~~เออกูผิด...ตอนที่ 21~~“ น้องโมค๊าบบบบพี่โจ๊กขอโต๊ดดดดดด ”
“ ไม่รู้ไม่ชี้ ”
“ นะๆ ดีกันนะค๊าบบบ ” ผมยื่นนิ้วก้อยให้ไอ้น้องโม
“ ไม่สน ” มันนั่งกอดอกแล้วหันหลังให้ผม
จะอะไรกันนักหนาก็แค่ผิดนัดนิดๆ หน่อยๆ ก็แค่นั้นเอง เหอะๆ ก็ไม่มีอะไรมากครับก็แค่ผิดนัดที่จะไปหามันเพราะงอนไอ้ปลาบึกนั่นแหละครับ วันนี้ผมสบายใจเรื่องไอ้ปลาบึกแล้วแต่กลับต้องมานั่งหนักใจเรื่องไอ้น้องโมแทน
ขอเล่าย้อนเรื่องคืนวันนั้นนิดนึงเดี๋ยวจะหาว่าไม่ยอมบอกบทสรุปของคืนนั้นอีก หลังจากที่ไอ้ปลาบึกได้ขึ้นไปทำการหอน ( โอ๊ยยยย
ผมโดนโบกกระบาลไปหนึ่งที / มึงสิหอนไอ้โจ๊ก...ชิ
) เอาใหม่หลังจากที่ไอ้ปลาบึกขึ้นไปร้องเพลงบอกรักผมแล้วก็อย่างที่รู้ๆ ครับ ผู้ชายหน้าตาดีอย่างผมก็ต้องอายเป็นธรรมดาแต่ไอ้จะให้แสดงออกว่าอายก็เกรงจะไม่เหมาะก็เลยยังคงนั่งเก็กต่อไป
จนไอ้ปลาบึกร้องจบเหล่าสาวกลิงค้างบ่างชนีทั้งหลายก็ได้กรีดร้องกันอย่างโหยหวนไปทั่วร้าน พวงมาลัยติดแบงค์ร้อยแบงค์ยี่สิบพร้อมเศษเหรียญต่างๆ ก็ถูกเหล่าสาวกทั้งหลายเดินเวียนว่ายกันเอาไปให้ไอ้นักร้องน้องใหม่กันอย่างต่อเนื่องอย่างไม่ขาดสาย ผมยิ้มให้กับความบ้าที่ไอ้ผู้ชายที่ไม่เคยจะเปิดเพลงสตริงให้ผมฟังบ้างเลยวันๆ เอาแต่เปิดเพลงลูกทุ่งหมอลำแต่วันนี้มันกับไปค้นหาเพลงที่ตัวเองไม่ได้ถนัดเลยมาร้องเอาใจคนอย่างผม
เสียงนักดนตรีแซวไอ้ปลาบึกที่ได้พวงมาลัยได้ดอกกุหลาบอย่างเป็นกอบเป็นกำจากนักเที่ยวราตรี มันหันไปยิ้มและเล่นมุขกับพี่เค้าได้อย่างกับเป็นส่วนหนึ่งของวงพี่เค้า มันหันมายิ้มให้ผม...ผมเองก็ทำได้แค่ตบมือให้มันเมื่อเพลงจบ อา....กูรักมึงจังปลาบึก
“ เป็นไงเพราะไหม อ่ะนี่ของมึงกูให้มึง ” มันเดินยิ้มมาหาผมพร้อมช่อดอกไม้ในมือที่ได้รับมาจากแขกตามโต๊ะต่างๆ ผมหันกับไปมองคนเหล่านั้น...ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่โต๊ะผม ผมเดาว่าเค้าเหล่านั้นคงอยากจะรู้ว่าคนที่มันต้องการจะสื่อความหมายด้วยบทเพลงคือใคร และทันทีที่ทุกคนเห็นมันเดินเข้ามาหาผม...ยิ้มให้ผมพร้อมๆ กับยื่นกุหลาบกอใหญ่ทั้งหมดในมือให้ผมเค้าเหล่านั้นต่างก็อึ้งกันไปทั้งแทบ สาวๆ บางคนถึงกับตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น ผมลุกขึ้นยืนรับช่อกุหลาบจากมือมัน...มีเสียงเป่าปากและปรบมือให้กับเราสองคน ผมยิ้มโดยไม่รู้ตัวก่อนจะโค้งคำนับแขกผู้มีเกียรติไปรอบๆ ร้าน
“ โจ๊ก กูรักมึงนะ ” สิ้นคำพูดหวานๆ มันก็โน้มตัวมาจุ๊บที่แก้มผมหนึ่งที
“ จริงนะ ”
“ จริงซี้ ”
“ กูก็รักมึงปลาบึก ”
“ ไม่เอาพูดใหม่ พูดไม่เพราะกับคนรักได้ไงค๊าบบ ”
“ ค๊าบๆ ผมก็รักคุณครับ ปลาบึกที่รักของโจ๊ก ” ผมดึงมันเข้ามากอดแล้วหอมแก้มมันคืนไปหนึ่งที
“ แหวะ เลี่ยนวะ ” เสียงอิจฉาของไอ้หมาไก่
หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรมากครับก็แค่มีคนขอเพลงให้กับเราสองคน พวกเราก็นั่งกินแล้วก็นั่งฟังเพลงกันไปจนตีหนึ่งกว่าๆ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
“ ฮาโหล ” มีสายเข้าครับ กดรับโดยไม่ทันดูเบอร์ที่ปรากฎบนหน้าจอ
“ ถึงบ้านแล้วโทรกลับหาผมด้วย ” น้ำเสียงโกรธมาก
“ โมคร๊าบพี่ขอ..... ” มันกดวางไปแระ
“ 555+ สมน้ำหน้าเป็นไงโดนไอ้โมงอน สมน้ำหน้ากาลาหัวเจาะ ”
“ เพราะมึงแหละไอ้ปลาบึก มึงต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ ”
“ เกี่ยวอะไรกับกู ” เดี๋ยวก็รู้ว่าเกี่ยวยังไง...
และนั่นคือที่มาของการที่ต้องตามมาง้อไอ้น้องโมในเช้าวันรุ่งขึ้นครับ
“ เมื่อคืนพี่โทรกลับไปหาทำไมโมไม่รับสายพี่ครับ ” วันนี้ผมนัดเจอมันที่ห้องเช่าห้องเดิมของสองเรา ผมว่าจะเช่าถาวรแระเช่ารายวันถ้าจะไม่คุ้ม
“ ก็เหมือนกันแหละโทรมาหาบอกว่าจะมาก็ไม่มา ”
“ น้องโมค๊าบบบบพี่โจ๊กขอโต๊ดดดดดด ”
“ ไม่รู้ไม่ชี้ ”
“ นะๆ ดีกันนะค๊าบบบ ” ผมยื่นนิ้วก้อยให้ไอ้น้องโม
“ ไม่สน ” มันนั่งกอดอกแล้วหันหลังให้ผม
“ ขอโทษนะโม พี่ผิดเอง ”
“ พี่เห็นผมเป็นอะไรสำหรับพี่ ตัวสำรองเหรอ...ว่างจากเค้าถึงมาหาผมเหรอไง งั้นผมก้ไม่ต่างอะไรกับเมียน้อย ”
“ พูดอะไรอย่างนั้นโม พี่ไม่เคยเห็นใครเป็นตัวจริงเป็นตัวสำรองเลยนะ ทุกคนเป็นคนที่พี่รักหมดแหละ ทุกคนสำคัญกับพี่ไม่มีใครน้อยกว่าเหรอมากไปกว่ากันทั้งนั้น ”
“ เหรอ ถ้ามันเป็นอย่างที่พี่พูดจริงๆ แล้วทำไมผมถึงเป็นคนเดียวที่ต้องมานั่งเครียดกับเรื่องไร้สาระอย่างนี้ ถามหน่อยเถอะทุกวันนี้เราเจอกันอาทิตย์หนึ่งกี่วัน นับได้เลยว่าวันไหนบ้าง ”
“ ก็พี่ไม่อยากให้โมต้องทะเลาะกับทางบ้าน ถ้าโมออกมาเจอพี่บ่อยๆ ทางบ้านโมก็ต้องสงสัยโมเองแหละที่จะลำบากนะ ”
“ ก็เลยเรียกโมออกมาแค่เฉพาะเวลาที่พี่อยากสินะ ”
“ โม นี่โมพูดอะไรอย่างนั้น ”
“ เหรอไม่จริง โมเคยได้ไปไหนมาไหนกับพี่เหมือนอย่างที่คนรักคู่อื่นเค้าทำๆ กันบ้างไหม วันๆ โมได้แต่นั่งคอย คอยว่าเมื่อไหร่พี่จะโทรมาค่อยว่าเมื่อไหร่พี่จะเรียกโมให้เข้าไปหา ทุกวันนี้โมก้ไม่ได้ต่างอะไรกับไอ้ตัว ”
“ โม...หยุดพูดอะไรอย่างนี้นะ ถ้าแม้นแต่ตัวโมเองยังไม่เห็นค่าของตัวเองเลยแล้วจะให้ใครมาเห็นค่าโมได้อีกล่ะ แล้วถ้าพี่เห็นว่าโมมีดีแค่เรื่องบนเตียงจริงๆ อย่างที่โมเข้าใจ พี่ขอบอกโมไว้ตรงนี้เลยนะว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่ก็คงไม่สนใจโมตั้งแต่ครั้งแรกแล้วเพราะป่านนี้พี่คงฟันแล้วทิ้งไปนานแล้ว ”
“ งั้นจะทำตอนนี้ก็ไม่สายนี่ เพราะไม่ว่าอย่างไงโมก็คงทำหน้าที่ที่นอกเหนือจากเรื่องบนเตียงให้พี่ไม่ได้หรอก เพราะเวลาของโมนะมีแค่ช่วงกลางคืน ”
“ โม ” ผมพลั้งมือตบหน้าไอ้น้องโมไปฉาดใหญ่
แรงตบทำให้ปรากฎรอยนิ้วทั้งห้าบนแก้มขาวๆ ของไอ้น้องโม ผมเสียใจกับการกระทำนั้นมากๆ ครับแม้แต่ทุกวันนี้ผมก็ยังจำเหตุการณ์ของวันนั้นได้ดี มันเหมือนพึ่งเกิดขึ้นไปเมื่อวานด้วยซ้ำเล่าเรื่องนี้ทีไรมันช่างเรียกน้ำตาของผมได้ดีชมัด ผมรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะผมผิดนัดไอ้น้องโมเองผมรู้ว่าโมเป็นคนมีเหตุผลมากกว่านี้ แต่ก็เพราะโมเองคงเก็บความรู้สึกลึกๆ ที่แม้แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้โมมีอะไรอยู่ในใจที่ไม่ได้บอกกับผม มันคงเก็บไว้นานมากแล้วเมื่อเกิดเรื่องนี้ขึ้นความน้อยใจบวกกับอะไรหลายๆ อย่างจึงทำให้ไอ้น้องโมกลายเป็นเด็กงอแงที่พูดไม่รู้เรื่องขึ้นมาซะเฉยๆ
ผมตบหน้าไอ้น้องโมไปทีหนึ่งก่อนจะถอยออกมายืนตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป หน้าไอ้น้องโมสบัดไปตามแรงตบ ทุกอย่างเงียบ...หน้าไอ้น้องโมยังคงหันค้างไว้ตามทิศทางเดิมที่ถูกผมตบ ผมเดินเข้าไปดึงตัวมันมากอดตัวมันเย็นเฉียบสั่นน้อยๆ
“ พี่ขอโทษ ” ผมจับหน้ามันหันกลับมาหาผม
“ ไม่เป็นครับ พี่จะตบผมอีกก็ได้นะครับ ”
“ พี่ไม่ได้ตั้งใจพี่ขอโทษ ” ผมเอามือลูบแก้มขาาวๆ ของมันที่ตอนนี้รอยห้านิ้วปรากฎเห็นอย่างเด่นชัด
“ เริ่มเลยไหมครับ เดี๋ยวเวลาของผมมันจะหมดไปซะเปล่าๆ ” ไอ้น้องโมถอดเสื้อยืดของตัวเองออกเผยให้เห็นหน้าอกขาวๆ ของมัน
“ เดี๋ยวก่อนพูดอย่างนี้หมายความว่าไง นี่ตกลงเราไม่เข้าใจที่พูดไปเลยใช่ไหมโม ”
“ ถอดสิครับ เหรอว่าจะให้โมช่วย ” มันไม่ได้ฟังในสิ่งที่ผมพูดจริงๆ ด้วย
“ โม ” ผมตะคอกมันก่อนที่จะจับข้อมือทั้งสองข้างของมันไว้เพื่อให้มันหยุดการกระทำที่ทำไปด้วยความประชด
“ ทำไมเหรอว่าไม่มีอารมณ์ ”
“ ............... ”
ผมรู้สึกสงสารมันขึ้นมาอย่างจับใจ ถ้ามันร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความเครียดเหมือนอย่างที่ไอ้ปลาบึกทำซะบ้างคงดีแต่นี่ไม่เลย ไอ้น้องโมใจแข็งกว่าที่ผมคิดผมอยากรู้จักว่ามันถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนเพราะบางครั้งมันก็เป็นเหมือนเด็กรุ่นๆ ทั่วไปแต่บางครั้งมันก็เหมือนกับเด็กที่มีพร้อมทุกอย่างจะขาดแต่ก็เรื่องของ...ความรัก
“ เจ็บไหม ” ผมจับที่แก้มมันอีกครั้ง
“ ขึ้นชื่อว่ามนุษย์มันก็มีบ้าง ”
“ เจ็บมากไหมดูสิหน้าแดงมากเลย ”
“ ไกลหัวใจเยอะ ตกลงที่พี่มานี่เพราะแค่ต้องการมาขอโทษที่ผิดนัดผมแค่นั้นใช่ไหม ”
“ ทำไม ”
“ งั้นเสร็จธุระแล้วผมจะได้กลับ นี่ก็ดึกมากแล้วเดี๋ยวรถที่นั่งมาจะกลายเป็นฟักทอง ” มันเอียงคอยิ้มให้น้อยๆ แต่ดูอย่างไงก็เป็นยิ้มที่ฝืนธรรมชาติ
“ นอนนี่เถอะนะพรุ่งนี้ค่อยกลับเดี๋ยวพี่ไปส่ง ”
“ อย่าเลยเดี๋ยวพี่บึกจะรอ อีกอย่างพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่วันของผม ”
“ โม...พี่ขอ...นะ พี่ขอร้องละอย่าพูดอย่างนี้เหรออย่าแม้แต่จะคิดอะไรอย่างนี้จะได้ไหม ”
“ อาจจะได้ ยกเว้นความคิดถึงที่พี่จะห้ามยังไงผมก็คงทำให้พี่ไม่ได้เพราะอย่างไงๆ ผมก็คิดถึงแต่พี่คนเดียว ผมกลับนะครับ ”
“ โม โม โม” มันก้มลงหยิบเสื้อตัวเองแล้วก้าวเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่มีแม้จะเหลียวหลังกลับมามองผมอีกเลย
หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13 (อ่าน 1508445 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก