งผากกับท้องที่ร้องโครกครากเพราะความหิวมันทำให้ลำบากขึ้นไปอีกหลายเท่า แต่ผมก็ไม่ได้มีความคิดจะเดินไปไหน...พี่พ่ายบอกจะมารับ และผมก็เชื่อว่าเขาต้องมา ผมจึงทำได้แค่รอเขาอยู่ที่เดิม แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีวี่แววของรถคันสวย พระอาทิตย์ขึ้นจนสาดแสงร้อนแรงใส่ผมก็แล้ว...พี่พ่ายก็ยังไม่มา
ถ้าอย่างนั้น...ผมเดินกลับทางเดิมอาจจะเจอรถหรือใครสักคนที่พอจะช่วยผมกลับได้ ผมเดินมาตามทาง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เหงื่อก็ออกจนแผ่นหลังเปียกโชก รู้สึกปวดหัวและแขนขาก็อ่อนแรงจนต้องนั่งพักอีกสักครั้ง ใกล้ๆ หญ้าที่ขึ้นสูงก็ยังพอมีร่มให้หลบได้
สักพัก...ราวกับว่าหูผมแว่วไปเอง ได้ยินเสียงรถที่กำลังขับผ่านมา ผมคลานออกไปเพราะไม่มีแรงจะเดิน ฝ่ามือแสบร้อนเพราะความร้อนจากพื้นถนนและก้อนหินก้อนเล็กๆ ที่กำลังตำผิวเนื้อ แต่ผมจะหยุดไม่ได้ ผมต้องการให้ใครสักคนช่วย ผมจะตายทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ครอบครองสิ่งที่ต้องการไม่ได้...
รถคันหรูจอดอยู่ห่างจากผมไม่กี่เซนติเมตร ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงมา เขาเดินมาใกล้ ใช้เท้าเขี่ยผมอยู่สองสามที
“ขึ้นรถ” น้ำเสียงห้วนสั้นดังมาจากผู้ชายที่สวมชุดสูทหรูหรา ดวงตาคมดุหลังแว่นตากรอบดำบนใบหน้าตาบึ้งตึงของเขาทำให้ผมยิ้มออกมา
“มารับผมแล้วเหรอครับพี่”
“สภาพน่าสมเพชยิ่งกว่าหมาข้างถนน”
“พูดจาใจร้ายจัง”
“รีบๆ ขึ้นรถก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ”
“ผมเดินไม่ไหวแล้ว ผมหิวข้าว”
พี่พ่ายเข้ามาหิ้วปีกผม เขาเปิดประตูแล้วยัดผมเข้าไปในรถ ก่อนจะตามขึ้นมานั่งที่นั่งคนขับ แล้วยื่นถุงเซเว่นมาให้ ผมเปิดดูก็เห็นซาลาเปา ขนมจีบและสารพัดของกินอยู่ในนั้น
“ซื้อมาให้ผมเหรอครับ ดีใจจัง”
“รีบๆ กิน ไม่ต้องพูดมาก”
“ใจดีเหมือนกันน้า อิอิ”
พี่พ่ายผลักหน้าผากผม เขาปล่อยให้ผมกินในขณะที่เขาก็ทำหน้าที่ขับรถ ทุกอย่างที่เขาซื้อมาให้ อร่อยหมดเลย ต่างจากตอนที่ผมซื้อมากินเองชะมัด
“มึงชอบกูมากเหรอวะ” จู่ๆ พี่พ่ายก็ถามอะไรแปลกๆ กับผม แต่ใบหน้าที่เคร่งเครียดของเขาทำให้ผมต้องรีบกลืนซาลาเปาแล้วตอบคำถาม
“ชอบครับ”
“ทำไม”
“ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
“...”
“ผมทำให้พี่ได้ทุกอย่างเลยนะ แค่พี่ยอมให้ผมอยู่ข้างๆ ก็พอ แค่ได้มองพี่...ผมก็มีความสุขแล้ว”
“มึงมันบ้า”
“ผมยอมเป็นคนบ้า ถ้ามันจะทำให้ผมได้อยู่กับพี่”
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก นั่นทำให้เกิดความเงียบขึ้นตลอดระยะเวลาที่รถขับผ่านสถานที่ต่างๆ ผมได้แต่เหลือบมองเขาพลางยัดของกินลงท้องไปด้วย
“มองหน้าอยู่ได้”
“รู้ด้วยเหรอครับ”
“เวลามีคนมองก็ต้องรู้ดิวะ”
“ก็พี่หล่ออ่ะ”
“เออ กูรู้”
“งั้นอนุญาตให้ผมมองนะ”
“ไม่อนุญาต ถ้ามึงยังมองอีกกูจะควักลูกตามึงออกมา”
“ใจร้ายยย แต่ก็ชอบนะครับ อิอิ” เขาเหลือบมองหน้าผม ก่อนจะทำหน้าเหนื่อยใจใส่
“กูไม่รู้จะทำยังไงกับมึงดีแล้ว”
“ก็ยอมให้ผมอยู่ข้างๆ พี่สิครับ”
พี่พ่ายเงียบไป ซึ่งผมก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะพูดอะไรอยู่แล้ว แต่...สิ่งที่ได้ยินหลังจากความเงียบที่ผมไม่ได้ใส่ใจนั้น กลับทำเอา...หัวใจเต้นรัวแรงจนกลัวว่ามันจะทะลุอกออกมา
“เออๆ จะทำไรก็ทำ เรื่องของมึง”
“เย้!!!”
ในที่สุด...ผมก็ก้าวเข้าไปใกล้พี่พ่ายอีกก้าวแล้ว
พี่พ่ายมาส่งผมที่อพาร์ทเม้นตามทางที่ผมบอก เขาตามมาที่ห้องด้วย ไม่ได้บอกเหตุผลว่าตามมาทำไม ผมก็ไม่ได้ถามเขาเหมือนกัน แค่ได้เดินข้างๆ เขาก็พอ
“เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย”
“ทำไมอ่ะครับ”
“มึงต้องไปเชียงรายวันนี้ไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ เกือบลืมไปเลย พี่ให้ผมไปกับพี่ด้วยใช่ม้า”
“เออ เข้าใจแล้วก็รีบๆ เก็บของ” เขาเดินไปนั่งรอที่โซฟา ยกเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะกระจกแล้วเปิดทีวีดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนผมก็เดินไปหายาพารามากินสองเม็ดก่อนจะรีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ของอย่างอื่นผมส่งไปกับรถของบริษัทเมื่อสองวันก่อนแล้วครับ
“เพี้ยน กูหิวน้ำ”
“ครับๆ เดี๋ยวผมเอาให้นะ”
พี่พ่ายใช้คนเก่งจัง ตั้งแต่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้านี่ก็โดนเขาเรียกใช้นับครั้งไม่ถ้วน ก็เลยเก็บเสื้อผ้าไม่เสร็จสักที
“มานวดให้กูหน่อย”
“ได้ครับพี่ แต่ขอผมเก็บเสื้อผ้าเสร็จก่อนนะ”
“มาเดี๋ยวนี้”
ด้วยเหตุนั้นกว่าผมจะเก็บเสื้อผ้าเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยง แถมยังต้องทำเรื่องคืนห้องเช่ากับเจ้าของอพาร์ทเม้นด้วย ไหนจะต้องรอไอ้ยิวมาเอากุญแจรถของผมอีก มันบ่นชุดใหญ่เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมผมเอารถไปจอดทิ้งไว้ที่ร้านอาหารแล้วไม่ยอมเอาไปเชียงรายด้วย และยิ่งบ่นมากขึ้นไปอีกเมื่อผมบอกว่าผมจะไปกับพี่พ่ายแล้วให้มันเอารถตามขึ้นไปให้ผมทีหลัง ด้วยธุระที่ว่ามาทั้งหมดนั้น ทำให้เวลาออกเดินทางไปเชียงรายของผมเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น แต่พี่พ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาอดทนรออย่างใจเย็น ไม่ได้เร่งให้ผมต้องรีบไป เป็นผมซะอีกที่เกรงใจเขา
“จัดการทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม”
“ครับพี่ ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ”
“อืม”
เขาตอบสั้นๆ แล้วเดินนำไปขึ้นรถ ผมรีบเดินตามเขาขึ้นมาบนรถด้วย
“คนเมื่อกี้ใคร เพื่อน?”
“ครับ ชื่อยิว สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ทำไมเหรอครับ”
“กูนึกว่าเมีย”
“ฮ่าๆ เพราะมันขี้บ่นใช่ม้า”
“เปล่า”
“แล้ว?”
แต่พี่พ่ายก็ไม่ได้ตอบคำถามผมอีก เขาขับรถไปเงียบๆ ในขณะที่ผมก็นั่งมองหน้าเขาไปด้วย
“ทำไมไม่ใส่แว่นอ่ะพี่” เขาถอดมันเก็บใส่กล่องวางไว้ตรงคอนโซลรถแล้ว ผมถึงได้แปลกใจ
“...”
“อย่าปล่อยให้ผมคุยคนเดียวสิ ตอบผมหน่อย”
“มันเป็นแว่นกรองแสง ใส่ตอนกลางคืนแล้วขับรถทางไกลมันอันตราย”
“ตาพี่แพ้แสงมากเหรอครับ”
“อืม”
“งั้น...ถ้าเป็นตอนกลางวัน ผมขับให้นะครับ หรือถ้าพี่ขับไม่ไหวตอนไหนก็บอกผมนะ”
เขาพยักหน้า และเพราะอย่างนั้นผมถึงได้ยิ้มแล้วยื่นมือไปจับมือเขาไว้
“พี่พ่ายเวลาไม่โมโห...ผมชอบที่สุดเลยนะครับ”
“งั้นก็อย่ามาทำให้โมโห”
“แต่เวลาพี่โมโห ผมรักเลยนี่นา”
“มึงนี่ท่าจะบ้า”
“ผมเป็นสาย M พี่ไม่รู้เหรอ”
“มันคืออะไร”
“มาโซคิสม์”
“แต่กูไม่ใช่ซาดิสม์”
“อยู่กับผมไปนานๆ อีกหน่อยพี่ก็เป็น”
“เพราะมึงทำตัวให้น่าฆ่าทิ้ง กูก็ไม่แปลกใจถ้ากูจะเป็นขึ้นมาจริงๆ”
“แสดงว่าเราเป็นเนื้อคู่ อิอิ”
“เพ้อเจ้อ”
ถ้าความเพ้อเจ้อของผม ทำให้เราได้คุยกันมากขึ้น...มันก็ดีแล้วนี่ครับ หวังว่าตลอดการเดินทางหลายชั่วโมงนี้...ผมจะได้รู้จักพี่มากขึ้นนะ และผมก็จะทำให้พี่ รู้จักผมมากขึ้นด้วย...ให้มากกว่าตัวน่ารังเกียจที่พี่ขยะแขยงอยู่ตลอดเวลา ผมจะค่อยๆ ปีนขึ้นไป...เพื่อไปอยู่ข้างๆ พี่ให้ได้
ยืนอยู่ตรงนั้นนะครับพี่ อย่าหนีไปไหน...เพราะอีกไม่นานพี่ก็จะกลายเป็น...ของของผม
.............................................................................TBC..............................................................................
เพี้ยนเด็กน้อย รีบๆ เอาชนะใจผู้ชายของเจ้ก่อนที่เขาจะจัดการหนูนะลูก :o8: ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นเลยค่าาาา ต้องกลับบ้านประมาณสองถึงสามวัน เพราะฉะนั้น ตอนต่อไปช่วยรอก่อนนะคะ :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นเลยค่า แหม ทีมไร้พ่ายเยอะอ่ะ ทีมเพี้ยนบ้างนะ เราขอออ
-
:a5: น่านนนน นุ้งเพี้ยนยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง หวังว่าป๋าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของคนที่เพี้ยนรักนะ :monkeysad: อย่างเพี้ยนนี่ไม่กลัวตายหรอก กลัวไม่ได้ป๋าพ่ายมาไว้ในแรไอเทมมากกว่า
-
สงสารเพี้ยน พี่พ่ายใจร้ายจัง
ทำไมต้องทำร้ายเพี้ยด้วย
เชอะ!!!!!!!!!!!!
-
เค้าว่ากันว่า "คนที่ทำเหมือนไม่เป็นอะไร แท้ที่จริงแล้วเค้าอาจจะกำลังร้องไห้อยู่ก็เป็นได้" #เราคิดว่าน้องเพี้ยนเป็นแบบนั้น #ทีมน้องเพี้ยน :mew4:
ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม มีปมรักหักสวาทรึป่าวนะ :hao5: :katai1:
รอตอนต่อไป...
-
พี่พ่ายเกี่ยวข้องกับครอบครัวนุ้งเพี้ยนมาก่อนรึนี่~
ตอนล่าสุดนี้พี่พ่ายแลดูน่ากลัวว~~ งืออออ
:hao7:
-
เห็นอีกด้านนึงของผู้ชายที่ชื่อว่าไร้พ่ายละกลัวใจแทนเพี้ยนจริงๆ จะโดนเขายิงทิ้งวันไหนก็ยังไม่รู้เลย แล้วนี่ป๋าพ่ายยังรู้เรื่องทุกอย่างอีก งานนี้ไม่ง่ายแล้วนะเพี้ยน สู้ๆนะเพี้ยนเอาชนะปืน เอ้ยใจของป๋าพ่ายให้ได้นะ
เอออีกอย่างนึงจะมีอะไรกับใครกี่คนนี่ไม่ว่าแต่หัดใส่ถุงหน่อยก็ดีลูก เดี๋ยวนี้โรคมันติดเร็วกว่า3Gประเทศไทยอีก ค่อยไปสดกับป๋าแค่คนเดียพอเนอะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่พ่ายอย่าเพิ่งรีบเก็บน้องนะ ให้เพี้ยนได้ปล่อยสกิลมากกว่านี้ก่อนเถอะนะ 555
-
ความจริงเบื้องหลัง 'เขา' คือตัว 'เธอ' ใช่มั้ยยยยยย >.< o18
-
เกมรักอันตราย เหอะๆ
-
พี่พ่ายอย่าเพิ่งทะนงตนไปค่ะ ไม่ดีๆ~ เพราะต่อให้พี่ทั้งเหี้ยมและโหดสักแค่ไหน 'หัวใจ' ของพี่ก็ยังมีความรู้สึกอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ ใช่ว่ามันจะต้องเย็นชาตามพี่ไปด้วยนี่เน้ออ~
-
ไร้พ่ายใจอ่อนซะทีสิ สงสารเพี้ยนง่ะ :เฮ้อ:
-
เพี้ยนน่าสงสารจริงๆด้วย อิป๋ามันส่อแววร้ายมาตั้งนานแล้วลูก ระวังตัวไว้นะ ทำให้ป๋าตกหลุมเร็วล่ะ
-
จะทีมใครดี ?
พ่าย หรือ เพี้ยน :hao4:
-
เพี้ยนสะบักสะบอมมาก สงสารหนูจริง ๆ จะมีชีวิตต่อไปได้อีกแค่ไหนลูกกก (?)
ตั้งแต่กลับมาน้องได้อาบน้ำหรือยังง ทำไมป๋าใจร้ายขนาดนี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
แต่ยังไม่รู้จะเข้าข้างใครดี เหมือนไม่ 100% ยังมีอะไรบางอย่างที่ส่งกลิ่นไม่ดี #ตัวสั่น
พอคิดจะเข้าข้างเพี้ยนก็ดันมีมุมที่ลังเล พอจะเข้าข้างป๋าก็เกิดระแวง
ขออยู่ห่าง ๆ ลังเลตัดสินใจอย่างห่วง ๆ อีกสักสองสามตอนนะคะ ฮ่า ๆ ๆ
รอตอนต่อไปค่ะ (กอด)
-
น่านไงงง ว่าแล้วว่าป๋าพ่ายน่ากลัวววว :z2:
หืม พูดแบบนั้นอย่าบอกนะว่าตาของป๋าเป็นของพี่น้องเพี้ยนจริงๆ :a5:
รออ่านต่อค่าาา ป๋ากำลังทำให้น้องตายใจ แซบมั่กๆ
-
น้องเพี้ยนน่ารัก พี่พ่ายก็เท่ อยากโดนพี่พ่ายทำเย็นชาใส่บ้าง อยากโดนทำร้าย 5555 พี่พ่ายมีอดีตดำมืดที่ถ้าน้องเพี้ยนรู้คงตกใจตายแน่ๆเลย ป๋าของเค้าโหดได้ใจดีจัง ส๔ต่อไปนะเพี้ยน จับกดพี่พ่ายให้ได้น้าาา อิอิ #ทีมพ่ายเพี้ยน
-
น่ากลัวว่าน้องเพี้ยนจะตายคามือพี่พ่าย ก่อนจะสั่นคลอนหัวใจเฮียแกได้
-
มันมีเหตุมาก่อนนี่เอง ป๋าพ่ายน่ากลัว
เพี้ยนมันจะรู้ไหมว่าต่อกรอยู่กับอะไร
-
อ่าว.. กลายเป็นว่าพี่พ่ายเหนือกว่า
สงสารเำยนขึ้นมาตะหงิดๆละ
-
คุณพระ!!! เมื่อ4ตอนที่แล้วยังสงสารพี่พ่ายอยู่เลย ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าจะสงสารใครดี :katai1:
-
พลิกมากย้ายฝั่งดีก่า...น้องเพี้ยนขอให้รอดปลอดภัยจากป๋านะน่ากลัวมากอ่ะ
-
ว่าแล้ว ว่าคุณพ่ายต้องไม่ธรรมดา
-
พี่พ่ายกับครอบครัวเพี้ยนเกี่ยวข้องกันไงเนี้ย
ชักจะสงสารเพี้ยนละสิในอนาคตข้างหน้า ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร
-
ปมใหม่มาอีกแล้ว พี่พ่ายอย่างโหดเลย น่องเพี้ยนระวังตัวให้มากนะลูก
-
เอ.............เริ่มสงสับใครคุมเกม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
พี่พ่ายจะขยี้เพี้ยนให้แหลกคามือเลยหรือไง
อยากรู้เมื่อก่อนสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้น
รอตอนต่อไปค่าาา
-
เรื่องมันมีประเด็นแบบนี้นี่เอง แหม่ค่อยสนุกขึ้นมาหน่อย จะให้พี่พ่ายมาด้วเปล่าก็กระไรอยู่ ติดตามเรื่องของนักเขียนก็เพราะพระเกนี่แหละคะ ดิบเถื่อนดีแท้ๆ ขอให้โชคดีนะเพี้ยนอย่าเพิ่งโชกเลือดละ บรัย :katai3:
-
เริ่มกลัวพี่พ่ายแล้วเนี่ย โอ้ยยยยยยยยย แต่ละคน ฮ่าๆๆๆๆ น้องเพี้ยนรีบๆทำคะแนนได้แล้ว อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารเพี้ยนอ่า จะเจอกับอะไรอีกบ้างหนอ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละถ้าให้หยุดเพี้ยนคงไม่ยอมหยุดง่ายๆหรอก
-
ไร้พ่าย ชื่อนี้น่ากลัวจริง ๆ
แต่เรามีความหวังว่าความเพี้ยนจะชนะทุกอย่าง
ถ้าป๋ารู้ทุกอย่างจริง ก็ช่วยรู้และตระหนักด้วยว่าน้องมันน่าสงสารแค่ไหน
โอ้ยน้ำตาจะไหล
:m15:
-
ไร้พ่ายมันน่ากลัวจริงๆ เถื่อนดี :a5:
ส่วนเพี้ยนก็เพี้ยนจริงๆ จะว่าไปสงสารเพี้ยนนะ
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
ความคิดนางหนูเพี้ยนแลดูโลกสวยไปเลยเมื่อเจอความคิดป๋า :hao5: :hao5:
-
ยังอยู่ทีมไร้พ่าย เราใจโหด :hao7: :hao7:
-
มันเป็นแผนของพี่พ่ายสินะ แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่สาวเพี้ยน
-
เพี้ยนสู้ตายยยยยยย มีเท่าไรจัดเต้มเลยงัดออกมาให้หมดก่อนที่เขาจะจัดการหนูนะลูกกกกกก ตามๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ป๋าอย่าโหด 55555555
เอ็นดูเด็กตาดำๆหน่อย
-
หรือว่าจาของพี่พ่ายตอนนี้คือตาของพี่สาวเพี้ยน พี่พ่ายน่าจะเคยผ่าตัดตามาก่อนหรือป่าว
คำพูดของพี่พ่ายมันชวนคิดงี้อ่ะ
-
มันมีเบื้องลึก
-
ต่างคนต่างร้าย... :hao3:
-
ตามอ่านทันแล้วววววววว
สรุป 2 คนนี้เคยมีเรื่องกันมาก่อนเหรอ
พี่พ่ายทำแอ๊บอ่ะ
เก็บเขี้ยวเล็บ มาเจอตอนนี้พี่นี่อึ้งเลย
พี่พ่ายโหดของจริง
บางครั้งก็แยกน้องเพี้ยนไม่ออก ว่านางเพี้ยนหรือว่าบ้า
นิสัยนางแบบว่าาาาาาาาาาาา
ถ้าเจอคนแบบนี้ในชีวิตจริง
ชั้นปวดหัวตายแน่
เท่าที่อ่านมา
เราว่าน้องเพี้ยนเป็นเด็กนิสัยแย่นะ เป็นคนเห็นแก่ตัว
ทำอะไรตามใจตัวเอง
สงสารยิว เพื่อนของนาง
ปล.1 ไม่ได้เกลียดน้องเพี้ยนนะคะลูก
2 คนเขียนเก่งมากเลยจ้า ตอนนี้พี่อินมากกกกก
-
ตามอ่านทันแล้วววววววว
สรุป 2 คนนี้เคยมีเรื่องกันมาก่อนเหรอ
พี่พ่ายทำแอ๊บอ่ะ
เก็บเขี้ยวเล็บ มาเจอตอนนี้พี่นี่อึ้งเลย
พี่พ่ายโหดของจริง
บางครั้งก็แยกน้องเพี้ยนไม่ออก ว่านางเพี้ยนหรือว่าบ้า
นิสัยนางแบบว่าาาาาาาาาาาา
ถ้าเจอคนแบบนี้ในชีวิตจริง
ชั้นปวดหัวตายแน่
เท่าที่อ่านมา
เราว่าน้องเพี้ยนเป็นเด็กนิสัยแย่นะ เป็นคนเห็นแก่ตัว
ทำอะไรตามใจตัวเอง
สงสารยิว เพื่อนของนาง
ปล.1 ไม่ได้เกลียดน้องเพี้ยนนะคะลูก
2 คนเขียนเก่งมากเลยจ้า ตอนนี้พี่อินมากกกกก
-
พี่พ่ายใจเย็นนะค่ะ อย่าเพิ่งทำไรน้อง
คู่นี้จะลงเอยยังไงเนี่ย :ling1:
-
จะไม่รักเพี้ยนจริงหรอพี่พ่าย? เจ็บปวดอ่ะ เฮ้อ...
-
ใครจะพ่ายก่อนกันเนี่ย :ling3:
-
มีปมเพิ่ม อยากรู้ว่าพี่พ่ายจะร้ายยังไง !! #ทีมเพี้ยน
-
หว่า ไร้พ่ายกำลังจัดการกับเพี้ยนแล้ว สงสารเพี้ยนจังเลยน่ะ โดนทรมานไม่แปลกที่บอกว่าตัวเองเป็นสายเอ็ม เพราะโดนขนาดนี้ถ้าไม่ใช่สายนี้คงบอกลาไปแล้วล่ะ มันเข้าข่ายโรคจิตแล้วน่ะ อยากรู้อดีตของพี่พ่ายจัง แต่เพี้ยนเป็นลูกคนเดียวนี่น่า ตกลงว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครล่ะ คนที่มีอดีตร้าย ๆ สองคนมาเจอกัน เชียร์ให้ความอึดถึกของเพี้ยนเอาชนะพี่พ่ายได้น่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ป๋าพ่ายแลดูจะโหดมากเลย
น้องเพี้ยนก็สายMสุดๆ
-
เพี้ยนนนน หนูเอ๊ยยยยย :z3: :z3:
-
แหม่...คู่นี้มันจิตจริงๆ เว้ยเฮ้ย
ป๋าพ่ายจะเกี่ยวข้องยังไงกับพี่สาวเพี้ยนล่ะเนี่ย
รอค่าาา
-
อยากให้ไร้พ่าย พ่ายแพ้ให้ใจน้องเพี้ยนจริงๆให้ตายสิ
โหดได้โหดไป o18
-
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
อ่านแรก ๆ ก็ว่าเพี้ยนนี่โรคจิตนะ อ่านไปอ่านมาไร้พ่ายเองก็คงไม่น้อยล่ะ
-
ตอนจบจะเป็นไง
-
อ่าน 2 ตอนรวด
ป๋าในที่สุดก็เริ่มเผยด้านร้ายให้เห็น ที่ผ่านมาน่ะแค่ประเมินความทนทานของเพี้ยนใช่มะ
น้องเพี้ยนออกจะน่ารัก ความอดทนนางก็สูง แต่เพี้ยนก็แค่เด็กน้อยที่มีหลุมดำในใจ
รอติดตามตอนต่อไป ป๋าจะสำแดงอะไรให้เห็นอีกน๊ะ
-
ตอนแรกสงสารป๋าพ่ายนะ
แต่พออ่านตอนล่าสุดเปลี่ยนไปสงสารเพี้ยนแทนดีกว่า 5555555555555555 :a5:
-
ค่ะป๋า ป๋าไม่ได้ซาดิสต์เลยค่ะทั้งตบ ทั้งเตะ ทั้งต่อย ไหนจะขว้างปากกาใส่น้อง และนี่ล่าสุดเอาปากกาทิ่มมือน้อง ค่ะป๋าไม่ซาดิสต์เลยแม้แต่นี้ดดดดดเดียว กลัวใจป๋าจริงๆจะทำอะไรน้องอะป๋าเบื้องหลังของคู่นี้นี่มันมีอะไรกันแน่นะ โอ้ยยยย อยากรู้ :z3: :z3: :z3: #งานดราม่าต้องมา
+ เป็ดให้นางโทษฐานที่อัพไวเว่อร์ :hao3:
-
พี่พ่ายนี่เห็นเป็นคนเงียบๆแต่ร้ายกว่าที่คิดแฮะ ค่อยเหมาะกับน้องหน่อย ฮ่าๆ :hao6:
มาต่อไวๆนะฮะรอออ :')
-
อู้ยๆ ซาดิสเจอคนบ้า
:hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่พ่ายเป็นใครกันแน่
แต่ดูแล้วน้ น้องเพี้ยนคงรับมือไหว
-
มีทั้ง เพี้ยน ซาดิส ขอบคุณครับ ชอบ ๆ :hao6:
-
ตอนที่ 6
ผมมาถึงจังหวัดเชียงรายในเช้าตรู่ของวันถัดมา พี่พ่ายพาผมมาที่ออฟฟิศของไซต์งานที่แม่สายก่อนเพื่อให้คนนำทางพวกผมไปที่บ้านพัก พนักงานฝ่ายบุคคลของไซต์งานที่นี่ได้หาบ้านเช่าเตรียมไว้ให้แล้ว แถมข้าวของที่ผมส่งมาก่อนก็อยู่ที่นั่นแล้วด้วย ผมพักอยู่กับลูกน้องของพี่พ่ายอีกสองคน แต่ที่น่าดีใจยิ่งกว่านั้นคือ พี่พ่ายก็อยู่บ้านหลังเดียวกันด้วย คงเพราะบ้านเช่าที่ใกล้ๆ ด่านแม่สายหายากมาก ที่บ้านพักของพวกผมก็ไกลจากด่านพอสมควรแล้ว บ้านเช่าก็เลยหาได้แค่สามหลัง เป็นบ้านเดี่ยว สามห้องนอนสองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัวและหนึ่งห้องเก็บของ มีพื้นที่รับแขกเล็กๆ อยู่ใกล้ๆ ประตูบ้านและโรงจอดรถขนาดจอดรถได้หนึ่งคันอยู่ข้างๆ ตัวบ้านด้วย บ้านอีกสองหลังก็เป็นบ้านของลูกน้องพี่พ่ายที่มาถึงก่อนพวกผม
มาถึงที่บ้านก็เจอกับลูกน้องของพี่พ่ายสองคน คนหนึ่งตัวสูง ผิวคล้ำ หน้าตาคมเข้มเหมือนคนใต้ แต่ความจริงเป็นคนจังหวัดสุโขทัย อายุ 31 ปี ชื่อว่าพี่เอ เรียกว่าเป็นมือขวาของพี่พ่ายก็ว่าได้ พี่เอบอกว่าเป็นเพื่อนกับพี่พ่ายมาตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรี จบมาก็มาทำงานบริษัทของพ่อพี่พ่าย ส่วนอีกคนรูปร่างท้วม ตัวขาว ตาตี่อย่างไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีเชื้อจีนแหงๆ เขาชื่อพี่เกม เป็นเพื่อนสมัยมัธยมกับพี่เอ พี่เกมทำงานในตำแหน่งอินทีเรียดีไซเนอร์ ล่วงหน้ามาทำโปรเจ็คที่นี่ได้หลายเดือนแล้ว
ผมยกมือสวัสดีพี่ทั้งสองคนที่ยิ้มแย้มทักทายอย่างเป็นกันเอง
“น้องเพี้ยนนอนห้องถัดจากพวกพี่นะครับ ส่วนห้องนอนใหญ่ยกให้ป๋าไป” พี่เอบอก พร้อมกับมาช่วยผมยกกระเป๋าเสื้อผ้า
“ป๋า? ใครเหรอครับ” ผมพอจะรู้ว่าเป็นพี่พ่าย เพราะเคยได้ยินลูกน้องของเขาเรียกอย่างนี้เหมือนกัน แต่ก็ทำทีถามไปอย่างนั้น
“ก็ไอ้หน้านิ่งที่ยืนข้างๆ น้องนั่นไง พวกพี่เรียกมันว่าป๋าก็เพราะว่า...”
“พูดมากไอ้เอ” พี่พ่ายตัดบทแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนใหญ่ พี่เอยักไหล่แล้วหันมายิ้มกว้างให้ผม
“มันก็อย่างงี้ เข้าสังคมไม่เก่ง แต่ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ ไปครับ พี่พาไปดูห้อง”
พี่เอเดินนำผมมาที่ห้องนอนขนาดเล็กของตัวบ้านพลางชี้ไปที่ประตูติดๆ กันแล้วบอกว่าเป็นห้องนอนของเขากับพี่เกม
“พี่กับไอ้เกมช่วยกันย้ายของของน้องเพี้ยนมาไว้ในห้องทั้งหมดแล้วนะ จัดของตามสบายเลยนะครับ ถ้าเสร็จแล้วก็ออกมากินข้าวกันนะ ไอ้เกมกำลังจะทำกับข้าว อีกเดี๋ยวคงเสร็จ”
“ขอบคุณมากครับพี่”
พี่เอกับพี่เกมจำเป็นต้องนอนห้องเดียวกัน คงเพราะคิดว่าผมกับพี่พ่ายไม่น่าจะอยู่ห้องเดียวกันได้ แต่จะว่าไป อย่างพี่พ่าย...อยู่กับใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละครับ เขาคงมีโลกส่วนตัวของเขาเอง
ผมจัดของเสร็จก็ออกมานั่งที่โซฟารับแขกข้างๆ พี่พ่ายที่กำลังอ่านเอกสารอยู่
“เพิ่งมาถึงก็จะทำงานเลยเหรอครับ”
“...”
“พี่พ่ายจัดของเสร็จแล้วเหรอ ถ้ายังไม่เสร็จผมไปทำให้นะ”
“...”
“คุยกับผมหน่อย”
“ไม่เห็นเหรอว่าผมกำลังทำอะไร” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ แถมความห่างเหินระดับเจ้านายกับลูกน้องแบบนี้ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
“ก็เห็น แต่อยากคุยด้วย ผมดีใจนะที่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกับพี่”
“...”
“พี่พ่าย...” ผมกำลังจะยื่นมือไปสัมผัสกับใบหน้าของเขา แต่เสียงพี่เอก็ดังขึ้นมาจากในครัวซะก่อน
“ป๋า มากินข้าว อ้าว น้องเพี้ยน มาครับๆ กับข้าวเสร็จพอดีเลยนะ มาจัดงานต้อนรับเล็กๆ กันดีกว่า” พี่เอส่งยิ้มมาให้ แม้เขาจะท่าทางเหมือนโจร แต่ก็เป็นคนดีมากครับ ตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้เลยจริงๆ
พี่พ่ายวางเอกสารแล้วเดินนำเข้าห้องครัวไปก่อน ผมมองตามเขาแล้วลุกเดินตามไปบ้าง
ในห้องครัวมีโต๊ะกินข้าวขนาดกลาง พร้อมเก้าอี้อีกหกตัว บนโต๊ะมีอาหารที่พี่เกมทำวางเรียงกันอยู่สามสี่จาน ผมเข้าไปช่วยพี่เกมยกจานข้าวมาวางไว้บนโต๊ะสำหรับทุกคนด้วย ส่วนพี่เอก็กำลังเอาเบียร์ออกมาจากตู้เย็น มีพี่พ่ายคนเดียวที่นั่งเป็นคุณชายอยู่ตรงหัวโต๊ะ
“พี่ทำแต่ของที่ไม่เผ็ดนะ ไม่งั้นป๋ามันกินไม่ได้ เพี้ยนกินได้ใช่ไหม”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมกินอะไรก็ได้อยู่แล้ว”
ทั้งพี่เอและพี่เกมเป็นคนดี แถมยังเข้าสังคมเก่ง พวกเขาพูดเก่งกันมาก เล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังแถมยังตลกสุดๆ ด้วย ทำให้ผมไม่อึดอัดเลย แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาใช้ชีวิตอยู่กับคนอื่นที่เพิ่งรู้จักกันก็ตาม กับข้าวที่พี่เกมทำก็อร่อยมากด้วย ขนาดพี่พ่ายที่เป็นคนเรื่องมาก ยังไม่มีพูดติสักคำ เอาจริงๆ ผมดีใจที่ได้มาเห็นตอนเขาอยู่กับเพื่อนๆ ก็ดูปกติดีนะครับ ทั้งๆ ที่ไม่เคยนึกด้วยซ้ำว่าคนอย่างพี่พ่ายจะมีเพื่อน เขาไม่ใช่คนพูดมากก็จริง แต่ก็โต้ตอบกับเพื่อนของเขาได้อย่างถึงพริกถึงขิง เวลาหัวเราะ...ก็...ดูดีมากเลย
“พี่เกม ทำไมถึงเรียกพี่พ่ายว่าป๋าล่ะครับ” พี่เกมที่กำลังยกเบียร์ขึ้นจิบ มองหน้าผมด้วยความแปลกใจ ไม่รู้ว่าแปลกใจอะไร แต่ก็ยอมตอบคำถาม
“เพราะอะไรวะไอ้เอ กูเหมือนจะลืมเหตุผลไปนานละ เอ...เพราะไอ้พ่ายมันชอบเลี้ยงเด็กรึเปล่านะ”
“ไอ้เกม หุบปากได้ละ” พี่พ่ายบอกเสียงนิ่ง แล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มไปอึกใหญ่
“หมายถึงอะไรเหรอครับ ที่ว่าเลี้ยงเด็ก...ผู้หญิง...เหรอครับ”
“ก็ทำนองนั้น ไอ้นี่เห็นนิ่งๆ แต่หญิงเพียบนะครับน้อง อย่าได้ประมาทมัน เพราะมันหื่นไม่เปิดเผย แต่หลังๆ มานี้มึงเลี้ยงไว้กี่คนวะ สองคนป่ะป๋า” พี่เอคงเริ่มเมาแล้ว ถึงได้เล่าอะไรออกมาแบบไม่มีเบรก พี่พ่ายนี่แผ่ออร่าทะมึนออกมาให้เห็นเลย
“หญิงสองชายสาม ส่วนผู้ชายน่ะแค่สองขวบครึ่งเอง” พี่เกมเสริม ส่วนผมนี่หูผึงทันที มีผู้ชายด้วยเหรอ ก็ไหนว่าเกลียดเกย์...เอ...หรือพี่พ่ายจะเคยบอกแค่ว่าเกลียดเกย์โรคจิตอย่างผมกันนะ
“ผู้ชายนั่นลูกกูไอ้ห่า” สุดท้ายพี่พ่ายก็หลุดมาดจนได้
แต่เดี๋ยว...ลูกเหรอ!
ผม...ควรใจเย็นๆ ไว้ อาจจะเป็นเด็กที่เขารับมาเลี้ยงก็ได้ ก็เขายังไม่มีประวัติแต่งงานเลยนี่ครับ พี่กิ๊ฟก็ไม่เห็นเล่าเลยว่าพี่พ่ายเคยคบใครเป็นจริงเป็นจังแล้ว
“อ่า...ใช่ๆ ลูกชายฝาแฝดของมึง ที่ก็ไม่รู้ว่าแม่เป็นใคร ตกลงมึงจำหน้าแม่เด็กได้ยังวะ” พี่เอถาม
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
“แม่ของลูกไม่สำคัญแล้วอะไรที่สำคัญกับมึงห้ะป๋า งานเหรอ หรือเงิน” พี่เกมที่ซัดเบียร์ไปหลายกระป๋องเริ่มเรียกร้องความยุติธรรมให้กับแม่ของลูกพี่พ่าย
ถ้าอย่างงั้น...เขาก็ไม่ได้รับมาเลี้ยง แต่เป็นลูกของเขาจริงๆ น่ะเหรอ
“แล้วตอนนี้ลูกของพี่อยู่ที่ไหนเหรอครับ” ผมถามแล้วมองสบตากับพี่พ่าย แต่เขาไม่ตอบ พี่เอก็เลยตอบให้แทนว่าอยู่กับพ่อของพี่พ่ายที่กรุงเทพ
“แล้วแม่เด็ก...”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ” พี่พ่ายบอกแค่นั้นก็ลุกออกไป พี่เอกับพี่เกมหันมาปลอบผมว่าพี่พ่ายก็เป็นอย่างนั้นเอง อย่าไปใส่ใจ ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเดินตามเขาออกจากห้องครัว พี่พ่ายไม่ได้อยู่ที่โถงรับแขก เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ตามไปที่ห้องนอนของเขา
ห้องนอนของพี่พ่ายเป็นห้องที่กว้างที่สุดในบ้าน เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นแต่ทุกอย่างก็เป็นระเบียบ ผ้าปูที่นอนสีทึบเป็นสีเดียวกับผนังห้อง ผมเดินไปหาพี่พ่ายที่กำลังยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
“กำลังจะอาบน้ำเหรอครับ”
“...”
“คุยกับผมก่อนนะ”
“มีอะไรก็ว่ามา”
“พี่มีลูกแล้วจริงๆ เหรอ” ผมถามพลางสอดมือเข้ากอดเขาจากทางด้านหลัง
“อืม”
“อีกคำถามได้ไหม” ผมจูบเบาๆ ลงบนหลังคอของเขา แต่เขาก็นิ่ง ไม่ได้ผลักออก กลิ่นเบียร์และกลิ่นน้ำหอมที่ลอยออกจากตัวเขาทำให้ผมกอดรัดเขาแน่นขึ้น
“ตอนนี้...ไม่มีใครอยู่ข้างๆ พี่ใช่รึเปล่าครับ” ถึงมี...ผมก็ไม่สนหรอก แค่ถามให้ดูเป็นคนดีเท่านั้นเอง
“อืม ไม่มี”
“ดีใจจัง ผมยังมีโอกาสอยู่สินะครับ”
พี่พ่ายไม่ตอบ ซึ่งผมก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องเงียบ ผมยิ้มให้กับตัวเองแล้วขยับไปยืนเผชิญหน้ากับผู้ชายที่กำลังมีทีท่านิ่งเฉยอยู่ในตอนนี้
“ออกไป”
“กลัวเพื่อนรู้เหรอครับว่าเราสนิทกัน”
“กูไม่เคยสนิทกับมึง”
“อย่าปากแข็งสิครับพี่”
“ออกไปก่อนที่กูจะโมโห”
“ผมอยากอาบน้ำให้”
เขาบีบคางผมแรงๆ แต่ผมก็พยายามยิ้มให้ ผมเชื่อว่ารอยยิ้มมักจะทำให้คนที่กำลังโมโหจนแทบบ้าพ่ายแพ้ได้เสมอ...
“ให้ผมอาบให้นะครับ ผมอยากปรนนิบัติพี่”
“พูดแต่เรื่องเพ้อเจ้อ”
เขาบอกเสียงห้วน ยอมปล่อยมือออกจากคางผม ผมยิ้มกว้างแล้วเข้าไปจูบคางเขาเบาๆ เลยโดนทึ้งหัวกลับมา
“รุนแรงจัง แต่ผมชอบนะ”
พี่พ่ายแยกเขี้ยวใส่ แต่ผมก็แค่หัวเราะแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา ในขณะที่เขายืนนิ่งๆ ให้ผมได้ปลดกระดุมออกทีละเม็ด
อ่า...ร่างกายเขานี่มัน...น่าหลงใหลจริงๆ
พอไร้เสื้อเชิ้ต ทั้งไหล่กว้าง แผงอกกำยำ หน้าท้องเป็นลอนสวยและเอวที่ไร้ไขมันก็เผยออกมาสู่สายตาผม ผมไล้มือไปจนทั่ว ในขณะที่พี่พ่ายจ้องผมด้วยสายตาดุดันหลังแว่นตากรอบดำของเขา
“ขอผมสัมผัสได้ไหม... แล้วหลังจากนั้น พี่จะตบตีผมยังไง...ก็ได้ทั้งนั้น”
พี่พ่ายพยักหน้า ทำให้ผมเริ่มใช้ลิ้นของตัวเองสำรวจผิวเนื้อของเขา ทุกที่ที่สัมผัสก็เป็นกลิ่นกายที่ผมชอบ ยิ่งยอดอกของเขา ผมยิ่งชอบเล่นกับมันมาก เพราะมันทำให้ผมได้ยินเสียงครางต่ำๆ ของพี่พ่าย แม้แต่ตัวผมเองก็ยังหอบหายใจด้วยความต้องการที่กำลังพุ่งขึ้นสูง ผมเริ่มปลดเข็มขัดของเขา ส่งมือเข้าไปลูบไล้สิ่งที่กำลังตื่นตัวภายในนั้น เขาดันผมไปจนชิดผนังด้านหลัง มีมือของเขาค้ำยันทั้งสองข้าง ผมรัวลิ้นที่ยอดอกเขามากยิ่งขึ้น ส่วนมือข้างหนึ่งก็รูดท่อนกลางลำตัวที่แข็งขืนของเขาขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ใช้ปลายนิ้วของมืออีกข้างบี้ส่วนปลายที่กำลังมีน้ำเหนียวๆ ปริ่มออกมา
“หันหลัง” เขาสั่งเสียงพร่า ชักกางเกงของผมลงไปจนถึงเข่า ผมกางขาออกเล็กน้อยแล้วหันไปส่งยิ้มให้เขา
“เข้ามาสิครับพี่”
แม้จะไม่เคยให้ใครได้เข้าไปมาก่อน แต่สำหรับพี่พ่ายแล้ว...ผมให้ได้ทั้งนั้น
เขาส่งส่วนปลายมาถูไถบริเวณปากทางเข้า น้ำเหนียวๆ นั้นเปรอะไปทั่วจนผมรู้สึกได้ ผมยื่นมือไปสัมผัสของตัวเอง ลูบไล้มันในระหว่างที่พี่พ่ายกำลังพยายามเข้ามา แต่สุดท้ายเขาก็หยุดชะงักกลางครัน
“ถุงยาง”
“ผมไม่มี”
แค่เพียงเท่านั้น เขาก็เหมือนจะผละออกไป
“พี่พ่าย...ได้โปรด”
“ไปหาถุงยางมา”
“โธ่ นี่มันไม่ใช่เวลา...”
“กูไม่ใช่คนมักง่าย”
“แล้วพี่ทำผู้หญิงท้องได้ไงเล่า ถ้าพี่ไม่ใช่คนมักง่าย!”
ผมหงุดหงิดนะ เวลาค้างนี่มันหงุดหงิดจริงๆ
“ตอนนั้นกูตั้งใจ แต่กับมึง...ไม่ใช่”
ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกเจ็บแปลบที่อกขึ้นมา สีหน้าและแววตาที่ว่างเปล่าของเขาทำให้ผมสั่นไปทั้งตัว
“ใจร้าย”
“...”
“ไม่ต้องเข้ามาก็ได้...ใช้ขาผม ผมอยากให้พี่มีความสุขบนร่างกายของผม...นะครับพี่”
ด้วยเพราะข้อเสนอนี้...เขาถึงได้ยอมเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง
ของล้ำค่าชิ้นนี้...ผมกลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้เสียแค่แขนและขาเพื่อที่จะได้มันมา...แต่กลัว...จะเสียหัวใจของตัวเองไปด้วย
“พี่เอกับพี่เกมคงเมาหลับไปแล้วสินะครับ ผมไม่ได้ยินเสียงพวกเขาเลย”
“อืม” พี่พ่ายขานรับในลำคอ เขากำลังนอนในอ่างอาบน้ำ ในขณะที่ผมกำลังขัดเนื้อขัดตัวให้เขา
“พี่”
“หืม”
“คืนนี้ผมนอนด้วยนะ ผมจะนวดให้ ตอบแทนที่พี่ขับรถให้ผมนั่งมาสบายๆ”
“อืม”
“ขอบคุณนะครับ แล้วผมก็อยากจะบอกว่าดีใจมากเลย ที่พี่พ่ายไม่หนีผมแล้ว”
“กูขี้เกียจทำเรื่องไร้ประโยชน์ เพราะคนอย่างมึงมันหน้าด้าน แต่ถึงกูไม่ว่าก็อย่าล้ำเส้นให้มาก”
“รับทราบครับ ผมจะไม่ทำให้รำคาญใจหรอก”
“ดี”
ผมใช้ใยขัดตัวขัดผิวของเขาตั้งแต่ไหล่ไปจนถึงนิ้วเท้า การที่ได้มีโอกาสสัมผัสร่างกายของเขาทุกส่วนอย่างนี้ทำให้ผมอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา ก็เพราะชอบทุกส่วนล่ะมั้ง ถึงได้มีความสุขอย่างนี้ จากตอนแรกหลงแค่เพราะแววตา แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่า ผมต้องการทุกส่วนของร่างกายเขาทั้งหมด
อาบน้ำเสร็จ ผมก็ใส่กางเกงของเขาแล้วขึ้นมารอบนเตียง ความจริงก็อยากมีโมเม้นใส่เสื้อเชิ้ตแค่ตัวเดียวเหมือนกัน แต่ติดที่ว่ารูปร่างของผมไม่ได้เล็กถึงขนาดที่เสื้อเชิ้ตของพี่พ่ายจะสามารถปกปิดร่างกายมาจนถึงขาอ่อนได้
“ทำไมไม่กลับไปใส่เสื้อผ้าที่ห้อง”
“ไม่เอา เสียเวลา”
“นอนไม่ใส่เสื้อแล้วอย่ามาบ่นหนาว”
“ถ้าหนาวผมก็กอดพี่ไว้ ขืนใส่เดี๋ยวก็อดกันพอดี”
“อดอะไร”
“ก็...ตอนนี้ผมกำลังอ่อยพี่อยู่ไงครับ อยากทำอะไรขึ้นมาบ้างรึเปล่า”
“มึงว่ากูควรตื่นเต้นไปกับหน้าอกแบนราบและพุงของมึงเหรอ”
พี่พ่ายเดินมาที่เตียงแล้วก็ใช้หมอนฟาดหัวผม แถมยังใช้เท้าเขี่ยผมอีก ผมเลยขยับที่ให้เขาได้ขึ้นมานอน
“พุงอะไรอ่ะ หยาบคาย ไม่มีสักหน่อย”
“เถียง” แล้วก็ใช้หมอนกดหน้าผม ทำเอาหายใจไม่ออกอยู่หลายวินาที แต่สุดท้ายเขาก็ยอมปล่อย
“พี่พ่ายเล่นแรงนะครับ จะฆ่าผมเหรอ”
“ถือว่าฉลาดที่รู้ว่ากูจะทำอะไร”
“โธ่”
“รีบๆ มานวดให้กู ถ้ากูยังไม่หลับ ห้ามหยุด”
“ก็ได้ครับ”
ไม่หวั่นไหวกับผมที่ไม่ใส่เสื้อจริงๆ เหรอ ทั้งพี่กิ๊ฟ มิน ไอ้ยิว พอเห็นทีไรก็เข้ามานัวเนียกับผมกันทั้งนั้น พี่พ่ายคงด้านชาเกินไป ถึงได้ไม่เห็นความเซ็กซี่ในตัวผม
“เวลามึงนวดให้ใครต้องคร่อมอย่างนี้ทุกคนเลยรึไง ลงไปนอนดีๆ”
“ไม่เอา กำลังฝึกออนท็อปอยู่”
พี่พ่ายทำหน้าเอือมระอาใส่ พร้อมกับตีที่ขาของผมแรงๆ
“ไปฝึกกับหมอนข้าง หรือไม่ก็เสาไฟฟ้า ไม่ใช่กับตัวกู”
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็ไม่มีอารมณ์กับหมอนข้างหรือเสาไฟฟ้านี่นา...ที่ผมเหมือนคนบ้าเซ็กส์อย่างนี้มันก็เพราะร่างกายของพี่ทั้งนั้น...
“พี่พ่ายไม่ชอบเหรอครับ ทั้งๆ ที่แข็งขนาดนี้แล้วอ่า ผมแค่ใช้ก้นของตัวเองถูไปถูมาแค่นั้นนะ ไม่ได้ทำอะไรมากเลย”
“ไอ้เพี้ยน...ลงไป”
“ไม่เอา ผมไม่แกล้งแล้ว หลับตานะครับ ผมจะนวดให้สุดฝีมือเลย”
พี่พ่ายคงเหนื่อยที่จะด่าผมแล้วก็เลยยอมหลับตาลง แม้ว่าผมจะยังจงใจให้สะโพกของตัวเองเสียดสีกับกลางลำตัวของเขาไม่หยุด แต่เขาก็แค่ใช้มือบีบขาของผมแรงๆ เท่านั้น บางทีก็ขยำที่เอวจนรู้สึกเจ็บ
ผมนวดขมับแล้วไล่ลงมาตามลำคอ ไหล่ วนอยู่บริเวณพวกนี้ซ้ำๆ พี่พ่ายดูผ่อนคลายขึ้นมาก แต่ไอ้สิ่งที่กำลังดุนดันกางเกงของผมอยู่นี้ไม่ได้ผ่อนคลายลงด้วยเลย ผมจัดการถอดกางเกงของตัวเองออก ในขณะที่มือก็งัดเอาสิ่งที่อยู่ในกางเกงของพี่พ่ายออกมา เขายังคงหลับตา ไม่ได้โวยวาย แค่บอกว่า
“ถ้าเอาของกูใส่เข้าไปในตัวมึง ทุกอย่างจบ เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”
“ดี”
พี่พ่ายลืมตามองผมที่กำลังช่วยตัวเองและพยายามให้เขามีความสุขไปด้วยกัน เขามองมาด้วยแววตาเย็นชา ดูราวกับว่ากำลังตั้งตารอในสิ่งที่ผมทำให้ ผมพลิกตัวกลับด้าน หันสะโพกไปทางใบหน้าของเขา จงใจให้ส่วนปลายของท่อนเนื้อกลางลำตัวของตัวเองเสียดสีกับยอดอกของเขา ในขณะที่ปากก็ครอบครองสิ่งแข็งขืนตรงหน้าเข้าไปจนหมด
ผมส่ายสะโพกไปมา พร้อมกับขยับศีรษะของตัวเองไปด้วย รัวลิ้นลงบนส่วนปลายและลากมันไปตามท่อนลำ พลางดูดสลับตามจังหวะที่เขายกเอวสวนขึ้นมา ในขณะที่มือของเขาก็ตีสะโพกของผมทุกครั้งที่ผมดูดของเขาแรงๆ มันเจ็บก็จริง...แต่รู้สึกดีมาก
“อาาา พี่พ่ายครับ อ้ะ...อ้ะ...”
แม้จะเป็นแค่ออรัลเซ็กส์ แต่แค่ผมได้ปลดปล่อยน้ำรักของตัวเองบนตัวของเขา ก็ทำให้ผมมีความสุขมากแล้ว ยิ่งกลิ่นคาวในโพรงปากของตัวเองก็ทำเอาลืมความเจ็บแปลบเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนไปจนหมดจริงๆ
“ทำความสะอาดด้วย” พี่พ่ายสั่งเสียงเข้ม พลางชี้ลงบนหน้าท้องที่เป็นลอนสวยของเขา ผมยิ้มแล้วก้มลงเลียน้ำรักของตัวเองจนหมด
“ผมอยากจูบพี่...”
“ไม่ได้”
“แต่...”
“กูบอกว่าไม่ได้”
“ทำไมล่ะครับ”
“เพราะมึง...สกปรก”
“พูดจาใจร้ายอีกแล้ว แต่ก็รักนะครับ อิอิ”
พี่พ่ายไม่ได้ว่าอะไร เขาแค่หลับตาลงแล้วปล่อยให้ผมใช้แขนของเขาหนุนต่างหมอน
“ผมจะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟังพี่ เพราะฉะนั้น นานๆ ครั้งก็ให้รางวัลผมบ้างนะครับ”
“อืม ทำให้ได้แล้วกูจะคิดดู”
“ใจดีจัง”
ผมจูบที่คางเขา อยากสัมผัสที่ริมฝีปากอยู่หรอก แต่ก็ไม่กล้า ไม่อยากทำให้โมโห เพราะตอนนี้กำลังไปด้วยดี
“รีบนอน แล้วต้องกลับห้องก่อนที่เพื่อนกูจะตื่น”
“ครับพี่”
“แล้วอย่าลืม เวลาทำงาน ไม่จำเป็นไม่ต้องมาคุยกับกู”
“แต่...”
“ถ้ามึงทำไม่ได้ จะไม่มีครั้งต่อไป”
“งั้นถ้าผมทำได้ ผมมานอนกับพี่ทุกวันได้ไหม”
พี่พ่ายเงียบไปเพียงครู่ แล้วพยักหน้า ก่อนจะกำชับว่า “แต่อย่าให้ใครรู้ กูไม่อยากให้เป็นเรื่องขึ้นมา”
“ได้ครับ ยังไงผมก็ทำตามที่พี่ต้องการอยู่แล้ว ไม่ว่าพี่ต้องการอะไร...ผมทำให้ได้ทั้งนั้น”
“ดี”
“ผมรักพี่นะครับ”
แม้ว่าผมจะไม่ได้รู้สึกอย่างที่บอกกับพี่ก็ตาม...แต่ถ้าพี่เป็นของของผมแล้ว ผมจะเอ็นดูพี่ให้มากกว่าของอย่างอื่นที่ผมครอบครองอยู่เป็นพิเศษ แต่กว่าจะถึงวันนั้น...ผมคงต้องอดทนกับความใจร้ายของพี่ไปอีกนานเหมือนกัน
...........................................................TBC............................................................................
แหม ใครย้ายทีมอ่ะ ย้ายทำไม มาทีมไร้พ่ายกับเราต่อดีกว่านะคะ ปล่อยเพี้ยนไปตามทางของนาง :laugh: :mew4: :mew4:
ขอบคุณมากๆ ค่า แล้วเจอกันใหม่นะคะ
-
ลูกแฝด? ต้องเกี่ยวกับพี่สาวเพี้ยนแน่ๆ มีปมอะไรกันนะ
-
ต่างฝ่ายต่างก็คิดว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ชักอยากจะรู้เสียแล้วสิคะว่าเกมส์นี้ใครจะพ่ายก่อนกัน :o9: แต่ดูท่าแล้วน้องเพี้ยนนี่ล่ะที่จะตกหลุมรักพี่พ่ายเขาก่อนน่ะค่าา~
เด็กแฝดนั่นเป็นลูกของพี่สาวต่างพ่อของน้องเพี้ยนหรือเปล่าน้อ~ :confuse:
-
เฮียพ่ายจะแพ้ความอึดของน้องเพี้ยนมั๊ยนะ
-
ป๋าทำให้น้องเพี้ยนตายใจแล้วค่อยลงมือสินะ หึหึ
-
พี่พ่ายใจดีแบบแปลกๆ อ่อยเพี้ยนสินะให้ตายใจแล้วเหยียบขยี้ :z6:
-
ตอนนี่เราบอกเลยว่าไม่ทีมใครทั้งนั้น
เพี้ยนก็ไม่ได้รักพ่ายจริง แค่อยากได้เป็นแรไอเท็ม
พี่พ่ายก็มีแผนอะไรอยู่ในใจ ต่างคนต่างไม่จริงใจ
คนอ่านอย่างเราปวดหัวใจเหลือเกิน....
-
มวยถูกคู่ลุ้นๆๆใครจะโดนน็อคก่อนกัน
-
นังเพี้ยนนน ร้ายกาจสุดพลัง
ชั้นอยู่ทีมหล่อนน้ะะะ 55555 :hao6: :hao7: :hao3:
-
ไม่ไว้ใจป๋า ต้องมีแผนไรเจ็บแสบทำร้ายน้องเพี้ยนแน่ๆ ถึงจะรู้ว่าเพี้ยนเป็นสายM แต่โดนกระทำทารุณมากนักก็ไม่ไหว
-
ทำไมมันดูมุ้งมิ้งแปลกๆ ชอบบบบบบ
-
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3079803#msg3079803)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3080856#msg3080856)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3081928#msg3081928)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3082966#msg3082966)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3084064#msg3084064)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087101#msg3087101)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3088280#msg3088280)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3089294#msg3089294)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3090208#msg3090208)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3091469#msg3091469)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3094955#msg3094955)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3096780#msg3096780)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3097921#msg3097921)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3101410#msg3101410)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3102611#msg3102611)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3103476#msg3103476)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3105635#msg3105635)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3106145#msg3106145)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3109934#msg3109934)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3112724#msg3112724)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3116042#msg3116042)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3116692#msg3116692)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3122843#msg3122843)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3123712#msg3123712)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3130510#msg3130510)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3131110#msg3131110)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3137809#msg3137809)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3140656#msg3140656)
ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3144286#msg3144286)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3151228#msg3151228)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3156888#msg3156888)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3162878#msg3162878)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3167117#msg3167117)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3175602#msg3175602)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3187080#msg3187080)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3191075#msg3191075)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3214400#msg3214400)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3226493#msg3226493)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3265874#msg3265874)
ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3324247#msg3324247)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3335827#msg3335827)
ตอนที่ 42 The End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3346414#msg3346414)
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี พี่พ่ายก็ร้าย น้องเพี้ยนก็สติหลุด 555
พี่พ่ายเลี้ยงเด็กด้วยเหรอออออ
-
เหมือนเกมส์เดินพันอะไรสักอย่าง :monkeysad: ถ้าใครคนใดคนหนึ่งเพี่ยงพร้ำก็เสร็จอีกฝ่าย ต่างคนต่างมีทีเด็ดของตัวเอง แล้วก็ไว้วางใจอะไรไม่ได้เลย เพราะมันมักจะมีอะไรๆโผล่มาให้ได้อึ้งทุกที o22
ปล.น้องเพี้ยนทำไมทนมือทนเท้าอย่างนี้ล่ะลูก โดนดูถูกเหยียดหยามก็ยังทน ไม่ใช่เพี้ยนทำไม่ได้นะเนี่ย :m29:
-
เพี๊ยนนี่ยังไม่ได้รักพี่พ่ายจริงสินะคะ
พี่พายก็มีแผนบางอย่าง
โอ้ววววว รอลุ้นจนปวดใจละค่ะ
-
เจาเล่ห์นะพ่ายยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อยากเห็นลูกป๋าพ่าย #ป๋ารับสมัครคนเลี้ยงเด็กมั้ย #ทีมพ่ายเพี้ยน สู้ต่อไปนะ น้องเพี้ยน เกือบแล้ว..ของสำคัญอย่างถุงยางคราวหลังอย่าลืมนะลูก รอวันเพี้ยนแซ่บพี่พ่าย
-
#ทีมพี่พ่าย
พี่พ่ายยยยยยยยชอบพี่นะคะ อิอิ
-
ป๋าพ่ายกำลังทำอะไร เพี้ยนแกจะรอดน้ำมือป๋าไปได้นานอีกแค่ไหน
กลัวใจป๋าจริงๆ สนใจที่มาของลูกป๋า ใครเป็นแม่พันธ์ (เอาลูกไม่เอาแม่)
-
#ทีมพ่ายเพี้ยน คิคิ จะทีไหนสุดท้ายแม่มก็ได้กัน(รึป่าว?)55555555
:katai3: :katai3:
-
มวยถูกคู่มากอ่ะ ใครจะอยู่ใครจะไปรอลุ้นอยู่ 555555
-
เชียร์เพี้ยนสุดใจ จะว่าไปก็ออกจะน่าสงสารนิดๆ :laugh:
แต่พ่ายนี่น่ากลัวนะ อย่าร้ายมาก ตอนนี้ดูใจดี :กอด1:
-
โหยย เจ็บปวดแทนเพี้ยนเลยตอนนี้
ทำไมพี่พ่ายใจร้ายแบนี้
:katai1:
-
แรงกว่าเมียเฮียทองก็เพี้ยนนี่แหละ(กราบขอโทษเฮียทองและภริยาที่เราพาดพิง)
กลัวใจเพี้ยนว่าจะตกหลุมรักพี่พ่ายเหลือเกิน ถึงตอนนั้นหนูต้องเจ็บมากกว่านี้แน่ๆเพี้ยน
หนูอ่อยหรือทำอะไรจัดเต็มนี่ไม่ว่า แต่อย่าลดศักดิ์ศรีของเราให้เขาหมดนะลูก พอวันที่เขาเหยียบย่ำหนูขึ้นมา หนูจะไม่เหลืออะไรให้ตัวเองภูมิใจนะ แต่ถึงยังไงก็อยู่ #ทีมเพี้ยน เพราะหมั่นไส้ผู้ชายแบบอิป๋าที่สุด :m16: :m16: :m16:
-
ยังคงถามคําถามเดิม พ่ายจะไม่รักเพี้ยนจริงๆ หรอ? :hao5:
-
ตอนแรกก็อยู่ทีมพ่ายนะ ตอนนี้ขอเปลี่ยนใจละ
เพี้ยนสู้ๆนะะ เอาพี่พ่ายให้อยู่หมัด555
-
ป๋าพ่ายจะไร้พ่ายสมชื่อไหมเนี้ย 555555555
-
เรื่องนี้ปริศนาเยอะจริง :z3:
เราอยู่ทีมเฮียพ่ายนะ :z2:
-
ลูกพี่พ่ายนี่จะเกี่ยวกับพี่สาวคนนั้นมั้ยนะ มาคลายปมเดี๋ยวนี้เลย
-
หมั่นอิพี่พ่าย แข็งขนาดไหนเชียว (ใจแข็งนะ)
เจอความบ้าแอนด์มาโซคิสของน้องเพี้ยนไปซักวันมันต้องอ่อนโฟร่ยยยย
:angry2:
-
ดราม่าเอ๋ยจงบังเกิด นี่นับวันตั้งตารอดราม่าเลยนะ #บ้าไปแล้ว ป๋ากับเพี้ยนใครจะเพลี่ยงพล้ำก่อนกัน
บวกเป็ดสำหรับความขยันของนาง
-
เด็กน้อยต้องเกี่ยวกับเพี้ยนแน่ๆ
จะอยู่ทีมใครดี ฮ่าๆๆๆๆ
-
ศึกนี้ใครจะพ่ายแพ้ก่อนกันเนี่ย :katai1:
-
โอ๊ยยยย ป๋าใจร้ายง่ะ คือแสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจ (ถึงจะยอมให้ทำนู่นทำนี่ก็เถอะ) นี่ถ้าไม่ใช่น้องเพี้ยนก็ไม่มีใครทนได้ละ :ling1:
เลือกทีมไม่ถูกเลย เอาเป็นว่าคราวหน้าเพี้ยนห้ามลืมถุงยาง อยากรู้ตอนฟิจเจอริ่งกันเนี่ยป๋าจะมีท่าทีแบบไหน
ปล.ตอนนี้แม้แต่เอกับเกมเราก็ไม่ไว้ใจอ่ะ :serius2:
-
อย่าบอกว่าของที่พี่สาวเพี้ยนยกให้ป๋า จะเป็นลูก :a5:
ลูกป๋าจริงดิ? หรือลูกน้องเพี้ยนน อ๊ากกก #มโน :hao5: :katai1:
-
คู่นี้เชียร์ยากแฮะ ไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครดีระหว่างไร้พ่ายกับเพี้ยน เพราะดูแต่ละคนคิดแต่ว่าตัวเองได้เปรียบกันทั้งคู่ o18 o18
-
ทำไมเราอ่านแล้วเหนื่อยก็ไม่รู้ค่ะ
-
ตอนนี้ชักจะลังเลว่าจะสงสารใครดี ลูกเกะอวดดีกับสิงโตเชื่องๆ ก็ขอไม่โชกเลือกละกันนะ คุยกันดีๆเวลาจะลงไม้ลงมือ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เดาใจไม่ได้เลยค่ะ
-
ลูกแฝด?
รึว่าเป็นลูกของเพี้ยนกับพี่สาวที่เคยบอกว่าท้องป่ะ แล้วฝากให้ป๋าพ่ายเลี้ยงอะไรแบบนี้เปล่า
รอค่า
-
ต่างคนก็คงต่างคิดว่าตัวเองเหนือกว่าสินะ
เดายากจริงๆ ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
-
เกือบได้กันแล้วเชียว แต่ก็ดีนะพี่พ่ายเป็นผู้ชายต้องยื่นอกพกถุง ถ้าไม่มีถุงก็ไม่ต้องเอา เป็นตัวอย่างที่ดีแก่เยาวชน o13
-
เพี้ยนนนน :hao5: เอาอารมณ์ที่อ่านแบบหน่วงๆในเล้าเสร็จรีบเข้าไปอ่านในเพจต่อ :katai1:
เหมือนว่าเพี้ยนต้องเจ็บปวดปางตายแน่ๆ (รู้ว่าต้องหน่วงหนักแต่อยากอ่านต่อเร็วๆนะคะ ) :กอด1:
-
เราว่าลูกแฝดนั่นต้องเป็นลูกของเพี้ยนแน่ ๆ และ พ่ายก้อเลยรับเลี้ยงแทนคนรักของตัวเอง อาจเป็นได้ว่าพี่สาวของเพี้ยนคือคนที่พ่ายเคยรักแต่โดนเพี้ยนข่มขืนและท้องสุดท้ายก้อลงท้ายด้วยการฆ่าตัวตายทำให้พ่ายแค้นเพี้ยนมาก ๆ
แต่เรายังไม่เข้าใจนิสัยของเพี้ยนสักเท่าไหร่ สรุปว่าตอนนี้ทั้งคู่ไม่มีใครรักใคร เพี้ยนต้องการพ่ายเพราะนิสัยเป็นแบนั้นเอง ส่วนพ่ายให้เพี้ยนเข้ามาใกล้ชิดเพราะมีแผนเพื่อต้องการแก้แค้น สุดท้ายทั้งสองคนก้อตกหลุมรักกัน :hao6: แต่ก่อนจะถึงจุดนั้นคงต้องมีเรื่องดราม่าให้เราได้ซดอีกเพียบแน่ ๆ :mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
#ทีมน้องเพี้ยนนนนนนน
-
พ่ายหยุดทำร้ายเพี้ยนเถอะ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ :ling1:
-
รอต่อ
-
มาต่อด่วนๆ สนุกมาก :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เกมนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ~
:hao3:
-
ตอนที่ 7
ในวันต่อๆ มา ผมก็เริ่มงานเป็นปกติ ตามพี่เอไปดูสถานที่บ้าง นั่งขลุกอยู่ในออฟฟิศเพื่อดราฟงานบ้าง แต่ในระหว่างนั้นไม่มีเลยสักครั้งที่จะได้เจอกับพี่พ่าย เวลางานตรงกันแต่หน้าที่ที่รับผิดชอบไม่เหมือนกัน ก็เลยคลาดกันตลอด อีกทั้ง...เขายังไม่ค่อยกลับมานอนที่บ้านด้วย
“พี่เอครับ”
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” พี่เอกำลังนั่งดูรายการแข่งขันร้องเพลงอยู่
“เอ่อ...คุณป๋าเพื่อนพี่เอเขางานยุ่งเหรอครับ ผมไม่ค่อยเห็นเขากลับมานอนที่บ้านเลย” สามสี่วันโผล่หน้ากลับมาที มาก็ไม่ได้คุยเพราะอยู่ต่อหน้าพี่เอพี่เกมก็ต้องทำสงบเสงี่ยม มาวันนี้ก็ไม่เจอ ไม่ถามคงไม่ได้แล้ว
ผมถอดรองเท้าแล้วเก็บเข้าชั้นวาง ก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาอีกตัว พี่เกมโผล่หน้ามาจากในครัวแล้วส่งเสียงทักทาย
“เพี้ยนกลับมาแล้วเหรอ พี่กำลังทำกับข้าว เดี๋ยวมากินด้วยกันนะครับ”
“ครับพี่” ผมตอบรับพี่เกมแล้วหันกลับมาหาพี่เอเพื่อรอฟังคำตอบ ไอ้พี่คนนี้แม่งก็ลีลาท่ามากกว่าจะตอบได้ มองหน้าผมแล้วยักคิ้วกวนตีนแล้วให้คำตอบว่า
“งานมันก็ยุ่งทั้งปีนั่นแหละไอ้นี่ แต่ที่ไม่กลับบ้าน คงไปนอนกับเด็กมันล่ะมั้ง”
“เด็ก...”
“เด็กมหาลัยแถวๆ นี้แหละ ป๋ามันส่งเสียเลี้ยงดูอยู่ ได้น้องเขาตั้งแต่ต้นปีที่มันมาดูโปรเจ็คที่นี่แล้ว ไม่ต้องไปเป็นห่วงมันหรอก เดี๋ยวพอมันเบื่อมันก็กลับ”
“เหรอครับ น่าอิจฉาจัง”
“อยากได้เหมือนกันเหรอเรา เอาเบอร์ไหม พี่รู้จักเด็กไซด์ไลน์หลายคน แต่ละคนสวยๆ ทั้งนั้น พันสองพันนี่ได้ระดับนางฟ้า...”
“ไอ้เอ มึงจะชวนน้องให้เหี้ยตามมึงทำไม เพี้ยนอย่าไปฟังอะไรมันมาก มากินข้าวด้วยกันเถอะครับ”
“มึงเรียกกูว่าเหี้ยก็ไม่ถูกนะไอ้เกม กูก็แค่สุภาพบุรุษที่ไม่รู้จะหยุดหัวใจไว้ที่ใครต่างหาก”
“คนแบบนี้แหละที่แถวบ้านกูเรียกว่าเหี้ย”
ผมนั่งฟังพี่เอกับพี่เกมเถียงกันไปมา เป็นเรื่องที่เคยชินอีกอย่างหนึ่งในระหว่างกินข้าว พวกเขาจะเถียงกันประจำครับ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือลามไปจนถึงความเห็นที่ไม่ตรงกันในที่ทำงาน
กินข้าวเสร็จ ผมก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงบอล แล้วมานั่งกินเบียร์ที่หน้าทีวีกับพี่เอและพี่เกม ตลอดหลายวันที่ผ่านมาชีวิตผมก็มีแค่นี้แหละครับ ตื่นเช้าไปทำงาน ตกเย็นมาก็กลับบ้านมานั่งกินเบียร์กับพวกพี่ๆ คุยเรื่องงาน เรื่องสัพเพเหระกันไป
“ว่าแต่น้องเพี้ยนเป็นคนจังหวัดไหนเหรอครับ แต่ผิวพรรณของน้องนี่พี่ขอเดาว่าอยู่เหนือแน่ๆ เพราะคนเหนือผิวขาวใส” พี่เอหันมาชนกระป๋องด้วยพร้อมกับตั้งคำถาม แต่ก็โดนพี่เกมแขวะว่า
“ใช่ๆ คนเหนืออ่ะขาวใส แต่ทำไมสุโขทัยอย่างมึงถึงได้ดำวะ”
“ไอ้ห่า มึงกำลังด่าคนทั้งจังหวัด”
“ไม่ได้ด่า กูแค่สงสัย ว่าทำไมมึงถึงตัวดำ”
“อย่างกูเขาเรียกผิวคล้ำ ผิวสีน้ำผึ้งน่ะรู้จักไหมไอ้ควาย”
ดูท่าจะเถียงกันอีกยาว ผมก็เลยต้องตัดบทให้คำตอบไปว่า “เอ่อ...ผมเป็นคนเชียงใหม่ครับ”
“อ้าว ก็ใกล้ๆ นี่เองดิ ดีใจด้วยนะที่ได้มาทำงานใกล้ๆ บ้าน” พี่เกมบอกแล้วยิ้มตาตี่
“ใกล้บ้านป้ามึงดิ ห่างกันเป็นร้อยกว่าโล”
“มึงนี่จะขัดกูทุกทีเลยรึไงวะไอ้เหี้ยเอ”
นี่ถ้าเป็นคู่ผัวตัวเมียคงลูกดกน่าดู ทะเลาะกันได้ทุกนาทีที่สบตาจริงๆ
"เออ ที่จริง พวกพี่ก็จบปอตรีที่เชียงใหม่นะ ก่อนที่ป๋าจะไปเรียนต่อนอกอ่ะ พวกเราอยู่ซ่าด้วยกันที่เชียงใหม่หลายปีอยู่เหมือนกัน สมัยนั้นสนุกเนอะไอ้เกม" พี่เอบอกหลังจากทะเลาะกับพี่เกมเสร็จ
"ใช่ สนุก มึงสนุกคนเดียวเลยไอ้เหี้ยเอ กูกับไอ้วินต้องตามเก็บซากมึงเวลาหนีไปนั่งร้านเหล้ากับป๋ามันทุกที" พี่เกมบ่นพลางยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่
คิดไม่ถึงเลยว่าพวกพี่เขาจะเคยเรียนที่เชียงใหม่ด้วย ยิ่งพี่พ่ายนี่ผมคิดว่าเขาเป็นเด็กเมืองกรุงนะครับ ไม่น่าจะมาโผล่เอาที่ต่างจังหวัดได้ หน้าไม่ให้เลย ที่จริงผมก็เคยไปมหาลัยนั้นบ่อยๆ เพราะต้องไปรับพี่กลับหอพักทุกเย็น เป็นช่วงเวลาที่น่าคิดถึงเอามากๆ
"จริงเหรอครับ งั้นเราคงจะเคยเดินสวนกันบ้างอ่ะ แต่ตอนนั้นคงยังไม่รู้จัก ผมอยู่หอพักใกล้ๆ มอน่ะครับ เพราะบ้านผมไม่ได้อยู่ในตัวเมือง แม่ดันส่งมาเรียนในเมืองซะได้ ยังเคยไปเหล่สาวแถวๆ สาธิตของมหาลัยบ่อยๆ เลย"
"ร้ายเหมือนกันนี่หว่าเรา พวกพี่ก็อยู่เชียงใหม่สี่ห้าปีเลยล่ะ มารู้จักป๋าก็ที่เชียงใหม่นี่แหละ มันเป็นเด็กเมืองกรุงที่อยากมาเรียนห่างหูห่างตาที่บ้าน ส่วนพี่ที่ก็เลือกมอทางภาคเหนือเพราะมีคนบอกว่าสาวเหนือขาวๆ สวยๆ ทั้งนั้น ไอ้เกมก็มาเพราะอยากเป็นกะเทย เขาบอกว่าเชียงใหม่กะเทยสวย" เป็นผู้ชายที่บอกออกมาอย่างไม่อายเลยว่าเลือกอนาคตเพราะผู้หญิง -_-
"ไอ้เหี้ยเอ" พี่เกมทึ้งหัวพี่เอที่หัวเราะร่า ไม่คิดจะตอบโต้อะไรเลย
"แล้วพี่พ่ายตอนเรียนเป็นยังไงเหรอครับพี่ ต่างจากตอนนี้ไหม" เป็นอีกครั้งที่พี่เกมมองหน้าผมด้วยความแปลกใจ
"พี่ว่าจะถามเราหลายครั้งแล้ว เพี้ยนสนิทกับป๋ามันเหรอ"
"เอ๋ ทำไมเหรอครับ"
"ปกติไม่มีใครกล้าเรียกมันว่าพ่ายเลยสักคนอ่ะ ตั้งแต่รู้จักกับมันมานี่ พ่อมันเป็นคนเดียวที่เรียกมันอย่างนี้อ่ะ"
"แต่พวกพี่ก็เรียกไม่ใช่เหรอครับ"
"ปกติก็ไม่นะ นอกจากจะอยากด่ามันจริงๆ" พี่เอเป็นคนตอบ "ความจริงมันเหมือนจะสนิทกับเราเนอะไอ้เกม แต่มันก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยกล้าเรียกอ่ะ ขนาดไอ้วินที่โตมาพร้อมมัน ยังไม่เคยเรียก แต่นี่พวกพี่ไม่ได้ว่าอะไรเพี้ยนนะ แค่ถามดู"
"อ๋อ ครับ แล้วคนชื่อวินเป็นใครอ่ะครับพี่"
"เพื่อนในกลุ่มอีกคนแหละ ตอนนี้มันทำงานให้ป๋า แต่ไม่รู้ว่าตำแหน่งอะไร น่าจะเลขาล่ะมั้ง เห็นตามติดไปทุกที่" พี่เกมบอกพลางชนกระป๋องเบียร์กับผม "ไอ้วินมันบูชาป๋าอย่างกับพระเจ้า มีป๋าอยู่ที่ไหน ที่นั่นต้องมีไอ้วิน เพราะพวกมันโตมาด้วยกัน พ่อของป๋าเก็บไอ้วินมาเลี้ยง ความจริงพี่ว่าให้มารับใช้ป๋ามันมากกว่าอ่ะ เพราะไอ้วินทำตัวเหมือนข้าทาสบริวารอะไรอย่างงั้นเลย"
"แต่ผมไม่เคยเจอพี่วินเลยนะครับ เขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยใช่ไหมครับ" เวลาไปเจอพี่พ่าย เขาก็อยู่คนเดียวตลอด ไม่ได้มีเลขาตามติดเลยสักคน
"อืม คงแทบขาดใจตายแหละมันที่คราวนี้ไม่ได้มาด้วย เห็นป๋าบอกว่าให้มันไปทำโปรเจ็คอื่นอยู่ แต่ก็นะ พี่ว่าถ้ามันมีเวลาคงรีบแจ้นมาอ่ะ" พี่เอบอก "ไอ้วินมันเป็นโรคไร้พ่ายลิสซึ่ม อย่าไปเรียกป๋าว่าพี่พ่ายต่อหน้ามันละกัน เดี๋ยวมันจะกัดหูเอา ฮ่าๆๆๆ"
"ชักอยากเจอแล้วล่ะครับ...พี่วินเนี่ย"
"อย่าตบตีกันแย่งป๋านะเพี้ยน พี่เป็นห่วงงงง" พี่เอหัวเราะเสียงดังลั่น พร้อมกับทำท่าเป็นห่วงทีเล่นทีจริง "แต่ต่อหน้าไอ้วินเรียกป๋าอย่างพวกพี่เถอะ พี่ขออออ”
“แต่ถ้าผมเรียกมันจะไม่ฟังดูแปลกๆ เหรอครับ มันฟังดูเหมือนอยู่ในความดูแลของเขาเลย...เหมือนพวกอีหนูไรแบบนั้น”
“ฮ่าๆ คิดมากอ่ะเรา ที่จริงสรรพนามแทนตัวนี่ไม่ใช่แค่เพราะป๋ามันชอบเลี้ยงเด็กหรอก สบายใจได้ แต่เพราะชื่อมันสองพยางค์ เรียกแล้วดูห่างเหินต่างหาก พวกพี่ก็เลยต้องคิดหาอะไรมาเรียกมันขึ้นมา ความจริงป๋ามันไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยู่แล้ว ไม่ได้ว่าด้วยว่าใครจะเรียกมันยังไง มีแต่ไอ้วินนี่แหละที่เดือดร้อนแทน"
"ยังไงก็เถอะ เพี้ยนอย่าไปมีเรื่องกับมันละกัน ไม่คุ้มหรอกนะ" พี่เกมยิ้มให้ปิดท้ายแล้วก็หันไปทึ้งหัวพี่เอเล่นต่อ
จะให้ผมกลัวหรือไม่คิดสู้ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เจอตัวจริงน่ะเหรอครับ...ไม่มีในรูปแบบการใช้ชีวิตของผมเลย และฟังดูก็รู้ว่าไอ้คนชื่อวินนี่มันต้องคิดอะไรกับพี่พ่ายแหงๆ หึ! ผมจะทำให้มันไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้พี่พ่ายให้ดู
เบียร์หมดไปหลายกระป๋องและสองเพื่อนซี้พริกกับเกลือก็เริ่มหน้าแดงคอแดงกันแล้ว อ่า...ที่จริงพี่เอนั้นดูไม่ออกหรอกครับเพราะเขาผิวคล้ำ ผมก็เริ่มจะมึนๆ กำลังจะขอตัวไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าอีก ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามาจอดในโรงจอดรถใกล้ๆ ชะโงกหน้าไปมองก็เห็นว่าเป็นรถคันหรูของพี่พ่าย
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะป๋า” พี่เอยิ้มพรายพร้อมกับยื่นกระป๋องเบียร์ให้พี่พ่ายที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน
ผมมองหน้าเขาแล้วยิ้มให้ วันนี้แปลกตาที่เขาไม่ผูกไท แถมสูทอาร์มานี่สีดำที่ชอบใส่ก็พาดอยู่บนบ่า แว่นตากรอบดำยังคงใสสะอาดแต่นัยน์ตาคมดุนั้นเหนื่อยล้าและผมเผ้าก็ดูยุ่งนิดๆ ผมไม่ได้ทักทายแม้จะอยากถามว่าเขาหายไปไหนมาและทำไมถึงดูเหนื่อยขนาดนี้ เพราะรับปากไว้แล้วว่าต่อหน้าเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆ ผมจะไม่เข้าไปพูดคุยกับเขา
“เมากันทุกวันเลยไงวะ” พี่พ่ายถามเสียงเข้ม
“ก็ช่วงนี้ต้อนรับน้องเพี้ยน อยากสร้างความสนิทสนมกับน้องก็เลยต้องสังสรรค์กันหน่อย”
“ต้อนรับเหี้ยไรเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์”
“ก็รับน้องมหาลัยเขายังทำกันตั้งหนึ่งเดือน นี่เราก็ต้องทำแบบนั้นบ้าง” พี่เอยังคงตอบด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี แต่พี่พ่ายหน้าบึ้งสนิท
“กินได้ แต่อย่าทำให้เด็กมันเสียการเสียงาน”
“ทำเข้มงวดไปได้นะป๋า แล้วนี่น้องเดียร์เป็นเมนส์รึไงถึงได้โผล่หัวกลับมา”
“แสนรู้จริงๆ นะมึง”
“ไม่งั้นจะเป็นเพื่อนมึงได้เหรอ”
“เงียบปาก ไอ้เกม กูหิวข้าว”
พี่เกมที่กำลังสะลึมสะลือ กึ่งหลับกึ่งตื่นก็สะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง
“โอเคๆ เดี๋ยวกูไปตักข้าวมาให้”
“ไม่ต้องไปละไอ้ห่า เดี๋ยวเดินไปชนประตูอีก เข้าไปนอนไป” พี่เอด่าแล้วก็รีบเข้าไปดึงพี่เกมที่กำลังจะชนกับประตูครัว “น้องเพี้ยนครับ ช่วยหาข้าวให้ไอ้หมอนี่ด้วยนะ พี่พาไอ้เกมไปนอนก่อน”
“ครับพี่” ผมรับคำพี่เอก่อนจะหันไปหาพี่พ่ายที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ “ผมไปตักข้าวให้นะครับ”
“ไม่ต้อง”
“พี่หิวไม่ใช่เหรอครับ”
“หิว แต่คุณไม่ต้องลำบาก เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ให้ผมทำให้เถอะครับ”
“บอกว่าไม่ต้อง! ฟังไม่เข้าใจรึไง!”
เพราะเสียงตะคอกของพี่พ่ายทำให้ผมแค่ยิ้มออกมา เขาคงอารมณ์ไม่ดีสินะครับ งั้นวันนี้ผมไม่กวนก็ได้
ผมเดินไปหาถุงขยะเพื่อเก็บกระป๋องเบียร์บนโต๊ะไปทิ้ง ส่วนพี่พ่ายก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น จนผมเก็บกวาดทุกอย่างเสร็จ เขาก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ถ้าหิวแล้วไม่รีบกิน จะปวดท้องเอานะครับ”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“แต่ผมเป็นห่วง”
ผมเดินไปยืนตรงหน้าเขา แล้วแย่งมือถือของเขามา
“อะไร” เขาถามเสียงห้วน มองหน้าผมอย่างไม่พอใจ
“ไปกินข้าว”
“กล้าดียังไง ไอ้เด็กนี่”
“ไปกินข้าวกันครับ”
พี่พ่ายลุกขึ้น เงื้อมือเหมือนจะตบผม แต่เขาก็ลดมือลงแล้วเปลี่ยนมาผลักหน้าผากผมแทน
“ผมเป็นห่วงนะ...พี่ดูเหนื่อยๆ ด้วย ดูแลตัวเองบ้างเถอะครับ”
“...”
“คืนนี้ผมไม่ไปกวนพี่หรอกนะครับ ผมอยากให้พี่พักผ่อนมากๆ แล้วตอนนี้ก็ไปกินข้าวก็พอ”
ผมจูงมือพี่พ่ายมาที่ครัว บังคับให้เขานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวแล้วรีบไปอุ่นอาหารมาให้ พี่พ่ายไม่โวยวาย เขานั่งรอเงียบๆ พอผมวางจานข้าวกับกับข้าวที่พี่เกมทำไว้ลงตรงหน้าก็เริ่มกินทันที
“กินให้อร่อยนะครับ ผมไปนอนละ ถ้าผมอยู่พี่คงกินข้าวไม่ลง นี่ครับ ผมคืนให้”
วางมือถือคืนให้เขาแล้วผมก็เดินมาแปรงฟันในห้องน้ำ ก่อนจะรีบเข้าห้อง เตรียมตัวนอน
น่าแปลกที่ตั้งแต่ผมมาอยู่บ้านหลังนี้ ผมหลับได้ง่ายมาก ไม่เหมือนตอนอยู่กรุงเทพที่จะนอนได้แต่ละคืนต้องมีใครสักคนมานอนข้างๆ แต่คงเพราะที่เชียงราย อะไรหลายๆ อย่างยังไม่เข้าที่มั้งครับ เลยทำให้แต่ละวันผมหมดพลังงานไปเยอะมาก กลับถึงบ้านก็แทบหมดแรง ได้เบียร์ไปอีกสี่ห้ากระป๋อง หัวถึงหมอนก็ไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว
ผมเพิ่งรู้ซึ้งเลยว่าเวลาทำงานที่ไม่มีพี่กิ๊ฟคอยช่วย ต้องทำอะไรเองทั้งหมดมันเหนื่อยโคตรๆ เลย แล้วผมก็หัวช้าด้วย งานมันถึงออกมาไม่ค่อยดีเท่าที่ควร
กำลังเคลิ้มหลับ ก็ได้ยินเสียงคนเดินอยู่ในห้อง รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกจ้องจากคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ผมเกือบร้องลั่นเหมือนอย่างในความฝันที่ผมมักจะทำอยู่บ่อยๆ ฝันซ้ำซากถึงคนที่จากไปเมื่อหลายปีก่อน ฝันถึงคืนที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเธอแขวนคออยู่ตรงหน้า ตาเบิกโพลงคู่นั้นจ้องเขม็งมาทางผม แววตานั่น...เหมือนกับคนที่กำลังจ้องมองผมอยู่ในตอนนี้
“พี่พ่าย...เองเหรอครับ” ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“เป็นอะไร”
“ผม...ตกใจน่ะครับ ว่าแต่พี่มีอะไรให้ผมทำรึเปล่า”
“กูปวดไหล่”
“งั้นเดี๋ยวผมนวดให้นะครับ พี่ขึ้นมานอนตรงนี้สิ”
ผมขยับที่ให้ พี่พ่ายยอมขึ้นมานอน แล้วมองหน้าผมนิ่ง
“ยังไม่หายตกใจรึไง”
“อ่า...นิดหน่อยน่ะครับ” ผมตอบแล้วเริ่มนวดไหล่ให้เขา “อาบน้ำแล้วเหรอครับ เสียดายจัง นึกว่าจะมาบอกให้ไปอาบให้ซะอีก คนอุตส่าห์รอ”
“แล้วหนีมานอนก่อนทำไม”
“ผมคิดว่าพี่อารมณ์ไม่ดี เห็นเหนื่อยๆ ด้วย เลยไม่ค่อยอยากกวน”
“ปกติมึงใส่ใจกับเรื่องพวกนี้ด้วยรึไง เห็นทุกทีก็เสนอตัวเองตลอด แม้กูจะบอกว่าไม่ต้องการ”
“ก็ผมบอกพี่แล้วไงครับว่าผมจะเป็นเด็กดี”
พี่พ่ายเบือนหน้าหนีรอยยิ้มของผม เอาเข้าจริงแล้วอยู่กับเขานี่ผมใช้รอยยิ้มเปลืองมาก ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากจะยิ้มเลยแท้ๆ ทำไมกันนะ...
“อืม... แรงกว่านี้อีกหน่อย”
ผมเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกนิด พี่พ่ายส่งเสียงพอใจ ผมก็เลยขอรางวัลเป็นการหอมแก้มเขา ซึ่งตอนแรกก็คิดว่าถือวิสาสะทำคงโดนถีบเป็นแน่ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไร ผมจึงหอมแก้มเขาอีกสองที แล้วนวดให้จนเขาพอใจ ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ
“นอนที่นี่นะครับพี่” ผมเข้าไปซุกตัวอยู่ใกล้ๆ กลิ่นหอมจากตัวเขาทำให้รู้สึกผ่อนคลาย “ผมคิดถึงพี่”
พี่พ่ายไม่พูดอะไร ไม่ด่า แต่ก็ไม่ลุกหนีไปไหน เขายกมือขึ้นลูบหัวผม บางครั้งก็ดึงเส้นผมของผมแรงๆ พอผมร้องว่าเจ็บเขาก็หัวเราะ
“งานเข้าที่รึยัง”
“ยังครับ คงอีกสักพัก”
“อืม ตั้งใจทำงาน อย่าทำให้คุณกิ๊ฟขายหน้าที่ออกปากรับรองมึงให้มาทำโปรเจ็คนี้”
“ครับ ผมจะไม่ทำให้พี่กิ๊ฟผิดหวังหรอก”
“ดี”
“พี่พ่ายครับ”
“หืม”
“พี่มาให้ผมเห็นหน้าทุกวันได้ไหม...เวลาไม่เจอพี่ ผมทรมานมากเลย” ผมกระชับแขนที่กอดเขาแน่นขึ้น “อยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่ผมแทบไม่เจอพี่ อยากได้ยินเสียงแต่พี่ก็ไม่ให้ผมคุยด้วย ผมไม่มีแม้แต่เบอร์โทรของพี่ ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะคิดถึงพี่มากอยู่แล้ว”
“มึงก็บ้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“เปล่าซะหน่อย”
ได้ยินเสียงหัวเราะของพี่พ่ายอีกแล้ว วันนี้เขาหัวเราะบ่อยจัง ทำเอาผมอยากจะเห็นหน้าเขาขึ้นมา แต่เขาก็กดหน้าผมให้ซุกลงกับอกกว้างๆ ของเขา ราวกับไม่อยากให้เห็น...สีหน้าที่ไม่ได้มีแต่ความเย็นชานั้น
“ได้เบอร์กูไปแล้วจะทำอะไร”
“โทรหา ส่งข้อความ ส่งไลน์ วิดีโอคอล แล้วก็...”
“เยอะละมึง”
“งั้นแค่โทรหาก็ได้”
“ส่งข้อความก็พอ ถ้ากูว่างจะโทรหาเอง”
“ก็ได้ครับ”
พี่พ่ายเริ่มใจอ่อนกับผมแล้ว จากทำตัวน่ารำคาญให้เขาเกลียด ตอนนี้ก็เปลี่ยนมาทำตัวเชื่องน่าสงสารบ้าง บางทีผมก็คิดว่าตัวเองแม่งโคตรตลก แต่เอาจริงๆ การได้เปลี่ยนบุคลิกของตัวเองอย่างนี้มันสนุกสุดๆ ไปเลย ถึงในบางครั้งปฏิกิริยาที่เขาตอบสนองกลับมาจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคาดหวังไว้ทั้งหมดก็ตามที
แต่โดยรวมแล้ว...มันก็ดีขึ้นไม่ใช่หรือไง...
ตื่นมาตอนเช้าก็ไม่เจอพี่พ่ายแล้ว แต่ที่โทรศัพท์มือถือของผมมีโน๊ตวางอยู่ข้างบนนั้น ผมรีบหยิบขึ้นมาอ่านเพราะลายมือที่ไม่คุ้นตา
‘วันนี้ตั้งใจทำงาน ส่วนเบอร์โทร กูเมมไว้ในเครื่องแล้ว’
“เยส!” ผมกำหมัดแน่นแล้วร้องออกมาอย่างดีใจ พี่พ่ายทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย น่ารักจริงๆ
ผมรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน ชุดทำงานที่พี่เอบอกว่าไม่ต้องเป๊ะเหมือนพนักงานออฟฟิศก็ได้ แต่งแบบไหนสบายใจก็แต่งมา แต่อย่าถึงขั้นใส่ชุดนอนเข้าไซต์งานก็พอ ดังนั้นนี่จึงเป็นแบบฟอร์มที่ผมใส่ไปทำงานทุกวัน เพราะกางเกงยีนมันไม่ต้องซักบ่อย ใส่ได้ทั้งอาทิตย์ แถมเสื้อเชิ้ตก็ทำให้รู้สึกสบายด้วย เป็นไซต์งานที่ฟรีสไตล์จริงๆ ทำงานที่นี่ผมไม่ต้องสแกนลายนิ้วมือเหมือนที่สำนักงานใหญ่ พี่เอบอกว่ามันยุ่งยาก แถมพวกผมก็ทำงานเกินเวลากันอยู่แล้ว จะเข้าสายหน่อยก็ไม่เป็นไร แต่อย่าสายจนน่าเกลียด
“สวัสดีตอนเช้าครับพี่เอ พี่เกม เอ่อ...พี่พ่าย” ออกมาจากห้องก็เห็นพวกพี่ๆ นั่งจิบกาแฟอยู่หน้าทีวีกันพร้อมหน้า พี่เอกับพี่เกมทักทายตอบกลับมา ในขณะที่พี่พ่ายแค่พยักหน้าตอบ
เดินเลี่ยงเข้ามาในครัว มาหาอะไรกินตอนเช้าจะได้มีแรงไปทำงานครับ แต่ผมไม่ถูกโรคกับกาแฟ ทุกเช้าก็เลยต้องกินนมแทน
“เพี้ยน พี่ปิ้งขนมปังเผื่อด้วยนะ วางอยู่บนโต๊ะ กินได้เลย” พี่เกมตะโกนบอก
“ขอบคุณครับพี่”
ผมนั่งกินนมกับขนมปังในครัว ทาแยมลงบนขนมปังแล้วนั่งมองนั่นนี่ไปเรื่อย วันนี้อากาศดีจริงๆ แถมผมยังรู้สึกว่ามันเป็นวันที่ดีมากๆ นั่งกินไปได้สักพักพี่พ่ายก็เข้ามาในครัว เขาเอาแก้วกาแฟไปไว้ที่อ่างล้างจาน เดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำขึ้นดื่ม ผมแอบมองตามแต่ก็ไม่ได้เริ่มบทสนทนากับเขา ได้ยินเสียงพี่เอกับพี่เกมเถียงกันเรื่องหัวข้อข่าวรอบเช้าแข่งกับเสียงทีวีอยู่ข้างนอกแล้วก็สบายใจที่พวกเขาคงยังไม่เข้ามาในนี้
เพราะผม...อยากอยู่กับพี่พ่ายให้นานอีกหน่อย
“กินนี่ด้วย” เขาบอกเสียงเรียบ แล้ววางซุปไก่สกัดลงตรงหน้าผม จากนั้นก็ยืนพิงโต๊ะแล้วกอดอกมอง
“ผมไม่ชอบกินครับ มันขม”
“กิน”
ผมเกลียดซุปไก่มากเพราะมันทั้งคาวทั้งขม ไม่น่ากินเลยสักนิด เคยกินครั้งหนึ่งแทบอ้วก แต่สายตากดดันของพี่พ่ายก็ทำให้ผมต้องหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดฝา
“ไม่กินไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“พี่พ่ายใจร้าย” ผมพูดเบาๆ แล้วก็ยกขวดซุปไก่ขึ้นจ่อที่ปาก แค่ได้กลิ่นก็อยากจะอ้วกแล้ว แต่ก็จำต้องกลืนลงไป กลั้นหายใจแล้วดื่มลงไปรวดเดียวทั้งน้ำตาที่คลอจนแทบจะไหล
“แหยะ ขม” ผมรีบดื่มนมตามทันที ในขณะที่พี่พ่ายพยักหน้าพออกพอใจ
“ป๋า มึงล้างแก้วอยู่รึไง งั้นพวกกูไปทำงานก่อนนะเว้ย น้องเพี้ยน วันนี้เอามอไซค์พี่ไปใช้เลยนะ พี่ต้องไปฝั่งพม่ากับไอ้เกม” พี่เอตะโกนบอก
“ขอบคุณครับพี่”
ได้ยินเสียงรถของพี่เกมขับออกไปแล้ว ผมก็หันกลับมามองหน้าพี่พ่ายที่ยังอยู่ที่เดิม
“พี่ไม่รีบไปทำงานเหรอครับ”
“รอ” เขาพูดแล้วจิ้มนิ้วมาที่หน้าผากผมสองที
“ดีใจจัง”
ผมยิ้มแล้วยื่นขนมปังที่ทาแยมสตอเบอรี่ทั้งแผ่นแล้วไปให้เขา แต่พี่พ่ายไม่ได้รับไว้ เขาก้มลงมาเลียที่มุมปากของผม แล้วกัดขนมปังที่ผมถืออยู่
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ เพราะผมไม่ได้คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ ส่วนเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลยเกี่ยวกับการกระทำของตัวเอง
หัวใจ...หยุดเต้นแรงได้แล้ว
“รีบๆ กิน”
“อ่า...ครับ”
ผมก้มหน้ากินขนมปังไปเงียบๆ กินเสร็จก็ดื่มนมตาม จากนั้นก็เอาแก้วไปล้าง ไม่ลืมที่จะล้างแก้วกาแฟด้วย ส่วนพี่พ่ายก็ยืนรอ หลังจากล้างแก้วเสร็จก็เดินตามพี่พ่ายออกมาที่หน้าบ้าน
“ผมขี่มอไซค์ไปนะครับ ส่วนพี่ก็ตั้งใจทำงาน คิดถึงผมด้วยนะวันนี้ ผมก็จะคิดถึงพี่ทั้งวันเลย” ผมยกมือขึ้นจัดเนคไทและปกเสื้อให้เขา ไม่ลืมที่จะหยอดเหมือนเช่นทุกครั้ง
“ใครจะบ้าคิดถึงมึง” และพี่พ่ายก็จะตอบกลับมาทำนองนี้...ดีแล้ว...กลับมาเป็นปกติแล้วล่ะ
“พี่พ่ายปากแข็งอีกแล้วอ่ะ น่ารักจัง”
“เพ้อเจ้อ มึงไปทำงานได้แล้วไป สายกว่านี้กูจะหักเงินเดือน”
“โธ่... งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“อืม”
“พี่พ่าย”
“อะไรอีก”
“อย่าเพิ่งรำคาญสิครับ ผมแค่อยากถาม”
“ถามอะไร”
“เย็นนี้ผมจะได้เจอพี่ไหมครับ” ผมถามเสียงอ่อย เพราะสีหน้าที่บ่งบอกว่าเขากำลังเริ่มรำคาญ พอเห็นเขาเงียบผมก็เลยตัดใจเดินมาที่มอเตอร์ไซค์ เพราะคิดว่ายังไงก็คงไม่ได้คำตอบ กำลังขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ สตาร์ทเครื่องและจะขับออกไป ลำคอของผมก็ถูกท่อนแขนแข็งแรงโอบมาจากด้านหลัง
“ตอนเย็นเจอกันที่บ้าน” เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหู ก่อนที่แขนของพี่พ่ายจะคลายออก เขายื่นมือมาหยิบหมวกกันน็อคออกจากตะกร้าหน้ารถแล้วเอามาใส่ให้ผม ผมมองตามทุกการกระทำของเขาโดยไม่กระพริบตา
“ดูแลตัวเอง แล้วก็...ตั้งใจทำงาน”
เขาพูดแค่นั้น ปิดหน้ากากพลาสติกของหมวกกันน็อคให้ค่อนข้างแรงแล้วก็เดินไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป ในขณะที่ผมมองตามจนไม่เห็นท้ายรถเขา...
อย่าทำ...อย่างนี้สิครับพี่...อย่าทำดีกับคนอย่างผมเลย ใจร้ายกับผมเหมือนที่ผ่านๆ มาก็ได้...ผมไม่อยากได้รับความใจดีจากพี่หรอก เพราะมันทำให้หัวใจของผม...เต้นแรงอย่างผิดปกติมากจริงๆ
.....................มีต่อ.................
-
ผมมาถึงที่ทำงานด้วยความเบลอนิดๆ ได้ยินเสียงทักทายอย่างร่าเริงจากป้าแม่บ้านก็ยิ้มตอบกลับไปอย่างงงๆ วางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานก็รู้สึกว่าสติยังไม่กลับเข้าที่ ถึงต้องโขกหน้าผากลงกับขอบโต๊ะแรงๆ สองสามที กว่าจะเริ่มทำงานได้ก็เล่นเอาเจ็บหน้าผาก แต่พอทำไปไม่เท่าไหร่ ก็เริ่มคิดถึงเรื่องของเขาอีก มันเพราะอะไรกันนะ...เพราะอะไรกัน ทำไมผมถึงกระวนกระวายแบบนี้...ไม่เคยเจอกับความรู้สึกบ้าๆ นี่มาก่อนเลย
“ฮัลโหลววววว น้องเพี้ยนนนน ยังอยู่รึเปล่าาาา ฮั่ลลลโหล้วววว”
เพราะเสียงร่าเริงที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้ผมสะดุ้งโหยง เงยหน้าขึ้นหลังจากที่ฟุบหน้าลงกับแขนตัวเองได้ไม่นานก็มาเจอกับพี่เอที่กำลังยิ้มให้ พี่เกมก็ยิ้มอีกเช่นกัน แต่อีกคนที่ทำให้ผมกระวนกระวายใจทั้งช่วงเช้านั้นกลับทำหน้าบึ้งสนิท
“ไปครับ เข้าประชุม ว่าแต่เป็นอะไรรึเปล่าน่ะเรา หน้าผากแดงมากอ่ะ” พี่เอยังคงเป็นคนเดียวที่พูดคุยกับผม ในขณะที่พี่เกมนั้นกำลังเปิดแฟ้มงานให้พี่พ่ายดูอยู่
“ไม่เป็นอะไรครับพี่ แล้วต้องประชุมตอนนี้เลยเหรอครับ” ผมเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่ามันเกือบเที่ยงแล้ว นี่ผมคงมัวแต่เพ้อเจ้อกับเรื่องอื่นไปหลายชั่วโมงเลยสินะ
“ฮ่าๆ นี่เชื่อจริงๆ เหรอ พี่ล้อเล่น จะมาชวนไปกินข้าวน่ะ ไปไหมๆ ป๋าเลี้ยง”
“แต่งานผม...” อยากจะบอกว่ายังไม่เสร็จ เพราะมัวแต่คิดโน่นคิดนี่งานก็เลยไม่คืบสักที แต่ถ้าบอกไป...ก็กลัวว่าจะทำให้คนที่บอกให้ผมตั้งใจทำงานเขาโกรธเอา
“เอาน่า ตอนบ่ายค่อยกลับมาทำ ไปกินข้าวกับพวกพี่ก่อน เลี้ยงต้อนรับน้องใหม่อย่างเป็นทางการไง”
“ก็ได้ครับพี่”
ผมจำต้องเดินตามพี่ๆ ทั้งสามคนไปขึ้นรถของพี่เกมที่เป็นรถฟอร์จูนเนอร์เจ็ดที่นั่ง เพราะรถของพี่พ่ายมีที่นั่งไม่พอสำหรับคนสี่คน
“พี่เอกับพี่เกมไปฝั่งพม่ามาแล้วเหรอครับ” ผมถามพี่ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า พี่เอเป็นคนขับส่วนพี่เกมนั่งข้างๆ ผมไม่กล้าจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม แถมเขายังไม่พูดอะไรแล้วเบือนหน้ามองไปนอกหน้าต่างอีกต่างหาก
“ไปมาแล้วล่ะ พาไอ้เกมแวะช็อปปิ้งที่ท่าล้อด้วย มันอยากได้กระเป๋าเป้”
“มึงหรือกูที่อยากได้ คิดดีๆ ไอ้สัด”
“เออๆ กูก็ได้ แต่พวกกูไม่ได้อู้งานนะเว้ยป๋า แค่แวะกันแป๊บเดียว” พี่เอรีบแก้ตัว
“อืม กูหักแค่ห้าร้อยละกัน”
“เออ ดี ขอบใจมากไอ้ไร้พ่ายยยย ไอ้เหี้ยยยย”
“เงียบปาก” พี่พ่ายเตะเบาะคนขับอย่างไม่กลัวเลยว่ารถจะเกิดอันตราย แต่ผมก็แอบขำที่ได้เห็นเขาในมุมนี้ ไม่คิดว่าเขาจะอำคนเป็น เอ...หรือเขาจะหักเงินพี่เอจริงๆ กันนะ ชักไม่แน่ใจ
“เพี้ยนอยากกินอะไร บอกมาได้เลยนะ แต่แถวนี้พี่ก็ไม่ค่อยรู้จักร้านอาหารเท่าไหร่หรอก” พี่เกมหันมาบอก
“มึงอยู่ทำมะเขืออะไรตั้งหลายเดือน ร้านอาหารอร่อยๆ สักร้านก็ไม่รู้จัก” พี่เอว่า
“กูมาทำงานไอ้เหี้ย ไม่ได้มาตระเวนหาของกิน มึงถามป๋าโน่น รายนั้นพาเด็กเข้าร้านอาหารบ่อย คงเชี่ยวชาญ” พี่เกมโยนมาที่พี่พ่ายที่ขว้างปากกาหมึกซึมที่เคยอยู่ในกระเป๋าสูทของเขาไปโดนหัวพี่เกม
ไอ้นิสัยชอบขว้างข้าวของใส่นี่ไม่ใช่เป็นเฉพาะกับผมสินะครับ ดีใจจัง
“ไอ้สัด” พี่พ่ายเน้นเสียง ในขณะที่พี่เกมโวยวาย จะปีนข้ามเบาะมาตีพี่พ่าย
“ไอ้เหี้ยนี่ มึงอายุสามสิบเอ็ดไม่ใช่สามขวบ นั่งดีๆ ไม่ต้องปีนไปหาเรื่องมัน อันตรายรู้ไหมวะ” พี่เอบ่น แล้วยื่นมือไปผลักหัวพี่เกม ในขณะที่พี่พ่ายนั้นหัวเราะอย่างสะใจ
“มึงหยุดแกล้งไอ้เกมแล้วก็แนะนำร้านมาสักร้าน ก่อนที่กูจะขับถึงตัวเมือง เร็วๆ”
“กูไม่รู้”
“อ้าว ไอ้นี่ มึงไม่เคยพาน้องเดียร์ไปกินข้าวที่ร้านเลยรึไง”
“ไม่เคย”
“ไอ้เหี้ย แค่ไปนอนเอาน้องเขาที่คอนโด ไม่เลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำเลยเรอะ กูไม่อยากจะเชื่อ” พี่เอพูดเสียงสูง
“ทำไมกูต้องทำอะไรยุ่งยากอย่างนั้นด้วย เงินกูก็ให้ไปแล้ว หาแดกเองดิ”
“ตายแล้ว พ่อมหาจำเริญ กูไม่แปลกใจที่มึงจะจำหน้าแม่ของลูกตัวเองไม่ได้ อยู่แบบไม่มีเมียไปเถอะมึงอ่ะ”
“ไอ้พวกที่เสียซิงให้กับนิ้วมือตัวเองมาตลอดชีวิตอย่างมึง ไม่ต้องมาว่ากูไอ้เกม”
“ไอ้เหี้ยพ่าย!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พี่เอหัวเราะปิดท้าย
วันนี้...ผมได้รู้จักพี่พ่ายเพิ่มขึ้นอีกนิด นั่นก็คือ...เขาไม่เคยพาผู้หญิงเข้าร้านอาหาร แค่เพราะเขาให้เงินแล้วก็ควรไปหากินเอง ว่าแต่...ผู้หญิงที่เคยนั่งอยู่กับเขาที่ร้านอาหารที่ผมเคยตามไปนั่นล่ะ...
อืม...คนนั้น...นับเป็นผู้หญิงของพี่ไหมครับ?
...................................................................TBC...........................................................................
ลูกของไร้พ่ายแค่สองขวบครึ่งนะคะ แต่พี่ของเพี้ยนนี่ตายไปตั้งแต่เพี้ยนมันอายุ 17 ตอนนี้นาง 25 แล้ว ใครเดาว่าเป็นลูกของพี่สาวนางนี่ ให้พี่พ่ายจับไปทารุณซะให้เข็ด :laugh: :laugh:
ขอบคุณสำหรับการติดตามที่อบอุ่นค่ะ
ปล. ไร้พ่ายไม่ใช่ผู้ชายเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ :hao7:
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3079803#msg3079803)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3080856#msg3080856)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3081928#msg3081928)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3082966#msg3082966)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3084064#msg3084064)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087101#msg3087101)
ขออนุญาตทำสารบัญไว้ให้ก่อนนะถึงจะเพิ่งออกมาแค่ 6 ตอนก็เถอะคือเราใช้มือถืออ่านซะส่วนใหญ่ แล้วถ้าเลื่อนๆลงมาหาตอนก็ตาลายนิดหน่อย ไม่ว่ากันน้าาานาง
แอบเห็นทำไว้ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
-
#ทีมไร้พ่ายยยยย
-
ทำไมวันนี่พี่พ่ายใจดีจัง
-
ป๋าพ่ายคิดอะไรอยู่ เราไม่รู้
แต่มันดีมาก ป๋าอ่อนโยนแบบนี้นะ :o8:
-
ป๋าพ่ายเมื่อไรจะเสร็จน้องเพี้ยนนนน
-
ป๋าจะมาไม้นี้ใช่มั้ยอะ ทำดีกับน้อง หว่านเสน่ห์น้อง งานนี้ดูท่าน้องเพี้ยนต้องตกหลุมป๋าก่อนแน่ๆเลยอะ เป็นเรื่องแรกของนางเลยนะเนี่ยที่เรายิ่งอ่านแล้วรู้สึกยิ่งเครียดอะ :z3: :z3: แบบคืออ่านไปลุ้นไปว่าต่อไปมันจะเป็นยังไงต่อเรื่องราวจะเดินไปทางไหน(แอบหวังดราม่า #อินี่โรคจิต)
ปล.เอาตอน 7 ใส่ในสารบัญให้แล้วน้าาา
ปล.2 :3123: :L2: :L1: ดอกไม้และบวกเป็ดให้นางสำหรับความขยัน
-
พี่พ่ายคิดอะไรอยู่ทำไมถึงทำดีกับเพี้ยน มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆใช่ไหม?
เพี้ยนกำลังตกหลุมที่ตัวเองขุด
-
ตอนแรกเดาว่าเป็นลูกพี่สาวเพี้ยนจริงๆนะ
มโนไกลมากกก
พี่สาวเพี้ยนกับพ่ายต้องเคยมีซัมติงรองกันแน่ๆ มโนอีแล้ววว
-
สรุปว่ามันอาจจะไม่เกี่ยวกับพี่สาวของเพี้ยน แล้วป๋าคิดจะทำอาร๊ายยยย :sad4: อย่าทำร้ายเพี้ยนไปมากกว่านี้เลยนะป๋า ให้เพี้ยนทำป๋าบ้างเถอะ #ทีมเพี้ยน
-
ป๋ามีแผนไรว่ะเนี่ย เดาทางไม่ถูกแหะ
-
:mew3: ป๋าพ่ายใจดี อ่อยเพี้ยนขนาดนี้ไว้ใจบ่ได่ก่า
น้องเพี้ยนค่อยๆจริงจัง เสพติดสินะ :hao3:
พี่เอ พี่เกมนี่ตัวสีสันจริงๆ
-
พี่พ่ายนี่เป็นคนเดายากมาก
อยากให้เข้มข้นไวๆ 555+
อยากรู้มาก พี่พ่ายจะทำไงกับเพี้ยน
-
วันนี้มายาว ดีใจ
-
พี่พ่ายวันนี้ใจดีจัง ชอบเวลาพี่พ่ายร้ายๆมากกว่า 5555
-
พี่พ่ายแกต้องวางแผนอะไรไว้แน่ๆเลยเนี่ย
ดีเกินไปแล้ว จะให้เพี้ยนรักเพี้ยนหลงแล้วค่อยเชือดใช่มั้ย
-
ยังคงไม่ไว้ใจป๋า
-
เราไม่เชื่อ~ ว่าพี่พ่ายไม่ใช่คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นสักนิดเลยล่ะค่าา :hao7: .. จริงๆ นะคะ :hao5:
-
ไม่ไว้ใจความใจดีของป๋า
:katai5:
-
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
ปล. ไม่ไว้ใจพ่าย :serius2:
-
งือออ ทำไมเราหวาดระแวงสุดๆ ยังจำที่ตอนนั้นพ่ายพูดได้นะ
สงสารน้องอ่ะะะ แค่นี้ก็ตกหลุมพ่ายไปทั้งตัวแล้วมั้งT^T
อย่าหักหลังน้องนะ ขอร้องงง
-
รู้สึกไม่คุ้นชินกับป๋าเวอร์ชั่นอ่อยน้องเพี้ยนเลยอะ
จริงๆแล้วป๋าทำไปเพื่อให้น้องเพี้ยนตายใจใช่มั้ยยยยย *จับเขวี้ยง
-
ป๋าพ่ายไม่น่าไว้ใจสุดๆทำดีให้เพี้ยนตายใจใช่มั้ย
:ling3:
-
เราสงสารเพี้ยน พี่พ่ายมันบ้าบอกว่าเพี้ยนเยอะเลย
พี่สาวเพี้ยนไปทำอะไรให้ เพี้ยนเป็นแบบนี้เพราะมีปมเอง
-
พี่พ่ายแลดูใจดีแปลกๆนะ มีอะไรรึเปล่าพี่ชักไม่น่าไว้ใจบอกตรงๆ แต่ตอนนี้เพี้ยนก็ดูปกติสุดแล้วนะ แปลกอีกคน ฮ่าๆ สงสัยถ่านใกล้จะหมด :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หลงรักป๋าาา 5555 #ทีมป๋าพ่าย :-[
-
ไม่ชอบพระเอกของเรื่องจะผิดมั้ยคะ #ทีมเพี้ยน :really2:
-
อ่อไม่ใช่ลูกพี่สาวเพี้ยน
แล้วลูกใคร หรือลูกเพี้ยนเอง ฮ่าาาา
-
เป็นเรื่องพลอตแปลกแต่ชื่อเรื่องได้ใจ (ชอบหนุ่มแว่นเย็นชา)
เพี้ยนนายเอกสายm เข้ากันดีกับป๋าพ่าย ลาสบอส
คู่นี้นิสัยดูขาด&มีปมกันทั้งคู่
ไม่รู้อยู่ทีมไหนดี เอาข้างเพี้ยนล่ะกัน
เพราะน่าจะตกหลุม(รัก)ก่อน 555
-
ช่วงกลางของตอน แอบหน่วงนะ
สงสารเพี้ยน ตอนพ่ายไม่กลับบ้านไปกกเด็กอ่ะ
แต่ช่วงท้าย มันหวาน
รึว่าจะเป็นแผน o22
-
ป๋าพ่ายคิดอะไรอยู่มาอ่อยน้องเพี้ยนทำไม :hao7:
-
:z3: :z3: :z3:
น้องเพี้ยนเริ่มตกหลุมรักพี่พ่ายจิงๆซะแล้ว
พี่พ่ายอย่าใจร้ายมากเลย
เราอยากให้รักกันเร็วๆจังเลย
:mew2: :mew2:
-
ป๋าพ่ายทำกับเพี๊ยนแบบนี้ ใครจะไม่หวั่นไหว
เอาให้เพี๊ยนหลงป๋าพ่ายกว่านี้ค่ะ
-
อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจ ไร้พ่าย :pig4:
-
เพี้ยนดูแตกต่างจากตอนแรกมากๆเยอะ
ทั้งๆที่ตอนแรก เหมือนไม่สนใจคนอื่น ติดจะดูหยิ่ง ๆ ไม่ยอมผูกมัดกับใคร
แต่ทำไมพอมาเจอไร้พ่าย. น้องเพี้ยนถึงได้อยากเอาตัวเข้าไปมัดไว้กับเค้าจังเลยคะลูก
ไร้พ่าย มีแผนอะไรในใจก็เบาๆ มือหน่อยละกันนะ
-
อยากจะอยู่ทีมป๋า แต่ก็สงสารน้องเพี้ยน ฮือออออออ :z3:
-
พี่พ่ายคิดจะทำอะไรแน่เลย ไม่ไว้ใจอ่ะ
-
นี่คือสัญญาณบ่งถึงสึนามิจะเข้ามาทำร้ายนุงเพี้ยนในเร็ววันนี้ไม๊น๊อ :ling3:
-
ป๋าน่ากลัวเกินไป
-
อูยยยย ป๋าใจดีแบบนี้อ่านแล้วใจหวิวๆ //แต่บางฉากก็แอบยิ้มนะ
น้องเพี้ยนต้องตกหลุมพรางแน่ๆ แค่รอว่าจะเมื่อไหร่
ปล.พี่สาวเพี้ยนผูกคอตายเรอะ! เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ!
ปล2.รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อค่าาาา
-
เป็นนิยายที่เครียดดี ต่างฝ่างก็มีอดีต เพี้ยนเมื่อก่อนและตอนนี้ทำไมเป็นคนเลวจังเรื่องข่มขืนพี่สาวมันติดอยู่ในใจเรามากๆไม่ชอบพฤติกรรมแบบนี้ถ้านางจะต้องได้รับโทษอันนี้สมควรมาก ไร้พ่ายก็โหดสัดรัสเซียมาก/ขออภัยในคำหยาบ ใครจะพลาดท่าก่อนกันนะ....
-
แม่ของลูกพี่พ่าย กับพี่สาวเพี้ยนนี่คนเดียวกันมั้ยอ่ะ สับสน
ไม่ไว้ใจพี่พ่ายเลยจริงๆ
:hao5:
-
อยากจะบอกว่าเราเพิ่งจบจากสาธิตที่เพี้ยนว่าแหละ อิอิ
ป๋าแกดูมีลับลมคมในอ่า ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงอี้?
รอค่า
-
พี่พ่ายหลอกเก่งว่ะ น่ากลัว
-
ทีมพี่พ่าย 555 :hao7:
-
ไมมันดูมุ้งมิ้งแปลกๆ พี่พ่ายกำลังหลอกเพี้ยนอยู่ใช่ไหม ดูดิ๊เพี้ยนรู้สึกแปลกเลย อยากได้ความรุนแรง :katai3:
-
เริ่่มสงสารน้อง ถึงมันจะโรคจิต แต่ไม่รู้ความคิดนังป๋าเลยว่าคิดไรอยู่ :katai1:
รอๆๆๆๆ วันนี้จะมาไม๊น้าาาาา
-
ตอนที่ 8
“น้องเพี้ยน สั่งได้เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” พี่เกมบอก เขาส่งเมนูอาหารมาให้ผมแล้วก็หันไปบ่นพี่เอที่กำลังขอเบอร์พนักงานรับออร์เดอร์อยู่
หลังจากที่พี่เอขับรถวนหลายรอบ พวกผมก็หาร้านอาหารที่จะกินกันได้ซะทีครับ เป็นร้านอาหารที่ได้รับการรีวิวว่าอร่อยสมราคาและบรรยากาศดีจากเว็บของจังหวัดเชียงราย พอมาถึงก็พบว่าไม่ได้เกินจริงเลย บรรยากาศของที่ร้านร่มรื่นไปด้วยพันธุ์ไม้หลากหลายชนิด พี่พ่ายเป็นคนเลือกว่าพวกเราจะนั่งโต๊ะไหน และโต๊ะที่เขาเลือกก็เป็นโต๊ะที่อยู่ในมุมที่ดีที่สุดในร้านด้วย
ผมกวาดตามองเมนูอาหารในขณะที่พี่พ่ายขยับเข้ามาใกล้ เขาพาดแขนอยู่บนเก้าอี้ของผมแล้วก้มหน้าลงมา
“เอาอันนี้ไหมครับ” ผมชี้เมนูอาหารให้พี่พ่ายดู แต่ไม่ได้ยินเสียงเขาตอบกลับมา ผมก็เลยหันหน้าไปมอง แต่ปลายจมูกดันไปชนกับแก้มของเขาเข้า พี่พ่ายไม่ได้ว่าอะไร แค่เหลือบตามองมา แต่ผมกลับค้างอยู่อย่างนั้น เพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อ ดีที่ได้ยินเสียงกระแอมไอของพี่อีกสองคน
“ขอโทษครับ” ผมรีบกลับมาสนใจเมนูอาหารต่อ “งั้นผมสั่งปลาทับทิมนึ่งมะนาวนะครับ”
“อืม”
“อันนี้มันไม่เผ็ดใช่ไหมครับ”
พอได้รับคำตอบจากพนักงานว่าไม่เผ็ด ผมก็เลยสั่งไปอีกสองสามอย่าง แล้วก็คืนเมนู
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ พี่เอกับพี่เกมก็ชวนคุยเรื่อยเปื่อยโดยไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์บ้าๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เลยแม้แต่น้อย ในขณะที่พี่พ่ายก็นั่งเงียบๆ ไม่ได้ร่วมบทสนทนา ซึ่งก็น่าจะเป็นปกติของเขาเพราะพี่ๆ อีกสองคนไม่ได้ทำหน้าอึดอัดอะไรเลย จนเกือบยี่สิบนาที อาหารก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ
“พี่ยังไม่ได้พูดเป็นทางการเลย เพราะงั้นตอนนี้ก็เป็นโอกาสดีแล้ว...พวกพี่ดีใจที่น้องเพี้ยนมาอยู่ไซต์งานนี้นะครับ เรื่องงานมีอะไรติดขัดตรงไหน หรือมีปัญหาอะไร ก็ถามพวกพี่สองคนได้ พวกพี่ยินดีช่วยเหลือ รวมไปถึงถ้าน้องเพี้ยนมีเรื่องกลุ้มใจก็สามารถปรึกษาพวกพี่ได้นะครับ หวังว่าเราจะสนิทกันมากขึ้นนะ” พี่เอพูดด้วยรอยยิ้มใจดี เวลาที่เขาจริงจังแบบนี้ก็ดูดีมากเลยทีเดียว
“ขอบคุณมากครับพี่ ผมก็ดีใจที่ได้มาทำงานกับพวกพี่เหมือนกันครับ”
“งั้นก็ลงมือกินกันเลย เอ้านี่ พี่ตักให้”
พี่เอกับพี่เกมผลัดกันตักกับข้าวมาใส่จานของผม ความใจดีของพวกเขาทำเอารู้สึกตื้นตันใจมากจริงๆ ผมกล้าพูดได้เลยว่าพี่สองคนนี้ดีกับผมมาก นอกจากพี่กิ๊ฟกับไอ้ยิวแล้ว ก็คงมีเขาสองคนนี่แหละครับ ผมอาจจะรีบตัดสิน แต่ความรู้สึกของผมมันบอกได้ว่าที่พวกเขาแสดงออกมาไม่ใช่เรื่องโกหก
“ที่จริงป๋าน่าจะเป็นคนพูดนะเนี่ย” พี่เอมองไปทางพี่พ่ายที่นั่งกินข้าวไม่ได้สนใจพวกผมมาสักพักแล้ว “ป๋า พูดไรหน่อยดิ ต้อนรับน้องเพี้ยนอ่ะ จะได้สนิทๆ กันไว้ไง ยังไงป๋าก็ใหญ่สุดในนี้”
“มึงก็พูดไปหมดแล้วนี่”
“กูพูดไม่เหมือนมึงพูดหรอก อย่างน้อยเด็กมันก็จะไม่อึดอัดเวลาต้องเจอหน้าไม่รับแขกของมึงอ่ะ สักหน่อยเถอะน่า” พี่เอคะยั้นคะยอ ส่วนพี่พ่ายทำหน้ารำคาญ
“น่านะป๋า พูดสักหน่อย เป็นกำลังใจให้เด็กมัน” พี่เกมเสริมด้วยอีกคน
พี่พ่ายดูหงุดหงิดนิดๆ ก่อนจะวางช้อนลงแล้วยกมือมาแตะที่หัวผม ใบหน้านิ่งๆ กับดวงตาคู่สวยที่กำลังสะท้อนเงาของผมอยู่นั้นทำเอาใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ผมชัก...จะแปลกมากขึ้นทุกทีแล้ว ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย...ผมต้องป่วยแน่ๆ ต้องมีอะไรผิดปกติกับตัวผมแน่ๆ
“ตั้งใจทำงาน” น้ำเสียงเรียบๆ ของเขา ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของผมลดน้อยลงได้เลย มันกลับยิ่งเพิ่มอุณหภูมิให้ร่างกาย...มากขึ้นเรื่อยๆ
“ครับ...”
เขายิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ผมเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ถึงแม้จะแค่เหมือนการกระตุกมุมปาก แต่นั่นผมก็แน่ใจว่าเขายิ้ม
“โอ้โห นานๆ ทีจะได้เห็น ป๋าแม่งโคตรละมุนอ่ะ เมื่อกี้ยิ้มด้วยใช่ไหมไอ้เกม ตากูไม่ได้ฝาดใช่ไหม” พี่เอก็คงคิดแบบเดียวกับผม ถึงเขย่าตัวพี่เกมด้วยความตื่นเต้น
ไม่แปลกหรอกที่จะทำอย่างนั้นเพราะรอยยิ้มที่หาดูได้ยากของเขา...พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกว่าดีจริงๆ รู้สึกอยากให้ยิ้มบ่อยๆ อยากมองไปนานๆ ถ้ายิ้มกว้างกว่านี้...ผมก็ไม่รู้ว่าจะอดใจกับการแค่มองอยู่ได้รึเปล่า
พี่พ่าย...ผมต้องทำยังไง...พี่ถึงจะกลายเป็นของของผมซะที
ความทุรนทุรายต่อความอยากครอบครองมันทำให้ผมเสียศูนย์ไปมากทีเดียว ผมไม่มีสมาธิทำงาน เอาแต่คิดไปว่าจะทำยังไงถึงจะเอื้อมเอาคนๆ นั้นมาเป็นของของผมได้ เอาแต่คิดว่า...พอได้มาแล้ว...ผมจะทำยังไงต่อไป ผมควรจะทิ้งของทุกอย่างที่ผมมีเพื่อทุ่มเทกำลังทั้งหมดครอบครองของล้ำค่านี้ไว้ให้อยู่กับผมนานที่สุดไหม
ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน แม้แต่กับพี่...ความต้องการที่รุนแรงนี้ก็เทียบไม่ได้เลย แถมความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้จักก็กำลังพุ่งพล่านอยู่ภายในอก มันไม่ยอมสงบลงเลยสักนิด ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย เพราะมันทำให้เกมที่ผมกำลังเล่น ดำเนินไปในทางที่เสี่ยง...
เลิกงานประมาณหกโมงเย็นผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านพัก พี่เกมกับพี่เอนั้นเข้าไปทำธุระในเมืองหลังจากที่กินข้าวด้วยกันเสร็จ เห็นบอกว่าจะกลับดึกด้วย เย็นนี้ผมคงต้องหาอะไรกินเอง ส่วนพี่พ่ายนั้น...ผมไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน เขาไม่ได้บอกไว้ ไลน์ไปถามก็ไม่ตอบด้วย แต่พอมาถึงบ้าน ผมก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นว่ารถของพี่พ่ายจอดอยู่ที่จอดรถแล้ว ผมรีบจอดมอเตอร์ไซค์แล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน
อยากเจอ...อยากเจอมาก ทั้งๆ ที่ห่างกันไปไม่กี่ชั่วโมง
“พี่พ่าย กลับเร็วจังเลยครับ” ผมรีบวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกระจกแล้วเข้าไปนั่งเบียดกับพี่พ่ายบนโซฟา เขาไม่ได้ผลักผมออกเพราะมือหนึ่งถือแฟ้มเอกสารเปิดอ่าน อีกมือก็คีบบุหรี่อยู่ เขาคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเพราะได้กลิ่นครีมอาบน้ำที่เขาใช้ประจำด้วย แถมชุดที่ใส่ก็เป็นแค่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงผ้าขายาวสีขาว เนื้อผ้าไม่หนาที่เขาชอบใส่ตอนเข้านอน
“ไปอาบน้ำ”
“ไม่เอา ขอกอดหน่อย คิดถึง” ผมคิดเรื่องของพี่ทั้งวันเลยนะครับ อย่าใจร้ายกับผมเลย
“สกปรก”
“ไม่มีเหงื่อซะหน่อย ไม่เหม็นด้วย” ผมยกเสื้อขึ้นดมพิสูจน์กลิ่น แต่พี่พ่ายก็ยังคงมองมาด้วยความไม่ชอบใจ “ไปอาบก็ได้ พี่พ่ายรอนะครับ อย่าเพิ่งไปไหนนะ”
“อืม”
ผมขโมยหอมแก้มเขาไปหนึ่งที แล้วก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เอาให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย เวลากอดเขาจะได้ไม่ถูกว่าอีก ผมอาบน้ำเสร็จก็เลือกเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นมาใส่ ก่อนจะออกมาหาพี่พ่ายที่โถงรับแขก เขาก็ยังคงอ่านเอกสารอยู่เหมือนเดิม บุหรี่มวนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นมวนที่เท่าไหร่แล้ว
“พี่กินข้าวรึยังครับ”
“ยัง”
“ผมก็เหมือนกัน” อยากทำกับข้าวให้พี่พ่าย แต่ผมดันทำอาหารไม่เป็นเลยสักอย่าง ว่างๆ คงต้องขอให้พี่เกมสอนให้แล้วล่ะครับ
“พี่พ่าย”
“หืม”
“ผมโทรหาได้ม้า ตอนนี้อ่ะ”
“อะไรของมึง” เขาขมวดคิ้วมองมา ผมก็เลยยิ้มกว้างๆ ส่งไปให้ แล้วหยิบมือถือตัวเองออกจากกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ กดหาชื่อพี่พ่ายแล้วโทรออก
“พี่พ่าย รับสายผมหน่อยสิครับ” มือถือสั่นอยู่แท้ๆ แต่ก็ทำเมินไปได้
“กูนั่งอยู่ตรงหน้า อยากคุยอะไรก็คุย”
“ก็ผมอยากได้ยินเสียงพี่เวลาคุยโทรศัพท์นี่นา ยังไม่เคยได้ยินเลย”
“งี่เง่า”
“รับสายผมหน่อยนะครับพี่”
“...”
“นะครับ”
พี่พ่ายทำหน้ารำคาญใจ แต่เมื่อเห็นว่าผมไม่เลิกล้มความตั้งใจ เขาก็หยิบมือถือขึ้นมากดรับ
“...”
“พี่พ่าย พูดอะไรหน่อยสิ”
“มึงมีอะไรก็พูดมา”
เพิ่งเคย...ได้ยินเป็นครั้งแรก คิดไว้แล้วว่ามันต้องรู้สึกดี แล้วก็ใช่จริงๆ น้ำเสียงทุ้มๆ ของเขาผ่านเครื่องสื่อสาร ทำเอาใจเต้นแปลกๆ
“ผมอยากจูบพี่”
“ไม่ได้” เขาตอบกลับมาทันที นั่นทำให้ผมรู้สึกผิดหวังอยู่มากทีเดียว แต่ก็ไม่อยากทำให้เวลาที่ได้อยู่กับเขาตามลำพังต้องสูญเปล่า ในเมื่อโอกาสแบบนี้มันจะเกิดขึ้นแค่นานๆ ครั้งเท่านั้น
“แค่กอดก็ได้”
“ขยับมา แล้วก็เลิกเล่นบ้าๆ นี่ได้แล้ว”
พี่พ่ายกดตัดสาย ผมก็เลยต้องวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วขยับขึ้นไปนั่งตักเขา
“แค่กอดไม่ใช่รึไง”
“ก็ถ้าไม่นั่งตัก ผมก็กอดไม่ถนัดนี่นา” ผมยกแขนขึ้นคล้องคอของเขาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงไปซบหน้าลงกับไหล่ของเขา ไซ้จมูกลงไปเบาๆ
“ผมคิดถึงพี่ทั้งวันเลย”
“ทั้งๆ ที่กูบอกให้มึงตั้งใจทำงาน?”
“ผมขอโทษ แต่มันห้ามไม่ได้นี่นา คงเพราะเดี๋ยวนี้พี่พ่ายใจดีขึ้นเยอะ ไม่ตีผมแล้วด้วย”
เพียะ!
พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาก็ตีขาผม แรงจากฝ่ามือของเขาทำเอาแสบๆ คันๆ เลยทีเดียว
“พี่พ่าย ตีทำไมอ่า”
“อยากตี”
เพียะ!
เขาฟาดมือลงที่เดิม แถมแรงก็มากกว่าเดิมด้วย
“เจ็บ”
เพียะ!
“ผมเจ็บ”
“อยากใส่ขาสั้นทำไม”
“ก็มันถอดง่าย”
“จะให้ใครถอด”
ผมจูบที่คางของเขา แล้วผละออกมาส่งยิ้มให้ “ป๋าถอดให้หน่อยได้ไหมล่ะครับ”
“ทำให้กูพอใจ แล้วจะลองคิดดู”
“งั้นคืนนี้...” ผมมองหน้าเขา พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พี่พ่ายมองตอบกลับมา ใช้นิ้วหัวแม่มือบี้ริมฝีปากล่างของผมแล้วยัดมันเข้ามาในโพรงปาก ผมตวัดลิ้นเลียแล้วดูดมันแรงๆ
“คืนนี้ไม่ได้ กูมีงานต้องทำ”
แค่เพียงประโยคเดียวก็เหมือนมีลูกตุ้มยักษ์ชนกับวิมานที่ผมวาดฝันไว้จนพัง
“แต่ผมอยากอยู่กับพี่”
“ถ้ากูบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้”
แม้ผมจะรู้สึกน้อยใจแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ผมจะดื้อดึงเหมือนที่ผ่านมาก็ได้ แต่อะไรบางอย่างในแววตาของเขาบอกกับผมว่าไม่ควรทำ ถ้ายังอยากจะให้เรื่องของผมกับเขายังคงดำเนินต่อไป ก็ควรเชื่อฟังเขา
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่คืนนี้ผมไม่ล็อคห้องนะ ถ้าพี่เสร็จงานแล้วก็มาหาผมหน่อยนะครับ”
พี่พ่ายไม่ตอบ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ เงยหน้าพ่นควันขาวๆ ขึ้นไปในอากาศ สองแขนก็พาดไปตามพนักโซฟา นั่นทำให้ผมมีโอกาสได้ซบหน้ากับอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา
“นะครับพี่พ่าย มานะครับ” ผมเริ่มใช้ลิ้นสัมผัสกับผิวกายของเขา ตั้งแต่ส่วนที่ไม่ได้ถูกเสื้อกล้ามบนบังเรื่อยขึ้นมาจนถึงลำคอหนา แม้ผมจะลงแรงเน้นย้ำมากยังไง พี่พ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยแม้แต่น้อย ผมทำจนแน่ใจว่ามันขึ้นรอยแล้วผละออกเพื่อมองผลงานของตัวเอง
“เป็นรอยสวยจัง”
“พอใจแล้วก็ไปนอน”
“ไม่เอา ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ทำงานนะครับ” แล้วผมก็ยังไม่พอใจด้วย
“งั้นก็อยู่เงียบๆ”
“โอเคครับ”
“ลงไปจากตักกูด้วย”
ไม่อยากลงเลยจริงๆ แต่ถ้าขืนผมยังนั่งตักเขาอยู่ เขาก็คงไม่ได้ทำงานต่อ
“หิวข้าวจัง” ผมบ่นเบาๆ ก่อนจะนอนคู้ตัวแล้วถือวิสาสะหนุนตักพี่พ่าย เงยขึ้นมองใบหน้าของเขาจากมุมนี้ก็ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่า...ตัวผมนั้นมีอะไรผิดปกติไป และต้นเหตุก็คงมาจากผู้ชายที่ชื่อไร้พ่ายคนนี้ ผมไม่ได้คิดว่าการที่เขาเปิดรับให้ผมเข้ามาอยู่ใกล้ๆ โดยที่ไม่ได้ขัดขืนอะไร มันจะทำให้ความรู้สึกที่อยากครอบครองตัวเขาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“พี่พ่าย” ผมจับมือเขามาวางไว้บนแก้ม ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่นี้มันรู้สึกดีมาก ผมหลับตาลง พร้อมๆ กับยกมือของเขาขึ้นจูบที่กลางฝ่ามือเบาๆ “ผมควรทำยังไงดี”
“อะไร”
“ผมกำลังจะเป็นบ้าเพราะพี่”
“หิวข้าวก็ไปหาอะไรกิน ไม่ใช่มากินมือกู”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่พี่พ่ายก็ไม่ได้ดึงมือกลับ แม้ผมกำลังจะดูดเลียนิ้วของเขาอยู่ก็ตาม
“เพี้ยน กูบอกว่ากูจะทำงาน”
“อือ ทำไปสิครับ”
พี่พ่ายขมวดคิ้ว ตบหน้าผากผมด้วยมืออีกข้าง ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ ใบหน้าดูดีในระยะเผาขนทำให้ลมหายใจของผมสะดุดไป ผมค่อยๆ ปล่อยมือเขาแล้วยกแขนโอบรอบคอเขาไว้ ก่อนจะรั้งลงมาให้ใกล้มากกว่าเดิม
“อยากมาก?” สีหน้าดูถูกของพี่พ่ายไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรไปมากกว่าความเจ็บแปลบที่แล่นริ้วขึ้นมาภายในอก
“ผมอยากให้พี่กอดผม อยากให้พี่สัมผัสผมมากกว่านี้ ก็ไม่ได้เลยเหรอครับ”
“...”
“ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผมก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่มาตลอด เพราะฉะนั้น...ขอรางวัลให้ผมบ้างได้ไหม”
ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่ยอมให้ผมจูบ ทั้งๆ ที่มันเป็นสิ่งที่ผมอยากทำกับเขามากที่สุด แต่นอกจากตอนที่เขาเผลอแล้ว ผมก็ไม่ได้มีโอกาสจูบเขาเลย ผมอยากให้เขาเต็มใจ...อนุญาตให้ผมได้สัมผัสกับริมฝีปากของเขา เพราะผมคิดว่ามันคงรู้สึกดีมากแน่ๆ แต่เพราะผมมันสกปรกและน่ารังเกียจมากสำหรับเขา ผมถึงไม่ได้รับโอกาสนั้นเลย...และคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตัวเองจะต้องมารู้สึกแย่กับแค่เรื่องเล็กๆ อย่างนี้
พี่พ่ายไม่ตอบอะไรกลับมาจนผมถอดใจไปแล้ว กำลังจะคลายแขนออกจากรอบคอของเขา แต่ทว่า ลิ้นสีสวยที่แลบออกมาเลียริมฝีปากของผม ทำให้ต้องหยุดชะงัก
“จูบไม่ได้ แต่มึงเล่นกับมันได้”
ผมยิ้มกว้างให้เขา ไม่รู้หรอกว่ามันต่างกันยังไงกับจูบ แต่ผมก็รีบดูดลิ้นของเขาราวกับลูกนกที่กำลังถูกแม่นกป้อนอาหาร ความรู้สึกอุ่นนุ่มทำให้อยากกลืนกินมันลงไป ผมส่งลิ้นของตัวเองไปเกี่ยวกับลิ้นของเขาไว้ สายตาก็สบมองกัน ในแววตาของเขานั้นไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ ให้ผมได้อ่านมันออก แต่สำหรับเขา...คงรู้เป็นแน่ว่าผมกำลัง...หวั่นไหว
“พอใจไหม” เขาถามเมื่อผมเริ่มคลายมือออกจากรอบคอของเขาแล้ว รู้สึกเหนื่อยเหมือนไปวิ่งทางไกลมา คงเพราะผมตั้งหน้าตั้งตาดูดลิ้นของเขาจนลืมหายใจไปพักหนึ่ง แถมตอนนี้ยังหายใจลำบากกับความต้องการที่กำลังดุนดันอยู่ในกางเกงของตัวเองอีกต่างหาก
“อื้อ”
“หน้าแดงหมดแล้ว” พี่พ่ายกระตุกยิ้ม “ชอบมากหรือไง”
“มาก...มากเลยครับพี่”
ผมรู้แล้วว่ามันต่างจากจูบยังไง...มันต่างก็ตรงที่เขาอนุญาตให้ดูดลิ้นได้ แต่ไม่สามารถสัมผัสกับริมฝีปากของเขาได้ พอริมฝีปากของผมเข้าใกล้ เขาก็จะทึ้งหัวผมจากข้างหลังให้ถอยห่าง แต่ถึงมันจะไม่ใช่จูบ แต่มันก็รู้สึกดีมากจริงๆ ดีมากจนผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าได้จูบจากเขา...ผมอาจจะขาดใจตายไปเลยก็ได้
“ไปเอาน้ำมาล้างมือกูด้วย” พี่พ่ายสั่ง ผมเลยต้องจำใจลุกจากตักเขามาเอาน้ำใส่กะละมังใบเล็กเพื่อยกไปให้พี่พ่ายล้างมือ
“น้ำลายมึงคงมีแต่เชื้อโรค” เขาบ่นไม่จริงจัง ล้างมือแล้วก็เช็ดกับเสื้อกล้ามของผม
“เชื้อโรคคงไม่มากเท่าเชื้อรักหรอกครับ”
“หึ” เขามองผมอย่างหมั่นไส้แล้วก็ใช้มือที่ยังไม่แห้งดีลูบหน้าผม
“โอ้ย พี่พ่าย เดี๋ยวหน้าเป็นสิว”
“หน้าหนาอย่างมึงสิวที่ไหนจะกล้าขึ้น”
ผมอยากให้ช่วงเวลาแบบนี้ระหว่างเรา...เกิดขึ้นทุกวัน แต่การที่รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่สามารถเป็นไปได้ ก็ทำเอาเจ็บปวดใจใช่เล่น
ผม...ควรจะหักห้ามใจ...ก่อนที่อะไรๆ มันจะสายเกินแก้
“พี่พ่ายทำงานต่อเถอะครับ ผมจะอยู่เงียบๆ ไม่กวนแล้ว”
แต่พอนั่งเงียบๆ ก็หาวแล้วหาวอีก คงเพราะมันเงียบเกินไป เงียบจนง่วง ทั้งๆ ที่หิวแต่ผมก็เผลอหลับไป...
“เพี้ยน เพี้ยน เพี้ยนครับ ตื่นเร็ว พี่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้” เสียงพี่เกมกับแรงเขย่าตัวเบาๆ ทำให้ผมลืมตาขึ้น ขยี้ตาเบาๆ ก็เห็นว่าผมยังอยู่บนโซฟา นอนหนุนตักพี่พ่ายที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับแบบแปลน ส่วนพี่เอกับพี่เกมคงเพิ่งกลับมากัน เพราะเห็นถือของพะรุงพะรังอยู่
“อ่า...กลับมาแล้วเหรอครับพี่”
“ป๋าโทรมาบอกว่าเพี้ยนยังไม่ได้กินอะไรเลย พวกพี่ก็เลยแวะซื้อก๋วยเตี๋ยวมา เจ้านี้อร่อย พี่คอนเฟิร์ม” พี่เอบอกแล้ววางข้าวของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะ ส่วนพี่เกมเดินเข้าไปเอาถ้วยเอาจานที่ครัว
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณ หันไปมองพี่พ่ายที่ไม่ได้สนใจพวกผมแล้วก็เผลอยิ้มออกมา ก่อนจะลุกไปช่วยพี่เกม
“พี่ไม่เคยเห็นป๋าให้ใครนอนตักเลยอ่ะ” พี่เกมพูดขึ้น “มาเห็นกับไอ้เอเมื่อกี้ เกือบไม่กล้าปลุก ฮ่าๆ”
“ที่จริงผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ครับ แถมยังไปนอนตักพี่พ่ายด้วย เขาก็คงไม่กล้าผลักมั้งครับ เห็นแบบนั้นเขาใจดีจังเลยนะครับพี่”
“พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงอ่ะ แต่เรื่องใจดีนี่คงไม่หรอก เพราะปกติถ้ามันไม่ชอบ มันจะถีบเลยนะ ป๋ามันหวงเนื้อหวงตัวจะตายไป”
ยิ่งได้ยินพี่เกมพูดอย่างนี้...หัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรง แถมปากยังยิ้มไม่หุบอีก เพราะจากคำพูดของเขามันทำให้รู้สึกได้ว่า...ผมพิเศษกว่าคนอื่น...ล่ะมั้งครับ
“ไอ้เกม มึงเข้าไปเอาถ้วยเอาจานหรือไปปั้นใช้เองวะ แม่งช้าชิบหาย เร็วๆ เลยกูหิวแล้ว!” เสียงพี่เอโวยวายดังเข้ามาในครัว
“หิวนักก็เข้ามาเอาเองดิวะไอ้เหี้ยนี่ กูไม่ใช่คนใช้มึงนะ!” พี่เกมตะโกนตอบ แต่ก็รีบเอาถ้วยออกไป ผมก็เลยถือช้อนกับแก้วน้ำตามไปด้วย
พี่เกมน่ะชอบบ่นพี่เอทุกที แต่ก็ทำตัวเหมือนคนใช้พี่เอทุกทีเหมือนกัน คนอะไร ปากไม่ตรงกับใจเลย ชอบเขาก็ไม่บอกชอบ ความจริงผมสังเกตมาหลายทีแล้วครับ และสมองน้อยๆ ของผมก็สรุปใจความได้ว่า พี่เกมแม่งชอบพี่เอชัวร์ๆ ส่วนพี่เอนั้นผมไม่แน่ใจ คือถ้ามองในมุมผม พี่เอที่ชอบผู้หญิงสวยๆ หุ่นสะบึม คงไม่ได้มองว่าพี่เกมสวยเป็นแน่ เพราะพี่เกมคือไอ้อ้วนตาตี่ รูปหน้ามีเค้าว่าดูดีอยู่บ้าง แต่ผมว่าก็ยังไม่ใช่สเปคของพี่เอ
“พวกพี่ก็ยังไม่ได้กินเหรอครับ” เห็นพี่เอกับพี่เกมแกะถุงก๋วยเตี๋ยวแล้วผมก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย
“อืม ก็ไอ้เกมมัวแต่เลือกของช้า” พี่เอบอก
“พวกมึงได้ของรึยัง” พี่พ่ายถาม เขาเพิ่งวางแบบแปลนลงแล้วหันมาลงมือปรุงก๋วยเตี๋ยวในถ้วยของตัวเอง ซึ่งเขาโยนถุงพริกทิ้งและใส่แค่น้ำตาลกับพริกน้ำส้ม อยากถามว่ามันจะอร่อยได้ยังไง แต่ก็ไม่อยากจะดูสนิทกับพี่พ่ายต่อหน้าเพื่อนของเขาไปมากกว่านี้ แค่โมเม้นนอนตักเมื่อกี้ก็ไม่รู้ว่าพี่พ่ายจะด่ายังไงแล้ว
“ได้ แต่ยังไม่ครบ” พี่เกมตอบ “ไอ้ที่มึงอยากได้นี่หายากชิบ แถมไอ้เอยังทำเสียเรื่อง ไปจีบเมียช่างเขาอีก เขาก็เลยไล่ตะเพิดออกมาน่ะสิ”
“ไหนมึงรับปากว่าจะไม่บอกป๋ามันไง”
“เออ กูลืมตัว ป๋าช่วยลืมที่กูพูดละกัน” พี่เกมบอกหน้าตาย ไม่ต่างจากพี่พ่ายที่บอกกับพี่เอว่า “หักห้าเปอร์เซ็นของเงินเดือนมึง”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยย”
ผมหัวเราะพี่เอที่ทำหน้าทุรนทุราย แต่พอสบตากับพี่พ่ายก็ต้องหยุด ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวในถ้วยของตัวเองต่อ
อะไรวะ แค่หัวเราะก็ไม่ได้ไง ทำไมต้องมองมาดุๆ ด้วย
ผมทำหน้ามุ่ยมองก๋วยเตี๋ยวในชามของตัวเองอยู่ไม่นาน พี่เกมก็สะกิดแขนผมแล้วยื่นมือถือมาให้
“พี่เห็นมันสั่นอยู่นานแล้วอ่ะ ของเพี้ยนใช่ป่ะ”
“อ๋อ ใช่ครับ ขอบคุณครับ”
ผมรับมือถือมาจากพี่เกม ก้มมองหน้าจอก็เห็นชื่อไอ้ยิวโชว์หราอยู่ พี่พ่ายมองมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ผมก็เลยขอตัวพวกพี่ๆ ออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก
“ว่าไงมึง”
“วันเสาร์จะขับรถไปให้ มึงส่งที่อยู่มาให้ด้วยละกัน บอกสถานที่เด่นๆ ใกล้ที่พักมึงมาด้วย กูจะได้ไปถูก”
“เออๆ ไว้ส่งไปให้ เอารถมาก็ดี กูขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ค่อยแข็ง ลำบากเอาเรื่องอยู่เหมือนกันตั้งแต่มาที่นี่”
“อยากไปเองก็ไม่ต้องบ่น แล้วเป็นไง เรื่องงาน”
“ก็ดีว่ะ”
“กับเจ้านายมึงล่ะ ถึงไหนละ”
“เกือบได้กันแล้วว่ะ หึหึ”
ไอ้ยิวเงียบไป ผมอมยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ในตอนนี้ มันกลมสวยอย่างที่ตอนผมอยู่กรุงเทพไม่เคยได้มอง คงเพราะส่วนใหญ่ผมมักจะต้องนอนอยู่บนเตียงกับใครสักคน ไม่พี่กิ๊ฟ ก็ไอ้ยิว หรือมินเป็นบางครั้ง แต่ตอนนี้...กลับต่างออกไป ผมคิดว่าผมไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย แต่ไม่รู้ทำไม...การใช้ชีวิตถึงได้ต่างจากที่เคยเป็นมา อาจเป็นเพราะที่นี่...มีคนไม่ได้ตามใจกับความต้องการของผมล่ะมั้ง
“ไอ้เพี้ยน...มึงไม่ได้กำลังชอบเขาขึ้นมาจริงๆ ใช่ไหมวะ”
คำถามของไอ้ยิวทำให้ผมต้องละสายตาจากพระจันทร์แล้วมองฝ่าไปยังความมืดเบื้องหน้า
“กูกำลังจะหมดความสำคัญกับมึงแล้ว...มึงไม่ได้ต้องการกูเหมือนเดิมแล้วรึเปล่าเพี้ยน”
“ทำไมมึงถึงคิดอย่างงั้น”
“เพราะตั้งแต่ที่มึงไปเชียงราย มึงก็ไม่ติดต่อมาหากูเลย”
ผมยอมรับ...ว่าผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาใคร ทั้งมินและพี่กิ๊ฟ ผมก็ไม่เคยโทรหาหรือรับสายพวกเธอ กับไอ้ยิว...นี่ก็เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ที่ผมได้คุยกับมัน
“กูไม่รู้ว่ะยิว”
ผมตอบมันไม่ได้หรอก เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้แต่ว่ามันเป็นความรู้สึกที่รุนแรงยิ่งกว่าตอนที่ผมรู้สึกกับพี่ เป็นความรู้สึกที่แปลกมาก...แม้พี่พ่ายจะไม่เคยทำตัวหวานๆ ใส่ แม้จะไม่มีอะไรพิเศษที่เขาทำให้ แต่เพราะอะไร...ผมถึงต้องการเขามากขนาดนี้...ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ไม่มีใคร...รักมึงได้เหมือนที่กูรักหรอก เขาอาจจะกำลังหลอกมึงอยู่ก็ได้ ถ้ามึงเลือกจะไปต่อกับเขา...มึงอาจจะต้องเสียใจก็ได้นะเพี้ยน เพราะงั้น...พอเถอะ”
เสียงของไอ้ยิวสั่นเครือ เหมือนมันกำลังร้องไห้ ทั้งๆ ที่มันไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ผมเห็น แต่คงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับมันอยู่ห่างกัน ไม่ได้เหมือนที่ผ่านมาที่ไม่ว่าจะอยู่คนละที่ แต่พออยากเจอเมื่อไหร่ก็ได้เจอ ส่วนตอนนี้...แม้แต่ความอยากเจอ ผมก็ไม่มีเลยสักนิด
สำหรับผมแล้ว...ยิวสำคัญ ไม่ต่างจากพี่กิ๊ฟ สองคนนี้สำคัญกับผม ไม่มีทั้งสองคนก็ไม่มีผมมาจนถึงวันนี้ ไอ้ยิวไม่เคยปล่อยให้ผมต้องเผชิญกับความทุกข์ใจเพียงลำพัง ในขณะที่พี่กิ๊ฟก็ให้ทุกอย่างที่ผมต้องการ แต่ตอนนี้ผมกลับไม่ได้รู้สึกอยากจะอยู่กับพวกเขาเลย คนที่ผมอยากจะอยู่ด้วยตอนนี้...กลับเป็นคนที่...ไม่เคยให้อะไรกับผมเลยต่างหาก
“แล้วเจอกันวันเสาร์”
ผมกดวางสาย เงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา ...ก็ถ้าทำได้ ผมก็อยากจะมีชีวิตที่ปกติสุขกับคนที่ผมรักและก็รักผมเหมือนกัน แต่เสียดายที่คนที่รักผม...ยังไม่ใช่คนที่ผมต้องการ
เดินกลับเข้าไปในบ้าน พี่พ่ายกับพี่เอก็ไม่อยู่ที่โถงรับแขกแล้วครับ เหลือแต่พี่เกมนั่งดูซีรีย์เกาหลีอยู่คนเดียว
“พี่พ่ายกับพี่เอไปนอนแล้วเหรอครับ”
“ป๋าเข้าไปทำงานต่อ ส่วนไอ้เออาบน้ำน่ะ”
“ครับ”
ผมนั่งลงดูซีรีย์กับพี่เกม ส่วนตัวแล้วไม่เคยดูเลยครับ เพราะผมคิดว่ามันก็เหมือนละครไทยทั่วๆ ไป แต่พอนั่งดูไปสักพัก...ก็เริ่มรู้ซึ้งในสัจธรรมว่ามันไม่ใช่ นี่มัน...โอยย อะไรกันวะ ชีวิตนางเอกมันจะบัดซบไปถึงไหน แล้วพระเอกไม่ได้โง่เหมือนละครไทยนะครับ แม่ง...โคตรเท่ โคตรฉลาด โคตรหล่อ โคตรแสนดีอ่ะ!
“โทเมเนเจ้ออออออออออ” น้ำตาร่วงเผาะทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดว่าตัวผมที่ไม่เคยดูซีรีย์เกาหลีจะร้องไห้ พี่เกมก็กัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้อยู่ข้างๆ ครับ เป็นซีนที่พีคอารมณ์มาก ซึ้งมาก และโห้ยยย สงสารนางเอกมากกกกกก
“ไอ้เกม! มึงทำอะไรน้องเพี้ยน!” พี่เอที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมา ส่งเสียงถามด้วยความตกอกตกใจ แต่พอเห็นว่าพี่เกมก็ร้องไห้อยู่ด้วย เขาก็ทำหน้าไม่ถูก
“พวกมึงเป็นอะไรกันเนี่ย”
“ชอนซงอีน่าสงสารมากอ่ะพี่เอ ทำไมมนุษย์ต่างดาวถึงอยู่ร่วมกับคนไม่ได้อ่ะ ทำมายยยยยย” ผมสติแตกไปแล้วครับ แต่จุดนี้คืออัดอั้นตันใจมาก พี่เอทำหน้าเหลอหลา อย่างคนไม่รู้จะอธิบายยังไง
“พวกมึง...รีบๆ ไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงาน”
“ม่ายยยยย!” ผมกับพี่เกมร้องออกมาพร้อมกัน พี่เอก็เลยตัดใจเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปโดยไม่พูดอะไรอีก
หลังจากนั้นผมก็นั่งดูกับพี่เกมจนจบครับ เข้านอนกันตอนตีสาม แต่พอเข้ามาในห้องผมก็เริ่มเปิดเน็ตหาดูประวัตินักแสดงแต่ละคร ไม่เคยเข้าใจหัวอกของติ่งเกาหลีก็เพิ่งมาเข้าใจในวันนี้เองว่าทำไมถึงได้คลั่งขนาดนี้ คงเพราะคนที่เราชอบจะทำอะไร ก็คงดูฟินดูดีไปหมดล่ะมั้งครับ
ว่าแต่...พี่พ่ายไม่ได้มาจากต่างดาวเหมือนโทมินจุนอปป้าใช่ไหมนะ...
............................................................TBC....................................................................
พี่ไร้พ่ายจะน่ารักยิ่งกว่านี้อีกนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :o8: ทำไมต้องเครียด ทำใจให้สบาย มันไม่ได้มีอะไรขนาดนั้นหรอก อย่าเพิ่งจิตตกกันไปก่อนนะ :hao4:
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจค่ะ
ดูแลตัวเองด้วยนะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยอ่ะ อย่าป่วยอย่าไข้นะคะ :กอด1:
-
5555555สงสัยต้องไปหาโทมินจุนมาดูมั่งแล้วมั้งคะเนี้ยยยย
ชอบโมเม้นนี้ของเพี้ยนกับพี่พ่ายอ่ะ น่ารักกก
-
o22 เหมือนกำลังจะดราม่าอยู่ดีๆแล้วช่วงท้ายนี่มันคืออัลไลคค้าาา โอ้ยยย ขำหนักมากตอนแรกคิดว่านางจะไม่เอาความติ่งเกาหลีคลั่งอปป้าของน้องมาใส่ซะแล้วแต่ที่ไหนได้ เพี้ยนเอ้ยยยยย ยังไงหยั่งงั้นเลยจริงๆ :laugh: :laugh:
ปอลิง บวกเป็ดให้นางและเพิ่มลิงค์ที่สารบัญแล้วนะ
-
พี่พ่ายใจดีแปลกๆๆ :hao4:
-
พี่พ่ายมีแผนร้ายใช่มั้ย บอกมาเลย น้องเพี้ยนก็ใจร้ายกับยิวด้วย T^T
เค้าชอบโทมินจุนอปป้ามากกกกกกกก
-
พี่เกมกับน้องเพี้ยนไปแล้วนะคะนั่นน่ะ กลับกันมาก๊อนนนน :laugh: ทั้งสองคนน่ารักมากๆ เลยนะค้าา ^^
ยังไง๊ยังไงเราก็ไม่ไว้ใจพี่พ่ายอยู่ดีนั่นล่ะค่ะ สักนิดก็ไม่มีเลย~ :ruready
-
:katai1: อิป๋าพ่ายไว้ใจไม่ได้เลย
กำลังดราม่ากะน้องเพี้ยนกะยิวแต่ท้ายตอนมันคืออะไร โทมินจุนมาจากไหน :hao7:
-
เพี้ยนเริ่มหลงรักพี่พ่ายแล้วสิเนี่ยยยยย o18
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
เพี้ยนคิดซีรีย์ อิ_____อิ
เรายอมเชื่อคนเขียนก็ได้ค่ะๆม่มีอะไรให้ให้เครียด
*แต่ความจริงแล้วคิดไปไกลมาก*
-
นี่คือสาเหตุที่น้องเพี้ยนหันมาติ่งเกาหลีสินะ
คิดถึงพี่พ่ายจังเลย #ติดเชื้อจากน้องเพี้ยนแหล่ว พี่พ่ายหลังๆนี่ใจดีอ่ะ ชอบๆ แต่ตอนใจร้ายก็ชอบนะ
-
สงสารยิว :mew2: แต่ยังไงก็เชียร์น้องเพี้ยนให้ได้กับป๋าเร็วๆอยู่ดี//ชะอ้าว
ป๋าใจดีเกินไปจริงๆนะ ถึงคนเขียนจะบอกว่าอย่าเพิ่งจิตตกก็เถอะ555 เราก็อดไม่ได้ที่จะระแวงอยู่ดี
จริงๆป๋าอดทนมากเลยนะ อ่านเพลินๆก็กุ๊กกิ๊กๆดีหรอก แต่พออ่านแล้วนึกภาพตามนี่แบบ...เอิ่ม น้องเพี้ยน เอะอะซุกคอ เอะอะดูดนิ้ว นึกภาพแล้วสะดุ้ง555 //แต่ถามว่าชอบมั้ย? ชอบมากกกกกค่ะ นัวเนียเยอะๆเลยน้องเพี้ยน!
รออ่านต่อค่ะ อยากรู้ทำไมป๋าไม่ให้จูบปาก อยากรู้ยิวมาจะมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า
ปล.อัพเร็วแบบนี้รักมากเลย :mew1:
-
ขำเพี้ยนกะพี่เกม...เหมือนแม่บ้านติดละครเลย :)
-
555+ น่ารักมากๆเลย โทมินจุชิ
-
ยิ่งพี่พ่ายทำดียิ่งกลัว ตบเลือดสาดเหมือนเดิมยังโอกว่า
-
อยากจะบอกว่าไม่เคยไว้ใจคนแต่งเลยค่ะ
เผื่อใจไว้ก่อนเสมอ
เดวเป็นบ้าเหมือนเรื่องก่อนอีก
ไม่ไหวๆเดวนอนไม่หลับ
-
จูบไว้ให้คนรักกันล่ะสิ
วันหนึ่งความใกล้ชิดจะพา
ให้ป๋าพ่่ายใจอ่อนเอง
ถ้าน้องไม่เจ้าชู้จะน่ารักมาก
ขี้อ้อนช่างเอาใจ แถมmอีก
เหมาะกับคนเย็นชาดี
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
น้องเพี้ยน ที่ป้าเครียดกับหนูมา 7 ตอนครึ่งคืออะไร 555555555
เจอโทมินจุนไปขำำำำำำำำ 55555555
เด็กมันน่ารัก ป๋าไม่ใจอ่อนบ้างหรอ :o8:
-
กำลังจิกผ้าห่ม ปาทิ้งแทบไม่ทันคะ
เพี้ยนนับวันจะเพี้ยนตามชื่อ
-
เพี้ยนกลายเป็นติ่งเกาหลีเพราะอย่างนี้นี่เอง
-
ยิ่งมาแบบนี้ยิ่งเครียดดดด :ling1: :ling1:
-
ช่วงนี้น่าจะเป็น who are you school 2015 มากกว่านะ #ทีมแทกวัง 5555555555
-
เพี้ยน. ตะเองหลงรักโทมินจุนเหมือนเค้าเลย :-[
อ่านตอนนี้แอบเครียดเล็กน้อยถึงพฤติกรรมป๋า
มันดูอ่อนโยนกับน้องเพี้ยนแบบมีเงื่อนงำอ่ะ เริ่มมโนไกล
อ่านตอน 8 จบ ต้องไล่ขึ้นไปอ่าน 6และ 7 ต่อ
แบบว่างานงอกไม่ได้อ่านเลย คิดถึงเพี้ยนมากกกก :กอด1:
-
คนเขียนบอกไม่ต้องกลัว ...จะจริงเหรอ รู้สึกเหมือนป๋าอ่อยให้เพี้ยนตายใจ ตกหลุมรักป๋าโงหัวไม่ขึ้น แล้วจับเชือดนิ่มๆ
แต่เพี้ยนตื้อได้โล่จริงๆนะ ก่อกวนชนิดไม่กลัวโดนซ้อมเลย
-
:z3:ฮืออออ่านไปร้องไห้ไป ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ5555555555555555
-
น้องเพี้ยยนมันเพี้ยนสมชื่อเลยอ่ะตอนนี้ 55555
-
5555เพี้ยนเป็นสาวกเกาหลีซะงั้น ป๋าใจดีกับน้องให้มากๆหน่ดยน้า
-
กลัวใจพี่พ่ายมากบอกเลยจะมาทำให้เพี้ยนรักใช่มั้ยแล้วพอสมใจก็ทำให้เพีื้ยนเจ็บปวดหรือเปล่า :katai1:
แต่ตอนท้ายนี่ฮา :laugh: เพี้ยนติ่งโทเมเนเจอร์ :hao7:
-
ไม่ว่าพ่ายจะมาแนวไหนไม้ไหนก็รักกกกกกก
:katai5:
-
รู้สึกป๋าไม่ได้ใจอ่อนอะไรกับเพี้ยนเลย
เหมือนหลอกให้ตายใจ :o12:
น้องเพี้ยนจอมติดซีรี่ส์ของเพร้ ~~~
-
อยากให้น้องเพี้ยนเสียใจมากๆละหนีไปเจอกับเท็นจริงๆ
ให้เท็นแก้แค้นพี่พ่ายให้สาสมใจ
รีบๆเผยจุดประสงค์มาซะทีสิคะพี่พ่ายยยยย
หลอกให้เค้ารักเนี่ย มัน.... :เฮ้อ:
-
กำลังดราม่าพี้ยนอยู่ดีๆ
ฮาซะงั้น :ling1:
สงสารยิวอ่ะ พ่ายนี่คงมีแผนเด็ดๆเชือดเพี้ยนแล้วใช่มะ
เพี้ยนเริ่มหวั่นไหวแล้วว
-
appแบ๊วววววววว มากอ่ะน้องเพี้ยนนนนนนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นี่สินะที่มาของการเป็นติ่งเกาหลีของเพี้ยน :katai2-1: :katai1: :mew6:)
-
อีเพี้ยนก็มีอารมณ์อ่อนไหวกับคนอื่นเขาเป็นด้วยเหรอ อีเพี้ยนบ๊องๆแบบนี้ก็น่ารักดีนะ ถ้าจิตแตกเมื่อไหร่นี่น่าถีบมาก แอบสงสารยิวอะรับเขาข้างเดียว หวังว่ายิวมาพี่พ่ายจะมีปฎิกริยาไรบ้างนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สงสารยิวจังเลยอ่ะตอนนี้ ยิวคงรักเพี้ยนเข้าแล้วจริงๆ ส่วนเพี้ยนก็คงจะหวั่นไหวไปกับป๋าแล้วจริงๆ เหมือนกัน ได้แต่หวังว่า ความสัมพันธ์ของคู่นี้จะหยุดได้อย่างสวยงาม :mew2:
-
ถ้าไร้พ่าย ไม่ไร้หัวใจเกินไป
คงมีใจให้เพี้ยนบ้างแล้วล่ะมั้ง
เรามีความหวังได้ใช่มั้ย
:mew2:
-
จะอยู่ทีมใครดีเนี่ยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
ระแวงป๋าพ่ายมากบอกเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew5: :mew5:
-
น้องเพื้ยนผู้คลั่งโทมินจุน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
กำลังไปได้สวยเลยนะเพี้ยน 555555
แต่แค่คิดว่าที่ผ่านมาป๋าแค่แสดงก็เจ็บแล้ว T^T
-
น้องเพี้ยนนนนนนางน่ารักมากนะเนี่ย แต่ก็รู้สึกได้ถึงความเหงาของเพี้ยนๆจะต้องมีแผลใจที่หนักมากแน่ๆ พี่พ่ายตอนนี้อ่อยเพี้ยนเต็มที่เลยนะทำดีกับเพี้ยนตอนนี้แล้วอนาคตจะร้ายใส่จนเพี้ยนทนไม่ได้ใช่ไหม ไม่อยากคิดในแง่ร้ายกับพี่พ่ายแต่พี่ก็ไม่น่าไว้ใจจริงๆนะถ้าร้ายใส่แล้วมารักเพี้ยนทีหลังก็ระวังว่ามันจะสายเกินไปแล้วกัน
-
ไม่รักก็ไม่เจ็บ
รักแล้วมีแต่เจ็บ
อย่าตกหลุมป๋านะ
ป๋ามันเลี้ยงไว้เชือด
:z4:
-
ขำกับน้องเพี้ยนจริง ๆ เลย มาดูซีรีส์เกาหลีทีนึงเป็นติ่งไปเลย :mew4: รู้สึกได้ว่าพี่พ่ายกำลังใจอ่อนแล้วน่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นแผนรึเปล่า (เราต้องคิดมากไว้ก่อน) ส่วนเพี้ยนนายกำลังโดดศรย้อนกลับซะแล้วสิ :mew5: มาต่อบ่อย ๆ น่ะจ้ะ กำลังหนุกเลย :mew1:
-
เย็นชานะคะ
-
o13
-
:m20: :m20: :m20: อินกันมากจริง เป็นเหมือนเราเลยน้องเพื้อน ดูซีรีย์แล้วไม่หลับไม่นอน ต้องไปหาประวัติมาอีก
-
ขอบคุณสำหรับฉากโทมินจุน ค่ะ ฮือออ ตอนแรกมาอย่างหน่วงพอเริ่มๆไป มีฉากนี้ซะงั้น ฮ่าๆๆ
สงสารยิวง่ะ แต่เวลาป๋าใจดีกับน้องนี่มันฟินดีจังเลยนะค่ะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สามเศร้าเคล้าน้ำตา ขึ้นอยู่ที่เพี้ยนแล้วว่าจะรักคนที่เรารัก หรือรักคนที่รักเรา ณ จุดนี้สงสารยิวสุดหัวใจ o7
-
ตั้งใจทำงงทำงานอะไรก๊านน อิป๋าทำตัวคูลได้น่าหมั่นไส้มากกก 5555
แล้วตอนท้ายนี่อัลไล... อีกอย่าง เพี้ยน อย่างน้อยหนูก็ผู้ชายนะลูก เรียกอปป้าเฉย ฮยองมั้ยยย 55555
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ตอนที่ 9
ช่วงนี้ผมติดซีรีย์เกาหลี แต่ละวันได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเพราะซีรีย์เรื่องหนึ่งแม่งยาวมาก ดูวันเดียวก็ไม่จบ ผมก็เลยสนิทกับพี่เกมตามไปด้วยเพราะพี่เกมนี่คอซีรีย์เลยครับ เขามีซีรีย์เกาหลีเยอะ มีเรื่องไหนดีๆ ซึ้งๆ ก็ขนเอามาให้ผมดูหมด
“พี่มาทำงานที่นี่คนเดียวหลายเดือนเลยอ่ะ มันก็เหงาๆ เลยไปท่าล้อหาซื้อซีรีย์มาดู ก็ติดมาตั้งแต่ตอนนั้นแหละ ที่พม่าแม่งขายถูกมาก แต่ต้องเช็คดีๆ หน่อย ไม่งั้นได้ของไม่มีคุณภาพมา” พี่เกมบอกเหตุผล แถมยังสอนผมซื้อของด้วย ว่างๆ ผมก็ติดสอยห้อยตามพี่เกมไปฝั่งพม่า
กับพี่พ่ายช่วงนี้ก็ไม่ได้อะไรเท่าไหร่ครับ เพราะผมมีเรื่องที่สนใจทำอยู่แล้ว อีกทั้งงานก็หนักชิบหาย แก้แบบแก้แล้วแก้อีก ตกดึกมาก็ต้องมานั่งดูซีรีย์ ซึ่งเหมือนเป็นหน้าที่มากครับ แต่เป็นหน้าที่ทางใจ
“พี่เกม ผมช่วย” เข้ามาช่วยพี่เกมในครัวครับ เมื่อวานเพิ่งดูแดจังกึมไป เลยรู้สึกร้อนวิชา
“งั้นสับหอมหัวใหญ่ให้พี่หน่อย”
“โอเคครับ”
เป็นเรื่องง่ายๆ และหมูมากสำหรับคนที่ดูแดจังกึมได้เกินครึ่งเรื่องอย่างผม แต่ป้องกันการน้ำตาไหลจากฤทธิ์ของหอมหัวใหญ่ ผมก็เลยหาถุงก๊อบแก๊บมาครอบหัวไว้
“ทำไร” พี่พ่ายเข้ามาในครัว เขากลับมาบ้านสักพักละ แต่นั่งทำงานอยู่ในห้องตัวเอง “มึงเป็นบ้าเหรอ”
“โอ้ยๆๆ อ๋มเอ็บบบบ” ไอ้พี่เชี่ยนี่จะทำร้ายร่างกายผมไปถึงไหน มึงช่วยดูได้ไหมว่าตอนนี้กูหายใจไม่ออกกกกก
“ป๋า เดี๋ยวน้องมันก็ตายเอาหรอก” พี่เกมร้องเตือน เพราะตอนนี้พี่พ่ายกำลังรวบถุงก๊อบแก๊บที่ครอบหัวผมไว้ในมือจนแน่น ทำเอาหายใจไม่ออกอยู่หลายวินาที แต่สุดท้ายเขาก็ยอมปล่อย
“พ่ายอปป้าใจร้ายอ่ะ” ผมดึงถุงก๊อบแก๊บออกแล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่เขา
“อปป้าเหี้ยไรของมึง”
“ฮ่าๆๆ พ่ายอปป้าเหรอวะ เออว่ะป๋า แม่งเข้ากั๊นเข้ากัน” พี่เอที่เพิ่งเข้ามาในครัวหัวเราะร่วน ตบไหล่พี่พ่ายที่หน้าหงิกไปสองสามทีแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น คงหาเบียร์ออกไปกินอีกแล้วแหงๆ เพราะพี่เอนี่ตั้งแต่อยู่ร่วมบ้านกับเขามา เขากินเบียร์มากกว่าน้ำเปล่าซะอีก แต่ร่างกายไม่ยักกะบวมเหมือนพี่เกม
“ก็เวลาผู้หญิงเกาหลีเขาเรียกผู้ชายที่แก่กว่า เขาก็เรียกอปป้านี่นา น่ารักดีออก” ฟังดูฟินและเลอค่ามาก เวลานางเอกเรียกพระเอกงี้ ผมนี่บิดเป็นเลขแปดอยู่สามรอบ แล้วพอพระเอกส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้ ผมก็บิดไปอีกสิบรอบ
“แล้วเป็นผู้หญิงรึไง” แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่กับพี่พ่ายแฮะ ไม่ยิ้มไม่พอ ยังมาทำหน้ายักษ์ใส่อีก
“ป๋า อย่าดุไอ้เพี้ยนมันเลยน่า แค่นี้ก็ดูไม่เต็มอยู่ละ”
เพราะอยู่กันมาได้เดือนกว่าๆ แล้ว พี่เอก็เลยลดความสุภาพลง ประกอบกับที่เขามาเห็นผมฟินกับซีรีย์เกาหลีบ่อยๆ ด้วย เขาก็เลยคิดว่าผมเพี้ยนสมชื่อ แต่ถ้าให้พูดจริงๆ พี่เอน่ะไม่เคยเข้าใจฟีลลิ่งที่ผมมีหรอก
“แม่งดูซีรีย์มากไปน่ะสิ” พี่พ่ายทำหน้าหงุดหงิด ก่อนจะรับกระป๋องเบียร์เย็นๆ ที่พี่เอยื่นไปให้ “รีบๆ ทำกับข้าว”
“มึงนี่ก็สั่งจั้ง!” พี่เกมบ่น แต่ก็หันไปทำกับข้าวต่อ ส่วนพี่พ่ายกับพี่เอออกไปนั่งที่โถงรับแขกแล้วครับ
การเข้าครัวกับพี่เกมเป็นอะไรที่สนุกมาก ได้เรียนรู้หลายอย่างแล้วยังได้คุยแลกเปลี่ยนซีรีย์ที่ผมดูไปแล้วด้วย มันรู้สึกดีมากครับที่มีคนที่เข้าใจมาร่วมฟินไปด้วยกัน
ทำกับข้าวเสร็จก็ยกออกไปเสิร์ฟให้สองคุณชายที่นั่งดูข่าวภาคค่ำพร้อมทั้งจิบเบียร์ไปพลางๆ ด้วย
“พรุ่งนี้เพื่อนเพี้ยนจะมาใช่ไหม” พี่เกมถาม ผมเกือบลืมไปแล้วว่าไอ้ยิวจะมา ที่คุยกันคราวก่อนมันบอกจะเอารถมาให้ แต่ก็ต้องเลื่อนมาเป็นวันเสาร์นี้เพราะพี่ทัศน์แฟนมันจะมาด้วยครับ คราวก่อนพี่ทัศน์ติดงานด่วน ก็เลยไม่ได้มา ไอ้ยิวมันไม่ขับรถไกลๆ คนเดียวอยู่แล้ว
“ใช่ครับพี่ มันแค่เอารถมาให้”
“งั้นบอกเพื่อนอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะ พี่จะรีบกลับมาทำให้”
“ขอบคุณครับพี่เกม ใจดีอ่ะ”
“เออ ใจดีเกินไปละไอ้เกม นี่อยู่ๆ ไปกูนึกว่ามึงเป็นแม่ไอ้เพี้ยนมันไปซะแล้ว” พี่เอพูดพลางหัวเราะ
“ถ้าพี่เกมเป็นแม่แล้ว พี่เอมาเป็นพ่อให้ผมไหมล่ะ”
“กูไม่อยากได้ลูกอย่างมึงอ่ะ”
“พี่เอใจร้าย”
“เรียกเออปป้าก็ได้นะจ้ะ”
“ไม่หรอก หน้าพี่เอไม่เกาหลีพอ”
“ฮ่าๆๆๆๆ น้องว่ามึงหน้าบ้านนอกว่ะไอ้เอ” พี่เกมหัวเราะลั่น ก่อนจะโดนพี่เอตักข้าวยัดเข้าปาก
“ไอ้เพี้ยนยังไม่ได้บอกเลยว่าหน้ากูบ้านนอก มึงพูดเองชัดๆ ไอ้ห่า”
“พวกมึงแดกกันเงียบๆ ได้ไหม” พี่พ่ายพูดขึ้นมา เลยทำให้เหตุการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติ
ขวางโลกชิบหาย...
“มึงไม่ต้องด่ากูในใจ”
รู้ทันอีก
“กำลังชื่นชมในความจริงจังของพ่ายอปป้าต่างหาก”
“เถียง”
“ขอโทษครับ”
ถ้าไม่ติดว่ามีพี่เอกับพี่เกมนั่งอยู่ด้วย ผมจะโดดไปกัดหูเขาแล้วเคี้ยวให้ละเอียดเลย คนอะไรน่าหมั่นไส้เป็นบ้า
“แล้วนี่มึงดูแดจังกึมจบรึยัง ไม่ใช่ดึกๆ แม่งบ้าลุกมาเข้าครัวอีกนะ กูแม่งโคตรหลอนอ่ะ”
การจะเข้าถึงจิตวิญญาณในซีรีย์ได้นั้น ผมต้องลองทำประหนึ่งตัวเองเป็นจังกึมครับ แม้จะไม่ได้ทำอะไรเว่อๆ อย่างพวกของกินในราชวงศ์คนเกาหลี แต่ผมก็ลองทำทอดไข่ดู มันเป็นกลางดึกในคืนที่ทุกคนหลับกันหมดแล้วยกเว้นผม แต่พี่เอมักจะเป็นบุคคลที่ชอบตื่นมากินน้ำกลางดึกถึงได้เจอผมแสดงฝีมือทำอาหารเข้า ในขณะที่พี่เกมกับพี่พ่ายนั้น ผมเชื่อว่าถ้ามีไฟไหม้ เขาสองคนจะอยู่ในรายชื่อที่โดนไฟครอกตายแน่นอน หลับแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
“ใกล้จบแล้วครับ คืนนี้คงจบอ่ะ”
“ดูให้พอดี อย่าให้เสียการเสียงาน” พี่พ่ายบอกเสียงเคร่ง
“ไม่ให้เสียหรอกน่า ไว้ใจผมได้เลย”
“เก่ง”
น้ำเสียงประชดประชันนั้นทำเอาอยากเข้าไปกัดคอให้เป็นรอยอีกสักที แต่ไม่ทำแล้ว เพราะรอยคราวก่อนที่ทำไว้ เล่นเอาพี่พ่ายโดนล้อไปหลายวันเลย ลำพังตัวเขาน่ะไม่อายหรอก คนที่ทำรอยอย่างผมนี่แหละที่รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เวลาได้ยินพี่เอแซว
กินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายครับ พี่พ่ายเข้าไปทำงานในห้องตัวเอง พี่เอก็บอกจะไปโทรคุยกับสาวก็เลยแยกเข้าห้องเช่นกัน ที่หน้าทีวีจึงมีผมกับพี่เกมยึดพื้นที่เพื่อท่องไปยังดินแดนกิมจิด้วยกัน
ผมไม่เคยคิดฝันว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้เลยนะ ผมว่าผมสนุกกับชีวิตอ่ะ ไม่รู้ดิ มันไม่มีเรื่องให้กังวลล่ะมั้งครับ ผมมีเพื่อนกินข้าว มีเพื่อนคุย แถมเวลาหลับก็รู้สึกว่าหลับง่ายมาก คงเพราะอุ่นใจที่ห้องข้างๆ ก็ยังมีพวกพี่ๆ เขาอยู่ด้วย ให้ความรู้สึกเหมือนได้อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นและมีพี่ชายที่ใจดีอยู่ด้วยเลย ไม่นับพี่เอกับพี่พ่ายนะครับ สองคนนั้นอ่ะกวนตีน
“เพี้ยน พี่ง่วงแล้วอ่ะ ไปนอนกันเถอะ ตอนต่อไปไว้ดูพรุ่งนี้”
“โอเคครับพี่ ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีๆ”
แยกย้ายเข้าห้องใครห้องมัน แต่ภายในห้องผม กลับมีใครบางคนนอนอยู่บนเตียง เกือบร้องลั่นเพราะในความมืดมันดูน่ากลัวมากเลยครับ แต่พอเปิดไฟดูก็ต้องโล่งใจที่เห็นว่าเป็นพี่พ่ายกำลังนอนหลับปล่อยคาริสม่าอยู่ และเพราะแสงไฟ เขาก็เลยงัวเงียตื่นขึ้นมา
“ทำไมมานอนอยู่ที่ห้องผมล่ะครับ” ก็เห็นกับตาแท้ๆ ว่าหอบแฟ้มเอกสารเข้าห้องนอนใหญ่ไป
เงียบ ไม่ตอบอีกตามเคย
“คิดถึงใช่ม้า”
ผมขึ้นไปนอนข้างๆ แล้วกอดตัวเขาไว้ ซุกหน้าลงกับอกกว้างๆ ของเขาแล้วก็สูดหายใจเข้าเต็มปอด
“หอมอ่ะ”
“นอนดีๆ ดิ”
“พี่ต้องถูกลงโทษน้า แอบมานอนเตียงผมอย่างนี้อ่ะ ต้องตามใจผมด้วย”
เงียบอีกละ งั้นผมถือเอาความเงียบเป็นการตกลงได้ไหมเนี่ย
“พี่พ่ายเป็นไงมั่งอ่ะช่วงนี้” แต่ผมไม่ได้มีอารมณ์จะทำอะไรครับ แค่อยากกอดเขาไว้แล้วคุยเรื่อยเปื่อยจนกว่าจะหลับไปก็แค่นั้น
“ยุ่ง”
“ว่าผมทำไมอ่ะ” แค่ถามเองนะครับ จะพูดจากันดีๆ ไม่ได้เลยเหรอ
“กูหมายถึงงานยุ่ง”
คำตอบของเขาเล่นเอาผมยิ้มกว้างจนเบรกไว้ไม่อยู่ ก็พูดยาวๆ ได้นี่หว่า เข้าใจง่ายเป็นไหนๆ
“มึงล่ะ”
“ผมเหรอ ก็ยุ่งเหมือนกัน เจ้านายแม่งโคตรเอาแต่ใจอ่ะพี่ แก้แปลนอยู่นั่นแหละ นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ ยุ๊งงงยุ่ง”
พี่พ่ายดึงแก้มผมทันที เพราะไอ้เจ้านายที่แม่งโคตรเอาแต่ใจและให้ผมแก้แบบนั้นก็คือเขานั่นแหละครับ แหะๆ
“ทำไปอย่าบ่น”
“อิอิ”
“ตาคล้ำ” ว่าแล้วก็ไล้มือไปตามขอบตาล่างของผมที่หัวใจเต้นรัวอย่างกะมีคนมาตีกลองอยู่ข้างใน
“อือ ไม่ค่อยได้นอน”
“เพลาๆ บ้าง ซีรีย์มึงน่ะ”
“ก็ติดแล้วอ่ะ ดูแล้วมันหยุดไม่ได้”
“ถึงได้บอกให้เพลาๆ ลง”
“ครับๆ แต่ไว้แดจังกึมจบก่อนนะ”
“เรื่องของมึงเหอะ”
“ห่วงใช่ม้า”
แกล้งถามไปงั้นแหละครับ เพราะรู้ยังไงเขาก็ไม่ตอบ
“ไปปิดไฟ กูจะนอน”
“นอนนี่เหรอ”
“อืม”
“เย้!”
นานๆ ทีจะมีเหตุการณ์แปลกประหลาดอย่างนี้เกิดขึ้นกับผมสักครั้งครับ เพราะพี่พ่ายนั้นเหมือนลมเพลมพัด ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะเข้าใจหรอก ถ้าผมตามติดมากๆ จะเหมือนเขายิ่งออกห่าง แต่ถ้ารักษาระยะห่างกับเขาไว้ เขาก็จะขยับเข้ามาใกล้เอง จนตอนนี้ผมงงๆ เบลอๆ ไปหมดแล้ว
ที่จริง...ก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่า...เกมที่ผมกำลังคิดว่าตัวเองได้เปรียบนี้...มันเป็นยังไงกันแน่ เหมือนกำลังถูกเขาปั่นหัวอยู่เลย
“เอ้านี่! กุญแจ” ไอ้ยิวมาถึงแล้วครับ มาถึงเมื่อตอนบ่ายสี่โมงเย็นกว่าๆ ผมขอเลิกงานก่อนเวลาเพื่อพามันกับแฟนมันมาที่บ้านที่ผมพัก
“แต้งกิ้ว”
“มึงดูสบายดีนะ ดูมีความสุข” ไอ้ยิวว่าแล้วยิ้มบางๆ “เห็นมึงเป็นแบบนี้กูก็ดีใจละ”
“มาทำห่วงกูต่อหน้าพี่ทัศน์อย่างนี้ เดี๋ยวก็โดนหึงแย่หรอก หึหึ”
“พี่ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอกครับน้องเพี้ยน” พี่ทัศน์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสุภาพ เขาเป็นผู้ชายซื่อๆ บื้อๆ ใส่แว่นเชยๆ ดูต่างจากพี่พ่ายลิบลับครับแม้จะเป็นหนุ่มแว่นเหมือนกัน แต่เขาก็เป็นคนดีมาก ที่ไอ้ยิวคบด้วยก็คงเพราะแพ้ความดีของพี่ทัศน์นี่แหละ
“ขอบคุณครับพี่ ยังไงเย็นนี้อยู่กินข้าวด้วยกันนะครับ ไอ้ยิวด้วยนะ พี่เกม พี่ที่พักอยู่ด้วยกันเขาบอกจะกลับมาทำกับข้าวต้อนรับน่ะ”
“เฮ้ย เกรงใจว่ะ จะดีเหรอวะ”
“เออ ดีสิ แล้วก็พักที่นี่ด้วย บินกลับไฟลท์พรุ่งนี้ใช่มะ ไม่ต้องเสียค่าโรงแรมอ่ะ บ้านมึงก็อยู่ไกล พักที่ห้องกูนี่แหละ เดี๋ยวกูนอนที่โซฟาเอง มึงกับพี่ทัศน์ใช้ห้องกูได้เต็มที่เลยนะ ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศ”
ไอ้ยิวกับพี่ทัศน์มองหน้ากัน แล้วก็หันมามองผม
“มึงแปลกอ่ะ มึงมีน้ำใจ”
“ทำไมวะ กูก็เป็นคนดีเหอะ”
“เจ้าที่ที่เชียงรายแม่งแรงว่ะ เปลี่ยนปีศาจเป็นคนได้”
“ยิวก็พูดเกินไปครับ”
เฮ้ย ที่ผ่านมาผมมันแล้งน้ำใจกับมันขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทำไมต้องทำท่าตกอกตกใจขนาดนั้นด้วย
“ไอ้เหี้ยนี่ ตอนนี้กูเป็นคนดีแล้วเว้ย เอ้า เดี๋ยวไปเอาน้ำมาให้ รออยู่เฉยๆ”
ไอ้ยิวทำหน้าปานกับเห็นผีเข้าไปอีก ผมนี่อยากจะถลาเข้าไปเสยคางมัน แต่ก็ต้องทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี เสิร์ฟน้ำให้แขกก่อนครับ พี่เกมสอนไว้ว่าเราเป็นเจ้าบ้านควรให้การต้อนรับกับแขกที่มาเยือนอย่างอบอุ่น
เอาน้ำออกมาเสิร์ฟต้อนรับไอ้ยิวกับพี่ทัศน์เป็นที่เรียบร้อย ก็นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกับมันไปครับ จนกระทั่งเกือบหกโมงเย็นพี่เกมกับพี่เอก็กลับมา พี่เอทักทายกับไอ้ยิวและพี่ทัศน์อย่างสนิทสนมแล้วก็เริ่มพูดคุยกันราวกับรู้จักกันมาสักสิบปี ส่วนพี่เกมนั้นทำความรู้จักอย่างอบอุ่นแล้วก็เข้าครัวไปทำกับข้าว ผมก็เลยติดสอยห้อยตามเข้าครัวกับพี่เกมไปด้วย
“พี่พ่ายล่ะครับ” ผมกำลังช่วยล้างผักที่พี่เกมบอกจะเอาทำผัดผักรวมมิตร ก็เลยเนียนๆ ถามถึงนายใหญ่ของบ้านที่ตอนนี้น่าจะกลับมาแล้ว แต่ยังไม่เห็นแม้แต่ล้อรถสักล้อ
“ป๋าบินไปกรุงเทพเมื่อเช้านี้ เห็นว่ามีประชุมนะ วันนี้อาจจะไม่กลับ” พี่เกมตอบ นั่นทำเอาผมรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัว
แม่ง...นอนอยู่ข้างๆ กันจนเกือบเช้า ไม่มีจะบอกว่าจะไปไหน ผมไลน์ไปหาก็ไม่ตอบด้วย ไอ้เชี่ยพี่พ่ายมันงงอะไรอยู่รึเปล่าวะ
ทำกับข้าวเสร็จก็ยกไปเสิร์ฟให้กับแขกผู้มีเกียรติและคุณชายพี่เอที่ทำหน้าที่เป็นทูตต้อนรับ ก็กินกันไปคุยกันไปแหละครับ ไอ้ยิวนี่ก็มองผมอย่างกะเห็นผีไม่ต่างจากก่อนหน้านี้เลยสักนิด แต่ผมไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ กำลังไลน์ไปหาพี่พ่ายพร้อมทั้งกดโทรหาเขาไปหลายๆ ครั้ง แต่ละครั้งก็ไม่ได้อยู่ฟังสัญญาณอะไรหรอกครับ แอบโทรใต้โต๊ะ แค่ตื้ดเดียวก็วาง ให้มันขึ้นมิสคอลเยอะๆ ไว้ จะได้ให้รู้สึกเหมือนว่าผมกำลังพยายามติดต่อหาเขาอยู่
“ไอ้เพี้ยน มึงจะนอนโซฟาจริงๆ น่ะ กูเกรงใจจริงๆ นะเว้ย มึงไปนอนในห้องก็ได้ เดี๋ยวกูกับพี่ทัศน์ไปหาโรงแรมนอนกันเอง” หลังจากกินข้าวเสร็จ ไอ้ยิวก็โดนผีผู้ดีเข้าสิง แม่งเกรงอกเกรงใจจนต้องมานั่งเถียงกันว่าใครจะอยู่ใครจะไป
“เหอะน่า นอนๆ ไป พี่ทัศน์คงสวดมนต์เสร็จแล้ว มึงก็รีบๆ เข้าห้องเหอะ กูก็จะนอนเหมือนกัน” ผมโบกมือไล่มัน แล้วก็นอนเอาผ้าห่มคลุมหน้า เป็นการปิดบทสนทนากับไอ้ยิวไปโดยปริยาย
“เออ ตามใจมึงเหอะ กูไปนอนละ”
“อือ อย่าทำเสียงดังละกัน เวลามึงครางก็เบาๆ หน่อย ผนังมันเบา”
“ไอ้เหี้ยเพี้ยน ใครเขาจะทำอะไรบ้าๆ วะ คนอยู่กันเต็มบ้าน”
แล้วมันก็เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าห้องนอนไป ส่วนผมก็กลับมาลืมตาโพลงมองหน้าจอมือถืออีกครั้ง พี่พ่ายไม่ตอบไลน์กลับมาแม้แต่ข้อความเดียว ไม่มีสายเรียกเข้ามาให้ใจเต้นด้วย ผมล่ะเกลียดความรู้สึกที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างนี้จริงๆ เพราะมันทำให้รู้สึกทุรนทุราย
ผมนอนรอจนถึงตีหนึ่ง ก็ยังไม่มีวี่แววว่าใครจะกลับมา อยากจะดูซีรีย์เหมือนกัน แต่ก็ตกลงกับพี่เกมไว้แล้วว่าจะรอดูพร้อมพี่เขา เมื่อไม่มีอะไรทำ ทางเลือกสุดท้ายตอนนี้ก็คือนับแกะเพื่อข่มตาให้หลับ
แกะตัวที่หนึ่ง...
แกะตัวที่สอง...
แกะตัวที่สาม...
แต่พอแกะตัวที่สี่ หน้าตาแกะเหี้ยนี่ดันเหมือนหน้าพ่ายอปป้าไปซะฉิบ ทำไมมันเป็นแบบนี้วะ โว้ยยย ไอ้เพี้ยน มึงจะตายเอาได้ง่ายๆ เลยนะถ้ายังขืนรู้สึกบ้าๆ แบบนี้ คนที่แพ้ก็รู้อยู่แล้วนี่...ว่าจะต้องเจอกับอะไร ตัวมึงน่ะ...จะรับความเจ็บปวดพวกนั้นไหวเหรอ...ต้องไม่รู้สึกสิวะ อย่ารู้สึกอะไรนะเว้ย!
อย่า...
“เพี้ยน ทำไมมานอนที่นี่” เสียงเรียบๆ ที่คุ้นหูของใครบางคนทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น...เป็นใครบางคนที่หน้าเหมือนคนที่คิดถึงตอนนับแกะเมื่อกี้เป๊ะๆ
ผมไล่มองตั้งแต่แว่นตา จมูก ริมฝีปาก ไปจนถึงไหล่กว้างที่มีเสื้อสูทหรูหราพาดอยู่บนนั้น พี่พ่ายในชุดกางเกงสแลคสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาว เน็คไทหลุดลุ่ย กำลังยกมือขยับแว่นเล็กน้อยแล้วจ้องมองมาที่ผมด้วยความสงสัย
ไอ้เหี้ย...ดาเมจหัวใจกูอย่างรุนแรง
“ใครมาส่ง ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถ”
ผมยังไม่หลับ เพราะงั้นหากเขาขับรถเข้ามาผมก็ต้องได้ยิน แต่ที่ไม่ได้ยินคงเพราะมีใครมาส่งเขาแน่ๆ แล้วใครล่ะ ใครที่อยู่กับเขาจนดึกดื่นอย่างนี้
“กูถามมึงก่อน”
“แต่ผมอยากรู้คำตอบมากกว่าพี่”
“ไอ้เพี้ยน” พี่พ่ายทำหน้าหงุดหงิด ฟาดสูทสีดำของเขาลงบนพนักโซฟาอย่างแรง ผมสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ยังจ้องมองเขา
“ทำไมถึงไม่บอกผมสักคำว่าพี่จะไปกรุงเทพ ทำไมไม่ตอบไลน์ผม ทำไมไม่รับสายผม ทำไมล่ะพี่พ่าย ทำไม!”
“กูไม่ว่าง ตอบแค่นี้มึงจบไหม หรือจะขึ้นเสียงใส่กูอีก”
“ผมไม่จบ! พี่ยังไม่ได้ตอบอีกคำถาม”
“เหี้ยไรวะ กูกลับมาเหนื่อยๆ ชวนทะเลาะอีก ไอ้เด็กเวรนี่”
“ใครมาส่ง”
“เมียกูมั้ง”
“ไอ้สัด”
“มึงว่าไงนะ”
พี่พ่ายบีบคางผมอย่างแรง แต่ผมไม่ได้กลัวเลย ผมเคืองมาก แม้ผมจะไม่ได้เป็นอะไรกับเขา และไม่ได้มีสิทธิ์จะเยอะใส่เขาแบบนี้ แต่ผมก็รู้สึกป่ะวะ
“กูบอกว่ามึงโคตรเหี้ย แม่ง...” เวลาผมหงุดหงิด ตายเป็นตายยังไงผมก็ไม่รู้สึกกลัว เห็นช้างตัวเท่ามดยังเคยมาแล้ว
พี่พ่ายกระชากคอเสื้อผม กำหมัดแน่น เหมือนจะต่อยลงมาในขณะที่ผมยื่นหน้าข้างหนึ่งไปเสนอให้ต่อยเลย
“เฮ้ย! ป๋า! มีเรื่องอะไรกันวะ” พี่เอกับพี่เกมอยู่ที่เชิงบันได มองลงมาด้วยหน้าตาที่โคตรตกอกตกใจ เพราะผมกับพี่พ่ายกระชากคอเสื้อกันอยู่ แถมอีกฝ่ายก็ทำท่าจะต่อยด้วย
“ใจเย็นๆ นะเว้ย จะตีกันไม่ได้นะ อยู่บ้านเดียวกันนะ รักกันไว้ๆ พวกเราคนไทยเหมือนกันนะป๋า” พี่เกมถลาลงมาช่วยแยกผมกับพี่พ่ายออกจากกัน
“เกิดอะไรขึ้นวะ ทะเลาะอะไรกัน”
พี่พ่ายไม่ตอบ ส่วนผมก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาพูดก็เลยได้แต่เงียบ
“ไอ้เพี้ยน มึงทะเลาะอะไรกัน ไอ้นี่ปกติก็พูดมาก แต่พอเป็นงี้เสือกเงียบ สาดดด แล้วกูจะรู้ไหมเนี่ย”
ผมไม่สนใจอะไรอีก บอกขอโทษพี่เอกับพี่เกมก็เดินมาล้างหน้าในห้องน้ำ เพื่อให้อารมณ์เย็นลง แต่ไอ้เหี้ยพี่พ่ายมันตามเข้ามาครับ ไม่สนใจเสียงร้องห้ามของพี่เอกับพี่เกมเลยสักนิด เข้ามาแม่งก็ล็อคประตู นี่มันคิดจะซ้อมผมจนตายในนี้เลยใช่ไหมวะ
-
ปึงๆๆ
“ไอ้เหี้ยพ่าย มึงใจเย็นๆ นะเว้ย น้องยังเด็กนะ อย่าทำอะไรรุนแรง กูขอล่ะ ออกมาคุยกัน” เสียงเคาะกับเสียงพูดไม่ได้ดังนัก คงเพราะยังเกรงใจไอ้ยิวกับพี่ทัศน์ที่คงนอนหลับสนิทไปแล้วอยู่ สองคนนี้ก็ต้องจัดเข้ารายชื่อคนถูกไฟครอกอีกสองรายครับถ้ามีไฟไหม้เกิดขึ้น
“มึงไม่ต้องเสือก” พี่พ่ายตอบกลับไป ก่อนจะดันตัวผมจนชิดผนัง มือหนึ่งจับที่หน้าผากของผมไม่ให้หันหน้าหนีไปไหน
“มึงอยากมีเรื่องกับกูใช่ไหม” พี่พ่ายถาม น้ำเสียงเย็นชากับสีหน้าพร้อมจะฆ่าคนได้นั่นทำให้ผมที่เริ่มสติคงที่แล้วรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา
แม่ตั้งชื่อผมว่า มีสติ เพื่ออะไรวะ ถ้ามันจะไม่เคยทำให้ผมมีสติเลยสักครั้ง แล้วตอนนี้สิ่งที่ผมได้กระทำระหว่างเกิดการไร้สตินั้น...มันกำลังจะทำให้ผมลำบาก
“ตอบ!”
ผมสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ยังคงรักษาฟอร์มไว้ เออ มาถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็เป็นไงเป็นกัน ถ้าไม่แสดงจุดยืนของตัวเอง ผมจะกลายเป็นแค่ของที่เขาจะทิ้งจะขว้างเมื่อไหร่ก็ได้ เป็นหัวหลักหัวตอให้มองข้ามได้ตลอด ซึ่งถ้าผมยังไม่ก้าวหน้าไปถึงขั้นที่มีความสำคัญ...ผมจะไม่มีวันชนะเขาได้เลย
“ผมไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่ทำไมพี่ไปที่ไหนถึงไม่บอกผมวะ ผมนอนอยู่ข้างๆ พี่ กอดพี่จนถึงเช้า แต่พี่ก็ไม่บอกสักคำว่าพี่จะไปไหน ทั้งๆ ที่วันนี้ก็อาจจะไม่กลับ แต่พี่ก็ไม่บอก ผมไลน์ไปหา โทรไปหา แต่พี่ไม่เคยตอบกลับอะไรมาสักครั้ง ผมไม่ใช่แฟนพี่ก็จริงนะเว้ย แต่ผมก็คือคนที่ชอบพี่ป่ะวะ ผมอดทนเก่งนะ แต่เรื่องนี้ผมทนไม่ได้ว่ะ แม่งมากเกินไป”
ไร้พ่ายก็ไร้พ่ายเถอะมึง เจอกูรัวไปอย่างนี้มีชะงักบ้างล่ะ...
แต่เปล่าเลยครับ ไม่ชะงัก แถมยังตบหัวผมกลับมาสามทีติดด้วย
“เหี้ยแม่ง งี่เง่า”
“โวะ เจ็บนะไอ้เหี้ย”
“มึงด่ากูเหี้ยอีกครั้ง กูจะตบให้ปากฉีก”
“เอาดิ ปกติก็ตบก็เตะกูเป็นประจำอยู่แล้วนี่”
“แล้วหลังๆ มานี้กูทำไหม โง่ไม่พอเสือกไม่ฉลาด โวยวายทำเหี้ยไร กูก็กลับมานี่แล้วไง”
เดี๋ยวๆ ไอ้โง่ไม่พอเสือกไม่ฉลาดนี่สรุปแม่งก็ด่าผมโง่ป่ะวะ ไอ้พี่พ่ายมันจะมารู้อะไร แค่มันกลับมาผมจะไม่โวยวายเหรอ? มึงคิดง่ายไป เพราะได้กูง่ายไปล่ะสิ เออ ถึงมันจะไม่ยอมใส่เข้ามาก็เถอะครับ แต่ก็เกือบได้แหละ
“กลับมาแล้วใครมาส่ง พอถามก็ไม่ตอบ”
“แท็กซี่ที่สนามบินก็มีไหมไอ้ควาย”
“ตอนแรกบอกเมีย”
“กูประชด”
“จะรู้ไหมล่ะ”
“เหี้ยนี่โง่ว่ะ แดกหญ้าเหมือนกับควายเป็นอาหารเสริมรึไง”
ตกลงผมจะเหี้ยหรือจะควาย เลือกสักเผ่าพันธุ์เถอะครับพี่พ่าย พรุ่งนี้ผมจะได้ไปทักทายเพื่อนๆ ถูก ไอ้สาดดดด
“แล้วกินข้าวอะไรมาหรือยัง” ผมถามด้วยเสียงอ่อยๆ แต่มันไม่ตอบครับ มันกวนตีนด้วยการจับหัวผมโขกกับผนังห้องน้ำสองสามที แต่ไม่แรงนะ เบาๆ ถึงอย่างนั้นก็มีเสียงตึงๆ จนผมคิดว่าถ้าพี่เอกับพี่เกมยังคงรอฟังสถานการณ์อยู่หน้าห้องน้ำคงได้โทรเรียกรถจากมูลนิธิมารับศพผมเป็นแน่
“พี่พ่าย ถามก็ตอบดิวะ”
“หน้ากูอยู่ในอารมณ์อยากตอบคำถามไหม”
“นี่ไง ก็ตอบมานี่แล้วไง”
“ไอ้สัดเพี้ยน” มันด่าแล้วก็จับหัวผมโขกไปเรื่อยๆ ครับ พอผมขืนไว้ แม่งกลับเจ็บมากขึ้นเพราะพอขืนแล้วมันปล่อย หน้าผากผมเลยมาโขกกับหน้าผากมันแทน ไอ้พี่พ่ายมันไม่เจ็บหรอก มันถึก มีแต่ผมนี่แหละที่ร้องโอดโอยออกมา
แม่ง...แว่นตาทิ่มเบ้าตากูด้วย อาวุธเยอะจริงๆ
“วันนี้มึงกวนตีนจังวะ เมนไม่มารึไง กูว่ากูปล่อยนอกนะ” โอ้โห มุกครับ มุกมัน คนอย่างมันกล้าเล่นมุก แล้วมุกหน้าตายหน้าด้านนี่แม่งก็กล้าเล่นมาได้
“จะใส่ยังไม่เคยใส่เข้ามา ยังกล้าพูดว่าปล่อยนอก ถุย”
“ก็กูปล่อยนอกไหม มีแค่บางทีที่ในปากมึง”
“เชี่ย”
“อารมณ์แปรปรวนชิบหาย”
พี่พ่ายบ่น บ่นไม่พอ มันยังทำท่าจะล็อคคอตีเข่าผมด้วย แต่ผมยกมือขึ้นบังเข่ามันไว้ ไม่งั้นถึงจะแค่เบาๆ แต่ถ้าโดนหน้าท้องนี่มีจุกแน่ครับ พอมันตีเข่าไม่ได้มันก็ทึ้งผม ดีดหู บางทีก็ดีดหน้าผาก ทำจนหน้าตาหงิกงอของมันจะกลับมาเป็นเย็นชาเหมือนเดิมนั่นแหละ มันถึงได้หยุดประทุษร้ายร่างกายผม
แล้วจากนั้นก็...เงียบแดกครับ
ไม่มีใครพูดอะไรสักคน ข้างนอกนี่ก็เงียบมาก ไม่รู้ว่ากำลังเงี่ยหูฟังหรือเข้านอนโดยไม่สนใจสวัสดิภาพชีวิตผมไปแล้วกันแน่ จนสุดท้าย ผมนี่แหละครับต้องกล่าวขอขมามัน
“ขอโทษ”
“กราบตีนกูดิ”
“ห้ะ!”
“มึงด่ากูเหี้ยไปกี่คำ ขึ้นเสียงกับกูไปกี่คำ พูดไม่สุภาพกับกูไปกี่คำ มึงกราบเท่านั้น”
“แม้ผมจะเคยคลานอยู่แทบเท้าพี่ หรือเคยกอดขาและอยากจูบเท้าพี่ยังไง แต่คนอย่างผม ไม่เคยก้มหัวกราบเท้าใครเว้ย”
มันเป็นความจริงที่ว่า ศักดิ์ศรีของผม ถูกลดได้ถึงระดับไหน ผมขีดเส้นให้มันลงต่ำสุดและขึ้นไปสูงสุดเท่าไหร่ ผมเป็นคนกำหนดมันเอง และจะไม่ยอมให้ใครมากำหนดมันแทนผมด้วย
“งั้นไอ้ที่มึงบอกจะทำทุกอย่างที่กูต้องการ มันก็เป็นแค่ลมปาก?”
“มันจะเป็นไปตามนั้น...ถ้าไม่เกินลิมิตที่ผมทำได้”
“หึ ไอ้เรื่องที่มึงยอมตายเพื่อกูนั่นก็โกหกทั้งเพ”
ผมมองสบตากับพี่พ่ายอย่างจริงจัง กระชากคอเสื้อเขาแล้วดึงเข้ามาใกล้ พี่พ่ายไม่ได้ตอบโต้อะไรมากไปกว่าการขมวดคิ้วแล้วจ้องตอบกลับมา
“เรื่องนั้นผมไม่ได้โกหก ความตายสำหรับผมมันแค่เรื่องเล็ก แต่ศักดิ์ศรีของผม เป็นเรื่องใหญ่มากกว่านั้น ถ้าพี่คิดว่าผมชอบพี่อย่างไม่ลืมหูลืมตา นั่นพี่คิดผิดนะ...เพราะบางครั้งผมก็เกลียดพี่จนอยากจะฆ่าให้ตายเหมือนกัน”
“ถ้ามึงทำได้...ก็ลองดู”
ผมหัวเราะ แล้วขยับเข้าไปจูบที่คางเขา “ผมกำลังทำอยู่นี่ไง...สิ่งที่ผมจะใช้ฆ่าพี่ ไม่ใช่มีดหรือปืน แต่เป็นความรักของผม ผมอ่อยเก่งนะ แล้วก็ เอาใจเก่งมากด้วย พี่ระวังไว้ให้ดีละกัน”
“กูควรระวังเรื่องความขี้หึงกับความงี่เง่าของมึงไหมล่ะ”
“ก็ควรนะ บอกเผื่อแผ่ผู้หญิงของพี่ด้วยละกัน เพราะผมหึงแรงมาก”
“มึงไม่ต้องบอกกูก็รู้” พี่พ่ายทำหน้าเบื่อๆ “กลับมาคิดว่าจะได้พักผ่อน กูแม่งต้องมาอารมณ์เสีย หิวข้าวเลยไอ้สัด”
“แดกป้ะ ทำให้”
“พูดให้มันดีๆ”
“พี่เคยพูดดีกับผมไหมล่ะ”
“ยอกย้อน”
“เออๆ ขอโทษครับขอโทษ จะรับประทานอาหารไหมล่ะครับคุณพี่ กระผมจะทำให้”
“ประชด”
“เรื่องมาก”
พี่พ่ายดึงแก้มผม จากนั้นก็กัดไปเต็มๆ คำ ผมนี่ร้องจ๊ากเลย กัดไม่พอ ยังดูดติดปากมันไปด้วย
“เจ็บ!”
“คนอย่างมึงพูดดีๆ ไม่ฟัง”
“เบื่อกับบทเด็กดีละ จะเลวบ้าง”
“นี่ที่ผ่านมามึงดีแล้วไง”
“เออ”
“แอ๊บสัด”
“พี่จะได้ไม่เบื่อ เป็นคนดีเดี๋ยวหาข้ออ้างว่าผมดีเกินไปมาไล่อีก ต้องเลวบ้าง ดีบ้าง สลับกัน”
“แต่ที่ผ่านมามึงเลวแบบไม่มีดีสลับ ไม่ต้องมาเถียง”
จะอ้าปากเถียงก็มาพูดสกัด คนบ้าอะไรไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น
“แล้วตกลงจะกินอะไรไหม”
“ไม่”
“ไข่ต้มมะ”
“ไม่”
“ไข่เจียว”
“ไม่”
“ไข่ดาว”
“กูบอกว่าไม่”
“ไข่...เค้า”
พี่พ่ายตบหน้าผากผมทันทีที่ผมพูดจบ ผมหัวเราะกับสีหน้าของพี่พ่ายก่อนจะยกมือขึ้นโอบรอบคอเขา
“อร่อยนะ พี่ยังไม่เคยลองชิมเลยนี่”
“มึงนี่เหี้ยรอบด้านจริงๆ นะ”
“อื้อ ยอมรับ ถึงได้อยากให้พี่มาเหี้ยด้วยกันไง ผลัดกันชิมผลัดกันดูด อร่อยจะตาย”
“หึ”
“มีหัวเราะด้วย อยากเหมือนกันเหรอครับ พ่ายอปป้า”
ผมยิ้มกริ่มมองหน้าเขา ถ้าเป็นพี่พ่ายในแบบปกติต้องตอบกลับมาด้วยวาจาเชือดเฉือนใจ แต่ตอนนี้...เห็นจะไม่ เพราะเขากระตุกยิ้มแล้วไล้มืออยู่ข้างๆ แก้มผม
“อืม มาดิ กูอยากปล่อยในตัวมึงเต็มทีแล้ว”
ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิบริเวณผิวหน้าเพิ่มขึ้นสูง ยิ่งคิดไปถึงว่าเขากำลังโดน...
ให้ตาย...ผมกำลังขุดหลุมฝังตัวเอง ยอมลงไปนอนในหลุมง่ายๆ แถมยังกลบดินซ้ำเองด้วย ผมน่าจะคิดได้มากกว่านี้...ว่าผมคงต้านทานเสน่ห์ของเขาและความต้องการของตัวเองไว้ไม่ไหว
“ทำเหมือนง่าย แต่ได้ยากชิบหาย เล่นตัวมากๆ ระวังผมจะเสียบพี่แทนนะ” ผมพูดแก้เก้อแต่ไม่ยอมมองสบตากับเขา
“กูไม่ได้เล่นตัวแต่เพราะมึงกาก ไม่เก่งพอจะทำให้กูอยากเข้าไปในตัวมึงได้”
คำสบประมาทของพี่พ่ายทำเอาผมหัวเราะลั่น แต่ทำไงได้วะ ผมเคยแต่เป็นฝ่ายเสียบนี่หว่า ไอ้ครั้นมาเป็นฝ่ายถูกเสียบแล้วให้ยั่วยวนอีกฝ่ายนี่มันก็เกินความสามารถนะ พยายามทำหลายครั้งแล้ว แต่คงมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่พี่พ่ายอยากใส่เข้ามา ถ้าตอนนั้นมีถุงยาง ป่านนี้คงฟินไปถึงโลกหน้าแล้ว
ว่าแต่ความคิดทะลึ่งลามกนี่มันเกิดขึ้นกับคนใสๆ ไร้พิษสงอย่างผมได้ยังไงกัน
“ตอนนี้ออกไปจากห้องน้ำเถอะพี่ เริ่มร้อนแล้ว”
“อืม”
“ดีกันแล้วนะ คราวหลังอย่าทำอีกล่ะ เกือบได้เสียกันแล้ว เห็นความสำคัญกันบ้าง”
“กูต้องเห็นไหม ในเมื่อมึงเสนอเอง”
“ไม่ว่าจะเริ่มยังไง แต่ตอนจบเราก็มีความสุขไปด้วยกันไม่ใช่เหรอครับ”
“หึ พูดดี”
พี่พ่ายยิ้มครับ ยิ้มแบบใจละลายมาก ผมนี่แทบละลายไปรวมกับน้ำในชักโครก แถมยังมองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่มอีก ไอ้เชี่ยยย พี่แม่งมีมุมแบบนี้ด้วยเหรอวะ
“เอารางวัลไหม” ทั้งยังถามเสียงละมุนมากด้วย งื้ออออออ มายอปป้า
“รางวัลหรือของขอโทษ”
“แล้วแต่จะคิดดิ”
“อือ เอาก็ได้” ไม่รู้อะไรล่ะครับ แต่เอาไว้ก่อน
“เงื่อนไขเหมือนเดิม” เขาพูดจบก็แลบลิ้นออกมา ผมมองแล้วรีบเข้าไปดูดทันที คราวนี้จะดูดให้นาน เอาให้เขาเมื่อยจนต้องหดลิ้นกลับไปแล้วนั่นแหละ จะเป็นโอกาสให้ผมตามไปสัมผัสริมฝีปากของเขา
แขนทั้งสองข้างของพี่พ่ายยันกับผนังกักตัวผมให้อยู่ในเขตกักกันของเขา ก่อนจะดันตัวผมจนชิดผนัง ขาข้างหนึ่งของเขาแทรกเข้ามาระหว่างขาทั้งสองข้างของผมที่เต็มใจอ้ามันออกเล็กน้อยเพื่อให้ส่วนกลางลำตัวเสียดสีกับขาของเขาได้ถนัด
เสียงครางในลำคออย่างพอใจของพี่พ่ายทำเอาอารมณ์ของผมยิ่งเตลิด จากที่เคยเป็นฝ่ายล่าตอนนี้กลับเป็นฝ่ายถูกต้อนแทน ผมปล่อยให้เขาเล่นกับลิ้นของผมได้เต็มที่ และไม่รู้เลยว่าตอนไหนที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นสอดเข้าไปในกลุ่มเส้นผมสีสวยของพี่พ่าย ขยำมันเล่นไปมาและปรับองศาใบหน้าตามคนที่กำลังนำเกมให้พอเหมาะพอดี เป็นจูบที่เนิ่นนานจนผมเกือบลืมไปเลยว่าเรากำลังทำอะไร เพราะมันมีแต่ความรู้สึกดีเกิดขึ้น หวาบหวิวและใจเต้นโครมคราม
จูบของเขาอาจทำให้ผมถึงตายได้...
“ชอบไหม” แค่เห็นหน้าแดงๆ ของผม ก็ไม่เห็นต้องถามเลย ในเมื่อมันบอกชัดอยู่แล้วว่าชอบมาก แต่พี่พ่ายก็ยังแกล้ง
“อื้อ”
“เข่าอ่อนเลยไงวะ ตอนที่ฝึกออนท็อปกูนี่เก่งนัก”
“ตอนนี้ไม่เหมือนกันนี่นา”
“ไม่เหมือนยังไง”
“ก็ตอนนี้ได้จูบพี่พ่าย”
“ชอบจูบกูมากเหรอ”
“อื้อ”
“งั้นเอาอีกไหม”
“อื้อ”
“ตอบเป็นอย่างเดียวหรือไง”
“อื้อ”
“สติไปหมดละ”
“อยากได้อีก”
พี่พ่ายยิ้ม จากนั้นก็ก้มลงกระซิบที่ข้างหูผมว่า “ไม่ได้ว่ะ กูหิวข้าว”
“ทุกทีอ่ะ ปั่นหัวผมทุกที มันตลกมากนักหรือไง”
เห็นคนทุรนทุรายเพราะต้องการพี่ มันตลกมากเหรอ แต่บอกเลยนะว่าผมไม่ตลกด้วย ผมจะขาดใจอยู่แล้ว ทำไมไม่ตามใจผมบ้าง
“อืม ตลก กูแม่งโคตรชอบเวลาที่มึงผิดหวัง”
“ล้อเล่นใช่ไหม”
พี่พ่ายเงียบไปเพียงครู่ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบชิดริมฝีปากของผมว่า “อืม ล้อเล่น”
ผมเห็นความจริงจังในแววตานั้นแค่เพียงไม่กี่วินาที ก็โดนริมฝีปากของเขาจู่โจม ทำเอาลืมไปหมดเลยว่าแววตาเมื่อกี้ทำเอาผมสั่นมากแค่ไหน...เพราะพอได้เห็นแล้ว...หัวใจก็เหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นมาบีบมันแน่นจนเจ็บ
.......................................................TBC...............................................................
ไร้พ่ายเป็นผู้ชายที่.... รู้จักเขาคนนี้มากขึ้นหรือยังคะ อิตานี่เขาไม่ได้มีความคิดแบบว่าจูบเก็บไว้เพื่อคนที่รักหรอก แต่มันชอบแกล้ง ยิ่งอะไรที่คนอื่นต้องการ มันยิ่งจะไม่ให้ :laugh:
เพี้ยน สู้เขานะลูก แต่ถ้าสู้ไม่ไหว ก็ดักตีหัว ลากเข้าป่าเลย เดี๋ยวตามไปฟีชเจอริ่งด้วยยย :hao7:
ขอบคุณทุกๆ คนเลยค่ะ รักคนอ่านในเล้าเป็ดที่อบอุ่นแห่งนี้ :กอด1:
-
ตอนแรกนึกว่าเพี้ยนจะเป็นศพในห้องน้ำซะแล้ว
ไปๆมาๆ คุณป๋า ก็เพี้ยน พอๆกับน้องเพี้ยนนะ
สรุป สองคนที่รอลุ้นอยู่หน้าห้องน้ำ ได้ยินหมดแล้วมั้ง 55555
-
ใสๆเหรอออ นังน้องเพี้ยน !!! แหม่ๆๆ จ้ะ เพี้ยนน่ะมัน ร้ายเดียงสา ของแท้เลย ชอบมากกก ที่เพี้ยนบอก ขุดหลุมเอง ลงหลุมเอง กลบเอง มันใช่เลยอ่ะ ตอนนี้นอนอยู่ในหลุมรักของพ่ายอปป้าแล้วมั้ย
-
:hao6: เป็นตอนที่ทำให้รู้สึกว่าเพี้ยนเริ่มจะคล้ายกับตัวตนในเฟสแล้ว55555 :hao7:
-
รอตอนใหม่จ้า
-
ก็ยังคงไม่ไว้ใจพ่ายอปป้านะ หลอกน้องเพี้ยนเล่นมั้ยนะ
ปล.ชอบมุกเอาถุงก๊อบแก็บมาครอบหัวกันหัวหอมมาก ไว้จะลองทำตามนะน้องเพี้ยน
-
วันที่พี่พ่ายทำให้เพี้ยนผิดหวังวันนั้นไร้พ่ายอาจจะเจ็บปวดด้วยก็ได้
-
ทำไมเราชอบพี่พ่ายอ่ะ
เราว่าต้องพี่พ่ายนะถึงเอาเพี้ยนอยู่
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ขอฟิชเจอริ่งด้วยคนนนนน
-
เริ่มกลัวป๋าพ่ายนิดๆแระ เพี้ยนจะสู้ไหวมั๊ย
-
:mew3: น้องเพี้ยนนี่ป้าตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ 555 บ้าเกาหลีซะขนาดนั้น
อิป๋าพ่ายนี่ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้ อ่อยเหยื่อมากมายบอกเลย :katai2-1:
-
งืออ~ จูบของพี่พ่าย น้องเพี้ยนถึงกับละลาย ~.~
-
พ่ายอปป้า~ :m3: น้องเพี้ยนจริงจังกับการดื่มด่ำซีรีย์เกาหลีมากเลยเน้อ~ >.< ตอนทำงานหนูทุ่มเทขนาดนี้ไหมคะเนี่ย :laugh: (แซวน้องเล่นน้า ^^) พี่พ่ายคงจะรู้สึกว่าโดนซีรีย์แย่งเวลาของน้องไปหมดเลยล่ะสินะคะ คราวนี้พี่พ่ายถึงได้ยอมให้น้องจูบตัวเองง่ายแท้~
-
ชอบฉากอารมณ์อ่ะ มันส์มาก เวลาทะเลาะกัน
เพี้ยนนี่ยังฮาได้ตลอด ไข่เค้า 5555+
ตกลงทั้งพี่พ่ายและเพี้ยนนี่พูดจากใจจริง หรือกำลังเล่นเกมกันอยู่เนี้ย
อ่านออกยากมาก
-
อิป๋ามันหลอกให้เพี้ยนตายใจรึป่าว
บางทีอิป๋ามันลึกลับกว่าที่คาดไว้
-
ฉันเดาทางสองคนนี้ไม่ถูกเลยคร้าาาา มันจะรักหรือจะตีกัน :ling1: :ling1: :ling1:
-
:z3: เอาอีกค่าาา :z3:
-
ยังไงก็ยังคิดว่าพ่ายอปป้าไม่น่าไว้ใจอยู่ดี ฮีจะต้องมีแผนร้ายกับเพี้ยนแน่ๆที่ฮีเคยพูดกับคนสนิทของฮีว่าจะเล่นกับเพี้ยนเองแล้วคำพูดที่ว่าชอบที่เห็นเพี้ยนผิดหวังอีกพี่แกคงจะทำให้เพี้ยนหลงรักจนถึงที่สุดแล้วกะทิ้งเพี้ยนอย่างเลือดเย็นละซิ น้องเพี้ยนสู้ๆนะลูกอย่าไปเป็นเหยื่อพ่ายอปป้ามันเด็ดขาด
-
พี่พ่ายมันกวนมากอ่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ไว้ใจป๋าพ่าย
กลัวป๋าพ่ายจะมาทำให้น้องเพี้ยนเสียใจ
มันมีพลังงานอะไรบ้างอย่างซ่อนอยู่ 555
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1: :กอด1: คนแต่ง
-
อหหหหหหห อ่านตอนนี้ละเกือบย้ายไปอยู่ทีมไร้พ่าย
ไม่ได้ๆจะปล่อยให้อิป๋าชักนำไม่ได้ ต้องมั่นคงในทีมน้องเพี้ยนต่อไป
แต่ว่านะ เขาจูบกันแล้วโว้ยยยยจูบจริงๆป๋าก็เต็มใจด้วย คืบหน้าละนะเพี้ยน ถ้าป๋ามันไม่มีแผนอะนะ
-
ตกใจมากตอนทีีน้องเพี้ยนขึ้นเสียงใส่ป๋านึกว่าจะโดนกระทืบเสียแล้ว
-
ควรจะเห็นใจให้ดี
-
น้องเพี๊ยนอย่าพึ่งไว้ใจอีป๋านะลูกกกกกกก
คุณแม่กลัวใจนางงงง อ่อยเกิ๊นนนน
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เพี้ยนหลงพี่พ่ายเต็มขั้นแล้วเนี่ย
จะเอาชนะไร้พ่ายได้ยังไง นี่ยังมองไม่เห็นทาง
:เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดมากกกก พ่ายอปป้าาาา
ฟินมาก ชอบอ่ะ พี่พ่ายกะเพี้ยนนี่มันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งจังอ่ะตอนนี้
-
เพี้ยนมุ้งมิ้งมากอ่ะได้จูบแล้วด้วยยยยยยยยยยยย มาต่อกันอีกยาวๆๆๆน๊าฟินมากกกกกกกกกกกกกก รอยุเด้อออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:o8: :o8: :-[ :-[
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบพี่พ่ายเป็นคนที่เดาใจยากจริงๆ
น้องเพี้ยนโดนปั่นหัวอยู่เรื่อยเลย
-
พี่พ่ายเจ้าเล่ห์&ร้ายกว่าเพี้ยนหลายขุม
แกจะรอดไหมเพี้ยน 5555
-
สองคนนี้เถียงกันตลกอ่ะ555 ถึงถ้อยคำจะรุนแรง แต่ก็เถียงกันไปมาเหมือนเด็ก :hao6:
ป๋ารู้ตัวมั้ยเนี่ยว่ายอมลงให้เพี้ยนเยอะแล้วนา...นึกว่าป๋าจะด่าว่าเพี้ยนมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้ ปรากฏว่าไม่ แปลว่าเพี้ยนพอมีหวังนะ อิอิ
ที่เหลือก็แค่เมื่อไหร่เขาจะได้กัน//โดนตบ
รออ่านต่อค่าาา สนุกมากกกกก
-
เราเริ่มมีความคิดว่าจะพ่ายหรือเพี้ยนอีกแล้ว :z3:
เรื่องราวจะดีจะร้ายกัดหมอนลุ้นกันเลยทีเดียว :z10:
-
พี่พ่ายยยยยยยยย
ติดน้องแล้วใช่ม๊าาาาา
-
55555555 ยุให้น้องเพี้ยนตีหัวพ่ายอปป้าลากลงข้างทางเลยค่ะ
ก๊ากกกกกก จากป๋าพ่ายกลายเป็นพ่ายอปป้าไปสะแล้ว ขำำำำ
-
เพี้ยนเริ่มเป็นมนุษย์มากขึ้นแล้ว
ส่วนหนึ่งน่าจะมาจากพี่เกมที่คอยดูแล คอยสอน ให้รู้จักการใช้ชีวิตกับผู้อื่น
อีกส่วนอาจมาจากการดูซีรีย์ มันทำให้เรามองคนอื่น แล้วต้องย้อนกลับมามองตัวเอง
เพี้ยนอาจเข้าใจและเรียนรู้มากขึ้นว่า
ตัวเองไม่ได้ทุกข์ที่สุดในโลก
ไม่ได้เคยผิดพลาดที่สุดในโลก
แล้วป๋ามันมีประโยชน์อะไรบ้าง?
น้องมันเริ่มดีขึ้นแล้วนะป๋า
ถ้าไม่รักก็ปล่อยมันไว้อย่างนี้แหละ
อย่าทำอะไรมันอีกเลย
:hao5:
-
เพี้ยนน่าร๊ากกกกก เอาใส่ถุงกลับบ้านเลย :m3:
-
"ผมเชื่อว่าถ้ามีไฟไหม้ เขาสองคนจะอยู่ในรายชื่อที่โดนไฟครอกตายแน่นอน หลับแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย"
ชอบอ่ะมุขนี้ เหมือนพูดตลกหน้าตาย
ปูลู.อยากหลับแล้วตื่นมาเป็นวันจันทร์เลยได้ม๊ายยยยย
ตอนต่อไปจะข้างนอก จะข้างใน อะไร ยังไง
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[
-
ยังไม่ไว้ใจพ่ายอปป้าอยู่ดี .___.
จะมาหลอกให้รักแล้วจากไปใช่ไหม
สงสารเพี้ยนอ่ะ
-
มาเเสดงตัวว ทีมป๋าค่าาาา ทีมป๋าาาา
-
ี่ถูกใจ&ขอบคุณที่ขยันอัพนะค่ะ
พี่พ่ายของแรร์แท้ๆ
เป็นพระเอกที่เดาทางป๋าไม่ถูก
รู้แต่เวลาอยู่สองต่อสอง
คู่นี้เคมีเข้ากันดีจริงๆ
-
ไม่คิดว่าตอนนี้จะเรียกเลือดได้ขนาดนี้ นึกว่าจะเป็นตอนหวานๆกับยิวสะอีกแบบกระตุ้นให้ป๋าหึงแต่เขาดันพกผัวมาด้วยอะ กริบเลย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
พี่พ่ายใจดีพร่ำเพื่อ
พี่พ่ายไม่หน้าไว้ใจ ฮือ....
แต่ตอนนี้แพ้พี่พ่าย
-
ชอบตอนที่เพี้ยนด่าป๋า สะใจ 5555555
ยี่บอกเลยว่าอยู่ทีมน้องเพี้ยน เพี้ยนสู้ๆนะลูก
-
กลัวใจป๋าล่ะเกิ๊นนนนนน :z10:
-
อยากถามพี่พ่ายดังๆ ว่าพี่ต้องการอะไรจากเพี้ยนคะ เราเริ่มสับสนแทนเพี้ยนอ่ะ ไม่อยากให้เพี้ยนเสียใจ ถ้าว่าเป็นแค่แผนที่ล่อลวงเพี้ยนเราบอกตรงๆ ว่าพี่พ่ายทำเนียนจนเราเชื่อมากว่าพี่ทำดีกับเพี้ยนเพราะพี่รู้สึกดีจรงๆ ตอนนตอนนี้เลือกไม่ถูกว่าจะอยู่ฝ่ายไหนระหว่างป๋าพ่ายที่เราเดาทางไม่ค่อยออกว่าจะเอายังไงกับเพี้ยน และกับเพี้ยนที่ขุดหลุมฝั่งตัวเองกล้าลองเล่นกับความรู้สึกตัวเองและความรู้สึกคนอื่น
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แอร๊ยยยยย ถึงจะแคลงใจเรื่องความคิดของพี่พ่ายแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วขอกรี๊ดให้พ่ายอปป้าหน่อยเถอะ #แม่คะผู้ชายคนนี้ช่างดีงาม ส่วนน้องเพี้ยนหนูน่ารักมากลูกต้องขอบคุณพี่เกมและซีรี่ย์เกาหลีที่ทำให้นุ้งเพี้ยนเป็นแบบนี้
:L1: :L2: ให้นาง
-
ป๋าพ่ายยยยยร้ายยยย :hao5: อ่านแล้วอยากเขย่าตัวนุงเพี้ยนให้ตื่นขึ้นสักนิด
-
รู้สึกว่าป๋าพ่ายน่ากลัวขึ้น จะมีแผนอะไรต่อไปปป :hao7:
-
แม่ะ นึกว่าจะมีวางมวยกันซะแล้ววว :a5:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
ตอนนี้เหมือนจะหวาน... ที่บอกว่า 'เหมือนจะ' ก็เพราะเรายังไม่ไว้ใจป๋าแกอยู่ดี แถมตอนท้ายแอบมีหน่วงเล็กๆ ด้วยอ่ะ T^T พฤติกรรมป๋าแกน่าสงสัยมาก!
-
:o12: :-[ :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เข้ามาติดตามพี่พ่ายน้องเพี้ยนแค่ชื่อพระนายก็กินขาดเอิ้กๆ
คือยังเข้าไม่ถึงคาแรกเตอร์พี่พ่ายน้องเพี้ยนหรอกอ่านไปยังแบบงงๆ
แต่รู้ว่าสนุกน่าอ่านวางไม่ลง แต่ให้คิดวิเคราะห์ตัวละครบอกได้คำเดียวน้องเพี้ยนจิตพี่พ่ายบ้า5555
เค้าแซวเล่นน่ะคนเขียน เรารู้เด่วต่อไปปมอะไรก็จะค่อยคลายออกมาเองชิป่ะ
ขอบคุณนักเขียนนะฮาฟฟสำหรับนิยายสนุกๆๆ
:pig4: :pig4:
-
กลัวใจพี่พ่ายอ่ะ
รู้สึกเพี้ยนจะถลำลึกลงไปเรื่อยๆ
-
ไม่เคยไว้ใจป๋าเลยยย
-
ตอนที่ 10
ที่โต๊ะกินข้าวในเช้าวันต่อมาเกิดบรรยากาศมาคุแปลกๆ คงเพราะพี่เกมกับพี่เอไม่กล้าพูดคุยกับผมและพี่พ่ายเลย ส่วนไอ้ยิวกับพี่ทัศน์ออกไปตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว ยังไม่กลับกรุงเทพหรอกครับ มันเอารถผมไปบ้านแม่มัน แล้วตอนเย็นๆ ก็จะกลับมาให้ผมไปส่งที่สนามบินอีกที
“เอ่อ...เพี้ยน โอเคไหมน้อง” พี่เกมกระซิบถาม “ป๋าไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม”
“ครับ ไม่ได้ทำอะไร” ผมกระซิบตอบกลับไป
“แต่ทำไมปากบวมอ่ะ ไม่ใช่โดนตบเหรอ”
ผมหน้าร้อนขึ้นมานิดๆ เหลือบมองพี่พ่ายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ไม่รู้จะตอบพี่เกมว่ายังไง เพราะมันบวมด้วยสาเหตุอื่นต่างหาก เล่นจูบไปสองสามชั่วโมงจนปากจะเปื่อย ไม่บวมก็ไม่รู้จะพูดว่าไง คือไม่ได้จูบนานแบบไม่พักนะครับ แต่จูบทีนึงก็นานอ่ะ (ยังไงแน่) แถมยังพักแค่ไม่กี่นาทีด้วย คือแค่มองหน้าพี่พ่ายก็จัดการปิดปากผมด้วยปากของตัวเองแล้ว จากในห้องน้ำก็ไปต่อในห้องนอนของเขา แต่ไม่ได้มีอะไรมากเกินกว่าจูบหรอกครับ ผมให้ท่ายังไงเขาก็ไม่เอา ราวกับว่าถ้าพ่ายแพ้ต่อความต้องการของตัวเองแล้วจะทำให้ชื่อไร้พ่ายของเขาแปดเปื้อน แม่งก็เลยเป็นสาเหตุให้เช้านี้ผมไม่สบตากับเขา แม้จะแอบมองบ้างก็ตามที
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“พวกมึงกระซิบกระซาบอะไรกันวะ” พี่เอเสือกถามขึ้นมา ผมกับพี่เกมก็เลยต้องจบบทสนทนาไปโดยปริยาย
“ป๋า เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรไอ้เพี้ยนมันใช่ไหม” พอไม่ได้คำตอบพี่เอก็เบนเข็มไปถามพี่พ่ายทันที
“เห็นหน้ามันช้ำไหมล่ะ” พี่พ่ายย้อนถาม เขากำลังบรรจงทาแยมบนขนมปัง แต่ตั้งอกตั้งใจประหนึ่งสร้างบ้าน คือไม่ได้ทาแล้วกินแบบไม่สนใจอย่างผมนะครับ พี่ท่านเล่นกะเกณฑ์ความหนาบางของแยมให้เท่ากันทุกส่วนบนหน้าขนมปัง แถมยังระวังไม่ให้มันเลอะขอบขนมปังออกมาอีก เพราะหนุ่มแว่นเรื่องมากคนนี้เกลียดการที่มือเลอะมากที่สุด ผมรู้สิ ในเมื่อถูกบ่นทุกทีเวลาทำมือเขาเปื้อนน่ะ
“อาจจะช้ำในก็ได้นะเว้ย กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงล็อคประตูขนาดนั้น จะไม่เตะไม่ต่อยไอ้เพี้ยนมันเลย ต่อไปมีอะไรก็คุยกันดีๆ พวกกูแม่งใจหายใจคว่ำ น้องมันก็ยังเด็ก จะมาตายก่อนอายุสามสิบก็น่าสงสาร”
“เตือนไอ้เด็กนั่นไม่ใช่กู”
เขาเตือนพี่น่ะถูกแล้ว เพราะพี่อายุเยอะกว่าไง จะมาทะเลาะกับเด็กอย่างผมทำไมล่ะ
“เออ ไอ้เพี้ยน มึงก็อย่าไปกวนโมโหมันมากละกัน ป๋ายิ่งเป็นพวกไม่ยั้งมืออยู่” พี่เอหันมาหาผมบ้าง
“เตือนเพื่อนพี่เถอะครับ”
“พอๆ กันแหละพวกมึงอ่ะ คราวก่อนก็เห็นนอนหนุนตักอย่างกะคู่รัก มาคราวนี้จะตีกันอีก นี่เป็นช่วงหมดโปรหลังแต่งงานไงวะ” พี่เอบ่นไปเรื่อย แต่ทำเอาผมชะงักค้าง ในขณะที่พี่พ่ายขว้างขนมปังที่ทาแยมเสร็จแล้วไปโดนหน้าพี่เอ
“ไอ้เหี้ยยยพ่ายยยยยยยยยยยยยย หน้ากู! เสื้อกู!”
ก่อนที่พี่เอจะเปิดศึกกับพี่พ่าย พี่เกมก็รีบลุกไปดึงพี่เอเข้าไปในห้องน้ำทันที ทั้งโต๊ะก็เลยเหลือผมกับพี่พ่ายสองคน
“กิน” ผมบอกสั้นๆ แล้วก็ยื่นขนมปังที่ทาแยมเสร็จแล้วไปให้เขา สงสารครับ ตั้งแต่พี่แกมานั่งนี่ ยังไม่ได้กินเลยสักแผ่น
“ยอมพูดแล้วไง”
“ไม่ได้พูดกับพี่”
“เหรอ”
“ใช่ ผมพูดกับขวดแยม”
“หึ มึงนี่ชอบโกรธอะไรไร้สาระ”
“ไม่ไร้สาระสักนิด”
“แค่กูไม่ยอมเอาก็โกรธเป็นเด็กๆ”
“ไอ้เชี่ย พูดอะไรออกมา เดี๋ยวพี่เกมพี่เอก็ได้ยินหรอก”
“มึงเรียกกูดีๆ ดิ๊ เดี๋ยวนี้ไม่ลงไม้ลงมือแล้วชักเอาใหญ่”
“ขอโทษครับ แต่ก็จริงหนิ พี่บอกไม่อยากให้คนอื่นรู้แท้ๆ” สั่งผมให้เก็บเป็นความลับ แต่ตัวเองนี่ประเจิดประเจ้อมากๆ
“นั่นเป็นเงื่อนไขสำหรับมึง แต่ไม่ใช่สำหรับกู”
“ตัวเองจะทำอะไรก็ได้งั้นเหอะ” ยุติธรรมชิบหาย ดีที่แม่งจบวิศวะไม่ได้จบนิติ ไม่งั้นละเธอเอ้ย บ้านเมืองจะไปไหนรอด มีไอ้คนตัดสินนิสัยแบบนี้
“ใช่”
ผมขี้เกียจเถียงกับเขาแล้ว ก็เลยสะพายกระเป๋าเป้ออกจากครัว ไปทำงานดีกว่าครับ ขืนอยู่นานกว่านี้จะได้ไปเสียตังค์ที่โรงพักซะก่อน ข้อหาต่อยคนจนหน้าเบี้ยว
“เพี้ยน” ยังจะเรียกอีก ถ้ามาง้อ บอกเลยว่ายาก ผมไม่หายโกรธง่ายๆ หรอก
“มีอะไรครับ” ผมหันกลับไปถามด้วยเสียงเหวี่ยงๆ
“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ใส่รองเท้าไปทำงาน”
พอได้ยินพี่พ่ายพูดอย่างนั้น ผมก็เลยต้องก้มมองเท้าตัวเอง แล้วก็...โป๊ะเชะ กูเดินออกมาทั้งๆ ที่ไม่มีรองเท้าได้ยังไง ถุงเท้าเปื้อนๆ ดำๆ นี่มันซักยากนะเว้ย!
ผมทำหน้ามุ่ยใส่พี่พ่ายแล้วเดินกลับมาที่ตู้รองเท้า
“มีสติหน่อย”
“ครับๆ ทราบแล้วครับ”
“ตั้งใจทำงาน”
“ครับ”
“หึ หน้ามุ่ยดีจริงๆ”
“ไม่ต้องมาดึงแก้ม”
ปั่นหัวผมให้พอใจเลยสิ คนอย่างพี่มันลมเพลมพัดอยู่แล้วนี่ นึกจะดีก็ดี นึกจะถีบก็ถีบ ไม่สนใจความรู้สึกผมเลย
“เข้ามาใกล้ๆ”
“ไม่”
“บอกให้เข้ามา”
เพราะเขาทำเสียงแข็งแถมสีหน้าที่เคยเรียบๆ มันเข้มขึ้นมา ผมก็เลยต้องขยับเข้าไปใกล้
“คืนนี้จะรอไหม”
“ทำไม พี่จะไปไหนอีกล่ะ แล้วเพิ่งมาบอกตอนนี้นี่นะ ทำไม #@$%@#%^#”
“ตั้งสติเดี๋ยวนี้!”
คำสั่งของพี่พ่ายทำให้ผมหยุดพ่นความขับข้องใจออกไป เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นโอบแก้มผมไว้ ก่อนจะก้มลงมาแล้ว...จูบเบาๆ ที่ริมฝีปากที่กำลังยู่ออกมาเพราะแรงบีบจากมือทั้งสองข้างของเขา
“กูต้องเคลียร์งาน ถ้าจะรอ ก็ซื้อถุงยางมาด้วย เอากลิ่นที่มึงชอบ”
“อิงอะ” พี่พ่ายคงพอฟังออกว่าผมจะพูดอะไร เขาพยักหน้าแล้วยักคิ้วส่งมาให้
“รู้ขนาดใช่ไหม”
“อือ”
“งั้น...เจอกันคืนนี้”
“อื้อ”
เขาจูบผมอีกครั้ง ก่อนจะยอมปล่อย “รอกินข้าวด้วยนะ”
ผมค่อยๆ คลี่ยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้น มากขึ้น จนตอนนี้ยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่ผมเคยจำความได้ พี่พ่าย...เป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกรอยยิ้มจากผมได้มากจริงๆ
“อะแฮ่ม! กูว่าเราคงมีเรื่องต้องพูดคุยกันแล้วล่ะป๋า”
ผมรีบวิ่งมาควบมอเตอร์ไซค์ทันทีเมื่อเห็นพี่เกมกับพี่เอยืนออกันอยู่ที่ประตูครัว ปล่อยให้พี่พ่ายจัดการไปคนเดียวก็แล้วกันครับ ผมเชื่อว่าเขาเอาอยู่
แม้ผมจะไม่ใช่พนักงานดีเด่นเพราะเวลามาทำงานก็อยากเลิกงานไวๆ แต่วันนี้เป็นวันที่ผมอยากโดดงานมากที่สุด อยากเลื่อนเวลาให้ถึงตอนเย็นเร็วๆ ความอยากรู้อยากเห็น ความต้องการและอยากครอบครองในตัวของพี่พ่ายทำเอาผมใจเต้นแรงไม่หยุด นี่คงจะเป็นครั้งแรกล่ะมั้งที่ผมจะได้สุขใจไปกับเรื่องบนเตียง ไม่ใช่แค่ความสุขทางกายเพราะอารมณ์พาไป
ผมนั่งทำงานเต็มที่แค่สองชั่วโมง นอกนั้นก็เสิร์จข้อมูลในอินเตอร์เน็ตหาวิธีทำอาหาร ผมอยากทำอาหารให้เขาทานตอนเย็น จิบไวน์ด้วยกันสักหน่อย แล้วค่อยมีความสุขด้วยกัน เห็นในซีรีย์เขาทำกันบ่อยๆ ครับ ถึงส่วนใหญ่แล้วพระเอกนางเอกจะไม่ได้จบลงบนเตียงเหมือนอย่างที่ผมกับพี่พ่ายจะทำกันก็เถอะ ก็นั่นมันความรักสวยๆ ใสๆ นี่นา เทียบกับผมคนในโลกสีเทาแล้ว...มันคนละแนวกันเลย
ใช้เวลาอยู่พอสมควรกว่าจะเจอเมนูที่พอจะทำได้ง่ายๆ ไม่ซับซ้อน เพราะสกิลทำอาหารของผมต่ำมาก อาศัยไอ้ยิวทำให้มาตลอด ถึงคราวที่คิดทำเองก็เลยต้องเริ่มจากอะไรง่ายๆ ไว้ก่อน ผมจัดการลิสท์รายการว่าจะต้องซื้อวัตถุดิบอะไรบ้าง นั่งจด นั่งคิด นั่งจิ้นไปเพลินๆ ก็เกือบถึงเวลาเลิกงานแล้ว
อีกเกือบสิบนาที แต่ผมออกไปตอนนี้เลยดีกว่า ผมรีบเก็บกระเป๋า ไม่สนใจสายตาเพื่อนร่วมงานแผนกอื่นที่มองมา เพราะปกติผมก็ไม่ได้พูดคุยสุงสิงอะไรด้วยอยู่แล้ว จะนินทาหรือจะเอาไปฟ้องใครก็ช่างเถอะครับ ผมไม่แคร์หรอก อีกอย่างวันนี้พี่พ่าย พี่เอ และพี่เกมไม่เข้าออฟฟิศ ไปคุมไซต์ก่อสร้างที่ฝั่งพม่า ออกก่อนเวลาได้สบายอยู่แล้ว อิอิ
ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่ตลาด ซื้อของเสร็จก็กลับบ้าน ไม่ลืมที่จะแวะเซเว่นเพื่อซื้อของสำคัญที่จะเป็นพระเอกในคืนนี้มาด้วย อ้า ใช่แล้ว Durex ของพี่พ่ายต้องขนาดนี้ และกลิ่นนี้ผมก็ชอบมาก อีกอย่าง...บางเบาเหมือนไม่ได้ใส่ ...งืออ คิดแล้วก็เขิน
ตอนนี้ผมกำลังลงมือทำอาหารตามวิธีที่ปริ้นมา เมนูที่เลือกทำก็คือ ข้าวผัด คือมันง่ายที่สุดแล้วครับ ถึงผมจะรู้ว่ามันไม่เหมาะจะกินกับไวน์เลยก็เถอะ แต่แค่ใส่ใจลงไปในอาหารที่ทำ ผมเชื่อแน่ว่าคนที่ได้กินมันจะต้องมีความสุขแน่ๆ
“เรานี่ก็มีพรสวรรค์ใช่เล่น น่ากินอย่างนี้เปิดร้านอาหารได้เลยนะเนี่ย” อดภูมิใจกับตัวเองไม่ได้ เพราะข้าวผัดออกมาน่ากินมากกกกกก เติม ก ไก่ไปอีกแปดร้อยล้านตัวเพื่อยืนยัน ผมสาบานได้ว่านี่เพิ่งทำครั้งแรกนะครับ
ยืนภูมิใจกับผลงานของตัวเองอยู่สักพัก ก็คิดได้ว่าต้องเปลี่ยนโต๊ะกินข้าวที่สุดแสนธรรมดาในห้องครัวนี้ ให้เหมาะกับเป็นโต๊ะสำหรับดินเนอร์ใต้แสงเทียน
อื้ม ผ้าปูโอเคแล้ว แจกันโอเคแล้ว เทียนก็เลิศมาก
ว่าแต่ว่า...ที่ผมทำทั้งหมดนี้ พี่เอกับพี่เกมล่ะ จะเอาสองคนนี้ไปยัดไว้ที่ส่วนไหนของบ้านดี จะได้ไม่เกะกะ... อ่า ไม่สิครับ พวกเขาเป็นพี่ที่ดีกับผมนะ...ก็ดินเนอร์ด้วยกันสี่คนเลยก็ได้มั้ง...
ผมทำทุกอย่างเสร็จสิ้นก็มานั่งดูทีวีรอพวกพี่ๆ อยู่ที่โถงรับแขก ผ่านไปเกือบสามทุ่ม พี่เกมก็ไลน์มาบอกว่าจะเข้าไปหาช่างแกะสลักไม้กับพี่เอในเมือง ซึ่งนั่นทำให้ผมร้อง เยส ออกมาอย่างอดไม่อยู่ หื้มมม ทำไมวันนี้อะไรก็เป็นใจให้หมดเลยนะ ดีจัง...
ยิ้มยังไม่ทันหุบ ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามา ผมรีบวิ่งออกไปต้อนรับ เพราะรู้ยังไงก็ต้องเป็นพี่พ่ายแน่นอน
แต่ทว่า...ผมกลับต้องยิ้มค้างและหยุดเดินฉับพลัน รถของพี่พ่ายก็จริง และเขาก็กำลังลงจากรถ แต่ที่ทำให้ผมต้องเกือบลืมหายใจ ก็คือผู้หญิงที่กำลังลงมาจากรถด้วย
ไม่รู้ว่าเป็นใคร...แต่ก็ดูสวยใสในชุดนักศึกษา
“สวัสดีค่ะ” น้องผู้หญิงหน้าหวานยกมือไหว้ผม พร้อมกับยิ้มให้อย่างน่ารัก “ป๋าคะ...นี่...”
“พนักงานที่พักอยู่ด้วย” พี่พ่ายตอบ สบตากับผมที่ในตอนนี้...บรรยายความรู้สึกของตัวเองไม่ถูก รู้แต่ว่ามันจุกไปหมด “ชื่อเพี้ยน เป็นสถาปนิก”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่เพี้ยน หนูชื่อเดียร์ค่ะ ว่าแต่พี่เกมกับพี่เอล่ะคะป๋า”
น้องเดียร์ที่พี่พ่ายกำลังเลี้ยงดูอยู่อย่างงั้นเหรอ...ก็สวยดีนะครับ แต่พี่กิ๊ฟยังดูดีกว่านี้เป็นร้อยเท่า สเปคผู้หญิงของพี่พ่ายนี่ต้องดูโง่ๆ ใสๆ แต่งหน้าบางๆ สมองประถมนมมหาลัยแน่ๆ หึ
“ติดงานน่ะ”
“อ๋อ ค่ะ พี่เพี้ยนคะ คืนนี้เดียร์ขอมานอนที่นี่ด้วยคนนะคะ” น้องเดียร์ยิ้มสวย เอ่ยปากขออนุญาตผมด้วยน้ำเสียงน่ารัก แต่ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพราะกำลังมองพี่พ่ายเพื่อขอคำอธิบาย
“เอ่อ...พี่เพี้ยน”
“ที่นี่ผมเป็นเจ้าของ หนูนอนที่นี่ได้โดยไม่ต้องถามความเห็นใคร” พี่พ่ายพูดเสียงเรียบ “ยังไงก็ต้องนอนห้องผม”
“ป๋าพูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้อยู่กันสองคนนะคะ”
อืม...ผมพอเข้าใจแล้ว ผมก็แค่...ถูกเขาปั่นหัวเล่นนี่เอง ฮ่าๆๆ ดันเผลอคิดไปว่าจะเลิกคิดว่ามันเป็นเกมและจริงจังกับเขาด้วยซ้ำ แต่มันก็เท่านั้น...คนอย่างผมไม่เคยมีโชคกับความรักอยู่แล้ว
รอกินข้าวงั้นเหรอ...ถุงยางกลิ่นที่ผมชอบงั้นเหรอ...ก็แค่เรื่องตลกของเขา เป็นแค่เรื่องที่เขาจะทำกับคนอื่น ไม่ใช่คนที่เขาขยะแขยงอย่างผม
“ผมทำข้าวผัดไว้น่ะครับ แล้วของที่พี่บอกให้ซื้อ ผมก็ซื้อมาให้แล้ว ใช้ได้เต็มที่เลยนะครับ ขอตัวก่อนนะน้องเดียร์ พอดีพี่มีธุระต้องไปทำ”
ผมรู้ว่าตอนไหนที่ตัวผมควรถอยไปตั้งหลัก ขืนผมยังฝืนต่อ ผมคงจะสมเพชตัวเองมากกว่านี้... เกมบ้าบออะไร...ตั้งท่าจะแพ้เขามาหลายครั้งแล้วยังจะโง่เล่นต่อ ผมมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ ไม่เคยเข็ดไม่เคยจำ
ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเอากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ โทรศัพท์มือถือ และกระเป๋าตังค์ คืนนี้ผมต้องหาที่นอนที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้...
สตาร์ทเครื่องเสร็จ ไม่ทันจะได้บิดคันเร่ง พี่พ่ายก็มายืนขวางไว้
“จะไปไหน”
ผมมองหน้าเขาแต่ไม่ตอบคำถาม
“รอกินข้าวกับกูไม่ใช่หรือไง”
“...”
“คนหน้าด้านอย่างมึงยอมถอยไปง่ายๆ อย่างนี้ กูไม่อยากเชื่อ”
ผมเม้มปากแน่น มองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่แทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ ที่ตาก็รู้สึกร้อนไปหมด
“พี่ทำเกินไปแล้ว” ผมเค้นเสียงของตัวเอง ให้มันหนักแน่นเพื่อกลบความสั่น “เกินไปจริงๆ”
“...”
“ต่อให้พี่ตบผม เตะผม หรือทำร้ายร่างกายผมยังไง ผมก็ยังคิดว่าไม่เป็นไร เพราะแผลที่กาย ไม่นานมันก็จะหาย ถ้าผมยังได้อยู่กับพี่ ผมยอมทั้งนั้น”
“...”
“แต่แผลที่เกิดขึ้นตรงนี้...มันเจ็บยิ่งกว่าที่ผมเคยเจอมา ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมแพ้ให้กับตัวเองตอนไหน แต่พี่ครับ พี่จำเป็นต้องเหยียบความรู้สึกของผมขนาดนี้เลยเหรอ”
พี่พ่ายปล่อยมือที่จับตะกร้าหน้ารถมอเตอร์ไซค์ ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในบ้าน ผมไม่ได้มองตาม แต่รีบบิดคันเร่งเพื่อพาตัวเองออกมาให้ไกลจากเขากับเด็กของเขา
ผมไม่รู้หรอกว่าควรยอมแพ้ดีไหม แต่ตอนนี้ผมควรไปตั้งหลักก่อน ไปทำให้หัวเย็นลงแล้วค่อยคิดต่อไป
“ยิว” ผมโทรหาไอ้ยิวเมื่อมาเจอสวนสุขภาพใกล้ๆ สี่แยกไฟแดงที่สุดแสนจะร่มรื่นแห่งนี้ นั่งทอดอารมณ์ได้สักพักก็คิดขึ้นมาได้ว่าผมต้องไปส่งไอ้ยิวขึ้นเครื่อง
“ว่าไงมึง เฮ้ย เป็นไรอ่ะ น้ำเสียงฟังดูไม่ดีเลยนะ”
ผมแค่เรียกชื่อมัน แต่มันกลับรู้ได้ทันทีว่าผมกำลังแย่
“กูรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย”
“ทำไมวะ มึงเป็นอะไร เพี้ยน ใจเย็นๆ นะ มึงอยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวกูจะรีบไปหา”
เพราะน้ำเสียงที่ร้อนรนของไอ้ยิว ทำให้น้ำตาของผมเริ่มไหลลงมาทีละหยด ทั้งๆ ที่ไม่ได้แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมกำลังเสียใจให้กับอะไร รู้แต่ว่ามันเจ็บมันปวดในอกไปหมด
“กูจะรีบไป รอกูนะเพี้ยน กูจะรีบไปหามึง”
“อืม”
ระหว่างรอไอ้ยิว ผมเอาแต่คิดเรื่องต่างๆ วนไปวนมาในหัว เริ่มตั้งแต่ที่ได้เจอและเผลอหลงใหลในแววตาที่เหมือนกันกับพี่ แววตาที่ได้เห็นครั้งแรกก็ขุดความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดชังขึ้นมาในอกอย่างท่วมท้น หลังจากนั้น...ก็มีแต่เรื่องน่าอายที่ผมได้ทำลงไป ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาไม่มีความคิดที่จะชอบคนอย่างผม
ผมยอมรับนะครับว่าผมยึดติดกับเขา ตอนแรกที่อยากจะครอบครองเขาไว้...ก็เพราะดวงตาคู่สวยที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ให้ความรู้สึกแปลกๆ แต่ตอนนี้...ผมไม่ได้ต้องการแค่นั้น ผมโลภอยากจะได้ทั้งหมด มันก็เลยเป็นปัญหากับตัวผมเอง
ไร้พ่ายไม่ได้หล่ออย่างหาที่ติไม่ได้ ยังมีดาราหรือผู้ชายอีกหลายล้านคนบนโลกที่หล่อมากกว่าเขา ไม่ได้เป็นคนอบอุ่น โรแมนติกเหมือนโทเมเนเจ้อที่ผมคลั่งไคล้ เขาน่ะ...เรื่องมาก ปากร้าย ชอบใช้กำลัง วิธีพูดก็กระด้างกระเดื่อง ไม่รักษาน้ำใจใคร กินเผ็ดก็ไม่ได้ ข้อเสียเป็นกระบุง แต่ผมกลับ...ชอบในข้อเสียเหล่านั้น ผมรู้ว่าผมอาจจะมีความผิดปกติทางรสนิยมก็ได้ แต่เพราะมันยากที่จะได้มานั่นแหละ ถึงทำให้ผมสนใจจนเผลอปล่อยความรู้สึกไปมากขนาดนี้...
“ไอ้เพี้ยน เป็นไง โอเคยัง” ไอ้ยิวขับรถเก๋งของผมมาจอดอยู่เทียบเคียงมอเตอร์ไซค์ มีพี่ทัศน์ที่ถือหนังสือสวดมนต์วิ่งตามลงมาด้วย เห็นหน้าซีดๆ ของพี่เขาแล้ว ผมก็รู้ได้ว่าไอ้ยิวแม่งเหยียบมิดตีนมาแหงๆ ไม่งั้นพี่ทัศน์คงไม่กำลังทำท่าสวดภาวนาอย่างนี้หรอก
“ไม่ว่ะ”
“มึง...อกหักเหรอวะ”
“ก็...ทำนองนั้น” ไม่รู้ว่าใช่หรือไม่ แต่ถ้าผู้เชี่ยวชาญอย่างไอ้ยิวทักมาอย่างนี้ อาการเจ็บแปลบๆ น้ำตาไหลนี่คงหมายความว่าผมกำลังอกหักล่ะครับ
“จากใคร” ไอ้ยิวหน้าเครียดเสียงเครียดขึ้นมาทันที “ไอ้หมอนั่นใช่ไหม”
“อืม มันพาเด็กมันมานอนที่บ้าน”
“กูถึงได้บอกไง ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน แล้วมึงเคยฟังไหม โง่จริงๆ ไอ้เลวนี่” มันบ่น แต่พอเห็นหน้าหงอยๆ ของผมก็ดึงเข้าไปกอด ผมมองไปทางพี่ทัศน์อย่างเกรงใจ แต่พี่เขาก็ส่งยิ้มมาให้แล้วยกมือขึ้นโบก เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
ไอ้ยิว...ได้แฟนที่ดีนะ...นึกถึงความเหี้ยที่ผมเคยทำแล้ว...รู้สึกละอายใจ
“โง่จริงๆ รักเขาไปแล้วใช่ไหม ตอนพี่มึงตายยังไม่ร้องไห้อย่างนี้”
ก็ตอนที่พี่สาวผมตาย...ผมยังงงๆ อยู่เลยว่าเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่ ถึงได้ไม่มีน้ำตาสักหยด อารมณ์ในตอนนั้นคืองงปนความหวาดกลัว เพราะพี่สาวของผม...ตายในหอพักที่ผมกับเธอเช่าอยู่ด้วยกัน เธอแขวนคออยู่ตรงหน้าเตียงที่ผมนอน...ดวงตาที่เบิกโพลงนั้นจ้องผมเขม็ง ผมยังจำภาพนั้นได้ดี มันติดตามาจนถึงทุกวันนี้ ผมจำรายละเอียดอย่างอื่นเกี่ยวกับพี่ไม่ได้เพราะไม่อยากจะจำ แต่ที่จำได้แม้จะพยายามลืมยังไงก็ลืมไม่ได้นั่นก็คือดวงตาที่จ้องมองผม
ในวันนั้นกว่าผมจะตั้งสติได้...ตำรวจกับเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลก็มาถึงที่หอแล้ว ผมไม่ได้มีโอกาสได้มองดูศพพี่อย่างเต็มตาด้วยซ้ำไป เพราะพี่บริจาคดวงตาให้กับทางโรงพยาบาล ศพของพี่ถึงได้ถูกพาไปที่โรงพยาบาลก่อน ทางเจ้าหน้าที่บอกว่าโชคดีที่ยังตายได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่นั่น...คือความโชคดีอย่างนั้นเหรอ หลังจากนั้นผมก็ถูกสอบปากคำจากตำรวจ แม้จะยังสงสัยอยู่ว่า...ตำรวจกับเจ้าหน้าที่โผล่มาที่หอพักผมได้ยังไงทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้แจ้งว่ามีคนตายไปเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจถามอะไร งานศพของพี่ถูกจัดขึ้นเงียบๆ โดยมีทางโรงพยาบาลกับครอบครัวของคนไข้ที่ได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาของพี่ไปร่วมเป็นเจ้าภาพ แต่เพราะเขาไม่ประสงค์ออกนามว่าเป็นใคร ประกอบกับผมไม่ได้ใส่ใจจะรู้จักถึงได้ปล่อยเลยตามเลย ตอนนั้นไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรหรอกครับ ผมเกือบลาออกจากโรงเรียนเพราะเป็นโรคซึมเศร้า นอนคนเดียวก็ไม่ได้ ฝันร้ายและตกใจตื่นแค่มีเสียงดังเล็กๆ น้อยๆ ตลอดเวลา กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้...ผมทำให้ไอ้ยิวลำบากมากเหมือนกัน
“กูโง่มาตั้งแต่เด็กแล้ว มึงก็รู้”
“อืม มึงมันโง่...โง่ที่ไม่รู้จักเลือกรักคนที่รักมึง”
“กูขอโทษ”
“ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้...มึงก็ไม่เคยเลือก”
“ขอโทษครับ”
“เออๆ เวลาทำหน้าหงอยแล้วโคตรไม่เข้ากับมึง” ไอ้ยิวเบ้ปากใส่
“น้องเพี้ยนน้องยิวครับ พี่ว่าตอนนี้เราควรไปที่สนามบินได้แล้วล่ะ ไม่งั้นจะไม่ทัน”
จริงด้วยครับ เกือบลืมไปเลย
“แล้วมอเตอร์ไซค์นี่ล่ะ” ไอ้ยิวถาม “มึงต้องขับรถไปส่งกูกับพี่ทัศน์นะ”
“เออน่า เดี๋ยวกูเอาไปเก็บที่บ้านก่อน”
“เอาจริงน่ะ มึงพร้อมจะไปเจอไอ้เหี้ยนั่นแล้วรึไง”
“มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูสลดได้แค่ไม่กี่นาทีหรอก”
“กูลืมไปว่าคนโง่ๆ อย่างมึงจำอะไรได้ไม่นาน แต่ถ้าเขาทำให้เจ็บแล้วไม่จำ แถมยังไม่เข็ด คราวหน้าห้ามโทรมาหากูนะมึง!”
ผมหัวเราะแล้วมองท่าทีปั้นปึ่งของไอ้ยิว ...สมกับที่เป็นเพื่อนผมมานาน ถึงได้รู้ว่าผมน่ะ...มันเจ็บไม่จำ แถมยังไม่เข็ด...
.......................................................TBC..................................................................
เจอกันอีกทีวันอังคารนะคะ
แล้วมาดูว่าตอนหน้า ไร้พ่ายจะทำยังไงต่อไปกับน้องเพี้ยน หรือน้องเพี้ยนจะทำยังไงต่อไปกับหัวใจตัวเอง :hao4:
อยากพูดคุยให้มากกว่านี้แต่ก็กลัวจะยาวไป ยังไงก็ดูแลตัวเองนะคะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย เป็นห่วง
-
:katai1: นั่นไงอิป๋า จัดเบาๆอ่อยเหยื่อแล้วพอติดเบ็ดก็ปล่อยให้ไปรักษาแผลที่โดนเกี่ยว
น้องเพี้ยนสู้ๆ จัดใหม่เอาอิป๋าจับทางไม่ถูกไปเลย :hao7:
-
ทำไมไร้พ่ายเป็นคนร้ายยยยยย เเบบนี้คะ
สงสารน้องเพี้ยน เเต่ก็อยู่ทีมป๋านะ ฮ่าาาา
-
o22 อิป๋าาาาาาา
เพี้ยนไปดูซีรี่ย์ปลอบใจกันเถอะ. :กอด1:
อ่านตอนนี้แล้วมีประเด็นเรื่องพี่สาวเพี้ยนละ
ต้องเกี่ยวกับดวงตาแน่ๆๆๆๆๆเลย
-
เกลียดนิสัยไร้พ่ายที่เล่นกับชีวิตคนเล่นกับหัวใจของคนอื่น ถ้าวันไหนที่เกิดรักเพี้ยนขึ้นมาขอให้เพี้ยนไม่รอไม่สนใจ อย่างไร้พ่ายก็คงนิสัยมั่นใจตัวเองเหมือนมาโปรดซินะก็ระวังว่าจะเหมือนเสี่ยแล้วกันที่กว่าจะรู้ตัวก็เกือบสายเกินไปเกือบจะไม่ได้รับการอภัย เพี้ยนก็ไม่ต้องไปสนใจอิไร้พ่ายมันแล้วถ้ายิ่งสนใจยิ่งทำเป็นต้องการมันก็ยิ่งเล่นตัว กลับไปมั่วเหมือนเดิมดีกว่านะน้อง
-
:ling2:
-
นิสัยเสียอ่ะป๋า
น้อนเพี้ยนก็ยอมรับออกมาแล้วว่ารัก
เราว่าให้นางไปเจอคนที่ดีกว่านี้เหอะ :angry2:
-
อยากให้เพี้ยนเจอเท็นๆ
อยากให้เพี้ยนเจอเท็นๆ
อยากให้เพี้ยนเจอเท็นๆ
-
เพี้ยนตกหลุมตัวเองจริงๆสินะ สงสารอ่ะ
คงเสียความรู้สึกมากที่พี่พ่ายทำแบบนั้น
อยากรู้พี่สาวเพี้ยนผูกคอตายเพราะอะไร เพราะรักพี่พ่ายหรอ
น่าติดตามมากๆ
-
น้ำตารื้นเลยอ่ะ
สงสารนุ้งเพี้ยน
:monkeysad:
-
ตอนแรกป๋าก็น่าน้วยดีอยู่หรอกแต่พอพาเด็กเดียร์มาเย้ยเพี้ยนถึงที่บ้านเลยเท่านั้นแหละแทบอยากกระโดดถีบป๋า ไม่รู้นะว่าป๋าทำแบบนี้ต้องการอะไรแต่การให้ความหวังแล้วมาตัดความหวังกันแบบนี้มันเจ็บนะป๋า
:กอด1: กอดน้องเพี้ยน ถ้าอิป๋ามันเล่นตัวนักไแหาคนใหม่มั้ยลูก
:L1: ให้นางโทษฐานที่อัพเร็ว
-
อังคารเลยหรอ ออออ เบิ้ลสองตอนนะะเะเะ กำลังสนุกเลย
-
ฟินไปอีกกกกกก รอๆๆๆๆมากันยาวอีกน๊าสนุกมากลุ้นขึ้นเรื่อยยยๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ขนาดว่าเผื่อใจเอาไว้แล้วนะคะ เรายังน้ำตาไหลไปกับน้องเพี้ยนด้วยเลยค่ะ มันจุกในอกค่ะ ช่างขยี้กันเหลือเกินนะค้าา :hao5: พี่พ่ายคนใจร้าย~
-
กระจกตาของพี่สาวเพี้ยนพี่พ่ายต้องเป็นคนได้รับแน่ๆ เพราะพี่พ่ายมีอาการตาไวแสงจึงต้องใส่เลนส์พิเศษ และพี่พ่ายกับพี่สาวเพี้ยนน่าจะเคยรู้จักหรือมีความสัมพันธ์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งกันมาก่อนเพราะเหมือนพี่พ่ายจะอยากเล่นงานเพี้ยนแบมีความหลังมาก่อนเพราะเคยพูดว่าสืบเรื่องเพี้ยนกับพี่มาแล้ว (เผลอๆอาจจะเป็นพ่อเด็กในท้องพี่ที่ตายไปก็ได้)
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ป๋าแมร่งโคตรใจร้ายฟร่ะ สู้ๆน่ะเพี้ยนน
-
มาต่อเลยได้ไหมวันอังคารช่างยาวไกล 55
โอ้ยยยยยยยยยยยยย ขัดใจๆๆ หมั่นไส้พ่ายโว้ยย
เพี้ยนอย่าได้แคร์อีป๋าเชิดใส่เลยเชิดใส่ๆๆ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ว่าแล้ว ป๋ามีแผน แอ๊บทำดีแล้วเชือดนิ่มๆ
อยากเห็นคนอย่างไร้พ่าย ถูกปั่นหัวหงุดหงิดงุ่นง่านไปไม่เป็นเหมือนกันนะ
เพี้ยนคะ อย่าได้แคร์ค่ะ เริ่ดส์ๆเชิดๆเข้าไว้ อย่าหงอยให้ป๋ามันได้ใจ
-
เพี้ยนเชิดใส่อิป๋ามันเลย อย่าได้แคร์
อย่าเดินตามเกมอิป๋ามัน ขี้แกล้ง อิป๋าร้ายมาก
-
ตั้งแต่อ่านมาเพิ่งจะนึกสงสารเพี้ยนก็ตอนนี้แหละ สู้เว้ยยังไงก็ไม่ค่อยเต็มเอ๊ยไม่ใช่ๆ รักเพี้ยนน้าฮ่าๆ เค้าเอ็นดูตัวหรอก :katai3: :katai3: :katai3:
-
น้ำตาจุกต่อม แล้วมันก็ค่อย ๆ ไหลออกมา
ชะนีเป็นภัยต่อชีวิตเป็นพิษต่อสังคมYจริง ๆ
:angry2:
วันใดขาดเพี้ยนแล้วป๋าจะรู้สึก
:hao7:
ถ้าป๋าเป็นคนฆ่าพี่สาวล่ะ
ถ้าดวงตาคู่นั้นเป็นของพี่สาวจริง ๆ ล่ะ
แล้วป๋าเป็นไรถึงต้องเปลี่ยนตา
ได้แต่ตั้งคำถาม~~~~
-
รู้สึกเหมือนจะประติประต่อเรื่องอะไรสักอย่างได้
-
ทีมเพี้ยน เยส
-
นั่นไง อีป๋าอ่อยเพี้ยนแล้วก็ตีจาก :katai1:
เพื้ยนตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้จนได้ :serius2:
-
พี่พ่ายย ใจร้ายย ย่ำยีร่างกายน้องเพี้ยนก็ออกจะเต็มใจแท้ๆ แต่ย่ำยีจิตใจแบบนี้มันเกินทนอ่าา ยั่วให้อยากแล้วจากไปแท้ๆเลย โอ้ยยย ใช่แต่เพี้ยนจะรอ เราก็รอด้วยมั้ย อิอิ สู้ต่อไปนะ น้องเพี้ยน ปั่นหัวพี่พ่ายคืนเลย
-
น้องเพี้ยนก็มีหัวใจนะ ฮือออออ
เจ็บกายไม่ว่า แต่เจ็บใจนี่สิ
อยากกอดน้องเพี้ยน 555
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้น...//โดนตบ
โหยยยย ป๋าทำงี้ได้ไง! อย่าบอกนะว่าให้เด็กเดียร์มาอยู่ห้องป๋า แล้วป๋าจะไปอยู่ห้องเพี้ยน บอกเลยว่าไม่เชื่อออออ
เพี้ยนกลับไปหวังว่าจะไม่เห็นภาพบาดตานะ :sad4:
รออ่านต่อค่าาาา วันอ.ขอยาวๆนะ ยาวววววว //คือติดเรื่องนี้งอมแงม
จุ้บๆ.
ปล.ยิวเป็นเพื่อนที่ดีจัง แต่ทำไมพี่ทัศน์ตลกงี้555
-
หรือเอาจริงๆแล้วคนที่ได้รับบริจาคดวงตาจากพี่สาวของเพี้ยนคือไร้พ่าย ใช่ไหมอ่ะ ทำไมมันแลซับซ้อนเดาทางไม่ถูกเยี่ยงนี้ :z3: :z3: :z3:
แต่เราเคืองไร้พ่ายตรงพาชะนีเข้ามาบ้าน ทำไมทำกับเพี้ยนแบบนี้ละ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อิป๋าร้ายกาจสุดๆ :m31:
-
:m15: น้องเพี้ยนสู้ๆนะผ่านมันไปให้ได่ทุกอย่างนะ
-
ตาของไร้พ่ายคือตาของพี่สาวเพี้ยน ไร้พ่ายรู้จีกเพี้ยนมาก่อนแต่เพี้ยนไม่รู้จัก
ไร้พ่าย อีกอย่างคือตกลงพี่สาวเพี้ยนวางแผนฆ่าตัวตายและเจตนาให้ตากับพ่าย
หรือมีคนวางแผน เพราะตำรวจมาทั้งที่ไม่ได้แจ้งแปลก? ขอแปลงร่างเป็นโคนันก่อน
-
ป๋า เตือนก่อนนะถึงจะอยู่ทีมป๋าแต่หนูสามารถกระโดดถีบป๋าได้นะ ทำกับน้องเพี้ยนงี้ได้ไง ฮืออออออออออออออ :ling1: :z3: :ling1: :z3:
-
ทำไมทำร้ายกันได้ขนาดนี้ สงสารน้องเพี้ยน ว่าแล้วอิพี่พ่ายเนี่ย
มีปมใหม่มาอีกแล้ววว เรื่องพี่นี่ยังไงกันนะ
-
เกมนี้น่าจะเรียกว่าเกมใครเจ็บกว่ากันน่ะ แต่เราว่าตอนนี้น้องเพี้ยนก้อยอมเจ็บไปก่อนแล้วกัน แล้วสักวันพี่พ่ายจะรับความเจ็บนั้นมาเอง เราว่าคนที่โทร.เรียกน่าจะเป็นไร้พ่ายน่ะ และคนที่ได้รับบริจาคแก้วตาจากพี่สาวของเพี้ยนน่าจะเป็นคนในบ้านของไร้พ่ายรึเปล่าน่ะ งานนี้ช่างซับซ้อนดีเหลือเกิน ขอติดตามต่อไป
เรื่องนี้หนักหน่วงทางอารมณ์ทำเอาเรื่องมาโปรดชิดซ้ายไปเลย แต่คงชอกช้ำระกำใจไม่ต่างกับที่มาโปรดทำกับน้องเท่าไหร่นักหรอกน่ะ :mew6:
-
ว่าแล้วเชียว!!!
อิพี่พ่าย!!!!!
-
จุกแทนเพี้ยนอะ เข้าใจอารมณ์แบบจุกๆอึนๆ น้ำตาแม่งไหลอย่างเดียว งือออออ
-
เชิดใส่อีป๋าเลยเพี๊ยนนนน
-
ป๋าทำเกินไปจริงๆ เล่นกับความรู้สึกของคนมันสนุกมากสินะ ขอให้เจอกับตัวบ้าง ให้มันสมกับที่ทำกับคนอื่นแบบนี้
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนมันสั้นๆ
ป๋าทำงี้ต้องมีแผนแน่ๆ
คนแต่งทำลุ้นตลอด
กำลังฟินก้อส่งมาม่ามาให้
ปล เดาว่าป๋าเคยรู้จักพี่สาวเพี้ยนแน่ๆ แต่ไม่น่าใช่คนรัก
-
เจ็บกว่าเพี้ยนก็คนอ่านนี่แหล่ะค่ะ ป๋านะป๋า :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อร๊ายยย อีพี่พ่าย. เลวมากกกก. สงสารเพี้ยน
-
ป๋าแม่งคิดอะไรอยู่วะ
-
รอให้ปมแต่ละอันชัดเจนเรื่อยๆ
นั่งภาวนาให้น้องเพี้ยนไม่รักป๋าพ่ายก่อน แต่มองแล้วยังไงก็ไม่รอดแน่ๆ
ป๋ากับพี่สาวน้องเพี้ยนต้องมีอะไรกันแน่ๆเลย ไม่ก็ต้องมีเรื่องกันมาก่อน
ตาป๋าก็ของพี่สาวน้องเพี้ยน ประเด็นคือป๋าแค้นเรื่องไร
อย่ารุนแรงให้มากนะจ๊ะป๋า เพราะเราจะภาวนาให้เท็นเท็นมากำกับเรื่องนี้ (ดูน้องปลื้มเป็นตัวอย่าง)
คนเขียนอย่าทรมานคนอ่านนักนะคะ ขอให้น้องเพี้ยนผู้ไร้สติมีความยับยั้งชั่งใจอย่ารักป๋าพ่ายก่อนเลย อาเมน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
นี่แค่เบาะๆใช่มั้ยป๋า
น้ำตาไหลตามเพี้ยนเลย
เพี้ยนน่าสงสารนะ โรคซึมเศร้าจะกลับมามั้ย
:เฮ้อ:
-
สับสนความเป็นเพี้ยนมากเลย ดูเป็นคนที่แบบ โอ้ :a5: เพี้ยนสมชื่อจริงๆ
จะไม่ดีก็ไม่ดีไม่สุด จะดีก็ดีไม่สุด มันต้องมีอะไรในก่อไผ่ชัวร์!
ป๋าก็อย่าโหดร้ายกับเพี้ยนมากนะ ถึงเพี้ยนจะอึก ทึก ทน แต่เพี้ยนก็เป็นคนนะป๋าาาา
จริงๆเพี้ยนดูเป็นคนไม่น่าสงสารนะ แต่มันก็สงสารอ่ะ ดูเป็นคนมีปม
เหมือนจะมีปัญหา ตอนแรกนี่คิดว่าเพี้ยนเป็นโรคจิตไม่ก็มาโซแน่ๆ แบบ โหว ยอมทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ
เลยต้องยอมใจ ขออยู่ทีมเพี้ยนละกันค่ะ 55555
-
ค้างไปน้าาาา :katai4:
ไม่ยอมม :ling1:
ดวงตาคู่นั้น.... :katai2-1:
-
ส่งสารเพี้ยน ว่าแต่..คนที่พี่สาวเพี้ยนบริจาคดวงตาให้นี่พี่พ่ายหรือเปล่า
นี่ก็เดามั่ว 5555 เห็นเพี้ยนชอบบอกตาเหมือนกัน :katai1:
-
อิป๋าาา!! เมิงงง ทำไมทำกับเพี้ยนงี้วะ! คนอย่างนี้มันต้องโดนหนักๆ! #ทีมเพี้ยน
แต่ก็คิดว่าคนที่พี่สาวบริจาคตาให้น่าจะเป็นป๋าแกนะ ตาเหมือนๆ กันนี่
-
ป๋าแม่งงงงง ทำไมทำแบบนี้
สงสารเพี้ยนจริงๆเลย
-
ถึงว่าทำไมพ่ายตาคล้ายพี่สาว ไม่แน่อาจจะตาบอดมาก่อนก็ได้นะ :laugh:
-
บางทีพี่พ่ายก็ดูไร้หัวใจเกินไป :z3:
แต่เราก็ชักจะเริ่มสงสัยเรื่องที่พี่สาวเพี้ยนตายแล้วล่ะ :m22:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
"ไม่ได้บอกน้องชายงี่เง่าของตัวเองรึไง ว่ายอมตายเพื่อมอบมันให้ผม..."
เพี้ยนเอ้ย ความจริง ดูจะเจ็บปวดกว่าสิ่งที่คิดว่ามันเป็นซะอีกนะ
:m15: :เฮ้อ: :m15: :เฮ้อ: :m15: :เฮ้อ: :m15: :เฮ้อ:
-
ดวงตานั่นของพี่พ่ายรึเปล่า................ แบบว่าเอามาจากพี่สาวเพี้ยน
นี่คิดเราคิดอะไร :z3:
-
พี่พ่ายเอ้ยยยยยยยย เกือบดีแล้วค่ะ แต่ตอนนี้คืออัลไลลลลลล พี่ทำได้ยังไงงงงงงงง
-
อิป๋าาาาาา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตามคนอื่นทันแล้วเย่ๆๆ อ่านแล้วให้ความรู้สึกหลายอย่าง
และยังไม่อยากสรุปว่าใครน่าสงสารที่สุด เพราะตัวละครในเรื่องนี้ทุกคนน่าสงสารหมด
พี่พ่ายผู้ลึกลับ น้องเพี้ยนผู้มีปมในใจ หรือแม้แต่ยิวที่รักเพี้ยนมาเสมอ
แต่ชอบเรื่องแนวนี้นะ ขอบที่น้องเขียนด้วยมันเป็นอะไรที่เราเดาทางไม่ได้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง
และเพราะอะไรแต่ละคนต้องเป็นแบบนั้น คือมันน่าติดตามสุดๆ ชอบจุง :mew3:
-
ตาของไร้พ่ายคือตาของพี่สาวเพี้ยนเหรอ
มีพาทไร้พ่ายมั้ย
อยากรู้ว่าคิดิะไรอยู่อ่ะ
-
ความเป็นเพี้ยนนี่พาเราเพี้ยนตามจริงๆนะ
บางจังหวะคือแบบเอ่อ
คนเรามันก็แบบนี้ไง
-
:katai1:
-
สงสารเพี้ยนจริงๆ
ไร้พ่ายนี่ก็ใจร้ายจริงๆ :katai1: เรื่องพี่สาวนี่จะเป็นแบบที่เราคิดไหมน้อ
:a5: เดาทางไม่ออกจริงๆทั้งคนเขียนกับไร้พ่าย :hao5:
รอตอนต่อไปจ้า
-
ขอให้ตัวเองเดาทางถูกด้วยเถอะ
ไม่ใช่พี่พ่ายเป็นคนทำให้พี่สาวเพี้ยนตายหรอกนะ หรือพี่พ่ายเป็นคนได้กระจกตาพี่สาวเพี้ยนมา
ยังไงๆๆ แต่ที่แน่ๆ สงสารน้องเพี้ยนจัง ทุกการกระทำเกิดจากอดีตทั้งนั้น อยากตบพี่พ่ายจริงๆ
-
วันอังคารแล้วเน้อ รออย่างใจจดใจจ่อ
-
ตอนที่ 11
ตอนเอามอเตอร์ไซค์มาเก็บไว้ก่อนไปส่งไอ้ยิว ก็ไม่เห็นรถของพี่พ่ายเลย ไม่ใช่ว่าเขากำลังนอนกกเด็กของเขาเหรอวะ หรือพากันไปสวีทที่อื่น โธ่เว้ย ไม่รู้จะคิดขึ้นมาให้รู้สึกแย่ทำไม...แต่มันก็...อดคิดไม่ได้นี่หว่า ผมกลับจากสนามบินก็ยังไม่เห็นรถของเขา เห็นแต่รถของพี่เกมจอดอยู่ตรงถนนหน้าบ้าน เพราะที่จอดรถเพียงที่เดียวของบ้านเช่าหลังนี้เป็นของรถคันหรูของพี่พ่ายโดยเฉพาะเลยครับ อย่างฟอร์จูนเนอร์หรือฮอนด้าซิวิคของผมนี่ จอดที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว (ประชดครับประชด)
“เพื่อนกลับแล้วใช่ไหม” พี่เกมหันมาถามเมื่อเห็นผมถอดรองเท้าเก็บเข้าตู้ พี่เขากำลังดูรายการเพลงอยู่กับพี่เอที่นั่งเล่นมือถืออยู่ รายนี้ก็คงแชทคุยกับเด็กสาวมหาลัยเหมือนปกตินั่นแหละ ถ้าเทียบความเจ้าชู้กันแล้ว พี่เกมบอกว่าพี่เอเจ้าชู้กว่าพี่พ่ายมาก เพราะพี่พ่ายไม่มั่วเหมือนพี่เอที่จะเอาใครก็ได้ กว่าจะได้เป็นเด็กของไร้พ่ายก็ต้องผ่านการทดสอบมาเยอะพอควร ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผู้หญิงที่จะให้ความสุขบนเตียงไม่จำเป็นต้องดีเลิศเลอปานนางฟ้านางสวรรค์อะไรขนาดนั้น แต่พี่พ่ายมันเป็นคนเรื่องมาก จะเลือกแต่ของที่ดีที่สุดให้กับตัวเองเท่านั้น แค่เห็นหน้าน้องเดียร์ผมก็รู้แล้วล่ะว่า...ระดับไหน
“กลับแล้วครับ ว่าแต่พี่เอกับพี่เกมกินข้าวรึยัง”
“กินแล้วล่ะ ข้าวผัดที่เพี้ยนทำไว้ไง ป๋าบอกว่าเพี้ยนทำไว้ให้” พี่เกมตอบ
“อ่า...อร่อยไหมครับ ผมเพิ่งเคยลองทำ”
“อร่อยมากกกก พี่กินไปสองจานแหนะ”
“มึงแค่หิวเหอะไอ้เกม” พี่เอนี่ถ้านั่งอยู่เฉยๆ ก็น่าคบอยู่หรอก
“แล้วไอ้คนที่ไม่หิวแต่แดกเยอะกว่ากูนี่คือไร” พี่เกมขว้างหมอนอิงไปโดนหัวพี่เอที่รีบขว้างตอบกลับมา
เฮ้อ สองคนนี้ทำไมถึงไม่เคยอยู่กันดีๆ สักทีนะ
“แล้วพี่พ่ายล่ะครับ”
“ไปส่งน้องเดียร์” พี่เอตอบแล้วเหลือบตาขึ้นมองหน้าผม “เดี๋ยวก็กลับ”
หืม...ทำไมล่ะ ไม่ใช่ว่าเขาพามานอนที่นี่หรอกเหรอ...ทำไมถึงพากลับ เตียงมันแคบไป หรือบรรยากาศมันไม่ดีรึไง นี่คงกลัวว่าผมจะกลับมานอนที่บ้านสิท่า ผมควรไลน์ไปบอกเขาว่าผมจะไปนอนที่โรงแรม ให้เขาใช้ห้องนอนที่บ้านขึ้นสวรรค์กับน้องเดียร์ของเขาได้เต็มที่ แต่คิดอีกที...ตัวตนของผมมันคงไม่ได้มีความสำคัญขนาดที่เขาจะหมดอารมณ์ทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงหรอก
“ผมไปอาบน้ำนอนล่ะครับ ฝันดีนะพี่เกมพี่เอ”
รู้สึกเหนื่อย รู้สึกเพลีย ปวดหัวนิดๆ ด้วย เลยอยากจะนอนพักผ่อนชาร์ตพลังเสียหน่อย ผมเป็นพวกถือคติพรุ่งนี้ก็เช้าน่ะครับ ได้หลับสักตื่นก็คงหายแล้ว...แต่ปกติคือมักจะนอนไม่หลับซะเองนั่นแหละ -_-
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นที่เรียบร้อยก็เตรียมตัวเข้านอน แต่ประตูห้องนอนที่ถูกเปิดเข้ามาโดยไม่มีการเคาะก่อนนั้นทำเอาผมผุดลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรัวเร็ว...ก่อนที่มันจะช้าลง...ช้าลง เพราะคนที่เปิดเข้ามาเป็นใครบางคนที่ผม...ยังไม่อยากจะเจอ
“คุยกันหน่อย”
“ผมจะนอนแล้วครับ”
พี่พ่ายที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต เน็คไทหลุดลุ่ยนั้น ไม่ได้ฟังคำพูดของผมแม้แต่น้อย เขาเดินมานั่งลงที่เตียง เกือบทับขาผมแล้วหากว่าผมขยับหนีไม่ทัน
“พี่ครับ ผมจะนอนแล้ว” ผมพูดย้ำอีกรอบ แต่เขาก็ไม่ขยับตัวไปไหน จะผลักจะดันยังไง แม่งก็ยังนิ่ง
“ไม่ออกไปผมถีบนะ” พอผมพูดจบเขาก็ยังอยู่ที่เดิม ราวกับไม่ได้ยินที่เตือน ผมก็เลยง้างเท้าขึ้น จะถีบจริงๆ นั่นแหละครับถ้ายังไม่ออกไป แต่พี่พ่ายกลับจับข้อเท้าของผมข้างหนึ่งที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาไว้ จับแล้วก็บีบแน่นด้วย
“มึงกินข้าวหรือยัง”
คำถามของพี่พ่ายทำเอาผมชะงัก ...ไม่จริงน่ะ...ไร้พ่ายตัวจริงจะต้องไม่ถามผมแบบนี้
“ถามก็ตอบดิ”
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะหลุดปากถามเขากลับ
“พี่ล่ะ”
“ยัง”
“ทำไม ไม่ได้กินกับน้องเดียร์ของพี่เหรอ”
“ท่าทางไม่อร่อย กูเลยไม่กิน”
ปากอย่างนี้มันน่าล้างด้วยตีน พี่เกมกับพี่เอยังบอกว่าอร่อยเลยนะ นี่เขาตัดสินแค่ภายนอกก็คิดว่ามันไม่อร่อยแล้วเหรอ น่าหงุดหงิดชะมัด
“ข้าวผัดเหี้ยที่ไหนใส่พริก” พอเขาบอกประโยคนี้ตามหลังด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ผมก็หลุดยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่เมื่อกี้รู้สึกอยากกัดหูเขาให้ขาดอยู่แท้ๆ
“ข้าวผัดขี้เมาไง”
“เมนูประหลาด”
“ไม่เห็นประหลาดเลย แล้วผมก็รู้ว่าพี่ไม่กินเผ็ด ผมก็ไม่ได้ทำเผ็ดนะ ทำไมถึงไม่ยอมกินล่ะ”
พี่พ่ายไม่ตอบในทันที เขาปล่อยข้อเท้าผมแล้วหันหลังให้ ผมมองแผ่นหลังเขาอยู่นาน ก่อนจะสะดุดกับประโยคต่อมาที่เขาพูด
“รอ" แค่คำพูดสั้นๆ ก็ทำดาเมจต่อหัวใจผมได้อย่างรุนแรง นี่โทเมเนเจ้อมาเข้าสิงพ่ายอปป้าของผมใช่ไหม พูดอะไรก็ไม่รู้...น่ารักเป็นบ้าเลย
ผมอมยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้แล้วสอดมือเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง ก่อนจะแนบแก้มลงกับแผ่นหลังแข็งๆ ที่แน่นเปรี๊ยะไปด้วยมัดกล้ามของเขา
“ทำไมถึงชอบปั่นหัวผมล่ะครับพี่ ตอนเย็นเป็นอีกอย่าง ตอนนี้เป็นอีกอย่าง พี่จะให้ผม...จัดการกับหัวใจตัวเองยังไง”
“...”
“บอกผมสิครับพี่...ผมควรทำยังไงดี”
ไม่มีคำพูดอื่นใดออกจากปากเขา มีแต่ความอุ่นนุ่มที่หลังมือของผมที่ไม่คิดว่าเขาจะยกมือผมขึ้นไปจูบ นี่คงเป็นครั้งแรกที่พี่พ่ายยอมให้ริมฝีปากที่เขาแสนจะให้ความสำคัญ ต้องสัมผัสกับมือของผม
“พี่พ่าย” พอผมเรียกเขาก็ยอมหันมามอง แถมยังทำหน้าบึ้งใส่อีก
“กูหิวข้าว”
“อื้อ แต่ไม่รู้จะพอสำหรับสองคนรึเปล่านะ พี่เกมกับพี่เอกินกันไปเยอะเลย”
“ไม่พอมึงก็ไม่ต้องกิน”
“ได้ไงเล่า ผมก็หิวนะ”
“ล้อเล่น”
“หื้มมม ล้อเล่นก็ยิ้มดิ ไม่ใช่ทำหน้าตาย ยิ้มมมม” ผมยิ้มให้เขาพร้อมกับใช้นิ้วยกมุมปากเขาให้ยิ้มตาม
“ไอ้เด็กบ้า เล่นไม่รู้เรื่อง” เขาจับมือผมไว้ แล้วจ้องมองมาด้วยสายตาที่ทำเอาผมไม่กล้ามองกลับ
“เพี้ยน” ท่ามกลางความเงียบที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น เสียงของพี่พ่ายที่เรียกชื่อผมนั้นนุ่มละมุนมาก
“ครับ”
“ขอโทษ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่พ่ายอย่างไม่เชื่อสายตา ...ไม่เคยคิดแม้สักนิดเลย ผมสาบานได้ ผมไม่เคยคิดจริงๆ ว่าคนอย่างไร้พ่าย จะพูดคำๆ นี้กับผม
“ครับ” ผมพยักหน้า พร้อมกับเลี่ยงสายตาพี่พ่ายมามองมือตัวเอง แต่เขาก็เชยคางผมขึ้นมอง
“ไปกินข้าวได้ยัง”
“อื้ม ไปสิครับ”
ไอ้ยิว...กูขอโทษ แต่เจออย่างนี้...กูก็บอกได้เต็มปากเลยว่า...ไม่เข็ด ไม่จำ เจ็บแค่ไหน...ต่อไปก็ช่างหัวมันแล้ว
ข้าวผัดเหลืออยู่จานเดียว ผมกับพี่พ่ายก็เลยต้องแบ่งกันกิน แต่ผมกินนิดเดียวก็อิ่มแล้วครับ เพราะนอกนั้นคือการอิ่มอกอิ่มใจล้วนๆ อิ่มทิพย์ตั้งแต่ได้ฟังคำขอโทษจากปากไร้พ่ายเมื่อกี้แล้วไงล่ะ อิอิ
“เป็นบ้าไง” พี่พ่ายถาม แถมยังดีดปากผมอีก “มองหน้ากูแล้วยิ้มอยู่ได้”
“ก็พี่คือความสุขของผมนี่ครับ ผมมองแล้วยิ้มมันแปลกตรงไหน”
พอผมตอบไปอย่างนี้ พี่พ่ายเงียบกริบเลย
“อร่อยไหม”
“พอกินได้”
“ไม่เผ็ดเนอะ”
“อืม”
“เห็นม้า...ผมรู้ใจพี่จะตายไป”
“แต่เค็ม”
“ไม่เค็มนะ ผมกินก็ปกติ”
“แสดงว่ามึงกินเค็ม”
“พี่กินหวานเกินไปน่ะสิครับ จะใส่น้ำตาลไหมล่ะ เดี๋ยวเอาลงไปผัดให้ใหม่”
“ไม่ต้อง”
เขาก้มหน้าก้มตากิน ผมก็นั่งเท้าคางมอง พี่พ่ายเป็นคนที่บุคลิกดีมากครับ เวลานั่งกินข้าวจะหลังตรง ไหล่ไม่มีตก ท่าทางก็ดูเป็นผู้ดีมาก เคี้ยวข้าวไม่เสียงดัง แถมเสียงช้อนส้อมกระทบจานก็ไม่มีให้ได้ยิน ยิ่งมองยิ่งเพลินตา
“หิวมากเหรอ กินเกลี้ยงเลย” ผมถามพลางเก็บจานหลังจากที่เขากินเสร็จแล้ว
“อืม”
“วันหลังผมจะทำอย่างอื่นให้กินนะ อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้”
“ไอ้อะไรก็ได้นี่คิดยากมากเลยนะครับ” ผมคว่ำจานไว้กับชั้นวางแล้วหันมาหาพี่พ่ายที่กำลังบีบขวดน้ำพลาสติกเล่น
“ค่อยๆ คิดไป”
“โอเคครับ งั้นผมไปนอนก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับพี่ ฝันดี จุ๊บๆ”
พี่พ่ายไม่ได้เบี่ยงตัวหลบตอนที่ผมก้มลงไปหอมแก้ม แต่กลับจับแขนผมไว้แล้วชี้ไปที่ตู้เย็น
“ไปเอาซุปไก่มากิน” อีกละ เมนูเพื่อสุขภาพ มาอีกละ
“ไม่เอา”
“ไปเอามา”
“ผมไม่ชอบนี่นา”
“ไม่ชอบก็ต้องกิน ดีต่อสุขภาพ”
ด้วยเพราะคำพูดแบบนี้ของพี่พ่ายแหละครับ ผมถึงได้จำใจเดินมาเปิดตู้เย็นค้นหาสิ่งที่มีรสชาติลี้ลับ บอกจากใจ ผมเกลียดซุปไก่ แต่เพื่อพี่พ่าย...กินครับ กิน กินมันเข้าไป
“อี๋!” แทบอ้วก ดีที่ยกมือปิดปากตัวเองทัน ไม่งั้นได้ดีท็อกลำไส้กันกลางดึกแน่
“กินน้ำตามดิ”
ผมรับขวดน้ำมาจากพี่พ่าย เปิดฝาแล้วกระดกมันไปหลายอึก ฮ้า...ค่อยรู้สึกดีหน่อย
“กินเสร็จแล้ว ผมไปนอนได้ยัง”
“ยัง”
“ทำไมอ่ะ”
“ถุงยางที่มึงซื้อมา ยังไม่ได้ใช้”
“ห้ะ!”
ตกใจจริงๆ นะครับ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน
“พี่เอาเก็บไว้ใช้กับน้องเดียร์ดีกว่าครับ คงดีกว่าใช้กับผม”
ไม่ได้น้อยใจอะไรเลย จริงจริ๊งงงงงงง
“หึ ที่ห้องเดียร์มีเยอะแล้ว กูไม่ต้องเอาไปเพิ่มหรอก”
ไอ้ชิบหายยยย กูไม่น่า...
“ผมไปนอนละครับ” กลัวจะคุยนานกว่านี้แล้ววางมวยขึ้นมา ผมยังไม่อยากรบกวนให้พี่เอกับพี่เกมต้องตื่นกลางดึกอีก เพราะงั้นถอยก่อนดีกว่า
“มึงนี่เชื่อคนง่าย” พี่พ่ายเดินตามมา แถมยังพูดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ตอนผมจะเปิดประตูเข้าห้องก็มาล็อคคอจากข้างหลังอีก
“ถ้าทำให้กูติดใจอยู่กับมึงคนเดียวได้ กูจะเลิกกับเด็กทุกคน” เสียงกระซิบและถ้อยคำที่ได้ยิน ทำให้หัวใจผมเต้นแรง และผมคิดว่าพี่พ่ายคงรู้เพราะมืออีกข้างของเขากำลังสอดเข้าไปใต้เสื้อนอนของผม
“มีปัญญาทำไหม” เขาถามขึ้นอีก พร้อมกับคราวนี้ใช้นิ้วหัวแม่มือบี้ยอดอกของผมจนผมต้องบิดตัวเล็กน้อยเพราะความเสียวซ่าน
“อื้ม...คอยดูเถอะครับ...พี่จะต้องร้องหาแต่ชื่อผม คิดถึงแต่ผมจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วก็...ขาดผมแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้”
“ให้ได้อย่างที่พูด” พี่พ่ายยิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอย่างที่ได้เห็นแล้วทำให้ใจสั่น เพราะนอกจากจะทำให้นึกหวั่นใจแล้ว...ยังทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาด้วย...
ตื่นเต้นกับการจะได้ปราบคนที่มีชื่อว่า ไร้พ่าย ให้พ่ายขึ้นมาสักครั้งไงล่ะครับ...
ผมตื่นเวลาเกือบหกโมง ข้างกายมีผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีนอนอวดแผงอกกำยำ และหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ความจริงจะใช้คำว่าตื่นก็ไม่ได้หรอก เพราะผมหลับๆ ตื่นๆ ไม่รู้ว่าตื่นเต้นมากไป หรือเป็นเพราะไม่ชินกับการที่มีคนมานอนโดยไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันแน่ ที่จริงนอนกับพี่พ่ายมาหลายครั้ง ไม่ได้มีอะไรกันก็ยังหลับได้ แต่วันนี้แปลกกว่าทุกที
อื้ม ใช่แล้วล่ะ ถุงยางยังไม่ได้ใช้หรอกครับ กล่องยังไม่ถูกแกะ อยู่ในสภาพสามารถเอาไปคืนร้านค้าได้เลย แต่ก็นั่นแหละครับ ใครมันจะรับคืน เพราะฉะนั้นเอาไว้ใช้ตอนที่มีโอกาสดีกว่า
ไร้พ่ายอปป้า หรือพี่พ่ายที่ทำให้ผมใจเต้นแรง กำลังนอนด้วยท่าทางสบายๆ สีหน้าผ่อนคลายมาก ผมไล้นิ้วไปตามคิ้วหนาเข้ม ไล่ไปตามเปลือกตาทั้งสองข้าง ลากลงมาที่จมูกโด่งและริมฝีปากสุขภาพดีที่ไม่มีรอยแตก มันนุ่มและค่อนข้างอุ่น ผมนอนมองเขานานมาก นานจนสามารถสำรวจรอยตำหนิบนตัวเขาได้ และเพิ่งสังเกตเห็นรอยแผลเป็นจางๆ เป็นเส้นขีดลงข้างล่างที่เปลือกตาซ้ายด้วย แต่มันจางมากจนแทบมองไม่เห็น
ไปโดนอะไรมากันนะ...
“พี่พ่ายครับ” ผมขยับขึ้นไปนอนบนตัวเขา ซุกหน้าลงกับอกหอมๆ แล้วกระซิบเรียก “ตื่นเถอะน้า หิวข้าวแล้ว”
แต่ยังไม่มีสัญญาณตอบรับ ผมก็เลยไล่จูบผิวของเขา เล่นกับยอดอกทั้งสองข้างของเขา ทั้งดูดทั้งงับเบาๆ จนรู้สึกได้ถึงความแข็งขืนที่ดุนดันกับหน้าท้องของผม
“ไอ้เด็กบ้า” พี่พ่ายกดหัวผมให้ใบหน้าของผมแนบกับอกของเขามากขึ้น “กูนึกว่าโดนผีอำ”
“อิอิ”
“ไม่ต้องมายิ้ม”
“หื้อ พี่พ่าย อย่าบีบสิครับ”
เพราะถูกมือทั้งสองข้างของพี่พ่ายขยำที่สะโพก แถมยังเพิ่มแรงบีบทุกครั้งที่ผมร้องห้ามด้วย
“พี่พ่ายอ่า ผมเจ็บนะ”
เป็นคนที่ไม่รู้จักการยั้งมือเหมือนที่พี่เอบอกไว้เลย ผมเคยโดนเขาตบ โดนเตะ โดนต่อยก็พอรู้อยู่บ้างว่าแม่งเจ็บนรก แต่ไม่คิดว่าจะขาดการอ่อนโยนมากขนาดนี้ บอกตามตรงว่านึกภาพตอนเขาอุ้มลูกๆ ของเขาไม่ออกอ่ะ เวลาจับแขนลูกทีนี่ต้องทำลูกร้องไห้เพราะเจ็บแน่ๆ
“พี่พ่าย พอแล้ว อื้ออออ เจ็บบบ ไอ้เหี้ย!” ผมทุบอกเขาไปสองสามทีเลยครับ เพราะจู่ๆ เขาก็สอดนิ้วเข้ามาที่ช่องทางข้างหลังของผม แทงพรวดเข้ามาตั้งสองนิ้ว ผมดิ้นพล่านน้ำตาซึม เจ็บเหมือนโดนมีดกรีดเลย
“ไอ้เหี้ยพี่พ่าย กูบอกว่าเจ็บ โอ้ยยยย! เจ็บบบบจะตายอยู่แล้ว” ยิ่งกว่าโดนต่อยโดนตบเป็นสิบครั้ง ผมพยายามดิ้นให้หลุด แต่แขนข้างหนึ่งของพี่พ่ายล็อคตัวผมไว้ไม่ให้ขยับหนี พยายามหุบขา แต่นิ้วที่ยังคาอยู่ก็ทำให้หุบไม่ลง พี่พ่ายขยับนิ้วไปมา แถมยังคลึงวนอยู่ข้างใน
“อื้อออ พอ พ่าย พอแล้ว กูเจ็บ”
“มึงเป็นผู้ชายคนแรก” พี่พ่ายบอกเสียงนิ่ง ความราบเรียบบนใบหน้าของเขาทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า...มันเป็นคำพูดที่สมองเขาสั่งการมาเท่านั้น...หรือมาจากความรู้สึกของเขากันแน่ “ที่กูทำแบบนี้ให้”
“อ้ะ กูเจ็บ! แฮ่ก แฮ่ก กูเจ็บได้ยินไหมวะ” ต่อให้จะคนแรกหรือคนสุดท้าย ตอนนี้ผมก็ไม่ดีใจทั้งนั้น มันมีแต่ความเจ็บ ความอึดอัด จนน้ำตาของผมค่อยๆ ไหลออกมา ผมฟุบหน้าลงกับอกกว้างของเขา หายใจหอบหนัก รู้สึกแสบร้อนที่ช่องทางข้างหลังที่ยังมีนิ้วของไอ้เหี้ยพี่พ่ายคาอยู่ตรงนั้น
“พูดดีๆ”
“พี่ก็เอานิ้วออกไปสักทีสิวะ!”
ไม่คิดเลยว่าจะเจ็บขนาดนี้ แค่นิ้วของเขาสองนิ้ว ผมก็จะไม่ไหวแล้วครับ เคยแต่เป็นคนแทงมาตลอด พอมาโดนเองบ้าง...บอกเลยว่ามันทำให้ผมกลัวหากจะต้องเปลี่ยนจากนิ้วเป็นอย่างอื่น ทำไมตอนที่เขาเกือบจะใส่เข้ามา ผมถึงได้ใจกล้าให้ของอันตรายนั่นเข้าใกล้กัน ...เพราะมันคงเจ็บกว่านิ้วหลายเท่า
“มึงตอดนิ้วกูแรงขนาดนี้ จะออกได้ยังไง คลายหน่อย”
ผมพยายามผ่อนลมหายใจ เพื่อให้ช่องทางข้างหลังคลายตัว แต่พอทำอย่างนั้น...ก็เป็นโอกาสให้พี่พ่ายขยับนิ้วของเขาต่อ ผมร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด แต่ไอ้บ้านี่เป็นมนุษย์ที่หัวใจถูกสร้างมาด้วยน้ำแข็ง เพราะน้ำตาใช้กับมันไม่ได้ผล
เสียงครวญครางปนเสียงสะอื้นของผมดังขึ้น ก่อนมันจะเงียบสนิทเมื่อพี่พ่ายพลิกตัวผมให้นอนหงายอยู่ใต้ร่างเขา แล้วก้มลงมาจูบปิดปาก ขาทั้งสองข้างของผมถูกแยกออกจากกันเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับขนาดตัวของเขาแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางได้ พี่พ่ายยังคงใช้งานนิ้วมือของเขาไม่หยุด ในขณะที่อีกมือก็รวบแขนทั้งสองข้างของผมไว้เหนือหัว
“ทนหน่อย” พี่พ่ายพูดหลังจากที่ผละออกจากริมฝีปากผม เพื่อก้มลงไปสำรวจบริเวณอก เสื้อกล้ามที่ใส่นอนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แค่ถูกลิ้นของเขาโจมตี เนื้อผ้าบางๆ นี้ก็เปียกชุ่มแนบเนื้อพอจะทำให้มองเห็นยอดอกที่ตั้งชูชันขึ้นมา ผมกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางที่อาจจะดังไปยังห้องของพี่เอกับพี่เกม
“พี่พ่าย...จะทำใช่ไหม” ผมพยายามรวบรวมสติตั้งคำถาม แรงเสียดสีจากนิ้วที่ช่องทางด้านหลังก็ลดลงไปมากแล้ว แม้จะยังอึดอัดอยู่มากก็ตามที แต่ผมไม่ได้ทรมานเหมือนอย่างในตอนแรก น้ำตาที่เคยไหลก็ถูกเขาจูบซับให้จนแห้ง
“เปล่า” เขาตอบพร้อมกับกัดยอดอกของผมผ่านเนื้อผ้า “แค่ล้อเล่น”
ไอ้ชิบหายยยย
“เป็นการล้อเล่นที่สมจริงไปไหมไอ้เหี้ย กูบอกว่าเจ็บ ก็ยังจะ อ้ะ...อ้ะ อาาาา อาาา พี่พ่าย พอดิวะ อ้ะ กูจะไม่ไหวแล้วนะ”
“มึงพูดเพราะๆ ดิ๊” เขาทำหน้าหงุดหงิด เพิ่มความเร็วและความแรงในการชักนิ้วเข้าออกมากขึ้นไปอีก ผมครางไม่เป็นภาษา ส่ายสะโพกรับกับจังหวะที่เขาเป็นคนนำ ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านอย่างแยกไม่ถูกว่าความรู้สึกไหนมันมากกว่า
“เหี้ย อ้ะ ช่วยกูหน่อย พ่าย ช่วยหน่อย ของกู...ชักให้หน่อย เร็ว อาาา”
“กูบอกให้...พูดเพราะๆ” เขาไม่ยอมทำตามที่ผมขอ เอาแต่พูดย้ำกับคำสั่งของตัวเอง ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะพูดดีๆ กับเขา แต่ตอนนี้...ความต้องการกำลังจะทำให้ผมยอมเขาอีกแล้ว
“พ่ายอปป้า”
“ไม่เรียกอปป้า”
“อื้อ อ๊า อ๊ะ อ๊ะ พ่าย...อ้ะ...พ่าย ช่วยด้วย”
พี่พ่ายยิ้มกริ่ม นัยน์ตาเจ้าเล่ห์นั้นมองผมไม่วางตา “คำว่าพี่หายไปไหน หืม เด็กน้อย”
“อื้อออ พ่าย อย่าแกล้ง”
ผมกระตุกวูบเมื่อนิ้วของเขาเข้ามาลึกกว่าทุกที “อ๊า! ตรงนั้น พ่าย ตรงนั้น”
สมองของผมเริ่มไม่คิดถึงเรื่องอื่นแล้ว เพราะมันกำลังหมกมุ่นอยู่กับการสัมผัสของเขา ไม่รู้ว่าพี่พ่ายปล่อยแขนผมตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้มือของเขากำลังรูดน้องชายของผมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ผมหลับตาแล้วร้องครางไม่หยุด ก่อนทุกอย่างจะหยุดชะงักเมื่อพี่พ่าย...จบการล้อเล่นของเขาไว้แค่นั้น ส่วนผม...รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตาย
“พอละ” พี่พ่ายยิ้ม เอื้อมมือไปหยิบกล่องทิชชู่ แล้วดึงออกมาเช็ดมือตัวเอง “มึงเจ็บ”
“ไอ้เหี้ยพ่าย ไอ้สัด...แม่ง ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ”
พาผมไต่บันไดสวรรค์ไปจนถึงขั้นสุดท้าย แล้วแม่งก็ถีบผมร่วงลงมา ผมลุกขึ้นนั่งแล้วง้างมือจะตบหน้าเขา แต่เขาเร็วกว่า รวบมือของผมไว้แล้วขึงตาใส่
“กล้ารึไง”
“มึงมันทุเรศ กูเกลียดมึง เกลียดมึง! อื้ออออออ”
โดนจูบปิดปากอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืน กลับรีบจูบตอบรับเขาเพราะอารมณ์ที่ค้างเติ่งนี้ต้องการที่จะหาทางสานต่อเพื่อไปให้ถึงปลายทางอยู่แล้ว ระหว่างจูบกับเขา ผมก็รูดน้องชายของตัวเองไปด้วย ยิ่งถูกเขาดูดลิ้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกถึงความต้องการมากเท่านั้น อีกมือหนึ่งของผมก็ล้วงเข้าไปในกางเกงผ้าเนื้อบางของเขาเพื่องัดเอาน้องชายที่กำลังมีน้ำเหนียวๆ ปริ่มอยู่ที่ส่วนปลายออกมาด้วย ผมรีบขยับเข้าไปใกล้ ให้ส่วนปลายของเราสองคนเสียดสีกัน และกว่าจะถึงปลายทางเราก็หอบแฮ่กกันทั้งคู่
เมื่อกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ความเจ็บที่ช่องทางด้านหลังของผมก็เริ่มกลับมา ผมขยับตัวไปมาเพื่อหาท่านอนที่สบายตัว ก่อนจะมองไปยังพี่พ่ายที่กำลังใช้ทิชชู่เช็ดทำความสะอาดร่างกายตัวเอง
“พี่”
“หืม”
“ทำไมถึงชอบแกล้งวะ”
แถมคราวนี้แกล้งแรงด้วย ผมเกือบจุกตายเพราะเขา
“แกล้งมึงสนุกดี”
“ไม่ได้คิดเล้ยว่าผมจะเจ็บ”
“คิด...ถึงได้ทำ”
“แม่ง เลว”
“หึ”
“แล้ววันนี้ออกไปไหนป่ะ”
วันนี้วันเสาร์ครับ หยุดงาน แต่ไม่รู้ว่าระดับรองประธานกรรมการอย่างพี่พ่ายมีงานอะไรต้องทำรึเปล่า
“ไป”
“ที่ไหน”
“เสือก”
“ถามว่าที่ไหน”
พี่พ่ายไม่ตอบคำถาม ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วเดินออกจากห้องไป
อะไรของเขาวะ แค่ตอบคำถามมันจะชักดิ้นชักงอตายหรือไง เฮ้อ...ผมจะต้องถูกเขาปั่นหัวเล่นอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน
คิดอะไรอยู่...ก็พูดออกมาบ้างสิครับพี่พ่าย...ผมอดทนเก่งก็จริงนะ แต่มันก็ต้องมีสักวันที่ผมจะดันทุรังต่อไม่ไหว
.............................................................TBC..........................................................
:ruready เพิ่งตื่น แฮ่
รักพี่พ่ายมากกว่าเดิม ฮือออ :hao5:
-
ตานั้นคือของใครรรรรรรร
-
ขอให้วันนั้นมาถึงเร็วๆทีเถิ้ดดดดดดด #ทีมเพี้ยน
-
อุต๊ะ!!! :o พี่พ่ายบอก 'ขอโทษ' น้องเพี้ยนเสียด้วยน่ะค่ะ จะมาไม้ไหนกันแน่คะคุณพี่~ นิสัย~ ขี้แกล้งจริงๆ เลยเชียวน้าา..^^
-
:hao6: อิป๋าพ่ายสุดติ่งจริงๆ ปั่นหัวเพี้ยนเป็นว่าเล่น มันมวสคนละชั้นหรา ม่ายยยยยยยยย น้องเพี้ยนหนูต้องฝึกวิทยายุทธมาต่อกรกะอิป๋าพ่ายนะ :hao7:
-
น้องเพี้ยนน คิดถึงง ทนต่อไปลูก วันที่พ่ายอปป้าจะพ่ายเพี้ยน จะมาถึงในเร็ววัน
กรี๊ดดด อปป้าโหดได้ใจ ยิ่งกว่า จำเลยรักอีกนะเนี่ย อยากจิกระโดดเข้าไปให้อปป้าย่ำยีแทนที่น้องเพี้ยน #โดนเสน่ห์ของไร้พ่าย
-
เหมือนจะดี
แต่ระแวงสุดๆ
:hao4:
-
ป๋าชอบแกล้งอ่ะ เดาอารมณ์ไม่ออกเลย
ถ้าเพี้ยนทนไม่ไหวแล้วจะรู้สึก
-
ทำไมพ่ายอปป้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเเบบนี้วะ น้องเพี้ยนใจเย็นๆๆ
-
พี่พ่ายเหมือนกำลังเล่นเกม
เฮ้อ เดาไม่ถูกเลยจริงๆ คนนี้
-
บวกเป็ด จ้า
ตามมาเชียร์พี่พ่าย :katai2-1:
-
พี่พ่ายนี่แกล้งเพี้ยนแรงไปล่ะน่ะ เง้มันต้องให้เพี้ยนปลัำ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ป๋าแกล้งแรงมากกกกกกกก ทำดับเะยนแบบนี้สู้เมินไปเลยดีกว่า กรีดร้องแทนเพี้ยน :katai1: :katai1: มาทำให้อยากแล้วจากไป แถมสุดท้ายยังมีลับลมคมในอีก
ว่าแต่ป๋าจะกลับไปหาลูกรึเปล่านะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: รักคนเขียน
-
โอ้ยยยเกลียดพ่าย
ทั้งขี้แกล้งขี้อ่อย เพี้ยนชอบไปได้ไง
:mew5: :mew5:
-
อิพี่ไร้พ่ายเนี้ย เดาอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ สมน้ำสมเนื้อกันกับหนูเพี้ยนจริงๆ แต่หนูเพี้ยนเราต้องไปฝึกปรือวิชาเพิ่มนะ
ทำไงก็ตามอิพี่ไร้พ่ายมันไม่ทันซะที :hao3:
-
ป๋ากำลังปราบพยศเด็กแสบใช่ไหม? :impress2:
-
พ่ายอปป้าต้องการอะไรจากน้องเพี้ยนคะ ขี้แกล้ง หรือเอาจริงล่ะนั่น และเรายังคงไม่ไว้ใจพี่พ่ายอยู่ดี
-
หูยแรงมากกกกก ป๋านี่มาแรงจริงๆ #ยกธง
เพี้ยนตอนด่าป๋านี่ทำเอาใจหวิวๆเลย คือกลัวป๋าจะโมโหทำร้ายน้อง ด่าแบบไม่ไว้หน้ากันเลยทีเดียว555
ขอให้ป๋ารักหลงเพี้ยนเพียงคนเดียวเถิด สาาาาาาธุ
ปล.โถ่เพี้ยน แค่นี้ยังเจ็บแล้วยังไปยั่วเขาอีก เจอของจริงจะไหวมั้ยเนี่ย :hao6:
-
ยังมีอารมณ์มาเรียกพ่ายออปป้านะ 555
-
พ่ายอปป้าหน้ามึน :hao7:
-
ผมอดทนเก่งก็จริงนะ แต่มันก็ต้องมีสักวันที่ผมจะดันทุรังต่อไม่ไหว
เมื่อไหร่จะถึงวันนั้น
ถ้าถึงวันนั้น เราจะอยู่ทีมเพี้ยน
จะมีวันที่ป๋ามันเจ็บบ้างไหมเนี่น
เราจะรอวันนั้น
:z3:
-
:z3: :z3: :z3:
ให้พ่ายอปป้าจ้า :z6: :beat:
-
ก็ยังเดาใจพี่พ่ายไม่ถูก
ดวงตานั้นเป็นของพี่สาวเพี้ยนรึเปล่า
-
เจ็บปวดดดดดดดดด ว่าแล้วว่าป๋าพ่ายต้องร้ายกาจ ดีนะทำใจไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องเพี้ยนต้องสู้ต่อไปนะลูก เล่นป๋าพ่ายหนักๆ (เกิดอาการหมั่นไส้ทันควัน ฮ่าๆๆๆๆๆ)
:beat: :beat: :beat:
-
พี่พ่ายยยยยย คิดจะทำอะไรรรรร
-
แกล้งแบบนี้มีเงิบสิจ้ะ โฮ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอๆๆๆมาต่อกันยาวๆๆๆอีกน๊าฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ก็ยังเดาใจพี่พ่ายไม่ถูก
ดวงตาพี่พ่ายนี่ของพี่สาวเพี้ยนใช่มั้ย
-
เพี้ยนต้องเจ็บอีกเยอะสินะ...
เฮ้อ... แค่คิดก็ปวดใจ
:hao5:
-
อิพี่พ่ายยยยยย แม่งงงงงงงงงง
-
:jul1: :katai4:
-
อีพี่พ่ายเจ้าเล่ห์สุดๆ
-
ดวงตาอันนั้นเป็นของพี่สาวเพี้ยนเหรอคะ?
...
ยังไงก็ไม่ไว้ใจพฤติกรรมของพี่พ่ายอยู่ดี
-
ตอนที่แล้วเพิ่งตั้งใจไว้ว่าจะเกลียดอิพี่พ่าย พอมาตอนนี้ก็ต้องกลับไปหลงพี่พ่ายอีกแล้วววว
พ่ายอปป้าาา น่ารักอ่าา ชอบตอนพี่พ่ายเรียกเพี้ยนว่าไอ้เด็กบ้า ดูมุ้งมิ้งดี
ขอกลับไปซบ #ทีมไร้พ่าย ค่ะ555555555
-
ป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
น้องเพี้ยนนนนนนนนนนนนนนน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
คนเขียน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อปป้าใจร้าย :m31:
#ทีมเพี้ยน :m7:
-
เราอยากดูตอนเพี้ยนถอย
-
สรุป พี่พ่ายนี้สาย sm ใช่ไหมค่ะ o18 o18
-
กลัวใจพ่ายอปป้า ยังติดใจอยู่กับคำพูดตอนนั้น
คือเพี้ยนมันน่ารักอ้ะ ตอนแรกๆน่าหมั่นไส้ น่าตบเลือดกลบปาก
แต่ตอนนี้มันมุมิ น่ารักดีจัง
หวังว่าพ่ายแพ้ใจตัวเอง แพ้ใจเพี้ยนมัน ไม่คิดบ้านะ
รออ่านต่อค่าาา สนุกกกก อิ
-
เหมือนปมจะไม่ง่ายและไม่ยาก...
-
ป๋าชอบแกล้งอ่ะ ไม่รู้อันไหนเล่นอันไหนจริง
สงสารก็แต่เพี้ยน T^T สู้ๆนะลูก
-
โอ้ อิป๋าขอโทษน้อง.. มีอะไรแอบแฝงป่าว ไม่ไว้ใจป๋าเลยค่ะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
เราจะรอวันที่เพี้ยนทนไม่ไว้ อยากเห็นน้องเชิดใส่ป๋าอ่ะ อยากให้ป๋าเป็นฝ่ายตามบ้าง เจ็บบ้าง
#ทีมน้องเพี้ยน
-
ถ้าตบพี่พ่ายนี่เราจะตายไหม 5555
พี่พ่ายนี่น่าหมั่นไส้จริง น้องเพั้ยนเจ็บแล้วต้องจำนะลูก แต่ถ้าคนที่ทำให้เจ็บหล่อขนาดนี้ ไม่ตองจำก็ได้ 5555
-
ถ้าป๋าจะล้อเล่นกับหัวใจโดยที่ไม่คิดอะไรเลยกับเพี้ยนได้ขนาดนี้ เอาตรงๆเลย น่ากลัวชมัด ไร้หัวใจธรรมดาคงไม่ใช่มันเย็นชาเกินไป แบบนี้ปีศาจเรียกพี่เลยเห่อะ เพี้ยนนี่ก็ไม่เข็ดต่อให้ตัวเองปางตายก็ไม่น่าจะเลิกได้ หูยยยย มันปวดตับมารอ แต่ๆๆๆๆ
เลิกอ่านได้ไม๊ >>>>> ไม่<<<<< ตัวโตๆ :กอด1:
-
ป๋าคิดอะไรอยู่กันแน่ เราระแวงไปหมดแล้ว ตานั้นของพี่... ใช่ไหม
-
ตอนนี้น่ารักนะ... แต่ก็อดระแวงอิป๋าไม่ได้
ตานั้น... ป๋าได้แต่ใดมา พี่สาวเพี้ยนแม่นก่?
-
ป๋าอารมณ์สวิงมาก ขนาดน้องเพี้ยนยังตามไม่ค่อยจะทัน
มีแววว่า เพี้ยนจะเจ็บหนักกว่าเดิม ไม่ไว้ใจพี่พ่ายเลยขอบอก
-
:mew1:
-
โอ้ยยย สติแตกทำงานทำการไม่ได้กันละ เจอตอนนี้เข้าไป ฮ่ าา
ยอมใจป๊าเลยจริงๆ นิถ้าไม่ติดว่ามีพี่โปรดในใจ ป๊านิเอาใจหนูไปเลย เลือกไม่ถูกชอบสองคนนี้มากอ่ะ
ป๊าาา ตอนนี้ทำอาราย หนูเพี้ยนสติเกือบหลุดไปแล้ววววว นิแค่แกล้งนะเนี้ย เกือบเสียเลือด 5555
-
:hao7: :hao7: หลงรักป๋า :hao6: :hao6:
-
:z1:คู่นี้เพี้ยนคนละแบบน่ะ กำลังลุ้นว่าจะได้กันรึยัง :katai3:
-
พี่พ่ายน่าตบมากอ่ะ :beat:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
อิพี่พ่ายชอบแกล้ง!!
-
อยู่ทีมน้องเพี๊ยนบอกเลยนะอีป๋า
:z6:
-
เราว่าข้อสันนิษฐานที่เราคิดเริ่มมีเค้าลางแล้วล่ะแต่มันจะใช่รึเปล่านี่ต้องรอลุ้นกันต่อไป และถึงแม้ตอนนี้พี่พ่ายจะน่ารักขึ้นมาสักนิดแต่ยังไงเราก็ยังไม่หายเคืองเรื่องจากตอนที่แล้วหรอกนะแล้วดูมาทำนิสัยแกล้งน้องอีก นิสัยไม่ดี :hao4: :hao4: กลัวว่าน้องเพี้ยนนี่จะดราม่าหนักกว่านายเอกคนไหนๆของนางลยนะเนี่ย
-
สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
จะอัพเดทสารบัญให้ทุกครั้งที่มีตอนใหม่นะคะ
-
ทีมเพี้ยน เพี้ยนสู้ๆ กลัวแต่พี่พ่ายจะหลอกให้ตายใจว่ารักแล้วฆ่าให้ตายทั้งเป็น
-
ป๋าพ่ายล้อเล่นแรงมากจริงๆน้องเพี้ยนเกือบตาย :hao3:
-
เพี้ยนถ้าตัวยอมเป็นคนโง่ เค้าก็จะยอมโง่ตามมมม
ก็อิป๋ามันขั้นสูง หลอกล่อ เด็กน้อยให้หลงตกหลุม
แต่เมื่อใดที่เพี้ยนไม่ไหวแล้ว บอกด้วยนะ
เค้าจะหาซีรี่ย์เรื่อง IRIS ให้ตะเองดู
ตะเองจะได้ฝึกยิงปืน ซุ่มยิงอิป๋ามานนนนน :ling2:
-
พี่พ่ายผีเข้าผีออกสุดๆอดทนต่อไปน้องเพี้ยน
-
ระแวงขั้นสุด
รู้สึกเหมือนไม่ใช่ปั่นหัวเล่นไปวันๆ
แต่แบบมีแผน หลอกให้หลง ให้ติด
พี่พ่ายน่ากลัววว :hao5:
-
:o12: :o12: :o12: ฮือ ๆ ๆ ..อ่านไปอ่านมาติดงอมแงมเลย..งานการไม่ต้องทำ.. :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำไมเราระแวงพ่าย มีแผนอะไรในใจอีกหรือเปล่าเนี่ย เพี้ยนสู้ๆนะ เราเชื่อว่าสักวันความเพี้ยนสมชื่อจะพิชิตใจเฮียได้ ถึงวันนั้นปู้ยี่ปู้ยำเฮียให้สมใจอยากเลยนะ เชียร์ๆ :haun4:
-
ตอนที่ 12
เพราะเป็นวันหยุด ผมถึงได้นอนดูซีรีย์เกาหลีที่มีพระเอกเป็นถึงมนุษย์ต่างดาวเป็นรอบที่สองกับ...พี่พ่าย โธ่ จริงๆ นะครับ ไม่ได้โกหกหรอก ดูกับพี่พ่ายจริงๆ ส่วนพี่เกมกับพี่เอน่ะ ออกไปทำธุระในเมืองด้วยกัน ที่บ้านจึงเหลือผมกับพี่พ่ายอยู่กันสองคน
“งื้อออออ ดูกี่ทีก็น้ำตาไหล” ผมกัดผ้าเช็ดหน้า สองเท้าก็ถีบไปในอากาศด้วยความขัดเคืองใจในโชคชะตารักของพระนาง
“ผมจะต้องไปตามรอยโทมินจุนให้ได้เลย ว่าแต่ไปเกาหลีนี่ต้องใช้เงินมากเท่าไหร่อ่ะพี่พ่าย”
“...”
“พี่พ่ายตอบหน่อย”
“...”
“นี่”
ผมยื่นมือไปจับหนังสือที่เขากำลังอ่านไว้ พี่พ่ายขึงตามองมา
“อะไร”
“อยากไปเกาหลีอ่ะ”
“บอกกูเพื่อ?”
“ไม่มีตังค์ ไม่มีเวลา แต่อยากไป” ผมไม่มีเงินเก็บ มีแต่เงินเดือนที่แทบจะชักหน้าไม่ถึงหลัง แถมวันหยุดยาวๆ ก็ไม่มีด้วย เพราะปีนี้ผมใช้สิทธิ์วันลาพักร้อนไปหมดแล้ว เหลือแค่ลาป่วยนี่แหละครับ แต่ก็ไม่รู้จะป่วยเป็นอะไรให้ได้หยุดนานๆ ดี
“พม่าก็มีที่เที่ยว”
“ไม่ได้หมายความว่าอยากจะเที่ยว แต่อยากไปเจอโทเมเนเจ้ออ่า! พี่พ่ายพาไปหน่อย”
“เลิกไร้สาระแล้วก็ไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาหน่อยไป”
“ใช้จริงใช้จัง ตังค์ก็ไม่ให้”
“บ่นๆ” พี่พ่ายถีบขาผม ทำเอาเกือบทรุด แต่ก็ตั้งหลักเดินมาหยิบขวดน้ำในตู้เย็นให้เขาได้
เอะอะอะไรก็ชอบใช้ชอบสั่ง ไอ้ที่บอกว่าจะออกไปข้างนอกนั่นก็โม้ทั้งเพนั่นแหละ เกือบเที่ยงแล้วก็ยังไม่เห็นจะออกไปไหน คงพูดให้ผมหัวเสียไปอย่างนั้นเอง
“พี่หิวข้าวป่ะ” ผมถาม พลางแนบขวดน้ำเย็นๆ กับแก้มของพี่พ่าย เขาตีมือผมกลับแล้วก็รับขวดน้ำไปถือไว้
“อืม”
“กินไรดี”
“อะไรก็ได้”
“เห็นบอกว่าอะไรก็ได้ แต่พี่ก็เรื่องมากทุกที เลือกมาเลยครับ จะได้ออกไปซื้อให้”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าในตลอดช่วงชีวิตสามสิบกว่าปีที่ผ่านมาของพี่พ่ายจะไม่เคยคิดเมนูอาหารที่ตัวเองจะต้องกินในแต่ละวันเลยครับ จะต้องมีคนคอยเดาใจเขาแล้วซื้อทุกอย่างที่คิดว่าเขาอยากจะกินมาให้ คำติดปากที่บอกว่า อะไรก็ได้ นั่นน่ะ...เป็นแค่กลลวง เพราะถ้าเกิดไอ้อะไรก็ได้ที่ว่านั่นเป็นของที่ไม่ถูกใจและกินไม่ได้ ก็จะซวยกันไป พี่เกมเคยเล่าว่าแม่ครัวที่บ้านพี่พ่ายต้องจัดอาหารขึ้นโต๊ะในแต่ละมื้อของวันไม่ต่ำกว่าห้าอย่าง และต้องทำการบันทึกสถิติไว้ว่าอาหารแบบไหน รสชาติยังไงที่พี่พ่ายกินไปมากที่สุด ก็จะเอามาเป็นข้อมูลในการคิดเมนูต่อไปน่ะครับ แค่เรื่องกินพี่พ่ายก็ทำให้มันยุ่งยากมากๆ แล้ว เรื่องอื่นในชีวิตประจำวันที่สำคัญกว่านี้ผมก็ไม่อยากจะคิด
ผมบอกตรงๆ ว่าอยากจะเห็นหน้าพ่อของเขานัก อยากรู้ว่าเลี้ยงลูกมายังไง ถึงได้เป็นคน...อย่างนี้ ผมว่านิสัยผมแย่แล้วนะ เจอพี่พ่ายเข้าไปนี่ผมเป็นคนดีมากๆ เลยอ่ะ เล่าให้ไอ้ยิวฟังมันยังรู้สึกเลยว่าดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับผม
“ไม่รู้”
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวเนอะ”
“เบื่อเส้น”
“พริกแกงหมูกรอบ”
“เผ็ด”
“คะน้าน้ำมันหอย”
“เมื่อวานก็กิน”
“ข้าวขาหมู”
“แคลลอรี่สูง”
“ส้มตำไก่ย่าง”
“ไม่ชอบมะละกอดิบ”
“บ่างัววว! จ๊าดง่าวนิหนา จะกิ๋นหยังกะเอามาสักอย่าง ย่อยอยู่ฮั้น เมื่อใดจะได้กิ๋น” ผมเผลอขึ้นเสียงแถมยังรัวภาษาเหนือโนซับใส่พี่พ่ายอีก เพราะชักจะคิดเมนูไม่ออก ส่วนพี่พ่ายขมวดคิ้วมองหน้าผมใหญ่เลย สงสัยไม่เคยเห็นหนุ่มเหนือหน้าตาดีเช่นผม
“อะไร” เอ้า งง งงล่ะสิ แต่ไม่บอกหรอกครับ เดี๋ยวม้ามแตก T T
“พี่พ่าย เราจะกินข้าวนะครับ ไม่ใช่จะเลือกการ์ดแต่งงาน แค่กินให้มันอิ่มๆ ไปก็พอแล้วป้ะ”
เงียบครับ ไม่ตอบ แสดงว่าเขาไม่โอเค ไม่เห็นด้วย ผมจึงต้องเดินไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วยกมือเขามากุมไว้
“พี่หิว ผมก็หิว เพราะฉะนั้น กราบล่ะ เลือกมาสักอย่าง”
เขาใช้สันหนังสือที่ถืออยู่เคาะหัวผม ก่อนจะตอบเสียงอุบอิบ “ข้าวผัด”
“หืม อะไรนะครับ”
“ข้าวผัด” เขาย้ำอีกทีด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์ “ที่มึงทำ”
ผมอมยิ้มทันที ...ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยวะ จะทำให้หลงไปถึงไหนกัน
“อื้ม งั้นเดี๋ยวผมทำให้นะ” แม้จะจำไม่ได้แล้วก็เถอะว่าเมื่อวานผมเริ่มทำตรงจุดไหน ส่วนผสมที่ใส่ก็มั่วแล้วมั่วอีก เพราะชิมยังไงก็ยังไม่อร่อย เติมนั่นเติมนี่ไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้จำ แต่เพื่อไร้พ่ายที่ผมหมายปอง แค่ทำข้าวผัดน่ะสบายมากครับ
“พี่พ่าย จ่ายค่าทำมาก่อนดิ”
“เท่าไหร่”
“สองที”
ผมชูสองนิ้วก่อนจะถูกเขาตบหัวไปสองทีตามคำขอ แต่เฮ้ย! มันใช่ที่ไหนเล่า!
“ผมหมายถึง หอมแก้มผมสองทีต่างหาก ฮืออ พี่ตบแรงอ่ะ ผมติ๊งต๊องขึ้นมาทำไง” ตบมาทีก้านสมองสะเทือน แล้วพี่พ่ายน่ะมือใหญ่แถมยังหนัก ไม่แปลกหรอกถ้าสักวันเขาจะตบหัวผมจนความจำเสื่อม เออ ผมเว่อไปก็ได้ แต่มันเจ็บจริงๆ นะ
“กลัวไร ปกติก็ไม่เต็ม”
“ปากคอเราะร้ายจริงๆ เลย มานี่ หอมแก้มผมหน่อย”
ผมทำแก้มป่อง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แต่พี่พ่ายนิ่ง ไม่ยอมขยับมาจุ๊บเลย
“จุ๊บๆ อ่ะ ทำเป็นป้ะ”
“มึงดูซีรีย์มากไปละ” ไม่เกี่ยวกับซีรีย์เลย เพราะไม่มีเรื่องไหนที่ผมดูแล้วนางเอกมันหน้าด้านหน้าทนอย่างผมสักคน แถมยังไม่มีพระเอกเรื่องไหนที่ทำหน้าบึ้งและชอบใช้กำลังเหมือนอย่างพี่พ่ายด้วย แต่ถ้าพี่พ่ายคิดว่ามันเกี่ยว...ผมทำให้เกี่ยวก็ได้ ตามใจเขาน่ะครับ เผลอมีใจให้แล้วนี่
“อปป้า หอมเค้าหน่อยน้า น้าๆ หอมหน่อยๆ จะได้มีกำลังใจทำข้าวผัดให้อปป้ากินไง”
“ไอ้เด็กบ้า” ทันได้เห็นพี่พ่ายหลุดยิ้มด้วย ยิ้มแล้วใจละลาย หื้อออ อยากให้ยิ้มบ่อยๆ
“หรือจะเปลี่ยนเป็นจุ๊บที่ปากดีหืออปป้า ไม่ได้มาจากต่างดาวเหมือนโทเมเนเจ้อด้วยอ่ะ ถ้าจุ๊บตรงนี้ไม่แพ้น้ำลายจนป่วยหรอก จู๊บบบบบบ” ผมเปลี่ยนมาทำปากจู๋ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่พ่ายที่รีบเบี่ยงหลบ พร้อมกับใช้ฝ่ามือดันปากของผมไว้
“งื้อออออ”
“แก้มก็พอ ปากมึงไม่ต้องเสนอมา” พี่พ่ายบอกแล้วคว้าคอผมไว้ จากนั้นก็ดึงเข้าไปใกล้ แล้วกดจมูกโด่งๆ ลงกับแก้มทั้งสองข้างของผมข้างละที
“อิอิ มีความสุขจัง”
“ไปทำกับข้าวได้ละ”
“จ้า”
อยากอยู่กับพี่พ่ายอย่างนี้ไปนานๆ เลย...ถึงแม้ผมจะรู้ว่า...มันอาจจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่หวังก็ตาม
“เซอพร้ายยยยยยยยยยย!!”
“ป๋าาาาาา”
อะไร...ใครมาทำเซอร์ไพรส์กันตอนนี้ แล้วเสียงเล็กแหลมนั่นอีก...
ผมรีบวิ่งหน้าตั้งออกจากห้องนอนตัวเอง ก็หลังจากที่กินข้าวผัดกับพี่พ่ายเสร็จ ผมก็เข้ามานอนกลางวัน ส่วนพี่พ่ายนั่งทำงานอยู่ที่โถงรับแขก แต่ตอนนี้คิดว่าที่โถงรับแขกนั่นคงจะไม่ได้มีแค่พี่พ่ายคนเดียวแล้ว
เพราะพอผมเดินมาดูก็พบกับ...เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ สามคนที่ใส่ชุดเหมือนกันเด้ะๆ หน้าตาก็คล้ายกันอย่างที่ดูก็รู้ว่านี่มันฝาแฝด แต่ขนาดตัวและความสูงจะต่างกันอยู่นิดหน่อย ผมมองเด็กทั้งสามคนที่กำลังแย่งกันเข้าไปกอดพี่พ่ายซึ่งได้แต่นั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เด็กพวกนั้นปีนขึ้นบนตัว ก่อนจะไล่สายตาขึ้นมองผู้ชายที่ดูยังไงก็...เอ่อ ผมจะบอกว่าไงดี ผมว่าเขาน่าจะอายุเกือบห้าสิบปีหรืออาจจะน้อยกว่านั้นมาก รูปร่างหน้าตาก็มีส่วนละม้ายคล้ายพี่พ่ายอยู่บ้าง แต่ดวงตาไม่ดุเท่า และใบหน้าดูดีนั้นก็อ่อนโยน ดูใจดี ริมฝีปากคลี่ยิ้มอยู่เป็นนิตย์
ผมยกมือเกาหัวด้วยความงง ก่อนจะยกมือสวัสดีผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งหันมามองผมด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“สวัสดี” เขารับไหว้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้กล่าวทักทายกัน พี่พ่ายก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเรียบๆ ว่า “ไอ้เกม ไอ้เอ ออกมา พวกมึงไม่ต้องหลบ”
แล้วจู่ๆ พี่เกมกับพี่เอก็โผล่หน้าแหยๆ มาให้เห็นทางประตู
“พี่เกมกับพี่เอทำธุระเสร็จแล้วเหรอครับ” ผมถาม คิดว่าพวกเขาน่าจะกลับมาเย็นกว่านี้ นี่เพิ่งบ่ายสี่โมงเองครับ ปกติสองคนนี้ถ้าเข้าตัวเมืองจะกลับมาดึกๆ โน่นแหละ
“เสร็จแล้วล่ะ” พี่เกมตอบ “พวกพี่ไปรับท่านประธานมาน่ะ”
อ๋อ ท่านประธาน แต่เดี๋ยวนะ! คนนี้เหรอครับท่านประธาน งั้นก็เป็น...พ่อของพี่พ่ายน่ะสิ!! ทำไมท่าทางต่างกันสุดขั้วอย่างนี้ ถ้างั้น...ไอ้ลิงซนสามตัวที่กำลังพากันดึงแก้มพี่พ่ายนั่นก็...ลูกชายฝาแฝดของเขาใช่ไหม!
“จะมาทำไมไม่บอกผม แล้วพาไอ้แสบพวกนี้มาด้วยอีก” พี่พ่ายถามด้วยหน้านิ่งๆ ก่อนจะดุลูกๆ เขา “ลงไปนั่งให้เรียบร้อย”
พูดแค่ประโยคเดียวเด็กๆ ก็รีบนั่งลงข้างๆ เขาทันที อื้อหืออออ เป็นพ่อที่...ไม่เหมือนพ่อเลยสักนิด พ่อผมที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อนยังไม่ดุขนาดนี้อ่ะ แล้วดูเด็กๆ แต่ละคน น่ารักทุกคนเลยครับ กล้าดุได้ยังไง น้องนั่งแกว่งขาสั้นๆ อยู่บนโซฟา หน้าจ๋อยสนิท คงทั้งรักทั้งกลัวแน่ๆ อ่ะผมว่า
...พูดจริงๆ นะครับ แม้ว่าลูกของเขาจะมาอยู่ตรงหน้าผมแล้วตอนนี้ ผมก็ยังคิดภาพพี่พ่ายเลี้ยงลูกไม่ออก ...ดูยังไงอีตาไร้พ่ายนี่ก็เหมาะกับการเป็นหนุ่มโสดมากกว่าแฟมิลี่แมน
“ก็พ่ายไม่กลับบ้านสักที พ่อก็เลยพามาหาถึงนี่ไง หลานพ่อคิดถึงพ่ายมากนะ ก่อนจะนอนก็ถามหาพ่ายทุกคืน” ท่านประธานหรือพ่อของพี่พ่ายเป็นคนที่ใช้คำพูดและน้ำเสียงได้นุ่มนวลมากครับ สีหน้าอ่อนโยนมากด้วยเมื่อจ้องมองไปที่หลานๆ ของเขา
“แล้วโรงเรียน?”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ตอนเด็กๆ พ่ายก็ไม่ชอบไป ยังไม่โง่เลย” ท่านประธานยิ้มอีกแล้ว ผมนี่เอาแต่จ้องหน้าเขาเพราะเป็นคนที่ยิ้มสวยมาก มองไม่เบื่อ นี่สินะ...เสน่ห์แบบผู้ใหญ่
“เอาน่าป๋า ไหนๆ ก็มากันแล้ว อยู่เที่ยวที่นี่สักวันสองวันค่อยกลับดีกว่า ไอ้แสบพวกนี้จะได้เปลี่ยนบรรยากาศด้วยไง เชียงรายอากาศดีจะตายไป” พี่เอพูดสนับสนุนขึ้นอีกคน แต่ดูเหมือนพี่พ่ายก็ยังคงนิ่ง
ผมเห็นเด็กๆ แล้วอดสงสารไม่ได้เลย คือเขาไม่ดีใจเหรอที่ลูกๆ มาหา เป็นพ่อประสาอะไรวะ
นี่ถ้าลูกผมยังอยู่นะ...ป่านนี้โตกว่าไอ้แสบพวกนี้ซะอีก ที่จริงผมก็อยากจะได้เห็นเขาโตขึ้นมาเหมือนกัน...แต่เสียดายที่ไม่มีโอกาส
“นี่...” จู่ๆ ชายเสื้อของผมก็ถูกกระตุก ก้มลงไปมองก็เห็นมือเล็กๆ ป้อมๆ ของหนึ่งในแฝดสามจับอยู่ ไม่รู้ว่าเดินมาหาผมตั้งแต่เมื่อไหร่
“หม่ำๆ”
“หือ”
“หม่ำๆ ยะจะหม่ำ”
หิวเหรอ...อ่า คงเพิ่งลงเครื่องมาก็เลยยังไม่ได้กินอะไรเลยสินะครับ งื้อออออ แต่น่ารักมากเลย แก้มก็โย้ออกมาจนเหมือนจะแตก ผิวขาวอมชมพูมีเลือดฝาด รูปหน้านี่ได้พี่พ่ายมาอย่างไม่ต้องตรวจ DNA เลยอ่ะ หลักฐานมันฟ้องบนหน้ามาก แต่สังเกตว่าคนนี้หน้าหวานกว่าอีกสองคน ยิ้มเก่งด้วย
“ชื่อน้องยะเหรอ ดูดนิ้วไม่ดีนะ เดี๋ยวปากจะเหมือนหมู” ผมนั่งยองๆ ลงตรงหน้าน้อง พร้อมกับดึงนิ้วมือเล็กๆ นั่นออกมาจากปากเล็กๆ แดงๆ
“หมู”
“อือ หมูที่ร้องอู้ดๆ ไง”
“หมูเหลอๆๆ” พออีกสองคนได้ยินที่ผมพูดก็ลงจากโซฟาแล้ววิ่งมาหา เฮ้ยยยย พอมาอยู่เรียงหน้ากันแบบนี้ แทบไม่รู้ว่าคนไหนเป็นคนไหน ท่าทางอยากรู้อยากเห็นจนลืมหิวนั่นทำเอาผมยิ้มไม่หุบ
“ไหน หมู หมูมีไหน” น้องที่ตัวสูงที่สุดในบรรดาสามคน และยังรู้สึกว่าคล้ายพี่พ่ายมากที่สุดนั้น กำลังมองมาทางผมอย่างจริงจัง ส่วนน้องที่ตัวเล็กที่สุดก็ดึงแขนเสื้อผมให้หันไปสนใจ
“โยจะดูหมู”
ลำบากใจ คือมันไม่มีหมูอยู่ในบ้านครับน้องๆ แต่ผมไม่อยากทำให้สายตาแบ๊วๆ นั่นผิดหวัง ครั้นจะให้ชี้ไปทางพี่เกมที่มีหุ่นใกล้เคียง ผมก็กลัวเหลือเกินว่าพี่ชายที่แสนดีผู้เคยร่วมท่องไปแดนกิมจิด้วยกันหลายต่อหลายครั้งจะตัดสายสัมพันธ์เอาได้ อีกอย่าง...เขาเหมือนช้างมากกว่าหมูด้วย (พี่เกมผมขอโทษ)
โอ้ยยย เป็นเพี้ยนนี่มันลำบากใจ
“เด็กๆ สวัสดีพี่เขารึยังครับ” ท่านประธานเข้ามาช่วยชีวิตผมไว้ เด็กๆ หันไปมองหน้าท่านประธานก่อนจะปล่อยมือออกจากเสื้อของผมแล้วยกมือป้อมๆ กระพุ้มไหว้อย่างน่ารัก
งื้ออออออออ จะเอา!!!
“คนนี้ชื่อน้องนะ คนนี้ชื่อน้องยะ และอีกคนชื่อน้องโย ว่าแต่เราล่ะชื่ออะไร” ท่านประธานแนะนำก่อนจะถามชื่อผม
“ชื่อเพี้ยนครับ ผมเป็นสถาปนิกของไซต์งานที่นี่ครับ”
“อ๋อ แฟนน้องกิ๊ฟใช่ไหม”
หา! น้องกิ๊ฟนี่คนเดียวกันกับพี่กิ๊ฟป่ะวะ? แต่ถึงจะคนเดียวกัน ท่านประธานก็ได้ข่าวมามั่วสุดๆ
“ไม่ใช่ครับไม่ใช่ ผมยังไม่มีแฟนครับ”
“อ้าวเหรอ ได้ยินน้องกิ๊ฟพูดถึงเราบ่อยๆ ทาบทามให้มาเป็นลูกสะใภ้ไม่เคยสำเร็จสักที”
ลูกสะใภ้...
มีต่อด้านล่าง
-
“ถ้าจะมาพูดอะไรไร้สาระ กลับกรุงเทพไปดีไหม” พี่พ่ายที่กลับไปสนใจแฟ้มเอกสารแล้วพูดสอดขึ้นมา
“พ่ายนี่เป็นลูกที่ใจร้ายกับพ่อจริงๆ เลย” ท่านประธานทำหน้าน้อยใจ แต่ดูก็รู้ว่าไม่จริงจังนัก
“ปู่ ป๋าไม่ใจล้าย ห้ามว่าป๋า” เอ่อ...น้องนะล่ะมั้งครับ เพราะตัวสูงที่สุดนี่นา พูดด้วยหน้าตาขึงขัง ทำแก้มป่องใส่ด้วย
“ฮ่าๆ ครับๆ ปู่ขอโทษ”
“ปู่ ยะหิว” น้องที่ตัวกลมที่สุดนี่ก็ร้องจะกินอย่างเดียว ส่วนน้องที่ตัวเล็กๆ นั่นก็วิ่งเล่นไปรอบๆ จนผมกลัวว่าน้องจะวิ่งชนกับชั้นวางทีวีเข้าอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้พี่เกมคอยจับตัวไว้เวลาน้องวิ่งไปใกล้ล่ะก็ คงได้แผลแน่ๆ
อืม...มีลูกพร้อมกันทีเดียวสามคนนี่...วุ่นวายชิบหาย คนหนึ่งก็ร้องหิว คนหนึ่งก็เล่นซน อีกคนก็ดูท่าทางจะดื้อเงียบ สงสัยว่าเป็นลูกชายคนโตแน่ๆ หน้าตามั่นอกมั่นใจเหมือนพ่อไม่มีผิด อ่า...ปวดหัวดีจัง...แต่ดูท่าพี่พ่ายจะไม่คิดอย่างนั้น เขาดูไม่สนใจเลย ผมว่าเขาคงไม่เคยเล่นกับลูกมั้ง เพราะนึกยังไงก็นึกไม่ออก...กับหน้าของไร้พ่ายตอนกำลังเล่นจ๊ะเอ๋ ใครเอ่ย ที่พ่อชอบเล่นกับผมตอนเด็กๆ บ่อยๆ เนี่ย...จินตนาการไม่ได้เลยจริงๆ
ปล่อยให้เด็กๆ เล่นกันไปครับ จนน้องยะเอ่ยปากว่าหิวขึ้นอีกครั้ง ผมกับพี่เกมก็เลยต้องมาแสดงฝีมือทำอาหารให้กับแฝดสามจอมซ่ากิน
“อาหล่อยยยย” น้องโยส่งเสียงร่าเริงเมื่อได้กินสปาเก็ตตี้คาโบนาล่าที่พี่เกมกับผมช่วยกันทำให้
ตอนนี้ผมจำเด็กๆ ได้แล้วครับ เพราะแต่ละคนมีเอกลักษณ์ จำได้ไม่ยากเลยตามที่ท่านประธานบอกเป๊ะ แม้จะเป็นแฝด แต่ก็แค่หน้าคล้ายครับ ทั้งความชอบ นิสัย และน้ำเสียงจะค่อนข้างแตกต่างกัน น้องนะหรือน้องชนะ เป็นลูกชายคนโต ตัวสูงและมีความเป็นผู้นำ จากที่สังเกตเห็นตอนน้องๆ กำลังเล่นกันระหว่างรออาหาร น้องนะจะทำตัวสมกับเป็นพี่ใหญ่ เพราะชอบข่มน้องอีกสองคน ฮ่าๆๆ แย่งของเล่นเก่งที่หนึ่ง และคนนี้แหละครับที่ผมว่าเหมือนพี่พ่ายมากที่สุด แววหล่อแต่เด็กเลย ส่วนคนที่สองชื่อ ชย ที่อ่านว่าชะยะ แต่ชอบเรียกแทนตัวเองสั้นๆ ว่ายะ ตัวกลมที่สุด แก้มยุ้ยที่สุด และหน้าหวานที่สุด กินเก่งมากด้วย ระหว่างที่กำลังเล่นน้องก็กินขนมรองท้องไปหลายชิ้นแล้ว และคนสุดท้าย น้องชโย หรือน้องโย น้องคนสุดท้องที่ตัวเล็กแต่เป็นเด็กร่าเริง ออกแนวติ๊งต๊องหน่อยๆ เพราะเหมือนมีจินตนาการส่วนตัวสูงมาก ชอบพูดคนเดียว เล่นคนเดียว บางทีก็ตะโกนออกมา ทำเสียงขู่คำรามอะไรของน้องไปตามประสา
“เด็กๆ กินเยอะๆ นะ ลุงเกมทำไว้เท่านี่เลย” พี่เกมบอกแล้วยกมือโบกกว้าง ให้รู้ว่าทำไว้เยอะจริงๆ เพราะเผื่อเป็นอาหารเย็นของพวกผู้ใหญ่ด้วย
“ยะจะกิงเยอะๆ”
น่ารักกกกกกกก น่ารักเกินไปแล้วววว
ผมนั่งมองเด็กทั้งสามคนอยู่เงียบๆ มันเป็นความสุขลึกๆ ในใจ เพราะผมไม่เคยเล่นกับเด็กเลย ผมเคยวาดฝันไว้ว่า ถ้าผมมีลูก ผมจะเลี้ยงเขายังไง จะเล่นกับเขายังไง จะสอนเขายังไง ทุกคืนผมจะเล่านิทานให้ลูกฟัง ผมทำสมุดภาพในชั่วโมงศิลปะอยู่บ่อยๆ เพราะผมอยากจะเล่านิทานที่มีแต่ผมคนเดียวที่เล่าได้ให้ลูกฟัง ผมจะไปส่งที่โรงเรียนทุกวันและก็จะไปรับกลับด้วย
แม้ตอนนั้นผมจะอายุแค่สิบเจ็ด แต่ผมก็วาดฝันอนาคตไว้หมดแล้ว ถึงอย่างนั้นมันก็...ไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง...
“เลอะหมดแล้ว” ผมยิ้มแล้วเช็ดปากให้น้องยะกับน้องโยที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะเท้าคางมองพวกเขาต่อไป
ลูกๆ ของพี่พ่ายหน้าตาผิวพรรณดีขนาดนี้ แม่ของลูกเขาก็คงระดับนางฟ้านางสวรรค์แน่ๆ ผมแน่ใจได้เลยเพราะคนอย่างพี่พ่าย...ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองอยู่แล้ว... แต่ผมไม่เกลียดอะไรหรอกครับ ไม่ได้มีความรู้สึกตะขิดตะขวงใจอะไรเลยแม้ว่าผมจะชอบพี่พ่ายก็ตาม คงเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นอดีตไปแล้ว แถมเด็กๆ ก็ยังน่ารักมากด้วย ใครจะเกลียดลง
“เพี้ยน พี่ว่ายังไงก็เรียกทุกคนมากินกันเลยเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย ถือว่ากินมื้อเย็นกันไปเลยนะ” พี่เกมบอกพลางม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ให้น้องนะ
“ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมไปเรียกให้”
ผมเดินออกจากครัวมาเรียกพี่พ่าย พี่เอ และท่านประธานที่กำลังนั่งคุยงานกันอยู่ หน้าตาแต่ละคนดูเคร่งเครียดใช้ได้เลยครับ เห็นแบบนี้ผมก็ไม่กล้าเรียก แต่พอพี่พ่ายเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมแล้วยักคิ้วให้ ผมก็เลยได้โอกาส
“พี่เกมให้มาตามไปกินมื้อเย็นครับ”
“อ้าว ได้เวลาแล้วเหรอวะ โอเคๆ ป่ะป๋า หิวละ คุณลุงเชิญเลยครับ ไอ้เกมทำอาหารอร่อย ผมรับรองฝีมือ” ต่อหน้าคนอื่นพี่เอก็พูดอย่างนี้แหละครับ แต่ถ้าต่อหน้าพี่เกมก็จะบอกว่าไม่อร่อยอย่างนั้นอย่างนี้ ถึงอย่างนั้นก็กินจนหมดทุกที
พี่เอพาท่านประธานเดินไปที่ครัวแล้ว ยังเหลือพี่พ่ายที่ยังนั่งเซ็นเอกสารอยู่ นี่เขาไม่ได้ยินที่บอกให้ไปกินมื้อเย็นด้วยกันหรือยังไงวะ เป็นคนที่ชอบทำตัวมีปัญหาจริงๆ
“พี่พ่าย หยุดทำงานก่อนดิ”
“...”
“ลูกๆ ของพี่อุตส่าห์มาอ่ะ ไปกินข้าวกับพวกแกหน่อย ท่านประธานด้วย เขาคงอยากกินข้าวกับพี่”
“งานกูยังไม่เสร็จ”
“ค่อยมาทำต่อก็ได้ กินข้าวกับลูกสำคัญกว่านะ”
พี่พ่ายวางแฟ้มเอกสารลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองผม “ไอ้เกมทำอะไรกิน”
“สปาเก็ตตี้คาโบนาล่า แต่เดี๋ยวคงทำอย่างอื่นเพิ่มอีก พี่พ่ายอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมล่ะครับ”
เขาส่ายหน้า ก่อนจะลุกยืนเต็มความสูง “มานี่หน่อย”
“อะไรอ่ะ”
ผมเดินเข้าไปหา มองหน้าพี่พ่ายอย่างสงสัย และโดยไม่ทันตั้งตัว เขาก็จุ๊บริมฝีปากผมหนึ่งที
“คืนนี้มานอนกับกู”
พูดแค่นั้นก็เดินไปที่ครัว ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่เพียงลำพัง พี่พ่ายนี่...นับวันยิ่งอ่อยแรง ไม่รู้รึไงว่ามันทำให้ผมใจเต้นแรง คนบ้า!
ว่าแต่ถ้าผมไปนอนกับเขา...แล้วเด็กๆ กับท่านประธานจะไปนอนที่ไหนล่ะ…
ผมเดินกลับเข้าไปในครัวด้วยหัวที่เต็มไปด้วยคำถาม ท่านประธานน่ะผมไม่ห่วงหรอก ให้นอนโซฟาที่โถงรับแขกก็ยังได้ แต่จะให้เด็กน้อยทั้งสามคนไปตากลมตากยุงอย่างนั้นไม่ได้นะ ผมไม่ยอมเด็ดขาดเลย
มัวแต่คิดฟุ้งซ่าน พอสติกลับเข้าร่างที่นั่งตัวเองก็ถูกพี่พ่ายยึดไปแล้ว ผมก็เลยต้องย้ายมานั่งที่เก้าอี้อีกตัวข้างๆ น้องนะ ท่านประธานนั่งอยู่หัวโต๊ะอีกฝั่ง ขนาบซ้ายขวาเป็นพี่เกมและพี่เอ ส่วนพี่พ่ายอยู่หัวโต๊ะฝั่งที่ผมนั่ง ซ้ายมือเขามีน้องยะกับน้องโย ขวามือก็มีผมกับน้องนะ เด็กๆ ดูจะดีใจมากที่ได้นั่งกินข้าวกับพ่อ กินเก่งกันเชียว (แต่ก่อนหน้านี้ก็กินเก่งกันอยู่แล้วครับ -_-)
“ป๋า นะกิงหมดแล้วล่ะ เก่งป่าว” น้องนะโชว์ผลงาน ตาใสแจ๋วนั่นมองพี่พ่ายไม่กะพริบเลย
“อืม” พี่พ่ายตอบสั้นๆ แล้วก็ลงมือกินสปาเก็ตตี้ในจานตัวเอง น้องนะยิ้มกว้างกับแค่คำว่าอืมสั้นๆ คำเดียว ผมเห็นแล้วรู้สึกแบบ...ไอ้เชี่ยพี่พ่าย ลาออกจากการเป็นพ่อไปซะ แล้วผมจะรับตำแหน่งต่อเอง แม้แต่กับลูกก็ช่วยลดความอึนลงหน่อยไม่ได้ไงวะ สาดดดดด
เห็นแล้วหงุดหงิด อยากจะโบกหัวไปสักสามสี่ทีให้ได้สำนึกถึงความเป็นพ่อ แต่แล้ว...ผมก็หยุดความคิดนั้น เมื่อได้เห็นมุมที่ไม่เคยเห็นจากไร้พ่าย...เขากินไปตามปกติจนเมื่อจานของเด็กๆ เริ่มเกลี้ยงแล้ว เขาก็ตักแบ่งแฮม แบ่งเส้นสปาเก็ตตี้ใส่จานของลูกๆ ทำให้แบบเงียบๆ ไม่พูดไม่อะไรสักคำ เด็กๆ บอกขอบคุณแล้วก็ตักกินที่พี่พ่ายแบ่งใส่จานให้ ยิ้มกว้างจนแก้มยุ้ยๆ นั้นแทบปริ
“ป๋า แฮมๆ โยขอเยอะๆ” น้องโยรีเควส พี่พ่ายก็ตักให้ หน้านิ่งๆ นั่นเห็นแล้วก็อดอยากให้ยิ้มบ้างไม่ได้ เพราะคงละมุนกว่านี้ ถ้าพี่พ่ายจะดูแลลูกๆ ของเขาด้วยรอยยิ้มเหมือนคุณพ่อในมโนที่ผมวาดไว้
“ยะก็จะเอาแฮมด้วย” น้องยะแก้มย้อยส่งเสียงเป็นสัญญาณเตือนว่าจะแย่งแล้วนะ แล้วน้องหันช้อนของตัวเองไปทางจานน้องโย แต่โดนน้องโยป้องกันได้ จากนั้นน้องยะก็ศอกซ้าย เฮ้ย! ใช่ที่ไหนครับ น้องยะก็ปากยื่น ทำแก้มป่อง เตรียมพร้อมจะร้องไห้ ไอ้พี่เกมก็มัวแต่คุยกับท่านประธาน ไม่ได้เห็นสถานการณ์ของเด็กๆ ที่นั่งข้างๆ แกเลย
“ห้ามแย่งกัน โยแบ่งให้ยะหน่อย” เสียงเข้มๆ กับหน้าดุๆ แถมคิ้วยังขมวดกันยุ่งอีก ทำเอาน้องโยเบะปาก ไม่กล้าหือ แต่น้องไม่ร้องไห้ แถมยังตักแฮมแบ่งให้น้องยะไปอีกหลายชิ้นด้วย
“นะแบ่งให้ด้วย” น้องนะนี่สมกับเป็นพี่คนโต น่ารักกกกกกกก ผมขอเป็นเอฟซี แต่นี่ผมไม่ได้หลงเพราะหน้าน้องเหมือนพี่พ่ายมากที่สุดนะครับ ไม่เลย พูดจริงๆ อิอิ
“เด็กดี” พี่พ่ายลูบหัวน้องนะที่ยิ้มกว้าง พอได้คำชมจากพ่อ พี่ชายคนโตก็ตักแฮมใส่จานน้องคนกลางเป็นบ้าเป็นหลังเลยครับ ...อ่า...นี่อาจจะเป็นที่มาของขนาดตัวที่กลมดิ๊กของน้องยะก็เป็นได้
ส่วนผมเอาแต่มองหน้าพี่พ่ายแล้วแอบร้องลั่นอยู่ในใจ ในขณะที่พี่เอพี่เกมและท่านประธานไม่ได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องแปลกเลย พวกเขาคงเคยเห็นกันมาบ้างแล้วสินะ งือออ พี่พ่ายคนบ้า ลูบหัวผมแล้วบอกว่าเด็กดีบ้างสิครับ...
กว่าจะทานมื้อเย็นกันเสร็จ ก็ปาไปเกือบทุ่ม ผมกับพี่เกมเลยช่วยกันพาเด็กๆ ไปอาบน้ำ ดีที่ไม่งอแง บอกให้ถอดเสื้อผ้าก็ถอด แต่จะมาวุ่นตอนที่อาบเสร็จแล้วต้องไล่จับให้มาแต่งตัวนี่แหละครับ เด็กผู้ชายสามคนเวลาอยู่ด้วยกันนี่คงอดจะเล่นมวยปล้ำกันไม่ได้ เผลอทีไร ไม่ใครสักคนจะต้องนั่งทับนอนทับอีกฝ่าย น้องโยนี่โดนพี่ๆ ทับบ่อยสุดเลยเพราะตัวเล็กกว่า น่าสงสารมาก แต่พอโดนพี่พ่ายดุ ก็สามัคคีร้องไห้กันใหญ่ เดือดร้อนท่านประธานต้องมาไกล่เกลี่ยความอีก
อีตาไร้พ่ายนี่ถ้ายังดุลูกอย่างนี้ คงได้มีเรื่องกับผมสักตั้งล่ะ สงสารอ่ะ ตัวแค่นี้เอง ด่ามาได้
พอเด็กๆ อาบน้ำเสร็จ ใส่เสื้อผ้าประแป้งหอมฟุ้งแล้วต่างก็กระโจนไปหาพี่พ่ายที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟากับพี่เอและท่านประธาน เด็กๆ พวกนี้แปลกครับ โดนพ่อดุแต่ไม่ยักกะโกรธ เป็นผมนี่ไม่คุยด้วย ไม่ให้อุ้มเลยนะ แต่เด็กๆ พวกนี้ไม่ใช่เลยครับ ชอบเข้าไปอ้อนพี่พ่าย แล้วดูดิ ตอนนี้คนหนึ่งกอดแขนซ้าย คนหนึ่งแขนขวา อีกคนก็เข้าไปกอดคอ เห็นแล้วแบบ...อบอุ่นดีนะ แต่คงอุ่นจนร้อนเลย นี่ถ้าเพิ่มผมไปอีกคน...ผมจะกอดส่วนไหนดีอ่ะ หรือไม่มีที่แล้ว...
“ป๋า นองด้วย” น้องนะที่กอดแขนซ้ายพูดขึ้น
“โยจะนองกับป๋า” น้องโยที่กอดคอพูดอีกคน
“ยะด้วย” น้องยะอยู่ที่แขนขวา กำลังมุดหน้ากลมๆ กับแก้มย้อยลงแขนพี่พ่ายอยู่
“เจอป๋าแล้วลืมปู่กันหมดเลย ปู่น้อยใจแล้วน้า” ท่านประธานอมยิ้ม แสร้งพูดเหมือนน้อยใจ แต่ก็เท่านั้นครับ เด็กๆ ไม่สนใจแกเลยสักคน ฮ่าๆ
“ป๋านี่เนื้อหอมกับเด็กเนอะลุง ขนาดมันไม่ค่อยกลับบ้าน เด็กๆ ยังติดมันขนาดนี้”
ความจริงผมก็แปลกใจ แต่สายใยระหว่างพ่อกับลูก ยังไงก็คงเข้มข้นกว่าสายใยอื่นอยู่แล้วครับ ต่อให้พี่พ่ายจะไม่ค่อยกลับบ้าน ชอบดุ แถมยังไม่ค่อยยิ้ม แต่เขาก็เป็นพ่อที่ก็รักลูกในแบบของเขาล่ะมั้งครับ และผมก็หวังว่าจะได้เห็นความรักที่เขามีต่อลูกมากกว่านี้
...ยังไงก็ขอให้ผมได้อยู่ดูไปนานๆ นะครับพี่
“นั่นสิ ไม่เคยติดปู่เลยสักที คงเพราะตอนคลอดจนถึงขวบนิดๆ ก็อยู่กับพ่ายมาตลอดนั่นแหละมั้ง จะว่าไปจำหน้าลูกสะใภ้พ่อได้รึยัง”
เอาจริงดิ นี่ผมคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นที่พี่พ่ายจำหน้าแม่ของลูกตัวเองไม่ได้ แต่ถ้าท่านประธานก็ยังเอ่ยปากแบบนี้ ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้วล่ะครับ
“จะอยากรู้ไปทำไม” คำตอบของเขาทำให้ผมรู้สึกใจแกว่งนิดๆ ...จากแววตาและน้ำเสียงที่ตอบในครั้งนี้...มันบอกผมได้ว่าไม่ใช่ว่าเขาจำไม่ได้ แต่เขา...ไม่เคยลืมเลยต่างหาก
“เอ้า ต้องอยากรู้สิ ก็เป็นแม่ของหลานพ่อ แต่งงานก็ยังไม่ได้แต่ง รู้อีกทีมีลูกตั้งสามคน จะให้พ่อบอกว่าโอ้โหพ่าย ทำดีมากลูก ทำผู้หญิงท้องแล้วรับผิดชอบแค่เด็กในท้อง ไม่รับผิดชอบแม่ อย่างนี้น่ะเหรอ”
“พูดมาก” พี่พ่ายทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันมาทางผมแล้วพูดว่า “เพี้ยน พาลูกๆ ไปนอนในห้องพี่”
หาาาาาาาาาาา พี่พ่าย...พูดกับผมว่ายังไงนะ!!! ผมอยากฟังอีกทีอ่ะ อยากฟังอีกที รีพีทได้ม้ายยยย
เขาแทนตัวเองว่าพี่อ่ะ เขาแทนตัวเองอย่างนั้นจริงๆ นะ ผมไม่ได้หูฝาดเลยยยยย
“อื้อ เด็กๆ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่เพี้ยนเล่านิทานให้ฟังน้า”
พอได้ยินคำว่านิทาน แฝดสามที่หน้าตาง่วงๆ จะหลับมิหลับแหล่บนตัวพี่พ่ายก็หูตั้งหางกระดิก ลุกมาหาผมทันที แต่พอผมจับมือจะพาไปที่ห้องพี่พ่าย ก็ไม่มีใครก้าวเท้าเลย เหมือนจะยังลังเลเพราะหันไปมองพี่พ่ายกันตาละห้อย
“เดี๋ยวป๋าตามไป” พอได้ยินอย่างนั้น แฝดสามก็ยอมเดินตามผมเข้าห้องนอนใหญ่ของพี่พ่ายแต่โดยดี
“เด็กๆ รอพี่เพี้ยนก่อนน้า พี่เพี้ยนจะไปเอาหนังสือนิทาน”
“โอเช” เสียงดังฟังชัดแต่พูดไม่ชัดทั้งสามคนเลย ฮ่าๆ น่ารักว่ะ
ผมปล่อยให้แฝดสามกระโดดขึ้นไปเล่นบนเตียงขนาดคิงไซส์ของพี่พ่าย ก่อนจะรีบวิ่งมาที่ห้องตัวเอง ห้องผมไม่มีหนังสือนิทานหรอกครับ แต่มีสมุดภาพที่ผมมักจะสเก็ตภาพไว้เป็นเรื่องเป็นราว ผมพกติดตัวไว้ตลอดนั่นแหละครับ หนังสือนิทานที่ทำเองเพื่อจะเอาไว้อ่านให้ลูกของผมกับพี่ฟัง...
ตอนนี้ได้ใช้มันสักทีนะ...
กลับมาที่ห้องพี่พ่ายก็เห็นแฝดสามเล่นกันอยู่ก่อนแล้ว ความจริงผมว่าฝาแฝดเป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากนะ หน้าคล้ายกัน เกิดวันเดียวกัน อยู่ด้วยกันตลอด เป็นได้ทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้อง เห็นแล้วน่าสนุก คงไม่เหงาเหมือนผมที่เป็นลูกคนเดียว
“เพี๊ยงมาแล้ว” น้องโยกระโดดโลดเต้นใหญ่เลยเมื่อเห็นว่าผมถือสมุดภาพเข้ามาด้วย
“เพี๊ยงนองตงนี้” น้องยะตบที่นอนด้วยมือป้อมๆ แก้มย้อยนั่นแทบปริแตกเมื่อน้องยิ้มให้ผม ส่วนน้องนะพี่คนโตกำลังนั่งกอดหมอนมองหน้าผมด้วยตาใสแจ๋ว
น้องนะนอกจากจะหน้าเหมือนพี่พ่ายมากแล้ว บางมุมก็จะเงียบๆ เหมือนพ่อเขาเลยครับ กับคนไม่สนิทจะไม่ค่อยพูด แต่ถ้าสนิทแล้วน้องจะเล่านั่นเล่านี่ให้ฟังไม่หยุด เหมือนตอนกลางวันที่ผมเห็นน้องคุยกับท่านประธาน เพราะงั้น...เอาล่ะ หวังว่าสมุดภาพเล่มนี้จะทำให้น้องนะกับผมสนิทกันได้นะ!
ผมเริ่มเปิดม่านการเล่านิทานแบบ 3D ให้เด็กๆ ได้รับชมรับฟัง เพราะนี่เป็นสิ่งที่ผมฝึกมาตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี ฝึกมานานเมื่อได้ยินจากปากพี่ว่ากำลังตั้งครรภ์ได้สี่เดือน ผมฝันอยากเล่านิทานให้ลูกของผมฟัง อยากเห็นสีหน้าที่สนุกสนานและตื่นเต้นไปกับจินตนาการที่ผมสร้างขึ้น นิทานที่มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้จักและเล่าให้ฟังได้
“เพี๊ยง เอาอีก” น้องนะที่เริ่มสนิทกันแล้วเพราะเมื่อกี้ผมกลายร่างเป็นหมาตกน้ำ ดิ้นกะแด่วๆ ตกลงไปตายเพราะเห็นเงาของตัวเองได้สมจริงมาก ตอนนี้ก็เลยถูกพี่ชายคนโตของแฝดสามดึงชายเสื้อให้ทำการแสดงต่อ
ทำมาพูดขออีกๆ อย่างกะผมเล่นคอนเสิร์ต ไม่ได้ดูเลยว่าคนแสดงหอบแฮ่กจะตายอยู่แล้ว
“โยกับยะนอนไปแล้วนะ ถ้าเราทำเสียงดัง เดี๋ยวพวกเขาก็ตื่น แล้วทีนี้...เสียงของพวกเขาก็อาจจะเรียก...หมาป่ามาก็ได้นะ โฮกกกกกกกกก!” น้องนะสะดุ้ง ผงะถอย ยกมือป้อมๆ ปิดหน้า ส่วนผมหลังจากที่ปล่อยพลังเสียงก็หมดแรงแล้วครับ
น้องโยนี่สลบไปตั้งแต่เรื่องอัศวินเพี้ยนเรื่องแรกแล้วล่ะ เพราะกระโดดโลดเต้นแล้วก็เล่นสมจริงกับผมมากไปหน่อย แกเลยเหนื่อยแล้วก็หลับไปคนแรก ส่วนน้องยะนั้น ทำหน้ามุ้งมิ้งตอนที่ผมเล่าเรื่ององค์ชายเพี้ยนผู้รอบรู้อยู่ได้สักพัก นอนเอามือโอบแก้มแดงๆ ขยี้ตาสองสามทีก็หลับไป ไม่แน่ใจว่าเพราะนิทานของผมหรือเพราะสปาเก็ตตี้ที่ทำให้หนังท้องของน้องตึงหนังตาเลยหย่อนตามไปด้วยกันแน่ แต่น้องนะที่นั่งหล่อๆ ดูไปพลางหัวเราะไปพลางกลับยังไม่หมดฤทธิ์เลย
“เพี๊ยงเสียงดัง เดี๋ยวหมาป่าก็มาหลอก ชู่วววว” แต่เอานิ้วมาแตะริมฝีปากแดงๆ ของตัวเองแบบนี้มัน...
ประกาศให้ทราบกันตรงนี้ว่าผมขอเปลี่ยนเป้าหมาย!!! ผมไม่เอาพ่อเด็กแล้ว ผมจะเอาน้องนะนี่แหละ!!! ติดคุกก็ยอม งื้ออออ น่ารักเกินไป ทูนหัวของพี่เพี้ยน
แกร๊ก!
เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา น้องนะทำหน้าตื่นประหนึ่งหมาป่าบุก รีบโดดเข้ามาทับตัวผมไว้ แต่พอเห็นว่าเป็นพ่อของตัวเองก็ได้ยินเสียงถอนหายใจเล็กๆ ผมอมยิ้มแล้วลูบหัวน้องนะเบาๆ
โธ่ ทูนหัว จะกลัวก็ไม่แปลกหรอก เพราะพ่อของหนูน่ะ ยิ่งกว่าหมาป่าซะอีก เป็นลูกเสี้ยวผสมพันธุ์ระหว่าง หมี สิงโต กอลิลล่า เสือ ลิง ...แต่สายพันธุ์หลักคือเหี้ย อุ๊บ! ผมไม่ควรคิดอย่างนี้ นี่พ่ายอปป้าที่ผมหลงใหลเชียวนะครับ!
“นะยังไม่นอนอีกหรือไง” พอได้ยินพี่พ่ายถาม น้องนะทูนหัวของผมก็กลิ้งไปนอนข้างๆ น้องยะทันที ก่อนจะหลับตาปี๋อย่างน่าเอ็นดู
ผมอมยิ้มแล้วยกมือลูบหัวเด็กๆ เบาๆ ห่มผ้าให้ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหาพี่พ่าย
“ท่านประธานล่ะครับ”
“ให้นอนห้องมึง”
เอื้อกกกก ให้เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ไปนอนห้องนอนที่เต็มไปด้วยจินตนาการของผมนี่นะ
“เฮ้ย ได้ไง ห้องผมรกอ่ะ ผ้าปูที่นอนก็ไม่ได้ซัก ผ้าห่มกับหมอนก็คงมีคราบน้ำลาย...กระดาษบนโต๊ะทำงานกับเศษยางลบก็ยังไม่ได้เก็บ”
“ไม่เป็นไร พ่อกูไม่ใช่คนสะอาดมากไปกว่ามึงหรอก” พี่พ่ายว่าพลางถอดเสื้อที่ใส่อยู่ออก ผมเลยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากในตู้เสื้อผ้าของเขาให้
ว่าแต่...เป็นพ่อที่ตรงกันข้ามกับพี่พ่ายจริงๆ เลยนะครับ หรือเพราะนิสัยของท่านประธานรึเปล่าที่ทำให้พี่พ่ายโตมาเป็นคนแบบนี้ ผมหมายถึงรักสะอาดมากเกินไป แล้วก็เรื่องมากสุดๆ น่ะครับ
“ถ้าอย่างนั้นผมนอนที่ไหนล่ะ”
“โซฟา”
“ยะหยั่งอั้น” (ทำไมทำแบบนั้น)
“ภาษาไรของมึง หึหึ” หัวเราะแบบนี้หมายความว่า...
“ภาษาเหนือสื่อรักไงครับ ว่าแต่พี่พ่าย ผมนอนด้วยน้า” ต้องการให้ผมอ้อนขอนอนด้วยแน่ๆ ผมรู้ทันหรอก
“จะนอนตรงไหน แค่ไอ้แสบสามคนนั่นก็เต็มเตียง”
“ข้างล่างเตียงก็ได้”
“ไม่เจ็บหลัง?”
“คงเจ็บมากอ่ะ”
“งั้นเอาไง”
“ไม่รู้”
“นอนบนตัวกูละกัน”
“อิ้นลิ๊” คำนี้ประมาณไอ้ย่ะเลยครับ อารมณ์ประมาณแซวๆ ผมใช้พูดกับไอ้ยิวบ่อยๆ ตอนที่อยู่เหนือ ไปกรุงเทพก็กลมกลืนกับคนกรุงไป เลยไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แต่มันเป็นคำแซวที่ทำให้พี่พ่ายหัวเราะครับ เขายักคิ้วส่งมาให้ ในขณะที่ผมขยับเข้าไปหอมแก้มเขา อ่อยแรงอีกแล้ว
“ถึงอีกเดี๋ยวพี่จะบอกว่าล้อเล่น แต่ผมจะทำจริงๆ นะ” ผมอยากให้เขารู้นะว่าบางเรื่องก็ไม่ควรจะล้อเล่น โดยเฉพาะกับความรู้สึกของผม
“ผมไม่รู้หรอกว่าพี่คิดอะไร รู้สึกยังไง แต่ความรู้สึกของผมกำลังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ”
“...”
“ถ้ามันเป็นไปไม่ได้...พี่ช่วยรีบๆ บอกผมด้วยนะครับ”
พี่พ่ายมองหน้าผม ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แค่พยักหน้าแล้วก้มลงมาจูบ ผมหลับตาพร้อมกับเปิดปากรับสัมผัสจากเขา ลิ้นร้อนที่รุกเข้ามาท้าทายทำให้ผมตอบรับกลับไป
“อือ...อืม...ม..ม” ผมครางเสียงแผ่วเมื่อถูกฝ่ามือของเขาลุกล้ำเข้ามาใต้เสื้อ ยอดอกก็ถูกนิ้วหัวแม่มือของเขาบี้เบาๆ ทั้งสองข้าง
“พี่ ลูกพี่นอนอยู่นะ” ผมหอบหายใจเล็กน้อย ใช้มือดันอกของเขาเป็นเชิงเตือน เพราะผมไม่แน่ใจว่าน้องนะหลับไปจริงๆ หรือยัง ไม่อยากให้น้องมาเห็นภาพไม่ดีแบบนี้ครับ ถึงผมจะนิสัยไม่ดี แต่ผมก็ไม่อยากทำเรื่องไม่ดีต่อหน้าเด็กที่เปรียบเหมือนผ้าขาวบริสุทธิ์หรอกนะ
“อืม รู้” เขากระซิบกลับมา ก่อนจะลากผมเข้าไปในห้องน้ำ
เราจูบและสัมผัสกันอยู่เนิ่นนาน ก่อนพี่พ่ายจะยอมผละออกแล้วมองหน้าผมนิ่งๆ ผมรู้ว่าตอนนี้หน้าตัวเองคงแดงไปหมดแล้ว แต่ก็ยังทำใจกล้ามองสบตาของเขา
“อาบให้หน่อย” เขาออกคำสั่ง ก่อนร่างสูงใหญ่กำยำตรงหน้าจะเปลือยเปล่าในเวลาไม่กี่วินาที ผมไม่ได้ยกมือปิดตาเหมือนอย่างที่นางเอกซีรีย์ทำกันบ่อยๆ แต่กำลังใช้สายตาสำรวจมองร่างกายที่สมบูรณ์แบบนี้ไปทีละส่วนด้วยความหลงใหล
ไร้พ่าย...มีทุกอย่างที่จะเอาชนะผมได้ทั้งนั้น...แค่ผมคิดว่ามันเป็นเกมก็เสี่ยงมากแล้ว ตอนนี้ยังเอา...หัวใจตัวเองมาลงเดิมพันอีก...ถ้าเขาไม่ปราณี...สุดท้าย...ผมก็คงไม่เหลืออะไร
“ครับ”
ผมยิ้มรับแล้วขยับเข้าไปใกล้เขา สองมือค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น
“พี่พ่ายก็...ช่วยอาบให้ผมด้วยนะครับ เอาให้สะอาดทุกส่วน...”
“อืม”
ผมรู้ดี...ว่าตอนนี้...แพ้อย่างราบคาบ และรู้ดี...ว่าพี่พ่ายอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย ผมรู้ว่าการกระทำของเขามันก็เหมือนแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษที่แม่มดส่งให้กับสโนไวท์กิน ทั้งอย่างนั้นผมก็ยังเต็มใจที่จะรับมันมา แม้จะรู้ว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะต้องตาย แต่ทำไงได้...ความรักมันก็แบบนี้ และเพราะมันเป็นแบบนี้ผมถึงได้ขยะแขยงมัน แต่ก็ห้ามความรู้สึกรักใครสักคนไม่ได้
ผมเป็นศัตรูกับความรัก แต่ก็ดัน...มีความรักซะเอง ไม่แปลกหรอก...ที่จะแพ้
...........................................................TBC.........................................................
ไร้พ่ายเป็นของเรา :laugh: :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความคิดเห็นค่า ว่าแต่...ทำไมระแวงป๋าของเราขนาดนั้นนนนน :o12:
-
:mew3: :mew1: เด็กแฝดน่ารัก รวมถึงคุณพ่อของอิป๋าด้วย
แต่ๆๆๆ อิป๋า :katai1:ไม่อยากไว้ใจเลย ขี้อ่อยมากมาย
น้องเพี้ยนจ๋า...ทำผิดมากมายใช่ม้าย พี่...ที่ท้องกับน้องเพี้ยนคงหม่ใช่พี่สาวนะ กลัวปมนี้จริงๆ
-
เดาไม่ถูกเลยว่าป๋าพ่ายจะมาแนวไหน ฮาาา :z2:
มาอัพบ่อยๆนะคะ ชอบ 55555
-
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
:haun4:
-
อิป๋า อ่อยหนักมาก ...เพี้ยนเอ๊ยถ้านี่เป็นหลุมพรางปีนขึ้นมาไม่ไหวแน่ๆ
-
เห็นสามแฝดนี่นึกถึงสามแฝดนู้น ลูกป๋านี่น่ารักทุกคนเลยยย
-
น้องเพี้ยนแพ้ใจตัวเองแล้วสินะแล้วป๋าหล่ะแพ้ใจหรือสะใจอ่า :katai1:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :jul1:
-
พี่พ่ายยยยย :hao7:
แปะไว้ก่อนนะ :katai5:
-
พี่พ่ายขี้อ่อยอ่ะอ่อยอยู่นั่นแหละเมื่อไหร่จะเอาจริงสักที
-
ลูกป๋าน่ารักกก ชอบน้องโย อยากจะฟัดแก้มยุ้ยๆนั่น ทำไมพ่ายอปป้าถึงได้มีลูกน่ารักได้เนี่ยยยย นึกถึงภาพลูกหมาเวลาโดนลูบหัสเลย คงฟินน่าดู มาลูบหัวเค้าบ้างสิค้าา พ่ายอปป้า
-
:hao7: :hao7: :hao7: แอร๊ยยยย ลูกป๋าน่ารักมากข่า แล้วป๋ากับพ่อนี่ไหงคนละแนวกันงี้ล่ะ ฮ่าๆๆ ตอนนี้น่ารักกันทุกคนเลยถึงแม้จะแอบเศร้าแปล๊บๆกับความคิดเพี้ยนตอนท้ายก็เถอะ
บวกเป็ดและ :L2: ให้นางจ้า
*อัพเดทสารบัญ*
-
เพี้ยน ไม่ต้องสนพ่อละ
ลักพาตัวเด็กแฝดดีกว่า
น่าร๊ากกกกกก
-
สามแฝดน่ารักกกก
แต่อิพี่พ่ายนี่ดูดิบมาก 5555
ขนาดลูกน่ารักขนาดนั้นยังนิ่งๆ ได้
-
จองพี่พ่ายอ่ะ จะเอาๆๆๆๆๆ :ling1:
เค้าขอนะเพี้ยนนนนน
เจออย่างพี่พ่ายหนูก็ยอมให้หลอกเลย งืออออ :-[
-
หวานไปมั้ยป๋า น้องเพี้ยนเลยยกใจให้ไปซะแล้ว ระวังหลังบ้างนะ ป๋าน่ะไม่น่าไว้ใจ
-
โอย หลงแฝดสาม :impress2:
-
ลูกพี่พ่ายเหมือนแทฮันมินกุกมันเซเลยอ่าา ><
-
น้องเพี้ยนทำให้ป๋าหลงหนูให้ได้นะลูก แล้วเล่นป๋ากลับเยอะๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เป็นความสะใจส่วนตัวล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ) :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่อยแรงจริงไรจริงพี่พ่าย. เด็กแก๊งสามคนนึกถึงน้องแทฮัน มินกุ๊ก มันเซเลยอ่ะ อิอิน่ารักๆ
-
แฝดสามน่ารักอ่ะ :กอด1:
ส่วนคนพ่อนั้น... ตอนนี้ใจดีจริงจริ๊ง
ค่อยเชือดเพี้ยนทีหลังใช่ไหม :z6: หลอกให้ตายใจตกหลุมพราง
แอบจี๊ดๆตอนท้ายนะ #ทีมเพี้ยนเหมือนเดิม
อิอิ แต่ตอนนี้ป๋าพ่ายน่ารักจริง :ling1:
-
เสี่ยเริ่มชอบเพี้ยนจริงๆรึวางแผนอะไรอีกเนี่ย ไม่อยากไว้ใจ :mew5:
-
ป๋าพ่ายดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย :hao3: แต่กับลูกก็น่ารักดีนะ :m1:
กลัวใจป๋าพ่ายจัง จะทำอะไรน้องเพี้ยนอีกมั้ยเนี่ย :z3: #ทีมเพี้ยน
-
เพราะป๋าทำตัวน่าระแวง เราเลยระแวงมากกกกกกกกก 555555555
น้องเพี้ยน น่ารัก น่ารัด นิสัยก็ เอ่ออ ดะ ดี ดีมากกกกกก
เพราะงี้นป๋าเห็นใจน้องมันหน่อยน้าาา :-[
-
เด็กๆ น่าร๊ากกก :m3: หลงเลยนะคะเนี่ย ^^ ส่วนน้องเพี้ยนก็แพ้ใจตัวเองเข้าจนได้นะคะ แต่อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดอยู่ดีนั่นล่ะเน้ออ~ ลองดูสักตั้งให้รู้กันไปเลยค่ะ
-
อ่อยแรง อ่อยหนัก พอกันทั้งคู่ แน่ใจหยอว่าแค่อาบน้ำ เพี้ยนอย่าทำให้ผิดหวังนะ คิกๆ :haun4:
-
:katai2-1: ดีจังเลย มาอัพบ่อย ๆ น่ะ สรุปว่าสมมติฐานว่าลูกของพี่พ่ายคือลูกของเพี้ยน สรุปว่าไม่ใช่ :katai1: แต่เรื่องพี่ของเพี้ยนน่าจะยังเป็นประเด็นอยู่น่ะ และแม่ของแฝด ๆ คือใครล่ะ :hao5: แฝด ๆ ทั้งสามน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
เฮ้อ เหนื่อยกะเพี้ยนจัง อย่าเพิ่งให้ใจพ่ายดิ แบบว่าพ่ายยังทำตัวไม่น่าไว้ใจอยู่ดี
ว่าแต่ เด็กๆน่ารักมากเลยอ่าาาาา แฝดสามมมมมมม กรี๊ดดด
-
กลัวใจป๋าว่ะ ไม่รักก็รีบบอกน้องมันเถอะ
เฮ้อ...
-
เตรียมทิชชู่รอหลายตอนแล้วนะ
5555
:z1: :z1:
-
สามแฝดน่ารักมากลูก ตอนนี้ให้ความรู้สึกถึงครอบครั๊วววววววครอบครัว พ่อไร้พ่าย แม่เพี้ยน :hao7: :hao7: :hao7:
-
หูยยย ลูกป๋าน่ารักมากๆเลยอ่ะะ! ขอจองตัวน้องนะไว้ล่วงหน้า :hao6:
ถ้าไม่ใช่มีแผนอะไรเนี่ย...ป๋าน่าจะเริ่มชอบเพี้ยนบ้างแล้วล่ะ...
อยากอ่านอีกกกก เสพติดเรื่องนี้สุดๆ!
ปล.เพี้ยนดูมีปมเยอะมาก ทำพี่สาวท้องอีกเรอะเนี่ย :z6:
-
อ่านเรื่องนี้ยาวๆเลย เข้ามาอ่านแล้วติดงอมเลยอะตอนนี้ เห้อออออ อยากอ่านต่อ
-
เพี้ยนนี่กำลังจะหลงรักพี่พ่ายจริงๆใช่ไหม รู้สึกกลัวแทน
ลูกพี่พ่ายน่ารักมากๆ ชอบๆ อิอิ
-
น้องแฝดสามน่ารัก กำลังซนเลย
ส่วนอิป๋าพ่ายขยันอ่อยเพี้ยน ยังไม่วางใจอิป๋า
กลัวมาตลบหลังเพี้ยน
-
น้องแฝดน่ารักจัง
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟินไไปอีกเพี้ยนตกหลุมที่พ่ายทำไว้เรียบร้อยแล้วสินะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: รออยุน๊าติดตาตลอดๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ปกติก็รักเพี้ยนอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ยิ่งรักกกกกก ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้น เพี้ยนคงเป็นพ่อที่ดีอ่ะ
ชอบตอนเพี้ยนอยู่กับแฝด น่ารักน่าเอ็นดูวววววววววววววว
-
เดาไม่ได้เลย
-
เด็กๆ น่ารักจัง อนาคตนะนี่เมะสินะ ส่วนยะก็เคะ ส่วนโย... เคะล่ะมั้ง? (นี่เราคิดอะไรออกไป)
ไม่อยากไว้ใจป๋าเลยอ่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกระแวง -_-"
-
แรดมากกกน้องเพี้ยน55++
แต่ก็ชอบค่ะ อ่อยพี่พ่ายขั้นสุด
ติดมากๆ รออ่านนะค่ะ
-
โอ้ยยยย ป๋าอ่อยแรงมากอ่ะเดี๋ยวนี้ :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรออ :')
-
เพี้ยนเอ้ยยยรสชาติที่แสนหวานนั้นแม้มันจะมาพร้อมยาพิษก็พร้อมที่จะกินซินะ ปล่อยให้ความคิดที่ว่าเจ็บปวดเป็นเรื่องอนาคต วันนี้ทำตัวเองให้มีความสุข เสพความสุขไว้มากๆ เพื่อทดแทนในสิ่งที่จะตามมาในอนาคต งั้นตอนนี้เราก็จะสุขไปพร้อมเพี้ยนล่ะกัน :กอด1:
-
ป๋าอ่อยมาชวนน้องเพี้ยนนอนด้วย
-
ติดอย่างแรง อ่านรวดเดี่ยวเลย
เด็กๆน่ารักอ่ะ แฝดสาม
รองานมาม่าอยู่ค่ะ55++
วินมาเมื่อไหร่จะมีมั้ยนะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะค่ะ
-
เด็กๆน่ารักอ่ะ อยากรู้จังว่าลูกใคร
ฮืออ ป๋าทำแบบนี้ ไม่น่าไว้ใจเลย
-
ทีมเพี้ยนจร้าาา
-
อ่านแค่ตอนแรกก็ลุ้นแล้วครัช
ขื่อไร้พ่ายนี่ถึงกับตะลึง
ถ้าปททมีคนชื่อนี้จริงจะขอลายเซ็น ฮาา
-
:hao7: เด็กน้อยน่ารักกก น่าฟัด
-
ตอนที่ 13
“เพี๊ยง ตื่งงงง ตื่งงงง” เสียงใครมากวนผมแต่เช้าเลย แถมยังนิ้วเล็กๆ ป้อมๆ ที่กำลังถ่างตาผมนี่อีก
“นะ ปล่อยพี่เพี้ยนนอนไป ห้ามแกล้ง” เสียงพี่พ่ายนี่นา ดังใกล้จัง
“เพี๊ยงเป็งเด็กไม่ดี ตื่งสาย”
ผมปัดมือเล็กๆ ออกจากดวงตาของตัวเองเบาๆ แสบตาจัง ทำไมเด็กๆ มาถ่างตาผมอย่างนี้เนี่ย ตอนแรกนึกว่าคนเดียว แต่ที่ไหนได้ น้องโยตาซ้าย น้องนะตาขวา
“เพี๊ยงเด็กไม่ดี” น้องยะว่ามาอีกคน
“ปวดหัวนี่นา” ผมขยับตัวบิดขี้เกียจ ก่อนจะเลื้อยเข้าไปหาพี่พ่ายที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่
“พี่พ่าย กี่โมงแล้ว”
“หกโมงเช้า”
ว่าแล้วเชียวทำไมถึงปวดหัว เพราะผมนอนไปได้แค่สองสามชั่วโมงเอง แถมเมื่อคืนยังใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำกับพี่พ่ายโคตรนาน ไม่ได้ทำอะไรจริงจังหรอกครับ แค่ล้อเล่นตามสไตล์ไร้พ่าย
“เด็กๆ ตื่นเช้ากันจัง ผมนอนต่อได้ไหม ปวดหัว”
“อืม” พี่พ่ายตอบรับ ก่อนจะบอกเด็กๆ ที่กำลังดึงแก้ม ทึ้งหัวผมเล่นกันอยู่ให้ออกไปเล่นข้างนอก
“นะจะอยู่กับเพี๊ยง” น้องนะยืนกราน ปล่อยมือจากแก้มผม แล้วจ้องมาตาแป๋ว “เพี๊ยงตลก นะอยากเล่งกับเพี๊ยง”
“เพี๊ยงเป็งคงบ้าล่ะป๋า โยชอบ”
“เพี๊ยง ยะหิวข้าว”
แต่ละคนเรียกชื่อก็ไม่ถูก แต่ให้อภัยหรอกเพราะน่ารัก แถมพ่อยังหล่อด้วย ไม่ถือโทษโกรธสักนิด แต่จะดีมากถ้าปล่อยให้ผมได้นอนอย่างสงบ ฮืออออ พี่พ่ายนี่ก็อ่านหนังสือไม่สนใจกันเลย
“หิวข้าวววว”
“เล่งกังๆ”
“นะห้ามแย่ง โยจะเล่งกับเพี๊ยง”
ปวดหัวเป็นจริงเป็นจังแล้ว คนหนึ่งทึ้งหัว คนหนึ่งดึงคอเสื้อ อีกคนขึ้นขี่หลัง ผมต้องตายแน่ๆ ทำไมทั้งพ่อทั้งลูกถึงได้ชอบทรมานผมแบบนี้กัน
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“เด็กๆ ตื่นกันยังเอ่ยยย ปู่ซื้อน้ำเต้าหู้มาเยอะแยะเลย ออกมากินกันนะครับ”
ท่านประธานมาช่วยชีวิตผมได้ทัน เพราะเมื่อได้ยินคำว่า น้ำเต้าหู้ ลิงซนสามตัวก็พากันวิ่งไปออที่ประตูห้อง พี่พ่ายลุกไปเปิดประตูให้ ตัวใหญ่ๆ ของเขาบังสายตาท่านประธานไม่ให้มองเข้ามาในห้องด้วยครับ ที่ผมรู้เพราะได้ยินเสียงโวยวายของท่านนั่นแหละ
“พ่าย พ่อขอเข้าไปในห้องหน่อยไม่ได้รึไง”
“เข้ามาทำไม ไม่มีธุระสำคัญไม่ใช่เหรอ”
“โธ่ พ่อไม่เคยเข้าห้องลูกเลยนะ ตั้งแต่ลูกขึ้นปอสาม ก็ห้ามพ่อเข้าห้องนอนตลอด พ่ายใจร้ายกับพ่อมากๆ เลย พ่อเสียใจ”
เป็นความน้อยใจของคนเป็นพ่อที่ถูกลูกต่อต้านตั้งแต่ปอสาม แต่ผมว่าพี่พ่ายคงมีเหตุผลของเขานั่นแหละครับ และเหตุผลก็น่าจะมาจาก โลกส่วนตัวสูง ไม่อยากให้ใครเข้ามาวุ่นวาย พี่เอกับพี่เกมก็ไม่เคยเข้ามาหรอกที่ห้องนอนของพี่พ่ายน่ะ ผมนี่ยกเว้นครับ ไม่ใช่คนพิเศษ แต่ปกติหน้าด้านเข้ามาเอง อ้อ ไม่รวมเมื่อคืนนะ นั่นเหตุสุดวิสัย เขาใจดีเพราะผมไม่มีที่นอนต่างหาก
“ไปเล่นกับหลานได้แล้วไป”
ผมได้ยินเสียงเด็กๆ เจี๊ยวจ๊าวอยู่นอกห้อง ก่อนจะเบาลงเมื่อพี่พ่ายปิดประตู
เขาเดินมานั่งอ่านหนังสือตามเดิม พอไม่มีเด็กๆ แล้วผมก็ถือโอกาสหนุนตักของเขา ดีที่ไม่ถูกผลักหรือถูกด่า
“พี่พ่าย”
“ว่า”
“อยู่กับผมจนกว่าผมจะตื่นนะ”
“อืม”
“ใจดีจัง”
“อยากให้ใจร้าย?”
ถ้าพยักหน้า...เขาจะหาว่าผมบ้าไหม แต่ใจดีทีไร...ผมหวั่นใจทุกที มันรู้สึกเหมือน...ไม่ใช่เรื่องจริงยังไงก็ไม่รู้ กลัวว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ แล้วจะถูกใครสักคนตบหน้าให้ตื่นขึ้นมา ผม...กลัวจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
“อยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว เหมือนเราคบกันอยู่เลยเนอะ”
“...”
“อยากให้เป็นอย่างนี้ไปทุกวัน”
พี่พ่ายพลิกหน้ากระดาษแล้วกวาดตาอ่านอย่างไม่สนใจ แต่ผมคิดว่าเขาได้ยินนะ คงกำลังฟอร์มไม่รู้ไม่ชี้อยู่
“พ่ายอปป้า”
“...”
“ซารางเฮ”
“อะไรของมึง”
“ภาษาเกาหลี แปลว่า หิวข้าวจัง”
“หึ” หลุดยิ้มแล้ว หล่อแรง
“ไอเลิฟยู อปป้า”
“...” หืม...เงียบเลย นิ่งเลยดิ
“คราวนี้ไม่ถามเหรอว่าอะไร”
“กูเด็กนอก” หมายถึงว่ารู้ความหมายใช่ไหมล่ะ...
ผมยิ้มแล้วมุดหน้าลงกับหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิคแพ็คของพี่พ่าย ทำไมตอนเช้าๆ ก็ยังตัวหอม มีเคล็ดลับอะไรกันวะ
“นอกคอกเหรอ”
“คนที่แขนหักไปก็ถามแบบมึงนี่แหละ”
“โหดโซมัช บัทไอไลคึ”
พี่พ่ายยกมือตีหน้าผากผม ก่อนจะดึงแก้มจนยืด แต่ผมก็ยังยิ้ม
เจ็บนะ แต่ก็ชอบอ่ะ โมเม้นแบบนี้เหมือนแฟนกันเลย...หยิกหยอกกันเล่นงี้ ผมมโนไว้มานานแล้ว ว่าต้องทำแบบนี้แบบโน้น อยากมีช่วงเวลาดีๆ กับพี่พ่ายให้เยอะๆ เผื่อว่าวันไหนผมต้องเสียใจและเดินตามเขาต่อไม่ไหว ผมจะได้มีความทรงจำดีๆ ให้นึกถึง
“ไม่มีสติแต่เช้าเลยนะมึง นอนไป”
นอนก็ได้ ไม่กวนแล้วล่ะ ขอบคุณที่ทำให้ผมฟินแต่เช้านะครับพี่ รักพี่พ่ายมากน้า...จุ๊บ!
ผมตื่นเกือบๆ เก้าโมง วันอาทิตย์ก็อยากนอนพักผ่อนล่ะครับ แต่เป็นไปไม่ได้เมื่อมีลูกชายสุดแสนน่ารักของพี่พ่ายคอยป่วน เด็กๆ อยากไปเที่ยว งอแงใส่พี่พ่ายตั้งแต่แปดโมงครึ่ง และนี่เป็นสาเหตุให้ผมนอนต่อไม่ไหว ต้องตื่นมางับหัวเด็ก เอ้ย ไม่ใช่ครับ ลูกของว่าที่แฟน ใครจะตีลง ผมก็มากล่อมเด็กๆ ให้เลิกงอแง ส่วนพี่พ่ายแกนิ่งอย่างเดียว ไม่หือไม่อืออะไรสักอย่าง จนพี่เกมกับพี่เอต้องช่วยกันพูดว่าพาลูกไปเที่ยวบ้าง เรื่องงานเดี๋ยวพวกพี่กับท่านประธานดูกันให้เอง เขาก็เลยเตะผมที่กำลังเล่นบทเป็นว่าที่แฟนที่ดีอยู่ให้ไปอาบน้ำ
เหมือนเรารักกันด้วยลำแข้งเลยเนอะ อิอิ เขินอ่ะ รักกัน...ว่าไปนั่น
“จะไปสวงสัตว์” น้องนะแหกปากขึ้นคนแรก เป็นคนนำทีมน้องๆ ได้เป็นอย่างดี
“โยก็จะไปดูนกเพนกวิน” น้องโยกำลังเสริมที่ดีของพี่คนโต ร้องจะไปดูนกเพนกวินแต่เสือกเต้นท่าช้าง บอกพี่เพี้ยนทีสิครับ คุณพ่อเป็นคนสอนเหรอ ฮ่าๆ
ส่วนน้องยะนั้น...กำลังมุ้งมิ้งอยู่กับพายสตรอเบอรี่ที่พี่เกมทำให้ อืม...ผมคิดว่าน้องยะคงไปที่ไหนก็ได้ที่มีของกินแหละครับ
แต่เดี๋ยวก่อน...ทูนหัวของพี่เพี้ยน เชียงรายไม่มีสวนสัตว์นะครับลูก ถ้าจะดูต้องไปเชียงใหม่เลยนะ ซึ่งพี่เพี้ยนนั้นคิดว่าพ่อของหนูๆ คงไม่เสด็จไปเยือนถึงที่นั่นแน่
“ไปไม่ได้ มันไกล” พี่พ่ายตอบเสียงเข้ม เด็กๆ เลยเงียบกริบ ทำหน้าเศร้าสร้อยประหนึ่งว่าอยากจบชีวิตตัวเองลงในวัยเกือบสามขวบ
ด้วยเหตุนั้น พี่พ่ายจึงจะพาเด็กๆ ไปที่...ห้างสรรพสินค้าแทน
ช่างเป็นคุณพ่อที่...สุดตีนจริงๆ ครับ พี่พ่ายบอกว่าถ้าจะเดินกันนานๆ ต้องไปที่ไหนก็ได้ที่มีแอร์ ด้วยกำลังของลิงซนสามตัว จะทำให้อุณหภูมิร่างกายขึ้นสูงเป็นสามเท่าของอากาศ พี่พ่ายเลยตัดปัญหา แต่ว่าก็ว่าเถอะครับ ไอ้ห้างสรรพสินค้าเนี่ย ให้ท่านประธานพาลูกพี่เที่ยวที่กรุงเทพก็ได้ป่ะวะ
เอาเถอะ ยังไงนี่ก็ถือว่าเป็นการออกมาเที่ยวกับพี่พ่ายเป็นครั้งแรก เหมือนเดทเลยล่ะ ผมเห็นในซีรีย์บ่อยๆ ที่นางเองจะเพ้อเจ้อไปเองว่า อ้ะ นี่เหมือนเดท ตื่นเต้น หัวใจเต้นรัวแรงอะไรแบบนั้น ซึ่งผมเองก็...ตื่นเต้นนิดหน่อย แหะๆ
“เพี๊ยงเป็งคงบ้าล่ะป๋า” น้องโยคงเห็นว่าผมยิ้มไม่ยอมหุบ น้องก็เลยคิดไปเองว่าผมมีอาการทางประสาท อืม...ถ้าพ่อไม่หล่อ หน้าตาไม่น่ารักล่ะก็ ผมตบหัวหลุดไปแล้ว
ไม่ครับไม่...ผมไม่ควรคิดอย่างนั้น อีกไม่นานเด็กๆ ก็จะกลายเป็นลูกของผมอีกคนหลังจากที่ผมกับพี่พ่ายแต่งงานกัน...หืมมมม! พอคิดแล้วก็เขินว่ะ
“ป๋า เพี๊ยงยิ้มใหญ่เลย” แฝดพวกนี้จะมาสนใจอะไรผมนักหนา ขนาดน้องยะยังยิ้มมุ้งมิ้งมาล้อเลยอ่ะ
“อย่าไปมอง เดี๋ยวติดเชื้อบ้า”
“งั้นพี่พ่ายคงบ้าแล้วสินะตอนนี้ เพราะเมื่อคืนเรามองกันนานเลย อิอิ” ผมเข้าไปกระซิบข้างหูเขา ไม่กล้าพูดเสียงดัง เพราะท่านประธาน พี่เกมและพี่เอยังนั่งคุยกันอยู่ใกล้ๆ
พอเตรียมตัวกันเสร็จแล้ว ผมก็พาเด็กๆ ไปขึ้นรถของพี่เกม ด้วยเพราะรถของพี่พ่ายไม่สามารถบรรจุพวกเราห้าคนได้
แพงซะเปล่าแต่ไร้ประโยชน์มากในตอนนี้ อยากแนะนำให้พี่พ่ายเอาไปปลูกผักขายชะมัด เพราะตั้งแต่รู้จักกับเขามาผมเคยนั่งแค่ครั้งสองครั้งเอง นอกนั้นก็น้องเดียร์ของป๋าพ่ายนั่นแหละที่ได้นั่งบ่อย คิดแล้วก็เกลียดจนอยากเผารถทิ้ง
“เพี้ยน ดูแลเด็กๆ ด้วยนะ พี่ไว้ใจเราคนเดียวนี่แหละ” พี่เกมเดินมาที่รถพร้อมกับกล่องขนมเป็นของว่างให้กับเด็กๆ ก่อนจะกระซิบกับผมด้วยว่า “ดูแลป๋ามันด้วย”
“ทำไมอ่ะพี่เกม” อย่างพี่พ่ายไม่ต้องดูแลหรอกครับ ตัวโตอย่างกับควาย
“เออน่า เดี๋ยวก็รู้”
เพราะคำว่าเดี๋ยวก็รู้ของพี่เกม ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองต้องทำให้ดีที่สุดสำหรับเดทครั้งนี้ อ่า...นี่ตกลงผมมาเดทเหรอวะ แต่พอเหลือบมองเด็กๆ ที่ร้องเพลงอยู่เบาะหลังแล้วก็รู้สึกห่อเหี่ยวลงนิดหน่อย
ไม่ใช่เดทนี่หว่า...
“เป็นไร เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หงอยอย่างกะหมา” พี่พ่ายหันมาถาม แว่นตากรอบดำของเขาก็ยังดูสวยสง่าอยู่บนดั้งจมูกโด่งเช่นเดิม แต่ไม่รู้ทำไม...วันนี้ถึงได้รู้สึกว่าเขาหล่อกว่าทุกวัน คงเพราะเขาไม่ได้ใส่สูทผูกไท ทรงผมก็ไม่ต้องหวีเสยขึ้นให้ดูภูมิฐาน ก็เลยดูแปลกตา มองดูเผินๆ แบบไม่รู้จักก็คงคาดอายุประมาณแค่ยี่สิบสามยี่สิบสี่ เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนก็ทำให้พี่พ่ายดูเด็กลงมากด้วย
“ไม่ใช่หมาซะหน่อย” ผมตอบแล้วตั้งใจมองพี่พ่ายเงียบๆ
...เขาไม่ใช่คนหล่อที่สุด แต่เป็นคนที่ดูดีมาก ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่เบื่อ และสิ่งที่มีเกินหน้าเกินตาคนอื่นๆ ก็คือเสน่ห์กับความเซ็กซี่ล่ะมั้งครับ จะขยับตัวหรือทำอะไรแต่ละที ก็ทำเอาผมใจหวิว แถมจังหวะในการเต้นก็รัวแรงมาก ยิ่งตอนที่ได้เห็นรูปร่างของเขา ได้เห็นตอนที่มีหยดน้ำเกาะพราวไปตามผิว ได้สบกับดวงตาคู่ดุที่เวลามองกรุ้มกริ่มก็ทำเอาใจระทวย
เขา...ทำให้ผมเป็นหนักจริงๆ
“ง่วง?” จู่ๆ ก็หันมามองแบบไม่ให้ผมตั้งตัว ผมก็เลยแก้เก้อด้วยการยิ้มให้เขา
“เปล่า”
“ง่วงก็นอน”
ทั้งๆ ที่บอกว่าเปล่า แต่พี่พ่ายก็สรุปคำตอบแล้วว่าผมง่วง ผมก็เลยเลิกสนใจเขาแล้วหันมาช่วยเด็กๆ ร้องเพลง ยังไงมันก็ดีกว่านั่งเงียบๆ แหละครับ จะได้สร้างความสนิทสนมกับลูกๆ ของพี่พ่ายด้วย
พวกเรามาถึงที่ห้างเกือบๆ สิบเอ็ดโมง และวันอาทิตย์เป็นวันที่คนเยอะมากกกกกก สงสัยเพราะมันเป็นวันของครอบครัว พ่อแม่ที่หยุดงานต่างก็พาลูกๆ มากัน บ้างมาซื้อของ บ้างมาดูหนัง บ้างมานั่งกินข้าวกินสุกี้ มองไปทางไหนร้านอาหารสำหรับครอบครัวก็คนเยอะอย่างกับทางร้านให้กินฟรี โซนเด็กเล่นก็มีแต่ลิงกังปีนป่ายกันอยู่บนเครื่องเล่น
วุ่นวาย...ชิบหาย ขนาดผมยังคิดอย่างนี้ ไม่ต้องพูดถึงพี่พ่ายหรอกครับ รายนั้นหน้าบึ้งสนิท ยิ่งน้องโยงอแงให้เขาอุ้ม เขายิ่งตีหน้ายักษ์เข้าไปทุกที
“เรามาเดินแข่งกันเอาม้า ใครชนะพี่เพี้ยนจะพาไปกินไอติมล่ะ” อย่างน้อยก็ควรเอาน้องโยออกมาให้ห่างจากพ่อผู้ขี้รำคาญดีกว่า เกิดพี่พ่ายดุลูกขึ้นมา คงได้ทนฟังเสียงเด็กๆ ร้องไห้กลางห้างแน่
“อื้อ โยเอาช็อคโกแล็ตนะ” ยังไม่ชนะเลยนะ รีเควสรสแล้วเหรอ
“นะชอบมะนาว”
“ไลก็ได้” น้องยะน่ารักมากๆ น้องไม่ค่อยโวยวาย เป็นเด็กยิ้มง่าย แถมยังมุ้งมิ้ง ชอบร้องเพลงมากด้วย แต่ชอบกินมากที่สุด ฮ่าๆ
ผมเดินนำมากับเด็กๆ ได้สักพัก พอหันกลับไปถามพี่พ่ายว่าจะไปเดินชั้นไหนดี...ปรากฎว่า ข้างหลังไม่ใช่พี่พ่ายแต่เป็นลุงแก่ๆ หัวล้าน ตัวเตี้ยลงพุง ผมรีบขอโทษลุงแล้วมองหาพี่พ่าย แต่มองหายังไงก็ไม่เจอ
“เพี๊ยง ป๋าไปไหน โยจะไปหาป๋า” น้องโยเริ่มงอแงอีกแล้ว เป็นลูกคนเล็กที่ติดพ่อมาก แต่อีตาพ่อนั่นไม่ค่อยจะสนใจใยดี อยากตบหัวให้ทิ่ม ไม่รู้ตอนนี้ไปมึนอึนอยู่ที่ไหน
ผมกดโทรหาพี่พ่าย รออยู่ไม่กี่อึดใจเขาก็รับสาย
“อยู่ไหนวะ” หงุดหงิดนิดๆ ครับ เลยเผลอหยาบใส่เขาไป
“มึงล่ะอยู่ไหน เดินไปเรื่อย” ห้ะ? ผมนี่นะเดินไปเรื่อย -_-
“ก็เดินนำพี่อยู่ หันกลับไปอีกที หายไปไหนก็ไม่รู้ รีบๆ มาเลย ผมยืนอยู่หน้าร้านแว่นตาเนี่ย”
“แล้วไอ้ร้านแว่นมันอยู่ตรงไหน”
“แล้วตอนนี้พี่อยู่ตรงไหน”
“หน้าทางเข้า”
“เอ้า พี่ไปอยู่ทำไมตรงนั้น”
งงเป็นจริงเป็นจัง เราผ่านทางเข้ามาได้ค่อนข้างไกลแล้วนะ แล้วพี่พ่ายไปโผล่ที่ทางเข้าได้ยังไง
“เออ รออยู่ร้านแว่นนั่นแหละ เดี๋ยวไปหา”
“โอเคครับ รีบๆ มานะ น้องโยจะร้องไห้แล้วเนี่ย”
“เออๆ”
พี่พ่ายคงกำลังหงุดหงิด เพราะเสียงฟังห้วนๆ สั้นๆ แต่ไอ้ที่บอกว่าเดี๋ยวไปหานั้น...ตอนนี้เกือบสิบนาทีแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา ผมพาน้องๆ มานั่งในร้านโดนัทข้างๆ ร้านแว่น สั่งมากินเพื่อรอพี่พ่าย แต่จนแล้วจนรอด ไร้พ่ายอปป้าก็ยังไม่ปรากฎตัว กระทั่งเสียงประชาสัมพันธ์ห้างประกาศเรียกผมกับพวกเด็กๆ ให้ไปหาที่เคาท์เตอร์นั่นแหละครับ ผมถึงได้รู้ว่า ทำไมพี่เกมถึงบอกให้ดูแลพี่พ่าย
ไอ้เหี้ยยย อปป้าว่าที่แฟนของผม เป็นมนุษย์หลงทิศ เรื่องเหลือเชื่อที่สุดยิ่งกว่าโทเมเนเจอร์เป็นมนุษย์ต่างดาวอีก ให้ตายเถอะอปป้า ห้างสรรพสินค้าพี่มึงยังหลงได้เหรอ!
ผมพาเด็กๆ ที่ได้โดนัทคนละสองชิ้นไปที่จุดประชาสัมพันธ์ ดีหน่อยที่มีของกินมาทำให้แฝดสามอารมณ์ดีได้ แต่ผมนี่ทั้งหงุดหงิดทั้งขำ หาพวกผมไม่เจอพี่แม่งก็ไม่ยอมโทรมาหา เหมือนกลัวเสียฟอร์ม ไปประกาศหาเด็กหลงซะงั้น คือเอาจริงๆ พี่หลงเองป่ะวะ ไม่ใช่พวกผม
“ดีใจด้วยนะคะที่หาเจอแล้ว” นังพนักงาน อย่ามายิ้มให้อปป้านะเว้ย เดี๋ยวๆ เจอพี่เพี้ยนแล้วจะหนาวนะน้อง คนนี้พี่จองแล้ว
“ครับ” พี่พ่ายตอบหน้านิ่งๆ ก่อนจะหันมายักคิ้วให้ผม ยื่นมือไปจับมือน้องนะแล้วเดินนำ
“พี่พ่าย” ผมเรียกแล้วเดินตามให้ทัน จากนั้นก็ดึงมือเขามาจับไว้
“อะไร”
“เดี๋ยวหากันไม่เจออีก” ถ้าบอกว่ากลัวพี่จะหลง ผมคงโดนยันเปรี้ยงเข้าที่กลางอก เพราะฉะนั้นบอกแบบนี้แหละครับดีแล้ว พี่พ่ายจะได้สบายใจด้วย
แต่ถึงจะจับมือกันไว้แล้ว พอถึงโซนของเล่น ผมกับเด็กๆ ก็ไปรุมรถบังคับคันใหญ่ๆ กัน แล้วพอหันไปจะอ้อนให้พี่พ่ายซื้อให้ เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คือพี่พ่ายจะเป็นคนที่ชอบเดินไปนั่นไปนี่แล้วไม่บอกครับ ก่อนหน้านี้ก็หายไปดูอุปกรณ์แต่งรถ ทั้งๆ ที่ผมกำลังพาเด็กๆ ไปเข้าห้องน้ำ บอกให้รออยู่หน้าห้อง แต่เขากลับเดินไปโดยไม่บอก มันจะไม่เดือดร้อนอะไรหรอกถ้าหากันเจอ กว่าจะหากันเจอได้ก็ต้องแชร์โลเคชั่น เพราะให้พี่พ่ายเดินมาหา ชาติหน้านั่นแหละจะเจอ ผมถึงต้องเดินไปเอง
พี่พ่ายเขาไม่ใช่คนโง่ แต่เป็นคนทื่อแบบไม่มีเซ้นและหยิ่งมาก ไม่ถามใคร ต่อให้ไม่รู้ที่พี่แม่งก็จะเดินงมเดินวนอยู่นั่นแหละ ขับรถมีป้ายบอกทางพี่พ่ายไปถูกเพราะเคยขับพาผมจากกรุงเทพมาเชียงรายแล้ว เดินป่าถ้ามีเข็มทิศพี่พ่ายก็คงทำได้ (อันนี้ต้องชวนไปป่ากันสักที จะได้พิสูจน์ว่าจริงไหม) แต่ในความวุ่นวายที่หันมองไปทางไหนก็มีแต่สารพัดสิ่งของ แถมป้ายสัญลักษณ์อะไรเด่นๆ มันก็มีเหมือนกันหมดอย่างนี้ เขาก็จะเงอะงะ ถึงอย่างนั้นไร้พ่ายก็จะไม่ถามใครเขา และไม่ยอมรับด้วยว่าตัวเองหลง
ผมแม่ง...โคตรปวดหัวกับอีโก้ผิดมนุษย์มนาของอปป้าคนนี้มาก
“ป๋าไม่ชอบอยู่กับโยเหลอเพี๊ยง”
โอ้ย ไม่ใช่หรอกครับลูก ป๋าของหนูน่ะมันแค่หลงทาง แต่มันไม่ยอมรับว่ามันหลง แล้วมันก็ชอบเดินไปไหนไม่บอกไม่กล่าว แถมยังหาทางกลับมาหาพวกเราไม่ถูกก็เท่านั้นเอง
ด้วยเพราะมนุษย์หลงทิศอย่างไร้พ่ายบังเกิดขึ้น ทำให้ผมอดทึ่งกับสถาปัตยกรรมและการตกแต่งของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ไม่ได้ อยากเห็นหน้าสถาปนิกที่ออกแบบนัก ถ้าเจอหน้ากันก็อยากจะถามสักทีว่า ออกแบบให้ซับซ้อนอย่างนี้ทำไม ว่าที่แฟนของผมหลงทาง เดินจนจะเป็นไส้เลื่อนอยู่แล้ว แล้วถ้าเป็นขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ!
เอาเถอะ พาเด็กๆ ไปกินไอติมดีกว่าครับ ส่วนพี่พ่ายก็ปล่อยเขาเถอะ อืม...คืนนี้ผมจะเล่านิทาน ไร้พ่ายในดินแดนมหัศจรรย์ให้เด็กๆ ฟังก็แล้วกัน
“เดี๋ยวป๋าก็ตามพวกเรามา แต่ตอนนี้พี่เพี้ยนคิดว่า ถึงเวลาไปกิน ไอติมกันแล้ววว เย้!”
“เย้!” แฝดสามร้องออกมาพร้อมกัน โดยเฉพาะน้องยะที่ตะโกนดังกว่าใคร ยิ้มมุ้งมิ้งอีกแล้ว น่ารักแรงมากลูก พี่เพี้ยนไม่เอาพ่อแต่เปลี่ยนมาเอาหนูได้ไหม ดาเมจหัวใจพี่เพี้ยนมาก
ระหว่างนั่งกินไอศกรีมอยู่ที่โต๊ะริมกระจกของร้าน ก็เห็นพี่พ่ายเดินผ่านไปพอดี ผมก็เลยเคาะกระจกเรียกเขา แต่มันหยิ่งครับ ไม่แม้จะเหลือบแลสายตามองอะไรเลย หน้าแม่งเชิดอย่างเดียว เออนะ ไม่แปลกใจแล้วว่ะที่พี่หลง ผมก็เลยต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเขา
“พี่พ่าย หันมา”
“อะไร”
“กินไอติมกันอยู่ หันมาดิ”
สุดท้ายก็หันมามอง แถมยังมาขมวดคิ้วมองอีก
“จะไปไหนก็ไม่บอก”
ฮึ่ม! อยากกัดหูคน ใครกันแน่วะที่ไปไหนไม่บอก
พี่พ่ายวางสายแล้วเดินเข้ามานั่งฝั่งเดียวกับผม สีหน้านิ่งๆ แผ่ความเย็นที่เย็นยิ่งกว่าไอศกรีมออกมาทำให้ผมต้องยื่นมือไปจับมือของเขาใต้โต๊ะ
“พี่ไปซื้อของมาเหรอครับ”
“เปล่า”
“แล้วเดินไปไหนมา”
“ร้านกระเป๋า”
เขาตอบแค่นั้น ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ก็ได้รู้คำตอบในเพียงไม่กี่นาทีต่อมาเพราะมีสายเรียกเข้าจากมือถือพี่พ่าย เขาดึงมือออกจากมือผมแล้วกดรับสาย น้ำเสียงหวานๆ ที่ดังลอดมานั้น ทำให้ผมไม่หันกลับไปมองหน้าเขาอีก
“ป๋าขา เย็นนี้มาหาเดียร์นะคะ กระเป๋าที่ป๋าซื้อให้ เดียร์ชอบมากเลยค่ะ”
อืม...ไปซื้อกระเป๋าให้เด็กเขามานี่เอง เชียงรายนี่ก็แคบเนอะ มาเดินห้างก็ยังมาเจอกันได้
“เย็นนี้ไม่ว่าง”
“ป๋าไม่สะดวกเหรอคะ แต่เดียร์อยากเจอป๋านะ เราไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วนะคะ เดียร์คิดถึงป๋า”
“อืม ไว้คุยกันทีหลัง”
เขาวางสาย พร้อมกับวางมือถือลงบนโต๊ะ แค่ไม่กี่วินาที ไลน์ก็เด้งข้อความจากน้องเดียร์มา
‘รักป๋านะคะ รีบๆ มาหาเดียร์นะ เดียร์เหงา’
ผมเหลือบมอง ก่อนจะเบือนสายตามาจับจ้องที่น้องนะกำลังป้อนเชอร์รี่ให้กับน้องยะ
“นะไม่ชอบ ไม่อร่อย” น้องนะบอกแล้วก็หยิบเชอร์รี่อีกลูกให้กับน้องโย จากนั้นก็จ้วงกินไอศกรีมในถ้วยตัวเองจนหมด
“ปากเลอะ เป็นยักษ์เลย” ผมยิ้มแล้วยื่นกระดาษทิชชู่ไปเช็ดปากให้เด็กๆ ทีละคน แต่แขนดันไปชนแก้วน้ำ จนน้ำกระฉอกมาโดนหน้านิดหน่อย
“เพี๊ยง” น้องโยเรียกแล้วเอียงคอมอง
“หืม”
“เพี๊ยงล้องไห้ทำไม”
แค่น้ำกระเซ็นใส่หน้าเอง...ไม่ได้ร้องไห้ซะหน่อย
“ไม่ได้ร้อง น้ำนี่ต่างหาก”
“อื้อ เพี๊ยงห้ามล้องนะ เพี๊ยงต้องยิ้ม เพาะเพี๊ยงน่าลัก” น้องโย พ่อเด็กเกรียนของพี่เพี้ยน แต่ตอนนี้ไม่เกรียนแล้ว น่ารักมาก สงสัยสีหน้าของผมคงแย่เกินไป เด็กๆ ก็เลยคิดว่าผมกำลังจะร้องไห้
“เพี๊ยง ทิชชู่ๆ เช็ดๆ” น้องนะยื่นกระดาษทิชชู่มาให้ ผมเลยยื่นหน้าไปให้น้องเช็ด แต่น้องนะดันนั่งเก้าอี้เด็กอยู่หัวโต๊ะ ทางซ้ายมือของน้องก็เป็นพี่พ่าย มันก็เลย...
“คิดมาก” เขาบอกเสียงเรียบ ดึงกระดาษทิชชู่จากมือน้องนะแล้วเช็ดที่แก้มให้ผม “ตอนนี้กูอยู่กับมึง ยังจะคิดมากทำไม”
แต่ใจพี่ไม่ได้อยู่ที่ผม และผมก็ไม่แน่ใจว่ามันอยู่ที่น้องเดียร์รึเปล่า เพราะผมไม่รู้...ว่าคนอย่างพี่...มีหัวใจเหมือนอย่างคนอื่นเขาไหม
“ครับ ผมไม่คิดมากหรอก”
ผมว่าหลายๆ คน...ก็จำเป็นต้องโกหก...เพื่อยื้อเวลาของตัวเอง ผม...ยังอยากจะไปต่อ ยังอยากที่จะอยู่ข้างๆ พี่พ่าย เพราะฉะนั้น...ผมจะไม่ทำตัวเป็นปัญหาจนทำให้เราทะเลาะกัน
เพราะผม...ก็แค่ไม่อยาก...ถูกทิ้ง
............................................................TBC.................................................................
นังน้องเดียร์ แกรรรรร อย่ามายุ่งกับพี่พ่ายของเรานะ :beat:
ทำไมทุกคนต้องระแวงไร้พ่ายอปป้าของเราด้วยยย ทำมายยยยย
รักทุกคน :กอด1:
-
แปะไว้ๆๆ มาเชียร์น้องเพี้ยนเย้ๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
เพราะพ่ายอปป้าคือมนุษย์ที่ไม่น่าไว้ใจระดับสิบ 555555555
เชียร์น้องเพี้ยน ไฟว้ชะนีเลยลูก ตบมัน มารยา 500 เล่มเกวียนลากมาใช้สะ 55555555
-
"เพี๊ยงน่ารัก ยิ้มไว้นะ" :กอด1:
ช่างหัวพ่ายอปป้าเหอะ
เป็น FC น้องนะ น้องโย น้องยะดีกว่า เด็กๆน่ารักกกกกกก
-
เด็ก ๆ น่ารักตลอดเลย :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ถึงจะชอบเพี้ยนมากแค่ไหน แต่ก็หลงพ่ายอปป้ามากกว่าาา
จะเอาาาาาๆๆๆ
สงสารเพี้ยน ไม่รู้พี่พ่ายจะมาแนวไหน ไม่อยากให้เพี้ยนโดนหลอกเลยอ่า ฉะนั้นเพี้ยนยกพี่พ่ายให้เราเนอะ เพี้ยนจะได้ไม่ต้องเสียใจ อิอิ
-
อยากกินลูกๆของพี่พ่ายมากกกก 5555
รักน้องเพี้ยน ทำไม่เก็บมาคิดมากก้ดีนะ น้องเพี้ยนน่าสงสารอ่ะ
คือพี่พ่าย หลงทิศคือน่ารักอ่ะ 555
-
เด็กๆ น่ารักจัง ^^
เกือบดีแล้วเชียวถ้าไม่มีเรื่องอิน้องเดียร์ -_-^^
ป๋าเป็นคนตลกนะ รู้ตัวมั้ย 55555
-
ที่ระแวงเพราะอิพ่าย(ไม่อยากเรียกพี่)ไม่น่าไว้วางใจ คนแบบนี้ทำดีกับเพี้ยนมีแผนแน่ๆกะให้รักแล้วตอนหลังคงกระทืบเพี้ยนให้จมดินซินะ สงสารน้องเพี้ยน :hao5: อย่าไปสนอิพ่ายมันเลยเลิกรักเลิกสนใจได้แล้วไปสนน้องนะน้องโยดีกว่า กลัวนะกลัวเพี้ยนจะกลับไปเป็นโรคซึมเศร้าอีกครั้ง ไร้พ่ายเชื่อมั่นในตัวเองมากเกินไประวังเถอะจะเจ็บเพราะความมั่นใจในตัวเองมากไปนี่แหละเดี๋ยวก็ทำอะไรผิดพลาดเหมือนเสี่ยโปรดหรอก ขอแช่งไร้พ่ายถ้าทำน้องเพี้ยนเสียใจขอให้อิพ่ายเจ็บปวดยิ่งกว่าที่เสี่ยโปรดเคยเป็นมาสักร้อยเท่าพันเท่าสาธุ :call: :call: :call:
-
พ่ายอปป้าาา ถ้าจะหลงทาง หลงทิศเก่งขนาดนี้ จะเอาเชือกมาผูกข้อมือไว้ซะเลย คนอะไร เดินในห้างยังหลง น้องเพี้ยนน่าสงสาร มาเดินห้างนี่ นอกจากจะดูแลเด็ก 3 คนแล้ว ยังมี ผู้ใหญ่อีก 1 คนอีก อุ้ววว สู้ต่อไปนะ เพี้ยน
ยัยน้องเดียร์จะโผล่มาทำไมกับวันครอบครัวของพ่ายอปป้ายะ!!!
-
เพราะเค้าทำตัวน่าสงสัย...
-
ชอบแบบนี้แหละ หนักหน่วงดี
o22
-
หมั่นไส้อิป๋า ไม่สนใจแล้ว
สนเด็กๆดีกว่า น่ารักน่าฟัดทุกคนเลย
-
แงงง สงสารเพี๊ยงง(เรียกตามน้อง55) อยากให้เพี้ยนลองหายไปดู
ดูซิ อปป้าจะทำไง ชอบทำร้ายจิตใจน้องง
-
เด็กๆน่ารัก ไม่อยากให้เพี้ยนร้องไห้เพราะเพี้ยนยิ้มน่ารัก เพี้ยนเอ๋ยไม่ต่องไปเอาพ่อมันละเอาแฝดสามนี่แหละชีวิตเป็นสุขแน่ๆ
-
พ่ายคิดอะไร เราเดาไม่ได้เลย :o12:
-
เดาอิพี่พ่ายไม่ถูกจริงๆ
-
เพี้ยนเอ้ยเพี้ยน....รู้สึกเหมือนเพี้ยนเป็นเมียเก็บเลยเหอะ
ปล. เด็กๆน่ารัก
-
ครอบครัวสุขสันต์ต้องมาจบลงที่นังน้องเดียร์ เดี๋ยวมีตบจ๊ะ :z6:
ส่วนป๋าฟรอม์ได้อีกคะ อีกนิดเราจะว่าป๋าติงต๊องแล้วนะ หหลงทางเป็นเด็กไปแล้ว แล้วก็คิดว่าไอคนออกแบบห้างก็คือคนที่เดินหลงใช่มั่ย!!! :laugh: :laugh: :laugh:
-
ยังไงก็ #ทีมน้องเพี๊ยง เอ๊ย #ทีมน้องเพี๊ยน
-
อ่านเรื่องนี้แล้วต้องยึดคติที่ว่า 'ระแวงไร้พ่ายไว้ก่อนเป็นยอดดีค่าา..' :laugh:
แถมยังหลงน้องๆ ทั้งสามคนจนหัวปักหัวปำไปเรียบร้อยแล้วนะคะตัวเราเนี่ย >\\\\<
-
ปกติอ่านอย่างเดียว อ่านมาเป็นปี เเต่ สมัครเพื่อมา เม้นเรื่องนี้เลย ชอบๆ ปมวางน่าสนใจมาก :L1:
-
:m20: อิป๋าขับรถไหนมาไหนได้ไงนี่ เดินห้างยังหลง5555
จนจุดนี้ อิป๋าก็ไม่น่าไว้ใจ ชอบอ่อยตลอด
-
สงสารเพี้ยนอ่ะ
พี่พ่ายใจร้ายยยย
ถ้าวันนึงเพี้ยนเลิกเดินตามพี่พ่าย
พี่พ่ายจะปล่อยเพี้ยนไปมั้ย
-
ป๋าแย่ๆๆ อยู่กับอีกคนยังจะติดต่อกับอีกคน จะไม่ให้เพี้ยนคิดมากได้ไง :katai1:
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: กร๊ากกกกกกกกก ขำอิป๋าแรงทำไมป๋าอึนอย่างนี้ฮึ โคตรฮาเลยป๋าความท่งความเท่ห์ที่สร้างมานี่หมดกับวันนี้แหละป๋าเอ้ย
*อัพเดทสารบัญ*
-
พ่ายอย่าเล่นตัวนานเดี๋ยวเพี๊ยงถอดใจนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเราสัมผัสความรู้สึกของเพี้ยนได้อ่ะว่าเจ็บขนาดไหน แบบเห็นภาพเลยคุยแม่ลูกสามที่ยอมเจ็บเพราะรักลูกและไม่อยากเสียสามีไปมันทรมานแค่ไหน :hao5:
-
อยู่กับแฝดสามมีความสุขกว่าคนพ่อแน่ๆเพี้ยน ป๋าไม่รู้จะมาไม้ไหน แต่เด็กๆใสซื่อ
-
ถึงใครจะว่าพ่ายอปป้าไม่น่าไว้ใจ
แต่เราทีมพ่ายอปป้านะ :z2:
-
ไร้พ่ายพ่อคนอึน มันจะอะไรขนาดน้านนนนน
สงสารน้องเพี้ยนคนดีจัง โดนทำร้ายจิตใจอีกแล้วว
-
เด็กๆน่ารักมาก พี่พ่ายหลงทิศเหรอเนี่ย :laugh:
อดทนต่อไปน่ะน้องเพี้ยนต้องมีสักวันล่ะที่เป็นของเรา
-
สู้ๆนะเพี้ยน มันดีขึ้นเยอะแล้ววว :katai2-1:
-
ป๋าพ่าย อย่านะเว้ย น้องเพี๊ยงมี 3 แฝดเป็นกองหนุนนะ หึหึ
-
แหมมมมมป๋าพูดง่ายเน๊อะ ไม่ให้คิดมาก หมั่นไส้ป๋าว่ะ
-
พี่พ่ายเป็นคนที่เดาใจยากมาก!!
รอวันที่เพี้ยนยอมถอดใจ อยากรู้พี่พ่ายจะยอมปล่อยเพี้ยนไปไหม
-
ฮาาาาา การเดินหลงครั้งนี้ทำให้มาดของป๋าลดลง50เปอร์เซ็นเลย กร๊ากกกกก
หูยยย หมั่นไส้เดียร์ ไม่รู้ใสจริงเปล่า แต่ก็หมั่นไส้
นี่ป๋าซุกเด็กไว้กี่คนคะเนี่ย?
ปล.น้องเพี้ยน...ถ้าป๋าเจ้าชู้นัก ทิ้งป๋าแล้วไปกับแฝดสามเลยลูก #เอ๊ะ?
-
มันช่างบีบคั้นเหลือคณา :katai1:
-
เอิ่ม อ่ะนะ ไม่ค่อยชอบแบบนี้เลยแหะ มันตงิดๆและหงุดหงิด
-
อิป๋าาาาาา :katai1: :katai1:
ใครก็ได้เอานังเดียร์ไปเก็บด่วนๆๆเลยค่าาา ป๋าค่ะ ป๋าขา ไรของหล่อนกันย่ะ หมั้นไส้วุ้ย บังอาจทำเพี้ยนของเราเสียใจ
น้องเพี้ยนอย่าคิดมากนะลูก เราเป็นกำลังใจห้ายยย
-
เศร้าตอนท้าย
-
ดีใจจังเลยที่มาอัพบ่อย ๆ คนเขียนน่ารักมากเลยจ้ะ :mew1: :mew1: :mew1: ตกลงน้องเดียร์นี่เป็นกิ๊กพี่พ่ายหรือว่าเป็นแค่เด็กที่พี่พ่ายให้การอุปการะน่ะ มันน่าสงสัยจริง ๆ เพราะคนแบบนี้ไม่น่าจะไปจีบเด็กเป็นน่ะ :hao3: ชอบสามแฝดจริง ๆ เลยน่ะ น่ารักจริง ๆ เรายังไม่ไว้ใจพี่พ่ายหรอกว่าดีกับเพี้ยนแบบจริงใจน่ะ :mew2:
-
ที่ระแวงเพราะตอนนั้น
ตอนที่พี่มันทิ้งน้องไว้
แล้วพี่มันพูดอะไรกับลูกน้องล่ะ?
จะเล่นเกมอะไรกับเพี้ยนล่ะ?
แต่นี่คือสงสัยอย่าง
ส่วนตัวแล้วคิดว่าเพี้ยนมันยังไม่รักพี่พ่ายจริงๆอะ
มันเหมือนหลง อยากได้ไว้คนเดียวอารมณ์ประมาณนี้
แต่ไม่รู้สิ ถ้ารักไปแล้วคงเจ็บปวดน่าดู
แลท่าพี่ไร้พ่ายมันจะไม่ไร้พ่ายสมชื่อแหละ 55555
-
สรุป พ่ายไม่ใช่พระเอก?
-
อ๊ายยยยยยยยยกำลังฟินเลยขอดราม่าหนักๆๆจ้าาาา รออ่านๆๆๆมาต่อนกันยาวๆๆอีกน๊าสนุ๊กมากกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สงสารเพี้ยนนนน มันจะมีตอนที่ป๋าขาดเพี้ยนไม่ได้ แต่เพี้ยนไม่ทนแล้วมั้ย
เราอยากเห็นอิป๋าเจ็บเพราะน้องดูบ้าง
-
น่ารักจัง ทั้งพ่อทั้งลูกทั้งเพี้ยน
แต่มันน่ารักแบบใจหน่วงๆ อ่ะ คือถ้าเดาไม่ผิด ยังไงพ่ายก็ต้องสั่งสอนเพี้ยนใช่ไหมอ่ะ
เพราะจากการที่พ่ายออกมาตอนนึงของตัวเองบอกความเป็นไร้พ่ายที่เย็นชาไร้หัวใจมาก
คงไม่ได้จะมาจู่ๆก็หลงชอบเพี้ยนหรืออะไรแนวนี้ง่ายๆอ่ะ
แต่คือ...เพี้ยนคงเจ็บช้ำมากเนอะ
เข้าทํานองเจ็บไปช้ำไปรักไป และคงจะมาแนว รู้ว่าเขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก แนวนี้ไหมอ่ะ?
เฮ้ออออ สงเพี้ยนมัน :z3: :z3:
-
:hao5:
-
:-[ รักเด็กแฝด ไม่สนใจพี่พ่ายล่ะ :-[
-
อ่านมาซักพักเเระ ทำใจเม้นไม่ได้
คนเขียนไว้ใจไม่ได้.....ไร้พ่ายก็เช่นกัน!!!
จากประสบการณ์ที่อ่านทุกเรื่องของคนเขียน ทำให้รู้ได้ว่า เรื่องดราม่า ไม่เป็นรองใครเลย ต้องหน่วงจนถึงขั้นตายกันไปข้าง
หน่วงขนาดที่ว่าเรื่องของแมวในสุดโต่งจบไปนานชาติ ความหน่วงก็ยังไม่จางไปไหน....
รู้สึกไว้ใจพ่ายไม่ได้ ทำยังไงก็ไม่สนิทใจ ทุกครั้งที่อ่านฉากมุ้งมิ้งของพ่ายกะเพี้ยนมันไม่เคยรู้สึกตามไปด้วย
มันมีเเต่ความระเเวง ระเเวงเเละระเเวงอย่างเดียว ไม่มีความสุขเลยค่ะ
(อยู่กับความหวาดระเเวง ทั้งชาติก็หาความสุขไม่ได้.........จริงทุกประการเลยนะเนี่ย)
ความระเเวงนี่ทำให้คนเรามองข้ามความจริงใจของคนได้เหมือนกันนะ เราพยายามสะกดจิตตัวเองว่าให้ทำใจเป็นกลางไปก่อน
แต่ความรู้สึกมันสวนทางมาก เรารู้สึกว่าพ่ายมาแก้เเค้นยังไงก็ไม่รู้...เจตนาแฝงเยอะจนไม่น่าไว้วางใจ
จะบอกว่าเพราะเป็นคนแบบนี้เลยถูกสงสัยได้ง่าย....นี่ก็ผ่านมาแค่ 13 ตอน ด่วนตัดสินก็ไม่ได้อีก
งุ้ยยยยยยยยย หงุดหงิด เอาเป็นว่าเรื่องนี้เป็นเพราะ Snufflehp เขียน เราเลยขอระเเวงไว้ก่อนดีกว่า
เอาไว้เรื่องนี้จบเเล้วเราเข้าใจผิดจริง กลับมาอ่านให้ฟิน ก็ไม่สาย.....
ตั้งเเต่อ่านมา 13 ตอน ความสุขทีเป็นของจริงคือเด็กๆ เด็กๆน่ารักมาก เป็นอะไรที่...มาเบรคความวิตกจริตของเราได้ดีมากๆ
ยังไงก็พาเด็กๆทั้ง 3 มาหาบ่อยบ่อยๆนะคะ :man1:
ติดตามตอนต่อไปอย่างระเเวดระวัง........ :a3: :L2:
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วนึกถึงแฝดสามแทฮันมินกุกมันเซเลย
-
เพี้ยน ..หนูหลงพี่พ่ายจนหาทางกลับไม่เจอแล้วใช้มั้ย
...
ไม่ไว้ใจพี่พ่ายยยยยย
-
เดาว่า... พ่ายได้รับบริจาคตามาจากพี่สาวเพี้ยน เลยยังไม่ทำอะไรเพี้ยนตอนนี้....อยากเห็นเพี้ยนอกหักแรง
-
เฮ้อออ ตกลงรักเขาเข้าจริงๆแล้วสินะเพี้ยน :เฮ้อ:
มาต่อไวๆนะฮะรอออ :')
-
ถูกแล้ว...
ป๋าคือคนไม่น่าไว้ใจระดับล้าน
ต่อให้ดี แต่แหม.... มันไว้ใจไม่ได้
คำพูดที่พูดกับมาวิน ยังติดค้างอยู่ในใจ
น้องมันรัก มันหลงขนาดนี้ ก็ยังมาทำอ่อย ละถ้าจากไปนะ ป๋าโดนดีแน่ !!!
ฮึ่ม!!! ไม่แน่อะ เอาจนแบบ รักจนไปไหนไม่รอด ป๋าต้องแผลงฤทธิ์แน่ ๆ
น่ากลัว เป็นบุคคลที่คาดการณ์อะไรไม่ได้ ฮืออออ อ่านไปก็ยิ้ม แต่ก็สงสารน้องเพี้ยน
งืออออออออออออ อย่าทำร้ายน้องเลยป๋าาาาาา ฮ่อลลลลลลล
รอติดตามตอนต่อไปปปปปปป
-
เข้ามารอทั้งว้นเลยอ่าาาาาาาาาาา ติดงอมแงม :jul3:
-
อย่าหักมุมนะพี่พ่าย ห้ามดราม่าทะเลหม้อไฟเด็ดขาด ไม่งั้นงอแงจริงๆด้วย :ling1: :z3: :hao7:
-
อ่านไปรู้สึกอึดอัดแทนเพี้ยนจิงๆ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
วันนี้พ่ายโอปป้าจะมาไหมนะ
รอๆๆๆๆๆๆ
-
มารอๆๆๆๆๆ
-
อิป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :fire: :fire: :m16: :m16: :z6: :z6: :z6:
-
แล้วจะทน แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เพราะยังไม่ชัดเจนใช่มั๊ยว่าที่มีหวัง มันกับดักหรือของจริง
แล้วถูกใจใครไม่ถูก ดันมาถูกใจ ผช.อย่างไร้พ่าย โคตรไม่มีความน่าไว้ใจเลยสักนิด
-
ทีมเพี้ยน ระแวงป๋าระดับสูงสุด
-
กรี๊ดดดด ตามมาเอฟซีพี่ป๋าค่ะ
นี่เอฟซีพระเอกทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้ไม่รู้ทำไมอยากปันใจไปหาน้องเพี้ยน
คนเขียนบอกม่ไว้ใจป๋าหรอ ก็ไม่ไว้ใจนะ
แบบอิตาพี่พ่ายเนี่ย กลัวมาตลบหลังแบบพี่โปรดพี่ทำน้องปลื้มง่าา
สงสารน้องเพี้ยนล่วงหน้าเลย 555 5
แต่อย่างไรก็ตามแต่ ขอเอฟซีพระเอกต่อไป แต่ใจนี่ยกให้น้องเพี้ยน
-
เราไม่ไว้ใจไร้พ่ายอปป้า พูดเลอออ เป็นช่วงที่ปล่อยให้ตายใจใช่ม่ะเรารู้ ไหนจะวินที่ยังไม่โผล่มาอีก เราไม่เชื่อ ถึงตอนแรกที่อ่านจะรู้สึกว่าเพี้ยนแอบจิต แต่ตอนนี้เพี้ยนน่ารักมากตั้งแต่ติดซีรีส์เนี้ยย
-
เพี้ยนทำร้ายตัวเองทำไม
โอ้ยยย ไม่ชอบเวลาแบบนี้ เมื่อไหร่อิพี่พ่ายมันจะเปิดเผยสันดานจริงๆมันซะที
มันต้องมีแผนแน่ๆ ไปซื้อกระเป๋าให้เด็ก สงสารเพี้ยนมากๆ
เท็น เท็น ผู้กู้โลกอยู่หนายย มาจัดการพี่พ่ายที
-
จะคิดมากทำไม?
พูดมาได้ สร้างตัวละครขึ้นมาอีกสัก2คนแล้วมารุมชอบน้องเพี้ยนดู
แล้วน้องเพี้ยนก็ทำเหมือนมีใจ พี่พ่ายแกจะรู้สึกอะไรบ้างไหม? :serius2:
-
น้องแฝดน่ารัก แต่คนพ่อนิไม่น่าไว้ใจ รอวันน้องเพี้ยนหมดความอดทน หุหุ
-
น้องมารอพี่พ่ายอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ
:ling1: :sad4:
-
ตอนที่ 14
น่าแปลก...ที่ถึงแม้ผมจะรู้ว่าคืนนี้พี่พ่ายคงจะไม่กลับมานอนที่ห้อง แต่ผมก็ยังรอ...
หลังกลับจากห้าง พี่พ่ายอยู่กินข้าวเย็นด้วยแล้วก็ขับรถของเขาออกไป แฝดสามไม่ได้โวยวายอะไร เพราะกำลังติดเล่นกับท่านประธานและพี่เอ พอเล่นเหนื่อยแล้วผมกับพี่เกมก็พาเด็กๆ ไปอาบน้ำ และเป็นเหมือนคืนที่ผ่านมา ผมมานอนห้องพี่พ่ายพร้อมทั้งเล่านิทานให้เด็กๆ ฟังจนพวกเขาหลับปุ๋ยกันทุกคน ตอนนี้เลยมีแต่ผมที่ยังนั่งสเก็ตรูปอยู่ข้างหน้าต่าง
เป็นคืนที่มีแต่ดาวเต็มฟ้า ลมเย็นๆ พัดผ่านมาเบาๆ อากาศดีและเป็นใจอย่างนี้ พี่พ่ายกับน้องเดียร์คงได้กันไปหลายท่าแล้ว เหอๆ ทำไมความคิดของผมมันทะลึ่งอย่างนี้วะ
ครืดดดดด ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด
มือถือสั่นจนผมสะดุ้ง หยิบขึ้นมาดูก็เป็นเบอร์ของคนที่ผมไม่ได้รับสายมานานร่วมเดือน
‘พี่กิ๊ฟ’
“สวัสดีครับพี่”
“ยอมรับสายพี่ซะทีนะคะ”
“ขอโทษครับ”
“พี่ไม่ได้โทรหาเพื่อฟังคำขอโทษของเพี้ยนนะคะ ว่าแต่เป็นยังไงบ้าง ไม่ได้ลำบากอะไรใช่ไหมอยู่ที่โน่น”
พี่กิ๊ฟ...เป็นห่วงผมเสมอ ตลอดหลายปีที่รู้จักกันมา พี่กิ๊ฟไม่เคยต่อว่าผม แม้ว่าผมจะทำตัวไม่ดี เธอก็ไม่เคยโกรธ มีแต่ความห่วงใยให้ แรกๆ ผมระแวง เพราะผมไม่คิดว่าคนที่ทำดีกับคนอื่นแล้วไม่หวังสิ่งตอบแทนมันมีอยู่จริงบนโลกและก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะจริงจังกับผมจนเป็นคู่นอนกันมาหลายปีอย่างนี้ แต่มันก็เลยเถิดมานานแล้ว นานจนผม...ไม่กล้าที่จะบอกเธอว่า ผมเจอคนที่ผมรักและอยากใช้ชีวิตอยู่กับเขา ...เพราะสำหรับผม...พี่กิ๊ฟเป็นคนสำคัญ สำคัญไม่น้อยไปกว่าไอ้ยิว ไม่มีเธอ...ก็คงไม่มีผมในวันนี้ ไม่มีเธอ...ผมอาจจะยังเรียนไม่จบ ตอนนี้อาจจะเป็นเด็กขาย นอนกับใครไปทั่วเลยก็ได้ และถ้าไม่มีเธอ...ใครจะรับคนโง่ๆ อย่างผมเข้าทำงาน ผมคงไม่ได้เจอกับพี่พ่าย ผมคงไม่มีชีวิตที่สุขสบายอย่างนี้
ทั้งหมดนั้น...จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผม...ไม่อยากทำร้ายพี่กิ๊ฟ ที่ผ่านมาต่อให้ผมปฏิเสธที่จะคบกับเธอและออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยทิ้งเธอไปคบกับใครจริงจัง ผมยังอยู่กับเธอ ยังเป็นเด็กในความดูแลของเธอมาตลอด แต่ตอนนี้...ถ้าผมอยากจะเป็นอิสระแล้ว...เธอจะว่าอย่างไร ผมคิดว่ามันคงไม่ง่าย...ที่จะเดินออกมาด้วยรอยยิ้มและคำอวยพรจากพี่กิ๊ฟ เพราะฉะนั้น...ผมจึงเลี่ยงที่จะรับสายเธอมาตลอด
“ไม่ครับพี่ พี่เกมกับพี่เอใจดีกับผมมากเลย ส่วนเรื่องงานตอนนี้ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว คงเพราะพี่ทำให้ผมมาโดยตลอด พอมาทำเอง ผมรู้เลยว่ามันลำบากมาก ที่ผ่านมาขอบคุณมากๆ เลยนะครับ”
“เอ...เพี้ยนเปลี่ยนไปนะคะ เปลี่ยนไปจนพี่รู้สึกได้เลย”
เสียงกลั้วหัวเราะของพี่กิ๊ฟทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เพราะถ้าหากเธอถามว่าทำไมผมถึงเปลี่ยนไป บทสนทนาระหว่างเราคงแย่ลง
“ไม่ดีเหรอ ผมเป็นเด็กดีแล้วน้า ตั้งใจทำงานทุกวันด้วย”
“ดีค่ะ ดีมากๆ เลย”
“อื้อ พี่กิ๊ฟล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหมือนเดิมค่ะ แต่ก็เหงาๆ นิดหน่อย เพราะเด็กพี่ไปอยู่ไกลนี่คะ เวลาอยากเจอ อยากให้มาหาก็ทำไม่ได้”
“เข้าวัดฟังธรรมนะครับ แก่แล้ว อย่าคิดเยอะ ปล่อยวางบ้างแถมดีต่อสุขภาพด้วยนะ อิอิ”
“เพี้ยนกล้าว่าพี่เหรอ เดี๋ยวเหอะๆ”
“ฮ่าๆ”
“แล้วเมื่อไหร่จะมาหาพี่คะ หรือจะให้พี่ไปหา”
“พี่กิ๊ฟต้องทำงานนี่ครับ เดินทางไปกลับเหนื่อยจะตาย ไว้สิ้นปีก็ได้ หยุดยาว”
“ให้พี่รอนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ เด็กนิสัยไม่ดี”
“คนเขาเป็นห่วงก็ฟังบ้างครับคุณผู้หญิง ทำงานเหนื่อยๆ ก็อยากให้พักผ่อนมากๆ เข้าใจไหมครับ” ผมแกล้งทำเสียงดุ พี่กิ๊ฟหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงก็ร่าเริง ผมจึงรู้แน่ๆ ว่าเธอคงกำลังยิ้มกว้างอยู่
“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้างานมีปัญหา อยากย้ายกลับมาที่สำนักงานใหญ่ก็บอกพี่นะคะ อย่าเก็บไว้คนเดียวนะ พี่ก็เป็นห่วงเพี้ยนเหมือนกัน ยิ่งเราไม่รับโทรศัพท์พี่ พี่ก็ยิ่งคิดมาก แต่คุณไร้พ่ายบอกว่าเพี้ยนทำงานดี พี่ก็เลยเบาใจ”
“พี่กิ๊ฟคุยกับพี่พ่ายด้วยเหรอครับ”
“คุยบ้างค่ะ ส่วนใหญ่เรื่องงาน พี่ก็เลยถือโอกาสถามถึงเรา”
“อ๋อ...ครับ พี่กิ๊ฟ ผมจะนอนแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าด้วย พี่ก็รีบๆ นอนนะ”
“ค่ะ ฝันดีนะคะเพี้ยน พี่โทรหาก็รับสายบ้างนะ ไม่ว่างยังไงก็ส่งข้อความกลับมาบอกพี่ทีหลังก็ได้ พี่รักเพี้ยนนะ”
“ครับ”
ผมวางสายจากพี่กิ๊ฟแล้ว แต่คำว่ารักของพี่กิ๊ฟทำเอาผมหนักใจมากจริงๆ เมื่อก่อนผมไม่ได้คิดอะไร ถูกบอกรักก็แค่เฉยๆ แต่พอมาคิดกลับกันว่า...ในตอนที่ผมบอกรักพี่พ่าย...เขาจะรู้สึกหนักใจเหมือนที่ผมได้ฟังจากคนอื่นมาบ้างไหม เขาจะไม่สนใจและเห็นเป็นความรู้สึกไร้ค่า...เหมือนที่ผมเคยคิดในตอนที่คนอื่นๆ บอกกับผมบ้างรึเปล่า
พอมาเจอกับตัวเองแล้ว...มันแย่จริงๆ
แอ๊ดดด...
เสียงประตูเปิดเข้ามาเบาๆ หันไปมองก็เห็นว่าเป็นพี่พ่าย อ่า...ดีจริงๆ ที่เขากลับมาได้สักที แต่เห็นหน้าเขาแล้ว ผมยอมรับเลยว่าหงุดหงิดมาก
“ทำไมยังไม่นอน”
“ไม่ได้ไปค้างเหรอครับ” ผมไม่ตอบ แต่กลับย้อนถามเขาแทน
พี่พ่ายขมวดคิ้วมองด้วยความไม่ชอบใจ คงคิดว่าเป็นคำถามงี่เง่าอีกตามเคย ผมจึงเปลี่ยนคำถามใหม่
“ทำไมไม่ค้างล่ะครับ”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“อ้อ ที่ไม่ค้างนี่คงเพราะไปหาตั้งแต่หัวค่ำ ได้กันไปหลายท่า น้องเดียร์คงอิ่มไปจนถึงชาติหน้า ก็น้ำ...ของพี่มันอร่อยนี่นา” ผมเหยียดยิ้ม กำดินสอที่ใช้สเก็ตภาพไว้แน่นจนมันหักคามือ “ว่าแต่น้องเดียร์นี่พี่เลือกมาดีแล้วเหรอ ก็สวยอยู่หรอก แต่นิสัยแร๊ดแรด”
“มึงต่างจากเขาตรงไหน นิสัยก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน” พี่พ่ายตอบเสียงเข้ม “มึงที่ให้ท่ายังไงกูก็ไม่เอานี่ ควรพิจารณาตัวเอง”
ผมหัวเราะเบาๆ ยิ้มพลางก้มหัวขอบคุณสำหรับคำพูดน่าฟัง มันช่วยให้เข้าใจได้ดีว่าพี่พ่ายมองผมยังไง
“นั่นสินะครับ ผมก็ไม่ได้ดีไปกว่าผู้หญิงของพี่หรอก ขอโทษนะครับที่บังอาจไปแตะต้อง”
ผมไม่ได้อยากทะเลาะกับเขา เพราะผมรู้ว่าผมอยู่ในจุดไหน แต่ความน้อยใจกับความไม่พอใจมันประดังประเดเข้ามาตอนที่ได้เห็นหน้าเจ้าของชื่อไร้พ่ายที่อยากทำให้พ่ายขึ้นมาสักครั้ง แค่คิดว่าในช่วงเวลาที่เขาหายไป เขาได้ทำอะไรกับนังน้องเดียร์นั่นมาบ้าง ก็เหมือนมีเข็มสักหมื่นพันเล่มระดมปักลงที่ใจไม่หยุด
“มึงอยู่ในที่ของมึง” พี่พ่ายเดินมาขวางตรงหน้า “ทำไมต้องลากคนนั้นคนนี้เข้ามา ชอบทะเลาะกับกูมากนักรึไง”
“มึงเห็นสีหน้ากูแล้วคิดว่ากูชอบไหม” ผมตะคอกกลับ “อีน้องเดียร์นั่นก็เด็กมึง แล้วมึงคิดว่ากูชอบที่มึงไปเอากับมันรึไง ไอ้เหี้ย!”
“พูดดีๆ ดิ๊” พี่พ่ายบีบคางผม ในขณะที่ผมก็กระชากคอเสื้อเขา พี่พ่ายเงื้อมืออีกข้างขึ้น ซึ่งไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยสักนิด
แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก ด้วยเพราะความขาดสติของผม...ผมถึงได้ลืมไปว่ามีเด็กๆ นอนกันอยู่บนเตียง แฝดสามตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมรีบปล่อยคอเสื้อของพี่พ่าย ส่วนเขาก็ปล่อยมือออกจากคางผมทันที
ผมกับเขารีบเข้าไปหาเด็กๆ พี่พ่ายเข้าไปหาน้องนะ ในขณะที่ผมรีบไปกอดน้องยะกับน้องโยไว้
“ฮือออ ฮึ่ก โยกลัว” น้องคนเล็กหน้าเสียกว่าใคร ในขณะที่น้องนะไม่ยอมให้พี่พ่ายจับตัวเลย แม้ว่าน้องจะร้องไห้อยู่ น้องยะก็สะอื้นเบาๆ แต่เห็นแล้วทำเอาน้ำตาไหลตาม
“พี่เพี้ยนขอโทษ ขอโทษนะ ไม่ร้องนะ ขอโทษๆๆๆ” ไม่ต้องเสียเวลาโทษว่าใครผิดหรอกครับ ผมเต็มใจขอโทษเพราะผมรู้สึกผิดจริงๆ เด็กๆ ไม่ควรเจอกับเหตุการณ์แย่ๆ แบบนี้ ผมโง่เองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ต่อไปผมควรระวังมากกว่านี้...
ผมกอดน้องโยจนน้องผล็อยหลับไป ส่วนพี่พ่ายก็รวบตัวน้องนะกับน้องยะไปกอดไว้เหมือนกัน เขาไม่พูดอะไรเลย แต่มือก็ลูบหัวลูบหลังให้เด็กทั้งสองคนไม่หยุด
“ป๋า...อย่าตีเพี๊ยงเลยนะ เพี๊ยงเป็งเด็กดี ป๋าอย่าตีนะ เดี๋ยวเพี๊ยงเจ็บ” น้องนะพูดเบาๆ แต่คำพูดของน้องทำให้น้ำตาผมไหลลงมามากกว่าเดิม ผมรู้สึกอึดอัด อยากร้องแต่ก็ร้องไม่ออกมานานแล้ว จนตอนนี้...ผมรู้สึกเหมือนได้รับการช่วยเหลือ แค่ความห่วงใยที่บริสุทธิ์ใจจากใครสักคน...มันก็ทำให้ผมอยากตะโกนออกไปดังๆ ว่าช่วยผมที ผมกำลัง...ฝืนต่อไปไม่ไหว
“ไม่ตีหรอก”
“จริงๆ เหลอ”
“ครับ”
อีกไม่กี่นาทีต่อมา แฝดสามก็หลับกันไปหมดแล้ว เสียงสะอื้นที่เคยมีจางหายไป...แล้วถูกแทนที่ด้วยความเงียบอย่างตั้งใจของพี่พ่ายกับผม ผมไม่อยากจะพูดอะไรในตอนนี้ แม้มือที่เคยลูบอยู่บนหัวน้องนะจะยื่นมาลูบหัวผมก็ตาม
“เพี้ยน”
“...”
“มานอนข้างพี่”
ในตอนที่ผมจะยอมแพ้...ทำไมพี่ถึงต้องทำแบบนี้ทุกที เห็นผมโง่มากเหรอครับ มันตลกมากใช่ไหมกับการที่ต้องเห็นผมวิ่งหัวซุกหัวซุนตามหลังพี่ พี่ไม่เคยหยุดรอผมเลยสักครั้ง แต่พอผมวิ่งตามไม่ไหว หมดแรงล้มจนได้แผล พี่กลับเดินเข้ามาหาแล้วอาสาทำแผลให้...มันต้องเป็นอย่างนี้อีกกี่ครั้ง พี่ถึงจะพอใจ หรือผมต้องล้มลงแล้วตายไป...พี่ถึงจะคิดได้ว่าควรหยุดรักษาแผลที่พี่เป็นคนทำมันขึ้นสักที เพราะไม่ใช่ทุกแผลหรอกนะครับพี่...ที่มันจะหายสนิท
“ดื้อ” พี่พ่ายลุกมานอนซ้อนข้างหลังผม เสียงกระซิบข้างๆ หูกับแรงดึงให้ตัวผมหันกลับไปหาเขา ทำเอาผมเกือบร้องเสียงดัง ถ้าไม่ได้มือเขาช่วยปิดปากไว้ แฝดสามคงตื่นกันขึ้นมาอีกแน่
ผมขึงตามองเขา แต่ก็ดิ้นมากไม่ได้ เพราะกลัวไปโดนน้องโยเข้า ถึงได้ยอมให้เขากอด
“ไม่ได้ไปหาเดียร์” พี่พ่ายบอกเบาๆ ผมนิ่ง มองสบตากับเขา ก่อนจะถูกรั้งเข้าไปใกล้ เขาจูบหน้าผากแล้วกดหัวผมให้ซุกลงกับอกหอมๆ ของเขา
“แล้วไปไหนมา” ผมคิดว่าพี่พ่ายคงไม่โกหก เพราะมันไม่มีเหตุผลที่จะแก้ต่างอะไร ในเมื่อคนอย่างพี่พ่ายนั้น เลวเปิดเผยอยู่แล้ว อีกอย่าง...เขาก็ไม่ได้มีความเกรงอกเกรงใจผมด้วย
“คุยงานนิดหน่อย เลขากูเพิ่งมาจากกรุงเทพ มีเอกสารต้องรีบเซ็น”
“คนที่ชื่อมาวินเหรอ”
“รู้จักด้วย?”
“พี่เกมเคยบอกว่าคุณมาวินเป็นเลขาของพี่ แต่ผมยังไม่เคยเจอหรอก”
“อืม”
“ทำไมเขาไม่มาที่บ้านล่ะครับ เอามาให้พี่พ่ายเซ็นที่บ้านก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องลำบาก”
“กูไม่อยากให้มา”
“หืม ทำไมอ่ะ”
แต่พี่พ่ายก็ไม่ตอบ ถือเป็นการยุติความเสือกของผมเพียงเท่านั้น นี่ถ้าบอกมาตั้งแต่แรกก็ไม่ทะเลาะกันแล้ว ผมเพี้ยนนะครับไม่ใช่โทเมเนเจ้อ จะได้รู้ไปหมดซะทุกเรื่อง พี่เกมยังเคยบอกผมเลยว่าต่อให้ผมจะดูดีเหมือนโทมินจุน แต่สมองน่ะชอนซงอีชัดๆ โดนด่าแบบนี้ก็พอยอมรับได้ครับ เพราะซงอีสวย อิอิ
“พ่าย”
“อืม” เสียงครางในลำคอกับการไม่ถือสาที่ผมไม่เรียกพี่นั้นทำให้รู้ว่าพี่พ่ายกำลังเคลิ้มหลับ
“ฮักเน้อ”
ไม่พูดอะไรกลับมา แต่กอดผมแน่นขึ้น คงคิดว่าเป็นคำว่า Hug ในภาษาอังกฤษแหงๆ
“ฮักอ้ายพ่าย หล้ายยยหลายยย อิอิ”
“เรียกไอ้ เดี๋ยวโดนตบปาก” เสียงง่วงๆ ตอบกลับมา ก่อนแก้มผมจะถูกดึงจนยืด
“ไม่ใช่ไอ้แต่เป็นอ้าย ลากเสียงยาวๆ ง่าวแต้เน้อ”
“เดี๋ยวนี้ชอบพูดแต่ภาษาที่กูฟังไม่เข้าใจ” พี่พ่ายบ่น ผมก็เลยหอมแก้มเป็นการง้อ คนอะไร หลายเชียงใหม่ตั้งหลายปี ยังฟังเหนือไม่ค่อยรู้เรื่องอีก
“ไม่ต้องเข้าใจหรอก แค่รับฟังก็พอ”
“มึงนี่ประสาท”
“ฮิๆ พ่ายจ๋า จูบฝันดีหน่อย”
พี่พ่ายไม่พยักหน้า ไม่เอ่ยอนุญาต แต่ดึงผมขึ้นไปจูบเลย ทั้งลิ้นทั้งริมฝีปากถูกเขาจู่โจมหมด แถมมือยังไวล้วงเข้ามาในเสื้อนอนของผมอีก
“พ่าย อื้อออ อืม...ไม่เอานะ เดี๋ยวเด็กๆ ตื่น” ผมกระซิบให้เสียงเบาที่สุด เพราะพี่พ่ายกำลังล้วงมือเข้ามาในกางเกงของผม
“หึ” พี่พ่ายคลี่ยิ้ม ดูดลิ้นและงับริมฝีปากผมเบาๆ ก่อนจะพรมจูบไปทั่วลำคอของผม “แค่ล้อเล่น”
“อื้ม...อ้ะ...อืม...”
ถูกเขาล้อเล่นมานับครั้งไม่ถ้วนก็ยังไม่ชินสักที กับไอ้อาการเสียวซ่านและหัวใจที่เต้นรัวแรงแบบนี้ ...จะทำยังไงให้ความต้องการที่มีต่อเขาลดลง...ผมจะได้เลิกทุรนทุรายเสียที
ไร้พ่ายเป็นผู้ชายที่...ไม่ได้มีหน้าเดียวอย่างที่ชอบแสดงออก แต่เขามีหลายมุมให้ทำความรู้จักมาก ตอนแรกผมก็ไม่ได้อยากมองอยากรู้จักเขามากขนาดนี้หรอก แต่เพราะตกหลุมรักเขาไปแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ ผมก็เลยอยากมีส่วนร่วมด้วยทั้งหมด
เขาเป็นผู้ชายที่รักสะอาดมาก ทุกอย่างต้องเนี๊ยบต้องเป๊ะ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เกิดมาเคยใส่เสื้อผ้าที่ไม่ซักไม่รีดบ้างรึเปล่า อยากรู้จักเขาตอนเป็นนักศึกษาจัง จะเป๊ะจะเท่ขนาดนี้บ้างไหมนะ หรือจะซกมกอย่างพี่เอแล้วก็ติดซีรีย์เหมือนพี่เกม อันนี้ก็คาดเดาไม่ได้ นอกจากเรื่องความสะอาดแล้ว เขายังเป็นคนละเอียดแบบคนที่ชีวิตชอบทำอะไรชุ่ยๆ ง่ายๆ อย่างผมกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปเลยเมื่อเทียบกับการจัดระบบในชีวิตของเขา เขาทำทุกอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เป็นไปตามเหตุและผลซะส่วนใหญ่ ในขณะที่ผมนั้น มีอารมณ์สร้างสรรค์เมื่อไหร่ก็ค่อยลงมือทำ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังแปลกใจว่า คนมีเหตุมีผลและอึนๆ มึนๆ อย่างพี่พ่าย ทำไมถึงทะเลาะกับคนอย่างผมได้ตลอด พี่เกมยังบอกเลยว่าไม่เคยเห็นพี่พ่ายโมโหใครเท่าผม
“ป๋า เอาอีกกกกกก” เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ ปลุกผมให้ตื่น หลังจากที่ตาปรับให้ชินกับแสงสว่างแล้ว ก็ได้เห็นพี่พ่ายจับเด็กๆ หมุนไปรอบๆ โดยไม่มีทีท่าเหน็ดเหนื่อย แฝดสามถูกจับหมุนไปคนละสองสามรอบ ก่อนจะทิ้งตัวหมดแรงลงกับพื้นเพราะหัวเราะชอบใจมากเกินไป
พอเล่นกันจนพอใจแล้ว พี่พ่ายก็เปิดการ์ตูนในไอแพดให้เด็กๆ ดู แล้วเขาก็คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป ผมก็เลยย่องลงจากเตียงแล้วเดินอย่างเงียบๆ ไปหาพวกเด็กๆ
“จ๊ะเอ๋!”
“เพี๊ยงตื่งงงแล้วววว” เด็กๆ ประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน
“เพี๊ยง ดูนี่ๆ” น้องนะชูไอแพดดู นั่นทำให้น้องยะน้องโยหันมองตามไอแพดมาด้วย
“โยไม่เห็งงง”
“แบ่งกังดู ป๋าบอกกกกก” น้องยะกับน้องโยไม่เคยสู้อำนาจของพี่คนโตได้เลย แต่น้องนะเป็นพี่ชายที่แสนดีมาก เพราะพอแฝดอีกสองคนร้องประท้วง น้องก็รีบดึงมันกลับเหมือนเดิม
“พี่เพี้ยนดูด้วยน้า”
“อื้อ”
ผมดูการ์ตูนไปกับพวกเด็กๆ เป็นการ์ตูนที่ดีทีเดียวครับ ทั้งๆ ที่ผมเคยคิดว่ามันเป็นอะไรที่ไร้สาระ แต่เอาเข้าจริงแล้วก็สนุกดีเหมือนกัน
อ่า...นี่ถ้าพวกเด็กๆ กลับ ผมต้องเหงามากแน่ๆ เลย พวกเขาเป็นความครื้นเครงอย่างเดียวในชีวิตผมเลยนะ ผมอยากจะลางานเพื่ออยู่เล่นกับพวกแกจัง อย่างน้อยก็อยากใช้เวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ เพราะผมอาจจะไม่มีหวังได้อยู่กับพวกเขาไปตลอดชีวิตก็ได้...ในเมื่อสักวัน พี่พ่ายก็ต้องเลือกแต่งงานกับผู้หญิงสักคนที่จะมาเป็นแม่ของพวกเด็กๆ และคงจะมีความสุข เป็นครอบครัวที่ดีพร้อม
คนอย่างผม...ไม่ได้เป็นที่ต้องการหรอก อย่างน้อย...พวกเขาก็คงอยากมีแม่ที่เป็นผู้หญิงจริงๆ
เฮ้อ...
ความดราม่าที่คุกคามจิตใจนี้มันมาจากไหนกัน ผมล่ะแปลกใจตัวเอง ทั้งๆ ที่อากาศเช้านี้กำลังดีแถมยังได้อยู่กับพวกเด็กๆ ด้วยแล้ว อีกทั้งยังถูกกอดจนถึงเช้า...มีอะไรให้ผมทุกข์ใจกันล่ะหา ต้องร่าเริงไว้สิถึงจะถูก!
ก๊อกๆๆๆ
“ลูกหมูของปู่ ตื่นกันรึยังเอ่ยยย” ท่านประธานเป็นคนมาเคาะห้องร้องเรียกหลานๆ ของท่านทุกวัน ดูว่าท่านจะติดหลานๆ มาก ในขณะที่หลานๆ กลับมาติดลูกของท่านมากกว่า ก็แน่ล่ะสิ ผมจะพูดให้งงทำไม พี่พ่ายเป็นพ่อของพวกเขานี่นา
“ตื่งแล้ววววววคับปู่”
“ปู่ซื้อโจ๊กเจ้าอร่อยมาด้วยน้า”
“หูววววววววว” น้องยะน้องโยทำปากรูปตัวโอแล้วเบ่งตาโตแข่งกัน แก้มโยๆ นั่นก็น่ากัดชิบหาย
ตอนนี้ใครจะชอบคนรูปหน้า V เชฟก็แล้วแต่ล่ะครับ ผมน่ะชอบแบบ O เชฟมากกว่า หื้อออ ไม่มีเหลี่ยมตรงไหนเลย ทูนหัวของพี่เพี้ยน
ผมเปิดประตูให้พวกเด็กๆ ออกไปจากห้อง เจอหน้าท่านประธานก็สวัสดีตอนเช้ากับท่านซะหน่อย และท่านก็ยิ้มร่าเริงตอบกลับมาเหมือนทุกที
“พ่ายไม่อยู่ใช่ไหม งั้นขอลุงเข้าไปหน่อยนะ” ท่านประธานที่หน้าละอ่อนติดหวานไม่เข้ากับคำว่าลุงเลยสักนิดนั้นกำลังถามผมด้วยความกระตือรือร้น คือท่านพยายามเข้ามาหลายทีแล้วครับ แต่ก็ถูกลูกชายผู้เงียบขรึมที่แตกต่างกันสุดขั้วของท่านสกัดไว้ได้ตลอด
“จะเข้ามาทำไม” น้ำเสียงเข้มจัดดับรอยยิ้มท่านประธานดังมาจากข้างหลัง หันไปมองก็เห็นพี่พ่ายที่เส้นผมเปียกลู่ ตามอกแกร่งและหน้าท้องแข็งแรงก็มีหยดน้ำเกาะพราว ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวไว้ กำลังมองมาด้วยแววตาเย็นชา
“ไม่ได้มีธุระอะไรไม่ใช่เหรอ”
“พ่ายใจร้าย” ท่านประธานสะบัดหน้างอนๆ แล้วเดินไปสมทบกับเด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ที่โถงรับแขก มีพี่เอกับพี่เกมคอยดูอยู่ห่างๆด้วย
“ปิดประตู” พี่พ่ายสั่ง แล้วเดินไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมตัวเอง
“ท่านประธานน่าสงสารออก” คำพูดของผมก็เป็นแค่สายลมพัดผ่าน นอกจากจะไม่สนใจแล้ว ยังหันมาสั่งผมให้ไปอาบน้ำอีก
“พี่พ่าย ลางานได้ไหมอ่ะ ผมอยากอยู่กับเด็กๆ พรุ่งนี้พวกแกก็จะกลับแล้ว”
“ไม่ได้”
“งั้นผมป่วยอ่ะ ไปทำงานไม่ไหว ขอลาหนึ่งวัน!”
“ส่งใบลาที่แผนกบุคคลละกัน”
อ้าว เชื่อด้วยเหรอ บทจะเชื่อก็เชื่อง่ายอย่างนี้เลยเหรอ อะไรของพี่เขาวะ
เอาเถอะ ได้หยุดก็ดีแล้ว อิอิ จะเล่นกับเด็กๆ ให้เหนื่อยตายกันไปข้างเล้ย!
มีต่อด้านล่าง
-
เวลาสิบเอ็ดนาฬิกา ณ ร้านอาหารไทยบรรยากาศดี ริมแม่น้ำสายหนึ่งของจังหวัดเชียงราย
“นายครับ ผมไม่เห็นประโยชน์อะไรเลยนะครับที่นายยังเล่นกับมันต่อ” เสียงของมาวินเจือไปด้วยความหงุดหงิด เขาแทบระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่อยู่
ไร้พ่าย...เจ้านายที่เก่งกาจของเขา ออกคำสั่งแค่ให้เขาจับตาดูไอ้เด็กเวรนั่นไว้ สร้างความขุ่นเคืองใจที่จะแสดงออกมากก็ได้ ...หมดจากตัวพี่สาว ก็เป็นตัวน้องชายของมันเข้ามาอีก...จะตามรังควานกันไปถึงเมื่อไหร่
“นี่เป็นการตัดสินใจของผม” ไร้พ่ายกล่าวอย่างสงบ สบตากับคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่น้องด้วยแววตาเครียดขรึม “ไม่เกี่ยวกับคุณ”
มาวินกำหมัดแน่น มองเสี้ยวหน้าของผู้ชายที่เขาเคารพนับถือด้วยความกังวล
“ผมเชื่อมั่นในตัวของนายเสมอ แต่ผมอยากจะเตือนว่า...ขอนายอย่าได้ลืม น้องสาวที่แสนสำคัญของผมนะครับ” คำพูดของมาวิน ทำให้ร่างกายกำยำตรงหน้าของเขาเกร็งตัวขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาที่ถูกสะกิดให้หวนนึกถึงใครบางคน เจือไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาคมดุฉายแววโศกออกมาแค่เพียงไม่กี่วินาทีก็เลือนหายไป
“แน่นอนมาวิน” น้ำเสียงเข้มจริงจัง ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังฟ้าเบื้องนอกหน้าต่างของร้านอาหารชื่อดังด้วยความครุ่นคิด “ใครจะลืม”
วาจานั้นหนักแน่นเกินกว่าที่มาวินจะคิดสงสัย ถ้าเป็นอย่างนี้เขาก็เบาใจ...ไม่ต้องมานั่งปวดหัวคิดหาวิธีกำจัดใครอีก
มาวินนั้นมีน้องสาวที่แสนอ่อนโยนอยู่หนึ่งคน แม้หลังจากที่พ่อแม่ของพวกเขาจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ น้องสาวที่น่ารักก็ยังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอ มันทำให้เขามีกำลังใจที่จะดิ้นรนกับชีวิตที่ไม่มีญาติฝ่ายไหนของพ่อกับแม่รับอุปการะ แต่ด้วยความน่ารักและอ่อนโยนของเธอทำให้มีตระกูลของมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยด้วยธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มาขอรับอุปการะ ชีวิตของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นใหม่ตั้งแต่นั้นมา พวกเขาทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเมื่อได้เข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่ ก็ทำให้ได้รู้จักกับลูกชายของผู้มีพระคุณ การได้รู้จักกับเด็กผู้ชายอายุเท่ากันทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และยิ่งได้รู้จักก็รู้เลยว่ามีความต่างชั้นกันมากเกินกว่าจะเป็นเพื่อนกันได้ อย่างเขา...คงเป็นได้แค่ลูกไล่ของไร้พ่ายก็เท่านั้น
เขาและไร้พ่ายเติบโตขึ้นพร้อมกัน เข้าโรงเรียนแห่งเดียวกัน มีความสนใจเหมือนๆ กัน หรือจะว่ากันตามจริงแล้ว เขาทำตามไร้พ่ายทุกอย่าง ชีวิตของเขาถูกกำหนดให้ติดตามผู้ชายคนนี้ไปแล้วตั้งแต่ตอนเด็ก แม้พ่อบุญธรรมจะไม่สบายใจนักที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ คงเพราะเขายึดติดกับไร้พ่ายมากเกินไปจนไม่มีชีวิตและความชอบเป็นของตัวเอง ไร้พ่ายสำหรับเขาก็คือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ไม่เคยมีคำว่าผิดพลาดในพจนานุกรมของไร้พ่าย แม้ใครต่อใครจะบอกว่าไร้พ่ายเป็นคนหลงทิศก็ตามที แต่เขาก็ยังปิดหูปิดตาไม่รับรู้ความจริงในข้อนั้น ...ความสมบูรณ์แบบนี้จะไม่มีอะไรมาทำให้ด่างพร้อยได้
ครั้งหนึ่งพ่อบุญธรรมได้พูดกับเขาว่า ‘วินควรจะมีความฝันของตัวเองได้แล้วนะลูก การเอาแต่ตามพ่าย จะไม่เป็นผลดีกับตัวลูกเลยนะ เลือกในสิ่งที่ลูกชอบและอยากจะเป็นมัน’
‘แน่นอนครับพ่อ...แน่นอนว่าผมก็มีความฝันของผม และจะทำมันให้สำเร็จครับ’
ความฝันของเขา...ก็คือการได้เฝ้ามองความสมบูรณ์แบบนี้ไปตลอดกาล...
แม้ว่าในบางครั้ง...จะมีพวกแมลงตัวเล็กๆ มาทำให้ไร้พ่ายรำคาญใจไปบ้าง แต่มาวินก็คอยกำจัดแมลงเหล่านั้นให้พ้นทาง อะไรที่จะเป็นการขวางทางของผู้ชายที่ชื่อไร้พ่าย เขาก็จะเป็นคนกำจัดให้เอง
‘พี่คะ...ฉันท้อง’
แต่สำหรับมาวินแล้ว...ก็ยังมีแมลงที่เขาไม่สามารถกำจัดได้อยู่เหมือนกัน... แมลงที่มีศักดิ์เป็นถึงน้องสาวของเขา
‘ท้อง! ท้องกับใคร! ทำไมถึงทำงามหน้าอย่างนี้!’ เขาอยากจะตีเธอให้ตายจริงๆ ทำไมเธอถึงท้องทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงาน เธอเป็นเด็กเรียบร้อยและยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ แต่เธอท้อง! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เธอกำลังจะทำให้ตระกูลของผู้มีพระคุณต้องเสื่อมเสีย
จำได้ว่าตอนนั้นเขาโมโหแทบลุกเป็นไฟ แต่สุดท้าย...ก็เหมือนโดนน้ำเย็นๆ สาดเข้าใส่ เมื่อเธอสารภาพว่าเธอท้องกับผู้ชายที่เปรียบเสมือนงานศิลปะชั้นเยี่ยมของเขา...ไร้พ่าย
‘นายครับ น้องสาวของผม...เธอ...’
‘เธอบอกเรื่องนี้กับผมแล้ว’
ไม่เคยมีครั้งไหนที่มาวินอยากจะต่อยใบหน้าราบเรียบเท่าตอนนั้นเลยสักครั้ง แม้ไร้พ่ายจะมีความสำคัญกับเขามากมายเพียงใด แต่ก็ไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับน้องสาวที่เป็นสายเลือดเดียวกันเลยสักนิด เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทั้งสองคนจะมีความสัมพันธ์กันในเชิงชู้สาว เขารู้ว่าน้องสาวของเขาแอบหลงรักไร้พ่ายที่เป็นชายในฝันของเธอมาตลอด แต่สำหรับไร้พ่ายแล้ว...เขาไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้รู้สึกอย่างไร
‘ไม่น่ามีปัญหาอะไร’
ความเย็นชาของไร้พ่าย...ทั้งน่ากลัวและเหน็บหนาว มาวินไม่เชื่อกับคำว่า ‘ไม่น่ามีปัญหาอะไร’ เพราะยังไงมันคงต้องมีปัญหาขึ้นมาแน่ๆ อย่างน้อย...การตอบคำถามของพ่อบุญธรรมก็คงจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่ง
แต่สุดท้าย...ตราบจนวันนี้ พ่อบุญธรรมของเขาก็ยังไม่รู้ว่าใครที่เป็นแม่ที่แท้จริงของแฝดสาม ไร้พ่ายไม่เคยเปิดปากพูดอะไร ในขณะที่เขา...ก็ปิดปากเงียบโดยไม่เรียกร้องให้กับน้องสาวของเขาเลยสักครั้ง น้องสาวที่น่ารักถูกสร้างข่าวบิดเบือนความจริงว่าไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศตามความต้องการของเธอเอง เพราะเธอไม่อยากให้พ่อบุญธรรมผิดหวังในเรื่องเสื่อมเสียพวกนี้ พี่น้อง...แม้จะคนละสายเลือด แต่ก็เป็นในทางกฎหมาย กลับทำเรื่องงามหน้า อาจจะส่งผลไม่ดีต่อชื่อเสียงของวงตระกูลและอาจกระทบไปถึงธุรกิจ แม้ไร้พ่ายจะบอกว่าเขาไม่สนใจ แต่เธอก็ขอร้องเอาไว้
ไร้พ่ายผู้ไม่เคยโอนอ่อนให้ใคร กลับตามใจเธอ เขาได้เห็นอีกมุมของผู้ชายที่เคยคิดมาตลอดว่าขาดความอ่อนโยน แต่สำหรับคนที่เป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว ไร้พ่ายก็ทำได้ดี และทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ ถ้าไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น
หลังจากคลอดลูกได้ไม่กี่เดือนเธอก็ถูกรถชนซึ่งก็ยังตามหาตัวคนขับไม่ได้และจนถึงตอนนี้เธอก็ยังนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราโดยที่ไม่มีใครทราบเรื่องนอกจากเขากับไร้พ่าย ในตอนนั้น...เขาได้เห็นไร้พ่ายผู้ไม่เคยแสดงสีหน้าอื่นใด...หวั่นไหวเป็นครั้งแรก ผู้ชายที่ไม่เคยพูดคำว่ารักเลยสักครั้ง แต่กลับแสดงออกให้เห็นในตลอดเก้าเดือนว่าเขาพร้อมจะเป็นพ่อและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับเธอ...
มาวินเจ็บปวดมากแค่ไหน...ไร้พ่ายก็คงจะเจ็บกว่าเป็นหลายร้อยเท่า ไร้พ่ายเลี้ยงลูกแฝดของเขาเพียงลำพัง เด็กๆ อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นส่วนใหญ่ อยู่ข้างๆ เตียงของแม่ที่ไม่เคยลืมตาตื่นขึ้นมาแม้สักครั้ง เรื่องราววนเวียนอยู่อย่างนั้นตลอดหนึ่งปี...แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันเมื่อได้รับตำแหน่งรองประธานกรรมการ ไร้พ่ายจึงส่งลูกๆ ของเขาให้ไปอยู่ในความดูแลของพ่อบุญธรรม ผู้ชายที่ยิ้มแย้มเสมอ รับกับปัญหาโดยไม่ไถ่ถามอะไร แม้จะมีมากระซิบถามกับมาวินอยู่บ้าง แต่มาวินก็ไม่เคยให้คำตอบ เขาเคารพการตัดสินใจของไร้พ่ายและน้องสาว ...และหน้าที่ของเขา...ก็มีแค่ต้องปกป้องสิทธิ์ในการยืนเคียงข้างไร้พ่ายเท่านั้น ...ปกป้องจนกว่าน้องสาวของเขาจะตื่นขึ้นมา และไม่ว่าจะต้องกำจัดใคร...เขาก็ไม่เกรงกลัว
“มันยังไม่รู้ใช่ไหมครับ...เรื่องดวงตา” มาวินเปิดบทสนทนาอีกครั้ง เขายกน้ำขึ้นจิบแล้วเฝ้ารอคำตอบ
“ยัง”
“ถ้าตามความเห็นของผมแล้ว มันก็แค่ไอ้บ้าคนหนึ่งเท่านั้น ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะมาตามหานายเพราะดวงตาของพี่สาวมัน มันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลยนี่ครับ”
ถ้าเป็นใบหน้าของเขา...ไอ้เด็กนั่นอาจจะพอจำได้ แต่สำหรับเจ้านายของเขาแล้ว...เป็นไปไม่ได้ที่มันจะเคยเห็นและดับเครื่องชนเข้าใส่ด้วยพฤติกรรมมุ่งหวังอะไรบางอย่างแบบนี้
ในขณะเรียนมหาวิทยาลัย ไร้พ่ายเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้สูญเสียการมองเห็น และนั่นเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิตของไร้พ่าย มันเป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อน แต่มาวินก็ยังจำได้ดี ไร้พ่ายที่อ่อนแอแบบนั้น...ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็น และนั่นก็ทำให้เขาตัดสินใจ...แย่งชิงของจากศัตรู แต่ถ้าเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการมา ก็ต้องยอมขายวิญญาณให้กับปีศาจ ...ใครจะยอมปล่อยให้ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างไร้พ่าย ที่เป็นเหมือนแสงสว่างนำทางให้ชีวิตของเขา...ต้องทุกข์ทรมานอยู่ในโลกที่มืดมิดอย่างนั้นกัน
“ไม่อยู่ในความประมาท” ไร้พ่ายเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “นั่นคือวิธีของผม”
แม้ไร้พ่ายจะไม่รู้ถึงความต้องการที่แท้จริง...แต่เขาก็เคยลั่นวาจาไว้แล้วว่า...เด็กนั่นจะไม่มีวันได้อะไรไปจากเขา คนโง่ๆ ที่เดี๋ยวนี้ก็เหมือนจะหลงลืมความต้องการเมื่อครั้งแรกอย่างมัน อีกไม่นาน...ก็คงคายทุกอย่างที่มันซ่อนไว้ออกมา ...ทาสของความรักน่ะน่ากลัว...เปลี่ยนคนฉลาดให้เป็นคนโง่มาแล้วนักต่อนัก ถึงตอนที่หัวใจของมันอยู่ในกำมือของเขาอย่างหมดซึ่งความคลางแคลงใจ...แม้จะสั่งให้มันไปตาย มันก็อาจจะยอม
“เราอาจจะระแวงเกินไปก็ได้นะครับนาย”
ไร้พ่ายไม่ได้คิดเหมือนมาวิน แม้เขาจะได้รับการยืนยันจากทางโรงพยาบาลว่าเธอคนนั้นยินยอมบริจาคดวงตาให้ แต่เขาก็รู้สึกราวกับได้ไปแย่งชิงมันมา คงเพราะมีความจริงบางอย่างที่เขาบังเอิญได้รู้เข้าก็เป็นได้ มันเป็นความจริงที่ทำให้เขาต้องคิดทบทวนเกี่ยวกับตัวของลูกน้องคนสนิทหลายต่อหลายครั้ง...อีกทั้งความคิดที่ว่าของอย่างเดียวที่ไม่ใช่ของเขามาตั้งแต่เกิด...สร้างความไม่สบายใจได้ทุกครั้งที่ได้มองสบตากับเด็กนั่น... เพี้ยนบอกว่าชอบดวงตาของเขาทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นของพี่สาวมัน ความหลงใหลที่น่ากลัวนั้นทำให้คนระดับไร้พ่ายถึงกับตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หลายต่อหลายครั้งที่เขาอยากจะจับมันทรมานแล้วเค้นถามว่าต้องการอะไรจากเขา ทำไมถึงเข้ามาตีสนิท แต่ก็คิดได้ว่าคนที่กล้าทำเรื่องบ้าๆ อย่างมันคงไม่มีวันเปิดปากพูดอะไรออกมาง่ายๆ แน่ เพราะฉะนั้นแล้ว...เขาถึงต้องใช้วิธีที่โหดร้ายกับทั้งมันและตัวเขาเอง วิธีที่ถ้าฝ่ายไหนเพลี้ยงพล้ำ ก็คงต้องเจ็บปวดทรมานเจียนตาย
และฝ่ายที่เพลี้ยงพล้ำ...จะไม่มีวันเป็นเขา
“ก็ต้องมาว่ากันอีกที”
คนที่พุ่งเข้ามาโดยไร้จุดประสงค์...ก็มีแต่คนบ้าเท่านั้น และเขาก็หวังว่ามันจะเป็นแค่คนบ้า
“ครับ...ว่าแต่...นายครับ นายไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันใช่ไหมครับ”
ไร้พ่ายเลิกคิ้วให้กับคำถาม ก่อนจะยกกาแฟที่ใส่น้ำตาลมากเกินพอดีขึ้นจิบ
“จะให้รู้สึกอะไร”
“ก็อย่าง...หวั่นไหว ชอบ หรือ...รัก” มาวินถามอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่สายตาก็จับจ้องไปยังรูปหน้าดูดีของไร้พ่าย “ผมเห็นนายมีความสุขอยู่กับมันแล้ว...รู้สึกเป็นกังวล”
“ไม่มีอะไรที่คุณต้องเป็นกังวลหรอกมาวิน” ไร้พ่ายตอบอย่างสงบ “เพราะผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไร”
มาวินเหยียดยิ้มยินดี แล้วเริ่มลงมือทานอาหารที่พนักงานทยอยมาเสิร์ฟจนครบทุกเมนูที่สั่งไปแล้ว
ถ้าเป็นอย่างที่เจ้านายพูดก็ดี...เขาจะได้ไม่ต้อง...กำจัดใครอีก
.......................................................TBC.......................................................
เราเปิดเผยอดีตของพี่พ่ายไปแล้ว แต่ยังมีจุดร่วมบางอย่างของตัวละครที่ยังไม่สามารถเปิดเผยได้ เพราะฉะนั้นอย่ารีบร้อน เป็นกำลังใจให้เพี้ยนดีกว่าค่ะ :hao3:
สำหรับไร้พ่ายนั้น...เขาเป็นลาสท์บอสที่ไม่ได้ล้มกันง่ายๆ แตกต่างจากพี่โปรดตรงที่เขาเคยคิดจริงจังกับใครสักคน แตกต่างจากเฮียทองตรงที่ เขาไม่ได้มาจากครอบครัวที่อบอุ่น ไร้พ่ายชื่นชอบฮีโร่มาตั้งแต่เด็ก และพ่อก็ไม่อาจเทียบเคียงกับฮีโร่ได้ ในสายตาของไร้พ่าย พ่อก็เหมือนคนติ๊งต๊อง ซึ่งกับเฮียทองที่ให้เตี่ยเป็นไอดอลนั้นแตกต่างกันมาก และแตกต่างจากพี่เมลตรงที่ เขาไม่ใช่คนดีค่ะ (คำว่าเมลนั้นบรรยายออกมามากไม่ได้จริงๆ นอกจากพี่ดี ดี และดี๊ดี)
สำหรับเพี้ยน...ยิ่งระยะเวลาเพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่...เพี้ยนยิ่งเสี่ยงมากขึ้นเท่านั้น เริ่มแรกเขาอาจจะมีเชือกที่ทั้งเหนียวทั้งทนใช้ในการปีนหน้าผาสูง แต่ตอนนี้มันกลับขนาดความคงทนขึ้นเรื่อยๆ การที่จะไม่ตกลงไปตายด้วยความสูงที่ปีนได้ ก็มีแต่ต้องเปลี่ยนเชือกเส้นใหม่เท่านั้น
ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ แต่เพิ่งจะได้หยุดจริงๆ
เดี๋ยวพี่พ่ายของเราก็ใจอ่อน ขอให้เชื่ออย่างนั้น :กอด1:
-
ปมคลายออกมาแล้ววว
สนุกมากกก รอตอนต่อไปค่ะ
-
ว่าแล้วไงล่ะ
ล้อเล่นกับความรักมันไม่สนุกนะพ่ายนะ
สงสารไอ้เด็กเพี้ยน ฮือออ ดราม่าป่าววะ!?
-
โหดร้ายยย รู้ว่าไม่รัก แต่ก็ปล่อยเพี้ยนไปได้แล้ว
-
มาแล้วว นี่มารอพี่พ่ายทุกวันเลยยย
ไม่ชอบมาวินเลยอ้ะ มาวินนี่เป็นคนฆ่าพี่สาวเพี้ยนป่าวเนี่ย เห็นบอกทนไม่ได้ที่พี่พ่ายตาบอด
-
จะรอดูวันที่พี่พ่าย พ่ายต่อเกมส์รักนี้
เพี้ยนเอ๊ย เจ็บแทบขาดใจตายแน่
-
โอ้ยยย เรื่องมันซับซ้อนจริงๆ
ถ้าเพี้ยนรู้ความจริงจะเป็นยังไงเนี่ย
มาวินน่ากลัวมากโรคจิตสูสีกับเพี้ยนเลยน่ะ
-
เหมือนมาวินจะหลงพี่พ่าย(?) ดูแบบทำทุกอย่างเพื่อพี่พ่ายอ่ะ เหมือนหลงจนคลั่ง
เหมือนโรคจิตอ่ะ (- - ) น่ากลัวมาก
พี่พ่ายแน่ใจหรอว่าเกมนี้จะชนะ ชิชะ! :serius2:
-
เริ่มสงสารเพี้ยนอีกแล้ว พี่พ่ายใจร้าย :ling1:
-
มาวินนี่อาการหนักมากน่ากลัวจริงๆ บูชาไร้พ่ายขนาดหนัก
สงสารเพี้ยนอ่า ถ้าเพี้ยนรู้ความจริงเข้านี่อาการจะเป็นยังไงนะ
:katai1:
เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก
รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนต่อไปรัวๆๆๆ
-
อ่านทันแล้วววว สนุกมากๆเลยค่ะ
-
สรุปร้ายสุดคือ "มาวิน" สินะ
-
เดี๋ยวรู้เลยไร้พ่าย เดี๋ยวรู้ว่าการที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นตอนสุดท้ายมันเจ็บขนาดไหน
ขอให้โชคดีนะไร้พ่าย....
รักเพี้ยนเด็กบ้า
-
:katai1: ปมให้คิดหนักกว่าเดิม เหมือนอิป๋าระแวงไปเอง ว่าเพี้ยนรู้เรื่องดวงตา ชิชะ ลงเล่นเกมกะน้องเพี้ยนอ่อยน้องเพี้ยน เดี๋ยวๆๆ จะรอชม
-
หมันไส้พี่พ่าย บ้าบอ มาวินแอบรักหรอ หรือว่ายังไง o22
คือจุดประสงค์เพี้ยนชัดเจนอยู่แล้วว่าหลงรักพี่พ่ายเพราะดวงตาที่เป็นของพี่
และดั๊นไปถูกใจกับชื่อพี่พ่ายอีก :ling1:
พี่พ่ายจะอะไรนักหนา ว่าแล้วเชียวที่ทำเหมือนรักจริงๆแล้วไม่ได้คิดอะไรวางกับดักไว้สินะ
น้องเพี้ยนก็รู้แล้วแหละว่าต้องแพ้และเจ็บปวดสินะ แง้งงง พี่จะกอดน้องเพี้ยนเองงงง :mew1:
-
มีคลายปมไปบ้าง นาวินดูจิตๆมากกว่าใครล่ะ
ถูกใจคำพูดสุดท้าย พี่คิดงั้นเหมือนกัน
เพระพระเอกของน้องถึงร้าย
สุดท้ายก้อโคตรรักโคตรหลงนายเอกทู้กคร
-
สู้ๆเพี้ยนหวังว่ามันจะไม่สติแตกไปสะก่อนตอนที่รู้ความจริง มีสตินะมึง :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาวินน่ากลัว คงไม่ใช่มาวินมีส่วนทำให้พี่สาวเพี้ยนต้องตายเพื่อจะได้เอาตาไปให้ไร้พ่ายหรอกนะ สารเลวสุดๆเลย
-
มาวินนี่เลยคำว่า 'บ้า' ข้ามขั้นเป็น 'โรคจิต' ไปแล้วนะคะเนี่ย ดูเป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าไร้พ่ายหลายพันเท่าเลย รับมือยาก เพราะไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ จะลุกขึ้นมาเข่นฆ่าใครต่อใครเขาได้ง่ายๆ อีก คนร้ายกาจ~ ที่ทำทุกวันนี้คือรักษาสิทธิ์ให้น้องสาวตัวเองแค่นั้น? เฮ้อ~ รู้สึกว่าน้องเพี้ยนจะเจอศึกหนักเข้าเสียแล้วล่ะสิ :try2:
-
ว่าแล้ว!!!! พี่พ่ายคนใจร้าย
แววดราม่าหนักหน่วงกำลังจะมาสินะ
-
มาวิน .... ทำลายความฝันของเพี้ยนจนหมด
-
ฮื่อออ เพี้ยนผิดอะไรกันแน่เนี่ยพี่พ่ายยยยยยย :z3: :hao5:
มาต่อไวๆนะฮะรอออ :')
-
:hao5: :hao5:
สงสารเพี้ยนพี่พ่ายเลววววว
รอตอนต่อไปมาไวๆนะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักน้องเพี้ยน เพราะความเพี้ยนของนางล่ะนะ เคืองพี่พ่ายจริงๆนะ ทำไมไม่ถาม ปากหนัก อ่านไปอ่านมานี่เกือบคิดนะ ว่า เพี้ยนจำพี่สาวตัวเองได้มั้ย แล้ว ถ้าพี่พ่ายจะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป แล้วยอมเปิดใจให้เพี้ยนบ้างจะดีมั้ย ตัวแปรสำคัญนี่ นังมาวินสินะ #ร้าย
ปล.ตอนนี้ขอเป็นแฟนคลับ พ่อป๋าพ่ายได้มั้ย ทำไมน่ารักอ่า #แพ้ลุง
-
นี่ก็แอบกลัวใจพี่พ่ายนะ ปล่อยให้น้องบุญธรรมท้องเพราะรัก หรือเพราะอะไรกันแน่
ถ้าเกิดพี่พ่ายน้องเพี้ยนรักรัก แล้วยัยน้องบุญธรรมตื่นขึ้นมานะะะะะะ
นี่จะเอายานอนหลัยกรอกปากแบบไม่ต้องตื่นมาเลย555
-
กลัวจะต้องเสียน้ำตาไปกับเพี้ยนน่ะสิคะ :hao5: :hao5:
-
:m16: กร๊าดดดดดดด เชี่ยเอ้ย!! มันเป็นอะไรที่หน่วงจิตมากอะ สงสารเพี้ยนเพราะดูท่าแล้วคนที่พ่ายแพ้ก็คงเป็นเพี้ยนแน่นอน พี่พ่ายก็เหี้ยเกินไปนะบางทีความหล่อก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ มาวินนี่ก็อีกคิดอะไรกับไร้พ่ายป่าวว่ะ ดูจากความคิดแล้วอาจจะมีส่วนเรื่องการตายของพี่สาวเพี้ยนด้วยก็ได้ นี่ถ้าเรื่องนี้จบแบบดราม่านะเราจะไม่ว่าอะไรเลยนาง
*อัพเดทสารบัญ*
-
สงสารเพี้ยนมาก
พอจะยอมแพ้ แต่เหมือนอีกฝ่ายก็มาทำดี ก็ยิ่งทำให้ไม่อยากยอมแพ้
มันเจ็บนะบางที :(
แต่มาวินนี่น่ากลัวมาก
-
อืมมมมมมมม ค่อยๆ คลายมาทีละนิดแล้วสินะ
-
อืมม เปิดเรือ่งมาอย่างมุ้งมิ้ง
จบแบบ อืมมมมมมมม - -
-
ทีมคนบ้าค่ะ
นี่สำหรับป๋า :z6:
-
http://m.youtube.com/watch?v=6Ii2hNa3rO0
ให้ลูกเพี้ยน เป็นห่วงนาง :o12: :o12:
อิพี่พ่ายนี่สมกับที่ระแวงจริงๆ :katai1:
เด็กๆน่ารักเหลือเกินฮืออออยากกัด :hao7:
-
น้องเพี้ยนของเก๊าาาาาา ท่าทางจะไม่รอด เจ็บหนักแน่ลูกเอ้ยยยย
-
ยังไงกันนะ มาวินกับไร้พ่ายคิดว่าเพี้ยนเข้ามาทำอะไรกันนะทำไมถึงได้มองเลวร้ายขนาดนั้น มันก็แค่ไร้พ่ายได้ดวงตาจากพี่สาวเพี้ยนมาไม่ใช่เหรอ แต่เหมือนกับว่าเพี้ยนมาทำอะไรสักอย่าง สงสัยมากๆ คลายปมหน่ยค้าบบบบ
-
เพี้ยน!!!! ตัวเป็นซงอีเหรอ. อ๊ายยยยย. บ้าเพราะรัก :-[
พี่พ่าย ถึงพี่จะเท่ห์ พี่จะโหดร้ายเพียงใด แต่เค้าขอให้พี่เสียใจยิ่งกว่า 10 เท่า
ถ้าทำเพี้ยนเสียใจ
-
/ตามอ่านทันแล้ววว/
ตอนนี้รู้สึกอยากเดินไปตบไหล่ป๋าแล้วบอกว่า "เอ็งแน่ใจเรอะพ่อหนุ่ม" เหมือนกับตัวเองเป็นลุงแก่ๆ ในละคร (แต่ป๋าคงตบเราอ่ะจริง) ไม่รู้ป๋าจะคิดเยอะไปทำไมให้ปวดหัว มองเพี้ยนร้ายไปทำไมให้ปวดใจ คือแบบถ้าจะทำงี้ก็ปล่อยคนบ้าเราไปเหอะ จะได้เจ็บหนักๆให้จบทีเดียว นี่ยังไม่นับรวมนังมาวินที่มาโคตรวินโคตรจิตอีก เพี้ยนจะรอดบ่ คิดหนักหลายย
ปล. ขอให้สาวคนนั้นหลับไปอย่าตื่น :heaven
-
ไม่รู้สึกหรอ :laugh: :laugh:
ตอนนี้พูดได้ พออีเพี้ยนถอดใจกลับไปหาพี่กิ๊ฟละก็ เดี๋ยวรู้ๆๆ :hao3:
-
มาวินดูจิตๆ :katai1:
เพี้ยนจะต้องเป็นคนที่แพ้เหรอทำไมพี่พ่ายใจร้ายมาทำให้รักแล้วถีบหัวใช่มั้ย
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่พี้ยนจะรุ้เรื่องดวงตาสะทีถึงเวลาที่รุ้เพี้ยนจะเป้นยังไงบ้างนะ อยากรุ้แล้วรีบมาต่อกันยาวๆๆๆอีกน๊าาาาาาาาาาาาาาาา ฟินมากดราม่าด้วย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ดราม่าหนักแน่นอน สงสารเพี้ยนรอเลยค่ะ
-
ต้มมาม่าต้นยำน้ำข้นรอเลยค่ะงานนี้
สงสารเพี้ยนอ่ะ
-
อ่านไปก็ลุ้นนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้
ตอนนี้อยากรู้ฝั่งของเพี้ยนแล้วล่ะ...
ว่าตกลงนางรู้หรือไม่รู้... เพราะก่อนหน้านั้นก็เห็นคิดว่ารอยอะไรที่ตา
แต่เอะใจก่อนหน้านั้นอีกว่า การเดิมพัน เดิมพันอะไรคะ!!!!
อยากจะรู้ ตอนนี้แผนการณ์ของป๋าก็ดำเนินมาใกล้จะพีคแล้วสินะ...
เพี้ยนกำลังรัก กำลังรู้สึกกับไร้พ่ายแบบนี้ อ้อฮ่อย สงสารน้อง
ป๋าอาจจะไม่ได้ใจแข็งขนาดที่ว่าไม่รัก แต่คงแค่รู้สึกดีด้วยปะตอนนี้
เห็นยอม ๆ บ้าง... #ไม่ลืมว่าคนจะร้ายมันหลอกอะไรก็ได้
มาวินนี่ในจุด ๆ นึง คือเป็นมนุษย์ที่ดี ซื่อสัตย์ โคตร ๆ กับป๋ามากจริง ๆ
อยากลุ้นตอนต่อไปแล้ว
รอติดตามดีกว่า -..-
-
เตรียมทิชชู่ซัก 24 ม้วน จะพอมั้ยคะ :z3:
-
ขอดราม่าหนักๆๆจากเพี้ยนถ้ารุ้ความจริงให้เสียใจสุดกันไปเลย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:สงสารเพี้ยนที่ไม่เคยรุ้ความจริง ถ้าเพี้ยนดราม่าแบบนิ่งสุดๆพี่พ่ายคงงงมากอ่ะบอกเลยปกติเพี้ยนจะวีนแแตก :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
-
อิมาวินแม่มโรคจิต -_-
ไม่รู้ว่าน้องสาวมาวินจะฟื้นขึ้นมามั้ย ถ้าตื่นขึ้นมาคงเป็นเรื่อง...
อิป๋าแม่มก็คิดมาก จะหาจุดประสงค์ทีเพี้ยนเข้าหาเพื่ออะไรค้า แค่นี้ก็มาม่ามากแล้วค่าาา
รอดูวันที่อิป๋าแพ้ภัยแพ้ใจตัวเอง เชอะะะ
-
พี่พ่ายอย่าคิดไปเองได้มั้ยยยยยย สงสารเพี้ยนอ่ะ ชีวิตนี้เคยมีความสุขกับเค้าบ้างมั้ย
นี่ถ้าป๋าทำเพี้ยนเสียใจขอให้ป๋าเจ็บกว่าเพี้ยนร้อยเท่า อยากให้ป๋าพ่ายเจ็บปวดกว่าตอนที่เสี่ยโปรดเคยโดน :katai1:
มาวินนี้เหมือนจะเป็นคนที่ทำให้พี่สาวเพี้ยนตายเลย เท่ากับว่าเป็นคนที่ทำให้ลูกเพี้ยนตายด้วย โหยยยยยยยยยย
รู้สึกเกลียดมาวิน ยิ่งอ่านตอนก่อนๆที่เพี้ยนพูดถึงช่วงที่รู้ว่ากำลังจะได้เป็นพ่อ เพี้ยนน่าสงสาร :sad4:
เริ่มอยากให้เพี้ยนกลับไปหาพี่กิ๊ฟแล้ว นี่ยอมเชียร์ผู้หญิงเลย เพราะพี่กิ๊ฟดูรักจริงๆ หวังดีกับเพี้ยนทุกอย่าง
-
ป๋าพ่ายมันไว้ใจไม่ได้ ระแวง ระแวง ระแวง ระแวง :z3: :z3:
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย สงสารเพี้ยนจังงงงง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
o13
-
สงสารเพี้ยนนน
-
:angry2: อย่าบอกนะว่า มาวิน แอบรักไร้พ่ายอยู่ ถึงหวงขนาดนี้ ถึงขั้น กำจัด เชียว :m16:
-
มาวินน่ากลัว
-
ตัวร้าย มาวินนี้แหละ สงสัยเป็นคนกำจัดน้องสาวตัวเองด้วยซ้ำ
เพราะดูนางคลั่งไคล้ป๋ามาก
น้องเพี้ยนไฟว้ติ้งงงงวววว :กอด1:
-
โอ๊ย..สงสารเพี้ยนนะ..หลงรักพ่ายโดยไม่รู้อะไรเลย..
..ให้เดาว่าคนที่ทำร้ายน้องมาวิน..ก็คงเป็นมาวินที่สั่งอ่ะ..
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ฆ่ามาวินง่ายกว่าป๊ะ ทรมานตัวเองทำไม
-
เพี้ยนมากกว่าที่ควรหยุด
กว่าพี่พ่ายแกจะหวั่นไหว เพี้ยนไม่ต้องจิตไปมากกว่าเดิมรึไง!
หยุดเถอะ พี่พ่ายร้ายจะตาย :m15:
-
ต้องล็อกอินมาตอบเลย
สนุกมากเข้มข้น สงสารเพี้ยนจริงๆ
ป๋าพ่ายอย่าทำร้ายน้องมากนะ สงสาร
-
:mew1:
-
สนุกมากครับ ชอบแฝดสามที่สุด อยู่ใกล้ๆจะจับมาฟัดแก้มซะให้เข็ดเลย
ปมยังดูน่างงๆสำหรับผมอยู่ แต่พี่พ่ายกับเพี้ยนนี่มุ้งมิ้งน่ารักมากก
ป๋าใจอ่อนแต่ปากแข็งอยู่สินะ :hao3:
-
อูยยยย ความจริงมันช่างซับซ้อน
แต่เรื่องพี่สาวเพี้ยนก็ยังเปิดเผยไม่หมด ต้องติดตามต่อไป อิอิ
นายมาวินอะไรนี่คงจะเป็นอุปสรรคใหญ่มากๆอย่างนึง :katai4:
ว่าแล้วว่าป๋าต้องวางแผนอะไรสักอย่าง น้องเพี้ยนเข้มแข็งไว้นะลูกกกกก
ปล.ทำไมเราขำตอนที่ป๋าบอกว่าขอให้มันเป็นแค่คนบ้า 555
-
แล้วในที่สุดความจริงส่วนหนึ่งก้อปรากฎขึ้นมาแล้ว อย่าบอกน่ะว่ามาวินเป็นคนที่ฆ่าพี่สาวของเพี้ยนน่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะบ้าได้ขนาดนั้นน่ะ เรามองว่าพ่ายอาจจะนอนกับทางผู้หญิงโดยไม่คิดอะไรหรือเปล่าน่ะ พ่ายเหมือนคนเพี้ยน ๆ ยิ่งกว่าเพี้ยนอีกน่ะ และทำอะไรจะคิดถึงผลประโยชน์ไปซะหมดเลยน่ะ เลยมองว่าเพี้ยนเข้าหาเพราะต้องการแก้แค้นหรือมีจุดประสงค์แอบแฝง เรามองว่าเพี้ยนเข้าหาพ่ายเป็นอย่างแรกเพราะดวงตาโดยมีปมในใจเรื่องพี่สาวของตัวเองอยู่น่ะ แต่ไม่ได้เข้าหาเพื่อมีจุดประสงค์ต้องการแก้แค้นแน่ ๆ เพราะเพี้ยนคงไม่คิดอะไรที่ซับซ้อนขนาดนั้นหรอก เพราะขนาดที่ตัวเองไม่เคยกลับบ้านเลยอันเนื่องจากการรู้สึกผิดบาปน่ะ ย่อมไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก เชียร์พ่ายให้สู้ ๆ น่ะ อ่านมาจนบัดนี้ยังไม่รู้สึกชอบตัวไร้พ่ายเลยน่ะ :katai1:
-
เพี้ยนถลำลึกขึ้นเรื่อย ๆ น่าสงสาร
พ่าย.......................
ที่ผ่านมานั่นแสดงละครสินะ
เล่นเก่งจังนะป๋า
เป็นวัวสันหลังหวะเรื่องอะไรกันแน่
กลัวไรกับแค่เพี้ยน
น่าปล่อยป๋าไว้เซ็นทรัลเวิร์ลนะ แม่งหาทางออกไม่เจอแน่ๆ :seng2ped:
-
สงสารเพี้ยนมากกกกก
-
มาวิน... นายเป็นคีย์เวิร์ดของเรื่องแน่ๆ
ทั้งเรื่องแม่เด็กแฝดถูกรถชนนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา
และเรื่องดวงตาพี่สาวเพี้ยน ไม่งั้นรถพยาบาลจะมาทันเอาดวงตาไปเปลี่ยนเหรอ
แล้วที่มาวินบอกตัวเอง ว่าคงไม่ต้องลงมือกำจัดใครอีก คงเพราะทำมาหลายครั้งแล้ว มาวินต้องเข้าขั้นหลงไร้พ่ายแน่นอน
-
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย :monkeysad: :monkeysad: เตรียมผ้าเช็ดหน้า :hao5:
-
ตอนที่ 15
“เพี๊ยงงงงง ซ้ายอีกซ้ายอีก”
ผมลางานมาเพื่อเป็นยานพาหนะของพวกเด็กๆ เหรอ โฮอฮฮฮฮฮฮฮ
เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แฝดสามนี่น้ำหนักเยอะมากถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน คงหนักที่แก้มแน่ๆ เลย ยิ่งนั่งเบียดกันอยู่บนหลังผมแบบนี้ยิ่งเหมือนถูกผีอำ ขยับไปไหนไม่ได้แต่น้องนะก็คอยสั่งให้เลี้ยวไปทางนั้นทางนี้ น้องยะกับน้องโยก็ตะโกนเชียร์เสียงดัง ผมคลานไปมาอยู่สามสี่รอบก่อนจะหมดแรงหอบแฮ่กอยู่กับพื้น
“เพี้ยน อีกครึ่งชั่วโมงพาเด็กๆ ไปล้างมือนะ จะได้มาทานมื้อเที่ยงกัน” พี่เกมตะโกนมาจากในครัว เขากับท่านประธานกำลังช่วยกันทำราดหน้าสำหรับมื้อเที่ยงนี้ ส่วนพี่เอล้างรถของพี่เกมอยู่ข้างนอก ผมเลยรับหน้าที่เบี่ยงเบนความสนใจของเด็กๆ ไม่ให้ไปกวนพวกเขา ส่วนพี่พ่ายนั้นออกไปทำธุระอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่สิบโมงแล้ว
สรุปวันนี้ไม่มีใครไปทำงานเลยสักคน
“เพี๊ยงๆ โยจะดูการ์ตูง”
“โอเคๆ เดี๋ยวพี่เพี้ยนไปหยิบไอแพดของป๋าในห้องนอนมาให้น้า”
“ขอบคุงคับ”
ผมขยี้หัวน้องโยก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนพี่พ่าย เดินไปหาไอแพดที่เมื่อเช้าเอาวางไว้บนโซฟา พี่พ่ายให้รหัสปลดล็อคไว้ก็เลยสามารถเอามาใช้ได้ ผมหยิบไอแพดขึ้นมาแล้วทำการปลดล็อค ค้นหาการ์ตูนที่น่าจะมีอยู่ในเครื่อง แต่ก็เจอกับรูปในแกลเลอรี่
“เพี๊ยงงงงง ได้ยางงง” เด็กๆ วิ่งเข้ามาหาในห้อง ปีนขึ้นบนโซฟาและนั่งขนาบทั้งสองข้างของผม
“นี่ลุงวิงล่ะ” น้องยะชี้ผู้ชายตัวสูงข้างๆ พี่พ่ายกับท่านประธานให้ผมดู
“ลุงวิงใจดี ไปส่งพวกเลาที่โลงเลียนทู๊กกกวังงงเลยย” น้องโยบอกแล้วทำท่าประกอบอย่างน่ารัก
“เหรอ ขนาดนั้นเลย แล้วกับพี่เพี้ยนใครใจดีกว่ากัน”
“โยใจดีกว่า” น้องโยตอบแบบเกรียนๆ ใส่
“ฮ่าๆๆ ยอมก็ได้”
ผมพิจารณารูปหน้าของลุงวิง หรือมาวินเลขาฯ ของพี่พ่าย ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ มันก็คงมีวินไม่กี่คนหรอกที่เกาะติดชีวิตพี่พ่ายยิ่งกว่าปลิงตามที่พี่เกมกับพี่เอเคยเล่าให้ฟังเมื่อคราวก่อน...รูปหน้าที่คุ้นเคยนี้ ไม่มีวันที่ผมจะจำไม่ได้...ผู้ชายที่มักมาส่งพี่ที่หอดึกๆ ดื่นๆ ผู้ชายที่ทำให้พี่ไม่เคยแยแสกับความรู้สึกของผม...ไม่คิดว่าจะได้เจอมันอีก...และไม่คิดว่าตอนนี้มันจะมาอยู่ใกล้ตัว
ต้องโทษทฤษฎีโลกกลมที่ทำให้ผมได้เจอกับมัน...แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นคนสนิทของพี่พ่าย นี่น่ะเหรอ...เลขาที่เขาไปเจอเมื่อวานจนทำให้ผมเข้าใจผิดแล้วเราต้องทะเลาะกัน...ไอ้มาวิน ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ก็ยังเป็นมารขัดขวางความสุขของผมไม่เคยเปลี่ยน
“เพี๊ยง ดูตูงงง” น้องนะใช้นิ้วป้อมๆ สะกิดแขนผม แต่ผมยังไม่ทันได้ปรับสีหน้า น้องก็เลยผงะถอย “เพี๊ยง โกดเหลอ นะไม่ดูแล้วก็ได้”
“เปล่าๆ พี่เพี้ยนแค่ปวดหัวนิดหน่อย งั้นเด็กๆ ดูการ์ตูนไปน้า พี่เพี้ยนขอไปโทรศัพท์ก่อน เดี๋ยวมา”
“อื้อ”
ผมปล่อยให้เด็กๆ ดูการ์ตูนก่อนจะรีบเดินออกจากห้องพี่พ่ายแล้วเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
ผมไม่เคยรู้หรอกว่า...ไอ้มาวินมีความสัมพันธ์ยังไงกับพี่สาวของผม รู้แค่ว่าพี่มักจะออกไปไหนมาไหนกับมันเป็นประจำ มันมารับพี่ที่หอแต่เช้า มาส่งราวๆ เที่ยงคืนเกือบทุกครั้ง แต่ก็มีบางครั้งที่มันมาส่งในเช้าของอีกวัน ตอนนั้น...ผมเก็บความเจ็บปวดใจของตัวเองเอาไว้ แต่ในขณะที่ผมเจ็บปวดกับความรู้สึกที่มีอยู่ข้างเดียว...พี่สาวก็คงมีความสุขอยู่กับมัน แต่นั่นเป็นแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น เพราะนานวันเข้า...พี่สาวของผมก็เริ่มเปลี่ยนไป พี่กลัวที่จะเจอกับมันมากกว่าการอยู่กับผม บ่อยครั้งที่มันมารับที่หอก็มักจะให้ผมออกรับหน้าให้เสมอ ผมไม่รู้อะไรเลย...เพราะผมเป็นแค่คนโง่ที่หมกมุ่นอยู่กับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น...แม้กระทั่งตอนงานศพของพี่ มันก็โผล่หน้ามา พ่อเลี้ยงและแม่ของผมไม่รู้ว่ามันเป็นใคร รวมทั้งผมที่ไม่เคยรู้จักกับมันเป็นการส่วนตัว แค่จำหน้ามันได้ แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นใครมาจากไหน
ผมยอมรับว่าผมเกลียดมัน...แต่ไม่ได้คิดอยากจะข้องแวะด้วย เรื่องที่พี่ไม่รักผม ผมไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของมันอยู่แล้ว เรื่องความรักก็เป็นซะแบบนี้ ทว่า...ถ้ามันคือมาวินที่คอยตามพี่พ่ายอย่างที่พี่เกมเคยบอก ผมก็คงต้องวัดกับมันสักครั้ง แม้ในครั้งก่อน ผมจะไม่เคยคิดสู้เลย แต่ครั้งนี้...ผมจะไม่ยอมให้มันมาขัดขวางผมกับพี่พ่ายอีกหรอก
เพราะสันชาตญาณมันบอกกับผมว่าไอ้มาวินต้องเป็นตัวปัญหาสำหรับผมอีกแน่ๆ
“พี่กิ๊ฟครับ” ผมต่อสายถึงพี่กิ๊ฟ ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่จะบันดาลทุกอย่างให้ผมได้
“ว่าไงคะเพี้ยน เราเพิ่งคุยกันไปเมื่อคืนวานนี้เอง ตอนนี้คิดถึงพี่ซะแล้วเหรอคะ”
“คิดถึงสิครับ อยากกอดพี่กิ๊ฟใจจะขาดอยู่แล้ว”
“เด็กบ้า ปากหวานจริงๆ ว่าแต่อ้อนแบบนี้ จะเอาอะไรคะ”
“พี่กิ๊ฟรู้จักมาวินเลขาของพี่พ่ายรึเปล่าครับ”
“รู้จักสิคะ ครอบครัวของพี่เคยไปทานข้าวกับครอบครัวท่านประธานบ่อยๆ แถมยังได้เจอกันตามงานสังคมบ้างน่ะค่ะ ว่าแต่เพี้ยนมีอะไรรึเปล่าคะ”
“ผมอยากให้พี่กิ๊ฟช่วยหาคนสืบเรื่องของเขาให้หน่อยได้ไหมครับ” การว่าจ้างนักสืบเองนั้นต้องใช้เงินจำนวนหนึ่งที่คงมากพอดู และผมก็ไม่ได้มีเงินมากมายอะไร มีแค่พอยาไส้ไปวันๆ เท่านั้น ทางเลือกที่ผมจะหาเงินมาทำเรื่องบ้าๆ นี่ได้ ก็คงต้องพึ่งพาพี่กิ๊ฟ
“หืม...ทำไมล่ะคะ พี่ขอเหตุผล”
“ผมไม่บอกได้ไหมครับ” ด้วยเพราะน้ำเสียงจริงจังของผม พี่กิ๊ฟถึงได้เงียบไปเพียงครู่ ก่อนจะตอบกลับมาว่า
“ตกลงค่ะ แล้วครั้งนี้...เพี้ยนจะให้อะไรพี่คะ”
“พี่กิ๊ฟต้องการอะไรล่ะครับ”
“วันหยุดสามวันต้นเดือนหน้า...ไปทะเลกับพี่นะคะ”
ผมรู้ดีว่าสิ่งตอบแทนที่พี่กิ๊ฟอยากได้...ไม่ใช่เงินทอง เธอมีมากอย่างไม่ต้องมาขูดรีดกับคนอย่างผม
“ไม่มีปัญหาครับ” ตราบใดที่พี่กิ๊ฟยังให้ในสิ่งที่ผมต้องการ...ก็ไม่มีปัญหา
“อื้ม แล้วเจอกันค่ะ”
“พี่กิ๊ฟครับ ผมยังมีอีกเรื่อง”
“ว่ามาสิคะ”
“ช่วยหาให้ด้วยได้ไหมครับ...ว่าใครเป็นคนได้รับกระจกตาของพี่สาวผมไป”
มีบางอย่างรบกวนจิตใจของผมในตอนนี้ บางอย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมไม่เคยสนใจว่าใครเป็นผู้ได้รับบริจาคดวงตาของพี่ ผมปิดหูปิดตามาตลอดเรื่องการตายของพี่สาว ไม่อยากรับรู้หรือพูดถึง ถ้าเลี่ยงได้ก็อยากจะเลี่ยงให้มากที่สุด แต่ด้วยความรู้สึกตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าไอ้เลวนั่นกับไอ้มาวินคนสนิทของพี่พ่ายก็คือคนๆ เดียวกัน...ผมถึงได้รู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย เหมือนมีบางอย่างมาสะกิดใจให้รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง
“ได้สิคะ เรื่องง่ายๆ แค่นี้เอง ว่าแต่มีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นรึเปล่า พี่รู้สึกว่าเราเครียดๆ มีอะไรเกี่ยวข้องกันใช่ไหมระหว่างคุณมาวินกับพี่สาวของเพี้ยน”
พี่กิ๊ฟเป็นคนฉลาด เธอรู้ทุกเรื่องของผม เพราะเธอเป็นคนเดียวที่มักจะกอดผมในยามที่ผมฝันร้าย เป็นอีกคนที่ได้รู้ว่าพี่สาวผมตายยังไง และอะไรที่เป็นสาเหตุ ถึงอย่างนั้น...เธอก็ไม่เคยพูดว่าเป็นความผิดของผม แม้ผมจะบอกว่าผมเป็นคนข่มขืนพี่ ลูกในท้องที่ตายไปก็เป็นลูกของผม แต่พี่กิ๊ฟไม่เคยเชื่อ เธอมองผมในแง่ดีเกินไป
“มันคือคนที่พี่สาวผมเคยคบด้วย ถึงตอนนั้นมันจะยังเป็นนักศึกษาที่อายุน้อยกว่าตอนนี้มาก แต่หน้าตาที่น่าสะอิดสะเอียนของมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ผมก็ไม่รู้ว่าผมกำลังกังวลใจเรื่องอะไร ผมถึงอยากให้พี่กิ๊ฟช่วย”
โกหก...เรื่องที่ผมกังวลใจนั้น...ส่วนหนึ่งก็เกี่ยวกับเรื่องของพี่พ่าย แต่ผมจะบอกเธอได้อย่างไรว่าที่รู้สึกกระวนกระวายแบบนี้มันเป็นเพราะผมกำลังเจอคู่แข่งที่น่ากลัว คู่แข่งที่ครั้งหนึ่งผมเคยแพ้ให้กับมัน แม้จะรู้สึกสะใจที่มันไม่ได้เป็นคนแรกของพี่ ความบริสุทธิ์ของพี่เป็นของผมก่อนหน้านั้นแค่ไม่กี่เดือน ครั้งแล้วครั้งเล่ากับความสุขทางกายที่ผมได้รับ แม้ในระหว่างที่พี่ยังคบกับมัน...พี่ก็ยังเป็นของผม แต่ผมก็ยังแพ้อยู่ดีเพราะพี่...ไม่เคยมอบหัวใจให้ผมเลย
“พี่เข้าใจแล้วค่ะ พี่จะติดต่อนักสืบของคุณพ่อให้ ได้เรื่องคืบหน้ายังไงพี่จะให้เขาไปพบเพี้ยนที่เชียงรายนะคะ ทั้งเรื่องของคุณมาวินและดวงตาของพี่สาวเพี้ยน พี่จะช่วยเต็มที่แน่นอน”
“ขอบคุณมากครับพี่กิ๊ฟ ผมจะไม่ลืมเลยว่าพี่เป็นคนที่มีบุญคุณกับผมมากขนาดไหน”
“จดจำในรูปแบบความรักดีกว่าค่ะ พี่ต้องไปประชุมแล้วนะคะ ต้นเดือนหน้าเจอกัน”
“ครับ”
ไอ้มาวิน...คราวนี้คนที่ชนะคือกู ไม่ใช่มึง...
ผมไม่เคยมุ่งมั่นจะแก้แค้นมัน แม้ว่าผมจะเกลียดมันมากขนาดอยากให้ตายไปแต่ก็ไม่ได้ปักใจที่จะสาปแช่งมันไปตลอดชีวิต เพราะระหว่างผมกับมันแล้ว ต่างคนก็เป็นสาเหตุที่ทำให้พี่สาวตกนรกทั้งเป็น แต่ที่ผมคิดว่าพี่ตายเพราะผมก็คงเป็นเพราะ พี่ไม่ได้เต็มใจนอนกับผมเหมือนที่นอนกับมัน สำหรับพี่กับมันผมคิดว่าอาจจะเป็นแค่คนสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ราบรื่นจนถึงจุดแตกหัก แต่กับผมแล้ว...มันมากกว่านั้น ผมไม่เคยป้องกันเวลามีอะไรกับพี่เลยสักครั้ง และเมื่อพี่ท้อง...มันจึงเป็นสาเหตุให้เรื่องทั้งหมดถึงจุดจบ
ผมบิดขี้เกียจเล็กน้อย เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปหาแฝดสามที่ตอนนี้พี่เกมพาไปกินราดหน้าที่ครัวแล้ว แต่พอได้ยินเสียงรถยนต์ที่ขับเข้ามา ผมก็รีบวิ่งไปที่โรงจอดรถทันที
“กลับมาแล้วเหรอครับ”
“หางกระดิกมาเชียว” พี่พ่ายปิดประตูรถแล้วหันมาเผชิญหน้ากับผม
“ไม่ใช่หมาน้า”
ผมยิ้มกว้างๆ ส่งไปให้ ในขณะที่พี่พ่ายยื่นมือมาลูบหัว ผมอยากรู้ว่าเขาไปที่ไหนมา อยากรู้ว่าไอ้เลขาหน้าเหียกนั่นกลับกรุงเทพไปแล้วหรือยัง อยากรู้...แต่ไม่กล้าถาม
“กินข้าวรึยัง”
“ยังเลย พี่เกมทำราดหน้าล่ะ ไปกินด้วยกันนะ”
“กูกินมาแล้ว”
“ไปกินกับใครมาอ่ะ สำคัญขนาดไม่รอกินข้าวพร้อมครอบครัวเชียวเหรอ” ผมขมวดคิ้วมองเขา ในหัวคิดไปสารพัดว่าอาจจะเป็นนังน้องเดียร์ หรือไอ้มาวินที่มันอ้างว่ามีเอกสารสำคัญจนต้องบินมาจากกรุงเทพ แต่จะเป็นใครหน้าไหน มันก็สมควรโดนเผาทิ้งทั้งนั้น เกลียดตัวริ้นไรที่คอยมาตอมเขาจริงๆ
“ครอบครัวนี่หมายถึงใคร?” พี่พ่ายคลี่ยิ้ม แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาที่ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งทำให้หลงใหลนั้นตรึงร่างทั้งร่างของผมไว้ไม่ให้ขยับหนีไปจากเขา
“ก็ลูกๆ ของพี่ พ่อของพี่ ...อันที่จริงก็อยากรวมตัวเองเข้าไปด้วย แต่พี่คงไม่อนุญาต” ผมไล้นิ้วไปตามเปลือกตาข้างหนึ่งที่เขายอมปิดมันลงให้ผมสัมผัส
“อยากให้อนุญาตไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มน่าฟัง
“อื้ม”
“ถ้าอยากให้อนุญาต ความรู้สึกของมึงต้องมากกว่านี้...”
มากกว่านี้...ผมต้องขาดพี่ไม่ได้จนต้องตายแน่ๆ
“พ่าย...”
“ครับ”
ผม...ผมไม่ไหวแล้ว พี่พ่าย! พี่พ่ายยยยย! พี่พ่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!
หัวใจของผมกำลังเต้นแรง มันทำงานหนักพอๆ กับผมเพิ่งไปวิ่งรอบสนามไม่ต่ำกว่าร้อยรอบ ยิ่งริมฝีปากที่กำลังถูกเขาขบงับก็รู้สึกร้อนยิ่งกว่าลาวาของภูเขาไฟ แต่ถ้าพูดให้ถูก...ไม่ว่าเขาจะสัมผัสตรงไหนผมก็รู้สึกร้อนไปหมด
“อื้ออออ เดี๋ยวมีคนมาเห็น อื้มมมม พ่ายยย” ผมอยากผลักเขาออก เพราะนี่คือโรงจอดรถในตอนกลางวัน ผมกลัวสายตาจากบ้านข้างๆ กลัวว่าจะมีใครในบ้านมาเห็น พี่เกมกับพี่เอน่ะไม่เป็นไร แต่สำหรับท่านประธานกับแฝดสาม...คงจะไม่ใช่ภาพที่ดีนัก
“หึ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย พ่ายอปป้าคนบ้า”
“แล้วชอบคนบ้าไหม” คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากพี่พ่าย ทำให้ผมก้มมองมือตัวเองสลับกับสีหน้ากวนๆ ของเขา ...เขาทำยังไงให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้กันนะ
“อื้อ ชอบ” ผมจับชายเสื้อสูทของเขาแล้วดึงให้เข้ามาชิดตัวผมมากขึ้น ด้วยระยะห่างที่มีต่อกันไม่มาก และหลังของผมก็แนบชิดผนังของตัวบ้านไม่สามารถขยับถอยหลังได้ ทำให้ใบหน้าของพี่พ่ายที่เคยยื่นมาใกล้นั้น...ใกล้มากกว่าเดิม มือทั้งสองข้างของเขาก็ค้ำยันผนังด้านหลังผมไว้ เป็นเขตกักกันที่สร้างขึ้นไม่ให้หันมองหรือหนีไปทางไหนนอกจากต้องเผชิญหน้ากับเขา
“เพี้ยน”
“จ๋า”
ผมรอคอยคำพูดที่จะออกจากปากเขา สถานการณ์แบบนี้...จะบอกว่าเราควรคบกันใช่ไหม...ผมรู้สึกแน่ๆ ว่ามันจะนำไปทางนั้น...ทว่า
“ไม่หิวข้าวเหรอ”
“...” ไม่ใช่...มันไม่ใช่อ่ะ! ทำไมพี่พ่ายไม่พูดออกมาวะ อ่อยกันขนาดนี้แล้วนะ บอกว่าเราควรคบกันเลยสิ! เขาก็รู้สึกดีๆ กับผมไม่ใช่เหรอ...ทำไมถึงยังลีลาท่ามากอยู่ได้
“หน้าบึ้งใหญ่ เป็นไร”
“เปล่า”
“หึ หน้ามึงอ่านง่ายไม่รู้รึไง”
“แล้วถามทำไมล่ะ”
“อยากได้ยินคำตอบ”
“ไม่ตอบเด็ดขาด” ขืนผมตอบไปแล้วเขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไร ไม่อยากคบ นั่นไม่ถือว่าผมต้องถูกหักอกเหรอ! ไม่เอาหรอก ไม่อยากเสี่ยง มันยังเร็วเกินไปที่จะเจอจุดจบแบบนี้
“เป็นเด็กไร้พ่าย...ไม่ง่ายนะ” พี่พ่ายใช้มือข้างหนึ่งเกลี่ยแก้มผม ก่อนจะไล้ไปตามริมฝีปากแล้วสอดมันเข้ามาในปากให้ผมได้ดูดเลียจนพอใจ จากนั้นก็ดึงออกไป
“ต่อให้ไม่ง่ายผมก็จะพยายาม! ถึงผมจะเป็นคนโง่ แต่เรื่องความรู้สึกที่มีต่อพี่ ผมไม่แพ้ใครอยู่แล้ว” ต่อให้ร้อยน้องเดียร์ พันไอ้มาวิน ก็สู้ผมคนเดียวไม่ได้หรอก
“หึ กูเตือนแล้วนะ”
“ผมก็อยากเตือนพี่เหมือนกันว่าผมแรง”
“มึงก็ออกตัวแรงมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“อิอิ แล้วสรุปยังไงอ่ะ ผมโง่ ไม่เข้าใจง่ายๆ หรอก ผมน่ะเรียนซ้ำชั้นมาตั้งแต่อนุบาล เรียนมหาลัยก็เกือบเต็มโควต้าแปดปี ผมโง่แบบไม่มีสิ่งใดเจือปนเลยนะ เพราะฉะนั้น พี่ช่วยอธิบายด้วย...ว่าตอนนี้ผมกับพี่ เราเป็นอะไรกัน”
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมรู้สึกภูมิใจกับความโง่ของตัวเอง ทั้งหมดนั้นก็เพราะมันจะทำให้ผู้ชายตรงหน้านี้...แสดงความชัดเจนออกมา
แต่เขาไม่ตอบ กลับเอาแต่จูบผม รุนแรงแต่ก็เร่าร้อน จนเมื่อเขาผละออกเพื่อปล่อยให้ผมได้หยุดพักหายใจบ้าง เขาก็ยังแค่กระตุกยิ้มมุมปาก
“จะไม่พูดจริงๆ เหรอ” อยากได้ยินคำซึ้งๆ หวานๆ บ้างแต่คงจะหมดหวัง “งั้นถ้าสมมติว่าผมเป็นชอนซงอี ตอนนี้พี่เป็นโทเมเนเจ้อให้ได้ม้า”
พี่พ่ายขมวดคิ้ว คงจะงงแน่ๆ ทั้งๆ ที่ผมมักจะพูดกรอกหูเขาบ่อยๆ เรื่องความรักของคนสองคนนี้แท้ๆ บ้าจริงๆ เลย หัวสมองเขาไม่เคยจำคำพูดของผมเลยหรือไง ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แต่มันก็ไม่ได้ไร้สาระนะ!
“นางเอกกับพระเอกซีรีย์ที่ผมชอบดูไง พระเอกเป็นมนุษย์ต่างดาว ส่วนนางเอกเป็นนักแสดงสาวสวย”
“แล้ว?”
“ปั๊ดโธ่! เข้าใจยากจัง ผมกำลังถามพี่ว่า ถ้าผมเป็นนางเอกแล้วพี่เป็นพระเอกให้ได้ไหมอะไรอย่างนี้”
“แล้วทำไมต้องพระเอกนางเอก มีอยู่เกลื่อนที่ตอนสุดท้ายไม่ได้กัน”
“ตอนนี้ได้กันก็พอแล้วนี่ อนาคตก็ช่างหัวมันสิ”
“มึงนี่มัน...โง่จริงๆ” เขาเชยคางผมขึ้นแล้วก้มลงมาจูบ ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ปล่อยให้เขาจูบอย่างนี้ แต่ผมก็ตอบรับเขาทุกครั้งเลย
“คนโง่น่ะ เวลารักใครแล้วรักจริงนะ”
“อืม”
“ถ้าในใจของพี่ไม่มีผมอยู่เลยสักนิด...ก็รีบๆ บอกผมนะครับ”
“...”
“ไม่ใช่เพื่อตัวผมนะ...แต่เพื่อพี่จะได้ไม่ต้องอึดอัดใจกับการที่มีผมอยู่ข้างๆ”
ผม...ไม่อยากต้องเจอกับความรู้สึกที่ถูกคนที่รักเกลียดอีกแล้ว ความทรมานแบบนั้น...แค่ครั้งเดียวในชีวิตก็เกินพอ
ผมไม่ได้ท้วงเมื่อถูกพี่พ่ายกอดแน่นขึ้น ริมฝีปากของเขาก็จู่โจมอย่างรุนแรง แม้จะรู้สึกเจ็บ...แต่ก็รู้สึกดี ที่ตอนนี้ผมได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา...
มีต่อด้านล่าง
-
“เพี๊ยงปากแดง แก้มแดงด้วย” โดนเด็กอายุเกือบสามขวบล้อนี่...ผมควรจะเขินอายมากกว่านี้ไหม หรือผมควรจะอายพี่เอที่โผล่พรวดเข้ามาในโรงจอดรถมากกว่า เขากระแอมไอเสียงดัง ส่งยิ้มที่แฝงไปด้วยความหมายมาให้ ก่อนจะบอกว่าพี่เกมให้มาตามไปกินราดหน้า ผมรีบติดกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วเดินก้มหน้างุดตามพี่เอเข้ามาในบ้าน และตอนนี้ก็นั่งหน้าแดงอยู่ที่โซฟา ราดหน้าอะไรไม่ได้กินหรอก...อิ่ม อิ่มน้ำลายพี่พ่าย -_-
“เพี๊ยงไม่สบาย เลียกลดพยาบางด่วงงงงง” น้องโยตะโกนขึ้นด้วยท่าทางอลังการงานสร้างอีกตามเคย ก่อนน้องยะจะแสดงเป็นรถพยาบาล
“ปี้ป่อ ปี้ป่อ ปี้ป่อ”
รถพยาบาลน่ารักมาก จนผมอดยิ้มไม่ได้ ก้มลงไปหอมแก้มน้องยะทั้งซ้ายทั้งขวา ตามด้วยน้องโย ส่วนน้องนะนั้นเดินออกจากครัวมาพร้อมผ้าเย็น
“เพี๊ยง ป๋าบอกให้เอามาให้” น้องนะยื่นผ้ามา พร้อมกับเช็ดหน้าผมที่ก้มลงไปหาอย่างเบามือ
“ขอบคุณครับ”
น้องนะตั้งอกตั้งใจเช็ดหน้าให้ผม ในขณะที่แฝดอีกสองคนก็แย่งกันเข้ามาช่วย จนตอนนี้หน้าผมถูกมือป้อมๆ ทั้งสามมือแปะไปทั่วหน้า
เดี๋ยวนะลูก หน้าพี่เพี้ยนไม่ใช่พื้นนะ พวกหนูทำไมทำเหมือนถูบ้าน!
“ป๋า โยเก่งป่าวววววววววว”
“ยะก็เช็ดให้เพี๊ยงด้วย”
“เพี๊ยงบอกว่าขอบคุงนะด้วยล่ะ”
“อืม ไหนป๋าดูหน่อย”
“แก้มเพี๊ยงยังแดงอยู่เลยป๋า” ที่มันแดงเพราะโดนผ้าเย็นของพวกหนูถูน่ะครับ แต่พี่เพี้ยนไม่โวยวายหรอก ยอมใจ
“หึ” พี่พ่ายยิ้ม คลึงนิ้วลงบนแก้มของผมเบาๆ “เย็นนี้จะพาออกไปกินข้าวข้างนอก”
“อื้ม”
ตอนนี้หัวใจมันเต้นแรงจนผมไม่รู้จะพูดกับพี่พ่ายว่ายังไงดี พูดได้คำเดียวคือ อืม อือ ครับ คำสั้นๆ แค่ไม่กี่พยางค์ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่โดนจู่โจมด้วยจูบที่ร้อนแรงนั่นแล้ว
“พาลูกๆ ของพี่ไปอาบน้ำด้วย”
“ครับ”
ผมยอมแล้วครับพี่พ่าย...ยอมแล้วจริงๆ ช่วยรับเอาหัวใจของผมไปดูแลด้วยนะ แลกเปลี่ยนกัน...ก็มอบหัวใจของพี่มาให้ผมดูแล ผมจะทำให้ดีที่สุดเลย
พวกเรายกโขยงกันมาที่ร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงราย พี่เอกับพี่เกมนั่งอยู่ตรงข้ามผมที่มีแฝดสามนั่งเก้าอี้เด็กคั่นกลางระหว่างผมกับพี่พ่าย ส่วนท่านประธานนั้นนั่งอยู่หัวโต๊ะ
ผมปล่อยให้คนอื่นๆ เลือกเมนูอาหาร เพราะผมกินอะไรก็ได้ ไม่อยากเรื่องมากในเมื่อเขาพามาเลี้ยง แต่ท่านประธานก็ใจดีมาก ถามว่าผมชอบกินอะไร ผมตอบกลับไปท่านก็หันไปบอกพนักงานให้ หลังจากที่สั่งอาหารกันเสร็จ ระหว่างรอผมก็แก้เบื่อด้วยการมองบรรยากาศรอบร้าน บางทีก็แอบมองพี่พ่ายที่เป็นจุดสนใจของสาวเล็กสาวใหญ่บริเวณรอบข้าง คงเพราะบุคลิกที่งามสง่า ท่วงท่าในการขยับตัวก็ดูดีอย่างไร้ที่ติ เขากำลังคุยเรื่องงานกับท่านประธานและพี่เอ จึงไม่รู้ว่ามีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองเขาอยู่ หนึ่งในนั้นก็มีสายตาของผมด้วย...
ที่จริงผมก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า...จะได้มาถึงจุดนี้
“เพี้ยน คืนนี้ดูซีรีย์กันไหม เรื่องใหม่ของโทมินจุนอปป้าของเพี้ยนน่ะ เห็นในเว็บมีหลายตอนแล้ว” พี่เกมเอ่ยถามข้ามโต๊ะ ทำให้ผมต้องละความสนใจจากพี่พ่ายมาร่วมบทสนทนากับพี่เกม
“อื้อๆ ดูครับๆ” ยังไงคืนนี้ผมก็ว่างอยู่แล้ว เพราะท่านประธานจะเล่านิทานให้กับพวกเด็กๆ ฟังเอง ที่จริงก็แอบเสียดาย แต่ถ้ามีแรงจูงใจเป็นซีรีย์เรื่องใหม่ล่ะก็ ผมยอมก็ได้
กว่าอาหารจะมาเสิร์ฟผมก็ฟังพี่เกมเล่าถึงซีรีย์เรื่องใหม่จนแทบไม่ต้องไปดูเองแล้ว แต่ก็ยังอยากเห็นหน้าโทเมเนเจ้ออีกอยู่ดี นี่ผมไม่ได้เป็นพวกคลั่งดาราอะไรเลยนะครับ โปรดอย่าเรียกผมว่าติ่ง แม้ตอนนี้ผมจะพัฒนาจนถึงขั้นเก็บตังค์ซื้ออัลบั้มของพวกบอยแบนด์และเกิร์ลกรุ๊ป วางโครงการจะไปเยือนประเทศเกาหลีในปีหน้า (หากมีตังค์เก็บ) ถึงอย่างนั้นก็กรุณาเรียกผมว่า แฟนบอยผู้มีความหลงใหลในความบันเทิง จะดีกว่า เพราะผมน่ะทึ่งทุกทีเวลาได้เห็นพวกเขาเต้นแบบเพาเวอร์ฟูลอย่างพร้อมเพียง ประหลาดใจทุกครั้งที่ได้เห็นพระเอกซีรีย์ร้องไห้ได้สมจริงสมจังราวกับพวกเขาต้องเจอความลำบากมาครึ่งค่อนชีวิต ผมน่ะ...ชอบความเป็นธรรมชาตินี้จนถึงขั้นหลงใหล บางทีผมก็คิดอยากให้ตัวเองเป็นมนุษย์ต่างดาว มันคงดีถ้าผมมีพลังวิเศษเหมือนโทเมเนเจ้อ คงดีกว่านี้...หากผมมีความสามารถหยุดเวลาไว้ได้...แค่สักห้าหรือสิบนาทีก็ยังดี
“เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ทำหน้าเศร้า เป็นอะไรไปน่ะเรา” คำถามส่งตรงมาจากหัวโต๊ะ ตามมาด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของท่านประธาน “อาหารไม่ถูกปากเหรอ สั่งอย่างอื่นไหม”
“ไม่ใช่ครับไม่ใช่ ผมกินได้ทุกอย่างครับ แค่เผลอคิดอะไรนิดหน่อย แฮ่ๆ”
“เพี๊ยงเป็งคงบ้า ฮ่าๆ” เด็กๆ พากันล้อผมใหญ่ แต่ผมก็ไม่ได้โกรธ เป็นท่านประธานซะเองที่กำลังทำหน้าดุ
“เด็กๆ ครับ การชี้หน้าแล้วล้อคนอื่นเป็นสิ่งที่ไม่ดี ไม่ควรทำ เป็นลูกผู้ชาย ต้องมีความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ว่าจะกับใคร เพราะฉะนั้น ขอโทษพี่เพี้ยนนะครับ แล้วก็เรียกว่าพี่ด้วย เรียกเพี้ยนเฉยๆ ไม่ได้ รู้ไหม” ท่านประธานบทจะนิ่งก็เล่นเอาใจหาย แฝดสามทำหน้าสลดแล้วยกมือขึ้นขอโทษผม ยิ่งน้องยะเวลาทำหน้าเศร้าผมยิ่งใจจะขาด ทั้งแก้มทั้งตา ตกไปตามกันหมด เวลาโดนดุหนูต้องเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอลูกกกก
“ขอโทษคับ” เด็กๆ พูดขึ้นพร้อมกัน แต่ผมก็รีบส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่เป็นไรๆ พี่เพี้ยนไม่โกรธหรอก เอาไส้กรอกเพิ่มไหม พี่เพี้ยนตักให้”
“เอา! โยขอเยอะๆ” พอได้ของกินก็ร่าเริงขึ้นทันที เด็กหนอเด็ก ผมล่ะอิจฉาพวกเขาจริงๆ เจ็บสุดก็แค่หกล้มหรือโดนดุสินะ
“ยะด้วย”
“ป๋า นะจะเอาไส้กอกด้วย” เพราะน้องนะอยู่ห่างจากผม เขานั่งติดกับพี่พ่ายก็เลยหันไปอ้อนพี่พ่ายแทน
“ป๋าจะตักให้ ถ้าพวกหนูพูดมีหางเสียง เพี้ยน ถ้าใครไม่ขอดีๆ ก็ไม่ต้องให้”
จากนั้นพวกเด็กๆ ก็พูดมีหางเสียงทุกประโยค เห็นแล้วก็อดจะยิ้มกว้างๆ ไม่ได้ ถ้าผมมีลูก...ผมจะทำใจดุลูกเหมือนอย่างที่ท่านประธานกับพี่พ่ายทำได้ไหมนะ ยิ่งตีผมยิ่งไม่กล้า...คงเพราะผมไม่อยากถูกเกลียด
“เป็นเด็กดีกันจังเลย เก่งมากกกก กินเยอะๆ น้า”
“นี่ โยให้พี่เพี๊ยง” น้องโยยื่นไส้กรอกที่เห็นว่าน้องเอาเข้าปากไปแล้ว แต่ดันเอาออกมาเมื่อได้ยินคำชมจากผม
แต่ว่า...น้องโยลูก มันมีแต่น้ำลายของหนูนะ พี่เพี้ยนไม่ได้รังเกียจ แต่...
“พี่เพี๊ยง กิงๆ” ด้วยตาแป๋วที่มองมาอย่างบริสุทธิ์ใจ ผมก็เลยอ้าปากรับอย่างเสียมิได้
เอาเถอะ...น้ำลายของพ่อน้องโยก็กินมาแล้ว ไม่เป็นไรหรอก
พอทานกันไปจนอิ่มเกือบครบทุกคน เพราะยังเหลือน้องยะที่ยังจัดการกับไส้กรอกในจานของตัวเองไม่หมด ขนมหวานก็มาเสิร์ฟ ร้านนี้อาหารอร่อยทุกอย่าง ต้องจำชื่อร้านไว้ คราวหน้าจะได้มากินอีก แต่ว่า...ไม่ค่อยได้คุยกับพี่พ่ายเลยน้า แอบมองทีไรก็ติดคุยเรื่องงานทุกที อยากรู้จังว่าพี่พ่ายมีความสุขไหมที่ได้มากินข้าวกับทุกคนอย่างนี้
เฮ้อ...ถ้าได้นั่งข้างๆ คงดีเนอะ นั่งตรงนี้...เหมือนอยู่ไกลจากเขามากเลย ทั้งๆ ที่ก็มีแค่แฝดสามนั่งคั่นกลางแท้ๆ
หลังจากจัดการเช็คบิลเป็นที่เรียบร้อย โดยท่านประธานเป็นคนจ่าย พวกเราก็กลับขึ้นรถฟอร์จูนเนอร์เจ็ดที่นั่งของพี่เกม น้องยะกับน้องนะนั่งกับท่านประธานที่เบาะในสุด ส่วนน้องโยตอนนี้หลับอยู่บนตักผมที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่พ่าย พี่เกมกับพี่เออยู่คู่กันที่เบาะหน้า พี่เอเป็นคนขับเหมือนตอนขามา มีพี่เกมคอยเป็นเบรกนั่งอยู่ข้างๆ เพราะพี่เอชอบเผลอขับเร็วโดยลืมว่ามีเด็กๆ นั่งมาด้วย พี่เกมถึงต้องคอยหยิกแขนเตือน
เสียงของน้องยะและน้องนะยังคงดังมาจากเบาะหลัง น้องๆ กำลังพูดคุยกับท่านประธานอยู่ แถมบางครั้งก็ยังร้องเพลงด้วย ผ่านไปแค่ไม่ถึงสิบนาที พวกเด็กๆ ก็หลับกันหมด หันไปมองข้างหลัง ท่านประธานก็หลับไปด้วย เอาเถอะ ปล่อยพวกเขาหลับไปดีกว่า คงอีกนานกว่าจะถึงบ้านเพราะมากินกันไกลจากอำเภอที่อยู่มาก ใช้เวลาเกือบชั่วโมงน่ะครับกว่าจะมาถึง นี่ขากลับก็คงถึงเกือบสี่ทุ่มแน่ๆ เลย แล้วจะปลุกเด็กๆ มาแปรงฟันได้ยังไงเนี่ย เรื่องแปรงฟันเป็นเรื่องใหญ่นะครับ ไม่แปรงฟันเดี๋ยวฟันผุ ไปหาหมอฟันก็เจ็บมากด้วย ผมนี่เกลียดหมอฟันมากเลย ไม่อยากให้เด็กๆ ต้องเจอแบบนั้น
“ไอ้เอ ช้าลงหน่อย” เสียงพี่เกมเตือนขึ้นเป็นระยะ ก่อนจะชวนพี่เอคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้คลายความง่วง เพราะขับรถตอนที่หนังท้องตึงในช่วงเวลาดึกๆ อย่างนี้มันอันตรายมาก เกิดพี่เอหลับขึ้นมา ได้ซวยกันหมดแน่
“คิดมากอะไรอยู่” พี่พ่ายถามขึ้น เสียงของเขาเบาแต่ผมก็ได้ยิน เพราะเขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหู
“ไม่ได้คิดอะไรเลย กำลังซึมซับความสุขที่ได้นั่งข้างๆ พี่อยู่ ทำไมถามงี้อ่ะ”
“อืม...ก็เห็นเงียบๆ”
เพราะในรถค่อนข้างมืด จะมีก็แค่แสงไฟตามถนนที่ส่องเข้ามาเป็นระยะคราวที่รถวิ่งผ่านกับมีแสงไฟจากรถคันที่ขับสวนมาเท่านั้น คนอื่นๆ จึงไม่รู้ว่าพี่พ่ายกำลังก้มลงมางับต้นคอผม ผมเอียงคอเพื่อให้ริมฝีปากของเขาสัมผัสได้ถนัด อีกทั้งยังควบคุมไม่ให้ตัวสั่นและกลั้นเสียงไว้ด้วย กลัวว่าจะทำให้น้องโยตื่น
“พ่าย พอแล้ว” ผมบอกเขาเบาๆ แต่ปลายลิ้นอุ่นๆ ของเขาก็ยังดุนดันกับผิวเนื้อตรงลำคอของผมไม่หยุด
“อะแฮ่ม! ป๋า กูถามว่าพรุ่งนี้จะข้ามฝั่งไปดูงานไหม” พี่เอใช้วิธีเดิมในการขัดจังหวะ แต่นั่นทำให้ผมอยากกราบขอบคุณเขาร้อยครั้ง เพราะนี่เรียกว่าการช่วยเหลือต่างหาก ไม่ใช่การขัดจังหวะ ในเมื่อผมกำลังจะบ้าตายไปกับสัมผัสของพี่พ่ายอยู่แล้ว เขาไม่เคยยั้งมือเลย
“ไป” พี่พ่ายตอบคำถาม เขายังไม่ผละออกจากบริเวณคอของผม “ช่วงเช้า ตอนบ่ายกูต้องไปส่งพ่อ”
“อะฮะ แล้วน้องเพี้ยนอ่ะ ไปพม่าด้วยกันไหม” พี่เกมหันกลับมาถามผม และในความมืดสลัวอย่างนี้...เขาก็คงมองเห็น ถึงได้รีบหันหน้ากลับไป
“เอ่อ...ผมไปด้วยได้เหรอครับ” ผมเป็นพนักงานระดับล่าง ที่วันนี้ก็ลาป่วยแบบไม่ได้ป่วยจริงๆ แล้ว ถ้าพรุ่งนี้ต้องข้ามฝั่งไป งานที่ค้างอยู่ก็คงจะไม่เสร็จ
“ป๋าว่าไง น้องมันไปด้วยได้ไหม” พี่เอถาม
“ถามกูทำไม”
“เอ้า มึงใหญ่สุด” พี่เอกลั้วหัวเราะ
“พ่อกูก็นั่งอยู่”
“แต่พ่อมึงหลับไปแล้ว ว่าไง ให้น้องมันไปด้วยไหม”
พี่พ่ายเงยหน้าขึ้นสบตากับผม แว่นตาที่ถูกถอดออกไปตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถทำให้ผมได้เห็นแววตาของเขาชัด มองลึกลงไป...ก็เห็นแต่ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจ ...ผมอ่านเขาไม่ออก
“อืม กูอนุญาต”
ผมยิ้ม ก่อนจะเผยอริมฝีปากขึ้น...ด้วยความเต็มใจรับจูบจากเขา
ตอนนี้...มีความสุขจังเลยครับพี่พ่าย ผมไม่อยากคิดมากเรื่องอื่นแล้ว
...........................................................TBC....................................................................
