ตอนที่ 4ผมรู้...การจะได้ครอบครองไอเทมที่มีชื่อว่า ‘ไร้พ่าย’ ไม่ใช่เรื่องง่าย เขาเป็นเหมือนของล้ำค่าหายากที่สุดในบรรดาของที่ผมเคยอยากได้มา ไม่ใช่เพราะความหล่อเหลา ไม่ใช่เพราะความร่ำรวย...แต่เป็นเพราะแววตา...ที่เหมือนกับเธอคนนั้นต่างหาก
การจะได้ครอบครองของล้ำค่า ต่อให้ต้องเสียทั้งแขนและขา...ผมก็ยอมแลก
“ผมซื้อแซนวิชท์ทูน่าที่พี่ชอบมาให้”
เขายังอยู่ไซต์งานที่นวนคร แถมยังดูยุ่งมากจนไม่มีเวลามาเอ่ยปากไล่ผม ผมรู้จากพี่กิ๊ฟมาว่าเขากำลังเร่งเคลียร์งานก่อนจะไปทำโปรเจ็คที่เชียงราย แต่ก็ไม่แน่ใจว่า...ที่เขาไม่ไล่มันเป็นเพราะเขายุ่ง หรือเพราะเขามองไม่เห็นผมกันแน่ นี่ก็เข้าวันที่สี่แล้ว นับตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่พูดกับผมเลยสักคำ ในวันที่ประชุมผมก็ไม่ได้เข้าเพราะโทรไปลากับพี่กิ๊ฟด้วยข้ออ้างที่ว่าผมตกบันได ขอตัวกลับไปพักผ่อน
“อร่อยนะครับ ขนมปังก็รสชาติดี แล้ว..”
ปึก!
เขาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะหยิบแฟ้มต่อไปขึ้นมาอ่าน ผมลอบยิ้มแล้วลากเก้าอี้เข้าไปใกล้เขา ก่อนจะนั่งลงแล้วตั้งใจมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับแฟ้มเอกสาร
วันนี้ก็ตัวหอมอีกแล้ว แถมแว่นที่ใส่ก็ยิ่งเพิ่มความดูดีให้เขามากขึ้น แต่ไม่นึกเลยว่าภายใต้แว่นกรอบดำนี้ จะมีดวงตาที่ผมหลงใหลซ่อนอยู่
อ่า...พี่พ่าย ผมต้องการพี่จริงๆ นะครับ...
ผมเคยคิดว่าลูกคนรวยนี่ต้องเสเพล ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเหมือนในละคร แล้วเนื่องจากว่าพ่อรวย ก็จะทำกร่างไปทั่วอะไรแบบนั้น แต่พี่พ่ายกลับไม่ใช่ เขาดูภูมิฐาน สุขุมนุ่มลึก มีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ เท่าที่ตามติดเขามาผมก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาเลยสักคน พวกที่อ่อยก็มีมาก แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาอ่อยใกล้ๆ แบบผม คงเพราะเขาเป็นคนพูดน้อย หมายถึงการสื่อสารในชีวิตประจำวันแบบปกติกับคนอื่น แถมยังดูน่าเกรงขาม เข้าถึงยาก พวกพนักงานสาวออฟฟิศหน้าอ่อนก็เลยไม่กล้ามาพูดคุยด้วยสักคน ยกเว้นเวลาทำงาน ที่พี่พ่ายจะพูดมากเป็นพิเศษ อีกทั้งยังละเอียดทุกขั้นตอนด้วย พี่กิ๊ฟยังแอบเรียกลับหลังเลยว่า ไอ้แว่นระเบียบจัด ถึงอย่างนั้น...คงไม่มีใครรู้หรอกว่า เวลาเขาโมโหสุดๆ น่ะ เขาร้อนแรงขนาดไหน เพราะมีแต่ผม...ที่กวนโทสะเขา ทำให้คนนิ่งๆ เย็นชาคนนี้ร้อนขึ้นมาได้
“กำลังคิดใช่ม้าว่าทำไมผมไม่ไปทำงาน”
“...”
“เพราะผมรับผิดชอบโปรเจ็คที่เชียงราย อีกไม่กี่วันก็ต้องไปแล้ว พี่กิ๊ฟก็เลยให้เตรียมตัวน่ะครับ เธอให้มาศึกษางานกับพี่”
“...”
