ตอนที่ 18
หนุ่มร่างบางในชุดเชื้อเชริทแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีส์สีซีด ผมสีสด ช่วยขับผิวขาวของร่างบางให้ดูเด่นขึ้น ดวงตากลมเจ้าเสน่ห์ เริ่มทำงานอีกครั้ง แต่ครั้งมันดูยั่วยวนและเร้าร้อนยิ่งกว่าเดิม ร่างโปร่งเดินเข้ามาในผับเป้าหมาย ผับหรูที่คนมีอันจะกินมากๆเท่านั่นถึงจะมีสิทธิ์เข้ามาและเขาก็เป็นคนหนึ่งในนั้น เพราะการ์ดที่นี่รู้ว่าเขาเป็นใคร "เมียของเจ้านาย"
ใบพัด เดินไปนั่งที่บาร์พร้อมกับสั่งคอคเทล เป็นไปตามคาดบันดาเสือโหยเสิอหิว รวมทั้งผู้หญิงตาพากันมองหนุ่มร่างบางที่เดินเดินผ่านไม่วางตา ใบพัดกวาดสายตามองไปทั่วอณาบริเวณ ป่านนี้ ลูกน้องของไอ้พี่วิน คงโทรไปรายงานแล้วละผมว่า ดีเหมือนกัน จะไห้ดูอะไรเด็ดๆ...ผมมองไปยังชั้นสามที่มีห้องกระจบทึบ ห้องทำงานของไอ้วิน ...
ในห้องทำงานร่างสูงได้รับโทรศัพท์จากด้านล่างว่าใบพัดมา เขารีบเดินไปดูที่หน้าต่างทันที สายตาควกวาดมองไปทั่วจนไปสะดุดกับร่างของใครบางคน ผมสีชมพูอมส้มนั่นกำลังนั่งคุยกับชายหน้าตาดีอีกคน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สัส นั่นเมียกู" วินสบถคำหยาบออกมา
+
+
+
"หวัดดี" เสียงนุ่มลึกเรียกให้ผมหันไปมอง ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งยืนยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรผมยิ้มตอบ
"มาคนเดียวหรอ" ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม
"อืม มาคนเดี่ยว"ผมตอบ
"ผมนั่งเป็นเพื่อนนะ" ชายหนุ่มเสนอตัว
"เอ่อ แล้วคุณ..."
"ใบพัด รักพัดเฉยๆก็ได้" เขาพยักหน้า
"ผมพระพาย เรียกว่าพายก็ได้นะ" ผมพยักหน้า พะพายมองผมแล้วยิ้ม
"พัดน่ารักจัง" จู่ๆก็ชมกันซะงั้น ผมส่ายหน้เบาๆแล้วยิ้ม
"เปลี่ยนจากน่ารัก เป็นหล่อได้ป่าวครับ"
"อ่า ถ้าอย่างพัดเรียกว่าหล่อแล้วคนหล่ออย่างผมจะมีไว้ทำไมละครับ" พระพายยกยิ้มกับมุขของตัวเอง
ผมเท้าแขนมองพระพาย แววตาเจ้าชู้ส่องประกายซะขนาดนี้ วันแรกกูคงไม่รอด ดูมันมองสิ จะแดกผมเข้าไปทั้งตัวได้และ ไอ้หื่น
เอ้ยยย
"พัดมีแฟนรึยังอะครับ"
"พัดไม่มีแฟนหรอก พึ่งจะโดนทิ้งมานะ" แววตาหม่นลง ใช่เขาโดนทิ้งให้ตายทั้งเป็น โดนคนที่รักที่สุดหักหลัง โดนไอ้ผู้ชายคนนั้น
มันย่ำยีจนไม่เหลือซาก มันทำลายความรักของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี
"ง่าส์ เหมือนผมเลย ผมก็พึ่งโดนทิ้ง" พระพายก้มหน้าลงนิดเหมือนกำลังยิ้มเยาะตัวเองอยู่
"เจ็บเนอะ รักเค้ามากก็เจ็บมาเป็นธรรมดา" ผมฟังดูจากน้ำเสียงดูแล้ว น่าจะโดนทิ้งมาจริงๆ แต่ทำไมต้องทำตาเจ้าชู้แบบนั้นละ
สร้างเกาะปกป้องตัวเองหรอ คงเหมือนผมสินะ สร้างเกราะมาปกป้องตัวเอง..
"ครับเจ็บมาก..." ผมนั่งคุยกับพระพายได้สักพักจึงรู้ว่าพระพายไม่ใช่คนไม่ดี แถมยัง คุยสนุกและใจดีอีกต่างหาก พระพายไม่ได้
จงใจเข้าหาผม แต่เขาเห็นว่าผมมีสีหน้าเศร้าๆ ก็เลยอยากคุยด้วยเท่านั้น เอาเป็นว่า พระพายเป็นเพื่อนใหม่ผมละกัน คุยได้ไม่นาน
เป้าหมายผมก็มา ไอ้พี่วินเดินเข้ามาแล้วมองหาอะไรสักอย่าง ผมคอยให้มันหันมาสบตาผม ร่างสูงหันมาหา ยามที่สบตากัน ร่าง
บางแสยะยิ้มร้าย แล้วหันหลังให้
"พระพาย พัดกลับก่อนนะ" ผมบอกพระพายแล้วทพท่าจะเดินออก
"ปะ พายไปส่ง" ผมยิ้มแล้วคล้องแขนเรียวของพระพายไว้
"กลัวหลงรึไง" ผมยิ้มแห้งๆ
"อืม กลัวหลง" เราสองคนเดินออกมาผมจงใจเดินสวนกับร่างสูง ที่มองผมสองคนนิ่ง
หมับ !!!
มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กทันทีที่เดินผ่าน
"อะไรกัน มึงเป็นใคร ปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้นะ" ร่างเล็กทำเป็นไม่รู้จัก พร้อมกับสะบัดแขนแรง ดวงตากลมไม่มีแม้แต่เงาของคนร่าง
สูง ...จงใจลืม
"พัด อย่าเป็นแบบนี้พี่ขอร้อง" วินยังคงสงบสติอารมณ์ไว้ทั้งๆที่อยากจะลากไอ้ผู้ชายที่บังอาจมายืนข้างๆไปยิงทิ้งทะเล
" กูไม่เคยรู้จักมึงว่ะ โทษที" ร่างบางเบี่ยงตัวหลบแล้วลากแขนอีกคนให้เดินต่อ
"ไปกันเถอะครับพาย ตกลงจะไปส่งพัดที่ห้องใช่ไหม" ผมยิ้มหวานใส่จงใจพูดให้ใครบางคนได้ยิน
"จะเอางั้นหรอ พายยังไงก็ได้" พระพายยังคง งงๆ กับท่าทีของใบพัด จึงได้แต่เออ อ่อไปตามน้ำ
คล้อยหลังพระพายก็ถามทันที
"ใครอะพัด"
"ไม่รู้อะ ไม่รู้จัก" ผมตอบ
"หรอ แต่เขารู้จักพัดนะ "ผมไม่ตอบพระพายแต่ส่งยิ้มบางๆไปให้
"แล้วนี่ตกลงจะให้ไปส่งจริงหรอ"
"พัดเอารถมา พระพยาจะไปส่งปะละ คึคึคึ" ชายหนุ่มยิ้มขำ
"หลอกกันนี่หว่า ไอ้เราก็อุตส่าดีใจนึกว่าจะได้ที่พัก กาย แถมที่พักใจ" พระพายว่าติดตลก
"แหนะ ได้คืบจะเอาศอก ระวังเถอะ"ผมแกล้งขู่
"ระวังพี่หน้าหล่อข้างในนะหรอ" พระพายแกล้งแหย่ ผมหุบยิ้มทันที
"หึ อย่าไปพาดพิงคนอื่นสิครับคุณเพื่อน ตอนนี้มีแค่เรานะ"
"ว้า แสดงว่าคนที่ทิ้งพัด ก็...."พระพายชี้ไปด้านใน
"ไม่ใช่หรอก...เอาเป็นว่าพระพายไม่ต้องไปส่งพัดแล้วละ แล้วก็นี่ " ผมหยิบนามบัตรร้านส่งให้
"ตอนนี้ร้านปิดนะ เอาไว้ทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่พัดจะบอกละกัน มีไรไม่สบายใจก็โทรมาละ" พระพายยิ้ม กับมิตรภาพที่พึ่งได้รับ อย่างน้อยก็ไม่เหงาละวะ
"ขอบใจนะพัด" ผมพยักหน้า แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ
ร่างขับรถมาเรื่อยๆ เปิดเพลงฟังอย่างสบายอารามณ์โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนขับตามเขามา เมื่อมาถึงคอนโด พัดจอดรถแล้ว
เดินเข้าไปในลิฟ นิ้วเรียวกดที่ชั้น24 และในขณะที่ลิฟกำลังจะปิด ก็มีมือใครบางคนยื่นมาขวางทางไว้
ปึก
ติ้ง
ทันที่ประตูลิฟเปิดกว้าง ร่างสูงของใครบางคนก็ยืนนิ่ง จ้องดวงหน้าสวยไม่วางตา
"มึง" ดวงใจเล็กกระตุกวูบเมื่อเห็นสายตาดุดันและกราดเกี้ยวจ้องมา แต่ยังคงรักษษสีหน้านิ่งๆไว้
"ไอ้พัด มึงกล้านอกใจกูงั้นหรอ" ร่างสูงตหวาดเสียงดัง มือหน้าดันประตูลิฟไว้ไม่ให้ปิด ใบพัดก้าวถอยหลังอัตโนมัติ ด้วยความตกใจ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เย็นชาเหมือนเดิม
"เอ่อ ขอโทษนะพอดีกูไม่รู้จักมึงวะ แล้วกูก็ไม่ได้เป็นอะไรกับมึง ซะด้วยสิ" น้ำเสียงนิ่งเรียบของใบพัดทำให้วินยิ่งโกรธ
แต่ใครจะรู้ว่าข้างในใจเขาสั่นแค่ไหน เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากันแบบนี้
"ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรอวะ แล้วไอ้ที่ผ่านมาละเค้าเรียกว่าอะไร มึงเป็นเมียกูนะพัด" วินเสียงอ่อนลงเขาไม่อยากทะเลาะกับ
ร่างบางไปมากกว่านี้ เขามาเพื่อมาง้อ ไม่ได้มาเพื่อทะเลาะ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเห็นว่าใครยืนข้างใบพัดโดยที่ไม่ใช่เขา ยอมรับว่า
โกรธมากที่เห้นร่างบางคุยหัวเราะกับคนอื่นไม่ชอบให้คนของตัวเองไปเกาะแกะกับใคร ...
" หึ เมียหรอ เมียที่มึงไว้บำบัดความใคร่ตอนที่มึงอยาก เมียที่มึงเอาแก้แค้นพี่ชายกูนะหรอ เมียที่เชื่อว่ามึงรักมันจริงๆเชื่ออะไร
ลมๆแล้งๆว่าความรักจะเปลี่ยนให้มึงไม่แค้นพี่ชายมันได้นะหรอ ไอ้เด็กพัดหน่อมแน้มที่มึงหลอกฟันมัน นะ ตายไปตั้งนานแล้วรู้ไว้
ซะด้วย" ผมพูดออกมาจนหมด วินยืนนิ่งราวกับรูปปั้น อึ้งกับคำพูดของร่างบาง
ผมผลักแขนมันออกจากประตู แล้วกดปิดลิฟทันที พอประตูดปิด น้ำตาผมมันก็ไหลอาบแก้มทันที คำพูดทุกคำพูดมันทำร้ายตัวผม
เอง พูดเองเจ็บเอง...
"เข้มแข็งสิวะ....เรื่องแค่นี้มึงจะร้องให้ทำไม..มึงต้องหัวเราะสิ หัวเราะให้กับความพ่ายแพ้ของมัน" ร่างบางหัวเราะทั้งน้ำตา เหมือนคนบ้า .....
"เจ็บฉิบหายเลยวะ..." ร่างบางยืนพิงผนังลิฟแล้วสะอื้นหนัก ไหล่เล็กสั่นจนหน้ากลัว
"ฮึก....ฮือออออออ..."
++
+++
++
"ไอ้พัดโว้ยยยย ตื่นยัง เปิดประตูให้กูดิ๊" เสียงหวานๆของใครบางคนกำลังรบกวนการนอนของผม ใครวะแมร่ง ผม พยายามลืมตา
ที่มันบวมจวนจะปิด ก่อนจะก้าวลงจากที่นอน เดินไปเปิดประตูให้ไอ้คิม
"เชี้ยะ นี่คนหรือ ซากศพวะ ทำไมมึงมีสภาพแบบนี้ละ" คิมที่เดินถือถุงกับข้าวเข้ามา ก่อนจะเดินเอาไปวางไว้ในครัว ร่างบางล้มตัว
นอนบนโซฟาในห้องรับแขก
"มึงมาไมแต่เช้าวะ" พัดถามเสียงอู้อี้
"พี่ภาคให้มาดูมึงอะว่าเป็นไงบ้าง" ร่างเล็กตอบพร้อมกับเทกับข้าวใส่จาน
"แล้วพี่กูละไปไหน" ผมถาม
"ไปทำงานดิถามได้" คิมว่า
"มึงอะไปล้างหน้าแปรงฟันปะ แล้วมากินข้าว" คิมสั่งพลางใช้เท้าเขี่ยผมให้ลุกจากโซฟา
"ไอ้สัส คิม นี่มึงใช่ตีนเขี่ยกูเลยหรอ" ผมลุกขึ้นนั่งแล้วชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ
"กูพี่สะใภ้มึงนะไอ้พัด"
"พี่สะใภ้พ่องมึงสิ มึงอะเพื่อนกูพอแล้ว ถึงจะเป็นเมียพี่กูก็เหอะ" ผมด่ายิ้มๆ
"เออๆ แล้แต่วมึง ไปอาบน้ำปะกูหิวข้าวละ" คิมมันไล่ผมไปอาบน้ำ
หลังจากล้างหน้าแปรงฟัน แต่น้ำไม่อาบ ผมก็เดินออกมานี่โต๊ะกินข้าวในครัว
ผมเห็นไอ้คิมมันยืนคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้หน้าเครียดๆ พอมันหันมาเห็นผม มันยิ้มแล้วกดวางสาย
"คุยกับใครวะ ทำไมดูเครียดๆ"
"ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวเหอะ" มันบอกแล้วกดตัวผมลงนั่งบนเก้าอี้ ผมมองกับข้าวบนโต๊ะ ของโปรดผมท้างงน้านน
"เออ มึง กูมีเรื่องจะถามวะ" จู่คิมมันก็พูดขึ้นมา ผมเอื้อมมืไปตักไข่พะโล้แล้วหันไปมองหน้ามัน
"ถามไรวะ"
"มึงจะไม่ฟังพี่วินเค้าพูดหน่อยหรอวะ" คิมมองหน้าผม
เคร้ง
ผมวางช้อนลงทันทีแล้วจ้องหน้ามัน
"ถ้ามึงยังอยากเปฃ็นเพื่อนกูนะคิม มึงเลิกพูดถึงมันกับกูซักที" ผมบอกเสียงแข็ง
"มึงไม่รักมันแล้วใช่ไหม" ผมจ้องหน้ามันดุยิ่งกว่าเดิม
"เออๆ ไม่ถามละ กินๆ ไอ้ห่า ดื้อด้านฉิปหาย" มันด่าออกมาเบาๆ ผมกับมันกินข้าวกันต่อเงียบๆ ไม่มีใครพูดไม่มีใครถามอะไรกัน
อีก ....ผมเก็ยจานไปล้าง ส่วนคิมมันลงไปซื้อขนมข้างล่าง เพราะเราจะดูหนังกันตอนสายๆ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกินด้านนนอก
คิมมันออกไปนานจังวะ ผมบ่น เพราะมันออกไปตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงละ
ออดดด ออดดด
เสียงออดดังผมรีบไปเปิดประตู
"ไอ้คะ... คิม"เสียงร่างบางขาดช่วงก่อนที่สีหน้าจะบึ้งตึง
"มึงพามันขึ้นมาทำไม" ผมหันไปถามคิมที่ยืนยิ้มเจือนๆ อยู่ข้างๆพี่วิน
"กูเห็นพี่เค้ายืนหมุนอยู่ที่หน้าลิฟอะเลยพาขึ้นมา"
"กูไม่ให้เข้า ใครก็ไม่รู้"ผมกระแทกเสียงใส่
"พัด พี่ขอร้อง ฟังพี่บ้าง" วินบอกเสียงอ่อน
"กูไม่มีอะไรจะฟังทั้งนั้น อย่ามารบกวนกู ออกไปจากชีวิตรกูได้แล้ว" ผมว่าเป็นชุด ร่างสูงมีใบหน้าซีดเซียว เพราะนอนน้อย เขาคิดมาเรื่องใบพัดไหนจะเรื่องงาน เพราะตอนนี้มีแก็งมาเฟียคู่อริกำลังก่อปัญหาให้เขาอยู่
"มึงอีกคนไอ้คิม กูบอกมึงว่ายังไง อยากตัดเพื่อนกับกูมากใช่ปะ"
"ไอ้พัดมึงมีเหตุบ้างสิวะ" คิมบอกเสียงดุ
"เหตุผลกูนะมี แต่ไม่ใช่กับมัน กูเจ็บมาพอแล้ววะ กูไม่อยากจะเจ็บอีก" ผมบอกตามความรู้สึก
"กูถามมึงหน่อยเหอะ มึงเคยรักกูจริงๆบ้างไหม" ร่างบางหันไปหาร่างสูง
"ถ้ามึงรักกูมึงคงไม่ทำแบบนี้นั่นกับกู อันที่จริงมึงน่าจะฆ่ากูตั้งแต่มึงเอากูไปอยู่บนเกาะ เรื่องมันจะได้จบๆ กูจะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บ
มานั่งเสียใจ เหมือนทุกวันนี้" ที่หางตาเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา
"พัด..พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว พี่ยอมรับผิดหมดทุกอย่าง พัดให้อภัยพี่ได้ไหม พี่ขอโอกาสสักครั้ง" ร่างสูงดึงตัวใบพัดเข้าไปกอด
ร่างบางสะอื้นหนักยิ่งกว่าเก่า อ้อมกอดที่ตัวเองโหยหา มันอบอุ่นแต่มันกลับรู้สึกว่ามีหนามแหลมคมเสียบทะลุเขาไปทั้งร่างกาย
มันเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ มือบางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นช้าๆแล้วช้อนสายตามองแววตาร่างสูง
"โอกาสนั้นมันไม่มีแล้ววะ" ผมยิ้มทั้งน้ำตา โอกาศผมเคยให้ไปแล้ว แต่เขากลับไม่รักษามันเอง
"เพราะว่ากูตอบตกลงว่าจะคบกับพระพายไปแล้ว พระพายคือคนที่กูเลือกและพระพายก็เลือกกู" ผมบอกเสียงนิ่ง ผมจำเป็นต้องดึงเพื่อนแสนดีเข้ามาเกี่ยวอย่างช่วยไม่ได้
ร่างสูงเหมือนโดนหมัดซัดเข้าที่หน้า มันจุกอก มือหนาสั่นด้วยความโกรธ และกลัว กลัวจะเสียคนตรงหน้าไปจริงๆ
"ว่าไงนะพัด" วินถามอีกครั้ง
"กูมีแฟนใหม่แล้ว" ผมเน้นทุกคำ
"กูไม่ให้มึงมีใครทั้งนั้นใบพัด มึงเป็นของกูคนเดียว มึงต้องเป็นของกูคนเดียว" วินกดเสียงลงต่ำจนน่ากลัวแววตาเขาบอกว่าเสียใจมากแค่ไหน แต่ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น ใจผมมันด้านชาไปแล้ว
"คงไม่ได้แล้ว เพราะเมื่อคืน พระพายมันเป็นผัวกูแล้ว" ผมยิ้มเยาะ
"ไม่จริง"
"มึงจะไปรู้อะไร หลังจากที่มึงกลับไปพระพายก้มาหากู มาเอากูในห้องนอน ขอบอกลีลาดีกว่ามึงเยอะ กระแทกกูซะร้องลั่นกูครางไม่หยุดเลยวะ มึงไม่ถึงครึ่งของมันด้วยซ้ำ" ผมบอกเสียงเยาะๆ แล้วมองร่างสูงที่ยืนหน้าตึง เหมือนคนโดนค้อนทุบหัว
ผมโกหกร้ายออกไป ด้วยใจไหววูบ กลัวคนตรงหน้ามันจะอาระวาดใส่คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างพระพายจริงๆ
คิมมองหน้าผมแบบไม่เชื่อ ผมได้แต่ยิ้มร้าย
"เหตุผลแค่นี้พอรึยัง พอที่กูจะไม่กลับไปหามึงรึยัง" ผมหันหลังเดินกลับเข้าห้องโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ผมปิดประตูห้อง
นอนดังปัง ล็อคกุญแจ แล้วเดินมานั่งที่ขอบเตียง ขามันสั่น สั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่ ใจเต้นแรง พลางตบปากตัวเองที่กำลังโยนขี้ไป
ให้ใครอีกคน
"ขอโทษนะพระพาย พัดจำเป็นจริงๆ" ผมพมมมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิดในใจ
"แบบนี้ละดีแล้วพัด มันจะได้รู้ว่าเวลากูเจ็บมันรู้สึกยังไง" อยากจะเอาคืน อยากจะทำให้มันเจ็บ อยากจะทำให้มันได้รู้ว่ารักแล้ว
โดนทรยศหักหลังมันรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน กูอยากให้มึงรู้ไอ้พี่วิน ว่ากูรักมึงมากขนาดไหน กูถึงได้เจ็บเจียนตายแบบนี้
"มึงจำไว้ไม่มีใครมาแทนเมียกูได้หรอก กูรักมีนตราคนเดียวเท่านั้น""
"กูจะทรมานน้องมึง กูจะทำลายหัวใจไอ้พัดให้แหลกคามือ" คำพูดของวินไหลวนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนผมปวดร้าวไปหมด
"พี่รักพัดนะ"
"มึงเป็นเมียกู"
กูรักมึงนะพัด!!!
กูรักมึง!!!!
กูรักมึง!!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไปให้พ้น"เสียงกรีดร้องดังลั่นห้อง ทำให้วินรีบวิ่งเข้าไปดู ใบพัดนั่งลงกับพื้นมือบางทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง น้ตาพลั่งพรูออกมาเป็นสาย
"ฮึก....กูรักมึงไม่ได้แล้วพี่วิน ฮึกกกก รักไม่ได้แล้ว" ใบพัดนอนขดอยู่ที่พื้นกอดตัวเองไว้แน่น
วินรวบตัวใบพัดเข้าไปกอด
"ทำไมจะรักไม่ได้ ทำไมมึงถึงรักกูไม่ได้ บอกกูมะสิพัด กูทนไม่ได้ถ้าไม่มีมึง กูอยู่ไม่ได้จริงๆ" ร่างสูงกระชับกอดร่างบางไว้แน่น
"มึงทำลายความรักกูไปแล้ววิน มึงทำมันพังหมดแล้ว..ฮึก ... มึงจะมาเรียกร้องเอาอะไร..... กูไม่ใช่พี่มีน กูไม่ใช่ตัวแทนของใคร กูไม่ใช่เครื่องมือแก้แค้นใคร" พัดสะอื้น
"มึงไม่ใช่ตัวแทนของใครนะพัด มึงฟังกูบ้าง ว่าที่มึงได้ยินวันนั้นมันเป็นเรื่องโกหก กูโกหกไอ้ภาค กูอยากให้มันคลั้ง อยากให้มันเจ็บ เพราะมันรักมึง" ร่างสุงพยายามอธิบาย
"ไอ้พัดมึงฟังพวกกูบ้างเหอะ ที่พี่วินบอกนะเรื่องจริงทุกอย่าง "คิมเสริม แต่ร่างเล็กยังคงปฎิเสธไม่รับรู้
"พี่ขอนะพัด ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม ได้ไหม มันเหมือนมีด้ายแดงผูกเราไว้ให้คู่กันเสมอนะพัด แม้ว่าโชคชะตาจะขีดให้เราต้องมาเป็นศรัตรูกัน มึงเกลียดกูมากกูรู้ แต่มันก็พอๆกับที่กูรักมึงนะพัด อดีตที่ผ่านมากูไม่ขอให้มึงจดจำหรอกนะ แต่กูจะขอให้มึงจดจำปัจจุบันที่กูจะสร้างอนาคตร่วมกับมึงนะพัด กูแค่อยากให้มึงเปิดใจให้กูบ้าง ให้กูได้แก้ตัวบ้าง ที่กูบอกว่ารักมึง กูพูดมาจากใจนะใบพัด กูรักมึงจริงๆ" วินบอกคนในอ้อมกอดที่นิ่งฟังน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ความสับสนเริ่มก่อเกิดขึ้นในใจ สับสนและวุ่นวายไปหมด สมองมันตีรวนทั้งร่างกายและจิตใจ ทำสิ่งตรงกันข้ามกันตลอด
"มึงจะให้กุลืมสิ่งที่มึงทำกับกูอย่างนั้นหรอ มึงคิดว่ากูจะได้เหรอ กับอดีตที่มันเป็นเหมือนรอยแผลเป็นบนหัวใจกู รอแผลที่มึงสร้างเองกับมือ มึงคิดว่ามันง่ายมากเลยใช่ไหมไอ้พี่วิน"
ร่างสูงยิ้มอ่อนออกมาก่นจะดันตัวใบพัดออกห่างมือหนาวางบนไหร่แคบแล้วสบตากับร่างบาง
"มึงฟังกูนะ มึงคือคนที่กูรักที่สุด กูจะรักษาแผลที่กูเป็นคนทำเอง กูจะรักษามันด้วยหัวใจของกู พัดมึงให้กูได้ไหม ให้โอกาสกูรักษาหัวใจมึง" วินมองลึกเข้าไปในแววตาของอีกฝ่าย ร่างบางใจเต้นรัว ใจหนึ่งก็รักใจหนึ่งก็แค้น เขาไม่รู้จะทำยังไง จะยอมง่ายๆเพราะคำพูดหวานหูแค่นี้นะเหรอ...
"กูจะเชื่อมึงได้แค่ไหนวะ" ร่างเล็กซุกหน้าลงบนอกแกร่งแล้วร้องให้ออกมา มือบาทุบลงบนอก วินเองก็ไม่ได้ปัดป้องอะไร ปล่อยให้ร่างบางทุบอยู่อย่างนั้น
พัดสะอื้นหนักจนสลบไปในอ้อมกอดของวิน
“พัด พัด” วินเรียกร่างเล็กเบาๆพลางจูบซับลงบนผมหอม อย่างห่วงใย
“คิมพี่วานอาผ้าชุบน้ำมาให้พี่หน่อย” คิมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในครัวหยิบชามแก้วใบใหญ่ใส่น้ำสะอาดมาให้ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กในตู้ส่งให้วิน อุ้มใบพัดมานอนบนี่นอน
“ผมว่าพัดเองมันก้คงเครียดอะพี่ เมื่อเช้าผมเห็นสภาพมันแล้วดูไม่ไดเลยอะ” คิมบอกอย่างเหนื่อยใจกับความดื้อแพงของเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ
“อืมขอบใจนี่คอยดูแลมันแทนพี่” วินยิ้มขอบคุณเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความจริงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกเพราะมันเพื่อนผม” คิมยิ้มก่อนจะเดินออกนั่งข้างนอกปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน พลางนึกถึงอีกคนที่ไม่โทรมาหาเลยตั้งแต่เช้า
“ไอ้แก่บ้า ไม่คิดจะดทรมาหาเลยรึไง” ร่างเล็กทิ้งตัวจมลึกลงบนโซฟาก่อนจะดึงโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจแรง
ในห้องนอนของใบพัด ร่างสูงเช็ดตัวใบพัดเบาๆ พลางลุบหัวคนตัวเล็กยามที่ละเมอผวาเหมือนคนฝันร้าย
“พี่รักเรานะพัด” หลังจากที่เช็ดตัวเสร็จร่างสูงก็ล้มตัวนอนข้างๆใบพัดโดยไม่ลืมที่จะดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดแผ่นหลังหน้าพิงหัวเตียงไว้
วินเองก็ไม่สามารถหลับตาลงได้ เพราะพักเริ่มจะมีไข้ เขาเลยตดสินใจปลุกร่างเล็กให้ลุกขึ้นมากินยา
“พัดครับ ลุกขึ้นมากินยาก่อนนะ” วินช้อนร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งดวงหน้าสวยขึ้นสีเพราะฤทธิ์ไข้
“อืออ ไม่กิน ไม่เอา ไม่ชอบ” มือบางปัดไปมาตรงหน้าตัวเอง
“ไม่เอาสิพัด อย่าดื้อ กินยาจะได้ดีขึ้น”
“ไม่กิน”
“เดี๋ยวก็ตายกันพอดีดูสิตัวร้อนขนาดนี้นะ”
“ตายก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องทนเห็นทนฟังเสียงใคร”
“ถ้าพัดตายแล้วพี่จะอยู่ยังไง พี่อยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีพัด”ร่างเล็กใจเต้นแรงขันมาเพียงเพราะประโยคๆเดียว
“ตอนแรกทำไมไม่คิดแบบนี้ละ คิดจะเอากูมาเป็นเครื่องมือทำไม” ร่างเล็กตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
“พี่” เขาเองก็จนคำพูดเหมือนกันเพราะมันเป็นไปตามที่ร่างเล็กบอก
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนะ พี่รักพัด รักพัดจริงๆ” วินเอื้อมมือไปจับพวงแก้มสวยที่มีหยาดน้ำตาไหลอาบ ร่างบางนึกโมโหตัวเองที่ร้องให้ให้คนอื่นเขามองอย่างน่าสมเพช ทำไมต้องมาอ่อนแอต่อหน้าคนๆนี้ด้วย
“อย่าร้องนะครับ คนดี”วินปลอบ
“เป็นมึง มึงจะร้องไหมไอ้ควาย ลองมาเป็นกูไหมละ รักแมร่งเข้าไปได้ไงคนแบบมึงนะ ห๊ะ กู ฮึกก กู แมร่งโง่ฉิบหาย “ร่างเล็กเม้มปากแน่นพลางมองไปยังร่างสูงที่กำลังยิ้มอ่อนๆ
“พี่รู้ พี่ขอโทษ จะต้องให้พี่ทำยังไง พัดถึงจะยอมคืนดีกับพี่”
“หึ กูบอกแล้วมึงจะยอมทำตามกูมั๊ย”
“ยอม พี่ยอมทุกอย่าง” วินยิ้มออกมาเมื่อเห้นว่าร่างบางเริ่มโอนอ่อนให้
“ดี” พัดเช็ดน้ำตาออกจาหน้าอย่างลวกๆ แล้วยิ้มร้ายออก ให้คนตัวสูงนึกหวั่นใจ
“กลับคำไม่ได้แล้วนะมึง”มือเล็กตะปบลงที่แก้มสากแล้วยิ้ม
“กูเปลี่ยนคำพูดยังทันไหมวะ” เขากระซิบกับตัวเองอย่างนึกหวั่นใจแปลกๆกับคนตรงหน้า++
tbc 5555 นางเป็นนายเอกที่ทรมานทรกรรมที่สุดอะ 5555+ รู้สึกสงสาร
ปล. เค้าเป็นนักเขียนมือใหม่
ภาษาอาจจะเเข็งไปนิด อย่าถือสาเด้อ กำลังพัฒนาอยู่คะ
หัวข้อ: IIสัญาแค้นแสนรักII .... แจ้งเรื่องภาคต่อของหนูหมิงกับพี่เพลิงคะ (อ่าน 34700 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก