ตอนที่ 33
ชื่อจริง อาชว์ ธรวัตนกิจทรัพย์ ชื่อเล่น โกฮัง
ทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์หมื่นล้านบาท
ตอนที่ผมรู้นั้นผมไม่แปลกใจเลยครับ คังยูเป็นคนที่มีบุญบารมีสูงล้นฟ้าอยู่แล้ว เขาจึงต้องมาเกิดกับชนชั้นอภิมหาเศรษฐี ตี๋เด็กห้องหนึ่งเป็นญาติฝ่ายแม่ของโกฮัง เขาจึงมาที่จังหวะนี้อาศัยตอนที่ผู้ใหญ่คุยกันออกมาเล่นเตะบอลกับตี๋ หลังจากนั้นวันต่อมาโกฮังก็กลับกรุงเทพฯ ไป
ผมมีเพียงชื่อจริงกับชื่อเล่นเอาไว้ติดตามตัวเขา หลังจากนั้นผมก็เก็บเขาไว้ในใจตลอดมา ในยามที่ผมต้องจากบ้านที่อยู่ต่างจังหวัดหลังนี้ไปและก็กลายไปเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ใกล้ๆ เยาวราช ชีวิตของผมเติบโตขึ้นมาอย่างเชื่องช้าแต่ทว่าผมมีกำลังใจเต็มเปีี่ยม หัวใจของผมเต็มไปด้วยโกฮัง และก็ยึดเขาไว้เป็นแรงบันดาลใจ พยายามตั้งใจเรียนเพื่อที่สักวันหนึ่งจะได้เข้าไปถึงตัวเขาให้ได้
เหตุการณ์ผ่านไป อายุของผมเพิ่มขึ้นเหมือนกับเทคโนโลยีที่มีมากยิ่งขึ้น ผมกลายเป็นเด็กอายุ 18 ปีที่กำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิตข้างหน้ากับการเลือกคณะในมหาวิทยาลัย ผมพยายามหาว่าโกฮังนั้นมีช่องทางโซเชียลอะไรให้ผมติดตามบ้าง ผมไม่เคยหาเจอเลยครับ อีกทั้งบ้านธรวัฒนกิจทรัพย์นั้นไม่ชอบออกงานสังคมเอาเสียเลย ข่าวคราวที่ผมควรจะได้รู้กลับไม่มีให้ผมรู้เลย แม้กระทั่งในกูเกิ้ลก็ตาม...
เราสองคนมีชีวิตที่แตกต่างกันคนละขั้ว ทางเดินไม่มีทางเป็นทางเส้นเดียวกัน...
ผมยังคงรออยู่เสมอ รอที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง ตั้งแต่วันที่เราแยกกันที่พุ่มไม้ผมก็ไม่ได้เจอโกฮังอีก ณ ตอนนี้ผมกำลังตัดสินใจว่าจะเรียนรัฐศาสตร์การทูตตามเดิมและก็ชิงทุนไปเรียนที่เกาหลีตามเดิมดีมั้ย หากยังไม่รู้ว่าคังยูเกิดเป็นคนไทยผมก็คงทำตามนั้นแล้วล่ะครับ ทว่าคังยูมาเกิดเป็นคนไทย ผมก็เลยลังเลว่าผมจะเลือกทางเดินนั้นอีกดีหรือเปล่า...
ในขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนี้บนรถไฟฟ้าบีทีเอส โชคชะตาก็นำพาให้ผมมาเจอโกฮังอีกครั้ง...
ตอนนั้นผมกำลังเลือกเพลงในโทรศัพท์อยู่ครับและก็ไม่คิดแน่ๆ ว่าตัวเองจะได้เจอเขา เพราะทายาทอภิมหาเศรษฐีอย่างเขาคงจะนั่งรถตู้ที่มีคนขับให้ อะไรประมาณนั้น ผมจึงไม่เคยมองหาโกฮังเลยตลอดเวลาที่ผมใช้รถไฟฟ้า...
ผมพิงหลังและมองออกไปนอกหน้าต่าง เวลาเย็นย่ำแบบนี้คงจะมีหลายคนเลิกงานและก็เลิกเรียน ในหูของผมกำลังฟังเพลง ทราย ของ วัชราวลี ครับ
เธอเชื่อไหมความรักมักทำให้เราหลับตา...
เพลงแม่งเหมาะกับบรรยากาศยามเย็นแบบนี้จริงๆ ผมหลับตาพริ้มอย่างที่เพลงบอกผม
ปล่อยหัวใจช้าๆ ล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน หมอกดูคล้อยลอยผ่าน ใจดวงนี้ก็มีแต่เธอทั้งนั้น ทุกๆ คำรำพันเอ่ยผ่านใจ...
ผมลืมตาขึ้นเพราะมีคนเข้ามาใหม่ในรถไฟฟ้า ผมต้องทำตัวเองให้ลีบเข้าไว้เพื่อที่คนอื่นเขาจะได้ยืนกันอย่างสะดวก คนสุดท้ายที่ก้าวเข้ามาในรถทำเอาคนบนรถไฟฟ้ามองไปที่เขาอย่างตกตะลึงงันมากกว่ามองคนที่วิ่งเข้ามาเป็นคนสุดท้ายเฉยๆ
เพราะเขาหล่อเกินกว่าระดับเด็กมัธยมทั่วไป...
และเขาคืออาชว์ ธรวัฒนกิจทรัพย์ หรือคังยูของผมนั่นเอง
ตอนนี้เพลงร้องว่ายังไงบ้างผมฟังไม่รู้เรื่องทั้งๆ ที่หูฟังก็เสียบคาหูผม โกฮังเอามือจัดผมยุ่งๆ ของตัวเองเล็กน้อย ผมมองสำรวจตัวเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนี้เขาคือเด็กหนุ่มรูปงามเจ้าของความสูงประมาณ 187 เซนติเมตร อีกทั้งยังหล่อเหลาเหมือนเป็นชาวต่างชาติ ผิวขาวเหมือนทั้งชีวิตไม่เคยโดนแดด และเขาเริ่มมีแววคล้ายคังยูของผมเข้าไปทุกขณะ
ผมรู้แล้วว่าทำไมผมกับเขาไม่เคยเจอกันสักที โกฮังสวมเครื่องแบบโรงเรียนนานาชาติที่ค่าเทอมแพงหูฉี่ในขณะที่ผมนั้นกำลังใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง
น้ำตาผมปริ่มที่ขอบตา...เผลอจ้องมองโกฮังอยู่แบบนั้นจนคนถูกจ้องรู้ตัว เขาจึงหันมามองหน้าผมและก็จ้องมอง
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
18 ปีแล้วนะ...18 ปีแล้ว...18 ปีที่ผมกับเขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันเลย ผมยังจำเรื่องราวทุกอย่างได้ดี เหมือนทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ด้วยซ้ำ...เขาจะมองผมบ้างไหม...เขาจะสนใจคนอย่างผมหรือเปล่า...เขามีแววจะรักผมเหมือนอย่างที่คังยูเคยรักผมบ้างหรือเปล่า...
แป่ว ดวงตาคมของโกฮังหันไปมองทางอื่น...
เป็นอีกครั้งที่เขาเมินผม ผมพ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย กว่าจะได้เจอกันหน่วยมันเป็นเวลาหลายปีนะเว้ย ทำไมมึงต้องเฉยเมยใส่กูทุกครั้งแบบนี้ล่ะวะ...
ระหว่างที่ผมทำหน้าบึ้งใส่มัน โกฮังก็หันมามองผมอีกรอบ ผมสะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะหลบสายตา มันต้องรู้ตัวแน่ๆ ว่าผมมองมันอยู่อ่ะ...
สถานีต่อไปเป็นสถานีที่ผมจะต้องลง ผมทำหน้าเศร้าขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าควรจะเอายังไงกับการเจอกันครั้งนี้ดี ผมยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไร คุณรัดเกล้าก็ประกาศเสียงดังไปทั่วว่าถึงสถานีที่ผมควรจะลงได้แล้ว
ผมทำหน้าเศร้าใจขณะที่เดินคอตกออกไปจากรถไฟฟ้า ในเวลาที่คนทั้งเยอะทั้งวุ่นวายแบบนี้ผมมักจะเดินเลี่ยงไปยืนรอในมุมหนึ่งก่อน หากคนน้อยลงแล้วผมถึงจะเดินลงบันไดไป...
วันนี้ผมก็ทำแบบนั้น แต่ผมหันกลับเข้ามาดูรถไฟฟ้า มองดูประตูที่กำลังจะปิด ผมอยากมองเขาให้ได้นานมากที่สุด แต่เขากลับไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิม
บางทีเขาอาจจะถูกเบียดให้เข้าไปข้างในสุดของรถไฟฟ้าแล้วก็ได้
ผมทำท่าจะเดินลงบันไดด้วยหัวใจที่หล่นลงมาอยู่ที่ตาตุ่ม...นานๆ ทีผมถึงจะได้เจอมันแต่ผมกลับปล่อยให้มันผ่านผมไปเฉยเลย ผมนี่มันแย่จริงๆ
“ขอโทษนะ”
หมับ...มีคนคว้าแขนผมเอาไว้ ผมหันกลับไปดู เห็นว่าเป็นโกฮังหรือว่าคังยูของผมนั่นเอง
นัยน์ตาผมสั่นระริก มองเขาอย่างลึกซึ้งเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้ เขาคงงงแหละมั้งว่าทำไมไอ้เด็กโรงเรียนนี้ถึงได้จ้องหน้าเขาแบบจ้องเอาๆ ขนาดนั้น
“หือ?” ผมทำเป็นงงใส่มัน จริงๆ แล้วผมก็งงนั่นแหละว่ามันจะเรียกผมทำไม
“จูเนียร์ป่ะ”
เช้ดดดดด ไม่ได้เจอกันมา 7 ปีแถมเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่มันกลับจำผมได้
“ใช่...มึงคือคังยู เอ๊ย โกฮังป่ะ”
“รู้ชื่อกูด้วยเหรอ”
ผมกระพริบตาปริบๆ เออว่ะ 7 ปีที่แล้วมันบอกแค่นามสกุลผมนี่หว่า ไม่ได้บอกชื่อเล่นมันสักหน่อย
ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลยกู...
“ไปถามตี๋มา” ผมยักไหล่
“ไม่น่าเชื่อ นึกว่าจะจำคนผิด”
รถไฟฟ้าขบวนถัดไปมาแล้วและผู้คนก็กำลังจะแห่แหนกันเดินลงไปยังด้านล่าง โกฮังจับแขนผมและก็ดึงให้ผมหลบผู้คนเหล่านั้น ผมรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่มือเรียวนั้น มันไมไ่ด้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่นิดเดียว
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามเขา ถึงแม้ว่าผมมีเรื่องอยากจะพูดกับเขามากมาย แต่ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี
“จริงๆ ก็ไม่มีหรอก แค่อยากรู้ว่าจะทักคนถูกหรือเปล่า” อีกฝ่ายยักไหล่
“เก่งเนอะ ถูกด้วย” ผมพูด ก่อนที่จะแอบลอบมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่กำลังมองสิ่งต่างๆ รอบตัวไปด้วย “ถามอะไรได้มั้ยวะ”
“อะไร”
“ทำไมถึงชื่อโกฮังอ่ะ”
“เฮ้อ เบื่อจะตอบ” คนถูกถามพลิกตัวกลับมามองหน้าผม “พ่อชอบดูดราก้อนบอล พี่กูชื่อโงกุน มีอะไรจะถามอีกมั้ย...อ้อ มีหมาชื่อบูบู้ด้วย มาจากจอมมารบู”
เอาเข้าไป ผมอดหัวเราะไม่ได้กับครอบครัวใหม่ของคังยู...เขามองดูนาฬิกาข้อมือ
“มึง...คือว่า...” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนจะเตรียมใจอยู่นานที่จะพูดเรื่องนี้กับผม
“อะไรวะ”
“พอมีเวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมงมั้ย...”
“หา”
“ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ”
ผมไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง เขากำลังชวนผมเดตอยู่หรือเปล่าวะ จะอะไรก็ช่างเถอะ ความยินดีทำให้ผมพยักหน้าตอบตกลงไปอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เกลียดอะไรผมถึงแม้จะจำผมไม่ได้ก็ตามทีเถอะ นี่นับว่าเป็นเรื่องดี...
ผมยิ้มอย่างปลื้มปิติ มองดูแผ่นหลังที่สูงชะลูดโดดเด่นของคนตรงหน้า เขากำลังทำให้สิ่งที่ผมรอคอยใกล้เข้ามาทุกขณะ...เขาไม่ต้องจำผมให้ได้ก็ได้...ขอเพียงแต่เขารู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกกับเขา ผมขอเพียงเท่านั้นจริงๆ
ร้านอาหารสุดหรู...
ครอบครัวผมจัดได้ว่าอยู่ในฐานะดี แต่ผมก็ไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาในร้านแบบนี้มาก่อน ร้านที่เต็มไปด้วยฝรั่งมากกว่าครึ่งและก็อยู่บนชั้นของตึกสูงเสียดฟ้า โกฮังวางตัวได้ดี อีกทั้งก็ยังมีพนักงานจำหน้าเขาได้อีกด้วย จะว่าไปพนักงานทั้งตึกนั่นแหละที่จำเขาได้
ผมมองดูชื่อร้านและก็ชื่อตึกก่อนจะถึงบางอ้อ ทั้งตึกและก็ร้านอยู่ภายใต้กิจการของธรวัฒนกิจทรัพย์ มิน่าโกฮังจึงมีคนทักทายเขาตลอดทางที่ขึ้นมาร้านอาหารนี้
ผมนั่งตัวเกร็ง รู้สึกแปลกไปหมดกับบรรยากาศรอบข้าง แต่เพราะคนตรงหน้าของผม ผมถึงรู้สึกผ่อนคลายและก็ดีใจที่ได้อยู่ใกล้เขาอีกครั้งหนึ่ง
“ทานอะไรมั้ย” โกฮังจะส่งเมนูมาให้แต่ผมส่ายหน้า
“เพิ่งจะสี่โมงกว่าเอง”
“นั่นสินะ” เขาคืนเมนูให้พนักงาน “เอาอะไรก็ได้มาให้เราทั้งคู่หน่อยครับ”
แบบนั้นก็ได้เหรอวะ...พนักงานส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มก่อนที่จะเดินเลี่ยงไป เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับผมอีก...
“มึงนี่ยังเหมือนเดิมเลยเนอะ”
“อะไรวะ”
“จ้องกูอยู่ได้...”
มันจับได้...อีกแล้ว...จะไม่ให้ผมจ้องได้ยังไงล่ะครับ ชีวิตของผมกับมันมีทางที่จะมาบรรจบกันได้ที่ไหน อีกอย่างกว่าจะเจอแต่ละทีต้องอาศัยแค่ความบังเอิญที่ตัวผมเองแม่งกำหนดไม่ได้ จ้องนิดจ้องหน่อยไม่ได้หรือไงวะ ทำเป็นหวงหน้าหล่อๆ ไปได้...
“ตกลงมึงกับกูเคยเจอกันมาก่อนมั้ย” คำถามเดิมถูกยิงมาอีกครั้งจากปากของโกฮัง เขาวางโทรศัพท์ลงและก็คว่ำหน้ามันเอาไว้ก่อนที่จะจ้องมองผม
“หา”
“มึงทำเหมือนเราเคยเจอกันมาก่อน”
“...”
“มันแปลกที่กูเองก็รู้สึกแบบนั้นว่ะ...”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจของผมมันไม่โกหก ผมหวั่นไหวเป็นครั้งที่ล้านกับคนๆ นี้ หวั่นไหวกับท่าทางของเขา หวั่นไหวกับใบหน้าที่เขาจ้องมองผม ผมรู้สึกหวั่นไหวไปหมด
“ตลกดีเนอะว่ามั้ย”
โกฮังเขยิบใบหน้าให้ออกห่างจากโต๊ะเพราะพนักงานเอาน้ำดื่มมาเสิร์ฟ ผมตื่นเต้นจนตัวสั่น พลางคิดว่าจะพูดยังไงดีหรือจะบอกว่า ‘จะจีบมันยังไงดี’ ให้ติดโดยเร็วที่สุด
“ไม่ตลกหรอก” ผมตอบมัน โกฮังทำหน้าอึ้ง
“มึงคิดอย่างนั้นเหรอ...”
“ใช่”
“กูพูดได้มั้ย” โกฮังทำหน้าเหมือนไม่แน่ใจเท่าไหร่
“อะไรเหรอ”
“อา...ยากว่ะ” เขาบ่นกับตัวเอง จากนั้นเขาก็เอามือของเขาทึ้งหัวเขาเอง...
“มีอะไรรึเปล่าวะ”
“มึงไม่เข้าใจ แม่งยากสำหรับกูมาก การที่กูจะพูดเรื่องนี้กับใครสักคน”
ทำไมผมจะไม่เข้าใจ การที่ผมใช้ชีวิตเป็นจูเนียร์มาทั้งหมด 18 ปีโดยที่เพิ่งผ่านการตายจากยุคโชซอนและที่สำคัญผมไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้ มันยากสำหรับผมมากเหมือนกัน
“เดี๋ยวมึง...ตั้งสติก่อน” ผมส่งน้ำไปให้โกฮัง เขายกน้ำขึ้นดื่มก่อนที่จะหันมามองหน้าผมอย่างซีเรียส “เป็นอะไรไปวะ”
“กู...”
“หือ...”
“กู...กูมักจะเจอมึงในความฝัน”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
นัยน์ตาของผมจ้องเขม็งไปยังใบหน้าที่สับสนของโกฮัง
“กูมักจะเจอมึง บ่อยครั้งที่กูฝันเหมือนกับว่ากูเคยเป็นองค์ชายมาก่อน แล้วก็รักกับผู้ชายด้วยกัน ผู้ชายที่หน้าเหมือนมึง”
ผมชาวาบไปทั้งตัว กระพริบตาปริบๆ อึ้งชนิดที่ว่าไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาพูดต่อจากโกฮังได้
“มันไม่ปะติดปะต่อกันหรอกนะ เป็นภาพแวบไปแวบมา แต่ที่กูรู้สึกก็คือ...”
“...”
“...ในฝันของกู...กูรักมึงมากเลย”
น้ำตาของผมเริ่มมาเกาะที่ขอบตาของผมอีกแล้ว ผมร้องไห้ต่อหน้าโกฮังไม่ได้ แต่ผมกำลังจะร้องไห้...
“เป็นอะไรหรือเปล่า” อีกฝ่ายยื่นทิชชูมาให้
“เปล่า”
“มึงไม่คิดว่ากูเป็นบ้าบ้างเหรอวะ” โกฮังพูดลุ้นๆ “กูไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะ”
“เริ่มฝันเมื่อไหร่เหรอ”
“11 ขวบ ตั้งแต่ที่เห็นหน้ามึง...มึงก็เข้าฝันกูตลอด ในความฝันมันเป็นเรื่องราวซ้ำๆ ซากๆ กูกับมึงอยู่ในชุดยุควินเทจที่กูก็ไม่รู้ว่ายุคไหน พอกูเจอหน้ามึงอยู่บนรถไฟฟ้า กูก็คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะทำยังไง”
“...”
“มึงแม่งกวนใจกูตลอด กวนใจกูฉิบหาย ทั้งๆ ที่กูเจอมึงไม่บ่อย กูแม่งไม่เข้าใจว่ะ”
“...”
“มึงคิดหรือยังว่ากูบ้า?”
ผมหัวเราะหึๆ “เออว่ะ แม่งบ้า”
“ใช่มั้ยล่ะ กูแม่งบ้า” อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ โกฮังเลื่อนอาหารเหล่านั้นให้มาอยู่ตรงหน้าผม “กินเยอะๆ นะ ดูจากท่าทาง มึงคงชอบกิน”
ท่าทางของเขาทำให้ผมนึกถึงตอนที่เราสองคนอยู่โชซอน...หลายต่อหลายครั้งที่เขาทักท้วงเรื่องที่ผมกินจุ
ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ ว่ะ...
“มึงเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวมึงให้กูฟังได้มั้ย” ระหว่างที่ผมกินช้าๆ โกฮังผู้ที่ไม่ได้กินอะไร(แล้วจะมาร้านอาหารทำไมวะ)ก็มาเท้าคางมองดูผมกิน
“หือ...”
“มึงเป็นคนยังไง มาจากไหน แล้วทำไมต้องเหมือนกับเคยเจอกูเมื่อชาติที่แล้วด้วย”
ผมกลืนอาหารลงคออย่างยากลำบาก “กูมาจากอุบลฯ”
“มาเรียนกรุงเทพฯ เหรอ”
“จริงๆ ย้ายมาเมื่อตอนอายุ12 ไม่ก็ 13 ปีนี่แหละ”
“เหรอวะ...” โกฮังเอาแต่เท้าคางมองผมอยู่แบบนั้นจนผมเขิน ทำตัวไม่ถูก “...แล้วมึงเคยโดนใครกัดป่ะ”
ผมพ่นน้ำที่ผมเพิ่งดื่มออกมาจนกระเด็นโดนใบหน้าของโกฮัง เขาไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไร ออกจะหัวเราะผมด้วยซ่้ำไป
“ทำไมถึงถามแบบนั้น”
“ในฝันนั้นกูเคยกัดมึงด้วยนะ”
“...”
“มึงขัดขืนใหญ่ โวยวายใหญ่ แต่รู้มั้ย...แม่งน่ารักฉิบหาย”
เอาล่ะ...ผมเริ่มคิดแล้วว่ามันน่ะจีบผม ผมไม่ได้จีบมันหรอก
ปี๊บ! หมดเวลาแห่งการคิดไปเอง ใจเย็นๆ มันฝันถึงผมบ่อยก็ใช่ว่ามันจะเป็นคนในฝันและก็รู้สึกแบบที่คนในฝันเขารู้สึกกับผมนี่
“มึงเคยฝันถึงกูบ้างมั้ย เรื่องทำนองเดียวกันกับกูอ่ะ”
ผมนิ่งคิดกับคำถามของเขา...มันไม่ใช่แค่ฝัน...แต่มันเคยเกิดขึ้นจริง แต่ผมไม่กล้าที่จะบอกอีกฝ่าย อย่างที่โกฮังมันกังวลนั่นแหละ กลัวอีกฝ่ายจะไม่เชื่อและก็หาว่าผมบ้า ผมจึงส่ายหน้าเบาๆ เป็นคำตอบส่งไปให้โกฮัง
เขาทำหน้าผิดหวัง ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ผมลอบมองเด็กหนุ่มวัยรุ่นทรงผมตั้งๆ ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ท่าทางแบบนี้มีผู้หญิงเข้าหาเยอะชัวร์ๆ
เขาจะมีแฟนหรือยังวะ
แม่งนึกถึงสมัยตอนที่เขามีคู่หมั้นแล้ว...และผมก็ตายด้วยฝีมือคู่หมั้นของเขานี่แหละ
“จ้องอีกแล้วนะ”
ผมหลบสายตาไปทางอื่นทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
“อยากรู้อะไรก็ถามมา”
“กูต้องอยากรู้เหรอ”
“กวนตีน ก็เห็นจ้องเอาๆๆ นึกว่าอยากจะรู้อะไรนี่หว่า...”
“ทำจมูกมาป่ะ” ระดับความกวนตีนของผมพัฒนาไปมากกว่าสมัยย้อนไปยุคโชซอนเยอะ ผมบอกเลย
“บ้าเหรอวะ ไม่ได้ทำ” โกฮังเอามือจับจมูกโด่งๆ ของตัวเอง “ถามอะไรที่มันมีสาระกว่านี้ได้มั้ย”
“อืมมม” ผมยิ้ม “บ้านกูเลี้ยงคางคก อยากไปดูป่าว”
“ไอ้เชี่ยยยยยยย!” อีกฝ่ายร้องเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง “ไปดูแม่งทำไม!”
ยังเกลียดคางคกเหมือนเดิม ผมอดหัวเราะไม่ได้จริงๆ...
“ขอสาระได้มั้ยครับ” โกฮังพูดเพราะขึ้นอย่างประชดประชัน
“สาระเหรอ มึงจะถามหาสาระจากคนอย่างกูเหรอ”
“กูถามมึงเองก็ได้ มึงติดที่ไหนแล้วหรือยัง”
“รู้ได้ไงว่าอยู่ม.6” ผมถามกลับ
“ก็รุ่นเดียวกันกับตี๋ก็น่าจะอยู่ม.6 ป่ะวะ มึงก็รุ่นเดียวกันกับกูอ่ะ” เออจริงของมัน...
“มึงอ่ะ ติดที่ไหนหรือยัง” เนื่องจากผมก็อยากรู้ว่า นายอาชว์ ธรวัฒนกิจทรัพย์ อย่างมันจะเรียนอะไรมานานมากแล้ว เพราะงั้นการตัดสินใจเรียนต่อของผมจึงขึ้นอยู่กับคำตอบของมันในตอนนี้...
“เรียนต่อที่เกาหลี” โกฮังตอบสั้นๆ “ถูกพ่อส่งไป พ่อกะจะไปขยายสาขาที่นั่นเลยให้กูไปเรียนและก็หาที่หาทางเอาไว้”
ผมอึ้งมาก ดูเหมือนโชคชะตาของเราสองคนจะผูกพันเอาไว้กับสองประเทศ แปลกแต่จริงที่ทุนเรียนรัฐศาสตร์การทูตที่ประเทศเกาหลีใต้ที่ผมเคยสอบติดก่อนจะถูกย้อนยุคไปยังไม่ปิดรับสมัคร
ผมรู้อนาคตแล้วว่าผมจะทำให้มันไปในทางไหน
...ทางเดิมนั่นแหละ เฮ้อ
“ตกลงมึงมีที่เรียนยังเนี่ย”
“ยัง แต่ใกล้แล้วล่ะ” ผมรำพึง พลางคิดว่าโกฮังมันไม่รู้ตัวเลยสินะว่าจะมีคนตามมันไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว
“มึงรู้อะไรป่ะ” โกฮังมองดูนาฬิกาข้อมือ “คืนนี้กูจะบิน...”
“ว่าไงนะ”
“กูต้องไปอังกฤษตอนตีหนึ่ง”
“หา”
“จริงๆ” โกฮังพูดอย่างจริงจัง “ทำไมกูต้องมาเจอมึงวันนี้ด้วยวะ วันที่กูต้องไป...”
“มึงไปทำอะไร”
“เรียนภาษา”
“กิจกรรมของคนรวยหรือยังไง” จะเรียนต่อที่เกาหลีอยู่แล้ว ยังจะต้องไปฝึกภาษาที่อังกฤษอีกเหรอ...
“กูชอบเองด้วยแหละ”
“ไปนานป่ะ”
“สามเดือน”
ว็อทเดอะฟัX นี่มันอะไรกัน กว่าจะได้เจอกันต้องรอตั้งหลายปี ตอนนี้กำลังคุยถูกคอกันแต่ต้องแยกจากกันอีกแล้วงั้นเหรอ!
ผมอดทำหน้าเศร้าไม่ได้ อีกฝ่ายก็รู้สึกได้ว่าผมเศร้า...
“บอกเลขที่บ้านมาสิ”
“อะไรนะ”
“จะให้คนไปรับ แล้วมึงก็ช่วยมาส่งกูที่สนามบิน...ได้มั้ยวะ...”
ผมที่ยังงงงันอยู่ยังไม่ทันตอบตกลงอะไร ไอ้โกฮังก็โทรเข้าเบอร์พ่อมันแล้วว่าจะให้คนขับรถไปรับเพื่อนคนหนึ่งของมัน เพื่อที่จะไปส่งมันที่สนามบิน
“เดี๋ยว ทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วยวะ...กูกับมึงเพิ่งเจอกันและก็คุยกันได้ไม่เท่าไหร่เอง” ผมถามอย่างสงสัย
โกฮังวางโทรศัพท์ ก่อนที่จะหันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่เจ้าชู้แปลกๆ...
...เหมือนสายตาที่คังยูชอบมองผม
“เพราะมึงคือคนในฝันของกู กูฝันถึงมึงบ่อยมาก และกูก็พอจะรู้ด้วยว่าในฝันของกูนั้นกูมีความรู้สึกมากมายขนาดไหน...”
“...”
“...ยิ่งมานั่งอยู่ตรงหน้ามึงแบบนี้ ดูมึงกิน ดูมึงพูด ทุกสิ่งทุกอย่างแม่งไม่ค่อยต่างจากในความฝันเลย มึงมีเสน่ห์ในแบบของมึง”
“...”
“...หากถามว่ากูกำลังสนใจมึงใช่ไหม กูก็ไม่มีอะไรจะเถียง”
“...”
“เพราะกูสนใจมึงอยู่จริงๆ จูเนียร์”
TBC*
คังยูเวอร์ชั่นโกฮังช่างดีงาม T_T
ตอนหน้าอวสานแล้วนะคะ วันนี้มาดึกไปต้องขอโทษด้วยค่ะ
กำลังปั่นบาร์สุราลัยให้ทันเดดไลน์
ไว้พบกันตอนหน้านะคะ มาส่งคังยูจู๋เหี่ยสู่ประตูสวรรค์กัน!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