“อย่าทำเมินผมอย่างนี้สิครับ ผมรู้น้า...ว่าพี่ไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอก พี่แค่โกรธใช่ม้า ผมขอโทษนะครับที่วันนั้นทำอะไรไม่คิด...แต่การอยู่ใกล้พี่...กลิ่นของพี่ ทำให้ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ”
ผมไล้นิ้วไปตามสันกรามของเขา แต่ทว่าคนตรงหน้าก็ยังนิ่งเฉย ทำราวกับไม่รับรู้สัมผัสจากผม เขาไม่ปัดมือผมออก ไม่ด่า ไม่ว่า...
“พี่...” ผมสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากของเขา เกลี่ยนิ้วระหว่างริมฝีปากบนกับล่าง เขาหลับตาลงเหมือนพยายามข่มโทสะที่กำลังปะทุ
เขากำลังจะแพ้...ตัวตนของผมกำลังจะกลับมาแล้ว...
“พี่พ่าย...” ผมดึงแฟ้มเอกสารออกจากมือของเขา ถือวิสาสะนั่งลงบนตัก เผชิญหน้ากับความเฉยเมยที่ทำให้หัวใจเต้นรัว ดวงตาที่น่าหลงใหลนั่นราวกับไม่ได้จ้องมองผม แม้เราจะสบตากัน แต่ไม่ได้มีเงาของผมอยู่ในแววตานั้น ผมถอดแว่นของเขาออก ใช้ลิ้นเลียที่ขาแว่นพร้อมกับยิ้มให้เขา ก่อนผมจะตัดสินใจจูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากของเขา ส่งลิ้นเลียกลีบปากสีเข้มเพื่อให้เขาเปิดปากออก
“คุณ...ล้ำเส้นมากไปแล้ว” เขากระซิบเสียงลอดไรฟัน ทำให้ผมได้มีโอกาสสอดลิ้นของตัวเองเข้าไป เขากัดตอบกลับมาทำให้ผมต้องรีบผละออก ยังไม่อยากลิ้นขาด...ยังอยากจะมีมันปรนเปรอความสุขให้เขาอยู่
“ลงไปจากตักผม”
“มองเห็นผมแล้วเหรอครับ”
เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นบีบคอผม เริ่มจากแรงมากจนผ่อนเบาลงในที่สุดเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย
“กูเกลียดมึง เมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิตกูสักที”
“ไล่ยังไงผมก็ไม่ไปหรอกครับ...ผมจะไปก็ต่อเมื่อนั่นคือสิ่งผมต้องการ”
จ้องตาวัดใจกันอยู่นาน ในที่สุดพี่พ่ายก็เป็นฝ่ายเบือนสายตาหนีไป
“เฮ้อออ คนโรคจิตอย่างมึงนี่ต่อให้กูฆ่าให้ตายก็คงตามมาหลอกหลอนชีวิตกูอยู่ดีสินะ”
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาถอนหายใจ สีหน้าลำบากใจสุดชีวิตนั้นก็เพิ่งเคยเห็นเหมือนกัน
“ใช่แล้ววว ผมจะตามพี่ไปทุกที่เลย เป็นผีก็คงดีนะพี่ จะได้เห็นเวลาพี่อาบน้ำด้วย ...คงน่ามองมากเลย”
พี่พ่ายทำหน้าเอือมระอาใส่ผม แล้วผลักหน้าผากผมแรงๆ สองที นี่ถ้าไม่กอดรอบคอเขาไว้ ผมคงหงายหลังหัวกระแทกขอบโต๊ะทำงานของเขาไปแล้ว
“กูจะทำยังไงกับคนอย่างมึงดีวะ มึงมาพิสวาทอะไรกูนักหนา”
“ดีจัง...พี่ไม่ตะคอกผม เวลาพี่พ่ายคุยปกติแล้วน่ารักสุดๆ”
“คนอย่างมึง พูดร้ายก็ไม่ฟัง พูดดีก็ไม่ฟัง เกิดมาเพิ่งเคยเจอ ประสาทจะกิน”
พี่พ่ายคงหมดมุกจะไล่ผมแล้ว เห็นไหมครับว่ายังไงผมก็ต้องชนะพี่...
“ก็ไม่ต้องทำอะไรสิครับ...ให้ผมได้มองพี่ ได้อยู่ข้างๆ พี่ก็พอแล้ว” ผมกอดรอบคอเขาไว้แน่น พลางซุกหน้าลงกับอกหอมๆ
“ลงไปดิวะ ไอ้บ้านี่ กูจะทำงาน!”
“ถ้าไม่ทำงานผมก็กอดได้ใช่ม้า”
“หมดคำพูดกับคนหน้าด้าน ลงไป!”
พี่พ่ายดูเหนื่อยมาก เขาดูอ่อนเพลียเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน คงทำงานหนักจนไม่มีเวลาพักผ่อน ผมจะทำยังไงให้เขาหายเหนื่อยดีนะ
“พี่พ่าย”
“อะไร”
“ผมนวดให้นะ พี่ไม่ค่อยได้นอนเหรอครับ พักสายตาก่อนแล้วทำงานต่อก็ดีนะครับ”
“ไม่ต้องมาสั่ง”
“ไม่ได้สั่งครับ เป็นห่วงนะ คิดเรื่องผมมากจนนอนไม่หลับใช่ม้า เพราะงั้นให้ผมไถ่โทษนะครับ”
“มึงนี่มัน...”
ผมยิ้มใส่ตาของเขา เห็นเขาแยกเขี้ยวกลับมา แต่ผมก็ไม่ได้กลัว โดนเตะโดนต่อยหรือโดนตบ ผมก็ไม่หวั่นทั้งนั้น พี่พ่ายก็คงรู้ เขาถึงไม่ทำเรื่องที่มันไร้ประโยชน์อีก
“หลับตานะครับพี่ แล้วผมจะนวดให้”
ผมจูบที่คางเขาเบาๆ โดนเขาตบหัวไปหนึ่งที แต่ผมก็ทำแค่หัวเราะ เขาจึงหลับตาเมื่อเห็นว่ายังไงผมก็ไม่ยอมลุกออกจากตักของเขา
“กูอยากฆ่ามึงวันละร้อยรอบ” เขาพูดแต่สีหน้าผ่อนคลายลงเมื่อผมเริ่มนวดขมับให้
“ผมรู้ว่าพี่ไม่เอาอนาคตมาแลกกับการฆ่าผมหรอก ติดคุกหัวโตเลยนะ”
“โรคจิตอย่างมึงฆ่าตายไปกูก็ไม่ติดคุก มึงมันภัยคุกคามสังคม”
“ผมคุกคามพี่คนเดียวนะครับ”
เขาตีขาผมแรงๆ สองสามที ก่อนจะครางในลำคอเบาๆ
“สบายใช่ม้า...ผมนวดเก่ง”
“อืม ตรงนั้นกดแรงๆ หน่อย”
ดีใจที่เห็นเขากำลังผ่อนคลาย “พี่พ่าย...ให้ผมอยู่ข้างๆ พี่นะ...ผมทำให้ได้ทุกอย่างเลย จะมองผมเป็นทาส เป็นที่ระบายเวลาพี่โมโห ก็ได้ทั้งนั้นนะครับ”
“มึงจะให้กูยอมรับเกย์โรคจิตอย่างมึงให้มาเกะกะชีวิตกูรึไง”
“ยังไงพี่ก็ไล่ผมไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็มึงมันหน้าด้านหน้าทน”
“ชมอีกแล้ว...เขินจังเลย”
“สมองมึงมีปัญหาแน่ๆ”
น้ำหยดใส่หินทุกวันหินยังกร่อน ต่อให้พี่พ่ายจะเกลียดผม แต่พี่พ่ายก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า เราได้กลายเป็นคนที่รู้จักกันไปแล้ว อีกทั้งเขายังเมินผมไม่ได้ ไล่ผมให้ไปไกลจากตัวเขาไม่ได้ แม้จะมีแต่ความรู้สึกเกลียดชัง ขยะแขยง และอยากฆ่าผมให้ตาย...แต่นั่นก็คือตัวตนของผมสำหรับพี่...ตัวตนที่พี่มองเห็นและยอมรับให้ผมได้เข้าไปมีส่วนหนึ่งในความรู้สึก
“พี่พ่าย”
“...”
“ผมเรียกก็ขานรับหน่อยสิครับ”
“เออๆ”
“พี่พ่ายใส่แว่นทำไมอ่ะ ไม่ได้สายตาสั้นสักหน่อย” แว่นที่เขาใส่เป็นเลนส์ธรรมดาครับ ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นอะไรชัดขึ้นเลย เพราะผมกำลังใส่แว่นของเขาอยู่นี่ไงล่ะถึงได้รู้ แต่ความสว่างรอบตัวก็ดร็อปลงไปเหมือนกันถ้าเทียบกับตอนไม่ใส่
“เสือกไร”
“ความเสือกกับความอยากรู้ต่างกันแค่เส้นบางๆ กั้น”
“แต่สำหรับกู มึงกำลังเสือก”
“โธ่”
“พอละ กูจะทำงานต่อ”
“ไม่กินข้าวเหรอ จะเที่ยงแล้วนะ”
“ไม่”
“ชวนกินข้าวหลายครั้งแล้วแต่ไม่เคยยอมใจอ่อนเลย ไม่สงสารผมเหรอ”
“กินกับมึงใครจะกินลง ลงจากตัวกูได้แล้ว จะทำงาน”
“งั้น...ผมขอรางวัลได้ม้า”
“รางวัลอะไร”
“รางวัลที่นวดให้” ผมตอบก่อนจะก้มลงจูบเขาที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็เป็นเพียงแค่จูบธรรมดา ขืนสอดลิ้นเข้าไปมีหวังลิ้นขาด
“อยากให้หน้าบวมมากกว่านี้รึไง กูตบหน้ามึงจนกูสงสารมือตัวเองแล้วเนี่ย”
ผมยิ้ม ถอดแว่นคืนให้พี่พ่าย แล้วยอมลงจากตัวเขามานั่งเก้าอี้ข้างๆ แทน
“กลับไปดิวะ”
ผมส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะแนบหน้าลงกับแขนตัวเองแล้วตั้งใจมองเขา “หัวหน้าให้ผมมาเทรนงานกับพี่ก่อนไปเชียงราย ถ้าผมกลับไปเขาก็หาว่าผมอู้งานสิครับ”
“เทรนงานอะไร กูกับมึงคนละแผนก”
“อือ จริงด้วย”
พี่พ่ายตบหน้าผากผม แล้วเริ่มเปิดแฟ้มเอกสารโดยไม่ได้สนใจผมอีก
ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมา...ทั้งห้องก็มืดสนิท แถมคนที่เคยนั่งทำงานอยู่ข้างๆ ก็ไม่อยู่ ห้องก็ถูกล็อคกุญแจจากข้างนอก จะเปิดออกก็ไม่ได้ แถมประตูหน้าต่างก็เป็นบานเกล็ด
ว้า...โดนขังไว้ซะแล้ว พี่พ่ายนี่น่าตีจริงๆ จะกลับก็ไม่ปลุกผม ทิ้งขว้างกันได้ลงคอ...
“สวัสดีตอนเช้าครับพี่” ผมยิ้มต้อนรับคนที่กำลังเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา เขายักคิ้วมาให้เล็กน้อย พลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน
“เมื่อวานกลับก็ไม่ปลุกผมอ่า”
“ไม่ใช่ธุระของกู”
“แต่ผมไม่โกรธพี่หรอก...พี่พ่ายหิวข้าวไหมครับ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน เราไปกินข้าวกันนะ” เพราะในห้องทำงานของเขามีแค่น้ำเปล่า ผมจึงไม่มีข้าวตกถึงท้องเลยสักเม็ด ทั้งหนาวทั้งหิวตลอดคืน แต่ผมก็ไม่ได้โทรให้ใครมาช่วยหรอก การอดทนรอให้พี่พ่ายกลับมาในห้องนี้อีกครั้งเป็นอะไรที่น่าสนใจมากกว่า
“กูไม่ไป”
“ผมหิวนะครับพี่” ผมเดินเข้าไปใกล้เก้าอี้ที่เขานั่ง คุกเข่าลงข้างๆ แล้วจับมือเขาไว้
“มึงกลับไปอาบน้ำแปรงฟันซะ อย่าเอาตัวสกปรกๆ มาโดนกู”
“ผมหิว...”
ผมจูบมือเขา ใช้ลิ้นเลียนิ้วเรียวสวยที่ยาวกำลังดี ในขณะที่เขาก็มองผม สีหน้าขยะแขยงเต็มที
“มึงอยากเจ็บตัวตอนเช้ารึไงไอ้เพี้ยน”
“ต่อให้พี่ตีผมจนตาย...ผมก็ไม่ปล่อยพี่หรอก”
ผมดูดเลียนิ้วมือของเขา มือหนึ่งก็ส่งไปทักทายกับส่วนที่เริ่มนูนขึ้นมาทีละน้อยตรงเป้ากางเกง พี่พ่ายใช้มือดันหน้าผากของผมให้ออกห่าง แค่ถูกผมเลียนิ้วมือเขาก็รู้สึกแล้วเหรอ...
“พี่...แข็งแล้วนะครับ ให้ผมช่วยนะ”
เขากระชากเส้นผมของผมไปข้างหลัง บังคับให้เงยหน้าขึ้นมองเขาที่ผิวหน้ากำลังแดงก่ำ แต่ผมก็แค่ยิ้มให้ ในขณะที่มือก็ลูบไล้กลางลำตัวของเขาไม่หยุด
“พอ...” เขาสั่งเสียงเข้ม มืออีกข้างบีบที่คางผมแรงๆ “ปล่อยมือ...อย่ามากไปกว่านี้”
“จะฆ่าผมเหรอ...เอาสิครับ ถ้าพี่ต้องการ ผมก็ยอม”
ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง มือก็รูดซิปกางเกงของเขาลงแล้วดึงเอาสิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีออกมา พี่พ่ายบีบคางผมแรงขึ้น แต่สีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ของเขากำลังจะทำให้เขาแพ้ ผมรูดมือขึ้นลง ในขณะที่แรงในการทึ้งศีรษะของผมก็ผ่อนลงไปด้วย
“อาาา” เขาครางต่ำ เสียงหอบหายใจดังขึ้นใกล้ๆ มือที่เคยบีบคางของผม เปลี่ยนมาเป็นเกี่ยวรั้งที่ต้นคอ ส่วนอีกข้างที่เคยทึ้งเส้นผม ก็เปลี่ยนมากดศีรษะของผมให้ลงต่ำ ราวกับไม่อยากให้ผมได้เห็นสีหน้าของเขา
ผมแทรกตัวเข้าไประหว่างขาทั้งสองข้างที่กำลังแยกออกในมุมสวย พร้อมกับอ้าปากรับท่อนเนื้อแข็งแรงที่กำลังกระตุกสู้ฝ่ามือเข้าปาก โลมเลียส่วนหัวที่ปริ่มไปด้วยน้ำเหนียวเหนอะ แล้วครอบครองมันให้ลึกที่สุดเท่าที่โพรงปากของผมจะลึกได้ ขยับริมฝีปากแล้วโยกศีรษะตัวเองช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจังหวะรัวเร็วเมื่อเจ้าของฝ่ามือใหญ่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นคนควบคุมมันเอง เขากระตุกแรงๆ หลายครั้ง กระทุ้งความต้องการเข้ามาในโพรงปากของผม แล้วปลดปล่อยออกมาในเวลาไม่นาน
“อร่อยจังเลยครับ...” เสียงหอบหายใจของเขาทำให้ผมจัดการเลียคราบทุกอย่างที่กำลังเลอะแล้วกลืนลงคอไปจนหมด
“กูเกลียดมึง” เขาบอกผมด้วยเสียงแหบพร่า แต่คำว่าเกลียดของเขากลับทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ผมจัดการรูดซิบกางเกงให้ แล้วเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาที่ทำให้ผมติดอยู่ในบ่วงความต้องการที่ไม่มีวันสิ้นสุด
“ผมยินดีรับความเกลียดของพี่... งั้นเราไปกินข้าวด้วยกันนะครับ แค่นี้ผมไม่อิ่มหรอก”
“เออ จะทำอะไรก็ทำ”
ในที่สุด...ก็ยอมไปกินข้าวกับผมแล้ว ดีจังเลย
“พี่พ่ายชอบกินเหรอครับ อันนี้ด้วยเหรอ ดูน่ากินจังเลยนะครับ ถ้าพี่ชอบ ผมก็จะชอบด้วย”
ในเวลาเช้าๆ อย่างนี้ ร้านอาหารที่เหมาะกับคนระดับรองประธานกรรมการอย่างพี่พ่ายหายากจริงๆ ผมก็เลยต้องพาเขามานั่งร้านตามสั่งที่หน้าไซต์งาน แม้จะดูเชี่ยวชาญกับชีวิตในทุกๆ ด้าน แต่พี่พ่ายกลับดูเก้ๆ กังๆ ในขณะที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะสีแดงริมทางอย่างนี้
“เก้าอี้ไม่หักหรอกครับ พี่พ่ายไม่ต้องกลัว”
“มันเป็นพลาสติกเกรดต่ำมาก ความแข็งแรงก็ไม่มี” เขาบ่นออกมา สีหน้ายุ่งยากใจนั่นทำให้ผมต้องยิ้มแล้วจับมือเขาไว้
“ถ้าเก้าอี้มันหัก ผมจะรีบเอาตัวเองไปรองรับพี่ไม่ให้ตัวพี่ต้องคลุกฝุ่นเลย เชื่อใจผมได้”
“มึงอย่ามาเว่อแถวนี้ไอ้เพี้ยน”
“ผมพูดจริงนะ อ้า... หิวจังเลย ทำไมเขาทำช้าจัง”
“ตาบอดเหรอ ลูกค้าเขาเยอะ”
“จริงด้วย ว่าแต่ที่พี่สั่งไปเมื่อกี้ มันไม่เผ็ดเหรอครับ”
“กูจะไปรู้เหรอ เพิ่งเคยมากิน”
เขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นอย่างนี้แล้วก็ไม่อยากกวนใจ เลยปล่อยให้เขานั่งเงียบๆ มองโน่นมองนี่ไป มีลูกน้องที่ไซต์งานเข้ามายกมือไหว้เขาด้วยครับ หลายๆ คนแปลกใจที่เห็นเขามานั่งอยู่ที่นี่ คงจะเป็นเรื่องแปลกในรอบหลายปีก็ว่าได้ เพราะเท่าที่ได้ยินพี่กิ๊ฟพูดมา พี่พ่ายเป็นคนเรื่องมากในทุกๆ เรื่อง เขาจะเลือกใช้เลือกกินแต่ของที่คุณภาพดีที่สุดเท่านั้น นิสัยคุณชายระดับตัวพ่อตัวแม่เลยก็ว่าได้ สังเกตจากห้องทำงานที่จะมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออยู่ตลอดเวลา
รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ พี่พ่ายสั่งพริกแกงหมูกรอบไป มีไข่ดาวโปะหน้ามาด้วย แต่เห็นสีของอาหารตรงหน้าแล้วเขาก็ได้แต่เขี่ยข้าวไปมา ส่วนผมก็สั่งเหมือนกันครับ เขากินอะไรผมก็กินอย่างนั้นแหละ
“พี่พ่าย ไม่กินเผ็ดเหรอครับ”
“...” ไม่ตอบอย่างนี้สงสัยผมเดาถูก
“งั้นพี่กินไข่ดาวนะครับ เดี๋ยวไอ้ที่เผ็ดๆ ผมกินให้เองนะ”
“ไม่ต้อง สั่งจานใหม่ก็หมดเรื่อง”
“อย่าดื้อดิ เอาจานมานี่ เดี๋ยวผมจัดการให้” ผมแย่งจานข้าวของเขามา เห็นเขาทำหน้าไม่พอใจแต่ผมก็ไม่ได้สน “หมูนี่มันก็ไม่เผ็ดมากนะ พี่กินได้อยู่แล้ว ไข่ดาวนี่ด้วย”
“จะทำให้ยุ่งยากทำไม”
“สิ่งที่ผมทำให้พี่ มันไม่มีอะไรยุ่งยากทั้งนั้นแหละครับ”
เขายื่นมือมาผลักหน้าผากของผมทำเอาเกือบหงายหลัง หน้าตาบึ้งตึงนั่นก็เบือนไปทางอื่น ผมจัดการอะไรเรียบร้อยแล้วก็เลื่อนจานไปตรงหน้าเขา ไข่ดาวกับหมูกรอบคงทำให้เขาอารมณ์ดีได้
“น้ำ” กินไปได้สักพักเขาก็มองดูแก้วน้ำตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ
“ทำไมเหรอครับ”
“สกปรก”
“อ่า...” ผมหันมองไปรอบๆ เพื่อหาร้านสะดวกซื้อ ยังไงเขาก็ไม่ยอมกินน้ำจากแก้วใบนี้แน่ๆ “งั้น เดี๋ยวผมไปซื้อน้ำมาให้นะครับพี่”
“อืม”
ผมรีบวิ่งไปซื้อน้ำแร่จากร้านสะดวกซื้อที่หัวมุมถนนมาให้เขา กลับมาก็เห็นพี่พ่ายเอาจานข้าวของผมให้ไอ้ตูบตัวสีน้ำตาลแถวนั้นกินแล้ว
“พี่ ผมยังกินไม่อิ่มเลย” แม้จะเป็นแค่ข้าวคลุกน้ำพริกแกง ปราศจากหมูกับไข่ดาว แต่มันก็ทำให้ผมอิ่มท้องได้นะครับ
“ก็ไอ้นี่มันหิว” เขาตอบหน้าตายแล้วรับน้ำไปจากผม
“ใจดีกับหมามากกว่าผมอีก”
“ก็ระหว่างมึงกับหมา กูชอบหมามากกว่า”
“ใจร้ายจังเลย แต่ก็ชอบนะครับ”
เขาสำลักน้ำ ผมเลยรีบหยิบทิชชู่ให้เขา แต่เขาดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผมใส่ข้ามวันข้ามคืนไปเช็ดแทน
“เสื้อผมสกปรกนะครับพี่”
“กูรู้ เพราะไม่มีส่วนไหนในตัวมึงไม่สกปรก”
“รู้แต่ก็ยังเอาไปเช็ดปากเหรอ...ดีใจจังเลยครับ” เขาทำหน้าบึ้งใส่ แล้วผลักผมให้ออกห่าง
“เพราะกูไม่ชอบให้ทิชชู่ราคาถูกมาสัมผัสกับปากกู”
“อ่า...ดีใจนะเนี่ย ระหว่างทิชชู่กับเสื้อผม พี่เลือกผมอ่ะ”
“เกลียดความเพ้อเจ้อของมึงจริงๆ”
ผมยังกินไม่อิ่ม แต่เพราะข้าวในจานของผมเป็นอาหารหมาไปแล้ว ก็เลยต้องจ่ายตังค์แล้วกลับเข้าไซต์งานต่อ ไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของพี่พ่ายไปมากกว่านี้ด้วย อีกอย่างผมต้องรีบกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปสแกนนิ้วที่สำนักงานใหญ่
“พี่พ่าย วันหลังไปกินข้าวด้วยกันอีกนะครับ”
“ไม่”
“งั้นผมกลับแล้วน้า วันนี้คงไม่ได้มาหาแล้วนะครับ แต่พรุ่งนี้ผมจะมาอีกนะ”
“ไม่ต้องมาอีกเลยยิ่งดี”
“ไม่ได้สิครับ เดี๋ยวพี่พ่ายคิดถึง”
“ไอ้เพี้ยน”
ผมยิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นจัดเน็คไทให้เขา “พี่พ่าย ตั้งใจทำงานนะครับพี่ ผมขอโทษที่ทำตัวน่ารำคาญใส่พี่ไปบ้าง แต่ผมยืนยันว่าผมมีแต่ความปรารถนาดีให้ พี่จะเกลียดผมก็ไม่เป็นไร เพราะยิ่งพี่เกลียด พี่ก็จะยิ่งคิดถึงผม ทุกลมหายใจเข้าออกของพี่จะมีผมอยู่ตลอดเวลา”
“มึงแม่งบ้า...”
“เกลียดผมให้มากๆ นะครับ แล้วพี่จะลืมผมไม่ได้ พรุ่งนี้เจอกันนะ อย่าหลบหน้าผมล่ะ ถ้าไม่เจอพี่ ผมต้องบ้าแน่ๆ”
“รีบๆ กลับไปก่อนที่กูจะลงไม้ลงมือกับมึง”
“โอเคๆ ไปละ”
ตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่ผมเข้ามาวุ่นวายกับเขา...วันนี้...คงเป็นวันที่เขาอนุญาตให้ผมเข้าใกล้ได้มากที่สุด เกราะหนามที่ล้อมรอบตัวเขากำลังลดความคมลงแล้ว...
“ไอ้เพี้ยน นี่ได้แผลเพิ่มมาอีกแล้วเหรอวะ” ถ้าไอ้ยิวมันยังไม่เลิกบ่น สิ้นปีนี้ผมคงได้ทำโล่ให้มันแน่ๆ
“เออ หน้าตาหล่อๆ ของกูเละขนาดนี้มึงยังจะถามให้ได้อะไรขึ้นมาอีก”
“บอกกูมาเถอะว่ามึงไปมีเรื่องกับใครมากันแน่ ผัวผู้หญิงคนไหนสั่งซ้อมมึงวะ”
มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย พี่พ่ายก็เหมือนสัตว์ดุร้าย กวนใจมากๆ ก็มีกัดตอบบ้างไม่เห็นจะแปลก แต่เทียบกับตอนเจอกันแรกๆ เขาก็ลดการใช้กำลังกับผมมากแล้วนะ ทีแรกนี่เอะอะก็ตบ เอะอะก็เตะ ไม่พอใจพ่อซัดเปรี้ยงเข้าที่เบ้าตามาหลายครั้ง แต่ตอนนี้ก็ยังจะตะปบหน้าผมหรือเตะผมเหมือนเดิมนั่นแหละ ถึงอย่างนั้นก็นานๆ ที เพราะที่จริงแล้วเขาก็ดูจะสงสารผม...ล่ะมั้ง
“ไม่มีผัวใครหรอกน่า กูไม่ได้นอนกับผู้หญิงที่มีผัวแล้วซะหน่อย”
“ดีใจที่ได้ยินอย่างนี้ มึงกลับตัวเป็นคนดีแล้วใช่ไหม”
“ก็นะ พี่กิ๊ฟก็เป็นสาวโสด มินก็เลิกกับแฟนแล้ว ส่วนมึง ผัวก็ไม่รู้ แล้วจะให้มีใครมาดักซ้อมกูล่ะ”
“ไอ้ชั่ว นี่มึงยังไม่เลิกนอนกับผู้หญิงพวกนั้นอีกไงวะ”
“เป็นเมียกูรึไง ทำมาหึงไปได้”
ผมส่ายหน้าใส่ไอ้ยิวที่กำลังทึ้งหัวผมเล่น
“แล้วกับไอ้หมอนั่นไปถึงไหนละ”
“ก็ดี เรื่อยๆ”
“จริงจังเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ”
“แล้วทำไมมึงไม่เลิกตามมัน หายหัวไปเฝ้ามันทุกวัน มึงจะให้กูคิดยังไง”
“มึงนอนอ้าขาให้กูเสียบก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องคิด”
“ไอ้สารเลว”
“อืม กูยอมรับ”
“คนหน้าหนาอย่างมึงด่าไปก็ไม่สะเทือน อ้ะ... ไอ้เพี้ยน อย่าเพิ่งใส่เข้ามา กูยัง.. อ้ะ”
ความรักกับเซ็กซ์มันต่างกัน เซ็กซ์ทำให้คนสองคนที่ไม่ได้รักกันมีความสุขไปด้วยกันได้ แต่ความรัก...แม้คนหนึ่งจะรักมากแค่ไหน ถ้าอีกฝ่ายไม่รักก็คงไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุข คงมีแต่ความเจ็บปวดและผิดหวัง
แต่สำหรับผมแล้ว...ทุกอย่างมันก็แค่เกม เกม...มันจะสนุกก็ตรงที่ได้ดรอปไอเทมหายากมาไว้ในครอบครอง วิธีการไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ ผลลัพธ์ที่จะตามมาต่างหาก...สำคัญที่สุด
นี่...พี่พ่าย...จะยอมให้ผม...ครอบครองพี่ไว้ได้รึยัง...
...............................................................TBC.......................................................................
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นทุกๆ ความคิดเห็นค่ะ ทั้งที่เชียร์น้องเพี้ยน และเชียร์ไร้พ่าย
เริ่มเห็นความน่ารักของน้องเพี้ยนขึ้นมาบ้างรึยัง หรือถ้ายัง...ติดตามกันต่อไปนะคะ อิอิ
ไร้พ่าย ผู้ชายสวมแว่นที่ไม่มีพิษภัย...จริงๆ น่ะเหรอ...
หัวข้อ: -x-ไร้พ่าย-x- ***ตอนที่ 42 The end (30/03/2016) Page. 86 (อ่าน 681543 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก