หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[Aladin]

ติดเรื่องนี้แล้ว กำลังลุ้นเลย 

[sang som]

พระเอกสายซึน?

[Meimei]

สนุกจัง เหมือนกำลังดูซีรี่ส์เกาหลีอยู่เลย ฮา

[chibi]

สนุกมากค่าาาาาาาาาาาาาาาา น่ารักมากๆเลย ;w;

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 4










   “สายแล้วนะ”



   “…”



   “เจ้าไม่ลุกเหรอ”



   ผมสะดุ้งสุดตัวพร้อมลุกขึ้นนั่ง เห็นซองโจแต่งตัวเต็มยศกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่(คือมึงตื่นเช้ามากและแต่งตัวเสร็จไวมาก)

   “ถ้าข้าไม่ส่งเสียงเจ้าคงนอนเคี้ยวน้ำลายไปอีกนาน”
   “ทำไมเจ้าไม่รีบปลุุกข้า!”
   “นั่นเรียกว่าข้าปลุกเจ้าแล้ว”
   “เจ้าควรปลุกเร็วกว่านี้!”

   “เอาเวลาที่เจ้าโวยวายไปจัดการตัวเจ้าให้เรียบร้อยดีกว่า”

   เถียงกับมันไปก็ป่วยการ...หวังว่าวันนี้ผมจะแต่งตัวได้ด้วยตัวของผมเองนะ...ผมรีบชนิดที่ว่ามือจะพันกันเป็นระวิง ในขณะที่ซองโจเปลี่ยนหน้าหนังสืออย่างสบายใจ

   “แล้วเจ้าทำไมไม่ไปก่อนล่ะ”

   ผมถามขึ้นตอนที่ผมใกล้จะแต่งตัวเสร็จ ซองโจวางหนังสือลงลุกขึ้นยืนและประจันหน้ากับผม ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก ในขณะที่มันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผม   

   มึงจะทำเชี่ยไรฟะ...อย่าบอกนะว่าจะกัดกูอีก

   มันมองผมเหมือนผมเป็นเด็ก จับเสื้อให้ผมจนมันถูกต้องตามมาตรฐาน




   ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก...




   ใจเต้นแรงทุกทีเลยสิน่า...




   พอมันจัดการเสื้อให้ผมเสร็จ มันก็หยิบหนังสือและก็ถุงผ้าของมันขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวที่จะออกไปเรียน ผมที่ยืนอึ้งไปนาน พอตั้งสติได้ก็รีบหยิบหนังสือบ้างและก็รีบวิ่งตามไปทันที









   ผมกับซองโจมาสายที่สุดตอนรับประทานอาหารเช้า...

   ไม่มีใครจับไปลงโทษ แต่เวลาที่ผมได้ทานข้าวมันจะลดลง ผมกับมันได้ที่นั่งติดกับที่วางรองเท้าของบัณฑิตปีหนึ่งทั้งหมด และทุกคนก็ทานกันไปได้เกินครึ่งแล้ว พยองอันส่งสายตาขอโทษขอโพยมาให้แต่ไกล สงสัยคงจะคิดว่าผมตื่นเช้ากระมัง ผมส่งไม้ส่งมือไปบอกว่าไม่เป็นไร

   “มาสายเหรอ”

   โทมินจุนชิ...เอ๊ย...มินจุนยิ้มให้ มันนั่งอยู่ไม่ไกลจากผมเท่าไหร่ ท่าทางจะมาสายเหมือนกัน

   “เจ้าก็ไม่ต่างกัน” ผมตอบ...มองดูถาดอาหารของมันว่าจะมีอะไรแบ่งมาให้ผมกินหรือเปล่า
   “เจ้าสนิทกับ...เขา...เหรอ” มินจุนกระซิบกระซาบ มองหน้าซองโจที่ทานข้าวเงียบ ๆ อย่างหวาด ๆ
   “ไม่สนิทเลย...” ประโยคนี้ซองโจมันคงจะได้ยินเต็ม ๆ สองหู มินจุนกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะกระซิบกับผม

   “เขาน่ากลัวมาก”

   “อืม...”

   “แถมยังมีบริวารตามมาเรียนด้วย”

   “…”

   “น่ากลัว”

   แถวบ้านเรียกพวกเส้นใหญ่ ผมไม่ได้สนใจเรื่องของไอ้ซองโจเท่าไหร่เพราะมัวแต่สนใจของกิน จนกระทั่งมีรุ่นพี่ปีสามเดินมาแจกตารางเรียนหลังจากที่ใครหลายคนเริ่มอิ่ม ๆ กัน เดี๋ยวก่อน กูยังแดกไม่หมดดดดด
   ซองโจวางตะเกียบ มันกินหมดแล้ว นี่มึงกินหรือมึงเขมือบวะ...

   “เห็นตารางเรียนกันแล้วนะ”

   ผมเหลือบมองดูตารางเรียนของตัวเอง...จะว่าสบายไหม ก็ไม่นะครับ คาบศึกษาด้วยตัวเองมีเยอะมาก นั่นหมายความว่าวิชาหลักคือมังกรดี ๆ ดีเองเมื่อเทียบกับหมู กูตายแน่...

   “อย่าลืมดูแลคู่หูของตัวเองด้วยล่ะ พวกเจ้าจะต้องเรียนด้วยกัน ดูแลช่วยเหลือกันไปอีกนานแสนนาน”

   คู่หูที่ว่านี่คือคนที่อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม... ผมรู้สึกอยากตายขึ้นมาทันที แม่งไม่ฟินแน่ ๆ อยู่กับไอ้ซองโจ มินจุนยังคงยิ้มให้ผมอยู่ และก็บอกว่าผมกับเขามีเรียนเหมือนกันทุกตัวในวันนี้ พอดีปีหนึ่งจะถูกแยกเป็นเสคชั่นน่ะครับไม่รู้ว่าเสคชั่นหนึ่งมีกี่คน(เสคชั่นนี่ผมไม่รู้ว่าที่นี่เขาเรียกกันว่ายังไง เสคคึชั่นนึ?)
   
   “เจ้าคงยังไม่ลืมกฎที่ข้าตั้งขึ้นมานะ” ซองโจเอ่ยลอย ๆ “ข้าขอเพิ่มข้อที่หก อย่ามาสร้างปัญหาให้กับข้า”

   “เจ้าตั้งมันไปก็เท่านั้น” มันไม่ได้ผลหรอก...

   ถ้าเป็น 2015 ไอ้ซองโจคงตบหัวผมล้างน้ำไปแล้ว แต่เป็นสมัยนี้มันก็เลยเงียบ ผมรู้สึกเหมือนได้กุมชัยชนะอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็แค่ครู่เดียวเท่านั้น เมื่อเหล่ายักษ์กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง(กูนี่หลักกิโลท่ามกลางเสาไฟฟ้าเลย) ผมค่อย ๆ เดินไปหาพยองอัน ก่อนที่เราสองคนจะเดินไปยังอาคารเรียนรวมด้วยกัน

   เจอวิชาแรกเข้าไปผมคิดถึงวิชาเรียนของผมในยุคปัจจุบัน...

   ไม่เรียนแล้วโว้ยกูจะกลับบ้านนนนน ขงจื๊ออะไรเนี่ย เข้าใจยากชิบ! ผมนึกว่าจะเป็นการสรุปรวบยอดและก็ท่อง ท่อง ท่อง แต่เปล่าเลยครับ แม่งเป็นการเรียนแบบที่ดิสคัชชั่นกันชิบหาย ถกกันอยู่นั่นแหละว่าเจ้าเห็นด้วยไหม เจ้ามีความเห็นอย่างไร มีอะไรจะเสนอเกี่ยวกับความคิดนี้หรือไม่ บอกตามตรง...ไอ้ที่ได้ที่หนึ่งคนนี้ มันคงจะไม่ได้ที่หนึ่งอีกต่อไปแล้วล่ะ

   ทุกคนก็ดูเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไรแม้กระทั่งพยองอัน เขาสามารถตอบกันได้และเข้าใจอย่างถ่องแท้ ในขณะที่ผมนั้นงงสัด ๆ ตามไม่ทันตั้งแต่บทเรียนเรื่องแรกที่เขาเรียนกัน

   พ่อผมในชาตินี้ต้องด่าผมแหงม...ไม่รู้จะสั่งโบยอะไรผมหรือเปล่า...ถ้าเป็นสมัยปัจจุบันล่ะก็...พ่อคงจะบอกว่าเรื่องของมึง เอาตัวเองให้รอดก็พอ

   อยากจะถอนหายใจยาวไปถึงไทยแลนด์แดนสยาม

   “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่ายองวอน เจ้าไม่ไหวใช่ไหม” พยองอันจับแขนผม “ข้าจะพาเจ้าไปหาท่านหมอ”

   “เดี๋ยว ข้าไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้น” ลียองวอน...มึงคงอ่อนแอจนเพื่อนลำบากมานักต่อนักสินะ เพราะแค่ผมทำท่าไม่ค่อยโอเคแป๊บเดียว พยองอันจะเข้ามาถามไถ่อาการผมทันที

   “หน้าเจ้าดูซีด ๆ”

   “ข้าหน้าซีดเพราะบทเรียนนั่นต่างหาก”

   “สนุกดีนะ” พยองอันเอ่ย “ท่านอาจารย์สอนดีมาก ข้ารู้สึกดีที่ได้มาเรียนที่นี่ เจ้าก็คิดเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”

   … จุดมากมายแทนความรู้สึก ไม่เลย! นี่ไม่ใช่ที่ของกูเลยเพื่อนเอ๊ย!



   “ขวางทาง”



   คำพูดหนึ่งทำเอาผมกับพยองอันแยกออกจากกัน... คำพูดของซองโจ

   ก่อนที่ผมจะด่าสวนผมกลับต้องอ้าปากค้างเสียก่อน...ซองโจอปป้า(อันนี้เติมเอง)กับธนูอันใหญ่ยักษ์ พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง แม่งเท่สัด ๆๆๆ เท่แบบที่ไม่ต้องให้ยองวอนในตัวผมมันชมเลย ผมชมเองนี่แหละ ทุกอย่างเข้ากับมันมากตั้งแต่หัวธนูจรดท้ายธนู
 
   “วิชานี้ข้าตายแน่” พยองอันทำหน้าเคร่งเครียด

   “อะไรเหรอ”

   “ยิงธนูน่ะ”

   วิชานี้ผมไม่ต้องเรียน...แต่ก็ต้องเข้าทุกครั้งให้ครบตามหลักสูตร

   แทนที่ผมจะรู้สึกสบายที่ไม่ได้ยืนตากลมจับคันศรอยู่ตรงนั้น แต่ผมกลับอับอายชิบหายชนิดที่ว่าอยากแทรกแผ่นดินหนี บางคนหัวเราะเยาะผมเพราะผมดูเหลาะแหละอ่อนแอไม่เอาไหน ซึ่งมันก็ใช่อย่างนั้นจริง ๆ โรคที่ผมเป็น(และยองวอนมันก็เป็น) คือโรคที่เล่นกีฬาหนักไม่ได้(แม้ธนูจะยิงจิ้ว ๆ แป๊บเดียวเสร็จ แต่คันธนูของโชซอนแท้มันก็หนักมากอยู่ดี) บุตรชายแห่งเสนาบดีฝั่งซ้ายอย่างผมผู้ซึ่งโด่งดังเรื่องขี้โรคจึงไม่ได้แตะคันศรนั่น (แต่ก็ต้องมานั่งทำหน้าโง่ดูคนอื่นเขาเรียนไป...)

   วิชานี้ในตอนแรกอาจารย์ก็สอนเกี่ยวกับเรื่องพื้นฐานทั่วไป วิธีจับ วิธีเล็ง...

   ฉึก!

   จู่ ๆ ลูกธนูก็พุ่งไปโดนกลางเป้าสีแดงที่วางอยู่ไกลโพ้น...



   “จะเริ่มกันได้หรือยังขอรับ”



   ฝีมือไอ้เชี่ยซองโจ...อาจารย์หัวเราะนิดหน่อย ก่อนที่จะบอกให้ทุกคนเริ่มฝึกซ้อมยิงกันได้
   มันกวนตีนชิบหาย ทำไมไม่ยอมรออาจารย์พูดจบก่อนก็ไม่รู้ มึงอยากจะโชว์พาวว่างั้น

   ซึ่งพาวของมันก็สมควรที่จะโชว์จริง ๆ ครับ แม่งยิงกี่ทีก็เข้าเป้าอยู่อย่างนั้น ไม่ห่างจากเป้าไปไหนเลย ท่าทางเชี่ยวชาญของมันทำให้ผมนึกถึงคำพูดที่ยองวอนมันแอบเขียนบันทึกว่าซองโจมันชอบธนู

   และฝีมือการยิงของมันก็เป็นการยืนยันอย่างดีว่าซองโจมันชอบจริง ๆ

   ผมยักไหล่ เนื่องจากไม่มีอะไรทำ จึงหยิบบันทึกของจูเนียร์(ร่างอวตารของบันทึกลียองวอน)ขึ้นมา พร้อมกับเขียนยึกยักลงไปในนั้นต่อจากซองโจมึงมันเหี้ยว่า...



   มึงมันเท่...


   
   “เจ้าไม่ไปช่วยคู่หูของเจ้าหน่อยเหรอ เจ้าตัวกระเปี๊ยก” อาจารย์หันมาหาผมที่ต้องสะดุ้งอีกครั้ง ผมรีบลุกขึ้นและไปหาซองโจทันที มันจะมีอะไรให้ผมช่วยล่ะ บริวารมันก็มีตั้งเยอะ...

