หัวข้อ: Don't be Stubborn✖อย่าดื้อกับพี่ พี่(ไม่)ชอบ✖spe married life✖p.31-9/4/59

[mypink801]

อยากให้เนื้อเรื่องหลักถงตอนนี้ซะะแล้วสิ น่ารักม้ากมากกก ตอนที่รอคอย 
พี่เออเจ้าเล่ห์จริงๆ น้องเล็กก็น่ารักกก

[aommaboo]

พี่เออคนหื่นนนน
น้องอ้วนน่าร้ากก

[titansyui]

 

[GenZ]

พึ่งได้กลับมาอ่าน น่ารักมากเลย ตอนแรกคิดว่าน้องเล็กโตขึ้นมาจะเมะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วจ้าาาาา คนมันเกิดมาเพื่อเคะจะยัดเยียดให้เมะไปทำไมให้เสียดายของ อิอิอิ

[mu_mam555]

กรี๊ดดดดดด ตอนนี้น่ารักสุดๆเลย
หวานมากมาย 

[en foo]

เขินแทนน้องอ้วน

[iamtsubame]

พี่เอออออ. หายไปไหนมา รอตั้งนานแล้วววววววว
ถ้าพี่เออหายไปนานๆอีกจะไม่รักพี่เออแล้วนะ

[ferrari_L]

20
 

เสียงออดโรงเรียนดังก่อนที่ประตูหลังโรงเรียนจะเปิดออก เด็กนักเรียนทั้งเด็กเล็กเด็กโตกรู่กันออกมาอย่างกะมดแตกรัง นี่เด็กมันอยากกลับบ้านกันขนาดมายืนออรอประตูเปิดกันขนาดนี้เลยเหรอวะ =_=;; สมัยที่ผมเรียนยังไม่เห็นจะมีใครอยากกลับบ้านเลยนะ หลายคนจะมีกิจกรรมทำหลังเลิกเรียนกันตลอด อย่างผมก็จะเข้าชมรมทุกวัน อยู่เต๊าะสาวกันบ้างไรบ้าง ชิวๆ



ผมมารอไอ้อ้วนน้อยก่อนเลิกเรียนอยู่ก่อนแล้วเลยทันเห็นเด็กอ้วนมันทำท่าทางลับๆล่อๆมองซ้ายมองขวาอย่างกับแอบทำอะไรผิดออกจากโรงเรียน


นี่มาเจอกูต้องหลบๆซ่อนๆอะไรขนาดน้านนนนนนนนนน


โดนแน่... หึหึหึ


“ฮัลโล อยู่ไหนฮะ”


“หลบๆไอ้แซ็คเดินมานู่นแล้ว!”


“ห๊ะ!! O_O”


ไอ้อ้วนน้อยรีบพลุบตัวเข้าไปหลบข้างเสาไฟฟ้าแล้วลนลานยิ่งกว่าเดิม แหงะหน้าออกมาดูซ้ายดูขวาพอไม่เห็นใครก็ยกโทรศัพท์มาคุยกับผมต่อ


“ฮ่าๆๆๆๆ”


“นี่หลอกกันเหรอL สนุกมากใช่มั้ย ไม่ไปด้วยเล่า”


“อย่าเพิ่งงอนดิ ให้ลงไปหามั้ย”


“ไม่ต้อง จะกลับแล้ว”


บอกจะไม่ไปด้วยแต่ยังคงเดินหาสอดส่องไปทั่ว


“อย่างอนดิอ้วนน้อย”



“เฮ้อออออ ถ้าเจอแล้วอย่าแกล้งนะ”


“โอเค”



“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ”



“ก็นี่ไง”


“นี่ไหนล่ะ!”



ปากยื่นปากยาวแล้วครับ ฮาๆๆๆ ผมรอจังหวะที่มันเดินผ่านมาที่ประตูรถผมแล้วจึงเปิดประตูออกไปโดนร่างเล็กจนเซไปนิดหน่อยก่อนจะปิดประตูลงเหมือนเดิม พอไอ้อ้วนน้อยทรงตัวได้ก็เข้ามาชิดเอามือป้องแสงแล้วมองจ้องผ่านกระจกรถเข้ามา พอเห็นว่าเป็นผมที่ทำหน้าทำตากวนมันอยู่ก็เคาะกระจกเรียก



“มีธุระอะไรกับพี่ครับ”



“พี่เออ!” มันถอนหายใจแล้วหลุดเรียกชื่อผมออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตั้งท่าจะเดินหนีแต่ผมคว้าแขนไว้รีบเปิดประตูรถออกไปหาเลย อยากแกล้งก็เงี้ย น่ารักสัส บางทีก็ชอบหลุดทำตัวเหมือนเดิมเรียกพี่เออบ้างงอนใส่บ้าง



“ป่ะๆๆ ขึ้นรถ เดี๋ยวพาไปกินของอร่อย”



“ไหนว่าจะไม่แกล้งไง”



“ก็ไม่แกล๊งงงง” (ตอนนี้เท่านั้นแหละ)



อ้วนน้อยพยักหน้ารับ ผมเลยแกะกระเป๋าเป้สะพายหลังมันมาถือไว้อ้วนน้อยทำท่าจะห้ามแต่ก็เงียบไป แต่พอเห็นผมเปิดประตูด้านหลังแล้วโยนกระเป๋าเข้าไปเท่านั้นแหละไอ้อ้วนน้อยทำหน้าตกใจรีบมุดรถเข้าไปเอามาเปิดดู



“คว่ำหมดเลย”


“อะไรน่ะ”


“ก็ให้ทำข้าวมาให้ไม่ใช่เหรอไง!”


“ทำมาให้จริงเหรอเนี้ย”



ผมค่อนข้างเซอร์ไพรส์เพราะไม่เห็นมันถืออะไรมาด้วยนอกจากสะพายกระเป๋าเป้แถมเมื่อคืนมันก็ไม่ได้รับปากว่าจะทำก็คิดว่ามันจะไม่ทำมาแล้วซะอีก ผมหยิบมาเปิดดูกล่องข้าวที่แบ่งเป็นสองช่องแต่ตอนนี้แกงกับข้าวแม่งคลุกกันยิ่งกว่าอาหารหมา แยกไม่ออกเลยว่าก่อนหน้านี้มันเคยเป็นแกงอะไรมาก่อน =_=


“ไม่น่าทำมาเลย”


“ทำมาดิ จะกิน”



“จะกินแล้วจะโยนกระเป๋าทำไมเนี้ย”



“ก็พี่ไม่รู้ นึกว่ามีแต่หนังสือการ์ตูน”


“หนังสือเรียนต่างหากล่ะ ฮึ่ยยยยย”


“นั่นสิ ก็หน้าเหมือนเด็กเรียน...”


“...”


“เด็กเรียนไม่รู้เรื่องน่ะนะ ฮ่าๆๆๆ”



“พี่เออ!>O<”


ผมเก็บกล่องข้าวไว้ในรถก่อนจะจูงมืออ้วนน้อยไปขึ้นรถอีกด้าน บังเอิญเหลือบไปเห็นใครบ้างคนที่ไอ้อ้วนน้อยกลัวจะเจอมากที่สุดกำลังเดินออกมาจากประตูโรงเรียนท่าทางจะมาตามหาเด็กผมซะด้วย


“ขอบคุณนะครับ ฟอดดดด”


“อ๊ะ!”



แก้มที่มีเลือดฟาดอยู่แล้วขึ้นสีชมพูเร่อขึ้นมาอีก ไอ้อ้วนน้อยเม้มปากแน่นคงทั้งโกรธทั้งอายฟาดมือใส่อกผมดังปั๊ก แรงเท่ามดแค่นี้ไม่สะเทือนผมหรอก


“ห้ามทำแบบนี้อีกนะ”


“ทำอะไร”


“ก็... ก็แบบนี้น่ะ”



“แบบไหนไม่เข้าใจสาธิตให้ดูหน่อย อ่ะ” เมื่อมันลำบากใจที่จะพูดผมเลยทำแก้มป่องยื่นไปใกล้หน้าอ้วนน้อยให้มันทำให้ดูแทนแต่มันรีบถอยห่าง นักเรียนหรือผู้ปกครองบางคนก็มองมาทางนี้เป็นพักๆแต่พอหันไปมองพวกเขาก็ทำเป็นไม่เห็นเอง


“ไม่คุยด้วยแล้ว!” มันดันผมออกแล้วเข้าไปนั่งในรถ ปล่อยให้ผมหัวเราะอย่างเอ็นดูก่อนจะหันไปเลิกคิ้วกวนตีนให้ไอ้แซ็คที่มันแอบดูอยู่ พอจะขับรถผ่านตรงนั้นก็ชะลอรถเล็กน้อยเพื่อกวนตีนมันแต่ไอ้อ้วนน้อยดันหันไปมองพอดีเลยประสานสายตากันเข้าให้



“นั่นแซ็คนี่ O_O ทำไงดี แซ็คจะเห็นมั้ย”



เห็นดิ แต่...


“ไม่เห็นหรอก กระจกทึบแสงขนาดนี้”


“จริงเหรอ ถ้าแซ็ครู้แซ็คต้องโกรธแน่เลย”


“ทำไมต้องกลัวมันโกรธ เป็นแฟนมันแล้วเหรอ” กลั้นใจถามออกไปทั้งๆที่ไม่ได้อยากรู้คำตอบเลยและโชคดีที่คำตอบของไอ้อ้วนน้อย...


“เปล่าสักหน่อย แค่ไม่อยากให้แซ็คเป็นห่วง”


อยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆ


“มากับพี่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง”


“ก็มากับคุณนั่นแหละที่น่าเป็นห่วงที่สุด ตั้งแต่เจอกันนี่มีสักครั้งมั้ยที่จะไม่จับ ไม่... คือ...แบบ”


“ตอบเลยว่า ไม่มี”


ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร ก็นะ ปากเล็กแต่จิ้มลิ้มผิวก็ขาวตัวก็นิ่มอย่างกะเบบี๋ ถ้าหายโกรธผมเมื่อไหร่นะจะกอดไว้ทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมปล่อยเลย



“ฉวยโอกาส รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงจะมาทำรุ่มร่ามแบบนี้ได้น่ะ”



“พี่รู้จักน้องมาเป็นสิบปีแล้วครับ”


“...”


“แล้วจะบอกให้ว่ายิ่งกว่าหอมก็ทำมาแล้ว”


อ้วนน้อยขมวดคิ้วไม่เข้าใจก่อนที่จะคลายออกพร้อมกับอุทานว่าอ๋อเบาๆ เดี๋ยวนะๆๆ ผมจำได้ติดตาว่าตอนนั้นมันหลับอยู่ไม่ใช่อ่อ แล้วมันรู้ได้ไงว่าผม...


“ก็ตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งตัวนี่ ผมกำลังตกใจที่แซ็คถูกรุมทำร้ายอยู่”


…


“ครับ”


=_____________=


คนละตอนกันแล้วมั้ย ผมไม่ได้หมายถึงตอนที่เจอไอ้อ้วนน้อยอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปีแล้วนะ แค่เอาปากแตะกันเฉยๆนี่ไม่เรียกว่าจูบในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตเอิร์ธเอื้อการย์เว้ยยยยยยย


“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ หรือว่ามีตอนอื่นอีก”


เอาแต่คิดแล้วก็สงสัยเข้าไป



“มี”


“หืม?”


“ตอนนี้ไง”


“อ๊ากกกๆๆๆ”


รถติดไฟแดงพอดีผมเลยแกล้งจะตะครุบไอ้อ้วนน้อยมาปล้ำจูบ เด็กมันก็ร้องโวยวายดิ้นพล่านเอามือไปโดนแตรเองบ้างดันดันผมไปโดนบ้างเสียงดังลั่นถนนเลยมึงเอ้ยยยย รถรอบด้านคงจะหันมามองรถกูเป็นตาเดียว



“นิ่งๆดิอ้วน”


“ไม่เอาไม่เล่นแล้ว ปล่อยๆๆ”


“เออ” ผมยอมปล่อย


“โอ๊ยยยย อายเขามั้ยเนี้ยT^T”


“น้องจะอายทำไม พี่นี่ต้องอาย”



มันก้มหัวหลบสายตาคนอื่นไปแล้วแต่ผมต้องขับรถไง ชูคอโชว์ตัวเลยว่ากูเนี้ยแหละเป็นคนกดแตร  =_=


ไม่นานก็มาถึงห้าง ผมนะอยากจะเดินจับมืองุ้งงิ้งเคียงข้างกันไปให้สมกับที่เฝ้ารอคอยมานานแต่ไอ้อ้วนน้อยน่ะสิไม่ยอมมาเดินข้างๆ จะจับมือก็ดึงออกอีก


“อ้วนมาเดินด้วยกันดิ”


มันเดินตามหลังผม พอผมหันไปเรียกก็หยุดเดินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปอีก


“เขินพี่เหรอไง”


“อะไร เปล่าสักหน่อย”


“เปล่าก็มานี่” ผมยื่นมือไปให้จับแต่ไอ้อ้วนน้อยทำท่าลังเลสุดท้ายก็เดินผ่านมือผมไปแถมยังไม่มองหน้าอีก


มันดูท่าทางประหม่า หูกับแก้มก็ขึ้นสีเรื่อหน่อยๆด้วย อาจจะเพราะไม่ได้เจอกันนาน พอได้เจอกันอีกทีแล้วมันทำตัวไม่ถูกก็ได้ล่ะมั้ง


“ยังไม่ชินใช่มั้ย”



ผมถามแล้วหันไปบอกพนักงานว่ามาสองที่เพื่อให้เขาหาที่นั่งให้


“อะไร”


“ก็อยู่ๆพี่ก็มาวุ่นวายน่ะ”



อ้วนน้อยไม่ตอบ เดินไปนั่งแล้วรับเมนูมาดูไม่สนใจผมอีก


บางทีมันอาจจะสับสนเพราะผมที่มันเคยรักอย่างพี่ชายสมัยเด็กกลับมาอีกทีกูรุกจะเอามันมาเป็นเมียให้ได้ คือถ้าจะให้ผมค่อยเป็นค่อยไปแล้วผมเคลียร์ไม่จบภายในสามเดือนก่อนกลับไปทำงานนี่เรื่องมันต้องวุ่นวายแล้วเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ
แต่พอมันทำท่าไม่อยากคุยกับผม ห่วงความรู้สึกคนอื่นยิ่งกว่าผม ทำเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า บางทีคนหน้าด้านหน้าทนอย่างผมก็เฟลเหมือนกันนะครับ ผมรออ้วนน้อยสั่งอาหารไปเงียบๆพอพนักงานหันมาถามผมบ้างผมก็บอกให้เอากล่องข้าวที่อ้วนทำมาไปเวฟให้หน่อยแค่นั้น



“คุณจะบ้าเหรอ ที่นี่เค้าคิดเงินนะถ้าเอาของข้างนอกเข้ามาทานน่ะ”


“ก็ช่างมันสิ”



“สั่งอาหารในนี้กินยังถูกกว่าถูกชาร์ตค่าข้าวเลย เอ่อ ขอโทษนะฮะขอกล่องข้าวคืน แฮะๆๆ สั่งใหม่สิฮะ” อ้วนน้อยขอกล่องข้าวคืนจากพนักงานก่อนจะหันมาบอกผม


“เอาข้าวนี่ไปเวฟนั่นแหละ”



ระหว่างที่ผมบอกด้วยท่าทางขรึมและน้ำเสียงนิ่งๆกับไอ้ตัวขาวในชุดนักเรียนแก้มเยอะตาโตที่ทำท่าทางลนลานติ๊งต๊องอยู่นี่คิดว่าพนักงานเขาจะเชื่อใครละครับ



“พี่!”



“เดี๋ยวก็พี่เดี๋ยวก็คุณจะเรียกอะไรกันแน่” ถ้าผมเป็นหมาเป็นแมวคงสับสนชื่อตัวเองแล้วดื้อกับเจ้าของแน่ๆ



“คะ คุณสิ”


“อืม”


เงียบ


“คือ แบบข้าวนั่นเอาไปกินที่ไหนก็ได้นะ คือมันไม่จำแป็นต้องกินตอนนี้สักหน่อย ไปเอาคืนมาดีมั้ยอ่ะ”


“เขาน่าจะทำให้เรียบร้อยแล้ว”


“ไม่แน่มันอาจจะเสียไปแล้วก็ได้นะ ทำมาตั้งแต่เช้าแล้ว”


“ค่อยดูอีกที”


เงียบ


อ้วนน้อยทำเป็นมองนั่นมองนี่ไปรอบร้าน บางครั้งที่บังเอิญสบตาผมเข้าพอดีมันก็เสหลบไปทางอื่นอย่างเก้อๆ มันทำอะไรไม่ถูกเดี๋ยวก็หยิบกระเป๋านักเรียนมาเปิดๆแต่ไม่ได้หยิบอะไรออกมา เดี๋ยวก็จับนู่นจับนี่บนโต๊ะ ส่วนผมก็นั่งมองมันเงียบๆ
ตลอดสิบปีมานี่น้องเป็นฝ่ายเดียวที่อยู่ในสายตาผมมาโดยตลอด ตอนนี้ผมก็อยู่ในสายตาและมีตัวตนในชีวิตของมันบ้างมันรู้สึกดีกว่าเดิมเป็นไหนๆ



“มองทำไม”


“รู้ได้ไงว่ามอง”


“ก็เห็นอยู่”


“แสดงว่ามองพี่อยู่เหมือนกัน”


“เปล่าสักหน่อย!”


มันเท้าค้างหน้าทำมุ่ยทั้งๆที่แก้มแดงด้วยความเขินแท้ๆ ไม่นานพนักงานก็ยกจานกับข้าวที่ให้ไปเวฟมาเสิร์ฟ


“บูดไปหรือยัง”


ผมตักข้าวคลุกของไอ้อ้วนน้อยที่พนักงานเขาอุตส่าห์จัดจานมาให้อย่างดีเข้าปาก ถึงแม้ไอ้อาหารหมาที่ผสมๆกับข้าวมาเมื่อกี้มันจะเละ แต่ได้กินก็พอจะรู้ว่ามันเคยเป็นแพนงหรือไม่ก็แกงเผ็ดหมูมาก่อนแล้วหมูแม่งโคตรนุ่ม คำที่สอง คำที่สามตามมาเรื่อยๆ ไอ้อ้วนน้อยเขี่ยสปาเกตตี้ในจานตัวเองแล้วมองผมอย่างลุ้นๆ



“ยังไม่เสีย”


“ถ้ารู้ว่าจะเวฟข้าวกินนะ ไปเวฟที่บ้านกินยังจะดีกว่า”


“เหรอ”


ผมพูดแค่นั้นแล้วตักข้าวกินเงียบๆ


“นี่!” แต่ดูท่าทางจะไม่สบอารมณ์คนที่มาด้วย อ้วนน้อยวางช้อนกระแทกจานเสียงดัง


“ไม่อร่อยเหรอ”


“ไม่ใช่ แต่พี่นั่นแหละเป็นอะไร”


“ไหนว่าจะเรียกคุณไง”


“จิ๊ ก็คุณไง คุณเป็นอะไร”


“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”



ใกล้ละ...


“เงียบทำไม”


“ก็พูดอยู่นี่”


“กวนประสาทเหรอ! อยู่ๆก็ถามคำตอบคำ ไม่พูดมากไม่แกล้งเหมือนทุกทีด้วย!”       

           
“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”


“...”


“ก็เห็นน้องทำท่ารำคาญ แล้วก็ไม่ชอบ”


“...”


“...”


“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย!”


หึหึหึ


“คุณ? คุณงอนเหรอ”


ผมยักไหล่แล้วกินข้าวเงียบๆเหมือนเดิม ก็อาจจะมีบ้างที่ผมใจเสียตอนอ้วนมันทำเป็นลืมทำเป็นไม่สนใจผม แต่ผมก็สมควรโดนไงเพราะผมทำให้มันเสียใจตั้งแต่เด็กเลย แม่ผมเล่าเรื่องอ้วนน้อยให้ฟังว่ามันไม่ยอมกินข้าวร้องหาแต่ผม พอผมไม่มามันก็เลิกกินนมตั้งแต่นั้นเลย แถมยังเกลียดเค้กช๊อคโกแลตที่ผมเคยให้มันกินเอามากๆ(แต่ก็ยังทำให้มันตอนวันเกิดทุกปี =_=)


“นี่ งอนเหรอ”


“ไม่ได้งอน เอ้า รีบกินสิ จะได้กลับบ้าน”


“...”


“งอนอะไรอ่ะ”


คะยั้นคะยอเอาคำตอบให้ได้ พอผมไม่ตอบมันก็หยุดกินแล้วกอดอกทิ้งตัวพิงพนักพิง ผมไม่สนหนักเข้าก็เอาเท้ามาเหยียบไว้บนเท้าผม ผมดึงเท้าออกมันก็ควานๆหาแล้วเอาเท้าเล็กๆมาวางไว้บนเท้าผมอีก


เหี้ยเอ้ยยยย ทำไมเก๊กหน้าขรึมต่อไปไม่ได้วะ


“โอ๊ยยยยย ทีน้องยังถอดรองเท้าก่อนเลยนะ!”


“ฮ่าๆๆๆขอโทษๆ”



ก็พอผมจะดึงเท้าออกอีกมันก็เอาปลายเท้าจิกผมไว้ไงเลยต้องดึงออกแรงๆแล้วเหยียบเท้าเล็กกลับไป ตอนแรกคิดว่ามันใส่รองเท้านักเรียนอยู่ ที่จริงแล้วเหลือแต่ถุงเท้าเลยโดนผมเหยียบไปเต็มๆตีน



“ยอมเจ็บตัวแล้วก็ต้องหายงอนนะ”



“ง้อทำไมล่ะ”



“ก็...”


“ว่าไง”



“ก็...”



“...” ผมเลิกคิ้วเร่งคำตอบ


“คนมีมนุษยธรรมนี่ เห็นใครงอนก็ต้องง้ออยู่แล้ว”



“โอเค งั้นพี่งอนต่อล่ะ”


“อย่าสิ! T^T”


ผมกับอ้วนน้อยหลุดยิ้มออกมาด้วยกัน ผมไม่ได้งอนจริงจังหรอกน่าแค่อยากรู้ว่าเด็กอ้วนยังแคร์ผมมั้ย พอรู้ว่ามันแคร์ผมก็อยากให้มันแคร์ในฐานะอื่นที่ไม่ใช่พี่น้อง ผมไม่ใช่คนที่ได้คืบจะเอาศอกนะครับ ผมจะเอาเป็นเมตรเป็นกิโลเลยต่างหาก



“แล้วน้องล่ะ หายโกรธพี่หรือยัง”


ผมจับมือนิ่มมากุมไว้ ดวงตากลมวูบไหวไปเล็กน้อยพร้อมๆกับรอยยิ้มที่เลือนหายไป



“จะหายโกรธได้ยังไง คนถูกทิ้งนะ”


“พี่ไม่ได้ทิ้งน้องเลยนะ  พี่อยู่ใกล้ๆน้องตลอด”



เรื่องนี้ผมไม่ได้โกหก ผมวนเวียนอยู่รอบตัวไอ้อ้วนน้อยเพราะผมยังเรียนอยู่ที่นี่จนจบปีสี่ก่อนจะไปเรียนต่อแล้วก็ทำงานอยู่ต่างประเทศ ช่วงที่เรียนอยู่ที่นี่ฝ่ายเดวิลกับฝ่ายเทวดาตีกันในหัวจนผมจะบ้าตาย ผมอยากจะตัดขาดไปให้พ้นๆแต่พอรู้ตัวอีกทีผมก็ไปแอบรอมันอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว พอจะเข้าไปหาก็กลัวตัวเองจะตกลงไปในหลุมจนขึ้นไม่ได้อีกแล้วทีนี้ล่ะเรื่องใหญ่



“ช่างมันเถอะ น้องไม่ดีเอง”



“น้องดี”


“ดีแล้วหายไปทำไมเล่า!”


“ก็เพราะว่ามันเสี่ยงคุกไง!”


...


...


...


“เสี่ยงคุก?”


เหี้ยละ บอกไปใครจะเชื่อ กูมีอารมณ์กับเด็กอนุบาล?


“พี่ไปทำอะไรมา แล้ว... แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ที่หายไปนี่ติดคุกเหรอ”


ผมนวดขมับที่มันเต้นตุบๆ


“ไม่ได้ไปติดคุก คือ...”


“ถ้าพี่ลำบากใจที่จะพูด น้องก็ไม่อยากรู้เหตุผลแล้วก็ได้”


“อ่าว?”


“แต่น้องขอถามอย่างเดียว พี่มีเหตุผลใช่มั้ย ไม่ได้หายไปเพราะน้องไม่ดีหรือว่าไม่ชอบน้องใช่มั้ย”


“พี่เนี้ยนะไม่ชอบน้อง พูดงี้เอารองเท้ามาตบหน้าเลยป่ะ”



กูนี่ตามเฝ้าตามดูแลเป็นบ้าเป็นบอเป็นสิบปีนี่คือกูเกลียดมึงมากมั้งไอ้เด็กบ้า




“คิกๆ ไม่ตบหรอก น้องคิดว่าที่พี่เออทิ้งน้องไปเพราะน้องเป็นเด็กไม่ดี เพราะน้องเอาแต่ใจ พี่เออเลยทิ้งน้องไปไม่ให้น้องได้แก้ตัวเลย”


ไอ้อ้วนน้อยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยิ้มร่า แต่หางตามันมีน้ำตาอยู่ผมเลยข้ามไปนั่งฝั่งเดียวกับมันแล้วกอดร่างเล็กเอาไว้ เป็นรอยยิ้มที่มีน้ำตา หึหึหึ



“เด็กขี้แงงงงงงงงงง”


“เสียใจมากแค่ไหนรู้มั้ย”


“เสียใจมากกว่าแค่ไหนรู้มั้ย”


“ไม่รู้~~”


“ตายได้ตายอ่ะ”


“เว่อร์!”


“หายโกรธพี่แล้วเนอะ”


“น้องหายโกรธก็ได้...”


“...^^”


“...แต่น้องไม่ลืม!”


ทะ ทำไมรู้สึกเสียวหลังวาบๆ


“ยอม จะแก้แค้นยังไงก็เอาอ่ะ”


“อยู่ให้แก้แค้นก็พอแล้ว”


“หึหึหึ”


“แค่กลับมาก็พอแล้ว”


เสียงอ้วนน้อยพึมพำเบาๆทำให้ผมต้องรัดแขนกอดมันแน่นขึ้นไปอีก โคตรรักอ่ะคนนี้ รักขนาดนี้จะยอมเสียไปได้ยังไง เอิร์ธ เอื้อการย์นี่คนนะครับไม่ใช่ควาย



“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่ ”

------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

คือดีงาม. มุ้งมิ้งสมการรอคอยเลยอ่า
พี่เออโคตรขี้แกล้งแต่น้องมันน่าแกล้งเย้าแหย่มากมาย
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ. สู้ๆนะ
เรื่องนี้ถึงจะหายไปนานบ้างแต่อ่านแต่ต่อติดไหลลื่นทุกตอนเลยค่ะ

[kokoro]

ในที่สุดพี่เออก็ง้อน้องได้แล้ว
ถึงจะบอกว่าต่องแก้แค้นคืน แต่เราว่าน้องนั่นแหละจะโดนแกล้งหนักกว่าพี่เออ ฮ่าๆ

[mooping-7]

น่ารักมากกกกกน้องเล็กดีแล้วที่หายโกรธพี่เอออะเพราะพี่เออแกแกีแล้ว  555555

[no.fourth]

หมั่นไส้พี่เออ ชอบแกล้งน้อง

[titansyui]

 :pig4

[donutnoi]

พี่เออกับน้องเล็กเข้าใจกันแล้ว 

[Snowermyhae]

น้องน่ารักแบบนี้ไง พี่ถึงไม่ไปไหนอ้ะ

[imac]

น้องน่ารักง่ะ พี่เอออย่าหนีไปไหนอีกนะ

[ΩPRESTOΩ]

น้องเล็กน่ารักที่สุดในสามโลก
อย่างนี้แล้ว พี่เออจะใจร้ายทิ้งน้องไปอีกไหม

หายไปอีกคราวนี้ อิป้าจะเอาน้องไปซ่อน 555

[bpyt]

เค้าคืนดีกันล๊าววววว~~
รอดูความมุ้งมิ้งเลย อิอิ

[maemix]

พี่เออชอบแกล้งน้อง
คืนดีกันแล้วก็ตามจีบน้องเล็กดีๆ
มีเวลาแค่สามเดือน เดี๋ยวต้องไปญี่ปุ่นอีก

[shikyu3211]

เข้าใจกันก็ดีแล้วแล้วจะได้มีเวลาสวีทกันนานๆ

[buathongfin]

น้องเล็กกกกก แบ๊วๆน่ารักกก อยากอุ้มไปซุกไม่ให้เออเห็นน้องเลย 

[poppycake]

น้องเล็กอ่าาาาาา น่าร๊าก
ง้อง่าย (แต่จำนานสินะ 555555)
พี่เออก้อสู้ๆแล้วกันนะ ให้น้องปู้ยี่ปูยำไป~~~!!

[mypink801]

น้องเล็กน่ารักมากกกกกกก 
ดีกันแล้วว พี่เอออย่าแกล้งน้อง

[Naeon]

อ้ายยยยยยยยย

[packy]

โอ้ยยยย  น้องน่ารัก  น่ารักมาก
พ่อเออ อย่าทิ้งน้องไปอีกนะ  สงสารน้อง

[twinmonkey0311]

ชอบเวลาที่พี่เออกับอ้วนน้อยอยู่ด้วยกันจังเลย แลดูน่ารักมากกกกกก

[noksamsee]

 :mew6:ยอมง่าย นะลูกแต่แม่ฝ่ายพระเอก fcพระเอก มีเมียเด็กต้องหัดเช็คร่างกาย

[TheWanFah]

พี่เออขออเล็กซ์ได้ไหม ทำไมน่ารักขนาดนี้

[mild-dy]

 

[lemonpreaw]

น้องเล็กน่ารัก อยากได้ๆ แย่งมาจากพี่เออเลยได้มะ