ใครที่ยังงงและสงสัย รอเมื่อถึงอดีตของเพี้ยนเปิดเผย คงน่าจะเข้าใจเอง :laugh: แต่โดยรวมแล้ว คิดว่าคงจะไม่มีอะไรให้น่าตกใจหรอก :o8:
อย่าคิดเอาพี่พ่ายของเราไปปล่อยที่เซ็นเวิร์ลนะ ไม่งั้นเราจะโกรธธธธธ :beat: :laugh:
พึงระลึกไว้ว่าไร้พ่ายไม่ได้โง่ และเขาก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ เขาไม่เคยเชื่อใจใครนอกจากตัวเอง กับมาวินก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ใครจะรู้ว่ากับเพี้ยนเป็นละครหรือเรื่องจริงนอกไปจากเขากันล่ะ แล้วกับไอ้มาวินนั่นคือละครด้วยรึเปล่า หรือเขากำลังหลอกพวกเราทุกคนอยู่...ใครเล่าจะรู้ (พี่พ่ายน่ะเล่าทุกอย่างให้เราฟังคนเดียวย่ะพวกหล่อน :laugh: :laugh: :laugh:)
-
พี่พ่ายจะมาไม้ไหนน จะหลอกให้เพี้ยนตายใจหรือไม่ โอย ระเเวงพี่พ่ายขึ้นทุกวัน
-
บางทีพ่ายก็ดูว่าเอ็นดูเพี้ยน แต่บางครั้งน่าพาไปทิ้งทะเลจริงๆ
-
รู้แต่ พ่ายจะทำเพี้ยนเจ็บหนัก ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม
-
:hao7: อิป๋าอ่อยเหยื่อตลอด ยิ่งรุกหนักขึ้นทุกที หึหึ
ใกล้จะดราม่าหนักสินะถ้าสืบเรื่องได้ มาวินมาจีบพี่สาวเพี้ยนเพื่อต้องการแก้วตาป่าวนี่
-
เพี้ยนคลั่งโทมินจุนมากจริงๆ :laugh:
-
ยังไงก็ยังจะขอบอกว่าระแวงพ่ายอยู่ ตอนเค้าร้ายก็อยากให้ดี แต่พอเค้าดีก็ระแวง หนักแล้วเรา :try2:
-
อยากถามป๋าว่า
ใจจริงแล้วป๋าอยากกินเพี้ยนบ้างไหม
กินแต่ปากไม่เบื่อหรือไง 5 5
อยากให้เพี้ยนเจอมาวินเร็ว ๆ จัง
คนโรคจิตกับคนบ้าใครจะชนะ
กติกา ห้ามใช้อาวุธ
:hao7:
-
ป๋าพ่ายบุคคลเดาใจยากแห่งปี
-
หมั่นนางจริงๆ ฮ่าๆๆๆ มาถึงตอนนี้ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะดราม่าหนักกว่าเรื่องอื่นๆที่ผ่านมานะ เอาใจช่วยน้องเพี้ยน แฝดสามน่าร้ากกกกกเค้าขอหมดเลยนะป๋า :mew1:
บวกเป็ดและ :L2: ให้นาง
*อัพเดทสารบัญแล้วจ้า*
-
รู้สึกว่าจะเริ่มมาแล้ว
น่ำกำลังต้มหรือเปล่า?
หรือเราจะคิดไปเอง
เดาพ่ายโอปามันไม่ออก
แต่อิเพี้ยนนี่เพี้ยนสมชื่อ
เป็นนายเอกที่ขี้อ่อยมากที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา
ปกติไม่ค่อยชอบนายเอกขี้อ่อยพระเอกอ่อยก็ว่ากันไป
เจออิเพี้ยนนี่อ่อยทีคือกูยอม
นางอ่อยแบบมีชั้นเชิง นางดูมุ้งมิ้ง
ละตอนพี่พ่ายขานว่าครับนี่คือกรี๊ด
รอลุ้นว่าจัดราม่าหรือเปล่า
ถ้าไม่ก็แล้วไปถ้าม่าพ่ายโอปามึงตาย!!!
:pig4: :pig4:
-
พ่ายอปป้าแม่งไม่น่าไว้ใจขึ้นทุกที(?) ความรู้สึกมันไม่สุดเพราะมั่วระแวงพ่ายอปป้านี่แหละ :mew5: :mew5: :katai1:
-
งั้นฝากถามป๋าพ่ายด้วยนะตัว
ว่าแกล้งรักหรือรักจริงไปแล้ว
ช่วงโปรทำนู๋เพี้ยนเคลิ้มตลอด
-
ป๋านี่กำไรตลอด ตอดเล็ก ตอดน้อย ว่าแต่ เพี้ยนกำลังจะดราม่าครั้งใหญ่แล้วสินะ
-
สามแฝดน่ารักกกก
ขอเอาไปเลี้ยงหน่อยได้มั้ยพี่พ่าย
-
เราไม่สามารถเชื่อใจใครได้เลย เรารู้แต่เรารักน้องเพี้ยนๆของเรา 555
-
พี่พ่ายลึกลับได้อีกไม่รุว่าแกคิดไรอยู่กันแน่
น้องเพี๊ยงเป็นแฟนบอยไปแล้วหรอ555เก็บตังไปตามรอยซีรีย์ที่เกาหลีสินะ
-
ไม่ไว้ใจป๋าอ่ะบอกตรง :hao4:
-
ถ้าเพี้ยนจะเจ็บหนักเพราะไร้พ่าย ขอให้เพี้ยนกลับมาทำให้ไร้พ่ายเจ็บหนักกว่าและพ่ายให้เพี้ยนคนเดียวไม่ว่าเมื่อไรหรือกรณีใดก็ตาม
-
ต้องติดตามตอนต่อไป :hao3:
-
มันพูดไม่ออก บอกไม่ค่อยถูก
มาแรก ๆ ก็แบบ... ทำไมป๋าหล่อ แบบนี้ ฮือออออ
แต่แหม่... พอมานั่งนึก ป๋าจะร้ายมั้ยนะ จะนั่นมั้ย จะนี่มั้ย
สะระตะ บอกเลย!!! น้ำตาจะไหล สงสารเพี้ยน
กลัวไร้พ่ายหักมุมขึ้นมา #สงสัยจะแน่ว่าหักมุม
แต่บางทีก็คิดว่าป๋าอาจจะมีอะไรสักนิดที่คิดถึงเพี้ยนบ้าง
เพี้ยนที่ไม่รุ้อะไร มาวินนี่มันเลวนัก.. จากการอ่านคอมเม้นของนักอ่านหลาย ๆ ท่าน ประกอบการตัดสินใจล่าสุด
ท่าจะเลว คงบังคับให้พี่สาวเพี้ยนห่าตัวตายและเอาตาให้ป่าชัวร์ อันนี้แอบมั่นใจ
แต่จะว่างั้นงี้ คนที่เราไม่ไว้ใจที่สุดก็ คนแต่งนี่ล่ะค่ะ o18 ถ้าทำน้องเพี้ยนเสียใจนะ จะบุกกระทู้แตกเลย #กำ
ใครเลยจะรู้จักไร้พ่าย จะดีจะเลว อยู่ที่คนเขียนแล้วค่ะ อิอิ
#รณรงค์เชิญชวนทุกคนกดดันนักเขียนค่ะ ห้ามทำเพี้ยนเสียใจและห้ามไร้พ่ายเล่นละครกับเพี้ยนค่ะ ฮ่า ๆ
:laugh:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ตอนต่อไปแล้ววววววววววววว
-
พ่ายยยยยยยยยยยย ผู้ชายแบบเธอฉันก็หลงงงง
แต่ฉันสงน้องงงงง :hao5: :hao5:
อย่าทําให้น้องเจ็บเยอะนะ ขอแค่เบาะๆ พอเนอะ
-
ถึงแม้จะรู้ว่าป๋าแกล้งทำ แต่เราก็อดขวยเขินไม่ได้ รักป๋านะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :pig4:
-
อารมณ์อยากฟินก็ฟินไม่สุด เหมือนยังเรื่องให้ระแวงป๋า
แต่ป๋าไม่ใช่คนโง่ คงไม่ได้ให้ใครจูงจมูกหรอกมั้ง
-
พ่ายอปป้าน่ากลัว
สงสารเพี้ยนจอมอ่อย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao7: หวังว่ากับเพี้ยนนี่คือเรื่องจริง แล้วมาวินคือละคร
หวังว่าพี่พ่ายจะไม่โง่อย่างที่คนแต่งบอกนะ
จิ้ม* ตัวเองพี่พ่ายบอกอะไรบ้างอะ บอกเค้าได้นะ
เค้าเก็บความลับเก่ง55555555555
-
อ๊ายยยยยยยยยยย หักมุก เห้ย หักมุข พ่ายนี้แผ่นเยอะจริงเลย รอติดตามอยุ่น๊า อยากอ่านต่อใจจะขาดเพี้ยนจะเป้นไงถ้ารู้ความจริงงงงงงงงงงงงงงงง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: หรือว่าไม่รุ้สึกอะไรเลยหรืออาจจะแผนซ้อนแผนแก้แค้นต่อ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยอยากรู้แล้วอ่ะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ป๋ายังเปิดเผยไม่หมดรึเปล่า :hao3: ทีมเพี้ยนอยู่แล้ว
-
หูยยยยย ขอไม่เดาแล้วกันว่าป๋ากำลังคิดอะไร
เพี้ยนกำลังถลำลึกจนกู่ไม่กลับแล้ววววว
รออ่านต่อออ การเสพติดเรื่องนี้เปรียบได้กับการที่เพี้ยนติดป๋าเลยทีเดียว :katai4: //เห็นภาพมั่กๆ
-
แค่ 'ครับ' คำเดียวของป๋า
หนูก็จะลงไปนอนกองกับพื้นแล้วคร้า :-[
-
พ่ายอปป้าาาา //สครีมกรีดร้อง// คือนิ่งได้ใจมาก อปป้า ชั้นจะตายกับความเย็นชาของพี่อยู่แล้ว อดีตของเพี้ยนทำให้เพี้ยนเป็นคนแบบนี้ หวังว่า พอเรื่องเปิดเผยออกมา เพี้ยนคงทำใจได้ล่ะนะ น้องโยน่ารักที่สุดอ่าา ท่านประธานก็เท่มว๊ากกกก //fcท่านประธาน//
-
สนุกกกกกกกก ต่อเร็วมากอยากอ่านทุกวันเลย
-
เรามาย้อนอ่านหลายตอนเลย ขอบคุณนะคะ
/.วิ่งไปซบอกพี่พ่าย ~.~
-
พี่พ่ายเดายากจริงๆ เหมือนกำลังหลอกทุกคน
เพี้ยนสู้ๆนะ ถ้ารู้ความจริงแล้ว ไม่อยากจะคิดเลย
ชอบสามแฝด น่ารักกก
-
กลัวเพี้ยนจะโดนหลอกอีกจังเลย :hao5:
-
เตรียมขุดหลุม ถ้าพี่พ่ายทำร้ายเพี้ยน แม่จะจับลงหลุมกลบให้มิดเลย หึหึ :fire:
-
พ่ายอปป้าาาาาาาาาา ชอบน้องเพี้ยนยังงงง ชอบยังงงง ชอบยังงงงง :impress2:
ไม่เคยอยากอ่านฉากบนเตียงคู่ไหนเท่าคู่นี้เลย 5555555555
-
ถึงจะทำเป็นอ่อนโยนแต่คนอ่านก็ไม่ตกหลุมพลางตามเพี้ยนไปด้วย
เพราะพี่พ่ายแกร้ายหลบใน :m16:
-
:hao5: เพี้ยนเหมือนจะมีลูกฮึดสู้ มาแบบนี้อีกแล้วววแพ้ลูกอ้อนอิป๋าทู๊กกกที
แต่ถ้าจะละลายซะทุกทีขนาดนี้ เสียประตูสักทีเห้อออ รอมานานแล้วทั้งนุงเพี้ยนทั้งคนอ่าน :hao7:
-
ระแวงอิป๋า -_-
เรื่องนี้แต่ละคนนี่มันจิตจริงๆ เลย =__= รวมถึงคนแต่งด้วย ก๊ากกก
-
นี่ถ้าให้เดา อิพี่พ่ายกำลังทำให้เพี้ยนตกหลุมจนหาทางขึ้นไม่ได้
ละก็จะถีบหัวเพี้ยนส่งแน่ๆ
กลัวน้องเพี้ยนจะไม่เป็นผู้เป็นคนจังเลย
น้องเพี้ยนต้องเข้มแข็งแบบนี้ไปนานๆนะลูกกกก
เกลียดพี่พ่ายขอดักตบแล้วกัน ตบเสร็จเอาไปปลอ่ยเอ็มควอเทียร์
-
อยากพาพี่พ่ายไปปล่อยสำเพ็ง ไม่ก็...จตุจักร..
แดดร้อน คนเยอะ ซอยเล็กซอยน้อยเยอะ คงตลกน่าดู 5555
โอ้ยย ตอนหน้าแฝดสามกลับบ้านแล้ว อยากอ่านตอนน้องๆต่อจังเลยฮืออ
มีเวอร์ชั่นแฝดสามตอนโตมั้ยครับ ท่าทางจะน่ารัก :hao3:
-
อ่านซ้ำอีกรอบ
อ่านแบบจับผิดไร้พ่าย
นางก็ยังคงสเต็ปที่สายตาเพี้ยนอ่านไม่ออก
ในเมื่อมีบทแบบนี้มาแล้ว
ไม่พ้นที่เพี้ยนจะเจ็บ
*ต้มน้ำรอ*
-
งั้นคนเขียนก็น่าจะเขียนในพาทของไร้พ่ายให้คนอ่านได้รู้บ้างนะว่าเค้าคิดอะไรอยู่อะ อยากรู้จัง
-
ป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าเล่นกับหัวใจคนอื่นได้ม้ายยยยยยยยยยย
สงสารน้องเพี้ยน หนูต้องเอาชนะใจป๋าให้ได้นะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
'ไร้พ่าย'..ผู้ชายสองหน้า :laugh:
แต่ตอนที่แล้วๆ มาทำเราหลงน้องเพี้ยนหัวปักหัวปำแล้วน้าา :-[ น้องน่าเอ็นดูพอๆ กันกับแฝดสามเลยนะคะ ^^
-
:really2:
-
อิพี่พ่ายนี่มันน่า.................จับไปปล่อยทิ้งไว้ป่าเขาใหญ่ให้หาทางออกไม่ได้ซะจริงๆ ระวังเถอะคิดจะหลอกเพี้ยนถ้าเกิดวันไหนหลงรักเพี้ยนขึ้นมาเพี้ยนมันคงจะเชื่อหรอกเหมือนเด็กเลี้ยงแกะไงพูดความจริงก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว ปล.คู่นี้กว่าจะได้กันนี่แข่งกับคู่เฮียทองและชงโคใช่ไหมบอกกกกกก
-
อยากให้พี่พ่ายหลอกไอ้วินดีกว่านะเหอะๆ
-
พี่พ่ายกำลังเล่นเกมส์กับเพี้ยนสินะ
สงสารเพี้ยนอ่ะ ถ้ารู้ความจริงคงเจ็บหนักๆแน่
ช่วงนี้อินมาก เข้าใจความรู้สึกเพี้ยนเลยในเรื่องความรัก
พอมีความสุขมักจะลืมคิดเรื่องต่างๆ ไปหมด แค่ดื่มด่ำกับความสุขให้เต็มที่
แต่พอมีเรื่องที่ทำให้น้อยใจ พอคิดอยากจะยอมแพ้
แต่อีกฝ่ายก็ทำดีเหมือนให้เรามีความหวังรั้งเราเอาไว้ ทำให้เราลุกขึ้นมาใหม่ :(
-
ตอนที่ 16
วันนี้เด็กๆ ก็ต้องกลับกันแล้ว ผมไม่ได้มีโอกาสไปส่งด้วย เพราะต้องไปทำงาน อยากทำอะไรพิเศษๆ ให้ เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ลืมผม แต่ก็คงไม่มีอะไรจะให้นอกไปจากทำอาหารเช้าให้พวกเขา
เฮ้อ...ผมนอนไม่หลับเลย ให้ตายเถอะ เกือบตีสี่แล้วด้วย แต่ยังไม่ได้นอนสักงีบ
พี่พ่ายกับพวกเด็กๆ นอนหลับไปนานแล้ว เด็กๆ นอนดิ้นกันมาก ผมต้องคอยห่มผ้าให้เพราะอากาศค่อนข้างเย็น พี่พ่ายเป็นมนุษย์ขั้วโลกเหนือที่ชอบเปิดแอร์ประหนึ่งเลี้ยงนกเพนกวิน ทั้งๆ ที่นอนใส่แค่กางเกงขายาวตัวเดียวเขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับอุณหภูมิที่แช่แข็งคนขี้หนาวอย่างผมเลย
ข่มตาหลับยังไงก็หลับไม่ลง ผมจึงเริ่มเดินสำรวจห้องนอนของเขา สะอาดไร้ฝุ่นเพราะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกสองวัน เอกสารบนโต๊ะทำงานวางอย่างเป็นระเบียบ หนังสือก็อยู่บนชั้นวางราวกับไม่เคยมีการหยิบจับ ทั้งๆ ที่สองสามวันมานี้แฝดสามมักจะรื้อออกมาดูเล่นจนเกลื่อนพื้น ผมมองสำรวจจนทั่ว ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางข้างๆ แม็คบุ๊คโปรขึ้นมาดู มันเป็นรุ่นที่ดีที่สุดในตอนนี้ และมีรหัสผ่านในการเข้าใช้งาน หน้าจอเป็นรูปแบบทั่วไป ไม่มีรูปภาพอะไรเป็นพิเศษ ในความเอาจริงเอาจังของพี่พ่ายนั้นทำให้ผมสงสัยอยู่หลายครั้งว่า เขามีแอคเค้าท์อยู่บนโลกโซเชียลบ้างไหม แต่นึกภาพยังไงก็นึกไม่ออก เพราะพี่พ่ายนั้นต่างจากคนเพ้อเจ้ออย่างผมที่พออารมณ์ดิ่งๆ หน่อยก็จะโพสบนเฟซด้วยความเร็วหนึ่งนาทีสิบสี่สเตตัสเป็นอย่างต่ำ
ผมเลิกสนใจโทรศัพท์มือถือของเขา แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาดู ผมรู้ว่านี่เป็นการละลาบละล้วง แต่มันคงไม่เป็นไร ตราบใดที่เขาไม่รู้
กระเป๋าสตางค์ของพี่พ่ายตัดเย็บมาจากหนังชั้นดี ราคาคงแพงสมฐานะและเงินในกระเป๋าที่มี รูปถ่ายบัตรประชาชนก็ไม่ต่างอะไรจากคนทั่วไปเท่าไหร่ เพราะเป็นที่รู้กันแน่ชัดว่ากล้องที่ใช้ถ่ายมันกากแค่ไหน ชีวิตผมเคยทำบัตรมาห้าครั้งเพราะชอบทำหาย แต่ไม่มีสักครั้งเลยที่จะถ่ายออกมาได้ใกล้เคียงกับความหล่อของผม แต่ก็นะ รูปของพี่พ่ายก็ไม่ได้แย่นักหรอก ถึงจะเห็นปี พ.ศ. ที่เขาเกิดแล้วผมจะแอบตกใจมากก็ตามที
แก่ชิบหาย...
เอาเถอะ ข้ามเรื่องอายุไป เพราะยังไงเขาก็ดูดีสำหรับผมเสมอ แต่เรื่องที่ทำให้ผมแปลกใจรองจากอายุของเขาก็คือ เขามีบัตรเครดิตแค่ใบเดียว นอกนั้นเป็นบัตรเดบิตของธนาคารต่างๆ แต่ผมว่าแค่มีใบเดียวก็คุ้มค่า เพราะมันไม่จำกัดวงเงิน ผมรู้จักลักษณะบัตรดี เพราะเป็นบัตรที่ผมใฝ่ฝันอยากมีมันสักใบ แม้ว่าที่จริงจะเป็นการสร้างหนี้สินให้ตัวเองก็ตาม แต่ถ้ามีมันล่ะก็ ทริปเยือนแดนกิมจิของผมก็ไม่ใช่แค่ฝัน!
หืม...นี่รูปอะไร
ผมพบรูปถ่ายขนาดเล็กซ่อนอยู่หลังช่องใส่บัตร เป็นรูปที่ทำให้ผมเหมือนถูกถีบลงมาจากหน้าผาที่สูงชันหลังจากที่พิชิตมันด้วยความเหน็ดเหนื่อย ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมากระชากหัวใจออกจากร่าง
ใบหน้าของผู้หญิงที่บอบบางและดูอ่อนโยนล้อมรอบไปด้วยแฝดสามที่ตอนนั้นคงเพิ่งแรกคลอด เธอกำลังยิ้มแย้มและมีพี่พ่ายโอบตัวเธอไว้...ผมคิดว่า...นี่คงเป็นรูปถ่ายของครอบครัวที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่กันพร้อมหน้า
ฮ่าๆๆ นี่มัน...บ้าชะมัดเลย
ผมทุบอกตัวเองแรงๆ สองสามทีให้มันหายจากความอึดอัด ก่อนจะเก็บของทุกอย่างไว้ในกระเป๋าตามเดิม
ไม่เป็นไร...เธอเป็นอดีตไปแล้ว...ผมต่างหากที่อยู่กับเขาในตอนนี้
ผมกลับไปนอนข้างๆ พี่พ่ายเหมือนเดิม เขาขยับตัวเล็กน้อย ในขณะที่ผมได้แต่เฝ้ามองเขาอยู่เงียบๆ ...น่าแปลกใจ ทั้งๆ ที่ผมได้เข้าใกล้เขามากขนาดนี้แล้วแท้ๆ ทำไมกลับยิ่งเจ็บปวดใจมากขึ้นกว่าเดิม
“ทำไมไม่นอน” ไม่รู้ว่าพี่พ่ายตื่นขึ้นมาตอนไหน คงเพราะผมเผลอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังถูกเขามองอยู่
“นอนไม่ค่อยหลับครับ”
“เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไร ผมตื่นเต้นที่ได้นอนข้างๆ พี่ต่างหาก อิอิ” ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมกำลังอ่อนแอ พี่มองแค่รอยยิ้มของผมเท่านั้นพอ
“อืม ขนาดนั้น?”
“อื้อ พี่พ่ายนอนต่อเถอะน้า ผมไม่กวนหรอก”
“เป็นเด็กดีตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่พี่ยอมให้ผมเป็นเด็กของพี่ไง”
“ไม่เคยพูด”
“พูดน้า เมื่อวาน ผมจำได้เลย”
“คิดไปเอง”
“โธ่ ใจร้ายจริงๆ ผมเสียใจนะเนี่ย ปลอบใจหน่อยๆ”
“หึ มานี่ดิ”
ผมขยับเข้าไปในอ้อมกอดของพี่พ่าย ก่อนจะถูกเขาจูบที่ขมับ
“กอดไว้แบบนี้แล้ว หลับได้รึยัง”
“ตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมอีก”
“หลับตา”
“ดุอ่ะ อย่างนี้ใครจะหลับลง พูดหวานๆ น่ะเป็นไหม ขนาดโทเมเนเจ้อที่ดูทื่อๆ ก็ยังโรแมนติกได้เลย พี่ก็ต้องทำได้สิ”
“พูดมากจริงๆ” พี่พ่ายขมวดคิ้วใส่ แล้วจับผมพลิกตัวนอนราบโดยมีตัวเขาคร่อมอยู่ด้านบน เขายกนิ้วชี้ขึ้น แล้วทำท่าดุเหมือนกำลังสอนแฝดสามตอนที่เล่นซน
“พ่าย...”
“นอนนะครับ” เขาพูดเสียงเบา จูบลงบนเปลือกตาทั้งสองข้างของผมที่รีบปิดลงทันทีที่ถูกริมฝีปากของเขาสัมผัส “ดื้อไม่ได้ เป็นเด็กพี่ต้องเชื่อฟัง”
ผมพยักหน้าสองสามทีทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ ในใจได้แต่ร่ำร้องเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมา เขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่ทำให้ผมแทบบ้าแบบนี้
พี่พ่าย...พี่พ่าย...พี่พ่าย...
ผมตื่นเกือบเจ็ดโมงครึ่ง รีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วออกไปหาเด็กๆ ที่พอตื่นมาก็ไม่เห็นอยู่บนเตียงกันแล้ว คิดจะทำอาหารเช้าให้ซะหน่อยแต่ก็ตื่นสายซะได้ แย่จริงๆ
ผมฟัดแก้มพวกเด็กๆ ไปหลายที ก่อนจะติดรถพี่เกมไปออฟฟิศ ได้บอกลากันแล้วผมก็ดีใจสุดๆ เด็กๆ งอแงเล็กน้อยแต่พอพี่พ่ายบอกว่าเดี๋ยวก็เจอกันอีก พวกเขาก็หยุดร้อง
วันนี้ต้องไปที่ประเทศพม่า ผมจึงต้องไปอำเภอเพื่อจะทำเอกสารข้ามแดนก่อนถึงจะสามารถข้ามไปกับพวกพี่ๆ ได้ ความจริงงานของสถาปนิกที่ไซต์งานนี้ก็แทบไม่มีอะไรแล้วครับ เหลือแค่ภายในตัวอาคารเท่านั้นเองที่ผมยังทำค้างไว้อยู่ แบบแปลนและโครงสร้างพร้อมทั้งโมเดลของโครงการน่ะ แผนกผมได้ส่งรุ่นพี่ที่เชี่ยวชาญมาประจำอยู่ที่ไซต์งานนี้ตั้งแต่ปีก่อนแล้ว (พี่กิ๊ฟเล่ารายละเอียดให้ฟังก่อนผมจะมาประจำที่นี่) พอทุกอย่างแล้วเสร็จก็ถูกเรียกกลับสำนักงานใหญ่ มีมาดูบ้างเป็นครั้งคราว เพราะหลังจากที่แบบเสร็จ งานทั้งหมดก็แทบจะเป็นหน้าที่ของนายช่าง แต่ที่ผมต้องแก้แบบทุกวันในช่วงที่ผ่านมานั้น ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าถูกแกล้ง แถมยังถูกสั่งให้ออกแบบภายในตัวอาคาร ทั้งๆ ที่เขาก็มีแบบอยู่แล้ว แต่เขาให้เหตุผลแค่ว่า ถ้ามีไอเดียที่ดีกว่านี้ เขาก็ไม่เกี่ยงที่จะพิจารณาอีกครั้ง ผมถึงมีงานให้ทำแบบไม่รู้จักจบจักสิ้น
แต่ก็นะ...ที่นี่จะเป็นโรงแรมที่พี่พ่ายนั่งแท่นผู้บริหารเต็มตัว ผมก็อยากจะทำให้ดีที่สุด พี่เกมบอกว่าพี่พ่ายอยากทำโรงแรมที่มีบ่อนคาสิโนมานานแล้ว โปรเจ็คนี้จึงเป็นโปรเจ็คที่พี่พ่ายเข้ามาดูแลเองและทุ่มเทให้กับมัน
เวลาได้มองพี่พ่ายทำงาน...ให้ความรู้สึกที่ดีไปอีกอย่าง เพราะความเอาจริงเอาจังและมุ่งมั่นของเขา ทำให้ผมพลอยมีไฟในการทำงานไปด้วย แต่ในเขตก่อสร้าง...มันน่ากลัวจริงๆ นะ ผมไม่ชอบเสียงเครื่องจักรเลยสักนิด เสียงเจาะนั่นนี่ก็ไม่ชอบ เสียงดังและวุ่นวายสุดๆ แถมยังอันตรายด้วย ไม่รู้ว่าจะโชคร้ายถูกท่อนเหล็กตกใส่หัวเมื่อไหร่
“นายครับ! ระวัง!” เสียงของคนงานบนคานเหล็กที่อยู่สูงขึ้นไปตะโกนลงมา ก่อนที่จะทันได้คิดอะไร ผมก็พุ่งไปผลักตัวของพี่พ่ายออกจากระยะที่ท่อนเหล็กกำลังตกลงมาแล้ว
เคร้ง!
ท่อนเหล็กขนาดกลางที่มัดรวมกันด้วยเชือกกำลังถูกรถเครนยกขึ้นไป แต่อาจจะมัดไม่แน่นหนาพอจึงทำให้ท่อนเหล็กหนึ่งท่อนตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก เสียงเครื่องจักรทุกอย่างหยุดลง ผมกอดตัวพี่พ่ายไว้แน่น จากระยะที่ท่อนเหล็กตกลงมาอยู่ห่างจากปลายเท้าของผมไม่กี่เซ็น ไม่นานก็มีคนงานรีบเข้ามาช่วยเหลือ
โชคดีที่ผมอยู่ใกล้เขา โชคดีมาก...โชคดีที่ไม่เป็นอะไร หัวใจผมแทบหยุดเต้นไปกับความกลัวที่เกิดขึ้นในชั่วขณะ ถ้าพี่พ่ายเป็นอะไรไป ผมต้องแย่แน่ๆ ตอนนี้แค่เห็นว่าปลอดภัย...ก็ดีใจมากแล้ว
“พี่ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม มีแผลตรงไหนรึเปล่า” ผมลนลานถามเขาที่ตอนนี้เสื้อผ้าที่สะอาดเนี๊ยบของคนตรงหน้ากำลังเปื้อนฝุ่น พี่พ่ายไม่ตอบคำถาม เขากำลังจ้องมองผม มือของเขาสั่นเล็กน้อยตอนที่ยื่นมันมาจับแขนผมไว้
“ป๋า มึงเป็นอะไรรึเปล่า เฮ้ยยยย! เพี้ยน แก้มมึง!”
ผมยกมือขึ้นแตะที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเอง ก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ดที่แก้มข้างขวา พอเห็นว่ามีเลือดติดฝ่ามือยามที่ดึงมือออกมาดู ผมถึงได้รู้ว่าเมื่อกี้คงโดนอะไรสักอย่างบาด มันยาวเป็นทางจากบริเวณใกล้ๆ หางตามาถึงข้างแก้ม แขนของผมก็มีรอยถลอกเพราะพุ่งเข้าหาพี่พ่ายโดยไม่ได้คิดอะไร เพิ่งมาเห็นเอาตอนนี้เองว่าบริเวณรอบตัวมีแต่ไม้แหลมๆ และเศษเหล็กที่ถูกตัด
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ เดี๋ยวผมค่อยไปใส่ยา พี่พ่ายไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้ว”
พี่พ่ายเงียบมาก เขาไม่พูดอะไรสักคำ แม้จะมีใครถามก็ไม่ตอบ ผ่านไปไม่นานเขาก็ยอมพูดเสียงเข้มๆ กับผมว่า
“ไปทำแผล!” จากนั้นก็ลากผมไปที่รถของพี่เกมที่ขับข้ามแดนมา
“ป๋า กล่องยาอยู่เก๊ะหน้ารถนะ” พี่เกมตะโกนไล่หลัง ในขณะที่ผมได้แต่ก้าวตามจังหวะเดินของพี่พ่ายให้ทัน
พอมาถึงรถก็ด่าผมทันที
“มึงไม่กลัวตายรึไง!”
“เดี๋ยว...พี่พ่าย พี่โมโหทำไมเนี่ย”
“ใครใช้ให้มึงพุ่งเข้ามา กูไม่ได้ขอ!”
ผมขมวดคิ้วมองเขา แล้วสะบัดมือที่จับแขนผมให้หลุด
“ขอโทษที่ผมเสือกไปเอง”
“เออ ทีหลังไม่ต้องเสือก กูจะตายก็เรื่องของกู”
พี่พ่ายโมโหจนดูไม่มีเหตุผล เขาโกรธอะไรขนาดนั้น ยิ่งพอรถพี่เกมเปิดไม่ได้ เขาก็ถีบประตูไปหลายที จนพี่เอต้องวิ่งเอากุญแจรถมาให้
“ทะเลาะอะไรกันวะพวกมึงนี่ เอ้า ใจเย็นๆ เปิดประตูรถดีๆ ดิวะ เดี๋ยวไอ้เกมมันก็ร้องไห้หรอก ลูกรักมันสีถลอกหมดแล้ว”
โดนรองเท้าหนังแท้ขัดเป็นมันของพี่พ่าย ต่อให้เป็นฟอร์จูนเนอร์ก็คงไม่รอด
เปิดประตูรถให้เสร็จ พี่เอก็รีบวิ่งหนีไป ผมคิดว่าเขาคงไม่อยากเจอพี่พ่ายในโหมดดาร์คโคตรพ่อโคตรแม่แบบนี้ แต่เดี๋ยวพี่มึง พากูไปด้วยยยย! แต่ในเมื่อพี่เอแม่งหนีเอาตัวรอดไปแล้ว ผมก็เลยต้องเผชิญกับพายุอารมณ์ของพี่พ่ายเพียงลำพัง ยังไงก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบก่อนก็แล้วกัน
“พี่พ่าย ที่ผมทำเพราะผมเป็นห่วงพี่นะ ผมไม่ได้ไม่กลัวตาย แต่ถ้าพี่ต้องตาย ผมกลัวมากกว่าอีก เพราะฉะนั้นอย่าโมโหเลยนะ ผมขอโทษ”
ถึงแม้...ความเป็นห่วงของผมจะเป็นเรื่องผิดสำหรับเขาจนเขาต้องโกรธขนาดนี้ ผมก็คงทำได้แค่ขอโทษ เพราะเวลาผมรักใครแล้ว...ผมก็ไม่อยากจะทำอะไรให้เขาเกลียดผม
“ห้ามทำอีก”
“ครับ” ผมรับปากเพื่อให้เขาสบายใจ
“มานั่ง” พี่พ่ายสั่ง “จะทำแผลให้”
ผมไปนั่งที่เบาะรถ ส่วนพี่พ่ายก็ยืนทำแผลให้ผม
“แม่ง...โคตรโง่” ปล่อยเขาด่าไปครับ ด่าแล้วสบายใจให้เขาด่าเถอะ “เป็นแผลเป็นทำไง แถมอีกนิดตามึงก็จะบอด ไอ้เด็กโง่”
เขาทำแผลให้อย่างเบามือ ถึงจะคิดว่านั่นเบาแล้ว แต่ก็เบาที่สุดของพี่พ่าย เพราะมันยังหนักสำหรับผมอยู่ดี ยาก็แสบ มือคนทำก็กดมาซะแรง ทว่า...ผมกลับทำได้แค่อมยิ้ม เพราะพอจะได้เห็นอะไรบางอย่าง...
“พี่ห่วงผมเหรอ”
“นั่งเงียบๆ”
“ผมไม่ตายหรอกน้า ผมอึดยิ่งกว่าแมลงสาบอีก พี่ก็รู้”
“บอกให้เงียบไง”
“ดุอีกแล้ว”
พี่พ่ายก้มหน้าลงมาใกล้ ก่อนจะยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเอง พร้อมกับพูดเสียงละมุนว่า
“เงียบ เข้าใจไหมครับ”
ผมยอมเป็นใบ้ ให้ผมเงียบไปตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ งื้อออ พ่ายอปป้าของผม หล่อเกินไปแล้วววว รักแรง
ในขณะที่พี่พ่ายทำแผลให้ ผมก็ทำได้แค่มองเขา ความตั้งอกตั้งใจนั้นทำให้ลืมความเจ็บจากแผลไปชั่วขณะ เหมือนพี่พ่ายมีเวทย์มนต์ทำให้เสียงรอบๆ ตัวผมหายไป จุดโฟกัสของสายตาก็เบือนไปทางอื่นไม่ได้นอกจากใบหน้าของเขา
“มองอะไร”
“มองไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“อยากมองพี่ไปนานๆ นี่นา ถ้าเผื่อวันไหนไม่มีโอกาสได้มองอีก ผมจะได้ไม่ลืม”
พี่พ่ายหยุดมือที่กำลังเช็ดเลือดออกจากแผลให้ผม เขาเงียบอยู่นานมาก แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเลย แม้ระหว่างเราจะไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาก็ตาม
‘ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่พี่จะเลือกให้อยู่ด้วยไปตลอดชีวิต แต่แค่ตอนนี้...ช่วยทำเหมือนว่ารักผมสักนิดได้ไหมครับ’
ผมอยากจะเรียกร้องออกไป แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าหากเขาต้องลำบากใจแล้ว...มันคงไม่มีประโยชน์
“กำลังคิดมากเรื่องอะไร”
“เปล่าซะหน่อย แค่พูดให้เท่เฉยๆ ว่าแต่เท่ใช่ม้า ผมจำมาจากในซีรีย์ล่ะ”
“หึ มึงมันบ้าจริงๆ นั่นแหละ” พี่พ่ายยิ้มแล้วก็ทำแผลให้ผมต่อ
ถ้าถามผมว่า...หากรู้จุดจบแล้วทำไมถึงยังไม่ยอมหยุด เส้นทางนี้...สุดปลายทางของมันอาจจะไม่มีถนนสายยาวที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบให้ไปต่อ แต่อาจจะมีเหวลึกรออยู่ คำตอบของผมก็มีแค่...ผมอยู่กับปัจจุบันมากกว่าอนาคต ผมไม่รู้ว่าต้องกังวลกับมันทำไม ในเมื่อชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอน ก่อนที่จะถูกพี่พ่ายทิ้ง ผมอาจจะตายไปก่อน หรือยังมีชีวิตอยู่แต่มีเหตุจำเป็นต้องไปจากเขาก็ได้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น...คงมีแค่ความรู้สึกของผมเพียงอย่างเดียวที่จะยืนยันให้แน่ใจได้...ว่าผมตกหลุมรักเขามากแค่ไหน
“เป็นแค่คนบ้าแท้ๆ”
“ไม่ได้บ้าสักหน่อย เป็นคนร่าเริงต่างหาก”
“เถียงอีก”
“ไม่เถียงแล้ว ขอโทษน้า แล้วนี่ดูเสื้อผ้าพี่ดิ เปื้อนหมดเลยอ่ะ แต่ก็ดีแล้วนะที่ไม่เจ็บตรงไหน” ผมใช้มือปัดเสื้อปัดกางเกงที่เปื้อนฝุ่นให้พี่พ่าย โดยที่เขาก็ยืนนิ่งๆ ให้ความร่วมมือแต่โดยดี
“เพี้ยน”
“ครับ”
“อย่าทำอีกนะ” พี่พ่ายพูดด้วยสีหน้าจริงจัง นิ้วที่ไล้อยู่ข้างแก้มของผมก็อ่อนโยน “กูไม่ชอบเลยจริงๆ”
“มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา ถ้าไม่อยากให้ทำอีก...พี่ก็อย่าทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายสิครับ เพราะถ้าพี่เจ็บ ผมเจ็บมากกว่าพี่เป็นพันเท่า”
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นแววตาของเขาสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกเลยจริงๆ ที่ได้เห็นเขาแสดงความรู้สึกออกมา
“ไม่เอาน่าพี่พ่าย ผมไม่ตายหรอก ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อรักพี่ นี่แหละความแข็งแกร่งของผม ตอนนี้พี่คือโลกทั้งใบของผมแล้วนะ อย่าทำเหมือนว่าตัวเองไม่สำคัญกับผมสิ”
ไม่มีคำพูดอะไรให้ได้ยิน มีแต่อ้อมแขนที่รัดตัวผมจนแน่น
“กูน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่ามึงก็แค่คนบ้า”
“ไม่ได้บ้าเน้อ อิอิ ตัวห๊อมหอม”
“หึ อยู่นิ่งๆ ดิ”
“อื้อ”
วันนี้...อ้อมกอดของพี่พ่าย อบอุ่นยิ่งกว่าทุกวัน ผมควรจดจำวันนี้ไว้ในความทรงจำ เผื่อวันไหน...ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว จะได้เอามาเป็นกำลังใจในการมีชีวิตอยู่
มีต่อด้านล่าง
-
ไร้พ่าย...เป็นคนอบอุ่น แม้พี่เกมจะบอกว่า เป็นไปไม่ได้ ผมน่ะเพ้อเจ้อไปเองก็ตามที แต่พี่เกมไม่รู้หรอกว่า ไร้พ่ายที่อยู่กับผมตามลำพังนั้น...ทำให้หัวใจเต้นแรงมากแค่ไหน
เขาไม่ใช่คนพูดหวาน ความโรแมนติกก็ไม่มี เทียบกับโทเมเนเจ้อแล้วยังห่างกันอีกหลายขุม แต่พี่พ่ายที่บางคืนก็ยอมมาเป็นหมอนข้างให้ผมได้นอนกอดนั้น น่ารักมากๆ พี่เกมเคยถามว่าตอนนี้ผมเป็นแฟนกับพี่พ่ายรึเปล่า แต่ผมก็ไม่สามารถตอบเขาได้ว่าผมอยู่ในฐานะไหนกันแน่ ถึงความสัมพันธ์ของผมกับพี่พ่ายจะดีมากๆ อย่างที่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงจุดนี้ได้ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเอาซะเลย เพราะเขาไม่เคยบอกรักผมเลยสักครั้ง การกระทำที่เหมือนมีใจทำให้เผลอคิดไปไกลเกินจริงมาก แต่เขาก็ไม่เคยปฏิเสธในสิ่งที่ผมคิด แค่ใช้ความเงียบและรอยยิ้ม ผมก็พร้อมที่จะลืมความต้องการในความชัดเจนไปจนหมด
“เพี้ยน ให้พี่ไปส่งที่บ้านเอาไหม ไม่ต้องลำบากนั่งรถเมล์ด้วย” พี่เกมเสนอขึ้นในระหว่างที่กำลังนั่งดูซีรีย์ด้วยกัน คืนนี้พี่พ่ายกับพี่เอออกไปเที่ยวผับในตัวเมืองเชียงราย ผมกับพี่เกมก็เลยอยู่เฝ้าบ้านตามประสาคอซีรีย์
“ไม่เป็นไรครับพี่เกม ผมอยากนั่งรถไปเองมากกว่า ขอบคุณนะครับพี่”
ผมโกหกทุกคนว่าจะกลับบ้านที่เชียงใหม่ในวันหยุดสามวัน พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางแล้ว ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วผมต้องไปทะเลกับพี่กิ๊ฟต่างหากล่ะครับ แต่ก็ไม่อยากบอกใคร เพราะทุกคนในบ้านไม่ทราบเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่กิ๊ฟเลยสักคน ยิ่งพี่พ่าย...ผมยิ่งไม่อยากไม่เขารู้ ทุกอย่างระหว่างผมกับเขามันกำลังดี จึงไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้พัง
“เอางั้นเหรอ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกพี่นะ”
“ครับ”
พี่กิ๊ฟส่งเวลาบินมาให้แล้ว เธอจัดการเรื่องตั๋วให้เสร็จสรรพ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ต้องลำบากขับรถไปเองหรือต้องนั่งรถทัวร์เป็นสิบๆ ชั่วโมงไป แต่ที่จริงผมจะเบี้ยวเธอก็ได้นะเนี่ย เพราะงานมันยังไม่คืบหน้าเลย ไม่รู้ว่ามันจะยากอะไรนักหนา กับอีแค่สืบประวัติไอ้มาวินกับหาชื่อคนได้รับบริจาคดวงตาจากพี่สาวของผม มีตออะไรมาขวางอยู่รึเปล่าวะ
ดูซีรีย์จบไปสามสี่ตอน แต่ละตอนเล่นคั้นอารมณ์ดราม่าของผมออกมาจนหมด วันนี้ขุดซีรีย์เก่าๆ ขึ้นมาดู พี่เกมบอกว่าถ้าเป็นคอซีรีย์ห้ามพลาดเรื่องนี้ ก็เลยได้มาดู Autumn in my heart ซึ่งแม่ง...ผมร้องไห้ตั้งแต่แผ่นแรก จนมาแผ่นที่สามแล้วก็ยังร้องไห้อยู่
“ถ้าเป็นผมผมคงทำอะไรไม่ถูกว่ะพี่ จู่ๆ ก็ต้องมารู้ว่าพ่อกับแม่ที่เลี้ยงมา ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ” ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา มีพี่เกมกัดผ้าเช็ดหน้าพยักหน้าเห็นด้วย
“ไอ้หมอโรงบาลนี่ก็งี่เง่า ทำลูกคนอื่นเขาสลับกันได้ยังไงวะ ไอ้เหี้ยยย กูไปเกาหลีเมื่อไหร่จะไปเผาโรงบาลมึงทิ้ง”
“พี่เกมออกค่าตั๋วเครื่องบินให้ผมด้วย ผมอยากไปช่วยยย” ได้โปรดดด อยากไปแต่ไม่มีเงินนนน
“กูว่าไม่ควรปล่อยให้ไอ้สองตัวนี้อยู่บ้านด้วยกันว่ะป๋า” จู่ๆ เสียงพี่เอก็ดังขึ้นที่ประตู “ไม่แน่ว่าสักวันมันอาจจะเผาบ้านทิ้ง พวกมึงจะอินอะไรกันขนาดนั้นนนน”
“คนที่หัวใจหยาบกระด้างอย่างพี่เอไม่มีวันเข้าใจพวกผมหรอก ผู้ชายที่หัวใจอ่อนไหวง่ายอย่างผมกับพี่เกมน่ะ อยู่ในขั้นบรรลุแล้ว” พี่เอเป็นคนที่ชอบขัดฟิลลิ่งคนอื่นจริงๆ แต่ว่าพี่พ่ายกลับมาแล้วนี่ เมามารึเปล่านะ
“พ่ายอปป้า กลับมาแล้วเหรอ” ผมรีบกระโดดข้ามขาพี่เกมพุ่งไปหาพี่พ่ายที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้าน
“อืม”
ผมดมเสื้อเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพลางขมวดคิ้ว
“มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงอ่ะ”
“เดียร์ไปด้วย”
“ทีผมขอไปด้วยพี่ไม่ยอมให้ไป แต่พานังน้องเดียร์ไปนี่นะ โคตรลำเอียงอ่ะ”
“มึงขอไปที่ไหน บอกกูว่าจะดูซีรีย์”
“อ้าว งั้นเหรอ” เออจริงด้วย ผมบอกเขาอย่างนั้นนี่ แต่มันก็ไม่ใช่ประเด็นที่เขาจะพานังเด็กนั่นไปกับเขาด้วยรึเปล่าวะ “แต่ทำไมต้องไปกับมันอ่ะ แล้วนี่ไม่ได้ไปเอามันมาใช่ไหม”
“มึงคิดว่าไง”
“ผมคิดว่าพี่ไม่ทำหรอก เพราะมีผมรอพี่กลับบ้านอยู่”
“หึ ถ้ากูบอกว่าเอาในห้องน้ำของผับ”
ผมยังคงยิ้ม ก่อนจะกอดพี่พ่ายให้แน่นขึ้น “พี่น่ะรักสะอาดจะตาย ห้องน้ำสาธารณะแบบนั้น พี่ทำไม่ลงหรอก ผมเชื่อ”
“รู้ใจกูตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ผมรู้ก็แล้วกันเถอะ แล้วนี่หิวรึเปล่า ผมทำอะไรให้กินเอาม้า”
“อืม ก็ดี”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวผมทำข้าวผัดให้กิน”
การไม่ทำตัวงี่เง่า คอยชวนเขาทะเลาะ เป็นอีกเทคนิคหนึ่งที่ผมใช้เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ แม้จะอยากข่วนหน้าเขาเมื่อรู้ว่าพาผู้หญิงไปเที่ยวด้วยก็ตาม แต่ผมก็ต้องทำทีเหมือนว่าเด็กนั่นไม่ได้มีผลอะไรกับความสัมพันธ์ของผมกับเขา ตอนนี้ผมพอจะจับจุดพี่พ่ายได้บ้างแล้ว เขาชอบคนเอาอกเอาใจ พูดจาหวานๆ ใส่ และคอยดูแลเขา ผมกำลังพยายามทำทั้งหมดนั้น ไม่ใช่เพราะมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง แต่ทำเพราะรักต่างหาก ยังไงก็อยากมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันให้มากที่สุดล่ะครับ
“เพี้ยนจะทำข้าวผัดเหรอ เดี๋ยวพี่ไปช่วย เพราะต้องทำเผื่อไอ้เหี้ยเอด้วย มันบ่นหิว” ผมกลับเข้ามาในบ้าน พี่เกมที่เพิ่งเถียงกับพี่เอเสร็จไปก็หันมาบอก “ไม่รู้ว่าไปผับไปแดกแต่เหล้ารึไง กลับมาถึงได้บ่นหิวกัน”
“นี่ถ้าผมเป็นพี่เอนะ ผมจะคบกับพี่เกมนี่แหละ หิวก็มีคนทำกับข้าวให้ ห้องก็ไม่ต้องเก็บเอง พี่เกมทำให้หมด ทำดีขนาดนี้แล้วยังจะไปมองคนอื่นอีก”
ระหว่างเตรียมของทำข้าวผัด ก็คุยกับพี่เกมไปด้วย ผมกับพี่เกมมักจะมีเรื่องมาปรึกษากันตลอด
“คนดีบางทีก็ไม่มีประโยชน์หรอกเพี้ยน สำหรับไอ้เอ แค่ดีคงยังไม่พอ พี่ก็เป็นเพื่อนกับมันมานาน ทำให้แค่นี้ก็ไม่ผิดปกติอะไรหรอก”
“ทำไมพี่เกมไม่สารภาพไปเลยอ่ะว่ารู้สึกยังไง”
“มันจะกระอั่กกระอ่วนกันเปล่าๆ แล้วไอ้เอมันไม่ชอบคนอ้วนอย่างพี่หรอก อ้วนไม่พอ แถมขี้เหร่ด้วย”
“มันไม่เกี่ยวสักหน่อย พี่ต้องมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้นะพี่เกม แต่อย่าเข้าขั้นหน้าด้านเหมือนผม ฮ่าๆ”
“เออว่ะ พี่เห็นด้วย”
“พี่เกมอ่ะ!”
ผมมั่นใจว่าถ้าพี่เอคบกับพี่เกมล่ะก็ ต้องโชคดีสุดๆ แน่ๆ แต่พี่เอไม่ได้มีท่าทีว่าจะชอบผู้ชายสักนิดเลยครับ เขาเป็นผู้ชายที่เหมือนกับใช้ชีวิตโดยการจีบผู้หญิงมาตั้งแต่ออกจากท้องแม่ แต่ก็ไม่ลงหลักปักฐานกับใคร ไม่ได้มีคู่นอนเป็นตัวเป็นตนเหมือนพี่พ่าย เพราะลอยชายไปเรื่อย
เอาเถอะครับ...ปล่อยให้พี่เกมตัดสินใจเองดีกว่า เพราะทุกวันที่เป็นอยู่นี้...มันก็ดีอยู่แล้ว แต่ถ้าสักวันพี่เอมีใครจริงๆ ขึ้นมา ความสุขที่มีในบ้านหลังนี้...คงจะหมดไป
ผมกับพี่เกมช่วยกันทำข้าวผัดจนเสร็จ มีไข่ดาวให้พี่พ่ายกับพี่เอคนละใบด้วย ไม่นานพี่พ่ายก็เดินเข้ามาในครัว ตามหลังมาด้วยพี่เอที่เหมือนคนวิ่งตามกลิ่นหอมๆ เข้ามา
“ทานให้อร่อยนะ ยังไงคืนนี้ก็ฝันดีนะพี่” ผมก้มลงหอมแก้มพี่พ่ายอย่างไม่แคร์สายตาใคร เขาดันหน้าผมออกห่างแล้วลงมือกิน
ไปนอนดีกว่าครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปที่สนามบินแต่เช้าด้วย นัดกับพี่เกมไว้แล้วว่าจะขอให้เขาไปส่งที่ บขส. ของอำเภอ ผมจะนั่งรถตู้เข้าไปในเมืองน่ะครับ แล้วค่อยต่อแท็กซี่ไปสนามบิน
เข้ามาในห้อง ก็เช็คของในกระเป๋าว่าขาดอะไรไปบ้าง ผมไม่ได้สำอางอะไรมาก จึงแทบไม่มีเครื่องประทินผิว แต่สาเหตุหลักๆ ก็เพราะมันเปลืองตังค์ ตอนอยู่กรุงเทพนี่ใช้เป็นเซ็ต ราคาแพงๆ ทั้งนั้น เพราะพี่กิ๊ฟเป็นคนซื้อให้ แต่มาอยู่นี่ไม่ค่อยมีใครพาไปซื้อของเท่าไหร่ ผมก็เลยใช้แค่โลชั่นราคาถูกเท่านั้น
ครืดดดดด ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด
‘พี่กิ๊ฟ’
“ครับพี่”
“จัดกระเป๋ารึยังคะเนี่ย”
“เรียบร้อยครับ”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วย”
“ได้ครับ”
แกร๊ก!
ลูกบิดประตูห้องนอนของผมถูกปลดล็อคและบานประตูก็ขยับเปิดเบาๆ พี่พ่ายเดินเข้ามา พอเห็นว่าผมกำลังคุยโทรศัพท์ก็มายืนซ้อนข้างหลัง ผมรีบกดวางสายทันที
“คุยกับใคร”
“พี่สาวของผมเอง” ผมตอบกลับไปทันควัน แต่พี่พ่ายกลับบีบคางผม แล้วจ้องมาด้วยแววตาที่มีโทสะหน่อยๆ
“โกหก”
“ผมไม่ได้โกหกน้า ผมนับถือเธอเหมือนพี่สาว”
พี่พ่ายจ้องผมอยู่สักพัก ก่อนจะคลายแรงที่บีบลง
“งั้นเหรอ”
“อื้อ ก็นี่ไง ผมจะกลับบ้าน ก็เลยมีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย”
ผมขอโทษที่ต้องโกหก แต่เรื่องนี้...ผมพูดความจริงกับพี่ไม่ได้ ขอโทษนะครับ
“อืม”
ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดด ครืดดดดดด
พี่กิ๊ฟยังคงโทรเข้ามา เธอคงอยากจะถามว่าทำไมผมถึงตัดสาย แต่ผมยังรับสายเธอไม่ได้ ในเมื่อพี่พ่ายยืนอยู่ตรงหน้า
“ทำไมไม่รับ”
“ผมอยากคุยกับพี่พ่ายมากกว่านี่นา จะไม่ได้เจอกันตั้งสามวันเลย คงคิดถึงแย่”
“งั้นก็ไม่ต้องไป”
“ไม่ได้หรอก ซื้อตั๋วไว้หมดแล้ว”
“กูจ่ายคืนให้”
ผมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน พี่พ่ายน่ารักอีกแล้วอ่ะ
“ได้ที่ไหนกัน”
ผมจัดการปิดมือถือแล้วจูงมือพี่พ่ายไปที่เตียง เขาตามมาง่ายๆ แล้วก็ยอมนอนลงบนเตียงข้างๆ ผม
“สามวันที่ผมไม่อยู่ ห้ามไปหานังน้องเดียร์นะ” ผมไล้นิ้วไปตามแผงอกกว้างของพี่พ่ายเล่น ใบหน้าก็ซุกอยู่ที่ซอกคอหอมๆ ของเขา ในขณะที่เขาก็โอบตัวผมไว้
“ถ้ากูไปล่ะ”
“หลังจากกลับมาผมจะตามไปตบมันให้หน้าเบี้ยวเลย”
“หึ”
“ทำจริงนะ ไม่ได้ขู่ด้วย ไม่รู้ว่าสวยตรงไหน” หน้าตาก็น้องๆ พิมฐา แต่ยังเทียบไม่ได้กับนานะอาฟเตอร์สคูลหรอก
“สวยกว่ามึงละกัน”
“พี่พ่ายพูดอย่างนี้ผมไม่ชอบเลยอ่ะ เมื่อไหร่จะเลิกกับมันวะ”
“ไม่ได้คบแล้วจะเลิกได้ไง”
“พอ จบๆ ไม่คุยละ”
ยิ่งคุยผมยิ่งหงุดหงิด ก็ถ้าพูดอย่างนี้ สถานะผมก็ไม่ได้ต่างจากนังน้องเดียร์เท่าไหร่ อาจจะด้อยกว่าด้วยซ้ำ ไว้กลับมาผมควรต้องจัดการอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นมันก็จะคอยทิ่มแทงใจผมอยู่อย่างนี้แหละ
“ไปกี่โมง”
“ไม่รู้”
“ตอบดีๆ”
“ก็ไม่รู้ไง”
เพียะ!
พี่พ่ายตีขาผมที่พาอยู่บนตัวเขาแรงๆ ผมใส่กางเกงขาสั้นด้วยอ่ะ โคตรเจ็บเลย
“ไปกี่โมง”
“แปดครึ่ง”
“อืม”
ผมไม่ต่อบทสนทนาอีก เพราะยังไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ ในหัวคิดไปสารพัดแล้วว่าสามวันที่ผมไม่อยู่พี่พ่ายต้องไปอยู่กับน้องเดียร์แน่ แค่คิดก็ทนไม่ได้จริงๆ
“โทรมาด้วย” เสียงของพี่พ่ายเบามาก แต่ผมก็ได้ยิน ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อ แต่พอสบกับแววตาที่จริงจังนั่นแล้ว หัวใจของผมก็เริ่มเต้นรัวอย่างหนัก
“อื้ม แน่นอนครับ”
ผมก้มลงจูบพี่พ่าย เป็นความรู้สึกที่เกินบรรยาย ผมไม่อยากจะห่างจากเขาเลย ไม่เจอกันสามวันจะเป็นยังไง ชีวิตจะสนุกไหมก็นึกไม่ออก
“ในขณะที่ผมกำลังคิดถึงพี่แทบบ้า...พี่อย่าไปหาคนอื่นนะ”
พี่พ่ายจูบไล่ตั้งแต่หน้าผากผมเรื่อยลงไปจนถึงอก ก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า “ครับ”
.........................................................TBC............................................................
ใครที่คิดจะเอาพี่พ่ายของเราไปปล่อยที่นั่นที่นี่ ถามใจตัวเองดูดีๆ นะว่าทำลงไหม :beat:
เรื่องนี้ดราม่าไม่หนัก แต่ก็จะลมเพลมพัด หน่วงๆ นิดๆ ให้จิตใจมัวหมองหน่อยๆ แต่ไม่ร้องหรอก เชื่อใจตัวเราสิ :กอด1:
รักนะทุกคน :hao7:
ขอบคุณเพลงเพราะๆ ด้วยนะ รักให้พอดี ขอมอบแด่น้องเพี้ยนนะคะ
ปล. อัพเดทสารบัญทิ้งลิ้งไว้ด้วย นี่หาไม่เจอ T T
-
ตอนนี้แอบเขินอิป๋า >///< เป็นห่วงนุ้งเพี้ยนด้วยอ่ะ~
แต่อีกใจก็แอบระแวง เหมือนมีอะไรมาคั่นความหวานไว้...
รอตอนต่อไปค่า
-
แปะก่อนอ่าน
--------------------------------------
ต่อแบบรวดเร็วทันใจค่ะ ช้อบชอบ
ถามใจตัวเองแล้ว ว่าในตอนนี้เอาพี่พ่ายไปทิ้งได้ไหม ขอตอบว่าไม่
แต่ อนาคตไม่แน่.......
ถ้าสถานการณ์มันดีขึ้นแบบนี้ใจนึงก็อยากให้เพี้ยนหยุดกับพี่กิ๊ฟนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ ทำใจลำบาก
แล้วงี้ถ้าไร้พ่ายให้มาวินไปตาม ทำยังไง
อยากรู้เรื่องราวของพี่เพี้ยนแล้ว... ถ้ารู้ว่าตาของพี่สาวอยู่ที่ป๋า เพี้ยนจะเป็นยังไง
แล้วเรื่องของมาวิน พี่กิ๊ฟนางจะสืบรู้ถึงที่มีน้องสาวเป็นแม่ของลูกพี่พ่ายด้วยงี้ปะ
....
แต่แหม ตอนนี้นี่พาใจไร้พ่ายสั่นเลยสินะคะ ช่วยไว้แบบไม่ทันได้คิด แถมยังเจ็บตัว
ตาเกือบจะบอด แต่ยังมาห่วงใย ถึงกับทำให้หวั่นไหวเลยทีเดียว
เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะแพ้ #ทำหยิ่งพยองไปเกิดคนเขียนหักมุมขึ้นมานี่มีดิ้น :hao5:
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ สนุกสนาน และลุ้น คุณภาพล้นตอนจริง ๆ
-
พ่ายอปป้าาาา ทำไมหล่อ ทำไมเท่ ทำไมเราหลงงง ผู้ชายเย็นชา ทื่อๆ บื้อๆ จักรวาลหมุนรอบชั้น เหมาะแล้วล่ะ กับน้องเพี้ยน
เพี้ยนไม่ต้องห่วงนะ เราจะเป็นหูเป็นตาให้เพี้ยนเอง กลับมาไวๆนะ
-
ทำไมอ่านแล้วสงสารเพี้ยนจัง
พี่พ่ายขอให้รักเพี้ยนจริงๆนะ อย่าหลอกกันเลย :กอด1:
-
หึหึ อิป๋า ทำเหมือนมีใจให้ตลอด ชิชะ
-
:z13:
-
กัดผ้าเช็ดหน้ารอตอนต่อไป
-
ป๋าช่วงนี้ทำให้เราตายใจ ดูดีขึ้นผิดหูผิดตา
น้องเพี้ยนเอ้ยป๋าแกรู้ทุกอย่าง ระวังโดนป๋าตลบหลังนะ
-
ป๋าทำไมต้องน่ารักงี้~~~~~~~~~ :heaven :heaven
เราจะไม่ทนกับป๋าแล้ว
-
แต่ทำไมเราร้อง :m15:
-
พ่ายโอปป้าแกอย่าใจร้ายกับน้องนะ :z6: โดนแน่
-
ป๋าหลงทิศ จะทำให้เราหลงรักไปถึงไหนกัน~
#งือออออออออ
-
พ่ายอ้ปป้าาาาาา ช่วยหลงรักเพี้ยนจริงๆด้วยเถอะ :hao5:
-
หวั่นไหวในความรักแบบเอาทั้งตัวเข้าแลกของเพี้ยนบ้างรึยังคะป๋า
แต่น่ากลัวว่าความรู้สึกอะไรดีๆต่อเพี้ยนในตัวป๋า มันจะระเหิดไปถ้ารู้ว่าเพี้ยนไปหากิ๊ฟเนี่ยะดิ -_-"
-
พี่พ่ายยยย โอ้ยหัวใจทำงานหนักมากจริงๆ
พี่พ่ายอย่าพูดเพราะดิ เราเขินอะหื้อออ พี่พ่ายจะไม่หลอกน้องเพี้ยนใช้ม้ายยยย
เพี้ยนอย่าทำให้พี่พ่ายคิดมากนะ คึคึ ที่ทะเลอะ เดี๋ยวพ่ายเขาจะหึงงง :hao3: :z1:
-
งือิออน่ารัก
-
ทำไมมันหน่วงจิตขึ้นทุกวันนะ น้องเพี้ยนของเราจะต้องมีความสุขให้มากๆนะ
-
ประเด็นคือถ้าพี่พ่ายรู้ว่านัดเจอสาว
เพี้ยนเจอมาม่าเล็กก่อนชุดใหญ่แน่
-
พ่ายอปป้าอ่อยหนักขึ้นทุกวัน :-[
-
ระวังจะไปป๊ะกันที่ทะเลนะ ฮ่าๆ
-
โอ้ยยยยย ทำใจเชื่อใจไร้พ่ายไม่ได้จริง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ฮืออออ พ่ายโอปาาาาา
ซารางเฮโย~ ครับคำเดียวไปไม่เป็นเลยยยยย
-
สูสีค่ะคนคู่นี้ 5555
-
เพี้ยน สู้ๆๆๆๆๆๆ
-
พี่พ่ายแกก็พูดดี แล้วตกลงหวั่นไหวแล้วใช่ไหม อย่าทำร้ายเพี้ยน เพี้ยนยิ่งน่าสงสารอยู่ :ling3:
นี่ยอมมองพี่พ่ายแกในแง่ดีขึ้นมาบ้างก็ในตอนนี้แหละ แต่ก็ยังระแวงอยู่ดี :ling2:
-
ถ้ารู้ว่าไปกลับใคร โดนเจื๋อนแน่ๆ
-
ป๋าอย่าทำร้ายน้องนะะ มาวินนี่ดูจิตมากอ่ะ เสียวแทนเพี้ยน
อยากรู็เรื่องมาวิน กับพี่สาวเพี้ยนแล้วว
อ้อออ อยากเห็นพี่พ่ายเป็นฝ่ายตามเพี้ยนบ้างจัง อิอิ
-
โอ้ยยย ทำไมมันรู้สึกเหมือนจะหวานแต่ดันหวานไม่สุดแบบใจมันระแวง :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรอออ :')
-
น้องเพี้ยนไม่ผิดที่มีพี่กิ๊ฟ เพราะพี่พ่ายก็มีนังน้องเดียร์ (เรียกตามน้องเพี้ยนค่า ><) เหมือนกันนะคะ แถมสถานะก็ไม่ชัดเจนงานนี้ถือว่าลอยตัวค่ะ พี่พ่ายไม่มีสิทธิ์โกรธอะไรน้องทั้งนั้น~ แต่ตอนนี้สงสารน้องเพี้ยนเหลือเกิน เจ็บแผลที่หน้ามากไหมคะลูกกก :กอด1:
-
อ่านผิดรึเปล่าวะ อิตาพี่พ่ายพูด"ครับ"??
-
ยังไงก็ไม่ไว้ใจน่ะนะ :z6:
-
อยากรู้ว่าในก้นบึ่งหัวใจของพี่พ่ายตอนนี้
พี่พ่ายเริ่มหวั่นไหวกับเพี้ยนมั้ย เริ่มชอบแล้วหรือยัง
เราำม่อยากเผลอไปเอง กลัวว่าถ้าคิดว่าพี่พ่ายก็ชอบเพี้ยนแล้ว แต่ความจริงยังไม่ได้ชอบ กลัวจะผิดหวัง
ยังตั้งแง่สงสัยว่าพี่พ่ายมีแผนจัดการเชือดเพี้ยนอยู่
-
สงสารน้องเพี้ยนมาก และสงสารตัวเอง คืออ่านแล้วร้องไห้ ตื่นเช้ามาตาต้องบวม 5555
น้องเพี้ยนอดทนเก่งมาก น้องน่าสงสารกว่าใคร
เวลาที่พี่พ่ายพดดีๆกับน้องเพี้ยนทำไมถึงไม่ชอบเลยก็ไม่รู้ กลัวพี่พ่ายทำให้เพี้ยนเจ็บไปมากกว่านี้
แอชเชียร์พี่เกมให้บอกความในใจไป
-
เห็นไหมล่ะป๋า นังเพี้ยนเป็นแค่คนบ้าจริงๆ555
คาดว่าการช่วยครั้งนี้จะทำให้ใจป๋าเอนเอียงไม่มากก็น้อยนะคะ
แอบหมั่นไส้เพี้ยนเบาๆ บอกป๋าว่าอย่าไปหาเดียร์นะ แต่ตัวเองก็กำลังไปค้างกับพี่กิ๊ฟท์ตั้งสามวันไม่ใช่หรือไง :m16:
ปล.อยากอ่านคู่พี่เกมกับพี่เอจุง คนอ้วนน่ารักน้าาาา
-
สิ่งที่เห็น อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด :z2:
-
จะฟินก็ฟินไม่สุดเพราะไม่รู้พี่แกคิอะไร ... :katai1:
-
วันนี้ป๋าน่าฮักขนาดถึงแม้จะแอบหิ้วชะนีไปเที่ยวก็เถอะแต่ก็พออภัยได้ จริงๆป๋าควรรู้ตั้งนานแล้วนะว่าเพี้ยนไม่ได้หวังอะไรจากป๋านอกจากความรักอะเพราะงั้นป๋าต้องดีกับนุ้งเพี้ยนมากๆน้าาา นี่ก็กลัวใจเหลือเกินน้องเพี้ยนแอบหนีไปเที่ยวกับยัยพี่กิ๊ฟซึ่งคิดว่าป๋าต้องรู้แน่ๆเพราะสั่งคนคอยตามเพี้ยนอยู่นี่เนอะ ฮือออ ต้องเตรียมหม้อต้มมาม่ามั้ยเนี่ยนางงงงง
ปอลิง แปะลิงค์ สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ให้แล้วจ้า
-
o13 :pig4:
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนอ่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยย รีบมาต่อน๊า :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่พ่ายเป็นดาบที่เคลือบด้วยน้ำผึ้งใช่ไหม รู้สึกดีที่เพี้ยนเตรียมใจสำหรับความผิดหวังที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต #ทีมเพี้ยน
-
ป๋าาาาาาาาา เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ม้าาาาาาาาา
น้องเพี้ยนต้องสู้นะคะๆๆๆๆๆๆ :mew3: :mew3: :mew3:
แอบอยากรู้ว่าป๋าจะรู้สึกยังไง ถ้ารู้ว่าเพี้ยนไปหาพี่กิ๊ฟ จะหึงน้องรึป่าวน้ออออออออ หึหึหึหึ o18 o18
-
บอกตรงๆนะว่าเดาเหตุการณ์ต่อจากนี้ไม่ถูกเลย กลัวใจไร้พ่าย ไม่รู้ว่าสิ่งที่กระทำอยู่ตอนนี้คือมาจากใจหรือคือแผน :hao5: :hao5:
-
หึ้ยยย อิป๋าทำตัวเหมือนมีใจให้เพี้ยนตลอดเลยอ่ะ
-
เพี้ยนทุ่มใจให้สุดไปเลย เราเชียร์
#รอร้องไห้เป็นเพื่อนเพี้ยนนะ :o12:
-
เรากลัว จริงๆนะ กลัวใจคนแต่งตนนี้เราไม่อยากเดาไรเลย
-
เฮ้อ..ก็บ้ากันทั้งคู่...
-
ป๋าพ่ายยย คนอ่านใจบ่ดีเล้ยยย มันสุขไม่สุด #กลัวใจป๋าแรง #เพี้ยนตื่นๆ :hao5:
-
สงสารเพี้ยน ทุ่มเทให้เท่าไหร่ก็เหมือนรดน้ำใส่ตอไม้ที่ตายแล้ว ไร้ประโยชน์ แต่ยังไงก็ยังหวังให้พี่พ่ายรู้สึกดีกับเพี้ยนบ้างนะ คนอ่านใจจะขาดเอา :monkeysad:
-
พี่พ่ายแพ้ทางเพี้ยนแล้วช้ะะะะ
ตอบมาเดี๋ยวนะ
o18
-
:mew1: ชอบจังเลยตอนนี้ เหมือนกับพ่ายจะเริ่มอ่อนไหวไปกับเพี้ยนมากขึ้นแหละ ตกลงว่าเพี้ยนน่าจะรู้จักมาวินเลขาของพ่ายเรอะ :hao4: แล้วเพี้ยนต้องการจะรู้ว่าใครคือคนที่เอาดวงตาของพี่สาวไปทำไมล่ะ :mew2: แต่พ่ายก้อยังไม่ได้ใจเราไปน่ะ :z6:
-
ไร้พ่ายหว่านใส่เพี้ยนตลอด แบบนี้จะไม่รักได้ไงเนอะเพี้ยน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รอตอนต่อไปปปปป
-
แกพ่ายแพ้ แก่น้องเพี๊ยนแล้ว นังป๋า :a2: :a2: :a2:
นี่ไม่ใช้ว่าเพี๊ยนเป็นหมัน เด็กในท้องพี่สาว เป็นลูกของวินนะ :a5: :a5: :a5:
-
หลังจากอ่านตอนที่แล้วกับตอนนี้ ถ้าให้เดาเรื่อง
อิพี่พ่ายเริ่มๆจะชอบการมีเพี้ยนอยู่ข้างๆแล้วป้ะ
สงสารน้องเพี้ยนเหมือนเดิม
ความรู้สึกหน่วงจริงๆ มีความสุขแบบหน่วงจริงๆ
ให้อิพี่พ่ายมันอกแตกตายมั่งเหอะ ไปเที่ยวกับพี่กิ๊ฟเลย ให้หึงเยอะ ทำให้รู้สึกแพ้มั่งเลย
อิอิ ขอให้พี่เกมกับพี่เอรักกันๆ
-
อืมมมมมม เริ่มหน่วงจิต นิด ๆ ล่ะ อืมมมมมมม :hao4: :ruready
-
‘ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนที่พี่จะเลือกให้อยู่ด้วยไปตลอดชีวิต แต่แค่ตอนนี้...ช่วยทำเหมือนว่ารักผมสักนิดได้ไหมครับ’
ประโยคนี้....พีคมาก สงสารเพี้ยนนะ รักด้วยใจจริงๆ แต่ไม่รู้ไอ่พี่พ่ายนี่รักน้องบ้างอะไรบ้างรึเปล่า รักบริสุทธิ์ใจรึเปล่า
อ่านไประแวงไป..
จะว่าไปอยากให้พี่พ่ายมันรู้จริงๆว่าน้องเพี้ยนหายไป 3 วันไปเที่ยวกับพี่กิ๊ฟ ถถถถถ
อยากเห็นพี่พ่ายเวอร์ชั่นมหาหึง :hao6: :hao6:
-
:man1:
-
(อย่าปล่อยให้ฉันหลงเลย)
ทุกๆอย่างที่อยากคิดอยู่
(อย่าปล่อยให้ฉันหลงเลย)
อยากจะกอดจะกลืนทั้งกาย จนนาทีสุดท้าย
(อย่าปล่อยให้ฉันหลงเลย)
ใจมันยังทุรนทุราย อยากจะกอดจะจูบแทบตาย
(อย่าปล่อยให้ฉันหลงเลย)
เพราะยังคงเฝ้าฝันละเมอ หัวใจมันพรำ่เพ้อ โอ้เธอ.........จากใจน้องเพี้ยนถึงพี่พ่าย
-
ชอบลูกๆของพ่ายโอปป้าจัง น่าร้ากกกกก :-[ :m1:
-
หน่วงกำลังดี
-
มารอ :katai2-1: :katai4:
-
จะว่าก็ว่าแต่แบบบบบบบ ตอนแรกๆที่อ่านนี่คืออยากด่าพี่ไร้พ่ายมั่กๆค่ะ แบบบ
ไอเหี้ ยยยยยยยยย ทำไมเป็นคนแบบนี้ เลวมากๆ ทำกับเพี้ยนงี้ได้ไง แต่ตอนหลังๆมานี่
ไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือทำจากใจจริงๆ กันแน่ แต่แบบ พี่เค๊อะะะะะะะะ ขอแบบน่ารักๆงี้บ่อยๆได้ปะคะะะ
55555555555555 แบบ เรียกตัวเองว่า พี่ งี้ ตอบรับแบบ ครับ อะไรงี้ แบบ โง้ยยย ย หลงเลยครับหลง
5555555555555555555555 แต่ๆๆๆๆๆ ไม่ชอบเวลาเพี้ยนพูดจาหยาบคายกับพี่พ่ายเลยอะ T_T
มันรู้สึกว่า เพี้ยนดูไม่ค่อยทนเลยเนอะ แบบ อยู่ดีๆก็คิดจะหยาบคาย ฟิวส์แตกง่ายไปเปล่า
พูดจาไม่น่ารักเลย ถ้าเป็นพีพ่ายนี่ก็ยากจับหัวถ่วงน้ำเหมือนกัน #?? 555555555555
แต่ตอนหลังๆนี่น่ารักโน๊ะะะ คึคึ ปล. เกลียดมาวินจริงๆให้ตายเถอะ
อย่ามาขัดขวางนะ!!!! จะรอคอยวันที่มาวินกับเพี้ยนมาป๊ะกัน -..-
ขอให้พี่พ่ายของเรา ไม่แกล้งทำน่ารักๆกับเพี้ยนให้เพี้ยนตายใจนะฮะ
แต่รู้สึกได้ว่า พี่พ่ายน่าจะรู้สึกดีกับเพี้ยนจริงๆนั่นแหละ ... แบบว่า ที่แท้ก็เป็นแค่คนบ้าจริงๆ นี่เนอะ
แล้วตอนเพี้ยนเข้าไปช่วยก็ดูเป็นห๊วงงงเป็นห่วงงง อิอิ
หวังว่าหลังจากที่เพี้ยนรู้ความจริงอะไรทั้งหมดแล้ว .. จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ดราม่าแตกมากมายนะฮะ ฮือออออออ
เค้าจะรอน้าาาาาาาา อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงล่าสุดรวดเดียวเลย :katai4:
มาเร็วๆนะฮะ :3
#เพิ่มเติมนิโหน่ยยย กลัวพี่พ่ายรู้เรื่องคุณกิ๊ฟละฆ่าเพี้ยนทิ้งจริงๆเลยให้ตาย 5555555
ยิ่งเพี้ยนไปโกหกพี่พ่ายแบบนี้ .... ศพน้องจะไม่สวยแน่ๆเลยครับ ... T_T
พี่พ่ายโปรดเห็นใจ OTL
-
สนุกมากครับ...เพี้ยนสมชื่อจริงๆ..555
-
มารอพี่พ่าย
-
ตอนที่ 17
เสียงคลื่นและลมจากท้องทะเลทำให้ผมรู้สึก....เซ็งมาก เหนียวตัวชิบหาย แถมยังโคตรรำคาญเสียงคลื่นซัดฝั่ง มันฟังดูน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้
ผมมาถึงรีสอร์ทที่พี่กิ๊ฟบุ๊คห้องไว้เกือบๆ ห้าโมงเย็น วิวสวยมากก็จริง แต่ผมไม่ชอบทะเล ผมชอบแบกเป้ขึ้นดอยไปตั้งแคมป์รับอากาศดีๆ บนยอดเขาสูงๆ มากกว่า
“เพี้ยน ไปอาบน้ำกันค่ะ” พี่กิ๊ฟเดินเข้ามาสวมกอดผมจากข้างหลัง “อาบน้ำเสร็จจะได้ไปดินเนอร์กัน พี่จองโต๊ะที่ห้องอาหารไว้แล้ว”
“พี่กิ๊ฟไปอาบก่อนเถอะครับ ผมยังอยากรับลมทะเลอีกสักหน่อย”
ผมแกะมือพี่กิ๊ฟออกจากตัว ก่อนจะล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง ปลดล็อคเพื่อเช็คดู ก็ยังไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมา ทั้งๆ ที่ไลน์ไปหาพี่พ่ายเป็นร้อยๆ ข้อความแล้ว
“พี่เห็นเอาแต่ดูมือถือ มีอะไรน่าสนใจในนั้นเหรอคะ”
“เปล่าหรอกครับ พี่กิ๊ฟไปอาบน้ำเถอะ”
ผมเก็บมือถือไว้ตามเดิม เดินเลี่ยงพี่กิ๊ฟมานั่งที่โซฟา เปิดทีวีดูหารายการมาแก้เซ็ง พี่พ่ายต้องไปหานังน้องเดียร์แน่ๆ ไลน์ไปไม่ตอบ โทรหาก็ไม่รับสายอย่างนี้ แล้วไอ้ที่บอกว่า ‘โทรมาด้วย’ นั่นมันคืออะไรวะ
“มีใครที่เชียงรายทำให้กังวลใจรึเปล่า รู้สึกเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว” พี่กิ๊ฟเอาแต่เซ้าซี้ถามแบบนี้ แต่ผมก็ได้แค่ชักสีหน้า ไม่ได้ให้คำตอบกลับไป
“เพี้ยน ถ้ามาแล้วดูไม่มีความสุขแบบนี้ กลับกันก็ได้นะคะ”
“พี่กิ๊ฟเป็นอะไรไปครับ” ผมขมวดคิ้วมอง “ปกติพี่ไม่งี่เง่าใส่ผมอย่างนี้นะ”
“เพี้ยนก็ไม่เคยเย็นชากับพี่อย่างนี้เหมือนกัน แค่พี่แตะเนื้อต้องตัวก็ทำเหมือนรังเกียจ เบื่อของเก่าๆ แล้วเหรอคะ”
ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆ ถ้ารู้ว่ามาแล้วต้องทะเลาะกัน ใครมันจะอยากมา
“แล้วพี่จะเอายังไง” ผมถามกลับด้วยเสียงนิ่งๆ หยิบบุหรี่กับไฟแช็คขึ้นมาจุดสูบแก้เซ็ง “ผมก็อยู่ตรงนี้แล้ว ยังจะบ่นอะไรอีก”
“ตัวอยู่ตรงนี้ แล้วใจล่ะ อยู่ตรงนี้ด้วยไหม”
“ผมไม่อยากเถียงไร้สาระกับพี่นะ”
อย่ามาเพิ่มความหงุดหงิดให้ผม แค่พี่พ่ายไม่ตอบไลน์ไม่รับโทรศัพท์มันก็เครียดพออยู่แล้ว ยังจะต้องมานั่งฟังคำบ่นนั่นนี่อยู่ได้ น่ารำคาญ
“โอเค พี่จะไปอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวเราลงไปกินข้าวกัน” สุดท้ายพี่กิ๊ฟก็เป็นฝ่ายยอมเหมือนทุกที
“ครับ”
ผมเดินออกมาที่ระเบียง จุดบุหรี่สูบเป็นมวนที่สอง พร้อมกับเช็คมือถือของตัวเองเป็นระยะ แต่ไร้การตอบรับจากไร้พ่าย เขามัวทำบ้าอะไรอยู่กันแน่... ไม่ว่าจะโทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับสาย
“ไปกันได้แล้วค่ะ” พี่กิ๊ฟออกจากห้องน้ำตอนที่บุหรี่มวนที่สามของผมหมดลง เธออยู่ในชุดเดรสสีขาว แต่งหน้าบางๆ แต่ก็ดูสวยหวานกว่าปกติ แม้ใบหน้าจะติดบึ้งตึง แต่ก็ยังเดินมาคล้องแขนผม
เฮ้อ เอาวะ ช่างหัวพี่พ่ายมันก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้ผมต้องเซอร์วิสพี่กิ๊ฟเล็กๆ น้อยๆ ก่อน ทำอารมณ์เสียมากๆ เข้า เดี๋ยวอะไรที่อยากได้ มันจะไม่ได้กันพอดี
“ยิ้มหน่อยสิครับ” ผมก้มลงไปใกล้ใบหน้าหวานใส แล้วประทับจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่ม พี่กิ๊ฟตอบรับแต่โดยดี เธอสอดแขนเข้ามาโอบตัวผมไว้ ขยับลิ้นตามลิ้นของผมอย่างถึงใจ
“ขมจัง” พี่กิ๊ฟคลี่ยิ้มน้อยๆ “ไม่ชอบเลยเวลาที่เพี้ยนสูบบุหรี่ เลิกไม่ได้เหรอคะ”
“ผมก็ไม่ได้สูบบ่อย” ผมดันตัวพี่กิ๊ฟไปติดผนังห้อง วิวสวยๆ อย่างนี้ก็อยากให้สาวสวยคนสำคัญของผมได้ลิ้มลองความสุขในรูปแบบใหม่เหมือนกัน ผมเริ่มไซ้ลำคอขาวๆ ของเธอเบาๆ ขบงับพอเป็นพิธีแล้วดุนลิ้นให้เกิดรอย “พี่สวยมากเลยครับ ผมขอโทษนะที่อารมณ์ไม่ดี”
“อื้ม ไม่เป็นไรค่ะ” พี่กิ๊ฟยกแขนขึ้นโอบรอบคอผม เอียงคอให้ผมสัมผัสได้ถนัด ผมลงลิ้นกับผิวเนื้อของเธอ สร้างเสียงครางในลำคอเบาๆ ก่อนจะใช้ริมฝีปากลากสายเดี่ยวเส้นบางของชุดเดรสให้หลุดออกจากไหล่
“เด็กบ้า เดี๋ยวชุดพี่ก็ยับกันพอดี อื้ออออ เพี้ยน อืมมม ต้องไปกินข้าวกันอีกนะคะ” แววตาที่สั่นระริกเพราะความต้องการของพี่...มันไม่ได้บอกผมเลยครับว่าพี่อยากกินข้าว
“แต่ผมอยากกินพี่กิ๊ฟมากกว่านี่ครับ”
เดรสตัวสวยถูกผมถกขึ้นจนเผยให้เห็นเรียวขาอ่อน ในขณะที่พี่กิ๊ฟเต็มใจยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นเกี่ยวกับเอวของผม แต่ในจังหวะที่กำลังรูดซิบกางเกงลง เพื่อทำภารกิจพาสาวสวยตรงหน้าไปให้ถึงสวรรค์ เสียงเหมือนแก้วแตกหลายๆ ใบก็ดังขึ้นจากระเบียงห้องข้างๆ เหมือนมีใครจงใจขว้างมันออกมา พี่กิ๊ฟสะดุ้งโหยง กอดตัวผมไว้แน่น คงอายที่ตอนนี้ส่วนบนของเธอกำลังเปลือยเปล่า
“มีคนพักอยู่”
“คงงั้นครับ” น้องชายที่เตรียมออกศึกตอนนี้หงอจนไม่กล้าบุกประตูไหนแล้ว เพราะเสียงแก้วแตกเมื่อกี้แท้ๆ เชียว ไหนจะสายตาแปลกๆ จากหลังม่านนั่นอีก น่ากลัวชิบหาย
“ไปกินข้าวเถอะพี่ ผมไม่มีอารมณ์ละ”
“ก็ได้ค่ะ” พี่กิ๊ฟรับคำหน้าแดง “แต่ขอพี่เปลี่ยน เอ่อ...”
ผมรู้ว่าพี่กิ๊ฟจะเปลี่ยนอะไรก็เลยไม่ห้าม เพราะแฉะขนาดนี้ ไปนั่งเก้าอี้ก็คงเห็นเป็นรอยด่างดวงที่เดรสสีขาวเปล่าๆ
รอจนพี่กิ๊ฟเปลี่ยนชั้นในตัวเองเสร็จ ก็พากันเดินไปที่ห้องอาหาร บรรยากาศก็ดีครับ ถ้าไม่ติดว่าได้ยินเสียงคลื่นจนน่ารำคาญล่ะก็ ผมก็คงจะฟินกว่านี้ พี่กิ๊ฟเดินยิ้มแย้มอยู่ข้างๆ ผม ดูเธอมีความสุขมาก คงลืมเรื่องที่ทะเลาะกันไปหมดแล้วล่ะมั้ง ผู้หญิงก็งี้แหละ เดาทางได้ไม่ยาก
ดินเนอร์กับพี่กิ๊ฟที่ทะเลก็ไม่ต่างจากที่อื่นๆ ผมไม่ได้รู้สึกพิเศษ เพราะปกติเธอก็พามากินอาหารหรูๆ อยู่แล้ว แม้จะเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่ได้เปลี่ยนความรู้สึกผมแต่อย่างใด อาหารก็เป็นตามสไตล์ ไวน์และสเต็ก ผมกินไปได้นิดหน่อย เสียงไลน์ก็ดังเตือนขึ้นมา ก็เลยรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู
‘ส่งอะไรมาเยอะแยะ’
แค่ข้อความสั้นๆ ผมก็ยิ้มกว้างแล้ว เพราะนึกหน้าไร้พ่ายออกเลยว่าคงจะกำลังหงุดหงิดอยู่แน่ๆ
‘คิดถึงนี่นา แถมพี่ยังไม่ตอบด้วย แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์’
‘ทำงาน’
‘ทำงานอะไรวันหยุดอ่ะ ไหนบอกมาหน่อยซิ’
พี่พ่ายพิมพ์สัญลักษณ์หยาบคายตอบกลับมา แต่มันกลับทำให้ผมหัวเราะ
“อารมณ์ดีจังเลย มีเรื่องอะไรดีๆ รึเปล่าคะ” พี่กิ๊ฟถามยิ้มๆ เธอยกไวน์ขึ้นจิบแล้วมองมาทางผมด้วยแววตาปรารถนาในบางอย่าง และผมรู้ว่าคืออะไร อดทนรอนะครับ เพราะยังไงคืนนี้ผมก็ตั้งใจจะจัดให้อยู่แล้ว
“ก็นิดหน่อยครับ...งั้นผมออกไปโทรศัพท์แป๊บนะ พี่กิ๊ฟทานไปก่อนนะครับ”
“แต่เพี้ยนยังทานไปแค่นิดเดียวเองนะ ทานให้อิ่มก่อนค่อยไปโทรก็ได้ หรือว่าสายสำคัญ?”
“โธ่ อย่ายิงประเด็นให้ต้องทะเลาะกันสิครับ” ผมลุกเดินไปยืนข้างๆ พี่กิ๊ฟ แล้วก้มลงหอมแก้มเธอเบาๆ “ผมไปคุยแป๊บเดียว แล้วถ้ากลัวผมกินไม่อิ่ม คืนนี้พี่ก็ให้ผมกินจนพอใจสิครับ”
“เด็กบ้า...”
“เดี๋ยวมานะครับคนดี”
“ค่ะ”
เรื่องง่ายๆ สำหรับผู้ชายในการหว่านล้อมผู้หญิง ระดับผมทำได้อยู่แล้ว ยิ่งผู้หญิงที่รู้สึกพิเศษกับเราด้วย ยิ่งไม่ใช่ปัญหา
ผมเดินออกมาจากห้องอาหาร หามุมสงบๆ เพื่อโทรหาพี่พ่าย กดโทรหาแล้วรอสายอยู่ไม่นาน เขาก็รับ
“พี่พ่ายจ๋า”
“อะไรของมึง” น้ำเสียงที่ตอบกลับมาทั้งเย็นชาและน่าขนลุกนิดๆ
“เป็นอะไรอ่า มีใครทำให้อารมณ์ไม่ดีเหรอ หรือกำลังคิดถึงผมมากๆ อยู่ใช่ม้า”
พี่พ่ายเงียบไปนานมาก จนผมคิดว่าเขาวางสายไปแล้ว เรียกอยู่สองสามครั้งก็ไม่ตอบ ผมเลยกดวางสายแล้วโทรไปหาอีกครั้ง ซึ่งเขาก็รับและไม่พูดอะไร
“เป็นอะไรอ่ะ โกรธอะไรผมเหรอ”
“มึงกลับบ้านที่เชียงใหม่?”
“ก็...ใช่ครับ ที่นี่อากาศดีมากเลยนะพี่พ่าย ว่างๆ ต้องมาเที่ยวนะ มาไหว้พ่อแม่ผมด้วย ฝากตัวเป็นลูกเขยไง อิอิ”
“เชียงใหม่ลมแรงสินะ”
“อื้อ มากๆ เลยครับ เสียงลมเข้าโทรศัพท์เหรอ พี่รำคาญใช่ไหม เดี๋ยวผมไปหาที่หลบ...”
ในจังหวะที่หันหลังจะเดินหลบเข้าไปข้างใน ผมก็ต้องนิ่งค้าง...หัวใจราวกับหยุดเต้นไปชั่วขณะ เพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม...คนที่ชอบใส่แว่นกรอบดำและสูทอาร์มานี่ราคาแพง ผู้ชายที่ไม่ชอบยิ้ม แต่ตอนนี้กลับเหยียดยิ้มหยันมองหน้าผม
ไร้พ่าย...
“เชียงใหม่มีเสียงคลื่นด้วย กูเพิ่งรู้ว่ามีทะเลอยู่ที่ภาคเหนือเหมือนกัน”
“พี่พ่าย...” ผมครางเสียงแผ่ว สมองเริ่มว่างเปล่า โลกเริ่มเอียงและหมุนอย่างรวดเร็ว ความมึนงงจู่โจ่มผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
เขามาได้ยังไง มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! เขาต้องอยู่เชียงรายไม่ใช่เหรอ! ที่นี่มันภูเก็ตนะ...
“มึงคิดว่ากูโง่?” สีหน้าของพี่พ่ายตอนนี้...ทำให้ผมต้องก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาเหมือนพร้อมจะฆ่าผม ใบหน้าที่แสนเย็นชานั้นน่ากลัวกว่าสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในโลกแล้วตอนนี้
“ปกติต้องวิ่งเข้าหากูนี่...” พี่พ่ายเหยียดยิ้ม จับแขนผมไว้แน่น แล้วกระชากเข้าไปใกล้เขา วงแขนแข็งแรงนั้นรัดผมจนเจ็บ
“ผม...ผมมาเที่ยวกับครอบครัว พี่พ่าย...ปล่อยผมก่อนนะ เจ็บแล้วนะ ปล่อยก่อน”
แต่เขาไม่ยอมปล่อย กระชากเส้นผมของผมจากข้างหลังให้เงยหน้าขึ้น จนผมต้องจับมือเขาไว้แล้วเอียงหัวตาม ไม่งั้นหนังหัวได้หลุดไปกับแรงดึงของเขาแน่
“พากูไปรู้จักครอบครัวมึงหน่อยเป็นไง อยากเห็นหน้าคนที่เลี้ยงไอ้ตัวตอแหลอย่างมึงให้โตมาเป็นคนจริงๆ”
น้ำตาผมไหลพรากเพราะความเจ็บจากแรงดึงของพี่พ่าย เขาลากผมให้เดินตาม โดยไม่มีพนักงานคนไหนของรีสอร์ทเข้ามายุ่งเลยสักคน ต่างคนต่างทำมองไม่เห็นราวกับผมที่กำลังถูกลากไปนี้ไม่ได้มีตัวตนสำหรับพวกเขา
“พี่พ่าย ผมเจ็บแล้วพี่ ผมขอโทษ ขอโทษนะ ฮึ่ก ขอโทษ” คำอ้อนวอนไม่เป็นผล พี่พ่ายดึงผมเข้ามาในห้องที่เขาพัก ซึ่งนี่มันโคตรนรกเฮงซวยเลยไอ้เหี้ย มันเป็นห้องข้างๆ ห้องของผมกับพี่กิ๊ฟ ห้องที่มีคนปาแก้วออกมาที่ระเบียงเมื่อเย็น
พี่พ่ายเหวี่ยงผมลงบนเตียง มันไม่ได้ลงท่าสวยเหมือนในซีรีย์ที่ผมเคยดูเลย เพราะหัวผมโขกกับเสาเตียงดังลั่นเนื่องจากการเด้งตัวของที่นอนที่มันดีเกินไป รอดจากนี่ไปได้กูจะจ้างทนายฟ้องรีสอร์ทนี่ให้ยับ พนักงานก็กวนตีน ที่นอนก็กวนตีนอีก
“กูจับได้คาหนังคาเขา แต่มึงก็ยังแถต่อ” พี่พ่ายจ้องหน้าผม เขาโมโหอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย มันมากกว่าครั้งที่เจอเขาครั้งแรกมาก “กูไม่ชอบให้ใครมาทำเหมือนกูโง่”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผมขอโทษ ไม่ทำอีกแล้ว ขอโทษครับ ยกโทษให้ผมนะพี่พ่าย” ราวกับเขาไม่ได้ยิน ผมยกมือไหว้เขาก็ไม่ใส่ใจ กลับรวบมือของผมไว้ด้วยเข็มขัดที่เขาใส่ ความแข็งแรงคงทนของเข็มขัดราคาแพงนี่กำลังเป็นปัญหากับผม เพราะยิ่งผมดิ้นให้หลุดมันก็ยิ่งบาดเนื้อ
กางเกงของผมถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว เสื้อก็ถูกฉีกกระชากไม่มีชิ้นดี ผมรู้ว่าเขาจะทำอะไร...ผมไม่เคยขัดขืนเขามีแต่เต็มใจ แต่ครั้งนี้ผมกลับกลัวขึ้นมา เขากำลังโมโห...และผมไม่อยากให้ครั้งแรกของเราต้องเกิดขึ้นแบบนี้ ผมอยากให้เรารู้สึกดีกับครั้งแรกในวันที่พิเศษสุดๆ แต่แบบนี้มันยิ่งกว่าแย่...แย่มากจริงๆ
“มึงมันน่าขยะแขยง” พี่พ่ายกรีดนิ้วลงบนผิวของผมจนมันขึ้นรอยแดง ผมได้แต่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บและพยายามดิ้นหนีจากสัมผัสของเขา “ดีแต่ปาก ถ้าอยากจนตัวสั่นทำไมไม่บอกกู”
“ผมขอโทษครับพี่ ขอโทษนะ ขอโทษ” ผมพูดอะไรไม่ได้นอกจากคำนี้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบาย พี่พ่ายคงจะเห็นแล้วว่าผมทำอะไรกับพี่กิ๊ฟที่ระเบียง ผมไม่มีคำแก้ตัว...เพราะเขาคงเห็นเต็มสองตาของเขา
“กูไม่อยากฟัง” พี่พ่ายยิ้มเย็นชา ลากนิ้ววนอยู่ที่หน้าท้องของผม ก่อนจะลากเรื่อยลงมาจนถึงส่วนกลางลำตัว วนปลายนิ้วลงบนส่วนหัวของน้องชายผมที่เริ่มแข็งตัวสู้ จากนั้นเขาก็จับขาผมแยกออกจากกัน แล้วแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลาง “กูจะไม่ฟังที่มึงพูดอีกแล้วเพี้ยน เพราะคำพูดของมึงมีแต่คำโกหก”
ผมไม่คิด...ว่าการโกหกเพียงครั้งเดียว มันจะทำให้ทุกอย่างที่ผมพยายามทำมาทั้งหมด พังลงอย่างนี้ มันรู้สึกเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบผมแรงๆ หลายที
ผมผิดไปแล้ว...ผมขอโทษ
พี่พ่ายเริ่มใช้ริมฝีปากสัมผัสผม เขาสัมผัสไปทุกส่วน ทั้งดูดและกัดจนเกิดรอยหลายรอย แต่เขาไม่แม้แต่จะสัมผัสริมฝีปากผมเลย แม้ผมจะเรียกร้องแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ ผมยกแขนขึ้นปิดตา ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาเงียบๆ ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นแค่ความฝัน...ผมรู้สึกผิดจริงๆ แต่ผมจะขอโทษพี่พ่ายยังไง ความเชื่อใจที่มีต่อผมคงจะไม่มีแล้ว
นิ้วมือที่ชำนาญ ไม่ว่าจะแตะจับตรงไหนก็รู้สึกร้อนกำลังสำรวจไปทั่วร่างกายผม ยิ่งตอนที่นิ้วข้างหนึ่งกำลังบี้ยอดอกและลิ้นของพี่พ่ายก็ละเลงลงมา อุณหภูมิในร่างกายของผมก็ยิ่งสูงขึ้น
“อ้ะ อาาาาา อึ่ก อืมมม”
“ครางให้ดังไปจนถึงห้องพี่สาวมึง ให้ได้รู้ว่าผู้ชายที่รักนักรักหนากำลังถูกกูเอา” พี่พ่ายตบแก้มผมเบาๆ ในขณะที่มือข้างหนึ่งก็สอดเข้ามาในโพรงปากของผม ก่อนจะดึงออกไปเมื่อนิ้วนั้นชุ่มไปด้วยน้ำลายแล้ว ผมมองตามแต่ก็ปิดปากสนิท ไม่อยากร้องตามที่เขาสั่ง แต่เมื่อนิ้วที่เพิ่งเข้ามาในโพรงปาก มันหายเข้าไปที่ช่องทางข้างหลังสองนิ้วในคราเดียว ผมก็เผลอร้องออกมาลั่น
“เจ็บ...เจ็บนะ! เอาออกไป!” ผมดิ้นไปมา แต่นิ้วนั้นก็ไม่ยอมหลุด พี่พ่ายขยับนิ้วเข้าออก พร้อมกับก้มลงมาดูดยอดอกของผม
“อื้อออ อ้ะ ซี้ดดดด เจ็บ พ่ายย กูเจ็บ!” ผมว่าอย่างเหลืออด
จะทำก็ทำดีๆ ดิวะ ผมก็ไม่ได้จะขัดขืน แต่มึงช่วยหาเจลหาอะไรมาทำให้มันลื่นก่อนได้ไหม นี่ขนาดกูทำครั้งแรกกับไอ้ยิวยังต้องใช้เจลไปครึ่งหลอดกว่าจะเข้าได้ แล้วมึงนี่บ้าเหรอ ใช้แค่น้ำลาย ไอ้เหี้ยเอ้ย จากที่รู้สึกผิดกลับกลายเป็นโกรธขึ้นมาแล้วเนี่ย
“ไอ้เหี้ยพ่าย กูบอกว่าเจ็บ! โอ้ยยยยยย!!!” น้ำตาผมไหลยิ่งกว่าเขื่อนแตก เพราะมันยัดนิ้วที่สามเข้ามา แถมยังยิ้มสะใจ
“โอ้ย เหี้ย พ่าย เดี๋ยว หยุด...หยุดก่อน ขอร้อง” ผมก้มลงมองเขาที่กำลังดูดยอดอกของผมเล่น พี่พ่ายเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย แต่ลิ้นสีสวยนั่นก็ยังส่งมาหยอกล้อไม่หยุด มันทั้งบวมเป่งและชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา แถมรอยกัดรอบๆ นั่นก็ทำเอาพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ เพราะมันกลับยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของผมให้สร้างน้ำใสๆ ออกมาจากน้องชายที่กำลังถูกเขารูดรั้งเล่น
“ผมรู้ว่าผมผิดที่โกหกพี่นะเว้ย แต่นี่มันก็เกินไปป่ะวะ ทั้งมัดทั้งกัดไปทั่วอย่างนี้อ่ะ พี่จะให้ครั้งแรกที่เข้ามาในตัวผมต้องจบห่วยๆ อย่างนี้เหรอ” ภาวนาให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ แต่มันไม่เป็นผล
“เออ” พี่พ่ายตอบกลับมาหน้านิ่ง ผมนี่ดิ้นจะถีบเขาไปแล้ว แต่มันติด...ติดอยู่ที่ว่าขาของผมกำลังโอบอยู่รอบเอวของเขา
“ไอ้ชิบหาย มึงไม่ต้องทำเหมือนข่มขืน กูก็สมยอมแล้วเนี่ย อยากให้ครางจนห้องข้างๆ ได้ยินใช่ไหม เดี๋ยวจะทำให้ แต่มึงต้องทำดีๆ หน่อยดิวะ ให้กูมีความสุขไปด้วย ไม่ใช่ทำไปเจ็บไปอย่างนี้ ใครมันจะครางออก”
“มึงพูดดีๆ ดิ๊”
“กูต้องพูดดีเหรอ เจ็บจะตายอยู่แล้วไอ้เหี้ย อ้ะ...โอ้ยย โอ้ยย พ่าย พ่ายครับ ยอมๆ” เพราะนิ้วบ้าๆ นั่นเอาแต่หมุนคว้างอยู่ภายในตัวผม เจ็บใจแค่ไหนก็ต้องยอม อยากจะตัดทิ้งจริงๆ
พอผมบอกว่ายอม เขาก็ดำเนินกิจกรรมต่อ มันเป็นอะไรที่เฮงซวยมาก ทั้งเจ็บทั้งเหมือนจะขึ้นสวรรค์อย่างนี้
“พ่าย พ่าย...เจ็บจัง หื้ออออ อา...”
ผมอยากจะสัมผัสเขา แต่เพราะมือถูกมัดไว้ก็เลยไม่มีโอกาส พี่พ่ายถอดเสื้อของตัวเองออก เหลือแต่เพียงกางเกงสแลคสีดำที่ไม่ยอมถอด แต่กลับรูดซิบลงแล้วงัดของที่อยู่ข้างในออกมาแทน เขาเอามันมาสัมผัสกับน้องชายของผม ให้ส่วนหัวถูกันไปมาจนมีน้ำเหนียวๆ ปริ่มเลอะท่อนลำทั้งสอง ส่วนมือใหญ่นั้นกำรวบไว้แล้วรูดขึ้นลงช้าๆ
“ซี้ดดด พ่ายยยย อื้อออ อ้ะ..อ้ะ มะ...ไม่ไหว อ้ะ อ้า! พะ...” ผมร้องไม่ขาดคำ เสียงก็พลันหายไปเมื่อพี่พ่ายก้มลงมาจูบ ลิ้นร้อนๆ ที่เกี่ยวกับลิ้นของผมพร้อมกับสัมผัสร้อนแรงที่กำลังเจออยู่ตอนนี้ทำให้อารมณ์เตลิดได้ไม่ยาก น้องชายของผมกระตุกหลายๆ ทีแล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา พอยิ่งคิดว่ามันคงเลอะมือและแก่นกายของเขา มันก็ยิ่งทำให้น้องชายของผมพ่นน้ำออกมาไม่หยุด ในหัวนั้นโล่งไปชั่วขณะ มีแต่ความเบาหวิวและลิ้นร้อนๆ ในโพรงปากเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกได้ แต่กลิ่นของแอลกอฮอล์และรสชาติขมที่ติดอยู่ปลายลิ้นของเขานี่มัน...
“กินเหล้าเหรอพ่าย หื้มมม กินมาเหรอครับ”
พี่พ่ายไม่ตอบ แต่กำลังหายใจหอบหน่อยๆ เพราะเขาก็เพิ่งเสร็จตามมา ผมยิ้มแล้วผงกหัวขึ้นหอมแก้มเขา
“กินไปเยอะป่าวเนี่ย ขนาดเมาหน้ายังไม่เปลี่ยน พ่าย ตอบหน่อย”
ผมไม่เคยเห็นพี่พ่ายตอนเมา เพราะเขาชอบทำหน้านิ่งแม้ว่าจะกินไปมากแค่ไหน ก็มองไม่ออก เพราะสีหน้าและท่าทางไม่เปลี่ยน แต่พี่เกมเคยบอกว่าถ้าพี่พ่ายเมาห้ามอยู่ใกล้ สันดานดิบมันจะออก ผมก็เชื่อนะ เพราะปกติพี่พ่ายก็ไม่ใช่คนอ่อนโยน เขาค่อนไปทางป่าเถื่อนด้วยซ้ำ แต่ไม่คิดว่า...จะขนาดนี้
“โกรธมากเหรอ ผมไม่ได้ตั้งใจจะ อ้ะ...” เขาถอนนิ้วออกจากช่องทางด้านหลังของผม โน้มตัวผ่านหน้าผมไปหยิบถุงยางอนามัยจากโต๊ะข้างหัวเตียง ผมมองตามด้วยใจเต้นรัว ทั้งกลัวทั้งต้องการ แต่รู้สึกความกลัวมันจะมีมากกว่า คอยๆ มองเขาบรรจงฉีกฟอย แล้วสวมใส่ให้ท่อนลำของเขาช้าๆ ผมเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปาก แต่พอสบตากับเขาก็เบือนหลบ
เชี่ยแม่ง...มันยิ่งกว่านิ้วสามนิ้ว ความเจ็บมันคงยิ่งทวีคูณขึ้นแน่ แล้วมันก็...รู้สึกอายมากด้วย
“อะไรที่มึงบอกไม่ตั้งใจ” พี่พ่ายถามขึ้น เขาถอยร่นกลับไปตำแหน่งเดิม พร้อมกับปาดนิ้วเอาของเหลวที่ปล่อยบนตัวผมนั้นไปชะโลมที่ช่องทางข้างหลัง ผมเกร็งตัวเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนคลายให้นิ้วของเขาได้เข้ามาคว้านสำรวจข้างในอีกครั้ง “ที่โกหกกู หรือกำลังจะเอาพี่สาวมึง”
“ผมรักพี่คนเดียวนะ”
“รักกูแล้วทำอย่างนี้เหรอวะ” ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะถามแบบนี้ จึงไม่ได้เตรียมคำตอบที่ดีไว้ให้ พี่พ่ายไม่ได้ทำหน้าเจ็บปวด เขายังคงมีแววตาที่ผมอ่านไม่ออก “งั้นเก็บความรักของมึงไปให้คนอื่นเถอะ กูไม่ต้องการ”
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ...ให้โอกาสผมอีกครั้งนะพี่ ผมจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีกแล้ว ผมรักพี่คนเดียวนะ อ่ะ...พี่พ่าย...เจ็บจัง”
ช่องทางข้างหลังของผมคงฉีกไปเรียบร้อย เพราะรู้สึกได้เลยเมื่อพี่พ่ายพยายามดันแก่นกายของเขาเข้ามา ช้าๆ แต่ดุดัน ผมพยายามถอยหนี แต่มือของเขาก็จับเอวของผมไว้ ผมนิ่วหน้าทุกครั้งเมื่อของอันตรายนั้นกำลังชำแรกช่องทางเข้ามาสำรวจข้างใน แต่บางครั้งก็พอใจกับแค่ถูไถกับปากทาง เขาเหมือนจงใจแกล้งเพราะคงชอบสีหน้าทรมานของผม
“พ่าย...เจ็บ ฉีกหมดแล้ว เบาๆ หน่อย”
มันเจ็บที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมา ผมกลั้นหายใจทุกครั้งที่พี่พ่ายถอนตัวออกไปแล้วดันเข้ามาอีก แต่ละครั้งมันก็ลึกมากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นจนจุดหนึ่งเขาก็ไม่ยอมขยับ เสียงหายใจหอบๆ กับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อนั้นทำให้รู้ว่าเขากำลังอดทนมากแค่ไหน คงเพราะผมเกร็งและรัดท่อนลำของเขาไว้แน่น ในขณะที่ตัวเองก็ได้แต่กัดริมฝีปาก น้ำตาไหลลงมาเป็นสายด้วยความเจ็บอย่างสุดจะทน หกล้มหัวเข่าแตกยังไม่เจ็บเท่านี้เลยแต่เขาไม่ได้สนใจ เขาตีขาผมไปหนึ่งทีจนผมผ่อนแรงรัดเขาไว้ จากนั้นเขาก็ดันเข้ามาจนสุดความยาวที่เขามี พร้อมกับดึงผมให้ลุกขึ้นนั่งทับบนตักของเขา ท่านี้มันยิ่งทำให้ตัวตนของเขากระทุ้งเข้ามาโดนจุดกระสัน ความลึกสุดๆ ของมันทำให้ผมหวีดร้องดังลั่น
“อ๊าาาาา!”
“ดี...พี่สาวของมึงคงได้ยิน” เขากระซิบเสียงพร่า อุ้มผมแล้วยืนขึ้น พาเดินไปที่ระเบียงห้องที่มีเศษแก้วตกกระจายอยู่ตามพื้น พี่พ่ายเดินเลี่ยงเศษแก้วพวกนั้น พาผมมาถึงบริเวณที่ใกล้กับระเบียงของห้องข้างๆ มากที่สุด
“ครางให้ดังๆ เลยนะเพี้ยน เดี๋ยวพี่สาวมึงได้ยินคงออกมาดู หึหึ”
“อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับพี่ ผมขอโทษจริงๆ อ๊าาา ผมขอโทษ...” ผมได้แต่อ้อนวอนเขา ผมกลัวว่าพี่กิ๊ฟจะมาเห็น เธอคงกำลังตามหาผมอยู่ เพราะผมหายมาได้เกือบชั่วโมงแล้ว
พี่พ่ายบังคับให้ผมยืนหันหลังให้เขา กดกลางหลังผมให้ลงต่ำ แขนที่ถูกมัดพาดกับราวระเบียง กำมือแน่นและฉีกขาออกเล็กน้อยพร้อมรับแรงกระแทกจากเขา ในท่าน่าอายนี้...ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นจริงๆ มันจะไม่ใช่แค่พี่กิ๊ฟ แต่อาจจะมีแขกที่พักห้องอื่นออกมาเห็นก็ได้ แต่พี่พ่ายไม่ได้สนใจ เขาแทรกแก่นกายของเขาเข้ามาตามที่เขาต้องการ สาวเอวเข้าออกอย่างไม่สนใจว่ามันจะทำให้เกิดเสียงหยาบโลนมากแค่ไหน ผมได้แต่ก้มหน้า กัดแขนตัวเองไม่ให้เปล่งเสียงร้องใดๆ
“กูเตือนแล้วว่าเป็นเด็กกูไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มึงก็ยังกล้าลองดี” เสียงของพี่พ่ายสั่นพร่า ฝ่ามือที่เคยเค้นสะโพกผมก็เปลี่ยนมาบี้ยอดอกเล่น ผมเข่าอ่อน แทบจะทรุดลงตรงนั้น แต่แขนแข็งแรงของเขาก็ช้อนตัวผมไว้
“ขะ...ขอโทษ ผมไม่ทำอีกแล้ว อ้ะ อ้ะ อ้ะ อา...พ่าย ลึกไปแล้ว พ่าย พ่าย อ้า”
เจ็บจนชา...เจ็บจนไม่รู้สึก แม้ผมจะรับรู้ได้ว่ามีน้ำอุ่นๆ ไหลออกมา เหลือบเห็นเลือดสีแดงคล้ำหยดลงตามพื้น ผมก็ทำได้แค่หลับตาลง
ผมยอมรับผิดแล้ว เพราะฉะนั้น...ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหมครับพี่
ขาของผมหมดแรงยืน ในขณะที่พี่พ่ายปล่อยให้ผมทรุดตัวลงกับพื้น เศษแก้วที่กระจายอยู่มีบางอันที่ปักเข้าเนื้อของผมจนรู้สึกเจ็บ
“แค่นี้จะตายรึไง”
ผมไม่มีแรงเลย ได้แต่ยิ้มให้เขาแล้วพยายามพูด “ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมนะพี่พ่าย”
พี่พ่ายไม่พูดอะไร เขาเอาแต่มองผมอยู่อย่างนั้น ก่อนจะอุ้มผมขึ้นแล้วพากลับไปที่เตียง
“สำนึกแล้วก็ดี”
เขาเหยียดยิ้ม แล้วขยับแก่นกายเข้ามาในตัวผมอีกรอบ ในขณะที่ผมได้แต่ยิ้มเนือยๆ ให้เขา สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขสมกับแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการของเขานั้นทำให้ผมไม่ได้ทักท้วงอะไร ผมปล่อยให้เขาทำไปจนพอใจ ความแรงและความเร็วในการสอดใส่เพิ่มขึ้นทุกครั้งเมื่ออารมณ์พุ่งทยานจนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอ
“แฮ่ก...พ่าย...ดีไหมครับ” ผมหอบหายใจไปพร้อมกับพี่พ่ายที่โน้มตัวลงมากัด เขากัดแรงมากในตอนที่กำลังเสร็จ แก่นกายที่กระตุกอยู่ในช่องทางของผมสร้างความทรมานให้อยู่แล้ว แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับแรงกัดที่คอ
“อืม” เขาครางรับ แก่นกายยังกระตุกไม่หยุด มันยังคงพ่นน้ำออกมา แต่โชคดีที่เขาใส่ถุงยาง ผมจึงไม่ต้องกังวลกับเรื่องทำความสะอาด เพราะเอาเข้าจริงก็ทำไม่เป็นหรอก ไม่อยากโทรไปถามไอ้ยิวด้วย...กลัวโดนมันด่า
“รักพ่ายอปป้า ขอโอกาสให้ผมอีกครั้งนะ” แทนคำตอบเขาก็ก้มลงมาจูบผม เป็นจูบที่ทำให้มัวเมาจนลืมความเจ็บไปชั่วขณะ
เฮ้อ จบแล้วสินะครั้งแรกกับพี่พ่าย เป็นครั้งแรกที่ถึงจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ผมก็คงจำมันได้ เพราะมันเจ็บสุดๆ เจ็บโคตรพ่อโคตรแม่ของความเจ็บ เลือดนี่ไหลเป็นทาง แถมพี่พ่ายก็ไม่ได้อ่อนโยนตามที่ผมวาดหวังไว้ด้วย เพราะเขากำลังโกรธ
“ผมถามหน่อย พี่รู้ได้ยังไงว่าผมมาที่นี่ ไม่ได้กลับบ้าน” ผมตัดสินใจถามในเรื่องที่สงสัย ขาก็ยังโอบรัดเอวของเขาไว้แน่นไม่ให้ถอนกายออกไป
“กูรู้ก็แล้วกัน”
เป็นคำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้เข้าใจอะไรขึ้นมาเลย กวนตีน
“แล้วทำไมต้องกินเหล้าด้วยอ่ะ”
“...”
“หึงผมเหรอ”
“...”
“ผมรักพี่คนเดียวนะ ที่โกหกพี่ผมก็รู้สึกผิด แต่ผมไม่รู้จะบอกยังไง”
พี่พ่ายเงียบอย่างเดียว แต่เอวของเขาก็เริ่มขยับช้าๆ ผมยิ้มแหยให้เขา เพราะช่องทางยังรู้สึกแสบๆ ร้อนๆ ไม่หาย
ต่อยกสองเร็วไปแล้วอปป้า แล้วก็เปลี่ยนถุงเถอะ น้ำพี่คงเต็มถุงจนจะทะลักออกมาแล้วมั้ง
“มึงคบกับคุณกิ๊ฟ?”
“เปล่า”
“แล้วอะไร หรือมึงมั่ว เอากับใครก็ได้”
ผมไม่ได้ตอบเขา นั่นยิ่งทำให้เขาเพิ่มแรงกระแทก แถมยังฝากรอยกัดไว้ตามผิวผมอีกหลายรอย
“บอกกูเพี้ยน มึงทำอย่างนี้มากี่ครั้งแล้ว”
ผมยังคงทำได้แค่ยิ้ม และมันก็สร้างความไม่พอใจให้พี่พ่ายมากยิ่งขึ้น
“ผมไม่อยากโกหกพี่อีกแล้ว แล้วถ้าผมตอบไป เราจะยิ่งแย่ลงใช่ไหม ผมก็อยากเป็นคนดีให้มากกว่านี้ อยากมีชีวิตที่ดีก่อนหน้าที่จะมาเจอกับพี่ แต่ผมย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ผมขอโทษนะ แต่พี่อย่ารังเกียจผมเลย เพราะทุกสิ่งที่ผมทำให้ คำบอกรักที่ผมบอกกับพี่ มันไม่ใช่เรื่องโกหก”
“...”
“ผมไม่ชอบทะเลเลยพี่พ่าย แต่ตอนนี้ผมจะชอบมันแล้ว เพราะมันเป็นที่ที่เรามีอะไรกันครั้งแรก ช่วยกอดผมจนถึงเช้าเลยนะครับ ถึงมันจะเจ็บเจียนตาย แต่ผมก็อยากจะตายในอ้อมกอดพี่”
มันไม่ได้สวยหรูอย่างที่ผมวาดฝันเอาไว้ แต่มันก็เกิดขึ้น...กับคนที่ผมรัก เพราะฉะนั้น...ไม่เป็นไรหรอก ผมจะจดจำมันไปในรูปแบบที่สวยงามเอง แม้ตอนนี้...เขาจะทำให้เจ็บมากแค่ไหนก็ตาม
"อืม...งั้นก็ทำให้กูมีความสุข ก่อนที่มึงจะตายก็แล้วกัน" คำพูดและแววตาที่ใช้มองผม ไม่ใช่ของคนที่มีความรู้สึกดีๆ ให้กัน แต่เป็นของคนที่กำลังคุมเกมเพราะถือไพ่เหนือกว่า มันทำให้ผมเข้าใจได้ว่า...ที่เขาทำดีด้วย...อาจจะไม่ใช่เพราะมีใจ แต่คงจะเป็นแค่ละครเพียงฉากหนึ่งก็เท่านั้น
ผมมัน...คิดไปเองมาตั้งแต่แรก
TBC...........
หัวใจทำด้วยอะไรเพี้ยน หลอกลวงไร้พ่ายของเราทำไม การโกหกเป็นสิ่งไม่ดีนะเด็กน้อย อย่าได้ทำอีก :beat: :beat:
-
จิ้มๆๆ
เงิบแปร๊บบบ ไม่นึกว่าจะเอ็นซีเลยนะเนี่ย นึกว่ากว่าจะโผล่มาคงอีกสักพัก แต่ก็นะ พวกนี้มันนัวเนียกันมาหลายรอบละ -.,-//
อิพี่พ่ายมีสายสืบเหรอเนี่ยย เหยดด
ตอนแรกเหมือนพี่พ่ายจะหึง แต่พออ่านตอนท้ายที่เพี้ยนบรรยายว่าป๋ามันเหมือนไม่รู้สึกอะไร ทำเราระแวงอีกแล้วครัช เอาเถอะ มันต้องมีหวั่นไหวกันมั่งแหละ ไม่งั้นจะเป็นพระ-นายกันได้ไง 5555
-
ไร้พ่ายเป็นผู้ชายใจร้าย งอนแรง /ขโมยเพี้ยน
-
เหอะ!แล้วที่มึงกำลังทำอยู่ล่ะพ่าย? มึงมันเห็นแก่ตัว!
-
ว่าแล้วว่าพี่พ่ายต้องรู้
พี่พ่ายก็โหดกับน้องเกินไปแล้วน่ะ
จะหื่นก็หื่นไม่ออกเลยเรา
-
สรุปใครเล่นละครกันแน่
-
เหมือนต่างคนต่างถือปืนไว้ยิงกันคนละกระบอก :katai1:
-
ไม่ชอบพ่ายเลยให้ตายสิ สงสารเพี้ยนอะ กว่าจะเจอคนที่รักแต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด
-
โถถถถชายเพี้ยน หลงพี่พ่ายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
เราจะคิดว่าอิพี่พ่ายหึงหน้ามืดตามัวถึงได้รุนแรงกะเพี้ยนแบบนี้ละกันเนอะๆ นี่พยายามคิดแง่บวกสุดๆๆล่ะนะ
-
:ling1: เกลียดอิป๋า ที่ทำอยู่ใช้สิทธิ์แค่เพี้ยนหลง...รัก...สินะ ทำเหมือนหึง หวง แต่คงไม่ใช่สินะ
น้องเพี้ยนเอ๊ยยยย :katai1:
-
สงสารน้องเพี๊ยนอ่ะ #ทีมน้องเพี๊ยน
-
สงสารน้องเพี้ยนค่ะ น้องต้องกล้ำกลืนฝืนทนรองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของพี่พ่ายมากแค่ไหนเคยรู้บ้างไหมค้าา :katai1: หื่นไม่ออกสักนิดเลยค่ะ ถ้าเป็นการกระทำจากไร้พ่ายคนใจร้ายแบบนี้~
-
จะสงสารเพี้ยนที่โดนทำรุนแรงก็สงสารไม่ลง เพราะสมควรที่พ่ายจะโกรธ โดนโกหกหลอกว่าจะกลับบ้าน แต่นัดมาซั่มกับหญิงอื่นที่ทะเล ทั้งที่ปากบอกรักป๋าทุกวัน ยิ่งเป็นมนุษย์อีโก้สูงติดเพดานอย่างป๋า ยิ่งรู้สึกเสียหน้า
สรุป ทำตัวเองนะเพี้ยน
ป๋า คงไม่ยกโทษให้ง่ายๆ และคงมีแผนอะไรเลือดเย็นต่อไป
-
มาอัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ให้ก่อนค่ะ ไว้อ่านแล้วจะมาเม้ามอยใหม่อีกที(เห็นคอมเม้นท์จากในเฟซแล้วดราม่ามาเต็ม)
.
.
.
เฮ้ออออ...กะแล้วเชียวว่ายังไงป๋ามันก็ต้องรู้นั่นแหละ ถึงจะสงสารเพี้ยนยังไงแต่อันนี้ก็สงสารไม่ลงนะรู้สึกขัดใจนิดๆตั้งแต่รับปากยัยพี่กิ๊ฟนั่นล่ะ แต่...ไร้พ่ายก็ไม่สมควรทำแบบนี้นะด้วยเพราะตัวเองรู้สึกยังไงกับเพี้ยนกฌยังไม่เคลียร์แล้วยังมาทำอะไรที่เป็นการผูกมัดเพี้ยนไว้อีก รอวันที่เพี้ยนทนไม่ไหวดราม่าจัดหนักมาเลย เราพร้อม!!!! (เพี้ยนหนูเลิกยุ่งกับยัยพี่กิ๊ฟก็ดีนะลูก ก็เข้าใจว่าเค้าเลยดูแลส่งเสียมาแต่มันมีการตอบแทนแบบอื่นอีกเยอะนะ)
-
เฮอะ!!! ได้ทั้งตัวและใจเพี้ยนขนาดนี้แล้วจะทำไงต่อหล่ะพี่พ่ายทิ้งให้เจ็บเจียนตายหรือ?
-
อิพี่พ่ายทำเกินไปรึเปล่าถึงเพี้ยนจะโกหกแต่ตัวเองก็โกหกเหมือนกันแถมไม่ได้คิดอะไรกับเพี้ยนด้วยทำกับเพี้ยนขนาดนี้แค่เพราะไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองโง่แค่นั้นเหรอ เพี้ยนน้อยเลิกทนกับคนแบบนี้เถอะไหนๆก็รู้แล้วนี่ว่าอีพี่พ่ายมันไม่ได้มีใจให้มันแค่เกมส์สำหรับอิพี่พ่าย สิ่งที่อิพี่พ่ายทำกับเพี้ยนก็เหมือนการข่มขืนดีๆนี่เองอยากจะ :beat: :z6: :z6: :beat: :z6:อิพี่พ่ายจริงๆไปตายซะไอ้พี่พ่ายโคแก่
-
เกมส์นี้พี่พ่ายอาจจะชนะ แต่เราว่าเกมส์หน้าเพี้ยนจะต้องชนะได้ในที่สุด :haun4:
-
ใจพ่ายยากแท้หยั่งถึง
-
ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี เฮ้อ!!
-
โหดร้าย ป๋าต้องทำกับเพี้ยนถึงขนาดนี้เลยเหรอ
-
เพี้ยน เค้าจะคอยส่งกำลังใจให้ตัวนะ อยากจะเข้าไปกอดปลอบใจ แต่ทำได้เพียงเช็ดน้ำตาตัวเอง :sad4:
-
โหดร้าย นี่แหละ พี่พ่ายที่เราคิด ร้าย!!
มีความสุขก่อนที่จะตายเหรอ เออ ฆ่าเพี้ยนเลย ไม่อยากเห็นเพี้ยนเจบอีกแล้ว
ตัดใจแล้วไปรักพี่กิ๊บเหอะ (นิยายวายนะเฟ้ย) :katai4:
-
สองคนนีรักกันมั้ย
-
พี่พ่ายไม่ไว้ใจเลยตามมา ตามมาพี่พ่ายก็หึง พอหึงก็จัดเต็มแต่ทำไมเราอ่านบทอัศจรรย์แล้วเราขำนะ? 55555
ชอบตอนเพี้ยนด่า แมนๆ น่ารักดี พี่พ่ายแกนี่นะครึ่งๆกลางๆจริงๆ โอ๊ยยยยไอ้เราก็ลุ้น :katai1: :z3: :z13:
-
สงสารเพี้ยนนนนนนนนนน ป๋าว่าเพี้ยนแล้วที่ป๋าทำละ อยากให้เพี้ยนมันเมินป๋าพ่ายบ้างจริงๆ ไม่อยากเห็นน้องมันเจ็บอีกแล้ว
-
:hao5: :hao5: :hao5: :m16: :m31: :beat: :z6:
-
ไร้พ่ายหึงแน่ๆ ไม่มีคำอื่นอีกแล้ววว
-
ทำไมตอนนี้เราคิดว่าพ่ายทำถูก เพี้ยนมาทำตัวแบบนี้ก็สมควรอยู่ที่จะไม่ได้รับความเอาใจใส่จากพ่ายอีก เสียแรงอุตส่าห์เห็นใจมาตั้งหลายตอน เพี้ยน เธอทำชั้นผิดหวัง อินจัดๆ :o10:
-
สงสานอ่าาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เราแม่งโคตรไม่เข้าใจพ่ายเลยว่ะ เเต่เราไม่สงสารเพี้ยนหรอกนะ เหมือนเล่นละครใส่กันเลยป่ะวะ อินจัดเช่นกัน :angry2: :angry2:
-
ทีมเพี้ยน ถึงเพี้ยนจะรักพ่ายแต่ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกนะว่าพ่ายคิดยังไงกับตัวเอง ชอเพี้ยนตรงนี้แหละ
-
:o12: เฮ้ย
เดาไม่ถูกเลยว่าเป็นยังไรต่อไป
-
ต่างคนต่างหลอกกันสินะ พี่พ่ายก็ปิดบังเพี้ยน เพี้ยนก้ไม่พูดความจริงกับพี่พ่าย ดีงาม ร้ยทั้งคู่ แต่ สงสารเพี้ยนนะ เล่นจริง เจ็บจริงไม่ใช้แสตนอิน เจ็บตัว แถมยังเจ็บใจอีก ลงไปเล่นกับไฟ ก็แบบนี้ล่ะ แอบอยากเชียร์ให้เพี้ยนรักพี่กิ๊ฟมากกว่าพี่พ่ายซะแล้วสิ อย่างน้อย รักคนที่เค้ารักเรา มันก็ไม่เจ็บเท่านี้มั้ยล่ะ
-
ขอตอนหน้ารัวๆอยากให้เพี้ยนรู้ความจริงเรื่องตาแย้ว
-
ตบป๋าๆๆ :beat: #ทีมเพี้ยน
-
อ๊ายยยยยยยยย ได้กันแบบงงๆมากจ่ะ หึงมากล่ะสิพี่พ่าย เพี้ยนของเราจะยังไงต่อเนี่ย อยากให้พี่พ่ายเจ็บบ้าง สงสารเพี้ยนที่ผ่านมาคิดไปเองหมด รีบมาต่อน๊าอยากรู้แล้วจะยังไงต่อแล้วเพี้ยนจะได้เอกสารตามที่ต้องการรึเปล่า :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอิ่มมมมมม
-
เอาดราม่ามาอีกเลยค่ะ ฮือออออออออ
-
คือถ้านี่เป็นแผนพี่พ่าย
เพี้ยนก็ยังไม่เจ็บเจียนตายเลยนะ
เค้าเหมือนน้องเพี้ยนเพิ่งรู้ว่าไม่ได้รักเลยงี้
ก็คงเสียใจแต่ไม่มากปะ ทำไมเราคิดว่าพี่พ่ายหึงจริงๆอะ
-
จะเดินเกมแล้วสินะ ทุกอย่างมันลงลอคตามที่คิดไว้แล้วสินะ
ส่วนตัวคิดว่าเพี้ยนคงอยู่ได้ ยอมรับได้
ชีวิตเพี้ยนผ่านอะไรหนักๆมาแล้ว แถมเรื่องพี่พ่ยเพี้ยนก็เผื่อใจไว้ตั้งแต่แรก
แต่อีกคนนี่สิ หึ อยากรู้ว่าการตกหลุมพรางตัวเองจะเป็นยังไง
ถ้าเป็นแค่เกม และน้องเลือกจบเกมแล้วเดินไป
จะมีสภาพเป็นยังไงน้า
-
ว่าแล้ว...งานต้องเข้าเพี้ยน...
-
เจ็บ ฉึกๆ เลย เพี้ยน เอ๊ย โถ่ๆ
รู้อยู่แก่ใจ ก็ยังถลำลึกลงไป
-
เฮ้อ
เม้นต์อะไรไม่ออก
สรุปพี่พ่ายจะไม่รักเพี้ยนจริงๆ ใช่ไหมนะ? :hao5:
-
ไม่ชอบเวลาน้องเพี้ยนพูดจาไม่เพราะกับพี่พ่ายเลย
ไม่ต้องไพเพราะเพราะพริ้งมากมาย แต่กูมึงนี่มีมาบ่อยเชียวนะ อิอิ
นี่เป็นพี่กิ๊ฟคงตกใจอ่ะืถ้ามาเห็น
พี่พ่ายรู้ว่าเพี้ยนอยู่นี่แต่ทำไมไม่รู้ว่าเพี้ยนเป็นอะไรกับพีีกิ๊ฟ ทั้งๆที่เพี้ยนดูวีไอพีมาก
-
เห็นแก่ตัวกันหมดนั่นแหล่ะ แต่นี่ทีมเพี้ยนที่รักพ่ายอปป้า
-
ผิดที่โกหกก่อน
แต่บทลงโทษแรง
เหมือนพ่ายจะเหนือ
เพราะน้องหลงรักก่อน
แต่ระวังคดีพลิกตอนจบ
เพราะตกหลุมกับดักตัวเอง
-
ยังไงดี จะโกรธใครดีเนี่ย พอกันไม๊ ทั้งคู่ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฮ้อ พี่พ่ายก็เป็นพี่พ่ายวันยังค่ำนั้นแหละ คิดจะเล่นกับไฟน่าจะเตรียมใจไว้ดีแล้วนะเพี้ยน ก็ขอให้มีสติก่อนไฟจะเผาจนเกรียมสะก่อนละนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สูสีนะมวยคู่นี้ โอยยยย ไม่รู้จะสงสารใครดี :z3:
-
อ่านบรรทัดท้ายๆแล้วแบบ.....
เพี้ยนเหมือนยิ้มไว้ทำใจดีสู้เสือ คอยคิดเข้าข้างตัวเอง และบางทีก็พยายามเอามือตบหน้าตัวเองให้ตื่นจากฝัน
-
เพี้ยนเอ้ยยย เลิกรักพ่ายเหอะ
-
เข้มข้นสุดๆ!! ตอนต่อไปต้องมันส์แน่ๆ :katai1:
นี่พี่กิ๊ฟท์จะรู้เรื่องเพี้ยนกับป๋ามั้ยน้า (หมายถึงตอนหน้า อิอิ). แล้วป๋าจะทำอะไรเพี้ยนอีก?
สรุปป๋าเล่นละครมาตลอดจริงๆเรอะ!//ไม่เจงงงง ป๋าต้องหวั่นไหวบ้างแหละ ที่รุนแรงขนาดนี้เพราะมีอารมณ์หึงปนด้วยใช่มั้ยล่าาา
อยากอ่านต่ออออ มากกกก
ปล.เกือบลืม ครั้งแรกของเพี้ยนกับป๋าดุดันมากค่ะ แต่ชอบบบ#เอ๊ะ?
-
เฮ้อ เพี้ยนก็น้า..
-
:z10: โอ๊ยยยยย นู๋เพี้ยนเป็นสาวแล้วนะลูก 555
พี่พ่ายนี่แบบดิบดีจังชอบ พี่กิ๊ฟคงจะเจ็บปวดน่าดูอ่ะ แต่ไม่เป็นไรนะพี่กิ๊ฟ ปล่อยให้นู๋เพี้ยนเจอสามีที่ดีอ่ะดีแล้ว 555 :hao5:
-
พ่ายอปป้า สิ่งที่กำลังทำอยู่ ดีมากเลยสินะ เฮอะ!
-
ตอนที่ 18
ตามธรรมเนียมผมต้องเป็นไข้แน่ๆ แต่มันก็ไม่ถึงขั้นนั้น แค่ปวดเนื้อปวดตัว ปวดหัว ปวดแผล ปวดทุกสิ่งอย่างเท่าที่ร่างกายผมจะป่วยได้ อยู่ในสภาพกึ่งอัมพาตกึ่งง่อยเลยทีเดียว
พอทุกอย่างในห้องกลับสู่ความเงียบสงบ ผมก็ได้ยินเสียงมือถือที่สั่นกระทบพื้นอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ก็ไม่มีแรงลุกไปดู คงเป็นพี่กิ๊ฟที่โทรมา และเชื่อว่าเธอคงกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หรือไม่ก็ห่วงจนถึงขั้นแจ้งตำรวจออกตามหา ถึงอย่างนั้นตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้
ผมยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมบนแก้มของพี่พ่าย เขานอนหลับสนิทไปแล้วหลังจากที่ใช้ Durex ไปทั้งกล่อง ในขณะที่ผมปวดจนนอนไม่หลับ ไม่รู้ว่ามีแผลอะไรบ้างบนร่างกายเพราะมันเจ็บจนแยกไม่ออกแล้ว
“พ่าย...” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ ไม่รู้กำลังฝันอะไรหรือกำลังฝันถึงใครอยู่ แต่สีหน้าผ่อนคลายกับรอยยิ้มน้อยๆ ของเขาก็ทำให้เชื่อแน่ว่าคงฝันถึงเรื่องดีๆ อยู่เป็นแน่ แต่ในฝันของเขา...ไม่มีผมหรอก ผมเชื่ออย่างนั้น
ผมนอนมองพี่พ่ายจนถึงเช้า เหนื่อยอ่อนแค่ไหนก็ไม่อาจข่มตาหลับ สายตาก็ไม่สามารถละไปจากใบหน้าของเขาได้ คนที่ดีก็ดีใจหาย ร้ายก็ร้ายจนน่ากลัวแบบนี้...เขาคิดยังไงกับผมกันแน่นะ
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมบอกเบาๆ เพราะเห็นว่าเปลือกตาของเขาค่อยๆ ขยับ
“อืม”
“หลับสบายรึเปล่า”
เขาพยักหน้า แล้วดึงตัวผมเข้าไปในอ้อมแขน ซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ กระเทือนไปถึงแผล ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นตั้งแต่หัวจรดเท้า
“พ่าย”
“หืม”
“อยากอาบน้ำ” ร่างกายของผมคงเหม็นคาว ทั้งเลือดทั้งน้ำรัก ไม่รู้ว่าคนสะอาดอย่างพี่พ่ายทนนอนข้างๆ ได้ยังไง
“ไปเอง”
“ลุกไม่ไหว”
“ไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ กูบอกให้ไปอาบแล้วไง” เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ก็มันลุกไม่ไหว”
พี่พ่ายอาบน้ำเสร็จก็นอนเลย ไม่ได้สนใจใยดีอะไรผม ทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้ว่าสภาพร่างกายของผมเป็นยังไง
“จะนอน” เขาพูดแค่นั้นก็นอนหันหลังให้ ผมก็ไม่อยากโวยวาย ตอนนี้คงต้องยอมเขา ผมทำผิดกับเขาไว้นี่ครับ
ผมค่อยๆ ขยับตัวลงจากเตียง แค่ยืนขาก็สั่นจนล้มลงไปกองกับพื้นไม่เป็นท่า นั่นยิ่งทำให้เจ็บมากขึ้นไปอีก แต่ผมก็ไม่ได้ส่งเสียงร้องอะไรออกมา เพราะกลัวจะไปรบกวนการนอนของเขา ผมคลานมาที่หน้าห้องน้ำ พอจะใช้มือเกาะขอบประตูให้พยุงตัวยืนขึ้นได้ แต่การก้าวเท้าเดินก็ยังลำบากอยู่ดี ผมกัดฟันเดินอีกสองสามก้าว เข้ามาในห้องน้ำแล้วก็ปิดประตูเบาๆ แต่จู่ๆ น้ำตาก็ไหลลงมา ผมเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกก็ยังตกใจ
ผมไม่รู้ว่าร้องไห้ออกมาทำไม ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกเศร้าใจเลยสักนิด แต่น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด ผมกลั้นเสียงสะอื้นไว้ เปิดน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ก่อนจะขยับไปนั่งใต้ฝักบัว ยิ่งมีสายน้ำเย็นๆ ไหลกระทบกับผิวกาย น้ำตามันก็ยิ่งไม่ยอมหยุด
เหนื่อยเกินไปรึเปล่ากับความรักของผม ผมรู้สึกว่ามันเหนื่อยมากจริงๆ กับการต้องคอยเดาความรู้สึกของเขา ผมไม่เคยรู้ว่ากำลังวิ่งเข้าหาอะไร ไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจนเลย ผมมันโง่และบ้าไปเอง...
ก๊อกๆๆ
“มึงอาบน้ำเสร็จรึยัง” เสียงของพี่พ่ายทำให้ผมรีบปาดน้ำตาออกจากแก้ม
“เอ่อ...ใกล้เสร็จแล้วครับ” ผมรู้ว่าเสียงมันสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ แต่พี่พ่ายเขาไม่ได้สนใจหรอกว่าผมมีอะไรผิดปกติไปรึเปล่า
“ก็ดี เสร็จแล้วก็รีบๆ ออกไป เดียร์คงใกล้จะถึงแล้ว” เขาให้น้องเดียร์มาที่นี่...คงคิดจะพามาเที่ยวอยู่แล้วสินะครับ ไม่คิดว่าโลกจะกลมถึงขนาดมาที่เดียวกันได้ เฮงซวยจริงๆ
“ครับ” ผมตอบกลับไปเสียงเบา หัวใจปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดซ้ำหลายต่อหลายครั้ง
ผม...อยากเดินไปจากตรงนี้ อยากไปให้ไกล...ไกลจากคนใจร้ายอย่างไร้พ่ายเต็มทีแล้ว
“เพี้ยน! หายไปไหนมาทั้งคืนคะ พี่เป็นห่วง...” พี่กิ๊ฟถามเมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของเธอแทนความโกรธขึ้งที่ผมคิดทำให้ผมโถมตัวไปกอดเธอไว้
“เป็นอะไร...เกิดอะไรขึ้น” พี่กิ๊ฟลูบหลังผมเบาๆ “พี่อยู่ตรงนี้แล้ว อย่าร้องไห้ เจ็บตรงไหนเพี้ยน เจ็บตรงไหน บอกพี่สิคะ”
ผมได้แต่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ไม่ได้ตอบคำถามพี่กิ๊ฟที่คอยแต่พูดปลอบผม
“มีไข้ด้วยเหรอเนี่ย ไปนอนก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ไปหายามาให้นะ ดูซิ ร้องเป็นเด็กๆ”
พี่กิ๊ฟประคองผมไปนอนบนเตียง เธอโทรสั่งข้าวต้มมาให้พร้อมกับขอยาลดไข้ที่หน้าฟร้อน ก่อนจะรีบไปหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวผม
เธอคอยดูแลผมอย่างนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กมหาลัยที่พึ่งพาตัวเองไม่ได้สักอย่าง
“พี่เกือบไปแจ้งตำรวจแล้วนะคะ แต่มันยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง เอ้า เร็ว ลุกมากินข้าว จะได้กินยา โตแล้วยังให้พี่ต้องดูแลอีก ไม่ไหวจริงๆ เลยเรา”
“ขี้บ่นอ่ะ”
“บ่นเพราะห่วงค่ะ”
“พี่อยากรู้รึเปล่าว่าผมหายไปไหนมา”
พี่กิ๊ฟนิ่งไป มองหน้าผมอย่างจริงจัง เธอคงเห็นรอยที่คอชัดเจน
“พี่ไม่อยากรู้ เพี้ยนกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว”
“ขอบคุณครับพี่”
“อืม นอนพักเถอะ ถ้าเพี้ยนดีขึ้นแล้วเราค่อยกลับกันนะคะ เที่ยวครั้งนี้คงเฟลแล้วล่ะ ไว้มากันใหม่เนอะ”
“ครับ”
ถ้าผม...หันมารักคนที่รักผมบ้าง...มันคงดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
“เมื่อกี้พี่เจอคุณไร้พ่ายด้วย”
“เหรอครับ”
“อืม ท่านคงพาเด็กมาเที่ยวมั้ง เห็นพาผู้หญิงสวยๆ เข้าไปห้องข้างๆ เราเนี่ย”
“อ๋อ ครับ”
“เดี๋ยวพี่ว่าจะแวะไปทักทายซะหน่อย เพี้ยนก็นอนนะ”
“อืม เอ่อ...พี่กิ๊ฟครับ ค่าห้องครั้งนี้ผมช่วยออกเองนะ...” ไม่รู้ว่าผม...ต้องรู้สึกผิดไปถึงเมื่อไหร่ หลุดจากเรื่องนั้นก็มาเรื่องนี้ คงเหมือนเวรกรรมเริ่มตามทันล่ะมั้งครับ
“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง ห้องนี้เป็นสิทธิ์ของครอบครัวพี่อยู่แล้วค่ะ”
“อย่าบอกนะว่านี่เป็นรีสอร์ทของ...”
“อ้าว พี่ยังไม่ได้บอกเหรอ อยู่ในเครือบริษัทเราไงคะ มันไม่ใช่ช่วงไฮซีซั่น ก็เลยเลือกห้องดีๆ ได้น่ะค่ะ ถึงได้ชวนเพี้ยนมา แล้วพี่ก็ไม่ได้หวังว่าเพี้ยนจะทำอะไรตอบแทนให้พี่ด้วย พี่บอกแล้วไงคะว่าเพี้ยนไม่ใช่เด็กขาย และพี่ก็ไม่ได้ซื้อ พี่ชวนเพี้ยนมาเที่ยว มาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ก็แค่นั้นเอง”
“ขอโทษนะครับที่ผม...คบกับพี่ไม่ได้”
ผมไม่อยากที่ต้องพูดเรื่องนี้กับพี่กิ๊ฟเลย เพราะไม่อยากเห็นหน้าที่เศร้าสลดของเธอ แต่มันก็เป็นเรื่องจำเป็นที่ต้องพูด ผมไม่อยากโกหกใครอีกแล้ว
“มีคนที่ชอบแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
“ใครคะ...บอกพี่ได้ไหม”
“ผมบอกไม่ได้”
“เขาคือคนที่ทำให้เพี้ยนต้องร้องไห้รึเปล่า”
“...”
พี่กิ๊ฟยกมือขึ้นลูบหัวผม
“ไม่เป็นไรนะคะ พี่จะไม่ไปไหนหรอก พี่จะอยู่ที่เดิมรอเพี้ยนนี่แหละ ถ้าเสียใจ...ก็อย่าลืมว่ามีพี่อยู่”
“พี่กิ๊ฟ...”
“ต้องมีความสุขนะคะ พี่อยากเห็นเพี้ยนมีความสุข”
ผมรับปากไม่ได้เลย...ว่าผมจะมีความสุขไหม เพราะตอนนี้ผมเริ่มแน่ใจขึ้นทุกทีแล้วว่า...ผมกำลังรักผิดคน
ผมหลับๆ ตื่นๆ เพราะพิษไข้ตลอดทั้งวัน จนเมื่อตื่นขึ้นมาตอนสองทุ่ม ก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มโอเคขึ้น พี่กิ๊ฟยังคงอยู่ในห้อง เปิดทีวีดูหรือนั่งทำงานกับแม็คบุ๊คที่เธอเอามาด้วยไปเรื่อยเปื่อย
“ตื่นแล้วเหรอ ลงไปกินข้าวกันนะ”
“ได้ครับพี่ ขอผมล้างหน้าก่อน”
ผมเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย จากนั้นก็ออกจากห้องตามพี่กิ๊ฟไปที่ห้องอาหาร ที่นั่น...ผมเจอพี่พ่ายกับน้องเดียร์กำลังเดินมาจากประตูอีกด้านพอดี
“อ้าว คุณไร้พ่าย สวัสดีค่ะ ว่าจะไปทักแต่เด็กคนนี้ก็ดันไม่สบาย มาทานข้าวเหมือนกันเหรอคะ”
ผมยกมือสวัสดีพี่พ่ายแล้วก็รับไหว้น้องเดียร์ที่ก็ยกมือไหว้พี่กิ๊ฟกับผมเช่นกัน
“ใช่ครับ ยังไงมาทานด้วยกันไหม”
“อุ้ย ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนคุณไร้พ่ายกับแฟนเปล่าๆ”
น้องเดียร์ยิ้มกว้างกับคำว่าแฟนมากๆ ใบหน้านวลแดงปลั่งล้อเสียงไฟในห้องอาหาร มือก็ยื่นไปจับมือของพี่พ่ายไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“ไม่รบกวนหรอกครับ มาเถอะ ผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณกิ๊ฟสักมื้อ”
“งั้นผมไปนั่งกินที่ด้านนอกนะครับพี่กิ๊ฟ” ผมหันไปบอกพี่กิ๊ฟ จะให้ผมนั่งร่วมโต๊ะกับเขาและน้องเดียร์เหรอ กินข้าวไม่ลงกันพอดี
“ได้ยังไงกัน คุณไร้พ่ายคะ กิ๊ฟพาน้องไปนั่งด้วยนะคะ” ไม่ ไม่ พี่กิ๊ฟ อย่าทำร้ายผมแบบนี้ โอ้ยย แม่คุณ ไม่ได้เห็นสีหน้าอยากตายของผมเลยเหรอ
“ได้สิครับ จะมีปัญหาอะไรล่ะ” ทีอย่างนี้ล่ะไม่มีปัญหา ปกติเห็นเจ้าปัญหาตลอด
สุดท้าย ผมก็ยอมมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาจนได้ โต๊ะริมกระจกนี่ก็ดีเหมือนกัน มันทำให้เห็นวิวของทะเลยามกลางคืนได้ด้วย
“พี่เพี้ยน กินอะไรดีคะ” น้องเดียร์ส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร น้องกำลังเปิดดูเมนูอาหาร ตาโตๆ ที่เหมือนเอเลี่ยนของน้องทำให้ผมหันไปมองแค่ไม่กี่วินาที ก่อนจะกลับมาให้ความสนใจกับวิวข้างนอกต่อ
“อะไรก็ได้ครับ”
“เดี๋ยวพี่สั่งให้เพี้ยนเองค่ะ น้องเดียร์ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ค่ะพี่กิ๊ฟ ป๋าเอาอะไรคะ เหมือนเดิมไหม”
“อืม แล้วแต่หนูก็แล้วกัน”
ผมจิกเล็บลงบนแขนตัวเอง ก่อนจะหันไปตามแรงสะกิดของพี่กิ๊ฟ
“ยังป่วยอยู่ กินอาหารอ่อนๆ ละกันนะคะ”
“ครับ แล้วแต่พี่” ผมยิ้ม ก่อนพี่กิ๊ฟจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย
“ตัวยังอุ่นๆ อยู่เลย” พี่กิ๊ฟบอกเบาๆ แล้วหันไปหาบริกร “ขอยาลดไข้ด้วยนะคะ”
“ได้ครับ” บริกรรับคำ แล้วทวนเมนูอาหารที่สั่งไปทั้งหมด ก่อนจะเก็บเมนูแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์
“พี่กิ๊ฟกับพี่เพี้ยนเป็นแฟนกันเหรอคะ น่ารักจังเลย” น้องเดียร์ถามพลางส่งยิ้มน่ารักมาให้
“ไม่ใช่หรอกค่ะ เป็นน้องชายคนสำคัญที่ดื้อมากๆ ก็เลยต้องดูแลหน่อย”
แล้วบทสนทนาของพี่กิ๊ฟกับน้องเดียร์ก็เริ่มขึ้น ที่จริงน้องเดียร์เป็นเด็กดีครับ ไม่ได้ดูร้ายดูแรงอะไร ผมคงอคติกับน้องไปเองมากกว่า เพราะน้องก็เทคแคร์คนอื่นดี แถมยังดูแลเอาใจใส่พี่พ่ายมากๆ ด้วย นั่นจึงทำให้ผมไม่กล้ามองไปทางพวกเขา ผมคิดว่าผมจะยอมแพ้แล้วล่ะ ปล่อยให้พี่พ่าย...ได้หาคนที่ใช่สำหรับเขาถอะ ผมไม่อยากไปเป็นตัวเกะกะให้เขาอีกแล้ว
เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้ผมได้รู้ว่า...ต่อให้ผมจะตาย เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ถ้าผมยังอยู่ข้างๆ เขา ผมก็ต้องเหนื่อยกับการหาคำตอบว่าผมเป็นตัวอะไรสำหรับเขากันแน่
ผมนั่งกินข้าวไปเงียบๆ ไม่ได้ร่วมบทสนทนากับคนอื่นๆ กินข้าวเสร็จผมก็กินยา แล้วขอตัวออกมาเดินเล่นก่อน ถึงจะรู้สึกว่าเสียมารยาทไปบ้างก็ตามที แต่ผมควรรักษาหัวใจตัวเองมากกว่ามารยาทที่ก็ไม่ได้ช่วยให้มีความสุขอะไร
ทะเลตอนกลางคืนน่ากลัวอย่างที่เคยคิดจริงๆ ผืนน้ำที่ดำสนิท และคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งค่อนข้างแรง ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ ผมถอดรองเท้า เดินเลียบบนผืนทรายเปียกๆ บางทีพอมีน้ำซัดเข้าฝั่งแล้วโดนเท้าก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายนิดหน่อย เดินมาได้สักพักก็รู้สึกว่าเจ็บแผลจนเดินต่อไม่ไหว ก็เลยนั่งยองๆ ลดอาการเสียดสีลงบ้าง
เสียงคลื่นยังคงน่ารำคาญไม่เปลี่ยน แต่ที่เปลี่ยนคือลมตอนนี้ไม่ได้ทำให้เหนี่ยวตัว มันรู้สึกเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก ผมมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า ความดำมืดที่สุดหยั่งคงกลบซ่อนสิ่งต่างๆ ไว้ในนั้น... ไม่ต่างจากพี่พ่าย...ที่ยิ่งถลำลึกไปมากเท่าไหร่...ก็ยิ่งพบว่าตัวเองไม่มีโอกาสรอดมากขึ้นเท่านั้น
ผมใช้นิ้วตัวเองเขียนชื่อลงบนทราย หาอะไรทำแก้เบื่อ แต่พอเขียนลงไปบนทรายเปียกๆ ไม่ทันไร น้ำทะเลที่ซัดเข้าฝั่งก็ลบมันจนเลือน ผมพยายามเขียนอยู่สองสามครั้งแต่มันก็มีค่าเท่าเดิม
‘ไร้พ่าย’
ถ้าเขียนแล้วลบมันออกได้ง่ายๆ อย่างที่ผมทำอยู่ตอนนี้...คงดีไม่น้อย
“มาทำอะไรตรงนี้” เสียงเข้มๆ ที่ไม่อยากได้ยินทำให้ผมสะดุ้งน้อยๆ ต้องขอบคุณที่น้ำทะเลซัดตัวหนังสือที่ผมเขียนไว้จนหมด เขาจึงไม่เห็นว่าผมเขียนอะไร “คุณกิ๊ฟตามหามึงอยู่”
“อ๋อ ครับ” ผมตอบรับแค่นั้น ก่อนจะลุกขึ้น “ขอบคุณครับที่มาบอก”
ผมเดินเลี่ยงเขาเพื่อกลับทางเดิม แต่พี่พ่ายก็คว้าข้อมือไว้
“โกรธอะไร”
ผมอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ หัวเราะให้กับคำถามโง่ๆ ของเขา
“ทำไมผมต้องโกรธคุณด้วยล่ะครับ”
“เพี้ยน”
“ปล่อยผมได้แล้วนะ” ผมหันไปมองหน้าพี่พ่ายอย่างจริงจัง “ตอนนี้ผมปล่อยคุณแล้ว คุณก็ควรจะปล่อยผมได้สักที”
“พูดเรื่องอะไรของมึง”
“ปล่อย!”
“คุยกันให้รู้เรื่องดิ๊”
เขาไม่ยอมปล่อย แต่กลับลากผมไปที่หลังโขดหินใกล้ๆ ความมืดรอบตัวทำให้มองไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย แต่ผมสาบานว่าถ้าผมมีแรงมากกว่านี้ ผมจะต่อยเขาให้คว่ำเลย
“ต้องการอะไรอีกล่ะครับ ผมว่าผมให้ไปจนหมดแล้วนะ ไม่มีอะไรจะให้อีกแล้ว”
“มันหมายความว่าไง”
“ผมหมายถึงว่าผมพอแล้วไง ผมพอกับคนอย่างพี่แล้ว!”
ความหงุดหงิดของผมพุ่งไปจนถึงขีดสุด ผมเงื้อมือจะตบหน้าเขา แต่เขาก็จับไว้ได้แล้วกระแทกตัวผมให้หลังชนกับโขดหิน
“อั่ก! กูเจ็บ!”
“พูดดีๆ เพี้ยน”
“จะให้พูดดีๆ กับคนอย่างมึงเหรอ! พอเอากูเสร็จมึงก็เรียกผู้หญิงมาหา มึงจะให้กูพูดดีๆ ด้วยใช่ไหม! ควายที่ไหนมันก็ทำไม่ได้เว้ย ไอ้เหี้ย!”
“ปากดีจริงๆ” ผมคิดว่าเขาคงจะตบ แต่เขาก็ไม่ทำ เขาก้มลงมาจูบปิดปากผมให้ไม่สามารถด่าว่าอะไรเขาได้อีก แม้จะมีเสียงเรียกดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล เขาก็ไม่ยอมปล่อย
“พี่เพี้ยน ป๋า อยู่แถวนี้กันรึเปล่าคะ” เสียงน้องเดียร์ดังแว่วมาให้ได้ยิน ก่อนจะตามด้วยเสียงพี่กิ๊ฟที่ตะโกนเรียกหาผม
พี่พ่ายถอนริมฝีปากออกไป แต่ก็ยังยกมือปิดปากผมไว้
“อย่าดื้อ” ผมไม่เห็นว่าพี่พ่ายทำหน้ายังไงเพราะมันค่อนข้างมืด แต่น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก
ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย จะใช้มีดแทงผมแล้วเข้ามารักษาแผลให้ไปถึงเมื่อไหร่...ผมเจ็บนะ เจ็บจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“ร้องไห้ทำไมครับ” เขายังคงถาม ปล่อยมือจากปากของผมแล้วเปลี่ยนมาเช็ดน้ำตาให้ ที่เขารู้คงเพราะน้ำตาของผมไหลลงไปโดนมือที่ปิดปากผมอยู่
“ขอโทษ”
“แล้วพี่ทำทำไม ผมก็มีหัวใจ ฮึ่ก! พี่ไล่ผมออกจากห้องแล้วให้คนอื่นมาแทนที่ผม บอกผมสิพี่พ่าย ทำไมพี่ใจร้ายอย่างนี้” ผมทุบอกเขา แล้วก็ซบหน้าร้องไห้กับเสื้อเชิ้ตสีดำราคาแพงที่เขาใส่ พี่พ่ายกอดผมแล้วแล้วลูบหัวผมเบาๆ
ผมร้องไห้ในอ้อมแขนของเขาที่ไม่ได้พูดปลอบอะไรเลย แต่แค่นี้...มันก็ทำให้ผมกลับไปยอมโง่อีกครั้ง เพราะผมยังอยากจะหวัง...ว่าที่เขากำลังทำ เขาก็มีใจให้...ไม่น้อยไปกว่าที่ผมมีให้เขาเลย
“หายบ้าหรือยัง”
“...”
“ไม่สบายแล้วยังฤทธิ์เยอะ”
“มันเพราะใครล่ะ”
“หึ กลับห้องไหม”
“ไม่อยากกลับ พี่ต้องนอนห้องเดียวกับน้องเดียร์ใช่ไหมล่ะ ความจริงคือพามาเที่ยวเพราะคิดว่าผมกลับบ้านที่เชียงใหม่ แต่ก็ดันมาเจอที่นี่ใช่ไหมล่ะ พี่ก็โกหกผมเหมือนกันนั่นแหละ”
“ผูกเรื่องเก่งจริง สมองโง่ๆ ของมึงเนี่ย”
“หรือมันไม่จริง”
“ไม่จริง”
“พี่โกหกอ่ะ”
“กูไม่ได้ชอบโกหกเหมือนมึง”
“แต่ชอบตีสองหน้างี้เหรอ โอ้ย!” มืดๆ อย่างนี้ดีดปากผมได้ไงอ่ะ โคตรเทพเลย
อยากให้ที่นี่มีแสงไฟสักนิดจัง จะได้รู้ว่าเขามองหน้าผมอยู่รึเปล่า เพราะผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนมองอยู่เลย แต่เสียงคลื่นกับลมเย็นๆ ตอนนี้มันทำให้รู้สึกดีมาก ปกติผมจะรำคาญนะ แต่พอได้มาฟังอยู่ข้างๆ พี่พ่ายแล้ว...มันกลับแตกต่าง
“พ่าย”
“หืม”
“ไม่นอนกับน้องเขาไม่ได้เหรอ”
“แล้วจะให้ทำไง”
“ฉลาดกว่าผมก็คิดสิ ทำยังไงก็ได้อ่ะ ที่ไม่ต้องนอนกับเขา”
“ใจแคบ”
“แล้วมีใครเขาใจกว้างเรื่องแบบนี้กันเล่า!”
“อย่าเสียงดังดิ”
“ขอโทษ ก็โมโหนี่นา”
“งั้นก็ไปเก็บของห้องคุณกิ๊ฟแล้วมานอนกับกู”
“แล้วผมจะบอกพี่กิ๊ฟว่ายังไง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”
“แล้วมันจะยากอะไร ก็แค่บอกไปว่า” พี่พ่ายก้มลงมากระซิบที่ข้างหู “แฟนมาหา ต้องไปนอนกับแฟน”
หะ...หาาาาาาาาาาาาาาา!!!
มีต่อด้านล่าง
-
พี่พ่ายเปิดห้องใหม่อีกห้อง ไม่รู้ว่าเขาคุยกับน้องเดียร์ยังไงเหมือนกัน แต่ผมบอกกับพี่กิ๊ฟไปตามที่พี่พ่ายบอก ซึ่งเธอก็แค่ยิ้มให้ ไม่ได้ว่าอะไรอีก ผมจึงเดินออกจากห้องมาด้วยความรู้สึกผิด เพราะผมรู้ว่ารอยยิ้มของพี่กิ๊ฟ มันเศร้าแค่ไหน เธอคงแอบร้องไห้...เพราะพี่กิ๊ฟไม่ชอบให้ใครเห็นน้ำตาของเธอ
เฮ้อ...
ผมเข้ามาอยู่ในห้องใหม่แล้ว แต่ใจก็ยังไม่สงบ ก็เลยเดินออกมารับลมที่ระเบียง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา พี่พ่ายอยู่ตรงนั้นมีพนักงานถือกระเป๋าตามมาด้วย พอเขาให้ทิปเรียบร้อย พนักงานก็ขอตัวออกไปจากห้อง ผมจึงเดินกลับเข้าไปในห้อง
“จะมาอยู่กี่วันเนี่ย ทำไมเอาเสื้อผ้ามาเยอะ”
“หนึ่งอาทิตย์”
“ไม่กลับเชียงรายพร้อมผมเหรอ”
“มึงต้องกลับพร้อมกู”
“เอาแต่ใจโคตรๆ”
“พูดมาก”
พี่พ่ายผลักหัวผม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ คงไปอาบน้ำล่ะมั้งครับ ผมก็เลยต้องจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เขา ถ้ามานานขนาดนี้ก็เอาออกจากกระเป๋ามาดีกว่าครับ จะได้ไม่ยับ ไม่ต้องลำบากส่งรีดอีกด้วย แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าแค่รอยยับเพียงนิดเดียว พี่พ่ายจะเอาไปส่งรีดใหม่รึเปล่า อีตานี่ยิ่งเรื่องมากอยู่
ผมจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เขาเรียบร้อยแล้วก็มานั่งดูทีวี พอพี่พ่ายอาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งลงข้างๆ ผมหันมองหน้าเขาไม่กี่วินาทีก็ต้องหันกลับไปดูทีวีตามเดิม
รู้สึกเขินๆ แฮะ
แต่แผงอกกำยาใต้เสื้อกล้ามสีดำนั่นน่าดึงดูดให้เอนตัวเข้าหา แต่ผมก็กลัวว่าเขาจะผลักออก ก็เลยค่อยๆ เอนตัวไปหาเขาอย่างเนียนๆ
“เมื่อยจัง” ผมแกล้งพูด เมื่อตอนนี้ได้ซบกับอกเขาสมใจแล้ว
“หึ อะไรของมึง”
“เปล่า แค่เมื่อย ขอพิงหน่อย”
“อืม”
“กอดด้วยได้ม้า”
แทนคำตอบ พี่พ่ายก็กอดตัวผมไว้ ผมหัวเราะแล้วถูจมูกไปมากับอกหอมๆ ของเขา พี่พ่ายเอนตัวนอนไปตามความยาวของโซฟา ทำให้ตอนนี้ผมก็เหมือนได้นอนอยู่บนตัวเขา โอกาสที่จะได้ทำแบบนี้หายาก เหมือนในซีรีย์เลย ผมเคยคิดอยากทำอย่างนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ ผมแอบยิ้มพลางใช้คางคลึงอกเขาเล่น
“อย่าซน” มือของพี่พ่ายลูบหัวผมไปมา ดวงตาหลังแว่นกรอบดำนั่นก็เต็มไปด้วยแววบางอย่างที่ทำเอาหน้าเห่อร้อนขึ้นทันที
“มองแบบนี้ก็เขินนะ”
“คนหน้าด้านเขินเป็นด้วยเหรอ”
“วาจาช่างร้ายกาจ”
พี่พ่ายยิ้มก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง ผมจึงยกมือขึ้นนวดไปตามลำคอกับไหล่ให้เขา ได้เห็นสีหน้าผ่อนคลายอย่างนี้แล้วก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าทำหน้าเครียดๆ ใส่เยอะเลย
“พ่าย”
“หืม”
“ให้เป็นแฟนแล้วจริงๆ เหรอ”
“พูดตอนไหน” อมยิ้มทั้งๆ ที่หลับตานี่คิดว่าหล่อมากใช่ไหม งือออ อยากกัดปาก
“ก็ที่ให้ไปบอกพี่กิ๊ฟไง”
“แล้วบอกไหม”
“บอก ก็คิดข้ออ้างอื่นไม่ออกแล้ว”
“อืม มันก็แค่ข้ออ้างไง ใช่เรื่องจริงที่ไหน”
“...”
“แยกแยะให้เป็น”
ผมบีบคอเขาอย่างสุดจะทน แต่พี่พ่ายก็จับหัวผมโขกกับหน้าอกเขาหลายที จนผมต้องยอมปล่อย ไม่ใช่ว่าเจ็บหรอก กลัวเขาเจ็บ
“ไอ้คนทุเรศ”
“หึ ทุเรศแล้วเลิกรักได้ไหม”
“ใช่ซี้ ผมมันของตายนี่” ของตายที่จะเหยียบย่ำยังไงมันก็ลุกขึ้นมาอยู่ข้างๆ พี่อย่างเดิมไงล่ะ นั่นแหละผมล่ะ ผมคนที่เจ็บแล้วไม่เคยจำ...
“รู้ตัวก็ดี เงียบได้ละ” พี่พ่ายปิดปากผมด้วยการกดหน้าผมให้ซุกลงกับอกของเขา แต่ผมก็ไม่ได้โวยวายเท่าไหร่หรอก
ผมไม่ได้พูดคุยอะไรกับเขาอีก ได้แต่นอนฟังเสียงหัวใจของเขาและดูทีวีไปด้วย ส่วนพี่พ่ายก็เหมือนแค่พักสายตาไปแค่ไม่กี่นาทีก็ตื่นมาดูทีวีด้วยกัน ตอนเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ อย่างนี้ไม่ค่อยมีรายการอะไรน่าดูแล้วครับ แต่เพื่อไม่ให้ห้องมันเงียบเกินไป ถึงได้เปิดทีวีแก้เขิน
“พี่พ่ายเล่นเฟซบุ๊คป่ะ”
“ไม่เล่น”
“ไอจีอ่ะ”
“ไม่”
“ทวิตเตอร์”
“ไม่รู้จัก”
“เหยย เชยชะมัด พี่อายุสามสิบเอ็ดหรือหกสิบเนี่ย แต่คนอายุหกสิบเขาก็รู้จักนะ” เขาต้องเกิดในยุคที่ไดโนเสาร์ยังครองโลกอยู่แน่ๆ ดูจากลักษณะที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสังคมปัจจุบันแล้ว ยังดูขวางนิดๆ ด้วย
“กูไม่เล่น หุ้นบริษัทก็ไม่ตก ไม่ได้มีผลกับชีวิต แล้วกูจะเล่นทำไม”
“โลเทคมากๆ ผมอ่ะมีทุกอย่างเลยล่ะ”
“ว่างมากสินะชีวิตมึง” ไม่ได้ว่างขนาดนั้นเว้ย แต่ก็ว่างพอจะมีโลกโซเชียลเหมือนคนอื่นเข้าบ้างนั่นแหละ
“แล้วพี่เล่นไรบ้างอ่ะ”
“พันทิป” อย่างน้อยเขาก็ยังเล่นบ้างล่ะนะ แต่คนอย่างอิตานี่ต้องไปสิงอยู่ที่ห้องสินธรแหงๆ ผมไม่สามารถนึกภาพเขาไปลั้ลลาตอบกระทู้ในห้องสยามสแควร์หรือบางรักได้ มันเกินรับไหว
“แค่นั้นเองเหรอ มาๆ เดี๋ยวผมสอนเล่นอย่างอื่นบ้าง เราจะได้ติดต่อกันได้หลายๆ ช่องทาง”
พี่พ่ายทำหน้าเบื่อๆ ใส่ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเมื่อผมเดินไปหยิบแม็คบุ๊คของเขาแล้วกลับมานั่งที่เดิม ดึงแขนพี่พ่ายให้ลุกมานั่งดูด้วย ก่อนจะเปิดเครื่องแล้วล็อคอินเข้าเฟซ
“นี่รูปมึงเหรอ หน้าอย่างกะลิง”
“หล่อจะตายไป เห็นมะ คนกดไลค์โคตรเยอะอ่ะ” ผมเอียงหัวไปโขกกับหัวของพี่พ่ายที่นั่งโอบผมจากข้างหลังเบาๆ
“มีแต่พวกหน้าม้ามากด”
“บางคนผมก็ไม่ได้รู้จักเหอะ แล้วนี่นะ ถ้าพี่พ่ายมีเฟซบุ๊ค เราก็จะสามารถถ่ายรูปคู่แล้วแท็กหากันได้ด้วย ถ้าคิดถึงก็แชทหาได้ หรือโพสข้อความโพสเพลงให้กันได้ด้วย แล้วพิเศษสุดๆ เลย มีสถานะความสัมพันธ์ด้วยนะ ถ้าพี่พ่ายเล่น เราก็จะสามารถตั้งความสัมพันธ์กันได้อ่ะ แล้วทีนี้ทุกคนก็จะรู้แล้วเข้ามากดไลค์ เจ๋งไปเลยใช่ม้าาา”
“ตรงไหน ไม่เห็นจำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ หรือตอนเอากับกูจะลงคลิปให้เขาดูด้วย?”
“ใช่ที่ไหนกันเล่า พี่พ่ายก็ ก็แค่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ อ่ะ อยากอวดแฟนไรเงี้ย แล้วในเฟซมีเกมให้เล่นด้วยนะ เยอะแยะเลย ผมว่าพี่ต้องชอบ”
“หน้ากูชอบเล่นเกมเหรอ”
“พี่เอบอกว่าตอนพี่พ่ายเรียนมหาลัยชอบเล่นเกมเคาท์เตอร์นี่นา”
“ไอ้เอพูดมากชิบ”
เห็นหน้าเซ็งๆ ของพี่พ่ายแล้วผมก็อดหัวเราะไม่ได้
“แล้วไอ้นี่ใคร กิ๊กมึงรึไง” พี่พ่ายชี้ไปที่ไอ้ยิวที่แม่งชอบเอารูปหน้าแอ๊บแบ๊วขึ้นโปรไฟล์ จัดแสงจัดเงาจนดูไม่เหมือนตัวจริง พี่พ่ายก็เลยไม่รู้จักมัน
“ไอ้ยิวไง เพื่อนผม”
“กูไม่แน่ใจละว่าเพื่อนที่มึงบอกแต่ละคนนี่มึงนอนกับเขาหมดรึเปล่า”
ผมเงียบกริบ พี่พ่ายก็เลยหันมาขึงตาใส่แล้วตบหัวผมไปหลายที
“อย่าให้มีอีก”
“อื้อ หึงแรงอ่ะ ขนาดไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนนะเนี่ย อิอิ”
พี่พ่ายทำหูทวนลมก่อนจะมองหน้าเฟซไปพร้อมกับผม ผมก็ไม่ได้เช็คเฟซมาสักพักใหญ่ๆ แล้วครับ เพราะอยู่กับพี่พ่ายก็ทำให้ไม่อยากเข้าโลกออนไลน์แล้วล่ะ ในเมื่อคนที่ทำให้ผมหายเหงาอยู่ข้างๆ ก็ไม่จำเป็นต้องหาเพื่อนทางเน็ตอีก นั่งเล่นไปสักพักก็มีแชทเฟซเด้งขึ้นมา จากมินเด็กเก่าผม
‘เพี้ยน หายไปเลยนะ เราโทรหาก็ไม่รับ ย้ายไปที่ไซต์งานเชียงรายแล้วก็ไม่ยอมบอกเรา เดือนหน้าเราไปหาได้ไหม’
ผมนิ่งอึ้งไปแค่ไม่กี่วินาที กำลังจะกดปิดหน้าต่างแชทแต่พี่พ่ายก็ห้ามไว้
“ตอบเขาไปดิ”
“ไม่อยากตอบนี่นา ไม่ได้คุยกันนานแล้ว”
“อืม ก็ตอบไป ไม่ได้คุยนานก็คุยดิ”
“ให้ตอบว่าไงอ่ะ”
“แล้วแต่”
ทำไมผมต้องมาเจอสถานการณ์น่าลำบากใจขนาดนี้ด้วยเนี่ย โธ่เอ้ย!
‘โทษทีนะมิน แต่มาไม่ได้หรอก ผมอยู่กับแฟน’
‘เพี้ยนมีแฟนแล้วเหรอ ทำไมเราไม่รู้’
‘อืม มีแล้วล่ะ ขอโทษนะ’
‘แล้วเรื่องของเราล่ะเพี้ยน’
‘ผมขอโทษ’
ผมกดปิดแชทแล้วล็อคเอ้าท์เฟซทันที
“หึ มีแฟนแล้วจริงเหรอ” พี่พ่ายกระซิบข้างๆ หู พร้อมกับเป่าลมใส่ ผมย่นคอเพราะจั๊กจี้ “คนไหนล่ะ”
“คนไหนก็ได้”
ผมเอนตัวหลบแล้วมองหน้าเขาที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ แววตากรุ้มกริ่มกับรอยยิ้มละมุนนั้น ผมไม่ชินเอาซะเลย ถึงได้ใช้มือยันหน้าเขาไว้
“ใช่พี่ไหมครับ”
“แกล้งอ่ะ พอผมบอกว่าใช่ พี่ก็บอกไม่ใช่”
“ตอนนี้ไม่แกล้งแล้วไง”
“ไม่จริงอ่ะ หื้ออออ พ่ายยย เอาหน้าไปห่างๆ”
เขาหยุดแค่นั้น แต่ก็ยังยิ้มแล้วมองหน้าผม
“เคลียร์ตัวเองให้หมด อย่าให้จับได้อีก เข้าใจไหม” ผมไม่คิดว่าพี่พ่ายจะพูดแบบนี้อ่ะ นี่มันเหมือนฝันเลย!
“เข้าใจแล้ว”
“ครับ?”
“เข้าใจแล้วครับ”
ดีจัง ดีจัง ดีจังงงงงงงงงงงง!!
“พ่ายจ๋า มาถ่ายรูปคู่กันนะ”
“ถ่ายทำไม”
“ที่ระลึกไง”
“ระลึกอะไร มึงจะไปไหน”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็ถ่ายเก็บไว้ แบบว่าครั้งหนึ่งเราเคยมาทะเลด้วยกันอะไรแบบนี้”
“มึงนี่เรื่องมาก”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยอมถ่ายรูปกับผม แต่เขาก็ไม่ยิ้มเลย ผมต้องใช้มือทำปากให้เขายิ้ม แต่ก็เท่านั้นอ่ะ ไม่ยิ้มไม่พอ ไม่มองกล้องด้วย
“เฮ้อ ไม่ถ่ายๆ พอๆ” เหมือนมีแต่ผมที่บ้าไปคนเดียวนั่นแหละครับ พอเถอะ ทำไปก็น่าอาย
ผมวางมือถือลงบนโต๊ะกระจก ก่อนจะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ ยังปวดเนื้อปวดตัวอยู่ แถมอาการสาหัสที่ช่องทางข้างหลังก็ทุเลาไปได้เฉพาะเวลายาแก้ปวดออกฤทธิ์ เดี๋ยวก็คงต้องกินอีก
“นอนละ ฝันดีจุ๊บๆ” ผมก้มลงไปหอมแก้มพี่พ่ายที่ลุกขึ้นคว้าคอผมให้เดินไปที่เตียง
“ผมนอนฝั่งนี้นะ พี่ก็นอนฝั่งนู้น แต่อย่านอนดิ้นมาเตะผมล่ะ” ขืนนอนดิ้นมาเตะผม ผมคงเดี้ยงไปอีกหลายวัน เพิ่งฟื้นตัวมาเดินเหินได้ก็โชคดีมากแล้ว อย่าให้ถึงขั้นสาหัสไปกว่านี้เลย
พี่พ่ายขึ้นไปนอนอีกฝั่งตามที่บอกอย่างว่าง่าย ผมก็เลยนอนบ้าง แต่แค่ไม่กี่นาที พื้นที่ฝั่งพี่พ่ายก็เหลือเป็นแสนเอเคอร์เพราะเขาดันมาเบียดที่ผมแทน
แค่ตอนนี้นอนเตียงเดียวกันก็ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว ที่จริงก็ทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวนั่นแหละครับ คือผมยังไม่หายเจ็บอ่ะ โดนอีกคงแย่แน่ๆ แต่พอโดนกอดไว้แบบนี้แล้ว...หัวใจมันทำงานหนักขึ้นอีกหลายเท่าตัว
“พี่พ่าย ขยับไปหน่อย” เสียงของผมคงเหมือนสายลมพัดผ่าน เพราะนอกจากจะไม่ขยับแล้ว ยังเอาขามาก่ายเหมือนผมเป็นหมอนข้างอีก
“พ่าย ได้ยินไหมเนี่ย”
“อืม นอนได้แล้วน่า”
“ก็มันอึดอัดอ่ะ”
“ทนดิ”
“โธ้วววว เจ็บหงีบแต้เน้อ”
“หมายถึงไร”
“ปวดหัวจริงๆ”
“หึ จะปวดหัวหรือปวดอย่างอื่น เลือก”
“ปวดหัวก็ได้ อย่างอื่นยังไม่พร้อม ไว้คราวหน้าเนอะ”
พี่พ่ายขยับมานอนหมอนใบเดียวกับผม แล้วจูบที่แก้ม “อืม คราวหน้า”
“เตรียมเจลด้วย”
“อืม”
“ส่วนถุงยางเท่าไหร่ก็ได้”
“อวดเก่ง”
“อยากให้อปป้ามีความสุขนี่ ให้ทำจนกว่าจะพอใจเลย”
“อื้ม ขอบคุณครับ”
พี่พ่ายคนบ้า! ถ้าทำให้หลงรักมากไปกว่านี้ ผมจะเกาะติดอยู่กับพี่ไปจนตายเลยนะ! น่ารักเรี่ยราดไม่ได้จะรู้เรื่องอะไรเลย
ผมขยับเข้าไปกอดพี่พ่ายไว้ แล้วหลับตาลงพร้อมกับสัมผัสอุ่นนุ่มที่หน้าผาก ...ผมอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยากอยู่ในอ้อมกอดของพี่พ่ายแบบนี้...ไม่น่าเชื่อว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนผมคิดจะยอมแพ้ แต่ตอนนี้...ผมกลับวิ่งมาไกลกว่าเดิมมาก ไกลจนไม่สามารถหันหลังกลับได้...
ถึงจะต้องเจอกับความเจ็บปวด ผมก็ไม่นึกเสียใจแล้วล่ะที่ได้เลือกเดินต่อ...
...............................................TBC........................................
น้องเพี้ยนกลับไม่ได้อีกแล้วนะ ขอให้น้องสู้ต่อไป ขอให้ครั้งนี้เป็นการเริ่มต้นที่ดีของชีวิตคู่ :o8:
:ruready เจอกันในอีกสองสามวันข้างหน้า :z3:
ใครเข้าใจไร้พ่ายเหมือนเราบ้าง เราว่าเราเข้าใจเขานะ เพราะเขาเป็นแฟนเรา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เกลียดพี่พ่ายที่ชอบทำตัวให้เพี้ยนสับสน
แต่ตอนนี้ให้อภัยเพราะนางน่ารัก :mew1: :mew1:
-
ไรพ่าย เป็นมุนษย์ที่แม่งเข้าใจอยากที่สุด
เพี้ยนเองก้คิดแต่แง่ดร. เห้อปวดกัวเดาว่าอีกไม่นายรุ้ความจรืง
แล้วไรพ่ายก้ติดบ่วงของเพี้ยน ถึงเวลานั้น เอาให้หนักๆเลยนะเพี้ยน
เรา#ทีมเพี้ยนนน
-
ครึ่งแรกกับครึ่งหลังเหมือนหนังคนละม้วนเลยนะคะน้องเพี้ยน >.< ทั้งร้องไห้ทั้งยิ้มมาพร้อมกันเลยจริงๆ พี่พ่ายนี่ยังไงตบหัวแล้วลูบหลังน้องตลอดเลย คนขี้แกล้ง(?)..
-
เราไม่เข้าใจพี่พ่าย พี่พ่ายตบหัวแล้วลูบหลังน้องเพี้ยนชัดๆ เจ็บปวดด สุดท้าย พี่พ่ายเป็นซาดิส น้องเพี้ยนเป็นมาโซแน่ๆ เจ็บปวดดด
-
:serius2: มีความสุขกับน้องเพี้ยนไม่ได้ หลอนอิป๋ามาก
-
งงป๋าาาา ป๋าคิดอะไรอยู่~~~
แต่เราก็เข้าใจป๋าค่ะ เพราะป๋าก็แฟนเรา
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากเปลี่ยนให้พี่กิ๊ฟเป็นพระเอกเลยนางอย่างดีอะ แต่เพี้ยนก็รักพี่พ่ายไปแล้วนี่เน๊อะทนให้ถึงที่สุดล่ะกัน สู้ๆ
-
อยากอ่านดราม่าาา แต่อ่านแบบนี้ก็มีความสุข อิอิ
-
อุ้ยยยยยยยยย อิป๋ารู้จริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่ารุนแรงกับน้องนักสิ :hao4: :hao4: :hao4:
ว่าแต่รุนแรงกับน้องขนาดนี้ หึงหรือว่าไรจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
-
ตอนนี้น่ารักอ่า เขินนน -///-
คนแต่งจะหลอกให้เราตายใจแล้วเชือดทิ้งด้วยมาม่าชามโตใช่มั้ย T^T
-
ป๋า บางทีก็กระด้างเกิน
เพี้ยน เก็บใจไว้มั่ง อย่าให้เขาไปหมด
-
:hao3: อีป๋านี่คงเป็นประเภทรักหรือไม่รักก็ห้ามไปจากกูสินะ
-
ป๋าก็งี้ตลอดอ่ะ ตบหัวแล้วลูบหลังตลอด
เพี้ยนสู้ๆนะ
-
ก็ยังเดาอารมณ์พ่ายอปป้าไม่ออกเหมือนเดิม เหมือนจะชอบเพี้ยนแล้ว แต่ที่พูดกับวินล่ะ คืออะไร
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เพี้ยนอดทนต่อไป เด๋ววันแห่งความสุขก็มาถึง
-
ไม่เข้าใจเลยคนแต่ง ไม่เข้าใจ
และจะไม่ยอมเข้าใจไร้พ่ายด้วย
ร้ายที่สุดอะคนนี้ ไม่เห็นคิดถึงความรู้สึกกันเลย
อ่านไปเริ่มสงสารพี่กิ๊ฟนางดีมากๆ
ส่วนเพี้ยนอะเริ่มเข้าข่ายคนโง่แล้วนะ
รักเขาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขารักเราหรือเปล่าเนี่ยนะ?
ดึงสติกันหน่อยน่าอิเด็กเพี้ยน เดี๋ยวมึงก็เสียใจอีกนะเว้ย!
อยากรู้จริงๆเรื่องนี้สุดท้ายแล้วอิป๋ามันรักเพี้ยนรึเปล่า
แล้วมันจะบอกรักน้องยังไง เพี้ยนจะเปลียดมันไหม
วุ! คิดแล้วปวดหัว
:pig4: :pig4:
-
ความรู้สึกของไร้พ่ายเป็นอะไรที่เข้าใจยากจริงๆ
น้องเพี้ยนสู้ๆ ห้ามถอย o13
-
ไม่เข้าใจเพี้ยน โดนตบหัวแล้วลูบหลังมาไม่รู้กี่ครั้ง ทำไมไม่รู้จักจำ ตอนเค้าทำให้เจ็บก็เหมือนจะเข้มแข็งขึ้น พอเค้ามาทำเป็นดีด้วยแค่หน่อยเดียวก็ยอมเค้าซะละ เค้าเสแสร้งรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่หาเหตุผลหน่อยหรอว่าการกระทำมันไม่ขัดแย้งกันไปหน่อยรึไง คนที่รักกันจริงที่ไหนจะเรียกผู้หญิงคนอื่นมาหาทั้งที่รู้ว่าเราเห็นแล้วจะต้องเจ็บ เพื่อ???
มันเรียกหาอีน้องนี่แบบนี้มากี่ครั้งละ มาทำเป็นหวงเพี้ยน แต่ก็เห็นหนีบอีนังน้องเดียร์นี่ไปด้วยทุกเทศกาล หรือเป็นธรรมเนียมไปไหนต้องมีเมียขนาบข้างสองคน? ไม่เข้าใจว่ะ บอกตรงๆ ถ้าจะบอกว่าทำเพื่อประชด นี่ไม่ใช่นิสัยผู้ชาย โดนเฉพาะฝั่งรุกด้วย อ่านไปอ่านมาเกลียดแม่งเข้าไปทุกวัน เห้อออออออ
-
พี่พ่ายทำให้เราอ่านนิยายแบบไม่อยู่สุข ใจคิดแต่ว่าพี่พ่ายจะมีแผนอะไรหรือเปล่า. ลุ้นทุกตอนนนนน
-
คือไง กลัวเพี้ยนยอมแพ้ เลยกลับมาดีใหม่
ปั่นหัวคนเล่นนี่สนุกมากมั้ย อ่านแล้วโมโหแทนเพี้ยนมากอ่ะ
คือไร้พ่ายรู้สึกไงก็ไม่รู้นะ แต่ตบหัวแล้วลูบหลังนี่ ไม่ชอบเลย
เพี้ยนเปลี่ยนใจเหอะ อยู่กับคนขึ้นๆลงๆแบบนี้มีแต่เจ็บ
-
เคยอยากให้เพี้ยนลองเมินป๋าดูบ้างง ป๋าจะได้รู้สึก
แต่ดูจากตอนนี้คาดว่ามันคงเป็นไปไม่ด้ายยยย
พอจะเมินทีไรอิป๋าก็มางุ้งงิ้งด้วยทุกทีเลย วุ้ยย
-
ขำอ่ะ ไรเตอร์อวยป๋ามากจริงๆ5555
ป๋านี่อารมณ์ขึ้นๆลงๆนะ ตอนแรกๆของตอนนี่ทำเอาเจ็บตามเพี้ยนเลย แต่หลังๆกลายเป็นหวานซะงั้น น่าหมั่นส้ายยยยย
น้องเดียร์ก็ดูไร้พิษภัยนะ แต่ก็น่าหมั่นไส้อยู่ดี :m16: ดูไม่ค่อยฉลาดเลย เทียบแล้วพี่กิ๊ฟท์ดูดีกว่าเยอะ
เพี้ยนนี่กิ๊กเยอะนะ ไม่ใช่ว่าป๋าอยากให้เพี้ยนเลิกกับทุกคนจนไม่เหลือใคร สุดท้ายก็ทิ้งน้องนะ!? //มโนแบบดาร์กๆ
อัพเร็วจังค่ะ เห็นว่าอัพทีไรน้ำตาจะไหลลล :hao5: รออ่านนะค้าาา
-
ความรักมันบังตาสินะเพี้ยน
เห้อออออ แอบสงสารพี่กิ๊ฟเบาๆ
ส่วนพี่พ่าย โนคอมเม้นจริงๆ
-
คนแต่งเป็นน้องเพี้ยนหรอคะ? เป็นแฟนพี่พ่ายอ่ะ...
ตอนนี้เราสงสารกิ๊ฟ สงสารนางนะเข้าใจเลยว่ารู้สึกยังไง
แล้วเราก็เข้าใจเพี้ยน เวลาที่เราจะตัดใจแล้วโดนอ่อย คือไม่เข้าใจหรอคะ ภูมิต้านทานต่ำค่ะ
ยิ่งอ่อยยิ่งรักเคยได้ยินมั๊ย? อนาคตช่างมันนะน้องเพี้ยน ตอนนี้ก็ฟินไปก่อน :katai3:
-
ฮือ... พี่พ่ายทำแบบนี้คืออะไร
มีแผนอะไร เราไม่ไว้ใจใครรรรรรร
-
เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังเลย
เพี้ยนเอ้ยเพี้ยน
ปล.พี่กิฟก็แสนดี ทำไมเพี้ยนไม่เปลี่ยนใจนะ
-
ถามว่าอิป๋าน่ารักไหม บอกเลยว่ามาก
แต่แบบ ยังไม่ไว้ใจเอาะ โอ้ย เดาใจนางไม่ถูก
-
ตบหัวแล้วลูบหลังตลอด ป๋าใจร้ายมากอ่ะ :z6:
-
เหมือนโดนตบหัวแล้วลูบหลังชอบกล :ruready
-
สำหรับพี่พ่าย เราขอไม่เข้าใจ เพราะเราไม่ใส่ใจนาง (สะบัดหน้าหนีด้วย)
ยืนยันอยู่ข้างเพี้ยนต่อไป เจ็บให้พอ พี่ส่งใจให้ #บอกแล้วก็ไปซักผ้าเช็ดหน้ารอเพี้นน :sad4:
-
แหมๆๆๆ มีใจก็บอกอีป๋าอย่ากั๊กให้มันมาก โลภมากลาภหายเจอมาหลายต่อหลายรายแล้ว บอกให้เพี้ยนเคลียร์ตัวเอง ตัวเองก็อย่าลืมเคลียร์ละกันนะ วันไหนโป๊ะแตกอีเพี้ยนทิ้งแล้วจะเสียใจทีหลัง ปล.ก่อนเพี้ยนทิ้งขอรีเควสให้เพี้ยนด่าแร้ปภาษาเหนือใส่อีป๋าด้วยนะ มันอารมณ์แบบรู้ว่าโดนด่าแต่ฟังไม่ออกมันน่าเจ็บใจดี ฮ่าๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากกินมาม่า
-
ป๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา หึงก็หึงดิวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากจะเชียร์ให้เพี้ยนหนีไปไกลๆ ดูดิ ป๋าจะเป็นไง อยากให้ป๋าโดนเยอะๆ หึหึหึหึ เกิดจากความแค้นส่วนตัว ฮ่าๆๆๆๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจแทนเพี้ยน
แต่ทำไมหยุดอ่านไม่ได้ก็ไม่รู้
-
เฮ้อออ ไหนๆเจ็บแล้วไม่จำ งั้นก็เอาให้มันสุดๆไปเลยเพี้ยนนน :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออออ :')
-
ถ้าตอนจบเรื่องนี้หักมุมเศร้าแบบบีบหัวใจเหมือน โบแมวนะ แบบเพี้ยนตาย แล้วพ่าย แพ้แบบหมดรูป คือ สะใจ
ร้องไห้ไปด้วยสะใจไปด้วย ชอบจริมๆ
-
พี่พ่ายทำดีแล้วดิฉันโคตรเกร็ง..แบบพี่มันต้องคิดอะไรชั่วๆในหัวแน่ๆ ระแวงงง
กรี๊ดด
-
ฟินจิกหมอ พ่ายอปป้า. น่ารักจังงง :haun4:
-
เราไม่ได้รู้สึกฟินไปกับเรื่องของเพี้ยนและไร้พ่ายเลย กลับร้องไห้ไปกับการ 'ยอม' ของกิ๊ฟมากกว่า
-
ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพี้ยนหายโกรธเร็วจุงเบย แต่น่ารักอ่ะ เมื่อไรเพี้ยนจะรู้ความจริงสะทีอยากรู้แล้วววววววว จะมีการพัดพรากกันเกิดขึ้นรึเปล่า ขอดราม่าเพิ่มจ้าาาาาา รอๆๆๆ รีบมมนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m16:สมชื่อแกจริง ๆ เล้ยยยย นังเพี้ยน เจ็บไม่จำ:serius2:
-
ไม่เข้าใจยังไงก็ไม่เข้าใจคนอย่างไรพ่าย จะบอกว่ารักเพี้ยนก็ไม่ใช่เลยการกระทำของไร้พ่ายไม่มีตรงไหนหรือส่วนไหนที่บอกว่ารักหรือชอบเพี้ยนสักนิด มีแต่อ่อยแบบหวังผลหวังให้เพี้ยนหลงรักจนหมดใจแล้วสุดท้ายก็จะกระทืบใจเพี้ยนทิ้งใช่ไหม พี่กิ๊ฟคือผญ.ที่ดีนางรักเพี้ยนก็คงหวังให้เพี้ยนรักตอบแต่เมื่อเพี้ยนไม่รักนางก็มีแต่ความปรารถนาดีให้กับเพี้ยน ถ้าเพี้ยนมีลูกกับพี่กิ๊ฟน่าจะดีกว่าไหม น้องเพี้ยนนางก็นิสัยผิดเพี้ยนสมกับชื่อจริงๆทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังใช้หัวใจตัดสินมากกว่าสมองถ้าผิดหวังขึ้นมาคงเจ็บหนักปางตาย ไม่เข้าใจแม่เพี้ยนทำไมตั้งชื่อลูกว่าเพี้ยนทำให้ชีวิตผิดเพี้ยนเหมือนกับชื่อ ไม่รู้สึกถึงความหวานเลยสักนิดจนกว่าจะรู้ว่าอิพี่พ่ายมันคิดอะไรกับเพี้ยนกันแน่ไม่รู้มันก็คาใจอยู่แบบนี้จะสุขก็ไม่สุดทุกข์ก็ไม่สุดครึ่งๆกลางๆ :ling2:
-
:katai1: พ่ายอป่าาาาาา
-
คือแบบ...เป็นนิยายที่อ่านเเล้ว จะเศร้าก็เศร้าไม่สุด พอกะลังจะดร่าม่า ความฮาก็มาซะงั้น :a5: :a5: พ่ายอปป้าเนี่ย บทจะดีดีใจหาย อยากจะได้ไว้ข้างกายสักคน แต่พอบทโหดก็โหดเกิ๊นนน ส่วนน้องเพี้ยน ก็เพี้ยนสมชื่อจีจี แต่ไงเราก็ทีมเพี้ยนน้าา รอติดตามค่าา :mew1: :mew1:
-
ไร้พ่ายนี่ยังไงกันนะ เห้อออออ สงสารพี่กิ๊ฟนะ :hao5:
-
เพี้ยนหยุดแล้วแล้วพ่ายหยุดได้ไหม?
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากโดดถีบพี่พ่าย :z6: :z6: :z6: สักหลายๆรอบ ชอบจังที่ทำให้เพี้ยนสับสนเนี่ยคาดว่าตอนนี้พี่พ่ายมันยังไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับเพี้ยนหรอกแค่ปั่นหัวเล่นเฉยๆมากกว่า จากตอนที่แล้วที่ไม่ค่อยชอบใจพี่กิ๊ฟมาตอนนี้ดูนางเป็นคนดีมากนะเพี้ยนเลือกนางเลยก็ดีนะ หมั่นไส้อิคนขี้เก๊กอย่างไร้พ่ายจริงๆ ชิ!!
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
-
แล้วก็ยื้อกันต่อไปเจ็บกว่านี้ได้อีกน่ะเพี้ยน
-
เริ่มงงกับไร้พ่าย
-
จะฟินก็ฟินไม่สุดอ่ะ เรายังระแวงไร้พ่ายอยู่ ป๋าเหมือนตบหัวแล้วลูบหลังจริงๆนะ ทำแบบนี้โคตรใจร้ายเลย ถ้าคิดในแง่ดีคือป๋าเริ่มคิดอะไรๆกับเพี้ยนแล้วเลยหึง แต่ถ้าแบบระแวงๆหน่อยคือป๋ามันหวงก้างอ่ะ หวงของแบบในเมื่อมึงชอบกูจะไปง่ายๆได้ไงแบบเนี้ย เห้ออออ สงสารพี่กิ๊ฟด้วย
โคตรโกรธป๋าเลยตอนบอกให้เพี้ยนรีบไปเพราะน้องเดียร์จะมา คือป๋าาาาาาาาาาาา :katai1:
นี่จะยังมีสิทธิ์เห็นน้องมันเมนป๋าบ้างมั้ยเนี่ย ดูน้องมันยังรักยังหลง ยังยอมเหมือนเดิม แถมหนักกว่าเดิมด้วย
-
พอไม่ไปก็ไล่ พอเพี้ยนจะปล่อยก็ยื้อ ไม่เข้าใจอิพี่พ่ายจริงๆ :katai1:
-
ต้นร้ายปลายดี มาทำดีให้ตัดใจไม่ลง
ป๋าหึงแรงจริง ขนาดไม่ใช่แฟน
อยากมโนว่าตัวจริงพ่ายคือบนเตียง
ภายนอกหลอกลวงใครได้แต่ที่ตรงนี้
น่าจะเนื้อแท้ แพ้คนขี้อ้อนเหมือนน้องชิมิ
-
กลัวใจพี่พ่ายมากเลยอ่า
-
ตอนเพี้ยนจะปล่อยมือ ไอ่เราก็เชียร์แบบเห้ย.. พี่พ่ายแม่งไม่ไหวว่ะ
แต่พอเพี้ยนกลับไปเท่านั้นแหละ... เหตุการณ์มุ้งมิ้งนี่มันอะไร??
ป๋า.. ไอ่ป๋าเอ๊ยยยยยยย เป็นเพี้ยนก็ขอต๊อบไฟเลี้ยวยูเทิร์นหาป๋าพ่ายอย่างไวอ่ะ
:hao6: :hao6:
-
สงสารพี่กิ๊ฟ สับสนกับไร้พ่าย นายมีใจให้หนูเพี้ยนรึยัง หรือทุกอย่างที่ทำเป็นแค่ต้องการชนะ ขอให้เป็นอย่างแรกเถอะ แค่นีัก็สงสารน้องจะตายอยู่แล้ว :ling1: :ling1:
เฮ้อออ T T
-
สงสารเพี้ยนขึ้นมา น้ำตามันก็ไหลลลล :o12:
-
เข้ามารอไร้พ่ายวันนี้ป่าวอะ
-
มาแปะไว้ก่อนน
-
อ่านจบแล้ว...
รู้สึกอยากมีเมียชื่อกิ๊ฟ
-
:z13: :z13: :z13:
-
สงสารคุณคนเขียนจังที่มีแฟนอย่างไร้พ่ายน่ะ :hao5: ยิ่งอ่านก้อยิ่งรู้สึกสงสารเพี้ยนและตอนนี้ก้อสงสารพี่กิ๊ฟอีกคนนึง เราว่าเพี้ยนโดนกรรมสนองแน่เลยน่ะ ทำให้คนอื่นรักแล้วก้อตีจาก โดนเข้ากับตัวแล้วน่ะ :mew6: อ่านมาถึงตอนนี้ไร้พ่ายยังไม่สามารถเจาะเข้าถึงหัวใจเราได้เลย :z2: แกช่างสับสนตัวเองเหลือเกิน เราเดาว่าไร้พ่ายคงพยายามห้ามตัวเองไม่ให้รักเพี้ยนน่ะ เพราะต้องการทำเพื่อล้างแค้นให้เพื่อนแต่ก้อไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ที่จะมีความรู้สึกกับเพี้ยนน่ะ เราเข้าใจเพี้ยนน่ะว่าทำไมถึงตัดขาดจากพี่กิ๊ฟไม่ได้ก้อชีดีแสนดีซะขนาดนี้น่ะ และก้อดีกับเพี้ยนมาตลอดเลยน่ะ แล้วใครจะตัดขาดได้ง่าย ๆ เปรียบไปก้อเหมือนพี่สาวที่ดีคนนึงเลยล่ะ :mew6:
รอได้จ้า กี่วันก้อได้น่ะจ้ะ ขอให้มาเร็ว ๆ :hao7:
-
ถ้าเพี้ยนยอมแพ้จริง ๆ
พ่ายจะวิ่งตามรึเปล่า
:katai5:
-
อ่านมานถึงตอนล่าสุด
ไม่เคยไว้ใจพ่ายอปป้าได้เลยสักครั้ง
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฮู้ววววววว
:katai5: :katai5: :katai5:
-
พ่ายน่ากลัวมาก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ทำไมเพี้ยนถึงไม่คำนึงถึงตรงนี้บ้าง
หวังว่าพ่ายจะมีใจให้บ้าง เผื่อจะเมตตาเพี้ยนบ้าง
-
เดีึ๊ยว เดี๊ยวววววววว!!!!
ว่าเพี้ยนทำไมมมมมม หื้มมมมมมม
สงสารเพี้ยนตอนจบจัง... ที่ไร้พ่ายทำแบบนี้
เพื่อ.. ถือไพ่เหนือกว่า ตกลงว่าไม่แอบแฝงความรู้สึกใด เอายังไง ทำร้ายน้องแบบนี้เลยหรอ
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย น้ำตาคลออะบอกเลย :monkeysad:
สงสารอะ
-
ทุกวันนี้หวาดกลัวและระแวงอิพี่พ่ายเหลือเกินนนน :katai1:
อยากให้เพี้ยนถอยนะแต่อีกใจก็อยากให้เดินต่อ สับสนตัวเองมากบอกเลยยยยยยยย
#ทีมเพี้ยนสู้ตาย
-
เราควรต้องพูดอะไรดีอะ...
มาแรก คือน้ำตาไหลตามเพี้ยนเลย ไม่ใช่อะไร สงสารพี่กิ๊ฟ คือนางดีแบบ เห้ย .... ดีไปอะ
รักเพี้ยนมากเกินอะ สงสารนางมาก
แต่ไร้พ่ายคือแบบ... อะไรอะ อยากจะด่าว่า ไอ้เหี้ยยย!!!! #ขอโทษนะป๋า
แต่ตอนอ่านมันสบถขึ้นมาพอดี
เข้าใจป๋ามั้ยหรอ.. เข้าใจ.....มั้ง
ททำไมอะ กะให้เลิกให้หมดแล้วก็ทำร้ายงี้อีกปะ แม่ง พูดตามตรง โคตรไม่ไว้ใจ ไม่รัก
ไม่รักป๋าเลยอะ :a5: ใจร้ายสาสสสสสสส!!!!
แล้วคือระ มาทำดีด้วย บางทีมั้ย.. ถามใจตัวเองก่อน จะรักจะแค้นเอาให้แน่ #ป๋ามีไรให้แค้นน้องวะ
โดนนางมาวินเสี้ยมหรอคะ โอย เพี้ยนไม่ผิดอะไรเลยนะ....
นี่....
#อินจัดชัดจริงไม่มีสลิงไม่อิงสตั๊น .... สองสามวันเลยหรอ....
ใจจะขาด
#เพ้อระดับล้าน...
เรื่องที่อยากจะชม คือแต่งดีมาก ในความรู้สึกเรานะ โดนใจมาก ๆ ถูกใจสำนวนการแต่งมาก ๆ
:mew1:
ติดตามมาตั้งนาน จะดีจะร้ายอะไรยังไง ทนได้!! แต่อย่าให้จบเลยนะคะ!!
เรารู้สึกว่ารักเรื่องนี้มาก ๆ เลย หุหุ รักคุณคนเขียน
-
ไม่เข้าใจพ่ายอปป้า จะผิดมั้ยถ้าบอกว่าอยากให้เพี้ยนถอยออกมาเถ้อะะะะะ :m :sad4:ew6:
-
อ้ายยยยยยยยยยยย
ติดดดดติดดดดดดดดด :-[
ทีมน้องเพียน
สงสารน้องมากกกกกกกกกกกกกก
คนแต่งเขียนดีมากเลยยยย เราซึ้งโคตรรรร น้ำตาไหลพลากกกก :hao5:
-
เราตัดสินใจแล้ว
เราจะเชื่อพ่ายอปป้าทุกอย่าง
เขาแสดงออกมาอย่างไหนก็อย่างนั้น
แม้อาการมันจะใกล้เคียงผีเข้าผีออกก็เถอะ
ถ้าอนาคตมันจะเป็นยังไง
ขอให้ได้รู้สึกแบบสุด ๆ แล้วกัน
เพี้ยนเจ็บเราก็เจ็บ :katai1:
-
คิดถึงน้องเพี้ยน ไม่เจอกัน2วันแล้วนะ :z3:
-
อาการแบบนี้คืออะไรเนียะอ่านไปก็งงตัวเองไป อยากกระโดดถีบอิป๋าตอนที่ทำไม่ดีกับนังเพี้ยน แต่พอสักพักนังเพี้ยนมีความสุขกับป๋าก็ดีดดิ้นไปด้วย ฮ่วยยย เราไม่เข้าใจตัวเองเลย
-
อ่านแล้วงง. เพี้ยนทำตัวแบบนี้ยังพอเข้าใจได้เพราะมีปมเรื่องพี่สาว. คงรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ตาย
แต่ไร้พ่ายนี่ เป็นพระเอกที่แย่มาก. เอาตาพี่ของเพี้ยนมา แทนที่จะทำดีกับน้องของผู้มีพระคุณ. กับทำตัวเลวซะงั้น
วินนี่คงเข้าขั้นโรคจิต. เทิดทูนไร้พ่ายเกินไป. คงเป็นคนฆ่าพี่สาวเพี้ยน
อ่านแล้วสงสารเพี้ยน. ตัวเองไม่ได้ทำให้พี่ตายซะหน่อย. ถ้าพ่ายจงใจหลอกให้เพี้ยนเสียใจก็โคตรเลวล่ะ
อินไปหน่อยนะคะ
-
อิพี่พ่ายยยยยย เฬววววว
นี่พอเห็นเค้าจะล้มเลิกก็มาให้ความหวังต่อเพื่อจะรอเวลาเชือดได้เลือดเย็นใช่มั้ย
ทำไมแสดงละครเก่งแบบนี้ล่ะ สงสารน้องเพี้ยนนน
นี่พี่พ่ายมันจะมีความรู้สึกจริงๆปนอยู่ด้วยมั้ยเนี่ยห้ะ
-
ไร้พ่ายหลอนมาก บรื๋ออออ
-
เห็นเพี้ยนโดนทำให้เจ็บช้ำเสียใจรู้สึกสงสารนะ
แต่พอมาอ่านตอนนี้กลับรู้สึกสะใจชะมัด สมน้ำหน้า
รู้ว่าอิพ่ายมันหลอก ก้อยัง'โง่ ' ให้เค้าหลอก!!!!!
-
สงสารเพี้ยน :sad4: :sad4: แต่ก็ดูเหมือน พ่าย จะห่วงนะ :hao3: เอ๋ ยังไง :serius2: :serius2:
-
รอน้องเพี้ยนกับพี่พ่ายมามั้ยนะวันนี้
-
ทิ้งท้ายบทที่ไร ระแวงทุกทีเลยอ่ะ
-
พี่พ่ายนี่เล่นละครเก่งนะคะเก่งขนาดนี้สุพรรณหงส์ทองคำคงอยู่ไม่ไกล ไม่มีตอนไหนที่รู้สึกว่าพ่ายเริ่มชอบเพี้ยนหรือรักเพี้ยนสักนิดมีแต่ผีเข้าผีออกหลอกลวงให้เพี้ยนหลงยิ่งกว่าเดิม เรื่องนี้ท่าทางจะจบไม่สวยแน่ๆเลย ไหนจะเรื่องแม่ของแฝดถ้าพ่ายไม่รักไม่ชอบคงไม่เก็บรูปไว้ในกระเป๋านี่ถ้าแม่3แฝดฟื้นขึ้นมาเพี้ยนคงยิ่งกว่าตายทั้งเป็นไม่ว่าจะทางไหนก็ไม่เห็นทางที่คู่นี้จะมาบรรจบกันได้เลย :o12: :o12:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
คิดถึงเพี้ยนกับพ่ายอปป้าละนะ
-
เข้ามารอครับ อยากอ่านต่อมากๆมามั้ยนะวันนี้ไร้พ่าย
-
ตอนที่ 19
เป็นเช้าที่ดีมาก เพราะพอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ได้เห็นหน้าพี่พ่ายเป็นคนแรก เขาตื่นก่อนผม แต่ก็ไม่ไปไหน กลับนั่งพิงหลังกับหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ
“อรุณสวัสดิ์” ผมพูดเสียงเบาแล้วก็ยิ้มกว้างไปให้ เขาเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัว
“พี่พ่าย”
“หืม”
“อ่านอะไรอยู่เหรอ” ผมมุดเข้าไปอยู่ในวงแขนของเขาแล้วก้มลงมองหนังสือในมือ แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขาอ่านอะไรเพราะมีแต่ภาษาอังกฤษ
“คิ้วขมวดเชียว” พี่พ่ายก้มลงมองหน้า แล้วหอมหน้าผากผมไปหนึ่งที ผมเลยหอมแก้มเขาเป็นการแลกเปลี่ยน
“เราเหมือนคู่แต่งงานใหม่ที่มาฮันนีมูนเลยเนอะ”
ผมชอบแบบนี้จัง ชอบที่ได้เจอเขาเมื่อลืมตา ชอบที่ได้สัมผัสเขาในยามที่อยากแสดงความรัก ความรู้สึกที่เป็นอิสระในการคิดแบบนี้...ผมรู้ว่าบางทีมันก็น่ากลัวว่าตัวเองจะคิดไปไกลและคาดหวังจากพี่พ่ายมากจนเกินไป แต่พอเขาทำอย่างนี้แล้ว...ต่อให้เก่งมาจากไหน ก็คงไม่มีวันเอาชนะผู้ชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อย่างเขาได้หรอก
การลงทุนมีความเสี่ยง...แต่ถ้าไม่ยอมเสี่ยงก็คงจะไม่ได้อะไรกลับคืนมา
“หิวรึยัง” พี่พ่ายถาม
“ก็ไม่เท่าไหร่ครับ พี่พ่ายล่ะ หิวรึเปล่า”
“อืม”
“งั้นรอผมแป๊บนึงนะ ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวลงไปกินอาหารเช้ากัน”
พี่พ่ายพยักหน้า ผมก็เลยค่อยๆ ลุกออกจากเตียง ตอนนี้สังขารยังกระเทือนมากไม่ได้ครับ ต้องค่อยๆ เดินค่อยๆ เยื้องย่าง คิดไปแล้วก็ทรมาน ไม่อยากจะทำครั้งต่อไปเลยจริงๆ ถ้ามีครั้งหน้าขอให้ผมได้เสียบเขาแทนจะดีกว่า
พอล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็ลงไปห้องอาหารพร้อมพี่พ่าย ที่นั่นผมเจอน้องเดียร์กับพี่กิ๊ฟด้วย น้องเดียร์ยังดูสวยใสมากแม้ไร้เครื่องสำอาง พี่กิ๊ฟก็เช่นกัน แต่เธอตาบวมเล็กน้อย
“ป๋าขา ทางนี้ค่ะ” น้องเดียร์ร้องเรียกพี่พ่าย เขาเลยเดินนำผมไปก่อน โดยที่ผมไม่ทันจะได้คว้ามือไว้ด้วยซ้ำ...
“หลับสบายไหม” พี่พ่ายยกมือขึ้นลูบหัวน้องเดียร์ที่ยิ้มตอบกลับมา เธอตอบเสียงร่าเริง ไม่ได้เหมือนคนที่ถูกทิ้งให้นอนคนเดียวเลยแม้แต่น้อย
“สบายค่ะป๋า ป๋ากับพี่เพี้ยนล่ะคะนอนหลับสบายกันรึเปล่า เดียร์ขอโทษนะคะพี่เพี้ยนที่ป๋าไปรบกวน พอดีว่าเดียร์เป็นวันนั้นของเดือนน่ะค่ะ แหะๆ”
ผมมองหน้าพี่พ่ายอย่างขอคำอธิบาย แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะให้คำตอบ เขาไม่เหลือบแลสายตามามองผมเลยสักนิดเมื่อมีน้องเดียร์อยู่ตรงหน้า คงเพราะใบหน้าสวยหวานที่ผมครุ่นคิดอยู่หลายครั้งว่าค่อนข้างเหมือนกับหน้าแม่ของลูกเขานั้นหน้ามองกว่าหน้าของผมก็เป็นได้
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบกลับไปพลางแค่นยิ้ม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่กิ๊ฟ
“ขอบคุณน้าพี่เพี้ยน เดี๋ยวยังไงเดียร์ไปหยิบขนมปังกระเทียมมาให้นะคะ ป๋าไปช่วยเดียร์ถือจานหน่อยได้ไหมคะ”
“อืม”
ผมปล่อยให้พี่พ่ายเดินตามน้องเดียร์ไป ได้แค่มองตามแผ่นหลังของเขาเท่านั้น
อีกแล้ว...เขาเป็นแบบนี้อีกแล้ว...เขาเป็นบ้าเหรอ ป่วยเป็นโรคประสาทเข้าขั้นรุนแรงรึไง สับสนในตัวเองมากใช่ไหม ถึงได้เป็นคนแบบนี้
“เพี้ยน”
ทั้งโมโหทั้งรู้สึกแย่อยู่ดีๆ พี่กิ๊ฟก็ส่งเสียงเรียกพลางแตะหลังมือผมเบาๆ
“ก็ไหนบอกจะไปนอนกับ...”
“ผมคงโดนปั่นหัวเล่นน่ะครับ งงไม่ต่างจากพี่นักหรอก” ผมตอบอย่างค่อนข้างหงุดหงิด แต่พอปรับอารมณ์ให้เข้าที่ ก็คิดได้ว่าไม่ควรพาลใส่เธอ
“ขอโทษครับ ว่าแต่พี่กิ๊ฟได้นอนรึเปล่าเนี่ย”
“อืม ก็นิดหน่อยค่ะ”
“พี่กิ๊ฟต้องพักผ่อนให้มากๆ น้า ไม่งั้นจะไม่สวย”
“สวยไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรนี่คะ”
ผมตัดสินใจหยุดบทสนทนาไว้แค่นั้น ไม่ได้ต่อให้มันยาวอีก เพราะฟังดูแล้วมันค่อนข้างจะนำไปสู่ประเด็นดราม่าที่ผมก่อกับเธอไว้เมื่อคืนที่ผ่านมา
“ผมขอตัวกลับไปนอนต่อนะครับ ตื่นเช้าเกินไปก็เลยง่วงๆ” ผมบอกพี่กิ๊ฟก่อนจะลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจเล็กน้อย
“ค่ะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ เพิ่งหายป่วยด้วย”
“ครับ ผมไปนะ”
อย่างที่บอกว่าผมไม่ได้หิวอะไรขนาดนั้น แค่เพราะพี่พ่ายบอกว่าหิว ผมก็เลยอยากมาด้วย แต่ถ้ารู้ว่าเขามีคนรอกินด้วยอยู่แล้ว จะมาให้โง่เหรอครับ
ผมกลับมาถึงห้อง ก็เอาแม็คบุ๊คของพี่พ่ายมาเปิดดูซีรีย์ออนไลน์ ตอนนี้กำลังติดเรื่อง The Heirs เพิ่งจะได้มีโอกาสดูทั้งๆ ที่พี่เกมส่งลิ้งมาให้ทางไลน์ตั้งนานแล้ว
“ว่าก็ว่าเถอะ คิมทันนี่มันพี่น้องที่พลัดพรากจากกันไปหลายสิบปีของเราชัดๆ”
ให้ตายยยยยยย แล้วไอ้ชเวยองโดนี่มัน... หล่อร้ายคล้ายพ่ายอปป้าของผมเลยอ่า!! จะพระรองหรือตัวโกงก็ไม่รู้แหละ แต่ผมเทใจให้คนนี้หมดเลยย เอาไปเลย เอาไป เอาหัวใจผมไปได้เลย!!! งานนี้ต้องส่งไลน์ไปขอบคุณพี่เกมซะแล้ว!
‘พี่เกม ผมชักลังเลแล้วว่าจะเป็นชอนซงอีหรือชาอึนซังดี!’
‘เฮ้ยยย ดูแล้วเหรอ ใช่ไหมๆ พี่บอกแล้วว่าคิมทันน่ะเป็นผู้ชายที่โคตรเจ๋ง’
‘ผมไม่ชอบคิมทัน ผมชอบชเวยองโดอ่ะพี่เกม!’
‘5555 ก็คิดไว้แล้วล่ะว่าเพี้ยนต้องชอบไอ้หมอนั่นมากกว่า แล้วนี่กลับบ้านเป็นไง สนุกไหม’
‘พี่เกม ผมกราบขอโทษนะพี่ ผมโกหกอ่ะว่ากลับบ้าน ที่จริงผมมาเที่ยวทะเล’
‘เอ้า จริง! จังหวัดไหน ป๋ามันไปตรวจงานที่ภูเก็ตนะ ระวังเจอมันเข้า 555’
ไม่ทันแล้วล่ะพี่เกม เจอกันแล้ว แล้วก็โดนบทลงโทษสวาทจากเขาแล้วด้วย โอ้ยย แต่ผมไม่เล่าหรอก ผมอาย
‘ยังไงกลับไปจะหาของฝากไปให้พี่น้า เอาไรดีอ่ะ เปลือกหอยมะ’
‘เอาอะไรก็ได้ แค่เพี้ยนตั้งใจเอามาฝากเถอะ เออ พี่ฝากซื้อปลาหมึกแห้งสักโลสองโลนะ ไอ้เอมันชอบกินปลาหมึกแห้งอ่ะ มันชอบกินแกล้มเบียร์’
‘แหม รู้ใจกันเชียวน้า’
‘ก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปีนี่หว่า’
‘ฮั่นแหนะ’
‘ไปๆ ไปดูซีรีย์ต่อได้ละ พี่จะไปทำข้าวเช้าแล้ว’
‘โอเคๆ แล้วเจอกันที่บ้านนะพี่’
ผมวางมือถือลงข้างตัวแล้วตั้งหน้าตั้งตากัดหมอนดูยองโดของผมต่อ ตอนนี้พี่พ่ายน่ะชิดซ้ายไปเลย ผมจะเก็บตังค์ไปเกาหลีเพื่อชเวยองโดนี่แหละ แต่โทเมเนเจ้อไม่ต้องน้อยใจหรอกนะ ยังไงก็เป็นที่หนึ่งในใจผมเสมอออออ
ผมใช้เวลาดูซีรีย์ไปหลายชั่วโมง ในขณะนั้นพี่พ่ายก็ไม่ได้กลับมาที่ห้อง คงจะไปเที่ยวเล่นกับน้องเดียร์ตามประสา ซึ่งผมไม่ได้โทรตามหรือคิดอะไรให้มากความ คือมันก็เจ็บนะครับ แต่ตอนนี้ผมชิน ชินกับอาการผีเข้าผีออกของพี่พ่าย ยิ่งผมดิ้นตามผมก็ยิ่งเหนื่อย เพราะฉะนั้นผมควรใช้เวลากับผู้ชายคนใหม่ของผมดีกว่า ชเวยองโด!!!
แกร๊ก! แอ๊ดดดด
ประตูถูกเปิดเข้ามาโดยผู้ชายที่หายหัวไปทั้งวัน แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ผมกำลังตั้งอกตั้งใจอ่านซับอยู่ นี่ถ้าตอนเรียนขยันได้ขนาดนี้ A ทุกวิชาจะหนีไปไหนพ้น
“กินอะไรบ้างรึยัง”
“ยัง”
“แล้วทำไมไม่ไปกิน”
“ไม่หิว”
พี่พ่ายเดินมาที่เตียง ใช้มือพับหน้าจอลงแล้วจ้องหน้าผม
“พี่พ่าย! ผมกำลังดูอยู่นะ” กำลังถึงฉากสำคัญแล้ว! แต่ฟิลก็มาสะดุดเพราะการกระทำอันเอาแต่ใจของพี่พ่าย
“ไปกินข้าว”
ผมเม้มปากมองหน้าเขา “พี่ออกไปกับคนอื่นผมยังไม่ว่าอะไรสักคำ แต่พอกลับมาก็มาบังคับนั่นนี่ ผมควรทำตามพี่บอกไหม”
“แล้วมันใช่เรื่องที่ต้องเถียงเหรอวะ กูบอกให้ไปกินข้าวก็เพื่อตัวมึงเอง ยังจะมาชวนทะเลาะ”
“โอเคๆ งั้นก็ไปกันสิครับ จะกินที่ไหนล่ะ หรือจะโทรสั่ง”
“กูกินแล้ว มึงจะสั่งมาที่ห้องก็ได้ แต่ต้องไปกินที่ระเบียง กูไม่ชอบให้มีกลิ่นอาหารในห้อง”
ผมมองหน้าพี่พ่ายอยู่สักพัก ก่อนจะลุกจากเตียง เดินชนไหล่เขาอย่างจงใจ
“ถ้าไร้พ่ายที่เป็นแฟนผมเขากลับมาแล้ว ก็ช่วยโทรบอกผมด้วยนะครับ ส่วนคุณ จะไปตายที่ไหนก็ไป อั่ก!”
โดนเฮดล็อคเข้าอย่างจัง ผมตกใจแทบกัดลิ้นตัวเอง ในขณะที่ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่พ่ายก็รัดผมแน่นขึ้น
“พะ...พี่”
“ทำตัวดีๆ เข้าใจไหม กูไม่ชอบคนจู้จี้จุกจิก ประชดประชัน” พี่พ่ายบอกเสียงเรียบ “เป็นแฟนก็ต้องอดทน อยู่ในที่ของมึงไป ให้เป็นแฟน ไม่ได้ให้มีสิทธิ์มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว”
ผมแค่นยิ้ม รับฟังอย่างสงบไม่ได้โต้เถียง พี่พ่ายจึงปล่อยผมเป็นอิสระ ผมหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเขา แล้วค้อมหัวเล็กน้อย
“เข้าใจแล้วครับ ได้ตามที่พี่ต้องการ ผมจะอยู่ในที่ของผม ขอบคุณที่เตือน”
มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว แต่เพราะผมเลือกเองที่จะอยู่ตรงนี้ ...ทั้งๆ ที่หลงคิดไปว่ามันจะมีแต่เรื่องดีๆ สุดท้าย...ไร้พ่ายก็เป็นเหมือนดั่งสายลมที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เหมือนเดิม
ทำไมถึงเชื่อว่าความรักของผมจะเปลี่ยนเขาได้ ทำไมถึงหลงเพ้อฝันไปกับความอ่อนโยนที่มีแค่บางคราวของเขา ทำไมผมถึงได้คิดว่าตัวเองจะพิเศษกว่าคนอื่น ในเมื่อ...ไม่เคยมีคำตอบที่ชัดเจนเลยสักครั้งกับความข้องใจของผม
“งั้นผมลงไปกินที่ห้องอาหารนะครับ”
“อืม รีบไปรีบกลับ”
ผมหันหลังให้เขาหลับตาลงเพียงครู่ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปที่ประตู ...ผมอดทนเก่งอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก
“สวัสดี”
ผมกำลังมองบรรยากาศของทะเลยามค่ำคืนพลางจิบไวน์อยู่ที่โต๊ะริมกระจกใสบานใหญ่ของห้องอาหารอยู่เพียงลำพัง แต่แล้วคำสวัสดีจากเสียงที่ฟังดูโคตรกวนตีนและเสียงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามขยับก็ทำให้ต้องกลับมาให้ความสนใจกับผู้ชายตรงหน้า
ไอ้มาวิน...
มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! แล้วนี่มันจงใจเข้ามาทักผม!
“ไง ไม่ได้เจอตั้งนาน โตขึ้นเยอะนี่ ยังจำพี่ชายคนนี้ได้ไหม เมื่อก่อนเราก็เคยเจอกันบ่อยๆ นะ แต่ก็ไม่ได้พูดคุยกันสักที”
“ครับ”
“แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยละกัน พี่ชื่อมาวิน”
“ครับ แล้วไง มีธุระอะไรกับผมอย่างงั้นเหรอ”
“ก็เปล่าครับ เห็นว่านั่งกินอยู่คนเดียว ก็เลยเข้ามาทัก”
ผมค่อนข้างแปลกใจ ที่มันไม่ลังเลเลยสักนิดว่าผมใช่เด็กที่มันเคยเจอเมื่อหลายปีก่อนรึเปล่า ผ่านมาตั้งเจ็ดแปดปี และผมก็โตขึ้นมาก แต่มันกลับมั่นใจว่าผมก็คือเด็กที่มันเจอที่หอพักของพี่สาว
“ต้องการอะไร”
รอยยิ้มหยันของมันน่าสะอิดสะเอียนพอๆ กับสายตาที่มองมา แต่ผมไม่นึกกลัวมันแต่อย่างใด
“พี่รู้มาว่าตอนนี้...น้องคบกับเจ้านายของพี่ ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่า ก็เลย...”
“ถ้าหมายถึงพี่พ่าย ก็ใช่ครับ เราเพิ่งตกลงคบกัน”
“อย่างงั้นเหรอ...” มันทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก “ยังไงก็ขอให้มีความสุขนะครับ”
ไม่ใช่รอยยิ้มแห่งการอวยพร ผมรู้ว่ามันเหมือนการเย้ยหยัน ไอ้เวรนี่คงตามพี่พ่ายมาและคงกำลังอิจฉาในจุดที่ผมยืน เหมือนอย่างที่เมื่อหลายปีก่อน ผมเคยอิจฉามัน ...อิจฉาที่ได้ยืนอยู่ข้างๆ คนที่ตัวเองรัก
“ไม่ต้องให้ใครบอก ผมก็มีความสุขอยู่แล้วล่ะ ก็พี่พ่ายน่ะรักผมมาก จะไปไหนก็ต้องพาผมไปด้วย เราห่างกันนานๆ ไม่ได้เลย นี่พอเขามาตรวจงานที่นี่ ก็บังคับให้ผมมาด้วยอีก เจ้านายของพี่นี่เหมือนเด็กเลยนะครับ แต่น่ารักดี แถมยังเป็นเด็กซนด้วย ชอบกวนผมทุกคืนเลย ทำเอาไม่ค่อยจะได้นอน” ผมตอบแล้วกระตุกยิ้มกลับไปบ้าง สังเกตเห็นแววตาที่วูบไหวของมันเล็กน้อย แต่รอยยิ้มเสแสร้งนั่นก็ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้า
“งั้นก็ระวัง...จะสำลักความสุขจน...ตาย”
“ขอบคุณที่เตือน แล้วนี่มีธุระเหรอครับ ถึงได้มาทะเล หรือตามใครมา”
“มาทำงานน่ะ”
“เหรอครับ งั้นก็พยายามเข้านะ ขอให้งานสำเร็จไปด้วยดี ผมขอตัวก่อนล่ะ ปล่อยให้แฟนรอที่ห้องนานๆ เดี๋ยวเขาจะหงุดหงิดเอา”
ผมฉีกยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน ดื่มไวน์ให้หมดแก้วแล้วเดินออกมาจากห้องอาหารเพื่อกลับห้องพัก
หึ! ไอ้เด็กอวดดี
รอยยิ้มโง่ๆ ของมันทำให้มาวินนึกเวทนาในใจ
รักมาก? ขาดไม่ได้? สำหรับไร้พ่ายที่โตมากับเขา ผู้ชายคนนั้นไม่รู้จักคำพวกนี้หรอก ไอ้เด็กโง่นั่นมันก็แค่พร่ำเพ้อไปเอง
เขารู้ดี...รู้ดีทีเดียว
‘นายคบกับมันทำไมครับ ลืมน้องสาวของผมไปแล้วเหรอ’
มาวินรู้ว่าไร้พ่ายมาที่ภูเก็ตด้วยเรื่องงาน มีกำหนดพักอยู่ที่รีสอร์ทแห่งนี้หนึ่งสัปดาห์ แต่เขาที่เป็นเลขากลับไม่รู้เลยว่าเจ้านายมาด้วยงานอะไร เขารู้สึกข้องใจในการกระทำของไร้พ่ายในตอนนี้ เพราะบังเอิญได้เห็นสิ่งที่เจ้านายทำกับมัน...ทั้งที่ระเบียงและที่โขดหินนั่น การกระทำเหล่านั้นทำให้เขาสับสนว่าความจริงแล้ว...เจ้านายคิดและรู้สึกอย่างไรกับเหยื่อที่กำลังล่า
‘เดี๋ยวนี้ผมต้องรายงานคุณด้วยหรือ มาวิน’ น้ำเสียงตอบกลับมานั้นยังเยียบเย็นจับขั้วหัวใจ สายตาที่ทอดมองไปยังทะเลเบื้องหน้าก็ว่างเปล่า
‘ไม่ใช่อย่างนั้นครับนาย แต่ผมแค่สงสัยว่าสิ่งที่นายทำอยู่มันคืออะไร นายก็เห็นว่าไอ้เด็กอวดดีนั่นมันรักนายจนยอมตายแทนได้ แต่ทำไมนายยังไม่ลงมือสักที จะปล่อยให้มันยืดเยื้อไปถึงเมื่อไหร่’
ยิ่งนานวันมาวินก็ยิ่งหวั่น หัวใจของไร้พ่ายไม่ได้ถูกสร้างจากเหล็กกล้า เขายังเป็นมนุษย์ที่มีความรู้สึกรัก แม้จะดูเย็นชามากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจหนีพ้นจากความเป็นมนุษย์ได้
‘ผมยังต้องการมากกว่านี้’
‘ถ้าเป็นอย่างนั้น...ผมก็อยากขอคำยืนยัน...นายไม่ได้ตกหลุมรักมันใช่ไหมครับ’
‘ไม่...ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น’
‘ขอบคุณครับ’
มาวินคลี่ยิ้ม ลงจากเก้าอี้ผ้าใบมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าไร้พ่าย ค่อยๆ ใช้มือยกเท้าของเจ้านายขึ้นทีละข้างเพื่อปัดทรายสกปรกออกแล้วสวมรองเท้าราคาแพงให้
‘ผมดีใจที่ได้ทำทุกอย่างเพื่อนาย ขอบคุณที่สละเวลามาพบผม และขอโทษสำหรับความบังอาจที่ผมข้องใจและสงสัยในการกระทำของนาย’ มาวินก้มลงสัมผัสรองเท้าของไร้พ่ายด้วยริมฝีปาก สำหรับเขาแล้ว...มีสิทธิ์สัมผัสได้แค่ตรงนี้เท่านั้น
‘อืม ไปทำงานของคุณต่อ แล้วอย่าได้คิดสงสัยอะไรอีก’
‘ครับ’
ไร้พ่ายเดินจากไปแล้ว แต่มาวินก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม... เขาเชื่ออย่างหมดหัวใจกับสิ่งที่ไร้พ่ายบอกเพราะมันเป็นอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่เด็ก แต่เขา...ก็ไม่อยากปล่อยให้ไอ้เด็กอวดดีนั่นได้ใจไปมากกว่านี้ เอาเถอะ...เมื่อถึงเวลา...เขาจะส่งมันไปลงนรกเอง...
เจอไอ้มาวินนี่ทำเอาไวน์รสชาติดีๆ กร่อยไปหมด และยิ่งหมดรสชาติเข้าไปอีกเมื่อมาเจอหน้าบึ้งๆ ของพี่พ่าย
“ช้า” เขาพูด ดึงผมเข้าไปใกล้จนหน้าชิด ริมฝีปากเกือบชนแต่ผมเบี่ยงหลบได้ “ดื่มมารึไง”
“อืม นิดหน่อย”
“ใครอนุญาต”
“ปล่อยเถอะ ผมจะไปอาบน้ำ”
“เพี้ยน” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบเรียกอยู่ข้างๆ หู พร้อมกับสัมผัสเปียกชื้นจากลิ้นร้อนๆ ของพี่พ่ายที่ลากเลียบริเวณใบหูเรื่อยลงมาถึงต้นคอ
“ฮื้อออ พ่าย...ดะ...เดี๋ยวก่อน” ผมยกมือยันอกพี่พ่ายไว้ เขายอมหยุดแล้วมองมาพลางคลี่ยิ้ม
ผมตามพี่ไม่ทันแล้วนะ...ตกลง...พี่จะเอายังไงกับผมกันแน่
“พรุ่งนี้...จะพาไปดำน้ำ” พี่พ่ายใช้นิ้วไล้ไปตามแก้มผม เกลี่ยเล่นบริเวณริมฝีปากล่าง แล้วสอดมันเข้ามาในโพรงปาก ผมเผลอดูดมันเล็กน้อย ในขณะที่เขาทำหน้าพอใจ
“อยากไปไหม”
“อืม...” ผมครางรับ พูดอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น เพราะกำลังดูดเลียนิ้วของพี่พ่าย เขาขยับเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง มือข้างที่ยังว่างก็กำลังลูบไล้อยู่บริเวณต้นขาของผม ไม่นานก็ดึงรั้งกางเกงขาสั้นที่ผมใส่อยู่ให้ร่นลงไปถึงข้อเท้า ก่อนเขาจะดึงนิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายออก ผมมองตามอย่างเสียดาย
“พ่าย...อาบน้ำให้หน่อย”
“หึ เด็กน้อย อยากแล้วไง?”
“อื้ม...อยาก...อยากได้ของพ่าย ใจจะขาดอยู่แล้ว”
พี่พ่ายหัวเราะ ก้มลงมากัดคอผมค่อนข้างแรง แล้วก็ผละออก “พี่จะให้...ตามที่ต้องการ”
ตอนนี้แม้แต่ชเวยองโดหรือโทเมเนเจ้อ...ก็สู้เสน่ห์ของพ่ายอปป้าไม่ได้ ผมยอมใจ...คนอะไรจะน่าหลงได้ขนาดนี้
“พ่าย...พ่าย...” เสียงครวญครางของคนใต้ร่างของไร้พ่ายดังขึ้นไม่หยุด น้ำใสๆ ปริ่มอยู่ที่หางตาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาผ่อนจังหวะในการกระแทกกระทั้นเข้าใส่ร่างของคนตรงหน้าเลยสักนิด กลับยิ่งเพิ่มความแรงและความเร็วให้มากขึ้น เพราะอยากได้ยินเสียงเรียกที่ราวกับจะขาดใจ อยากได้ยินเสียงแห่งความต้องการและความปรารถนาที่จะไม่มีวันสิ้นสุด
“แฮ่ก...แฮ่ก...” เขาหยุดกลางครัน พลางหอบหายใจ พละกำลังที่ใช้ไปบวกกับแรงตอดรัดถี่ยิบทำเอาเหนื่อยเหมือนกับออกกำลังกายอย่างหนักติดต่อกันมาหลายชั่วโมง ในขณะที่อีกคนทำหน้าจะร้องไห้เพราะจังหวะที่ถูกหยุดลงกะทันหัน สะโพกเนียนจึงขยับส่ายไปมาเพื่อประท้วง
“พ่าย...อย่าแกล้งได้ไหม ขยับสักที ทำๆ หยุดๆ อย่างนี้ เมื่อไหร่จะเสร็จ” คนตรงหน้าบอกด้วยความหงุดหงิด แต่เขาก็ยังไม่ยอมขยับ แม้แก่นกายแกร่งจะปวดตุบเพราะแรงบีบรัดจากช่องทางร้อน แต่ก็ยังกัดฟันทนเพื่อมองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เวลาทำหน้างอก็น่ารักดี เขาถึงได้ชอบแกล้งให้ได้หงุดหงิดบ่อยๆ
“ฮื้ออออ อึดอัดจะตายอยู่แล้ว พี่พ่ายยย” ยิ่งสะโพกเนียนที่เขาใช้มือขยำมันมาหลายชั่วโมงส่ายขยับมากเท่าไหร่ ความอดทนของเขาก็ยิ่งถดถอยลงมากเท่านั้น เขาจึงยกร่างข้างใต้ขึ้น พลิกให้อีกฝ่ายได้ทุรนทุรายอยู่บนตัวเขา
“อย่ามองนะ! โคตรน่าอายเลย!” เด็กบ้า...ร้องโวยวายแต่ยังคงทำใจกล้ามองสบตากับเขา “จุกอ่ะพี่พ่าย ทำไมมันยาวขนาดนี้เนี่ย”
เด็กน้อยร้องท้วง หน้างอขัดใจ พลางก้มลงมองส่วนที่เชื่อมกันด้วยใบหน้าแดงก่ำ สะโพกนั้นขยับยกขึ้นทีละน้อยแต่ก็ยังไม่สุดความยาวของแก่นกายเขาสักที เขาครางเสียงต่ำ ยิ่งได้เห็นการกระทำของคนตรงหน้า สิ่งที่อยู่ภายในช่องทางร้อนก็ยิ่งบวมเป่งราวกับจะระเบิดออกมา จนเมื่อสะโพกนั้นเคลื่อนขึ้นไปจนถึงปลายยอด เด็กน้อยก็แกล้งบีบรัดส่วนหัวของเขาเล่น มิหนำซ้ำยังวนสะโพกไปมา เขากัดฟันแน่นเพราะความทรมาน ก่อนสองมือจะจับเอวของเด็กที่กำลังเล่นซนไว้แล้วดึงลงอย่างรวดเร็วให้ช่องทางร้อนนั้นครอบครองแก่นกายของเขาจนหมดสิ้น
“อ๊า! พ่าย! ไอ้บ้า!” เด็กน้อยร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มลงมาแนบหน้าหอบหายใจอยู่กับอกของเขา
“ไม่ไหวแล้วหรือไง”
“อื้อ...ชอบแกล้งจัง อ้ะ...อาาา อื้มม รู้สึกดีจังเลยพ่าย อาาา”
“หึ เสียงลามกเชียว”
“ใครที่ทำให้เป็นอย่างนี้ล่ะ”
เขาไม่ได้ให้คำตอบ กลับกระแทกตัวสวนกับสะโพกที่ขยับลงมาตอดรัด เด็กน้อยยื่นหน้าเข้ามารับจูบจากเขา ใบหน้าที่กำลังหลงมัวเมาไปกับรสสัมผัสนั้นบอกกับเขากลายๆ ว่าเจ้าของของมัน...กำลังจะขาดเขาไม่ได้
สำหรับไร้พ่าย...เด็กน้อยคนนี้เป็นเพียงแค่...อาหารว่างที่อยากกินเมื่อไหร่ก็ได้กิน ความรักที่ทำให้คนโง่งมยังคงเป็นอาวุธที่ใช้ได้ดีเสมอไม่ได้ว่าจะเป็นยุคสมัยไหน เขาอาจจะเล่นสนุกกับมันมากเกินไป มีบางครั้งที่อดสงสารไม่ได้ และบางครั้งที่เผลอคิดไปว่ากำลังมีความสุขและรู้สึกดีๆ กับมัน แต่นั่น...ก็เป็นเพียงชั่วครั้งชั่วคราว
ละครฉากนี้ หากมีความรู้สึกจริงมาเกี่ยวข้องแม้เพียงนิด ทุกอย่างก็คงพัง แต่เขายังไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง...ถ้าไม่นับ เรื่องที่มันช่วยชีวิตเขาไว้ ...และทุกครั้งที่หวนคิดไป...ก็ทำให้เขาอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด ...เขากดความรู้สึกนี้ไว้...แล้วผนึกอยู่ในความทรงจำ เขาไม่อาจรู้สึกอะไรกับมันได้...เพราะถ้าปล่อยความรู้สึกมากเกินไป ความรู้สึกผิดต่อผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา...จะเข้ามากัดกินใจแทน
เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรลืมว่ากำลังทำอะไร...
“เพี้ยน...”
“หื้ม...”
“รักกูมากแค่ไหน”
เด็กน้อยมุดหน้าลงกับอกเขา ใบหูแดงก่ำ ก่อนจะพึมพำออกมาว่า “รักมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน พี่พ่ายล่ะ รักผมบ้างรึเปล่า”
เขาไม่ได้ตอบคำถาม บ่อยครั้งที่เขามักจะใช้ความเงียบให้อีกฝ่ายสับสน
“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรน้า งั้นผมคิดเอาเองละกันว่าพี่รักผม อิอิ”
“หึ เด็กบ้า”
นั่นแหละดี...คิดไปแบบนั้นแล้วความรู้สึกของมันจะเพิ่มมากขึ้น ให้มีมากกว่าที่มีให้กับพี่สาวของมัน มากจนไม่คิดแค้นหากวันหนึ่งมันรู้ความจริงขึ้นมาว่าพี่สาวของมันฆ่าตัวตายเพราะสาเหตุอะไร
ไร้พ่าย...ไม่คิดกลัวการแก้แค้นหากว่าเขาตัวคนเดียว แต่เขามีครอบครัว มีลูกที่น่ารักที่เป็นจุดอ่อน เขาต้องคิดให้รอบคอบ เพราะตั้งแต่ที่ได้รู้จักคนบ้าๆ แบบมันเขาก็เริ่มเสียการควบคุม ไม่มีอะไรได้ดั่งใจเลยตั้งแต่วันนั้น เขารับมือกับคนที่มีแผนการได้ แต่รับมือกับคนที่ดับเครื่องชนเข้าใส่และยอมตายแบบไม่กลัวตายอย่างมันไม่ได้
เพี้ยน...อยู่เหนือความเข้าใจมากเกินไป
มันเข้าหาเขาราวกับกำลังเล่นเกม ทำทีราวกับมีความลับซับซ้อนมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร เขามาแน่ใจว่ามันเป็นแค่คนบ้าก็เมื่อไม่นานมานี้ แต่เพราะความแน่ใจนั้น...กลับทำให้นึกหวั่น แม้มันจะดูบ้าๆ เพี้ยนๆ เวลาอยู่กับเขา แต่ยังมีอีกมุมที่เขาไม่รู้จักจนกระทั่งได้มาเห็นกับตาตัวเองที่นี่ แม้มันจะบอกว่ารักเขามากแต่ก็ยังโกหกเพื่อมาหาคนอื่น ความเย็นชาและมุมมืดในใจมันที่แสดงออกมาเมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าเขา...ทำให้มันกลายเป็นอีกคนที่เขาไม่รู้จัก แววตาที่ไม่เคยลืมคนในอดีตของมันกลับทำให้เขานึกหวั่นใจว่าหากวันไหนที่มันได้รู้ความจริง...มันจะหันมีดมาแทงเขาไหม มันจะทำให้เขาสูญเสียอย่างที่มันเคยเจอหรือเปล่า...
ในเมื่อผู้หญิงที่มันรักและลูกของมัน...ต้องจากไปแค่เพราะ...
เอาเถอะ...ถ้าความรักที่มันมีให้เขามากพอที่จะยอมรับได้...วันนั้นเขาจะปล่อยมันไป
เขามองใบหน้าที่กำลังเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาของมัน ร่างกายที่กำลังเคลื่อนไหวตอบรับแรงกระแทกของเขา และรอยแดงเป็นจ้ำๆ บนผิวขาวๆ ยอดอกมันวาวดูบวมนิดๆ เพราะเขาทั้งจูบทั้งกัดมาหลายชั่วโมง
“จำความรู้สึกที่มีกูไว้ จำไว้เพี้ยน”
“อาาาา พ่าย...พ่าย...มะ...ไม่ไหวแล้ว แฮ่ก...แฮ่ก...อ้าาา”
เสียงครางยาวกับแรงตอดรัดถี่ยิบ พร้อมกับที่ร่างของมันกระตุกแรงๆ ส่งผลทำให้เขาเสร็จตามไปด้วย ไร้พ่ายปล่อยให้ช่องทางร้อนนั้นบีบรัดและรีดเอาน้ำขาวขุ่นออกจากตัวเขา และเพราะคราวนี้ไม่ได้สวมถุงยางป้องกัน น้ำรักจึงถูกฉีดเข้าไปเต็มช่องทางแล้วค่อยๆ ไหลอาบหน้าขาของคนที่กำลังซบลงกับอกของเขา
มันหลับไปทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน หลับไปทั้งๆ ที่ของของเขายังคงเต็มแน่นอยู่ในช่องทางของมัน เขาดึงตัวมันขึ้นมาจูบอย่างอดใจไม่ไหว แม้จะไม่ได้รัก แต่เขาก็รู้สึกดีที่ได้อยู่กับมัน...รู้สึกดีที่ได้เป็นความสุขของมัน
ความจริงก็ไม่อยากยอมรับ...ว่าในละครแต่ละฉากที่ได้เล่นไป...ไม่ได้มีฉากไหนที่เขา...ไม่รู้สึก
เพราะงั้นถึงได้แต่ภาวนา...ให้อย่ามากไปกว่านี้...อย่ามากไปกว่าความรู้สึกดีที่ไม่ควรเกิดขึ้น
..........................................................TBC.......................................................
:z2: พี่ชายยยยยย ฉันหลงรักพี่อย่างโงหัวไม่ขึ้นแล้วววววว
ขอโทษที่ให้รอค่ะ :กอด1:
-
เราก็รู้ว่าป๋ารู้สึก แต่ป๋าไม่ยอมรู้สึก
ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นทีมเพี้ยนที่รักป๋า
:impress2:
-
ยังไม่ชอบพ่ายอยู่ดี เฮ้อออ อยากเห็นไร้พ่ายทุกข์ร้อนใจเรื่องเพี้ยนหนักๆ
มาวินหายไปเลยได้มั้ยเนี่ยย มาป่วนไรเพี้ยนอีก ติดตามจ้าา
-
อยากเห็นวันที่ไร้พ่าย พ่ายแพ้ต่อหัวใจมั่ง
สงสารเพี้ยน ถูกทำเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้
-
อย่าเชือดเพี้ยนเลยพี่พ่าย
เราขอแช่งให้ความรู้สึกของพี่พ่ายถลำลึกลงไปมากกว่านี้
รู้สึกกับเพี้ยนจนโงหัวไม่ขึ้นเหมือนที่เพี้ยนโงหัวไม่ขึ้นที่รู้สึกแบบพี่พ่าย
สักวันพี่พ่ายจะเป็นแบบนั้น
..
-
ยังคงสติลทีมเพี้ยนเช่นเดิม :katai3:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: จิ้มนาง
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ส่วนนี้มอบให้ไอ้พี่พ่ายค่ะขอกระโดดสกายคิกใส่สักหลายๆรอบ ไม่ว่าไร้พ่ายจะคิดจะทำอะไรต่อไปแต่บอกได้เลยว่ารู้สึกว่าเลวร้ายมากอะไม่คิดอะไรกับเพี้ยนแท้ๆแต่ก็มาคอยปั่นหัว ล่อลวงให้เพี้ยนรู้สึก โกรธมากๆๆๆๆๆอะไม่เคยโกรธพระเอกคนไหนของนางเท่าไร้พ่ายเลยจริงๆ
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) แล้วนะ
-
เรารู้ว่าป๋ารู้สึก แต่ป๋าไม่ยอมรับความจริง :เฮ้อ:
วันข้างหน้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมั่ง กลัวเพี้ยนรับไม่ได้จัง :katai1:
-
เอาสิไร้พ่ายยยยย เริ่มรู้สึกดีๆกับเพี้ยนละ รอวันนางยอมจำนน
-
:katai2-1: มาวินนี่หลอนชะมัดหลงใหลอิป๋าจนน่ากลัว
หึหึ...อิป๋าหวั่นไหว อยากจะรัก แต่ห้ามใจเพราะกลัวโดนแก้แค้นที่ตัวคิดไปเองนี่นะ ชิชะ ยังไงก็ยังห่วงน้องเพี้ยนอยู่ดี
-
ถ้าเพี้ยนรู้ความจริง~
:hao5:
-
พี่พ่ายดูเห็นแก่ตัวดีนะคะ แค่เพื่อตัวเองต่อให้ต้องทำร้ายน้องเพี้ยนมากแค่ไหนก็จะไม่สนใจกันเลยสินะ แล้วเราจะรอดูวันนั้นนะคะ วันที่พี่พ่ายต้องการ..แต่มันกลับไม่มีอยู่จริง~ :laugh3:
-
อิป๋าพ่ายจะชนเกมที่ตัวเองสร้างขึ้นหรือ
จะพ่ายให้แก่คนบ้าอย่างเพี้ยน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เราจะรอวันที่ป๋ารักเพี้ยน หลงเพี้ยน จนโงหัวไม่ขึ้นไปไหนไม่รอด ทีมน้องเพี้ยนนนนนนนนน
-
นังป๋า กล้าทำน้องเพี้ยนของฉันได้อย่างไร!!! :katai1:
-
ตอนที่ป๋าบอกเพี้ยนว่าไม่ให้มายุ่งเรื่องส่วนตัวนี่แบบ ดราม่าแน่ๆ ฟฟฟฟ
ปรากฏว่าไม่ เพราะว่าเป็นเพี้ยนนี่แหละ ป๋าอ้อนนิดหน่อยก็ยอมเขาแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กลับมานอนด้วยแล้วล่ะ ป๋าควรจะดีใจนะที่มีน้องเพี้ยน!
ปมค่อยๆเผยออกมาเรื่อยๆแล้วววว. อยากรู้จังถ้าเพี้ยนรู้เรื่องพี่จริงๆแล้วจะเกลียดป๋าลงรึเปล่า?
รออ่านต่อออออออ
ปล.อีตามาวินนี่น่าขนลุก บรื๋อออออ :katai1:
-
มันหน่วงจิตจริงๆ อยากจิร้องไห้
-
ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทีมเพี้ยนนะจะบอกเลยสมการรอคอยจริงๆนะ เก็บความสุขที่มีพี่พ่ายไปให้มากๆนะเพี้ยนเพื่อวันหนึ่งต้องจากกันจะได้ไม่รู้สึกเหงา ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รีบมานะรอๆๆๆๆๆๆ ขอบคุนนักเขียนที่มาเขียนให้อ่านนะค่ะมีความสุขมากๆแต่อย่าถือสาความอินของเรามากนะลงตามเนื้อเรื่องที่ตัวเองวางไว้เลย ชอบมากจุ้ฟๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ความคิดของมาวินบูชาไร้พ่ายเหมือนเป็นเทพเจ้า
มันดูน่าขยะแขยงยังไงไม่รู้อ่ะ มันเกินไปหน่อย เหมือนพวกแบบ โอย พูดไม่ถูก คล้ายๆ พวกโรคจิตอ่ะ
ส่วนไร้พ่าย (ขออนุญาติหยาบค่ะ) มึงเป็นเห้อะไรค่ะ เหมือนลมพัดหวนไปมา
ใจตัวเองอย่าง สมองสั่งอย่าง ทำตามใจบ้าง สมองสั่งบ้าง
เหมือนจะกลัวเพี้ยนนิดๆ แต่ยังกล้าอยู่
ชักอยากรูเหตุผลที่ทำให้พ่ายต้องมายุ่งกับเพี้ยนแล้วอ่ะ
ประมาณว่าเพี้ยนเป็นคนที่ทำให้ภรรยาตัวเองเป็นเจ้าหญิงนิทราป่ะ(ถูกมั้ยเนี่ย)
แล้วพี่สาวเพี้ยนตายเพราะพ่ายใช่มั้ย
ถ้าเป็นงี้ก็วินวินทั้งคู่ป่ะเสมอกัน เผลอๆ พ่ายได้เปรียบกว่าด้วย เมียยังมีโอกาศรอด มีลูกรอด
แต่เพี้ยนตายหมดเลย มีปัญหากับทางบ้านอีก
และสุดท้าย เพี้ยน เห้ย นี่รู้ว่าเขาหลอกก็ยังหลอกตัวเองต่อเนอะ
เขาดีด้วยนิดหน่อยก็ไปตามเขาแล้ว รู้สึกเชียร์เพี้ยนแบบสุดๆ อยากเจอคนแบบนี้ในชีวิตจริง
คนที่วิ่งชนทุกอย่าง ยอมทุกอย่าง ไม่สนอะไร เพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองอยากได้
ไม่คิดอะไรทั้งนั้น เหนือตรรกะคนธรรมดา
ป.ล.เพราะคนเขียนเขียนดีมาก เลยอินไปหน่อย นานๆ เจอแนวนี้ การคอมเมนต์เลยรุนแรง เข้าใจเค้านะตัว :mew2:
-
อ่านไปน้ำตาคลอไป สงสารเพี้ยนฮื่ออออออ :hao5:
-
ผมยังเชื่อว่าเพี้ยนรักพ่ายแต่ไม่ได้โง่ และรู้สึกว่าถ้าเรื่องทั้งหมดเปิดเผยพ่ายจะเป็นคนเจ็บที่สุดเพราะเพี้ยนแยกความรักความแค้นออกจากกัน ผมเชื่ออย่างนั้น ทีมเพี้ยนเสมอ อยากเห็นไร้พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ
-
อยากได้ดราม่าหนักๆไม่อยากรักก็ไม่ต้องรักสักวันขาดเขาไม่ได้แล้วจะมาทวงหมดหวังแน่ๆ
-
ตอนนี้ทำให้รู้ความคิดอิพี่พ่ายมากขึ้น... แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดีที่ป๋าแกทำกับเพี้ยนแบบนี้... มันคือการปั่นหัวคนๆ นึงชัดๆ
แต่ให้ตายสิ เกลียดอิมาวินจริงๆ ให้ดิ้นตายๆ -_-^^
-
รอวันที่ไร้พ่ายจะพ่ายแพ้ต่อน้องเพี้ยนอยู่นะคะ
-
อยากรู้เรื่องพี่สาวเพี้ยน
-
สงสารเพี้ยนอ่ะ :sad4: เพลงท่องนี้เหมาะกับเพี้ยนมากอ่ะ :hao5:
Do you ever think of me, when you lie?
Lie down in your bed, your bed of lies
And I knew better, than to look in your eyes
They only pretend, you would be mine
And you know how you made me, believe
You had me caught in every web, that you weaved
But do you ever think of me, when you lie?
Lie down in your bed, your bed of lies
เธอเคยคิดถึงฉันมั้ย เวลาที่เธอโกหก?
นอนอยู่บนเตียง เตียงแห่งคำโกหกของเธอน่ะ
และฉันรู้ดี ยิ่งกว่าการมองตาเธอ
เพราะดวงตาคู่นั้นมันก็เสแสร้ง ว่าเธอนั้นเป็นของฉันคนเดียว
รู้มั้ยว่าเธอทำให้ฉันเชื่อมาตลอด
เธอทำให้ฉันติดอยู่ในใยที่เธอถักทอขึ้นมา
แต่เธอเคยคิดถึงฉันมั้ย เวลาที่เธอโกหก?
นอนอยู่บนเตียง เตียงแห่งคำโกหกของเธอน่ะ
จะรอดูวันที่ป๋าเจ็บปวดเพราะรู้ว่ารักเพี้ยนในวันที่เพี้ยนไปอยู่กับป๋าแล้ว :m16:
-
ไร้พ่ายเป็นพระเอกที่... เวลาอ่านความคิดในมุมมองของทางนั้น
อ่า... มันคันยิบๆแถวบริเวณข้อเท้าน่ะ
-
อยากเห็นวันที่ไร้พ่าย
พ่ายให้กับหัวใจตัวเองซักที
-
เกลียดแกแล่วววว
อิไร้พ่าย อิคนไม่เคยแพ้ใคร
ฮือออ สักวันแกจะแพ้ใจตัวเอง
เกลียดๆๆๆๆๆ เกลียดที่สุดเลยยย
-
ขอให้มีวันที่พ่ายต้องเสียเพี้ยนไป
-
ขอให้สักวันไร้พ่ายหลงเพี้ยนจนโงหัวไม่ขึ้น และในตอนนั้นก็ขอให้เพี้ยนหมดรักพี่พ่ายบ้าง
พี่พ่ายจะได้รู้สึกซะบ้าง :ling1:
-
พี่พ่ย ถ้าจะทำอย่างงี้ เอามีดมาแทงกันเลยเถอะ ขอให้กรรมตามสนอง ขอให้หลงรักน้องเพี้ยนอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ชั้นรักพี่พ่ายยังไง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่โกรธที่พี่ทำน้องเพี้ยนแบบนี้ ถึงเพี้ยนจะบ้าแต่เพี้ยนก็ไม่ใช่ของเล่นของใครนะ #พี่พ่ายใจร้าย
-
อยากให้คอนจบเพี้ยนตาย...............สะใจดีชะมัด :hao6:
-
เพี้ยนผู้น่าสงสาร
-
ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับ ผญ คนนั้นกันแน่ :hao7:
แล้วสักวันนึงพ่ายอปป้าจะเสียใจยิ่งกว่าเพี้ยน :m16:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
จะรอวันที่เพี้ยนหายบ้า.......พ่ายอปป้า
-
เมื่อไหร่จะรักกกกก
ลุ้นจนหน่วง :katai1:
-
นอกจากจะไร้พ่ายแล้วยังไร้หัวใจอีกนะคะ คนอย่างพี่พ่ายนี่มันเป็นหุ่นยนต์ชัดๆ :เฮ้อ:
-
รอวันที่ไร้พ่ายแพ้ใจตัวเอง
บอกตรงนะ ผมกลัวมาวินอ่ะ 555+
-
มิน่าไม่ยอมพูดบอกรัก
เพื้ยนทำป๋าคืนไม่ลงหรอก
แต่คงผิดหวังน่าดูถ้ารู้เรื่องทั้งหมด
คิดไว้แล้วว่าพ่ายมีหวั่นไหว
ถึงพยายามไม่รักคนบ้าคนนี้
รอวันพ่ายแพ้เพี้ยน
-
:katai1: เกลียดดดดดดดดด ไอ้พี่พ่าน ไอ้บ้า
ไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้แต่ตอนนี้ไม่ชอบพ่ายอย่างแรง
ไม่ชอบมาก เหอะ หลงตัวเอง
อยากให้เพี้ยนเอามีดจ้วงพุงสักที
คนเราอะนะ ถึงจะรักขนาดไหนก็จริงที่ไม่กล้าฆ่าให้ตาย
แต่ถ้าทำให้เจ็บปวดน่ะ อีกเรื่องหนึ่ง หึหึ
-
ทีมน้องเพี้ยนเหมือนเดิมค่ะ :hao5:เดาทางป๋าไม่ออกเลย :z3:
-
อะไรของพี่พ่าย เห้อออ
-
ทีมเพี้ยน :m12:
-
ไร้พ่ายก็ไม่ได้ไร้หัวใจสะทีเดียวหรอกนะจิงมั้ย
-
พี่พ่ายคงไม่ยอมรับใจตัวเองง่ายๆสินะ แต่อยากรู้เรื่แงพี่สาวเพีัยนอ่าๆๆๆๆ :ling1:
-
คงไม่ใช่การ ฆาตกรรมใช่ไหม
เพี้ยนเว้ย อินู๋ น่าสงสารจริงๆ
-
:z6: เราไม่ขออะไรมาก
ขอแค่เพี้ยน ไม่ยอมยกโทษให้
ขอให้พี่พ่าย เจ็บแสนสาหัส
ทุรนทุราย กว่าที่เพี้ยนเคยรู้สึก
-
:hao5: :hao5:
ทั้งเศร้าทั้งหน่วง
จะรอเพี้ยนแก้แค้นพ่าย
อิพ่าย :z6: :beat:
-
อ่านตอนนี้จบแล้ว... เพลงนี้ขึ้นมาในหัวเลยครับ
'' ถ้าเธอไม่รู้สึก ฉันพร้อมจะเดินจากไป
ถ้าไม่มีความสุขกับฉัน มันคงไม่ใช่
ฉันเชื่อความรู้สึก มันสำคัญกว่าสิ่งใด
ไม่เป็นไรเลยฉันเข้าใจ เข้าใจเธอทั้งนั้น
แต่ถ้าเธอยังรู้สึก มาเริ่มกันใหม่อีกสักครั้ง
เพราะฉันมีความสุข เสมอแค่เธอยืนข้างๆ
ฉันจะให้ทุกสิ่ง เพื่อรักเราเป็นอย่างวันนั้น
แม้สักเล็กน้อยโปรดบอกฉัน ว่าเธอยังรู้สึก....."
เหมือนเป็นเพลงแทนความรู้สึกเพี้ยน... พ่ายอปป้าอย่าใจร้ายเลยนะครับ
https://www.youtube.com/watch?v=ubAsQYssTKU
(ฟังตอนอ่านจบนี่ฟินมากจริงๆ )
-
ชื่อไร้พ่ายหรือไร้หัวใจกันแน่วะ เห็นแก่ตัวได้เลือดเย็นแบบไม่น่าเกิดมาเป็นคน ทำเวรทำกรรมอะไรนักหนาถึงได้มารักคนแบบนี้นะเพี้ยน เมื่อไหร่จะหูตาสว่างซักที แค่เห็นพ่ายมันเดี๋ยวผีเข้าผีออกตลอดเวลานั่นไม่ช่วยอะไรเลยเรอะ!!!
-
เบื่อพ่ายอะ. คิดว่าตัวเองดีวิเศษกว่าคนอื่น. ทำร้ายเพี้ยนเพื่ออะไีร. ไร้เหตุผลสิ้นดี. ขอตอกกลับหนักๆ เลย. ไม่ต้องhappy. Ending. ก็ได้. เปลี่ยนพระเอกตอนจบไปเลย. ให้พ่ายมันตายทั้งเป็น
-
:jul1:
ดินดิครับรออะไร :katai4: :katai4: :katai4:
ถ้าไร้พ่ายประกาศตัวแบบนี้ หึหึหึหึหึหึหึ
เสร็จข่าาา ไม่ต้องสืบ
เจอมนุษย์บ้าดับเครื่องชนเข้าไป หึคหึหึหึหึหึหึ หวั่นไหวไป
ตอนเข้ามาลองแย้บๆอ่านคอมเม้น แต่ละคนนี่ทำให้อยากสุดๆ :mew5:
วันที่เตรียมจะปล่อยน้องไป ? ปล่อยได้หรอคะป๋าาาาาา!!!!
วันนี้คิดแบบนี้ วันหน้ายังไงก็หวั่นไหวเพิ่มเถอะ น้องช่วยชีวิตตัวเองขนาดนั้น รักขนาดนี้
เข้าใจว่าถ้าน้องรู้ก็ไม่แน่ว่าจะแค้น... แต่จากที่คิดคือ แค้นแต่ทำอะไรไม่ได้
คือยังไง รักไร้พ่ายไปแล้วแบบนี้ น้องอาจจะไม่เยอะ #เดาล่วงหน้า....
ก็ต้องดูกันต่อไป :hao6:
ไร้พ่ายก็แค่กายเนื้อ ใจเนื้อ ไม่ใช่กายเหล็ก ใจยักษ์ใจมารซะที่ไหน
น้ำหยดลงหินทุกวันมันกร่อน นับประสาอะไรกับนมข้นหยดลงตัว #อ้าวไม่ใช่ละ
นับประสาอะไรกับใจคนที่ไม่ได้แข็งดังภูผาขนาดนั้น สู้ๆนะเพี้ยน :o8: :o8:
ชอบที่สุดในตอนที่ไร้พ่ายกำลังเริ่มรักนี่แหละ มาวินเอ้ย แกมีสิทธิ์แค่นี้ ต้องทำใจย่ะ แกมันไม่ใช่ :katai1:
....
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากได้ดราม่าบรรเทิงๆ แบบอีเพี้ยนแกล้งบ้าแล้วให้พี่พ่ายตามง้อ คงดูหมดท่าน่าดูอะ คนที่ดูเพอเฟ็คตามง้อคนบ้าอะแก อร้ายรู้สึกมีความสุขอยู่คนเดียว ฮ่าๆ ยังไงก็แล้วแต่ก็ของให้พี่พ่ายได้รับผลที่ตัวเองทำลงไปหน่อยละกันนะ อีเพี้ยนเหมือนดั่งมุมเมอแรงเขวี้ยงไปยิ่งแรงยิ่งกลับมาเร็ว เดี๋ยวๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คำนิยามจำกัดความของไร้พ่ายคืออะไรคะ หล่อ รวย เลว? เราว่าทำได้ดีจนน่าใจหายเลย ยิ่งคุณสมบัติที่ว่าเลว ...ขอให้มีความสุขกับสิ่งที่ทำนะคะ เพราะต่อไปมันจะกลายเป็นทรมาน
เมื่อคิดจะลงแข่งอย่าอ่อนให้ฝังตรงข้ามเด็ดขาด แต่ไร้พ่ายก็ทำไปแล้วคะ ไร้พ่ายเผลอไปมีความรู้สึกดีๆลให้เพี้ยนแล้ว รู้ไหมสิ่งนั้นแหละคือวิบัติเลือกที่จะเป็นคนคุมเกม อย่าใจอ่อนเด็ดขาดเพราะสุดคนที่จำเจ็บมากที่สุดคือคนที่คุมเกม
ขอใหเมีความสุขมากๆนะไร้พ่าย......
ส่สนเพี้ยนเราเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เก็บตังค์ไว้เยอะ ๆ นะเพี้ยน
ถ้าวันหนึ่งต้องไปให้ไกล จะได้ไปเกาหลีเลย
ไปบ้าอยู่ที่เกาหลี ดีกว่าบ้าให้มันสมเพชที่นี่
จะเป็นคนไร้รักก็ไปเกิดเป็นผักไป๊
:z6:
รอวันไร้พ่ายไร้เพี้ยน
-
อยากรู้หัวใจเธอนั้นทำด้วยอะไร
อยากเห็นหัวใจข้างในนั้น
ยิ่งฉันเสียใจ เธอกลับยิ่งทำร้ายกัน
ยิ่งแกล้งให้ฉันต้องมีน้ำตา
ที่ฉันรู้สึก เธอนั้นคงไม่เข้าใจ
เก็บไว้ทุกอย่าง ในใจฉัน
ต่อว่าฉันเถอะ ถ้าหากเธอยังต้องการ
อยากทำร้ายกันเท่าไหร่ ฉันจะยอมเธอ..
http://m.youtube.com/watch?v=-qmYMWwbBys
:o12: :o12: :o12: :o12:
ตะเตือนไตเป็นเพลง
-
รอวันระเบิดอย่างเดียวเลยเรื่องนี้ ตอนนี้เจอคนที่จิตกว่าแล้วคือมาวิน ฮีจิตจริงจังมากค่ะคุณ
-
จะรอวันที่ป๋าแพ้นะ สู้ๆนะน้องเพี้ยน
ไม่ชอบมาวินเลยอ่ะ แกคิดกับป๋ามากกว่านั้นใช่ไหม
-
แล้วก็จะได้รู้ ว่าใครจะเจ็บมากกว่ากัน
ทีมน้องเพี้ยนค่ะ
จะเป็นทีมน้องไปจนกว่าจะจบเรื่อง
ถึงจะอยากให้น้องตัดใจแต่เหมืนอว่าพี่พ่ายกำลังเสียท่า
งั้นจะรอให้เพี้ยนรู้ความจริงก่อนเนาะ แต่ไม่อยากให้เพี้ยนรักมากไปกว่านี้แล้ว
จุ๊บเหม่งน้องเพี้ยน 2 ที และกอดพี่กิ๊ฟแน่นๆ สงสารพี่กิ๊ฟฟฟ
-
ตกลงพี่พ่ายจะยังไงคร้าาาาา
-
ไร้พ่าย..อืม อยากดูป๋าพ่ายสักวัน
ต้องน่ารักน่าชังแน่ๆ..
-
ไม่ได้แช่งป๋านะ แต่สักวันคนที่แพ้เกมนี้คือป๋าแหละ
เพราะรู้สึกกับเพี้ยนมากเกินไป
ที่ตอนนี้แกล้งทำเป็นไม่รู้สึกกับเพี้ยนก็เพราะรู้สึกผิดต่อภรรยาเก่า
ทั้งพี่สาวเพี้ยนที่ตาย ทั้งเมียเก่าป๋า มาวินเกี่ยวด้วยชัว :hao5:
-
พอได้มารู้ความรู้สึกของไร้พ่ายแล้วยิ่งเกลียดไปเลย :o12: เพราะรู้แล้วว่าตลอดมาแกแแสดงละครถึงแม้ว่าจะเริ่มมีใจให้กับเพี้ยนแล้วก้อตามแต่ในที่สุดเพี้ยนก้อต้องเจ็บอยู่ดีขอให้ไร้พ่ายเจ็บกว่า และอย่าบอกน่ะว่าที่พี่สาวเพี้ยนต้องตายเป็นเพราะ โดนมาวินจัดการน่ะ :z3: อยากให้เพี้ยนพอรู้ความจริงแล้วไม่ต้องแก้แค้นหรอก เพราะความรักของเพี้ยนที่มีให้กับไร้พ่ายจะจัดการกับตัวไร้พ่ายเอง :z1: ขอให้อัพบ่อยกว่า :really2:
-
:fire: :hao6:
-
แล้ววันนึง ป๋า อย่ามาเสียใจทีหลังนะเมื่อวันที่เสียน้องไป. พวกเรารอดูวันที่ป๋าต้องได้รับกรรม หรือผลกระทำของตัวเอง. ทีมน้องครับ
-
เมื่อถึงเวลา...ดับเครื่องชน555555
555555
-
ไร้พ่ายเห็นแก่ตัวมากอ่ะ :ling3:
อยากเห็นพ่ายต้องโดนเอาคืนบ้าง
คนรวย มีอำนาจ ทำเพื่อตัวเอง
กับไอ่โรคจิตมาวิน เหมาะกันดีนะคะ :hao4:
ไม่ชอบคนแบบนี้เลย สงสารเพี้ยนจัง
หวังว่าไร้พ่ายจะรู้ใจตัวเองเร็วๆนะ :beat:
-
"จำความรู้สึกที่มีกูไว้ จำไว้เพี้ยน" ทำไมเค้าเศร้ากับประโยคนี้ :hao5:
ปล. ป๋ารู้สึกไรก็ยอมรับความสึกรู้ตัวเองสิ ดีที่สุดละ
-
:katai1: :katai1: สงสาร เพี้ยน
-
จะรอวันที่ ไร้พ่าย เป็น แพ้พ่าย วันที่เพี้ยนเอาคืนไร้พ่ายอย่างสาสม หึหึ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:katai1:
-
เมื่อไไรจิมารอนานแล้วน๊าาาาาาาาาาาาา อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เพี๊ยนเจ็บ...เค้าก็เจ็บนะ
:monkeysad: :monkeysad:
-
คิดถึงเต็มเหนี่ยว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ป๋าใกล้ตกหลุมรักแล้วเพี้ยน สู้ๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: #ทีมเพี้ยน
-
พี่พ่ายเห็นแก่ตัวนะ :m16:
อยากให้เพี้ยนตัดใจค่ะ ดูก็รู้ว่าไม่ได้รัก :ling1:
-
I read to chapter 4,
I cheer up Pean is top
And cheer up Yew is bottom.
YEw. Really cute and charming.
-
ตรรคกะความคิดของเจ้านายกับลูกน้องแม่งน่ากลัวมาก
-
ตอนที่ 20
ไม่รู้ว่าวันนี้น้องเดียร์หายไปไหน แต่พี่กิ๊ฟนั้นโทรมาบอกผมว่าเธอจะกลับกรุงเทพแล้ว ดูท่าทางรีบร้อนมากเหมือนมีเรื่องด่วน แต่น้ำเสียงของเธอไม่ดีเลย ผมบอกขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งเธอ เพราะตอนนั้นกำลังทำ...กิจกรรมรอบเช้ากับพี่พ่าย เราคงเหมือนคู่แต่งงานใหม่จริงๆ ที่ไม่เคยรู้จักพอในความต้องการอยากสัมผัสอีกฝ่าย ห้องสวีทของรีสอร์ทกลายเป็นสมรภูมิรักของผมกับเขา ทั้งในห้องน้ำ บนเตียง โซฟา หรือแม้แต่ที่ระเบียง...ผมแทบขาดใจตายและละลายอยู่ในอ้อมแขนของเขา จนตอนนี้ก็อยากจะละลายรวมไปกับน้ำทะเล
พี่พ่ายอยู่ในกางเกงว่ายน้ำแค่ตัวเดียว เผยแผ่นอกกำยำและกล้ามท้องสวยๆ เขาพาผมนั่งเรือมาในจุดที่สามารถดำน้ำตื้นดูปะการังได้ สอนวิธีเสร็จสรรพว่าต้องทำยังไง แถมยังจับมือผมพาดำลงมาใต้ทะเลเพื่อดูปลาและปะการังสวยๆ ด้วยกัน ผมจับมือเขาไว้แน่น ทั้งภูมิใจที่อยากอวดใครต่อใครว่ามีแฟนที่หล่อ หุ่นดีและเซ็กซี่มากๆ อย่างนี้ แต่ก็หวงไม่อยากให้ใครมองเขา แม้ในจุดที่พวกผมอยู่จะไม่ค่อยมีคน แต่ก็ยังมีสาวๆ กลุ่มหนึ่งในชุดบิกินนี่อยู่ไม่ไกล
“พี่พ่าย” ผมนั่งอยู่บนห่วงยาง แถมใส่ชูชีพลอยตัวอย่างสบายอารมณ์ มีมือของพี่พ่ายรั้งห่วงยางไว้ไม่ให้มันลอยไปไกลจากตัวเขา น้ำไม่ลึกและใสมากทำให้คนที่ว่ายน้ำเป็นแค่ท่าลูกหมาตกน้ำอย่างผมไม่ต้องกังวลอะไร แถมพี่พ่ายยังอยู่ข้างๆ อีก ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ไม่ค่อยชอบใจเพราะสายตาพวกผู้หญิงที่มองมา พวกเธอไม่เห็นรึไงว่าแผ่นหลังของพี่พ่ายมีรอยข่วนที่เป็นฝีมือของผมเต็มไปหมด แถมรอยดูดที่ผมทำไว้ก็มีให้เห็นชัดเจนด้วย ยังจะมองมาอยู่ได้
“เป็นอะไร”
“หวงอ่ะ ทำไมพวกนั้นต้องมองพี่ด้วย” ผมทำปากยื่น เลยโดนพี่พ่ายดึงเล่นแล้วดีดเบาๆ
“แค่มอง ไม่เห็นเป็นไร เอาไปไม่ได้อยู่แล้ว” พี่พ่ายยิ้ม ก้มลงมากระซิบข้างหูผมด้วยว่า “มีแต่มึงที่เอาได้”
“ฮื่อออ ผมเขินนะ” ผมทุบไหล่พี่พ่ายเบาๆ กอดตัวเขาไว้พลางแลบลิ้นให้กับผู้หญิงพวกนั้นที่รีบเบือนหน้ามองไปทางอื่นทันที
“หึ ไปดูตรงนั้นไหม”
“อือ” ผมพยักหน้าแล้วยอมให้พี่พ่ายลากห่วงยางที่ผมนั่งอยู่ไป มีเสื้อชูชีพนี่ก็ดีไปอย่าง แถมห่วงยางนี่ก็ไม่ต้องทำให้ผมว่ายท่าที่น่าอายให้พี่พ่ายเห็นด้วย
“ว่าแต่น้องเดียร์ไปไหนอ่ะ พี่ไม่ชวนมาด้วยกันล่ะ” ถามไปตามมารยาท เอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้อยากให้พี่พ่ายชวนมาหรอก
“กลับไปแล้ว”
“อ้าว...ทำไม” ผมควรทำหน้าตกอกตกใจถามเขา ไม่ใช่ยิ้มชั่วร้ายแบบนี้ พี่พ่ายจะคิดว่าผมเป็นคนยังไงกันละเนี่ย
“กูอยากอยู่กับมึงสองคน”
หัวใจผมเต้นรัวแรง อยากโดดเข้าไปกอดเขาเดี๋ยวนี้ แต่ก็ต้องห้ามใจไว้ เพราะถ้าหล่นจากห่วงยางไปคงจบไม่สวย
“อื้ม ผมก็อยากอยู่กับพี่สองคนเหมือนกัน” ผมตอบกลับไปเบาๆ กระชับมือที่จับกันอยู่ให้แน่นขึ้น “ซารางเฮอปป้า”
“รู้ครับ”
ยิ่งได้ยินคำว่าครับจากเขา หัวใจผมยิ่งดิ้นพล่าน ผมลืมไปหมดแล้วล่ะกับความกลัวในการกระทำที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเขา ซึ่งเป็นเหมือนบททดสอบในความอดทนของผม และเพราะผมอดทนไหว ตอนนี้เราเลยมีความสุขด้วยกัน
ผมลงจากห่วงยางแล้วดำลงไปดูใต้ทะเลกับพี่พ่ายอีกครั้ง แนวปะการังสวยมีปลาบางตัวแอบซ่อนอยู่ในนั้นด้วย แถมสีของมันก็เหมือนกันจนแยกไม่ออก แต่จู่ๆ พี่พ่ายก็ดึงผมเข้าไปใกล้ ตกใจจนปากเกือบจะปล่อยท่อหายใจออกแล้ว ผมมองเขาอย่างงงๆ ในขณะที่เขาจับมือผมแล้วดึงไปทางอื่น
พี่พ่ายคงมาที่นี่บ่อย ถึงได้รู้จุดว่าตรงไหนจะได้เห็นปลาเยอะๆ และปะการังตรงไหนสวยจนยากจะละสายตา ผมจับมือของเขาแน่น ไม่มีความกังวลใดๆ ในขณะที่เรากำลังดูภาพที่สวยที่สุดด้วยกันในเวลานี้
ผมกับพี่พ่ายดำน้ำกันจนพอใจแล้วก็กลับขึ้นฝั่ง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย จนตอนนี้นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนผืนทรายก็ไม่ได้สนใจแล้วว่ามันจะสกปรก พี่พ่ายนั่งชันขาขึ้นข้างหนึ่ง แล้วมองไปยังทะเลเบื้องหน้า
“พระอาทิตย์จะตกแล้ว ลุกขึ้นมาดูเร็ว” เขาบอกพลางหันมายิ้มให้ ผมเลยรีบลุกขึ้นนั่งแล้วเอนหัวไปซบไหล่ของเขาที่ไม่ได้บ่นว่าอะไรแม้ว่าเนื้อตัวของผมจะเต็มไปด้วยเม็ดทราย
“มีความสุขจัง”
“ก็ดีแล้ว”
“พี่ล่ะมีความสุขไหม”
“อืม”
“อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปเลย”
“หึ โลภมาก” เขาหัวเราะแล้วยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมไว้พลางลูบหัวผมเบาๆ
“ไม่ได้โลภมากนะ รู้สึกแบบนี้จริงๆ นี่นา”
“ครับ”
“งื้อออ พี่พ่าย พูดเพราะแล้วผมจะละลายทุกทีเลย”
“แล้วชอบไหม...”
“ชอบมาก”
“กับจูบล่ะ?”
“เลือกยากอ่า อื้ออออ อืมมมม” แค่บอกว่าเลือกยาก เขาก็ทำให้ผมไม่ไขว้เขวอีกว่าผมควรเลือกอะไร
การได้จูบกับพี่พ่ายท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังอ่อนแรงนั้นเป็นอะไรที่ฟินสุดจะบรรยาย ชอนซงอีต้องอิจฉาในความโชคดีของผมแน่ๆ เพราะโทเมเนเจ้อจูบไม่ได้อย่างพี่พ่ายเลยสักนิด หึหึหึ
“เลือก” น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าของพี่พ่ายทำให้ตัวผมอ่อนยวบอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“จูบ...ผมชอบจูบของพี่”
“อืม เอาอีกไหม”
ผมจะปฏิเสธอะไรได้ ...ไม่มีวันที่ผมจะปฏิเสธพี่พ่ายได้อยู่แล้ว
หลังจากการจูบใต้แสงอาทิตย์อัสดงที่ทำผมฟินจนหุบยิ้มไม่ได้แล้ว พี่พ่ายก็พากลับห้องพัก เราสานต่อความต้องการกันที่นั่นหลายต่อหลายครั้ง ก่อนเขาจะทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้นไปอีก เพราะเมื่ออิ่มจากรสสวาทของเขาแล้ว เขาก็พามาดินเนอร์ใต้แสงเทียน ตอนนี้ผมเลยกำลังนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศของทะเลยามค่ำคืนและไวน์รสเยี่ยม มีลมทะเลพัดมาเบาๆ เสียงคลื่นก็ฟังรื่นหู แถมคนตรงหน้ายังมองมาด้วยแววตาที่ทำให้ผมไม่กล้าสบ
“พี่พ่าย...”
“หืม”
“มองอะไรนักหนา”
“มองแฟนตัวเองไม่ได้หรือไง”
ผมแทบอยากจะโขกหัวลงกับโต๊ะ ประโยคที่ได้ยินนั้นแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แต่ก็ต้องเชื่อเพราะว่านี่ไม่ใช่ความฝัน...มันเป็นเรื่องจริง เขานั่งอยู่ตรงหน้าผม และเราก็คบกันแล้วจริงๆ
“มันก็ได้อยู่หรอก แต่ผมก็เขินเหมือนกันนะ รู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงยังไงไม่รู้”
พี่พ่ายคลี่ยิ้ม ยื่นมือมาสัมผัสหลังมือของผม แล้วเกลี่ยไปมาเบาๆ
“รู้สึกไหม”
“อื้ม โอ้ยย พ่าย!” ผมเอ็ดเขาเบาๆ เพราะอยู่ๆ เขาก็ยกมือผมขึ้นกัดซะงั้น กัดแรงด้วยนะ เห็นรอยฟันเลย
“รู้หรือยังว่าเป็นเรื่องจริง”
“อื้มมม รู้แล้ว แค่หยิกก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องกัดเลย”
“หึ ชอบเจ็บๆ ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่จริงซะหน่อย ที่ผมชอบ...เพราะเป็นสิ่งที่พี่ทำต่างหาก”
“หึ เด็กบ้า”
เขาขยี้หัวผม ผมจึงจับมือเขาไว้แล้วเอามาแนบที่แก้ม
“วันนี้พี่พ่ายใจดีจัง” ผมยอมรับว่าผมชอบพี่พ่ายเวอร์ชั่นนี้มาก แต่ผมจะไม่บอกหรอกว่าชอบแบบไหน เพราะไม่ว่าพี่พ่ายจะเป็นยังไง ผมก็รับได้ พี่พ่ายแค่เป็นผู้ชายที่ทำให้ผมหัวใจเต้นแรงก็พอแล้ว จะดีจะร้าย...ไม่ได้สำคัญอะไรเลย
“ไม่ดี?”
ผมส่ายหน้า แล้วจูบลงบนฝ่ามือของเขา “พี่พ่ายจะเป็นแบบไหนก็ดีทั้งนั้นแหละครับ แค่เป็นพี่ในแบบที่พี่ต้องการก็พอแล้ว”
“แม้บางทีความต้องการของกูจะไม่ได้มีแค่มึงคนเดียวน่ะเหรอ”
“ถ้าเป็นความสุขของพี่ ก็ทำเถอะครับ แค่ยังกลับมาหาผมก็พอแล้ว”
มันไม่ได้ทำใจง่ายๆ ได้อย่างที่พูด ผมยอมรับว่าความเจ็บปวดมันเกิดขึ้นทุกครั้ง...ทุกลมหายใจเข้าออก แต่การจะรั้งให้ใครอยู่กับเรา...รั้งได้แค่กาย...ไม่นานก็คงต้องปล่อยไป จะรั้งหัวใจก็เป็นเรื่องยาก
“อืม”
ผมปล่อยให้บทสนทนานั้นจบลงแค่คำตอบรับสั้นๆ ของพี่พ่าย ปล่อยให้ความจริงที่ว่าผมไม่อาจเป็นที่สุดสำหรับเขาได้เกาะกินใจทีละเล็กละน้อย
“เพี้ยน”
“ครับ”
“ถ้าวันหนึ่ง...กูตาบอดขึ้นมา มึงจะทำยังไง”
คำถามของพี่พ่ายทำให้ผมต้องละสายตาจากท้องทะเลที่ดำมืดตรงหน้า ผมมองเขา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ทำให้ผมหลงใหลจนต้องวิ่งตามเขามาจนถึงจุดนี้
“ผมจะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ เพื่อให้พี่ได้ใช้ชีวิตอย่างปกติต่อไป”
“อะไรคือสิ่งที่มึงจะทำ”
ผมยิ้มเล็กน้อยกับคำถามของเขา เหมือนบททดสอบอะไรสักอย่างที่เขาอยากจะได้คำตอบเพื่อนำไปประเมิน
“ผมก็ตอบไม่ได้ว่าอะไร มันขึ้นอยู่กับความต้องการของพี่ ถ้าต้องการกำลังใจ ผมจะเป็นกำลังใจให้ ถ้าต้องการคนดูแล ผมจะเป็นคนดูแลให้...ผมจะพาพี่ไปในทุกๆ ที่ที่พี่อยากไป สิ่งที่พี่ไม่สามารถทำได้ ผมก็จะทำแทนให้”
“แล้วถ้ากูต้องการดวงตาคู่ใหม่...เพื่อหนีออกจากโลกมืดมิดที่กูอยู่ มึงจะมอบดวงตาของมึงให้กูไหม”
เป็นคำถามที่ผมไม่ได้คาดคิด คำตอบของผมที่มอบให้กับเขาจึงมีเพียงความเงียบ ...ผมไม่รู้ว่าผมจะสามารถทำได้ไหม เพราะในสถานการณ์ที่แค่ใช้ความคิดมากกว่าความรู้สึกแบบนี้ ไม่สามารถตัดสินใจได้จริงๆ ว่าควรทำสิ่งไหนถึงจะดี
ดวงตาของผม...ถ้ามอบมันให้ก็เหมือนยอมรับความพิการไปตลอดชีวิตเพื่อมอบโลกใหม่ให้กับคนที่ตัวเองรัก...นั่นเป็นโจทย์ที่ยากยิ่งกว่าการยอมตายแทนได้ ความรักของผมยังคงมีความลังเล...เพราะมันไม่ใช่ความรักที่อยากจะเห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุข มีชีวิตที่ดี แต่ความรักของผม...ก็คือการอยากจะมีความสุขไปกับคนที่ตัวเองรัก อยากอยู่ข้างๆ และยิ้มไปกับเขาในทุกๆ วัน ...อีกทั้งคนที่ผมรักนั้น...ก็ไม่ได้ทำให้แน่ใจเลยว่า หากผมพิการและกลายเป็นภาระให้กับเขา เขาจะยังอยากมีความสุขกับคนตาบอดอย่างผมไหม นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้คำตอบของผม...ไม่ชัดเจน
“ว่ายังไง”
“พี่ไม่มีทางตาบอดหรอก อย่าคุยเรื่องซีเรียสแบบนี้เลยน้า บรรยากาศกำลังดีเลย”
“อืม” พี่พ่ายรับคำสั้นๆ แล้วยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ความเย็นชาที่ฉาบไปบนผิวหน้าของเขานั้นทำให้ผมต้องยื่นมือไปลูบหลังมือเขา
“ทำให้โกรธเหรอ ขอโทษนะครับ”
“กูไม่ชอบเวลาที่ถามแล้วไม่ได้คำตอบ”
“ก็ผมไม่รู้จะตอบยังไงนี่นา มันเป็นเรื่องยากนะครับ”
“มึงยังรักกูไม่มากพอ”
“เป็นงั้นไป ผมรักพี่จนจะบ้าตายอยู่แล้ว อีกอย่าง...นี่มันก็แค่สมมติเองนะพี่พ่าย ถ้าเกิดว่าพี่ตาบอดจริงๆ ใครจะรู้ว่าผมจะทำอะไร จริงไหมล่ะ”
“งั้นกูเปลี่ยนคำถาม” พี่พ่ายมองสบตากับผม ความตึงเครียดที่อยู่ๆ ก็เกิดขึ้นทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย “ถ้าคนที่มึงรัก เป็นคนมอบดวงตาให้กู มึงจะว่ายังไง”
ผมขมวดคิ้วมองพี่พ่าย คำถามที่มาเหนือความคาดหมายสะกดความสับสนที่เกิดจากคำถามก่อนหน้า แต่จุดความสงสัยขึ้นมาทันที
“พี่หมายความว่ายังไง ใครคือคนที่ผมรัก...แล้วควรมอบดวงตาให้พี่”
ถ้าพี่พ่ายเคยตาบอดจริงๆ ผมคงจะคิดมากกว่านี้...แต่เพราะผมนึกไม่ออกเลยกับภาพของผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างไร้พ่ายต้องใช้ชีวิตอย่างคนที่พิการคนหนึ่ง
“แค่สมมติ” พี่พ่ายพูดช้าๆ ชัดเจนทุกคำ แต่ในใจของผมกลับกำลังมีเมฆหมอกลงปกคลุม ผมไม่เคยสะกิดใจในเรื่องนี้ แม้ไอ้มาวินจะเป็นคนสนิทของพี่พ่าย แต่ผมก็ไม่เคยคิดถึงว่าพี่พ่ายกับพี่สาวของผมจะรู้จักกัน ผมไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น แต่ถ้า...
ไม่หรอก...มันไม่มีความเป็นไปได้เลยสักนิด แม้คำถามของเขาจะทำให้รู้สึกทะแม่งๆ มากแค่ไหนก็ตาม
“ผมบอกตามตรง...แค่คิด...ก็รู้สึกแย่มากๆ แล้ว ถ้าคนที่ผมรัก หมายรวมถึงพ่อแม่ญาติพี่น้องทุกคน หรือแม้กระทั่งเพื่อน มอบดวงตาให้พี่ ผมคงได้แต่คิดว่า...เขาคงรักพี่มากๆ และการที่คิดว่าต้องมารักคนๆ เดียวกันมันรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย อีกอย่าง...ไม่ใช่เรื่องสนุกถ้ามันเกิดขึ้นมาจริงๆ ผมไม่ชอบการสูญเสีย การเสียคนที่รักไป ไม่ว่าจะเป็นคนไหนผมก็ไม่ต้องการทั้งนั้น”
มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าผมควรรู้สึกยังไง แต่มันคงไม่ใช่ความรู้สึกดีแน่นอน ผมคิดภาพไม่ออกด้วยซ้ำถ้าหากต้องเสียใครไป เพราะไม่ว่าจะคนไหนก็เจ็บปวด ผมให้ความสำคัญกับทุกคนที่รักผม แม้จะไม่ได้อยู่ในฐานะเดียวกัน แต่ทุกคนก็สำคัญกับผมมาก ถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพี่กิ๊ฟหรือไอ้ยิวผมก็คงเสียใจไม่ต่างกัน มากน้อยแค่ไหนนั้น...ก็ไม่อาจบอกได้ และถึงพี่พ่ายจะสำคัญมากที่สุด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมให้คนสำคัญคนอื่นๆ ของผมต้องมาเสียสละหรือเจ็บเพราะเขา...เพราะถ้าต้องเป็นอย่างนั้น ผมจะเป็นฝ่ายที่เสียสละและเจ็บแทนเอง
“มันเป็นสิทธิ์ของแต่ละคนที่คิดจะทำหรือไม่ทำอะไร ถ้าเขาเต็มใจที่จะมอบมันให้...มึงก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามใช่ไหมล่ะ”
“อืม มันก็ถูกนะพี่ คงแล้วแต่กรณีล่ะมั้ง ถ้าสมมติว่าไอ้ยิวมันยอมตาบอดแทนพี่ ผมก็คงจะทำอะไรไม่ได้ และถึงวันนั้นผมควรจะเป็นฝ่ายไปเอง”
“ทำไม...”
“เข้าใจง่ายๆ ก็แค่เพราะไอ้ยิวที่เป็นเพื่อนผม มันรักพี่มากจนยอมพิการเพื่อคนที่มันรัก และผมซึ่งเป็นเพื่อนมันก็ต้องหลีกทางให้กับความรักโง่งมของมัน และพี่ก็ต้องรับผิดชอบด้วย จะรักหรือไม่รักยังไง พี่ก็ควรจะอยู่ดูแลคนที่ให้ชีวิตใหม่กับพี่อีกครั้งไงล่ะ มันเป็นเรื่องของการตอบแทนกับสิ่งที่เราได้รับมันมา ไม่เกี่ยวว่าพี่จะอยากทำหรือไม่ก็ตามที เพราะโลกนี้มันไม่มีคำว่าฟรีหรอก ทุกอย่างมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ”
“บางทีมึงก็พูดจาเหมือนไม่ใช่คนโง่”
“แล้วพี่จะรู้ว่าแฟนพี่ฉลาดแค่ไหน อิอิ”
พี่พ่ายกระตุกยิ้มนิดๆ ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อย “เล่าเรื่องของมึงให้กูฟังบ้างสิ”
“ดีใจจัง พี่พ่ายอยากรู้จักผมด้วยเหรอ” ผมตื่นเต้นนะ เพราะที่ผ่านมา ชีวิตของผม เรื่องราวที่ผ่านมา พี่พ่ายไม่เคยถามเลย ตอนนี้เขาอยากจะรู้จักผมมากขึ้นแล้ว!!! ผมเริ่มจะมีตัวตนสำหรับเขา!!
“อืม เล่ามา”
ผมยิ้มกว้าง ก่อนจะย้ายไปนั่งฝั่งเดียวกับพี่พ่าย เพราะจะได้เล่าไปด้วย กอดแขนเขาและสูดดมความหอมจากร่างกายของเขาไปด้วย
“ชีวิตของผมก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอก แต่น่าตื่นเต้นมากเลยนะ ผมเป็นคนเชียงใหม่ เกิดและโตที่นั่นแม่บอกว่าตอนที่ผมเด็กๆ ผมพัฒนาการช้ากว่าคนอื่น แม่เลยตั้งชื่อให้ว่าเพี้ยน เหมือนเป็นการแก้เคล็ด แล้วหลวงพ่อที่วัดก็ให้ชื่อจริงว่า มีสติ เพราะผมซุ่มซ่ามมากๆ ตอนเด็กๆ เดินไม่กี่ก้าวก็ล้มแล้ว ผมไม่แข็งแรงเหมือนเด็กคนอื่น แม่ก็เลยตามใจมากๆ พ่อผมก็ด้วย แต่ผมก็จำอะไรเกี่ยวกับพ่อได้ไม่มาก เพราะพ่อตายไปตั้งแต่ผมยังเด็ก จากนั้นแม่ผมก็แต่งงานใหม่ กับพ่อคนปัจจุบัน”
“มึงเป็นลูกคนเดียว?”
“อื้ม คนเดียว ถ้าไม่นับลูกติดของพ่อคนปัจจุบันน่ะนะ” เอาเข้าจริงแล้ว...ผมอยากจะย้อนเวลาไปในวันที่แม่บอกว่าแม่จะแต่งงานใหม่ ผมอยากจะคัดค้านการแต่งงานนั้น เพื่อที่ว่าในวันนี้...ชีวิตของผมอาจจะยังปกติสุข ไม่เหมือนวัวสันหลังหวะที่เคยทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งมา
“แล้วพี่สาวไปไหน? เอาจริงๆ กูไม่เคยเห็นครอบครัวมึงมาเยี่ยมทั้งๆ ที่เชียงใหม่กับเชียงรายก็ไม่ไกลกันมาก”
“ก็นะ...หลายๆ อย่างแหละ ไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องสนใจหรอก”
พี่พ่ายยกมือขึ้นลูบหัวผมที่ซบอยู่บนไหล่ของเขา “พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้กูฟังก็ได้”
“ครับ”
ผมคงบอกพี่พ่ายไม่ได้ว่าผมเคยข่มขืนผู้หญิงคนหนึ่งมา ทำให้เธอท้องและเสียใจจนคิดสั้นฆ่าตัวตาย ผมคงจะให้คนที่ผมรัก...มองผมด้วยสายตาราวกับมองฆาตกรไม่ได้...
“พี่พ่าย...”
“ครับ”
“ต่อให้ผมจะเคยทำเรื่องเลวร้าย...พี่ก็อย่าบอกเลิกผมนะ เพราะตอนนี้ผมจะปรับปรุงตัว ผมจะเป็นคนดีเพื่อพี่ จะไม่พูดโกหก และจะไม่ทำร้ายความรู้สึกใครอีกแล้ว ผมจะรักพี่ มองแค่พี่คนเดียว”
พี่พ่ายหันมาจูบหน้าผากผม ก่อนจะเลื่อนลงมาจูบที่ริมฝีปากเบาๆ “อืม จะรอดู”
ถ้ารอดูจนได้เห็นความจริงใจและความทุ่มเทที่ผมมีให้กับพี่แล้ว...ก็ช่วยรับมันไว้ด้วยนะครับ
“อ้อ! คุณนี่เองที่เป็นคนปิดข่าว และยัดเงินให้ตำรวจ ผมก็มัวแต่ไปพลิกแผ่นดินหาไอ้สารเลวที่ขับรถเก๋งสีดำป้ายทะเบียน XXXX อยู่ตั้งนาน ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัว”
มาวินแสยะยิ้มร้าย มองบอดี้การ์ดที่รายล้อมผู้หญิงตรงหน้าอย่างนึกขบขัน แต่สถานที่นัดพบของเขาและเธอเป็นตึกที่ถูกทิ้งร้าง ก็ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะพาผู้ติดตามมาป้องกันตัวมากขนาดนี้ล่ะนะ
“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไรหรอกนะคะคุณมาวิน แต่การกล่าวหาที่ไม่มีหลักฐานของคุณ และการข่มขู่ทนายประจำตระกูลของฉันเป็นการกระทำที่แย่มากทีเดียวค่ะ”
“คุณกิ๊ฟครับ ผมยังไม่ได้ทำการข่มขู่อะไรเลยนะ และฝ่ายที่ถูกกระทำมันเป็นฝ่ายของผมต่างหาก! คำสารภาพของคุณเมื่อคืนน่ะ ผมได้ยินมันชัดเต็มสองหู! ว่าคุณกับไอ้เด็กเวรของคุณทำอะไรกับน้องสาวของผม!”
“มันเป็นอุบัติเหตุ” เธอตอบด้วยสีหน้าสงบ ความเยือกเย็นเท่านั้นที่จะพาให้เธอก้าวผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะความเลินเล่อของเธอ เรื่องที่ควรจบไปแล้วก็คงไม่ถูกรื้อฟื้นขึ้นมาแบบนี้
มันเป็นเรื่องเมื่อสองปีก่อน คืนหนึ่งหลังกลับจากผับที่เธอกับเพี้ยนมักจะไปเที่ยวเป็นประจำนั้น ได้มีอุบัติเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น เพราะความเมาขาดสติ เด็กน้อยที่ดื้อรั้นของเธอได้ขับรถไปชนผู้หญิงคนหนึ่งเข้า แต่ด้วยอำนาจเงินและเส้นสายจากคุณพ่อของเธอ เรื่องถึงได้จบลงด้วยการหาแพะรับบาป สำนวนคดีของตำรวจนั้น คนขับถูกเปลี่ยนเป็นชายวัยกลางคนที่อยู่ในสภาพมึนเมาแทนนักศึกษาชายปีสามที่เมาไม่ได้สติ เพี้ยนนั้นจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้เพราะพอรถเกิดอุบัติเหตุก็สลบไป เธอก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรมากนัก เพราะเด็กน้อยของเธอเจอเรื่องเลวร้ายมามากแล้วสำหรับชีวิตของเขา เธอที่สัญญาไว้แล้วว่าจะทำให้เขามีความสุขก็จะไม่ยอมทำผิดสัญญาที่ให้ไว้ เด็กน้อยของเธอจะต้องมีชีวิตที่สดใสนับจากนี้ แต่เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมา ความเสียใจและความมึนเมา...ทำให้เธอตัดพ้อถึงความรักที่ไม่สมหวัง ระบายสิ่งที่เธอได้ทำเพื่อเด็กน้อยของเธอให้กับมาวินที่เจอกันโดยบังเอิญฟัง และนั่น...จึงเป็นสิ่งที่ผิดพลาด
ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนั้น...จะเป็นคนๆ เดียวกันกับน้องสาวของมาวินที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แม้ท่านประธานจะเคยบอกกับพ่อของเธอว่าลูกสาวบุญธรรมของท่านไปเรียนต่อต่างประเทศหลายต่อหลายปีและขาดการติดต่อไปนานแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้จักมากขึ้น แล้วทำไมคนที่ไปเรียนต่อต่างประเทศถึงมาโผล่ที่ประเทศไทยได้ แถมยังเป็นเหยื่อของอุบัติเหตุในครั้งนั้นอีก
นี่มัน...ผิดเพี้ยนไปกันใหญ่แล้ว
เธอเกือบถูกฆ่าตายเพราะโทสะของมาวิน ถูกทรมานและถูกย่ำยีร่างกายจนไม่สามารถอยู่สู้หน้าเด็กน้อยที่เธอแสนรักแสนหวงได้อีกจึงต้องหนีกลับกรุงเทพ แต่มาวินก็ยังตามเธอกลับมาด้วย
“คิดจะลองดีกับผมเหรอครับคุณกิ๊ฟ”
“ฉันก็ไม่ได้อ่อนอย่างที่คุณคิดค่ะมาวิน อยากจะลองไหมล่ะคะ”
“งั้นผมคงต้องส่งคุณไปลงนรกก่อน แล้วค่อยให้ไอ้เด็กเวรนั่นตามคุณไปทีหลัง เพราะขืนให้คุณอยู่ต่อ ก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้กับผม”
“คิดว่าทำได้ก็เชิญค่ะ แต่อย่าหวังว่าจะได้ในสิ่งที่คุณต้องการ ถ้ามายุ่งกับเด็กของฉัน ฉันจะพาคุณลงนรกไปกับฉันด้วย”
“อดชื่นชมไม่ได้กับความเข้มแข็งของคุณนะครับ ไม่แปลกใจที่พ่อบุญธรรมของผมอยากจะได้คุณมาเป็นลูกสะใภ้ หึหึหึ มาวัดกันดูก็ได้ครับ ว่าผมหรือคุณ ใครจะเหนี่ยวไกได้เร็วกว่ากัน”
“ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องกลัวในเรื่องนี้หรอกค่ะ ความเร็วอาจจะลดความแม่นยำ บางครั้งก็ไม่โดนจุดตาย”
“พูดได้ดีนี่ครับ พูดได้ดีจนผมอยากจะเอาคลิปหวานของเราเมื่อคืนร่อนให้ทั่วในโลกอินเตอร์เน็ต”
เธอยังคงยิ้ม แม้ร่างกายจะแทบหมดเรี่ยวแรงเมื่อได้ยิน แต่ก็ยังทำใจแข็งเผชิญหน้ากับเขา
“เชิญค่ะ ฉันยินดีด้วยซ้ำไป ที่จะให้คนทั้งโลกได้เห็นการกระทำที่ต่ำยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานของคุณ มันเห็นหน้าคุณชัดเลยนะคะ เพราะฉันเป็นคนปรับมุมกล้องเอง”
ถึงคราวมาวินเป็นฝ่ายเงียบไปบ้าง แต่ก็เพียงชั่วอึดใจเท่านั้น
“ทำได้ดีนี่ครับ ยังไงก็เถอะ...ผมก็ยังขอยืนยันว่าคุณกับไอ้เด็กเวรนั่นจะต้องชดใช้ในสิ่งที่ได้ทำลงไปกับน้องสาวของผม!”
“แต่ฉันกลับคิดว่า...ควรจะเป็นโมฆะ ในเมื่อคุณก็ทำเรื่องเลวร้ายกับพี่สาวของเพี้ยนเหมือนกัน ถือว่าใช้กรรมกันไปสิคะ อย่าใจแคบนักเลยค่ะมาวิน ไอ้ตรรกะที่ทำคนอื่นได้แต่ตัวเองถูกกระทำไม่ได้นี่มันเห็นแก่ตัวมากๆ เลยนะคะ ไม่รู้ว่าต้องเลวขนาดไหนกันถึงจะคิดได้อย่างคุณ”
“มึงรู้ได้ยังไง! นัง...”
มาวินสบถอย่างหยาบคาย พร้อมกับชักปืนออกมาเล็งยิง แต่เพราะมีปืนอีกหกกระบอกที่เล็งมาทางเขาเช่นกัน
“ไม่ได้ตายดีแน่ นังสารเลว!”
“คุณหนูครับ ให้ผมจัดการมันตรงนี้เลยไหมครับ มันบังอาจ...”
“อย่าเลยค่ะ...อย่าลดตัวไปตอบโต้หมาที่กำลังเห่า แต่ถ้ามันจะกัดเมื่อไหร่ ฉันอนุญาตให้กำจัดทิ้งค่ะ เพราะมันเป็นมลพิษ...ทางสังคม”
มาวินกำปืนในมือแน่น เขาขบฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยโทสะและความอาฆาตแค้น พร้อมทั้งสาบานอยู่ในใจว่าต่อให้ต้องแลกกับอะไรเขาจะส่งนังตัวดีตรงหน้ากับไอ้เด็กเจ้าปัญหานั่นไปลงนรกให้ได้
ขอสาบาน!!
.....................................................................TBC......................................................................
บาปกรรมตามทันได้ตลอด
ปล. เราหายไปไม่กี่วัน คิดถึงกันแล้วเหรอออออออออ หืออออออออออ
มีคนที่เดาถูกเรื่องน้องสาวของพี่วินนะคะ ว่าจริงๆ แล้วก็คือเพี้ยนนั่นแหละที่ขับรถไปชน :laugh: แต่พี่กิ๊ฟแกเป็นคนจัดการปิดทุกอย่างให้เฉยๆ อ่านในมุมของเพี้ยนที่ไม่ได้รู้อะไรเลยนั้นก็จะไม่รู้อะไรไปตามเพี้ยนนั่นแหละค่ะ :laugh: :beat:
-
ปมเริ่มคลายออกมาทีละนิดแฮะ
ความสัมพันธ์นี้ช่างซับซ้อนเสียจริง
พี่สาวเพี้ยนฆ่าตัวตายเพราะเจตนาจะให้ดวงตาแก่พี่พ่ายป่ะ? ไม่ใช่แค่โกรธเพี้ยนอย่างเดียวหรอก (เดามั่ว)
รอตอนต่อไปน้า
-
กรี๊ดดดดดด บูชาพี่กิ๊ฟรัวๆๆๆ รักนางจริงๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้ย ตัวร้ายแห่งปี มาวินนี่เอง :z6:
-
มาวินเข้าใจว่าตัวเองถูกเสมอเลย เหอะๆคนพันธุ์นี้ควรกำจัดทิ้งมากๆอ่า
-
ปริศนากำลังคลี่คลาย
ไร้พ่ายกำลัง..... ?????
มันไม่ถือว่าสมควรไปแล้วหรือ ที่ทำแบบนั้น...
น้องสาวมาวินไม่ได้ตาย แต่เป็นเจ้าหญิงนิทราใช่มั้ยคะ (จำไม่ได้เลยงงว่ายังไม่ตายหรอ)
แต่พี่สาวของเพี้ยน ตายนะ???
รอติดตามชมตอนต่อไป
อยากให้ยาวอีก :hao7:
ขอบคุณสำหรับการอัพพ o13
-
พี่กิ๊ฟสุดยอดด เข้มแข็งสุดๆ
-
น้องเพี้ยนประมาทจนขับรถชนคนบาดเจ็บ กับมาวินที่ตั้งใจฆ่าคนเพื่อเอาแก้วตา ใครกันแน่คะที่สมควรตายๆ ไปเสียดีกว่า? เฮอะ! ความผิดของตัวเองไม่เคยมองเห็นจริงๆ เลยนะคะมาวิน o12
สงสารก็แต่พี่กิ๊ฟคนดี~ นั่นล่ะค่ะ ที่ต้องมาถูกคนอย่างมาวินข่มเหงจนมีมลทินติดตัว จะต้องทำบุญไม่รู้ตั้งกี่วัดนะคะกว่ามลทินเหล่านั้นจะหมดไป น่าอดสูใจแทนจริงๆ เลย :mew4:
-
ปมพันกันยุ่งเหยิงไปหมด ไม่รู้จะเห็นใจใครดี ทั้งเพี้ยน ทั้งพี่พ่าย มาวิน พี่กิ๊ฟ ทุกคนเลย
-
พี่กิ๊ฟเป็นผู้หญิงแกร่งจริงๆ ชอบนางอ่ะ ชอบมากกกกกกก
มาวิน ไปตายซะ!
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงกงกำกงเกวียนเลยอ่ะ
พี่กิ๊ฟสุดยอดมากอ่ะงานนี้
-
o13 พี่กิ๊ฟโคตรแกร่งเลย
-
กลุ้มใจแทนปัญหามันพันกันอีรุงตุงนัง
ไม่อยากจะนึกถึงตอนที่เพี้ยนรู้ความจริง :เฮ้อ:
-
:katai1: :katai1: อยากอ่านต่อมั๊กๆ
-
รักพี่กิ๊ฟสุดๆอ่ะตอนนี้
-
ขอชาบูพี่กิ๊ฟพี่สาวที่น่ารักของน้องเพี้ยน พี่กิ๊ฟนี่คือไอเท็มลับจริงๆ ต้องบอกว่ากรรมตามทันคะไอ้มาวินทำให้พี่สาวเพี้ยนฆ่าตัวตายหรืออาจจะฆ่าพี่สาวเพี้ยนแล้วเอาดวงตาให้อิพ่ายส่วนเพี้ยนก็ขับรถชนน้องสาวไอ้มาวินโดยไม่รู้ตัวอย่างนี้กรรมตามทันทั้งไอ้มาวินและอิพี่พ่ายโดยไม่ทันตั้งตัวจริงๆ อิพี่พ่ายมันเคยได้ขอโทษครอบครัวเพี้ยนกับตัวเพี้ยนไหมที่ได้ดวงตาจากพี่สาวเพี้ยนมาไม่ขอโทษไม่พอยังวางแผนการร้ายกับเพี้ยนอีกกรรมหนักคงใกล้จะเข้ามาหาอิพีพ่่ายแล้ว//อิพี่พ่ายไหนว่าเพี้ยนเป็นแค่อาหารว่างที่จะกินเมื่อไหร่ก็ได้แต่นี่เล่นกินเหมือนอาหารจานหลักเลยนะกินเอาๆจนอิ่มเล่นละครเก่งเกินไปแล้วหวังออสการ์อย่ใช่ไหมคะอิพี่ เพี้ยนจะสะกิดใจกับคำพูดของอิพี่พ่ายไหมเรื่องดวงตาอยากให้เพี้ยนสะกิดใจอยากให้พี่กิ๊ฟบอกความจริงเพี้ยนอยากเห็นสึนามิเข้าถล่มฝั่งสักทีเอาให้รู้เรื่องกันไปเลยแล้วถ้าเพี้ยนรู้ว่าพี่กิ๊ฟที่แสนดีโดนไอ้มาวินมันขืนใจอะไรจะเกิดขึ้นแล้วอิพี่พ่ายถ้ารู้ว่าเพี้ยนเป็นคนขับรถชนเมียมันอะไรจะตามมาไม่อยากจะคิดเลยละครเรื่องนี้จะมีจุดจบยังไงใครจะแพ้ใครจะพ่าย บางครั้งไร้พ่ายก็คงไม่ได้ชนะเสมอไปหรอกนะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะพี่พ่าย
-
สรุปคือพี่พ่ายมันถูกดึงเขิามาในเกมส์ขอมาวินปะ?
หรือมันทั้งสองร่วมมือกัน?
ถ้าเป็นเช่นนั้นมันเลวมาก
แต่เพี้ยนก็มีความผิดอยู่ ที่ชนน้องสาวเขา
แต่ถ้าพี่กิ๊ฟบิกเรื่องราวทุกอย่าง
เพี้ยนกับไร้พ่ายคงไม่ได้เป็นแฟนกันแบบนี้ (เดามุดดิน)
-
ไอ้มาวินมึงนิมัน...
-
กิ๊ฟ :L2:
-
พี่กิ๊ฟคือเจ๋ง o13
-
จุดนี้เราจะไม่พูดถึงเพีัยนและพ่ายแต่เราจะบอกว่ารักรักพี่กิ๊ฟคือดีงามมากมายว่ะ มาวินเลวได้ใจจริงๆเลย
-
ตอนนี้แอบสงสารพี่กิ๊ฟ ทำเพื่อเพี้ยนได้จริงๆ
มาวินมันเป็นโรคจิตแน่ๆเลย
-
ถ้าเพี้ยนรู้ความจริงทั้งหมดจะเป็นยังไงเนี้ย คิดแล้วสงสาร :(
พี่กิ๊ฟสู้ๆนะ เกลียดไอ้มาวิน
-
พี่กิ๊ฟเป็นผู้หญิงที่สุดยอดมากกกกกกกกก o13 o13
-
แม่เจ้าโว้ยยยยย จากที่แรกๆไม่เคยชอบนาง แต่หลังๆมานี่ขออยู่ทีมพี่กิ๊ฟแบบเต็มตัวเลยค่ะ เธอเป็นสาวมั่นที่เข้มแข็งมากยืนหยัดต่อสู้กับคนเลวอย่างไอ้มาวิน ฮึ่ยยย ขอให้ไอ้เลวนี่บาปกรรมตามทันให้สาสมกับความชั่วของมันทีเถอะ ส่วนไร้พ่ายไม่รู้สิต่อให้ไร้พ่ายทำดีแค่ไหนเราก็ยังรู้สึกไม่สนิทใจอยู่ดีมันตะขิดตะขวงใจแปลกๆอยู่อะ ต้องรอดูต่อไป
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนล่าสุดแล้วค่ะ
-
บอกเลยว่า #ทีมคุณกิ๊ฟ
-
พี่กิ๊ฟคนดีสงสารพี่กิ๊ฟมาก ทำไมถึงดีขนาดนี้คะ :katai1:
ยอมใจนางจริงๆ เสียสละทุกอย่างแต่เพี้ยนไม่สามารถรักพี่กิ๊ฟได้ เพราะเพี้ยนรักไร้พ่ายแล้ว
แต่ถ้าเราเป็นเพี้ยนเมื่อเจอคำถามของไร้พ่ายคงจุกใช้น้อย ตอนนี้สงสารเพี้ยนมาก ไร้พ่ายคุมเกมอยู่หมัด! ในขณะที่เพี้ยน50-50 อยู่
ถ้าวันหนึ่งรู้ความจริงขึ้นมาจะทำยังไงนะ สงสารเพี้ยน :hao5: :hao5: :hao5:
-
พี่กิ๊ฟสุดยอด o13
ปมเริ่มเผย เพี้ยนเอ้ย อนาคตรักนี้คงเพี้ยนสมชื่อละ
-
มันคือผลกรรมของการกระทำของเพี้ยนทั้งรู้ตัวและอุบัติเหตุใช่ม้ายยยยอิป๋าคือผลกรรมด้วยสินะ
พี่กิ๊ฟขา o13 คาราวะสามจอก เข้มแข็งมาก ไม่เสียลายที่เป็นผญ.ที่เก่งและแกร่ง
อิมาวินแกๆๆ คืออีกคนที่ทำกรรมไว้กะคนอื่น แกต้องไม่ตายดี
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: missyouuuuuuuuuu
-
ตามอ่านสามตอนรวด เจอตอนนี้เข้าไป :z3:
เหมือนก็สูญเสียเจ็บปวดกันทุกฝ่าย แต่น้ำหนักเบาน้อยแค่ไหน อยู่ที่เจตนาและสำนึก
มาวินสารเลวได้ใจ ทำทุกอย่างได้จริงๆ ไอ้มือเปื้อนเลือด
ส่วนเพี้ยนก็ผิดในส่วนของเพี้ยนเอง ก็ไม่มีเจตนาจะพยายามฆาซะหน่อย แต่เพราะความประมาทก็ทำลายชีวิตคนๆนึงได้เช่นกัน ไอ้มาวินคงแค้นมากที่เห็นเพี้ยนยังอยู่รอดในขณะที่น้องสาวมาวินตายหรือไม่ตาย หุหุไม่แน่ใจ ต้องย้อนไปอ่านใหม่
แต่ก็ทีมเพี้ยนอยู่ดี คิดสภาพเพี้ยนตอนู้ความจริงไม่ช็อคให้มันรู้ไป
น่าสงสาร ความเจ็บปวด+สูญเสียเกินกว่าที่คนๆนึงจะรับไหว
:ling2: อินจัดๆ
-
ทีมเพี้ยน รักมากก็แค้นมากนะไร้พ่าย เพี้ยนไม่ได้รักไร้พ่ายจนตาบอด และไร้พ่ายยังไม่เคยเห็นอีกด้านของเพี้ยนแบบเต็มๆ นะ
-
เอ่อ ขอมอบเพลงนนี้ให้แก่ตอนนี้ พลิกล็อคกันน่าดูถล่มถลายพลิกล็อคกันมากมายแบบเทกระเป๋า ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าร้องถูกรึเปล่าแต่ฟิลลิ่งมันมาแหละ เอาเลยๆ หนุกหนาน เราไม่รู้ว่าเรื่องของพี่สาวเพี้ยนกับพ่ายเป็นยังไง แต่เรื่องเพี้ยนกับน้องสาวมาวินนี่เพี้ยนผิดจังๆ ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่กับเรื่องเมาแล้วขับยิ่งไม่รับผิดชอบยิ่งรับไม่ได้จริงๆ ไม่รู้เมื่อตอนทั้งสองคนรู้ความจริงจะเป็นยังไงติดตามตอนต่อไป :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาวินสารเลวสุดๆ โรคจิตมาก สมน้ำหน้าที่น้องสาวได้รับกรรมแทน เพราะถ้าโดนกับตัวเองมาวินคงไม่เจ็บเท่าคนที่รักโดนกระทำ
เนี่ยๆ ถ้าไร้พ่ายโดนอีกคนมาวินคงดิ้นกว่านี้ :m19: พี่กิ๊ฟสู้ๆนะ เพื่อน้องเพี้ยนของเจ้ :mew1:
-
อ่านจบแล้ว เย้ๆเราไม่ได้เข้าเล้ามานานเลยไม่เห็นนิยายเรื่องนี้ เสียใจ
สนุกมากเลย อ่านไปนี่ยิ้มไม่ออกซักตอน มันหน่วงๆแต่รู้สึกหยุดอ่านไม่ได้
ตอนล่าสุดเหมือนปมจะเริ่มคลาย แต่ทำไมเราคิดว่ามันยังคลายไม่หมด
แบบถึงจะพึ่งอ่านแต่คิดว่าเฮียไม่น่าจะโง่ขนาดไม่รู้ว่ามาวินคิดอะไร
ทีมเพี้ยนแบบอินฟินิตี้เลย อยากบอกเฮียว่า ยิ่งรักยิ่งเกลียด
รอวันที่เพี้ยนรู้ความจริงคะ อยากเห็นเฮียเจ็บ
ปล.คนเขียนอย่าหักมุมมากนะคะ กลัวรับไม่ทันนี่ยังกลัวกับสุดโต่งอยู่เลย
-
โอ้ยย พี่กิ๊ฟ แล้วจะยังไงต่อ
ทำไมรักเพี้ยนได้ขนาดนั้น
-
พี่กิ๊ฟนี่สุดยอดดด คนดีคนแกร่งมากๆ
สงสารพี่กิ๊ฟที่โดนอิมาวินข่มเหงอ่า
ส่วนพ่ายอปป้าตอนนี้โนคอมเม้น ยังไงก็อยากให้เพี้ยนเลิกสนพี่พ่ายอยู่ดี
แบบให้พี่พ่ายต้องมาตามตื๊อเพี้ยนมั่ง
-
โอ้โหหหหหหหหหหห เหนื่อย อยากเห็นเพี้ยนเจ็บ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือพ่ายเจ็บเพราะรักเพี้ยน
-
มาวินจงหายไป
-
แต่ละคน o22 เพี้ยนกลายเป็นเด็กน้อยเลย
สงสารพี่กิ๊ฟ ทั้งโดนเพี้ยนไม่รัก
โดนข่มขืน
แต่พี่กิ๊ฟก็ยังสู้เพื่อเพี้ยน
เพี้ยน กลับมาหาพี่กิ๊ฟเถอะ
-
ไม่รู้ใครควรโกรธใคร
แต่ที่แน่ๆเจ้รักน้องจริง
มาวินนอกจากจิต ยังชั่วอีก
คงต้องเจอจองล้างไปอีกนาน
ยิ่งมารู้ความลับเพี้ยนแล้ว
-
เพี้ยนเสีย ; พี่สาว ลูก? ครอบครัว ตัว ใจ สติ
พ่ายเสีย ; เมีย
มาวินเสีย ; น้องสาว
เพี้ยนมันน่าสงสารตั้งแต่ชื่อแล้ว ป๋าจะเอาอะไรกับมันอีก
ให้มันได้อะไรบ้างเถอะ
-
ปมเรื่องคลายมาอีกนิด ว่าแต่จะเกี่ยวกับพี่พ่ายยังไวนะ
-
อืมมมมมมมมมมมมมมม ปมเยอะไปหมดเลยค่ะ งง ไขไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ทำใจร่มๆ แล้วอ่านไปเรื่อยๆแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
เข้าสู่โหมดปลง :hao7: :hao7: :hao7:
-
เจ็บทั้งสองฝ่าย
-
ชอบกิ๊ฟว่ะ!! ยอดหญิงในดวงใจเลยตั้งแต่อ่านนิยายวายมา ปลื้มๆๆๆ
-
กราบขุ่นพี่กิ๊ฟ
เธอเจ๋งกว่าพระเอก
-
พี่กิ๊ฟสุดยอด o13
-
:mew1:
-
เรื่องนี้สงสารพี่กิ๊ฟมาก
พี่เป็นผู้หญิงที่ทุ่มเทเพื่อความรักจนเกินไปในความรู้สึกเรา
แต่ก็นะ ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ความสุขของพี่กิ๊ฟคงเป็นเห็นเพี้ยนมีความสุข
พี่กิ๊ฟสุดยอดเลย
-
เฮ้ยยยย เราชอบผู้หญิงอย่างกิ๊ฟอ่ะ!!! มันใช่อ่ะ!!
แล้วนี่แบบ
เพี้ยนกับพี่พ่าย เส้นทางรักคงอีกยาวไกลสินะ
หรือมันจะไม่มีอยู่เลย? :ling1:
-
สรุปว่าเรื่องนี้ผู้หญิงเก่งเริ่ด เชิดหยิ่ง แต่เสียดายไม่สมหวังในความรัก :katai1: น่าสงสารจัง ให้พี่กิ๊ฟได้กับเพี้ยนไปแล้วกัน ไอ้มาวินแกช่างเลวแสนเลว ทำกับคนอื่นได้แต่กับตัวเองกลับต้องการแก้แค้น เขาถึงว่าความเมาทำให้ชีวิตทั้งชีวิตต้องเปลี่ยนไปในชั่วเสี้ยววินาที เพี้ยนนายเป็นหนี้ชีวิตพี่กิ๊ฟไปตลอดเลยน่ะเนี่ย เราว่าถ้าเพี้ยนรู้ความจริงคงไม่ยอมไปจากพี่กิ๊ฟแน่ ๆ เลยน่ะ เฮ้อเรื่องนี้เรียกว่ายิ่งกว่าบ่วงเวรบ่วงกรรมกันซะอีก จะแก้กันยังไงดีเนี่ย
ไร้พ่ายได้ดวงตาไปจากพี่สาวเพี้ยน ส่วนเพี้ยนชนน้องสาวของมาวินเสียชีวิต และมาวินน่าจะข่มขืนพี่สาวเพี้ยนแน่ ๆ จนเป็นเหตุให้ฆ่าตัวตายหรือไม่ก้อจัดฉากและบอกไร้พ่ายว่าเธอฆ่าตัวตาย ทำไมมันถึงมัดกันมั่วไปหมดเนี่ย :katai1: แล้วจะแก้ปมไหนดี มีแค่อย่างเดียวจะทำได้คือเลือกที่จะอยู่กับความสุขในวันนี้และตัดอดีตทิ้งไปให้หมด เพราะต่างคนก้อต่างชดใช้กรรมไปหมดแล้วนี่ แต่ไอ้มาวินแกต้องชดใช้กรรมด้วย เพราะเจตนาชัด ๆ :เฮ้อ:
-
ส่งแรงเชียร์ให้คุณกิ๊ฟ :katai2-1:
มาวิน แกเป็นโรคจิตปะ หรือว่าแกแอบชอบพี่พ่าย :katai3:
-
พี่กิ๊ฟสู้ๆ ไม่ชอบมาวินเลย ให้ตายเถอะ
-
ตอนนี้สับสนไปหมด ปมเริ่มคลาย ถ้าน้องเพี้ยนรู้ความจริงจะเป็นยังไงนะ อยากอ่านต่อมากกก :laugh:
-
โอ๊ยๆ ไม่อยากจะคิดตอนเพี้ยนรู้ความจริงเลยยย :z3: :hao5:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
:call: มอบมงให้พีกิ๊ฟก่อน
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
จะรักกันยังง๊ายยยยย พี่พ่ายมีเบื้องกับผู้หญิงที่เพี้ยนรักแม่ของลูกเพี้ยน น้องเพี้ยนก็มีเบื้องหลังกับผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกพี่พ่าย :katai1:
-
ซับซ้อน ซ่อนยันติ่ง...
-
คุณกิ๊ฟสู้ๆ :L1:
-
คุณกิ๊ฟแกแกร่งและเด็ดเดี่ยวจริง ๆ
-
ผู้หญิงแบบพี่กิ๊ฟนี่นับถือเลย ไอ้มาวินคนเลววว :z6:
-
เข้มข้นแบบสุดๆเลยยยยย
เพี้ยนหลงป๋าหัวปักหัวปำขนาดนี้ป๋ายังบอกรักไม่มากพออีก อย่าทำให้น้องถลำลึกไปมากกว่านนี้เลย :katai1:
พี่กิ๊ฟท์เด็ดจริงๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมเพี้ยนถึงยอมโกหกป๋าเพื่อมาเที่ยวกับพี่กิ๊ฟท์ ถ้าจะมีพระคุณขนาดนี้ :mew6:
ก็เข้าใจนะว่ามาวินคงแค้นที่เพี้ยนขับรถชนน้องสาวตัวเองแต่ไม่ได้รับโทษอะไร แต่นายเองก็ทำกับพี่สาวเขาไว้เหมือนกัน
แบบนี้เรื่องมันจะจบยังไง?
-
ซับซ้อน :hao5: ซ่อนเงื่อน :serius2: ดราม่า :hao5:
-
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ รอนะฮะ ;)
-
ห๊าาาาา า า า า า อะไรมันจะซับซ้อนได้ขนาดนี้!!!
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่พ่ายรู้ว่าเพี้ยนเป็นคนขับรถชนจะเกิดอะไรขึ้น :katai1:
แล้วถ้าเพี้ยนรู้ล่ะว่าพี่พ่ายเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่สาวเพี้ยนตาย :katai1: :katai1:
-
กิฟสู้ๆ
-
พี่กิ๊ฟสู้ๆ :hao5:
-
มารอ :mew2: :z13:
-
อ่านไปอ่านมาประโยคแรกที่อ่านเรื่องนี้ลอยขึ้นมาในหัว
แล้วมันจะรักกันยังไงวะ
พี่สาวเพี้ยนไม่ได้ตายเพราะเพี้ยน แต่ตายเพราะมาวินแน่นอน น่าจะไปข่มขู่เรื่องตาป๋า?
เมียเก่าป๋าตายเพราะเพี้ยนขับรถชน?
พันกันยุ่งเหยิงมากค่ะ มาวินนี่ร้ายสุดทำกับเขาก่อนด้วย
มิน่าละป๋าถึงคิดว่าเพี้ยนมาแก้แค้น เพราะตาที่เปลี่ยนคือตาของพี่สาว
-
ยังไงก็ทีมเพี้ยน
ไปๆมาๆกลายเป็นหมากในกระดานไปซะเฉยๆเลยยย
-
:o12: :o12: สงสารเพี้ยนสุดๆ
-
ตอนที่ 21
ผมถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือที่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของห้อง ขี้เกียจรับสายมากเพราะผมง่วงสุดๆ แต่คนที่โทรมาตอนเช้าตรู่อย่างนี้ก็ไม่ลดละความพยายามเลย
“รับสายสักที หนวกหู!” พี่พ่ายพูดขึ้นด้วยเสียงหงุดหงิด เขาพลิกตัวนอนไปอีกทางแล้วยกหมอนขึ้นปิดหู
“ขอโทษน้า แต่ผมหามันไม่เจอนี่นา”
ผมเดินหาอยู่สักพัก โดนพี่พ่ายขว้างหมอนมาใส่สองสามครั้ง แล้วในที่สุดก็เจอมันซุกอยู่ซอกหลืบของโซฟา ไม่รู้ว่าเข้าไปได้ยังไง ได้มือถือมาไว้ในมือแล้วผมก็รีบกดรับสาย แต่เพราะมันเป็นเบอร์ของพี่กิ๊ฟ ผมถึงต้องเดินออกมาคุยที่ระเบียง
“สวัสดีครับพี่”
“ทำไมรับสายช้านักล่ะคะ”
“ผมหามือถือไม่เจอ ว่าแต่พี่กิ๊ฟมีอะไรรึเปล่า”
“พี่อยากรู้ว่าเพี้ยนจะกลับเชียงรายวันไหน”
“อีกสองสามวันครับพี่ ทำไมเหรอพี่กิ๊ฟ”
“พี่จะได้ให้คุณภัทรเขาไปรอเจอเพี้ยนที่นั่น”
คุณภัทรเป็นนักสืบมือดีที่พ่อของพี่กิ๊ฟไว้วางใจ ผมเคยเจอเขาแค่ครั้งเดียว อายุคงพอๆ กับพี่พ่ายและพี่กิ๊ฟ ที่จริงเขาเป็นผู้ชายที่พ่อของพี่กิ๊ฟอยากได้มาเป็นลูกเขย แต่เพราะพี่กิ๊ฟกับคุณภัทรไม่มีท่าทีว่าจะตกหลุมรักกันได้ พ่อของพี่กิ๊ฟก็เลยถอดใจไป หรืออาจจะเป็นเพราะถูกท่านประธานทาบทามไปเป็นลูกสะใภ้ก็เป็นได้
“อ๋อ...เรื่องนี้เอง ได้เรื่องแล้วใช่ไหมครับ คือไม่ต้องให้เขาลำบากไปถึงเชียงรายก็ได้ เดี๋ยวตอนขากลับผมแวะกรุงเทพเอง จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเขาด้วย”
“กลับเชียงรายไปพร้อมคุณไร้พ่ายดีกว่าค่ะ ตอนนี้พี่ไม่อยากให้เพี้ยนไปไหนมาไหนตามลำพัง”
“ทำไมเหรอครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ผมรู้สึกว่าพี่มีเรื่องไม่สบายใจ...มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นรึเปล่าครับ”
“คุณภัทรจะบอกทุกอย่างกับเพี้ยนเองนะคะ ช่วงนี้พี่ค่อนข้างยุ่งอาจจะไม่ได้ติดต่อไปหาเพี้ยนบ่อยนัก แต่ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบโทรหาพี่ทันที ไม่ว่ายุ่งยังไงพี่ก็จะรีบรับสายเพี้ยนเสมอ”
“อื้อ ขอบคุณครับพี่กิ๊ฟ พี่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“เป็นห่วงด้วยเหรอ”
“ห่วงสิครับ พี่เป็นคนสำคัญของผมนะ”
“เพี้ยนก็เป็นคนสำคัญของพี่ ตอนนี้พี่วางสายก่อนนะ มีธุระต้องไปทำนิดหน่อย”
“ครับ”
พี่กิ๊ฟวางสายไปแล้ว ผมก็เลยยืนมองบรรยากาศยามเช้า รับแสงอาทิตย์อ่อนๆ และลมเย็นๆ จากท้องทะเล สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วบิดขี้เกียจไปมา
“คุยกับใคร โคตรนาน” พี่พ่ายเดินมายืนอยู่ข้างๆ ผม เขาใส่แค่กางเกงผ้าขายาวเนื้อบางสีดำ อวดกล้ามท้องที่กำลังเปล่งประกายล้อแสงอาทิตย์ ผมวางข้อศอกไว้บนราวระเบียง ยกมือขึ้นเท้าคางแล้วหันไปมองเขา
“ทำไม หึงเหรอ”
ผมยิ้มเมื่อเห็นว่าใบหน้าที่เฉยชาของพี่พ่ายขึ้นสีจางๆ
“เวลาพี่ไม่ตอบคำถาม รู้ไหมว่าทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองมากแค่ไหน จะใช่หรือไม่ใช่ก็ไม่ยอมบอกให้ชัด”
“ไม่ชอบหรือไง”
“ถ้าผมบอกว่าชอบ พี่ก็คงไม่เปลี่ยนแปลงอะไร และถ้าผมบอกว่าไม่ชอบ พี่ก็คงอารมณ์เสียอยู่ดี”
พี่พ่ายเหลือบตามามองผม ก่อนจะดึงตัวผมให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“เหมือนมาฮันนีมูนจริงๆ ด้วย” ผมพูดจบก็ยินยอมรับจูบจากพี่พ่าย “พ่าย...อืมมม เดี๋ยว...ใจเย็นๆ”
มันจะมีอะไรน่าอายไปกว่านี้ไหม ใต้ผืนฟ้าที่สว่างไสวอย่างนี้ และที่นี่ก็คือระเบียงที่ถึงแม้จะค่อนข้างส่วนตัว แต่มันก็ยังติดกับระเบียงของห้องพักห้องอื่นอยู่ดี ทำไมพี่พ่ายไม่คิดสักนิดเลยว่าจะมีใครมาเห็นบ้าง เขาเอาแต่ใจและถ้าต้องการก็ต้องได้ ซึ่งผมก็ไม่เคยปฏิเสธเขาได้เลยสักครั้ง
“ตอนแปดโมงพี่ต้องเข้าประชุมกับผู้จัดการของที่นี่นะครับ อ้ะ...ฟังผมหน่อยพี่พ่าย ฮื้อออ อ้ะ...”
มือแข็งแกร่งของเขาจับขาของผมยกขึ้นหนึ่งข้าง แล้วแทรกตัวเข้ามาใกล้ ดันให้กลางหลังของผมชิดกับราวระเบียง ผมรีบโอบรอบคอของเขาไว้เพราะกลัวหงายหลังตกลงไปข้างล่าง คงได้ตายศพไม่สวยแน่ พี่พ่ายมองมาพลางจับมือของผมให้ลูบตรงกลางลำตัวของเขา แม้จะผ่านเนื้อผ้าก็ยังรู้สึกได้ว่ามังกรของพี่พ่ายที่มักจะรังแกผมในหลายๆ คืนที่ผ่านมากำลังถูกปลุกให้ตื่น
“ให้ทำไหม” เขาตั้งคำถามทั้งๆ ที่มืออีกข้างที่ไม่ได้จับขาผมไว้ก็อยู่ไม่สุข ทั้งซุกซนและเกเรไปทั่ว ผมพยักหน้าพลางกัดริมฝีปากล่างเมื่อนิ้วของเขากำลังล่วงล้ำเข้ามาที่ช่องทางข้างหลัง แน่นอนว่ามันเคลื่อนตัวเข้ามาได้ง่ายๆ เลยเพราะช่องทางข้างหลังของผมมันไม่ได้แน่นหรือฟิตเหมือนทุกที ในเมื่อถูกนิ้วและมังกรเกเรของเขารังแกอยู่บ่อยๆ
“พ่าย...ไปข้างใน”
“ไม่”
“แต่มันน่าอาย...ถ้ามีคนอื่นมาเห็น...”
“ห้องข้างๆ ไม่มีใครอยู่แล้ว”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าอยู่ที่ชายหาดก็เห็นอยู่ดี” ผมได้แต่ทักท้วง ไม่ได้ขัดขืนอะไรมากเพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ฟัง เจ้ามังกรที่กำลังพ่นน้ำใส่ๆ นั่นก็สำรวจปากทางเข้าอยู่สักพักแล้ว เขาใช้ส่วนหัวของมันถูไปมา บางทีก็สอดเข้าข้างในเพื่อให้ผมหงุดหงิดเล่นจากนั้นก็เอาออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เข้าง่ายว่ะ” พี่พ่ายก้มลงมากระซิบข้างหูผม น้ำเสียงแหบพร่าของเขาทำให้ใบหน้าของผมเห่อร้อน ตอนนี้หน้าของแดงไปถึงหูแล้ว
“มันเพราะใครล่ะ เวลาเสร็จก็ไม่ยอมออกไปง่ายๆ ถึงได้เป็นแบบนี้ไง”
“หลวม”
ผมอยากตบปากเสียๆ ของเขาสักร้อยทีพันที แต่ก็ติดที่ว่าทำไม่ลง
“หลวมแล้วจะทำทำไม ออกไปเลยนะ!”
“โกรธซะด้วย”
“พี่พ่าย!”
พี่พ่ายเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้สนใจเลยว่าผมจะโมโหแค่ไหน แต่ก็โมโหได้ไม่นานเพราะเมื่อเขาเริ่มขยับเอว อารมณ์ความรู้สึกของผมก็เปลี่ยนไป เขาขยับเอวช้าๆ อย่างไม่รีบร้อน แต่เน้นหนักและเข้ามาลึกทุกครั้ง กระแทกซ้ำที่จุดกระสันของผมจนสติที่เคยมีอยู่ดีๆ กระเจิดกระเจิงไปหมด จากที่เคยบอกว่ามันน่าอายกลับกลายเป็นเรียกร้องให้เขาเข้าหา
ผมรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจมากขึ้นทุกวัน ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ราวกับถูกจับกรอกยาปลุกเซ็กส์ให้ติดอยู่ในวังวนความต้องการที่ไม่มีวันสิ้นสุด ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผมอยากจะออกไปเที่ยวกับพี่พ่ายบ้าง อยากมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันในสถานที่ที่ดี ไม่ใช่ขลุกอยู่แต่บนเตียงเหมือนเป็นเครื่องปลดปล่อยความต้องการของเขา หลังจากวันที่เขาพาไปดำน้ำ ผมก็ไม่เคยได้ออกไปไหนไกลจากบริเวณรีสอร์ทอีกเลย ...พอเป็นอย่างนี้แล้วผมก็รู้สึกว่าระหว่างเรามันห่างไกลจากคำว่าแฟนมากขึ้นทุกที...
“เป็นอะไร” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ของพี่พ่ายดังขึ้นข้างๆ หู ลิ้นร้อนของเขาก็โลมเลียอยู่ที่บริเวณนั้น
“อยากไปเที่ยว”
“เบื่อเหรอครับ”
“อื้ม...อ้ะ มาทะเลทะ...ทั้งที ให้อยู่แต่บนเตียงก็คงไม่สะ...สนุก อื้อ พ่าย ลึก...”
“พี่ยังไม่เสร็จงาน อดทนหน่อย เสร็จแล้วจะพาไป”
“จริงนะ”
“ครับ”
“ดีจัง”
แค่เพียงเท่านี้ อารมณ์หดหู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าก็พลันสลายหายไปหมด ผมอยากจะใจแข็งงอแงใส่เขามากกว่านี้ แต่เพราะมันทำได้ยาก แค่คิดก็ยังรำคาญตัวเองแล้ว และคิดว่าพี่พ่ายก็คงไม่ชอบใจเป็นแน่ ฉะนั้นก็ดีๆ กันไว้ดีกว่า ทะเลาะกับพี่พ่ายแล้วปวดหัวเจ็บตัวทุกทีด้วย เลี่ยงได้ก็เลี่ยงครับ
“พ่าย...ร้อน” แดดเริ่มสาดแสงมาที่ระเบียงแล้ว และดีใจที่มันส่องหน้าพี่พ่ายโดยตรง แม้เขาจะใส่แว่นที่ทำจากเลนส์กรองแสงโดยเฉพาะแต่ก็ไม่ชอบแสงแดดอยู่ดี เขาจึงอุ้มผมแล้วเดินเข้ามาในห้อง แต่ระหว่างที่เดินเขาก็ทำให้ผมแทบขาดใจตายไปหลายครั้ง
“เอาออกก่อนก็ได้ ทำไมชอบทำอย่างนี้ทุกที”
“เพราะรู้สึกดี...ถึงได้ทำ”
“คนบ้า”
“หึ ให้ความร่วมมือหน่อย ผมมีประชุมอีกนะครับคุณ ถ้างานผมไม่เสร็จก็ไม่พาเที่ยวนะครับ”
“หาเรื่องให้ผมเหนื่อยอีกแล้ว พ่ายอปป้านิสัยไม่ดี”
“ไม่ดีแล้วจะตามใจไหม”
“รักไปแล้วนี่ มีทางเลือกอย่างอื่นด้วยเหรอ”
“ไม่มี”
ผมคงต้องเหนื่อยขึ้นขี่เจ้ามังกรเกเรตัวนี้อีกแล้ว กว่าจะปราบมันได้แต่ละครั้งผมต้องเสียเหงื่อไปเป็นลิตร ทั้งเอวทั้งสะโพกก็เกือบพัง ไม่มีครั้งไหนที่จะทำสถิติชนะเวลาที่เร็วที่สุดได้เลย เพราะยิ่งบ่อยครั้งมันก็ยิ่งดื้อ ไม่ยอมพ่นน้ำออกมาง่ายๆ เลย...
พี่พ่ายไปประชุมแล้ว เขาแต่งตัวเนี๊ยบมากแม้จะแค่ประชุมกับหัวหน้าแผนกและผู้จัดการก็ตามที เห็นแล้วอยากจะทำให้สูทยับ ดึงเนคไทเบี้ยว ขยี้ผมที่หวีเสยไปข้างหลังให้ยุ่ง หรือเป่าลมร้อนๆ ใส่แว่นให้มันขึ้นฝ้า เพราะเขาดูดีมากซะจนผมกลัวพนักงานผู้หญิงที่เขากำลังจะไปประชุมด้วยหลงเสน่ห์เข้า ผมค่อนข้างไม่ชอบใจกับสายตาที่ผู้หญิงมองเขา แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการหวงให้เขารู้สึกรำคาญ เพราะคนอย่างพี่พ่ายคงไม่ชอบใจ
ผมนอนเล่นแม็คบุ๊คของพี่พ่ายอยู่บนเตียง ออนเฟซ ดูทวิตเตอร์ เช็คอีเมลไปเรื่อยเปื่อย อีเมลฉบับล่าสุดมาจากใครที่ไหนก็ไม่รู้ ผมคลิ๊กเปิดอ่านด้วยความสงสัย เนื้อความก็มีแค่ลิ้งดาวน์โหลดไฟล์ผ่าน googledrive ผมเกือบกดลบอีกเมลทิ้งเพราะคิดว่ามันเป็นไวรัส แต่นิ้วดันไปคลิ๊กโดนลิ้งนั้นเข้า ใน drive ที่ถูกจำกัดความเป็นส่วนตัวนั้น ถูกแชร์ให้กับผมเพียงคนเดียว บนพื้นที่ drive มีไฟล์วิดีโอขนาดค่อนข้างใหญ่อยู่บนนั้นหนึ่งไฟล์
‘Gift.MP4’
ผมกดดาวน์โหลดลงเครื่อง รอจนดาวน์โหลดเสร็จถึงได้เปิดดู แต่สิ่งที่ผมกำลังเห็นอยู่นี้...ทำเอาร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มไปด้วยความโกรธจัด
ไอ้มาวิน! ไอ้ระยำ!
ผมอยากจะฆ่ามัน สับร่างมันให้เป็นชิ้นๆ เพื่อให้ความคับแค้นใจนี้ได้หายไป แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าถ้ามันตายไปแล้ว ความแค้นใจของผมจะหายไปหรือไม่ มันกล้าดียังไงมาทำกับพี่กิ๊ฟแบบนี้!
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะลุกเดินไปที่ประตู คงเป็นพนักงานมาทำความสะอาดเหมือนทุกเช้า แต่พอเปิดประตูแล้วก็พบว่าไม่ใช่...
ผลัวะ!
ผมปล่อยหมัดออกไปอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง เพราะคนที่มาเคาะประตูและยืนหน้าเหี้ยอยู่ก็คือไอ้มาวิน!
ผลัวะ!
มันต่อยสวนกลับมาทันควัน ทำให้ผมเซไปเล็กน้อย ผมสะบัดหน้าไล่ความมึน เตรียมง้างหมัดตอบโต้มันกลับไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อปืนกระบอกดำถูกยกขึ้นมาตรงหน้า
“พอใจกับคลิปที่เมียมึงเป็นตัวเอกรึเปล่าล่ะไอ้เพี้ยน”
“มึงมันหน้าตัวเมียไอ้เหี้ยวิน มึงทำพี่กิ๊ฟทำไมวะ! เขาทำอะไรให้มึง ไม่พอใจมึงก็มาตัวๆ กับกูดิ ไปมุดกระโปรงรังแกผู้หญิงทำไม!”
ถ้าแค้นผมก็มาลงที่ผม อย่าเอาใครเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้ผมจะลังเลใจอยู่ไม่น้อยว่ามันแค้นเรื่องที่ผมคบกับพี่พ่ายหรือมีความแค้นเคืองใจเรื่องอื่นอยู่กันแน่ แต่ผมก็มั่นใจได้ว่าไอ้เหี้ยนี่พุ่งเป้ามาที่ผมแน่นอน
“ถ้ามึงอยากรู้ว่าทำไม...กูจะสงเคราะห์บอกมึงเอง ไปกับกู!”
มันบังคับให้ผมเดินนำด้วยปืนที่มันถืออยู่ แต่เดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็เจอกับพี่พ่ายที่กำลังเดินมาเช่นกัน แต่ท่าทีที่เหมือนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างของเขาประกอบกับปืนที่กำลังจี้อยู่ข้างหลังทำให้ผมไม่กล้าส่งเสียงเรียกเขา แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินสวนกันอยู่นั้น เขาก็จับแขนผมไว้
“จะไปไหน” น้ำเสียงนิ่งๆ ที่ราวกับไม่ได้เจาะจงคนตอบคำถาม แต่ใบหน้าที่เฉยชานั้นกลับมองไปยังคนที่เดินตามหลังผมแทน
“ผมสั่งให้คุณทำหรือไง” คำถามของพี่พ่ายทำให้ปากกระบอกปืนที่แนบอยู่กลางหลังของผมถูกยกออกไป ผมหันหลังกลับแล้วขยับเข้าไปยืนอยู่ใกล้ๆ พี่พ่าย สบสายตาอาฆาตของไอ้มาวินอย่างไม่กลัว
“ไม่ได้สั่งครับ...แต่ว่า...”
“ถ้าผมไม่ได้สั่งก็อย่าทำเกินกว่าสั่ง”
ไอ้มาวินทำหน้าไม่เข้าใจ ราวกับมันเจอโจทย์ยากยิ่งกว่าถูกบังคับให้เลือกตายระหว่างโดนยิงกับโดนมีดปาดคอ มันมองหน้าพี่พ่าย ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่แขนขวาซึ่งถูกผมกอดไว้แน่น
“เข้าใจแล้วครับ”
“ดี”
เหมือนฉากที่ชเวยองโดกับคิมทันยื้อแย่งชาอึนซังเลย แต่จะดร็อปฟิลอารมณ์ก็ตรงที่ไอ้มาวินหน้าไม่เหมือนคิมทันนี่แหละ แถมมันก็ไม่ใช่พระเอกสำหรับผมด้วย ถ้าเรื่องไหนมีผมเป็นตัวเอก ไอ้ห่านี่ก็เป็นได้แค่ตัวร้ายที่แม่งต้องตายตอนจบเท่านั้นล่ะครับ
“พี่พ่าย ไปกันเถอะ” ผมพูดกับพี่พ่ายด้วยเสียงอ้อนๆ พลางเหลือบตาไปมองไอ้มาวินอย่างผู้ที่เหนือกว่า ฮึ! แค่เห็นแววตาก็รู้แล้วว่ามันคิดอะไรกับแฟนของผม แต่ขอโทษทีนะ คนอย่างมัน แม้แต่ขาอ่อนของพี่พ่ายก็คงไม่ได้เห็นหรอก!
ผมเดินตามพี่พ่ายกลับมาที่ห้อง ปล่อยไอ้มาวินให้ยืนอึ้งแดกประหนึ่งกำลังถ่ายทำมิวสิควิดีโออยู่เพียงลำพัง
“ประชุมเสร็จแล้วเหรอ”
พี่พ่ายกำลังถอดสูทแล้วคลายปมเน็คไทออก เขามองหน้าผมแล้วยกนิ้วขึ้นสัมผัสที่มุมปากของผมเบาๆ
“เจ็บไหม”
“อือ”
“แล้วมีเรื่องอะไรกับมาวิน”
“ผมเกลียดมัน”
“ทำไม”
ผมลังเลที่จะบอกเหตุผล คงเพราะมันเป็นคนสนิทของพี่พ่ายด้วยล่ะมั้ง
“มาวินเป็นลูกบุญธรรมของพ่อกู ถ้ามึงเกลียดเขาอย่างนี้ กูจะพามึงเข้าบ้านได้ยังไง”
ชิบหาย...ผมควรจะเลิกกับพี่พ่ายเพราะไม่อยากนับญาติกับไอ้เวรนั่นไหมวะ
ผมเดินกลับไปเอาแม็คบุ๊คมาส่งให้กับพี่พ่ายที่รับไปอย่างงงๆ ...ยังไงซะ...พี่พ่ายก็ต้องรู้ว่าน้องชายบุญธรรมของเขาทำระยำอะไรไว้ แล้วให้เขาตัดสินเองว่าผมควรจะเกลียดไอ้มาวินไหม
“ผมเกลียดมันมาก่อนหน้าที่จะรู้จักพี่ แต่วันนี้ผมเกลียดถึงขั้นอยากเห็นมันดิ้นตายอย่างทรมานก็เพราะคลิปที่อยู่ในนั้น มันส่งมาให้ผม แล้วก็มาเคาะประตูเรียกให้ผมออกไปหา”
“คลิปอะไร”
“พี่ดูเองเถอะ”
พี่พ่ายนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะวางแม็คบุ๊คลงบนโต๊ะกระจก ส่วนผมนั่งลงข้างๆ เขา แล้วกอดแขนเขาไว้แน่น ...ยังไงซะ...การได้อยู่ข้างๆ พี่พ่ายอย่างนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจและอารมณ์เย็นลงได้บ้าง
คลิปวิดีโอเริ่มเล่นไปได้แค่นาทีกว่าๆ พี่พ่ายก็ตัดสินใจปิดมันลง สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นมีแต่เพียงความเงียบ ก่อนเขาจะพูดด้วยเสียงนิ่งๆ ว่า
“เดี๋ยวกูจัดการให้”
“ผมอยากแจ้งตำรวจจับมันเข้าคุกด้วย!”
แม้ผมจะคิดว่าคุกและกฎหมายบ้านเมืองจะทำอะไรกับคนอย่างไอ้มาวินได้น้อยมากก็ตามที แต่ผมก็อยากจะทำอะไรบ้าง ผมไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไปโดยไม่จัดการอะไรเลย ครั้นจะให้ผมไปฆ่ามัน ผมว่าผมยังไม่บรรลุถึงขั้นฆ่าคนได้...เพราะถึงมันจะเป็นศัตรูและผมอยากให้มันตาย...แต่ผมก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเอาชีวิตของคนอื่น
“เรื่องนี้ต้องให้คุณกิ๊ฟเขาตัดสินใจเองว่าจะทำยังไง แต่กูจะจัดการคนของกูให้ตามที่สมควร”
“พี่ต้องเอาให้หนักเลยนะ! มันต่อยหน้าผมด้วย แล้วยังเอาปืนมาจี้ผมอีก ถ้าพี่ไม่มา ผมคงถูกมันพาไปฆ่าแน่ๆ”
“แล้วเราไปทำอะไรให้เขาโกรธล่ะ”
“ผมไม่รู้ ผมก็หน้าตาดีเฉยๆ อ่ะ หรือที่มันโกรธ เพราะพี่เลือกผม ไม่ได้เลือกมัน! ต้องใช่แน่ๆ เลยพี่พ่าย ไอ้มาวินมันต้องชอบพี่แหงๆ”
“ไร้สาระ อย่าคิดว่าคนทั้งโลกจะเป็นเกย์เหมือนมึงดิ”
“เกย์ด้วยกันดูกันออก! ผมแน่ใจเลยว่ามันคิดอ่ะ พี่ก็อย่าไปตกหลุมมันนะ พี่มีผมแล้ว เข้าใจไหม”
“เพ้อเจ้อ” พี่พ่ายผลักหน้าผากผม ก่อนจะยกแขนมาล็อคคอผมไว้ “จะมีมึงหรือไม่มี กูก็ไม่ได้คิดอะไรกับมาวินทั้งนั้น”
“ได้ยินอย่างนี้แล้วดีใจจัง ว่าแต่พี่ประชุมเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม”
“งั้นก็พาไปเที่ยวได้แล้วสิ!”
ตื่นเต้นๆ ผมจะได้ไปเที่ยวหลังจากที่ได้เป็นแฟนกับพี่พ่าย! เหมือนเป็นการเดทเลย! แล้วที่ภูเก็ตนี่มีที่เที่ยวที่พอจะให้ผมกับพี่พ่ายไปสวีทกันไหมนะ...ที่ที่ไม่ใช่ทะเล ที่ที่จะทำให้รู้สึกฟินอะไรแบบนั้น
“ได้ แต่เป็นวันพรุ่งนี้”
“ทำไมอ่า” ผมเบื่อห้องเต็มทีแล้วนะ อีกอย่างวันมะรืนก็ต้องกลับเชียงรายแล้วด้วย เท่ากับว่าผมมีเวลาเที่ยวแค่วันนี้กับพรุ่งนี้เท่านั้นเอง!
“ขี้เกียจ”
“พ่ายยยยย”
ผมเขย่าตัวพี่พ่ายเพื่อให้ความขี้เกียจหลุดออกไป พี่จะมาดับฝันของผมเพราะคำว่าขี้เกียจไม่ได้นะ! ผมไม่ยอมหรอก! แต่อีตาพี่พ่ายนี่ถึกเป็นบ้า ผมออกแรงเขย่าแล้วแต่เขาก็ยังทำทีไม่สะดุ้งสะเทือนจนผมเหนื่อยหอบและหยุดไปเอง
“หึ หมดแรงแล้วไง”
“พี่พ่ายอ่า”
“ถ้ากูบอกคำไหนก็คำนั้น จะมาเปลี่ยนแปลงไปตามใจมึงไม่ได้หรอก”
“นอกจากเรื่องอย่างว่าแล้วพี่ก็ไม่เคยตามใจผมเลยอ่ะ! ทีกับคนอื่นพี่ตามใจเขาตลอดเลย”
“คนอื่น?”
“ก็น้องเดียร์อะไรนั่นของพี่ไง”
“เดียร์ไม่ใช่คนอื่น”
เป็นคำตอบที่ทำเอาผมตอบโต้อะไรออกไปไม่ได้ สิ่งที่คิดจะพูดกลืนหายลงคอไปหมด
“ตอนนี้กูให้มึงมากกว่าที่ให้เดียร์ แต่ก็ยังมีคนที่ได้มากกว่ามึง ถ้าอยากเป็นที่หนึ่งมึงก็ต้องพยายามมากกว่านี้”
รอยยิ้มของพี่พ่าย กับคำแนะนำที่ให้มา ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย ...จุดที่ผมอยู่ มันยังไม่ใช่จุดที่ดีที่สุดอย่างนั้นเหรอ...แล้วจะมีใครรับรองได้ว่าหากผมพยายาม...ผมจะเป็นที่หนึ่งของเขาได้ ในเมื่อเรื่องของความรัก...ไม่ใช่แค่พยายามถึงจะได้มันมา...
“ที่หนึ่งของพี่...คือแม่ของลูกพี่เหรอครับ”
เป็นคำตอบที่ผมพอจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่ที่ได้เห็นรูปถ่ายครอบครัวในกระเป๋าตังค์ของเขา แต่ผมก็ยังถาม ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร...ตอกย้ำจุดที่ตัวผมยืนอยู่หรืออยากจะถามเพื่ออยากให้เขาปฏิเสธกันแน่
“อืม” คำตอบสั้นๆ ของพี่พ่ายเรียกรอยยิ้มฝืนๆ จากผม ฝ่ามืออุ่นที่กำลังลูบอยู่ที่แก้มก็ขัดกับคำตอบที่ผมไม่ใช่ที่หนึ่งของเขาเหลือเกิน
“งั้นจะให้ผมพยายามไปเพื่ออะไร ถ้าที่หนึ่งของพี่ในตอนนี้ เป็นคนที่ได้หัวใจพี่ไปแล้ว”
พี่พ่ายยังคงยิ้ม เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วใช้ฟันงับริมฝีปากล่างของผมเบาๆ
“หัวใจกูยังเป็นของกู ไม่เคยมีใครได้ไป เขาเป็นที่หนึ่งในรูปแบบความสัมพันธ์ของผู้หญิงที่ให้กำเนิดลูกของกู ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”
แทนที่ผมจะดีใจ กลับรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ...และพอนึกถึงหน้าตาน่ารักของแฝดสามแล้วผมก็อดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้... ถ้าพวกเขารู้ว่าไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความรักของพ่อ มันจะเป็นยังไง แค่เพียงความรักข้างเดียวของแม่นั้นเพียงพอแล้วเหรอ ...ทว่า ผมก็คงไปว่าใครไม่ได้ ลูกของผมในท้องของพี่ ก็เกิดขึ้นจากความรักเพียงข้างเดียวของผมเหมือนกัน
“ถ้าพี่ไม่รักเขา แล้วพี่ทำเขาท้องทำไม”
“กูอยากมีหลานให้กับพ่อ แล้วบังเอิญว่ามีคนเสนอมาพอดี”
ผมทุบไหล่เขาไปสองสามทีอย่างอดไม่ได้ “ถ้าใครเสนอพี่ก็จะสนองเขาหมดหรือไง!”
ตัดสินใจแล้ว! ถ้าแฝดสามถามว่าพวกเขาเกิดมาได้ยังไง ผมก็จะเล่าตำนานรักอมตะนิรันดรให้พวกเขาฟัง ดีกว่ามาได้ยินเหตุผลบ้าบอจากพ่อผู้มีหัวใจดุจปีศาจของพวกเขา
“มึงคิดว่ากูเป็นคนอย่างนั้นเหรอ? แน่นอนว่ากูต้องเลือกคนที่เหมาะสมที่สุด เป็นการคัดเลือกโดยธรรมชาติเพื่อขยายเผ่าพันธุ์ที่ดี กูต้องเลือกรังไข่ที่เหมาะสมเพื่อลูกของกู เพราะถ้าพวกเขาเกิดมาโง่แบบมึงคงใช้ชีวิตลำบาก”
“พูดขนาดนี้ไม่ด่าพ่อด่าแม่ผมเลยล่ะ แล้วผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นเป็นใครอ่ะ”
ผมหลุดปากถาม แม้จะเห็นในรูป แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ดี และผมก็ไม่คิดว่าพี่พ่ายจะบอกด้วย มันราวกับเป็นความลับเลย
“น้องสาวของมาวิน ก็ถือว่าเป็นน้องสาวของกูด้วย”
เฮ้ย! บอกจริงด้วย แต่เดี๋ยวนะ!
“เฮ้ยยย พี่! พี่แม่งความคิดความอ่านไปหมดแล้วนะ ผิดชอบชั่วดีไม่เคยรู้เลยเหรอ!”
ไร้พ่ายแม่งเป็นคนบ้าอะไรวะ เขาคิดว่าเขาเกิดมาพร้อมเครื่องหมายถูกเหรอ ถึงไม่เคยรู้เลยว่าการกระทำของตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควร
“ใครสน”
“อย่างน้อยพี่ก็ควรสนบ้างนะ ทำแบบนี้แล้วท่านประธานจะรู้สึกยังไงอ่ะ พี่บ้าไปแล้ว”
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรนี่ อีกอย่างก็ไม่ใช่น้องสาวกูจริงๆ ซะหน่อย ถ้าสายเลือดเดียวกันกูก็ไม่ทำหรอก เพราะลูกเกิดมามีสิทธิ์บกพร่องสูง”
“คือประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นนะครับพี่ มันอยู่ตรงที่ว่าเขามีศักดิ์เป็นน้องสาวของพี่อ่ะ เข้าใจป่ะว่าน้องสาว คือมีผู้หญิงอีกหลายพันคนที่รอให้พี่เลือก แล้วทำไมต้องเอาคนใกล้ตัว”
“คำถามนี้ ย้อนถามตัวเองก่อนดีไหม”
คำตอบที่เหมือนคำถามของพี่พ่ายทำให้ผมเงียบลงฉับพลัน...ใช่แล้ว คนที่หลงรักพี่สาว ลูกติดของพ่อเลี้ยงน่ะเหรอที่ควรถามคำถามนี้กับเขา... ผมไม่ควรถามเลยด้วยซ้ำ แต่ว่า...
“ทำไมผมถึงต้องย้อนถามตัวเอง? พี่รู้อะไรมา”
“หึ...มึงนี่มันเด็กน้อยว่ะ”
“พี่พ่ายบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“บอกให้โง่ คิดจนหัวระเบิดไปก็แล้วกัน กูไปอาบน้ำก่อน”
เป็นผู้ชายที่มึน อึน อะไรอย่างนี้นะ มาจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเขาเลย แล้วผมก็คิดว่าไม่มีใครเข้าใจเขาด้วย แม้แต่ไอ้มาวินที่เป็นคนสนิทก็ยังทำหน้างงไปแล้ว เอาเถอะ แล้วแต่เขาละกัน คงเป็นพวกสมบูรณ์แบบมากไปจนเข้าขั้นบ้า ก็เลยคิดทำอะไรแปลกแยกไปหมด อย่างเรื่องเมียเก่าเขาที่ผมคิดว่าอยากจะดราม่าให้มากกว่านี้ พอได้รู้เรื่องจริงๆ จากปากของเขาแล้วก็สงสารทั้งผู้หญิงคนนั้นทั้งตัวเองไม่ได้ นี่ยังจะลามไปสงสารแฝดสาม ท่านประธาน รวมไปถึงน้องเดียร์ด้วย แต่กรรมหนักสุดนี่คงตกที่ท่านประธาน เพราะไม่รู้ไปทำท่าไหน ลูกถึงได้ออกมามีจิตใต้สำนึกห่างไกลจากความเป็นมนุษย์อย่างนี้ ทั้งๆ ที่ท่านประธานก็เป็นคนดีแท้ๆ เชียว
“พี่พ่ายยยยย ผมอาบด้วย!”
“มาดิ เอาถุงยางเข้ามาสองสามอันละกัน”
ต่อให้จะเป็นปีศาจหรือจอมมาร ...ผมก็มาไกลเกินกว่าจะกลับใจได้แล้ว..
“เดี๋ยวเอาเข้าไปทั้งกล่องเลย!”
..............................TBC....................................
มาวินมานี่ค่ะ เดี๋ยวเราปลอบใจเอง
ตกลงแล้วพี่พ่ายมันต้องการอะไรกันแน่ :z6:
ดูแลตัวเองด้วยค่ะ :กอด1:
-
ไร้พ่าย เราเดาใจนายไม่ออกจริงๆ
ต้องการอะไรกันแน่
:katai1:
-
ผมนี่เกลียดไม่ถูกคนเลยครัช 55555555555
แต่เราก็จะเป็นของป๋าตลอดไป :mew1: :hao7:
-
พี่พ่ายนี่ก็ไม่ชัดเจนอะไรซักอย่าง ส่วนเพี้ยนก็หลงจนจะโงหัวไม่ไหวละ ทำไมเพี้ยนไม่ฉุกใจคิดกับคำพูดพี่พ่ายบ้างเล่าาาา
ตอนนี้คือเฝ้ารอวันที่ทุกอย่างจะระเบิดออกมา //สายเอ็ม :jul1: :jul1:
รีบมาต่อไวๆนะตะเองงงงงงงงง :hao5: :hao5:
-
ความคิด ไม่ใช่มนุษย์จริง มีลูกเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ หึหึ
มาวิน เริ่มโหด
อะไรก็เริ่มคลายปมทีละนิด
เฮียพ่ายก็ บอกทีนิดให้เพี้ยนได้คิด ถ้าคิดอะนะ
เหลือแต่ไปเจอคุณนักสืบนั่นต่อ จะเป็นยังไงต่อไป
-
แหม๋ เพี้ยนคะ ยังจะกล้าถามนะคำถามนี้
มาวิน...จะด่าหน้าตัวเมียก็จะเป็นการดูถูก ผญ ไป เอาเป็นว่า การกระทำไม่เป็นลูกผู้ชายเอาซะเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
#ทีมเพี้ยน เสมอ
-
รู้ว่าเขาหลอกก็เต็มใจให้หลอก
ถึงจะไม่รู้เรื่องทั้งหมดก็เถอะ
-
อยากจะเข้าไปอยู่ในสมองพี่พ่ายอยากรู้จริงจังว่าคิดอะไร
-
น้องเพื้อนเลิฟยู~~ #ทีมเพี้อน :z2:
-
ผู้ชายที่ชื่อพ่าย...มีหัวใจเหมือนคนอื่นไหมนะ....
-
เข้ามาส่องทู้กวันทั้งในเวบ&เฟส
เป็นเรื่องที่ติดมากกกกก
เพี้ยนโชคดีอิพี่พ่ายเริ่มติดแล้ว
ไม่งั้นมาม่ารถชนคงโดนหนักแน่ๆ
-
เอ่มมมม ผู้ชายอย่างพ่าย รักไม่ลงอะ
ใครจะเอาก็เอาไปนะ สละสิทธิ์??
อิเพี้ยนนี่มันเพี้ยนจริงๆนะ หลงไปได้ผู้ชาย..แบบนี้
สาวกพ่ายอปป้า อย่ามาตบเรานะ ~_~
-
เราไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกถึงผู้ชายคนนี้ยังไง
...
-
เอ่มมมม ผู้ชายอย่างพ่าย รักไม่ลงอ่ะ
ใครจะเอาก็เอาไปนะ สละสิทธิ์??
อิเพี้ยนนี่มันเพี้ยนจริงๆนะ หลงไปได้ผู้ชาย..แบบนี้
สาวกพ่ายอปป้า อย่ามาตบเรานะ ~_~
คิดเหมือนกันอะ.....เฮอ...เพี้ยนเองก็เหมือนกันนะคิดอะไรอยู่นะ... :ling3:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ม่ายยยยยยยยย พี่กิ๊ฟ ม่ายยยยยยยยยย โฮฮฮฮฮ ม่ายยยยยยยย
-
นี่พวกแกเข้าใจจุดประสงค์ของคำว่า 'อาบน้ำ' ผิดกันรึเปล่า? 55555555
สงสารพี่กิ๊ฟนะ กระทืบไอ้มาวินแม่งงง -_-^ หมั่นไส้มันมานานละ
รอตอนหน้าาา
-
อ่านไป อ่านมา ยังไม่เห็นไปไหนสักที วนแต่กับเรื่องบนเตียง ไม่เห็นจะถึงบทที่ขยายความเข้าใจให้กระจ่างเสียที
-
เพี้ยนนนนน. หลวมหมดแล้วว #กลับเชียงรายต้องฟิต
เพี้ยนทำไร เค้าก็อยู่ข้างเพี้ยน :กอด1:
-
พี่พ่ายทำอะไรเนี่ยยย อิมาวินทำนิกคำสั่งใช่มั้ย เกลียดมาวิน!!! เกลียดผู้ชายที่ข่มขืนผู้หญิงแถมอัดคลิปอีก ยิ่งเกลียด ถ้าพี่พ่ายไม่จัดการให้อย่างที่พูดจะเกลียดพี่พ่ายด้วย
รักน้องเพี้ยน
-
พ่ายอปป้า นิสัยไม่ดี น่าตัดจู๋ทิ้งมาก ฮือออ
พี่กิ๊ฟนี่คือดีมาก เธอไม่ได้ทำอะไร ทำไมต้องจอกับเรื่องแน่ๆด้วยเนอะ เพราะความรักทั้งนั้น
-
เอิ่มอยากให้ตัดไปที่เพี้ยนรู้ความจริงเลยได้ไหมเนี้ยยยยย อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ ประดุจตามซีรี่ย์ พ่ายอปป้า 5555
-
อยากให้เพี้ยนถอยแล้ว อยู่กับไร้พ่ายคืออันตรายของจริง ทั้งจิตใจและอะไรหลายๆอย่าง ส่วนมาวินไม่อยากพูดถึงอะไรมาก แล้วแต่เวรแต่กรรมคะ!!!
-
เดี๋ยวนะคะ ตอน 20 อิมาวินนนน
พี่กิ๊ฟของฉัน กรี๊ดดด #ทีมพี่กิ๊ฟ
-
ถ้าพี่พ่ายลงโทษมาวินจริงๆ มันจะไม่ยิ่งเป็นการสุมฟืนเข้าไปในกองไฟหรอกเหรอคะเนี่ย? มาวินต้องคิดว่าพี่พ่ายเข้าข้างน้องเพี้ยน และก็หลงลืมน้องสาวตัวเอง
แล้วทีนี้คนที่เดือดร้อนก็จะเป็นคนรอบตัวน้องเพี้ยนอีกอยู่ดี ชักเป็นห่วงดิวเสียแล้วสิคะ มาวินยิ่งเก่งแต่เรื่องทำอะไรลับหลังคนไม่มีทางสู้อยู่ด้วย :try2:
-
สงสารน้อง. แล้ววันไหนที่น้องรู้ความจริงขึ้นมา. ไม่อยากคิดเลย ตัวพ่ายเองจะอยู่ในวังวนแห่งการแก้แค้นอีกนานเท่าไหร เล่นกับหัวใจคนสุดท้ายคือตัวเรานะ. ที่จะพ่ายแพ้และเจ็บปวด อยากเห็นพ่ายเริ่มเจ็ดปวดบ้างจัง
-
ทุกคนแลดูสับสนกันหมด
สู้ๆจ้ะ 5555555
-
“เฮ้ยยย พี่! พี่แม่งความคิดความอ่านไปหมดแล้วนะ
ชอบๆ555555 :laugh:
-
เพี้ยนไม่ใช่คนโง่ แต่เป็นบุคคลที่ไม่ยอมรับความจริง!
-
ไร้พ่ายหื่นไปไหม ได้แล้วไม่หยุดพักเลยนะ :hao6:
-
:katai1: น้องเพี้ยนเอ้ย...เจ้รู้แล้วว่าน้องช้า เสียใจอะไรนานๆไม่เป็น แต่ฉุกใจกะอิป๋ามากๆหน่อยเหอะลูก มันแง้มมาซะเยอะ หนูยังโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ แววเจ็บหนักนะลูก อิป๋ามันมึนกว่ามากเลยอะ
-
พ่าย...คนไร้หัวใจ
-
อิพี่พ่ายมันจะมีวันสำนึกกับเค้าบ้างไหม สำนึกดีสังคมดีอ๊ะรู้จักไหมพี่พ่ายต้นเหตุปัญหามันก็มาจากอิพี่นี่แหละระหว่างอิพี่พ่ายกับไอ้มาวินใครเลวมากกว่ากันๆแน่คนที่ทำชั่วเพื่อคนอื่นกับคนที่รู้ความจริงทุกอย่างแต่ไม่พูดไม่สนใจและนุ้งเพี้ยนคนที่น่าสงสาร เพี้ยนลูกขมิบซิค่ะขมิบเข้าจะได้ไม่หลวม ปล.เรื่องนี้พี่กิ๊ฟคือพระเอกตัวจริงใช่ไหมพี่กิ๊ฟแมนมากแมนสุดๆ ปลล.เราคิดว่าพ่อพี่พ่ายไม่โง่อาจจะรู้เรื่องแต่ไม่พูด คนไม่พูดไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่อง
-
อาบน้ำต้องใช้ถุงยางด้วยเรอะแกรรรร
-
คำถามที่ป๋าย้อนถามเพี้ยนนี่ตั้งใจหรือหลุดออกมากันแน่นะ เนื้อเรื่องเริ่มเข้าข่ายดราม่าแล้วสินะเพราะความสุขของน้องเพี้ยนมักอยู่ได้ไม่นาน งือออ กลัวใจนางจริงๆถึงแม้ป๋ามันจะดีขึ้นกว่าเดิมมากแต่ก็ยังไม่ชัดเจนเรื่องความรู้สึกอยู่ดีถ้าเราเป็นเพี้ยนคงเครียดหนักกับอะไรที่คาดเดาไม่ได้เลยสักอย่าง
ปอลิง อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 21 แล้วค่ะ
-
พี่พ่ายจัดการอิมาวินให้หนักๆเลยนะ เอาที่ยิ่งกว่าที่มันทำกับพี่กิ๊ฟฟฟฟ
-
ทำให้นึกถึงคำพูดที่ว่า อาบน้ำร้อนมาก่อน เลย
คือต่อให้เพี้ยนจะรู้ดีมากแค่ไหน แต่ไร้พ่าย พี่กิ๊ฟ ก็ยังรู้มากกว่า
ยิ่งพี่กิ๊ฟที่เป็นคนทำเพี้ยนให้เหมือนมีชีวิตใหม่ขึ้นมาได้ (น่าจะประมาณนี้)
แล้วอีกอย่าง ทุกเรื่องที่ผ่านมา ทุกคนรู้
ที่ป๋าทำอยู่ตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับปั่นหัวเพี้ยนเล่นเลยนะ ไม่ใช่ปั่นเรื่องความรู้สึก อันนี้แกปั่นอยู่แล้ว
มาวินคงจะกลับไป :katai1: แบบนี้ :hao7:
อยากให้ไปไกลกว่านี้ ให้เพี้ยนรู้มากกว่านี้ ใจแข็งได้มากกว่านี้
กลับเชียงรายไป ได้เจอคุณภัทร คงทำให้ได้อะไร ๆ มากขึ้น
(รวมถึงเราด้วย ผู้ไม่เดา และคิดว่าถ้าเดาคงไม่ถูก)
ตอนต่อไปขอสักสามสี่ตอนรวดนะคะ :z3: :hao7: ฮ่า ๆ
ขอบคุณที่มาต่อจ้า
-
ไร้พ่าย ไร้หัวใจ :z3:
-
ยิ่งอ่านไปเรื่อย ๆ เราก้อไม่ชอบพี่พ่ายเท่านั้นเลยอ่ะ :ling1: ช่างเป็นผู้ชายที่เอาตัวเองเป็นใหญ่สุด ๆ :z3: สงสารเพี้ยนจริง ๆ แต่สงสารที่สุดคือพี่กิ๊ฟ เหมือนมีกรรมเลยที่ต้องมารักเพี้ยนน่ะ :hao5: รออ่านต่อไป :katai3:
-
:ling3: :ling3: :ling3: อิพี่ไร้พ่าย แกสมชื่อมากอ่ะ แบบว่าคงไม่มีใครเดาความคิดความรู้สึกออกเลยสินะ ว่าแต่เพี้ยนถ้ารู้เรื่องตาของพี่ขึ้นมาจะเจ็บแค่ไหน #ทีมเพี้ยน :mew4:
-
:hao7: :hao5:
-
ป๋าเป็นคนที่เข้าใจยากจริงๆ บางทีก็ไม่เข้าใจกระบวนการคิดของเขาเล้ยยยยย
พี่กิ๊ฟท์ก็แสนดีจริงๆ เฮ้ออออ หวังว่าพี่กิ๊ฟท์จะปลอดภัยนะ
เพี้ยนจมดิ่งลงไปเยอะกว่าเดิมอีก ถ้าได้เป็นที่หนึ่งของป๋าจริงๆ ป๋าคงไม่ผลักเพี้ยนหล่นลงมาใช่มั้ยคะ :katai1:
ปล.อีตามาวินคงกระอักเลือดด้วยความคับแค้นใจไปแล้วละมั้งเนี่ย555 :hao3:
รออ่านต่อนะคะ รักเพี้ยนกับป๋าที่สุดเลย!!
-
อ๋อยยย เมื่อไหร่พี่พ่ายจะหลงเพี้ยนบ้างงงง :serius2:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
บางทีที่เป็นแบบนี้
พ่ายกับเพี้ยนอาจจะมีเหตุผลของตัวเองก็ได้
ไอ้ที่เราคิดว่าไม่รู้เขาก็อาจจะรู้
รู้ แต่เลือกที่จะทำในแบบที่เราไม่คิด
ก็นะคนเรา ทำไมต้องทำตามเหตุตามผลตลอด
สนุกค่ะ
-
อยากอ่านต่อแล้ว มาต่อไวๆนะ ถ้าพี่พ่ายรู้ว่าเพี้ยนเปนคนที่ขับรถชนน้องสาว และเพี้ยนรู้ว่าตาของไร้พ่าย จะเกิดไรขึ้นต่อ อยากให้ไร้พ่าย รักเพี้ยนมากๆ แล้วเพี้ยนก็โกรธแค้นไร้พ่าย ให้ไร้พ่ายเจ็บปวดทรมานบ้าง :z3: :z3: :z3:
-
เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่พ่ายยอมบอกง่ายๆ อ่ะ
-
ตอนที่ 22
ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!
หมัดหนักๆ ถูกซัดลงบนใบหน้าของมาวินสามครั้งติดกันจนทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นล้มลงกับพื้นทรายไม่เป็นท่า ไร้พ่ายสะบัดข้อมือเล็กน้อย ก่อนจะจัดสูทที่ร่นขึ้นเพราะออกแรงต่อยให้เข้าที่
“ผะ...ผมขอโทษครับ” มาวินเค้นเสียง ร่างกายสะบักสะบอมเพราะถูกลงโทษมาไม่ต่ำกว่าสามสิบนาที เขาไม่มีสิทธิ์อธิบายใดๆ ทั้งสิ้น เจ้านายของเขาไม่ยอมรับฟังอะไรเลย
“ขะ...ขอโทษครับนาย”
“คุณทำแต่เรื่องโง่ๆ ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุและผล ผมไม่เคยบอกคุณหรือไงว่าอย่านำความเดือดร้อนมาให้ครอบครัวของผม” ไร้พ่ายกล่าวอย่างเย็นชา “ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คุณก็ไม่ควรทำกับคุณกิ๊ฟอย่างนั้น เธอเป็นลูกสาวของผู้ถือหุ้น เป็นเพื่อนของผม แล้วคุณเป็นใคร ถึงได้กล้าดีไปทำร้ายเธอ”
ไร้พ่ายไม่เคยรู้สึกโกรธมาวินมากขนาดนี้ คนฉลาดที่เขาวางใจให้จัดการเรื่องสำคัญหลายๆ เรื่องกลับเป็นไอ้หน้าโง่คนหนึ่งเมื่อยอมปล่อยให้อารมณ์เป็นตัวตัดสินแทนสมอง ...เขาเกลียดเวลาที่มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น และยิ่งเกลียดเวลาที่คนอื่นทำให้มันเกิด
“มันสมควรโดนแล้วครับ เพราะมันปิดข่าวเรื่องที่เด็กของนายขับรถชนน้องสาวของผมไงล่ะครับ!!! พวกมันขับรถกลับจากผับแล้วก็เมากันทั้งคู่! พวกมันทำให้น้องสาวของผมกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ทำให้ครอบครัวของนายต้องเป็นแบบนี้ หลานของผมควรจะได้อยู่กับพ่อและแม่ แต่พวกมัน...” มาวินตะคอกเสียงดัง เขามองไร้พ่ายด้วยดวงตาแดงก่ำ หวังจะได้เห็นความโกรธขึ้งของคนตรงหน้าเมื่อได้รับรู้ความจริงว่าในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของเขานั้นใครคือคนทำให้มันเกิด
“แล้วยังไง...” ไร้พ่ายถามกลับอย่างสงบ ในขณะที่มาวินแทบไม่เชื่อหูและตาของตัวเอง เขาเคยคิด...เคยคิดว่าถ้าไร้พ่ายรู้...เขาจะได้เห็นความโกรธของผู้เป็นนาย จะได้เห็นไร้พ่ายทำลายไอ้คนที่ทำให้น้องสาวของเขาเป็นแบบนั้น...ทว่า...กลับไม่ใช่
“มันเป็นคนที่ขับรถชนน้องสาวผมนะ! น้องสาวที่เป็นภรรยาของนาย!!”
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ผมควรโกรธแค้นงั้นหรือ”
มาวินอยากซัดหมัดลงบนใบหน้าที่แสนเยือกเย็นนั้น อยากทำให้คนตรงหน้าเขารู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง ทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้... ทำไมกัน...
“เป้าหมายของผมไม่ใช่การแก้แค้นมาตั้งแต่แรก เพราะผมไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคุณกิ๊ฟและเพี้ยน ผมเล่นเกมเพราะผมต้องการรางวัลสำหรับชัยชนะ ไม่ได้เล่นเกมเพื่อจะเข่นฆ่าใคร คุณอยู่กับผมมานาน ก็น่าจะเข้าใจดี แต่ตอนนี้ผมคิดว่า...คุณไม่เคยเข้าใจอะไรเลยมาวิน”
“ใช่! ผมไม่เข้าใจ! แต่ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่านายกำลังหลงมัน! นายกำลังลืมน้องสาวของผมแล้วจะเอามันมาแทนที่! ผมพูดถูกไหม!”
ปึก!
ไร้พ่ายเตะเข้าที่ท้องของมาวิน ใบหน้าเฉยชานั้นก้มมองคนที่กำลังงอตัวเพราะความเจ็บ
“อย่ามาคิดแทนผม ตัวผม...มีแต่ผมเท่านั้นที่รู้ดี คนอื่น...ไม่ต้องเสือก”
“ขะ...ขอโทษครับ” มาวินจับข้อเท้าของไร้พ่ายไว้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลซุกซบลงกับรองเท้าหนังราคาแพง
“ต่อไปนี้...คุณจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ แต่อย่ามาก้าวก่ายในเรื่องของผม ถ้ามายุ่งแม้เพียงนิด คุณเจอกับผมแน่มาวิน”
“ครับ...ขอโทษครับ”
ไร้พ่ายสะบัดข้อเท้าเพียงนิด จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ แล้วเดินกลับมาที่รถ
‘ก็ถือว่าชดใช้กันไปก็แล้วกัน’
แม้จะคิดว่าชีวิตของใครคนหนึ่งไม่อาจทดแทนด้วยชีวิตของคนอีกคนได้ แต่ไร้พ่ายไม่อาจรู้ได้ว่าในสถานการณ์นี้ควรรู้สึกแบบไหน... ภรรยาของเขา แม่ของลูก...ผู้หญิงที่จัดให้มีความสำคัญอันดับหนึ่งนั้น แม้จะไม่ได้ผูกพันกันด้วยความรัก แต่ก็ผูกพันด้วยลูกๆ ที่เขาทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างที่มีให้ เขาควรจะโกรธแค้นเหมือนอย่างที่มาวินรู้สึกอย่างนั้นหรือ... แต่ในใจลึกๆ นั้นกลับไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ แม้ในตอนที่ภรรยาเกิดอุบัติเหตุเขาจะรู้สึกวูบโหวงไปบ้าง เพราะคิดที่จะเริ่มต้นสร้างครอบครัวกับเธอ แต่หลังจากทำใจยอมรับว่าต่อจากนี้จะต้องดูแลลูกๆ เพียงลำพัง ในเมื่อไม่รู้ว่าจะมีปาฏิหาริย์ทำให้เธอตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะหาตัวต้นเหตุอีกเลย คงเพราะไม่ได้รู้สึกสูญเสีย ในเมื่อสำหรับเขา ...การมีอยู่ของเธอนั้น อยู่ในระดับที่มีก็ดี ไม่มีก็ได้...มาตั้งหลายปีแล้ว
นอกเหนือจากเหตุผลเหล่านั้น...เพี้ยนก็สูญเสียไม่ต่างจากมาวิน ดวงตาที่เขาได้รับ...มาจากเด็กผู้หญิงที่เคยหลงรักเขา เด็กผู้หญิงที่มารู้เมื่อสามปีก่อนว่าเป็นพี่สาวของเพี้ยน เด็กผู้หญิงที่ร้องไห้มากกว่าพ่อของเขาเมื่อรู้ว่าเขาต้องตาบอด หากไม่ได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาก็จะไม่สามารถมองเห็นได้อีก พ่อของเขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะหากระจกตามาให้เขา ยอมจ่ายเท่าไหร่ก็ได้เพื่อให้เขากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง แต่กระจกตาจะได้รับก็ต่อเมื่อผู้บริจาคเสียชีวิตลงเท่านั้น อีกทั้งเขาไม่สามารถทำใจยอมรับให้ใช้กระจกตาเทียมได้...ทิฐิในใจของเขามีมากเกินกว่าจะยอมรับ
แต่ยิ่งนานวันเข้า ความสิ้นหวังก็เข้ามาเยือน การติดอยู่ในโลกมืดมิดเป็นสิ่งผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของเขา ผิดพลาดจนต้องยอมรับความพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา เขาอยากมองเห็น อยากเห็นท้องฟ้าที่กว้างใหญ่อีกครั้ง แสงอาทิตย์ที่แสนเกลียด แสงจันทร์ที่ไม่เคยนึกสนใจ ต้นไม้ดอกไม้ที่เขาไม่เคยนึกชื่นชม ตอนนั้นเขาอยากเห็นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ จะดีหรือร้ายก็ขอแค่ได้รับแสงสว่างอีกครั้ง และในตอนนั้นมาวินยอมที่จะให้กระจกตากับเขา ทว่า...ไม่สามารถทำได้ แม้ผู้บริจาคจะเต็มใจก็ตาม แต่การบริจาคกระจกตาในขณะที่ผู้บริจาคยังคงมีชีวิตนั้นเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ไม่มีใครสามารถทำเท่เหมือนในนิยายได้ และเขาก็ยังคงรออย่างไร้ความหวังต่อไป จนกระทั่ง...
‘รออีกหน่อยนะคะพี่ อีกเก้าเดือน ฉันขอเวลาอีกเก้าเดือน...แล้วฉันจะเป็นดวงตาให้พี่เองค่ะ รอนะคะ อย่าเพิ่งหมดหวังนะ ฉันรักพี่...ถ้ามองเห็นอีกครั้ง ช่วยเฝ้ามองโลกนี้แทนฉันด้วยนะคะ’ เด็กผู้หญิงที่เขาไม่เคยนึกสนใจกับสิ่งที่เธอคอยทำให้กลับพูดในสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในเวลานั้น ดวงตาที่เขาจะได้รับมันมาเพื่อมองเห็นแสงสว่างอีกครั้ง เธอบอกว่าจะมอบมันให้กับเขา
‘ฉันทำเรื่องบริจาคดวงตาแล้วค่ะพี่ สุขภาพร่างกายฉันแข็งแรง ไม่มีโรคร้ายหรือโรคติดต่อ สายตาไม่สั้นไม่เอียง ถือว่าเป็นของมีค่าอย่างเดียวที่ฉันจะสามารถมอบให้พี่ได้’
‘แล้วชีวิตของเธอ...’
เขาไม่ต้องการ...หากมันจะต้องแลกมากับชีวิตของใคร การเข่นฆ่าเพื่อจะได้ของที่ต้องการเป็นวิถีของสัตว์เดรัจฉาน ไม่ใช่วิถีทางของมนุษย์อย่างเขา เขาถนัดใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อแย่งชิง แต่ไม่ถนัดหากต้องจับมีดไปแทงใครซึ่งๆ หน้า
‘ชีวิตของฉันมีแค่พี่เท่านั้นที่เป็นแสงสว่าง...แม้พี่จะไม่เคยตอบรับความรู้สึกของฉัน แต่พี่ก็เป็นคนเดียวที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด’
‘เธอมันโง่จริงๆ ทำไมคนโง่ๆ อย่างเธอถึงได้เกิดมา ถ้าเธอตายเพราะฉัน คนที่รักเธอต้องเสียใจและพวกเขาก็ต้องโทษว่าเป็นความผิดของฉัน'
‘พี่กลัวเหรอคะ’ เธอหัวเราะเสียงใส ทอดมองชายหนุ่มที่รักด้วยดวงตาเศร้าหมอง ‘แต่มันก็ดีแล้วนี่นา...เป็นการลงโทษที่พี่ไม่เคยสนใจฉันเลย นี่...พี่รู้อะไรไหม คนที่รักฉันน่ะ เหมือนคนบ้าเลยนะ ทั้งบ้าแล้วก็โง่ด้วย ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยรักเขาเลย แต่เขาก็ยังรักและเป็นห่วงฉันอยู่ดี ถ้าฉันตายเพราะพี่ เขาต้องมาแก้แค้นพี่แน่ๆ เขาบ้าถึงขนาดที่อาจจะควักดวงตาของพี่ออกมาได้เลยล่ะ’
ไร้พ่ายไม่พูดตอบโต้อะไร แต่สัมผัสอบอุ่นที่ฝ่ามือก็ทำให้เขาเกร็งตัวขึ้นมาเล็กน้อย
‘ฉันล้อเล่น... แม้ว่าเขาจะเป็นคนบ้า แต่เขาก็อ่อนโยน เขาเป็นน้องชายต่างสายเลือด พ่อแม่ของพวกเราแต่งงานกันตอนที่เขายังเด็ก เขาเลยติดฉันมาก เขาโง่กระทั่งแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าความรักที่มีให้ฉันเป็นความรักแบบพี่น้องหรือแบบชู้สาว เขาเป็นเด็กน่าสงสาร ทั้งยังเอาแต่ใจ แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเกลียดเขาได้ลง เขาอาจจะดูร้าย แต่เขาไม่มีพิษไม่มีภัยอะไรหรอกค่ะพี่ อีกอย่าง...ถึงเขาจะแค้นพี่ แต่ฉันก็คิดว่าพี่คงจัดการได้อยู่แล้ว ก็พี่คือ ไร้พ่ายนี่นา’
‘ฉันไม่ได้รู้สึกภูมิใจกับชื่อนี้อีกแล้ว’ ตั้งแต่ที่สูญเสียการมองเห็น...เขาก็ตกอยู่ในสภาพพ่ายแพ้มาตลอด ไม่มีอีกแล้วกับชื่อ ไร้พ่าย
‘งั้นฉันจะเป็นคนเรียกความภูมิใจของพี่กลับมาเอง’
ไร้พ่ายอยากจะขึงตาดุใส่เด็กอวดดีให้หงออีกสักครั้ง แต่เพราะดวงตาที่มองไม่เห็นนี้ เขาจึงทำได้แค่หงุดหงิดใจ
‘แล้วคนที่รักเธอ...ชื่ออะไร’
‘ฉันไม่บอกหรอก แต่สักวัน...เขาจะหาพี่เจอแน่ๆ ฉันมีความเชื่ออย่างนั้นนะ แล้วถ้าเขามาทวงคืน พี่อย่ายอม ต้องทำให้เขาเต็มใจมอบมันให้พี่เหมือนที่ฉันเต็มใจให้ได้เลย’
‘ทำไมเธอต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยาก ไม่บอกเขาไปเองเลยล่ะ ไหนๆ ก็โง่จะตายเพื่อฉันแล้ว’
‘อย่าประชดได้ไหมพี่พ่าย ฉันไม่ได้โง่แต่ฉันแค่อยากให้ดวงตากับพี่ต่างหาก แล้วฉันจะบอกเขาได้ยังไง ฉันบอกเขาไม่ได้หรอก...ถ้าฉันบอกว่าฉันจะทำอะไร...เขาคงอาละวาดใส่ฉันแน่ๆ เวลาเขาโมโหน่ะเหมือนหมาบ้าเลย ถึงจะสู้ความโมโหของพี่ไม่ได้ แต่ฉันก็รับไม่ค่อยไหว’
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเขาและเธอ แรงบีบที่ฝ่ามือนั้นยังคงบางเบา
‘ฉันไม่รับมันไว้ได้ไหม ไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากตามมาทีหลัง รอคนบริจาคที่มีญาติเป็นคนปกติเสียยังดีกว่า’
มันคงน่าเสียดาย ห่างความอบอุ่นจากมือคู่นี้จะจางหายไป เทียบกับความน่าเสียดายนี้เขารอกระจกตาจากผู้บริจาคที่เสียชีวิตได้อยู่แล้ว จะกี่เดือนกี่ปีก็จะรอ...
‘ไม่ได้ค่ะ เพราะนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำเพื่อพี่’ เสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้มที่บวมช้ำเพราะการถูกทารุณ
‘เธอร้องไห้เหรอ’
‘เปล่าค่ะ’
‘แต่เสียงของเธอ...’
‘พี่คิดไปเองต่างหาก’
เขาแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เธอมักจะร้องไห้เสมอ ครั้งแรกที่เขาเจอเธอก็เป็นตอนที่เธอกำลังจะเดินตัดหน้ารถยนต์แต่เขาก็เข้าไปช่วยเธอไว้ ไม่รู้ว่าชีวิตของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะมีเรื่องให้เครียดอะไรหนักหนาจนถึงขั้นคิดสั้นฆ่าตัวตาย ในตอนนั้นเธอร้องไห้แล้วก็กอดเขาไว้แน่นราวกับเขาเป็นเชือกเส้นสุดท้ายของชีวิตเธอ
‘พี่พ่าย’
‘หืม...’
‘อย่าคิดมากเลยนะคะ ชีวิตของฉันมันควรจบไปตั้งนานแล้ว...แต่เพราะมีพี่...ฉันถึงมีกำลังใจอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ได้... ฉันรักพี่...ความรู้สึกนี้จะไม่มีวันเปลี่ยน และฉันไม่นึกเสียใจเลยหากจะได้ทำอะไรเพื่อพี่ ...ถือเป็นการพักผ่อนของฉันด้วย...เพราะฉันเหนื่อยมามากแล้วจริงๆ’
‘เธออายุแค่สิบเก้า จะเหนื่อยอะไรกัน คนโง่น่ะคิดให้น้อย แล้วก็ยิ้มให้มาก เธอไม่ใช่คนฉลาด ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัว’
‘พี่เป็นห่วงฉันเสมอเลย’
‘ใครห่วงวะ!’
‘ปากไม่ตรงกับใจทุกที แต่นี่ก็เป็นเสน่ห์ของพี่นะ น่ารักจัง’
‘เดี๋ยวเถอะ ลามปามเกินไปแล้ว’
เสียงหัวเราะของเธอและเสียงโวยวายของเขามักจะดังเล็ดลอดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษทุกๆ เย็น เธอเหมือนน้ำเย็นชโลมหัวใจที่พ่ายแพ้ให้กับโชคชะตาของเขา...
ทว่า...หลังจากนั้นแค่หนึ่งเดือน ไร้พ่ายก็ได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตา และในวันที่เขามองเห็นได้อีกครั้ง เด็กผู้หญิงที่คอยมานั่งข้างเตียงเล่าเรื่องต่างๆ นาๆ ให้เขาฟังก็ไม่อยู่แล้ว... มาวินบอกกับเขาว่าเด็กคนนั้นผูกคอตายที่หอพัก สาเหตุคงเพราะความเครียดบางอย่างและโชคดีที่เด็กคนนั้นทำเรื่องบริจาคดวงตาให้กับเขา...และในวันนั้นเอง...ที่เขารู้สึกว่าหัวใจเต้นในจังหวะผิดแปลก วูบโหวงราวกับได้ทำของบางอย่างหล่นหายไป ...น้ำตาไหลลงมาเป็นสายราวกับเจ้าของดวงตาที่แท้จริงกำลังร่ำไห้
ไหนเธอบอกอีกเก้าเดือน...แต่นี่มันรวดเร็วเกินไป... เขาคิดว่าเธอคงจะเปลี่ยนใจในระหว่างระยะเวลาที่เหลือ และหากโชคดีก็จะมีผู้บริจาคดวงตาให้กับเขา...ตอนนั้นคงจะได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงที่คอยสร้างเสียงหัวเราะให้เขาอีกครั้ง... ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ในเวลาที่เขาพ่ายแพ้ต่อโชคชะตาและจับมือเขา คอยประคองให้เดินไปด้วยกัน... แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ได้หายไปแล้ว...
เขามารู้ความจริงหลังจากนั้นไม่กี่ปี...ว่าเธอไม่ได้ฆ่าตัวตาย...แต่...ถูกฆ่า
ความจริงที่ทำให้เขานึกกลัวเหลือเกินว่า...ใครบางคนจะกลับมาทวงของที่เคยเป็นของเธอคืน...
‘ฉันเจอเขาแล้วนะ... เขาบ้าเหมือนที่เธอเคยบอก แถมยังโง่เกินไปสำหรับโลกที่โหดร้ายใบนี้ด้วย เขาคงเจออะไรมาหนัก คงเสียใจเรื่องของเธอมากมาย และคงยังลืมเธอไม่ได้ เขาถึงยังลังเลกับความรักที่มีให้ฉัน’
ไร้พ่ายปักธูปหนึ่งดอกลงบนทรายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำทะเลที่กำลังซัดคลื่นเข้ามาหาฝั่ง
‘ดรีมชอบทะเลใช่ไหม เคยรบเร้าให้ฉันพามา แต่ฉันไม่เคยทำตามที่เธอขอเลย ตอนนี้...ฉันหวังว่าเธอจะอยู่ตรงนี้ด้วย...ดวงตาของเธอกำลังมองทะเลที่เธอชอบอยู่ ทั้งๆ ที่เธอชอบทะเล แต่น้องชายของเธอกลับไม่ชอบมันเลย ให้ตายสิ เด็กบ้านั่น ทั้งโง่ ทั้งบ้า ทั้งขวางโลก ทำแต่เรื่องบุ่มบ่าม ไม่รอบคอบ ถ้าไม่ได้คุณกิ๊ฟคอยดูแล ก็คงจะแย่กว่านี้ ฉันตอบแทนเธอได้ไม่มาก เรียกร้องความยุติธรรมให้เธอไม่ได้ แต่ฉันจะดูแลคนบ้าของเธอให้เท่าที่ทำได้เอง’
เขายืนรับลมทะเลอีกสักพัก ก่อนจะรับสายจากเพื่อนสนิทตอนเรียนมหาวิทยาลัยอีกคน เพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขามีและรู้เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น
“ครับคุณกิ๊ฟ”
“ฉันจะให้คุณภัทรไปรอเจอเพี้ยนที่เชียงรายนะคะ ฉันคิดว่าตอนนี้คงถึงเวลา ในเมื่อมาวินหลุดจากการควบคุมของคุณไปมากแล้ว”
“ผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณ แต่ตอนนี้ผมยังอยากจะขอเวลา...”
“ฉันเชื่อว่าเพี้ยนคงพร้อมที่จะรู้เรื่องพวกนี้แล้วค่ะ ดีกว่าให้เพี้ยนรับรู้ข้อมูลผิดๆ จากคนอื่นแล้วมาแค้นคุณ”
“ผมขอเวลาอีกนิด ให้ผมได้บอกเขาเองในเรื่องนี้”
“เท่าไหร่คะ...”
“อีกสองเดือน ถือเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุณปิดบังเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับภรรยาของผมก็แล้วกัน”
“พูดถึงเรื่องนี้...ฉันก็ไม่ทราบจริงๆ ค่ะว่าเหยื่อของอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนจะเป็นภรรยาของคุณ เพราะเรื่องที่คุณมีภรรยา คุณไม่เคยบอกกับฉันเลย”
“ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เรากำลังทำกันอยู่นี่ ผมก็ไม่เห็นความสำคัญที่จะต้องบอก”
“แต่ตอนนี้มันกำลังเกี่ยวข้องกัน และถ้าคุณจัดการไม่ได้ ฉันจะขอเด็กของฉันคืนค่ะ”
“ได้ตามที่คุณขอ สำหรับผม เด็กนั่นก็ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว แค่อาหารว่างเท่านั้น”
“เอาเถอะค่ะ จะอาหารว่างที่คุณกินจนเบื่อหรืออาหารจานหลักที่อยากจะกินต่อไปตลอดชีวิต ยังไงหลังจากจบเรื่องนี้ เพี้ยนก็จะเป็นของฉันอยู่ดี ส่วนคุณก็จะได้เลิกฝันร้ายกับเรื่องที่ผ่านมาเสียที ถือว่าวินๆ กันทั้งสองฝ่าย เพราะฉะนั้น...อย่าทำให้เด็กของฉันหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้นนะคะ ไม่อย่างนั้นมันจะยากในการดึงเขากลับมา”
“เอ...เรื่องนี้ผมก็ไม่รับปากหรอกนะ เด็กของคุณอาจจะติดใจจนไม่อยากกลับไปหาคุณก็ได้”
“ฉันคาดว่าเพี้ยนคงแตกต่างจากพี่สาวของเขามากทีเดียว เขาคงต่างจากเด็กผู้หญิงที่เคยเดินตามคุณต้อยๆ คุณคิดอย่างนั้นไหม”
“ผมยังมองไม่เห็นความต่าง”
“คุณก็แค่ไม่ยอมรับความจริง”
เสียงหัวเราะของคู่สนทนาทำให้ไร้พ่ายเหยียดยิ้ม เพื่อนสนิทที่พ่อของเขาอยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้นั้นรู้ใจเขาดีพอๆ กับเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ
“คุณเป็นเพื่อนที่ดีนะคุณกิ๊ฟ และขอบคุณที่คอยทำตามคำขอของผมมาตลอด หวังว่าในอนาคตเราคงจะไม่มาเป็นศัตรูกันซะเอง”
“ตราบใดที่คุณยังมองเพี้ยนว่าเป็นอาหารว่าง มิตรภาพของเราจะยังคงอยู่ค่ะ และฉันก็ขอบคุณเช่นกันที่คำขอของคุณทำให้ฉันได้เจอกับผู้ชายที่ฉันรัก”
“ยังคงหนักแน่นเหมือนเดิมเลยนะครับ หัวใจของคุณน่ะ”
“ก็เหมือนกับคุณที่ลืมใครบางคนไม่ได้นั่นแหละค่ะ”
“เรียกว่าความทรงจำที่ไม่คิดจะลืมดีกว่าครับ”
“เถียงไม่เคยชนะคุณเลยสักที เอาเถอะค่ะ สองเดือนนะคะ มากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ แล้วก็ระวังมาวินไว้ด้วย คราวนี้ฉันคงต้องขอให้คุณช่วยดูแลคนรักของฉันเหมือนกันนะคะ ฝากความคิดถึงถึงเกมกับเอด้วย ถ้าฉันว่างจะไปเจอที่เชียงรายค่ะ”
“ได้ตามที่คุณขอ” แม้จะรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยกับคำว่า ‘คนรักของฉัน’ แต่ก็ยังกัดฟันตอบกลับไป คนรักบ้าอะไรแม่คุณ นอนกกกอดบอกรักเขาทุกวันน่ะ...คิดว่ายังจะได้กลับไปอีกเหรอ...
คิดง่ายไปแล้วคุณกิ๊ฟ
“พี่พ่าย! พี่หายไปไหนมา!”
ผมอยากจะทึ้งหัวเขาสักสิบครั้ง ตามด้วยฟันศอก ตีเข่า เอาให้สาแก่ใจกับการที่ผมต้องนั่งรออย่างกระวนกระวายอยู่หลายชั่วโมง เพราะหลังจากอาบน้ำด้วยกันเสร็จ กลับมาที่เตียงก็นอนหลับไปด้วยกันทั้งคู่ แต่ตอนตื่นมาข้างกายผมกลับว่างเปล่า ผมรออยู่หลายชั่วโมง โทรหาเขาก็ไม่รับ แล้วนี่เพิ่งกลับมาเอาตอนห้าทุ่ม!
“ทำไมยังไม่นอน?”
“ตอบคำถามผมมาก่อน พี่หายไปไหนมา!”
“จะโวยวายทำไมล่ะนั่น”
“ก็ผมรออ่ะ รออยู่หลายชั่วโมงเลยนะ โทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ข้อความมาบอกก็ไม่มี” ผมโวยวายใส่เขาเต็มที่ ก่อนจะเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นตาดุๆ ของเขา “เป็นห่วงมากเลยนะ”
“หึ ไหนดูหน้าคนเป็นห่วงใกล้ๆ หน่อย”
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย! ผมยังไม่ได้กินข้าวด้วยซ้ำ หิวมากด้วย เพราะพี่คนเดียว!”
“เอ้า โง่ไม่กินเอง เสือกมาโทษกูอีก”
“พี่พ่าย!” ผมทุบไหล่เขาไปสองสามที ก่อนแขนจะโดนจับไว้
“ป่ะ พาไปกิน”
“ไม่ไป”
“จะไปดีๆ ไหม”
“พี่พ่ายอ่ะ!”
“เป็นเด็กรึไง งอแงอยู่ได้”
“ยี่สิบห้าแล้ว! ปีเบญจเพศด้วย!”
“หึ แต่อายุสมองนี่เด็กแรกเกิด” พี่พ่ายพูดยิ้มๆ แล้วก้มลงมาจุ๊บริมฝีปากผม
“พ่ายอปป้าคนบ้า!! ผมโกรธอยู่นะ ไม่ต้องมาจูบเลย!”
“ง้อไง”
“ไม่หาย”
“เดี๋ยวคืนนี้ดูซีรีย์เป็นเพื่อน”
“...”
“ให้นอนหนุนแขนด้วย”
“จะ...จริงๆ เหรอ”
“ครับ”
“งั้นหายก็ได้”
“หึหึ ป่ะ แต่งตัว ไปกินข้าว”
“ไปกินที่ไหนอ่ะ ป่านนี้ห้องอาหารเขาก็ปิดหมดแล้วดิ”
“ลืมแล้วเหรอว่ากูเป็นใคร”
แหม...ผมก็ลืมไปว่ากำลังพูดกับลูกชายเจ้าของรีสอร์ท มันน่าหมั่นไส้จริงๆ ให้ตาย!
ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็ว น้ำท่าอะไรไม่ต้องอาบมันหรอกครับ เดี๋ยวไม่ทันใจป๋าพ่ายเขาจะเกิดเปลี่ยนใจไม่พาไปกิน ไอ้ตอนที่นั่งรอนี่ก็ไม่หิวหรอก มันกระวนกระวายไปหมด แต่ตอนที่ได้เห็นหน้าเขาว่ากลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ความโล่งอกก็ทำให้กระเพาะประท้วงขึ้นมา
“พี่พ่าย พรุ่งนี้อย่าลืมนะ”
“อะไร?”
“โธ้ววว ลืมแล้วจริงๆ ด้วย”
“พูดให้รู้เรื่องดิ”
“ก็ที่บอกจะพาไปเที่ยวไง!”
“เคยพูดเหรอ”
“พี่พ่ายทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย”
“หึหึ”
“ชอบแกล้งอ่ะ”
“อย่าทำหน้างอดิ”
“ก็พี่พ่าย...” จู่ๆ เขาก็หยุดเดินแล้วโน้มหน้าลงมาจูบผม กลางทางเดินเลยนะ! แถมนี่มันหน้าฟร้อนด้วย พนักงานก็อยู่กันหลายคน
ผมใช้มือดันอกเขาเล็กน้อย ในขณะที่ริมฝีปากก็โดนเขาขบงับไม่หยุด
“หน้าแดงไปถึงหูแล้ว” เขากระซิบ กัดแก้มผมเบาๆ แล้วผละออกไป
“อยากกินพี่แทนข้าวเหรอครับ”
“พี่พ่ายบ้า!”
ผมเขินจะตายอยู่แล้ว ทำไมเขาชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลย หัวใจต้องแกร่งแค่ไหนถึงจะต้านทานกับเสน่ห์ของเขาได้ผมก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าตอนนี้...ผมไม่สามารถต้านทานเขาได้เลย
“เพี้ยน” เสียงทุ้มและละมุนมาก
“ไม่ต้องเรียกเลย”
“เพี้ยน” แถมยิ้มด้วยอีก
“พี่พ่ายหยุดนะ”
“เพี้ยน” คราวนี้ยังดึงมือผมไปจับไว้
“พี่พ่ายอ่า...”
“เพี้ยนครับ”
“ยอม...ยอมแล้ว”
“หึ เด็กโง่” เขากระตุกยิ้มอีกครั้ง ขยิบตาให้ผม ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ “อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ แล้วแต่พี่พ่าย”
“ถ้าแล้วแต่พี่...คืนนี้เพี้ยนจะไม่ได้นอนนะ พี่จะให้กินจนอิ่มเลย”
“ไม่...ไม่เอา พรุ่งนี้จะไปเที่ยวไง ไม่ได้นอนก็อดไปเที่ยวกันพอดี งั้นเอาข้าวไข่เจียวก็ได้”
“โอเค ไปรอที่ห้องอาหาร เดี๋ยวตามไป”
“เร็วๆ นะ”
“อืม”
พี่พ่าย...ใจดีกับผมมากขึ้นทุกวันเลย ถ้าเป็นอย่างนี้...แม้ไม่ใช่ที่หนึ่งผมก็ไม่เป็นไรแล้ว มีความสุขแค่เฉพาะตอนที่เราอยู่ด้วยกันสองคนก็พอ
‘พี่พ่าย...ผมรักพี่จนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว ขอบคุณนะที่เลือกผม’
ผมส่งไลน์ไปหาพี่พ่าย...เพราะความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้มันมากจนผมไม่สามารถพูดออกไปได้ และหวังว่าผมจะส่งมันไปถึงหัวใจของพี่พ่ายเสียที...
ต่อให้ผมจะคิดว่าที่ผ่านมาเป็นเหมือนความฝัน...เหมือนเรื่องโกหกมากกว่าเรื่องจริง แต่ทุกครั้งที่ผมสัมผัสได้...นั่นก็คือความรู้สึกจริงที่พี่พ่ายมีให้...เพราะผมเชื่อว่าไม่มีใคร...ฝืนใจอยู่กับคนๆ หนึ่งได้หรอกหากไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ
อย่างน้อยที่สุด...พี่พ่ายก็ต้องรู้สึกอะไรกับผมบ้าง...
“ส่งอะไรมา”
พี่พ่ายกลับมาแล้ว เขากลับมาพร้อมรอยยิ้มกวนๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับที่นั่งของผม
“คำสารภาพรัก”
“มึงก็บอกทุกคืน”
“แต่ครั้งนี้มันพิเศษนี่นา”
“ยังไง”
“ก็ผมรู้สึกแบบ...เขินอ่ะ เขินมากๆ เขินจนไม่กล้าบอก”
“หึ เด็กน้อย”
“อือ ก็เป็นเด็กน้อยของพี่พ่ายไง”
บรรยากาศดีจัง ดีจนผมนึกไม่ถึงว่าจะเกิดขึ้นระหว่างผมกับเขา เพราะพอนึกย้อนไปในวันที่ได้เจอกันครั้งแรก ผมก็ไม่คิดว่าจะมีวันนี้
“พ่าย”
“ครับ”
“อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยได้ไหม”
ผมอยากให้เขาตอบกลับมาว่า ได้... อยากให้เขารับปากว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่คำตอบที่ผมได้รับ...มีเพียงความเงียบงันที่น่าเจ็บปวดใจจากเขาเท่านั้น
หรือจนถึงตอนนี้...ก็ยังคงมีแต่ผม...ที่หลงรักเขาอยู่ข้างเดียว
........................................................TBC.......................................................
จากนิสัยของพี่พ่าย ก็น่าจะเดากันได้ว่าจะออกมาในรูปแบบนี้ พี่พ่ายเขาไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ดูจะปลงได้มากกว่าเพี้ยนที่บ้าๆ บอๆ เสียอีก เราพยายามให้เห็นมาตลอดว่าเขาจะปกป้องตัวเองมากกว่าไปไล่แก้แค้นคนอื่น :กอด1:
ปล. มาวินมานี่มา...เดี๋ยวทำแผลให้
-
ป๋าขาาาาา :impress2:
#ทีมพี่พ่าย
-
พี่สาวเพี้ยนขอเวลา9เดือน เพราะน่าจะท้องอยู่ (จากต้นเรื่อง)
แต่มาถูกฆ่าเสียก่อน น่าจะเป็นมาวินหรือใครอยู่เบี้องหลัง??
ตอนแรกแอบสงสารพี่กิ๊ฟ แต่ตอนนี้เฉยๆแล้ว แบบว่า
นางเองก็ร้ายใช่เล่น (ยกเว้นโดนมาวินข่มขืน มันหดหู่)
ถ้าเพี้ยนรู้ความจริง จะเป็นไงนะ ทำไมพี่น้องบ้านนี้มันหนีพี่พ่ายไม่พ้น
มาหลงรักผู้ชายคนเดียวกันอีก (อิป๋ามันทีไรดีฟ่ะ)
-
สงสารเพี้ยน สงสารพี่สาวเพี้ยนด้วย
ทำไมสองพี่น้องต้องมาหลงรักพ่ายอปป้าด้วยนะ
-
ตอนจบนี่เจ็บแทน :o12: :o12:
ป๋าเริ่มรู้สึกอะดิ :impress2: :impress2: ระวังหัวใจไว้ดีๆคึคึ :z1:
-
พ่ายอปป้าาาา เลิฟๆนะคะ :กอด1:
พี่สาวเพี้ยนนี่นิสัยคล้ายเพี้ยนเลยเนอะะะ
-
สงสารสองพี่น้องที่ต้องมาจกหบุมรักพี่พ่ายจัง :hao5: :hao5:
-
เริ่มเข้าใจพี่พ่าย แล้วก็ชอบ ผญ แบบพี่กิ๊ฟอ่ะ
-
โอ้ยยยย สุดท้ายแล้วจะจบยังไงนะ
สงสารเพี้ยนจัง :hao5: :hao5:
-
อยากรู้จัง ว่าพี่กิ๊ฟจะดึงเพี้ยนออกจากพี่พ่ายยังไง
เชียร์ให้ดึงได้นะคะ อยากเห็นอปป้าสติแตก 5555+
-
พี่พ่ายตะเองดูแลเพี้ยนให้ดีล่ะ มาวินมันก็บ้าเหมือนกัน
2เดือนที่ขอกิ๊ฟไว้ จากเพี้ยนหลงป๋า จะกลายเป็นป๋าหลงเพี้ยน
ปล.เพี้ยนตะเองน่ะรักษาเนื้อตัวให้ดีนะ เค้าห่วง เลิฟยูเสมอ
-
พี่พ่ายมองเพี้ยนเป็นแค่อาหารว่างจริงๆเหรอ อย่าหลอกตัวเองหน่าาา
หวังว่าภายในสองเดือนที่พี่พ่ายขอจะไม่มีเหตุการณ์ที่ต้องผิดใจก่อนนะ หรือมี?
-
รองจากพี่พ่าย น้องเพี้ยน ลุงพิชิต ก็พี่กิ๊ฟนี่ล่ะที่เรารัก เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เรารู้สึกว่า เธอเข้มแข็งและเธอสมควรได้รับรางวัลแห่งความเข้มแข็งของเธอ ถ้าพี่พ่ายไม่ใช่พระเอก เราอยากให้เพี้ยนรักกับพี่กิ๊ฟ เพราะพี่กิ๊ฟจะดูแลเพี้ยนได้ดี(กว่าพี่พ่าย) แต่ เราก็เชียร์นะ ให้พี่พ่ายยอมรับตัวเองว่า ขาดเพี้ยนไม่ได้
-
เกิดศึกชิงเพี้ยนระหว่างป๋ากับพี่กิ๊ฟ แน่ๆ
-
:pig4:
-
ปมเริ่มเผย... แต่ก็เกิดปมขึ้นมาอีกว่าใครที่ฆ่าพี่สาวเพี้ยน
ลุ้นมากเรื่องนี้
ขอกระทืบอิมาวินสักหลายๆ ที -_-^
นี่ท่าน้องเพี้ยนรู้เข้าจะเป็นไงเนี่ยยย
ปล. พี่พ่ายเริ่มหวงน้องมันแล้วใช่ป่ะ ตอนที่คุยกะพี่กิ๊ฟอ่ะ กิ๊วๆ -..-
ปล 2. เขินพี่พ่ายมากตอนนี้ >///<
-
เอาจริงๆสงสารเพี้ยนนะที่โดนทุกคนรวมหัวกันปิดบังความจริงโดนทุกคนหลอกลวงไม่ว่าจะไร้พ่าย พี่กิ๊ฟที่แสนดีน่าจะรวมทั้งเกมกับเอด้วยที่รู้ความจริงทุกอย่างถ้าเพี้ยนได้รู้ความจริงว่าทุกคนรวมหัวกันเพี้ยนจะรู้สึกยังไงไร้พ่ายกับพี่กิ๊ฟนี่คุยตกลงกันเองโดยไม่ถามความเห็นเพี้ยนเลยนะว่าเพี้ยนจะตกลงด้วยไหมอยากให้สุดท้ายเพี้ยนไม่เอาใครสักคนจริงๆส่วนไร้พ่ายนี่รู้สึกดีๆกับพี่สาวเพี้ยนอาจจะถึงขั้นชอบเลยใช้ไหมแล้วกับเพี้ยนนี่เห็นเป็นแค่อาหารว่างจริงเหรอหรือแค่หลอกพี่กิ๊ฟหรือหลอกได้แม้แต่ใจตัวเอง อ่านๆแล้วรู้สึกว่าอิพี่พ่ายน่าจะเริ่มชอบเพี้ยนแล้วแต่ยังไม่ยอมรับความจริง(โง่กว่าเสี่ยโปรดล้านๆเท่า)ระวังเถอะมาคิดได้ยอมรับความจริงได้เมื่อทุกอย่างมันสายไปจะไปอ้อนว้อนเพี้ยนคงยากกว่าเสี่ยโปรดอ้อนวอนน้องปลื้มเยอะ
-
ตั้งแต่สปอยเรื่องจนถึงตอนที่ 21 ไม่เคยไว้ใจพี่พ่ายเลย คิดว่าพี่แกเจ้าคิดเจ้าแค้นตลอด
..
ย้ายทีมก่อนนะจาก #ทีมคุณกิ๊ฟ เป็น #ทีมไร้พ่าย
อย่างเป็นทางการ
-
ป๋าไม่เคยคิดว่าเพี้ยนเป็นอาหารว่างยุแล้วซิน่ะ ที่พูดไปก็แค่กลัวเสียฟร์อมช่ะม่ะ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
โอ๊ยยยย ฟังป๋าพูดกับพี่กิ๊ฟท์แล้วหงุดหงิด อย่ามาฟูมฟายตอนเสียเพี้ยนไปแล้วกัน :katai4:
พี่สาวเพี้ยนน่ากลัวพอๆกับเพี้ยนเลย แต่เหมือนป๋าจะรักมากกว่าเมียตัวเองอีก
รออ่านต่อค่ะ อยากรู้ถ้าเพี้ยนรู้ความจริงจะเป็นยังไง?
-
พี่พ่ายแค่รู้สึกดีที่ในช่วงหนึ่งของชีวิตได้รู้จักกับดรีมต่างหากล่ะคะพี่กิ๊ฟ ไม่ใช่ว่าหลงรักจนฝังใจเสียหน่อย มั่ว~ (นี่คือเราคิดเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์เลยล่ะค่าา :laugh: )
สรุปแล้วที่พี่พ่ายทำไปทั้งหมดนี่ก็แค่ต้องการให้น้องเพี้ยนยอมรับว่าดวงตาของพี่สาวที่ตัวเองรักที่สุดอยู่กับพี่พ่าย และไม่คิดแค้นเคืองต่อกันแค่นั้นใช่ไหมคะเนี่ย?
แล้วเรื่องที่จะคืนน้องเพี้ยนให้กับพี่กิ๊ฟนี่พี่พ่ายก็จะทำจริงใช่ไหมคะ? เราว่านะพี่อย่ามั่นใจอะไรขนาดนั้นเลยค่ะ เพราะถึงแม้ว่าน้องเพี้ยนจะรักพี่หมดหัวใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าน้องจะต้องมาทนอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักเราไม่ใช่เหรอคะ หรือพี่พ่ายคิดว่ายังไง? ปากแข็งไปเถอะค่ะ เสียน้องเพี้ยนไปจริงๆ เมื่อไรแล้วพี่จะรู้สึก :o9:
-
:hao7: บร๊ะ...เรื่องนี้เดาทางพี่กิ๊ฟผิดจริงๆ นางรักเพี้ยนจริงแต่ทุกอย่างก็ผ่านการร่วมกันกะอิป๋าวางแผนมาแล้ว พี่เอพี่เกมด้วยสินะ
-
ถึงจะเริ่มเข้าใจพี่พ่ายมากขึ้นแล้วก็เถอะแต่ก็ยังอดหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆกับความหลงตัวเองและความปากหนักอย่างที่บอกว่าเพี้ยนเป็นของว่างอะ เหอะ ป๋าแน่ใจแล้วช่ะ? ที่บอกพี่กิ๊ฟไปแบบนั้น หึหึ ถ้าเพี้ยนรู้ความจริงนะเค้าว่าเพี้ยนต้องถอยแน่ๆอย่างที่เพี้ยนเคยบอกป๋าอะ อีกอย่างเราว่าป๋าเหมือนจะชอบพี่สาวเพี้ยนรึเปล่าไม่งั้นป๋าไม่น่าจะรู้สึกเหมือนอะไรหล่นหายไปแบบนี้หรอกนะ เฮ้อออ ยิ่งอ่านยิ่งกลัวใจแต่ละคนทั้งป๋า ทั้งเพี้ยน ทั้งกิ๊ฟ ทั้งมาวิน แต่คนที่เรากลัวใจสุดก็นางนี่แหละ :ling2: :ling2:
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 22 แล้วนะ
-
แอบสงสารเพี้ยนที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย :(
พี่พ่ายก็แค่ไม่ยอมรับความจริง จริงๆใช่ไหม
-
อ้าวใครฆ่าพี่สาวเพี้ยน???
แต่พี่กิ๊ฟเด็ดจริง ยกป้ายไฟเชียร์นางรัวๆๆ
-
จริงหรือพี่พ่าย ที่ว่าเพี้ยนเป็นอาหารว่าง
จะรอดูวันที่พี่พ่ายทุรนทุราย o18
พี่กิ๊ฟ ก็ยังเท่ห์อยู่
เพี้ยน ก็ยังเป็นเพี้ยน
-
# ทีมเพี้ยน สงสารเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย
เหมือนจะไว้ใจใครได้แต่สุดท้ายก็ไม่ :mew4: :mew4:
-
นี่แสดงว่าที่พี่กิ๊ฟมาเจอเพี้ยนก็เพราะพี่พ่ายสินะ แล้วเรื่องนี้มาวินก็ไม่น่าจะรู้
พี่พ่ายนี่น่าจะคิดอะไรกับพี่สาวเพี้ยนอยู่นะ อย่างน้อยก็มีความรู้สึกดีๆให้กัน
แต่แอบสะใจที่อิป๋ามันแอบหงุดๆที่พี่กิ๊ฟบอกว่าเพี้ยนเป็นคนรัก
แล้วมั่นใจมากนะว่าพี่กิ๊ฟไม่มีทางดึงเพี้ยนกลับไปได้แน่ๆ 55555 แล้วจะคอยดู
-
อ่านตอนคลายปมแล้วรู้สึก.. ปมไม่ได้พันกันยุ่งเหยิงและมาม่าเหมือนที่ตัวเองคิดนะ
พ่ายอปป้าไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นแต่มาดูแลแทนแบบนี้ก็หวานหมูสิครัช
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกก เพี้ยนเรียกอะไรไปก็ขานตอบครับทุกคำ
ฟิน.... :o8: :o8: :o8:
-
คือยังไม่ไว้ใจป๋า แต่ตอนนี้คือมันดีอ่ะ เรารู้ว่าป๋าก็รู้สึก #ทีมเพี้ยนที่รักป๋า
-
พี่พ่ายเป็นพวกโลกหมุนรอบตัวเอง
แถมยังอัดเหมือนมาวินไม่ใช่เพื่อนตัว
มาวินเงิบไปเลยดิ สมน้ำหน้าล่ะ
ตอนทำพี่สาวเพี้ยนตายไม่เห็นคิดบ้าง
แต่พี่กิ๊ฟไม่ธรรมดานะค้า หญิงแกร่งแท้ๆ
ปล.
1) หวานอมขมไปบ้าง แต่เริ่มเห็นแววคนปากหนัก ติดเมียมาหลายตอนล่ะ
2) มโนล่วงหน้าเลยว่า สุดท้ายเพี้ยนถอยเพราะพี่สาวยอมมอบดวงตาให้ออปป้า
อิป๋าตัองโดนบ้าง มาว่าน้องเป็นอาหารว่างต้องเอาคืน
3) รอคนแต่งน่ารักมาลงทุกวัน อย่าหายไปหลายวันนะ (เสพ)ติดไร้พ่ายมาก 555
-
ไร้พ่ายก็ยังคงเป็นไร้พ่าย
แต่เราว่าเพี้ยนก้าวมาอยู่ในใจไร้พ่ายแล้วล่ะ
:mew3:
-
มาวินเป็นคนฆ่าพี่สาวพ่ายป่าว สงสัยมาก
ตอนจบจะเป็นยังไงน้อว ถ้าเพี้ยนรู้ความจริง ._____.
-
คดีพลิกๆๆๆๆๆ ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆๆๆ ปล.แต่กว่าจะรุ้ความจริงอีกตั้งสองเดือนเน้ะนานอ่ะ รีบมาต่อน่าอยากอ่านแล้ว :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านไปสักพัก เพลงก็ดังขึ้นในหัว
ฉันเกลียดตัวเองที่เผลอใจ ไม่รู้ทำไมต้องรักเธอ
เกลียดที่ต้องเจอ เกลียดที่มีเธอเต็มหัวใจ
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
คือรักป๋ามาก ชอบมาก แต่เกลียดมาก
รักเพราะไร้พ่ายเป็นแบบนี้
แต่ก็เกลียด เพราะไร้พ่ายเป็นแบบนี้เช่นกัน
มาวินผู้ซึ่งเป็นความระยำทุกอย่าง มาวินฆ่าพี่สาวเพี้ยน ? ไม่ได้มีมือมืดที่มองไม่เห็นหรอก
9เดือนสำหรับลูกของ....ใคร ? แต่ดันมาตายเสียก่อน จริง ๆ แล้ว ไร้พ่ายกำลังรักดรีมใช่หรือเปล่า
พูดตามตรงว่า มาวิน ไม่ควรมีความรู้สึกอะไรแล้ว ไม่เข้าใจหรอวะ เพี้ยนขับรถชนน้องมึงก็จริง เป็นเจ้าหญิงนิทรา แต่มึงทำพี่เพี้ยนตาย!!! มึงฆ่าพี่สาวเพี้ยนนะไอ้... จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ เลว!!!!
อาหารว่างของไร้พ่าย ถึงแม้จะเป็นแค่อาหารว่าง แต่ถ้าว่างจริงแล้วจะร้องไม่ออกนะคะป๋า
ขอเวลาสองเดือนเพื่อ ทำให้เพี้ยนรักมากกว่านี้ หลงมากกว่านี้ ?
ในใจภาวนาขอให้พี่กิ๊ฟ ดึงน้องกลับคืนด้วยค่ะ ดึงกลับไปเลย
อยากเห็นไร้พ่ายทุรนทุราย ตายไปข้าง!!! (??)
แต่เหตุผลที่จะทำให้เพี้ยนออกจากพี่พ่ายได้... มันไม่มีอะไรเลย ในหัวตอนนี้นะ
อีกใจก็อยากให้ไม่เอาใครเหมือนกัน ไปอยู่สักที่ ที่ไหนก็ได้ แต่ติดตรงที่ว่าน้องไม่เหลือใครแล้วนี่สิ
คือทำยังไงก็ได้อะ ให้ไม่มีใครหาเจอ มันจะดีกว่ามั้ย ? เอาให้ดิ้นตายกันทั้งคู่อะ
- -
ก็ต้องรอดูว่า หลังจากที่รู้ทุกอย่าง อาการน้องจะเป็นยังไง
ไร้พ่ายนี่เหมาะกับคำว่าอะไรดี... ปากดี ? งี้มั้ย ยังอะ ยังไม่เห็นอาการตอนน้องหายตัวไปจริง ๆ หึ
ขอบคุณสำหรับตอนล่าสุดค่ะ รอต่อนะ /กำลังมันส์เลย -..-
*// ปล //* ใส่อารมณ์เพื่อความสมจริง ตอนอ่านอยู่นี่น้ำตาจะไหล ตอนดรีมคุยกับไร้พ่าย ตอนจะมอบดวงตาให้ อินจัดจริง ๆ
-
เพี้ยนจะเป็นยังไงนะถ้ารู้ความจริง แล้วพี่สาวโดนมาวินฆ่าหรือว่ามีคนอื่นอีก พี่กิ๊ฟเข้าหาเพี้ยนเพราะพี่พ่ายสินะ มาวินนี่ทำทุกอย่างเพื่อน้องสาวหรือเพื่อตัวเอง คำถามมากมายอยู่ในหัว มาต่อไวๆนะตัว
-
ตอนนี้เราว่าคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องคือเพี้ยนเลยนะ รู้สึกเหมือนเป็นแค่หมากของคนสองคน แบบไม่รู้อะไรเลยอยู่คนเดียว คิดว่ามันเป็นแบบนี้นะ แต่ความจริงแล้วมันผิดไปหมด มีคนสองคนที่รู้กันคอยชักใยอยู่เบื้องหลังให้เรื่องมันดำเนินไปอย่างที่เขาสองคนได้วางแผนที่เอื้อประโยชน์ต่อกันไว้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้หมายความว่าไร้พ่ายรู้สึกไม่จริง ไม่ได้หมายความว่ากิ๊ฟเป็นคนไม่ดี สำหรับเรากิ๊ฟยังเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและพร้อมทำเพื่อเพี้ยนเสมอ (แต่เป็นเราก็ไม่ชอบถูกหลอก ถูกปิดบัง แม้จะบอกว่าทำเพื่อนเราก็ตามที) ส่วนไร้พ่ายก็ยังคงเป็นไร้พ่าย ผู้ชายที่เหมือนจะมีอะไรแต่ความจริงแล้วเขาอาจจะไม่ได้คิดอะไร รู้สึกยังไงก็อย่างนั้น
และสุดท้ายนี้ ความรู้สึกที่อ่ายนิยายเรื่องนี้เหมือนโดนคนเขียนบลัฟเราอยู่ตลอดเวลา รู้สึกไม่ไว้ใจ มันต้องมีอะไรมากกว่าน้านนนนนนนนนนน 555555555555555
-
"แค่อาหารว่าง" แต่ห่างไม่ได้รึป่าว ป๋าาา o16 o16
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao5: :hao5: ถ้าเพี้ยน รู้ความจริง จะเป็นไง :hao5: :hao5:
-
ยอมใจไร้พ่าย นี่สินะสิ่งที่ไร้พ่ายกลัว เพราะไร้พ่ายทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองชนะ ไม่ใช่เพราะจะล้างแค้น แต่ไร้พ่ายกลัวว่าถ้าเพี้ยนรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเพี้ยนจะแก้แค้น
-
หลงป๋าพ่าย แต่ทำไมต้องทำแบบนี้ เพี้ยนน่าสงสารร :sad4:
-
คุณกิ๊ฟทำทั้งหมดเพราะรักเพี้ยน ส่วนเพืยนเพ้อทั้งหมดเพราะรักพ่าย และพ่าย คือผู้ที่ได้ทุกอย่าง มาวินเพราะแค้นส่วนตัว
มันเขย่าขวัญยิ่งกว่าดูหนังสยองขวัญอีกนะ ลุ้นได้ทุกตอนว่าจะมีเงิบกันไม๊
:กอด1: คนเขียน
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เป็นตอนที่เขินพี่พ่ายแบบไม่ระแวงอะไร ฟินจุงงงงงง
-
พี่กิ๊ฟขาาา มาเอาเพี้ยนไปที อิพี่พ่ายมันซึนนนนน
-
:sad4: รู้ความจริงจากฝั่งพี่พ่ายแล้ว ยิ่งเศร้าเข้าไปใหญ่
-
:-[
-
ทีมเพี้ยน เอาแน่เอานอนไม่ได้ อยากให้เพี้ยนหยุดแต่มันคงเลยจุดๆนั้นมา
แล้วใช่ไหม :serius2:
-
ฉันรักพี่กิ๊ฟฟ ราชินีของฉันน
เพี้ยนช่างหัวป๋าพ่ายเถอะค่ะ พี่กิ๊ฟน่ะดีที่สุดแล้ว
-
เราคิดว่าพ่ายคงรักเพี้ยนแล้วแหละ แต่ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง
อยากให้ตอนที่เพี้ยนได้รู้ความจริง แล้วหมางเมินไร้พ่าย ทำให้ไร้พ่ายเป็นฝ่ายตามตื้อเพี้ยนบ้างจัง :impress2:
-
กลัวใจเพี้ยนที่จะเจอกับความจริงนี่แหละค่าาา
พี่กิ๊ฟจะทวงคนของนางคืนแล้วว
เพี้ยนต้องกลับไปแน่ๆ พี่กิ๊ฟมีบุญคุณอะ
-
เฮ้อออออ พี่พ่ายนิสัยไม่ดีเอาซะเลยยยย :hao5:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
บางทีก็คิดนะ
ว่าพ่ายคงไม่อยากให้เพี้ยนเข้ามาด้วยความรู้สึกที่ว่าเพี้ยนไปเหมือนกับใคร
(พี่สาวเพี้ยน) แต่อยากรับเข้ามาในแบบที่เพี้ยนเป็นเพี้ยน
พ่ายอาจจะอยากให้มั่นใจกับตัวเองประมาณนี้ไหมอ่า (เดานิสัย)
-
ถ้าเรื่องเปิดเผยแล้วว่าพี่สาวต้องตาย
เพราะพ่ายเป็นสาเหตุ
เพี้ยนจะไปทางไหน เราไม่อยากเดา
ณ เวลานี้ขอตามเรื่องไปเรื่อย
แต่จะไม่หยุดห่วงเพี้ยนนะ
อยากให้สุดท้ายเพี้ยนไม่ต้องเลือกใคร
อยากให้อยู่คนเดียวให้ได้
แต่ก็ผูกใจไว้กับพ่ายซะขนาดนั้น
ถ้ากิ๊ฟเรียกกลับจะกล้าปฏิเสธไหม
เป็นเพี้ยนนี่เลือกอะไรให้ตัวเองได้บ้าง
:o7:
-
อ่านรวดเดียวจนหลับคาโทรสับ หลับไปตอนไหนไม่รู้
ตื่นมาก้ออ่านต่อ อ่านจนไม่รู้จะสงสารใคร หรือให้ใครเจ้บไปมากกว่านี่อีก
กลัวว่าจะมีอะไรแปลกประหลาดซับซ้อนเกิดขึ้นอีก
-
เรื่องราวเริ่มเข้มข้น
-
:katai2-1:
-
สง สาร เพี้ยน :hao5: :hao5: :serius2: :fire:
-
พ่ายอปป้า ทั้งรักทั้งชังนาง :hao5:
-
ระวังนะพ่ายอ้ปป้า ระวังจะหนีเพี้ยนไม่พ้น
-
ดดเรื่องราวพลิกไปมา ตกลงว่าพี่พ่ายเป็นคนเยี่ยงนี้เองเรอะ :katai1: สรุปว่ามาวินเลวร้ายสุด ความหลงไหลช่างน่ากลัวเหลือเกิน สรุปว่าพี่กิ๊ฟร่วมมือกับพี่พ่ายแล้วคอยดูแลเพี้ยนให้เรอะ :เฮ้อ: งั้นหยั่งงี้พี่พ่ายก้อต้องรู้จักเพี้ยนมาก่อนแหละ และรู้ด้วยว่ามาวินเป็นคนฆ่าพี่สาวเพี้ยน แล้วทำไมพ่ายไม่โกรธล่ะ แต่ก้อสะใจที่มาวินโดนพ่ายชกน่ะ สมน้ำหน้าโดนพ่ายตอกกลับเล่นเอาจ๋อยไปเลย เราว่าคนที่หลงไหลแล้วผิดหวังเนี่ยน่ากลัวสุดน่ะ :mew5: ยังไงรออ่านต่อไป เดาเรื่องไม่ถูกแฮะ อยากรู้ว่าเพี้ยนรู้ความจริงแล้วอะไรจะเกิดขึ้นแล้วทำไมพี่สาวเพี้ยนถึงได้เศร้ากับชีวิตขนาดนั้นล่ะ เหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้นน่ะ โดยที่เพี้ยนก้อไม่รู้นึกว่าพี่สาวฆ่าตัวตายเพราะตัวเอง น่าสงสารจังเลยอ่ะ :mew2:
-
คิดถึงเพี้ยนแล้ว ตกลงให้เพี้ยนหนีจากไร้พ่ายกับพี่กิ๊กโน้ะ 555 :mew1:
-
เนื้อเรื่องจะเป็นไงต่อเนี้ยย
-
มารอ :mew1:
-
เป็นประเด็นสินะว่าใครเป็นคนฆ่าพี่สาวเพี่ยน จะใช่มาวินหรือเปล่า
จากที่ดูคนๆนี้รักและเทิดทูนพี่พ่ายมากเลย เป็นไปได้สูงจริงๆ นางดูโรคจิต :katai1:
-
สงสารเพี้ยน
-
อ่านๆ ไปสงสารโตโน่แล้ว (โตโน่ขึ่นสมอง) เอ้ยยย สงสารเพี้ยน จะอะไรกันนักกันหนาห้ะ ? พรากลูก พรากเมียเขาไปแล้ว ให้เพี้ยนได้มีความสุขเถอะะะะะะะะะะะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling3: :katai1: :katai1:
-
เข้ามารออะ
-
มารอ :mew1:
-
RIP ให้ป๋าพ่ายหน่อย
-
โอ๊ย ทำไมเรื่องนี้อ่านแล้วทั้งปวดใจ ทั้งปวดตับ :mew5:
-
คนที่น่าสงสารที่สุดคือ เพี้ยน เฮ้อออ
เหมือนเป็นไอ้หน้าโง่ที่โดนใครต่อใครหลอก
เห็นแล้วมันรู้สึก.. เฮ้ออ เมื่อไหร่เพี้ยนจะรู้ตัวซักทีน้า
ร่าเริงทุกครั้งที่อยู่กับพ่าย แต่จะรู้บ้างไหมว่า ที่จริงพ่ายมันเป็นยังไง คิดอะไรอยู่
แล้วถ้าเป็นเรานะ ถ้าเรารู้ความจริงแล้ว จะไม่เอามันซักคน หนีไปมีใหม่ดีกว่า 555
เพราะไอ้ที่มีอยู่ก็ไม่รู้จริงใจกับเราแค่ไหน เล่นวางแผนกันมาตั้งนานแล้วนี่นา (เดาจากคำพูด พ่ายเป็นคนทำให้กิ๊ฟมาเจอเพี้ยน)
แต่พี่กิ๊ฟก็ดีนะ ถึงจะหลอกลวง ปกปิด แต่ที่ผ่านมาก็มั่นคงมาตลอด ไม่เคยหลอกลวงในเรื่องความรู้สึก
นี่ถ้าไม่ใช่นิยายาวาย เราจะเชียร์เพี้ยนกิ๊ฟไปล่ะนะ 555
-
มารอ หายไปหลายวันแล้ววว
-
ตอนที่ 23
ด้วยเพราะผมรีเควสไว้ว่าอยากจะไปเที่ยวในที่ที่ไม่ต้องเห็นน้ำทะเล พนักงานขับรถของรีสอร์ทจึงพาผมกับพี่พ่ายตะลอนเที่ยวไปตามพิพิธภัณฑ์ ย่านเมืองเก่าตึกแถวโบราณที่มีสถาปัตยกรรมแบบยุโรป เรื่อยไปจนถึงสักการะอนุเสาวรีย์ท้าวเทพกระษัตรีและท้าวศรีสุนทร และตอนนี้ผมก็อยู่ที่วัดครับ แวะมาไหว้พระขอพรให้กับตัวเองก่อนจะที่มุ่งไปตลาดปล่อยของในตอนเย็นๆ
“เฮ้อ...” ผมเผลอถอนหายใจออกมา แม้จะได้ออกมาเที่ยวแล้วก็ไม่ได้รู้สึกสนุกเลยสักนิด นั่นก็คงเป็นเพราะ...
“คุณเพี้ยนเบื่อเหรอครับ งั้นเราไปที่อื่นกันต่อเลยนะครับ” ตี๋ พนักงานขับรถอายุรุ่นๆ ยี่สิบถามไถ่มาด้วยความกังวล เขาเป็นเด็กในพื้นที่ พี่พ่ายจึงให้เป็นคนนำเที่ยวในวันนี้ ถึงอย่างนั้น...
นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมวาดฝันไว้นี่นา!!! ผมไม่ได้อยากเดินเที่ยวกับคนอื่น ผมอยากเห็นสถานที่ต่างๆ ไปพร้อมพี่พ่ายต่างหาก! แต่ทำไมเขาถึงเอาแต่นั่งตากแอร์อยู่ในรถด้วย!
“ไม่...ไม่ไปแล้ว กลับเถอะ”
“ได้ครับ”
ผมถ่ายรูปไปอีกสิบกว่าใบ ตั้งแต่บันไดทางขึ้น ไปจนถึงแผ่นกระเบื้องที่ใช้ปูพื้น มันติดเป็นนิสัยมาตั้งแต่สมัยเรียน เพราะเวลาผมได้มีโอกาสเห็นสถาปัตยกรรมที่แปลกใหม่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องเก็บรายละเอียด
“คุณเพี้ยน! ระวังครับ!” ตี๋รีบเข้ามาช่วยผมที่โดนใครบางคนวิ่งชนไหล่จนเกือบล้ม แรงปะทะทำให้รู้สึกเจ็บที่หัวไหล่ซ้าย แต่บริเวณสีข้างรู้สึกเจ็บมากกว่า
“อะไรกัน ชนแล้วไม่ขอโทษ!” ตี๋โวยวายเสียงดังทำให้นักท่องเที่ยวคนอื่นๆ หันมามอง ในขณะที่ไอ้ตัวก่อเหตุมันวิ่งหายไปแล้ว
“ตี๋ พะ...พี่เจ็บ” ผมกุมสีข้างตัวเองไว้ คงเพราะใส่เสื้อสีดำ ตี๋ก็เลยไม่ทันเห็นว่ามีเลือดซึมออกมา จนกระทั่งผมเอามือไปกุมไว้ ถึงได้เปรอะมือของผมเต็มไปหมด
“คุณเพี้ยน! ถูกแทงเหรอครับ! ไอ้บ้านั่น!!”
“แค่เฉี่ยวๆ น่ะ แต่ก็เจ็บเอาเรื่อง”
“ไปโรงพยาบาลกันครับ!” ตี๋ดูลนลานเล็กน้อย แต่ก็พยุงผมแล้วพาไปที่รถ กระเป๋าและกล้องของผมตี๋ก็เอาไปถือให้หมด มีนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เข้ามาถามไถ่กันหลายคนว่ามีอะไรที่พอให้พวกเขาช่วยได้ไหม บางคนก็บอกกับผมว่าแจ้งตำรวจให้แล้ว และตำรวจกำลังจะมา ตี๋เลยบอกชื่อโรงพยาบาลที่ผมจะไปและทิ้งเบอร์ติดต่อของเขาไว้ให้เพื่อให้ตำรวจตามไปที่นั่นได้
“ไม่รู้ว่าเป็นใครนะครับ แต่มันต้องตกนรกแน่ๆ ทำร้ายคนได้แม้กระทั่งในวัด”
“คนจะทำชั่ว...มันไม่เลือกสถานที่หรอกตี๋”
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นใคร อาจจะแค่แทงผิดตัว หรือจงใจ ไม่อาจเดาได้จนกว่าจะเจอตัวมันแล้วเค้นถาม แต่ถ้ามันตั้งใจจะแทงผมจริงๆ ผมคงจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้ก็ได้ เพราะถ้าไหล่ไม่กระแทกชนกัน มีดนั่นก็คงเสียบคาอยู่ที่ท้องผมเต็มๆ
กลับมาถึงที่รถ ตี๋เลื่อนประตูเปิดออกให้ พร้อมกับพยุงผมให้ขึ้นไปนั่งข้างๆ พี่พ่ายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาดูพอร์ทหุ้นในแม็คบุ๊ค แต่พอหันมามองผม สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เป็นอะไร”
“คุณเพี้ยนถูกแทงครับ” ตี๋ตอบแล้วรีบวิ่งอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ
พี่พ่ายพับแม็คบุ๊คลงแล้วหันมาให้ความสนใจผมทันที
“ดีจัง...พี่สนใจผมบ้างแล้ว”
“เจ็บแล้วยังจะปากดี”
“อิอิ”
“แผลลึกไหม”
“ไม่หรอก แต่เจ็บเป็นบ้าเลย”
สีหน้าของพี่พ่ายไม่ได้กระวนกระวายมากมายอย่างที่ผมคาดหวัง หนำซ้ำยังอยู่ในระดับทั่วไปจนน่าตกใจ ผมเลยอดสงสัยไม่ได้ว่า...นี่เขาห่วงตามมารยาทหรือเปล่า แค่ขอดูแผลอีกเล็กน้อยก็กลับไปสนใจมือถือของตัวเองต่อแล้ว ผมไม่อยากจะคิดมาก ไม่อยากจะน้อยใจอะไรทั้งนั้น แต่บางทีมันก็อดไม่ได้จริงๆ ...อดไม่ได้ที่ผมถูก...ละเลย
ผมนั่งเงียบมาจนถึงโรงพยาบาล มีรถเข็นกับบุรุษพยาบาลมารอรับอยู่แล้ว ผมถูกพาไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อทำแผล ในขณะที่พี่พ่ายเดินตามมาข้างหลัง ผมไม่ได้สนใจ แต่ได้ยินเสียงของตี๋ร้องโวยวายอยู่เหมือนกัน
“นายครับ!! เป็นอะไรรึเปล่า!”
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่พ่าย เพราะผมไม่ได้หันกลับไปมอง ผมมารออยู่ในห้องฉุกเฉินเพื่อทำแผล แผลไม่ลึกมากเหมือนที่คิดไว้ก็เลยไม่ต้องเย็บ แต่ก็กรีดผิวเข้าไปไม่น้อยทีเดียว ทำแผลเสร็จก็ออกจากห้องฉุกเฉินมาหาพี่พ่ายที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้หน้าห้อง ส่วนตี๋อาสาไปรับยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบที่ห้องจ่ายยา
“เสร็จแล้วครับ”
“อืม”
พี่พ่ายยังคงก้มหน้าเล่นมือถือ จนผมอดไม่ได้ที่จะแอบมองว่าเขากำลังเล่นอะไร แต่ปรากฎว่า... ไม่เห็นจะเล่นอะไรเลย! มือก็สไลด์หน้าจอเล่นไปมา ไม่ได้เข้าเล่น App อะไร แถมเจ้าตัวก็เหมือนจะไม่ได้รู้ตัวด้วย
“พี่...”
“หืม”
“ทำอะไรน่ะ”
เขาเงียบ...ไม่ตอบคำถาม นิ้วก็ยังสไลด์หน้าจอไปมาอยู่อย่างนั้น ผมสังเกตเห็นว่าแขนของเขามีรอยถลอกเล็กน้อย แขนเสื้อก็เปื้อน กางเกงก็ไม่ต่างกัน ไม่จริงน่ะ...ผู้ชายที่เนี๊ยบหัวจรดเท้าอย่างพี่พ่ายน่ะเหรอ...จะอยู่ในสภาพนี้ เขาไปทำอะไรมากัน!
ผมนั่งยองๆ ลงตรงหน้าเขาแล้วปัดฝุ่นออกจากเสื้อกับกางเกงให้
“ไปทำอะไรมาครับ เปื้อนหมดแล้ว”
“นั่งดีๆ ดิ ไม่เจ็บแผลรึไง”
“ผมถามก่อน”
พี่พ่ายทำหน้าบึ้งใส่ เขาลุกขึ้นยืนแล้วดึงผมให้ลุกตาม เป็นจังหวะที่ตี๋กลับมาพร้อมถุงยาพอดี
“เรียบร้อยแล้วครับ นี่ยานะครับคุณเพี้ยน”
“ขอบใจนะตี๋ ไม่ได้ตี๋พี่คงแย่”
“ไม่เป็นไรครับ นายสั่งให้ผมดูแลคุณเพี้ยนอยู่แล้ว นี่ครับนาย เงินทอน”
“เก็บไว้” พี่พ่ายพูดเสียงเรียบ ในขณะที่ตี๋ยกมือไหว้ขอบคุณ ไม่รู้ว่าเสียค่ารักษาพยาบาลไปเท่าไหร่ แต่ก็คงแพงน่าดูเพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชน ไว้ตอนเงินเดือนออกค่อยจ่ายคืนให้พี่พ่ายก็แล้วกัน ตอนนี้ผมยังไม่มีตังค์หรอก แกลบ...
พี่พ่ายเดินนำกลับไปที่รถ มีผมกับตี๋เดินตามหลัง
“ตี๋ เมื่อกี้เจ้านายเราเป็นอะไรอ่ะ”
“อ๋อ...นายสะดุดล้มน่ะครับ ตอนลงจากรถพอดี ไม่รู้ว่าไปสะดุดอะไรเข้า แต่ผมว่าคงเข่าอ่อนมากกว่า”
“ฮ่าๆๆ พี่พ่ายนี่ซุ่มซ่ามเหมือนกันเหรอ” โอ้ยย!! ผมพลาดช็อตเด็ดไปได้ยังไง! ถ้าได้เห็นนั่นคงจะเป็นความทรงจำที่ดีในชีวิตเลยอ่ะ!!
“ผมว่านายคงมัวแต่เป็นห่วงคุณเพี้ยนมากน่ะครับ ก็เลยไม่ทันระวังตัว”
แม้มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่ตี๋บอก แต่ผมก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่พ่ายนี่ก็ซึนโคตรพ่อโคตรแม่ของความซึนเลย แสดงออกมาสักนิดจะดิ้นตายหรือไงกันนะ
“พี่พ่าย...” ผมส่งเสียงเรียกแล้วหยุดเดิน พี่พ่ายเลยหันกลับมามอง คิ้วขมวดกันยุ่งเชียว
“อะไร”
“เดินไม่ไหว เจ็บ...อุ้มหน่อย”
“ตี๋” เขาหันไปพยักหน้าให้ตี๋ที่ตัวเล็กกว่าผมซะอีก แต่พนักงานขับรถคนซื่อคนนี้ก็พร้อมจะทำตามแม้จะเป็นเรื่องที่เกินตัว
“พี่พ่าย ผมตัวโตกว่าตี๋อีก เขาจะอุ้มผมได้ยังไง พี่นั่นแหละ มาเลย!”
“ไม่!”
“พี่พ่าย...”
ผมจ้องตาวัดใจกับเขาอยู่เพียงครู่ ก็ได้คำตอบแน่ๆ แล้วว่าเขาคงไม่ตามใจ แต่ตอนกำลังถอดใจก็ถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิงที่ทำให้รู้สึกอายสายตาของผู้ป่วยในโรงพยาบาลที่กำลังรอคิวตรวจกันอยู่ขึ้นมาทันที
“พี่!”
“เงียบ”
“อื้อ”
ผมซุกหน้าลงกับอกของเขา แขนก็โอบรอบคอเขาไว้อย่างช่วยไม่ได้ ไม่กล้ามองสบตาใครทั้งนั้น แม้กระทั่งพี่พ่าย เพราะสายตาคนรอบข้างว่าทำให้หน้าร้อนแล้ว แต่สายตาของพี่พ่ายกลับทำให้รู้สึกได้มากกว่า
“นายครับ เดี๋ยวผมต้องอยู่รอตำรวจที่นี่ก่อนนะครับ จะได้ให้ที่อยู่ติดต่อกับตำรวจไว้” ตี๋พูดขึ้นเมื่อเดินมาส่งพวกผมที่รถ เขาส่งกุญแจรถให้พี่พ่ายแล้วเปิดประตูรถให้
“ได้” พี่พ่ายรับคำ ยื่นเงินค่ารถกลับรีสอร์ทให้ตี๋ที่ยกมือไหว้รับอย่างสุภาพ “บอกตำรวจด้วยว่าพรุ่งนี้ให้ไปพบผมที่รีสอร์ท”
“ครับ”
พี่พ่ายออกคำสั่งแม้กระทั่งตำรวจ จะได้หรือไม่ได้นั่นคงเป็นอีกเรื่องมั้ง แต่ยังไงพี่แกก็ยังคงวางอำนาจไว้ก่อนนั่นล่ะ เห็นอย่างนี้แล้วนึกตอนที่เขาสะดุดล้มไม่ออกเลย ให้ตายเถอะ!
ตี๋เดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ส่วนผมกับพี่พ่ายก็ขึ้นรถขับออกมา โดยพี่พ่ายเป็นคนขับและผมเป็นตุ๊กตาหน้ารถ
“แล้วเราจะไปไหนกันอ่ะ”
“กลับ”
“ไม่นะ! ผมอยากไปตลาดปล่อยของ!”
“เจ็บอย่างนี้จะไปเที่ยวได้ยังไง”
“ผมจะไป!”
“เพี้ยน!”
“ไม่ได้เจ็บมากซะหน่อย อีกอย่างวันนี้เราก็ไม่ได้เที่ยวด้วยกันเลยนะ”
“ก็มาด้วยแล้วไง”
“พี่เรียกว่ามาด้วยเหรอ! ทั้งๆ ที่ตัวเองเอาแต่นั่งอยู่ในรถอ่ะ”
“กูไม่ชอบคนเยอะ วุ่นวาย”
ผมแอบแลบลิ้นใส่เขา แต่เขาก็ยื่นมือมาผลักหัวผมเบาๆ
“ดื้อ”
“ก็ยังไม่อยากกลับห้อง... เพราะวันนี้ยังไม่ได้สนุกกับพี่เลย”
อยากให้เรามีความทรงจำดีๆ ด้วยกัน อยากให้เป็นวันที่ผมจะได้ยิ้มและหัวเราะไปกับเขา เพราะผมกลัวว่าหากพรุ่งนี้เราต้องกลับไปเชียงราย ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก
“ทำหน้างี่เง่าอยู่ได้”
“ไม่ต้องมองสิ”
“ไม่ได้มอง” ก็จริงที่เขาขับรถอยู่ คงจะมองหน้าผมไม่ได้ แต่ถ้าไม่มองจะรู้ได้ยังไงว่าผมทำหน้าแบบไหน!
“มองแน่ๆ ไม่งั้นไม่รู้หรอก...”
“ยอมรับแล้วรึไงว่างี่เง่า”
“เออ ยอมรับก็ได้! แต่ถ้าไม่รักไม่งี่เง่าใส่หรอก!”
“หึ พูดได้ดี”
อีตานี่ขี้เก็กตลอด ไม่เคยตามใจแถมยังชอบดุ คำพูดหวานๆ ก็ไม่มี เป็นผู้ชายที่ไม่น่าไปหลงรักได้ แต่ไม่รู้ทำไม...ผมถึงหลงรักไปแล้วแบบโงหัวไม่ขึ้น เขาไม่เคยมองมาที่ผมก่อนเลย แต่ผมก็ยังแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน สายตาของผมจะหาเขาเจอเป็นคนแรก... มันไม่ยุติธรรมเลย ทำไมต้องมีแต่ผมที่รักเขาจนแทบบ้าอยู่คนเดียว
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ได้ แต่ตื่นมาอีกที ก็มาอยู่ในจุดชมวิวที่ว่ากันว่ามองเห็นเกาะภูเก็ตได้ทั้งเกาะ ผมขยี้ตาเล็กน้อย เพราะแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องมากระทบกระจกหน้ารถทำให้ค่อนข้างแสบตา กำลังจะใช้มืออีกข้างจัดทรงผมให้เข้าที่ก็พบว่ามันถูกกุมไว้ด้วยมือของใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คนๆ นั้นหันมามองผมพร้อมกับรอยยิ้มที่นานๆ ครั้งจะได้เห็น
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงนุ่มทุ้มตามแบบฉบับคุณชายไร้พ่ายทำให้หัวใจเริ่มเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
“อื้อ” ผมตอบรับเบาๆ หลบสายตาหลังแว่นกรอบดำของเขาด้วยการเบือนมองไปทางอื่น “พี่ไม่ได้พาผมกลับรีสอร์ทเหรอครับ”
“อยากกลับไหมล่ะ”
ผมส่ายหัวเล็กน้อย ในขณะที่พี่พ่ายหัวเราะเบาๆ
“ลงไปดูวิวไหม”
“ครับ”
แม้จะไม่ใช่ตลาดปล่อยของที่ผมอยากไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบที่นี่ ผมกลับชอบมันมากกว่าสถานที่ไหนๆ ที่เคยไปมาตลอดทั้งวัน และนั่นคงเพราะ...มีพี่พ่ายยืนอยู่ข้างๆ ผมด้วย
เรายืนอยู่ข้างๆ กัน มองพระอาทิตย์ที่กำลังลับไป มองสีสันที่กำลังเลือนหายจากท้องฟ้า แทนที่ด้วยความมืดมิดและแสงไฟจากตึกอาคารบ้านช่องค่อยๆ สว่างขึ้นมาแทนที่อยู่เบื้องล่าง ส่วนเบื้องบนนั้นมีแสงจากดาวดวงน้อยๆ หลายๆ ดวงแข่งกันส่องสว่างเพื่อให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนเช่นนี้ไม่ไร้สีสันอีกต่อไป
ผมสูทอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด ลมเย็นๆ พัดผ่านมา รู้สึกหนาวเล็กน้อย แต่ก็ได้อ้อมแขนจากคนที่เคยยืนอยู่ข้างๆ มาทำให้ร่างกายอบอุ่น
“ดีไหม” เขากระซิบข้างหู ถ้อยคำถามที่มาพร้อมกับเสียงนุ่มทุ้มนั้นทำเอาแทบละลายในอ้อมกอดของเขา
“อื้อ ดีครับ ผมมีความสุขมากๆ”
“ก็ดีแล้ว” แก้มของผมถูกริมฝีปากของเขาสัมผัสเบาๆ ก่อนจะถูกฟันเป็นระเบียบสวยกัดเข้าอย่างจัง แต่ผมก็ไม่ได้โวยวาย ผมกลับชอบที่ถูกเขาทำแบบนี้
“ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า”
“ก็นิดๆ ครับ แต่พี่ไม่ต้องห่วงหรอก แผลเล็กแค่นี้ไกลหัวใจ”
ผมคิดว่าเขาคงปฏิเสธกลับมาเสียงแข็งว่าไม่ได้ห่วง แต่อ้อมกอดที่รัดแน่นจนร้อนนี้กลับทำให้ผมแน่ใจได้ว่าเขากำลังยอมรับ... เขาเป็นห่วง...และคงเป็นห่วงมากกว่าที่ผมคิดไว้
“กอดแน่นเลย กระดูกผมจะหักอยู่แล้วมั้ง”
“ไม่ชอบรึไง”
“ชอบ” ผมลูบแขนเขาเบาๆ “ผมชอบทุกอย่างที่พี่ทำให้ผม ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ ดีหรือร้ายยังไง ผมก็ชอบทั้งนั้น ผมรักพี่มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะมันมากจนไม่รู้จะมากยังไง แล้วพี่ล่ะ...รักผมบ้างไหม”
คงเพราะอากาศดีๆ แบบนี้ ผมถึงอยากได้ยินคำว่ารักจากเขา อยากให้ค่ำคืนนี้...หัวใจของผมถูกเติมเต็ม แต่คำตอบของพี่พ่ายก็ยังเหมือนเดิม ความเงียบเท่านั้น...ที่ผมได้รับจากเขา...
แต่ไม่เป็นไร...มันคงเป็นคำถามที่ยากเกินไปสำหรับไร้พ่าย... ผมเข้าใจดี
“ทำไมต้องร้องไห้”
ผมไม่รู้ตัวเลยว่ามีน้ำตามากมายที่กำลังไหลอาบแก้ม และมันคงหยดลงบนแขนของเขา
“ผมมีความสุข...มีความสุขจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย”
“เด็กโง่”
“จริงๆ นะพี่ ผมมีความสุขจริงๆ ผมดีใจที่พี่อยู่ข้างๆ ผม”
พี่พ่ายจับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาที่คุ้นเคยจ้องมองราวกับกำลังวิเคราะห์สิ่งที่อยู่ภายในใจของผม ก่อนเขาจะดึงผมไปกอดไว้แล้วกระซิบเบาๆ ว่า
“ขอโทษ”
มันคงดีกว่านี้...ถ้าเขาไม่พูดคำๆ นี้ออกมา คงดีกว่า...หากเลือกที่จะเงียบต่อไป เพราะคำว่าขอโทษของเขา...มันอธิบายความรู้สึกของเขาได้ดี...
“ถ้ากูทำให้เจ็บขนาดนี้...เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมดีไหม”
มือของผมสั่นเล็กน้อยแต่ก็ยังจับชายเสื้อของเขาไว้แน่น ความรู้สึกจุกและปวดไปทั้งอกทำให้ไม่สามารถพูดอะไรได้แต่ผมก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย
“กลับไปตอนที่เรายังเป็นแค่คนแปลกหน้า...”
ไม่...ผมไม่... ผมจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ได้โปรด... อย่าพูดแบบนี้...อย่าทิ้งผมไว้แบบนี้ พี่พ่าย...พี่พ่าย...
“กูไม่อยากทำร้ายมึง”
พี่กำลังทำร้ายผม...ขอร้อง...พี่พ่าย...ผมจะไม่ถามอะไรอีกแล้ว...
“ผม...ผมมี...มีความสุขจริงๆ นะพี่ อย่าพูดแบบนี้เลยนะ อย่าพูดแบบนี้เลย...”
พี่พ่ายไม่ได้พูดอะไรกลับมา เขาแค่ดึงมือของผมออกจากการเกาะกุมชายเสื้อของเขา ก่อนจะมองมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
“พี่พ่าย...”
“ถ้ามึงยังยืนยันว่าจะอยู่ตรงนี้ กูก็ไม่ห้าม แต่กูก็ยืนยันคำเดิมเหมือนกัน” เขาลูบหัวผมเบาๆ การกระทำที่ขัดกับคำพูดร้ายกาจนั้นทำให้น้ำตาของผมไหลไม่หยุด “ไปหาคน...ที่เขารักมึงได้อย่างที่มึงรัก จะได้ไม่ต้องเจ็บแบบนี้ กูขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด คิดว่ามัน...เป็นฝันร้ายก็แล้วกัน”
“ถ้าผมคิดได้ง่ายๆ ผมคงไม่รักคนอย่างพี่หรอก...ผมขอเวลาสักหน่อยได้ไหม...ผมยังทำใจไม่ได้จริงๆ”
ผมรู้ว่าถ้ายังดันทุรังจะไปต่อ ก็คงมีแต่เจ็บกับเจ็บ แต่ผมเป็นประเภทที่ถ้าจะเจ็บก็ขอให้เจ็บจนถึงที่สุด จะได้ไม่มีอะไรค้างคาอีก ในวันข้างหน้าผมไม่อยากจะมานั่งนึกเสียใจว่าทำไมตอนนั้นไม่ทำแบบนี้ ถ้าทำมันอาจจะดี หรือถ้าไม่ทำมันอาจจะดีกว่า ...ไม่อยากให้ชีวิตเกิดคำถามจนลังเลที่จะก้าวไปข้างหน้า เพราะฉะนั้น...แม้ใครจะมองว่าผมโง่ ผมก็ยอมรับ
“ค่อยๆ ห่างกันก็ได้...ถ้าจู่ๆ ก็ต้องเลิกกันแบบนี้ ผมคง...”
“อย่าคิดฆ่าตัวตาย ต่อให้ใครไม่รักมึง มึงก็ต้องรักตัวเอง”
ผมไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเลย แต่พี่พ่ายคงจะเข้าใจผิดไปเอง แต่ถ้าจะทำให้เขายอม ก็ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปก็ได้
“ผมทำไม่ได้หรอก...ผมมันโง่นี่”
“เพี้ยน!”
“...”
“เฮ้อ! ตามใจมึง!”
“เย้! รักพี่พ่ายที่สุด!”
ผมกอดเขาแน่น แม้จะรู้สึกเจ็บแผลแต่ผมก็อยากจะรู้สึกถึงตัวตนของเขา อยากจะแน่ใจว่าคนที่ผมกอดอยู่คือคนที่ผมรักจริงๆ
ผมจะไม่ร้องไห้ จะไม่ถามเรื่องที่ไม่ควรถาม จะไม่รู้สึกอะไรที่ทำให้พี่ลำบากใจเวลาที่เราอยู่ด้วยกันอีกแล้ว...เพราะฉะนั้น...อย่าไปจากผมเลยนะครับ
“ดีจัง...”
“อะไร”
“ผมมีความสุข”
พี่ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไง...มองแค่รอยยิ้มของผมก็พอ
ผมกลับเชียงรายในบ่ายของวันต่อมา ในตอนเช้ามีตำรวจมาหาที่รีสอร์ท ถามไถ่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเล็กน้อยแล้วรับปากว่าจะรีบหาตัวคนร้ายให้ แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าพวกเขาจะหาเจอหรอกครับ ไม่ได้มีความหวังนั้นอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ส่วนพี่พ่ายก็...
เขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยจนรู้สึกได้ หรือเป็นเพราะผมไม่ได้ทำความเข้าใจกับคำว่าค่อยๆ ห่างกันที่ตัวผมได้พูดออกไปเองกันแน่ แม้หลังจากที่กลับจากจุดชมวิวแล้ว เราจะทานข้าวด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความห่างเหิน พี่พ่ายไม่มองมาที่ผมเลยแม้สักครั้ง เขาปล่อยให้ผมนอนรอเป็นชั่วโมงในขณะที่เขาออกไปคุยโทรศัพท์กับน้องเดียร์ กลับเข้ามาในห้องก็ขึ้นไปนอนอีกฝั่งของเตียงแล้วปิดโคมไฟฝั่งหัวเตียงของเขาแล้วหลับไปเลย ผมได้แต่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้จะทักท้วงเขาด้วยคำไหน ในเมื่อหลายๆ คืนที่ผ่านมาเราจะนอนกอดและหลับไปพร้อมกัน แต่คืนนี้เขานอนหันหลังให้ ผมถึงได้พูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่ขยับเข้าไปกอดเขาจากข้างหลังเท่านั้น
พี่เอเป็นคนมารับพวกผมที่สนามบิน แต่ผมก็ต้องกลับกับพี่เอแค่สองคนเพราะพี่พ่ายมีน้องเดียร์มารอรับ ผมได้แต่จิกเล็บลงบนแขนตัวเองในขณะที่ฝืนยิ้มให้กับน้องเดียร์
“คืนนี้กูไม่กลับ ล็อคประตูรั้วได้เลย” พี่พ่ายบอกกับพี่เอแล้วก็เดินไปกับน้องเดียร์ เขาเหลือบมองมาทางผมเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” พี่เอหันมาถามผมในขณะที่เรากำลังเดินไปขึ้นรถ
“เปล่าครับ”
“โกหก ทำตาแดงๆ จะร้องไห้แบบนี้ มึงจะให้กูเชื่อเหรอ”
“ผมหลับบนเครื่องมา ตาก็ต้องแดงอยู่แล้ว”
“ไอ้เพี้ยน...”
“ผมไม่ได้ร้องไห้นะ! ผมมีความสุขจะตายไป!”
“ไอ้เด็กบ้า มึงจะเสียงดังทำไมเนี่ย ไปๆ กลับ พี่ชายมึงกำลังทำกับข้าวไว้รอละ”
“ขอโทษครับ”
“เป็นเอามากนะมึง เฮ้อ ป๋าแม่งก็เป็นบ้าไรมันเนี่ย กลับมาทั้งทีไม่ไปเจอหน้าเพื่อน ดันหนีไปกกเด็กซะงั้น แค่ที่ทะเลไม่พอรึไงวะ”
พี่เอบ่นไปตามประสา ในขณะที่ผมแกล้งทำหูทวนลม ผมไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น...พอๆ กับที่ไม่อยากจะรับรู้อะไรให้มากจนตัวเองต้องเจ็บอีก...ผมรู้แค่ว่าผมรักพี่พ่ายก็พอแล้ว
กลับมาถึงบ้านก็เกือบทุ่ม พี่เกมรอต้อนรับด้วยอาหารเหนือหลากหลายชนิด เขาถามถึงพี่พ่ายแต่พี่เอก็ตอบคำถามแทนผมที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียว กินข้าวเสร็จผมก็ขอตัวไปเช็ดตัวเพราะแผลยังไม่แห้งก็เลยยังอาบน้ำไม่ได้ ก่อนจะออกมานั่งดูซีรีย์เกาหลีกับพี่เกม แต่แม้พระเอกจะทำหน้าตลกแค่ไหนผมก็ยิ้มไม่ออก คงเพราะมันเป็นมุกที่ฝืดเกินไปล่ะมั้ง
“เพี้ยน”
“ครับ”
“เป็นไรไป พี่เห็นเราทำหน้าแบบนี้มาสักพักแล้วนะ”
“ไม่ได้เป็นไรพี่ กำลังคิดว่าพระเอกกับนางเอกนี่มันจะรักกันได้ยังไง”
“การตกหลุมรักมันก็เป็นเรื่องง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องทำอะไรมากมายเลย ถ้าเป็นคนที่เราคิดว่าใช่ เราก็ตกหลุมรักเขาได้ทั้งนั้น”
“แม้ว่าเขาจะทำให้เราเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าน่ะเหรอพี่”
ผมได้แต่สงสัย...ว่าอะไรที่ทำให้คนเราโง่งมอยู่กับคนที่ทำร้ายเรามากมายอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้คำตอบเลย ความรักมันคงร้ายแรงยิ่งกว่ายาเสพติด...เพราะจะให้เลิกก็คงเลิกไม่ได้ง่ายๆ แถมยัง...ไม่มีวิธีที่จะเลิกมันด้วย
“ความรักคือความสุขนะเพี้ยน แต่ที่เราเจ็บ นั่นเพราะเราไม่ได้รับความรักจากเขาต่างหาก”
งั้นหรอกเหรอ...เป็นอย่างนี้นี่เองสินะ
ผมนั่งดูซีรีย์กับพี่เกมไปจนจบแผ่นที่สาม ก็แยกย้ายกันไปนอน ก่อนจะเข้านอนผมก็โทรหาพี่พ่าย แต่เขาไม่รับสาย ไลน์ไปหาเขาก็ไม่อ่าน แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ ผมโทรหาเขา โทรเป็นสิบยี่สิบครั้ง จนกระทั่ง...
“มีธุระอะไร”
“คิดถึง”
“ไปนอนได้แล้วไป”
“ผมนอนไม่หลับ”
“อืม แล้วไง?”
“กลับมานะ...ผมรออยู่”
พี่พ่ายไม่ตอบอะไรกลับมา แต่เขาก็ยังไม่วางสาย ผมรอฟัง...ว่าเขาจะพูดอะไร และรอฟัง เสียงของใครอีกคนที่เขาอยู่ด้วย เพื่อที่ว่าผมจะได้เลิกรอให้เขากลับมาสักที แต่ปลายสายนั้นก็ยังคงมีแต่ความเงียบ
“พี่อยู่ที่ไหน กลับมาหาผมนะ ผมนอนไม่หลับเลย”
“ไม่ได้”
“ใจร้าย...แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้อยู่แล้ว”
“ไม่ต้องรอ เพราะกูไม่กลับ ไปนอนได้แล้ว”
“ไม่นอน”
“ดื้อ”
“กลับมาลงโทษผมสิครับ”
“ไม่นอนก็เรื่องของมึง”
“ไม่ห่วงเลยเหรอ”
“เออ”
“พี่พ่าย...”
เขากดตัดสายไปทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่ผมได้ยินเสียงประตูของห้องนอนใครสักคนถูกเปิด ...ไม่จริงน่า! พี่เกมกับพี่เอก็คงหลับไปแล้วนี่นา ผมรีบลงจากเตียงแล้วเปิดประตูออกไปดู
“พี่พ่าย...ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” ผมเดินเข้าไปกอดเขาจากข้างหลัง “ไหนบอกจะไม่กลับไง”
“กูกลับมาอาบน้ำ”
“งั้นที่คุยกันเมื่อกี้พี่ก็อยู่หน้าห้องตลอดเลยเหรอ”
“...”
“ดีใจจัง งั้นพี่ไปอาบน้ำเถอะนะ ผมไม่กวนแล้ว แต่อย่าออกไปข้างนอกอีกเลยนะ...เตียงที่บ้านสบายกว่าเตียงที่คอนโดน้องเดียร์แน่ๆ อ่ะ ผมมั่นใจ”
“เออๆ ไปนอนได้ละ”
“ครับ”
“เดี๋ยว...”
“หือ?”
“กินยารึยัง”
“อ่อ...ลืมอ่ะ ยังไม่ได้กิน”
“ทำไมไม่กิน โง่รึไงมึงน่ะ”
“ก็มันลืมจริงๆ นี่ มัวแต่คิดเรื่องของพี่”
พี่พ่ายไม่พูดอะไร ได้แต่ทำหน้าบึ้งแล้วก็ผลักหน้าผากผม
“ผมไปนอนจริงๆ แล้วนะ ฝันดีครับ”
“อืม”
มันคงดีนะ...ถ้าเขาจะรั้งผมไว้แล้วบอกว่าคืนนี้เราจะอยู่ด้วยกัน...ไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างเดินเข้าห้องนอนของตัวเองแบบนี้
นี่เรา...กำลังค่อยๆ ห่างกัน...จริงๆ เหรอ
.....................................................................TBC...............................................................
หายไปนานเลย ขอโทษนะคะ แต่ช่วงนี้งานค่อนข้างหนักค่ะ อยู่ในช่วงรื้อโปรแกรมเขียนใหม่ ก็เลยเหมือนคนบ้าที่เอาแต่คิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของแฟน (พี่พ่าย) เรื่องราวก็ใกล้จะถึงไคลแม็กซ์แล้ว คงอีกสักพักให้ใจของเราพร้อมกว่านี้ เชื่อว่าทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ตลอดมาจะจับมือกันก้าวผ่านมันไปได้ :กอด1:
ปล. เพี้ยนนั้นอาภัพนัก
-
อยากจะร้องไห้ตามเพี้ยน ต้องมารักคนอย่างป๋า ทำใจนะ
-
สงสารเพี้ยนจัง อยากให้ไร้พ่ายเป็นฝ่ายตามตื้อเพี้ยนบ้าง อยากให้เพี้ยนเป็นฝ่ายทำให้ไร้พ่ายทุรนทุรายบ้างจัง :hao7: :hao6:
-
สงสารเพี้ยน แต่ดีแล้ว อย่าไปรักคนอย่างพี่พ่ายเลย จริงๆนะ
-
สงสารเพี้ยนที่สุดไอ้พี่พ่ายใจร้าย :sad4:
-
เฝ้ารอวันที่พี่พ่ายจะเป็นฝ่ายตามบ้าง แต่ยังไงพี่พ่ายก็คือพี่พ่ายอยู่ดี :z3: :z3:
-
ลองห่างดูบ้างก็ดีเพื่อพ่ายจะคิดได้บ้าง
-
นังพ่ายยยยยยย :ling1: :ling1:
-
:katai1: :o12: สงสารน้องเพี้ยน ทำใจห่างเหอะเพี้ยนจ๋า
อิป๋าอะ :angry2:
-
น้องเพี้ยนของพี่ :sad11: สู้ๆนะ ใครเขาไม่รักเราก็ช่างแต่ต้องรักตัวเองนะ
-
สงสารเพี้ยนล่วงหน้า ต้องเจ็บหนักแน่ๆ ถ้ารู้ความจริง :(
-
เฮ้ย เราว่ารอบนี้พี่พ่ายต้องห่างจากเพี้ยน
เพื่อให้เพี้ยนปลอดภัยน่ะ
เราว่าพี่พ่ายต้องรู้สึกอะไรๆ กับเพี้ยนแล้วแหละ
-
พี่พ่ายใจร้าย คิดจะทำอะไรอีกนะ ต้องมีแผนแน่ๆเลย
-
คิดจะทิ้งก็ทิ้งกันดื้อๆ แบบนี้เลยหรือยังไงคะพี่พ่าย? ใจร้ายเกินไปหรือเปล่า~ ถ้าคิดว่าดีแล้วก็อย่าซมซานกลับมาซบอกน้องเพี้ยนอีกนะคะ ! :a14:
-
ยังคงคิดว่าสุดท้ายคนจะเลิกก่อนคือเพี้ยน
แล้วให้พี่พ่ายเป็นฝ่ายตามรักน้องบ้าง
หมั่นไส้ป๋าเหลือเกินนนนนน
-
อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่า...เพี้ยนมันมีอะไรกะเค้าบ้างมั้ยเนี่ยยยยยยยยยย
-
เพี้ยนนี่โคตรทนอะ :m15:
-
สงสารเพี้ยนอ่าาา
:katai1:
-
ได้อ่านแล้วววว
-
:m15: :m15: สงสารเพี้ยน
-
ห่างไปเลย หมั่นไส้อะ ห่างๆไปเถอะ
รำอิพี่พ่าย มั่นในตัวเองมากนักนะ
แต่เพี้ยนก็หลงซะจน พ่ายจะรู้สึกงั้นก้ไม่แปบก
-
คิดถึง
-
เห้ออออ เพี้ยนนี่มันเพี้นนสมชื่อจริงๆ
ถ้าพี่พ่ายบอกความจริง เพี้ยนจะไม่สติหลุดไปเลยหรอ
แอบเป็นห่วงเบาๆ
-
เราร้องไห้กับเพี้ยนทุกตอนเลย :sad4: :sad4:
-
เคืองพ่าย เพี้ยนเลิกตื๊อแล้วจะหนาว
-
มาต่อแล้ว ดีใจฝุด ๆ :mew2:
สู้ ๆ นะคะ คนเขียน เชียร์ เป็นกำลังใจให้เสร็จไว ๆ นะคะ แล้วจะได้มาต่อน้องเพี้ยน ฮาๆ สู้ ๆ ค่ะ
***************************************
โดนแทงเลย เข้าใจว่าตอนที่นั่งอยู่บนรถหลังจากรู้ว่าน้องโดนแทงป๋าแกคงคิดอยู่หน้าแกเลยนิ่งเกิน...
ตอนตี๋พูดนี่แบบ เดาเลยว่าพี่พ่ายอาจจะเข่าอ่อน พอตี๋เฉลยๆ จริงๆ ก็... จ้า เข่าอ่อน
เป็นห่วงละสิ
ไร้พ่ายใจอ่อนลงเยอะเลยนะคะ ตอนให้อุ้มนี่คือน่ารัก ตามสไตล์นางจริง ๆ
ก็ดีแล้วที่พาเพี้ยนไปภูเก็ต (ใช่ภูเก็ตนะ)
ชอบนะตอนที่กอดกันริมทะเล แต่ตรงนี้ค่อนข้างแปลก ๆ ในปาก
คืออ่านไปแล้วรู้สึกว่าน้ำลายเหนียวเลย มันสงสารน้องแปลก ๆ ถถถถถ อินจัด
พูดเท่าไหร่ไร้พ่ายก็ไม่ตอบรับ ต้องเข้าใจป๋าหน่อยนะเพี้ยน คงมีเหตุผลอะไรนั่นแหละ
(ช่วยปกป้องป๋านิดนึง)
ที่ขอเลิก ขอกลับไปเป็นเหมือนเก่าเพราะคิดว่าจะคุมไม่ได้หรอ ? หรือยังไง
สรุปที่คิดไว้ตอนที่แล้วให้น้องไม่เอาใคร กลายเป็นว่าจะโดนทิ้งเสียอย่างนั้น
แต่ก็นะ ยังมีกัน ๆ ไว้ไม่ให้ฆ่าตัวตายนี่แหละ ป๋าก็กลัวใช่ไหมว่าน้องอาจจะฆ่าตัวตายก็ได้
สุดท้ายให้ค่อย ๆ ห่างกันไป จริง ๆ แล้วก็รู้สึก ยังเป็นห่วง คิดว่าคงมีแผนการณ์อะไรดีๆ อยู่ในหัวแกนั่นแหละ
ขอให้สำเร็จไว ๆ แล้วกัน เดี๋ยวน้องจะช้ำใจตายเสียก่อน เย็นชาชะมัด o22
รอวันที่ทุกอย่างคลี่คลายเนอะ :mew2:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ ยังไงก็ขอให้ทำงานเสร็จไวๆ นะคะ จะได้มาต่อไวๆ หุหุ
รอติดตามชมตอนต่อไป :mew1:
-
เพี้ยน...มาซุกอกป้ามาลูกมา
-
สงสารเพี้ยน
-
สงสารเพี้ยนจัง
พ่ายไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ
ไม่รู้สึกอะไรจริงๆหรอ..
:z3:
-
ป๋าพ่ายมันหมือนจะร้าย ก็ร้ายไม่สุดยังไงไม่รู้
-
ทำไมชีวิตรักน้องเพี้อนถึงได้ดราม่าขนาดเน้ :katai1:
-
:o12: เสียใจจจจจ
-
ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เห้อ!!
-
:monkeysad: :monkeysad: สงสารเพี้ยน :sad4: :sad4:
-
เกลียดอะไรก็ตามที่ทำให้เพี้ยนเป็นแบบนี้ ไม่หวังให้พ่ายเปลี่ยนใจมารัก หวังให้เพี้ยนเลิกรักไปทีละนิด หวังว่าผู้แต่งคงไม่ใจร้าย
-
ตอนแรกเราเขินนะที่พี่พ่ายเป็นห่วงเพี้ยน แต่ต่อๆ มานี่คืออัลไล Orz"
ซดมาม่าให้หน่วงในอกเล่นเฉย
อิพี่พ่ายแม่งใจร้ายยย T^T
-
ถ่อววว สงสารเพี้ยนอ่ะ มาวินจ้างมาแทงป่ะเนี่ย
พี่พ่ายก็นะ จะทำอะไรอีกละเนี่ย
-
ไหนๆก็จะเจ็บแล้วก็เจ็บให้สุดๆเหมือนที่บอกกับตัวเองนะเพี้ยน เมื่อเต็มที่ไปแล้วป๋ามันไม่เห็นค่าก็ถอยออกมานะ ไม่ต้องถลำลึกไปกว่านี้แล้วเชื่อเรา
สงสารเพี้ยน :o12:
-
เอาเลยเพี้ยน เจ็บให้สุดๆ จะได้เลิกรักอิพี่พ่ายซะที แล้วอิพี่พ่ายมันจะได้รู้ว่าปล่อยของดี(?)อย่างเราให้หลุดมือไปซะแล้ว
-
เพี้ยน!!!! เค้าได้แต่ให้กำลังใจตัวนะ ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเจ็บปวดเท่าใด เข้มแข็งไว้นะ :mew6:
-
อา เบื่อพ่ายอ่ะ เพี้ยนก็เจ็บสุดๆรึยัง
ทนเก่งจริงๆ ยอมให้เขามีคนนั้นคนนี้
ไปๆมาๆ ก็เบื่อทั้งคู่เลย
-
ยังมองไม่เห็นว่าความอดทนของเพี้ยนจะสิ้นสุดตรงไหนเลย
เพี้ยนมันทนมากจริงๆเป็นเราคงเผ่นไปนานแล้ว
อิพี่พ่ายนี่มันน่าจริงๆ :katai1:
-
มันกระอักกระอ่วนใจ
เราอธิบายความรู้สึกไม่ได้.. คือต้องบอกว่าพี่พ่ายใจร้ายมั้ย....
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู็สึก อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก แบบมันสะอึกอยู่ในใจ
เพี้ยนแม่งน่าสงสารหว่ะ โอ๋ๆกอดๆ เอาความรักจากเราไปเยอะๆเลยนะเพี้ยนนะ
-
ให้อิป๋ามันได้ทุรนทุรายมั่งจิ เพี้ยนเจ็บตัวเจ็บใจมานานแล้ว
-
จะยอมโง่เพื่อคนที่ไม่รู้ว่ารักเรา เอาแต่คิดว่าเรารักเพราะรักอยู่อย่างนี้ไปอีกนานมั้ยเพี้ยนนนนนนอึดอัดแทน #!!!นี่เรามาถึงจุดนี้ได้ไง จุดที่เราอ่านเรื่องนี้แล้วอยากจะบ้าไปกับนุงเพี้ยน :z3:
-
ตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนล่าสุดนี้พี่พ่ายก็ยังใจร้ายมากๆสำหรับนี่ ฮื่อออออ. สงสารเพี้ยน :hao5:
-
พี่พ่ายมาแล้ววววว เพี้ยนน่าสงสาร แต่ทำยังไงได้ละจ๊ะ
ตัวจริงพี่พ่ายอยู่นี่ :-[
-
อยากจะถามอิพ่ายว่าสนุกไหมกับการเล่นสนุกกับความรู้สึกกับหัวใจของเพี้ยนสนุกมากไหม ตอนนี้สนุกพอแล้วเหรอถึงได้มาบอกให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมถ้าคิดว่าไม่ต้องการแล้วทำให้เพี้ยนรู้สึกรักทำไม คนที่เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างอิพ่ายสักวันความรู้สึกนั้นจะกลับมาทำร้ายตัวเองบ้างแต่ขอให้โดนหนักกว่าเพี้ยนพันล้านเท่าให้เจ็บกว่าเพี้ยนพันล้านๆเท่าให้มีชีวิตอยู่ก็เหมือนกับตายทั้งเป็น เพี้ยนเอ๊ยตัดใจซะเถอะตอนนี้อะไรมันก็สุดๆแล้วอย่าไปสนใจอิพ่ายมันอีกเลยคนพวกนี้ปากบอกว่าทำเพือดูแลเพี้ยนแต่สิ่งที่ทำมันไม่ใช่เลย อิพ่ายทำร้ายจิตใจสารพัดหลอกลวงให้รักให้หลงแต่บอกว่าจะดูแลเพี้ยนเท่าที่จะทำได้นี่คือการดูแล พี่กิ๊ฟรู้ความจริงทุกอย่างแต่ไม่เคยบอกความจริงกับเพี้ยนปล่อยให้เพี้ยนจมอยู่กับความรู้สึกผิดของตัวเองพี่กิ๊ฟเองก็เลวร้ายไม่ต่างจากไร้พ่ายเห็นเพี้ยนเป็นแค่สิ่งของหรือไง เอกับเกมก็คงรู้ความจริงทุกอย่างแต่ทำที่ทำเป็นดีกับเพี้ยนก็น่าจะเพราะไร้พ่ายสั่ง คนพวกนี้สักวันขอให้ได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับเพี้ยน เพี้ยนถึงจะผิดเรื่องพี่สาวแต่ทุกวันนี้ก็เหมือนกับชดใช้กรรมแล้ว แล้วที่ไร้พ่ายไม่ทวงความยุติธรรมให้พี่สาวเพี้ยนเป็นเพราะมาวินเป็นคนฆ่าแต่คนที่บงการคือพ่อไร้พ่ายรึเปล่าอันนี้เดาเพราะมีความรู้สึกว่าถ้ามาวินฆ่าไร้พ่ายก็น่าจะจัดการทวงความยุติธรรมให้ได้แต่ที่ไม่ทำเพราะมีคนบงการที่ทำให้ไม่สามารถเรียกร้องความเป็นธรรมได้หรือเราอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ อ่านเรื่องนี้แล้วไม่เคยได้เม้นน้อยๆเลยมีแต่เยอะตลอด
-
รู้สึกอยากย้ายทีม สงสารเพี้ยนอ่าาาาาาาา :o12:
-
พี่พ่ายยยยยยยยยย :ling1:
หนูเพี้ยนนนนนน :hao5:
-
นี่พี่พ่ายกำลังคืนของให้พี่กิ๊ฟอยู่หรอ
หรือว่ากำลังห้ามใจตัวเองอยู่กันแน่
โว้ยย คิดยากคิดเย็นคิดซับซ้อนเหลือเกิน คุณไร้พ่าย :เฮ้อ:
-
ทำไมเรารู้สึกว่าป๋าทำแบบนี้เพราะเริ่มรักเพี้ยนขึ้นมาจริงๆแล้วน้าาา
ตอนป๋าสะดุดล้มนี่คือแบบ555 ป๋าคงคิดขึ้นมาได้ว่าแค่เพี้ยนโดนแทงนิดหน่อยยังเป็นห่วงขนาดนี้ แล้วถ้าถึงเวลาต้องทำร้ายเพี้ยนจริงๆ ป๋าคงทำใจไม่ได้แน่ๆ //เรากำลังมโน555
รออ่านต่อค่ะ ตกลงจะห่างกันจริงๆเหรอ? :hao5:
-
ยิ่งกว่านิยาย.. :กอด1:
-
:sad11: อาลัยให้กับความรักของเพี้ยนน่ะ จงอดทนต่อความรักที่แสนโง่งมของตัวเองไปซะ เพราะรักของเพี้ยนจะทำให้พี่พ่ายต้องใจอ่อนน่ะ เราเชื่ออย่างนั้น :z3:
-
เฮ้อออออออ พี่พ่าย รักน้องเข้าไปแล้วสินะ อย่าไล่น้องเลย ปกป้องน้องสิ!! :ling1: :ling1:
คิดถึงคนแต่งมากเลยค่ะ สู้ๆกับงานนะคะ ยังไงรอได้เสมอ :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ยยยย อยากเห็นป๋ากระวนกระวายมั่งงงงอ่ะ :ling1:
-
ฮืมมมม....ดูๆแล้วอิป๋ามันก็คงห่วงเพี้ยนมากนั่นแหละก็ถึงกับเข่าอ่อนเลยนี่นะและคงรู้ด้วยว่าเพี้ยนมันโดนใครแทง แต่ก็นะด้วยความไร้พ่ายไงเลยแสดงออกไม่เก่ง+ไม่รู้จะหาทางแก้ยังไงเพราะจะให้เพี้ยนถอยเองน้องมันคงไม่ทำ เพราะงั้นคนที่ต้องทำมันก็คือป๋านี่แหละ อันนี้เพิ่งเริ่มต้มน้ำร้อนน้ำยังไม่เดือดก็ไม่รู้ว่ามาม่าชามนี้จะใช้เวลาต้มนานเท่าไหร่กันแน่นะ
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 23 ให้แล้วจ่ะ
-
Gooooooooooooooooooooooooooooooodddddddddddddddd :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เฮ้อออ ถ้ามันเจ็บก็พักซะบ้างนะเพี้ยนนะ :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
เพี้ยนเอ๋ย. ความรักแบบนี้จะรักไปทำไม. ไม่มีค่าในสายตาพ่ายเลย. กลับมากับเพี้ยนแต่ไปกับเดียร์
เรารับพ่ายไม่ได้จริงๆ. จบแบบให้พ่ายทรมานไปจนตาย. เพี้ยนอยู่กับตัวเองคนเดียวดีกว่า. ไม่มีใครจริงใจซักคน.
เพลียจริงๆ. หงุดหงิด. เกลียดพ่ายมากมาย
-
ตอนที่ 24
“แล้วตอนนี้จะเอาไง มึงจะปล่อยให้มันฆ่าคนตายไปอีกคนใช่ไหมถึงจะลากคอมันเข้าคุกสักที”
ผมได้ยินเสียงโวยวายของใครสักคนดังมาจากโถงรับแขก แต่ผมก็ไม่กล้าออกไปดูว่าเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น เพราะรู้แน่ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของพี่เอ
“พอเหอะว่ะป๋า ไอ้วินมันกู่ไม่กลับแล้วนะเว้ย นอกเหนือจากเหตุผลที่มันเป็นลูกบุญธรรมของพ่อมึงแล้ว ยังมีสถานะอื่นที่ไม่ได้บอกพวกกูอีกไหม”
“ไอ้เอ ลดเสียงลงหน่อยเถอะมึง จะปลุกเพี้ยนขึ้นมาฟังด้วยรึไง”
“โทษที”
“เฮ้อ...ทำไมเรื่องมันยุ่งอย่างนี้วะ แล้วนี่กิ๊ฟว่าไง ตกลงจะพาพ่อกับลูกๆ ของมึงไปพักร้อนตากประเทศแล้วใช่ไหม”
“ยัง กูกำลังจะบอกให้ไอ้เกมไปกล่อมอยู่”
“ห้ะ กูนี่นะ”
“เออ ก็คุณกิ๊ฟฟังมึงที่สุดนี่ บอกไปเลยว่าเด็กสุดที่รักนั่นยังไงก็ปลอดภัย กูไม่ปล่อยให้ตายหรอก”
“มึงไม่ปล่อยให้ตาย แต่จะทำเด็กมันตายซะเอง มึงพาเขาไปแดกน้ำผึ้งพระจันทร์ที่ทะเลแต่ตอนนี้ดันถีบหัวเขาส่งนี่นะ เป็นกูแม่งเอามีดแทงคอตัวเองตายไปนานแล้ว”
“ถ้ากูไม่อนุญาตให้ตาย มันก็ไม่มีสิทธิ์ตาย”
“ป๋า ต่อให้น้องมันจะรักมึง แต่มึงไม่ใช่เจ้าชีวิตของใครนะ วันนี้เขาอาจจะรักมึงหมดหัวใจ แต่วันข้างหน้าเขาอาจจะไม่เหลือเยือใยอะไรให้มึงเลยก็ได้ ทำไมไม่หัดดูแลบ้าง...หรือยังลืมคนๆ นั้นไม่ได้...”
ผมไม่ได้ยินเสียงของพี่พ่ายตอบกลับไป ในขณะที่หัวใจกลับเต้นรัวราวกับจะได้ฟังความลับที่ไม่ควรรู้เข้า...
“ดรีมน่ะ...ตายไปนานแล้วนะเว้ย”
เสียงของพี่เอดังขึ้นมาอีกคน...แต่คราวนี้มันหยุดลมหายใจของผมไปชั่วขณะ...ผมยกมือปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงร้อง ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
พวกเขา...กำลังพูดถึงใครกัน...
“คนบางคน...ต่อให้มึงอยากลืมแค่ไหน มึงก็ทำไม่ได้หรอก”
“ถึงมึงจะลืมไม่ได้...แต่ก็ควรเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ดรีมคงไม่ดีใจหรอกที่มึงคอยแต่ทำร้ายน้องชายของเขาอย่างนี้...กูบอกตรงๆ นะป๋า กูเห็นไอ้เพี้ยนมันแล้วกูโคตรสงสารว่ะ มันก็แค่เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ทำไมต้องดึงมันเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆ นี่ด้วย แม้ว่าดรีมจะยอมตายเพื่อมึง แต่มึงก็ไม่ใช่คนผิดนะ...ไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว”
ไม่...คงไม่ใช่...คนชื่อดรีมมีอีกเป็นร้อยเป็นพันคนในประเทศนี้...มันคงไม่ใช่....
“เพี้ยน....พอแล้ว...พอแล้ว...พี่ขอร้อง”
“พี่ดรีม...ผมต้องการพี่...เป็นของผมนะ อยู่กับผม เราจะอยู่ด้วยกันเหมือนที่พี่บอกผมไง!”
“พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนี้! ไม่ใช่เรื่องแบบนี้! ปล่อยนะ! ตั้งสติหน่อยได้ไหม! เพี้ยน!”
ผมหลับตาลง จิกเล็บลงบนผิวเท่าไหร่ก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ชื่อของพี่อยู่ในความทรงจำของผม ไม่มีวันไหน...ไม่มีครั้งไหนที่ผมจะกล้าเรียกชื่อของพี่อีกนับตั้งแต่วันที่พี่ตาย...ผมไม่เคย...ไม่เคยแม้แต่จะนึกถึงหรือเรียกมันเลยสักครั้ง เพราะผมรู้...คนอย่างผมไม่คู่ควร แต่ทำไม...ทำไมพี่พ่ายถึง...
ผมกำลังหายใจไม่ออก ปวดแน่นหน้าอก ศีรษะก็ราวกับมีระเบิดเวลาติดตั้งอยู่ภายใน ผมทุบอกตัวเองให้กลุ่มก้อนบางอย่างที่อัดแน่นที่อกสลายไป แต่ก็ไม่เป็นผล ความเจ็บปวดทำให้ต้องงอตัว เตะเท้าดิ้นทุรนทุรายไปมา...
ปล่อยให้ผม...อยู่กับความหลอกลวงต่อไปอีกหน่อยไม่ได้เหรอ... โกหกผมต่อไปก็ได้... ในเมื่อผม...ก็พยายามปิดหูปิดตามาตลอดแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถึงต้องพูดกันขึ้นมาอีก...
“เพี้ยน! เพี้ยน!”
“ป๋า...เดี๋ยวกูไปเอารถออก มึงอุ้มมันมาเร็ว ไปโรงพยาบาลกัน!”
“ให้เพี้ยนกัดผ้าเช็ดหน้าไว้! น้องกำลังช็อคนะ เร็วๆ ป๋า จับน้องไว้ที!”
ผมได้ยินเสียงโวยวายอยู่รอบตัว แต่ก็ไม่ดังเท่าเสียงหอบหายใจของตัวผมเอง มันบ่งบอกว่าผมยังคงมีชีวิต ยังคงเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่กำลังดิ้นรนใช้ชีวิตต่อไปในแต่ละวัน และเมื่อยิ่งหายใจเข้าออก...ความจุกเสียดที่อกก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“เพี้ยน! มองพี่! ใจเย็นๆ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร พี่อยู่ตรงนี้ ไม่เป็นไรแล้ว” ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เพราะใบหน้าของเขานั้นเบลอไปเพราะน้ำตาที่กำลังไหลของผม แต่ความอบอุ่นที่ฝ่ามือก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง เขาจับมือผมไว้แน่น กระซิบข้างหูไม่ขาดว่าเขาอยู่ตรงนี้...อยู่ข้างๆ ผม
ไม่จริงใช่ไหม...พี่พ่าย...ที่ผมได้ยิน...มันไม่ใช่เรื่องจริง โกหกผมก็ได้ ช่วยบอกผมทีว่ามัน...เป็นแค่ฝันร้าย
ผมตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนของจังหวัดเชียงราย เหลือบมองไปที่โซฟาเห็นพี่เกมกับพี่เอนั่งพิงไหล่กันหลับอยู่ และที่ข้างๆ เตียงผม มีพี่พ่ายที่กำลังนั่งหลับอย่างหลุดมาด ใบหน้าที่ดูดีของเขาดูเหนื่อยล้า ผมยกมือขึ้นลูบที่หลังมือของเขาเบาๆ แต่เพียงแค่นี้พี่พ่ายก็รู้สึกตัวแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ”
ผมพยักหน้า สีหน้าที่อ่อนโยนของเขาและแววตาที่อ่านไม่ออกนั้นทอดมองมา ก่อนทุกอย่างบนใบหน้าจะฉาบไปด้วยความเย็นชาอย่างจงใจ
“หมอบอกว่ามึงเครียดมากเกินไป” พี่พ่ายพูดเสียงเรียบ “มีอะไรให้ต้องคิดหนักหนา”
“ไม่มีหรอกครับ คนไม่มีสมองอย่างผม...จะคิดอะไรได้”
“ทำไมต้องประชด”
“...”
“ได้ยินใช่ไหม ที่พวกกูคุยกัน”
ผมอยากจะบอกเขาว่าผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่มันคงเป็นการโกหกที่ไม่แนบเนียนเลย ในเมื่อตอนนี้สีหน้าของผม คงตอบเขาไปเรียบร้อยแล้วว่าผมได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาคุยกัน
“กูจะตอบทุกคำถาม...ที่มึงต้องการจะรู้”
ผมกำมือแน่น รู้สึกได้ถึงความเจ็บที่ฝ่ามือ แต่ไม่นานมันก็หายไปเมื่อพี่พ่ายดึงมือของผมไปกุมไว้ ความเงียบงันที่เกิดขึ้นนั้นทำให้รู้สึกราวกับออกซิเจนในห้องลดลงอย่างประหลาด ผมกำมืออีกข้างไว้แน่น และก็เป็นอีกครั้งที่พี่พ่ายดึงมันไปกุมไว้
เนิ่นนานหลายนาทีที่ผมปล่อยให้เขาจ้องมองมาอยู่อย่างนี้โดยไม่มีคำพูดใดๆ แต่...ผมรู้ว่ายังไงก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้...ความจริงก็ยังคงเป็นความจริง เปลี่ยนแปลงหรือบิดเบือนมันไม่ได้เหมือนๆ กับเรื่องราวในอดีตที่จะกลับไปแก้ไขอีกไม่ได้เช่นกัน
“ทำไมถึงรู้จักพี่สาวของผม...เธอเกี่ยวข้องอะไรกับพี่ แล้วที่บอกว่าเธอตายเพื่อพี่ มันหมายความว่ายังไง...”
เป็นคำถามที่ผมแทบจะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ ในขณะที่พี่พ่ายมองตาผมด้วยสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็น...
“กูเคยตาบอด...ตอนเรียนมหาลัยเคยรถคว่ำ กระจกตาเสียหายหนัก แล้วพี่สาวของมึง ก็เป็นคนบริจาคกระจกตาให้กู”
พี่พ่ายบอกกับผมแค่นั้น...สั้นกระชับได้ใจความ แต่หลังจากที่เขาพูดจบ ผมกลับไม่ได้ตกใจอะไรเลยแม้แต่น้อย...มันเป็นความรู้สึกราวกับว่าผมรู้มันอยู่ก่อนแล้วว่าจะมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น เพราะผมรู้จักนิสัยของพี่สาวผมดีว่าเธอเป็นคนยังไง แต่ที่ผมไม่เข้าใจ...ก็มีแค่...
“พี่ไม่ได้ห้ามเธอเลยเหรอ...ไม่ได้บอกเหรอว่าอย่าตายเพื่อพี่ หรือพี่ใจร้ายและเห็นแก่ตัวเกินไป พี่อยากมองเห็น ไม่อยากพิการจนไม่นึกถึงชีวิตของคนอื่น!!”
“...”
“หรือแค่เพราะมีคนยอมตายเพื่อพี่ มันเท่มากนักรึไง! พี่รู้ไหม! รู้ไหมว่าพี่ทำอะไรกับครอบครัวของผม ทำอะไรกับลูกของผม!”
ผมสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของพี่พ่าย กระชากสายน้ำเกลือให้หลุด เลือดจำนวนไม่น้อยพุ่งออกมาจากรอยเจาะ แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมรวบรวมแรงเท่าที่มีเพื่อต่อยหน้าเขา แค่ครั้งสองครั้งมันไม่พอ...ไม่พอหรอกกับสิ่งที่ผมสูญเสียไป!
“กะ...เกิดอะไรขึ้น!”
เสียงของพี่เกมทำให้ผมชะงักกำปั้นของตัวเอง ผมกำลังนั่งคร่อมอยู่บนอกของพี่พ่ายแล้วต่อยหน้าเขาจนแม้แต่มือของตัวเองก็ยังรู้สึกเจ็บ
“ไม่ต้องเข้ามา!” พี่พ่ายสั่งเสียงเฉียบ ผมต่อยหน้าเขาสุดแรงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยกตัวขึ้น แล้วนั่งหอบหายใจอยู่ข้างๆ
“เจ็บมือชะมัด คนเหี้ยอะไรหน้าหนาอย่างกะปูนซีเมนต์”
มือของผมแตก แต่เลือดที่เปรอะนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นเลือดจากมือผมหรือจากใบหน้าของเขากันแน่
“พอใจแล้วใช่ไหม”
“ยังไม่พอ! คืนกระจกตาของพี่ผมมาสิวะ! นั่นแหละถึงจะพอ คนอย่างพี่ตาบอดไปได้ก็ดี ไอ้ระยำเอ้ย!”
“ไอ้เอ เอามีดมาให้มัน”
“เฮ้ยยยย! พวกมึงใจเย็นๆ กันก่อนได้ไหม กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไรหรอกนะ แต่ขอเถอะ อย่าฆ่ากันเลย”
“เอามีดมาเลยพี่เอ ผมจะควักลูกตาไอ้เหี้ยนี่ออกมาเอง!”
“เพี้ยน! ทำอย่างนั้นจะติดคุกนะ เป็นนักโทษเขาห้ามเข้าประเทศเกาหลีเลยนะจะบอกให้”
“เอ๋...จริงเหรอ” พี่เกมพูดจริงๆ เหรอวะ
“ใจเย็นๆ กันก่อนนะ ความจริงแล้วเรื่องมันไม่ได้สั้นกระชับอย่างที่ป๋ามันบอกแค่นั้นหรอก มานี่ๆ พี่จะเล่าให้ฟังเองนะ ไอ้เอ พาป๋าไปทำแผลก่อนไป”
พี่เอพาพี่พ่ายไปทำแผลแล้ว ก่อนไปยังมามองหน้าผมอีก อยากโดดถีบกลางหลังให้สาแก่ใจกับความโกรธ แต่ผมก็เลือกที่จะทำเป็นเฉยแล้วเบือนหน้าหนีแทน
“เป็นไงเรา ใจเย็นลงบ้างรึยัง”
“ขอบคุณนะครับ...ที่ห้ามผมไว้...”
“ไม่เป็นไร เพราะพี่รู้ว่าเพี้ยนไม่ได้อยากทำร้ายป๋าหรอก...”
“ใครบอกพี่...ผมอยากทำสิ อยากต่อยเขา อยากฆ่าเขา อยากเตะเขาให้ตายไปเลย”
“แล้วทำไมตอนนี้ถึงร้องไห้ล่ะ”
“ฮ่าๆ พูดเป็นเล่น ผมไม่ได้ร้องสักหน่อย”
ใช่...ผมไม่ได้ร้อง...ไม่ได้ร้องเลย ผมควรโกรธเขาให้มากๆ ไม่ใช่รู้สึกเศร้าอย่างนี้ มันถูกแล้วที่จะโกรธ เพราะเขาเป็นต้นเหตุทำให้พี่ของผมตาย...เป็นต้นเหตุทำให้ลูกของผมไม่ได้ลืมตาดูโลก แต่...แต่ว่า...
“ผมควรจะทำยังไงดี...ผมอยากแค้นเขาให้มากๆ แต่ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย...ผมมัน...บ้าไปแล้ว”
คงเพราะผมรู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่มีเหตุผลอะไรจะไปแค้นเขา...ในเมื่อพี่สาวของผมเต็มใจทำเพื่อเขาเอง แต่ไม่รู้ทำไม...หัวใจของผมมันถึงได้รู้สึกราวกับถูกทุบจนแหลกละเอียด ความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามานี้...ทำให้ผมไม่รู้ว่าจะร้องไห้...หรือร้องไห้ดี... ฮ่าๆ ในที่สุดสิ่งที่ผมพอจะนึกได้ก็มีแต่ต้องนั่งเสียใจอย่างเดียวเท่านั้น...ไม่เปลี่ยนเลย ผมที่อายุสิบเจ็ดเมื่อหลายปีที่แล้วเป็นยังไง มาตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น...
ผมทำอะไรไม่ได้...นอกจากร้องไห้เสียใจเพราะความอ่อนแอของตัวเอง
“มันก็จริง...ที่น้องดรีมยอมตายเพื่อป๋า...แต่ตอนที่เธอตาย พี่เชื่อแน่ว่ามันไม่ใช่ความต้องการของเธอหรอก เท่าที่พวกพี่รู้...ดรีมบอกกับป๋าว่าขอเวลาอีกเก้าเดือน แต่เธอดันตายก่อนที่จะถึงเวลานั้น...”
เก้าเดือน...จริงๆ สินะ... ไม่รู้ทำไม พอรู้อย่างนี้แล้วผมกลับทั้งดีใจและเศร้าใจ
“งั้น...พี่ก็ถูกฆ่าเหรอ! แต่ที่ผมเห็น...”
“รายละเอียดเรื่องนี้...พี่ว่าถามกับมาวินคงจะรู้เรื่องที่สุด”
“หมายความว่า...”
“เรายังไม่มีหลักฐานหรอก อีกทั้งเรื่องมันก็นานมาแล้วด้วย คดีมันปิดไปหลายปี หลักฐานก็คงถูกมันทำลายทิ้งไปหมดแล้ว ที่ทำได้ตอนนี้ก็มีแต่จะให้มันพูดออกมาเอง”
“แล้วพี่พ่ายรู้เรื่องนี้ไหม”
“รู้”
“แล้วเขาไม่ทำอะไรเลยหรือไง! เขามันเป็นไอ้ซื่อบื้อจริงๆ”
“ฮ่าๆๆ พี่ก็ไม่เถียงหรอกว่าป๋ามันเป็นอย่างนั้น แต่ที่จริงแล้วพี่ก็เข้าใจมันอยู่บ้างนะ เพราะที่มั่นใจมากๆ อยู่อย่างนึงก็คือ ไอ้มาวินทำทุกอย่างเพื่อป๋า...นั่นแหละจึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบากใจ”
พอคิดตามแล้วผมก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง...ก็ถ้าเทียบกับผมแล้ว คงเหมือนให้จับปืนไปยิงไอ้ยิวล่ะมั้ง มันคงทำใจลำบาก เพราะยังไงผมก็ไม่ใช่ฮีโร่ปกป้องความยุติธรรม ถ้ามันต้องทำผิดเพื่อปกป้องผม ผมก็คงทำใจแจ้งตำรวจให้จับมันไม่ได้...
“งั้นถ้าพี่พ่ายทำไม่ได้ ผมจะทำเอง...”
“แต่พี่ว่า...”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ยังไงมันกับผมก็มีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันอยู่แล้ว”
ผมก็ปากเก่งไปอย่างนั้น แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป...
“เอ่อ...พี่เกมครับ มีบางเรื่องที่ผมยังสงสัย”
“หืม?”
พี่เกมเลิกคิ้วมองมา ในขณะที่ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มีอีกคำถาม...ที่แม้ผมจะพอรู้คำตอบอยู่แล้ว...แต่ก็ยังอยากถาม เรื่องนี้ผมไม่อยากได้ยินจากปากของพี่พ่าย... เพราะคิดว่าได้ยินจากปากของคนอื่น...คงเจ็บน้อยลง
“พี่พ่ายกับพี่ดรีม...เคยรักกันเหรอครับ”
พี่เกมมองหน้าผม สีหน้าลำบากใจนั้นไม่ได้ช่วยให้ความกดดันที่มีหายไปได้เลย ผมกลับยิ่งเจ็บ...เจ็บมากขึ้นกว่าเดิม ทั้งๆ ที่เตรียมใจไว้แล้วและคิดว่ามันคงเจ็บไม่เท่าไหร่ แต่...ไม่ใช่
“ไม่มีใครที่ยอมเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อคนที่ไม่ได้รักหรอก...ใช่ น้องดรีมน่ะรักป๋า และพี่ก็คิดว่าป๋าคงรู้สึกไม่ต่างกัน”
ความจริง...ไม่ว่าจะจากปากใคร...มันก็เจ็บไม่น้อยไปกว่ากันเลย
“แล้วจนถึงวันนี้...เขาก็ยังไม่ลืมพี่สาวของผมใช่ไหมครับ”
พี่เกมฝืนยิ้มมาให้ แล้วลูบหัวผมเบาๆ “พี่ตอบไม่ได้หรอก...เพี้ยนหาคำตอบเอาเองดีกว่าไหม”
ผมยังจะมีแรง...หาคำตอบอีกเหรอครับ คนอย่างผม...จะมีอะไรไปสู้กับคนที่อยู่ในใจของเขา ในเมื่อคนที่อยู่ในใจของเขา...ผมก็พ่ายแพ้ให้มาแล้วเช่นกัน
-
หมออนุญาตให้ผมออกจากโรงพยาบาลในอีกวันต่อมา ผมกลับมาทำงานตามปกติ เป็นผมคนเดิมอย่างที่เคยเป็นมา ใช่...เป็นคนเดิมก่อนหน้าที่จะรู้จักกับไร้พ่าย ผมคิดว่ามันคงไม่มีความจำเป็นที่ผมกับเขาจะพูดคุยกันอีกแล้ว ผมไม่ได้โกรธที่ใครๆ ต่างก็ปิดบังเรื่องต่างๆ กับผม พี่เกมกับพี่เอผมก็ปฏิบัติกับเขาเช่นเดิม เพราะที่ผ่านมา...ความรู้สึกที่พวกเราได้อยู่ด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด ส่วนพี่กิ๊ฟ ผมยังไม่มีเวลาเคลียร์กับเธอ เพราะเธอพาแฝดสามและท่านประธานไปเที่ยวพักร้อนกับครอบครัวของเธอที่ต่างประเทศ และยังไม่มีกำหนดกลับ
ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร...ในเมื่อโลกใบนี้ผู้คนต่างก็ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์อยู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องผิดปกติแต่อย่างใด เป็นเพียงแค่กลไกของจิตใจมนุษย์เท่านั้น สำหรับไอ้มาวิน มันย้ายตัวเองมาประจำที่ไซต์งานที่ผมอยู่เป็นที่เรียบร้อยด้วยคำสั่งของท่านประธาน แม้แต่พี่พ่ายก็ยังขัดไม่ได้ ท่านประธานผู้ช่างไม่รู้เรื่องอะไรกับใครเขา ท่านโง่เง่าไม่ต่างจากผม เกิดเรื่องมากมายภายในครอบครัวของท่าน แต่ก็ยังยิ้มชื่นอยู่กับหลานๆ ที่ไม่ประสีประสา ความเละเทะที่ลูกๆ เป็นคนก่อขึ้นมา ผู้เป็นพ่อไม่ได้มาร่วมรับรู้แม้แต่น้อย
คงคิด...ว่าคนอื่นๆ บนโลกนี้โง่กันหมด มีแต่ตัวเองที่ฉลาดอยู่คนเดียวล่ะมั้งครับ คนๆ นั้นน่ะ...
“ไง ตกกระป๋องแล้วเหรอครับ ไม่เดินชูคอเหมือนอาทิตย์ก่อนแล้วเหรอ” ไอ้มาวินเป็นอีกคนที่บางทีผมก็คิดว่ามันโง่ ถ้ามันจะสุขุม ใจเย็นกว่านี้ คงเป็นตัวอันตรายที่ผมนึกหวั่น แต่เพราะมันแสดงออกให้เห็นว่ามันเกลียดผมจนอยากจะฆ่ามากแค่ไหนนั่นแหละ ผมถึงได้ไม่กลัวเลย หากตัวเองต้องตาย ตำรวจคงพุ่งเป้าไปจับมันโดยทันที
มันมักจะแวะมาที่ออฟฟิศเพื่อมาส่งสายตาอาฆาตให้แล้วก็กลับออกไป แต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกที่มันตัดสินใจเข้ามาคุยด้วย คงเพราะรู้ว่าวันนี้พี่เกมกับพี่เอไม่อยู่ที่ออฟฟิศล่ะมั้ง
“อย่างนี้ล่ะน้า... ของเล่นยังไงก็คือของเล่น พอเบื่อเขาก็ทิ้งขว้าง ไม่เหมือนคนที่เขาต้องการจริงๆ ไม่ว่ากี่ปีก็ยังได้เป็นที่หนึ่งเสมอ”
“หมายถึงตัวเองหรือน้องสาวเหรอครับที่เป็นที่หนึ่ง? หรือน้องเดียร์ที่เจ้านายของคุณกำลังกกกอดอยู่ทุกวันทุกคืน?”
“นี่มึงรู้เรื่อง...”
“ใช่สิครับ...ผมรู้ดีทีเดียวล่ะ แต่น้องสาวของคุณนี่...ยังเป็นที่หนึ่งได้ไหมนะ โอ๊ะ ทำหน้าตกใจเลยเหรอ อย่าลืมสิครับว่าผมก็เคยได้กับเจ้านายคุณมาก่อน นี่ที่จริงถ้าผมไม่เบื่อเขา ก็อยากจะสานต่อด้วยอยู่หรอก...แต่ไร้พ่ายน่ะเป็นผู้ชายที่โคตรน่าเบื่อ แถมยังซื่อบื้อไม่รู้แม้กระทั่งว่าลูกน้องตัวเองอยากได้เป็นผัวจนตัวสั่น โอ๊ะ ผมไม่ได้ว่าคุณนะครับ แค่พูดลอยๆ”
“มึง...!!” ไอ้มาวินแทบล้มโต๊ะ ติดที่ว่าโต๊ะที่ผมนั่งทำงานอยู่ตอนนี้มันไม่สามารถทำได้ ถึงได้เตะเก้าอี้ที่ตัวมันนั่งล้มคว่ำไปแทน ก่อนจะยกปืนขึ้นมาตรงหน้าผม
“ลูกน้องกูไม่น่าทำพลาด น่าจะแทงไอ้หมาปากดีอย่างมึงให้ตายไปซะ”
“หมาลอบกัดอย่างมึงมันก็มีดีแค่เห่าล่ะวะ แน่จริงมึงก็ยิงมา! ถ้ากูไม่ตาย มึงกับน้องมึงนั่นแหละที่จะตาย ทำให้เหมือนตอนที่พี่สาวกูตายดีไหม”
“ไอ้เพี้ยน!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
มีพี่พนักงานคนอื่นๆ ที่กลับมาจากพักกลางวันร้องลั่นออฟฟิศ ไอ้มาวินจ้องมาที่ผม โทสะของมันมากจนผมแน่ใจว่ามันคงลั่นไกในอีกไม่กี่วินาทีนี้
“พี่สาวของมึงมันโง่เอง โง่ๆ แบบนังนั่นก็สมควรตาย”
“กูไม่แปลกใจจริงๆ นะมึง...ว่าทำไมมึงเป็นคนแบบนี้ เพราะไม่มีใครคอยสั่งสอนสิท่า ถึงได้ตัดสินเอาเองว่าคนโง่สมควรตาย งั้นกูจะสอนมึงเองว่า คนฉลาดอย่างมึงก็สมควรตายเหมือนกัน!”
ปัง! เพล้ง!
มันตั้งใจยิงไปโดนแจกันดอกไม้บนตู้เอกสารข้างหลังของผม แต่ผมก็ได้แค่ยืนยิ้ม ...ผมไม่กลัวตายหรอก ตอนนี้ก็ไม่ได้มีใจอยากจะมีชีวิตต่ออยู่แล้ว คนอย่างผม...คนอย่างผม...
“แม่งห่วยว่ะ ถ้าอยากฆ่ากูจริงๆ ก็เล็งให้ดีๆ ความกล้าระดับเด็กอนุบาลอย่างมึงนี่โคตรน่าสมเพช คงทำได้แค่รังแกเพศแม่สิท่า”
“ไอ้เหี้ย...คนอย่างมึง...”
ไม่ทันที่ไอ้มาวินจะได้ลั่นไกอีกครั้ง พี่พ่ายก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี เขาคงวิ่งมา เพราะใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ แถมยังได้ยินเสียงหอบเบาๆ ด้วย
“มากไปแล้วมาวิน!” เสียงตวาดของพี่พ่ายทำให้ทั้งผมและไอ้มาวินสะดุ้งโหยง มันหันกลับไปมองแล้วยอมลดปืนลงแต่โดยดี และโดยไม่ทันตั้งตัว พี่พ่ายก็ชักปืนออกมา เขาติดตั้งที่เก็บเสียงลงที่ปืนอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเล็งและเหนี่ยวไก
ผมอ้าปากค้างมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เสียงปืนที่ดังขึ้นเล็กน้อยจากที่เก็บเสียงกับภาพไอ้มาวินล้มลงไปตรงหน้า เลือดไหลจากหัวไหล่ขวาอาบเสื้อเชิ้ตสีขาวของมัน ใบหน้าที่ไร้ความปราณีของพี่พ่ายทำให้ผมนึกกลัวขึ้นมาจับใจ ไม่เคย...ผมไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนี้เลย...แม้เขาจะโกรธมากแค่ไหน...ก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
“นาย...นายยิงผมทำไม...ยิงผมทำไม” น้ำตาของมันไหลออกมา ชั่วอึดใจเดียวที่ผมรู้สึกเวทนาสงสาร แต่แค่ไม่กี่วินาทีที่นึกถึงเรื่องที่มันทำ ความรู้สึกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยความสะใจแทน
“ผมเตือนคุณแล้ว ว่าถ้าขัดคำสั่ง คุณเจอกับผมแน่ แต่คุณก็ยังทำ ที่นี่เป็นไซต์งานที่ผมรับผิดชอบ พนักงานของผมทุกคนอยู่ในความรับผิดชอบของผม แต่คุณก็ยังกล้าก่อเรื่อง ถ้าคุณไม่ฟังคำสั่งของผมแล้ว ตั้งแต่วันนี้...อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก”
“มันก็แค่ข้ออ้าง! ที่นายยิงผมเพราะนายรักมัน! นายปกป้องมัน! นายบอกว่าผมขัดคำสั่ง แต่นายต่างหากที่ทรยศความเชื่อใจของผมก่อน!”
“ออกไป!”
“แล้วนายจะต้องเสียใจที่ทำกับผมแบบนี้”
“กูบอกให้ออกไป!”
ไอ้มาวินค่อยๆ ลุกขึ้น มันโซซัดโซเซไปมา พี่พนักงานที่จับกลุ่มกันอยู่มุมห้อง เฝ้ามองมาด้วยความกลัวนั้นร้องไห้ออกมาแทบทุกคน เพราะส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง คงไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้
“อย่าแจ้งตำรวจ ถ้าใครเอาเรื่องนี้ไปพูดต่อ ผมจะฆ่าทิ้ง!” พี่พ่ายหันไปกำชับกับพวกพี่ๆ ที่ผมคิดว่าพรุ่งนี้เช้าคงมายื่นใบลาออกกันแน่ ก่อนเขาจะเดินมายืนตรงหน้าผม แล้ว...
เพียะ!
ใบหน้าผมหันไปตามแรงตบของเขา ความแรงที่เข้าปะทะทำให้ผมเผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนได้เลือด
“ถ้ามึงอยากตายนัก ก็ไปตายที่อื่น!”
ความโกรธของพี่พ่ายทำให้ผมไม่กล้าเถียงอะไรกลับไป เพราะได้เห็นแล้วว่าคนๆ นี้ไม่พูดขู่เลยแม้แต่น้อย เขาเหนี่ยวไกปืนอย่างไม่ลังเล ความโหดเหี้ยมนั้นทำให้ไม่กล้าที่จะไปยั่วยุอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ในเมื่อพี่พ่ายตอนที่โกรธผมเมื่อก่อนนั้นน่ากลัวน้อยกว่าตอนนี้นัก
“เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาด” เขาหันไปสั่งกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่นั่งหน้าซีดอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองอยู่ไม่ไกล ก่อนจะหันกลับมากระชากแขนผมให้เดินตามเข้าไปในห้องทำงานของเขา
แล้วนี่...ทำไมผมต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อยู่กับเขาสองต่อสองด้วยวะ เพราะหลังออกจากโรงพยาบาลผมก็เลี่ยงจะเจอเขามาตลอด ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขา...ไม่มีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันอีกแล้ว เพราะตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าผมไม่ควรรักเขาต่อไป แม้ว่าในทุกๆ วัน ผมจะยังคิดถึงตอนที่เรามีความสุขด้วยกันก็ตาม
“จะให้คนย้ายโต๊ะทำงานเข้ามาในห้องของผม”
“ไม่จำเป็นครับ”
“ไม่ได้ถามความเห็น”
“ไอ้...”
“หึ...ไม่ด่าล่ะ”
“ผมไม่กล้าด่าหรอกครับ...ก็คุณเป็นเจ้านาย”
“เพิ่งรู้รึไง”
“ครับ เพิ่งรู้”
“ก็ดี”
“...”
“ตัดใจจากผมให้ได้ล่ะ...ไม่อยากต้องรู้สึกผิด”
ผมจับของที่อยู่ใกล้มือขว้างไปทางเขาทันที และตามด้วยสารพัดสิ่งของที่ผมจะหามาได้ แต่ขว้างไปเท่าไหร่ก็ไม่โดนตัวเขาเลยแม้แต่น้อย...คงเพราะ...ผมไม่อยากทำให้เขาต้องมีแผลอีก
ก็ถ้าไม่ทำเป็นโกรธ...ผมคงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ
“ไม่เห็นต้องรู้สึกผิดอะไรนี่ เพราะตอนนี้ผมก็เกลียดคุณอยู่แล้ว คุณทำให้เมียและลูกของผมตาย แม้ว่าเธอจะเต็มใจก็เถอะนะ แต่ประเด็นมันก็อยู่แค่ว่าคุณได้กระจกตาไปแล้ว และก็ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอด นั่นแหละผมจึงเกลียดคนอย่างคุณ อยากควักลูกตาออกมาอยู่หรอก แต่ชีวิตในคุกคงไม่เข้ากับผมเท่าไหร่ คงได้แต่แช่งให้คุณตายๆ ไปนั่นแหละนะ คนอย่างผมคงทำได้แค่นั้น”
เขาไม่รู้หรอก...ว่าผมต้องฝืนตัวเองมากแค่ไหนที่จะพูดคำเหล่านี้ออกไปได้ เราไม่มีทางเป็นคนรักกัน...ไม่มีความหวังนั้นมาตั้งแต่แรก แต่ผมก็ยัง...รักเขามากอยู่ดี
“ถ้าอยากได้...ผมจะคืนมันให้ ผมก็ไม่ได้อยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ไม่ต้อง! เอาคืนมาให้แล้วผมจะเอาไปทำอะไรได้! ไหนๆ ตอนนี้มันก็อยู่กับคุณแล้วนี่ พี่ก็คงอยากให้มันอยู่กับคนที่พี่รักด้วย ผมมันคนนอก ไม่ต้องมาสนใจความรู้สึกของผมหรอก! เพราะมันไม่ได้ทำให้คุณเป็นคนดีขึ้นมาเลยสักนิด”
“เป็นเด็กดีมากกว่าที่คิดนะ...”
“...”
“อ่อนโยนและก็โง่เหมือนอย่างที่พี่สาวคุณบอกไว้”
“...”
“แต่ยังไงก็...ขอบคุณ”
เขาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะยิ้มอย่างที่ผมมั่นใจว่ามันคงเป็นรอยยิ้มแรกที่มาจากใจของเขา รอยยิ้มที่พี่สาวของผมคงเห็นมานักต่อนัก รอยยิ้มที่ไม่มีวัน...เป็นของผม
พี่พ่ายกดโทรศัพท์เรียกให้คนเข้ามาเก็บกวาดห้องทำงาน ในขณะที่ผมได้แต่นั่งเงียบ...
หึ! อ่อนโยนเหรอ...พี่คิดผิดแล้ว ผมน่ะ...ไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น แต่ที่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ก็เพราะเป็นพี่ต่างหากพี่พ่าย... เพราะผมรักพี่ไปแล้ว...ผมจะทำร้ายพี่ได้ยังไง แค่เห็นพี่เจ็บ...ผมก็เจ็บมากกว่าพี่หลายเท่า เหตุผลง่ายๆ แค่นี้...พี่ก็มองไม่ออกเหรอ... ทำไมถึงซื่อบื้อได้ขนาดนี้นะ
“แล้วไอ้มาวิน...คุณจะทำยังไงกับมัน ผมคิดว่ามันคงหาทางแก้แค้นอยู่แน่ๆ”
“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คุณไม่ต้องยุ่ง”
“แต่มันก็เป็นเรื่องของผมเหมือนกันนะ! มันมีปัญหากับผม!”
“ไม่เกี่ยวว่าเขาจะมีปัญหากับคุณ ในเมื่อตอนนี้คุณเป็นพนักงานของผม อยู่ในความรับผิดชอบของผม”
“แค่พนักงานกระจอกๆ คนหนึ่ง ท่านรองประธานกรรมการไม่ต้องสนใจหรอกครับ”
“พนักงานทุกคนมีความสำคัญ ไม่มีพวกคุณบริษัทก็ไปต่อไม่ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเถียง ไปย้ายของเข้ามาในห้องทำงานผมได้แล้ว”
“สั่งเอาๆ เกิดมาทำเป็นแค่นี้เหรอ ผู้ชายน่าเบื่ออย่างคุณนี่ชาตินี้ก็หาเมียไม่ได้”
“ผมมีลูกสามคนและภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย สิ่งที่คุณคาดเดาคงไม่ใช่แล้วล่ะ”
“เออ! ไอ้บ้า!”
อดโมโหไม่ได้จริงๆ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องมาบอกหรอก! ผมรู้อยู่แล้วเว้ย! รู้อยู่แล้ว...ไม่ต้องมาบอกให้ใจมันเจ็บมากไปกว่านี้หรอก!
กว่าจะย้ายของเข้ามาในห้องทำงานของท่านรองประธานกรรมการเสร็จก็เล่นเอาหอบ โต๊ะทำงานของผมก็ย้ายมาอยู่ในมุมหนึ่งของห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ว่าแต่อย่างนี้ จะมีสมาธิทำงานได้ยังไงกันเล่า!
ก๊อกๆๆๆๆ
“ไอ้ป๋า!! เมื่อกี้แม่ค้าที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆ ออฟฟิศเราที่มึงให้กูไปซื้อก๋วยเตี๋ยวนี่มาให้อ่ะ เขาบอกว่าได้ยินเสียงคล้ายๆ ปืนดังมาจากที่นี่ เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงวะ แล้วมีใครเป็นอะไรไหม”
ก็ถ้าป้าที่ร้านก๋วยเตี๋ยวได้ยิน แล้วทำไมไม่แจ้งตำรวจให้มาที่นี่ แต่คิดอีกที ถ้ามาพี่พ่ายก็คงถูกจับเป็นคนแรกเพราะแม่งเสือกยิงคนไปแล้วหนึ่งคน แต่โชคยังดีที่แม่สายนั้นเป็นดินแดนแห่งความโกลาหลโดยแท้ มันจึงเป็นเหมือนเรื่องธรรมดาล่ะมั้งถ้าจะได้ยินเสียงทำนองนี้ หลายๆ คนคงนึกว่าหม้อแปลงระเบิด
“ถามเด็กนั่นดู” พี่พ่ายโบ้ยมาทางผม ในขณะที่พี่เอก็เบนเข็มมาที่ผมเช่นกัน
“เอ้า ต้นเหตุเพราะมึงเองเหรอ มีเรื่องอะไรวะ เล่าหน่อยๆ เอ้า นี่ก๋วยเตี๋ยว มีคนสั่งให้ซื้อมาให้ คิดว่าคงยังไม่ได้กินมื้อเที่ยง”
ผมมองไปทางพี่พ่าย รู้อยู่แล้วว่าคนที่จะใช้พี่เอได้มีแต่เขา แต่ผมก็ไม่ได้พูดขอบคุณกับเขาไป ไม่อยากต้องรู้สึกมีความหวังกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้หรอกครับ เพราะยังไงซะ...เขาก็ไม่มีทางคิดอะไรกับผมอยู่แล้ว
“ไอ้มาวินมันมาหาเรื่องผมน่ะครับ แต่คุณไร้พ่ายเขาไล่ไปให้แล้ว”
“โอ้โห นี่มันกล้า แต่ว่าทำไมเรียกกันซะห่างเหินอย่างนั้น เรียกพี่พ่ายอย่างเดิมก็ได้ พี่อนุญาต”
“มึงจะไม่ถามกูสักหน่อยเหรอไอ้เอ”
“ไม่อ่ะ ไม่ถาม กูเบื่อคนท่ามากอย่างมึง” พี่เอพูดจบก็โดนปากกาขว้างใส่ ตามสไตล์เดิมๆ ของพี่พ่าย ผมแอบหัวเราะเบาๆ แต่พอสบตากับเขาก็หยุดหัวเราะไปซะอย่างนั้น...
“แล้วไงต่ออ่ะ มันยอมกลับไปดีๆ เหรอ”
“ไม่หรอกครับ เขาโดนเพื่อนพี่เอยิงที่แขนอ่ะ ไม่รู้ตอนนี้เสียเลือดจนตายไปแล้วหรือยัง”
พอพูดขึ้นมาก็ชักจะเป็นกังวลเหมือนกัน ถ้าเกิดมันตายขึ้นมา พี่พ่ายไม่ต้องติดคุกเหรอ!
“ป๋า! ทำไมมึงวู่วามอย่างนี้! ไอ้ห่านี่ทำไรไม่คิดหน้าคิดหลังอีกละ ไอ้เกมรู้คงได้บ่นมึงจนหูชาแน่ๆ กูจะฟ้องมัน” พี่เอไม่ได้ดูซีเรียสอย่างที่เขาพูดเลย ราวกับเป็นเรื่องปกติมากกว่าที่ได้รู้ว่าพี่พ่ายชักปืนยิงคนได้อย่างไม่ลังเล
“พี่เอ สอนผมยิงปืนหน่อยสิ ผมอยากมีไว้ป้องกันตัวอ่ะ”
“ให้ป๋าสอนสิ นั่นเกือบติดทีมชาติเลยนะ คะแนนเต็มสิบให้ยี่สิบเลยอ่ะ”
“เอ่อ...งั้นก็ ไม่ดีกว่า แหะๆ”
“ทำไม เรียนกับผมมันมีปัญหาตรงไหน”
“มีปัญหาที่ตรงหน้าไม่รับแขกของคุณนั่นแหละครับ”
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆๆ เพี้ยนแม่งพูดถูกใจว่ะ”
“ผมพูดความจริงเหอะ”
หลังจากนั้นผมก็ได้รู้เลยว่าพี่พ่ายใช้ปากกายี่ห้อไหนบ้าง เพราะมีกี่ด้ามก็เล่นขว้างมาหมด เป็นพายุปากการาคาแพงที่ผมกับพี่เอต้องหลบใต้โต๊ะกันให้วุ่น...
นี่...พี่พ่าย... เป็นแบบนี้ดีแล้วสินะครับ ผมทำได้ดีแล้วใช่ไหม...
....................................................................TBC....................................................................
เพี้ยนซะอย่าง...ปรับตัวได้อยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงงงงง
ยังรักพี่พ่ายไม่เสื่อคลาย :กอด1:
-
กรี้ดด เปิดมาก้เจอเลย นังพ่ายยยย ><
-
หมั่นไส้อิป๋าว่ะ -_-^^
อ่านไปแล้วขัดใจพี่แก ฮึ่ยยย! ซึนชิบเป๋ง
เหนืออื่นใดขอกระทืบอิเห้มาวินก่อน แม่งงง!! -_-^^^
ส่วนเพี้ยนก็รู้ความจริงบ้างละ อาการหนักเลย แต่แป๊บๆ นางก็กลับมาบ้าเหมือนเดิม โดยเฉพาะเรื่องเกาหลีเนี่ย อินี่มันไม่ยอมทิ้งจริงๆ เว้ยเฮ้ย!
แต่โคตรฮาตรงที่พี่เกมพูดเรื่องนักโทษห้ามเข้าเกาหลี คือมาม่ากันอยู่ดีๆ ดันมีฉากนี้ออกมาซะงั้น ผมนี่เงิบครัช!
-
หึหึ
แล้วให้ย้ายเข้าไปทำงานในห้องเดียวกัน ไม่ ปา ปากกากันทั้งวันเลยรึ
:hao7:
-
“เพี้ยน! ทำอย่างนั้นจะติดคุกนะ เป็นนักโทษเขาห้ามเข้าประเทศเกาหลีเลยนะจะบอกให้”
“เอ๋...จริงเหรอ” พี่เกมพูดจริงๆ เหรอวะ ประโยคนี้ลั่นเลยครับ 555 ทั้งๆที่กำลังดราม่า จะซับเลือดให้อิป๋าแท้ๆเลย
ว่าล่ะน้องเพี้ยนฮีมีกลไกป้องกันตัวเอง คนอมทุกข์คืออิป๋าสินะ :katai2-1:
-
เริ่มอารมณ์เสียกับพี่พ่าย ยังเฝ้ารอวันที่พี่พ่ายจะเป็นฝ่ายตามบ้าง :hao7: :hao7: :hao7:
-
มาวินบ้าไปแล้วแน่ๆ น่ากลัวว
-
ขอให้เพี้ยนเลิกทุกข์จากคนเลวๆสักที คนที่ไม่เคยรักเรา ให้มันแย่ไปคนเดียวเลยเหอะ ปัญหาอะไรก็มาจากมัน เกลียด
-
ความจรืงที่แสนเจ็บปวด
เพี้ยนเข้มแข็งไว้นะ
-
อยู่ห้องเดียวกันได้ตีกันตายไปข้างแน่
-
อยากให้เพี้ยนทิ้งห่างกับพ่ายบ้าง จะได้รู้สึก
-
เกลียดอีพี่พ่าย #ทีมเพี้ยน
-
พี่พ่ายทำเสียเรื่องจริงๆ เลยค่ะ แทนที่จะเก็บมาวินเอาไว้ใกล้หูใกล้ตาตัวเองหน่อย แต่นี่อะไรไปสุมฟืนใส่มาวินเสียอย่างนั้นล่ะ ไม่ไหวเลยจริงๆ :katai1:
-
ดีจังที่ไม่ม่า ชอบนะที่ผลมันออกมาเป็นแบบนี้
เพี้ยนยังไงมันก็คือเพี้ยนอยู่วันยังค่ำแหละ
-
เพี้ยนน่ารัก
-
มาวินนิสัยแย่น่าดู
-
มาวินนนอารมณ์ร้อนอ่ะ โดนแค่นี้ยังน้อยไป ชิส์!!!
-
ขออีกได้ไหมอ่าาา :mew2:
-
ชอบๆ เพี้ยนไม่ยอมไปนานๆนะ อารมณ์แง่งอนเลยตอนนี้ ถ้าป๋ามันไม่แสดงออกให้ชัดเจนกว่านี้ก็ไมีต้องไปยอมมัน #ป๋าเมียเมิน :katai2-1: :katai2-1:
-
แบบนี้ก็สมกับเป็นเพี้ยนจริงๆน่ะแหละ
สู้ต่อไปน่ะเพี้ยน :กอด1:
-
ยังไงชั้นก้รักพี่พ่ายยยย. อร้ายยยย
-
นี่มันอะไรกัน เพราะพี่พ่ายพี่สาวเพี้ยนสินะถึงบอกจะดูแลให้ ที่บอกให้เพี้ยนตัดใจเพราะรักเขาแล้วใช่มั้ย ไม่เข้าใจพี่พ่ายมสกๆจริงๆนะ
สงสารน้องเพี้ยนมากเลย รักเขามากขนาดนั้นจะต้องทนปวดใจอีกนายแค่ไหนกัน
-
กำลังดราม่า เครียดอยู่
มาอึ้งที่เพี้ยนกลัวจะไม่ได้ไปเกาหลี
รักมากเจ็บมาก
-
:z3: :z3: :z3:
เครียดได้อีก
-
เป็นคนที่ลืมไม่ลงไม่ได้หมายความว่าเป็นคนรักนะเพี้ยน
การกระทำกับคำพูดป๋าไม่ตรงกับใจหรอก ฟันธง
เวลาคนหนึ่งเลิกตาม อึกคนจะเป็นฝ่ายตามรักตามห่วงแทน
-
รักเพี้ยนและหลั่งน้ำตาให้เพี้ยนในตอนนี้ด้วย พี่พ่ายเริ่มรักน้อง ห่วงน้องแล้วหล่ะสิ
-
เพราะพีาพ่ายเป็นแบบนี้ไง สงสารเพี้ยนมากมาย สมกันดี(มั้งนะ) น้องเพี้ยนจอมร้าย กับ พี่พ่ายร้ายกว่า ตัดใจให้ได้นะเพี้ยน
-
บอกได้คำเดียว เลิกเหอะ เลิกชอบมันเถอะ ไร้พ่ายน่ะ :katai1:
-
พ่ายอะท่ามาก!! อยากโบกหัว!
-
ปมเปิดแล้ว เปิดศึกกับมาวินเต็มตัวแล้วสินะ :katai2-1:
-
ไม่รู้จะเม้นไรเลย จุกไปหมด เฮ้ออออออออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คือฮาตอนที่พี่เกมบอกเพี้ยนว่าติดคุกแล้วเข้าเกาหลีไม่ได้จากที่เพี้ยนสติหลุดนี่กลับลำไวเชียวกลัวไม่ได้ไปเกาหลีขนาดนั้นเลย :laugh:
ไอ้มาวินนี่เลวจริงๆ ส่วนป๋านี่ซึนเกินไปละ
-
น่าสงสารน้องเพี้ยน หมั่นไส้อิป๋ามากจะท่ามากไปไหน :katai1: #ทีมเพี้ยน
-
นีีมันยำใหญ่ใส่สารพัด มึนงงกับเนื้อเรื่องสุดขีด :z10:
-
สมน้ำหน้า ไอ้คนท่ามาก โว้ย ท่ามากจังวะ
อ้างโน่นอ้างนี่ รักแล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง
เพี้ยน อย่าไปยอมง่ายๆ ต่อให้มันรู้ว่าเรายังรัก
แต่อย่าให้มันเห็นว่าเราจะยอมอย่างเมื่อก่อน
ปฏิเสธมันไปเยอะ ให้มันบ้าไปเลย #ทีมเพี้ยน
-
มาวินนี่บับบบ :katai4:
-
เอาจริงๆ คือพี่พ่ายคงจะรู้สึกกับเพี้ยนไม่มากก็น้อยแหล่ะ หรือไม่ก็คงจะรักไปแล้ว
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยฟินต่อเนื่องชอบๆๆขออีกน๊ากำลังสนุกเลยยยยยยยยยยยมาต่อเร็วนะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รักเพี้ยนว่ะ มีศักดิ์ศรีได้อย่างน่าทึ่ง ชอบคนตีหน้าตายว่าไม่รู้สึกรู้สมทั้งที่เจ็บชิบหายแบบเพี้ยนนี่แหล่ะ
ขอแค่อย่ายอมแม่งง่ายๆล่ะ ให้เป็นคราวที่มันต้องคลานมาซบแทบเท้าเราบ้างเป็นไง
-
:katai2-1:ชอบน้องเพี้ยนเวอร์ชั่นนี้ๆๆๆๆๆ เริ่มแข็งข้อกับอิพี่พ่ายล่ะะะ เริ่ดดดดดดด
-
ป๋าแม่ง อยากกระโดดถีบ!!!!!!
-
:a5: :เฮ้อ:
-
เพี้ยนรู้เรื่องขนาดนี้แล้วแต่ก้อยังกลับมาเป็นลูกน้อง
พูดจาคุยได้แบบสนิทใจ??????????
ไม่เสียใจ ไม่อะไรบ้างเลยหรอ มันเป็นไปไม่ได้แม้เรื่องนี้จะเป็นแค่นิยายก้อเถอะ
บอกตรงๆนี่อินมากนะ ไม่เข้าใจคนเขียนจะเขียนให้เพี้ยนยอมไร้พ่ายไปถึงไหน
ไม่เข้าใจจริงๆ เรื่องนี้แรกๆเราชอบมากนะ แต่พอมาอ่านหลังๆแล้วรู้สึกว่ามันคงจะไม่
ใช่แนวที่เราชอบอ่าน!!!!
#รอเรื่องต่อไปของคนเขียนดีกว่า^___^
-
ถึงหลายๆคนจะบอกว่าเกลียดป๋า แต่เราก็รักป๋าอยู่ดี. กร๊ากกกกก
รู้สึกจริงๆนะว่าป๋าเริ่มรักเพี้ยนแล้ว. ถึงจะทำตัวซึนเป็นพระเอกการ์ตูนตาหวานก็เถอะ :hao7:
ส่วนนังเพี้ยน...ฉันเกือบจะดราม่าตามละ มาสะดุดตรงหล่อนกลัวไม่ได้ไปเกาหลีเนี่ย :z6:
รออ่านต่อค่าาา เพี้ยนกับป๋าช่างเหมาะกันราวกิ่งทองใบหยก555
เปิดศึกกับมาร์วินต้องมันส์แน่ๆ
-
นี่เป็นทีมเพี้ยนมาตลอด ด่าพี่พ่ายด้วย แต่ตอนนี้เรากลับยิ่งชอบพี่พ่ายอ่ะ รู้สึกว่าตอนนี้ป๋าน่ารักอ่ะ ซึนนนน 55555555
-
ยิ่งอ่านเรากลบรู้สึกยิ่งรักพี่พ่ายมากขึ้น แต่บอกเลยทีเพี้ยนไม่เคยเปลี่ยนแปลง
พ่อป๋าพ่ายต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆเลย ไม่รุ้อะไรทำให้คิดแบบนี้
ยังรอวันที่พี่เป็นฝ่ายวิ่งตามอยู่น้าพี่พ่าย
-
อย่าให้เพี้ยนต้องเจ้บอีกเลยน้า
-
คือแอบฮาตรงเพี้ยนกลัวไม่ได้ไปเกาหลีอ่า 5555+
พี่พ่ายแบบว่า..คือปากบอกไม่สนใจๆ แต่การกระทำนี่ตรงข้าม
เขาเรียกปากไม่ตรงกับใจเปล่า อิอิ
อยากเห็นพี่พ่ายเป็นฝ่ายตามเพี้ยนบ้างอ่ะ คงสนุกดี
-
มาวินจะต้องวกกลับมาทำร้ายเพี้ยนแน่เลย
แต่ที่หยุดจะทำร้ายพ่าย เพราะกลัวติดคุกห้ามเข้าเกาหลีนี่จะฮาไปไหน
-
โว๊ยยยยย อปป้าทำเนียนให้เพี้ยนไปอยู่ใกล้ๆเฉยเลยน๊า ฉวยโอกาสนี่หว่า ชิชิ :z2:
-
หมั่นไส้ป๋าว่ะ ขาดน้องไปแล้วจะรู้สึก
-
อิพี่พ่าย แกรักเพี้ยนแล้วล่ะสิ ทำเป็นเอามานั่งทำงานห้องเดียวกัน ห่วงเพี้ยนมันใช่มั้ยล่ะ :z2:
-
เพี้ยนเอ้ยยยยย. เก๋ากำลังจะดราม่ากับตัวเอง
เจอประโยคห้ามเข้าเกาหลีพี่เกมเข้าไป ปากค้างเลยเรา
ถึงเพี้ยนจะเสียใจ แต่เพี้ยนยังคงคอนเซ็ปเดิม คือ"เพี้ยน"
ปล.ป๋าคะซึนต่อไปนะ เพราะเรารู้ว่าป๋าก็เจ็บ แต่เราไม่มีใจสงสารหรอกนะ
#มาวินน่าสงสารกว่า ไร้สติเพราะป๋า ทำชั่วก็เพื่อป๋า
-
:z6: อิป๋านี่เด็กน้อย
:laugh: น้องเพี้ยนเด็ดมากลูก
-
พ่าย ชื่อเต็ม แพ้พ่าย กั๊กๆๆ
-
อืมมม....พี่เกมถือว่ารู้จักกันดี ห้ามเพี้ยนมาประโยคเดียวชะงัดเลยนี่ดูท่าเพี้ยนอยากไปเกาหลีแบบจริงจังมากสินะ ฮ่าๆๆ ส่วนอิป๋ายังคงความซึนระดับสิบให้ยี่สิบอะแต่ก็ไม่รู้ทำไมเรารู้สึกว่าเป็นกันไปแบบนี้มันดูสบายๆชิลๆดีนะ ไม่รู้สึกอึดอัดหรือหน่วงในใจแบบที่ผ่านๆมาอาจเพราะเพี้ยนได้รู้ความจริงแล้วก็ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อไปในอนาคตจะมีดราม่าหนักกว่านี้อีกรึเปล่าแต่ก็จะเป็นกำลังใจให้นะเพี้ยน
:beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: มอบให้ไอ้มาวิน
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 24 แล้วจ่ะ
-
เข้าใจความรู้สึกเพี้ยนเลย
คงต้องทำใจให้ตัดพี่พ่ายออกไปให้ได้
ไอ้ความรู้สึกอยากเกลียดแต่ไม่เกลียดนี่ก็เข้าใจ
พาร์ทพี่พ่ายล่ะจะยังไง นี่แอบคิดว่าพี่แกก็ฝืนตัวเองเหมือนกันนะ
จำตอนที่พี่พ่ายตบเพี้ยนเพราะผลักพี่พ่ายล้มตอนมีของหล่นอะ นั่นก็เหมือนจะห่วงจริงๆ
ที่วิ่งว่าก็คงห่วงเหมือนกันใช่มั้ย น้องเพี้ยนของพี่ อยากให้พี่พ่ายเริ่มปรับตัวแสดงออกก่อนบ้างว้อยยยย :katai4:
#ทีมเพี้ยน
-
อยาก :z6:พ่ายว่ะ
-
จะตีกันตายไหม5555555 เพี้ยนสู้ๆ
-
เป็นไปได้ไหมที่เกือบติดทีมชาติแต่ไม่ติดเพราะรถคว่ำ ถ้าใช่พี่พ่ายน่าสงสารมาก ㅠㅡㅠ
เพี้ยนเก่งเพี้ยนทำได้อยู่แล้ว เพี้ยนๆสู้ :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่ะนะ มึนมาเจอซึน รอคอยวันโลกสดใสของทั้งคู่ล่ะกัน นี่ถึงขนาดว่าให้ไปนั่งในห้องด้วยแล้วคงไม่ธรรมดาแล้วล่ะในใจไร้พ่าย
-
เจอคอมเม้นท์บอกเพี้ยนไม่เสียใจ..ตรงไหนคะ เราอ่านยังไงก็เจอว่าน้องเสียใจจนกำลังจะบ้าแล้ว
เสียใจ สับสน เสียความรู้สึก แต่ก็รัก รักมาก และรู้ว่าทำไมพี่สาวทำแบบนี้ รู้ว่าต้องยอมรับแต่ก็โกรธ ทั้งที่โกรธแต่ก็รัก รักจนจะบ้าตายอยู่แล้ว และก็รู้ว่าที่ทำอยู่นี่คือกำลังพาล แต่ก็เสียใจที่โดนทำเหมือนตัวเองโง่
คือใจน้องรู้ว่าควรโฟกัสที่มาวินนะคะเราว่า ไม่ใช่ไร้พ่าย แต่นี่ก็มีเคืองและเสียความรู้สึกแหละถึงได้ขั้นโอเคกับการตัดสัมพันธ์ขั้นนี้..
ก็ไม่รู้เนอะ เฮ้อ น้องไม่ได้มีอำนาจขนาดจะขยับตัวยังไงก็ได้อะ
-
พ่ายปากแข็งนะ ยังคงรอวันที่พี่พ่ายจะฝ่ายตามเพี้ยนบ้าง :impress2:
-
เกือบละ เกือบเข้มข้น
มาพังตอนที่ ไม่ได้ไปเกาหลีเนี่ยแหละ
ลั่นเลย
ก็ดีแล้ว...
อยากให้ตาไร้พ่ายเจ็บปวดบ้างจริง ๆ ก่อนอื่นเลยอยากให้เพี้ยนเย็นชาแบบมากกว่านี้ แต่น้องคงทำไม่ได้
อยากเห็นพาร์ทไร้พ่ายนั่งน้ำตาตกใน สาระไม่ต้อง ขอแค่ ทุกข์ระทม ร้อนรนจะเป็นจะตายพอ ถถถถถถถถถถถถ
นี่ไม่ได้แค้นป๋าเลยนะ พูดเลย จากใจ :mew4: :laugh:
ตอนนี้เจ้มจ้นมากรู้เรื่องแล้ว แต่ก็นะ เพราะรักมาก และเพี้ยนรู้จักพี่สาวดีเกินไป
เลยไม่ฟูมฟายเท่าไหร่นัก แต่น้องก็ยังคงเจ็บ เพราะคิดว่าตาไร้พ่ายยังรักพี่สาวอยู่
อยากจะคิดว่าลืมดรีมไม่ได้ แต่นั่นก็รักในอีกแบบ แบบที่ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว
กับเพี้ยน ที่รักแบบครอบครองได้ ถึงจะลืมดรีมไม่ได้ก็ตาม
แต่สุดท้ายขอให้ลืมดรีมได้เถอะ สงสารน้อง ไร้พ่ายโคตรไม่ชัดเจน :z6:
รอติดตามชมตอนต่อไป !!! :katai4: :hao6: :hao3:
-
ทำดีแล้วนะลูกเพี้ยน รักไปมีแต่เจ็บ ฮรืออออออออออออ สงสารเพี้ยน :sad4:
-
ยังไงก็ #ทีมน้องเพี๊ยน
-
:ling2:ฉันควรจะเห็นใจใคร
-
หวังว่าสุดท้าย เพี้ยนจะยังเชื่อในคำว่ารักอยู่
สู้ๆ ค่ะ อ่านทุกตอน ติดมาก ยิ่งกว่าซีรีส์ซะอีก
-
เพี้ยนรู้ความจริงแล้ว แต่ก็ยังตัดใจไม่ได้สินะ :ling2:
ไอ้มาวินก็เหมือนกันกล้าทำร้ายเพี้ยนต่อหน้าพ่ายก็สมควร ขอให้เจอหนักกว่านี้ กรรมแบบติดจรวดนาซ่า
-
:katai1: :katai1: ย้ายทีมตอนนี้ทันไหมนะ
-
กิมมิกเรื่องมันอยู่ที่พ่ายเป็นคนแบบนี้แหละ
ภาวะต่างๆจะค่อยๆทำให้มองเห็น
เราชอบนะ เหมือนเรามานั่งรอดูเวลาที่เพี้ยนจะหมดแรงตาม
หรือพ่ายจะหันมามอง
ชอบจัง
-
ยิ่งอ่านแล้วยิ่งรู้สึกได้ว่า ไร้พ่ายกำลังจะตกหลุมรักเพี้ยนจริงๆ ... ถถถถถถถถถถ
หรือตกไปแล้วก็ไม่รู้แหละ ความจริงแล้วชอบทั้งคูเลย คึคึ
พี่พ่ายนี่ก็ห๊วงห่วงเพี้ยน ทำเป็นไม่ห่วง พูดจารุนแรงใส่งี้ ทำอะไรรุนแรงใส่งี้
ลากเค้าเข้ามานั่งในห้องทำงานด้วยงี้ กร๊ากกกก อยากเห็นหน้าตลอดอะเดดดด้
เป็นห่วงอะเดดดด้
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน้าาา แล้วก็อย่าเพิ่งรีบจบด้วย ฮืออออ
ขอฉากรักๆ เยอะๆ -,.- #ทีมไร้พ่ายค่ะ
-
ไม่เจ็บสักนิด
-
:call: :call: :call: :call:
-
พึ่งมาอ่าน สนุกมากคร่า รอต่อๆ :call: :call:
-
เฮ้อออออ รักตัวเองบ้างเถอะนะเพี้ยนนน :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
ทีมเพี้ยน เอาตามที่เพี้ยนตัดสินใจเลย
จัดไปค่ะ เด็ดๆ :z1:
เอาให้พี่พ่ายเป็นหนูติดจั่น
-
คิดถึงพี่พ่ายแล้วอ่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :katai1:
-
เกลียดป๋าพ่าย ลาออกจากการเป็นพระเอกเถอะป๋า อ่านจากบทแรกยันบทล่าสุดที่ลงยังไม่เห็นความดีของป๋าเลย สงสารน้องเพี้ยน #ทีมเพี้ยน :mew2:
-
ตอนที่ 25
แม้ผมจะคิดว่าตัวเองกลับไปในตอนก่อนที่จะรู้จักกับไร้พ่าย...แต่เอาเข้าจริงแล้ว ผมรู้ดีว่ามันไม่สามารถกลับไปยังตอนนั้นได้อีกแล้ว ผมไม่ได้โหยหาใครให้มากล่อมผมหลับ ไม่ได้ต้องการอยู่กับใครในคืนที่ต้องนั่งมองพระจันทร์และสเก็ตภาพไปด้วยอย่างนี้ ผมรู้สึกพอใจเพียงแค่ได้อยู่กับตัวเอง ทบทวนกับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น และทุรนทุรายอยู่กับมันอย่างเงียบๆ
ผมรู้ว่าผมมีเพื่อน มีครอบครัวและคนที่รอให้ผมกลับไปหา...แต่ผมยังไม่มีความกล้าที่จะกลับไป ทั้งพ่อเลี้ยงและแม่ที่ไม่ได้ติดต่อกันมานาน และไอ้ยิวที่ผมไม่ได้ส่งข่าวหามันเลยตั้งแต่ครั้งที่มันเอารถมาให้ผมที่เชียงราย ไอ้ยิวมันคงเดินหน้าต่อ ก้าวไปพร้อมกับพี่ทัศน์ที่คอยดูแลมัน ในขณะที่ผมเลือกจะเดินตามคนที่ไม่เคยเหลียวกลับมามองผมเลยสักครั้ง เขาทำเพียงแค่หยุดรอให้ความหวัง แล้วก็เดินหนีไป
ทำไมผมยังต้องฝืนอยู่ที่นี่...ผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ผมทำเข้มแข็งไปเพื่ออะไรและเพื่อใคร ถ้าบอกว่าเพื่อเขาแล้ว...มันคงเป็นคำตอบที่ตลกสิ้นดี เอาเข้าจริงผมก็แค่...อยากดันทุรังให้ถึงที่สุด เหมือนกับที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกก็เท่านั้น
ยานอนหลับหมดแล้ว...ผมคงต้องออกไปซื้อมัน แม้จะดึกแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีมันผมคงนอนหลับไม่ได้ และคงทรมานไปทั้งคืน...ทรมานกับการคิดถึงอ้อมกอดของเขา
ผมลุกขึ้น หยิบกระเป๋าตังค์และกุญแจรถ หาเสื้อแขนยาวมาสวมทับเสื้อกล้ามที่ใส่นอน ก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูแล้วออกมาจากห้อง ดึกขนาดนี้ทุกคนคงนอนกันหมดแล้ว ทว่า...
“จะไปไหน”
พี่พ่ายยังนั่งทำงานอยู่ที่โถงรับแขก เขากลับมาถึงบ้านตอนไหนผมก็ไม่ทราบได้ เพราะหลังจากกินข้าวเย็นก็หมกตัวอยู่ในห้องตัวเองมาตลอด
“ไปซื้อของ”
“ดึกแล้ว ไปเรียกไอ้เกมให้ไปเป็นเพื่อนด้วย”
“ผมไปคนเดียวได้”
“หรือจะให้ผมไปเป็นเพื่อน”
“ก็บอกว่าไปคนเดียวได้ไง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า ไอ้มาวินมันก็หลับก็นอนมั่งเหอะ คุณระแวงไม่เข้าเรื่อง”
“ผมไม่เคยประมาท”
“เออ ไม่ไปแล้วก็ได้ ทำตัวอย่างกะผู้คุม ที่นี่บ้านนะ ไม่ใช่คุก”
ผมเดินกลับห้องอย่างหัวเสีย แต่ยังไม่ทันเปิดประตูห้อง เขาก็ตามมา แถมยังทุบประตูเสียงดังจนผมกลัวว่าพี่เกมกับพี่เอจะตื่น
“จะหาเรื่องรึไง!” ผมมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“อย่าขึ้นเสียง พูดดีๆ เป็นไหม”
“ทำไมผมต้องพูดดีๆ กับคุณด้วย! ในเมื่อผมเกลียดคุณ เกลียดจนอยากให้ตายไปซะเดี๋ยวนี้เลย!”
“ก็ดี...”
ไม่เห็นจะดีอย่างที่พูด...มันดีตรงไหน...ผมบอกว่าเกลียดพี่ แต่ก็ยังยิ้มรับอยู่ได้ ทั้งๆ ที่บอกว่าอยากให้พี่ตาย...แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงร้องไห้และตายตามพี่ไปจริงๆ
“อดทนหน่อย...ถ้าทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง คุณจะไม่ต้องทนเห็นหน้าผมอีก ตอนนี้ก็อย่าดื้อ...”
ผมเม้มปาก พลางจิกเล็บลงบนแขนตัวเอง อยากทำให้มันเจ็บกว่าใจที่กำลังเจ็บของผม แต่มันคงไม่มีทาง...จะมีอะไรเจ็บไปได้มากกว่านี้อีก
“ทำไม...ในเมื่อคุณก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม จะมาทำดีด้วยทำไม ไม่จำเป็นต้องมาห่วงคนอย่างผมหรอก”
“...”
“เพราะผมเป็นน้องของพี่ดรีมเหรอ เป็นน้องของคนที่คุณรัก คุณก็เลยคิดว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องดูแลผมใช่ไหม...”
“...”
“ทำไมไม่ตอบล่ะ!”
“จะให้ตอบว่าใช่หรือไง”
“ก็ตอบตามที่คิดสิวะ! คิดอะไรอยู่ก็พูดมา!”
พี่พ่ายสบตากับผมพร้อมกับดึงมือที่กำลังจิกแขนของผมไปกุมไว้
“ผิวมีแต่รอย...ถ้าอยากจะทำ ก็มาทำกับผม คุณเอาทุกอย่างมาลงที่ผมได้...ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง”
“ไม่..ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้ฝืน!”
ไม่ได้ฝืนเลย...ผมยังสบายดี ผมยังยิ้มได้อีกเยอะ ยังเข้มแข็งไปได้อีกหลายวัน... ไม่จำเป็นต้องมาห่วงผมเลย...
“ไม่ได้ฝืนนะ...ผมโอเค...จริงๆ”
“เด็กโง่...” เขาดึงผมไปกอดไว้ อ้อมกอดที่ผมคิดถึงมาตลอดหลายวัน อ้อมกอดที่แม้จะทำให้อยากร้องไห้ แต่ก็ไม่ต้องการจะผละหนีไปไหน
“ที่ห่วงเพราะมึงเป็นมึง จำไว้แค่นี้ก็พอ” เป็นเสียงกระซิบที่แผ่วเบา ราวกับผมอยู่ในความฝัน...
ความฝันที่มีแต่เรื่องโกหก...
เป็นเช้าที่ดี ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อเตรียมของใส่บาตรกับพี่เกม ผมไม่เห็นพี่พ่ายเลยตั้งแต่ตื่น ทั้งๆ ที่เราอยู่ด้วยกันทั้งคืน ...ที่จริงมันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ เราไม่ได้คุยกันเลย ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวกันด้วยซ้ำ เขาแค่นอนบนเตียงอีกฝั่ง ห่างจากผมประมาณหนึ่งไม้บรรทัด ผมไม่ได้เอ่ยปากไล่ และไม่ได้ขยับเข้าหา ผมแค่ยื่นมือไปจับชายเสื้อกล้ามของเขาไว้ก็เท่านั้น
“เอ่อ...พี่เกมครับ พี่เอกับเพื่อนพี่อีกคนล่ะครับ”
“อ๋อ พวกนั้นข้ามฝั่งไปที่พม่าตั้งแต่ตีสี่แล้วล่ะ เห็นว่าไฟไหม้โกดังเก็บของ ดีที่ไม่ค่อยมีอะไรเสียหายมาก”
“งั้นเหรอครับ...พี่ว่าเป็นฝีมือไอ้มาวินรึเปล่า”
“ก็ไม่แน่ใจ เพราะมันอาจจะเป็นแค่อุบัติเหตุก็ได้ อยู่ฝั่งพม่าโน่นเราก็จับมือใครดมได้ยาก”
แต่ผมว่าต้องใช่ฝีมือไอ้หมอนั่น อุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นกับพวกพี่ๆ ก็เพราะมันนั่นแหละที่จ้างคนมาทำร้าย พี่เกมเคยโดนก้อนหินปาใส่กระจกรถฟอร์จูนเนอร์ ดีที่ไม่ได้รับอันตรายอะไร แต่ตอนนี้รถก็เข้าอู่ซ่อม ใช้รถของผมแทน ได้แต่หวังว่าซิวิคลูกรักที่พี่กิ๊ฟถอยให้คงจะไม่โดนหางเลขไปด้วย ส่วนพี่เอก็เคยโดนดักตีหัวตอนกำลังเดินไปเซเว่น และที่ยังไม่มีใครกล้าแหยมก็คงมีแค่พี่พ่ายคนเดียว ถึงอย่างนั้นก็ยังอดห่วงไม่ได้ ก็พอรู้ว่าไอ้มาวินมันก็คงไม่ค่อยกล้ากับพี่พ่ายหรอก แต่ถ้าเลือดขึ้นหน้าหมาบ้าอย่างมันก็ทำได้หมดเหมือนกัน ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน พวกพี่ๆ เขาก็ยังคงทำงานกันไปตามปกติ ไม่ได้มานั่งตามไล่ตามหาตัวมัน ก็เลยมีแต่ความเสียเปรียบ เพราะคนอยู่ในที่สว่างกับที่มืดนั้น...มันต่างกันมากอยู่แล้ว
“นี่พี่เกม ผมพูดจริงๆ นะ พี่พ่ายเขาไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง ที่จริงแจ้งตำรวจไปซะก็จบเรื่อง”
“พี่ไม่ได้ดูถูกอาชีพตำรวจนะ แต่เพี้ยนคิดว่าตำรวจพึ่งพาได้จริงๆ เหรอ ตามความคิดเห็นของสังคมในปัจจุบัน มันยังติดข้อกฎหมายอีกหลายข้อที่จะทำเรื่องเกินกว่าอำนาจหน้าที่ไม่ได้ แต่พี่มั่นใจว่าถ้าเรามีหลักฐานมากกว่านี้ มันก็ไม่รอดกฎหมายไปได้หรอก”
“อยากให้เมืองไทยมีนักสืบเก่งๆ อย่างชเวมูกั๊กเนอะพี่”
“งั้นเพี้ยนก็ต้องมองเห็นกลิ่นได้ จะได้เป็นผู้ช่วยของเจ้าหน้าที่ชเว!”
“เอ่อ...โยมสองคน ถ้ายังไงให้อาตมาเดินบิณฑบาตที่อื่นก่อนไหมแล้วค่อยวนกลับมา”
ชิบ...ลืมหลวงพ่อไปซะสนิท! ผมกับพี่เกมรีบยกมือไหว้ขอโทษขออภัยกับหลวงพ่อ รีบใส่บาตรให้ท่านแล้วรับพร ก่อนจะช่วยกันเก็บของเข้าไปในบ้าน
“พี่เกมๆ แล้วถ้าสมมติว่าไอ้มาวินมันฆ่าใครตายอีกคนขึ้นมา มันก็จะถูกจับใช่ไหม”
“แน่นอน”
“แล้วถ้าเรามีหลักฐานเป็นคลิปวิดีโอ ก็จะมัดตัวมันแน่นหนาเลยใช่รึเปล่า”
“อืม ถามทำไมอ่ะ”
“ก็นี่ไง ถ้าผมแอบตั้งกล้องไว้ตอนที่มันกำลังฆ่าผม เราก็จะได้มีหลักฐาน...”
“เพี้ยน! หยุดความคิดบ้าๆ นั่นเลยนะ! เราน่ะไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้หรอก เดี๋ยวป๋ามันก็จัดการได้เองนั่นแหละ อยู่เฉยๆ”
“ผมก็แค่คิดเล่นๆ เอง พี่เกมไม่เห็นต้องโกรธเลย แล้วป๋าของพี่เกมก็ไม่เห็นจะทำอะไรสักหน่อย เอาแต่ทำงานไม่ก็ไปหาน้องเดียร์”
“เวลามันทำอะไรมันก็ไม่ให้คนอื่นรู้หรอก ไม่พูดไม่ใช่ว่าไม่ทำ เพี้ยนก็น่าจะรู้จักมันดี”
“ผมไม่รู้จักสักหน่อย...ไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อไร้พ่ายเลย”
“เฮ้อ เอาเถอะ มาดูซีรีย์กันดีกว่า ต่อจากแผ่นที่เราดูกันไปคราวแล้วไง ดีไหม”
“อื้อๆ ดีๆ ผมกำลังคิดจะชวนพี่เกมดูอยู่พอดีเลย”
“งั้นไปเอาน้ำกับขนมมาไป พี่จะไปเอาแผ่นหนังในห้อง”
“ครับ”
ผมมองตามพี่เกมที่เดินหายเข้าไปในห้อง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมที่ผมกำลังเจออยู่ในตอนนี้...ไม่ใช่แค่ละครที่มีพี่พ่ายเป็นผู้กำกับ ความรู้สึกที่สัมผัสได้นี้ ผมควรจะเชื่อว่ามันเป็นความจริงต่อไปดีไหม หรือควรจะเลิกเชื่อแล้วกลับไปอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้ง แต่แม้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น...ผมก็ยังมีความหวังที่อยากจะเชื่อว่า...พวกเขาไม่ได้กำลังหลอกผมอยู่...
ตอนนี้ผมยอมรับเลยว่าผมกำลังแยกไม่ออก...ไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริง เรื่องไหนกำลัง...หลอกตัวเอง
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง” พี่เกมเอ่ยถามพี่พ่ายกับพี่เอที่กำลังเดินหน้าเพลียเข้ามาในบ้าน ส่วนผมก็จ้องทีวีทำเหมือนไม่สนใจ แต่หูก็ยังคอยเงี่ยฟังว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
“ก็ดับไฟได้ทัน อย่างที่โทรมาบอกมึงว่าไม่มีอะไรเสียหายมาก นี่ไอ้เพี้ยน มึงไม่คิดจะทักทายพวกกูเลยรึไง” พี่เอเป็นพวกขาดความอบอุ่นรึไง ถึงอยากจะให้ทักทายตลอด
“ดีครับ” ผมก็เลยต้องทักเขากลับอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็ต้องทักคนที่ไม่อยากทักด้วย
“กวนตีนดีจริงๆ เลยมึง เฮ้อ เอาเถอะๆ มีไรกินบ้างไอ้เกม พวกกูหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว”
“อยู่ในครัวน่ะ ไปหาดูเอาเอง”
“เออๆ ป่ะ ป๋า ไปกินข้าวกัน”
พี่พ่ายเดินผ่านไป ในขณะที่ผมทำทีไม่สนใจ แต่แล้วที่ต้นคอก็ถูกมือของเขาสัมผัสเบาๆ ราวกับแค่แกว่งมือมาโดนก็เท่านั้น ผมอุทานออกมาเบาๆ หันไปมองก็เห็นแค่แผ่นหลังของเขา
คงไม่ได้ตั้งใจล่ะมั้ง...
แต่แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อย...ก็ทำให้หัวใจของผมเต้นรัวขึ้นมา
“พี่เกม ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขอตัวไปนอนสักพักนะครับ”
“เป็นอะไรมากรึเปล่าน่ะเรา ไปหาหมอกันไหม”
“ไม่ครับ ผมแค่ปวดหัว ได้นอนก็คงหาย”
“งั้นถ้ามีอะไรก็เรียกพี่นะ”
“ครับ”
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ถึงที่เตียงก็ล้มตัวลงนอน ซุกหน้าลงกับหมอนที่พี่พ่ายหนุนนอนเมื่อคืน ...ผมไม่รู้จะจัดการความรู้สึกของตัวเองยังไงให้ไม่ทุรนทุรายไปกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของเขา เพราะมันยากเหลือเกินที่จะไม่สนใจ
“อ้าว ไอ้เพี้ยนไปไหนล่ะ” เสียงของพี่เอดังลอดประตูเข้ามาให้ได้ยิน
“นอนอยู่ในห้อง น้องบอกว่าปวดหัว”
“ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลกูว่าร่างกายมันไม่ค่อยแข็งแรงนะ มึงดูมันหน่อยก็แล้วกันไอ้เกม”
“สวัสดีค่ะพี่ๆ” แต่จู่ๆ เสียงใสๆ ที่คุ้นเคยกลับดังขึ้นอีกเสียง ...น้องเดียร์มาสินะ...คงมาหาพี่พ่าย
“หวัดดีครับน้องเดียร์ รถจอดตรงไหนเนี่ย พี่ไม่ได้ยินเสียงรถเลย” เสียงพี่เอตอบกลับไป
“จอดข้างนอกค่ะ กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์ป๋า ไม่เจอกันเลยตั้งแต่ป๋ากลับมา คิดว่าคงยุ่งๆ เดียร์เลยมาหาซะเองเลย พอดีว่าเพื่อนๆ จะมาช็อปปิ้งที่แม่สายด้วย”
ไม่เจอกันเหรอ...หล่อนเอาพี่พ่ายไปกกทุกวัน จะไม่เจอกันได้ยังไง ตอแหลชะมัดยัยเด็กบ้านี่
“ป๋าไปกับเดียร์นะคะ จะได้ออกไปกินข้าวกันด้วย”
“วันนี้ผมไม่ว่าง หนูไปกับเพื่อนๆ ก็แล้วกัน”
ผมกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ แค่ได้รู้ว่าเขาปฏิเสธที่จะไปกับน้องเดียร์ ความทุรนทุรายเมื่อกี้ก็จางหายไป...
“แต่ป๋าคะ...”
“เมื่อกี้เพี้ยนมันกินยารึยังไอ้เกม” สมน้ำหน้า พี่พ่ายไม่สนใจหล่อนหรอกนะ เขาเป็นห่วงเพี้ยนต่างหาก หึหึ
เอ๊ะ! เดี๋ยว! ผมคือเพี้ยนนี่นา!!!
“ไม่นะ เห็นเดินเข้าห้องไปเลย”
“อืม ไปหายาพารามาให้หน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวกูเข้าไปดูมันก่อน”
“โอเคๆ น้องเดียร์ ไปเที่ยวกับเพื่อนให้สนุกน้า ออกไปก็ล็อคประตูรั้วให้พวกพี่ด้วยนะครับ” พี่เกมพูดเหมือนไล่เลย ตอนนี้ผมอยากเห็นชะมัดว่าน้องเดียร์กำลังทำหน้ายังไง...
มัวแต่ดีใจ...ก็เลยไม่ทันได้ตั้งตัวตอนที่พี่พ่ายเปิดประตูห้องนอนของผมแล้วเดินเข้ามา
“ขะ...เข้ามาทำไม!” ผมละล่ำละลักถามออกไป
“ปวดหัวหายรึยัง”
“หายแล้ว!”
พี่พ่ายเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดหัวผมให้แนบกับหมอน แถมยังทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมด้วย
“ขึ้นเสียงจนเคยตัวรึไง ผมถามดีๆ”
ผมได้แต่เม้มปากมองหน้าเขา สบกับแววตาที่อ่านไม่ออกนั่นแล้วก็ได้แต่อึดอัดใจ ...ผมอยากรู้ว่าเขาคิดอะไร อยากรู้ความรู้สึกจริงๆ ของเขาว่าคิดยังไงกับผมกันแน่...
“ไม่ออกไปหาน้องเดียร์ล่ะครับ มาวุ่นวายกับผมจะได้อะไร”
“ผมจำเป็นต้องตอบคำถามคุณไหม”
“จำเป็น! ผมถามคุณก็ตอบมาสิ!”
“โมโหได้อย่างนี้ไม่ปวดหัวแล้วใช่ไหม”
“พี่พ่าย!”
“หึ...ยอมเรียกแล้วเหรอ”
เพราะความกวนโมโหของเขา ผมจึงหลุดปากไป แต่อะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรากลับทำให้ผมยื่นมือออกไป เขาจับมือผมแล้วกุมไว้ ก่อนจะสอดประสานกับทุกนิ้วของผมจนทำให้ทั่วทั้งหน้ารู้สึกร้อนขึ้นมา
“ดูแลตัวเองให้แข็งแรงกว่านี้หน่อย”
“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่ ผมจะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของผม”
“แต่กูเป็นห่วง ยังจะไม่เกี่ยวอยู่ไหม”
เป็นไม่กี่ครั้งที่สีหน้าของพี่พ่าย จะแสดงออกมาจริงๆ ว่ากำลังรู้สึกตามอย่างที่พูด
“โกหก...พี่กำลังปั่นหัวผมเล่นอีกแล้วนะ! จะทำให้ผมโง่ดักดานไปถึงไหน”
ผมไม่อยากเชื่อเขาเลย ไม่อยากเชื่อกับคำพูดอะไรของเขาทั้งนั้น แต่หัวใจมันก็เชื่อเขาไปแล้วเกินครึ่ง เชื่อไปกับคำพูดดีๆ ที่อาจจะเป็นแค่เรื่องโกหกอีกตามเคย
“พี่ก็รู้ว่าเรื่องของผมกับพี่...มันไปได้ไกลกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว แล้วทำไมถึงยังต้องทำแบบนี้ ...พี่ทำดีกับผมทำไม ทำทำไมทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดจะรักผม”
“...”
“เรากำลังห่างกันอยู่ไม่ใช่เหรอครับ...เพราะฉะนั้น ปล่อยผมอยู่คนเดียวเถอะ”
“ถ้าเก่งนัก...ก็อย่าทำท่าเหมือนจะตาย กูไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะกูอีก”
อืม...ผมเข้าใจแล้วล่ะตอนนี้ เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นห่วงและทำดีด้วย
“ผมจะไม่ตายเพราะพี่หรอกครับ...ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ก็ดี”
ผมก็อยากจะหลอกตัวเองต่อไป อยากฝันดีๆ ต่อ แต่ผมได้รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริงมาครั้งหนึ่งแล้ว ผมก็ไม่สามารถที่จะฝันต่อได้...มันรู้สึกดีทุกครั้งที่คิดว่าเขาเป็นห่วง ใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อได้สัมผัสเขา แต่มันก็เจ็บทุกครั้งเช่นกันเมื่อรู้ว่า...ทั้งหมดที่เขาทำนั้น...ไม่ได้ทำเพราะรักผม
หลังจากวันนั้นตลอดทั้งอาทิตย์ ผมก็หาอพาร์ทเม้นใกล้ๆ กับออฟฟิศได้ พี่เกมกับพี่เอไม่เห็นด้วยที่ผมจะย้ายออกไปอยู่คนเดียว ในขณะที่พี่พ่ายนั้นผมคิดว่าเขาทราบเรื่องจากพี่เอแล้ว ก็ไม่รู้จะว่ายังไงเพราะผมยังไม่เจอหน้าเขา เขาไม่ค่อยกลับมาที่บ้านหรอกครับ เหมือนว่างานจะยุ่ง คงเพราะโกดังเก็บของเพิ่งไฟไหม้ไป ก็เลยมีเรื่องให้จัดการเยอะแยะ หรืออันที่จริงเขาแค่ไปอยู่กับน้องเดียร์ก็ไม่ทราบได้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องอะไรของผมหรอก ผมเก็บของที่มีอยู่ไม่มากใส่ท้ายรถของตัวเองแล้วขับมาที่อพาร์ทเม้น เป็นห้องขนาดยี่สิบเอ็ดตารางเมตร มีระเบียงหลังแคบๆ แต่เฟอร์นิเจอร์ก็ครบ แอร์ ตู้เย็นทีวี โซฟา ตู้ เตียง พร้อมสรรพ ถึงจะต้องเจียดเงินเดือนมาจ่ายค่าเช่า แต่ผมก็คิดว่ามันคงสบายใจกว่าหากผมอยู่ในที่ที่ไม่ต้องเจอเขาตลอดเวลา
ผมจัดของเสร็จก็มานอนแผ่หราอยู่บนเตียง เงยหน้าขึ้นมองเพดานแล้วภาพที่พี่ดรีมถูกแขวนคออยู่ตรงหน้าก็แวบเข้ามาในหัว...นั่นสินะ คงเป็นเพราะรูปแบบหอพักหรืออพาร์ทเม้นที่ไหนๆ ก็เหมือนกันหมด ผมจึงเห็นภาพซ้อนทับแบบนี้อยู่บ่อยๆ มันเป็นภาพติดตา...ชั่วชีวิตนี้ก็คงไม่อาจลืมได้
ก๊อกๆๆๆ
ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกเดินไปที่ประตู มองจากตาแมวแล้วก็เห็นผู้ชายหน้าตาคมเข้มคนหนึ่ง ผมตัดสินใจเปิดประตูเพื่อจะได้ถามว่าเขาเป็นใคร
“เอ่อ...สวัสดีครับ”
“ไม่ทราบว่าซิวิคที่จอดขวางประตูอยู่ใช่ของคุณไหมครับ เห็นเป็นรถที่ไม่คุ้นผมก็เลยคิดว่าคงเป็นของห้องที่ย้ายมาอยู่ใหม่ ยังไงช่วยย้ายรถให้หน่อยได้ไหมครับ พอดีว่าผมจะเอารถออก”
“อ๋อ...ได้ครับๆ เดี๋ยวผมลงไปย้ายให้ ขอโทษนะครับ”
ลืมไปเลยว่าจอดไว้ตอนกำลังขนของ ดีที่เขาไม่ด่าไปจนถึงพ่อแม่นะครับ เพราะถ้าเป็นผมมีใครมาจอดขวางประตูอย่างนี้คงด่าไปถึงบรรพบุรุษนั่นแหละ
“ไม่เป็นไรๆ”
ผมลงไปย้ายรถออกจากหน้าประตู แล้วขับเข้ามาจอดในที่จอดรถของอพาร์ทเม้นเป็นที่เรียบร้อย ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนข้างห้องไปแล้วด้วย เขาชื่อโก อายุเท่าๆ กับผม ทำงานอยู่ที่ศูนย์ฮอนด้าใกล้ๆ นี้มาสองปีแล้ว เป็นคนอัธยาศัยดี พูดคุยง่าย และยิ่งรู้ว่าผมเป็นคนเชียงใหม่ เราก็ยิ่งคุยกันได้ถูกคอครับ เพราะเขาก็เป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน
ดีใจนะครับที่ย้ายมาอยู่แล้วก็มีเพื่อนเลย เพราะตอนอยู่หอที่กรุงเทพ คนข้างห้องนี่ผมไม่เคยรู้เลยว่าหน้าตาเป็นยังไง กลับจากทำงานก็เข้าห้องตัวเองเลย ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง แต่ที่นี่แตกต่างจากอพาร์ทเม้นอื่นๆ เล็กน้อยครับ เพราะดูเหมือนคนห้องอื่นๆ ก็รู้จักกันหมด ที่นี่มีโต๊ะหินอ่อนหลายตัวให้มานั่งคุยกัน มีห้องนั่งเล่นรวมอยู่ชั้นแรกด้วย วันเสาร์อย่างนี้จึงได้เห็นผู้ชายสองสามคนมานั่งดูมวยไทยกัน เชียร์มวยกันเสียงดังสนั่นเลย ผมก็ลงมาดูกับพวกเขาด้วยครับเพราะอยู่ว่างๆ ก็ไม่มีอะไรทำ
ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด
กำลังเชียร์มวยอย่างเมามันแต่โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้นขัดจังหวะ ผมมองเบอร์ที่หน้าจอก็ตัดสินใจรับ ไม่รู้ว่าพี่เกมจะโทรมากล่อมผมไม้ไหนอีก
“ครับพี่”
“ป๋ากำลังไปหานะ ระวังด้วย ดูจะหงุดหงิดเอาเรื่องเลย”
“ห้ะ! เพื่อนพี่น่ะเหรอจะมา มาทำไมอ่ะ พี่ไม่ได้บอกที่อยู่ผมไปใช่ไหมครับ”
“พี่น่ะไม่ได้บอก แต่ไอ้เอมันบอกไปแล้ว”
“แล้วพี่เอรู้ได้ยังไง”
“พี่บอกมันเอง”
“โธ่! พี่เกม ทำไมทำงี้อ่ะ”
“ก็พี่ไม่อยากให้เพี้ยนไปอยู่ที่อื่นนี่ ตอนนี้มันก็อันตรายด้วย ไม่รู้ว่าไอ้มาวินมันจะทำอะไรเมื่อไหร่นี่นา”
ไอ้มาวินมันเงียบไปจนผมคิดว่ามันคงไม่มีอะไรแล้วนั่นแหละถึงได้คิดว่าออกมาอยู่คนเดียวก็ได้ อีกอย่าง...อยู่ที่ไหนก็อันตรายเหมือนกัน...เพราะถ้ายังอยู่กับพี่พ่าย ต่อให้ร่างกายจะปลอดภัย แต่หัวใจผมน่ะ...เตรียมส่งไอซียูตั้งนานแล้ว
“ยังไงก็เถอะ ถ้าป๋าไปรับกลับก็กลับนะ ไปเช่าห้องเองก็แพงใช่ไหมล่ะ ไหนจะค่ากิน ค่าน้ำค่าไฟ เยอะนะเพี้ยน แล้วจะเอาตังค์ที่ไหนมาเก็บไปเกาหลีล่ะหือ”
“ผมฟังพี่เกมพูดแบบนี้มาร้อยรอบแล้วนะครับ แต่ยังไงผมก็อยากอยู่คนเดียวอยู่ดี”
“ดื้อจริงๆ ให้ป๋าตีซะให้เข็ดเลยดีไหม”
“พี่เกมไม่เข้าข้างผมแล้วเหรอ”
“ไม่แล้ว ยังไงก็เถอะ พี่มีซีรีย์เรื่องใหม่ด้วยนะ คิดดีๆ อีกทีล่ะ”
“นี่พี่เกมคิดว่าเอาซีรีย์มาล่อผมแล้วผมจะกลับเหรอ”
“อัลบั้มของนักร้องที่เพี้ยนอยากได้ โปสเตอร์หรืออะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ พี่จะซื้อให้หมดเลย ดีไหม”
หูยยย ตัดสินใจยากชะมัดแบบนี้ แต่ค่ามัดจำกับค่าห้องที่ผมจ่ายไปล่วงหน้าก็ทำให้ความลังเลหายไป ...จ่ายไปตั้งหมื่นกว่าๆ ยังไงผมก็ไม่ยอมเสียเงินประกันแค่เพราะอปป้าพวกนั้นหรอก โอ้ยยย แต่เสียดายจังเลย!!
“แค่นี้นะพี่เกม เจอกันที่ทำงานนะพี่”
เฮ้อ แย่ชะมัด แต่ยังไงผมก็เลือกแล้วที่จะมาอยู่คนเดียว ก็ต้องทำให้ได้!
ถอนหายใจไม่ทันไร ก็เห็นรถคันหรูของพี่พ่ายชะลอตัวอยู่ที่หน้าประตูรั้ว ผมเลยรีบวิ่งกลับขึ้นห้องตัวเองทันที พร้อมกับล็อคประตูเรียบร้อย ผมไม่อยากเจอเขาหรอก เพราะถ้าเจอแล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี
ก๊อกๆๆๆๆ
มะ...มาจริงๆ ด้วยอ่ะ!
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรของเขากันนะ! เคาะขนาดนี้มันรบกวนชาวบ้านเขาไม่รู้รึไง คนไม่เปิดก็ยังจะเคาะอยู่ได้ แต่ฟังเสียงเคาะไปไม่เท่าไหร่ เสียงเหมือนประตูถูกถีบก็ดังขึ้นแทน ผมยืนมองด้วยความหวั่นใจ ราวกับกำลังถูกฆาตกรบุกรุกเข้ามาในห้อง อีกใจก็กลัวว่าจะไปรบกวนคนห้องข้างเคียงด้วย ก็เลยต้องเปิดอย่างเสียไม่ได้
“เป็นบ้าเหรอ! ถ้าประตูมันพังขึ้นมาจะทำยังไง” ไม่ได้คิดเลยว่าเงินประกันของผมจะไม่ได้คืนถ้าทำข้าวของเสียหายเข้า มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย แล้วหน้าบึ้งตึงนั่นมันอะไร
“นี่!” ผมขึ้นเสียงเพราะเขาไม่ยอมตอบ เอาแต่จ้องหน้า “มีธุระอะไร”
“ไปเก็บของ”
“ทำไมต้องเก็บ ผมย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วนะ พี่เอก็บอกพี่แล้วนี่”
“บอก แต่กูไม่ได้พูดสักคำว่าอนุญาต แล้วมึงเก็บของมาอย่างนี้ได้ยังไง โง่อะไรอย่างนี้วะ อยากตายนักใช่ไหม”
“อะไรเนี่ย มาถึงก็โมโหใส่! พี่ออกไปจากห้องของผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
นอกจากจะไม่ออกไปตามที่สั่งแล้ว เขายังปิดประตูแล้วล็อคมันอีก ผมมองหน้าเขาอย่างเคืองๆ
“ห้องเท่ารูหนู มันดีกว่าบ้านที่กูอยู่ตรงไหน”
“มันดีตรงที่ไม่มีพี่ไง”
“มึงกำลังเรียกร้องความสนใจอย่างงั้นเหรอ”
“อะ...อะไรนะ! ผมนี่นะเรียกร้องความสนใจ! เรากำลังห่างกัน แล้วพี่จะให้ผมทนอยู่ใกล้ๆ พี่ได้ยังไง” พี่พ่ายแม่งไม่เคยเข้าใจเหี้ยอะไรเลยจริงๆ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ทำเหมือนมีใจทุกที แต่สุดท้ายก็ตบหัวผมครั้งแล้วครั้งเล่า
“เพราะใจมึงทำไม่ได้ ก็เลยต้องเอาตัวหนีกูมาอย่างนี้ มึงคิดว่าจะทำให้ห่างกันจริงๆ หรือไง จะห่างจากกูได้มึงต้องตัดใจให้ได้ แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องทำเก่ง กูไม่ชอบเด็กอวดดี คิดอีกอย่างพูดอีกอย่าง ปากบอกไม่รัก แต่อยากได้กูจนตัวสั่น”
ผมตรงเข้าไปทึ้งหัวเขา โกรธจัดยิ่งกว่าได้รู้ความจริงเรื่องของพี่ดรีมเสียอีก เขามันเป็นไอ้บ้าที่ปากรนหาเท้าผมจริงๆ เขาคิดว่าผมจะไม่กล้าทำอะไรเขาหรือไง!
“ไอ้เหี้ยพ่าย! ไอ้คนบ้า! ปล่อย!” แขนของผมถูกเขาจับไพล่หลัง ยังไม่ทันได้ทึ้งหัวเขาให้สาแก่ใจด้วยซ้ำ ก็มาพลาดท่าเข้าจนได้
“ดูว่ามึงทำอะไรได้บ้าง แรงมีแค่นี้ โดนซัดไม่กี่ทีก็ตาย ยังจะอวดเก่งออกมาอยู่คนเดียว” ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ เหมือนแขนจะหัก เพราะพี่พ่ายบิดแขนผมแรงขึ้นไปอีก ผมได้แต่กัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงอะไรออกมา
“กูใจดีหน่อยก็ทำเหลิง พูดดีๆ ก็ไม่ฟัง กูพยายามให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เป็นมึงเองที่ทำให้กูหมดความอดทน ถ้ารักกูมาก มึงก็กลับมาโง่เหมือนเดิมก็แล้วกัน แล้วก็อย่ามาร้องไห้...ถ้ากูทำให้เจ็บ”
อะไรที่บอกว่าพยายามทำให้ดีขึ้น อะไรที่บอกว่ากำลังอดทน มันมีแต่ผมทั้งนั้นที่ทำ เขาไม่เคยทำอะไรเลยต่างหาก
“หลงตัวเองมากไปแล้ว ผมเกลียดพี่ต่างหาก! เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“หึ เดี๋ยวกูจะทำให้ครางคำว่ารักใส่กูทั้งคืนเลย ดีไหม”
“อะ...ไอ้เหี้ย!”
ผมไม่รู้แล้วว่าจะเป็นยังไงต่อ เพราะที่พี่พ่ายพูดมานั้น...ไม่มีคำพูดไหนเลยที่ผิดไปจากสิ่งที่ผมรู้สึก...ผมรักเขา...และยังรักเขามากเหมือนเดิม
...................................................................TBC................................................................
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ ครั้งนี้นานจริงๆ แต่งานเร่งรัดเข้ามาเหมือนห่ากระสุนเอ็มสิบหก เราเลยไม่มีทางเลือกจริงๆ คิดถึงทุกคนมาก ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นทุกความคิดเห็นเลยค่ะ
ขัดอกขัดใจตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ :กอด1: มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ :beat:
แก้ไขคำจากตารางวาเป็นตารางเมตรนะคะ
-
พี่เกมนี่ก็ขยันล่อด้วยเกาหลีจริงวุ้ย -0-;
อิพี่พ่ายมาตามกลับถึงที่เลยนะเนี่ย เพี้ยนว่างายยย?
รอน้า สู้ๆ จ้า
-
:angry2: อิป๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
น้องเพี้ยนสู้เค้านะลูกกกกก
-
หายไปนานเลย รอคะรอ
-
อะไรของเมิงว่ะไร่พ่าย งุดงิดกับคุนจริงๆโว้ย!!
ปล่อยเพี้ยนไปเถอะ ขอร้องนะไร่พ่าย
-
โห๊ยยยย :hao5: ได้แต่หวังว่านุงเพี้ยนจะไม่ตายก่อนได้ยินคำว่ารักจากป๋าพ่าย อ่านไปก็ลุ้นไปทุกตอนว่านุงเพี้ยนจะทำไงกับตัวเอง
ขอบคุณคนเขียนค่า :L2:
-
นั่น เขาหนีมา ตามมาวีน ตามมากด เขาซะงั้น
อิเฮียพูดเยอะขึ้นนะเนี่ย หุหุ
-
ปากอย่างใจอย่างทั้งคู่ มันน่า.......ซะจริงๆ :serius2:
-
พี่พ่ายห่วงน้องก็ทำดีๆกับมันหน่อย รู้ว่าห่วงที่เพี้ยนมันออกมาอยู่คนเดียว แต่ก็อย่าใช้กำลังบังคับเพี้ยนมันเลย อย่าซึนให้มากกกก
-
เพี้ยนที่เมื่อก่อนฉลาด ทำไมตอนนี้โง่นักล่ะ
ป๋ามันแสดงออกขนาดนี้
ไม่รักก็ไม่รู้ยังไงละ
-
พี่พ่ายรุนแรงอ่าา
-
เหนื่อยใจ เข้าใจเพี้ยนนะว่าไม่อย่กอยู่อย่กตัดใจ
เข้าใจอิป๋าด้วยว่าเป็นห่วงอะ แต่หมั่นไส้วะ โอ้ยย
นี่ #ทีมเพี้ยน ถ้าไม่มีเรื่องมาวินนี่ก็สนับสนุนให้เพี้ยนออกมาอยู่ข้างนอกนะ เพราะรำอิป๋ามาก ปากอมอะไรอยู่หรอ
หมั่นไส้
-
อิพี่พ่ายยยยยยยย :angry2:
ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่า อยากตบกระโหลกซักที :m16:
-
:katai1: อิป๋าๆๆๆๆๆๆ เอ็งจะทำให้น้องเพี้ยนเป็นมาโซหรา
ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ ไม่ต้องมาดีกับฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาหวง ไม่ต้องมาห่วงใยฉัน
ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆทั้งนั้น
เพราะใจฉันมันอ่อนแอ
-
ตบบ้องหูอิพี่พ่ายสักทีดีไหมวะ
-
อีป๋า แกเป็นห่วงเพี้ยนล่ะสิ ถึงต้องมาตามกลับไป :z2:
-
พอน้องเพี้ยนวิ่งหนี พี่พ่ายก็วิ่งตามมาดักหน้าดักหลังน้องอยู่นั่นล่ะ ต้องการอะไรกันแน่คะเนี่ย :serius2:
-
อยากมอบเพลงนี้ให้เพี้ยนไปร้องให้ป๋าฟัง
"ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาหวงไม่ต้องมาห่วงใยฉัน ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆทั้งนั้น เพราะใจเพี้ยนยังอ่อนแอ"
-
:z6: ไม่มีไรมากซักทีเถอะป๋า
-
รักกันรุนแรงจริงๆค่ะคู่นี้ ฮ่อลลลล
-
เมื่อก่อนไร้พ่ายไม่ใช่คนแบบนี้เดี๋ยวนี้ดูป๋ามันดิ้นตามเพี้ยนเยอะนะ จริงๆแล้วป๋ามันรักเพี้ยนนั่นแหละแต่แม่งไม่รู้อมพะนำอะไรอยู่ชอบทำตัวตบหัวแล้วลูบหลัง เออ เป็นเราเจอแบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกว่ะ ยิ่งนานยิ่งเข้มข้นขึ้นนะเรื่องนี้ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วใครกันแน่ที่ไร้พ่าย
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 25 แล้วค่ะ
-
พูดดีๆ กันบ้างเถอะะะะ
-
ยังคงทีมน้องเพี้ยน เหมือนเพี้ยนจะมีอาการโรคซึมเศร้า ถ้าอิพี่พ่ายชัดเจนกว่านี้เราคงจะรู้สึกเห็นใจหรือสงสารบ้างแต่นี่ทำกับเพี้ยนบ้างครั้งเหมือนชอบบางครั้งเหมือนห่วงใยแล้วสุดท้ายก็หันหลังให้งงกับอิพี่มันเมื่อไหร่จะทำตัวให้ชัดเจนหรือพ่อตั้งชื่อผิดน่าจะชื่อชัดเจนมากกว่าไร้พ่ายนะ
ข้อความนี่คือการเดาแอนด์มโนล้วนๆ ถ้าเพี้ยนไม่ได้โง่ เราว่าเพี้ยนคงเป็นคนที่ฉลาดมากๆอาจจะฉลาดเหมือนเท็นเท็น เพี้ยนคงรู้ว่าพี่ไม่ได้ฆ่าตัวตายแต่ถูกฆ่าตายเลยวางแผนหาตัวคนฆ่าและคนบงการตอนนี้ก็เล่นละครซ้อนแผนอิพี่พ่ายทำตัวเป็นคนโง่ใช้ทุกโอกาสและทุกคนเพื่อหาตัวคนบงการโอ้วถ้าเป็นจริงอย่างที่เรามโนเพี้ยนก็ร้ายมากๆ(ชอบนะ)ถ้าเป็นแบบนี้คนที่จะเจ็บก็คืออิพี่พ่าย ปล.อยากเห็นอิพี่พ่ายเจ็บเร็วๆ
-
:ling2: เพี้ยนมันจะเลิกรักพี่่ายให้ได้อ่ะ พี่พ่ายก็เข้าใจเพี้ยนมันบ้างเซ่
พอน้องหนีแล้วจะตาม
ทีตอนน้องเข้าหาตัวเองน่ะไล่เขาจริงด่าเขาจัง
ชิชะ!!
ไอ้พ่อพระเอกเก่งไปทุกเรื่องยกเว้นเรื่องรัก :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขัดใจๆๆๆๆๆ แต่ก็ทำได้แค่ทึ้งผ้าเช็ดหน้า กัดปากรัวๆ อ่านตอนนี้แล้วอยากเข้าไปช่วยน้องเพี้ยนทึ้งหัวพี่พ่าย เป็นซาดิสหรือไง ชอบทำเพี้ยนเจ็บ ปล. คถ.นางน้าาา ชุ้บๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ข่วนหน้าอิป๋า ฮึ๊ย!!!!!!!!!!!! ปล้ำเลยสิปล้ำรอไรอยู่ว !!!!!!
-
พอมาถึงตอนนี้ก็ชักจะเดาเรื่องไม่ถูกเหมือนกันแฮะ
เหมือนเพี้ยนก็จะโอเคนะ เหมือนเจ็บจนชาก็รักอะ ก็เลยทำเรื่องแบบนี้
ส่วนพี่พ่ายนี่เหมือนจะคอยดูแลแค่ให้เรื่องจบแค่นั้นมั้ย
ถ้าเรื่องมาวินจบพี่พ่ายคงคืนให้พี่กิ๊ฟเนาะ แล้วพี่พ่ายก็จะเป็นพระเอกหล่อคนเดียวที่ยอมจมปลักกับความรู้สึกป่าวอะ
เดาล้วนๆ รอตอนต่อไปค่า ไม่อยากค้างแบบนี้นานๆเหมือนตอนที่แล้วเลยยย :ling2:
ปล. #ทีมเพี้ยน เหมือนเดิม เพี้ยนน่ารักกกกกกก :mew1:
-
อิป๋า ปากแข็งนะคะ พูดออกมาตรงๆเรื่องมันจะง่ายขึ้น (แต่ก็จะไม่ดราม่า ไม่สนุก 555)
สงสัย ต้องให้เพี้ยนโดนมาวินทำร้ายปปางตายก่อนล่ะมั๊ง ป๋าถึงจะทำไรที่ควรทำซักที
-
:fire:
-
สงสารเพี้ยนน. เกลียดพี่พ่ายอ่ะ พูดจารุนแรงไปไหนนนนนน :z3:
-
เฮ้อ แต่อิป๋ามันก็ทนกับน้องเยอะจริงๆนะ เราไม่คิดว่าป๋ามันจะยอมให้คนอื่นทำท่าก้าวร้าวใส่มันแบบเพี้ยนหรอก
-
ใส่เสื้อเกราะด้วยนะ ระวังอย่าให้โดนกระสุนเอ็มสิบหกฝังใน เดี๋ยวมาอัพตอนต่อไปไม่ได้
แลดูห่วงใยเนอะ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
:katai1: เราพลาดอ่านตอนที่แล้วไปได้ไงเนี่ย มิน่าพอมาอ่านบทนี้แล้วงง ๆ :hao5: เรื่องราวก้อเฉลยออกมาหมดแล้ว ยกเว้นใจพี่พ่ายที่ยังไม่ถูกเฉลยออกมาให้ทุกคนได้รับรู้ เรื่องนี้เพี้ยนน่าสงสารเป็นที่สุด เพราะทำอะไรไม่ค่อยใช้สติเลยกลายเป็นเหยื่ออารมณ์ตัวเองโดยไม่รู้ตัว ยังไงต้องตั้งสติหน่อยน่ะเพี้ยน ไร้พ่ายชวนก้อไม่ต้องกลับ ๆ ไปหาพี่คนข้างห้องเลยดีกว่า :hao6: ท่าทางน่าสนใจดีพี่โก :hao7: ไร้พ่ายยังเป็นคนที่น่าตื๊บอยู่เหมือนเดิม :z6: รอติดตามต่อ ตกลงเรื่องนี้มาวินคือตัวร้ายเรอะ เราว่าเขาก้อเหมือนเพี้ยนน่ะแหละ ต่างกันที่เพี้ยนจิตใจอ่อนโยนมากกว่า แสดงออกคนละแบบแต่ถ้าเพี้ยนต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับมาวินจะทำเหมือนเขารึเปล่า :mew5: แต่เราว่าไม่น่ะ เพราะเพี้ยนอ่อนโยนกว่ากันเยอะไม่งั้นพี่กิ๊ฟจะหลงรักทุ่มเทให้ขนาดนี้เลยเรอะ :heaven
-
ตามอ่านมาถึงตอนนี้ละอยากให้เพี้ยนลาออกจริง ๆ เลย งื่อ
พี่พ่ายนี่โรคซึนนะ ควรรักษาอะ สงสารเพี้ยนนน
:katai5:
-
อิพี่พ่ายอย่างซึนเลย!!!!!
-
สงสารเพี้ยน อยู่ก็เจ็บปวด จะไปก็ดึงกลับมาให้ต้องทรมานเข้าไปอีก
ทำไมพี่พ่ายใจร้าย :hao5:
-
โอ้ย!!!!!!!!!!
พี่หลอกเพี้ยน จองเวรเพี้ยนไม่ถึงไหน ห๊ะ!!!!
จิตใจทำด้วยอะไรว่ะ!!!!!
-
น้องหนีมาก็มาตามกลับไปอีก
จะเอายังไงพี่พ่าย
-
อยากให้ โก. เป็นตัวเร่งปฎิกิริยา. แรงหึงจากป๋า. ต้องมีตัวกระตุ้นปฎิกิริยาเคมีหน่อย. คงหึงโหดน่าดู
-
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
สู้ ๆ นะคะคุณคนเขียน ทำงานก่อนก็ได้ค่ะ ไม่รีบ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
(จริง ๆ ติดมาก) :laugh: :hao5:
-----------------------------------------------------------
พอมาอ่านตอนนี้แล้ว ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่า
'นี่พึ่งนึกออกว่าเพี้ยนกำลังทำงานในยริษัทไร้พ่าย และมีเงินเดือนอยู่'
:laugh:
อะไม่ใช่
ที่พูดกับพี่เกมว่าถ้าตั้งกล้องตอนมาวินจะฆ่าน้องเนี่ย ไม่ได้พูดล้อเล่นจริง ๆ ใช่ปะ
ถถถถถถถ มันต้องมีในความรู้สึกแหละ แต่เพี้ยนคงไม่ทำ ก็ไม่แน่ ถ้าจะต้องปกป้องไร้พ่าย ? #ไปกันใหญ่ละ :z6:
ไร้พ่ายเข้าไปเป็นห่วงถึงในห้อง เพราะได้ฟังจากพี่เกมงี้ปะ /ไม่ได้เขียนกำกับไว้มโนเองล้วน ๆ
พยายามหาเหตุผลให้ป๋าแกดูเป็นห่วงเพี้ยน
แต่เขิน ตรงที่สอดนิ้วเข้าจับกันเนี่ยแหละ มันฟู่ๆ ในอก /อินมากจริงๆ 5555
คืออารมณ์แบบ ไปตามที่คนเขียนโยงไปโยงมามาก
อ่านแล้วคิดว่าตัวเองเป็นเพี้ยน อาการหนัก
น้องเจ็บ น้องดีใจ โอ้โห้ย ไปตามหมด
ชื่นชมคนเขียนจริง ๆ :impress2:
อะไรคือจะทำให้ครางคำว่ารักทั้งคืน :ling3:
รอตอนต่อไปค่ะ o13
-
โอ้ยยยยย บอกมานะว่าป๋าเริ่มหลงเพี้ยนแล้วถึงงได้มาตามมมม o18
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
ทีมเพี้ยน อยากให้มีสักเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ความรักของเพี้ยนที่มีต่อพ่ายขาดสะบั้นลง อาจจะเป็นเหตุการณ์ต่อจากนี้ไป หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น เกลียดไร้พ่ายจากก้นบึ้งของหัวใจ
-
รักก็บอกว่ารักสิ ไร้พ่าย ปากแข็งอยู่ได้
-
:serius2: :serius2: ลุ้น ๆ
-
อยากจิบ้าตาย เราเริ่มงงกับพี่พ่ายและ ต้องแอบทำอะไรอยู่แน่ๆเลย ทำแต่ไม่บอกไม่พูดว่าทำอะไรและทำเพื่อใคร
ปล่อยให้เพี้ยนเข้าใจผิดๆและงี่เง่าแบบนี้ตลอด ตอนจบอาจจะกลายเป็นว่าเพี้ยนเป็นคนที่เห็นแก่ตัวคิดถึงแต่ตัวเอง คิดว่าตัวเองเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียว ในขณะที่พี่พ่ายคิดถึงเพี้ยนและแอบปกป้องเพี้ยนอย่างลับๆก็เป็นได้
ให้กำลังใจคนแต่ง สู้ๆนะค่ะ :กอด1:
-
ปากไม่ตรงกับใจทั้งคู่เลย
-
เฮ้ออ. ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ เพี้ยน
-
หายไปนานเลย (คิดถึง)
เกลียดพี่พ่าย ย :katai1:
-
เริ่มอึดอัดกับสถานะที่เป็นอยู่แล้วสินะป๋าพ่าย
-
พี่พ่ายตามเองเลยนะ แบบนี้จะไปไหนรอดเนอะเพี้ยน
-
เพี้ยนนนนน. ตัวเองใจไม่แข็งพอ ก็อย่าฝืนเลยนะ
ถ้าเลิกรักแล้วเจ็บ ก็เดินหน้ารักป๋ามันต่อไปเหอะ
เพราะเมื่อใจคนเราเจ็บมากๆ ก็จะชินและชา
สุดท้ายจากรักมาก ก็จะกลายเป็นเฉยมากๆๆๆ
อิป๋าโดนความเย็นชาจากเพี้ยนเมื่อใด ต้องเจ็บกว่าคำว่าเกลียดแน่ๆๆ
ปล.เราเสียดายบรรดาอปป้าทั้งหลายที่เพี้ยนจะได้จากพี่เกม
ฉะนั้นกลับไปกับอิป๋าก่อนนะตัวเพื่อทัวร์เกาหลีในอนาคต :mew2:
-
:impress2: :man1:
-
อิพ่ายเดี๋ยวเมิงงงงงงงงงงง ถนอมเพี้ยนหน่อยสิวะะะะะะะะ :m31:
-
:sad4: คนเขียนมาแบบ :เฮ้อ: เศร้า
-
อิป๋ามันยอมให้เพี้ยนเยอะขึ้นน่ะเนี่ย
-
ตอนที่ 26
เหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนี้ รู้สึกนานจริงๆ ที่ไม่ได้ถูกเขาสัมผัสไปทั้งตัว ผมอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ว่าสัมผัสของพี่พ่ายนั้นรุนแรงและโหยหามากกว่าแต่ก่อน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาไม่ยอมปล่อยผม อ่อนแรงแค่ไหนแต่ร่างกายของเราก็ยังเชื่อมต่อกัน ผมแทบสำลักความสุขตาย ยิ่งได้กอดเขาไว้ ยิ่งรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังจะถูกหลอมละลายเพราะความร้อนจากเขา
“พี่พ่าย...”
“หืม”
“ผมไม่ไหวแล้ว”
ไม่มีแรงแล้วจริงๆ แถมยังง่วงมาก เพิ่งสามทุ่มเท่านั้น แต่ผมก็ไม่อยากจะลุกไปไหน ข้าวเที่ยง ข้าวเย็น ยังไม่ได้กินเลยสักมื้อ เพราะตอนแรกคิดไว้ว่าดูมวยเสร็จจะไปหาอะไรกิน แต่ก็ดันมาถูกพี่พ่ายกินซะก่อน นี่โดนจัดหนักมาตั้งแต่บ่ายสี่โมงแล้ว ผมหลับไปรอบหนึ่ง ตื่นมาก็ยังโดนอีก เหลือเชื่อเลยจริงๆ แทบอยากร้องไห้ เพราะตอนนี้ขาแทบจะหุบไม่ลงอยู่แล้ว
“ไม่หิวรึไง”
“พี่หิวเหรอ”
“อืม”
“ต้มมาม่าเอาไหมล่ะ”
“ไปทำมาดิ”
“ทำเองไม่ได้รึไง บอกอยู่ว่าไม่ไหว ยังจะใช้อีก”
กำลังหงุดหงิดได้ที่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมจำเป็นต้องลุกไปหากางเกงบอลมาใส่ แล้วเดินไปเปิดประตู
“อ้าว เพี้ยนนอนอยู่เหรอ ผมซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝาก คิดว่าคงยังไม่ได้กินอะไรอ่ะ” โกยื่นถุงก๋วยเตี๋ยวมาให้ เขามองสำรวจผมที่ไม่ทันได้คิดอะไร แต่พอเห็นว่าโกหน้าแดงแล้วผมก็ทันได้รู้ตัวว่าไม่ได้ใส่เสื้อ โกคงเห็นรอยดูดทุกรอยบนผิวผมเป็นแน่ อืม...แต่คงยกเว้นที่ต้นขา เพราะผมใส่กางเกงอยู่ เดี๋ยว! นี่ไม่ใช่เวลามาวิเคราะห์นะ!
“เอ่อ ขอบใจนะ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเรายังไม่ได้กินอ่ะ”
“ผมนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างล่างอ่ะ ว่าจะรอชวนเพี้ยนไปกินข้าว แต่ก็ไม่เห็นลงมา ว่าจะขึ้นมาเคาะห้องก็คิดว่าคงนอนอยู่ เอ่อ...ว่าแต่ว่า อยู่กับแฟนเหรอ”
ผมทำหน้าปั้นยาก ตอบคำถามของโกไม่ถูก เขาคงเห็นพี่พ่ายนอนอยู่ที่เตียง และเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นก็คงบอกได้ดีว่าผมกำลังทำอะไร ใบหน้าของโกแดงจัดขึ้นไปอีกเมื่อมองหน้าผม
“ใครมาน่ะ” เสียงของพี่พ่ายถามขึ้นมา ...ห้องนี้มันเล็กเท่ารูหนูอย่างที่เขาบอกจริงๆ ด้วย เพราะแค่เปิดประตูก็เห็นทุกส่วนของห้องแล้ว เพราะฉะนั้นคนบนเตียงกับคนหน้าประตูก็อยู่ห่างกันไม่มาก
“เอ่อ เพื่อนข้างห้องน่ะพี่ โก ยังไงพรุ่งนี้ไปกินด้วยกันนะ ขอบใจอีกครั้งที่ซื้อมาให้”
“อืมๆ ไม่เป็นไร งั้นผมเข้าห้องก่อนนะ”
“อื้ม”
ผมมองโกเดินไปที่ห้องข้างๆ ยิ้มให้เขาที่หันมายิ้มให้ก่อนจะเข้าห้องไป แล้วก็เดินเอาก๋วยเตี๋ยวมาวางไว้ที่โต๊ะกระจก
“ใคร”
“ก็บอกไปแล้วไงว่าเพื่อนข้างห้อง”
“มึงมาไม่ทันไรมีเพื่อนแล้วรึไง”
“แน่สิ ผมมันคนอัธยาศัยดี ใครจะหน้าไม่รับแขกอย่างพี่ล่ะ”
พี่พ่ายขว้างหมอนมาใส่ผม แต่ผมก็รับมันไว้ได้ “มากินก๋วยเตี๋ยวสิ พี่หิวไม่ใช่รึไง”
“กูไม่กิน”
“หอมมากเลยนะ คงอร่อยน่าดู”
“เอาไปทิ้ง”
“ทำไมอ่ะ เขาอุตส่าห์ซื้อมาฝาก”
ถ้าเอาไปทิ้งก็เสียน้ำใจน่ะสิ ผมว่าในเมื่อมีคนตั้งใจซื้อมาให้ เราก็ควรรับน้ำใจของเขาไว้ไม่ใช่เหรอ
“กับคนที่เพิ่งเจอ อย่าไปไว้ใจให้มาก”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เมื่อก่อนตอนที่ผมอยู่กับพี่ดรีม ก็มีคนข้างห้องซื้อของมาฝากบ่อยๆ เรื่องปกติจะตายไป”
พี่พ่ายคิดมากจริงๆ ขี้ระแวงอย่างนี้ชีวิตจะมีความสุขได้ยังไงกันนะ
“ทำไมต้องทำหน้าอึ้งอย่างนั้นอ่ะ มีอะไรรึเปล่าพี่”
“มึงจำหน้าคนที่อยู่ข้างห้องได้ไหม”
“หลายปีแล้วอ่ะ ใครจะไปจำได้ แต่เขาก็ใจดีจริงๆ แหละ เคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ก็ซื้อขนมซื้อข้าวมาให้ มีน้ำใจจริงๆ นะ”
พี่พ่ายขมวดคิ้วมองหน้าผมเข้าไปใหญ่ แต่ไอ้สายตาที่มองมาเหมือนผมโง่ซะเต็มประดานี่มันหมายความว่ายังไง แค่ตอบรับน้ำใจคนอื่นมันมีอะไรแปลกมากเหรอ!
“อย่ารับของจากคนแปลกหน้าอีกเข้าใจไหม”
“ทำไมอ่ะ”
“มึงโตมาได้ยังไงโดยที่ไม่ถูกแก๊งลักเด็กจับไปวะ”
“ก็โตมานี่แล้วไง”
“ยังจะเถียง!”
“แล้วจะกินไหมล่ะก๋วยเตี๋ยวน่ะ เขาไม่ได้ใส่อะไรไม่ดีหรอกนะ โกดูเป็นคนดีจะตายไป สเปคเลย”
“พูดอีกกูจะตบให้ปากฉีก”
“โฮะๆ หึงใช่ม้า”
“พูดมาก”
ไม่ปฏิเสธด้วย คงรู้สึกขึ้นมาบ้างแล้วสิว่าผมไม่ใช่ของตาย
“นี่พี่พ่าย”
“อะไร”
“ผมรักพี่ก็จริงนะ แต่ถ้าเจอผู้ชายที่ดีและหล่อกว่า ผมก็เลิกรักพี่ได้ง่ายๆ เลยล่ะ ผมก็เป็นคนใจง่ายแบบนี้แหละ เพราะงั้นพี่ไม่ต้องกังวลอะไรหรอก จะทำเหมือนผมเป็นเมียเก็บหรืออะไรก็ได้ ในเมื่อเราก็ไปได้ไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว พี่มีลูกมีเมีย มีคนที่พี่ลืมไม่ได้อยู่ ส่วนผม...อีกเดี๋ยวก็คงเจอกับคนที่รักผมจริงๆ ถ้างั้นระหว่างนี้...มามีความสุขไปด้วยกันเถอะนะ ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ทิ้งเรื่องอื่นไว้ข้างหลังก็พอ”
“อืม”
“ว่าแต่คืนนี้จะค้างที่นี่ไหม”
“มึงจะไม่กลับไปอยู่ที่บ้านรึไง”
“ผมจ่ายค่าประกันไปแล้วอ่ะ อีกอย่าง...ให้อยู่กับพี่ทุกวันก็เบื่อแย่ ห่างๆ กันสักหน่อยให้คิดถึงดีกว่า”
“งั้นกูจะให้ไอ้เกมมานอนเป็นเพื่อน”
“ไม่ๆ ไม่ต้องรบกวนพี่เกม ผมมีเพื่อนแล้ว ผมอยู่ได้ วันดีคืนดีอาจให้โกมานอนเป็นเพื่อน...โอ้ยยย! ฮ่าๆๆ พี่พ่ายอย่าขว้างหมอนมาดิ เฮ้ยๆๆๆ นาฬิกาก็ไม่ได้ อันนั้นแพงนะ พี่กิ๊ฟซื้อจากฝรั่งเศสมาให้เลยนะเฮ้ย!”
“มีแรงเถียงกูขนาดนี้ก็มาต่อกันได้แล้วมั้ง”
“โอ้ยยย พอเหอะพี่ อาบน้ำอาบท่ากินข้าวอะไรบ้าง เพิ่งสามสี่ทุ่ม ให้คนอื่นเขานอนกันก่อนเหอะ เราค่อยจัดเต็มกันนะ”
“หึ ความคิดดีนี่”
“แน่อยู่แล้ว”
วังวนเดิมๆ แต่ผมรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ...ที่ชัดเจนได้ก็คือ...เราคุยกันมากขึ้นกว่าที่ผ่านๆ มา
“เพี้ยน”
ผมเจอกับโกตอนกำลังเดินขึ้นห้อง เพิ่งเลิกงานมา โกก็คงเพิ่งเลิกเหมือนกัน เพราะอยู่ในชุดฟอร์มอยู่เลย
“อ้าว หวัดดี กินข้าวรึยังโก”
“ยังเลย”
“งั้นไปกินกันไหม เดี๋ยวผมเอากระเป๋าไปเก็บก่อน”
“โอเคๆ ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกัน ถ้าเสร็จแล้วจะไปหาที่ห้องนะ”
อาทิตย์กว่าๆ แล้วที่ผมมาอยู่ที่นี่ มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นหลายครั้ง ครั้งแรกคือประตูห้องมีรอยถูกงัด แต่ของในห้องไม่มีอะไรหาย ผมติดต่อบอกเจ้าของอพาร์ทเม้นให้แจ้งตำรวจให้ แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า คงอย่างที่พี่เกมบอกว่าแจ้งตำรวจก็ไม่ได้ช่วยอะไร และพอเป็นเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาไป ไม่มีจะสืบหาคนร้ายด้วยซ้ำ เหมือนนั่งรอให้มันโผล่หน้ามามอบตัวเอง บอกแค่ว่ายังไงก็อาจจะไม่ได้ตัว เพราะแถวนี้ก็ไม่มีเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เลยไม่มีผู้ต้องสงสัยสักคน ครั้งที่สองเกิดขึ้นตอนที่ผมกำลังนั่งเชียร์มวยอยู่กับโกที่ห้องนั่งเล่นรวมชั้นหนึ่ง มีผู้ชายหน้าตาดุๆ มาด้อมๆ มองๆ ที่ประตูรั้ว เดินผ่านไปมา วนเวียนอยู่จนถึงกลางดึก แล้วก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับไป ผมแน่ใจว่ายังไงก็ต้องเป็นคนของไอ้มาวิน ไอ้นี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ ที่แน่ใจก็เพราะพอมันเห็นรถของพี่พ่ายมันก็หนีไปทันทีนั่นแหละ
“วันนี้จะกินอะไร หรือจะผัดมาม่ากินกัน” อาหารชาวหอก็คือมาม่า ผมกับโกต้มกินด้วยกันประจำ เพิ่งมารู้ว่ามาม่าจะอร่อยก็ต่อเมื่อกินกับเพื่อน
“อื้อ ผัดมาม่าก็ได้ ขี้เกียจออกไปกินข้างนอกเหมือนกัน”
“งั้นมาช่วยทำเลย”
“ก็ได้ๆ”
ความจริงผัดมาม่ามันก็ไม่ได้ยากอะไร และที่โกบอกให้ช่วย ก็แค่ช่วยยืนดูและมีหน้าที่ชิมเท่านั้น
“อร่อยไหม”
“อื้ม อร่อยๆ ใส่ไข่ด้วยนะ”
“ครับๆ ได้ตามที่ขอครับ”
“อิอิ”
“ว่าแต่โกไม่พาแฟนมาอยู่ด้วยอ่ะ อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ”
โกหันมายิ้มให้ ใบหน้าขาวนั้นขึ้นสีจางๆ “ผมยังไม่มีแฟนหรอก”
“โหยยย เป็นหนุ่มเวอร์จิ้นเหรอเนี่ย”
“ยังไม่มีแฟนก็ไม่ได้หมายถึงว่าเวอร์จิ้นซะหน่อย”
“จริงง่ะ”
“อืม จริงสิ ลองไหมล่ะ”
“ฮ่าๆๆ ไม่เอาๆ”
“แล้วแฟนเพี้ยนล่ะ ทำไมไม่มาอยู่ด้วย” โกถามด้วยสีหน้าจริงจัง อืม...ผมว่านะ ผมมีเสน่ห์พอตัวเลยทีเดียวล่ะ ไม่งั้น...คนตรงหน้าคงไม่ทำสีหน้าแบบนี้แน่ๆ
“ไม่ใช่แฟนหรอก” ผมยิ้มให้โกแล้วส่งจานไปให้ “เขามีลูกมีเมียแล้วน่ะ แถมยังมีผู้หญิงที่เลี้ยงไว้อีกคนด้วย”
“อ้าว...แล้วทำไม...”
“เราแย่กว่าที่คิดใช่ไหมล่ะ”
“ผู้ชายคนนั้นต่างหากล่ะที่แย่” โกตอบกลับมาด้วยความกังวล เขาดูเป็นห่วงผมมากจริงๆ “ถ้าไม่ใช่แฟน เพี้ยนก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอก จะว่าผมยุ่งเรื่องส่วนตัวก็ได้นะ แต่แบบนี้มันไม่มีอะไรดีเลย เพี้ยนก็เจ็บใช่ไหมล่ะ ผมรู้นะ”
“ไม่เจ็บซะหน่อย โกไม่ต้องห่วงหรอกน่า เราก็ไม่ได้จริงจังกับเขานักหรอก อิอิ”
“งั้นถ้าไม่จริงจังกับเขา ลองทำความรู้จักกับคนอื่นด้วยได้ไหม”
“หืม...คนอื่น? ใครเหรอ?”
“ก็...” ใบหน้าของโกแดงก่ำ ผมแกล้งยื่นมือไปใกล้ๆ กับแก้มของเขา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา
“พี่พ่าย...” เขามีกุญแจห้องผมและชอบเปิดเข้ามาโดยไม่เคาะ
“อ้าว มีแขกเหรอ” คำถามและรอยยิ้มของพี่พ่ายทำให้ผมหน้าชาไปเล็กน้อย มันฟังราวกับกำลังดูถูก “มาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ” โกตอบกลับไป สายตาที่มองพี่พ่ายไม่ได้มีความเป็นมิตรเลยสักนิด ต่างจากทุกครั้งที่พวกเขาเจอกันมาก “ไม่ได้ขัดจังหวะอะไร มากินด้วยกันสิครับ ผมกับเพี้ยนทำไว้เยอะเหมือนกัน”
“ไม่ล่ะ...ผมแค่แวะมาดู นึกว่าหมาที่เลี้ยงไว้มันจะเหงา แต่พอเห็นคนอื่นมาช่วยเล่นกับมันแล้วก็เบาใจ ยังไงก็เล่นให้พอดีนะ เจ้าของมันค่อนข้างหวง”
พี่พ่ายพูดจบก็เดินออกไปเลย ผมกำลังจะเดินตามแต่โกก็จับแขนไว้
“มากินกันเถอะนะ ถ้าเย็นคงไม่อร่อย”
“โกกินไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเรามา”
“แต่...”
“เขาคงอารมณ์ไม่ดีน่ะ เราขอไปคุยกับเขาหน่อยนะ”
“อื้ม ยังไงก็ต้องกลับมากินนะ”
“โอเคๆ”
ผมรีบวิ่งออกจากห้อง ลงไปข้างล่าง เกือบไม่ทันเพราะพี่พ่ายกำลังจะขับรถออกไป ดีที่ขวางทางรถไว้ได้ และโชคดีที่เขาเบรกทัน ไม่งั้นผมคงกระเด็น
“มาหาผมไม่ใช่เหรอ ทำไมรีบกลับอ่ะ”
“...”
“พี่พ่าย ผมกับโกเป็นแค่เพื่อนกันนะ”
“จะให้กูเชื่อเหรอว่ามึงยังไม่ได้กับมัน นิสัยมึงเป็นยังไงกูรู้ดี”
ผมได้แต่ยิ้มแล้วลูบมือเขาเบาๆ แม้คำพูดของเขาจะทำให้เสียใจ แต่ผมก็ไม่อยากทะเลาะด้วย นอกจากเจอกันที่ทำงานแค่บางครั้งแล้ว ก็ไม่ได้เจอกันที่อื่นอีกเลย ผมกลับไปเยี่ยมพี่เกมบ้าง แต่ก็ไม่เจอพี่พ่าย ช่วงนี้เขาข้ามไปฝั่งพม่าบ่อยๆ เพราะต้องไปจัดการอะไรหลายอย่าง เราก็เลยได้คุยกันน้อยลง อยู่ที่ทำงานก็ไม่กล้าคุยมาก ความจริงไม่กล้ากวนเขาต่างหาก เห็นหน้านิ่วคิ้วขมวดกับแฟ้มเอกสารแล้วก็ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ
“ยังไม่ได้ ผมเป็นของพี่คนเดียวนะ ไม่เชื่อจะพิสูจน์ไหม”
“อย่าท้า”
“ไม่ได้ท้า ให้ทำจริงๆ ไม่มาหาหลายวันเลย ผมเหงารู้รึเปล่า”
พี่พ่ายไม่ตอบแต่ดึงผมเข้าไปจูบ ก่อนจะผละออกแล้วยอมลงจากรถเดินขึ้นห้องพร้อมผม กลับมาที่ห้องก็ไม่เห็นโกแล้ว มีแต่โน๊ตที่บอกว่าขอตัวกลับห้องก็แค่นั้น
“ห้ามพาใครเข้าห้องอีก” พี่พ่ายขยำกระดาษที่มีลายมือสวยๆ ของโกทิ้ง ผมอมยิ้มแล้วเข้าไปกอดเขาไว้
“ทำไมครับ พี่หวงเหรอ”
“คิดว่าไง”
“คิดว่าหวงแน่ๆ”
“ห่วงต่างหาก”
ผมหัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน “พี่พ่ายปากหวานอ่ะ”
“ลองชิมแล้วหรือไง”
“ชิมเมื่อกี้”
“ชิมอีกไหม”
“ม่ายยยยย คืนนี้พี่ต้องดูซีรีย์เป็นเพื่อนผม ผมไปยืมของพี่เกมมา เพราะฉะนั้น...ไม่ทำนะวันนี้”
“หึ ตามใจ”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อืม”
ก่อนเขาจะไปอาบน้ำก็ดึงผมไปจูบจนแข้งขาอ่อนแรงไปหมด ...สำหรับผมแค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องคิดว่าเขารู้สึกยังไง ไม่ต้องกังวลว่าการกระทำของเขามีจุดประสงค์อะไร ...ในเมื่อผมว่าแบบนี้ก็มีความสุขดี
ไม่ได้อยู่ในฐานะแฟน ไม่ได้อยู่ในฐานะของคนที่วิ่งตาม แต่อยู่ในฐานะเด็กคนหนึ่งที่เขาเลี้ยงไว้ เขาจะเมตตาเอ็นดูยังไงก็เป็นเรื่องของเขา เพราะสำหรับพี่พ่ายนั้น ผมว่าเขาเป็นคนชัดเจนคนหนึ่ง พอผมเสนอตัวว่าจะวางตัวเองไว้ในจุดไหน ระหว่างเราก็ไม่มานั่งดราม่าใส่กันอีก เขาให้ผม ตามใจผม เหมือนกับที่ให้น้องเดียร์ ผมไม่รู้ว่ามากน้อยกว่ากันยังไง แต่รูปแบบนี้มันก็ไม่ได้ต่างจากบ้านเล็กของพวกคนรวยเท่าไหร่ ค่าห้องค่าประกันที่ผมจ่ายไปพี่พ่ายก็จ่ายคืนให้หมด แถมยังบอกจะจ่ายให้ทุกเดือนด้วย เขาไม่บังคับให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านอีกแล้ว และถ้าว่างเขาก็จะมาค้าง บางวันอยู่ด้วยจนเช้า แต่บางวันก็กลับไปตอนดึกๆ
ผมรู้...ว่าแบบนี้มันน่าสมเพชกว่าเดิมมาก แต่อีกไม่นานก็คงจะจบลงแล้ว ขอให้ผมได้ยื้อต่อไปอีกสักนิด...นี่คงเป็นเฮือกสุดท้ายของคนอย่างผมแล้วจริงๆ
“มันต้องร้องไห้ขนาดนี้เลยรึไง” พี่พ่ายทำเสียงหงุดหงิดใส่ เขาให้ผมหนุนแขนดูซีรีย์อยู่
“ก็มันเศร้านี่นา พระเอกใจร้ายเป็นบ้าเลย! นึกว่าเป็นพระเอกแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ พระรองยังดีกว่าตั้งเยอะ ทำไมคนเป็นพระเอกต้องมีเหตุผลเยอะแยะมากมายก็ไม่รู้ รักก็บอกรัก ไม่รักก็บอกไม่รัก มันยากตรงไหนกัน พี่ว่าป่ะ”
“มึงอินเกินไปนะ”
“ก็ถ้าผมเป็นนางเอก ผมจะไม่เลือกพระเอกหรอก!”
“เออๆ ไม่ต้องร้องละ” เขาเช็ดน้ำตาให้ผมแรงๆ แล้วก็ดึงเข้าไปกอด ผมเลยต้องละสายตาจากจอแม็คบุ๊คของพี่พ่ายมาซุกหน้าลงกับอกของเขาเต็มๆ
“พี่พ่าย”
“อะไร”
“ถ้าผมไม่อยู่แล้ว จะเสียใจไหม”
“...”
“ถ้าผมตาย พี่จะร้องไห้รึเปล่า”
“อย่าพูดเรื่องแบบนี้ กูไม่ชอบ”
“แฮ่ๆ ขอโทษๆ อื้อออ กอดแน่นไปแล้ว”
“มีเรื่องอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นไหม”
พี่พ่ายจะถามแบบนี้บ่อยๆ แต่คำตอบที่ผมให้เขาในทุกครั้งก็คือ “ไม่มี พี่หวังจะให้มีอะไรแปลกไปกว่าผมอีกเหรอ”
“ไม่มีก็ดีแล้ว”
“จะว่าไปก็อยากให้มีเหมือนกันน้า อยากเห็นพี่พ่ายเป็นห่วงอ่า”
“บ้ารึไงมึงน่ะ แค่นี้ก็ห่วงไม่รู้จะห่วงยังไงแล้ว”
ผมจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเอง ยิ่งมันเจ็บมากเท่าไหร่...ผมจะได้รู้สึกตัวมากเท่านั้น
“อื้อ ดีใจจัง”
“เงยหน้าขึ้นหน่อย”
“หือ” ผมยอมเงยหน้าขึ้น ก่อนจะคลี่ยิ้มเมื่อริมฝีปากของพี่พ่ายบรรจงจรดลงมาที่หน้าผาก ความอุ่นนุ่มจากริมฝีปากนั้นทำให้ผมหอมแก้มของเขากลับเป็นการตอบแทน
“ช่วงนี้งานยุ่งเหรอ ออฟฟิศก็ไม่ค่อยเข้า”
“อืม”
“แล้วไอ้มาวินล่ะ พี่เจอมันรึยัง”
“ไม่ดูซีรีย์ต่อรึไง”
พอถามเรื่องไอ้มาวินทีไร พี่พ่ายจะเบี่ยงประเด็นทุกที
“ดูๆ” ในเมื่อเขาไม่อยากพูดถึง ผมก็ตามใจ การไม่ขัดไม่เถียงจะทำให้เราอยู่ด้วยกันได้นานกว่า เวลาพี่พ่ายอารมณ์เสียแล้วเขาจะหนีกลับไปเลย และคืนนี้ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น
ผมกลับมาดูซีรีย์ต่อ ต้องย้อนกลับไปอีกเพราะเมื่อกี้ไม่ได้กดหยุดไว้ ส่วนพี่พ่ายเขาก็ดูด้วยนะ แต่ไม่ได้อินตามอย่างผมหรอก
“โอยยย จูบกันแล้ววว จูบกันแล้ววววววว! งื้อออออ” ทำไมเวลาพระเอกกับนางเอกจูบกันมันไม่เห็นจะมีน้ำลายอะไรออกมาเหมือนอย่างตอนที่ผมจูบกับพี่พ่ายเลยอ่ะ เขามีเทคนิคยังไงวะ หรือแค่บดปากกันเฉยๆ ไม่ได้แลกลิ้นกัน
“อยากโดนเหมือนกันรึไงเรา” พี่พ่ายที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลัง เกยคางบนไหล่ผมแล้วคลึงเล่น มือของเขาก็ลูบวนเข้าไปใต้เสื้อกล้ามของผมสักพักแล้ว เวลานอนเล่นด้วยกันแบบนี้เขาก็ทำบ่อยๆ มือใหญ่นั้นบางทีก็แกล้งบีบแรงบ้าง แกล้งสัมผัสเบาๆ ให้จั๊กจี้บ้าง แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะให้ดูซีรีย์ด้วยเขาก็คงเบื่อ
“ไม่ เดี๋ยวคืนนี้ก็ดูไม่จบกันพอดี”
“ดูจบก็ดึก พรุ่งนี้ต้องไปทำงานไม่ใช่ไง”
“อือ แต่มันก็ไม่ดึกมากหรอก ผมตื่นไหว”
“แน่ใจ ไม่ใช่ว่าสายอีก คราวนี้กูตัดเงินเดือนทั้งเดือนนะ”
“ตัดไปเลย ขอค่าขนมที่พี่เอาก็ได้”
“ใครบอกจะให้”
“ถ้าพี่ไม่ให้ก็ขอพี่กิ๊ฟ ไม่งั้นก็ยืมที่โก มีคนเต็มใจให้ผมเยอะแยะไป”
พี่พ่ายจับตัวผมให้นอนหงายอยู่ใต้ร่างเขาทันที แถมสายตาที่จ้องมองมายังทำให้ผมไม่กล้าสบตาด้วยอีก มันกรุ้มกริ่มแปลกๆ นานๆ ทีจะได้เห็นเขาใช้สายตาเจ้าชู้แบบนี้
“กล้าเหรอ”
“ไม่กล้าหรอก”
เขาก้มลงมากัดริมฝีปากล่างของผมแล้วดูดมันเล่น ก่อนจะผละออกไป “อยากได้เท่าไหร่ครับ”
“ไหนบอกไม่ให้ไง”
“ยังไม่ได้พูด”
“พูด เมื่อกี้เลย”
“ตีความผิดเอง”
“งื้อ พ่ายอปป้าชอบแกล้งอ่ะ”
“เราก็ชอบโดนแกล้งไม่ใช่รึไง”
“ใช่ก็ได้”
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์ของพี่พ่ายดันมาสั่นขัดจังหวะซะงั้น ผมเอื้อมมือไปหยิบมันมาจากบนหัวเตียงอีกฝั่ง ในขณะที่พี่พ่ายกำลังให้ความสนใจอยู่กับซอกคอของผม
“พี่ น้องเดียร์โทรมา”
“อืม”
“ผมตัดสายได้ไหม” ที่จริงผมกดตัดสายไปแล้ว เพราะนี่ไม่ใช่เวลาของเธอ แต่เป็นเวลาของผมต่างหาก
“ตัดไปแล้วจะถามทำไม”
“พี่ไม่ได้ไปหาน้องเดียร์บ้างเหรอ ทำไมโทรจิกบ่อยจัง น่ารำคาญ”
“อืม ไม่ได้ไป” แค่คำว่าไม่ได้ไปของเขา ก็ทำให้ผมยิ้มกว้างแล้ว มันต้องให้ได้อย่างนี้!
“ทำไมอ่ะ”
“ทำหน้าดีใจขนาดนี้ยังจะถามเหตุผลอะไรอีก”
“ก็สงสัยนี่นา...เพราะผมรึเปล่าน้า”
พี่พ่ายกัดคอผมค่อนข้างแรง แถมยังใช้ลิ้นดุนดันอีก คงได้รอยแน่ๆ เลย “แล้วคิดว่าเพราะใคร กูถึงต้องเทียวมาห้องรูหนูอย่างนี้”
“ไม่ได้มาหาบ่อยเหอะ ไม่ต้องบ่น”
“มา แต่มึงไม่เห็นเอง ใครจะปล่อยให้อยู่คนเดียว”
“พี่รักผมแล้วใช่ม้า อิอิ”
“เพ้อเจ้อ”
เวลาพูดว่าเพ้อเจ้อ ก็ไม่ต้องยิ้มอ่อนโยนแบบนี้หรอก ผมจะละลาย...
“คืนนี้ผมจะดูซีรีย์จบไหมอ่ะ ต้องมาย้อนดูอีก”
“ซีรีย์มึงจะดูเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ตอนกูอารมณ์ดีไม่ได้มีบ่อยๆ”
“อืม พูดถูกแฮะ งั้น...อยากโดนคนอารมณ์ดีกอดจัง”
“ให้ท่า?”
“จะเอาไหมล่ะ”
“หึ ตามคำขอ”
ถ้าช่วงเวลาดีๆ อย่างนี้ มีบ่อยๆ ก็คงดี ...แต่ยิ่งดีมากเท่าไหร่...ผมกลับยิ่งรู้สึกว่า กำลังหลอกตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ...พี่กิ๊ฟครับ...ถ้าผมตื่นจากฝันไม่ได้...พี่จะยัง...อยู่ข้างผมใช่ไหม
...................................................TBC....................................................
ค่อยๆ รักกันเบาๆ อะไรของนังเพี้ยน มันจะมากไปแล้วนะะะะะ อ่อยผู้ชายของเราได้ยังไงงงงงง :beat:
-
กรี๊ดดดด นึกว่าตาฝาด วันเดียว อ่านสองตอนรวด ฟินไปถึงเกาหลี (ตามน้องเพี้ยน) เลยจ้า ขอบคุณนะคะ
-
2ตอนเลย วันนี้ :z1: :z1:
-
เพี้ยนตอนนี้ดูลอยๆ55555 เหมือนอะไรอึมครึมๆก่อนพายุดีเปรสชั่นลง :katai3:
-
ไม่ใช่ว่ามาวินใช้ให้ใครมาติดกล้อง หรือไม่ก็เครื่องดักฟังอะไรเอาไว้ในห้องของน้องเพี้ยนหรอกนะคะน่ะ -*- น่าระแวงจริงๆ ..
-
หลงความอ่อนโยนของพี่พ่าย แมไม่รู้ว่มันออกมาจากใจจริงๆหรือเปล่า :mew3:
-
กรีดร้องค่ะ กรีดร้องรัวๆ อิพ่ายตอนที่ 25 กับ พี่พ่ายตอนที่ 26 นี่มันคนเดียวกันใช่ไหมมมม
นังเพี้ยนนน หมั่นไส้อิพ่ายมาก เกลียด >____<
-
อ่านรวดเดียวเลย เลิฟๆนะนะเพี๊ยงงง
-
ฟังคำดี แล้วจิกเล็บให้ตัวเองเจ็บ ความรู้สึกมันช่าง ดูหดหู่จริงๆ
ไอ้มีคนงัดนี่ มันมาซ้อนกล้องอะไรไว้รึเปล่า เพราะมาทีเดียว
ไอ้หน้าดุ ที่ด้อมๆมองๆนี่คนของใคร หึหึ
สถานะ อยู่แบบ เมียน้อยเมียแอบไปซะแล้ว
เจ็บให้สุดๆสินะ
-
แล๊วๆๆๆๆๆ พี่พ่ายจะโดนตีท้ายครัวสะแหละ เพี้ยนดูเป็นคนที่รักษาแผลใจได้ไวนะ ไม่เวิ้นเว้อไม่เพ้อเจ้ออะไรมากมาย เพี้ยนก็ยังคงเป็นเพี้ยน ถึงตาพี่พ่ายแล้วมั้งที่ต้องเป็นผู้ตาม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฟิน ไม่มีเรื่องไหนใจดีเท่าเรื่องนี้
-
เพี้ยนลูก!! หนูไม่ใช่นางเอกในหนังเกาหลีนะ ตื่นๆ เจ็บมั้ยทำร้ายตัวเองแบบนี้ แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่เพี้ยนเลือกเอง เพี้ยนต้องรับผลของมัรเองนะ ถ้าทนไม่ไหว ก็เดินออกมา แต่อย่าทำร้ายตัวเองนะ พี่พ่ายอย่าใจร้ายกับเพี้ยนมากนะ สงสาร
-
มาไวมากกกกกกกก เย้ๆ
ชอบตอนพี่พ่ายเรียกเพี้ยนว่าเรา ดูเอ็นดู๊เอ็นดูน่ารักมุ้งมิ้ง :o8:
-
เม้นไม่ทัน อัพเร็วดีจัง :mew1:
รู้สึกจริงๆนะว่าป๋าชอบเพี้ยนแล้วอ่ะ ไอ้ที่คอยตามหวงตามห่วงนี่มันไม่ใช่แค่การแสดงแล้ว แต่เชื่อว่ายังมีดราม่าอีกหลายระลอก (อย่างน้อยก็เรื่องพี่กิ๊ฟท์กับเดียร์)
รออ่านต่อค่ะ อยากรู้มาวินจะทำอะไรอีก? แล้วนายโกอะไรนี่ไว้ใจได้จริงมั้ย :katai4:
ปล.สองคนนี้เหมาะกันจริงๆ555 ถ้าไม่ใช่เพี้ยนคงทนป๋าไม่ได้ และถ้าไม่ใช่ป๋าก็คงทนเพี้ยนไม่ได้เหมือนกัน
-
:hao7: เหมือนจะหวาน แต่คือเพี้ยนกำลังตักตวงปะนี่ :katai1:
-
จะฟินก็ฟินไม่เคยจะสุด ชีวิตน้องเพี้ยนจะหาไม่ก่อนอิพี่พ่ายจะรักไหมเนี่ยยย :ling3: :ling3:
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เครียดดดดดด
:katai1: :katai1:
-
ป๋าเริ่มหลงเพี้ยน ตอนเพี้ยนกำลังจะถอย? หรือมีแผนอะไรอีก
แต่..มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
2ตอนในวันเดียว ขอบคุณมากค่ะ จุ๊บๆ
-
โห เพี้ยนเสน่ห์แรงมากจริง ทำโกหลงไปอีกคน
อึดอัดอ้ะๆๆๆๆ ทำไมต้องอยู่ในสถานะนี้อะ
เบื่อท่ามาก เบื่อๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็อ่าน และชอบมาก5555555555
เราชอบตอนสองคนนี้อยู่ด้วยกันนะ แต่เราอึดอัดที่มันยังไม่เคลียร์กันสักที เห้อ
-
บางทีเพี้ยนก็ดูปลงกับชีวิตเหมือนพร้อมลาตายง่าาาาาาาา
-
หืออออ วันนี้มาสองตอน
ฟินไปสามโลกก
#นังเพี้ยนมันร้ายนะคะหัวหน้า
-
อยากรู้แผนเพี้ยนละ
-
พ่ายอย่าหลอกเพี้ยนให้ตายใจสิ ขืนท่ามากอยู่อย่างนี้ เค้าจะยุให้เพี้ยนไปหาคนใหม่จริงๆด้วย :m16:
-
:m25: :m25: :m25: ไปเติมเลือด แปป
-
โหยยยยยเพี้ยนนนนน
-
ไหนว่าถ้าเป็นนางเอกจะไม่เลือกพระเอกไงวะเพี้ยน!!! ไหงยังจมปลักอยู่ที่เดิมอีก เห้ออออออออออออ
-
พ่ายออปป้า กับ เพี้ยนออมมา.
ตอนนี้น่ารัก.
เห็นพัฒนาการทางความรู้สึกของตัวละคร อยากให้ละมุนอย่างนี้ไปนานๆ :o8:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร ไม่ว่าตอนนั้นจะไม่มีมาม่า
แต่อารมณ์ก็หน่วงอยู่ตลอดเวลา
เมื่อไหร่จะมีความสุขจริงๆกันซักทีนะ
-
โอ้ยยยย ป๋าาาา~~ นี่รักเพี้ยนแล้วจริงๆก็บอกมาเหอะไม่งั้นป๋าไม่หึงไม่หวงขนาดนี้หรอก ไหนจะเป็นห่วงไม่ยอมให้คลาดสายตาอีก ป๋ารู้ตัวม่ะว่าป๋าดิ้นตามเพี้ยนขนาดไหนแล้วถึงกับทิ้งอีหนูอะ เรื่องคนข้างห้องเมื่อก่อนเราว่าต้องเป็นป๋าหรือไม่ก็ต้องคนที่ป๋ารู้จักแน่ๆอะ ส่วนเพี้ยมีคิดถึงพี่กิ๊ฟด้วยนี่คงไม่ได้วางแผนอะไรกับพี่กิ๊ฟเพื่อเอาคืนป๋าอยู่หรอกนะ ใจนึงก็อยากเห็นเพี้ยนร้ายใส่ป๋าแต่อีกใจก็สงสารป๋าอยู่นิดๆถึงจะยังหมั่นไส้อยู่ลึกๆก็เหอะ
อัพเดท [ur=http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241l]สารบัญ[/url] ตอนที่ 26 แล้วค่ะ
-
ป๋า => รักก็บอกรัก
เพี้ยน => อย่าโง่
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
ช็อคมาก วันนี้อัพสองตอน ขอบคุณคนเขียนมากค่าาาาา :L2: :L2: :L2:
-
ข้างห้องดีเกินก้อน่ากลัวนะสมัยนี้
ช่วงนี้เพี้ยนโหมดดารก์ บ้าไม่สุด
สถานะเริ่มเหมือนเมียเก็บป๋า
คิดถึงตอนน้องปลื้มช่วงต้นเรื่อง
-
:katai1: พี่พ่ายชอบหลอกให้ดีใจอ่า
:hao5: สงสารเพี้ยน
-
อ้อยยย!! บอกไม่ถูกเลยจิงๆ ว่ารู้สึกยังไง
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบแบบนี้จังมาสองตอนเบย อ่านได้อารมสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุนน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาต่ออีกน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โฮ้ยยยย ตอนที่2ก็มาาา รักเลย
ไร้พ่ายนี่เปลี่ยนแปลงไวมาก พอเพี้ยนย้ายมา เลยแทบจะย้ายวิถีชีวิตตัวเองมาปกป้องสินะ
ตอนนี้คิดได้คำเดียว รึกรรมจะตามทันนางแล้ว :laugh: อารมณ์ว่าเมื่อก่อนเพี้ยนตามแล้ว
ยังหรอก... อย่าพึ่งเหลิงไป
ตอนท้ายเพี้ยนแอบมาปิดท้าย ทำให้พาลเดาไปว่ามันไม่ได้ดีอย่างที่คิด
แต่เชื่อใจป๋าอะ :o8: ทำไงดีล่ะ
มาวินกำลังวางแผนอะไรอยู่ อย่าเงียบไปแบบนี้ อีแม่ใจบ่ะดี :z3:
ถถถถถถถถถ ตอนท้ายยังมีถึงพี่กิ๊ฟ แสดงว่าตอนหน้าพี่กิ๊ฟคงได้ฤกธิ์ออกฉากบ้างแล้ว
รอติดตามชมตอนต่อไป :mew3: :mew3: :mew1: :mew1:
-
เฮ่ยๆๆๆ วันนี้มา 2 ตอนเลย ไมคนแต่งช่างสวยงามแบบนี้ กร๊ากกกก
เริ่มรู้สึกว่าเพี้ยนต้องคิดอะไรไม่ค่อยเวิคแน่ๆเลย พูดเรื่องตายบ้างล่ะ โกหกว่าไม่มีอะไรแปลกๆบ้างล่ะ ถามว่าถ้าไม่มีตัวเองพี่พ่ายจะเสียใจไหมบ้างล่ะ แยกตัวมาอีก ทั้งๆที่รู้ว่ามันอันตรายเนี่ยนะ มาคิดย้อนๆดูตอนเพี้ยนปะทะมาวิน ทำไมไม่กลัวปืนนะ ถ้าคนปกติมันก็ต้องกลัวบ้างแหละ กรณีนี้ต้องเคยจับปืนมาบ้างและถึงไม่เกรงกลัวเลย
นี่ก็มีประเด็นใหม่มาอีก ทำไมพี่พ่ายถึงดูตื่นเต้นตอนเพี้ยนพูดถึงพี่ข้างห้อง หรือจะเป็นพ่ายนะ เริ่มเมา :really2:
รอตอนต่อไปทุกเมื่อเชื่อวันจ้า ให้กำลังใจ กอดรัดคนแต่ง :กอด1:
-
เพี้ยนเตรียมจะถอยแล้วใช่มั้ย ตักตวงความสุขไว้ทดแทนยามเจ็บปวดงี้
หนีไปเกาหลีเลยเพี้ยนไปตามรอยโทมินจุนดีกว่า :laugh:
-
ฉันควรสงสารใครดี พี่กิฟท์สินะ
-
หน่วงงงงง T[]T
มันเหมือนจะหวานขึ้นมาละนะ แต่ก็เจ็บอ่ะ เกือบร้องไห้ละเนี่ย
พี่พ่ายเหมือนจะดีขึ้น แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดีอ่ะ สงสารเพี้ยนนน TT
-
ขอบคุณครับ แหมตอนนี้ น่ารักฟรุ๊งฟริ๊งเชียว :hao7: :hao7:
-
เค้าเขามารอคนเขียนที่กระทู้ แทบทุกชั่วโมงเลยนะ 555
ดีใจวันนี้มาสองตอน พรุ่งนี้ขอสามได้ไหม :katai2-1:
-
นู๋เพี้ยนเสน่ห์แรงอ่ะ
พี่พ่ายนี่ก็นะ น่ารักจัง อิอิ
อ่านสองตอนรวบ ไม่อยากเห็นน้องเพี้ยนต้องคอยหยิกตัวเองเลยจริงๆ
-
หน่วงในความรู้สึกเสมอ :katai5:
-
อ่านแล้วก็หน่วงๆ เหมือนทั้งคู่ปิดบังความจริงอะไรกันไว้
กลัวจัง กลัวมันจะต้องต้มมาม่ากิน หวานแบบนี้น่ากลัว :katai1:
-
“มึงโตมาได้ยังไงโดยที่ไม่ถูกแก๊งลักเด็กจับไปวะ” :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาเถ่อะนะเพี้ยน ช่วงเวลาที่มีความสุขแบบนี้ก็กอบโกยไว้มากๆ เผื่ออนาคตที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิด ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ เราจะร้องให้เป็นเพื่อนล่ะกัน :mew2:
-
:mew1:
-
สรุปแล้วเพี้ยนโง่จริงหรือโง่หลอก
บางทีเราก็คิดว่าเพี้ยนไม่ได้โง่จริง แต่พอมาตอนนี้รู้สึกว่าเพี้ยนโง่จริง =_=
พี่พ่ายแบบ.. ฮือออออออออออออ
รักก็บอกดิ อยากอ่านพาร์ทพี่พ่ายเล่าบ้าง
อยากรู้ความรู้สึกตอนนี้ที่พี่แกมีให้เพี้ยน
...
โกจะไม่ร้ายใช่มั้ย....
-
ตอนนี้จริงๆดูมีความสุขนะ แต่มันดูมีอะไรตลอดเวลา 555555เหมือนระแวงมาก ว่าใครมีแผนอะไรในใจ
-
สุขแบบไม่สุด :pig4:
-
โถวววว น้องเพี้ยนของพี่
จะเฮือกสุดท้ายแล้วจริงๆอะสัมผัสได้เลยยย
พี่พ่ายก็เจ็บปวดเนาะ แอบหึงนอกหน้านิดนึง
คิดว่าโกร้ายกว่าภาพที่แสดงออกมา
โอยย โอยยย อิมาวินจ้างมาใช่มะ
-
เมื่อไหร่จะสุขกันสักที :hao5:
-
:o8: หวานแบบอึน ๆ น่ะเนี่ย ใครบอกว่าเพี้ยนฉลาดมากที่ออกมาอยู่คนเดียว แต่เราว่ามันก้ออาจจะใช่ แต่มองอีกแง่มันก้อเป็นทางเลือกสุดท้ายกับสถานการณ์ที่เพี้ยนต้องทำน่ะ มันจะออกหัวหรือออกก้อยก้อต้องเสี่ยงน่ะแหละ แล้วคนอย่างพ่ายก้อไม่ได้เดาทางได้ง่าย ๆ ซะด้วยสิ เราว่าเพี้ยนเหมือนเอาตัวล่อมาวินยังไงไม่รู้แฮะ สรุปว่าเรื่องนี้มีแต่คนโรคจิต :ruready รอตอนต่อไปว่าเพี้ยนจะเอามุกไหนมาเล่นกับพี่พ่ายอีก :hao6:
-
:กอด1:
-
หวังว่าเพี้ยนคงไม่คิดทำอะไรเสี่ยงๆน้าาาาาา :hao7:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
เหมือน~ ยังมีอะไรกันในใจ
-
กรี๊ดดด เพิ่งเห็นว่ามีตอน 26
เพี้ยนเค้าเลิฟยู ตลอดนะ แอบคิดจะทำไรไว้
ก็ตามขอให้นึกถึงแม่ ที่ตะเองไม่ยอมเจอนานแล้วบ้าง
ส่วนป๋าขอให้หัวใจยังแข็งแรง เหมือนที่แสดงออกตลอดเวลาว่าเฉยชากับทุกสิ่ง
-
พี่ชายข้างห้องสมัยดรีมอยู่นี่คือพ่ายใช่ไหม? แน่ๆ เลยอ่ะ
-
ก่อนพายุมาสินะ :ling1:
-
น้องเพี้ยนระวังโดนพี่พ่ายสั่งห้ามไปเกาหลีนะ 5555
-
ขอตอนต่อไปด่วนๆเลยจ้าาา งื่ออออ อยากอ่านต่อแล้ววว
-
นึกว่าตาฝาด สองตอนรวดดด
เพี้ยนกลับมาอิหรอบเดิมอีกแล้วววว
-
รักพ่ายอปป้า แต่ #ทีมเพี้ยน
-
ชอบตอนพี่พ่ายหึงจริงๆๆง่าา น่าร๊ากกกกก
-
ความรู้สึกของพี่พ่ายช่างลึกลับซับซ้อนยิ่งนัก ชัดเจนสักทีน้า สงสารเพี้ยน :hao5:
-
เพี้ยนนนนนนนนนน
ยอมเกินไปป่ะ
อิพ่ายออปป้านี้มันน่าโดนเพี้ยนทิ้งจิงๆ ดูสิจะดิ้นตายมั้ย!!!!
-
คิดถึงป๋า :hao7:
-
คิดถึงเพี้ยนนนนนน :mew2:
-
รอไร้พ่ายครับ
-
เพี้ยนเอ้ยตัดใจไม่ได้สะทีนะ
-
ตอนที่ 27
Inside: ไร้พ่าย
“มึงจะเอาไงต่อ” ไอ้เอถาม หน้าตาดุๆ ของมันยิ่งดุขึ้นไปอีกเมื่อความจริงจังกำลังฉายชัดบนหน้า ผมยกมือคลายปมเน็คไท แล้วมองรูปถ่ายหลายๆ ใบบนโต๊ะกระจกตรงหน้า
เป็นรูปในอิริยาบถต่างๆ ของเพี้ยนที่กล้องจับภาพไว้ได้ ผมหยิบขึ้นมาหนึ่งรูป แล้วตอบคำถามของเพื่อนสนิทไปว่า
“กูไม่รู้” เป็นครั้งแรกที่ผมต้องยอมรับว่าจนมุม อันที่จริงผมรู้ตัวมาตั้งนานแล้วว่ากำลังเดินไปเจอทางตัน...
“กิ๊ฟทรยศเรา แต่มึงก็ยังปล่อยให้กิ๊ฟพาพ่อกับลูกมึงไปต่างประเทศ มึงคิดบ้าอะไรอยู่กูไม่รู้ ที่รู้อย่างเดียวตอนนี้คือมึงกำลังจะแพ้ ป๋า มึงประมาทมากเกินไป” ไอ้เอยังพูดต่อ
“กูไม่ได้ประมาท และกูไม่มีวันแพ้”
“มึงแพ้แน่ๆ มึงรักไปแล้วใช่ไหม เด็กนั่นน่ะ”
ความรู้สึกของผม...ชัดเจนมากขึ้นทุกวัน แต่ผมไม่มีวันพูดมันออกไป ผมจะพูดได้ยังไง...ถ้าคำบอกรักของผมกลายเป็นจุดสิ้นสุดของเกม
ผมเคยคิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่าง เคยคิดแม้กระทั่งว่ากำลังคุมเกม แต่ความจริงที่รู้อยู่เต็มอกทำเอาพูดแทบไม่ออก
“กูปวดหัวว่ะ ก็รู้ว่าชีวิตมันไม่ได้ง่ายนะเว้ย แต่ถ้ามันยุ่งยากซับซ้อนอย่างนี้ มึงไปบวชดีไหมวะ เผื่อเวรกรรมที่ได้ทำกับใครไว้จะได้เบาบางลงบ้าง” ไอ้เกมมีสีหน้าแย่ไม่ต่างจากไอ้เอ มันคงรู้สึกผิดหวังที่ได้รู้ว่าเด็กดีของมันกำลังทำอะไร
เมื่อหลายวันก่อน ผมสั่งให้คนเข้าไปติดตั้งเครื่องดักฟังและกล้องไว้ในห้องของเพี้ยน ผมไม่ได้คิดอะไรนอกไปจากความปลอดภัยของมันที่ดันทุรังหนีผมออกไปอยู่คนเดียว เพราะผมโตมากับมาวินถึงได้รู้ว่ามันเป็นคนที่กัดไม่ปล่อย จึงต้องคอยระวังทุกฝีก้าว อีกทั้ง...เพี้ยนก็ยังเป็นอันตรายกับตัวเอง การปล่อยให้มันอยู่คนเดียวก็เหมือนส่งมีดให้มันแทงตัวเองตาย เพราะฉะนั้นความเคลื่อนไหวของเพี้ยนจึงอยู่ในสายตาผม คนของผมก็คอยสอดส่องความปลอดภัยให้ ทว่า...สิ่งที่ผมพบหลังจากนั้นกลับไม่ใช่สิ่งที่ได้คาดคิดไว้
‘พี่กิ๊ฟเป็นเพื่อนกับพี่พ่ายจริงๆ สินะครับ อย่างที่ผมคิดไว้เลย อื้อ โกรธสิครับ ไม่บอกเลยนี่นา แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่พี่ยังอยู่ข้างผม ฮ่าๆๆ ก็นะ... แต่ถ้ามีเรื่องปิดบังผมอีก เราคงต้องเคลียร์กันหน่อยนะครับ เอ๋! พี่พ่ายขอเวลาสองเดือนเหรอ อ่า...ดีแล้วล่ะ ผมคงยังรักเขาไม่มากพอสินะ ถึงยังไม่ยอมปล่อย อื้ม ไม่เป็นไรครับ สบายมาก ว่าแต่ไอ้แก่นั่นยังสบายดีอยู่รึเปล่า...อืม ยังไงพี่ช่วยดูแลพวกเด็กๆ ด้วยก็แล้วกัน ไว้ผมเคลียร์ทางนี้เสร็จ เราคงได้พบกัน’
ผมน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าผู้หญิงอย่างกิ๊ฟ คงเลือกผู้ชายที่รักมากกว่าเพื่อนสนิทอย่างผม ...ผมพลาดที่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป สุดท้ายก็ไม่มีใครอยู่ในการควบคุมแม้แต่คนเดียว มีแต่คนยกให้ความรู้สึกอยู่เหนือทุกสิ่ง ทั้งกิ๊ฟและมาวิน ต่างทรยศผม...ไม่เว้นแม้แต่...คนที่บอกรักผมครั้งแล้วครั้งเล่า
‘จะว่าไปก็น่าสงสารพี่พ่ายอ่ะพี่ เหมือนฉลาดนะ แต่แม่งโคตรโง่ ฮ่าๆๆ คงต้องมาลุ้นกันว่าเขาจะยอมฆ่าไอ้มาวินกับพ่อตัวเองเพื่อพี่ดรีมรึเปล่า อ่า...หรือเพื่อผมดีนะ อิอิ หืม... พี่กิ๊ฟก็รู้ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา ยังไงผมก็กลับไปหาพี่อยู่แล้ว อื้ม เพราะพี่เป็นคนสำคัญของพี่นี่ครับ’
‘คนที่โง่และอ่อนโยนน่ะ...คงตายไปพร้อมกับเธอแล้วล่ะดรีม’
“ป๋า แล้วพ่อกับลูกของมึงอ่ะ ให้กูไปพากลับมาไหม” ไอ้เกมพูดขึ้นเบาๆ “กิ๊ฟคงยอมบอกกูว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน”
กิ๊ฟไม่ได้พาพ่อกับลูกๆ ของผมไปในที่ที่เธอบอกจะพาไป เพราะผมให้คนตามไปแล้วแต่ไม่เจอ
“ช่วยหน่อยก็แล้วกัน กูให้คนตามไอ้ภัทรแล้ว แต่มันก็สับขาหลอกเก่งชิบหาย ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่กับกิ๊ฟ หรือกำลังตามตัวมาวินอยู่กันแน่”
“จะว่าไปไอ้วินมันหายหัวไปเลยนะ ไม่รู้ว่ามันหลบไปอยู่ที่ไหน”
“เรื่องนี้คงต้องถามพ่อกู”
“มึงหมายความว่าไง”
“ตามที่พูด มาวินมันมีพ่อกูหนุนหลัง ไม่งั้นมันไม่กร่างขนาดนี้หรอก”
“แต่พ่อมึงอยู่กับกิ๊ฟ...” ไอ้เกมบอกเบาๆ มันนับถือพ่อผมมาก คงคิดว่าผู้ชายที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิตย์นั้นจะไม่มีความโหดเหี้ยม สงสัยติดภาพลักษณ์ของปู่ที่เลี้ยงหลานสามคนเพียงลำพังมากเกินไป
“มึงคิดว่าผู้ชายที่เลี้ยงกูจนโตมาขนาดนี้ มันอ่อนขนาดนั้นเลยรึไง”
“ก็ไม่...แต่กูไม่คิดว่า...”
ผมเลือกจะบอกบางอย่างกับบางคน และเลือกจะเก็บหลายๆ อย่างไว้กับตัวเอง แค่คิดว่าสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องรู้ แม้จะเป็นเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้ ผมก็ไม่จำเป็นต้องคุยให้ฟัง
เพี้ยนคงคิดว่าผมโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคนรอบข้างของตัวเอง...แต่เพราะผมเป็นคนเลือกที่จะทำเป็นมองไม่เห็นแล้วอยู่กับปัจจุบันก็เท่านั้น
พ่อ...ก็ยังเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมยืดเรื่องนี้ให้นานขึ้นไปอีก เพราะเขาคือพ่อที่ทำเพื่อผมทุกอย่างไม่ต่างจากมาวิน เขาเลี้ยงผมมาเพียงลำพังในขณะที่แม่ทิ้งพวกเราไปกับผู้ชายคนอื่น ...ผมจึงเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขามี ผมรู้ว่าพ่อให้ความสำคัญกับผมมาก และรักผมมากเกินไปจนไม่เห็นความสำคัญของชีวิตคนอื่น... ผมได้รู้ความจริงนี้มาจากมาวิน คนที่ตัดพ้อผมด้วยสายตาเจ็บปวดทรมาน เพราะหลังจากที่ผมสร้างบาดแผลให้มัน อีกวันต่อมาผมก็ตามไปเจอมันที่โรงพยาบาลของอำเภอแม่จัน
‘ผมทำเพื่อนายมาทั้งชีวิต ทำเพื่อครอบครัวของนายทุกอย่าง แต่ทำไมนายถึงตอบแทนผมอย่างนี้ คนที่นายกำลังปกป้อง มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด ผมรู้! ผมตามดูมันตามที่นายสั่งมาตลอด ได้โปรดเถอะครับ อย่าไปยุ่งกับมันอีกเลย ผมไม่อยากทำร้ายนาย...อย่าบังคับให้ผมต้องทำ”
ผมไม่สามารถออกคำสั่งกับมาวินได้อีกแล้ว หรือพูดตามจริงมาวินไม่เคยรับคำสั่งจากผมเลยต่างหาก
‘ผมไม่อยากทำร้ายลูกชายของคนที่ผมรัก ได้โปรดเถอะครับนาย ผมขอร้อง’
ผมปิดหูปิดตากับเรื่องนี้มาตลอด ไม่เคยเอ่ยถาม ถ้านั่นเป็นความลับ...ก็อยากจะให้มันเป็นความลับสำหรับคนสองคนเท่านั้น หรืออันที่จริงผมก็แค่ไม่อยากจะยอมรับกับเรื่องที่รู้อยู่เต็มอก...
มาวินกับพ่อ...
‘นายเป็นเหมือนงานศิลปะชิ้นเยี่ยมที่จะให้มีรอยขีดข่วนไม่ได้ คุณท่านบอกกับผมแบบนี้เสมอ นายเป็นหัวใจของเขา...และผมก็ต้องดูแลหัวใจของเขาให้ดีด้วย’
‘มึงกับพ่อทำเรื่องเหี้ยๆ กันมากี่ปีกูไม่รู้ แต่ไม่ต้องเอากูไปรวมอยู่ในความรับผิดชอบของมึง”
ไม่มีคำตอบรับจากมาวิน แต่ผมก็ได้เห็นแววตาที่อาลัยอาวรณ์ของมัน คงนานมากแล้วที่มันกับพ่อของผมมีอะไรกัน นานมากแล้วที่ทำเรื่องผิดศีลธรรมกันแบบนี้ พ่อเลี้ยงกับลูกบุญธรรม...ผมไม่รู้ว่าจะสมเพชใครดี ระหว่างผม พ่อ หรือมาวิน
‘แล้วเรื่องของดรีม พ่อเกี่ยวด้วยไหม’
‘ไม่หรอกครับ...’
ผมไม่แน่ใจว่าจะเชื่อคำพูดของมาวินได้มากแค่ไหน มันอาจจะปกป้องพ่อไว้ หรือแค่พูดไปตามความจริง แต่ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องดีทั้งนั้น...เพราะที่พวกเขาทำผิด ก็ทำเพื่อผม...ไม่ใช่ใครอื่น
‘นายครับ...ไม่ว่ายังไง...ก็อย่าทิ้งน้องสาวของผมนะ เป็นคำขอสุดท้ายก่อนที่ผมจะกลายไปเป็นศัตรูกับนาย ถือว่าตอบแทนที่ผมทำเพื่อนายมาตลอดได้ไหมครับ’
ผมไม่ได้ตอบรับคำขอนั้น และหันหลังเดินออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษมา ...ผมควรจะรู้สึกยังไง...หัวเราะหรือร้องไห้ หรือปล่อยมันทิ้งไว้โดยไม่ต้องทำอะไร เพราะไม่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้ คงมีแต่ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น
“ยังไงก็เถอะ ตอนนี้หาหลักฐานลากคอไอ้มาวินเข้าคุกก็พอแล้วใช่ไหม” ไอ้เอเอ่ยสรุป
“ใช่ มึงไปเชียงใหม่ก็แล้วกันไอ้เอ ไปหอพักที่ดรีมเคยอยู่ อาจจะเจ๊งไปแล้วเพราะคดีที่เกิดขึ้น แต่ถ้าถามคนแถวนั้นกูว่าน่าจะยังจำกันได้ เพราะหลังจากที่ดรีมตายก็ได้ข่าวว่ามีคนเล่าเรื่องผีเฮี้ยนพอควร”
ถึงคิดว่าหลักฐานอะไรคงไม่มีแล้ว แต่ถ้าปะติดปะต่อเรื่องได้ อีกไม่นานก็คงจะได้รู้ความจริง...การจะบีบให้มาวินคายมันออกมาเอง ก็ต้องต้อนมันให้จนมุม เพราะคนอย่างมาวินถ้าไม่จนมุมจริงๆ มันไม่มีวันพูดอะไรออกมาหรอก และถ้าพ่อของผมมีส่วนเกี่ยวด้วย...มันคงจะไม่พูดออกมาง่ายๆ เป็นแน่
“ทำไมต้องให้กูไปถึงที่เกิดเหตุด้วยเนี่ย มึงไม่สงสารกูเหรอ ก็รู้ว่ากูกลัวผี”
“กลัวอะไร ตอนสมัยเรียนมึงก็ยังแซวดรีมบ่อยๆ” ไอ้เอมันหูดำมาตั้งแต่สมัยเรียน ตอนที่รู้ว่าดรีมตายมันตัวติดกับไอ้เกมยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะมันกลัวผี ยิ่งรู้ว่าคนที่พักหอเดียวกับดรีมย้ายออกกันหมดมันก็ยิ่งกลัว ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วดรีมไม่ใช่คนที่จะทำร้ายใคร อาจจะชอบแกล้งบ้าง แต่ก็แค่ความเหงาและอยากมีเพื่อนเท่านั้น...
“แต่ตอนนี้มันต่างกันนะเว้ย”
“หึ ฝากด้วย ได้เรื่องยังไงก็โทรบอกกู”
“แล้วมึงจะไปไหนอ่ะ”
“ไปหาเด็ก”
“คนไหน”
“ตอนนี้มีคนเดียว”
“นั่นไง เพิ่งบอกไปอยู่หยกๆ ว่าเขากำลังหลอกมึง ยังจะโง่ไปอีก”
“ถ้ากูบอกว่ากูรู้มาตั้งนานแล้วและเต็มใจให้หลอก มึงจะขัดอะไรอีกไหม”
“เออ งั้นก็ขัดอะไรไม่ได้แล้ว ไปเถอะมึง” ไอ้เอพูดอย่างปลงๆ
จะว่ารู้มาตั้งนานแล้วก็พูดไม่ได้อย่างนั้นซะทีเดียว เพราะหลายๆ อย่างที่ผมรู้มันยังไม่มีอะไรชัดเจน มาวินไม่ได้รายงานผมทุกเรื่องอย่างที่ผมคิดไว้ ผมจึงไม่กล้าฟันธงไปว่าที่เพี้ยนเข้ามาหาผมมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่ตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าเพราะอะไร...
ผมขับรถมาถึงอพาร์ทเม้น เดินขึ้นไปชั้นสาม เคาะประตูห้อง 305 ไม่กี่ครั้งประตูก็เปิดออก
“พี่พ่าย มาซะดึกเลย” เสียงออดอ้อนของมันมาพร้อมกับแรงปะทะที่ร่างของผม “นึกว่าจะไม่มาหาซะแล้ว”
“รออยู่รึไง”
“อื้ม รอสิ ถ้าพี่ไม่มาหา ผมจะนอนกอดใครล่ะ”
“คนข้างห้องไง” ผมก้มลงจูบพร้อมกับงับริมฝีปากมันเบาๆ “ไม่ถึงใจเหมือนกูเหรอ”
“ผมบอกแล้วไงว่าเป็นของพี่คนเดียว” กำปั้นไม่เล็กไม่ใหญ่นั้นยกขึ้นทุบอกผมเบาๆ ก่อนจะดึงผมให้เดินเข้าห้องและปิดประตูตามหลัง
“อื้มมม พี่พ่าย ไปอาบน้ำก่อนครับ” เข้าห้องมาไม่ทันไรผมก็จู่โจมมันทันที เพี้ยนไม่ใช่ผู้ชายร่างบางอ้อนแอ้น มันสูงน้อยกว่าผมไม่กี่เซน แต่ก็ไม่ได้มีกล้ามมากมายเหมือนอย่างผม ถึงอย่างนั้นก็ยังสามารถทำให้ผมติดใจได้
ผมไม่ได้สนใจฟังคำทักท้วงใดๆ ดันตัวมันไปจนชิดผนัง ดึงเสื้อเชิ้ตที่มันกำลังใส่อยู่จนกระดุมหลุดออกจากกัน แผ่นอกขาวกับยอดอกสีคล้ำนิดๆ เพราะถูกลิ้นของผมหยอกล้ออยู่ทุกวัน จะให้อมชมพูเหมือนเดิมก็คงแปลกเกินไป แต่ก็ยังมีสีที่น่ากินอยู่ดี
“พี่พ่าย...” มันครางเสียงอ่อน สองมือยกขึ้นยันอกผมไว้
“รักกูไหม”
“อื้ม...รักสิครับ” แค่เพียงเท่านั้นเกราะกำบังที่เปราะบางของมันก็ถูกลดลง แทนที่ด้วยการเชิญชวนให้เข้าไปใกล้มากขึ้น สองแขนที่โอบรอบคอและริมฝีปากที่กระซิบบอกรักทำให้ผมแทบทนไม่ไหว อยากกัดมันไปทั้งตัว
...ผมรู้ว่ามันต้องการอะไร มันเข้าหาผมแค่เพราะเรื่องของดรีม จากที่คิดว่ามันไม่รู้อะไร กลับกลายเป็นว่ามันอาจจะรู้มานานแล้วก็ได้ เพราะมีกิ๊ฟคอยช่วยมันตลบหลังผมอีกที ผมไม่รู้ว่ากิ๊ฟเล่าทุกอย่างให้มันฟังเมื่อไหร่ แต่ก็คงเป็นก่อนที่มันจะเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นก็คงไม่ได้เล่าประเด็นสำคัญของเรื่องไป ไม่งั้นมันคงไม่ช็อคอย่างนั้น ผมจึงยังเชื่ออยู่ว่ากิ๊ฟก็ยังไม่กล้าหักหลังผม อีกทั้งก็คงไม่อยากพูดถึงเรื่องของดรีมให้เพี้ยนฟังเหมือนกัน เพราะสำหรับกิ๊ฟแล้วดรีมก็เหมือนคู่แข่งที่ไม่สามารถเอาชนะได้ จะให้ช่วยเต็มที่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ทำ แต่พอเพี้ยนรู้ทุกอย่าง และความต้องการของผมบรรลุได้ตามที่ตกลงกับกิ๊ฟไว้ นั่นคงหมายถึงจุดสิ้นสุดพันธมิตรของเรา ซึ่งผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากเท่าไหร่ เพราะอีกไม่นานความร่วมมือของผมกับกิ๊ฟก็คงจบลงอยู่ดี
ในเมื่อเด็กของเธอ...ดันหลงรักผมขึ้นมาจริงๆ และเธอคงเอากลับคืนไปไม่ได้ ถึงได้ไป...ก็คงได้แค่ตัว เพราะสายตาของเด็กคนนี้ อ้อนวอนและโหยหาความรักจากผม... ผมถึงได้บอกกับพวกไอ้เอว่ายังไงผมก็ไม่มีวันแพ้...เพราะแค่เพี้ยนรักผม ...แค่นั้นมันก็พอสำหรับทั้งหมดแล้ว
“พี่พ่าย...อ้ะ...อย่าใจร้อนสิครับ อื้ออออ วันนี้รุนแรงจังเลย แต่ชอบอ่ะ อ้ะ ลึกอีกพี่”
ความจริง...ผมเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้มามากพอแล้ว บางครั้งก็อยากจะให้มันจบลงไป แต่ยังหาฉากจบที่ดีไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ต้องมีคนเจ็บปวด ผมยอมเล่นเกมแค่เพราะสิ่งที่ผมต้องการ นอกเหนือจากนั้นเป็นสิ่งเกินจำเป็น แต่สิ่งเกินจำเป็นกลับเป็นตัวแปรสำคัญของเกมครั้งนี้ ...ความรักไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดว่ามันจะเกิดขึ้น และผมก็คิดว่าเพี้ยนคงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเหมือนกัน แต่นิสัยดับเครื่องชนอย่างมัน กลับยอมพุ่งเข้ามาชนกับผมโดยตรง มันดิ่งตัวเพราะความรู้สึกของมัน และผมไม่รู้ว่ามันจะหลอกตัวเองไปได้ถึงไหน ในเมื่อยิ่งยืดเรื่องให้นานเท่าไหร่...ก็จะยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น
“พี่พ่าย...แรงอีก อะ..อึก.. พี่พ่าย... อา...”
ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้มันไม่เจ็บไปมากกว่านี้ เพราะต่อให้ผมตอบรับความรู้สึกของมัน...มันก็ยังจะทิ้งผมไปอยู่ดี มันดันทุรังเพื่อที่จะรักผม ในทางกลับกันก็เหมือนดันทุรังจะให้ผมรักมันด้วย ...เพราะจากที่ได้ยินมันคุยกับกิ๊ฟ...มันไม่ได้แค้นที่ผมได้กระจกตาของดรีม ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมกับมันเคลียร์กันไปแล้ว แต่ที่มันพาตัวเองเข้ามาหาผมเพราะลูกของมันตายไปต่างหาก และคนที่มันแค้นมาก...ก็คือมาวินและ...อาจจะรวมพ่อของผมด้วย เพราะอย่างงั้น...ระหว่างผมกับมัน...จึงไม่มีฉากจบที่ดีเลยแม้แต่ฉากเดียว
ถ้าจะให้ผมเลือกว่าควรปกป้องใคร...ผมคงไม่สามารถให้คำตอบได้ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้...ผมคงเลือกครอบครัวของผมโดยไม่ลังเล แต่สำหรับตอนนี้แล้ว...ผมกลับไม่แน่ใจเลยว่า...ควรทำอย่างนั้นไหม ในเมื่อพวกเรา...ได้ทำร้ายครอบครัวของคนอื่นก่อน จะโดนเขาเอาคืนก็คงไม่แปลก
“เพี้ยน”
“จ๋า”
“ชอบลูกๆ ของกูไหม”
“อื้ม ชอบสิครับ เด็กๆ น่ารักมากๆ ถามทำไมเหรอ พี่พ่ายจะให้ผมเป็นแม่ใช่ม้า อิอิ”
“แล้วอยากเป็นไหม”
ผมสังเกตเห็นความหวั่นไหวในแววตาของมัน ใบหน้าเศร้าสร้อยที่แสดงให้เห็นเลยว่าถึงมันจะอยากเป็นแค่ไหนก็ไม่สามารถเป็นได้นั้น ทำให้ผมต้องดึงมันมากอดไว้ อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่ามันรักเด็กๆ มากพอที่จะไม่ดึงพวกเขามาเกี่ยวด้วย
“เด็กๆ ไม่ได้อยากมีแม่เป็นผู้ชายหรอก อีกอย่าง...พวกเขาก็มีแม่ของพวกเขาอยู่แล้ว แต่ถ้าพี่พ่ายอยากให้ผมดูแลลูกๆ ให้ ผมก็ทำได้นะ เพราะผมรักพี่พ่ายและลูกๆ ของพี่ด้วย อิอิ”
“อืม”
“งั้นมาทำลูกกันนะ ปล่อยเข้ามาเยอะๆ ผมอาจจะท้องก็ได้”
“เพ้อเจ้อ”
“จริงๆ น้า”
“ครับๆ” ผมตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะโดนไอ้เด็กแสบมันขึ้นคร่อมซะงั้น “กล้าใหญ่แล้ว”
“อะ...อื้อออออ แฮ่ก...แฮ่ก...พี่ มันยาวขึ้นป่ะเนี่ย เกือบถึงสะดือเลย”
ผมได้แต่ยิ้ม มือก็จับเอวของคนตรงหน้าไว้และช่วยยกมันขึ้นลงเพราะดูท่าว่าเด็กน้อยจะไม่ไหว
“เพี้ยน”
“อื้ม”
“จะทำอะไรก็คิดให้ดี เพราะบางเรื่อง...ถ้าได้ทำลงไปแล้ว จะมาเสียใจและอยากแก้ไขอีกทีหลังไม่ได้”
มันมองหน้าผมเพียงชั่วครู่ ก่อนจะแลบลิ้นและยิ้มกวนๆ ส่งมาให้
“สิ่งเดียวที่ผมจะไม่เสียใจก็คือการได้รักและมีความสุขกับพี่ ผมอาจจะทำเรื่องไม่ดีต่อจากนี้ แต่ผมก็รักพี่จริงๆ นะ มีเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม่ใช่เรื่องโกหก”
“หึ แล้วเรื่องอื่น? มึงโกหกใช่ไหมที่ว่าไม่มีอะไรกับไอ้คนข้างห้องนั่น” ผมคงไม่พูดออกไปว่าผมรู้ทุกอย่าง เพราะถ้าพูด...เกมคงโอเวอร์เป็นแน่
“โอ้ยยย พี่พ่าย ไม่มีจริงๆ จุกอ่ะ กระแทกแรงไปแล้ว หนูจุกกกกก” เวลาโวยวายแล้วน่ารักชะมัด
“เด็กไม่ดีต้องโดนลงโทษ”
“ฮือออ อปป้าใจร้ายยย แต่ทำเยอะๆ เลย เค้าชอบบบบ”
“เด็กบ้า”
คงเพราะเวลาได้อยู่กับมัน ผมไม่มีอะไรให้ต้องคิดเลยนอกจากโมโหกับความกวนตีนแบบซื่อๆ ของมัน หรือไม่ก็กลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ไปกับความบ้าที่ไม่เหมือนใคร
...ถ้าระหว่างผมกับมัน...ไม่มีเรื่องของดรีมก็คงดี เพราะเราคงไม่ต้อง...ใส่หน้ากากเข้าหากันแบบนี้ ผมเล่นละครมาตั้งแต่แรก หลอกมันว่าผมไม่รู้มาตั้งแต่แรก ในขณะที่มันก็ไม่ต่างอะไรจากผม...แค่เพราะมันยอมลงทุน...เล่นจริงเจ็บจริงก็เท่านั้น
“สุดท้ายแล้ว...ถ้ากูไม่ได้เลือกมึง ก็ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เพราะถึงตอนนั้น ผมก็อาจจะไม่เลือกพี่เหมือนกัน”
ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้...จะมีได้อีกนานแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถบอกได้ แต่มันคงดี...ถ้าจะมี...ตลอดไป
End: Inside
-
ผมบอกพี่พ่ายว่าจะลงมาทำธุระที่กรุงเทพสองวัน เขาอนุญาตโดยไม่ถามอะไร บอกแค่ว่าให้ระวังตัวและมาส่งผมที่สนามบิน ผมจับมือเขาไว้แน่นระหว่างนั้นก็จูบเขาให้นานเท่าที่จะทำได้เพื่อชดเชยเวลาสองวันที่จะไม่ได้เจอกัน
“อย่าไปหานังน้องเดียร์นะ รอผมกลับนะพี่”
“อืม”
“สัญญานะ”
“ครับๆ” พี่พ่ายตอบอย่างขอไปที ก่อนจะผลักหน้าผากผมและดึงเข้าไปจูบอีกครั้ง แล้วก็ผลักออกอีก “ลงไปได้ละ เดี๋ยวก็ตกเครื่อง”
“อื้อ งั้นไปน้า ขอบคุณสำหรับบัตรนี่ด้วยครับ จะซื้อของให้พี่พ่ายล้มละลายไปเลย” ผมชูบัตรเครดิตเพียงใบเดียวที่พี่พ่ายมีและตอนนี้เขาให้ผมพกไปกรุงเทพด้วย เพราะกลางเดือนอย่างนี้ผมไม่ค่อยมีตังค์ เขาก็เลยจ่ายทุกอย่างให้ ฮ่าๆ
“อยากได้อะไรก็ซื้อ แต่อย่าเกินจำเป็น”
“ครับๆ แล้วมารับผมตอนกลับด้วยนะ”
“เออๆ สั่งมากจริง รีบๆ ไป กูรำคาญ”
“อารมณ์เสียซะละ ไปก็ได้”
อีกสองวันคงได้เจอกัน...ถ้าผมไม่เดี้ยงไปซะก่อนนะครับ
ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงมาที่สนามบินดอนเมือง คุณภัทร นักสืบที่ทำงานให้พ่อพี่กิ๊ฟมารอผมอยู่แล้ว
“สวัสดีครับคุณภัทร” ผมเข้าไปทักเขาก่อน เพราะคิดว่าเขาคงไม่รู้จักผมแน่นอน ส่วนผมนั้นจำหน้าเขาได้จากรูปถ่ายที่พี่กิ๊ฟส่งมาให้และก็เจอเขาบางครั้งที่ไปกินข้าวที่บ้านพี่กิ๊ฟด้วย
“สวัสดีครับ เอ่อ...น้องเพี้ยนใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“งั้นไปกันเลยนะ”
“ครับ”
ผมมาที่นี่ทำไม...มีธุระกับใครในเมื่อพี่กิ๊ฟก็ไม่ได้อยู่ที่นี่น่ะเหรอ ก็อย่างที่ได้บอกไปแล้วว่าเธอพาพ่อและลูกๆ ของพี่พ่ายไปพักร้อนต่างประเทศ เพราะฉะนั้น...ที่ผมมาจึงมีแค่เรื่องของไอ้มาวินเท่านั้น
ถ้าไอ้มาวินมันกัดไม่ปล่อยแล้ว...ผมยิ่งกว่ามันหลายเท่า...
ผมกับคุณภัทรมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดปทุมธานี พี่กิ๊ฟบอกผมเมื่อสามวันก่อนว่าไอ้มาวินลงมากรุงเทพ ตามที่คุณภัทรได้สืบมามันมักจะมาที่โรงพยาบาลทุกเย็นเพื่อเยี่ยมใครบางคน และใครบางคนนั้น...ถ้าผมเดาไม่ผิดก็คงเป็น...น้องสาวของมัน ผมเลยถือโอกาสมาพบไอ้มาวินและบอกคำขอโทษกับผู้หญิงคนนั้นด้วย
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยพิเศษที่มีผู้หญิงรูปร่างผอมบางนอนแน่นิ่งอยู่ ใบหน้านั้นแตกต่างจากในรูปที่ผมเห็นจากกระเป๋าตังค์ของพี่พ่ายเล็กน้อย แต่ก็ยังคงความดูดี แม้จะซีดเผือดก็ตาม ข้างเตียงนั้นมีไอ้มาวินคอยบีบนวดมือและแขนขาให้
“ไง”
“มึง! มึงมาที่นี่ได้ยังไง!” มันทำหน้าตกใจได้โอเว่อแอคติ้งมากจริง
“กูก็ขับรถมา”
ไม่ทันที่มันจะได้ชักปืนออกมา ผมก็ชักปืนออกมาก่อน
“มึงต้องการอะไร”
“กูแค่มาทักทาย เห็นเงียบหาย ไม่โผล่หัวไปเล่นด้วยก็เลยคิดถึง อืม...มาดูน้องสาวที่นอนเป็นผักของมึงเองเหรอ ในฐานะมนุษย์แล้วมึงก็ยังมีส่วนดีอยู่นะ กูควรจะชื่นชมมึงให้มากกว่านี้ดีไหม”
“ออกไป!”
“ความจริงก็เสียดายนะที่ไม่ตาย...กูน่าจะชนให้แรงกว่านี้”
“ไอ้เหี้ย! มึงมันสัตว์นรก! น้องสาวกูไปทำอะไรให้มึง”
ผมเกลียดคำถามแบบนี้ที่สุด...เกลียดใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของมัน ผมว่าไอ้มาวินมันเป็นแค่ไอ้โง่ที่ไม่ได้เข้าใจเลยว่า...กลไกของการคืนสนองในผลที่กระทำมันเป็นยังไง...
อุบัติเหตุนี้ผมอาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้อย่างที่พี่กิ๊ฟคิด ผมรู้แต่ผมไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะออกหน้ารับว่าผมเป็นคนทำ ผมคอยหลบอยู่ข้างหลังให้คนที่พร้อมจะปกป้องผมจัดการเรื่องให้ เพราะผมยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมาย จะจบสิ้นแค่เพราะขับรถชนคนไม่ได้หรอก
ผมไม่ได้ไว้ใจให้ใครมารู้ความคิดผมไปซะหมด ต่อให้เป็นคนที่ทำเพื่อผมทุกอย่างอย่างพี่กิ๊ฟหรือไอ้ยิว ก็ไม่ได้รับสิทธิ์นั้น เพราะผมแน่ใจว่าไม่มีใครจะมาเข้าใจความรู้สึกของผมได้มากไปกว่าตัวผมอีกแล้ว ผมไม่อยากให้ใครมาคอยชี้ว่าสิ่งไหนถูกสิ่งไหนผิด เพราะผมไม่ต้องการความลังเล แม้แต่นิดเดียวก็ไม่ต้องการ
“แล้วพี่สาวกูไปทำอะไรให้มึง!”
ความตายของพี่...ไม่ใช่แค่ผมที่สูญเสีย แต่มันมากกว่านั้น เพราะครอบครัวของผมไม่ได้เป็นครอบครัวเหมือนอย่างเก่า แม่เสียใจที่มีลูกแย่ๆ อย่างผม พ่อเลี้ยงก็ไม่ได้รู้สึกกับแม่เหมือนอย่างเคย นั่นเป็นเพราะพวกเขาคิดว่าผมเป็นต้นเหตุที่พี่ฆ่าตัวตายเหมือนอย่างที่ผมเคยคิดมาก่อน แต่ความจริงมันไม่ใช่...ผมเจอไอ้สัตว์นรกที่ทำให้พี่สาวและลูกของผมต้องจากไปแล้ว ผมจะไม่พูดว่ามันควรชดใช้อย่างในหนังจีนอะไรพวกนั้นหรอก ในเมื่อคนทำผิดก็ต้องได้รับโทษไปตามสมควรอยู่แล้ว อีกทั้ง...ชีวิตมันทดแทนด้วยชีวิตไม่ได้
“ช่วยไม่ได้...พี่สาวของมึงมันโง่เองไง”
ผมพร้อมจะลั่นไกปืนยิงมันซะเดี๋ยวนี้ แต่คุณภัทรก็ห้ามไว้ ที่พี่กิ๊ฟให้คุณภัทรมาด้วยคงเพราะให้มาคอยห้ามผม
“กูสาบานว่ากูจะลากมึงลงนรกไปให้ได้ ต่อให้ต้องตายก็จะลากมึงไปด้วย จะให้ไปขอโทษกับคนที่มึงทำร้าย ทั้งพี่สาวกูและลูกของกู”
“ลูก? ลูกของมึง หึ กำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่ไอ้เด็กเพี้ยน ลูกในท้องพี่สาวมึงน่ะ ลูกกูต่างหากไอ้โง่!”
ผมวิ่งเข้าไปใกล้มันและตบมันด้วยด้ามปืน ไอ้มาวินล้มลงไปกับพื้น เลือดสีแดงฉานไหลออกจากมุมปากของมัน
“พี่สาวมึงโดนกูเอาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ไม่รู้เลยรึไง มึงมันก็แค่ไอ้เด็กโง่ที่ไม่ได้รู้เลยว่าพี่สาวของมึงมันส่ำส่อนแค่ไหน เอาอยู่กับกูก็ร่ำร้องเรียกหาแต่ชื่อเจ้านายกู โดนกูแตกในใส่ไม่รู้กี่ครั้ง จะไม่ท้องกับกูได้ไงไอ้โง่!”
“ไอ้ระยำ!”
ผมเตะเข้าที่สีข้างของมัน แต่มันก็จับเท้าผมไว้ได้ คุณภัทรรีบเข้ามาช่วย ดึงตัวมันออกไป ผมยกปืนขึ้นจ่อขมับน้องสาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวของมัน
“ขืนมึงยังพูดหมาๆ ใส่กูอีก คนแรกที่จะลงนรกก็คือน้องสาวของมึง”
“อย่าเอาน้องกูมาเกี่ยว! มึงอยากจะทำก็มาทำกับกู!” มันดิ้นรนจะเข้ามาใกล้ผม แต่คุณภัทรก็ล็อคตัวมันไว้
“ที่จริงวันนี้กูแค่อยากจะมาขอโทษน้องสาวมึงที่ทำให้ต้องมานอนง่อยแบบนี้ แต่เปลี่ยนใจ ยิงทิ้งดีไหม ยังไงก็ศัตรูหัวใจกูอยู่แล้วด้วย จะได้ไม่ต้องตื่นมาออเซาะพี่พ่ายของกูอีก หรือมึงคิดว่าไง กูควรยิงจากตรงไหนดี”
ผมไล่ปากกระบอกปืนไปที่หน้าผากขาวซีด แก้มตอบ สุดท้ายที่อกซ้าย
“มึง...” ไอ้มาวินกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ จดจ้องมาที่ผมอย่างอาฆาต “กูน่าจะฆ่ามึงให้ตายตั้งแต่คืนนั้น จับแขวนคอไปพร้อมกับพี่สาวมึง”
“โอ๊ะโอ...คุณภัทรอัดเสียงไว้หมดแล้วใช่ไหมครับ คำสารภาพของผู้ต้องหา”
“ยังคงเหลือวิธีการน่ะครับ แต่แค่คำสารภาพนี้ก็น่าจะยื่นเรื่องต่อศาลได้แล้ว”
“ผมยังกังวลที่คดีมันถูกปิดไปหลายปีแล้วน่ะครับ เอางี้ไหมไอ้มาวิน ถ้ามึงยอมเดินเข้าคุกไปดีๆ พร้อมกับสารภาพผิดทั้งหมด รวมถึงบอกด้วยว่าเมียมึงเป็นคนบงการและมึงเป็นคนลงมืออ่ะ กูอาจจะยอมละเว้นชีวิตน้องสาวมึงก็ได้นะ”
“มึงกล้าดียังไง...กล้าดียังไงวะ!!!”
“จะแค้นจนดิ้นตายไปก็เท่านั้น กูรู้เรื่องของมึงเยอะเลยนะมาวินคุง บทรักเร่าร้อนกับพ่อเลี้ยงของมึงก็คงเอาไปประจานได้ดีเหมือนกันอ่ะ คงมีคนอยากเห็นไอ้แก่นั่นครางชิบหาย”
มีแต่เพียงสายตาที่จดจ้องผมเท่านั้นที่ไอ้มาวินมันตอบสนองอยู่ตอนนี้ ผมคิดว่ามันคงโกรธจนเส้นเลือดในสมองแตกไปแล้ว ที่จริงคงต้องขอบคุณคุณภัทรที่หาข้อมูลมาได้เยอะขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่เป็นต่ออย่างนี้หรอก...
“กูจะบอกอะไรให้มึงเอาบุญนะไอ้เพี้ยน ว่าพี่สาวของมึงไม่ได้ท้องกับมึง มันท้องกับกู ได้ยินไหมว่าลูกไม่ใช่ลูกมึงแต่เป็นลูกกู ไอ้เด็กกากที่โดนยาปลุกเซ็ก ชักด้วยมือไม่กี่ทีก็แตกอย่างมึง คิดว่าจะทำใครท้องได้เหรอวะ ถุย กูจะอ้วก!”
ผมมองหน้า แสยะยิ้มและยกด้ามปืนขึ้นตบมันไปอีกสองที
“ไม่ต้องเอาเรื่องที่กูรู้อยู่แล้วมาพูดหรอก กูจะอ้วก!”
ที่จริงผมไม่รู้เลยต่างหาก...ว่ามีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันที่ผมขืนใจพี่มันเป็นวันไหนและรู้สึกอย่างไร จำไม่ได้เลยสักนิด เว้นแต่เสียงร้องไห้ของพี่เท่านั้นที่ผมจำได้ไม่ลืม แต่ว่า...ลูกน่ะ...ต้องเป็นลูกของผมแน่นอน เพราะไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ผมกับพี่มีอะไรกัน หลายต่อหลายครั้งที่ทำ...หลายต่อหลายครั้งที่ผมปลดปล่อยความต้องการใส่พี่ แต่ทำไมไอ้มาวินมันถึงมั่นใจนักว่าไม่ใช่ลูกของผม...พี่บอกมันอย่างนั้นเหรอ...เรื่องแบบนี้...ใครจะไปเชื่อกัน!
“กูให้เวลามึงคิดไอ้มาวิน ว่าจะสารภาพผิด ยอมมอบตัว หรือจะปล่อยให้น้องสาวและพ่อเลี้ยงของมึงตาย เอ๊ะ หรือกูควรเรียกว่าคู่ขาของมึงดี จะว่าไปรสนิยมมึงก็ประหลาดนะ ชอบคนแก่”
“มึงต้องไม่ได้ตายดีแน่ไอ้เพี้ยน ถ้ามึงคิดว่าคนอย่างกูจะจนมุมแค่นี้ มึงคิดผิด ไม่ต้องเอาน้องสาวกูมาขู่หรอก มึงอยากจะยิงก็ยิงทิ้งได้เลย! กูก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าไร้พ่ายจะทำยังไงกับมึง”
“ไร้พ่ายน่ะกระจอกจะตายไปมาวินคุง เจ้านายมึงมันโง่ยิ่งกว่ากูซะอีก หลงตัวเองด้วยนะ คิดว่ากูเดินตามต้อยๆ จนสุดท้ายตอนนี้ขาดกูสักวันก็แทบขาดใจอยู่แล้ว โฮะๆ” ผมคลี่ยิ้ม ยกมือปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด เผยให้มันเห็นรอยดูดตามลำตัวท่อนบน
“เห็นรึเปล่าว่าไร้พ่ายของมึงรักกูมากแค่ไหน ตายจริง เอามาโชว์ต่อหน้าน้องสาวมึงอย่างนี้ จะกระอั่กตายรึเปล่าอ่ะ โดนผัวนอกใจซะแล้ว โถๆ สงสารจริงๆ นอนง่อยอยู่อย่างนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้สินะคุณพี่ เดี๋ยวยังไงคุณน้องจะปรนเปรอสามีของคุณพี่ให้เองนะ ไม่ต้องห่วง คิกๆ”
ผมว่าตอนนี้ไอ้มาวินต้องตายเพราะเครียดจัด เส้นเลือดฝอยในสมองแตกไปร้อยเส้นแล้วเป็นแน่
เฮ้อ ขอโทษนะครับ ผมตั้งใจจะมาขอโทษคุณแท้ๆ แต่มาทำตัวอย่างนี้ซะได้ ยังไงก็หายไวๆ นะ กลับมาดูแลแฝดสามไปอีกนานๆ ลูกๆ ของคุณน่ารักมากเลย ถ้าผมมีโอกาสก็อยากจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่น อยากมีลูกน่ารักๆ เหมือนกัน
“มึงมันน่าไม่อาย น่าขยะแขยง”
“ไม่ต้องด่า กูรู้ตัว ยังไงก็คิดด้วยนะ เรื่องมอบตัว ถือว่าให้โอกาสแล้ว อย่าต้องถึงกับเลือดตกยางออกเลย กูก็กลัวตาย มึงก็คงไม่อยากตายด้วย พรุ่งนี้เย็น ให้คำตอบกูด้วยนะ คุณภัทรเอาปืนมันมาเก็บไว้ด้วยครับ เกิดแม่งลั่นไกเปรี้ยงปร้างขึ้นมา ผมจะตายเอา”
คุณภัทรปล่อยไอ้มาวินที่ถูกล็อคด้วยกุญแจมือแล้วเดินตามผมออกมาจากห้อง ไม่รู้ว่าพกมาด้วย แต่ก็ถือว่าเขารอบคอบมาก ไม่มีเขาผมก็คงไม่ทำกร่างได้ขนาดนี้
ปัง!
คุณภัทรกดหัวผมให้ก้มหลบข้างๆ รถอย่างหวุดหวิด พลาดเพียงนิดก็คงได้ไปเฝ้ายมบาลแล้ว ยังคงมีเสียงปืนดังตามมาอีกสองนัด พร้อมกับเสียงกรีดร้องของคนในโรงพยาบาลที่รีบวิ่งหนีกันให้วุ่น ผมกับคุณภัทรได้แต่หลบ ไม่ได้ยิงสวนกลับไป เพราะปืนที่ผมพกมามันมีลูกซะที่ไหน แถมมันยังไม่ใช่ของจริงด้วย ใครจะว่าผมบ้าก็เถอะ แต่การพกของอันตรายไปไหนมาไหนแบบนั้น คงได้โดนตำรวจจับตั้งแต่เจอด่านแล้วล่ะครับ
“ขึ้นรถเถอะ ยังไงไปที่บ้านของคุณกิ๊ฟก่อนดีกว่า ที่นั่นปลอดภัย”
“ครับๆ”
ชิบหาย ยางรถเสือกโดนยิงไปด้วย ถ้ามึงจะแม่นขนาดนั้น ยิงหัวกูไปเลยเป็นไง ว่าแต่มันเป็นใครกันล่ะครับนั่น
“คุณภัทรครับ โทรเรียกคนมารับได้ไหมครับ ให้ออกไปเรียกแท็กซี่คงล่อเป้าแหงๆ” ถึงมอเตอร์ไซค์ที่พาไอ้โม่งนั่นมาจะขับหนีไปแล้ว แต่ถ้าขืนออกไปยืนชิวๆ โบกแท็กซี่กลับนี่ ผมคงโดนเป่าสมองไหลแน่ๆ ยังอยากกลับไปหาพี่พ่ายอยู่นะ หาใครมาช่วยทีเถอะ
“ได้ๆ เราเข้าไปหลบในโรงพยาบาลก่อนก็แล้วกัน พี่ไม่มั่นใจว่าจะมีพวกมันมากันอีกไหม”
“ว่าแต่มันพวกไหนอ่ะครับ จะมาฆ่าผมหรือคุณภัทรอ่ะ”
ไม่แน่ใจว่าคุณภัทรเขามีศัตรูหรือเปล่า แต่ผมน่ะมีแค่ไอ้มาวินที่โดนจับล็อคกุญแจมืออยู่ข้างบนตึกผู้ป่วยนี่เท่านั้นล่ะครับ
“น่าจะเป็น...คนของพ่อคุณไร้พ่ายน่ะ”
“ไม่ใช่ว่าพี่กิ๊ฟจัดการไอ้แก่นั่นอยู่หรอกเหรอครับ!”
“ลำพังคุณกิ๊ฟทำอะไรผู้ชายคนนั้นไม่ได้หรอก เขาเป็นเพื่อนคุณพ่อของคุณกิ๊ฟด้วย”
“บอสใหญ่สินะไอ้แก่นั่น”
“แค่จับไอ้มาวินเข้าคุกได้ก็น่าจะพอแล้ว คุณกิ๊ฟเธอบอกพี่มาแค่นี้”
“ผมไม่ได้ต้องการแค่ไอ้มาวินซะหน่อย ถ้าไอ้แก่นั่นเป็นคนสั่งฆ่า ยังไงซะมันก็ต้องโดนด้วย”
“มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้”
ผมนิ่งมองคนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้ม “ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ครับ”
แม้แต่พี่กิ๊ฟก็คงช่วยผมไม่ได้มากอย่างนั้นเหรอ...ความจริงก็ไม่ได้คาดหวังไว้มากอยู่แล้ว เอาเถอะครับ เอาเท่าที่ได้ก็พอ เพราะที่เหลือผมอยากให้พี่พ่ายเป็นคนจัดการเอง
.................................................................TBC..............................................................
ขอโทษค่ะที่หายไปนาน งานประจำนั้นเป็นอุปสรรคกับคนเล่าเรื่องเป็นงานอดิเรกอย่างเรา มันก็เลยต้องทำให้รอกันแบบนี้ ขอโทษอีกทีนะคะ ยังไงก็อ่านให้สนุกนะคะ แล้วก็ขอบคุณความคิดเห็นทุกความคิดเห็นด้วยค่ะ :กอด1:
-
อื้อหื้อ...เข้มข้นเกินไปแล้ว ระหว่างป๋ากับเด็กเพี้ยนมันซับซ้อนเกินไปนะ
-
โคตรผิดคาดอ่ะ เราโดนต้ม!
ไม่นึกว่ามาวินจะกินกะพ่อไร้พ่ายนะเนี่ย เงิบบบ
รอนะจ๊า
-
ทุกคนต่างก็ไม่พูดความจริง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยอ่ะ เจ็บปวดกันทุกคน :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
นังเพี้ยนแกมันร้าย !!!! คิดแต่ว่าไร้พ่ายโง่ คิดน้อยไปจริงๆ :katai1: :katai1:
-
เราอ่านแล้วเกลียดเพี้ยนเฉยเลยยยย
เรารู้นะว่านางหลอกตัวเอง แต่บางทีมันก็ทำร้ายจิตใจป๋าไปป่าวววว
เราว่าเรื่องนี้คนที่เจ็บที่สุดคงเป็นป๋า
เพราะป๋ารู้เรื่องทุกอย่างแต่ไม่พูด
คนเขียนใจร้ายกับพี่พ่ายของเรามาก
:hao4:
-
หึหึ ตาเฒ่าเคะร้ายไม่ใช่เล่นๆ อีวินเป็นผัวซะด้วยอัยยะ
ตกใจจริงกับเรื่องนี้
เพี้ยนสู้ๆเว้ย
-
:katai2-1: น้องเพี้ยนของเจ้ เพีืยนได้เต็มพิกัดมาก นี่ยังปล่ิยออกมาไม่หมดนะนี่ อิป๋าพ่ายไปเลย ขนาดรัดกุมนะนี่
last bossคือคุณปู่ของแฝด3สินะ เฮ้อออออสุดท้ายเอาใจช่วยทั้งคู่ อิป๋าและน้องเพี้ยน :hao5:
-
นั่นไงเพี้ยน.. ดีที่เราทำใจไว้แล้ว
ขออยู่ #ทีมไร้พ่าย อย่างเป็นทางการ
เพี้ยนที่คิดว่าตัวเองฉลาดในตอนนี้
ทำไมเรารู้สึกว่าจริงๆแล้วเพี้ยนก็ยังโง่อยู่
ต่างคนต่างรักกัน
แต่ก็นะ.. เฮ้อ..
เอาใจช่วยให้เรื่องคลี่คลายไปในทางที่ดีนะ
แต่เรื่องที่ช็อคจริงๆคือมาวินมีอะไรกับพ่อพี่พ่ายนี่ดิ
แซ่บจริงๆ
-
โอ้ยยย ซับซ้อน ลุ้นทุกตอน 5555
-
มาแล้ว คิดว่าคุณปู่แสนดีนั้นอยู่เบื้องหลังก็ย้อนไปหลายตอนก่อนหน้า
แล้วก็ใช่จริงๆด้วย
เรื่องนี้มันหักมุมไปมาตลอด(ในความคิดเรา) มาวินกลายเป็นคนน่าสงสาร
ไปเลย เมื่อเทียบกับ เพี้ยน คุณปู่แสนดี
อีกคนที่น่าเห็นใจ อิป๋าพ่าย
ปล. ขอบคุณคนแต่ง แต่งเรื่องนี้ได้แซ่บมาก อ่านผ่านๆไม่ได้เลย
ชีวิตจริงเราคงไม่รู้ความรู้สึกใครทั้งสองด้านหรอก
-
สงสารใครดี สงสารทั้งสองคนเลย นี่เลือกทีมไม่ถูก ร้อง!! นังเพี้ยน ร้าย!!! พ่อพี่พ่ายคือลาสบอสสินะ
-
ติดตาม
-
อ่านแบบจริงจัง ขมวดคิ้วอยู่ดีๆ เจอประโยค 'ไร้พ่ายน่ะกระจอกจะตายไปมาวินคุง' โอ๊ยยยยยยนังเพี้ยน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ชุ้นว่าแล้วขุ่นพ่อนางต้องมีอะไร :katai4:
-
มีแต่คนร้ายๆทั้งนั้นเลย
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยทีนี้
กว่าเรื่องจะจบคงสะบักสะบอมกันไปหมดแน่
พี่พ่ายน่าสงสารที่สุดเป็นคนกลางที่แสนลำบากใจ
-
เยี่ยม! ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เยี่ยมเลย...
-
:katai1: งานนี้โดนเพี้ยนหลอกไปเต็ม ๆ เลย หรือว่าคนเขียนดีเนี่ย :a5: แต่สุดท้ายทั้งสองก้อหลอกตัวเองไม่ได้อยู่ดี ต่างคนต่างติดกับตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเพี้ยน ไร้พ่าย หรือกิ๊ฟ เราว่าเรื่องทั้งหมดคงเป็นที่โชคชะตาที่พลิกผันให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่เรื่องเซอร์ไพรส์อีกอย่างก้อคือเรื่องของพี่สาวเพี้ยนนี่แหละ ตกลงเธอมีท้องกับใครกันแน่ อยากรู้จัง ถ้าสุดท้ายแล้วไม่ใช่ลูกของเพี้ยนล่ะ เพี้ยนยังจะให้อภัยให้กับไร้พ่ายไหม ดูเหมือนเรื่องจะมีทางออกกับความรักของคนทั้งคู่น่ะ เพราะ ดรีมก้อคงไม่อยากให้เพี้ยนกับพ่ายต้องผิดหวังเจ็บปวดกับความรัก และเรามองว่าเหมือนดรีมอยากให้พ่ายรักเพี้ยนน่ะ ถึงแม้จะไม่ใช่รูปแบบอย่างที่เห็นในปัจจุบันก้อตาม ส่วนกิ๊ฟเธอดูจะเป็นคนที่โดนจูงมากที่สุดน่ะ :m15: แต่เรื่องสุดเซอร์ไพรส์คือพ่อของเพี้ยนนี่แหละ น่ากลัวชะมัดเลย ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมีลูกนิสัยแบบไร้พ่ายน่ะ :m31: รอติดตามความเข้มข้นในตอนต่อไป :katai3:
-
แบบว่า อะไรกันฟระ?!?
มีเรื่องให้เซอไพรส์ตลอดเลย เห้อออ
สงสารพี่พ่ายนะแบบนี้
-
รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ เลยนะคะคุณพ่อของพี่พ่ายเนี่ย ทำเอาเชื่อสนิทใจเลยค่ะ เพราะถึงยังไงในครอบครัวๆ หนึ่งก็ต้องมีคนดีๆ ผ่าเหล่าผ่ากอออกมาบ้างสักคนหนึ่งล่ะ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ยังคลุมเครืออยู่ระหว่างเป็น 'คนดี' หรือ 'คนไม่ดี' กันแน่..
ส่วนน้องเพี้ยนเราคิดว่าน้องต้องรู้อยู่แล้วนั่นล่ะค่ะว่าพี่พ่ายทราบเรื่องทุกอย่าง (แต่อาจจะไม่ทั้งหมด) เพียงแต่ที่พูดกับมาวินไปแบบนั้น เพราะคงแค่อยากจะเห็นมาวินดิ้นทุรนทุรายเหมือนปลาที่ยังไม่ตายถูกน้ำร้อนลวกบ้างแค่นั้นเอง
อีกอย่างน้องเพี้ยนมีสิทธิ์ตอบโต้หรือตลบหลังคืนกลับไปบ้างเหมือนกัน เพราะก็รู้ๆ กันอยู่ว่าใครทำใครก่อน และพี่พ่ายเองก็ไม่ได้เข้าหาน้องแบบบริสุทธิ์ใจตั้งแต่ทีแรกเหมือนกันนี่นา ให้มาแบบไหนก็ได้กลับคืนไปแบบนั้น เราว่าก็เสมอกันดีนะคะ
-
:really2: ตามต่อไป
-
:a5: โอวววว รูปคดีเปลี่ยนไป ร้ายสุดนี่กลายเป็นคุณปู่ซะงั้นแถม ๆๆๆ กะมาวินซะด้วย
แต่ไม่รู้ซิเพี้ยนหักหลังป๋าพ่ายเหรอก็ไม่นะในเมื่อเพี้ยนรู้เรื่องนี้ทีหลังและคิดว่าเพี้ยนต้องรักป๋าเค้าจริงๆ เล่นจริงเจ็บจริงมาโซเต็มขั้น ถ้าจะร้ายขนาดไม่มีหัวใจจริงๆก็คงไม่เอาปืนหลอกๆจริงไปยิงแล้วล่ะ และด้วยนิสัยของเพี้ยนที่ขี้ขลาดด้วยถ้าไม่มีคนคอยช่วยเหลือก็มีชีวิตที่ไม่น่าจะรอด แต่ไร้พ่ายนี่คงไปพนันว่าถ้ารักเพี้ยนคือเกมโอเวอร์หรือเปล่านั่นคือการหลงตัวเองว่าคงจะไม่รักเพี้ยนได้แน่ๆ ไร้พ่ายก็คงไม่คิดว่าจะมาไกลกับเพี้ยนจริงๆ แต่อย่างว่า ด้วยนิสัยของไร้พ่ายเงียบๆ อึนๆ พอมาเจอคนที่มึนๆแบบเพี้ยนเลยมองเห็นความแปลกที่แตกต่างล่ะมั้ง
ได้แต่บริหารหัวใจให้เข้มแข็งเพื่อวันที่รู้ว่าจุดสิ้นสุดของทั้งคู่มันไม่หวานและไม่เป็นอย่างที่หวัง (กลัวว่าจะมีใครตาย :hao5:)
-
น้องเพี้ยนเหี้ยมได้ใจจริงๆ ไม่รู้จะสงสารใครดี อ่านไปอ่านมา มีแต่คนอ่านที่จะโดนหลอก 55555
ตั้งไฟต้มมาม่าก่อน :เฮ้อ:
-
ตอนนี้เลือกอยู่ทีมไร้พ่ายแบบไม่ลังเลแล้ว รู้สึกว่าพี่พ่ายน่าสงสารยิ่งกว่าเพี้ยนอีกนะ เหมือนถูกคนที่รักคนที่เชื่อใจทำร้ายมาตลอด อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกไม่ชอบเพื่อนเลย สงสารพี่พ่ายอ่ะ แต่ที่รู้ๆตอนนี้คือพี่พ่ายพยายามจะไม่ทำให้ดพี้ยนจบ พยายามหาทางลงให้เพี้ยนเจ็บน้อยที่สุด โอ้ยยยยยพี่พ่ายโคตรน่าสงสาร
-
โอยยยยยยย ช็อค :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนนี้คือเฉลยปมไปเยอะมากกกก แต่หมดรึยังเนี่ยสิ?
เรื่องนี้เข้มข้นมากจริงๆ อ่านตอนนี้รู้สึกหน่วงมาก กลายเป็นว่าเพี้ยนไม่ได้โง่อย่างที่คิด (แต่ก็ไม่ได้ฉลาดอยู่ดี555) ป๋ารักเพี้ยนแล้วจริงๆ แต่ยังไงก็หาตอนจบไม่ได้เลย ไอ้มาวินเองก็ร้ายมาก เรื่องที่มีอะไรกับพ่อป๋านี่คือช็อคมาก ถึงจะคิดอยู่แล้วว่าพ่อไร้พ่ายต้องไม่ธรรมดา แต่ไม่คิดว่าจะออกมาในรูปแบบนี้
เหมือนว่าเพี้ยนเองที่ยังดันทุรังทำแบบนี้ ไม่ใช่เพราะแค้นมาวินอย่างเดียว แต่ทำเพื่อดรีมทั้งนั้น
อยากรู้จังว่าจะบีบให้ป๋าจัดการกับพ่อตัวเองยังไง?
ปล.คนที่น่าสงสารในเรื่องนี้คือพี่เกมพี่เอ ที่โดนดึงเข้ามาแบบงงๆ น้องสาวมาวิน...เรียกได้ว่าเป็นผู้รับเคราะห์เลย แล้วก็พี่กิ๊ฟท์ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง (เราไม่เชื่อว่าพี่กิ๊ฟท์จะจัดการพ่อไร้พ่ายที่ร้ายกาจขนาดนั้นได้ ดีไม่ดีตอนนี้อาจจะเป็นฝ่ายถูกจัดการก็ได้)
ปล2. แต่สิ่งที่มั่นใจตอนนี้...คือทั้งเพี้ยนทั้งป๋า"รักกัน". แต่ยังหาตอนจบให้เรื่องนี้ไม่ได้
รออ่านต่อค่ะ สนุกมากๆๆๆๆ
-
แปะๆๆ เพิ่งเห็นเรื่องนี้ เดี๋ยวตามอ่าน :) :really2:
-
พูดอะไรพูดได้ แต่โกหกใจตัวเองไม่ได้หรอก
ทั้งคู่แหละ
เราเชื่อว่าทั้งสองคนรักกันไปแล้ว
:mew3:
-
พลิกล๊อคกันน่าดู ถล่มถลาย .... อร๊ายยยย ทำไมน้องเพี้ยนทำกับพี่พ่ายแบบนี้คะ
ฮืออออ พี่พ่ายของเค้าน่าลงสารอ่ะ
:m15: มามะพี่พ่ายให้เค้าปลอบใจนะ
-
อ๋อยยย ดูท่าจะได้กินมาม่าในเร็ววันนี้ :z3:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
ยังไงก็ทีมน้องเพี้ยน นางไม่โง่จริงๆด้วย
แต่ต่างคนต่างรักกันแล้ว เจ็บปวดดด
มีความสุขกันมากๆนะ ก่อนที่จะเกลียดกันหรืออะไรก็แล้วแต่
มันจะจบเศร้าแน่ๆมั้ยอะ มีลางๆ
-
เดาไม่ถูกสักทาง :katai1: เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
-
เรื่องราวซับซ้อนมากๆอะเรื่องนี้ จะออกมาในรูปแบบไหนนะ มีพลิกผันตลอดเลย เดาทางไม่ถูกจริงๆ :katai2-1:
-
บีบหัวใจกันสุดๆ โหยยยยย
สรุปพ่อป๋ามาเกี่ยวด้วยจริงไหมเนี่ยยยยย
ไม่ใช่ตอนจบออกมาน้องมาวินนี่ร้ายสุดนะ 55555555555+
ก็คิดไปด๊ายยยย
ก็แม๊ะ ออกจะฟินกะพ่อป๋าอ่ะ พ่อป๋าเป็นรับง่ะ วุ๊ยๆๆ ฟินเฟ้อ 55555+
-
ความจริงเปิดเผยดราม่าหนักหน่วงมากมายทั้งพี่พ่ายทั้งเพี้ยนต่างคนต่างหลอกกันแต่ยังไงก็เจ็บทั้งคู่อยู่ดีโดยเฉพาะเพี้ยนเล่นจริงเจ็บจริงแน่นอน พี่พ่ายนี่ว่าที่คนเจ็บคนต่อไปป่าวหว่า หึ พ่อพี่พ่ายนี่ลาสบอสสินะจะจัดการกันยังไงต่อละนี่ สงสารแฝดสามอย่าดึงเด็กๆมาเกี่ยวด้วยเลยนะไม่ว่าใครก็ตาม เนื้อเรื่องเข้มข้นยิ่งกว่ามาม่าต้มยำน้ำข้นอีกนะเนี่ย เฮ้ออออ ปวดจิต
งานเยอะก็ดูแลตัวเองด้วยนะนาง
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 27
-
อ่านจบแล้วปวดหัวแทนไร้พ่าย
แต่ดีใจกับเพี้ยนด้วย
ที่ถึงน้องบ้าบอแต่ป๋าเค้ารักนะ
พูดไม่ตรงกับใจทั้งคู่
ที่จริงไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่เห็น
แอบกลัวสุดท้ายเพี้ยนจะฝ่ายเจ็บเอง
ขนาดปืนที่ไปขู่ยังของปลอม
เอาอะไรไปสู้กับมาวิน&พ่อพี่พ่าย
-
พ่ายเคยบอกว่าอยากให้เพี้ยนรักพ่ายมากๆ เพราะถ้ารักมากแล้วก็จะไม่คิดย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง คงหมายถึงว่า ทำร้ายพ่อ ทำร้ายครอบครัวตัวเองใช่ป่าวอ่ะ
คือถ้าเพี้ยนรู้สึกอย่างนั้นแล้วถึงจะปล่อยไป ตามที่เพี้ยนคุยกับกิ๊ฟในตอนล่าสุด กลับไปอ่านอีก นี่ก็แอบคิด เพี้ยนแม่งรักพี่พ่ายจริงรึเปล่าเนี่ย 5555
แต่ก็นะ
จริงๆ ที่เพี้ยนเป็นแบบนี้ก็ความผิดทุกคนแหละ เริ่มแรกเลยก็ความผิดของเพี้ยนที่ไม่ห้ามใจตัวเองกับพี่สาว ความผิดฝั่งคนของพี่พ่ายที่ยิ่งทำให้เรื่องมันเลวร้ายไปอีก
ชีวิตเพี้ยนมันก็ผิดเพี้ยนไปเลย เป็นนี่นี่ก็แค้นนะ
อ่านมาถึงตรงนี้เราช็อกมาวินกับพ่อบุญธรรมที่สุด คิดไม่ถึงเลยอ่ะ คิดตลอดว่ามาวินคิดอะไรกับพี่พ่าย แต่สุดท้าย โดนสับขาเละเลย 5555555
รักคนแต่งนะะะะะะ :mew1: :-[ :o8: :L1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องไร้พ่ายมาให้เราอ่านนะคะ
จะติดตามจนจบเลยยยย
เราชอบบุคลิกพี่พ่ายและเพี้ยนนะ ไม่รู้สิ เราอาจจะเป็นโรคจิตก็ได้ 555555555
-
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย :katai1: :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ขอให้เรื่องร้ายๆทั้งหมดผ่านพ้นสองคนนี้ไปเร็วๆด้วยเถอะ :o7: :o7: :o7:
-
เรื่องนี้ใครที่ร้ายที่สุดกันนะ .___.
ทุกคนต่างใส่หน้ากากเข้าหากันทั้งนั้นเลย
-
ก็พอจะเดาได้ว่าเพี้ยนจะต้องทำอย่างงี้ แต่ .... ก็ไม่เข้าใจว่าเพี้ยนจะทำอะไรต่อไป
ต้องการอะไรกันแน่ ... 55555555555555555555 อย่าทำให้พี่พ่ายต้องเป็นอะไรไปละกัน
ไม่งั้นแกตายแน่ไอเพี้ยนนน! T^T :ling1:
-
ร้ายทุกคนเลย เลือกไม่ถูกว่าใครร้ายกว่ากัน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนได้อีก :ling2:
-
ว่าแล้ววววววว่าพ่ออิพี่พ่ายเป็นคนบงการก็คิดอยู่อิพี่พ่ายเป็นแบบนี้พ่อที่เลี้ยงมาจะต้องยิ่งกว่าอิพี่มันแน่ๆใครว่าคนยิ้มแย้มจะเป็นคนใจดีนิสัยพ่ออิพี่มันน่าจะเหมือนโจ๊กเกอร์หน้ายิ้มแต่ในใจร้ายสุดๆแต่ที่เหนือความคาดหมายคือพ่ออิพี่พ่ายกับมาวิน....กันตกลงมาวินชอบมีเมียแก่??เพี้ยนไม่โง่จริงๆอย่างที่คิดด้วยต่างคนต่างเล่นละครหลอกกันสุดท้ายเจ็บทั้งคู่แต่เพี้ยนคงเจ็บหนักกว่าครอบครัวไม่เหลือความเป็นครอบครัวมีแค่ตัวคนเดียวถึงได้กล้าบ้าระห่ำทำอะไรไม่ห่วงชีวิตเราว่าเพี้ยนก็รู้ว่าอิพี่มันรู้ว่าเพี้ยนหลอกแต่ต่างคนต่างก็ยังดันทุรังหลอกตัวเองทั้งคู่ถึงอิพี่มันจะน่าสงสารแต่ก็น้อยกว่าเพี้ยนอย่างน้อยก็ยังมีลูกเป็นเครื่องค้ำจุนจิตใจ หนทางรักพ่ายเพี้ยนนี่จะบรรจบกันได้ยังไงเฮ้ออออออ ปล.เรื่องของความรักไม่เกี่ยวกับการแพ้หรือชนะ ปลล.คนที่่น่าาสงสารที่สุดในเรื่องเราว่าเป็นไอ้มาวิน พ่ออิพี่มันคงไม่ได้รักจริงๆแต่แค่หลอกใช้มาวินมากกว่า ปลลล.(หลายปล.ละ)เรื่องดรีมนี่ก็ยังเป็นปริศนาตกลงใช่ลูกของเพี้ยนจริงๆไหมแล้วคำพูดมาวินเชื่อได้มากแค่ไหนว่าดรีมสำส่อน //เราว่าพ่อพี่พ่ายน่าจะมีอะไรที่มากกว่าเป็นคนบงการ //เป็นพิชิตแล้วถึงเป็นผู้ไร้พ่าย แต่ถ้าไม่มีสติก็ไม่เป็นทั้งผู้พิชิตและไร้พ่าย
-
โอ๊ยยย กูจะบ้าาาาาาา :katai1:
-
ไม่ว่ายังไงก็เชื่อว่าเพี้ยนและไร้พ่ายรักกันมากพอที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยดี
-
โอ้ย เดาเรื่องราวไม่ได้เลย
มักหักมุมเหมือนกล้วยหักมุกเลย? :katai1:
ให้ตายสิ ตกลงว่าดรีมท้องกับใคร หรือเพี้ยนเป็นหมัน ห๊ะ อะไรยังไง
เข้มข้นขึ้นทุกทีแล้วสินะ
อิพี่พ่ายยยยยยย แกทำไมรู้ทั้งรู้ว่าน้องจะทำอะไรทำไมไม่ห้าม ถ้าเพี้ยนบ้ากว่านี้แกจะฉุดไหวหรอ :ling3:
ว่าแต่พี่พ่ายยาวถึงสะดือจริงอ่ะ :mew3:
-
โอ้ว ตอนนี้รู้สึกเข้มข้นมากเลยอ่ะ น้องเพื้อนผู้ใส่ซื่อ แต่จริงๆแล้วไม่ได้ใสเหมือนหน้าตานะขอบอก นี่แหละที่มาของตอนแรกการะเดิมพันระหว่างพี่พ่ายกับน้องเพี้อน มันช่างลึกซึ้งจริงๆให้ดิ้นตาย
จ่อตูดคนแต่งรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :z13:
-
มีใครไม่ใส่หน้ากากบ้างเนี่ยเรื่องนี้
สุดยอดเดาจนงงไปหมดแระ 555
-
ทีมเพี้ยนต่อไป เรายังรักเหมือนเดิม
-
คิดแล้วว่าคนที่เลี้ยงไร้พ่ายให้โตมาแบบนี้ได้ต้องไม่ธรรมดา แล้วต่อไปจะทำไงกับความรักของทั้งสองคนล่ะกลุ้มใจจริงๆ :katai1:
-
เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เพี้ยนใจร้ายอ่ะ ตอนแรกก็กะว่าไม่สงสารพี่พ่ายนะ
แต่พอมาถึงตอนนี้จริงๆ ก็อดสงสารพี่พ่ายไม่ได้ :(
-
ก็กำลังเครียด ๆ สารภาพว่า เงิบมาก
ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ // ช่วงต้น
คือจริงๆแอบเงิบที่เพี้ยนพูด แต่หวังว่าไร้พ่ายคงจะเข้าใจ
หวังมานานกับ ช่วงของไร้พ่าย แต่แหม่ อึดอัดเสียเหลือเกิน
กลับมาอ่านฝั่งเพี้ยนนี่รู้สึกปลอดภัยสุดและ :mew3: จริง ๆ
ขำตรง มาวินคุง เนี่ย กำลังตึงๆ เลย ถึงกับฮา
หยอดมุขได้ตรงจุดมาก 5555
แล้วฝั่งนั้นใครยิง ฝั่งจากคุณพ่อหรอ ยิงใครกันแน่ ตกลงยิงภัทรหรือยิงเพี้ยน
แต่สุดท้ายเพี้ยนก็แค่จัดการมาวิน รู้หลายอย่างอยู่นะเพี้ยน
ที่ผ่านมาเราโดนหลอกใช่มั้ย ใครเป็นเหมือนเราบ้าง :laugh:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนโดนหลอก แต่จริง ๆ ก็อาจจะไม่ รึเปล่า :katai1:
รอตอนต่อไป :z3: :z3: :z3:
:mew2:
-
ซับซ้อน
-
ว่าละ พ่ออิพี่พ่ายนี่มีอะไรไม่ชอบมาพากล นางlast bossจ้าาา โหดมากก ร้ายสุด
ณ ที่นี้ต้องขอขมาพี่พ่ายโด้ยนะคะ ด่านางไปไกลล้านปีแสง แต่ยังเอ็นดูหนูเพี้ยนอยู่555 เป็นผช.ที่น่าสงสารนะ รู้ทุกอย่างแต่จะเข้าข้างใครมากไปก็ไม่ได้ มาวินนี่ตกกะใจแรงมากกก แซ่บคนแก่หรอหล่อน
-
ขอเอามีดที่จะใช้แทงป๋าพ่ายกลับคืน แล้วขอเอาแทงตัวเอง ฮืออออ นู๋เพี้ยนนู็ทุ่มสุดตัวมากลูก แต่เราก็ยังสงสารเพี้ยนอยู่ดี คนแบบเพี้ยนน่าสงสารนะ แต่พี่พ่ายก็น่าห่วงไม่ต่างจากใครเลย
-
หักมุมเกินไปแล้ววว
-
อือหือนังน้องเพี้ยน แซ่บไปอีกกกกกกกกกก
-
เห้อปวดตับ ตลับเมตร
-
เริ่มไม่ไหว :z2:
-
เอิ่ม...คุณปู่ปะปะปะเป็นระระระรับ :ruready
ขอลาไปเรียกสติกลัยมาแพร๊พนะไรต์ :เฮ้อ:
-
ว่าจะไม่อ่านแล้วเรื่องนี้แต่อดไม่ได้
พอได้มาอ่านก้อยิ่งงงไปใหญ่ พอๆๆแล้วกะเรื่องนี้
รอเรื่องหน้าของนักเขียนดีกว่า
-
เพี้ยนจ๊ะความสุขมันไม่ยืนยาวอย่างที่คิด เหมือนชีวิตคนเรา
ตอนนี้ตัวเองก็เจ็บปวดส่วนอิป๋ามันก็กระอักเลือดไม่ต่างกัน
ปลายทางอาจจะยังไม่มองเห็น แต่ระหว่างทางเค้าอยากให้ตัวมีความสุข :impress3:
ปล.มาวินคุง ผู้ชายน่าสงสาร :sad11:
-
มันต้องแบบนี้สิเพี้ยน
เอาคืน เอาคืน o13
-
เออ มึงไม่ได้ตายดีแน่ไอ้มาวินคุง
-
เงิบโดยถ้วนหน้า เงิบไปตามๆกัน เพี้ยน!!!!แกมันร้ายยยย แต่เราว่าเพี้ยนรู้ว่าไร้พ่ายไม่โง่ เพราะไม่งั้นเพี้ยนคงไม่บอกให้ที่เหลือให้ไร้พ่ายจัดการ อย่างที่เพี้ยนบอก เรื่องเดียวที่ไม่หลอกไม่โกหกกันคือ เพี้ยนรักไร้พ่ายจริงๆ
-
เดี้ยวๆๆๆ เนื้อเรื่องมันหักมุมตรงมาวินมากอ่ะ เราคิดว่านายเขาหลงป๋าแบบกู่ไม่กลับที่ไหนได้ ......
อึ้งรับประทานค่ะ :ling1: :ling1:
-
เพี้ยน!!!แกรมันร้ายยยย!!!!!!
ทำฉันเงิบมากกกกกนะเอาจริงๆ
นี่ทีมแกนะจะเปลี่ยนทีมก็งานนี้แหละ5555555555
-
ซับซ้อนจัง ยิ่งอ่านยิ่งเครียดนึกตอนจบสวยๆ ไม่ออกเลย
:z3:
-
ซับซ้อนไปอีกก พลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลาย อยากอ่านต่อแล้วค่า :ling1:
-
ขอย้ายไปอยู่ #ทีมไร้พ่าย
-
ทีมไร้พ่ายถาวรละ เบื่อเพี้ยนอ่ะทะนงเกิ้นนน :m31: :m31:
-
แต่ละคน
-
ตอนที่ 28
“พะ...” ผมได้แต่อ้าปากค้าง ความคิดที่จะเรียกชื่อผู้ชายที่ขับรถมาจอดตรงหน้าก็เป็นอันตกไป เพราะความประหลาดใจมันเข้ามาแทนที่
คุณภัทรที่กำลังใช้โทรศัพท์มือถือโทรเรียกให้คนของบ้านพี่กิ๊ฟมารับก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างจากผม พี่พ่ายมาได้ยังไง...มาตอนไหน แล้วใครเรียกมา! ไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังจูบร่ำลากับผมที่สนามบินอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้...
“ขึ้นรถ” เสียงเข้มๆ นั้นดังลอดมาจากในรถที่กระจกหน้าต่างถูกลดระดับลง “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
“เพี้ยน พี่ว่าตอนนี้เราไปกับคุณไร้พ่ายก่อนเถอะ คงปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่” คุณภัทรสะกิดแขนผมเล็กน้อย พร้อมกับกระซิบข้างหูว่า
“พี่พกปืนมาด้วย ไม่ต้องกลัว”
อะไรคือไม่ต้องกลัวครับ ...หมายความว่าถ้าพี่พ่ายคิดร้ายขึ้นมาจะยิงเขาหรือไง ผมไม่ยอมเด็ดขาดเลย! การทำร้ายพี่พ่ายเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่ผมคิดจะทำ แต่ถึงอย่างนั้นสถานการณ์ในตอนนี้อาจจะไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้หากว่าต้องป้องกันตัวจริงๆ
“ครับ” ผมตอบรับไปเบาๆ ยื่นมือสั่นๆ ของตัวเองไปเปิดประตูรถ ก่อนจะขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ ส่วนคุณภัทรขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง
“พี่มาที่นี่ได้ยังไงอ่ะ ตกใจหมดเลย” ผมพยายามยิ้มกลบเกลื่อน แต่ก็พอรู้ว่าไม่สามารถปิดบังความตกใจที่มีได้ “ตามผมมาใช่ม้า คิดถึงกันมากขนาดนี้เลยเหรอ”
“อืม” พี่พ่ายตอบรับ ดวงตาคมดุมองสบตากับผมตรงๆ ทำให้ผมเป็นฝ่ายเลี่ยงสายตาไปแทน “คิดถึง”
ถ้าพี่พ่ายตอบปฏิเสธ ผมคงมีคำพูดยาวๆ มาต่อบทสนทนากับเขาได้มากกว่านี้ แต่เพราะเขายอมรับด้วยสีหน้าที่จริงจัง ผมก็เลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี
“ให้ไปส่งที่ไหน” คำถามของพี่พ่ายไม่ได้เจาะจงคนตอบคำถาม แต่สายตาของเขาเหลือบมองไปที่กระจกมองหลัง
“บ้านคุณกิ๊ฟครับ” คุณภัทรให้คำตอบ ในขณะที่พี่พ่ายพยักหน้า
รถคันหรูของพี่พ่ายพาผมกับคุณภัทรออกมาจากบริเวณโรงพยาบาล ผมได้แต่นั่งจิกเล็บลงบนแขนตัวเอง หวังว่าความเจ็บจะทำให้หยุดสั่น ความมึนงงที่เข้ามาจู่โจมตอนนี้ทำให้ผมนึกกลัวขึ้นมาจับใจ...ผมกลัว...กลัวความนิ่งเงียบของพี่พ่ายในตอนนี้เหลือเกิน ผมอยากให้เขาถาม อยากให้เขาแปลกใจ อยากให้เขาทำเหมือนกับว่าบังเอิญไปเจอผมกับคุณภัทรที่โรงพยาบาลนั้น แต่ลึกๆ ในใจของผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
พี่พ่ายขับรถมาจนถึงหน้าบ้านพี่กิ๊ฟ คุณภัทรกล่าวขอบคุณแล้วลงจากรถไป ส่วนผมนั้น...ยังคงลังเล ผมไม่รู้ว่าหากเปิดประตูลงไปตอนนี้ เรื่องที่ทำมาทั้งหมดจะพังลงไหม หรือถ้าผมเลือกจะอยู่บนรถกับพี่พ่ายแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร...เรื่องของผมกับเขาจะยังคงดำเนินต่อไปได้หรือเปล่า
ก๊อกๆๆ
คุณภัทรเคาะกระจกสองสามที ผมจึงกดปุ่มให้กระจกเลื่อนตัวลง
“เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ” ผมแสร้งตีหน้าซื่อถาม
“พี่จะขอบคุณที่อุตส่าห์ไปเยี่ยมเพื่อนของพี่ที่โรงพยาบาลด้วยกัน เพี้ยนจะกลับไปกับคุณไร้พ่ายใช่ไหม” คุณภัทรมองผมด้วยสายตาสื่อความหมายบางอย่างที่ผมเข้าใจอยู่ลางๆ ว่าตอนนี้ผมควรจะไปกับพี่พ่ายก่อน “ยังไงผมฝากด้วยนะครับ”
ผมหันไปมองพี่พ่าย เห็นเขาพยักหน้า ดวงตาที่แสนคุ้นเคยนั้นมองมาอย่างจริงจังจนทำให้นึกหวั่นในใจ ...นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ผมคาดเอาไว้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ พี่กิ๊ฟทรยศผมหรือเพราะอะไร ทำไม ทำไม ทำไม...
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ” คุณภัทรพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินเข้าบ้านของพี่กิ๊ฟไป ส่วนผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจนี้
“พี่พ่าย...จะไม่ถามอะไรผมหน่อยเหรอครับ” ในที่สุดก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ทำไมถึงไม่ถามอะไรเลย! มันแปลกไม่ใช่รึไงเล่า!
“อยากให้ถามอะไร”
“อะไรก็ได้...เรื่องไหนก็ได้ทั้งนั้น!”
“แล้วถ้าถาม คำตอบที่กูได้จะเป็นความจริงไหม”
“...”
“ในเมื่อมึงไม่คิดจะพูดความจริง แล้วกูจะถามมึงไปเพื่ออะไร”
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสั่นกลัวขนาดนี้...ตอนเจอกับไอ้โม่งที่จับปืนมาไล่ยิงหรือปะทะกับไอ้มาวินที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ ความรู้สึกของผมยังไม่เท่าตอนนี้เลย
ความเงียบสร้างความอึดอัด ความเงียบทำให้เกิดความกลัว ผมเอาแต่จิกเล็บลงบนแขนตัวเองเพื่อหวังว่าความเจ็บจะทำให้คิดอะไรออกมาได้บ้าง แต่มันก็ว่างเปล่า สายตาผมกลับเอาแต่จ้องมองไปยังคนข้างๆ
มันชัดอยู่แล้วว่า...เขารู้ทุกอย่าง เขารู้ว่าผมโกหกเขา แม้แต่เรื่องที่ผมเป็นคนทำให้ภรรยาของเขาเป็นเจ้าหญิงนิทรา เขาก็คงรู้...
“พี่พ่าย”
“อะไร”
“จะพาผมไปที่ไหนเหรอ” ผมไม่คุ้นกับทางที่เขาพามา สองข้างทางรกร้างสลับกับบางบริเวณที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นหนาทึบตามแต่ความเร็วรถจะเคลื่อนผ่าน เรากำลังออกห่างความเจริญของเมืองกรุงมากขึ้นทุกที
“กลัวหรือไง” เขาถามขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉยตามปกติ ผมจึงใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“ไม่กลัว จะพามาฮันนีมูนใช่ม้า ดีจังเลย ผมอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศกับพี่ตั้งนานแล้ว”
พี่พ่ายขับรถมาจนถึงจุดหมาย รถเคลื่อนตัวเข้ามาจอดหน้าบ้านเรือนไทยหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ท่ามกลางต้นสักใหญ่หลายต้น ผมหันมองไปรอบๆ ความกลัวเริ่มผุดพุ่งขึ้นมาในใจ
“บ้านของพี่เหรอ”
“เปล่า บ้านเก่าแม่ไอ้เกม”
“แล้วไม่มีใครอยู่เลยเหรอพี่”
“ไม่มี ย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมดแล้ว”
“อ๋อ ครับ”
ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าทำไม...แต่ผมนึกกลัวพี่พ่ายขึ้นมา ผมอยากรู้ว่าเขาพาผมมาที่นี่ทำไม แต่ถ้าผมถามแล้วไปกดเปิดสวิทช์อะไรเข้า...มันคงไม่เป็นผลดี ผมจึงเลือกที่จะเงียบและเดินตามเขาเข้ามาในบ้าน
แม้พี่พ่ายจะบอกว่าไม่มีคนอยู่ แต่เฟอร์นิเจอร์หลายๆ อย่างในบ้านก็ยังอยู่ครบ อยู่ใต้ผ้าคลุมสีขาวที่ทำให้รู้สึกน่ากลัวว่าจะมีพลังงานบางอย่างออกมาจากใต้ผ้านั่น และที่น่าแปลกใจคือไม่มีฝุ่นเกาะจับอยู่ตรงส่วนไหน ใยแมงมุมก็ไม่มีให้เห็น มันผิดแปลกจากบ้านที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ไปหน่อย
“พี่พ่าย” ผมจับเสื้อสูทของเขาไว้ด้วยทั้งสองมือ “คืนนี้จะนอนที่นี่เหรอครับ”
“อืม” เขาตอบรับแล้วก้มลงมาจูบ ก่อนจะอุ้มผมขึ้นในท่าราวกับเจ้าชายกำลังอุ้มเจ้าหญิงเข้าห้องหอ ผมโอบแขนรอบคอเขาด้วยความเต็มใจ อมยิ้มเมื่อเขาพาเดินขึ้นชั้นสอง ผ่านประตูห้องนอนที่เปิดรออยู่ เขาค่อยๆ วางผมลงบนเตียง แล้วตามลงมาทาบทับร่างกายของผมให้รู้สึกร้อนขึ้นมา
“พี่พ่าย...” ผมกระซิบเสียงแผ่ว เอียงคอเพื่อให้ใบหน้าของเขาซุกไซ้ลงมาได้ถนัด สองมือของผมถูกเขารวบไว้เหนือหัว เตียงไม้สักส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ แต่ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา ความรู้สึกเย็นวาบที่ข้อมือราวกับถูกโลหะสัมผัส กับเสียงดังกริ๊ก! ทำให้ผมลืมตาขึ้นมองหน้าเขาทันที!
กึก!
ผมนิ่วหน้า ข้อมือที่เสียดสีกับอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกเจ็บ...
“พี่พ่าย!”
“ครับ”
“พี่ทำอะไร! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!”
เขาใส่กุญแจมือแล้วล็อคผมไว้กับเตียง!
“ปล่อยให้มึงออกไปทำเรื่องโง่ๆ อีกหรือไง”
“ทำอะไร! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ พี่พ่าย ปล่อยผมเถอะ”
พรุ่งนี้ผมยังต้องไปเอาคำตอบจากไอ้มาวิน ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกหลายเรื่อง แต่ถ้าผมถูกล่ามไว้แบบนี้ ผมจะมีปัญญาไปทำอะไรได้เล่า!
“พี่พ่าย...ปล่อยนะ ผมขอร้อง”
“เป็นเด็กดีเชื่อฟังกูก็พอ”
“ผมจะเชื่อฟังพี่ทุกอย่างเลย...แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ นะพี่พ่าย ได้โปรด”
นอกจากเขาจะไม่ฟังคำขอร้องของผมแล้ว เขายังเดินหนีหายไปอีก ผมได้แต่ถอนหายใจ หมดหนทางจะหนีแล้ว นอกจากจะมีใครมาช่วยผมออกไป พี่พ่ายกำลังคิดบ้าอะไรอยู่กันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!
อึดอัดขับข้องใจอยู่ได้ไม่นาน พี่พ่ายก็กลับมาพร้อมกับโซ่เส้นยาว
“พี่...เดี๋ยว! จะทำอะไร! จะล่ามผมไว้จริงๆ รึไงวะ!”
“อย่างน้อยมึงก็ไม่ต้องออกไปข้างนอกให้กระสุนเจาะผิวเล่น”
“ผมสัญญา! ผมสัญญาเลย! ไม่ออกไปหรอก...ไม่ไป... อย่าล่ามผมนะพี่”
พี่พ่ายเมินคำพูดของผม จัดการล่ามโซ่ที่ข้อเท้าข้างหนึ่ง ก่อนจะปลดกุญแจมือที่ล็อคอยู่กับหัวเตียงออก ผมขยับข้อมือเล็กน้อย ในจังหวะที่คิดว่าเขาเผลอก็ปล่อยหมัดออกไปตรงๆ แต่ก็ถูกมือของเขาจับไว้ได้แล้วใส่กุญแจมือให้ตามเดิม
“พี่มันบ้า! ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย!”
“เพราะมึงมันโง่ ถ้ามีหัวคิดกว่านี้กูจะล่ามมึงไว้ไหม”
“มันไม่เกี่ยวกับพี่นะ! ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม”
“เงียบ!”
“ผมไม่ชอบแบบนี้ ผมไม่ใช่สัตว์นะพี่พ่าย” แม้ผมจะกล้าได้กล้าเสียมากแค่ไหน แต่ผมไม่ชอบกับการถูกล่ามไว้แบบนี้ เป็นความรู้สึกที่ทั้งกลัวทั้งหวาดหวั่น ผมไม่ชอบ...เวลาที่ขาดอิสรภาพ
“พี่พ่าย...”
“รักกูไม่ใช่เหรอ”
“...”
“อดทนหน่อย”
ผิดแผน...ผิดแผนไปหมดแล้ว ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องมาถูกล่ามแบบนี้ ตอนนั้นผมน่าจะลงรถไปกับคุณภัทร ผมไม่น่าตามเขามา ทำไมตอนนั้นผมถึงลังเล...
“พี่” ผมเอ่ยเรียกเขาเบาๆ ลุกขึ้นนั่งคุกเข่าบนฟูกนุ่มๆ แล้วโอบรอบคอเขาจากข้างหลัง “ผมรักพี่นะ ปล่อยผมไปไม่ได้เหรอ”
ผมจูบที่ใบหูของเขา เลื่อนลงมาที่บริเวณลำคอ กัดเบาๆ ก่อนจะดึงรั้งกุญแจมือทั้งสองข้างของตัวเองให้โซ่ระหว่างมือทั้งสองรัดที่คอของเขา
“ถ้าไม่ปล่อย...ผมจะฆ่าพี่จริงๆ นะครับพี่พ่าย”
“เชิญ”
เขาไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน แม้ผมจะออกแรงมากแค่ไหน...เขาก็ยังไม่ยอมตอบโต้ ผมเกลียดที่เขาทำแบบนี้ เกลียดจริงๆ ที่ไม่ปัดป้องอะไรเลย ...แต่ที่ยิ่งกว่านั้น ผมเกลียดตัวเอง...เกลียดที่พอเห็นว่าเขากำลังเจ็บ ดิ้นทุรนทุรายเพราะกำลังขาดอากาศ ผมกลับเจ็บยิ่งกว่าและน้ำตาก็เริ่มไหล
“ผมขอโทษ...ผมขอโทษครับพี่” สุดท้ายผมก็ต้องปล่อย รอยแดงที่คอของเขาทำให้น้ำตาของผมยิ่งไหลมากขึ้น กลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดคือกลัวเขาจะจากไป
ผมได้แต่ซุกหน้าลงกับอกของเขาที่กระเพื่อมขึ้นลงถี่รัว หัวใจเขาเต้นแรง ก่อนจะกลับมาเต้นตามปกติ
“ขอโทษ ขอโทษ”
“เพราะมึงชอบทำอะไรไม่คิด แล้วก็ต้องมาเสียใจทีหลัง” เขายกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ “ชนะใจตัวเองมึงยังทำไม่ได้ เรื่องเอาชนะคนอื่นก็ไม่ต้องหวัง”
ผมรู้...ผมรู้ว่าตัวเองเป็นแค่คนขี้ขลาด เพราะถึงผมจะอยากให้ใครตาย ผมก็ไม่กล้าลงมือฆ่า ผมได้แต่ภาวนาให้ใครสักคนมาจัดการแทนผม ส่งพวกมันไปลงนรกให้ ผมคอยแต่หลบอยู่ข้างหลัง ใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของคนอื่น...
“เป็นเด็กของกู จะอยู่หรือตาย กูเท่านั้นที่มีสิทธิ์ตัดสิน ถ้ากูไม่อนุญาตให้ไปตาย มึงก็ไปไม่ได้ทั้งนั้น ถ้ากูบอกให้มึงมีชีวิตอยู่ต่อไป มึงก็ต้องทำตามนั้น”
“แต่ผม...”
“อยู่เฉยๆ เป็นเด็กดีก็พอ”
รอยยิ้มของพี่พ่ายทำให้ผมต้องพยักหน้ารับ ผมไม่มีวันชนะเขาได้ เพราะความรู้สึกที่มีให้เขานั้น...มันมากจนเกินไป
ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกภายนอกเลย ผ่านวันที่ผมจะต้องเอาคำตอบจากไอ้มาวินมาสองวันแล้ว ทุกวันได้แต่ติดอยู่ในห้องรอพี่พ่ายกลับมาก็เท่านั้น ผมพยายามปลดโซ่ออกจากข้อเท้าหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล โทรศัพท์มือถือถูกยึดไป โทรศัพท์ในห้องก็ไม่มีเลยสักเครื่อง คนเดียวที่ผมจะพอพูดคุยได้ด้วยตอนนี้ก็มีแค่แม่บ้านสาวชาวพม่าที่พี่พ่ายพามาหาข้าวหาน้ำให้กิน พร้อมทั้งทำความสะอาดบ้านให้ก็เท่านั้น แถมยังเป็นพวกที่ติดละครหลังข่าวด้วย เวลามานั่งเฝ้าผมตามคำสั่งของพี่พ่ายจะต้องขออนุญาตเปิดดูละครเป็นประจำ ก็เลยทำให้พอจะคุยกันได้บ้าง ผมก็พยายามสร้างความสนิทสนมกับเธอ เพื่อว่าจะได้ให้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเธอฟังคำสั่งของพี่พ่ายแค่คนเดียว เธอบอกว่าคุณไร้พ่ายหล่อมาก เหมือนพระเอกที่เธอชอบ เธอก็เลยเชื่อฟังคำสั่งอย่างสุดหัวใจ ผมได้ยินก็อยากจะโดดเตะฟรีคลิกใส่สาวต่างชาติไปสักสามที ยิ่งเวลาเห็นเธออ่อยพี่พ่ายแล้วผมขนลุก
“นี่ อ่อง”
“ขา คุเพี้ย”
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยดิ กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามรัดรูปอย่างนี้มันทุเรศตาอ่ะ”
“คุเพี้ยเชยอ่ะ มะทังเทรง”
“ก็เธออ้วนอ่ะอ่อง ไขมันส่วนเกินก็เยอะ แพลมนั่นโผล่นี่ พี่พ่ายเห็นเข้าเสียสายตาพอดี”
บางทีผมก็คิดว่ามันเสี่ยงที่จะโดนแม่บ้านสาวคนนี้ฆ่ารัดคอ แต่ผมจะไม่นิ่งเฉยให้ผู้หญิงคนไหนมาอ่อยพี่พ่ายต่อหน้าต่อตาผมหรอก! เขายิ่งซื่อบื้ออยู่ด้วย!
“มะปา อ้ะ คุระพ่ากลับมาแล้ววว”
“นังอ่องงงงง!”
ถ้าผมไม่ถูกล่ามไว้อย่างนี้ล่ะก็ ผมจะรีบวิ่งแซงหน้านังบ้านั่นไปต้อนรับสามีกลับบ้านเลยคอยดู!
ขัดอกขัดใจอยู่ไม่นาน พี่พ่ายก็โผล่หน้าหล่อๆ มาให้เห็น ที่เขาบอกว่าคนยิ่งแก่ยิ่งมีเสน่ห์คงจะจริง เขาทำให้ผมหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วตอนนี้ และมันก็ยากมากที่จะไปจากเขา พี่พ่ายน่ารักมาก น่ารักขึ้นมากๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนที่กำลังมีใจให้ผมเลย...ความรู้สึกประมาณกำลังเดทกับพระเอกซีรีย์เลยอ่ะตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่าผมมีโซ่ล่ามเท้ามีกุญแจมือล็อคอยู่ล่ะก็ผมคงฟินมากกว่านี้อีก
“พี่พ่าย กลับช้าอ่ะวันนี้ ไปไหนมา” ผมมองดูเขาคลายปมเน็คไท เสื้อสูทก็พาดอยู่กับโซฟากลางห้อง ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนสองสามเม็ด พลางพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนถึงข้อศอก ทุกท่วงท่าน่ามองจนไม่อาจละสายตา เขาเป็นผู้ชายที่เวลาแต่งตัวแบบนี้แล้วฟีโรโมนกระจายมาก
“ถามทำไม” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาใกล้ “เหงา?”
“มาก...อยากออกไปข้างนอกบ้าง เมื่อไหร่จะปล่อยผมสักที”
“อยากไปจากกูมากเหรอ” เขาอมยิ้ม ก้มลงมาพรมจูบที่ริมฝีปากของผมหลายที
“ไม่อยาก...ต่อให้พี่ไม่ล่ามผมไว้ ผมก็ไม่ไปอยู่แล้ว แต่แค่อยากไปข้างนอกกับพี่บ้างไง ไม่ได้เลยเหรอ”
“อดทนอยู่ที่นี่ไปก่อน”
“ทำไม”
“หึ”
“ทำไมอ่ะพี่พ่ายยยย”
“กินข้าวรึยัง” ทำไมเขาถึงชอบเปลี่ยนเรื่องตลอดเลย แต่สายตาที่มองมาจะเลี่ยงไม่ตอบก็คงไม่ได้
“กินแล้ว อ่องทำให้ พี่ล่ะ”
“อืม”
“ไปกินกับใครมาอ่ะ”
ทำไมต้องอมยิ้มแบบนี้อีกแล้ว เขาออกไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นมาใช่ไหม!
“ตอบมาเลย!” ผมทุบอกเขาเบาๆ เสียงโซ่จากกุญแจมือดังกระทบกันเล็กน้อย พี่พ่ายจับมือของผมไว้ ยกขึ้นแล้วแลบลิ้นเลียที่รอยถลอกบนข้อมือ
“อย่าโง่คิดว่าดึงมันออกได้โดยไม่ปลดล็อค ข้อมือมึงไม่ได้เล็กกว่ากุญแจมือ”
น้ำลายของพี่พ่ายทำให้รอยถลอกที่เกิดจากความพยายามโง่ๆ ของผมแสบขึ้นมา
“ก็ปลดล็อคสักทีสิ! อ้ะ พี่เปลี่ยนเรื่องอ่ะ!”
“หึหึ อยากรู้ว่ากูไปกับผู้หญิงรึเปล่า ก็หาคำตอบเอาเอง”
พี่พ่ายนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม ผมเลยรีบปีนขึ้นตักเขา พลางผลักให้เขาเอนหลังไปพิงกับหัวเตียง แล้วใช้จมูกดมกลิ่นน้ำหอมบนตัวเขา
“ไม่มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิง...แต่กลิ่นแป้งเด็กนี่มัน... พี่ไปกินข้าวกับเด็กอนุบาลมารึไง”
“ก็...ยังไม่เข้าอนุบาล”
“ห้ะ เอาจริงดิ โลลิค่อนชิบหาย”
“คิดบ้าบอไปใหญ่ละมึง”
“แล้วใครอ่ะ”
“ลูกกู”
คำตอบของพี่พ่ายทำเอาผมนิ่งเงียบไป ...เด็กๆ กลับมากันแล้ว... ถ้างั้น...พ่อของพี่พ่ายก็กลับมาด้วยใช่ไหม! ผมอยากถาม อยากรู้ แต่ไม่กล้า ถึงอย่างนั้นพี่พ่ายก็เหมือนจะเดาออกว่าผมกำลังคิดอะไร
“ไอ้เกมไปพากลับมา”
“พี่เกมเหรอ... แล้ว...เอ่อ พ่อของพี่ล่ะ”
ผมรู้สึกเป็นห่วงพี่กิ๊ฟชอบกล...เธอต้องอยู่กับพวกเด็กๆ และไอ้แก่นั่น แต่ทำไมตอนนี้เด็กๆ ถึงได้กลับมากันแล้ว แถมยัง...
“ไม่รู้”
“พี่ต้องรู้”
“ทำไมกูต้องรู้?”
“ก็...เขาเป็นพ่อของพี่นี่ครับ”
“แล้วทำไมมึงถึงอยากรู้ว่าพ่อกูอยู่ที่ไหน” คำถามบ้าอะไรของเขาเนี่ย!
“ถามไปงั้นเอง ผมถามถึงพ่อสามีไม่ได้หรือไง”
“หืม...มึงเป็นเมียกูเหรอ”
ผมทุบอกพี่พ่ายไปสองสามที “จะไม่ยอมรับเหรอ!”
“นั่นสินะ เอาไงดี”
“ถ้าเป็นผู้หญิงผมก็คงท้องไปแล้ว!”
ทุกคืนเขาจะไม่ยอมให้ผมได้นอนจนกว่าจะหมดแรง สัมผัสของพี่พ่ายรุนแรงราวกับพายุ แต่ก็หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้ง ผมโอนอ่อนทุกครั้งในอ้อมกอดของเขา โหยหาทุกครั้งเวลาที่ไออุ่นนั้นละหายไป ทั้งน้ำเสียงที่กระซิบแหบพร่าอยู่ข้างหู ทั้งเสียงโซ่ที่พันธนาการตัวผมไว้ดังกระทบกัน เสียงเตียงที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดเป็นจังหวะ เสียงหยาบโลนจากผิวกายที่แนบชิด พอหวนคิดไปถึงแต่ละคืนที่ผ่านมานั้น ใบหน้าของผมก็เห่อร้อน...ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องน่าอาย แต่ผมกลับชอบและมีความสุขมาก เขาเติมเต็มให้จนแทบสำลัก
“พี่ปล่อยใส่ข้างในตัวผมกี่ครั้ง จำไม่ได้เลยเหรอ” ผมโน้มตัวลงไปใกล้พลางกระซิบเสียงอ้อนข้างหูของเขา
“ไม่ได้ กูลืมง่าย”
“คนบ้า”
“ลองทำดิ เผื่อกูจะจำขึ้นมาได้บ้าง” ไม่ว่าเปล่า เขาใช้มือปลดซิปกางเกงตัวเอง แล้วดึงรั้งกางเกงที่ผมใส่อยู่ลง
“พี่พ่ายทะลึ่ง”
“ทำให้หน่อยสิครับ” ทำไมต้องอ้อนด้วย สองสามวันมานี้ผมตายด้วยมุกนี้ตลอดเลย ทั้งๆ ที่ไม่อยากทำ อยากเก็บแรงเอาไว้หนีตอนเขาหลับ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะผมเหนื่อยและหลับสนิทไปก่อนเขาทุกที ตื่นมาพี่พ่ายก็ไม่อยู่ข้างๆ แล้วด้วย จะหากุญแจมาปลดล็อคก็ไม่เคยมีโอกาส หรือจะแอบใช้มือถือของเขาโทรหาใครก็ไม่ได้...
“ไม่...เดี๋ยวอ่องก็ขึ้นมา...”
“หนู... ทำหน่อยนะครับ ป๋าอยากเข้าไปในตัวหนูจะแย่อยู่แล้ว”
ผมอยากจะข่วนหน้าเขา! ใครจะคิดว่าพี่พ่ายจะพูดแบบนี้ เขามีมุมน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอ ทำสายตาอ้อนเป็นด้วยเหรอ! ฮือออออออ แล้วผมจะหาโอกาสที่ไหนหนีจากเขาไปได้
“อย่าไปพูดกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้นะ พูดกับผมแค่คนเดียวก็พอนะพี่”
ผมไม่อยากคิดว่าตอนที่เขาอยู่กับน้องเดียร์จะเป็นแบบนี้ไหม หรือตอนที่เขาอยู่กับแม่ของลูกเขา เขาจะเป็นแบบนี้รึเปล่า เพราะยิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้หัวใจเจ็บ ผมอยากให้เขาน่ารักกับผมแค่คนเดียว ผมอยากพิเศษกว่าคนอื่น...อยากสำคัญกว่าทุกคน
“ครับ”
แค่คำตอบรับ ผมก็พร้อมจะยอมเขาทุกอย่างแล้ว พี่พ่ายเก่ง...เก่งไปทุกอย่าง ถ้าเขางัดเอาทุกวิถีทางขึ้นมาใช้เพื่อเอาชนะผม...แล้วผมจะไปไหนรอด นอกจากสยบอยู่แทบเท้าของเขา
“เป็นของผมคนเดียวนะพี่...”
มีต่อด้านล่าง
-
“อ๊า! วิน...แรงอีก...วิน”
เสียงครางกระเส่าของร่างข้างใต้เร่งเร้าให้มาวินบรรจงขยับเอวของตัวเองเข้าออกตามความเร็วที่อีกฝ่ายต้องการ สองมือของเขาฟอนเฟ้นไปตามผิวนุ่ม ลิ้นร้อนลากไล้ไปตามสันกระดูกกลางหลัง โน้มกายแนบแน่น กระแทกสวนจังหวะสอดประสานกับชายคนรักอย่างถึงใจ
“คิดถึง...คิดถึงเหลือเกินครับ” นานมากแล้วที่ไม่ได้สัมผัส เป็นเวลากี่เดือนก็ไม่อาจนับได้ ทรมานใจที่ต้องอยู่ไกล ทรมานกายที่ไม่ได้แนบชิด ร่างขาวโพลนของคนรักก็คงคิดไม่ต่างกัน เพราะเมื่อได้ยินเสียงกระซิบของความห่วงหา ช่องทางร้อนก็ยิ่งรัดแน่น มาวินครางอื้ออึงในลำคอ กัดริมฝีปาก เชิดหน้า พลางกระแทกกระทั้นเข้าใส่ร่างของอีกฝ่ายรัวแรง
“อ้ะ...อ้ะ” น้ำเสียงแหบพร่าร้องครวญไม่หยุด ครั้นถูกเขาจับพลิกกายให้มานั่งบนตัก สะโพกนั้นก็ยิ่งส่ายขยับราวกับอยากทรมานให้เขาขาดใจ ช่องทางร้อนคับแคบดูดกลืนมังกรของเขาจนหมดสิ้น มิหนำซ้ำยังบีบรัดไม่หยุดหย่อน
“คุณท่าน...เสียวเหลือเกินครับ อาาา อีกนิดสิครับคนดี”
คนตรงหน้าช่างเย้ายวน ตามจุดที่ถูกมือของมาวินฟอนเฟ้นก็ขึ้นสีระเรื่อ
“เหนื่อยไหมครับที่รัก”
ไม่มีคำตอบรับจากคนตรงหน้า มีเพียงอากัปกิริยาโอนอ่อน ใบหน้าที่ยิ้มอยู่เป็นนิตย์ ปลายหางตามีริ้วรอยเล็กน้อยตามวัยนั้นซุกซบลงกับไหล่ของเขา ลิ้นน้อยๆ แลบออกมาลากเลียเบาๆ เขาอมยิ้มพลางจูบซับเหงื่อที่ซึมตามไรผมข้างหู
“หอมไปทั้งตัว”
“อย่ามาพูดเอาใจคนแก่เลย วินต่างหากที่หอมไปทั้งตัว” คนตัวหอมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มยั่ว วนสะโพกเคล้าคลึงมังกรของเขาพลางบีบรัดแรงให้ทรมานเล่น
“วินจะขาดใจอยู่แล้วนะครับ...ขยับสักทีสิครับคนดี” มาวินยิ้มเครียด มองส่วนที่เชื่อมประสานกันแล้วก็ได้แต่แลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง อยากกระแทกสวนเข้าไปใจจะขาด แต่ก็อยากจะรู้ว่าคนตรงหน้าจะปรนเปรอเขาอย่างไร หรือแค่แกล้งให้ขาดใจเท่านั้น
“ลงโทษ เด็กไม่ดี เรื่องที่ทำกับหนูกิ๊ฟ ไม่ใช่ว่าไม่รู้”
“หึงเหรอครับ”
มาวินได้รับรอยยิ้มแทนคำตอบ ก่อนร่างขาวราวหิมะแรกตรงหน้าจะเคลื่อนกายขึ้นลง ยามขึ้นก็ขึ้นไปจนสุด มิหนำซ้ำยังขยับบีบรัดส่วนหัวเรียกเสียงครางจากเขา ยามลงก็ขยับลงครอบครองจนมิดโคน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกทรมานด้วยความรู้สึกเสียวปลาบแบบนี้ จนในที่สุดความอดทนของมาวินก็หมดลง เขากลับมาเป็นฝ่ายคุมเกม บังคับคนขี้แกล้งให้นอนแนบหน้ากับฟูกยกสะโพกกางขารอรับแรงกระแทกจากเขา
“อ้ะ...อ้ะ อ้ะ วิน วิน...”
เสียงผิวเนื้อดังกระทบกันคละเคล้าไปกับเสียงครวญครางไม่เป็นภาษา ก่อนจังหวะเร่งเร้านี้จะทะยานสูงจนแตะสวรรค์ สองร่างกระตุกสั่นพลันปลดปล่อย
มาวินคลี่ยิ้มพลางก้มลงไปดูดเลียยอดอกของคนที่นอนหมดแรง ตัวแดงแต่ดูเย้ายวน เสียงหายใจหอบหนักนั้นก็น่าฟังอยู่ไม่น้อย
“รักนะครับ”
“อื้อ...พอแล้ววิน” มือหนึ่งผลักใบหน้าเจ้าของลิ้นซนให้ออกห่างแผ่นอก อีกมือก็จับนิ้วซุกซนที่กำลังสอดเข้ามาสำรวจช่องทางแทนเจ้ามังกรที่เพิ่งพ่นน้ำไปเมื่อครู่
“คิดถึงนี่ครับ” มาวินกระซิบเสียงออดอ้อน “อยากเจอก็ไม่มาให้เจอ อยากได้ยินเสียงก็ไม่ยอมรับสาย”
“ก็ต้องทำงานให้พ่ายไม่ใช่เหรอ พ่อไม่อยากกวน”
“ไม่อยากกวนหรือไม่อยากยุ่งกับวิน”
“งอแงใหญ่แล้วเด็กน้อย”
มาวินผ่อนลมหายใจ ล้มตัวลงนอนเคียงข้างพลางดึงคนรักเข้ามาในอ้อมกอด “ตอนนี้มีแต่ปัญหา ลูกของคุณก็เข้าข้างเด็กนั่น วินไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว”
“พ่ายก็เป็นแบบนี้ วินยังไม่ชินอีกเหรอ เขาชอบขัดใจพวกเรา อะไรที่เราต้องการเขามักจะขัดขวาง เป็นแค่เด็กดื้อเท่านั้นเอง แล้วตอนนี้เด็กนั่นอยู่ที่ไหน”
“น่าจะอยู่กับลูกของคุณหรือไม่ก็นังกิ๊ฟ วินให้คนตามไอ้ภัทรแล้ว แต่ไม่เห็นไอ้เด็กนั่นเลย มันหายไปตั้งแต่วันที่บุกมาที่โรงพยาบาล”
มาวินเฝ้ารอให้มันกลับมาเอาคำตอบ เขาเตรียมคนไว้พร้อมเพื่อรับมือกับมัน ตอบแทนที่มันกล้ายั่วยุโทสะเขา ทว่า...มันกลับไม่มาตามนัด แถมยังหายไปอย่างไร้ร่องรอย ให้คนออกตามหาก็ไม่เจอ ราวกับมีคนพาตัวมันไปซ่อนไว้
เขาแน่ใจ...ไอ้เด็กโง่นั่นไม่ว่ายังไงมันก็ต้องกลับมาเจอเขาเป็นแน่ แต่ที่มันไม่มา...ทำให้คิดได้อย่างเดียวว่ามีคนขัดขวางไว้อยู่
“หนูกิ๊ฟอยู่กับคนของพ่อ เพราะฉะนั้นคงเป็นพ่ายที่เอาตัวมันไป”
“นังกิ๊ฟยังไม่ตายอีกเหรอครับ นังนั่นมันตัวปัญหา คุณน่าจะรีบจัดการกับมันได้แล้ว”
“พ่อไม่ได้คิดจะฆ่าใคร ถ้าเจรจากันด้วยดีได้เราก็ควรทำไม่ใช่เหรอวิน หนูกิ๊ฟอาจจะรู้อะไรมากไปหน่อย พ่อก็แค่พาเธอไปอยู่ให้ไกลก็เท่านั้น พอเคลียร์ทุกอย่างได้ก็ไม่น่ามีอะไรแล้ว”
“คุณคิดง่ายเกินไป! เพราะนังงูพิษนั่น ไอ้เพี้ยนมันถึงได้กล้ามาทำกร่างกับวิน! อีกอย่าง...ถ้านังนั่นมันยังไม่ตาย ยังไงมันต้องพาตำรวจมาจับวินแน่ๆ”
“วิน... ใจเย็นๆ ก่อนดีไหม พ่อบอกแล้วไงว่าจะจัดการให้”
“ไม่ต้อง คุณไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องนี้ แค่ให้คนของคุณฟังคำสั่งวินก็พอแล้ว...วินไม่อยากให้คุณติดร่างแหไปด้วย”
“เป็นเด็กดีตลอดเลย” แค่ได้รับจูบที่แสนอ่อนโยนนี้ เขาก็เหมือนได้รางวัลที่สำคัญที่สุดในชีวิตแล้ว...ให้ทำอะไรก็ทำให้ได้ ทุกอย่าง...ทุกอย่างที่ต้องการ ทำได้ทั้งนั้น
“วินจะไม่ทำให้คุณลำบากหรอกครับที่รัก”
“อื้อออ วิน...วินครับ”
ตกหลุมรัก...ครั้งแล้วครั้งเล่า ร้อยครั้ง พันครั้ง หมื่นครั้ง และอีกนับครั้งไม่ถ้วน ...มาวินคลี่ยิ้ม ทอดมองคนตรงหน้าด้วยความปรารถนา เขาอยากถูกเติมเต็มอีกครั้งในอ้อมกอดของคนที่รักและอยากเติมเต็มให้กับอีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความสุขที่เขามอบให้
รักแม้จะรู้ว่าผิด...รักแม้จะรู้ว่าไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างเปิดเผย เขาเป็นลูกบุญธรรม และคนตรงหน้าก็คือบิดาตามกฎหมาย แต่มันเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ที่มาวินได้ก้าวข้ามขีดความสัมพันธ์ต้องห้ามนี้ ทั้งๆ ที่เขาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครอบครัวที่ดีและสมบูรณ์พร้อมไปด้วยทรัพย์สินเงินทอง แม้จะขาดคนที่ทำหน้าที่มารดา แต่คนที่กำลังโอนอ่อนไปกับรสสัมผัสของเขาตอนนี้ก็ทำหน้าที่เป็นทั้งบิดามารดาได้โดยไม่มีบกพร่อง เขารักและเทินทูนผู้เป็นบิดาแม้ได้เกี่ยวพันทางสายเลือด รักอย่างไม่มีข้อกังขา ทว่า...กลางดึกคืนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน...ความรู้สึกของเขาก็เปลี่ยนไปตลอดกาล
เป็นกลางดึกที่เงียบสงัด ไร้พ่ายไปเข้าค่ายของชมรมยิงปืนกับทางโรงเรียน ส่วนน้องสาวของเขาก็ไปนอนค้างบ้านเพื่อนเพื่อทำรายงาน เหลือเพียงแต่เขาที่อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนตามลำพังในห้องหนังสือ ในขณะที่บิดานั้นคุยงานอยู่กับเลขาคนสนิทในห้องถัดไป เขาอ่านหนังสือจนจบบทเรียนที่ได้เรียนมา ปิดไฟห้องหนังสือเพื่อจะขึ้นนอน แต่แล้วก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงครางกระเส่าดังมาจากห้องข้างๆ จำได้ว่าในตอนนั้นเขาก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อไปให้ถึงบานประตูของห้องที่กำเนิดเสียง เปิดแง้มดูเพียงนิดก็ทำได้เพียงเบิกตาโพลง
โต๊ะทำงานกลายเป็นสนามรักของท่านประธานและเลขาคนสนิท ความเร่าร้อนของทั้งคู่ส่งมากระทบกับใจเขาให้เจ็บแปลบ เขาควรจะรู้สึกผิดหวังในตัวบิดาที่เขาเคารพบูชากลายเป็นพวกรักร่วมเพศทั้งยังมีความสัมพันธ์ลับๆ กับเลขาของตัวเอง แต่เขากลับ...เจ็บปวดที่ใจ ยามเมื่อสายตาสบประสานกัน ร่างกายของเขาก็ยิ่งร้อนรุ่ม คนที่กำลังร้องครางเสียงอ่อนนั้นไม่ได้มีท่าทีตกใจที่เขาล่วงรู้ความลับ กลับทำเพียงแค่ส่งยิ้มมาให้...และมันก็เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขานอนไม่หลับไปอีกหลายต่อหลายคืน นอนไม่หลับเพราะพิษรักที่กำลังสำแดงเดช...จนในที่สุดความต้องการที่ท้วมท้นของเขาก็ได้รับการตอบรับ ในคืนงานคล้ายวันเกิดอายุสิบแปดปีของเขาที่จัดขึ้นในหมู่เพื่อนสนิทและคนในครอบครัว...คืนนั้นเขาได้ขอของขวัญที่เขาปรารถนาจากบิดาผู้แสนอ่อนโยน และของขวัญนั้น...ก็เติมเต็มความต้องการของเขามาจวบจนวันนี้
“ผมรักคุณ รักคุณ รักคุณ” เขาพร่ำพูดทุกครั้งยามเมื่อได้แนบชิดกายหอมกรุ่น หวนนึกไปถึงเรื่องราวในครั้งนั้นก็ทำให้ใจเต้นไม่สงบ อยากตีตราไปทั่วเรือนร่างนี้ ให้ได้รู้ว่าคนๆ นี้เป็นของเขา...ของเขาคนเดียวเท่านั้น
“ถ้าผมไม่อยู่แล้ว...อย่าไปเป็นของคนอื่นนะครับ”
“พูดอะไรแบบนั้น พ่อจะไม่ให้ใครมาพรากวินไปจากพ่อ...แม้ว่าวินจะเป็นเด็กไม่ดีไปบ้าง แต่พ่อก็จะปกป้องวินให้ถึงที่สุด”
“แล้วถ้าคนที่จะมาพรากวินไป...คือไร้พ่ายล่ะครับ คุณจะยังปกป้องวินอยู่ไหม”
“พ่ายไม่มีวันทำร้ายคนในครอบครัว...เรามีกันอยู่แค่นี้...ไม่ปกป้องกันแล้วใครจะมาปกป้องเรา”
“ไร้พ่ายไม่มีวันปกป้องวิน และวินก็ไม่อยากให้คุณทะเลาะกับลูกเพราะวิน แค่ความรู้สึกของคุณก็มากพอแล้วล่ะครับ”
มาวินไม่ได้หวังจะได้มากไปกว่านี้ แค่ที่ได้รับมันก็มากเกินพอสำหรับคนอย่างเขา เพราะฉะนั้น...เขาจะจัดการไอ้เด็กเพี้ยนด้วยตัวเอง... จะให้มันได้ตามไปอยู่กับพี่สาวที่มันรักนักรักหนาสมใจ แล้วจากนี้จะไม่มีอะไรมาขัดขวางความสุขในชีวิตของเขาได้อีก...
ก็แค่ต้องถอนรากถอนโคนพี่น้องน่าโง่นั่นก็พอ...
“ขอบคุณที่วินทำเพื่อพ่ายมาตลอด ขอบคุณที่ดูแลพ่ายให้ ขอบคุณนะครับ”
“วินเต็มใจ เพราะวินรักคุณ”
“ส่วนเรื่องเด็กนั่น...พ่อจะคุยกับพ่ายให้”
“ครับ”
มาวินตอบรับแต่ไม่ได้คาดหวัง ไร้พ่ายเป็นคนที่ไม่ฟังความคิดเห็นของใคร แม้แต่คำขอร้องอ้อนวอนก็ใช้กับผู้ชายคนนั้นไม่ได้ผล คนรักของเขารักไร้พ่ายมาก แต่ไร้พ่ายไม่เคยแยแสเลยสักนิด อาจเป็นเพราะไร้พ่ายนั้นรู้มาตั้งนานแล้วก็ได้ว่าทำไมมารดาถึงได้หนีตามชายอื่น เขาจึงไม่อาจมั่นใจได้ว่าไร้พ่ายจะฟังคำพูดของบิดา...
เอาเถอะ ยังไงก็คงไม่มีทางที่จะเลี่ยงการปะทะกับไร้พ่ายอยู่แล้ว ในเมื่อศัตรูที่เขาต้องการกำจัดคือคนที่ไร้พ่ายกำลัง...ปกป้อง
................................................TBC...................................................
ชั่วคราวหรือค้างคืนตลอดปายยยยย
กระซิบบอก อ่องเป็นนางเอก 555555555555555555
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ เราลงรายละเอียดมาวิน x พ่อพี่พ่ายนะคะ จะได้ลึกซึ้งขึ้นอีกนิด
-
จิ้มมม
เรื่องอ่องนี่ไม่ใช่ละ 555555
พี่พ่ายน่ารักจัง -//- อ้อนเป็นด้วยง่าาา
คู่มาวินกะพ่อพี่พ่ายนี่ไม่รู้จะพูดยังไง... ในเมื่อมาวินต้องการฆ่าเพี้ยน ก็คงต้องเปิดศึกกับป๋าสักตั้ง
-
คุณปู่กะมาวินนี่แซบเว่อร์ค่ะ :m25: :m25:
-
อะโห้ยยย เราไม่รู้จะรู้สึกยังไงเลยว่ะ เรื่องมันตีกันไปหมดดด พี่พ่ายโหมดน่ารักกำลังจะคัมแบ็คค
-
ป๋าาาาา มีมุมมุ้งมิ้งด้วยหรออออ น่ารักอ้ะ ><
-
:mew3:
-
ชอบพ่ายเวลาแทนตัวเองว่าป๋าจริงๆ :กอด1:
//อ่านมานานแล้วแต่เพิ่งจะเม้น
-
โถ่ววววว มาวินคุงงงงงง
ขุ่นพ่อแซ่บเข็ดฟันเลยค่ะ :jul1:
-
พ่อเลี้ยงกะลูกเลี้ยง พ่อไร้พ่ายเป็นรับอ่ะ ><// น่าจะทำเรื่องแยกนะ เพราะเรื่องนร้เราเกลียดอิมาวินสุดๆ แต่เราชอบพล็อตนี้ วรั้ยย เขิล
-
ยิ่งสับสนเข้าไปเรื่อยๆ
อย่างเพี้ยนบางตอนก็ดูร้ายจัดเต็ม บางตอนก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร เพี้ยนเป็นไบโพล่ารึป่าวว
ส่วนวินกับพ่อพ่าย ก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก ฮ่าๆๆๆ
รอดูต่อไปดีกว่า หุหุ
-
พ่อของป๋าจะทำอะไร
แต่นางแซ่บกับมาวินมากอ่ะ มาวินคงรักมากด้วย
-
เอาไงดีล่ะ จริงๆ เรื่องราวมันจะไม่ซ้ำซ้อนซ่อนเงื่อนถ้าเราไม่คิดไปล่วงหน้าก่อน
นิยายเรื่องนี้ต้องอ่านด้วยความว่างเปล่าในความคิดเท่านั้น
คุณห้ามเดา ห้าคาดหวัง หรือห้าหมดหวัง
คุณต้องอ่านแบบในจิตใจมันขาวสว่างและเป็นกลางที่สุด ไม่คิดอะไร แค่ซึมซับเอาเนื้อหาแต่ละตอนเท่านั้น
เป็นนิยายที่ต่อให้เดาทางถูกก็จะไม่ถูกอยู่ดี
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก จะติดตามต่อไปนะคะ
-
ดูๆแล้ววินมันก็พอๆกับเพี้ยนอ่ะ :เฮ้อ:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
จิ้นพ่อพี่พ่าย :-[
-
:mew1: :mew1:
-
มาวินเองก็มีปมนะเนี่ย ทุกคนต่างมีมุมมองของตัวเอง ต่างคนต่างทำตามความต้องการของตัวเอง ปมมันผูกกันยุ่งจนพันกันไปหมด แก้ยังไงเนี่ย
-
โอ๊ย สองคู่ร้อนแรง
สู้กันเอง ในหมู่ครอบครัว หึหึ
เฮียพ่ายนี่ล่ามโซ่ แล้วเลี้ยงเพี้ยนด้วยแรงสวาท หุหุ
เล่นหมดแรงทุกคืน ฉลาดนะเนี่ย ยิงนกนัดเดวได้ สยิวหลายยก ฮ่าๆ แล้วยังจะเก็บเด็กให้ปลอดภัยไปในตัว
-
จุกกับพ่อป๋ามากค่ะ เด็ดจริง แรงจริง แซ่บจริง มาวินเล่นของสูงลิบหลิ่วเลย :impress2: :impress2: โฮะโฮะโฮะ อยากให้เพี้ยนใจแข็งบั้งอ่าาาา อยากเห็นไร้พ่ายทุรนทุรายบ้าง หมั่นไส้มากกกกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: ชอบทำร้ายเพี้ยนของเก๊า :katai1: :katai1:
-
ป๋าน่ารักอ่ะฮือออออ
เพี้ยนไม่ลงก็ไม่รู้จะว่างัยแล้ว
-
แซ่บมาค่าคุณพ่อ...
...
พี่พ่ายทำไมน่ารัก
-
ป๋าปกป้องเพี้ยนเต็มทึ่ เต็มที่ทุกเรื่อง 555
-
อิป๋ารับบทหนักคนเดียวสินะ คำว่าครอบครัว ลูก&คนที่รัก :hao4:
ส่วนคุณพ่อกะอิวิน แซ่บลืม55 คุณพ่อเป็นทุกอย่างของมาวินจริงๆ จนถลำลึกเกินยาก แรงพลักดันให้ทำการใหญ่ขึ้นๆ
ลุ้นกันต่อไป :katai2-1:
-
ไร้พ่ายน่ารักขึ้นรึเปล่าเนี่ย :katai2-1:
-
ความรัก ที่กลายมาเป็น ความหลง ฆ่าคนมานักต่อนักแล้วนะคะมาวิน~ o8
-
กรี๊ดดด พ่ายอปป้าบ้าๆๆๆๆๆ
เขินมากเหล่ย ตอนที่แทนตัวเองว่าป๋ากับหนู อ่อยย
หมดแรง อ่านพาร์ทมาวินนี่ก็แอบสงสารนะ
เพราะรักมาก เลยยอมทุกอย่าง
แต่ทำไมเรารู้สึกคนที่ร้ายจริงๆ นี่พ่อพี่พ่ายแหละ
เหอะๆ เป็นคนเชิญชวนมาวินเองด้วย เอิ่ม
-
รอ
-
หนู..ป๋า... นี่มันอะไรคะพี่พ่ายยยย เขินแรง :-[ ฟังแล้วให้รู้สึกเหมือนป๋าแก่ๆหวังอ๊อฟเด็กเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ส่วนมาวินกับพ่อพี่พ่ายนี่ปกติเค้าชอบนะเมะเด็กเคะแก่เนี่ย แต่ในเมื่อคู่นี้จะมาทำร้ายพี่พ่ายกับเพี้ยนเค้าขอไม่ปลื้มละกัน คิดถึงแฝดสามมมมมม :z2:
อัพเดท สารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ตอนที่ 28 แล้วนะ
-
ไร้พ่ายทำถูกต้องแหละที่จับเพี้ยนไปขัง เพราะเพี้ยนน่ะคิดอะไรเพี้ยน ๆ ตามชื่อนั่นแหละ :เฮ้อ: เราขอสารภาพว่าเราเซอร์ไพรส์มาก ๆ กับความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับมาวินน่ะ และสุดท้ายพ่อไร้พ่ายก้อเป็นเกย์และทำให้แม่ไร้พ่ายต้องหนีไป :katai1: ช่างเศร้าน่ะไร้พ่าย มิน่าถึงมีท่าทีเย็นชากับพ่อขนาดนี้น่ะ ยังไงเราหวังว่าเรื่องราวทุกอย่างจะจบด้วยดี ดู ๆ ไปก้อสงสารมาวินน่ะ แต่พี่แกก้อโหดร้ายเกินไป ชีวิตนี้กะมีแต่คนรักมั๊ง :o12:
-
ถ้าพี่พ่ายไม่ใจร้ายกับเพี้ยน ต้องการปกป้องก็ถือว่าดีแต่เราอคติกับพี่พ่ายอยู่
ที่ทำร้ายเพี้ยนตลอดมา :ling3:
-
โอโหว สนุกมากค่าาา
พี่พ่ายตัวกลาง นี่แบ่งเป็น 2 ฝ่ายอย่างชัดเจนเนาะ
พ่อพี่พ่ายนี่แบบ รับไม่ได้อ่าาาาา
มาวินก็รักเกิ๊นนน รักจนยอมให้เค้ากดใช้
เพี้ยนกับพี่พ่ายสู้ๆ เพี้ยนก็ฟังๆพี่พ่ายน้าา :really2:
-
มาวินกับพ่อพี่พ่ายนี่แซ่บจัง :jul1:
-
แปะป้าบบบบ
-
อุ๊ย คุณพ่อแก่แล้วแต่ยังแซ่บนะคะ
-
จะซับซ้อน ซ่อนกี่เงื่อนก็เอาให้เต็มเหนี่ยวไป
แต่ตอนนี้อิชั้นตายไปแล้วเพราะประโยคนี้
“หนู... ทำหน่อยนะครับ ป๋าอยากเข้าไปในตัวหนูจะแย่อยู่แล้ว”
:m2: :m2: :m2: :m2: :m2:
-
พี่พ่ายจะทำไงต่อไปนะ น่าสงสาร เลือกทางไหนก็คงจะเจ็บ
มาเลือกเค้าดีกว่า :-[
-
น่าปวดหัวแท้
-
พี่พ่ายคือน่ารักกกกกกกกกกกกก แต่มาวินกับพ่อไร้พ่ายนี่มาวินจริงๆนะ :hao7:
-
อย่าปล่อยให้เพี้ยนหลุดออกไปนะพี่พ่าย (อิเพี้ยนเป็นคนใช่ไหม?)
พี่พ่ายต้องปกป้องน้องเพี้ยนให้ได้นะ
ถ้าเพี้ยนอยู่รอดจนถึงอายุ 99 จะให้พี่พ่ายไปแก้ผ้ารำแก้บน!!!!! :ling3:
-
นั่นแหละ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร..
คู่ข้างบนรักกันมากและรักกันมาก
ส่วนคู่ข้างล่าง ก็รักกันมาก และ... ทำผิดมาก
เรื่องจะจบได้ ตัดเงินมาวิน และริบบทค่ะ :z3:
โอ้ยยย เรื่องยุ่งเกิน ไร้พ่ายรู้ ว่าถ้าปล่อยไปเพี้ยนไม่รอดแล้วแน่ ๆ คราวนี้
หวังว่าจะไม่มีใครเจอและเพี้ยนจะไม่หนีออกไปสำเร็จ-*-
และก็หวังว่าไร้พ่ายคงจะไม่เป็นอะไรมาก..
คือวินควรหยุดอะ จะทำอะไรนักหนา ถามจริงๆ :z6: :z6: :z6:
ในเมื่อแค่ทำให้น้องสาวเป็นเจ้าหญิงนิทรา แล้วยังไง ทำไมต้องถอนรากถอนโคนครอบครัวนี้กันเลย
ทั้งๆ ที่พี่สาวเพี้ยนตายไปแล้วด้วยอีกอะ ถามเป็นล้านรอบ :katai1: :katai1: :katai1:
หมั่นไส้วินมาก ไม่อยากสงสาร แต่ก็มีนิด... คือแบบ - - ถอนใจแรง :katai1: :katai1:
รอติดตามชมตอนต่อไป
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิคุณพ่อแซ่บมากจ้าาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อูยยยยยยยยย ขุ่นพ่อออออออออ
-
อิป๋าพาฟิน. อ่อยเพี้ยนน่าดู
แต่เพี้ยนถึงหนูจะรักป๋าแค่ไหน อย่าลืมรักตัวเองมากกว่านะ
มาวิน นายอยู่หลุมลึกเกินไปแล้ว :katai1:
เรื่องนี้ร้ายที่สุดในความคิดเราก็คุณพ่อพี่พ่ายนี่แหละ
อยู่ชิวๆมาก มีเด็กน้อยให้รับทานอีกด้วย อมตะสุดๆ
-
การที่พี่พ่ายทำแบบนี้คงเป็นการปกป้องเพี้ยนอย่างหนึ่งแล้วล่ะ แม้จะรุนแรงไปบ้างแต่ก็ได้ผลชะงักจริงๆ :impress2:
ส่วนคู่พ่อมาวินเอาจริงๆถึงจะรักกันแบบนี้แล้วผิดศีลธรรมไปบ้างพอรีบไหวถ้าเป็นคนดีป่ะ แค่คือคนรักเราเป็นคนไม่ดี เที่ยวฆ่าคนอื่นเค้ายังจะยอมอีกหรอ เค้าทำไม่ดีอยู่นะไม่มีเตือนไม่มีห้าม แอบให้คนช่วยห่างๆแล้วยังจะช่วยพูดอีกคือไร!?!? ไม่ไหวนะแบบนี้อิพ่อ :angry2:
-
ชอบๆ มาทันช่วยน้อง
ยอมเป็นเด็กป๋าดีๆ ป๋าปกป้องสุดๆ
ส่วนพ่อพี่พ่ายแรง กินเด็กตั้งแต่อายุ 18
Last boss ไม่ธรรมดา
-
:ling1: :ling1: ป๋า :hao7:
-
มาวินนี้ก็น่าสงสารนะ ทำไมรู้สึกเหมือนว่าโดนพ่อพ่ายหลอกใช้
ส่วนพี่พ่ายน่าสงสารที่สุดดดด คนที่รักทั้งสองฟังอ่ะ
-
:really2:
-
ตู้วหู้วววววว ป๋าพูดหนูกับน้องเพี้ยน :hao7:
-
เพี้ยน กับ มาวิน นี่อยู่ในจุดเดียวกันชัดๆ
-
:pig4: :mew1:
-
บางตอนอ่านไปกำลังอิ่มใจอยู่ อยู่ดีๆโดนถีบตกเหวซะงั้น
เรื่องนี้กระชากอารมณ์คนอ่านได้ดีจริงๆ
-
ตามจนทัน ตอนแรกดูสมูทแบบมีเลือดปนบ้างไรบ้าง. หลัง ๆ เริ่มหวั่นใจ ว่าตกลงน้องเพี้ยนนี่จะเพี้ยนให้ได้จริง ๆ ใช่ไหม ดูท่าทางแล้วจะเจ้าคิดเจ้าแค้สมากเลยนะเนี่ย. รอลุ้นคำตอบจากพี่พ่ายค่ะ เพราะคงเป็นคนเดียวที่น่าจะสามารถเค้นความจริงมาได้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย :hao4:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ป๋าน่ารักอะ :hao7:
-
โอ้ย อ่าน28ตอนรวดดดด ไม่หลับไม่นอน
สนุกมากๆ ละทำไมพ่อของพระเอกร่านขนาดนี้
:เฮ้อ: ยอมใจคนแก่
ปล.รีบมาต่อนะครับ
-
ตอนที่ 29
ผมกำลังรู้สึกร้อนใจ...เพราะพี่พ่ายกลับดึกผิดปกติ ผมคอยเงี่ยหูฟังเสียงรถที่มักจะได้ยินในเวลาราวๆ สองทุ่มเสมอ แต่ตอนนี้สี่ทุ่มเข้าให้แล้วก็ยังไม่มีรถคันไหนขับเข้ามา ชะโงกหน้ามองออกไปตรงหน้าต่างใกล้กับเตียงนอนก็เห็นแค่เพียงความมืดที่เข้าปกคลุมอยู่รอบบริเวณ เสียงใบสักดังเสียดสีกันยามต้องลมเป็นระยะ ผมมองฝ่าความมืดไป เฝ้ารอจะได้เห็นแสงไฟจากรถคันหรูของพี่พ่าย แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีแม้แต่แสงไฟสักดวง
บรรยากาศในตอนนี้ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด เพราะท้องฟ้าในเวลานี้ไม่มีแสงใดๆ เลยแม้แต่แสงดาว บนนั้นคงเต็มไปด้วยเมฆฝนที่กำลังตั้งเค้า ผมเกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุดเพราะมันทำให้รู้สึกเหงาจับใจ ไม่อยากอยู่คนเดียวอย่างนี้เลย จะปลุกอ่องให้มาอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่ได้อีกเพราะผมไล่ไปนอนเอง เห็นนั่งหาวตั้งแต่ตอนสามทุ่มก็สงสาร
กำลังขมวดคิ้วมองฟ้าแลบเป็นแสงจ้า แสงไฟจากรถคันหนึ่งก็สาดเข้ามาบริเวณหน้าบ้าน หัวใจผมเต้นรัวเร็ว...ความกลัวบางอย่างแล่นริ้วขึ้นมา เพราะรถที่กำลังจอดสนิทนั้น...ไม่ใช่รถของพี่พ่าย
ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่รู้สึกไม่ดีเอาซะเลยในตอนนี้ ราวกับว่ากำลังจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่ ผมพยายามเพ่งมองลงไปข้างล่าง อยากเห็นหน้าเจ้าของรถ แต่พอไฟหน้ารถดับลงความมืดก็กลืนกินทุกอย่าง ผมได้ยินเพียงเสียงปิดประตูรถดังขึ้นเท่านั้น ก่อนที่ประตูบ้านจะถูกพังเข้ามา
“พัวะคุเปะครายยค้า” ได้ยินเสียงของอ่องตะโกนอยู่ชั้นล่าง ก่อนจะเงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงรองเท้าที่เดินขึ้นบันไดมาแทน
ผมทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ อยู่บนเตียง เพราะถูกล่ามไว้แบบนี้...จะทำอะไรได้นอกจากเฝ้ารอ แม้ที่กำลังจะมาเจอผมเป็นยมทูต...ตอนนี้ผมก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้
“เพี้ยน!” เสียงของผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยดีร้องเรียกขึ้น
นี่มัน...
“พี่กิ๊ฟ!!”
“เพี้ยน! อยู่ไหนคะ!”
“ผมอยู่ห้องข้างในสุดครับพี่!”
ได้ยินเสียงคนกำลังวิ่งมา แล้วผมก็ได้เจอกับคุณภัทรและพี่กิ๊ฟ
“เพี้ยนอยู่นี่ค่ะ! คุณภัทรคะ เร็วเข้าเถอะค่ะ” พี่กิ๊ฟพอเจอผมก็ไม่มีคำพูดอื่นใดอีก นอกจากเร่งให้คุณภัทรมาช่วยกันปลดล็อคกุญแจ ผมมองพี่กิ๊ฟอย่างงงๆ ใบหน้าเธอมีรอยช้ำอยู่หลายแห่ง ตามข้อแขนก็มีรอยแดงเหมือนกับผมที่ถูกกุญแจมือล็อคไว้
“พี่มาได้ยังไง...”
“คุณไร้พ่ายไปช่วยพี่ออกมา” พี่กิ๊ฟตอบ พยายามปลดล็อคกุญแจมือด้วยมือที่สั่นเทา “เราต้องรีบแล้ว”
“ทำไมล่ะครับ...เกิดอะไรขึ้น พี่พ่ายล่ะครับ”
“เกมถูกยิง เด็กๆ ก็ถูกไอ้มาวินพาไปที่ไหนก็ไม่รู้ มันใช้เรื่องนี้มาขู่เอาที่อยู่ของเพี้ยน” พี่กิ๊ฟกำลังร้องไห้ “ตอนนี้มันแย่ไปหมด ยังไม่รู้เลยว่าอาการของเกมเป็นยังไง คุณไร้พ่ายให้พี่มาหาเพี้ยนก่อน เขาจำเป็นต้องบอกที่อยู่ของเพี้ยนกับไอ้มาวิน ตอนนี้เขากับเอกำลังไปรับเด็กๆ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราต้องรีบไป ไอ้เวรนั่นกำลังจะมา”
“เรียบร้อยแล้วคุณกิ๊ฟ” คุณภัทรปลดโซ่ที่ล่ามข้อเท้าผมออกสำเร็จ “เพี้ยนพอจะเดินไหวใช่ไหม”
“ไหวครับ ผมไม่มีปัญหา เรารีบไปกันเถอะครับ”
ผมไม่อยากจนมุม แม้ผมจะอยากอยู่ซัดกับไอ้มาวินมากแค่ไหน แต่ผมยังไม่อยากเสี่ยงตอนนี้ เพราะทั้งพี่กิ๊ฟ คุณภัทร และอ่องอาจจะโดนลูกหลงไปด้วย แค่ที่พี่เกมโดน...มันก็มากพอแล้ว ไหนจะเด็กๆ ที่ถูกดึงเข้ามาอีก ตอนนี้ที่ทำได้อย่างเดียวคือต้องหนีไปให้ไกล
ทว่า...เสียงรถอีกคันที่ขับเข้ามาในบริเวณบ้านทำให้พวกผมหยุดชะงักเท้ากันทันที เพราะรู้แน่ๆ ว่ามันไม่ใช่รถของพี่พ่ายหรือพี่เอ
“เราคงต้องปีนระเบียงกันลงไป” คุณภัทรกระซิบให้ผมกับพี่กิ๊ฟได้ยิน แต่จากความสูงของตัวบ้านแล้ว คาดว่าผมกับพี่กิ๊ฟคงไม่น่ารอดไปถึงพื้นด้านล่างถ้าหากพลัดตกลงไป
“ไอ้เพี้ยน!!!!” เสียงไอ้มาวินตะโกนดังลั่น “มึงอยู่ที่นี่ใช่ไหม!! โผล่หัวออกมาไอ้สวะ!”
“พี่กิ๊ฟ อ่องอยู่ข้างล่าง จะไม่เป็นไรใช่ไหม”
“พี่ไม่รู้ คุณภัทรทำให้สลบไปน่ะ คิดว่าถ้าไม่ลุกมาโวยวายก็อาจจะไม่เป็นไร” พี่กิ๊ฟตอบพลางจับมือผมไว้แน่น “ไม่เป็นไรนะเพี้ยน เดี๋ยวคนของพ่อพี่ก็จะมา เราจะไม่เป็นไร”
ผมมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่กิ๊ฟเลยไปจนถึงคุณภัทรที่มือกุมด้ามปืนไว้แน่น ...ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะคิด แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าที่พวกเขาต้องมาเดือดร้อนแบบนี้ก็เป็นเพราะผม... ถ้าผมทำเฉยไปซะ ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับไอ้มาวินและครอบครัวของพี่พ่ายอีก...เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมถอยกลับอีกไม่ได้ เพราะฉะนั้น...ผมก็ควรจะเผชิญหน้ากับมัน
“พอแล้วล่ะครับพี่...ปล่อยให้ผมจัดการเรื่องนี้เองเถอะ”
พี่กิ๊ฟหันมายิ้มให้พลางยกมือลูบหัวผมเบาๆ “ตอนนี้มันไม่ทันแล้วล่ะที่พี่จะปล่อยให้เพี้ยนต้องเจอเรื่องแย่ๆ นี้อยู่คนเดียว”
“แหม...รักกันดีเหลือเกินนะครับ” น้ำเสียงที่น่าสะอิดสะเอียนแบบนี้...คงมีมันอยู่คนเดียว...ไอ้มาวิน!
แปะๆๆๆ
“เป็นความรักที่ดี...น่าชื่นชมเหลือเกิน” ไอ้มาวินยืนพิงประตูมองมาที่พวกผม มันปรบมือและหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ผมทำได้เพียงกำมือตัวเองแน่นแล้วจ้องมองมันกับลูกน้องอีกสองสามคนที่หัวเราะอย่างโง่ๆ ประจบเจ้านายของมันด้วย
“เงียบทำไมไอ้เพี้ยน ไม่ปากดีเหมือนตอนที่เจอกันครั้งก่อนเหรอวะ! หรือว่ามึงรู้สึกกลัวตายขึ้นมา!”
“กูขี้เกียจลดตัวไปตอบโต้กับหมาที่กำลังเห่าอย่างมึง!”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด กระสุนนั้นเล็งยิงไปบนฟูกที่ตอนนี้ไส้ข้างในทะลักออกมา
“ปากดี...ปากดีจริงๆ พี่สาวมึงยังรู้จักหุบปากมากกว่านี้”
“แน่จริงมึงมาตัวๆ กับกูสิวะ มาจัดการกูแค่นี้ต้องเอาลูกน้องมาด้วย? มึงมันก็ดีแต่มุดหัวหลบอยู่ในกางเกงในของพ่อมึง! ไอ้ทุเรศ!”
“พวกมึงจัดการไอ้พวกขี้เสือกสองคนนั่น ส่วนไอ้เด็กปากหมานี่กูจะเล่นกับมันเอง จะให้มันค่อยๆ ตายอย่างทรมานเหมือนที่พี่สาวมันดิ้นรนตอนถูกจับแขวนคอเลย หึหึ”
คนอย่างไอ้มาวิน ต่อให้มันถูกจับเข้าคุก มันก็คงไม่สำนึกว่ามันได้ทำความผิดอะไรลงไป คนอย่างมัน...สัตว์นรกที่ดันมาเกิดในร่างมนุษย์ ทำชั่วกี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกตัว
ผลัวะ! ผลัวะ! พลั่ก!
ผมยืนบังตัวพี่กิ๊ฟไว้ ในขณะที่ผมและคุณภัทรพยายามต่อสู้กับลูกน้องไอ้มาวินที่เชื่องยิ่งกว่าหมาตำรวจถูกฝึกให้ดมหายาเสพติด ปืนของคุณภัทรยังไม่ทันเล็งยิงก็ถูกพวกมันเตะปลิวกระเด็นไปไกล
“ไม่นะ! อย่าทำ! ไอ้พวกบ้า! อย่านะ!” พี่กิ๊ฟตะโกนขึ้น เธอคงกำลังโกรธจัดและพยายามปัดป้องกำปั้นและเท้าที่กำลังระดมลงมาบนตัวผม ในขณะที่ผมโอบตัวเธอไว้แน่น
“ปล่อยสิวะไอ้เหี้ยนี่!” ลูกน้องหน้าดุของไอ้มาวินสบถด่าผมเสียงดัง กำปั้นของมันหนักอย่างกะหินร้อยก้อน เท้าของมันก็หนักยิ่งกว่า
“รีบๆ ลากนังผู้หญิงออกไป จะเอาไปทำเมียหรืออะไรก็แล้วแต่พวกมึง”
“ไอ้มาวิน! ไอ้สารเลว!” ผมทำได้เพียงตะโกนด่ามันอย่างคับแค้นใจ ร่างกายผมปวดไปหมด แต่ผมจะไม่ยอมปล่อยให้พี่กิ๊ฟต้องตกนรกทั้งเป็นอีกแล้ว
“เพี้ยน...ปล่อยพี่ เพี้ยนเจ็บแล้วนะ ปล่อยพี่เถอะ พี่ไม่เป็นไร”
“ไม่...ผมไม่เป็นไรพี่ ไม่เจ็บเลยสักนิด”
“ชอบจริงนะ เล่นบทพระเอก” ไอ้มาวินหัวเราะ ในขณะที่ผมกำลังถูกเตะเข้าที่กลางหลัง ก่อนปากกระบอกปืนจะจ่ออยู่ที่แขนข้างซ้าย และเมื่อมันลั่นไกปืน
ปัง!
ความรู้สึกเจ็บก็แล่นปรี๊ดขึ้นมาจนผมร้องลั่น แขนห้อยตกลงข้างตัว เลือดไหลอาบไปทั้งแขน
“เพี้ยน! ฮือออออออ ไอ้พวกบ้า! อย่าทำเขานะ!”
ผมมองไม่เห็นทางที่พวกเราจะรอดเลยสักทาง คุณภัทรถูกซ้อมจนกระอั่กออกมาเป็นเลือด พี่กิ๊ฟก็กำลังจะถูกพวกมันลากไป เธอจับมือผมไว้แน่น แต่มือก็ผมก็ถูกเท้าของลูกน้องไอ้มาวินกระทืบซ้ำๆ จนขยับแทบไม่ได้
พี่พ่าย...ได้โปรด...ได้โปรดมาช่วยผมที...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! ปล่อย! ไอ้พวกบ้า! ปล่อย!!”
ผมได้แต่นอนน้ำตาไหล ฟังเสียงร้องแทบขาดใจของพี่กิ๊ฟ ผมเกลียดที่ทำอะไรไม่ได้ เกลียดที่ต้องมานอนแทบเท้าไอ้มาวินอย่างนี้
พวกสัตว์นรกนั่น...ข่มเหงแม้กระทั่งผู้หญิง บนเตียงที่ผมเคยมีความสุขกับพี่พ่าย กลับกลายเป็นนรกสำหรับพี่กิ๊ฟ คนแล้วคนเล่า...ที่ทำเรื่องต่ำช้าแบบนั้นในขณะที่ผมได้แต่ดิ้นรนอย่างหมดหนทางที่จะเข้าไปช่วย เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมานนั้นดังขึ้นไม่หยุดหย่อน
ใครก็ได้...ช่วยพี่กิ๊ฟด้วย พระเจ้า...มีอยู่จริงไหม...ช่วยพี่กิ๊ฟของผมที...
แต่เพราะมันไม่มีอยู่จริง...คำภาวนาของผมถึงไม่เคยเกิดผล เสียงกรีดร้องของพี่กิ๊ฟหายไป...หายไปพร้อมๆ กับลมหายใจของเธอ ผมทำได้เพียงร้องตะโกนสุดเสียง มองมือไอ้สัตว์นรกคนหนึ่งที่คลายออกจากรอบคอของผู้หญิงที่เป็นยิ่งกว่าคนในครอบครัวของผม... จะไม่มีอีกแล้วคนที่คอยสนับสนุน จะไม่มีอีกแล้วคนที่คอยปกป้อง
ผมยังไม่ได้ตอบแทนเธอเลยแม้แต่นิดเดียว...ยังไม่ได้ทำอะไรดีๆ ด้วยกัน...
“ขอโทษครับนาย ผมพลั้งมือ”
หนึ่งชีวิตจากไป...แต่กลับได้ยินเพียงแค่คำขอโทษสั้นๆ
“ไม่เป็นไร...ยังไงนังนั่นก็ต้องตายอยู่ดี จะช้าจะเร็วไม่สำคัญ ส่วนมึง...จะยิงทิ้งเลยก็คงไม่สาแก่ใจ ...จะค่อยๆ ให้ดิ้นตายเหมือนพี่สาวมึงก็แล้วกัน”
เท้าของมันเหยียบอยู่บนแก้มของผม “มึงกับกู กระดูกมันคนละเบอร์ไอ้เพี้ยน คิดจะเล่นกับกู มึงต้องเป็นยิ่งกว่าปีศาจ จำไว้ไอ้โง่!”
ผมถูกจับมัดติดกับเสาเตียง ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บใดๆ เลยแม้แต่น้อย ในหัวของผมตอนนี้มีแค่เพียงพี่กิ๊ฟ...พี่กิ๊ฟและพี่กิ๊ฟเท่านั้น ผมอยากขยับไปให้ใกล้กว่านี้...จะได้อยู่ใกล้ๆ เธอ ฝนเริ่มตกแล้ว อากาศเย็นมากขึ้นกว่าเดิม พี่คงหนาวใช่ไหม เคยบอกว่าชอบให้ผมกอด...เพราะฉะนั้น ตื่นขึ้นมาเถอะครับพี่...ขยับมาหาผมเหมือนที่พี่ชอบทำ...
ไม่มีใครมา...ไม่มีใครที่จะช่วยได้เลยสักคน มันไม่ทันแล้ว...สายเกินไป
“นายครับ แล้วไอ้หมอนี่ล่ะ น่าจะแค่สลบไป คงยังไม่ตาย”
“ตายหรือไม่ก็เอาไปฝังในป่า จะว่าไปไร้พ่ายก็ช่างเลือกสถานที่ขังมึงซะจริงๆ มีแต่ต้นไม้ขึ้นทึบอย่างนี้ เอาไปทำปุ๋ยต้นไม้คงโตวันโตคืน”
“แล้วนังผู้หญิงนี่ล่ะครับ”
“ไม่ต้อง...ให้ไอ้เด็กนี่มันได้มองนานๆ ก่อนตาย เป็นสิ่งตอบแทนที่กล้ามาเล่นกับคนอย่างกู”
กึก!
ผมขยับเล็กน้อย เท้าก็เตะวาดไปจนถึงข้อเท้าของไอ้มาวิน มันล้มตึงเสียงดังลั่น มองหน้าผมด้วยสีหน้าปราศจากรอยยิ้ม ก่อนด้ามปืนสีดำเมี่ยมจะตบเข้าที่ขมับของผม
ผลัวะ!
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง!”
ถุย! ผมถ่มน้ำลายใส่มันก็โดนตบกลับมาอีก มันยกปืนขึ้นจ่อขมับผม ทำท่าจะเหนี่ยวไกแต่พอจ้องตาผมได้สักพักมันก็ผละออกไป แล้วเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟาพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดทำความสะอาดปืนที่คงเปื้อนเลือดของผม
“ไปได้แล้วพวกมึง ฝังให้ลึก อย่าให้มันลุกขึ้นมาสร้างความเดือดร้อนให้กูได้อีก”
“ครับนาย!”
“พวกมึงมันไม่ใช่คน! เดรัจฉานยังดีกว่าพวกมึงร้อยเท่าพันเท่า!”
“เอ้าๆ ปากดีเข้าไว้ พูดให้พอก่อนที่มึงจะตาย กูจะรับฟังทุกอย่างเลย แล้วจะเอาไปสำนึกผิดทีหลังก็แล้วกัน หึหึ”
“ฆ่ากูเลยสิวะ! มึงรอเหี้ยอะไร!”
“ความจริงก็ไม่อยากรอหรอก เพราะไม่รู้ว่าไร้พ่ายจะกลับมาเมื่อไหร่ แต่กูมีเรื่องที่จะต้องบอกมึงก่อน เป็นความใจดีให้กับเหยื่อก่อนจะตายของกูเอง เพราะถ้ามึงตายโดยยังไม่เข้าใจอะไรหลายๆ อย่าง วิญญาณคงไม่ได้ไปผุดไปเกิด”
ผมได้แต่จ้องมองไอ้สัตว์นรกในคราบมนุษย์ ความบิดเบี้ยวของจิตใจมันเกินเยียวยา... ถ้าผมรู้ให้เร็วกว่านี้...ว่าผมไม่สามารถเรียกร้องอะไรให้กับพี่ดรีมได้ ผมก็คงไม่ทำ พี่กิ๊ฟ...ผมขอโทษที่ผมไม่เชื่อพี่ตั้งแต่แรก ผมขอโทษจริงๆ
“มึงร้องไห้เพราะกลัวตายหรือเพราะอะไรกันล่ะ หรือมึงรักนังนั่น... แต่ที่ประกาศต่อหน้าน้องสาวกูปาวๆ นี่ไม่ใช่ว่ารักไร้พ่ายหรอกเหรอ จะว่าไปคนโลเลแบบมึงก็คงเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้ว เพราะทั้งๆ ที่กำลังแก้แค้นให้พี่สาวตัวเอง ก็ยังมั่วไปทั่ว”
“หุบปาก!”
“กูพูดจี้ใจดำหรือไง มึงมันอ่อนแอไอ้เพี้ยน เคยโง่โดนหลอกยังไงก็ยังโดนอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน หลายปีก่อนจำได้ไหม ว่าทำไมมึงถึงข่มขืนพี่สาวของตัวเอง”
ผมไม่เข้าใจว่าไอ้มาวินมันกำลังพูดอะไร แต่เมื่อมันเริ่มเล่า...หัวใจที่ราวกับถูกบีบอัดอยู่ตอนนี้ก็ใกล้แหลกสลาย
เมื่อหลายปีก่อน หอพักสำหรับเช่ารายเดือนใกล้ๆ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเป็นสถานที่ที่มาวินมักจะแวะเวียนไปบ่อยๆ ในช่วงพักหลังมานี้ แค่เพราะพ่อบุญธรรมบอกกับเขาว่ามีผู้หญิงกำลังคิดไม่ดีกับไร้พ่าย ให้ช่วยเป็นหูเป็นตาให้ด้วย คำขอร้องของพ่อ...ไม่เคยที่เขาจะปฏิเสธ กลับปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด...
ไม่แปลกที่พ่อจะไม่สบายใจ...ในเมื่อเด็กผู้หญิงที่กำลังตามติดไร้พ่ายเป็นเพียงเด็กสาวหน้าตาบ้านๆ ท่าทางจนๆ อาศัยอยู่กับน้องชายเพียงสองคนที่หอพัก
‘พี่คะ...ให้ฉันช่วยไหม’ น้องสาวของเขาเสนอตัวเข้ามาช่วย หลายครั้งที่น้องมักจะช่วยเหลือเขาเสมอ หากเป็นเรื่องของไร้พ่าย ลูกชายของผู้มีพระคุณแล้ว เราสองคนพี่น้องก็พร้อมจะอุทิศตัวให้
พ่อบุญธรรมมักจะไม่สบายใจเมื่อมีผู้หญิงไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้ามาเข้าใกล้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน พ่ออยากให้ไร้พ่ายหมั้นหมายกับกิ๊ฟ ลูกสาวของเพื่อนสนิท ทว่าไร้พ่ายไม่เคยสนใจ เขาทำตามความต้องการของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก และไม่เคยมีครั้งไหนที่จะทำตามความต้องการของพ่อเลยสักครั้ง จนมาวินคิดไปว่า...ไร้พ่ายเกลียดพ่อของตนเอง
‘มันชื่อดรีม เคยเจอตอนประกวดดาวด้วยกัน ทั้งๆ ที่อยู่คนละคณะกับพวกพี่แท้ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าไปอ่อยพี่พ่ายได้ยังไง’ น้องสาวพูดด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น บ่งบอกอารมณ์หึงหวง เขาพอจะมองออกว่าน้องสาวของเขาคิดยังไงกับไร้พ่าย แต่เพราะผู้เป็นเสมือนเจ้านายไม่เคยเอ่ยปากว่าสนใจ เขาจึงไม่เคยช่วยเหลือให้น้องสาวของเขาใกล้ชิดกับไร้พ่ายเลยสักครั้ง แม้ว่าน้องจะพูดกับเขาหลายครั้งแล้วก็ตามที
‘ถ้าน้องช่วย พี่ก็ดีใจมาก คุณท่านไม่สบายใจมาสักพักแล้วล่ะ’
เป็นความบังเอิญที่เพื่อนสนิทของน้องสาวที่เป็นคู่ขาของเขาเช่าห้องอยู่ข้างๆ ห้องของสองพี่น้องนั่น เขาจึงมีโอกาสได้ไปที่หอพักนั้นบ่อยๆ และบังเอิญเจอกับน้องชายของดรีมหลายต่อหลายครั้ง ซึ่งทุกครั้งไอ้เด็กนั่นก็จะยิ้มทักทายเขาและคู่ขาของเขาอย่างเป็นมิตร มันเป็นเด็กที่ไม่ได้มองว่ารักร่วมเพศเป็นเรื่องน่ารังเกียจเหมือนอย่างที่ผู้ชายห้องใกล้ๆ มอง ซึ่งเขาซัดปากไอ้คนนั้นแตกไปสองรอบแล้ว
เขาเฝ้ามองสองพี่น้องนั้นอยู่เกือบสัปดาห์ ก่อนจะเริ่มตามตื้อขายขนมจีบให้ดรีม เขาแค่ต้องกันดรีมออกจากไร้พ่ายเท่านั้น ไม่ได้นึกชมชอบใดๆ แต่มันไม่เกิดผล จนกระทั่ง...น้องสาวของเขาพูดขึ้นมาว่า
‘ผู้หญิงท่าทางโง่ๆ อย่างนั้น ถ้าได้ลองเสียท่าให้ผู้ชายสักคน คงรู้สึกมีมลทินจนไม่กล้ามาสู้หน้าพี่พ่ายหรอกค่ะพี่’
‘เธอแน่ใจใช่ไหม’
‘อืม แต่พี่อย่าไปมีอะไรกับมันนะ! ฉันไม่อยากได้มันมาเป็นพี่สะใภ้’
‘งั้นก็ต้องหาใครสักคน’
‘จะหาใครล่ะคะพี่ ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าเป็นฝีมือพี่ที่ให้คนไปข่มขืนมัน...มีหวังพี่ได้ถูกจับแน่ๆ’
และเพราะเหตุผลนั้น...คนที่เขาเลือกจึงเป็นไอ้เด็กน้อยท่าทางเซ่อๆ ที่มองปราดเดียวก็รู้ว่ามันคิดอะไรกับพี่สาวตัวเอง เห็นเดินตามตูดพี่ต้อยๆ ยอมออกมายืนรอจนมืดค่ำหน้าห้องเพื่อรอพี่สาวกลับ บางครั้งเดินตัวเปียกมะล่อกมะแล่กกลับห้องในวันฝนตกเพราะเสือกทำตัวพระเอกเอาร่มไปให้พี่สาวที่มหาลัย ส่วนตัวเองก็ทำเท่ลุยฝนกลับ... ถ้าเป็นไอ้เด็กนั่น มันก็ง่าย...
เขาให้คู่ขาของเขาซื้อขนมนมเนย น้ำ กับข้าวไปให้ไอ้เด็กนั่นทุกวัน แม้จะถูกถามว่าทำไม แต่เขาก็ไม่ได้บอกเหตุผล จนกระทั่งเลือกวันที่เหมาะสำหรับการเริ่มแผน ยากระตุ้นประสาทในปริมาณหนึ่งที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ทางเพศได้ สรรพคุณนั้นอาจจะไม่ได้เทียบเท่าจากเพื่อนในคณะที่ปล่อยขายมาให้ แต่คาดว่าคงใช้ได้ผลเพราะเขาลองแล้วกับคู่ขา ผลที่ได้นั้นพอคาดหวังได้ เขาใส่ยาลงไปในอาหาร ในขณะที่คู่ขาซึ่งไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรด้วยนั้นเป็นคนยกไปให้ ไอ้เด็กนั่นไม่เคยมีความคลางแคลงใจเพราะมันยอมรับไมตรีจากเพื่อนข้างห้องครั้งแล้วครั้งเล่า และครั้งนี้ก็เช่นกัน...
ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เสียงร่วมรักครั้งแล้วครั้งเล่าดังมาจากห้องข้างเคียง ผนังบางของหอพักราคาถูกไม่สามารถกั้นเสียงใดๆ ในทุกๆ วัน...เกิดเรื่องราวขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่า...ความกังวลของคุณท่านที่เขารักก็ยังไม่หายไป มันกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อดรีมยังพาตัวเองเข้าไปใกล้ไร้พ่าย
‘พี่คะ! ทำไมนังนั่นมันถึงยังอยู่! พี่ไม่เห็นเหรอว่าพี่พ่ายรำคาญมันขนาดไหน!’
‘เธอใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม พี่ก็กำลังคิดหาทางอยู่’
‘ก็คิดเข้าสิ!’
‘วิว! อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่!’
‘ขอโทษค่ะ’ น้องสาวของเขาลดเสียงลง ก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ ‘แล้วพ่อว่ายังไงบ้างคะ ท่านบอกฉันว่าจะให้พี่พ่ายไปเรียนต่อต่างประเทศ พี่คะ ฉันอยากไปกับพี่พ่ายด้วย’
‘แล้วพี่จะคุยกับคุณท่านให้ แต่ตอนนี้น้องต้องช่วยพี่...กำจัดสิ่งที่กวนใจคุณท่านออกไป’
‘ค่ะพี่’
ไม่มีวิธีไหนที่ใช้ได้ผล ทำร้ายร่างกายหรือแม้กระทั่ง...เขาจะยอมลดตัวลงไปลงมือเอง ขัดขวางและตามติด แต่ดรีมก็ยังหาทางไปเจอกับไร้พ่าย และยิ่งเห็นได้ชัดว่า...สองคนนั้น...รู้สึกพิเศษต่อกัน แม้ไร้พ่ายจะทำทีไม่แยแส แต่เขาก็พอรู้ว่ากำลังคิดอะไร...เพราะถ้าหากไม่ถูกใจก็คงไม่ปล่อยให้เข้าใกล้มากขนาดนี้
‘พอสักทีได้ไหม! ฉันบอกแล้วไงว่าเกลียดคุณ! ไม่ต้องมาตามรับผิดชอบอะไรฉัน ไปให้พ้น!’
ดรีมมักจะตะโกนใส่เขาแบบนี้ทุกครั้ง แม้จะถูกเขาตบตีและขืนใจกี่ครั้ง เธอก็ไม่เคยยอมรับปากว่าจะถอยห่างจากไร้พ่าย
‘คุณพ่อของคุณจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอคะ พี่พ่ายเขามีความคิดมีความรู้สึกเป็นของตัวเอง ถ้าบอกว่าพ่อคุณไม่ชอบฉัน ฉันต้องถอยห่างจากพี่พ่ายเพราะพ่อของคุณไหม! นั่นมันโคตรตลกเลย! เขาเป็นพ่อจริงๆ น่ะเหรอ! ทำไมฉันถึงเห็นแค่คนแก่ที่หวงลูกอย่างกะคนรัก!’
จำได้ว่าเขาตบใบหน้าเนียนนั้นไม่ยั้ง เขาโกรธอย่างที่ไม่เคยโกรธใครได้ขนาดนี้ นังเด็กผู้หญิงอายุแค่สิบเก้าแต่กล้าปากดีลามปามคุณท่านของเขา
‘ทำไม! โกรธเหรอ! จี้ใจดำเหรอที่พ่อของคุณมันวิปริต!’
‘นังบ้า! หุบปาก!’
ตั้งแต่วันนั้นเขากับเธอไม่เคยพูดคุยกันด้วยดีเลยแม้สักครั้ง เธอไม่เคยร้องไห้ยามที่ถูกเขาทำร้าย ไม่เคยหัวเราะหรือแสดงความรู้สึกใดๆ เธอกับเขามีแค่ความสัมพันธ์ทางกายที่ผูกมัดกันไว้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขากักขังเธอไว้ในนรกที่เขาสร้างขึ้น เพื่อหวังจะให้เธอหนีหายไปจากผู้ชายที่เปรียบเสมือนดวงใจของคนที่เขารัก แต่เธอก็ยังอยู่ ยังยอมให้เขาย่ำยีเรื่อยมา ทุกวันมีแต่คำพูดที่เสียดแทงกัน ทุกวันมีแต่กำลังที่ใช้กดขี่ข่มเหง ไม่เคยมีความสุขเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ แม้ในวันที่เธอบอกว่าเธอท้อง ก็ไม่มีคำพูดปลื้มปิติใดๆ ออกจากปากคนที่กำลังจะเป็นพ่ออย่างเขาหรือเป็นแม่อย่างเธอเลย
‘เธอแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นลูกของฉัน กับน้องชาย...เธอก็นอนกับมัน’
‘นั่นไม่ใช่ฝีมือแกหรอกเหรอ คิดว่าฉันโง่ดูไม่ออกหรือไง แต่เด็กนี่เป็นลูกของแก’
‘แล้วยังไง เธอจะเก็บเด็กไว้?’ เขาเอ่ยถามอย่างเย็นชา ‘เด็กที่ไม่ได้เกิดจากความรักน่ะ โตมาก็จะเป็นปัญหา เธอกำจัดมันไปซะก็ได้’
‘ฉันก็ไม่ได้อยากให้โตมาแล้วรู้ว่ามีพ่อเป็นคนชั่วๆ อย่างแก’
‘ปากดี’
‘ฉันบอกไม่ใช่ให้แกรับผิดชอบ แต่ถ้าแกเห็นแก่เด็กคนนี้บ้าง ก็ปล่อยฉันไป’
‘ปล่อยให้เธอเอาลูกไปให้ไร้พ่ายรับผิดชอบหรือไง!’
‘คิดได้แค่นี้เหรอ! ฉันกับพี่พ่ายยังไม่เคยมีอะไรกันด้วยซ้ำ แล้วฉันจะหน้าด้านไปให้เขารับเป็นพ่อของเด็กในท้องได้ยังไงไอ้โง่!’
‘แล้วจะเอาไง’
‘เลิกไง! ฉันกับแกต่างคนต่างอยู่’
‘ก็โอเคล่ะนะ’
-
วันนั้นถือเป็นวันเลิกรา เขาไปส่งเธอที่หอพักและจากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่ ไอ้เด็กนั่นจ้องเขาเขม็ง แต่เขาก็แค่ขยับยิ้มอย่างผู้ชนะให้มัน ปล่อยให้คนโง่ๆ อยู่กับคนโง่ๆ ต่อไป ยังไงซะ ลูกในท้องของยัยนั่นก็ต้องมีพ่อเป็นไอ้เด็กเซ่อที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่แล้ว ก็...สมกันดี
เรื่องทุกอย่างมันคงจะจบลงด้วยดีถ้าหาก..ไร้พ่ายไม่ประสบอุบัติเหตุและสูญเสียการมองเห็น นั่นเป็นวันที่ดรีมกลับมาเจอเขาอีกครั้ง กลับมาขอร้องอ้อนวอนให้พาไปเจอผู้ชายที่เธอรัก...เขายอมพาเธอไป เพราะในตอนนั้นไม่มีอะไรน่าหวั่นใจไปกว่าความทุกข์โศกของคุณท่านอีกแล้ว คนรักของเขาเอาแต่ร้องไห้ ตรอมใจไม่ยอมกินไม่ยอมนอน เฝ้าอยู่ข้างเตียงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่ตลอดเวลา...
‘ทำยังไงดีวิน...พ่ายจะมองไม่เห็นอีกแล้ว จะมองไม่เห็นพ่ออีกแล้ว’
เขาดึงตัวคนรักที่กำลังอ่อนแอมาอยู่ในอ้อมกอด โอบกอดแน่นต่อหน้าไร้พ่ายที่ยังคงอยู่ในโลกที่มืดมิด ถึงมันจะเป็นครั้งแรกที่ความรักของเขาไม่ถูกเก็บซ่อน ทว่า...มันคงไม่ดีนักหากคนในอ้อมกอดต้องร้องไห้ปานจะขาดใจอย่างนี้
‘เธอบอกว่ารักไร้พ่ายมากใช่ไหม’ เขาเปิดบทสนทนากับดรีมขณะที่กำลังขับรถไปส่งเธอที่หอพัก
‘ใช่’
‘ตายได้ไหมล่ะ’
‘หมายความว่าไง!’
‘ไร้พ่ายต้องการกระจกตา เธอจะยอมตายแล้วมอบของเธอให้เขาได้ไหม’
‘พูดอะไรบ้าๆ ...มันต้องมีคนบริจาค’
‘ความรักของเธอมันก็มีเท่านี้เอง สุดท้ายเธอก็กลัวตายมากกว่า...ไร้ค่า’
‘แต่ลูกของฉัน...’
‘ฉันจะเลี้ยงลูกให้ เป็นข้อแลกเปลี่ยน เพราะยังไงเด็กนั่นก็ลูกฉันเหมือนกัน’
‘ฉันอยากช่วย...แต่ว่า...’
‘พรุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาล ลงไปได้แล้ว’
ความลังเลของดรีมจุดความหวังให้เขาอยู่บ้าง ทว่า...พอเธอยอมตกลง เงื่อนไขระยะเวลากลับยืดยาวออกไป เขาไม่มีความมั่นใจเลยว่าถ้าหากเธอคลอดลูกสำเร็จ เธอจะยอมตายเพื่อคนที่เธอรักแทนการอยู่กับลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ และเขาก็อดรนทนเห็นคุณท่านต้องตรอมใจไปอีกหลายเดือนไม่ได้...เพราะถ้าหากสุขภาพย่ำแย่ไปมากกว่านี้...ก็คงไม่ส่งผลดีต่อคนในวัยอย่างท่านนัก
เพราะฉะนั้นในคืนหนึ่งหลังจากไร้พ่ายประสบอุบัติเหตุได้หนึ่งเดือน เขาตัดสินใจลงมือ... ใส่ยานอนหลับในอาหารให้น้องชายของดรีมกินตามอย่างวิธีปกติที่เคยทำมา...จึงจัดการทำตามแผน
เขาเคาะประตูห้องเรียกให้ดรีมมาเปิดประตู พอเธอเห็นหน้าเขาก็มีท่าทางงุนงงโดยไม่รู้ตัวเลยว่า...กำลังใกล้จะถึงวาระสุดท้ายของตัวเองแล้ว
‘น้องชายของฉันกำลังนอนอยู่ แกเข้ามาไม่ได้’
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยกมือขึ้นปิดปากเธอ แล้วดันตัวเข้าไปในห้อง
‘แค่อยากมาคุยด้วย’
‘ฉันไม่มีอะไรจะคุย’
‘ลูกเป็นยังไงบ้าง...ดิ้นบ้างไหม’
‘นี่...’
‘ฉันมาคิดดูแล้ว ยังไงก็ควรทำให้ถูกต้อง ฉันต้องรับผิดชอบเธอกับลูก’
‘ไม่จำเป็น’
‘ดรีม ลูกควรมีพ่อนะ’
‘แกมาพูดเอาตอนนี้ มันสายเกินไปแล้ว คำพูดของแกฆ่าลูกฉันมากี่ครั้งกัน! แล้วตอนนี้จะมาบอกว่ารับผิดชอบ’
‘ดรีม...ให้โอกาสฉันเถอะ’
‘ไม่! ไปให้พ้น!’
เขาแสร้งตีหน้าเศร้า ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แม้ว่าเธอจะขืนตัวไว้ด้วยความรู้สึกรังเกียจตัวเขาแค่ไหน เขาก็ยังดึงดันกอดเธอต่อไป
‘ถ้าอยากให้ฉันไป ฉันจะไปตามที่เธอขอ แต่ตอนนี้ขอให้ฉันได้กินข้าวกับเธอและลูกของเราได้ไหม เพราะตอนที่ลูกเกิดมา ฉันคงจะไม่ได้นั่งกินข้าวกับเขา...นะ... ฉันซื้อโจ๊กจากร้านที่พาเธอไปกินบ่อยๆ มาด้วย’
ดรีมมองเขาอย่างเคลือบแคลงใจ ก่อนจะเอ่ยปากตกลง
‘ก็ได้ ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของครอบครัวห่วยๆ นี่ก็แล้วกัน’
‘อืม งั้นเธอนั่งรอนะ เดี๋ยวฉันเอาไปใส่ถ้วยมาให้’
เพราะความใจอ่อนที่ไม่ควรมีให้กับศัตรูที่สู้รบปรบมือกันมานาน ดรีมจึงพลาดให้กับคนฉลาดอย่างเขา โจ๊กในถ้วยของเธอมียานอนหลับอยู่ในนั้น
‘แกใส่อะไรลงไป!’ เธอเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนแรง ยังคงฝืนสติต่อสู้กับฤทธิ์ของยานอนหลับ
‘อะไรเล็กน้อยที่จะทำให้เธอสบาย’
‘ได้โปรด...วิน ลูกของเรา...’ เธอร้องไห้อ้อนวอนเขา นอนระโหยโรยแรงมองเขาผูกเชือกไว้กับพัดลมเพดานกลางห้องซึ่งเป็นจุดเดียวที่สามารถทำได้
‘ฉันไม่มีทางเลือก...เพราะเธอโง่เองดรีม ทั้งโง่ทั้งอ่อนแอ’ มือของเขาสั่นยามที่ยกร่างของเธอขึ้น สองแขนที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอตกห้อยโดยไม่มีการขัดขืน
‘ลูก...’ น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด น้ำเสียงขาดห้วงในยามที่ลำคอสัมผัสกับเชือก ก่อนที่ปมจะขมวดรั้ง...รัดแน่น
‘ขอโทษ...และ...ลาก่อนนะดรีม’ เขามองร่างบอบบางดิ้นทุรนทุรายอยู่ไม่กี่นาทีก็แน่นิ่งไป ดวงตาเบิกโพลงจ้องมาที่เขา ดวงตาที่ยังคงมีน้ำใสๆ ไหลปริ่มออกมา เขาเดินเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นสัมผัสตรงเนินท้อง
‘เพราะฉัน...มีคนที่ฉันรักมากกว่า และต้องให้ความสำคัญกับเขามากกว่า ขอโทษ’
เขาเดินออกจากห้องนั้นไป...เพื่อในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาจะได้พาเจ้าหน้าที่มาเก็บดวงตาได้...
“มึง...มึง!” ผมกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดไหล แต่ก็คงไหลไม่มากเท่ากับน้ำตาของผมตอนนี้
“จะบอกว่าอยากฆ่ากูรึเปล่าไอ้เด็กโง่ หึหึ” ไอ้มาวินหัวเราะเย้ย แต่สำหรับผม...แค่ฆ่ามันให้ตายก็ยังไม่สาแก่ใจ คนที่เลวขนาดนี้ได้ จิตใจของมันทำด้วยอะไร ตกต่ำถึงขั้นเรียกว่าอมนุษย์ไม่ได้ด้วยซ้ำ!
“งั้นก็มาจบเกมกันดีกว่า...เกมโอเวอร์แล้วไอ้เพี้ยน” มันพูดขึ้นพลางเล็งปืนมาที่ผม ก่อนที่จะชะงักค้างเมื่อไร้พ่ายเดินเข้ามาพร้อมกับ...
“มึงต่างหากที่เกมโอเวอร์”
“คุณท่าน!”
“วิน...”
ใบหน้าโศกสลดของท่านประธานที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่พ่าย โดยมีพี่เอยกปืนขึ้นเล็งตรงขมับ
“นาย...นั่นพ่อของนาย!”
“พ่อที่เลี้ยงปีศาจอย่างมึงให้โตขึ้นมาขนาดนี้ กูควรจะยิ้มแย้มแล้วปรบมือยินดี?”
ผมไม่ได้ดีใจเลยสักนิดที่มีคนมาช่วย...ไม่เลย...เพราะมันไม่ทันแล้ว มาเอาตอนนี้...จะช่วยอะไรได้!
“ห้องนี้มีทั้งเครื่องอัดเสียงและกล้องวงจรปิด ไม่ต้องไปหาหลักฐานมาเอาผิด มึงก็ไม่รอดแล้วไอ้วิน” พี่เอที่ร่าเริงอยู่เสมอ บัดนี้ไม่มีรอยยิ้มแม้แต่นิดบนใบหน้า เพราะคงรู้แล้วว่าคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงนั้น...คือใคร
“มึงกล้าดียังไง! เอาปืนลงเดี๋ยวนี้!” เสียงกราดเกรี้ยวของไอ้มาวินดังลั่นห้อง แต่พี่เอไม่ได้สนใจ ในขณะที่พี่พ่ายพยักหน้าให้พี่เอพาท่านประธานให้เดินตาม
“หนูกิ๊ฟ...” ผมเห็นความเสียใจในแววตาที่เหนื่อยล้าของไอ้แก่นี่ พี่พ่ายหลับตาลงเพียงครู่ ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของพี่กิ๊ฟไว้ แล้วขยับเข้ามาคลายเชือกออกให้ผม
“กูขอโทษ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปทั้งนั้น ผมเจ็บเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้...
“ไอ้เอ! กูบอกให้เอาปืนลงเดี๋ยวนี้! ไร้พ่าย! มึงทำกับพ่อตัวเองแบบนี้ได้ยังไงวะ!”
ปัง!
กระสุนหนึ่งนัดเจาะลงบนขาขวาของไอ้มาวิน ผมได้ยินเสียงท่านประธานร้องขึ้นเบาๆ แต่พี่เอก็จับแขนไว้ไม่ให้ชู้รักของไอ้มาวินโผตัวเข้าไปหา
“คุณท่านครับ...” ไอ้มาวินร้องเรียกหา สายตามันอ้อนวอนปานกำลังจะขาดใจ “มาหาวินนะครับ...”
น้ำตาหลั่งไหลจากดวงตา อาบใบหน้าที่ดูแก่ชราลงมาก ริ้วรอยตามวัยทำให้ไม่ได้น่ามองอย่างที่เคยได้เห็นยามปกติ
“วินทำผิดมามากแล้ว พอเถอะนะลูก”
“ผมทำเพื่อคุณ...ผมทำเพื่อคุณ! ความรักของผมมันผิดตรงไหน!”
“มันผิดมาตั้งแต่แรก เกมโอเวอร์แล้วมาวิน ตำรวจกำลังจะมา และเดี๋ยวมึง...ก็ต้องเข้าไปชดใช้ความผิดในคุก รวมทั้งคนของมึงด้วย”
ผมไม่คิดว่านั่นคือสิ่งที่มันควรได้รับ...คนอย่างมัน...แค่ความตายยังไม่พอด้วยซ้ำไป
“เอาปืนมานี่!”
ผมแย่งปืนมาจากพี่พ่าย ก่อนจะดึงไอ้แก่ที่เป็นเหมือนหัวใจของไอ้มาวินเข้ามา แล้วถอยกลับมายืนอยู่ริมหน้าต่าง ความเจ็บจากแผลที่ถูกกระสุนปืนหรือถูกซ้อมมันยังอยู่ แต่ที่ใจของผมมันเจ็บยิ่งกว่านั้นหลายพันเท่า ผมไม่ได้ต้องการให้มันเข้าคุก ผมแค่ต้องการจะเห็นมันดิ้นตาย ทรมานเจียนขาดใจไปต่อหน้าต่อตาก็เท่านั้น
“ถ้าไอ้แก่นี่ตาย...มึงจะตายตามมันไปไหมไอ้มาวิน”
“ไอ้เพี้ยน! มึงปล่อยคุณท่านเดี๋ยวนี้!” ไอ้มาวินร้องเสียงหลง หน้าตาของมันซีดเผือดยิ่งกว่าตอนที่ผมจ่อปืนปลอมลงบนใบหน้าของน้องสาวมันซะอีก
“ไหนๆ กูก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว มาตายไปพร้อมกันเลยเป็นไง”
“เพี้ยน!” พี่พ่ายตวาดลั่น แต่ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้เสียงของใครก็รั้งผมไว้ไม่ได้ทั้งนั้น
“ทำเถอะ...ถ้ามันทำให้รู้สึกดีขึ้น ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้มาวินต้องเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น...”
“คุณท่านไม่ผิด! ไอ้เพี้ยน มึงปล่อย! ถ้ามึงไม่ปล่อยกูสาบานเลยว่าจะตามจองเวรมึงไปทุกชาติ!”
“กูกับพี่...ไม่เคยไปทำอะไรให้มึง ไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ แล้วทำไมต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ กูไม่เคยทำอะไรให้มึงเลย แค่เพราะพี่สาวกูไปรักไร้พ่าย แค่เพราะเมียมึงไม่ชอบพี่กู มึงถึงต้องทำสารเลวใส่ พวกกูผิดอะไร...ผิดอะไรนักหนา!”
ผมบังคับให้มือตัวเองไม่สั่น แต่มันก็สั่นไม่หยุด ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมต้องมาทนทุกข์ทรมานแบบนี้ ผมควรจะมีความรักที่ดี มีชีวิตที่ปกติเหมือนๆ กับคนทั่วไป แต่เพราะมัน...เพราะมัน!
“อย่าเข้ามา!”
“เพี้ยน ตั้งสติ อย่าทำอะไรบ้าๆ”
พี่พ่ายไม่มีวันเข้าใจในสิ่งที่ผมรู้สึก ไม่มีวันเข้าใจในเรื่องที่ผมเจอ ...คุณภัทรโดนซ้อมจะเป็นจะตายตอนนี้ยังไม่รู้ พี่กิ๊ฟถูกทำร้ายและจากไปต่อหน้าต่อตา ...ในขณะที่เขา ไม่ได้อยู่ตรงนี้...ครอบครัวของเขาคือคนสำคัญที่สุดนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาเลือกจะทิ้งผม แต่พี่กิ๊ฟเลือกผม...เลือกปกป้องผมจนตัวเองต้องตาย แล้วผมควรจะฟังเขาอีกเหรอ...ผมไม่มีอะไรจะฟังเขาอีกแล้ว อีกทั้ง...เรื่องทั้งหมดมันก็เพราะคนในครอบครัวของเขา...และตัวเขาทั้งนั้น!
เพราะพวกเขาผมจึงสูญเสีย...
“แม้แต่ในตอนที่พี่สาวผมตาย...พี่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย! ตอนนี้พี่กิ๊ฟก็ไม่อยู่แล้ว พี่มาตอนนี้มันมีประโยชน์รึไง! ไร้พ่ายบ้าบออะไร พี่มันไอ้ขี้แพ้! โง่เง่าไม่รู้เหี้ยอะไรสักอย่าง!”
“กูขอโทษ...แต่ตอนนี้...มึงตั้งสติก่อนได้ไหม! ถ้ามึงฆ่าคนตาย มึงจะติดคุก!”
“ผมไม่กลัว!” พี่พ่ายเดินเข้ามาราวกับไม่เห็นว่าผมถือปืนอยู่ เขาคงคิดว่าผมแค่ขู่ เขาคงคิดว่าผมคงไม่กล้ายิงเขา
ปัง!
“ไอ้พ่าย!” เสียงของพี่เอดังไล่เลี่ยกับเสียงของปืน
“ผมบอกว่าอย่าเข้ามา พี่ไม่เชื่อผมเอง พ่อของพี่...กับพี่น้องปลอมๆ ของพี่ ต้องตามไปขอโทษพี่สาวผม แต่จนกว่าพวกมันจะชดใช้บาปในนรกหมด ก็คงอีกนานกว่าจะได้ขึ้นสวรรค์ไปเจอพี่ดรีม หรือชาตินี้ทั้งชาติก็อาจจะไม่ได้ไปผุดไปเกิดเลย ฮ่าๆๆๆๆ”
ผมทำลงไปแล้ว...ผมยิงพี่พ่าย และจะยิงพ่อของเขาและไอ้มาวินให้ตายตกตามกันไปด้วย ให้พวกมันไปใช้ชีวิตรักในนรกกันต่อ
“มึง!” ไอ้มาวินตะโกนลั่น มันกรีดเสียงราวกับสัตว์กำลังบาดเจ็บเมื่อผมยกปืนขึ้นตบไปที่ขมับของไอ้แก่ที่กำลังแสดงบทยินยอมทุกการกระทำอยู่
“นายครับ! พวกผมจับตัวไอ้สามตัวที่เข้าป่าไปเมื่อครู่ได้แล้วนะครับ ตอนนี้มัดรวมกันไว้ข้างล่าง ส่วนผู้ชายอีกคนกำลังปฐมพยาบาล เราเรียกรถพยาบาลมาแล้ว...อีกเดี๋ยวคง... นายครับ!” ลูกน้องของพี่พ่ายโผล่พรวดพราดเข้ามาและกำลังรายงานฉอดๆ พอเห็นเจ้านายมีแผลที่ท้องก็ลนลานเข้ามา พี่เอที่กำลังกดปากแผลให้พี่พ่ายมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ในจังหวะที่ผมเผลอให้ความสนใจกับพี่พ่าย รู้ตัวอีกทีไอ้มาวินก็ยกปืนเล็งมาที่ผม แต่เพราะผมเอาตัวพ่อของพี่พ่ายบังไว้ ลูกกระสุนจึงโดนเข้าที่ตัวของไอ้แก่นี่เต็มๆ คราวนี้ไอ้มาวินกรีดร้องสุดเสียง ในขณะที่ผมผลักร่างของพ่อพี่พ่ายออก มีลูกน้องของพี่พ่ายมารับไว้ ก่อนจะก้าวเข้าไปปล่อยหมัดใส่คนที่กำลังขาดสติอย่างมัน
หมัดแล้วหมัดเล่าที่ผมระดมซัดไปบนใบหน้าของมัน สุดแรงที่ผมมี สุดแรงที่ความรู้สึกเจ็บของผมจะมีได้ มันต่อยสวนผมมาแค่ไม่กี่หมัด ก่อนจะหมอบลงไปกับพื้น แต่ผมก็ตามเข้าไปซัดมันต่อ คราวนี้ต่อให้ใครมาห้าม...ผมก็จะไม่ยอมหยุด ให้มือของผมหักไปข้างผมก็ยอม
“เพี้ยน! พอ! กูบอกให้พอไง!” พี่เอเข้ามาจับแขนผมไว้ “ไอ้วินมันสลบไปแล้ว”
“ไม่! ผมจะฆ่ามัน! ผมจะฆ่ามันพี่ได้ยินไหม!”
“มือมึงจะหักเอาน่ะสิไอ้เด็กโง่!”
แต่เพราะไอ้มาวินมันไม่ได้สลบอย่างที่พี่เอคิด มันถึงได้มีแรงยกปืนขึ้นมาเล็งผม แต่เพราะผมพร้อมอยู่แล้ว...ผมพร้อมมานานแล้วกับการจะสะสางกับมัน
ปัง!
แต่กระสุนที่ผมยิงกลับพลาดเพราะฝีมือของผู้ชายที่คิดว่าคงจะลุกขึ้นมายืนไม่ไหวอีก พี่พ่ายเบี่ยงปากกระบอกปืน ในขณะที่พี่เอเตะข้อมือของไอ้มาวินจนปืนกระเด็นหลุดออกจากมือของมัน
“รีบๆ เอาปืนมาให้กู!”
ผมยืนนิ่ง แต่พี่พ่ายก็แย่งปืนไปถือไว้ “ไม่ต้องพูดอะไร...มึงอยู่เงียบๆ ก็พอ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาในห้องประมาณสี่ห้าคน อาวุธครบมือและแยกย้ายกันเข้าถึงตัวของคนในห้อง ไอ้มาวินถูกจับกุมใส่กุญแจมือเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ผมยืนหลบอยู่ข้างหลังพี่พ่าย แผ่นหลังกว้างของเขามีพื้นที่ให้ผมพิงได้เสมอ
“พี่จะมาปกป้องผมทำไม ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วพี่พ่าย ผมไม่เหลืออะไรแล้ว บอกตำรวจไปสิว่าผมเป็นคนยิงพี่ เกมมันจบแล้วพี่พ่าย...ผมแพ้ ผมหลอกพี่ทุกอย่าง หลอกพี่มาตลอด ผมอยากฆ่าพ่อของพี่ อยากฆ่าพี่น้องบุญธรรมของพี่ และเป็นผมเองที่ขับรถชนเมียของพี่จนทำให้ครอบครัวของพี่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้า เป็นฝีมือผมทั้งหมด! เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาปกป้องคนอย่างผม”
มีแต่ความนิ่งเงียบเท่านั้นที่ผมได้รับ พี่พ่ายหันหน้ามาเผชิญกับผม เลือดยังคงไหลไม่หยุดจากแผลที่ผมเป็นคนทำ
“กูรู้...รู้มาตลอด แต่ที่กูยังปกป้องมึง มันเพราะอะไร” เขาหยุดพูดไปเพียงครู่ เลือดที่ไหลไม่ยอมหยุดกำลังทำให้เขาหมดแรง “...ตอนนี้มึงบอกว่ามึงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...แต่กู...กูไม่เคยมีมาตั้งแต่แรก...ไม่มีแม้กระทั่ง...มึง”
“...”
“คนที่แพ้ไม่ใช่มึง...แต่เป็นกู”
เขาล้มลงไปต่อหน้าต่อตาผม...ล้มลงไปเพราะบาดแผลที่ผมทำไว้ ...พระเจ้าไม่เคยมีจริง...แล้วผมจะภาวนากับใคร ผมอยากให้เขาปลอดภัย ผมรักเขา...นั่นไม่ใช่เรื่องโกหก แต่มันเทียบไม่ได้เลย...กับสิ่งที่ผมเสียไปในตอนนี้
ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากภาวนาให้เขามีความสุขในทุกๆ วันต่อจากนี้ไป เพราะผมไม่สามารถ...อยู่เคียงข้างและรักเขาต่อไปได้อีกแล้ว ในเมื่อผมเลือก...คนที่ปกป้องผมจนถึงวินาทีสุดท้าย แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่อยู่แล้วก็ตาม...
.....................................................TBC...................................................
มันคงดี...ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ อยากให้เราเดินสวนกันบนทางเท้า...จ้องมองและเกิดความสะดุดใจยามสบตา อยากให้เป็นความรักที่ดียิ่งกว่านี้...แต่เท่าที่มี...ก็ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี ถ้าตัดเรื่องโกหกออกไป...ความรักก็มีอยู่จริงๆ
รักพี่กิ๊ฟ :กอด1:
-
จิ้มมม
จิตใจมาวินนี่ดำมืดจริงๆ...
น้องสาวมันก็แย่ไม่ต่าง พี่พ่ายคว้ามาเป็นแม่ของลูกได้ไงวะเนี่ย -*-
ตอนนี้มันเจ้มจ้นนน
-
ไม่นะไม่ มันเศร้าสุดๆ ไปเลยล่ะ
เพี้ยนหนูจะทำยังไงต่อไป :o12:
-
:a5:
ทำไมมันเป็นอย่างนี้!! :hao5:
หน่วงมากกก ไอ้มาวิน นี่ไม่ใช่คนเเล้ว ไร้จิตสำนึก
สงสารพ่าย สงสารเพี้ยน
-
อึ้งงงง
-
RIP พี่กิ๊ฟ :(
-
พี่กิ๊ฟ เธอช่างกล้าหาญ และปกป้องจนหยดสุดท้ายของลมหายใจเธอ ช่างน่าเศร้าจริงๆ
ต่อจากนี้จะเป็นยังไงหนอ เฮียพ่าย นู๋เพี้ยน จะหน่วง จะดราม่า จะยังไงต่อต่อไป
-
“...ตอนนี้มึงบอกว่ามึงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...แต่กู...กูไม่เคยมีมาตั้งแต่แรก...ไม่มีแม้กระทั่ง...มึง”
ประโยคนี้ทำเราน้ำตาไหล สุดท้ายคนที่เหมือนเหนือทุกคน เหมือนไม่มีหัวใจ เจ็บปวดที่สุด
รู้ว่าโดนหลอก โดนหักหลัง แต่ก็ยังรัก
:monkeysad:
-
โฮฮฮฮฮฮ :sad4: สงสารพี่กิ๊ฟทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ไอ้มาวินไอ้เชี่ยไอ้เลวสมควรตายมากไม่น่าให้รอดไปติดคุกเลย :beat: :beat: :z6: :z6: และที่น่าสงสารสุดก็เพี้ยนนี่แหละเห็นคนที่รักเหมือนครอบครัวถูกข่มเหงแถมยังถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาไปแปลกที่เพี้ยนจะสติแตกและคิดจะสะสางแบบชีวิตแลกชีวิตขนาดนี้ พี่พ่ายก็น่าสงสารโดนเพี้ยนยิง ครอบครัวก็แตกแยกหวังว่าสามแฝดคงไม่เป็นไรรวมถึงพี่เกมด้วย โอยยย ทำไมดราม่าหน่วงจิตแบบนี้อะนาง T^T
อัพเดท ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ให้แล้วนะ
-
สงสารกิ๊ฟจัง. คงมีแค่กิ๊ฟที่จริงใจกับเพี้ยน.
-
:sad4: สงสารพี่กิ๊ฟมากมาย แต่ก็ตายไปแล้ว แต่น้องเพี้ยนนี่สิมันคือสุดติ่งจริงๆ ต่อหน้าต่อตา2ครั้งแถมความรักที่มีกับอิป๋ามันจะจูนกันได้ยังไง แค่ปุถุชนธรรมดา :o12:
อิมาวินเลวสุดตรีนมากมาย หาเปรียบมิได้เลย สะใจสุดท้ายก็ฆ่าคนที่ทำเลวถวายหัวกับมือ
-
รัก พี่กิ๊ฟ
-
มายยยยยยยยยย กิ๊ฟฟฟฟฟฟฟ
-
ความรักทำให้คนเป็นได้เพียงนี้เชียวหรือ
ความรักไม่ได้ผิดอะไร แต่คนเราต่างหากที่นำความรักมาห่ำหั่นกัน
มันหดหู่มากเรื่องนี้ ป๋าอย่าเป็นไรนะ
:katai1: :ling2: :ling2:
-
จะโทษว่าใครผิดก็เหนื่อยใจ
อ่านแล้วรู้สึกเครียดตาม 555
แก้แค้นกันไปมาสุดท้ายก็เจ็บทั้งคู่
เราว่าเพี้ยนก็น่าสงสารนะ อยู่ดีๆก็มีเรื่องซะงั้น
ดรีมพี่สาวเพี้ยนยิ่งแล้วใหญ่ แค่แอบชอบก็ถูกฆ่าเฉย
เหมือนมาวินกับน้องไม่ปกติอ่ะ ต้องจิตใจโหดเหี้ยมขนาดไหนถึงจะฆ่าคนๆนึงได้เพราะแค่คำว่าไม่ชอบ
พ่อพี่พ่ายก็แบบ...ความเป็นผู้ใหญ่ไม่ช่วยอะไร ไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี รู้ว่าผิดก็ยังทำ
ส่วนพี่พ่าย เป็นคนที่น่าสงสารนะ แต่ไม่เท่าพี่กิ๊ฟ ปกป้องเพี้ยนจนตัวเองถูกย่ำยี ฯลฯ จนสุดท้ายก็ตาย โอ้
สรุปต้นเหตุคงเป็นความรักที่บิดเบี้ยวของทุกๆคนในเรื่องนี้ สักวันคงมีวันที่มันจะพอดี
รอติดตามตอนต่อไป
-
นอกจากพี่เอนี่เหมือนจะไม่มีใครอาการดีๆสักคน ... 555
พี่พ่ายกับคุณภัทรอาการน่าเป็นห่วง
พี่เกมก็ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง
เพี้ยนเองก็ทั้งเจ็บกายเจ็บใจ
พี่กิ๊ฟเป็นผู้หญิงที่น่านับถือนะ เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงในโลกที่กว้างใหญ่แต่เธอพยายามเพื่อเด็กชายคนหนึ่งที่เป็นเหมือนน้องชายและคนรักของเธออย่างสุดความสามารถ เธอไม่ได้เลี้ยงเพี้ยนด้วยเงินเพียงอย่างเดียว เธอให้โอกาส ให้ความอบอุ่น ให้อะไรหลายๆอย่างซึ่งไม่มีใครเทียบได้แม้แต่คนที่เป็นพระเอกอย่างไร้พ่ายเองก็ตาม
...หากตัดเรื่องโกหกออกไปความรู้สึกรักที่เหลืออยู่นั้นก็คือของจริง...
-
ประโยคที่พี่พ่ายบอกว่าตัวเองไม่มีมาตั้งแต่แรกโคตรน่าสงสารเลย และมันจริงด้วย มันเหมือนพี่แกโดนทำร้ายจากคนในครอบครัวมาตั้งแต่แรกแม้แต่พ่อตัวเอง พี่พ่ายเป็นคนน่าสงสารมากนะ ส่วนเพี้ยนเหมือนคนที่โดนลูกหลงจากความบ้าของครอบครัวนี้ที่มีต่อพี่พ่าย ทั้งเพี้ยนทั้งพี่พ่ายนี่น่าสงสารทั้งคู่ โดนผลกระทบทั้งคู่เจ็บทั้งคู่ แต่ไงเราก็ทีมพี่พ่ายเหมือนเดิมนะ
-
ไว้อาลัยแด่กิ๊ฟ :o12: ตอนนี้โคตรดราม่า เจ็บปวดกันทุกคน :m15:
-
หลังจากอ่านตอนนี้จบ แล้วเพลงนี้ก็ลอยขึ้นในหัว
I'm not the only one
แด่พี่กิ๊ฟ...
-
นับถือหัวใจรักของพี่กิ๊ฟจริงๆ เลยค่ะ ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าความรู้สึกของน้องเพี้ยนที่มีต่อตัวเองเป็นคนละแบบกับที่ตัวเองรู้สึก ความหวังดีที่เคยมีให้กันก็ไม่เคยหายไป แถมยังคอยแต่จะปกป้องน้องเพี้ยนในทุกๆ เรื่องอยู่เสมออีกต่างหาก :monkeysad:
ปล. น่าเห็นใจทั้งน้องเพี้ยน ทั้งพี่พ่ายเลยค่ะ ที่ชีวิตต้องมาพัวพันกับคนจิตไม่ปกติอย่างมาวินกับน้องสาว และอาจรวมไปถึงคุณพ่อของพี่พ่ายด้วยเช่นกัน..
-
เราสงสารพี่กิ๊ฟ สงสารมาก พี่กิ๊ฟทำเพื่อเพี้ยนจนตัวเอง
เจอเรื่องแย่ๆหลายต่อหลายครั้ง จนต้องจากไปเพราะเพี้ยน
ถามว่าสงสารพ่ายไหมก็สงสาร แต่การที่เพี้ยนเลือกแบบนี้
เราว่าถูกแล้ว ตะเตือนไต TTvTT
-
พี่พ่ายยยยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยย :t3:
-
เข้าใจเหตุผลทั้งหมดของเพี้ยนนะ แต่ทำไมอ่านแล้วเกลียดเพี้ยน สงสารพี่พ่ายพี่กิ๊ฟปกป้องจริงๆ :hao5:
-
อยากร้อง แต่ร้องไม่ออก
เข้าใจเพี้ยนอ่ะ จริงๆ ถ้าเพี้ยนเลือกได้คงไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
อยากเป็นคนธรรมดา ที่ใช้ชีวิตแบบมีความสุข อาจมีทุกข์บ้างตามธรรมดาของชีวิต
แต่สิ่งที่เพี้ยนเจอมันไม่อำนวยให้เป็นยังงั้น ตั้งแต่วันที่พี่สาวเพี้ยนตายคิดว่าเพี้ยนก็คงไม่เคยมีความสุขจริงๆ อีกเลย
จะให้ปล่อยผ่านเฉยๆ ก็ไม่สามารถทำได้ คนที่รักถูกฆ่าทั้งคนถูกฆ่าตาย โดยที่คนฆ่าก็ยังลอยหน้าลอยตาอยู่เสวยสุขอยู่
แต่จะให้ลงมือเอง เพี้ยนก็ขี้ขลาดเกินไปที่จะพรากชีวิตใครไป หรือจริงๆก็คือใจเพี้ยนไม่เหี้ยมพอ
พอเป็นแบบนี้กลับกลายเป็นว่าเพี้ยนก็ยังเป็นฝ่ายสูญเสียเหมือนเดิม เพราะจริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรให้เพี้ยนเรียกคืนกลับมา
มีแต่จะเสียเท่าเดิมหรือมากกว่าเดิม ก็คือพี่กิ๊ฟ ที่ทำทุกอย่างเพื่อเพี้ยน
เราคิดว่าถ้าพี่กิ๊ฟรอด เพี้ยนอาจเลือกที่จะสร้างครอบครัวอบอุ่นกับพี่กิ๊ฟมากกว่าอยู่กับพี่พ่าย เพราะจากการที่อ่านมุมมองของเพี้ยนหลายครั้ง เพี้ยนจริงๆ รู้แต่แรกที่เดินเส้นทางนี้ว่าไม่มีวันบรรจบกับไร้พ่าย ก็นะจะฆ่าพ่อของเขานี่
สุดท้ายอยากจะขอให้เรื่องนี้จบแบบแฮปปี้มีภาคสองก็จะตาม โอเคนะไรต์
-
:a5: o22 :katai1:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao5: :hao5: :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารกิ๊ฟ เธอยังคงเป็นคนที่ดูแลและปกป้องเพี้ยนตั้งแต่ต้นจนถึงวินาทีสุดท้าย มีแต่ความปรารถนาดีให้เพี้ยนมาเสมอ
สงสารคุณท่าน เพราะรักลูกมากเกินไป รักในทางที่ไม่ถูกไม่ควร และรักที่จะเลี้ยงคนให้เติบโตขึ้นมาเป็นปีศาจ ปลูกฝังอะไรแย่ๆ
สงสารมาวิน เพราะรักมากเกินไป รักอย่างบ้าคลั่งจนไม่เห็นหัวใคร ถึงทำให้ตัวเขากลายเป็นปีศาจ ที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก
สงสารดรีม เธอเป็นผู้ที่ไม่มีความผิดอย่างแท้จริง หรือเธอผิดที่รักไร้พ่ายอย่างนั้นหรือ? เป็นคนที่ไม่สมควรตายเลยด้วยซ้ำ
สงสารเพี้ยน เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ช่างเซ่อซ่า โง่เง่า และขลาดเขลา เขาหลบอยู่หลังใครต่อใคร คอยแต่ให้คนอื่นปกป้องอยู่เสมอ แต่นั่นก็เพราะเขาถูกกระทำก่อนไม่ใช่หรือไงเล่า และไม่มีอำนาจมากพอที่จะทวงความยุติธรรมคืนให้กับพี่สาวที่ไม่มีความผิดอะไรเลย
และสุดท้าย สงสารไร้พ่าย ชายผู้โดดเดี่ยว ไม่มีอะไรเลยตั้งแต่ต้น มีพ่อก็เหมือนไม่มี มีครอบครัวก็ไม่รู้ว่าใช่ครอบครัวจริงๆ หรือเปล่า แม้แต่คนที่คิดว่าจะรักกัน หากก็ยังทำร้ายกันได้ลง...
-
โหดร้ายเกินไปแล้ว..... Ripพี่กิ๊ฟ ยอมเสียทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก ขอบคุณที่ปกป้องเพี้ยนมาตลอด
อิพ่อของพี่พ่ายจะมารู้สึกผิดอะไรตอนนี้หืม? ตัวเองเป็นคนเริ่มไม่ใช่? กับอิ5มาวิน ใจชั่วเกินมนุษย์ทั้งพี่ชายน้องสาว มาวินกะอิพ่อไม่ควรตายนะ อยากให้มันทรมานเหมือนที่ทำกับทุกคน
เรานับถือดรีมมาก เข้มแข็งสุดๆ อย่างน้อยก็รู้ว่าดรีมห่วงเพี้ยน
ร้องไห้ไม่ออกอะตอนอ่าน รู้สึกจุกจริงจัง เราเข้าใจน้องเพี้ยนนะ ดูยอมทุกอย่างละ จะตายก็เอา พี่พ่ายก็น่าสงสาร คือคนในครอบครัวไม่มีใครรักจริงสักคน ถึงนางจะดูไม่อะไร แต่คงช้ำในมานานนน อึดอัด เหลือคุณภัทรพี่เกมที่ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง เห้อม
อย่างน้อยก็อยากให้พ่ายเพี้ยนได้เข้าใจกัน.
-
พี่กิ๊ฟเป็นผู้หญิงที่เท่ที่สุดในนิยายวาย แต่ฉากสุดท้ายของนางดูน่าเวทนาเกินไป ผู้ชายหลายคนในเรื่องนี้ใจหมามาก
เรื่องนี้มีแต่คนคลั่งรัก จนหน้ามืดตามัว
-
:sad4: ไม่น่ะ พี่กิ๊ฟ
เฮ้อ :เฮ้อ: พูดไม่ออก บอกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
:ling1: :katai1: :ling3:
จะเมนท์อะไรได้ นอกจากไอ้ห่าวิน จบง่ายไปมั้ย????
-
ว่าแล้วว่าต้องมีคนตาย... RIP พี่กิ๊ฟ
โดนทำร้าย&ตายเพราะรัก คนดีที่ไม่ได้อะไรตอบแทน
เศร้าแทนเพี้ยนที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
พี่พ่ายซวยนะ มาขวางตอนที่แค้นจนฉุดไม่อยู่
ป๋าของพี่พ่าย มาวิน&วิว รอบตัวเลวกันหมด
จบตอนหน่วงอีกแระ ช่วยมาต่อพรุ่งนี้ที พลีส
-
อ่านแล้วนึกถึงเพลงประกอบ club friday
"คำว่าความรัก เป็นสิ่งที่สวยงามจากฟ้า ล้ำค่าในตัวเองเสมอ
ก็มีแต่ฉันและเธอ และเขาหรือใครที่ใช้คำว่า 'ความรัก'
จนผิดจนดูไม่ดี สิ่งที่ทำร้ายทุกคนวันนี้
คือความต้องการ ทนทรมานโดยไม่แคร์และไม่สนผิดถูกและชั่วดี"
ทุกคนทำผิดโดยอ้างคำว่า"รัก"ทั้งนั้น ทั้งพ่อพี่พ่ายที่บอกว่ารักลูกมาก แล้วใช้ความรักของมาวินเป็นตัวทำลายคนอื่น น้องมาวินที่รักพี่พ่ายจนไม่สนคนอื่นว่าจะเป็นยังไง เพี้ยนที่รักพี่สาวมากเกินพี่ และมาวินที่เลวที่สุด ฆ่าคนและทำร้ายจิตใจคนอย่างเลือดเย็น คนที่น่าสงสารคือป๋ากับดรีม แค่รักกันมันเดือดร้อนมากเลยเหรอ?
ที่น่าสงสารที่สุดคือพี่กิ๊ฟท์ ปกป้องเพี้ยน ขนาดตอนตายยังทรมานเลย อ่านแล้วปวดใจมากๆ
ไม่รู้เส้นทางของเพี้ยนกับป๋าจะมาบรรจบกันได้อีกรึเปล่า ได้แต่หวังว่ามันจะแฮปปี้เอนดิ้ง (ยังแฮปปี้ได้อีกมั้ยน้า555)
ป๋าจะไม่เหลือใครแล้วจริงๆนะเนี่ย ไม่รู้พ่อตายรึเปล่าโดนมาวินยิงไป
รออ่านต่อด้วยหัวใจที่คาดหวังค่ะ555
-
:monkeysad: น้ำตาไหล พี่กิ๊ฟเป็นผู้หญิงที่ดีมาก พี่พ่ายอย่าเป็นไรนะ เพี้ยนคงจะหนีไปไช่มั้ย เศร้าไปหมด หน่วงมาก
-
RIP พี่กิ๊ฟ :monkeysad:
-
เราว่า 1ลิตรออฟเทียร์เศร้าแล้ว ไร้พ่ายเศร้ายิ่งกว่า เราไม่ชอบเรื่องที่มีคนตายจริงๆ มันหน่วง มันอึดอัด มันทำให้เราระลึกถึงคนที่เรารักตายจากไป เราไม่อยากให้พี่กิ๊ฟท์ตายเลย ตลอดชีวิตของพี่กิฟท์ พี่เป็นนางฟ้าของน้องเพี้ยนเสมอ ทำเพื่อเพี้ยนเสมอ เสียสละทุกอย่างได้ แม้กระทั่งชีวิต พี่กิฟท์จะอยู่ในใจเราตลอดไป #RIP. นางทำเราร้องไห้อีกแล้ว..
-
ดาร์กกันได้อารมณ์ความยุติธรรมไม่มีจริง
-
มาไกลแล้วถอยไม่ได้เนอะเพี้ยนเนอะ
รักแต่ครอบครองไม่ได้
มาวินร้ายกาจ สงสารพี่กิ๊ฟ
คุณพ่อของพี่พ่ายมันน่านัก เพราะคุณลุงเลย ชิ
ยังคงเป็นทีมน้องเพี้ยน 555
-
R.I.P.คะพี่กิ๊ฟ พี่คือยอดหญิงคือพระเอกที่แท้จริงของเรื่องนี้พี่กิ๊ฟมีความรักที่หวังดีทำทุกอย่างเพื่อคนรักอย่างแท้จริงแม้แต่วาระสุดท้ายของชีวิตคนที่พี่กิ๊ฟห่วงที่สุดก็คือเพี้ยน คนที่น่าสงสารที่สุดคือน้องเพี้ยนๆไม่ได้ผิดอะไรเลยถ้าจะผิดก็คงผิดที่เป็นน้องของดรีมคนที่หลงรักไร้พ่ายจนทำให้ชีวิตตัวเองต้องพบกับจุดจบและชีวิตของเพี้ยนต้องพังลง คนน่างสารอีกคนก็คือไร้พ่ายคนที่เหมือนจะเพอร์เฟคทุกอย่างแต่ชีวิตกลับไม่เป็นอย่างนั้น มีพ่อที่รักตัวเองมากเกินไป มีพี่บุญธรรมที่หลงรักพ่อตัวเองมากเกินไปจนถึงขั้นโรคจิต มีน้องสาวบุญธรรม(หน้าไหว้หลังหลอก)ที่หลงรักตัวเองมากเกินไปจนทำเรื่องผิดๆพอมีคนที่รักก็ไม่สามารถจะเลือกคนรักเป็นที่หนึ่งในการตัดสินใจได้ สุดท้ายแล้วที่เพี้ยนเลือกพี่กิ๊ฟนั้นถูกที่สุดเพราะพี่กิ๊ฟให้เพี้ยนได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตในขณะที่ไร้พ่ายยังห่วงครอบครัวตัวเองมากกว่าเพี้ยนท้ายที่สุดแล้วพ่ายกับเพี้ยนจะลงเองกันได้ยังไงเรายังไม่เห็นทางที่ทั้งคู่จะกลับมารักกันได้เลย
-
:hao5: แม้ลมหายใจสุดท้าย ฉันก้อขอมอบให้เธอ (พี่กิ๊ฟ)
อยากมีสักครั้ง ที่รู้สึกว่ามีใครสักคน อยู่ตรงนี้ ตรงที่ๆไม่เคยมีใคร (ไร้พ่าย)
แม้จะมีรักที่มีลมหายใจ แต่ความรักจริงใจที่ตายไป ฉันลืมไม่ลง (เพี้ยน)
ผมรู้ว่าผมผิด แต่รักน่ะ แม้ต้องเป็นผงธุลี ก้อจะยอมให้เดินย้ำ เพื่อเท้าคุณจะได้ไม่เจ็บ (มาวิน)
รักไดัเท่าที่ยังมีลมหายใจ (ดรีม)
ฮื่อๆๆๆเศรัา
-
โอ๊ยยยยหน่วงสะใจอีช้อยเหลือเกิน :katai1:
นี่แหละที่เรารอคอย ค่อยๆอ่านซึมซับเนื้อเรื่อง เหตุการ การกระทำของตัวละครจนถึงจุดเฉลย
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนออกมาได้ดีขนาดนี้ :mew1:
//หอมเหม่งเพี้ยนปลอบใจ :กอด1:
//โอ๋ๆนะพี่พ่าย :กอด1:
-
เฮ้อออ หวังว่าพี่พ่ายจะไม่เป็นอะไรนะ :hao5:
เพี้ยนจะหนีไปไหนอีกล้าาาา :dont2:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
เพี้ยน :monkeysad: หนูจะกลับมาเข้มแข็งใช่มั้ย
พี่กิ๊ฟคะ พี่เป็นยอดหญิงที่รักเพี้ยนจนสุดท้ายของชีวิต
ส่วนพี่พ่าย เห็นใจพี่นะ แต่เพราะพี่มั่นใจตัวเองมากไป
สุดท้ายพี่ช่วยใครไม่ได้ แม้แต่ตัวพี่เอง :katai1:
-
รอคะ
-
โอโหวว ขอให้เลือกทางจบแบบดีกว่านี้ด้วยเถิดดด
โอว โหวว มันส์มาก เราชอบบ พี่พ่ายโคตรพระเอกมากอะ ไรอ้ะ แย่งซีนเพี้ยนสุด
เราก็ยังทีมเพี้ยนนะ สงสารเพี้ยนถึงแม้พี่พ่ายจะน่าสงสารมากเหมือนกันก็เหอะ
รอตอนต่อไปค่าาาาาา :ling1: :ling2:
-
:ling2: อ่านแล้วเศร้าใจมากกกกกกกกกกก แต่เรารู้สึกมันไม่สุดอะถ้าสุดต้องให้ไร้พ่ายมาแต่เพี้ยนโดนยิงอาการสาหัสเพื่อตอกย้ำว่าไร้พ่ายมันเป็นแค่ชื่อ ขนาดกิฟยังยอมตายเพื่อปกป้องเพี้ยนแล้วไร้พ่ายละแม่งทำห่าอะไรบ้าง
สุดท้ายอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเพี้ยนกับไร้พ่ายจะไม่ได้คู่กัน
-
สงสารพี่กิ๊ฟจับใจเลย ไม่อย่างให้เรื่องนี้เกิดกับผญคนนี้เลยเทอดีมากจริงๆ เทอเป็นแค่ผญคนหนึ่งคนที่ทำทุกอย่างเพื่อคนรัก ขอไว้อาลัยแด่พี่กิ๊ฟคะ :hao4: :hao4: :hao4:
-
กิ๊ฟ..... :impress3:
-
สงสารทั้งไร้พ่าย สงสารเพี้ยน
...
คุณกิ๊ฟขอให้หลับสบายนะคะ ถึงแม้ว่าเหตุการณ์มันจะเลวร้ายมากเท่าไหร่ เราเสียใจจริงๆที่คุณกิ๊ฟต้องโดนทำร้ายขนาดนี้ ...
-
สงสารพี่กิ๊ฟ และไม่รู้จะเห็นใจเพี้ยนดีหรือจะว่า....ดี
ถ้าไม่มีพี่กิ๊ฟคงตายไปนานละ
:z6:
-
เป็นกูก็เลือกพี่กิ๊ฟวะ ห่าเอ้ยยยยย ครอบครัววินาศสันตะโรไรเนี่ย สร้างความเดือนร้อนให้คนอื่นไปทั่ว ชั่วทั้งโครตเลย โลกหมุนรอบพวกมึงรึไง คนดีๆถึงตายหมด เหลือแต่พวกมึงเนี่ย
-
อยากรู้ว่าบทสรุปของคุณพ่อพี่พ่ายจะเป็นยังไง เพราะดูจะเป็นคนสร้างสถานการณ์และสร้างหมากตัวร้ายอย่างมาวินขึ้นมาเพื่อปกป้องไร้พ่ายแทนตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อต้วเองและคนที่รักอย่างพี่พ่าย เพราะไม่ว่ามาวินจะทำเรื่องร้ายกาจกับใครมาขนาดไหนก็ไม่คิดจะห้ามปราม เหมือนหลอกใช้มาวินมากกว่า เลยอยากรู้ว่าความจริงแล้วพ่อพี่พ่ายร้ายกาจแค่ไหน. สงสารพี่กิ๊ฟที่ต้องมาตายด้วยวิธีแบบนี้ น่าเห็นใจมากไม่แพ้น้องเพี้ยนกับพี่ดรีมเลย หวังว่าจะไม่มีดราม่าแรงๆอีกแล้วนะคะ. :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
จะว่ายังไงดี พูดไม่ออกเลยพี่กิ๊ฟไปไวมากเลย ไม่ทันได้ตั้งตัว :hao5:
สงสารเพี้ยน สงสารพี่พ่าย สงสารทุกคนยกเว้นไอ่มาวิน!!!! ทำไมเป็นคนแบบนี้(ว่ะ)ค่ะ!?! จิตใจทำด้วยอะไรนั่นลูกคุณทั้งคนเลยนะ เค้าสมควรจะเกิดมามีชีวิตที่ดีป่ะ ทำไมถึงได้เลวขนาดนี้ โอ๊ยเหนือคำบรรยายจริง :katai1:
อยากให้พี่พ่ายหายไวๆนะ มันดราม่าไม่ไหวจะเคลียแล้ว :m15:
รอตอนต่อไปค่ะ ให้กำลังใจคนแต่ง :กอด1:
-
สงสารกิ๊ฟท์ มาวินเลวร้ายเกิน ใจคอโหดร้ายมาก ๆ
-
อ่านแล้วมันหน่วง มันอึดอัด หดหู่มากกกกก :z3:
#มาวิน รัก....รักจนทำให้ใครคนหนึ่งกลายเป็นปีศาจร้าย
#พี่กิ๊ฟ #พี่ดรีม รัก....รักด้วยทุกอย่างที่มียอมให้แม้กระทั้งลมหายใจ(สุดท้าย)
#พ่อพี่พ่าย รัก....รักมาก มากจนมองไม่เห็นค่าของคนอื่นในสายตา ไม่เห็นผิดชอบชั่วดี...รัก...จนมองไม่เห็นอะไรเลย
#เพี้ยน รัก....รักไปเจ็บไป เกลียดมากแต่ก็รักที่สุด มีวามสุขแต่ก็สับสนเจ็บปวด รักที่ขัดแย้งในตัวเองอยู่เสมอ
#ป๋าพ่าย รัก....รักทั้งๆที่รู้ทุกอย่าง รู้ว่าตอนจบจะไม่สวยงาม รักในคำโกหก รักแม้รู้ทุกอย่างจะต้องพังทลายในไม่ช้า
เรื่องนี้ชื่อ"ไร้พ่าย" แต่เราเห็นคนในเรื่องนี้พ่ายแพ้กันทั้งนั้น"พ่ายให้กับความีรัก"
ไร้พ่าย.......ไม่มีอยู่จริง :o12:
-
เจ้บปวดกันไปหมด เห้อ!!
-
เกลียดพ่อไร้พ่าย เกลียดมากกกกกกกเหมือนเป็นต้นเรื่องทำทุกอย่างส่งมาวินไปจัดการเลวจริงๆ
สงสารพี่กิ้ฟทำเพื่อเพี้ยนทุกเรื่องไม่น่ามามีจึดจบแบบนี้ โดยยิงอย่างเดียวไปเลยจะดีกว่ามั้ง
สงสารเพี้ยนกับไร้พ่าย ต่อไปจะมีชีวิตอยู่ยังไง
-
ขอให้พี่กิ๊ฟไปสู่สุคติ
ขอให้พี่พ่ายไม่เป็นอะไร
ขอให้เพี้ยนอย่าไปจากพี่พ่าย
ขอให้พ่ายเพี้ยนได้รักกัน ....
-
ผลจากการกระทำ และโดนหักหลังด้วยกันทั้งคู่ ถามว่าใครระหว่างเพี้ยนกับไร้พ่ายที่น่าสงสารส่วนตัวก็คิดว่าเพี้ยนน่าสงสารมากกว่า ทำไมไร้พ่ายถึงไม่คิดว่าเพี้ยนรักตัวเองก็เพราะตัวไร้พ่ายต่างหากที่เอาตัวเข้ามาเกี่ยวข้องกับเพี้ยนโดยที่รู้ปมหลังมากกว่าเลยโดนความรักที่ไม่คาดนั้นเล่นงานตัวเองกลับ สุดท้ายเพี้ยนซะอีกไม่เหลือใครที่แท้จริง พี่กิ๊ฟคือคนที่อยู่ข้างเพี้ยนมาตลอดเพราะฉะนั้นมุมมองของไร้พ่ายจึงมองว่าพี่กิ๊ฟนั้นหักหลังตัวเอง แต่พี่กิ๊ฟไม่เคยหักหลังเพี้ยนสักครั้งดังนั้นหากเพี้ยนจะเลือกที่จะห่างออกมาจึงเป็นเรื่องที่ดีแล้วในตอนนี้ทำดีแล้วเพี้ยน
แต่ก็ได้แต่หวังว่า ฟ้าหลังฝนของคู่นี้จะมีความสุขกันจริงๆสักที หลังจากที่ไม่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากันอย่างตอนแรกใช้ความจริงใจล้วนๆเถ่อะนะไร้พ่าย
-
Rip.กิ๊ฟ สงสารไร้พ่าย สงสารเพี้ยน
-
เพี้ยนจ้า.. :m15:
อ่านไปก็เจ็บไปกับเพี้ยน :sad2: :sad2: ปวดใจเกินบรรยาย :sad4: :sad4:
-
ยิ่งอ่านเหมือนจะดราม่าเข้าไปทุกที :sad2: :sad2:
ไปต้มน้ำรอก่อนนะ :o12: :o12:
-
พี่กิ๊ฟน่าสงสาามาก
-
:hao5: :hao5: ไม่รู้จะเริ่มจากสงสารใครก่อนดี :o12: :o12:
-
ลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อน o22 o22
-
มันเศร้า :sad12: :sad12:
มันโหดร้าย :sad4: :sad4:
ขอไปทำใจแป๊ป :o12: :o12:
ทุกตัวละครมีปมของตัวเอง แต่กลับหาทางออกที่ดำมืดแบบนี้ :undecided: :undecided:
เป็นเรื่องที่เศร้าใจยิ่งนัก :o11: :o11:
ถ้าหากเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงกับใครก็คงได้แต่หวังว่าเขาจะข้ามผ่านไปได้อย่างเข้มแข็ง o1 o1
อย่าได้หาทางออกที่แสนเศร้าเยี่ยงนี้เลย :m15: :m15: มันปวดใจหลายๆ
-
:hao5: เม้นไม่ออกเลยกระซิกๆ
เจ็บปวดกันทุกคนจริงๆ
-
หานิยายแบบนี้มานาน คนเขียนเก่งมากที่แสดงให้เห็นว่าทุกอย่างไม่จำเป็นต้องจบสวยหรู
แต่เป็นตามแนวทางของมันเอง
-
สงสารพี่พ่ายจัง
#ทีมไร้พ่าย นะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮึก กลายเป็นพี่พ่ายที่น่าสงสารซะงั้น :hao5:
-
มาวิน โคตรไม่ใช่คน
สัตว์ยังจิตใจดีกว่ามันอีก
สงสารพี่กิ๊ฟอ่ะ ;------;)
ดีกับเพี้ยนตั้งแต่ต้นจนจบ
พ่ายอปป้าอย่าเป็นอะไรไปนะ
-
:hao5: สงสารทุกคนเลย ส่วนมาวินเราเวทนาเขาน่ะ ที่เห็นผิดเป็นชอบไปซะหมดเลยน่ะ :z6: สงสารกิ๊ฟด้วย เธอทุ่มเททุกอย่างเสียสละ สุดท้ายต้องตายอย่างทรมาน หวังว่าเธอจะได้เป็นนางฟ้าน่ะ :mew6: ส่วนคุณประธานเราว่าท่านน่าจะเป็นโรคจิตน่ะแบบหลงรักลูกชายตัวเอง ท่านไม่เคยสนใจเลยว่าทุกอย่างที่ท่านต้องการนั้นต้องแลกมาด้วยอะไร มันก้อเหมือนกับท่านออกคำสั่งเองน่ะแหละ อันนี้เราเซอร์ไพรส์มาก ๆ เลยน่ะ ส่วนไร้พ่ายตอนนี้เป็นตอนที่เราสงสารเธอมากที่สุดเลยน่ะ สุดท้ายทุกอย่างก้อมาพัวพันกับตัวเขาหมดเลยน่ะ ทั้ง ๆ ที่เขาก้อไม่เคยเรียกร้องอะไรหรือใครให้มาทำดีให้กับเขาน่ะ :m15: ยังไงเป็นแรงเชียร์ให้ไร้พ่ายกับเพี้ยนได้มาอยู่คู่กันน่ะ คงต้องพยายามมองอดีตเป็นบทเรียนและก้าวต่อไปเพื่ออนาคต เพราะคนที่ตายไปคงมีแต่หวังดีให้ทั้งคู่ได้พบกับความสุข :กอด1:
-
:katai1: อึดครึ้มที่สุดดดด
อ่านแล้วตื้อไปหมด พูดไม่ออก
โอ๊ยยยยย
:sad4:
-
ไ้ม่ได้เม้นมาหลายต่อหลายตอนมากๆ
คนเขียนเป็นคนน่ารักเสมอ ที่มาตลอด
มาต่อเนื่องเสมอ
มันเลยอ่ีานไม่ทันน
กรี๊ดดดดดดดด
พอจะเม้นก็มีตอนใหม่มาตลอดๆๆ
ถ้าย้อนไปหลายๆตอนที่ผ่านมาตอนที่ไปทะเลหรืออะไรก็แล้วแต่ ที่หวานๆกัน
อยากจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะในใจมีแต่ความระวังและระแวง
ไม่รู้จริงๆว่าช่วงหวานๆที่เขามีให้กันนั้นมันคือความจริง หรือการเสแสร้ง
ไม่รู้จริงๆ ไม่รคุ้ว่าจะไว้ใจใครได้บ้าง เรื่อยมาจนกระทั่งตอนปัจจุบัน
ที่ปมค่อยๆเฉลยออกมา เอาจริงๆก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
ไม่รู้จะโทษไร หรือโกรธใครดี
ความรักในเรื่องนี้ มันคือความรักจริงๆหรือเปล่าเราก็ไม่รู้
พ่อ พี่พ่าย มาวิน พี่ดรีม น้องสาวมาวิน พี่กิ๊ฟ ไอ้น้องยิว และน้องเพี้ยน
ทุกคนมีตรรกะความรักที่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ แล้วมันใช่รักหรือเปล่า
ไม่รู้ผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร น้องเพี้ยนอาจจะไปบวชสักพรรษา ถ้าสึกออกมา
โลกน่าจะดีขึ้นกว่านี้555 5 5 เป็นกำลังใจให้ทุกๆฝ่าย
และอโหสิกรรมกันดีกว่า
สุดท้าย R.I.Pพี่กิ๊ฟ ผู้หญิงที่น่าสงสาร
-
สงสารเพี้ยนที่สุดอ่ะตอนนี้ ไอ่มาวินมึงเลวมาก
-
มันใช่คนหรอว่ะไอมาวินเนี่ย
เรื่องบานปลายเพราะหลอกกันไปมา สุดท้ายก็เจ็บกันหมด
สงสารพี่กิ๊ฟ นางน่าสงสารสุดอ่ะ
-
เฮ้ออออ. โคตรดราม่าเลยอะ สุดๆ
-
จิกเล็บกัดปาก ตบเข่า
ไม่คิดว่าพี่กิ๊ฟจะตาย เรื่องทุกอย่าง สุดท้ายคือ? แค่ความต้องการของพ่อไร้พ่าย
กับความบ้าบอของมาวินทั้งนั้น ทำทุกอย่างพัง!!!! :mew5:
พี่กิ๊ฟรักเพี้ยนมากจริง ๆ ... ที่เพี้ยนพูดมันถูก
แต่สำหรับเรื่องนี้ ไร้พ่ายมาไม่ทัน เป็นเพราะอะไร ไปช่วยพ่อมาเพื่อมาต่อรองกับมาวินใช่หรือเปล่า
แต่ก็นั่นแหละ...
สงสารพี่พ่าย เจ็บร้าวกระดองใจมากเลยอะพาร์ทนี้
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงอะ แต่ไร้พ่ายปกป้องเพี้ยนได้นะตอนนี้.... :katai1: :katai1: :katai1:
ความรู้สึกแบบกลั้นหายใจ เหมือนจะตาย :laugh: :ling3: :ling3:
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง ฮู้ว
-
RIP พี่กิ๊ฟ
ทุกอย่างมันผิดพลาดมาตั่งแต่แรก สงสารทั้งไร้พ่ายทั้งเพี้ยน ยังไงก็ขอให้เรื่องจบลงด้วยดี
-
ขอให้พ่ายไม่เป็รอะไรมาก ขอให้เพี้ยนมีความสุข
-
คิดถึงเพี้ยนแล้วครับ หลายวันแล้วน้าาาา
-
ไม่อยากให้พี่กิีฟตายเลย TT แล้วเรื่ิงมันจพดำเนอนไปยังไงต่อล่ะเนี่ย
-
คิดถึงไร้พ่าย :z3:
-
พี่พ่ายอยู่ไอซียูนานไปแล้ว :hao5:
-
ตอนที่ 30
เป็นอีกครั้งแล้วที่ผมต้องมาเจอกับบรรยากาศโศกสลดแบบนี้ พี่กิ๊ฟเป็นหัวหน้าที่มีแต่คนรักใคร่ เพราะฉะนั้นคนจากสำนักงานใหญ่จึงมาร่วมงานในวันเผากันหมด พ่อของพี่กิ๊ฟทราบเรื่องก็รีบบินกลับจากต่างประเทศ แต่พอมาเห็นสภาพศพของลูกสาวก็ถึงกับล้มพับไป พ่อของพี่กิ๊ฟใจดีกับผมมาก ท่านไม่โกรธผมเลยทั้งๆ ที่ผมขอให้ท่านต่อยผม แต่ท่านก็ไม่ทำ ท่านถามผมแค่ว่าพี่กิ๊ฟทรมานมากไหม แต่พอผมตอบท่านไม่ได้ ก็มีแต่น้ำตาของคนเป็นพ่อเท่านั้นที่หลั่งไหลลงมา
ผมเพิ่งมีโอกาสมาร่วมงานในวันสุดท้ายเพราะต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ความจริงหมอไม่อนุญาตให้กลับบ้าน แต่ผมยืนยันว่ายังไงก็ต้องกลับ...ผมอยากจะมาส่งเธอที่รักผม เธอที่เป็นดั่งคนสำคัญให้ไปสู่สุขติ ให้นอนหลับฝันดี...ผมไม่อยากให้เธอจำเหตุการณ์เลวร้ายใดๆ คงได้แต่ภาวนาต่อสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง
ผมเจอพี่เอที่เข็นรถเข็นที่พี่เกมนั่งมาด้วย พี่เกมคงยังไม่หายดี แต่ก็คงอยากมาร่วมงาน พ่อของพี่พ่ายก็ยังคงไม่ได้สติแม้การผ่าตัดเอากระสุนปืนออกจะสำเร็จไปได้ด้วยดีก็ตาม คุณภัทรก็อาการไม่ต่างกัน ม้ามฉีกขาดและศีรษะโดนกระแทกอย่างรุนแรง อาการยังทรงตัว ไอ้มาวินเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลตำรวจไม่กี่วันก็ถูกนำตัวไปฝากขังที่เรือนจำ รอเวลาขึ้นศาลเพื่อตัดสินคดี ส่วนพี่พ่าย...เขายังคงอยู่ในห้องไอซียู เพราะกระสุนถูกจุดสำคัญ ฝังใน และยังไม่สามารถผ่าตัดเอากระสุนปืนออกมาได้...
“เพี้ยน ทำไมถึงลาออกจากงานล่ะ” พี่เกมถามขึ้น ดวงตาแดงก่ำมีน้ำใสๆ คลอตลอดนั้นจ้องมองมาทางผม
ผมลาออกจากงานแล้ว เพราะคิดว่าหลังจากเสร็จงานศพของพี่กิ๊ฟก็จะกลับเชียงใหม่ คงถึงเวลาที่ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับครอบครัว แต่คงต้องรอให้อาการของพี่พ่ายดีขึ้น ผมถึงจะไปอย่างสบายใจได้
“ผมอยากพักน่ะครับ”
“อืม...”
“ว่าแต่พี่เกมหายดีหรือยังครับ”
“ก็เริ่มดีขึ้นแล้วล่ะ”
ผม พี่เกม และพี่เอ นั่งพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ ที่ศาลาริมแม่น้ำ พี่เอเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่ท่านประธานยอมเป็นตัวประกันให้ ลูกๆ ของพี่พ่ายปลอดภัยเพราะท่านประธานไปช่วยไว้ได้ทันก่อนที่พี่พ่ายจะไปถึง มาวินพาพวกเด็กๆ ไปที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ตัวเองโตขึ้นมาแต่ตอนนี้ย้ายสถานที่ไปอยู่ที่ใหม่และที่นั่นก็ถูกปิดร้างไว้ มีลูกน้องของท่านประธานคอยดูแล เพราะฉะนั้นท่านประธานถึงได้ตามไปเจอได้แล้วโทรบอกให้พี่พ่ายตามไปที่นั่น และสิ่งที่ทำให้ท่านประธานยอมช่วยก็คงเป็นเพราะมาวินดึงหลานๆ เข้ามาเกี่ยว อืม...ผมก็แค่เดา เพราะยังไงซะคนที่รู้ว่าไอ้มาวินฆ่าคนตายอยู่เต็มอกและไม่ยอมทำอะไรเลยก็คือท่านประธานเองนั่นแหละ ไม่ทำอะไรไม่ว่า กลับช่วยปกป้องมัน ถ้าไอ้มาวินมันอยากได้เข้าไปอยู่เป็นคู่ชูชื่นในคุก มันซัดทอดว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ก็คงโดนจับด้วยเป็นแน่ แต่ผมก็คิดอีกนั่นแหละว่าไอ้มาวินมันคงไม่พูด เพราะไอ้เหี้ยนี่ร้ายกับคนทั้งโลกแต่แค่มดกัดเมียมันให้เป็นรอยก็แทบจะดิ้นตาย
“กิ๊ฟถูกลุงพิชิตขังไว้ก็จริง แต่ไม่ได้ทำอะไรหรอก จนคนของไอ้มาวินมันรู้ที่อยู่นั่นแหละ ถึงได้เป็นเรื่อง ป๋าถึงได้ไปช่วยออกมา แล้วกิ๊ฟก็รีบมาหาเพี้ยน”
จะว่าเป็นกับดักก็คงใช่ เพราะพอพี่พ่ายไปช่วยพี่กิ๊ฟ ไอ้มาวินก็พาลูกๆ ของพี่พ่ายออกจากบ้านไปทันที ราวกับมันจงใจให้รู้ที่อยู่ของพี่กิ๊ฟเพื่อดำเนินแผนของมันต่อ ความรู้สึกโกรธที่พี่พ่ายมาช้าจึงเบาบางลงไปบ้าง ดีแล้ว...ที่เขาไปช่วยเด็กๆ ดีแล้วที่แฝดสามยังคงปลอดภัย เพราะเมื่อคิดย้อนกลับไปถึงนิสัยของไอ้มาวิน มันกล้าแลกทุกอย่างเพื่อความต้องการของมัน แม้กระทั่งน้องสาวที่ผมเอาปืนปลอมไปขู่ มันยังบอกให้ผมยิงทิ้งได้เลย หรือเป็นเพราะมันรู้อยู่แล้วว่าผมทำไม่ได้กันแน่ แล้วกับหลานๆ ...ก็คงไม่มีใครกล้าวัดใจว่ามันจะไม่ทำอะไร ในเมื่อถึงขนาดยิงพี่เกมแล้วชิงตัวหลานๆ มา
อืม...ผมไม่สามารถรู้ความคิดของศัตรูได้... เพราะฉะนั้น รบร้อยครั้งผมก็คงจะแพ้ร้อยครั้ง
“คนของไอ้เหี้ยนั่นกับไอ้แก่ชู้รักไม่ใช่พวกเดียวกันเหรอพี่”
“มีแค่บางคน แต่คนที่ทำ...กิ๊ฟ เป็นเพื่อนมันจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า ตอนที่ไปช่วยกิ๊ฟออกมา ก็เกือบไม่ทันแล้ว คิดว่าจะเจอไอ้วินอยู่กับกิ๊ฟแต่ไม่ใช่ เพราะมันดันไปหาไอ้เกมที่อยู่กับเด็กๆ ป๋ามันไม่เคยคิดเลยว่าไอ้วินมันจะลากเด็กๆ มาเกี่ยวด้วย มันระแวงเพี้ยนมาตลอด แต่ไอ้มาวินที่เป็นลุงแท้ๆ กลับทำเสียเอง” พี่เอพูด เขายื่นมือไปกุมมือพี่เกมไว้ “มันให้ลูกน้องมันบุกเข้าไปในบ้าน ยิงไอ้เกม แล้วตัวมันเองก็โผล่เข้าไปเหมือนเป็นฮีโร่ช่วยเด็กๆ เด็กๆ ถึงได้ยอมไปกับมัน”
“เด็กๆ ปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะครับ”
พี่เอมองสบตากับผม ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ขอโทษนะเพี้ยน ถ้าพี่กับป๋าไปถึงให้เร็วกว่านี้ก็คงดี เราให้กิ๊ฟมาช่วยเพี้ยนเพราะคนของพ่อกิ๊ฟก็กำลังตามกันไป แต่ไม่คิดว่าพอมาถึงจะเห็นแค่กิ๊ฟกับคุณภัทร”
“พี่กิ๊ฟบอกกับผมเหมือนกันว่าลูกน้องของพ่อกำลังตามกันมา แต่จนแล้วจนรอดตอนที่ต้องการความช่วยเหลือก็ไม่เห็นใครเลยสักคน คนของพ่อพี่กิ๊ฟมาถึงในเวลาที่ต้องนำศพกลับบ้านแค่นั้น”
บางครั้ง...แค่ช้าไปหนึ่งนาทีก็อาจจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไป
“อืม”
ผมยังคงฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าตั้งแต่นั้นมา ไม่มีคืนไหนที่จะหลับได้สนิท ไม่มีคืนไหนที่จะนอนฝันดี ผมยังคงมีภาพที่ไม่อยากจำวนเวียนอยู่ในหัว ทั้งพี่ดรีม...ทั้งพี่กิ๊ฟ...และ...พี่พ่าย ...ตื่นมากลางดึก...น้ำตาก็ไม่เคยยอมหยุดไหล
พี่ดรีมที่ตายอย่างทรมาน...ผมไม่ได้เห็นวาระสุดท้าย...แต่ก็เชื่อได้ว่าพี่คงทุรนทุรายไม่ต่างจากพี่กิ๊ฟ ส่วนพี่พ่ายก็ยังคงเจ็บหนัก...เพราะผม
“เรื่องร้ายๆ ผ่านไปแล้วนะเพี้ยน...มาเริ่มกันใหม่นะ” พี่เกมยื่นมือมากุมมือผมไว้ ในขณะที่พี่เอตบไหล่ผมเบาๆ
“สู้ต่อไปไอ้น้องรัก”
แต่ผม...คงจะเริ่มต้นใหม่ได้ยาก เพราะไม่มีใครที่ผมจะเริ่มต้นด้วยได้อีกแล้ว...
“อย่าทำหน้าเหมือนไม่มีใคร เพี้ยนยังมีพวกพี่ และที่สำคัญ...ป๋ายังอยู่นะ ยังไม่ไปไหน”
“แต่ผมคิดว่า...ผมควรจะไป ควรไปให้ไกลจากเขา”
มันไม่ใช่แค่บาดแผลทางร่างกายที่ผมได้ทำไว้...แต่สายตาของพี่พ่ายก่อนที่จะล้มลงไป มันบอกได้ถึงความผิดหวัง ความเสียใจ...เขาบอกว่าเขาไม่เคยมีใคร...แม้กระทั่งผม นั่นเพราะความเชื่อใจที่เขามี...มันไม่เหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว คงโดนเป่ากระเด็นไปพร้อมกับกระสุนปืนที่ฝังอยู่ในตัวเขาตอนนี้
“งั้นก่อนจะตัดสินใจ เสร็จงานแล้วเราไปที่โรงพยาบาลด้วยกันไหม”
“แต่...” ผมอยากจะปฏิเสธ แต่เห็นสีหน้าของพี่เกมแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง เพราะเขามองมาอย่างรู้ทัน คงรู้ว่าผมเป็นห่วง แต่คงไม่รู้ถึงขนาดที่ว่าผมไปเยี่ยมพี่พ่ายทุกคืน ได้แค่เกาะอยู่ที่ประตูหน้าห้องก็เอา “ก็ได้ครับ”
“งั้นตอนนี้ไปกันเถอะ คงได้เวลาแล้ว”
เวลาบ่ายโมงก็เริ่มทำพิธี แขกเหรื่อในงานเริ่มทยอยขึ้นไปวางดอกไม้จัน ผมเป็นคนรองสุดท้ายที่เดินขึ้นไปเพื่อจะลากับพี่กิ๊ฟเป็นครั้งสุดท้าย
มันนานพอแล้วที่ยื้อเธอไว้ เจ็ดวันเจ็ดคืนที่พ่อของพี่กิ๊ฟนั่งเฝ้าอยู่ข้างโลงศพไม่ยอมไปไหน จนสุดท้ายต้องให้ลูกน้องมาช่วยกันพยุงท่านให้ลุกไปพักผ่อนบ้าง พ่อของพี่กิ๊ฟคงอยากจะเห็นร่างของลูกสาวให้นานกว่านี้ แต่พอต้องทนเห็นร่างกายที่เคยทะนุถนอมมาตั้งแต่ยังเล็กถูกฉีดน้ำยาไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความหนาวเย็นในโลงสี่เหลี่ยมนั้นก็คงแช่แข็งหัวใจคนเป็นพ่อไปด้วย...ทั้งๆ ที่คงอยากจะให้ความอบอุ่นกับลูกมากกว่านี้
“ขอบคุณที่ดูแลผมเป็นอย่างดีมาตลอด ถ้าไม่มีพี่...ก็คงไม่มีผมมาจนถึงทุกวันนี้ ผมทำให้พี่เสียใจอยู่หลายครั้ง เอาแต่ใจตัวเอง ดื้อกับพี่ แต่พี่ก็ยังอดทนและอยู่ข้างผม จนในวันสุดท้ายของพี่ พี่ก็ยังเลือกที่จะปกป้องผม ผมไม่รู้จะตอบแทนความรักของพี่ได้ยังไง ผมไม่อยากจะพูดเลยว่าถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เราเกิดมาเจอกันอีก เพราะถ้าผมเจอพี่...ผมก็อาจจะทำให้พี่ต้องเสียใจ ผมอยากให้พี่เจอคนที่ดีกว่าผม รักพี่ได้เหมือนที่พี่รัก”
ตั้งแต่ผมยังเรียนมหาวิทยาลัยปีสอง...ก็อยู่ในความดูแลของพี่กิ๊ฟ ความผูกพันหลายปีมานี้ มันคงต้องสิ้นสุดลง แต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับพี่...จะอยู่กับผมไปจนตาย
“พี่กิ๊ฟครับ...หลับให้สบายนะครับ ไม่ต้องห่วงผมแล้วนะ ...ผมขอโทษจริงๆ ที่อ่อนแอ ปกป้องพี่ไม่ได้ ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกๆ อย่าง”
แม้ผมจะพยายามกลั้นน้ำตาไว้มากแค่ไหน แต่มันก็ไม่หยุดไหลเลยตั้งแต่ที่พี่กิ๊ฟจากไป เพราะเมื่อนึกถึงทีไร หัวใจของผมก็เหมือนกับถูกเหยียบซ้ำ ย้ำตรงจุดเดิมให้เป็นแผลที่ไม่มีวันหาย
ผมเดินลงจากเมรุเงียบๆ ปล่อยให้พ่อของพี่กิ๊ฟขึ้นไปร่ำลาเป็นครั้งสุดท้าย
...ควันที่ลอยขึ้นไป มันจะไปได้ไกลแค่ไหนผมไม่รู้ แต่ผมหวัง...หวังว่ามันจะไปไกล ไปจนถึงที่ที่มีแต่ความสุข ไม่มีพันธนาการใดๆ มาเหนี่ยวรั้งไว้อีก
“ลาก่อนนะครับ”
พี่เป็นคนสำคัญ เป็นยิ่งกว่าคนรัก...และจะเป็นไปตลอดกาล
“เพี๊ยงงงงงงงง!”
ผมมาถึงที่โรงพยาบาลพร้อมกับพี่เกมและพี่เอ และที่ผมเจอก็คือแฝดสามกำลังนั่งหน้าสลอนกันอยู่หน้าห้องไอซียูพร้อมกับผู้หญิงวัยกลางคน ซึ่งดูๆ แล้วก็น่าจะเป็นพี่เลี้ยง
“ป๋าอยู่ข้างในยังไม่ออกมาเลย” น้องยะบู้ปาก แก้มป่อง “ป๋าบอกจะไปเล่งด้วย แต่ก็มานองเล่งที่นี่ ยะมาหาก็ไม่ยอมออกมา”
“โยอยากเจอป๋า” น้องโยเริ่มเบะปากร้องไห้
“คุณหนูคะ ไม่เอานะคะ ไม่งอแงนะ”
แค่เห็นหน้าของเด็กๆ น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วก็เริ่มไหลลงมา ผมรวบตัวทั้งสามคนมากอดไว้ น้องนะนิ่งมาก แต่ทำหน้าจะร้องไห้ตลอดเวลา คงรู้ว่าโรงพยาบาลคือสถานที่ที่มีแต่คนเจ็บป่วยทางร่างกาย น้องกอดผมตอบกลับมาแล้วสะอื้นเบาๆ
“ป๋านองอยู่ในนั้งตลอดเลย ลุงเอบอกว่าป๋าเจ็บ แต่เดี๋ยวก็หาย” น้องนะพูดทั้งน้ำตา ในขณะที่ความรู้สึกผิดเข้ามาเกาะกินในใจของผม... ผมทำให้พี่พ่ายต้องเป็นแบบนี้ ทำให้พวกเด็กๆ ต้องร้องไห้ คำขอโทษอีกกี่หมื่นครั้งก็คงไม่พอ...
มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยสำหรับเรื่องที่ผมทำลงไป...
“พี่เพี้ยนขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม เพี๊ยงอย่าล้องไห้ ยะจะให้ยืมน้องต่ายของยะเอาไหม”
“โยจะให้ช็อคโกแลตด้วยล่ะ อันใหญ่ๆ เลย”
ผมยิ้มแล้วลูบหัวน้องยะน้องโย ในขณะที่น้องนะจุ๊บแก้มผมไปหนึ่งที “ป๋าบอกว่าทำแบบนี้แล้วจะหยุดล้องไห้”
“อื้อ หยุดแล้วๆ ไม่ร้องๆ”
เด็กๆ ช่วยกันใช้มือป้อมๆ เช็ดน้ำตาให้ผม ก่อนจะขึ้นมานั่งเรียงกันบนเก้าอี้ แกว่งขาสั้นๆ ไปมา
“นี่แหละเพี้ยน เด็กๆ งอแงตลอดเลย แล้วก็ไม่ค่อยยอมกลับบ้าน บอกแต่ว่าจะรอป๋า แต่จะให้มานั่งอยู่ที่นี่ตลอดก็ไม่ได้ ยังไงช่วยดูแลให้ด้วยได้ไหม” พี่เอถาม
“ให้ผมดูแลจะดีเหรอครับ”
“ดีสิ เด็กๆ ก็อยากอยู่กับพี่เพี้ยนใช่ไหมครับ”
“อยากกกก”
ประสานเสียงกันเชียว แต่เสียงดังขนาดนี้เดี๋ยวคุณหมอกับพยาบาลก็แห่กันมาด่าหรอก
“ป๋าจะอยู่กับพวกเลาด้วยใช่ไหมคับลุงเอ” น้องนะถามพลางมองพี่เอด้วยดวงตาใสแจ๋ว
“แน่นอนครับ แต่ตอนนี้อยู่กับพี่เพี้ยนไปก่อนนะ ถ้าป๋าตื่นแล้วค่อยมาเล่นกัน”
“อื้อ”
“งั้นตอนนี้กลับบ้าน ไปอาบน้ำกินข้าวก่อนดีกว่าเนอะ ถ้าป๋ารู้ว่ามีใครดื้อล่ะก็...” พี่เอพูดทิ้งท้ายไว้ แต่เด็กๆ ก็กระโดดลงจากเก้าอี้อย่างกระฉับกระเฉง
“กลับบ้างๆ เพี๊ยงกลับบ้าง”
“ครับๆ”
ผมคงต้องอยู่ดูแลเด็กๆ ไปจนกว่าเขาจะฟื้น... ยังไงก็...อย่าเป็นอะไรไปนะครับพี่ เพราะถ้าพี่เป็นอะไรไป...พวกเด็กๆ คงเสียใจกันมากแน่ๆ
พาเด็กๆ กลับบ้านโดยมีพี่เลี้ยงคอยนั่งข้างๆ บอกทางให้ ถึงอย่างนั้นผมก็พาหลงกันไปแล้วหนึ่งรอบตามประสาคนไม่ชินทาง ประกอบกับพี่เลี้ยงของเด็กๆ ที่ชื่อพี่เอี้ยงนั้นเป็นคนต่างจังหวัด รู้จักแต่ทางกลับไปบ้านนายจ้างเท่านั้น พอออกนอกเส้นทางปุ๊บ ก็หาทางกลับไม่ถูกกันเลยทีเดียว มันจึงเป็นเหตุให้มาถึงบ้านของพี่พ่ายช้า ช้าไปสองชั่วโมงจนสามแสบที่คุยเจื้อยแจ้วนั้นเงียบเสียงกันไปทีละคน
“ถึงซะที นึกว่าจะได้หาโรงแรมนอนกันแล้วคืนนี้”
“นั่นสิคะ”
ผมกับพี่เอี้ยงหัวเราะกันเบาๆ เพราะพอเห็นแค่รั้วด้านข้างพี่เอี้ยงก็จำได้ทันทีว่าเป็นบ้านของนายจ้าง คือเห็นรั้วตั้งแต่เลี้ยวรถเข้าซอยมาแค่ไม่กี่เมตรน่ะครับ ต้องขับเข้ามาอีกหลายร้อยเมตรกว่าจะถึงประตู
อืม...ที่จริง...บ้านของพี่พ่ายนั้นไม่ได้แปลกหรือพิศดารไปจากบ้านของมหาเศรษฐีเลยแม้แต่น้อย จะเรียกคฤหาสน์ก็ดูเหมือนจะเว่อวังอลังการไม่พอ
“คุเพี้ยยยยยย”
นังอ่อง!
ผมรู้สึกดีใจนิดๆ ที่เห็นว่าอ่องปลอดภัย แต่อีกใจก็หงุดหงิดที่รู้ว่าอ่องเป็นสาวใช้ในบ้านของพี่พ่าย อันที่จริงผมแอบภาวนาให้อ่องเป็นแค่แม่บ้านรับจ้างฟรีแลนซ์ทั่วๆ ไป เพราะไอ้ต้องมาคิดว่ามันรับบทสาวใช้คอยอ่อยคุณชายของบ้านแล้วผมก็...
“คุเพี้ยขา คุระพ่าเปะงายบ้าง”
“ไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่บอก ไปตามใครในบ้านมาช่วยอุ้มเด็กๆ ทีไป”
ผมก็แค่ขี้เกียจบอกเท่านั้นแหละครับ ไม่ได้มีเหตุผลหึงหวงใดๆ มาเกี่ยวข้องเลยแม้แต่น้อย...
หลังจากมีคนในบ้านมาอุ้มเด็กๆ ลงจากรถแล้ว ผมก็ขอตัวกลับ โดยบอกกับพี่เอี้ยงว่า ถ้าพวกเด็กๆ งอแงอีกก็ให้โทรมาหาผมตามเบอร์ที่ได้ให้ไป ...แม้ผมจะเกลียดทั้งปู่ ทั้งลุง ทั้งแม่ของเด็กๆ มากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดเด็กๆ ไปด้วย พวกเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยกับที่พวกผู้ใหญ่ก่อ ผมจึงทำใจร้ายกับพวกเขาไม่ได้ อีกทั้ง...ผมยังทำให้พ่อของพวกเขาต้องบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย
“กินอะไรมารึยัง” ไอ้ยิวเอ่ยถามเมื่อผมกลับมาถึงห้อง
ตอนนี้ผมมาพักอยู่กับไอ้ยิว ผมไม่ได้ติดต่อหามันเลย จนกระทั่งต้องหาที่พักในกรุงเทพระหว่างงานศพของพี่กิ๊ฟนั่นแหละครับ ผมคืนหอพักไปแล้ว จะให้ไปหาโรงแรมนอนก็ไม่มีเงินมากพอ ถึงต้องมาพึ่งพาไอ้ยิวมันอีกที มันก็ดีนะครับ ไม่โกรธอะไรผมเลย กลับร้องไห้ตกใจเมื่อผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมให้มันฟัง
“อืม กินแล้ว”
ความจริงผมยังไม่ได้กิน แต่ถ้าไม่โกหก ไอ้ยิวก็จะคะยั้นคะยอให้กิน มันจะไม่หยุดตื้อเลยจนกว่าผมจะยอมทำตามที่มันบอก
“งั้นไปอาบน้ำก่อนไป มาเหนื่อยๆ”
“อืม”
พี่ทัศน์กลับไปนอนที่บ้านเพื่อความสะดวกใจของผม จะให้พักอยู่ด้วยกันเราสองสามคนก็ใช่เรื่อง แต่ผมบอกแล้วว่าผมมารบกวนไม่นาน อีกเดี๋ยวก็จะไป
ที่จริง...ผมไม่ได้อยากกลับมาให้ไอ้ยิวมันลังเลอีก ความรักของมันกับพี่ทัศน์กำลังไปได้ดี ผมไม่อยากเอาปัญหาของผมมาทำให้มันไขว้เขว เพราะแม้ผมจะอยู่ในช่วงเวลาที่อ่อนแอมากแค่ไหน ผมก็ไม่ได้ต้องการใครมาเติมเต็มให้อีกแล้ว ในเมื่อผมไม่เคยตอบแทนความรู้สึกดีๆ เหล่านั้นได้ ผมคอยแต่ทำร้าย และทำให้คนที่รู้สึกดีกับผมเจ็บปวดมาตลอด
“เพี้ยน มึงเป็นอะไรรึเปล่า เข้าไปนานแล้วนะ!” เสียงไอ้ยิวตะโกนถามมาให้ได้ยิน
“ไม่เป็นไร” ผมตอบกลับ คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเดียวก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำ ไอ้ยิวยืนอยู่ตรงหน้า มองมาด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมนาน” มันถามเสียงอ่อน สบตากับผมแล้วเบือนสายตาหลบ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“ว่าวอยู่ ก็เลยนาน” ผมตอบพลางอมยิ้มมองมัน
“อะ...ไอ้บ้า! รีบๆ ไปแต่งตัวเลยมึง”
“ครับๆ สั่งจัง”
“ก็...เป็นห่วง เดี๋ยวมึงก็เป็นหวัด เปลือยนานๆ มันไม่ดี”
“อืม” ผมยีหัวไอ้ยิว แล้วเดินมาหยิบเสื้อผ้าที่ไอ้ยิวเตรียมไว้ให้ เสื้อผ้าไอ้ยิวผมใส่ไม่ได้เพราะมันตัวเล็กกว่าผม จึงต้องยืมเสื้อผ้าของพี่ทัศน์ที่สูงไล่เลี่ยกับผม แต่ตัวหนากว่า
“เพี้ยน มึงจะกลับเชียงใหม่จริงๆ เหรอ”
“อืม”
“อยู่กับกูไปก่อนก็ได้ ถ้ามึงยังไม่พร้อม”
“กูพร้อม แล้วกูก็ไม่อยากรบกวนมึงกับพี่ทัศน์ไปมากกว่านี้ ห่างผัวนานๆ เดี๋ยวมึงจะเงี่ยนเอา ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้ห่าเพี้ยน! เงี่ยนบ้านมึงสิ!”
ไอ้ยิวโวยวายแล้วตรงเข้ามาทุบผมจากทางข้างหลัง แต่ตัวมันเล็กกว่า โดนผมเหวี่ยงเบาๆ ก็หล่นตุบไปนอนแผ่อยู่บนเตียงแล้ว
“เพี้ยน” ไอ้ยิวมองผมแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว สองมือของมันยื่นมาตรงหน้า
“อะไรของมึง” ผมจับมือมันไว้แล้วดึงให้ลุกขึ้นนั่ง “อ่อยกูรึไง”
“ถ้ากูบอกว่าใช่ มึงจะเอาไหม” ไอ้ยิวเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาของมันฉ่ำหวาน ออดอ้อนเหมือนที่ชอบทำ ส่วนมือของมันก็ล้วงเข้ามาใต้ผ้าขนหนูหนานุ่มที่ผมใช้พันรอบเอวอยู่
เพียะ! เพียะ!
ผมดีดหน้าผากมันไปสองที
“กูเคยมีผัวมาแล้วนะ ยังอยากจะได้กูเป็นผัวอีกรึไง”
“...”
“แล้วทำอย่างนี้...พี่ทัศน์ของมึง ไม่สำคัญเลยเหรอยิว”
ไอ้ยิวมองผม ตาของมันแดงก่ำเริ่มมีน้ำตาคลอ
“สำคัญ...แต่กูรักมึง ไม่ว่ายังไงกูก็รักมึง มึงอยากให้กูไปได้ดีกับพี่ทัศน์ กูก็ทำให้แล้วไง กูทำตามที่มึงต้องการแล้ว แล้วทำไมตอนนี้ถึงยังไม่ใช่กูอีก มึงไม่มีใครแล้ว พี่กิ๊ฟก็ตายไปแล้ว มึงมีแต่กูนะเพี้ยน! เลือกกู! อยู่กับกูไม่ได้รึไง!”
ผมมารู้เอาทีหลังทุกที...ว่าต่อให้ไม่มีใคร...ก็ไม่ควรกลับมาหาไอ้ยิว
“ใช่...ตอนนี้กูไม่มีใครแล้ว ไม่มีใครอยู่ข้างๆ กูเลยตอนนี้ แต่มันจะเป็นมึงไปได้ยังไงยิว ในเมื่อหัวใจของกู มันไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนข้างๆ ตัว แล้วมันจะเป็นมึงไปได้ยังไง...ในเมื่อมึงก็มีคนที่รักมึง และกูไม่อยากให้มึงต้องทำร้ายเขา ...กูไม่อยากให้มึงมานึกเสียใจทีหลังในตอนที่สูญเสียคนที่ให้ความสำคัญกับมึงไป”
ผมทำให้ร้องไห้อีกแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่อยากทำ ...ผมอยากให้มันมีความสุข อยากให้คนสำคัญของผมทุกคนมีความสุข ทั้งพี่กิ๊ฟ ทั้งไอ้ยิว ไม่ได้อยากให้ใครต้องเจ็บปวดเลยแม้แต่คนเดียว
“งั้นกูจะเลิกกับพี่ทัศน์ แล้วกูก็จะไม่มาเสียใจทีหลังด้วย”
“เพื่ออะไร”
“กูจะเลิกกับเขาแล้วมาอยู่กับมึง”
“กูไม่ได้พูดว่ากูต้องการ”
“มึงไม่มีใครแล้วเพี้ยน ตอนนี้มึงเหลือแค่กูแล้ว”
“ต่อให้กูไม่มีใคร ยังไงมันก็ไม่ใช่มึงนะยิว มึงเป็นเพื่อนของกู และจะเป็นไปจนตาย”
“ทำไมมึงไม่ให้โอกาสกูบ้าง!”
“เพราะกูเลือกไปแล้ว! กูเลือกพี่กิ๊ฟ ไม่ใช่มึงหรือใคร”
“แต่เขาตายไปแล้วไอ้เพี้ยน! พี่กิ๊ฟตายไปแล้วมึงเข้าใจไหม!”
ทำไมผมจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับผม...พี่กิ๊ฟจากไปแค่ร่างกายเท่านั้น ความรู้สึกของเธอยังคงอยู่กับผม และผมจะไม่มีวันลืม แม้หัวใจของผมจะไม่อาจรักเธอเหมือนคนรักได้ก็ตาม
“ให้โอกาสกูนะ...ให้กูเป็นแค่ตัวแทนก็ได้ ให้เป็นอะไรก็ได้ แต่ให้กูอยู่ข้างๆ มึงนะเพี้ยน”
“คบกันแล้วมันอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่มึงคิด แล้วถึงคราวต้องเลิกกันขึ้นมาจริงๆ แม้แต่เพื่อน เราก็จะเป็นกันไม่ได้ มึงยอมรับได้ใช่ไหมยิว”
ผมถือว่าความเงียบเป็นการตอบตกลง ...การเก็บไอ้ยิวไว้ข้างๆ อาจจะเป็นการทำร้ายมันมากเกินไป...อยู่ข้างๆ แต่ไม่ได้มีสถานะอะไรมากไปกว่าเพื่อนที่สามารถพึ่งพาได้ เพราะฉะนั้น...แม้ว่ามันจะเป็นแค่ความคิดโง่ๆ แล้วสุดท้ายผมจะต้องไม่เหลือใคร ผมก็จะทำให้มันเกลียดผมให้ได้...
เกลียดจนตัดผมที่เป็นเนื้อร้ายออกจากชีวิตของมัน...
“ถ้ายอมรับ...ก็มาตกนรกไปด้วยกันนะครับ”
ผมจะทำอะไรต่อจากนี้...จะดำเนินชีวิตต่อไปในทางไหน ผมยังคิดไม่ออก เพราะเกมที่ผมเล่น แม้มันจะจบแล้ว แต่ผมก็ยังคงรู้สึกพ่ายแพ้ ผมสูญเสียมากกว่าได้รับ ถึงพี่พ่ายจะบอกว่าผมชนะ แต่ผมไม่ได้รู้สึกว่าชัยชนะเป็นของผมเลยสักนิด...เพราะไอ้มาวินยังอยู่ น้องสาวมันก็ยังไม่ตาย พ่อพี่พ่ายอีกไม่นานก็คงจะหายดี แต่พี่กิ๊ฟกลับจากไปไม่มีวันกลับ
ผมรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม แต่ผมจะทำอะไรได้อีก...คนที่คอยช่วยเหลือและสนับสนุน คอยบันดาลทุกสิ่งอย่างให้เขาไม่อยู่อีกแล้ว หรือผมควรจะตั้งความหวังกับ...ไร้พ่าย...อีกสักครั้ง
แต่คงจะเป็นหวังลมๆ แล้งๆ ล่ะมั้ง...เพราะหลังจากเกิดเรื่อง ผมก็พอรู้แล้วว่า...จะไม่มีอะไรเหมือนเดิม
“กูรู้สึกว่ากูยังไม่พอใจกับตอนจบแบบนี้เลยยิว”
“แต่กูไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับพวกมันแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไปดีกว่า ยังไงคนที่ฆ่าพี่ดรีมก็ถูกจับ ไม่มีอะไรที่มึงต้องทำอีกแล้วนะ”
“อืม...คงงั้นล่ะมั้ง”
ความรู้สึกที่กวนใจ...ใบหน้าของใครบางคนที่ยังวนอยู่ในความคิด ...ไม่มีเรื่องที่ต้องทำ ไม่มีอะไรให้ต้องสานกันต่อ รวมถึงเรื่องของ...เขา...ด้วยสินะ
“เพี้ยน”
“ว่า”
“กับกู...ยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่นะ” ไอ้ยิวยิ้มพลางยกมือขึ้นโอบรอบคอผม แล้วรั้งให้เข้าไปชิดกับมันมากขึ้น
“ทำอะไร”
“ก็...”
“มึงอยากรึไง”
“...”
“แต่เอาไว้คราวหน้า คืนนี้กูไม่มีอารมณ์”
“ไอ้บ้า ตามใจหน่อยก็ไม่ได้ นี่คบกันแล้วจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
“ใช่...แต่ถ้าอยากได้คนตามใจ มึงจะเลิกก็ได้นะ”
ไอ้ยิวเม้มปาก มองผมด้วยแววตาตัดพ้อ “ไม่ต้องตามใจกูก็ได้”
“อืม”
ผมเดินไปปิดไฟกลางห้อง แล้วขึ้นนอนบนเตียง ไอ้ยิวขยับเข้ามากอดจากข้างหลัง พึมพำเบาๆ ว่า “ฝันดี” โดยที่ผมไม่ได้ตอบกลับอะไรไป
เดี๋ยวมึงก็รู้ว่าการคบกับคนที่ไม่ได้รัก มันเจ็บกว่าแอบรักข้างเดียวหลายเท่า เพราะกูก็เคย...เจ็บมาเหมือนกัน
.......................................................TBC............................................................
ตอนนี้ก็คงพูดได้แค่ว่า 'แล้วแต่เพี้ยน'
มาช้าไปมากเลยค่ะ พรุ่งนี้วันแม่แล้ว อย่าลืมกอดแม่นะคะ :กอด1: :กอด1:
ปล. ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยค่ะ
อืม...ไร้พ่าย...ไม่มีอยู่จริง เพราะมีแต่คนพ่ายแพ้ แม้ไร้พ่ายก็ยังพ่ายให้กับหัวใจตัวเอง เอาเป็นว่า...จะเป็นยังไงต่อไป คงต้องมารอลุ้นอยู่หน้าห้องไอซียูแล้วค่ะ :เฮ้อ: :z6:
-
จิ้มมม
เพี้ยนนน หนูเอายังงี้เลยเหรอ T^T ความสัมพันธ์ช่างอินุงตุงนังจริงๆ
สงสารสุดคือพี่ทัศน์อ่ะ เง้อออ
-
เพี้ยน อย่าทําอะไรซับซ้อนนักเลย เป็นเพี้ยนคนเดิมที่ดับเครื่องชนอีกครั้งสิ
อีกสักครั้งนะ คว้าความสุขเอามาไว้กับตัวและเป็นความสุขให้ป๋าด้วย
ป๋าเขามีแค่เพี้ยน ตะโกนไปน่ะได้ยินไหมมม เขามีแค่เพี้ยนนะ อย่าทิ้งป๋าไปเลย
-
โดนแย่ง เชอะ 55555 มาเม้นก่อนอ่านว่าจะเป็นคนแรก ทำใจไว้ เผื่อเศร้า งื้อออ :sad4:
-
:katai1: วิบากกรรมของน้องเพี้ยนไม่พอ ทำไมเพี้ยนต้องดึงยิวลงมาร่วมด้วยยยยยย เพี้ยนของเจ้คิดน้อยตลอด ไม่อยากเหลือใครแต่ไม่จำเป็นต้องทำแบบเน้ :angry2:
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี เพราะมีแต่คนที่ทำตัวเองทั้งนั้น :ling2:
-
รักใครก็บอกว่ารักคนนั้นสิวะเพี้ยน
-
ยังงงอยู่ว่าสรุปไอ้แก่นั่นมันจะไม่ได้รับกรรมทางกฎหมายเลยเหรอ
เพราะที่วินมันเลวจนกู่ไม่กลับขนาดนี้ก็เพราะมีมันนั่นแหละที่คอยส่งเสริมสนับสนุนแทนที่จะห้าม
คือวินมันเลวเพราะความแค้นมาบังตาเลยไม่มีสติอันนี้เราเข้าใจนะ
แต่พ่อขอพ่ายที่มันรู้ว่าสิ่งที่วินทำมันผิดนอกจากจะไม่ห้ามแล้วยังส่งเสริมนี่เราว่าเลวยิ่งกว่าอีกนะ
อยากให้มันได้รับโทษทางกฎหมายด้วย เพราะทางกฎแห่งกรรมมันคงได้รับแล้วเพราะวินมันคงถูกจับ
ไม่ได้อยู่กับมัน แต่ก็อยากให้ทางกฎหมายเอาผิดมันด้วย แต่ก็ช่วยจับแยกคุกด้วยนะ อย่าให้มันได้ไปอยู่ด้วยกัน
อย่าให้มันได้ไปเสวยสุขแม้จะไหนคุกก็ตาม ที่สำคัญสองคนนี้อยู่ไหนบรรลัยที่นั่น สงสารคนส่วนนึงในคุกที่กำลังจะกลับตัว
-
:fire: ยิวมีผัวที่ดีๆก็ดีแล้ว อินู๋เอ๊ย :katai1:
ปล่อยเพี้ยนไปให้ เฮียพ่ายไว้เล็มเล่นอะดีแล้ว :laugh:
-
จะโกรธเพี้ยนก็ตอนนี้ล่ะ ดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวอีกแล้วนะ ปมที่มันพึ่งจะคลี่ออกนิดหน่อย แกจะไปดึงเข้ามาผูกให้มันยุ่งเหยิงอีกทำไม กลับเชียงใหม่ไปพักผ่อนใจให้สบายก่อน อย่าทำแบบนี้เลย ยิวจะเจ็บ เพี้ยนเองสุดท้ายอาจจะเสียเพื่อนไปนะ
ปล. อาลัยพี่กิ๊ฟจริง พี่กิ๊ฟเป็นตัวละครที่เรายกย่องและรักมาก การตายของพี่กิ๊ฟเป็นความสะเทือนใจที่บอกออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริงๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เพี้ยนอย่าดึงคนอื่นเข้ามยุ่งดิวะเฮ้ยคะ
เชือกเพิ่งคลายปมแกก็ไปมัดมันอีกแล้วอ่ะ
เซ็งจิตเซ็งใจก็เพราะแกเลยนะเนี่ย
แต่ถ้าจะหนีพี่พ่ายก็หนีไปให้ไกลๆ เลยแล้วกีน
-
สั้น
-
เอิ่ม...เพี้ยน ใยจึงวนกลับไปหายิวให้เรื่องมันวุ่นขึ้นอีก
-
ตอนส่งพี่กิ๊ฟเราน้ำตาซึมเลยรู้สึกหน่วงในอก พี่กิ๊ฟเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมาก ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่รักไปดีนะคะพี่ ขอให้พี่ไปสู่สุคติ ส่วนเรื่องป๋ากับเพี้ยนตอนนี้ทุกๆอย่างมันยังยุ่งเหยิง ความสัมพันธ์สั่นคลอนจากการกระทำของหลายๆคน ไม่แปลกที่เพี้ยนคิดจะไป อาจเพราะเพี้ยนกลัวด้วยแหละกลัวว่าป๋าจะกลับไปเย็นชาใส่เหมือนเดิม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องรอให้ป๋ารอดจากไอซียูก่อนนั่นแหละนะ หายเร็วๆนะป๋า
ปอลิง รำคาญยิวมากกกกกกกก(กอไก่แสนล้านตัว)จะอะไรนักหนาเพี้ยนไม่คบก็คือไม่คบสิวะ ตัวเองก็ใช่ว่าจะโสดมีแฟนแล้วแท้ๆยังคิดจะมาเอาเพี้ยนอีก ไม่ไหวนะนิสัยแบบนี้อะต่อให้รักมากก็เถอะแต่ในเมื่ออีกฝ่ายบอกชัดๆแล้วก็ควรฟังบ้างดิ เหอะ จะให้เพี้ยนทำให้เจ็บซะให้กระอักเลยคอยดู พูดไม่รู้เรื่องดีนักแล้วเดี๋ยวจะรู้ว่าอยู่กับคนที่รักเราน่ะมันดีแค่ไหนแล้ว (อินจัด)
อัพเดทสารบัญตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
-
เฮ้ออออออ หวังว่าเรื่องวุ่นๆคงจะหมดซะทีนะ :hao7:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
เพี้ยน อย่าดึงยิวมาเกี่ยวเลย :เฮ้อ:
-
ผ่านเรื่องราวมามากขนาดนี้นึกว่าเพี้ยนจะคิดได้ กลับมาลากเพื่อนที่ดีที่สุดให้ตกนรกไปด้วยซะงั้น อดีตไม่ได้ให้อะไรกับเพี้ยนเลยรึไง ช่างทำไปได้ ไม่เข้าใจจริงๆ
-
โถ่พี่ทัศน์ :sad4: บุคคลน่าสงสารคนต่อไปของเรื่อง
ป๋ารีบๆฟื้นเร็ววววว เพี้ยนทำเรื่องยุ่งอีกแล้ว!!
ปล.จองน้องนะ เด็กอะไร...แค่นี้ก็สัมผัสได้ถึงความหล่อลาก
ปล2.รออ่านต่อค่ะ คู่เกมเอก็เหมือนจะไปได้ดีนะ อิอิ เหลือคู่หลักเนี่ยยยยย
-
แล้วแต่เพี้ยนเลยลูก :katai1: ทุกข์มันให้สุด ว่างเปล่าเสียให้พอ
ยิวเองก็ดื้อนะ ในเมื่อผ่านมาเป็นสิบปีสถานะยังเป็นแค่เพื่อนข้างตัว
ทำไมต้องรั้นเปลี่ยนสถานะ เพราะยิวเองน่าจะรู้ดีที่สุดว่าเพี้ยนเป็นยังไง
และตอนนี้ใจเพี้ยนอยู่ที่ใคร
สุดท้ายเจ็บปวดทุกฝ่าย มีแต่ผู้พ่ายเท่านั้นเอง
ปล.แอบคิดว่า 3 แฝดจะดึงพี่เพี้ยนมาอยู่ด้วยนานขนาดไหนกันน๊า
-
รอ
-
เราว่าจริงๆ แล้วเพี้ยนไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอกค่ะ แต่ถ้าพูดห้ามอะไรไปตอนนี้ยิวก็คงจะไม่ฟัง และรั้นที่จะทำตามความต้องการของตัวเองแน่ๆ วิธีที่ดีที่สุดที่่เพี้ยนจะกันยิวให้ออกห่างจากตัวเองได้ก็มีเพียงแค่ เชือดไก่ให้ลิงดู ก็เท่านั้น..
-
ยุ่งเหยิงเข้าไปอีก :เฮ้อ:
-
ปวดหัวกับเพี๊ยนนนนน :katai5:
:pig4: :pig4:
-
เรารู้สึกอยากให้เพี้ยนเจ็บ เจ็กว่านี้กับทุกสิ่งที่ทำ
ทั้งเรื่องพี่พ่าย เรื่องพี่กิ๊ฟ เรื่องยิว นี่ก็จะทำให้อะไรๆแย่ ลงไปอีก
จริงอยู่เริ่มแรกเพี้ยนเสียใจเรื่องดรีม เรื่องลูก แต่เพี้ยนแก้แค้นพร้อมกับทำร้ายคนอื่นไปด้วย
เหมือนหลอกใช้ทุกคนเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ นี่ถ้าพี่กิ๊ฟไม่ตาย เพี้ยนจะรู้สึกอะไรมากแบบนี้ไหม
ยังไงก็ขอให้ happy end นะคะ ขอบคุณนักเขียนมากๆสำหรับนิยายสนุกๆ เราอินมากจริงๆ :hao5:
-
ด้วยความที่ยิวชอบเพี้ยนมานาน เลยทำให้ยิวยอมเลือกแบบนี้ ยิวคงวังว่าเพี้ยนจะเลือกตัวเอง
แต่นะยิว ถ้าสุดท้ายไม่ใช่คนที่ถูกเลือกจะเจ็บมากนะยิว
น้องเพี้ยนไม่ใช่ไม่เหลือใครหรอก มีคนหลายคนที่หมุนรอบตัวน้องเพี้ยน
-
:heaven
-
ต่อไปเป็นบทสรุปของยิวสินะ นางก็แค่รักเพี้ยนอ่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เพี้ยน อย่าทำแบบเน้ โอยยยย T^T
-
กลับไปเชียงใหม่แบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว
จะดึงคนอืนเข้ามาเกี่ยวทำไม
จะทำให้ยิวตัดใจ คิดได้
ถามตัวเองก่อนมั้ยว่าทุกวันนี้คิดได้ยัง
ตัวเองยังตัดจากพี่พ่ายไม่ขาด จะให้คนอื่นทำได้ ตลกแล้ว
มีวิธีที่ดีกว่านี้อีกมาก ให้โอกาสกลับไปคิดอีกที
ไปคุยกับพี่กิ๊ฟในฝันก็ได้ หวังว่าบทเรียนที่ผ่านมาจะสอนเพี้ยนนะ
แล้วอย่าทำอะไรบ้าๆ ควรประเมินตนเองด้วยว่าลิมิตอยู่ตรงไหน
-
เด็กๆมาให้ป้าได้ชื่นใจขึ้นเยอะอยากหอมหัวเหม่งคนละที o18
-
เห้อออ!! ยังเจ้บไม่พออ่อ
-
:beat: :z6: :z2:หึหึ...แกไม๊มีวันตัดใจจากป๊ะป๋าของแฝดสามได้ร๊อกกกกกกกนังเพี้ยน
พวกชั้นสาปส่งแกไว้หมดแล้ว
โอมมมมม จงรักจงหลงไร้พ่ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยอ่ะ สงสารพี่กิ๊ฟและพ่อพี่กิ๊ฟอย่างจริงจัง :hao5:
-
:really2:
-
วิธีแก้ปัญหานี่ มันจำเป็นต้องใช้วิธีนี้เหรอเพี้ยน คราวนี้คนมาเบรคและดึงตัวเองไม่เหลือแล้วนะถ้าแม้แต่เรื่องยิวยังคิดที่จะแก้ปัญหาด้วยการทำแบบนี้ แสดงว่าเพี้ยนเหมาะกับการอยู่คนเดียวแล้วจริงๆ :z3:
-
จะดีหรอเพี้ยน
ปมเก่ายังไม่แก้เลยนะแกรรร
-
ทำแบบนี้ยิวมีแต่จะเจ็บ เพี้ยนเองก็เจ็บและอาจจะเสียเพื่อนคนสำคัญที่เหลืออยู่
อาลัยพี่กิ๊ฟ พี่กิ๊ฟเป็นอะไรแบบที่เรายกย่องและรักมากเธอรักเพี้ยนมากจริงๆ
โอ๊ย หน่วงวะเฮ้ย!!! :mew4: :mew4: :mew4:
-
ถ้าป๋ารู้ เพี้ยงจะโดนหนักขนาดไหนน
เฮ้อ ขอให้พี่พ่ายหายไวๆ พี่พ่ายป่วยแบบนี้น้องเพี้ยนฟุ้งซ่านมากๆ
-
อื้อหืม
เจ็บปวดหัวใจรุนแรง :z3:
อะไรมันก็เปลี่ยนไปหมด
ยิวจะเลิกกับพี่ทัศน์จริงหรอ
เพี้ยนจะทำแบบนี้จริงๆหรอ
ไร้พ่ายจะฟื้นขึ้นมามั้ย...
เพี้ยนจะตัดขาดกับยิว ?? จากตอนท้ายที่ว่าเหมือนที่ตัวเองได้รับความเจ็บปวด ?
อย่างน้อยมียิวไว้ก็ดี ถ้าเลิกกับพี่ทัศน์แล้วยิวจะอยู่ได้ยังไง ในเมื่อวันนึงเพี้ยนก็ต้องทิ้งยิวไป
รึเปล่า.. ? :เฮ้อ:
รอลุ้นว่าตอนต่อไปจะเป็นแบบไหน ไม่เอาใครเจ็บแล้วได้ไหม
คงยัง เพราะไร้พ่ายคงยังไม่ฟื้น... o22
เครียดจริม ๆ กลัวใจแรง ไร้พ่ายไม่มีอยู่จริง เพราะทุกคนต่างแพ้
แต่ขอให้ ไร้พ่ายที่เป็นคน ได้อยู่ต่อจริง ๆ เถอะ อย่าให้ตายเลย :call:
โดนจุดสำคัญด้วย ดิ้น :ling1:
รอชมตอนต่อไปค่ะ
-
เพี้ยนไม่เคยเข็ดเลยจริง ๆ น่ะเนี่ย ชอบเอาคนอื่นมาพัวพันกับตัวเอง อ่อนแอเกินกว่าจะบอกปัด แย่จริง ๆ เลยน่ะ :katai1: เราว่าสุดท้ายแล้วเพี้ยนก้อตัดใจจากไร้พ่ายไม่ลงหรอก และคงจะต้องวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้เด็ก ๆ จะเป็นแม่สื่อให้รึเปล่าเนี่ย :mew4:
-
:hao5: :hao5: สงสาร แฝดสาม
-
ลุ้นพี่พ่าย
-
คิดถึงเพี้ยน
-
ตอนที่ 31
สองสัปดาห์กับการเริ่มต้นคบกันระหว่างผมกับไอ้ยิว ไม่มีอะไรแปลกใหม่ในความสัมพันธ์ครั้งนี้ ผมยังคงปฏิบัติตัวกับมันตามปกติ เพราะแม้สถานะจะไม่ใช่เพื่อน แต่ผมก็ยังคิดว่ามันเป็นเพื่อนเหมือนเดิม คงมีแต่ไอ้ยิวเท่านั้นที่เปลี่ยนไป
“เพี้ยน ทำไมกลับช้า”
ผมยังคงอยู่ที่กรุงเทพ ไม่ใช่เพราะอยากอยู่กับไอ้ยิว แต่เป็นเพราะ...พี่พ่ายยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล มันก็ไม่ใช่ว่าผมห่วงอะไรหรอกครับ แค่ผมเป็นคนยิงเขา ก็เลยรู้สึกผิดนิดๆ เขานอนเดี้ยงอยู่อย่างนั้น ลูกก็ไม่มีใครดู ผมจึงต้องรับอาสาดูให้ ส่วนท่านประธานหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องของตัวเอง คงกำลังตรอมใจเรื่องไอ้มาวินอยู่เป็นแน่ เพราะสภาพความเป็นอยู่ที่เรือนจำของไอ้มาวินระหว่างรอขึ้นศาลนั้นยิ่งกว่าหมาข้างถนนซะอีก ผมเคยไปดูน้ำหน้ามันมาแล้ว สองครั้ง ครั้งแรกไปกับพ่อของพี่กิ๊ฟ ส่วนอีกครั้งผมไปพร้อมกับพี่เกม ไอ้มาวินอยู่ในสภาพที่ใกล้บ้าเข้าไปทุกที มันเหมือนคนที่ผ่านการถูกทรมานร่างกายมาอย่างหนัก
‘เกม...ช่วยกูด้วย บอกคุณท่านมาพากูออกไปที’ มันขอร้องอ้อนวอนพี่เกม สายตาจับจ้องแค่อดีตเพื่อนและเลือกจะมองเมินผม ผมได้แต่ยิ้มกับความน่าสมเพชของมัน
‘มันถึงเวลาที่มึงต้องชดใช้แล้ววิน มึงทำร้ายคนอื่นมามาก ตอนนี้ถึงคราวของมึงบ้าง...มันก็ถูกแล้ว’
ในเรือนจำที่คุมขังนักโทษชายคงไม่มีสังคมที่โรยด้วยกลีบกุหลาบต้อนรับมันอยู่เป็นแน่ ขอบตาดำคล้ำของมันบอกผมได้ดีว่าไอ้มาวินไม่เคยได้นอนเต็มอิ่ม มันคงอยู่อย่างคนหวาดระแวงตลอดเวลา
‘มึงมีผัวครบร้อยคนรึยัง ถ้ายังไม่ครบ กูหาเพิ่มให้เอาไหม’ ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบถาม ไอ้มาวินทุบกระจกที่กั้นระหว่างมันกับผมอย่างรุนแรงจนผู้คุมต้องเข้ามาลากตัวมัน
‘ไอ้สารเลว! กูจะฆ่ามึง! กูจะฆ่ามึง!’
ผมยังจำแววตาเคียดแค้นของมันได้ดี แต่จะโทษผมไปเพื่ออะไร ในเมื่อผมไม่ใช่คนสั่งการ พ่อของคนที่มันทำร้ายต่างหากที่เป็นคนทำ ซึ่งผมก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน ในเมื่อคนเป็นพ่อก็แค่อยากจะจัดการคนที่ทรมานลูกสาวของเขาจนตายก็เท่านั้น...
“กูถามว่าทำไมกลับช้า” ไอ้ยิวขึ้นเสียงใส่ผม มันเดินมายืนขวางตรงหน้า พร้อมกับจ้องมองมาด้วยแววตาโกรธขึ้ง
“อย่ามาชวนทะเลาะ กูเหนื่อย”
ตอนนี้ไอ้ยิวมันคงรู้แล้วว่าคบกับคนอย่างผมไม่ได้จะมีความสุขอย่างที่มันฝัน
“แค่ตอบคำถามกูไม่ทำให้มึงเหนื่อยหรอก ตอบกูมาเดี๋ยวนี้นะ มึงไปไหนมา ไปกับใคร อีนังมินใช่ไหมที่มึงออกไปหา”
มินเป็นเด็กเก่าผม พอรู้ว่าพี่กิ๊ฟตายเธอก็ทักแชทผมมาจนน่ารำคาญ ผมตอบรับไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ
“เพี้ยน! ตอบกูมานะ!” ไอ้ยิวแม่ง...
ผมสะบัดแขนแล้วผลักไอ้ยิวให้ออกห่าง มันเซไปชนตู้เสื้อผ้าแล้วมองผมด้วยตาแดงก่ำ
“ยิว...” ผมรีบเข้าไปหามัน แต่มันก็ปัดมือผมออก
“กูรอมึงกินข้าวอยู่สามชั่วโมง โทรไปก็ไม่รับ พอกลับมากูถามอะไรก็ไม่ตอบ นี่คือสิ่งที่มึงตอบแทนกูเหรอ!”
ผมทะเลาะกับไอ้ยิวบ่อยมาก บ่อยจนน่าเบื่อ จนผมเบื่อที่จะมองหน้ามัน เบื่อที่จะกลับมาที่ห้องนี้ มันหวังจะให้ผมทำอะไร ทั้งๆ ที่ผมก็บอกชัดเจนแล้วว่าผมให้มันได้แค่ไหน แต่ทำไมถึงยังเรียกร้องมากขึ้นทุกวัน
“จะเลิกไหม” ผมถามกลับ จ้องหน้ามันที่เอาแต่ร้องไห้ “ร้องไห้ขนาดนี้ มึงจะเลิกไหมล่ะ”
ไอ้ยิวเงียบ มันยกมือขึ้นจะทุบอกผม แต่ผมจับมือมันไว้แล้วบีบแรงๆ
“อย่าบังคับกูมากไปกว่านี้ มึงเป็นเพื่อนที่กูไม่อยากปล่อยไป แต่ก็อย่าใช้เหตุผลนี้มาบีบให้กูต้องอยู่กับมึง กูบอกแล้วว่าถึงกูจะไม่มีใคร ยังไงคนที่กูรักก็ไม่ใช่มึง”
ไอ้ยิวปล่อยโฮ มันร้องไห้สะอึกสะอื้น ตะโกนบอกให้ผมฆ่ามันซะถ้าจะทำร้ายมันแบบนี้ แต่ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง...
“อยู่กับกูนะเพี้ยน กูขาดมึงไม่ได้ อย่าพูดว่าเลิกเลยนะ กูจะไม่งี่เง่าแล้ว กูขอโทษ”
ทั้งๆ ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษที่ผมทำให้ แต่ไอ้ยิวก็ยังพูดว่าขาดผมไม่ได้
“มึงก็เห็นว่ามันไม่มีความสุข แล้วยังจะฝืนอีกทำไม”
“กูไม่เลิก! ถ้ามึงไม่อยากให้กูตายเหมือนพี่ดรีมพี่กิ๊ฟ ก็อย่าไปจากกู กูไม่ได้ล้อเล่นนะเพี้ยน กูทำจริงๆ ถ้าไม่มีมึง กูก็ไม่อยากอยู่แล้ว”
ผมได้แต่มองหน้าไอ้ยิวอย่างคนจนคำพูด ทำไมถึงได้เอาเรื่องตายมาพูดง่ายๆ แบบนี้ ไอ้ยิวมันไม่เข้าใจเลยสินะว่าพี่ดรีมกับพี่กิ๊ฟอยากมีชีวิตอยู่แค่ไหน พวกเขาทรมานมากตอนที่จากไป แต่มันกลับเอาเรื่องแบบนี้มาขู่ผม...
“กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆ”
“เพี้ยน...”
“แต่กูจะไม่ไปไหน มึงก็เลิกคิดอะไรเหี้ยๆ ได้แล้ว”
ผมไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะผมอีก ชีวิตของคนหนึ่งคนมีเรื่องราวมากมาย กว่าจะเติบใหญ่ กว่าจะมีชีวิตมาได้ถึงทุกวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทุกคนต่างก็มีคนที่รัก เมื่อจากไป...คนที่อยู่ก็มีแต่ต้องทุกข์ทรมาน
“ไหน...มึงทำอะไรไว้รอกู”
“ของที่มึงชอบทั้งนั้นแหละ” ไอ้ยิวเข้ามากอดผม ทำหน้าอ้อนใส่แล้วพาเดินไปที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆ ริมหน้าต่าง
“อืม อร่อยดีนี่” ผมหยิบไก่ทอดน้ำปลาขึ้นมากัดหนึ่งคำ ก่อนจะถูกไอ้ยิวใช้ลิ้นเล็กๆ ของมันเลียที่ขอบปากล่าง “ซนนะมึง จะกินกูหรือจะกินข้าว”
“กินข้าว” มันตอบเสียงอ่อน แล้วจุ๊บแก้มผมหนึ่งที “นั่งสิ กูจะได้นั่งตัก”
ผมนั่งตามที่ไอ้ยิวขอ พอมันนั่งตักผมได้สำเร็จ ก็ยกแขนผมไปโอบตัวมันไว้
“ทำแบบนี้กูจะกินยังไง”
“กูป้อน”
มันอาจจะดีแล้วก็ได้ที่เป็นแบบนี้...อย่างน้อยมันก็ดูแลผมดีพอสมควร
“ว่าแต่...มึงไปไหนมาเหรอ”
“โรงพยาบาล” ถ้าไม่ตอบไอ้ยิวก็คงไม่เลิกถาม ผมก็เลยจำใจต้องตอบ
“อ๋อ” มันรับคำสั้นๆ แค่นั้นก็เงียบไป เพราะมันรู้ว่าผมไปที่โรงพยาบาลทำไม
“ไม่ป้อนต่อรึไง” ผมจงใจวางคางไว้บนไหล่ของมันพลางคลึงเล่น “กูยังไม่อิ่ม”
“โทษที”
“แล้วพี่ทัศน์เป็นไง”
ไอ้ยิวยังไม่ได้เคลียร์กับพี่ทัศน์เพราะเขาไปดูงานที่ต่างจังหวัดหนึ่งเดือน มีกำหนดกลับในอีกสัปดาห์หน้า ไอ้ยิวมันอยากจะเคลียร์กับพี่ทัศน์ตอนพี่เขากลับมา เพราะฉะนั้นตอนคุยโทรศัพท์ก็เลยยังคงหวานชื่นกันปกติ
“เขาก็สบายดี”
“ยังจับไม่ได้อีกเหรอว่ามึงคบชู้”
“กูไม่ได้...”
“หึ” ผมแสยะยิ้มมองเสี้ยวหน้าของไอ้ยิว มันไม่กล้าเลิกกับพี่ทัศน์หรอกนะผมว่า เพราะใครก็คงอยากเก็บคนที่รักตัวเอง ทำเพื่อตัวเองทุกอย่างไว้ข้างๆ ทั้งนั้น “จะบอกหรือจะคบซ้อนต่อไปอย่างนี้กูก็ไม่ว่านะ เพราะกูไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่พี่เขาจะยอมรึเปล่า อันนี้ก็บอกไม่ได้”
“กูจะเคลียร์กับเขาเร็วๆ นี้แหละ”
“ก็ดี เพราะกูไม่อยากให้คนดีๆ อย่างพี่เขามาตกนรกไปพร้อมกับเรา”
“กูไม่ชอบที่มึงพูดอย่างนี้เลยเพี้ยน มันไม่ได้ผิดซะหน่อยที่กูรักมึง”
“แต่มันผิดที่มึงนอกใจผัวมาหากู”
“พอ...พอเถอะ ตอนนี้...กูอยู่กับมึง เป็นของมึงคนเดียวเท่านั้น”
ผมยิ้มรับกับวังวนที่โสมมนี้ ความหวังที่จะมีชีวิตที่ดี มีแต่ความสุข...มันคงเป็นไปได้ยากสำหรับคนอย่างผม
“เพี้ยน! ป๋าฟื้นแล้วนะ คนที่โรงพยาบาลโทรมาบอก พี่กำลังรีบไป เราไปเจอกันที่นั่นนะ!”
ผมได้รับสายจากพี่เกมตอนตีห้า แต่สิ่งที่ได้ยินขับไล่ความงัวเงียไปจนหมด ผมรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างไม่ทันได้คิดอะไร แต่พอไอ้ยิวมันถามว่าผมจะไปไหน ผมก็ได้แต่ชะงัก...
นั่นสิ...ผมจะไปไหน และไปทำไม... ไปขอโทษเหรอ หรือไปเพื่อซ้ำเติมเขาอีก
ทั้งๆ ที่ไม่รู้เหตุผล ผมก็ยังจะไปอย่างนั้นเหรอ
ไอ้ยิวพาร่างที่เปลือยเปล่าของมันมาใกล้ มันสวมกอดผมจากข้างหลัง แล้วไล้มือไปตามแผ่นอกของผม
“ไม่ให้ไป...มานอนต่อเถอะนะ ยังไม่สว่างเลย”
“อืม”
ทั้งๆ ที่อยากเห็นหน้า...แต่ผมก็ไปไม่ได้
ผมยอมรับว่าเป็นห่วงเขา ผมไปเยี่ยมเขาทุกวัน ไปยืนอยู่แค่หน้าห้องผู้ป่วยแล้วก็กลับ เพราะผมไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา ผมทำเขาเจ็บหนัก ความโง่และไม่ยับยั้งสติของผมอาจทำให้เขาตายได้ พี่พ่ายเพิ่งได้รับการผ่าตัดเอากระสุนออกเมื่อสัปดาห์ก่อน จากนั้นเขาก็ถูกย้ายออกจากไอซียูและหลับมาตลอด...ผมเป็นห่วง เป็นห่วงมาก...แต่ผมช่วยอะไรไม่ได้...
“เพี้ยน...” ไอ้ยิวกระซิบเรียกเสียงอ่อน มันขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้ ทั้งยังจงใจให้สะโพกของมันเสียดสีกับตรงกลางลำตัวของผม
“พอแล้วน่า กูจะนอน” ผมมองมันอย่างนึกรำคาญ แต่พอคิดถึงหน้าของพี่พ่าย...น้องชายที่นอนสงบก็เริ่มดื้อขึ้นมา ความนึกคิดของผมตอนนี้มีแต่ผู้ชายที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยเท่านั้น... มีแต่เขาที่เติมเต็มให้ผมได้...มีแต่อ้อมกอดของเขาที่ทำให้ผมแทบขาดใจ มีแต่สัมผัสของเขาที่ทำให้ผมหลอมละลายได้ทุกครั้ง
พี่กิ๊ฟครับ...ผมรู้สึกผิดกับพี่จริงๆ ที่ไม่ว่ายังไง...ผมก็คิดถึงแต่เขา ...หัวใจของผม...มันไม่ยอมออกห่างจากเขาเลย
“มึงกำลังคิดถึงใคร...”
“...”
“ถ้าอยากเจอขนาดนั้น ทำไมไม่ไปล่ะ ไปหาเขาเลยสิ!”
ผมได้แต่เงียบ มองไอ้ยิวที่กราดเกรี้ยวใส่
“ไปเลย! ไอ้คนบ้า! ไอ้คนใจร้าย!”
“พอสักทีได้ไหม มึงเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย”
“มึงไม่รู้หรอกว่าตอนมึงหลับ มึงก็ละเมอเรียกเชื่อเขา ทั้งๆ ที่นอนกับกู มึงก็ยังเรียกหาเขา เห็นกูเป็นตอไม้รึไง กูเป็นเมียมึงนะ!”
ผมล่ะปวดหัวกับไอ้ยิวจริงๆ มันผีเข้าผีออกอยู่ได้ทุกวัน
“มึงเยอะแล้วนะ พี่ทัศน์ทนไอ้ตัวน่ารำคาญอย่างมึงเข้าไปได้ไงวะ”
“มึงว่าไงนะ!”
“โอ้ย! ไอ้เหี้ยยิว”
ผมเกือบตบมันกลับไปแล้วเพราะเล่นข่วนคอซะแรง แต่พอเห็นมันหลับตาปี๋แล้วก็อดสงสารไม่ได้
“อย่ามาหึงอะไรน่ารำคาญ กูไม่ชอบ” ผมบอกมันพร้อมกับดึงตัวมันให้ลงมานอนด้วยกัน “แค่ตัวกูอยู่ที่นี่ก็พอแล้วไม่ใช่รึไง อย่าโลภมาก”
“มึงใจร้าย”
“กูเป็นมาตั้งนานแล้ว”
“แค่ตอนที่อยู่ด้วยกันก็ได้ อย่าคิดถึงคนอื่น อย่าเรียกชื่อคนอื่น กูชื่อยิว ไม่ได้ชื่อไร้พ่าย”
ผมเหม่อมองเพดานห้อง เหนื่อยใจกับความต้องการของไอ้ยิว เพราะมันต้องการในสิ่งที่ผมไม่มีวันทำได้
“จะให้หยุดคิดถึงได้ยังไง...ในเมื่อ...หัวใจของกูอยู่ที่เขา”
“กูจะเป็นคนเอาหัวใจมึงกลับมา แม้พี่กิ๊ฟจะทำไม่ได้...แต่กู...ทำได้ ให้โอกาสกูบ้างนะเพี้ยน”
ไม่รู้ว่าไอ้ยิวไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ผมจะรับคำท้ามันก็ได้...
“คิดว่าทำได้ก็ลองดู”
“เย้”
“อย่าชวนกูทะเลาะอีกล่ะ กูเบื่อ”
“มึงก็อย่าทำอะไรขัดใจกูสิ”
“ครับๆ”
“เพี้ยน”
“หืม”
ไอ้ยิวจับมือผมให้ไล้ไปตามแผ่นอกของมัน ผมรู้ว่ามันต้องการอะไร แต่ผมไม่ได้มีอารมณ์อยากทำเรื่องอย่างว่า แม้จะถูกมันใช้ปากให้บ้าง แต่ผมไม่เคยเข้าไปในตัวมันเลยสักครั้งตั้งแต่เริ่มคบกันมา... มันทำใจลำบากเมื่อคิดไปถึงหน้าและสัมผัสของพี่พ่าย แม้ผมจะไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแล้วก็ตาม แต่ร่างกายของผมก็ยังคงโหยหาแต่เขาอยู่ดี
“อยากมากหรือไง” ผมถามคนที่คร่อมอยู่บนตัว ไอ้ยิวกำลังละเลงลิ้นกระตุ้นผม สะโพกของมันก็บดเบียดกับท่อนกลางลำตัวของผมค่อนข้างแรง
“อยาก...กูอยากได้มากกว่านิ้ว” ผมปรนเปรอมันได้แค่นิ้วเท่านั้น มากกว่านี้ผมคงต้องรู้สึกแย่กับตัวเองมากแน่ๆ แค่นี้ก็เกินเส้นที่ผมขีดไว้มามากแล้ว
“ไม่ได้ ซี้ดดดดด ยิว...มึงแม่ง...” ไอ้ยิวมันใช้ปากเก่งมาก ผมรู้ดีเพราะเคยนอนกับมันมาก่อน มันมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วเริ่มใช้ปากปรนเปรอความสุขให้ แม้จะบอกว่าคบกันแล้ว...แต่แบบนี้...ผมก็รู้สึกผิดอยู่ดี...รู้สึกผิดกับคนที่ไม่ใช่แฟนตัวเอง
“เซอร์ไพรส์!!!! น้องยิว...” พลันเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นที่ประตู ผมผงกหัวขึ้นมองก็เห็นพี่ทัศน์ยืนอยู่ตรงประตูที่ถูกเปิดเข้ามา เขาคงมีกุญแจห้องไอ้ยิว และตอนนี้ก็กำลังทำหน้าเซอร์ไพรส์ซะเอง
“เพี้ยน...ยิว...”
ปากของไอ้ยิวยังคงเลอะไปด้วยน้ำใคร่ของผม ใบหน้าของมันซีดขาวด้วยความตระหนก ในขณะที่ผมทำเพียงยักไหล่แล้วยิ้มให้กับพี่ทัศน์ที่แทบล้มทั้งยืน เขาเซปะทะกับประตู พอตั้งสติได้ก็ก้าวยาวๆ มาหาผมกับไอ้ยิวที่ร่างกายเปลือยเปล่ากันทั้งคู่
ผลัวะ!
เขาต่อยเข้าที่หน้าผมเต็มแรง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองมาด้วยความผิดหวัง
“กูไว้ใจ...แต่นี่คือสิ่งที่พวกมึงตอบแทนกูใช่ไหม!”
“พี่ทัศน์...พอแล้ว อย่าทำเพี้ยน ยิวขอโทษ ขอโทษนะพี่” ไอ้ยิวร้องไห้ ในขณะที่ผมปล่อยให้พี่ทัศน์ซัดหมัดมาอีกหลายหมัด หมัดที่ปะทะหน้าผมแต่ละครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดของผู้ชายที่ถูกทรยศหักหลัง
“พี่ทัศน์ พี่ทัศน์!” ไอ้ยิวได้แต่ร้องเรียก มันเข้ามาห้ามพี่ทัศน์ไว้ “ยิวผิดเอง ยิวขอโทษ”
“ทำไมทำกับพี่อย่างนี้...ทำไมวะยิว! ทำไม!”
ความผิดหวังทำให้ผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อยอย่างพี่ทัศน์ตวาดเสียงดังลั่น เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่ผมอยากจะให้คบกับไอ้ยิวไปนานๆ แต่เพราะผมเองที่ทำให้ทุกอย่างพัง ...มันก็สมควรแล้วที่ผมจะต้องถูกเขาต่อยแบบนี้
“ยิวขอโทษ...ขอโทษนะพี่”
พี่ทัศน์คงไม่รับคำขอโทษจากไอ้ยิว เขาสะบัดมือมันออกจากแขนแล้วหันหลังเดินจากไป ในขณะที่ไอ้ยิวร้องไห้แทบจะขาดใจ
วันนี้มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์จริงๆ แต่มันก็มี...เรื่องดีๆ เหมือนกันนะ
นี่ก็ห้าวันเข้าให้แล้วตั้งแต่ที่พี่เกมบอกให้ไปเจอกันที่โรงพยาบาล ผมก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลย ผมยังคงอยู่กรุงเทพ อยู่กับไอ้ยิวที่ในแต่ละวันพูดกันนับคำได้ รอยช้ำที่โดนพี่ทัศน์ต่อยก็ยังคงเหลือรอยจางๆ ให้เห็น นับตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ไอ้ยิวก็ไม่ได้พูดถึง มันเอาแต่จ้องโทรศัพท์ทุกครั้งที่คิดว่าผมไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วผมไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย ถ้ามันเพิ่งมารู้ตัวว่าเลิกกับพี่ทัศน์ไม่ได้แล้วอยากจะกลับไปคบด้วยตอนนี้ ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะยังไง...ระหว่างผมกับมันก็เรียกไม่ได้ว่าคบกัน ก็แค่สถานะที่เพ้อฝันไปคนเดียวของไอ้ยิวเท่านั้น
‘พี่เกมครับ’ ผมทักไลน์พี่เกมไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีรีแอคชั่นใดๆ ตอบกลับมา ผมแค่อยากถามว่าตอนนี้พี่พ่ายเป็นยังไงก็เท่านั้น ไม่ได้อยากรบกวนเลยจริงๆ
“ขอโทษนะครับ ผมมีเงินไม่พอ ขอออกไปกดตังค์แป๊บเดียว ฝากของด้วยนะครับ”
ผมมาซื้อของที่เซเว่นใกล้อพาร์ทเม้นของไอ้ยิว แต่ตังค์ในกระเป๋าดันมีแค่แบงค์ห้าสิบใบเดียวเท่านั้น สร้างความอับอายต่อสายตาคนที่รอจ่ายเงินข้างหลังผมเป็นอย่างมาก ออกมากดตังค์ที่ตู้เอทีเอ็มก็แทบเข่าทรุดเพราะยอดเงินในบัญชีเหลือแค่หนึ่งพันบาท ไม่นะ...แล้วสิ้นเดือนนี้ผมจะเอาเงินที่ไหนผ่อนรถ!
ปัญหาใหญ่ ปัญหาระดับชาติ เสือกลาออกจากงานไม่ได้คำนึงถึงหนี้สินติดตัว!
ผมกดตังค์หนึ่งพันบาทสุดท้ายออกมา ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ชีวิตแม่งไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ แล้วรถที่ต้องผ่อนไปอีกหลายปีดันจอดอยู่ที่หอพักที่เชียงรายด้วย พอพูดถึงหอพัก...แม่งงงง ค่าหออีก ผมจะเอาตังค์ไหนไปจ่ายวะ!
ห่อเหี่ยว หมดเรี่ยวแรง แค่คิดก็เครียด อยากจะดิ้นตาย ชีวิตเอียงจนจะล้มอย่างนี้ผมควรกลับบ้านไปทำไร่ ปลูกผักหาปลากินดีไหมนะ
“เพี๊ยงงงงงงง”
เอ๋?
“เพี๊ยงงงงงง ทางนี้ๆ”
ผมหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียงที่คุ้นหู ก่อนจะเจอเข้ากับเด็กแฝดที่เรียงหน้าสลอนอยู่ที่รถคันหรู ส่วนคนขับก็คือพี่เอหรือลุงเอของเด็กๆ นั่นเอง ผมรีบเดินไปที่รถด้วยความแปลกใจ
“มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“มาขับรถเล่น” พี่เอตอบกวนๆ “กำลังจะไปโรงพยาบาล ไปด้วยกันไหม”
“เอ่อ...ผมไม่...”
“เพี๊ยง ไปกังๆ”
ผมแพ้ลูกอ้อนของสามแสบพวกนี้ทุกที น้องยะเกยคางและแก้มป่องๆ ไว้ที่ประตูรถพร้อมกับมองมาตาแป๋ว แต่ผมก็รีบให้น้องยกหัวกลับไป เกิดกระจกไฟฟ้าแม่งเลื่อนขึ้นมาจะทำไง อันตรายอ่ะ!
“อย่าซนนะครับ ลุงบอกให้นั่งกันดีๆ นะ เห็นไหมเพี้ยน ว่าเจ้าพวกนี้ไม่อยู่นิ่งๆ มาช่วยพี่หน่อยก็แล้วกัน”
“ก็ได้ครับ” สุดท้ายก็ต้องขึ้นรถมากับพวกเขา แล้วโชคดีจริงๆ ที่ผมซื้อขนมมาด้วย เลยทำให้เจ้าลิงทั้งสามตัวอยู่นิ่งๆ ได้
พี่เอขับรถมาถึงโรงพยาบาล ผมทำใจอยู่สักพักก่อนจะก้าวลงจากรถตามเสียงเร่งของเด็กๆ ในหัวเอาแต่คิดวนเวียนอยู่แค่ว่า...ผมมาแบบนี้จะดีรึเปล่านะ
“ป๋าาาาาาาา” เด็กๆ ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว วิ่งนำเข้าไปในห้อง พี่เอเดินตามเข้าไปในขณะที่ผมหยุดอยู่กับที่ พี่พ่ายตื่นอยู่ และกำลังอ่านแฟ้มเอกสารกองย่อมๆ
“อ้าว เข้ามาสิ” พี่เอหันมาพูดกับผม ที่ได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ เห็นพี่เกมชะโงกหน้ามองมาพลางอมยิ้ม ผมค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง พยายามไม่มองไปทางเตียงผู้ป่วย
“สุดท้ายก็ต้องให้ไอ้เอไปพามา พี่อุตส่าห์ไม่ตอบไลน์ คิดว่าถ้าร้อนใจก็คงมาเองแน่ๆ แต่ก็ใจแข็งใช้ได้เลย”
“เอ่อ...ให้ผมมาด้วยทำไมเหรอครับ”
“ป๋ามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”
พี่เกมยิ้ม คำพูดของเขาทำให้ผมต้องหันไปมองพี่พ่ายจนได้ และ...ใจมันก็แป้วขึ้นมา เมื่อเขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะมองเห็นผมเลย เขายังคงสนใจกับเอกสารในมือ แว่นกรอบดำที่ปลายจมูกก็ไม่ได้สะท้อนภาพใดๆ นอกไปจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“มีอะไรจะคุยเหรอครับ” ผมเอ่ยถาม นั่นทำให้เขาวางเอกสารในมือลง พร้อมกับโยนซองสีขาวมาให้ผม
“ใบลาออกของคุณ” เหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงของเขา ถึงมันจะฟังกระด้างก็ตามที “ผมอนุมัติ หลังจากคุณเคลียร์งานของตัวเองเสร็จก็ไปได้”
“ครับ”
ผมหวังว่าเขาจะพูดเรื่องอะไรกัน... ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่มีอะไรพิเศษ
“ผมกลับได้แล้วใช่ไหมครับ”
“เชิญ”
ผมค้อมหัว ยกมือไหว้พี่เอกับพี่เกม แล้วก็หันหลังกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ชายเสื้อก็ถูกน้องยะจับไว้ น้องเดินตามผมมาตอนไหนก็ไม่รู้
“เพี๊ยงจะไปไหน ยะไปด้วย”
แก้มป่องๆ บนใบหน้ากลมดิ๊กนั้นทำเอาผมก้าวขาไม่ออก น้องยะเอียงคอมองมาอย่างสงสัย ในขณะที่ผมได้แต่ขอความช่วยเหลือไปที่พี่เกมที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ยะไปไม่ได้นะ พี่เพี้ยนจะกลับบ้านแล้วครับ”
ถึงจะบอกไปอย่างนั้น น้องก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเสื้อของผม เป็นคนที่ทั้งดื้อทั้งมึนเลย
“ป๋า นะไม่อยากให้เพี๊ยงกลับ”
“โยอยากเล่งกับเพี๊ยง ป๋าให้เพี๊ยงอยู่ที่นี่นะ นะป๋า”
“อย่าไปรบกวนคนอื่น” เสียงดุๆ ของพี่พ่ายทำให้เด็กๆ สลดกันทุกคน พอฟื้นมาแล้วก็ดุลูกอย่างนี้ เป็นพ่อประเภทไหนกันแน่วะ เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดจริงๆ
“ยะขอโทษ” น้องยะทำหน้าดราม่าได้น่าสงสารมาก ทำไมหนูดูเศร้ามาตลอดอายุสามขวบอย่างนี้อ่ะลูก พี่เพี้ยนไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ พ่อหนูต่างหากที่ว่า
“ไม่รบกวนเลย พี่เพี้ยนยังไม่กลับหรอก จะอยู่เล่นด้วยนะ”
“งั้น ป๋า พวกกูไปหาซื้อข้าวมาให้ละกันนะ ไหนๆ ก็มีคนอยู่ดูแล้ว” พี่เอพูดขึ้นแล้วพยักหน้าให้พี่เกมเดินตามออกไป
“เฮ้ย! พี่! เดี๋ยว!”
ไม่จริง...อย่าปล่อยผมไว้แบบนี้สิครับ ต่อให้มีเด็กๆ อยู่ด้วยก็เถอะ!
“เอ่อ...งั้นเราจะเล่นอะไรกันดีอ่ะ” ผมถามขึ้นแก้เก้อ น้องนะยกมือพรีเซ้นทันที
“คุณหมอ!”
“โยจะเล่งเป็งคุงตำลวจ”
“งั้งยะเป็งคงซื้อขนม”
เดี๋ยวนะ ทำไมบทบาทน้องยะถึงเป็นแบบนั้น หนูหิวอีกแล้วใช่ไหมลูก
“เพี๊ยงเป็งคงขายนะ ยะจะเป็งคงซื้อ”
น้องยะต้องรู้แน่ๆ ว่าขนมในถุงที่ผมถืออยู่นี้ยังไม่หมด ฮือออออ นี่เงินก้อนสุดท้ายในชีวิตพี่เพี้ยนเลยนะ อย่าเอาขนมของพี่ไป!
แต่ด้วยความน่ารักของเด็กๆ ผมจึงต้องยกขนมทั้งถุงให้กับพวกเขา แม้กระทั่งคุณหมอก็ยังต้องใช้ขนมเยลลี่แทนยา คุณตำรวจก็เอาขนมไปแจกเด็กๆ ที่สมมติขึ้นมา ส่วนคนซื้อขนมนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ซื้อขนมทั้งหมดด้วยเงินสองบาท ...ผมรู้สึกเหมือนถูกเอาเปรียบ แต่ถึงอย่างนั้นก็สนุกดี พวกเราเล่นกันเงียบๆ เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลและไม่อยากรบกวนพี่พ่ายที่กำลังอ่านเอกสารอยู่
เล่นกันได้ไม่นานเด็กๆ ก็เหนื่อยแล้วขอให้ผมเปิดทีวีช่องการ์ตูนให้ดู จากนั้นก็ไปนอนเรียงกันอยู่ที่โซฟาดูขบวนการยอดมนุษย์อะไรของพวกเขาไป ผมทำทีเป็นดูการ์ตูนไปกับพวกเด็กๆ ด้วย แต่เอาเข้าจริงสายตาก็เหลือบมองคนป่วยอยู่เป็นระยะ เขาเอาแต่อ่านเอกสาร แล้วก็เซ็นและประทับตรา ไม่ได้สนใจมองมาที่ผมแต่อย่างใด แม้กระทั่งจะหยิบน้ำดื่มก็ไม่เรียกให้ผมช่วย ทั้งๆ ที่แผลผ่าตัดน่าจะทำให้เขาขยับตัวลำบากแท้ๆ
“ผมช่วยนะ” ผมรีบเข้าไปช่วยเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ แต่พี่พ่ายแค่มองและไม่รับมันไป
“จะดื่มน้ำไม่ใช่เหรอครับ”
“...”
“พี่”
“...”
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษทำไม” ดวงตาที่สบมองมานั้นยังคงอ่านยากเช่นเดิม “ในเมื่อมึงไม่ได้รู้สึกผิด”
“...”
“คนที่ตายควรจะเป็นกู ไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงรัก มึงคิดอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ”
“...”
“กูต่างหากที่ควรขอโทษ” น้ำเสียงของเขามั่นคงและเย็นชา “ขอโทษที่ยังมีชีวิตอยู่”
ผมทำได้แค่ยิ้มรับกับผลลัพธ์นี้ มันยากจริงๆ ที่จะบอกว่าผมเป็นห่วง ยากจริงๆ ที่เขาจะเชื่อว่าผมรู้สึกขอบคุณที่เขายังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างมันยากไปหมดเพราะเป็นผมเองที่ทำร้ายเขา
“พี่ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เกมมันโอเวอร์ไปแล้ว ที่เหลือก็แค่ผลของมันก็เท่านั้น ผมกับพี่ยังต้องใช้ชีวิตกันต่อ ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่นานที่ได้อยู่กับพี่ แต่ผมก็มีความสุขมาก ผมมีความสุขจริงๆ”
เป็นคำกล่าวลาที่ผมจะพูดกับคนที่ผมรัก ผมแค่อยากบอกเขาว่า...ในเรื่องหลอกลวงพวกนั้น...ความรู้สึกของผมคือของจริง...
“อืม...กูรู้”
แค่นี้...ก็พอแล้ว
“ลาออกแล้วมึงจะไปไหนต่อ”
คำถามของพี่พ่ายทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย
“ผมคงจะกลับบ้านอ่ะพี่ หางานทำแถวบ้าน เก็บตังค์ไปเที่ยวเกาหลี อิอิ”
“อืม”
“อ้อ บัตรเครดิตของพี่ นี่อ่ะ ผมคืนให้ ไม่ได้เอาไปใช้อะไรหรอกนะครับ”
“อืม”
“พี่พักผ่อนเถอะ ผมจะกลับแล้วล่ะ จากนี้คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะครับ ดูแลตัวเอง รักษาสุขภาพด้วย แล้วก็หาแม่มาให้สามแสบนั่นได้เร็วๆ ล่ะ มีความสุขกับครอบครัวที่ดีนะครับพี่ มีความสุขมากๆ นะ”
“มึงก็เหมือนกัน”
ผมยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย บอกลากันด้วยดีและไม่มีอะไรติดค้าง ...อ่า...ความจริงจะติดค้างก็แค่...หัวใจของผมเท่านั้น...ที่มันไม่ยอมกลับมาหาเจ้าของ
สุดท้าย...ผมได้อะไรจากเรื่องครั้งนี้บ้างผมก็ยังนึกไม่ออก ผมเสียไปแล้วเกือบทุกอย่างในชีวิต ไม่ได้อะไรกลับคืนมาเป็นรูปเป็นร่าง...ความสะใจก็ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น ผมรับรู้กับเรื่องของไอ้มาวินมามากพอที่จะไม่สนใจอีกต่อไปว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง พอๆ กับน้องสาวของมันที่ผมก็ไม่ได้ติดใจตามหาตัว ผมอยากจะทิ้งทุกอย่างไว้แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ถึงไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกกี่ปี จะมีอุปสรรคมาขัดขวางอีกแค่ไหน ผมคิดว่า...สักวันผมก็คงจะก้าวต่อไปได้เหมือนอย่างคนอื่นๆ
หวังว่าพี่สาวทั้งสองคนของผม...จะช่วยอวยพรให้
...
ระหว่างเธอกับฉัน...จากกันด้วยดี
ขอบคุณที่ติดตามไร้พ่ายมาจนถึงทุกวันนี้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
-
เดี๋ยว... เดี๋ยว
ยังไม่จบใช่มั้ย... คำลงท้ายคืออะไร คุณคนเขียน...
ไม่เอาแบบนี้สิ.. ไม่เอาแบบนี้
เห็นคำสุดท้ายตอนจบละแบบ.... ไม่จริงน่า มีตอนต่อน่า ถถถถถ ....
เคลียร์แล้วจริงหรอ ไม่มั้ง..
เสียน้ำตาเป็นลิตรกับตอนนี้ พูดจริง ๆ
คือเจ็บปวดมาก
ตั้งแต่ตอนยิว สงสารเพี้ยน แต่ด้านบนสงสารที่สุดคือพี่ทัศน์และยิว... ยากแล้ว
ด้านล่างก็สงสารพี่พ่าย ที่สุด... หรือควรสงสารเพี้ยนดี
โอ้ย ทำไมเขียนดีแบบนี้ มันเข้าไปถึงจิตใจเลย รู้สึกเจ็บปวดตาม ฮือ
ขอโทษที่ยังมีชีวิต
เศร้าโคตรอะ... ไร้พ่ายแอทแทค... คริติคอลรุนแรงมาก
ขอให้ครั้งนี้ เป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย แต่ไม่เอาท้ายที่สุด ...
จะรอติดตามชมตอนต่อไปนะคะ... ไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปซับน้ำตา
:เฮ้อ: :sad4: :o12:
//
เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย
อีกอย่างคือสุดท้ายแล้ว คนที่ยังอยู่กับเพี้ยนอาจจะเป็นพี่พ่ายนั่นแหละ...
ดูได้จากตอนนี้ และที่ผ่าน ๆ มา มักจะเป็นไร้พ่าย ที่เจอและช่วยเหลือเพี้ยนอยู่ตลอด...
-
อย่าบอกนะว่าจบแบบนี้ :ling1:
-
ตอนแรกสงสารเพี้ยน แต่ ณ จุดๆ นี้สงสารป๋าพ่าย
พระเอกมาก ทั้งหมดที่ป๋าพ่ายทำมันมีที่มาที่ไป :ling1:
เพี้ยนเป็นคนที่เกินคำบรรยาย
-
กริ๊ดดดดด
นี่มันอะไร
กระซิกๆ
เอาแบบนี้หรอ
โอ๊ย
ตะเตือนไต
ยิว นี่น่าเบื่อเนอะ ดูท่ายังอาลัยอาวรผัวเก่าอยู่ดี หึหึ โสน๊าน่า
โถ่พี่ทัศ หาใหม่เถอะ ได้ดีกว่านี้แน่ๆ
-
จบแบบนี้หรอออ ไม่นะ!!!!
จบอบบแฮปปี้ได้ม่ายยย
ยยย
-
:sad4: :sad4: ห๊ะ!!! ม่ายยยยยยยนะนางงงงงงงงจบแบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้าเลย นี่จบแล้วจริงๆดิทำไมเรารู้สึกเหมือนมันไม่จบหง่ะ :z3: :z3: ถ้าจบจริงๆก็เป็นการจบที่เซอร์ไพรส์มากอะบอกเลยในใจก็เคยคิดนะว่าแบดเอนด์แน่ๆเรื่องนี้แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ง่อวววววว ป๋าน่าสงสารนะตอนนี้เพราะนอกจากลูกแล้วก็ไม่เหลือใครเลย แต่เราว่าป๋ารักเพี้ยนอยู่แหละแต่ตามสไตล์ไร้พ่ายอะปากหนัก ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ นี่แหละไร้พ่ายเลยแหละ งั้นขอตอนพิเศษนะๆๆๆๆ ตอนพิเศษที่ป๋ามันยอมใจตัวเองแล้วไปหาเพี้ยนอะ เพราะคนที่ไม่เหลือใครจริงๆก็คือเพี้ยนเพราะเพี้ยนต้องสูญเสียคนที่รักไปหมดทุกคนตอนนี้เพี้ยนเหมือนตัวคนเดียวอะ คิดอะไร รู้สึกยังไงก็ต้องเก็บไว้บอกกับใครไม่ได้ เพี้ยนน่าสงสาร QwQ
อ้อ ขอฝาก :beat: :z6: ให้ยิวหน่อยโทษฐานทำตัวน่ารำคาญมากๆและบังอาจทำร้ายพี่ทัศน์ที่แสนดี พี่ทัศน์ขามาซบอกเราม่ะๆ :กอด1: :กอด1:
สุดท้าย(?) ขอบคุณสำหรับไร้พ่ายเช่นกัน นิยายเรื่องนี้ของนางทำเราหน่วงจิตตั้งแต่ต้นจนจบเลยจริงๆ เป็นคู่พระ-นายที่ทรหดอดทนที่สุดของนางเลยจริงๆ
ปอลิง สามแฝดน่าร้ากกกกกกกกไม่เปลี่ยนเลยลูกเอ้ย ขอฟัดหน่อยเถอะ :m5:
อัพเดท สารบัญตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) ให้แล้วนะ
*Edit* เห็นนางแก้ไขข้อความที่โพสต์ในเฟซล่ะรู้สึกเหมือนโดนนางหลอกนะ :ruready ตกลงยังไม่จบจริงๆช่ะ?
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :ling3: :ling3:
ไม่นะ!!!!!!!! เพี้ยนกะพ่ายต้องได้กันสิ อย่าจบแบบเน้!!!!!!!!!!!
ม่ายยยยยยยยยย ข้อยรับบ่อได้
-
จบแล้วหรอ งื้ออออ
-
อะไรๆอะไรกัน จะจบแบบค้างคาแบบนี้ไม่ได้ๆ
เอามาต่ออีกเลยยยยยยยยย
มันต้องแฮปปี้ดิ ขอแบบแฮปปี้นะคะ
:ling1: :katai1: :serius2: :a5: o22
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ก็รู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับเพี้ยน อ่านกี่รอบๆก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม
โอเคสำหรับไร้พ่ายก็สงสารที่ต้องมาผิดหวังกับเพี้ยน แต่ก็แค่ความผิดหวัง สิ่งที่เสียไปก็แค่ความรู้สึก
แต่ของเพี้ยน เพี้ยนเสียไปทุกอย่างทั้งคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเพี้ยนอย่างพี่กิ๊ฟพี่สาวที่แสนดีไม่แพ้พี่ดรีม
แล้วนี่ยังต้องเสียหัวใจให้ไร้พ่ายโดยที่ไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับคืนอีก ไม่รู้สิ อ่านแต่ละตอนยังลุ้นทุกตอนว่ามีตอนไหนที่ไร้พ่ายเป็นคนเดินตามเพี้ยนบ้าง ไม่ใช่แค่เพี้ยนที่ต้องเดินตามไร้พ่าย แต่ก็นับถือคนแต่งจริงๆนะคะ แต่งมาได้ให้หน่วงเกือบทุกตอน อินจริงๆค่ะ
-
...จากกันด้วยดี .............ทำไมรู้สึกดีกับประโยคนี้ นี่เรามาไกลขนาดนี้ได้ไง :sad4:
รู้สึกว่าต่อจากนี้คือการเริ่มต้นที่แท้จริงของทั้งคู่ ใช้ชีวิตที่ไม่มีความแค้นมาบังหัวใจ เริ่มต้นจากการที่ไม่มีอดีตมาคอยตัดสินการกระทำปัจจุบัน หากจะพบกันใหม่อีกครั้งก็เป็นเรื่องของสองคนนี้จริงๆ ไม่มีใครคนอื่นที่จะมาขวางความสัมพันธ์
-
:katai1: หน่วงสุดๆ
ยิวทำตัวได้น่ารำคาญมาก ใช้วิธีต่อรองได้น่ารังเกียจจริงๆอย่ามาเป็นนางร้ายเลยยิว กลับตัวกลับใจเหอะ
เพี้ยนกะอิป๋าจะไปทางไหนนี้
-
สุดท้ายยิวก็ได้รู้แล้วสินะคะว่าตัวเองต้องการใครกันแน่ เพียงแต่ยังยึดติดกับความรู้สึกที่ว่าตัวเองยังรักเพี้ยนอยู่ ทั้งๆ ที่ในหัวใจมีพี่ทัศน์เข้ามายืนแทนที่เพี้ยนตั้งนานแล้วแท้ๆ
ส่วนมาวิน..กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนองกลับไปแบบนั้นเช่นกันค่ะ ตอนนี้คงได้รู้แล้วสินะคะว่าความรู้สึกของคนที่ถูกกระทำอย่างพี่กิ๊ฟมันเจ็บปวดแสนสาหัสแค่ไหน? แถมอยู่ก็เหมือนตายไม่ต่างอะไรไปจากพี่ดรีมเลยจริงๆ
และกับท่านประธานที่เก็บตัวเงียบแบบนั้น ไม่ใช่ว่าวันดีคืนดีจงใจเดินสวนกันกับเพี้ยนแล้วหยิบปืนมายิง หยิบมีดมาแทง เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับมาวินหรอกนะคะน่ะ เพราะว่าใจท่านประธานยิ่งยากแท้หยั่งถึงอยู่ด้วย
เห็นใจทั้งเพี้ยนและพี่พ่ายพอๆ กันเลยค่ะ เพราะสุดท้ายก็เสียใจกันทุกๆ ฝ่ายอยู่ดี ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวันและเวลาในการช่วยเยียวยาทุกๆ ความรู้สึก..
-
ยิวเอ๊ย :เฮ้อ:
-
เหยยยย ยังไม่จบใช่ไหม ไม่นะ ;____;
มันหน่วง จุก มากเลยง่ะ
เพี้ยนไม่เหลืออะไรเลย ถ่อว
-
คือ.....อะไรดีอ่ะ สงสารเพี้ยนกับพี่ทัศน์ที่สุด ไอ้ป๋าแม่งก็บ้าบอทำดราม่า ใครกันแน่ที่ไม่เหลือใครคิดดูใหม่นะ
คนไม่เคยมีใคร กับไม่เหลือใคร อะไรมันเจ็บปวดกว่ากัน
ถ้าให้เปรียบก็เหมือนเด็กที่อยู่บ้านกำพร้าตั้งแต่เกิด กับเด็กที่อยู่กับพ่อแม่มาทั้งชีวิตแล้วพ่อเเม่ตายหมด
แต่เอาเถอะเดี๋ยวมันก็คงได้กันอยู่ด้วยกัน
แต่คนที่สมน้ำน้าที่สุดคือยิว เกลียดคนแบบนี้ที่สุด พูดไม่รู้เรื่อง ทีงี้ทำตัวของหายอยากได้คืน
เพี้ยนก็พูดตั้งหลายรอบ ไม่ฟังไง...จะเอาอย่างเดียว ตอนนี้ที่คือกลัวคือใจคนเขียนที่จะให้พี่ทัศน์จะยอมคืนดีกับยิว
มันกลับไปคบได้เหรอ คือมันไม่สนิทใจอ่ะ ต่อให้กลับไปคบกันสักวันเวลาที่ทะเลาะหรือรู้สึกระแวง
เรื่องพวกนี้ก็จะผุดขึ้นมา มันมีความสุขหรอกจริงๆเหรอวะ คือมันต้องเป็นคนที่จิตใจดีงามมากๆ
แต่แบบมันคนละกรณีกับการมีแฟนเป็นคนเคยขายตัว กับมีแฟนที่เคยผ่านมือคนมาหลายคนป่าววะ
อันนี้เราเข้าใจว่าคืออดีตเขา แต่สิ่งที่ยิวทำแม่งทรยศชัดๆ
ไม่รู้สิสำหรับเราใครรับได้ก็รับไป แต่เราอ่ะไม่....อโหสิให้แต่ไม่ขอกลับไปยุ่งเกี่ยวกันอีก
#ลาขาด
-
ป๋ามึนก้อส่วนป๋า แต่สามแฝดต้องการเพี้ยนนะ
-
:hao5:หวังว่าคงไม่จบแบบนี้น่ะ เพราะมันเศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกก เศร้าตรงที่ทั้งคู่รักกัน แต่ต้องพลัดพรากเพียงเพราะคนอื่นและตัวเองไม่ได้มีส่วนในการกระทำนั้นเลย มันคือความโหดร้ายของโชคชะตา เรื่องนี้ทำให้ได้เห็นผลของการกระทำที่ไม่ใช้สติใช้แต่อารมณ์อยากได้อยากมีไม่ปล่อยวาง เขาไม่รักก้อยังดันทุรัง เราอยากให้เพี้ยนทิ้งยิวไปซะ เพื่อให้เขาได้อยู่กับตัวเอง เพราะเราเชื่อว่าสุดท้ายแล้วเขาก้อไม่ฆ่าตัวตายหรอก เพราะในใจเขามีพี่ทัศน์อยู่ในใจแล้วเพียงแต่ยังไม่ตระหนักเท่านั้นเอง เราอยากสมน้ำหน้าน่ะ ไม่มีใครหรอกที่จะให้ได้เพียงอย่างเดียว ยิวบอกว่าเพี้ยนไม่จำเป็นต้องตอบรับขอแค่อยู่ข้างเขาก้อพอแต่ท้ายที่สุดตัวเองก้อเรียกร้องเอาทุกอย่าง ดูแล้วน่าสมเพชจริง ๆ :katai1:
-
ทุกคนได้รับผลของการกระทำที่ผ่านมา
ชีวิตไม่สิ้น ก็สู้ต่อไป
-
ก่อนจะเจอเข้ากับเด็กแฝดที่เรียงหน้าสลอนอยู่ที่รถคันหรู
โอ๊ยยย อยากบีบบบบ แงงง น่ารัก :hao7:
ยิวหนูทำร้ายตัวเองนะลูกนะ :เฮ้อ:
จบรึไม่จบยังไงก็ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องนี้ สนุกมาก เราชอบการดำเนินกับตัวละครในเรื่องนี้มาก เขียนดีจริงๆ :o8: :-[
-
ห๊า !! จบละ?? เรามาถึงจุดนี้กันได้ยังไง
-
:really2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
จบแล้ว???? นี่คือบทสรุปเหรอ
เศร้าอ่ะ
-
:o12: ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย หน่วงหนักกว่าเดิมอีก
-
แง้ๆๆๆๆ อย่าอย่างงี้ดิ นางจ๋า ไม่เอาาาา ร้องไห้จริงๆนะ จิตใจอันแสนบอบบางของเราโดนบีบคั้นอย่างแรงจากการจากลาครั้งนี้ เราเคารพการตัดสินใจของเพี้ยนและของพี่พ่ายนะ ถ้าไปด้วยกันไม่ได้จากกันด้วยดีแบบนี้ก็ดีนะ ความแค้นที่มีขอให้มันจบลง ถึงเราจะอยากให้รักกันมากแค่ไหนก็เถอะ
ตอนนี้ก็สงสารยิวด้วยเหมือนกัน คือ รักทั้งเพี้ยนและพี่ทัศแต่ยิวเองไม่ใช่เหรอที่ผิด สงสารพี่ทัศ นี่คือนิยายเรียกน้ำตาใช่มั้ย
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยจะจบแบบนี้จริงๆเหรอออออออออมันจะน่าสงสารเกินไปแล้ว ไร้พ่ายก็น่าสงสารแต่อิพี่พ่ายก็ยังมีลูกๆที่รักพี่พ่ายมากอยู่อีก3คนแต่น้องเพี้ยนนี่ซิเพี้ยนไม่มีใครไม่เหลือใครจริงๆอย่างที่เพี้ยนบอกแม้แต่เพื่อนคนเดียวคนสุดท้ายเพี้ยนก็ไม่เหลือแล้วเพี้ยนจะอยู่ต่อไปยังไง กลับบ้านไปแล้วแม่เพี้ยนละยังอยู่ไหมไม่ใช่โดนพ่อเลี้ยงฆ่าตายไปแล้วนะฮืออออออออเพี้ยนน่าสงสารที่สุดเพราะเพี้ยนคือเหยื่อที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยแล้วอิพี่พ่ายก็ไม่เคยพูดหรือบอกว่ารักเพี้ยนหรือชอบเพี้ยนเลยสักนิดขอตอนพิเศษเถอะ
-
ป๋าหายดีแล้วกลับมาจัดการเพี้ยนหนักๆเลยนะ :katai2-1:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:katai1: :katai1:
ตัดจบอย่างนี้เลย
ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยย
คนเขียนคะ เอาจริงดิ :sad4:
จบจริงรึเปล่าเนี่ย หรือแค่ทำให้คนอ่านระทึกเล่น
-
ถ้าจบแบบนี้จริงๆ ก็สมเหตุสมผลดีครับ เพี้ยนเลือกพี่กิ๊ฟไปแล้ว ไร้พ่ายก็ยอมรับกับการตัดสินใจแบบนั้นของเพี้ยน ไม่มีเหตุผลที่จะกลับมาเหมือนเดิมให้กระอักกระอ่วนใจทั้งสองฝ่าย คนแต่งเจ๋งสุดๆ กับการแต่งนิยาย
-
ชอคน่ะเนี่ย
-
ไม่มีใครมีความสุขสักคนเดียว :pig4:
-
ยิวนี่หาเรื่องใส่ตัวมากๆ
พี่พ่ายจะไม่ทำตัวน่าสงสารให้เพี้ยนอ้อนหน่อยรึไง
-
ห่ะ!!!!! ดะ ดะ เดี๋ยวนะะะะะะะ นี่คือจบแล้วหรอ??? :a5:
เอาแบบนี้เลยอ่ะนะ ม้ายยยยยยจริงงงงง :z3:
ฮื่ออ อย่าเพิ่งจบเสสสสสส่ :sad4:
-
จบเหรอ??? ม่ายยยย~~
สุดท้ายก็เป็นผู้แพ้กันหมดสินะ
-
เอิ่มมมม
-
:z3: ยังไม่จบจริงๆใช่มั๊ย
-
ไม่ชอบใจพ่าย. ยังดูเก๊กอยู่เลย. ไม่อ่อนให้เพี้ยนสักนิด. ยังคงสงสารเพี้ยนที่สุด
อยากให้มีตอนพิเศษ. ให้เพี้ยนเข้มแข็ง. อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข. โดยไม่ต้องมีพ่าย
-
เห้ย!!! ไม่ใช่ม้างงงงงงงง กลับมาต่อเลยคนเขียนๆๆๆ
-
ยิวทำให้รู้ว่า....ของที่รู้ว่ามีค่า ก็ต่อเมื่อได้เสียมันไป...
รักไร้พ่าย...
-
เราว่าเพี้ยนใช้ชีวิตแบบปลงมากเลยหลังจากเกิดเรื่องขึ้น เราเข้าใจเพี้ยนนะ แต่เราก็สงสารไร้พ่ายอยู่ดี
-
ตอนแรกสงสารเพี้ยนกับป๋า แต่ตอนเนี้ยสงสารตัวเอง :monkeysad: :monkeysad:
จบจริงดิ? ไม่เอาไม่ยอมค้างคาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ยังๆ เรายังไม่เชื่ออ่ะว่านี่คือตอนจบ อำแน่ๆๆๆ ม่ายยยยยยย!!! (เป็นบ้าไปและ) ไม่นะ อย่าจบเลย ชีวิตมันเศร้าไป แค่เรื่องของมาย์ดก็เกินพอแล้ว ขอร้องเถอะนะ กอดขาอ้อนวอนสบตาปิ้งๆ บอกเลยถ้าไม่ให้ตอนต่อไปจะใจร้ายมาก พี่พ่ายอปป้าจะไม่ยอมเป็นสามีให้นะ ฮาเร็มชายที่เก็บๆไว้ก็จะหนีหาย เพราะเค้าชอบผู้หญิงใจดีปานนางฟ้าตกสวรรค์ ฉะนั้นไม่จบหรอก มาเถอะนะคนดี :mew1: :mew1: :mew1:
-
เดี๋ยววว ไอคำลงท้ายนยังไง
-
เฮ้ย!!! ไม่นะ!!! :mew6:
จบแบบนี้ มันหน่วง มันจุก
มัน... :ling1:
-
:katai1:
ไม่นะ จะจบแบบนี้หรอ :o12:
ไร้พ่ายกับเพี้ยนยังไม่แฮปปี้กันเลย
3 แฝดต้องมีแม่ชื่อเพี้ยนสิ
เพี้ยนยังไใ่กลับเชียงใหม่เลย
ป๋าก็ต้องไปตามที่เชียงใหม่นะ
อย่าจบแบบนี้ ม่ายยยยยยยยยยยย
:katai4:
-
รู้สึกสมน้ำหน้ายิวชอบกล ..-_-.. รู้ๆอยู่ว่าทำผิดนอกใจพี่ทัศน์แต่ก็ยังทำ ร้องไห้ขอโทษเพื่อ? สมองอ่ะมีไหมคิดซิคิดก่อนจะทำ
ส่วนเพี้ยน ที่ทำไปก็คงประชดทุกอย่างในชีวิตนั่นแหล่ะ กลับบ้านเหอะ อยู่ที่นี่ไปก็เท่านั้น
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจ เมื่อไหร่จะรักกัน
-
เหยยยยยย จบแบบนี้จริงเหรอ
เราต้องการตอนพิเศษ! เรื่องยังไม่เคลียร์เลย ทั้งเรื่องของป๋ากับเพี้ยน (ถึงเพี้ยนจะบอกว่าเคลียร์แล้วก็เถอะ) ยิวกับทัศน์ เอกับเกม
ต้องการตอนพิเศษษษษษ ไรเตอร์อย่าทำกับเราแบบเน้!!!
-
ถึงจะทำเป็นเย็นชายังไงแต่ในไจพี่พ่ายคงเจ็บปวด
:z3:
-
เห่ยยยยยยยยย!! ม้ายยยยยTT
มันต้องมีตอนพิเศษดิ้
-
จบแบบนี้มันก็สมเหตุสมผลดี แต่มันหดหู่ไปน้าาาาาาาา
-
เห้ย ห๊ะ อะไร บอกทีเถอะว่ายังไม่จบ
ไม่เอานะอย่าเพิ่งจบ
ม่ายยย
-
:katai1: :katai1: ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ ๆ
-
:mew1:
-
ยังไม่จบใช่ไหม
-
ยังไม่จบใช่มั้ยคะ บอกที :serius2:
เราเชื่อว่าไร้พ่ายยังรักเพี้ยนอยุ่ให้อภัยแล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ
-
ห้ามจบบบ! ไม่ให้จบบ อย่ามาหลอกเราซะให้ยาก -^-!
-
เสียน้ำตาหลายลิตรตั้งแต่อ่านมาก
อย่าจบแบบนี้ ยังไม่เคยได้ยิ้มแบบเต็มที่เลย
จะชิงหนีกันไปแล้ว ไม่นะ
อันเดววววววววววววว /ทำท่าแบบกวางซู
ฮือออ รักพี่พ่าย รักน้องเพี้ยน
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่นะ อย่าเพิ่งยอมแพ้กันสิ
-
รักพี่กิ๊บจริงๆเลยอะ เป็นผญ.คนแรกที่ประทับใจมากตั้งแต่อ่านนิยายวายมา สงสารพี่กิ๊บจริงๆ แต่บางทีอาจจะดีกผ้ได้เพราะพี่กิ๊บก็เจออะไรไม่ดีมาเยอะถ้าจบเรื่องต่างๆแล้วรอดชีวิตจริงๆ อาจมีปัญหาด้านจิตใจตามมาก็ได้ ส่วนพ่อพี่กิ๊บก็สุดยอดเอาจริงๆคือบางทีเพี้ยนอาจโดนเล่นงานก็ได้ถ้านับทุกพฤติกรรม หรืออะไรต่างๆที่เพี้ยนเกี่ยวข้องกับพี่กิ๊บมาดูไม่บวกเท่าไร เป็นพ่อคนอื่นคงเล่นงานไปด้วยแล้ว แต่นี่แสดงว่าคงรักลูกสาวมากถึงขนาดที่ไม่นับรวมเพี้ยนอยู่ในคนที่ควรจะต้องได้รับผลด้วย R.I.P พี่กิ๊บ
ปล.ตอนนี้เหลือแต่ต้องมาลุ้นป๋ากับเพี้ยนแล้วแหละ
-
ยังไม่จบใช่ไหมคะ??
-
:o12:ม่ายอาวววววว :hao5:ม่ายน๊าาาาา
:serius2:มันต้องไม่จบแบบนี้นั
-
ปวดใจไปกับเพี้ยน :m15: :m15:
สงสารและเห็นใจไร้พ่าย :o7: :o7:
มันหน่วงๆ :freeze: :freeze:
-
ไม่จบแบบนี้หรอกใช่มั้ย 5555 ไม่ดิ ไม่เอานะ
-
น้ำตารื้น
:monkeysad:
-
ตอนที่ 32
ผมกำลังเดินทางไปเชียงใหม่ด้วยซิวิคลูกรักที่ยืมเงินไอ้ยิวไปจ่ายค่างวด ดีที่ทางบริษัทจ่ายเงินเดือนเดือนสุดท้ายให้ ผมก็เลยได้เงินส่วนนั้นไปเคลียร์ค่าห้องที่เชียงรายก่อนจะแจ้งย้ายออก และเกือบไม่ได้เงินประกันคืนเพราะไม่ได้แจ้งล่วงหน้า แต่เพราะไปขอร้องอ้อนวอนป้าเจ้าของหอพักเขาอยู่หลายชั่วโมงจนเขานึกรำคาญก็เลยคืนเงินประกันพร้อมทั้งหักค่าทำความสะอาดและค่าน้ำค่าไฟไป รวมๆ แล้วผมก็เลยเหลือเงินไปใช้คืนไอ้ยิวได้ ถึงมันจะบอกว่าเป็นแฟนกันไม่รับคืนก็เถอะ แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นแฟนนี่หว่า
“เพี้ยน มึงเป็นไรเนี่ย ขับวนไปวนมาหลายรอบแล้วนะเว้ย เปลืองน้ำมันไม่รู้รึไง”
“เออ กูรู้”
จะไม่ให้ขับวนได้ยังไงวะ ใครจะกล้าขับเข้าบ้านไปเลยแบบไม่วิตกกังวล คือผมหายไปหลายปีนะเว้ย หายไปแบบไม่ติดต่อมาหาแม่เลย แล้วจะให้เข้าไปแบบ อ้าวแม่ หวัดดี มีไรกินบ้างเย็นนี้ อย่างงี้น่ะเหรอ มันจะชิวไปไหมวะ
“รู้ก็อย่าวนอีก ห้ามยูเทิร์นแล้วนะมึง กูเหนื่อย นั่งเครื่องจากกรุงเทพไปเอารถมึงที่เชียงราย ยังจะให้มานั่งอยู่บนรถกับมึงอีกหลายชั่วโมงต่ออย่างนี้ก็ไม่ไหวนะ”
“บ่นอยู่ได้ เมียขี้บ่นอย่างนี้จะมีใครทนได้นอกจากไอ้พี่ทัศน์วะ”
“แล้วมึงจะพูดถึงเขาขึ้นมาทำไม”
“ผัวเก่ามึงนี่ ไม่คิดถึงไง”
“ไอ้เพี้ยน!”
เบื่อเสียงไอ้ยิวเต็มแก่แล้ว ผมจึงตัดสินใจว่าจะไม่ยูเทิร์นอีก คราวนี้จะขับตรงไปที่ไร่เลยก็แล้วกัน
ที่บ้านผมก็ทำไร่ทำนานี่แหละครับ มีสวนผลไม้ด้วยนะ เมื่อก่อนมีคนงานอยู่ร้อยกว่าคน ไม่รู้ว่าตอนนี้เหลือกันอยู่กี่คน พวกคนงานจะเรียกแม่ผมว่านายแม่อะไรแบบนั้น คือแม่จะห้าวๆ เหมือนผู้ชายเลยครับ เพราะตั้งแต่พ่อเสียไปแม่ก็คุมคนงานในไร่คนเดียว โหดด้วย ดุด้วย แต่ก็ตามใจผมสุดๆ กับพ่อเลี้ยงซึ่งก็คือพ่อของพี่ดรีมนั้นก็ไม่รู้ว่าไปสวีทกันตอนไหน รู้อีกทีก็บอกจะแต่งงาน พ่อของพี่ดรีมอายุน้อยกว่าแม่ผมด้วย เหมือนแม่เลี้ยงต้อยเด็กเลยอ่ะ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมไม่เข้าใจแม่หรอกนะ ผมว่าอายุอย่างแม่ก็คงอยากหาเพื่อนคู่คิดที่จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ได้ แม่บอกผมว่าแม่ไม่เคยรักใครนอกจากพ่อ ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา ยังไงแม่ก็ลืมพ่อไม่ได้ ...ตอนเด็กๆ ผมไม่เคยเข้าใจที่แม่พูดเลย แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าต่อให้ตัวจะอยู่กับใคร แต่ใจของเราก็ยังมีคนเพียงคนเดียวที่สามารถยึดครองมันไว้ได้
คนที่ให้ตายยังไง...ก็ไม่มีวันลืม
“กูโทรบอกแม่มึงแล้วว่าเราจะมา” ไอ้ยิวบอกหน้าตาย แต่ผมงี้อยากจะจับหัวมันโขกกับคอนโซลรถให้ดิ้นตายไปซะ
“มึงจะโทรบอกทำไมวะ”
“ก็ถ้ามึงกลับบ้าน ยังไงก็ต้องเจอเขาอยู่แล้ว บอกไว้ก่อนให้เขาเตรียมใจไง”
“เหี้ยนี่เสือกจริงๆ”
“ว่ากูทำไมเนี่ย!”
แม่งเสือกไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว ใครจะรู้ว่าแม่เตรียมต้อนรับผมยังไง แม่รักผมมากเพราะมีลูกยาก ตอนเด็กๆ ผมก็ไม่แข็งแรง พัฒนาการช้ากว่าเด็กคนอื่นๆ แม่บอกผมเสมอเลยว่าแม้ผมจะไม่ได้เก่งอย่างคนอื่นเขา แต่ผมเก่งที่สุดแล้วสำหรับแม่ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องในวัยอนุบาลวัยประถม พอขึ้นมัธยม แม่ก็ไม่ได้ตามใจผมเหมือนอย่างเคย ผมถูกเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เด็กจึงแสดงความรุนแรงออกมาทุกครั้งเมื่อถูกขัดใจ แม่พยายามดัดนิสัย และคงเป็นช่วงนั้นล่ะมั้งที่ผมเริ่มสนใจพี่ดรีมเพราะพี่ดรีมเป็นคนเดียวที่เข้าข้างผม ในขณะที่ตอนนั้นผมคิดว่าแม่เกลียดผม ผมถูกจับขังในห้องมืดๆ หลายครั้งเพราะผมไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนอื่น และสารพัดวิธีลงโทษที่ทำให้ผมกับแม่เริ่มไม่คุยกัน จนกระทั่งมาถึงเรื่องของพี่ดรีม...
ผมกลับมาคราวนี้...เพื่อบอกกับแม่ว่า...พี่ไม่ได้ตายเพราะผม แม้เรื่องเลวร้ายที่ผมทำกับพี่ดรีมไว้มันจะไม่ได้หายไป แต่มันคงดีถ้าแม่ได้รู้ว่า...ลูกเลี้ยงของแม่ไม่ได้ตายเพราะลูกแท้ๆ ของตัวเอง
ความจริงผมก็แค่หวังว่า...แม่จะได้มีความสุขกับพ่อเลี้ยงอีกครั้งก็เท่านั้น แม้ตอนนี้เวลามันจะล่วงมาหลายปีแล้วก็ตาม ผมคงได้แต่ภาวนาว่ามันจะไม่สายเกินไป
“แม่ต้องถือปืนรอกูอยู่แน่ๆ” นี่ผมไม่ได้พูดเล่น แต่กังวลมากจริงๆ ความทรงจำในวัยมัธยมหวนกลับมาเป็นระลอกคลื่น ซัดเข้าสู่จิตใจให้รู้สึกกลัว
“ป๊อดอะไรของมึง ตอนสมัยยังเกรียนมึงเคยกลัวปืนแม่ด้วยรึไง”
“นั่นมันตอนวัยรุ่นเกรียนแตกเว้ย ตอนนี้กูโตแล้ว กูไม่อยากตาย”
“เอาน่า มันไม่มีอะไรอย่างที่มึงคิดหรอก ไม่แน่ว่าคุณน้าอาจจะกำลังร้องไห้ดีใจอยู่ก็ได้”
แต่ที่ไอ้ยิวคิดแม่ง...ผิดถนัด รถผมเกือบเสียหลักเพราะกระสุนปืนจากปากกระบอกปืนลูกซองที่ยิงมา และฝีมือคนทำก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นายแม่ของไร่เทียมตะวันที่อยู่ในชุดทะมัดทะแมงนั่นเอง
“เพี้ยนๆ ระวังมึง หักซ้าย!” ไม่ต้องบอกก็หักอยู่แล้วเว้ย ไม่งั้นซิวิคลูกรักได้ซิ่งปะทะต้นชาทองที่ขึ้นเป็นแนวตามข้างทางแน่
“มึงเป็นไรไหมวะ” ไอ้ยิวหันมาถาม ในขณะที่ผมฟุบหน้ากับพวงมาลัยด้วยใจที่เต้นระทึก ก่อนที่คนงานสองสามคนกรูกันมาที่รถ เคาะกระจกให้ผมได้เปิดประตูลงไป พวกเขาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงว่าผมเป็นอะไรไหม แล้วอาสาเอารถไปเก็บให้ ผมยอมส่งกุญแจรถให้ไปแล้วเดินอย่างระมัดระวังไปยังตัวบ้านที่มีแม่ยืนรออยู่แล้ว
“กลับมาได้ซะทีไอ้ลูกตัวดี”
“นี่เป็นประโยคแรกของแม่ที่ไม่ได้เจอลูกมาหลายปีรึไง! แม่บ้าไปแล้วเหรอ! จะฆ่าเพี้ยนใช่ไหม!”
ผมตะโกนเถียงกับแม่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปใกล้ แต่พอถูกรุนหลังให้เดินก็ต้องจำใจ ผมยังกลัวปืนที่แม่ถืออยู่ ถึงคิดว่ายังไงนางก็คงไม่ยิงมาก็เถอะครับ อ่า...หรือจะยิงวะ?
โป๊ก!
ด้ามปืนเน้นๆ แต่เบาแรงถึงอย่างนั้นก็เจ็บสุดๆ เคาะเข้าที่หัวผมอย่างจัง แม่มองผมด้วยท่าทางนิ่งๆ จากนั้นก็
โป๊ก!
“แม่!”
“อะไร”
โป๊ก!
น้ำตาผมปริ่มอยู่ที่หางตาเพราะความเจ็บ
“คุณน้า...”
“ยิวเข้าไปรอในบ้านลูก เดี๋ยวน้าขอเคลียร์กับไอ้เด็กนี่หน่อย”
“ครับ”
“ไอ้ยิว เดี๋ยว...”
โป๊ก!
“แม่! หยุดตีเพี้ยนสักที เจ็บนะ!”
“ยังอีก!”
“อะไรเล่า!”
ผมถามอย่างเคืองๆ แต่พอเห็นหน้าแม่ชัดๆ แล้ว...ผมก็พูดแทบไม่ออก
แม่...ร้องไห้
แววตาที่กำลังเฝ้ารอ สองแขนที่อ้าออกกว้างทำให้ผมรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอก
“ผมกลับมาแล้ว” ผมเข้าไปกอดแม่ไว้แล้วยกมือกราบลงบนไหล่ พร้อมๆ กับที่แม่กอดตัวผมแน่น “ผมขอโทษ”
“เด็กโง่...กลับมาได้ซะที”
ผมร้องไห้ออกมาเงียบๆ มันเป็นอีกครั้งที่อ้อมกอดอบอุ่นของใครสักคนทำให้ผมอ่อนแอ แม้ผมจะพยายามเข้มแข็งมากแค่ไหน แต่ทุกคืนผมก็ยังฝันร้าย ฝันที่ยังคงตามหลอกหลอนและมอบความทุกข์ทรมานให้อย่างไม่หยุดหย่อน
“ไม่ไปไหนแล้วนะ แม่ไม่ให้เพี้ยนไปไหนอีกแล้ว”
ผมพยักหน้ากับไหล่ของแม่ ปล่อยให้ความอบอุ่นของท่านโอบล้อมตัวผมไว้ ...ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่กอดกับแม่แบบนี้...ก็เป็นตอนที่ผมอยู่ชั้นประถม มันนานมากแล้วจริงๆ
“แม่ แต่ถ้าเพี้ยนอยากไปเกาหลีอ่ะ”
“ไปเที่ยวน่ะเหรอ”
“อือ”
“มีเงินรึไง”
“ไม่มี งานก็ไม่มีทำด้วย รถก็ยังต้องผ่อนอ่ะ”
“งั้นมาทำงานกับแม่ เก็บเงินได้แล้วจะไปเที่ยวก็ตามใจ ส่วนเรื่องรถ เดี๋ยวแม่จัดการให้”
“โอ้ย ชีวิตดี๊ดี”
“หมายถึงเพี้ยนก็มาผ่อนที่แม่ต่ออีกที”
“อ้าว แค่หนี้เปลี่ยนมือแค่เนี้ย แต่ก็ได้อ่ะ แล้วพ่อไปไหนล่ะครับ”
“อยู่ออฟฟิศ เคลียร์บัญชีอยู่” ห่างออกไปจากตัวบ้านมีออฟฟิศเล็กๆ ไว้สำหรับติดต่อกับลูกค้าของทางไร่ ซึ่งก่อนที่ผมจะออกจากบ้านไป พ่อเลี้ยงก็อยู่ที่นั่นตลอด เขาไม่ยอมกลับมานอนที่บ้านกับแม่เลย
“อ๋อ แล้วพ่อจะกลับมาที่บ้านไหม”
“ไม่รู้”
“ช่างเถอะเนอะ ยังไงคืนนี้เพี้ยนก็จะนอนกับแม่”
“เออๆ เข้าบ้านก่อนไป แม่ให้คนเตรียมกับข้าวไว้ให้ด้วย”
“มีของโปรดของเพี้ยนไหม”
“ไม่มี”
“แม่อ่ะ!”
แม่ยิ้มแล้วดึงผมให้เดินตามเข้าไปในบ้าน บ้านของผมเป็นบ้านที่ทำจากไม้สักทั้งหลัง พื้นขัดเป็นมันปลาบจนไม่กล้าเดิน พ่อเป็นคนออกแบบทั้งหมด เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างในบ้านก็มาจากฝีมือช่างคนโปรดของพ่อที่ตอนนี้คงอายุมากแล้ว พ่อของพี่ดรีมก็คือลูกชายของช่างคนนี้แหละครับ เป็นเหมือนน้องชายของพ่อผมเลยก็ว่าได้เพราะพ่อเคารพช่างคนนี้มาก เคยพาผมไปเจอหลายครั้งด้วย
ทุกอย่างในบ้านยังคงเหมือนตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ แม่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย มีบ้างที่เพิ่มเติมเข้ามา แต่อะไรที่เคยอยู่ตรงไหนก็ยังอยู่ตรงนั้น
“ไหนแม่บอกไม่มีของโปรดเพี้ยนไงล่ะ” อาหารบนโต๊ะมีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น น้ำพริกกะปิกับหน่อไม้ ไข่เจียวชะอม น้ำพริกอ่องสูตรพิเศษของแม่ก็มี นึกไปถึงตอนที่ทำงานแล้วเงินแทบไม่มีต้องกินแต่มาม่าแล้วน้ำตาจะไหลเลยเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า
“ยิว ตามสบายเลยนะลูก”
“ครับคุณน้า”
ผมกับไอ้ยิวกินข้าวไปพร้อมกับที่แม่ก็ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของไอ้ยิวไปด้วย ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยถามอะไรผมเลย แต่ผมรู้ว่าแม่ก็คงเฝ้ารออยู่...เฝ้ารอให้ผมพร้อมแล้วเล่ามันออกมาเอง
กินข้าวเสร็จก็ช่วยกันเก็บจานไปล้าง ก่อนจะแยกย้ายไปอาบน้ำ คืนนี้ผมจะนอนกับแม่ ให้ไอ้ยิวใช้ห้องนอนของผมไป มันก็ไม่ได้งอแงอะไรมาก คงเพราะเหนื่อยด้วยล่ะมั้ง ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนเล่นที่ห้องของแม่ ดูเฟซไปเรื่อยเปื่อย ไอจีบ้างตามประสา และบ่อยครั้งที่ผมมักจะเผลอเข้าไปอ่านแชทไลน์ในห้องสนทนาที่มีชื่อว่า ‘พี่พ่าย’ เลื่อนอ่านดูก็ไม่ค่อยมีอะไร เพราะพี่พ่ายไม่ค่อยพิมพ์ตอบกลับมา เขามักจะส่งมาแค่ ‘- -‘ หรือไม่ก็บอกให้ โทรไปคุยเพราะเขาขี้เกียจพิมพ์ ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเขาคงบล็อคการติดต่อกับผมทุกทาง ไลน์ก็อาจไม่ใช่ข้อยกเว้น เพราะผมเคยโทรหาเขาตอนเมาครั้งหนึ่ง...แต่ก็ไม่ติด ปลายสายมีแต่เสียงสัญญาณสั้นๆ ราวกับเบอร์ของผมถูกบล็อคไว้
อ่า...ขอโทษนะครับพี่กิ๊ฟ...ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว
“เพี้ยน”
“ครับแม่”
“เป็นอะไรรึเปล่า”
แม่นั่งลงข้างๆ พลางลูบเปลือกตาผมเบาๆ ผมจับมือท่านไว้แล้วขยับไปนอนหนุนตัก
“อกหัก รักคุด เป็นตุ๊ดแต่ไม่มีใครเอา”
“เด็กบ้า” แม่ตีที่แขนของผม ก่อนจะจับหน้าผมไว้ให้มองสบตากับท่าน “เป็นจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”
“อะไร...แค่ล้อเล่น”
“คิดว่าแม่ไม่รู้เหรอ”
“แม่รู้อะไรอ่า”
“มีแฟนเป็นผู้ชายใช่ไหม”
ผมเงียบอยู่นาน แต่สายตาของแม่ไม่ใช่สายตากดดัน กลับเป็นสายตาที่บ่งบอกว่าท่านพร้อมจะเข้าใจ
“อือ เคยมี แต่ตอนนี้เลิกกันไปแล้ว” แค่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมก็รู้สึกแย่เอามากๆ แย่จนแม่ก็คงสังเกตเห็นได้
“โดนนอกใจ?”
“ก็...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก บางทีมันก็มีเหตุผลที่รักกันไม่ได้”
แม่ยิ้มแล้วลูบหัวผม “ไม่มีเหตุผลไหนที่ทำให้คนเรารักกันไม่ได้ มีแต่...ไม่รักกันเท่านั้น”
“รักสิ...ทำไมจะไม่รัก” ผมรัก...รักแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เรามีความสุขด้วยกันได้ “แต่เพี้ยนอยู่กับเขาต่อไม่ได้ เราทำร้ายกันมามากแล้วแม่ เขามีคนสำคัญของเขา ไม่ว่าเพี้ยนจะคิดยังไง...เพี้ยนก็ไม่ใช่คนที่เขาจะเลือกอยู่ดี แล้วเพี้ยน...ก็มีคนที่อยากจะให้ความสำคัญด้วย เธอเป็นคนดี ดีกับเพี้ยนมากๆ แต่เพราะเพี้ยน...เธอถึงต้องจากไป ...ไม่งั้นตอนนี้เพี้ยนคงพาเธอมากราบแม่แล้วอ่ะ คิดไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องแต่งกับคนนี้แน่นอน อิอิ”
“อืม เธอคงเป็นคนดีมากจริงๆ” แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน มีไม่บ่อยที่จะได้เห็นในมุมนี้ เพราะปกตินางจะห้าวใส่ตลอด
“ดีมากกก ถ้าไม่มีเธอเพี้ยนก็คงเรียนไม่จบอ่ะ เพราะไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอม ฮ่าๆ”
“คงไปรบกวนไว้มากสินะเนี่ย”
“ไม่ซะหน่อย เพี้ยนก็หางานทำเหมือนกันนะ ไม่ได้จะให้เธอเลี้ยงฝ่ายเดียว โธ่! แม่อย่าทำหน้าไม่เชื่ออย่างนี้สิ เพี้ยนทำงานจริงๆ นะ”
“จ้าๆ”
ผมเล่าเรื่องของพี่กิ๊ฟให้แม่ฟังอีกหลายเรื่อง ในขณะที่แม่ได้แต่ยิ้มรับฟังอย่างเงียบๆ ...ผมอยากให้มีคนมาร่วมรับรู้ด้วย เพราะผมกลัว...ว่าวันหนึ่ง สมองของคนโง่ๆ อย่างผม...จะลืมมันไป
“แม่”
“หืม”
“ถ้าเพี้ยนไม่แต่งงาน แม่ก็ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“ไม่ว่า”
“แม่จะไม่มีหลานนะ”
“ไม่มีก็ไม่มีสิ”
“แม่สวยจัง”
“แม่สวยเฉพาะเวลาได้ดั่งใจแกเท่านั้นแหละ”
“แม่”
“เรียกบ่อยจัง”
“อย่าทำหน้ารำคาญสิ” ทำไมใครๆ ก็ชอบทำหน้ารำคาญใส่ผมจังเลย ทั้งแม่ทั้งพี่พ่าย พวกเขาให้ความรู้สึกคล้ายๆ กันนิดๆ เลยอ่ะ
“ก็เรียกทำไมบ่อย”
“แค่จะบอกว่า เพี้ยนรักแม่นะ”
“เออๆ รู้แล้ว”
“แม่ไม่รักเพี้ยนเหรอ”
“อารมณ์ไหนของแกเนี่ย”
“ชิ ผู้หญิงปากแข็ง”
“กล้าว่าแม่เหรอ” ผมโดนบีบแก้มเต็มแรง ร้องโอดโอยอยู่หลายวินาทีเลยกว่าแม่จะปล่อย ก่อนแม่จะก้มลงมาหอมหน้าผากผมแล้วยิ้มให้
“แม่...เรื่องของพี่ดรีม แม่อยากฟังรึเปล่า”
“แล้วเราอยากเล่าไหม”
“อือ วันนี้พร้อมแล้ว...”
แม่ยังคงยิ้ม แม้ว่าผมจะเริ่มพูดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อนขึ้นมา ผมยอมรับกับแม่ว่าในตอนนั้นผมหลงรักพี่ดรีมจริงๆ ความรู้สึกของผมตอนนั้นอาจจะเรียกได้ว่าเป็นความหลงมากกว่าความรักก็ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าผมได้ทำอะไรลงไปบ้าง ผมบอกกับแม่ในทุกๆ เรื่องที่ผมได้ไปทำได้ไปเจอมา เรื่องราวในระยะเวลาหลายปีที่ผมเดินไปตามทางที่ผมเลือก ผมล้มลงกี่ครั้ง และคิดจะไม่เดินต่อไปกี่หน หลายครั้งที่ผมเอาแต่ตั้งคำถามว่าทำไมผมถึงไม่มีความสุข ทำไมผมถึงไม่มีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นๆ ...และผมก็ไม่เคยได้คำตอบ แม้ว่าตอนนี้ผมจะหยุดเดินแล้ว ผมหยุดเดินแล้วเลือกจะหันหลังกลับไปยังทางแยกที่ผมได้เริ่มต้นเดินมาเพื่อเริ่มเลือกอีกครั้ง แต่ผมก็ยัง...ไม่มีความสุขอยู่ดี นั่นคงเป็นเพราะผมไม่ได้กลับมาตัวเปล่าเหมือนตอนที่ผมเริ่มเดิน ผมกลับมาพร้อมกับความทรงจำมากมายและการสูญเสีย
“เพี้ยนโง่มากใช่ไหมแม่”
“อืม...โง่ โง่มากจริงๆ”
ผมอยากจะเคืองอยู่หรอก แต่เพราะรอยยิ้มของแม่ทำให้เคืองไม่ลง อีกอย่าง...แม่ยอมรับฟังโดยที่ไม่ตบไม่เตะผมก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“แม่ดูไม่ตกใจเลยอ่ะ ทำไมล่ะ”
“เพราะแม่ไม่โง่เหมือนแกไง”
“แม่!”
แม่มองผมแล้วถอนหายใจเบาๆ “ไร้พ่ายใช่ไหมที่เป็นแฟนของลูก”
“อดีตแฟน! แล้วเขาก็ยังไม่เคยบอกรักเพี้ยนด้วยซ้ำ เพี้ยนทึกทักไปเองคนเดียว”
“อ๋อ หมายถึงว่าเรื่องแฟนนี่ก็มโนไปเอง”
“ก็เขาบอกว่าเพี้ยนเป็นเด็กเขาอ่ะ มันก็หมายถึงแฟนนั่นแหละ”
“แต่คนหล่อๆ อย่างนั้นจะมารักเด็กหน้าลิงอย่างแกเหรอ”
“แม่รู้ได้ยังไงว่าหล่อ แม่ยังไม่เคยเห็นสักหน่อย”
“เคย...”
“เอ๊ะ?”
แม่อมยิ้มแล้วก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนผมต้องงัดลูกอ้อนร้อยแปดกระบวนท่าขึ้นมาใช้ แม่ถึงได้ยอมบอกเรื่องที่ทำให้ผมโคตรช็อค
“แม่เจอเขาครั้งแรกหลังงานศพของน้องดรีมไม่กี่เดือน เขามาขอบคุณและแสดงความเสียใจ เป็นผู้ชายทื่อๆ นะ พูดจาก็เข้าประเด็นจนพ่อน้องดรีมอึ้งพูดแทบไม่ออก จู่ๆ ก็มาบอกว่าเขาได้รับกระจกตาของน้องดรีม บอกว่าน้องดรีมตายก็เพื่อช่วยเขา แต่ทั้งแม่และพ่อก็ไม่มีใครเชื่อหรอก ได้แต่คิดว่าเขาคงเป็นแฟนน้องดรีมแล้วคงไม่รู้เรื่องอะไรมากด้วย”
“แล้วทำไมเพี้ยนไม่รู้...”
ตอนนั้นผมไปอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร ผมนึกย้อนกลับไปก็นึกไม่ออก เพราะช่วงเวลาหลังจากงานศพของพี่ดรีม...ผมจำแทบไม่ได้เลย มีแค่สิ่งเดียวที่ยังเด่นชัด...นั่นก็คือความทรมานและผมไม่อยากกลับไปในช่วงเวลานั้นอีกแล้ว
“แกเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง แค่มีคนพูดชื่อน้องดรีมแกก็ร้องไห้แถมยังคลุ้มคลั่งอย่างกะคนบ้า แม่กับพ่อก็เลยไม่ได้พูดเรื่องนี้ อีกอย่างกลัวว่าแกจะไปทำร้ายเขาด้วย ไม่ต้องมองแม่อย่างนั้น แม่รู้นิสัยแกดี”
อะไรล่ะ นิสัยผมเป็นยังไง ผมก็เป็นคนดีทีเดียวนะ แม้ว่าตอนนั้นจะแน่ใจว่าอาจจะควักดวงตาของพี่พ่ายออกมาได้จริงๆ ก็ได้
“แล้วเขามาแค่แสดงความเสียใจแค่นั้นน่ะเหรอแม่”
“เปล่า เขามาบอกว่าถ้ามีอะไรที่เขาพอช่วยได้เขาก็จะช่วย ทุกๆ อย่างที่เขาทำได้เลย แต่พ่อน้องดรีมก็ไม่ได้ตอบรับอะไรไป จนแกออกจากบ้านแล้วหนีไปที่กรุงเทพนั่นแหละ เราถึงต้องติดต่อขอความช่วยเหลือจากเขา เพราะเราก็ไม่มีญาติอยู่กรุงเทพ ถึงได้ขอให้เขาช่วยตามหาแกให้หน่อย แต่แม่ติดต่อเขาไม่ได้ มีแต่เบอร์คนชื่อเอที่เขาให้ไว้ แม่ก็เลยลองโทรไป ก็ได้รู้มาว่าเขาไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่น้องเอก็รับปากว่าจะติดต่อเขาให้ แล้วก็เงียบหายไป แม่ก็ถอดใจแล้วว่าคงจะขอความช่วยเหลือไม่ได้ รีบเคลียร์งานที่ไร่ พ่อน้องดรีมก็ไปหานักสืบมือดีอะไรมาให้แต่ก็ไม่มีใครหาแกเจอ จนประมาณเดือนกว่าๆ ได้มั้ง จู่ๆ ก็ได้รับจดหมายพร้อมกับรูปถ่ายของแก บอกว่าไม่ต้องห่วง มีคนดูแลให้แล้ว ถ้ามีอะไรให้ติดต่อไปหาผู้หญิงที่เป็นเพื่อนของเขาได้ เท่านั้นแหละ...แม่เลยเบาใจ ความจริงก็อยากตามตัวแกกลับเหมือนกัน แต่คิดว่าให้แกได้สบายใจมากกว่านี้ เรียนรู้อะไรมากกว่านี้คงดีกว่า เพราะตอนนั้นแกก็คงไม่พร้อมจะอยู่ที่นี่จริงๆ”
“ผู้หญิงที่เป็นเพื่อนของเขา...คือพี่กิ๊ฟใช่ไหมแม่”
ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เรื่องของผม...อยู่ในสายตาของพี่พ่ายมาตลอด แต่นั่นไม่ใช่เพราะผมที่เป็นตัวแปรสำคัญ พี่ดรีมต่างหากที่ทำให้เขาต้องดูแลความเป็นอยู่ของผม มันเป็นแค่คำขอบคุณต่อครอบครัวของผู้หญิงที่เขารัก แค่ปกป้องตามคำร้องขอ...
ตัวตนของผม...ไม่ได้สำคัญอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“อืม เธอมักจะโทรมาคุยกับแม่บ่อยๆ เรื่องของแก แม่เคยโอนเงินไปให้แต่เธอก็โอนกลับมา แถมยังงอนแม่ด้วย ตัดพ้อสารพัดจนแม่เลิกล้มที่จะโอนเงินไปให้ เพราะยังไงค่าเทอมค่ากินอยู่ที่เธอจ่ายให้แกก็เยอะ”
...คงมีแต่พี่กิ๊ฟเท่านั้น...ที่ให้ผมได้เท่าที่ผมต้องการและรักผมอย่างที่ผมเป็น ...ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผมแค่เพราะหน้าที่
“เยอะมาก พี่กิ๊ฟดาวน์รถให้เพี้ยนด้วย วันรับปริญญา พี่กิ๊ฟเอากุญแจรถมาให้เป็นของขวัญเลยอ่ะแม่ เซอร์ไพรส์สุดๆ”
“เห็นรูปแล้ว หนูกิ๊ฟส่งมาให้”
“แม่เสียใจไหมที่ไม่ได้ไปวันรับปริญญา”
“นิดหน่อย เพราะงั้นแกต้องเรียนโทด้วย” นี่มันไม่ใช่นิดหน่อยแล้ว ถึงขั้นบังคับกันเรียนต่ออย่างนี้!!
“โธ่แม่ โง่ๆ อย่างเพี้ยนจะสอบเข้าได้เหรอ”
“ต้องได้! เพราะยังไงแม่ก็อยากถ่ายรูปกับแกในวันรับปริญญาสักครั้ง”
“เอางั้นก็ได้...”
ไม่รู้ทำไม...ผมถึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจ พวกเขา...โอบล้อมตัวผมไว้ คอยประคองให้ก้าวเดินอย่างมั่นคงมาตลอด นี่เป็นเรื่องที่ผม...ไม่เคยรู้มาก่อนเลย
“แม่...”
“หืม”
“แล้วหลังจากนั้น แม่ได้เจอพี่พ่ายอีกไหม”
“เจอ”
“เขามาหาแม่อีกทำไมเหรอ”
แม่มองหน้าผมนิ่ง เงียบอยู่นานราวกับจะปล่อยให้ความว่างเปล่าเป็นคำตอบของคำถามนี้ แต่แล้ว...เสียงถอนหายใจเบาๆ ก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับที่รอยยิ้มอ่อนโยนของแม่จะส่งตามมา
“มาเพราะเรื่องของแก”
“เรื่องของเพี้ยน?”
“อืม ก็ประมาณสองเดือนก่อน...”
มีต่อด้านล่าง...
-
วันนั้นเป็นวันที่ฟ้าครึ้ม นายแม่ของไร่เทียมตะวันได้ทำการต้อนรับแขกที่ไม่คาดฝัน แม้ความสูงจะต่างไปจากเดิม เสื้อผ้าที่ใส่ก็ภูมิฐานสมวัย แต่เค้าโครงหน้ายังคงไว้ซึ่งเด็กหนุ่มที่เคยมาพบเธอกับสามีเมื่อหลายปีก่อน
‘ผมขอโทษที่มารบกวนเวลานะครับ’
เธอยกมือรับไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าแล้วเชื้อเชิญให้เขานั่งลง พร้อมกับเรียกให้แม่บ้านหาน้ำหาท่ามาต้อนรับแขก
‘ไม่เจอกันนานเลยนะคะ’
‘ครับ’
‘มาวันนี้มีธุระอะไรรึเปล่าคะ หรือลูกชายตัวดีไปก่อเรื่องอะไรอีก’
‘ผมมีเรื่องบางอย่างที่ต้องให้คุณน้ากับคุณอารับรู้ก่อนที่จะบอกรายละเอียดของธุระที่ผมมาในวันนี้ ยังไงรบกวนช่วยตามคุณอามาด้วยได้ไหมครับ’
‘อ๋อ ได้ค่ะ’
เธอรีบให้คนงานในไร่ไปตามสามีอย่างเร่งด่วน เพราะชายหนุ่มตรงหน้าคงมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดคุยด้วยจริงๆ ระหว่างรอให้สามีมาถึง ความเงียบอันน่าอึดอัดใจก็เข้าปกคลุม ชายหนุ่มรุ่นหลานยังคงนั่งหลังตรงไม่ไหวติง สายตาจดจ่อแน่วแน่จนเธอพลอยเกร็งไปด้วย
‘สบายดีรึเปล่าคะ’
พยายามชวนคุยครั้งที่ 1
‘ก็เรื่อยๆ ครับ’ จบการสนทนา
‘ยังหนุ่มยังแน่น อย่าทำหน้าเหนื่อยอย่างนั้นสิคะ’
พยายามชวนคุยครั้งที่ 2
‘ครับ’ แต่ก็ยังไม่มีบทสนทนาให้ไปต่อ
หัวใจของเธอได้แต่ร่ำไห้เพราะในครอบครัวไม่มีใครที่ลักษณะนิสัยเงียบๆ อึนๆ แบบนี้ สามีก็เรียบร้อยแต่ก็ร่าเริงเหมือนๆ กับน้องดรีมที่เป็นลูกสาว ส่วนลูกชายตัวดีของเธอก็พูดมากชนิดพูดจนลิงหลับก็ทำมาแล้ว แต่พอมาเจอกับไร้พ่ายก็ถึงกับไปไม่เป็น
‘ให้คนไปตามผมมีอะไรรึเปล่าครับพี่ อ้าว...มีแขกเหรอ’ สามีมักจะเรียกเธอว่าพี่เสมอเพราะเธออายุมากกว่า แต่ก็เป็นเฉพาะเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนเท่านั้น
‘ค่ะ รีบมานั่งสิคะคุณ’
‘ครับๆ’
สามีนั่งได้ไม่นาน ชายหนุ่มตรงหน้าก็เริ่มเข้าประเด็น เขาเล่าถึงข้อเท็จจริงในการตายของน้องดรีม ก่อนจะวกเข้าถึงเรื่องที่กำลังบานปลายอยู่ ทั้งเธอและสามีได้แต่เงียบฟัง เพราะไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปด้วยคำพูดแบบไหน
‘คุณจะช่วย...ปกป้องลูกชายของเราได้ไหม’ สามีของเธอพูดขึ้นเมื่อเรื่องราวที่ทำให้นึกถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดนั้นจบลง ‘ผมไม่อยากต้องเสียใครไปอีก’
‘ผมจะพยายามครับ แต่ผมไม่รับปาก...ว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี เพราะฉะนั้นผมถึงต้องมาพบพวกคุณ เพี้ยนจำเป็นต้องมีที่ให้กลับ ในวันที่เขาไม่เหลือใคร ผมอยากให้ที่นี่เป็นที่ที่เขาจะกลับมา ถ้าในวันที่แม้แต่ผมหรือกิ๊ฟไม่ได้อยู่กับเขา ผมก็อยากแน่ใจว่าเขาจะไม่เป็นไร’
‘ลูกของเรา...กลับมาได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ ผมคิดมาตลอดว่าที่ลูกสาวของผมต้องจากไป มันเป็นเพราะความอ่อนแอของเธอ และผมเสียใจมาตลอดที่พาลใส่น้องเพี้ยน ผมไม่เคยรู้เลยว่าลูกสาวของผมเธอกำลังรู้สึกอย่างไร เพราะเธอเอาแต่ยิ้ม มันทำให้ผมคิดไปเองว่าเธอคงสบายดี ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากให้ผมมีครอบครัวใหม่ แต่วันนี้ผมดีใจนะ...ที่ได้รู้ว่าน้องดรีมไม่ได้เต็มใจจะไปเอง ยังไงผมฝากน้องเพี้ยนด้วยนะครับ ส่วนเรื่องการตายของน้องดรีมให้ตำรวจจัดการไปตามที่สมควร’
‘ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะจัดการเอง’
เธอมองดูชายหนุ่มตรงหน้า พิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็ยังคงมีแต่ความสงสัย
‘คุณ...รักกับลูกชายเราอยู่รึเปล่าคะ’
‘...’
‘พี่...ถามอะไรอย่างนั้น’ สามีกระซิบถามเธอเบาๆ
‘ก็พี่คิดว่าเขาเปลี่ยนไปนี่ เขาเอาแต่พูดเรื่องลูกชายของเรา จะไม่ให้พี่ถามได้ไง!’
ระหว่างที่สามีของเธอได้แต่ส่งสายตาขอโทษขอโพยให้กับหนุ่มหน้ามึนตรงหน้า เขาก็ได้ให้คำตอบกับเธอว่า
‘ใช่ครับ ผมคบกับลูกชายของคุณ’
‘นั่นไง เห็นไหม พี่ว่าแล้ว...เอ๊ะ?’
เพี้ยน...มีแฟนเป็นผู้ชายเหรอ... แล้วหนูกิ๊ฟล่ะ...
‘แต่ผมมีลูกและภรรยาแล้ว ดังนั้น...ผมก็คงจะคบกับเขาได้ไม่นาน’
ตกใจกับแฟนของลูกชายได้ไม่ได้ ก็ยังต้องมาตกใจเรื่องที่แฟนของลูกมีเมียแล้วอีก เรื่องราวสุดช็อคนี้ทำให้สามีของเธอผุดลุกขึ้น เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร แต่เธอก็จับแขนเขาไว้ได้ทัน
‘คุณ! ใจเย็นๆ’
‘พี่ฟังที่มันพูดสิครับ!’ สามีของเธอเดือดดาล แต่ชายหนุ่มตรงหน้าก็ยังนิ่ง ใบหน้าสุขุม เงียบสงบราว แต่ดวงตาหลังแว่นกรอบดำนั้นราวกับซ่อนพายุที่รุนแรงไว้
‘ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมจะรีบหย่าให้เร็วที่สุด’
‘แกก็ไปหย่าก่อนที่จะมาคบกับลูกของเราสิวะ! เป็นผู้ชายทำอะไรให้มันแมนๆ หน่อย!’
‘ผมก็อยากจะหย่าก่อน แต่ภรรยาของผมเธอถูกรถชน นอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาหลายปีแล้ว’
สามีของเธอนิ่งอึ้งไป และเธอก็เช่นกัน เขาดูเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสารขึ้นมาทันที ถ้าไม่ติดว่าหน้ามึนๆ นั้นยังไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย
‘เอ่อ...แย่เลยนะครับ แล้วจับตัวคนที่ชนได้รึยัง’ สามีกลับลำแทบไม่ทัน เขาได้แต่ยืนเก้อมองผู้ชายที่ทำให้ลูกทั้งสองคนของเขาตกหลุมรักอย่างหัวปักหัวปำ
‘ผมจะจับได้ยังไงครับ ในเมื่อคนที่ชนคือคนที่เป็นแฟนผมอยู่ตอนนี้’
‘ห้ะ!’ ทั้งเธอและสามีต่างก็ช็อคตาค้าง หันมองหน้ากันแล้วลอบกลืนน้ำลาย ปรึกษากันทางสายตาว่าควรเตรียมหาทนาย ตกลงค่าเสียหายหรืออะไรก็ว่ากันไป
‘เอ่อ...ยังไงก็เถอะ คุณควรเคลียร์ตัวเองก่อนที่จะมาคบกับลูกของเรา’ สามีกระแอมไอเล็กน้อยแล้วพูดเสียงแผ่ว ในขณะที่เธอหมดเรี่ยวแรงที่จะเอ่ยคำพูดใดๆ แล้ว
‘ผมทราบครับ ยังไงวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมจะรีบติดต่อมา’
‘ครับ เชิญครับ’
คล้อยแผ่นหลังกว้างตั้งตรงและเสียงรถคันหรูของแขกผู้มาเยือน สามีของเธอก็ผ่อนลมหายใจ
‘พี่ว่าเราควรไปรับน้องเพี้ยนกลับมาไหม’
‘ความจริงมันก็ควรทำตั้งนานแล้ว แต่นิสัยอย่างลูกพี่ พากลับมาได้ก็คงหนีออกไปอยู่ดี มันดื้อไม่ฟังใคร ต้องให้รู้เอง เจ็บเองมันถึงจะได้จำว่าไม่ควรทำอีก’
‘แต่ถ้าน้องเพี้ยนเป็นอะไรไปล่ะก็ พี่จะเป็นคนที่เสียใจที่สุดไม่ใช่เหรอ...แล้วถ้าพี่เสียใจ ผมจะมีความสุขได้ยังไง’
เธอลูบหัวสามีที่ไม่ว่าจะแต่งงานกันมานานหลายปีแล้วก็ยังคงทำตัวเป็นเด็กน้อยที่คอยเดินตามเธอกับสามีที่จากไปแล้วต้อยๆ
‘พี่เชื่อว่าเพี้ยนจะไม่เป็นไร’
‘ผมขอโทษที่ทำให้เป็นแบบนี้ ผมไม่น่าตีลูก’
‘ไม่เป็นไร เพราะพี่ก็ตีเธอคืนแล้วไง’
‘พี่ตีผมเพราะผมดื้อกับพี่ไม่ใช่เหรอ’
‘อายุเท่าไหร่แล้วล่ะพ่อคุณ ยังจะดื้ออยู่ได้’ เธออมยิ้มมอง
‘น้อยกว่าพี่สิบสองปีได้มั้ง โอ้ยยยย! เจ็บๆ พอแล้วๆ’
เพี้ยนน่ะหน้าตาเหมือนกับพ่อแท้ๆ แต่นิสัยน่ะได้พ่อเลี้ยงมาเต็มๆ
“แม่ แม่บอกว่าพี่พ่ายรักเพี้ยนจริงๆ น่ะเหรอ”
“แม่พูดตอนไหน”
“ก็...”
“เขาแค่ยอมรับว่าคบกับแก ไม่ได้บอกว่าเขารักแก”
“มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ”
“แล้วแกยิ้มทำไม แกเลิกกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็เลิกแล้วไง จะดีใจหน่อยไม่ได้เหรอ คนมันฮอตอ่ะ ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา แต่พี่พ่ายเขาก็ไม่ได้บอกเพี้ยนนะว่าพ่อไม่ได้โกรธเพี้ยนแล้ว”
“แล้วถ้าบอก แกจะรีบกลับมาเลยรึไง”
“คงไม่อ่ะ”
“เพราะแกเป็นซะอย่างนี้ ต่อไปทำอะไรก็ใช้หัวคิดบ้าง”
“แล้วทำไมพ่อไม่มานอนที่บ้านล่ะ แม่กับพ่อก็ไม่ได้โกรธกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้โกรธ”
“แล้วทำไมไม่มานอนกับแม่อ่ะ”
“ก็แม่บอกแกแล้วไงว่าพ่อเคลียร์บัญชีอยู่”
“อ้าว เหรอ อิอิ ดีจังเนอะ”
ผมกอดแม่พร้อมกับจุ๊บที่แก้มไปหลายๆ ที
“พอๆ นอนได้แล้ว”
“รับทราบ ฝันดีนะแม่”
“เออๆ”
คืนนี้...อาจจะเป็นคืนแรกที่ผมนอนหลับสนิท อาจจะเป็นคืนแรกที่รู้สึกโล่งใจ และอาจจะเป็นคืนแรกที่ในความฝันอยากจะเจอกับ...ไร้พ่าย...อีกสักครั้ง
....................................................................TBC................................................................
มุกเราไม่ขำ แถมคนยังจริงจังกันอีก ยังไม่จบหรอกนะ ยังไม่จบหรอก
-
จิ้มจึกๆ
เราขำพ่อเลี้ยงเพี้ยนอ่ะ 55555
นิสัยเหมือนกันจริงๆ เลย
พี่พ่ายยอมรับด้วยแฮะว่าคบกับนังเพี้ยน -..-
-
หึหึ ไปทำลับหลังเพี้ยนซะเยอะเลยนะเนี่ย
-
:hao7: โธ่ๆๆๆ น้องเพี้ยนไม่รู้อะไรอยู่คนเดียวจริงๆ ถ้ากลับมาบ้านแต่แรกก็จะเป็นนายน้อยเพี้ยนผู้มีความสุขสินะ :katai2-1:
ขอบคุณที่ยังไม่จบ ชีวิตน้องเพี้ยนกำลังจะมีความสุขมากมายแล้ววววว
-
มารอ
-
เพี้ยงงงงงงง เข้มแข็งเร็วๆน้าาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สู้สู้น้าเพี้ยนน :กอด1: ค้างแรงมากค่ะ555555 สู้ๆนะคะนักเขียน :mew1: :katai4:
-
ไม่มีบทพี่พ่ายเลย
อยากให้ฮีมาทอลก์บ้าง
ทำดีลับหลังน้อง
อยากให้คืนดีกัน
-
:hao3: พี่พ่ายแดก้าวไปไกลกว่าหนูเยอะเพี้ยนเอ๊ย
-
ผช.คนนี้เตรียมการพร้อมทุกอย่างเจรงงงง ไร้พ่ายอปป้า
-
สู้ๆน้าเพี๊ยน พี่พ่ายแอบได้ใจไปเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1: :pig4:
-
เพี้ยนเอ๊ยยย สุดท้าย ครอบครัวนี่ล่ะ ที่ยังอยู่กับเราเสมอ จำไว้นะ เราดีใจที่เพี้ยนตัดสินใจมาเผชิญหน้ากับความจริง กลับมาหาครอบครัว เข้มแข็งนะ
-
พี่พ่ายยยยยยยยยยย
มาตามเพี้ยนนนนนกลับไปหาสามแฝดเร็วๆน้าาา
-
คงเหลือแต้เรื่องพี่พ่ายแล้วอ่าซิ ว่าจะเอายังงายยยย :hao3:
-
ส่วนตัวเชื่ออยู่แล้ววว ว่ายังไงก็ต้องมีต่อ อิอิ
ว่าแต่ไร้พ่ายก็ยังคงเป็นไร้พ่าย ฟังแม่เล่าแล้วเหมือนจะโล่งนะ แต่มันก็ยังอึมครึม ยังเอาแน่เอานอนกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ จิตใจทำด้วยอะไรนะ ถึงกลายมาเป็นเป็นคนนิสัยแบบนี้ เล่นด้วยยากมากกกกกกกกกกกกก
-
คุณแม่กับคุณพ่อ(เลี้ยง)ของน้องเพี้ยน 'รักกัน' ได้น่ารักมากเลยนะคะ ^^ แถมยังเป็นคู่ชีวิตที่มีครบถ้วนทุกความสัมพันธ์เลยจริงๆ เพราะต่างก็เป็นทั้งคนรัก เป็นทั้งพี่และน้อง หรือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อนก็ยังมีให้แก่กันได้ไม่ขาดตกบกพร่องเลยสักนิด พร้อมสรรพจนรู้สึกได้เลยค่ะว่าการกลับมาของน้องเพี้ยนคราวนี้ เจ้าตัวเขาคงได้รับความสุขเสียจนล้น จะขาดก็แต่คนที่จะเข้ามาอุดรอยรั่วในหัวใจให้ก็เท่านั้น ก็ได้แต่หวังว่าพี่พ่ายคงจะไม่ใจร้ายทั้งกับตัวเองและน้องเพี้ยนเกินไป
หรอกน้าา~ :heaven
-
อ่านมาถึงตอนนี้ ก้อรู้สึกกับเพี้ยนได้อย่างเดียวว่า ไอ้ซื่อบื้อ เราขอมอบคำนี้ให้กับเพี้ยนจริง ๆ เธอมันช่างซื่อบื้อเหลือเกิน ทำอะไรไม่ค่อยมีสติ เหมาะอยู่กับไร้พ่ายที่สุดแล้วล่ะ เพราะคนนั้นก้อเหมือนมีสติอยู่กับตัวตลอดเวลาจนเหมือนคนหน้ามึน ๆ อึน ๆ ตลอด ส่วนอีตาเพี้ยนก้อใช้อารมณ์ตลอด ช่างต่างกับแม่ราวฟ้ากับดินจริง ๆ ที่บอกว่านิสัยเหมือนพ่อเลี้ยงคงจะจริงแท้ เพราะเพี้ยนเหมาะกับเป็นผู้ตามน่ะ ฉะนั้นจงกลับไปหาไร้พ่ายและตัดขาดจากยิวได้แล้ว :เฮ้อ:
-
มันเกี่ยวพันยุ่งเหยิงไปหมด แล้วเดี๋ยวพี่พ่ายกับเพี้ยนจะกลับมารักกันยังงัยเนี่ย :ling3:
-
แหง่วววว สุดท้ายแล้วเพี้ยนคือคนที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆสินะ แต่อย่างน้อยก็ดีที่เพี้ยนยอมกลับบ้านอารมณ์เพี้ยนตอนนี้เหมือนกับตอนปลื้มเลยแต่ต่างกันตรงที่ปลื้มเข้มแข็งกว่านี้เยอะ เซ็งนิดๆตรงที่พายิวมาด้วยนี่แหละ งือออ รำคาญจริงๆนะไม่เคยรำคาญใครเท่าฮีมาก่อนจริงๆ และสุดท้ายพี่พ่ายผู้ชายปากแข็งรักเพี้ยนแท้ๆแต่ก็ไม่ยอมรับ ทั้งๆที่ห่วงเพี้ยนมากขนาดนี้แท้ๆไม่รู้จริงๆว่าป๋ารออะไร รอเพี้ยนคิดได้เหรอคงอีกนานอะป๋า ฮึ่ยๆๆๆ ทำไมรู้สึกขัดอกขัดใจงี้ว้าาาา
อัพเดทสารบัญตอนที่ 32 จ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
-
รู้สึกเหมือนมีออกซิเจนมาต่อเข้าปอด 55555
-
:mew1:
-
พี่พ่ายมาฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อตาแม่ยายหรอ
-
กลับบ้านไปหาแม่ ดีที่สุด
-
เมื่อไรเพี้ยนกับพี่พ่ายจะมาเจอกันอีกครั้งนะ
อยากรู้จะเป็นยังไง อิอิ
-
รักพี่พ่ายจังเลยยย
-
ไร้พ่าย....สมชื่อจริงๆ
-
ขอให้ม้นเป็นเรื่องราวดีๆเถอะนะ
-
ถึงว่า พี่พ่ายดูมั่นใจมากว่าเพี้ยนไม่รู้อะไรเลย
พ่อเลี้ยงน่ารักดีเนอะ 5555
-
คุณแม่น่ารักจัง
พี่พ่ายง้ออีกน๊าาาาาาาา
-
น้ำตาหยดป๊อก ๆ สักพักได้หัวเราะเสียงดังเพราะน้องเพี้ยนกับครอบครัว คุณแม่น่ารักมากค่ะ ชอบมาก :กอด1: ถ้าคุณพ่อเลี้ยงมาด้วยคงได้ฮากว่านี้ :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
ค่อยดีขึ้นหน่อย ชอบพ่อเลี้ยงเพี้ยนจัง
-
เฮ้ยยยยยย คือ,,,,,ร้องไห้ว่ะ!!!! :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:hao3: :hao3: เชียร์พี่พ่าย
-
ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ก็ไม่สุขใจเท่ากับบ้านเรา
กลับบ้านมาอยู่กับแม่แล้ว มีความสุขนะเพี้ยน
-
เพี้ยนอยู่ในสายตาของไร้พ่ายมาตั้งแต่แรกแล้วสินะ พลิกล็อคสุดๆ อยากให้เพี้ยนกลับไปหาไร้พ่ายและสามแฝด คิดถึงไร้พ่าย คิดถึงสามแฝด :katai2-1: :katai2-1:
-
หืมมมม~ พี่พ่ายเคยเจอกับแม่เพี้ยนมาก่อนแร้ววว
-
ป๋าอยากเคลียร์ปัญหาทีละเรื่องใช่หรือไม่
-
กรี๊ด ดีใจ
-
คนที่ไม่รู้อะไรเลยคือเพี้้้ยนซินะ :katai5:
-
คิดดดดดดถึงงงงงงงงมากกกกกกกกก
มุมนี้น้องเพี้ยนน่ารักมั่กกกมากกกกกกกก :mew1: :katai4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ขุ่นพ่อ น่าเอ็นดูววววววววววววววววววววววววว
ทำไมเขียนพวกขุ่นพ่อได้โม่ยขนาดนี้ :hao6:
โถววววพี่พ่ายมาหอมหัวทีมามะ
-
เพี้ยนเอ้ยยย รู้แล้วนะว่าที่บ้านเป็นห่วงขนาดไหน ทีนี้ก็มาจัดการกับปัญหาหัวใจตัวเองต่อไป นิสัยเด็กๆไม่น่าจะเอาไร่พ่ายอยู่หรอกนะดึงสติไว้เย๊อะๆ ใช้ใจเข้าสู้ให้ถึงที่สุด
-
เอ๊ะๆ ยังไงกันล่ะนิพี่พ่ายย o18
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
ชอบคุณแม่จังนางน่ารักมาก
พี่พ่ายเป็นผู้ใหญ่มากค่ะ
มีสติและเหตุผลเสมอ
-
พ่อเลี้ยงช่างหน่อมแน้ม ต่างกับตอนแรกลิบลับเลย 55555
ชอบแม่เพี้ยนจัง นางโหดแต่นางรักลูกนะ
ปล. รู้สึกพี่พ่ายนี่ทำหลายอย่างจริงๆ รักเพี้ยนก็กลับมารักกับเถอะหน่า คนเรามีมาดมากไม่ได้เมียนะขอบอก :katai3:
-
ไม่รู้ทำไม แต่รักป๋า
-
งื่อออออออออออ
รักป๋าาาาาาาาาา
กลับมารักกันเถอะโนะ
อยู่ด้วยกันน่ารัก(?)จะตายย
-
นึกว่าตัดจบจริงๆ มุกไม่ฮาเลยยยยว
มาต่อเร็วๆน้าาาาาา อปป้าปากแข็งจริงๆ
-
สงสารดรีมและกิ๊ฟ ตายอย่างทรมาน
สงสารเพี้ยน อยู่อย่างทรมานใจ
-
“ขอโทษที่ยังมีชีวิตอยู่”
อ่านมาทั้งเรื่องมาพีคสุดๆก็ประโยคนี้
เอาจริงๆจะร้องตั้งแต่ตอนที่ป๋าบอกว่าป๋าไม่มีใครเลย
ก็จริง เพราะอีป๋ามันจะมึนๆ ซึนๆ ทำร้ายน้องเพี้ยนตั้งมากมายจนเราแอบอยากลดบทให้ไปเป็นตัวร้าย
แต่สุดท้ายนางก็รักเพี้ยนนะ
โปรดอ่านตอนที่นังเพี้ยนถูกกระซวกสีข้าง อีป๋ามีเซ คือเป็นการห่วงใยที่ต้องสังเกต
//กระพริบตาทีเดียวอาจมองไม่เห็น//
อ่านๆไปไม่มีใครเลยที่อยู่ข้างอีป๋าอย่างแท้จริง ก็มีแต่น้องเพี้ยนคนเดียว
เอาเป็นว่าภาวนาให้น้องเพี้ยนทำใจได้ไวไวแล้วรีบให้อภัยอีป๋า
เรื่องนี้พออ่านๆไปอีน้องเพี้ยนช้านนร้ายสุดๆ เจ้าเล่ห์ เหมือนอีป๋าแค่คอยตั้งรับคอยแก้เกมส์
เคยคิดว่าไม่ชอบพระเอกแบบนี้ อ่านๆไปก็หลงรักอีป๋าซะงั้น
เอาเป็นอีป๋าฉลาด ร้าย รวย มีลูกเยอะ เเม่ยกชอบให้เงินหมดธนาคาร
รอตอนต่อไปอยู่นะคนเขียนสู้ๆนะคะ
ไว้อาลัยแด่พี่กิ๊ฟ พี่ดรีมนะคะ
-
พึ่งได้มาเม้น :katai4: รอรอรอรอน้าคิดถึงเพี้ยง55555555555 o18
-
ตอนที่ 33
“ไอ้ยิว กูร้อน ไปเดินห่างๆ ได้ไหมวะ”
ไอ้ยิวทำตัวแปลกๆ มาตั้งแต่ไก่โห่ จนแม่ก็สังเกตเห็นได้ แต่แม่ก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไร ช่วงนี้มันมาหาผมที่เชียงใหม่บ่อยๆ ไม่รู้ว่าไปทำงานบ้างรึเปล่า เพราะแม้แต่วันธรรมดาที่ไม่ใช่หยุดเสาร์อาทิตย์ผมก็ต้องแหกขี้ตาตื่นไปรับมันที่สนามบิน แถมมาคราวนี้ยังทำตัวแปลกๆ อีก
“ทำไมวะ มึงกลัวคุณน้ารู้รึไงว่าเราเป็นอะไรกัน”
ผมมองหน้าบึ้งๆ ของไอ้ยิวอย่างเอือมระอา ก่อนจะรีบเดินหนีมันมาเดินข้างๆ แม่ เห็นมันทำท่าฮึดฮัดขัดใจแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ
“เป็นอะไรไปน่ะเรา ทะเลาะกับยิวรึไง” แม่ถาม
“เปล่า ไอ้ยิวมันงี่เง่าอ่ะ เพี้ยนรำคาญ”
“อะไรกันเนี่ย โตๆ กันแล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กๆ”
“เพราะโตนี่แหละแม่ ปัญหาถึงได้เยอะ”
“ทำไม? ไปด้วยกันไม่ดีเหรอ?”
“หืม?” ผมแปลกใจกับคำถามของแม่ที่อมยิ้มมองมา
“ก็คบกับยิวอยู่ไม่ใช่รึไง ยิวบอกแม่เมื่อเช้า”
จู่ๆ ความหงุดหงิดก็แล่นริ้วเข้ามาในใจ ไอ้ยิวไม่ใช่คนที่ผมอยากแนะนำให้แม่รู้จัก...ในฐานะแฟน แล้วทำไมมันถึงได้กล้าบอกกับแม่ผม ทำไมไม่ถามผมก่อน..
จากที่คิดว่าได้มาเดินเซ็นทรัลกาดสวนแก้วกับแม่จะสนุก กลับกลายเป็นการช็อปที่กร่อยสนิท ผมลิสท์รายการไว้แล้วว่าอยากจะซื้ออะไรบ้าง แต่เพราะความโกรธขึ้งในใจ ความอยากได้ถึงได้หายไปหมด อีกทั้งไอ้ยิวยังเกาะติดผมไม่ปล่อย ราวกับพยายามจะโชว์ให้ใครต่อใครเห็นว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน...
ปึง!
“โอ้ย!” ไอ้ยิวร้องเสียงหลงเมื่อโดนผลักอย่างแรงจนหลังไปชนกับประตูห้องน้ำ ผมลากตัวมันแยกออกมาโดยปล่อยให้แม่เลือกกระเป๋าอยู่ที่ช็อปแบรนด์โปรดของผม
“อย่าให้กูหมดความอดทน” ผมชี้หน้ามันที่มองตอบกลับมาอย่างถือดี
“ทำไม! มึงจะทำไมกู!”
“มึงเป็นบ้าอะไรวะ! มึงบอกแม่กูทำไม!”
“กูบอกเพราะว่ามึงไม่ได้คิดจะบอกไง”
“มึงเปลี่ยนไปมากนะ เปลี่ยนไปจนน่าขยะแขยง”
“แล้วเพราะใครที่ทำให้กูเปลี่ยน...” ไอ้ยิวมองผมด้วยดวงตาแดงก่ำ มันจับเสื้อผมไว้แน่น ริมฝีปากก็ถูกฟันขับกัดจนห้อเลือด “เพราะมึงไม่ใช่เหรอ...”
เป็นความผิดของผมอีกแล้วรึไง... ทั้งๆ ที่ผมเตือนแล้ว ผมบอกไปแล้วว่าผมให้ได้แค่ไหน แต่คนที่ดื้อรั้นเองก็คือมัน แล้วตอนนี้กลับมาโทษผม...
“กูไม่มีใครแล้วนะเพี้ยน...ตอนนี้กูมีแค่มึง อย่าใจร้ายกับกูเลยนะ” น้ำเสียงของไอ้ยิวอ่อนลง แต่แค่นี้มันไม่ได้ทำให้ผมใจอ่อนได้ เพราะไม่ว่ามันจะทำอะไร...หัวใจของผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนเจ้าของ มันยังคงเป็นของ...
“พี่พ่าย...!!”
จะไม่ให้ผม...ตกใจได้ยังไง นี่มัน...เชียงใหม่นะ ในห้องน้ำชายของห้างที่มีคนเดินกันพลุกพล่าน แล้วเขา...ดันมาอยู่ที่นี่! ทีแรกผมคิดว่าผมตาฝาด แต่ไม่ใช่...ทั้งทรงผม แว่นตา เสื้อผ้าการแต่งกาย...มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของไร้พ่ายที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเลียนแบบได้ แผ่นหลังตั้งตั้งนั้นก็ยังคงกว้างและน่าสัมผัสไม่เปลี่ยน อีกทั้ง...แววตาคมดุหลังแว่นกรอบดำที่จ้องมองผ่านกระจกก็ยังคงให้ความรู้สึกไม่เข้าใจเช่นเดิม
ผมปัดมือไอ้ยิวทิ้งแล้วเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเขา ยกมือขึ้นจับแขนของเขาไว้
“อะไร” เขาเอ่ยปากถาม แต่ผมก็ไม่รู้จะตอบกลับเขาไปว่ายังไง เพราะแม้แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรเหมือนกัน
“เพี้ยน ไปเถอะ” ไอ้ยิวร้องเรียกผม “เพี้ยน! คุณน้ารออยู่นะ!”
พี่พ่ายขมวดคิ้ว สีหน้าไม่ชอบใจนั้นยังคงไม่เปลี่ยน...คงเพราะเสียงของไอ้ยิวที่ทำให้เขารำคาญ
“เพี้ยน!”
“มึงก็ไปก่อนสิ! เดี๋ยวกูตามไป!” ผมกลัวว่าพี่พ่ายจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ถึงได้เผลอตวาดไอ้ยิวไป
“เออ! ก็ได้! ไอ้คนทุเรศ!”
ไอ้ยิวเดินกระแทกเท้าจากไปแล้ว ที่ตรงนี้เลยมีแค่ผมกับพี่พ่ายที่ยืนจ้องมองมา
“ผม...เอ่อ...ขอโทษครับ...เพื่อนผมมันเสียงดังไปหน่อย” ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงแปร่งจนเหมือนไม่ใช่เสียงของตัวเอง มันฟังดูพิลึกและน่าอาย
“อืม แล้วมีอะไร” พี่พ่ายยังคงถาม พลางเหลือบมองมือของผมที่จับแขนของเขาอยู่
“อ้อ...เอ่อ ขอโทษทีครับ” ผมรีบปล่อยมือจากแขนของเขา ก่อนจะเกาหัวตัวเองแก้เก้อ “พี่...มาทำธุระที่เชียงใหม่เหรอครับ”
“อืม เด็กๆ อยากมาดูหมีแพนด้า”
“อ๋อ แล้วทำไมไม่พาไปที่สวนสัตว์ล่ะครับ นี่มันห้าง...”
“เพิ่งไปมา ตอนนี้พามากินข้าว”
“อ้อ...”
ผมกำลังคาดหวังอะไร...คิดว่าเขาจะมาที่นี่เพื่ออยากมาเจอผมเหรอ ฮ่าๆ โง่จริงๆ เขาจะรู้ได้ยังไงว่าผมจะมาที่ห้างวันนี้...ถ้าไม่ใช่เพราะ...ความบังเอิญ
“จะไปเจอไอ้เอกับไอ้เกมไหมล่ะ”
“ครับ...”
ผมเหมือนคนบ้า...แค่คิดว่าจะได้อยู่กับเขามากขึ้นอีกสักนาที...ก็ยอมเดินตามเขามา
“เพี๊ยงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงของน้องโยนำเด่นมาเลยเมื่อเห็นหน้าผม พวกเด็กๆ กำลังนั่งอยู่ที่ KFC กับพี่เอและพี่เกม แก้มป่องๆ มันวาวไปด้วยน้ำมัน แถมมือป้อมๆ นั่นยังไม่ได้ว่าง ถือไก่ข้างละชิ้นอีกต่างหาก
“คิดถึงงงงง” ผมร้องบอกแล้วก้มลงหอมแก้มแฝดสามทีละคน ไม่สนว่าจะมันจะอะไรแล้วครับ อารมณ์ตอนนี้คืออยากฟัดมาก
“พี่เกมจะมาเชียงใหม่ก็ไม่บอกผมอ่ะ” ผมบู้ปากใส่พี่เกมที่หัวเราะแห้งๆ
“โดนบังคับมาน่ะสิ คนแถวนี้มันป๊อด แค่จะพาลูกมาดูหมีแพนด้าก็ไม่กล้า ต้องเรียกให้เพื่อนมาด้วย เสียงานเสียการกันหมด” พี่เกมบอกด้วยสีหน้าหมั่นไส้ แล้วคนแถวนี้คงไม่ใช่ใคร...นอกไปจาก...
“พี่กลัวหมีแพนด้าเหรอ” ผมหันไปถามอย่างข้องใจ เพิ่งรู้ว่าผู้ชายตัวใหญ่อย่างพี่พ่ายจะกลัวหมีแพนด้า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เออออ ใช่แล้ว มันกลัว ฮ่าๆๆๆ” พี่เอหัวเราะ แต่พี่พ่ายกลับหน้าบึ้ง พี่เอนี่เป็นผู้กล้ามากเลยนะ กล้าหัวเราะใส่พี่พ่ายอ่ะ นับถือ
ตอนนี้พี่เอกับพี่เกมกลับเชียงรายกันแล้ว แต่พี่พ่ายคงยังอยู่ที่กรุงเทพเพราะเด็กๆ ไม่มีใครดูแล ผมได้ยินจากพี่เกมว่าท่านประธานตรอมใจจนป่วยหนัก จนทุกวันนี้ก็ยังคงนอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล ผมก็หวังว่าเขาจะหายดีทันวันที่ศาลเรียกไปฟังการพิจารณาคดีของไอ้มาวินที่จะมาถึงในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ซึ่งไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบไหน...ผมก็คิดว่ามันคงดีที่สุดแล้ว
ผมฟังพวกเด็กๆ เล่าเกี่ยวกับสัตว์ต่างๆ ที่ไปเจอมาให้ฟัง น้องนะชอบอกชอบใจเป็นพิเศษ ยิ้มหวานตลอดการเล่าเรื่อง ส่วนน้องโยก็พลอยใส่เอฟเฟ็คให้กับพี่ไปด้วย แต่น้องยะนั้น...ผูกพันธ์กับไก่ผู้พันมากเกินไปจนไม่สนใจผมเลย ฮือออ
“ยะกินไม่แบ่งพี่เพี้ยนเลย” ไม่สนใจผม ผมเรียกร้องความสนใจเองก็ได้
“เพี๊ยงอยากกิงเหลอ”
“อือ”
น้องยะมองไก่ไม่มีกระดูกในมืออย่างลังเล คิ้วเล็กๆ ขมวดกันยุ่ง ก่อนจะตัดสินใจหันไปหา...
“ป๋า...เพี๊ยงอยากกิงด้วย”
“ไม่ๆ ผมล้อเล่นครับพี่ แฮ่ๆ” ทำไมยะทำกับพี่เพี้ยนอย่างนี้ล่ะลูก มองหน้าพ่อของหนูสิครับ เขาไม่ใช่คนขายไก่นะ!
โครกกกกกกกกก!
“เสียงเหมืองสิงโตเลยยยยย” น้องโยเยี้ยวๆ ขึ้นมาทันที เพราะน้องนั่งใกล้ผมมากที่สุดถึงได้ยินเสียงอันน่าอับอายนี้
ทำไมร่างกายผมมันช่างทำให้ตัวผมขายหน้าดีเหลือเกิน...ทั้งกระเพาะ...ทั้งหัวใจ
“โฮกกกกกก” น้องนะดันมาเลียนเสียงอีก
“ฮ่าๆๆ ป๋า พาเด็กมันไปหาไรกินหน่อยไป มันหิวจะตายอยู่ละ” พี่เอทำไมอารมณ์ดีนักวะวันนี้ ไม่ต้องมาใส่ใจผมก็ได้!
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมมากับแม่อ่ะ แม่รออยู่ที่ร้านกระเป๋า...”
“เรียกแม่มากินด้วยกัน” พี่พ่ายพูดเสียงนิ่งๆ ก่อนจะลุกเดินไปที่เคาท์เตอร์ ทำให้ผมต้องรีบลุกแล้วเดินตามเขาไป ใครจะกล้าให้พี่พ่ายมาซื้อให้เองล่ะครับ
‘แม่ มาที่ KFC นะ เพี้ยนเจอรุ่นพี่อ่ะ แม่ก็รู้จักด้วยแหละ’
ผมไลน์ไปบอกแม่ นางไม่สงสัยหรือถามอะไรเลย ตอบกลับมาแค่สติ๊กเกอร์ OK แค่นั้นเอง
“กินไร” พนักงานขายกำลังจะแนะนำเมนู แนะนำเซ็ต แต่พี่ท่านกลับหยิบเมนูที่วางบนเคาท์เตอร์ขึ้นมาส่งให้ผม “เลือกเผื่อแม่ด้วย”
“พี่”
“หืม”
“แล้วพี่กินอะไรรึยัง” ผมเห็นแต่จานของเด็กๆ แล้วก็ของพี่เอกับพี่เกม แต่ไม่เห็นของเขาเลย มีแต่โค้กแค่แก้วเดียว
“ยัง”
“งั้นกินไรดีอ่ะ”
“อะไรอร่อย?”
“ผมก็ไม่รู้ ถามพนักงานไหม”
ผมไม่ค่อยได้เข้า KFC เลยไม่รู้ว่านอกจากไก่แล้ว มีเมนูอะไรอร่อยอีกบ้าง ให้พี่พ่ายกินแค่ไก่คงหมดไปหลายถังและเขาคงไม่อิ่ม อยากหาเมนูข้าวให้ แต่ก็เห็นมีแค่ยำ...ซึ่ง...เขาไม่ชอบกินเผ็ด
“มีข้าวรึเปล่า”
“มี แต่พี่กินไม่ได้หรอก มันเผ็ดอ่ะ ผมเคยลองกินแล้ว”
“เหรอ งั้นให้กินไร”
ผมเห็นเขาอมยิ้ม แต่พอมองดูอีกทีก็ไม่ใช่ เมื่อกี้คงคิดไปเอง
“แค่ไก่พี่จะอิ่มรึเปล่าอ่ะ”
“อืม แค่นั้นก็ได้”
พอตกลงกันได้แล้ว ผมก็ทำหน้าที่สั่ง ส่วนพี่พ่ายเป็นคนจ่ายตังค์ ระหว่างรอ ผมก็ยืนอ่านเมนูแก้เก้อ บางครั้งก็เหลือบมองพี่พ่ายบ้าง แต่ไม่ชอบสายตาพนักงานเลย เพราะพวกหล่อนก็มองเขาอยู่เหมือนกัน อะไรล่ะ! ถึงผมจะไม่ใช่แฟนเขา แต่เขาก็มีลูกสามคนแล้วนะ! แถมเมียเขาก็ยังไม่ตายด้วย! พวกหล่อนน่ะหมดสิทธิ์แล้ว!
“พี่ ไปรอที่โต๊ะก็ได้ เดี๋ยวผมยกไปให้เอง” นี่ผมกลัวเขาเมื่อยหรอกนะ ไม่ได้หวงใครมองเลยจริงๆ
“ไม่เป็นไร”
“เป็นสิ!”
“เป็นอะไร”
“อ่า...พี่กลัวหมีแพนด้าจริงๆ เหรอ” ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถาม แล้วไพล่พูดไปเรื่องอื่นแทน แต่...มันเป็นคำถามที่ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ
“คิดว่าไง”
“ก็...” ผมกลืนคำตอบลงคอ...เพราะสายตาที่มองมานั้น...ไม่ได้เข้าใจยากเหมือนอย่างเคย
ป่านนี้แล้ว...มันจะมีประโยชน์อะไร แม้ผมจะรู้คำตอบ แต่ผมจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้...มันเป็นแค่...น้ำหล่อเลี้ยงหัวใจให้อยู่ไปได้อีกหลายปี...ก็เท่านั้น
“ผมมีแฟนแล้วนะครับพี่” ผมเปลี่ยนเรื่องพูดอีกครั้ง “พี่ล่ะครับ หาแม่ของเด็กๆ ได้รึยัง”
“ยัง”
“แย่หน่อยน้า ผมติดต่อให้เอาม้า เพื่อนแฟนผมมีสวยๆ เยอะเลย”
เพื่อนพี่กิ๊ฟมีแต่คนสวยๆ ทั้งนั้นนะครับ ผมเคยเจอบ่อยๆ แต่ก็ตอนเรียนมหาลัยแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกพี่สาวพวกนั้นแต่งงานมีลูกกันไปหมดรึยัง แต่ตอนงานศพของพี่กิ๊ฟก็ยังไม่เห็นใครกระเตงลูกมางานเลยสักคน
“เอาแฟนของแฟนมึงนี่...ติดต่อยังไง” หลังจากที่พี่พ่ายเงียบไปนาน เขาก็ถามคำถามที่ทำเอาผมงงแดก แฟนของแฟน อะไรของเขา ไม่ทันจะได้ถาม...เขาก็เดินหนีไปที่โต๊ะแล้ว
“เมนูที่สั่งได้แล้วค่ะ! ทานให้อร่อย..นะคะ!” พนักงานสาวก็กระแทกแดกดันยังไงชอบกล แต่พอมานึกๆ ย้อนไปอีกทีแล้วก็...
แฟนของแฟนผม...มันก็คือ...ผม..ป่ะวะ?
เหยดดดดด ไม่มีทางงงงง อีตานั่นคือไร้พ่ายนะ ไร้พ่ายเลยนะเว้ย จะพูดอะไรแบบนี้ได้เหรอวะ! ไม่มีท๊างงงงง!
กลับมาจากห้างด้วยความปลื้มปิติของแม่ที่ได้เล่นกับแฝดสาม แม่บอกว่าเด็กๆ น่ารักกันมาก มารยาทดี รู้จักออดอ้อนสมเด็ก ส่วนพ่อก็หล่อ แน่ล่ะ...แม่ชมเขาให้ฟังไม่ขาดปากเลยนี่ตั้งแต่ที่รู้ว่าผมเคยคบกับ... อ่า... โอ้ยยย! ผมกำลังเหมือนคนบ้าเลย!
‘พี่ บล็อคไลน์ผมป่ะเนี่ย’
เพราะประโยคที่เขาพูดแท้ๆ ผมถึงเก็บเอามาคิดมาก จนถึงขั้นต้องแชทไลน์ไปหา ทั้งโล่งใจทั้งผิดหวังเล็กน้อยที่ข้อความไม่ขึ้นอ่านแล้ว ราวกับไลน์ของผมถูกเขาบล็อคจริงๆ
ก็นี่ไง! ติดต่อทางนี้ไง! แต่พี่แม่งก็บล็อคไลน์ผม บล็อคเบอร์ แถมไม่เล่นเฟซ ไม่มีไอจี...ตัวเองเป็นคนไม่ให้ติดต่อเอง แล้วยังจะมาถามว่าจะติดต่อยังไง ...หงุดหงิดจริงๆ เลย!
‘พี่แม่งกวนตีนว่ะ มาทำให้คิดมากแล้วก็เป็นงี้ มาเชียงใหม่ก็เซอร์ไพรส์พออยู่แล้ว ยังจะมาพูดอะไรแปลกๆ อีก มารับผิดชอบเลยนะ!’
“ทำอะไร” ไอ้ยิวเดินเข้ามาในห้อง หน้ามันหงิกงอมาตั้งแต่ที่ห้างแล้วครับ
“เรื่อยเปื่อย”
“มึงคุยอะไรกับเขาบ้าง”
“มึงหมายถึงใคร”
“มึงก็รู้”
“ไม่ได้คุยอะไร”
ผมขี้เกียจทะเลาะกับไอ้ยิวก็เลยกราบพระเตรียมตัวนอน แม่บอกว่าถ้าไม่อยากฝันร้ายก็ให้สวดมนต์ก่อนนอนและนั่งสมาธิ จะได้นอนหลับสนิท ซึ่งผมก็ทำมาตลอดตั้งแต่ที่กลับมา ขอบอกว่าไม่ค่อยได้ผลหรอก บางคืนฝันว่าวิ่งหนีผีทั้งคืนเลยก็มี
“กูเจอเขาตั้งแต่ที่สนามบิน”
“แล้วไง”
“เขาตั้งใจมาหามึง กูเลยกลัวว่า...”
“เขาแค่พาลูกเขามาเที่ยว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู”
“แล้วมันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอที่จะมาเจอมึงที่ห้าง! เชียงใหม่มันแคบมากนักรึไง มึงนัดเขามาใช่ไหม มึงยังลืมเขาไม่ได้ แล้วไอ้ที่บอกว่าเลือกพี่กิ๊ฟนั่นคืออะไร มึงแม่งโกหกทั้งคนตาย โกหกทั้งตัวเอง แถมยังโกหกกูด้วย!”
“แล้วแต่มึงจะคิด กูพูดอะไรไปมึงก็ไม่ฟังสักอย่าง”
ไอ้ยิวเม้มปากมองหน้าผม น้ำตาของมันค่อยๆ ไหลลงมา “ทำยังไงมึงถึงจะรักกู”
“คนที่กูรัก...ต่อให้เขาไม่ทำอะไรให้ กูก็ยังรัก ...เพราะฉะนั้น มันไม่เกี่ยวหรอกว่ามึงจะทำอะไร กลับไปหาคนที่มึงรักดีกว่าไหมยิว”
เสียน้ำตาให้กับความผิดหวังไปเท่าไหร่แต่ไอ้ยิวก็ไม่เคยจำ มันสามารถปีนขึ้นไปจากนรกนี้ได้...แต่มันก็ไม่ทำ ทุกวันมีแต่ความทุกข์ใจ ทุกคืนเอาแต่ร้องไห้ ...ผมไม่รู้ว่าที่มันยังอยู่กับผมในตอนนี้เพราะอะไร...เพราะรัก...หรือแค่ไม่มีที่ให้กลับไปแล้วกันแน่
“กูกลับไปไม่ได้...พี่ทัศน์...เขามีคนใหม่ไปแล้ว เขากำลังจะไปได้ดีกับคนอื่นที่ไม่ใช่กู...”
น้ำตาของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม...ไหลพรั่งพรูลงมา ทำให้ผมต้องลุกเดินไปหามันแล้วดึงเข้ามากอดไว้
“เขาไม่รักกูแล้วเพี้ยน...เขาไม่รักกูแล้ว!”
“โธ่ นี่กูต้องมาปลอบแฟนที่กำลังร้องไห้เพราะชายอื่นเหรอเนี่ย เป็นไงล่ะ โง่ดีนักมึง”
ไอ้ยิวหยิกผมเบาๆ แต่ก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ผมได้ยินมันบ่นมาสักพักแล้วว่าพี่ทัศน์หลบหน้ามันที่บริษัท เอาจริงๆ ผมเพิ่งรู้ว่าพวกมันทำงานที่เดียวกัน
“จะเลิกกับกูแล้วไปตามง้อผัวเก่ามึงไหม เผื่อจะได้ไม่ต้องมาร้องไห้อย่างนี้อีก”
“มันไม่ทันแล้ว เขากำลังจะแต่งงาน...”
“เฮ้ย! อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นวะ!”
“แม่ของพี่ทัศน์เขาอยากอุ้มหลานเร็วๆ แล้วนังนั่นมันก็...ท้องแล้วด้วย”
เดี๋ยวนะ...
“มึงแน่ใจแค่ไหนว่าใช่ลูกพี่ทัศน์ เขาเพิ่งเลิกกับมึงไปแค่ไม่กี่เดือน”
“กูไม่รู้!”
ไอ้ยิว...ไอ้เพื่อนเหี้ยนี่ มันเก็บเรื่องนี้ไม่เล่าให้ผมฟังมานานเท่าไหร่แล้ว คงนั่งเสียใจอยู่คนเดียว แล้วก็มาพาลมาเหวี่ยงใส่ผมตลอด อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อย่างกะผู้หญิงมีเมนของมัน...พอผมได้รู้สาเหตุแล้วก็ทำเอาโกรธไม่ลง
“มึงเล่าให้กูฟังก็ได้ ไม่ต้องมาคิดมากหรอกว่าเล่าเรื่องผู้ชายคนอื่นให้แฟนฟังแล้วมันจะไม่ดี” ผมลูบหัวมันเบาๆ “เป็นเพื่อนน่ะดีกว่าตั้งเยอะ มึงทุกข์ใจ มึงอยากเล่าอะไร มึงอยากระบาย มึงก็ทำได้ เป็นแฟนแม่งต้องเกรงใจนั่นนี่อีก เพราะฉะนั้น...”
“เออๆ เลิกก็ได้ กูแม่งก็เบื่อฟังมึงกล่อมให้เลิกทุกสามเวลาหลังอาหารเหมือนกัน!”
“ก็มึงไม่ได้รักกูจริงๆ นี่ เรื่องแค่นี้ เพื่อนฉลาด เพื่อนรู้”
“ทีอย่างนี้ทำมาระริกระรี้ จะได้ไปมีผัวสมใจแล้วล่ะสิ”
“หยาบคาย! แล้วไง เล่ามาได้ละ”
“ก็คืองี้นะมึง...”
ผมนอนฟังไอ้ยิวมันระบายความทุกข์อกทุกข์ใจของมันพลางพิมพ์ไลน์ไปด้วย อินกับเรื่องไอ้ยิวอยู่ดีๆ ข้อความที่พิมพ์ไปทั้งหมดก็ขึ้น...
อ่านแล้ว
“เฮ้ยยยย!”
“อะไร! เป็นอะไรวะมึง!”
“เปล่าๆ แล้วไงนะ นังนั่นมันอ่อยพี่ทัศน์ที่ทำงานด้วยเหรอ!”
ผมปรับสีหน้าได้ทัน ก่อนจะเงียบฟังไอ้ยิวมันเล่าต่อด้วยน้ำเสียงถึงพริกถึงขิง แต่ตาผมกำลังจ้องหน้าจอมือถือด้วยใจเต้นรัว
‘เพ้อเจ้อ’
พี่พ่าย...แม่งพิมพ์กลับมาแค่เนี้ย? แต่ทำไมผมยิ้มวะ!
‘ไม่ได้เพ้อเจ้อ พี่บล็อคไลน์ผมไปแล้วไม่ใช่ไง?’
‘ไม่เคยบล็อค’
‘ไม่เคยบล็อคหรือไม่รู้ว่าบล็อคยังไง’
‘แล้วทำไร’
‘นอน’
‘กับใคร?’
‘แฟนผมดิ’
‘อืม’
ทำไมผมถึงหวังว่าเขาจะตอบอย่างอื่น แล้วพอหวังแต่มันไม่ได้อย่างหวังแม่งก็ใจแป้วแล้วยังหงุดหงิดเองอีก
‘พี่พ่าย เด็กๆ หลับกันยังอ่ะ’
‘หลับแล้ว’
‘นอนข้างๆ ไหม เปิดกล้องหน่อยดิ อยากเห็น’
‘อยากเห็นใคร’
‘ลูกพี่อ่ะ’
พี่พ่ายไม่ตอบอะไรมาสักพักใหญ่ๆ เลย จนผมถอดใจไปแล้วว่าเขาคงจะไม่ตอบอะไรกลับมาอีก แต่...
‘เปิดยังไง’
ชักสงสัยว่าพี่พ่ายอายุสามสิบเอ็ดหรือเจ็ดสิบสาม ทำไมถึงโลเทคได้ขนาดนี้ คือคนโง่ๆ อย่างผมก็ยังใช้เป็นเลยอ่ะ
‘งั้นเดี๋ยวผมคอลไปน้า พี่ก็แค่กดรับ’
‘OK’
“เออ ไอ้ยิว เดี๋ยวกูไปโทรศัพท์แป๊บนะ... อ้าว ไอ้นี่ พูดจนหลับ” ไอ้ยิวมันพูดจนตัวมันเองหลับกลางอากาศไปแล้ว ผมก็ว่าแล้วเชียวว่าทำไมมันเงียบๆ เอาเถอะครับ ไปที่ระเบียงดีกว่า
ผมวิดีโอคอลไปหาพี่พ่ายสักพักเขาก็รับสาย
“อันยองงงง” เห็นหน้าเต็มๆ เลยอ่ะ เห็นชัดมากกกก ขอบคุณกล้องหน้าของไอโฟนนนนน แต่ทำไมภาพมันค้างอ่ะ พี่พ่ายนี่นิ่งเหมือนภาพ .jpg เลย แถมหน้ายังแดงนิดๆ ตาก็เยิ้มหน่อยๆ ด้วย เขาเมารึเปล่านะ...
“พี่ ได้ยินผมรึเปล่า เห็นหน้าผมไหมเนี่ย”
“อืม” แม้แต่ตอบอืม หน้ายังไม่เปลี่ยนเลยอ่ะ หรือเน็ตบ้านผมมันทำให้ภาพกระตุกกันนะ
“เด็กๆ อยู่ไหนอ่า”
“รอแป๊บ” เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเบนกล้องไปยังเด็กๆ ทีละคน เริ่มจากน้องนะที่ตอนหลับก็ยังหล่อ น้องยะที่นอนทับแก้มตัวเองจนผมกลัวว่าแก้มน้องจะแตก ส่วนน้องโย นอนกางขาทับน้องยะ อยู่ในท่าฟรีสไตล์มาก
“น่ารักจัง อยากหอมแก้ม”
“มาหาไหมล่ะ”
“ดึกแล้วอ่ะ” อยากไปเหมือนกันนะ แต่จากไร่ไปโรงแรมในตัวเมืองก็คงจะถึงตอนเช้าพอดี “แล้วพี่จะอยู่เชียงใหม่อีกกี่วัน”
“กลับพรุ่งนี้ เด็กๆ ต้องไปโรงเรียน”
“อ๋อ...”
“ถือกล้องดีๆ”
“ทำไมอ่ะ”
“ภาพมันสั่น เห็นแล้วเวียนหัว”
“ผมเมื่อยนี่นา”
“อดทน”
“อือ แล้วพี่เกมกับพี่เออ่ะ”
“อยู่อีกห้อง”
คือ...ผมจะคุยอะไรอีกดี ผมไม่มีเรื่องจะคุยแล้วอ่ะ แต่แค่ได้เห็นหน้า...มันก็...นะ ไม่อยากวางสายเลย
“พี่พ่ายรอแป๊บนะ ผมเดินเข้าห้องก่อน ข้างนอกหนาว”
“อืม”
ผมเดินเข้ามาในห้อง โดยใช้นิ้วปิดกล้องหน้าไว้ กลัวว่าพี่พ่ายจะเจอไอ้ยิวอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกจากห้องมาที่ห้องแม่ ยังไงคืนนี้แม่ก็ไปนอนที่ออฟฟิศกับพ่ออยู่แล้ว
“ถึงละ”
“ห้องใคร”
“ห้องแม่”
“ไม่นอนห้องตัวเอง”
“มีคนอื่นนอนอยู่”
“อืม” นึกว่าจะถามว่าใครนอนอยู่ซะอีก อันที่จริงผมกำลังหวังอะไรอยู่ก็ไม่แน่ใจ...
“พี่พ่าย ถ้าคราวหน้ามาเชียงใหม่กับเด็กๆ ก็บอกผมด้วยนะ คือวันนี้ตกใจเลยอ่ะที่เจอพี่ ไม่คิดว่าจะเจอ”
“บังเอิญ”
“ใช่ บังเอิญมากๆ อ่ะ ดีจังเลยเนอะที่ได้เจอกันอีก ผมคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอกันแล้ว”
“ทำไมคิดงั้น”
“ก็...นะ หลายๆ อย่างอ่ะ พี่ก็รู้ คือผมบอกลาไปแล้วไง บอกซะเท่เลย แต่พอมาเจอก็รู้สึกเขินๆ ฮ่าๆ”
“แล้วเก็บตังค์ไปเกาหลีได้เท่าไหร่แล้ว”
“ยังไม่ได้สักบาท ทำงานไม่รับค่าจ้างกับแม่มาหลายเดือนแล้วอ่า” ทำงานกับแม่นี่ไม่ได้ตังค์จริงๆ นะ นางงกอ่ะ แต่ก็ดีหน่อยที่ผมอยากได้อะไรก็ซื้อให้ แถมรถก็ไม่ต้องผ่อนแล้วด้วย เหมือนหักค่าแรงไปในตัว
“อยากมีเงินไหมล่ะ”
ผมวางมือถือไว้ข้างๆ แล้วก็นอนตะแคงมองเขา ทำไมปากของพี่พ่ายน่าจูบจัง “อยาก”
“มาหาสิ”
ผมยกผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าตัวเองทันที คือคนพูดเขาไม่ได้เขินอะไรนะ แต่คนฟังอย่างผมนี่ถ้าบิดเป็นเลขแปดได้ก็คงทำ
“ผมมีแฟนแล้วน้า”
“ไม่เห็นเป็นไร”
“พี่พ่ายแปลกอ่ะ พูดจาเต๊าะเด็ก เมารึไง”
“นิดหน่อย”
“ไปกินกับพี่เอมาเหรอ ผับเชียงใหม่เยอะด้วย สาวๆ ก็เยอะ”
“อืม”
“นิสัยไม่ดี ปล่อยให้พี่เกมดูเด็กๆ คนเดียวล่ะสิท่า”
“ก็เราไม่ยอมมาช่วยดู”
“ถ้ามารับจะยอมไปก็ได้นะ”
“ไปรับตอนนี้เลยได้ไหม”
“บ้าเหรอ! เมาแล้วก็นอนไปเลย”
“นอนไม่หลับ”
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่มีคนให้กอด”
“กอดลูกๆ ไปสิ”
ทำไมผมรู้สึกร้อนๆ ฟังเสียงของพี่พ่ายแล้วร้อนไปทั้งตัวเลย...ยิ่งเห็นสีหน้าของเขายิ่งอยากกระโจนผ่านหน้าจอมือถือเข้าไปหา
“กอดหนูได้ไหม”
ผมอึ้งไปหลายนาทีเลย แถมพี่พ่ายก็เอาแต่มองมา สายตาก็ราวกับกำลังกลืนกินตัวผมทีละน้อย...
“อย่าพูดอย่างนี้สิครับพี่ ผมไม่อยากนอกใจแฟนนะ”
พี่พ่ายเงียบไปสักพักก่อนจะปล่อยหมัดฮุกเข้าที่ขมับผมอย่างจัง
“หนูไม่คิดถึงป๋าเลยเหรอ”
ยอม...ยอมแล้วก็ได้
“คิดถึง”
“มากไหม”
“อือ”
อยากถามพี่เอ...ว่าพี่พ่ายกินเหล้ายี่ห้อไหนมา ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ คนเมามักจะพูดความจริง แล้วถ้าพูดความจริงกับคนเมา...ก็ไม่ผิดใช่ไหม อย่างน้อย...เขาอาจจะจำไม่ได้ว่าคืนนี้เราคุยอะไรกันบ้าง
“ป๋า”
“หืม”
“รักป๋านะ”
“อืม”
“จะรักตลอดไปเลย”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นคืนนี้ป๋านอนหลับฝันดีนะ เมาแล้ว ห้ามออกไปไหนด้วย อยู่กับลูก นอนกับลูก โอเค๊?”
“โอเค”
“มาคราวหน้า ต้องมาหาผมนะ ไม่ต้องอ้างเรื่องหมีแพนด้าแล้วนะครับ”
“ครับ”
แค่คืนนี้...ที่ผมจะขอคิดเข้าข้างตัวเองบ้าง เพราะดูยังไงสติพี่พ่ายก็คงหลุดไปนานแล้ว หลับตาตอบอย่างนี้ก็ตลกดี ตื่นมาก็คงจำไม่ได้แน่ๆ ว่าพูดอะไรไปบ้าง
“ฝันดี...พ่ายอปป้า”
.............................................................................TBC...................................................................
เพี้ยน...ไม่ง่ายนะจ้ะ... พี่พ่าย มาทางนี้ หนูก็อยากไปเกาหลีเหมือนกันนนนน :L2: :L2:
ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความคิดเห็นเลยค่ะ...ขอบคุณคนที่ยังอยู่กับเรา อิอิ :กอด1:
-
อยากได้ผูชายเเบบพ่าย ต้องทำยังไง อ่อยเเรง พ่ายคนบ้า :-[ :-[ :-[
-
พี่พ่ายน่ารักจัง~
/เดินเข้าไปซบอก
:-[
-
พ่ายอปป้าาา น่ารักมุ้งมิ้ง :o8:
อ่านแล้วอยากมีแฟนแก่กว่ามากๆ อยากให้แฟนเรียกเค้าว่าหนูบ้างงง ชอบบบบบ
อุ้ยพี่พ่าย เค้าป่าวว่าพี่แก่นะ อุอิ
-
โอ้ยยย แล้วเราจะตัดใจจากพี่พ่ายได้ยังไง ฮือๆๆ
พ่ายอปป้าาา อยากได้คนเลี้ยงลูกก็ไม่บอก มาๆ เค้าเลี้ยงให้ฟรีก็ได้
-
โอ๊ยมันหวานจนมดไต่โทรศัพท์
พี่พ่ายแกเมา
หรือแกหัวฟาดด้วยตอนโดนยิง
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
โอ๊ยยย พ่ายอปป้าอ่อยเพี้ยนป่ะเนี่ยยย :hao6:
รอออออออ :katai5:
-
ง่าา น่าร้ากกก พอตื่นมาจะลืมทุกอย่างเลยมั้ยนะ หรือจะคิดว่า แค่ฝันไป..
-
พี่พ่ายอ้อนน้องเพี้ยน~ :m3: ตัดใจไม่ลงกันเลยทีเดียวเชียว..
-
พี่พ่ายในโหมดออดอ้อน :-[
-
พี่พ่ายโหมดนี้น่ารักสุดๆเลย
อยากได้ๆ :hao6:
-
:-[ พี่พ่ายอ้อนน่าดูเลย
-
พ่ายอปป้าาาาาาาาาา :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:z2: :z2: :z2: แอร๊ยยยยย ป๋าขาาาาาป๋าเลิกซึนแล้วใช่ม้ายยยยยย โฮฮฮฮฮ ป๋าลุคนี้ช่างดีงามเราว่าป๋าไม่ได้เมาหรอกเชื่อดิต้องจำได้ทุกอย่างอยู่แล้วไหนจะตอนที่อยู่ KFC อีก นี่แทบกรี๊ดแทนเพี้ยนเลย ฮาาา สามแฝดน่ารักอ่าาาอยากฟัดบ้าง :hao7: และดีใจมากที่ในที่สุดยิวก็ยอมเลิกกับเพี้ยนสักทีรำฮีอย่างแรงอะ ใจจริงก็ไม่อยากให้กลับไปหาพี่ทัศน์นะสงสารพี่ทัศน์เขาเอาเป็นยิวมีคนใหม่มาจีบได้ม่ะ เดี๋ยวพี่ทัศน์เราดูเอง :กอด1: :กอด1: :o8: :o8:
อัพเดท สารบัญตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
-
พ่ายโอปป้า :-[
เพี้ยนพรุ่งนี้รับไปหาป๋าเลยนะ ไม่งั้นเราจะแย่ง
-
อ่อยแรงทั้งคู่
พ่ายอ้ปป้าซึนได้น่ารักมากเลย อร๊างงงงงงงงงงง :ling1: :ling1:
-
พี่พ่ายพาเขิน -///////-
-
ี่พี่พ่ายนี่พอหวานที นี่ฟินตัวแตกแทนเพี้ยน
หวานอ่ะ หวานมาก แต่แบบนึกว่าเพี้ยนจะเคลิ้มไปแล้วนะ
ไม่นึกว่าจะใจแข็งขนาดนี้ ผิดคาด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เหมือนแบบ น้ำผึ้งหยดมาในนรก (เอิ่มมมม)
ฉันรอตอนอย่างนี้มาตลอดเลยรู้ไหมมมม ฮืออออออออออออออออออ
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
โอ้ยยย ตายๆ
พ่ายอปป้าโหมดอ้อน น่ารักชิบบบบ
-
ป๋าอ่อยขนาดนี้ทำไมหนูยังไม่ยอมไปหาอีก
ถ้าเป็นช้านล่ะก็ ป๋าไม่ต้องมาเด๋วไปหาถึงที่เลย 555
-
“กอดหนูได้ไหม”
“หนูไม่คิดถึงป๋าเลยเหรอ”
แต่ละคำของป๋า :heaven :heaven :heaven
-
ออปป้าพ่ายตัวจริงช่ายม่ายยยยยยย
ความซึนไปทิ้งไหนหมด แต่น่ารักอ่ะ
-
:mew1:
-
โถถถถ พี่พ่าย จะมาง้อเมียก็ป๊อด
ต้องกินเหล้าย้อมใจในการง้อเพี้ยน
แง้งงง ทำไมเรารู้สึกว่าบทสนทนาทางโทรศัพท์มันอีโรติดนักวะ :haun4:
อิพี่พ่ายมันเก่งอ้อนเพี้ยนละเกินนนนนนนน :z1:
ตอนหน้าต้องแอบมาหาเพี้ยนแน่ๆ พ่ายอปป้าาาาาาาา :jul1:
-
“กอดหนูได้ไหม”
กอดได้ค่าพ่ายอ้ปป้ามาเลย มาเร็ว มาไว รีบมาเคลมเห้ยรีบมากอดหนูเร็วไว
อย่าพึ่งใจอ่อนนะคะน้องเพี้ยน ไม่มช่อะไรค่ะพี่อิจไง
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ๊ยยยยย อ่านตอนนี้แล้วเขินมากกก พี่พ่ายเมาจริงป่ะเนี่ย น่ารักโคตรๆเลย
ตอนใช้คำว่าหนูกับป๋านี่ทำเราจิกหมอนเลย :-[ ขอให้สองคนนี้ลงเอยกันด้วยดี สวีทวี้ดวิ้วเลยนะะ
ปล.สงสารยิวนะ ขอให้เจอกับคนดีๆ ไม่ก็ลงเอยกับพี่ทัศน์เหมือนเดิม
ปล2.จะมีเรื่องของพี่เอพี่เกมเป็นตอนพิเศษมั้ยน้าาา
รออ่านต่อค่ะ รักเรื่องนี้มากเลย อ่านกี่ตอนๆก็รักทุกตัวละคร
-
กรี๊ดดดด อิป๋าเต๊าะเมีย :-[
เขินตามเพี้ยนเลยอ่ะ
ว่าแต่เพี้ยน หนูไม่ง่าย แค่ท่ายากหนูเยอะรึเปล่าลูก o18
-
:-[ อิป๋าอ่อยอีกแล้วววววววว น้องเพี้ยนจะรอดที่ไหน หุหุ
-
หลบไปทำใจ หมดดราม่าถึงได้มาอ่านรวดเดียว 55555555
ป๋า หนูก็อยากไปเกาหลี เพี้ยนเล่นตัว แต่หนูไม่นะ
มามะ (อ้าแขนรอ) :z1:
-
:- :-[ :-[ :-[
-
อุ...ป๋าเต๊าะเด็ก
ป๋าเพิ่งสามสิบเอ็ด พูดเหมือนอายุห้าสิบเลย
-
เลิกกับน้องยิวแล้วแต่พูดเหมือนมีแฟนเลยเนอะ
พอเมาป๋ากล้าพูดอ่ะ มุ้งมิ้งกันดี
ขอให้ตอนหน้าคืนดีกันเถอะ
-
:hao5: :hao5:
-
ป๋าเมาแล้วน่ารัก "กอดหนูได้ไหม" เขินแทนเพี้ยนอ่ะ กรี๊ดดดด
-
อุ้ต้ะ!!
-
:hao5: โหยยยละมุนงะ แงๆๆป๋าเต๊าะเพี้ยงงน่ารักกๆ
แต่ว่าสั้นไปป่าว รอตอนหน้าน้า :katai2-1:
-
เจอไร้พ่าย ตอนนี้ เล่นเอาไปไม่ถูกเลยอ่ะ :mew3: น่ารักจริง ๆ เลยน่ะ ดีแล้วล่ะ ที่ยิวเลิกเป็นแฟนกับเพี้ยนน่ะ เพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้ว คุยได้ทุกเรื่อง คบกันได้ตลอดชีวิต :man1:
-
:mew1: :mew1:
-
อย่างอ่อย
-
อ้ายยยยยย
พี่พ่ายยย
ป๋าาาาาา
ใจสั้นจิงๆ :o8:
-
พี่พ่ายเมาแบบนี้บ่อยๆน๊าาาา
ฮือออออ พี่พ่ายอ่อยแรงมากกกก ตายๆๆๆๆๆๆ แพ้ค่ะ ยอมสยบแทบเท้าป๋าเลยงี้
-
:-[ โอ๊ยเขินนน อ่านวนไปวนมาตั้งหลายรอบ
-
คิดถึงป๋า ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
อยากมีคนจรายค่าใช้จ่ายไปเกาหลีให้บ้างงงงง
พี่พ่ายทำฟอร์มนะ มาหเขา มาง้อเขาก็ง้อไปเลยสิ อิอิ
-
อยากจะให้มอมเหล้าป๋าบ่อยๆเลย ถ้าเมาแล้วจะอ่อยแรงขนาดนี้
ถ้าป๋ายังหาแม่ของลูกไม่ได้ เพี้ยนไม่เอา ป๋ามาหาเราได้นะ เราพร้อมมมมม
ตอนนี้สงสารยิว แต่ยิวก็ทำตัวเองด้วยเลยเป็นแบบนี้
คงหวังให้คืนดีกับพี่ทัศน์ยาก ขอยิวเข้มแข็งไวๆนะ ขอให้เจอคนรักใหม่ที่ดี
-
:z6:กระโดดถีบป๋าแม่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มึงจะมุ้งมิ้งกระทิงเปลี่ยวเกินไปละนะไอ้ป๋า ม่ายยยยยยยยยยยยยยย อย่าทำแบบเน้!!!!!!!!!!! เก๊าเขิล :z3:
เป็นลมแพร๊พ!!!
-
กรี๊ดดดดดดดด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด ด อยากจะกรี๊ดให้พื้นสะเทือน
พ่ายอปป้าน่ารักมาก โอ๊ยให้ตายเถอะ ใจน้องละลาย ไม่มีคนให้กอดมาหาน้องแทนได้นะพ่ายอปป้า :impress2:
-
พ่ายอปป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา จะเอา!!!!! :sad4:
-
พ่ายอปป้าน่ารักอะ
-
เอ่อ ขอโทษนะคะ เปลี่ยนพระเอกคนใหม่หรอ
นี่แฝดไร้พ่ายใช่มั้ย... ตอบ ค่าตัวไร้พ่ายแพงเกินไป หรือว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำให้ไม่สามารถเล่นบทนี้ได้............................
...............................................
กินจุดไป
โอ้ยยยยย เขินนน!!!!
หมดหมั่นไส้ยิวไปตั้งแต่รู้ว่าคิดถึงพี่ทัศน์ละ ตอนนี้เลยเอ็นดูนางเป็นพิเศษ ไม่ผิดหวัง
ชะนีนางนั้นตกลงท้องกับพี่ทัศน์มั้ย ถถถถถ ไม่น่าจะใช่
นางน่าจะจับพี่ทัศน์มากกว่า #รึเปล่า คิดว่าพี่ทัศน์ไม่น่าจะนอกใจยิว ละมั้ง
แต่ตอนนี้คือ เขิน!! ไร้พ่ายขาาาา หนูอยากไปเกาหลีด้วยค่ะ
เดี๋ยวไปหา /หยุดเถอะแกไม่ใช่เพี้ยน
555555555555
เลอค่า ชอบที่สุด น่ารักมากกก ฮือออ
จะรอตอนต่อไปค่ะ
ปล. ตกลงไร้พ่ายนี่ผิดบทมั้ยคะ รึว่าไง 555555555 เขินนน ชอบบ :katai1:
ดิชั้นขอให้ปากคำว่า ไร้พ่ายไม่ได้เมาค่ะ แม้ตาจะเยิ้ม หน้าจะแดง แต่ต้องไม่เมาค่ะ
นี่มั่นใจมาก ระดับไร้พ่ายต้องไม่เมา พี่พ่ายผู้รู้ทุกอย่าง!!!
-
:o8: :o8: หน้าร้อน ผ่าว ๆ :-[ :-[
-
พี่พ่ายน่ารัก ขอให้ไม่เมา! o18
-
อ่านตอนป๋าเต๊าะเด็กแล้วรีบเลื่อนขึ้นไปดูหัวชื่อเรื่อง เอ๊ะ ก็ถูกแล้วนี่ไร้พ่ายจริงๆ
ถ้าป่าเป็นงี้นะ อย่าให้ได้สร่างเชียว รีบไปรับหนุเร็วๆเลย ไม่งั้นระวังเดี๋ยวเด็กป๋าได้ทุนไปทัศนศึกษาที่เกาหลีไปตามรอยยองโดนะ
จาเอาเพี้ยง - เด็กๆบอกมา ที่จริงไม่น่าไปดูหมีแพนด้าหรอก ป๋าอดหลับอดนอนก็พอๆกันล่ะมั๊ง
สงสารยิวอ๊ะ พี่ทัศน์ก็เอาชะนีไปแล้ว หรือว่ายิวจะได้ลูกเลี้ยงมาเล่นกับ 3 หนุ่มลูกเลี้ยงของเพี้ยน?
พูดถึงพ่อของพ่ายนะ อ่านๆมาคิดมาตลอดเลยว่าพ่อพ่ายหลงรักพ่ายหรือเปล่า? คือเหมือนกับว่าสำหรับพ่อนี่พ่ายคือสิ่งทีชีวิตที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่ตัวเองสร้างมาอะไรแบบนี้ อดคิดไม่ได้เลยว่าที่ตรอมใจนั่นก็คือเสียใจที่พ่ายไม่อภัยให้มากกว่า เพราะว่าปกติขนาดจะเข้าห้องก็เข้าไม่ได้อยู่แล้ว มาวินทำให้เรื่องจากแย่-ร้ายเป็นเลวระยำ แถมลูกสาวเพื่อนสนิทยังมาตายด้วยมือคนของตัวเอง แล้วทุกคนรอบๆก็รู้แล้วว่าตัวเองเป็นต้นเรื่อง หลานๆเองก็ไม่น่าจะได้เลี้ยงอีกต่อไปแล้ว
-
ฮือออออออ ยอมแล้ว ยอมพ่ายอปป้า
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เต๊าะน้องงงงง
-
นุงเพี้ยนนนนนนนนนนน เข้ามาเขินด้วย ป๋าอ่อยหนัก :-[ แต่สงสารยิวล่ะอ่ะตอนนี้ ทำไงดี :mew2:
-
โอ้ยยยยยยยยย ป๋าอ่อย หนูอยากโดนป๋าเต๊าะบ้างงงง
หมีแพนด้านี่น่ากลัวจริง ๆ ป๊อด ถึงกลับต้องลากเพื่อนมาเป็นเพื่อนด้วย
ตอนนี้น่ารักจุงง
-
"กอดหนูได้ไหม” "หนูไม่คิดถึงป๋าเลยเหรอ” อ่านถึงสองประโยคนี้ยิ้มแก้มแทบแตก ผมรู้ละว่าทำไมคนแต่งถึงรักผู้ชายอย่างไร้พ่าย
-
รักๆๆๆๆ รักพี่พ่าย รักมากจุงๆเลย
รักเพี้ยงงงงง เหมืองกันน้าาาาาาา
-
ป๋าขี้อ่อย >___<
-
'หนูไม่คิดถึงป๋าเลยหรอ' กรี๊๊๊ด พ่ายอปป้า o18
อยากได้แบบพี่พ่ายตอนเมา น่ารักอ่ะ
-
ป๋าตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย :laugh:
-
ให้ตายเถอะ! พ่ายอปป้า มาแบบนี้อีหนูก็ละลายหมดสิ :-[ :-[
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
มีอารมณ์ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกันด้วยอ่ะ พ่ายออปป้า อิอิ
-
โอ๊ยอีป๋าาาาาาา น่ารักอะ
-
"หนูไม่คิดถึงป๋าเหรอ"
เชรดดดด
ไร้พ่ายกินเหล่ายี่ห้ออะไร
ยอมตายเลยแบบนี้ 555
-
เขินง่ะ อมยิ้มจนแก้มจะแตก. คนบ้าอะไรขนาดเมาๆ ยังจำได้ว่าเด็กอยากจะไปเกาหลี :-[ คงคิดถึงมากเลยสินะ :laugh:
สงสารน้องยิวอ่ะ ขอให้มีคนมาช่วยดีมใจไวๆนะ.
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
“กอดหนูได้ไหม” เขินมาก 555 หลุดกรี๊ดเลย ม่ไหวแล้ว
คนเมาคนนี้น่ารักที่สุด 555
หวานดีจัง กึ่มๆดีเราชอบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลยจ้า~~ พี่พ่ายทำเราเขินตลอดๆ :o8: แต่บางทีก็แอบหมั่นไส้ในความซึนของป๋ามาก :m16: เรื่องนี้เราชอบพี่กิ๊ฟกับน้องแฝดสามมากค่ะ คนนึงก็มีความพยายามในการจะเข้มแข็งเพื่อปกป้องและอยู่เคียงข้างคนที่ตัวเองรัก(แต่ก็ยังมีส่วนที่เห็นแก่ตัวอยู่ ..ชอบจุดนี้จริงๆค่ะ) ส่วน3หน่อนั่นก็น่ารักน่าชังจนอยากขอห่อกลับบ้าน :laugh:
จะรอติดตามนะคะ :กอด1:
-
ใช้เวลาอ่านสองวัน จนถึงตอนล่าสุด
มันหลายอารมณ์มากเลยอ่ะ 55555
ตอนแรกๆคือแบบพี่พ่ายดาร์กมาก #ทีมเพี้ยน รัวๆๆๆ
กลางเรื่องเริ่มเดินทางสายกลาง เป็น #ทีมพี่กิ๊ฟ
พอความจริงเฉลย โหย อิเพี้ยนนนนน กลายเป็น #ทีมพี่พ่าย
พอถึงตอนดราม่า อึนจนอยากฆ่ามาวินให้ตาย โอ้ยยย ดราม่าหนักหน่วงมาก แอบด่าคนเขียนในใจ จะดราม่าก็บอกให้เตรียมใจก่อนได้มั้ยฟะ T_T (เก๊าขอโท๊ดดดด)
พอถึงตอนล่าสุด โอ้ย มุ้งมิ้งง่ะ น่ารักเว่ออออ หนูอยากได้ป๋าข่าาาาาาาา :hao5:
รอตอนต่อไปนะค้า :D
-
ทำไมพ่ายโอป้าน่ารักเกินไปปป ขอติดไปเกาหลีด้วยอีกคนนะเพี้ยนนนน
-
อื้มมหือออ แต่ละคำ
"กอนหนูได้ไหม" “หนูไม่คิดถึงป๋าเลยเหรอ”
ดาเมจรุนเเรง!!!! ยอมค่ะ ยอม ทางนี้ก็อยากไปเกาหลีเหมือนกันค่ะป๋าพ่ายยยยยน // *เพี๊ยะ!!* โดนเพี้ยนตบกลิ้งลงดอยสุเทพ
-
ดีมากที่สุด. นวนิยายเรื่องยาว ครบทุกรส. ขอชอบเอ แล้วกันนะ. เพราะเป็นคน โข่ทัย อิอิ.
-
อ่านรอบแรกคือ ไม่ไหวละ เลยต้องเม้น
เป็นนิยายที่ทุเรส. อุบาท สกปรก มาก อ่านตอนเดียวคืออ่านต่อไม่ได้
ไม่รู้ในสมองคนแต่งคิดได้ไง
-
อ่านไปก็ยิ้มจนแก้มจะแตก ฮืออออ"หนูไม่คิดถึงป๋าเลยเหรอ" ตายสนิทกับเฮียพ่าย
-
ป๋าาา หนูก็อยากไปเกาหลีมั่งงง
ตอนนี้เขินป๋าขั้นสุดดด น่ารักกก
-
เมื่อไรพี่พ่ายจะมารับเพี้ยน
เพี้ยนบอกแล้วไงว่าถ้ามารับจะไปอยู่ด้วย
มารับเร็วๆสิ
รอ รอ รอ :ling1:
-
:hao6:
-
ตอนที่ 34
คืนนั้น...พี่พ่ายอาจจะเมาจริงๆ แต่เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ผมใจเต้นแรง ทำให้ผ่านมาตั้งสิบกว่าวันแล้วก็ยังลืมไม่ลง ซึ่งคนที่ทำให้เป็นแบบนี้เขาก็ไม่ได้มารับผิดชอบอะไรหรอกครับ เขาเงียบหายไปราวกับเราไม่เคยมาเจอกันที่เชียงใหม่ ไม่เคยวิดีโอคอลหรือไลน์คุยกัน
“คุณเพี้ยนคะ พี่วางข้าวไว้ตรงนี้นะ อย่าทำงานจนลืมพักกินข้าวนะคะ!” พี่แยมตะโกนมาจากเพิงพักแดดที่แม่อุตส่าห์ให้คนงานมาทำให้ เป็นเพิงเล็กๆ ที่มีไว้พักกินข้าวเที่ยงเท่านั้น
คือตั้งแต่ที่แม่ให้ผมมาช่วยงานแม่ ผมก็คิดนะว่าคงต้องมานั่งทำบัญชีของไร่อะไรเทือกๆ นั้น แต่มันไม่ใช่ แม่บอกว่าสำหรับลูกชายที่หายออกจากบ้านไปหลายปี ทิ้งให้แม่ต้องสู้งานหนักอยู่กับพ่อเลี้ยงอยู่สองคนนั้น จะมาหวังงานสบายนั่งห้องแอร์ก็คงยาก
นั่นแหละครับ...ผมถึงต้องมาไถนากับควายคู่ใจของสามีพี่แยมอยู่กันตามลำพัง จนตอนนี้คิดว่าอาจจะสนิทกับเจ้าบุญทึ่งถึงขั้นคบหาอยู่กินด้วยกันเลยก็ว่าได้
“ครับพี่! ขอบคุณครับ!” ผมตะโกนตอบกลับไป ขาก็ลากตามเจ้าบุญทึ่งที่ยังคงเดินแบบชิวๆ ประหนึ่งเดินแคทวอล์คไปด้วย
“บุญทึ่ง แกเดินช้าๆ หน่อย จะรีบไปตามควายที่ไหนเนี่ย” บุญทึ่งมีท่อนขาแข็งแรง แม้จะวิ่งได้ไม่เร็วเท่าควายเหล็กคูโบต้าที่พี่ๆ คนงานคนอื่นๆ เขาขับกันอยู่ไร่ข้างๆ แต่กำลังวังชาของมันก็ไม่แพ้ควายจักรกลพวกนั้นเลย
ทำไมแม่ทำกับลูกชายแท้ๆ ของตัวเองอย่างนี้ผมก็เคยคิดสงสัย แต่ก็เลิกถามเมื่อเห็นแม่เช็ดถูปืนลูกซองอยู่เป็นประจำ
ผมกับบุญทึ่งร่วมแรงร่วมใจกันทำงานไปได้อีกครึ่งชั่วโมงก็พักกินข้าว
“พ่ายอปป้านี่ไม่เคยคิดจะติดต่อมาบ้างเลยรึไงน้าบุญทึ่ง เขาหล่อกว่าแกนะ แต่เหมือนจะไม่มีสมองอ่ะ แกยังดูฉลาดกว่าเขาอีก” ผมมักจะบ่นให้บุญทึ่งฟังประจำ ซึ่งมันก็จะทำแค่กระดิกหูมองมาทางผมด้วยใบหน้างงๆ ซื่อๆ ของมันเท่านั้น
“ถ้าเก็บเงินได้มากๆ แล้วจะพาแกไปเที่ยวเกาหลีด้วยละกัน แต่แกต้องไปทำพาสปอร์ตด้วยนะ ว่าแต่จะมีสายการบินไหนอนุญาตให้แกขึ้นเครื่องไปด้วยบ้างเนี่ย หือ แกไม่อยากไปเหรอ ควายสาวๆ ที่เกาหลีน่ะหน้าตาดีนะ ดูอย่างชอนซงอีสิ นั่นก็สวย”
บุญทึ่งรู้จักชอนซงอีนะ เพราะผมให้มันนั่งดูซีรีย์เป็นเพื่อนบ่อยๆ ก็มีซีรีย์เรื่องใหม่ๆ ที่พี่เกมแนะนำมาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ดูโทเมเนเจอร์วนไปหลายรอบนั่นแหละครับ ระหว่างทำงานเราก็จะมีเพลง k-pop ให้ฟังปลุกใจไปด้วย เพราะถ้าให้ผมฟังเพลงจากวิทยุของพี่ๆ คนงานไร่ข้างๆ นั่นผมคงหลับกลางอากาศหน้าจุ่มโคลนแน่
“ร้อน”
กำลังฟังเพลงเคลิ้มหลับอยู่ดีๆ เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นหูก็ทำเอารีบเด้งตัวลุกขึ้น
“บุญทึ่ง! แกพูดได้!” ผมรีบหันไปทางบุญทึ่ง ก่อนหัวจะโดนมือใหญ่ๆ ของใครบางคนจับให้หันไปหา
“เฮ้ยยยย! มาได้ไง!”
ถ้าผมกรี๊ดได้ตอนนี้ก็คงกรี๊ดใส่หน้าพี่พ่ายไปแล้ว! อารมณ์ยิ่งกว่าได้มีตแอนด์กรีตอปป้าซะอีก แล้วนี่อะไร ใส่สูทผูกไท รองเท้าหนังขัดขึ้นเงา แถมผมที่เซ็ตให้เสยไปข้างหลัง สภาพเหมือนกำลังจะไปประชุมบอร์ดบริหารแต่ดันมาโผล่เอากลางทุ่งกลางนาที่มีผมกับไอ้บุญทึ่งนั่งทำหน้างงอยู่ซะอีก แล้วดูสภาพผม เสื้อเชิ้ตเก่าๆ หน้าดำๆ มันๆ กับหมวกฟางสานเปื้อนโคลน ครึ่งล่างไม่ต้องพูดถึง...
“มาได้ไงอ่ะ” พอรู้ตัวก็ยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองทันที ผิวหน้าผมขึ้นฝ้าเพราะโดนแดดติดต่อกันมาหลายวัน ไม่อยากให้พี่พ่ายเห็นเลย
“ปิดหน้าทำไม” นอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้วยังมาถามกลับด้วย! คนบ้าอะไร จะมาก็ไม่บอกกล่าว! “ไหน ขอดูหน้าหน่อย”
“ไม่เอา พี่พ่าย ปล่อยเลย” เขาพยายามดึงมือผมออก แต่ผมก็ยื้อไว้สุดชีวิต ไม่อยากให้เห็น ไม่อยากให้เห็นนนนน!
“อย่าทำงี้ดิ อุตส่าห์เคลียร์งานมาหา”
“ไม่จริง...อะไรจะตามมาหลอนกระทั่งกลางวันแสกๆ วะ”
ผมต้องฝันอยู่แน่ๆ ต้องคิดถึงจนหลอนมากเกินไป นี่มันต้องเป็นบุญทึ่งแปลงกายมา ไม่มีวันที่จะเป็นพี่พ่ายในโหมดปกติได้
“หนู”
“ไม่ๆ ไอ้บุญทึ่ง แกเลิกล้อเล่นได้แล้ว!”
“เพี้ยน!”
แต่ไอ้บุญทึ่งมันไม่กล้าตะคอกผมอย่างงี้อ่ะ ผมเป็นลูกพี่มันนะ งั้นก็...
“พี่พ่ายจริงๆ เหรอ”
“เออ” ทำหน้าหงุดหงิดแบบนี้ใช่เลยอ่ะ!
“มาดูหมีแพนด้าอีกแล้วเหรอ”
“เปล่า”
“อ๋อ แฮ่ๆ”
มือไม้ผมเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะวางตรงไหน แต่พอพี่พ่ายเอาผ้าขาวม้าที่พาดอยู่บนไหล่ผมเช็ดแก้มให้ มือของผมก็ยกขึ้นกุมมือเขาอัตโนมัติ
“พี่...”
“เปื้อน” จำเป็นต้องละมุนขนาดนี้ไหม อยากถาม...
“อือ แล้วมาทำไมอ่ะ”
“มาหามึง” เป็นคำตอบที่ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยิน และถ้านี่ไม่ใช่ความฝัน “ได้ไหม”
“อื้อ”
หลังจากคำตอบของผม เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ส่วนผมก็เอาแต่เงียบ ลมเย็นๆ จากท้องนาพัดผ่านมาให้รู้สึกสบายใจ กลิ่นดินกลิ่นโคลนก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจริงๆ แต่ผมไม่รู้ว่าพี่พ่ายจะคิดเหมือนกันไหม...เขาเหมือนมาอยู่ผิดที่ผิดทาง
“พี่...แปลกไปนะ” ความจริงผมก็กลัวว่าหากทักเรื่องนี้ออกไป เขาจะรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร แล้วจะไม่มีเรื่องน่าดีใจอย่างนี้เกิดขึ้นอีก...แต่ผมก็อดถามไม่ได้...เพราะผมก็แค่อยากรู้ว่า...ที่เขาทำอย่างนี้เพราะอะไร
“ยังไง”
“พี่เหมือนกำลังจีบผม แต่พอมาคิดดูอีกที ก็เหมือนจะไม่ใช่ นึกจะมาก็มา นึกจะหายก็หาย เอาจริงๆ นะ งงอ่ะ”
“ไม่ได้หาย”
“ที่ผ่านมาไม่เรียกว่าหายแล้วเรียกว่าอะไร” ทั้งๆ ที่ไม่มีการติดต่อมาหาผมตั้งแต่วันนั้น เงียบหายราวกับไม่เคยพบไม่เคยรู้จัก แต่ดันมาบอกว่า ไม่ได้หาย...เขาคงอยากลองวัดพลังกับบุญทึ่งมากใช่ไหม...
“เรียกว่า...ทำให้คิดถึง”
ผมผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าเขาเหมือนกับเห็นผี คนหน้ามึนๆ นิ่งๆ พูดน้อยอย่างเขานี่นะ!
“พี่แม่งบ้าว่ะ จีบผมอยู่ใช่ไหม พูดมาตรงๆ”
พี่พ่ายไม่พูดอะไรทั้งนั้น แถมยังเคาะหน้าผากผมไปหลายทีด้วย
“ไม่พูดก็ได้ ผมก็ไม่ได้อยากรู้หรอก แล้วมาที่นี่ พาเด็กๆ มาด้วยป่ะ”
“...”
“นี่!”
เขาอมยิ้มแล้วหันมามอง “ก็บอกว่าไม่พูดก็ได้ไง”
“กวนอ่ะ”
“หึหึ”
“กินข้าวมายังอ่ะ”
“ยัง”
“กินไหม” ผมยกปิ่นโตออกมาวางตรงหน้าเขา “ผมกินไปแล้วนะ แต่กินไปนิดเดียว ยังเหลืออีกเยอะ”
“ของเหลือ”
“ไม่เหลือ คือผมกินไปนิดเดียวไง ไม่เรียกว่าของเหลือหรอก”
พี่พ่ายหรี่ตามองมา ก่อนจะถามว่า “ตอนไถนานี่มึงเดินนำหน้าหรือตามหลังควาย”
“พี่ถามอย่างนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย! จะหาว่าผมเป็นควายเหรอ”
“ยังไม่ได้พูด” แต่คือหน้าตาบ่งบอกมากว่าต้องว่าผมในใจแน่ๆ
“ช่างเถอะๆ พี่ลองกินนี่ดูนะ แม่ทำอร่อยมาก” ผมกำลังจัดแจงกับข้าวแต่ละอย่างให้กับพี่พ่าย เขามองอย่างสนใจ ก่อนจะชี้นิ้วถาม
“นี่อะไร”
“น้ำพริกอ่อง”
“นี่ล่ะ”
“ตุ๋นไข่ใส่ไข่มดแดง”
“อร่อยเหรอ”
“อือ มากๆ ของโปรดผมเลย”
พี่พ่ายถอดสูทออกวางข้างๆ ตัวอย่างไม่กลัวเปื้อน ทั้งๆ ที่ราคาของมันมากกว่าตัวไอ้บุญทึ่งซะด้วยซ้ำ เขาพับแขนเสื้อเชิ้ตถึงข้อสอง ก่อนจะนั่งขัดสมาธิแล้วลงมือกินทีละอย่าง
“อร่อยไหม”
“อืม”
“เนอะ พี่กินอีกเยอะๆ เลยนะ เดี๋ยวผมไปทำงานต่อ”
“ตั้งใจ”
“คร้าบบบ”
ผมกลับมาลุยงานต่อกับบุญทึ่งที่ยังคงขยันขันแข็งแรงเยอะเช่นเดิม แต่ตอนนี้ผมก็ไม่น้อยหน้ามันหรอก เพราะผมมีกำลังใจที่ดีที่กำลังนั่งหลบแดดสบายๆ อยู่ในร่มแล้ว
“พี่พ่ายยยย อยากขี่บุญทึ่งไหมมมม” ผมตะโกนถามเมื่อเห็นว่าเขากินข้าวเสร็จและกำลังมองมาทางผมอย่างสนอกสนใจอยู่ ผมรีบพาบุญทึ่งเข้าไปริมคันนา ส่วนพี่พ่ายก็ทำหน้างงหนัก
“บุญทึ่งคือ?”
“นี่ไงบุญทึ่ง เพื่อนซี้ผม”
“อืม หน้าเหมือนมึงดี ไม่บอกว่าเพื่อนกูก็นึกว่าพี่น้อง”
“ปากพี่นี่เนอะ น่าตบด้วยปากอ่ะ” พูดเองก็เขินเอง “แล้วตกลงอยากขี่ไหม”
“ไม่ แต่ถ้าเป็นเพื่อนบุญทึ่งก็น่าลอง”
“ผม?”
“อืม”
“ผมไม่ใช่ควายนะพี่”
“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นควาย”
คำตอบพร้อมกับรอยยิ้มทำให้หน้าผมรู้สึกร้อนๆ ขึ้นมา ไหนจะแววตาเจ้าชู้นั่นอีก ...เขาต้องจีบผมอยู่แน่ๆ ไม่ต้องสงสัยเลย!
“ว่าไง...ขี่ได้ไหม”
“มะ...ไม่ได้”
“อืม แล้วแต่”
อะไรคือแล้วแต่...อะไรคือไม่ง้อ...อะไรคือไม่ตื้อต่อ ผมแค่เล่นตัวนิดๆ หน่อยๆ เขาก็ถอดใจแล้วเหรอ โธ่เอ้ย แล้วถ่อมาถึงเชียงใหม่เพื่ออะไร เพื่อมาพูดคำว่าแล้วแต่ใส่ผมเหรอ พี่พ่ายนี่ทำตัวงงๆ เนอะ
“ว่าแต่พี่รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่อ่ะ”
“แม่มึงบอก”
“พี่คุยกับแม่ตอนไหน”
“ก็คุยกันตลอด”
“อย่าบอกนะว่าพี่กิ๊กกับแม่ผม”
“อยากเอาหน้ามาวัดเบอร์รองเท้าให้กูไหม”
“โหดอ่ะ แค่ล้อเล่นเอง แฮ่ๆ”
ล้อเล่นด้วยก็ไม่ได้ ทำโหดใส่ตลอดเลย เดี๋ยวก็สั่งให้บุญทึ่งปล้ำซะหรอก หล่ออย่างนี้ หุ่นน่ากินอย่างนี้ สเปคบุญทึ่งเลย!
“รีบทำงานให้เสร็จ เดี๋ยวหลับรอ”
“ครับๆ”
แค่อยากถาม...ว่าพี่มาหาผมทำไม คิดถึงหรืออะไรกันแน่ ...ไม่ได้อยากจะคิดหรือสงสัย...แต่ผมคลางแคลงใจ ผมอยากรู้ว่าเขาให้อภัยกับสิ่งที่ผมได้ทำกับเขาและครอบครัวไปแล้วอย่างนั้นเหรอ เขา...ไม่ได้โกรธที่ผมหลอกลวงเขาแล้วหรือไง ไอ้ดีใจมันก็ดีใจที่เขามาหา...ทว่า...เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ แล้ว...ผมก็รู้สึกหนักใจ
วันนี้ไถคราดไปได้แค่ไม่เท่าไหร่ผมก็หมดแรง อีกทั้งมันเย็นมากแล้วด้วย พี่พ่ายก็หลับรอจริงๆ เขาดูเหนื่อยๆ มากด้วย คงโหมงานหนักอีกตามเคย ผมล้างเนื้อล้างตัวในร่องน้ำใกล้ๆ ก็เดินมาปลุกเขา
“พี่ ถามจริงๆ มาคราวนี้พี่มีธุระอะไรที่เชียงใหม่อ่ะ” พี่พ่ายกำลังบิดขี้เกียจแล้วจัดแว่นตากรอบดำของเขาให้เข้าที่
“ไม่มี”
“เอาจริงๆ” ผมเก็บปิ่นโตเสร็จแล้ว ก็จูงเชือกลากให้บุญทึ่งเดินตาม พี่พ่ายก็เดินเก๊กอยู่ข้างๆ เสื้อเชิ้ตขาวมีรอยเปื้อนหลายรอย ซึ่งเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เห็นคนรักสะอาดอย่างเขามอมแมมอย่างนี้
“ไม่มี”
“พี่กำลังทำให้ผมมีความหวังนะ รู้ตัวไหม”
“หวังไปดิ”
“หมายความว่าไง”
“กูมาหาถึงที่ ยังต้องให้อธิบายอะไรอีก”
“ต้องอธิบายสิว่าพี่คิดยังไง แล้วตอนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่ ตั้งแต่คืนนั้นแล้วนะ...”
“กูไม่ได้เล่น”
“ไม่ได้เล่นแล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไมอ่ะ”
“เพราะกูจริงจัง”
เจอคำตอบแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นแล้วล่ะ...
“มึงไม่จำเป็นต้องเข้าใจก็ได้...แค่ไม่วิ่งหนีกูก็พอ”
“แต่พี่ก็รู้...ระหว่างผมกับพี่...มันเป็นไปไม่ได้”
“มีแต่มึงที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้”
“...”
“อย่าสร้างกำแพงสูงจนกูปีนข้ามไม่ไหว”
“...”
“กูแก่แล้ว กระดูกไม่แข็ง แรงไม่ค่อยมี”
“พี่ไม่แก่ซะหน่อย ยังมีแรงอีกเยอะ”
“มีแรงก็เก็บไว้ทำอย่างอื่นไหม”
“พยายามหน่อยดิ เพราะเมื่อก่อนผมก็ทำตั้งเยอะ กว่าพี่จะรักผม”
“อ้าว...กูบอกว่ารักมึงเหรอ เมื่อไหร่?”
เอาล่ะบุญทึ่ง เอ็งได้ยินเสียงจากกระแสจิตลูกพี่เอ็งไหม ถ้าได้ยิน! ขวิดผู้ชายคนนี้ซะ!!!
“หึหึ กูเปิดห้องที่โรงแรมในตัวเมือง ห้อง 7809”
“บอกทำไมอ่ะ”
“อยากได้ยินก็มาหา”
“ล่อลวงกันเห็นๆ หลอกให้ไปเสียตัวสิท่า”
“จะไปไหมล่ะ”
“ไม่ ผมไม่ได้ง่ายนะครับ”
“อืม โทษทีละกัน เห็นเมื่อก่อนได้ง่าย”
“พี่จะมาจีบผมหรือจะมาทำผมโมโหเนี่ย! ห้ะ!”
“พูดตอนไหนว่าจีบ”
ผมรีบจูงบุญทึ่งเดินหนีพี่พ่ายอย่างเร็ว กลัวว่าถ้าอยู่ใกล้ไปมากกว่านี้จะฆ่ากันตายได้ เขาเป็นคนกวนตีนมากนะ ยิ่งตีหน้ามึนแล้วพูดกวนนี่มันน่าโมโหเป็นร้อยเท่าพันเท่า
Short special: ไร้พ่าย
ไม่ได้ตั้งใจจะมาทำให้โมโหอะไรหรอก แต่เห็นหน้าแล้วก็อยากแกล้ง มันเป็นคนซื่อ ผมถึงได้อ่านออกหมดว่ามันคิดและรู้สึกยังไง แม้จะทำปากเก่งไปแต่ในใจของมัน...ก็ยังคงมีแค่ผมอยู่ในนั้น
ผมไม่ได้หลงตัวเอง ผมมั่นใจมาตั้งแต่แรกแล้วว่ากิ๊ฟไม่มีวันได้มันกลับคืนไป มันเป็นเด็กน้อยที่มักเดินเป๋ไปเป๋มาตามแรงเหวี่ยงของคนรอบข้าง และเมื่อหลายเดือนก่อนที่เกิดเรื่อง...ความรู้สึกที่มันมีต่อกิ๊ฟก็เหวี่ยงมันออกมา ทำให้มันเลือกเดินออกจากเส้นทางที่มุ่งตรงมายังผม ซึ่งผมปล่อยให้มันทำตามความต้องการของตัวเอง แต่ตอนนี้...ผมคิดว่าผมให้เวลามันมามากพอแล้ว...
ไม่เกี่ยวหรอกว่ามันจะเลือกกิ๊ฟหรือเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่ผม...เพราะความจริงที่ผมเป็นเจ้าของหัวใจของมัน...ก็ไม่มีวันเปลี่ยน
ถึงอย่างนั้น...ก็ไม่คิดว่าจะดื้อดึงขนาดนี้
“พี่พ่าย!”
“หืม”
“เดินตามมาทำไม กลับไปดิ”
“แม่ชวนทานข้าว” โชคดีที่แม่ของเพี้ยนถูกใจผมเป็นพิเศษ เป็นคุณแม่ที่บางทีก็น่ากลัวใช่เล่น แต่ก็รักลูกมาก
“ทำไมแม่ทำอะไรไม่เคยปรึกษาลูกตัวเองเลยเนี่ย นี่พี่กิ๊กกับแม่ผมจริงๆ ใช่ไหม!”
“หึงไง”
“จิ๊ พี่รออยู่ตรงนี้แหละ พาบุญทึ่งไปส่งก่อน”
“อืม”
เด็กน้อยกับควายมองดูดีๆ ก็น่าเอ็นดู เพี้ยนมันเป็นมิตรกับสัตว์โลกแทบทุกชนิด ชวนคุยได้เป็นวรรคเป็นเวรผมก็เห็นมาแล้ว แต่ที่เห็นมันซี้ปึ้กขนาดนี้ก็เป็นครั้งแรก... คงคิดว่าเป็นพวกเดียวกัน...
ผมยืนรอเพี้ยนอยู่สักพัก มันก็เดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มแป้นแล้น
“พี่แยมให้ขนมมาด้วย แต่ผมไม่แบ่งให้พี่กินหรอก อิอิ”
“แล้วแต่”
มันทำท่าฮึดฮัดขัดใจที่ยั่วให้ผมอิจฉาไม่สำเร็จ จากนั้นก็หันมาบ่นงุ้งงิ้งใส่แทน บ่นปวดบ้างเมื่อยบ้างไปตามประสา แต่ที่ชอบกว่านั้นคือมันชอบอ้อน ปากเล็กๆ บนหน้าดำๆ ของมันตอนนี้ก็เจื้อยแจ้วไปตามเรื่องตามราว เอาจริงๆ ผมก็รำคาญนะ อยากถามว่าทำไมต้องพูดมากขนาดนี้...แต่หลายเดือนที่ผ่านมานั้น...พอไม่ได้ยิน ก็โคตรเหงา
“พี่พ่าย โรงแรมอยู่ไกลมากไหมอ่ะ” พอบ่นนั่นบ่นนี่เสร็จ ก็ถามเสียงอ่อยถึงที่ตั้งโรงแรม ผมอมยิ้มอย่างรู้ทัน
“ไกล”
“เหรอ ขับรถไปใช้เวลานานป่ะ”
“อืม”
“แล้ว...พี่จะอยู่ที่เชียงใหม่อีกกี่วันอ่ะ”
“สองวัน กลับวันจันทร์”
“กลับเร็วอ่ะ”
“มีประชุม”
ตอนนี้สุขภาพของพ่อไม่ค่อยสู้ดี งานที่บริษัททั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่ผม ผมอยู่ในตำแหน่งรักษาการแทน แต่คาดว่าอีกไม่นาน...พ่อก็คงจะทำงานต่อไม่ไหว ป่วยทางกายยังพอรักษาได้ แต่ป่วยทางใจนั้นคงยากที่จะทำให้หายดี ผมทำได้เพียงยอมรับกับผลลัพธ์ เพราะนั่นเป็นทางที่พ่อเลือก ไม่ว่าทุกข์หรือสุขผมก็จะไม่ไปก้าวก่าย ผมแค่ห่วงและดูแลท่านเท่าที่ผมจะทำได้เท่านั้น ...และผมก็ทำมันอย่างเต็มที่แล้ว
“แล้วจะมาอีกไหม”
“อืม”
เพี้ยนยิ้มกว้างขึ้นทันที แต่พอรู้ตัวว่าถูกผมมองก็แกล้งทำหน้าเฉย ถึงอย่างนั้นก็แค่ไม่กี่วินาทีมันก็กลับมายิ้มกว้างอีก
“พ่อพี่เป็นไงบ้างอ่ะ”
“ไม่ค่อยดี”
“เมียพี่อ่ะ”
“เหมือนเดิม”
“ลูกอ่ะ”
“สบายดี”
“แล้ว...คืนนี้จะกลับกี่โมงอ่ะ กลับดึกไม่ดีนะ ขับรถคนเดียวกลับเข้าตัวเมืองมันอันตรายอ่ะ ทางมันมืดด้วย”
ถ้าผมตอบกลับไปว่ารถยนต์ที่ผมขับมีไฟส่องทาง เด็กนี่ก็จะหน้างอแล้วโวยวายอีก
“ให้กลับเลยไหมล่ะ” แต่ขนาดถามกลับอย่างนี้ก็ยังหน้างอ บางทีพวกความคิดไม่ซับซ้อนอย่างมันก็เข้าใจยากจริงๆ นะ
“แม่ชวนกินข้าวไม่ใช่เหรอ พี่จะไม่กินหรือไง”
“...” ผมเงียบ เพราะไม่รู้จะตอบยังไงให้ถูกใจ
“เอางี้ไหมล่ะ พี่ก็กินข้าวกับแม่ก่อน แล้วพอกินเสร็จ ผมนั่งรถกลับไปด้วยก็ได้”
“...” ผมอยากจะดึงมันเข้ามากอด แต่ติดว่าเนื้อตัวมันมีแต่โคลน แถมยังหูตั้งหางกระดิกจนน่าแกล้งอีก
“คือนั่งรถไปเป็นเพื่อน แล้วก็จะนั่งรถสองแถวกลับบ้าน ไม่ได้คิดจะไปอยู่ด้วยหรอกนะ คือไม่ได้มีอะไรที่อยากฟังอ่ะ เข้าใจป่ะ”
ที่จริงมันก็ไม่ได้เข้าใจยากครับ ไม่ได้ซับซ้อน แค่เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจแล้วชอบพูดวนให้งง
“ต้องขอบใจใช่ไหม”
“ใช่แล้ว อิอิ”
อืม...นี่แหละมั้งที่ทำให้ผม...ลืมมันไม่ลง ผมคิดนะว่า...ถ้าเป็นคนปกติทั่วไป ลองมาเจอกับเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา จะยังคงยิ้มได้เหมือนอย่างเพี้ยนไหม ...จะใช้ชีวิตโดยคงความมีสติต่อไปได้หรือเปล่า แล้วผมก็ได้คำตอบ...คงเพราะมันไม่มีสติมาตั้งแต่แรกแล้ว ชีวิตของมันถึงไม่ได้ดูผิดเพี้ยนไปมากกว่านี้ เป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมหานิยามมาจำกัดให้ไม่ถูก โง่ หรือแกล้งโง่ บ้า...หรือแค่ไม่ชอบคิดมากอะไร...
“พี่พ่าย ผมไปอยู่ด้วยเฉยๆ นะ ไม่ทำอะไร 18+ นะพี่”
“30+ ได้ใช่ไหม”
“ม่ายยยยยยยย เขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่ ทำไม่ได้หรอก ผิดผี”
“ผิดกันมาหลายท่าแล้ว ทันไหมตอนนี้”
“อดีตก็คืออดีตสิ ไม่นับ ตอนนี้ผมเป็นคนใสๆ ไร้มือชายใดมาจับต้อง”
“เออ เอาที่สบายใจ”
บางทีมันก็เป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองอายุสักหกสิบปี คือคุยแล้วเหนื่อยใจ
“พี่พ่าย”
“อะไร มัวแต่ถาม เดินๆ หยุดๆ จะถึงบ้านก่อนสามทุ่มไหม”
“ทำไมต้องดุ” เห็นมันทำหน้าหงอยแล้วผมรู้สึกผิดนิดๆ แต่มันก็ควรถามรึเปล่า เดินกันมาเกือบชั่วโมงแล้วมั้ง ยังไม่ถึงตัวบ้านเลย มัวแต่ฟังไอ้เด็กนี่จ้อ บางทีก็มาวิ่งวนรอบตัวให้เวียนหัวเล่น ถามมาทีก็ให้หยุดตอบคำถามมันที
“กูหิวข้าว”
“พูดเพราะๆ เหมือนตอนเมาได้ไหมเนี่ย คืนนั้นยังป๋าๆ หนูๆ กับเค้าอยู่เลยอ่ะ”
“อดีตก็คืออดีต ตอนนี้กูฮาร์ดคอร์”
“เพี้ยนล่ะเกลียดดดดดดด”
มันทำหน้าตลกใส่ จนผมอดไม่ไหวต้องดึงมาล็อคคอแล้วตบหัวเล่น จะเปื้อนก็ช่างแล้ว แถมไอ้เด็กนี่ยังมาดิ้นดุ๊กดิ๊กหัวซุกอกให้เคลิ้มอีก
“ป๋า พาไปเกาหลีหน่อย ไม่อยากไถนาแล้ว เหนื่อย”
“แค่นี้บ่น”
“แล้วแค่ไหนถึงจะบ่นได้”
เป็นเด็กที่งอแงเก่งเหมือนอย่างที่คุณแม่บอกจริงๆ ทำหน้างอก็เก่งด้วย
“โอเค ถ้าทำตัวดีจะพิจารณา”
“ขอพ็อคเก็ตมันนี่ด้วยนะ”
“อยากได้เท่าไหร่ป๋าจะประเคนให้ แค่ไม่ดื้อก็พอ”
“จีบจริงๆ ด้วย”
“เออๆ จีบนั่นแหละ”
สุดท้ายก็ต้องยอมรับนั่นแหละครับ เพื่อให้เด็กมันเงียบปาก ความจริงก็มีวิธีปิดปากที่ดีกว่านี้เหมือนกัน...แต่ยังไม่ทำ ให้เด็กมันดิ้นมากกว่านี้หน่อย...หึหึ
.................................................TBC........................................
พี่พ่ายพี่เข้าไหม ถามใจตัวเองดู
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะสำหรับความคิดเห็น แหม เอ็นดูพี่พ่ายกันจริงๆ นะ อิอิ :o8:
ปล. ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ ช่วงนี้ติดงานค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักคงดีขึ้นแล้ว โปรเจ็คคราวนี้ใหญ่หน่อย เลยกินเวลานาน
-
จิ้มจึกๆ
พี่พ่ายน่าร้ากกก อ่านแล้วเขิน -///-
เพี้ยนก็บ้าๆ บวมๆ เหมือนเดิม 5555
-
อร๊ายยยย คู่นี้เขาเริ่มหวานเเล้ว เหลือก็เเต่ปมน้องไอ้วิน ไม่รู้ฝื้นมาจะจัดการยังไง :katai1:
ง่าาา สงสารยิว ให้นางรีบๆ ไปง้อพี่ทัศน์เถอะ :hao5: เชื่อว่ายิวรักพี่ทัศน์
เเต่หลงเพี้ยน เเถมเพี้ยนเองก็ไม่เคยปฏิเสธ ความสัมพันธ์ก็เลยถลำมาจนถึงตอนนี้
-
จีบก็บอกว่าจีบ ป๋าน่ารักกก :hao7: :impress2:
-
ก็คิดได้นะเพี้ยนว่าบุญทึ้งพูดได้ 555
-
พี่พ่ายก็มีมุมนี้เนอะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากจะได้พ่ายอปป้ามาเป็นของเราแล้วอ่ะป๋าน่ารักมากเลยอ่าาา :m3:
เพี้ยนก็เอาบุญทึ่งไปแทนละกัน อย่าลืมพาบุญทึ่งไปเกาหลีด้วยหล่ะ :laugh:
-
อยากเป็นเด็กป๋ามากบอกเลย โอ๊ยยรักพี่พ่าย
น้องเพี้ยนนี่ เป็นมิตรกัยสัตว์มากลูกคือดีมีเพื่อนเล่นไม่เหงา 555
-
พี่พ่ายว่าเพี้ยนนี่เหมือนบุญทึ่งมากมั้ย5
-
เพี้ยนเพื่อนบุญทึ่ง !!!
ชวนเพื่อนไปเกาหลีน่ะ ค่าตั๋วเครื่องบินใครจ่าย?
ได้ข่าวว่าตะเองอ้อนป๋าอยู่ไม่ใช่เหรอ o18
-
เมื่อก่อน...เค่นก็เคยคิดนะว่า ว่าเพี้ยนมันติ๊งต๊อง
แต่..มาตอนนี้เค่นรู้แล้วล่ะ ว่าเพี้ยนมันไม่เต็ม... (=___=)
เอาใจช่วยพ่ายอปป้าให้ไม่ไมเกรนขึ้นวันละหลายรอบ
-
:-[ อิป๋าๆๆๆ มิน่าเพี้ยนตัดใจไม่เคยได้ :katai2-1:
-
ที่พ่ายพูดว่า แก่แล้ว กระดูกไม่แข็ง แรงไม่ค่อยมี นี่สะเทือนใจมาก เพิ่ง 30กว่ามิใช่รึป๋า
-
5555 อิป๋าอ่อยแรง หนูเพี้ยนก็นะ...ใส๊ใส
ใจดีอาสานั่งรถไปเป็นเพื่อนซะด้วย :)
-
พี่พ่ายยยยยย จะเอาๆๆๆๆ :ling1:
ทำไมน่ารักขนาดนี้ ฮื้ออออ
หวีทหวานกันจังเลยยย
-
เพราะ พ่ายอปป้า น่ารัก ชั้นขอรักพ่ายอปป้าแบบนี้ กรี้สสามที :z2: :z2:
-
พ่ายอปป้าน่ารักจริงๆ :laugh:
-
เพี้ยนไม่ต้องรอป๋า ไปกับป้าเลยลูก :katai5:
-
กรี๊ดดดด ขอเป็นบุญทึ่ง อยากอยู่ในเหตุการณ์ คนเพี้ยนๆ จีบกัน คึคึ
-
ชอบพี่พ่ายแบบนี้มว๊ากกกกกกกกดดด อ๊ากกกกกกดด
เจอแบบนี้ละลายยยยย
ตายๆๆๆๆ
ตอนหน้ามาต่อเร็วๆๆนะค้าาาาาาา
-
น้องเพี้ยนใจดีจังเลยนะคะ ^^ มีการอาสานั่งรถออกไปเป็นเพื่อนพี่พ่ายเสียด้วย :-[
-
โอ้ยโอย พ่ายอปป้า ทำเราเขิลตัวบิด18 ตลบ งืออออ บทจะหวานก็หวานซ้าาา
-
พ่ายอปป้า ป๋า โอ๊ย จะทำให้หลงไปถึงไหนพี่พ่าย :-[
-
o22 ป๋าจีบอยู่เหรอไม่รู้นะเนี่ย
-
“เออๆ จีบนั่นแหละ”
สุดท้ายก็ยอมรับนะพ่ายโอปป้า 5555555555555
-
อ่อยยย!! ให้น่ารักแบบนี่ไปเรื่อยๆแระเนาะ
-
:-[ แอร๊ยยยย พ่ายอปป้าเวอร์ชั่นนี้ขอกรี๊ดได้ม้ายยยยยย อิป๋าน่ารักขึ้นมากมายก่ายกองเลยอะถึงจะยังชอบแกล้งเพี้ยนอยู่บ้างแต่ก็น่ารักสุดๆไปเลยยังกะคนละคนกับช่วงแรกๆ ฮาา น้องเพี้ยนก็เหมือนกันดูใสๆซื่อๆอึนๆมึนๆสมชื่อตัวเองจริงๆแต่แอบซึนเรื่องป๋านิดๆนะ ชอบจริงๆป๋ากับหนูเนี่ย และเราเข้าใจล่ะว่าทำไมเพี้ยนถึงคุยกับเซ็กซี่รู้เรื่องเพราะเคยอยู่กับบุญทึ่งมาก่อนนี่เอง ฮ่าๆๆๆ
อัพเดทตอนที่ 34 ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
-
จะเอาาาา จะเอาพี่พ่ายยย
อยากได้ด้ด้ด้ด้~~~~~~~~
-
กรี๊ดดด o18 อยากได้ผู้ชายแบบป๋าพ่าย
เรียกหนูแล้วฟิน :o8:
-
กรี๊ดดดดด ทำไมพี่พ่ายน่ารัก 555555
ป๋าคิดถึงหนูสุดๆเลยละสิ
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ
เรื่องราวที่ผ่านมามันช่างโหดร้ายต่อใครหลายๆ คนจริงๆ
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชีวิตจริงเรื่องแบบนี้ก็อาจเกิดขึ้นกับครอบครัวของใครบางคนก็ได้
ชอบที่สุดคือเวลาที่พี่พ่ายกับน้องเพี้ยนอยู่ด้วยกันและพูดคุยกันค่ะ
มันเป็นความวานแบบแปลกๆ ไม่เลี่ยน อ่านที่ไรก็รู้สึกดี ไม่น่าเบื่อเลย
ความกวนตีนปนความความหวานนี้ เขินจัง :-[
-
ป๋า~~~~หลุดแหนะ อิอิ
-
หมั่นไส้พี่พ่าย..แต่เพี้ยนนี่ก็น่าแกล้งจริงอะไรจริงนะ เลยพอจะเข้าใจว่าทำไมแกล้งได้แกล้งดี :laugh:
จะรอติดตามค่า
-
:z2:#คงเพราะมันไม่มีสติมาตั้งแต่แรกแล้ว ว๊ากกกกกก 5555555555555555 :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
:mew1:
-
เพี้ยง! อย่าทำตัวใสๆนานๆ รีบๆคว้าพี่พ่ายไว้เร็วๆ ผู้ชายดีๆแบบนี้หายากน๊า
-
:jul3: :jul3: :jul3: :m20: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ว้ายยย อิหนูเพี้ยนนี่แกดีดดิ้นไม่ยอมอยู่ได้ตั้งนาน ไอ่เรานึกว่าจะแน่ :laugh3: แต่อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมีความสุขชมัดป๋าพ่ายก็เป็นไปได้วุ้ย
-
งงเหมือนเพี้ยนแหละนั่น
มาๆหายๆ แถมมาก็จีบหน้ามึน 555555
ชีวิตจริงเจอคนแบบนี้เรากะงงค่ะ
รอตอนหน้านะจ้า ขอให้งานผ่านได้ด้วยดีค่ะ
ปล แล้วยัยเดียร์หายไปไหนและ ป๋าเลิกและเหรอ ไม่ใช่พอกลับไปคบกันนี่ ยังไม่เลิกกับเดียร์นี่ ยุให้เพี้ยนเลิกไปเลย คนแบบนี้ -.,-
-
เพี้ยนสมชื่อ
-
หึหึ ยอมลงทุนมาหาขนาดนี้ อุ้ย น่ารักขึ้นเยอะ คิกๆ
ป๋าพ่าย จะมาอีหนูกลับมา ซบ อก แล้ว
-
เวลาพี่พ่ายน่ารักเนี่ย คนอ่านไปไม่เป็นเลย เหมือนอย่างตอนที่แล้ว ตกลงว่าไร้พ่ายหรือเพี้ยนที่เข้าใจยากกันแน่เนี่ย คงจริงอย่างที่ไร้พ่ายว่าเพี้ยนเป็นคนง่ายจนดูเข้าใจยาก เพราะความง่ายนี่แหละ และทำอะไรไม่เคยใช้สติแต่เหมือนใช้อารมณ์ความรู้สึกขณะนั้นมากกว่า แค้นใครไม่เป็นหรอกคนแบบนี้น่ะ ก้อดีน่ะชีวิตจะได้อยู่ง่าย รอต่อไป
รอคนเขียนได้เสมอจ้า รู้ว่าตอนนี้คงยุ่งมาก เพราะมีหนังสือกำลังจะออกนี่น่า อยากได้มากกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
-
ถ้าคืนนี้เอาใจป๋าหลายๆ ท่า รับรองป๋าพาไปเกาหลีแน่ๆ นู๋เพี้ยน 555
-
พี่พ่ายจับหนูเพี้ยนไปโรงแรมเลย :mc1: :mc1:
-
ไร้พ่ายมาแล้วววววววววววววววววววว
คืนนี้จะไปทำ 30+ กันหรอ >//////<
จีบกันดีๆนะ ยอมรับและเข้าใจกันเร็วๆนะ
อยากเห็นทั้ง 2 คนมีความสุขกันจริงๆ
มาอัพเร็วๆนะคะ
-
:-[ :-[
-
สั้น
-
อิป๋าชอบแกล้งเพี้ยน
มาตามจีบเพี้ยนใหม่แบบกวนๆ
-
:mew1: :pig4:
-
พ่ายนี่น่ารักจริงๆเลยแต่ทีมเพี้ยน
-
อย่าลืมพาบุญทึ่งไปเกาหลีหาควายตัวเมียด้วยนะ :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ ป๋า หวานซะ
-
:กอด1:
-
#ทีมบุญทึ่ง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แม่ะ จีบก็บอกจีบ แค่นี้ก็รู้เรื่องแล้วพ่ายอปป้าาา :hao6:
รออออออออ :katai5:
-
ป๋าโหมดนี่น่ารักจัง :o8:
-
โอ้ยป๋าทำไมน่ารักอย่างนี้ :hao5: :hao5: :hao5:
-
พี่พ่ายพี่เข้าใจไหม ถามใจตัวเองดู
ประโยคนี้ได้ยนทำเอาหนูใจสั่นนนนนนสู้อู้หู้ววววววว ลั้ลลาาาา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยังคงปะทะฝีปากกันได้เพลินตลอดเลยนะ ดีใจกับน้องเพี้ยนที่พี่พ่ายกลับมาดูบุญทึ่งแทนหมีแพนด้าอีก :laugh: กลับมาตามจีบหนูเพี้ยนของป๋า :กอด1: น่ารักอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ตามอ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ หลงรักหนูเพี้ยนกับป๋าพ่ายเข้าเต็มเปาเลยค่ะ
ง่วงแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้เลย ตอนเศร้าก็ทำเราร้องไห้ตามไปด้วย ตอนฟินก็ทำให้เรายิ้มตามแก้มแทบแตก
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสนุกครบทุกรสชาติ ขอบคุณสำหรับผลงานดีดีนะ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
รอนาานมากกกกกกกกกกกกกก
-
งื่อออออออออออออออออออ
น่ารักไม่ไหวละป๋าา รอหนูเพี้ยนนั่งรถกลับโรงแรมไปเป็นเพื่อน
จะกี่ + ก็ขอให้ป๋าจัดให้หน่อย
-
ป๋ามันร้ายกาจมากข่ะ
โถน้องเพี้ยนนน เค้ารู้แกวหนูหมดเลยข่าาา
ยอมไปเหอะเนอะ จะได้ไปเกาหลี อิอิ
-
เพี้ยนคะตอนนี้อย่าใสค่ะ ทำตัว 18+ ด่วนเลยยย
-
เราชอบที่เพี้ยนบ้าๆบอๆนะ
ไม่รู้สิ
ชอบอ่าาาาาา
-
เข้ามารอป๋า :กอด1:
-
รอ รอ รอ
-
เพี้ยน แอบไปเที่ยวเกาหลีเหรอ
-
ตอนที่ 35
สำหรับคนที่กำลังโดนจีบอย่างผมต้องทำตัวยังไงก็นึกไม่ค่อยออก เพราะคนที่มาจีบมันเป็นคนประเภทพฤติกรรมน่ามึนงง บางทีพูดตรงไม่ซับซ้อน แต่บางทีก็อ้อมค้อมเดาทางยาก อย่างตอนนี้ก็เช่นกัน
“เอาเสื้อผ้าไปทำไม คืนนี้ก็ไม่ได้ใส่อยู่แล้ว”
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็บอกกับแม่ว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนพี่พ่ายที่โรงแรมในตัวเมือง ซึ่งแม่ก็อนุญาต ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ กลับบอกให้ผมรีบขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดเพื่อเตรียมไปเปลี่ยนอีกด้วย
“บอกแล้วไงว่าไม่ 18+ ไปนอนด้วยเฉยๆ” ผมบู้ปากใส่เขาที่นอนกระดิกขารออยู่บนเตียง
“เอาที่สบายใจ”
หมั่นไส้ท่ายักไหล่กับคิ้วเข้มๆ ที่เลิกขึ้นจนอยากจะกระโดดทับจริงๆ ถ้าไม่เกรงว่าจะโดนถีบสวนกลับมาล่ะก็ พี่พ่ายได้แบนเป็นคางคกโดนล้อรถทับไปตั้งนานแล้ว
ผมเก็บของที่จำเป็นใส่กระเป๋า ก็มีพวกเสื้อผ้าและของใช้ที่ผมจำเป็นต้องใช้ประจำ พี่พ่ายก็นอนเล่นมือถือไป ได้ยินเสียงไลน์ดังตลอดเลยด้วย ไม่รู้ว่าคุยกับใครหนักหนา...
“เสร็จแล้วครับ จะไปกันรึยังล่ะ”
“เหวี่ยงอะไร”
“เปล่า”
“น้ำเสียงกับหน้ามึงนี่โคตรเปล่า”
“จะให้ไปด้วยไหม หรือจะทะเลาะ”
พี่พ่ายขมวดคิ้วมอง “อย่างี่เง่า กูรออยู่ครึ่งชั่วโมงเพื่อให้ไปด้วย ไม่ได้เพื่อรอทะเลาะ”
“งั้นผมไม่ไปแล้ว พี่ไปคนเดียวเถอะ”
“เออ”
ผมประชดนิดประชดหน่อย ผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยจะง้องอนอะไรเลย นี่คือคนที่บอกว่ากำลังจีบผมเหรอ หรือเขาล้อเล่น
“พี่พ่าย...กระเป๋าหนักอ่ะ ช่วยถือหน่อยนะ”
ยังไงก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไปด้วย ผมก็ไม่อยากจะเสียความตั้งใจของตัวเอง อีกอย่าง...เขามาแค่สองวัน ...เวลาสั้นๆ แบบนี้ อยู่ด้วยกันดีกว่าครับ
พี่พ่ายรับกระเป๋าของผมไปถือไว้ ก่อนจะบอกเสียงเข้มๆ ว่า “รีบๆ เดิน”
ผมไปบอกราตรีสวัสดิ์กับแม่และพ่อเลี้ยงที่กำลังคุยกันงุ้งงิ้งกันอยู่สองคนในห้องรับแขก ก่อนจะเดินตามพี่พ่ายมาที่รถ
“พี่เอารถใครมาอ่ะ”
“รถเช่า”
“แล้วรถพี่ล่ะ”
“กูนั่งเครื่องมา”
“อ๋อ มาคราวหน้าไม่ต้องเช่าแล้วนะ มาเอารถผมไปขับก็ได้ เดี๋ยวตอนพี่มา ผมจะไปรับที่สนามบิน ดีไหม”
“ก็ดี”
“อารมณ์ดีแล้วเนอะ”
“อะไรของมึง”
พี่พ่ายผลักหัวผมเบาๆ แม้จะถามว่าอะไร แต่มุมปากของเขายกขึ้นอย่างน่ามอง
“ป๋ายิ้มแล้วเท๊เท่ ยิ้มเยอะๆ น้า”
“หึ มึงก็ทำตัวดีๆ อย่าให้โมโห”
“ครับผม!”
พูดกันตามจริงแล้ว...ไม่เห็นว่าเขาจะจีบผมตรงไหนเลย ผมต่างหากที่กำลังจีบเขาอยู่เนี่ย มันผิดจุดประสงค์ผิดประเด็นไปไหม
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงโรงแรมที่พี่พ่ายเปิดห้องไว้ แน่นอนว่าระดับไร้พ่ายต้องอยู่โรงแรมระดับรอยัลอะไรเทือกๆ นั้นอยู่แล้ว เพราะขนาดรถที่เช่ามายังราคาแพงกว่ารถที่ผมขับซะอีก ความจริงเป็นผู้ชายติดหรูคนหนึ่งเลยนะครับ แต่เขามีตังค์อ่ะ เขาจะทำอะไรก็ได้ เขาไม่ผิดหรอก มีแต่ผมนี่แหละที่ผิดไปอิจฉาเขาแถมยังหมั่นไส้ในใจบ้างประปราย
“ห้องนี้สงสัยจะแพงอ่ะ เสียดายตังค์เนอะ ไปกลับเกาหลีได้สองรอบเลยมั้งเนี่ย”
“บ่นอะไรงุ้งงิ้ง”
“ผมบอกว่ามันแพง ถ้าพี่จะจ่ายขนาดนี้ไปอยู่บ้านผมก็ได้ แล้วเอาตังค์มาให้ผมไปเกาหลีแทน”
“อยากไปจริงจังขนาดนั้น”
“อ้าวพี่ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ พี่ไม่เคยอ่านในพันทิพที่เขาไปตามหาอปป้ากันที่เกาหลีเหรอ น่าสนุกออก”
“มึงก็มีอยู่แล้วไง จะไปตามหาทำไมอีก”
“มีอะไร”
“อปป้า”
“ใครอ่ะ”
“กู”
โอ้ยยย นอกจากจะติดหรู ติดแบรนด์ ติดใช้ของแพงแล้ว เขายังโคตรมั่นหน้ามากๆ อ่ะ แต่ผมก็เถียงไม่ได้หรอก เพราะเขาคือมายอปป้าของผมจริงๆ
“เออเนอะ มีพ่ายอปป้าอยู่แล้วนี่นา แต่ผมก็ยังอยากไปอยู่ดีอ่ะ ผมอยากมีโมเม้นได้จูบกับคนรักท่ามกลางหิมะตกเหมือนชอนซงอีงี้ แล้วก็อยาก...อุ๊บ!”
ผมทุบไหล่พี่พ่ายเบาๆ ก่อนจะพยายามผลักเขาให้ออกห่างพอเป็นพิธี
“อื้อ...พี่...พ่าย”
“อะไร” เสียงของเขานุ่มทุ้ม สายตาที่มองมาก็ทำให้ระทวยได้ง่ายๆ แต่ริมฝีปากที่ชิดจนไม่มีช่องไฟนี้กลับทำได้มากกว่า
“ยังจีบไม่ติดเลย จูบแล้วเหรอ ข้ามขั้นไปไหมพี่”
“ก็บอกว่าอยากมีโมเม้นจูบกับคนรัก”
“ผมบอกว่าอยากจูบท่ามกลางหิมะแล้วก็...เรายังไม่ได้เป็นคนรักกันซะหน่อย”
“เหรอ...โทษที กูแก่แล้ว หูไม่ค่อยดี”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย ไปอาบน้ำได้แล้ว”
แม่เคยบอกว่าผู้ชายหน้านิ่งๆ ตอนยิ้มแล้วจะหล่อมาก พี่พ่ายเวลายิ้มก็เหมือนกันคือถ้าผู้หญิงเห็นคงกรี๊ดแทบสลบ ซึ่งนั่นทำให้ผมค่อนข้างดีใจที่เขาไม่ค่อยยิ้ม ผมดีใจที่รอยยิ้มของเขา...จะมีแค่ผมเท่านั้นที่ได้เห็น
แม้ความคิดนี้จะดูเหวอและเพ้อเจ้อไปสักหน่อย เพราะในความจริง พี่พ่ายอาจจะมีใครที่เขากำลังสนใจเลี้ยงดูไว้ก็ได้ อย่างน้องเดียร์นี่ผมก็ไม่รู้ว่าเลิกติดต่อกันไปรึยัง หรืออาจจะมีใครคนใหม่เข้ามาก็ไม่อาจรู้ได้
“พี่พ่าย ผมเล่นแม็คของพี่นะ”
พี่พ่ายเข้าไปอาบน้ำแล้ว จะได้ยินที่ผมตะโกนบอกไปรึเปล่าก็ไม่รู้แหละ แต่ผมไม่มีอะไรทำนี่นา ทักไลน์พี่เกมไปก็ไม่เห็นตอบเลย สงสัยจะนอนหลับไปแล้ว เพราะนี่มันก็ดึกมาก
ผมออนเฟซ คุยแชทไปเรื่อยเปื่อย คือผมก็มีคนคุยๆ อยู่บ้างครับ ไม่ได้จะปิดกั้นตัวเองซะทีเดียวเพราะอยู่ในสถานะโสดเต็มตัว แต่จะให้คบจริงๆ จังๆ ผมไม่คบหรอก ...ไม่ได้มีความรู้สึกอยากสร้างความผูกพันธ์กับใคร กับพี่พ่ายผมก็ไม่รู้จะไปได้ไกลแค่ไหน เขาเป็นคนมีครอบครัว...เมียเขาก็ยังอยู่ แม้จะในสภาพเป็นผัก แต่ก็ยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่ดี ไหนจะลูกๆ ของเขาที่ต้องการแม่มาเติมเต็มให้ครอบครัวสมบูรณ์ และที่สำคัญ...ผมไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเขาคิดยังไงกันแน่ เขาจีบเพราะเขารัก เขากลับมาเพราะเขาขาดผมไม่ได้ หรือแค่เพราะ...มีแผนอะไรกันแน่
ผมเดาทางไม่ออก แต่ก็ยอมรับว่าดีใจจริงๆ ที่ตอนนี้ได้อยู่ด้วยกัน ผมไม่ได้คิดถึงขั้นว่าเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต หรือคบกันได้ยาวนานเหมือนคู่อื่นๆ ผมขอแค่ช่วงเวลาหนึ่ง...เราได้มีความสุขด้วยกันก็พอแล้ว เพราะสุดท้าย เขาก็อาจจะเลือกครอบครัวของเขาอีกอยู่ดี
ความจริงเรื่องในครั้งนั้นที่เขาเลือกครอบครัวของเขา...ผมก็คิดว่าเขาทำถูกแล้วนะ แต่ในส่วนลึกๆ ผมก็อยากให้เขา...เลือกผมเหมือนกัน
ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์มือถือของพี่พ่ายสั่นอยู่บนเตียงใกล้ๆ กับที่ผมนอนเล่นอยู่พอดี และด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสามนุษย์ธรรมดาทั่วไป ผมจึงคว้ามือถือของเขาขึ้นมาดูเบอร์โทรที่โทรเข้า
‘น้องเดียร์’
“ใครโทรมา” เสียงของพี่พ่ายดังขึ้นใกล้ๆ ผมหันไปมองเขาที่กำลังยืนอวดหุ่นเซ็กซี่อยู่ข้างๆ เตียงพร้อมยื่นมือถือส่งไปให้
“ของพี่ น้องเดียร์โทรมา”
พี่พ่ายรับไว้แล้วเดินไปคุยที่ระเบียง ส่วนผมก็กลับมาเล่นเฟซต่อ
เอาสิ...เรื่องของเขา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม เพราะเรายังไม่ได้ตกลงคบกัน เขามีสิทธิ์ที่จะคุยกับใครก็ได้อยู่แล้ว
นานเกือบสิบนาทีได้กว่าที่พี่พ่ายจะกลับเข้ามาในห้อง เขาเดินเอามือถือมาวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเดินไปหยิบกางเกงผ้าเนื้อบางขายาวมาใส่ ก่อนจะขึ้นมานั่งเบียดกับผม
“เล่นไร”
“เฟซ”
ผมบอกแค่นั้นก็ไม่ได้สนใจเขาต่ออีก แม้เขาจะล้มตัวลงนอนเบียดอยู่ข้างๆ หรือพยายามดึงหน้าผมให้ออกห่างจอก็ตาม
“กลับไปเล่นที่บ้านไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมจึงหันไปมองพร้อมกับเลิกคิ้ว
“ครับ พี่ไปส่งไหมล่ะ”
“คือ?” พี่พ่ายชักสีหน้า มือก็กดพับแม็คบุ๊คลงอย่างแรง “มึงเป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่ผมจะเล่นเฟซ พี่ก็มาอารมณ์เสียใส่”
“กูไม่ได้พามึงมาเล่นคอมเล่นเฟซ เข้าใจไหม”
“อ้าว เหรอครับ ผมนึกว่าผมจะทำอะไรก็ได้ซะอีก โทษทีครับที่ไม่รู้”
“เพี้ยน!”
หลังจากเสียงตวาดของพี่พ่ายก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก ผมว่าผมชัดเจนมากแล้วนะว่าเป็นอะไร แต่เขาต่างหากที่ไม่เคยชัดเจนเลยสักทีว่ากำลังทำอะไรอยู่
ผมนอนหันหลังแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง แต่ก็ถูกพี่พ่ายกระชากออก มือแข็งแรงของเขาจับแน่นที่ไหล่ของผม
“ผมสงสัยนะว่า กับน้องเดียร์ของพี่ กับเมียของพี่ พี่เคยตะคอกใส่เหมือนที่ทำกับผมไหม เคยโมโหใส่พวกเขาเหมือนที่ผมโดนบ้างรึเปล่า ผมเป็นคนที่พี่จะทำอะไรก็ได้อย่างงั้นเหรอ ผมไม่ใช่ตัวเลือกของพี่อีกแล้วนะ เพราะฉะนั้นพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้”
“โอเค...กูเข้าใจแล้ว มึงอยากเล่นเฟซใช่ไหม เอาเลย...เล่นได้ตาม... อึก!”
พี่พ่ายนิ่งไปทันทีเมื่อผมผุดลุกขึ้นแล้วทุบเข้าที่อกเปลือยเปล่าของเขาอย่างแรง
“ผมจะกลับไปเล่นที่บ้าน!”
ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่กับเขาต่อ ให้ทุกอย่างมันยุติลงแค่นี้ ให้เขาเข้าใจไปเลยว่าผมไม่พอใจกับแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ใช่...เรื่องอื่น
“กูไม่ไปส่ง”
“เออ! ผมกลับเองได้”
ดึกขนาดนี้จะไปที่อาเขตยังไงก็ยังคิดไม่ออก แท็กซี่จะยังมีบริการอยู่ไหมก็ไม่รู้ได้ แต่ผมก็จะไป ผมทนอยู่ในห้องนี้เกินกว่าสิบนาทีไม่ได้แล้ว ว่าแต่...กระเป๋าของผม...ทำไมมันไปอยู่ที่พี่พ่ายได้ เขาเอาไปตอนไหน!
“ขอกระเป๋าคืนด้วย”
“เดินมาเอา”
“พี่โยนมาดิ”
“มึงอยากไปเองก็เดินมาเอาเอง”
ไฟลุกแทบจะท่วมตัวผมแล้วตอนนี้ มันทั้งโกรธทั้งหมั่นไส้ทั้งอยากใช้เท้าขยี้รอยยิ้มบนหน้าหล่อร้ายนั่นให้สาแก่ความเจ็บใจ
“เอาไง! พี่จะเอาไง!” พอเดินมาแล้วก็ไม่ยอมส่งมาให้ กลับยึดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ก้มลงมา”
“ไม่”
“ก้มลงมาก่อน”
“ไม่! เฮ้ย! พี่พ่าย ไอ้เหี้ย! อุ๊บ!”
ผมจิกเล็บลงบนแผงอกกำยำของเขา แต่สองแขนแข็งแรงที่โอบรั้งรอบคอของผมให้โน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ และยิ่งกว่าสองแขนที่ทำหน้าที่เหนี่ยวรั้งแล้ว ริมฝีปากและปลายลิ้นของเขาก็ยังช่วงชิงเอาความโกรธของผมไปอีกด้วย...
“ไม่ให้ไป” เขากระซิบเบาๆ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของผมอีกครั้ง ผมคลายเล็บที่จิกบนผิวเนื้อของเขา แล้วเปลี่ยนมาลูบมันเล่นแทน
“ไม่ใช่คำสั่ง พี่ต้องขอร้อง...” ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย ปล่อยร่างกายให้ตกอยู่ใต้อ้อมแขนของเขาแต่โดยดี “ถ้าพี่บอกว่า อย่าไป คืนนี้ผมจะอยู่กับพี่”
“...”
“พูดสิครับ”
การง้างปากของพี่พ่ายให้พูดในสิ่งที่ในชีวิตของเขาคงไม่เคยพูดนั้นยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรที่ใหญ่ที่สุดในโลก
“กูไม่อยากพูดอะไรที่มันน้ำเน่าขนาดนั้น แต่ถ้ากูบอกว่ามึงเป็นคนเดียวที่กูอยากอยู่ด้วย...มึงยังจะไปอีกไหม”
ผมว่าบางที...การงมเข็มในมหาสมุทรก็คงจะไม่ยากอย่างที่คิด ...การคาดเดาความคิดของพี่พ่ายก็เช่นกัน
“มันน้ำเน่ากว่าที่ผมบอกให้พี่พูดอีกนะเนี่ย ฮ่าๆ” ได้แต่พูดแก้เขินไปอย่างนั้น เพราะตอนนี้ผมไม่กล้าสบตากับพี่พ่ายเลย “ผมไม่ไปแล้ว พี่ปล่อยก่อนนะ อยู่อย่างนี้ร้อนอ่ะ”
“ร้อนก็ถอดเสื้อ” ไม่ว่าเปล่า มือก็ยังไวอีกด้วย แต่ดีที่ผมจับมือเขาไว้ได้ทัน
“จะเอาให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย”
“แล้วได้ไหม”
“ไม่ได้ ผมยังต้องไถนาอีกหลายไร่ ลำพังสะโพกดีๆ ก็เดินตามไอ้บุญทึ่งไม่ทันอยู่แล้วอ่ะ”
“ข้ออ้างเยอะ”
“อดทนหน่อย รักกันจริงต้องรอได้”
“อ้าว กูบอกรักไปแล้วเหรอ”
“ถึงจะยังไม่บอก แต่ทำแบบนี้ก็รักชัวร์ๆ แล้วแหละ ไม่ต้องมาไขสือ”
“หึหึ เหวอตลอด”
“ไม่เหวอ ไม่คิดไปเอง ไม่มโน ความจริงล้วนๆ เลย แต่คนแถวนี้ปากแข็ง ไม่ยอมบอกสักที ถ้ามีลูกจะสอนลูกว่าอย่าเป็นคนนิสัยแบบนี้ แย่มาก รักไม่บอกรัก แถมยังชอบกั๊ก ไม่ชัดเจน แผนสูง คลุมเคลือ เยอะ แล้วก็ อ่ะ...อื้อออ อื้มมมม พี่...”
“พูดมาก”
นิสัยไม่ดีเลย ผมยังพูดไม่ทันจบก็ชอบปิดปากผมด้วยวิธีที่ทำให้ฟินจนลืมตลอดเลยว่าจะพูดอะไร
พี่พ่ายจูบปิดปากผมอีกหลายครั้งที่ผมพยายามจะเปิดปากพูดกับเขา แล้วในแต่ละครั้งก็ทำเอาเคลิ้มซะจนจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก เสื้อนอนที่ใส่อยู่ก็ไม่รู้ว่าโดนถอดออกไปตอนไหน
“ป๋า...ป๋าเยอะไปละ เกินลิมิต”
“ก็บอกว่าจูบได้”
“ก็ได้...แต่หมายถึงแค่ปาก...ไม่ใช่...ที่อื่น”
โดนจูบไปทั้งตัวแบบนี้ใครจะต้านแรงเขาไหว แต่นี่เป็นคืนแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน นี่เป็นคืนแรกหลังจากที่เขาบอกว่าจีบได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง...
“ให้หยุด?”
“อืม”
“โอเค” พี่พ่ายยิ้มให้ ก่อนจะเคลื่อนตัวขึ้นมาจูบแก้มผม แล้วเลื่อนไปที่หน้าผาก “เราจะไปไกลกว่านี้ถ้าหนูพร้อม”
“อื้ม”
“ป๋ารักหนูนะครับ”
“ครับ...ห้ะ!” ผมคงหูฝาด เพราะเสียงมันเบามาก อาจจะหูแว่วไปเอง เพราะพี่พ่ายก็ยังคงทำหน้านิ่ง ไม่ได้ยิ้มหรือทำหน้าเหมือนกำลังพูดเรื่องสำคัญอะไร “ป๋าพูดว่าไงนะ ขออีกรอบ”
“ไม่ได้พูดอะไร เหวอไปเอง”
“แต่เหมือนจะได้ยินนี่นา”
“เพ้อเจ้อ นอนๆ”
“ก็ได้ งั้นฝันดีน้า จุ๊บๆ”
เอาเป็นว่า...เมื่อกี้...ผมได้ยินก็แล้วกันนะ
ผมกำลังเดินตามแผ่นหลังของใครบางคน เป็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยและน่าคิดถึง ผมร้องเรียกชื่อเขา ตะโกนบอกให้รอผม...อยากจะไปเดินอยู่ข้างๆ อยากจะก้าวเดินไปพร้อมๆ กัน แต่แผ่นหลังของเขาคนนั้นก็ยิ่งห่างไกล ผมพยายามเดินให้เร็วขึ้น พยายามวิ่งตาม แม้จะล้มลงแต่ก็ยังลุกขึ้นและเริ่มวิ่งต่อ...แต่ยิ่งความเร็วในการวิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่ เวลาล้มลงก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น จนในที่สุด...ผมก็ลุกขึ้นยืนไม่ไหว
“เดินไปพร้อมๆ กับพี่...ดีกว่าไหมคะ”
“พี่กิ๊ฟ...ผม...”
แค่เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาให้...น้ำตาของผมก็เริ่มไหล ความคิดถึงที่เอ่อล้นออกมาทำให้ผมคว้าตัวเธอมากอดไว้
“เป็นอะไรไปคะ...เพี้ยนเจ็บตรงไหน บอกพี่สิคะ”
“ผมไม่เจ็บ...พี่ต่างหากที่เจ็บ ผมขอโทษ...ผมขอโทษนะครับพี่”
“ขอโทษทำไมกัน...เพี้ยนไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ร้องแล้วนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”
อ้อมกอดของเธอยังคงอบอุ่นเหมือนเช่นเคย ช่างแตกต่างจากวันสุดท้ายที่ผมได้อยู่กับเธอ...เนื้อตัวที่เย็นชืด ดวงตาเบิกโพลง ผิวขาวละเอียดเต็มไปด้วยรอยช้ำ แต่ในวันนี้เธอดูเปล่งประกายเหมือนตอนที่ผมได้พบกับเธอเป็นครั้งแรก
“ทำไมทำหน้ากลุ้มใจอย่างนี้ล่ะเรา”
“ผมไม่มีเรื่องกลุ้มใจซะหน่อย”
“อย่ามาปิดพี่ คิดว่าพี่รู้จักเรามากี่ปีแล้วล่ะเจ้าเด็กดื้อ”
“อ่า...รู้ทันตลอดเลย ความจริงผมก็มีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ก็พี่อยู่กับผมแล้วไง อิอิ ผมคิดถึงพี่น้า คิดถึงมากๆ เลย”
“จ้าๆ พ่อคนปากหวาน”
ผมมองรอยยิ้มของเธอพลางขยับยิ้มตาม ก่อนความรู้สึกบางอย่างในใจจะผุดพรายขึ้นทีละน้อย
“เมื่อกี้กำลังวิ่งตามใครอยู่เหรอ”
“...”
“เพี้ยนบอกพี่ได้นะ”
“...”
ไม่กล้าบอก...ถ้าผมบอกไปว่าคนที่ผมกำลังวิ่งตามคือคนที่ผมรัก...เธอจะเสียใจไหม เธอที่ฉุดผมให้ลุกขึ้นยืน คอยพูดปลอบใจและอยู่เคียงข้างเสมอมา จะยังคงมีรอยยิ้มอยู่อีกไหม...ถ้าผมเลือกที่จะคบกับใครสักคนแล้วทิ้งเธอไว้ข้างหลัง
“ไม่เป็นไรนะ...ถ้าเหนื่อยก็กลับมา พี่จะอยู่ข้างๆ เพี้ยนเสมอ”
“...”
เธอยิ้มให้ผมทั้งน้ำตา พร้อมกับกุมมือของผมไว้
“พี่รักเพี้ยนนะ”
“ผม...ไม่ไปไหนหรอกครับพี่ พี่อย่าร้องไห้เลยนะ ผมขอโทษ”
“เพี้ยน! เพี้ยน! เพี้ยน!” เสียงเรียกของพี่พ่ายปลุกผมให้ตื่นขึ้น ภายในห้องยังคงไม่มีแสงไฟ แต่แรงเขย่าที่ตัวก็ทำให้ผมต้องหันไปมองคนที่นอนข้างๆ
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ” ผมตอบก่อนจะขยับตัวให้นอนในท่าที่สบายขึ้น “ยังไม่เช้าเลย พี่พ่ายปลุกทำไมเนี่ย”
“ก็มึงเอาแต่พูดพึมพำ”
“อ๋อ ผมละเมอมั้งพี่ นอนเถอะๆ”
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“ไม่เป็นๆ นอนครับท่านนอน”
พี่พ่ายยังคงมีความคลางแคลงใจ แต่ก็ยอมนอนตามที่บอกแล้วก็รั้งให้ตัวผมขยับเข้าไปใกล้ ผมขืนตัวออกเล็กน้อย ในขณะที่พี่พ่ายก็กระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น
“พี่ ผมร้อน”
“กูก็ร้อน”
“งั้นทำไมไม่ปล่อย”
“เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้มึงรู้ว่าต่อให้ในความฝันมึงจะมีใคร แต่ความจริงมึงมีกู”
“...”
“แค่กับกิ๊ฟเท่านั้นที่กูให้มึงฝันถึงได้ กับคนอื่น ห้าม”
“ครับ”
พี่พ่าย...ไม่ได้กำลังบอกให้ผมเลือกเขา แต่กำลังบอกว่าผมยังคงมีเขาอยู่ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นกลลวงหรือเรื่องจริง ถึงอย่างนั้นผมก็ดีใจ...และทำให้รู้สึกว่า...อาจจะเป็นไปได้...ที่ผมจะเดินไปพร้อมๆ เขาอีกสักครั้ง
........................................................................TBC...............................................................
มันอาจจะเป็นการคิดไปเองว่าคนที่จากไปเขายินดีกับคนที่เราเลือก แต่ถ้าการคิดไปเองมันเป็นความสุข...ก็คิดไปเถอะ
#ทีมบุญทึ่ง
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ ติดอะไรหลายอย่าง ทั้งป่วย ทั้งงาน นั่นนู่นนี่ กว่าจะกระเสือกกระสนมานั่งอ่านนั่งเกลาที่เขียนไปได้ก็แทบแย่ คือถ้าอารมณ์มันมาแล้ว แป๊บเดียวก็เสร็จ แต่ถ้าไม่มาคือ...ก็ไม่มาเลย :a5:
ถ้าถามว่าตอนนี้มาได้กี่เปอร์เซ็นแล้ว...ก็คง 80% แล้วค่ะ ยังมีนั่นนิดนี่หน่อยที่ต้องเก็บ
-
เย้มาแล้วคิดถึงสุดๆ
-
:hao7: มันคืออะไรอิป๋าพ่ายมุ้งมิ้ง งุ้งงิ้งแต่มาเงิบตรงฝันที่ติดอยู่ในใจของเพี้ยนนั่นเอง
-
จะสุขหรือว่าจะทุกข์ก็ขึ้นอยู่กับใจเราที่จะให้มันเป็นไป.. :กอด1:
-
โอ้ยป๋าแล้วจะไม่ให้เพียนหลงได้ยังไง
คนเขียนดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ป๋ามาแต่ละที เกินความคาดหมายตลอด รอบนี้บอกรัก รอบหน้าขอแต่งเลยไหม :laugh:
-
เหมือนอะไรๆจะดีขึ้นนะ แต่ทำไมป๋าไม่ชัดเจนซักที จะทำตัวมีปมนั่นนี่โน่นเยอะแยะไปไหน การกระทำโจ่งแจ้งตามมาง้อเพี้ยนถึงที่ แต่ก็ยังมีอิน้องเดียร์? สรุปใหม่ก็จะเอาเก่าก็ไม่ทิ้งงี้? เซ็งแม่งว่ะ กลับไปรักกับบุญทึ่งเถอะเพี้ยน เบื่อคนแล้วว่ะ
-
โอ้ยยยย รักป๋ามากกก แอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้มั่งงงงงง
-
:heaven มาแจม
-
แอบย้ายมาทีมไร้พ่ายอย่างเงียบๆ
-
ไร้พ่ายคนเดิม เพิ่มเติมคือรักเพี้ยน :-[ :-[ :-[ :-[
ง่อววว ตอนนี้ป๋าน่ารักกกก จะเอาอะ จะเอา :hao5: :hao5:
-
อ่าว เราร้องไห้ทำไม :m15: :m15: คิดถึงพี่กิ๊ฟฟฟฟฟ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ป๋าบอกรักเพี้ยนแว้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
คิดถึง...
-
อิป๋าเกือบหายซึนละ แต่ที่ไปคุยกะอิน้องเดียร์นานสองนานนี่คือระ?
รอน้า
-
ป๋าบอกรักหนูแล้ววววว เย้ๆๆๆๆ
แต่ป๋าต้องบอกมาได้แล้วนะว่าน้องเดียร์นี่มันอะไรยังไงเนี้ยะ
-
มันจะฟินกว่านี้ถ้าป๋าทำอะไรให้ชัดเจน
หงุดหงิดแทนเพี้ยนเลย
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :กอด1:
-
:กอด1: ที่เพี้ยนฝันถึงเพราะรู้สึกผิดในใจหรือเปล่า ป๋าก็มีมุมซึ้งกับเค้าด้วย
-
เพี้ยนยังมีเรื่องพี่กิ๊ฟติดอยู่ในใจ ถึงได้ฝันถึง
เกิดเป็นบุญทึงดีกว่าสบายใจ ชิ #ทีมบุญทึง
-
อยากเห็นตอนป๋าพาเพี้ยนไปเกาหลีพร้อมเด็กๆ คงวุ่นกันน่าดูทั้งเพี้ยนทั้งสามแฝด
รักป๋า....... :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
#ทีมบุญทึ่ง
-
"ป๋ารักหนูนะ" เขินเลยอ่าา
เกือบดีแล้วแหละป๋าแต่ช่วยไปเคลียร์เรื่องน้องเดียร์ให้เรียบร้อยด้วยนะ
ถ้าไม่เคลียร์เราจะให้เพี้ยนสั่งบุญทึ่งให้ไปไล่ขวิดป๋า
-
พ่ายอปป้าบอกรักน้องเพี้ยนแล้ว :katai2-1:
-
เอิ่ม พูดถึงเดียร์ เดียร์ก็มา
สรุปยังไง ไม่คิดจะเล่า ชิมิ ?? จะมาทำซึ้งแต่ไม่เคลียร์กะไม่โอ นะ อปป้า
-
คิดถึงมากกกกก อยากให้ป๋าเคลียร์ตัวเองอ่ะ ป๋ารักหนูป๋าก็ต้องชัดเจนสิ!
-
อยู่ที่เราทำ ไม่ได้อยู่ที่คนอื่นบอก....
-
พ่ายอปป้าคัมแบ๊คคคคคคคคคคคค ฮ่อลลลลลลล ชอบจริงชอบจังเวลาป๋าเรียกเพี้ยนว่าหนูเนี่ยให้อารมณ์ป๋าแก่เต๊าะเด็กจริงๆ ฮาา
อัพเดทตอนที่ 35 ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)
-
ป๋าจ๋ากอดหนูหน่อย 555 คืออยากเป็นเพี้ยน
ป๋าเนี่ยเรียกว่าซึนได้ไหมนะ 555
-
:mew1: :pig4: :pig4:
-
:hao7:
-
เราเป็นสาววายที่ไม่อ่านนิยายช-ญ เเต่บอกตรงๆ ถ้าพี่กิ๊ฟไม่ตายอยากให้นางคู่กับเพี้ยน เพราะนางให้มาเยอะเหลือเกิน
ส่วนพระเอกน่ะเหรอ กับคนที่ฆ่าพี่สาวเพี้ยนมันยังทำอะไรไม่ได้ ปล่อยมาตั้งหลายปี ถ้าเพี้ยนไม่โผล่เข้าไปในชีวิตมัน
คนร้ายก็คงไม่ได้รับกรรม เเถมนอกจากนี้ยังมีเมียอีก ถึงจะโคม่าอยู่ ยังเดี๋ยวก็ฟื้น เเล้วไงล่ะทีนี้? จะเอาเพี้ยนไว้ไหน?
นังเดียร์อีก ก่อนมาจีบเขา มาขอลูกชายเขา บอกเลิกมันยัง? เเล้วปากน่ะ หนักเหลือเกินนะพ่อคุณ เเหมมมม หมั่นใส้ :katai4:
-
นังพี่พ่ายนี่ร้ายกว่าที่คิดมากเลยนะ555555
นี่ว่านี่ทีมเพี้ยน สงสารเด็กมัน ตามไม่ทันคนแบบนั้นหรอก ถึงตามทันก็คงรับมือไม่ได้อยู่ดี
เฮ้อ ก็ยังงงๆอยู่ว่าสรุปอีพี่พ่ายนี่ยังไง เกี่ยวไรกับพี่สาว ละเป็นความสัมพันธ์ในด้านดีหรือไม่ดี ว้อยยย งง
-
นานแค่ไหนก็รอครับ..ดูแลสุขภาพด้วยนะ
-
" ป๋ารักหนูนะครับ" อ๊ายๆ พี่พ่ายพูดงี้ก็เขิลละสิ
มโนว่าตัวเองเป็นหนูเพี้ยน อิอิ :o8:
-
เรื่องนี้มันปวดหัวดีแท้ ทั้งอดีตทั้งปัจจุบันทั้งอนาคต นี่ถ้าไม่ใช่เพี้ยนนี่ ก้อไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงน่ะ ไร้พ่ายนี่แบบบอกไม่ถูกน่ะ ว่าจะรักหรือจะเกลียด :katai1: รู้แน่ ๆ คือโคตรจะหมั่นไส้กับผู้ชายคนนี้จริง ๆ :mew5:
-
ป๋ารักหนูนะครับ
ขอช้าๆ ชัดๆ อีกสักรอบได้ไหมคะป๋าขาาาาาาาาาาา
-
'ป๋ารักหนูนะครับ' อรั๊ยยยยย :ling1:
-
นี่เพิ่ง80%ของเรื่องเองหรอคะ ว้อยยยยยย
เราคิดไปเองแบบเพี้ยนสินะว่านี่มันจะจบแล้ว แบบ95%ของเรื่องแล้ว
ฮือ 20%ที่เหลือจะเฉลยอะไรอีกมั้ยคะ มีอะไรอีกมั้ยที่ลืมบอกก~
อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็รู้สึกได้ว่าเราเองคือบุญทึ่ง บุญทึ่งก็คือเราเอง งึ เหมือนว่าจะตามทันแต่ก็ตามไม่ทัน555555
แต่คุณป๋าเขาร้ายนะคะคุณกิตติ แอบติดต่อพ่อแม่นังน้องเพี้ยนเฉยเลย เข้าทางผู้ใหญ่อะไรๆก็ง่ายสิคะทีนี้
ยังไงเด็กมันก็อยู่ในกำมือเรา ทีนี้พอคุณแม่สุดโหดไฟเขียวแล้วก็ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคได้อีกแล้ว คิคิ
แต่คุณป๋าก็อย่าชะล่าใจไป ไปเคลียร์กับน้องหนูคนอื่นๆให้เรียบร้อยก่อน
อยากให้น้องเพี้ยนเป็นเด็กดี ไม่งี่เง่างอแงก็ให้เชื่อเลา เลารู้ เลาเรียนมา
งื่ออออ แต่นี่ชอบมากตอนที่พี่พ่ายเรียกหนูๆป๋า อารมณ์เด็กป๋ามากๆ อิจนังน้องเพี้ยนสุด ㅠㅠㅡㅠㅠ
ขนาดเกิดมาเพี้ยนๆสติไม่มีมันนี่ก็เช่นกันก็ยังมีป๋า ฮืออ เจาป๋าาาา
ป๋าคะ หนูก็อยากไปเกาหลีน้าาาาา แง้
ปล.20%ที่เหลือคืออะไยหยอคะ สเปพี่เอพี่เกมได้มั้ย พายิวไปเคลียร์กับผัวธรรมะของนางไรงี้ได้มั้ย แฮปปี้ๆกันทุกฝ่ายเถอะนะคะ ปวดไตกันมามากแย้ว อย่าให้เลาต้องน้ำตาท่วมใจไปมากกว่านี้เลย กราบอ้อนวอน
-
พ่ายอปป้า :-[. อดทนนะ เพราะเพี้ยนเองก็อดทนและพยายามเหมือนกัน
เพี้ยนรักป๋า แต่ความรู้สึกผิด มันยังเกาะใจน้องอยู่
-
อิป๋าเกือบจะดีแล้วนะตอนที่แล้วทำให้คนอ่านฟินตามเพี้ยนไปเลยแล้วตอนนี้คืออะไรนังน้องเดียร์ยังไม่ล้มหายตายจากไปอีกเหรอป๋าจะจับปลา2มือใช่ไหม จีบเพี้ยนแต่ยังคุยกับนังน้องเดียร์ บอกรักเพี้ยนแต่ก็ไม่ค่อยชัดเจนแล้วเด็กซื่อๆคิดมากอย่างเพี้ยนมันจะเข้าใจไหมว่าเรือ่งจริงหรือหลอก คิดตามเพี้ยนบอกถ้ามีเรื่องอีกป๋าจะเลือกครอบครัวอีกครั้งหรือเลือกเพี้ยน ป๋าขอความกรุณาชัดเจนสักนิดจะได้กินเด็กได้อย่างสบายใจ
-
คนเขียนกลับมาแล้ว :hao5:
ป๋าทำหนูเพี้ยนฟินเข้าไปอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao6:
รอออออ :katai5:
-
มาแล้วว
-
งื้อออออ ป๋ารักหนูนะ
พี่พ่ายน่ารักตลอดดด
-
ป๋าาาาาาาาา โคดน่ารักเลย ทำไมปากแข็งได้ขนาดนี้นะ เดวเราจับตีก้นเลย :hao7:
อ่านไปดจอตอนเพี้ยนฝันมันทำให้เรานึกถึงพี่กิ๊ฟจริงๆนั่นแหละ นางเป็นคนดีอ่ะ คิดถึงนาง :mew4:
-
ป๋ารักหนูนะ ฮืออออออออ :o12: :o8:
-
น้องเพี้ยนอารมณขึ้น ๆ ลง ๆ แทบตามไม่ทัน แต่ชอบโมเม้นหนูกับป๋ามากเลยค่ะ ฟินจริงไรจริง :heaven
รอตอนต่อไปนะคะ
:katai3:
-
ตอนนี้ป๋าน่ารักจุง :m3: มีแอบซึ้งเรื่องพี่กิฟต์ตอนท้ายด้วย :m17:
-
แอบได้ยินชื่อเรื่องไร้พ่ายจากพันทิปครับ
ตามมาอ่าน ไม่อยากอ่าน เพราะกลัวติดมาก แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ เอ๊ะยังไง
ตามอ่านสามวันรวดมาจนถึงวันนี้ครับ อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว
อ่านไปลุ้นไปกับอารมณ์ของคุณชายไร้พ่าย ที่บทจะเป็นพระเอกแล้วสุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ หึหึ
ติดตามพัฒนาการของทั้งสองมา ลุ้นทุกตอนเลยยิ่งตอนที่มาวินทำอะไรเลวๆ อะไรลงไปบ้าง
ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเขียนความดิบของแต่ละคนออกมาให้เห็นกันโต้งๆ เอาล่ะนะ คนเราบทจะร้ายใส่กันก็ไม่แคร์ใครทั้งนั้น
ชอบบทที่คุณป๋าเขาเมาแล้วโทรมาอ้อนหนูเนี่ย โอ้ยยยยยยย ฟรินนนนนนนน
แต่ไม่คิดว่าน้องเดียร์จะยังไม่หายไปจากชีวิตคุณท่าน จะว่าไป ผมแอบคิดว่าน้องเดียร์นี่อาจจะเป็นอะไรที่สำคัญกับเฮีย
แบบว่า ไม่ใช่ในเชิงชู้สาวอะไรทำนองนั้น แต่ก็นะ ยังไงก็ไม่ปลื้มที่มายุ่งกับคุณป๋าของหนูเพี้ยนอยู่ดี
รอติดตามตอนต่อไปนะครับ คุณคนแต่งก็ต้องสู้ๆ นะครับ ทั้งงานทั้งสุขภาพ
อยากส่งป๋าไปดูแลนะ แต่เสียดาย คุณป๋าคงไม่สนใจใครนอกจากหนูเพี้ยนแล้ว 555
-
o13 o13
-
:serius2: :serius2: อยากให้ชัดเจนกันไปซะที เชียร์ พี่พ่าย
-
ตามมาได้3วันละค่ะ ในที่สุดก็ทันแล้ววววววว
เป็นเรื่องที่มีอะไรมาเซอร์ไพร์สตลอดเลย หักมุมกึกกักๆ แต่ชอบนะ เค้าเปลี่ยนทีมทุกตอนเลย ตอนนี้อยู่ทีมบุญทึ่งละ ฮา ฮา รอตอนต่อไปจ้า
-
พี่พ่ายยยย อ้อยย!!
-
พี่กิ๊ฟของช้านนน
-
เพิ่งได้มาตามอ่านค่ะสนุกมากกกกกกกก พ่ายอปป้าน่ารักสุดใจอ่ะะะ :o8:
-
ตอนที่ 36
การอยู่โรงแรมกับพี่พ่ายวันที่สองเป็นอะไรที่...
“เฮ้ยพี่ พี่ไม่คิดจะออกจากห้องไปไหนเลยไงวะ” ผมถึงขั้นขึ้นวะขึ้นโว้ยแล้วครับ เพราะผมเบื่อมาก คืออยู่บ้านผมยังได้ไถนา ได้เจอผู้คนได้คุยกับบุญทึ่ง ได้พูดได้เม้าถึงซีรีย์เกาหลีที่ผมชอบ แต่มาอยู่กับพี่พ่ายนี่เหมือนผมเลี้ยงกุมารทองแล้วพูดอยู่คนเดียว คุยด้วยก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ชวนเที่ยวพี่แกก็บอกเหนื่อยพี่แกอยากนอน แม้แต่ข้าวเช้าข้าวกลางวันมันก็ยังสั่งรูมเซอร์วิส
“มึงเห็นไหมว่ากูทำงาน” ตอบแล้วก็ขยับแว่นเปิดแฟ้มเอกสาร แต่เมื่อกี้เขานอนหลับตาเฉยๆ พอผมโวยวายก็จะทำทีเอาเอกสารขึ้นมาอ่าน นี่ถ้าปีนี้ไม่ได้ข่าวว่าเขาได้รางวัลนักธุรกิจดีเด่นล่ะก็ ผมจะไปประท้วงให้เลยนะ เล่นหอบงานมาด้วยแบบนี้
“งั้นผมออกไปข้างนอกนะ เซ็นกาดก็อยู่ใกล้ๆ นี่ ไปเดินเดี๋ยวเดียว ตอนเย็นก็กลับ”
เขาไม่ตอบ เงียบอย่างกะคนใบ้ แต่สองขานี่ล็อคเอวผมไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้เลย
“เอ้า ยอมให้สุดๆ ละ เห็นเป็นคนกันเอง ผมดูหนังละกันนะ โอเคไหม”
“ไม่ หนวกหู”
ปรี๊ดดด มันปรี๊ดจริงๆ ถ้าไม่ติดว่านี่คือไร้พ่าย ผู้ชายที่พี่เอเล่าขานถึงความใจนักเลง เก่งกาจขนาดหมายังไม่กล้าเห่าล่ะก็ ผมจะจิกหัวมาตบๆๆ ให้สาแก่ใจ
“แล้วพี่จะให้ผมทำอะไร หายใจทิ้งหายใจขว้างอย่างนี้เหรอ นี่ถ้าผมอยู่ที่บ้าน ผมกับไอ้บุญทึ่งทำสถิติไถนาแซงหน้าควายเหล็กคูโบต้าของพี่คนงานไร่ข้างๆ ไปแล้วนะ พี่รู้ไหมว่าถ้าผมไถได้เยอะแม่จะให้พ็อคเก็ตมันนี่ไปเกาหลีด้วย!”
“อยู่กับกูไม่ต้องเหนื่อย แต่มึงได้มากกว่า เลือกเอา”
“แต่ไอ้ที่พี่จะให้ผมไม่อยากได้อ่ะ รถก็มีขับแล้ว ถึงจะเป็นฮอนด้าซิวิคที่ราคาไม่แพงเท่าเบนท์ลี่ที่พี่จะซื้อให้ แต่มันก็มีคุณค่าทางใจกับผมอ่ะ”
พี่กิ๊ฟเป็นคนดาวน์มันให้ในวันที่ผมเรียนจบ เพราะฉะนั้นผมจะไม่ขายหรือทิ้งมันเป็นอันขาด ต่อให้พี่พ่ายจะเสนอรถราคาแพงขนาดไหนมาให้ก็เถอะ แล้วอีกอย่างผมอยากจะบอกพี่พ่ายว่าผมไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวเกาหลี แต่ครั้นบอกไป เขาไม่เคยตอบเซย์เยสเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่มันถูกกว่าไอ้ของที่เขาจะประเคนให้ผมมาก
“แล้วแต่มึง”
“เปลี่ยนจากรถเป็นตั๋วเครื่องบินไปเกาหลีได้ป่ะ ถ้าได้อันนี้คือผมแฮปปี้มากเลยนะพี่”
“มึงแฮปปี้ แต่กูอดปี้ เพราะฉะนั้น ไม่ให้”
นอกจากผิวหน้าจะเกรดแพลทตินั่มแล้ว ความหนาของมันยังระดับรอยัลพรีเมี่ยมอีก ผมอยากรู้ว่าจะมีอะไรในโลกนี้ที่ทำให้พี่พ่ายเขินได้บ้าง
“โธ่ ไอ้ที่ผมอยากได้ไม่ให้ ไอ้ที่ไม่อยากได้ก็จะยัดเยียดให้ คือพี่ควรตามใจคนที่พี่กำลังจีบป่ะ ไม่ใช่ขัดได้ขัดตลอด ทำตัวเหมือนเป็นกระดาษทรายทั้งๆ ที่ตัวเองก็หยาบ”
เพียะ!
ผมโดนดีดปากไปหนึ่งที พอยกมือกุมแล้วมองหน้าเขา ก็โดนมะเหงกอีกลูก
“ตีทำไม ทำอะไรผิดอ้ะ”
เจ็บน้ำตาแทบไหล แต่ฉับพลันก็หายไปเมื่อมือใหญ่ๆ นั้นลูบคลึงบริเวณที่เจ็บให้ แถมริมฝีปากอุ่นๆ นั้นก็ยังคอยจูบซ้ำจุดที่ถูกนิ้วแข็งแรงดีดอีกด้วย
“หายยัง”
ผมส่ายหน้า “พี่ดีดแรง มันจะหายง่ายๆ ได้ไง”
“หนูก็ไม่ควรปากดี”
ได้ยินคำว่าหนูแล้วผมก้มหน้างุดเลย ไม่กล้ามองหน้าพี่พ่ายเวลาเขาพูดแบบนี้ เพราะกลัวจะละลาย
“พี่พ่าย”
“หืม”
“ถามไรหน่อยได้ป่ะ”
“อะไร”
“เรื่องน้องเดียร์อ่ะ พี่ยังไม่เลิกกับเขาเหรอ”
พี่พ่ายไม่ได้ตอบในทันที เขานิ่งเงียบจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็รู้ในทันทีเลยว่า...ผมไม่น่าเงยหน้าขึ้นมาเลย เพราะรอยยิ้มของพี่พ่ายในตอนนี้...มันกำลังทำให้ผมพ่ายแพ้...
“บอกแล้วไงว่าตอนนี้ที่อยากอยู่ด้วยก็คือมึง” เขาจิ้มหน้าผากผมแรงๆ แต่จะให้ผมเชื่อคำพูดนี้เต็มร้อยก็คงทำไม่ได้ เพราะเมื่อวานน้องเดียร์ก็ยังโทรมาอยู่เลย
“แต่เมื่อวานเขาโทรมา แล้วพี่ก็คุยกับเขานานเลยอ่ะ จะให้คิดว่าไงล่ะ”
“เขาโทรมาบอกว่าเรียนจบแล้ว ชวนไปงานรับปริญญา เพราะเงินค่าเทอมที่ส่งเขาจนจบก็คือเงินกู แค่นั้นเอง”
“แล้ว...พี่จะไปป่ะ” ในใจแม้ผมจะรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยกับเรื่องนี้ แต่คิดไปคิดมาอีกทีก็เงินเขา เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา อีกอย่าง...มันก็ผ่านมาแล้วด้วย เก็บมาเป็นอารมณ์ก็คงแย่กับตัวเองซะเปล่าๆ
“ไม่ไป”
“เพราะอะไรอ่ะ”
“ขี้เกียจ”
“แค่นี้เหรอ”
“กูบอกไปว่าแฟนขี้หึง ไม่อยากมีปัญหา เลยไม่ไปด้วย”
ผมยิ้มทำไมกัน ยิ้มทำไมมมมมม!
“โอ้โห มีแฟนแล้วเหรอพี่อ่ะ”
“แล้วที่นั่งให้ดูดปากอยู่นี่ควาย?”
“จะโรแมนติกหน่อยได้ป้ะ อยู่กันตามลำพังทั้งทีอ่ะ มาควายอะไรตอนนี้ คิดถึงบุญทึ่งไง?”
“ต่อปากต่อคำ เดี๋ยวโดน”
อืม...ตั้งแต่รู้จักกันมานี่ผมก็เพิ่งรู้ว่าจะชวนพี่พ่ายคุยได้ ต้องกวนตีนมันเยอะๆ เดี๋ยวมันทนไม่ไหวก็ตอบกลับมาเอง มิน่า! เสียเวลาจ้อนั่นจ้อนี่ให้ฟังแต่มันไม่ตอบกลับอะไรเลย โลกหมุนรอบตัวเองตลอด แต่คราวนี้แหละ ผมจะทำให้ไร้พ่ายมาหมุนรอบผมบ้าง วะฮ่าๆๆ
“พุธหน้ามึงจะไปยังไง” นานๆ ทีพี่พ่ายจะเปิดบทสนทนาก่อน ผมก็เลยมึนไปเล็กน้อย แต่พอนับวันดูแล้วพุธหน้าผมต้องไปที่ศาลในฐานะโจทย์ เพื่อฟังคำตัดสินของไอ้มาวิน
“ไปกับไอ้ยิว วันอาทิตย์มันจะลงกรุงเทพ ไปถึงก่อนสองสามวันไม่เป็นไร จะได้อยู่เป็นเพื่อนไอ้ยิวมันด้วย”
“แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน เพื่อนมึงไม่ทำงาน?”
“มันลาพักร้อนเพราะแฟนเก่ามันจะแต่งงานอ่ะพี่ เฮิร์ตหนักเลย ตอนนี้อยู่กับแม่มันที่เชียงรายนู่น พักใจพักกาย ผมจะลงกรุงเทพพร้อมมัน ต้องนั่งไปเป็นเพื่อนอ่ะ คนอกหักสติสตังยิ่งไม่ค่อยมี แต่เห็นผมมีป๋ามาจีบแบบนี้ สตางค์ก็ไม่มีเหมือนกันนะ ไอนี้ดดดมันนี่!!”
พี่พ่ายหลุดขำ แล้วเริ่มผลักหัวผมเล่น
“หึหึ ถึงกรุงเทพแล้วโทรหากูละกัน”
“รับทราบ!”
หลังจากนั้นผมก็กวนตีนพี่พ่ายไปอีกพักใหญ่ ก็ถามเรื่องโรงแรมที่เชียงรายบ้าง งานที่สำนักงานใหญ่ที่กรุงเทพบ้าง ได้ยินว่าทำหลายอย่างผมก็เป็นห่วงนะ กลัวจะเหนื่อยเกินไป เพราะตอนนี้พี่พ่ายจากที่รักษาการแทนคงจะขึ้นเป็นประธานกรรมการในอีกไม่ช้า ฐานเสียงจากกรรมการคนอื่นที่ถือข้างพี่พ่ายก็ค่อนข้างมาก แต่ก็ยังมีบ้างที่ไม่เห็นด้วยกับการรับตำแหน่งของเขา คงเพราะถูกมองว่าอายุยังน้อยเกินไป และประสบการณ์ที่พวกผู้ใหญ่คาดหวังในวงการธุรกิจอาจจะยังมีไม่มากพอ แต่ผมเชื่อนะว่าเขาทำได้ เขาเก่งอยู่แล้ว ส่วนโรงแรมที่เชียงราย พี่เอกับพี่เกมคงเป็นหัวเรือใหญ่ที่นั่น ตอนนี้ภายนอกเสร็จสมบูรณ์แล้ว เหลือตกแต่งภายในอีกเล็กน้อย และจะเปิดตัวในวันที่ 1 มกราคมปีหน้า
“ถ้าโรงแรมเปิดตัวอีกพี่ก็คงยุ่งน่าดู อย่างนี้จะมีเวลาให้ลูกๆ ไหมอ่ะ”
“เวลา...ถ้าคิดว่ามีมันก็มี ถ้าคิดว่าไม่มีมันก็ไม่มี”
“อือ ก็จริง แต่ผมกลัวเด็กๆ เหงา ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะ” ถ้าเขาต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว ผมก็อยากจะแบ่งเบาบ้าง
“มาเลี้ยงลูกให้กูสิ”
เป็นคำพูดที่ผมดีใจนะ แต่... “แล้วแม่เขาล่ะ ถ้าเกิดแม่เขาฟื้นขึ้นมา”
“มันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยน เขาก็อยู่ของเขา เราก็อยู่ของเรา”
“แต่เขาเป็นเมียพี่”
“กูชัดเจนอยู่แล้วว่าใครอยู่ในฐานะไหน เขาเป็นแม่ของลูก แต่ไม่ใช่เมีย ไม่ใช่คู่ชีวิต ไม่มีอะไรที่มึงต้องกังวล”
“นี่ตกลงพี่จริงจังกับผมจริงๆ เหรอ”
เจอคำถามนี้พี่พ่ายไม่ตอบ และผมไม่คิดว่าเขาเลี่ยง เพราะผมรู้ว่าถึงยังไงคนอย่างเขาก็ไม่พูดอยู่แล้ว เขาให้การกระทำของเขาตอบผมมากกว่า...ให้ริมฝีปากที่คอยบดเบียดอยู่กับริมฝีปากของผมเป็นคำตอบ
ครืดดดดดด ครืดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด
“ป๋า...โทรศัพท์” ผมกระซิบเบาๆ พี่พ่ายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะควานมือไปหาโทรศัพท์มือถือแล้วกดรับ
“ว่าไงครับ...ป๋าอยู่เชียงใหม่ ครับ อยู่กับพี่เพี้ยน” พี่พ่ายพูดพลางกดเปิดสปีกเกอร์ “เพี้ยนคุยกับลูกสิ”
ผมรู้สึกใจเต้นแรงเลยที่พี่พ่ายพูดแบบนี้ “เด็กๆ ได้ยินพี่เพี้ยนรึเปล่าเอ่ยยย”
“ได้ยิงงงง นะเอามา โยจะพูดกับเพี๊ยง เพี๊ยงไปดูหมีแพงด้ามาลึเปล่า หมีแพงด้าตัวใหญ่มากๆ เลย”
รู้สึกได้ถึงความวุ่นวายเล็กๆ จากปลายสาย เหมือนเด็กๆ กำลังแย่งโทรศัพท์กัน น้องโยบอกจะพูดกับผม แต่พี่พ่ายกระซิบบอกว่าคนที่เล่าว่าหมีแพนด้าตัวใหญ่คือน้องยะ
“พี่พ่ายเก่งอ่ะ พี่แยกออกได้ไงว่าใครเป็นใคร”
“เสียงก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้วไง ถ้าไม่โง่ก็แยกออก”
“หูยยย ด่าโง่อีกละ เด็กๆ พี่เพี้ยนคิดถึงจังเลย เมื่อไหร่จะมาเที่ยวเชียงใหม่อีกน้า”
“อยากไปเชียงใหม่ อยากไปดูหมีแพงด้า ดูพี่เสือ ดูน้องต่าย ลุงเอๆๆๆๆ $@#%#^%&%$&#$”
“พี่เออยู่กับเด็กๆ เหรอครับ ดีจังเลยอ่ะ ผมก็อยากไปบ้าง”
“ไม่อยู่ได้ไงล่ะ ก็พ่อเด็กดันหนีเที่ยว พี่กับไอ้เกมเลยต้องมาดูลูกให้มัน”
“ฮ่าๆ ความจริงพี่พ่ายพาเด็กๆ มาด้วยก็ได้อ่ะ ตรงกับเสาร์อาทิตย์ด้วย ผมอยากเจอเด็กๆ มากๆ เลย คิดถึงงงง”
ผมหลงใหลในความเป็นแฝดนะ ผมว่ามันมีอะไรที่พิเศษมากๆ อ่ะ บางทีผมจะแอบมองพวกเด็กๆ เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง พวกเขาคุยกันแล้วก็รักกันมากๆ มีอะไรแบ่งปันตลอด บุคลิกก็ต่าง น้องนะจะดูขรึมๆ เขาดูเป็นพี่ใหญ่สุด และรักน้องอีกสองคน น้องยะก็น่ารักมุ้งมิ้ง ตัวกลมๆ แก้มป่องๆ ไปตามประสา ส่วนน้องโยก็จะเกรียนหน่อย แต่น้องทะเล้นน่ารัก คือต้องยอมรับว่าต่อให้ท่านประธานจะเป็นคนนิสัยแปลกยังไง แต่เขาก็เลี้ยงหลานๆ ได้ดีครับ ข้อนี้ผมปฏิเสธไม่ได้เลย ผมคิดว่าเขาคงเห็นความผิดพลาดจากการเลี้ยงพี่พ่ายมาเลยได้รับบทเรียนแล้วปรับปรุงแน่ๆ
แต่พี่พ่ายก็ไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ...แค่... ครับ ช่างมันเถอะ
“เพี๊ยง อยากฟังนิทางอีก เพี๊ยงเล่านิทางสนุกมากเลยล่ะลุงเอ โยชอบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกก”
นึกถึงท่าทางน้องโยออกเลย คงเล่นใหญ่เว่อวังอลังการอีกตามเคย
“งั้นเรื่องหน้าเอาเรื่อง การผจญภัยขององค์ชายเพี้ยนภาคสองดีไหมมมมมเด็กๆ”
“ดี!!!!!!!!”
“นี่เอานิทานอะไรมาเล่าให้ลูกฟัง” พี่พ่ายถามพลางขมวดคิ้ว “สาระอยู่ตรงไหน”
“อยู่ตรงองค์ชายเพี้ยนรูปงาม ฉลาดและสุดแสนสง่าไงครับพี่ อิอิ”
“เหวอตลอด ไอ้องค์ชายนี่คงจะติ๊งต๊องถือดาบร้องลิเกน้ำลายยืดไปวันๆ” พี่พ่ายพูดบรรยายได้ซะเสียหาย เขาไม่รู้หรอกว่าองค์ชายเพี้ยนเนื้อแท้แล้วฉลาดเฉลียวและหล่อเหลามากขนาดไหน
“แค่กๆๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นไอแห่งรักโชยมาตามสายว่ะไอ้เกม”
“พี่เอทำมาแซว ตัวเองก็เถอะ จะทำไม่รู้ไม่ชี้ไปจนถึงเมื่อไหร่”
“พูดเรื่องไรวะ ไม่เอาละ ไม่คุย ไปครับเด็กๆ ไปดูการ์ตูนรอบเช้ากันดีกว่า”
จากนั้นสายก็ตัดไป พี่พ่ายถึงกับส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้กับข้ออ้างในการตัดสายของพี่เอ
“การ์ตูนรอบเช้าบ้านไหนมันฉายตอนเที่ยงวะ”
“อาจจะรีรันก็ได้มั้งพี่”
ได้แต่เอาใจช่วยพี่เกมให้สมหวังโดยเร็ว แต่ของผมมันก็ไม่เรียกว่าสมหวังนักหรอก ในเมื่อผมยังไม่รู้เลยว่าความจริงแล้วผมจะเอายังไงต่อไปกันแน่ ผมไม่ปฏิเสธว่าหัวใจของผมอยู่ที่ใคร แต่มันก็ต้องมาดูอีกทีว่าในความเป็นจริงมันเป็นไปได้อย่างที่หวังจริงไหม...
ผมยังคงลังเลใจ...ผมยังคง...รู้สึกผิด
“พี่พ่าย ไปเดินตลาดกันนะ ยังไงเย็นนี้ผมก็ต้องออกไปข้างนอกให้ได้ พูดจริงจังเลย!”
มันโอเคแล้วจริงๆ เหรอ...ที่เราอยู่ด้วยกันตอนนี้
ในใจของผมยังคงมีคำถาม...ผมจึงกำลังพยายามหาคำตอบมันอยู่
“ก็เอาดิ จะเสียงดังทำไม”
“นึกว่าพี่จะไม่ยอมอีกนี่นา”
“มึงอยากให้ตามใจไม่ใช่เหรอ กูจะยอมทำตามคำขอวันละครั้งก็แล้วกัน”
“อย่างนี้ค่อยสมกับเป็นคนที่ตามจีบหน่อยเนอะ”
พี่พ่ายทำหน้าเอือมระอาใส่แล้วก็กลับไปดูแฟ้มเอกสารที่วางอยู่ข้างตัว ส่วนผมก็บีบๆ นวดๆ ให้เขาไป เพราะไม่มีอะไรทำ
ตอนเย็นเราออกไปเดินเล่นด้วยกันตามที่ผมได้คาดหวังเอาไว้ ก็เป็นไปตามปกติทั่วไป ผมเดินกับเขาไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่เดินสวนกันไปมา ไม่เหมือนคู่รัก ไม่เหมือนเพื่อน ไม่เหมือนพี่น้อง เราเป็นเหมือนคนที่เดินอยู่ข้างๆ กัน ต่างคนต่างเดิน แต่ถ้าหากใครเดินเร็วกว่า ก็จะมีมือของอีกคนรั้งไว้ให้เดินไปพร้อมกัน
“พี่”
“อะไร”
ผมอยากจะบอกพี่พ่ายให้ชัดเจนสำหรับจุดยืนของผม ผมอยากจะคุยให้เขาเข้าใจ เพราะผมไม่อยากให้สิ่งที่ผมลังเลอยู่ในตอนนี้ มาเป็นปัญหากับเราในภายหลัง
บรรยากาศยามเย็นของเชียงใหม่กับสายลมอ่อนๆ ช่วยทำให้ผมมีความกล้ามากยิ่งขึ้น ผมไม่มั่นใจว่าถ้าผมพูดออกไปแล้วพี่พ่ายจะยังก้าวเข้ามาหาผมอยู่ไหม...แต่มันคงดีกว่าที่...นานวันไปแล้วเขาเริ่มถอยห่าง
“มึงมีอะไร”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าผมรักพี่”
“อืม รู้”
เพราะทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้ ผมไม่เคยปิดบังเลยว่าผมรักเขา ผมยอมรับกับความรู้สึกของตัวเอง แม้ผมจะโกหกเขามามากมายในช่วงเวลาที่ผ่านมา แต่มีสิ่งเดียวที่ผมไม่เคยโกหกเลย นั่นก็คือความรู้สึกที่ผมมีให้เขา...
“แล้วพี่ก็คงรู้ใช่ไหม ความสัมพันธ์ของผมกับพี่กิ๊ฟ”
“มึงกำลังจะพูดอะไร”
“ผมแค่จะบอกว่า พี่อาจจะกำลังเสียเวลากับผม จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่มั่นใจในตัวพี่เลยว่า ถ้าถึงเวลาที่พี่ต้องเลือกระหว่างผมกับครอบครัว พี่จะเลือกผมโดยไม่ลังเลรึเปล่า แต่พอคิดถึงความเป็นจริงแล้วมันเป็นไปได้ยาก ครอบครัวของพี่ ลูกๆ ของพี่ต้องมาก่อนผมอยู่แล้ว ในขณะที่พี่กิ๊ฟไม่ลังเลเลยที่จะเลือกผม...เธอตายเพราะผม ผมถึงได้บอกลาพี่ แม้ผมจะเอาหัวใจกลับคืนมาจากพี่ไม่ได้ แต่ผมก็คิดไว้แล้วว่าผมจะมีชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อคิดถึงพี่กิ๊ฟ มันเป็นทางเดียวที่ผมจะตอบแทนความรักที่พี่กิ๊ฟมีให้ผมได้”
พี่พ่ายคงจะมองว่าผมโง่เง่าเต็มที แต่นี่เป็นวิธีของผม มันมีเรื่องที่ให้คิดสมเหตุสมผลมากกว่านี้ มีแนวทางในการใช้ชีวิตที่แตกต่างไปกว่านี้ แต่สำหรับผมแล้ว ผมโอเคกับสิ่งที่ผมกำลังทำ และผมมีความสุขกับทุกๆ วันที่ผมเลือกจะเป็น ผมกลับมาเป็นเพี้ยน ลูกของนายแม่จอมโหด มีพ่อเลี้ยงที่ใจดี มีพี่สาวที่เมื่อครั้งหนึ่งผมเคยหลงรักเธอ และมีพี่สาวอีกคนที่มอบความรักให้ผมจนตัวเธอต้องตาย
“ผมถามนะพี่ พี่ทำใจได้ไหมถ้าต้องคบกับคนที่ไม่ได้คิดถึงพี่แค่เพียงคนเดียว พี่ยอมรับได้ไหมถ้าบางทีผมอาจจะฝันถึงใครอีกคนและเผลอร้องไห้พร่ำเรียกหาแต่เขา และผม...ก็ไม่คิดที่จะลืมเขาด้วย”
พี่พ่ายยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม สีหน้าที่ไม่เคยยอมแพ้หรือยอมลงให้ใครทำให้ผมหวั่นใจเล็กน้อย เพราะสำหรับพี่พ่ายแล้ว เขาสามารถหาคนที่รักเขาได้เต็มหัวใจ
“ถ้ายอมรับไม่ได้...กูคงไม่มาอยู่ตรงนี้”
เป็นคำตอบที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้ แต่กลับทำให้ผมยิ้มกว้างๆ ออกมาได้
“กิ๊ฟเป็นผู้มีพระคุณ ถ้ามึงลืมเขา มึงก็ไม่ใช่คนที่กูต้องเสียเวลาด้วย”
แค่นี้ผมก็รู้สึกโล่งใจ เพราะคนอย่างพี่พ่าย ไม่ได้พูดไปเพราะต้องการให้ผมสบายใจ เขาไม่ใช่คนจะมาพูดเอาใจอยู่แล้ว
“พี่ ผมถามอีกเรื่องได้ไหม”
“ถามมา เอาให้เคลียร์ตรงนี้ ข้องใจอะไรมึงก็ถามมาให้หมด” แต่ท่าทางดุๆ นี่เหมือนกับว่าถ้าผมถามไปเขาจะเข้ามากระทืบผมที่ตั้งคำถามมากมายกับเขาเลย
“แค่จะถามเรื่องพี่ดรีม”
“เรื่องอะไร”
“พี่กับพี่ดรีมเคยคบกันไหม”
“ไม่เคย กูกับดรีมมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น”
“แต่พี่ก็รักพี่ดรีมใช่ไหม”
“กูเรียกมันว่าความรู้สึกดีมากกว่า ไม่ใช่ความรัก แต่ก็เป็นคนสำคัญ ที่กูจะไม่มีวันลืม”
“อ่า...ผมรู้สึกหึงนิดๆ แฮะ”
ผมยิ้มแล้วก้าวหนึ่งก้าวเพื่อขยับเข้าไปใกล้พี่พ่ายมากยิ่งขึ้น ในขณะที่เขายังยืนอยู่ที่เดิม
“ผมชอบชื่อไร้พ่าย เพราะผมไม่ชอบที่เห็นพี่ต้องพ่ายแพ้ให้ใคร ผมอยากให้พี่มีชัยชนะในทุกๆ อย่างที่พี่หวัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ผมอยากให้พี่สมหวัง ...เรื่องของผมก็เหมือนกัน พี่จะไม่ผิดหวังหรอก”
พี่พ่ายก้าวเข้ามาหาผมแค่ก้าวเดียวก็ประชิดกับตัวผมแล้ว เขาบีบคางผมทำท่าราวกับจะขู่ฆ่า แต่ความจริงแล้วแค่บอกว่า “งั้นก็เป็นแฟนกูซะ”
“พี่ขู่ผมอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ตอบดิ”
บีบแรงเข้าไปอีก น้ำตาจะไหล เห็นอนาคตเมียทาสอยู่รำไร ประตูเบี้ยล่างเปิดต้อนรับผมแล้วใช่ไหมวะ
“เร็ว”
“พี่จีบผมแค่วันเดียวเองอ่ะ ถ้าผมตอบตกลง ต้องมีคนหาว่าผมใจง่ายแน่ๆ”
“คือมึงง่ายมาตั้งแต่เริ่มรู้จักกันแล้ว มายากตอนนี้มันไม่ทัน”
เถียงไม่ได้เลย ที่ผ่านมาผมอ่อยเขามากไปเหรอ มีลูกผู้หญิงจะต้องสอนให้ทำตัวดีๆ ซะแล้ว ดูผมเป็นตัวอย่างได้เลย พอเคยได้ง่ายๆ เล่นตัวก็โดนขู่
“ไหนคำตอบ”
“แล้วไหนคำถามอ้ะ ประโยคเป็นแฟนกูซะนี่คำถามเหรอพี่พ่าย”
“อ้าว ไม่ใช่คำถามเหรอ” ถามกลับมาหน้าตาย อืม เอาที่มันสบายใจก็แล้วกัน
“แต่ผมเป็นก็ได้ เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย”
“ดี”
“แค่นี้เหรอ”
“เออ”
“จูบหน่อยดิ”
พี่พ่ายดีดหน้าผากผม พร้อมกับก้มลงมา ส่วนผมก็ทำปากจู๋หลับตาปี๋ แต่เขาดัน...
“มึงทำหน้าเหี้ยไร โคตรตลก” ไม่จูบ... ไม่จูบไม่พอยังมาดึงปากผมอีก
“บรรยากาศกำลังดีเลย พี่พ่ายทำเสียหมด”
“หึหึ กลับโรงแรมตอนนี้ไหมล่ะ”
“ไม่ เดินเที่ยวก่อน”
“จะเที่ยวไหนอีก มึงพากูเดินมาไกลจนจะหาทางกลับโรงแรมไม่ถูกแล้วเนี่ย”
เพิ่งรู้ว่าเขาขี้บ่น เดี๋ยวบ่นร้อน เดี๋ยวบ่นไกล เดี๋ยวถามเมื่อไหร่จะกลับ เจอผู้หญิงมองหน้ายังจะทำท่ารำคาญ ยืนซื้อลูกชิ้นทอดเมื่อกี้มีกะเทยคนหนึ่งกล้าจับก้นเขาด้วย เกือบได้ต่อยกันกลางตลาด ดีที่เขาห้ามผมได้ทัน อืม...ครับ ไอ้ที่จะต่อยกะเทยอ่ะผมนี่แหละ แม่งกล้ามากมาแอ๊วพี่พ่ายต่อหน้าต่อตาผม ไม่รู้จักเพี้ยนหลังมอซะแล้ว ผมก็เคยเป็นนักเลงเก่ามาก่อนนะครับ สมัยเรียนซ่าพอตัว เพื่อนจะไปรุมใครขอให้บอก ผมดูต้นทางให้ไม่เคยพลาด ไม่เคยถูกตำรวจจับ
“เดินไปอีกหน่อยนะพี่ อากาศกำลังดีเลย”
เริ่มไม่ตอบ เริ่มเงียบ แต่ก็เดินตาม
“พี่พ่าย รู้ป่ะว่าทำไมผมถึงไม่เรียกพี่ว่าไร้พ่ายเหมือนคนอื่นๆ”
“กูจะไปรู้กับสมองติ๊งต๊องของมึงเหรอ”
“ไม่ติ๊งต๊องดิ ผมเป็นเด็กปกติที่เรียนจบมหาลัยนะครับ อาจจะใช้เวลานานไปหน่อยแค่นั้นเอง เฮ้ย พี่พานอกเรื่องว่ะ”
“มึงนอกเองไหม กูยังไม่ได้จุดประเด็นอะไรสักอย่าง”
“เออๆ ช่างเถอะ ผมติ๊งต๊องก็ได้”
พี่พ่ายล็อคคอผมจากข้างหลัง แล้วเข่าใส่ที่ก้นผมเบาๆ “ไหนว่ามา กูรอฟังอยู่”
“ที่เรียกว่าพี่พ่าย เพราะผมไม่อยากเรียกเหมือนคนอื่น ผมอยากพิเศษ และผมอยากให้พี่...แพ้ให้ผมคนเดียว”
“แล้วสมหวังหรือยัง”
“ไม่เลย ผมแพ้ให้พี่ตลอดอ้ะ”
พี่พ่ายหัวเราะ ก่อนจะบอกผมว่า “อย่างน้อยมึงก็พิเศษ”
ชิบ...เขินไปทั้งหัวใจทุกห้อง นานๆ ทีจะได้ยินอะไรแบบนี้ มีหลายครั้งที่ผมมักไม่เชื่อหู บางส่วนในสมองกู่ร้องว่าเป็นไปไม่ได้ มันไม่จริง แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแพ้เมื่อเห็นรอยยิ้มและบางอย่างในดวงตาของคนข้างหลังที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไม่เคยอ่านมันออก ยกเว้นในโอกาสพิเศษเท่านั้นที่เจ้าของมันจะเผยออกมาให้ได้เข้าใจ
“กูหมายถึงมึงผิดปกติกว่าชาวบ้าน แม่มึงบอกว่ามึงเกือบเป็นเอ๋อ กูถึงได้เข้าใจ”
“ไอ้พี่พ่าย!”
“เรียกชื่อผัวทำไม กลัวลืมเหรอ งั้นท่องไว้ คัดตัวบรรจงก่อนนอนทุกคืนด้วย จะได้ไม่ลืม”
“โอ้ยย ผมเกลียดดดดด”
“กูกลับโรงแรมละ มึงจะเดินต่อก็เชิญ”
“เดี๋ยวดิ พี่กลับถูกรึไง”
“แล้วมันจะยากตรงไหน”
“โรงแรมชื่ออะไรจำได้ไหมล่ะ”
พี่พ่ายไม่ตอบ แต่เดินไปแล้ว ซึ่งผมคิดว่าเขาไม่รู้ชื่อโรงแรมแน่ๆ เพราะคนอย่างพี่พ่ายเขาไม่ใส่ใจกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เขามีคนจัดการให้ ผมรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ...เพราะเมื่อวานที่ขับรถกลับมาจากไร่ของแม่ผม เขาให้ผมโทรหาพี่เกมเพื่อถามที่อยู่โรงแรม แล้วเราก็ทำการเปิดกูเกิลแม็บ นี่ถ้าไม่ได้ระบบนำทาง มีหรือเราจะได้กลับมาสวีทกันที่ห้องสูทของโรงแรมหรู คงได้นอนเบียดกันอยู่ในรถเช่านั่นแหละครับ
“ก็ได้ๆ พี่พ่ายรอก่อน ผมกลับด้วย”
สุดท้ายก็ต้องตามใจ ผมรีบวิ่งตามไปเบียดไหล่จนเขาเซไปเล็กน้อย มีหันมามองหน้าเหมือนจะต่อย แต่สุดท้ายก็ยื่นมือมาผลักหัวแล้วโอบไหล่ผมไว้
“พี่พ่ายตัวหอมจัง” ผมเอียงหัวไปทางเขาให้มากขึ้น น้ำหอมราคาแพงผสมกับกลิ่นโคโลญ มีกลิ่นบุหรี่อีกเล็กน้อย มันเป็นกลิ่นประจำตัวของพี่พ่ายที่ผมชอบ
“มึงนี่ชอบคลอเคลียจริงๆ เป็นหมารึไง”
“พี่รำคาญเหรอ”
ไม่ตอบแต่ก็ไม่ผลักผมออก ผมจึงหอมแก้มเขาไปหนึ่งที แม้จะเป็นที่สาธารณะผมก็ไม่ต้องแคร์สายตาใคร เพราะมันไม่ค่อยมีคน มีบ้างก็เป็นพวกฝรั่ง นักท่องเที่ยว
“พรุ่งนี้พี่กลับแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“จะมาหาผมอีกเมื่อไหร่”
“ไว้ค่อยว่ากัน”
“ถ้าว่างต้องมาเลยนะ เอาลูกๆ มาด้วยก็ได้ ผมช่วยเลี้ยง”
“ให้มึงเลี้ยง ลูกกูจะไม่ดื้อเหมือนมึงเหรอ”
“ผมไม่ดื้อซะหน่อย พี่พ่ายใส่ร้าย”
“ไม่ดื้อเลยมึงเนี่ย ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งสั่งให้ทำ”
ผมหัวเราะแล้วกระโดดขี่หลังพี่พ่าย เขารีบจับขาผมไว้เลย คงเพราะกลัวผมตก
“เล่นอะไรบ้าๆ ตกไปหัวแตกกูจะสมน้ำหน้าให้”
“ไม่อยากเดินแล้ว พากลับโรงแรมหน่อยนะพี่พ่าย”
“เฮ้อ กูรู้สึกว่ากูแก่กว่าอายุจริงไปสามสิบปีเลยว่ะ อย่าดิ้นดิ!”
ความจริงเขาเป็นคนใจดี อบอุ่นด้วย แต่คงแสดงออกไม่เป็นมากกว่า นี่สินะที่เขาบอกว่าผมพิเศษ...เพราะเขาให้ผมได้เห็น...ในสิ่งที่คนอื่นไม่เคยเห็นเลยในตัวเขา
พี่กิ๊ฟครับ...ผมรู้ว่าถ้าพี่ยังอยู่ พี่คงเสียใจที่คำตอบของผมไม่ใช่พี่... ผมเห็นแก่ตัวที่เลือกความสุขของตัวเอง แต่ผมจะไม่ลืมพี่อย่างแน่นอน...
ต่อจากนี้...แม้ผมจะล้ม...ผมจะลุกขึ้นด้วยตัวผมเอง พี่กิ๊ฟไม่ต้องเป็นห่วงผมแล้วนะครับ
............................................................TBC............................................................
#ทีมไร้พ่าย ตอนนี้ย้ายทีม
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่า เห็นมีความคิดเห็นหนึ่งบอกว่าตามมาจากพันทิป คือดีใจที่มีคนสนใจพี่พ่ายของเราด้วยยยยย
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะคะ ตอนนี้ที่เห็นว่าไม่มีอะไร แต่มันมีนะ อย่างน้อยพี่พ่ายก็มีแฟนแล้วอ่ะ #ทีมตบเพี้ยน :beat:
-
จิ้ม
--------
ป๋า แกขอเป็นแฟนได้ฮาร์ดคอร์มากอ่ะ 555555
ป๋าน่ารักมากๆๆๆ >///<
-
พี่พ่ายน่ารักจังค่ะ ขนาดปากบ่นแต่ก็ยังให้น้องเพี้ยนขี่หลังกลับโรงแรมอยู่ดีนั่นล่ะ~~ :m3:
-
ขอเป็นแฟนกันได้โรแมนติกมาก :laugh:
-
เหมือนไร้พ่ายคนนั้นไม่มีอยู่จริง 555555555
ขอบคุณนะพ่ายที่ดูเเลเพี้ยน
-
เอ้ยย หวานซึ้งจริงๆ #ทีมป๋าพ่าย :กอด1:
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววววว
พี่พ่ายน่ารักกกกกกก
-
พี่พ่ายปากแข็งแต่ใจนี่อ่อนยวบไปละนะ :mew1:
-
หวานมันอร่อยเลย :-[ :ling3:
-
เพี้ยน รักหนูนะคะ ^^ o18
-
เขาเป็นแฟนกันลัล เย้ๆๆ
-
ป๋าน่ารักกกกก เป็นแฟนกันแล้ววว
-
ขอเป็นแฟน รึ ทวงหนี้
เฮียพ่ายไม่เคยเหมือนใครจริงๆ
เป็นแฟนกันแล้ว หึหึ ฮ่าาาาาา
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา มีตอนนี้แหล่ะมั้งที่สบายใจที่สุด เหอๆ :heaven
-
ปรบมือให้น้องเพี้ยนนนน #ทีมน้องเพี้ยน #ทีมเมียทาส
-
อัพเดทตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241) เอาสารบัญมาวางให้ก่อนเดี๋ยวมาอ่านทีหลังจ่ะ
-
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ย้ายไปทีมไร้พ่าย เราต้องมัืนคงกะบุญทึ่งงงงงงง
-
ไร้พ่ายน้องเพี้ยน
-
"งั้นเป็นแฟนกูซะ" ฮาร์ดคอร์กอไก่มากกกกกกก โรแมนติกจริงเชียว
-
ทีมพ่ายอย่าเพิ่งโกรธกันน่ะ อ่านมาจนบัดนี้ก้อยังไม่ชอบไร้พ่ายเลยอ่ะ :mew2: สงสัยเราคงฉลาดเกินไป 555 (อย่าเพิ่งตบน่ะ) เราว่าเราคงฉลาดกว่าเพี้ยนเลยไม่เข้าใจในตัวไร้พ่ายเหมือนเพี้ยนที่เข้าใจเขาไปซะหมดน่ะ :heaven ชอบลูก ๆ ของพี่พ่ายอย่างเดียวอ่ะ ขอได้ไหม อยากได้ :hao6:
-
เค้าสวีทกันเนาะ เขินแทน ชอบพี่พ่ายโหมดนี้มาก #ทีมไร้พ่าย :mew1:
-
แค่เพี้ยนมีความสุข พี่กิ๊ฟไม่เสียใจแน่อน
เป็นกำลังใจให้เพี้ยนได้ไปเกาหลี
-
สมกับเป็นเพี้ยน o13
อิป๋าน่ารักขึ้นนะ แหม่ๆๆ
-
จะไม่ม่าอีกแล้วใช่ไหมมมม ตอนนี้น่ารักมากกกกกก
-
พี่พ่าย..
นี่หวานสุดๆแล้วใช่ป่ะ 5555
-
:z13: :z1: อิจฉาเพี้ยน555555555555
-
ว๊ายยยยย เป็นแฟนกันแล้ว :katai2-1: ป๋าไม่มีโมเม้นมุ้งมิ้งเลย แต่ก็น่าร้าก ย้ายทีมแปป #ทีมไร้พ่าย :impress2:
-
:laugh: มีฉากหวานๆด้วยนิ
-
กรี๊ด!!!! สุขใจ~~~ #มีแฟนแล้ว #แฟนหล่อมาก....
-
เริ่มต้นใหม่กันนะคะ น้องเพี้ยนกับป๋าพ่าย
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อยากคัดชื่อป๋ามากเลย
5555
อยากเลี้ยงลูกๆพี่พ่าย น่าร้ากกกก
ป๋านี่แบบน่ารักที่สุดในสามโลก 5555
-
:pig4:
-
เพี้ยงน่ารักกกกกก ป๋าก็น่ารักกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยเขินนนน :mew1: พี่พ่ายขอเป็นแฟนได้ฮาร์ดคอร์มากกกก นางเพี้ยนเมียทาส คุณหลวงพ่ายและลูกน้อยทั้ง3
-
:mew1:
-
ผมรอรีเฟซทุกวันเลย แล้ววันนี้พี่พ่ายก็กลับมา 555
มาช่วงแรกๆ นี่ฟินเลย ชอบตอนที่บอกเดียร์ว่าแฟนขี้หึงเลยไม่ไป
โอ้ยยย ไม่รู้ว่าพี่พ่ายเขาบรรยายสรรพคุณเมียตัวเองให้ชาวบ้านเขาฟังว่าไงบ้าง
เห็นนิ่งๆ แบบนั้นพอถึงช่วงอวดเมียนี่คงน่ารักน่าดู
รอติดตามตอนต่อไปครับผม สู้ๆ
-
"มึงแฮปปี้ แต่กูอดปี้" อื้อหืออออ...เจตนารมย์ชัดเจนมากค่ะป๋า #ยอมใจ :oo1: เอิ๊กๆ :z1:
-
:o8: :o8: "งั้นก็เป็นแฟนกูซะ" อ๊ายยย :-[ :-[
-
พี่พ่ายน่ารักขึ้นทุกตอนเลย
5555555555
-
พ่ายอปป้า!!!! หล่อจุงเบย อยากได้คนปากแข็งแต่ใจดีมานอนกอดเหมือนเพี้ยนบ้าง
:o8:
-
ป๋าฮาร์ดคอร์ตลอดอะ
-
ซึนตั้งแต่ต้นจนจะจบ อ่ะนะ ป๋า ซึ้งๆนี่ทำซะหมดซึ้งอ่ะ 555
-
พี่พ่ายเท่จัง ถึงจพดูเย็นชาไปหน่อยก็เถอะ 555
-
:z2: เบเบนุงเพี้ยนแค่แฟน นี่รอวันที่ได้เป็นเมียป๋าดีกว่าแสดงว่าฝีมือตกไปเย๊อะนะงัดวิทยายุทธออกมาสักทีเซ่ แบร่
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เขินแรงงงงง พ่ายอปป้า ขาาาาาา
-
โอ้ยป๋าขาาาาาาาาาาาาาา :impress2: :impress2: :impress2:
-
:katai2-1: ในที่สุดก็สมหวังกันซะที ตกลงเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
กริ๊ดดดดดดดดดด :oni1: :oni1:
พี่พ่ายนับยิ่งน่ารัก :m1: :m1:
-
พี่พ่ายน่ารักทุกตรงเลย
ตอนหน้าจัดหนักในศาลด้วยนะ
คนเลวต้องได้รับกรรม
-
โอ๊ยยย พี่พ่ายต่อมโรแมนติกพี่เสื่อมหราาาาา :hao7:
รอออออ :katai5:
-
เพิ่งตามอ่านใช้เวลาวันกว่าๆ และแล้วก็ทันและก็ค้าง 55555555555555
ไม่รู้จะอยู่ทีมอะไรเลย เอนเอียงได้ทุกสถานการณ์
ชอบเวลาพี่พ่ายแทนตัวเองว่า "ป๋า" มีความรู้สึกอยากเป็นอีหนูของป๋าขึ้นมาเลย 5555555555
-
ฟินนนนน พ่ายนี้มันสายซึนเดเระป่าว?555
-
กรี๊ดดดดดด!!!!! มุ้งมิ้งได้อีก แต่ทำไมมันให้ความรู้สึกเหมือนต้องมีอะไรอีก แบบว่าพายุค่อยๆๆหมดไปแล้วฝนก็ค่อยๆๆตามมา หรือเราคิดมากไปเอง แหะๆๆๆ ชอบความน่ารักของเพี้ยน หลงรักความหล่อของไร้พ่าย แล้วก็รักนิยายเรื่องนี้ แล้วก็รักคนแต่งที่สุดเลยยยยย ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆๆให้อ่านนะค่ะ o13 o13
-
บรรยากาศมุ้งมิ้งสีชมพู :o8:
รอจ้า
-
เรื่องนี้ต้องยอมรับว่า..."พี่กิ๊ฟ"นางโดดเด่นมาก!!คือนางรักเพี้ยน ก้อแสดงออกว่ารักๆจริงๆไม่ว่าเพี้ยนจะเลวใส่แค่ไหน เอกับเกมให้ความรู้สึกแบบพี่ชายที่แสนอบอุ่นพึ่งพิงได้..."ไร้พ่าย"เหมือนเป็นตัวประกอบมากกว่า!! ให้อารมณ์ซีรีย์เกาหลีเลยที่เราดูแล้วเชียร์พระลอง(พี่กิ๊ฟ)มากกว่าพระเอกอย่างไร้พ่าย เพราะในความรู้สึกไร้พ่ายก้อเหมือนคนมีเงินทั่วๆไป มีเงิน มีอำนาจ แต่ไร้ความน่าสนใจ!!!ติดจะเป็นคนน่ารำคาญด้วย ส่วนเพี้ยนก้อเพี้ยนสมชื่อ ชีวิตบิดเบี้ยวจนแทบจะหาตัวตนไม่พบ...แต่รวมๆเพี้ยนก้อน่ารักดี ไม่คิดไรมาก
-
:sad4: มาตามอ่านเรื่องนี้ทำเราน้ำตาแตกอ่ะ :sad4:
-
หยุดอ่านเรื่องนี้ไปตั้งแต่ตอนที่21
พอมาอ่านอีกรอบ
โอยยย คิดถูกจริงๆที่หยุดอ่านตอนนั้นแล้วมาอ่านรวดเดียวตอนนี้ ร้องไห้หนักรวดเลย ร้องแล้วหยุด หยุดแล้วก็ร้อง ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดว่าตัวเองต้องน้ำตาแตกแน่ๆ พรุ่งนี้ตาบวมชัวร์ๆ
แต่สนุกมากอ่ะ
หลังๆนี้โดยไร้พ่ายแอคแทค แบบพ่ายซึนมากก โคตรน่ารักอ่ะ ชอบบบบบ
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
:-[
-
รอตอนต่อไปค่ะ :-[
-
งืออออออออออ มาต่อเร็วๆนะคะนี่ตามอ่านทุกเรื่องเลย
หลงรักป๋าพ่ายกับน้องเพี้ยนมากกกกกก :z3:
-
รู้ไหม เราอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่สี่ทุ่มยันตีห้าเลยนะ คือเราไม่ได้นอนเลย เพราะต้องมาทำงาน มันหยุดอ่านไม่ได้ เหมือนสารเสพติดเลยอ่ะ โอ๊ยยยนน ขอตอนต่อทีค่ะะะะะ
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ อ่านทีเดียวถึงตอนล่าสุดเลยยย ไม่ได้ทำอะไรเลยวันนี้ ติดมากจริงจัง
น้องเพี้ยนของเจ้ ไม่เหมือนในเฟสบุคเลย 55555 ร้ายนะเรา
พี่พ่าย ซึน ได้อีก ปากแข็งที่1 ชอบตอนเรียก ป๋ากับหนูมาก
แบบว่า อร๊ายยยย เขิลกระจุยกระจาย พี่พ่ายมาซึนๆอึนๆแบบนี้ เพี้ยนไม่ไปไหนแน่นอน
ผ่านเรื่องร้ายๆๆมาเยอะแล้ว ฟังหลังฝนหวังว่าจะสวยงามนะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่าาาา กำลังอิน
-
ตอนที่ 37
เหตุการณ์เลวร้ายที่เคยได้พบเจอ...มักจะเป็นภาพติดตาไปชั่วชีวิต
ทั้งความทุรนทุรายที่เคยได้เห็น น้ำเสียงสั่นเทาไปด้วยความกลัวที่เคยได้ยิน... มาจนถึงวันนี้ผมเพิ่งรู้ว่ามันยังคงซ่อนอยู่ภายความทรงจำของผม...ไม่ได้หายไปหรือถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา ผมแค่หลีกเลี่ยงจะนึกถึง...
มันไม่ได้เป็นปัญหาหากจะซ่อนมันไว้เพราะความกลัว แต่ตอนนี้มันกลับเป็นปัญหา...สำหรับการเริ่มต้นใหม่ของ ‘เรา’
“นอนซะ” เขาพูดแค่สั้นๆ แล้วลุกเดินผละไปที่ระเบียง ผมทำเพียงแค่มองตามแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเขาแล้วหลับตาลง
พี่พ่ายคงจะหงุดหงิดและผิดหวัง กลิ่นควันบุหรี่ที่โชยเข้ามาในห้องก็บอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาคงกำลังคิดหนัก ในขณะที่ผมนอนขยับตัวไปมา ไม่สบายตัวไม่สบายใจ จนข่มตาให้หลับต่อไปไม่ได้
“พี่พ่าย”
“...”
“มาทำ...กันอีกครั้งได้ไหมพี่”
เขาหันหลังกลับมามอง ดับบุหรี่แล้วเดินมายืนตรงหน้าผม
“พอเถอะ”
“แต่...” ผมมองเขาด้วยความหวั่นใจ “ผมขอโทษ...”
เพิ่งได้ตกลงเป็นแฟนกันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมง หัวใจผมเต็มไปด้วยความสุข ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอยู่แค่ไม่นาน ก็ต้องมานั่งกังวลใจว่าเขาจะขอเลิก แค่เพราะ...
“พี่...”
“กูบอกให้นอน ไม่ใช่มายืนขมวดคิ้วคิดมาก จะดื้อกับกูรึไง”
“ก็พี่โมโห ผมจะหลับได้ยังไง” ต่อให้เขาจะทำหน้านิ่งๆ แต่ตอนที่เขาผละออกไปเมื่อก่อนหน้านี้ สีหน้าเขาก็แย่มากเลย จะไม่ให้ผมกังวล ก็คงทำไม่ได้
“กูไม่ได้โมโหมึง เข้าใจไหม” เขาใช้สายตาดุๆ จ้องมองมา “พยักหน้าถ้าเข้าใจ”
ผมพยักหน้า หลังจากนั้นก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลิ่นบุหรี่และกลิ่นโคโลญประจำตัวของเขาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย แม้ผมจะไม่ได้เข้าใจอย่างที่พยักหน้าตอบเขาไปก็ตาม แต่ตอนนี้ผมแค่อยากถูกเขากอดไว้ก็เท่านั้น
พี่พ่ายคงไม่เข้าใจในตัวผม ไม่ต่างจากที่ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ภาพในกระจกเงาที่สะท้อนภาพของเราสองคนออกมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ยังติดตา ...มันซ้อนทับกับภาพของพี่กิ๊ฟที่กำลังถูกทำร้าย... จนทำให้สวรรค์ที่ผมกับพี่พ่ายกำลังจะขึ้นไปพร้อมกันนั้นล่มลงไม่เป็นท่า ผมไม่เคยรู้เลยว่าจะเป็นแบบนี้ เพราะหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นเลย ผมไม่ได้นึกรังเกียจกับการกอดจูบกับใคร ไม่ได้นึกขยะแขยงเวลามีใครมาจับเนื้อต้องตัวจนอารมณ์เลยเถิด หรือเพราะยังไม่มีใครที่ผมอนุญาตให้รุกล้ำมาไกลเหมือนอย่างเขา
ผมยอมให้เขากอด ยอมให้เขาจูบ เสื้อของเราถูกถอดออกทั้งคู่ และกางเกงที่ใส่ก็กำลังจะถูกถอดออกตาม แต่แค่มือของเขาจับอยู่ที่เอวกางเกง หัวใจผมก็เต้นระรัวไปด้วยความกลัว ผมเริ่มดิ้นหนี...ขยับให้ออกห่างแต่มือของเขาก็ยังขยับตามมา พี่พ่ายถามเป็นเชิงล้อว่าผมกำลังเล่นตัวอยู่หรือไง...ผมถึงได้ยอมหยุดดิ้น แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ยังสั่น ตอนนั้นเขายิ้มแล้วก้มลงมาจูบปลอบ ในขณะที่ผมทำเพียงแค่ฝืนยิ้มตอบกลับไป ในหัวเริ่มคิดถึงแต่คำขู่บังคับเป็นแฟนจากเขา พยายามคิดหาเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นกับเราสองคน แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เมื่อขาทั้งสองข้างของผมถูกมือของเขาจับให้แยกออกจากกัน หัวใจของผมก็แทบหยุดเต้น ผมลืมหายใจไปชั่วขณะ สองมือกำแน่น น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเข็มขัดหนังอย่างดีกำลังถูกถอดออกจากกางเกงของเขา แม้แต่เสียงซิปกางเกงที่กำลังถูกรูดลงก็ทำให้ผมเกร็งตัวขึ้น ผมขอบริมฝีปากตัวเองจนเลือดไหล ขยับหนีจากเขาด้วยความกลัวที่ผุดขึ้นในใจ
‘ปล่อย!’ ผมตวาดเสียงดังลั่น ร่างกายยังคงสั่นไม่หยุด ผมไม่ชอบเหตุการณ์แบบนี้เลย...ไม่ชอบจริงๆ
‘ผมไม่อยากทำ ผมไม่ทำนะพี่...ผมยังไม่พร้อม’
ผมจำสีหน้าของเขาได้ จำความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างเราได้ดี มันน่าอึดอัดใจจนน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของผม...ไหลลงมาอีกครั้ง
‘ตามใจ’
พี่พ่ายคงไม่เข้าใจในความรู้สึกของผม คงไม่เข้าใจความกลัวที่เกิดขึ้น...คงไม่เข้าใจว่าทำไมในใจของผมถึงภาวนาให้สัมผัสจากมือนั้นหยุดลง...
“ครั้งหน้านะพี่ ผมสัญญาเลย ตอนนี้ยังไม่พร้อม เพิ่งเป็นแฟนกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง มีอะไรกันตอนนี้ก็คงไม่ดีอ่ะ อีกอย่าง ถ้าทำผ้าปูเตียงของทางโรงแรมเลอะก็อายคนทำความสะอาดอีก เอาไว้ทำกันที่บ้านดีกว่าเนอะ”
“อืม”
พี่พ่ายตอบรับแค่นั้นก็พาผมมาที่เตียง เขาให้ผมขึ้นนอนก่อน แล้วจึงตามลงมานอนข้างๆ ฝ่ามือใหญ่ที่ลูบศีรษะมีแต่ความอ่อนโยน ริมฝีปากที่จรดเบาๆ ลงบนหน้าผากก็ทำให้ความกังวลลดลงมาได้บ้าง
พี่พ่ายกลับกรุงเทพไปเมื่อช่วงสาย ผมไปส่งเขาที่สนามบิน เราไม่ได้ร่ำลาอะไรกันมาก พูดแค่ไม่กี่คำเขาก็เดินเข้าเกทไป
“พ่อดิว ให้เพี้ยนช่วยอะไรไหม” ผมหลบงานไถนา หลบหน้าไอ้บุญทึ่งแล้วมานั่งตากแอร์อยู่ที่ออฟฟิศ เพราะเมื่อเช้าโดดงานที่ไร่ไปส่งพี่พ่ายกลับ พอกลับมาไอ้บุญทึ่งก็ทำหน้าเชิดใส่ผม ผมก็เลยต้องแอบมาหลบอยู่กับพ่อดิวที่กำลังทำบัญชีอยู่อย่างขะมักเขม้น
“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวก็เสร็จแล้วครับ” พ่อดิวยิ้มตาหยีส่งมาให้
“พ่อ”
“หือ”
“พ่อเคยมีแฟนเป็นผู้ชายไหมอ่ะ”
พ่อดิวทำหน้าเหวอ ปากกาที่ถืออยู่หล่นกระทบโต๊ะดัง ป๊อก!
“น้องเพี้ยน...พ่อสวยขนาดนั้นเลยเหรอครับลูก” พ่อดิวทำท่าเอียงอาย ก่อนจะยิ้มประหนึ่งตัวเองเป็นมิแรนด้า เคอร์มาให้ “สมัยเรียนก็มีผู้ชายมาชอบอยู่หรอก แต่พ่อแมนๆ เตะบอลงี้”
“พ่อดิวเตะบอลด้วยเหรอ ไหนแม่เพี้ยนบอกว่าเมื่อก่อนพ่อดิวชอบเล่นโดดหนังยางกับแม่ของพี่ดรีม”
“พี่พูดอย่างนั้นเหรอ ไปเห็นตอนไหน แล้วทำไมเห็นอ่ะ น้องเพี้ยนไปถามมาให้พ่อหน่อยสิลูก อายอ่ะ ไปเห็นได้ยังไง” พ่อดิวพูดพึมพำเหมือนคนจิตตกไปแล้ว อ่า...นี่ผมทำให้พ่อคิดมากอีกแล้วเหรอ พ่อเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว เอนไปทางหัวอ่อน ทุกวันนี้ถึงถูกแม่ผมทั้งข่มขู่ ทั้งบังคับ เป็นช้างเท้าหน้าอยู่ตลอด
“แล้วเพี้ยนจะถามให้น้า โดดหนังยางก็ไม่ได้น่าอายหรอก เท่มากๆ เลยนะ แฟนเพี้ยนก็ชอบเล่น”
“จริงเหรอ ผู้ชายหน้ามึนๆ นั่นก็เล่นด้วยเหรอ”
“อื้อ เล่นเก่งด้วยนะ โดดทีสูงข้ามหัวเพี้ยนเลยอ่ะ เคยเล่นด้วยกัน”
ผมก็โม้ไปอย่างนั้น แค่อยากเห็นพ่อสบายใจ แม้จะนึกภาพตอนที่พี่พ่ายโดดหนังยาง นับจันทร์อังคารพุธไม่ออกเลยก็ตาม
“พ่อดิว แล้วตกลงพ่อดิวเคยคบกับผู้ชายไหมอ่ะ”
พ่อดิวส่ายหน้า “ถึงพ่อจะสวยและดูดีขนาดนี้ แต่พ่อก็สนใจแค่ผู้หญิง พ่อแต่งงานกับแม่น้องดรีม แม้จะไม่ได้เพราะความรัก แต่เขาก็เป็นแม่ของลูกสาวที่น่ารักของพ่อ เป็นผู้หญิงที่พ่อยอมรับในความเก่งของเขา ส่วนผู้หญิงที่พ่อหลงรัก...ก็มีแค่แม่ของน้องเพี้ยน ถึงในใจของพ่อจะเคยคิดว่าพ่อของน้องเพี้ยนหล่อและตรงสเปคมากก็ตาม...อุ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย” ผมระเบิดหัวเราะออกมาทันที พ่อดิวเป็นคนที่ทำให้ผมหัวเราะได้ทุกทีเลย
“ล้อเล่นครับ ยิ้มแล้วน้า น้องเพี้ยนไม่ยิ้มแล้วดูไม่เหมือนคนบ้าเลย”
“พ่ออ่ะ ไม่เหมือนคนบ้าก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ดี...แต่ถ้าเป็นคนปกติแล้วไม่มีความสุข พ่อก็ไม่อยากให้เพี้ยนเป็นหรอกนะ รู้ไหม”
“รู้ก็ได้...”
“แล้วถามทำไมเหรอ เพี้ยนอยากปรึกษาอะไรรึเปล่า”
“ก็...”
“พูดมาได้เลยนะ ไม่ต้องเก็บไว้หรอก พ่ออาจจะไม่เคยบอกใคร แต่ก่อนที่จะมาดูแลงานที่ไร่ พ่อเกือบได้เป็นจิตแพทย์แล้วด้วย”
“เฮ้ยย จริงเหรอครับ เพี้ยนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” ผมว่าเรื่องนี้แม่ก็ต้องไม่รู้แน่ๆ คือช็อคอ่ะ พ่อดิวนี่นะเคยเกือบได้เป็นจิตแพทย์ หน้าตาไม่บ่งบอกว่าฉลาดและมีความรู้ขนาดนั้นเลย...
“ครับ ไม่มีใครรู้หรอก พี่ก็ไม่รู้”
นี่แสดงว่าพ่อดิวเขาทิ้งความมั่นคงในชีวิตของเขาเพื่อมาอยู่ไร่กับแม่ของผมอย่างนั้นเหรอ... ยอมทิ้งอนาคตเพื่อมาอยู่กับแม่ม่ายลูกติด...
“พ่อ! พ่อโคตรเท่เลยอ่ะ! เพี้ยนเคยคิดว่าพ่อจบ ปอหกจากกศน.ใกล้บ้านเรานี่ซะอีก”
“ปะ...ปอหกเลยเหรอ” พ่อดิวทำหน้าช็อคนิดๆ “พ่อดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอครับลูก”
“เปล่า...แต่เมื่อก่อนที่พ่อสอนการบ้านให้ แล้วเพี้ยนเอาไปส่งครู มันผิดหมดเลยนี่นา”
“พ่อเป็นประเภทคมในฝักอ่ะ”
“แต่พี่ดรีมเคยบอกว่าพ่อคูณเลขสามหลักไม่เป็นนะ”
“พ่อแค่ไม่ชอบวิชาคณิตศาสตร์”
“แล้วทำไมพ่อมาทำบัญชีของไร่ล่ะ พ่อไม่ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ความรักทำให้พ่อทำได้ทุกอย่าง...”
“พ่อเท่อีกแล้ว!”
“ใช่ม้า...”
“อื้อ มากๆ เลย ทีนี้เพี้ยนก็จะเอาไปอวดไอ้ยิวได้แล้วว่าพ่อดิวเกือบได้เป็นจิตแพทย์แล้ว มันจะได้รู้ว่าเพี้ยนมีพ่อเก่งๆ”
“ใช่แล้วลูก พ่อเกือบได้เป็นแล้ว ถ้าตอนจบมอหกพ่อเอ็นติดอ่ะ แต่เพราะเอ็นไม่ติด พ่อก็เลยเรียนบัญชีแทน กว่าจะจบก็เกือบแปดปีเลยลูก เกือบโดนรีไทร์”
พ่อ...
“เพี้ยนไปเล่นกับบุญทึ่งดีกว่า”
“เดี๋ยวๆ แต่ถึงพ่อจะจบบัญชี พ่อก็ให้คำปรึกษาได้นะ ในศาสตร์ด้านความรักจะหาใครเชี่ยวชาญไปมากกว่าพ่อ ไม่มีอีกแล้วลูก ประสบการณ์หลงรักแม่ของเพี้ยนข้างเดียวมาสามสิบปี ตอนนี้ก็ยังไม่เรียกว่าสมหวัง แค่ได้อยู่ดูแลเขาก็ถือว่าเป็นรางวัลชีวิต เห็นไหม...เอ็กเปิดขนาดไหน ถามใจดู”
“อะไรคือเอ็กเปิดอ่ะ” ผมยอมนั่งลงตามเดิม จากตอนแรกคิดว่าไปปรึกษาไอ้บุญทึ่งก็ไม่ต่างอะไรมาคุยกับพ่อดิว แต่ในเมื่อประสบการณ์โชกโชนอย่างนี้ก็น่าพูดคุยด้วย แต่อะไรคือเอ็กเปิดวะ
“พ่อคิดว่าคงคล้ายๆ อันยองภาษาเกาหลี เคยได้ยินพี่พูดตอนคุยงานกับไอ้เจมส์บ่อยๆ”
เจมส์คือเจ้าของบริษัทนำเข้าไวน์รายใหญ่ ทางไร่ของผมส่งไวน์ให้กับบริษัทของเขาที่ต่างประเทศครับ เขาเคยบินมาไทยแล้วมาที่ไร่เพื่อคุยงานกับแม่อยู่บ่อยครั้ง
“พ่อรู้เหรอว่าอันยองแปลว่าอะไร” ผมมองพ่อดิวอย่างทึ่งๆ
“มีอะไรบ้างที่พ่อไม่รู้”
“เยอะเลย”
“น้องเพี้ยนอ่า”
“แล้วตกลงเอ็กเปิดนี่หมายถึงสวัสดีเหรอครับพ่อ”
“อ้าว... อันยองนี่ไม่ได้หมายถึงฉลาดเหรอ”
เอ็กเปิดนี่มันหมายถึงฉลาดเหรอวะ หรือผมควรต้องไลน์ไปถามพี่พ่าย... แต่คิดอีกที...ไม่ดีกว่า เขาอาจจะกำลังยุ่ง อีกทั้ง...อาจจะไม่อยากคุยกับผมด้วย ผมไม่อยากส่งไปแล้วต้องคาดหวังในการตอบกลับมาของเขา
ผมกับพ่อดิวทำหน้างงใส่กัน ก่อนผมจะเปิดประเด็น
“เอาเป็นว่า จะเล่าให้พ่อฟังก็ได้ แต่พ่อห้ามเอาไปเล่าให้แม่ฟังเด็ดขาดเลยนะ”
“รับปากครับ”
“คืองี้อ่ะพ่อ เมื่อคืนเพี้ยนไปนอนโรงแรมกับแฟนใช่ป่ะ แล้วทีนี้...”
“เกิดเหตุอัศจรรย์บนเตียงแบบสั่นสะเทือนไปหลายริกเตอร์เลย?”
“ไม่ๆๆ พ่อจะฟังไหมเนี่ย”
“โอเคๆ ฟังๆ แต่พ่อตื่นเต้นอ่ะ อยากเป็นที่ปรึกษาให้ลูกๆ มานานแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีใครมาปรึกษาพ่อเลย” แน่ล่ะ พี่ดรีมบอกผมบ่อยๆ ว่าพ่อน่ะไม่ค่อยเต็ม พี่ต้องคอยห่วงพ่ออยู่เรื่อย เป็นแบบนั้นแล้วพี่ก็คงไม่เอาเรื่องยากๆ ไปปรึกษาพ่อหรอก
“งั้นต่อไปถ้าเพี้ยนมีอะไรไม่สบายใจจะมาปรึกษาพ่อละกันนะ”
“โอเคครับ เล่าต่อๆ ลูก” ยิ้มตาหยีอย่างนี้แล้วผมไม่ควรคาดหวังกับคำพูดของพ่อใช่ไหมอ่ะ
“คือคืนแรกไม่มีอะไร เขามาเหนื่อยๆ เราก็ต่างคนต่างนอน แต่เมื่อคืน หลังจากที่ไปเดินเล่นกันมาแล้ว ระหว่างนั้นมันก็มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นอ่ะพ่อ ในใจคิดว่าตอนนั้นกลับห้องต้องโดนแน่ๆ แล้วล่ะ เพราะคืนแรกก็ไม่ได้ทำ แล้วพอถึงห้อง...เพี้ยนก็โดนจูบตั้งแต่หน้าประตูเลย คือเราก็เคลิ้มด้วย อยากเป็นของเขาด้วย”
“ถ้าพี่รู้ ลูกต้องถูกมัดกับเสาแล้วฟาดด้วยหวาย ไม่งั้นก็โดนด้ามปืนลูกซองโบกหัวแน่ๆ อ่ะ ทำไมเราไม่เป็นกุลสตรีเลย” พ่อดิวผิวหน้าขึ้นสีระเรื่อ บิดปากกาในมือจนงอ
“ก็หนูเป็นผู้ชายนี่พ่อ!”
“เพี้ยนเสียงดังใส่พ่ออ่ะ”
“ขอโทษครับ งั้นเล่าต่อนะ”
“อือ เอาแบบละเอียดคมชัดภาพ HD”
“ต้องบอกขนาดของแฟนให้ด้วยไหมล่ะ”
“อันนั้นไม่ต้องก็ได้”
“แต่ใหญ่นะ...” ผมแกล้งกระซิบ พ่อดิวนี่หูแดงคอแดงเลยทีเดียว “พ่อคิดอะไรอ่ะ เพี้ยนหมายถึงกล้ามแขน ใหญ่มาก อกก็กว้าง ตัวก็หอม กอดทีอุ๊นอุ่น”
“พ่อก็คิดว่าแขนนั่นแหละ”
“อิอิ”
“แล้วที่อยากปรึกษาคืออะไรอ่ะ”
“มันเรื่องหลังจากนั้นอ่ะ ...เพราะเพี้ยน เขาถึงต้องหยุดทุกอย่าง สวรรค์ล่มไม่เป็นท่า แล้วเขาก็ดูหงุดหงิดมากด้วยอ่ะพ่อ เขาบอกว่าไม่โกรธ แต่ก็ไม่เหมือนเดิม ไปส่งที่สนามบิน...เขาก็ไม่ได้หวานอะไรเลยนะ แค่บอกว่าขับรถกลับดีๆ แล้วก็เดินเข้าเกทไปเลยอ่ะ ไม่กอดไม่จูบ ไม่มีบอกจะโทรหาด้วย”
“แล้วทำไมสวรรค์ถึงล่มล่ะครับลูก”
ผมก็อธิบายไม่ถูกว่าทำไม แต่อารมณ์ในตอนนั้นคือไม่อยากทำ ความต้องการที่มีก็หายวับไป น้องชายที่กำลังแข็งสู้มือเขาก็อ่อนปวกเปียกราวกับถูกน้ำร้อนราด
“ไม่เป็นไรนะ พ่อเข้าใจแล้วล่ะว่ากังวลเรื่องอะไร ผู้ชายเราน่ะ ถ้ารักจริง เรื่องบนเตียงก็เป็นแค่เรื่องเล็ก เหมือนพ่อกับแม่ของเพี้ยน พ่ออยู่กับเขาด้วยความรัก เราเติมเต็มในสิ่งที่เขาขาด เราให้ในสิ่งที่คิดว่าเขาจะมีความสุข และเราจะไม่ทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ พ่อไม่เคยบังคับ ไม่เคยเรียกร้องกับเขา ถ้าถึงเวลาที่เขาพร้อม ถึงเวลาที่เขาเต็มใจให้ ตอนนั้นเราแค่รับด้วยความดีใจ”
“พ่อ เพี้ยนถามจริงๆ นะ ไม่ได้ทะลึ่งอะไรหรอก แต่แค่อยากรู้ว่า มันจริงไหมที่พ่อกับแม่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันเลย”
ผมรู้เรื่องนี้มานานแล้ว เพราะตั้งแต่พ่อแท้ๆ ของผมจากไป แม่ก็ถือศีลมาตลอด ผมไม่รู้ว่าเคร่งแค่ไหน แต่จากที่คนงานในบ้านเคยแอบพูดกันก็พอรู้ได้ว่าหนึ่งในข้อห้ามนั้นคงมีการร่วมรักอยู่ด้วย แต่นั่นเป็นตอนที่ผมเด็กๆ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไง
“อืม”
“พ่อทนได้เหรอ”
“พ่อไม่ได้ทน แต่มันเป็นไปเอง สำหรับพ่อ แค่ได้อยู่ใกล้ ได้ดูแล ก็โอเคมากแล้ว แม่ของเพี้ยน เขาก็มีคนในใจของเขา ซึ่งนั่นไม่ใช่คนที่พ่อจะเข้าไปแทนที่ได้ แต่พ่อจะอยู่เคียงข้างเขาไปอย่างนี้ จนกว่าเราจะตายจากกัน”
“แฟนเพี้ยนจะคิดเหมือนพ่อไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“พ่อมั่นใจได้ยังไง เขาหงุดหงิดมากเลยนะ แล้วก็อาจจะโกรธอยู่ด้วย”
“แต่จากที่พ่อเคยเจอเขา เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบโกหก ดูจะเปิดเผยมากเกินไปซะด้วยซ้ำ”
“มันก็จริง แล้วเขาเป็นอะไรล่ะ ถ้าไม่โกรธ”
“ลูกไม่ถามเขาเหรอ”
“ไม่กล้าถาม เขาดุอ่ะพ่อ ไม่ตามใจด้วย ชอบสั่งชอบบังคับ ทำอย่างกะเพี้ยนเป็นเด็ก”
“แต่ลูกก็ชอบให้เขาบังคับใช่ม้า พ่อรู้น้า”
“งื้อออ ก็เวลาเขาบังคับแล้วมันดีกับใจ”
“ฮ่าๆๆ ต้องบอกพี่ซะแล้วอ่ะว่าเลี้ยงลูกฮาร์ดคอร์จนตอนนี้ลูกเพี้ยนสมชื่อแล้ว”
“ไม่เพี้ยนๆ”
“แล้วเขาเลิกกับเมียเขารึยัง”
“ยังเลย คงต้องรอให้ฟื้นแหละพ่อ แต่ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วก็ไม่รู้จะยอมรึเปล่า ผู้ชายแซ่บๆ อย่างพี่พ่ายใครก็ไม่อยากปล่อย”
ผมคุยเรื่องพี่พ่ายให้พ่อดิวฟังอีกเยอะแยะ เขาก็ร้องอู้หูอ้าหาไปตามเรื่องตามราว จนเวลาเกือบห้าโมงเย็น แม่ก็ตามมาบิดหูผมเพราะโดดงานแล้วทิ้งให้ไอ้บุญทึ่งนอนเหงาอยู่ที่ริมคันนาเพียงลำพัง ส่วนพ่อดิวก็โดนเหมือนกัน เพราะผมมาชวนคุย บัญชีที่แม่ให้ทำแล้วต้องรีบเคลียร์ให้ได้ภายในวันนี้มันไม่เสร็จ
“เพราะน้องเพี้ยนคนเดียวเลย ทำให้พ่อโดนดุ”
“แม่นี่เป็นปีศาจชัดๆ ไม่เคยเข้าใจอารมณ์ดาร์คของลูกตัวเองเลยอ่ะ”
ผมกับพ่อได้แต่บ่นด้วยกันอุบอิบ เพราะทำเสียงดังไม่ได้ แม่นั่งไขว่ห้างจิบชามองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมน่ะโดนลงโทษจนชิน ให้มาถางหญ้ารดน้ำต้นไม้ก็ทำบ่อยๆ แต่พ่อนี่สิ...เคยนั่งอยู่แต่ในห้องแอร์ บอบบางจนน่าสงสาร
“บ่นอะไรกัน! ทำให้มันเร็วๆ ด้วย”
“ก็เร็วอยู่นี่แล้วไงแม่! แล้วทำไมเพี้ยนกับพ่อต้องมาอาบน้ำให้ไอ้บุญทึ่งมันด้วยเนี่ย!”
“เพราะแกปล่อยให้มันนอนตากแดดอยู่ตั้งห้าชั่วโมง น้ำก็ไม่ได้กิน หญ้าแม้แต่ใบเดียวก็ไม่ได้เคี้ยวไงล่ะ รับผิดชอบซะ!”
แม่รักไอ้บุญทึ่งมากกว่าผม ทำไม เพราะมันหน้าตาเหมือนพี่พ่ายเหรอ! ใช่ซี้ ลูกเขยกิตติมศักดิ์ของแม่นี่...
“เพี้ยน อย่าเถียงแม่เลยลูก บุญทึ่งก็น่าสงสารจริงๆ นั่นแหละนะ โอ๋ๆ ผิวเกรียมไปหมดเลย แฟนน้องแยมต้องร้องไห้หนักมากแน่ๆ”
“แต่ตอนนี้คนที่ร้องไห้หนักมากควรจะเป็นพวกเราอ่ะพ่อ เฮ้ยแก อย่าสะบัดหางดิวะ ไปคลุกโคลนที่ไหนมาเนี่ย สกปรกจริงๆ ไม่ต้องมาทำหน้างง ไอ้ขี้ฟ้อง แค่ไม่ได้ไปเล่นด้วยแค่นี้ เอาไปฟ้องแม่เหรอ แกมันลูกน้องทรยศ ไอ้บุญทึ่ง”
เพิ่มชื่อบุญทึ่งต่อท้ายชื่อไร้พ่าย บุคคลผู้ทำให้วันนี้ของผมเป็นวันที่อารมณ์เสียและน่าหงุดหงิด จิตสับสนแห่งปี
‘ไหนบอกไม่โกรธไง’
ผมตัดสินใจส่งไลน์ไป เมื่อพบว่าตั้งแต่เขากลับกรุงเทพ เขาก็ไม่ได้ติดต่อมาหาผมอีกเลย พรุ่งนี้ก็ต้องลงไปกรุงเทพแล้ว อยากจะเคลียร์กันให้จบ ไม่งั้นคงได้กระอักกระอ่วนใจตอนไปเจอเขาที่ศาลแน่
รออยู่เกือบสิบนาที เขาก็ตอบกลับมาแค่ว่า ‘ประชุมอยู่ เดี๋ยวโทรหา’
ประชุมได้แม้กระทั่งวันเสาร์ ตำแหน่งรักษาการแทนประธานกรรมการนี่มันยุ่งมากขนาดนี้เลยเหรอ
ผมโยนมือถือลงบนเตียง อยากปามันลงกับพื้นแต่ติดที่ว่าผมไม่มีตังค์ซื้อเครื่องใหม่ แล้วเดี๋ยวจะกลายเป็นประเด็นดราม่าเรื่องว่าทำไมติดต่อไม่ได้ขึ้นมาอีก
เฮ้อ... ไอ้เดี๋ยวโทรหานี่... นานเท่าไหร่วะ
วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย พ่อดิวออกไปกับแม่ตั้งแต่เช้าแล้ว เพราะเย็นนี้จะไปงานแต่งลูกสาวนายอำเภอ จึงพากันไปเสริมสวยเสริมหล่อ ส่วนผมไม่ขอไปด้วย ไม่ได้อยู่ในอารมณ์อยากไปอวยพรให้ใคร
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้เกือบครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์มือถือที่ไม่มีสายโทรเข้ามาหลายวันก็สั่นแรง ผมเหลือบมอง นับหนึ่งถึงร้อยในใจ ไม่อยากรับเร็วเกินไป เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์จากเขาจนไม่เป็นอันทำอะไร
แต่คราวนี้ผมไม่รู้ว่านับข้ามเลขอะไรไปบ้าง...เพราะนับถึงร้อยแค่ไม่กี่วินาทีเอง
“ฮัลโหล”
“งี่เง่าอะไร” คำถามที่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลย
“ทำไมพี่ถามอย่างนี้”
“ก็แล้วไลน์มาอย่างนั้นทำไม จะหาเรื่องเหรอ”
“พี่กำลังอารมณ์ไม่ดีใช่ไหม งั้นเอาไว้ค่อยคุยกันก็ได้”
“คุยตอนนี้ จะได้จบๆ ไป”
“ครับ”
ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเงียบอยู่นานเลยทีเดียว
“เดี๋ยวกูต้องเข้าประชุมต่อ มึงมีอะไรก็รีบๆ พูด”
ผมรู้สึกเหมือนคนที่คาดหวังไว้มาก...แล้วตอนนี้ก็ถูกทำให้ผิดหวัง ...มันคงไม่ใช่สำหรับผมกับเขา ที่เมื่อเราเริ่มใช้คำว่า ‘แฟน’ กันแล้ว ความสำคัญของผมจะมีมากขึ้น
“ไม่มีอะไรแล้วพี่ พี่วางเถอะ ผมไม่กวนแล้ว”
“ตอนนี้พักเบรคอยู่ไง คุยได้’ น้ำเสียงเขาอ่อนลง แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยแล้วจริงๆ
“วางเถอะ ผมต้องไปไถนาต่อแล้วล่ะ” ความจริงงานในไร่มันไม่มีอะไรแล้วครับ ผมไถคราดเสร็จไปหลายวันแล้ว เพราะหลังจากที่อาบน้ำให้บุญทึ่งในวันนั้น แม่ก็บอกว่าเพื่อเป็นการชดใช้ความผิด ให้บุญทึ่งมันพักผ่อนได้ตามสบาย ส่วนผมก็เอาควายเหล็กไปไถแทน แล้วพอได้ควายเหล็กมามันก็สบายไง นั่งขับได้แบบชิวๆ งานก็เลยเสร็จเร็ว แต่ที่ต้องโกหกเขาไปแบบนี้ นั่นก็เพราะผมน้อยใจอยู่ต่างหาก
“อืม ยังไงมาถึงกรุงเทพแล้วก็โทรมาละกัน จะไปรับ”
“ไปเจอกันที่ศาลเลยก็แล้วกันครับ ผมไปกับไอ้ยิว คงอยู่กับมัน แล้วจะให้มันไปส่งด้วย”
“ทำไม”
“ผมต่างหากที่อยากจะถามว่าทำไม ทั้งๆ ที่โกรธแต่ก็ไม่พูดมาตรงๆ ทำไมวะพี่!”
“กูบอกมึงแล้วนะว่าไม่ได้โกรธ มึงคิดมาก งี่เง่าไปเอง”
“แล้วทำไมไม่โทรมา ไม่ติดต่อมาเลยล่ะ ท่าทีของพี่มันไม่เหมือนเดิม พี่มึนตึงใส่ผมหลังจากคืนนั้น จะให้คิดยังไง แล้วนี่เงียบหายไปอีก พี่บอกให้เป็นแฟนพี่...แต่พี่ทิ้งขว้างแฟนตัวเองอย่างนี้เหรอ ความรู้สึกของผมพี่จะไม่ใส่ใจเลยใช่ไหม”
“โอเค ถ้ามึงเข้าใจแบบนั้น ก็เรื่องของมึง กูไม่มีเวลามาทะเลาะกับเด็ก”
ผมนิ่งค้าง...ฟังเสียงสัญญาณที่สายถูกตัดไป ก่อนจะหัวเราะออกมา ผมถอดแบ็ตมือถือออกช้าๆ ดึงซิมการ์ดออกมาแล้วหักมันทิ้ง
ไม่ต้องปิดมือถือ เพราะรู้ว่าตัวเองใจอ่อน ปิดได้ไม่นานอีกเดี๋ยวก็เปิดมันอีก ผมหักซิมทิ้งไปซะ จะได้ตัดปัญหา เพราะจะไปติดต่อศูนย์เพื่อซื้อซิมใหม่แล้วใช้เบอร์เดิมที่ห้างในเมือง คนขี้เกียจอย่างผมก็ไม่ทำหรอก
ดีแล้ว...ไม่อยากทะเลาะใช่ไหม ไม่อยากพูดไม่อยากอธิบายอะไร...ก็ไม่ต้องติดต่อกันเลยก็ได้
ผมง่ายๆ ชิวๆ อยู่แล้ว...
เดินลงมาชั้นล่างเพื่อหาอะไรกิน เวลาโมโหจะรู้สึกว่าหิวผิดปกติ ไปเกาะแกะให้แม่ครัวทำข้าวผัดให้กิน จากนั้นก็มานั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น กำลังเพลิดเพลินกับรายการเพลงและข้าวผัดแหนมอยู่ได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น ผมได้ยินแต่ไม่ได้สนใจ เดี๋ยวก็มีใครสักคนในบ้านรับสายเอง
“คุณเพี้ยน โทรศัพท์ค่ะ” พี่แยมคนสวยเดินถือโทรศัพท์บ้านไร้สายเข้ามาให้ ดีที่พี่ไม่โยนมันมากระแทกหัวผม เพราะอันที่จริงก็มีโทรศัพท์อีกเครื่องวางอยู่บนเคาท์เตอร์บาร์ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ผมนั่ง
“ใครครับพี่”
“คุณยิวค่ะ”
“อ๋อ ครับ ขอบคุณครับ” ผมรับโทรศัพท์มาจากพี่แยม แต่ยังไม่ทันได้พูดสวัสดีทักทายตามมารยาท ไอ้ยิวที่ช่วงนี้เป็นหมาบ้าไล่กัดชาวบ้านเขาไปทั่วก็โหวกเหวกเสียงดังสวนมาแทน
“ติดต่ออะไรไม่ได้เลย มึงปิดมือถือทำเพื่อ”
“มือถือเปิดอยู่”
“แล้วทำไมติดต่อไม่ได้วะ กูฟังคอลเซ็นเตอร์มันบอกว่าติดต่อมึงไม่ได้มาสักห้ารอบแล้ว”
มึงนี่ก็โง่ รู้ว่าโทรแล้วมันไม่ติด ยังจะโง่โทรอยู่ได้
“กูไม่ได้ใส่ซิม”
“เกิดบ้าอะไรกับสมองไร้ไอคิวของมึงอีกล่ะ เออ แต่ช่างเถอะ กูจะบอกว่า รถกูเสีย มึงมารับกูด้วย”
“รถเสียแล้วทำไมไม่ซ่อม มึงจะให้กูถ่อไปรับมึงถึงเชียงรายนี่นะ กูอยู่อำเภอข้างเคียงหรือไงไอ้สัด”
“เอาเข้าอู่แล้ว แต่มันต้องใช้เวลาซ่อมอีกหลายวัน มึงไปไม่ทันวันพุธแน่อ่ะ อีกอย่างเชียงใหม่ก็ไม่ได้ไกลจากเชียงราย แป๊บเดียวถึง”
“แป๊บพ่อง นอกจากแม่กูจะซื้อเครื่องบินเจ็ทให้ขับไปรับมึงได้นั่นแหละถึงจะแป๊บ”
“เออน่า มาหน่อย นี่ไง มากินข้าวกับแม่กูด้วย แม่กูคิดถึง”
“ไม่ต้องเอาแม่มึงมาอ้างเลย แต่กูไปก็ได้ เซ็งๆ อยู่เหมือนกัน แต่รอแม่กับพ่อกลับมาก่อนนะ หายไปไม่บอกกลับมากูน่วมอีก”
“เออๆ แล้วเจอกัน เดี๋ยวกูพาไปเปิดหูเปิดตาด้วย”
ความจริงก็ไม่อยากลงกรุงเทพแล้วนะครับ อยากจะบอกไอ้ยิวด้วยซ้ำว่ากูไม่ไปแล้ว แต่มันติดที่ว่าผมมีธุระสำคัญต้องไปทำที่นั่นอีก...
เฮ้อ...แล้วนี่ผมโสดรึยังวะ จะได้ไปเปิดหูเปิดตากับไอ้ยิวได้เต็มที่ซะที หรืออันที่จริงแล้ว...ไม่ต้องไปแคร์กับแฟนแค่ไม่กี่วันที่ก็ไม่ได้แคร์อะไรผมมากมาย?
.....................................................................TBC.........................................................
เราเพิ่งผ่านมรสุมหนักของชีวิตมา แทบปลิวไปกับพายุ
พี่พ่ายคะ พี่ทำดีแล้ววววว อย่าไปแคร์นังเพี้ยน มาเป็นของเราดีกว่าาาาาาาาาาา อิ๊อิ๊
คิดถึงทุกคนเลยค่ะ ขอบคุณทุกๆ ความคิดเห็นเลยนะคะ หายไปนานแบบนี้คงไม่ปะติดปะต่อ ไม่อิน ยังไงย้อนกลับไปอ่านความรู้สึกก่อนหน้าก็ได้น้า หรือมันก็ไม่มีอะไรมานานแล้ววะ :a5: :laugh:
-
ถ้าบอกว่าชอบตอนแบบนี้มากจะมีใคว่าเราบ้าไหม
ชอบเวลาเพี้ยนงอน เพี้ยนน้อยใจป๋าพ่ายอ่ะมันดูหน่วงๆดราม่าดีเราชอบอารมณ์แบบนี้ :o12:
รอนะคะ รอรวมเป็นเล่มเลยซื้อแน่นอน ป๋าเป็นผู้ชายที่สภาพผิวหน้าตายด้านแน่ๆ :z6: เลยแสดงอารมณ์ไม่เก่ง ฮาาาา
-
พ่อดิวกะน้องเพี้ยน ปรึกษาปัญหาหัวใจกันได้น่ารัก :กอด1:
แล้วป๋าจะเย็นชาอย่างนี้อีกนานมั้ย :z3:
-
อีกคนก็ซึน
อีกคนก็ งอแง
ป๊าดด เอามือตบกระบานตัวเอง แปบ
เป็นอะไร ก๊าน ไอ้ มาคุ ผ่านมือถือเนี่ย
้
-
พออ่านจบก็อยากอ่านอีก
-
:hao7: ไหงเป็นงี้นี้เพี้ยน พี่พ่าย
-
ชอบพ่อดิว :กอด1:
-
พึ่งจะเปนแฟนกัน
แล้วเหตุไฉนถึงทะเลาะกันหนักมาก
:hao7:
-
พอได้เป็นแฟนอารมณ์ต่างๆนานามันก็มาเต็ม งานนี้พี่พ่ายปวดหัวแน่นอนเจอเด็กงอแง555555555
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด พี่พ่าย :oni1: :oni1:
เข้าใจอารมณ์ของน้องเพี้ยนตอนนี้เลย อยู่ๆก็น้อยอกน้อยใจแฟน
-
คิดถึงนางมากกกก แต่ นังน้องเพี้ยนคะ ทำไมคิดมาก พี่พ่ายบอกไม่โกรธก็ไม่โกรธเซ่!!! หาเรื่องให้เฮียหึงอีกล่ะ
-
สั้นง้าาาาาาแต่สงสารเพี้ยนมากๆ
-
ทำไมรู้สึกว่าพ่อดิวเเปลกๆแฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ทองคำเองถอดวิญญาณมาสิงร่างใช่ไหม
น้องเพี้ยนไม่คิดมากนะ พี่พ่ายบอกไม่โกรธคือไม่โกรธไง
ส่วนตัวนี่ไม่ค่อยเข้าใจความคิดเพี้ยนเท่าไรเลย
คือเเค่ทะเลาะกันเอง ขอร้องเถอะไอ้คำว่าโสดนี่ ขอให้เลิกกันจริงจังก่อนได้ไหม อย่าคิดพูดไปเพราะประชดใครเลยอะ
เพี้ยนโมโหได้ พี่พ่ายก็โมโหเป็น อยากให้เอาใจเขามาใส่ใจเราน๊าาาา
ไร้พ่าย จู้ๆๆ !!!! :hao7: :hao7: :hao7:
-
คิดถึงป๋าพ่ายม๊ากมากกกก อยากจะจุ๊บซ้าย จุ๊บขวา :katai2-1: แต่เดี๋ยวอิเพี้ยนบุกมาตบถึงหน้าคอมชัวร์ :beat:
ห้าๆๆๆ ตลกมากก ตอนเพี้ยนกะพ่อดิวคุยกันน สรุปคือ พ่อดิวก้ไม่เต็มชิมิเคอะ :m20:
อย่ามีมาม่าเลยนะะค้าาา ไหว้หละ :m15:
-
เพี้ยน นอยด์อีกละ หนูต้องปรึกษาจิตแพทย์รึเปล่านี่
อาการที่เกิดขึ้นบนเตียง เรื่องของพี่กิ๊ฟมันฝังใจ
ปล.พ่อดิว น่ารักว่ะเพี้ยนยิ่งกว่าน้องเพี้ยนป่ะนี่ :m20:
-
ทำไมตอนนี้เราทีมเพี้ยน :hao7: :hao7:
-
คู่นี้นี่มันอะไรกันนะดีกันแค่แป๊บๆตีกันอีกแล้ว อิป๋าก็หวานได้ไม่กี่วันก็เข้าโหมดเดิมอีกแล้ว เพี้ยนก็คิดมากตามเคยหวังแค่ว่าอย่าทำอะไรที่มันเป็นการประชดเลยนะเพี้ยนเดี๋ยวปัญหาจะตามมาหนักกว่านี้อีก
ปอลิง ชอบพ่อดิวอะ นี่เฮียทองรับจ๊อบใช่มั้ย ตอบ!!
อัพเดทสารบัญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3087241#msg3087241)ให้แล้วนะ
-
:กอด1: ค้างมากกกเยยยยยแงงง
-
พี่พ่ายเป็นอะไรอ่า เดาไม่ออกค่าาาา :katai1:
-
พี่พ่าย ปจด มารึเปล่า หงุดหงิดง่ายจัง
ชอบพ่อดิวมากกกกกกกกกกก อ่านแล้วก๊าก :m20:
-
เคยอยู่ข้างเพี้ยน ตอนนี้ย้ายทีมไปหาพี่พ่ายดีกว่า รำอิเพี้ยนมากกก พี่พ่ายไม่ต้องไปง้อเลยทิ้งให้มันอยู่กับเมียในฝันอย่างพี่กิฟ กับเมียยิวของมันต่อไปเหอะ หมั่นหน้ามาก #ทีมพ่ายอปป้า
-
พ่อดิวน่ารัก~ :m3:
-
อ่านคู่นี้แล้วเหมือนพายเรืออยู่ในอ่างชอบกล :mew2: สามวันดีสี่วันไข้ :mew5:
-
:pig4:
-
กลับมาหน่วงๆ แต่ไม่มากเท่าไร
เข้าใจไปคคนละทาง อีกคนก็คิดก็มโนไป
อีกคนก็ปากแข็งไม่อธิบายอะไร
-
พี่พ่ายหล่อจุง เกี่ยวกับเนื้อเรื่องป่ะ!? ตอบเลยว่าไม่ :laugh:
-
พ่อดิวกับเพี้ยนปรึกษากันได้น่ารักมากจริงๆ
คู่นี้มันอะไรสามวันดีสี่วันทะเลาะ :เฮ้อ:
-
หวานกันแค่ตอนเดียว ป๋าทำน้องจิตตกอีกแล้วนะ
มีเรื่องอะไรที่กรุงเทพ ตอนหน้ารอบุ้นผลคดี
ปล คุณพ่อเลี้ยงของเพี้ยนโก๊ะพอกันเลย
-
:ling2: พี่พ่ายก็อมพะนำ เพี้ยนก็คิดไปเอง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปวดตับ
-
เอิ่ม. ต้องจูนกันอีกเยอะนะ ต่างคนต่างไม่ง้อนี่
-
เกือบลืมละ
-
อะไรคือแกจะงอนหรือแกจะง้อนุงเพี้ยนน (แต่นี่ซินะเพี้ยนตัวจริง) ที่ไม่ถึงสวรรค์น่ะเข้าใจนะรออีกหน่อยเดี๋ยวสวรรค์ก็มาถึงเองแหล่ะ (พ่อเพี้ยนไม่ได้กล่าว 5555)
-
อ่านจบตอน...แล้วก็ถอนหายใจดัง เฮ้ออออออออ :mew5:
-
มารองับ
-
ทะเลาะกันอีกแล้ววววววว
-
พ่อดิวน่ารักอ่ะ ชอบจัง 5555
-
พ่อดิวน่ารักอ่ะ ตอนนี้ขอกรี๊ดกับความน่ารักของพ่อดิวก่ดน ส่วนป๋าพ่ายกับนังน้องเพี้ยน อิชั้นขอโนคอมเมนท์คะ :z6: :z6:
-
พ่อดิวนี่ไม่ค่อยต่างจากนังเพี้ยนเลย 5555
นังเพี้ยนน รอถามพี่พ่ายให้ชัดเจนก่อนม้ายยย
-
เง้ออออ คุยกันดีๆสิ .___.
พ่อดิวน่ารักเนอะ 555
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ถ้าพี่พ่ายตัมีสมองสักนิด พี่พ่ายจะสำเหนียกได้ว่า พี่พ่ายไม่ควรปล่อยเพี้ยนที่นับวันจิตเริ่มตกให้อยู่คนเดียวเพียงลำพังแบบนี้
#ชั้นไม่ให้อภัยพี่!
-
เพี้ยนไปแล้ว :hao6: :hao6:
-
ชอบบทสนทนาเพี้ยนกับพ่อ ดูเข้าใจกันดีจัง แต่การหักซิมของเพี้ยนนี่เรียลมากอ่ะ เข้าใจความรู้สึกเลย 55555 :katai3:
-
พี่พ่ายเจอเด็กดื้องอนใส่ซะแล้ว จะง้อกันยังไงน้อทีนี้ :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
เพิางได้เข้ามาอ่าน
พ่ายอปป้า นี้ร้ายกาจนะเนี่ย
น้องเพี้ยนจะตามเอาใจไหวไหมน่อ
-
มารอวันที่เพี้ยนเจอพ่ายที่กรุงเทพอีกครั้ง ดูว่าจะต่อกันติดแบบไหน
-
พ่อดิว //ขอหลงรักได้ไหมคะ
-
อ่านทันในสองวันเย้ๆ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก ในที่สุดก็ถึงฉากมุ้งมิ้งของพี่พ่ายสักที ตอนเปิดเรื่องมานี่อย่างโหด 555555555555 รอติดตามเน้อเจ้า อิอิ้
-
ตอนที่ 38
“ขับรถดีๆ ด้วย แล้วอย่าไปเถลไถล แม่จะนั่งเครื่องไปวันอังคาร แกไปรอรับที่สนามบินก็แล้วกัน ไฟล์ทบินตอนเช้า อย่าจำเวลาผิดแล้วมารับตอนเย็นล่ะ ไม่งั้น...น่าดู”
แม่สั่งเสียงเข้ม ผมจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี พร้อมยกมือไหว้แนบไหล่เพื่อขอบคุณสำหรับค่าน้ำมันรถ ค่ากินค่าเที่ยวที่แม่จัดใส่กระเป๋าตังค์มาให้ในจำนวนที่ค่อนข้างชื่นใจ ตอนแรกยืนยันจะให้พ่อดิวไปกับผมด้วย แต่พอผมบอกว่าจะอยู่เที่ยวกับไอ้ยิวที่เชียงรายก่อน แม่ก็กลับคำ ให้พ่อดิวไปกับแม่แทน
ผมขับรถออกจากเชียงใหม่ตอนเกือบๆ บ่ายสองโมงแล้ว กว่าจะถึงเชียงรายก็มืดค่ำ แถมช่วงนี้ทางเชียงรายซ่อมแซมถนนอยู่หลายจุด ทำให้รถติดกันเป็นแถวยาวจนน่าหงุดหงิด พอขับเข้าถึงตัวเมืองเชียงรายได้แล้วผมก็ต้องแวะเซเว่นเพื่อหาซื้อซิมการ์ดใหม่ ไม่งั้นก็คงติดต่อหาไอ้ยิวไม่ได้
เหมือนที่หักซิมทิ้งไปเป็นการเพิ่มปัญหาให้ตัวเองอย่างไรก็ไม่รู้
“สวัสดีครับ” เสียงที่ตอบกลับมาสุภาพจนผมต้องเช็คเบอร์ที่โทรอีกครั้งว่ากดเลขอะไรผิดไปไหม
“อยู่ไหนแล้ววะ”
“ใครอ่ะ... ไอ้เพี้ยนเหรอ” อืม...นี่แหละไอ้ยิว พอจับทางได้ว่าเป็นผม น้ำเสียงมันก็เปลี่ยน
“เออดิ กูมาถึงตัวเมืองแล้วเนี่ย มึงอยู่ไหน”
“อยู่บ้าน”
“มึงบอกทางไปบ้านมึงมา กูจำไม่ได้แล้ว” เคยมาตั้งกะสมัยเป็นหนุ่มน้อย จนตอนนี้ชักจะเหลือน้อยแล้ว ผมจำทางไม่ได้หรอก ไม่ได้โง่เลยจริงๆ นะ แค่ความจำไม่ดี
“เดี๋ยวกูส่งโลเคชั่นไปให้”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน”
ผมวางสายจากไอ้ยิว จากนั้นก็ล็อคอินเข้าเฟซบุ๊ค แล้วจึงมาคิดได้ว่า ไม่น่าหักซิมทิ้งเลยจริงๆ โปรเน็ตรายเดือนก็เพิ่งเติมไป เสียดายที่ไม่ทันได้คิด... เสียดายเงินนนนนนนนนนน!
ไอ้ยิวส่งโลเคชั่นมาให้ทางเมสเซนเจอร์เรียบร้อย แต่เอาจริงๆ ผมดูไอ้แผนที่นี่ไม่เป็นหรอกครับ แถมเนวิเกเตอร์แม่งยังเสือกพูดภาษาอังกฤษ คือมันมีภาษาไทยรึเปล่าผมไม่รู้ หรือถึงมันมีผมก็ไม่รู้วิธีที่จะเปลี่ยนภาษา ตอนนี้รู้แค่ว่าบ้านไอ้ยิวอยู่แม่จัน
‘เทิร์นเลฟฟฟฟฟ’
ไอ้เหี้ย เทิร์นเลฟนี่คืออะไรวะ! ผมถึงกับตะลึงในสำเนียงเสียงภาษา จับใจความได้แค่คำว่าเทิร์น แต่แม่งไม่มีที่ให้เทิร์นสักที่ แล้วจะให้ไปเทิร์นที่ไหน ซ้ายก็ป่าต้นสัก ขวาก็เกาะกลางถนน หรือพอเจอยูเทิร์นผมต้องเลี้ยว อันนี้ก็ได้แต่เดากันไป แต่พอเจอยูเทิร์นแล้วเทิร์นไปตามมันบอก...มันกลับ... เหมือนพายเรือในอ่าง
นังผู้หญิงนี่ก็พูดไปเถอะ ฟังไม่รู้เรื่องสักอย่างเดียว ผมขับวนไปวนมา ยูเทิร์นไปเจ็ดแปดรอบละ มันยังบอกให้เทิร์นๆ อยู่ได้ ไม่รู้ว่าเนวิเกเตอร์มันมีปัญหาหรือผมกันแน่ที่มี
ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ว่าไงไอ้ยิว” มันโทรมาก็ดี จะได้ด่าหน่อยว่ามันส่งโลเคชั่นอะไรมา ทำไมมันถึงได้งงแตกปานนี้วะ
“มึงถึงไหนแล้ว”
“กูขับรถอยู่ บ้านมึงแม่งโคตรลึกลับอ่ะ กูเทิร์นแล้วเทิร์นอีกก็ไม่ถึงสักที”
“ไอ้เหี้ย ทางมาบ้านกูไม่ต้องยูเทิร์น มึงยูเทิร์นหาพระแสงอะไรของมึง”
“ก็นังผู้หญิงที่มึงให้มันนำทางกูเนี่ย บอกกูเทิร์น”
ไอ้ยิวมันจะมาโวยวายใส่ผมไม่ได้นะ ก็ไอ้แผนที่ที่มันให้มานั่นแหละบอกทางผิด ผมผิดอะไรที่ตรงไหนไม่ทราบ
“โอเคๆ ตอนนี้มึงผ่านมอแม่ฟ้ามายัง”
“เออ ตอนนี้กูอยู่หมู่บ้านอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ เห็นป้ายแว้บๆ แต่อ่านไม่ทัน”
“งั้นขับมาเรื่อยๆ ก่อน เจอป้ายแล้วค่อยบอกกูว่ามึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูบอกทางเอง”
“มึงทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกกูก็ถึงนานแล้วป่ะ”
“โทษที กูลืมว่ามึงโง่”
ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมมี ผมคงเลิกคบกับคนอย่างมันไปแล้ว ไม่รู้ก็คือไม่รู้ไง ไม่ใช่โง่ โปรดเข้าใจใหม่ด้วย
หลังจากถูกไอ้ยิวมันด่าว่าโง่ไปตลอดทาง ผมก็มาถึงบ้านมันจนได้ คือบ้านมันโคตรลึกลับ สาบานเลยว่าถ้าพี่พ่ายขับมาเองก็ไม่มีทางมาถึงภายในสถิติเวลาที่ผมทำไว้ในตอนนี้หรอก
“จ่ายตังค์ค่าโทรคืนมาให้กูด้วย สิ้นเดือนนี้ค่าโทรกูบานแน่ คนห่าอะไร กูบอกให้เลี้ยวขวา มึงเสือกเลี้ยวซ้าย”
“ก็ขวามึงกับขวากูมันเหมือนกันไหม”
“คนปกติมันก็ต้องคิดว่าขวาก็คือขวา ไม่ใช่บอกขวาแล้วคิดว่าซ้ายอย่างมึง”
“ก็ยังดีที่กูรู้จักขวาซ้ายป่ะล่ะ แล้วนี่มึงจะบ่นกูได้อีกเหรอ บ้านมึงแม่งโคตรลึกลับอ่ะ”
“ถ้ามึงแค่ขับตรงมาแล้วเลี้ยวขวาตรงสี่แยกไฟแดง ขับเข้ามาอีกไม่กี่เมตร มันจะไม่มีอะไรซับซ้อน แต่มึงโง่ขับวนไปวนมาเองไง มาๆ เข้ามาก่อน แม่กับพ่อกูรอแดกข้าวจนจะหลับรอได้อยู่ละ”
เถียงมันไม่ได้สักคำ อันที่จริงผมไม่อยากจะเถียงมากกว่า เรื่องไร้สาระทั้งนั้น
บ้านไอ้ยิวเมื่อสมัยอดีตกาลนานหลายปีที่ผมเคยมานั้นมันเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง มาตอนนี้ได้กลายเป็นบ้านสองชั้นไปแล้ว ไอ้ยิวเคยให้ผมวาดแบบให้เมื่อหลายปีก่อน เพราะพ่อมันอยากต่อเติมบ้านแต่ยังคงอยากรักษาส่วนที่เป็นไม้ไว้ ครอบครัวของมันมีกันอยู่สามคนก็จริง แต่ว่าบางครั้งบางทีก็จะมีญาติทางแม่ที่มาจากภาคใต้ขึ้นมาเยี่ยมบ้าง เลยต้องทำห้องนอนแขกไว้สองสามห้อง
พ่อกับแม่ของมันก็ใจดีครับ ไม่ได้ปากจัดเหมือนมันหรอก พ่อแม่ไอ้ยิวรับราชการทั้งคู่ แม่มันเป็นครูจึงค่อนข้างดุหน่อย เจ้าระเบียบและเข้มงวดนิดๆ ส่วนพ่อของมันเป็นนายอำเภอ ใจดีมาก และตามใจลูกมากด้วย
“พ่อแม่ สวัสดีครับ”
“แม่ก็นึกเป็นห่วงอยู่เชียว คิดว่าน้องเพี้ยนอาจจะหลงทาง”
“มันก็หลงจริงๆ นั่นแหละแม่ ไม่รู้ว่าโง่หรืออะไร”
พ่อกับแม่ของไอ้ยิวพากันหัวเราะ แล้วก็ชวนผมไปนั่งกินข้าวเย็นด้วยกัน แอบรู้สึกผิดที่ให้พวกท่านต้องรอมากินเอาตอนเกือบสามทุ่ม
นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไป เป็นตามประสาคนไม่ได้เจอกันหลายปี ก็พูดคุยถามไถ่ชีวิตความเป็นอยู่กันบ้าง สุดท้ายก็วกเข้าเรื่องไอ้ยิวที่ตัดสินใจจะลาออกแล้วกลับมาหางานทำที่เชียงราย พ่อกับแม่ของมันก็ไม่ได้คัดค้าน เพราะยังไงก็คงอยากให้ลูกชายกลับมาทำงานใกล้ๆ บ้านอยู่แล้ว ส่วนเหตุผลในการลาออกนั้น ผมคิดว่าพ่อกับแม่ของมันคงทราบดี แต่ไม่ได้มีใครเอ่ยถึง
“ความจริงแม่อยากให้ค้างที่นี่สักคืนก่อน ขับรถตอนกลางคืนมันอันตราย แม่เป็นห่วง”
“แม่ไม่ต้องห่วงนะ ยังไม่กลับกรุงเทพหรอก คืนนี้จะไปพักในตัวเมือง ยิวจะพาไอ้เพี้ยนไปเที่ยวสักหน่อย ไม่ได้ไปเที่ยวกับมันมาตั้งนานแล้ว” ไอ้ยิวเป็นลูกที่โชคดีที่ถึงแม้แม่มันจะเข้มงวดเจ้าระเบียบ แต่แม่มันคงไม่เคยตีมันเลย ต่างจากผมถ้าได้ลองบอกว่าจะไปเที่ยวผับในเมืองคงได้โดนไล่ให้ไปนั่งสีซอให้ไอ้บุญทึ่งฟังแน่
“เอางั้นเหรอลูก แต่ถ้าเมาก็อย่าขับรถนะ”
“รับทราบครับคุณนาย”
“เพี้ยน แม่ฝากดูแลยิวด้วยนะลูก” คุณนายแม่ไอ้ยิวหันมาฝากฝังลูกชายกับผมก่อนจะกอดหอมกันราวกับจะจากกันไปเป็นปี ทั้งๆ ที่ไอ้ยิวไปทำเรื่องลาออกที่กรุงเทพแค่สองสามวันก็คงกลับมาแล้ว
“ได้ครับแม่”
“ยิวต่างหากที่ต้องดูแลมัน ไอ้นี่มันน่าเป็นห่วงกว่ายิวอีก” ไอ้ยิวนี่มันปากดีจริงๆ
“เอาเถอะๆ ไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะดึกไปกว่านี้”
“งั้นไว้เจอกันนะครับแม่”
ผมกับไอ้ยิวกอดลาแม่กันคนละที และก็ยกมือสวัสดีพ่อ พวกท่านเดินมาส่งที่รถ ร่ำลากันอีกครั้งก็ได้ฤกษ์ออกเที่ยวในคืนนี้
ไอ้ยิวเป็นคนแนะนำร้าน แต่กว่าจะขับมาถึงร้านได้มันกับผมก็แทบจะฆ่ากันไปหลายครั้ง เพราะมันนำทางไม่ดีไง ไม่ได้เกี่ยวกับว่าผมขับไปคนละทางกับที่มันบอกหรอกนะ
ผมขับรถเข้าไปจอดในลานดินกว้างๆ ข้างๆ ร้าน ไฟสักดวงจะมาติดก็ไม่มี เกือบเสยท้ายบีเอ็มสีดำป้ายทะเบียนสวยไปแล้ว ดีที่ไอ้ยิวมันบอกให้ผมเบรกทัน ไม่งั้นแค่ขายซิวิคลูกรักชดใช้ก็คงไม่พอค่าอะไหล่
“คนเยอะว่ะ จะมีที่นั่งป่ะวะ” ผมอดถามไม่ได้จริงๆ เพราะพอลงจากรถแล้วลองมองเข้าไปในร้านก็ถึงกับเหวอ ทั้งโต๊ะข้างในร้านและโต๊ะที่จัดวางอยู่ด้านนอกถูกจับจองเกือบหมดแล้ว
ชื่อร้านฮาร์ดคอร์ ทั้งพนักงานและลูกค้าก็ดูจะฮาร์ดคอร์ไปตามๆ กัน แต่ที่จะดูอ่อนหวานหน่อยก็เห็นจะเป็นสาวเชียร์เบียร์เชียร์เหล้านั่นแหละครับที่น่าดูชมสำหรับชายหนุ่มวัยกลัดมันเป็นที่สุด
“มี” ไอ้ยิวตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับเดินนำผมไปที่ทางเข้า มีพนักงานนั่งอยู่สองสามคนเพื่อขอตรวจบัตรประจำตัวประชาชนจะได้กันพวกที่อายุไม่ถึงไม่ให้เข้าไปได้ แต่หน้าไอ้ยิวไม่ต้องเอ่ยขอดูบัตรเลยครับ แค่หน้ามันก็เป็นใบเบิกทาง มาหนักใจกับหน้าผมนี่สิ เด็กซะไม่รู้ว่าย่างยี่สิบหกหรือสิบหกกันแน่
“นัดเพื่อนไว้ครับ” ไอ้ยิวยื่นบัตรให้พร้อมบอกอย่างชัดเจน แต่ผมนี่งงไปแล้วว่ามันนัดใคร ไม่เห็นจะบอกกันสักคำเลยว่าจะมีคนอื่นมาร่วมด้วย
“ครับ เชิญครับ”
พนักงานไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เห็นอายุพวกผมแล้วก็เชื้อเชิญให้เข้าไปในร้าน แต่ไอ้ยิวมันก็พาผมเดินวกไปยังโต๊ะที่จัดอยู่ด้านนอกซึ่งอยู่อีกฝั่งของทางเข้าและอยู่ใกล้กับพื้นยกสูงนิดๆ ซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับการแสดงสดของนักร้องนักดนตรีที่ตอนนี้กำลังเล่นเพลงสบายๆ สไตล์ร้านเหล้าให้ฟังกันอยู่ แถมยังเป็นเพลงโดนใจคนอกหักซะด้วย
แต่...มันจะไม่มีอะไรดึงดูดสายตาของผมไปจากนักร้องบนเวทีตอนนี้ได้เลย...ถ้าไม่ใช่...
“ทำไมมาช้าจัง”
ชิบ...
“พี่เกม”
หาย...
จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไง... พี่เกมมาอยู่ที่นี่ แถมข้างๆ เขายังมี...ผู้ชายที่ผมไม่อยากเจอหน้าสักเท่าไหร่ด้วย
พี่พ่ายยังอยู่ในชุดสูท ผมก็ถูกเซทเสยเป็นทรงไปข้างหลัง แม้หน้าตาจะบึ้งตึง แต่ก็ยอมรับว่าทั้งเนื้อทั้งตัวดูแพงมาก ดูผิดที่ผิดทางกับบรรยากาศของร้านนั่งชิวและโต๊ะไม้แข็งๆ นี้ แถมข้างๆ ยังมีชั้นวางน้ำแข็งและขวดเบียร์ไฮเนเก้นอีกหลายขวดพร้อมกับสาวเชียร์เบียร์นุ่งสั้นหน้าตาจิ้มลิ้มยืนส่งยิ้มหวานๆ คอยเติมเบียร์เติมน้ำแข็งให้ด้วย
ไม่เข้า...ไม่เข้ากันเลยสักนิด
โซฟาแดง...บริกรผูกหูกระต่าย บรรยากาศหรูหราเรียบง่าย ดูสบายๆ แบบไม่ต้องมานั่งหลังแทบชนกับโต๊ะข้างหลังนั่นสิถึงจะเหมาะกับเขา
แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงเหมาะไม่เหมาะ มันอยู่ตรงที่เขามาได้ยังไง...ทั้งที่คุยกันล่าสุดยังบอกว่างานยุ่ง ติดประชุมนั่นนู่นนี่อยู่เลย
“ไอ้ยิว...ทำไมมึงไม่บอกกู” ผมกระซิบพร้อมกับหยิกแขนมันไปแรงๆ ไอ้ยิวมันเลยรีบสะบัดตัวออกห่างแล้วไปนั่งลงข้างๆ พี่เกม เหลือเก้าอี้ตัวเดียวให้ผมต้องนั่งติดกับพี่พ่าย
ผมยืนลังเล มองซ้ายทีขวาทีเพราะไม่รู้จะโฟกัสสายตาไว้ตรงไหน หน้าพี่พ่าย...หน้าพี่พ่าย...หรือหน้าพี่พ่ายดี เลือกไม่ถูกเลย
“มานั่ง” เขาสั่งเสียงเข้ม สายตาดุจัด บ่งชัดว่าถ้าผมยังขืนยืนมองอยู่อย่างนี้ อาจได้ล้มทั้งยืนเพราะเท้าเบอร์สี่สิบกว่าของเขาแน่
ผมจึงขยับเก้าอี้ออกมาห่างๆ แต่ขาของเขาก็เกี่ยวขาเก้าอี้ที่ผมจะนั่งไว้ ทำให้พอผมขยับมันออก เก้าอี้มันก็เด้งกลับไปที่เดิม หรือใกล้กว่าเดิมด้วยซ้ำ
“เพี้ยน นั่งลงๆ สั่งกับแกล้มก่อน จะกินอะไรสั่งเลยนะ” พี่เกมบอกพลางส่งยิ้มตาหยีมาให้ ดูใจดี แต่แอบแฝง ไอ้ยิวน่ะเพื่อนทรยศชัดเจนแล้ว แต่พี่เกมนี่ทำไมถึงไม่คิดจะบอกผมเลยวะว่าพี่พ่ายจะมา
ผมยอมนั่งลงบนเก้าอี้ที่แทบจะเบียดกับเก้าอี้ของพี่พ่าย ไหล่เกย ขาเบียด แต่พี่พ่ายก็ไม่ยอมขยับ ทำตัวเหมือนพวกขาดความอบอุ่นทั้งๆ ที่ใส่สูทผ้าหนาๆ ในร้านที่คนแออัดแบบนี้คงร้อนมากแน่ๆ
“พี่เกมมาได้ไงอ่ะ” ผมเลิกคิดเรื่องการแต่งตัวของพี่พ่ายแล้วหันมาเพ่งเล็งพี่เกม
“นั่นสิ มาได้ไงนะ” พี่เกมถามกลับกวนๆ
“บอกมาเลย จะมาเชียงรายก็ไม่มีไลน์มาบอก แถมไม่โทรมาล่วงหน้าอีก ใจร้ายอ่ะ”
“พี่ไลน์ไปแล้ว แต่ไม่เห็นเพี้ยนจะตอบอะไรกลับมาเลยนี่นา โทรหาก็ไม่ติด” พี่เกมยิ้มแล้วเหลือบมองไปที่พี่พ่าย ก่อนจะส่งแก้วเบียร์ที่แม่สาวสวยนุ่งสั้นรินมาให้ผม “ติดต่อไม่ได้จนคนแถวนี้นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เลยล่ะ”
“พูดมาก” พี่พ่ายว่ากลับเสียงนิ่งๆ แต่ผมก็กลั้นยิ้มแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่ได้ยิน แม้ในใจตอนนี้กำลังกำมือแน่น ร้องเยสๆ อยู่ก็เถอะ
“อ๋อ...โทษทีครับพี่” เกือบลืมว่าเปลี่ยนเบอร์ใหม่ ไอดีไลน์เดิมก็หายไปด้วย เพราะผมใช้พ่วงกับเบอร์มือถือ
เฮ้อ...ปัญหาตามมาเป็นพรวนเลย
“ไม่ติดหรอกพี่เกม ไอ้โง่นี่มันเปลี่ยนเบอร์ใหม่” ไอ้ยิวพูดสอดขึ้นมา จนผมอยากจะส่งมะเหงกไปยัดปากให้มันหุบปากซะเหลือเกิน
“อ้าว...เปลี่ยนทำไมอ่ะเพี้ยน” พี่เกมถาม แต่สายตานี่คือรู้ทันว่าผมเปลี่ยนเบอร์ทำไม แถมยังแสยะยิ้มไปให้พี่พ่ายด้วย
“ไม่มีเหตุผลอะไรหรอกพี่ แค่อยากเปลี่ยน ว่าแต่พี่กับไอ้ยิวไปรู้จักกันตอนไหนอ่ะ” เห็นแล้วก็สงสัย...อะไรคือคุยกันเหมือนเป็นรู้จักตั้งแต่เกิด
“ก็ตอนที่ติดต่อหาเพี้ยนไม่ได้นี่แหละ ใครบางคนเลยบอกให้พี่โทรหาน้องยิว ก็เลยได้คุยกัน”
ใครบางคนที่ว่านี่...คงเป็นไอ้หน้าหงิกที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมแน่ๆ
“ผมนึกว่ารู้จักมานานแล้วซะอีก ที่ไหนได้... ไอ้ห่านี่ก็ทำอย่างกะสนิทกับพี่เขามาเป็นชาติ” ถึงขั้นหักหลังผม ไอ้ยิวนี่มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆ พามาเจอสถานการณ์กระอั่กกระอ่วนกลางร้านเหล้า แทนที่จะได้มาจิบเบียร์ คลอเคลียนักร้องทางสายตา ตอนนี้แม้แต่เพลงที่กำลังเล่นอยู่ผมยังฟังไม่รู้เรื่อง ต้องมานั่งเกร็งแล้วเกร็งอีกอยู่นี่
ไอ้ยิวยักไหล่แบบกูไม่แคร์ กูไม่แยแส แล้วก็หันไปชวนพี่เกมคุยราวกับมันมีเรื่องจะเม้าให้พี่เกมฟังเป็นสิบๆ เรื่อง และเพราะเป็นอย่างนี้ผมถึงต้องนั่งจิบเบียร์เงียบๆ ไปคนเดียว
“เอามือถือมา” เสียงกระซิบดุๆ ดังขึ้นใกล้ๆ ราวกับโจรกรรโชกทรัพย์ที่กำลังข่มขู่เอาของมีค่า ผมชะงักมือที่กำลังจะยกเบียร์ขึ้นจิบพร้อมกับหันไปมอง
“เอาไปทำไม”
“เอามา”
“พี่คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไร” ผมสบตากับพี่พ่ายที่เอาแต่ส่งสายตาดุๆ มาให้ คิ้วเข้มๆ ก็ขมวดเป็นปม “ว่างนักเหรอ”
แค่โทรมาหายังทำไม่ได้ บอกไม่ว่าง บอกติดงาน ติดประชุม ตอนนี้มานั่งทำห่านอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ ธุรกิจล้มละลายไปแล้วรึไงถึงได้โผล่หน้ามาให้เห็น
“หนึ่ง”
“...”
“สอง”
“...”
“สาม”
“โอ้ย!” ผมรีบผละออกห่างจากหมาบ้าที่บังอาจกัดแก้มของผมซะเต็มแรง เจ็บจนน้ำตาเล็ด แต่ไอ้หมาบ้าก็ไม่ได้สำนึก กลับมายิ้มสะใจ
“เล่นอะไรกัน” พี่เกมถามเสียงกลั้วหัวเราะ ไอ้ยิวที่เห็นผมกุมแก้มตัวเองก็หัวเราะขึ้นมาอีกคน
“ไม่ได้เล่น เพื่อนพี่มันบ้า”
“เออนะ พี่ไม่เถียง ฮ่าๆ” พี่เกมเห็นหน้าเพื่อนพี่ไหม มันกำลังจะกัดพี่แล้ว
“ปากมากไอ้เกม”
“หึหึ เบื่อไอ้พวกขี้เก๊ก กูไปเข้าห้องน้ำดีกว่าว่ะ”
“พี่เกม ยิวไปด้วย”
ไอ้ยิวแม่งทำตัวติดกับพี่เกมเป็นลูกลิง แล้วถ้ามันไป ผมก็ต้องนั่งอยู่กับพี่พ่ายในโหมดหมาบ้าสองคนเหรอ เออ ไม่นับรวมประชากรไส้เดือนในร้านละกันที่กำลังดิ้นแด่วๆ อยู่ใกล้ๆ เพลงก็กำลังจังหวะสนุกเลยนะ ถ้ามาแบบอารมณ์ดีๆ ผมคงนั่งโยก ร้องคลอไปด้วย แต่มาอารมณ์หงุดหงิดพร้อมกับมีคนอึนๆ อยู่ข้างๆ นี่คงทำได้แค่กระดกเบียร์แก้วแล้วแก้วเล่านั่นแหละครับ ดีที่มันก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะ รู้สึกได้ว่ามองอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้สนใจจะหันไปมองหรอก ผมมองสาวๆ โต๊ะข้างๆ ผู้ชายที่นั่งโต๊ะไกลออกไป และนักร้องบนเวทียังเจริญหูเจริญตากว่าเยอะ ถึงมันจะเป็นการทำให้คอผมแทบเคล็ดก็ตาม
ผมดื่มเบียร์ไปหลายแก้วแล้ว...ไอ้ยิวกับพี่เกมก็ยังไม่กลับมาที่โต๊ะสักที จนตอนนี้เพลงเริ่มเพราะติดหู ร่างกายเริ่มโยกไปตามจังหวะจนไหล่ไปชนกับคนข้างๆ เบาๆ นั่นแหละครับถึงได้รู้ว่าเบียร์เริ่มออกฤทธิ์แล้ว ตอนนี้ถึงได้ใจกล้ามองหน้าคนที่ไหล่กำลังชนกันได้ แถมเขายังโอบมือมาที่เอวของผมด้วย
“มึงเปลี่ยนเบอร์ทำไม” น้ำเสียงแผ่วเบากับคำถามที่ทำให้ผมต้องยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพิงศีรษะกับไหล่ของเขา
“โกรธ” ผมตอบไปตามตรง “น้อยใจด้วย”
“หึ” พี่พ่ายยิ้มมุมปาก แล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มไปอึกใหญ่ “คิดไหมว่าทำอย่างนี้ จะโดนอะไร”
“ไม่คิด ไม่อยากคิด พี่มันก็ดีแต่ตบหัวแล้วลูบหลัง แต่ผมบอกไว้เลยนะว่าพี่ตบมาทีหัวผมแทบหลุด เพราะฉะนั้นแค่ลูบหลังมันไม่หายง่ายๆ หรอก”
พี่พ่ายเขารู้ว่าผมแพ้ทาง แค่เขาโผล่หน้ามาให้เห็นผมก็ใจอ่อนแล้ว มันลืมไปหมดจริงๆ ว่าทำไมถึงได้โกรธ ทำไมถึงน้อยใจ ...แต่ถ้าผมยังใจอ่อนอย่างนี้ทุกครั้ง...ผมก็อาจจะถูกเขาปั่นหัวเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมอาจจะกลายเป็นฝ่ายที่วิ่งตามเขาอยู่แค่ฝ่ายเดียวอีกก็ได้
...เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมอยากให้เขา...วิ่งตามผมบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี
“แล้วต้องทำยังไง”
“ไม่รู้”
“รู้หน่อย...กูต้องบินด่วนมาหาถึงเชียงราย อย่าให้เสียเที่ยว”
“มันไม่เกี่ยวกับผมนี่”
“เกี่ยว”
“ไม่คุยแล้ว ผมจะไปเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่”
“อืม”
พี่พ่ายยอมปล่อยตัวผมง่ายๆ ไม่ได้รั้ง ไม่มีบอกจะไปด้วย เขาเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยจริงๆ หรือเป็นคนประเภทได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไรรึเปล่าวะ
ผมลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย พยายามเดินไม่ให้ไปชนกับโต๊ะอื่นเพราะความโลกเอียงของตัวเองเป็นเหตุ เห็นไอ้ยิวกับพี่เกมอยู่ที่โต๊ะของใครสักคนแว้บๆ แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปทัก เพราะเห็นกำลังคุยถูกคอกันดีกับกลุ่มเด็กผู้ชายหน้าตาดีที่อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า
“อ้าว! เพี้ยน!” ใคร...ใครมาทัก คนที่เชียงรายมีใครที่ผมรู้จักนอกจากไอ้ยิวด้วยเหรอ...
เดี๋ยวนะ...หน้าตาอย่างนี้มัน...
“โก!”
“ครับ” ทั้งรอยยิ้ม ทั้งรูปร่างและการแต่งตัวก็ทำเอาจำได้ว่าเป็นใคร “ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกนะเนี่ย ตอนที่ย้ายออกไปก็ไม่บอกกันเลย ผมไปเคาะห้อง ตกใจแทบแย่ที่คนมาเปิดประตูเป็นป้าแก่ๆ ใส่แว่นอ่ะ”
“ขอโทษที เราย้ายออกกะทันหัน เกือบไม่ได้เงินประกันหอคืนด้วยนะ แต่โชคดีที่ป้าเขาเห็นใจ แล้วโกเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”
ผมดีใจที่ได้เจอเพื่อนข้างห้องสมัยยังทำงานอยู่บริษัทของพี่พ่ายที่แม่สาย โกก็ยังเหมือนเดิม ดูอัธยาศัยดีและเป็นสุภาพชน
“ก็เรื่อยๆ แหละ ว่าแต่เพี้ยนมากับใครเหรอ” โกยิ้มจนตาแทบปิด ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาคนที่มากับผม
“มากับเพื่อนแล้วก็พวกพี่ๆ น่ะ แล้วโกล่ะ”
“มากับเพื่อนเหมือนกัน อยู่โต๊ะตรงนั้นอ่ะ ไปนั่งด้วยกันก่อนไหม นานๆ เจอกันที” ผมมองไปยังกลุ่มเพื่อนของโกที่อยู่ติดๆ กับโต๊ะของกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่กำลังคุยถูกคอกับพี่เกมและไอ้ยิวอยู่
“ได้ๆ แต่แค่แป๊บเดียวนะ มีคนรออยู่ที่โต๊ะอ่ะ”
“แฟน?”
“อ่า...จะว่ายังไงดี” มันก็ไม่ได้ยากนักหรอกที่จะตอบว่า ‘ใช่ มากับแฟน’ แต่ผมก็บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงไม่ได้พูดออกไป...
“งั้น...มาทางนี้เลยเพี้ยน” โกคว้าแขนผมแล้วดึงเบาๆ เป็นเชิงให้เดินตาม ผมไปถึงโต๊ะที่เพื่อนๆ ของโกนั่งกันอยู่ กล่าวทักทายแนะนำตัวกันไป แอบเห็นพี่เกมและไอ้ยิวมองมาด้วย แต่ผมก็แค่ยักคิ้วกลับไปให้
“ตอนนี้เพี้ยนอยู่ที่ไหนเหรอ” โกถามพร้อมกับส่งแก้วเหล้ามา ผมรับไว้อย่างค่อนข้างลำบากใจ เหล้าเพียวๆ ไม่มีน้ำไม่มีโซดา แถมเกือบครึ่งแก้ว ไอ้โกมันกะมอมเหล้าผมเลยเหรอ ยิ่งผมเป็นประเภทกินเบียร์พร้อมกับเหล้าไม่ได้ กินทีไรเป็นต้องเมาอย่างหมา
“เราอยู่เชียงใหม่อ่ะตอนนี้ ทำงานที่ไร่” ผมตอบพร้อมกับยกดื่มรวดเดียว ไอ้หยา...บาดคอชิบหาย โลกเอียงเพิ่มขึ้นอีกหลายองศาแล้วตอนนี้
“สนุกไหม”
“อืม สนุกดี เรามีเพื่อนใหม่แล้วด้วยนะ ชื่อบุญทึ่ง”
“ฮ่าๆๆ ชื่อน่ารักจัง”
“ใช่ม้า...บุญทึ่งก็น่ารักมากๆ ด้วยนะ นี่ๆ เราจะเล่าให้ฟัง...”
โกเหมือนจะชอบบุญทึ่งมาก เพราะยิ่งผมเล่า เขาก็ยิ่งยิ้ม หัวเราะเสียงดังด้วย แถมเขายังดูจะชอบทุกเรื่องในไร่ที่ผมเล่าให้ฟัง ยิ่งคุยยิ่งสนุก หรือเพราะแอลกอฮอล์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่รู้
“เพี้ยนเมาแล้ว”
“ยังไม่เมา เรายังไหว เราสู้ตาย”
“ครับๆ ยังไม่เมาเลย หูตาเยิ้มขนาดนี้ แก้มแดงด้วย”
โกยกมือขึ้นลูบที่แก้มของผม “รอยอะไรอ่ะ”
“หมากัด”
“หืม จริงเหรอ”
“อือ หมาตัวโต ดุมากด้วย”
โกยิ้มอีกแล้ว คราวนี้รอยยิ้มของเขาเห็นได้ชัดกว่าเดิมมาก...เหมือนเข้ามาใกล้มากขึ้น...มากขึ้นทุกที
“เหมือนรอยฟัน...ของคนเลย” โกพูดเสียงเบา “...ของใครอ่ะเพี้ยน”
ผมได้ยินประโยคคำถาม แต่ไม่ทันได้คิดหาคำตอบ ก็มีคนมาตอบแทนให้
“ของกู” น้ำเสียงเรียบๆ แต่ดังชัดเจนไปทั้งโต๊ะ คาดว่าคนโต๊ะใกล้เคียงก็คงได้ยินด้วยเพราะเป็นจังหวะที่นักร้องกำลังเลือกเพลงที่จะร้องจากรีเควสของลูกค้าอยู่พอดี
พี่พ่าย...
ไหล่ของผมเริ่มเจ็บเพราะแรงบีบจากมือของพี่พ่าย ผมไม่ได้โง่จนไม่เข้าใจว่าเขาโมโหด้วยเรื่องอะไร ส่วนเล็กๆ มันดีใจที่จู่ๆ ก็บังเอิญมีเหตุการณ์มาทำให้เขาแสดงความหึงหวงขนาดนี้ แต่พอมองดูดีๆ แล้ว...ผมรู้สึกแย่มากกว่ารู้สึกดี เพราะพี่พ่ายที่โมโหจนแทบฆ่าคนได้ขนาดนี้...ผมกลัว
“ใครวะ” เพื่อนคนหนึ่งของโกถามขึ้น แล้วทำท่าจะเข้ามาผลักอกพี่พ่ายที่เมื่อกี้ผลักโกให้ออกห่างจากผม “เสือกเหี้ยไร”
พี่พ่ายไม่ตอบแต่กลับก้าวเข้าไปหาคนตั้งคำถาม ผมคว้าแขนเขาไว้ไม่ทัน หรือถ้าคว้าทันก็ไม่รู้จะสู้แรงได้รึเปล่า
“แฟนกู กูเสือกได้ไหม” ด้วยเพราะคำถามนี้ เพื่อนของโกที่กำลังจะอ้าปากพูดถึงกับหุบปากฉับกันทุกคน ส่วนโกได้แต่ส่งสายตามาทางผมเป็นเชิงถาม ผมถึงได้พยักหน้ากลับไปเพื่อยืนยัน ความจริงโกเจอพี่พ่ายอยู่หลายครั้งตอนที่ผมยังอยู่ที่ห้องข้างๆ เขา แต่โกคงจะจำพี่พ่ายไม่ได้ถึงทำหน้างงใส่ผมขนาดนี้
เพื่อนของโกแต่ละคนก็ดูจะซ่าพอตัว แต่ขนาดตัวของพี่พ่ายได้เปรียบเพื่อนของโกทุกคน ดูเป็นมวยคนละรุ่น แต่ถ้าจะหาเรื่องกับตีนหลายๆ คู่นี่ผมคิดว่าไร้พ่ายก็ไร้พ่ายเถอะ ไม่น่ารอด...ทำเอาไอ้ที่มึนๆ กรึ่มๆ เมื่อกี้เริ่มสร่างไปทีละนิด
“พี่ ไปเถอะ” ผมเดินเข้าไปดึงแขนพี่พ่ายให้ถอยห่างออกจากเพื่อนของโก “คนมองกันใหญ่แล้ว”
แต่พี่พ่ายก็ยังคงนิ่ง จ้องหน้าพวกเพื่อนๆ ของโกทีละคนแล้วก็มาหยุดที่โก “มีธุระอะไรกับแฟนกูอีกไหม”
“เอ่อ...ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมไม่ได้เจอเพี้ยนนานแล้ว ก็เลยอยากจะคุยด้วยนิดหน่อย แค่ทักทายกันน่ะครับ...ไม่ได้มีอะไรอย่างที่คิด...เนอะเพี้ยน”
“อื้ม” ผมรีบพยักหน้า แต่พี่พ่ายก็ยังคงนิ่ง “พี่...ไปเถอะ...นะ ขอร้อง”
เพราะผมบริสุทธิ์ใจ และไม่ได้มีอะไรอย่างที่พี่พ่ายคิด ผมจึงไม่อยากให้เขาไปมีเรื่องแค่เพราะเรื่องเล็กๆ แค่นี้
สุดท้ายพี่พ่ายก็ยอมหันหลังเดินกลับ ไม่ลืมที่จะลากผมไปด้วย แต่ก้าวไปได้แค่ไม่กี่ก้าว หูก็แว่วเสียงใครสักคนในกลุ่มของโกพูดขึ้นว่า ‘มันคิดว่าแฟนมันเป็นผู้หญิงไงวะ ทำมาหึงหวง เกือบได้อายต่อยผู้ชายแย่งตุ๊ดแล้วไหมล่ะ ไอ้โก มึงนะมึง ไปเอาไอ้พวกวิปริตมาแดกเหล้าด้วยซะได้’
ผมไม่ได้ห้ามพี่พ่ายเลยตอนที่เขาเดินกลับไปที่โต๊ะของโกแล้วต่อยไอ้ปากเสียนั่นจนมันล้มคว่ำไปกับพื้น เรียกเสียงกรี๊ดเบาๆ จากผู้หญิงที่เห็นเหตุการณ์แทบทุกคน เพราะต่อยแรงมาก เห็นฟันกระเด็นออกจากปากเลย
“พี่ครับ ผมขอโทษแทนเพื่อนด้วยครับ มันเมาน่ะครับ ขอโทษจริงๆ นะครับพี่ อย่าเอาเรื่องมันเลยนะครับ” โกยกมือไหว้ขอโทษ พลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาทางผม ตอนแรกผมก็อยากจะให้พี่พ่ายต่อยไอ้ปากเสียนั่นอีกสักหมัดเหมือนกัน แต่คนในร้านเริ่มให้ความสนใจกับบริเวณนี้แล้ว แถมพนักงานก็กำลังเดินมาทางนี้อีก ผมจึงเข้าไปดึงแขนของพี่พ่ายเพื่อลากเขากลับโต๊ะ
“ถ้ายังอยากแก่ตายก็ระวังปากมึงไว้” พี่พ่ายชี้หน้าไอ้ปากเสียที่กำลังเลือดกลบปากก่อนจะเดินตามแรงดึงของผม
ชิบ...หมัดหนักมากแน่ๆ ไอ้หมอนั่นโดนทีเดียวฟันหลุดไปสองซี่ ไม่อยากคิดว่ากรามจะยังอยู่ดีด้วยรึเปล่า ตอนที่ต่อยผมเขายังดูไม่โมโหมากขนาดนี้เลย
“ป๋า...เกิดอะไรขึ้น” พี่เกมที่คงเห็นเหตุการณ์อยู่ห่างๆ แล้วแต่ก็ยังแสร้งถาม ไอ้พี่นี่ก็ไม่เคยคิดจะไปห้าม แต่บางทีมีพี่เกมอาจจะดีกว่าพี่เอก็ได้ เพราะรายนั้นอาจจะไปช่วยพี่พ่ายกระทืบเพื่อนของโกด้วยซ้ำ
“กูจะกลับ มึงเคลียร์ที่ร้านด้วย”
“เออๆ ได้ งั้นเพี้ยนกลับกับป๋าเลยนะ เดี๋ยวให้น้องยิวกลับกับพี่”
“เอ่อ...โอเคครับ”
“คืนนี้มึงตายแน่ไอ้เพี้ยน แรดดีนัก” ไอ้ยิวเข้ามากระซิบพร้อมยกมือเชือดคอให้เห็น
ผมไม่อยากเถียงอะไรแล้วตอนนี้ ยอมส่งกุญแจรถของตัวเองให้พี่เกม ตบหัวไอ้ยิวไปหนึ่งทีก่อนจะเดินตามหลังพี่พ่ายที่เดินตัวปลิวไปที่ลานจอดรถแล้ว ผมเดินตามจนทัน พอขึ้นนั่งบนที่นั่งข้างๆ คนขับของ BM ป้ายทะเบียนสวยที่ผมเกือบเสยท้ายก็ทำเอาแทบอ้วกกับแรงกระชากตอนออกรถ พี่พ่ายขับรถเร็วมาก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะขับไปที่ไหน ส่วนผมก็ได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะมึนหัว อยากคายของเก่าออกมาแต่ก็กลั้นไว้เพราะราคารถที่กำลังนั่งอยู่ทำให้นึกเสียดายขึ้นมา
-
นั่งรถแค่สิบนาทีเพื่อมาถึงที่พักในคืนนี้แต่ให้ความรู้สึกเหมือนเล่นเครื่องเล่นในดรีมเวิร์ล และความโหดร้ายยิ่งกว่านั้นคือเมื่อรถจอดสนิท ความเหวี่ยงความหวาดเสียวที่เกิดขึ้นมันไม่ได้จอดสนิทไปด้วย มันยังคงเล่นงานกระเพาะของผม บีบบังคับให้ขย้อนทั้งกับแกล้มเหล้าเบียร์ที่เพิ่งกินเข้าไปออกมา พอลงจากรถได้ผมก็พุ่งไปที่พุ่มไม้ดอกไม้ประดับรอบๆ น้ำพุของโรงแรมทันที
ขอบคุณความอดทนของตัวเองที่ไม่ทำให้รถคันหรูของพี่พ่ายเปื้อน ไม่งั้นได้ถูกฆ่าทิ้งกลางทางแน่ๆ
“สมน้ำหน้า” คำพูดช่างขัดกับมือที่กำลังลูบหลังให้จริงๆ พอผมอ้วกออกจนหมดไส้หมดพุงแล้วก็ถูกพี่พ่ายหิ้วปีก ลากเข้าไปที่ล็อบบี้ พนักงานต้อนรับมองสภาพผมเล็กน้อย ก่อนจะส่งกุญแจห้องให้พนักงานที่จะพาเราไปยังห้องพักแล้วจึงหันมาทางพี่พ่ายด้วยรอยยิ้มหวานหยด ผมก็เลยแยกเขี้ยวให้เธอไปแล้วกอดแขนของพี่พ่ายไว้แน่น ทั้งๆ ที่ในตอนนี้อยากวิ่งหนีเขาไปให้ไกลด้วยสภาพอารมณ์บวกใบหน้าเคร่งขรึมของเขาแล้ว ขึ้นสัญญาณเตือนในระดับที่ห้ามเข้าใกล้ มองดูเหมือนไม่ได้โมโหมากมายอะไร แต่ภาพเพื่อนของโกที่ฟันหลุดไปเมื่อก่อนหน้านี้ก็ยังคงติดตา
ผมกับพี่พ่ายเดินไปด้วยกันอย่างเงียบๆ เขาไม่พูด ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร แต่เมื่อเผลอหันมาสบตากันผมก็ฉีกยิ้มกว้างๆ ไปให้ ซึ่งเขาก็ทำแค่มองมาเท่านั้น ไม่ยิ้มกลับหรือมีปฏิกิริยาอื่นใดโต้ตอบมา ผมจึงต้องเบือนสายตาไปมองบรรยากาศรอบตัวแทน
พี่พ่ายพาผมมาที่รีสอร์ทติดแม่น้ำกก เมื่อประมาณจากสายตาแล้วจำนวนห้องพักคงมีราวๆ ร้อยกว่าห้อง แยกเป็นอาคารที่พักห้าอาคาร ความสวยงามโดยรอบนั้นไม่ต้องพรรณนาให้มากความเพราะมันลงตัวสมราคาห้องพักอยู่แล้ว ตอนนี้ผมกับพี่พ่ายกำลังเดินตามพนักงานไปยังห้องแกรนด์เดอลุกซ์ ริเวอร์วิว ที่พนักงานกำลังแนะนำให้ฟังอยู่ว่ามันสะดวกสบายสมราคาเข้าพักอย่างไรบ้าง เดินกันอีกไม่นานพนักงานก็พามาถึงหน้าห้องพัก ไขกุญแจเปิดประตูห้องให้เสร็จสรรพ แล้วยื่นกุญแจมาให้พี่พ่ายอย่างนอบน้อม พี่พ่ายพยักหน้าเพียงนิด จ่ายแบงค์สีเทาเป็นทิปไป ในขณะที่พนักงานยกมือไหว้รับทิปอย่างสวยงามแล้วก็กล่าวลาพร้อมทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ว่า ‘หากต้องการหรือพบปัญหาอะไรให้โทรติดต่อพนักงานได้ทุกเมื่อ’
ห้องไอ้แกรนด์ๆ อะไรนี่กว้างมาก เตียงขนาดคิงไซส์ วิวที่ระเบียงก็สวย ผมเดินไปที่ระเบียงก่อนเลย เพื่อจะได้ชมความงามของแม่น้ำกกในย่ามค่ำคืนให้ชัดๆ ซึ่ง...ไม่ได้เห็นอะไรนอกจากความมืด ไอ้แนวภูเขาเป็นฉากหลังที่พนักงานมันโม้ให้ฟังเมื่อกี้ก็ไม่เห็น ส่วนหนึ่งก็เข้าใจว่ามันมืดแล้ว แต่อีกส่วนก็อดกังขากับราคาที่แฟนรูปหล่อของผมมันจ่ายไปไม่ได้ คือพักแค่คืนเดียวจำเป็นต้องมาที่เว่อๆ อย่างนี้ไหม อยากควักหัวใจออกมาถามถึงความฟุ่มเฟือยนี้เหมือนกัน
“ไปอาบน้ำ” พี่พ่ายเป็นคนที่เก่งออกคำสั่งยังไง ก็เก่งอยู่อย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน
“พี่ไปอาบก่อนดิ”
“ไม่ต้องย้อน”
“ผมขอดูวิวอีกหน่อย”
“ไป!”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงตวาด พอสบตากันก็รับรู้ได้ทันทีว่าเขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ผมจึงต้องละจากระเบียงที่กำลังมีลมพัดเย็นสบายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
“พี่” ผมเดินเข้าไปหาพี่พ่าย ดึงชายเสื้อสูทที่เขาใส่อยู่เบาๆ “ไม่อาบเหรอ”
“มึงไปอาบก่อน”
“อาบด้วยกันนะ” ผมคลายปมเนคไทให้ แล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด พี่พ่ายมองตามมือของผมที่พอปลดกระดุมให้เขาเสร็จก็ขยับสอดเข้าไปสัมผัสกล้ามอกสวยๆ ของเขา
“พี่กำลังโกรธผมอยู่ใช่ไหม” ผมจูบที่คางของเขา ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปใกล้ริมฝีปากที่น้อยครั้งนักจะเห็นขยับยิ้ม “ทั้งหึงทั้งหวงเลยรึเปล่า”
“หยุดพูด”
“ผมขอโทษนะพี่ ทั้งๆ ที่มันไม่มีอะไรแต่ผมก็อยากขอโทษ”
“มึงจะขอโทษทำไม ในเมื่อมันเป็นความตั้งใจ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”
“ก็พี่โกรธ ผมถึงขอโทษอยู่นี่ไง โอเค ผมยอมรับว่าผมตั้งใจ ผมไม่ได้บอกเขาหรอกว่าผมมากับแฟน ผมเต็มใจไปนั่งดื่มกับเขาเอง แต่เพราะผมเห็นว่าเขาเป็นเพื่อน อ่า...มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ นะพี่...อื้ออออออออ”
คราวนี้โดนพี่พ่ายกัดริมฝีปากล่างแล้วดึงจนติดปากเขาไป เจ็บน้ำตาเล็ดแต่เขาไม่ได้เห็นใจ กลับกัดย้ำอีกหลายรอบ จนมีเลือดซึมนิดๆ ผมตบแก้มของเขาค่อนข้างแรงเพื่อให้เขาปล่อย แต่มีหรือว่าคนอย่างไร้พ่ายจะฟังผม ยิ่งผมประท้วงเขาก็ยิ่งทำ พี่พ่ายลงโทษผมจนพอใจแล้วก็ผลักให้ผมล้มลงบนเตียง ตัวผมเด้งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ต้องถูกตรึงกับที่นอนด้วยแรงของเขาที่ตามลงมาทาบทับ
“จะคบกันไปดีๆ ไม่ได้ใช่ไหม ถึงต้องมาทำเรื่องงี่เง่าใส่กูตลอด” เขาถามเสียงดุ ในขณะที่ผมได้แต่อมยิ้ม ไม่ใช่ไม่กลัวนะ แต่อารมณ์นี้ผมอยากกวนตีนให้เขาโมโหจนเส้นเลือดในสมองแตกตายไปเลย
“พี่ต่างหากที่ทำ แค่ไม่ได้ทำวันนั้นพี่ก็อารมณ์เสียใส่แล้ว อยากมากเหรอ...เอาสิ ทำตอนนี้เลยก็ได้นะ เผื่อว่าผมจะได้มีช่วงสวีทกับพี่เหมือนอย่างคนที่เป็นแฟนกันเขาทำบ้าง”
“กูบอกมึงชัดเจนแล้วนะว่ากูไม่ได้โกรธ”
“อ๋อเหรอ งั้นคงแค่งานยุ่ง อืม...ผมเชื่อก็ได้”
“ไอ้เด็กบ้านี่”
“ช่ายยย ผมมันเด็กบ้า แต่ตอนนี้พี่ก็บ้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ หึงผมกับผู้ชายคนอื่นด้วยอ่า น่ารักจัง”
“ไอ้เพี้ยน!”
“อะไรเหรอครับพี่ไร้พ่าย เรียกชื่อเมียทำไมเหรอ ฮิฮิ”
สีหน้าพี่พ่ายเหมือนอยากกระทืบผมให้ม้ามแตก ไส้ทะลัก แต่ในความเป็นจริงที่เขาทำก็มีแค่กัด กัด กัด และก็กัดเท่านั้น ไม่ได้กัดเบาๆ นะ กัดแรงจนบางทีผมก็เผลอร้องท้วง แต่ผมก็ไม่ได้ดิ้นหนี ไม่ได้ขัดขืน ไม่ใช่ไม่เจ็บ เพราะผมรู้ดีว่าถ้าเขาไม่ปล่อย ผมก็ดิ้นหนีไม่หลุด ไม่ยอมดีๆ อาจจะเจ็บตัวยิ่งกว่านี้ ก็เลยยอมให้ทำจนพอใจ
“อยากอาบน้ำแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่น้ำลายพี่ อื้ออ ตรงนั้น...”
ผมบิดตัวเล็กน้อยเพราะปลายลิ้นอุ่นๆ ของเขากำลังลากผ่านยอดอกของผมไป
“ทำไม”
“ไม่กัดแล้วเหรอ” ผมคลี่ยิ้มแล้วยกมือสอดเข้าไปที่เส้นผมท้ายทอยของพี่พ่าย ขยุ้มเล็กน้อยพลางกดลงเบาๆ พร้อมกับที่แอ่นอกขึ้นรับสัมผัสจากปลายลิ้นของเขา
“อยาก...ดูด มากกว่า”
“ลามก”
“ได้ไหม”
เรื่องแบบนี้ไม่เห็นต้องถามให้อายกันเลย ดูจากการแอ่นรับสัมผัสของผมก็น่าจะได้คำตอบแล้วแท้ๆ
“พี่...เราคืนดีกันรึยัง”
“ขึ้นอยู่กับมึง”
“ผมหายโกรธแล้ว”
“ไม่มีเรื่องให้มึงโกรธตั้งแต่แรก”
“มี”
“ไม่มี”
ผมเม้มปากมองหน้าพี่พ่ายอย่างขัดใจ “ยอมผมหน่อย”
“หนูนั่นแหละต้องยอม” ทำไมเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างนี้ ทำยังไงเขาถึงจะมาหมุนรอบผมบ้าง
“ป๋า...อ้ะ ป๋า...ตรงนั้น อื้ม...”
“ยอมไหม”
“ป๋ายอมก่อน ไหนบอกจะตามใจวันละครั้งไง”
“เคยพูดเหรอ”
“ยังจำได้”
พี่พ่ายสอดมือเข้าใต้หลังของผมแล้วดึงให้ลุกขึ้น เขาพลิกตัวอยู่ข้างล่างแล้วให้ผมนั่งอยู่บนตักเขาแทน
“โอเค...ยอม” เขายิ้มมุมปาก “ป๋าขอโทษ”
“อื้ม หายโกรธแล้ว เห็นแก่ที่มาง้อถึงเชียงราย” ผมยกมือขึ้นคล้องคอพี่พ่าย แล้วโน้มหน้าเข้าไปจูบแก้มเขาสองที “ไม่คิดว่าจะมา ทั้งๆ ที่งานน่าจะยุ่ง”
“รู้ว่าแฟนยุ่ง ก็อย่าทำตัวงี่เง่าอีก”
“มันช่วยไม่ได้ ป๋าก็รู้ว่าผมชอบฟุ้งซ่านแล้วก็คิดไปเองเก่ง”
“น่าตี”
“ขอโทษน้า ถ้าไม่รักอ่ะไม่โกรธไม่น้อยใจหรอก แต่นี่รักมากไง”
“รู้น่า”
พี่พ่ายยิ้มแล้ว...เห็นไหมว่าผมเก่ง พี่พ่ายสู้ผมเรื่องนี้ไม่ได้หรอก เขาไม่รู้วิธีง้อ ไม่รู้วิธีอ้อน แค่คิดว่าเอาหน้าหล่อๆ มาให้เห็นผมคงหายโกรธ แต่ผมมีวิธีเหนือกว่าเขาเยอะ ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้...หรือมันต้องมีสักวันแหละที่ไร้พ่ายต้องมาวิ่งตามแล้วเอาโลกของตัวเองมาหมุนรอบผมบ้าง
“ว่าแต่รู้ได้ไงว่าผมจะมาหาไอ้ยิว”
“คิดว่านี่ใคร?”
ผมมองสำรวจรอยยิ้มของพี่พ่ายแล้วก็ถึงกับต้องร้องอ๋อขึ้นมาในใจ “ป๋าให้ไอ้ยิวโกหกผมว่ารถมันเสียแล้วเรียกผมให้มารับที่เชียงรายเหรอ”
“คิดไปเองเก่ง”
“ต้องใช่แน่ๆ” ผมโขกหน้าผากของตัวเองกับหน้าผากของพี่พ่ายเบาๆ เขายิ้มแล้วสบตากับผมอย่างจริงจัง เป็นแววตาที่อ่านไม่ออกอีกแล้ว
“วิ่งตามมาให้ทันนะเด็กน้อย”
“ระวังว่าเด็กมันจะวิ่งจนเหนื่อยแล้วไม่อยากวิ่งอีก”
“ไม่มีทางหรอก เพราะเด็กมันติดขนมหวาน ยังไงมันก็ต้องวิ่งตามมาเอา”
“ถ้ามีคนอื่นให้ขนมหวานที่อร่อยกว่าที่ป๋าให้ล่ะ”
“ก็ให้มันมีขึ้นมาก่อน”
“แล้วอย่าง...โก อื้อออออ ฮ่าๆๆ ขี้หึงอ่ะ”
ผมชอบเวลาที่โดนพี่พ่ายจูบ เพราะเขาชอบดูดลิ้น แถมยังรุกเข้ามาไม่ให้หายใจได้ทันด้วย ...เร้าอารมณ์ดี
“เมา”
“ไม่เมาซะหน่อย คนเมาไม่...แข็งหรอก” ผมฉีกยิ้มแล้วลูบเจ้าสิ่งที่กำลังดุนดันสะโพกอยู่ขณะนี้
“หึ...ยั่วรึไง”
“เปล่าน้า...”
พี่พ่ายยักคิ้วให้แล้วยกมือขึ้นลูบหัวผม “ถึงยั่วก็ยังไม่เอา เพราะหนูยังไม่พร้อม เอาไว้พร้อมกว่านี้ แล้วค่อยจัดจนเดินไม่ได้เลยดีไหม”
“แล้วป๋าจะทำยังไง กับเด็กที่กำลังโกรธอยู่นี่... อ่ะ อืม...เค็ม” จู่ๆ พี่พ่ายก็ยัดนิ้วเข้ามาในปากของผม ควานเล่นอยู่ข้างในจนมันชุ่มไปด้วยน้ำลาย
“มีมือ”
“อืม...รู้สึกผิดจัง” ผมจับมือของเขาไว้ แล้วเริ่มใช้ลิ้นเลียมันขึ้นลงพร้อมกับส่ายสะโพกของตัวเองเพื่อเคล้าคลึงกับส่วนกลางลำตัวของเขาไปด้วย พี่พ่ายมองตามการกระทำของผม สายตาที่บ่งบอกความต้องการราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังกระหายอยาก...มองการเคลื่อนไหวของผมไม่หยุด
“ซี๊ดดด...อืม...ดี” พี่พ่ายรูดซิปกางเกงลงแล้ว และตอนนี้มืออีกข้างของเขาก็กำลังปลอบเจ้ามังกรยักษ์ของตัวเองที่กำลังโกรธให้สงบลง ผมไม่กล้าเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือใหญ่นั้น แต่รู้ว่าความยาวของมันตอนนี้อยู่ถึงหน้าท้องของผมแล้ว
“กลัวไหม” พี่พ่ายกระซิบถาม ผมส่ายหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ ก้มลงมองมังกรยักษ์ที่กำลังดุนดันอยู่บริเวณหน้าท้อง ส่วนหัวของมันเริ่มมีน้ำเหนียวๆ ไหลเยิ้มออกมามากขึ้นทุกที จนตอนนี้เสื้อของผมเปียกเป็นวงเล็กๆ
“ป๋า...” ผมเรียกเขาเสียงอ่อน กระพริบตามองเจ้ามังกรที่หายเข้าไปใต้เสื้อ มันวนทักทายอยู่รอบๆ สะดือของผม ร่ำร้องเหมือนอยากให้เล่นด้วย “ฮื้อ...ป๋าอ่ะ ลามก”
“เสียงของหนูตอนนี้ลามกมากกว่า”
“มันดื้อเนอะ” ผมลูบเจ้ามังกรผ่านเสื้อ สบตาพราวระยับของพี่พ่ายอย่างอายๆ “ไม่ยอมสงบเลย”
“ดื้อเหมือนคนที่มันอยากเล่นด้วย” พี่พ่ายกระซิบบอก เขางับใบหูของผมเบาๆ แล้วเริ่มปลอบเจ้ามังกรยักษ์ของเขา “รู้ไหมว่าเวลามันอยู่ในตัวหนู...มันไม่ดื้อเลย”
“ใครว่า...ทำเอาเดินไม่ได้ก็เคยมาแล้ว”
“งั้นอยากลงโทษมันไหม...หนูทำได้ตามใจนะ ป๋าอนุญาต”
“อื้ม จะทำให้ร้องไห้แงๆ เลย”
“ตามใจเลยครับ”
ทำไมสายตาที่พี่พ่ายมอง...ถึงทำให้รู้สึกอายขนาดนี้ ยิ่งเสียงแหบพร่าที่กระซิบอยู่ข้างๆ หู ยิ่งคำเอื้อนเอ่ยหวานๆ ที่ขอให้ผมร้องเรียกชื่อเขา มันกลับทำให้ผมไม่กล้ามองใบหน้าดูดีของเขาตอนนี้เลยแม้แต่น้อย ผมทำได้แค่ซบหน้ากับอกกว้างและร้องเรียกชื่อ ‘ป๋าพ่าย’ ด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ เท่านั้น
เฮ้อ...สุดท้ายแล้วผมก็หนีเขาได้ไม่พ้นวันเลยด้วยซ้ำ...แต่มันก็ดีแล้วแบบนี้ ถึงตอนนี้จะมีเรื่องน่าเสียใจอยู่อย่างหนึ่งก็เถอะ ผมไม่น่าทำลงไปเลยจริงๆ ในตอนนั้น...ไม่น่า...ไม่น่าหักซิมการ์ดทิ้ง เสียดาย!
..............................................................TBC....................................................................
// พ่อลูกสามง้อแฟน ประสบการณ์การง้อเป็น 0 แต่ง้อได้ขนาดนี้ สำหรับพ่อคุณทูนหัวก็นับว่าดีมากแล้ว แม้แต่แม่ของลูกพี่ท่านยังไม่เคยทำขนาดนี้นะ บอกเลยยยยยย
ปล. เรายังไม่อยากให้กลับกรุงเทพหรอก อยากให้สวีทกันก่อน เพราะริมกกที่เชียงรายอากาศดีมากกกกกกกกกกกกกกกก ใครว่างๆ มาเที่ยวเชียงรายนะคะะะะะ อิ๊อิ๊
-
ป๋า กับหนูเพี้ยน
ตอนนี้พี่พ่ายน่าร้ากกกก
ปล เราหาที่เที่ยวช่วงหน้าหนาวพอดีค่ะ เชียงรายก็น่าสนนน เผื่อทันไปเจอป๋ากับเพี้ยน เอิ้กๆ
-
:haun4: :haun4: สวีท :haun4: :haun4:
-
ป๋าขาาาาาา า า า า า หึงได้โคดโหดเลยอ่ะ จัดน้องเพี้ยนหนักๆบทเตียงสัก 3 ดอกสิ :z1:
-
:hao6: อิป๋าพ่ายยยยยยยยยย ไม่ไหวๆ ทำเอาน้องเพี้ยนตายคาอกตลอด นี่ขนาดง้อไม่เป็นนะนี่ :o8:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก นอนตายอย่างสงบจ้า :pighaun:
ถูกต้องค่ะ เอาเที่ยวเชียงรายอีกสักอาทิตย์นะคะคุณ Snufflehp ไม่ต้องห่วงเลือดที่เสียไปค่ะสำรองไว้พอควร :hao6:
-
ขอหวานกว่านี้ :haun4: :pighaun:
-
สวีทให้เยอะๆ :hao6:
-
:jul1:
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จิกหมอน ทุบเตียง หัวโขกกำแพงงงงง
ทำอะไรกันค้าาาาาาาาาาา ใจไม่ดีเลยยย
-
นางเลิกซึนแล้วววววว ชอบจังเวลาป๋าแทนตัวเองว่สป๋ากับหนูเพี้ยน โง๊ยยยย
-
:o8: สวีทกันน่าอิจฉาป๋ากับหนูเพี้ยนที่เริ่มเกรียนแระ
-
เขิลแรงงงงงง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ป๋ามันง้อได้ขนาดนี้ก็หวานแล้ว ชอบยั่วนะนังหนูเพี้ยน
คืนนี้ยาวไปยาวไป
:hao6: :hao6:
-
วุ้ย หมั่นไส้ป๋ากับอิหนูจังเลยค่ะ
-
ยอมอ่อนให้หนูเพี้ยน
ทำตัวน่ารักก้อเป็นนะป๋า
-
น้องเพี๊ยนนนนนน :mew1:
-
ป๋าเอาไป 100 คะแนนเลย
-
ป๋าน่ารักมากอ่ะ :katai2-1:
-
อ๋อยยย
ตายอย่างสงบ
เขินอะ เขินมากๆเลย ทั้งป๋าทั้งหนูเพี๊ยน ละมุนสุดๆ :man1:
-
:oo1: มังกรมันดื้อ อือหือ มุดไปทั่ว กริ๊ด เบาๆ :haun4:
ป๋าไร้พ่าย ก็ชอบกัด ฮ่าๆ ง้อแบบกัดๆ :m20:
จัดระบายความโกรธใส่ไอ้คนปากหมา ฟันหาย 2ซี่ :fire:
-
ท้ายตอนเค้าคุยเรื่องอะไรกันเนี่ย :pighaun: อ่านแล้วเขิ๊นเขิน
-
‘ป๋าพ่าย’ นับวันยิ่งน่ารักน่าหลง :m3: :m3: :m3:
-
งื้อออออ ป๋าพ่ายน่ารักอ่า
พอหวานกันแล้วน่าอิจฉาสุดๆเลย
-
อิจฉานังเพี้ยนแรง อยากได้ป๋าาาาาา :z2: :z2:
-
ฟินจนตัวจะแตกอะ
-
:pighaun: :haun4:
คืออยากสิงเพี้ยน บอกเลย :z1: :hao6:
ป๋าขา ลงโทษเด็กน้อยหนักๆ ไปเลยนะ :oo1: :laugh:
-
หนูของป๋าช่างยั่วจริงๆ. ตอนนี้หวานหน่อยๆ เกรียนนิดๆกับหนูเพี้ยน
แต่เพี้ยนจ๊ะหนูใช้รายเดือนทำไมไม่ไปรับซิมใหม่เบอร์เก่าที่ศูนย์ล่ะ
จะได้ไม่ต้องเสียดายซิมมมมมม. :ling1:
-
ป๋าพ่าย มารียกหนูแบบนี้
เพี้ยนเขินตายเลย น่ารักมากกก
-
ชอบป๋าพ่ายหึงอ่ะ
-
ป๋ามาง้อถึงที่เลย ชอบป๋าพ่ายเวอร์ชั่นนี้มาก มีหึงเพี้ยนด้วย :impress2: พ่ายอปป้า
-
โอ้ยยยย นี่อิป๋าจริงๆใช่ม่ะ ใครๆอาจมองว่าเพี้ยนยั่วแต่จริงๆคือป๋ามันตะหากที่ยั่วแถมอ่อยแรงอีก งืออ อิจเพี้ยนสุดๆ :hao5: ขอได้มั้ยผู้ชายคนนี้ o18
-
ป๋าน่ารัก :m3:
-
ป๋ามาง้อถึงใจ เอ่ย!! ถึงที่ขนาดนี้ มีเหรอน้องเพี้ยนจะไม่ใจอ่อน :hao3: ชักอยากให้น้องงอนบ่อย ๆ ซะแล้วสิ :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ชอบตอนพี่พ่ายกับเพี้ยนแทนตัวว่าป่ากับหนูจัง :-[ :-[ :-[
-
เขินแรง หมั่นไส้คนมีคู่เบาๆ
:กอด1:
-
เขินป๋าาาาาา
-
หนูก็ช่างยั่ว ป๋าก็ช่างตามใจ อร๊ายยยยยยยยย :ling1:
-
ป๋าขาาาาาาา
ป๋าน่ารักมากเลยค่ะ :-[ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เพี้ยนก็ยอมๆป๋าไปเถอะ จะได้เรียกเลือดจากคนอ่านกันได้บ้าง :z1:
-
5555555 ชอบให้พูดป๋ากับหนู > <
ป๋าหึงโหดอีกแล้ว
-
ยั่ว&สวีทเล็กๆ :haun4:
-
พี่พ่ายโหมดนี้น่ารักมาก การมีแฟนทำให้คนแบบไร้พ่ายมุ้งมิ้งขึ้นได้จริงๆ
:ling1:
-
ฮันนีมูนริมกก จากนั้นก็จับเพี้ยนกดต่อเลยป๋า 555
-
:z3: :z3: :z3:อยากให้เค้าปลอบกันต่ออีกหลายๆตอน
-
ซุ่มอ่านมานานมากกก จนถึงตอนนี้เพิ่งอยากเม้น
ชอบไร้พ่ายอปป้าจัง ดูเย็นชา แต่ชุ่มชื่นหัวใจอ่ะ
ส่วนอิเพี้ยน นางเพี้ยนสมชื่อแหละ
มาวิน ถ้านิยายเรื่องนี้ยังยืดเยื้อมีโอกาศเป็นไปได้ศูงถึงแปดสิบเปอร์เซ็นที่นางจะลับมา นางคือวัชพืชดื้อยาที่แข็งแกร่งแม้ยาฆ่าย่าตราบุญทึ่งขี่จิ้งหรีดยังไม่สามารถปราบนางลงได้
ท่านประทาน อึ่มมมมม สำหรับท่านโนคอมเม้นต์ค่ะ
อีกคนนึ่งที่พูดถึงบ่อยๆคือคุณน้องสาวบุญธรรมที่เป็นภรรยาของอปป้า (ลืมชื่อคุณเธอคะ) ขอเดาว่านางน่าจะเป็นตัวร้ายคนสุดท้ายที่ปิดเรื่อง บางทีนางอาจจะตื่นขึ้นมาและฟิวชั่นกับอิมาวินและกลับมาผงาดอีกครั้ง หรือความเป็นไปได้ที่สองคือนางเกฺิดมีอาการแทรกซ้อนและตัยห่-ไปดื้อๆ และทุกอย่างก็แฮปปี้ (ถ้าจะตัดจบกันง่ายขนาดนี้)
สุดท้ายแล้วรู้สึอยากเชียให้พ่อดิว...มีสมีอ่ะ :hao6: (หลบลูกปืนคุณแม่แป๊ป)
-
อิคุณป๋าาาาาาาาาาาา โอ้ยยยนี่เเพ้ทางทุกทีเวลาไร้พ่ายกับเพี้ยน เรียกกัน ป๋า กับ หนู อ๊ากกกกกเขินนอะ
-
สนุกครับ ชอบๆ
-
ป๋าน่ารักก็เป็นนะเวยยยยยยยยยยยยย
-
รอ!!!! ฉากระทึกใจ~~~~
-
ก้อเป็นไปด้ายยย 5555
-
ขอมอบรางวัลจอมยั่วให้แก่เพี้ยนเลย
แค่นี้ป๋าพ่ายก็ยอมให้หนูะจะแย่ละนะ
เพี้ยนยังจะคิดว่าป๋าไม่หวงอีก :-[
-
เกลียดนังเพี้ยนละะะ อิจฉาาา >O<!
ป๋าพ่ายน่ารักมากเกินไป ตอนท้ายนี่เซ็กซี่มากๆ อ่ะ
รอตอนต่อไปน้า
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
เข้าเล้ามาเพราะไร้พ่ายโอ้ปป้าเลยนะคะ
-
พี่พ่ายพาน้องเพี้ยนมาถึงกรุงเทพหรือยัง
-
คิดถึงป๋าาาาา
-
พี่พ่าย พาเพี้ยนมาถึงกรุงเทพยังพี่
-
อยากจะกรีดร้องให้พื้นสะเทือนซัก 8.9 ริกเตอร์ นิยายเรื่องนี้ทำให้เราทำหน้าตาแปดแสนอารมณ์ในหนึ่งตอนได้แทบทุกตอน คือดีงาม และระทวยทุกครั้งที่ป๋าพ่ายแทนตัวเองว่าป๋า และเรียกน้องเพี้ยนว่าหนู คือระทวยแบบขั้นสุดเลยบอกได้แค่นี้
-
คิดถึงป๊าพ่ายกะหนูเพี้ยน
ถ้ายังไม่กลับมากรุงเทพ ขอฉากหวานๆๆๆๆๆๆ จนแม่น้ำกกเป็นน้ำเชื่อมหน่อยนะคะ :hao3:
-
มีแฟนเด็กป๋าก็ต้องเอาใจหน่อย แหมมมมม แต่ก็ถือว่ามาเร็วนะ ขนาดงานยุ่ง ฟอร์มเนอะจริวป๋าเนี่ย
น้องเพี้ยนนี่กวนดี ป๋าแกอาจจะรักตรงนี้แหละ เหวี่ยงอารมณ์ตลอด เวลาเรียกหนูๆ นี่โคตรจะน่ารัก
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ช่วงแรกเหวอกับเพี้ยนและไร้พ่ายมาก มันแปลกตากว่านิยายเรื่องอื่น
พลอตนี่เรียกว่าแหวกแนวแต่ก็ชอบมากนะคะ เครียดดี ตัสคลายเครียดคือเพี้ยน
และตัวทำให้เครียดก็คือเพี้ยนนี่แหละ 5555 ผ่านเรื่องร้ายๆ ไปได้ ยรรยากาศดีขึ้นเยอะเลย
จนแทบเป็นนิยายตลกแล้ว โดยเฉพาะนายแม่ พ่อดิว บุญทึ่ง ตัวละครใหม่ช่วงหลัง
อีกคนที่จะไม่ลืมคือพี่กิ๊ฟค่ะ นางเป็นคนดีจริง น้ำตาซึมที่เธอต้องมาพบจุดจบแบบนี้ รักกิ๊ฟนะ
เมื่อไรพี่เอพี่เกมจะได้กันน้า ลุ้นคู่นี้ด้วย แฝดสามน่ารักมาก น่ารักทุกคน โดยเฉพาะน้องยะแก้มยุ้ย
รอฟังผลตัดสินของไอ้มาวิน ไอ้เลวววววประจำเรื่อง
ขอบคุณค่ะ นิยายสนุกมาก
-
:sad11: :sad11:
คิดถึง
-
อยากอ่ายต่อแล้วอ่ะ
เพี้ยนก็น่ารัก เหมอก็ตลก ชอบคนเขียนจัง
-
อร๊ายยย ตามทันแล้วววว อ่านมาทั้งคืน 555
สารภาพว่าเรื่องนี้เปิดอ่านสองรอบ รอบแรกอ่านไปสามตอน
แบบว่าพี่พ่าย น่าสะพรึงมาก คือดูดาร์กๆ ส่วนเพี้ยน ดูจิตสุดๆแบบชอบโดนตี เราเลยเลิกอ่าน 555
แต่...พออ่านชนะ เสมอ เลยกลับมาอ่านไป ปรากฏว่าติดจ้าาาา
ร้องไห้ตามเพี้ยนด้วย เหอๆๆๆ
สรุป เรื่องนี้สนุก ถึงเรื่องจะดาร์กไปหน่อย อิอิ
-
หึหึ ป๋าหึงเป็นด้วยอ่ะ :hao6:
-
ิอ่านไปเจอรุ่นลูกเลยแวะกลับมาอ่านใหม่ 55555555 ชอบๆ :katai2-1:
-
หึงก็บอกว่าหึงชัดๆไปตั้งแต่แรกสิป๋า :o8:
เพี้ยนคือยั่วสุดยอดดด :m25: :m25:
-
ป๋าน่ารักจริงๆ :katai4: :katai4:
-
ง้อขนาดนี้ บอกตามตรง อ่านไปยังเขินจนติดเพดานเลย -//- ให้อภัยพี่พ่ายก็ได้ เชอะๆๆๆ
-
เย้ อ่านทันแล้วว หลังจากติด โปรเจค ติดสอบ :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ 39
“อะไรนะ! นี่มึงลงกรุงเทพแล้ว? แล้วกูอ่ะ? ไอ้เชี่ยยิว มึงไปสนิทอ้อร้อกับพี่เกมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูจะบอกไว้เลยนะว่าพี่เกมเขามีผัวแล้ว ชัดไหมมมมมมม” ผมกำลังโวยวายใส่โทรศัพท์มือถือ เพราะไอ้ยิวมันลงกรุงเทพโดยไม่บอกผมสักคำ ถ้าเช้านี้ไม่โทรถาม ก็คงไม่รู้ว่ามันแสล๋นหน้ากลับไปพร้อมพี่เกมแล้ว แถมยังขับรถผมไปด้วย
อื้อหือ ไอ้เพื่อนชิบหาย เจริญมาก
“มึงโวยวายอะไรแต่เช้า” น้ำเสียงเย็นเยียบดังมาจากคนที่กำลังผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง ใบหน้ายุ่งเหยิงไม่แพ้ทรงผม แต่ความดูดีก็ไม่ได้จางหาย มันกลับดึงสายตาของผมให้จดจ้องอยู่อย่างนั้น สองเท้าก็พลันพาตัวเองขยับไปนั่งลงบนเตียง
“ขอโทษครับ ทำให้พี่ตื่นเหรอ” ผมยกมือไล้ไปตามสันกรามของพี่พ่าย แล้วฉายรอยยิ้มแรกไปให้เพื่อคลายคิ้วที่ขมวดกันยุ่งของเขา อีกทั้งยังเพิ่มออพชั่นจูบรับอรุณให้อีก ไม่อารมณ์ดีก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“คุยกับใคร” พี่พ่ายถามเสียงเข้ม สองแขนขยับเข้ามาโอบรัดรอบเอวของผมไว้ ปลายคางที่เริ่มมีไรหนวดขึ้นก็กดเน้นลงบนไหล่เปลือยเปล่าของผม
“ไอ้ยิว มันลงกรุงเทพไปแล้ว ไม่รอเลย”
“แล้วต้องให้เพื่อนรออีกทำไม หืม” จมูกโด่งๆ ของพี่พ่ายไล้ไปตามลำคอของผม เรื่อยขึ้นมาที่ข้างแก้มและหยุดลงที่หลังใบหู เขาใช้ริมฝีปากสัมผัสเบาๆ จนผมรู้สึกขนลุกไปหมด “กูอุตส่าห์มารับ”
ได้ยินก็ดีใจเพราะนานๆ ผู้ชายคนนี้จะพูดคำที่มันดีกับใจสักที หรือเพิ่งตื่น...ก็เลยยังมึนๆ อึนๆ อยู่ก็ไม่รู้
“แต่ผมนึกว่าพี่จะกลับกับพี่เกมนี่นา อื้อ...แต่ช่างเถอะ ไปอาบน้ำเร็ว จะได้ไปกินข้าวเช้ากัน”
พี่พ่ายบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาที แต่แขนยาวๆ นี่เหมือนแกล้ง บิดทางซ้ายแขนก็พาดมาโดนคอ บิดทางขวาก็พาดมาโดนหน้า
“อย่าหาเรื่องผมแต่เช้า เดี๋ยวจบไม่สวย” แม้จะรู้ว่าขู่ยังไงพี่พ่ายก็ไม่มีทางกลัว แต่ก็ขอให้ได้ตอบโต้บ้าง พี่พ่ายน่ะชอบทารุณผมอยู่เรื่อย ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ใช่พวก M ที่ชอบความเจ็บปวดเสียหน่อย
“พูดซะกูอยากรู้เลยว่าจบไม่สวยมันจบยังไง” พี่พ่ายรั้งรอบคอผมไว้ด้วยท่อนแขนยาวๆ ของเขา ท่อนขาแข็งแรงเปลือยเปล่าก็รัดรอบเอว ผมหันมองพลางแยกเขี้ยวใส่ แต่คนหน้านิ่งไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวแต่อย่างใด กลับยักคิ้วทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่ “อย่าดีแต่ปาก”
ผมมันเป็นคนโง่ที่ยุขึ้นง่ายๆ ยิ่งมีคนท้าทายก็ยิ่งหลวมตัวไปตามเกม ถูกปั่นหัวอยู่ร่ำไป แต่ถึงรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกวนประสาท แต่ผมก็ไม่อาจห้ามตัวเองได้
“ผมไม่ได้มีดีแค่ปาก เมื่อคืนพี่ก็รู้แล้วว่าผมมีดีตรงไหนบ้าง...” ผมวาดนิ้วลงบนอกกว้างของพี่พ่าย ไล้มันไปตามมัดกล้ามสวย วนอยู่ตรงยอดอกสีเนื้อที่กำลังเป็นเม็ดแข็งของเขา “ป๋า...”
“หืม”
“อยากเข้าไปในตัวผมไหม อยากได้มากกว่าเมื่อคืนหรือเปล่า” เขาคงรู้แล้วว่าผมกำลังยั่ว ถึงได้ยื่นมือมารั้งคอผมเข้าไปใกล้แล้วทาบทับริมฝีปากลงมา จูบที่ร้อนแรงของพี่พ่ายทำเอาเกือบขาดใจ เขาไม่เว้นจังหวะให้ผมได้หายใจบ้างเลย จูบตะกละตะกลามราวกับคนหิวโหย จูบที่แทบจะพรากลิ้นออกจากปากของผมไปเป็นของเขาแทน มือใหญ่ของเขาก็ขยำสะโพกผม นิ้วแกร่งที่แสนซนคลึงวนรอบช่องทางที่ไม่ได้ถูกเขาเข้าไปมาหลายเดือนแล้ว ผมเกร็งตัวเมื่อนิ้วสองนิ้วของเขาสอดใส่เข้าไปพร้อมกัน
“ป๋า...ไม่...อ๊ะ...ป๋า ผมยังไม่พร้อม” ผมผลักอกเขา ขยับใบหน้าออกห่างจากริมฝีปากที่กำลังรุกราน สองมือได้แต่รั้งไม่ให้มือใหญ่นั้นได้ทำตามแต่ใจ “อ๊ะ...อ๊ะ อูยยย ไม่เอา อ๊ะ เจ็บ...”
“มึงยั่วกูเอง แต่กลับบอกว่าไม่เอา แล้วกูต้องฟังคำพูดมึงด้วยรึไง” พี่พ่ายถามด้วยสีหน้าหงุดหงิด น้ำเสียงของเขาก็เข้มจัด “อ้าขาออกให้กว้างเพี้ยน กูตามใจมึงมากพอแล้ว”
“ไม่...พี่พ่าย รอก่อน ให้ผมใช้ปากให้นะ นะๆ พี่”
“มึงมีปัญหาอะไร”
“ไม่มี...แต่ว่า...”
“อย่าเล่นตัวให้มันมาก กูไม่ใช่คนอดทนกับอะไรได้นาน”
ผมก็ไม่ได้อยากให้พี่ต้องทน ไม่ได้อยากเล่นตัว...แต่ผมกลัว ผมอยากให้พี่เข้ามาในตัวผม อยากให้พี่ครอบครองผมใจจะขาด แต่พอพี่เข้ามาใกล้...ผมกลับมองเห็นแต่ภาพที่พี่กิ๊ฟถูกทำร้าย ผมก็อยากมีความสุขไปกับพี่ ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย
“อะ...โอ้ย!”
ผมร้องลั่น ร่างทั้งร่างถูกพี่พ่ายเหวี่ยงลงบนที่นอน ขาสองข้างถูกอ้าออกกว้าง ผมพยายามดิ้นหนี ทั้งหยิกทั้งข่วนแขนแข็งแรงที่ตรึงขาของผมไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล ช่องทางข้างหลังกำลังถูกมังกรยักษ์ที่แข็งแกร่งของเขาบดคลึง ถูไถน้ำเหนียวเยิ้มรอบปากทางแล้วพยายามเสือกไสเข้ามา
“พี่พ่าย...ผมขอร้อง ปล่อยผมนะพี่ อย่าทำผมเลย...ผมเจ็บแล้ว อย่าทำ...โอ้ยยยย! พี่ ผมเจ็บ!”
“อยู่นิ่งๆ”
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม ทั้งเจ็บที่ถูกกระทำ ทั้งกลัวสิ่งที่กำลังร้อนระอุอยู่ภายใน พี่พ่ายเสือกไสแก่นกายของตัวเองเข้ามาจนหมด เขาตรึงขาของผมให้อ้าออกกว้างเพื่อรับตัวตนของเขาเข้าไป มันทั้งฝืด...ทั้งแน่น แสบร้อนและเจ็บระบม แต่คำพูดขอร้องอ้อนวอนของผมไม่มีประโยชน์อะไรต่อเขาเลย
ผมหลับตา ไม่อยากเห็นภาพตรงหน้า ...ผมไม่อยากเห็นการกระทำที่เหมือนกับระบายความใคร่มากกว่าการร่วมรักของคนที่มีใจให้กัน
“ปากก็บอกไม่เอา แต่ข้างในมึงรัดกูแน่นขนาดนี้” เสียงของพี่พ่ายแหบพร่า เขาก้มลงโลมเลียยอดอกของผม ตวัดลิ้นดูดดุนจนผมเผลอแอ่นรับสัมผัสจากเขา “ไม่ต้องเล่นตัวมึงก็ได้เป็นเมียกูสมใจอยู่แล้ว ให้ผัวเอาสักหน่อยจะเป็นไร”
“แล้วแต่พี่จะคิด...แต่ผมบอกไว้เลยว่าผมไม่มีความสุข ผมขยะแขยงเวลาที่พี่เข้ามาในตัวผม”
“ขยะแขยงแต่เมื่อคืนมึงก็ทั้งอมทั้งเลียจนถึงเช้า แล้วตอนนี้ก็รัดแน่นจนกูขยับไม่ได้ ให้กูแตกก่อนไหม ถึงจะเปลี่ยนคำขยะแขยงเป็นชอบได้เสียที”
ผมเบือนหน้าหนีสายตาของพี่พ่าย เขาใจร้าย ไม่มีความอ่อนโยนให้กับคนรักเลยสักนิด “พี่อยากทำอะไรก็ทำ ผมไม่เคยขัดใจพี่ได้อยู่แล้ว”
คนโง่อย่างผม...ไม่เคยสงสัยในความรู้สึกของเขา ถ้าเขาบอกว่ารัก ผมก็เชื่อหมดใจ ทั้งๆ ที่การกระทำของเขาในตอนนี้...ผมมองหาคำว่ารักไม่เจอเลย
ผมระบมไปทั้งตัว พี่พ่ายไม่เบาแรง แม้ผมจะไม่ขัดขืน แต่ผมไม่ได้มีความสุขไปกับเขาด้วย เขาจึงหงุดหงิดมากกว่าจะมีอารมณ์มาอ่อนโยนหรือนุ่มนวลกับผม เขาทำตามใจตัวเอง ทำราวกับผมเป็นเพียงตุ๊กตายางที่เขาจ่ายเงินซื้อมาแล้วระบายความใคร่ ให้เขาได้ทำครั้งแล้วครั้งเล่าจนกว่าเขาจะพอใจ ผมเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนตอนยกที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบเหมือนกัน รู้แค่ว่าตื่นมาก็มาอยู่บนรถคันหรูที่กำลังมุ่งตรงสู่กรุงเทพแล้ว
“หิวไหม” คำถามของเขาไม่ได้นำพาให้นึกอยากตอบ ผมจึงนั่งเงียบๆ มองนอกหน้าต่างที่ฟ้าเริ่มมืด “ถามก็ตอบ”
“ไม่หิว” แต่ราวกับคำตอบของผมคือหิวมาก พี่พ่ายที่ตีความในความหมายตรงข้ามเปิดไฟเลี้ยวเพื่อเลี้ยวเข้าปั๊ม เขาจอดรถอยู่หน้าเซเว่นแล้วยื่นกระเป๋าตังค์มาให้
“ลงไปซื้อข้าว”
ผมขี้เกียจจะทะเลาะด้วย ก็เลยต้องทำตามที่สั่ง ซื้อของเสร็จ กลับขึ้นรถแต่เขาก็ไล่ให้ลง เพราะไม่ชอบให้รถมีกลิ่นอาหาร ผมเบะปากมอง แล้วยอมเดินไปนั่งริมฟุตปาธ ไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียง อันที่จริงผมไม่อยากพูดคุยอะไรกับเขาให้มากความ รู้สึกเหนื่อยๆ เซ็งๆ เพลียๆ อย่างไรชอบกล
“ซื้ออะไรมาบ้าง”
ผมยื่นถุงให้เขาดูแทนที่จะแจกแจงรายละเอียด พี่พ่ายไม่รับ เขานั่งลงเบียดผมแล้วยกมือมาจับหน้าผมให้หันไปมอง แต่ผมสะบัดหน้าออก แล้วลงมือกินข้าวต้มกุ้งที่ซื้อมาไปเงียบๆ
“จะคุยกันดีๆ หรือต้องให้กูใช้กำลัง” เขาขู่ของเขาทำให้ผมหัวเราะ
“พี่ก็ถนัดใช้กำลังอยู่แล้วนี่ ทำไมไม่ใช้อีกล่ะ”
“อย่ากวนโมโหกูนะเพี้ยน”
“แล้วพี่โมโหเป็นอยู่คนเดียวรึไง มีความรู้สึกอยู่คนเดียวเหรอ ถึงไม่เห็นว่าผมเป็นคนเหมือนพี่เลย”
“อย่ามาชวนทะเลาะ”
“ผมเป็นคนผิดสินะ อ้อ...งั้นสิ ขอโทษครับ”
ผมเดินเอาถ้วยพลาสติกไปทิ้งแล้วกลับขึ้นนั่งบนรถ ต่อให้จะไม่อยากเห็นหน้าพี่พ่ายแค่ไหน แต่ผมก็หนีไปที่อื่นไม่ได้ จะทำเหมือนละครที่นางเอกหนีลงจากรถไปตกระกำลำบาก โชคดีก็เจอคนช่วย โชคไม่ดีก็โดนปล้นจี้ฆ่าข่มขืน แบบนั้นผมไม่เอาด้วยหรอก มันดูโง่เกินไป แถมตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่จังหวัดไหน ไว้ถึงกรุงเทพเมื่อไหร่ผมไม่ทนอยู่มองหน้าเขาต่อไปแน่ เพราะแค่เห็นหน้าเส้นประสาทที่เท้าก็กระตุกยิกๆ แล้ว
และแน่นอนว่าตลอดการเดินทางหลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาระหว่างผมกับพี่พ่ายอีกเลย ใจจริงผมก็อยากชวนคุยไม่ให้อีกฝ่ายวูบหลับไปเพราะต้องขับรถในระยะทางไกลๆ แบบนี้ แต่อีกใจก็ไม่มีเรื่องอะไรจะมาจ้อให้เขาฟัง ในหัวตื้อไปหมด ให้หลับก็หลับไม่ลงแล้วด้วย จึงได้แต่นั่งไปเงียบๆ
มาถึงกรุงเทพก็เกือบตีสาม รถเมล์หมดเที่ยว รถไฟฟ้าก็คงไม่มีให้โดยสาร วินมอไซค์ก็คงกลับไปหลับไปนอนกันหมดแล้ว ตอนนี้อาจคงเหลือแต่รถแท็กซี่ที่นานๆ ขับผ่านมาที ผมถึงตัดใจที่คิดจะไปหาไอ้ยิว รอไว้เช้ากว่านี้ก่อนก็ได้ ตามพี่พ่ายไปนอนที่บ้านเขาก็คงไม่เสียหาย เพราะแม้จะโกรธกันยังไง ผมก็ยังไม่ได้เลิกกับเขา ยังคงมีคำว่าแฟนค้ำคอให้ผมมีสิทธิ์เรียกร้องหาที่ซุกหัวนอนให้ตัวเองได้อยู่
ผมมาบ้านของพี่พ่ายครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกมารับเด็กๆ ไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล พี่เอกับพี่เกมเป็นคนพามา แต่ผมไม่ได้ลงจากรถไปชื่นชมความหรูหราอลังการของคฤหาสน์ตระกูลโรจนโภคินของเขาหรอก ผมนั่งรออยู่ในรถเฉยๆ แต่ครั้งนี้ผมคงจะได้ลงไปเยี่ยมชมบ้านของแฟนเสียที
ตามที่ได้เห็นตอนขับรถผ่าน บ้านของพี่พ่ายมีประตูทางเข้าสามจุด อาณาเขตกว้างขวางมองด้วยสายตาจากจุดที่ผมยืนอยู่ก็คงไม่ทั่ว ตึกสามตึกแยกตัวออกจากกันแต่ยังมีทางเชื่อมถึง พี่พ่ายขับรถเข้าจอดโรงจอดรถข้างๆ ตึกที่ดูใหญ่ที่สุดในบรรดาตึกทั้งสาม ผมบิดตัวคลายความเมื่อยจากการนั่งรถเป็นระยะเวลานาน ก่อนจะตัดสินใจลดทิฐิเพื่อถามถึงที่นอนของตัวเองในคืนนี้
“พี่จะให้ผมนอนที่ไหน”
พี่พ่ายเดินเข้ามาใกล้ ยกมือคล้องคอผมแล้วพาเดินไปที่ประตูเข้าตึก “นอนกับกู”
เป็นคำตอบที่ชัดเจนโดยไม่ต้องมีคำถามเพิ่มเติม แต่ครั้นเดินเข้าไปในตัวตึก ตามโถงทางเดินที่ตกแต่งด้วยภาพประดับผนังสวยๆ กลับมีใครคนหนึ่งรออยู่ ใครคนนั้นนั่งอยู่บนรถเข็น เป็นผู้หญิงที่ผมจำหน้าได้ดีเพราะเคยเอาปืนปลอมจ้ำเข้าที่แก้มเธอมาก่อน...อีกทั้ง...เธอยังเป็นผู้หญิงที่อยู่ในรูปที่พี่พ่ายพกติดกระเป๋าตังค์ไว้ตลอดเวลา
“พี่คะ...” น้ำเสียงใสหวานร้องเรียกคนข้างตัวผมแผ่วเบา ในขณะที่ผมยืนนิ่ง...ชาวาบไปทั้งตัว หัวสมองหมุนติ้ว เบลอจนนึกคำพูดไม่ออก
“พี่ไปไหนมา” น้ำเสียงนั้นยังคงเอื้อนเอ่ยถาม หวานใสแต่เหมือนยาพิษสำหรับผม
“ทำไมยังไม่นอน” พี่พ่ายถามกลับไป หันมองผมเพียงครู่ก็เดินตรงไปหาคนๆ นั้น “เธอต้องพักผ่อนให้มากๆ รู้ไหม”
“วิวรอพี่... พี่เกมบอกว่าพี่กลับมาวันนี้ ลูกๆ ก็รอพี่ แต่หลับกันไปหมดแล้ว พี่เหนื่อยหรือเปล่าคะ กินอะไรหน่อยไหม”
ผม...เหมือนมายืนอยู่ผิดที่ผิดทาง พูดอะไรแทบไม่ออกเมื่อเห็นมือขาวซีดผอมบางขยับขึ้นสำรวจใบหน้าของพี่พ่าย ในใจของผมร้อนดั่งไฟ...อยากประกาศให้เธอรับรู้ว่าคนที่เธอกำลังแตะต้องคือแฟนของผม... แต่ผมจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อแฟนของผม...คือสามีของเธอ คือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายและเป็นพ่อของลูกๆ ที่น่ารัก
“พี่ไม่หิว ไปนอนเถอะ พี่พาไป” น้ำเสียงของพี่พ่ายนั้นเรียบนิ่ง แต่ไม่รู้ทำไม...ผมถึงได้คิดไปว่ามันฟังดูห่วงใยเหลือเกิน “เพี้ยน รอกูอยู่ที่นี่ เดี๋ยวกูมา”
ผมไม่ได้พยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ผมยังอยู่ในภาวะอารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ จุกเหมือนโดนเตะอัดเข้าที่ท้อง เจ็บเหมือนถูกใครสักคนเอามีดมาปักข้างหลัง
หนึ่งสัปดาห์ที่หายไป...ผมไม่อยากจะคิดเลยว่า เพราะผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกเขาหรือเปล่า งานยุ่งเป็นข้ออ้างหรือไม่ แล้วที่ไม่บอกอะไรผมเลย...เขาอยากให้ผมเข้าใจว่าอย่างไร ผมมันโง่ไปเองหรือ...เชื่อทุกคำพูดของเขา เชื่อว่าเขารักผมยิ่งกว่าใคร เขาขอผมเป็นแฟน ไปตามง้องอนทำเหมือนว่าผมสำคัญ แต่ความจริงแล้ว...ผมอาจจะแค่คิดไปเอง
ผมทรุดตัวนั่งเมื่อรู้ว่าตัวเองคงยืนต่อไม่ไหว ผมเหนื่อยกับการถูกปั่นหัว เหนื่อยกับความรู้สึกที่มีให้เขามากจริงๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ต้องเจ็บ แต่ผมก็ไม่เคยจำ ผมกลับมาให้เขาทำร้ายอีกทำไมกัน...
ผนังเย็นเยียบที่แผ่นหลังของผมกำลังพิง ให้ความรู้สึกเหมือนกับหัวใจเจ้าของบ้าน ไม่มีที่ตรงไหนข้างกายพี่พ่ายที่ไม่รู้สึกเหน็บหนาว แม้ในอ้อมกอดของเขาที่ผมเคยคิดว่าอบอุ่น...ตอนนี้ก็คงไม่ได้อุ่นอย่างที่คิดอีกแล้ว
“นั่งทำบ้าอะไรตรงนี้ สกปรก” เขากลับมาพร้อมด้วยสีหน้าที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาดึงมือผม ฉุดให้ลุกขึ้นยืน ในขณะที่ผมไม่มีแรงขัดขืน มันเหนื่อยจนไม่อยากคิด ล้าจนไม่อยากจะพูดอะไร
ผมตามมาถึงห้องนอนของเขา เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย เขาโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ผมก็รับไว้แล้วเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะออกมารื้อกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองที่ถือติดมาด้วย หาเสื้อผ้าใส่แล้วเดินไปล้มตัวนอน ขอให้ผมได้พักสักนิด พรุ่งนี้เช้ามันคงมีทางออกดีๆ ให้กับสิ่งที่ผมเจอ ผมเชื่ออย่างนั้นเสมอ
พี่พ่ายอาบน้ำเสร็จแล้วตามมานอนด้วย เขาปิดไฟกลางห้องก่อนจะขึ้นมานอนข้างๆ แล้วดึงผมไปกอด แต่ผมขืนตัวออก ทั้งมือทั้งแขนของผมกับเขาปัดป่ายกันอยู่ในความมืด เขารุกเข้าหาแต่ผมผลักไสให้เขาออกห่าง
“มีอะไรมึงก็พูดมา! อย่าทำอย่างนี้ กูไม่ชอบ!” เขาผุดลุกขึ้น จ้องมองผมผ่านแสงสว่างที่ได้รับจากโคมไฟหัวเตียงที่เพิ่งถูกเปิดเมื่อครู่ “ไม่ต้องมาทำเงียบใส่ มึงไม่พอใจอะไร”
“พี่ยังต้องให้ผมบอกอีกใช่ไหม” ผมเกลียดเวลาที่เขาตวาด เกลียดเวลาที่เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดแล้วมาทำเสียงดังใส่ผม “ยังต้องให้พูดอะไรอีกในเมื่อพี่ไม่บอกผมเลยว่าเมียพี่ไม่ได้นอนเป็นผักอย่างที่ผมคิด ทำไมต้องให้ผมมาเห็นเอง ทำไมพี่ไม่บอกผมก่อน!”
“มันไม่ใช่เรื่องของมึง กูเคยบอกแล้วว่าเรื่องของเขาไม่เกี่ยวอะไรกับมึง”
ผมหัวเราะเสียงแห้ง แต่มันเป็นเรื่องที่น่าหัวเราะจริงๆ เป็นเรื่องตลกร้ายที่ต่อให้เอาไปเล่าให้ใครฟังเขาก็คงหัวเราะ...แต่เป็นหัวเราะเยาะและสมเพชผมแทน
“ไม่เกี่ยวเหรอ ผัวเขามานอนกับผมอยู่นี่ ไม่เกี่ยวกับผมสักนิดเลยใช่ไหม!”
“กูชัดเจนแล้วนะว่าใครอยู่ตรงไหน อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
“พี่มันใจร้าย” ผมหมดคำพูดกับคนอย่างพี่พ่ายจริงๆ “ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของผมเลย มีแต่ข้ออ้าง มีแต่เรื่องโกหกที่พูดกับผม ลองมาเป็นผมบ้างไหม ลองมาเป็นผมดูบ้างแล้วพี่จะรู้ว่าผมรู้สึกยังไง ทำไมไม่ปล่อยผมไป... ในเมื่อพี่ไม่เคยแคร์ผมเลย แล้วทำไมต้องทำให้ผมกลับมาหาพี่อีก”
“อย่าเข้าใจกูผิด...มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด รอก่อนได้ไหม กูกำลังจะหย่ากับเขา”
คำพูดของพี่พ่ายไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีใจแม้แต่น้อย เขาบอกว่าเขากำลังจะหย่า แต่ผมไม่เห็นความเป็นไปได้เลย...เขาไม่ได้เกลียดแม่ของลูกเขา เขาเต็มใจที่จะดูแลเธอด้วยซ้ำ แล้วถ้าไม่มีคนอย่างผม...เขากับเธอก็คงมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์ เด็กๆ ที่น่ารักก็จะได้อยู่กับพ่อแม่พร้อมหน้า ถ้าไม่มีผมสักคน...คงดีกว่านี้
“ผมไม่อยากรอ ผมเคยบอกพี่แล้วว่าผมไม่ใช่ตัวเลือกของพี่ พี่ไม่ต้องบอกว่าพี่จะเลือกผมหรอก เพราะต่อให้พี่จะพูดอะไรตอนนี้ ผมก็คงไม่เลือกพี่อยู่ดี ไปอยู่กับลูกกับเมียพี่เถอะ ผมทำบาปมามากพอแล้ว ไม่อยากต้องทำให้ครอบครัวใครต้องแตกแยกอีก”
ถ้าเขาบอกผมสักนิด ว่าตอนนี้เมียเขาฟื้นแล้วและกำลังจะหย่า ผมคงเลือกที่จะอยู่ข้างเขาต่อ แต่เพราะเขาไม่บอกอะไรผมเลย เขาไม่ติดต่อหาผม ปล่อยให้ผมคิดเอาเองว่าเขาคงโกรธเพราะเรื่องงี่เง่าอย่างเรื่องบนเตียง ทั้งๆ ที่เอาเข้าจริง...ผมคิดว่าเขาลังเล เขาลังเลที่จะเลือกผม แม้เขาจะบอกว่ารัก จะบอกว่าผมเป็นแฟน แต่ผมกลับคิดว่ามันไม่ได้เป็นความรู้สึกที่มีมากไปกว่าที่เขามีให้กับครอบครัว
“พี่ไม่ได้รักผมหรอก...พี่อาจจะแค่คิดไปเอง”
“มึงพูดพอหรือยัง ถ้าพูดพอก็นอนได้แล้ว”
พี่พ่ายปิดโคมไฟ ล้มตัวนอนแล้วดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นกว่าเดิม “ถ้ากูไม่อนุญาต ใครก็ไปจากกูไม่ได้ทั้งนั้น มึงไม่ต้องฝัน ไม่ต้องไล่กูไปอยู่กับใคร ถ้ากูอยากไป กูจะไปเอง แต่ถ้ากูเลือกจะอยู่กับมึง ต่อให้มึงออกปากไล่ ก็ไม่มีประโยชน์ จำใส่หัวมึงไว้”
“พี่จะทำให้ผมเกลียดพี่ใช่ไหม ปล่อยนะ!”
“มึงเกลียดกูไม่ลงหรอก ไม่ต้องทำปากดี”
“ไอ้...”
“หุบปาก! ขืนยังพูดมากกูจะหาอะไรมายัดปากให้”
เพราะกลัวไอ้พี่พ่ายมันจะหาอะไรมายัดปากให้จริงๆ ผมเลยต้องสงบปากสงบคำ แม้จะยังดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของมันอยู่บ้าง แต่สุดท้ายก็ได้แต่ยอมอยู่นิ่งๆ ให้มันกอด
“เพี๊ยงงงงงงงงง ตื่งงงง ตื่งงงงงได้แล้ววว” รู้สึกว่านาฬิกาปลุกเช้านี้เสียงมันดังน่าปวดหูยิ่งกว่าทุกวัน ยิ่งกว่าเสียงแม่ของผมที่ไร่เสียอีก แม้จะง่วงมากแค่ไหนก็ต้องพยายามลืมตาตื่น เพราะเสียงมันดังมากเหลือเกิน แต่พอเห็นต้นเหตุแห่งเสียงเป็นร่างป้อมๆ สามร่างของเจ้าลิงซนที่กำลังพยายามปีนป่ายขึ้นมาบนเตียงแล้วความหงุดหงิดก็หายไปโดยบัดดล
แฝดสามในชุดลูกแมวน้อยเหมือนกันทั้งแบบทั้งสีกำลังเขย่งขาป้อมๆ ขึ้นมาบนเตียง น้องนะสุดหล่อขวัญใจผมกำลังช่วยน้องๆ ให้ขึ้นมาก่อน น้องยะที่หัวใหญ่กว่าตัวก็ไถแก้มพองๆ กับที่นอน พยายามกลิ้งตัวขึ้นมาตามแรงดันของแฝดพี่ ส่วนแฝดคนสุดท้อง น้องชโยนั้นกำลังจับผ้าห่มแล้วโหนตัวราวกับทาซาน ผมสะกิดพี่พ่ายให้ตื่นมาดูลูกๆ ของเขา ไอ้บ้านี่ต่อให้เสียงดังแค่ไหนแต่ก็ไม่ตื่น หลับโคตรลึก
“เด็กๆ ระวังลูก พี่พ่าย พี่ตื่นมาดูลูกหน่อยสิ จะล้มหัวแตกกันไปหมดแล้ว”
ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือน แต่ตัวโตเกินขนาดของเด็กสามขวบเกือบสี่ขวบไปหน่อย แถมตอนนี้รู้สึกจะซนมากกว่าครั้งล่าสุดที่ได้เจอกันที่เชียงใหม่
“อือ...” พ่อเด็กยังคงครางงึมงำ พลิกตัวหันไปนอนอีกทาง ผมจึงจำเป็นต้องลุกมาหาเด็กๆ กันเอง น้องยะขึ้นมาบนเตียงสำเร็จแล้ว ด้วยวิชากลิ้งสู้ฟัด น้องโยก็ไต่ขึ้นมาได้แต่ยังคงหอบ คงเหลือแต่น้องนะที่ยืนยิ้มหล่อมาให้แล้วมองมาด้วยสายตาอ้อนๆ
“เพี๊ยง อุ้มหน่อย” ถือว่าฉลาดเจ้าเล่ห์แบบไม่ต้องลงแรงเหมือนน้องๆ ผมหอมแก้มน้องนะไปทั้งซ้ายทั้งขวา แก้มขวาๆ น่าฟัดมากเหลือเกิน อดใจไม่ไหวฟัดไปหลายรอบแล้วอุ้มขึ้นมาบนเตียง เห็นน้องๆ อีกสองคนกำลังกวนคุณพ่อขี้เซาให้ตื่นกันอยู่
“ป๋า หม่ำๆ ข้าว หม่ำๆ” น้องยะเอาแก้มโย้ๆ ของตัวเองไถกับไหล่พี่พ่าย ส่วนน้องโยกำลังนั่งบนแผ่นหลังกว้างแล้วดึงเสื้อเป็นการปลุก คงมีแต่น้องนะที่คลานไปหาแล้วจุ๊บลงบนแก้ม
“ตื่งๆ”
พี่พ่ายยอมตื่น แต่ท่าทางงัวเงียมึนๆ เสียเต็มประดา ผมรีบเอาแว่นไปสวมให้เพราะแสงแดดยามเช้าคงไม่ดีต่อดวงตาของเขา
“ตื่นแล้วๆ ทำไมพากันมากวนป๋าแต่เช้า” พี่พ่ายถาม ดึงน้องนะมาหอมแก้มคืน แล้วฟัดแก้มน้องยะกับน้องโยตามลำดับ ก่อนจะลามมาถึงผมด้วย ทำเอาเด็กๆ มองตาปริบๆ แล้วหัวเราะกันคิกคัก
“วิวบอกว่า ไปหม่ำข้าว” น้องยะบอก ทำหน้ามุ้งมิ้งน่ารัก แก้มก็แดงไปเพราะไรหนวดของพี่พ่าย
“แม่ให้มาตามป๋าไปทานข้าวเหรอ” คำพูดของพี่พ่ายทำเอาใจผมกระตุก แต่เพราะภาพตรงหน้า คือภาพของเด็กๆ ที่น่ารัก กำลังตามพ่อให้ลงไปทานข้าวเช้าตามที่แม่บอก...ผมจึงโกรธไม่ลง แค่รู้สึกว่าตัวผมไม่ควรอยู่ตรงนี้ก็เท่านั้น “แล้วพวกหนูทานกันหรือยัง”
เด็กๆ พยักหน้ากันอย่างพร้อมเพียง ก่อนน้องโยจะหันมาทางผม “เพี๊ยง เล่งกังๆ”
“จ้า” ผมฉีกยิ้มเกลื่อนรอยเจื่อนบนใบหน้า แล้วคว้าตัวน้องโยมานั่งตัก “พี่ลงไปกินข้าวเถอะ อย่าให้แม่ของลูกพี่รอ”
“ไปด้วยกัน”
“ไม่อ่ะ ผมจะอยู่เล่นกับเด็กๆ” ผมยืนกรานแต่พี่พ่ายไม่ยอมปล่อยแขน จนผมต้องถลึงตาใส่ “ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่นะ อย่าชวนผมทะเลาะ”
พี่พ่ายมองหน้าผมอย่างคาดโทษ เห็นลูกๆ มองกันตาแป๋วแล้วเขาจึงยอมความ เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวแล้วเปิดประตูออกจากห้องไป
“คิดถึงพี่เพี้ยนม้ายยยย” ผมซาวน์เสียงเรียกเรตติ้ง แฝดสามหัวเราะคิกคักแล้วตอบกลับมาอย่างน่าชื่นใจว่า
“คิกถึงงงง”
“แล้วเราจะเล่นอะไรกันดี เล่นเป็นตำรวจจับโจรมะ พี่เพี้ยนจะเป็นตำรวจเอง”
“นะเปงทหาง นะบอกอยากเปงทหาง” น้องยะบอกพลางยกสองมือโอบแก้มตัวเอง หันมองแฝดพี่ด้วยสายตาชื่นชม “ถ้านะเปงทหาง ยะจะเปงหมอ”
ผมหัวเราะในความไร้เดียงสาของเด็กๆ น้องนะถ้าเป็นทหาร คงโตมาเป็นทหารหนุ่มสุดเท่ น้องยะก็คงเป็นคุณหมอที่แสนใจดี แต่พอเหลือบมองน้องโยที่ดูเหมือนจะไม่ได้บอกว่าตัวเองอยากเป็นอะไรแล้วผมจึงลองถาม
“น้องโย โตขึ้นอยากเป็นอะไรครับ”
“เปงคงใหญ่ ตัวใหญ่ๆ เหมืองป๋า”
ดูขนาดตัวแล้วยังไงซะน้องโยก็ไม่สามารถตัวใหญ่ยักษ์ได้เท่าป๋าของน้องแน่ๆ ถ้าเป็นน้องนะก็ยังพอใกล้เคียง เพราะคนนี้เหมือนพ่อเขามากเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่ใจร้ายดับฝันของเด็กน้อย เพราะผมคาดไว้แล้วว่าปีหน้าจะเข้าชิงตำแหน่งนางสาวไทย หึหึ
ผมเล่นตำรวจจับโจรกับเด็กๆ จนเหนื่อยหอบ นอนแผ่กันอยู่บนเตียง แต่ผมไม่เหนื่อยหรอก พวกตัวเล็กๆ ขาสั้นๆ ต่างหากที่วิ่งหนีให้ไวยังไงก็หนีไม่พ้นคนขายาวแขนยาวอย่างผมอยู่ดี โดนจับได้ก็โดนฟัดแก้มกันไปหลายๆ ที จนตอนนี้นอนตัวแดงหน้าแดงหอบแฮ่กกันถ้วนหน้า
“เด็กๆ คุณแม่ดุไหมครับ คุณแม่เล่นด้วยสนุกรึเปล่า” ผมอยากรู้ว่าเด็กๆ ที่เพิ่งได้อยู่กับคุณแม่นั้นสนุกสนานกันดีรึเปล่า
“วิวชอบเล่งกับนะ ไม่ชอบโยล่ะ” น้องโยฟ้องแล้วหน้าเล็กๆ ก็ยุ่งจนผมอดแปลกใจไม่ได้
“ไม่ชอบยะด้วย” น้องยะพูดขึ้นมาอีกคน
“ทำไมล่ะ แล้วทำไมไม่เรียกว่าคุณแม่ล่ะครับ ป๋าได้ยินจะดุเอานะ” มันแปลกที่พวกเด็กๆ ไม่เรียกเธอว่าแม่ และยิ่งแปลกไปกันใหญ่เมื่อผมเห็นความไม่ชอบใจบนใบหน้าเล็กๆ
“วิวไม่ให้เลียก วิวไม่ชอบ” น้องยะเบ้ปาก “วิวชอบนะ วิวให้นะเลียกคงเดียว”
“แต่นะไม่ชอบ วิวแปก ไม่เหมืองเพี๊ยงเลย เพี๊ยงใจดี” น้องนะโต้ขึ้นมาทันที ผมขมวดคิ้วมอง เห็นเด็กๆ มีสีหน้าไม่ดีแล้วจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย
“แล้ววันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนกันเหรอ หรือว่าปิดเทอมแล้ว”
เด็กๆ ช่วยกันตอบเป็นประโยคยาวๆ แต่กระท่อนกระแท่น ผมจึงจับใจความได้แค่ว่าโรงเรียนหยุดเพราะมีแข่งอะไรสักอย่าง เด็กๆ ในชั้นเตรียมอนุบาลถึงได้หยุดอยู่บ้าน
ผมนอนคุยกับเด็กๆ ไปได้สักพัก พี่พ่ายก็กลับเข้ามาในห้อง เดินมานั่งลงข้างๆ แล้วอุ้มน้องนะขึ้นนั่งบนตัก
“นะ”
“คับ”
“แม่บอกป๋าว่านะเสียงดังใส่แม่ใช่ไหม”
ผมมองพี่พ่ายแล้วมองเด็กน้อยที่ปิดปากเงียบไม่ยอมตอบคำถาม ทำไมรู้สึกยัยผู้หญิงนั่นขี้ฟ้อง ทำตัวไม่ดีจนลูกไม่รักรึเปล่าเถอะถึงได้เอามาฟ้องสามีให้มาลงโทษลูก ชิ นี่ถ้าพี่พ่ายตีน้องนะผมจะวางมวยกับเขาจริงๆ ด้วยนะ!
“วิวหยิกนะก่องงงง ยะเห็งงงง!” น้องยะคนแก้มเยอะรีบปกป้องแฝดพี่ทันที “โยก็เห็ง”
“อื้อ” น้องโยรีบพยักหน้าช่วยยืนยัน สีหน้าของพี่พ่ายขรึมลงทันทีจนเด็กๆ ปิดปากเงียบ
“แม่หยิกตรงไหน”
น้องนะเปิดหน้าท้องขาวๆ ให้ดู ผมเห็นรอยจ้ำสองสามรอยบนผิวบอบบาง จึงรีบไปหายามาใส่ให้ โชคดีที่ห้องของพี่พ่ายมีตู้ยาบิ้วอินติดผนังห้อง “พี่พ่าย เอาลูกมาก่อน ผมใส่ยาให้”
พี่พ่ายส่งน้องนะมาให้ผม น้องทำหน้าจะร้องไห้ ผมก็เลยจูบปลอบที่แก้มไปสองที “ไม่เจ็บแล้ว ทายาแล้วหายเลย พี่เพี้ยนรับรอง แถมเป่าให้อีกด้วย หายขาด”
“ต่อไปนี้มีอะไรให้บอกป๋า เข้าใจไหม” พี่พ่ายกำชับ แต่น้องนะน้ำตาร่วงเผาะ
“แม่ไม่ให้นะบอกป๋า แม่จะตี”
-
ผมไม่รู้สาเหตุของเรื่องว่าทำไมน้องนะโดนหยิก แต่ผมรู้สึกโกรธผู้หญิงคนนั้นจริงๆ มาทำสุดหล่อของผมได้ยังไงกัน!! มันน่าเตะอัดผนังนัก ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ ไม่มีความเป็นแม่เลยสักนิดก็หลีกไป ผู้ชายอย่างผมจะเป็นแม่ให้เอง!
“นะไม่ต้องกลัวหรอก ใครจะตีนะ มาบอกพี่เพี้ยน พี่เพี้ยนจะจัดการให้เลย”
“หึ” พี่พ่ายหลุดหัวเราะแล้วผลักหน้าผากผม “ดูแลลูกให้กูด้วย ส่วนเรื่องอื่นกูจัดการเอง”
“จัดการให้ได้อย่างที่ปากพี่พูดเถอะ”
“เออน่า”
พี่พ่ายหลุดยิ้ม โน้มตัวลงมาหอมแก้มผมแล้วกระซิบเสียงนุ่ม “ถ้าหนูไม่เลือกป๋า ก็คงไม่มีใครดูแลลูกให้ป๋าได้แล้ว รบกวนด้วยละกันนะ โอเคไหม”
“เรื่องของเรากับเรื่องของเด็กๆ ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย ผมจะดูแลลูกให้ แต่ไม่ได้บอกว่าจะคบกับพี่ต่อ”
“อย่าทิฐิได้ไหม กว่าจะคบกันได้มันยาก กว่าจะมาถึงทุกวันนี้ได้ต้องเสียใจมาตั้งเท่าไหร่ อย่าบอกว่าจะทิ้งกันไปง่ายๆ เลย ป๋าเลือกแล้วนะ แล้วคนๆ นั้นก็คือหนู มั่นใจหน่อย”
“แล้วใครมันทำให้ไม่มั่นใจล่ะ พี่น่ะผิดหลายกระทง ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อน มันไม่เข้ากับหน้าโหดๆ อย่างพี่หรอก ไปเลย ไปทำงาน ไปสายคงเสียชื่อรักษาการประธานพอดี”
“กูขึ้นเป็นประธานแล้ว ไม่เข้าบริษัทสักวันหุ้นส่วนก็ไม่ครหาหรอก”
ผมมองเขาอย่างไม่ชอบใจ มีเรื่องสำคัญอะไรผมต้องรู้ทีหลังตลอด ไม่เคยคิดจะบอกอะไรผมบ้างเลยรึไงกันนะผู้ชายคนนี้
“แล้วพ่อพี่เป็นไงบ้าง” ถ้าพี่พ่ายขึ้นเป็นประธาน แสดงว่าอาการของพ่อของเขาคงไม่สู้ดีเท่าไหร่ ถ้าถามผมว่าผมดีใจไหมที่พ่อเขาเป็นแบบนี้ ผมก็บอกไม่ถูกนะ...สงสารก็ไม่ใช่ เวทนาก็ไม่เชิง
“ทรงๆ ทรุดๆ”
“อืม” ผมครางรับ มองน้องนะที่หัวเราะคิกคักเพราะถูกแฝดน้องทั้งสองคนจี้เอว “แล้วเมียพี่มันฟื้นเมื่อไหร่”
พี่พ่ายเงียบไปเพียงครู่ นอนลงข้างๆ น้องนะแล้วมองมาทางผม “ตอนที่กูกลับมากรุงเทพ โรงพยาบาลก็ติดต่อมาบอกว่าวิวได้สติอย่างปาฏิหาริย์ แต่กูรู้ว่ามันไม่ได้มีปาฏิหาริย์อะไรตั้งแต่แรก”
“พี่หมายความว่าไง” ผมเลิกคิ้วถาม แต่สีหน้าของพี่พ่ายทำให้เข้าใจได้ว่า “พี่อย่าบอกผมนะว่ามันไม่ได้นอนเป็นผักอย่างที่คิด”
“...”
“มันหลอกพี่มาตลอดเหรอ” ผมถามย้ำอีกครั้ง พี่พ่ายพยักหน้า แล้วถอนหายใจ “รู้อย่างนี้ วันที่ไปเยี่ยมมัน ผมตบให้มันตายไปเสียได้ก็ดี โผล่หัวมาแบบนี้ทำให้เรื่องยุ่งยากไปอีก”
ผมแค้นมันส่วนตัวอยู่แล้วนะ ไม่พูดถึงในแง่ดีหรอก ผมไม่ได้โลกสวย ไม่ใช่คนมีมโนธรรมอะไรขนาดนั้น อย่ามาใช้ตรรกะหญิงชายแบ่งแยกเลย ผู้หญิงแบบแม่ของลูกพี่พ่ายผมแบ่งแยกและให้เกียรติไม่ลง เรื่องของพี่สาวผมความจริงมันต้องร่วมรับโทษด้วย ไอ้เราก็คิดว่ามันนอนเป็นผักคงได้รับผลกรรมตามที่ควรแล้ว แต่ที่จริงมันดันไม่ใช่อย่างที่คิดก็เล่นเอาจุกไปเหมือนกัน
“หึ มีอะไรที่ยุ่งยาก”
“เรื่องผมกับพี่ไง มันจะหย่าให้พี่ไหมล่ะ”
“กำลังกล่อม”
“พี่บอกมันไปเลยว่าไม่หย่าก็ต้องหย่าแล้ว บอกมันว่าพี่เป็นเกย์ ไม่พิสวาทนอนกับผู้หญิง โอ้ย! อะไร”
“ลูกกูเล่นกันอยู่ พูดเบาๆ”
“โทษๆ”
เห็นเด็กๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานแล้วผมก็ยอมลดเสียงลง ล้มตัวลงนอนข้างๆ พี่พ่ายแล้วขยับเข้าไปใกล้ “ต้องหย่านะ เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แล้วก็ไม่ต้องไปอ่อนโยนกับมันให้มาก กับผมนี่ด่าเอาๆ กับมันก็ไม่ต้องไปพูดดีด้วย ดูมันหยิกลูก คลอดออกมาเองแท้ๆ แต่ไม่มีสำนึก เกลียดดด”
“เออน่า ดูลูกให้ด้วยละกัน กูก็ไม่อยากให้ถึงขั้นต้องฟ้องหย่า คิดว่าฟ้องยังไงกูก็ไม่น่าชนะ ยิ่งอยากหย่าเพื่อยกมึงเป็นเมียด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ทนหน่อยก็แล้วกัน ต่อให้ชื่อในทะเบียนสมรสจะเป็นชื่อกูกับคนอื่น แต่กูยกมึงขึ้นที่หนึ่งแล้ว ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก”
“จะให้แน่ใจพี่ต้องยกทุกอย่างเป็นชื่อผมให้หมด เสร็จคดีไอ้มาวินที่ศาลไปจัดการให้ด้วย”
“ผีอะไรเข้าสิงวะ แม่งโหด”
“ผีอยากมีผัว”
“หึหึ ไอ้ติ๊งต๊อง”
“ผมพูดจริงนะ ไม่ได้ล้อเล่น”
“เออๆ รู้แล้ว”
อันที่จริงผมก็พูดเล่นนั่นแหละ แต่ถ้าได้มันก็ดีไง ถึงจะไม่คิดว่าพี่พ่ายเขาจะยอมทำตามที่ผมพูดก็เถอะ
“ผมยอมให้พี่มากแล้วนะ ถึงเวลาที่พี่ต้องยอมผมบ้างแล้ว” ผมบอกแล้วกอดพี่พ่ายไว้แน่น “คราวนี้ผมเอาจริงนะพี่ แตกหักกันอีกครั้ง ผมไม่กลับมาแล้วนะ ผมเบื่อที่ต้องมาวนเวียนอยู่กับความเจ็บจากคนเดิมๆ”
“รู้ กูถึงได้พยายามอยู่นี่ไง”
“นี่พยายามแล้วจริงง้ะ เมื่อวานตอนเช้าก็ขืนใจ เมื่อคืนที่ผ่านมาก็เล่นเซอไพรส์ให้มาเจอแม่ของลูก บอกเลยว่าถ้าไม่ใช่ผม พี่เจอดราม่าหนักกว่านี้แน่ นี่เพราะเป็นผมหรอก พี่ถึงได้ยังกอดผมได้อยู่แบบนี้ ผมสตรองใช่ไหมล่ะ อิอิ”
“มึงนี่ชมตัวเองได้ถล่มทลายจริงๆ” พี่พ่ายยิ้มแล้วกดจูบลงบนหน้าผากผม “ขอโทษละกันที่ทำเรื่องไม่ดี แต่มึงยั่วกูเอง ยั่วแล้วไม่ให้เอา กูไม่ใช่พระไม่ใช่นักบวชจะได้ทนให้มึงปั่นหัวเล่นไหว”
“หนูผิดใช่ไหม”
“เออ”
“จิ๊ ขอโทษก็ได้” หอมแก้มขอโทษเขาไปสองที พี่พ่ายก็เลยยิ้มหล่อส่งมาให้ “เออพี่ นังวิวอ่ะ มันโรคจิตป่ะ มันไม่ให้น้องยะน้องโยเรียกมันว่าแม่ ให้น้องนะเรียกคนเดียวอ่ะ ผมไม่ไว้ใจมันให้อยู่ใกล้ลูกเลย”
“ไม่รู้ ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านก็ไม่ค่อยได้คุยกัน เห็นขลุกอยู่กับลูกกูก็นึกว่าดูแลกันดี เพิ่งมารู้นี่แหละว่าทำลูกเจ็บ”
พี่พ่ายก็คงยุ่งกับงานจริงๆ อย่างที่มันอ้างให้ผมฟังทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา แถมวันเสาร์ยังบินไปหาผมที่เชียงรายอีก มันทำให้ผมรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำให้เขาไม่ได้มีเวลาดูแลเด็กๆ เลย
“พี่ต้องดูแลลูกบ้างนะ ปล่อยพวกเขาอยู่กับนังวิวไม่น่าไว้ใจ ถึงมันจะเป็นแม่ แต่ผมว่ามันโรคจิตแน่ๆ อ่ะ เชื่อผมเถอะ ผมไม่ได้ใส่ร้ายหรืออคติอะไรเลยจริงๆ นะ เออ อาจจะมีนิดหนึ่งบ้างเพราะมันเป็นศัตรูหัวใจ พี่ไม่ต้องยิ้ม ชอบล่ะซีที่มีคนมาตบตีกันแย่งตัวเองเนี่ย”
“ไม่ได้ชอบ แต่ตลกมึง คำพูดคำจานี่ยิ่งกว่าสมาคมแม่บ้านจับกลุ่มนินทากันในตลาด” พี่พ่ายหัวเราะแล้วตบหัวผมเบาๆ
“พี่เคยไปตลาดรึไงเล่า ไม่ต้องมาทำรู้ดี”
“ไม่เคย แต่พอนึกภาพออก”
ผมมองค้อนแล้วกัดไหล่เขาไปหนึ่งที “ยังไงก็เถอะ ดูลูกด้วยละกัน หรือถ้าตอนปิดเทอมให้ไปอยู่กับผมที่เชียงใหม่ก็ได้อ่ะ”
“มึงไม่คิดจะย้ายมาอยู่กับกูที่นี่รึไง”
“ผมไม่อยู่ร่วมบ้านกับมัน ตราบใดที่มันยังอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่อยู่ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ พี่เข้าใจป่ะ”
“กูให้ไอ้เอจัดการซื้อบ้านให้วิวแล้ว อีกไม่นานก็คงย้ายออกไป ระหว่างนี้มึงก็ทนไปก่อนไง ไม่สะดวกใจจะไปอยู่อีกตึกก็ได้ ตึกทางตะวันออกเป็นตึกเก่าของแม่กู ไม่มีใครอยู่มานานแล้ว ไปอยู่ที่นั่นมึงคงชอบ”
“ทางไหนทางตะวันออกอ่ะ ผมไม่ค่อยรู้ทิศ”
พี่พ่ายตบหัวในความโง่ของผมไปหนึ่งทีแล้วชี้ทิศให้ดู ผมรีบลุกเดินไปที่ระเบียง มองออกไปก็เห็นตึกสวยท่ามกลางธรรมชาติ มีทั้งสวนดอกไม้ ศาลาสวยๆ ไว้นั่งพักผ่อนหย่อนใจ ไหนจะแอ่งน้ำใสหลังตึกที่มีสะพานทอดยาวยื่นไปกลางน้ำ
“โอเครรรรรร น้องโอเค น้องจะอยู่ที่นั่นนนนน” สวยขนาดนี้ผมไม่ปฏิเสธ!!! มันต้องเป็นของผมมม ที่นั่นต้องเป็นของผม! “พี่พ่ายยย น้องไปอยู่ที่นั่นเลยนะ! ไปวันนี้เลย”
พี่พ่ายหัวเราะ เดินเข้ามากอดผมจากข้างหลัง “คืนนี้นอนตึกใหญ่กับกู ต้องให้คนเข้าไปทำความสะอาดอีกเยอะ เพราะตึกถูกปิดไว้นานแล้ว”
“อยากไปวันนี้”
“อย่าดื้อสิ กูเอามึงมาเป็นเมีย ไม่ใช่มาเป็นลูก อย่าทำให้ผัวปวดหัว มึงเขาใจไหม”
“ขอคำพูดหวานหูหน่อยเถอะพี่ ฟังแต่ละทีนี่โคตรปวดตับ อุ้ยยย แอบดูอะไรกันเด็กๆ”
ผมมองเด็กซนสามคนที่แอบหลังผ้าม่าน โผล่มาแค่หน้าแล้วแอบมองผมกับพี่พ่าย
“ลุงเอบอกยะว่า เพี๊ยงจะมาเปงแม่ของพวกเลาล่ะ”
“หา!” ผมนี่อยากจะโทรไปถามไอ้พี่เอว่ามันพูดอะไรให้เด็กๆ ฟัง ผ้าขาวบางตัวน้อยๆ ไม่ควรได้รับความคิดผิดแปลกแบบนี้ ต่อให้ผมจะเป็นเมียพ่อเขา แต่ผมเป็นผู้ชาย ผมไม่อยากให้พวกเขาอายที่ต้องเรียกผู้ชายว่าแม่เลย
“นะชอบเพี๊ยง”
“โยด้วย”
“ยะชอบเพี๊ยงม๊ากกกมากกก”
“แล้วพ่ายชอบเพี้ยนด้วยป้ะ”
“มึงนี่ลามปาม”
ทำไมพ่อของพวกเขาไม่มีคำพูดหวานๆ บ้างน้า เด็กๆ ก็ออกจะน่ารักขนาดนี้แท้ๆ
“ไม่ชอบก็ไม่ชอบดิ ไม่เห็นต้องตบหัวน้อง”
“แล้วมึงมาน้องมานุ่งอะไร พูดปกติดิ กูขนลุก”
“ไม่เอาแล้ว น้องเป็นเมียพี่แล้วต้องพูดกับสามีเพราะๆ”
“เออ เรื่องของมึงเถอะ กูปวดหัว”
ผมเบะปากมองคนปากแข็งแล้วเดินไปโอบตัวเจ้าสามแสบที่ซุกอยู่ในผ้าม่าน เด็กๆ พากันหัวเราะคิกคัก ก่อนจะชักชวนกันเล่นซ่อนหา ผมก็ไม่ขัดศรัทธา ผมอยากเล่นกับคนน่ารักอยู่แล้ว ดีกว่าคนหน้ายักษ์อย่างพี่พ่ายตั้งเยอะเลย
“อย่าพาลูกซนให้มาก กูจะดูเอกสารสักหน่อย พากันออกไปเล่นข้างนอกไป” เป็นผู้ชายที่ชอบสั่งจริงๆ สั่งได้ก็สั่งเอาไม่หยุด
“จ้า ตั้งใจทำงานนะ เพื่อเมียและลูก อ้อ เมียไม่ใช่นังวิวนะพี่ อย่าลืมล่ะ ยกน้องขึ้นแล้วอย่าให้เห็นว่าไปสวีทกับมัน ไปนะจ้ะ”
“เออๆ รีบๆ ไป คุยกับมึงแล้วกูปวดหัว”
ผมหอมแก้มพี่พ่ายก่อนจะจูงมือเด็กๆ ออกมาเล่นให้ห่างสายตาของคนขี้รำคาญ ขืนอยู่ใกล้ตอนพี่พ่ายทำงานแล้วเล่นกันเสียงดังนี่ได้โดนด่ากันถ้วนหน้าแน่ เดินลงมาชั้นล่างเจอนังวิวมันนั่งรถเข็นมองมาด้วย แต่ผมก็เลี่ยงที่จะพูดคุยทักทาย อย่างไรเสียก็ไม่ใช่คนที่รู้จักกันอยู่แล้ว
“น้องนะ มาหาแม่” ได้ยินเสียงมันตะโกนมา ไม่รู้ว่าไอ้น้ำเสียงเบาๆ นุ่มนวลหวานแหววที่มันใช้กับพี่พ่ายหายไปไหนแล้ว
“นะจะเล่งกับเพี๊ยง” น้องนะบอกเสียงเบา ซ่อนตัวหลบข้างหลังผม ที่ยังคงมองจ้องตากับศัตรูหัวใจ
“มาหาแม่!”
ผมพาเด็กๆ ออกจากบ้านมาโดยไม่สนใจเสียงเรียกของมัน ได้ยินเสียงรถเข็นเลื่อนตามมาจากข้างหลัง ผมหันมองก็เห็นแล่นมาด้วยความเร็ว ไม่รู้ว่าโง่หรือบ้ากันแน่ที่ไม่ยอมหยุดรถเลยทั้งๆ ที่เห็นว่ามีเด็กๆ อยู่กับผม มันตั้งใจจะชน แต่ผมรีบอุ้มน้องนะกับน้องยะเบี่ยงตัวหลบ ส่วนน้องโยได้พี่บอดี้การ์ดหน้าเข้มมาช่วยไว้ได้ ในขณะที่รถเข็นไฟฟ้านั้นแล่นไปจนถึงขั้นบันไดหน้าประตูก่อนจะทิ้งดิ่งลงตามแนวลาด ล้อที่กระแทกกับขั้นบันไดทำให้คนโดยสารเหวี่ยงลงกับพื้นเสียงดังพลั่ก เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมานของผู้หญิงตรงหน้าทำให้เด็กๆ ร้องไห้จ้า เลือดสีสดไหลออกจากบาดแผลตามแขนและขา
“น้องนะ...น้องนะ มาหาแม่ มาหาแม่นะลูก อย่าไปกับมันนะ มาหาแม่”
น้องนะตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของผม น้องร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมได้แต่ลูบหลังปลอบ แขนอีกข้างก็โอบน้องยะไว้
“น้องโยไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับพี่” ผมหันไปถามพี่บอดี้การ์ดที่เป็นฮีโร่สุดๆ ขอบคุณจริงๆ ที่เขามาช่วยน้องโยไว้ได้ทัน เพราะแค่สองแขนของผม ช่วยเด็กทั้งสามไว้ไม่ได้เลย
“คุณหนูไม่เป็นอะไรครับ”
ผมกับพี่บอดี้การ์ดได้แต่มองสภาพนังวิวเพราะไม่มีใครว่างพอจะไปช่วยมันเลยสักคน เด็กๆ กอดตัวพวกผมไว้แน่น จวบจนพี่พ่ายลงมาเพราะได้ยินเสียงดัง เขาหันมาทางผมอย่างขอคำอธิบาย แต่ผมแค่ยักไหล่ให้ พี่พ่ายจึงเดินผ่านผมไปช้อนตัวนังวิวขึ้นมา
“จิน ไปเรียกคนรถ พาคุณวิวไปโรงพยาบาล” พี่พ่ายสั่งพี่บอดี้การ์ดหน้าเข้ม ในขณะที่ผมแอบเบะปากหมั่นไส้
“ครับท่าน คุณหนูครับ คุณหนูอยู่กับคุณเพี้ยนนะครับ เดี๋ยวพี่จินมานะ”
น้องโยยอมพยักหน้าแล้วผละจากอ้อมกอดของพี่จินมาหาผม พี่พ่ายจัดการส่งนังวิวขึ้นรถเพื่อให้พี่จินพามันไปโรงพยาบาลแล้วจึงหันมาทางผมกับเด็กๆ
“เป็นอะไรกันไหม”
“พี่จะไม่ถามเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น” ผมมองพี่พ่ายอย่างแปลกใจ หน้าตาอย่างเขานี่มันตามแนวพระเอกละครโง่ๆ ชัดๆ เลย แต่ทำไมถึงไม่ถาม
“ไม่ถาม กูไม่ได้โง่”
“อ๋อ รู้จักนิสัยเมียตัวเองดีว่างั้น”
“อย่าหาเรื่อง” พี่พ่ายเดินเข้ามาแล้วอุ้มน้องนะที่โผเข้าหาทันที “เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
น้องนะส่ายหน้า แต่ก็ยังร้องไห้แล้วกอดคอพี่พ่ายไว้แน่น “นะกลัว”
“ไม่ต้องกลัว ป๋าอยู่ทั้งคน ไม่มีใครทำอะไรได้หรอก ไม่ร้องนะครับ”
นานๆ ทีจะได้เห็นพี่พ่ายอ่อนโยน เขาพูดปลอบลูกๆ แล้วจูบแก้มทีละคน ผมจึงทำเนียนเป็นเด็กโข่งเพื่อรอรับจูบจากเขาด้วย แต่โดนมะเหงกมาแทน
“ชอบไปกวนตีนกระตุ้นต่อมคนอื่น”
“เดี๋ยวๆ พี่จะหาว่าน้องผิดที่ไปกวนตีนแม่ของลูกพี่เหรอ ถามเด็กๆ ก็ได้ว่าน้องไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ไม่อยากจะพูดด้วยให้เปลืองน้ำลายหรอก พี่เถอะ ไปจัดการมันเลยนะ คลั่งอย่างกะคนบ้า แล้วก็ไม่ต้องซื้อรถเข็นไฟฟ้าให้มันด้วย โคตรอันตราย เปลี่ยนไปแบบให้มันใช้มือเข็นเองนั่นแหละ จะได้ไม่มีแรงมาวิ่งชนกันอย่างนี้อีก”
“เออๆ ไว้กูคุยกับวิวเอง ดูนะให้ด้วย” พี่พ่ายพูดกับผมก่อนจะพูดกับน้องนะเบาๆ ว่า “นะ ฟังป๋านะครับ ตอนนี้แม่อาจจะป่วย อารมณ์ไม่คงที่ นะอยู่ให้ห่างแม่ก่อนนะครับ”
“นะไม่ชอบแม่ ไม่ชอบ”
พี่พ่ายถอนหายใจ เขาคงหนักใจในบางเรื่อง ซึ่งผมไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจเขานะ แม้ผมจะเกลียดนังวิวมัน แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เด็กๆ เกลียดมันไปกับผมด้วยหรอก เพราะไม่ว่ายังไงนังวิวมันก็เป็นแม่ มันก็คงรักลูก กับน้องยะน้องโยผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงทำตัวแย่ๆ ใส่ แต่กับน้องนะ ผมมองออกว่ามันทั้งรักทั้งหวง และคงเจ็บปวดไม่น้อยที่ลูกไม่ยอมเข้าใกล้
“พาลูกไปเล่นเถอะ กูจะกลับไปทำงานต่อ”
“พี่ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ”
“ไม่จำเป็น”
“รู้สึกสงสารศัตรูหัวใจขึ้นมาเลยจริงๆ ที่ต้องมารักคนอย่างพี่เนี่ย มาเถอะเด็กๆ ไปเล่นไล่จับกัน เช็ดน้ำตาก่อนนะ มาๆ พี่เพี้ยนเช็ดให้ หูยยย หมดหล่อเลย”
เห็นเด็กๆ หัวเราะกันแล้วผมค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ร้องไห้ก็น่าสงสาร เห็นแล้วใจจะสลาย ...เอาจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเสียใจที่เกิดมาเป็นผู้ชาย ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมคงเป็นแม่เลี้ยงให้พวกเขาได้ พวกเขาจะได้ไม่อายใคร ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าผมต้องมีแม่เลี้ยงเป็นผู้ชายจะรู้สึกแบบไหน จะถูกเพื่อนที่โรงเรียนล้อไหม จะรู้สึกอับอายกันหรือเปล่า ผมกังวลจริงๆ นะ เพราะผมรักพวกเขา ผมอยากให้พวกเขามีอนาคตที่ดี มีชีวิตที่มีความสุข อยากให้พวกเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนคนทั่วๆ ไป แต่ผมก็เป็นให้พวกเขาไม่ได้... ผมรักพี่พ่ายนะ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะยืนข้างพี่พ่ายต่อไปได้อีกนานเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นผมก็มั่นใจว่าผมจะไม่ปล่อยให้นังวิวมันทำร้ายลูกตัวเองหรอก ...ผมจะอยู่ปกป้องจนถึงวันที่พี่พ่ายจะหาผู้หญิงดีๆ สักคนมาเป็นแม่ของพวกเขาได้ก็แล้วกัน
ขอโทษจากใจจริงเลยนะเด็กๆ ที่พี่เพี้ยนไม่ใช่ผู้หญิง แต่พี่เพี้ยนก็รักเด็กๆ ไม่แพ้ใครเลย รักพ่อของพวกหนูด้วย
....................................................TBC.........................................................
Merry X'mas :)
-
“นะเปงทหาง นะบอกอยากเปงทหาง” น้องยะบอกพลางยกสองมือโอบแก้มตัวเอง หันมองแฝดพี่ด้วยสายตาชื่นชม “ถ้านะเปงทหาง ยะจะเปงหมอ”
ผมหัวเราะในความไร้เดียงสาของเด็กๆ น้องนะถ้าเป็นทหาร คงโตมาเป็นทหารหนุ่มสุดเท่ น้องยะก็คงเป็นคุณหมอที่แสนใจดี
ด้วยอุดมการณ์อันแรงกล้าของแฝดสาม คนอ่านขำหนักมาก
น้องยะนี่ใช่เลย โตมาตอนนี้ก็เป็นว่าที่คุณหมอใจดีแก้มยุ้ยเหมือนเดิม
แต่นะ นี่ไม่ใช่นะ ..
คนอ่านอยากตะโกนบอกนะว่าโตขึ้นหนูไม่ได้เป็นหรอกลูกทหางน่ะ
แต่หนูได้เมียเป็นทหางแทนน่ะลูก ไม่ต้องเสียใจไปนะ 555555555555
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ยัยวินโรคจิตของแท้แน่อ่ะ
เพี้ยนจัดการยัยนี่เลยนะ
-
:pig4: :pig4:
-
น้องนะน่าสงสาร
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตอนปัจจุบันที่เพี้ยนเรียกแทนตัวเองว่า"น้อง" กับป๋าพ่ายเลย
แถมชนะเคยบอกว่าป๋ายกทุกอย่างให้เป็นชื่อเพี้ยนหมด มาถึงบางอ้อก็ตอนนี้นี่แหละ 555
นังวิวนรกส่งมาเกิด มันเป็นโรคจิตเหมือนกับพี่มันรึป่าว หรือเป็นมากกว่า
-
OMG เราคิดมาตลอดเลยนะว่าทำไมมีแต่น้องนะที่ไปอยู่กับวิว ทำไมชนะถึงเห็นวิวตอนที่เอากับคนอื่น(เช่นตอนที่ชนะเล่าว่าหน้าวิวมีแต่....น้ำรัก) ขอให้เรามโนผิดเถอะ เจ้าประคุณเอ๊ย เรากลัวว่าข้อแม้ของวิวสำหรับการหย่าคือขอชนะไปเลี้ยง กลัวว่าวิวจะทำอะไรกับชนะ เช่นล่วงละเมิดทางกายภายนอก น้องนะถึงได้ต้องไปหาจิตแพทย์ มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ทั้งหมด พ่อไร้พ่ายเองก็ยังหลงลูกมากๆ ตระกูลมาวินนี่จิตจริงๆเลย ไงเราก็ขอให้เป็นแค่มโนของเราเท่านั้นเอง
เพี้ยนไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะที่ไม่ได้เป็นผู้หญิง เพี้ยนรักเด็กๆแต่นี่ก็พอแล้ว
-
:katai1: นังวิวคือต้นเหตุของความไม่ปกติของน้องนะ นังแม่เลววววววว
เพีเยนสมเป็นเพี้ยนจริงๆ ดราม่าไม่นานก็จะดีเอง 3แฝดน่ารักจริงๆ
-
เพี้ยนมีความเป็นแม่สูงมากจริงๆ
-
พี่พ่ายรีบจัดการกับนังวิวเลย คิดได้ไงจะชนลูก
-
ป๋าาาาาาาาาาา คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยยยยย
-
มาแล้ววว ดีใจม๊ากมากก :katai2-1: ตอนนี้เพี้ยงน่ารักป๋าก็อบอุ่นเหลือเกินนฟินขั้นสุดด o13
-
พี่พ่ายคะ พี่ควรวางมือจากธุรกิจไปทำไร่อ้อยบ้างนะคะ พี่เป็นผู้ชายที่ไร้ซึ่งความหวานจริงๆ :amen: ดีนะเนี่ยที่เพี้ยนอะเพี้ยนสมชื่อ ถึงอยู่กับพี่ได้ :oni1: แต่ไหนๆก็แก้ไม่ได้แล้ว กรุณาใช้ความโหด ดิบ เหี้ยมของพี่ให้อป็นประโยชน์ :interest: กำจัดยายวิวออกจากชีวิตซะ นี่มันโรคจิตชัดๆ สงสารสามแฝดมาก
เพี้ยน ตัวต้องปกป้องสามแฝดให้ได้นะ
ปล.แอบกระซิบบอกน้องนะ ไม่ได้เป็นทหารก็ไม่เป็นไรเนอะ มีเมียเป็นทหารแทนก็ได้ :laugh3:
-
เกลียดนังวิว คือจิตใจไม่น่าเป็นแม่คนได้ :z6: :z6:
-
เอิ่ม....เพี้ยนยังคงมึนคงเส้นคงวา 5555
สงสารเด็กๆจัง พี่พ่ายจัดการไวๆเลยนะ
-
โหอินี่ทำตัวเป็นผีหลอกวิญญาณหล่อนเลยนะ
พอเค้าจะมีความสุขกันเนี้ยก็รีบเด้งขึ้นมาจากหลุมเลย
เอ่อพี่พามันไปโรงบาลอ่ะ ทำแผลเสร็จก็พามันเลี้ยวซ้าย
เข้าแผนกจิตเวชเลยนะ จะได้ไม่เสียเที่ยว
-
เพี้ยนนางสตรองมากจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเรื่องชนะ
ป๋ากับนะในอดีตหายไปไหน
ในเรื่องทะเลาะกันตลอดเลย
รู้สึกวิวน่ากลัวมาก โรคจิต
คิดถึงเพี้ยนนนนนน รอตอนต่อไปน้าา
-
อ่านทันแล้วววววววว งานการไม่ทำมัน 55
เรื่องนี้แบบเทามากกกกสำหรับเรา 555 เทาจนเกือบมืดเลยยย
เข้าใจล่ะว่าทำไมคนเขียนถึงบอกว่าเรื่องของน้องนะกะน้องเหมอยังใสๆ เพราะมันยังไม่ได้ครึ่งของป๋ากะเพี้ยนเลย ฮือ :mew4:
แต่ก็ยังตัดสินไม่ได้เนอะ เพราะยังไม่เจอมาม่าจานหลักเรื่องโน่นเหมือนเรื่องนี้ :katai1:
อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนตอนปัจจุบันในมุมของเรา เข้าใจล่ะว่าทำไมต้อง 'เพี้ยน'
เพราะถ้าไม่ใช่เพี้ยนมันคงดราม่ามากนี้เยอะอะ ดูแล้ว :laugh:
ฮือ มันแบบบีบหัวใจมากนหลายๆตอน อย่างตอนที่ทะเล กะ ตอนที่พี่กิ๊ฟตาย สำหรับเราอะ :ling2:
ถ้าเป็นเรา เราคงรับไม่ไหว ไม่สามารถ ไม่สตรองงงงงงงงงพอ 555
พี่พ่ายเป้นผู้ชายที่มีเสน่ห์แต่ด้วยความเป็นตัวของป๋านั้น จากหลายๆตอน ต้นจนตอนนี้
เราสรุปได้ว่าถ้าเป็นเรา เราคงรักไม่ไหว รักป๋าไม่ได้จริงๆถ้าเราเป็นเพี้ยน :mew4:
หลายตอนๆ เเบบเจ็บกับเพี้ยนเลยในสิ่งที่ป๋าทำอินจัดน้ำหูน้ำตาไหลทีเดียว
เป็นเราถึงจะรู้ว่ามันเป็นเกมที่ตัวเองกระโดดลงมาเล่นเอง แต่เล่นจริงเจ็บจริงแบบนี้ ไม่ไหว เราไปนานล่ะ
แต่นี่เพี้ยนไง เพี้ยน เลยนะเว้ยยย เลยสตรองพอ o13
และต้องขอบคุณในความสตรองของเพี้ยนที่เลือกอยู่เคียงข้างพี่พ่ายและแฝดสาม
เพี้ยนเรื่องของนายกะป๋าทำให้เราเห็นว่าความรักคือการให้อภัยจริงๆ :กอด1:
ไม่งั้นเราคงไม่ได้เห็นชนะนายหัวไร่อ้อย น้องยะว่าที่คุณหมอแก้มยุ้ย และอปป้า CY เนอะ
เพราะไม่รู้นังวิวแม่โรคจิตจะเลี้ยงแฝดยังไง รึถ้าโตมากะพี่พ่ายคนเดียวแฝดจะเป็นยังไง :katai1:
เพราะงั้นสู้ต่อไปเพี้ยน ถึงไม่ใช่ผู้หญิงเเล้วไง มันอยู่ที่ใจเว้ยยยย สตรองต่อไป
มีแต่เพี้ยนเท่านั้นที่จะทำให้ป๋ากะแฝดสามมีความสุขได้ สู้ต่อไปอย่าไปยอมมันนังวิวอะ
เคืองเว้ยเคือง นังวิวมันกล้าดียังไงมาหยิกน้องนะ มาทำร้ายสามีลูกเรา ฝากตบมันทีเพี้ยน เดี๋ยวดูต้นทางให้
แถมอีกสองทีเผื่อลูกเหมอมันด้วย :beat:
กอดคนเขียน รอตอนต่อไป จุ๊บๆ :L2: :กอด1: :L1: :pig4: :L2:
-
กำลังน้ำตาคลอตอนน้องนะพูดถึงความใจร้ายของวิว แต่น้องเพี้ยนกลับทำให้อารมณ์พี่แปรปรวนเป็นหัวเราะจนไถลไถเถือกไปเลยทีเดียว :laugh: เล่นเอาน้ำตาเล็ดแทน
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
แปรปรวนดีเนอะ
-
เด้กๆน่าสงสาร แต่น่ารักมากๆเลย
-
:hao3: คุณเธออยากเอาชนะโดยไม่สนใจว่าจะชนลูกเลย น่ากลัวจริงๆ
-
ชอบเพี้ยนก็ตรงนี้แหละ เข้าใจเลยว่าทำไมนะถึงรักเพี้ยนมากอะ
-
วิวนี่พิการไม่พอยังโรคจิตอีก เลวทั้งกายทั้งใจเลยนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:m16: :m16: :m16: :serius2: :m16: :m16: :m16:
-
เพี้ยนเหมาะที่จะเป็นแม่ของทั้งสามแฝดจริงๆ
-
วิวนี่นะ เด็กๆออกจะน่ารัก
-
เพี๊ยน อย่าสละพี่พ่าย ให้ผญ.หน้าไหนทั้งนั้นนะ
คิดถึงเพี๊ยน กับพ่าย มาอัพบ่อยๆนะ
-
อ่อยยยย ถึงเพี้ยนจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่เพี้ยนมีความเป็นแม่สูงนะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
เดี้ยวก่อนนะยัยวิวนี่โรคจิตของแท้เลยอ่ะ นางทำได้ยังไงนอนเป็นผักปลามาได้เป็นปีๆ นางจะสตรองเกินไปและ
นางก็นิสัยคงจะไม่ต่างจากพี่นางเท่าไหร่หรอก ร่วมด้วยช่วยกันตั้งแต่ต้นแล้วนิ ร้ายสุดๆอีกแน่คนนี้
น้องนะ ยะ โย ไม่เป็นอะไรนะลูก ไม่ต้องกลัวพี่เพี๊ยนแมนจะปกป้องหนูๆเอง เห็นแบบนี้พี่เค้าร้ายนะเออ สู้เค้าเพี๊ยนนนนนน :hao7:
เราต้องสตรองกว่าแล้วขับไล่นังผู้หญิงร้ายกาจออกไป เพี๊ยนจัดการ! (อินมากจริงๆ 555) :mew3:
-
อิเจ๊วิวต้องทำอะไรนะให้น้องจิตอ่อนๆแน่เลย
เพราะน้องนะเหมือนพี่พ่ายมากๆเลยใช่มะ :katai4:
-
o22 ป๋ามีอะไรให้แปลกใจเสมอ ๆ :a5:
-
โรคจิตไปแล้ว
-
ไม่เข้าใจพี่พ่ายเลย :undecided: :undecided:
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว ตั้งแต่ตอนแรก ขออนุญาตเม้นต์ยาว ในที่สุดก็ชวดวันหยุดมาอ่านได้ ดีไต...
เป็นอะไรที่ทั้งอิน ทั้งหน่วง ทั้งขำ ตั้งแต่ตอนแรก ไคลแม็ก คือกระทั่งตอนนี้ ตอนนี้คือป๋าดีอ่ะ ดีแล้ว ดีมาก ทำดีต่อไป ตอนหลังๆ นี่ดีมากเลย ดีจนความขุ่นเคืองไตที่เคยมีสลายหายวับไปเลย #ไม่ได้ย้ายข้างเพราะรอยยิ้มแอคแท็กเลยจริงจริ๊ง
ตอนแรกเหมือนมีเรื่องจะเม้นต์เยอะมากก็เกรงใจ เม้นต์ไม่ถูก ตัวละครทั้งหมดทั้งมวล เหมือนใกล้จะได้ข้อสรุปครบแล้ว ตั้งแต่ พี่กิ๊ฟ มาวิน พ่อพี่พ่าย หรือกระทั่งพี่ดรีม นี่แอบดีใจเล็กๆ ที่เดาถูกว่าตาของพ่ายที่เพี้ยนติดใจต้องมาจากดรีมแน่ๆ แต่พอลงลึกแล้วอยากทึ้งหัวตัวเองไม่น่าไม่เดาคราวมาม่าออกเลย ให้ตายเถอะคอปปร้า
โดยส่วนตัวแล้วตั้งแต่ต้น เราชอบพี่กิ๊ฟมากเลย T T เธอเหมือนผู้หญิงที่บูชาความรักอย่างแรงกล้า เธอคือนีแกร่ง นับถือมาก เธอควรเจอคนที่ดีกว่านี้ แต่เพราะเพี้ยนคือคนที่เธอรักจนสามารถแลกได้ทุกอย่าง เพื่อปกป้องสิ่งที่เธอรัก เธอแกร่งมาก จนท้ายที่สุด แม้ว่าเธอจะจากไปแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้วงความทรงจำของเธอได้ถูกผลึกเอาไว้ในหัวใจเพี้ยนไปแล้ว หวังว่าเธอจะยินดีกับพื้นที่ตรงนี้ พื้นที่มีค่ายิ่งกว่าคนรักหรือพันธะใดๆ ทั้งปวง ตั้งแต่เธอจากไปก็เห็นได้เพี้ยนรักเธอมากจริงๆ... หรือถ้ามองอีกมุมมองคือมุมมองของอะไรก็ตามที่สายไปแล้ว
ตัวละครทุกตัวดูมีบทสรุปที่ตอนนี้เหลือแค่...วิว
ถ้าเป็นปกติที่มีตัวเอกเป็นผู้ชายต้องคอยหลบอยู่ข้างหลังให้พระเอกไปหย่ากับภรรยาก่อน เราค่อนข้างปันใจไปครึ่งในภรรยาของเขา แต่กรณีของวิว ขอผ่านดีกว่า เรารู้สึกไม่ชอบเธอ... ไม่ชอบเธออย่างแรงด้วย ทำแบบนี้กับแฝดทำไม เคืองนะ หยิกน้องนะอ่ะ! โคตรเคืองเลย ไม่อยากเอามาปะติดปะต่อเล่นเลยว่าหล่อนอาจเป็นหนึ่งในสาเหตุของนะที่ตอนโตอาจมีปมฝังใจ ไม่คิดนะ ไม่เอา ไม่เอาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!
ตัดมาที่เพี้ยน รักเพี้ยน #ทีมเพี้ยน มาตั้งแต่แรก เพี้ยนแกร่งตั้งแต่โดนขว้างด้วยปากกา เป็นคนอื่นคงไม่ทนกับอีตานี่แล้ว แต่เพี้ยนก็ทน ทนต่อไปอีกนิด เราจะอวยให้ไร้พ่ายวนรอบตัวหนูให้ได้ตามที่หนูปรารถนา แต่ตอนนี้ หนูอาจจะต้องตามเขาไปก่อน ไม่เป็นไร ไว้ค่อยให้เขาโอนทุกสิ่งทุกอย่างเป็นชื่อเราก่อนก็ได้ เนาะ #ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
แล้วก็ปิดท้ายด้วยแฝด... งือ แฝดตอนเด็กน่ารักน่าฟัดทุกคนเลย โดยเฉพาะ น้องยะ คือ แก้ม แก้มย้วนแล้วตีหน้าเศร้า จะเอาาาาาาาาาาาาาาาาา เอากลับบ้านได้ไหม ตอนโตแก้มก็ย้วยอยู่ตอนเด็กยิ่งย้วนเข้าไปใหญ่ งือ เราอยากได้ เราอยากได้ :ling1:
โดยรวมแล้ว นิยายเรื่องนี้เลอค่ามากเลย T T แม้ตอนแรกจะกลัว แต่ก็ดีใจที่อู้วันหยุดมาอ่าน เลอค่า รอตอนต่อนะ ชุ้บๆ :katai2-1:
-
โอ้ยยย เพี้ยน คิดถึงงงงง กรี๊ดดดดด พี่พ่ายก็ไม่ใช่ผู้ชายเย็นชาเท่าไหร่นะ คิดว่า
-
นังวิวววววววนังสารเลวน่าตบๆๆๆ :beat: :beat: :beat:แล้วกระทืบให้จมดินนักทำร้ายน้องนะที่น่ารักได้ยังไงกัน ที่นังวิวให้นะเรียกแม่แล้วรักนะคนเดียวคงเพราะนะหน้าตาเหมือนอิป๋า(กลับมาเรียกอิป๋าเพราะไม่ปลื้มอีกแล้ว)ส่วนยะกับโยหน้าไม่เหมือนป๋าเท่าไหร่เลยไม่รัก เราเดาว่าที่นะมีนิสัยและอารมณ์รุนแรงต้องเป็นเพราะนังวิวแน่ๆ อิป๋านี่ก็โง่จริงๆแค่นังวิวมีลูกให้ก็ยอมจดทะเบียนด้วยหล่อแต่โง่นะให้นังวิวหลอกอยู่ได้ตั้งนานแถมคิดจะสลัดก็คงไม่ง่ายหรอกน่าจะมีปัญหาตามมาอีกเยอะนอกจากนังวิวหลอกว่านอนเป็นผักเราว่าคงไม่ได้เดินไม่ได้หรอกน่่าจะเดินได้แต่แกล้งสำออยเรียกร้องความเห็นใจ เราสงสารเพี้ยนอิป๋ามันมีอะไรไม่ยอมบอกให้เพี้ยนรู้มันเจ็บนะที่ต้องรู้เรื่องสำคัญของคนที่รักเป็นคนสุดท้ายแถมมาโดนอิป๋ามันขืนใจอีกเพี้ยงงงน่าสงสารจริงๆ เพี้ยนเหมาะเป็นแม่3แฝดมากกว่านังวิวที่คิดมีลูกแค่เพราะต้องการจับอิป๋า นังวิวไม่มีคุณสมบัติของคนเป็นแม่สักนิดไปตายให้หนอนแดรกซะเถอะนังวิวโรคจิต
-
ฮืออ คิดถึงโมเม้นท์ป๋ากับแฝดสามตอนเด็กๆทำไมพอโตขึ้นแล้วมันไม่เหมือนเดิมละนางงงงง สงสารนะนี่คงเป็นจุดเริ่มต้นที่มาที่ทำให้ชนะโตขึ้นมาเป็นชนะอย่างทุกวันนี้สินะ
ปอลิง อ่านรุ่นพ่อรุ่นลูกละรู้สึกเหมือนเรื่องเดียวกันเลยเฮ้ย
-
ตามทันแล้วๆ เพิ่งเจอเรื่องนี้เมื่อวาน สดๆ อ่ะ
อื้ม...พูดเลยว่า ชังน้ำหน้าพ่ายมาก โครตๆ ตอนที่แบบยังไม่รู้ว่าเพี้ยนมันก็มีลับลม เฮ้อ ดราม่าต้มโค้งมากๆ ใส่พริกยังเยอะ แสบไปถึงหัวจ๋าย หลังๆ เอ่อ เริ่มสงสาร เพี้ยนสมชื่อจริงๆ แต่เพี้ยนน่ารักนะ เราชอบ บ้าแต่รักใครก็พุ่งชน สมองไม่คิดใช้แต่ใจ ก็เหมือนคนที่มองแต่ความรู้สึกตัวเอง ฉันต้องการความสุขแม้เล็กน้อยก็ยอม ...ใช้ชีวิตคุ้มมากจริงๆ อยากทำได้แบบเพี้ยนนะ ไม่ต้องสนใจคนรอบข้างมากนัก รู้ลิมิตเพื่อหัวใจตัวเอง เป็นคนยอมรับความจริงได้แต่ก็ต้องโง้อยู่ขั้นหนึ่งด้วยอ่ะ ถึงจะทำได้
นักเขียนเสนอตัวละครชัดมาก โดยเฉพาะความบิดเบี้ยวของหัวใจ ทั้งสกปรก ลังเล โลภ ทุกมุมอารมณ์ (ร้องไห้แทบตายกับฉากไคลแมกซ์ หลอกกันหลอกกันมา คือตอนนั้นเหมือนอยู่ในวังวนอารมณ์ของเพี้ยนอ่ะ เกลียดขี้หน้าพ่ายหลายตอนมาก :m16: )
แต่ก็นะ ..กรรมของพ่ายคือมาตกหลุมเพี้ยนนี่แหละ เอ็งซวยปวดหัวตลอดศกแน่ :hao6:
รักแฝดมากมาย จุ๊บๆ อยากเอากลับบ้าน ส่วนนังวิว ความรักทำร้ายมันจนบ้าแล้วล่ะ อันตรายโครตๆ รักแบบไร้สติ ยึดติดจนต้องทำร้ายลูกตัวเอง หลงจนปิดหัวใจไม่เหลือให้ลูกเล้ย
พ่ายบอกอย่างหนึ่งนะ ถ้าใจโฉด แกล้งเพี้ยนเรื่อย เอ้งจะปวดหัวตายเพราะมันจะเกรียนกลับนะเว้ย บอกรักบ่อย น้ำลายไม่ฟูมปากหร๊อก ชิ๊!
ท้ายสุด...ขอบคุณนักเขียน เปิดเรื่องมาช็อคดี อ่านตอนหนึ่งแล้วต้องการอ่านเรื่อยๆ เดาทางเนื้อเรื่องไม่ถูกเลย มันเป๋มาก อยากให้จัดหนักเพี้ยนมันก็รักของมัน วู้ว! :serius2:
:pig4: ขอบคุณมากๆ สำหรับผลงานชิ้นนี้ จะติดตามจนจบน้า
ขลังมาก ตะเตือนไตหลายตอน งื้อ :hao5:
-
คู่พอมาเล้วววววววว
คู่ลูกตามมาาจะทันเเล้วค้าบ
เพี้ยนพ่ายเร่งมือหน่อยน้า เดี๋ยวนะเหมอตามทัน อิอิ :katai3: :katai2-1:
-
นึกว่าจะต้องรออีกนานซะแล้วเรื่องนี้
ฮือ สามลิงน่ารักม๊ากกก งูยๆๆๆ เอ็นดู
-
ตอนเด็กก็ดูรักกันดีนะป๋ากับน้องนะเนี่ย ช่วงไปอเมริกาต้องเป็นจุดเปลี่ยนแน่ๆ
เดาว่านังวิวรักน้องนะมาก เพราะเหมือนพี่พ่ายที่สุด นังแม่สารเลว
-
ไม่มีอะไรจะพิม แค่อยากพิมสั้นๆว่า อยากตบนังวิวให้กระเด็น! ตบให้ติดข้างขวาฝาบ้าน ตบให้เหมือนนพนภาตบมุตตาเลย
-
ในที่สุดก็ตามทัน แต่เหมือนตามทันตอนใกล้จะจบ โอ้ววววว
ตามมาจากพันทิป ตอนแรกเกลียดวินจนอยากจะเลิกอ่านนะบัดนาว แต่มันหยุดไม่ได้ อยากรู้ว่าพี่พ่ายคิดอะไร ไปๆมาๆ อ่าว ต้องมาเกลียดนังวิวอีกคน....
เราว่าต้องตามจนจบแน่ๆเลย ต่อไวๆนะไรท์ 555555555 หลงรักพี่พ่าย ละมุนแปลกๆ ชอบน้องยะกินเก่งดี 5555555
-
นังเมียร้ายมาก โรคจิตอีบ้า พี่พ่ายนี่เย็นชาดีจริงๆ ได้ใจ
เห็นน้องนะเรื่องนี้นึกถึงชะน้าาาาเรื่องโน้น ตอนเด็กก็น่ารักดีนะชนะ แต่โตมาน่ากลัว 555
เพี้ยนจ๋าน่ารักมาก ฉลาดมากด้วย รักเด็กอีก ดีงามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊อยยย นี่ผมนี่แฟนคลับเพี้ยนตามมาจากเรื่องน้องเหมอ พึ่งรู้ว่ามีเรื่องของเพี้ยนด้วยยยย ช้าไปอีก :z3:
-
ถ้าไม่ใช่เพี้ยน ใครมันจะเอาพี่พ่ายทำผัวลงเนี่ย....
คือแบบไม่ใช่ตบหัวลูบหลังนะ ให้อารมณ์เหมือนบีบคอให้ใกล้ตาย แล้วก็ลูบหัวว่ารักไรงี้เลยยย
โชคดีที่เพี้ยนเป็นเพี้ยนนะ ถึงอยู่กับพี่พ่ายได้ คู่แท้มากก
เข้าใจเลยว่าทำไมน้องนะป่วย อิวิวววเมิงจิตมากค่ะ
อยากจิถีบรถกับมันตกน้ำไปอย่างพร้อมเพรียงกัน
เห็นเด็กเเล้วค่อยมีความรู้สึกมุ้งมิ้งหน่อย หลังจากอึมครึมอยู่นาน
แต่ก็ชอบเรื่องนี้ที่อึมครึมนี่ล่ะ คนแต่งแต่งดีมาก คือคนเรามันไม่ขาวไม่ดำ มันจะสีเทาๆแบบนี้ล่ะ ดูเรียลมากค่ะ
ปล.พ่อไม่มีอ้อยสักต้น แต่ลูกนี่เป็นเจ้าของไร่อ้อยเป็นพันๆไร่เลยนะ
-
ตามอ่านมาแบบงงๆ แต่ก็ทนอ่านมาจนถึตอนที่ 20 ถึงจะได้พอเข้าใจ ปม อะไรลางๆ
กำลังไล่ตามอ่านอยูน้า
สุ้ๆ
ปล. แต่ก็ยังงงๆ อยู่แม้จะตามถึงตอนที่ 20 แล้วก็ตาม
ส่วนใครที่อ่านแล้วเข้าใจดี ตั้งแต่ต้นเลยนี่ เก่งนะ 555
-
ตามทันละ
-
รอติดตามบทสรุปของป๋ากับเพี้ยนค่ะ (แม้จะชิงอ่านอนาคตของพ่อแม่คู่นี้จากน้องนะไปแล้วก็เถอะ) :pig4:
-
ผูกปมซับซ้อน ปูพื้นตัวละครได้สมเหตุสมผลดีครับ
น่าติดตาม สนุกทุกตอนเลย
:hao7: :hao7: :hao7:
-
รอ ฉันรอเธออยู่
อยากอ่านต่อแย้วววววว
:ling1:
-
:monkeysad:
-
อิย้าาาา นังงงวิววว หล่อนอย่าทำอะไรรรรน้องนะของฉ้านนนนน้าาา
เพี้ยงงงงงถึงน้องจิเป็นชายแต่หนูมีความเป็นแม่มากกว่านังวิวที่เป็นผู้หญิงอีกค่ะ
นี่ขนาดลูกมันแท้ๆมันยังทำได้ลงคอ คาดว่าที่นางมีอะไรกับคนอื่นให้น้องนะเห็น
เพราะน้องนะดั้นโชคร้าย อุ้ย แหะๆๆ คือดั้นหล่อเหมือนป๋ามากที่สุด
มันก็เลยใช้น้องนะเป็นตัวแทนป๋าเพราะมันให้ป๋าเห็นมันสมสู่กับตัวผู้(อื่น)ไม่ได้ไง
แบบอารมณ์รัก อยากประชดอยากเอาคืนอยากให้เจ็บบ้างไรงี้ ไม่รู้ว่ามันจิทำชั่วใส่ลูกตัวเองยังไงอีกบ้าง
แต่คาดว่าม๊าเพี้ยงน่าจะไม่ปล่อยอินางไว้นาน นังนี่มันเลือดเย็นเกิ้นนนไม่มีความรักลูกเลยยย. อินางงง
-
อ่านตอนสุดท้ายรอบที่สองแล้ว 555
-
รออ่านอยู่น้าค้าาาาา :t3: :z3:
-
:mew2: แวะเข้ามารอเรื่องนี้ค่า (ยังไม่ได้อ่านนะ รออ่านตอนจบทีเดียว )
เค้าแอบไปอ่านเรื่่องน้องเหมอมาแล้ว จริง ๆ กะรออ่านเรื่องนี้ก่อนเพราะรู้สึกว่าถ้าอ่านน้องเหมอก่อนมันจะเหมือนมีสปอยเล็ก ๆ ของเรื่องนี้ และแล้ววววว :ling1: ยิ่งอยากอ่านเรื่องนี้ใหญ่เลย แต่ไม่อยากค้างอ่า เค้าจะรอนะตัวเองงงงง :hao5:
-
อ่านครบ39 ตอนในเวลา 22 ชม. อห!!!! ความอยากรุ้เรื่องราวในแต่ละตอนทำให้เรานอนไม่หลับ!!!! ฮื่ออออตาค้างมาก
ชอบสุดคือตอนพี่พ่ายอ้อน น่ารักกจริงจังมาก ยอมแล้วพี่พ่ายจ๋าาา
#ทีมพี่พ่าย ❤️❤️❤️
รอตอนที่40 นะคะ เยิ๊ฟฟฟฟยูวววว
-
ตามมาจากเรื่องชนะ กับ เสมอ อิอิ :mew1: :mew1: :mew1:
-
พอรู้ว่าเดี๋ยวนะต้องเจออะไรหนักกว่านี้อีก
เราก็อดน้ำตาซึมไม่ได้เลย
แม่ที่ทำร้ายลูกขนาดนี้ ทำได้ยังไง
เพี้ยนถึงไม่ได้เป็นผญ แต่เราเชื่อความรักความห่วงใยของเพิ้ยน มีมากกว่าแม่แท้ๆของแฝดแน่นอน
อย่ากังวลไปเลย
พี่พ่ายหวานอีกนิดได้มั้ย
อย่างน้อยๆ พูดอธิบายเยอะกว่านี้หน่อย
เพี้ยนกับพี่ผ่านอะไรกันมาเยอะจริงๆนะ
แต่บางทีเพั้ยนก็เหนื่อยเป็นป่าว
ถึงจะนานๆครั้งก็เถอะ
แต่มันก็มีช่วงเวลาของความคิดไปเอง และความอดทนนะ
อธิบายบ้าง เพราะถ้ารู้เองมันจะคิดไปเองเยอะ
พี่พ่ายน่าจะรู้นิสัยเพี้ยนดีน่าา
ดูแลกันหน่อย ถึงเพี้ยนจะสตรองมาก แตรก็ต้องดูแลนะ
น้องนะ ลูก ไม่ได้เป็นทหาร มีเมียเป็นทหารแทนละกันเนอะ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิ่ม..... ชื่อเพี้ยนใช่มั๊ย
ดีแล้วที่ชื่อนี้
อย่าเปลี่ยนชื่อนะ
หมดคำจิบรรยาย :katai1:
-
เพี้ยน เพี้ยนจริง :katai1:
-
พี่ชายพี่รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยบ
-
นี้ เพี้ยนนี้
-
ดวงจาของพี่ อยุ่ที่ไร้พ่ายใชมั้ย
ไร้พ่ายเห็นอ่ะไรจากดวงตาคู้นั้น
ใครกำลังตกเป็ฯเหยื่อ น่าสงสัย เดาไม่ถูก ทีม เพี้ยน
-
มาวินเป็ฯคนชนน้องสาวเพราะชอบไร้พ่าย
ส
-
:mew1: :mew1: :mew1:คิดถึงเพี้ยนมากแล้วนะคับมาต่อได้แล้วคับ
:hao5: :hao5:
-
มาต่อเถอะครับ คิดถึงป๋า
-
นังวิว !! นังผู้หญิงใจร้าย !! สงสารน้องนะ ทำไมคนเป็นแม่ถึงทำแบบนั้น เพี้ยนไม่ต้องกลัวเลยจะว่าจะทำหน้าที่แม่ที่ดีให้กับแฝดสามได้ เพี้ยนทำได้อยู่แล้ว !! ขนาดเปลี่ยนจากไร้พ่ายกลายมาเป็นพี่พ่ายได้เลยอ่ะ เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยมากกก
ปล. #ทีมพี่จิน เอ๊ะะ เกี่ยวรัยยย 5555
-
*ตอนเด็ก* นะอยากเป็นทหาร
*ตอนโต* นะได้ทหารเป็นเมีย!
-
ตอนที่ 40
บางครั้ง...ผมก็เคยคิดสงสัย... ว่าทำไมพี่พ่าย ถึงได้เป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักความอ่อนโยนได้ขนาดนี้ เขาเป็นมนุษย์ที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งการปลอบใจ ...หัวสมองราวกับถูกโปรแกรมให้ใช้ชีวิตตั้งแต่เกิดจนถึงกระทั่งตายโดยไร้อารมณ์โรแมนติก อืม...ผมอาจจะกล่าวเกินจริงไปสักหน่อย แต่...กับคนที่อยากจะมีใครสักคนคอยอยู่เคียงข้าง คอยเอาอกเอาใจ หรือแม้กระทั่งให้ความอบอุ่นยามที่หัวใจเหน็บหนาว... พี่พ่ายคงไม่ใช่หนึ่งในตัวเลือกพวกนั้น
เพราะเขาเป็นไอ้บื้อหน้ามึน ทำตัวซึนและไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดอยู่ตลอดเวลา
"เพี๊ยง เพี๊ยงโกดป๋าเหลอ" น้องนะเอ่ยถามพลางเอียงคอมองมาทางผมอย่างน่ารัก ตอนนี้น้องติดผมแจเลย เพราะอยู่กับผม นังวิวมันไม่กล้าเข้าใกล้ ส่วนลูกลิงอีกสองคนนั้นก็แทบจะเข้าสิงผมเหมือนกัน
"ทำไมน้องนะถามแบบนั้นล่ะครับ"
"ก็เพี๊ยงไม่คุยกับป๋าเลย"
แน่นอนว่ามันอาจจะเป็นเรื่องปกติของชีวิตคู่ที่อาจจะมีการกระทบกระทั่งกันบ้าง แม้ผมจะพยายามอดทนมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ได้แต่โกรธ แต่น้อยใจอยู่ข้างเดียว โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย และผมกล้าพูดเต็มปากเลยว่าตอนนี้ไอ้ผู้ชายหน้ามึนคนนั้นมันก็ยังไม่รู้ตัวเช่นกัน
"ป๋างานยุ่งนี่ครับ พี่เพี้ยนก็เลยไม่ค่อยได้เจอป๋า" แต่ต่อให้ผมจะโกรธจะเคืองแค่ไหน ผมก็ไม่อยากให้พวกเด็กๆ รู้หรอก
"อื้อ"
"น้องนะนอนน้า น้องๆ นอนกันหมดแล้ว เหลือแค่สุดหล่อของพี่เพี้ยนคนเดียวเนี่ย ที่ยังไม่นอน" น้องยะนอนก่อนใครเพื่อน ดื่มนมเสร็จก็นอน ส่วนน้องโย รายนั้นวิ่งเล่นจนเหนื่อยแล้วก็ตามไปเฝ้าพระอินทร์อีกคน ในขณะที่สุดหล่อขวัญใจผมยังคงนอนกอดตุ๊กตาที่แย่งมาจากน้องยะมองมาตาใสแจ๋ว
"นะเหงเพี๊ยงยังไม่นองนี่นา"
ผมอยากให้พี่พ่ายได้ความน่ารักมุ้งมิ้งมาจากลูกของเขาสักครึ่งจริงๆ นะ ไม่ต้องถึงขนาดใส่หูคิตตี้มาปลุกผมด้วยจูบหวานๆ ตอนเช้าหรอก แค่มีมุมที่ทำให้รู้สึกว่ายังรักกันบ้าง...เท่านั้นก็พอใจมากแล้ว
แต่นี่...
"เอาล่ะ... ถ้างั้นพี่เพี้ยนจะไปปิดไฟเดี๋ยวนี้ แล้วเจ้าชายนานะของพี่เพี้ยนต้องนอนนะครับ"
"คับ"
เด็กๆ ชอบเล่นเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เห็นแววว่าอนาคตพี่พ่ายจะได้ลูกเขย เพราะเจ้าหญิงญาญ่าคนแก้มย้อยนั้นแสนจะน่ารักน่าหยิก เจ้าหญิงมักจะถูกเจ้าชายแกล้ง โดยมีองครักษ์โยโย่เป็นคนปกป้อง แต่บางทีองครักษ์ก็มักจะลืมตัวร่วมมือกับเจ้าชายต่างเมืองแกล้งเจ้าหญิงจนโดนเจ้าหญิงศอกกลับเหมือนกัน
ถ้าถามผมว่าเด็กๆ ดื้อไหม...คงต้องตอบแบบไม่ยอกันเลยว่า ดื้อมากครับ ดื้อจนคิดว่าพี่พ่ายไปผสมพันธุ์กับลิงจริงๆ แม้แม่ของเด็กๆ จะเป็นชะนีจิตไม่ปกติก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ดื้อก็ซนตามไว ไม่ได้ดื้อด้านถึงขั้นที่จะไม่เชื่อฟัง เวลาถูกพ่อดุนี่หน้าหงอยแล้ววิ่งมาหลบหลังผมกันทุกคน โดยหารู้ไม่ว่าผมก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้ เพราะลำพังตัวเองก็จะโดนเตะเอวหักอยู่รอมร่อ
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ ผมแค่เหลือบมองเพียงนิด ก่อนจะจัดผ้าห่มให้เด็กแฝดทั้งสามคน พร้อมพยายามดึงผ้าห่มที่น้องโยกำลังกัดออกมา น้องโยติดผ้ามากจนกังวลว่าจะเป็นนิสัยเสียติดตัวไปจนโต ส่วนน้องยะติดตุ๊กตา ไม่มีน้องจะนอนไม่หลับ แต่เพราะวันนี้โดนพี่ชายแย่งไปก็เลยร้องไห้จนเหนื่อยหลับไปเหมือนกัน แต่แฝดพี่ของน้องๆ ไม่ติดอะไรเลยครับ นอกจากติดพ่อ
"ลูกหลับยัง"
ผมไม่สนใจจะตอบคำถาม เพราะวันนี้ยังไม่อยากจะคุยกับเขา ...มันก็เป็นแค่อาการเคืองเล็กๆ น้อยๆ ที่อีกเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมก็คงเข้าใจได้เองว่าทำไมถึงต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่เข้าใจ ก็เลยไม่อยากคุย
"เพี้ยน กูถาม"
"พี่ไม่มีตาเหรอ"
พี่พ่ายเดินเข้ามาตบหัวผม มือใหญ่นั่นตบเปรี้ยงทีเดียวก็เล่นเอาหัวสั่นหัวคลอน รู้หรอกว่าไม่ตั้งใจจะออกแรงเยอะ แต่เขาก็แบบนี้ เล่นแรงตลอด "เป็นเหี้ยไร ตั้งแต่เช้าละ"
"เมนส์มา"
แค่แสงสว่างจากโคมไฟข้างเตียงก็เห็นแล้วว่าเขากำลังกลอกตาใส่ผมอย่างระอา
"เอาเถอะ แล้วนี่มึงไปซื้อแหวนมารึยัง"
เป็นเรื่องที่สะกิดหัวอกผู้ชายแมนๆ อย่างผมมากเลยทีเดียว และมันเป็นที่มาของอาการเคืองทั้งหมดในวันนี้ ...อย่างที่บอกไปว่าพี่พ่ายเป็นมนุษย์ที่ไร้ซึ่งความโรแมนติก ...แค่การซื้อแหวนให้คนรักด้วยตัวเองสักวงมันยังทำไม่ได้เลยครับ เพราะตื่นเช้ามา มันยื่นเช็คเงินสดสิบล้านบาทมาให้ผม แล้วบอกว่าเอาไปซื้อแหวน คือมึง...คิดได้ ...คิดได้เหี้ยจริงๆ
ไอ้เรื่องจะให้ขอแต่งงานมาอยู่กินกันเนี่ย ผมไม่ฝันหรอกครับ เพราะผมมันก็ผู้ชาย ไม่ได้มีเนื้อนมไข่อย่างผู้หญิงเขา จะไปใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวลากยาวเป็นวาเข้าพิธีสาบานรักกับแฟนก็คงทำไม่ได้ แต่สักนิดเถอะ...สักนิดที่ให้ความรู้สึกว่าต้องการแสดงความรักกับผม ไม่ใช่เซ็นเช็คให้ไปซื้อแหวนมาใส่เอง เล่าให้พี่เกมฟังมันยังขำจนชักดิ้นชักงอเลยครับ เพราะเพื่อนมันแม่งบ้า
"ยัง"
"ทำไม? ไม่มีวงที่ถูกใจหรือว่าไง"
"มี แต่สิบล้านมันไม่พอ"
ความจริงผมยังไม่ได้ไปร้านแหวนร้านเพชรอะไรเลยครับ มัวแต่เล่นกับลูกๆ ของเขานั่นแหละ วันทั้งวันก็ได้แต่เลี้ยงลูก จะเอาเวลาที่ไหนไปหาซื้อแหวน
"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเซ็นให้ใหม่"
ยังครับ...มันยังไม่รู้ตัว
"ไม่เอาพี่ ผมไม่อยากได้อะ"
"เออดี จะได้ไม่เปลือง เงินทองหายาก"
จ้า...พ่อมหาจำเริญ พ่อมนุษย์สะเทินน้ำสะเทินบก พ่อพันธุ์หายาก นี่อยากจะถามจริงๆ ว่าตอนส่งเสียนังน้องเดียร์เรียนจนจบมันคิดอย่างนี้บ้างไหม
"แล้วคืนนี้พี่จะนอนไหน"
ปกติพี่พ่ายแกนอนตึกใหญ่ครับ ส่วนผมน่ะย้ายมานอนที่ตึกฝั่งตะวันออกตั้งแต่คืนนี้ไป นังวิวมันก็ยังยึดครองตึกใหญ่ ซึ่งผมไม่ได้สนใจ พี่พ่ายอยากจะเอามันไปไว้ส่วนไหนผมไม่มีความเห็นทั้งนั้น เพราะเอาเข้าจริงถ้าพี่พ่ายตาย คนที่มีสิทธิ์ในมรดกก็คือมันเพราะมันกอดทะเบียนสมรสไว้อยู่ ในขณะที่ผมน่ะเหรอ...แม้แต่ก้อนหินในบ้านหลังนี้ก็ยังจะไม่ได้ไปเลยครับ
"นอนกับมึงดิ ลูกกูก็นอนที่นี่ แล้วจะให้กูไปนอนไหน"
"จะนอนที่นี่ก็ไปอาบน้ำ"
"อืมๆ"
แม้จะโกรธเคืองอย่างไร แต่หน้าที่ของคนรักผมก็ไม่อยากให้ขาดตกบกพร่องครับ รู้ว่าเขาเหนื่อยจากงานมาทั้งวัน ก็ไม่อยากจะไปกวนให้เหนื่อยมากกว่าเดิม โกรธก็ส่วนโกรธ ผมแยกแยะได้...ล่ะมั้ง
ผมเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้พี่พ่ายในขณะที่เขาไปอาบน้ำ ก่อนจะมาจัดแจงที่ให้เขานอนเพราะเด็กๆ นอนกันเต็มเตียง ขาน้องนะพาดเหนือหัวน้องยะ ส่วนศีรษะน้องโยอยู่ที่ขอบเตียงอีกด้าน เท้าก็พาดขาแฝดพี่คนโตอีกที เห็นแล้วก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลยจริงๆ เพราะวันนี้ผมใช้พลังชีวิตหมดไปกับพวกเขานี่แหละครับ
"เพี้ยน"
"หืม"
"วันนี้เป็นไงบ้าง"
"ลูกพี่น่ะเหรอ" ผมถามก่อนจะนึกทบทวนตลอดวันที่ผ่านมา "ก็ซนบ้างตามประสาเด็ก น้องโยหกล้มตอนกำลังวิ่งเล่นกัน แต่ไม่ร้องไห้ น้องยะวันนี้กินข้าวหมดไปสองจาน ก่อนนอนแย่งตุ๊กตากับน้องนะแล้วก็ร้องไห้จนหลับไป ส่วนน้องนะแกรักธรรมชาตินะเท่าที่สังเกต แกชอบไปดูลุงแสงปลูกต้นไม้ แต่แกล้งน้องๆ นี่ที่หนึ่งเลย"
"อืม..." พี่พ่ายรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามากอดเอวผมจากข้างหลัง "เรื่องลูกกูก็อยากรู้ แต่ที่ถามน่ะ...หมายถึงมึง"
"ทำไมอะ"
"มึงโอเคไหม"
"ก็...โอเค" ผมตอบกลับ เหลือบมองเสี้ยวหน้านิ่งๆ ของพี่พ่ายอย่างงงๆ "พี่กังวลอะไรเหรอ"
"เปล่า"
"กลัวผมจะไม่อยู่เลี้ยงลูกให้รึไง" ถึงเขาจะบอกว่าเปล่า แต่ผมก็พอรู้ว่าพี่พ่ายเป็นกังวล เอาเข้าจริงอาจจะกังวลก็ได้ว่าผมจะไม่รักลูกเขาเหมือนที่เขารัก "เด็กๆ น่ารักจะตาย ผมชอบนะ นี่อยู่เพราะพวกเด็กๆ เลย ไม่ได้อยู่เพราะพี่หรอก"
"เออ" พี่พ่ายตอบเสียงห้วนสั้นก่อนจะกัดแก้มผมไปหนึ่งที "ชอบก็ดี กูแค่กลัวว่ามึงจะทำตัวเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย รังแกลูกกู"
ผมอยากจะถามว่ามันเอาส้นตีนคิดหรือไง แต่ก็กลัวจะไม่สุภาพกับคนที่อายุมากกว่าเกินไป ก็เลยได้แต่เหวี่ยงใส่เล็กน้อย "ผมน่ะเกลียดตัวแม่ แต่ผมน่ะรักเด็กๆ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ว่าผมจะทำอะไรไม่ดี ถ้ากังวลมาก ก็หาคนอื่นมาเลี้ยงแทนผมก็ได้นี่ พี่หาได้อยู่แล้วล่ะ ไม่จำเป็นต้องเป็นผมหรอก"
"ต้องเป็นมึงเท่านั้นแหละ อย่ามาพูดจาน้อยอกน้อยใจไม่เข้าเรื่อง"
"ขอโทษละกัน"
"กูรู้สึกว่าวันนี้มึงแปลกๆ นะ"
"พี่รู้สึกไปเองนั่นแหละ" แม้ความรู้สึกมันจะช้าไปหลายชั่วโมง แต่ก็ยังดีที่ไม่ข้ามวัน
"เอาดีๆ ดิ๊ เป็นไรวะ"
"..."
"เรื่องวิว?"
"..."
"กูว่าเราเคลียร์กันจบแล้วไม่ใช่เหรอเรื่องนี้ ว่ากูกำลังหาทาง"
ถึงจะรู้...แต่ก็ไม่รู้สาเหตุนั่นแหละครับ และผมก็คงไม่หวังว่าคนแบบพี่พ่ายจะตรัสรู้ด้วยตัวเอง
"ไม่ใช่เรื่องเมียพี่"
"แล้วเรื่องไร?"
"แหวน"
"ทำไมวะ" พี่พ่ายทำหน้างงเป็นจริงเป็นจัง "จะเซ็นเช็คให้ใหม่มึงก็ไม่เอา แล้วมาเคืองกูนี่ถูกเหรอ"
อ้าว...นี่ผมกลายเป็นฝ่ายผิด?
"ถามจริงๆ ว่าพี่ให้เงินผมไปซื้อแหวนทำไม"
พี่พ่ายเงียบไป ก่อนจะตอบไม่เต็มเสียง "ก็คิดว่ามึงอยากได้ กูเห็นคนคบกันคู่ไหนเขาก็มี"
"ผมไม่ได้อยากมีเพราะคนอื่นเขามีนะพี่ แหวน...มันคือของแทนใจที่คนรักเขาให้กัน ถ้าพี่ไม่รู้ความหมายว่าเขาให้กันทำไม ผมว่ามันก็ไม่ได้แย่นักหรอกถ้าผมจะไม่มีอย่างคนอื่น ไม่ต้องพยายามให้เราเหมือนอย่างคู่รักทั่วๆ ไปก็ได้พี่ เพราะยิ่งทำแบบนี้มันยิ่งเหนื่อย"
พี่พ่ายเงียบ ส่วนผมพอพูดจบก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก มันก็จริง...ที่ใครหลายๆ คนฝันจะได้มีความรักดีๆ มีคนรักที่ทำให้รู้สึกดีแทบตลอดเวลา แต่สำหรับผม...ผมคาดหวังเหมือนกัน แต่มันไม่ได้ต้องมากมายขนาดนั้น ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพี่พ่ายมองผมแตกต่างจากคนที่เขาเคยเจอมายังไง ...ถึงอย่างนั้น...ก็ไม่ต้องเลือกปฏิบัติแบบนี้
"โทษที" เขาพูดสั้นๆ แล้วก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า "กูก็ไม่รู้ต้องทำยังไง เพราะไม่เคยคบกับผู้ชาย"
นี่คงเป็นความแตกต่าง...ที่พี่พ่ายมองเห็น แม้ผมจะเข้าใจดี...แต่ก็เสียความรู้สึกมากจริงๆ "อ๋อ...เป็นแบบนี้นี่เอง"
"เพี้ยน..."
"นอนกันเถอะพี่ พรุ่งนี้มีธุระสำคัญกันอีก"
พรุ่งนี้เป็นวันพิจารณาคดีของไอ้มาวิน... มันจึงเป็นวันสำคัญที่ผมไม่อยากพลาดเพราะตื่นสาย จึงไม่อยากทะเลาะกับพี่พ่ายด้วยเรื่องแบบนี้ แม้เรื่องแบบนี้ที่ว่า...จะทำให้ความรู้สึกของผมมันดิ่งเหวมากแค่ไหนก็ตาม
**********************************
-
การเจอไอ้มาวินอีกครั้งหลังจากผ่านมาหลายเดือนนั้น...ให้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผมบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงตอนที่ได้เห็นใบหน้าเฉยชาของมัน ไอ้มาวินราวกับคนที่ได้ตายไปแล้ว ราวกับมีแค่ร่างกายเท่านั้นที่กำลังเคลื่อนไหว ในขณะที่จิตวิญญาณของมัน...เหมือนล่องลอยไปในที่ไกลๆ
ผมพอทราบ...ว่าชีวิตความเป็นอยู่ในคุกของมันไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา...มันคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น ....ความรู้สึกสุดท้ายก่อนพี่กิ๊ฟจะจากไปไอ้มาวินคงจะได้รับรู้บ้างแล้ว แต่ผมไม่ได้หวังว่ามันจะสำนึกผิด แม้ในชั้นศาล ต่อหน้าผู้พิพากษา อัยการและทนายทั้งฝ่ายโจทย์และฝ่ายจำเลย ใบหน้าของมันก็ยังคงเฉยชา
วันนี้ผมแต่งตัวด้วยชุดสูทสุภาพเนื้อผ้าดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ ผมนั่งอยู่เคียงข้างพ่อและแม่ ผมมาในฐานะพยานผู้เห็นเหตุการณ์และในฐานะผู้เสียหาย คดีในคราวนี้ของไอ้มาวินนั้น...ถูกยื่นฟ้องโดยพนักงานอัยการในหลายข้อหาทั้งเจตนาฆ่า กักขังหน่วงเหนี่ยว ข่มขืนกระทำชำเรา และอีกหลายข้อหาที่ผมจำไม่ได้ ความผิดของมันเยอะมากเกินไปจนบอกเล่าไม่หมด
เมื่อศาลเริ่มอ่านคำฟ้องกล่าวถึงข้อกล่าวหาในการกระทำความผิด ทั้งวันที่และเวลานั้นชัดเจนอยู่ในความทรงจำของผม ผมรู้ดีอยู่แก่ใจแล้วว่าไอ้มาวินมันได้ทำชั่วอะไรไว้บ้าง ทั้งพี่กิ๊ฟและพี่ดรีม...พี่สาวคนสำคัญทั้งสองคนของผมต้องจากไปเพราะสันดานต่ำช้าของมัน แม้จะไม่อยากเชื่อว่ามันรับผิดทุกข้อกล่าวหา ทั้งยังสารภาพถึงเรื่องของพี่ดรีมที่ผ่านมาแล้วหลายปีก็ตาม ในใจผม...ก็ยังไม่อาจให้อภัยมันได้ แต่ผม...ก็ยอมรับในใจอยู่ลึกๆ ว่าความรักของไอ้มาวินที่มีต่อพ่อพี่พ่ายนั้น...มีไม่น้อยกว่าที่ผมมีให้กับพี่พ่ายเลย
เพราะมันไม่พูดพาดพิงถึงพ่อของพี่พ่ายเลยแม้แต่นิด รับผิดทุกอย่างด้วยตัวมันเอง...
แม้จะมีการสืบพยานโจทย์อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก่อนจะทำการพิพากษาว่าจำเลยได้ทำผิดจริง แต่ผมก็คิดว่าทั้งผม พี่พ่าย และคุณภัทร เราได้ทำอย่างเต็มที่เพื่อคนที่ได้จากไปแล้ว สำหรับผม...ไม่ว่าคำพิพากษาจะเป็นเช่นไร ผมก็จะน้อมรับไว้ เพราะไอ้มาวินในตอนนี้...ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากคนที่ตายไปแล้วเลยสักนิด
อโหสิกรรม...คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้...
"หมดเรื่องหมดราวกันเสียที" แม่ของผมมีสีหน้าโล่งใจ เพราะนางบอกว่านางไม่ชอบบรรยากาศกดดันเวลาต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ตอนนี้ผมกับพี่พ่ายก็เลยพานางกับพ่อดิวมาผ่อนคลายที่ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยา
"แม่จะอยู่กรุงเทพอีกกี่วันอะ"
"กลับพรุ่งนี้ย่ะ ว่าแต่พ่อพ่ายเถอะ คิดดีแล้วเหรอที่จะเอาไอ้เพี้ยนมันทำเมีย"
ผมหัวเราะก๊ากกับสีหน้าของพี่พ่ายและเห็นพ่อดิวกำลังสะกิดแม่เป็นการห้ามปราม
"ก็คิดดีแล้วครับ" พี่พ่ายตอบด้วยหน้านิ่งๆ
"หน้าตาเหมือนมีใครบังคับให้กินยาขม นี่ไม่ใช่เพราะต้องรับผิดชอบอะไรหรอกใช่ไหม เรื่องกระจกตาของน้องดรีมน่ะไม่ต้องคิดมากแล้วนะ น้องเขาเต็มใจให้พ่อพ่ายเองอยู่แล้ว"
"โธ่แม่ พูดอย่างนี้เดี๋ยวลูกชายแม่ก็โดนทิ้งเข้าให้หรอก" ผมพูดทีเล่นทีจริงแต่รู้สึกเหมือนพี่พ่ายจะไม่ได้ขำไปด้วย
"น้องเพี้ยน พูดอะไรอย่างนั้นลูก" พ่อดิวก็คงรู้สึกได้ คงมีแต่แม่ผมที่ยังหัวเราะไม่รู้ร้อนไปกับคำพูดของผม
"เอาน่าๆ มาทานข้าวกันดีกว่า"
ความมั่นใจว่าพี่พ่ายรักในตัวผม...ผมไม่มีมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมมีแค่ความมั่นใจเดียวที่ยังอยู่กับเขา...นั่นก็คือ...ผมรักเขาก็เท่านั้น
ผมพอใจกับโทษจำคุกของไอ้มาวิน แม้ผมจะรู้ว่าพ่อพี่กิ๊ฟคงไม่ได้พอใจไปด้วยก็ตาม แต่ผมจะทำไม่รู้ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไป เพราะผมคงจะไม่ทำตัวเป็นฮีโร่ไปเกลี้ยกล่อมให้พ่อพี่กิ๊ฟไว้ชีวิตไอ้มาวินหรอก ส่วนพ่อพี่พ่ายนั้น...ผมว่าที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้...มันก็คงเหมือนบาปกรรมกำลังตามทันแล้ว เพราะฉะนั้น...ผมจึงไม่คิดว่าพี่พ่ายกับผม จะมีอะไรต้องติดค้างกันอีก อาจจะมีก็แต่เรื่องของพี่ดรีม...ที่พี่พ่ายเขาอาจจะยังรู้สึกว่าติดค้าง...เป็นบุญคุณอะไรแบบนั้นอยู่
เอาเถอะ... เอาเถอะ... ตอนนี้...ผมว่าที่เราเป็นอยู่ มันก็โอเคแล้วล่ะ
นั่งทานข้าวกันไปคุยกันไป แม่ก็ชมว่าบรรยากาศดี แม่น้ำสวย ส่วนพ่อดิวก็ชมเรื่องอาหารไม่ขาดปาก จะมีก็แต่พี่พ่ายที่ยังนิ่งเหมือนหุ่น เขากินข้าวไปเงียบๆ ในขณะที่ผมก็ยังคุยกับแม่เหมือนไม่ได้เจอกันมาสามชาติเศษ จวบจนมื้ออาหารเสร็จสิ้น พ่อแม่ของผมก็ต้องกลับโรงแรมโดยมีพี่จินมารอรับ
"ที่จริงไปพักที่บ้านก็ได้นะครับ น่าจะสะดวกกว่าพักที่โรงแรม" พี่พ่ายเอ่ยปาก เขาบอกผมแล้วว่าให้พ่อกับแม่ไปพักที่บ้าน แต่เป็นผมซะเองที่ให้พวกท่านอยู่โรงแรม เพราะผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ไปเจอกับนังวิว ชะนีโรคจิตที่คงได้พูดแขวะเปิดศึกกันขึ้นมาเป็นแน่หากผมพาพ่อกับแม่ไปที่บ้าน อีกอย่าง...ผมไม่อยากรบกวนเขามากเกินไป เพราะผมก็ไม่ใช่เจ้าของบ้าน จะให้พ่อกับแม่ไปอยู่สบายๆ ที่นั่น...ก็กลัวจะเป็นที่ครหา แค่ว่าผมอยู่บ้านเดียวกับเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา แม้จะคนละตึก ความรู้สึกมันก็ยากจะอธิบายแล้ว
"ไม่เป็นไรๆ พักที่โรงแรมมันใกล้สนามบินกว่า"
"เอางั้นก็ได้ครับ ขาดเหลืออะไรก็บอกพนักงานได้เลย"
โรงแรมที่เข้าพักก็อยู่ในเครือบริษัทของพี่พ่าย แต่ผมให้พ่อกับแม่จ่ายค่าห้องนะครับ ไม่ให้พักฟรีหรอก เกรงใจเขา
"ขอบใจจ้า งั้นไอ้เพี้ยน แม่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่โรงแรม"
"โอเครรรร"
คืนนี้ผมตั้งใจจะไปนอนกับพ่อแม่ แต่ยังไม่ได้บอกพี่พ่าย เขาก็เลยทำหน้างงหนัก แถมยังตวัดตามามองอีก เพราะฉะนั้นพอพ่อกับแม่ขึ้นรถไปแล้ว เขาถึงได้มองมาตาขุ่น
"มึงจะไม่นอนที่บ้านรึไงคืนนี้"
"อืม ผมว่าจะไปนอนกับแม่อะ"
"ทำไมวะ" พี่พ่ายทำหน้าหงุดหงิด จนผมต้องรีบขยับหนีเพราะกลัวเขาจะเตะป้าบเข้าให้ แม้สูทหรูหราที่เขาใส่จะดูภูมิฐานจนไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำเกรียนในชุดที่ดูดีอย่างนั้นก็ตาม
"ก็ไม่ทำไม...คิดถึงแม่"
"มึง...เป็นไรก็บอกกูมาตรงๆ"
"เฮ้ยพี่ ผมคิดถึงแม่จริงๆ จะให้เป็นไรอะ"
"ไอ้เพี้ยน"
ผมยังคงยิ้ม แม้สีหน้าของพี่พ่ายจะหงุดหงิด แต่ผมมันก็มีดีแค่นี้...ผมมันเป็นพวกยิ้มเก่ง ยิ้มสวย รอยยิ้มของผม...คงพอทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง
"งั้นเอาลูกไปนอนด้วย"
"ถามจริงๆ พี่กลัวผมหนีหรือไง"
"ก็...ไม่ กูว่าลูกต้องคิดถึงมึงแน่ๆ"
"อ๋อ..." ผมพยักหน้าเข้าใจ "งั้นกลับกันดีกว่าพี่ อืม...เอางี้ดีกว่า พี่พาผมไปหาไอ้ยิวก่อนนะ ผมจะไปเอารถที่มัน พรุ่งนี้เช้าจะได้มีรถไปส่งพ่อกับแม่ที่สนามบิน"
"รถที่บ้านก็มีตั้งหลายคัน มึงก็เอาไปใช้สักคนสิ ไอ้รถกระจอกแบบนั้นให้เพื่อนมึงใช้ไปเถอะ"
"มันเป็นรถที่พี่กิ๊ฟซื้อให้ผม... แม้มันจะกระจอกในสายตาพี่ แต่สำหรับผม...มันเป็นของสำคัญ" ในบางครั้ง...ผมก็คิดว่าผมกับพี่พ่าย...ยังมีบางอย่างที่ไม่สามารถสื่อถึงกันได้อย่างชัดเจน "ขอโทษนะพี่ ถ้าพี่มีธุระ เดี๋ยวผมนั่ง BTS ไปก็ได้"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปส่ง"
ผมไม่ได้ค้านอะไร พอเขาพูดแบบนั้นก็ทำแค่เดินตามเขาไปที่รถ
พี่พ่ายขับรถไปเงียบๆ ซึ่งเป็นปกติของเขาอยู่แล้ว เพราะถ้าเขาชวนคุยนั่นแหละถึงแปลก เขามาส่งผมที่หอเก่าของไอ้ยิว ซึ่งมันเตรียมย้ายออกแล้ว จากนั้นก็ขับรถออกไป
"เหี้ยยิววววว" ไอ้ยิวกำลังแพ็คของอยู่ในห้อง ตามันแดงเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ
"อ้าว ไอ้เพี้ยน"
"เป็นไรวะ เก็บของไปร้องไห้ไป"
"กู...กูคิดถึงพี่ทัศน์อะ" ไอ้ยิวรับสารภาพตามตรง "กลับมาที่ห้อง...มันก็เห็นภาพเก่าๆ ว่ะมึง ผ้าปูที่นอนนี้...เขาก็เป็นคนไปซื้อมาให้ ตุ๊กตาตัวนั้น...ก็ได้ตอนไปเที่ยวงานวัดด้วยกัน แม่ง...มีแต่ความทรงจำเต็มไปหมด"
"เออนะ คร่ำครวญเสียให้พอ เพราะตอนนี้เขาไปเป็นพ่อของลูกเด็กในท้องผู้หญิงคนอื่นแล้ว ทำใจว่ะมึง"
"ไอ้เหี้ยยยยตอกย้ำซ้ำเติมมมมม!!"
"เชี่ย แหกปากทำไม เดี๋ยวข้างห้องก็ออกมาด่าพ่อมึงหรอก เอากุญแจรถมาดิ๊"
"อยู่บนโต๊ะนั่นอะ เดินไปหยิบเอง"
"เออๆ ไว้พรุ่งนี้เช้าส่งพ่อกับแม่เสร็จจะมาช่วยเก็บของ มึงยังเก็บไม่หมดใช่ไหมล่ะ"
"อือ เหลืออีกไม่กี่อย่างอะ ว่าจะแพ็คเก็บใส่รถขนของวันพรุ่งนี้"
"โอเค งั้นไปละ"
"ขับรถดีๆ ล่ะมึง"
รู้ตัวเมื่อสายใช้กับไอ้ยิวได้อย่างไม่มีข้อกังขา แต่ผมว่า...ทุกอย่างมันเป็นไปตามโชคชะตาและผลที่เกิดจากการกระทำ ทุกอย่าง...มันมีเหตุและผลในตัวมันเองอยู่แล้ว...
ผมขับรถกลับมาที่บ้านของพี่พ่าย แต่ไม่ได้เข้าทางประตูใหญ่ ผมเข้าทางประตูตะวันออกที่เป็นประตูของตึกฝั่งที่ผมพัก ความหรูหราอลังการของที่นี่ไม่ได้มีตรงไหนเหมาะกับคนอย่างผมเลยแม้แต่น้อย แม้กระทั่งเจ้าของเอง...ผมก็ไม่ได้คิดว่าคนอย่างผมคู่ควร
พี่พ่ายจอดรถคันละหลายล้านของเขาไว้ในโรงจอดรถอยู่แล้ว ส่วนรถถูกๆ ของผมจอดไว้ใต้ต้นไม้ริมทางเดินที่ทอดสู่ตัวตึก ผมจอดแค่ไม่นาน เก็บเสื้อผ้าสักสองสามชุดแล้วก็จะไปที่โรงแรม
"เพี๊ยงงงงงงงงงงงงงงง" ทันทีที่ผมเหยียบบันไดขั้นแรกที่ทอดสู่ชั้นสอง เสียงเด็กๆ ก็ดังเจื้อยแจ้วมาให้ได้ยิน น้องนะวิ่งนำหน้าน้องๆ มาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ตามมาด้วยน้องยะ น้องโยและ...พี่พ่าย
"โอ้โหววว สุดหล่อของพี่เพี้ยน วันนี้ใครอาบน้ำแต่งตัวให้ครับ หล่อกว่าป๋าทุกคนเลยนะเนี่ย"
วันนี้แฝดสามอยู่ในชุดโทนสีเดียวกัน น่ารักน่าหยิกเป็นพิเศษ ปกติเด็กๆ จะมีพี่เลี้ยงคอยดูแลอยู่แล้วครับ แต่พอผมมา พี่เลี้ยงก็แทบจะนั่งกินเงินเดือนฟรีๆ เลย ฮ่าๆๆ แต่เอาเถอะ ไม่ว่ากัน เพราะเขาก็ไม่ใช่ว่าอู้ แต่พวกเด็กๆ ดันมาติดผมซะอย่างนั้น
"ป๋าอาบให้ล่ะ" น้องยะคนแก้มเยอะบอกด้วยหน้าตามุ้งมิ้งตามปกติ
"โหว พี่เก่งอะ อาบน้ำพวกลูกลิงให้ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในสภาพปกตินี่นะ" ถ้าเป็นผมคงเปียกไปทั้งตัว หัวก็คงฟูบ้างแหละ เพราะพวกนี้ซนอย่างกะลิง ปีนเข้าๆ ออกๆ อ่างอาบน้ำเป็นว่าเล่น บางทีน้องนะก็เอาฝักบัวทุบหัวโตๆ ของน้องยะจนร้องไห้จ้าลั่นห้องน้ำก็ยังมี แต่พี่พ่ายยังอยู่ในเชิ้ตดำแบรนด์ดังกับทรงผมที่เสยไปข้างหลังตามแบบฉบับของเขาอย่างเรียบร้อย ไม่ได้ดูมีร่องรอยกับการไปสู้รบกับลิงทะโมนแต่อย่างใด
"สงสัยไม่ดื้อกับป๋า แต่ดื้อกับพี่เพี้ยนใช่ไหมเนี่ย"
เด็กๆ พากันหัวเราะคิกคัก ก่อนน้องโยจอมทะเล้นจะกระตุกชายเสื้อผมเบาๆ "วังนี้เพี๊ยงจะไม่นองกับพวกเลาเหลอ"
"หือ ใครบอก"
"ป๋าบอก"
ผมมองหน้าพี่พ่ายเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้างให้พวกเด็กๆ "วันนี้พี่เพี้ยนจะไปนอนกับคุณแม่ครับ"
"นะไปด้วย" น้องนะจับชายเสื้อผมไว้แน่น
"ยะไป" น้องยะเริ่มเอาแก้มมาไถที่ไหล่
"โยด้วยๆๆๆ" น้องโยชูสองแขน เพื่อยืนยันความต้องการ
"ป๋าก็บอกว่าจะไปด้วย ไปด้วยกัง หนึ่ง สอง สาม..." น้องนะเริ่มนับ แต่คงนับได้แค่สาม นิ้วป้อมๆ ก็ยังชูตัวเลขไม่ถูก ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงๆ
ผมก็เลยต้องช่วยน้องนับเลข พอนับกันเสร็จก็คงตามนั้นครับ ไปกัน '5' คนตามจำนวน และด้วยเหตุนั้นพวกเราห้าคนจึงต้องขึ้นมาเก็บของบนห้อง ผมเตรียมของให้พวกเด็กๆ เรียบร้อยแล้ว ส่วนพี่พ่ายคงมีคนเตรียมให้เขาเองโดยที่ผมไม่ต้องทำอะไร
"พี่พ่าย"
"ไร"
"จะไปด้วยจริงๆ เหรอ"
"ลูกอยากให้ไป"
"ไม่ต้องไปเชื่อเด็กๆ มากหรอก"
"กูชอบตามใจลูก"
"เออนะ งั้นก็แล้วแต่พี่เถอะ"
เด็กๆ กำลังเล่นกันอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่เป้ แต่พี่พ่ายก็ดึงมันออกไป
"มึงไปนอนคืนเดียวแล้วทำไมต้องเอาไปหลายชุดวะ"
"หลายชุดที่ไหน ก็มีแค่ชุดนอนกับชุดที่จะเปลี่ยนตอนเช้า พี่เป็นอะไรมากปะเนี่ย"
พี่พ่ายผลักหัวผมจนหน้าผมเกือบทิ่ม ก่อนเขาจะเดินไปเล่นกับลูกๆ ปล่อยให้ผมเก็บกระเป๋าได้อย่างสบายใจ
"พี่พ่าย"
"ว่า"
"พี่ไม่ต้องไปก็ได้นะ ผมไปกับเด็กๆ เอง"
พี่พ่ายมีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด จนเด็กๆ ที่กำลังเล่นกันอยู่พากันนั่งอย่างเรียบร้อย เด็กพวกนี้กลัวพ่อของเขามากครับ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ค่อยเห็นเขาดุลูกนะ แต่ทุกคนกลับเชื่อฟัง ไม่ดื้อไม่ซนกับเขาเลยสักคนเดียว
“เพี๊ยง เพี๊ยงให้ป๋าไปด้วยนะ” น้องนะเขย่าแขนผมเบาๆ หน้าน้องเหมือนจะร้องไห้ ผมก็เลยต้องนั่งลงข้างๆ แล้วลูบหัวสุดหล่อด้วยความเอ็นดู
“ให้ไปด้วยสิครับ ไปกันห้าคนเลยเนอะ”
แค่เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ ความกังวลของผมก็หายไปหมดแล้ว
ด้วยเหตุนั้น ทั้งผมและพี่พ่ายจึงพาพวกเด็กๆ มาที่โรงแรม แม่ของผมน่ะชอบใจใหญ่เลยที่ได้เจอเด็กแฝดทั้งสามคน พ่อดิวกับน้องยะน้องโยก็เคมีเข้ากันเป็นพิเศษ พากันเล่นบ้าบอจนลืมอายุ เห็นแบบนั้นผมก็วางใจ เอาของมาเก็บในห้องตัวเอง ปล่อยให้พวกเด็กๆ เขาอยู่กับพ่อแม่ของผมไป
“เพี้ยน มาคุยกันหน่อย”
“หืม”
พี่พ่ายแกเดินตามติดเป็นเงาตามตัวเลย จนตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าเราจะเป็นแฝดสยามอีกคู่ของประเทศไทยหรือไม่
“พี่มีไรอะ”
“มึงน่ะเป็นไร”
“ผมเหรอ? ผมก็ไม่เป็นไรนะ ปกติ”
พี่พ่ายดูจะหมดความอดทนแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเขากำลังอดทนด้วยเรื่องอะไร เพราะมันยังไม่มีช่วงจังหวะไหนที่เราทะเลาะกันเลยด้วยซ้ำ
“เรื่องแหวนกูขอโทษ”
“เฮ้ยพี่ ผมไม่ได้โกรธ” พี่พ่ายยังคงนิ่ง ผมก็เลยต้องเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าแล้วสบตาเขาตรงๆ “ไม่เป็นไรจริงๆ นะพี่ ผมโอเคอยู่แล้วกับทุกอย่างในตอนนี้”
“มึงโอเคจริงๆ เหรอวะ”
“อืม”
“แต่กูรู้สึกว่ามันไม่ใช่”
ผมได้แต่หัวเราะกับสีหน้าของพี่พ่าย ทำไมเขามีสีหน้าแบบนี้นะ... กังวลเรื่องอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ
“อย่าเป็นแบบนี้... มีอะไรมึงพูดกับกูตรงๆ มันจะแย่...ถ้ามึงเอาแต่ยิ้ม ทั้งๆ ที่ในใจมึงไม่ได้ยิ้มตาม”
มันก็อาจจะจริงอย่างที่พี่พ่ายพูด แต่...ถ้าไม่ให้ผมยิ้ม แล้วจะให้ผมเอาแต่นั่งร้องไห้หรือไง... มันมีอะไรที่ดีไปกว่าการยิ้มอีกหรือเปล่า...ถ้ามีผมก็อยากจะทำมัน
“ผม...รู้สึกว่าที่ข้างๆ พี่ มันไม่ควรเป็นผม” ผมดึงมือพี่พ่ายมากุมไว้ “มันจะดีกว่านี้ไหมถ้าเป็นคนอื่น แต่คนอื่นที่ว่าผมไม่ได้หมายรวมถึงนังวิว ผมว่าพี่ควรจะได้เจอผู้หญิงดีๆ สักคน ที่เขาจะมาเป็นแม่ให้เด็กๆ ได้ แต่ต้องเป็นคนที่ดีจริงๆ นะพี่ ...ผมอยากให้เด็กๆ มีแม่ที่ดี ดีพอที่จะเลี้ยงพวกเขาให้โตขึ้นอย่างมีความสุข”
“กูต้องชัดเจนแค่ไหน...มึงถึงจะมั่นใจในความรู้สึกของกูสักที”
“นี่พี่เรียกว่าสิ่งที่พี่ทำชัดเจนมากแล้วใช่ไหม”
“แล้วต้องทำขนาดไหนวะ จะให้กูคุกเข่าขอมือแต่งงานรึไง”
ผมว่า...เราคงจะเข้าใจกันไปคนละทาง “ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้น... แต่ก็ช่างมันเถอะพี่”
“ช่างไม่ได้”
“แล้วแต่พี่นะ ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่เรื่องนี้แล้ว”
“เพี้ยน”
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ชัดเจนหรอกนะพี่พ่าย แต่ผมแค่ยังไม่รู้สึกถึงความรักของพี่เลยก็เท่านั้น”
พี่พ่ายชัดเจนมากจริงๆ กับการที่เขาบอกว่าเขาเลือกผม เขาชัดเจนแล้วผมว่าควรอยู่ตรงไหนในชีวิตเขา แต่ในพื้นที่ที่เขาวางไว้ให้นั้น... ผมกลับไม่รู้สึกเลยว่า...ตัวผม...เข้าใกล้หัวใจของเขา เหมือนแค่วางผมไว้ตรงนี้ แล้วเขาก็ยังต้องมีสิ่งที่เขาควรจัดการในชีวิตต่อ ...จะมีผมหรือไม่มี...ทุกอย่างก็จะดำเนินต่อไปได้ปกติ
ความชัดเจนของพี่พ่าย...จึงไม่ใช่การให้ความสำคัญ แต่เป็นการบอกชัด...ว่าผมควรอยู่ตรงไหนก็เท่านั้น
“แล้วกูต้องทำยังไง... มึงถึงจะเชื่อ...”
“ให้ผมเชื่ออะไร? เรื่องที่พี่จะหย่ากับนังวิวอะ ผมเชื่ออยู่แล้วล่ะ”
“ไม่ใช่...”
ผมว่าบางที...คำบางคำ สำหรับคนบางคนก็พูดออกมาได้ยากเย็น
“ทำยังไงมึงถึงจะเชื่อ...ว่ากู” พี่พ่ายมีสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย เขาทำหน้านิ่งแต่สุดท้ายก็พูดออกมา “รักมึงมากจริงๆ”
“ก็แค่นี้แหละที่อยากได้ยิน” ผมยิ้มกว้างก่อนจะกอดพี่พ่ายไว้แน่น “พูดบ้างก็ไม่เห็นจะตายใช่ไหมล่ะ”
“ไอ้เด็กบ้า”
“กลัวโดนทิ้งมากเหรอ แก่แล้วอะดิ หาเมียไม่ได้แล้ว”
“หึ” พี่พ่ายหลุดหัวเราะ “พรุ่งนี้ส่งพ่อแม่มึงที่สนามบินแล้วกูจะพาไปซื้อแหวน”
“ไม่ต้องละ ฝากพี่เกมซื้อมาให้แล้ว อิมพอร์ตจากโคเรียยยยย”
“มึงนี่อะไรก็ต้องมาจากเกาหลีจริงๆ”
“ผู้ชายก็ต้องเกาหลีนะจ้ะ”
“เดี๋ยวมึงได้เอวหัก”
“โหดร้ายกับน้อง”
ก็อย่างที่ผมบอก...ว่าความมั่นใจของผม มีแค่ความรักที่ผมมีให้เขาเท่านั้น บางครั้งผมท้อใจกับความเย็นชา กังวลใจกับความรู้สึกของเขา แต่แค่ได้ยินคำว่ารัก ผมก็มีกำลังใจที่จะสู้ต่อแล้ว มันไม่ง่ายเลยกับการที่จะอยู่เคียงข้างผู้ชายอย่างไร้พ่าย ถึงอย่างนั้น...ผมก็รู้ว่าผมควรจะอยู่ยังไง
เขาไม่ได้หวาน แต่บางครั้งก็อ่อนโยน ไม่ได้โรแมนติก แต่บางทีก็มีคำซึ้งๆ กินใจให้ได้ฟินเหมือนกัน ก็เหมือนกับที่คนเราทุกคนไม่ได้มีแค่เพียงด้านเดียว พี่พ่ายอาจจะเป็นคนที่จับพลิกตัวมองหามุมอื่น ด้านอื่นยากกว่าคนทั่วไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีด้านอื่นๆ ให้เห็นเลย
“ได้แหวนมาแล้ว พี่พ่ายใส่ให้หน่อยนะ”
“เออๆ”
“อย่ารับคำเหมือนรำคาญสิ”
“กูรำคาญจริงๆ”
“ง่ะ”
พี่พ่ายผลักหน้าผากผมสองสามทีก่อนจะบอกเบาๆ ว่า “ล้อเล่น ไว้ได้มาเมื่อไหร่ กูจะใส่ให้ละกัน”
ความพยายามอยู่ที่ไหน...ความหน้าด้านย่อมอยู่ที่นั่น อ๋อ...ไม่ใช่สินะ ผมไม่ได้หน้าด้านเสียหน่อย ผมแค่ชอบดันทุรัง...เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างคนที่ผมรักเท่านั้นเอง แค่ให้กำลังใจผมเสียหน่อย...ผมก็ต่อความหวังของตัวเองไปได้อีกหลายปี
“เขียนพินัยกรรมตอนพี่ตายให้ทรัพย์สมบัติเป็นชื่อน้องด้วยนะ เผื่อว่านังวิวมันวางแผนฆ่าพี่ ทรัพย์สมบัติจะได้ไม่ตกเป็นของมันคนเดียว น้องยังต้องการเงินเพื่อการติ่ง”
“กูไม่ให้มึงอยู่เพื่อไปตามบ้าผู้ชายหรอก กูตายมึงก็ต้องไปกับกูด้วย”
“จัญไรแมนเสียจริงๆ คนรักของน้องเนี่ย”
“เดี๋ยวกูเตะหงายท้อง”
“ฮิฮิ”
แม้เราจะรักกันฮาร์ดคอร์ แต่เราก็เป็นคู่รักกันจริงๆ ยืนยันได้จากรอยยิ้มของพี่พ่าย ที่ผมแน่ใจว่าไม่มีใคร...ทำให้เขายิ้มได้อย่างผมหรอก
.........................................................TBC...............................................................
เอออ ใกล้จบแล้ว ใกล้จบแล้วว มาไล่ตามปิดเรื่องด้วยความคิดถึงพี่พ่ายเป็นอย่างมาก ต้องขอโทษทุกคนที่อ่านตอน 39 วนไปสองสามรอบ ขอโทษจริงๆ ค่ะที่ช่วงหนึ่งลำเอียงไปรักลูกสามีมากกว่า ฮือออ :hao5:
-
โอ้ย หายคิดถึงเลย
รุ่นขุ่นพ่อฮาร์ดคอได้อีก
แต่ฮาร์ดคอสุดคงเป็นคนแต่ง
สามารถมากกก เขียนให้รุ่นลูกปิดจ๊อบแซงหน้ารุ่นพ่อได้ 55555555
ปล. รักทั้งบ้าน รักขุ่นพ่อ รักพี่เพี้ยน รักสามแฝด รักเสมอ รักกวิ้นๆด้วย
#เคืองพี่หมัย ! รักพี่หมัยนิดเดียวพอ งอล
-
ฮืออออ พี่พ่ายยย คิดถึงงงงงงงงววงงงงงง :hao5: :sad4:
-
ใกล้จะจบแล้วแต่ป๋าพ่ายก็ยังคงเป็นป๋าพ่าย....
ทำไมถึงเป็นผู้ชายที่ไร้ความละเอียดอ่อนขนาดนี้นะ โถ่!55555555
แต่ก็ไม่ได้เกลียดนิสัยแบบนี้ของป๋าหรอกนะ แบบนี้ก็น่ารักดี บางทีอาจมีท้อๆกับท่าทีและถ้อยคำของป๋าบ้าง แต่ก็ยังรักป๋าไม่เปลี่ยนแปลงนะจ๊ะ จุ๊บบบบบบบ55555 #ทีมไร้พ่าย
-
^
^
^
จิ้มเม้นบน คิดเหมือนกัน รักพี่หมัยนิดเดียว
-
กว่าพี่พ่ายจะบอกรักนังเพี้ยนได้ก็ใกล้จบเรื่องเลยทีเดียว
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาให้หายคิดถึงซักทีนะป๋า
ทั้งเรื่อป๋าคงจะบอกว่ารักครั้งเดียวนี้แหละมั้ง 555
ก็นะป๋าเป็นผู้ชายอ่อนโยนซะขนาดนั้น
-
ชัดเจนในสถานะและหน้าที่ แต่ไม่เคยมั่นใจความรู้สึกที่มีให้กัน ... ขอแค่พูดให้รู้ว่า "รัก"
แม้จะห่างไปนานหลายเดือน กลับมาอัพ ก็ยังอ่านแล้วแปล๊บในใจแทนเพี้ยนเหมือนเดิม ความรู้สึกน้อยใจ ต่ำต้อย ไม่คู่ควร มาเต็มเหมือนเดิม ตะเตือนใต :hao5: กว่าจะบอกรักได้...พี่พ่ายเอ้ยยยย
คุณ snufflehp ไม่ค่อยลำเอียงเล้ยยยยย รุ่นลูกจบไป 2 เรื่องละ ขุ่นป๋าเพิ่งจะมาอัพ เอาน่า เข้าใจ ไร้พ่ายเขาเป็นคนซึน แก่แล้ว ค่อยๆกระดึบไป 55555 :katai5: :laugh:
นานแค่ไหนก็จะรอ....
-
และแล้ว...คิวของพี่พ่ายก็มาถึง แหม่ความโรแมนติกของพี่พ่ายติดลบมากกว่าจุดเยือกแข็งในขั้วโลกซะอีก สงสารเพี้ยนเบาๆ อารมณ์คนเป็นติ่งมันต้องการความโรแมนติกตามพระเอกซีรี่ย์นะพี่พ่ายยยยยย ส่วนเรื่องมาวินก็ให้รับกรรมไปตามธรรมชาตินั่นแหละเนอะ ปล่อยวางชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก แต่นังวิวนี่สิเมื่อไหร่นางจะไปซะที ทุกวันนี้เป็นบ้าอยู่ในบ้านอยู่นั่นแหละ เกลียดแรงงงงงง ชอบทำร้ายสามีสามแฝดของเรา :angry2:
-
:pig4: :pig4:
-
ฮาร์ดคอร์มว๊ากกกกก พี่พ่าย ผู้ชายหน้ามึน ซึนได้โล่ คนนี้ ถ้าไม่ติดว่าหล่อนะ โกรธจริงๆด้วย 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ในที่สุดก็แฮปปี้นะเพี้ยน
-
เพี้ยนนี่ 555 ตะเองง เราเจอคำผิด
ซนตามไว >>>> วัย ไหมคะ
-
โง่ยยยยย เวลคัมแบ๊คค่ะป๋าหลังจากที่ห่างหายไปนานคิดถึงป๋ามากจริงๆ พระเอกค่าตัวแพงต้องทำใจงี้แหละป๋า ฮ่าๆๆ ใกล้จบแล้วก็รอหนังสือต่อไป
-
เด็กหญิงสนัฟเฟิลลลล เราดีใจที่เธอมาต่อนะ แต่ทำไมตอนนี้เรากลับเสียน้ำตาก็ไม่รู้
ตอนนี้เราโคตรจะสงสารพี่เพี้ยงของสามแฝดเลยอะ พี่พ่ายสามีเธอช่างเป็นผู้ชายที่ไม่มีความละเอียดอ่อนซะจริงเชียว :m16: คือไม่แสดงออกแต่กลัวสูญเสีย เพี้ยนต้องเป็นตัวละครที่สตรองที่สุดในงานเขียนของเธอแน่ๆ
ก็อย่างที่ผมบอก...ว่าความมั่นใจของผม มีแค่ความรักที่ผมมีให้เขาเท่านั้น บางครั้งผมท้อใจกับความเย็นชา กังวลใจกับความรู้สึกของเขา แต่แค่ได้ยินคำว่ารัก ผมก็มีกำลังใจที่จะสู้ต่อแล้ว มันไม่ง่ายเลยกับการที่จะอยู่เคียงข้างผู้ชายอย่างไร้พ่าย ถึงอย่างนั้น...ผมก็รู้ว่าผมควรจะอยู่ยังไง
อ่านประโยคนี้แล้วชักดิ้นชักงอ ถึงเพี้ยนมันจะเพี้ยนสมชื่อ แต่ก็ต้องการการแสดงความรักจากคนที่รักน๊า
สู้ต่อไป #ทีมพี่เพี้ยง #ทีมสามแฝด
-
อิป๋าพัฒนานะ คือยังรู้ว่าอะไรผิดปกติ นุ้งเพี้ยนก็พัฒนารู้ว่าดราม่าแบบไหนอิป๋าถึงรู้สึกได้ อิอิ
สามแฝดน่ารักมากๆ
-
พี่พ่ายกลับมาแล้ว
ความซึนยังคงเดิม
แต่เพิ่มเติมคือ คำรัก
ในที่สุดคำนี้ที่เพี้ยนรอคอยก็มา :กอด1:
-
พี่พ่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย หายไปนานจนนะเป็นฝั่งเป็นฝา
-
ในสุดสุดเพี๊ยงก็มา
ให้หายคิดถึง
-
ฮาพี่พ่าย กลัวเพี้ยนหนีล่ะสิ ตามเฝ้าเชียว
-
:กอด1:
-
มาต่อแล้ววววดีใจจจจจ รอตอนต่อไปน้าค่าาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงมากๆเลย อ่านไปก็แอบน้ำตาคลอไปกับเพี้ยน เข้าใจความน้อยใจของเพี้ยนนะ แต่พี่พ่ายคนซึนก็ต้องเข้าใจอ่ะเนอะ คิดถึงมากกกก เพิ่งบ่นไปเมื่อสองสามวันที่แล้ว เด็กๆน่ารักเหมือนเดิมเลย ขอจุ๊บเหม่งคนละที :mew1:
-
คู่นี้รักรุนแรงกันตลอดๆ
-
อ้ายยยยยย คิดถึงจังงงช
-
ฟินไปสามบ้านแปดบ้านเลยหรือเปล่าคะคุงเพี๊ยงงงง อีป๋าบอกรักเนี้ย ฮี่ๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5:ดีใจน้ำตาไหลที่มาต่อให้แล้วอิอิรออ่านตอนต่อไปนะคับ
คิดถึงป๋ากับเพี้ยน :mc4: :mc4: :mc4:
-
ทำไมอิป๋าเป็นคนอย่างงี๊วะ ลูกสะใภ้อย่างอิชั้นล่ะเพลียยยยย
-
เพี้ยนนี่ยอดจริงๆทำให้ป๋าพูดคำว่ารักออกมาได้เนี่ย
-
เพี้ยนก้อคือเพี้ยน หน่วงจัง!!
-
อ่านแล้วคิดถึงนะ ถ้าโตมาอย่างที่เป็นเหมือนตอนเด็กแบบนี้คงจะน่ารักมากมาย
-
พี่ไร้พ่ายนี่หวานแล้วใช่มั้ย
แต่ดีนะ แค่นี้เค้าก็ฟินตัวจะแตก มาน้อยๆแต่ชอบมากก
เพี้ยนอย่าคิดมากนะ ยังไงเพี้ยนก็เหมาะกับป๋าพ่ายสุดดด
-
เธอหายไปนานเหลีอเกิน จนต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วอย่างคนอี่น ๆ เค้า o18 แต่มาตอนนี้พี่พ่ายน่ารัก และน้องเพี้ยนไม่งอแงมาก เลยให้อภัยได้จ้า ตอนแรกนึกว่าจะหนักหน่วงมากกว่านี้ พอจบตอนแบบนี้แล้วก็โล่งใจ กลัวนางจะหาเรี่องมาให้ตัวเองนอยดอีก เค้ายิ่งไม่คิดไม่ค่อยเหมีอนคนปกติอยู่ด้วย :z6: แต่มีข้อดีอีกอย่างค่ีอ นางน่ารัก :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ป๋าพ่ายของนู๋เพี้ยนกลับมาทวงบัลลังค์คืน
สามแฝดตอนเล็กๆน่ารักมากกกกก
เจอวิวแล้วเบื่อ เมื่อไหร่จะเลิกกับเมีย
-
หลังจากใช้เวลาเกือบหนึ่งวัน ก็ได้อ่านไร้พ่ายอปป้าถึงตอนล่าสุดซักที ขอพูดหน่อยว่า ที่จริงเรื่องนี้มันดราม่านะคะ คือปกติเป็นคนไม่ชอบอ่านดราม่า (แบบอ่านเเล้วจะจิตตกตามตัวละครไปด้วย)เเต่เรื่องนี้นับว่ามีเนื้อหาค่อนข้างน่าติดตาม แบบอยากรู้ว่าพระ-นาย มีปมอะไรกันเเน่ จนกระทั่งอ่านมาจนถึงตอนที่ เพี้ยนเริ่มอยู่ในชีวิตติ่ง ความหน่วงของเรื่องจะมากเพียงใด หรือทะเลาะกับไร้พ่ายอปป้าเเค่ไหน หรือพี่กิ๊ฟจะจากไป(ตอนนี้คือช็อคมาก ทำร้ายรุนเเรง นางเป็นชะนีที่น่ารักนะ) นางก็ไม่เคย 'ล้มเลิกความพยายามที่จะไปเกาหลี' ว้อนจะไปหาโทเมเนเจอร์ตลอด ทำให้ความดราม่า เเบบใครตาย ใครอยู่ ก็ไม่มีผลอะไรต่อเรา5555
เเละไร้พ่ายอปป้าก็ทำตัวอย่างกับไอดอลเกาหลี ถึงตอนเเรกนางจะร้ายๆ เเต่หลังนี่นางก็ขยันหยอด ขยันเเหย่ ทำตัวน่ารักมุ้งมิ้ง เลียนเเบบลูกเหมือนกลัวเมียไม่รัก กลัวอ่านไม่หลง ทำตัวให้อยากติ่งตลอด ยิ่งพูดครับ หรือป๋า..หนู ถึงจะเลี่ยน เเต่ก็ทำให้อยากลงไปดิ้นเเทนเพี้ยนได้เลยจริงๆ ส่วนลูกๆของพ่ายอปป้าก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ทำเอาอยากกอดน้องนะ อยากฟัดน้องยะ เเละอยากอุ้ม น้องโยมากเลย น่ารักกันจริงๆ(เห็นว่ามีเรื่องเเยกของน้องนะด้วย ดราม่าชัวร์ป้าปป เเต่่อยากอ่านจัง โตขึ้นจะน่ารักไม๊เนี่ย) สุดท้ายนิยายเรื่องนี้จะทำเราบ้าจริงๆ คือเเบบเรียนพิเศษ นั่งอ่านคือจะหลุดขำให้ได้ ยิ่งตอนขึ้นรถเมล์นะโอโหห ต้องนัางเอามือปิดปากอ่ะิไม่ไหวจริงๆ(มีนายเอกเรื่องไหนขี่ควายได้ ไถนาเป็น เเละยังพูดกับควายได้อย่างกับสายพันธุ์เดียวกัน สตรองเท่าเพี้ยนคืิอไม่มีเเล้วจริงๆ)เเต่เราว่านางยังโกหกทุกคนอยู่อย่างนะ คือที่จริง นางไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อพี่กิ๊ฟอย่างที่บอก หรือ อยู่เพื่อพระเอกอย่างไร้พ่ายอปป้าหรอก นางอยู่เพื่อ บินไปเกาหลีตามหาโทเมเนเจอร์5555
เอ้ออ เราสงสัยคือ
1.มีเรื่องเเยกของยิวไม๊คะสงสารนาง
2.น้องนางเดียร์นี่เป็นอะไรกับไร้พ่ายอปป้ากันเเน่แอบงง เหมือนนางไม่ได้มาร้ายเท่าไร
3.ทำไมเเม่ใจร้ายนั่นถึงรักเเค่นะ จะบอกว่าที่เหลือไม่ใช่ลูกก็ไม่ใช่ เพราะน้องเป็นแฝดสามกันนี่ เเค่เพราะน้องนะหน้าเหมือนไร้พ่ายอปป้าที่สุดเองหรอ??
ปล.เศร้าใจมากมาย เเม่ของเด็กๆดันชื่อเดียวกับเราเลยอ้ะ!! ด่าไม่ออก เเถมพอนางโดนด่าทีเราก็สะดุ้งเเทน :hao5: :hao5:
สุดท้ายนี้ตัวละครที่ชอบที่สุดคือพ่อดิวค่ะ นางน่ารักมาก เอฟซีเลย
-
พ่ายโอปร้าาา รักนางจริงๆ ถึงนางจะไม่หวานมากแต่น่าร้ากกกกกก
-
สนุกมากค่ะ ชอบมากเลย อ่านทีเดียวรวดเดียวเลย ชอบหนูกะป๋า ขอบคุณค่ะ รอนะคะ
-
ทำไมเราอ่านตอนที่40ก่อนตอนที่1หล่ะ (;´ຶДຶ `)
-
ตอนที่ 41
ชีวิตคู่มันไม่ง่าย...ยิ่งชีวิตที่ไม่ได้มีคู่ แต่มีคี่ด้วยแล้ว บอกได้คำเดียวว่ายากมาก ผมแทบจะไม่เดินไปเยียบตึกใหญ่เลย พี่พ่ายเขาก็ไม่ได้นอนที่นั่น เขามานอนตึกฝั่งตะวันออกกับผมและลูกๆ ทุกคืน ตึกใหญ่ก็ปล่อยให้นังวิวมันเสวยสุขต่อไป ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างดำเนินชีวิต แต่ถ้าพบเจอะเจอทีไร มันเป็นต้องก่นด่าสาปแช่งผมทุกที ว่าว่าแย่งผัวมันบ้าง ทำให้พี่มันติดคุกบ้าง จนบางทีผมสงสารเด็กๆ มากที่ต้องมาทนฟังคำแย่ๆ พวกนี้ เพราะพวกเด็กๆ มักจะอยู่เล่นกับผมตลอด ด้วยเหตุนั้น...ผมจึงหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับมันมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“พี่พ่าย เย็นแล้วนะ ไม่ไปรับลูกเหรอ”
“เดี๋ยวจินก็พามา”
“เด็กๆ เป็นลูกของพี่นะ ไม่ใช่ลูกของพี่จิน พี่ควรไปรับพวกแกบ้าง พี่รู้รึเปล่าว่ามันรู้สึกดีแค่ไหนเวลาเลิกเรียนแล้วมีพ่อรอรับกลับบ้าน”
ผมยังจำได้...ว่าตอนเด็กๆ พ่อมักจะไปรอรับผมที่โรงเรียน ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ไปจอดรอใกล้ๆ รถไอศกรีมที่มักจะมาขายตอนเย็น พอผมเลิกเรียน ก็จะได้กินไอศกรีมรสมะพร้าวโรยถั่วราดนมก่อนกลับบ้าน แม่ก็จะบ่นประจำว่ากินแล้วกินข้าวเย็นได้น้อย แต่พ่อก็คอยออกรับให้เสมอ... ผมว่าเด็กๆ ทุกคนควรมีโมเม้นแบบนั้นในชีวิตบ้าง ...มันรู้สึกดีมากจริงๆ นะครับ ...อ่า...พูดไปแล้วก็คิดถึงพ่อขึ้นมาเลย ...ถ้าตอนนี้พ่อยังอยู่...ก็คงตกใจมากแน่ๆ ที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย...
“กูยังมีโครงการที่ต้องรีบพิจารณาอนุมัติ” พี่พ่ายไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากกองแฟ้มเอกสาร เขาบอกพลางกวาดสายตามองหน้ากระดาษ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันยุ่ง
วันทุกวัน...เขาทำงาน...งาน...และงาน เหมือนอย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าชีวิตของเขาราวกับถูกป้อนโปรแกรมไว้แล้วว่าควรดำเนินไปทางไหน ยิ่งตอนนี้เขานั่งเก้าอี้ประธานบอร์ดบริหาร...ความรับผิดชอบของเขาก็ต้องเพิ่มมากขึ้น เพราะทุกการตัดสินใจนั้น...มีความสำคัญต่อความเป็นไปของบริษัททั้งสิ้น เรื่องที่เขามีแฟนเป็นผู้ชายก็ไม่ได้ถูกเปิดเผยแต่อย่างใด ซึ่งในเรื่องนี้ผมขอไม่ออกความเห็น เพราะผมก็ไม่ได้คิดว่าเราจำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ และถ้ามันจะกระทบต่อชื่อเสียงบริษัทด้วยแล้ว...ผมก็คิดว่าเราอยู่ด้วยกันไปแบบนี้คงดีกว่า
“ไปแป๊บเดียวนะพี่ นะๆ ไปกัน” ผมแย่งแฟ้มเอกสารออกจากมือของเขา ในขณะที่เขาก็เอาแต่มองมาด้วยสายตาหงุดหงิดใจ “ไปด้วยกันนะ ไปรับลูกด้วยกัน”
เหมือนจะมีบางอย่างที่ถูกใจเพราะพี่พ่ายกระตุกยิ้ม เขาขยับลุกขึ้นแล้วยอมให้ผมควงแขนเดินลงชั้นล่างพร้อมกัน
“พี่พ่ายคะ”
นังวิว...
มารความสุขของผมปรากฎกายขึ้นที่หน้าประตูบ้านพร้อมกับแม่บ้านคนสนิทที่ช่วยเข็นรถเข็นมาให้ สายตาที่จ้องมองผมนั้นไม่เป็นมิตร แต่ก็คงไม่ต่างจากสายตาที่ผมจ้องมองมันเท่าไหร่นักหรอก
“ว่าไงวิว”
“วิวมาชวนพี่ไปรับลูกที่โรงเรียนด้วยกันค่ะ ไปด้วยกันนะคะพี่พ่าย”
ผมเบือนหน้าหนีจากใบหน้าสวยหวานและน้ำเสียงออดอ้อนของมัน ยอมรับ...ว่าน้องยะได้หน้าสวยๆ จากมันมา แต่...ถึงอย่างนั้น... ผมก็ไม่อาจยอมรับอย่างเต็มปากได้ว่าคนอย่างมันคือคนที่สามารถเรียกตัวเองว่า ‘แม่’ ได้
“วิวอยู่ที่บ้านนี่แหละ พี่จะไปกับเพี้ยนเอง เราเดินทางลำบาก...คงไม่สะดวกที่จะไปด้วยกัน” พี่พ่ายเป็นผู้ชายชัดเจนและพูดตรงๆ เขาไม่ได้เลือกปฏิบัติ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังผม พี่พ่ายก็ยังคงเป็นคนทื่อๆ มึนๆ และมันเป็นข้อดีของผู้ชายคนนี้มาก...ถ้าวัดกันจากเรื่องของนังวิว
“พี่พ่าย...พี่พ่ายคิดว่าวิวเป็นภาระเหรอคะ” น้ำใสเริ่มคลอเบ้าตา เก่งนักเรื่องมารยา...เก่งนักเรื่องทำตัวเป็นนางเอก
“กลับไปที่ตึกใหญ่เถอะ แล้วพี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าวิวไม่ควรมาที่นี่ ตรงนี้เป็นพื้นที่ครอบครัวของพี่... พี่ไม่อยากมีปัญหา”
“พี่พ่าย...”
“พี่มีงานต้องทำอีกมาก ถ้าไม่อยากเป็นภาระ เอกสารที่จินเอาไปให้ก็เซ็นด้วย”
คงเป็นใบหย่าที่ผมเคยเห็นพี่จินเอาไปให้และถูกนังวิวมันปาใส่หน้าประหนึ่งว่าหน้าพี่จินกับพี่พ่ายนั้นทับซ้อนกัน แต่เอาเข้าจริง ผมว่าถ้าคนที่เอาไปให้เป็นพี่พ่าย นังวิวมันก็ไม่กล้าทำอะไรหรอก คงจะร้องไห้เรียกร้องความสนใจเสียด้วยซ้ำ
“วิวไม่หย่า! ยังไงก็ไม่หย่า! พี่คิดดีแล้วเหรอคะว่าจะทิ้งวิวไปหาไอ้บ้านี่! มันมีดีกว่าวิวตรงไหน หน้าตาก็บ้านนอก พ่อแม่ก็ไม่มีสกุลรุนชาติ ...ทำไร่ทำนาอยู่บ้านนอกโน่น”
ปกติแล้วผมจะเงียบปากเสมอเวลาที่ถูกนังบ้าคนนี้มันว่า แต่สำหรับบุพการีที่เคารพรักของผมแล้วนั้น... ไม่อยากได้ยินใครพาดพิงถึงจริงๆ “แหม ลืมกำพืดเนอะ คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มต้นมาจากตรงไหน ลืมแม้กระทั่งที่มาของตัวเองอะ... เขาเรียกว่าวัวลืมตีน ชาติกำเนิดตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่าใครเขา แล้วทำไมถึงได้กล้าออกหน้าว่าคนอื่นปาวๆ จะสูงจะต่ำมันอยู่ที่ใจ แต่คนที่คิดว่าตัวเองสูงแต่จิตใจต่ำตมก็มีถมไป แกก็อย่าลืมนะนังวิว ว่าแกมันก็แค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”
“พี่พ่าย ถ้าพี่กันนังผีบ้านี่ไว้ที่ตึกใหญ่ไม่ได้ พี่ก็ต้องเอามันไปไว้ที่อื่น ไม่งั้นผมไม่อยู่แล้ว!”
“แม่งโคตรปวดหัว หยุดกรี๊ดได้แล้ว! รำคาญ!”
ความจริงผมก็สงสารพี่พ่ายนิดหนึ่งนะ เขาเครียดกับงานมาทั้งวัน เลิกประชุมก็ยังหอบเอกสารมาเซ็นที่บ้านอีก พอจะได้ไปรับลูกประหนึ่งครอบครัวสุขสันต์กับผมก็โดนคนบ้ามาสกัดดาวรุ่ง
“ป้าเพ็ญ พาวิวกลับไปครับ แล้วอย่าให้มาที่นี่อีก ไม่มีใครต้อนรับ”
“พี่พ่าย! ทำไมพี่พ่ายพูดกับวิวอย่างนี้! วิวจะฟ้องคุณพ่อ!”
นังนี่มันคางคกขึ้นวอจริงๆ ดูมันกล้าพูดกับลูกในไส้ขนาดนี้
“อย่าให้พี่หมดความอดทนกับเรานะวิว ไม่งั้นอะไรที่คิดว่าจะได้ ก็จะไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว”
ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเงื่อนไขการหย่าร้างของพี่พ่าย ผมไม่รู้ว่าเขาจัดการอย่างไรกับเมียสติไม่ดีของเขา ผมมีหน้าที่แค่รอดูว่า...พี่พ่ายจะเป็นอิสระจากผู้หญิงบ้าๆ คนนี้เมื่อไหร่
“ปวดหัวเลยดิพี่อะ” ผมเอ่ยแซวเมื่อเราเดินกันมาที่รถแล้ว ส่วนนังวิวก็มีแม่บ้านเข็นรถพากลับที่ตึกใหญ่
“เออ”
“ถามจริง ถ้ารู้ว่าจะต้องมาปวดหัวเรื่องหย่าอย่างนี้ พี่จะเซ็นทะเบียนสมรสกับมันแต่แรกปะ”
“เป็นความผิดมึงที่ไม่มาหากูให้เร็วกว่านั้น”
“เอ้า น้องผิดอีก”
“เออ มึงแหละผิด”
“พี่พ่ายบ้าบอ”
พี่พ่ายผลักหัวผมไปสองที “ถ้าเจอมึงเร็วกว่านี้กูคงไม่จดทะเบียนกับใคร”
“พี่ก็ไม่ได้จะตกหลุมรักน้องตั้งแต่แรกซะหน่อย”
“ก็จริง”
“โกหกบ้างก็ได้ พูดให้ชื่นใจหน่อยว่ารักกันตั้งแต่แรกเห็น”
“เกย์โรคจิตอย่างมึงใครจะรักลงวะ”
“พี่ไง”
“หึ”
อาจจะจริง...ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้ เรื่องวุ่นวายแบบนี้คงไม่เกิด...แต่ว่า ถ้าอย่างนั้น...ผมจะได้เจอกับเทวดาน้อยทั้งสามคนไหม ผมจะได้ฟัดแก้มน้องยะ เล่านิทานให้น้องโย หรือ...ได้กอดน้องนะหลับไปทุกคืนรึเปล่า... หรืออันที่จริงที่ชะตามันลิขิตมาแบบนี้...ก็มีข้อดีของมันเหมือนกัน
“เจอกันตอนนี้ก็ดีแล้วล่ะพี่ เพราะอย่างน้อย...ต่อให้เจอปัญหาอะไร เราก็ได้รู้ว่าเรายังจับมือกันไว้” ผมกุมมือของพี่พ่ายเอาไว้แน่น “อีกอย่าง...ลูกๆ ของพี่ก็น่ารักมากๆ”
“อืม” พี่พ่ายขานรับเบาๆ น้ำเสียงก็เบาตามไปด้วย “น่ารักจริงๆ”
“ไปรับลูกกันเนอะ”
ผมรู้แล้วว่าอะไรที่ทำให้พี่พ่ายถูกใจ... เพราะเขายิ้มอีกแล้ว แถมครั้งนี้...ยอมยิ้มสวยๆ ให้ได้เห็นด้วย
**************************
โรงเรียนของเด็กๆ นั้นอยู่ในพื้นที่ที่มีรถติดมาก ตอนนี้จึงมีรถของผู้ปกครองที่มาจอดรอรับลูกๆ กันเป็นแถว จอดซ้อนคันอย่างน่าเกลียดก็มี ส่วนผมกับพี่พ่ายนั้นลงตรงหน้าโรงเรียนแล้วให้พี่จินขับรถวนไปหาที่จอด ตอนแรกก็จะมากันสองคน แต่พี่พ่ายบอกว่าให้พี่จินขับมาให้ดีกว่า สาเหตุคงเพราะ...รถที่ติดกันยาวเป็นพรืดพวกนี้
เด็กโรงเรียนลูกคนมีเงินนี่แต่ละคนผิวพรรณดีกันทั้งนั้นเลย ขาวๆ ปากแดงๆ ผิวเนียนละเอียด ดูบอบบางราวกับตุ๊กตาแก้ว ผมคิดว่าเด็กพวกนี้คงไม่เคยปีนต้นมะม่วง หนีแม่ไปเล่นน้ำที่อ่าง หรือตกปลาที่ห้วยที่ลำธารกันหรอก ชีวิตคงขาดโมเม้นใกล้ชิดธรรมชาติกันน่าดู เพราะเด็กที่เดินผ่านผมไปเมื่อกี้ ตัวสูงไม่ถึงเอวผมด้วยซ้ำ แต่น้องกำไอแพดแล้วตาจ้องจอเขม่ง แม่ของน้องก็คอยจูงมือนำทางให้... สมัยโลกาพินาศหรืออะไรกันแน่... อย่างนี้เด็กๆ คงสมาธิสั้นกันหมด เออ...แต่ผมก็ไม่เถียงหรอกว่าขนาดผมไม่ได้ติดมือถือติดไอแพดตั้งแต่เด็กก็ยังสมาธิสั้นเลย
ผมเคยมารับแฝดสามอยู่หลายครั้ง เลยพอรู้ว่าเด็กๆ จะรอกันอยู่ที่ไหน พวกนั้นชอบอยู่ที่สนามเด็กเล่นกับเพื่อนอีกหนึ่งคนที่น้องโยเอามาฟ้องว่าคนนั้นแอบชอบน้องนะอยู่ ทั้งๆ ที่เพื่อนคนนั้นเป็นเด็กหัวเกรียน...และน้องๆ ก็เรียนชายล้วนกันด้วย...
“ป๋า!!!! นะ!! ป๋ามาลับพวกเลาล่ะ!” น้องโยกำลังปีนอยู่บนเครื่องเล่น น้องยะนั่งเล่นชิงช้า ส่วนน้องนะนอนอยู่ในอุโมงค์ พอได้ยินว่าป๋ามารับเท่านั้น พวกเด็กๆ ก็ตื่นเต้นกันใหญ่
“ป๋า!!!” เสียงประสานกันทั้งสามเสียงร้องเรียกด้วยความดีใจ แหม...ผมก็มาด้วยนะ อย่าลืมพี่เพี้ยนนนนน!
น้องนะรีบคลานออกจากอุโมงค์ หน้าน้องดูงัวเงียเล็กน้อย คงแอบหลับอีกแล้ว ส่วนน้องโยค่อยๆ ปีนลงมาแล้วรีบวิ่งมาหา เว้นก็แต่น้องยะที่จากตื่นเต้นก็นั่งก้มหน้า ผมเห็นตาน้องแดงๆ ด้วย
“ยะ เป็นไรลูก”
น้องยะเงยหน้าขึ้นมอง แก้มซาลาเปาแดงก่ำ น้ำตาก็คลอเบ้า “ตุ๊กตา”
น้องยะเป็นคนที่ติดตุ๊กตามาก ผมเคยคิดว่ามันจะเป็นข้อเสียติดตัวไปจนโตหรือเปล่า และพยายามแยกน้องออกจากตุ๊กตาที่ชื่อโมโม่ตัวสีชมพูหูยาวของน้อง แต่ปรากฎว่าน้องไม่เข้าใกล้ผมเลย พาลเอาเด็กแฝดอีกสองคนโกรธผมไปเลย สุดท้ายก็เลยต้องยอมความ เอาตุ๊กตามาคืนให้ ...เพราะเวลาโดนเด็กๆ งอนนี่ผมปวดใจยิ่งกว่าตอนทะเลาะกับพี่พ่ายอีกครับ
“ตุ๊กตาไปไหนลูก”
“มีคงแย่งไป” น้ำตาน้องยะไหลอาบแก้ม ผมแทบจะร้องตาม
น้องโยวิ่งมาเกาะไหล่ผมที่นั่งยองๆ หน้าน้องยะแล้วรีบบอก “เหมอบอกจะไปเอาให้แล้ว ไม่ต้องล้อง”
“แล้วทำไมถึงปล่อยให้คนอื่นมาแย่งตุ๊กตาพี่ยะได้ ตอนนั้นน้องโยกับพี่นะไปไหน”
น้องยะอาจจะไม่ชอบมีเรื่อง แต่น้องนะกับน้องโยนี่แทบจะเรียกว่านักเลงคุมห้อง คนที่แกล้งน้องยะนี่คงจะใช้ช่วงจังหวะที่สองแสบเผลอก็ว่าได้
“โยอยู่ตงนู้น เฝ้านะ นะหลับ”
น้องนะที่ตอนนี้เกาะติดพี่พ่ายอยู่นั้นแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ความจริงผมก็ชักไม่แน่ใจว่าไอ้คนที่มาแย่งไปเป็นลูกน้องของน้องนะหรือเปล่า เพราะรายนี้ชอบแกล้งน้องยะ ดึกๆ ก็ชอบแย่งตุ๊กตามากอด แล้วน้องยะก็ยอมความทุกที กับผมนี่โกรธแทบตาย แต่กับพี่ชายตัวเองไม่เคยโกรธเลยสักครั้ง
“ไม่เอานะลูก ไม่ร้องนะ เดี๋ยวน้องเหมอก็เอามาคืนให้แล้ว”
น้องเหมอเป็นเพื่อนสนิทของน้องยะ ตัวเล็กหัวเกรียนแต่แข็งแรงมาก น้องดูเป็นคนขี้อายมากๆ ด้วย แต่ผมชอบเพราะน้องน่ารัก ใจดีกับน้องยะ ช่วยปกป้องน้องยะตลอดเลย
“ยะะะะะะะ!!!! พี่เหมอมาแล้ววววววววววว” น้องเหมอวิ่งกอดตุ๊กตาที่เปื้อนมอมแมมส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล น้องยะรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มพองๆ แล้ววิ่งไปหาทันที
“โมโม่เป็งไลป่าว”
“โมโม่ปลอดภัยดี แต่เปื้อนหน่อยนะ เหมอทำตกพื้น” น้องเหมอพูดชัดถ้อยชัดคำ เป็นเด็กที่ยิ้มเหมือนพระอาทิตย์เลยครับ สว่างสดใสมาก
“ขอบใจนะ” น้องยะกอดตุ๊กตาไว้แน่น มีน้องเหมอยิ้มแฉ่งตรงหน้า ก่อนน้องจะหันมายกมือไหว้ผมกับพี่พ่าย
“สวัสดีครับ”
“หวัดดีครับ น้องเหมอเก่งจัง ขอบใจน้าที่ช่วยเอาโมโม่มาคืนให้น้องยะ”
“ไม่เป็นไรครับ เหมอเต็มใจ” น้องเหมอยิ้มกว้าง ก่อนจะเหลือบมองไปทางน้องนะแล้วหน้าก็เริ่มแดง จากนั้นก็เดินไปแอบหลังน้องยะเหมือนทุกที “นะมองเหมอด้วยอ่า เขินจัง”
“ไม่ได้มองซะหน่อย!” น้องนะรีบสวมวิญญาณพี่พ่ายพูดเลยครับ บางทีก็ใจร้ายกับน้องเหมอมากเกินไป
“นะดุจัง” น้องเหมอหน้าหงอย รอยยิ้มกว้างเจื่อนลงเล็กน้อย “ยะดูแลโมโม่ดีๆ นะ แล้วก็อย่าร้องไห้อีกล่ะ”
“อื้อ”
“พี่เหมอจะปกป้องทุกคน”
“เก่งจัง ตัวแค่นี้” ผมลูบหัวเกรียนๆ ของน้องเหมอที่กลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม
“ท่านบิดาบอกเหมอว่า เป็นทหารต้องปกป้องคนที่อ่อนแอ”
“พ่อของเหมอเป็นทหางล่ะ” น้องยะบอกพลางยิ้มอีกคน
“ช่ายยย เป็นทหารที่ลงพุงด้วย ไม่เท่เลย แต่เหมอจะโตไปเป็นทหาร หุ่นดีและสวย”
ผมหัวเราะกับคำพูดของน้องเหมอทุกครั้งที่ได้ยิน น้องเป็นคนอารมณ์ดีและมองโลกในแง่ดีมากครับ แถมยังชอบคิดว่าตัวเองสวยอีกด้วย ทั้งๆ ที่ต่อยเด็กผู้ชายตัวโตกว่าตัวเองล้มคว่ำไปหลายคน น้องนะกับน้องโยจึงไม่ค่อยกล้าแหยมด้วยเท่าไหร่
“งั้นตอนนี้ได้โมโม่คืนแล้วเราก็กลับกันเลยเนอะ แล้วน้องเหมอใครมารับกลับบ้านครับ ไปกับพี่เพี้ยนไหม”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่ชายสุดที่รักของเหมอจะมารับกลับบ้าน”
“หูยยย ดีจังเลยเนอะ”
“ฮี่ๆ” น้องเหมอยิ้มสวย แล้วยกมือโบกไปมา สายตาก็มองไปทางน้องนะที่กำลังคุยกับพี่พ่าย “นะ บ๊ายบายนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
“ไม่อยากเจอหรอก”
“แต่เหมออยากเจอนะ ฮี่ๆ ไปละ”
น้องเหมอวิ่งกลับเข้าไปที่อาคารเรียน สงสัยคงไปเอากระเป๋าของตัวเอง ส่วนผมก็จูงมือน้องยะเดินมาหาพี่พ่ายที่กำลังฟังน้องนะกับน้องโยเล่าเรื่องที่โรงเรียน
“กลับกันเถอะพี่”
“อืม”
พี่พ่ายจูงมือน้องนะกับน้องโย ส่วนน้องยะเดินอยู่กับผม สองคนนั้นเขาติดพ่อ ส่วนน้องยะจะไม่ค่อยเข้าหาเท่าไหร่เพราะน้องเคยบอกผมว่าป๋าดุ จึงชอบอยู่กับผมมากกว่า
“เพี้ยน”
“หืม”
“แวะร้านไอศกรีมก่อน” พี่พ่ายชี้ไปที่ร้านไอศกรีมฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียน
“โอเค”
ด้วยเหตุนั้น พวกเราห้าคนจึงเดินข้ามสะพานลอยไปที่ร้านไอศกรีมที่เวลานี้คนมักจะแน่นร้าน ผมยังแอบกังวลว่าพี่พ่ายเขาจะหงุดหงิดกับปริมาณคนในร้านหรือเปล่า...และหน้าตาอย่างเขานี่ไม่น่าจะเดินเข้าร้านไอศกรีมที่ตกแต่งทั้งร้านด้วยสีชมพูอย่างนี้ได้เลย
โชคดีที่ได้โต๊ะแค่ไม่กี่นาทีที่เข้ามาในร้าน พี่พ่ายจึงไม่ฉายความหงุดหงิดออกมาให้เด็กๆ ที่กำลังตื่นเต้นได้หงอยกัน
“นะกินไร”
เมนูภาษาอังกฤษทรมานความฉลาดของผมเสียเหลือเกิน แต่พี่พ่ายคงจะไม่มีปัญหา เขากางเมนูให้ลูกๆ ดู ส่วนผมกับน้องยะนี่ได้แต่มองรูปแล้วใช้นิ้วจิ้มบอกพนักงานไป
“อันนี้ก็น่าอร่อยเนอะ”
“ยะจะกิงอังนี้”
“หูยย ลูกใหญ่เลย จะกินหมดไหมเนี่ย งั้นพี่เพี้ยนช่วยกินเนอะ” น้องยะยิ้มแก้มแทบแตก วางคางกับแก้มย้อยๆลงบนหัวโมโม่แล้วเอียงตัวมาพิงผมไว้ “เอาอันนี้ครับ”
พนักงานยิ้มสวย ทวนเมนูให้แล้วจดไอศกรีมชื่อยาวๆ ไป
“โยกิงอังนี้นะป๋า”
“อืม ไม่หมดก็ให้เพี้ยนช่วยกินก็แล้วกัน”
พี่พ่ายนี่ชอบโยนมาให้ผมทุกที แต่ละคนก็สั่งอย่างกะจะเอามาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน ถ้าช่วยเด็กๆ กินไปเนี่ยข้าวเย็นผมคงต้องโบกมือลาแล้วล่ะ
ออร์เดอร์เมนูไปได้ไม่นาน ไอศกรีมถ้วยยักษ์สามถ้วยก็มาเสิร์ฟ เห็นความอลังการของมันแล้วได้แต่ภาวนาว่าพี่พ่ายจะช่วยกิน แต่รายนั้นยกมือถือขึ้นมาดูจนผมต้องตีมือให้เก็บไป
“พอร์ตหุ้นมันไม่หนีพี่ไปไหนหรอก ไม่ต้องดูบ่อยก็ได้ อยู่กับลูกกับเมียก็มองหน้าลูกหน้าเมีย ไม่ใช่มองจอ”
“เออๆ”
พี่พ่ายนี่คงต้องจับมาดัดนิสัยกันอีกเยอะเลย จะให้เป็นแฟมิลี่แมนคงจะห่างไกลอีกหลายขุม
“นะกับโย นั่งกินดีๆ ห้ามเล่น” แล้วเขาก็ชอบดุลูกด้วย แค่เสียงนิ่งๆ หน้านิ่งๆ เด็กๆ ก็หงอกันหน้าหดจนเหลือสองนิ้วแล้ว แต่สองแสบนี่ถูกดุยังไงก็ยังชอบอยู่กับพ่ออยู่ดี ส่วนน้องยะที่กำลังก้มหน้าก้มตากินจนโมโม่ก็เลอะไปด้วยนั้นไม่ค่อยกล้าดื้อกับพ่อเลย
เคร้ง!
ช้อนน้องนะตกลงในถ้วยที่ไอศกรีมเริ่มละลาย คงเพราะมือไปชนกับน้องโย เด็กแฝดถนัดจับช้อนคนละข้าง ตอนนี้เลยเป็นปัญหาที่ว่า...ไอศกรีมในถ้วยมันกระเด็นไปโดนสูทราคาแพงของพี่พ่ายเข้า น้องนะรีบเอาเสื้อนักเรียนตัวเองไปเช็ดให้ น้ำตาก็ปริ่มจะไหล เพราะหน้านิ่งๆ ของพี่พ่าย
“ขอโทษคับป๋า”
“ไม่เป็นไร” พี่พ่ายยกมือใหญ่ๆ ลูบหัวเล็กๆ ของน้องนะ ทีแรกผมคิดว่าเขาจะดุนะ “รีบๆ กิน มันละลายหมดแล้ว”
“คับ” น้องนะกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม น้องโยที่เมื่อกี้หน้าเหวอไปนิดก็กลับมากินต่ออย่างร่าเริง
“เอาทิชชู่เช็ดปากด้วย” พี่พ่ายแจกทิชชู่ให้เด็กๆ คนละแผ่น น้องนะไม่เลอะมาก เพราะรายนี้ติดสะอาด ส่วนน้องโยนี่ลามไปถึงหูเลย ไม่รู้ว่ากินหรือเอาหน้าไปคลุกกับไอศกรีมกันแน่ น้องยะแก้มย้อยก็น่ารัก เลอะขอบปากทีไรน้องก็จะพยายามใช้ลิ้นเล็กๆ เลียไม่ให้เกิดการเสียดาย
เอาเข้าจริงผมกลับไม่ได้ช่วยใครกินเลยสักถ้วย ยิ่งน้องยะนี่เกลี้ยงจนผมคิดว่าถ้าไม่ห้ามไว้อาจจะกลืนช้อนลงท้องไป
"มีความสุขเนอะ ยิ้มกันทุกคนเลย"
ผมชอบที่ได้เห็นหน้าตาของพวกเขาเปื้อนยิ้ม ชอบจริงๆ นะ ...ผมอยากให้เด็กๆ มีความสุข
"อยากให้ป๋ามารับกลับบ้านอีกรึเปล่า"
"อยากกกกกก"
พี่พ่ายอมยิ้ม มือก็ลูบหัวลูกๆ ของเขาคนละที "ไว้ป๋าจะมารับสัปดาห์ละสามวันเลยดีไหม"
"ป๋างานยุ่ง มาทุกวันคงไม่ได้ มาสามวันก็ดีแล้วเนอะ เด็กๆ ขอบคุณป๋าสิครับ"
มือเล็กๆ กระพุ่มไหว้กันด้วยความน่าเอ็นดู ผม...สาบานไว้แล้วว่าจะปกป้องรอยยิ้มของพวกเขา...ขออย่าให้มีอะไรมาทำลายรอยยิ้มบริสุทธิ์พวกนี้เลย
************************
แต่อะไรที่ผมภาวนาไว้กลับไม่ค่อยเป็นผล...จนผมชักจะเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่า...พระเจ้าไม่มีอยู่จริง
"เพี้ยน"
"จ๋าพี่"
"มาคุยกันหน่อย"
หลายวันมานี้พี่พ่ายดูเครียดมาก ทั้งงานที่รุมเร้าและเรื่องส่วนตัวที่ยังคงคาราคาซัง เรื่องจะหวานกับผมก็แทบไม่มี ด้วยนิสัยของเขาด้วยแล้ว เราก็อยู่กันเหมือนคนอยู่ร่วมบ้าน ผมเลี้ยงลูกให้เขา ส่วนเขาก็ทำงาน เรื่องบนเตียงไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเลยครับ ดึกมาก็ต่างคนต่างนอน มีเด็กๆ นอนตรงกลาง การสกินชิพกับเขาจึงไม่ค่อยเกิดขึ้นเท่าไหร่ ถามว่าผมเหงาไหม...ก็...มากทีเดียวครับ
"มีไรอะ"
"เรื่องหย่า"
"กับนังวิวน่ะเหรอ" ผมค่อนข้างหวั่นใจกับสีหน้าลำบากใจของพี่พ่ายในตอนนี้
"อืม"
"มันยอมแล้วเหรอพี่"
"ก็ไปไกล่เกลี่ยกันหลายรอบ ตอนนี้วิวโอเค แต่จะเอาน้องนะไปอยู่ด้วย"
"ไม่ได้!"
ผมพูดโพล่งออกไปแบบไม่ต้องคิด จะให้น้องนะไปอยู่กับปีศาจอย่างนังวิว ยังไงผมก็ไม่ยอม
"แต่ถ้ามันยอมความไม่ได้ คำสั่งศาลว่ามายังไง...ก็ต้องทำตามนั้น"
"ถ้าพี่จะเอาลูกของตัวเองแลกกับอิสระของพี่ พี่ก็ไม่ต้องหย่า ยังไงผมก็ไม่ให้น้องนะไปอยู่กับมัน"
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง! อยู่แบบนี้มึงก็ไม่ชอบ!"
"แล้วมันจะมีใครชอบลงล่ะวะ พี่สร้างปัญหาเองพี่ก็แก้เองดิ อย่าเอาน้องนะไปเป็นตัวแก้ปัญหา"
ผมรู้ว่ามันคงไม่ใช่ทางออกที่ดีที่เรามาสาดอารมณ์ใส่กันแบบนี้ แต่ผมก็รู้...หรือใครๆ ในบ้านนี้ก็รู้ทั้งนั้นว่าน้องนะไม่มีวันอยู่กับนังวิวได้
"พี่เก่งทุกเรื่องนี่ หาวิธีแก้ปัญหาเอง หรือถ้าไม่อย่างนั้นผมจะไปเอง พี่กับลูกก็อยู่กับนังนั่นไปละกัน"
"มึงเป็นเหี้ยไรหนักหนาวะ เอะอะมึงก็จะไป มึงอยากไปมากใช่ไหม อยากไปก็ไปให้ไกลหูไกลตากู ไป!"
ผมหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของเขาทันที แต่เดินมาที่ประตู เห็นเด็กๆ ยืนเกาะกันอยู่ คงเห็นกันหมดแล้วว่าผมทะเลาะกับพ่อพวกเขาถึงได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นกันแบบนี้
"ไม่ร้องนะลูก หูยย เป็นไรเนี่ย ร้องไห้กันใหญ่เลย"
"ป๋าน่ากัว...ป๋าดุเพี๊ยง" น้องยะบอกเบาๆ พร้อมกับกอดผมด้วยแขนป้อมๆ
"ป๋าแค่อารมณ์ไม่ดีเท่านั้นเอง"
"เพี๊ยง เพี๊ยงอย่าโกกป๋านะ เพี๊ยงอยู่กับพวกเลานะ"
แค่น้องนะพูดแบบนี้ น้ำตาของผมก็กลั้นไว้ไม่อยู่ ...ถ้าผมยังอยู่ แต่น้องนะจะต้องไปอยู่กับนังปีศาจนั่น แล้วผม...จะอยู่อย่างมีความสุขได้อย่างไร...
"พี่เพี้ยนไม่ไปไหนหรอก พี่เพี้ยนจะอยู่กับพวกหนู เราอยู่ด้วยกันเนอะ"
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนไหวได้ขนาดนี้... ผมรักพวกเขาจริงๆ นะ รักเหมือนลูกของตัวเองเลย แล้วถ้าผมต้องเป็นต้นเหตุล่ะ... ถ้าเพราะผม พวกเขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน...
ผมพาพวกเด็กๆ เข้านอนแล้ว คืนนี้ต้องเล่านิทานถึงสามเรื่องกว่าตัวแสบทั้งสามจะยอมหลับ ส่วนพี่พ่าย เขายังอยู่ในห้องทำงานและคาดว่าคืนนี้คงจะไม่กลับมานอนที่ห้อง ซึ่งก็ดีครับ...ผมยังไม่อยากเจอหน้าเขาในตอนนี้
ถึงอย่างนั้นผมก็ยังนอนไม่หลับ... มีทางไหนที่พอจะเป็นทางออกสำหรับเรื่องนี้ได้บ้าง ผมก็ยังมองไม่เห็นสักทาง
"ป๋า...นะจะไม่ดื้อแล้ว ให้นะอยู่กับป๋านะ นะไม่อยากไป"
ผมรู้ว่าผมเปลี่ยนใจคนอย่างพี่พ่ายไม่ได้ เขามันคนไร้หัวใจ... เขาไม่เห็นเหรอว่าน้องนะร้องไห้จนหน้าแดงจมูกแดง น้องๆ อีกสองคนก็ร้องไห้ เขาทำให้ทุกคนเจ็บปวดกันหมด แต่ก็ยังทำ... ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมนึกอยากแช่งให้นังวิวมันตายๆ ไปซะเท่าครั้งนี้ ผมเกลียดมันจากใจจริง เกลียดอย่างที่ไม่เคยเกลียดไอ้มาวินได้เท่าเลย
"น้องนะ ไปอยู่กับแม่นะคะ ไปค่ะลูก"
"นะไม่ไป! นะจะอยู่กับเพี๊ยง อยู่กับป๋า!"
"ไอ้เพี้ยน! ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้!"
ผมยังจับแขนน้องนะไม่ยอมปล่อย ใครจะปล่อยแก้วตาดวงใจให้ไปอยู่กับคนโรคจิตอย่างมัน ...ผมเจ็บใจจริงๆ ที่ทำอะไรไม่ได้เลย
"เพี้ยน ปล่อย" พี่พ่ายจับที่ไหล่ผม แต่ผมก็สะบัดตัวหนีจากสัมผัสของเขา
"พี่ไม่ต้องมาจับผม! พี่มันบ้า! พี่ให้ลูกไปอยู่กับมันได้ยังไง! พี่ทำได้ยังไงวะ! คนใจร้ายอย่างพี่ อยู่คนเดียวไปเลย ผมไม่ทนแล้วเว้ย!"
มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายอีกครั้งที่ผมเคยเจอ คนที่ผมสาบานว่าจะปกป้องรอยยิ้มของพวกเขาไว้...ก็กำลังร้องไห้ คนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปจนวันตาย...ก็กลับกลายเป็นคนที่ผมอยากจะหนีไปให้ไกล
ไม่มีอะไร...เป็นอย่างที่ผมหวังเลยจริงๆ
ไม่รู้ว่าชีวิตของผม...จะต้องพูดขอโทษคนที่ผมรักอีกสักกี่ครั้ง...ถึงจะพอ
.....................................................TBC........................................................
พี่พ่ายจบในตอนหน้าแล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดเลยยย ช่วงหลังนี่ทิ้งพี่ไว้กลางทางเพราะงานเข้าหลายทาง (ลัดคิวเรื่องลูกออกก่อนพ่อไปแล้ว น้องขอโทษษษษษษ)
-
:z6: :z6: :z6: พี่พ่ายยยย
-
พี่พ่ายยยย พี่มันโง่ สงสารนะ อยู่กับนังผีบ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หลังจากนี้ก็เป็นช่วงยากลำยากของชนะสินะ
เด็กน้อยที่ต้องตกยากเพราะพ่อ
น้องนะไม่ร้องนะลูกกก จะร้องตาม
สงสารน้อง :o12:
-
สงสารน้องนะ ข้ามเรื่องเลยจิงๆ
-
น้องนะลูกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: อิวิวอิเฬว นังผญ.โรคจิต ทำไมไม่หายไปเลยนะ
รู้สึกว่าพี่พ่ายไม่แคร์ครส.ลูกตอนนั้นเลย
-
โถววววว น้องนะของแม่
-
โอ้ย จุดเริ่มต้นของความยากลำบากของน้องนะ
-
ทั้งๆที่รู้ว่านะต้องเจอกับอะไรบ้างและมันก็จะผ่านไปได้แต่ก็อดสงสารน้องไม่ได้อยู่ดี
-
พอรู้ว่านะจะเจออะไรบ้าง นี่น้ำตาไหลเป็นเผ่าเต่า สงสารน้อง :o12: :o12:
-
โอ้ยยยยย บีบใจ สงสารน้องนะ ฮือออ
-
สงสารน้องนะน้องคือเหยื่ออย่างแท้จริงเป็นของสังเวยให้กับอิสรภาพของพ่อตัวเอง ถ้าจะโทษใครก็คงต้องโทษอิพี่พ่ายที่โง่จดทะเบียนกับนังวิวจดแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเลยอิพี่พ่ายนี่มันน่า :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:นักเป็นผช.ที่ใช้ชีวิตได้ผิดพลาดสุดๆเรื่องธุรกิจอาจจะเก่งแต่เรื่องชีวิตติดลบมากมาย
-
สงสารนะจัง :monkeysad:
-
ทำงี้ไม่ได้นะพี่พ่าย!
แล้วถ้านะไปอยู่แล้วฟ้องศาลว่าอีวิวดูแลไม่ได้ล่ะ?? เมื่อไหร่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน
-
เมื่อไหร่อิวิวมันจะตาย เราไม่ได้อินนะ แต่โคดอินเลยเทออออ :ling1:
ให้ตายเถอะพี่พ่ายคิดอะไรอีกเนี่ย ก็รู้ๆอยู่ว่าอินี่เป็นบ้า เราไม่ยอมมมม นะเป็นสามีของเรา เราไม่ยอมให้ไปอยู่กับแม่โรคจิตหรอก น้องนะสามีของเราาาาาา :serius2:
-
พี่พ่ายอย่าปล่อยให้น้องนะของนังเหมอไปกับอีแม่โรคจิตนะ
-
คนที่ติดตามน้องนะ ไปอ่าน "รักเสมอ" คงพอจะทราบเนื้อหาเรื่องราวต่อจากนี้และบทสรุปของเรื่องนี้ไปบ้างแล้ว ส่วนตัว เรารู้สึกว่ามันทำให้ "ไร้พ่าย" ขาดความน่าติดตามไปนิดหน่อย ทั้งที่เนื้อหาช่วงท้ายๆเรื่อง (ตั้งแต่ snufflehp ทิ้งพี่พ่ายไป ไปรักลูกๆ มากกว่า งือออออ) มันเป็นไคลแม๊กซ์ บีบหัวใจ (นะ เพี้ยน และ คนอ่าน) มาก
แต่กระนั้น พอเห็นว่าอัพ ก็อดกระโดดงับ(?) รีบเข้ามาอ่านเหมือนเดิม o13
เป็นกำลังใจให้คุณ Snufflehp น้าาาา สู้ๆ ตอนหน้าจะจบแล้ว รอติดตามเรื่องต่อๆไปด้วย #Snufflehp FC นะ รู้ยัง?
-
มีเหมอด้วยเหมอน่ารักกก
น้องนะน่าสงสาร
-
สงสารนะจัง อีน้องเหมอนี้ตลกอะ อยากสวยแต่เด็ก 55555555
-
อ่านแล้วสงสารน้องนะมากนึกถึงผลที่มันเกิดในเรื่อฃรักเสมอเลย น้องนะคงทรมานมากจริงๆ นังวิวนังเลววววว :beat: :beat: :beat:
ปอลิง เสมอวัยละอ่อนน่ารักอะ
-
สงสารน้องนะ :hao5: :hao5:
-
ป๋าแม่งงงงง คิดถึงเรื่องน้องนะแล้วโคตรโกรธป๋าเลย
จริงอย่างเพี้ยนว่าเลย ใจพี่โหดร้ายมาก
สงสารน้องนะ สงสารเพี้ยน :o12:
-
:hao5: คิดถึงน้องนะ แล้วเศร้าเลย นังวิวโรคจิต :z6:
เพี้ยนนนนน :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
:o12: สงสารน้องนะ
-
:z6: อีพี่พ่าย :z6: :z6:
-
:m15:
แม้จะรู้ผลลัพธ์จากเรื่องรักเสมอมาแล้ว
แต่มันก็อดร้องไห้ไม่ได้อยู่ดี
:hao5:
-
:sad4: อินังวิว อิบ้า อิป๋าก็นะรู้ทั้งรู้ สงสารน้องนะที่ต้องเจออะไรแบบนี้ :katai1:
-
ไม่กล้าอ่านต่อเลย รู้ว่าน้องนะจะไปเจออะไร เศร้า สงสารน้องนะ
-
จากนี้ก็เป็นช่วงที่ยากลำบากของชนะสินะ :o12: :o12:
-
พี่พ่ายน่าสงสาร ต้องเก็บความเครียดไว้ในใจคนเดียว หวังว่าจะมีแผนที่ดีในการเอาน้องนะกลับคืนมานะคะ ไม่งั้นคงดราม่ามากๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
:sad11: รู้สึกแย่จังพออ่านตอนนี้จบ
เราเข้าใจป๋านะ ป๋าคงรักเพี้ยนมาก มากจนอยากทำอะไรๆให้ถูกต้อง แล้วป๋าก็คงคิดว่านังปิศาจที่มีสถานะแม่ จะรักลูกบ้าง
แต่เราก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี เฮ้อ สงสารนานะจริงๆเลย :ling3:
-
เกลียดอิวิวสุดหูรูดเลย อินี่ทำให้หงุดหงิดมาก ดีนะว่ามีลูกเหมอมาทำให้ยิ้มได้หน่อย สงสารก็แต่ชนะต้องไปอยู่กับอิโรคจิต อิป๋าแม่งก็ไม่มีปัญญาทำอะไร ไหนล่ะความเด็ดขาดไม่เคยแพ้อะไรของคนชื่อไร้พ่าย แม่งกระจอกว่ะ เอาลูกเข้าแลกกับความสุขตัวเอง
-
สงสารน้องนะ TT ป๋านี่เป็นคนยังไงเนี่ย :ling1:
-
น้องนะอ่ะ อย่าให้น้องนะไปนะ :sad4:
-
จริงๆ เป็นพี่พ่ายโครตจะทำตัวลำบากอ่ะ
แต่เป็นคนสร้างปม
ก็ควรแก้ด้วยตนเอง
-
:เฮ้อ: ขอถอนหายใจยาวๆ
-
น้องนะะะะะ ป้าสงสารร
-
อีนางวิวมันน่าจะตายๆไปซะเลยจะเอาน่องนะไปไม่ได้นะ
สงสารน้องนะจริงๆสงสารเพี้ยนด้วย
-
ไอ้พี่พ่าย ไอ้นิสัยไม่ดี
ทำไมทำกับน้องนะแบบนี้
ไอ้คนไม่มีหัวใจ ฮือออออ
-
:hao5: :hao5: :hao7: :ling1:
-
อ่านตอนนี้ แล้วนึกถึงเรื่องรักเสมอ มันช่างสะเทือนอารมณ์ สงสารน้องนะมาก
-
สงสารน้องนะ ทำไมพี่พ่ายทำงี้ล่ะ รอตอนจบนะคะ
-
มาถึงมาม่าน้องนะ เกลียดแม่ตัวดีที่ทำกับลูกได้
พี่พ่ายรักเพี้ยนแต่ไม่แสดงออกอีกล่ะ
สตรองค่ะทีมเพี้ยน ป๋าเค้าเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เกิด
-
พี่พ่ายของน้องงืออออ สงสารน้องนะต้องไปอยู่กับคนบ้าแบบนั้น เพี้ยนต้องสตรองนะอย่าทิ้งพี่พ่ายไป แอบมีนุ้งเหมอโผล่มาด้วยนิดนึง จะเป็นทหารที่หุ่นดีและสวย อ่านถึงตรงนี้ลั่นเลย 555555
-
งะอารายกัน เห้ออออ!!
-
สงสารน้องนะะะะ
-
รอ ๆๆๆๆ :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ 42 (The end)
นับจากวันที่น้องนะต้องไปอยู่กับนังวิว...ผมไม่เคยนอนหลับได้เต็มตา ในหัวของผมครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา ทั้งห่วง...ทั้งกังวล จะยังร้องไห้อยู่ไหม จะกินอิ่มนอนหลับหรือเปล่า... มันเป็นความผิดของผมเอง...เป็นความผิดของผมที่น้องนะต้องไป ทั้งๆ ที่ไม่ควรเสียสละ ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาใช้แลกเปลี่ยนกันได้ แต่คนไร้หัวใจอย่างพี่พ่ายก็ยังทำได้ลง
ผมอยากหนีไปให้ไกล... อยากไปจากเขาให้เร็วที่สุด แต่ผมกลับไปไม่ได้ ผมปล่อยให้เด็กๆ อีกสองคนอยู่กับคนแบบพี่พ่ายตามลำพังไม่ได้หรอก เขาไม่รู้จักการดูแล ไม่รู้วิธีแสดงความรัก คนอย่างไร้พ่าย...คงรู้จักแต่การทำธุรกิจเท่านั้น
“เพี๊ยง นะมาอยู่กับเลาไม่ได้เหลอ” น้องยะเอียงแก้มซาลาเปามาพิงที่แขนของผม ใบหน้าดูงุนงงครุ่นคิด หลายวันมานี้พวกเด็กๆ ไม่ค่อยร่าเริง แม้จะมีคนบอกว่าเป็นเด็กอีกเดี๋ยวก็ลืม อีกเดี๋ยวก็คงกลับมาร่าเริงต่อ ซึ่ง...มันก็ใช่ พวกเขาอาจจะไม่ได้ร้องไห้ทุกวัน ไม่ได้คิดมากทุกวันเหมือนผม แต่ก็สังเกตได้ว่า...มันไม่เหมือนเดิม เมื่อก่อนเคยมีกันสามคน เล่นด้วยกันสามคน แต่มาวันนี้ เหลือกันอยู่สองคนแล้ว ...ทว่า...อีกคนที่โดดเดี่ยวจะอยู่กับใคร คงต้องเหงามากแน่ๆ ใช่ไหม...
“ได้...ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพี่นะก็กลับมาอยู่กับพวกเรา น้องยะนอนได้แล้วน้า”
“วังนี้...นะไม่มาเล่งด้วยกัง นะไม่กิงข้าว”
ผมปาดน้ำตาออกจากแก้ม เบือนหน้าหนีเพื่อไม่ให้น้องยะเห็น “พรุ่งนี้พี่เพี้ยนจะไปส่งที่โรงเรียน แล้วพวกเรามาเล่นด้วยกันเหมือนเดิมเนอะ”
“อื้อ”
“นอนนะครับ มาๆ คืนนี้พี่เพี้ยนจะเป็นหมอนให้น้องยะหนุนเลย”
น้องยะกลิ้งเป็นลูกขนุนไปจนเกือบชิดน้องโยที่นอนหลับไปเพราะเหนื่อยจากการวิ่งเล่นไล่จับกับผมรอบห้อง
“เพี๊ยง”
“จ๋า”
“ป๋าไปไหน”
“เดี๋ยวป๋าก็กลับครับ”
น้องยะพยักหน้าก่อนจะเอียงหัวโตๆ มาพิงกับอกผมเป็นที่เรียบร้อย “น้องยะขยับไปชิดน้องโยหน่อยก็ได้ลูก”
“ไม่ได้หลอก นี่ที่ของนะ”
น้องนะมักจะนอนตรงกลางระหว่างแฝดน้องทั้งสองคนเสมอ และที่ตรงนั้นก็ถูกเว้นไว้ให้ตลอด... ใช่ มันไม่ใช่แค่ผมที่รอ... พวกเด็กๆ ก็คงรอให้พี่ชายของพวกเขากลับมาเหมือนกัน
ผมห่มผ้าให้กับน้องยะแล้วลูบศีรษะกลมๆ จนน้องหลับไป พอแน่ใจว่าน้องยะนอนหลับสนิท ผมก็รีบลุกไปปิดไฟกลางห้อง คืนนี้ไม่รู้หรอกว่าพี่พ่ายจะกลับมานอนที่บ้านไหม เพราะผมไม่ได้สนใจมาสักพักแล้วว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ต่อให้ตอนนี้ตึกใหญ่จะไม่มีนังวิวยึดครองอยู่แล้ว ผมก็ยังไม่ย้ายไปอยู่ที่นั่นอยู่ดี และพวกเด็กๆ ก็เต็มใจที่จะมานอนตึกฝั่งตะวันออกกับผมด้วย
นับเวลาที่ผมไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้าพี่พ่าย...ก็หลายวันมาแล้ว สำหรับผมในตอนนี้...ไม่ได้อยากข้องเกี่ยวอะไรกับเขาทั้งนั้น แม้พี่พ่ายจะไม่ได้เอ่ยปากรั้งผมให้อยู่กับเขา แต่เขาก็ทำให้แน่ใจว่าผมจะหนีไปจากเขาไม่ได้ เขาตัดอิสระภาพของผมไปจนหมด พี่จินที่จากมีหน้าที่ขับรถให้เขาก็กลับกลายเป็นคนมาเฝ้าผมแทน ระหว่างผมกับเขาเลยยิ่งแย่ แย่จนไม่รู้ด้วยซ้ำ... ว่าทุกวันนี้... เรามีความรู้สึกอย่างไรต่อกัน
แกร๊ก!
เสียงลูกบิดประตูถูกบิดพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ผมที่กำลังเดินไปล็อคประตู แต่ก้าวขาไปยังไม่ถึงก็ต้องชะงัก
คนที่เปิดประตูเข้ามาคือเจ้าของคฤหาสน์ เจ้าของทุกอย่างในพื้นที่ที่ผมอยู่ เขายังอยู่ในชุดสูทหรูหราตามปกติ ผมเดาไม่ได้ว่าเขาเพิ่งกลับจากบริษัทหรือกลับจากงานสังสรรค์กับพวกบอร์ดบริหารหรืองานสังคมที่ไหนสักงาน แต่เขาในตอนนี้ดูแตกต่างจากเวลาปกติไปเล็กน้อย
“เพี้ยน” เขาเอ่ยเรียก ขยับเข้าใกล้ แต่ผมก้าวถอยหลังเพื่อขยับหนีจากเขา “เหี้ยเอ้ย!”
“เบาๆ ได้ไหม ลูกนอนไปแล้วนะ” ผมเอ่ยเตือน ดันหลังเขาออกนอกห้อง แต่แค่ขยับเข้าใกล้ ก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ปะปนกับกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ประจำ “ดื่มมาหรือไง”
“เออ”
“เมาแล้วก็ไปนอน ผมจะไปนอนแล้วเหมือนกัน”
พี่พ่ายกระชากแขนของผมไปจับไว้แน่น ทำเอาตัวผมเกือบปะทะกับเขาโดยแรง ถ้ายั้งตัวไว้ไม่ทันคงได้หน้ากระแทกกันไปแล้ว “มึงจะให้กูทำยังไง บอกมาเลย บอกมา กูจะทำให้ทุกอย่าง”
“พี่ก็รู้ว่าผมต้องการอะไร”
“แต่มันไม่ได้ไง มึงเข้าใจไหม มันตกลงกันหมดแล้ว”
“พี่ตกลงเอาเองโดยไม่ถามความสมัครใจใครเลย พี่ถามน้องนะหรือยังว่าเขาอยากไปไหม ถามหรือเปล่าว่าลูกรู้สึกยังไง พี่มันก็คิดเอาแต่ได้ คิดแต่เรื่องตัวเอง มันแย่ไปหมดแล้วพี่ แย่เพราะพี่คนเดียว”
ผมเบื่อแล้วกับการร้องไห้ที่ไม่เกิดประโยชน์ แต่พอคิดถึงน้องนะ น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาเอง ผมมีส่วนผิด...ไม่ใช่... ผมผิดเต็มๆ เลยเรื่องนี้ ผมไม่ควรมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก...
“ขอโทษ” พี่พ่ายยกมือเช็ดน้ำตาให้ แต่ผมก็ปัดมือเขาออกไป
“ไม่ต้องเช็ดน้ำตาให้ผม ผมโตแล้ว ผมเช็ดมันเองได้ แต่น้องนะ ลูกของพี่ เขาทำเองไม่ได้ รู้ไหม... ตอนนี้เขาต้องร้องไห้อยู่แน่ๆ ผมมั่นใจเลย ว่าเขาไม่มีความสุขหรอก... พาเขากลับมานะพี่ พาเขามา ถ้าจะมีใครติดคุก ผมจะไปเองก็ได้ แต่พาน้องนะกลับมา ผมขอร้อง”
ผมไม่รู้...ว่ากับคนไร้หัวใจอย่างพี่พ่าย คำอ้อนวอนจะมีประโยชน์แค่ไหน
แต่น้ำใสๆ เพียงหยดเดียวที่กำลังไหลออกจากดวงตาแดงก่ำของเขานั้น... บอกให้ผมรู้ว่า...แท้จริงแล้วพี่พ่าย...ก็มีหัวใจเหมือนกัน
“พี่...”
“เขาเป็นลูกกู...ยังไงกูก็ต้องพาเขากลับมาอยู่แล้ว กูกำลังหาทาง เข้าใจไหมว่ากูก็ไม่ได้มีความสุขเลยที่มันเป็นแบบนี้”
มันคง...เป็นอ้อมกอดแรกในหลายๆ วันที่ผ่านมา ที่ผมโอบกอดเขาไว้ด้วยความเข้าใจในความเจ็บปวดที่เราต่างกำลังเผชิญ
“กำลังใจของกูตอนนี้มีแค่มึง... อย่าให้กูต้องพูดบ่อยๆ ว่าทำไมกูถึงเลือกมึง ทำไมที่ตรงนี้มันถึงต้องเป็นมึงเท่านั้น”
“ผมคิดจริงๆ นะว่า...ผมไม่ควรอยู่ตรงนี้เลยพี่พ่าย ถ้าไม่ใช่เพราะผม น้องนะคงไม่ต้องไป”
“มึงไม่ได้ผิดคนเดียว ความผิดที่มึงแบกรับไว้ ครึ่งหนึ่งก็เป็นของกู”
หลายครั้งที่ความผิดพลาดเกิดขึ้นกับผมครั้งแล้วครั้งเล่า...หลายครั้งที่ผมเผลอคิดว่าผมเลือกรักคนผิด เพราะเขาเหมือนคนไม่มีหัวใจ ...แต่หลายครั้งที่คำตอบในหัวใจของผม...ก็ยังคงเป็นเขาอยู่ดี
“แล้วเราควรจะทำยังไงกันดี... ผมมีความสุขไม่ได้หรอก... ถ้ามันยังเป็นอย่างนี้”
ทางแก้ปัญหาที่ดีคือการร่วมมือกันแก้ ผมรู้มาตลอดว่าการหันหน้ามาคุยกัน หาทางร่วมกันมันดีที่สุด แต่ที่ปล่อยให้เรามึนตึงต่อกันอย่างนี้... ผมยอมรับเลยว่าผมไม่ชอบกับการกระทำของเขาเลยจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรก็อยากจะโกรธอยากจะเกลียดให้ถึงที่สุด แต่ผมทำไม่ได้...แม้สักนิดก็เกลียดเขาไม่ได้เลย
“กูรู้อยู่แล้ว... กูจะเอาลูกมาอยู่กับเราวันเสาร์อาทิตย์ ดีไหม... อย่างน้อยก็จนกว่าจะมีทางที่ดีกว่านี้”
ไม่ว่าจะแค่หนึ่งหรือสองนาที...มันก็ดีทั้งนั้น ขอแค่น้องนะกลับมาอยู่กับพวกเรา ผมไม่เกี่ยงเลยว่าจะเวลามากน้อยแค่ไหน
“ทำยังไงก็ได้...ถ้าน้องนะมีความสุข ผมโอเคทั้งนั้น”
ครอบครัว...มันขาดใครคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้ ...ความสุขจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราได้อยู่ด้วยกัน... ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ
****************************
“จ๊ะเอ๋! สุดหล่อของพี่เพี้ยน”
คนรูปหล่อของผมได้แค่ยิ้ม ก่อนจะมองน้องๆ ของตัวเองเล่นกันต่อ
“น้องนะทำไมไม่ไปเล่นกับน้องๆ ล่ะครับ น่าสนุกดีนะ สนุกกว่านั่งคนเดียวเยอะเลย”
พี่พ่ายพาน้องนะมาอยู่ด้วยทุกวันเสาร์อาทิตย์ ผมไม่รู้ว่าเขาตกลงกับนังวิวไว้ว่ายังไง แต่ดีแล้วที่มันยอมให้น้องมา ทว่า...กลับมีบางอย่างที่หายไป เสียงหัวเราะ ความสดใส แม้แต่รอยยิ้มที่ผมชอบมอง...ก็ยังเลือนหายไปจากใบหน้า น้องกลายเป็นคนนิ่งเงียบ พอใจแค่การนั่งมองมากกว่าจะเข้าไปเล่นกับน้องๆ
“ไม่เปงไลหลอก อยู่ตงนี้ก็ได้”
น้องนะกลายเป็นคนขี้เกรงใจ เขาทำตัวเหมือนเป็นคนอื่น เหมือนไม่ใช่ลูกเจ้าของบ้าน เขาไม่กล้า...ที่จะหยิบจับอะไรในบ้านตัวเองด้วยซ้ำ
“งั้น...ไปรอป๋ากับพี่เพี้ยนไหม เดี๋ยวป๋าก็กลับมาแล้วนะครับ”
น้องนะส่ายหน้า แค่เท่านั้นก็นั่งเงียบต่อไป มีหลายอย่างที่มันเปลี่ยนและหลายอย่างที่อาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ แล้วผม...ควรจะทำยังไงดี
“งั้นพี่เพี้ยนนั่งเป็นเพื่อนน้องนะดีกว่าเนอะ”
ผมดึงมือเล็กๆ มากุมไว้ ตามแขนเล็กขาวเห็นรอยแดงเป็นจ้ำ “นี่รอยอะไรครับ”
“ยุงกัดนะ”
“ยุงนิสัยไม่ดีเลยเนอะ เดี๋ยวพี่เพี้ยนไปเอายามาทาให้นะครับ”
“ขอบคุงคับ”
มันไม่ใช่รอยยุงกัด...แต่มันเป็นรอยเล็บ นังบ้านั่น...ต้องเป็นฝีมือของมันแน่ๆ นังสวะที่มีดีแค่มดลูก แต่สันดานต่ำทราม ผมล่ะอยากจะฆ่ามันจริงๆ ทั้งชีวิตนี้...ไม่เคยเกลียดใครได้มากเท่าพี่น้องตัววอนี่เลยจริงๆ เลวชาติทั้งพี่ทั้งน้อง
“พี่พ่าย” พี่พ่ายกลับมาแล้ว แต่เขากำลังยืนลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ประตู “ไม่เข้าไปอะ”
“กูแค่แวะมาดู”
“เข้าไปหาลูกสิพี่ ไปเร็ว”
บางทีพี่พ่ายมันก็บ้าบอ เป็นคนไปรับลูกมาแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าระหว่างทางที่นั่งรถมาด้วยกัน เขาคุยกับลูกบ้างไหม หรือนั่งเงียบมาตลอดทาง
“พี่พ่าย แขนน้องนะมีแต่รอยหยิกอะ นังสารเลวนั่นมันต้องทำลูกแน่ๆ”
จะว่าผมกล่าวหาว่าร้ายผมก็ไม่สนใจแล้ว สันดานมันใครก็รู้ดี คงมีแต่ไอ้บื้อหน้ามึนตรงหน้าผมนี่แหละที่มันไม่รู้ มันถึงได้บ้ายอมตกลงให้ลูกไปอยู่กับนังชั่วนั่น
“มึงดูผิดรึเปล่า”
“ตาผมไม่ได้บอดไม่ได้พร่ามัวเหมือนพี่นะ ถึงจะดูไม่ออกว่ามันรอยอะไร”
“มึงจะด่ากูครบสามเวลาเลยไหม ทำงานมาเหนื่อยๆ พูดจาดีๆ ให้ฟังหน่อยไม่ได้ไง”
“อยากฟังคำหวานๆ คำพูดดีๆ ก็ไปหาเอาจากนังวิวมันเลยไป”
“เพี้ยน อย่าให้มันมากไปนะ”
“ขอโทษ”
ผมพูดทิ้งท้ายแค่นั้นก็เดินเอายามาใส่แผลให้น้องนะ พี่พ่ายเขาก็เดินตามมา เห็นเด็กแฝดสองคนวิ่งเข้าหา แต่น้องนะที่ผมใส่ยาให้เสร็จแล้วก็ยังนั่งอยู่กับที่ ทั้งๆ ที่ปกติ น้องนะจะเป็นคนแรกเลยที่เข้าหาพี่พ่าย เขาติดพ่อมาก แล้วก็รักพี่พ่ายมากด้วย ทว่าวันนี้มันแปลกไปจริงๆ
“เพี๊ยง...นะหิวข้าว นะกิงข้าวได้ป่าว”
ผมอุ้มสุดหล่อขึ้นนั่งตักก่อนจะหอมแก้มไปสองที “ได้สิครับ ได้อยู่แล้ว น้องนะอยากได้อะไร พี่เพี้ยนให้หมดเลย งั้นเราไปกินข้าวกันนะครับ น้องนะอยากกินอะไร บอกได้เลยนะ”
“นะกิงอะไลก็ได้”
“งั้นพี่เพี้ยนทำของโปรดให้นะ ทุกอย่างที่น้องนะชอบ พี่เพี้ยนจะทำให้”
“ขอบคุงคับ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก พี่เพี้ยนเต็มใจ” ผมจับมือน้อยๆ มากุมไว้ ไม่รู้...ว่าต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ผมปกป้องเขาตลอดเวลาไม่ได้ ผมอยากจะขอโทษ อยากบอกขอโทษเป็นล้านๆ ครั้ง “น้องนะเป็นคนสำคัญของพี่เพี้ยนนะ เป็นคนที่สำคัญมากๆ น้องนะไม่ต้องเกรงใจพี่เพี้ยนเลย ต้องการอะไร อยากได้อะไร รู้สึกยังไง น้องนะบอกพี่เพี้ยนได้ทุกเรื่อง ใครทำร้ายน้องนะ น้องนะต้องบอกพี่เพี้ยน พี่เพี้ยนจะปกป้องน้องนะเอง พี่เพี้ยนสัญญา”
“นะก็ลักเพี๊ยง”
ผมไม่แน่ใจว่าอ้อมกอดของผมจะอบอุ่นพอให้หัวใจดวงน้อยๆ นี้หายจากการเหน็บหนาวได้ไหม... ผมไม่รู้ว่าผมจะปกป้องเขาได้ดีหรือเปล่า แต่ผมจะพยายาม ...มันไม่ใช่หน้าที่ ไม่ใช่เพราะผมเป็นคนรักของพ่อพวกเขา แต่เพราะผมรักและเป็นห่วงพวกเขาจากหัวใจจริงๆ
**************************
ความสุขอาจจะยังมาไม่ถึง แต่ผมเชื่อว่ามันจะมาถึงในสักวัน แม้มันจะเลือนลางลงไปทุกที เราได้น้องนะกลับมาอยู่ด้วยทุกสุดสัปดาห์ แต่ทุกครั้งที่น้องมาอยู่ด้วย...ผมไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะที่ร่าเริง ไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่สดใสเลยสักครั้ง แน่นอนว่าระหว่างผมกับพี่พ่าย...เราทะเลาะกันหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ มาจนถึงตอนนี้ก็ครบสามเดือนแล้วที่เราไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันเลย เขานอนที่ตึกใหญ่ ส่วนผมนอนกับพวกเด็กๆ ที่ตึกฝั่งตะวันออก
บ่อยครั้งที่ผมบุกไปที่บ้านนังวิวและโดนมันเรียกตำรวจมาจัดการ ต้องหน้าแหกไปเสียค่าปรับที่โรงพักทุกที แต่ผมไม่สนหรอก... เพราะผมรู้ดีว่าน้องนะกำลังตกนรกทั้งเป็นและพ่อของน้องก็ยังเป็นไอ้โง่ที่ทำอะไรไม่ได้ นังวิวหลังจากเลิกกับพี่พ่ายก็มีผู้ชายเข้าหามันเรื่อยๆ ค่าเลี้ยงดูที่ตกลงกันหลังฟ้องหย่ามันก็เอาไปเสวยสุขกับผู้ชายของมัน โดยที่ลูกจะกินอะไรมันไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ
“จะรอให้มันทำร้ายก่อนไหม จะรอให้ลูกตายก่อนรึไง พี่ถึงจะมีหลักฐานไปฟ้องมันได้ แค่นี้มันยังไม่ชัดอีกไงวะ”
“มึงก็ใจเย็นๆ ก่อนไม่ได้ไง! จะแบกหน้าไปให้ตำรวจลากเข้าตะรางอีกกี่ครั้งถึงจะพอ”
“ผมจะไปจนกว่าผมจะได้สิ่งที่ผมต้องการกลับมา พี่ก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง”
“มึงมันบ้าไอ้เพี้ยน ทำอะไรไม่เคยใช้สมอง”
“ถ้าต้องใช้สมองแบบพี่ ไม่ต้องตายกันหมดไงวะ พลาดไปกี่ครั้งไม่เคยจำ”
“กูขี้เกียจเถียงกับมึงแล้ว จะไปไหนก็ไป จะทำงาน”
“ก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ไอ้ห้องทำงานห่วยๆ นี่”
“พูดกับผัวให้มันดีๆ หน่อย”
“ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองแบบนั้น พี่จะโดนลอยแพเข้าสักวัน ยังไม่รู้ตัวอีก”
“มึงไม่ทิ้งกูหรอก”
“ก็ไม่แน่ว่ะพี่ สามเดือนมานี้มันไม่ชัดเจนอีกเหรอว่าความสำคัญของพี่มันมีน้อยกว่าลูก”
พี่พ่ายแทบจับหัวผมโขกโต๊ะ แต่ผมไหวตัว โยกหลบทัน ไอ้บ้านี่มันชอบเล่นแรง เวลาอยู่กับมันแล้วพูดจากวนตีนต้องตั้งสติให้ดีและระวังตัวอยู่ทุกวินาที เพราะตัวมันใหญ่ มือมันไว จับได้มันเล่นผมตายแน่ครับ
“อีกสองวัน”
“อะไร”
“อีกสองวัน ลูกจะได้มาอยู่กับเรา”
“ห้ะ? หมายความว่ายังไง พี่จะไปลักพาตัวมาเหรอ”
“กูไม่ได้โง่อย่างมึงไอ้เพี้ยน คนฉลาดก็มีวิถีของคนฉลาด”
“หลังจากที่โง่มาหลายปี วันนี้ก็ฉลาดสักทีเหรอ ควรพาไปเลี้ยงสมองไหมที่ไอคิวในสมองพี่กลับจากพักร้อนแล้ว”
“มึงนี่มันเหน็บแนมเก่งจริงๆ นะ ไม่ใช่เมียกูเตะไส้ไหล”
“พี่ง้างตีนแล้วแต่ผมหลบทันไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาอ้างสถานะ เมียไม่เมียพี่ก็จะเตะอะ ไอ้บ้าเอ้ย โว้ยยยย ล็อคคอทำมะเขือไรเล่า! ไม่ต้องมากอด!”
ไอ้พี่พ่ายมันตัวใหญ่กว่าผม แม้จะสูงต่างกันไม่มากแต่มันตัวล่ำกว่า ล็อคทีดิ้นแทบไม่หลุด
“อยู่นิ่งๆ”
“มันร้อนเนี่ย”
“มึงอ้าง”
“รู้ว่าอ้างก็ปล่อยดิพี่”
“กูไม่ปล่อย”
“ไอ้หน้าด้าน”
“มึงหน้าด้านกว่ากูไหม”
เพราะขี้เกียจจะเถียง ก็เลยต้องยอมให้กอด แม้จะไม่อยากยอมรับว่าแท้จริงแล้ว...ผมก็คิดถึงอ้อมกอดของเขาเหมือนกัน
“เพี้ยน”
“ว่า”
“ดีใจที่มึงรักลูกกูเหมือนลูกมึงเอง”
“แน่นอน ก็เด็กๆ น่ารัก”
“แต่มึงลืมพ่อของลูกไปไหม...บางทีมึงก็ทำเหมือนกับว่ามึงไม่รักกูเลย”
“พี่น้อยใจเป็นด้วยไง”
“แรกๆ ก็ไม่ แต่สามเดือนแล้วที่กูไม่ได้เอามึง”
“คนอย่างพี่นี่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายดี สมองคิดได้แค่เนี้ย”
พี่พ่ายหัวเราะเบาๆ เขาพิงโต๊ะทำงานแล้วดึงให้ผมพิงตัวเขาอีกที “มึงไม่เหงาเลยรึไง...กี่คืนมาแล้วที่ไม่ได้นอนด้วยกัน”
“ไม่ได้นับ”
“เด็กบ้า”
ผมยอมรับว่าผมบ้า ...ไม่ได้บ้าธรรมดา ผมบ้ามากๆ ด้วย “ผมมีความสุขคนเดียวไม่ได้... พวกเราต้องมีความสุขไปด้วยกัน ผมไม่อยากต้องยิ้มในขณะที่ใครอีกคนต้องร้องไห้ ผมพยายามในแบบของผมแล้ว ถ้าพี่คิดว่าพี่ฉลาดพี่ก็ทำให้ความหวังของผมสำเร็จไม่ได้เหรอ”
“ก็บอกแล้วไงว่าอีกสองวัน...นะก็จะมาอยู่กับเรา แม้จะต้องไปๆ มาๆ แต่ลูกจะอยู่กับเรามากกว่าแน่นอน”
“ไม่ต้องให้กลับไปหานังบ้านั่นไม่ได้เหรอ”
“กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้มันได้เท่านี้”
“พี่รู้รึเปล่าว่าน้องนะเปลี่ยนไปมาก...รู้ไหมว่ากว่าเราจะได้เขากลับมา มันก็อาจจะสายไปแล้ว”
“รู้... แต่กูเชื่อว่ามึงจะทำให้นะกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“ไม่ใช่ผม แต่เป็นเราต่างหากพี่พ่าย น้องนะรักพี่มาก คนที่จะทำให้น้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้คือพี่นะ แล้วถ้าพี่ไม่มั่นใจว่าจะทำมันได้ ก็มีผมไง ผมจะคอยช่วยเอง เพราะเราเป็นครอบครัว มันขาดใครไปไม่ได้...พี่รู้ใช่ไหม”
“อืม”
“ผมรักพี่นะ แต่เราจะยังมีความสุขกันไม่ได้หรอก ถ้าคนสำคัญอีกคนของเรายังต้องร้องไห้”
พี่พ่ายยิ้ม เขาผลักหน้าผากผมหลายที แต่ผมก็ไม่โวยวายอะไร...เพราะรอยยิ้มที่ได้เห็นนี้...มันหาได้ยากจากผู้ชายอย่างเขามากเหลือเกิน
“คิดไม่ผิดที่เลือกมึง”
“แต่ผมว่าผมคิดผิดที่เลือกพี่ แม่ง...ชีวิตมีแต่ดราม่า”
“แล้วมึงจะดราม่าตามทำไม มึงก็บ้าบอของมึงต่อไปสิ”
“ตอนนี้มันบ้าไม่ไหวไง ไม่คุยแล้ว ผมไปรับลูกดีกว่า พี่ไปด้วยกันมะ”
“เดี๋ยวกูมีประชุม...” พี่พ่ายพูดก่อนจะขยับยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าผม “แต่เลื่อนได้ ก็ไม่ได้ประชุมงานสำคัญอะไร”
“ครอบครัวสำคัญกว่าใช่ไหม”
“อืม”
“งั้นก็...คิดไม่ผิดละที่เลือกพี่ ฮี่ๆ ขอควงแขนนะ เลขาหน้าห้องพี่จะได้รู้อะว่าพี่เป็นเกย์”
“เดี๋ยวกูเตะร่วงเลยไอ้เด็กบ้า”
ต่อให้จะพูดอย่างนั้น แต่พี่พ่ายก็ยอมให้ผมเกาะแขนเขาออกนอกห้องทำงานมาจนถึงลิฟท์ แล้วพอจะปล่อย...เขากลับไม่ยอมให้ปล่อยซะงั้น
“คืนนี้หลังจากลูกนอนแล้วมาหาป๋านะครับ” เขากระซิบมาว่างั้น ผมก็ได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอม แหม ฝืนใจจริงๆ แต่เห็นแก่ที่ทำตัวดี จะยอมไปหาก็ได้ ฮิฮิ
**************************
-
“นะ เหมอไม่ได้ตั้งใจ เหมอขอโทษ นะอย่าร้องนะ เหมอขอโทษ”
เสียงเด็กๆ ร้องไห้กันดังระงม ผมเห็นสามแฝดนั่งกันอยู่ที่พื้น น้องเหมอพนมมืออยู่ตรงหน้าน้องนะที่มีเลือดไหลอาบหน้า พี่พ่ายวิ่งไปหาลูกของเขาก่อนที่ผมจะไปถึงซะอีก
“นะเจ็บ ป๋า นะเจ็บ”
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แค่เห็นก็ตกใจมากแล้ว คุณครูไปอยู่เสียที่ไหน... ทำไมถึงปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้
“เหมอไม่ได้ตั้งใจ เหมอขอโทษ” น้องเหมอแทบก้มลงกราบกับพื้น น้องก็ร้องไห้ เห็นแล้วก็สงสาร
“พี่พ่าย พาลูกไปที่รถก่อนนะ เด็กๆ ไม่เอาลูก ไม่ร้องๆ”
ทั้งน้องยะน้องโยก็พากันร้องไห้ คงเล่นกันอยู่แล้วเกิดอุบัติเหตุขึ้น
“เหมอทำนะ เลาเกียดเหมอแล้ว” น้องยะแก้มแดงจมูกแดงต่อว่าน้องเหมอที่โคตรจะน่าสงสาร
“เหมอไม่ได้ตั้งใจ เหมอขอโทษ เหมอขอโทษ”
พี่พ่ายอุ้มน้องนะออกไปแล้ว เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำ ผมนี่กลัวเขาจะว๊ากใส่น้องเหมอมาก แต่เขาก็จากไปโดยไม่พูดอะไร พี่จินมาพาน้องโยกับน้องยะออกไปด้วย จึงเหลือผมกับน้องเหมออยู่กันตามลำพัง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่เป็นไรน้า น้องเหมอพาไปเอากระเป๋าได้ไหม พี่เพี้ยนไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”
“ครับ เดี๋ยวเหมอพาไปนะ”
น้องเหมอเดินเตาะแตะนำหน้า ได้ถามไถ่กันระหว่างทางก็ได้ใจความว่าแค่จะขอจูบน้องนะก็วิ่งหนี แล้วหกล้มหัวฟาด ผมนี่จะหัวเราะก็ยังหัวเราะไม่ออกเลย
“ชอบน้องนะเหรอครับ”
“เหมอชอบนะมากๆ เลย แต่นะไม่ชอบเหมอ นะชอบคนสวย”
นี่ถ้าผมบอกพี่พ่าย เขาจะไมเกรนขึ้นจนต้องแอดมิทโรงพยาบาลเลยไหมวะ
“ตอนนี้นะเกลียดเหมอแล้ว”
“ไม่หรอก พรุ่งนี้ก็มาเล่นกับน้องนะเหมือนเดิมนะ ไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุเนอะ”
“เหมอฝากลูกอมไปให้นะได้ไหมครับ บอกนะด้วยว่าเหมอขอโทษ เหมอเอาเงินค่าขนมไปซื้อมาหมดเลย แม่ให้เหมอมายี่สิบบาท ถ้าเหมอมีเงินเยอะๆ เหมอจะซื้อมาให้นะเยอะๆ”
ความรักที่แสนบริสุทธิ์แบบนี้...ผมว่ามันสวยงามนะ มันไม่ขึ้นอยู่กับรูปร่างหน้าตาหรือเพศหรือวัย...
“ต่อให้น้องเหมอจะไม่สวยก็ไม่เป็นไรหรอก พี่เพี้ยนเชียร์น้องเหมอนะ สู้ๆ นะลูก”
น้องเหมอเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะยิ้มเอียงอายหน้าดำหน้าแดง
“ไปก่อนน้า”
ผมลูบหัวน้องเหมอ ถือกระเป๋าแฝดสามมาด้วย ไม่ลืมที่จะแวะไปคุยกับคุณครูของเด็กๆ บอกเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วกำชับให้เขาดูแลให้หน่อย ผมไม่ได้จะไปติงการทำงานอะไรหรอกครับ แค่จะบอกให้ระวังมากกว่านี้ เพราะเด็กวัยกำลังซน อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ทุกเวลา แล้วครั้งนี้มันถึงขั้นเลือดตกยางออกแล้วไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเห็นเลยสักคน
“คุณเพี้ยนครับ นายพาคุณหนูไปโรงพยาบาลแล้ว เราคงต้องขึ้นแท็กซี่ตามไป”
“อ้อ ได้ครับพี่”
พี่จินก็ยังอุตส่าห์ยืนรอผม นับถือในน้ำใจมาก หรือเพราะคำสั่งของพี่พ่ายก็ไม่ทราบได้ ด้วยเหตุนั้นผมกับพี่จินจึงขึ้นแท็กซี่ตามไปที่โรงพยาบาล
ไม่กี่นาทีพี่แท็กซี่ก็พาผมกับพี่จินมาถึงโรงพยาบาล พี่พ่ายอยู่ในห้องฉุกเฉินกับน้องนะ เขาคอยพูดปลอบตลอดเวลาที่พยายามกำลังเย็บแผลให้น้อง เด็กแฝดอีกสองคนก็มีพี่พยาบาลช่วยดูให้
“เพี๊ยงงงงงงงง”
น้องโยกับน้องยะประสานเสียงกันก่อนจะวิ่งมาหาผม คิดว่าหยุดร้องไห้กันไปแล้ว แต่คงเพราะเห็นน้องนะร้องไห้อีกก็เลยร้องตาม
“นะเจ็บป่าว” น้องยะถาม จมูกแดงจนน่าสงสาร
“ไม่เจ็บลูก นิดเดียว ป๋าก็อยู่กับพี่นะด้วย ไม่เจ็บแน่นอน”
“โยกัวเลือด โยไม่ชอบ” น้องโยซุกหน้าเข้าที่แขนของผม
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ คุณหมอเก่ง เป่าเพี้ยงเดียวก็หาย”
นั่งรออีกไม่กี่นาที พี่พ่ายก็อุ้มน้องนะออกมา สีหน้าสองพ่อลูกซีดเผือดพอๆ กัน น้องนะคงเจ็บแผล ร้องไห้จนหลับคาไหล่พี่พ่ายไปแล้ว แต่คนพ่อนี่คงจะตกใจหนักมาก
“ปะ กลับ” เขาบอกเสียงเข้มเล็กน้อย แต่พอผมแตะเบาๆ ที่หลังมือ คิ้วที่เคยขมวดก็คลายลง
“ปลอดภัยแล้วเนอะ”
“อืม แต่เย็บไปหลายเข็มอยู่เหมือนกัน”
“ถือว่าฟาดเคราะห์”
คงเป็นไม่กี่ครั้งที่ผมเห็นพี่พ่ายอุ้มลูกของเขา สูทหรูหรายับทั้งยังเปื้อนฝุ่นที่คงโดนจากรองเท้าของน้องนะ เสื้อเชิ้ตที่แสนสะอาดสะอ้านไร้รอยยับก็เปื้อนไปด้วยเลือดเป็นวงใหญ่
“จิน”
“ครับนาย”
“พรุ่งนี้เตรียมเอกสารย้ายโรงเรียน”
แม่จ้าวโว้ย พ่อมึนของผมมันพูดน้อยต่อยหนักจริงๆ
“เฮ้ยพี่ เดี๋ยวๆๆ ย้ายไม่ได้”
“ทำไมวะ ลูกกูนั่งเลือดอาบหน้า ร้องไห้ดังไปถึงหน้าปากซอย ไม่มีใครโผล่หัวมาดูสักคน”
“พี่พ่าย ใจเย็นๆ ก่อนเนอะ เรื่องนี้ผมไปติงครูที่โรงเรียนมาให้แล้วล่ะ เขาขอโทษขอโพยใหญ่เลย เพราะติดประชุมกันอ่ะพี่”
พี่พ่ายยังคงมีสีหน้าหงุดหงิด แต่ก็ยอมใจเย็นลง เขาไม่ได้เอ่ยถึงน้องเหมอ คงเพราะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ
“จิน โทรไปบอกคุณพีด้วยละกันว่าผมไม่เข้าออฟฟิศ”
“ได้ครับนาย”
พี่จินคือสุดยอดของคนขับรถจริงๆ นะครับ เขาทำตามคำสั่งพี่พ่ายได้ทุกอย่างอะ เอฟรี่ติงอินเดอะเวิร์ลเลยทีเดียว
“คืนนี้หมอบอกว่าอาจจะมีไข้ มึงเอาลูกมานอนตึกใหญ่” พี่พ่ายบอกกับผมเมื่อเรามาถึงที่บ้านกันแล้ว น้องนะตื่นมาก่อนหน้านี้แค่แป๊บเดียว พอเห็นว่าเป็นพี่พ่ายที่อุ้มน้องอยู่ ก็หลับไปอีก
“จ้ะพี่”
ด้วยประการฉะนี้ พวกเราห้าคนก็เลยต้องมานอนกองกันอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ของพี่พ่าย น้องนะตื่นตอนที่ผมเช็ดตัวให้ ส่วนน้องยะกับน้องโยก็ยอมอยู่เงียบๆ ไม่ส่งเสียงดังเพราะผมบอกไปว่าพี่นะไม่สบาย ถ้าได้ยินเสียงดังๆ จะปวดหัวเอาได้ พวกเขาก็น่ารักครับ ไม่ยอมส่งเสียงดังกันเลย
“พี่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวผมดูลูกเอง” พี่พ่ายเขายังไม่ยอมห่างจากน้องนะ แม้จะไม่ได้ขยับเข้ามาใกล้มาก แต่ก็มองไม่ละสายตา
“อืม ดูลูกด้วยละกัน” เขาลุกขึ้นยืน เดินผ่านก็ส่งมือมาขยี้หัวผม ก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำ
“เพี๊ยง”
“ว่าไงครับ”
“นะนองที่นี่ได้ป่าว”
คำถามของน้องนะทำให้ผมอยากจะดึงเด็กน้อยตรงหน้ามากอดไว้แน่นๆ “ได้สิ น้องนะจะมาอยู่กับพี่เพี้ยน อยู่กับป๋า อยุ่กับน้องๆ ไม่ต้องไปไหนแล้วนะ เราจะอยู่ด้วยกัน...”
“ยะก็จะอยู่กับนะด้วย” น้องยะเท้าคางตัวเองจนแก้มล้นออกจากมือ หน้าตามุ้งมิ้งพอๆ กับน้ำเสียง “พุ่งนี้โยจะจัดการเหมอให้นะด้วยล่ะ โยบอก”
“ช่ายย” น้องโยเสริม
“พวกเลาจะไม่เล่งกับเหมอแล้ว” น้องยะพูดต่อ “เหมอทำนะล้องห้าย เหมอทำนะเจ็บ”
“เด็กๆ จ๋า ฟังพี่เพี้ยนนะลูก น้องเหมอไม่ได้ตั้งใจหรอก น้องเหมอขอโทษแล้วด้วย เพราะฉะนั้นเป็นเพื่อนกัน ต้องให้อภัยกันนะครับ”
“แต่ว่า...”
“น้องเหมอใจดีไม่ใช่เหรอครับ น้องยะเคยบอกว่าชอบน้องเหมอมาก”
“อื้อ เหมอชอบแบ่งข้าวก่องให้กิง” น้องยะนี่มีแววจะถูกหลอกด้วยของกินง่ายมากๆ เลยครับ ผมควรบอกพี่พ่ายให้ระวังเรื่องนี้
“เหมอเหมืองซุปเปอร์แมงด้วย” น้องโยบอกพร้อมทำท่าประกอบ
“เหมอตลกดี” น้องนะพูดปิดท้าย “นะล้มเองเพี๊ยง เหมอไม่ได้ทำหลอก”
“คนเก่งของพี่เพี้ยน น่ารักกันทุกคนเลยยยย มาๆๆๆ ขอหอมคนละที”
ผมฟัดแก้มน้องยะเป็นคนแรก ส่วนน้องโยดิ้นดุ๊กดิ๊กไม่ยอมให้หอมพร้อมกับหัวเราะเสียงลั่น แต่ผมก็หอมแก้มน้องจนได้ ในขณะที่สุดหล่อที่มีผ้าพันแผลพันที่ศีรษะนั้น ต้องนุ่มนวลเสียหน่อย กลัวแผลน้องกระเทือน
“ชื่นใจที่สุดเลยยยย”
ผมยังไม่ทันจะได้หอมเป็นรอบที่สอง พี่พ่ายก็เดินเงียบๆ มาจากทางด้านหลัง เขานั่งลงใกล้ๆ พร้อมกับดึงผมเข้าไปแล้วหอมแก้มไปสองที
“หูยย ไรเนี่ย มาทีเผลอ”
“แล้วทำไมไม่ดิ้น”
“ก็อยากโดนหอมอะ” ผมคลี่ยิ้มให้พี่พ่าย ก่อนที่เขาจะถูกน้องยะน้องโยแย่งกันเข้าหอมแก้มคนละที ในขณะที่น้องนะได้แต่นอนมองแล้วยิ้มจนตาหยี
“ไหนขอป๋าหอมนะหน่อย” พี่พ่ายก้มลงไปใกล้น้องนะ ก่อนจะไถคางสากของตัวเองกับแก้มนุ่มๆ ของน้องจนเกิดรอยแดง แต่เจ้าตัวคนที่ถูกกระทำกลับหัวเราะชอบใจเสียอย่างนั้น
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
“เจ็บคับ”
“อีกไม่กี่วันก็หาย” พี่พ่ายบอก ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ลูกชายคนโตของเขา โดนมีลูกลิงอีกสองตัวแย่งกันปีนขึ้นนอนบนอก “โยบอกเพี้ยนไปอาบน้ำได้แล้วไป”
“เพี๊ยง ป๋าบอกให้ไปอาบน้ำ” น้องโยก็พาซื่อเสียจริงๆ
“เร็วๆ ด้วย ป๋าง่วงแล้ว”
“เลวๆ ด้วยยย ป๋าง่วงแล้ว”
ผมเบ้ปากมองแรงใส่พี่พ่ายทันที แต่ก็ยอมไปอาบน้ำตามที่เขาบอก เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว
“งั้นเดี๋ยวพี่เพี้ยนมาเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนนะครับ”
พวกเด็กๆ ขานรับกันเสียงใส ผมก็เลยรีบเข้าไปอาบน้ำ แต่ลืมไปว่าเสื้อผ้าของตัวเองอยู่อีกตึก ก็เลยต้องใส่เสื้อผ้าของพี่พ่ายไปก่อน แต่พอออกจากห้องน้ำ ก็ปรากฎว่าเด็กๆ หลับกันหมดแล้ว ที่เห็นยังตื่นอยู่ก็มีแค่พ่อของพวกเขาเท่านั้น
“อ้าว ยังไม่ทันได้ฟังนิทานเลย” วันนี้คงเหนื่อยกันมามาก ผมเดินไปนั่งบนเตียง ค่อยๆ ดึงแขนน้องยะออกจากการโดนแก้มตัวเองทับ จัดท่านอนให้น้องโยที่กางแขนกางขา แล้วสุดท้ายก็ห่มผ้าให้น้องนะที่นอนได้เรียบร้อยกว่าน้องๆ มากนัก
“นอนอยู่เฉยๆ ไม่ดูลูกเลยพี่อะ”
พี่พ่ายแค่หัวเราะกับคำต่อว่าของผม ก่อนเขาจะดึงให้ผมลงไปนอนข้างๆ
“พี่พ่าย พี่โทรบอกนังวิวรึยัง ว่าคืนนี้น้องนะมานอนกับเรา”
“ยัง แต่ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้วิวคงมีอย่างอื่นให้สนใจมากกว่าลูกของตัวเอง”
หรือจะพูดได้ว่าสักพักแล้ว...ที่มันให้ความสนใจกับบุรุษเพศวัยกลัดมันมากกว่าลูกในไส้ น้องนะจะกินอยู่อย่างไรมันไม่เคยสนใจ ค่าเลี้ยงดูที่ได้ไปก็มีแต่เอาไปปรนเปรอผู้ชายก็แค่นั้น บ่อยครั้งที่ผมไปหาน้องนะแล้วพบว่าน้องต้องอยู่แต่กับพี่เลี้ยงชาวพม่าเพียงลำพังแค่สองคนในบ้าน ส่วนตัวแม่ไม่รู้ถูกผู้ชายพาออกไปไหน คือแม้จะยังเดินไม่ได้แต่หน้ามันก็สวยไงครับ ดึงดูดผู้ชายได้มากเอาการ ทั้งยังมีเงินถุงเงินถังให้ปอกลอก ใครมันจะไม่สน
“พี่พ่าย”
“หืม”
“คิดถึง”
พี่พ่ายหัวเราะแล้วดีดหน้าผากผมไปสองที “เพิ่งรู้สึกหรือไง”
“ก็...ไม่หรอก รู้สึกอยู่ทุกวันอะ แต่แค่ไม่อยากให้รู้ว่าคิดถึงแค่นั้น”
“ทิฐิเยอะ”
“คนแบบพี่มันต้องเจอคนจริงอย่างผมไง ถึงจะรู้บ้างว่าตัวเองก็โง่เป็น”
“ปากดีไอ้เพี้ยน”
“ปากหวานด้วยนะ ลองชิมหน่อยสิ”
“ไม่มีอารมณ์”
“แก่แล้วก็งี้”
ผมโดนตบหัวไปอีกหนึ่งที “พี่นี่ชอบใช้กำลังกับผมจริงๆ เลยนะ”
“ก็มึงมันทนมือทนเท้า”
“ระวังสักวันจะเจอสวน”
พี่พ่ายยักคิ้วท้าทาย แม้จะดูกวนตีนมากแค่ไหน แต่มันก็น่ามองจนต้องอยากร้องว่า ‘พ่ายอปป้า’
“เงียบ งอนไง”
ผมไม่ได้งอน ผมแค่กำลังเคลิ้มไปกับหน้าตาของพี่เท่านั้น แต่ผมจะทำเนียนเป็นว่าตัวเองงอนเขาก็ได้ ฮิฮิ ผมชอบเวลาที่พี่พ่ายตามง้อ รู้สึกตัวเองมีความสำคัญ
“ไอ้เพี้ยน”
“...” ง้อบ้านไหนพูดจาหยาบคายอย่างนี้
“เพี้ยน”
“...” แม้เสียงจะทุ้มและฟังดูลื่นหู แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น
“หนู”
“ง่า...” แต่คำนี้...ยอม อยากฟังสักหมื่นพันครั้ง
“อย่างอนป๋าเลยนะ”
“ก็ป๋าชอบทำเจ็บอยู่เรื่อย”
“เจ็บแต่ก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ”
“คนละเรื่องแล้ว”
“อยากให้เป็นเรื่องเดียวกัน”
“โห้ยย ป๋าอะ”
ผมเขินจริงจังเลย...เวลาที่พี่พ่ายอ่อนโยนมันมีไม่กี่ครั้ง แล้วครั้งล่าสุดที่เขาพูดเพราะๆ อย่างนี้ก็หลายเดือนมาแล้วด้วย ตอนนั้นเขาเมา แต่ตอนนี้...สติครบ ไม่มีแอลกอฮอล์เจือปน
“หนู”
“อือ”
“ขอบใจที่ยังอยู่ตรงนี้ ยังอยู่ข้างๆ กัน”
“ความจริงไม่อยากอยู่ด้วยหรอก”
“ไม่รักป๋าแล้วเหรอ”
“รัก แต่ป๋าใจร้าย...”
“ให้อภัยได้ไหม” พี่พ่ายกดริมฝีปากลงบนขมับของผมเบาๆ “ป๋าขอโทษ”
“คนที่ป๋าควรจะขอโทษคือน้องนะ”
“ต้องขอโทษหนูด้วย ที่ทำให้เสียใจ”
“งั้นยกโทษให้ก็ได้ แต่อย่าทำอีกนะ”
“ครับ”
คำสัญญา...หนักแน่น แต่ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าในภายภาคหน้าจะไม่มีเรื่องเสียใจเข้ามาอีก แต่ผม...ขออยู่ข้างๆ เขา เพื่อให้เขาได้พยายามรักษาสัญญานี้ได้อย่างเต็มที่ ผมจะรอดู...ว่าเราจะไปกันได้ไกลสักแค่ไหน
อีกสิบปี...หรือยี่สิบปี หรืออาจจะสามสิบปีเลยก็ได้ ถึงตอนนั้นอาจจะแก่หงั่กกันมากแล้ว แต่ผมเชื่อว่า...ผมจะยังคงรักพี่พ่ายอยู่อย่างนี้ เพราะผู้ชายอย่าง ‘ไร้พ่าย’ หากไม่ใช่ผม ก็ไม่มีใครมาทำให้คนไม่เคยแพ้อย่างเขาพ่ายแพ้ได้อีกแล้ว...
เพราะไม่ว่าจะเก่งมาจากไหน ไร้พ่าย...ก็ยังต้องแพ้ใจคนอย่างผมอยู่ดี
“พี่พ่าย”
“หืม”
“บอกรักหน่อยสิ อยากฟังอีก”
พี่พ่ายทำหน้างงเล็กน้อย “เคยบอกรักด้วยเหรอวะ?”
“เคยบอกกกกก ผมจำได้อยู่เลย”
“มั่ว”
“จริงๆ นะ บอกรักให้ชื่นใจหน่อย อยากได้ยินชัดๆ”
“นอนๆ”
“พี่พ่ายยยย”
“ง่วงแล้ว มึงก็นอนซะ เสียงดังเดี๋ยวลูกตื่น”
“ไอ้พี่พ่ายยยย แค่บอกรักมันจะชักตายหรือไง”
แต่เสียงของผมก็ส่งไปไม่ถึงคนหน้ามึนแสนซึนอยู่ดี ทำไมวะ ทำไมมมม ทำไมถึงไม่ยอมหวานได้เกินห้านาทีเลยยยย กลัวเป็นเบาหวานตายใช่ไหม ได้!! ได้เลย!! ไม่บอกใช่ไหม! ไม่บอก!
เดี๋ยวรู้!
“งั้นน้องบอกพี่เองก็ได้ รักพี่พ่ายน้า รักมากเลยยย พ่อยอดดวงใจของน้อง มาๆ กล่อมน้องนอนหน่อยนะจ้ะ”
“เหี้ย ไปไกลๆ เลยมึง ร้อน”
“จุ๊บๆ น้า กอดหน่อยๆ”
ที่จริงพี่พ่ายเขาก็รักผมมากแหละครับ แม้จะชอบทำเหมือนไม่รัก ทำเหมือนไม่สนใจ แต่เขารักผมมากจริงๆ นะ ไม่อยากจะโม้เลย แค่เป็นพวกไม่ชอบพูดแค่นั้นเอง เอาเถอะ...ถ้าผมยังอยู่กับเขาไปอีกหลายสิบปี...ก็คงได้ยินบ่อยๆ แหละเนอะ ตอนนี้อย่ารีบเลยดีกว่า ค่อยๆ ให้มันเป็นไป...เหมือนอย่างที่ชีวิตครอบครัวของเราก็กำลังเริ่มต้นขึ้นอย่างจริงๆ จังๆ
“พี่พ่าย”
“ไรอีก มึงนี่จะเรียกทั้งคืนเลยไง”
“เปล่า แค่จะบอกว่า ฝากตัวด้วยนะ ดูแลน้องกับลูกๆ ให้ดีด้วย”
พี่พ่ายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้ม “เออน่า รู้แล้ว”
“ยกทรัพย์สมบัติให้น้องด้วยนะ”
“เอานิ้วกลางไปก่อนละกันไอ้เด็กบ้า ไม่รู้กูคิดผิดคิดถูกที่ไปรักคนอย่างมึง”
“ทำไม คนอย่างน้องมันทำไม”
“คนบ้าไง”
“แต่พี่ก็รักใช่ปะล้า”
“เออ”
“ฮิฮิ ชื่นใจละ ฝันดีนะพี่พ่าย”
คงต้องรอให้แก่กว่านี้ พี่พ่ายถึงจะเลิกปากแข็ง คงต้องรอให้ผมหงอกกว่านี้ ถึงจะได้เห็นความโรแมนติกจากเขา แต่ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหน ผมก็จะรอ เพราะผมมั่นใจว่า...เราจะต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน แม้ผมจะค่อนข้างมั่นใจว่าคนอย่าง ‘ไร้พ่าย’ อาจจะนำความเสียใจมาให้อีกแน่ แต่ผมไม่กลัวหรอก...เพราะอย่างที่ผมเคยบอก...ว่าความมั่นใจของผมมีแค่ความรักที่ผมมีให้กับเขาเท่านั้น ด้วยเหตุนั้น...’ไร้พ่าย’ จึงพ่ายให้กับผม
เพราะความรักของผม...เอาชนะเขาได้
The end
ขอบคุณที่ร่วมติดตามกันมาเป็นระยะเวลายาวนานมากจริงๆ ต้องขอโทษที่แอบอู้ไปต่อเรื่องอื่น ให้ความสำคัญกับผู้ชายคนอื่นจนลืมสามี แต่ความจริงไม่ได้ลืมเลยยย
ที่จริงไร้พ่ายบรรลุจุดประสงค์ของเรื่องนานแล้ว ที่เหลือเป็นแค่รายละเอียดยิบย่อยที่ต้องตามปิดเท่านั้น แค่อยากให้รู้ว่า 'ไร้พ่าย' ไม่ได้มีอยู่จริง ไม่มีใครที่จะไม่เคยพบเจอกับความพ่ายแพ้ ทุกคนย่อมเจอกับความพ่ายแพ้กันหมด แม้แต่กับคนที่มีชื่อว่าไร้พ่ายเอง ก็ยังเคยแพ้มานับครั้งไม่ถ้วน และตัวละครในครั้งนี้ มีส่วนบิดเบี้ยวในจิตใจกันมากพอควร ได้แต่หวังว่าผู้อ่านจะใช้วิจารณญาณในการอ่านเป็นอย่างดี
ตอนหลักของไร้พ่าย จบแต่เพียงเท่านี้ ชีวิตครอบครัวของพี่พ่ายจะเริ่มต้นอย่างไรต่อไปนั้น ก็สุดแล้วแต่ว่าเพี้ยนกับพี่พ่ายจะนำพามันไปในทางไหน เราส่งพวกเขามาถึงตรงนี้ ถึงตรงที่ครอบครัวเป็นคำว่าครอบครัว แม้จะยังคงมีอุปสรรคเล็กๆ แต่อย่างไรเสีย..ความรักจากครอบครัวจะโอบอุ้มพวกเขาไว้แน่นอน
สุดท้ายขอบคุณเล้าเป็ดที่เป็นพื้นที่ให้เผยแพร่นิยายเรื่องนี้สู่สายตาสาธารณชน และขอบคุณที่ร่วมเดินทางกันมาจนถึงบทสรุปค่ะ
// แล้วเจอกันใหม่...เมื่อเวลาสมควร
-
กรี๊ดดด ในที่สุดป๋าก็จบแล้ว
รอรวมเล่มมาเข้าคอลเลคชั่นกับหนุ่มๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้ววววววว ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :pig4: :pig4:
-
พ่พ่ายได้ฤกษ์จบสักที ยินดีด้วยนะคะ *me บีบน้ำตาสองหยด
5555ขอบคุณมากๆค่ะที่แตางให้อ่าน เด็กๆน่ารักจังเลยย
-
:mew1:
-
ถึงทีของป๋าแล้ว :heaven
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
กรี๊ดป๋าจบแล้ว แม้นจะแสนดีใจที่เรื่องของป๋าจบ
แต่ก็รู้สึกเศร้านิดๆคงคิดถึวเพี้ยน คิดถึงป๋า
แต่รูปเล่มจะตามมาในไม่ช้า???
ขอบคณคนเขียนด้วยเช่นกัน สำหรับนิยาย
ขอบคุณจากใจจริง ออกเล่มกี่เรื่องเราจะอุดหนุนทุกเรื่อง
ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย จบได้สมกับเป็นไร้พ่าย และ เพี้ยนอ่านแล้วคิดถึงน้องนะ พ่อหนุ่มไร่อ้อยจริงๆ หุหุ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว เย้ๆ #ปรบมือ
ตัวเธอ เรารออุดหนุนอยู่นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
ป๋าน่ารักขึ้นนิดนึงนะเนี่ย
แต่คงความเป็นไร้พ่ายที่ซึนไว้ได้อย่างเหนียวแน่น
เพี๊ยนต้องอยู่ข้างๆป๋าแบบนึีไปเรื่อยๆนะ
สงสารน้องนะ พอรู้ว่าเรื่องของน้องดำเนินไปแบบไหน ก็สงสารมากๆ
นังวิว แม่แท้ๆแต่เลวสุดใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่สุดเกือบทุกตอน
ตั้งแต่ความบ้าของเพี้ยน ความซึนและโหดของเฮียพ่าย
ความน่ารักมุ้งมิ้งของสามแฝด
ขอบคุณมากค่ะ
ปล.อยากได้น้องนะมาเลี้ยงดู กรี๊ด เขิน (กลัวเหมอเตะ)
-
จบแล้วเหรอ อยากให้น้องนะกลับมาอยู่กับครอบครัวด้านไร้พ่ายเลย สงสารน้อง
:pig4:
-
:hao5: :hao5: :sad4:
-
เย้ จบแล้ววว สนุกมากค่ะ รออุดหนุนน้าาา~
-
:m15: :m15: :m15: ฮือออน้องนะของพี่
-
ฮรืออออออออออออออออออ มันจบอย่างสวยงามในแบบของป๋าจริงๆ :กอด1:
เอาจริงๆนะคะการปูทางให้อ่านป๋าพ่ายตอนจบหลังจากที่คุณ Snufflehp แต่งเรื่องรักเสมอออกมามันทำให้เรื่องราวออกมาแบบไม่รุณแรงแล้วก็คอยคิดภาพซ้อนตอนที่น้องนะกว่าจะถึงตอนโตคนนั้นไปด้วยแบบนี้มันดีมากๆเลย
ได้แต่ :pig4: และ :pig4:
-
พี่พ่ายของน้องงงงงงงงงในที่สุดก็ได้ปิดกล้องกับเขาสักทีนะพี่นะ ดีใจจริงๆ :hao5: อ่านชีวิตน้องนะตอนเด็กแล้วน้ำตาซึมสงสารน้องมาก พี่พ่ายรักลูกเราคิดว่าใช่แต่อะไรๆหลายๆอย่างมันบีบมากจริงๆ สงสารแรง
-
น้ำตาจะไหล ป๋าจบแล้ว :hao5: ขอบคุณทีเขียนนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ ตามอ่านมาตั้งแต่ที่ลงตอนแรก ไม่น่าเชื่อว่าเราจะสามารถผ่านดราม่าหนักหน่วงของ ป๋ากับเพี้ยนมาได้ ช่วงแรกที่อ่านเราร้องไห้กับเพี้ยนทุกตอนเลย ดีใจที่เพี้ยนกับป๋ามีความสุขกันสักที น้องนะรักน้องเหมอด้วยนะลูก หุหุ :mew3:
-
โอ๊ยฟินให้ ดิ้นตาย ป๋าไร้พ่าย กะ หนูเพี้ยน ยามเขาจะหวาน นี่ไม่เกรงใจ คนอื่นเลยนะ วร๊ายย
-
เพราะช่วงท้ายมันเชื่อมกับเรื่องน้องนะน้องเหมอเลยทำให้สุขไม่สุด 555
สามีเธอแรร์มากกกก อยากให้ตอนพิเศษมีพารท์พี่พ่ายหลายๆตอน
&มาเฉลยปมสาวๆที่เลี้ยงไว้ที่เชียงรายด้วยนะ ข้องใจมานาน
ขอบคุณน้องคนแต่ง พี่ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
-
จบแล้ววววว // น้ำตาปริ่ม // ขอบคุณพี่พ่าย ที่ทำให้รู้ว่า ถึงจะเป็นพระเอกแต่พี่พ่ายก็แค่คนธรรมดาคนนึง ที่ผิดพลาดได้ (หลายครั้ง) ในชีวิต // ขอบคุณเพี้ยน ที่ทำให้มองเห็นตรรกะชีวิตในมุมที่ต่างออกไป (เป็นคนที่แปลกมาก ทั้งความคิดและการกระทำ น่าทึ่งจริงๆ) // ขอบคุณ น้องนะ น้องโย น้องยะ สามหล่อที่ทำให้เข้าใจว่าความรักและความผูกพันของพี่น้อง แม้เวลาผ่าน มันก็ไม่ได้เปลี่ยนไป // สุดท้าย ขอบคุณ คุณ Snufflehp สำหรับนิยายที่ดีเยี่ยม ครบรส เราประทับใจเรื่องนี้ตรงเนื้อหาที่เข้มข้น มุมมอง การนำเสนอตรรกะความคิดของเพี้ยน ที่ผิดรูปผิดแบบแต่สะท้อนความรู้สึกได้ตรงโดนใจ อ่านแล้วสะเทือนใจมาก รวมถึงเรื่องราว ความเจ็บปวดอันเกิดจากผลของการกระทำ การตัดสินใจ ของผู้ชายทื่อๆ ที่เอาแต่ทำงาน พูดไม่เข้าหูและแสดงความรักไม่เป็นอย่างไร้พ่าย ...
ประทับใจทั้ง 3 เรื่องในเซตนี้ ไร้พ่าย รักเสมอ และ PENGUIN เป็นนิยาย set นึงที่เราประทับใจและรักมากค่ะ ขอบคุณคุณ Snufflehp อีกทั้งนะคะ จะติดตามและให้กำลังใจต่อไปในทุกๆผลงาน สู้ๆ ค่ะ :mew1:
-
ในที่สุดก็จบแล้ว ร้องไห้ :hao5: :hao5: จากนี้ไปก็นับเงินรอรวมเล่ม อิอิ :man1: ขอบคุณนักเขียนด้วยนะคะ
-
ทำสารบัญเพิ่มให้นะคะ :mew1:
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3214400#msg3214400)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3226493#msg3226493)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3265874#msg3265874)
ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3324247#msg3324247)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3335827#msg3335827)
ตอนที่ 42 (The end) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3346414#msg3346414)
-
เป็นตอนที่พ่ายอปป้าน่ารักที่สุดแล้ว
อบอุ่นรักเมียรักลูกมากกกกกก :mew1:
แต่เสียใจที่จบแล้วอยากอ่านต่อเรื่อยๆเลย :hao5:
-
จบสักที แอบเสียน้ำตาเบาๆ กับตอนต้นเรื่อง สงสารน้องนะ จากเด็กที่เคยร่าเริงมากต้องมาเป็นอย่างนี้ ยิ่งตอนที่เกรงใจบ้านตัวเองนี่สะเทือนใจมากกกก นั่นบ้านที่หนูอยู่มาตั้งแต่เกิดนะลูกหก T_T
สุดท้ายนี้ยินดีด้วยที่ไร้พ่ายจบสักทีหลังจากที่ถูกดองมานานแสนนาน 55555555 อยากอ่านตอนพิเศษอ่า แต่เราว่าเรื่องนี้ก็จบโดยสมบูรณ์ละนะ แต่ก็อยากอ่านอีก เอ๊ะ...
-
จบแล้ววว ป๋ากับนังเพี้ยนและลูกหมูสามตัว ดีใจกับเพี้ยนที่มั่นใจในตัวป๋าได้แล้ว หลังจากนางดราม่ามานาน เสร็จแล้วก็อ่านชะน้าต่ออีกรอบ55
-
ชอบทุกเรื่องที่เขียนเลยนะ จริงๆชอบบบบบ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:L1: :L1: :L1: :L1:
รอเรื่องใหม่ :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากได้ตอนพิเศษค่าาาาา ขอแบบความสุขหลังจากนี้ของครอบกับนี้หน่อยค่า เรารู้สึกไม่สุด ขออีกนิดนะๆๆ เดี๋ยวส่งเฮียทองไปนวดให้ :กอด1:
-
รอเก็บเงินซื้อหนุ่ม ๆ
-
รักป๋าาาาาาาาา ขอบคุณคนเขียนที่แบ่งปันนิยายดีๆให้อ่านนะคะ มากอดทีเร้ววววววววว :monkeysad: :monkeysad:
-
ทำไมวิวถึงรักน้องนะมากกว่า??แล้วน้องนะมาอยู่กับพ่อไม่ได้เหรอ สงสารน้อง เราว่าเป็น 1 ในแก่นสำคัญของเรื่องนะ หรือต้องรอตอยพิเศษหรืออย่างไร คืออย่างพ่ายไม่น่าปล่อยให้ลูกไปอยู่กับวิวได้นะ หรือเราอ่านอะไรข้ามไป??
-
แม้จะรู้แล้วว่าอนาคตของน้องนะเป็นยังไง แต่ลึกๆในใจก็ยังคงหวัง หวังให้น้องนะหลุดพ้นจากคนแบบนั้น
ให้น้องนะได้กลับมาเป็นน้องนะคนเดิม แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างแหละเนอะที่ทำให้ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่หวัง
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆนี้
-
ในที่สุดก็จบแล้วป๋าพ่าย พ่อแสนซึนของนังเพี้ยน
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาให้เราๆ ได้อ่าน
-
กรี๊ดดดดดจบแล้ววววว
รักเรื่องนี้ รักป๋าาาาา หมั่นนังเพี้ยนน
รักน้องนะ ยะ โย :-[
-
ชื่นจายยยยย
พี่พ่ายของเพี้ยงงงง
จุ๊บ
-
สงสารน้องนะ แต่ก็ดีใจด้วยในที่สุดก็ได้กลับมาอยู่กับป๋ากับน้องๆ และเพี้ยน :กอด1:
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
:katai3:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่พ่ายแม่งวัยทอง ผีเข้าผีออกเลือดลมไม่ดีอ่อ เดี๋ยวหวานเดี๋ยวเข้ม ไม่ไหวๆพี่พ่ายต้องไปหาฮอร์โมนมากินซะนะ 55555555อ่านเรื่องนี้เป็นไรที่สงสารและอึดอัดแทนน้องนะเหลือเกน ดีนะที่มีเพี้ยนอยู่ไม่งั้นน้องนะอาจมีอาการทางประสาทตั้งแต่เด็กแน่ๆเลย ว้าาา~จบละ สนุก ชอบ รัก
-
จะเอาอีกกกกกก
-
o13 o13 o13
-
:katai2-1:มาถึงตอนจบสักที น้ำตาไหลพรากสงสารน้องนะ ชีวิตคู่ของอิป๋าและเพี้ยนจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ :L1:
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
รู้สึกว่าเป็นมหากาพย์ที่ช่างยาวนานมากมาย 55555
ถอนหายใจแล้วหายใจอีกกว่าจะจบ ตอนมีปัญหากันอ่านแล้วจิตตกตาม :z3:
ปกติไม่ชอบอ่านแนวนี้ แต่แบบแรกๆเข้ามาอ่านเพราะชอบแนวนายเอกชอบพระเอกก่อน แต่พอได้อ่านเรื่อยๆเริ่มอัพสกิลความดาร์ค
ความดาร์คเอยจงซับซ้อนยิ่งขึ้น แบบ เฮ้ย อะไรมันจะขนาดนี้ ตัวละครมีความเรียลส่วนหนึ่งเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :man1:
-
:hao5: :hao5: :t3: รักนิยายเรื่องนี้มากเรย เฮ่อออออในที่สุดก็จบแล้ว. นิยายเรื่องอยากบอกว่าตั้งแต่แรกจนจบที่อ่านมา มีหลายรสชาติหลายอารมณ์มากกกก. ที่ชอบมากๆเรยคืออารมณ์ดราม่า อยากจะบอกว่าอินมากกกร้องให้แร้วก็โกรธแค้นเหมือน เพี้ยน เลยฉากที่กิ๊ฟโดนข่มขืนต่อหน้าต่อตาแต่ทำอะไรไม่ได้ แบบว่ามันปรี๊ดดดดมากก. :z3: :z3: สุดท้ายอยากให้นักเขียนนิยาย เขียนนิยายที่สนุกครบรสชาติมากมายให้ข้อคิดหลายอย่างแบบนี้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้มากกเรยคร้าาาาา :hao7:
-
:pig4:ชอบๆๆๆๆ เพียน
-
เราค้างกับเรื่องน้องนะมาก เราเสียใจแทนน้อง
น้องไม่ต้องยุ่งกับวิวแล้วใช่ไหม
เราอยากอ่านเราค้างมาก
ดราม่าที่ผ่านมาเราโอเคเลย แต่ที่พีคสุดสำหรับเราคือน้องนะ
อ่านจนผูกพันธ์ โฮฮฮฮฮฮ ทูนหัวของป้า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:ขอบคุณนะคับที่มาต่อให้จนจบ
ใครรักเรื่องตามไปติดตามเรื่องของน้องนะได้ ที่ เรื่อง รักเสมอ นะคับตามไปให้กำลังใจน้องนะและเหมอกัน
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
รักป๋าตลอดเลยนะคะ เจอคำว่าหนูไปชนะก็เถอะเมลฐาก็เถอะ
โอ้ยยยยยยย ระทวยใจ
จบแล้ว ขอบคุณที่เขียนเรื่องแบบนี้ให้เราอ่านนะ
สุดท้ายแล้วรักเมลฐามา-------//โดนกลบ
-
:pig4:
-
ง่า จบแล้ว
คิดถึงแย่เลยอ่า
-
ก่อนอื่นอยากบอกว่าตามอ่านมาราธอนมา6-7ชัวโมงเลยค่ะ วางไม่ลง สนุกดีค่ะ
ส่วนตัวเราชอบที่คนเขียนผูกปมความสัมพันธ์ของตัวละครแต่ละตัวมาก ดูโยงกันเป็นไยแมงมุมดีจัง5555
หลงเด็กแฝดดดดด อ่านแล้วอยากมีน้องเลยค่ะ ถ้าจะขอตอนพิเศษให้น้องนะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมได้ไหมคะ สงสารน้องมากเลยฮือออ นังวิวนังผีฟวงดสวๆยดวไยมอย ขอสาดเกลือใส่และสาปแช่ง ฮึ่ยยย :serius2:
-
อยากได้ป๋าพ่ายมาข้างกายต้องทำไงเนี่ยยยยย โอ้ยยยยยอิจฉาเพี้ยน >< (หรือสงสารนางดี) :katai2-1:
-
แฝดสามน่ารักมากกกกกกกกกก. อยากให้มีคู่น้องยะ แก้มย้อยย :mew3: :hao6: :pig4:
-
:mew4:
เป็นเรื่องที่มีปมลึกลับซ่อนเงื่อนมากมาย ตอนเฉลยปมนี่ต้องอ่านทวนอยู่หลายรอบกว่าจะเข้าใจ
(หรือสมองเราจะคิดอะไรยากๆไม่ได้หว่า?)
อ่านแล้วร้องไห้ตามไปหลายครั้งเหมือนกัน เจ็บจึกๆบ้าง หน่วงๆบ้าง
แฝดน่าร๊ากกกกกก ก. เหมือนเป็นตัวละครที่ช่วยลดดราม่าไปได้เยอะเลยค่ะ ชอบๆ
สุดท้าย...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า สุดท้ายไร้พ่ายก็แพ้เพี้ยนจนได้อยู่ดี 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 :katai2-1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
เป็นนิยายเรื่องแรกที่อ่านตั้งแต่ยังโพสไม่จบ
อ่านรัก... เสมอ แล้วต้องมาติดเรื่องนี้เลย
สั้นๆ เลยนชอบอะ มีหลายอารมณ์ รัก โกรธ ฮา ฮาร์ดคอร์
รอเรืื่องต่อๆไปนะคะ...
-
ตลกเพี้ยนมาก
บางทีก็ดูคิดมากคิดเยอะ
แต่บางทีก็ดูเหมือนไม่คิดอะไรเลย
จะทะเลาะ จะฆ่ากันตายยังไง อย่าพูดเรื่องเกาหลีขึ้นมาเชียว
พลังติ่งนางสูงมาก 5555
นางสมแล้วที่ชื่อเพี้ยน
-
คิดถูงจริง ๆ ที่อ่านหลังสอบ มันงั้นสติหลุดแน่ 555.#รักเสมอ กำ ๆ ผิดเรื่อง
-
ขอบคุณค่ะ
-
เย้ ในที่สุดก็แฮปปี้ ขอบคุณมากนะคะที่สร้างสรรค์นิยายสนุกๆให้อ่าน :impress2:
เกลียดวิวมากเลยค่ะ อยากจะ :z6: วันละล้านรอบ เป็นแม่แท้ๆแต่ดันทำร้ายลูก เป็นเราก็ไม่อยากให้น้องนะไปอยู่ด้วยหรอกนะ แอบหงุดหงิดพี่พ่ายด้วย :z3: :z3: เราทีมน้องเพี้ยน แต่สุดท้ายก็จบด้ยดีอ่ะเนอะ คงจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแล้ว :mew2: ต้องคิดถึงความบ้าของน้องเพี้ยนแน่ๆเลยค่ะ
-
สนุกมากเลยครับ เชียร์น้องเหมอ
-
:mew1:ในที่สุดก็มาต่อจนจบแล้วววววววว
พี่พ่ายควรจะรักเพี้ยนมากๆๆไม่มีใครยอมเท่านี้อีกแล้วว
แต่เป็นตอนจบที่หน่วงๆเรื่องชนะมากๆๆค่ะ ขนาดอ่านรักเสมอแล้วนะ ฮือออออออ
ชอบตอนเรียกว่า ป๋ากับหนูมากค่ะ เขิลลสุดพูดเลย เขิลแทนเพี้ยน
ไร้พ่ายก็ยังคงเป็นไร้พ่าย แต่ก็ดีกว่าช่วงแรกๆๆ55555
ขอบคุณที่มาต่อจนจบนะคะ
-
เย้ จบแล้ว //จุดพลุ
ไร้พ่าย จะเป็นเรื่องที่ขึ้นท็อปสิบนิยายในดวงใจของเรา
แต่กว่าจะมาถึงจุดๆนี้ ช่วงแรกๆเหมือนจะเนือยๆเหมือนกัน
เปิดๆปิดๆหน้านิยายหลายรอบอยู่
พอพ้นช่วงแรกเข้าสู่กลางเรื่องนี้คือสนุกมาก
ใช้เวลาเกือบครึ่งวันในการอ่านตอนแรกถึงตอนสุดท้าย
ถือว่าคุ้มค่าค่ะ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ตัวละคร และนิยายเรื่องนี้ออกมาค่ะ
:L2:
-
เป็นตอนจบที่สุขไม่สุดจริงๆค่ัะ สงสารน้องนะ
แต่เป็นตอนที่น่ารัก พี่พ่ายพยายามง้อมาก 555
เพี้ยนก็น่ารัก รักเด็กๆมากเลย อยากให้เป็นครอบครัวสุขสันต์
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนพิเศษนะคะ อยากเห็นพี่พ่ายแต่งงานกับเพี้ยน จัดงานพร้อมนะกับเหมอ :mew2:
-
o13
-
จบแล้วววว อยากให้มีอีกจัง ขอตอนพิเศษได้ไหม :hao5: :hao5:
-
กว่าจะแฮปปี้กันได้ เล่นเอาเพี้ยนแย่เหมือนกัน :katai1:
แต่เพี้ยนก็ทนไม้ทนมือป๋าดีแฮะ ฮาาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
มีีครบทุกรสเลยจริงๆค่ะ เป็นนิยายที่เดาอะไรไว้ไม่ถูกสักอย่างเลย ฮ่าๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ อยากจะบอกว่ารักแฝดมากมาย :-[
:pig4:
-
เย้ๆๆ ในที่สุดตามอ่านครบแล้ว มาโปรด ตกลงเอาไง ไร้พ่าย น้องกวิ้นๆ (อ่านกวินน้อยกับพี่หมัยก่อนมาเจอ น้องชนะตอนเด็ก)
เราทำสารบัญต่อมาให้ด้วย สำหรับคนที่ตามอ่าน ><// หน้าทั้งหมเตอนที่ 1-36 อยู่ที่หน้าแรกเลยนะ แต่นี่คือทีเหลือ
ชแบเรื่องนี้นะคะ แต่งสนุกให้แง่คิด หวังว่าจะทำนิยายดีๆอย่างนี้ต่อไปนะ
ตอนที่ 37 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3214400#msg3214400
ตอนที่ 38 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3226493#msg3226493
ตอนที่ 39 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3265874#msg3265874
ตอนที่ 40 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3324247#msg3324247
ตอนที่ 41 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3335827#msg3335827
ตอนที่ 42 :: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47175.msg3346414#msg3346414
-
ถ้าจะกรุณา ใครก็ได้ช่วยบอกเราทีว่าเพี้ยนนี่มีโผล่ไปเรื่องไหนอีกนอกจากเรื่องไร้พ่ายอ่ะ คือเราอ่าน มาโปรด ตกลงเอาไง ล่าสุดนี่สุดโต่ง จำได้แต่ตัวพระเอกแล้วก็เนื้อเรื่องได้อ่ะแต่จำไม่ได้ว่ามีเพี้ยนไหนเรื่องไหนมั่ง :z3:
-
จบแล้ว
เป็นอะไรที่เดาไม่ถูกเลย
แอบร้องไห้ตอนเสียพี่กิฟไปด้วย
แต่ก็มีความหวานแบบฮาร์ดๆด้วย
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
อ่านมาก็21ตอนละ ทำไมเพี้ยนถึงยึดติดกับพ่ายนักหนาคะลูก คือสัญชาติญาณของมนุษย์มักจะปกป้องตัวเองไม่ให้ตัวเองเจ็บปวดโดยการหลบหลีกสิ่งที่จะเป็นต้นตอที่จะนำมาซึ่งความเจ็บปวดทุกสิ่งอย่าง แต่เพี้ยนกลับไม่ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังพาตัวเองเดินเข้าหา มันทำให้ระดับความน่าสงสารของหนูลดลงมากๆปานหุ้นตกอ่ะลูก นอกจากจะไม่สงสารแล้วยังเบื่อหนูเบาๆนะลูกเจ็บมาก็เยอะเพราะไร้พ่ายก็ก็ยั้งไม่รู้จักเข็ดหลาบ แบบหนูทำตัวเองเองนะ รู้ว่าตรงนั้นคือไฟก็ยังยินดีเดินเข้าไปเหยียบจนทำให้ตัวเองโดนเผาก็ยอม ยอมอะไรนักหนา หลงมัวเมาจนลืมตาไม่ขึ้นไม่มองอะไรเลย เป็นอิแม่นี่โกยแน่บตั้งแต่แรกแล้วค๊าลูก อิแม่ไม่สู้คนตาขาวกลัวตัวเองเจ็บ :katai4: :z3: :เฮ้อ:
-
ขอตอนพิเศษซัก30ตอนสิคะ :กอด1:
-
ชอบมาก
-
o13 o13 :pig4: :pig4:
-
ขอสารภาพเลยว่าตอนแรกเข้ามานี่คงจะแนวคอมเมอดี้ มาม่าครึ่งซองพอเป็นน้ำจิ้ม
อ่านไปอ่านมา อื้ออหืออออ มาม่า2ซองแถมไข่ฟองนึงซะยังงั้น ชอบพี่กิ๊ฟที่สุดละ ดูมั่นคงและให้ทุกอย่างได้จริงๆ
แต่ตอนสุดท้ายยังคาใจอ่ะ เหมือนโดนตัดจบไงไม่รู้ เรื่องหย่าก็ยังไม่เคลียร์เท่าไหร่ สงสารน้องนะอ่ะ มีตอนพิเศษอีกมั้ย คำว่าครอบครัวตอนนี้ยังไม่ครบเลย :o12:
-
หลากหลายอารมณ์และหลากหลายเรื่องราวมากเรื่องนี้ ยิ่งอ่านยิ่งเพลิน สนุกมาก ๆ เพี้ยนก็เพี้ยนสมชื่อเลย ส่วนแฝดสามน่ารักโฮกกกกกกกกกกก เอาไปเลยสิบกะโหลก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เจ็บแทนน้องเพี้ยนหลายรอบ
รู้สึกว่าป๋าควรโดนอะไรที่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจมากกว่านี้
ขอขอบคุณนักเขียนมากนะค้า
รออุดหนุนน้าา
-
เป็นเรื่องที่เรียกน้ำตาได้เกือบทั้งเรื่องเลยนะ
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่สองแล้ว
เด็กๆยังคงน่ารักส่วนไร้พ่ายก็ยังโหดเหมือนเดิม ส่วนเพี้ยนก็เพี้ยนไม่เสื่อมคลาย 5555
-
:pig4: ชีวิตต้องก้างเดินต่อไป
-
โอ้ยยย,,มันเลือดสาดมากกกก ไร่พ่าย บุคคลิกสมชื่อจริงๆ
ส่สนเพี้ยนก็เพค้ยนจริงๆอ่ะ แต่ชอบนางนะ นางลุยดะทุกอย่างจริงๆ
แต่บางทีก็แอบหมั่นไส้อ่ะ นางคิดเยอะ ส่สนพี่พ่ายก็ไม่ต่างค่ะ
มาถึงน้องนะ คุณพระ ป้าร้องไห้ไปกับหนูนะลูก และตอนนี้มันดี
แล้วนะที่ได้อยู่กับเสมอ
ขอบคุณนะค่ะ
-
ถ้าจะกรุณา ใครก็ได้ช่วยบอกเราทีว่าเพี้ยนนี่มีโผล่ไปเรื่องไหนอีกนอกจากเรื่องไร้พ่ายอ่ะ คือเราอ่าน มาโปรด ตกลงเอาไง ล่าสุดนี่สุดโต่ง จำได้แต่ตัวพระเอกแล้วก็เนื้อเรื่องได้อ่ะแต่จำไม่ได้ว่ามีเพี้ยนไหนเรื่องไหนมั่ง :z3:
ไม่รู้ช้าไปหรือเปล่า เพี้ยนไปโผล่ในเรื่อง รักเสมอ ด้วยค่ะ เป็นเรื่องของชนะฝาแฝดคนพี่
-
น้องเพี้ยนคะ ถ้าหนูจะมั่วหนูก็ต้องใส่ถุงนะคะ ยาคุมฉุกเฉินเฉยๆมันเสี่ยงค่ะ
ครั้งต่อไปไปต่อกับพี่ไร้พ่ายดีกว่านะคะ
รับรองคุ้ม555
-
อ่านจบแล้วโว้ยยย อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตีสองจนถึงสิบโมง อ่านกันตาแฉะไม่ได้หลับได้นอน5555 :katai4:
เป็นเรื่องที่ปรับอารมณ์ไม่ทันจริงๆ ปมมากมายไปหมดแต่สุดท้ายก็จบลงได้ดีถึงจะไม่ได้สัมผัสความหวานเลยก็เถอะเป็นนิยายเรื่องแรกที่รู้สึกรักตัวละครผู้หญิงมากๆ รักพี่กิ๊ฟมาก เป็นตัวละครที่ดีที่สุดและน่าสงสารที่สุด กราบใจนางรัวๆถ้าไม่ได้ติดว่านี้คือนิยายวายอิฉันจะขอยกพี่กิ๊ฟเป็นพระเอกในดวงใจ 555555
ขอตอนพิเศษหวานๆเลือดสาดหน่อยนะ :impress2:
-
ไปอ่านเรื่อง "รักเสมอ"ต่อคะ เป็นเรื่องของน้องนะ น้ำตาไหลพราก มีเพี้ยนอยู่ด้วยแน่นอน
-
อ่านจบแล้ว ลุ้นว่าเรื่องราวในส่วนต่าง ๆ จะจบอย่างไร
เพี้ยน.. น่าจะมีอาการทางจิตอ่อน ๆ ควรปรึกษาแพทย์ จริง ๆ นะ
โดยรวมเนื้อเรื่องสนุกดีครับ
-
ชอบมากสนุดสุดๆๆรออุดหนุน จะตามเก็บทุกเรื่องทุกคนทุกคู่ :katai2-1: :katai2-1:
-
มาอ่านอีกรอบและอีกรอบ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ
รออ่านคู่เฮียจินกับน้องยะน้าาาาา
-
:monkeysad:
จบแล้วววววว
รักเรื่องนี้จัง ขอบคุณนักเขียนนะคะ
สนุกมาก ตามจนจบเลยค่ะ
-
น่ารักมากค่ะ ><
อ่านทีเดียวจบเลย
ชอบที่แทนสรรพนามว่า ป๋ากัยหนู มันมุ้งมิ้งมากค่ะ >< อิอร๊างมาก
-
:hao5:
-
เพี้ยนมันเพี้ยน บางทีเราก็ขัดอกขัดใจ แทนที่จะคุยกันดีๆแบบมีเหตุมีผล เอาแต่อารมณ์ตัวเองตลอดเลย จนเริ่มสงสารพี่พ่าย แก่ก่อนวัยกันควรแน่นอนมีแฟนแบบนี้ 555+
-
ป๋าใจร้ายมากก เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 10
แอบส่งสัยว่ากระจกตาพี่สาวเพี้ยนที่เสียไป เปลี่ยนให้ใครเกี่ยวกับไร้พ่ายไหม
-
สนุกมากๆเลยค่ะ :o8: :o8:
-
จบแล้ว เหนื่อยมาก :heaven
-
ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากเลย มีครบทุกรส
รู้สึกว่าอบอุ่นมาก ถึงจะมีสุขบ้างทุกข์บ้าง แต่นี่แหละชีวิต
ตอนแรกน้องเพี้ยนดูจะจิตนิดๆ แต่พออ่านต่อไปเรื่อยๆน้องน่ารักมาก
พี่พ่ายหลังๆก็ทำตัวน่ารักมากถึงจะมีไม่เข้าใจกันบ้างแต่นางก็พยามปรับตัว
สามแฝดนี่อ่านแล้วอยากฟัดอยากกอดมากก
-
คิดถึงพี่กิฟ
-
แค่ตอนแรกก็กินใจเหลือเกิน แล้วเพี้ยนนี่...ไปกับเมียเขาไม่ดีนะคะ แล้วคุณไร้พ่ายดูดุร้าย5555 แต่ก็ช่วยน้องนิ :hao7:
-
น้องเพี้ยน น่ารักจริงๆ
-
สงสารยิว.... :o12:
-
ซีรีย์ทำพิษ คือตอนใกล้ๆจบดราม่าเรื่องยิว แต่มาจบลงด้วยซีรีย์ไง55555 ทำไมนึกภาพออกมาแล้วขำมากๆ อะไรจะทำให้ท้องแข็งได้ขนาดนี้เนี่ย55555 :a5:
-
เพาะเพี๊ยงนาลัก โอ๊ยยยยยย อกอีช้อยจะแตก เด็กอะไรแค่พูดก็ดาเมจแรงได้ขนาดนี้แล้ว
-
ปวดหัวกับความน่ารักของอีพี่พ่าย
-
สงสารเพี๊ยนอะค่ะ....ทำไม่พ่ายชอบทำอะไรแบบนี้ด้วย ขอให้เพี๊ยนจากไปไม่กลับมา ดิ้นรนทุรนทุรายไปซะอีพี่พ่าย!! :katai1:
-
ทำไมพี่พ่ายทำเงี่ยอะ บอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ห่างกันอะ น้องเขาก็อุส่าย้ายออกมาเองแล้วนะ ยังจะตามไปรั้งเขาเอาไว้อีกอะ โคตรแย่อะ ไม่ชอบเลย ทำไมชอบเห็นและทำตัวว่าตัวเองใหญ่โตด้วยอะ สนุกมากหรือไงกับจิตใจคนอื่นอะ ถ้าจะบอกปาวๆว่าน้องไม่ได้สำคัญก็ปล่อยไปดิ จะปากแข็งอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อย อายุก็มากแล้ว คิด และก็ใช้สมองให้มากๆนะ ไม่ใช่สักแต่ใช้ไขสันหลัง :katai1:
โอ๊ยยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งหงิด :z3: :z3: :z3:
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....
เกลียดให้ถูกคน(?)
โอ๊ยยยย เดาเนื้อเรื่องอย่างยากอะ :katai1: :katai1:
-
ดีใจ :hao5:
-
มีความสุขมากๆที่เรื่องลงเอยแบบนี้ แต่ยังคาใจเรื่องของน้องนะว่าต้องไปเจอเรื่องอะไรมาบ้างกับนังงูพิษนั่น คิดๆแล้วแค้น ยัยผู้หญิง! ยัยวิว! นอกจากนี้ยังอยากขอบคุณนักเขียน ที่หลอกเรา...ใช่หลอกแบบสุดๆอะ เกลียดผิดคนไปหลายรอบเลย ละก็อีพี่พ่ายที่ผีเข้าผีออกตั้งแต่ต้นยันจบด้วย ขอขอบคุณเพี้ยนที่ทำให้เราขำท้องแข็ง55555 แล้วก็รักพี่กิ๊ฟมากๆ ชอบพี่สุดๆเลย จนเรื่องนี้ไม่ต้องมีละอีพี่พ่ายอะ5555 พี่เป็นพี่สาวที่น่าจดจำมากที่สุดคนหนึ่งเลย แล้วก็น่ารักมากๆด้วย ขนาดอีเพี้ยนทำร้ายพี่ขนาดนั้น...นิอยากจะถีบทุกคนออกนอกวงโครจรพี่แล้วอีช้อยจะขอเจ๊เป็นแฟนเองค่ะ(ก็ว่าไปนั่นเลย5555555) :katai2-1:
ยังไงก็แล้วแต่ทั้งหมดทั้งมวลมานี้ ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามมาอ่านจนจบ เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากๆ
รักเด็กๆทั้งสามคน รักพี่เพี้ยน พ่ายอปป้า
:mew1: :mew2:
ซึ้งกินใจ ครบรสมากๆ :z13:
-
รักเพี้ยนนนนนน :katai2-1:
-
มาอ่านอีกรอบ สนุกมากๆๆๆ เพี้ยนกับพี่พ่ายก็น่ารัก
-
เพิ่งเริ่มอ่านและอ่านยาวมาจนถึงตอนนี้...ก็ขอด่าพ่ายอปป้าหน่อยเถอะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ โอยยยยย...เป็นพระเอกที่เดาใจไม่ได้เลย....บางทีก็ทำให้เราหลงรักพ่ายอปป้าจนหัวปักหัวปำ... แต่บางทีก็ทำให้เราเกลียดจนอยากกระโดดถีบขาคู่!!! :beat: ฮืออออออ...ปวดใจ #ทีมเพี้ยน ถ้าไม่รักก็ยกให้เราเถอะ อย่าเล่นกับความรู้สึกเพี้ยนเลย :o12:
**จะรอวันที่ไร้พ่าย พ่ายแพ้ หึหึหึ :hao3:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ ตอนแรกรู้จักพ่ายกะเพี้ยนจากเรื่องน้องเหมอ แต่ก็ยังไม่มีเวลาอ่านสักที พอได้มาอ่านก็อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนเรียกจนตอนสุดท้าย ประทับใจมาก ตอนบทแรกๆก็สาปส่งอิพี่พ่ายว่าทำไมใจร้ายกับเพี้ยนจัง พอบทหลังๆที่หวานกันก้เขินจนทนไม่ไหว ป๋า บ้าาาา :o8: :o8:
ไร้พ่ายเป็นนิยายครบรสมากกก ดราม่า ลุ้นระทึก หักมุม หวานเขิน ตัวละครในเรื่องแต่ละตัวมีเอกลักษณ์ของตัวเองมากๆ
นับถือใจพี่กิ๊ฟในเรื่องมากๆ ความรักของพี่กิ๊ฟเป็นรักที่ยิ่งใหญ่และมั่นคงมาก จะร้องไห้เลยตอนที่พี่กิ๊ฟถูกทำร้าย :sad4:
-
:heaven ฮืออออออ...อยากได้น้องนะคนเดิมคนดีกลับมา แต่ไม่เป็นไร แค่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็มีความสุขแล้วล่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ เป็นนิยายที่สนุกและต้องติดตามจริงๆ คนที่คิดว่าจะดีกลับร้าย คนที่คิดว่าจะร้ายกลับดี แต่สุดท้าย....คนผิดได้รับกรรม ครอบครัวมีความสุขและแฝดของเราได้มาอยู่ด้วยกันก็มีความสุขละค่ะ ขอบคุณค่าาา :mew1:
-
อ่านจบแล้วววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แรกเริ่มอ่านมาอย่างงง ไม่เข้าใจในความคิดของเพี้ยนและอะไรหลายๆอย่าง
อ่านไปอ่านมา เฮ้ย! เพี้ยนเป็นมาโซคิสม์รึเปล่า ทำไมดูชอบรับความเจ็บปวด
ทำไมยอมทำอะไรที่มันลดศักดิ์ศรีแปลกๆ คือตัวนายเอกดูเพี้ยนสมชื่อจริงๆ
ส่วนไร้พ่าย...อ่านไปก็คิดอยู่ว่าเขาจะเป็นไง ตัวละครตัวนี้จะออกมาในรูปแบบไหน
อ่านไปเรื่อยๆถึงได้รู้ว่าตัวละครนี้ออกแนวเทาๆมืดๆแต่ไม่ได้ดำไปซะทีเดียว
ไร้พ่ายเหมือนคนมีความคิดวางแผนตลอดเวลาจนกระทั่งตอนจบก็ยังไม่รู้ว่าตกลงจัดการกับเรื่องวิวแบบเด็ดขาดมั้ยหรือยังไง
ชอบมากสุดตอนที่คอลไลน์กัน แทนว่าป๋ากับหนูนี่โคตรของโคตรน่ารัก
ที่โหดสุดและรู้สึกอื้อหือป๋าพ่ายสุดๆก็ตอนจับเพี้ยนได้ที่ภูเก็ต อิพ่อเอ๊ย โหดแรงมาก 555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ตัวละครฉีกแนวความบ้าออกไปอีกขั้นนะคะ
คือเพี้ยนทำให้เรารู้สึเหมือนเล่นรถไฟเหาะตีลังกา เดี๋ยวบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวให้อภัย 5555
:L1:
-
เสียน้ำตามากสุดก็เรื่องของน้องนะนี้แระ
ฮืออ สงสาร มาอยู่กับป้ามั้ยลูกก
-
ป๊าพ่ายของหนู
-
:mew1: o13 o13
-
happy ending :mc4:
ขอบคุณนะคะ
-
พออ่านเรื่องนี้แล้วรักเด็กมากเลยอะ ฟีลลิ่งอยากมีลูกหลาน :-[
ไม่คิดว่านิยายวายที่เปิดมาแบบโหดดิบนั้นจะซ่อนความมุ้งมิ้งน่ารักไว้ ต้องบอกว่าเป็นโมเม้นที่ละมุนมาก หนู ป๋า อ่านแล้วขนลุก
แต่ต้องบอกตรงๆว่าหลงรักจังๆเลย
แต่ติดตรงที่ปัญหาไม่ลงตัวไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้งเท่าไหร่
อาจจะเป็นเพราะปูทางเป็นภาคต่อ(หรือเปล่า?)
แต่ก็หวังว่าอยากให้สานต่ออยากดูพัฒนาการความสัมพันธ์แบบนี้ อยากเห็น นะ ยะ โย ตอนโต โมเม้น พ่อแม่ อ่านแล้วละมุนจริงๆ
ขอบคุณนิยายดีๆมากครับ :hao5:
ปล.ถึงแหมจะเหวี่ยงวีนกับตอนแรกๆกับโมเม้นที่ดีพสุดๆ จะติดตามเน้อออออออ :sad4:
-
ร้องไห้กับเพี้ยนไปหลายรอบเลย เพี้ยนทำเราช้อคจนอยากเรียกน้ำตาคืนมา :o12: :o12:
-
เรืองจบแต่อารมณ์เราไม่จบอ่ะ...ไม่เคลียร์เรื่องน้องนะ...โคตรจะอินเลยบอกตรง ๆ
-
ขอบคุณสำหรับความเพี้ยนที่ไร้พ่าย555
-
ชอบเรื่องนี้จัง
-
เพี้ยนนี่เพี้ยนสมชื่อจริงๆ555555
ลุ้นหนักมากตอนกลางๆเรื่อง หักมุมแล้วหักมุมอีก อ่านเเล้วลุ้นทุกตอนเลยอ่ะ
ชอบบบบบบบบบบบ
-
:pig4: :pig4:
-
พี่สาวพี่พ่ายนี่ต้องมีเกี่ยวสักอย่างอะ
ตาหรือเปล่า ? ฮื่อออออออออออออออออ
เคียด พี่พ่ายทำแบบนี้ได่ไงอะ
น้องเสียใจนะะะ
เปงกำลังใจให้น้อง สู่สู่
-
ตอนนี้สงสัยทุกอย่างงงง
โอ้ยยยยยยย อยากรู้ไปหมด
:ling1: :ling1:
กัวพี่พ่ายจะหลอกน้องให้มากกว่านี้
ถ้าพี่อยากได้มากกว่านี้ พี่ก้ต้องให้ด้วยดิ !
หยั่มมา !!
-
เอาล่ะ
เราสงพี่กิ๊ฟด้วยดีกว่า .
พี่กิ๊ฟรักน้องจิง ๆ อ่ะะะะะ ฮื่อออออออออออ
ใครก้ได้มาดามใจพี่กิ๊ฟที t t
-
ยิ่งสงสารพี่กิ๊ฟขึ้นไปอีกเลยค่ะ
t t , พี่กิ๊ฟรักน้องจิง ๆ อ่ะ
ฮื่ออออออออออออ
แต่อปป้าก้โอเคอยู่นะ ช่วงนี้ ฮื่อออออออออออออ
ยังไงก็ได้อ่ะ ให้เสียใจน้อยที่สุด
กัวว T^T
-
เคียด
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก
อ่านไปก็โหไปแบบ เอ้ย ! เฮ้ย ! ฮะ ! แบบนี้อ่ะ
เปงกำลังใจให้พ่ายอปป้าา
และทุก ๆ คนค่ะ อิอิ
-
ตอนนี้กำลังรุ้สึกพีคในพีคในพีค
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
พ่อคะะะะะะะ ถึงแม้จะเคยได้ยินพี่พ่ายพูดถึง
แล้วน้องเพี๊ยนก้เคยพูดถึง
แต่พอมาเจอกับตัว
หนูยังไม่พ้อมมมมมมมมม t t
อมกอะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
จะร้อง
พี่พ่ายคะ t t ฮื่อออออออออออออออออออออออออ
น้องเพี๊ยน
โอ๊ย ดราม่ามาก ความจิงมันโหดร้ายมากเลยค่ะ
นี่เราต้องพยายามทำใจแข็งขนาดไหน
t t ,
เส่า
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กว่าจะลงตัวงงอิเพี้ยนมากแต่พี่พ่ายก็ทื้อเกินเป็นพระเอกที่พระเอาเกินไป แต่ฉันชอบเรื่องนี้ไปแช้ว
เอสเอ็มมาก ตบๆตีๆรักกันได้เฉย
-
คุณวิวนี่นึกว่าจะไม่อะไร
แต่ร้ายอะะะะะ ! พ่ายอ้ปป้าต้องเด็ดขาดนะคะ
โอนชื่อให้เรียบร้อย เอ้ย ! ไม่ใช่เรื่องนี้เนอะ
ฮรุก , ชอบตอนเรียกว่าหนูมาก ฮื่ออออ ป๋าคะ สนใจหนูมั๊ยย
-
พ่ายอ้ปป้าก็ทำเป็นปากแข็งไปได้
หู่ยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ก้นั่นแหละ ฟินแทนเพี๊ยน
อ้ปป้าบอกซารังแฮแล้ว ฮี่ เขิง
-
o18 :m15: :oo1: :monkeysad: :-[
มาครบเลยทุกอารมณ์เลยค่ะ
-
ครบรสมาก
-
ชอบเพี้ยน o13
-
โอ้ยยยย มาถึงตอนจบจนได้ รวดเดียวแบบยันฟ้าสางค่ะ
เป็นคนไม่ชอบอ่านนิยายดาร์กหรือมีปมเยอะๆ แต่เรื่องนี้
ทำให้รู้สึกชอบเพราะ ปมไม่ได้คลายช้า จนทำให้เบื่อ
แล้วปมยังเดาไม่ได้เลยอีกตั้งหาก คือแต่ละตอนไม่กล้าฟันธง
เข้าข้างใครเลยยยยย เพราะผิดคาดตลอดดด
เรื่องนี้มันแบบ ตัวละครแต่ละคนไม่มีใครเพอร์เฟ็ค ดี ทำให้รู้สึกสงสาร
คือต่างคนต่างมีสิ่งที่ทำพลาดไป มันดูเรียล เพราะคนเราไม่มีใครดีไปทุกอย่างอะ
ยิ่งป๋าพ่ายยยย โอ้ยยยใจนึงก็รัก ใจนึงก็เพลียกับป๋าเลยเกิน ฮาร์ดคอร์ไปไหน
เพี้ยนก็พลาดมาเยอะ ตัดสินใจผิดๆ แต่สุดท้ายกว่าจะลงเอยย แอบใจหายเหมือนกัน
คงต้องไปไล่ตามอ่านเรื่องลูกๆ จะได้แอบเห็นป๋าโผล่มานิดๆหน่อยๆฮือออ
ยังไงก็ขอบคุณไรท์เตอร์ที่แต่งเรื่องราวสนุกๆ มาให้อ่านนะคะะ :-)
:hao5: :hao5: :hao5:
-
จบแล้ววววววววว
สงสารน้องนะต้องไปอยู่กับแม่โรคจิต :ling1:
:call: :call: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
-
ขอแปะ แล้วจะแวะมาอ่านน้า จุ้บๆ
-
:mew6:เพี้ยนนี้สมชื่อจริงๆ หลงรักน้องนะ เอ็นดู~
-
โอ้ยย พอได้อ่านคู่น้องนะกับเหมอแล้ว ยิ่งเกลียดนังวิว
แกทำร้ายลูกแกจนน้องเป็นโรคซึมเศร้า อิบ้า
-
ตั้งแต่เริ่มอ่านจนอ่านจบ ความรู้สึกคือ โว้ยยยย อิพี่พ่าย อยากจะกระโดดเข้าไปตบมัน
คือเป็นคนฉลาดก็จริงแต่ด้านความรู้สึกนี่แบบโว้ยยยย ช่วยพูดดีๆกับเพี้ยนได้ไหม แสดงออกเยอะๆดิพี่
น้องเพี้ยนมันก็อ่อนไหวนะพี่ กับน้องนะอีก อิพี่แม่งใจร้ายมาก ปล่อยลูกไปทั้งๆที่รู้ว่าลูกจะเจออะไรอ่ะ
นี่จะแบล็คลิสส์อิพี่ไร้พ่ายเป็นพระเอกในบัญชีเด๊ดโน้ตของเราเลย :angry2:
ขอบคุณนักเขียนนะคะ เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ เราหลงรักน้องเพี้ยนและเด็กๆแฝดสามมากๆ
แต่รักที่สุดคือพี่กิ๊ฟ นางเป็นนางฟ้าชัดๆ // กอดนะพี่กิ๊ฟ :กอด1:
-
หื้อออออ อ่านจบแล้ว :hao5: :hao5:
เอาจิงๆบรรยายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน มันมีหลากหลายอารมณ์มากเลยง่ะ สนุกมากๆเลย เขียนทุกตัวละครถ่ายทอดออกมาได้ดีมาก อ่านไปก็นึกภาพตามไปได้เลย :katai2-1: :katai2-1:
ความแซ่บของพี่พ่ายนั้นไม่เคยลดลงเลย แต่ใครจะสู้ท่านประธาน&มาวินคุง มาไม่กี่ตอนก็แซ่บแซงหน้าคู่หลักเลยอ่าาาา :hao7: :hao7:
-
รักครอบครัวนี้ที่สุด
-
เฮียไร้พ่ายยังน่าร้ากกกเหมือนเดิมอิๆ :hao5: :mew1:
-
อ่านได้แค่นี้จริง ๆ ไม่ไหวกับพฤติกรรมของนายเอก
-
รักแฝด
-
โง้ยยยยยยย ความน้องเพี้ยน ความพี่พ่าย ฮืออออ กว่าจะมีวันนี้ ใจพี่จะขาดเสียให้ได้เลย หลอกกันไปหลอกกันมา ไม่ไหว ใจจะพัง
ชอบสามแสบที่สุด น่ารัก น่ากอด น่าฟัด น่าทุกอย่างเลยยย อิจฉาเพี้ยงงงงงง
-
สนุกมากๆเลยขอบคุณนะคะ จริงๆจะหยุดอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆรับนายเอกไม่ได้จริงๆ โชคดีที่เราไม่ตัดใจ เลิกอ่านไม่งั้นเสียใจแย่ เราคงพลาด
-
:katai5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1:
-
สนุกมากๆค่ะ ตามอ่านทุกเรื่องเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
:pig4:
-
:pig4:
-
ที่สุดของดาวร้ายประจำเล้าก็ต้องตา “ไร้พ่าย” ใช่ไหมค่ะ :fire:
กลับมาอ่านอีกครั้งและอีกครั้ง (ซื้อหนังสือมาแล้วแต่ยังอยู่ในซีล55555)
มาอ่านในเล้าคือสนุก เพราะมีกระทู้ที่เพื่อนๆตอบโต้กัน อิอิ
ขอบคุณคุณนักเขียนมากๆ รักทุกตัวละครของทุกนักเขียนค่า
-
สนุกมากครับบบบบ
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค #โปรเสริมเน็ต
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
-
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)