อ่ะนะ!....มีเลิฟซีนมาคั่นเวลา ให้คนอ่านลืมหมอเอกเหรอเฮียโจ๊ก...
เราไม่เศร้าอ่ะ เราฮาตลอด....
โจ๊กอาจเขียนถึงโมในบทเลิฟๆมากกว่าปลาบึกก็จริง
แต่โจ๊กจะเขียนถึงปลาบึกในบทฮาๆขำๆหรืออะไรที่ปลาบึกทำเพื่อโจ๊กเสมอๆ...
นั่นหมายถึงว่าทั้งปลาบึกทั้งน้องโมมีความหมายกับโจ๊ก..เพราะถ้าไม่มีย่อมจำไม่ได้
เหตุผลในการชอบอาจต่างกัน แต่เราก็รักกัน......ความรู้สึกของวากับเรื่องนี้นะ....
ปล.อีก 2 ตอนที่เหลือเฮีย+เลิฟซีนปลาบึกด้วย...ให้ไว..อย่าอู้ๆๆ....
โดนใจผมมากครับรีนี้ ใช่เลยครับผมคิดเหมือนที่เพื่อนคนนี้คิดจริงๆ โมอาจจะเก่งเรื่องอย่างว่าเพราะความที่เป็นเด็กที่ยังสดและพร้อมจะออกรบอยู่ตลอดเวลา แต่กับปลาบึกมันคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม ผมอาจจะไม่เคยเขียนถึงเรื่องบนเตียงกับมันบ่อยนักแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่รักมันไม่ประทับใจกับการมีคืนที่ดีด้วยกัน จริงๆ แล้วทุกอย่างยังที่เราทำร่วมกันมันยังอยู่ในหัวใจ ในความทรงจำ ในความรู้สึกลึกๆ ที่ดีเสมอ ผมเขียนถึงคนสองคนนี้ด้วยตัวตนที่แสดงออกต่างกันเพื่อให้เพื่อนๆ ที่อ่านแม้แค่อ่านก้ทำให้รู้ได้เลยว่าแต่ละคนเป็นอย่างไง
โม ผมพยายามเขียนให้เพื่อนๆ ที่อ่านนั้นอ่านแล้วเห็นโมในมุมมองที่ผมเห็นเช่นเดียวกัน คือ ร่าเริง ขี้งอน ขี้หึง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ตามแต่ความขี้เอาแต่ใจมันจะบัญชา แต่ก็เป็นเด็กที่มีหัวคิดเป็นของตนเองและมีกรอบของความเป็นคนที่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่และให้เกียติพี่ชายที่มันแสนจะหวงและห่วงซะเหลือเกินอย่างปลาบึก
ปลาบึก ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานจนกลายมาเป็นเพื่อนรักและคนรักตามลำดับขั้น ความเป็นผู้ใหญ่ของปลาบึกที่ไม่ได้เป็นคนขี้เอาแต่ใจหรือหึงหวงเก่งเหมือนโม เนื่องจากมันแน่ใจว่าผมเป็นของตายสำหรับมัน (อันนี้มันพูดเอง) และอย่างไงเสียผมก็ต้องเป็นของมันไปตลอดชีวิต (อันนี้มันก็ทึกทักเอาเอง) ปลาบึกเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาจากครอบครัวที่พ่อแม่สอนให้รู้จักถึงการให้ ทั้งให้ทาน ให้อภัย ให้ความรักและเริ่มที่จะเป็นฝ่ายบอกรักผู้อื่นอยู่เสมอๆ ก่อน นั่นเพราะพ่อแม่มันสอนมาว่าถ้าเราอยากให้ใครซักคนรักเรา เราก็ควรที่จะรักและบอกรักเค้าก่อน (ซึ่งมันก็เอามาสอนผมและบอกรักผมก่อนเสมอๆ ) อีกทั้งปลาบึกยังนิสัยเหมือนแม่มันเอามากๆ นั่นคือการครองคู่ที่จะรักในคู่ที่ตนได้เลือกแล้วคนเดียวจนตาย (อันนี้มาจากการสอนของแม่ปลาบึกที่อ่านเรื่องชีวิตนกเงือกให้มันฟังตั้งแต่เด็กๆ )
แม่พ่อปลาบึกเป็นคนที่มีอารมณ์ขันอยู่ในตัวเองสูง...คงเป็นเพราะอย่างนี้มั้งมันเลยถ่ายทอดมาถึงสองพี่น้องคู่นี้
ความรู้สึกส่วนใหญ่ที่ผมเขียนถึงมันจึงออกมาในรูปแบบที่เป็นทั้งเพื่อน เมีย และคนที่พยายามทำตัวให้ตัวเองเป็นศิราณี (ในบางครั้ง) โดยที่ผมดึงเอาส่วนที่เป็นคนช่างเอาอกเอาใจ ช่างอ้อนและชอบบอกรักเอามาให้เพื่อนๆ ได้อ่านและรักมันอย่างที่ผมรักมัน และอีกอย่างที่ชอบก็คือการเล่าเรื่องขำขันที่มันช่างสรรหาเอามาทำให้ผมและโมคลายเครียดกัน ซึ่งโมทำไม่ได้และถึงทำได้ก็ทำได้ไม่ดีเท่าปลาบึก
เพื่อนๆ โปรดอย่าน้อยใจแทนปลาบึกเลยนะครับ เพราะไม่ว่าอย่างไงผมก็รักมันทั้งคู่เท่าๆ กันแหละครับ แต่ถ้าให้เลือกจริงๆ (เมื่อถึงเวลา) ผมก็คงต้องเลือกปลาบึกแต่ไม่ใช่เพราะโมไม่ดีหรือเพราะปลาบึกมาก่อน แต่ทุกมันเป็นเพราะการตัดสินใจของผมมากกว่าครับ...
เราสามคนเคยคุยกันเล่นๆ แล้วในเรื่องนี้ผมก็บอกโมไปตรงๆ อย่างที่ผมบอกเพื่อนๆ อยู่นี่แหละครับ โมก็ยิ้มแล้วก้บอกว่า....ผมทำถูกแล้วเพราถ้าโมเป็นผมโมก็เลือกปลาบึกเหมือนกัน ^^
และนั่นก็ทำให้ผมรักโมเช่นกันครับ
จาก...โจ๊กผู้อ่อนแอ (กระซิกๆ)