หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[BeeRY]

เพิ่งตามมาอ่านค่ะ นิราศนี้มีรัก แบบเกรียนๆซะด้วย
จูเนียร์ ถ้าเธออยากให้ทฤษฎีเธอเป็นจริง เธอลองอ่อยซองโจดูสิ จะได้รู้กันไปเลย ทางนี้ลุ้นใจแทบขาดว่าซองโจจะกัดเธอตรงไหนเพื่อลงโทษอีก
ตอนต่อไป เมื่อไหร่จะมาน้าาาาา รอนะคะ

[xeruoh]

ย๊าาาา
พระเอกไมน่ารักงี้ ฮรืออออ
ถ้าเราเป็นจูเนียร์ก็คงด่าตัวมันในอดีตเหมือนกันนน
รอตอนต่อไปค่าา
 

[sine]

สนุกมากกกกกก  นังจู(?)น่ารักน่าฟัดน่าเอ็นดูมาก ฮ่าๆๆๆๆ  พระเอกของเราก็เท่มากเช่นกัน

[Chocobear]

นั่งอ่านเรื่องนี้เหมือนกำลังดูซีรีย์เกาหลีย้อนยุคอยู่จริงๆนะ คำบรรยายกับภาพในหัวตอนดูซีรีย์นี่มาเลย
โอยย... ยิ่งคำพูดคำจานี่มันใช่ เลอค่ามากจริงๆ
รอตอนต่อไปนะครับ

[Perry_Pie]

ตัวจ๋าาาา เค้ารอตัวมาต่อทุกวันเลยนะะะะ
เมื่อไหร่ตัวจะมาาาาา 

[Poseidon]

แวะมาเวิ่นเว้อ อิอิ
คิดถุงหนูจู

[บูมเบส]

คิดถึงจังเลยครับอยากอ่านต่อแล้วนะครับ

[MunashiiSora]

จงมาต่อ จงมาต่อ จงมาต่อ ~ 

[mishiyosan]

ทำไมรู้สึกชองโจพูดมาก 
ยองวอนป๊อดจริงๆแหละ 55555 ชอบจูเนียร์ นางฮามาก
เริ่มมีใจให้เขาแล้วล่ะสิ
 

[Isunn]

    เค้ามารอตะเองทุกวันเลยนะ 

คิดถึงอาลีแล้วเนี่ย 

[BaZkon]

  แวะมาจิ้มๆๆ

[naiRydaL]

 
 

อ่านแล้วเขินนน

น่าร๊ากกกกกกก

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 6








   วันนี้วันศุกร์!
   กูรอคอยวันนี้มานานมากเหลือเกิน อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ ผมเรียนในซองกยุนกวานมาได้หนึ่งอาทิตย์พอดีเด๊ะ บอกเลยว่าช้ำเลือดช้ำหนองมากครับ ไม่ใช่ร่างกายนะครับ สมองผมอ่ะ ยอมรับตามตรงเลยว่าผมตามไม่ทันไอ้พวกเชี่ยที่เรียนอยู่ชั้นเดียวกันเลยแม้แต่น้อย(อารมณ์เสียล้วน ๆ) แต่ก็ไม่ใช่ความผิดของผมเสียทีเดียวนะ หนึ่งคือเนื้อหามันยาก(เรียนอะไรก็ไม่รู้เกิดมากูก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ) และสองคือนักเรียนปีหนึ่งซองกยุนกวานคือหัวกระทิที่เกิดมาเพื่อที่จะเป็นขุนนางในราชสำนักทั้งนั้น
   เพราะฉะนั้นถ้าคะแนนของผมเชี่ยสุดละก็ได้โปรดอย่าสงสัย ผมพยายามทำให้ดีที่สุดแล้วครับ เพราะผมมาจากประเทศไทยผมต้องคำนึงถึงชื่อเสียงและหน้าตาของประเทศเอาไว้(เดี๋ยว...มึง...) เมื่อถึงวันศุกร์เฉกเช่นวันนี้ อารมณ์ผมก็เลยหลั่นหล้าเป็นพิเศษ หลั่นล้าแต่เช้ายันสายยันบ่ายยันเย็น
   “เจ้าเป็นบ้าเหรอ” ซองโจที่ไม่คุยอะไรกับผมมาทั้งวัน เพิ่งจะมาคุยเอาเดินสวนกันตอนคาบเรียนสุดท้ายเลิก ตอนนี้ผมกับมันกำลังใส่รองเท้าอยู่ครับ “เจ้ายิ้มเหมือนคนไม่มีสติ”
   “เจ้ามายุ่งอะไรกับข้าล่ะ”
   “ก็แค่อยากรู้ เด็กอย่างเจ้ามีอะไรให้อภิรมย์จิตใจนักหนา”
   “ข้ามีของข้าละกันน่า”


   “ข้าได้ยินที่พยองอันพูด”


   “…”


   “สวดมนต์ไหว้พระขอพร คือกิจกรรมที่เจ้าชอบทำใช่หรือไม่”


   ผมชะงักเหมือนมีคนมาสตัฟฟ์ร่างกายเอาไว้ สวดมนต์ไหว้พระ กูเนี่ยนะ? ใช่เหรอวะ แม้จะชาติที่แล้ว ชาติหน้าหรือชาติไหนก็ตาม ผมไม่น่าจะมีสันดานเป็นคนธรรมะธรรโม
   “พยองอันชวนชิลไปกับพวกเจ้าด้วย แต่ชิลแล้วแต่ข้า ถ้ามาถามข้า ข้าก็ไม่ไป”
   หลัง ๆ ไอ้ซองโจมันชักจะพูดเยอะแถมกวนตีนมากขึ้นด้วยนะ ตกลงมันเป็นคนยังไงกันแน่
   “วันนี้ข้าต้องไปกับพยองอันอย่างนั้นหรือ” กูมีนัดทำไมกูไม่รู้ล่ะเห้ย
   “เจ้าก็ไปคุยกันเองสิ” ซองโจเดินหนี เผยให้เห็นพยองอันที่อยู่ด้านหลัง(บังมิดเชียวนะมึง) พยองอันยิ้มให้ผม พร้อม ๆ กับเอ่ยว่า...
   “คนของที่บ้านข้ามารอรับพวกเราที่นอกรั้วแล้ว วันศุกร์ตอนเย็นย่ำที่วัดไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมา เจ้าน่าจะทำสมาธิได้มาก”


   กูจะเป็นลม...วันศุกร์ที่ปกติได้ไปตื๊ดกับไอ้เชี่ยกล้วยที่อาร์ซีเอรัชดาซอยสี่ไม่ก็ทองหล่อเอกมัย ทำไม้ทำไมมาอยู่ในชาตินี้ถึงได้ไป...สวดมนต์ ขออภัยคนที่มีศรัทธาอย่างแรงกล้าด้วยนะครับ คือมันไม่ใช่สำหรับผมอ่ะ มันโคตรไม่ใช่

   “คือว่า...ข้าชอบสวดมนต์เหรอ”

   พยองอันขำอีกแล้ว “เจ้าเล่นเกมเป็นคนความจำเสื่อมอีกแล้วสินะ” มันน่ารักตรงนี้แหละครับ “เจ้าเป็นคนชอบสวดมนต์ ชอบเข้าวัด ใจบุญสุนทาน บริจาคหลายสิ่งอย่างให้กับผู้ยากไร้และวัดที่อยู่่ห่างไกลด้วย”
   
   คุณพ่อคุณแม่ คุณพระคุณเจ้า...ลียองวอน เอ็งเป็นคนแบบนั้นเหรอเนี่ยยยยยย

   “ข้าก็เลยคิดว่าเพราะเจ้ามีบุญญาธิการสูงชีวิตเจ้าก็เลยได้พบเจอแต่เรื่องดี ๆ ยังไงล่ะยองวอน”

   ผมนึกไปถึงที่ยองวอนมันอธิษฐานเรื่องหากชาติหน้ามีจริงขอให้เจอซองโจอีก...ทีนี้เป็นไงล่ะ ไอ้คนดี ไอ้บุญเยอะ ความซวยตกมาอยู่ที่กูเลยเนี่ย ไม่ต้องไปรอชาติหน้าให้เสียเวล่ำเวลา คนข้างบนเขาให้กูย้อนกลับมาเป็นมึงให้แก้ไขสิ่งที่มึงอยากทำ แล้วใครซวย กูไงครับ กูเนี่ยยยย ไม่ใช่มึง ฟายยยย T_T

   “เจ้า...เป็นอะไรรึเปล่า ทำหน้าเหมือนท้องอืด” กูเซ็งไงเพื่อน ไม่ใช่ขี้ไม่ออก
   “วันนี้ข้าไม่ไปสวดมนต์ได้หรือเปล่า” ผมบอกตามตรง “ช่วงนี้ข้ายังไม่อยากสวดมนต์เท่าไหร่ ข้าอยากไปเที่ยวนอกโรงเรียนบ้าง เจ้าช่วยพาข้าไปได้หรือไม่”
   “คนอย่างเจ้าเนี่ยนะ ไม่อยากไปสวดมนต์ตอนที่มีโอกาส” พยองอันทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ
   นี่คือตัวจริงกูเลยเว้ยพยองอัน ตัวจริงของจูเนียร์นะ ไม่ใช่ยองวอน
   “น่าสนใจดีนะ ข้ามัวแต่เตรียมสอบ นอกโรงเรียนในเมืองหลวงข้าก็ยังไม่เคยได้เที่ยว เพราะฉะนั้น...คืนนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ”

   เยสสสสสสสส!!!!! ไปแดนซ์กันครับ ไปแดนซ์กัน!

   “ข้าขอไปร้านที่มีดีเจเปิดเพลงได้หรือเปล่า?!”

   …พยองอันทำหน้าไม่เข้าใจใส่ผม วินเทจมาอีกคนแล้วหนึ่งอัตรา “ดีเจ๊?” จะว่าไปในยุคนี้มันจะมีที่ไหนกันล่ะผับเผิบบาร์เบอร์ ที่แน่ ๆ ผมนึกถึงหอนางโลมออกอยู่นะครับ

   “เอ่อ ช่างเถอะ ขอที่ไหนก็ได้ ที่มีสาว ๆ เยอะหน่อย” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์

   “เกิดอะไรขึ้นกับลียองวอน ข้าว่าเจ้าต้องหกล้มหัวฟาดหินมาแน่ ๆ ปกติเจ้าไม่สนใจนารีคนไหนเลยไม่ใช่เหรอ” เพราะยองวอนมันชอบผู้ชายไงเล่า มันเป็นเกย์เว้ย ไม่เหมือนผม...

   ทำไมคิดแบบนี้แล้วผมเริ่มขัดตัวเองแปลก ๆ ปลายหางตาของผมเหลือบไปเห็นสามยักษ์ที่ยืนคุยกันท่าทางมีสาระอยู่ด้านโน้น ผมรีบตวัดปลายหางตาของผมให้กลับมาหาพยองอัน

   “แต่ก็เอาเถอะ เจ้าเครียดมาทั้งสัปดาห์แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปละกันนะ”










   ตื่นเต้น...ชิบหาย!!!!
   ผมรีบกลับหอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ไม่มีอารมณ์เซ็งอะไรเลยครับมีแต่อารมณ์คึกล้วน ๆ แม้จะมีซองโจทำหน้าเย็นชาอยู่ในห้องก็หาได้ทำให้ผมรู้สึกหมดสนุกลงได้ ผมอึ้งเล็กน้อยกับชุดที่ซองโจใส่แทนชุดนักเรียน มันใส่ผ้าไหมราคาแพงอีกแล้ว แม่งทำให้ชุดเหลืองอ่อนของผมด้อยค่าลงมาถึงแม้ว่ามันจะแพงแล้วก็ตาม
   ไฮโซแล้ว ยังมีไฮโซกว่า...
   ผมเบะปากใส่ลับหลังซองโจ ไม่รู้ว่าสุดสัปดาห์นี้มันจะอยู่ไหนทำอะไร แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องกลับมานอนที่หอพักของโรงเรียนอยู่ดี
   หรือคืนนี้จะได้นอนข้างนอกนะ...เผื่อหิ้วสาวแล้วสาวติดไปด้วยอะไรแบบนี้น่ะครับ
   คุณกำลังเบะปากใส่ผมอยู่สินะ แหม่ ผมไม่ทำหรอก ผมมันบื้อเรื่องนี้จะตายไป
   “นี่คือหน้าตาของคนที่กำลังจะไปสวดมนต์งั้นหรือ” ทันทีที่ซองโจเอ่ยปาก ความสนุกของผมก็เริ่มติด ๆ ขัด ๆ
   “ข้าไม่ได้จะไปสวดมนต์”
   “แล้วคนอย่างเจ้าจะไปไหน”
   แหม...อยากรู้อยากเห็นใช้ได้เหมือนกันนะมึง “เจ้าถามข้าทำไม เจ้าจะตามมาหรือไง” ถ้าตามมา มึงคือบักขี้ก็อปขนานแท้ กูพูดเลย
   “ข้าไม่อยากตามคนไร้สาระอย่างเจ้าไปไหน”
   แรง... “ดี งั้นข้าจะไม่บอกเจ้าว่าข้าจะไปไหน” หว่าย...เสือกครับ แต่เสือกได้ไม่สุดเพราะผมไม่บอก กร๊าก มันต้องเป็นความรู้สึกเหมือนฉี่ไม่สุดหรืออึไม่สุดแน่ ๆ (ใครทานอะไรอยู่ขออภัยด้วย) “ข้าไปล่ะ”
   “เจ้าสวมใส่เสื้อผ้าไปแค่นั้นเจ้าจะไหวเหรอ อากาศคืนนี้จะหนาวนะ”
   “เจ้าดูแลตัวเองเถอะ ไม่ต้องมาสนใจข้าหรอก”
   ผมเดินออกมาจากห้อง โดยไม่ได้สนใจถามไถ่ว่าอีกคนในห้องนั้นมันจะไปที่อื่นหรือจะอยู่ต่อ แต่คนอย่างมันนั้นไม่น่าจะอยู่เฉย ๆ ได้หรอกครับ มีโอกาสมันก็คงไปป้วน ๆ เปี้ยน ๆ แถววังนั่นแหละ











   ทันทีที่ก้าวออกมาจากโรงเรียน ผมก็ต้องตื่นตาตื่นใจกับความเจริญในยุคนี้ที่อยู่หน้าโรงเรียนของผมมาก ขายกันตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบและก็คึกคักกันสุด ๆ เหมือนตลาดนัดคลองถมที่มีลูกค้าเดินเข้าเดินออกกันสนั่นหวั่นไหว แม่ค้าพ่อค้าหญิงสาวชาวบ้านดูจะแอบกรี๊ดนักเรียนซองกยุนกวานอยู่เหมือนกัน ทันทีที่ผมก้าวเท้าออกไปและมีผู้หญิงมองมา ผมก็จะแอบอดยืดอกอย่างภาคภูมิใจในสถาบันไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วผมไม่ได้เรียนที่นี่ก็ตามที

   “นี่ไง คุณชายลียองวอน! บุตรชายของท่านเสนาบดีซ้าย!”
   “งดงามเป็นที่สุด”
   “ข้าอยากได้รูปหน้าแบบนั้น คิ้วแบบนั้น ริมฝีปากแบบนั้น”
   “ถ้าข้ามีหน้าตาแบบเขา ข้าต้องเป็นสตรีที่สวยที่สุดแน่”
   
   เชี่ยไรฟะ อุตส่าห์ฟิน...หมดกัน ผมส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะขยับหมวกสูงมาปิดบังไม่ได้(ซึ่งปิดไม่ได้) เลิกสนใจหญิงสาวเหล่านั้นต่อไปในขณะเที่ยวไปเรื่อย มีเสียงพยองอันเจื้อยแจ้วข้าง ๆ ผม
   “นั่นเป็นร้านหนังสือที่ดีที่สุด เป็นศูนย์รวมของหนังสือที่เราจะต้องอ่านภายในสามปีนี้ นั่นก็เป็นร้านปากกาขนนกนำโชค ใครเอาไปใช้สอบมักจะสอบผ่านเสมอแหละ”
   ทำไมมีแต่สาระทั้งนั้นเลยฟะ ขออันที่ไม่ใช่สาระหน่อยดิ
   “โอ๊ะ ร้านขนมนี้อร่อยมาก ข้าขอแวะสักหน่อยได้หรือไม่”
   นั่นแหละพยองอัน ต้องอย่างนี้สิ... “เอาสิ ข้าขอชิมด้วยนะ” ผมรีบพูด พยองอันรับคำก่อนที่จะเดินไปสั่งขนมโบราณที่อยู่ข้างทาง
   ผมมองบรรยากาศรอบ ๆ แล้วอยากจะยกกล้องมาถ่ายรูปเสียจริง ๆ ไม่ว่ากล้องจะมัวหรือจะถ่ายแย่หรือไม่ก็ตามแต่ความจริงของภาพมันต้องทำให้ยอดไลค์ของผมพุ่งกระฉูดแน่ ๆ (สุดท้ายก็ไม่มีสาระเหมือนเดิม) น่าเสียดายที่สมัยนี้ยังไม่มีอุปกรณ์เหล่านั้นชะมัด
   หันซ้ายหันขวาส่วนใหญ่จะเป็นชาวบ้านในเมืองหลวง และก็นักเรียนซองกยุนกวานนอกเครื่องแบบนักเรียน ผมเห็นรุ่นพี่บ้าง รุ่นเดียวกันบ้าง และส่วนใหญ่ก็จะเป็นรุ่นเดียวกันนี่แหละครับที่ตื่นเต้นกับอะไรที่อยู่ติดโรงเรียนแบบนี้
   ผมมองไปเรื่อย ๆ จนเริ่มสงสัยในตัวเองว่าเมื่อไหร่ผมจะเลิกมอง นี่ผมกำลังหาอะไรหรือใครอยู่รึเปล่า

   “พยองอัน” ผมค่อย ๆ เขยิบไปกระซิบถามพยองอันที่ก้ม ๆ เงย ๆ สั่งขนมอยู่
   “หืม?”
   “เจ้าได้คุยกับไอ้ยักษ์รูมเมททึของเจ้าบ้างหรือเปล่าว่าเขาจะไปไหน” ใครจะไปถามถึงซองโจล่ะครับ ถามถึงไอ้ยักษ์ชิวบริวารของมันน่าจะง่ายกว่า ดูตามติดนายจ้างเสียเหลือเกิน
   “เขาไม่เคยพูดกับข้า เจ้าลืมไปแล้วหรืออย่างไร” พยองอันตอบ
   “เดี๋ยว นี่เจ้าอยู่กับเขามาทั้งสัปดาห์ เขายังไม่เคยพูดกับเจ้าเลยอย่างนั้นหรือ”

   พยองอันทำหน้าเซ็งนิดหน่อย “ใช่ ส่วนใหญ่ข้ามักจะถามคำถามเขาก่อน ถ้าเป็นคำถามใช่หรือไม่เขามักจะพยักหน้าหรือส่ายหน้า แต่ถ้าเป็นคำถามที่เขาต้องอธิบาย เขาจะไม่พูดอะไรเลย”

   มึงเป็นคนประเภทไหนกันแน่วะ...ผมเกาหัวแกรก ๆ ขณะรับขนมมาจากพยองอัน เราสองคนนั่งแทะมันไปและก็เดินไปเรื่อย แวะดูโน่นดูนี่บ้าง จนได้ซื้ออะไรติดมือมาหลายอย่าง เช่นหยกประดับ มีดพกสลักลายมังกร และก็แจกันตกแต่งห้อง

   “คืนนี้เจ้าจะพาข้าไปหาที่ ๆ มีสตรีอยู่มากใช่หรือไม่” ผมถามพยองอัน
   อีกฝ่ายหัวเราะร่วน “ได้ ข้าจะพาเจ้าไป แต่ก่อนไปข้าขอแวะทานของขึ้นชื่อนี่หน่อยก็แล้วกัน”

   คำจำกัดความของร้านนี้ผมจะเอ่ยให้คุณ ๆ นึกออกนั่นคือร้านก๋วยเตี๋ยว ซึ่งผมไม่รู้ว่าสมัยนั้นเขาพากันเรียกว่าอะไร รสชาติอย่าให้พูดเลยครับ จืดอย่าบอกใคร ผมนี่นึกถึงน้ำปลา น้ำตาล พริกแถวบ้านเลย อยากจะเอามาเหยาะ ๆ ใส่ให้มันจัดจ้านกว่านี้ การกินของผมจะได้มีความสุขมากขึ้นกว่านี้ ไม่เหมือนไอ้พยองอัน รายนี้คงจะชอบกินเส้นมาก เห็นซู๊ดเอา ๆ อย่างเอร็ดอร่อย

   “ท่านคือลียองวอนใช่หรือไม่”

   หญิงงาม...ผมยืนขึ้นทันทีอย่างตื่นตกใจ(เกิดมาเพิ่งเคยมีผู้หญิงสวยพร็อบเต็มหัวมาทัก) ดูไปดูมาหน้าคุณเธอโคตรคุ้น...ผมโค้งให้เธออย่างงง ๆ พยองอันก็โค้งด้วย

   “ข้าชื่อยุนนารา บุตรสาวเสนาบดีฝ่ายขวา ท่านจำข้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

   ลูกสาวใครผมจำไม่ค่อยได้หรอก ที่แน่ ๆ ผู้หญิงคนนี้คือคู่หมั้นของซองโจ สาวหยาดฟ้ามาดินแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกขัด ๆ ที่จะมองหน้าเธอ

   “ไม่เป็นไร เราไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่” เธอยิ้มให้ผมเบา ๆ “ข้าได้ยินมาว่าท่านเป็นเพื่อนร่วมห้องกับคู่หมัั้นคู่หมายของข้าใช่หรือไม่”
   “...ขอรับ” ผมรับคำ
   “เขาอาจจะเย็นชาไปสักหน่อย แต่เชื่อข้าเถอะว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถและก็เป็นคนดี ท่านอย่าถือสาเขานักเลยนะ” พ่อง ฝากฝังอย่างกับคนที่เป็นครอบครัวเดียวกัน ผมนี่เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษยุนนาราแทนยองวอนมันเลยครับ

   เดี๋ยว ๆ ทำไมผมต้องกำมือแน่นด้วย นี่ผมกำลังอินในบทบาทการเป็นลียองวอนอยู่อย่างนั้นหรือ
   อินเกินไปมั้ง...
   ไม่รู้ทำไมสวยขนาดนี้ก็ยังไม่สามารถทำให้ผมใจสั่นได้

   “ข้าขอฝากให้ท่านดูแลเขาด้วย และข้าจะตอบแทนท่านเป็นอย่างดี”

   ยุนนารายิ้มให้ผม ผมโค้งให้เล็กน้อยก่อนที่จะมองเธอเดินเฉิดฉายออกไปด้านนอก พร้อมกับแม่เลี้ยงหนึ่งคนทหารอารักขาหนึ่งคน...

   “คู่หมั้นซองโจ” พยองอันทำตาโต “ช่างสวยงามอะไรเช่นนี้” พูดจบพยองอันก็นั่งทานต่อ “แต่ถ้าจับเจ้าแต่งตัวเป็นสตรี เจ้าคงจะงดงามกว่านาง”
   “อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ”
   “เป็นอะไรไป เจ้าดูหงุดหงิด” พยองอันมองหน้าผม
   “ข้าเปล่าสักหน่อย”
   “หรือเพราะเจ้าเป็นบุตรเสนาบดีซ้าย เจ้าเลยไม่ถูกกับนางที่เป็นบุตรีเสนาบดีขวา” อืม กูไม่ต้องหาอะไรมาแถเลยเว้ย
   “อืม คงอย่างนั้นแหละ”
   “พ่อข้ามักบอกเสมอว่าพ่อของเจ้ากับพ่อของนางไม่ค่อยลงรอยกัน”
   “…”
   “หรือเจ้าจะไม่ลงรอยกับนางไปอีกคน”
   “ข้าจะไม่ลงรอยกับนางไปเพื่ออะไรกันล่ะ”
   “เจ้าไม่สบตานางสักเท่าไหร่ แถมยังดูโกรธเคืองนางดูมาก ๆ” พยองอันตั้งข้อสังเกต “หากเจ้าเป็นสตรี ข้าคงคิดว่าเจ้ามีใจให้ซองโจ ฮ่าๆๆ”

   มันช่างสันนิษฐานได้อย่างเป็นเรื่องเป็นราวและก็มั่วมาก ๆ ใครมันจะไปมีใจให้ไอ้บ้านั่นกัน...
   ไอ้บ้าที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ในเวลาที่เป็นอิสระแบบนี้...
   หรือว่ายุนนาราอาจจะแวบไปหาซองโจในวังหลวงเหมือนเช่นวันอื่น ๆ ในขณะที่ซองโจเองก็รอเธออยู่เหมือนกันที่อีกฟากฝั่งหนึ่งของกำแพงวัง
   ไหนมึงบอกไม่อยากแต่งไงฟายซองโจ...

   “เจ้าโกรธข้ารึ ข้าไม่ได้ตั้งใจ!” พยองอันร้อง
   “หา”
   “เจ้าแทบจะล้มโต๊ะอยู่แล้ว ข้าขอโทษ ข้าก็แค่พูดไปเรื่อย” ผมดูโกรธขนาดนั้นเลยหรือยังไง “เผื่ออารมณ์เจ้าจะดีขึ้น ข้าจะพาเจ้าไปหอนางโลมเดี๋ยวนี้ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าข้าไม่เชี่ยวชาญสถานที่พวกนี้ ข้าเพียงแต่พาเจ้าไปเท่านั้น”

   ตอนนี้ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอารมณ์ของผมมันเป็นประมาณไหน ที่แน่ ๆ เหมือนผมล่องลอยยังไงชอบกล ผมเพิ่งได้เห็นรูปโฉมของคู่หมั้นซองโจเต็ม ๆ เป็นครั้งแรก และผมก็ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมคนป๊อดอย่างลียองวอนจากที่ป๊อดมากอยู่แล้วถึงทวีความป๊อดมากขึ้นไปอีก ถ้าจะให้พูดภาษาบ้าน ๆ ก็คือแฟนซองโจมันสวยขนาดนี้จะไปทำอะไรได้ยังไง
   ไปบอกรักตรง ๆ ดีไม่ดีอาจโดนขวานจามหน้า รักคนมีเจ้าของไม่พอยังมารักคนเพศเดียวกันในยุคแบบนี้อีก

   “เจ้าพร้อมจะไปหรือยัง”
   “ข้าพร้อม ข้าอยากดื่ม”
   “อารมณ์ของเจ้าคุกรุ่นขึ้นหลังจากที่เจอคุณหนูยุนนารา”
   พยองอันเป็นคนฉลาด ถ้าผมเถียงออกไปมันก็คงจะเท่านั้นยังไงก็ฟังไม่ขึ้น

   “หากมีอะไรในใจ เจ้าบอกข้าได้เสมอนะยองวอน เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนกุมความลับเก่ง”

   “หึ ขอบใจนะ” ผมยิ้มให้มัน ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบันผมคงแนะนำพยองอันให้ไอ้กล้วยมันจีบ ผู้ชายอะไร น่ารักชิบหาย
   “แม้แต่ความลับที่อยู่ลึกที่สุดในใจเจ้า เมื่อเจ้าบอกข้า แม้ตายข้าก็ไม่ยอมปริปากบอกคนอื่น”

   พยองอันพูดยิ้ม ๆ เหมือนพูดเรื่องธรรมดาทั่วไป แต่ความหนักแน่นนั้นมีอยู่สูงจนผมสัมผัสได้ว่าผมพูดความจริง ยองวอนถึงแม้จะอับโชคเรื่องความรัก แต่เรื่องมิตรภาพล่ะก็ ผมคิดว่ามันโคตรจะโชคดี
   ว่าง ๆ ผมอาจจะไปสวดมนต์ทำบุญแบบลียองวอน เผื่อโชคจะเข้าข้างผมบ้าง
   












   [ มีต่อนะคะ ]

[Chiffon_cake]

        หอนางโลมจันทร์ครึ่งเสี้ยว
   เป็นหอนางโลมที่รวมโฉมงามเอาไว้เชียร์เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เอาไว้เยอะมาก(ถ้าบอกว่าเชียร์เบียร์ยุคนี้ก็ไม่มี บอกว่าเชียร์เหล้าหมักก็ฟังดูประหลาด...) ตอนแรกผมตื่นตาตื่นใจกับโฉมงามทั้งหลายเอามาก ๆ แต่เหมือนผมมีนิสัยของลียองวอนอยู่ครึ่งหนึ่ง แม่งไม่สนใจผู้หญิงเลยเว้ยครับ ทันทีที่ได้โต๊ะผมก็สั่งเหล้ามาและก็อาหารอีกนิดหน่อย โดยที่พยองอันก็ถามแล้วว่าต้องการผู้หญิงมารินเหล้าให้หรือเปล่า ผมส่ายหน้าอย่างเดียว
   ไหนผมบอกว่าผมต้องการผู้หญิงไง ท้ายที่สุดผมก็ไม่ได้ต้องการจริง ๆ อยู่ดี
   “เจ้าเครียดอะไรขนาดนั้นหรือยองวอน”
   พยองอันคงจะมองผมอยู่นานก็เลยถามออกมาอย่างสงสัย ไม่ใช่อยากเสือกหรอกครับ(มันคงนิสัยไม่เหมือนผม) คงจะเป็นห่วงผมน่ะ

   “ข้ามีเรื่องกังวลใจนิดหน่อย”
   “เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้นะ”

   ผมถอนหายใจดังพรืด เล่าความจริงให้มันฟังทั้งหมดมันคงหาว่าผมเป็นบ้า

   “หรือเจ้าเครียดเรื่อง...ข่าว...”

   พยองอันดูอึก ๆ อัก ๆ ข่าวอะไรวะ กูจะรู้ไหม เน็ตก็ไม่มี ทีวีก็ไม่มี

   “ข่าว?”
   “ต้องใช่แน่ ๆ” พยองอันหลับตาปี๋ ยกแก้วขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว
   “อะไรของเจ้า”
   “ข้าไม่น่าพูดเลย”
   “ข่าวอะไรบอกข้ามาเดี๋ยวนี้นะ” ผมเอ่ยเสียงกร้าว พยองอันกลืนน้ำลายก่อนที่จะค่อย ๆ พูดออกมา
   “พอดีมันเป็นเรื่องที่เขาเพิ่งจะเปิดเผยกันน่ะ คือว่า...เขาว่าเจ้าเป็นหม้ายขันหมาก”

   เดี๋ยว ๆ อะไรวะ กูเป็นอะไรนะ “หา?”

   “เดิมทีเจ้าเป็นพระคู่หมั้นขององค์ชายรอง พระโอรสองค์ที่สองในพระสนมเยบินของพระราชาซูจง ”



   
   ห่าเหวอะไรอีกเนี่ยยยยยยยยยยยยย





   “แต่เพราะเจ้าเป็นบุรุษ ข้อตกลงนี้ก็เลยถูกยกเลิกไป และองค์ชายรองก็ได้ไปหมั้นกับคนอื่นแทน” พยองอันเล่าให้ฟังก่อนที่จะคีบอาหารบนโต๊ะทาน “ข่าวลือนี้ก็เพิ่งจะออกมาเมื่อวันสองวันก่อนนี่เอง พวกนักเรียนคนอื่นนินทาเจ้าลับหลังอย่างสนุกปาก แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องตลกชั่วครู่เท่านั้น ยังไงบุรุษกับบุรุษก็แต่งงานกันไม่ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวฟ้าจะผ่าเอา”

   แล้วไอ้องค์ชายรองนี่คือใครกันฟะ...ผมปวดเศียรเวียนเกล้ากับผู้ชายที่ยองวอนมันข้องเกี่ยวเสียจริง ๆ ดีที่ข้อตกลงยกเลิกไป(ซึ่งใครตกลงกับใครกูก็ยังไม่รู้เลย) เพราะถ้ามันยังอยู่ล่ะก็ ผมอาจจะได้แต่งงานกับผู้ชายจริง ๆ ก็ได้ ในเมื่อบางทีผมอาจจะติดอยู่ร่างเดิมของตัวเองในชาติที่แล้วไปทั้งชาติอยู่แล้ว...

   แค่คิดก็ขนลุกซู่...ยกแก้วขึ้นมาดื่มจนหมด พยองอันเห็นก็เติมให้ผมอีก


   
   “เจ้าไม่ต้องไปถือสาว่าความอะไรหรอก ใครมันจะกล้าว่าบุตรของท่านเสนาบดีคนโปรดของพระราชา”



   “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เจ้าว่าคนอย่างข้าไม่เสียเกียรติหรอกหรือ ที่ได้ไปหมั้นไปหมายกับบุรุษที่เป็นเพศเดียวกัน!”





   พลั่วะ!!!






   ผมได้ยินเสียงไม้อะไรสักอย่างหักพังอยู่ทางด้านล่าง เนื่องจากศาลาที่ผมนั่งมันสูงประมาณตึกสองชั้น ผมกับพยองอันตกใจเลยพากันส่องลงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

   ยักษ์มาเยือน...และฝีมือคนที่ทำขั้นบันไดของชาวบ้านหักพักก็คือซองโจ เพราะไม้ผุ ๆ นั่น(ที่ผมเดินขึ้นมาแบบเสียวๆเพราะแม่งจะพังแหล่ไม่พังแหล่)กระจายเต็มอยู่รอบเท้าของเขา

   ซองโจเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมด้วยแววตาเย็นชาสุดชีวิต ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก ไม่รู้พี่ท่านไปโกรธใครที่ไหนมาทำไมต้องมองหน้าผมแบบนั้นด้วย

   “ข้าว่าเจ้าต้องเลี้ยงกระยาหารข้าแล้วล่ะ กระต่ายซน”

   เชี่ยไรฟะ อยากแดกฟรีไหงมาสั่งให้คนอื่นไปจ่ายให้ ง่ายไปไหม?

   “ทำไมข้าต้องจ่ายให้เจ้าด้วยล่ะ” ผมร้องตอบไป พยองอันเอามือจุ๊ปากตัวเองราวกับบอกให้ผมอย่าไปยั่วโมโหซองโจ อ้าว มันไปกินรังแตนที่ไหนมากูยังไม่รู้เลย เพราะฉะนั้นไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องมาทำให้มันอารมณ์เย็นลงนะ

   ซองโจกอดอก เงยหน้ามองผมพลางเลิกคิ้วขึ้นมา

   “ถ้าข้าเดินขึ้นไปหา แล้วเจ้ายังยืนยันคำเดิม ข้าไม่สัญญาว่าข้าจะไม่กัดเจ้าอีก”

   ห่าน เวรตะไล พ่องตาย คนอยู่ไม่รู้กี่แสนต่อกี่แสนมึงยังพูดออกมาได้!!!!! (จริง ๆ แล้วผมเวอร์ ไม่ถึงร้อยคนหรอก)

   “กัด?” พยองอันมองผมอย่างงง ๆ ผมจิ๊ปากด้วยความเซ็ง มองไปอีกทีร่างสูง ๆ ของคนสามคนก็เดินขึ้นมาและก็มานั่งร่วมโต๊ะของผมกับพยองอันเป็นที่เรียบร้อย

   ซองโจยังคงดูโกรธนิด ๆ ชิลทำหน้านิ่ง และคนที่กลั้นขำอย่างที่สุดเห็นจะเป็นขงเบ้ง

   “ถ้าเจ้าหลุดยิ้มออกมาอีกล่ะก็...ข้าจะสั่งเจ้าไปกระโดดน้ำ”

   สิ้นเสียงซองโจ ขงเบ้งก็ยังไม่หยุดยิ้มอยู่ดี และดูเหมือนซองโจจะทำอะไรเขาไม่ได้ จึงได้แต่ทำหน้าหงุดหงิดต่อไป

   “เจ้าเป็นอะไร” ผมถามซองโจ “เป็นบ้าเหรอ”
   “ข้าไม่ได้เป็นบ้า”
   “แล้วเจ้าไปโกรธอะไรใครเขามา”
   “ข้า...” ซองโจอ้าปากจะพูด แต่เมื่อมองหน้าผมเขาก็หุบปากฉับและก็หันไปทางอื่น “ช่างเถอะ สั่งอาหารมาเพิ่ม ข้ารู้สึกหิว”
 
   ชิลพยักหน้า โบกมือเพียงหนึ่งครั้ง โฉมงามในหอจันทร์ครึ่งเสี้ยวก็แห่แหนกันมาต้อนอกต้อนรับกลุ่มนักเรียนชายที่หน้าตาดีที่สุดในซองกยุนกวาน

   เอ่อ...รวมผมด้วยได้ป่ะ(เรื่องหน้าตาขอเกาะพวกแม่งนิดหนึ่ง เพราะสู้ยังไงก็สู้ไม่ไหวอ่ะครับ ยอม หล่อแบบไม่ศัลยกรรมนี่มันเดอะเบสจริง ๆ นะ ผมขอชื่นชม)

   ซองโจไม่ได้สั่งอาหารอะไร แต่ขงเบ้งเป็นคนสั่งอาหารและก็สั่งมาเยอะราวกับจะเลี้ยงคนทั้งร้าน เดี๋ยวนะมึง คุ้น ๆ ว่าใครต้องเป็นคนจ่ายนะ ไม่ใช่ผมหรอกเหรอ

   “ข้าต้องจ่ายให้พวกเจ้าอย่างนั้นเหรอ”
   “ใช่” ซองโจตอบ
   “เพราะอะไร!” เรื่องเงินกูขอโวยวาย

   “เพราะข้าสั่ง”

   หมั่นไส้...ถ้าไม่ติดว่าอีกฝั่งหนึ่งเป็นลูกน้องสองคนที่ตัวใหญ่กว่าผมคนละสองเท่าล่ะก็ ผมนี่ซัดมันหน้าหงายไปแล้ว(จริงเหรอ...)

   “ข้าไม่เห็นเหตุอันใดที่ข้าต้องทำตามคำสั่งของเจ้า”
   “เจ้าขัดคำสั่งข้าไม่ได้”
   “ทำไม”

   “เพราะถ้าเจ้าขัดคำสั่งข้า ชิลจะเอาดาบของเขามาขู่ที่คอของเจ้า”

   แม่งเล่นพวก เล่นพวกไม่พอ พวกมีอาวุธด้วย กูยอมก็ได้ กูยอม กูแพ้มึงก็ได้ จ่ายก็จ่ายโว้ย

   ดีนะที่ยังพอมีอันจะกินอยู่ ที่โรงเรียนอยู่ฟรีกินฟรีเลยไม่ได้เสียตังค์อะไรมากมาย แถมที่บ้านยังส่งเงินมาให้เป็นหาบ...

   …นึกสงสัยว่าอะไรทำให้ซองโจมันเป็นคนบ้าอำนาจขนาดนี้ แต่ถ้าผมถามตอนนี้ ตอนที่อารมณ์มันเหมือนโดนผึ้งต่อยทั้งปาก ดีไม่ดีผมอาจจะโดนมันต่อยกลับมาแทน...ได้แต่งงต่อไปว่าแม่งเป็นอะไร และก็ดูใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาแม้จะบูดบึ้งมากก็ตามที






   ฉึก ฉึก ฉึก!






   เหี้ยไรอีกกกกกกกกกกกก

   คราวนี้ไม่ใช่บันไดพัง แต่เป็นลูกธนู! เหตุการณ์วุ่นวายคล้ายกับยุคปัจจุบันเวลามีเสียงปืนดัง รอบข้างมีเสียงกรี๊ดของผู้หญิงและก็เสียงคนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น ซองโจดึงตัวผมไปด้านหลัง ไวกว่าชิลและขงเบ้งที่ดึงพยองอันมาไว้ข้างหลังเหมือนกัน และสองคนนั้นก็เป็นเกราะบังหน้าให้ซองโจอีกที

   “เกิดอะไรขึ้น!” ผมร้องจ๊าก กลัวแบบฉี่จะไหลราดหลั่งริน ยุคสมัยที่ผมอยู่ขณะนี้คนตายอย่างกับผักกับปลา
   “คุ้มครองนายน้อย!” ชิลร้องลั่น พาตัวซองโจ ผมและก็พยองอันค่อย ๆ เขยิบหาที่กำบัง ระหว่างที่ลูกธนูระลอกใหม่ถูกยิงเข้ามาอย่างไม่เกรงใจคนบนนี้บ้างเลย

   ผมกลัวตัวสั่น เคยฝึกที่เขาชนไก่มาก็จริงแต่ก็รู้ว่าตัวเองจะไม่ตายแน่ ๆ นี่มันไม่ใช่เขาชนไก่ นี่มันของแท้ โดนยิงจริงคือเจ็บปางตายเลือดไหลซิบ ๆ ไม่ใช่มีสีติดเหมือนเกมบีบีกัน!
   พยองอันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ซองโจมองซ้ายมองขวาราวกับต้องการมองหาอาวุธ ซึ่งไม่น่าจะมีให้มันใช้ ที่นี่คือหอจันทร์ครึ่งเสี้ยวถ้าจะมีอะไรก็มีแค่เหล้าหลายโอ่งเท่านั้นแหละ

   “เรากำลังจะถูกปิดล้อม” ขงเบ้งเอ่ย มองหน้าซองโจด้วยนัยน์ตาตื่นตระหนก “ข้าจะล่อพวกมันไปอีกทางให้ท่านนะขอรับ”

   “พวกมันล่าซองโจเหรอ” ผมร้อง

   ซองโจตวัดสายตามองผมและก็ไม่ตอบอะไร ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่างออกมา “พวกเจ้าต้องไม่เจ็บเพราะข้า”




   ฉึก!




   ลูกธนูแล่นมาเสียบอยู่ผนัง ผ่านหน้าผมไปชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด

   ไอ้ชิบหายยยยย ผมเกือบโดนเสียบหน้าแล้วเมื่อตะกี้นี้

   “จะไม่มีใครต้องมาเจ็บเพราะข้าทั้งนั้น”

   ชิ้ง...ซองโจแย่งดาบจากชิลมาถือ พร้อมกับก้าวเท้าออกไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและประกาศเสียงดังกร้าว



   “หากพวกเจ้ายิงธนูโดนข้า อย่าคิดเลยว่าจะมีแม้แต่การเจรจาและต่อรอง!”    



   กริบ...

   เงียบเป็นเป่าสาก

   มันล่าซองโจจริง ๆ ด้วย เจ้าตัวหันมาหาพวกผมสี่คนที่เหลือแล้วพยักเพยิดให้หนีไปทางอื่น ชิลทำหน้าเหมือนจะตายเสียให้ได้ เขาอยากจะพุ่งออกไปหาซองโจเพื่อป้องกันตัวเขาแต่ขงเบ้งดึงแขนเขาไว้ก่อน

   “เจ้าสองคน...หาทางหนีได้แล้ว” ขงเบ้งกระซิบบอกผมกับพยองอัน
   “แล้วเขาล่ะ” ผมถาม
   “พวกข้าจะอยู่กับเขาเอง”
   “ข้าไม่ไปหรอก ข้าจะอยู่” ผมตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด บริวารร่างยักษ์ของซองโจหันมามองหน้าผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
   “มันอันตรายถึงชีวิตเจ้า”
   “มันก็อันตรายถึงชีวิตพวกเจ้าเช่นเดียวกัน”
   
   ขงเบ้งหันไปหาซองโจที่หันกลับมาอย่างขอความเห็น

   “เจ้ากระต่าย เจ้ากระโดดหนีไปได้แล้ว!” ซองโจตะโกนบอกผม
   “ทำไมเจ้าชอบสั่งข้านัก ข้าไม่ทำโว้ย!” ผมร้องตอบ

   “ยองวอน!”
   


   ซองโจดูหมดความอดทนกับผม และในที่สุดเหมือนเขากับขงเบ้งจะส่งสัญญาณให้กัน หลังจากนั้นซองโจก็กลับเข้ามาดึงมือผม และทุกคนก็พากันหลบหนีหัวซุกหัวซุนกับลูกธนูระลอกใหม่

   ไม่มีเวลาแม้แต่จะถามว่าพวกห่าไหนที่ยิงเข้ามา ไม่มีเวลาแม้แต่จะถามว่ามีใครสักคนโดนลูกหลงจากธนูหลายสิบลูกนั่นรึเปล่า ทุกคนวิ่งหนี วิ่งหนีพร้อมกับโฉมงามและลูกค้าคนอื่น ๆ ของหอจันทร์ครึ่งเสี้ยว มุ่งหน้าเข้าไปในป่าหลังหออย่างพร้อมเพรียงกันโดยอาศัยความคิดที่ว่ายิ่งมืดอาจจะยิ่งปลอดภัย

   “ข้าอยากส่งข่าวให้ทางการขอรับนายน้อย” ชิลตะโกนบอกมาจากด้านหลัง “เรื่องนี้มันใหญ่เกินไปเกินกว่าที่ข้ากับจีซูจะจัดการได้” ขงเบ้งที่อยู่ใกล้ ๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของชิลแบบสุด ๆ

   “ถ้าเป็นอย่างนั้น แล้วเมื่อไหร่พ่อข้าจะเชื่อว่าข้าจะดูแลตัวเองได้!” ยิ่งพูดใส่อารมณ์ มือที่บีบมือผมของซองโจก็ยิ่งบีบแน่นขึ้น ซ้ำยังพาผมวิ่งเร็วขึ้นโดยที่ขายาว ๆ นั้นไม่เกรงอกเกรงใจขาสั้น ๆ ที่เท้าแทบจะลอยตามแรงดึงและแรงวิ่งของมันอยู่แล้ว

   “นายน้อยท่านอย่าดื้ออีกเลย” ขงเบ้งพูด “อย่างน้อยมันจะก็น่าจะช่วยหยุดคนพวกนั้นให้เลิกตามล่าพวกเราได้”


   “…”


   “ท่านอย่าลืมนะ ว่าไม่ได้มีแต่ข้ากับซองชิลที่มากับท่าน”



   ซองโจชะงักไปเล็กน้อย สายตาของเขาตวัดมาที่ผมและก็พยองอันที่หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ซองโจใช้เวลาคิดไม่นานเขาก็พยักหน้าให้ชิล หลังจากนั้นไม่นานพลุสีแดงก็ถูกจุดขึ้นฟ้าโดยฝีมือของชิล

   เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ธนูติดไฟถูกยิงแสกกลางพวกเรามาให้แตกออกเป็นสองฝั่ง

   ไฟติดไวมากเนื่องจากหญ้าในแถบนี้แห้งสนิท ผมกับซองโจถูกตัดขาดจากโลกของยักษ์บริวารของเขาทันทีและห่างไปทุกทีเพราะไฟยังคงติดเรื่อย ๆ อย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย



   “ยองวอน!”

   “นายน้อย!”

   “ข้าจะไปช่วยท่าน!”



   “ไม่ต้องเข้ามาใกล้ไฟ ข้าไม่เป็นไร!” ซองโจร้องตอบ “พวกเจ้าต้องหนีไป ข้าก็จะหนีไปเช่นกัน เจอกันพรุ่งนี้ยามรุ่งสางที่ซองกยุนกวาน!”



   “นายน้อย!!!!!”



   เสียงชิลดังกว่าดวงไฟที่ยังคงปะทุ ไม่มีเวลาให้กล่าวอะไรมากความเพราะศัตรูก็ยังคงตามหลังมาติด ๆ ผมนับถือซองโจมากที่เขายังคงดูมีสติครบถ้วนและไม่ตื่นกลัวเอาเสียเลย ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ผมคงไม่ปักใจเชื่อในตัวเขาและก็วิ่งตามเขามาจนถึงขนาดนี้ และจะยังคงวิ่งตามเขาต่อไป

   อยากจะส่งสาส์นไปถึงยองวอนตัวจริงที่ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ในดินแดนใดหรือภพไหนว่า...มึงมีบู๊ด้วยทำไมมึงไม่บอกกู T_T กูจะได้เตรียมจิตเตรียมใจเตรียมอาวุธเตรียมปืนใหญ่มาด้วย ไอ้สาดดดด
   


   “ข้าไม่รู้ว่าวันนี้พวกมันจะเคลื่อนไหว ข้าขอโทษด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ!” ซองโจพูดไปวิ่งไป “อภัยให้ข้าที่พาเจ้ากับเพื่อนต้องมาเสี่ยงชีวิต”



   อยากจะอัดเสียงไว้เหลือเกินเรื่องที่ซองโจเอ่ยขอโทษ แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมากวนตีนอะไรเท่าไหร่



   “ทำไมพวกนั้นต้องการตัวเจ้า”

   “ต่อรอง”

   “ต่อรอง? กับใครหรือ?”

   ซองโจมองหน้าผม ถอนหายใจยาว และพาผมเดินเร็วขึ้นโขดหินทั้งหลายแหล่ต่อไป



   “พระราชา”




   ผมถึงกับไอออกมาเลยทีเดียว เรื่องนี้กูไม่อยากยุ่ง โคตรจะไม่อยากยุ่ง มันดูใหญ่เกินตัวผมมากเป็นร้อยเท่าพันเท่าหรือดีไม่ดีอาจจะล้านเท่า ต่อรองกับพระราชา แม่งต้องเกี่ยวกับผู้ก่อการกบฏ ผู้ก่อการร้าย อะไรก็ไม่รู้แหละแต่ที่แน่ ๆ ต้องใหญ่มากแน่ ๆ

   คนที่ดึงมือผมอยู่คงจะยิ่งใหญ่และดึงดูดความสนใจของพระราชาได้มากพอ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ไอ้คนร้ายพวกนั้นมันคงไม่เล่นใหญ่อย่างนี้หรอก

   “ข้า...ข้าขอพักได้หรือไม่”

   สังขารของผมไปไกลกว่านี้ไม่ได้แน่ ๆ ผมหอบหนักยิ่งกว่าการหอบครั้งใด ๆ บนโลกมนุษย์นี้ ซองโจดูตกใจมากที่ผมดูทรมานมากกว่าที่เป็น

   ผมนั่งลงบนโขดหิน สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ซองโจผู้ที่ไม่รู้ว่าทิ้งห่างศัตรูเอาไว้มากแค่ไหน หากน้อยไป...เขาจะได้รับอันตราย

   “เจ้าไหวหรือไม่”

   “ข้า...แฮ่ก...ข้า...ข้าไหว” แต่ขอพักอีกสักสิบนาที...ถุย...ทำได้แบบนั้นก็คงโดนจับพอดี

   “ขี่หลังข้า” ซองโจนั่งยอง ๆ หันหลังลงตรงหน้าผม

   “อะไรนะ”

   “ขี่หลังข้าหากเจ้าไม่อยากตาย”

   “คือว่า...” กูเดินไหวนะ กูไม่ใช่เด็ก

   “ถ้าพวกนั้นไล่ตามทัน มันจะจับตัวข้า และมันจะฆ่าเจ้า”

   โอเค...ผมขี่หลังมันทันทีอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ซองโจดูไม่มีท่าทีว่าเขาหนักหรืออะไรเลย เขาพาผมเดินลัดเลาะหลบหลีกอย่างรวดเร็ว ทำเหมือนกับตัวเองคุ้นเส้นทางเป็นอย่างดี ใช้เวลาไม่นานหลังจากที่ผมโดนกิ่งไม้เกี่ยวบ้างหรือซองโจต้องแหวกพงหญ้าสูงออกบ้าง ในที่สุดเขาก็หาที่ซ่อนเจอ

   เป็นถ้ำขนาดเล็กที่มีโพรงกว้างพอให้หลบซ่อน ซองโจวางผมลง ก่อนที่จะลุกขึ้นหนีไปส่องมองหาศัตรูทันที

   ผมเอามือกุมหัวใจตัวเอง ตอนนี้สับสนหนักว่าที่มันเต้นแรงเป็นเพราะผมเหนื่อยหรือเป็นเพราะแผ่นหลังคนเมื่อสักครู่กันแน่...
   
   “ตรงนี้น่าจะปลอดภัยได้สักพัก ไม่ต้องห่วง ข้าจะส่องมองดูทางเข้าตลอดทั้งคืน” ซองโจพูดราวกับให้ผมสบายใจ “เจ้าดีขึ้นหรือยัง”

   ผมยังคงจับหัวใจตัวเองอยู่...

   “คนอย่างเจ้านี่มันไม่เหมาะกับเรื่องพรรค์นี้จริง ๆ” ซองโจส่ายหน้าเบา ๆ จะให้เหมาะยังไงล่ะวะมึง คนที่เหมาะก็อาร์โนลด์นู่นมั้ย จา พนมก็ได้ หรือไม่ก็ออพติมัสไพรม์!
   
   “หวังว่าเจ้าจะไม่ถือโทษโกรธข้า” เขาทิ้งตัวนั่งลงบนปากถ้ำ ยื่นขวายาว ๆ ออกไปข้างหนึ่ง ชันเข่าข้างหนึ่ง ดึงดาบเอาไว้มาอยู่ข้างตัว

   เท่สัด ๆ... ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปอย่างรวดเร็ว “อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็ไม่เป็นไร”

   “เจอเจ้ายามกลางคืนทีไร เป็นเรื่องทุกที”

   “ก็ใครใช้ให้เจ้าออกมาเดินท่อม ๆ กลางเมืองล่ะ หากเป็นคนที่คนร้ายต้องการตัวแบบนี้” ขออนุญาตสั่งสอนสักครู่ นั่งหล่อ ๆ อ่านหนังสืออยู่หอเหมือนที่มันทำปกติทุกอย่างก็จบแล้ว และมันจะออกมาทำไมให้ตัวเองมีอันตราย

   ท่าทางซองโจจะเป็นพวกไม่เคยชินกับการถูกตำหนิอย่างรุนแรง “มันเป็นสิทธิ์ของข้า ข้าจะไปไหนก็ได้ที่ข้าพอใจอยากจะไป”

   “หากเจ้ารู้ว่าเจ้าน่าจะมีภยันอันตราย เจ้าไม่ควรออกมาข้างนอกซองกยุนกวานนะ”

   “กระต่ายอย่างเจ้า...คิดเป็นห่วงคนอื่นเป็นด้วยอย่างนั้นหรือ”

   ผมกลืนน้ำลาย หลบสายตาคมที่จ้องมองมา พลางหันไปมองสิ่งอื่น ซึ่งแม่งก็มีอะไรให้มองมากเสียเหลือเกิน มืดทึบไปหมด...

   “ข้าเผลอแอบไปได้ยินสิ่งที่เจ้าพูดกับเพื่อนของเจ้านิดหน่อย เจ้าเกือบจะได้เป็นพระคู่หมั้นขององค์ชายรองอย่างนั้นหรือ” ซองโจทำหน้ายิ้มเยาะราวกับต้องการล้อเลียนผม

   ผมเบ้ปาก “ทำไม...เจ้ามีปัญหาหรืออย่างไร” แม่งรู้สึกแพ้ ข้อตกลงบ้า ๆ นี่ใครคิดกันฟะ

   “ก็แค่...ลองนึกภาพเจ้าแต่งกายเป็นสตรีดู มันก็...ตลกดี”

   “เอ๊ะนี่เจ้า!” ผมร้อง “หากว่างมากนัก ทำไมเจ้าไม่ไปต่อสู้กับศัตรูของเจ้า”

   “เจ้าไม่เสียดายหรืออย่างไร ตระกูลของเจ้าเกือบได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับพระราชาเชียวนะ”

   “ข้าไม่เสียดายหรอก”

   “…”

   “ข้าจะแต่งงานกับใครก็ได้ที่ข้าต้องการ ไม่ใช่ใครก็ได้ที่ใครก็ไม่รู้จัดหามาให้” ผมพูดง่าย ๆ ผมคิดว่ายองวอนเองมันก็คิดแบบผมเช่นเดียวกัน

   “หึ” ซองโจส่งเสียง “เจ้าเคยเห็นองค์ชายรองแล้วอย่างนั้นหรือ ทำไมถึงปฏิเสธเขานัก”

   “องค์ชายรองลูกพี่ลูกน้องเจ้าคงไม่ต่างอะไรกับเจ้า” ผมพูด “ถ้าเป็นเช่นนั้นหากข้าเป็นสตรี ข้าก็จะไม่แต่งงานกับเขา เพราะเขาก็คงจะเหมือน ๆ กับเจ้านั้นแหละ”

   “ย้า ยองวอนนา!” ซองโจดูจะโกรธนิด ๆ

   ดูหล่อเลือกได้มั้ยล่ะผม...จริง ๆ แล้วผมแกล้งซองโจมันต่างหาก แม่งตัวเองก็อวย ญาติมันก็อวย อวยอยู่นั่นแหละ จะมีดีอะไรวะ แค่หล่อ มีเชื้อสายของพระราชาแค่นั้นเอง(?)
   
   ผมที่ทำอะไรยึกยักอยู่ในมุมมืด ไม่ได้ยินเสียงซองโจรำพึงอะไรบางอย่างอยู่ที่ปากถ้ำ





   “โชคดีที่เจ้าเป็นคนบื้อ...เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำ...”






   “…”








   “ว่าองค์ชายรองผู้นั้น...มีนามว่าองค์ชายซองโจ”









TBC*







Talk : ญาติเยิดอะไรกัน...เป็นลูกเลย 5555555555
ให้ทุกท่านได้รู้ถึงความจริงในข้อนี้นะคะ
ส่วนนังน้องจู ให้ซื่อบื้อต่อไปและด่าองค์ชายคนนี้ต่อไป ระวังให้ดีเถอะะะะะ...อาจจะโดนกัด

[Rosezalen]

 
>/////<

[wikawee]

อยู่ดีๆก็คิดถึงนุงกล้วยเพื่อนนุงเนียร์ สงสารนาง(เนียร์)เบาๆ ที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ทามกลางสิ่งที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอไกลจากถิ่นที่คุ้นเคย แล้วไหนยังต้องเอาสังขานที่พร้อมจะเจ็บออดๆแอดๆได้ทุกเมืรอมาด้วยอีก ยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่ อย่างน้อยก็อยากให้มีคนรู้จักอยู่ด้วยจะได้มพลังกายพลังใจเผชิญกับสิ่งแปลกใหม่ที่ต้องพบเจอยามที่ตัวเองอยู่ต่างยุค

อืมมมมม เป็นลูกพระราชานี่เอง ดีใจด้วย แล้วก็สมน้ำหน้าที่โดนนุงเนียร์พูดใส่หน้าแบบนั้น  รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก รู้เเค่ว่าโคตรหมั่นไส้เลยว่ะ คนอะไรจะเพรียบพร้อมได้ขนาดนี้ อีกเหตุผลนึง คือ....เพราะยกเลิดหมั้นของยองวอนนั้นแหละ เชอะ!!!!!!! พ่วงด้วยว่าที่คู่หมั่นด้วย อะไรจะขนาดนั้น เเสดงออกถึงความ...

นุงเนียร์ไม่เป็นไรนะ เค้าอยู่นี่แล้ว

[Mouse2U]

น้องจูคนซื่อ(บื้อ? ) น่ารักสุดๆ ไปเลยค่าา~ >\\< ฮ่าๆ อยากจะไปตื๊ดขนาดนั้นเลยเหรอคะเนี่ย พยองอันก็น่าเอ็นดูเหลือเกินค่ะ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องสถานที่เที่ยวอย่างหอนางโลมเท่าไรก็ยังใจดีพาน้องจูไปตามคำขอเสียด้วยน้าา~

เห็นด้วยกับความคิดของน้องจูที่ว่า ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบันจะแนะนำพยองอันให้กับเพื่อนกล้วยได้รู้จักมากเลยค่ะ คงจะดีไม่หยอกเลยเน้อ~ แต่ป่านนี้ไม่รู้ว่ากล้วยจะนอนร้องไห้กระซิกๆ อยู่หรือเปล่านะคะเนี่ย ที่ตัวเองได้ออกมาโลดแล่นบนหน้าจอแค่เพียงตอนเดียวเท่าน้านน ><

[boboman]

แม่เจ้าโว้ยยย!
เป็นถึงองค์ชายเลยเหรอเพคะ เราโดนตุ๋นซะเปื่อย -0-" ยองวอนแม่มพลาดแล้ววว เกือบได้หมั้นแล้วนะแก
ขำจูเนียร์อ่ะ 555555

[bradpitt]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก    ซองโจ  ยองวอน  มาสวีทกันแล้ว  มี ขี่หลังกันด้วย   >3

“กระต่ายอย่างเจ้า...คิดเป็นห่วงคนอื่นเป็นด้วยอย่างนั้นหรือ”

ฟังประโยคนี้ แล้ว ละลายเลยอ่ะ   

 ปล. ที่แท้  เจ้าชายหรอกเหรอเนี่ย  ..คนเขียน หลอกจนเปื่อยย


 
 

[Veesi3]

  กรี๊ดดดดดดดดด ด ด ด อร๊ายยยยย โอ้ยยยยย
ไม่รู้จะเม้นยังไง องค์ชายเพคะะะะ ชอบยองวอนไปแล้วก็พูดออกมาาาา
คือแบบ แสดงว่าซองโจก็ชอบยองวอนมานานแล้วนะ คือตามรู้เรื่องตลอดอ่ะ
งื้อออ 

[saruttaya]

ซองโจแอบชอบยองวอนป่ะเนี่ยยย

[xeruoh]

นี่ถ้าจูเนียร์มันรู้คงด่ายองวอนอีกแน่
ว่าโคตรรรเล่นของสูงเลยยยยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปปปป !!!
 

[chibi]

คือเริ่มชอบยองวอนแล้วชิแม้ะ กรี้ด

[cho_co_late]

น่านนนนนน อ่านมาแล้วก็ตะหงิดๆมาสักพักแล้ว ว่าองค์ชายรองนี้ซองโจป่ะแว้
เพราะถ้าเป็นพระญาติเฉยๆ พระราชาไม่น่าจะเอ็นดูหรือว่าต้องมาโดนคนมาดักลักพาตัวขนาดนี้
เล่นของสูงเว่อร์ๆเลยนะยองวอน 555555555555
น้องจูก็จับให้อยู่หมัดล่ะกันนะ องค์ชายเลยนะเฟ้ย

[Aladin]

เมื่อไหร่น้องจูเราจะโดนกัดอีก ฮ่าฮ่าฮ่า
ว่าแต่ ซองโจเป็นองค์ชายรองเร๊อะเนี่ย ไม่ใช่แค่ญาติพระราชาแล้วว

[B52]

ตาเถร ตบอกปุปุ ด้วยความเสียดาย

[QXanth139]

ซองโจเป็นองค์ชายเชียว แถมเป็นอดีตคู่หมั้นด้วย
อยู่ด้วยกันสองต่อสองมันต้องมีไรบ้างน่ะ

[QGisuz]

เจ้าชายซองโจ เป็นถึงเจ้าชายเลยนะจูเนียร์
สนใจหน่อยดิ อย่าแกล้งเยอะเดี๋ยวอดได้ 555555555
ฉากนี้บู๊มากค่ะจริงๆ หลบหลีกเฟี้ยวฟ้าว พระเอกเราก็เท่เกินมีการให้นายเอกขี่หลัง ฟินเบาๆ

[stickyyrice]

องค์ชายรองงง เดี๋ยนพร้อมถวายตัวเพคะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ก็ว่าอยู่ พระญาติอะไร พระราชาถึงได้เอ็นดูขนาดนั้น
ที่แท้ก็ลูกชาย
ยองวอนเป็นอดีตคู่หมั้น นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