   ผมคงได้มายืนโง่แทนที่การนั่งโง่สินะ มันดีขึ้นตรงไหนเนี่ย...ผมเห็นชิลมันเดินไปช่วยพยองอันยิงธนูด้วยครับเพราะท่าทางพยองอันจะไม่ถนัดเรื่องนี้จริง ๆ ส่วนซองโจแม่งก็ยังเมามันอยู่กับการยิง

   “ช่วยถือให้ข้าด้วย”

   มันไม่รอฟังคำตอบ โยนธนูอันที่ใหญ่เกือบเท่าตัวผม(หรือเท่าเลยวะ)มาให้ผมถือ หนักจริงด้วย...ดีแล้วที่ผมไม่ต้องเรียน เพราะถือแค่นี้ก็รู้สึกหนักแล้ว

   ไอ้ซองโจมันจะไปดื่มน้ำนี่เอง ผมเพิ่งสังเกตว่าบนธนูมีภาษาเกาหลีสลักสีทองเอาไว้อย่างสวยงามว่า


   คังยู...


   ถ้าผมจำไม่ผิด มันแปลว่าความแข็งแกร่งและความอ่อนโยน


   “คังยู?”

   จู่ ๆ ซองโจมันก็แย่งธนูไปถือเสียเองตอนที่ผมพูด


   “คังยูคือชื่อธนูของเจ้าหรือ”


   “ไม่ใช่”


   “งั้นก็ชื่อหมาของเจ้า”


   โป๊ก...ปลายคันศรถูกเคาะลงมากลางกระหม่อมของผม ดีนะที่มันโดนหมวกสูงเสียก่อน


   “...มันคือชื่อของเจ้า?”


   ดูเหมือนคำถามนี้จะกลายเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ซองโจไม่ตอบอะไร มัวแต่เช็คธนูอยู่ได้


   “คนอะไรมีสองชื่อ”

   “คนอะไรขี้สงสัย” มันมีการเอาคืนด้วยเว้ย...ไม่ธรรมดา

   “ทำไมเจ้าต้องมีสองชื่อด้วยล่ะ”

   “ถ้าเจ้ารู้แล้วเจ้าจะเลิกถามใช่หรือไม่”
   
   “ใช่”

   “คังยูคือชื่อที่บิดากับมารดาของข้าเรียกข้า ซองโจ...สำหรับให้คนอื่น ๆ เรียก”


   “งั้นข้าเรียกเจ้าว่าคังยูบ้างได้หรือเปล่า”


   โป๊ก...เป็นอีกครั้งที่ผมโดนปลายคันศรประทุษร้าย


   “เจ้าจะเคาะหัวข้าทำไมนักหนา”
   

   “ก็เจ้าไม่ยอมหยุดพูด”


   “ตกลงว่าได้หรือเปล่าล่ะ”


   ซองโจมองผมอย่างเหนื่อยหน่ายใจ(แกมรำคาญ) ผมก็แค่อยากรู้นี่หว่าหากเรียกคังยูมันจะหันมาหาเหมือนที่เรียกซองโจรึเปล่า...

   “มันไม่ใช่ชื่อที่เอาไว้เรียกกันอย่างดาษดื่น พ่อข้าเป็นคนที่ตั้งชื่อนี้ตั้งให้”


   “…”


   “คนที่เรียกข้าอย่างนั้นได้ คงมีแต่คนที่สำคัญมากกับข้าเท่านั้น”







   



   กะอีแค่ชื่อที่สองทำไมต้องเรื่องมากด้วย...

   ตอนพักทานอาหารกลางวันผมนั่งทานกับพยองอัน พยองอันดูเจ็บปวดที่มือไม่น้อยกับการถือธนูที่แสนหนักเอาแต่ร้องอูยตอนที่จับตะเกียบอยู่ น่าสงสารเขานะครับ

   “คาบบ่ายนี้ข้าจะไปหาหมอ”
   “ให้ข้าไปด้วยหรือไม่” ผมถามทันที
   “ไม่เป็นไร ข้าได้ยาเสร็จข้าจะกลับไปนอนพัก” พยองอันพูด...มันอยากพักหรือมัันขี้เกียจในคาบศึกษาด้วยตัวเองฟะ ผมมองมันอย่างจับผิด “เจ้าต้องไปหอสมุดเพื่อหาหนังสืออีก...ไม่ใช่หรือ” รู้เลยว่ามันต้องมองว่าผมเรียนไม่ทันแหงม ๆ “ข้าขอโทษนะยองวอน วันนี้ข้ายังช่วยเจ้าเรื่องเรียนไม่ไหว”

   “เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าหาหนังสือได้แล้วข้าจะไปหาเจ้าที่หอนะ”

   เหตุเช่นนั้นบ่ายนี้ผมก็เลยต้องไปหอสมุดคนเดียว จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้ขยันอะไรมากมายหรอกนะครับเพียงแต่ว่าวันแรกนี้คนอื่นก้าวกันไปได้คนละก้าวสองก้าวแล้ว(ทุกคนด้วย) ในขณะที่ผมยังก้าวถอยหลังอยู่เลย มันคือความอัปยศอดสูครับหากว่าเรียนตามคนที่นี่ไม่ทัน เสียงหัวเราะเยาะคนอื่นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เสียงดูถูกจากไอ้ซองโจเนี่ยสิ...

   คาบศึกษาด้วยตัวเองทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามแต่ใจตัวเองจะปรารถนา ไปที่ไหนก็ได้ในเขตโรงเรียน(ซองกยุนกวานอนุญาตให้นักเรียนออกไปนอกโรงเรียนได้แค่ศุกร์เย็นไปจนถึงวันจันทร์เช้า) บางคนก็ไปที่หอสมุด บางคนก็ติสต์แดกนั่งอ่านริมแม่น้ำ หรือไม่บางคนไม่อ่านกลับไปนอนต่อดีกว่า

   ผมเข้าไปในหอสมุดที่ค่อนข้างมีหนังสือเยอะมากกกกกกกกกกกกก แต่สำหรับผมความน่าสนใจนั้นโคตรจะติดลบ หนังสือโบราณมันจะมีอะไรน่าสนใจล่ะครับแค่กระดาษกับหมึกเท่านั้นเองนะ นี่ผมจะต้องอ่านเจ้าพวกนี้เพื่อความอยู่รอดของตัวเองจริง ๆ น่ะเหรอ ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร...

   หลังจากที่ได้หนังสือเสร็จ ผมก็มานั่งจุมปุกอยู่ตรงสนามหญ้า อ่านได้สองหน้าผมวาง...แม่งหาอย่างอื่นทำดีกว่า เชื่อไหมครับ ผมเพิ่งค้นพบว่าหนังสือที่น่าสนใจที่สุดในยุคนี้สำหรับผมคืออะไร...

   …บันทึกของยองวอน
   และก็เป็นอีกครั้งที่ผมเปิดอ่าน

   ชีวิตกูตอนนี้มีแต่มึงจริง ๆ นะยองวอน




   ...นางเป็นคนสวย
   ข้าเคยเดินผ่านนางตอนที่ข้าเข้าไปซื้อของในเมือง คุณหนูผู้สูงศักดิ์จากตระกูลดังที่พ่อข้าก็ยังเคารพหวั่นเกรง นางไม่ใช่คนใจร้าย นางเป็นคนนิสัยดี เพราะเหตุนี้ข้าจึงอิจฉานาง...
   
         ...นางผู้ได้อยู่ในสายตาของเขาคนนั้น



   ยองวอนก็เคยเจอคู่หมั้นของซองโจเหรอเนี่ย
   

   “ยองวอน!”

   “ไอ้เหี้ยเอ๊ย แม่มึงตาย!(ภาษาไทย)” ผมตกใจหมด

   “?” มินจุนทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ผมพร้อมกับทำหน้าสงสัย

   “ต่อไปเจ้าต้องให้สุ้มให้เสียงก่อนที่จะมาหาข้าสิ”

   “อ่านอะไรอยู่เหรอ ดูน่าสนใจดีจัง”

   ผมเก็บบันทึกลงกระเป๋าผ้า “บันทึกน่ะ”

   “บันทึก?”

   “เจ้าเคยได้ยินเรื่องคู่หมั้นของซองโจหรือเปล่า”

   “…อืม เขามีคู่หมั้นก็คงจะไม่แปลก เจ้าอยากรู้หรือ” มินจุนยิ้มให้ผมก่อนที่จะตอบอย่างใจดี “นางเป็นลูกสาวท่านหัวหน้าเสนาบดีฝั่งขวา” อ้าวชิบ ฝั่งตรงข้ามกับพ่อกู “และได้ข่าวว่านางนั้นมีใจให้ซองโจมากถึงขนาดที่ว่าขอบิดานางให้จัดการเรื่องงานหมั้นของนางกับซองโจแทบจะในทันที”

   “ขนาดนั้นเลยรึ” ที่ผมเห็นก็ออกจะดูสวย น่ารัก เรียบร้อยนี่นา นึกภาพไม่ออกเลยแฮะกับการที่เธอไปอ้อนวอนพ่อของเธอเรื่องหมั้นกับซองโจ

   รู้สึกว่ายองวอนในตัวผมจะใจแป้วแปลก ๆ หลังจากที่ได้ยิน ก็คงจะแป้วแหละ ในบันทึกก็เขียนเอาไว้ซะขนาดนั้น ยอมแพ้ตั้งแต่ที่ยังไม่ได้สู้ เฮ้อ...ผมถอนหายใจยาว พลางคิดว่าทำไมยองวอนในชาติที่แล้วถึงไม่ลองสู้ดูสักตั้งวะ ไอ้ซองโจมันก็ไม่น่าจะใช่คนที่พิชิตใจยากสักเท่าไหร่เลยนี่หว่า ทำไมไม่ลองสู้ดูล่ะ...

   …เดี๋ยว ที่ผมพูดไปน่ะ ผมคิดยัง สวัสดี นี่ผมกำลังอยู่ในยุคโชซอน เห่นโหลววว... ตั้งสติหน่อยเว้ยบักจูเนียร์

   อ๊บ อ๊บ

   ผมได้ยินเสียงกบ...ผมยิ้มทันทีที่ได้ยิน

   อ๊บ อ๊บ
   
   มึงเสร็จกูแน่ซองโจ! (เมื่อกี้ยังคิดเรื่องพิชิตใจมันอยู่เลย...) ผมค่อย ๆ เดินออกไปหากบตัวนั้นช้า ๆ




   …และก็ทำการจับตัวมันเอาไว้ซะ












   ตามหาซะทั่วที่แท้ก็มาอยู่ในหอนี่เอง
   ตอนผมเลื่อนประตูเปิด ซองโจดูไม่ตกใจอะไร...แต่พอผมปล่อยสิ่งที่อยู่ในมือผมไปหามันเท่านั้นแหละ...
   นึกภาพหน้ามันเหวอออกไหมครับ โคตรฮา พูดเลย

   “เจ้าเล่นบ้าอะไร! เอามันออกไป!”
   
   หมดกันความเก๊กที่สั่งสมมา ร่างฟาย ๆ ของซองโจกำลังเกาะหลังคนตัวเตี้ยอย่างผม ผมเอาแต่หัวเราะ ส่ายตัวไปมาไม่ให้มันเกาะ หรือไม่ก็ส่ายไปให้ซองโจมันเข้าใกล้กบ ผู้ซึ่งทำงานเป็นทีมเวิร์คกับผมเป็นอย่างดี ทำท่าจะกระโดดเข้าหาซองโจหลายครั้ง

   “ข้าบอกว่า...ให้เอามันออกไป!”

   “ลูกธนูทั้งแหลมทั้งยาวน่ากลัวกว่าเจ้านี่ตั้งเยอะ ทำไมเจ้าต้องกลัวมันด้วยล่ะ”

   “นี่เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ากลัว! ข้าไม่ได้กลัว!”

   “แต่เจ้าเกาะข้าไม่หยุด ฮ่าๆๆ เจ้ากลัวหัวหด!”

   “ข้าไม่ได้กลัว!”

   “เจ้ากลัว!”

   “ข้าเปล่า!”

   “นายน้อย!”



   ชิ้ง...แสงสว่างวาบจากปลายดาบเข้าตาผมทันควัน ในขณะที่ดาบยาวด้ามนั้นชี้ตรงมาที่ผมอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ



   
   “ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย!”



   “…”




   “มึงจะฆ่ากูเหรอไอ้สัด”



   (แน่นอนว่าต้องเป็นภาษาไทย)



   “ข้าได้ยินเสียงดัง เจ้านี่สร้างความวุ่นวายให้กับนายน้อยใช่หรือไม่” ไอ้ชิลมันไม่ชิวแล้วครับ มันจะฆ่าผม มันจะฆ่าผม!!!



   อ๊บ อ๊บ




   เสียงกบดังช่วยชีวิต ปลายดาบของชิลเปลี่ยนเป้าหมายไปที่กบ พร้อมจ้วงแทงสิ่งมีชีวิตที่เป็นเครื่องมือในการแกล้งและไม่รู้อิโหน่อิเหน่



   “ย๊า นี่เจ้าจะบ้าเหรอ”



   ห่วงตัวเองยังน้อยกว่าห่วงกบเลยผมอ่ะ...ผมรีบเข้าเอาตัวไปกันเอาไว้ ก่อนที่ไอ้ชิลมันจะจ้วงแทงกบน้อยให้ตายคาดาบ



   “ข้าอยากออกไปสูดอากาศ...” พูดจบซองโจก็เดินออกไปโดยมีชิลเดินตามไปติด ๆ



   แม่ง...ไม่เห็นหนุกเลย
   ตอนแรกก็หนุกอยู่หรอก แต่ดาบจริงแบบนั้นทำอกสั่นขวัญแขวน ผมทำใจปล่อยกบให้ออกไปใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ จนบานประตูเลื่อนออกและเจ้าของห้องอีกคนเข้ามา

   มันทำหน้าโกรธผมมาก...

   …แหงสิ...ผมไปสะกิดต่อมความกลัวของมันนะ...



   เห้ย...ลืมไปว่าเวลามันโกรธมันจะทำอะไร




   และผมก็ไม่ได้ตั้งตัวเสียด้วย รู้ตัวอีกทีผมอยู่ใต้ร่างของมันอีกแล้วครับ คราวนี้แม่งเลือกที่จะกัดใบหู แม้จะไม่แรง แต่แม่งเสือกไม่ปล่อย



   งับ



   เปลี่ยนไปกัดอีกข้าง...



   งับ



   พ่องตายยยยย!!!



   “เจ้าเก่งเรื่องกวนประสาทข้า เจ้าตัวเล็ก”

   “…ปล่อยข้าโว้ยยย” ผมดิ้นพล่าน แน่นอนว่าสู้เชี่ยอะไรมันไม่ได้เลย ขยับไปก็เท่านั้นอยู่ใต้ร่างมันหมดทุกอย่าง...

   “ทำยังไงเจ้าถึงจะกลายเป็นกระต่ายเชื่อง ๆ”


   
   นั่นมันชาติที่แล้ว ชาตินี้กูคือจูเนียร์ไงแสด กูไม่ยอมอะไรใครง่าย ๆ หรอก




   งับ งับ ... งับ





   “ข้าเริ่มทนไม่ไหวกับเจ้าแล้ว”




   “มึงไม่แดกหูกูไปเลยล่ะสัด...โอ้ย ปล่อยกู!!!”




   “แม้แต่คำด่าของเจ้าก็ยังฟังไม่เป็นภาษา”





   กว่ามันจะปล่อยผมก็เล่นเอาผมเจ็บหูไปหมด...คงสมกับการที่ผมปล่อยกบมาหามันนั่นแหละ...สุดท้ายแล้วผมก็แพ้มันอยู่ดีสินะ...


   เจ็บใจชิบหายเลยโว้ยยยยยยยยย!!!





   “เจ้ากัดทุกคนที่ไม่ได้ดั่งใจเจ้าหรือยังไง”




   ซองโจที่แยกไปอยู่อีกฝั่งมองหน้าผม ก่อนจะตอบเบา ๆ



   “ข้าไม่เคยกัดใคร...นอกจากเจ้า”








TBC *






Talk : เป็นกำลังใจให้นังจูเนียร์(เรียกด้วยความรักล้วน ๆ) กระเทาะหัวใจที่แข็งอย่างกับหิน(แน่เหรอ?)ของซองโจหรือนายน้อยคังยูด้วยนะคะ ขอบคุณคนอ่านที่เข้ามาอ่านและก็ชื่นชอบค่ะ : )

[wikawee]

โอ้ย!!!!!!ฮากัยยองวอนเวอร์ชั่นใหม่ที่รับบทโดยน้องจูเนียร์ 2015 อะไรนางจเกรียนขนาดนี้ น่ารักน่าฟัดเป็นที่สุด ฮืออออ อยากลักกลับบ้านอ่ะ

ความรู้สึกต่อนายน้อยซองโจยังเหมือนเดิม แม่งหมั่นไส้ว่ะ "ข้าไม่เคยกัดใคร นอกจากเจ้า"  อย่าให้เห็นไปกัดปากใครเข้าล่ะ เหอะ (อคติสุดๆเวลานี้)

[ROCKLOBSTER]

 

 
 

[akira26095]

อยากโดนกัดบ้างจังเลยค่าาาาาาาาาาาา 

มาบ่อยๆแบบนี้รักมากเลย 555555

[baslowbatt]

  เขินซองโจ

[yesong]

 “ข้าไม่เคยกัดใคร...นอกจากเจ้า”

เขินเลยดิ 

[Money11]

อยากให้เค้าเป็นกระต่ายน้อยเชื่องๆ ก็ทำตัวน่ารักๆนะจ๊ะนายน้อย
 

[chibi]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด เขินแทน 

[namngern]

นอกจากเจ้า นอกจากเจ้า นอกจากเจ้า..
ฮั่นแน่!!!~  ซองโจ จะต้องชอบจูเนียร์แน่
ต้องมีความหลังแน่ๆ อรั๊ยยย เขิน
ดีใจจังที่มาต่อ เราคอยไม่เก้อจริงๆด้วย อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[little2413]

โอ๊ยยยยย น่ารักมากกกก หนูจูเนียรขา~~~~ เอาหัวใจของนายน้อยมาใหได้นะคะลูกกก
เราชอบมากๆเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ♥

[fahhee_zeze]

แกมันเกรียนนังยองวอนจูเนียร์ ถถถถถ เรียกชื่อยาวก็ดูอินเตอร์ไปอีกแบบ ยองวอนจูเนียร์ 

[Chocobear]

ขำซองโจหนักมาก หมดมากเลยลูก 555
มาไทยมั้ยเดี๋ยวพาไปกินลาบกบ อร่อยนะครัชรับรองติดใจ
แอบเชียร์คู่มินจุนกับจูเนียร์แหะ ดูบรรยากาศสบายๆดี 
.
.
-Zobear-

[BoolinMini]

กระต่ายเชื่องๆ แหมมม ซองโจ มีใจให้เค้าบอกกก

อิโถ่ ตอนที่ห้ามาไวไวนะค๊าาา

[tempo_oil]

ยองวอน2015 มันฮาชิบ อย่างเกรียนอ่ะ 55555555
อยากโดนงับมั้งจัง กิกิ

[nimfadora]

ลงโทษด้วยการงับหูนี่ คิดอะไรอยู่รึเปล่าท่านซองโจ 
สนุกอ่ะ เป็นการผสผสานที่ลงตัวมากเรื่องนี้
เราชอบตั้งกะชื่อเรื่องละ นิราศโชซอน    สนุก น้องจูในร่างยองวอนนี่ได้ใจเรามาก
รอตอนต่อไปนะเจ้าคะ 

[badbadsumaru]

งื้อออออออ ข้าไม่เคยกัดใครนอกจากเจ้า เอาละสิๆ  >__<

[QGisuz]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆ
อ่านไปขำยองวอนไป จูเนียร์เอ้ยยยยยยย ถ้าเป็นสมัย2015ต้องด่าว่าไอ่เกรียน 555555555
ทำภาพลักษณ์ในอดีตของยองวอนที่เรียบร้อย พูดน้อยหายไปหมด ตลกสุดๆ อ่านละหุบยิ้มไม่ได้เลยค่ะ 55555

ซองโจคงต้องหล่อมากจริงๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ชอบประโยคสุดท้ายที่บอกว่าไม่เคยกัดใครนอกจากยองวอน อู้ยยยยยย ฟินไปดิ
แต่มันเสียใจตรงที่นางมีคู่หมั้นแล้วนี่แหละ งื้อ

[AttoSama]

ข้าไม่เคยกัดใครนอกจากเจ้า ...
ข้านี่ลงเรือสำเภาไปฟินแลนด์แล้วเนี่ย 5555555

[boboman]

อุ๊ย ชอบตอนงับๆ จัง ทำเราฟิน -///- งานนี้คงต้องให้จูเนียร์ปล่อยกบแกล้งบ่อยๆ ซะละม้าง 555

[evilheart]

แสบจริงๆ

[aeyja55]

 :mew3:เจอประโยค ข้าไม่เคยกัดใคร นอกจากเจ้า แล้วอึ้งเลย แสดงว่าคังยูเริ่มมีใจแล้วใช่ไหม

[NOoTuNE]

ยังไงๆๆ นายน้อยคังยู การลงโทษ ยองวอนของข้า ? คือการกัดหละท่าน ร้ายนะยะ ส่วนชะนีพูดเล่อออ เบื่ออออออ นี่เห็นแว้บๆกับแค่ได้ยินประวัตินะ

[fannan]

สำคัญมากโดนกัดอยู่คนเดียว



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[bulldog17]

ประโยคสุดท้ายมันโรแมนติกแบบแปลกๆ 555555

ปล.ตอนเห็นชื่อจูเนียร์ก็ตกใจ
ออมม่ามาทำอะไรแถวนี้
นอกใจพี่บีหรอ คิคิ

[ssipra]

ซองโจนางไม่ธรรมดา นางต้องคิดอะไรกับหนูจูเนียร์แน่ๆ อิอิ

[My_yunho]

ทิ้งท้ายไว้ให้ลุ้นๆๆๆๆๆๆ


น้องจูระวังชองโจตบะแตกนะ555