หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[mild-dy]

  

[THANZ]

จากกันอีกแล้วหรอเนี่ย   

[tonnum18]

รอเรื่องนี้มานานมากเลย เข้าบอร์ดทุกวันเพื่อมารอดูน้องจูเนียร์ 

ว่ายุคปัจจุบันจะเป็นยังไงบ้าง โกฮังจะเจ้าเล่ห์ หรือเงียบขรึมแบบคังยูหรือเปล่า

[QXanth139]

รุกแรงไปอีกกกก น่ารักกกกก

[mooping-7]

เจอกันแล้ว  จะจบแล้วหรอเร็วจังเลย

[boboman]

จะจบแล้วอ่อ 
คังยูไม่ว่าจะโหมดไหนก็ทำเราเขินทั้งนั้น 

[ssipra]

โกฮังรุกหนักๆๆๆ

[ka[ze]na]

รอ!!!!

[sentpai]

กรีดร้องงงงงงงง มาต่อไวๆนะครับ

[PiSCis]

ร้องไห้เลยที่โกฮังบอก ในฝันกูรักมึงมาก 

ทำไมไม่บอกไปละจูเนียร์ ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องจริง เราว่าโกฮังก็เชื่อนะ

โกฮังทำดีค่ะ รุก รวดเร็ว ว่องไว สู้ๆ

ปล. ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้ว!! ม่ายย

[Pe_no]

จะจบแล้วยังไม่อยากให้จบเลย

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 34 บทส่งท้าย
พาร์ตของโกฮัง







   “พ่อ ไม่ไปแล้วได้ป่ะ อังกฤษอ่ะ”
   “มาพูดอย่างนี้ได้ไงโกฮัง พ่ออุตส่าห์เตรียมการเอาไว้แล้ว เสียเงินไปก็มาก ไม่ต้องมาเปลี่ยนใจ ไม่ต้องมาโลเล...”

   ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู ทันทีที่แยกจากจูเนียร์ผมก็กดโทรศัพท์โทรออกหาพ่อทันที แน่นอนว่าพ่อต้องไม่ยอมในเรื่องนี้เพราะพ่อใช้เส้นหลายอย่างในการส่งผมไปฝึกภาษาที่มหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของอังกฤษ(ปัจจุบันผมก็ยังไม่รู้เลยว่าผมต้องไปที่ไหน)

   ไม่รู้สิ ผมเพิ่งกินข้าวกับคนที่หลุดออกมาจากฝันออกผม อีกทั้งตั้งแต่เจอเขาคนนั้นครั้งแรก เขาก็ยังไม่เคยออกไปจากหัวของผมเลย ตอนแรกผมก็คิดว่าไอ้เตี้ยจูเนียร์นั่นมันจะมีอะไรดีหรอกครับ แต่ก่อนจะรู้ตัวผมก็เก็บเอาใบหน้าสวยๆ เกินผู้ชายของเขามาคิดจนกลายเป็นฝันถึงหลายต่อหลายครั้ง

   ผมคิดว่าเรื่องราวในฝันนั้นเป็นสิ่งที่ผมจินตนาการขึ้นมาเอง ในความฝันของผมผมรักจูเนียร์คนนี้ ผมเคยกัดเขา ผมเคยแกล้งเขา ผมเคยพาเขาหนีในสถานที่ที่เต็มไปด้วยป่าและเขา ผมเคยอยู่ในลำธารกับเขา และผมก็เคยทำอะไรอีกหลายๆ อย่างกับเขา จนเหมือนเรื่องราวพวกนั้นเป็นความจริงมากกว่าเป็นความฝันของผม

   ยิ่งฝันบ่อยๆ เข้า ก็กลายเป็นว่าผมมีความสุขที่จะฝัน ทุกครั้งที่ผมนอนผมก็จะนึกถึงจูเนียร์ทุกครั้งเพื่อที่จะได้เห็นเขา ซึ่งก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ จูเนียร์เข้าฝันผมบ่อยมาก และมันเป็นอย่างนั้นตลอด 7 ปีที่ผ่านมาหลังจากที่ผมเจอเขาครั้งแรก

   ผมไม่ค่อยรู้ข้อมูลเกี่ยวกับเขา ผมพยายามถามไอ้ตี๋ ญาติของผมที่อุบลฯ ในเรื่องนี้ แต่ตี๋แม่งไม่ยอมตอบอะไรเลย นอกจากบอกว่าไม่ค่อยรู้อะไรเพราะไม่ถูกกับเด็กห้อง 5 สิ่งที่ผมรู้เกี่ยวกับจูเนียร์จึงมีแค่ชื่อเล่น และก็ใบหน้าที่สวยหวานเกินชายของเขา

   ในวันนี้ผมเจอจูเนียร์อีกครั้งบนรถไฟฟ้า เขาจ้องมองผมเขม็งหลายต่อครั้ง ผมยอมรับว่าผมใจเต้นไม่หยุด เคยเป็นมั้ยครับที่เราฝันถึงใครมากๆ เข้าแล้วมาเจอตัวจริงของเขา...มันฟินและก็รู้สึกดีมากจนเกินบรรยาย แต่ผมอยู่กับจูเนียร์ได้ไม่กี่สถานี จูเนียร์ก็ต้องลงไปจากรถไฟฟ้าแล้ว...

   หากผมปล่อยเขาไป ผมจะไม่มีวันได้คุยอะไรกับเขาอีก โอกาสที่จะเจอเขานั้นยากมาก ยากเสียยิ่งกว่าผมได้เจอเลดี้กาก้าเสียอีก ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าวันนี้ผมต้องบิน แต่เวลาที่มีเพียงน้อยนิดนั้นผมก็อยากที่จะใช้เวลาให้มีค่ามากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

   ผมเลยใจกล้าหน้าด้านเข้าไปคุยกับเขา...เขาน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ เขาทั้งไม่หยิ่ง ไม่ถือตัว ผมพูดอะไรไปก็ดูเหมือนจะไม่ถือโทษโกรธเลยแม้แต่นิดเดียว   

   เขาสดใสและก็มีเสน่ห์มาก ในระหว่างที่เขาแอบมองผมบ่อยครั้งผมเองก็แอบมองเขาบ่อยเหมือนกัน

   เสียดายที่เราเจอกันช้าไป...
   ...แต่ผมจะไม่ยอมให้เขาหายไปจากชีวิตผมแน่ๆ

   ถ้าในฝันของผม ผมทั้งรักเขาและก็อยากอยู่กับเขามากมายขนาดนั้น ผมก็เชื่อว่าในความจริงแล้วหากผมได้คุยกับเขา ได้อยู่ใกล้ชิดเขา ผมคงมีความรู้สึกไม่ต่างจากคนในฝันคนนั้นสักเท่าไหร่

   เขาปลูกฝังอะไรบางอย่างในตัวผม เหมือนเขานั่นแหละคือตัวผม ไม่รู้สิครับ หลายต่อหลายครั้งที่ฝันของผมนั้นมันจริงมากเกินไปจนผมเองก็อธิบายไม่ได้ บางครั้งผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา และก็น้ำตาไหลอาบน้ำเพราะอินจัดกับเรื่องราวความรักของคนในฝันกับคนที่มีใบหน้าเหมือนจูเนียร์...

   ไม่รู้ล่ะ...จะใช่ผมหรือไม่ผมเองก็ไม่อยากที่จะหาคำตอบในตอนนี้ ที่แน่ๆ...ผมจะไม่ยอมให้จูเนียร์หายไปอีกแล้ว...ผมไม่อยากฝันถึงเขาแค่ฝ่ายเดียวอีกต่อไปแล้ว...   

   ผมรู้ที่อยู่จูเนียร์เสร็จผมก็บอกให้พ่อส่งคนขับรถไปรับ หลังจากนั้นผมก็ไปจัดการเตรียมตัวเพื่อที่จะไปอังกฤษสามเดือน โชคดีที่ไม่ต้องเตรียมอะไรมาก ผมกับพี่โงกุนนั้นเดินทางไปต่างประเทศบ่อยราวกับมันง่ายเหมือนเดินทางจากกรุงเทพฯ ไปอุบลฯ  ผมจึงพร้อมและก็นั่งรอเวลาที่จะไปสนามบินอย่างเดียว

   พ่อกับแม่ทำผมเสียเวลา เพราะต้องรอพวกท่านเสร็จจากงานและก็กลับบ้านมาก่อนถึงจะไปสนามบินพร้อมกัน ผมมองเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าด้วยความกังวล...ผมอยากไปถึงสนามบินแล้ว ผมอยากเจอจูเนียร์

   ผมดีใจที่เห็นเขาให้ความร่วมมือกับผมทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นไปกินข้าวกับผม คุยกับผมอย่างเป็นกันเอง หรือแม้กระทั่งให้ที่อยู่บ้าน...ถ้าเขาไม่สนใจผม เขาก็คงไม่ตามเกมส์ผมไปซะทุกอย่างแบบนี้หรอก

   ความหวังของผมส่องแสงสว่างมาแต่ไกลลิบ...

   แม่ง ไม่อยากไปอังกฤษแล้วจริงๆ ครับ








   สนามบิน
   พ่อกับแม่พูดนั่นพูดนี่กับผมจนผมขี้เกียจจะฟัง ไม่ใช่ว่าผมเป็นลูกที่แย่นะครับแต่ท่านเอาแต่พูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา หนึ่งคือดูแลตัวเอง สองคือตั้งใจเรียน และสามคืออย่าใช้ตังค์เยอะ

   “รู้มั้ยว่าค่าเรียนที่นั่นแพงมากแค่ไหน และก็...”
   “พ่อ” ผมเอ่ยแทรกไป “เมื่อไหร่คนขับรถจะพาเพื่อนผมมาส่งอ่ะ”
   “เอ่อ...”
   “ตามให้หน่อยสิครับ...”

   พ่อมองผมอย่างระอา ส่วนแม่ก็เริ่มหันไปคุยกับพี่โงกุน พวกเขามาส่งผมพอเป็นพิธีเท่านั้นแหละครับ ครอบครัวของเราเดินทางบ่อย พ่อโทรตามคนขับรถให้ หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสามก็ขอตัวกลับเพื่อที่จะให้ผมเดินเข้าเกทสำหรับเตรียมตัวขึ้นเครื่อง
   ทันที่ที่พ่อ แม่ และก็พี่โงกุนกลับบ้านไป ผมจึงเห็นตัวเล็กๆ ของจูเนียร์ที่อยู่ในชุดไปรเวทแบบไม่ค่อยตั้งใจแต่ก็ดูน่ารักดีนะครับ

   “มาแล้วเหรอ รอตั้งนาน...” ผมแกล้งบ่น

   “มาส่งแล้วนะ”

   “...”

   “แต่ต้องกลับแล้ว เดี๋ยวหม่าม้าจะบ่น”

   “อย่าเพิ่งดิ” ผมรีบพูด “ที่ให้มาส่งเพราะว่ามีเรื่องจะพูดด้วย...”

   อีกฝ่ายไม่กล้าสบตาผม เขาเอาแต่มองพื้นสนามบิน โดยที่ผมเห็นเพียงแค่แก้มแดงระเรื่อของเขา

   นี่เขากำลังเขินผมเหรอเนี่ย

   “อะไรล่ะ”

   “มึง...” เอาล่ะไอ้โกฮัง กล้าๆ หน่อย กล้าๆ ให้สมกับชื่อเล่นของมึงหน่อย “...มึง”

   “ว่าไง”

   “อ้าวโกฮัง” ใครคนหนึ่งร้องเรียกผม ผมหันไปเจอเด็กสาวคนสวยคนหนึ่งที่เธอกำลังคุยกับผมอยู่ เธอชื่อฟ้า และผมก็ไม่ได้อะไรกับเธอด้วย “บังเอิญจัง”

   “ฟ้า จะไปไหนเหรอ”

   “ไปเที่ยวญี่ปุ่นน่ะ” ฟ้าส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่จะหันไปหาจูเนียร์ “นี่เพื่อนเหรอ”

   “เอ่อ...” นับว่าเป็นเพื่อนดีมั้ยวะ เพิ่งคุยกันได้ไม่เท่าไหร่เองนะ ในขณะที่ผมทำตัวไม่ค่อยถูกนั้น ใบหน้าของจูเนียร์ก็เริ่มบึ้งตึงขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวนะ...ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าจูเนียร์หึงฟ้าอ่ะ

   ปี๊บ! หมดเวลาแห่งการคิดไปเอง จูเนียร์อาจจะอยากรีบกลับบ้าน ยิ่งโดนคนอื่นมาขัดจังหวะในช่วงเวลาที่ผมมีเรื่องจะพูดกับเขา เขาอาจจะคิดว่าเขากำลังเสียเวลากับผมอยู่ก็ได้

   จริงๆ ผมเองก็ไม่ใช่คนที่รีบร้อนอะไรมาก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเฝ้ารอคอยที่จะพบจูเนียร์มาโดยตลอด คนที่เหมือนคนที่ผมเจอในฝัน และเป็นคนที่ผมรู้สึกรักมากมายตอนที่อยู่ในฝันของผม...

   ...ผมแม่งไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วว่ะ

   “ไม่ใช่เพื่อนหรอกฟ้า...” ผมส่งยิ้มเล็กๆ ให้จูเนียร์ “...เขาคือคนที่เรากำลังจะจีบน่ะ”

   ฟ้าทำหน้าเสีย เธอเดินสะบัดตูดหนีผมไปเลย เธอไม่ติดใจอะไรผมมากหรอกมั้งครับ เพราะเธอทักมาทีไรผมก็อ่านบ้าง อ่านไม่ตอบบ้าง ตอบช้าบ้าง เธอก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าผมไม่อะไรกับเธอ

   คนที่ผมจะ ‘อะไร’ ด้วยกำลังทำหน้าตกตะลึงงัน ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนจะมีน้ำตาใสๆ มาเกาะอยู่ขอบตาของเขาด้วย อืม...สงสัยจะเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นแฮะ

   “เฮ้...” ผมเอามือจับไหล่เขา “...เป็นอะไรหรือเปล่า”

   “บอกมา”

   “หือ”

   “เมื่อกี้พูดจริงพูดเล่น” จูเนียร์ถามเสียงแข็ง

   “พูดจริงสิ” แม้จะเขิน แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ก่อน

   “จริงเหรอ”

   “จริง”

   “ทำไม”

   “ก็บอกแล้ว ชอบ สนใจ ต้องมีอะไรอีกมั้ย” เอาวะ ในเมื่อถามมาก็ตอบตรงๆ ไปเลยนี่แหละ ง่ายดี สมัยนี้อ้อมค้อมแม่งไม่ได้แดกหรอกครับ ยิ่งน่ารักแบบนี้แล้ว ถ้าไม่พูดอะไรให้หวั่นไหวเอาไว้ ผมปล่อยเขาไว้นิ่งๆ สามเดือนต้องมีไอ้อีที่ไหนมาจีบตัดหน้าผมไปก่อนแน่

   แต่ดูจากท่าทาง...ผมว่าผมได้ใจเขามามากกว่าครึ่งแล้วมั้ง...

   “จริงเหรอ”

   “อื้ม” ต้องให้ย่้ำอีกกี่ครั้งกันนะ...

   ป้าบ ป้าบ ป้าบ

   ผมถูกคนที่ผมบอกจะจีบประทุษร้าย จูเนียร์ตีลำตัวของผมเบาๆ ราวกับเขาอัดอั้นต้องการระบายอารมณ์

   “แม่งงงงงงงงงงงงงง 18 ปี ไอ้สัด 18 ปี กูรอมา 18 ปี คังยู มึงนี่แม่งงงงงงงงง”

   “โอ๊ย! โอ๊ย! ตีทำไมเนี่ย!”

   “เชี่ยคังยู ไอ้เชี่ยคังยู!”

   “โอ๊ย!” หรือตัวจริงของจูเนียร์คือมีนิสัยจะตีทุกคนที่เข้ามาจีบวะครับ?

   “รีบไปรีบกลับ!” จูเนียร์ประกาศกร้าว “หรือไม่ก็ไปเจอกันที่เกาหลี”

   “เอ๋?”

   “ตามนั้นนั่นแหละ” เขาถอนหายใจก่อนที่จะหันหลังเดินเลี่ยงไป “กูไปนะ”

   “เดี๋ยว” ผมคว้ามือของจูเนียร์เอาไว้

   “ไม่ต้องมาจับเลย”

   “งอนอะไรกูเนี่ยยย” มีใครงงเหมือนผมมั้ยครับ ผมโคตรงงเลย

   “ไม่รู้” อ้าวกรรม แล้วแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องไม่

   “ใจเย็นๆ ก่อน” ผมส่งโทรศัพท์ของผมให้จูเนียร์ “พิมพ์มาให้หมด เบอร์โทรศัพท์ อีเมล ไลน์ เฟซบุ๊ก อินสตาแกรม เอาหมดเลย...”    

   จูเนียร์รับโทรศัพท์ไปและก็ก้มหน้าก้มหน้าพิมพ์อย่างตั้งใจ

   ผมไม่ได้คิดไปเองจริงๆ ด้วยว่าเขามีใจให้ผม...

   “แปลกแต่จริงแฮะ” ผมรำพึง

   “อะไร”

   “แสดงว่าที่เราเคยเจอกัน มันเรื่องจริงใช่มั้ย”

   จูเนียร์ส่งโทรศัพท์คืนให้ผม “ถ้าอยากรู้...ก็รีบติดต่อกลับมา”

   ผมยิ้ม “จ้ะ”

   “พูดจริงๆ นะ!”

   “อื้ม” ผมตกใจที่จูเนียร์ดูจริงจังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

   “อย่าหายไปหรือห่างไปไกลๆ อีก...”

   ผมประหลาดใจที่คำพูดนั้นเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของจูเนียร์แทนที่จะออกมาจากปากของผม น้ำตาของจูเนียร์หลั่งรินออกมาจนผมตกใจทำอะไรไม่ถูก

   การกระทำของเขายิ่งทำให้ผมคิดว่าผมกับเขากับเรื่องราวที่อยู่ในความฝันของผมเป็นเรื่องจริงทั้งหมด นี่ผมคิดจริงๆ นะ...
   ...จูเนียร์ในฝันของผม ก็รักผมมากเช่นเดียวกัน

   “มานี่มา” ผมคว้าตัวเล็กๆ ของจูเนียร์เข้ามากอด ย้ำอีกครั้งว่านี่คือการเจอกันวันที่สองของเราหากนับวันที่เจอกันตอนอายุ 11 ด้วย แปลกแต่จริงที่ผมรู้สึกผูกพันกับเขามากกว่าคนที่เจอกันแค่สองวัน...

   จูเนียร์เอาใบหน้าของเขาซุกเข้ากับอกแกร่งของผม...ในฝันเขาก็ชอบทำกับผมแบบนี้ ไม่ได้แตกต่างอะไรกันเลย...

   “คุ้นอ่ะ” ผมรำพึงเสียงเบา ขณะที่มือของผมก็โอบกอดคนในอ้อมกอดไปด้วย

   “ถ้าอยากรู้ก็รีบติดต่อมา...”

   “เข้าใจแล้ว...”

   “อย่าเจ้าชู้นะมึง”   

   “หา”

   “อย่าแอบไปคบใครก่อนล่ะ”

   “จะบ้าเหรอ” ผมผละออกจากจูเนียร์และก็จับไหล่ของเขาให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม “กูฝันถึงมึงมาตลอด 7 ปี มึงคือคนที่อยู่ในหัวกูมาโดยตลอด มึงคนเดียว”

   “...”

   “แล้วแบบนี้กูจะมีใครได้อีกวะ”

   “กูจะเชื่อมึงสักครั้งก็แล้วกัน”   

   “นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะเนี่ย...”

   “มึงบ่นอะไร”

   “เปล่าครับ” ผมไม่กล้าเถียง ก่อนที่จะมองหน้าจูเนียร์อย่างเงียบเชียบเพื่อจดจำใบหน้าของเขาเอาไว้ “แล้วเจอกันนะ...”

   “อื้ม”

   “สัญญาณะว่าจะเล่าเรื่องนั้นให้ฟัง”

   “...”   

   “เรื่องที่เราเคยเจอกัน”

   “สัญญา”

   ผมมองจูเนียร์อีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจเดินถอยหลังและก็โบกมือลา...จูเนียร์โบกมือลาผมด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ผมเองก็เคยเห็นเมื่อคราวที่ผมฝัน

   รู้สึกอิ่มเอมและก็อบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

   จูเนียร์แม่งมีอิทธิพลต่อหัวใจผมมากจริงๆ...

   หารู้ไม่ว่าเขามีอิทธิพลต่อหัวใจของผมทั้งในอดีต ปัจจุบัน และก็อนาคต และเป็นเช่นนั้นมาโดยตลอด...

   เหมือนได้ของที่หายไปกลับคืนมา

   เหมือนได้เติมเต็มส่วนที่ผมขาดหาย

   เหมือนได้คำตอบในสิ่งที่ผมตั้งคำถามเอาไว้...





   “เดี๋ยว ว่าอะไรนะ”
   “ประมาณนั้นแหละ”
   “กูเคยเป็นองค์ชายรองแห่งยุคโชซอน และก็ชื่อว่าคังยูเหรอ”
   “ใช่”
   “...ไม่เชื่อ”
   “อะไรนะ”
   “กูไม่อยากเป็นไอ้คังยูอะไรนั่น”
   “มึงคือคังยูจริงๆ คังยู ซองโจ ชื่อมึงทั้งนั้นอ่ะ”
   “กูไม่เชื่อ กูไม่อยากเป็น มึงพูดถึงชื่อมันมากกว่าชื่อกูอีก กูชื่อโกฮัง และกูก็ภูมิใจกับมันมากด้วย!”
   “เฮ้อ...ตอนที่ชื่อว่าคังยูเท่กว่าตั้งเยอะ”   
   “ว่าอะไรนะ”
   “ตกลงเชื่อหรือไม่เชื่อ”
   “ไม่เชื่อ”
   “ไอ้นี่...รอเวลาที่จะได้เจอกันเพียงเพราะฟังเรื่องที่คิดว่ากูโกหกงั้นเหรอ กูพูดจริงเว้ย มึงคือคังยู มึงกับกูเคยรักกันเมื่อสมัยโชซอน กูเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อมึง!”
   “เฮ้อ...ง่วงจัง หนุนตักหน่อย”
   “เชี่ย!”
   “จะอะไรก็ช่างเถอะ ถ้าซองโจ คังยู หรือโกฮังเป็นคนเดียวกันและมึงรักล่ะก็...กูเป็นก็ได้”
   “...”
   “แน่ใจนะว่ามึงไม่ได้บ้า”
   “กูไม่น่าตกลงเป็นแฟนกับมึงเลยไอ้สัด...”
   “คิดผิดแล้วล่ะน้องสาว มาคบกับพี่”
   “สาวพ่องมึง”
   “...”
   “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก”
   “เชี่ยยย อย่ากัดโว้ย!”


   *งับ*


   “คางกู ไอ้สัด!”



   *งับ*



   “ปากกู!!!!!!!!”





   จบบริบูรณ์






TBC*




นิราศโชซอน ในที่สุดก็จบแล้วนะคะ : )
หากจะถามว่าเรื่องนี้แต่งยากมั้ย บอกตามตรงว่ายากค่ะ
ตั้งแต่มีเจ้ากับข้า ข้ากับเจ้า คนเขียนก็มึนไปสักระยะหนึ่งเลย
ขอบคุณที่ตามอ่านจนมาถึงตอนนี้นะคะ
หากมีความผิดพลาดอะไรตรงไหน คนเขียนก็ขออภัยมา ณ ตรงนี้ด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้อาจจะไม่ได้เพอร์เฟ็คร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อยากให้รู้ว่าคนเขียนตั้งใจเขียนมันจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากเลยนะคะที่อ่าน ลองกดเข้ามาอ่าน กำลังอ่านอยู่ หรือเลิกอ่านไปแล้ว
ไม่รู้จะตอบแทนได้ยังไงนอกจากเอ่ยคำว่าขอบคุณจริงๆ ค่ะ

นิราศโชซอนจะตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์  everY เล่มเดียวจบนะคะ ออกช่วงเดือนมิถุนายนค่ะ
ในเล่มมีตอนพิเศษ 3 ตอน(มีความรู้สึกของคังยูตอนที่จูเนียร์ไม่อยู่ด้วยน้าา)
ฝากอุดหนุนด้วยน้าาา ^____^

สถานีต่อไปตามไปมุงที่ ร้านบาร์สุราลัย เลยค่ะ
แอบกระซิบบอกว่าเรื่องนั้นต้นฉบับใกล้จะเสร็จแล้ววววววววว : )

[boboman]

 
โกฮังน่ารักจัง แต่ก็แอบสงสารคังยูในยุคโน้นอยู่ดี 
ขอบคุณมากๆ นะคะ เราจะรออุดหนุ่นรูปเล่มน้า >_<

[❣☾月亮☽❣]

ขอบคุณค่ะ

[Mura_saki]

คังยู !!!!!!

[MaRiTt_TCL]

จบแย้วววว  นี่ติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ  อะหื้อออ 
โกฮังแค่ชื่อเก่าตัวเองก็อิจฉาเนอะ55555โอ๊ยตลก
ในที่สุดก็แฮปปี้
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งมาจนจบค่าาา

[Cupcake]

จบแล้วววววว

 

ขอบคุณนะคะ

[ssipra]

รักเรื่องนี้ ขอบคุณพี่เค้กนะคะ   

[fullfeel]

เพิ่งมาตามอ่านไม่นาน ชอบพล็อตเรื่องค่ะน่ารักดี
ช่วงแรกๆเราชอบมากเลย เขินๆฟินๆแถมยังตลกมากด้วย
แต่ไม่รู้คิดไปเองมั้ยที่หลังๆมันดูเร่งให้จบเร็วไปหน่อย เหมือนลากมาตั้งแต่ช่วงแรก
พอมาตอนจบอารมณ์เหมือนถูกกระชับ ตัดหายไปเลย 

[B52]

 

[sentpai]

รักเรื่องนี้

[mild-dy]

 

[Faiia]

สนุกมากๆเลยค่ะ 

[aiyuki]

โกฮังอปป้า จ้ะ เชื่อจู๋เหี่ย เอ้ย จูเนียร์เหอะ ดีใจนะที่ ชาตินี้โกฮังอปป้าไม่ขี้เก๊กเหมือนคังยูชาติที่แล้ว 5555

[pinkypromise]

ตอน31ทำให้นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ทำเราร้องไห้

แต่ดีนะที่มีตอน32มาช่วยเราได้ทัน ขำมากกก โกฮัง

ชาวบ้านนึกถึงโกฮับ 55555555555

ส่วนตอนจบน่ารักมากกกโอ้ยเราชอบอ่ะะะ คือบรรยายดี

จนลืมไปว่าเจอกันแค่2ที คือเนียนและผูกพันกันมากจริงๆ

[why yyy]

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

[twinmonkey0311]

 

[kinjikung]

จบแล้ว สนุกมากเลย

[Misakiiz]

จบแล้ววววว  สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ จะเก็บเงินซื้อหนังสือมาให้ได้ค่ะ
 

[mur@s@ki]

น้ำตาปริ่มตามน้องจะอู๋ 

ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลย