ไม่มีอะไรมากครับแค่กลัวคนอ่านไม่รัก
เลยอยากเอาใจเป็นพิเศษ
~~เออกูผิด 2...ตอนที่ 19~~“ นี่มันอะไรกันไอ้โม ทำไมไอ้กิมมันถึงได้สบักสบอมซะขนาดนี้ ”
“ ถามมันเอาเองสิพ่อ ดูสิว่ามันจะตอบพ่อว่าอย่างไง ”
หลังจากที่พวกผมแยกย้ายกันไปอาบน้ำตั้งสติให้สงบลงได้ซักพักพ่อไอ้น้องโมก็โทรมาตามพวกผมให้ไปชี้แจงแถลงไขกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับไอ้กิมมัน
“ นี่กูเป็นพ่อมึงนะ กูถามมึงก็ตอบมาไอ้โมอย่ามาลีลา ”
“ ก็ได้ พ่ออยากได้แบบตรงๆ หรือแบบอ้อมๆ อย่างผู้ดีจอมปลอมเ้ค้าทำกันล่ะ ” ไอ้โมหันไปแขวะไอ้กิมอย่างเห็นๆ
“ ลื้อต้องจะการเรื่องนี้ให้อั้วนะ อั้วไม่ยอม ” พ่อไอ้กิมนั่งทำหน้าเป็นตูด
“ ลื้อใจเย็นๆ เดี๋ยวจัดการให้ ใครผิดก็ว่ากันไปตามผิดใครถูกก็ว่ากันไป ว่าไงไอ้โจ๊ก ปลาบึก ไอ้โม นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมกิมมันถึงได้กลับมาในสภาพอย่างนี้ ”
“ ก็มัน ” ไอ้กิมชี้หน้ากะประจานเรื่องที่เกิดขึ้นเต็มที่แต่....
“ กิมผิดเองครับที่กิมทำอะไรลงไปโดยไม่คิด โมไม่ผิดหรอกครับ โมเค้าก้แค่เข้าใจผิดคิดว่ากิมกับพี่โจ๊กเรามี...อะไรกัน ”
“ อะไรนะ / อะไรนะ / อะไรนะ ” (เสียงของพวกผม)
“ ป๋าอย่าว่าโมเลยนะครับ โมไม่ได้ทำอะไรกิมจริงๆ กิมสะดุดหกล้มเอง ”
“ มึงอย่ามาตออีกิม ” ไอ้โมถึงกับเลือดขึ้นหน้า
“ ไอ้โมมึงหยุดเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำตัวเป็นอันธพาลต่อหน้ากู ไอ้ลูกเวร ”
“ พ่อ ” ไอ้โมน้ำหน้าเหมือนน้อยใจพ่อมัน
“ ปลาบึกเกิดอะไรขึ้นเล่าซิ ”
“ พ่อครับโจ๊กขอเล่าเองครับคือว่า ”
“ มึงชื่อปลาบึกตั้งแต่เมื่อไหร่ ” ไรว่ะ
“ ว่าไงปลาบึก ขอสั้นๆ แบบได้ใจความ ”
“ กิมมันเป็นตุ๊ด มันอ่อยไอ้โจ๊ก ผมกับโมห้ามแล้วมันไม่ฟังแถมยังปากดีพวกผมก็เลยยำตีนมัน” สั้นๆ ได้ใจความมากไอ้บึก
“ ไม่จริงะป๋า กิมไม่ได้เป็นตุ๊ด ”
“ แล้วไอ้ที่มึงเข้าไปอ่อย ไปให้ท่าผัวคนอื่นถึงในห้องนอนกูเนี้ยเค้าเรียกว่าอะไรไอ้กิม ”
“ ไอ้โมมึงหยุดเดี๋ยวกูจัดการเอง ว่าไงมึงเข้าไปทำไมในห้องลูกกูไอ้กิม ”
“ ลื้อจาบ้าเหรอ ลื้อถามอย่างงี้ได้อย่างายว่ะ ลูกอั้วจะเข้าไปทามมายห้องลูกลื้อ โมลื้ออย่ามาพูดซี้ซั้วต่าน่า ”
“ โมเปล่า ไม่เชื่อก็ถามไอ้กิมดูสิว่าที่โมพูดนะจริงไหม ”
“ พอแล้ว อั้วไม่ต้องการฟังอารายทั้งนั้นกลับๆ อั้วผิดหวังในตัวลื้อมากๆ อาโมเพราะนอกจากลื้อจะเป็นผู้ชายที่กลายไปเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วแล้ว ลื้อยังปากคอเราะร้ายไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่เอาซะเลย นี่ถ้าอั้วไม่เคยเห็นลื้อมาก่อนอั้วคงคิดว่าลื้อมันไม่มีพ่อแม่สั่งสอน ”
“ อ้าว ไหงมึงพูดหมาๆ อย่างนี้วะ นี่มันบ้านกูนะโว๊ยมึงนี่มันวอนหาที่ตายต่างถิ่นซะแล้ว แมมึงไปเอาปืนมา ”
เอาแล้วไง เด็กทะเลาะกันผู้ใหญ่ก็เอากับเค้าด้วย
“ หรือไม่จริง ลื้อมันเข้าข้างลูกตัวเองเกินปาย ”
“ ลูกใครใครก็รักกูเข้าใจ แต่มึงมีสิทธิ์อะไรมาด่าลูกกูว่าไม่มีพ่อแม่สั่งสอน ”
“ พ่อใจเย็นๆ ก่อน ” แม่ไอ้โมวิ่งเข้าไปห้ามทัพหลวงที่ส่งมาช่วยทัพหน้าอย่างพวกเรา
“ เย็นไม่ไหวแล้ว ไม่เห็นหรือไงว่ามันว่าลูกเรา ”
“ แม่ไอ้กิมมันเริ่มก่อนนะ ”
“ พอๆ หยุดๆ นี่มันจะอะไรกันนักกันหนา นานๆ เจอกันทีแล้วอยู่ดีๆ จะมาพังกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ”
“ โมมานี่ มาขอโทษอาเจ๊กก่อน ”
“ แม่ ”
“ เดี๋ยวนี้ ทำไม ไม่เชื่อฟังกันแล้วใช่ไหม ”
“ โมไม่ผิดนะแม่ มันต่างหากที่ผิด ”
“ แต่พวกเราไปรุมเค้า ดูสิหน้าตากิมยับเยินเนื้อตัวบอบช้ำออกซะขนาดนั้น ปลาบึกเราด้วยมาขอโทาด้วยกันทั้งสามนะนั่นแหละ เข้ามาโจ๊ก ”
“ ขอโทษครับ / ขอโทษครับ / ขอโทษ ” ประโยคหลังของไอ้น้องโม
“ โม ”
“ โมก็ขอโทษไปแล้วไงแม่จะมาเอาอะไรกับโมอีกอ่ะ ”
“ เฮ้ออ เรานี่นะดื้อเหมือนกันเลยทั้งพ่อทั้งลูก ”
“ อ้าวๆ นี่แม่เข้าข้างลูกคนอื่นหรือไงกัน ” พ่อไอ้โมเริ่มมีฉุน
“ ป๋ากิมเจ็บ ”
“ มึงอยากเจ็บไปมากกว่าเดิมไหมล่ะไอ้กิม ” ผมปรี่เข้าไปกระชากตัวไอ้โมเพราะกลัวว่ามันจะตรงเข้าซ้ำข้าศึก
“ อากิม ลื้อชอบผู้ชายจริงๆ อย่างที่อาโมว่าหรือเปล่า ”
“ เปล่าครับป๋า ผมเป็นผู้ชายนะป๋าก้ต้องชอบผู้หญิงซิ ไม่ได้วิปริศผิดเพศเหมือน ” มันส่งสายตามาทางไอ้โม
“ เหมือนใคร แน่จริงมึงพูดออกมาเลยดีกว่าอีกระเทยแอ๊บแมน อย่ามาทำเป็นดัดจริตเก็บปากไว้อมอมอย่างอื่น โธๆๆๆ นี่คงจะหาผู้ชายต่างจังหวัดไว้เป็นของตัวเองไม่ได้สินะถึงได้ร่านหอบเอาของเก่าขึ้นมาร่อนหาถึงกรุงเทพ แล้วไงสุดท้ายก็ไม่มีใครเอาก็เลยต้องหอบเอาของเก่าๆ เน่าๆ กลับบ้านนอกกกกกกก ”
“ อ๊ายยย อีโม อีปากปีจอ ” ไอ้กิมลุกขึ้นชี้หน้าด่าไอ้โมเพราะความโกรธ แต่มันคงลืมไปครับว่ามันแอ๊บแมนอยู่
“ ทำมายยย อีชวดดดด ” ไอ้โมลอยหน้าลอยตาหลอกล่อข้าศึกอย่างมิได้เกรงกลัวต่ออัน
ใด
“ อ๊ายยยย ”
“ นี่อะไร ไหนมึงบอกว่ามึงไม่ได้เป็นตุ๊ดไงไอ้กิม ” พ่อไอ้น้องโมทนเก็บควาอยากรู้ไว้ไม่ไหวถึงกับออกปากถาม
“ อ๊ะ คือกิม ”
ไม่ทันแล้วครับ เจอมุขด่าแบบซึ่งๆ หน้าของไอ้โมเข้าไปเป็นใครก็คงทนเก็บอาการอะไรไว้ไม่ไหว
“ ไงหลุดมาแล้วสินะมึงอีกิมเฮง ”
“ นี่มานอารายกานอากิม โอ้ยยยอั้วจะเป็นลม ”
“ ป๋ากิมขอโทษ ป๋า ป๋า ”
“ เชอะทำเป็นแมนแล้วเป็นไง พ่อ ” คำหลังฟังแล้วเหมือนตวาดพ่อตัวเองอย่างไงไม่รู้
“ อะไร ”
“ เห็นหรือยังล่ะทีนี้ว่าโมนะไม่ได้โกหก ไอ้กิมมันเข้าไปอ่อยพี่โจ๊กถึงเตียงซะขนาดนั้นยังจะไม่ให้โมทำอะไรมันอีกหรือไง หรือต้องรอมันสวมเขาให้โมก่อนโมถึงจะทำอะไรมันได้ ”
“ เอ่อๆ กูรู้แล้ว ”
“ โมพอเถอะ พี่ไม่อยากเห็นญาติๆ โมต้องมาทะเลาะกันเพราะ ”
“ เพราะมึงไงไอ้โจ๊ก ไอ้ตัวซวยวันๆ หาเรื่องเข้าบ้านได้ไม่เว้นแต่ละวัน ไม่รู้ลุกกูไปหลงอะไรมึงนักหนา ”
“ ………… ” ไอ้ตัวซวย....ผมยืนฟังคำด่าจากคนที่ผมเรียกพ่ออย่างสนิทใจ มันเจ็บมากครับกับประโยคนี้ นี่แปลว่าตลอดเวลาเค้าคงจะไม่เคยรุ้สึกดีๆ กับผมเลยสินะ แปลว่าที่เค้าทำดีด้วยทุกวันนี้เพราะว่าเค้าเกรงใจลูกตัวเองสินะ
“ โจ๊ก ” ไอ้ึบึกเดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆ เหมือนมันเองก็รับรู้ถึงความรู้สึกลึก ๆของผมได้
“ นี่อั้วทำอะไรผิด ทำไมลื้อเป็นอย่างนี้อากิม ” พ่อไอ้กิมเริ่มตื่นขึ้นมาจากอาการเป็นลม
“ ลูกมึงผิดเห็นๆ กูเชื่อว่าลูกกูไม้ได้โกหก ”
“ อั้วอยากตาย ”
“ ไอ้กิมถ้ามึงยังเป็นคนที่รู้จักผิดชอบชั่วดีอยู่บ้างมึงควรจะพูดความจริง จะทำอะไรก็คิดถึงพ่อกับแม่มึงให้มากๆ ” พ่อไอ้โมเดินไปตบไหล่ไอ้กิมเบาๆ
“ ป๋ากิมผิดเอง กิมขอโทษครับ ”
“ แม่ขอร้องไงเราก็เป็นญาติๆ กัน ให้เรื่องมันจบลงด้วยดีเถอะนะ จะตุ๊ดจะแต๋วก็ลูกหลานเราเองมันจะเป็นอะไรกันเล่า แค่ได้เห็นว่ามันเป็นเด็กดีไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครก็น่าจะพอใจได้แล้วนี่นะ ”
“ แม่ ” ไอ้น้องโมเดินเข้าไปกอดแม่ของมันไว้
“ โมเราก็เกินไปนะลูก กิมนะอย่างไงก็ถือว่าเป็นญาติเรานะไม่ใช่นะนอกคนอื่นคนไกลที่ไหนซะเมื่อไหร่ ”
“ ถูกอย่างที่แม่ว่านะโม เราคนที่เป็นคนอื่น คนที่ไม่ใช่ญาติ คนที่เป็นตัวซวยนะมันเป็นพี่ไม่ใช่กิม ” ผมเดินหันหลังจากมาอย่างดื้อๆ เลยครับ
“ โจ๊กเดี๋ยวก่อนลูกฟังแม่ก่อน โมเรียกโจีกไว้ก่อนลูก ”
“ โจ๊กเดี๋ยวก่อนรอกูด้วย ” ไอ้ปลาบึกวิ่งตามผมออกมาติดๆ
ผมได้ยินเสียงไอ้ปลาบึกเรียกก็เลยหันหลังกลับไปหยุดยืนรอมัน เพราะอย่างน้อยก็ยังมีมันอีกคนที่เป็นคนอื่นสำหรับบ้านนี้เช่นเดียวกันกับผม
“ จะไปไหนมาปลาบึก ปล่อยมันไปมันอยากไปไหนก็ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันหายบ้าก็กลับมาเอง ”
เสียงพ่อไอ้น้องโมตะโกนไล่หลังดังมาเล่นเอาผมจี๊ดที่อกอีกรอบ ผมได้ชื่อว่าเป็นลูกเขยบ้านนั้นแท้ๆ แต่กลับไม่ได้รับความรักเท่าไอ้ปลาบึกที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่ในฐานะอะไรสำหรับบ้านนั้น
“ ไม่ครับพ่อ ผมจะไปกับโจ๊ก โจ๊กอยู่ไหนผมก็จะอยู่ที่นั่น ถ้าโจ๊กเป็นได้แค่ตัวซวยสำหรับคนบ้านนี้ ผมเองก็คงเป็นยิ่งกว่าตัวซวยสำหรับบ้านนี้ เพราะผมเป็นคนออกปากอนุญาติให้ไอ้โจ๊กกับไอ้โมคบกัน ถ้าวันนั้นผมห้ามไอ้โจ๊กคนที่พ่อเรียกมันว่าตัวซวย คนที่แม่อาจจะคิดว่ามันเป็นแค่คนอื่นไว้ ป่านนี้ไอ้โจ๊กก็คงไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานจิตใจเพราะโดนคนบ้านนี้เหยียบย่ำจิตใจมันถึงขนาดนี้ ผมลาล่ะครับ ”
ไอ้ปลาบึกยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่โมก่อนที่จะวิ่งมาจับมือผมไว้
“ ไปเถอะโจ๊ก ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา ”
แล้วรอยเท้าเล็กๆ 2 คู่ของเราก็ไม่เคยที่จะก้าวกลับเข้าไปเหยียบที่บ้านหลังนั้นอีกเลย
“ เสียใจมากไหม ” ไอ้ปลาบึกเอียงคอมาถามผมในขณะที่มือของมันก็ยังคงกำมือผมไว้แน่นอยู่เช่นเดิม
“ หึ ” ผมพูดอะไรไม่ออกเพราะกำลังกลั้นความเจ็บปวดไว้ข้างในด้วยความพยายามอย่างสุดๆ
“ มึงจะร้องไห้ก็ได้นะ ”
“ หึ ”
“ คนเราเวลาเสียใจมากๆ ก็ต้องอยากร้องไห้เป็นเรื่องธรรมดา เอาน่ากูมีไหล่ให้มึงซบนะเว้ยโจ๊ก ไม่คิดตังค์ซักกะบาท ” ไอ้บึกใช้มืออีกข้างตบไหล่ตัวเองเบาๆ แค่นี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ ขอบใจนะ มึงไม่เสียใจเหรอบึกที่ทำอย่างนั้นกับพ่อแม่โม เค้ารักมึงมากนะเว้ย ”
“ ก็รู้ รักก็ส่วนรักสิวะ สำหรับกุรู้สึกดีหมดแหละถ้ามีใครมารักกูซักคนด้วยความจริงใจ แต่มึงจะเชื่อได้ไงว่าพ่อแม่เค้ารักกูจริงๆ ไม่ใช่แค่รู้สึกว่าอยากจะรัก อยากจะเอ็นดู เพราะแค่เอากูมาเปรียบเทียบกับมึงแล้วกูดูดีกว่าน่ารักกว่ามึงก็แค่นั้น โจ๊ก ”
“ หืม ”
“ ความรักของคนที่ดีแค่พูดคำว่ารักมันไม่สำคัญเท่าความรักของคนที่กูรักและรักกูหรอกนะเว้ย ”
“ ขอบใจนะบึก ”
“ ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก ไงกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอกกูจะอยู่กับมึงจนกว่าเราจะตายจากกันไปข้างเลยดีไหม 555+ แล้วถึงตอนนั้นจริงๆ อย่ามาบ่นกูทีหลังก็แล้วกัน ^0^ ”
“ อืม ”
“ ยิ้มซิเดี๋ยวไม่หล่อนะ ”
“ ^^ ”
“ จริงใจหน่อยเวลายิ้มอะ มันต้องอย่างนี้ ^0^ ”
“ ใครจะร่าเริงเท่ามึงไอ้ปลาบึก ”
“ งั้นก็จะเป็นคนทำให้มึงร่าเริงให้เหมืิอนกูเอง ”
“ ทำไง ”
“ ฟังเรื่องเล่าซักเรื่องไหม ^0^ ”
“ No No ไม่เอาๆ กูไม่อยากฟัง ”
“ น่าฟังหน่อย เร็วๆ ”
จากอาการก้าวเดินของสองเราเริ่มกลายเป็นออกวิ่ง วิ่ง...วิ่งด้วยรอยยิ้มที่ไอ้ปลาบึกผู้ที่วิ่งตามหลังมาอาจจะไม่ทันได้เห็น แต่มันก็เป็นรอยยิ้มที่เกิดจากไอ้คนที่วิ่งตามหลังนะนั่นแหละครับที่ทำให้ผมยิ้มได้ ^0^
“ บึกเร็วดิ ”
“ รอกูด้วยโจ๊ก ”
“ บึกกกกก ”
“ อารายยยยย ”
“ กูรักเมิงงงงงงงงงงงงง ” ผมวิ่งไปตะโกนไป คนที่สวนไปมาคงงงว่าไอ้สองตัวนี่เป็นอะไร
“ อะไรนะกูไม่ได้ยินนนนนนนนน ”
“ กูรักเมิงงงงงงงงงงงงงงงงง ”
“ อะไรนะะะะะะะะะะะะ ”
“ จวย 555+ ”
“ 555+ สาดนี่ปากดีอย่าให้กูจับได้นะมึงจะดูดไม่ให้เหลือไว้พูดเลย 555+ ”
“ มาแน่จริงตามมา 555+ ^0^ ” ผมหันไปยิ้มอย่างที่มันสอน
“ โจ๊กกก มึงยิ้มแล้ว เย้ๆ มึงยิ้มอย่างที่กูบอกได้แล้ววววววว ยะอู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ”
วันนี้เหนื่อยแระลงให้อ่านตั้ง 2 ตอน ขอตัวกลับไปให้เมียนวดหน้าด้วยฝ่าเท้าก่อนครับ
หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13 (อ่าน 1514940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก