-
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3043748#msg3043748)/ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3044766#msg3044766)/
ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3044768#msg3044768)/
ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3046081#msg3046081)
ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3046131#msg3046131)ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3047528#msg3047528)/
ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3047529#msg3047529)/
ตอนที่8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3047533#msg3047533)/
ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3050076#msg3050076)/
ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3050089#msg3050089)/
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3105083#msg3105083)/
ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3106082#msg3106082)/
ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3107323#msg3107323) /
ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3112426#msg3112426)/ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3122165#msg3122165)/ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3128080#msg3128080)/ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3131357#msg3131357)/ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3136548#msg3136548)/ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170926#msg3170926)/ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170927#msg3170927)//ตอนพิเศษ(s.valentine) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170930#msg3170930)/ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170933#msg3170933)/ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170934#msg3170934)/ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170937#msg3170937)/ตอนพิเศษ(หมิงxเพลิง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170948#msg3170948)/ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170951#msg3170951)/ตอนที่25.1The End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170955#msg3170955)/ตอนที่25.2 the end (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46618.msg3170959#msg3170959)
ตอนที่ 1 ชิงชัง
"มานี่ นะใบพัด..จะไปไหน"ร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังฉุดกระชากลากถูเด็กหนุ่มตัวเล็กผิวขาวให้เข้าห้องพัก
"กุไม่ไปปล่อยกุนะไอ้พี่ วิน เรื่องมันก็เกิดขึ้นตั้งนานแล้วพี่จะเอาอะไรกับผมอีกห๊ะ" ร่างเล็กที่พยายามสะบัดตัวให้พ้นจากเอื้อมมือมัจจุราชอย่างอณาวิน
"แล้วมันพอที่กุจะลืมรึเปล่าละใบพัด นานพอที่กุจะลืมว่าพี่มึงทำอะไรไว้กับกูบ้าง" ร่างสูงตวาดลั่นด้วยความโมโห
"พี่มัน บ้าไม่มีเหตุผล พี่ภาคไม่ได้ทำได้ยินไหมว่าพี่ภาคไม่ได้ทำ พี่ภาคไม่ได้ฆ่าพี่มีน"ร่างเล็กเถียงขาดใจ พอๆกับร่างกายที่เหนี่ยวรั้งสิ่งรอบตัวไว้เป็นที่ยึด
"เออ กุมันบ้า กุบ้าแล้วตอนนี้ แล้วมึงใบพัด มึงต้องมาเป็นตัวดับแค้นแทนพี่ชายมึง"
ใบพัดเบิกตากว้าง เพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรกับเขาบ้างเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสองปีก่อน เขาก็ไม่เจออณาวิณเลย จนเมื่อเดือนก่อน
1 เดือนก่อนหน้านี้
..
..
กรุ๊งกริ๊ง....
"สวัสดีครับ...เชิญครับ"
ชายหนุ่มร่างบางนามว่า ใบพัด หรือ พัฒวิริยะ สเถียรไพศาล
หนุ่มน้อยหน้าสวยวัยยี่สิบต้นๆ กำลังง่วนอยู่กับการบริการลูกค้าในร้านเบเกอรี่เล็กหน้ามหาวิทยาลัย ร้านเล็กที่ตกแต่งตามแบบซีรี่
เกาหลี จึงมีบรรดาหนุ่มสาวแวะเวียนมาไม่ขาดสาย ร้านเล็กจึงดูแน่นขนัดไปด้วยเหล่านักศึกษา ที่ชอบบรรยากาศหรือชอบหนุ่ม
น้อยเจ้าของร้านกันแน่...
"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ" ใบพัดยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่ น่าจะเป็น น.รปี1 น่าตาหน้ารักเธอมองหน้าใบพัดอยู่นาน ร่างบาง
เลยเอ่อยปากเรียกเบาๆ
"น้องครับรับอะไรดีครับ" ผมถามย้ำน้องเขาอีกครั้งเพราะเหมือนน้องเค้ากำลังทำหน้าตาเหมือนเคยรู้จักกับผมมาก่อน
"เอ่อออ พี่ ใช่พี่ใบพัดรึเปล่าคะ" ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจถามออกไปตามความคิด ใบพัดดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบอย่างสุภาพ
"ครับ...มีอะไรรึเปล่าครับ" ร่างบางยิ้มเจือนพลา
นึกว่าตัวเองรู้จักกับคนนี้รึเปล่า
"พี่พัดคะ นี่ครีมเองจำไม่ได้หรอคะ"เด็กสาวที่เรียกแทนตัวเองว่าครีมถามผมอย่างกับเคยรู้จักกันมาก่อน....ผมส่ายหน้าช้าๆแล้วยิ้มบางเป็นเชิงขอโทษ
"โถ่พี่พัดก็ ตอนนั้นครีมพึ่งจะขึ้นม.1พี่อยู่มหาลัยคงจะจำได้หรอกคะ" ผมยืนนึกสักพัก
"ครีมเป็นน้องสาวพี่วินคะ" ทันทีที่ครีมเอ่ยชื่อของวินใบพัดถึงกับตาโตขึ้นมาทันที ชายหนุ่มที่เคยแย่งแฟนพี่ชายตัวเองเมื่อหลายปีก่อน
วิน อายุมากกว่าใบพัดหลายปีอยู่ตอนนี้น่าจะสามสิบต้นๆเหมือนพี่ภาคละมั่ง ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสองปีก่อนที่เกาะ รักเขาก็ไม่ได้เจอวินอีกเลย หลังจากที่พี่มีนตายทั้งวินกับภาคเลยกลายเป็นเพื่อนรัก หักเหลี่ยมโหด
"อ่อ..พี่พอจะจำได้ละ แล้วนี่ไอ้พี่วินเป็นไงบ้างละอ่ะ" ผมถามไปตามมารยาท
"ตอนนี้พี่วินกำลังยุ่งอยู่กับธุรกิจของเขาที่เกาะยานกอะคะ"เด็กสาวตอบยิ้มๆ
"คิดถึงพี่วินหรอคะ ถึงได้ถามหา" ครีมพูดหยอก เพราะตัวเองพอจะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังมาบ้าง
"เปล่าหรอก ครีมเองก็อย่าไปบอกพี่วินละว่ามาเจอพี่ พี่ไม่อยากให้ร้านพี่พังราบเป็นหน้ากองหรอกนะ" ผมฉีกยิ้มออกไปพอๆกับยิ้มของครีมที่ฉีกกว้างออกมาอย่างรู้ทัน.....
"แล้วนี่เราจะเอาอะไรละ" ผมถามเพราะมัวแต่คุยเลยไม่ได้ดูลูกค้าที่เขามาเต็มร้านกันแล้ว
"เอาเค้กม็อคค่า กับเค้กผลไม้อย่างละ สองปอนด์ละกันคะพี่พัด" เด็กสาวสั่ง
"ทำไมกินเยอะจังละครีมไม่กลัวอ้วนรึไง" ผมแกล้งหยอกครีมเล่น เด็กสาวหน้ามุ่ยทันที
"ไม่ได้กินคนเดียวสักหน่อย" ผมเลิกคิ้วสูง
"พรุ่งนี้ครีมจะไปที่เกาะอะคะ เลยจะซื้อขนมไปกินด้วย" ผมพยักหน้าแล้วอมยิ้มขำเมื่อเห็นครีมมองสำรวจร่างกายตัวเองว่ามีส่วนไหนยื่นออกมารึเปล่า
"สวยแล้วครับน้องครีม"ผมแซว
"สวยไม่เท่าพี่พัดหรอกคะ นี่ถ้าพี่วินมาเห็นพี่ตอนนี้นะ มีหวังคลั่งตาย" -*- อย่างไอ้พี่วินนี่อะนะ จะคลั่งผม โหด เถื่อน ดิบ แบบนั่น อาศัยอยู่บนเกาะนะดีแล้ว
"พี่อะดิจะตาย ไม่ได้ตายเพราะคลั่งไอ้พี่วินนะ แต่จะตายคาตีนพี่วินมากกว่า เรานะรีบๆกลับได้แล้ว เดี๋ยวพี่ชายเราจะหาว่าพี่ล่อลวงเธออีก รายนั่น นี่ยิ่งไม่ค่อยจะมีเหตุผลอยู่" ผมว่ายาวก่อนจะส่งเค้กให้ครีม
"ไปแล้วนะคะ ไว้จะแวะมาใหม่" ครีมเดินออกจากร้านไป ผมได้แต่ลอบถอนหายใจ กลัวไอ้พี่วินมันจะแหกอกเอา
...
..
.
.
หลายวันต่อมา
..
"พี่วิน กินเค้กกัน คีมซื้อเค้กที่พี่ชอบมาด้วย"
ชายหนุ่มร่างสูงผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร แม้ผิวจะดำกร้านไปบ้างแต่ก็ไม่สามารถบดบังรัศมีที่เฉิดฉายออกมาได้ ใบหน้าคมเข้มเริ่มมีหนวดเคราประปลายเขาใส่เสื้อผ้าเนื้อบางอย่างเสื้อก้ามธรรมดากับกางเกงเลผูกเอว ดูไม่หมาะกับนายหัว แห่งเการัก ที่เขาทุมเททุกอย่างไว้ที่นี่ ใบหน้าหล่อร้ายหันมายิ้มอ่อนโยนให้กับน้องสาตัวเอง
"ขอบใจครีม"ชายหนุ่มเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามพลางมองเด็กสาวจัดเค้กใส่จานให้
"ใบพัด คาเฟ่" ร่างสูงอ่านชื่อร้านออกมาพลางมองรูปลักษณ์ของบรรจุพัน
"สวยดีนี่"ว่าพลางตักชิ้นเค้กเข้าปาก
"หึ อร่อยใช้ได้" ร่างสูงเอ่ยชมพลางนึกอะไรบางอย่างออกมาได้
"ครีมพี่จะเอาเค้กมาขายที่คอฟฟี่ช็อปในคาสิโน"ร่างสุงพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หญิงสาวพยักหน้า
"แล้วไงคะ"
"พี่ต้องการคุยกับเจ้าของร้าน" วินบอกครีมด้วยสีหน้านิ่ง แต่ครีมนี่สิ อกสั่นขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว มือบางตักขนมเข้าปากโดย
ไม่พูดอะไร
"ครีม เอาที่อยุ่ร้านขนมให้พี่ด้วย พี่จะขึ้นฝั่ง" วินสั่งเสียงเฉียบพลางมองน้องสาวตัวเองอย่างสงสัย เขาแค่ต้องการขนมมาขายเพราะมันอร่อยและดูทันสมัยดี แต่น้องสาวตัวเองกลับมีท่าทีพิรุธ วินส่ายหัวแล้วกินขนมต่อ
"//ซวยแล้วพี่พัด.....//" ครีมได้แต่ขอโทษใบพัดในใจ
และเมื่อวินขึ้นฝั่ง...ก็ตรงไปที่ร้านขนมดังกล่าวทันที
...ร่างสูงอยู่ในชุดเสื้อกล้ามที่คลุมทับด้วยแจ๊กเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนส์สีซีด
ใบหน้าเรี่ยมเชี่ยมเนื่องจากโกนหนวดมาเรียบร้อย ร่างสูงขยับแว่นสีชาที่ใส่อยุ่ให้เข้าที่ ก่อนจะก้าวลงจากรถสปอตคันหรู เรียก
สายตาเหล่าบรรดาชนี เก้งกวาง ที่นั่งดื่มกินอยู่ในร้านให้หันไปมอง ยิ่งร่างสูงโปร่งนั้นเปิดประตูร้านเขามา นักเรียนสาวๆที่นั่งอยู่
พากันส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ออกมาอย่างไม่อาย เพราะแพ้ในความหล่อคมของผู้มาเยือน ร่างบางที่กำลังง่วนอยู่กับการแต่งหน้าเค้ก
ไม่ได้หันมามอง...เพราะกำลังใช้สมาธิอยู่แต่ปากบางก็ยังเอ่ยทักทายทันทีที่ได้ยิ้นเสียงกรุ๊งกริ้งหน้าร้าน
"สวัสดีครับ...เชิญครับ"
ร่างสูงยังมองหาต้นตอของเสียงใส ก่อนที่ใบพัดจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าที้ยิ้มสดใส
"ระ..รับอะไรดีครับ" ใบพัด หน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อเห้นร่างสูงจ้องเขาไม่วางตา
"หึ" เสียงหัวเราะที่ดูเหมือนจะเจอของถูกใจแถมรอยยิ้มยียวนกวนประสาทของวินเรียกสีหน้าไม่พอใจของใบพัดออกมา
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรครับ" ใบพัดที่ยังคงสงบสติอารมณ์ไว้เพราะคนที่มาคือลูกค้า..ลูกค้าคือพระเจ้า ยิ้มไว้ ยิ้มไว้ใบพัด
"ผมต้องการพบเจ้าของร้าน"ร่างสูงของวินเดินมาชิดกับเค้าท์เตอหน้าร้านที่ใบพัดทำงานอยู่
"ผมนี่แหละเจ้าของร้าน มีอะไรมิทราบครับ" ผมยืดอกทันที หึอยากเจอเจ้าของร้าน ก็กุนี่ไง
ร่างสูงยกยิ้มให้ผม ก่อนจะถอดแว่นสีชาที่ใส่ออก ดวงตายาวรีจ้องเขม่งไปยังร่างเล็ก
"หึ เจอตัวจนได้นะใบพัด"
"ไอ้พี่วิน..." ผมมองร่างสูงด้วยความตกใจ เมื่อวินเดินอ้อมเค้าท์เต้อมาหาผม
"ไม่เจอกันนานสบายดีเหรอ"ร่างสูงยิ้ม
"สะ..บายดี พี่วินมีอะไร"
"เปล่าก็แค่อยากจะเจอนายเท่านั้นเอง" แววตาที่ประสงค์ร้ายจ้องมองใบพัดก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะกระชากเข้ามาแนบตัว
"พี่มึงสบายดีไหมใบพัด" น้ำเสียงเย็นกับใบหน้าเรียบนิ่งยิ่งทำให้ใบพัดรู้สึกกลัว
"พี่วิน พี่ต้องการอะไรกันแน่ บอกมาเลยดีกว่า" ผมบอกเพราะไม่รู้จะหยุดให้ไอ้พี่วินมันเลิกคุกคามผมยังไง
"จะทำตามหรอใบพัด...."
"อืม บอกมาสิ.." รางบางบอกเสียงเครียด
"ไปเกาะยานกกับกู" . . .
...
....
ขอเสนอที่ผมปฏิเสธหัวชนฝา
"ไม่ไป ผมไม่ไป"
"หึ...ไม่ไปก็ไม่เป็นไรใบพัด แล้วกูจะมาหาใหม่"
ใช่ไอ้พี่วินมันมาป่วนผมทุกวัน -*- ป่วนจนผมจะเป็นโรคประสาท กลัวมันจะพาพวกมาถล่มร้านผม เพราะมาทีไรพาพวกบอดี้การ์ด
มาเต็มร้าน แถมแต่ละคนหน้าตาโหดๆทั้ง จนรายได้เดือนนี้ผมหดหายไปเกือบครึ่ง -*-....
"วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยก็ได้นะคิม พี่ว่าเราไปหาอะไรทำแก้เซ็งดีกว่า" ร่างบางยิ้มกรุ้มกริ่มให้คิมหันต์เด็กเสริฟในร้าน
"เอาจริงดิพี่...ถ้าพี่ภาครู้เข้าผมก็ตายอะดิ" คิมรู้ว่าผมหมายถึงอะไร ที่ผมทำแล้วหายเซ็ง
บรื้นๆ ๆ เสียงเร่งเครื่องยนต์ในสนามแข็งรถที่มาทดลองเครื่องยนต์ของตัวเอง ให้พร้อมลงแข่ง ของใบพัดก็เหมือนกัน...
"พี่พัดดดดดดดดดดด"เสียงแหลมเฟี้ยวของเด็กวัยรุ่นในกลุ่มนักแข่งของพัด ผมยิ้มแฉ่งแล้วเดินเข้าไปหา
"ว่าไง ไอ้มิ่ง ไอ้จิม พวกมึงไปบอกพี่พงศ์ยังอะว่ากุจะลงแข่ง"
"บอกแล้วพี่พัด ว่าแต่หน้าตาอย่างพี่ไม่น่ามาทำอะแบบนี้เลยอะ" คิมหันมาว่าผมแล้วยิ้มขำๆ
"หน้าอย่างกุมันยังไงวะ"ผมถามด้วยความสงสัย"
"ก็หน้าพี่อะมันหวานนนนนเกินที่จะมาแข่งรถอันตรายๆแบบนี้ไง"
"โหยไอ้นี่ เดี๋ยวกุก็ตบเข้าให้ หน้าอย่างกุแข่งรถแล้วมันมีปัญหาอะไรวะ ขณะที่ผมกำลังเล่นหยอกหัวกับพวกเด็กๆ พี่พงศืก็เดินมา
"ไงใบพัด วันนี้จะพนันอะไรอะเรา" พงศ์เป็นเจ้าของสนามที่น่าตาดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา แถมยังใจดีอีกต่างหาก ร่างสูงของ
พงศ์ลูบหัวใบพัดอย่างเอ็นดู
"ห้าหมื่น"
"หึหึหึได้พอดีวันนี้เพื่อนเก่าพี่มันอยากลงแข่งอยู่พอดีคนนี้กระเป๋าหนัก" พงศ์กระตุกยิ้ม
"อิอิอิ งั้นก็ดีดิพี่ เพิ่มเงินดีปะ"
"อย่าเลย ใบพัดไปตกลงกับมันที่สนามดีกว่า ผมพยักหน้าแล้วเอารถลงสนามทันที
ร่างสูงของใครบางคนยืนพิงรถแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างใจเย็น
"นั่นไงใบพัด เพื่อนพี่เอง ชื่อ อณาวิน "
"อ่อ ครับ "อณาวิน ชื่อแมร่งคุ้นๆวะแต่ช่างเหอะขอแค่กระเป๋าหนักเป็นพอ ผมเดินไปที่รถ
ร่างสูงหันมาทางผม
"ไงใบพัด....เราเองเหรอที่จะลงแข่งกับพี่" วินที่หันมายิ้มให้กับร่างเล็กที่ยืนตัวแข็งทือ
"ไอ้พี่..วิน" ผมกลืนน้ำลายลงคอ อะไรมันจะซวยปานนี้วะ ผมละอยากจะเอาหัวโขกรถให้ตายซะตรงนี้ ดีกว่า ไปตายคาสนามให้ไอ้พี่วินมันขี่รถบี้ผม T^T พี่ภาค.....ผมขอโทษ
"ไงอะเราจะพนันอะไร" พี่พงศ์หันมาถามผมอีกครั้ง
"ไม่แข่งแล้วได้ไหมพี่" ผมถามเสียงสั่นพรางหันไปมองพี่วินเป็นระยะๆ
"เห้ยได้ไงวะ...พี่ทำตารางไว้หมดแล้ว แกจะกลัวอะไร แข่งๆไปเหอะ ไม่มีอะไรหรอกพี่รับรองได้" พี่พงศ์บีบไหล่ใบพัดแน่นเป็นเชิงขู่แกมหยอก เพราะรู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองหมายหัวใบพัดเอาไว้แล้ว
"พี่พงศ์อ่า....."ผมหันไปทำเสียงออดอ้อน
"ไม่ต้องมาอ้อนพี่ แกอยากจะลงแข่งเอง" พงศ์พูดแล้วอมยิ้มขำเมื่อเห็นสายตาร้ายๆที่หวังอะไรจากตัวใบพัด
"พี่วิน...พัด พัดไม่แข่งแล้วได้ปะ" ผมแกล้งถามเผื่อมันจะฟลุก
"หึ กลัวอะไรใบพัด...เราแค่แข่งรถเองนะ แล้วพี่ก็ไม่ได้ทำอะไรใบพัดสักหน่อย"
"แล้วถ้าผมแข่งชนะพี่ต้องเลิกยุ่งกับผมนะ"
"แล้วถ้าฉันชนะละ นายจะต้องไปอยู่กับฉันตกลงนะ" ผมมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจ เพราะผมไม่เคยแข่งกับพี่วินมาก่อน เลยไม่รู้ฝีมือ...เอาไงดีวะ
"ว่าไงถ้านายชนะพี่สัญญาพี่จะไม่ไปยุ่งกับใบพัดอีกเลย..." วินยังคงตีหน้านิ่ง
"ก็ได้ แต่พี่ห้ามโกงผมนะ" วินพยักหน้าก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาโดยที่ใบพัดไม่ทันได้เห็น.......
ในสนามพอรู้ว่าวันนี้มีคู่เด็ดต่างพากันโห่ร้องเสียงเชียร์กันดั่งกระหึ่ม คนหนึ่งคือหนุ่มหล่ออีกคนคือหนุ่มหน้าสวย ใครกันที่จะ
ชนะ......
รถสองคันเบียดกันไปมาบนเส้นทางตรง ร่างสูงที่ยังคงขับด้วยท่าทีสบายๆผิดกับอีกคนที่มือไม้สั่นไปหมดด้วยความตื่นเต้น ร่างบางพยายามเร่งเครื่องแซงคันหน้าแต่ไม่เคยแซงได้เลย ผมหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยเพราะไอ้พี่วินมันคอยขับปาดหน้าผมตลอด จนมาถึงโค้งสุดท้าย พี่วินตีโค้งกว้างเกินไป เปิดโอกาศให้ผมเร่งเครื่องแซงชิดวงใน
"เสร็จผมละไอ้พี่วิน" ผมแซงรถของวินขึ้นมา
ร่างสูงที่เห็นใบพัดแซงเขาขึ้นไปถึงกับหัวเราะ แล้วยิ้มเมื่อเห็นว่าปลาตัวใหญ่ติดเป็ดเขาอย่างจัง
"อย่าร้องละกันใบพัด" วินที่ปล่อยให้ใบพัดเร่งแซงก่อนจะเร่งความเร็วจี้ตามตูดใบพัด
จนถึง100เมตรสุด วินจงใจขับชนท้ายรถใบพัดจนรถใบพัดปัด หมุนคว้างตกไปข้างทาง
"เห้ยยยยยยยย"ร่างบางตกใจที่วินมันขับรถชนท้ายตัวเองจนรถเกือบคว่ำ
แม้ตัวรถจะเสียหายไม่มาก แต่ก็ทำให้ใบพัดเจ็บตัว เลือดสีสดไหลย้อยออกมาจากไรผม
ใบพัดปลดเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะก้าวออกที่ถนน แล้วทรุดลงนั่งกับพื้นเจ็บใจ วินที่ขับรถเข้าเส้นชัย เดินมาหาใบพัดช้าๆ ร่างสูงจ้องตาขุ่นเคืองของใบพัด ...
"ไปกันได้รึยังใบพัด กุรอนานแล้ว"
"มึงโกงกุอะ ไอ้พี่วิน"ผมหันไปมองค้อนตาเขียว เมื่อวินดึงให้ตัวผมลุกขึ้น
"พัด กุไม่ได้บอกนิว่ากุจะไม่โกง อย่ามาเรื่องมากสนามนี้มันไม่มีกติกามึงก็รู้" วินบอกเสียงเรียบในตาเฉียบคมเรียกให้ใบพัดต้องลุกตาม ถ้าไม่อยากเจ็บตัว
ผมถูกพี่วินลากมาที่รถ ร่างสูงเปิดปรตูแล้วผลักร่างบางให้เข้าไปนั่ง พร้อมกับกำชับหนักว่าให้อยู่เฉยๆอย่าคิดหนีเป็นอันขาด ถ้าไม่อยากจะเจ็บตัวไปมากว่านี้ วินหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อ มาซับเลือดที่หัวให้ผม
"โอ๊ยยย เบาๆสิ ผมเจ็บนะ"...
"หึ..เจ็บหรอ นายแค่สำออยเท่านั้นแหละใบพัด อย่ามาเรื่องมาก" .....วินพาใบพัดกลับมาทำแผลที่คอนโดตัวเอง
"โอ๊ยย เบาสิวะ ไอ้พี่วิน" ใบพัดโวยวายเมื่อถูกวินลากลงจากรถ แต่ก็ต้องเงียบปากตัวเองเมื่อโดนสายตาดุของวินที่จิกเขาแทบตัวจะทะลุ
ผมพยายามรั้งสิ่งรอบกายเอาไว้ไม่ยอมให้ไอ้พี่วินลากเข้าห้องไปง่ายๆ
"ใบพัด.ปล่อยมือจากกระถางต้นไม้พี่เดียวนี้นะ"
"ไม่ พี่ปล่อยผมนะ ปล่อยเลยไม่งั้นผมจะฟ้องพี่ภาค" ร่างบางเริ่มขุ่ฟ้อๆ
ผมบอกพร้อมกับสะบัดตัวแรงจนหลุด แล้ววิ่ง...
"มานี่ นะใบพัด..จะไปไหน"ร่างสูงใหญ่กำยำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังฉุดกระชากลากถูเด็กหนุ่มตัวเล็วผิวขาวให้เข้าห้องพัก
"กุไม่ไปปล่อยกุนะไอ้พี่ วิน เรื่องมันก็เกิดขึ้นตั้งนานแล้วพี่จะเอาอะไรกับผมอีกห๊ะ" ร่างเล็กที่พยายามสะบัดตัวให้พ้นจากเอื้อมมือมัจจุราชอย่างอณาวิน
"แล้วมันพอที่กุจะลืมรึเปล่าละใบพัด นานพอที่กุจะลืมว่าพี่มึงทำอะไรไว้กับกูบ้าง" ร่างสูงตวาดลั่นด้วยความโมโห
"พี่มัน บ้าไม่มีเหตุผล พี่ภาคไม่ได้ทำได้ยินไหมว่าพี่ภาคไม่ได้ทำ พี่ภาคไม่ได้ฆ่าพี่มีน"ร่างเล็กเถียงขาดใจ พอๆกับร่างกายที่เหนี่ยวรั้งสิ่งรอบตัวไว้เป็นที่ยึด
"เออ กุมันบ้า กุบ้าแล้วตอนนี้ แล้วมึงใบพัด มึงต้องมาเป็นตัวดับแค้นแทนพี่ชายมึง"
ใบพัดเบิกตากว้าง พร้อมกับดิ้นไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
พลั่ก!!!
อุก!!
อณาวินเหวี่ยงหมัดหนักเข้าที่ท้องของใบพัดเต็มแรงจนร่างบางทรุดฮวบ นั่งลงกองกับพื้นตัวงอด้วยความเจ็บ และจุก จนลุกไม่ขึ้น
"ดื้อเองนะใบพัด" ร่างสุงเอ่ยเสียงเย็น
"ปล่อยนะ....มึงปล่อยกุนะ ไอ้สัสพี่วิน..ต้องการอะไรจากกูอีก "ใบพัดถามเสียงแผ่วเพราะโดนหมัดหนักของวินเข้าไป
ก่อนจะมัดใบพัดไว้ไม่ให้หนี
"อยู่นิ่งนะใบพัด ไม่งั้นมึงจะเจ็บตัวมากกว่านี้" ผมมองไอ้พี่วินด้วยความโกรธเคือง หยุดดิ้น
"สิ้นฤทธ์สักที" ร่างสูงโยนใบพัดที่เจ็บจนน้ำตาเล็ด วิน เอาเนคไทตัวเองมัดปากใบพัดที่กำลังจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
ก่อนจะเอาเข็มขัดมัดมือไพล่ไปยังด้านหลังแล้วดันใบพัดไปนั่งอีกด้านแล้วตัวเองนั่งข้างๆ ดวงตากลมโตจ้องตาเขาเขม่งอย่าง
โกรธเคือง แต่ร่างสูงยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉย ใบพัดไม่เข้ามใจไม่รู้เรื่องราวอะไร รู้เพียงแต่ว่าชายที่นั่งข้างๆนั้นอันตราย เพราะ
สายตาที่จ้องมองมาที่ตนเองมีแต่ความเคียดแค้นและเกลียดชัง.....
รถยนต์สีดับขับเคลื่อนไปยังท้องถนนที่ยังไร้รถรา เขาพยามจดจำส้นทางไว้แต่ก็ถูก เอาผ้ามาปิดตา จนได้ แล้วทุกอย่างก็อยู่ใน
ความมืดมิด ใยพัดตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
นึกถึงแต่พี่ชายตัวเอง พี่ครับช่วยผมด้วย ร่างบางน้ำตาซึม เขาร้องให้ออกมาจนผ้าปิดตาเปียก ......ร่างสูงดึงใบพัดให้มานั่ง
ใกล้ๆ แล้วเชยคางมนขึ้นมามอง
"ร้องให้ทำไม กุไม่ได้จะเอามึงไปฆ่า" ร่างสูงเมื่อเห็นใบพัดสะอื้นก็หันไปตะคอกใส่ จนร่างเล็กสะดุ้งสั่นหงักๆด้วยความกลัว เขาไม่เห็นร้อยยิ้มร้ายๆที่อณาวินมองใบพัด ดวงตาที่บ่งบอกว่าอยากจะฟัดร่างเล็กมากขนาดไหน เมื่อมือหนาสัมผัสผิวกายลื่น
ละเอียดยิ่งกว่าผิวผู้หญิง แถมยังนุ่มนิ่มน่าสัมผัส...กลิ่นหอมอ่อนๆมันช่างเย้ายวนเขาจริงๆ
ใบพัดไม่รู้ว่าถูกพามาที่ไหน เพราะนั่งรถนานหลายชั่วโมง ก่อนจะจอดสนิท ใบพัดถูกลากลงมาจากรถอีกครั้ง แรงผมร้อนพัดเข้าปะทะหน้าเขาอย่างจัง จมูกได้กลิ่นไอเหลือ
"ทะเล" ใบพัดคิด
"นายครับเรือพร้อมแล้วครับ" วินลากใบพัดไปยังเรือสปีดโบ๊ทที่ท่า เขาลงไปก่อนโดยให้ลูกน้องจับใบพัดไว้ แล้วเอื้อมมือไปคว้าเอวเล็กของใบพัดไว้แล้วอุ้มลงเรือร่างบางดิ้นแต่ก็ถูกบีบที่แขนเล็กจนเจ็บ
"อย่าดิ้น เดียวก็ตกน้ำกันพอดี" เขาถูกตะคอกอีกครั้ง
เมื่อทุกคนลงเรือ ครบก็ออกทะเลทันที สายลมร้อนพัดตีผมใบพัดที่ยาวประดาปลิวว่อน คลื่นแรงซัดปะทะเรือเสียงดังปังๆ เรือลำ
ใหญ่โยกตามแรงคลื่นไปเรื่อยๆ จนหยุดเมื่อถึงฝั่ง
ร่างสูงแก้ผ้าปิดตากับปิดปากออก ร่างบางกระพริบตาถี่เพราะแสงแดดแยงตา ร่างบางตะหวัสายตาขุ่นเคืองไปให้ร่างสุงที่ยืนปั้นหน้านิ่งไม่ทุกไม่ร้อน
"ไอ้เหี้ย ไอ้ควายมึงจับกุมาทำไม " ร่างบางก็เริ่มแผลงฤทธิ์อีกครั้ง
ร่างสูงหันไปหาแล้วบีบหน้าสวยของใบพัดจนเจ็บ
"เจ็บนะว้อยย" ใบพัดสะบัดหน้าหนี
"แค่นี้เจ็บ มึงยังเจ็บไม่เท่ากับที่กุเจ็บหรอก"
"มึงก็ไปลงกับพี่กุสิมาลงกับกุเหี้ยอะไร"ใบพัดเสียงดังใส่
"ทำกับมึง มันเจ็บกว่าไง ได้ข่าวว่ามันหวงมึงยิ่งกว่าไข่ในหินเลยนี่"ร่างสูงแสยะยิ้มแล้วลากแขนคนตัวเล็กไปตามหาดทรายสวย ก่อนจะถึงตัวบ้านที่กินเนื้อที่หลายไร่ มันใหญ่จนหน้าตกใจ
"คุณวินคะ นั่นพาใครมาด้วยละคะ" หญิงวัยชราที่ดูแล้วน่าจะเป็นแม่บ้านที่นี่เอ่ยถาม
"น้องไอ้ภาคไงป้า" หญิงชราตาโตเมื่อรู้ว่าใบพัดเป็นใคร
"คุณวินค่ะ อย่าเลยนะคะ มันจะเป็นบาป" สายตาร้องขอของหญิงชราไม่เป็นผล
"ไอ้ภาคมันต้องชดใช้ให้ผม"
"หึ หึหึ" ร่างเล็กหัวเราออกมา
"มึงหัวเราะเหี้ยไร" ร่างสูงหันไปตวาดด้วยความหงุดหงิดที่เห็นตัวประกันที่จับมาไม่มีอาการกลัวอีกต่อไป
"กุเห็นเด็กในคราบผู้ใหญ่ที่กำลังแก้แค้นแบบเด็กๆยังไงละ" ใบพัดช้อนสายตามองอย่างดูถูก
"ปากดีนักนะมึง"
ผัวะ
ว้ายตายแล้ว เสียงหญิงชราร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นใบพัดถูกตบเต็มแรงจนเลือด กลบปาก ใบหน้าขาวขึ้นรอยแดงชัดเจน
ถุย !!!! ร่างบางถ่มเลือดลงพื้น แล้วหันไปยิ้ม
-
"มึงสู้พี่กูไม่ได้หรอก"ดวงตาที่เคยสดใสตอนนี้มันแข็งกร้าวจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความแค้นใจ
"แล้วมึงคอยดู" ร่างสูงกระชากใบพัดขึ้นไปยังห้องด้านบน
ตรงทางพักบันใดร่างบางเห็นภาพแต่งงานของคนตรงหน้า แล้วมุ่นหัวคิ้วเพราะผู้หญิงในรูป คือ "พี่มินตรา" รักแรกของพี่ชายตัว
เอง...
...
..
.. อื้ออออ ..อ๊า ...
..ซี้ดดด..อึ๊ก..อ่ะ .อื้อออ
ปัก! ปัก! ปัก!
อื้อ....อ๊ะ อ๊ะ
เสียงครางกระเส่าของร่างบางที่ทนให้คนร่างสูงกระทำย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี เสียงหวีดร้องของความทรมานดังออกมาเป็นระยะๆ
ปะปนกับเสียงร้องสะอื้นของใบพัด
ยามที่คนตัวโตโหมกระหน่ำบั้นเอวกระแทกลงมาทางช่องทางรักอย่างไร้ความเมตตรา
ขาเรียวถูกถูกแหกออกจนกว้างจนร่างบางรุ้สึกร้าวระบม แท่งเนื้อเอ็นซอยถี่จนช่องทางเนื้อนุ่มตอดรัดถี่รัว จนต้องออกแรงตาม ใต้
ร่างกายกำยำ ร่างอรชรที่น้ำตานองหน้าไหลหยดบนที่นอนจนเปียกชุ่ม
"เจ็บไหมใบพัด...เจ็บเหมือนที่กุเจ็บ" ร่างสูงเอ่ยเสียงหอบถี่ มือหนาบีเค้นเรียวขาสวยจนเป็นจ้ำแดง
"ไอ้เลว ระยำ เอาสิ เอากุให้แหลกคามือมึง จะได้สมใจ" ร่างบางกัดปากตัวเองจนห้อเลือดไม่อยากเอ่ยคำอ้อนวอนให้เจ็บใจ
"เพราะพี่มึง เมียกุถึงตาย"
"โง่ เพราะมึงโง่ไง มึงถึงได้จมปลักอยู่กับความแค้น" ร่างบางหอบกระเส่า
วินยกมือบีบสันกรามใบพัดแน่น
อื้อออ เขาบีบแรงจนปากของพัดอ้าออก ร่างบางเจ็บแต่ร้องไม่ได้เพราะคนตรงหน้าสอดลิ้นเข้ามาพัวพันใบปากเขาอย่างหื่น
กระหาย
อือออ อื้อออ เสียงลมหายใจหอบถี่ของคนตัวเล็กที่กำลังตื่นกลัว ถูกรุกเราด้วยรสจูบของคนที่มีความแค้นกับพี่ชายของตัวเอง
ลิ้นร้อนพยายามฉกเอาลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่หยุดยั้ง จนพัดหายใจขาดช่วง ส่งเสียง
อื้ออออ อืออ ประท้วงให้เขาหยุด อณาวินถอนจูบขึ้นมาแล้วมองดวงหน้าสวยที่ขึ้นสีแดง
"หึ" ชายหนุ่มหัวเราะในรำคอ แล้วมองคนตรงหน้า คนอะไรปากหวานชะมัด....
" ไอ้ เลว...ฮึกก มึง ไอ้ชาติหมา" ร่างเล็กที่น้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความคับแค้นใจ
"เหอะ ยังมีแรงด่ากุ แสดงว่า ไอ้ที่โดนอยู่นี่มันยังไม่พอสินะ" ร่างสูงยิ้มเหี้ยมออกมา
"ไอ้สัส ไอ้นร..ก อื้อออ " ปากบางถูกครอบครองอีกครั้งครั้งนี้มัรุนแรงยิ่งกว่าเก่า เพราะเขากัดปากบางจนเลือดออก
. "โอ๊ยยย อือออ" ร่างเล็กได้รสเค็มปะแล่มๆในปากรูเลยว่าปากแหกแน่ๆ ผมพยายามปิดปากแต่ก็ถูกไอ้นี่มันบีบซะกรามแทบหัก
"ปาก มึงนี่มันหวานเหมือนขนมเลยวะ" ร่างสูงใจเต้นระรัว จากประสบการณ์มีsexนี่เป็นคนแรกที่ทำให้ใจเขาสั่นด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเรียวรี ที่เหมือนนกเหยี่ยวจ้องมองเหยื่อที่เหมือนลูกหนูตัวเล็กที่กำลังหาทางเอา ชีวิตรอด
เนื้อตัวนวลเนียนจนไม่อาจจะละมือสัมผัส นุ่มเหมือนผิวเด็ก....วินกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นคองามระหงศ์
วินไม่รอช้าซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวแล้วดูดเนื้อผิวสีขาวจนกลายเป็นจุดสีแดง
"อื้อออ "ร่างบางร้องต่อต้าน
"มึงนี่น่าแดกไปทั้งตัวเลยนะไอ้พัด" ร่างสูงก้มลงตวัดลิ้นโรมเลียที่ปลายยอกอกของพัด
"แฮ่ก แฮ่ก อื้ออ ...
ปัก
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก" ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อร่างแก่รงดันส่วนที่แข็งขืนดันเข้ามาจนสุดในครั้ง เดียวใบพัดรู้สึกว่าตรง
นั้นมะนต้องฉีกเพราะความรู้สึกมันบอกว่าอย่าง นั่น ร่างเล็กสูดหายลึก เจ็บจนไม่มีเสียงร้อง ความเจ็บแล่นไปทัวร่างกาย เจ็บจน
อยากจะกลั้นใจตายให้มันรู้แล้วรู้รอด วินไม่รอให้ใบพัดปรับตัว ไม่ สนใจว่าร่างเล็กจะเจ็บมากเพียงใดตอนนี้เข้ามีแต่ความแค้น
แค้นที่พี่ชายของไอ้เด็กนี่มันทำกับเขาไว้
แก่นกายที่ดึงดันเข้าออกเร็วและแรง สร้างแรงเสียดทานจนช่องทางรักของใบพัดร้อนระอุ
"เจ็บ กูเจ็บ ไอ้สัส " ร่างเล็กจิกเล็บลงบนผ้าปูเมื่อวินกระแทกแรง
อื้ออออ
"อย่า อื้ออ อึก พ อแล้ว พอเถอะ อ๊าาาา" ร่างบางดันอกแกร่งทที่ทาบทับลงมา มือหนาแยกขาเรียวของใบพัดให้อ้ากว้าง
"อื้อออ ไอ้พัด ของมึงแมร่งฟิตกจัง อื้อ"ร่างสูงครางต่ำในลำคอ
"ฟิดพ่อมึงสิ มันขาดหมดแล้ว อ๊ากก " ยิ่งด่าวินยิ่งกระแทกแรง เขาพลิกตัวใบพัดให้นอนคว้ำ ก่อนจะดึงก้นงามให้ยกสูง
ปัก
ปัก
วินกระหน่ำท่อนเนื้อของเขาออกไปอย่างไม่ยัง ทั้งแรงทั้งเร็ว มือหน้าเอื้อมใปจับท่อนเอ็นของใบพัดที่ตอนนี้มันตอบสนองร่างกายตัวเอง
อื้อออ อย่าจับของกุ ไอ้ ..อื้อ ฮื่ออออ
แฮกๆๆ ร่างบางใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนคนเป็นไข้ ซุกหน้าลงกับที่นอนปากกัดผ้าปูแน่น
"อย่าเงียบ ร้องออกมา" ใบพัดยังคงกลั้นเสียงครางอย่างสุดชีวิต
"มึงดูสิว่าตัวมึงอะร่านของกูขนาดไหน"
"อื้อออ"ใบพัดกลั้นเสียง
"ร้องออกมา กุบอกให้ร้อง" วินทึ้งผมใบพัดจากด้านหลังจนหน้าหงายเงิบไปด้านหลัง
"อ๊ะ...เจ็บปล่อยกุ" เขาแสบไปทั้งหลังหัวเมื่อวินออกแรงดึง
"ครางให้กุฟัง" ร่างบางยังคงเม้มปากแน่นไม่ยอมง่ายๆ วินเลยโถมแรงเข้าไปอีก
อ๊ะ อ๊ะ ...อื้อออออ อ ย่าา" เสียงครางหวานหูทำให้อารมณ์วินยิ่งพรุ่งพล่านจนหยุดไม่อยู่แล้ว
อื้อ ออ อื้อ เสียงครางของใบพัดขาดหายเป็นช่วงๆเมื่อวินเริ่มจูบเร้าร้อนของเขาอีกครั้ง จูบที่ทำให้เขาไม่สามารถขยับไปไหน
ได้ ลิ้นร้อนเริ่มไล่ต้อนลิ้นเล็กเพื่อกวาดเอารสหวานชื่นใจไปเป็นของตนแก่นกาย ด้านก็ยังคงทำงานไม่หยุด
อู้วววววว ร่างสูงครางกระเส่า
"ไอ้ พัดของมึงตอดกุจังวะ อ๊ะ กุชักจะชอบ มึงรู้ไหมของมึงไม่เหมือนใครที่กุเคยนอนด้วยเลยสักคน" ร่างสุงบอกตามความจริง ของใบพัดทั้งฟิต ทั้งตอด เขาอยู่ตลอดจนบางจังหวะแทบจะกลั้นไม่อยู่
"ไอ้สำส่อน ฮือออ" ใบพัดจูกแน่นที่ช่วงล่าง แถมยังปวดหน่วงที่ช่องท้องเมื่อวินกระแทกแรง
"พูดมากนักนะมึง เดี๊ยวมึงจะพูดไม่ออก" วินพลิกตัวให้พัดอยู่ด้านบนแทน
"ใส่มันเข้าไป" ร่างบางนั่งนิ่งน้ำตาไหล
"จะใส่ดีๆหรือจให้กุยัดเข้าไปเอง พัดจำใจต้องยกก้นตัวเองให้ลอย วินตั้งแก่นกายแล้วกดเอวบางลงมาช้าๆ
อื้ออ เจ็บ ร่างบางร้องออกมา มือที่ถูกมัดไว้ดันอกแกร่งไว้
ปึด
ปึด
แท่งร้อนกำลังเข้าไปช้าๆ แล้ววินก็กระแทกสวนขึ้นมา ร่างบางสะดุ้งตัวโยน
"ทำสิ"
"ทำเชี้ยะไร กุไม่ทำ ไอ้สัส" ร่างเล็กยังคงดื้อดึง จนเขาหงุดหงิด เด้งเอวสวนแทน
อื้ออ อ๊าาา อย่าาา มัน ร้อน พอแล้ว พอ" ใบพัดที่ตัวเด้งตัวบนร่างของวินร้องออกมาเพราะเขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ความรุ้สึกที่
ยังคงเจ้บสะท้านมันแฝงไปด้วยความเสียวซ่านที่ตัวใบพัดเองยังไม่เคยสัมผัส
"อื้ออ พัด มึงนี่แม่งทำให้กุรู้สึกดีจริงๆ เมื่อเห็นร่างบางไม่ขัดขืนเมื่อเขาซอยเอวถี่ จึงแก้มัดที่มือ
"อย่าดื้อกับกุ" ร่างสุงสั่งเสียงเเข็ง เพราะใบพัดกำลังจะยกตัวออก
"...กุไม่ไหวแล้ว อื้ออ" วินที่กำลังแก่นกายของใบพัดแล้วลูดขึ้นลงตามแรงกระแทกที่ช่องทางรัก รางบางกัดปากตัวเองจนฮ้อ
เลือด เพราะไม่อยากส่งเสียงร้องออกไปให้อาย
เมื่อเครื่องติด วินยากที่จะดับลงง่ายๆ ร่างบางถูกทำรัก นานหลายชั่วโมง จนร่างกายตัวเองไม่ขัดขืนกับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ข้าง
ใน
กลิ่นความเลือดผสมกับกลิ่นคาวของน้ำรักของทั้งสองฝ่ายฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง
เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด เมื่อวินโยกสะโพกแรง เสียงครางหวานๆของใบพัดดังมาเป็นระยะ
ร่างบางที่ยังมีคราบน้ำตา ทำใบหน้าเหยเก เพราะความเสียวซ่าน เขาไม่อาจจะอดกลั้นได้อีก มือมือหนาสาวพัดน้อยของเขา จนมันแตกคามือ
ร่างกายของวินร้อนระอุ ทำไมเค้าไม่เคยพอเมื่อได้ชิมร่างกายนี้ มันโหยหา เหมือนอดอยากมานานทั้งๆที่เขาก็หิ้วอีตัวมาเอาแทบทุกวัน
ปากหนาพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาว ที่มีทั้งรอยกัดรอยแดง เต็มไปหมด
ข้อมือเล็กมีรอยฮ้อเลือดเพราะถูกบีบจนแทบหักหลายครั้ง
อื้อออ ใบพัด ใบพัด กุ กุจะไปแล้ว
อ๊าาาาาา อา ร่างสูงกระตุกแรงเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ น้ำรักสีขาวเอ่อทะลักเลอะงามขาของคนตัวเล็กก่อนจะไหลย้อยลงที่นอน
วิน เอนตัวซบลงบนแผ่นหลังเล็กที่นอนคว่ำหายใจถี่ เหมือนคนจาดใจตาย
"กุเกลียดมึง" ร่างเล็กด่าออกมาอีกครั้ง
"มึงเกลียดผัวมึงรึไง" วินพลิกตัวมานอนด้านข้างของใบพัด ที่นอนร้องให้ไม่หยุด
"จะร้องหาห่าสวรรค์วิมานอะไร มึงทำใจไว้เถอะ มึงต้องโดนกุอีกเยอะ"
"กุ...จะฆ่ามึง กุสาบาน กุจะฆ่ามึงให้ได้" ใบพัดรู้สึกเกลียดตัวเองที่ร่างกายไม่ยอมฟังที่เขาสั่ง
มันตอบสนองทุกท่วงท่าที่ฟ่ายนั่นส่งมาทุกอย่าง เขาไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นยั่ง ได้แต่นอนคว้ำหน้าอยู่แบบนั้น
"กุ จะรอ" ร่างสูงยิ้มเหยียดอย่างสะใจ เมื่อได้ทำร้ายร่างกายดวงใจของไอ้ภาค ยังหรอกมันยังไม่จบง่ายๆหรอก แค่นี้มันยังไมาสาสมกับสิ่งที่กุต้องเจอ
วินเดินเข้าห้องน้ไปล้างเนื้อล้างตัว เขาปล่อยให้ใบพัดนอนพัก
ร่างสูงเดินออกมาโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำเกาะพราวตรามกล้ามท้อง เขามองมายังร่างเล็กที่นอนนิ่งไม่ไหวติงสลบไปแล้ว
"หึ" วินหัวเราะเสียงต่ำ สำรวจที่นอนที่ตอนนี้มีสีแดง เป็นจุดดวงเต็มที่นอน
"ไม่น่านเชื่อว่ามึงจะซิงไอ้พัด" ร่างสูงมองใบพัดอย่างหลงไหล ร่างกายที่ทำให้เขาคลั่งได้ถึงเพียงนี้วินเดินไปแต่งตัวที่ห้องแต่งตัว ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆใบพัดร่างสุงดึงผ้ามาห่อมให้ร่างบางแล้วหลับตาลงนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อล้า
-
:haun4: มารอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ นี่ท่าพ่ชายเขารู้จะเป็นงัย ไม่เอาน้องสาวไปแก้แค้นไปมาอีกเหรอ
-
ตอนที่ 2
ในเช้าของวันใหม่ ร่างบางที่โดนทารุณกรรมมาตั้งแต่เมื่อคืน วินไม่มีท่าทีที่อ่อนโยนกับเขาเลยสักนิด ตามเนื้อตัวร่างกายมีแต่รอยฟกช้ำ รอยกัด และอย่างอื่นอีกมาก ช่องทางทางหลังฉีกขาดอย่างรุนแรงจนเลือดแห้งเกรอะกลัง ดวงตาสีสวยบวมโตจากการร้องให้มาทั้งคืน...
"ลุกไปอาบน้ำซะ ฉันจะให้เด็กมาเก็บที่นอน" พูดนะมันง่ายถ้ากุลุกได้ตอนนี้กุจะลุกไปหักคอมมึงให้ตายคามือ ร่างบางจ้องเขม่งไปยังชายร่างสูงที่พึ่งแต่งตัวออกมา
"กุบอกให้มึงลุก" ร่างสูงตรงเข้ากระชากแขนเล็กให้ลงจากที่นอน ร่างบางร่วงลงพื้นทันทีความเจ็บตรงข้างหลังมันสะท้านไปทั้งร่างเจ็บจนน้ำตาไหลขึ้นมาอีก
"อึ๊ก..กุเจ็บนะไอ้เหี้ย" ใบพัดรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลออกมา
"เจ็บสิดีกุอยากให้มึงเจ็บมากกว่านี้อีก" ร่างสูงปรายตามองคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้น ร่างบางตัวสั่นมือบางกำหมัดแน่น แล้วน้ำใสๆก็ล่วงแหมะใส่มืออย่างไม่ขาดสาย ใบพัดสะอื้นเบาๆอย่างน่าสงสาร
วินเมื่อเห็นใบพัดสะอื้นใจเขากลับไหววูบรู้สึกหงุดหงิดในใจ ก่อนจะก้มลงช้อนตัวใบพัดขึ้นสู่อ้อมอก
"อย่ามาแตะตัวกู...อย่า ฮืออ"
"มึงจะหยุดร้องได้ยัง"ร่างสูงขึ้นเสียงดุเพราะเขาไม่ชอบเห็นน้ำตาใคร
"ฮึก..เป็นมึงจะร้องไหมละ ฮึกก ฮือ" ใบพัดถามแล้วช้อยสายตาขึ้นมามอง
"เห้ออออ เจ็บขนาดนี้มึงยังปากดี อาบเองละกันกุจะไปตามแม่บ้านมาทำความสะอาด" วินถอนหายใจนึกคนอะไรดื้อชะมัด เขาวางใบพัดลงในอ่างกว้างเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้วเทผงสบู่ลงไป
"ล้างให้สะอาดกุไม่ชอบเอากับคนสกปรก"
"มึงก็สกปรก จิตใจสกปรก สมองสกปรก" ร่างบางไม่ยั้งปากที่จะด่า
"หึหึหึ" เขาหัวเราะต่ำในลำคอแล้วเดินออกมาปล่อยให้ใบพัดอาบน้ำเอง
พลางมองห้องที่เขาทำอะไรกับใบพัดบนเตียง
มันเละเทะ ไปหมด....เขานึกว่าทำอะไรตัวเล็กไปบ้างนึกแล้วก็สงสารแค่เห็นหน้าใบพัดก็นึกถึงมินตรา เพราะสองคนนี้ มีอะไรที่
คล้ายๆกัน ทั้งเสียง ทั้งเวลาสัมผัส ที่วิน ซึมซับมันอย่างคิดถึง
มือหนาลูบหน้าตัวเอง เสียงร้องยามที่ใบพัดถึงจุดกระสันมันยังคงดังก้องในหู กลิ่นเหงื่อ รสปากที่ยังหวานติดลิ้น....ยามที่ใบพัด
ตอดรัดเขาตอนสวมใส่ มันทำให้เขาหยุดทำไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไร ตอนแรกเขากะเอาใบพัดมาข่มขืนแล้วฆ่าทิ้งก่อนส่งไปให้พี่
มัน แต่ตอนนี้ เขากลับไม่กล้าทำ....
.......
หลังจากที่ทำความสะอาดเสร็จ ร่างสูงเห็นว่าใบพัดอาบน้ำนานผิดปรกติ จึงเดินเข้าไปดู
"ใบพัด" ร่างสูงตรงดิ่งไปที่อ่างทันที เมื่อใบพัดนอนไม่ได้สติอยู่ในอ่างแล้วค่อยๆจมลงช้าๆวินดึงตัวใบพัดขึ้นจากน้ำ
"ตัวร้อนชิป"เขารีบอุ้มใบพัดมาวางไว้ที่เตียงนอนที่ทำความสะอาดแล้วร่างบางเรียกยังไงก็ไม่ตื่น
"ใบพัด ใบพัด เห้ยย" ร่างสูงตกใจเมื่อเลือดซึมออกมาจากก้นของใบพัด
มือหน้ากดโทรศัพท์เรียกหมอมาทันที
"ไอ้หมอ มึงมาหากุที่เกาะหน่อย เร็วนะเว้ยกุมีคนไข้อาการหนัก"ร่างสูงออกอาการเป็นห่วง
วินไปหยิบเสื้อเชิตของตัวเองในตู้มาใส่ให้ก่อนที่หมอจะมา
...
..
.ก็อกๆ
วินเดินไปเปิดประตู ชายร่างสูงใส่ชุดกราวสีขาวสะอาดตาพร้อมกับอุปกรณ์เครื่องมือแพทย์
ใบหน้าหล่อคมจ้องนิ่งไปยังผู้ที่เรีกเขามา
"มึงทำเหี้ยอะไรเนี้ยะไอ้วิน" ทันทีที่หมอเห็นร่างเล็กที่นอนไม่สติอยู่บนเตียง มองปราดเดียวก็รู้ว่าร่างเล็กโดนอะไรมาบ้าง
"เรื่องของกู ไอ้ซัน มึงรีบๆดูดิ๊ว่าใบพัดมันเป็นอะไร"วินเร่ง
"แล้วมึงทำอะไรน้องเค้าละถึงได้เดนตายแบบนี้" ซันตรวจตรงช่องทางข้างหลัง ถึงรู้ว่ามันฉีกขาดอย่างรุนแรง และบวมมาก ซันฉีดยาแก้ปวดกับแก้อักเสบ สวนเลือดที่ออกมาต้องปล่อยไว้เพราะร่างกายจะรักษาตัวเองในไม่ช้า
"มึงนะมึง ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้" ซันหันไปคาดโทษเพื่อนรัก
"ก่อนมึงจะด่ากุ มึงถามกุรึยังว่าไอ้นี่มันเป็นใคร" วินย้อน
"จะเป็นใครก็ช่างแต่มึงไม่มีสิทธิ์ไปทำกับเค้าแบบนั้น เค้ามีพ่อมีแม่นะเว้ย" ซันพูดออกมาอย่างเหลือ อดเมื่อเห็นเพื่อนวินไม่รับรู้ว่าตัวเองทำอะไรที่เลวร้ายลงไป
"มันชื่อใบพัด ของของไอ้ภาค คนที่ฆ่ามีนตรา" ร่างสูงในชุดขาวชะงัก เขารู้ดีว่าเพื่อยจ้องจะแก้แค้นไอ้ภาคมากแค่ไหน แต่ไม่คิดว่าเพื่อนจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้
"แต่มึงก็ไม่สมควร ใบพัดมันรู้เรื่องระหว่างมึงกับไอ้ภาครึปล่าว" ร่างสูงส่ายหน้า
"แล้วมึงมาลงที่น้องเค้าทำไม กุไม่อยากคุยกับคนแบบมึงแล้ววะ" ซันไม่อาจทนเห็นร่างเล็กที่มีแต่รอยบนตัวทรมานไปมากกว่านี้
"ยากุจะจัดไว้ให้ กินให้หมด" ซันสั่งก่อนกลับ
"เออ" ร่างสูงรับคำอย่างมาใส่ใจก่อนจะเดินไปนั่งที่ข้างเตียงมองใบหน้าสวยที่มีรอยช้ำมุมปาก มือหนาสัมผัสแตะเบาๆ แต่กลับชักมือกลับ
"ผิดที่พี่มึงนะแหละ" เขามองร่างเล็กแล้วผละออกไป
..
..
..
"ป้าครับ วินฝากทำทำข้าวต้มหมูไว้ให้ใบพัดด้วยนะครับ จะได้ให้เขากินยา" ร่างสูงลงมาบอกป้าแม่บ้านที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก ด้วยแววตาอ่อนโยน
"คุณวินคะ หนูใบพัด...."หญิงชราต้องเก้บคำพูดไว้เมื่อโดนสายตาดุดันของวิน ในใจนึกห่วงใบพัดไม่น้อยเพราะรู้ว่าวินทำอะไร เธอต้องทนฟังเสียงกรีดร้องของใบพัดเกือบทั้งคืน ทั้งๆที่อยู่เรือนหลังเล็ก
...
..
..
"อื้ออออ พี่ครับ พี่ ใบพัดเจ็บ" ร่างบางที่ไข้ขึ้นสูงระเมอออกมาเพราะพิษไข้ ร่างสูงที่นอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่หันมามองแล้วทำคิ้วผูกโบว์
มืออหนาเอื้อมไปแตะหน้าผากใบพัดเพื่อวัดไข้ แล้วต้องรีบชักมือกลับ
"ตัวร้อนจี๊เลย" ร่างสูงอุทานก่อนจะลงไปบอกป้าแช่มให้เตรียมข้าวกับผ้าชุบน้ำขึ้นมา
"ป้าเช็ดให้นะคะคุณวิน"
"ผมจะทำเองครับ" ร่างสูงไม่อยากให้ใครเห็นรอยบนตัวของใบพัด
"ตะ แต่ ว่า .."
"ลงไปทำงานเถอะครับเดี๊ยวผมจัดการเอง" ป้าแช่มออกไปแล้ว ร่างสูงค่อยๆเช็ดตัวใบพัดอย่างแผ่วเบา
"อือออ พี่ พี่ ฮึก..ใบพัด..ใบพัดเจ็บ" ร่างบางยังคงเพ้อ วินมองเห็นรอยช้ำบนตัวของใบพัด
"เจ็บมากไหมวะ"
"ใบพัด ตื่น ตื่นขึ้นมากินยาก่อน"รวินที่ปลุกใบพัดให้ลุกขึ้นมากินยา น่างบางปรือตามอง
"พี่ครับ..."ร่างบางผวากอดวิน เขาอึ้งนิ่ง เพราะร่างเล็กคิดว่าเขาเป็นไอ้ภาค ก่อนจะดันตัวใบพัดออกแล้วมองดวงหน้าที่ตอนนี้ซีดเป็นกระดาษ เขาพยุงให้ใบพัดหันหลังเอาหัวซบ อกแกร่งแล้วค่อยๆยัดยาเข้าปากบางตามด้วยน้ำ
อึก
อึก
"พี่มาหาพัดแล้วหรอ" ผมมองเห็นใครบางคนกำลังป้อนยาผม หึ..ไอ้วิน มึงเห็นไหมว่าพี่มาช่วยกูแล้ว ผมกอดเอวพี่ไว้แน่น
"อย่าทิ้งใบพัดนะครับ ใบพัดกลัว" เสียงออดอ้อนของคนเป็นไข้เหมือนกับเด็กชายตัวน้อย ร่างสูงพยายามแกะมือบางออกจาก
เอวตัวเอง แต่ยิ่งแกะยิ่งรัดแน่น
"ไอ้เด็กบ้า" เขาจึงต้องล้มตัวนอนข้างๆ เอาหัวเล็กหนุ่นแขนตัวเองไว้ รอให้หายไข้ก่อนเถอะฉันเอาคืนนายแน่ ใบพัด
ร่างเล็กซุกอกแกร่งด้วยความหนาว มือหนาลูบหัวใบพัดอย่างแผ่วเบานึกสงสารคนตรงหน้าที่ต้องมารับกรรมแทนพี่ชายตัวเอง
เขาดึงผ้าห่มหนาห่มให้ร่างบางแล้วหยิบหนังสือที่หัวเตียงมาอ่านด้วยมือข้างเดียว
.............
วินคอยปลุกให้ใบพัดลุกขึ้นมากินยาทุก4ชั่วโมงจนตอนนี้ไข้ลดลงไปเยอะ แต่ใบพัดก็ยังกอดเขาแจ
"นี่มึงติดพี่ขนาดนี้เลยหรอใบพัด" วิน ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายเมื่อ เขากลัวคนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมา
""อึกก อืมม" ดวงตากลมค่อยๆเปิดออกช้าๆแม้ว่ามันจะหนักจนอยากจะปิดอีกรอบผมรู้สึกคอแห้งเลยลุกขึ้นมาจะหากินน้ำ แต่ว่าเมื่อตามันปรับแสงได้ก็พบว่า
ตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนกว่างของตัวสูง ไม่รู้ว่าผมไปนอนแนบ อกมันตั้งแต่เมื่อไหร่แต่พอจะขยับก็รู้ว่ามันกอดเอวผมไว้ (มึงจะ
กอดกูทำสน...อะไรครับมึงคิดว่ากุจะหนีมึงหรอ สภาพนี้อะนะ) ผมแกะมือวินออกจากเอวให้เบาที่สุดไม่อยากให้มันตื่น กลัวมันจะ
จับผมปล้ำอีก แต่ยังไม่ทันที่ขาจะก้าวลงจากเตียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาซะก่อน
"อืออ ตื่นแล้วหรอ เป็นไงมั่ง" คนตัวสูงเอ่ยถามเมื่อเขารู้สึกตัวด้วยความเป็นห่วงมือหนายกแตะที่หน้าผากของคนตัวเล็ก
แต่ก็ถูกปัดออก
"กุยังไม่ตายง่ายๆหรอก" ร่างเล็กพูดออกไปด้วยความประชด
"ก็ดี เพราะฉันก็ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านมันจะเป็นเสนียด" ร่างสูงพูดเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืนบีบแขนตัวเองที่ตอนนี้มันปวดไปหมด
"ยังไม่สำนึกอีก คนอะไร" วินบ่นพึมพำเบาๆให้ร่างเล็กได้ยิน ก่อนจะโดนสายตาโกรธของอีกฝ่าย
"คนที่ไม่มีจิตสำนึกคือมึงมากกว่ามั้ง ไอ้วิน" ร่างบางจิกเรียกรู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้าอายุมากกว่าหลายปี
"ยังอวดดีเหมือนเคย สงสัยไอ้ที่โดนของฉันไปแสดงว่ายังไม่เข็ด สงสัยต้องฟื้นความจำ ว่าวันก่อน มึงร้องครวญครางแล้วน่ารัก
แค่ไหน แล้วค่อยบอกว่าเมียที่ดีมันต้องทำตัวยังไง" ร่างสูงยิ้มเหี้ยม
"เมีย !!!!! มึงนี่มันหน้าด้านที่สุด ข่มขืนกุแล้วเรียกกุว่าเมีย เหอะ กุคิดแค่ว่าให้หมาเดนตายมันแดก " ผมด่ามันไปอย่างเหลืออด
ร่างเล็กโกรธจนตัวสั่น กับถ้อยคำแสลงหู
"ไอ้พัด" ร่างสูงขึ้นเสียงสูงจนผมสะดุ้ง ไม่นึกว่ามันจะโกรธแรงขึ้นมาอีก ร่างสูงกระชากผมลงจากที่นอน
ไม่มีแม้แต่แรงจะสู้ทำไมต้องยั่วให้โมโห วินมองใบหน้าสวยๆของใบพัดที่แสดงอาการว่าเจ็บออกมาให้เห็น ปากบางสวยเม้ม
แน่น ร่างกายบอบบางแบบนี้แค่เหวี่ยงไม่กี่ที่กระดูกคงหักคามือแล้ว ร่างสูงมองคนที่เจ็บแต่ไม่พูดยังดื้อดึงยั่วให้โกรธได้ทุกเวลา
อย่างไม่เข้าใจ
"ทำไม มึงไม่พอใจกุ ก็ฆ่ากุเลยสิ จะได้สมใจที่คิดจะแก้แค้นพี่กุ อ่อแล้วจะบอกอะไรให้นะว่าพี่กุเค้าไม่สนหรอกว่ากุจะเป็นตายร้ายดียังไง มึงคงไม่รู้สินะว่ากุกับพี่ไม่ถูกกัน" ร่างบางโกหกคำโต ทั้งที่รู้ว่าภาครักตนเองมากแค่ไหน
"หึ..มึงตายตอนนี้ก็ไม่สนุกสิใบพัด กุยังเล่นสนุกกับร่างกายมึงยังไม่พอเลย ไว้กุเบื่อมึงเมื่อไหร่มึงได้ตายสมใจอยาก" ร่างสูงหัวเราะในลำคอแล้วจ้องมองล่างเล็กที่ยังถือดีไม่ห่วงชีวิตตัวเอง
" 555555555555555 ได้มึงเอากุให้สมใจอยากมึงเลยนะ กุจะบอกอะไรให้ กุนะมีผัวมาเป็นร้อย ทุกวันนี้กุก็มีโรคติดตัว "ร่างเล็กหัวเราะดังลั่น จนคิ้วเรียวของวินกระตุกกับคำโกหกของคนตรงหน้า
"มึงบริสุทธิ์ ไอ้พัดทำไมกุจะไม่รู้ กูนะผัวคนแรกของมึงเลยละ" ร่างสูงเอ่อยอย่างเย้ยหยัน ร่างบางกัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิด (แมร่งหลอกยากจริงวุ้ย)
"แล้วช่วยจำใส่สมองน้อยๆของมึงด้วยนะว่า มึงเป็นของกุไม่ต้องร่านไปให้ใครเค้าเอา"
"มึงไม่มีสิทธิมาบังคับกุ กุอยากจะทำอะไรกุก็จะทำ" ผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ยิ่งไอ้คนตรงหน้านี่แล้วละก็
"มีสิ มึงเป็นเมียกุ จำไว้ด้วย หรือจะต้องให้ทบวนอีกรอบมึงถึงจะจำได้"
ผมผงะถอยหลังเมื่อนายนั่นเดินเขาหาผม
"มึงจะทำอะไร..ถอยไปนะ"ผมผลักอกแกร่งนั้นเต็มแรงแต่ร่างสูงไม่สะทกสะท้าน แถมยังดันตัวเองมาทับผมอีก
"ไปให้พ้น"
หมับ !!!!
ผมต้องตกใจเมื่อร่างสูงนั้นรวบมือผมไว้เหนือศรีษะ ส่วนมืออีกข้างสอดเข้ามาในเสื้อนอนตัวโคร่ง
"อย่าทำแบบนี้ ปล่อยกุนะ ไอ้...อุ๊ป"
ร่างบางกลืนคำด่าลงคอเมื่อร่าสูงกดจูบลงมาโดยไม่ทันตั้งตัวมิอหน้าไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเลื่อนลงไปบีบเค้นแก่นกายของผม ช่วงล่างที่บดเบียดเสียดทำให้ความเสียวพุ่งพร่านไปทั่วตัว
"อื้อออ อย่า อื้อ" ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาจนร่างกายเล็กอ่อนระทวย ปลายลิ้นที่ดุนดันจะเกี่ยวลิ้นรสหวานของอีกฝ่ายอย่างหื่นกระหาย ร่างบางทุบอกแกร่งถี่รัวเมื่อตัวเองหายใจไม่ทัน ร่างสูงถอนจูบอย่างเสียดาย ดวงหน้าสวยตอนนี้ขึ้นสี มันยิ่งทำให้ดูน่ารักมากขึ้นไปอีก ร่างสูงโน้มตัวมากอีกครั้ง
โครกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เสียงท้องร้องดังขัดจังหวะ จากคนตัวเล็ก
ที่เป็นเหมือนระฆังดังช่วยชีวิต วินลูบหน้าตัวเองด้วยความหงุดหงิดแล้วผละตัวลงจากล่างเล็กที่นั่งหอบอย่างเหนื่อยล้า วินเดินลงจากที่นอนแล้วดึงตัวผมให้ลุกตาม
"เบาๆสิมันเจ็บนะ"ผมขืนตัวเองให้วินเดินช้าลงความรู้เสียดๆตรงก้นมันทำให้ผมอึดอัด แถมเวลาเดินมันก็เจ็บอีกต่างหาก
ผมถูกลากให้มานั่งที่โต๊ะกินข้าว ร่างสุงสั่งให้แม่บ้านต้มข้าวต้มมาให้ผมกิน
กลิ่นข้าวต้มร้อนๆหอมกลุ่นเตะจมูกผมที่ได้แต่ลอบกลืนน้ำลายลงคอไม่แตะของกินที่อยู่แค่ตรงหน้า
"หิวก็กินสิ" เสียงทุ้มต่ำเรียกให้ผมหันไปมองตาค้อน(รู้ดีจริงๆ)
"ผมไม่หิว" เขามองร่างเล็กที่ยังมีศักดิ์ศรีค้ำคอทั้งๆที่มันแทบจะไม่เหลือ เห็นแล้วมันหงุดหงิด
"ฉันบอกให้กิน" ร่างสูงสั่งเสียงดัง
"ก็บอกว่าไม่หิวไง" ใบพัดไม่ยอมเช่นกัน อณาวิน กัดฟันกรอด ทุบโต๊ะดังปังจนหลายคนสะดุ้ง รวมถึงผม (คนบ้าอะไรน่ากลัวชิ
ปหาย)
"จะต้องให้ฉันลุกไปป้อนไหม" ร่างสูงขู่ผมอีก ถ้าให้มันป้อนมีหวังจับกรอกปาก
"ไม่ต้อง"ผมค่อยๆหยิบช้อนตักข้าวเข้าปาก
"อ๊ะ ร้อน บ้าเอ้ย" ผมลืมไปว่าข้าวมันยังร้อนอยู่มันเลยลวกปากผมเต็มๆ
"หึ"เสียงหัวเราะต่ำในลำคอของคนวางมาดเยาะเย้ยผม แถมมุมปากยังยกยิ้ม
(วิน)
ผมมองใบพัดที่ยังคงไม่ยอมกินข้าวสักทีไม่รู้อะไรมันค้ำคอไว้จนผมขู่นะแหละถึงจะยอมตักข้าวเข้าปาก แต่ก็มิวาย เห้อออ ซุ่ม
ซ้ามจริง ผมเห้นร่างบางเปาปากตัวเองอย่างขำๆ
"จะ มาขำทำ สนตรีนอะไรครับ" ร่างเล็กหันมาแขวะใส่ผมอีกครั้ง
"กินดีๆสิ" ร่างสูงเอ็ด
"ยุ่ง" หลังจากที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องผมตั้งแต่วันก่อน วันนี้มีแค่ข้าวต้มก็เลวนักหรอก ผมรีบกินโดยไม่ได้มองว่าร่าสูงมองเขาอยู่ตลอด
"เห้ออออ อิ่ม" ผมเผลอเอามือลูบท้องอย่างลืมตัว พอหันไปอีกทีก็เจอสายตาพิฆาต
"อิ่มแล้วก็ลุก" ร่างสูงลุกขึ้นแล้วดึงแขนผมให้เดินตาม
"เห้ย เดินช้าๆก็ได้มันเจ็บนะรู้ไหม" ผมขึ้นเสียงใส่ ไม่รู้ขาจะยาวไปไหน กูตามไม่ทันว้อย
"ก็รีบๆเดินสิ ฉันมีเวลาไม่มากนักหรอกนะ"
"เหอะ" ผมกระแทกเท้าเดินนำเข้าไปในห้อง
ปัง !!! ปิดประตูกระแทกหน้าแมร่งง หมันใส้ เหมือนทำคุณบูชาโทษ
โครม ..ปุป
โอ๊ยย
ร่างบางเดินสะดุดขาตัวเองหัวทิ่มครึ่งหนึ่งอยู่บนเตียงครึ่งหนึ่งอยู่ที่พื้น หน้าท้องกระแทกเข้ากับขอบเตียง
"ทำ..บ้า อะ...ไรของนาย"เสียงของร่างสูงขาดหายเป็นช่วงๆเพราะเขาสะอึกกับภาพตรงหน้า ต้นขาเรียวกับก้นงอนงามโผล่พ้น
ชุดนอนตัว
โคร่ง ที่เกิดจากเสื้อเชิดของเขานั้นเอง มือหนายกขึ้นปิดจมูกพลางลอบกลืนน้ำลายอย่างข่มอารมณ์
"ทำอะไรใบพัด" วินเดินเขาหาพร้อมกับที่ร่างเล็กที่หันมา
"วิน..เลือดนาย "
"วืดดดด" เลือดกำเดาสีแดงสดไหลออกจากรูจมูกของคนตัวโต ที่ไม่รู้ว่าเกิดจากแรงกระแทกของประตูหรือจากหนุ่มน้อยตรง
หน้านี้กันแน่ ร่างสูงก้าวสุขุมเขาหาผมที่ขยับพลิกตัวไปอยู่อีกฝากที่นอนอย่างไหวตัวทัน
"ถ้าคิดจะยั่วฉันเล่นๆ เก็บเอาไว้คืนนี้ดีกว่านะใบพัด" ร่างบอกด้วยเสียงแหบพร่า เขามองขาขาวที่เสื้อปิดไม่มิดอย่างหืนกระหาย
"ใครยั่ว นายคิดไปเอง อย่าเข้ามานะ" ไม่ทันแล้วร่างสูงกระโจนครั้งเดียวก็ถึงตัวเขาแล้ว
"แบบนี้แหละที่เค้าเรียกว่ายั่ว"
"ไอ้ ฟายเอ้ยยยย ปล่อยกุสิว้อย มันเจ็บ" ร่างบางดินพล่านภายใต้ร่างสู่ที่นั่งค่อมเขาอยู่
"อยู่นิ่งๆ นายอยู่นิ่งไม่เป็นเลยรึไง" ร่างสูงตะคอกเสียงดังมือหนาพยายามจับมือเล็กที่ทุบตีเขาไม่หยุด
"ปล่อยสิวะ มันหนัก ตัวหยังกะควายมานั่งทับอยู่ได้"
"ใบพัด!!!!!" ร่างสูงตอนนี้ที่ฟิวส์ขาด ใชสันหลังมือปาดเลือดที่มุมปากเมื่อร่างเล็กเหวี่ยงมือไปฟาดหน้าเขา
ร่างบางชะงัก ด้วยความตกใจ ตาใสมีน้ำปริ่มอยู่ที่ขอบตา
"เลิกดิ้น เลิกโวยวายแล้วฟังฉัน" ร่างสูงลดเสียงลงจนอยู่ในระดับปรกติ
"อะไร"
"ฉันจะออกไปทำงาน อย่าคิดหนี "
"......"
"ได้ยินที่ฉันพูดไหม"
"......"
"ฉันถามว่าได้ยินที่พูดไหม" ใบพัดไม่ยอมตอบเขาเลยรู้สึกโมโหขึ้นมาอีก เบาบีบแขนใบพัดแรงๆ
"โอ๊ยย ไอ้บ้า " ร่างบางเหวี่ยงใส่
"ที่ถามนะได้ยินไหม"
"เอออ"
"แล้วฉันจะรีบกลับ"
"ไม่ต้องกลับมายิ่งดี" พูดแล้วเบนหน้าหนี
"หึ" ร่างสูงดึงใบพัดเขาหาตัว ก่อนจะช้อนท้ายทอยให้หันมามองเขา ก่อนจะบดปากลงสัมผัสริมฝีปากนุ่ม
"อื้ออ "ร่างบางส่งเสียงค้านมือที่จะทุบก็ถูกรวบเอาไว้ที่หน้าท้อง ร่างบางรู้สึกใบหน้าเห่อร้อนเมื่อมือของเขาสัมผัสกล้ามท้องแข้งของคนตรงหน้าเบาๆ
จูบรสหวานเหมือนน้ำผึ้ง ที่เขาอยากจะกิน ก่อนที่จะไปทำงาน
"อย่าคิดหนี" ร่างสูงย้ำก่อนเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างบางที่ใจสั่นไม่หยุด
"ไม่หนีก็โง่สิ".....ผมเหลือบมองนาฬิกา 6.30น ก่อนจะล้มตัวลงนอนเพราะยังเจ็บที่ช่องทางด้านหลังไม่น้อย ...ใบพัดไม่ใช่คน
โง่ เขาแค่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น
........
ร่างบางนอนคิดถึงแผนการที่จะหนี เขาต้องรู้เวลาที่อณาวินเข้าออกบ้านที่แน่นอน วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเห้นเขาไปทำงาน แถมยัง
ต้องรู้ว่าที่มันคือที่ไหน ผมรู้แค่ว่ามันเป็นเกาะส่วนตัว ไม่รู้ว่ามันกว้างขวางขนาดไหน แล้วมีทางหนีทางไหนบ้าง
ก็อกๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรีกให้ผมหลุดออกจากความคิด ผมก้าวขาเดินอย่างยากลำบากมือบางประคองก้นเดิน
"ครับ"
"คุณใบพัดคะ" ร่างเล็กของหญิงชราที่ดูเหมือนไอ้วินมันจะเกรงใจอยู่บ้างเดินเขามา
"ครับป้า" ผมเอ่ยทักอย่างเป็นมิตร เพราะมีป้าเท่านั้นที่ค่อยส่งสายตาให้กำลังใจผม
"เจ็บตรงไหนบ้างคะ" ป้าประคองผมนั่งตรงโซฟาหรูกลางห้อง พลางยกมือประคองใบหน้า มือที่อบอุ่น ทำให้ผมน้ำตาไหลอย่าง
ไม่มีสาเหตุ
"ไม่เป็นไรครับพัดทนได้ ป้าไม่ต้องห่วง" ผมบอกไปอย่างนั้นที่จริงเจ็บเจียนตาย
"คุณพัด ...อย่าไปถือโทษโกรธคุณวินเค้าเลยนะคะ" ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นแม้จะกระดากใจที่ต้องขอให้คนที่โดนเจ้านายตัวเองทำร้ายให้ยกโทษให้
"คุณวิน เธอนะเสียคุณมีนตราไป ตอนที่กำลังจะเข้าพีแต่งงาน" ผมได้แต่นิ่งฟัง
"เธอเสียใจ เธอแค้นพี่ของคุณมาก เพราะพี่ของคุณเป็นคนบุกจับคุณวินบนเกาะนี้"
"แล้วป้ารู้หรือเปล่าครับว่าพี่มีนตราเคยเป็นแฟนกับพี่ภาคมาก่อน" หญิงชราชะงักเพราะไม่คิดว่าร่างบางจะรู้
"ตอนนั้นผมพึ่งจะอยู่ม.ต้น ผมพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร"
"คุณพัดโกรธคุณวินไหมคะ" หญิงชรามองตาผมอย่างหาความจริง
"ผมไม่โกรธหรอกครับ" คำตอบที่เรียกรอยยิ้มให้กับหญิงชรา
"แต่ผมเกลียด เกลียดที่สุด" ร่างเล็กเน้นทุกคำ เล่นเอาคนถามหน้าซีด
"ก็สมควรจะเกลียด" ป้าแช่มเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะหันมายิ้ม
"คุณวินขี้ใจอ่อน เป็นคนใจดี ถ้าคุณพัดไม่ดื้อ ไม่เถียง หรือทำให้คุณเขาโมโห ใบพัดอาจจะเลิกเกลียดคุณวินก็ได้นะคะ"
"......."
"นี่ยา ที่คุณวินเตรียมไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน ทานซะนะคะจะได้หาย" พลางมองไปที่ก้น
"ถ้าหิวหรือต้องการอะไรเรียกป้านะ" มือเหี่ยวกุมมือร่างบางไว้ก่อนจะขอตัวออกไปทำงาน
หึใจดี ใจดีกับผีนะสิ ผมหยิบยาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตาม
"เอาวะ ยังไงเราก็ต้องหายให้ร่างกายแข็งแรงก่อน เรื่องอื่นค่อยคิดทีหลัง
เดินไปเปิดทีวีจอยักษ์แล้วล้มตัวลงบนโซฟานุ่มเปิดหาอะไรดูไปเรื่อยๆ จนหนังตามันเริ่มหนักแต่ก็ยังฝืน เพราะอยากจะรู้ว่าเจ้า
ของบ้านมันจะกลับมากี่โมง แต่ว่าความง่วงมันไม่เข้าใครออกใคร ผมเลย หลับ......เข้าสู่ห้วงนิทราใยบันดล
...... :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ต่อนะๆๆๆๆๆ
-
อรัยยยยย ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า :L2:
แต่อย่าลืมใส่กฎด้วยนะเออ
-
:impress2:
-
ตอนที่ 3 ย้อนอดีต
"เกาะยานก" เป็นชื่อเกาะที่เขาตั้งขึ้นมาหลังจากได้สัมปทาน เกาะที่เป็นรูปคล้ายหัวใจตั้งอยู่ไม่ไกลจากชายฝั่งมากเท่าไหร่ บนเกาะแห่งนี้ กำลังจะมีพิธีแต่งงานแบบชาวเล มันเรียงง่ายแต่หรูหรา...บรรดาแขกที่มางานในครั้งนี้ล้วนแต่เป็นญาตืสนิทมิตรสหาย ลานพิธี ถูกจัดวางไว้ตรงชายหาดหน้าบ้านหลังใหญ่ ทุกอย่างล้วนเป็นแต่สีขาว สีที่เจ้าสาวชอบ
ทั้งดอกกุหลาบ ซุ้มประตู เก้าอี้ .... เสียงดนตรีขับขาลประสานไปกับเสียงคลื่นลม ใบหน้าทุกคนล้วยยิ้มแย้มแจ่มใส และเมื่อถึงเวลา
ชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐาน ผิวขาว ผุ้เป็นเจ้าของดวงตาเฉียบคม เครื่องหน้าที่เหมือนพระเจ้าสรรค์สร้างในชุดทักซิโดเข้ารูปยิ่งทำให้เขาดูดีหล่อคมขึ้นไปอีก ปากอิ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนใจเต้นแรงอยู่บนแท่นพิธี....งานแต่งงานที่เขารอมานานแรมปี กับผู้หญิงที่เขาตั้งใจจะใช้ชีวิตร่วมกันไปจนวันตาย ...พร้อมกับลูกชายที่ป่วยอยุ่ที่ดรงพยาบาล นึกเสียดายที่ตัวแสบมันดันป่วยเอาวันก่อนแต่งงาน ร่างสูงยืนทำใจสงบนิ่ง ภวานาอย่าให้เกิดอะไรในวันนี้เลย ขอแค่วันนี้วันเดียว วันสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา
"เจ้าสาวมาแล้ว" เสียงแขกคนหนึ่งเรียกให้ทั้งหมดหันไปมอง รวมถึงตัวเจ้าบ่าว
สาวสวยในชุดเจ้าสาวสีขาวใบหน้าอ่อนหวานยิ้มน้อยๆอย่างเขินอายเมื่อตัวเองตกเป็นเป้าสายตา ปากบางสีสวย ถูกแต่งแต้มสีสันอย่างลงตัว กระโปรงยางลากมาตามพื้นทรายที่โรยด้วยกลีบดอกไม้หลากสี ดวงหน้าสวยยิ้มอ่อนโยนให้เจ้าบ่าวที่แท่นประรำพิธี
ก่อนจะรับมือที่ยื่นออกมาของเจ้าบ่าว......
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะสาบานรัก อยู่นั้น จู่ก็มีเสียงที่เหมือนกับฟ้าพิโรธดังขึ้น
ปัง ปัง ปัง
"ไอ้วินมอบตัวซะ เอ็งยังมีโอกาศไปสู้ในชั้นศาลนะเว้ย" เสียงชายหนุ่มในเครื่องแบบตะโกนผ่านโทรโข่งในมือ
วิน หรือ อณาวิน ชายหนุ่มวัยกลัดมัน ที่เป็นเจ้าของเกาะรัก และ เจ้าบ่าว ที่มีสีหน้าเครียดพาภรรยาตัวเองมาหลบหลังแท่นพิธี ดวงหน้าสวยซีดเผือด เมื่อเห็นนายตำรวจบุกขึ้นมาบนเกาะ
"วินคะ...มีนกลัว" วินโอบกอดภรรยาไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง อยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดียวผมมา
ปัง ๆ ๆ ๆ เสียงปืนที่ต่อสู้กันระหว่างตำรวจกับลูกน้องของอณาวิน เจ้าพ่อบ่อนกาสิโน และผู้ค้าอาวุธเถื่อน ร่างสูงมองหาทางหนีที่ปลอดภัยให้กับมีนตรา ก่อนจะวิ่งหลบห่ากระสุน ที่พุ่งมาหาเขา
.................
เสียงปืนที่ดังสนั่นท่ามกลาง เกาะส่วนตัวของเจ้าพ่อมาเฟีย เมื่อถูกเจ้าหน้าที่ทำการขึ้นบุกจับกุมในวันแต่งงาน
กรี๊ดดดด เหล่าบรรดาแขกที่มางานพากันหลบกระสุนกันจ้าระหวั่น ร่างสูงของเจ้าบ่าวรีบจูงมือเจ้าสาวของเขาวิ่งหลบห่ากระสุนที่มุ่งหวังหมายจะเอาชีวิต มือหนากุมมือคู่สวยของเจ้าสาวเอาไว้แน่น ในตาคม จ้องมองหญิงสาวแสนรักด้วยแววตาขอโทษ
"วินคะ รีบหนีไปเถอะ มินจะหลบอยู่ตรงนี้ วินรีบหนีไปก่อนนะคะ"หญิงสาวน่าตาน่ารักบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ...ร่างสูงดึงว่าที่ภรรยาเข้าไปกอด พลางหาทางหนีทีไล่
"พี่ไม่ทิ้งมินไว้ที่นี่ เราต้องหนีไปด้วยกัน"ชายหนุ่มบอกเสียงหนักแน่น เขาไม่มีวันทิ้งคนรักให้ตกอยู่ในอันตรายแบบนี้แน่ เขาต้องพาเธอหนีไปให้ได้ เมื่อเห็นว่า จวนตัวแล้วเมื่อนายตำรวจหลายคนวิ่งมาทางเขา อณาวิน จ้องตาเขม่งอย่างโกรธในอารมณ์
ทำไมต้อง วันนี้ ทำไมต้องวันที่เขากำลังจะแต่งงาน วินไม่รอช้า กดหัว มินตรา ลงต่ำแล้วเริ่มออกวิ่งไปยังป่าสนท้ายเกาะ ที่นั้นมีเรือจอดอยู่
บ่าวสาวออกแรงวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต มินตรา หวาดวิตกเพราะเธอเองก็กลัวเรื่องแบบนี้ กลัวชายคนรักต้องมาตาย
"ไอ้วิน หยุดนะเว้ยยย" เสียงร้องสั่งของนายตำรวจคนหนึ่งวิ่งไล่หลังมา
อณาวิน ชักปืนที่แอบไว้ที่เอว ยิงออกไป
ปัง ปัง ปัง
กรี๊ดดดด หญิงสาวกรีดร้องด้วยความกลัว
"เห้ยย"นายตำรวจหนุ่มกระโดดหลบลงพื้นแทบไม่ทัน หัวกระสุนเฉี่ยวเส้นผมเขาแบบเส้นยาแดงผ่าแปด
ปัง
ปัง
อย่ายิง ! อย่ายิง! นายตำรวจรีบสั่งห้ามลูกน้องตัวเอง เกรงว่าจะไปโดนตัวเจ้าสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเข้า ในใจนึกห่วงกลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย
ฉึก อึ๊ก..... ร่างบางเซเล็กน้อย แต่ก็ยังวิ่งต่อ เพราะว่ายังไม่ถึงจุดหมาย
"มีนตรา อีกนิดเดียว ทนอีกนิดจะถึงแล้ว" ชายหนุ่มบอกอย่างดีใจ มือหนาชุ่มเหงื่อ
กำมือบางไว้แน่น อีกไม่กี่เมตร ก็จะถึงท่าเรือ
"วิน..วินคะ อึก.." ร่างบางของมินตราหยุดวิ่งกะทันหัน ชายหนุ่มหันไปมอง..
"ทนอีกนิดนะคนดี" ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน พลางพยุงร่างของมีนตราไว้.
"ตะ แต่ ว่า...."ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น พร้อมกับแบมือที่กุมหน้าท้องออก ก่อนจะทรุดลงกับกองทรายของชายหาด เลือดสีแดงสดเอ่อทะลัก ฉาบลงบนชุดสีขาวจนกลายเป็นสีแดง
"มิน มิน..."วินที่ตอนนี้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกทรุดนั่งประคองร่างของมินตราไว้
"วิน คะ หนีไป ไม่ต้องห่วง มิน วินต้องรอดนะรู้ไหม เพื่อลูกของเรา"
มินตรานึกถึงเด็กชายที่กำลังนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเนื่องจากป่วยหนัก
"มิน อย่านะ อย่าทิ้งผมนะ "ร่างสูงที่ไม่เคยเข้มแข็งบัดนี้กลับร้องให้ออกมาอย่างหนัก
"วินเชื่อมิน นะคะ วินรักมินไหม"
"รักสิ ผมรักมิน "
"ถ้ารักสัญญากับมินนะคะว่าจะอยู่ดูแลลูกของเราให้เติบโต..ฮึกก" มินตราหายใจกระตุก ใบหน้าชุ่มเหงื่อ บางสีซีดเนื่องจากเสียเลือดมาก...ยิ้มบางให้กับอณาวิน
"ผมสัญญา คุณก็ต้องสัญญาว่าจะไปกับผม" อณาวินพยายามดึงตัวมินตราให้ลุกขึ้นยืนแต่เธอกลับขืนไว้แล้วหันไปมองตำรวจที่วิ่งไกล้เข้ามา
"เร็วสิคะ เร็ว" มินตราร้องให้ทั้งน้ำตา ไล่ชายหนุ่มให้หนีไป
"ไม่ ผมไม่ไป" วินยังคังพยุงมินตราให้เดิน แม้จะต้องลากเธอไปกับพื้นทรายก็ตาม
"วินคะ "เสียงของมินตราเริ่มแผ่วลงช้าๆ
"มิน ไม่ นะ ไม่ อย่าไปนะ ฮึก มิน" ร่างสูงทรุดลงกับพื้น
"มินรักวินนะ อยู่เพื่อลูกนะคะ ฮึกกก" แล้วผมหายใจสุดท้ายของมินตราก็หลุดรอยไป
อณาวินจูบลงที่หน้าผากของมินตาอย่างแผ่วเบา เขาไม่ลืมสัญญาที่มีไว้ให้กับภรรยาที่รัก
"ผมจะอยู่เพื่อลูก" พร้อมกับจ้องมองไปยังนายตำรวจหนุ่มที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้
"เพื่อแก้แค้น" เขาวางร่างของมทินตราลงแล้วออกแรงวิ่งอีกครั้ง ทุกๆก้าวมันเหมือนเขาวิ่งอยู่บนไม้หนามที่ทิ่มแทงเท้ากับหัวใจเขาอยู่ตลอดเวลา อณาวิน มองภาพคนรักของตัวเองด้วยหัวใจที่บอบช้ำ ร่างเจ้าสาวที่ไร้วิญญาณ..นอนจมกองเลือดอยู่บนผืนทราย
....
"มินตรา"
ปัง
ปัง
ปัง
วินก้มตัวต่ำเพื่อหลบห่ากระสุนที่พุ่งมา เขาวิ่งเลาะเข้าไปในป่าสนเพื่อให้ตนไม้เป็ที่รองรับกระสุนแทน ร่าสูงใหญ่วิ่งมาถึงท่าเรื่อก่อนที่ตำรวจจะถึงตัวเขา แล้วสตราทเครื่องยนต์ ออกเรือทันทีโดยไม่หันมามองเกาะ "รัก" เกาะที่เขาซื้อไว้เพื่อสร้างครอบครัวกับมินตรา
..
...
..
..
นั่นคืออดีตที่ร่างสูงเคยจดจำ
..
-
ตอนที่ 4 แค่คนๆหนึ่ง
"อย่าคิดหนี....ห้ามออกไปไหน...อย่าดื้อ....อยู่นิ่งๆ เห้อออออ พูดกรอกหูอยู่ได้แมร่งทุกวันใครมันจะไปหนีได้วะ ลูกน้องมึงเต็มบ้านไปหมด "ร่างเล็กได้แต่บนกับตัวเอง ตั้งแต่ป้าแช่มเข้ามาหาวันนั้นผมเริ่มที่จะพอมีทางรอด นั่นคือ ยอมแต่ไม่ใช่ยอมให้ปล้ำนะ ยอมในสิ่งที่มันสั่งไม่เถียงไม่ด่า ทั้งๆที่ในใจแช่งชักหักกระดูกมันวันละหลายร้อยรอบ ....วันนี้วินมันตื่นสายเพราะเมื่อคืนกลับเกือบเช้าไม่รู้ไปทำอะไรมา หน้าตานี่แก่ลงเยอะ ผมเลยแอบย่องลงจากเตียงอย่างเงียบที่สุด จะถึงแล้วๆ ประตูอยู่แค่เอื้อม
"ใบพัด นั่นนายจะทำอะไรนะ"
เฮือกกกกกกกกกก (ชิปหายละ) - -*
ร่างบางที่กำลังจะก้าวออกจากประตูห้องนอนสะดุ้งโหยงขาก้าวชะงัก
"จะออกไปเดินเล่น"ผมอ้อมแอ้มตอบ หลังจากอุดอู้อยู่แต่ในห้องมาเป็นอาทิตย์ วินไม่ได้แตะต้องร่างกายผมอีก จะมีก็เพียงแต่ จูบ ธรรมดาเท่านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะผมไม่ดื้อตามคำแนะนำป้าแช่มก็ได้ ผมคิด
"แล้วใครอนุญาต" ผมปั้นหน้าหงิกก็มันน่าเบื่อจะออกไปไหนไปทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
"ขอแล้วจะให้ปะละ ก็ไม่ให้อยู่ดี" ผมย้อน ร่างสูงดันตัวเองให้นั่งพิงพนักพิงหัวเคียง แล้วกวักมือเรียกผมให้เขาไปหา ร่างกายผมตอบโต้เขาโดยอัตโนมัติ ขาเล็กก้าวเดินไปนั่งข้างๆปั้นหน้าหงิกใส่
"เบื่องั้นเหรอ" เขาถามผมพลางลูบหัว - - ทำยังกะกุเป็นหมาลูบจังเลยหัวเนี้ย
"อืม"ผมตอบ เขาดึงตัวผมเขาไปกอดตอนแรกก็ว่าจะขัดขืน แต่คิดไปคิดมาไม่ดื้อดีกว่าเดียวแมร่งอารมณ์ขึ้น ขมขืนผมอีกว่าไง
"ออกไปเดินเล่นที่หาดพอได้ไหม อย่าไปไกลมันอันตราย" ร่างสูงเกยคางลงบนไหล่ผม ลมหายใจร้อนๆมันรดหูผมอยู่ หมอนี่มันชอบทำแบบนี้กับผม กอดบ้างหอมบ้าง แต่ยังไม่ลงมือ ทำให้ผมเบาใจขึ้นเยอะ แต่ไอ้ที่ว่ามันอันตราย หมายความว่าไงวะ แกเลี้ยงก็อตซล่าไว้ในสวนไง
"ให้ไปจริงอะ" ผมถามเพื่อความแน่ใจ แอบดีใจนิดๆแต่ก็ยังไว้ท่า เรื่องอะไรจะมันดีใจ เชอะปากบางยิ้มนิดๆ แต่คนตัวโตแอบเห็น
"ดีใจก็ยิ้มออกมาเหอะ นายยิ้มแล้วน่ารักรู้ไหม" วินพูดออกมาจากใจ เขาชอบรอยยิ้มของใบพัดมากที่สุด ยิ้มที่เหมือนกับมินตรา
"ชิ พูดมาก" ผมโดดลงจากที่นอนแล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมของวินมาใส่ อ่อลืมบอกไป เสื้อผ้าผม -*- ใส่แต่ของไอ้วิน หลวมก็หลวม ไม่มีพอดีสักอย่าง เลยจำเป็นต้องใส่เสื้อเชิตมันกับกางเกงใน -*- ซึ่งมันก็หลวมไปอยู่ดีนะแหละ
"รอแปปนะเดียวลงไปด้วย" ชายร่างสูงบอกก่อนที่ผมจะออกจากห้องเขาเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาโดยมีผ้าขนหนูผืนเดียวพันอยู่ที่เอว แทนที่ผมจะชิน เพราะเห็นมาเป็นอาทิตย์ แต่ยังไง๋ยังไง มันก็อายแทนอยู่ดี เวลามองกล้ามเนื้อที่เป็นมัดๆ มีหยดน้ำเกาะ ร่างสูง ผิวขาวสะอาดตา ดวงหน้าหล่อคมคายแบบผู้ชายร้ายๆ (ซึ่งมันก็ร้ายจริงๆนะแหละ) เห็นทีไรใจเต้น หน้าเห่อแดงทุกที เห้อออ
"นี่ พี่วิน ผมถามจริงเหอะ ทำไมไม่แต่งตัวในห้องน้ำอะ" ร่างเล็กถามด้วยความสงสัย
"เอ้า ก็ฉันมีห้องแต่งตัวจะถ่อไปแต่งในห้องน้ำทำไมละ"
"ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างรึไง"
"อายทำไม มีดีก็ต้องโชว์" ไม่พูดเปล่าว วินหันมาทางผมแล้วแก้ผ้าขนหนูอ้าใส่ผม
"เห้ยยยย ทำสนตรีน ไรเนียะ หน้าตาก็ดีแมร่งโรคจิตวะ" ผมที่หลับตาลงทันทีเลยไม่ทันเห็นอะไรที่อุจาดตา
"นี่ๆๆๆทำไมๆของฉันออกจะใหญ่" มันยังไม่เลิกแกล้งผม เนื้อเย็นสัมผัสเรียวขาผมทำให้รู้ว่ามันอยู่ตรงหน้าผมแล้ว เชียะ
"อ๊ากกก อย่างนายนะมันก็แค่หนอนชาเขียวเท่านั้นแหละไปแต่งตัวนะไม่งั้น ผมจะตัดให้ขาดเลย"
ฮือออ ทำไมกุต้องมาเจอคนเถื่อนดิบ แถมโรคจิตอีก พี่ครับเมื่อไหร่จะออกตามหาผมสักทีละ รอนานแล้วนะ
"หึ แค่หนอนชาเขียว ก็เอานายเกือบตายได้เหมือนกัน" ร่างสูงหัวเราเบาะก่อนจะเดินห่างร่างเล็กไปยังห้องแต่งตัวแทน ผมค่อยๆลืมตาเมื่อรู้ว่ามันเดินไปแล้ว
ฟู่.....คนบ้า หน้าไม่อาย ผมก้มหน้าซบลงกับที่นอนแล้วถูไปมา
"ไปได้แล้ว นอนอืดเป็นปลาวาฬอยู่นั่นละ" -*- ใครว่าผมปากร้าย มันนะร้ายกว่าผมอีก
"เออ" ผมมองไปยังร่างสูงที่ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามสีเข้มตัดกับสีผิว ที่คอมีสร้อยคล้องแหวนไว้คู่หนึ่ง ผมไม่ต้องเดาก็รู้ว่านั่นมันคือแหวนแต่งงาน เสื้อกั๊กยีนสีฟ้าอ่อนถูกสวมทับกับไหล่กว้างอีกที ดวงตารียาวจ้องมอมผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"มีอะไร"ผมถามเสียงห้วน
"ทำไมใส่ชุดแบบนี้"
"ยังมีน่าจะมาถาม นายเป็นคนลักพาตัวฉันมา เสื้อผ้า อะไรสักอย่างก็ไม่มี" ผมใส่เป็นชุด
"อืมๆ เดียวค่อยออกไปซื้อ" วินบอกปัดๆก่อนจะก้าวนำผมลงไปด้านล่าง
ทันที่ที่ร่างบางก้าวพ้นประตูบ้าน เท้าเล็กรีบวิ่งลงไปที่ชายหาดทันที ใบหน้าที่เคยมีรอยช้ำแจ่มใสขึ้น ทำให้เขารู้ว่าร่างเล็ก สวยมากที่เดียว ดวงตากลมสีชากับผมสีเดียวกัน ผิวขาวเนียนยามต้องแสงมันทำให้เขาน่ามองยิ่งขึ้น..เท้าเล็กๆก้างลงสัมผัสน้ำเย็นของทะเลสีสวย....แล้วหันมามองผม
ดวงหน้านั่นยิ้มจนเห็นไรฟัน
"เล่นได้ไหม"ร่างบางหันมาถามเป็นเชิงขออนุญาต ผมพยัก ใบพัดก้าวลงทะเล พร้อมกับแหวกว่ายไปมาเหมือนเด็กๆ พลางหัวเราะคิกคัก ผมเองก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ มันเหมือนหยดน้ำทิพย์ที่คอยไหลผ่านหัวใจผมที่เคยเหี่ยวเฉาให้ฟื้นกลับมามีชีวิตอีกครั้ง....มีนตรา...คุณมาหาผมแล้วใช่ไหม
"หึหึหึ เหม่อเข้าไป เราจะได้ว่ายน้ำดูพื้นที่รอบๆ" ผมแอบมองพื้นที่ต่างๆเพราะถ้าลงมาในทะเลจะเห็นภาพกว้างขึ้น สุดหาดมีป่าสน แถมมีท่าเรือ แล้วก็เรือจอดอยู่ ผมว่ายออกไปอีกด้านอย่างเงียบๆเมื่อเห็นวินเดินหันหลังเข้าบ้าน .....ผมว่าไปที่โขดหินที่กั้นอยู่อีกฝั่ง...
ค่อยๆปีนหินโสโครกขึ้นไปแอบดู อีกฝั่งเป็นถ้ำ ที่มีเวรยามเฝ้าแน่นหนา..-*- มันเฝ้าอะไรวะ ถ้าจะหนีทางนี้คงไปไม่รอด .....
"เห้ยย นั่นใครวะ" เสียงของชายชุดดำที่เห็นผมแอบมองตะโกนขึ้น ด้วยความตกใจ
ผมก้าวพลาด พลัดตกจากโขดหิน
ตูม!!!
แว๊กกกกกกก อย่ายิงกุน้า ผมที่พยายามว่ายน้ำกลับมาที่หน้าบ้านลุกลี้ลุกลนด้วยความที่กลัวว่ามันจะเป่าหัวผมทิ้งทะเล เท้าผมดันไปถูกเศษแก้วที่มีคนทิ้งไว้ ไอ้พวกบ้ากินแล้ทำไม่ทิ้งให้มันเป็นที่วะ ถึงจะด่าไปก็ไม่มีใครได้ยิน
"โอ๊ยยย" ...เลือดผมออกมาปนกับน้ำทะเลจนมีน้ำสีแดงลอยรอบตัว แล้วนี่ก็ดันว่ายออกมาไกล ฝั่ง
ร่างเล็กฝืนว่ายมาเกือบจะถึงอยู่แล้วแต่ดันหมดแรง
"เชียะ จะมาขาอ่อนทำไมตอนนี้วะ"ผมก่นด่าตัวเอง จะมาตายโดยไม่ได้ฆ่าไอ้วินไม่ได้นะเว้ย ผมบอกกับตัวเอง
แต่ว่า พอขาผมไม่มีแรงที่จะพยุงตัวให้รอยขึ้นเหนือน้ำ คลื่นทะเลมันก็พัดผมออกจากฝั่งทีละนิดๆจนขาแตะไม่ถึงพื้นแล้ว
.......
"ไม่..ไม่ ใครก็ได้ช่วยด้วย" ผมแหกปากร้องพอๆกับน้ำเค็มที่ทะลักเข้าปาก จะจมแล้ว
ร่างกระแทกของคลื่นทำเอาผมจุก แถมมันยังดูดผมลงไปด้านล่างอีก ร่างบางตะเกียดตะกายให้พ้นน้ำ
"วะ วิน ช่วยด้วย" แวบแรกที่ผมคิดได้เมื่อหมดหนทางรอด
"ใบพัด"
คลาดสายตาแค่แปปเดียวก็เป็นเรื่อง ผมเดินไปเอาเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ใบพัดกลับมาอีกที มันก็ไปลอยคออยู่กลางทะเลซะแล้ว
ร่างสูงกระโจนลงทะเลอย่างไม่ต้องคิดเขารีบว่ายเพื่อไปให้ถึงตัวใบพัดให้เร็วที่สุดเพราะร่างบางใกล้จะหมดแรงเต็มที
"ใบพัด ว่ายกลับมา" ร่างสูงตะโกนบอก
"วิน ช่วยผมด้วย วิน ผมจะไม่ไหวแล้ว" ร่างบางที่ใกล้หมดแรงมองร่างสูงที่ว่ายน้ำเขามาหา ด้วยความหวาดกลัว เขาไม่คิดว่าการที่เราอยู่ห่างจากความตายแค่เอื้อมมันจะน่ากลัวถึงเพียงนี้
แค่ชั่วอึดใจ มือหน้าก็คว้าตัวร่างเล็กเข้าสู่อ้อมอกได้อย่างปลอดภัย
"ฮึกกก วิน ฮืออออ"ใบพัดกอดคอวินแน่น แล้วร้องให้ออกมา ร่างบางตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวมือหนาโอบแผ่นหลังร่างเล็กไว้แน่น วินตัวสูงพอที่จะยืนในน้ำได้กอดปลอบล่างเล็กที่สะอื้นอยู่เบาๆ
ปลายคางมนเกยไหล่เขากลิ่นหอมจางๆของใบพัดลอยเข้าจมูก กลิ่นฟีโรโมน ที่กระตุ้นความอยากเขาได้ดี ร่างสูงดันตัวให้ใบพัดหันมามองหน้าเขา ดวงน้าขาวที่มีน้ำเกาะปนกับหยาดน้ำตา ดวงตาสวยแดงระเรือจากการร้องให้ มือหน้าใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ร่างเล็ก ด้วยแววตาอ่อนโยน..
"ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวนะ"ถ้อยคำปลอบประโลมที่ทำให้ร่างบางรู้สึกอบอุ่นในหัวใจความกลัวค่อยๆลดลงไปจนไม่มีเหลือ ร่างใหญ่พะยุ่งร่างเล็กไม่ให้จมน้ำ
"กลัวไหม" เขาถามร่างเล็ก
"กลัว" เสียงตอบแผ่วเบาพร้อมกับกระชับแขนที่กอดรอบคองามของวินไว้
วินก้มลงต่ำแล้วบดปากลงที่ปากเล็กอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ จูบที่นุ่มนวล จุบที่ทำให้ทั้งคู่หลุดเข้าไปอยู่ในห้วงเวลาที่หยุดนิ่งลิ้นร้อนที่แทรกผ่านเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กของใบพัด
"อึก..อืมม"เสียงครางต่ำของใบพัดทำให้วิน ยกยิ้มมุมปาก นี่เป็นครั้งแรกที่ร่างบางรู้จักตอบโต้เขาจูบที่ช่วงชิงรสหวานของกันและกัน ร่างบางได้กลิ่นบุหรี่ยี่ห้อแพงกลิ่นมิ้นท์ที่หอมอ่อนๆยิ่งทำให้เขาเคลิ้ม เคลิ้มจนลืมไปว่ากำลังจูบกับ ศัตรูอยู่
มือบางทุบรัวที่หน้าอกแกร่งเบาๆเป็นสัญญาณว่าให้ถอย วินผละออกจากริมฝีปากนุ่มอย่างเสียดาย
ก่อนจะดันหัวให้ใบพัดซบลงที่อกกว้าง ทำให้ใบพัดได้ยินเสียงเต้นของหัว
ตึก ตึก ตึก /ตึก ตึก ตึก เสียงที่เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจเขา ....
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าหล่อที่กำลังพาเขาขึ้นฝั่ง
แล้วใจเต้นแรงกว่าเก่า.....
"วิน...."ใบพัแผลอเรียกชื่อเขาเบาๆ
"หืม.."ร่างสูงหันมามอง ใบพัดหน้าซีดลง แต่...กลับมีสีเลือดฝาดนิดๆให้เห็นเขาถึงรู้ว่าเจ้าตัวกำลังเขินหนัก แต่ไม่รู้ว่าเขินเพราะอะไร ยิ่งมองยิ่งหลงไหล
"เดินไหวไหม" ร่างสูงถามเมื่อมาถึงฝั่ง ใบพัดส่ายหน้า วินเลยอุ้มใบพัดเข้าบ้าน โดยไม่ทันสังเกตว่าเลือดใบพัดไหลไปตามทางที่เขาเดิน
"ว้ายยย ตายแล้วคุณพัด เลือดออกเต็มเลย" ป้าแช่มที่ยืนรอรับทั้งคู่อยู่ที่ประตูร้องออกมาด้วยความตกใจ ร่างสูงก็ตกใจเช่นกัน...
"ใบพัด" เรียกตอนนี้ร่างเล็กในอ้อมแขนเขาก็คงไม่ได้ยิน สลบเหมือดไปตั้งแต่กลางทาง
......................................................
"โอ๊ยยยยยยยยยยย" อาการเจ็บที่ฝ่าเท้าเริ่มขึ้นทันที่ที่ผมลืมตาตื่น
"เจ็บชะมัด"ผมมองลงที่เท้าของตัวเองที่มีผ้าพันแผลพันไว้
"นายไปทำอะไรตรงเนินหินนั่น" น้ำเสียงเย็นๆดังมาจากประตูห้องน้ำ
"แล้วนายคิดว่าฉันไปทำอะไรระ"ผมก้มหน้างุดเพราะวินกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ฉันถามนายไม่ได้ให้นายมาย้อนถาม" ร่างสูงหันมาตอบผม - -
"ว่ายตามแมงกะพรุน"
"พูดมา..ใบพัดว่าไปทำอะไรตรงนั้น" ใครมันจะไปบอกละว่าหาทางหนีออกจากที่นี่
"ก็ตอบไปแล้วไม่ได้ยินรึไง"
"วันนี้ลูกน้องฉันที่ฝังโน่นมาบอกว่านายไปแอบดู" ร่างเล็กสะดุ้งทันทีที่วินตะวาด
"กุบอกมึงแล้วนะว่าอย่ายุ่ง อย่าไปไหนไกล ทำไมมึงไม่ฟัง ทำไมชอบให้กุโมโห"
วินตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห เพราะความอยากรู้ของใบพัด มันทำให้เขาเกือยบตาย ทำไมไม่ฟังกันบ้าง
"แล้วทำไมต้องโมโหด้วยเล่า ฉันแค่ว่ายน้ำเล่น หรือว่าฝั่งนู้นมันมีอะไรที่ฉันรูไม่ได้งั้นเหรอ" ร่างบางบอกอย่างรู้ทัน
มึงไม่ต้องเสือกยุ่งเรื่องของกุ เอาตัวมึงให้รอดก่อนวันนี้" ไม่ทันขาดคำ ร่างสูงก็คว้าแขนเรียวผูกกับหัวเตียงทั้งสองด้าน ร่างบางเบิกตาโพลง
"ไม่นะ.. อย่านะ ไอ้วิน อย่าทำ ไม่เอาฮือออ" ร่างบางตัวสั่นอย่างรู้ชะตากรรม ปากหนอปากไม่น่าไปยั่วโมโหมันเลย
"ทำไม ที่นี้จะมากลัว ที่ตอนทำละไม่คิด ถ้าเกิดลูกน้องฉันมันเป่าหัวนายจะว่าไง" มือหน้าบีบสันกรามร่างเล็กแน่น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องโมโหใบพัดขนาดนี้
"จะ ..เจ็บ..ปล่อย"
"วันนี้มึงไม่ต้องนอน" ร่างสูงซุกหน้าลงทีซอกคอขาวพลางซุกไซ้ ปากขบเม้มจนเกิดรอย
"มะ..ไม่อึก..อย่า"ร่างบางสะดุ้งเฮือก ตากลมเบิกกว้าง เมื่อมือแกร่งของวินจับอยู่ที่กลางกายพร้อมกับบีบเค้นจนเขาปวดจุก
"อย่า...วิน อย่าทำแบบนี้" ร่างบางร้องห้ามด้วยความหวาดกลัวแต่วินไม่หยุด
...
..
..
"ลงไปนะ อึ๊ก...ร่างสูงเอามมือเท้าไว้เหนือหัวของใบพัดแล้วก้มลงบดริมปากบางเข้ากับริมฝีปากนุ่มจูบเร้าร้อนที่ทำเอาคนใต้ร่างแทบละลาย ครางเบาในรำคอ ร่างบางที่พยายามดันลิ้นของอีกฝ่ายไม่ให้ลุกล้ำกลายเป็นว่าถูกอีกคนดูดกลับจนรู้สึกเสียววูบที่ช่องท้อง มือหน้าดึงชั้นในของใบพัดออกอย่างรวดเร็ว
"อึก อื้ออ"ใบพัดสะดุ้งอีกครั้งเมื่อวินเลื่อนตัวไปขบเม้มใบหูนิ่มที่ขึ้นสีจนแดงของเขา พร้อมกับพรมจูบไล่ลงมาที่ไหปลาร้า ก่อนจะโลมเลียตรงจุดแข้งเป็นไตตรงยอดอก
"อ๊ะ...จะ เจ็บนะ อย่ากัดสิ"ร่างบางสั่งสียงพร่า
"ใบพัดทำไมตัวนายถึงหอมเหมือนเค้กม็อกค่า อย่างนี้ละ ฉันอยากจะกินนายไปทั้งตัวเลย" วินบอกเสียงกระเส่า ทำไมนะ ทำไม ร่างกายของผมถึงต้องการร่างขนาดนี้ แล้วผมจะทำยังไง ถ้าผมเกิดรักคนนี้ขึ้นมา เวลาที่ผมรอคอยที่จะแก้แค้นละ มันจะสูญเปล่างั้นหรอ ร่างสูงมองใบหน้าสวยด้วยความสับสน
"ฮึกกก อย่านะ วิน อย่า" เสียงสะอื้นของร่างเล็กที่มองผมด้วยแวตาแบบนี้
สะใจดีจริงๆ...ถ้าพี่มึงมาเห็นกุทำกับมึงแบบนี้คงจะดี ไวเท่าความคิด
วินเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"จะทำอะไรอย่านะ อย่าถ่ายนะ" ใบพัดพลิกตัวเองหันไปอีกด้าน
หันมานี่"ร่างสูงกระชากร่างบางให้หันมา พร้อมกับกด ถ่ายภาพ
ภาพที่ใบพัดน้ำตาไหลอาบแก้ม ในร่างเปลื่อยเปล่า....
ใช่ไอ้ภาคมันจะต้องเจ็บปวด มันจะต้องคลั่ง มันจะเป็นบ้าถ้ามันเห็นภาพบาดตาแบบนี้
วินนังลงข้างๆใบพัดแล้วเอื้อมมือไปกดหนักที่แก่นกายของใบพัด มือหน้ากำมันไว้แล้วขยับขึ้นลง
ใบหน้าสวยบิดเบี้ยว ด้วยความเสียวซ่าน ฟันสีสวยกัดริมฝีปากร่างไว้อย่างกลั้นในอารมณ์วินมองใบพัดผ่านจอมือถือ ร่างเล็กที่อดกลั้นอย่างสุดความสามารถ ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด
"อึ๊ก...." ใบหน้าเร้าร้อนของใบพัดทำให้เขาเกิดอารมณ์มากกว่าเก่า จนแท่งร้อนโป่งพองออกมา
มือหนาปลดซิบกางเกงแล้วถอดมันออกด้วยมือข้างเดียวแล้วนั่งค่อมร่างเล็กที่ต้นขาเรียวแนบชิดจนแก่นกายเสียดสีกัน ร่างสูงกำของเขาและของใบพัดไว้ในมือเดียว ก่อนจะขยับด้วยแรงอารมณ์
"อื้อออ...."วินครางต่ำเมื่อของเขาเสียดสีกับของร่างบาง
"อื้ออ วิน..."ความเสียวซ่านแล่นแปร๊บมาที่หน้าท้อง ใบพัดไม่อาจจะต้านทานแรงที่ร่างกายต้องการเขาเผลอส่งเสียงร้องออกไปอย่างช่วยไม่ได้
"อื้อออ...ระ เร็วอีก" ร่างบางเอ่อยออกมาอย่างไม่อาย ในเมื่อขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์สู้ปล่อยกายปล่อยใจไปตามธรรมชาติจะได้ไม่เจ็บตัวมากกว่าเดิม
"ฮื่อออ อ๊ะ.....ไม่ไหวแล้ว"...ร่างบางครางลั่นพอๆกับวินที่ครางต่ำเมื่อตัวเองใกล้ถึงฝั่งฝัน
"อา.....ซี๊ดดด " ร่างสองร่างกระตุกพร้อมกัน น้ำรักสีขาวโพยพุ่งออกมามากมายจนเปื้อนเต็มมือใหญ่และหน้าท้องแบนราบของใบพัด ใบพัดนอนหอบแทบจะหมดแรง สมองตื้อตันไปหมด การกระทำทุกอย่างถูกเก็บเป็นวีดีโอ วินลุกไปที่โต๊ะข้างเตียง ตั้งโทรศัพท์เพื่อถ่ายกิจกรรมของตัวเอง
"ฉันยังไม่พอหรอกนะใบพัด"
"ไม่นะ..พอแล้ว" ไม่ทันขาดคำใบพัดก็ถูกร่างสูงใช้มือแหวกขาทั้งสองให้แยกจากกัน โดยที่เขาไม่มีทางขัดขืน แท่นร้อนเต้นผงกเส้รเลือดโปดปูนที่ขึ้นมาตามลำแท่งยาวบอกให้รู้ว่าคืนนี้ยังอีกยาวไกล
เมื่อช่องทางรักเปิดกว้าง วินสอดนิ้วกลางเข้าไปตรงรอยแยก ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ ความเจ็บแปลกๆแล่นเขามาอีกครั้ง ร่างกายที่กำลังตอบสนองการกระทำของคนร่างสูง ด้วยการตอดนิ้วเรียวไม่หยุด วินควานไปทั่วช่องทางรัก จนไปโดนจุดกระสันของใบพัดเข้า
"อ๊า.....อย่าตรงมัน อื้ออ วิน วิน" ยิ่งร้องวินยิ่งกระแทกนิ้วแรงจนใบพัดเอนตัวลอยด้วยความเจ็บปนสุข เขาไม่อยากให้วินรุนแรง เขาไม่อยากให้วินทำแบบนี้ ไม่อยากเลยแต่ ร่างกายเขามันกลับตอบสนองวินทุกอย่าง
สวบ..
แท่งร้อนที่จู่ๆก็แทงพรวดเขามาจนมิดลำ ใบพัดร้องลั่นด้วยความเจ็บที่ประตูหลัง หางตามีน้ำตาซึมออกมา ปากบางเม้มแน่นเพื่อคลายความเจ็บ ร่างสูงไม่รีรอให้ใบพัดได้ปรับตัว กระทุ่งเอวไปมาอย่างบ้าคลั้ง
"อื้ออ ใบพัด ...ของนายมัน แน่นดีจัง ฉันชอบของนาย ชอบมาก" เสียงแหบพร่าที่กำลังมันในอารมณ์ของวิน ยิ่งทำให้ใบพัดทรมาน ร่างบางโยกตามแรงที่วินส่ง ร่างกายบิดเกร็งด้วยความกระสันเมื่อวินเน้นย้ำตรงจุดอ่อนไหวของเขา ร่างสูงเอนตัวทาบทับซุกไซ้ที่ซอกคอขาว สร้างรอยสลักไว้ทั่วทั้งตัว ปากสวยขบเม้มที่ยอดอกด้วยความหมั่นเขี้ยว ยิ่งเห็นสีหน้าของใบพัดเขายิ่งชอบใจ ใบหน้าที่ต่อต้านความต้องการของร่างกาย
"อ๊า ....อื้อออ อึ๊ก.." เสียงหวานครางออกมาเมื่อวินกำแก่นกายของเขาพร้อมกับลงมือรูดขึ้นลงอีกครั้ง วินยกยิ้มเมื้อใบพัดส่งเสียงออกมา
"อื้ออ.....ใบพัด..ตอดหนักจัง อื้ออ เบาหน่อย " ร่างสูงบอกเมื่อร่างเล็กตอดเขาถี่
"ฮ๊า....ย๊ะ...อื้ออ"
สวบ สวบ สวบ
"ไม่ไหว...พอแล้ว วิน พอแล้ว อ้า" ร่างบางพยายามดันตัวเองออกจากแก่นกายแต่ก็ถูกดึงกลับมาแถมยังโดนกระแทกแรงกว่าเก่า.....
ร่างบางตอดหันกถี่รัวร่างสูงรู้ว่าร่างบางจะไปอีกครั้งเขารีบเร่งขยับเอวถี่ซอย หนัก
"อึก..ใบพัด ใบพัด ใบพัด"ร่างสูงเรีกชื่อดวงหน้าสวยไม่ขาดสาย พร้อมการกระตุกเกร็งอีกครั้ง
อาการอุ่นวูบที่ช่องท้องเมื่อวินปล่อยน้ำรักออกมาเต็มที่ จนมันล้นออกมาเลอะง้ามขาและที่นอน
ร่างหนาของวินนอนทับร่างบางที่นอนหอบด้วยความเหนื่อย....
ในใจนึกว่ามันจบแล้ว เพราะร่างกายเขาปวดระบมไปหมด เพราะวินไม่ได้ออมแรงหรือเบามือให้เขาสักนิด......แต่เปล่าเลยวินแก้มัดที่มือผมที่มันห้อเลือดจนเขียวคล้ำเนื่องจากเลือดไม่เดิน
วินพลิกตัวผมให้นอนคว้ำ แล้วดันแก่นกายที่ยังคงผงาดไม่เลิก.....
ฮ๊า อ๊า อื้ออออออ ร่างสูงที่ยังคงกระแทกร่างบางอย่างไม่ยั้ง ครางเสียงต่ำในลำคอเมื่อใบพัดร้องเสียงหวานให้เขาได้ยิน ร่างกายที่ประสานกันไปมาอย่างลงตัวแม้คนตัวเล็กจะต่อต้านบ้างก็ตาม ร่างบางเนื้อตัวมีแต่รอยแดง รอยเขียวจากการกัดเม้มของคนร่างสูง เสียงหัวเตียงเด้งชนผนังดัง
กึก กึก กึก เป็นจังหวะ...ที่มาพร้อมเสียงครางของคนสองคนยังดังลั่นห้อง จนเกือบถึงเช้า
ร่างสูงไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำอะไรไปบ้าง รู้แต่เพียงว่าต้องการมากกว่านี้ แค่นี้ไม่พอ....
"พอเถอะนะ ฮือออ วิน...ต่อไป ฮึก..ฉันจะไม่ดื้อแล้ว ..เสียงยายคางของร่างบางที่นอนหมดสภาพในอ้อมแขนกว้าง ละเมออกมาเบาๆ หลังจากที่เสร็จกิจ เขาไม่ทันสังเกตว่าใบพัดหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ วินเดินเข้าไปล้างเนื้อล้างตัว พร้อมกับทำความสะอาดร่างกายของใบพัดให้เรียบร้อยหาเสื้อมาให้ใส่ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆกัน เขาจูบขมับร่างบางอย่างแผ่วเบาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะมากดบันทึกภาพแล้วถอดเมมโมรี่ออกเก็บไว้ในลิ้นชัก...
มือหน้าดึงเอวคอดเขามาแนบกับตัวเองพลางสูดดมกลิ่นหอมจากใบพัดตรงซอกคอขาว
วินไม่รู้ตัวเองเลยว่า กำลังหลงเสน่ห์ความน่ารักของใบพัดเข้าเต็มๆ.........
........................
-
:haun4: ใบพัดดื้อไม่สุดเลย555
กฎใส่ที่หัวข้อแรกนะคะ
-
ตอนที่ 5
"พ่ออออออ ฮะ.."เสียงใสๆเล็กๆที่เรียกให้ผมตื่นจากนอน(เด็กที่ไหนมันมาเรียกกุว่าพ่อวะ)ร่างบางนั่งชันศอกปรือตามอง
ตุบ....ผมเห็นร่างเล็กของใครบางคน กระโดดตุบขึ้นมานั่งทับผม
"อ๊ะ" แมร่งกระโดดทับมาได้ ผมร้องออกมาเบาๆเมื่อมีเด็กอายุน่าจะประมาน 6-7ขวบนั่งแหมะอยู่บนหน้าอกผม...
น่าตาน่ารักจิ้มลิ้มดวงตากลมโตผมสีดำสนิทกำลังจ้องหน้าผมตาแป๋ว....แล้วคิ้วเล็กก็มุ่นลง
"ป้าเป็นใคร มานอนบนเตียงพ่อสมิงได้ไง" ร่างเล็กที่นับทับผมอยู่จ้องเขม็งแถมหน้าตาเอาเรื่องมาก แค่แวปแรกผมก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กคนนี้เอาแต่ใจตัวเองน่าดู
ผมดันตัวเองให้ลูกนั่งจนเด็กสมิงเลื่อนตัวไปนั่งบนตักผม....
"ป้า...ผิดแล้วครับพี่เป็นผู้ชาย"
"งะ.."เด็กสมิงทำหน้าตาแบบไม่เชื่อ ก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเหทือนเดิม เด็กอาไร้หน้าหยิกชะมัด แก้มแดงเรือๆไปจนถึงใบหูเพราะความโมโหของเด็กน้อย ก่อนจะอาราวาด
"เอาพ่อวินของสมิงไปไว้ไหน บอกมานะ พ่อวินไปไหน" แก้มเล็กป่องขึ้นพร้อมกับปั้นน้อยๆฟาดมาที่หน้าอกผม
"อาบน้ำอยู่มั้งครับ" ผมบอกแล้วลุลอกตัวเองปอยๆ พอดีกับร่างสูงก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
เขาชะงักไปนิดก่อนจะคลี่ยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น....
"สมิง...."ร่างสูงเรียก เด็กสมิงวิ่งลงจากตัวผมไปกอดร่างสูงทันที ตัวเล็กที่อยู่รับดับต้นขาเกาะผ้าขนหนูแน่น
"พ่อฮะ...สมิงคิดถึงพ่อจัง แล้วยัยป้านั่นเป็นใครอะครับ" เด็กน้อยชี้มาทางผมด้วยสีหน้าหยิ่งๆ ผมดูแล้วขำ เพราะสมิงถ้าทางจะหวงพ่อมาก -*- (แต่ กุไม่ใช้ป้านะว้อยยยย)
วินหันมามองผมนิดหนึ่งก่อนบอกว่า
"เพื่อน นะครับ"...ร่างสูงย่อตัวต่ำให้อยู่ระดับเดียวกับสมิงน้อย
"แล้วทำไมต้องเอามานอนในห้องด้วย พ่อจะหาแม่ใหม่ให้สมิงหรอสมิงไม่เอา พามันออกไป ออกไป" เด็กน้อยเริ่มโวยวายพร้อมกับตรงมาที่ผม แล้วฟาดงวดฟาดงาใส่อีกครั้ง ผมได้แต่ปกป้องตัวเองแล้วหัวเราะขำ.....
"สมิง ไม่เอาลูก อย่าทำแบบนี้พ่อไม่ชอบ" ร่างสูงขึ้นเสียงดุเด็กสมิง ร่างเล็กสะดุ้งแล้วน้ำตาคลอเบ้า
พลางมองค้อนมาที่ผมอย่างโมโหที่ทำให้พ่อดุตัวเอง
"พ่อไม่รักสมิงใช่ไหม รักยัยป้าหน้าสวยนี่ใช่ไหม ถึงดุสมิงแบบนี้" ร่างเล็กชี้มาที่ผมแล้วร้องให้ด้วยความเสียใจ เหมือนเด็กที่ถูกแย่งของรัก ผมหันไปทำตาโตใส่ร่างสูงที่เผลอดุลูกตัวเอง....ผมไม่รู้หรอก ว่าอิตาวินมันมีลูกด้วย ก็แอบตกใจนิดๆ นี่คงเป็นลูกพี่มินตราสินะ หน้าเหมือนกันเด๊ะ ติดที่ว่าเป็นเด็กผู้ชายนี่แหละ
"สมิง" ร่างสูงเรียกลูกตัวเองเสียงแผ่วลงอย่างอ่อนใจ ท่าทางจะพยศอีกแน่
"พ่อใจร้าย พ่อใจร้าย"ว่าแล้วเด็กน้อยก็วิ่งทักๆออกจากห้องไปเลย ผมเองลุกตามไปทันที
"ไอ้บ้า..." ผมหันไปด่าร่างสูงก่อนออกจากห้องวิ่งตามเจ้าตัวน้อยออกไป
สมิงวิ่งไปที่สวนหย่อมหลังบ้าน สวนสวยๆเหมือนในเทพนิยาย ผมเห็นแล้วอึ้ง
เพราะมันเป็นสวนที่ผมอยากได้ สายตาผมมองหาเด็กสมิง ล่างเล็กนั่งลงตรงเนินดินใกล้น้ำตกจำลอง เนินดินที่ปลูกดอกFor give me not เอาไว้รอบๆ พอเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าเป็นหลุมฝังศพ ที่มีป้ายเขียนไว้ว่า love forver มีนตรา ผมรู้สึกจุกในลำคอ พี่มินตรา.....
ร่างเล็กสะอื้นพร้อมกับกอดเนินดินที่มีหญ้าสีเขียวคลุมทับเอาไว้
"สมิง" ผมเรียกเบาๆ ร่างเล็กหันมามองหน้าผมด้วยน้ำตาอาบแก้ม
"แม่ครับสมิงคิดถึงแม่" ถ้อยคำสะเทือนใจยิ่งทำให้ผมพูดไม่ออกสงสารสมิงจับใจ
"สมิง"ผมนั่งลงข้างๆสมิงที่ร้องให้หนัก แล้วโอบกอดเด็กนั่นไว้ แต่กลับถูกเด็กนั่นผลักจนหงายหลัง
ตัวแค่นี้แรงเยอะชะมัด ...
"อย่ามายุ่ง สมิงไม่ชอบป้า" แล้วเด็กนั่นก็วิ่งเข้าบ้านไป ทิ้งผมให้นั่งนิ่งอึ้งกับสิ่งที่สมิงบอก
"ไม่ชอบให้ใครมาแทนที่แม่ตัวเองสินะ ผมเขาใจสมิงนะ เพราะผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ตอนแม่ตาย ผมนั่งลงข้างๆพี่มินตรา แล้วระบายความในใจบางอย่างออกมา
"พี่ครับ พี่ผมไม่ได้ฆ่าพี่ มันเป็นการเข้าใจผิด ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงทิ้งพี่ภาคมาหาหาไอ้หน้าม่อแบบไอ้วิน พี่เป็นพี่สาวที่ผมรัก พี่น่าจะอยู่ในตอนนี้ ผมทรมานเหลือเกินกับสิ่งที่วินมันทำกับผม พีมินครับพี่ไม่โกรธพี่ภาคใช่ไหม พี่รักพี่ภาคอยู่ใช่ไหม....พี่ครับ.."ร่างบางซบลงกับพื้นหญ้าสีเขียวแล้วร้องให้ออกมา หยดน้ำตาหยดลงบนหลุมจนเปียกชุ่ม
"ฮือออออออ ฮึกกก" ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่เพราะพี่มีนตราจะคอยปลอบผมตอนผมร้องให้เสมอ ตอนที่เขายังรักกับกับพี่ชายของผม
...
หลังจากผมร้องให้มาสักพักก็มีเสียงใครบางคนเรียกผม เสียงทุ้มคุ้นหู
"ใบพัด เข้าบ้านได้แล้ว" ผมพยักหน้าช้าๆ แอบเช็ดน้ำตา แล้วเดินตามหลังวินเข้าไป
ในบ้านตอนนี้ทุกคนถูกเรียกมารวมตัวกันในห้องรับแขก ผมมองทุกคนอย่างงๆ
โดยมีสมิงที่ยืนเกาะแขนครีมอยู่
"พี่พัด" ผมมองหน้าครีมอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่
"ครีม" ครีมหันไปมองหน้าวินอย่างเอาเรื่องเมื่อรู้ว่าวินลักพาตัวใบพัดมา
"ถ้าครีมไม่พาสมิงมาหาพี่ ครีมก็คงไม่รู้ว่าพี่พัดอยู่นี่ พี่รุ้ไหมว่าพี่ภาคตามหาพี่พัดให้วุ่น"
ครีมที่ไปร้านบ่อยๆเลยเคยเจอกับภาค
"จริงหรอครีมพี่ภาคตามหาพี่งั้นเหรอ" ผมถามอย่างดีใจ พลางหันไปสบตากับคนร่างสูงอย่างเย้ยหยัน วินกระตุก ยิ้ม.....ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงนิ่งๆที่ดูหน้ากลัว
"หาให้ตายก็ไม่เจอ"
"ฟังฉันที่ เรียกพวกเธอทุกคนมาที่นี่ ฉันจะบอกว่า ใบพัดจะเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะ เมีย ของฉันมีใครจะคัดค้านไหม" อณาวินมองหน้าลูกน้องทุกคน ใครกล้าขัดตอนนี้มีหวังไปลอยอืดอยู่ในทะเล
"เมีย!!!!!!"ผมกับครีมพูดออกมาพร้อมกัน แล้วหันไปหาร่างสูง
"ทำไม ข้องใจอะไร"
"ถามกุยังว่าจะเป็นเมียมึงนะ" ผมโกรธจนหน้าแดง - - แดงเพราะเขินมากกว่า
"ไม่เห็นต้องถาม สองอาทิตย์ที่ผ่านมามันยังต้อง พิสูทธิ อะไรอีกละ"
"ฉันไม่ยอม ปล่อยฉันเหอะนะ นะ"
"ก็บอกแล้วไงนายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" ร่างสูงขึ้นเสียงจนผมต้องเงียบลงอีก
"สมิงก็ไม่ยอม ให้ป้าหน้าสวยนี่มาเป็นแม่สมิงหรอก"เด็กน้อยงอลแก้มป่อง
"สมิง เราเป็นเด็กอยู่เฉยๆนะครับ" ครีมที่บอกสมิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"แล้วพวกนายละว่าไง" เขาหันไปถามลูกน้องที่ยืนยิ้มอยู่ห่างๆ
"ครับ พวกผมยอมครับ" ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกัน -*- เหอะไอ้พวกนี้กุหลุดไปได้เมื่อไหร่แม่ม จะกลับมาเชือดเรียงตัว....
"แล้วครีมละ" ร่างสูงหันไปถาม
"ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้วละคะ ถ้าเป็นพี่พัดอะนะ พี่พัดนะใจดีจะตาย น่ารักด้วย นิสัยดีด้วย" ครีมที่สนิทกับใบพัดยกยอใหญ่จนร่างสูงขมวดคิ้วเข้ม ผมนี้หน้าเหวอไปเลย ไอ้เด็กบ้าT^T
"ยอกันเข้าไป ตั้งแต่เจอพี่ยังไม่เห็นใบพัดเป็นแบบทีเราว่าสักครั้ง" ร่างสูงหันมองผมอีกครั้งแล้วยักคิ้วใส่ (แม่มหมันไส้ ถ้าตัวสูงกว่านี้นะจะกระโดดตบให้หัวบี้เลย)
"พี่วินทำอะไรให้พี่พัดโกระรึเปล่าวละคะ"
วินยักไหล่ก่อนจะหันไปสั่งคนในบ้าน
"ดูแลชั้นยังไงดูแลใบพัดแบบนั้น เพราะใบพัดคือคนของฉัน ห้ามใครขัดคำสั่ง ใครขัดตาย"
สิ้นเสียงผมก็ถูกวินลากให้เข้าห้องโดยมีสมิงเดินตาม มาต้อยๆ
"นายเป็นบ้าอะไร ไปประกาศแบบนั้นทำไมใครบอกว่าฉันจะเป็นเมียนาย เมียคนป่าแบบนายฉันไม่เอาหรอก" ผมพ่นน้ำลายใส่ร่างสูงทันที่ถึงห้องโดยมีสมิงนั่งมองที่โซฟาอยู่ไม่วางตา
ผมเดินไปนั่งข้างๆสมิง แล้วกอดเบาๆ
"สมิงครับสมิงอยู่ข้างพี่นะ" ผมจับแก้มนุ่มให้สมิงหันมาทางผม
"ผมไม่เข้าข้างป้าหรอกชิ ไม่เข้าข้างพ่อวินด้วย" ร่างเล็กหันไปแลบลิ้นใส่พ่อตัวเองแล้วนั่งกอดอกอย่างไม่ยอมง่ายๆ มันคงจะเป็นงานหนักที่ผมจะปราบเด็กดื้ออย่างสมิง...ดูท่าทางหมอนี่จะตามใจลูกไม่น้อยถ้าเอามาเป็นพวกด้วย คงจะดี ผมแอบยิ้มในใจ
"สมิง ไม่งอนนะลูก" ร่าสูงนั่งลงอีกฝั่งของสมิงแล้วยกตัวสิมงไปนั่งตัก สายตาน้อยใจของสมิงน้อยมองหน้าพ่อตัวเอง
"พ่อไม่ยอมไปหาสมิงเพราะ ป้าคนนี้ สมิงไม่อยากคุยกับพ่อแล้ว" ร่างสูงยิ้มขำกับสรรพนามที่สมิงเรียกใบพัดว่าป้า .....ก็จริงใบพัดหน้าหวานเหมือนผู้หญิง....
"ไม่งอนนะครับสมิงคนดีของพี่"ผมลองเอาใจบ้าง รอยยิ้มที่ผมคิดว่าจริงใจที่สุดส่งไปให้สมิงน้อย
ร่างเล็กมองหน้าผมดวงแก้มขาวขึ้นสีเรือ ...
"แม่..."เด็กน้อยพึมพำ ผมหันไปมองหน้านายวินที่มองผมอยู่เช่นกัน สีหน้าเขาดูสับสนมาก
ผมได้แต่งง
..
..
ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้ รอยยิ้มที่เหมือนแสงตะวันมันอบอุ่น มันสดใส...รอยยิ้มที่เหมือนมินตรา
"สมิง.....ชอบกินเค้กรึเปล่า" ผมถามเด็กน้อยที่นั่งดูการ์ตูนอยู่
สมิงพยักหน้าโดยไม่หันมามองผม
"พี่ทำให้กินเอามั๊ย"
"ไม่ สมิงไม่กินของป้าหรอก" สมิงตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ ร่างบางยิ้มกริ่มก่อนจะเดินลงไปที่ครัว
...
..
.."ป้าครับพอจะมีแป้งทำขนมเค้กบ้างไหมครับ"ผมถามป้าแช่มที่กำลังง่วนอยู่กับ อาหารมื้อเย็น
"พอมีคะ คุณพัดจะทำอะไรหรอคะ"
"ทำขนมเค้กครับ" ผมยิ้ม แล้วป้าแกก็ไปหาของมาให้ผมทำ ถึงจะไม่ครบแต่ก็พอมีวิธีทำให้มันอร่อยอยู่....
..
..
..ร่างบางที่กำลังใช้กระกร้อตีเนยให้ขึ้นฟู แขนเล็กขยับอย่างคล่องแคล้วโดยมี ริน เป็นลูกมือ รินเป็นเด็กสาวนิสัยดีที่เป็นลูกมือให้ป้าแช่ม ใบพัดหยิบผลไม้เหลือๆในตู้เย็น ทั้งสตอเบอร์รี่ แอปเปิล ส้ม
และกีวีออกมา หั่งสว่นหนึ่งเป็นลูกเต๋าแล้วคลุกกับน้ำตลทิ้งไว้ให้น้ำของผลไม้ออกมาจนฉ่ำ
ร่างบางร่อนแป้งอย่างเบามือ เวลาใบพัดทำขนมเหมือนเขาหลุดออกไปอยู่อีกโลกหนึ่งเขาจะมาสนใจอะไรรอบๆกายทั้งนั้น ใครพูดก็ไม่ได้ยิน....จนไม่รู้ว่า วินยืนพิงขอบประตูครัวมองเขาอยู่ วินส่งสัญญาณบอกให้ป้าแช่มออกไปด้านนอก แล้วตัวเองก็มายืนแทนที่ป้าแช่ม
"ป้าครับส่งใข่ให้พัดหน่อย" ร่างสูงส่งไข่ให้โดยไม่พูดอะไร ร่างเล็กก็ไม่ได้หันมามอง
ร่างเล็กค่อยๆเทแป้งเค้กใส่ในเนยที่ตีจนข้นฟูแล้ว ใส่สลับกับไข่ จนหมด แล้วหันไปตีไข่ขาวให้ตั้งยอด ร่างบางยิ้มพอใจกับเนื้อเค้กที่ได้ ใบพัดเทเนื้อเค้กลงในพิมสับกับผลไม้สดที่เชื่อมไว้จนหมด
ล้าเอาเข้าอบ ร่างบางยังไม่รู้ตอนนี้วินได้เป็นลูกมือเขาตั้งนานแล้ว ไม่นานเค้กก้อนโตส่งกลิ่นหอมฉุยเมื่อใบพัดยกออกจากเตาอบ.....
ร่างบางก้มลงสูกกลิ่นหอมที่ตัวเองหลงใหล ปากบางคลี่ยิ้มอย่างสุขใจ เหลือแค่รอเค้กเย็นก็แต่งหน้าเค้กได้....ร่างที่เงยหน้าขึ้นมาเพื่อบอกให้ป้าแช่มไปตามสมิงด้านบน
"เห้ยย เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมที่เงยหน้าขึ้นมาเจอใบหน้าหล่อๆของอิตาวินที่จ้องผมแล้วยิ้ม
"มาตั้งแต่นายสั่งให้หยิบใข่" วินตอบ
"แล้วไมไม่เรียก" ดวงหน้าสวยขึ้นสีนิดๆ
"เรียกแล้วนายไม่หัน" ใช่ผมคงจดจ่ออยู่กับเค้กมากไป ร่างสูงเดินอ้อมมาหาผม เขาซ้อนอยู่ด้านหลัง แล้วสอดมือมากอดเอวผมไว้ คางมอนเกยอยู่ที่ไหล่....ร่างสูงหลงใหลใบหน้าที่ดูจริงจังเวลาทำงานของใบพัด เวลาเขาตั้งใจหน้าใบพัดจะมีเสน่ห์ขึ้นมาอีกเท่าตัว
"ตัวนายนี่หอมเหมือนขนมจริงๆเลยนะ" วินกระซิบที่ข้างหู
คำพูดที่ทำให้ใครบางคนหน้าเห่อแดง....ใจเต้นแรง
"เค้กม็อกคาที่ครีมซื่อมาคือเค้กของร้านนายใช่ไหม" ร่างสูงถามผม
"อืม ครีมมาซื้อทุกอาทิตย์มีอะไร" ร่างสูยิ้มออกมาอย่างดีใจ เพราะเค้กก้อนนั้นคือเค้กที่เขาชอบเลยสั่งให้ครีมซื้อมาบ่อยๆ ไม่คิดว่าคนทำจะอยู่ตรงหน้านี่เอง .....
"เลิกกอดได้ละอึดอัด" ผมบอกตามความจริง คนอะไรชอบทำตัวลุ่มล่าม จับโน่นจับนี่"
"ไม่" ร่างสูงปฏิเสธ
"จะปล่อยไหม" ผมถามอีกรอบ
"ไม่"เมื่อคำตอบยังเป็นเหมือนเดิมผมก็คงไม่ต้องพูดอีก ร่างบางยกขาข้างนึ่งขึ้นแล้วกระทืบลงเท้าของอีกคนเต็มแรง
"โอ๊ยย ๆๆ ทำอะไรมันเจ็บนะใบพัด" ผมยังคงขยี้ปลายเท้าด้วยความหมันไส้ (อย่างนี้มันต้องขยี้ ขยี้ให้หนัก) แล้วกดแรงแรงอีกครั้ง พร้อมกับทำรอยหน้ารอยตาใส่ร่างสุงที่กระโดเหย่งกำปลายเท้าของตัวเอง แล้วชี้หน้าใบพัดอย่างเอาเรื่อง มาสีกลัวที่ไหน เดี๊ยวแม่จับยัดเตาอบ ผมก็ปากเก่งแต่ใจนี่แหละครับไม่กล้าพูดออกไปหรอกเดี๊ยวจะโดนจัดอีกหลายดอก
"บอกแล้วไม่ฟัง" ผมเดินเอาของเข้าไปเก็บในตู้เย็น แต่ร่างสูงดึงมือผมไว้เสียก่อน ร่างผมเลยลอยวืดไปประทะกับอกแกร่ง
"จะ ทำ เตี่ย อะไ..รอุ๊บ" ร่างบางยังไม่ทันจะด่าจบก็ถูกปิดปากด้วยปากบางของอีกคน ปากที่กดหนักๆ มือหน้าจับใบหน้าสวยไว้ไม่ให้ขยับหนี
>///< เมื่อวินผละออกร่างบางก็ยืนหายใจหอบมือเท้าไว้ที่โต๊ะทำกับข้าว พลางมองร่างสูงด้วแววตาขุ่นเคือง ผิดกับอีกคนที่ยืนยิ้มร่า
"ยิ้ม หา พ่อง มึง เหรอครับ" คำด่าที่ทำให้ร่างสูงหุบยิ้มฉับก่อนจะแกล้งตีสีหน้าไม่พอใจ นึกขำกับหน้าสวยๆที่ขึ้นสีถึงใบหูด่าเขาด้วยความเขิน...แม้จะรู้ว่าเจ้าตัวโกรธอยู่บ้าง แต่ตัวเองกับพอใจเมื่อเห็นร่างบางมีท่าทีพยศน้อยๆ
"มอง หา เมียต่างหากละ" ร่างสูงพูดเสร็จก็เดินออกไปเลย
"ไอ้......หืมม" ปล่อยให้ร่างบางยิ้นเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในครัวคนเดียว...
ถ้าอยู่ที่นี่นานๆมีหวังผมต้องเป็นโรคประสาทแน่ๆเพราะไอ้คุณวินแมร่งป่วนประสาทผมอยู่ตลอด
มื้อค่ำที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา อาหารถูกจัดวางเต็มโต๊ะ...
"พี่วินแล้วพี่กล้าละ" ครีมถามหาลูกน้องคนสนิทของวิน พี่ให้มันไปทำงานที่ฝั่งนู้นตั้งแต่มานี่แล้วเราไม่เจอมันหรอเห็นมันบอกจะแวะมาหา"
"ไม่คะ พี่กล้านะพี่กล้านัดไม่เป็นนัดจริง" ครีมบอกแบบงอนๆจนคนเป็นพี่ต้องส่งสายตาดุไปให้
"กล้ามันงานยุ่ง เธอเองก็น่าจะรู้"
"อยู่แต่ในกาสิโน..ชิไม่แต่งงานกับกาสิโนไปเลยละ" ครีมประชดโดยไม่รู้ว่ากล้ายืนอยู่ข้างหลัง
ผมเห็นชายหนุ่มชุดดำที่ดูดีคนหนึ่งดวงหน้าหล่อเท่ห์แบบเกาหลี ทั้งรูปร่างและหน้า ดวงตาคมมองด้านหลังของครีมอย่างยิ้มๆ เพราะรู้น้องสาวเจ้านายตัวเองเอาแต่ใจมากเวลาโกรธ
"จะให้พี่แต่งกับกาสิโนจริงๆหรอครับน้องครีม" ร่างบางสะดุ้งเมื่อเสียงที่ตนเองอยากได้ยืนดังมาจากด้านหลังดวงหน้าสวยของครีมขึ้นสีนิดๆ แต่ก็ทำเป็นมาสนใจคนที่มาใหม่
"งั้น ของนี้" ชายหนุ่มหยิบโหลแก้วที่มีปลาดาวสีสวยอาศัยอยู่วางไว้ข้างๆครีม
"พี่ก็ไม่ต้องให้ครีมแล้วละสิ" คนแกล้งยิ้มกระย่องส่วนคนถูกแกล้งหน้าเห่อแดงปากยิ้มไม่หุบพลางยกโหลปลาดาวไปแอบ
"เรื่องอะไร นั่นมันของครีม" ...ทุกคนหัวเราะซึ่งรวมไปถึงตัวผมด้วย ครีมมีนิสัยน่ารักๆแบบนี้เสมอ
สมิงที่เอาแต่จ้องหน้าผมสลับกับเค้กก้อนโตแล้วหันมามองพ่อของตัว
"อยากกินเค้กหรอสสมิง" ผมถามตอนที่กินข้าวอยู่
เด็กสมิงเชิดหน้าใส่ผมแต่ก็ยังมองเค้กนั่นด้วยสายตาเว้าวอน เห้อนี่ขนาดเด็กนะนะยังเป็นถึงขนาดนี้ ได้พ่อมันมาเต็มๆ ไอ้เรื่องปากแข็ง....หลังจากที่ทุกคนกินข้าเรียนร้องผมก็ตัดเค้กให้ทุกคน ยกเว้นสมิง
"พ่อฮะ" วินหันไปมองลูกชายตัวเอง แล้วยิ้ม อย่างรู้ว่าใบพัดกำลังดัดนิสัยของสมิงน้อยเข้าให้แล้ว
"สมิงครับ อยากกินเค้กหรอครับ"ผมถามสมิง
"ใครเค้าอยากกินกัน ไอ้เค้กทุเรศๆแบบนั้น" พูดไปกลืนน้ำลายไป ปากร้ายไม่เบานะเรา ปากร้ายเหมือนพ่อจริงๆ
"จริงหรองั้นพี่กินเองละกันส่วนของสมิงนะ" ผมทำท่าจะกินของสมิง ที่เอาแต่อ้าปากค้างมองผมด้วยแววตาหน้าสงสาร
"สมิงอยากกินทำไม่บอกว่าอยากกิลละครับ" วินถามด้วยเสียงอ่อนโยน
"ก็สมิง ไม่อยากรับของจากป้านี่ครับ ถ้ารับแล้วสมิงก็ต้องเป็นพวกเดียวกับป้า สมิงไม่เอาด้วยหรอก" เด็กน้อยพูดด้วยความใสซื่อตามที่ตัวเองคิด ทุกคนบนโต๊ะแอบขำกับท่าทีที่เด็กน้อยเห็นเค้กของตัวเองถูก กินโดยใบพัด
"อร่อยฝุดๆเนอะครีมเนอะ" ผมหันไปขยิบตาให้ครีม ซึ่งครีมก็เล่นด้วย เธอตักเค้กเข้าปาก
"โห...พี่พัด อร่อยมากเลยอะ เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลย" ทุกคนบนโต๊ะก็ร่วมด้วย รวมไปถึง อิตาหน้าตายหน้าหงิกที่ลงมือกินเค้กของตัวเอง
"ฮึกกกกกกกกกก เค้กของสมิงง" สมิงน้อยเริ่มเบะ
"ขอพี่สิครับแล้วพี่จะทำให้สมิงกินทุกวันเลย" ผมต่อรอง เด็กชายอึกอัก พลางหันไปมองพ่อ
ที่แสร้งทำเป็นไม่มอง
"ก็ได้...สมิงอยากกินเค้ก เอาเค้กมาให้สมิงนะ" เสือย่อมไว้ลายเสมอ...แม้คำขอจะเหมือนเป็นคำสั่งอยู่ก็ตามที ร่างบางหยิบเค้กที่ตนเองซ้อนไว้ออกมาให้สมิง ที่นั่งตาโตกับเค้กที่ชิ้นใหญ่ที่สุด
"ว้าวววววววววว" เด็กน้อยตักเค้กของใบพัดเขาปากเคี้ยวต้วมๆอย่างลืมตัว แล้วยิ้มชอบใจ แต่ไม่หันมามองผม เด็กหนอเด็ก
...
..
.."สมิงอาบน้ำรึยัง"วินตะโกนถามเพราะสมิงเอาแต่ดูการ์ตูน
"เดี๊ยวอาบครับ" แต่ตายังคงจ้องที่หน้าจอสี่เหลี่ยม
"ไปอาบน้ำ" ร่างสูงสั่งเสียงเฉียบ สมิงลุกไปอาบน้ำทันที
ร่างเล็กในชุดนอนน่ารักลายโดราเอม่อนสีฟ้า วิ่งมาดูการ์ตูนที่เดิม ครีมบอกว่าจะให้สมิงนอนกับครีม แต่ผมขอไว้ เพราะถ้าสมิงอยู่ด้วยผมก็จะปลอดภัยกับนิสัยหื่นกามของอณาวิน
ผมนั่งดูการ์ตูนกับสมิงที่ชอบหันมาแกล้งกัด แกล้งงับ แกล้งกวนผมบ่อยๆ ดูไปดูมาจนเผลอหลับไปทั้งคู่....
ผมมองสมิงที่นอนหลับอยู่บนตัวสมิง แล้วมองทั้งคู่อย่างเอ็นดู วินค่อยๆช้อนตัวสมิงไปนอนที่เตียงแล้วก็ใบพัดที่หลับสนิทผมอุ้มร่างบางอย่างเบามือก่อนจะวางลงข้างๆกับสมิง ผมล้มตัวนอนอีกด้าน ใบพัดพลิกตัวกอดสมิงไว้ผมเองก็เช่นกัน......
:pig4:
-
ตอนที่ 6
"ฮ้าววววววววววววว พ่อครับ"ร่างเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของใบพัดกับวินเด็กน้อยที่เห็นพ่อโอบกอดใบพัดอยู่ ก็เกิดอาการหมันไส้
"งั่ม...." ฟันเล็กซี่ขาวกัดลงเต็มรัก
"โอ๊ยยยย สมิง ลูก" ร่างสูงเด้งตัวตื่นเพราะความเจ็บที่ท่อนแขนแกร่งมือหนาลูบปอยๆตรงรอยฟัน แล้วหันไปที่มองเด็กน้อยจอมยุ่ง ที่ทำท่างอนแก้มป่อง
"เป็นอะไร...อืมม..วิน"ร่างบางที่งัวเงียตื่นขึ้นมาเช่นกัน พลางมองสลับกันไปมา
"ยุ่ง.."เด็กน้อยหันมาว่าผม
"พ่อกอดใบพัดทำไม สมิงไม่ชอบ" กะ กอด..คำถามของสมิงเล่นเอาผมหน้าแดงเห่อ จนอีกคนที่จ้องอยู่ไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร พอผมหันไปมองไอ้หื่น ใบหน้าหล่อมันกลับขึ้นสี
"สมิง..ไปแปรงฟันสิลูก" หืมมมม...พึ่งจะตื่นไล่ไปแปลงฟันเฉย ผมหันไปทำหน้ายุ่งใส่
วินกระดิกนิ้วให้ผมเข้าไปใกล้ๆ
ฟอดดดดดดดดดดด
เห้ยยยย 0-0
"ทำบ้าอะไรของนาย เนี๊ยะ"ผมจับแก้มตัวเอง
"หอมเมีย ไงถามแปลกๆ" - -
"เมียป้ามึงสิ...." ผมด่าเสียงแผ่วแล้วเกาแก้มแก้เขิน คนบ้า ชอบทำอะไรแบบ นี้อยู่เรื่อย จะมาตบหัวแล้วลูบหลังผมรึไง หึ้ยย ผมกำลังสับสน ว่าทำไมมันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
"ใบพัด - -ถ้านายดื้อกับฉันมากๆ นายคงรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้น" ร่างสูงบอกเสียงเหี้ยม
"แล้วนายไม่แค้นพี่ฉันแล้วไง" ผมถามด้วยความไม่คิด
"แค้นสิ..แค้นมาก..." น้ำเสียงนิ่งๆของวินยิ่งทำให้ผมขนลุก ผมไม่รู้เขาคิดอะไรอยู่ตอนนี้ เดี้ยวดีเดี้ยว ร้ายจนบางทีผมก็ทำตัวไม่ถูก อย่างวันที่ผมจมน้ำ
"แล้วทำ..ไมนาย..."
"เลิกถามซะทีเถอะ" ร่างสูงหันมาเอ็ดผมทำให้ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอทันทีที่เห็นแววตาดุๆ ที่จ้องผมเขม็ง...
"จ้องกันอยู่นั้นแหละ" น้ำเสียงใสๆที่กำลังหงุดหงิดไม่พอใจเพราะเห็นพ่อตัวเองมองแต่ใบพัด ผมได้แต่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก...มีสมิงมันดีตรงนี้แหละ เป็นไม้กันหมาชั้นดีให้กับผม
ตราบใดที่สมิงยังอยู่ผมก็ปลอดภัย ผมลอบยิ้ม ก่อนที่สมองจะคิดอะไรบางอย่างออก
"วิน....ผมอยากไปเดินเล่น" ผมโดดไปเกาะแขนแล้วทำท่าอ้อนๆ หึหึหึ กุรู้มึงแพ้ลูกอ้อน
เพราะผมแอบเห็นสมิงใช้กับมันบ่อยๆ แต่กับผมไม่รู้มันจะได้ผลรึเปล่า
ดวงตากลมโตทีมองผมอย่างออดอ้อน....เห็นแล้วอยากจะฟัดให้ยับ ...อึอก..-///- นี่ผมคิดลามกกับใบพัดอีกแล้ว ตั้งแต่สมิงมาผมก็ทำตามใจอยากไม่ได้เลย อยากจะจับร่างบางกดให้จมก็ทำไม่ได้ ....
"อืม..เดียวพาไป" วินพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปรกติ..
"สมิงไปด้วย"
"ได้สิครับถ้าสมิงไม่ไปพี่ใบพัดจะไปได้ยังไงละคร๊าบบบ" ผมว่าหยอกสมิงน้อยที่ผมดึงตัวมานั่งตัก..แม้จะขัดขืนอยู่บ้างแต่โดนตาดุของพ่อแล้วเขาก็อ่อนลงแต่ก็ยังทำหน้าไม่พอใจอยู่เห็นแล้วมันน่า... ผมกอดสมิงไว้ พลางหอมแก้มซ้ายขวาอย่างหมันเขี้ยว จนเด็กน้อยทำคอย่น ร่างสูงมองทั้งคู่แล้วอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ "เหมือนแม่หยอกลูก"
หลังจากที่เราอาบน้ำกินข้าวเสร็จ วิน พาผมกับสมิงออกมาเดินเล่นรอบๆเกาะๆ แต่รู้อะไหมครับเส้นทางกับพื้นที่ส่วนต่างๆรอบๆนี่ผมจำได้หมดละ เหลือกะอีแค่ฝั่งตรงข้ามที่ผมเคยไปแอบดูอยากรู้จริงๆว่าเขาซ่อนอะไรไว้......
บริเวณกว้างสุดลูกหูลูกตาของเกาะ เป็นแนวสันเขายาวหลายกิโลเมตร....ที่มีแหล่งน้ำตามธรรมชาตินั่นคือน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาส มาหนัก ...ทางหนีของมีทางเดียวคือท่าเรือท้ายเกาะ ...
"พ่อฮะ...สมิงอยากเล่นน้ำ" เด็กสมิงหันไปดึงชายเสื้อคลุมสีฟ้าที่วินใส่ แรงกระตุกเร้าให้ผมหันไปมอง บทจะเอาแต่ใจก็ใส่ซะเต็มที่
"พ่อ ฮะ สมิงอยากเล่นน้ำๆ"
"รอให้มันเย็นกว่านี้นะครับแล้วพ่อจะพามาเล่น" อณาวินบอกเสียงอ่อนโยน
"จริงนะครับ พ่อพูดจริงนะ" เด็กน้อยยิ้มอย่างดีใจ
"ครับ" ร่างสูงอุ้มสมิงขี่คอเดิน ผมมองแล้ววินมันก็เป็นคนทีรักลูกมันมากดูเป็นคนอ่อนโยน แต่ทำไม...ถึงได้ใจร้ายกับผมนัก ทำไมต้องทำร้ายผมถึงขนาดนั้น..แล้วทำทำไมต้องมาทำใจดีทีหลัง ผมได้แต่มองแผ่นหลังที่กำลังเดินห่างอออกไปอย่างไม่เข้าใจ
ผมมาอยู่ที่เกาะบ้านี่ได้เกือบสามอาทิตย์ ติดต่อใครก็ไม่ได้ เพื่อนก็ไม่มี จะคุยกับพวกแม่บ้านอิตานั่นก็สั่งให้อยู่แต่ในห้อง ทีแรกบอกจะพาไปซื้อเสื้อผ้า แต่กลับให้คนงานไปซื้อให้แทนผมอยากจะติดต่อพี่ อยากกลับบ้าน อยากกลับไปทำงาน.....ผมได้แต่คิดแต่ยังหาวิธีหนีไม่ได้เลย พักหลังอิตาวินไม่ออกไปทำงาน ผมก็สงสัย งานอะไรทำตอนกลางคืน ถามก็ไม่ยอมบอก บอกแค่ว่าอย่ารู้เลย แล้วไอ้ที่ผมสงสัยที่สุดคือ ไอ้ถ้ำที่มียามคอยคุ้มกันอยู่....แต่ก็ช่างเหอะมันไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว...ไม่เกี่ยวอะไรเลย...เรามันแค่เครื่องมือแก้แค้นพี่ภาคเท่านั้น และผมก็ไม่มีวันยอมให้เขาทำได้สำเร็จแน่นนอน
.....
"ใบพัด...ยืนเหม่ออะไรรีบเดินสิ" เสียงทุ้มตะโกนเรียกผมให้หลุดจาก ภวัง ผมยิ้มน้อยๆแล้วรีบก้าวเดิน ขอแค่ตอนนี้มันไม่ทำอะไรผมก็พอ ...ผมไม่อยากเจ็บไปมากว่านี้อีกแล้ว
"เหม่ออะไรครับ..."ร่างสูงเอื้อมมือจับมือผมแล้วบีบเบาๆ
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อย มีไรถามทำไม" ผมทำเสียงจึ๊กจั๊กออกจะรำคาญๆใส่..ร่างสูงหันมายิ้มขำเพราะท่าทีหงุดหงิดของผม
"เป็นอะไร..หืมบอกมาซิ" ร่างสูงจับหัวผมให้หันมาหา
"อยากกลับบ้าน"
กึก
คนตัวสูงหยุดเดินทันทีจนเกือบทำสมิงตกจากคอ
"พ่อ..สมิงตกใจนะ" เสียงหวานแหวใส่พ่อตัวเอง
"เมื่อกี้มึงบอกว่าอะไรนะ" -*- แมร่งน้ำเสียงเปลี่ยนกะทันหันแบบนี้ กุจะกล้าบอกมึงหรอคร๊าฟ
วินจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง มันจะโกรธทำไมฟระ
"อยากกลับบ้านแล้วเมื่อย" ผมโกหก เพื่อความอยู่รอด
"ใบพัด" เขาตวาดผมเสียงดัง ทั้งสมิงกับผมหน้าซีดเผือด
"ทำไม กุอยากกลับบ้านนี่ กุมีบ้าน กุมีพี่ กุมีงานที่ต้องทำ แล้วมึงอะมาขังกุไว้บนเกาะบ้าๆนี่ ไปไหนก็ไม่ได้ คุยกับใครก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่ได้..มันเบื่อๆๆๆๆได้ยินไหมกุเบื่อ"
ผมตะโกนกลับด้วยโมโห กุก็ตอบดีๆแมร่งมาตวาดกุทำหอกอะไร
"ได้ กุจะให้มึงกลับ แต่ก่อนกลับมึงคงได้อีกหลายผัวเลยละ" สมิงหันมามองผมกับวินไปมา
"พ่อ ฮะ สมิงกลัว" เด็กสมิงน้ำตาคลอเบ้า วินเองก็ลืมตัวที่เสียงดัง เขาอุ้มสมิงให้ซบลงที่ไหล่พลางกอดปลอบ
"พ่อขอโทษครับสมิง พ่อจะไม่เสียงดังแล้ว" วินใจเย็นลงนิด แต่ก็ยังมองผมด้วยสายตาขุ่นเคือง...
พอกลับมาถึงคฤหาศ วินสั่งให้ครีมพาใบพัดแยกออกไปส่วนผมถูกมันลากเขามาในห้องทันที
"โอ๊ยย เบาๆสิวะ เจ็บนะว้อย" ผมแกะมที่บีบไหล่ผมไว้ ดวงหน้าหล่อจ้องผมยังกะจะกินเลือดกินเนื้อผม
"ขนาดมึงเจ็บมึงยังไม่จำเลย"เสียงเข้มลอดไรฟันอย่างโกรธๆ ปากสวยเม้มแน่นเมื่อร่างสูงบีบมันแรงกว่าเก่า เจ็บจนน้ำตาจะไหล
"ทำไมแค่ก็บอกว่ากุอยากกลับบ้าน กลับบ้านๆมันผิดตรงไหนมึงบอกกุมาสิ"
ผมตะโกนใสทั้งๆที่น้ำตาไหลออกมาแล้วถามมันด้วยความไม่เข้าใจ แค่บอกว่าอยากกลับบ้านผมผิดเหรอ
"ผิด ผิดที่มึงขัดคำสั่งกุไง ผิดที่มึงคิดจะไปจากกุ ผิดที่มึง" วินจับผมโยนไปบนที่นอน ร่างผมที่ปลิวตามแรงหลังไปกระแทกกับเสาเตียงเขาอย่างจัง
อ๊ะ...เจ็บว้อยย ไอ้เชี้ยะ
"มึงบ้าไปแล้วรึไง กุก็คนนะเว้ย..กุก็เจ็บเป็น" ร่างสูงของวินก้าวเข้าหาผมช้าๆมืองใหญ่กำแน่นจำเส้นเลือดปูดโปน ...เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้นโกรธจนควันออกหู
"อย่าเข้ามานะ วิน นายกำลังโมโห อย่านะ" ผมพลิกตัวเพื่อหนีลงอีกด้าน แต่วินไวกว่า
กระโดดที่เดียวมันก็นั่งค่อมผมไว้ มือหน้ารวบมือบางของคนตัวเล็กไว้เหนือหัวจนแขนตึง
"กุบอกมึงวะอะไรไอ้พัด"มันถามผมเสียงเข้ม
"กุจะรู้ไหมไอ้..."
อึ๊ก....ยังไม่ทันตอบริมฝีปากนุ่มก็ถูกบดเบียดลงมาเสียก่อน ปางบางสีสวยถูกดูดดึง ขบกัดจนมันเป็นแผล รสเค็มๆไหลลงคอร่างเล็กช้าๆ มือหนาบีบสันกรามให้มันเปิดอ้า
อ๊ะ..จะ เจ็บ วิน กุเจ็บ อึ๊ก..ลิ้นร้อนล้วงลึกเข้าไปหาความหวานโพลงปากนุ่ม ก่อนจะตวัดเกี้ยวพาราศีลิ้นเล็กแต่เจ้าตัวไม่เล่นด้วยจึงต้องบีบมันแรงกว่าเก่า
อื้อออ จูบเล้าร้อนของวินทำให้คนใต้ร่างเริ่มอ่อนระทวย ลมหายใจขาดช่วง จนต้องดิ้นไปมาประท้วง ร่างสูงผละออกจากคู่สวยด้วยความเสียดาย
"ทีนี้มึงจะตอบกุได้ยัง..ว่ากุบอกมึงว่าอะไร" วินถามเสียงดัง ด้วยอารมณ์ครุกรุ่นอยากจับร่างเล็กนี่กดไวๆ
"ไม่รู้เว้ยยยย"
"กุเป็นผัวมึง จำใส่สมองมึงไว้ ถ้าเกิดมึงจำไม่ได้วันนี้กุจะทบทวนให้มึงเอง"
ผมส่ายหัวดวงตาเบิกโพลง เมื่อเห็นสีหน้าที่มันมองมา น่ากลัว แววตาที่เหมือนเสือร้ายจ้องนิ่งเหมือนกำลังจะตะคลุบเหยื่อ
"อย่า..อื้ออ..อ๊ะ" ร่างสูงก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาว ปากบางเม้มดูดคอนั้นจนเกิดรอยแดง
"อื้อ อย่า..วิน...อย่า" มือหน้าเลื่อนลงบีบเน่นแก่นกายของร่างบางพลางดึงกางเกงของใบพัดลงมาพร้อมกับชั้นใน วินหยิบเอาเชือกในเก๊ะ ออกมามัดมือร่างบางไว้กับหัวเตียง
"ไม่ อย่า" แม้จะร้องขอแต่ร่างสูงไม่ได้ฟังเลยสักนิดความหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นมาในจิตใจร่างเล็กช้าๆ ผมพยายามดิ้นหนีแต่ก็สู้แรงควายของมันไม่ได้
"ม้ายยยยยยยยยยยยยยย"ร่างบางตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อวินกระชากเสื้อของใบพัดออกจนมันขาดติดมือ ใบพัดตัวสั่นเทิ้ม
"กลัวเหรอ กลัวแล้วทำไมถึงคิดที่จะจากฉัน ห๊ะ ใบพัด" วินขึ้นเสียงใส่ด้วยความโมโห
"อื้อออ..เจ็บ กุเจ็บ" ร่างสูงขบกัดเนินเนื้อตรงอกเล็กจนเป็นรอย ก่อนจะพลิกตัวให้ร่างบางให้หันหลัง หันหน้าเข้าหัวเตียงมือบางเกาะขอบเตียงไว้แน่นร่างสูงดึงเอวให้ใบพัดคุกเข่า มือหนาบี้เค้นก้นงอนงามของใบพัดจนแดงช้ำ ก่อนจะปลดกางเกงตัวเองลงดึงแก่นกายที่มันพองคับ ปลายหัวหยักจ่ออยู่ที่ทางเข้า แล้วเขาก็แทงพรวดเดียวเข้าไปจนมิดลำ ร่างบางตัวสั่นเทิ้ม ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม ช่องทางรักถูกลุกล้ำเขามาโดยไม่ได้เบิกทางเสียก่อน
"ฮือออออออ วิน ผมเจ็บ"
สวบ สวบ สวบ แท่งเอ็นร้อนสอดกระแทกแรงจนใบพัดร้องเสียงหลง ด้วยความเจ็บแต่ร่างสูงกลับมันได้ยินเป็นเสียงหวานๆที่ครางกระเส่าสร้างอารมณ์ให้เขามากกว่า ยิ่งร้องยิ่งกระแทกแรงจนใบพัดตัวโยน
"อ๊ะ..อ๊า อื้ออ มัน มัน อื้ออ วิน เจ็บ ได้โปรด" ใบพัดเม้มปากแน่นกลั้นความเสียวกระสัน
เมื่อวินกระแทก โดนจุดอ่อนไหวของเขาหลายครั้ง มือหน้าเอื้อมไปจับแก่นกายของร่างเล็กแล้วขยับมันตามจังหวะของตัวเอง ร่างบางครางเสียงใสอย่างลืมตัว
"จะปฏิเสธฉันอีกเหรอใบพัด ในเมื่อร่างกายนายต้องการฉันถึงขนาดนี้" ร่างสูงเหนี่ยวเอวบางแล้วซอยถี่
"อึ๊ก..อื้อ ..ซี๊ดด ใบพัด อย่ารัดแน่น มันตอดดีจริงๆ อื้อ" ร่างสูงครางซีดเมื่อช่องทางรักของใบพัดตอดของวินถี่รัว จนเขาต้องหยุดขยับก่อนจะเอนตัวแนบบนหลังร่างเล็กพลางดูดเม้มจนเป็นสีแดง ทั่งทั้งแผ่นหลัง จมูกโด่งซุกลงซอกคอขาวพลางสูดกลิ่นหอมหวานจนเต็มปอด
อื้อออ ร่างเล็กครางออกมาเบาๆ แม้จะพยายามปกปิดมันแค่ไหนแต่ก็ห้ามอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จริงๆ ช่องทางรักก็ยังตอดหนุบๆจนร่างสูงอยากจะเสร็จ แต่ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้ใบพัดรอดไปได้อีก
เขาปลดเชือกที่รัดข้อมือใบพัดออก ด้วยความใจเย็นเมื่อเห็นร่างเล็กมีท่าทีสงบนิ่ง พอมือตัวเองเป็นอิสระ ร่างบางขยับหนีทันที ก่อนจะวิ่งออกไปที่ประตูแม้จะเจ็บช่องทางด้านอยู่แต่ก็ต้องกัดฟันทน ใครมันจะไปยอม....
"จะหนีไปไหน มานี่" วินกระชากผมของใบพัดจากทางข้างหลัง จนแสบหนังหัว ร่างบางก้าวถอยหลังตามแรงดึง
"ปล่อย ไอ้วินปล่อย" ร่างเล็ก ออกแรงสู้...ถึงรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็จะสู้ เขาไม่อยากเจ็บตัวอีกแล้ว
"ฤทธิ์เยอะนักนะเรา" ร่างสูง อัดหมัดเข้าเต็มแรงตรงหน้าท้องของใบพัด
อึ๊ก...ใบพัดเจ็บจนตัวงอ แขนขาไม่มีแรงอีกต่อไป ดวงหน้าสวยเหยเกด้วยความจุก
"ยอมฉันดีๆตั้งแต่แรกก็ไม่เจ็บตัวหรอก" ใบพัดนอนแผ่หลาบนที่นอน หมดแรงสู้ ปล่อยให้คนตรงหน้าทำอะไรตามอำเภอใจ เพราะเขาสู้ไม่ไหวแล้ว
"ฮึก....ยะ ..อย่า.อื้อออ." ผมครางเสียงแผ่วเมื่อมือหนาของวินกอบกุมแก่นกายของผมก่อนจะเริ่มขยับเร็วขึ้น ผมต้องเอาหน้าซุกหมอนแล้วกัดมันเต็มแรง กลัว กลัวที่จะร้องเอาเสียงน่าอายออกไป นึกเกลียดตัวเองที่ร่างกายมันกลับรู้สึกดี เกลียดที่ตัวเองมีอารมณ์ร่วมกับมัน
"ร้องออกมาใบพัด ร้องมันออกมา กุอยากได้ยิน" เสียงทุ้มต่ำกระซิบแผ่วข้างหูผมยิ่งทำให้ขมขนลุกไปทั้งตัว อย่านะ อย่าไปรู้สึกกับมัน....
"อื้อออ อ๊า.....ยะ หยุด..."
"พูดสิ พูดมันออกมา" วินก้มลงใช้ลิ้นเลียที่ปลายยอดอกแข็งสีสวยจนชุ่มน้ำลาย มันยิ่งเสียวซ่านเข้าไปใหญ่
"บอกมา ใบพัด"
"ยะ อย่า....ยะ..หยุดนะ" ในที่สุดผมก็ทนต่อแรงปารถนาไม่ไหวจนต้องพูดคำน่าอายออกไป (อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายจริง)
ร่างสูงแสยะยิ้มร้าย พร้อมกับรูด แก่นกายของผมรัวเร็ว จนผมปล่อยมันออกมา เต็มหน้าท้องกับมือของวิน มันป้ายหยดน้ำขาวขุ่นใส่ปากผม ที่เผลอเลียมันอย่างลืมตัวกลิ่นคาวตีขึ้นจมูกทันที่ แต่ว่า มันกลับมีรสหวานประหลาดๆ
"ที่นี้มึงจะยอมกุดีๆรึยัง" ร่างสูงยิ้มให้ผม แต่มันกลับเป็นยิ้มของปีศาจร้ายในร่างเทพบุตร
ผมพยักหน้าช้าๆอย่างจำยอม ถ้าไม่ยอมคงต้องโดนมันซ้อม...
...
..
.."อึก...อืม..อย่างนั้นแหละ อืม" ผมที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นแทรกตัวอยู่ตรงหว่างขาของวิน
แท่งร้อนที่ผมใช้ปากอมรูดมันขึ้นลง แม้จะดูเงอะงะ ผมเหลือบมองร่างสูงที่แหงนหน้าครางเสียงกระเส่า ซูดปากอย่างเสียวซ่าน ใบหน้าวินตอนนี้ดูเซ็กซี่ จนผม ผมอยากกินมันขึ้นมาแทน.....นี่ผมเป็นอะไรไป อย่านะ..อย่า........สมองสั่ง แต่ใจกับร่างกายมัน
"วะ..วิน..นายอยากให้ฉันทำให้ไหม" เสียงกระซิบแผ่วที่ ปากบางเม้มอย่างเขินอาย
วินมองร่างบางอย่างไม่เชื่อหู ไม่คิดว่าเขาจะกล้า
"อยากขึ้นมาแล้วหรอ" ร่างบางพยักหน้า แล้วปีนขึ้นมาอยู่บนตัววิน แทน ร่างเล็กผลักให้คนตัวโตนอนราบไปกับเตียงนอน ด้วยใจเต้นแรง
"ใบพัด...-///- หน้านายเซ็กซี่มากอะ" ผมทุบอกมันเบาๆ
"พะ.พูดมาก" ผมก้มลงขบเบาๆที่ใบหู ก่อนจะลากลิ้นลงมาจนถึงเนินอกแกร่ง กัดเม้มมันเบาๆ ร่างสูงโน้มคอผมลงไปจูบ จูบที่ไม่บังคับเหมือนตอนแรก จูบร้อนแรงที่วินส่งมา มันทำให้ผมร้อนรุ่มไปทั้งตัว ....
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ เสียงจูบที่ดังก้องยังคงก้องอยู่ในหู
ลิ้นเล็กที่กำลังหยอกล้อลิ้นนุ่มดุนกันไปมา ...... ก่อนที่ผมจะถอนปากตัวเองออกมา
มือหนาสอดเข้าไประหว่างกลาง กำแก่นกายของผมและของเขาไว้ในมือเดียว แล้วสาวมันขึ้นลง
"วิน....อื้ออนายเกลียดอ๊ะ ฉันไหม" เสียงของร่างบางขาดหาย เพราะรู้สึกเสียว
"นาย...อภัยให้พี่ฉันได้ไหม ...พี่ฉันไม่ได้ฆ่าพี่มินนะ อื้อออออ" ร่างบางจกเล็บลงบนหน้าอกของวินเพื่อระบายความเสียวซ่านที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง
"วะ..วิน.. อื้มมม นาย..ตอบฉันมาสิ"
"พี่ฉัน....อ๊า ไม่ได้ทำ นายเข้าใจผิด ไปเอง" ไม่มีเสียงตอบใดๆออกมาจากปากของวิน มีแต่เสียงสุขสมของเขาที่คำรามออกมาเท่านั้น
"ตะ..ตอบ" ผมยกตัวขึ้นสูง ก่อนจะจับแท่งร้อนจ่อที่ปากทางเขา ก่อนจะกดตัวลงนั่งทับ
"อึ๊ก....คับ..จัง"ผมผ่อนลมหายใจออกช้าๆเมื่อแท่งลำมันเข้าไปได้ครึ่งทาง ความรู้สึกจุกคับแน่น มันทำให้ผมอึดอัด...
"ใบ..พัด..อื้ออ อย่าถาม...ตอนนี้สิ ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ" ร่างสูงเอ่ยเสียงครางแหบๆ มือยังคงทำหน้าที่ผ่อนคลายให้ใบพัด
"ก็ตอบมาสิ"
"เร็วๆใบพัด" ร่างสูงเร่งให้ผมกดตัวเองลงไม่ไหว้เด้งเอวสวนจนแท่งร้อนมันพุ่งพรวดเข้าไปที่เดียวมิดด้าม ผมจุก แต่สุข เพราะมันเขาลึกมาก
อื้อออออ...ร่างบางขยับเอวช้าๆแต่เน้นหนัก เล่นเอาคนด้านร่างครางอื้อด้วยความเสียวสุข ร้องออกมาเสียงดัง เตียงที่ว่าแข็งแรงยังเลื่อนตามแรงโยกของใบพัดที่อยากเต็มที่
ร่างบางร่อนตัวเองอยู่บนตัวคนร่างสูงอย่างเมามัน
เสียงคราง ของทั้งคู่ดังระงมไปทั้งห้อง
"อะ ใบพัด" ร่างสูงครางเสียงสั่นเมื่อภายในมันตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างบ้าคลั้ง จนร่างสูงแทบคลั้งอยากให้เสร็จเร็วๆ
"อ๊ะ อื้ออออ วิน อ๊า "ผมครางสูงอย่างเสียวกระสันที่วิ่งขึ้นมาแทนความเจ็บเมื่อผมขยับสะโพกขึ้นลงเน้นๆด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งถึงขีดสุด
"อึก อ่า ตรงนั้น...ตรงนั้น" ร่างสูงร้องออกมาเสียงหลงเมื่อผมกระแทกแรง
"อ๊า วิน จะไปแล้ว ผมจะไปแล้ว...อึก...อื้ออออ" ผมที่ปลดปล่อยตัวเองอีกครั้ง
พร้อมกับวินที่เด้งตัวสวนขึ้นมาเมื่อแตะขอบฝั่ง ผมรู้สึกอุ่นวาบในช่องทางรัก เมื่อวิน
ปล่อยมันออกมา....
แฮก ๆ ๆ ร่างบางที่หอบอยู่บนตัวผมหน้าแดงจัด สายตาร่างบางหลุบต่ำไม่กล้าสบตาคนร่างสูง
"ใบพัด...วันนี้นายน่ารักมาก" วินลุกนั่งโดยที่มีผมนั่งคร่อมเขาอยู่หน้าผมอยู่ห่างจากหน้าเขาแค่ปลายเล็บ จนผมเห็นทุกรู หุมขน ใบหน้าขาวเนียน จมูกโด่งสัน คิ้วหนา ดวงตาเรียวรี ที่มองที่ไรเหมือนจะละลายทุกที ปากบางรูปกระจับ มือเล็กลูบไล้สันกรามของคนตัวสูงอย่างหลงใหล ทำไม ทำไมผมต้องยอมมัน....แบบนี้ เพราะใบหน้าหล่อเหลาอันนี้หรอ หรือเพราะมันใจดีกับผมเพียงชั่วครั้งชั่วคราว
"ใบพัด....นายจะฟังสิ่งที่ฉันพูดไหม" ร่างสูงโอบกอดผมไว้ กดหัวแนบกับไหล่กว้าง
"อืม"
"นายเชื่อในรักแรกพบไหม" ผมหันมาสบตากับคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"มันเกิดกับฉันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน กับมีนตรา" ใจผมกระตุกมันเจ็บๆเหมือนโดนเข็มทิ่ม
"แล้วก็เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน...กับ นาย" ร่างสูงจูบที่ริมฝีปากผมเบาๆอย่างมีความหมาย
"นายเป็นคนแรกที่ทำให้ใจฉันเต้นแรง ...ทำให้ฉันไม่อาจละสายตาไปไหนได้" เขาเว้นระยะ แล้วพูดต่อ ซึ่งผมก็ได้แต่ฟังเงียบๆ
"จนฉันมาสืบประวัตนาย ถึงได้รู้ว่านายเป็นน้องชายของไอ้ภาค ยอมรับว่าตอนแรกฉันรู้สึกอยากจะแก้แค้น แก้แค้นให้มันสาสมกับสิ่งที่ฉันได้รับ...ฉันขอโทษที่ทรมานนาย รังแกนาย ...แต่นายรู้ไหมว่าทุกครั้งที่ฉันทำฉันก็เจ็บเหมือนกัน...ฉันอาจจะบอกนายไม่ได้ตอนนี้ว่ารัก นายหรือเปล่า บอกไม่ได้ว่าหายแค้นพี่นายหรือยัง....แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากให้นายอยู่ข้างๆฉัน ไม่ไปไหน นายจะทำได้ไหม" ร่างสูบสบตาผมความอ่อนโยนที่แสดงออกทางสายตานั่นมันดูจริงใจ มันดูอบอุ่น....
"อืมม...."ร่างบางตอบเสียงแผ่ว แม้ว่าจะสับสนอยู่เขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธความจริงใจของคนตรงหน้าได้ลงคอ
"แล้วผมอยู่ในสถานะไหนหรอวิน....ของเล่นหรือคนรัก..หรือเครื่องมือที่คุณใช้ในการแก้แค้นพี่ชายผม" ร่างบางถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ ร่างสูงชะงัก
"นายเป็นเมียฉันไงใบพัด ถึงฉันจะเคยมีอะไรกับผู้หญิงมีเมียเป็นผู้หญิงมาก่อนมีลูกด้วย แต่ฉันก็มีความรักกับผู้ชายแบบนายได้นะ"
"ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะรักนายได้รึเปล่านะวิน...ผมกลัว"
ร่างสูงกอดผมไว้ในอ้อมแขน พลางจูบลงที่ขมับ...ไล่มาที่ใบหู...จมูก ปาก จูบย้ำๆ เม้มขบมันเบาๆ
"เรามาต่อกันอีกรอบนะ" เสียงแหบพล่ากระซิบ ก่อนที่ผมจะตกเป็นเบี้ยล่างอีกครั้ง
ขาของผมอ้าออกกว้างจนเห็นทางเข้าเด่นชัด แก่นกายแข็งของวินมันผงาดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะกดปลายหัวมันเข้าไป
อึ๊ก.....
ความรู้สึกคับแน่นเกินขึ้นมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันไมเจ็บแล้ว เพราะวินทำผมอย่างเบามือและอ่อนโยน เอวสอบซอยถี่ขึ้นอีกครั้ง มันเสียวพอๆกับใบพัด เพราะวินรับรู้ถึงช่องที่ที่ตอดรัดอย่างงถี่รัว
เสียงครางระงมอย่างสุขสมของผมกับวินดังสลับกันไปมา บทรักที่ผมใฝ่ฝันว่าอยากจะได้จากมันค่อยๆต่อเติมในใจผมอย่างช้าๆ ร่างกายที่ประสานกันอย่างลงตัวของชายหนุ่มกำลังจะจดบันทึกในความทรงจำของร่างเล็ก เสียงเตียงใหญ่ลั่นเอี๊ยดอ๊าด เสียงหอบกระเส่าของร่างสูง เสียงครางหวานๆของร่างเล็ก ไอร้อนระอุแผ่กระจายออกจากตัวทั้งคู่ วินยกขาเรียวพาดขึ้นบ่าแล้วกดถี่
"อ๊ะ.....ใบพัด....จะไปแล้วใบพัด" ร่างสูงซอยเอวถี่เมื่อตัวเองใกล้ถึง ร่างบางตัวสั่นคอนครางเสียงหวานหู
"อื้ออ...วิน วิน วิน ซี๊ดดด.ฉันจะไม่ไหวแล้ว วิน" ร่างบางสูดปาก
อื้ออออออออออออออ ช่องทางตอดรัดถี่รู้ได้ว่าร่างบางกำลังจะถึงแล้ว วินไม่รอช้ากระทุกเอวแรง จนร่างสูงปล่อยออกมาพร้อมๆกับใบพัดที่ นอนหอบหมดแรง....
"วิน....ฉัน..." ยังไม่ทันพูดจบร่างบางก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อย
"หึ...น่ารักชะมัด" เขาจูบใบพัดอีกครั้งแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำทิ้งให้ใบพัดได้พักผ่อน...
...............................................
.......
.
.
.
ณ กรุงเทพ
"มึงยังหาตัวน้องกุยังไม่เจออีกเหรอ" น้ำเสียงเย็นยะเยือกของชายร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อคมที่กำลังด่าลูกน้องตัวเองด้วยความโมโห เขาร้อนรุ้มหัวใจจนอยากจะฆ่านายตำรวจชั้นผู้น้อยตรงหน้าให้ตายคามือ ...
"ขอโทษครับนาย ผมส่งตัวไอ้กรไปค้นหาเทปจากกล้องวงจรปิดแล้ว เดียวก็ได้เรื่อง"
"ให้ไว...ก่อนที่กุจะโมโห" ภาคที่ตามหาตัวน้องชายตัวเองแทบพลิกแผ่นดินนั่งหน้าเครียดอยู่บนโต๊ะทำงาน ใบพัด หายไปไหนนะ ...
Rr Rr Rr เสียงโทรศัพของภาคดังขึ้น....
"ได้เรื่องแล้วครับนาย ลูกน้องของอณาวินจับตัวคนใบพัดไปครับ ตอนนี้อยู่ที่เกาะรัก ครับ"ปลายสายรายงานผู้บังคับบัญชา
"ไอ้วิน....มึง"ภาคทุบโต๊ะดังลั่นเมื่อรู้ว่าอณาวินจับใบพัดไปที่เกาะนก
ภาคให้ลูกน้องหาทางติดต่ออณาวินเพื่อต่อรอง เพราะเขารู้ว่าวินแค้นตนมาก เรื่องมีนตรา
.....
เกาะรัก
ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง เขาเดินไปหยิบ แล้วมองว่าใครโทรมา คิ้วหนามุ่นลงเพราะเบอร์ไม่คุ้น
"สวัสดีครับ" วินกรอกเสียงลงไป
"(ไอ้วิน....มึง)" ภาคพูดเสียงเย็นนิ่งเรียบ..
"ไอ้ภาค หึ หาเจอเร็วเหมือนกันนี่มึง"
"(มึงจับตัวน้องกุไปทำไม)"
"มึงถามตัวมึงเองดีกว่านะว่าเพราะอะไร" ร่างสูงย้อนด้วยคำถามที่ทำให้ภาคสะอึก มือหนากำหมัดแน่น เมื่อรู้ว่าฝั่งตรงข้ามถือไพ่เหนือกว่า
"(ถ้ามึงแตะน้องกูแม้แต่ปลายเล็บ กุจะถล่มเกาะมึงให้ราบ)"
"ถ้ามึงทำได้ก็ลองดู" วินพูดอย่างท้าย
"ถ้ามึงขึ้นเกาะกุ กุจะเป่ากะโหลกน้องมึง ถ้ามึงกล้าก็ลอง"
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ วินตัดสายทิ้งทันที...แล้วยิ้มเหี้ยมออกมา สายตาจับจ้องไปที่ร่างบางที่หลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องราวใดๆทั้งสิ้น....
"กุไม่ยอมให้ใครมาแย่งมึงไปจากเด็ดขาดใบพัด"
..
..
..
..
กทม
ภาคที่ตอนนี้แทบคลั่งพังห้องทำงานตัวเองราบเป็นหน้ากอง ตอนนี้ใครก็เข้าหน้าไม่ติด
ร่างสูงดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ โกรธที่ตัวเองปกป้องคนที่รักไม่ได้ น้องชายเพียงคนเดียวก็ปกป้องไม่ได้
"ไอ้วิน กุจะจองล้างจองผลาญมึงให้ถึงที่สุด"
.
..
..
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำน้องสมิงถูกยั่วด้วยเค้ก เสน่ห์ปลายจวักผัวรักดักทางลูกของผัวก็ได้ :laugh:
-
สงสารใบพัด
-
สงสารใบพัดเหมือนกัน
-
ตอนที่ 7
ร่างสูงใหญ่ของภาคที่กำลังเดินวนไปวนมาในห้องทำงานของตัวเอง พลางครุ่นคิดหาวิธีช่วยน้องชายของตัวเองให้พ้นมือไอ้วิน
"ก๊อกๆ เสียงเคาะประตู เรียกให้เขาหันไปมองผู้มาเยือน
"ขออนุญาตครับนาย มีคนส่งของพวกนี้มาถึงท่าน" ลูกน้องคนสนิทยื่นซองสีน้ำตาลส่งให้นายของตน ภาคดึงมันมาเปิดดู
"ซีดี" ร่างสูงมุ่นคิ้วก่อนที่จะเดินไปเปิดโน็ตบุ๊คบนโต๊ะทำงาน
สายตาเฉียบจ้องนิ่งไปยังภาพวีดีโอ มือหนากำแน่นด้วยความโกรธ ฟันกรามขบแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนที่ขมับ เพราะมันคือคลิปของใบพัดที่กำลังโดนวิน ข่มขืน ร่างสูงเม้มปากแน่น ก่อนจะยกโน๊ตบุ๊ค ทุ่มลงพื้นจนพังยับ ใบหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน มือหนากดรับด้วยมือสั่นเทาเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือ อณาวิน
"//เห็นคลิปแล้วสินะ เป็นไงลีลาน้องมึงเด็ดดวงมะ//" ปลายสายพูดเยาะอย่างสะใจ
"ไอ้เหี้ยวิน มึง..." ร่างสูงตัวสั่นเทิ้ม เขาไม่กล้าที่จะวู่วาม ภาคเป็นคนฉลาดและใจเย็น แต่ถ้าเป็นเรื่องน้องของตัวเองละก็ มันจะขาดผึงทันที
"อย่าคิดตุกติกกับกู น้องมึงอยู่กับกู ไว้กุเบื่อมันเมื่อไหร่กุจะส่งมันกลับไปหามึงเอง อ่อ แล้วถ้ามึงยังคิดจะมาบุกเกาะกุละก็ " วินเว่นช่วงก่อนจะบอกด้วยเสียงที่เยือกเย็นจนอีกคนหวั่นใจ
"//น้องมึงจะไม่ได้มีกุเป็นผัวแค่คนเดียว กุจะเอาน้องมึงไปให้พวกลูกน้องกุเอามันเป็นผัวอีกสัก 10 20คน// "
"มึงจะเอาไงว่ามา มึงบอกกุมาไอ้วิน ว่ามึงจะเอาไงกับกู" ร่างสูงของภาค ตะหวาดลั่นด้วยความโกรธแค้น
"ก็ไม่เอาไง กูแค่อยากได้น้องมึงมาเป็นเมีย....บำเรอให้กุ" ร่างสูงถึงกับตัวชาเพราะวินไม่ได้แค่จะทำร้ายใบพัด แต่จะ ทรมารใบพัด
"อย่าแตะต้องน้องกุอีก แล้วจะหาว่ากุไม่เตือน" ภาคที่กำลังจนหนหางตอนนี้พร้อมที่จะระเบิด
"มึงบอกตัวมึงเองเหอะไอ้ภาค"
"แล้วมึงจะได้เห็นดีกัน กุจะไปรับตัวน้องกุคืน"
......วินยกยิ้มหลังจากวางสาย เขาพึงพอใจที่เห็นภาคดิ้นทุรนทุรายกับสิ่งที่ตัวเองส่งไปให้
ก่อนจะกลับมานึกถึงร่างบางที่อยู่ในครัว วินดินลุกจากโต๊ะทำงานแล้วก้าวออดจากห้องทันที
ตอนนี้ ใจเขานึกแต่อยากจะอยู่ใกล้ๆใบพัด....มันหวง ขึ้นมาซะอย่างนั้น เมื่อได้ยินที่ภาค บอกจะมาเอาตัวใบพัดคืน
..
...
*******************************************************************************
"ใบพัด"ร่างสูงที่เดินลงมาเรียกผมที่กำลังทำกับข้าวให้สมิงในตอนเข้า
"ครับ"
"มานี่" น้ำเสียงบังคับๆของวินทำให้ผมจำต้องยอมเดินไปหา
"มีอะไรครับ"
"คิดถึง" ร่างสูงยิ้ม พร้อมกับดึงตัวเขาเข้าไปกอด....
"ทำบ้าอะไรของนายเนี๊ยะ จะมากอดทำไม" ผมดันตัวเองออก แต่ร่างสูงก็ขืนไว้
"เฉยๆเหอะน่า...."วินกอดผมแน่นกว่าเดิม อะไรของเค้าวะ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามอารมณ์ไม่ทันโว้ย
"นี่ ..คุณอณาวิน ถ้าคิดจะมาตบหัวแล้วลูบหลังผมละก็ เชิญไปไกล ๆ สนเท้าผมทีเถอะ ก่อนที่มันจะทาบอยู่บนหน้าคุณ" ผมบอกเสียงเครียด
"ดุจริง ไม่กอดก็ได้"ร่างสูงผละออกจากตัวผมแล้วยิ้มขำกับสายตาดุที่ร่างเล็กมองมา ซึ่งมันไม่มีความดุอะไรเลยในสายตาเขา มันออกจะน่ารักมากกว่า
"วิน!!" ร่างบางพูดเสียงดัง เมื่อร่างสูงขโมยหอมแก้มเขาตอนหันหลังไปชิมซุปบนเตา
"น่ารักนะเราอะ" คนบ้า ชอบมาทำให้หวั่นไหวอยู่เรื่อย ผมได้แต่ลูบแก้มตัวเองเบาๆ อย่างไม่เข้าใจอารมณ์คนตรงหน้า....
หลังจากทานอาหารเช้า ผมก็กลับขึ้นไปด้านบน โดยที่ครีมขอตัวกลับขึ้นฝั่งก่อนเพราะมีเรียน
สมิงนั่งดูหนังกับผมที่โซฟา ....
จนถึงช่วงสายๆ
ร่างบางของใบพัดที่เดินลงมาเล่นด้านล่างกับสมิง เด็กน้อยบ่นอยากกินเค้ก เขาจึงลงมือทำเค้กให้สมิง คัพเค้กน่ารักที่สมิงชอบ เด็กน้อยสมิงเริ่มโอนอ่อนให้ใบพัดบ้างแล้ว (อันที่จริงใบพัดเอาขนมมาล่อต่างหากละ) ร่างบางมองสมิงอย่างเอ็นดู นี่คงเป็นสิ่งเดี่ยวที่ทำให้เขายิ้มได้ เพราะที่ผ่านมาเขาต้องจมอยู่กับน้ำตาและความทรมาร
ป้าแช่มกับรินมองใบพัดอย่างเอ็นดู เพราะใบพัดปฏิบัติตนในทางที่ดีเสมอ ทุกคนในบ้านเลยรักและเอ็นดูใบพัด มีแต่ นายใหญ่ของบ้านนี่แหละที่คอยจะหาเรื่องทำร้ายใบพัดให้เจ็บอยู่บ่อยๆ หลังจากที่วินทำร้ายใบพัดเมื่อหลายคืนก่อน และได้รับรู้ว่าวินคิดยังไงกับตน ที่ไม่ได้อยู่ในฐานะ คนรัก แต่ คือเมีย ที่อยู่ในฐานะนางบำเรอที่คอยรองรับอารมณ์ใคร่ของเขาเท่านั้น ร่างยิ้มหยันให้ตัวเอง ไม่น่าไปมีใจให้มันเลยให้ตายสิ คิดแล้วอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ......กูคือผู้ชายที่ได้ชาย นั่นคือยอดชายสินะ ร่างบางนึกขำตัวเองในใจ จะมาน้อยเนื้อต่ำใจให้ได้อะไรขึ้นมา เขาไม่ใช่นางเอกละครที่จะต้อง ร้องให้ กับโชคชะตาของตัวเอง ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว เรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้แต่ปัจจุบันเราสามารถสร้างอนาคตได้ ร่างบางจูบกะหม่อมสมิงที่นั่งตักพลางนึกสงสารที่เจ้าตัวต้องมากำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก
"สมิงครับ" ใบพัดเอ่ยเสียงนุ่ม
"หืม มีไรป้า"ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มแฉ่ง
"ไปหาแม่มีนกัน"ผมเอ่ยชวน
"อื้อ ปะ สมิงก็กำลังคิดถึงแม่อยู่เหมือนกัน" ทั้งคูจูงมือกันไปที่สวนหลังบ้าน แล้วเดินไปนั่งข้างๆหลุมศพของมีนตรา โดยที่มีวินแอบมองอยู่จากด้านบนของระเบียงห้อง
"พี่มีน...." ใบพัดอยากจะระบายอะไรหลายๆอย่างให้มีนตราฟัง
"แม่ฮะ..ผมพาเมียใหม่พ่อมาหา" ร่างเล็กพูดออกไปโดยไม่คิดอะไรเพราะพ่อบอกตัวเองว่าอย่างนั้น แต่ใบพัดนี่สิ ยิ่งฟังยิ่งเหมือนเอาเข็มมาทิ่มใจตัวเอง เขายิ้มบางให้กับความไร้เดียงสาของเด็ก น้อยตรงหน้า ใบพัดไม่อาจปฎิเสธกับมีนตราได้เต็มปากเพราะ อณาวินบอกกับใบพัดว่า เขาคือ เมีย
"สมิงครับ...มาหาพี่มา" ร่างบางเรียกสมิงน้อยให้มานั่งตัก พี่ร้องเพลงให้ฟังเอาไหม
เด็กน้อยหันมายิ้ม
"ฟังฮะ แม่มีนชอบร้องให้สมิงฟังบ่อยๆ" ผมยิ้ม พี่มันก็ชอบร้องเพลงให้เขาฟังบ่อยๆเหมือนกัน
ยิ่งเกลียดเท่าไร ก็เหมือนยิ่งได้อย่างนั้น
ยิ่งหลบหน้ากัน ก็ยิ่งต้องเจอร่ำไป
ยิ่งเกลียดยิ่งกลัว ก็ยิ่งหัวใจสั่นไหว
มันไม่เข้าใจ ทำไมต้องรัก
ใจนึงมันก็รักเธอ
แต่อีกใจนึงก็เกลียดสิ่งที่เธอเป็น
เพราะใจฉันเองฝังใจกับเรื่องเดิม
เธอจะให้ฉันรักยังไง
ก็ในสมองของฉันไม่เคยลืม
ยังมีเรื่องราวหลอนใจอยู่ทุกวันคืน
ฉันกลัวจะเจ็บเหมือนเดิม
เธอจะให้ฉันรักยังไง ในเมื่อความหลัง
มันยังคอยซ้ำเติมอยู่อย่างนี้
หากเธอรักจริง ช่วยพิสูจน์ให้ฉันมั่นใจ
ไม่อยากเสียใจกับเรื่องเดิมๆ อีกครั้ง
แต่ใจก็ยังตัดเธอไม่ลง
ใจนึงมันก็รักเธอ
แต่อีกใจนึงก็เกลียดสิ่งที่เธอเป็น
เพราะใจฉันเองฝังใจกับเรื่องเดิม
เธอจะให้ฉันรักยังไง
ก็ในสมองของฉันไม่เคยลืม
ยังมีเรื่องราวหลอนใจอยู่ทุกวันคืน
ฉันกลัวจะเจ็บเหมือนเดิม
เธอจะให้ฉันรักยังไง ในเมื่อความหลัง
มันยังคอยซ้ำเติมอยู่อย่างนี้
หากเธอรักจริง ช่วยพิสูจน์ให้ฉันมั่นใจ
หากเธอรักฉันจริง ช่วยพิสูจน์ให้ฉันมั่นใจ
เสียงหวานขับกล่อมให้สมิงนิ่งฟัง ร่างบางน้ำตาไหลตรงหางตา พลางจูบลงบนผมนุ่มของสมิง ปากบางเม้มแน่นเพื่อกลั้นเสียสะอื้น
"ป้าทำไมเพลงมันเศร้าจังฮะ สมิงไม่ค่อยชอบเลย" เด็กน้อยแหงะหน้าขึ้นมามองใบพัด ร่างบางรีบเช็ดน้ำตา
"ป้าร้องให้ทำไม"สมิงพลิกตัวมาหา แล้วใช้มือเล็กเช็ดน้ำตาให้
"ผงมันเข้าตาอะ พี่ว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่านะ จะค่ำแล้ว"
"สมิง..."เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูดังอยู่ด้านหลังใบพัด ใจดวงน้อยไหววูบ
"พ่อฮะ ป้าร้องเพลงให้สมิงฟังด้วย แต่เพลงไรไม่รู้เศร้าจัง"เด็กน้อยที่ลุกจากตัวใบพัดวิ่งเข้าไปกอดพ่อของตัวเองพลางทำเสียงออกอ้อน ร่างบางหันมาหาแล้วยิ้มออกไป
"ใบพัด" วินเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บไงไม่รู้
"ครับ" ผมยิ้มรับแล้วเดินไปหา
"เป็นอะไรรึเปล่า" ร่างสูงถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นดวงตาเศร้าของใบพัด
"ไม่เป็นไร แค่คิดถึงบ้าน" ร่างบางเดินผ่านวินไปอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก เมื่อเดินผ่านวินมาแล้วผมก็ต้องกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงได้อ่อนไหวแบบนี้..แค่เห็นหน้าที่แสดงแววตาอ่อนโยนแบบนั้นออกมา..ทางที่ดี คุณไม่ควรจะมาห่วงผม ไม่ควรมาใจดีกับผม ร้ายกับผมซะยังจะดีซะกว่า อณาวิน ทำเหมือนที่เคยทำ ทรมานผม บังคับขู่เข็น ทำให้ผมเกลียดคุณยังดีกว่า ที่เป็นแบบนี้
อณาวินที่มองใบพัดเดินออกไป เขาเห็นไหล่ของใบพัดสั่นเทิ้ม ในใจรู้สึกไม่ดี.....
"สมิงครับ ไปอยู่กับป้าแช่มก่อนนะครับ พ่อวินมีเรื่องจะคุยกับพี่ใบพัด"ร่างสูงนั่งลงคุยกับสมิง
"ครับ" เด็กน้อยรับฟังและวิ่งไปหาป้าแช่มในครัว
ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตามใบพัดเข้าไปในห้อง...มือหนาปิดประตูลงแผ่วเบา ตาคมมองหาร่างบางที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ใบพัด" ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาไม่ให้วินเห็น
"ครับ" ใบพัดหันมาหาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ แต่ตาบวมแดง
"เป็นอะไร"....ร่างสูงเดินเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง วินรู้สึกห่วงใบพัดเมื่อเห็นแววตาเศร้าของเขา
"นายอยากจะให้ฉันเป็นอะไรละ" ใบพัดหันมายิ้มพลางลูบหน้าอกเสื้อเขาเบาๆ แล้วยิ้ม เหมือนยั่วยวนเขานิดๆ
"เป็นเมียฉันไง " ร่างสูงเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเขา
"หึ...ก็ได้ครับ เป็นเมียก็เป็นเมีย" น้ำเสียงที่คนฟังดูก็รู้ว่าประชดอยู่
"เป็นเมียที่เป็นเครื่องมือแก้พี่ตัวเองนะหรอครับ....ภูมิใจจัง" ร่างบางถอนหายใจยาวแล้วเดินไปที่ระเบียงห้อง ร่างสูงเดินตามาติดๆ
"เป็นอะไรอีกเนี๊ยะ...ผีมีนตราเข้าสิงเหรอไง" วินเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าใบพัดเป็นอะไร
"//ถ้าผีมีนตราเข้าสิงผมก็ดีสิ เผื่อคุณจะได้รักผมจริงๆบ้าง//" ร่างบางพึมพำกับตัวเอง
"ใบพัด อย่างึมงำอยู่คนเดียวเป็นอะไรพูดมา" ร่างสูงเริ่มหงุดหงิดเพราะเขาไม่รู้ว่าใบพัดเป็นอะไร แค่เห็นหน้าเศร้ากับน้ำเสียงประชดประชันมันทำให้เขาไม่สบายใจ
"ไม่มีอะไรครับ แค่อยากรู้ว่าคุณจะสนใจผมรึเปล่าเท่านั้นเอง" ใบพัดหันมายิ้มขำ แต่ในใจมันไม่ใช่
ปากอยากจะบอก เมื่อไหร่จะปล่อยกุไปสักที ก่อนที่กุจะถลำลึกไปมากกว่านี้ ใบพัดรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มจะมีใจให้วิน เพราะความอ่อนโยน และความอบอุ่นของเขา แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆสำหรับเขามันมีค่ามาก พี่ภาคแม้จะรักเขามากเพียงไหนก็ไม่มีเวลาให้เขาอยู่ดี...อ้อมกอดสุดท้ายที่ได้จากพี่ชายคือ ตอน ม.ต้น ตอนที่พ่อกับแม่ตาย น่าขำ...ใช้ไหมที่ใครๆก้บอกว่าพี่ภาครักผมหวงผมแต่ไม่ค่อยมีเวลาให้ผม....เด็กที่โหยหาอ้อมกอดแบบผม จึงหลงรักอะไรง่ายๆแบบนี้ไง
"เด็กบ้า ไหนมานี่ซิ อยากจะอ้อนฉันรึไง" ร่างสูงของวินดึงใบพัดเข้ามากอดปลอบ เขาเชื่อในสิ่งที่ใบพัดพูด.....ร่างบางเต็มใจที่เข้าสู่อ้อมกอดที่อบอุ่นของวิน...แม้มันจะเป็นอ้อมกอดที่เหมือนหนามทิ่มแทงก็ตาม
"วิน...คุณจะทำยังไงกับผมเหรอ" จู่ๆร่างบางในอ้อมกอดก็ถามเขาขึ้นมา ร่างสูงอึกอัก เพราะตัวเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าจะทำยังไงกับใบพัด เพราะเขาเองก็รู้สึกดีที่มีใบพัดอยู่ใกล้ๆ
"นายอยากให้ชั้นทำยังไงละ"
"ถ้าบอกแล้วจะทำหรอ" ร่างบางช้อยสายตามอง
"บอกมาก่อนสิ"
"ปล่อยผม" คำตอบที่ทำให้วินหายใจกระตุก เขาดึงตัวใบพัดเข้ามากอดให้แน่นขึ้น
"ฉันยังไม่ปล่อยนายไปไหนหรอก จนกว่าฉันจะพอใจ จนกว่าพี่นายจะกระอักเลือดตาย" วินบอกเสียงเรียบแฝงไปด้วยน้ำโหนิดๆ ไม่รู้ทำไมเวลาที่ใบพัดบอกอยากจะไปจากเขา เขาจะโกรธโมโหขึ้นมาทันที เขาไม่อยากให้ร่างบางไปไหน อยากให้อยู่ใกล้ๆ ก็เท่านั้น
"แล้วถ้าพี่ผมมารับละ คุณจะยอมให้ผมไปไหม" ....ร่างบางถามร่างสูงอย่างเลื่อนลอย
"นายจะหนีจากฉันไปได้ก็ต่อเมื่อนายกลายเป็นวิญญาณเท่านั้นใบพัด" วินบีบสันกรามของใบพัดแน่นด้วยความโมโห
ก่อนจะก้มลงบดปากลงจูบอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปในโพลงปาก ใบพัดจูบตอบวินโดยอัตโนมัติ แขนเรียวยกไปคล้องคอคนตัวสูง จูบที่มีแต่น้ำตาของใบพัด
"อือออออ"ร่างสูงครางต่ำเมื่อใบพัดตอบโต้เขาอย่างว่าง่าย มือหนาสอดไปด้านล่างพลางขย้ำก้นงอนงาม
อ๊ะ.....อื้อออ ใบพัด เม้มปากแน่นเมื่อจมูกสวยซุกไซ้ลงที่คอพลางดูดเม้มจนเกิดรอย
"พ่อฮะ" 0.0 ร่างเล็ก ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูเมื่อมาเห็นพ่อกับใบพัดกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม
เฮือกกก ใบพัดผละออกจากตัววินด้วยความตกใจจนหงายหลังตกเตียง
"โอ๊ยยย ตูดกู๊...."ร่างบางเจ็บน้ำตาเล็ด วินรีบลุกขึ้นมาดูใบพัดพลางอุ้มไปนั่งที่เตียงโดยมีสมิงยืนหัวเราะขำอยู่
"ป้าโง่" เออ นั่นไง สมิงมันมาเปลี่ยนอารมณ์ผมได้จริงๆผมขำตัวเองออกมาบ้าง
"55555555555สมิงบ้า" ผมแกล้งว่าสมิงที่โดดขึ้นมานั่งตกวินเพื่อขวางผมกับวินไว้
(ขอบใจนะสมิงอย่างน้อยสมิงก็ทำให้พี่หัวเราะได้)....
....+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"สมิง..."วินเรียกเสียงดุ ทำให้เด็กน้อยหยุดหัวเราะ
"พ่อฮะ...อีกสองวันสมิงต้องไปเรียนหนังสือแล้ว พ่อไปส่งสมิงที่โรงเรียนได้ป่าวฮะ" เด็กน้อยเอาหน้าซุกอกพูดเสียงออดอ้อน...สมิงมาอยู่กับวินช่วงวันหยุดยาว นี่ก็เกือบเดินแล้วสินะที่ผมถูกขังอยู่ที่นี่ ร่างบางที่มองสมิงอย่างเอ็นดู
"ได้สิครับ เดี๋ยวพ่อไปส่งสมิงที่บ้านเอง" พลางก้มลงจูบกะหม่อมสมิง
"ไปด้วยกันมั๊ยใบพัด" เสียงนุ่มหันมามอง
"ไปได้หรอ" ผมถาม ตอนนี้ใจผมมันเต้นระรัวบางทีผมอาจมีโอกาสหาทางหนีบ้างก็ได้
"อืม ถ้านายไม่คิดหนี" ร่างบางยิ้มออกมาอย่างดีใจ
"อืม..ขอบคุณนะ" ผมบอกแล้วขยับเข้าไปกอดวินไว้หลวมๆ
เช้า.....
วินพาผม สมิง แล้วก็ลูกน้องอีกสองสามคนขึ้นเรือตรงไปยังฝั่งตั้งแต่เช้ามืด ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดหาวิธีที่จะติดต่อพี่.....
รถคันหรูวิ่งเข้าเขตกทม ภาพที่แสนคุ้นเคย ผมมองไปรอบๆ ว่าถึงไหนแล้ว วินพาผมมาที่บ้านหลังใหญ่ในหมูบ้านของคนรวย วินบอกว่าเป็นบ้านที่เขาซื้อไว้ให้ยายของสมิงกับแม่ของเขาแต่ตอนนี้มีแค่ครีมกับแม่เล็กเมียน้อยพ่อ แล้วก็สมิงอาศัยอยู่เท่านั้น ส่วนบ้านของเขา อยู่อีกที่ วินบอกให้ผมรออยู่ที่รถ แล้วลงไปส่งสมิงในบ้าน ...ผมนั่งมองเห็นมี บอดี้กร์าดยืนเต็ม ไม่นานวินก็ออกมาแล้วพาผมไปอีกที่
หึ ขึ้นว่ากรุงเทพรถมันก็ต้องติด ไม่ติดก็ไม่ใช่กรุงเทพสิ ถ้าติดแล้วฝนต้องตกด้วย..ผมหันไปเห็นวินนั่งหน้าเครียด เขาไม่ชอบเวลารถติดมันอึดอัดจนน่ารำคาญที่ต้องมานั่งมองรถคันอื่นๆทำหน้านิ้วคิ้วขมวด...
ใช่รถมันติด ติดในแหล่งชุมชน ....เพียงแค่เสี้ยวนาที่ที่ผมฉุกคิด สายตาผมสาดส่องไปทั่วเพื่อหาทางหนี วินกำลังเผลอ เพราะมัวแต่นั่งคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ผมค่อยๆปลดล็อกประตู ก่อนที่จะเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปทันที
ร่างสูงที่หันมาเห็นพอดี รีบลงจากรถแล้ววิ่งตามท่ากลางสายผม
"ใบพัด..หยุด ใบพัดกลับมา" ร่างสูงที่วิ่งลัดเลาะตามช่องว่างระหว่างรถตามใบพัดที่วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต......
"พี่ครับ..พี่.."ผมร้องหาแต่พี่ทั้งๆที่เขาอยู่ไหนก็ไม่รู้ร่างบางรอขอความช่วยเหลือจากคนที่ยืนหลบฝน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเพราะ มีกลุ่มชายฉกรรจ์ วิ่งตามมาอีกหลายคน ร่างบางเริ่มจะเหนื่อยล้า
"อย่าตามมา ไปให้พ้น"ผมหันไปมองวินที่ตามผมมาติดๆ ใบพัดวิ่งโดยไม่ทันมองว่าทางข้างหน้าคือทางแยก
"ใบพัดระวัง"
เอี๊ยดดดดดดดดดดดโครม!!!!!!
ร่างของใบพัดกระเด็นไปอีกฝั่งของรถยนต์ ร่างบางนอนแน่นนิ่ง ทุกอย่างหยุดนิ่ง วินที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ เมื่อเห็นใบพัดถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตา...
...................................................................
ชายหนุ่มร่างสูงขับรถฝ่าสายฝนมาด้วยความเร็วเมื่อรู้ข่าวว่าวันนี้อณาวินอยู่ในกทมวันนี้ เขารู้ว่ามันจะไปที่ไหน ร่างสูงเร่งความเร็วรถฝ่าสายฝน และกำลังจะเลี้ยวตรงทางแยก
"เห้ยยยยย" จู่ๆก็มีใครบางคนวิ่งตัดหน้ารถเขา ทำให้ภาคเบรครถไม่อยู่ชนร่างนั่นเข้าเต็มๆ
ร่างสูงรีบจอดรถและลงมาดู
ร่างบางที่นอนจมกองเลือด เมื่อเขาเพ่งมองจนเห็นเด่นชัด เข่าเขาทรุดลงทันที
"ใบพัด ไม่นะใบพัด" ร่างสูงวิ่งเข้าไปหาน้องชายตัวเองที่เลือดไหลท่วมตัว เขารีบพาใบพัดส่งโรงพยาบาลทันที ร่างสูงที่ไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร มาดนิ่งขรึมของภาคหายไปหมด เพราะเขาร้องให้ออกมาอย่างไม่อายใคร
ภาควิ่งตามรถเข็นที่พาร่างไร้สติของใบพัดเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
"หมอ ครับ ช่วยน้องผมให้ได้นะครับ"
"ญาติรอข้างนอกนะคะ" นางพยาบาลดันตัวภาคให้รออยู่ด้านนอก ร่างสูงนั่งคอยที่เก้าอีหน้าห้องฉุกเฉินเสือตัวสวยเต็มไปด้วยเลือดสีสด เลอะทั้งหน้าและแขน แต่ภาคไม่สนใจ เขาห่วงแต่คนที่อยู่ด้านใน...มือหนาประสานกันแน่น เวลาที่ผ่านเลยไปเรื่อยยิ่งทำให้เขากังวล ไม่นึกว่าจะขับรถชนน้องตัวเอง ถ้าใบพัดเป็นอะไรไปเขาคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต และไม่มีทางอภัยให้ตัวเองเด็ดขาด
แกรกกก
"หมอครับน้องผมเป็นยังไงบ้าง" ร่างสูงเมื่อเห็นหมดเดินออกมาก็พุ่งเขาหาทันที
"ปลอดภัยแล้วครับ แต่ผู้ป่วยเสียเลือดมาก ต้องรอดูอาการอีกสักพัก" หมอบอกพลางตบบ่าภาคอย่างให้กำลังใจ
เขาทรุดนั่งลงอย่างโล่งใจ ไม่นานใบพัดก็ถูกนำตัวออกมา
......
3วัน ผ่านไป.....
ตี๊ด..ติ๊ด ติ๊ด...
เสียงเคืองวัดอัตราการเต้นของหัวใจดังอย่างสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่
ร่างบางที่นอนหลับยาวยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ร่างกายผอมบางที่มีสายน้ำเกลือกับเครื่องช่วยหายใจนอนนิ่ง ....ภาคที่ไม่เคยออกห่างใบพัดไปไหน นั่งมองน้องชายตัวเองจากโซฟารับแขก
อย่างมีความหวัง ...สีหน้าเขาดูกลัดกลุ้มหลังจากใบพัดไม่ตื่นมาสักที....
"อือออ " ลืมตาขึ้นมาช้าๆอาการปวดร้าวทั่วตัวเรียกให้สติผมกลับมาอย่างเร็ว ผมกระพริบตาถี่ เมื่อภาพที่ผมเห็นคือเพดานห้องสีขาวโพลน ตอนแรกก็คิดว่างตายแล้ว แต่พอเหลือบไปมองรอบๆ ผมก็เห็นใครบางคนที่ทำให้ผมร้องให้ออกมา
"พะ..พี่ครับ" ร่างบางเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา เรียกให้คนที่นั่งอึ้งได้สติ
ใบพัด ร่างสูงของภาควิ่งเข้าหาน้องชาย
"พี่"
"เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนบ้าง...."ภาคถามออกมาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วงมือหนาลูบหัวพลางซับจูบด้วยความดีใจ แล้วกดออดเรียกหมอกับพยาบาลเข้ามา
"พัดมาอยู่นี่ได้ไงอะ พัดเพิ่งจะออกจากร้านเมื่อกี้นี่เอง" ร่างสูงชะงักก่อนที่จะมุ่นหัวคิ้วเมื่อใบพัดถามเขา
"ใบพัด จำไม่ได้หรอ" ภาคถามอีกครั้ง
"ไม่รู้อะ พัดรู้แค่ว่ากำลังเดินอยู่" ผมบอกกับพี่ด้วยอาการงงๆ
"พัด ..พัดฟังพี่นะ" ผมพยักหน้า พลางสำรวจตัวเอง เหอะ ดูไม่จืดเลยกู แผลเต็มตัวนี่กุไปทำอะไรมาวะ
"พัดถูกรถชน" พี่ภาคบอกผมด้วยสีหน้าเครียด อย่าบอกนะว่าจับคนร้ายไม่ได้
"พัดนี่อะนะถูกรถชน แล้วพี่จับคนชนได้ป่าวพัดจะกระทืบมัน" ผมถามออกไป
"พี่ ..เอ่ออ พี่" ภาคอึกอัก
"พี่อะไร พี่ภาคบอกพัดมานะ พัดไม่ทำให้เดือดร้อนที่หรอก"
ผมเร่งด้วยความอยากรู้
"พี่เองพัด พี่ชนพัดเอง" ภาคดึงใบพัดเข้าไปกอด ผมนี่อึ้งไปสามวิ พี่ภาคนี่อะขับรถชนผม
"พี่ขอโทษนะพัด...พี่ ไม่ได้ตั้งใจ พี่เบรคไม่อยู่จริงๆ" น้ำเสียงที่ผมฟังแล้วแทบขำ พี่ชายมาดนิ่งของผมหมดกัน
"ช่างเหอะครับ พัดไม่ได้เป็นอะไรนี่แค่แผลถลอกเฉยๆ" ร่างบางยังคงยิ้มโดยไม่รู้ว่าตัวเองได้เสียความทรงจำบางส่วนที่สำคัญไป ไม่นานหมอก็เขามาตรวจอาการของใบพัด
"หมอว่า..เราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะครับคุณภาค" หมอหนุ่มเจ้าของไข้ใบพัดบอก พลางเหลือบไปมองคนป่วยที่ไม่รู้ว่าตัวเองป่วย ร่างสูงของของหมอหนุ่มมองใบพัดด้วยแววตาสงสัย เพราะเขารู้ว่าใบพัดคือเด็กหนุ่มที่เขารักษาเมื่อคราวก่อน บนเกาะยานก หมอซัน ที่พึ่งจะย้ายมาประจำการที่โรงพยาบาลใหญ่แห่งนี้ตามคำขอของพ่อที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาล
"ครับ"ภาค ทำสีหน้าเครียดก่อนจะเดินตามหมออกไป
"หมอว่าต้องให้คนไข้พักซักระยะนะครับเพราะร่างกายอ่อนแอมาก ดูจากอาการช้ำจากภายในกับผลกระทบทางสมอง น้องคุณอยู่ในภาวะความจะเสื่อมระยะสั้นนะครับ ความทรงจำบางอย่างในช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมามันเสียหาย แต่ก็จะค่อยๆฟื้นคืนตามรำดับ" ซันอธิบายพร้อมกับบอกให้ภาคหายกังวล ร่างสูงพยักหน้าแล้วขอตัวเข้าไปหาน้องชาย...
"พี่ภาค พัดอยากกลับบ้าน"ร่างเล็กเริ่มงอแงเมื่ออยู่ร.พต่ออีกสองวัน
"พัดยังไม่หายเลยนะ"
"ไม่รุ้ละพี่พาพัดกลับคอนโดเลยนะ พัดห่วงร้าน"ใบพัดบอกอย่างเอาแต่ใจ
"พัดอย่าดื้อนะ พี่เป็นห่วงพัดมากรู้ไหม"
"พัดไม่ได้ดื้อถ้าพี่ไม่เอาพัดกลับคอนโดพัดจะหนีออกไปเอง" ร่างบางทำจมูกย่นใส่
"เห้อออออออ "ภาคถอนหายใจกับความดื้อของน้องชายตัวเอง
"ก็ได้..ไว้พรุ่งนี้พี่จะขอหมอให้วันนี้นอนพักก่อน" ภาคต่อรอง ร่างบางทำเสียงฮึดฮัดอย่างขัดใจ
ผมเบื่อที่จะต้องมานั่งๆนอนๆอยู่โรงพยาบาลแล้วนี่นา มันน่าเบื่อจะตาย..........ก่อนที่ตัวเองจะหลับตาลงเพราะฤทธิ์ยา.....
3 เดือน...ผ่านไป
.....ผับRED
ร่างสูงของอณาวินที่ยืนมองบรรดาเหล่าบรรดานักท่องเที่ยวยามราตรีจากห้องทำงานเขาผ่านกระจกติฟลีมด์ ดำ .....ตั้งแต่วันที่ใบพัดถูกรถชองภาคชน ไม่มีวันไหนที่เขาไม่ตามหาใบพัดเลย มาดักรอที่หน้าร้าน ดักที่หน้าบ้าน ก็ไม่เจอ ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือใบพัดในอ้อมกอดของภาคในร่างโชคเลือด....
"ใบพัด ...." มือหนายกแก้วเหล้าสีเข้มขึ้นกระดก พลางมองมองไปยังกลุ่มเด็กวันรุ่นกลุ่มหนึ่งที่พึ่งเข้ามา...สายตาเขาไปสะดุดกับใครบางคนที่มันฝังลึกอยู่ในความทรงจำ ร่างบางที่แสนคุ้นตา คนที่เขาโหยหามาตลอด เดินมานั่งกับเพื่อนอีกสองสามคน วินแทบจะก้าวลงไปหาทันทีแต่ว่าเขากลับสะดุดกับใครบางคนที่จูงมือใบพัดไปที่โต๊ะ ร่างบางยิ้มสดใสตามชายคนนั้นไป...นั่งที่โต๊ะพร้อมๆกับเพื่อนที่เหลือ.....
"เห้ยยยไอ้พัด ตั้งแต่มึงไปอยู่เมืองนอกมาดูมึงน่ารักขึ้นเป็นกอง" ไอ้คิมหันต์เพื่อนสนิทผมตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยมันแซว
"น่ารักบ้านป้ามึงสิแทนที่จะบอกกุหล่อ ไอ้ห่า" ผมแกล้งว่า
"แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ หายดีแล้วหรอ" ไอ้ไอซ์หันมาถามอีก
"เออ กุไม่รู้ว่าพี่กุจะส่งไปอยู่กับย่าทำไม กุไม่ได้เป็นไรสักหน่อย" ผมบอกเพื่อนๆที่พากันถามสาระทุกข์สุขดิบตามประสาเพื่อนสนิท...
"แล้วร้านมึงว่าไงวะ จะเปิดต่อป่าวเดี๋ยวพวกกุไปช่วย" ไนท์หันมาถามอีก ผมโบกมือไปมา
"ไม่รบกวนพวกมึงหรอก พี่กุเขาจัดการให้เรียบร้อยแล้ว รอเปิดขายอย่างเดียว" ผมบอกแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม รสขมที่ผมแสนอยาก ลงคอช้าๆ
"เออๆ มีอะไรให้พวกกูช่วยก็บอกนะเว้ยกุพร้อมเสมอ" ไนท์ตบบ่าผมเบาๆ นี่แหละที่เพื่อน พึ่งได้เสมอ ผมยิ้มอ่อนโยนไปให้ ยิ่งดึกพวกผมยิ่งคึก ลุกขึ้นเต้นตามจังหวะเพลงแถมยังเมาๆกันบ้างแล้ว
ผมเริ่มจะมึนๆ เลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ.....
...
..
.
.
[attachment deleted by admin]
-
อณาวินที่เห็นใบพัดเดินเซไปทางห้องน้ำ ก็ก้าวเท้าเดินตามทันที
ใบพัดเข้าไปในห้องน้ำริมสุด แล้วก้มลงอาเจียน...โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้มีเพียงเขากับใครอีกคนอยู่ในห้องน้าตามลำพัง"
"แหวะ...แมร่งไม่มันเป็นแบบนี้วะ สงสัยไม่ได้กินนาน" ผมเดินมาที่อ่างล้างหน้าเพื่อบ้วนปากตัวเอง
"ไง....ครับคนสวย" เสียงทุ้มที่ทักผมอยู่ข้างๆเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง
ชายร่างสูงยิ้มกว้างให้ผม ผมผงะเล็กน้อยเพราะมือหนาเอื้อมมาจับใบหน้าผม ใบหน้าหล่อคมดูมีเสน่ห์นั่นทำให้ผมจ้องมอง (หล่อเกินไปละ) ร่างสูงที่มองมาที่ผมเช่นกัน ร่างสูงยิ้มมุมปาก พร้อมใช้สายตาที่มองมามันสับสนไปหมด ก่อนที่ผมจะได้สติคืน
"สวยพ่องมึงสิ หลบไปกุจะออก" ผมบอกพร้อมกับผลักเขาให้พ้นทาง
หมับ..
ร่างสูงคว้าข้อมือเล็กของใบพัดไว้ ก่อนที่จะดึงร่างบางเข้าไปกอด
อึก...
แรงกอดรัดของอ้อมแขนแกร่งทำให้ผมหายใจไม่ออก มือบางทุบลงที่แผ่นหลังหลายที
"หะ..หายใจไม่ออก..อึก กุ หายใจไม่ออกปล่อยนะไอ้บ้า" ผมออกแรงผลักมันเต็มที่ ดวงหน้าสวยขึ้นสีจู่ๆก็โดนกอดแบบนี้
"มึงเป็นใคร มาทำแบบนี้ทำไม" ผมตวาดใส่ แต่คนตรงหน้ากับขมวดคิ้ว
"นายจำฉันไม่ได้หรอ"
"จำไม่ได้ " ผมบอกด้วยความหงุดหงิด กะจะมาเมา ดันเจอตาโรคจิตนี่ซะได้ ผมผลักให้ร่างสูงพ้นทางอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออกไป
อะไรวะ... การ์ดของผับยืนกันลูกค้าไม่ให้เข้าห้องน้ำ ผมยืนงงเล็กน้อยก่อนที่ไอ้บ้านั่นจะเดินตามผมออกมา
จะไปไหนใบพัด" เสียงเรียกที่ทำให้ผมหันไปมอง
"รู้จักชื่อผมได้ยังไง คุณเป็นใครกันแน่ อย่ามายุ่งกับผมเลย ผมไม่ใช่เด็กขายตัวหรอกไปหาที่อื่น"ผมบอกแล้วเดินเลี่ยง
"หึ"เสียงหัวเราะต่ำยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดร่างสูงยิ้มพรายก่อนจะโน้มตัวเข้าหาผม
"อยากรู้หรอว่าฉันเป็นใคร"
"อืม บอกมาสิ"
"กู เป็น ผัว มึงไง ใบพัด" ชายคนนั้นบอกผมเสียงเรียบ พร้อมกับยิ้มน้อยมือหนาตบลงที่บ่าเล็ก ผมยืนอึ้ง เพราะคนตรงหน้าบอกว่าผมเป็นเมียมัน..บ้าไปแล้ว
"เมีย เมียกะผีนะสิ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีผัวที่หน้าเหมือนปลาไหลใส้แห้งแบบคุณ อย่ามาโรคจิต ไปไกลๆเลยนะไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ"
"เรียกพี่มึงนะหรอใบพัด พี่มึงไปใต้ สามวันทำไมกุจะไม่รู้" ร่างบางเบิกตากว้างนี่มันรู้แม้กระทั่งชื่อพี่ชายผม ชื่อผม แถมรู้ด้วยว่าพี่ภาคไปทำงานที่ใต้ แมร่งเป็นใครวะ
" นายเป็นใคร....."ผมก้าวถอยหลังอย่างไม่ไว้ใจ ร่างสูงก้าตามผมช้าๆเช่นกัน
"อย่าคิดหนีอีกนะใบพัด ถ้านายหนีฉันอีกแม้แต่ครั้งเดียว เพื่อนนายที่ข้างนอกคงไม่รอดมือลูกน้องฉัน"
ผมหันไปมองที่โต๊ะเพื่อนๆ มีชายชุดดำยืนล้อมรอบโดยที่พวกมันไม่สังเกต
"นายจะเอายังไง ว่ามา" ผมหันไปมองว่ามีใครเข้าทำร้ายเพื่อนผมรึเปล่าร่างสูงยกยิ้มมุมปาก
"ไปอยู่กับฉัน" ร่างสูงบอกเสียงจริงจัง
"ไม่ไป เรื่องอะไรจะไป" ผมปฏิเสธ
"นายแน่ใจนะใบพัด ไม่ห่วงเพื่อนายเหรอ" รอยยิ้มยียวนกวนบาทานั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดแมร่งเอ้ยยจะอะไรกันักหนาวะในขณะที่ผมกำลังหาทางออก จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งวิ่งพรวดเขามาตรงทางที่พวกผมยืนอยู่ ชนผมกับไอ้บ้านั่งจนเกิบล้ม ผมใช้จังหวะนั้น ผลักให้มันล้มแล้วออกแรงวิ่งทันทีโดยไม่หันไปมองว่ามีลูกน้องของอณาวินวิ่งตามเป็นพรวน
...
ไอ้โรคจิตเอ้ย แมร่งทำวันนี้มันซวยแบบนี้วะ อุตส่าหนีเที่ยวได้ทั้งที ผมได้แต่สบถในใจ พลางหันไปมอง
"แมร่งนี่ก็ตามจัง กุเหนื่อนะว้อยเลิกตามกุสักที" ผมตะโกนลั่นหลังจากวิ่งออกมาทางหน้าร้านแล้ววิ่งตรงออกไป เหล่าบอดี้การ์ดของอณาวินวิ่งตามผมอย่างไม่ลดละ
ผมมองหาแท็กซี่ แล้วโบกทันที ........
อณาวินได้แต่มองใบพัดที่วิ่งขึ้นรถไปแบบเฉียดฉิว..... ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสียที่ปล่อยให้ใบพัดหนีไปอีกครั้ง........
"ความจำเสื่อมอย่างที่ไอ้ซันบอกจริงๆด้วย" วินพึมพำก่อนจะยกยิ้มอย่างใจเย็น สมองเขาจำเลขทะเบียนรถไว้เรียบร้อยแล้ว
"นายครับ เอาไงต่อ"
"คิน มึงตามทะเบียนรถคันนั้นให้กูหน่อยแล้วถามมันว่าไปส่งใบพัดที่ไหน" ร่างสูงสั่งก่อนจะเดินเข้าร้านไป วาคินรีบโทรเช็คทันที
....คิดว่าจะหนีกุพ้นหรอใบพัด.....
เขายกยิ้มเมื่อเห็นใบพัด หันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
-
ตอนที่ 7
"วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของเราวะ แมร่งเจอแต่เรื่อง" ร่างบางที่มาถึงคอนโดบ่นกับตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟากว้าง พลางเอนตัวนอนเหยียดกายเต็มความสูง
นึกหงุดหงิดเมื่อเห็นภาพ อณาวิน ลอยเข้ามาในหัว แล้วความรู้สึกอุ่นวาบมันก็เกิดในหัวใจ
"ไอ้บ้า...มาบอกว่ากุเป็นเมียมันได้ไงวะ" ผมนั่งนึกหน้ามันตั้งนานว่าคุ้นๆ ไอ้พี่วินนี่เอง แมร่งมาหาว่าผมเป็นเมียมัน ท่าจะบ้า ถ้าผมเป็นเมียพี่วิน พี่ภาคคงได้อกแตกตาย คึคึ คิดแล้วก็ขำ
Trr Trr Trr
เสียงโทรศัพท์มือถือของใบพัดดังขึ้นมือบางกดรับเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
"เออว่าไงไอ้คิม"
"//มึงอยู่ไหนวะ ไอ้ห่าหนีกุกลับเฉย//" คิมหันว่ามาตามสายอย่างเคืองๆ
"เออ พอดี พี่กุเค้าโทรมาวะ ว่าให้มาดูเอกสารให้หน่อย" ผมแถจนสีข้างถลอก
"//เออๆ มึงไม่ต้องกลับมาหรอกกลับไปกลับมาเสียเวลาไว้ค่อยเจอกันวันหลัง//"คิมบอก
"เอ่อ เดี๋ยว"
//อะไร//
"พวกมึงอยู่ดีกันป่าว มีเรื่องอะไรป่าววะ" ผมที่ถามออกไปอย่างเป็นกังวล เพราะไอ้หน้าโหดนั่นมันขู่เอาไว้
//มึงนี่ก็ถามแปลกๆ กุจะอยู่ไม่ดีได้ไงวะ// คิมหัวเราะขำ
"เออ พวกมึงไม่เป็นอะไรก็ดีละแค่นี้แหละกุจะนอน" ร่างบางตัดบทเพราะรู้แล้วว่าเพื่อนตัวเองปลอดภัย มือสวยลูบหน้าตัวเองไปมาเพื่อคลายความเครียดที่ก่อกุม ก่อนจะสาวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายที่เหนียวเหนอะนะจากการวิ่งหนีกลุ่มคนร้ายเมื่อครู่ ร่างบางหยิบชุดนอนตัวเก่งมาใส่ก่อนจะพุ่งหลาวลงบนที่นอนหนานุ่มแล้วหลับในเวลาไม่ช้า........
เช้า..
ร่างบางที่นอนอุดอู้อยู่ค่อยๆลืมตาท้าแสงแดดอ่อนยามเช้าพลางควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อดูเวลา
แปดโมงกว่าๆแล้วหรอวะ....ร่างบางยันตัวเองลุกขึ้นช้าๆก่อนจะนั่งอมขี้ฟัน หัวกระเซิงอยู่ปลายเตียง เขาพึงกลับมาจากอังกฤษได้สองอาทิตย์ ร้านก็เพิ่งซ่อมบำรุงเสร็จ พี่ชายก็ไม่อยู่ ผมเลยกะว่าวันนี้จะไปซื้อของเข้าร้านสักหน่อย... ผมอาบน้ำแต่งตัวเพื่ออกไปหาอะไรกิน กว่าจะขับรถมาถึงห้างได้ก็เกือบเที่ยงหิวจนใส้จะขาด....ร่างบางตรงดิ่งไปยังร้านอาหารที่ตัวเองอยากจะกิน เวลานี้ บุฟเฟ่เท่านั้น.... เท้าเล็กก้าวยาวตรงไปที่ร้านทันที พลางล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรชวน ไอ้คิม เพื่อนสนิท ออกมาซื้อของเป็นเพื่อนเพราะเขาคงไม่รอมันกินข้าวเป็นเพื่อ
"//ไอ้สัสฟิ้นท์ มึงจะซูมลาสหาพ่องมึงหรอ// เออ ว่าไง ไอ้พัด" คิมหันตะโกนด่าใครสักคนก่อนจะกลับมาพูดกับผม
"มึงทำไรอยู่วะ เสียงดังชิ๊ปหาย"
"//นั่งตีฮอนอะ มึงมีไรป่าว//"คิมหันถามร้อนรนเพราะตัวเองกำลังจะall team เลนกลางกับเพื่อน
"กุจะชวนมึงไปซื้อของเขาร้านอะ มึงไม่ว่างก็ไม่เป็นไร" ผมพอจะรู้ว่ามันติดเกมส์อยู่
"//เออๆ ว่าง เดี๋ยวกุไปจบตานี้ก่อนแล้วมึงอยู่ไหนอะ//"
ร่างบางยิ้มดีใจ
"พาลาก้อน กุกินข้าวรอมึงนะ"
//เห้ย...อย่าพึ่งรอกุด้วยกุยังไม่ได้กินเหมือนกัน//คิมหันรีบบอกเพราะกลัวคนตัวเล็กชิงกินไม่รอ
"เออๆ รีบมานะมึงกุหิวจนจะแดกควายได้ทั้งตัวแล้ว" ก่อนจะวางสายจากมันแล้วตรงดิ่งไปที่ร้าน ปิ้งย่าง ทันที
ปึก !!
อ๊ะ... จู่ๆก็มีใครบางคนที่เดินมาชนใบพัดจนล้ม ร่างบางแหงะหน้าขึ้นไปมองด้วยสายตาขุ่นเคือง
"เดินยังไงไม่ระวังวะ" ร่างบางที่ปากไวด่าไปก่อนแล้ว พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ต้องหน้าซีดเผือด เพราะคนที่เดินชนเขาจนล้ม คือ ชายหนุ่มที่บอกว่าเขาเป็นเมีย...ยืนกอดอกนิ่งจ้องเขาไม่วางตา "ไอ้พี่วิน.."ใช่ เขาจำอณาวินได้ แต่จำได้เฉพาะ ก่อนที่วินจับตัวใบพัดไป
"ไอ้พี่ วะ วิน" ร่างสูงไม่พูดอะไรก่อนจะสาวเท้าเดินมาหาผมแล้วดึงตัวขึ้น แรงดึงทำให้ตัวผมประทะเข้ากับอกแกร่ง กลิ่นกายที่ผมรู้สึกคุ้นๆมันเตะเข้ามาในจมูกผมช้าๆ...
ตึก ตัก ตึก ตัก
เสียงหัวใจของร่างเล็กเต้นระรัวอย่างไร้สาเหตุมันสับสนระหว่างความกลัวกับความดีใจ มือบางดันอกแกร่งให้ออกจากตัว ดวงหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
ผมเงยหน้าหวานขึ้นสบตากับร่างสูงที่มองลงมาสบตา แววตาฉายแววโหยหาและอาทรปรากฏในดวงตาคมคู่นั้น ผมไม่เข้าใจทำไมต้องมองผมแบบนั้น
"ใบพัด...กลับไปกับฉันเถอะนะ" ร่างสูงเอ่ยเสียงนุ่มเป็นเชิงขอร้อง...เขากระชับกอดร่างเล็กอย่างไม่แคร์สายตาใคร
"ไอ้.พี่ วิน พี่พูดบ้าอะไรเนี้ย....ปล่อยผมนะ" ร่างบางดิ้นพล่านเพื่อสลัดการเกาะกุมของคนตัวสูง
"กูพูดจริงนะใบพัด...ที่กุบอกมึงเมื่อวาน มึงเป็นเมียกุจริงๆ" ร่างสูงจงใจพูดเสียงดัง
อึก -//-
"//ไอ้ห่าจะพูดเสียงดังทำพระแสงอะไรฟระ คนเค้ามองมาที่กุหมดแล้วเนี่ย//" ใบพัดกระซิบเสียงเครียด
"พัด...มึงความจำเสื่อมมึงถึงจำไม่ได้ว่ากุกับมึง เป็นคนรักกัน พี่มึงกันไม่เราได้เจอกัน ใบพัด" ร่างสูงที่กำลังเสแสร้งเพื่อบิดเบือนความทรงจำของใบพัด
"ไอ้พี่วิน พูดบ้า อะไรของมึงครับกุงงไปหมดแล้ว" ร่างบางที่พยายามนึกว่าตัวเองเป็นแฟนกับคนตรงหน้าเมื่อไหร่ นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก นึกจนปวดหัวตุบๆ
โอ๊ยย
ใบพัดที่รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา ก่อนจะทรุดในอ้อมกอดแกร่ง...ที่วินรับไว้พอดี
ใบพัดขืนตัวยืน ก่อนจะดันตัวออกห่างวิน แล้วเดินหนีไม่อยากยุ่งด้วย วินเดินตาม พร้อมกับรอยยิ้มร้ายบนใบหน้า เขากำลังจะได้ตัวใบพัดคืนมา แต่ครั้งนี้เขาจะได้ทั้งตัวและหัวใจ แต่ก็ต้องชะงักเท้าเพราะมีใครบางคนเดินมาหาใบพัด
"ไอ้พัด..."เสียงเรียกที่ทำให้เขาสะดุ้งอีกครั้ง เพราะคิมหันต์เดินมาเจอเขาพอดี
"ไอ้คิม..พากุกลับบ้านที กุปวดหัววะ ปวดมาก" ใบพัดที่แทบจะเดินไม่ไหว คว้าตัวคิมหันเป็นเสาหลัก ใบหน้าซีดเหงื่อซึม คิมเห็นอาการใบพัดแล้วก็รีบพากลับคอนโดทันที
"ไอ้พัดมึงเป็นอะไรวะ"
"กุเจอ ไอ้พี่วินวะ "รางบางหันไปสบตากับคิมหันต์ ที่หันมามองด้วยความตกใจ
"แล้วไอ้วินมันทำอะไรมึงรึเปล่า" คิมที่รู้เรื่องของใบพัดจากปากพี่ภาค ที่ฝากฝังเขาไว้ให้ดูแลใบพัดแทน ถามด้วยความตกใจ
"ไม่อะ...แต่แมร่งพูดจาแปลกๆ" ใบพัดสงสัย
"แปลกยังไง"คิมถามอีก
"มันบอกกุเป็นเมียมัน" ...คิมใจเต้นตึกตัก กลัวใบพัดจำเรื่องราวอันเจ็บปวดในอดีตได้หันไปบอกเสียงสั่น
"มึงอยู่ให้ห่างไอ้วินไว้นะพัด...ไอ้พี่วินจ้องจะเล่นงานพี่มึงผ่านทางมึง" คิมบอกพร้อมกับกำชับ ใบพัดพยักหน้า เขาเริ่มกังวล
"มึงจะไปไหน มาไหนให้บอกกุมาเป็นเพื่อนเข้าใจไหม"
"ทำไมวะ"
"พี่มึงสั่งกุไว้ ในช่วงที่เขาไปราชการ" คิมพูดพร้อมหันมามองท่าทีใบพัดว่ามีอะดเปลี่ยนไปรึไม่ เมื่อเห็นร่างบางเงียบไปเขาก็อดห่วงไม่ได้ เขาไม่อยากให้เพื่อนตัวเองต้องมานอนฝันร้ายกับเรื่องราวในอดีตอีก มันเจ็บปวดเกินไปสำหรับใบพัด
"พัด ถึงแล้วมึงเดินไหวป่าว" คิมหันต์ที่ตัวพอๆกับใบพัด อาจจะสุงกว่านิดหน่อยเดินมาที่ประตูฝั่งของใบพัด ร่างบางพยักหน้า แล้วลงจากรถโดยมี
"คิมกุหิววะ โทรสั่งอะไรมากินดีกว่า กุไม่อยากออกไปข้างนอกละ"
ใบพัดหยิบโทรศัพท์สั่งอาหารขึ้นมาทาน...
ด้านล่างรถยนต์คันสีดำจอดสนิท พลางมองขึ้นไปด้านบน
“หึ อยู่นี่เองสินะ” วินที่นั่งอยู่เบาะหลังลดกระจกลง ยื่นมืออกไปเขี่ยบุหรี่
ร่างสูงสบตากับลูกน้องคนสนิท
“กล้า มึงสั่งให้คนคอยเฝ้าใบพัดไว้ เสร็จงานที่ผับกุจะมาเอาตัวใบพัดกลับคอนโด”
อณาวินสั่งด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แม้ว่าใจอยากจะตามใบพัดขึ้นไปแต่ก็ต้องเก็บความคิดถึงร่างบางไว้ เพราะไม่อยากให้ใบพัดตื่นตูม และหนีเขาไปเสียก่อน
....
..
“อิ่มว้อยยย “คิมที่นั่งกินไก่ทอดจนพุงกางเอามือลูบท้องเบาๆ พลางมองมาทางผมที่ยังคงนั่งหน้ามุ้ยครุ้นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“มึงเป็นอะไรวะพัด ทำหน้ายุ่งเชียว”
“กุกำลังคิดเรื่องกุกับไอ้พี่วิน “ ร่างบางบอกอย่างมาใส่ใจเท่าไหร่เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
“แล้วนี่มึงกะจะอยู่กะกูยันเย็นเลยไง” ร่างบางหันไปถามคิม
“อืม กุกะว่าเย็นๆค่อยกลับ อยู่เป็นเพื่อนมึงนี่แหละ”
“เออ ๆแล้วแต่มึงเหอะ กุว่ากุจะไปนอนพัก ถ้ามึงกลับก็ล็อคห้องให้กุด้วยแล้วกัน”ร่างบางบอกก่อนจะหายเข้าไปในห้องนอน
=============================================
..
...
.
"อื้ออ อย่า ไม่..ฮือออ พี่ครับ ช่วยพัด ด้วย พี่" ร่างบางที่นอนบิดตัวไปมาบนที่นอนใหญ่
ร่างเล็กเหงือโทรมกาย ดวงหน้าสวยเผยสีหน้าที่ทรมารออกมา ริมฝีปากบางหุปเม้ม เหมือนต่อต้านอะไรบางอย่าง...ภาพที่ฉายชัดในความฝันคือร่างกายสูงกำยำที่กำลังบดเบียดริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย มืออหนาลุกล้ำไปทั่วทั่งร่างกายสีอ่อน มือเล็กที่ถูกพันธนาการไว้เหนือหัวเกร็งจิกลงที่ฝ่ามือยาม ลิ้นร้อนตหวัดเกี่ยวพันกับยอดปทุมถันสีสวยของตัวเอง
"อื้อออ ไม่ อย่า กลัวแล้ว" ......
เฮือกกกกกก
ร่างบางที่หลุดจากฝันร้าย เด้งตัวสูดลมเข้าเต็มปอด
ด้วยร่างกายที่สั่นเทิ้ม....มือบางสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่
"ไอ้ฝันบ้า มึงจะมาหลอกหลอนกุทำไมทุกคืนวะ" ใบพัดที่ล้มตัวลงนอนเอามือกายหน้าผาก คิดทบทวนความทรงจำที่ตัวเองลืมมันไปเสียหมด ความทรงจำที่ทุกคนอยากจะให้เขาลืม ภาคไม่ยอมช่วยใบพัดให้ฟื้นความทรงจำ เพียงแต่ป้อนข้อมูลใหม่ไปให้แล้วส่งตัวเขาไปอยู่ที่อังกฤษ กับคุณยาย....สามเดือน ที่เขาต้องนอนฝันร้ายทุกวัน
ร่างบางที่หันไปมองนากาบนผนัง เกือบจะ ตีสองแล้ว ...ใบพัดรู้สึกเหนียวตัวจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดด
"ใครแมร่งมาตอนนี้วะสัส กุกำลังใส่กางเกงใน แมร่ง" ร่างบางที่กำลังใส่ชั้นในยืนเซไปเซมาด้วยความรีบร้อน เพราเสียงออดดังถี่รัว เขาพันผ้าเช็ดตัวไว้ผืนเดียวที่ท่อนล่างก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู ในใจคงคิดว่าเพื่อนคนใดคนหนึ่งของเขาแบกสังขารมานอนด้วยอย่างแน่นนอน
"มึงจะกดทำสนตีนอะไรนักหน้าวะ" ใบหน้าหวานเปิดประตูพร้อมกับปากที่ก่นด่า
"O-O".ใบพัด
"^-^"วิน
"เชี๊ยะ..." ใบพัดที่เห็นว่าใครมายืนยิ้มอยู่หน้าประตูก็รีบปิดประตูทันทีแต่ร่างสูงมือไวกว่า ดันไว้ไม่ให้ปิด
"อย่า นะ ไอ้พี่วิน ออกไปจากห้องผมนะ" ร่างบางที่เปลื่อยท่อนบนอยู่รู้สึกวูบวาบเมื่อวิน มองมาที่ร่างกายเขา
"ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าห๊ะใบพัด"วินขึ้นเสียงใส่ใบพัด ก่อนที่จะออกแรงผลักประตูจนใบพัดเซไปด้านหลัง ก่อนจะก้าวเข้ามาในห้อง
"ไอ้กล้า/ไอ้ฝัน ถ้ากุไม่เรียกไม่ต้องเขามาเฝ้าประตูไว้ให้ดี" วินสั่งลกน้องคนสนิท ทั้งคู่พยักหน้ารับ พลางยิมขำเพราะเจ้านายเหมือนจะน็อตหลุดที่เห็นใบพัดเปลือยกายท่อนบนให้พวกเขาเห็น //รักเขาแล้ว ทำไมต้องไปทรมานเขาด้วยวะ// กล้าคิด
ร่างสูงของวินมองใบพัดด้วยความหงุดหงิดใจ นี่ถ้าเป็นคนอื่นมาเคาะประตูใบพัดจะเป็นยังไง
"แล้ว พี่ มากเสือกอะไรด้วยละครับ" ใบพัดที่ยืนหอบ เพราะยื้อยุดประตูกับวินอยู่นาน
"ไปใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาคุยกับพี่นี่" วินออกคำสั่งเสียงเฉียบแววตาดุ จนร่างบางทำตามโดยอัตโนมัติ
"// แมร่งชอบทำหน้าโหดใสกุจัง//"
"เร็วใบพัด กุมีเวลาไม่มาก" ร่างสูงเร่ง
"มีไม่มากมึงก็ไปธุระของมึงเถอะครับ อย่ามาวุ่นวายกับกุเลย" ใบพัดตะโกนออกมาจากห้องนอน "
//ดื้อฉิบ//" วินบ่น วันนี้ถ้าใบพัดไม่ยอมแต่โดยดี เขาคงต้องใช้กำลังบังคับ
"มีอะไร รีบๆพูดผมง่วง" ใบพัดที่แต่งตัวเรียบร้อยในชุดนอน -*- เดินออกมาหาวินที่ห้องรับแขก
"ไปเก็บเสื้อผ้า" วินออกคำสั่งอีกครั้ง แต่ครั้งนี่ร่างเล็กไม่ได้ทำตามที่เขาบอก
"......."
"ใบพัด กุบอกให้มึงไปเก็บเสื้อผ้า"
"กุไม่เก็บ ไอ้พี่วิน พี่เป็นบ้าอะไรห๊ะ เลิกยุ่งกับกูซักทีเหอะ กูกับมึงเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วอีกอย่าง มึงกับพี่ภาคก็ไม่ถูกกัน อยุ่ให้ห่างๆกุทีเถอะ ขอร้อง" ใบพัดพูดออกมายาวเหยียดยืนกอดอกนิ่งไม่ยอม แถมถลึงตาใส่คนร่างสูงอีกต่างหาก
"พัด กุบอกมึงดีๆนะอย่าให้กุต้องใช้กำลังบังคับมึง" วินที่ตอนนี้เริ่มจะหงุดหงิดเพราะร่างเล็กไม่ยอมเขาง่ายๆ
"บอกเหตุผลที่กูจะต้องไปอยู่กับมึงมาก่อนสิไอ้พี่วิน"
"ได้ กุจะบอก อะไรให้นะใบพัด มึงเป็นเมียกุ มึงก็ต้องไปอยู่กับกุ อย่างเรื่องมาก ไปเก็บของ" วินบอกอย่างรำคาญ
"เมีย เมีย เมีย เหี้ยอะไรละ กุยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปเป็นเมียมึงตอนไหนนะไอ้พี่วิน กุว่ามึงนี่น่าจะเพ้อ ไปเช็คสติที่โรงพยาบาลบ้างก็ดีนะ"ร่างบางยิ้มเหยียด ก่อนจะหันหลังกลับเพื่อเข้าไปอยู่ในห้อง เขาไม่อยากจะเสวนากับคนที่พูดไม่รู้เรื่องอย่างอณาวิน
เขาเห็นร่างบางเดินหันหลังให้ ร่างสูงของวินก็พุ่งเข้าหาคนร่างเล็ก
มือหนาคว้าเอวบางเข้ามากอดจากด้านหลัง
"เห้ยยย ทำไรของพี่อะ" ร่างบางสะบัดตัวออกจาอ้อมแขนแกรงด้วยความตกใจ แต่ก็ถูกกระชากกลับไปอยุ่ที่เดิมอยู่ดี
"//มึงจะยอมกุดีๆ หรือจะต้องให้กุลากซากมึงออกจากห้องห๊ะพัด//" วินกระซิบเหี้ยมข้างๆหูของใบพัด น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยอำนาจเผด็จการที่ไม่อาจจะฝ่าฝืนได้ ร่างบางตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว จนไม่กล้าขยับ วินยกยิ้มพลางใช้มือลูบสันกรามของใบพัดแล้วบีบมันแรงๆเป็นการเตือน
"อย่าคิดที่จะหนี หรือขัดคำสั่งกู ไปเก็บเสื้อผ้า" ร่างสูงผลักให้คนตัวเล็กก้าวเดินเข้าไปในห้องนอน
ใบพัดกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ขาเกิดอาการสั่น แต่ก็ฝันใจก้าวเดิน แต่เป็นก้าวยาวๆและว่องไว ใช่ผมวิ่งเข้าห้องแล้วกำลังจะปิดประตู
ปัง!!!
ไอ้พี่วินมันถึงประตูก่อนผมอีก แถมถีบบานประตูแสนสวยของผมซะแทบพัง
"ไอ้พัดกุบอกมึงว่ายังไงห๊ะ" วินที่โมโหจัดเมื่อเห็นร่างเล็กยังพยศ
"ไอ้เหี้ย..มึงออกไปจากชีวิตรกุเลยนะ กุจะฟ้องพี่ภาค" ไวเท่าความคิดร่างบางพุ่งไปยังหัวนอน ที่โทรศัพท์วางอยู่...มือบางที่กำลังกดโทรศัพท์หาพี่ชายด้วยมือสั่นๆ แต่ก็ถูกร่างสูงแย่งมันไป พร้อมกับ ถอดแบต ถอดซิมหักเรียบร้อย
"เห้ยยยยย มึงทำบ้าอะไรวะ" ร่างเล็กโวยวายลั่นแววตาสั่นระริก
"ทำอย่างที่มึงเห็นนะแหละใบพัด กุบอกมึงแล้วว่าอย่าขัดคำสั่ง มึงไม่ยอมฟังเองนะ"
ร่างสูงตรงปรี่มาหาผมที่ถอยกรูดจนแผ่นหลังติดผนังเย็นตอนนี้ผมถูกขังอยู่ในกรงแขนของไอ้พี่วิน
ดวงตาคมมองมาที่ผมด้วยความขุ่นเคือง
"ชอบให้กุใช้กำลังสินะใบพัด" เพียงแค่เสี้ยวนาที ปากอวบอื่มของใบพัดก็ถูกจับจองด้วยริมฝีปากอุ่นของวิน ใบพัดเม้มปากแน่น มือเล็กเอาแต่ดันอกแกร่งของวินออกจนมือบางถูกรวบไว้ทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวของ แขนเล็กถูกตรึงไว้เหนือหัว ก่อนที่ร่างใหญ่จะเบียดกายตัวเองเข้ามาจนร่างเล็กดิ้นไม่ได้
"อื้ออออ" วินขบเม้มหนัมที่ริมฝีปากนุ่มที่แสนคุ้นเคย รสหอมหวานเหมือนขนมชั้นดีที่เขาโหยหา ตอนนี้กำลังต่อต้านหนักจนตรงลงมือบีบคางมนให้หายพยศ
อ๊ะ... หางตาคู่สวยเริ่มมีน้ำใสๆซึมออกมา
"อ้าปากใบพัดถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้"วินขู่
"ฮึก...ไอ้พี่วิน. อื้อออ " ร่างสูงไม่ปล่อยโอกาศให้หลุกลอย รีบฉกลิ้นร้อนเข้าไปกวาดหารสหวานในโพรงปากนุ่มทันที
ใบพัดเมื่อยามถูกลิ้นร้อนต้อนไปมาก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่
"อื้อออ" สมองผมว่างเปล่าวและขาวโพลน มันตื้อไปหมด ใบพัดครางเบาๆ
พลางดิ้นเพราะตัวเองเริ่มจะหายใจไม่ทัน ร่างสุงถอนจูบตัวเองช้าๆ พลางมองหน้าขึ้นสีของใบพัด ที่กำลังหอบแฮกๆ พลางหยิบเม็ดยาสีสวยแอบใส่ปากไว้
"เลว มึงทำกับกุแบบนี้ได้ไง ไอ้เหี้ย ไอ้ ควาย ไอ้ปลาไหลตกเขื่อน "
อื้อออออ ใบพัดต้องกลืนคำด่าลงคออีกครั้งเมื่อร่างสูงบดจูบลงมา มือหน้าบีบสันกรามให้ปากเผยอเพื่อรับเม็ดยาที่วินส่งให้ทางปาก
อึก 0.0 อื้อออ ผมกลืนอะไรสักอย่างลงคอ ร่างสูงผละจากตัวออกจากใบพัด แล้วเดินไปนั่งที่ปลายเตียงอย่างสบายใจ ปล่อยให้ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นข้างๆเตียง
"หึหึหึ" เสียงหัวเราะต่ำดังในรำคอหนา ร่างบางตวัดสายตาโกรธเคืองมาให้
"เอา อะไร ให้กุกิน ไอ้พี่วิน" ใบพัดขึ้นเสียงใส่
"เดี๋ยวก็รู้" วินบอกแล้วนอนเหยีดกายลงบนที่นอนของใบพัด
รอแค่ เวลา ไม่กี่ชั่วอึดใจ เท่านั้น...
ผมได้แต่นั่งมองหน้าไอ้พี่วินอย่างโกรธเคืองไม่รู้ว่ามันเอาอะไรให้ผมกิน แต่ผ่านไปได้แค่ครู่เดียวผมก็รับรู้ถึงสิ่งผิดปรกติในร่างกาย
อึก....ร่างกายผมมันรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ แถมยังมีอาการปวดหนึบที่แท่งร้อนอีก... ร่างกายผมมันต้องการเรื่องอย่างว่าขึ้นมา แถม ยังต้องการแค่คนตรงหน้าผมเท่านั้น
อึก -///-...ไอ้เหี้ยพี่วิน แมร่งเอายาปลุกเซ็กให้ผมกินแน่น นอน
ร่างบางสั่นเล็กน้อยยามดดนสายตาโลมเลียของวินร่างเล็กเบือนหน้าหนีนั่งเอามือกดตรงกลางกายไว้ ปากบางเม้มแน่นอย่างข่มอารมณ์.....
"รู้สึกแล้วสินะ...หึหึหึ" ร่างสูงจ้องนิ่งยิ่งทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้านแทบจะควบคุมตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าอ้อนวอนให้คนร่างสูงช่วย....
"เลว อื้อออ " ร่างบางต้องเก็บคำพูดตัวเองลงคอ เพราะกำลังยิ้ม แล้วเดินเข้าหาเขา
เพียงแค่วินแตะตัว อารมณ์ผมก็พุ่งพล่านจนเผลอโน้มคอคนตัวสูงเข้ามาจูบอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
"ให้พี่ช่วยนะ"
"อื้อออ อึก ชะ ..ช่วย...ผมนะฮะ" ผมละอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ขายขี้หน้าเขาไหม ไปขอเขาแบบหน้าด้านๆแบบนั้น ร่างสูงเหยีดยิ้มก่อนจะสบตาใบพัดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"ไปที่คอนโดพี่สิ" ลางร้ายเริ่มปรากฏ เมื่อสิ่งที่วินคาดการไว้กำลังคุกคามอารมณ์ของใบพัด...
"ปะ..ไป ไปเดี๋ยวนี้เลย..นะ พะ พัด..จะไม่ไหวแล้ว" ร่างบางแทบจะคลานสี่ขามาหาผม ผมเองก็จะทนไม่ไหวแล้ว อยากจะจับไอ้ตัวเล็กนี่กดซะตรงนี้ แต่มันจะเสียแผนการร้ายๆของผม ผมไม่ได้บังคับมันนะ มันเต็มใจไปกับผมเอง ใช่มะ!!!!!
"ได้สิครับ ที่รัก ต่อจากนี้ไปเราจะอยู่ด้วยกันนะ"
"ครับ อยู่ด้วยกัน พี่วิน อื้อออ พัด พัด อื้อ" ร่างเล็กลงไปนอนกลิ้งบิดตัวอย่างเร้าร้อน ใครจะไปคิดว่ายาที่ผมให้พัดกินมันจะแรงจนเจ้าตัวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำท่าอะไรยั่วคนอย่างผมไปบ้าง ผมอุ้มร่างบางขึ้นมามือเล็กรีบกอดคอผมไว้แน่น เสียงหายใจหอบถี่ดังออกมาเป็นระยะ ดวงหน้าสวยขึ้นสีแดงจัด ร่างสูงก้าวยาวออกมาที่หน้าประตู โดยมี กล้าหาญกับฝันดี ยืนมองอย่างอึ้งๆ ผมหันไปทำตาดุใส่ก่อจะบอกให้ทั้งสองไปเก็บของใช้ของใบพัดเท่าที่จำเป็นออกมา ก่อนที่ผมจะเดินไปที่ลิฟกดเรียกมันลงไปที่ชั้นล่าง
"อืมมม อื้อออ" ร่างบางดันตัวเองพลางโนมคอผมให้ลงมารับจูบ ลิ้นเล็กสอดเขามาหาผมอย่างโหยหา รสหวานที่เป็นเอกลักษณ์ ไหลเวียนอยู่ในปากผม รู้งี้วางยาให้กินตั้งแต่แรกก็ดี ใบพัดตอนนี้เร้าร้อนผิดเป็นคนละคน ผมพูดอะไร มันยอมหมด ขอแค่ช่วยมันให้ถึงฝั่งฝันก็พอ
ผมนั่งรอสองคนนั้นอยู่ในรถ โดยที่ใบพัดนั่งอยู่บนตักแกร่ง ร่างบางคลอเคลียผมไม่หยุด
เชื่องเป็นลูกแมวเลยเมียกู..วินยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นใบพัดในอ้อมอกดวงตากลมหวานฉ่ำเยิ้ม จนเขาเกือบจะอดใจไว้ไม่อยู่
ไม่กีอึดใจลุกน้องของเขาก็กลับมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบพัด
"ออกรถ เหยียบให้มิดเลยไอ้ฝัน" ร่างสูงสั่งด้วยใบหน้านิ่งๆ ทังสองรับคำสั่ง
...
..
. :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :
-
จีบเขาดีๆเป็นมั้ยตานี่
-
โถๆๆๆ ตาวิน น้องจำไม่ได้แทนที่จะเริ่มจีบสร้างความประทับใจ นี่อะไรเล่นวางยา :hao7:
แต่ถามว่าคนอ่านอย่างผมชอบมั้ย o13 ช๊อบ...ชอบ...บอกเลย
-
ตอนที่ 9
ไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาจอดอยู่ใต้คอนโดของอณาวิน ร่างสูงอุ้มใบพัดขึ้นลิฟก่อนจะสั่งกล้ากับฝันให้เฝ้าอยู่ที่ห้องรับแขก
"วะ..วิน..พี่วิน อื้อออ" ร่างบางที่สติหลุดเต็มที่ร้องเรียกหาแต่คนร่างสูง ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มก่อนจะวางร่างบางลงบนที่นอนขนาดคิงไซท์ ผมมองดูร่างบางที่ตัวสั่นๆ...
"ใบพัด..นายแน่ใจนะว่าจะให้ฉันช่วย" ร่างสูงถามย้ำอีกครั้ง
"มั่น อื้อออ ใจ " ผมตอบวินออกไป ความอายไม่มีแล้วครับ ตอนนี้มีแต่หน้าด้านล้วนๆ จะให้ผมทำยังไงละครับนอก
จากยอมรับชะตากรรม ไม่รู้ทำไมร่างกายผมถึงต้องการไอ้หน้าหื่นนี้มากมายขนาดนี้ ผมได้แต่ก้มหน้ามองเรียวขา
ตัวเองที่สั่นพับๆอย่างหน้าอาย แถมไอ้จ้อนน้อยมันก็ยังพองขึ้นมาอีก ผมหันไปมองท่าทีของไอ้หน้าหื่น ว่าจะทำยัง
ไงกับผม ใบหน้าหล่อยังคงมองผมอยู่อย่างนั้น ไม่มีทีท่าจะแตะต้องผมสักนิด
"อย่า แกล้ง สิ " เหมือนจะเป็นฝ่ายผมเองเสียมากที่เดินเข้าไปหามัน อ๊ากกกกกกกกกกก ไอ้ยาบ้า
ผมไม่รู้ว่าวินมันมีจุดประสงค์อะไรทำไมถึงได้ตามจองล้างจองผลาญผมแบบนี้...หรือจะเป็นเราะพี่ภาค...เรื่องมันก็
นานมาแล้วไม่ใช่หรอวะ ... แต่ตอนนี้ผมต้องมานั่งสมเพศตัวเองสุดๆ เพราะอะไรละครับ เพราะว่าตอนนี้ผมนั่งอยู่บน
ตักแกร่งของไอ้พี่วินแล้วนะสิ แถมแขนผมก็ยังไปคล้องอยู่ที่คอมันอีกต่างหาก
อึก....วะ วิน.....เสียงกระเส่าที่เรียกผมมันดูเร้าร้อนเซ็กซี่ ปากบากกดจูบลงบนปากเรียว ก่อนจะสอดลิ้นเข้ามา มีหรือ
ที่คนตัวสูงจะปล่อยให้ใบพัดหลุดลอย
ร่างบางที่นั่งค่อมคนตัวสูงไว้เริ่มอ่อนระทวย ยามที่มือหนาลูบไล้ทั่วร่างกาย
อื้อออ อ่า ใบพัดครางเสียงกระเส่าทันทีที่วินเขี่ยตรงยอดตุ่มไตจมูกคนตัวสูงซุกไซ้อยู่บริเวณลำคอขาวๆ
อื้อออ อ๊ะ ใบพัดร้องออกมาอย่างเสียไม่ได้ ร่างบางแทยจะละลายยามที่ปากอุ่นร้อนบดเบียดลงมาพร้อมกับลิ้นร้อน
เกี่ยวพันลิ้นเล็ก ใบพัดหอบหนักยามที่ตัวเองหายใจไม่ทันร่างสูงถึงผละออกจากริมฝีปากนุ่มนิ่ม ดวงตาฉายแวว
ร้ายออกมา ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กไปวางไว้บนที่นอนหนานุ่ม ร่างบางครางออกมาเบาๆ ยามที่ลิ้นร้อนลากยาวตั่งแต่
ลำคอลงมาถึงหน้าท้องแบนราบ มือหนาปลดตะขอแล้วถอดกางเกงชองใบพัดออกอย่างง่ายดายจนตอนนี้ร่างบาง
เปลือยเปล่า เผยให้เห็นเนื้อเนียนขาวราวกับน้ำนมกลายเป็นสีชมพูเรือๆ
"ทำไมมึงน่ากินขนาดนี้วะใบพัด" ร่าสูงบอกเสียงแหบ เขาแทบจะกลั้นมันไว้ไม่อยู่แม้ว่าตัวเขากับใบพัดจะเคยๆกัน
มาก็ตาม แต่เวลาที่มองใบพัดทีไรเขารู้สึกตื่นตัวทุกครั้ง
"มึงก็แดกสักที่สิวะ ไอ้เชี้ยะ กุจะตายห่าอยู่แล้ว" ร่างบางเอ็ดใส่คนตัวสูงด้วยใบหน้าขึ้นสี เพราะรู้สึกหงุดหงิดที่คนตัวสูงชักช้า จนเขาจะขาดใจตายอยู่แล้ว พลางนึกโมโหร่างกายตัวเองที่ไม่รู้จักยังยั้ง...(-///-)
"หึหึหึ อย่ามาห้ามฉันทีหลังละกัน" ร่างสูงของวินยิ้มยั่วอย่างพอใจ เมื่อเห้นใบพัดยอมอ่อนให้ขนาดนี้ ถึงจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็เถอะ
วินแยกขาเรียวของใบพัดให้อ้าออกจนกว้างก่อนจะแทรกเข้าไปอยู่ตรงกลาง มือหนาไล้วนไปทัวสะโพกกลมกลึง
พลางบีบเฟ้นอย่างมันมือ ร่างบางบอดเกร็งเล็กน้อย เมื่อนิ้มเรียวลากผ่านร่องแคบ วินเอื้อมมือไปหยิบเจลบนหัว
นอน ก่อนจะจะบีบป้ายไปยังช่องทางรักสีสวย ใบพัดสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจลเย็นต้องผิมกาย
อื้ออออ ใบพัดคราง ยามที่นิ้วกลางสอดเข้าไปในโพลงนุ่ม ช่องทางรกของใบพัดก็ติดหนับจนวินขยับนิ้วไม่ได้...
"ผ่อนคลายสิใบพัด"ผมบอกเพราะช่องทางมันคับแคบจดันเข้าไปไม่ได้ ร่างเล็กทำตาม เมื่อเห็นว่าตนขยับนิ้วได้สะดวก เขาเพิ่มจำนวนนิ้วเรียวเป็นสองนิ้ว พลางขยับเข้า
ออกเพื่อเปิดทาง อีกมือก็กำแก่นกลางกายของใบพัดพลางรูดขึ้นลง จากเบาๆ เป็นแรงและเร็วขึ้น ยามที่ใดที่วินกระแทกโดน
จุดกระสันของใบพัด ร่างเล็กต้องกรีดร้องออกมาอย่างสูขสม
อื้ออออออออ วิน....อื้อออ ฮ๊ะ...อื้ออ อ่า อื้ออออออออออออออออ " ไม่นานร่างบางก็กระตุกเกร็ง พร้อมกับน้ำรักสี
ขาวขุ่นเอ่อทะลักใส่หน้าท้องแบนราบของตัวเองและมือของวิน
"อึก...อื้อออออ พัด กุทนไม่ไหวแล้ววะ" ร่างสูงยกตัวใบพัดขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจ่อปลายแท่งร้อนถูไถไปมาที่ปาดทางเข้า
"มึงจะทนอยู่ทำไมละ ใส่มาได้แล้ว..."คำแสลงหูที่วินไม่เคยได้ยินใบพัดพูดเลยสักครั้ง เขายกยิ้ม หึ ใจกล้าขนาดนี้สงสัยต้องให้กินบ่อยๆ ตอนนี้ร่างบางดูเหมือนเป็นคนละคน เร้าร้อน จนอยากจะกดให้ลุกไม่ขึ้น
สวบบบบบบบบบ
วินดันแก่นกายเข้าไปทันที่ใบพัดเอ่ยขอ แต่ก็เข้าได้แค่ครึงเดียว เพราะใบพัด ตอดหนักจนวินจะเสร็จเอา
"อื้อออ พัด เบา อึก...กุเสียว" ร่างสูงกดเสียงต่ำพลางก้มลงจูบคนใต้ร่าง ก่อนจะค่อยๆดันจนมันสุดทางรัก
"อ่า...แมร่งรัดแน่นกว่าเมื่อก่อนอีกนะมึง" ร่างบางจิกเล็บลงบนที่นอนราวกับว่ามันไปทำอะไรให้เขาแค้นเคือง กำจน
มันยับยู่แทบขาดตามมือ
อื้อออ ..
อา อึ๊
ร่างสูงของวินซอยเอวถี่ใบพัดรู้สึกคับจุกจนตัวแทบจะระเบิด มันทั้งจุกทั้งรู้สึกดี จนบรรยายไม่ถูก ทุดท่วงท่าที่แสน
เร่าร้อนของวิน เหมือนเขาเคยได้รับกระปรนนิบัตรแบบนี้มาก่อน ทุกสัมร้อนรองวิน ยิ่งทำให้ใบพัดรู้สึกเต็มอิ่ม สอง
กายที่ประสานกันเป็นจังหวะเดียวกัน เหงื่อเม็ดพราวเกาะกุมตามไรผมของทั้งคู่แม้ว่าแอร์ยังคงทำงานของมันอยู่แต่
อากาศกลับมีองศาร้อนเพราะแรงไฟ ปารถนาของทั้งคู่ เสียงหอบกระเส่าที่ดังระงมในห้องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ร่างบางครางไม่เป็นศัพทืยามที่วินกระแทกเอวแรง
อื้ออออ แรงอีก วิน แรงๆเลย อื้ออออ
อ่า ใบพัด..ฉันอื้อออ ของนายมันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ อื้อ อูววว ร่างสูงครางหอบถี่ พลางพลิดตัวใบพัดให้นอนค่ำหน้า
แล้วรั้งเอวให้สูงขึ้น ก่อนจะกระแทกแรงลงไปไม่หยุด
มือหน้าอ้อมไปยังแก่นกายด้านหน้า ก่อนจะรุดมันตามแรงของเขา
อื้ออ
"วิน ๆ วิน อื้ออ ฉัน อึ๊" ช่องทางด้านหลังขมิบตอดถี่รัวจนร่างสูงแทกคลั้งตาย
อ๊า....เหมือนฟ้าแกล้ง วินหยุดไว้แค่นั้น
"วิน!!!!จะหยุดทำไม" ผมเอ็กมันเสียงดัง พลางกัดฟันกรอด รู้ว่าไอ้หน้าหื่นมันแกล้งเล่น
"กูเหนื่อย" มันยกยิ้มแล้วล้มตัวลงนอน ผมนี่ค้างเติง
"หึหึหึ อยากเสร็จก็ทำเองสิ" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงยั่ว พลางชี้มือไปที่แท่งร้อนที่พร้อมใช้งาน
ไอ้บ้าเอ้ยยยยย ผมที่รู้สึกเหมือนสวรรค์อยู่ตรงหน้าแต่กลับเดินสะดุดขาตัวเองหล่นลงนรกซะงั้น แค่หน้าด้านขอมัน
ทำให้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แถมมันยังแกล้งให้อายอีก
บอกได้คำเดียว "เจ็บใจ" ชิบ...
"เร็วสิ....อยากให้กูโมโหหรอใบพัด"ร่างสูงบีบลงที่ต้นคอใบพัดหนักๆ ร่างเล็กเม้มปากแน้น พลางมองค้อนอันใส่ร่าง
สูง ก่อนจะคลานขึ้นไปนั่งตักแกร่ง โดยหันหน้าเขาหาวิน ร่างบางหน้าขึ้นสีเล็กน้อย แล้วก้มลงประกบจูบกับคน
ตัวสูง ด้วยอาการสั่นๆ
เขาประหม่าเล็กน้อย เพราะคนตรงหน้า ใบพัดยอมรับว่าวินเก่งมาดเรื่องบนเตียง แต่ความโมโหร้ายกับความเอาแต่
ใจตัวเองมันเป็นข้อเสียที่แก้ยาก ใบพัดไม่รู้ผิดชอบชั่วดีแล้วตอนนี้ ขอเพียงตัวเองหลุดจากอาการบ้าๆนี้เป็นพอ
วิน ยกตัวใบพัดให้ลอยขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจ่อปลายแท่งร้อนให้ตรงกับทางเข้าของใบพัด
"กดตัวลงมาสิใบพัด" ร่างบางค่อยๆหย่อนตัวเองลงมา
"อ่า...อึ๊ เจ็บ...อื้อออ ช้าๆหน่อยสิวะ" ใบพัดกัดฟันพูดเพราะวินกดเอวเขาลงหนักอย่างรวดเร็ว
"ก็ของมึงมันคับนี่หว่า" ร่างสูงซีดปากแรง เพราะโพลงนุ่มของใบพัดตอดเขาหนักอีกครั้งพร้อมๆกับใบพัดที่เด้งตัวอยู่บนตัก มือบางกำแน่นที่เส้นผมนุ่ม
"อื้ออออ พัด อื้ออออ"ร่างสูงครางไม่หยุดเมื่อใบพัดออกแรงทำเอง
"อ๊า ลึก ลึกสุดๆ" ร่างบางแหงนหน้าเริดด้วยความกระสัน
"อย่างนั้นแหละ อื้ออออ สุดๆเลย พัด อื้อออ" วินคลางตำในลำคอ
"มะ ไม่ไหว แล้ว อื้อ กุจะไปแล้ว" ร่างบางเด้งจนตัวลอยก่อนจะร่างกระตุกแรง แท่งร้อนฉีดน้ำรักออกมามากมาย
พอๆกับวินที่สุดจะทนยามร่างบางร่อนเอวอยู่บนตัวเขา
อึก
...ความรู้สึกอุ่นวาบในช่องท้องเกิดขึ้นอีกครั้ง ... เมื่อวินปลดปล่อยมันออกมาจนหมด ใบพัดล้มตัวลงทับกับอกแกร่ง
อย่างหมดแรง หอบแฮก...
"กุยังไม่พอวะ"
"ไม่ พอแล้ว กุไม่ไหวแล้วนะไอ้พี่วิน" ผมบอกมันเพราะว่าแค่ขยับตัวตอนนี้ยังไม่ไหวเลย แต่มันฟังผมซะที่ไหน วินพลิ
กตัวให้ผมอยู่ด้านล่างแทน แล้วบทเพลงรักก็ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง วินตั้งใจจะตักตวงความสุขที่ตัวเองขาดไปตลอด
หลายเดือนที่ผ่านกับร่างเล็กโดยไม่ได้สนใจเลยว่า คนใต้ร่างจะทนทานได้ขนาดไหน... มารู้ตัวอีกทีก็เช้าพอดี
...
..
..
ผมก้มลงจูบซับที่ดวงแก้มใสอย่างแผ่วเบาด้วยความคิดถึง แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำด้วยใจที่แสนจะเบิกบาน วินทำ
ความสะอาดร่างกายให้ใบพัดพร้อมกับเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้....
วินล้มตัวนอนข้างๆใบพัด เพราะเขาเองก็เหนื่อยจนไม่อยากจะทำอะไรเหมือนกัน...
มือหนาร้องเอวคอดเขามากอด ใบพัดเองก็หันตัวเข้าหาเพื่อซุกไออุ่น.....
"กลับมาหากูไวๆนะพัด กุจะทำให้มึงลืมสิ่งที่กุทำไว้กับมึง ขอแค่มึงไม่หนีกุไปอีก"....
"อื้ออออ " ความเจ็บปราบมันแล่นไปตามร่างกายทันทีที่ผมลืมตาตื่น มันปวดไปหมดทั้งร่างกาย ยามยันตัวเองให้ลุก
นั่ง...ผมมองสำรวจทั่วห้องด้วยความข้องใจ เมื่อมันไม่ใช่ห้องผม....
..
..
.."ไม่ นะ ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ผมกรีดร้องลั่นทันทีที่ภาพเหตูการณ์เมื่อคืนมันกลับเข้า
มาสู่สมองน้อยๆของผม เสียงกรีดร้องทำให้คนข้างๆตัวผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทำหน้าตาเหรอหรา ด้วยความตกใจ
"พัดเป็น อะไร " มันหันมาคว้าตัวผมไปกอด
"ไอ้พี่วิน!!!!!!!!!!!!" ผมตะโกนลั่นห้องด้วยความโมโห
"อะไร" วินขมวดคิ้วยุ่งเพราะเจ้าเด็กดื้อข้างๆตัวหลังจากหมดฤทธิ์ยาก็พยศขึ้นมาอีก
"มึง มึง อย่าอยู่เลย ไอ้เลว ไอ้สัส ไอ้ควายยยยยยยยยยยย" ร่างบางที่ยังมารู้จักประมาณตน เด้งตัวลุกขึ้นไวเกิน
"อ๊ะ...." เพียงแค่ยกตัว ร่างบางก็ล่วงแหมะลงกับอกกว้างทันที ความเจ็บแล้นเปร๊ยะไปทั่งร่าง ใบพัดสั่นสะท้าน ใบหน้าเหยเก
"หึหึหึ เป็นแบบนี้ยังคิดจะต่อต้านกุอีกนะใบพัด" วินพูดเสียงดุ พร้อมกับกอดใบพัดไว้แน่น ร่างเล็กดิ้นไปมาได้ไม่
นานก็หยุด เพราะเจ็บไปทั่งร่างกาย
"นิ่ง...ได้แล้ว..ใบพัด" น้ำเสียงนุ่มกระซิบแผ่วอย่างใจเย็น
"ฮึก....เจ็บ...กุเจ็บไอ้พี่วิน" ร่างบางน้ำตาซึม
"ก็หยุดดิ้นสิ"
ผมจำใจต้องทำตามที่มันสั่ง ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บตัว แต่ไอ้เจ็บใจนี่สิ คิดแล้วก็เกลียดตัวเองจริงๆ
"หิวรึยัง" วินถามเสียงอ่อน
"ไม่"ผมตอบห้วนๆ พลางดันตัวเองออกจากอกแกร่ง แม้มันจะเจ็บแต่ก็ต้องทน ผมไม่อยากอยู่ใกล้มันอีกแม้แต่วินาที
เดียว
"กุจะกลับบ้าน" ผมพูดเสียงเย็น
"กุไม่ให้กลับ" มันพูดกับผมด้วยสีหน้ารึความรู้สึก น้ำเสียงเย็นยะเยือกจนดูหน้ากลัว
"กุจะกลับ"
"อย่าดื้อนะใบพัด" วินบอกเสียงเครียด
"แล้วทำไมกุต้องอยู่ด้วยวะ มึงบอกกุมาซิว่าทำไมกุต้องมรทนอยู่กับมึงที่แค้นพี่กุจนจะฆ่าพี่กุได้ด้วยละห๊ะ" ใบพัดเอง
ก็ไม่ยอมออ่นให้เหมือนกัน ต่างคนต่างแรง
วินเองก็ไม่อยากทำให้ใบพัดเจ็บตัวอีก เขาจึงตัดสินใจเดินหนี
"อยู่เงียบๆนิ่งๆ อย่าดื้อกับกู" วินหันมาสั่งก่อนจะก้าวออกจากห้องนอนไป
"มึงเป็นพ่อกุรึไงถึงมาสั่ง" ร่างบางตะโกนไล่หลัง พลางทิ้งตัวนอนอย่างเหนื่อยอ่อน เขไม่อยกจะมาต่อปากต่อคำกับไอ้พี่วินตอนนี้ ตอนที่ตัวเองไม่มีแรงจะสู้ หรือขัดขืนใดๆ มันเสียเปรียบ แล้วนี่ถ้าพี่ภาครู้ มีหวัง .....
แค่คิดขนผมก็ลุกซู่....นองเลือดแน่งานนี้.....
วินที่ออกมานั่งสงบสติตัวเองที่ด้านนอก มือหนาหยิบบุรี่ออกมาสูบดับอารมณ์ที่นอกระเบียง อย่างเหนื่อยใจ
ร่างสูงสูดควันเข้าปอดแล้วพ่นออกมาสีหน้าเขาเครียดลง ก่อนจะเดินไปหยิบยามาวางให้ร่า่งบางที่หลับลงไปอีกครั้ง
"อย่าดื้กับกูให้มากนักเลยใบพัด...กูยอมลดศักศรีตัวเอง กุยอมผิดคำสัญญากับตัวเอง เพื่อมึงคนเดียว"
แล้วเขาก้อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน ที่ผับ...ยังเหลืองานที่เกาะยานกอีก ...
"จะไปไหน" ร่างเล็กที่นั่งพิงหัวนอนเอ่ยถาม
"จะไปทำงาน" วินตอบโดยไม่หันมามองหน้าร่างบาง
"แล้วกูละ" ผมถามถึงตัวเอง
"กุสั่งข้าวมาไว้ให้แล้ว มึงกินข้าวกินยา แล้วนอนพักซะ เดี๋ยวกุกลับมา" วินสั่งแล้วหันมาสบตากับคนร่างเล็กที่นั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่
"เข้าใจที่กุพูดไหม"
"กุจะกลับบ้าน"
"กุบอกมึงว่ายังไงใบพัด อย่าดื้อ ถึงเวลากุจะพามึงกลับไปเองไม่ต้องห่วง ตอนนี้ขอแค่มึงเชื่อฟังกุ ไม่ดื้อไม่เถียง
กู แค่นี้พอ" วินสบตานิ่งบอกให้รู่ว่าเขาเอาจริงถ้าใบพัดดื้อขึ้นมา...
"มีอะไรก็เรียกไอ้ฝันมันละกัน กูไปละ" วินเดินออกมาจกห้อง ก่อนจะกำชับฝันให้ดูแลใบพัดดีๆอย่าให้หนีไปไหน
..
..
..
..
..ปล.อย่าลืมเม้นให้กำลังใจคนเขียนนะคร้าาา nc มันอาจจะทะแม่งๆไปนิด เพราะเค้ายังไม่เก่ง อิอิผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะค
แล้วเจอกันในตอนหน้า
(มาแก้คำผิด รู้สึกจะเยอะไปนิส)
-
ตอนที่ 10
อ๊ากกกกกกกกกกกก ไอ้บ้าเอ้ย
เสียงร่างเล็กกรีดร้องลั่น ยามที่หลังคนตัวสูงก้าวพ้นประตูออกไป
ผมรู้สึกหงุดหงิดตัวเองชะมัด //ทำไมวะ ทำไมกุต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย// ผมได้แต่นอนกายหน้าผากคิดไม่ตกว่าจะต้องยังไงต่อไปกับชีวิต
//ไม่รู้แล้วโว้ยย// ร่างบางตะโกนลั่น เล่นเอา ฝันบอร์ดี้การ์ดหนุ่ม สะดุ้งตกใจ
..
..
..
ตอนเย็น
ร่างสุงก้าวขึ้นรถหลังจากซื้อของที่ต้องการแล้ว สายตามองถุงในมือแล้วยิ้มน้อยๆ เขารู้ว่าใบพัดอยู่ห้องเฉยๆจะต้องเบื่อ เขาเลยแวะซื้ออุปกรณืทำขนมง่ายๆ พวกแป้งไข่นมเนย ส่วนเตาอบเขาบอกให้กล้าไปซื้อไว้ตั้งแต่บ่าย...
Rr Rr Rr
"//ว่าไง ฝัน//" ร่างสูงที่ตรงดิ่งกลับคอนโดโดยมีกล้าเป็นคนขับรถให้ ขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงสั่นๆของลูกน้องคนสนิท วินที่มีลูกน้องติดตามไม่มากเพราะเขาไม่อยากให้เป็นจุดสนใจ
"ฮัลโหล นายครับ กลับคอนโดด่วยเลยครับนาย อ๊ากกกกกกกก ช่วยผมด้วย คุณพัดครับ
อย่าครับ..."ฝันแทบจะร้องออกมา วินขมวดคิ้วยุ่ง เพราะเสียงสนทนาถูกแทรกด้วยเสียงหวานของใครบางคนที่กำลังโกรธจัด
"// ไอ้พี่วิน กุจะกลับบ้านปล่อยกุออกไปนะว้อยยย ไอ้ฝันถ้ามึงยังยืนขวางกุอีก ครั้งนี้กุไม่เล็งที่แขนแล้วนะ กุจะเล็งที่หัวมึงแทน"// ใบพัดทีกำลังอาระวาดหนักตั้งแต่ตื่นมา ร่างบางหยิบเอาไม้เบสบอลไล่ฟาดฝันจนช้ำไปทั้งตัว โทษฐานยืนขวางประตู
"หึหึ โหดจริงเมียกู ไอ้กล้ามึงรีบขับรถกลับคอนโดเลยมึง ขืนไปช้า ไอ้ฝันได้ตายคาห้องกุแน่" วินบอกขำๆ เพราะยังไง ใบพัดก็แค่โมโหตนเองเท่านั้น
"ครับนาย" กล้ารับคำก่อนจะเร่งความเร็ว
ตึง
ผัวะ ๆๆ ป๊าปๆๆๆ
ทันทีที่ วินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง เขาและกล้าถึงกับต้องชะงักฝีเท้าไม้ให้เปิดประตู
"อ๊ากกกกกกกก คุณพัด....ผมยอมแล้วคร๊าฟฟ"
ร่างสูงรีบเปิดประตู
ฟ้าวววววว (เฉียดไปเส้นยาแดงผ่าแปด) เมื่อแจกันกันพุ่งมาทางประตู วินกับกล้าเอนตัวหลบได้ทันตามสัญชาติญาณ
"ไอ้พัด นี่มึงพังห้องกุซะเละขนาดนี้เลยหรอวะ" วินเมื่อเขามาก็พบว่าข้าวของมันกระจัดกระจาย เต็มไปหมด (ท่าทางจะอาระวาดหนัก )
"เออ มันจะเละมากกว่านี้ถ้ามึงไม่พากูกลับบบ้าน" ร่างบางจ้องผมตาเขียวปั๊ด
"รีบจริง กุก็บอกมึงแล้วไงว่าถึงเวลาจะพากลับไปเอง"วินบอกเสียงเรียบ พร้อมกับลากใบพัดเข้าห้องนอนใหญ่
"กล้าเอาไอ้ฝันไปทำแผล แล้วก็เอาของไปไว้ในครัว ติดตั้งเตาอบไว้ให้เมียกุด้วย" ร่างสูงหันไปสั่ง ก่อนจะดึงร่างบางให้ไปสงบสติ
"เมื่อไหร่ มึงจะให้กุกลับ" ใบพัดหน้างอหนัก เมื่อยืนประชันกับใบหน้าหล่อใจดวงน้อยๆเต้นแรงอย่างผิดปรกติ ยามถูกจ้องด้วยดวงตาแบบนั้น ดวงตาที่ทำให้เขาแทบละลายทุกครั้งที่ถูกมอง
"เมื่อมึงจำเรื่องราวของกุกับมึงได้" ร่างสูงหันมามองหน้าใบพัดอย่างสื่อความหมาย
"เรื่องของกุกับมึง มันมีหรอก มีแต่ของมึงกับพี่กุ" ใบพัดหน้าหงิกลงไปอีก
"นั่นก็ใช่ แต่ของกุกับมึงมีมากกว่านะ ใบพัด กูอยากให้มึงรู้ว่า กุรักมึงถ้าความทรงจำมึงไม่กลับมา กุก็จะทำให้มึงรักกุให้ได้ " วินจับเอวบางให้นั่งลงที่ตัก พลางเอาหน้าซุกลงบนแผ่นหลังของใบพัด
"เพ้อเจ้ออ มึงจะรักกุได้ไง วะ ในเมื่อกุกับมึงพึ่งเจอกันได้ไม่กี่วัน"แม้ปากจะบอกไปแบบนั้นแต่ใจมันกลับเต้นแรง หวั่นไหวยังไงชอบกล
"ก็กุบอกมึงอยู่นี่ไงว่าจะทำให้มึงจำได้เอง" ร่างสูงบอกเสียงแผ่ว ...
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ใบพัดคิดอะไรอยู่ เพราะมันเงียบ
"//คนบ้า//"เสียงหวานกระซิบแผ่ว
"หืม ว่าอะไรนะ" วินได้ยินไม่ชัด
(ใบพัด)
"กุอยากให้มึงรู้ว่ากุรักมึง ถ้าความทรงจำมึงไม่กลับมา กุก็จะทำให้มึงรักกุให้ได้" ถ้อยคำเหล่านี้มันหมุนเวียนอยู่ในหัวผม
กุรักมึง
(บ้า) -///-
กุรักมึง
(เป็นไปไม่ได้) -////-
กุรักมึง
(อย่าหวั่นไหวนะใบพัด) -///-
ผมที่นั่งใจสั่นอยู่บนตัดแกร่งได้แต่เถียงกับตัวเองอยูาในใจ ไม่รู้จะ
ทำตัวยังไงอยู่ดีๆไอ้พี่วินมันมา บอกรักผม ...แล้วทำไมผมต้องใจ
เต้นกับคำพูดบ้าๆแบบนั้นด้วยวะ อ๊ากกกกก
ผมกำลังสับสนอยู่ใช่ไหม ผมอยากจะนึกอะไรๆที่มันหายไปออก
เหมือนกัน มันอาจจะต้องใช้เวลา
เพราะพี่ผมไม่บอกอะไรให้ผมรู้เลย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ว่าตอน
นี้ ผมรู้สึกว่า สัตว์เลี้ยงในลำใส้ผมมันกำลังส่งเสียงร้อง บอกว่า หิวข้าวๆ
หิว
โครกกกกกกกกกกกกกกก
"หึหึ ไปอาบน้ำปะเดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน" วินบอกเสียงนุ่ม ซึ่งผมก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร
มัวแต่ฐิถิ มีหวัง อดตาย.....
"อ่อแล้วก็เอากระเป๋าเสื้อผ้าลงมาเลยนะ ฉันจะพานายไปที่บ้านฉัน" วินหันมาบอก
"-*- "
"ไปทำไม"
"อย่าถามมากบอกให้ไปก็ไปเหอะ" วินบอกปัด ไม่อยากพูกอะไรให้มากความและซ้ำหลายๆรอบ ไว้ไปบอกที่เดียวที่บ้านเลย
ตลอดวันที่ผ่านมาวินเคลียงานที่ผับ และ บ่อนที่เกาะยานก ก่อนจะโทรไปบอกครีมให้ไปรับสมิงกลับมาที่บ้านของตนเอง ครีมรับคำอย่าง งงๆ
"พี่มีเซอร์ไพร์"..
...
"คิม ใบพัดไปไหน พี่ถามนะได้ยินมั๊ย"
ร่างสูงสง่าในชุดเครื่องแบบเต็มยศ นั่งมองเพื่อนสนิทของน้องชายตัวเองด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด เพราะคนตัวเล็กกว่าเอาแต่ทำหน้าบึ้งไม่ยอมปริปากพูด
"คิม" ร่างสูงพูดย้ำเสียงดัง จนอีกคนสะดุ้ง
"อยากรู้ทำไมไม่โทรหาเองละครับ ผมกับพัดไม่ได้ตัวติดกันนะ มันทำอะไรที่ไหน ก็เรื่องส่วนตัวของมัน ไม่เห็นจำเป็นจะต้องรายงานให้ผมรับรู้นิครับ" คิม มองหน้าภาคอย่างไม่นึกกลัว
ภาคได้แต่คิดว่าทำไมคนตัวเล็กๆอย่างคิมถึงได้กล้สต่อล้อต่อเถียงกับเขานัก ตัวเล็กยังกะมดคิดจะล้มราชสีอย่างเขา คิดสั้นชัดๆ ภาครู้จักกับคิมหันตอนใบพัดเรียนอยู่ปีหนึ่ง ไม่รู้ทำไมตอนนั้นเขาชอบไปแกล้งไอ้เด็กเตี้ยคนนี้ให้โมโหอยู่เรื่อยๆ จนบางเขาต้องโดนใบพัดด่าเพราะไปแกล้งให้คิมร้องให้...งอนเขาไปหลายวัน
มาดูตอนนี้สิ ไอ้เด็กเตี้ยที่ผมเคยแกล้งมันมาเถียงผมฉอดๆ มันน่าตบให้กะบาลแยกจริงๆ
"พี่แค่อยากรู้ว่ามันติดต่อเรามารึเปล่า รู้ก็บอกมาไม่ต้องมาตอบกวนประสาทพี่"
ภาคเอ่ยเสียงเครียด เพราะติดต่อใบพัดไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้เขาเลยรีบทำงานให้เสร็จ แล้วรีบขับรถกลับมาที่กรุงเทพทันที พอมาถึงคอนโดของใบพัด ก็ไม่เจอตัว แถมติดต่อไม่ได้อีก.....ด้วยความที่ตัวเองเป็นห่วงน้องชายกลัวว่าจะไปเจอกับไอ้วินเขาอีก
เพราะเขารู้แน่ชัดว่า คนอย่างวิน ไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆ โดยเฉพราะเรื่องความบาดหมางของตนกับวิน แน่นนอน
"ผมไม่รู้ พี่เองเหอะ เป็นพี่ภาษาอะไรห๊ะ น้องตัวเองหายยังไม่รู้อีก"คิมหัวเสียสุดๆ พูดเสร็จร่างบางก็เดิน ออกจาห้องทำงานของร่างสูงทันที เพราะภาคไปรับคิมมาจากร้านอาหารที่คิมเป็นเจ้าของ....
"จะไปไหนคิม" ร่างสูงลุกตามทันทีก่อนจะคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน แต่แรงดึงมันกลับมีมากเกิน ผลก็คือ ร่างเล็กของคิมถลาหน้ากระแทกกับอกแกร่งของภาคทันที
"โอ๊ะ.."
ตุบ
ตอนนี้ คิมยังคงยืนนิ่ง เหมือนกำลังช็อค เพราะภาคเอามือโอบเอวร่างบางไว้จนตัวชิดกัน
มือหนาเมื่สัมผัสผิวเนียนของคนตัวเล็กก็นึกแปลกใจ เพราะมันลื่นมือและเนียนนุ่มกว่าผู้หญิงบางคนที่ตนเคยสัมผัสมาเสียอีก จึงเผลอลูบออกไปเบาๆ
"พี่ภาค หยุดลูบเนื้อหนังผมสักทีเถอะ" ว่าแล้วก็รีบดันตัวเองออกจากอกแกร่งทันที
คนตัวเล็กใจเต้นแรงได้แต่เม้มปากแน่นเพราะกำลังโมโหที่ถูกคนตรงหน้าทำรุนแรงใส่
"อยากจะลูบไปลูบเด็กในสต็อกพี่เหอะ"คิมแขวะภาคอีกครั้ง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมานอกสถานีตำรวจ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ได้แต่ยืนหงุดหงิดอยู่หน้าสถานีเพราะไม่มีรถแท็กซี่ผ่านมาซักคน....
ภาคที่ได้แต่มองตามหลังคิมออกไปส่ายหัวช้าๆเพราะรู้ดีว่าดีว่าคิมดื้อแค่ไหน ภาครีบเก้บเอกสารบนโต๊ะก่อนจะหันไปสั่งนายตำรวจที่อยู่เวรว่าเขาจะกลับบ้านแล้ว
ร่างสุงเห็นคิมกำลังยืนรอรถแท็กซี่ เขาเลยขับรถเข้าไปจอดเทียบ
"ขึ้นรถ" ภาคลดระจกลงพร้อมเรียกคิมขึ้นรถ แต่คิมทำเป็นไม่สนใจ เดินออกห่างรถของภาคไปทางด้านหลังแทน ทำให้คนที่นั่งอยู่ในกัดฟันกรอด แล้วถอยหลังตามคิม
"กูบอกให้ขึ้นรถ จะไปส่งมันดึกแล้วแท็กซี่ไม่มาหรอก" น้ำเสียงทุ้มบอกแกมบังคับ ร่างบางเห็นท่าจะจริงเพราะรอเป็นสิบนาทีรถไม่มาสักคัน เขาเลยต้องจำให้เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง
"จะให้ไปส่งที่ไหน" ภาคถามอีก
"คอนโด" คิมหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง
"ทำไมไม่กลับบ้าน"ภาคถามขึ้นมาอีก
"พี่จะถามเอาอะไรครับ จะอยากรู้ไปทำไม ผมจะนอนไหนไปไหนต้องรายงานพี่ตลอดใช่ปะ ผมไม่ใช่ลูกน้องพี่นะครับ" ร่างโปร่งเอ่ยออกมาด้วยความลำคาญ ยิ่งโดนคนนตัวโตจ้องมองแบบอยากแกล้งแล้วยิ่งหงุดหงิด
"กินอะไรมารึยัง"
"แล้วตอนที่พี่ไปลากผมออกจากร้านไม่ได้นาฬิกาหรอครับว่ามันกี่โมงกี่ยาม" ร่างสูงนึกเขาไปลากคิมออกมาตอนหกโมงเย็น แสดงว่ายังไม่ได้กิน
"หิวรึเปล่า" ภาคถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่ อยากกลับคอนโด ง่วง" คิมตัดบท ที่เขาหงุดหงิดไม่ใช่เพราะภาคแต่เป็นใบพัดต่างหาก เวลานึกถึงร่างบางอีกคนที่ไรเขาเป็นต้องวุ่นวายใจทุกครั้ง // ไอ้บ้าหายไปไหนของมันวะ ปล่อยให้กุเป็นห่วงอยู่นั่นแหละ//คิมนึกในใจแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมามากนัก
"อืม"ภาคตอบสั้นๆ
2 B C
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :
-
กรรมของนายบอดี้การ์ดฝัน โดนวรยุทธ์มนุษย์เมียซะอ่วมเลย :m20:
-
:impress3: แสบมากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 10
"เซอไพร์ อะไรอะพี่วิน" ครีมถามด้วยความอยากรู้
"หึหึ" ร่างสูงหัวเราออกมาเบาๆ เพราะพอจะเดาสีหน้าของน้องสาวตัวดีได้
"หรือ ว่า" ครีมบอกเสียงตื่นเต้น
"เอาไว้ไปถึงแล้วก็รู้เองแหละ" ร่างสูงเอ่ยก่อนจะกดวาง พลางหันไปมองชายร่างเล็กที่ทำหน้ายักษ์ใส่
"เร็วๆสิพัด นี่มันเย็นมากแล้วนะอยู่แล้ว ไม่หิวไงข้าวนะ" วินเอ่ยเสียงเรียบ พลางช่วยใบพัดเก็บของยัดใส่กระเป๋า โดยมีร่างเล็กเป็นคนถือ
"ทำตัวน่ารำคาญ" ใบพัดจงใจพูดให้วินได้ยิน ถ้าเป็นคู่นอนคนอื่นเขาอาจจะโดนฝ่ามือนั่นตบไปแล้ว แต่วินกลับยิ้ม แล้วลงมือเก็บของโดยไม่สนใจท่าทีของใบพัดแม้แต่น้อย ร่างบางยิ่งเห็นวินนิ่งยิ่งหงุดหงิด ให้ตายเหอะ เวลาพี่แกทำหน้านิ่งยิ่งดูหล่อแบบ ดร์าคๆ เห้อออ อยากหล่อแบบนี้บ้างจัง
ดูหน้ากูซิ แมร่ง หยั่งกะทอม เห้อออ ร่างบางได้แต่แอบอิจฉาคนตัวสูงไว้ในใจ ไม่อยากจะโวยวายให้ขายขี้หน้า
"ปะ เสร็จละ" วินจูงมือใบพัดออกมาด้านนอก ดวงตากลมหันไปมองฝันที่หัวมีพลาสเต้อแปะอยู่ ในใจก็นึกสงสาร แต่จะให้ทำไงได้ละ อยากมาขวางทางเขาเอง....
"เจ็บป่าวฝัน" ร่างบางถามเสียงแผ่วหลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว
"นิดหน่อยครับ" ฝันหันมายิ้มหวานให้ แต่จะว่าไป ลูกน้องไอ้พี่วินนี่หน้าตาดีหมดทุก
คนเลยอะ ฝันหน้าออกจะตี๋ๆออกแนวเกาหลีหน่อยๆ สวนพี่กล้า หน้าตาพี่แกหล่อร้าย
มาก....พอหันมามองไอ้คนที่นั่งเกาะแกะผมตลอดทาง
"ไอ้ปลาไหลเผือก หยุดลวนลามร่างกายกูสักนาทีจะตายไหมห๊ะ" เสียงหวานแว๊ดออกมา อย่างไม่เกรง จนลูกน้องแอบขำกับท่าทีอึ้งๆของคนผู้เป็นนาย ปรกติจะไม่มีใครกล้าหือด้วย
"ทำไมจะลูบคลำบ้างไม่ได้ใบพัด ก็มึงเป็นเมียกูนะ กูจะจับจะจูบ มันผิดตรงไหน" วินยังตีหน้านิ่งรอดูอาการของคนร่างเล็ก
"ผิดตรงที่เป็นกูนี่แหละ กูผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง แล้วที่บอก ว่าเมีย นะ ถามกูสักคำรึยังห๊ะ ว่าอยากจะเป็นไหม" ร่างบางเหวียงมาทางคนที่นั่งนิ่งๆหยุดสวนสามร่างบางแล้วนั่งกอดอกแทน แต่ปากยกยิ้ม อย่างคนอารมณ์ดี ฝันกับกล้าส่ายหัว กับความกวนประสาทของวินกับร่างเล็ก // รักหรอกจึงหยอกเล่น// กล้าคิดในใจ
"ไม่ต้องถามหรอกเพราะยังไงกูก็จะเอามึงมาเป็นเมียอยู่ดี หรือจะให้กุทบทวน"
วินตอบด้วยน้ำเสียงยียวน อย่างคนเจ้าเล่ห์
"ทำเป็นพูด ขอพี่กูให้ได้ก่อนเถอะ" ใบพัดเขยิบออกไปนั่งติดตับประตูอีกข้าง ปากบางเม้มแน่น
"หึ ถ้ากูทำได้ละพัด มึงจะยอมกุมะ" วินหันมาสบตานิ่ง แววตาที่ทำให้พัดพูดอะไรไม่ออก
"ทำได้แล้วค่อยมาพูด" //มึงทำไม่ได้หรอก// ใช่ผมมั่นใจว่ามันทำไม่ได้แน่นนอน ผมละอยากให้พี่ภาครู้จริงๆวั่นจับตัวผมมา โดยที่ผมยินยอมมาเองก็เถอะ อยากจะเห็นปีศาจสองตัวตีกันจริงๆ
..
..
..
.
..
ไม่นานทั้งหมดก็มาถึงคฤหาสหลังใหญ่ ใจกลางกรุง ทันทีที่รถเข้ามาจอด เหล่าชายขุดทำก็พากันกรูเขายืนเรียงแถวต้อนรับนายของตนอย่างแข็งขัน
"นายครับ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ" ทุกคนพูดพร้อมเล่นเอาผมนี่ผงะ อะไรจะขนาดนั้น
"อืมไปพักเถอะ..."วินสั่งก่อนจะโอบไหล่ผมแล้วเดินเขาบ้าน
"พ่อคร๊าบบบบบบบบบบบบ" เสียงใสของเด็กชายตัวเล็กที่วิ่งลงมาจากบันได้ พุ่งทยา
นเข้าสวมกอดคนร่างสูงอย่างคิดถึง ก่อนจะหันมาสบตากับอีกคนที่ยืนมองร่างเล็กไม่
วางตา พร้อมๆหับหญิงสาวที่แสนจะคุ้นตา ครีมยิ้มอย่างดีใจจนแทบจะกระโดดกอด
ใบพัดแต่โดนสายตาดุๆของวินเข้าก่อน จึงได้แต่ส่งยิ้มทักทาย
"พี่พัด สบายดีไหมคะ" ครีมถามก่อนอย่างสุภาพ ใบพัดพยักหน้ารับ
จนมีเสียงหนึ่งเรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง
"ป้า......." เด็กชายร้องออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะผละจากเอวหนามาเกาะเอวบางของใบพัดแทน
"ป้า ทิ้งหมิงไปไหนมา หมิงคิดถึงป้าจะตายอยู่แล้ว" เด็กชายตัวเล็กทำเสียงออดอ้อน จนร่างบางอดยิ้มออกมาไม่ได้ลืมความขุ่นเคืองใจไปหมด
"ป้า หรอครับ...ป้าเป็นผู้ชายนะ"
"สมิงไม่สนหรอก สมิงจะเรียกป้า เพราะป้าส้วยยยสวย" น่าน อิเด็กนี่ มองว่าผมสวยอีกคนละ แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก
"สมิงครับ เรียกพี่พักแบบนั้นได้ไงละครับ" ร่างสูงแกล้งดุ แต่ตามองมาทางผม
"แล้วจะให้หมิงเรยกว่าอะไรละครับ หมิงก็เรียก แบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่" เด็กน้อยทำแก้มป่องงอนคนเป็นพ่อ
"เรียก "แม่" สิครับ" ร่างสูงบอกอีก ที่นี้ทั้งผมและสมิงยืนอ้าปากค้างง
"แม่หรอฮะ แล้วแม่มีนละฮะ" เด็กน้อยถามอีก
"ก็เรียกแม่เหมือนกันครับ หรือว่า หมิง ไม่ชอบพี่พัดละครับ ไม่อยากให้พี่พัดมาเป็นแม่ให้หมิงหรอ" วินทำเสียงเหมือนกับอ้อนๆสมิง เด็กน้อยยืนนิ่งไปพัก ก่อนคลี่ยิ้ม ที่ทำให้ผมหน้าชา เหมือนจะร้องให้ออกมา รอยยิ้มของพี่มีน คนที่ผมคิดถึงที่สุด...
"อยากฮะ หมิงอยากให้พี่พัดมาเป็นแม่ เพราะพี่พัด เหมือนแม่หมิงเลยเนอะ" เด็กน้อยกอดเอวผมแน่นขึ้นอีก อ้อมกอดที่เด็กน้อยโหยหา
"แม่พัด" เสียงเล็กๆเรียกให้ผมนั่งลงให้ใบหน้าเสมอกับสมิง
"ครับ..."
"หมิงอยากกินเค้ก" สมิงเงยหน้าขึ้นมาสบตา อย่างออดอ้อน //น่ารักเกินไปแล้วไอ้เด็กนี่//
"เอาไว้เดี๋ยวพี่จะทำให้กินนะครับ" ผมยิ้มอ่อนโยนไปให้ ผมรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้จัง ทั้งรอยยิ้ม หน้าตา แล้วน็น้ำเสียง แม้จุดูออกว่าเป็นเด็กเอาแต่ใจแต่ก็ไม่มาก เด้กก็คือเด็กจะเอาอะไรมาก ผมลูบหัวสมิง ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ สมิงโอบรอบคอผมตอบ
จุ๊บ
0-0
"แก้มแม่พัดห้อมมมมม หอม" สมิงว่าแล้วซบลงบนไหล อ้อนเก่งจริงไอ้เด็กคนนี้
"หึ" วินหัวเราะในลำคอก่อนจะยิ้มออกมา
"ยิ้ม...หา(......)มึงหลอ " ใบพัดกระซิบด่าแบบไม่มีเสียง กลัวเด็กมันจะซึมซับ
"สมิงครับ เดี๋ยวพ่อพาแม่เอาของไปเก็บก่อนนะ หนูไปอยู่กับพี่ครีมก่อนนะครับ" วินดึงตัวสมิงลงจากอ้อมแขนของใบพัด เด็กน้อยขืนตัวนิดหน่อย แต่ก็ยอมปล่อย
"อย่านานนะ หมิงหวง" ดวงตากลมดตสบตาผมนิด ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของครีม
"คึคึคึ น่ารักเนอะ" ผมอดที่จะบอกออกมาตามตรงไม่ได้
"น่ารักเหมือนพ่อมันอะแหละ"
"อืม" ผมเผลอรับคำ
ดวงหน้าขาวขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนจะตีหน้าบึ้งแก้เขิล (อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ผมพูดออกไปเพราะภาพสองคนพ่อลูก มันทำให้วินดูอบอุ่นและเป็นธรรมชาติมากดูไม่เหมือนมาเฟียใจโหดสักนิด)
วินลากใบพัดมาที่ห้องของตัวเอง
เห้ยย ร่างบางฝืนตัวทันที่เข้ามาอยู่ด้านใน เพราะตรงหน้าคือเตียงขนาดใหญ่ แถมมีข้าวของเครื่องใช้ของคนร่างสูงวางอยู่เต็ม
"ไม่ได้นอนคนละห้องหรอ" ใบพัดตีหน้ายุ่งทันก่อนจะหันมามองดวงตามหาเสน่ห์ อย่างเอาเรื่อง
"ทำไมละ นอนห้องกุมันแปลกตรงไหน"
"ไม่อยากนอน แยกห้องเลยนะไม่งั้นกุหนีมึงจริงๆด้วย" ร่างบางเริ่มจะต่อต้านอีกครั ง
"อย่าดื้อนะใบพัด ถ้าไม่อยากโดนกุกดตอนนี้" วินเชยคงามมนขึ้นมาให้ร่างเล็กสบตากับตน
แต่ก็โดนปัดมือออก
"หื่นจริงๆเลยนะมึงอะ ทำไมชีวิตกูนี่แมร่งเจอแต่เรื่องวะ ตั้งแต่โดนพี่ภาคขับรถชนละ ไหนจะความทรงจำกุหายไปอีก แถมยังต้องมาเจอมาเฟยโรคจิตหื่นกามแบบมึงอีก จะเอายังไงวะ" ใบพัดบ่นออกมายาวเหยียด ก่อนจะเดินไปนั่งแหม่ะที่ปลายเตียง
"บ่นเป็นหมีกินผึ้งอีกละ"วินเดินไปนั่งข้างๆแล้วโอบไหล่บางไว้ แม้ว่าใบพัดจะคอยปักมือเขาออกแต่วินก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนที่ร่างสูงจะล้มตัวนอนลงเต็มความสูง แล้วดึงใบพัดลงมานอนด้วย
"อะไรเล่า" ใบพัดหันไปถามแต่เอามือยันอกแกร่งไว้ไม่ให้ตัวเองลงไปนอนทับ
"นอนพักซักแปปนะคับ"จู่ๆไอ้พี่วินก็พูดเสียงหวานใส่แถมทำท่าอ้อนๆใส่ผมอีก
"ถามจริงมึงอายุเท่าไหร่ อ้อนเป็นเด็กเชียว" ปากว่า แต่ตัวนี่นอนลงข้างๆเขาไปแล้ว ไม่ได้อะไรหรอกฝันไว้ก็เท่านั้น มันต้องดึงผมลงไปนอนจนได้
วินนอนกอดผมไว้สักพัก ไอ้เราก็กลัวมันจนตัวเกร็ง หันมาอีกทีมันหลับไปแล้ว เสียลมหายให้สม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่า มันหลับสนิท เหมือนคนอ่อนเพลีย
//หลับแบบี้กุเอาหมอนอุดจมูกมึงคงตายคาที//ผมที่นอนตะแคงหันหน้าไปทางมัน ดวงตาสวยไล่มองใบหน้าวิน อย่างพิจราณา
"พี่กุหล่อน้อยกว่ามึงตรงไหนวะ พี่มีนถึงทิ้งที่กุมาเอามึง" ร่างบางเอานิ้วเกลี่ยผิวขาวเนียนอย่างหลงไหล นิ้วเรียวจรดอยู่ตรงริมฝีปากสวย จู่ๆดวงหน้าขาวก้ขึ้นสีแดงจัด ภาพที่วินจูบเขาอย่างเร้าร้อนมันก็ผผุดขึ้นมา --///--
"หล่อไม่หล่อ มึงก็หลงกุแล้วละใบพัด" วินที่ลืมตาขึ้นมาเห็นสีหน้าใบพัดพอดี เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะกระชับกอดร่างบางแน่น
"ใครหลงมึง อ๊ะ กุเจ็บปล่อยนะ" ใบพัดดิ้นไปมาในอ้อมกอด แต่ก็ดิ้นได้ไม่นาน
เพราะว่าเหนื่อย ปลายจมูกใบพัดแตะกับปลายจมูกวินเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเคลื่นมาประทับลงที่ปากตัวเองอย่างเผ่วเบา จูบที่ไม่ได้ลุกล้ำเขาไป จูบที่อบอุ่น และมีความหมาย
"กูรักมึงนะพัด" วินเอ่ยเสียงจริงจัง
"มึงจะมาพูดอะตอนนี้วะ...-///-" ร่างบางบอกเสียงแผ่วก้มหน้างุดด้วยความอาย
"กุอยากจะพูดกุก็พูด เพราะชีวิตกูมันไม่แน่ไม่นอน จะตายวันไหนก็ไม่รู้ กูแค่อยากบอกมึงไว้ เผื่อวันหนึ่งกุอาจจะไม่มีโอกาศบอกมึงไง"
"น้ำเน่า ไปจำละครช่องไหนมา" ร่างบางแขวะ
"เวลานอนยังจะไม่มี กุจะเอาเวลาที่ไหนไปดูเรื่องไร้สาระวะ กูเองก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ต่อจากนี้ไปกูจะเป็นคนดีสำหรับมึง กุจะดูแลถนุถนอมมึงเอง" วินสบตากับร่างบาง ซึ่งเขาก้รับรู้ได้ดีว่าวินไม่โกหก รู้ว่าวินจริงจังกับเขา แต่ทำไมละ เพราะอะไร ทั้งๆที่ผมกับมันไม่เคยเจอกันเลยตั้งแต่เกิดเรื่องพี่มีนตรา ผมได้แต่จมกับความคิดตัวเอง วินก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา....
ต่างคนต่างเงียบ
"หิวรึยัง" วินถามหลังจากเงียบกันไปได้สักพัก ผมพยักหน้า วินลุกขึ้นนั่งแล้วลงจาก
เตียงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้า พอถึงเวลา เขาก็พาใบพัดลงมาด้านล่าง ที่ทุกคน
ยืนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ใบหน้าทุกคนมีเครื่องหมายคำถามกำกับไว้ ว่าผมคือใคร
มาทำอะไร ทำไมเจ้านายตัวเองต้องกอดผู้ชายหน้าหวานลงมาจากบันไดด้วย ....
เพราะทั้งหมดรู้ว่าวินเคยมีเมียมาก่อน และก็ไม่เคยเห็นวินควงผู้ชายที่ไหน จะมีแต่ผู้
หญิงหุ่นอวบอึ๊มเท่านั้น
"อย่าจับได้ป่าววะ มันอึดอัด" ร่างบางแกะมือที่โอบเอวตัวเองไว้ออก
"ทำไมละก็กูอยากกอด"
"มึงไม่อายลูกน้องมึงไง กอดกับผู้ชายด้วยกัน"
"อายทำไมไม่เห็นต้องอาย"
"แต่กูอายครับ" ยิ่งด่าเหมือนยิ่งยุ มันแกล้งกอดผมแน่นขึ้น ร่างบางได้แต่มองค้อนไปให้
"ไอ้บ้ากาม" ใบพัดกระซิบด่า
"บ้าแค่กับมึงนี่แหละ"
"พูดบ้าอะไรห๊ะ" มืองฟาดลงบนต้นแขนของวิน
"หึ" วินได้แต่ยิมมุมปากแล้วกระชับกอดร่างบางใ้ห้เขามาหาตัว
"จะกอดทำซากอะไร อึดอัด" ใบพัดพยายามฝืนตัวเองไว้แต่ก็สู้แรงวินไม่ได้
เจ้าของบ้านพาแขกมาที่บ้านถือว่าเป็นเรื่องแปลก แถมยังกอดกันแน่น แบบนั้นอีก
ร่างสูงปลายตามองสมาชิกในบ้าน ที่มารวมตัวกันตามคำสั่ง วินลากใบพัดมานั่งทีโซฟารับแขก กลางบ้าน
ก่อนจะเอ่ยเสียงดังฟังชัด
"ที่เรีกมาวันนี้ ก็เพราะอยากจะแนะนำ เจ้านายคนใหม่ของบ้าน ใบพัด คือเมียของชั้น"
เฮือกกก
ผมหายใจกระตุก แทบจะตะคลุบร่างสูงตรงหน้าไม่ทัน
"พูดอะไรของพี่วะ เมียเมออะไรกัน" ร่างบางถามเสียงเขียว แล้วทำตาดุใส่
"ก็เมียไง เนี๊ยะ"ชี้ไปที่ใบพัด
"แล้วนี้ก็ผัว"แถมชี้ไปที่ตัวเอง โอ๊ยย กูจะบ้า ทำไมมาเฟียมันพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้วะ
"ใบพัดเป็นคนสำคัญของชั้น พวกแกดูแลชั้นยังไง ก็ขอให้ดูแลใบพัดแบบนั้น ขอให้เคารพและเชื่อฟัง อย่างที่เคารพและเชื่อฟังชั้นนะ ที่จะพูดก็มีแค่นี้แหละ มีใครจะคัดค้านอะไรมั๊ย"
"ไม่ครับ/คะ" ทุกคนต่างดีใจที่มีสมาชิดใหม่เข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ทุกคนต่างมองมาที่ร่างบาง
ผมยิ้มรับ แล้วหันไปหา ร่างสูงนั่งมองเหล่าสมาชิกในบ้าน
"ป้าหวินครับผมฝากใบพัดอีกคนครับ"เสียงอ่อนโยนที่หันไปบอกผู้อาวุโสสุดในบ้าน
"ได้คะคุณวิน ป้าจะดูแลอย่างดี" ป้าหวินยิ้มอ่อนโยน แล้วหันมายิ้มให้ผม
"คุณพัดหน้าตาน่ารักเชียวคะ ดูซิคะเวลายิ้มยิ่งดูดี" ป้าหวินชมจากใจ
"ขอบคุณครับป้า แต่ว่าป้าไม่่ต้องเรียกผมว่าคุณได้ไหมครับ ผม เอ่อออ คือ มันไม่เหมาะอะครับ เรียกหนูพัด น้องพัด ไอ้พัดก็ได้ ผมยังจะรู้สึกดีกว่า"
"โถ่...อย่ามาเกร็งใจป้าเลยคะคุณพัดเป็นเจ้านายจะให้บ่าวเสมอตัวได้ยังไงละคะ"
"ป้าก็คิดซะว่าผมเป็นลูกเป็นหลานสิครับ หรือว่าป้ากลัวคนหน้ายักษ์จะว่าเอา" ร่างบางแอบแขวะคนข้างๆ
"หึหึ แล้วแต่ป้าเลยครับ ผมไม่ว่าหรอก"วินบอก
"แล้วนายต้องเรียกชั้นว่าพี่วินทุกครั้งเข้าใจมั๊ย" ร่างสูงหันมาบอกผม
"เหอะ ขี้โกงวะ ไม่เรียกว้อย"
"ถ้านายไม่เรียกชั้นเรียกนายว่า เมียครับ ก็แล้วกัน" วินสบตาผมนิ่งอย่างท้าทาย
"โว้ยยยย ไอ้คุณพี่วิน ไอ้พี่บ้า" ผมของขึ้นทันที มาเรียกเมียต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้ได้ไง
หน้าคนนะไม่ใช่ถนนคอนกรีตที่จะได้หนาไม่มีความรู้สึก.......
ผม อาย โคตร.......
ร่างบางยกมือไหว้ป้าหวิน ลุกเดินชิ่งหนีขึ้นไปชั้นบนทันที วินที่ห้ามไม่ทันได้แต่ยิ้มขำ
"คุณวินคะ อย่าไปแกล้งคุณพัดเค้าสิคะ" ป้าหวินแกล้งพูด
"พวกแกไปพักได้แล้วปะ อ่อ ป้าด้วยนะครับ ทุกคนทานข้าวกันหมดแล้วนะครับไม่ต้องตั้งโต๊ะ
อ่อ ขอข้าวชุดหนึ่งให้ใบพัดทีนะครับ พอดีมันยังไม่ได้กินอะไรมา" วินสั่งทิ้้งท้ายก่อนจะเดินตามใบพัดไป
พอมาถึงห้อง ร่างบางอาบน้ำอยู่ วินก้าวยาวไปที่ประตูห้องน้ำทันที
แกร็กกก
ตึง
"เห้ยยยยยยยยยยยยย" ใบพัดที่กำลังอาบน้ำ ร่างกายเปลือยเปล่า รีบคว้าผ้าขนหนูมาปิดร่างกายทันที
"เข้ามาทำไม ออกไปนะ"
"มาอาบน้ำ" พูดไปก็ถอดเสื้อผ้าไป
"อาบบ้าอะไรกุยังอาบไม่เสร็จเลย"
"ก็จะให้เมียอาบให้" -///- ทันทีที่ร่างของวินเปลื่อยเปล่าก็เดินเข้าประชิดรางบางทันที
"อาบเองไปเลย มือเท้าไม่ได้ด้วน"
ผมหลับตาแน่น กลัวไปเห็นอะไรที่มันไม่สมควรจะเห็นเข้า ใจเข้ากรรมมันก็ดันเต้นแรงออกมาเสียได้
"พัด ลืมตาสิ"วินพูดเสียงเรียบ แล้ววางมือบนไหล่เนียน
"ไม่ ออกไปนะ"
"พัด ไม่ลืมตาแล้วจะเห็นได้ไง"
"ลืมก็เห็นสิวะ ปล่อยนะไอ้พี่วิน" ร่างบางยังคงหลับตาแน่น โดยที่ไม่รู้ว่า คนตัวสูงยืนยิ้มหื่นขนาดไหน //อยากแกล้งให้มากว่านี้จริงๆ//
"ไม่ลืมก็ไม่ลืม เดินออกไปเองละกัน"วินเบี่ยงตัวหลบให้ใบพัดเดินออกไป มือบางคลำทางไปทั่ว
แปะ
แปะ
หมับ
อึก -///- ไม่รู้คลำทางยังไงมือบางดันจับเอากับกล้ามท้องแข็งของวิน
เฮือกกกกก
ว๊ากกกกกกกกกกก ใบพัดที่ลืมตาขึ้นมาดู เห็นส่วนตรงกลางที่มันตื่นเต็มที่
ถึงกัลร้องลั่น เผ่นแนบออกมา
"ไอ้บ้า ไอ้พี่วินบ้า" ร่างบางยืนหอบอยู่กลางห้อง พลางหันไมมองค้อนใส่คนที่ยืนยิ้มร่าอยู่ในห้องน้ำ
"ฝากไว้ก่อนเหอะ..ฮึ่ม" วินปิดประตูห้องน้ำไปแล้ว ใบพัดรีบแต่งตัว แล้วเดินลงมาด้านล่าง
เพื่อเลี่ยงสถานการล่อแหลม "กูจะไม่ยอมมึงอีกเป็นครั้งที่สองไอ้พี่วิน"
..................................................................2 b c
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: เค้าฝากด้วยนะตะเอง
-
:mew1:
-
คนเขียนสู้ๆ
ใบพัดก็พูดไม่เพราะเล้ย พี่วินอุตส่าห์เปิดตัวเป็นเมียนะ ยอมๆไปเถอะ555
-
สนุกๆอ่านรวดเดียวเลย
ถ้าพัดรู้เรื่อง จำอดีตได้ จะเป็นไงนะ
-
ตอนที่ 12
ร่างบางเดินลงมาที่ห้องรับแขก ก่อนจะเดินสำรวจรอบๆ แต่ขายังไม่ทันก้าวออกจากประตูบานใหญ่
"จะไปไหนใบพัด" เสียงทุ้ม เรียกให้ขาเล็กชะงัก ก่อนจะหันไปหาต้นเสียง
"เดินเล่น ไม่ได้รึไง" ร่างเล็กตอบเสียงแข็งใส่
"ได้ แต่นี่มันมืดแล้ว จะออกไปทำไม"วินถามเสียงดุ แม้จะมีเวรยามเฝ้ารอบบ้านแต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ เขาไม่อยากให้ใบพัดต้องมาเจ็บตัว
วินเดินเขาหาร่างบางพลางเอาแขนล็อคคอไว้แล้วลากชึ้นห้อง
"อ๊ากก ไม่เอาไม่เข้า" ผมขืนตัวเองอยู่หน้าประตู กลัวจนขาสั่น ไม่อยากเข้าไปในนั้น ผมขืนตัวสุดกำลัง อะไรที่คว้าได้คว้าไว้หมด
"อย่าดื้อนะใบพัด" ร่างสูงที่เริ่มจะหมดความอดทนตวาดขึ้นมาเสียงดัง
“ปล่อยสิวะ..ก็บอกว่าไม่เข้าไม่ไป ปล่อยนะเว้ยย”
เสียงเอะอะโวยวายของผมทำให้ครีมกับสมิงเดินออกมาดู
"พ่อวินทำอะไรแม่พัดอะฮะ" ร่างเล็กวิ่งทักๆเข้ามาแทรกระหว่างกลาง โอ๊ยยย เทวดาตัวน้อยของผมลงมาโปรดพอดี วินหยุดยื้อยุดผมแล้วแต่มือยังกำข้อมือผมไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย ผมเหลือบมองร่างเล็กป้อมที่ยืนแหงนหน้ามองผมสองคน แล้วยิ้มกว้างก็ผุดขึ้นมาทันที
"สมิงครับ อยากนอนกับพี่ไหมครับ" ผมบอกสมิงทันที เด็กน้อยรีบพยักหน้า
"อยากฮะ หมิงอยากนอนกับแม่พัด" ผมหันไปยิ้มเยาะร่างสูงที่สีหน้าเครียดลง หึหึหึ อดไปเลยมึง ก๊ากกก ผมยิ้มกว้าง แล้วกระพริบตาถี่ ก่อนจะแกะมือของไอ้พี่วินออก
แล้วอุ้มสมิง เข้าห้องทันที ไม่ต้องรอฟังให้เจ้าของห้องอนุญาติ
"พี่พัดครีมว่า..."สาวน้อยน่ารักที่เกรงใจผม กำลังจะเอ่ยห้าม หึหึ อย่านะรู้นะว่าคิดอะไร
"ไม่เป็นไรครับน้องครีม...."ผมรีบตัดบท แล้วหันไปหอมแก้มใสของสมิงอย่างหมันเขี้ยว
"อิอิอิ หมิงเขิล" เด็กชายตัวน้อยนอนกลิ้งอยู่บนอกผม โดยที่ผมกอดเขาไว้แล้วหอมแก้มซ้ายที ขวาทีก็เด็กมันน่าฟัดนี่นา เด็กอะไรหอมไปทั้งตัว
"ฮ่าๆๆๆอย่าจี๋เอวหมิง หมิงขำ " ผมระเบิดหัวเราะออกมาทันทีหลังจากได้ฟังภาษาของเด็กน้อย แทนที่จะบอกว่าหมิงจั๊กจี้ เห้ออเด็กหนอ
"แม่พัด เมื่อไหร่แม่พัดจะทำขนมให้หมิงกินอะ" สมิงนอนมองผมตาแป๋ว เอาไงดีละ ผมหันไปเห็นร่างสูงที่เดินเขามาพอดี หึหึหึ ผมสะแยะยิ้ม
"งั้นหมิงต้องขอพ่อวินให้แม่พัดแล้วละครับ เพราะถ้าแม่พัดไม่กลับไปเปิดร้านขนม แม่พัดก็ทำขนมใหลูกหมิงกินไม่ได้" ผมทำเสียงอ่อนๆ พลางมองไปยังร่างสูงที่ยืนคิ้วมุ่นตีกันยุ่ง สมิงปีนลงจาอกผมแล้วเดินไปเกาะแขนคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว แล้วช้อนสายตาอ้อนๆใส่
"พ่อฮะ ให้แม่พัดเปิดร้านขนมนะฮะ หมิงอยากกินขนมของแม่พัด" เสียงเล็กออกอาการอ้อนหนักทั้งหน้าตาและท่าทาง ใครเห็นก็ต้องยอม
"เอ่ออ หมิงครับ...ให้พ่อคุยกับแม่ก่อนนะ หมิงออกไปหาพี่ครีมก่อนนะเดี๋ยวพ่อไปเรียก" ร่างสูงต่อรอง
"ถ้าพ่อวินไม่อนุญาต หมิงงอนจริงๆด้วย" สมิงเชิดจมูกขึ้นนิด
"ครับ ไปหาพี่ครีมก่อนนะ"
หลังจากที่ร่างเล็กออกไปแล้ว วินก็เดินมาหยุดตรงหน้าผม
"คิดอะไรอยู่ใบพัด มึงคิดจะทำอะไร" วินใช้เสียงเย็นๆกับผมอีกแล้ว
"ก็แค่อยากต่อรอง"
"ต่อรองอะไร"วินที่ตอนนี้เหมือนจะไม่สบอารมณ์เขามองหน้าผมนิ่งๆ แค่เห็นผมก็ขนลุกไปทั้งตัว
"ถ้ามึง อยากให้กุอยู่ที่นี่มึงต้องให้อิสระกู อย่ามาบังคับ เพรากุไม่ชอบ" ผมตัดสินใจบออกออไป
"หึ ...แล้วกูจะได้อะไร"
"อยู่กับมึงไง...วิน กูพูดจริงนะ กูโตแล้วมีงานต้องทำ มีสิ่งที่กูต้องรับผิดชอบ ไหนจะพี่กูอีก เพื่อนกูละ มึงจะมาขังกูแบบหมาที่มึงเลี้ยงไว้ไม่ได้หลอกนะ" ผมพูดออกมายาวเหยียด ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างๆ
"แล้วกูจะแน่ใจได้ไง ว่ามึงจะไม่หนีกู" ดวงตาเรียวจ้องมาทางผมอย่างหาคำตอบและจับผิด
"วินกูรู้ว่าเส้นสายมึงเยอะ ลูกน้องมึงมีเกลื่อน เอาไปเฝ้ากุที่ร้านก็ได้ มึงเลิกงานทำงานเสร็จก็มาหากูก็ได้ กูไม่หนีหรอก แต่ถ้ามึงยังทำตัว เถื่อนๆใส่กู รับรองกุจะทำทุกทางเพื่อหนีออกจากมึง กูเป็นเมียมึงแล้ว มึงจะเอาไงอีกวะ" ผมพูดในสิ่งที่อยากพูด ยกเว้นไอ้คำว่าเมีย ไม่ได้ตั้งใจ ปากมันพาไป
ร่างสูงนิ่งไปนิด ผมเลยขยับเข้าไปใกล้แล้วกอดเอวมันไว้ เอาหน้าซบไหล่อย่างอ้อนวอน
"นะ...กูขอ"
"แล้วถ้ากูจะขอบ้างมึงจะทำให้กูได้ไหม" วินหันมาเชยคางผมพลางมองด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"อะไรละ"
"เป็นของกูแค่คนเดียว...ห้ามไปรักใคร ห้ามให้ใครแตะต้อง แล้วก็เชื่อฟัง กูไม่ดื้อกับกู" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเสียงเข้ม เหมือนจะออกคำสั่งซะมากกว่า
"แล้วมึงคิดว่ากุจะไปมีใครได้วะ ในเมื่อมีมึงคอยเป็นเห็บเหาเกาะติดกูแบบนี้" ร่างสูงเลิกคิ้วสูง ไม่อยากคิดหวังกับคำพูดของร่างบาง หวังที่จะได้หัวใจดวงน้อยมาครอบครอง เขาไม่รู้ตัวเองคิดจะจริงจังกับคนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ขอแค่มีใบพัดอยู่ใกล้ๆขอแค่นี้จริงๆ ผมไม่อยากให้ใบพัดได้ความทรงจับกลับคืนมา ผมกลัวเหลือเกิน กลัวใบพัดเกลียดคนอย่างผม เกลียดคนที่ทำร้ายเขา
"มึงแน่ใจนะที่พูดออกมา" วินถามย้ำ ร่างบางพยักหน้า
"ถึงกูจะร้ายกับมึงมาก่อน มึงก็จะอยู่กับกุใช่ปะ"
"อืม ..ว่าแต่มึงร้ายกับกูยังไงวะ" คำถามที่ทำให้ร่างสูงเงียบงัน
"รู้แค่ว่า กูร้ายมากก็พอ" ร่างสูงเอ่ยเสียแผ่ว
"แล้วกูรักมึงปะ" ใบพัดเอียงคอถาม
"กูไม่รู้"
"แล้วมึงละตอนนั้นรักกูปะ" ผมที่ถามออกไปอย่างนั้นไม่รู้เลยว่าตัวเองทำหน้าตาน่ารักแค่ไหน
"เหมือนจะรักแล้วละ กูยังไม่แน่ใจ เพราะมันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่มึงรู้ไหม กูไม่เคยรู้สึกกับใครแบบมึงมาก่อนเลย ยิ่งตอนมึงหายไป กูไม่เคยไม่ออกตามหามึง กูรู้ตัวว่ากูอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีมึงนะใบพัด" ถ้อยคำที่เหมือนคำสาระภาพบาปของตัวเอง ทำให้วินเหมือนยกภูเขาออกจากอก
"แล้วตอนนี้ละ" ใบพัดก้มหน้าลงถามเสียงแผ่ว
"รัก" ใช่ผมรักใบพัด
ตึก ตัก ตึกตัก (//มึงจะเต้นแรงไปถึงไหนวะ ไอ้หัวใจเฮงซวย//) ใบพัดที่ก่นด่าตัวเอง ใบหน้าขาวขึ้นสีระเรืออย่างห้ามไม่ได้
จุ๊บ
วินจูบซับลงบนหน้าผากสวยของใบพัด
"วะ วิน" -///-
"ครับที่รัก"
"-*- ที่รักพ่องมึงสิ" ร่างบางด่าขมุบขมิบอย่างนึกเขิน
"ด่าอีกแล้ว" วินจ้องนิ่ง เพราะไม่อยากให้ใบพัดพูดหยาบกับตน อยากให้พูดหวานๆเข้ากับใบหน้าสวยๆนั่น
"ก็อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ"
"เขินไง"
"เออ กูเขิน -////-"
ว่าแล้วร่างบางของใบพัดก็ลุกขึ้นแล้วจ้ำอ้าวเดินออกไป
"จะไปไหน"
"ไปตามลูกมานอนด้วย มีปัญหามะ" ผมขึ้นเสียงใส่ คนบ้า พูดจาอะไรก็ไม่รู้
...........
หลังจากตื่นอนตอนเช้าโดยมีสมิงเป็นคนปลุก ผมรอดตายมาได้หนึ่งคืน...ขอบคุณนะครับเทวดาตัวน้อยของแม่ คึคึคึ ผมหันไปเห็นสีหน้ายุ่งของไอ้พี่วินที่อารมณ์เสียตั้งแต่เมื่อคืน แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ครีมมาตามตัวสมิงไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน วันนี้ผมจะได้ไปร้านแหละ
แต่ก่อนไปต้องสั่งของเข้าร้าน ผมเลยของโทรศัพท์คืนจากพี่วิน ซึ่งก็ยอมโดยดี
ทันทีที่เปิดเครื่อง ก็มีคนโทรเข้ามาทันที
พี่ภาค ซวยแล้วกู
"คะ ครับ พี่ภาค"
"//พัด พัดอยู่ไหน ปิดเครื่องทำไม รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรา//" เสียงดุๆของภาคที่เขาแสนจะคิดถึงหลังจากหายตัวไปสามวันเต็มๆ
"พัดมาเที่ยวครับพี่ภาค พอดีลืมที่ชาร์จไว้แบทมันหมดอ่า" ผมรีบแก้ตัว วินที่ยืนฟังผมกับพี่คุยกันทำสีหน้านิ่ง
"//กลับมาแล้วมาหาพี่ที่บ้านด่วนเลยนะ//"
"ครับ พี่ภาค พัดคิดถึงพี่ภาคจะขาดใจตายแล้วเนี๊ยะ" ผมออ้อนใส่ไว้ก่อน กลัวกลับไปจะเจอไม้หน้าสามรอ
"//หึ ทำเป็นพูด..ทีนี้ละจะมาคิดถึงรีบมาละกันพี่จะทำกับข้าวไว้รอ//"
"คร๊าฟฟฟฟฟฟคุณพ่อสุดหล่อ" ผมกดวางสายแล้วหันไปยิ้มอย่างมีความสุข
"หน้าบานเป็นกระด้งเชียว" วินแซว
"เออ ใครจะหน้าบูดเป็นตูดเหมือนพี่ละ 5555" วินชะงักเพราะคนตัวเล็กเรียกเขาว่าพี่
"พูดเพราะแบบนี้ ต้องให้รางวัล"
ฟอด
วินหอมแก้มใบพัดเบาๆ ร่างเล็กตาโตทันทีก่อนจะเอามือจับแก้มตัวเอง สติลอยเคว้งไปแล้วครับ
"หึหึหึ"
หลังจากที่ผมสั่งของ ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปรับของที่ร้าน ผมโทรตามไอ้คิมมาช่วย แต่กว่ามันจะตอบ มันนี่ด่าผมซะหูชา ไอ้เพื่อนบ้า.....
...........................
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เริ่มเป็นครอบครัวละ
-
:pig4: อ่าน 12 ตอนรวดติดเรื่องนี้ไปเลย 555 รออ่านตอนไปนะ
-
รอๆ :katai2-1:
-
ตอนที่ 12
"พี่ภาค" ใบพัดวิ่งเค้าไปกอดเอวหนาของพี่ชายด้วยความคิดถึง ภาคโอบกอดร่างบางของใบพัดตอบเช่นกัน กอดที่แสนจะอบอุ่น ใบพัดรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมอกพี่ชาย
อ้อมกอดที่เหมือนปีกกว้างใหญ่ที่พร้อมจะโอบอุ้มและปกป้องเขาได้ตลอดเวลา ใบพัดเริ่มมีน้ำตาซึมออกจากหางตาเมื่อนึกถึงตอนที่...ตนเองมีอะไรกับวิน...เหมือนทรยศหักหลังพี่ชายตัวเองยิ่งทำให้
ใบพัดกระชับกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม ด้วยความรู้สึกผิด
"พัดขอโทษนะครับพี่ พัดขอโทษจริงๆ"เสียงหวานสั่นคลอเล็กน้อย
"หืม ขอโทษพี่เรื่องอะไร" ร่างสูงของภาคดันตัวใบพัดออกเล็กน้อย เมื่อเห็นดวงตาคู่สวยมีน้ำตาคลอหน่วยก็ใจไหววูบ ก่อน มือหนายกปาดน้ำตาของร่างเล็กเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู
"ร้องให้ทำไมครับ บอกพี่ซิ" น้ำเสียงอ่อนโยนของภาคยิ่งทำให้ใบพัดรู้สึกผิด ผิดที่คิดมีใจให้กับคนที่พี่ภาคเกลียดที่สุด....ผมคือคนทรยศใช่ไหมครับ ...ใบพัดได้แต่เก็บก้อนสะอื้นและคำสารภาพลงคอแล้ว แค่นยิ้มออกมา
"พัดกลัวพี่ภาคไม่รักที่พัดแอบหนีเที่ยว"...
"ฮ่าๆพี่จะโกรธเราทำไมละ เราโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ พี่เชื่อว่าพัดดูแลตัวเองได้" ภาคเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะจูงมือพัดเข้าบ้าน สายตาเฉียบคม แอบมองใครบางคนด้วยหางตา แล้วแอบยกยิ้ม ....คิมหันต์ได้แต่มองคู่สองพี่น้องนี่อย่างเข้าใจ แต่ไม่ชอบใจที่ภาคถึงเนื้อถึงตัวพัดมากเกินไป ถึงจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ เขาไม่ชอบใจเลยสักนิด ...คิมไม่รู้ตัวเลยว่าสีหน้าและแววตามันออกมาชัดเจนจนใครบางคนจับได้..
หลังจากกินข้าวกินปลากันเรียบร้อย พี่ภาคก็ชวนเด็กหนุ่มสองคนก๊งเหล้าระหว่างคุยกัน
คิมที่กำลังหงุดหงิดซัดเอาๆ จนตอนนี้หน้าแดงก่ำ ส่วนมือชงคงไม่ต้องบอก หัวหน้าใหญ่ประจำบ้านนั่นเอง ..ภาคยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเด็กหนุ่มสองคนเริ่มจะหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ด้วยความมึน ปะปนกับความคึกคะนอง ใบพัดเริ่มจะรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อเห็นพี่ภาคหัวเราะออกมา นานๆทีจะได้เห็น เพราะพี่ยุ่งอยู่ตลอดเวลา ต้องไปราชการอยู่ตลอด
บางทีก็ทำคดีใหญ่ๆ อย่างคดี ของพี่วิน ที่พี่ภาคลงทุนเป็นเจ้าของคดีเอง...เพราะอะไรก็น่าจะรู้กันอยู่ แม้ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบกันมานาน ผมไมรู้ว่าเพราะอะไร แต่เมื่อยามทะเลสงบ มันมักจะมีคลื้นใต้น้ำเสมอ ผมได้แต่มองหน้าพี่ชายที่มักจะมีสีหน้าที่อ่อนโยนกับผมเสมอ แม้ว่าพี่จะมีช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุด แต่พี่ก็ยังคงยิ้มให้ผมเสมอ
ผมเข้าใจแล้วว่าความรัก มันสามารถทำลายทุกอย่างลงได้ในพริบตา แม้แต่คำว่ามิตรภาพของคำว่าเพื่อน ผมไม่โทษพี่มีนหรอกนะครับ เพราะคนเรามักจะเลือกทางเดินที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองเสมอ ผิดกับผมที่ไม่สามารถเลือกอะไรได้เลย...
ร่างบางจมไปในห้วงของความคิด คิมที่เห็นใบพัดเงียบมาได้สักพัก ก็จับใบพัดเขย่าแรง
"เหม่อ อะไรของมึงวะเตี้ย..." พัดมองหน้าเพื่อนตัวเองที่ตาเริ่มเยิ้ม
"หึ มึงก็ไม่ได้สูงไปกว่ากูเลยนะไอ้คิม เมาขนาดนี้จะขับรถกลับไหวรึไงมึง" พัดเอามือผลักหัวคิมออกเบาๆ อย่างหมันใส้
"กลับไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับ นอนนี่แหละ" จู่ๆภาคก็พูดขึ้นมาหลังจากนั่งฟังสองเพื่อนซี้พูดคุยกัน
"เอางั้นหรอครับ มึงว่าไงไอ้คิม" ผมหันไปถามคิมที่ตอนนี้เอาหัวพิงเบาะไปแล้ว
"อาวว ไงก็ด้ายยย มึง นอนไหน กู นอนน น่านน"เสียงยานคางของคิมตอบกลับมา ผมได้แต่หันไปยิ้มแห้งๆให้กับพี่ภาค ผมดื่มไม่เยอะเพราะเผื่อไว้กันไอ้คิมมันเมา
ผมหันไปมองนาฬิกาบนผนัง สี่ทุ่มกว่าแล้ว ใจนึกถึงหน้าของใครบางคน ป่านนี้โกรธหัวฟัดหัวเหวียงเป็นแน่ แค่เห็นหน้าเวลาพี่วินโมโห เขาก็ขนลุกแล้ว พอหันมามองหน้าพี่ตัวเองยิ่งขนลุกยิ่งกว่า ถ้าเขารู้ว่าผมเป็นเมียพี่วิน...
Rr Rr Rr
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วใจมันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เหงื่อแตกพลัก
"ใครโทรมาอะพัด" พี่ภาคที่ยืนค้ำหัวผมอยุ่ชะโงกหน้ามาดู ผมรีบเก็บโทรศัพท์ทันที
แต่พี่ภาคกลับคว้าไปได้เสียก่อน
พี่ภาคหันมายิ้มกวนๆผมทีหนึ่งก่อนจะกดรับสาย ซวยแล้วไอ้พัด
"สวัสดีครับ ภาคพูดสายครับ"
"//.....//"ปลายสายยังคงเงียบ
"ฮัลโล ใครครับ" พี่ภาคถามย้ำคิ้วเริ่มมุนลง
"//เพื่อนพัดเอาพัดมาคุยด้วยหน่อย// น้ำเสียงราบเรียบและเฉื่อยชาดังมาในสาย คิ้วหน้าของภาคมุ่นลงจนเกือบชิด แล้วหันมามองใบพัด ด้วยความสงสัย เพราะเสียงที่ได้ยินมันคุ้นหูยังไงชอบกล
"เพื่อนพัดอะ" ผมรับโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกไปคุย
"หวัดดี" ผมกลืนน้ำลายลงคอ
"ดีพ่อมึงสิ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ทำไมมึงยังไม่กลับบ้าน" น้ำเสียงเย็นเยียบของวินทำให้ผมขนลุกซู่
"เอ่ออ คือออ ยังกลับไม่ได้อะ ไอ้คิมมันเมา พี่ภาคเลยบอกให้กูนอนบ้านอะ" ใบพัดตอบเสียงแผ่วๆ
"เออ ดี เดี๋ยวกูไปรับ" วินถามเสียงเฉียบ
"ไม่ดีม้างงงงง"ผมตอบกลับด้วยใจไหวหวั่น ถ้าแมร่งมารับจริงผมไม่ตายคาบ้านหรอครับ
"ดี มึงรออยู่ที่บ้านสวนนะแหละเดี๋ยวกูเสร็จงานแล้วจะไปรับ อย่าคิดหนีนะมึง"
"แล้วกูจะบอกพี่ภาคยังไงวะ"
"ก็บอกไปดิว่าผัวมารับ" ฉึก..-//- สัสพูดไม่คิด
"ผัวห่าไรละ มาถึงเมื่อไหร่ก็โทรบอกละกันเดี๋ยวพี่ภาคกุจัดการเอง แล้วไม่ต้องเสือกขับเข้ามาในสวนละ"
"อืม.." วินตอบสั้นๆ แล้วเงียบไป
"...."
"พี่วินเงียบไมวะ" ผมถามใจคอชักจะไม่ดี กลัวแมร่งโกรธ
"เปล่า กูแค่คิดถึงมึง แค่นี้นะ" แล้ววินก็ตัดสายผมเอาดื้อๆ ทิ้งให้ผมอารมณ์ค้าง หน้าแดงอีกแล้ว ไอ้พี่วิน
ตรู๊ดดดด ๆๆๆ
"เอ้าตัดสายกุทิ้งซะงั้น" พอวางสายผมก็เดินเข้าบ้าน เจอพี่วินดักอยู่ที่ประตู พอมองสายตาจับผิดของพี่ชายตัวเองร่างบางถึงกับตัวชาวาบ..
"คุยกับใครนะพัด" ภาคถามเสียงนิ่งๆแต่แววตากลับจ้องไปที่ร่างเล็กอย่างจับผิด
"พะ.เพื่อนครับ มันโทรมาชวนไปเที่ยว" ร่างเล็กพูดรัวเร็ว ภาคเริกคิ้วสุง
"โทรมาตอนนี้อะนะ"เขาก้มมองนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือ เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบสอง
"คะ ครับ เดี๋ยวมันมารับ"
"บ้านเราไม่ใช่ใกล้ๆนะพัด มันจะถ่อสังขารมาทำไมถึงนี่" ภาครุกอีก
"พอดีมันอยู่แถบชานเมือพอดี มันก็เลยจะมารับ"
"พัด ถ้าพี่ไม่อนุญาตละ" ภาคถามเสียงเข้ม
"พี่ภาค..อ่า ไหนพี่บอกพัดโตแล้วไง"
"พี่ไม่ได้หมายความว่าพัดโตแล้วจะทำตัวเหลวแหลกได้นะพัด มันดึกแล้วจะออกไปทำไม" ภาคเริ่มเสียงดังไส่
"ทำไมละ พี่ภาคไม่มีเหตุผลวะ ไม่รู้ละพัดจะไป ฝากไอ้คิมด้วยละกัน"
ผมกระแทกเท้าเดินเข้าบ้านเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง แล้วเข้าห้องตัวเองด้วยความหงุดหงิด
"นี่กูยอมทะเลาะกับพี่ภาคเพื่อมึงเลยหรอวะไอ้พี่วิน เหี้ยสัสๆเลยกู"
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม แล้วหลับตาลงเพื่อสงบสติตัวเอง
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังถี่รัว จนผมต้องลุกไปเปิด
ผัวะ
"พี่ภาค มีอะไรครับ" ผมพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปรกติ
"จะไปกี่โมง" ร่างสูงถาม
"หืม"
"ถามนะ"
"ตีหนึ่งมั้ง มันมาก็รู้เองแหละ"
"อืม ดี กูจะดูหน้าเพื่อนมึงสักหน่อย" พี่ภาคพูดแค่นั่นก็เดินลงไปชั้นล่าง
ซวยแล้ว กู...ถ้าสองคนนั่นเจอกัน มีหวัง บ้านสวนกู ราบเป็นหน้ากลองแน่เลย ผมรีบกดมือถืโทรหาพี่วินทันที
"มีไร"
"ถึงไหนแล้ว"
"ทำไมคิดถึงกูไง"
"เออ สัส กวนตีนกุอีก ไม่ต้องขับรถเข้ามานะรออยู่ที่รั้วหน้าบ้าน มาเงียบๆละ"
"ทำไมวะ รถนะเว้ยไม่ใช่ไม่กวาดเวลาขับจะได้ไม่มีเสียง"
"รึมึงอยากจะสวัสดีพี่กุละ ทำตามที่บอกเหอะ"
"อืม มึงก็รีบลงมาละกันกูรออยู่ที่รั้วแล้ว" ร่างสูงบอกเสียงหน่ายๆ
"อะไรนะ อยู่ที่รั้ว" ผมรีบเดินไปดูที่หน้าต่าง เห็นเงารถตะคุ่มๆอยู่นอกรั่ว ดีนะมีต้นไม้ใหญ่บังสายตาอยู่
"อืมๆ แมร่งมาไวแบบนี้ กุจะออกไปไงวะพี่ภาคก็อยู่ข้างล่าง ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูออกมา เขาก็เจอกับภาคที่อุ้มคิมไว้ในอ้อมแขน
"จะไปไหน"
"กินน้ำ" ผมหลบสายตาแล้วรีบเดินลงมาทันที พี่ภาคไม่ได้ถามอะไรอีก พาคิมไปที่ห้องของตัวเอง
ผมรีบเดินออกจากบ้าน แล้วตรงดิ่งไปที่รถทันที
วินยืนสูบบุหรี่โดยนั่งพิงกระโปรงรถอยู่ สายตาคมมองไปยังร่างบางที่กำลังปีนรั่วออกมา
ร่างสูงของวินรีบเดินไปหา ในจังหวะที่พัดกำลังจะเหวี่ยงตัวเองลงกับพื้น เท้าดันก้าวพลาด
เห้ยยย
หมับ
วินพุ่งตัวมารับร่างเล็กได้ทันก่อนที่ทั้งคู่จะล้มลงกับพื้น พัดทับอยู่บนตัววิน ปลายจะจมูชนกันเล็กน้อย
"อะ เอ่ออ "-////-
"รีบหรอพัด" วิน ยิ้มกวนๆใส่ ดูเหมือนเขาจะไม่เจ็บเลยสักนิด
"เออ กุรีบ "ร่างบางยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วปัดเศษดินออกจากตัวก่อนจะช่วยดึงมือวินที่ยื่น ออกมา
"ตัวหนักจังวะ อึ๊บ" ร่างเล็กออกแรงกระชากคนตัวสูงให้ลุกยืน เขาเซเล็กน้อยแต่ก็ยังประคองตัวอยู่ ใบพัดรีบลากวินขึ้นรถเพราะกลัวพี่ชายจะมาเห็นเข้า
"ทำไมไม่ออกรถวะ มึงจะรอให้พี่กูมาเป่าหัวรึไง"
"หึ กลัวพี่มึงจริงนะ แต่กูกลับไม่กลัว มันน่านัก" วินยกมือเข็กหัวร่างเล็กเบาๆอย่างหมันเขี้ยว
"โอ๊ยย ทำอะไรของพี่เนี๊ยะ" ร่างหันไปแว๊ดใส่ วินได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางน่ารักๆของใบพัด
"ยิ้มอะไร ขำมากไง แมร่งทำให้กูต้องทะเลาะกับพี่ภาค เพราะมึงเลยไอ้พี่วิน"
พัดบ่นไปเรื่อยเปื่อย จนวินหันมาทำหน้าดุใส่ เขาถึงเงียบ ร่างบางหันหน้าหนีไปทางกระจกข้าง แล้วเหม่อมองยังวิวด้านนอก
วินเอื้อมมือไปยังเบาะด้านหลัง แล้วหยิบช่อดอกไม้เมื่อบ่ายออกมาให้
ตุบ
ดอกไม้ช่องงามถูกวางบนตักของใบพัด ร่างบางหันมามอง
"ดะ ดอกไม้" ร่างบางใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ วินรอบมองแล้วบอก
"กูให้" ประโยคที่ออกจะห้วนๆไม่หวานของวินกลับทำให้ใบพัดยิ้มจนแก้มปริ มือเล็กยกช่อดอกไม้ขึ้นมาดมอย่างถูกใจ เขารู้ว่าสึกได้ถึงคำพูดห้วนๆเหมือนขวานผ่าซาก ได้เป็นอย่างดีว่ามันแฝงถึงความเอาใจใส่ของคนข้างๆ ได้เป็นอย่างดี ใบพัดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว วินเองก็พลอยยิ้มไปด้วย กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบตีสาม พี่กล้ากับฝัน รีบเดินมารับที่รถ
"เหนื่อยไหมครับนาย ให้ผมไปรับเองก็ไม่เชื่อ"
"ช่างเหอะชั้นอยากไปรับเมียด้วยตัวชั้นเองนะ" วินบอกปัด
แต่ร่างเล็กสิเขินจนหน้าแดง ฝันเห็นแล้วก็แอบขำ
"อ่อ นายครับพรุ้งนี้มีประชุมตอน10โมงเช้านะครับ" กล้าเอ่ยรายงาน วินพยักหน้ารับแล้วจูงมือใบพัดขึ้นไปด้านบน
"ไปอาบน้ำก่อนเลยใบพัด ชั้นจะลงไปเคลียเอกสารนิดหน่อย" ว่าแล้วขายาวก็ก้าวออกจากห้อง ผมก็ต้องไปอาบน้ำตามคำสั่ง พอกลับออกมา ก็เจอพี่วินนอนเหยียดอยู่บนที่นอนแล้ว แถมยังถอดเสื้อเหลือกางเกงขาวยาว ร่างสูงหลับไปแล้ว แต่น้ำยังไม่ได้อาบ ท่าทางจะเหนื่อยจัด ผมได้แต่มองใบหน้าหล่อคม แม้ในยามหลับเขาก็ดูหน้าเกรงขาม
แม้จะดูอ่อนแรงไปมากก็ตาม ผมฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอชองวิน ก่อนจะตัดสินใจเอากะละมังกับผ้าชุบน้ำใส่สบู่อ่อนๆ มาเช็ดตัวตัวร่างสูง
"อืมม ทำอะไรใบพัด" วินลืมตาตื่นขึ้นมา
"อยู่เฉยๆ เหอะน่า" ผมลงมือเช็ดตัววินไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ผมรู้สึกเขินๆเพราะพี่วินจ้องอยู่ตลอด ไอ้บ้า จะจ้องทำไมฟะ ผมได้แต่ทำปากขมุบขมิบบ่นไปตามประสา
"พัด" เสียงเรียกทุ้มหูทำให้ผมหันไปมอง
"อะไร"
"ขอบใจนะ" วินยิ้มอ่อนๆมาให้ผม
"อืม" ยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกดีรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ ผมเอากาละมังไปเก็บ แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆพี่วิน
ร่างสูงดึงร่างเล็กเข้าไปกอด ใบพัดเองก็ไม่ได้ขัดขืน กลับซุกตัวหาไออุ่นกับอกแกร่ง วินแอบจูบลงบนผมนุ่มแล้วหลับลงไปด้วยความเพลีย...
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
......2 B C
-v- ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะที่คอมเม้นให้กำลังใจ เรื่องนี้เราตั้งใจเขียนมากและเป็นผลงานเขียนอันแรกของเราคะ ฝากติดตามด้วนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบอยากรู้เรื่องของพี่ภาค กับคิม คู่หลักกำลังไปได้ด้วยดี ถ้าพี่ชายรู้ใบพัดจะทำยังงัยเนี้ย
-
หวานกันละ
-
ตอนที่ 14
"สวัสดีครับเชิญครับ" เสียงหวานของร่างบางเอ่ยต้อนรับลูกค้าอย่างเป็นมิตร มือบางกำลังจดรายการยิกๆเมื่อลูกค้าสั่งออเดอตอนนี้ที่ร้านมีเขาอยู่แค่คนเดียว เพราะไอ้บอส
เด็กฝึกงานที่จ้างไว้มันลาป่วยกะทันหัน ผมเลยต้องมาทำเองตั้งแต่หน้าร้านยันหลังร้าน
เมื่อรับออเด้อ เสร็จผมก็รีบไปจัดแจงตามรายการทันที ผมอัดผงเมล็ดกาแฟคุณภาพดีเข้าเครื่องทำกาแฟ แล้วหันไปตัดเค็กแล้วจัดจานไห้สวยงาม พอดีกับเครื่องชงที่สงสัญญาณเตือนว่าเสร็จแล้ว ผมลงมือชงแกแฟตามสุตรของผมอย่างชำนาน กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ตลบอบอวลไปทั้งร้าน ผมยกเสริฟ แล้วรีบเก็บโต๊ะที่ลูกค้าพึ่งลุกเดินไปที่เค้าเตอ ผมรับเงินแล้วทอนตังลูกค้า
กริ๊งๆ
"สวัสดีครับเชิญครับ" ผมเดินไปต้อนรับพร้อมกับยืนรอรับเมนู
"พี่ครับ" น้องนักศึกษาที่เข้ามาใหม่เรียกผม
"ครับ" ผมยิ้ม
"พี่ชื่ออะไรอะครับ" ใบหน้าหล่อคมแบบลูกคนจีนส่งยิ้มตาหยีมาให้ผม
"ใบพัดครับ"ผมตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มๆเช่นกัน
"ชื่อน่ารักจัง แถมคนก็ยิ่งน่ารัก" เด็กนั่นเอ่ยชมผมตรงๆ หูดำๆเริ่มโผล่ออกมา
"อ่าา ขอบคุณครับ แล้วจะรับอะไรดีครับ"
"ผมขอลาเต้เย็นแก้วนึ่ง กับ เครปเค้กละกันครับ" ชายหนุ่มรับเมนูแล้วเดินไปยังหลังร้านทันที ซึ่งสวนกับใครบางคนที่ก้าวสุขุมเข้ามา ร่างสูงดูดีในชุดสูทเข้ารูป เรียกสายตาทั้งหนุ่มน้อยสาวใหญ่ในร้านให้หันไปมอง
เขาเดินไปนั่งอยู่ที่โต๊ะริมสุด ก่อนจะกวาดสายตามองดูรอบๆร้านอย่างพอใจเมื่อเห็นร่างบางทำงานอย่างแข็งขันไม่วอกแวกไปอ่อยใคร แต่ก็อดเแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นสุดที่รักของตัวเองทำงานคนเดียว ร่างสูงกดโทรศัพท์คุยกับใครบางคน ก่อนจะกดวางสาย
win:say
ผมได้แต่มองร่างบางที่ทำงานโดยที่ไม่ได้สังเกตุผมเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าหวานยิ้มต้อนรับลูกค้าอย่างเป็นมิตร ร่างบางน่ารักอย่างเป็นธรรมชาติ จนผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่นานลูกน้องผม
ก็เดินเข้ามา สามสี่คน
"สวัสดีครับเชิญครับ" ร่างเล็กรีบเดินไปต้อนรับก่อนจะชะงัก
"พวกนายมาทำอะไร" เสียงหวานออกจะหงุดหงิดเมื่อเห็น กันต์ พล กัส และ เบล
"นายสั่งให้ผมมาช่วยงานคุณพัดครับ" กันต์อธิบาย ร่างเล็กคิ้วมุ่นลงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า อย่างเข้าใจ ผมเห็นร่างบางทำปากขมุบขมิบ หึหึ มิวายก่นด่าผมอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย
"พี่พัดครับ" จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งเรียกให้ผมหันไปมอง ไอ้หนุ่มหน้าตี๋ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหางจากผมไม่มาก เรียกให้เมียผมไปหา
"ครับ" ไม่ทันไรร่างเล็กก็เดินมาหา
"ขนมนี่พี่ทำเองหรอครับ"ปากมันถาม แต่สายตามันไม่ได้มองที่ขนมสักนิดกลับไปมองที่บั้นท้ายงอนงามของเมียผมแทน หึ อยากลงไปทักทายยมบาลมากเลยสินะ เอนขาผมชักจะกระตุก
"ครับ ทำไมหรอครับ" ใบพัดถามออกไปด้วยความใสซื่อ
"มิน่าละ ถึงทั้งหวานทั้งหอม ผมละอยากจะรู้จริงว่าพี่พัดจะหวานจะหอมแบบขนมนี่รึเปล่า" สัส!!!! มึงอ่อยเมียกูหรอ ผมกำหมัดแน่น อย่างอดทน
"หึหึหึ น้อง อยากรู้เหรอครับ ว่าพี่นะหวานขนาดไหน" ผมมองร่างบางอย่างฉงนใจ กับท่าทางเย้ายวนขนาดนั้น วินจ้องเขม็งไปยังร่างสูงที่บังอาจแทะโลมใบพัด อย่างชั่งใจ ว่ามันจะทำยังไง
"อยากสิครับพี่จะให้ผมชิมหรอ" ไอ้หน้าตี๋ยังคงถามต่อ ผมต้องห้ามตัวเองไม่ให้ลุกไป
กระทืบไอ้เวรนั่นเพราะร่างเล็กสั่งไว้ว่าห้ามผมเข้าร้านก่อนร้านปิด แต่จะให้ทำไง ก็คน
มันคิดถึง ผมได้แต่มองร่างบางที่ยังคงยิ้มหวานใส่ไอ้เวรนั่นไม่หยุด ก่อนร่างบางจะหัน
หน้ามาสบตาผมนิ่ง ผมใส่แว่นดำใส่หมวกเพื่อกันร่างบางจำได้ แต่เปล่าเลยดวงตาเฉียบคมตวัดมองผมอย่างขุ่นเคือง
"ถ้าน้องอยากรู้ลองเดินไปถามคนที่นั่งใส่แว่นโต๊ะนุ้นดูสิครับ ว่าปากกับตัวพี่หวานขนาดไหน" น้ำเสียงเย็นเยียบ ที่เล่นงานทั้งผมและไอ้เด็กบ้านั่นเข้าอย่างจัง ผมถอดแว่นออกสบตากับร่างบางที่ยืนสะแยะยิ้มเหี้ยม ก่อนจะหุบยิ้มฉับ
"ไปสิไปถามมัน" ร่างบางดึงไห้ไอ้หน้าตี๋เดินมาทางผม"
"เอ่อคืออว่า..."
"ถามเลยครับไม่ต้องกลัว ผัว!!พี่ไม่กัดหรอก" มือบางกดลงบนบ่าแข็งของผมพร้อมกับจิดเล็บลงไปอย่างแรง
"พะ พัดดด" ผมเรียกเสียงอ่อย
"หืม" ร่างบางหันมายิ้ม ปากบางเยียดเป็นเส้นตรง เหมือนกับคนโกรธจัด
"แค่แวะมาซื้อเค้กไปให้สมิงนะ" ผมโกหก
"หรอ"
"พะ..พี่พัด"
"ครับ" ร่างบงหันไปขานรับอีกฝ่าย
"ผมกลับก่อนนะครับ" อีกฝ่ายละล่ะละรักถาม อย่างหวาดๆ กับสีหน้าและแววตาของคนทั้งสอง
"งั้นค่าอาหารพี่ก่อนละกันครับ"ผมเดินมาที่เค้าท์เต้อ พร้อมกับยิ้มให้
หลังจากที่ไอ้หน้าตี๋ออกไปแล้ว อ่าาาา คนต่อไปก็คือผมสินะ ผมได้แต่นั่งกอดอกตัวเองพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มุมปากยกยิ้มเมื่อ ผมเห็นใบพัดเดินดุ่มๆมาหา
"ไอ้พี่วิน มึงจะออกจากร้านดีๆหรือจะให้กู เตะมึงออกไปครับ" //เก่งจริงเมียกู เวลาอยู่ใต้ร่างกูไม่เห็นเก่งแบบนี้วะ//
"ขอหอมทีดิแล้วจะออกไป" ผมแกล้ง
end win:say
...
"ทะลึ่ง หื่นไม่เลือกที่อีกละ ออกไปเลยนะ" ผมตวาดแว๊ดใส่ร่างสูงทันที นึกวาผมไม่เห็นรึไง ผมเห็นตั้งแต่เดินเข้าร้านมาแล้ว แต่ที่ไม่ได้สนใจเพราะตอนนั้นงานผมกำลังยุ่ง จน เมื่อพวกพี่กันต์ มาช่วยงานนั่นแหละ
มองพี่วินตาเขียว อย่างไม่ยอม
"เห้ออออออออ กลับก็ได้งั้นตอนเย็นพี่มารับละกัน"ร่างสูงบอกพลางลุกขึ้นเต็มความสูง ผมมองเห็นดวงหน้าหล่อคมหง่อยไปนิด แล้วอดสงสารไม่ได้ผมเดินตามพี่วินไปส่งที่รถ
"พี่วิน" ร่างสูงหันตามเสียงเรียก ขณะกำละจะก้าวเท้าขึ้นรถคันหรู
ร่างบางเขย่งเท้าเล็กน้อยก่อนจะกดจมูกลงที่พวกแก้มของวิน
ฟอดดดด
>///< อายวะ ผมก้มหน้างุด ไม่กล้าหันไปสบตา
"หึ"ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะจูบลงที่หัวทุยของร่างเล็กเบาๆ แล้วขึ้นรถไปด้วยความสุขใจ
ร่างเล็กเองก็เหมือนตอนนี้ได้แต่ยืนนิ่งกับสัมผันบนหัวตัวเอง มือเล็กลูบผมตรงที่โดนจูบ แล้วยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าร้านไป
+++++++++++++
"ใบพัด ไอ้วิน" ร่างสูงของภาคที่จอดรถอยู่อีกฝั่งของถนน เขาตั้งใจมาหาน้องชาย
แต่ทว่าเขาเห็นใครบางคนเดินออกมาจากร้านขนมของใบพัด มันทำให้ผมตกใจเล็กน้อย เพราะไม่นึกว่าจะเจอไอ้วินที่นี่ แต่ที่ทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า คือ ใบพัด ที่เดินตามมันมา ผมแทบจะวิ่งไปกันใบพัดให้ออกห่างจากไอ้วิน แต่เท้าผมมันกลับไม่ยอมก้าวเดิน ตัวผมชาไปชั่วขณะ เมื่อเห้นน้องชายตัวเอง หอมแก้มไอ้วิน ด้วยสีหน้าและแววตาว่ารักมัน
"มึงแย่งมีนไปไม่พอ นี่มึงยังแย่งหัวใจกูไปอีก" ร่างสูงกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดโปดปูน
อย่างโกรธแค้น
"มึงมาหลอกอะไรน้องกูอีก มึงจะมาทำอะไรใบพัดอีก" ร่างสูงนึกย้อนไปถึงเหตุการณเมื่อก่อนที่พัดจะสูนเสียความทรงจำ ซึ่งตอนนี้พัดไม่น่าจะจำอะไรได้ ผมมั่นใจ เพราะถ้าพัดจำได้ พัดไม่มีทางเข้าใกล้ไอ้สัตว์นรกนั่นเป็นแน่
ผมรีบกลับไปที่บ้านทันที ตรงไปหาร่างเล็กที่ผมกักตัวไว้ตั้งแต่ใบพัดมาเที่ยวที่บ้านสวน นี่ก็เข้าวันที่สี่ ผมไขกุญแจห้องเข้าไป ร่างเล็กยังคงนอนนิ่ง ผมนั่งลงบนเตียงกว้างก่อนจะขยับตัวปลุกให้ร่างเล็กตื่น
"อืมมม "
"คิมตื่น พี่มีเรื่องให้ช่วย" ร่างเล็กขยับตัวขึ้นด้วยท่าทีอิดออด แล้วทำหน้าเหยเก
"เจ็บ อึก" คิมบอกเสียงอ่อนแรง รีบประคองร่างเล็กให้ลุกนั่ง
"พี่ขอโทษ เราอยากดื้อเอง" ร่างหันมามองค้อนผมทันที
"ผมจะฟ้องพัด"
"จะบอกว่าได้พี่มันเป็นผัวนะเหรอ หึหึ ไอ้พัดมันคงจะดีใจ" ผมยิ้มเยาะ ร่างเล็กกัดริมฝีปากร่างตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ คิ้วเรียวยับยู่จนผมยกนิ้วไปจิ้มๆให้มันคลายออกอย่างหมันเขี้ยว นับตั้งแต่ผมจับ คิมกด ผมก้ยิ่งมองว่ามันน่ารักขึ้นทุกวัน ผิดกับอีกคนที่โมโหผมได้ทุกวัน ดื้อใส่ผมทุกนาที ผมเลยต้องปราบพยศ ให้หายดื้อเล็กๆน้อย
"พี่ภาค"ร่างเล็กนั่งพิงอกแกร่งผม แล้วหันหน้าซุกกับอกผมแล้ว๔หน้าไปมาเหมือนลูกแมวน้อย
โดยที่ผมไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มร้ายบนดวงหน้าสวยเลย
งั่ม
อ๊ากกกกกกกก
เสียงของคนตัวร้องลั่นห้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อร่างบางในอ้อมกอดกัดลงมาที่อกผมอย่างเต็มรัก
"คิม พี่เจ็บ"ผมบอกเสียงนิ่ง ออกจะดุนิดๆ ร่างเล็กๆค่อยปล่อยปากออกช้าๆ
"พี่ทำผมเจ็บก่อนทำไมอะ" ร่างเล็กทำปากยู่
"พี่ขอโทษ แต่ตอนนี้พี่มีเรื่องให้ช่วย" ภาคบอกเสียงจริงจังจนคิมเงยหน้าขึ้นไปมอง
"ไอ้วินมันกลับไปหาใบพัดแล้ว" ร่างเล็กตาเบิดโพลงทันที
"เมื่อไหร่ได้ยังไง ผมจะไปหาพัดเดี๋ยวนี้" คิมที่ดูจะห่วงใบพัดเป็นพิเศษฝืนตัลุกทันที
"คิม พี่คิดว่าใบพัดมันรักไอ้วินเข้าแล้ว วะ" ภาคมีสีหน้าเครียดลงทันที คิมเองก็เช่นกันก่อนจะตัดสินใจถาม
"พี่จะให้ผมทำอะไร"
"กันใบพัดให้ห่างจากวิน" ภาคบอกพลางสบตากับร่างเล็ก
คิมพยักหน้ารับรู้ แล้วหันไปมองหน้าร่างสูงก่อนจะตั้งคำถามที่ทำให้ภาคเงียบสะอึก
"แล้วถ้าไอ้พี่วินกับพัดมันรักกันจริงๆพี่จะทำยังไง" ใช่ถ้าเกิดสองคนนั่นรักกันจริงๆขึ้นมา
"พัดไม่มีทางรักไอ้วินได้หรอกคิมเชื่อพี่" เสียงเรียบนิ่งของภาคที่ดูมั่นใจทำให้คิมอดสงสัยไม่ได้ว่าเขามีไพ่ตายอะไร
........................................................
2 T C
เย้ พี่กำลังจะเข้าสู่โหมด ม่าม่า อีกรอบ เตรียมชามไว้ด้วยนคะรีดเดอร์ทั้งหลาย
ยังไงก็อ้อนขอกำลังใจหน่อยเนอะ
จุฟๆ
-
5555สงสารหนุ่มผู้โชคร้าย
-
ตอนที่ 15
"กลับยังใบพัด" เสียงทุ่มของพี่วินเรียกผม ผมหันไปมองนาฬิกา จะหกโมงแล้ว
"อืม แปป ขอเคลียเอกสารอีกนิดหน่อย พี่นั่งรอพัดก่อนนะ" ร่างสูงทำตามที่ร่างบางบอกเขาเดินไปนั่งตรงโซฟา ใบพัดยกกาแฟร้อนมาให้ ก่อนจะกลับไปนั่งเคลียงานต่อ วินเองก้นั่งมองใบพัดไม่วางตา นึกสงสัยว่าใบพัดมีอะไรที่ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากไปได้
"เสร็จละ" ร่างเล็กเดินมาบอก วินเดินำออกมา โดยมีร่างเล็กเดินตามหลังเขาสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะดึงประตูเหล็กลงแล้วล็อกกุญแจ
"หิวรึยัง" วินหันมาถามร่างเล็ก
"นิดหน่อย ทำไมละ พี่หิวแล้วหรอ" วันนี้ใบพัดเปรี่ยนสรรพนามเรียกเขา เรียกผมว่าพี่แทนตัวเองว่าผม น่ารักชะมัด ร่างสูงยิ้มออกมา กับคำพูดของใบพัด
"ขำไร"
"ขำพัดนะแหละ" ร่างเล็กทำหัวคิ้วมุ่น
"ทำไม"
"วันนี้เป็นอะไรห๊ะเรา พูดจาซะเพราะเชียว"
"ไม่ชอบ?"
"เปล่า เวลาพัดพูดเพราะๆมันน่ารักดีพี่ชอบ" เขาตอบไปตามตรง ร่างเล็กเองก็ยิ้มออกมา
ด้วยท่าทีเขินๆ
"ถ้าพี่ไม่กวนตีน ผม ไม่หาเรื่องผม ผมก็จะพูดเพราะๆแบบนี้แหละ"
"คร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ คุณเมีย ต่อไป ผัวคนนี้จะพูดจาเพราะๆนะครับ" ร่างบางยิ้มกว้างกับคำพูดของวิน และไม่รู้สึกตะขิดตะขวางเมื่อได้ยินคำว่าผัวเมียอีก
เพราะตลอดระยะเวลาที่อาศัยอยู่ด้วยกัน วินเองก็ทำตัวดีมาตลอดอาจจะมีบ้างที่ชอบยั่วโมโหเขา จะมีบ้างที่ทะเลาะ
กัน แต่มันก็เป็นธรรมดาไม่ใช่หรอที่คน เอ่ออ อืม ..ระ รัก กันเขาทำกันนะ อร๊ายยยย พูดเองเขินเองแฮะเรา ผมยอม
รับนะครับว่ารู้สึกดีกับพี่วินเข้าให้แล้ว ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ผมมีจะเรียกว่ารักได้รึเปล่า ความรู้สึกที่ว่า อยากอยู่ใกล้ๆพี่
เขาอยู่ตลอดเวลานะ คิดถึงเขา ห่วงเขา แล้วก็ใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ตลกปะ ที่ผมมีความรู้สึกดีๆกับเขา แม้ว่าจะ
อยู่ด้วยกันไม่นาน....
พี่วินมาส่งผมที่บ้าน กินข้าวอาบน้ำแล้วออกไปทำงาน ผมเองก็ทำหน้าที่เมียที่ดี ลงไปส่ง
เหอะ ลงไปส่งธรรมดาๆไม่ได้จริงๆนะคนๆนี้ บังคับผม ให้ เอ่อ จูบ ก่อนไปทำงานอีก
"ไอ้หื่นเอ้ยยย แถมทำต่อหน้าลูกน้องอีก ผมนี้อายไปสามวันเลย ตอนเห็นพวกพี่ กัน ที่เบล ยืนอมยิ้มอยู่
"หื่นอีกแล้วไปทำงาน" ผมเอ็ดใส่เพราะไอ้พี่วินมันกำลังขยำก้นผมอยู่
"
ก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้กลับมาจะมาต่อที่เหลือ" ร่างสูงยักคิ้วให้
ฉ่า -///-หน้าผมไหม้ไปแล้วละครับ
"ไอ้หื่นไปได้แล้ว...ละ แล้วรีบกลับมานะ" ผมพูดรัวเร็วจนลิ้นเกือบพันก่อนจะวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านไป
"ทำไมมึงน่ารักแบบนี้วะพัด กูชักจะหลงมึงขึ้นทุกวันๆแล้วนะ" วินบอกกับตัวเองก่อนจะขึ้นไปนังบนรถโดยมีกล้าเป็นคนขับ กล้ายิ้มออกมาเพราะเห็นเจ้านายพอมีความสุขกับเขาบ้าง
...
...
..
..
"อืมมม" ร่างเล็กส่งเสียงครางออกมาอย่ารำคาญเมื่อตัวเองรู้สึกถึงการก่อกวนเวลานอนของตัวเอง ที่ซอกคอขาวของตัวเอง
"อื้อออ เจ็บ" ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อวินกัดลงที่ใบหูนิ่มของพัดอย่างหมันเขี้ยว
มือหน้าสอดเข้าไปในสาบเสื้อนอนของใบพัดช้าๆก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ปลายยอดอก นิ้วชี้กับนิ้วโป้งบีบขยี้ลงตุ่มใตเล็กอย่างหยอกล้อ ร่างบางในอ้อมแขนดิ้นเร่า แต่ตากลับไม่ลืมขึ้นมาดู
วินค่อยๆประทับริมฝีปากร้อนลงทาบกับปากนุ่มนิ่มของใบพัด พลางขบกัดเบาๆ เพื่อปลุกเร้าให้พัดมีอารมณ์ร่วม ลิ้นร้อนสอดแทรกเขาไปยามร่างเล็กเปิดโอกาศให้
"อื้อออ วิน..." ใบพัดครางเรียกชื่อคนตัวโต
"ครับ"
"ทำอะไร" ใบพัดลืมตาตื่นขื้นมา
"ทำรัก นะให้วินนะ" ร่างสูงทำเสียงอ้อน
"ไม่เหนื่อยไง"
"เหนื่อยสิถึงต้องมาเติมพลังนี่ไง" พูดไปก็กดจูบลงบนพวกแก้มสวยไปด้วยอย่างรักใคร่
"หื่นอีกแล้ว ...อื้อออ " ร่างบางครางกระเส่าเมื่อปลายลิ้นร้อนกำลังหยอกล้อกับยอดอกสวยของเขา พลางขบเม้ม สร้างความเสียงซ่านให้กับเขาเป็นอย่างดี วันนี้วินดูจะอ่อนโยนเป็นพิเศษ ร่างสูงขยับกายค่อมร่างบางเอาไว้ แล้วถอดเสื้อผ้าใบพัดออก ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ร่างเล็กสั่นเล็กน้อยยามผิวกายต้องอากาศเย็นจากแอร์ที่เปิดอยู่
"อ๊ะ...อื้ออ เบาสิ อ๊า" มือหนากำลังเค้นคลึงส่วนอ่อนไหวของใบพัด เขาพรมจูบไปทั่วร่าง
แล้วสร้างรอยรักไว้ทั่วหน้าอกขาว มือบางจิกลงที่ไหล่กว้างอย่างระบายความเสียว ยามที่วินใช้ลิ้นหมุนวนไปรอบๆฐานของยอดอก
"อ๊า อ๊ะ พี่วิน อื้ออ" วินใช้มือรูดรั้งแก่นกายของผมทั้งเร็วและแรง จนผมแทบทนไม่ไหว
"พี่ วิน อื้ออ อ๊ะ เร็วอีก พัด พัดจะไม่ไหวแล้ว วิน เร็วอีก" ตอนนี้ผมอยากจะปลดปล่อยเต็มที่ พี่วินเองก็เร่งมือตามที่
ผมขอ ไม่นาน สมองผมก็ขาวโพลน ตอนสายธารสีขาวขุ่นพุ่งออกมาเปรอะเปื้อนมือหน้าของร่างสูงและหน้าท้องของผม
วินถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด เผยให้เห็นกร้ามท้องที่เป็นลอนสวย กับแก่นกายที่พองโตจนเต่ง ตรงปลายมีน้ำใสๆ
ออกมาปริ่มๆ
"ตาพี่แล้วนะ" พี่วินกระซิบเสียงพล่า ผมพยักหน้า ก่อนที่พี่วินจะสอดนิ้วเรียวเข้ามาเบิกทางของผม
"อื้อออ " เส้นทางรักบีบรัดตัวเองทันยามที่โดนบุกรุกแถมยังตอนนิ้วเรียวถี่รัว
"ผ่อนคลายสิพัด" ร่างเล็กทำตามเขาสูดหายใจลึก
"อ๊า พี่วิน พัด อื้อ ....อ๊ะ สะ เสียว"
"พี่จะใส่แล้วนะ" วินเอาปลายแท่งร้อนมาจ่อที่ปากทางเข้า ก่อนจะกดหัวลงไป มันค่อยๆเข้าไปข้างในทีละนิดๆ
"อือออ แน่นชิป" ร่างสูงเม้มปากกลั้นความเสียวเพราะช่องทางรักมันตอดเขาจนแทบจะทนไม่ไหว ร่างสูงดันตัวเขาไปจนแท่งร้อนถูกโพลงนุ่มกลืนกินจนหมดลำ
"อื้อ ...พัด...อย่างตอด เร็วสิ อ่า.."วินครางเสียว
เขาเริ่มขยับเอวสอบ เมื่อแขนแกร่งสอกไปใต้ข้อพับขาของร่างบางก่อนจะโถมแรงซอยถี่
จนร่างเล็กตัวคอน ไปตามแรง
อา อื้ออ อ๊า ย๊ะ อือ ร่างเล็กครางไม่เป็นศัพท์ ยามเมื่อรองรับอารมณ์ของชายคนรักที่ถ่าโถมมาไม่ยั้ง ร่างเล็กร้องดัง
ทุกครั้งที่วินกระแทกโดนจุดกระสัน
"ซี๊ด อ่า พัด อื้อออ แมร่งเอ้ยยย จะรัดดีไปถึงไหนวะ" ร่างสูงทนต่อไปอีกไม่ไหวทั้งที่จะยั้งแรงตัวเองไว้เพ่อไม่ให้พัด
เจ็บ แต่ตอนนี้ วินปล่อยแรงออกมาทั้งหมด
"อ๊า พี่วิน อื้อออ เสียว อ๊า พัด จะขาดใจแล้วนะ อื้ออออ"
พับๆๆๆ
อ๊า
"พัด พี่ อื้อออ "
"ทำพัด พี่วินทำ พัดแรงๆ อ๊ะ ย๊ะ เอาแรง" วินพลิกตัวใบพัดให้นอนคว่ำพร้อมกับรรั้งเอวให้สูง ก่อนจะกระแทกลงไป
แรงๆตามคำขอ
"ซีดดดด พัด พี่เสียวโคตรอะ อ่า"
"พัดก็จะไม่ไหวแล้ว พี่วิน พี่วินครับ อื้อออออ รักพัดมากกว่านี้ อ๊า รักมากกว่านี้"
เสียงกายร้อนที่กระทบกันจนเกิดเสียงดังตับๆๆ ไอร้อนแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ หยาดเหงื่อไหลโทรมกาย เสียงเตียง
ใหญ่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามแรงพายุแห่งกามคุณที่โหมพัดแรง
เสียงคราง ร้องดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...ร่างบางหอบถี่ ไม่รู้ว่าตัวเองเสร็จไปแล้วกี่รอบพอๆกับร่าง
สูง ...แล้วเสียงครางครั้งสุดท้ายก็สิ้นสุดลงเมื่อตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า แสงสีส้มสาดลอดเข้ามาตามช่องโหว่
"อื้อออออ อ่า" น้ำรักของทั่งคู่พุ่งออกมาเป็นสายเปรอะเปื้อนไปหมด ก่อรที่จะพากันไปล้างตัว แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอน
แล้วทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง ร่างบางหลับลงทันทีที่หัวถึงหมอน วินกระชับกอดใบพัด พลางจูบซับขมับนุ่ม
"พี่รักพัด รักมาก"
"อืมม " ร่างบางครางออกมาเบาๆมุมปากสวยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะซุกตัวเข้ากับอกแร่ง อย่างหาไปอุ่นเช่น
กัน.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงลืมตาตื่นก่อนคนในอ้อมแขน เขามองร่างเล็ก พลางใช้มือเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้ามาทัดหูไว้ ร่างสูงมองคนใน อ้อมกอดด้วยแววตาที่ดูสับสน ทั้งรักทั้งชัง
ปะปนกันไปหมด เขาไม่อาจจะลืมว่าพี่ชายของใบพัดทำอะไรไว้ เขาจำได้แม่น
จำได้ว่ามีตราตายยังไง จำเสียงห่ากระสุนที่สาดซัดเขาใส่เขา จำกลิ่นคาวเลือดของมีนตราในอ้อมกอดของตัวเอง จำรอยน้ำตาของคนที่รัก จำได้แม้กระทั่งเสียงลมหายใจสุดท้ายของมีนตรา เขาจำไม่ลืม และก็ไม่ลืมที่จะแก้แค้นด้วย และตัวแปรสำคัญคือคนในอ้อมกอดเขา คนที่นอนกอดเขาทุกค่ำคืน ร่างสูงค่อยๆลุกลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา กลัวร่างเล็กจะตื่น ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปที่ห้องทำงานทันที
ร่างสูงกดย้อนดูกล้องวงจรปิดที่แอบติดไว้ในห้องนอน เขารีเพล์ภาพย้อนกลับไปในช่วงที่ร่างบางกำลังกำลังแสดงบทดาราเอวีกับเขาบนเตียง ร่างสูงกดบันทึกไฟล์ภาพนั้นไว้ เขาเก็บรูปภาพของใบพัดไว้หมดทุกอริยาบท แล้วเซฟลงในโนตบุ๊ค ก่อนจะบันทึกลงแผ่นซี เขาจัดแจงส่งแผ่นซีดีนั่นไปให้ภาค
"รอแค่ให้น้องมึงรักกูหมดใจ แล้วก็จะขยี้หัวใจมึงให้แหลกคาตีนกูเองไอ้ภาค" ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ แววตาฉายชัดของสัตว์ป่ากระหายเลือดของวินที่ร่างเล็กไม่มีทางได้เห็นหรือได้สัมผัส เมื่อเสร็จงานเขาก็ตรงไปยังห้องนอนก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆล่างเล็กแล้วดึงตัวนุ่มนิ่มของใบพัดเข้ามากอด ..จมูกหนากดลงบนพวกแก้มนวล
"ถ้านายไม่เกิดมาเป็นน้องไอ้ภาคก็คงจะดี"
เขากำลังสับสนเขาไม่อยากให้อารมณ์ความนรู้สึกที่มีต่อใบพัดมารบกวนการแก้แค้นของเขา ถ้าถามความรู้สึกที่มีให้ใบพัด เขาตอบได้เต็มปาก
"ว่าทั้งรักทั้งเกลียด" เกลียดที่เขาเป็นน้องของภาคแล้วก็เกลียดใจตัวเองที่รักเด็กผู้ชายคนนี้ อย่างหมดหัวใจ มือหนายกกายหน้าผากอย่างใช้ความคิด ก่อนที่เปลือกตาจะปิดลงอย่างช้าๆในเวลาไม่นาน
+
+
+
+
+
"แมร่งเอ้ย ไอ้เหี้ยวินมึงจะงัดกับกูจริงๆใช้ไหม" ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นภาพของใบพัดกับวินที่กำลังห่ำหั่นกันบนเตียงก้วาง
"ใจเย็นนะครับพี่" ร่างเล็กของคิมหันก็นั่งดูอยู่ด้วยใจเขาสั่นไม่น้อยเมื่อเห็นภาพในโน๊ต
เช่นกัน เขาสงสารภาคจับใจ
ร่างเล็กเกาะแขนแกร่งพลางลูบเพื่อปลอบให้เย็นลง
"คิมพี่คงเย็นไม่ได้แล้วละ มันคงต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน" ภาคกัดฟันกรอดจนเส้นเลือดขึ้นบนขมับ
"ใจเย็นสิครับพี่ภาค ใบพัดอยู่กับพี่วินนะ" ร่างเล็กเตือนสติ
"พี่จะเอาพัดกลับบ้าน" ภาคเอ่ยเสียงเรียบ เขารู้ว่าเป็นเรื่องยากที่จะให้ใบพัดตัดใจ เขารู้ว่าน้องชายรักผู้ชายคนนั้นไปแล้วรักโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเครื่องมือของอีกฝ่าย ภาครู้ว่าชะตากรรมของใบพัดจะต้องเจออะไรบ้างในอนาคตน้องชายเขาจะต้องเจ็บปวดอย่างแน่นนั่นคือสิ่งที่เขาทนไม่ได้ เขาจะให้น้องมาเจ็บเพราะความแค้นระหว่างพวกเขาไม่ได้
ร่างเล็กที่นั่งมองภาพใจจอ กำลังใช้ความคิดบางอย่าง เขาไม่เคยคิดจะต่อกรกับเจ้าพ่อมาเฟียอยู่แล้ว คนที่มันกล้าทำร้ายเพื่อนที่เขารักมากที่สุด มันจะต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ใช่ว่าร่างเล็กจะทำอะไรวินไม่ได้เขาแค่เลี่ยงที่จะเกิดปัญหาที่ตามมา ดวงหน้าสวยเลิกคิ้วสวยขึ้นเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
"พี่ภาคครับ..."ร่างบางเอ่ยเรียกร่างสูงที่ยืนเครียดดด้วยน้ำเสียงที่ดูเลือดเย็น
"ตาต่อตาฟันต่อฟันใช่ไหมครับ" ภาคขมวดคิ้วยุ่งกับคำพูดของคิม
"ในเมื่อวินมันเอาตัวใบพัดไป พี่ก็เอาตัวลูกมันมาสิครับ" อะไรบางอย่างที่ทำให้ร่างเล็กดึงเด็กตัวเล็กๆเข้ามาเกี่ยว
"เด็กมันไม่รู้เรื่องนะคิม ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ"
"ไอ้วินมันใจดีกับใบพัดรึเปล่าละครับ"
+
+
+
+
+
........
"ตื่นแล้วหรอครับคนดี" น้ำเสียงนุ่มคุ้นหูเรียกผมคนแรกที่ผมเห็นตอนตื่นและคนสุดท้ายก่อนหลับ
"อืม พี่วินตื่นนานแล้วหรอครับ" ผมยิ้มอ่อนๆไปให้ร่างสูงส่งยิ้มตอบกลับก่อนจะจูบลงบนหน้าผากขาวของผม รสสัมผัสที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบในใจ ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ผมมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ไกล้พี่วิน ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมองใบหน้าหล่อของพี่วินอย่างหลงไหล ทั้งอกแกร่งและแขนกำยำที่โอบอุ้มผมไว้เสมอ
"พี่วิน...พัด รักพี่จัง" น้ำเสียงสดใสของใบพัดเหมือนเข้มนับพันพุ่งเข้าอกของคนร่างสูงที่นอนตะแคงมองร่างเล็กไว้ วินยิ้ม
"พี่ก็รักพัดนะ..."
วินประทับจูบลงมาที่ริมฝีปากผมโดยไม่ได้ลุกล้ำเข้ามา จูบนุ่มนวลและอ่อนโยน แต่จูบครั้งนี้ทำให้ผมรู้สึกหวั่นใจแปลกๆ ผมไม่อยากจะคิดอะไรมาก เพราะว่าตอนนี้ผมมีความสุขดี
ช่วงบ่ายผมเข้ามาจัดร้านและเครียเอกสาร วันนี้ลูกค้าไม่เยอะทำให้ผมมีเวลาเหลือเยอะ "ทำเค้กไปฝากสมิงน้อยดีกว่า"
ผมเข้าไปด้านในครัวแล้วลงมืออบขนม เพื่อเอาไปเป็นของฝากให้สมิง วันนี้เขาตั้งใจไปรับสมิงที่โรงเรียน ผมยิ้มกับเค้กลายการ์ตูน สมิงคงชอบ ผมโทรบอกวินว่าวันนี้จะไปรับสมิงมาค้างด้วย ซึ่งพี่วินก็ไม่ได้ว่าอะไร
ตกเย้นสมิงเลิกเรียนผมยืนรอเด็กน้อยที่คุณครูพามาส่ง
"แม่พ๊าดดดดดดดดด"เด็กน้อยลากเสียงยาวแล้วกระโดดกอดผมที่นั่งอ้าแขนรับ
คุณครูสาวมองหน้าผมอึ้งๆที่เด็กสมิงเรียกผมว่าแม่ ผมได้แต่ยิ้มไปให้ครูแล้วอุ้มสมิงขึ้นมา
"วันนี้พี่มีเค้กมาฝากสมิงสุดหล่อด้วยน้า" ผมบอกแล้วหอมแก้มใส
"จริงหรอฮะ แม่พัดทำเค้กให้หมิงหรอ" ผมพยักหน้า เด็กสมิงยิ้มแก้มปริ สมิงลงจากตัวผมแล้ววิ่งปรู๊ดไปที่รถทันที
"ว้าวๆๆ เค้กๆ เค้กของสมิง" ผมจัดการให้สมิงนั่งเบาะหลังแล้วคาดเข็มขัดให้ พลางหยิบก่องเค้กไปวางไว้บนตัก
"อย่าแอบกินก่อนนะครับ ไม่งั้นพี่โกรธจริงๆนะ" ผมแกล้งหยอกเด็กน้อยเล่น
"ฮะ หมิงสัญญา"ว่าพร้อมกับชูสองนิ้ว
"เก่งมากครับคนดีของพี่"
ผมออกรถและขับช้าๆ เพราะว่าวันนี้สมิงนั่งมาด้วย กลัวจะเป็นอันตราย
Rr Rr Rr
ผมเสียบเฮดโฟน แล้วกดรับสาย
"ครับ ว่าไงครับพี่ภาค"
"//ไอ้วินมึงต้องการอะไร มึงทำแบบนี้กับพัดทำไม มีอะไรทำไม่มาทำกับกูวะ ไอ้ลูกหมาเอ้ย//" เสียงด่าทอของพี่ภาคทำให้ผมใจกระตุก พี่ภาคทำอะไร พี่วินทำอะไรผม
"หึ วีดีโอที่กูส่งให้นะแค่น้ำจิ้ม แต่ต่อไปนะ ของจริง" เสียงพี่วินนี่น่า ผมใจเต้นละรัวนี่มันเรื่องอะไรกัน
"ไอ้เหี้ยวิน!!! "
"555555555 ยังยังไม่หมดนะ ตอนนี้น้องมึงอะหลงกูหัวปักหัวปำ แค่กูบอกว่ารัก กูทำดีด้วยแค่นิดๆหน่อยๆน้องมึงก็หลงกูซะ..หึ ต่อจากนี้ไปน้องมึงได้ตกนรกทั้งเป็นเหมือนที่กูเคยเป็น กูจะทรมานน้องมึงให้ เจ็บช้าๆ กูจะทำลายหัวใจไอ้พัดให้แหลกคามือ เหมือนที่กูเคยใจสลายเพราะมึงไง ไอ้ภาค" น้ำคำที่พัดได้ฟัง มันเหมือนมีดคมที่กรีดลึกลงมาทีหัวใจ มือเล็กกำพวงมาลัยรถ ด้วยอาการสั่นเทา น้ำตาหลังไหลมาเป็นสายธาร เขาปวดหนึบที่หัวใจ นี่เขาโดนหลอก โดนหลอกให้รักงั้นหรอ หน้าสวยชาด้านไปในทันที
ใบพัดเจ็บปวดจนแทบจะไม่มีแรง ร่างเล็กสะอื้นออกมาเสียงดัง จนเด็กน้อยตกใจ
"แม่พัดเป็อะไรครับ"
"มึงจำไว้ไม่มีใครมาแทนเมียกูได้หรอก กูรักมีนตราคนเดียวเท่านั้น" คำพูดที่ร่างสูงหวังไว้ให้ไอ้ภาคมันเจ็บ เพราะเขาหลอกน้องชายของตัวเอง หลอกให้รักแล้วก็ย้ำยีหัวใจให้ทรมานเล่น
"ฮือออ ทำไม พี่วิน ทำไม" ใบพัดพูดออกมาอย่างอ่อนแรง เสียงที่อยู่ในสายอึ้งไปพัก
"ใบพัด ใบพัด นั่นใบพัดใช่ไหม ไอ้ภาค ไอ้ระยำ แมร่งเอ้ยย" ร่างสูงตัดสาย ไม่คิดว่าภาคจะต่อสายซ้อนให้ร่างบางได้ยินคำพูดที่แสนร้ายกาจของตนเอง...เสียแผนหมด!!!
ใบพัดที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขาเรียวเหยีบคันเร่งจนมิด ดวงตาพลามัวไปด้วยม่านน้ำตา สติเขาหลุดลอย
"ทำไม ฮือออ ทำไมทำกับพัดแบบนี้"
"แม่พัดฮะ ๆ ขับรถเร็วจัง หมิงกลัว" เสียงเล็กๆที่พัดไม่ได้ยิน เขายังคงร้องให้ไม่หยุด
ตอนนี้ความเร็วของรถเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มือบางสั่นจนแทบจะกำพวงมาลัยไม่อยู่
"พี่วิน..พัด .พัด เกลียดพี่"
ปริ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ร่างเล็กเบิกตาโพลง เมื่อเห็นรถอีกคันสวนเลนมา ร่างบางหักพวงมาลัยหลบแต่ด้วยความเร็วรถที่เกินจะควบคุม มันทำให้รถพลิกค่ำ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โครม!!!!!!!
รถของใบพัดหมุนเคว้งไปตามถนน ก่อนจะวิ่งถลาไปชนกับต้นไม้ใหญ่สภาพรถดูไม่จืดด้านข้างคนขับยุบไปเกือบครึ่ง พัดที่ไม่ได้คาดเข็มคัดเขาเอี้ยวตัวเอาร่างตัวเองดอบกอดสมิงไว้ ทำให้ตัวเขาโดนแรงกระแทกเต็มๆ ความปวดร้าวแล่นไปทัวศรีษะ อาการจุกเสียด และเริ่มหายใจติดขัด เขาพยายามหันไปมองเด็กน้อยที่ต้องมารับเคาะห์กับเขา สมิงเลือดออกเต็มไปหมดเพราะโดนเศษกระจก สภาพเขาเองก็ไม่ต่างกัน ห่วงก็แต่สมิง ผมพยายามเอื้อมมือไปจับมือเล็กของอีกคน
"สมิง อึ๊ก....แค๊กๆ" ผมพ่นเลือดออกมาทางปาก สงสัยคงจะม้ามแตก ร่างเล็กไม่ตอบสนอง ผมบีบมือเล็กเพื่อเรียกสติ ได้โปรดอย่าตายนะ ให้พี่ตายคนเดียวพอ สมิง ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจลงช้าๆ เพราะยิ่งหายใจผมยิ่งเหนื่อย ผมเหนื่อย เหนื่อยที่จะมีชีตรอยู่ต่อไปอีกแล้ว แล้วทุกอย่างก็เหมือนสวิชไฟที่ผมเป็นคนปิดมันเอง....
..
..
..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหอๆ มาม่า ไม่เก่ง แต่ก็เอาเถอะ เค้าก็อยากจะเขียนให้มันสะเทือนอารมณ์ แต่ได้แค่ อ๊ากกกกกก
ปล.คนร้ายปากแข็งอย่างวินจะทำยังไง เขาจะเลือกอะไร ระหว่างความรักกับความแค้น ตอนต่อๆไป รับรองไรท์วิ่งแหกโค้งหักสอกแน่นอน :fire: :m31: :m16: :fire:
อย่างลืมนะคะ กำลังใจของไรท์คือรีดทุกคน :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหดร้ายมาก
ภาคก็แก้แค้นไปทีนึงแล้ว จะเอาอะไรอีก
-
วินนี่มันอะไรนักหนาเนี่ย คนแค้นมันควรเป็นภาคมั้ยฉุดน้องคนอื่นมาทำเมีย เมื่อไหร่จะหยุดสักที
-
สงสารพัด :mew2:
:mew1: :mew1:
-
:sad4: มันช่างทรมานซะเหลือเกิน
-
ตอนที่ 16
หมอคะหมอทางนี้คะ พยาบาลวิ่งหน้าตื่นมาตามหมอหนุ่มและหมอใหญ่
"คนไข้ด่วนคะประสบอุบัตติเหตุทางรถยนต้องผ่าตัดคะ"
"เตรียมคนให้พร้อมผมจะลงไปเดี๋ยวนี้ละ"
เกิดการโกลาหลขึ้นในห้องฉุกเฉิน ร่างโชคเลือดของชายหนุ่มกับเด็กชายวัย10ขวบ ที่นอนแน่นิ่งหายใจโรยริน รอความช่วยเหลือ ร่างสูงของหมอหนุ่มมาถึงก่อนเป็นคนแรก
"สมิง ใบพัด" หมอหนุ่มอุทานขึ้นมา เขารีบวิ่งเขาหาเด็กน้อย เพราะเป็นหมอศัลแพศ์เด็ก
ก่อนะหันไปดูใบพัด
"เด็กปอดฉีก รีบผ่าตัด"
"ครับ" ทีมแพทย์รับคำแล้วรีบพาสมิงเข้าห้องผ่าตัดทันที
มือหนากดเบอร์โทรศัพท์บอกวิน กับภาคทันที หมอซัน ต้องรีบไปดูสมิงหลานของตัวเอง
"พ่อครับผมฝากเพื่อนผมด้วยนะครับ" หมอซันกล่าวทิ้งท้าย ก่อนที่ใบพัดจะถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัด.....
หน้าห้องผ่าตัดฉุถกเฉิน...คนสองกลุ่มที่วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวล สองชายหนุ่มไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วแบบนี้
วินพุ่งตัวไปหาภาคโดยอัตโนมัติ มือหนาขยุ่มเสื้อสูทของอีกฝ่ายไว้
"ถ้าลูกกูกับเมียกูเป็นอะไรขึ้นมา ความผิดทั้งหมดเป็นของมึงจำไว้ไอ้ภาคเพราะมึง"วินที่ตอนนี้สติแตกไปแล้ว โดนครีมลากมานั่งที่ม้านั่งพร้อมกับคิมที่คอยใช้น้ำเย็นลูบให้ภาคใจเย็นลง เขาไม่อยากให้ทั้งคู่ต้องมาซัดกันในโรงพยาบาล ทั้งคู่นั่งหน้าเครียด
แกรก แอ๊ดด
"ไอ้วิน คุณภาค" หมอซันเดินออกมาจากห้องผ่าตัด ทั่งคู่รีบวิ่งไปหา
"สมิงกับใบพัดเสียเลือดมากเราต้องการเลือดโดยด่วน พวกคุณน่าจะมีเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับคนไข้ ab+ กับA ตอนนี้เลือดทางเราไม่มีพวกคุณต้องให้เลือดกับคนไข้ด่วน เร็วครับ" ทั้งคูรีบวิ่งตามซันไปทันที ในห้องผ่าตัด วินกับภาคที่นอนให้เลือดอยู่หลังจากตรวจกรุ๊ปเลือดกันเรียบร้อย ทั้งคู่มองไม่เห็นว่าตัวเองกำลังให้เลือดใครอยู่ เพราะมีฉากม่านมากั้นพวกเค้าไว้ เลือดสีสดไหลผ่านไปยังสายยางเล็กมุ่งตรงไปยังบุคลที่นอนอยู่อีกฝั่ง เสียงเครื่องมือแพทย์ เสียงร้องสั่งงานของหมอทำเอาหัวใจของคนฟังแทบจะแหลกสลาย จากมาชายหนุ่มที่ไม่เคยกลัวอะไร ตอนนี้ เขากลัวกลัวเหลือเกิน กลัวที่จะต้องมาเสียคนที่รักไปอีก เขายังจำวันที่มีนตาย ไม่อยากจะรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ . ความรู้สึกของภาคเองก็ไม่ต่างกัน ห่วงน้องจับใจ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่พัดโดนรถชน ...ขอละครับขออย่าให้น้องผมเป็นอะไรเลย
...
..
..
ครืดดดดดดดดด เสียงผ้าม่านที่รูดออกจากราวที่กั้นพวกเขาทั้งคู่ไว้ ทั้งสองหันไปมองทัน
"นะนี่มัน" วิน
"เป็นไปไม่ได้"ภาค
ข้างกายวินคือใบพัด ส่วนข้างกายภาคคือสมิง ทั้งคู่อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
วินมองเสี้ยวหน้าของใบพัดด้วยแววตาขอโทษและโหยหา ภาคมอง สมิงที่นอนไม่ได้สติอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเด็กนี่ถึงมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับเขาได้
"ลูกเมียกุเป็นไงบ้างวะไอ้ซัน"ทันทีที่หมอซันมาวินก็ยิงคำถามทันที
"ปลอดภัยแล้วทั้งคู่วะ มึงไม่ต้องห่วง" ซัยตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะเดินไปยังภาคที่นั่งน่านิ่งไม่พูดอะไรออกมา
"ผมขอเชิญคุณภาคที่ห้องทำงานผมหน่อยนะครับ มึงด้วยไอ้วิน กูมีเรื่องจะบอก" ซันเดินนำทั้งคู่ออกไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
3 วันผ่านไป
"อืออออ " เสียงของร่างบางที่หลับไปสามวันสามคืน ค่อยลืมตาตื่นขึ้นมา
"สมิง..สะ หมิง...อย่าตายนะ" เสียงงึมงำทำให้ใครบางคนที่นอนกุมมือไม่ห่างกายเงยหน้าขึ้นมา
"พัด พัด !!!" น้ำเสียงดีใจสุดขีดของวินเรียกใบพัด พลางกดออดเรียกพยาบาล
"สมิง.." ร่างบางผวาคว้ามือหนาไปจับ
เฮือก!!!!!!
ร่างบางลืมตาเต็มที่ หายใจหอบพลางมองไปยังคนที่ยืนกุมมือเขาไว้ แล้วตากลมก็เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะปรับสายตาให้เป็นปรกติ ตอนนี้เขาไม่พร้อมที่จะเจอผู้ชายคนนี้จริงๆ เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญภาพความทรงจำอันโหดร้ายที่รับจากผู้ชายคนนี้
"ออกไป ออกไปให้พ้น "น้ำเสียงเย็นยะเยือกของใบพัดแล่นงานหัวใจของคนฟังเข้าอย่างจัง สมควรที่จะโกระ
"พัด..เป็นยังไงบ้าง บอกพี่มาสิ ว่าเจ็บตรงไหน" วินยังคงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใย ใบพัดยิ่งฟังยิ่งเจ็บ
"กู บอก ว่า ให้ มึง ออกไปจากห้องกู" ร่างเล็กเน้นเสียงที่ละคำอย่างยากเย็น เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ มันปวดร้าวไปหมด
"พัด พี่" วิน
"กู บอกให้ออกไปไงเล่า" ใบพัดคว้าแจกันตรงหัวเตียงขว้างออกไป
เพล้ง !!!!!
"ไป ให้พ้น หน้ากู "
เสียงเอะอะโวยวายดังไปยังห้องข้างๆ ภาคที่คอยดูสมิงอยู่รีบวิ่งออกมาดู
"สมิงครับ เดี๋ยวน้ามานะครับ"
"ฮะ"
..
...
..
ครืดดด
เพล้ง
อ๊ะ
"พัด หยุด อย่าปาข้าวของนะ" ภาคที่พุ่งเข้ามาหาใบพัดที่กำลังคลั่ง ก่อนจะเหลือบไปมองร่างสุงของวินเป็นเชิงบอกให้ออกไปก่อน วินยอมทำตาม
"ออกไป" ร่างเล็กบอกเสียงสั่นน้ำตาไหลพราก
"พัดใจเย็นสิ" ภาคดึงร่างบางเข้าไปกอดปลอบ
"พี่ครับ พัด พัดเจ็บ เจ็บเหลือเกิน"ใบหน้าสวยซุกลงบนอกกว้างที่แสนจะอบอุ่นของพี่ชาย แต่ตอนนี้มันกลับไม่อบอุ่นเหมือนเคย เพราะเขามีอกที่อุ่นกว่านี้ อกที่ห่างไกลออกไปทุกที
"ฮึกกก พี่ครับ ฮืออออ" ร่างบางตัวสั่นเทิ้ม สะอื้นหนัก ก่อนเสียงมันจะขาดหายไป
"พัด!!!!" ภาครู้ได้ถึงตัวของใบพัดที่อ่อนปวกเปียก ร่างบางสลบไปแล้ว ร่างสูงวางนองชายลงบนเตียงคนไข้ ใบหน้าพัดขาวซีด และเต็มไปด้งยคราบน้ำตา
"พี่ขอโทษนะพัด เพราะพี่เอง พัดถึงได้เป็นแบบนี้" ร่างสูงทำได้เพียงขอโทษร่างเล็กถ้าวันนั้น เขาไม่ต่อสายไปหาพัดแล้วประชุมสาย พัดคงไม่ได้ยินคำโกหกของวินที่จะเอาชนะตน คงไม่เสียใจ คงไม่ต้องมาเกิดอุบัติเหตุ แบบนี้
"พี่มันโง่เอง"
"พี่มัวแต่ ถืออคติ"
"พี่..." ร่างสูงเงยหน้าเริดขึ้นเพื่อกลั้นน้ำตา
เขาปล่อยให้ใบพัดได้นอนพักผ่อน แล้วออกไปหาสมิงที่นอนเล่นเกมสืมือถือของตนอยู่
สองวันก่อน
"ภาค น้องเป็นยังไงมั่ง"คุณยายที่เดินทางจากอังกฤษรีบเดินมาหาร่างสูงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก หลานที่เลี้ยงมากับมือ ต้องมาเจ้บแบบนี้ เธอเจ็บยิ่งกว่า
"น้องปลอดภัยแล้วครับยาย" ภาคบอกเสียงแผ่ว
"แล้วเด็กนั่นละ"น้ำเสียงเป็นห่วงไม่แพ้กัน
"ใครครับ"
"ลูกแม่มีนตรานะ"
"ปลอดภัยเหมือนกันครับ" ภาคใจกระตุกเมื่อพูดถึงไอ้ตัวเล็กที่นอนอยู่ในห้อง
"ตามยายมายายมีเรื่องจะบอก" เขาพอจะเดาได้ว่าเรื่องอะไร เพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าเขากับสมิงต้องมีอะไรกันสักอย่าง
ร่างสูงเดินตามผู้เป็นยายออกไปนั่งตรงที่รับแขกของโรงพยาบาล
เมื่อหย่อนตัวลงนั่ง หญิงชรายื่นไดอารี่เล่มหนึ่งให้ภาค เรารับมา ด้วยสีหน้างุนงง
"ของแม่มีนตรานะ เราอ่านก็จะเขาใจเอง" มือหนาเกิดอาการสั่งแปลกๆ ยิ่มอ่อนโยนส่งตรงมาจากหญิงชราตรงหน้า
"เลือกแค้น เลือกฐิถิซักทีเถอะลูก สงสารน้อง" มือเหี่ยวที่แสนอ่อนโยนกุมมือหลานชายคนโตไว้ เชิงปลอบแกมขอร้อง
เพราะเธอเองก็ไม่อยากเห็นใครต้องมาเจ็บอีก วินเองเธอก็รู้จักตั้งแต่เด็ก วินเป็นเด็กกำพล้าพ่อเหมือนกับภาค ทั้ง
สองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กและเติบโตมาด้วยกันเพราะบ้านติดกัน จน เมื่อช่วงเข้ามหาลัย ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน
ไปเมื่อมีเรื่องผู้หญิงเข้ามา นั่นก็คือมีนตรา..หญิงสาวแสนดีและเพียบพร้อมทุกอย่าง
ยายปล่อยให้หลานอยู่กับตัวเองเพื่อที่จะคิดทบทวนกับเรื่องที่เกิด ภาคเปิดอ่านไดอารี่ตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุด
ท้าย มีนบันทึกส่วนสำคัญไว้ตลอดช่วงเวลาที่คบกับเขา
"วันนี้ภาคพามีนไปเที่ยวทะเลด้วยละ สนุกมากเลย รักภาคที่สุด"
"วันนี้ภาคกับวินเป็นอะไรไม่รู้ ดูเหมือนจะโกรธกัน อย่าโกรธกันเลยนะ"
"เด็กชายพัดมาหาด้วย ยิ้มพัดสวยมาก"
"วิน มาขอ มีนเป็นแฟน แต่มีนบอกรักภาคแหละ หึหึหึ ดูเหมือนวินจะเสียใจมาก อิอิอิ แต่ก็ยอมเป็นเพื่อนกันเหมือน
เดิม ดีใจจังที่มันเข้าใจ"
ชายหนุ่มอ่านไปหัวเราะไป จนมาถึง
หน้าสุดท้าย ที่เปลี่ยนอารมณเขาแทบจะทันที มือหนากำสมุดแน่นเมื่ออ่านไปเรื่อยๆ
"ภาค รู้ไหมว่าวันนี้มีนมีความสุขที่สุดอะ มีนท้อง เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน" บันทัดต่อมา มีคราบน้ำตาแห้งเหรอะจน
ตัวหนังสือแทบจะอ่านมาออก ภาคเองก็พยายามอ่าน แม้ตาจะพล่าเลือนเพราะม่านน้ำตาก็ตาม
"แต่ ไม่รู้ลูกเขาเราจะได้เกิดมารึเปล่า มีนจะรักษาลูกไว้ แม้ว่ามีนจะทำให้ภาคเสียใจมากก็ตามมีนขอโทษนะ แต่ถ้า
มีนอยู่กับภาค... มีนจะทำลายอนาคตของภาคไม่ได้ ภาคกำลังจะมีอนาคตที่ดี มีนไม่อยากเป็นตัวถ่วงภาค ขอโทษนะ ขอโทษ มีนรักภาคและจะรักตลอดไป" ข้อความแค่ไม่กี่บันทัด ที่มันส่งผลถึงจิตใจของคนร่างสูง เหมือนมีคีมเหล็กมาบีบหัวใจของเขา บีบมันจนแหลกละเอียด
หยาดน้ำตาที่ไม่เคยไหลออกมาจากชายผู้เย็นชาและทรงอำนาจอย่างภาค ผบ.ตร หนุ่มยกมือปิดหน้าตัวเองแล้วร้อง ให้จนไหล่กว้าง สั่นไหว ออกมาดดยไม่แคร์สายตาใคร เพราะอะไร ทำไมต้องคิดว่าตัวเองจะทำลายอนาคตของตน ทำไม ทำไม มีน ทำไมทำไม่ถามหรือบอกผม เขานั่งนิ่งไปสัดพักก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปหาวินที่นอนอยู่ในห้องของใบพัด เขาไม่ได้ใจอ่อน เขายังโกรธและเคืองวินอยู่แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงยอมและตัวเองก็ไปดูแลสมิงแทน คุณยายนั่งปอกผลไม้อยู่ที่โซฟา พลางมองทั้งคู่แล้วยิ้มอ่อนโยน
"มึงอ่านนี่ซะ" ภาคยื่นสมุดไดอารี่ให้วิน เขาก็รับมาอ่านโดยไม่พูดอะไร
"แม่ชุนะ เค้ารู้ว่ามีนตราท้อง เลยบอกให้มีนตราไปทำแท้ง เพราะว่าลูกจะเป็นตัวถ่วงชีวิตรของภาค ยายเองก็พึ่งจะ
มารู้จากปากแม่ชุก่อนที่ชุจะเสีย" คุณยายเอ่อยเสียงเรียบแล้วหันไปมองหน้าภาค ที่ตอนนี้แทบจะทรงตัวไม่อยู่ แวว
ตารื้นขึ้นมา
"เพราะแม่หรอครับยาย เพราะแม่ใช่ไหม"ภาคเอ่ยเสียงแผ่ว เขายังทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ แต่ที่ตอนนี้ทั้งเขาและ
วินจากตอนแรกที่แทบจะมองหน้ากันไม่ติด แทบฆ่ากันตาย
แต่ทำไมถึงไม่มีใครลงมือทำอะไรที่เด็ดขาดกว่านี้ จะสั่งฆ่ากันเองเลยก็ยังได้แต่ทำไมไม่ทำ เพราะมีคำว่าเพื่อน เป็น
เพียงสายสัมพันธ์บางๆที่ยังคงเชื่อมใจพวกเขาไว้ด้วยกัน
"กูไม่รู้ว่ามีนท้องมาก่อนที่จะมาหากู ภาคกูไม่รู้จริงๆ" วินบอกเสียงสั่น เขาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
"กูไม่ได้เป็นคนยิงมีน แล้วก็ไม่คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันแต่งงานของมึงกับมีน" ภาคอธิบาย
คำอธิบายที่มีไม่มากแต่ก็เป็นเส้นทางที่ดีที่ทั้งคุ่จะเชื่อมหากันใหม่ หญิงชรายิ้มออกมาน้อยๆเมื่อเห็นเด็กที่เขารัก
เอ็นดู กำลังจะเริ่มต้นใหม่ที่ดี
"เพื่อนกันนะ ตัดไม่ขาดหรอกนะลูก จำคำยายไว้นะ"
"ครับ/ครับ" หญิงชรากวักมือให้หลานทั้งสองมานั่งข้างๆ ในอ้อมกอดของหญิงชรา อ้อมกอดที่ทั้งคูคุ้นเคยเมื่อตอนยังเยาว์วัย
"อภัยให้กันได้ไหมลูก เลิกแค้นเลิกเกลียดกันสักที สงสารน้องสงสารลูกเถอะนะ วินภาค" น้ำเสียงอ่อนโยนที่แฝงได้
ด้วยอำนาจทางจิตใจ ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆรับคำ
"อย่าให้ยายเห็นอีกนะว่าเรา โกรธกันอีก โกรธมาราทอนได้ตั้ง10 ปี" ยายยิ้มขำ ชายหนุมแอบสบตากัน อย่างรู้ใจ
"กูขอโทษวะ"
"อืม กูก็เหมือนกัน" ทั้งสองจับมือกัน เป็นภาพที่หาดูได้ยาก สัญญาแค้นมลายไปสิ้น โดยมียายเป็นพยาน..ของทั้งคู่
"แล้วเรื่องลูก มึงจะเอาไง" วินถาม
"มึงจะยกให้กูรึเปล่าละ"
"โทษทีวะ กูเลี้ยงของกูมา กูคงยกให้มึงเลยไม่ได้"วินบอกยิ้มๆ
"น้องกู กูก็เลี้ยงมา กูก็คงยกให้มึงไม่ได้เหมือนกัน" ภาคเองก็ใช่ว่าจะยอม เขาหวงน้องชายยิ่งกว่าอะไร
"งั้นมาแลกกันดูแล" วินเสนอ เพราะเขาอยากจะดูแลใบพัด อยากอยู่ใกล้ๆ
ภาคนิ่งไปพักก่อนจะตอบตกลง เขาเองก็อยากจะดูแลสมิงเหมือนหัน ทั้งคู่จึงผลัดกันอยู่เฝ้าสมิงกับใบพัด โดยมี
เพื่อนๆแวะเวียนมาเยี่ยมตลอด คิเองก็คอยมาดูแลทั้งเพื่อนทั้งคนรักไม่ห่าง และพอจะรับรู้เรื่องของวินกับภาคและ
สมิงแล้วเหมือนกัน คุณยายกลับไปอังกฤษเมื่อเช้าตอนนี้เหลือพวกเขาสามคนที่เฝ้าไข้ใบพัดกับสมิง
"เหนื่อยไหมครับพี่ภาค" ร่างเล็กเดินเอาน้ำผลไม้มาให้
"นิดหน่อยเห็นคิมพี่ก็หายเหนื่อยแล้วละ" ภาคหยอดคำหวาน ซึ่งมันก็ได้ผล จากเด็กน้อยที่คอยจ้องแต่จะกัดเขาทุก
วันนี้เหมือนลูกแมวในกำมือเขาไม่มีผิด
"คึคึคึ ปากหวานนะเราอะ" คิมขำหน้าแดง
แล้วนั่งลงข้างๆสมิง ไม่นึกเลยว่าเด็กคนนี้จะเป้นลูกของภาค เด็กที่เขาเคยคิดว่าจะเอามาเป็นตัวประกันไว้ต่อรองกับ
วินเรื่องใบพัด เขาเองก็ถูกชะตากับสมิงไม่น้อยหลังจากที่ดูแลด้วยกันมา สมิงเป็นเด็กน่ารัก ขี้เล่น ขี้อ้อน แต่ก็แอบ
ดื้อ เหมือนใครบางคน พลางเหลือบมองคนข้างตัว เลี้ยงเด็กนี่มันยากไมวะ เขายิ้มกับตัวเอง เหมือนคนที่กำลังจะมี
ลูก
หวังต่อจากนี้ไปทุกอย่างจะลงตัวสักที ขออย่าให้มีเรื่องอะไรที่ไม่ดีอีกเลย
จู่ก็มีเสียเอะอะโวยวายดังขึ้น เสียงมันมาจากห้องของใบพัด ภาคเองก็ตกใจ สมิงเองที่นั่งเล่นอยู่บนเตียงถึงกับผวากอดคิมไว้ พลางหันไปมองร่างสูง
"สมิงครับ เดี๋ยวน้ามานะครับ"
"ฮะ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2 B
ปล. ดีกันง่ายไปไหมวินภาคเห้อออ
นิยายเค้าวางไว้แค่ 20 ตอนเองอะ แหะๆ ใกล้จบแล้ว
อ่อ อย่าลืมให้กำใจเค้านะคะ อิอิอิ ติชมได้ตามสบาย ผิดตรงไหนบอกนะคะ ไรท์จะกลับมาแก้ให้คะ
รักรีดทุกคนจุ๊ฟๆ
-
:mew1: :mew1:
-
อุอิ อ่านรอบเดียวจบ สนุกดีค่ะ
-
:hao3: เอาแล้วไง วินจะทำอย่างไรต่อไป ใบพัดโกรธสุดตัวแน่ๆ
-
ยินดีกับทั้งคู่
ภาคก็มีแฟนใหม่แล้ว สุขสันต์กันเถอะ
-
ตอนที่ 17
(วินpart)
ผมนั่งมองร่างเล็กที่นอนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ใบหน้าสวยของใบพัดซีดเซียว ปากที่เคยมีสีสดตอนนี้ซีดจนเกือบขาว
ตั้งแต่ใบพัดช็อคจนสลบไปเมื่อวานวันนี้ยังไม่ฟื้นเลย ......ผมกลัวจริงๆกลัวว่าเขาจะไม่ฟื้น
"วินมึงไปพักบ้างเหอะ เดี๋ยวกูดูไอ้พัดเอง"ภาคที่พึ่งออกจากห้องสมิง เข้ามาในห้องเพื่อมาเปลี่ยนเวร
"มึงก็ยังไม่ได้พักไม่ใช่ไง"
"กูงีบมาบ้างแล้ว คิมมันเฝ้าสมิงให้กูทั้งคืนมึงเหอะ กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็นอนพัก งานมึงก็มีไม่ใช่ไง"
"ก็ใช่แต่กูห่วงเมียมากกว่า" ร่างสูงหัวเราะต่ำในลำคอ ก่อนจะเดินออกไปสูบบุหรี่ที่นอกระเบียงบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกจุด ขึ้นมาสูบ ร่างสูดมันลงปอด เพื่อคลายความตึงเครียด แต่สายตาก็มองมายังร่างเล็กอยู่ตลอด แล้วค่อยเข้ามาเพื่อจะดูแลพัดต่อ
..
..
..
..
กึก
ร่างบางระเมอสะดุ้ง ร่างกระตุกเบาๆ แล้ว ทำให้วินที่นอนอยู่ข้างเตียงกุมมือพัดแน่น
"ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไรแล้ว"มือหนาลูบลงที่กระหม่อมอย่างแผ่วเบา ร่างเล็กค่อยๆสงบลงช้าๆ ที่หางตามีน้ำใสๆซึมออกมา
"อืออ พี่วิน ไอ้คนใจร้าย" เสียงแหบกระซิบแผ่ว ซึ่งวินเองก็พอจะได้ยินแต่ไม่ชัดมากนัก
"พี่ขอโทษนะครับคนดี พี่ขอโทษ" เขายกมือพัดขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยนพลางเอามืออุ่นแนบแก้มสาก
"กลับมาหาพี่นะ พี่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพัด" น้ำคำอ่อนโยนพร้อมกับคำขอโทษที่ร่างบางไม่อาจได้ยิน วินดูแลใบพัดตลอดคืน โดยที่ตัวเองไม่ได้พักเลย เพราะต้องคอยเช็ดตัวเพราะพิษไข้ ร่างเล็กชอบตัวร้อนตอนดึกๆ....
สายๆของวันถัดมา ภาคมาเปลี่ยนให้วินกลับไปนอนพักเพราะเห็นเพื่อนท่าทางจะอาการไม่ค่อยดี วินเองก็รุ้ตัวเขากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า รีบเคลียงาน และสั่งงานลูกน้อง
"นาย พักบ้างเถอะครับ" กล้าเอ่ยทัก เขาอยากให้วินดูแลตัวเองบ้าง งานทางนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมาก
จะมีก็แต่ที่เกาะคาสิโนก็ไม่มีปัญหาอะไรมากมาย พวกลูกน้องอย่างเขาจัดการได้
"พักไม่ได้วะ เมียกูยังไม่ฟื้นเลย" เขาเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้สีหน้าดูอิดโรยและเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
"พักบ้างก็ดีนะครับเดี๋ยวจะป่วยไปอีกคน" ร่างสูงพยักหน้ารับ ใช่เขาควรจะพักบ้างจะได้มีแรงไปดูแลใบพัด
@โรงพยาบาล
"อึก อืมม" ใบพัดค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ...
ให้ตายเถอะทำไมมันเจ็บแบบนี้วะ ผมที่พอได้สติอาการปวดร้าวตามร่างกายก็ถ่าโดถมเข้าใส่ทันที
แมร่งงง เจ็บ สัส!!! เข็ดเลยกูเรื่องขับรถ ผมแอบบบ่นในใจ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นคิมกำลังนั่งปอกผลไม้ อยู่คนเดียว ไร้เงาคนตัวสูงที่ทำให้เขาเสียใจ ไอ้คนไม่รู้จักรับผิดชอบ ทำกุเจ็บ แล้วหายหน้าเลยนะมึงคอยดูนะกุจะเอาคืนให้แมร่งกระอักเลือดตาย ไป เลย!!!!!
"คะ คิมม" ผมเรียกคิมด้วยเสียงแหบๆคิมมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยตอนผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง คิมรีบเดินมาพยุงตัวผม
"สมิงเป็นไงบ้าง"ผมถามด้วยความเป็นห่วง
คิมยิ้มอ่อนมาทางผม
"ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้พี่ภาคป้อนข้าวให้อยู่" คำตอบของคิมทำเอาคิ้วผมย่นเข้าหากัน
"หมายความว่างไงวะ" คิมอธิบายเรื่องราวที่ผมยังไม่รู้ให้ฟังรวมไปถึงพี่ภาคกับไอ้ควายเผือกตัวนั้นด้วย ดีกันแล้วสินะหึ สมิงมีศักดิ์เป็นหลานผมไปแล้ว ไอ้พี่จอมทรยศเอ้ยยยย คอยดูผมจะทำให้มันเจ็บ เจ็บเหมือนที่ผมเจ็บ ผมจะทำทุกๆอย่าง ทุกๆอย่างจริงๆ
"มึงหิวป่าวกูปอกแอปเปิลไว้" ผมส่ายหัว ไม่อยากกินอะไรตอนนี้กินไม่ลง อยากไปหาสมิงมากกว่า
"มึงพากูไปหาสมิงทีดิ" ผมจับชายเสื้อมันแล้วทำหน้าอ้อนๆ ผมดึงชายเสื้อมันไว้จนคอเสื้อล่นมาถึงไหปลาร้า
"อ๊ะ รอยนั่น" ผมเอื้อทมมือไปจับรอยมากมายที่แผงอกของคิมทันที มันหน้าแดงนิดๆ ผมกำหมัดแน่นมันตะหงิดคันยิกๆในใจ ใครแมร่งบังอาจมาทำเพื่อนผม
"คิม นี่มันรอยอะไร ใครทำมึง บอกกูมานะ กูไม่ยอมนะเว้ย ใครกล้ามาเปิดซิงมึงโดยที่กูไม่ได้อนุญาติ" ผมโวยวาย อย่างถือสิทธิ์
ในความเป็นเพื่อนสนิท
"ใจเย็นดิไอ้เตี้ย..."คิมดึงคอเสื้อกลับ
"มึงก็บอกกุมาดิว่าใครซั่มมึง" "ซั่ม"คำง่ายสั้นๆแต่เล่นงานไอ้คิมเข้าอย่างจังใบหน้าหวานนั่นแดงระเรือ ฮึกT^T จริงด้วย แมร่งเสียซิงแล้ว ใครวะแมร่งงงงงงงงงงงงง
"พะ พี่มึง" คิมบอกเสียงแผ่วผมได้ยินไม่ถนัด
"ไหนมึงพูดอีกทีดิ๊" ผมบอก
"พะ พี่มึง" คิมเองเสียงก็สั่นเหมือนกัน
"ใครนะ"ผมถามอีกเพื่อความแน่ใจ ไอ้คิมก็ก้มหน้าอยู่นั่นแหละ กูฟังไม่รู้เรื่องว้อย
"กูว่า พี่มึง พี่มึง ไม่ได้ยินรึไงวะ แมร่ง กูก็อายเป็นนะว้อย ไอ้เตี้ย" ร่างเล็กตะโกนออกมาด้วยสีหน้าที่ผมบอกไม่ถูก มันดูน่ารักน่าหยิก แต่ผมนี่ อึ้งไปพัก
"มึงบอกว่าพี่กูหรอ พี่ภาคนี่อะนะ" ผมไม่อยากจะเชื่อเห็นเจอกกันทีไรกัดกันตลอด
"อะ อืมม อย่าถามมากนะมึงไม่งั้นกูถีบ" มันทำท่าจะยกเท้าขึ้นมา
"หยุดเลยนะมึงกูเจ็บอยู่ พากูไปหาสมิงที กูห่วงหลาน"
คิมพาผมมาหยุดอยู่หน้าห้องสมิง
"ครืดดดดดด"
เฮือกก!!!
"ไอ้พี่วิน อึ๊ก.."จู่ๆผมก็เกิอเจ็บจี๊ดที่หัวใจ แค่เห็นหน้ามันผมก็เจ็บแล้ว
"พัด " ร่างสูงพุ่งตัวมาหาผมเบี่ยงตัวหลบทันที
"อย่าแตะ นะ!!!!" ผมตวาดลั่น จ้องมองร่างสูงด้วยแววตาแข็งกร้าว ใจแข็งไว้ใบพัด มึงต้องทำได้ ทำให้ผู้ชายตรงหน้าเจ็บปวด
วินมองผมด้วยแววตาไหววูบ
เอ่ยเรียกผมเสียงแผ่ว
"พัด ฟังพี่ก่อนนะ"
"กูไม่อยากฟัง ไปให้พ้นหน้ากู" น้ำเสียงผมสั่นอย่างเห็นได้ชัด วินมองผมด้วยแววตาสั่นระริกปากอยากจะพูด แต่ก็เก็บมันเอาไว้ ครีมเดินมาเกาะแขนผม
"ใจเย็นๆนะคะที่พัด พี่วินเค้ารู้สึกผิดจริงๆ" ครีมเอ่ยเสียงอ่อน
"หึ"ผมแสยะยิ้ม ก่อนจะเดินผ่านร่างสูงไปหาสมิงที่มองผมอย่าง งงๆ
"แม่พัดทะเลาะกับพ่อวินหรอครับ" สมิงถามด้วยความใสซื่อ
ผมยิ้มอ่อนโยนพลางลูบรอบแผลเล็กๆน้อย ของสมิง
"พี่ขอโทษนะครับ ที่ทำให้สมิงเจ็บตัว" น้ำตาผมครอหน่วย เมื่อมองเด็กน้อยที่ต้องมารับเคราะห์ร่วมกับผมเพราะความประมาท เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ
"หมิงไม่เป็นไรแล้วนี่ครับ หมิงแข็งแรงจะตายเนอะพ่อภาคเนอะ" สมิงหันไปกอดพี่ภาคอย่างอ้อนๆ ภาคได้แต่ยิ้มอ่อนๆมาให้
วินที่คอยประคองร่างเล็กอยู่ห่าง พยายามจะเข้าไปช่วยพยุง แต่ร่างเล็กเบี่ยงตัวหลบอย่างเนียนๆทุกครั้งแถมยังทำหน้าเย็นชาใส่
"คิม กูอยากกลับห้องแล้ววะ"ผมหันไปหาคิม คิมเดินเข้ามาประคองผม
"พี่กลับก่อนนะครับคนดี"ผมจูบลงบนหน้าเล็กของสมิงอย่างรักใคร่
"ครับแม่พัด เดี๋ยวหมิงไปเยี่ยมแม่พัดเอง" ผมยิ้มอย่างเอ็นดูเด็กน้อย น่ารักจริงๆ ผมเดินกระเพลกๆ เพราะขายังเข้าเฝือกอยู่คิมประคองผมเดินช้าๆ แต่คิมมันตัวเท่าๆผมมันเลยดูเก้ๆกังๆ จะล้มไม่ล้มแหล่
หมับ
เฮ้ยย
"ปล่อยกูนะ" ผมบอกเสียงเย็น เมื่อไอ้พี่วินมันช้อนตัวผมไว้ในท่าเจ้าสาว
"พี่ไปส่ง" มันบอกแค่นั้นแล้วก็พาผมกลับห้อง
ร่างสูงว่างผมลงบนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา คิมเองถูกที่ภาคดึงตัวไว้ ไม่ให้ตามมา
"ผมหันหลังให้ร่างสูงทันที
"พัดครับ"
"......"
"พัดพี่ขอร้อง หันมาฟังพี่บ้าง"
"...."
"พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง พี่ขอโทษ"
"หึ" ผมพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง
"จะต้องทำยังไง พัดถึงจะหายโกรธพี่ พี่ยอมทุกอย่าง" สายตาวินไม่โกหก มันพร้อมจะทำทุกอย่างตามที่มันบอก
"กูจะบอกอะไรให้นะ กูไม่ได้โกรธมึง ไอ้วิน แต่กูเกลียดมึง ได้ยินมั๊ย กู เกลียด มึง ออก ไปให้พ้นจากชีวิตรกู "ผมตะคอกเเรงตามอารมณ์ น้ำตาผมไหลพราก ปวดหนึบตรงหัวใจ ปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตรอยู่ ถ้อยคำร้ายๆในวันนั้น มันยังคงก้องอยู่ในหู
ภาพในอดีต ที่มันข่มขืนผม บนเกาะนั่น ภาพที่มันทรมานผม ค่อยๆฉายชัดออก ทีละอย่างๆ จนผมไม่อาจจะทนได้อีก
"พัด...."
วินเอ่ยเสียงอ่อน อย่างจนใจ
"กูขอร้องนะ จากนี้ไปกูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน กูไม่เคยรูจักมึง กูไม่เคย..ฮึก...ระ .รักมึง จากนี้ไปกูกับมึงเป็นแค่มนุษย์ร่วมดลกกันเท่านั้น" น้ำเสียงด้านชา ยิ่งทำให้ร่างสูงนิ่งเงียบ
"ออกไปซะ แล้วอย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก" ผมบอกมันเป็นครั้งสุดท้าย และมองหน้ามันเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน
วินก้าวถอยหลังออกไปช้าๆ หลังจากผมล้มตัวลงนอน
ผมจะต้องเข้มแข็ง
ผมจะไม่ใจอ่อน
เจ็บแล้วจำนะใบพัด อย่าโง่ให้มันหลอก
ผมได้แต่เตือนตัวเอง
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ วินไม่โผล่หน้ามาอีกเลย วันนี้ผมต้องออกจาก ร.พ
แล้ว ผมเกือยบจะหายดี พี่ภาคอยากให้ผมกลับไปอยู่บ้านสวน แต่ผมปฏิเสธ ผมอยากอยู่คอนโดมากว่า
ผมไขกุญแจเข้าไปในห้องที่ผมไม่ได้มาเหยียบซะหลายเดือน ผมทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวโปรด มือบางกุมขมับก่อนจะล้มตัวนอนลงบนโซฟา
แววตาร้ายๆของใบพัดคนเดิมกลับมา ใบพัดที่ไม่ยอมใคร
"คอยรับกรรมที่มึงก่อได้เลยไอ้วิน"
.
.หลังจากที่ผมหายดี ผมก็เข้าร้านทำผม เปลี่ยนลุคตัวเองทันที ผมสีชมพูอมส้มตัดเป็นทรงสวย มันดูโฉบเฉี่ยวและน่ารักในเวลาเดียวกัน ผมมองตัวเองในกระจกอย่างพอใจ แล้วยิ้มให้กับตัวเอง
สีผมกับทรงผมใหม่ของใบพัด (มาร์คคึGot7)
"มึงทำได้ไอ้พัด มึงต้องทำได้" ผมคิดแผนการไว้หมดแล้วสำหรับไอ้วิน.....
.........................2bc
ปล สั้นไปนิสขออภัยนะคะ ไรท์เป็นหวัดอ่าเมื่อคนเลยไม่ได้อัพ กลัวรีดรอ เลยรีบเขียน ไว้ตอนหน้า เค้าจะแถมให้ยาวๆเลยนคะ
ขอโต๊ดนะก๊าปปป
-
:mew1: :mew1:
-
ใบพัดจะทำอะไรอ่ะ รออ่านตอนต่อไป คนเขียนรักษาสุขภาพด้วยนะ
-
ตอนที่ 18
หนุ่มร่างบางในชุดเชื้อเชริทแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีส์สีซีด ผมสีสด ช่วยขับผิวขาวของร่างบางให้ดูเด่นขึ้น ดวงตากลมเจ้าเสน่ห์ เริ่มทำงานอีกครั้ง แต่ครั้งมันดูยั่วยวนและเร้าร้อนยิ่งกว่าเดิม ร่างโปร่งเดินเข้ามาในผับเป้าหมาย ผับหรูที่คนมีอันจะกินมากๆเท่านั่นถึงจะมีสิทธิ์เข้ามาและเขาก็เป็นคนหนึ่งในนั้น เพราะการ์ดที่นี่รู้ว่าเขาเป็นใคร "เมียของเจ้านาย"
ใบพัด เดินไปนั่งที่บาร์พร้อมกับสั่งคอคเทล เป็นไปตามคาดบันดาเสือโหยเสิอหิว รวมทั้งผู้หญิงตาพากันมองหนุ่มร่างบางที่เดินเดินผ่านไม่วางตา ใบพัดกวาดสายตามองไปทั่วอณาบริเวณ ป่านนี้ ลูกน้องของไอ้พี่วิน คงโทรไปรายงานแล้วละผมว่า ดีเหมือนกัน จะไห้ดูอะไรเด็ดๆ...ผมมองไปยังชั้นสามที่มีห้องกระจบทึบ ห้องทำงานของไอ้วิน ...
ในห้องทำงานร่างสูงได้รับโทรศัพท์จากด้านล่างว่าใบพัดมา เขารีบเดินไปดูที่หน้าต่างทันที สายตาควกวาดมองไปทั่วจนไปสะดุดกับร่างของใครบางคน ผมสีชมพูอมส้มนั่นกำลังนั่งคุยกับชายหน้าตาดีอีกคน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สัส นั่นเมียกู" วินสบถคำหยาบออกมา
+
+
+
"หวัดดี" เสียงนุ่มลึกเรียกให้ผมหันไปมอง ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งยืนยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรผมยิ้มตอบ
"มาคนเดียวหรอ" ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม
"อืม มาคนเดี่ยว"ผมตอบ
"ผมนั่งเป็นเพื่อนนะ" ชายหนุ่มเสนอตัว
"เอ่อ แล้วคุณ..."
"ใบพัด รักพัดเฉยๆก็ได้" เขาพยักหน้า
"ผมพระพาย เรียกว่าพายก็ได้นะ" ผมพยักหน้า พะพายมองผมแล้วยิ้ม
"พัดน่ารักจัง" จู่ๆก็ชมกันซะงั้น ผมส่ายหน้เบาๆแล้วยิ้ม
"เปลี่ยนจากน่ารัก เป็นหล่อได้ป่าวครับ"
"อ่า ถ้าอย่างพัดเรียกว่าหล่อแล้วคนหล่ออย่างผมจะมีไว้ทำไมละครับ" พระพายยกยิ้มกับมุขของตัวเอง
ผมเท้าแขนมองพระพาย แววตาเจ้าชู้ส่องประกายซะขนาดนี้ วันแรกกูคงไม่รอด ดูมันมองสิ จะแดกผมเข้าไปทั้งตัวได้และ ไอ้หื่น
เอ้ยยย
"พัดมีแฟนรึยังอะครับ"
"พัดไม่มีแฟนหรอก พึ่งจะโดนทิ้งมานะ" แววตาหม่นลง ใช่เขาโดนทิ้งให้ตายทั้งเป็น โดนคนที่รักที่สุดหักหลัง โดนไอ้ผู้ชายคนนั้น
มันย่ำยีจนไม่เหลือซาก มันทำลายความรักของเขาจนไม่เหลือชิ้นดี
"ง่าส์ เหมือนผมเลย ผมก็พึ่งโดนทิ้ง" พระพายก้มหน้าลงนิดเหมือนกำลังยิ้มเยาะตัวเองอยู่
"เจ็บเนอะ รักเค้ามากก็เจ็บมาเป็นธรรมดา" ผมฟังดูจากน้ำเสียงดูแล้ว น่าจะโดนทิ้งมาจริงๆ แต่ทำไมต้องทำตาเจ้าชู้แบบนั้นละ
สร้างเกาะปกป้องตัวเองหรอ คงเหมือนผมสินะ สร้างเกราะมาปกป้องตัวเอง..
"ครับเจ็บมาก..." ผมนั่งคุยกับพระพายได้สักพักจึงรู้ว่าพระพายไม่ใช่คนไม่ดี แถมยัง คุยสนุกและใจดีอีกต่างหาก พระพายไม่ได้
จงใจเข้าหาผม แต่เขาเห็นว่าผมมีสีหน้าเศร้าๆ ก็เลยอยากคุยด้วยเท่านั้น เอาเป็นว่า พระพายเป็นเพื่อนใหม่ผมละกัน คุยได้ไม่นาน
เป้าหมายผมก็มา ไอ้พี่วินเดินเข้ามาแล้วมองหาอะไรสักอย่าง ผมคอยให้มันหันมาสบตาผม ร่างสูงหันมาหา ยามที่สบตากัน ร่าง
บางแสยะยิ้มร้าย แล้วหันหลังให้
"พระพาย พัดกลับก่อนนะ" ผมบอกพระพายแล้วทพท่าจะเดินออก
"ปะ พายไปส่ง" ผมยิ้มแล้วคล้องแขนเรียวของพระพายไว้
"กลัวหลงรึไง" ผมยิ้มแห้งๆ
"อืม กลัวหลง" เราสองคนเดินออกมาผมจงใจเดินสวนกับร่างสูง ที่มองผมสองคนนิ่ง
หมับ !!!
มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กทันทีที่เดินผ่าน
"อะไรกัน มึงเป็นใคร ปล่อยแขนกูเดี๋ยวนี้นะ" ร่างเล็กทำเป็นไม่รู้จัก พร้อมกับสะบัดแขนแรง ดวงตากลมไม่มีแม้แต่เงาของคนร่าง
สูง ...จงใจลืม
"พัด อย่าเป็นแบบนี้พี่ขอร้อง" วินยังคงสงบสติอารมณ์ไว้ทั้งๆที่อยากจะลากไอ้ผู้ชายที่บังอาจมายืนข้างๆไปยิงทิ้งทะเล
" กูไม่เคยรู้จักมึงว่ะ โทษที" ร่างบางเบี่ยงตัวหลบแล้วลากแขนอีกคนให้เดินต่อ
"ไปกันเถอะครับพาย ตกลงจะไปส่งพัดที่ห้องใช่ไหม" ผมยิ้มหวานใส่จงใจพูดให้ใครบางคนได้ยิน
"จะเอางั้นหรอ พายยังไงก็ได้" พระพายยังคง งงๆ กับท่าทีของใบพัด จึงได้แต่เออ อ่อไปตามน้ำ
คล้อยหลังพระพายก็ถามทันที
"ใครอะพัด"
"ไม่รู้อะ ไม่รู้จัก" ผมตอบ
"หรอ แต่เขารู้จักพัดนะ "ผมไม่ตอบพระพายแต่ส่งยิ้มบางๆไปให้
"แล้วนี่ตกลงจะให้ไปส่งจริงหรอ"
"พัดเอารถมา พระพยาจะไปส่งปะละ คึคึคึ" ชายหนุ่มยิ้มขำ
"หลอกกันนี่หว่า ไอ้เราก็อุตส่าดีใจนึกว่าจะได้ที่พัก กาย แถมที่พักใจ" พระพายว่าติดตลก
"แหนะ ได้คืบจะเอาศอก ระวังเถอะ"ผมแกล้งขู่
"ระวังพี่หน้าหล่อข้างในนะหรอ" พระพายแกล้งแหย่ ผมหุบยิ้มทันที
"หึ อย่าไปพาดพิงคนอื่นสิครับคุณเพื่อน ตอนนี้มีแค่เรานะ"
"ว้า แสดงว่าคนที่ทิ้งพัด ก็...."พระพายชี้ไปด้านใน
"ไม่ใช่หรอก...เอาเป็นว่าพระพายไม่ต้องไปส่งพัดแล้วละ แล้วก็นี่ " ผมหยิบนามบัตรร้านส่งให้
"ตอนนี้ร้านปิดนะ เอาไว้ทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่พัดจะบอกละกัน มีไรไม่สบายใจก็โทรมาละ" พระพายยิ้ม กับมิตรภาพที่พึ่งได้รับ อย่างน้อยก็ไม่เหงาละวะ
"ขอบใจนะพัด" ผมพยักหน้า แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ
ร่างขับรถมาเรื่อยๆ เปิดเพลงฟังอย่างสบายอารามณ์โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนขับตามเขามา เมื่อมาถึงคอนโด พัดจอดรถแล้ว
เดินเข้าไปในลิฟ นิ้วเรียวกดที่ชั้น24 และในขณะที่ลิฟกำลังจะปิด ก็มีมือใครบางคนยื่นมาขวางทางไว้
ปึก
ติ้ง
ทันที่ประตูลิฟเปิดกว้าง ร่างสูงของใครบางคนก็ยืนนิ่ง จ้องดวงหน้าสวยไม่วางตา
"มึง" ดวงใจเล็กกระตุกวูบเมื่อเห็นสายตาดุดันและกราดเกี้ยวจ้องมา แต่ยังคงรักษษสีหน้านิ่งๆไว้
"ไอ้พัด มึงกล้านอกใจกูงั้นหรอ" ร่างสูงตหวาดเสียงดัง มือหน้าดันประตูลิฟไว้ไม่ให้ปิด ใบพัดก้าวถอยหลังอัตโนมัติ ด้วยความตกใจ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เย็นชาเหมือนเดิม
"เอ่อ ขอโทษนะพอดีกูไม่รู้จักมึงวะ แล้วกูก็ไม่ได้เป็นอะไรกับมึง ซะด้วยสิ" น้ำเสียงนิ่งเรียบของใบพัดทำให้วินยิ่งโกรธ
แต่ใครจะรู้ว่าข้างในใจเขาสั่นแค่ไหน เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากันแบบนี้
"ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรอวะ แล้วไอ้ที่ผ่านมาละเค้าเรียกว่าอะไร มึงเป็นเมียกูนะพัด" วินเสียงอ่อนลงเขาไม่อยากทะเลาะกับ
ร่างบางไปมากกว่านี้ เขามาเพื่อมาง้อ ไม่ได้มาเพื่อทะเลาะ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเห็นว่าใครยืนข้างใบพัดโดยที่ไม่ใช่เขา ยอมรับว่า
โกรธมากที่เห้นร่างบางคุยหัวเราะกับคนอื่นไม่ชอบให้คนของตัวเองไปเกาะแกะกับใคร ...
" หึ เมียหรอ เมียที่มึงไว้บำบัดความใคร่ตอนที่มึงอยาก เมียที่มึงเอาแก้แค้นพี่ชายกูนะหรอ เมียที่เชื่อว่ามึงรักมันจริงๆเชื่ออะไร
ลมๆแล้งๆว่าความรักจะเปลี่ยนให้มึงไม่แค้นพี่ชายมันได้นะหรอ ไอ้เด็กพัดหน่อมแน้มที่มึงหลอกฟันมัน นะ ตายไปตั้งนานแล้วรู้ไว้
ซะด้วย" ผมพูดออกมาจนหมด วินยืนนิ่งราวกับรูปปั้น อึ้งกับคำพูดของร่างบาง
ผมผลักแขนมันออกจากประตู แล้วกดปิดลิฟทันที พอประตูดปิด น้ำตาผมมันก็ไหลอาบแก้มทันที คำพูดทุกคำพูดมันทำร้ายตัวผม
เอง พูดเองเจ็บเอง...
"เข้มแข็งสิวะ....เรื่องแค่นี้มึงจะร้องให้ทำไม..มึงต้องหัวเราะสิ หัวเราะให้กับความพ่ายแพ้ของมัน" ร่างบางหัวเราะทั้งน้ำตา เหมือนคนบ้า .....
"เจ็บฉิบหายเลยวะ..." ร่างบางยืนพิงผนังลิฟแล้วสะอื้นหนัก ไหล่เล็กสั่นจนหน้ากลัว
"ฮึก....ฮือออออออ..."
++
+++
++
"ไอ้พัดโว้ยยยย ตื่นยัง เปิดประตูให้กูดิ๊" เสียงหวานๆของใครบางคนกำลังรบกวนการนอนของผม ใครวะแมร่ง ผม พยายามลืมตา
ที่มันบวมจวนจะปิด ก่อนจะก้าวลงจากที่นอน เดินไปเปิดประตูให้ไอ้คิม
"เชี้ยะ นี่คนหรือ ซากศพวะ ทำไมมึงมีสภาพแบบนี้ละ" คิมที่เดินถือถุงกับข้าวเข้ามา ก่อนจะเดินเอาไปวางไว้ในครัว ร่างบางล้มตัว
นอนบนโซฟาในห้องรับแขก
"มึงมาไมแต่เช้าวะ" พัดถามเสียงอู้อี้
"พี่ภาคให้มาดูมึงอะว่าเป็นไงบ้าง" ร่างเล็กตอบพร้อมกับเทกับข้าวใส่จาน
"แล้วพี่กูละไปไหน" ผมถาม
"ไปทำงานดิถามได้" คิมว่า
"มึงอะไปล้างหน้าแปรงฟันปะ แล้วมากินข้าว" คิมสั่งพลางใช้เท้าเขี่ยผมให้ลุกจากโซฟา
"ไอ้สัส คิม นี่มึงใช่ตีนเขี่ยกูเลยหรอ" ผมลุกขึ้นนั่งแล้วชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ
"กูพี่สะใภ้มึงนะไอ้พัด"
"พี่สะใภ้พ่องมึงสิ มึงอะเพื่อนกูพอแล้ว ถึงจะเป็นเมียพี่กูก็เหอะ" ผมด่ายิ้มๆ
"เออๆ แล้แต่วมึง ไปอาบน้ำปะกูหิวข้าวละ" คิมมันไล่ผมไปอาบน้ำ
หลังจากล้างหน้าแปรงฟัน แต่น้ำไม่อาบ ผมก็เดินออกมานี่โต๊ะกินข้าวในครัว
ผมเห็นไอ้คิมมันยืนคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้หน้าเครียดๆ พอมันหันมาเห็นผม มันยิ้มแล้วกดวางสาย
"คุยกับใครวะ ทำไมดูเครียดๆ"
"ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวเหอะ" มันบอกแล้วกดตัวผมลงนั่งบนเก้าอี้ ผมมองกับข้าวบนโต๊ะ ของโปรดผมท้างงน้านน
"เออ มึง กูมีเรื่องจะถามวะ" จู่คิมมันก็พูดขึ้นมา ผมเอื้อมมืไปตักไข่พะโล้แล้วหันไปมองหน้ามัน
"ถามไรวะ"
"มึงจะไม่ฟังพี่วินเค้าพูดหน่อยหรอวะ" คิมมองหน้าผม
เคร้ง
ผมวางช้อนลงทันทีแล้วจ้องหน้ามัน
"ถ้ามึงยังอยากเปฃ็นเพื่อนกูนะคิม มึงเลิกพูดถึงมันกับกูซักที" ผมบอกเสียงแข็ง
"มึงไม่รักมันแล้วใช่ไหม" ผมจ้องหน้ามันดุยิ่งกว่าเดิม
"เออๆ ไม่ถามละ กินๆ ไอ้ห่า ดื้อด้านฉิปหาย" มันด่าออกมาเบาๆ ผมกับมันกินข้าวกันต่อเงียบๆ ไม่มีใครพูดไม่มีใครถามอะไรกัน
อีก ....ผมเก็ยจานไปล้าง ส่วนคิมมันลงไปซื้อขนมข้างล่าง เพราะเราจะดูหนังกันตอนสายๆ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกินด้านนนอก
คิมมันออกไปนานจังวะ ผมบ่น เพราะมันออกไปตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงละ
ออดดด ออดดด
เสียงออดดังผมรีบไปเปิดประตู
"ไอ้คะ... คิม"เสียงร่างบางขาดช่วงก่อนที่สีหน้าจะบึ้งตึง
"มึงพามันขึ้นมาทำไม" ผมหันไปถามคิมที่ยืนยิ้มเจือนๆ อยู่ข้างๆพี่วิน
"กูเห็นพี่เค้ายืนหมุนอยู่ที่หน้าลิฟอะเลยพาขึ้นมา"
"กูไม่ให้เข้า ใครก็ไม่รู้"ผมกระแทกเสียงใส่
"พัด พี่ขอร้อง ฟังพี่บ้าง" วินบอกเสียงอ่อน
"กูไม่มีอะไรจะฟังทั้งนั้น อย่ามารบกวนกู ออกไปจากชีวิตรกูได้แล้ว" ผมว่าเป็นชุด ร่างสูงมีใบหน้าซีดเซียว เพราะนอนน้อย เขาคิดมาเรื่องใบพัดไหนจะเรื่องงาน เพราะตอนนี้มีแก็งมาเฟียคู่อริกำลังก่อปัญหาให้เขาอยู่
"มึงอีกคนไอ้คิม กูบอกมึงว่ายังไง อยากตัดเพื่อนกับกูมากใช่ปะ"
"ไอ้พัดมึงมีเหตุบ้างสิวะ" คิมบอกเสียงดุ
"เหตุผลกูนะมี แต่ไม่ใช่กับมัน กูเจ็บมาพอแล้ววะ กูไม่อยากจะเจ็บอีก" ผมบอกตามความรู้สึก
"กูถามมึงหน่อยเหอะ มึงเคยรักกูจริงๆบ้างไหม" ร่างบางหันไปหาร่างสูง
"ถ้ามึงรักกูมึงคงไม่ทำแบบนี้นั่นกับกู อันที่จริงมึงน่าจะฆ่ากูตั้งแต่มึงเอากูไปอยู่บนเกาะ เรื่องมันจะได้จบๆ กูจะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บ
มานั่งเสียใจ เหมือนทุกวันนี้" ที่หางตาเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา
"พัด..พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว พี่ยอมรับผิดหมดทุกอย่าง พัดให้อภัยพี่ได้ไหม พี่ขอโอกาสสักครั้ง" ร่างสูงดึงตัวใบพัดเข้าไปกอด
ร่างบางสะอื้นหนักยิ่งกว่าเก่า อ้อมกอดที่ตัวเองโหยหา มันอบอุ่นแต่มันกลับรู้สึกว่ามีหนามแหลมคมเสียบทะลุเขาไปทั้งร่างกาย
มันเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ มือบางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นช้าๆแล้วช้อนสายตามองแววตาร่างสูง
"โอกาสนั้นมันไม่มีแล้ววะ" ผมยิ้มทั้งน้ำตา โอกาศผมเคยให้ไปแล้ว แต่เขากลับไม่รักษามันเอง
"เพราะว่ากูตอบตกลงว่าจะคบกับพระพายไปแล้ว พระพายคือคนที่กูเลือกและพระพายก็เลือกกู" ผมบอกเสียงนิ่ง ผมจำเป็นต้องดึงเพื่อนแสนดีเข้ามาเกี่ยวอย่างช่วยไม่ได้
ร่างสูงเหมือนโดนหมัดซัดเข้าที่หน้า มันจุกอก มือหนาสั่นด้วยความโกรธ และกลัว กลัวจะเสียคนตรงหน้าไปจริงๆ
"ว่าไงนะพัด" วินถามอีกครั้ง
"กูมีแฟนใหม่แล้ว" ผมเน้นทุกคำ
"กูไม่ให้มึงมีใครทั้งนั้นใบพัด มึงเป็นของกูคนเดียว มึงต้องเป็นของกูคนเดียว" วินกดเสียงลงต่ำจนน่ากลัวแววตาเขาบอกว่าเสียใจมากแค่ไหน แต่ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น ใจผมมันด้านชาไปแล้ว
"คงไม่ได้แล้ว เพราะเมื่อคืน พระพายมันเป็นผัวกูแล้ว" ผมยิ้มเยาะ
"ไม่จริง"
"มึงจะไปรู้อะไร หลังจากที่มึงกลับไปพระพายก้มาหากู มาเอากูในห้องนอน ขอบอกลีลาดีกว่ามึงเยอะ กระแทกกูซะร้องลั่นกูครางไม่หยุดเลยวะ มึงไม่ถึงครึ่งของมันด้วยซ้ำ" ผมบอกเสียงเยาะๆ แล้วมองร่างสูงที่ยืนหน้าตึง เหมือนคนโดนค้อนทุบหัว
ผมโกหกร้ายออกไป ด้วยใจไหววูบ กลัวคนตรงหน้ามันจะอาระวาดใส่คนที่ไม่รู้เรื่องอย่างพระพายจริงๆ
คิมมองหน้าผมแบบไม่เชื่อ ผมได้แต่ยิ้มร้าย
"เหตุผลแค่นี้พอรึยัง พอที่กูจะไม่กลับไปหามึงรึยัง" ผมหันหลังเดินกลับเข้าห้องโดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ผมปิดประตูห้อง
นอนดังปัง ล็อคกุญแจ แล้วเดินมานั่งที่ขอบเตียง ขามันสั่น สั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่ ใจเต้นแรง พลางตบปากตัวเองที่กำลังโยนขี้ไป
ให้ใครอีกคน
"ขอโทษนะพระพาย พัดจำเป็นจริงๆ" ผมพมมมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิดในใจ
"แบบนี้ละดีแล้วพัด มันจะได้รู้ว่าเวลากูเจ็บมันรู้สึกยังไง" อยากจะเอาคืน อยากจะทำให้มันเจ็บ อยากจะทำให้มันได้รู้ว่ารักแล้ว
โดนทรยศหักหลังมันรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหน กูอยากให้มึงรู้ไอ้พี่วิน ว่ากูรักมึงมากขนาดไหน กูถึงได้เจ็บเจียนตายแบบนี้
"มึงจำไว้ไม่มีใครมาแทนเมียกูได้หรอก กูรักมีนตราคนเดียวเท่านั้น""
"กูจะทรมานน้องมึง กูจะทำลายหัวใจไอ้พัดให้แหลกคามือ"
คำพูดของวินไหลวนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนผมปวดร้าวไปหมด
"พี่รักพัดนะ"
"มึงเป็นเมียกู"
กูรักมึงนะพัด!!!
กูรักมึง!!!!
กูรักมึง!!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไปให้พ้น"เสียงกรีดร้องดังลั่นห้อง ทำให้วินรีบวิ่งเข้าไปดู ใบพัดนั่งลงกับพื้นมือบางทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง น้ตาพลั่งพรูออกมาเป็นสาย
"ฮึก....กูรักมึงไม่ได้แล้วพี่วิน ฮึกกกก รักไม่ได้แล้ว" ใบพัดนอนขดอยู่ที่พื้นกอดตัวเองไว้แน่น
วินรวบตัวใบพัดเข้าไปกอด
"ทำไมจะรักไม่ได้ ทำไมมึงถึงรักกูไม่ได้ บอกกูมะสิพัด กูทนไม่ได้ถ้าไม่มีมึง กูอยู่ไม่ได้จริงๆ" ร่างสูงกระชับกอดร่างบางไว้แน่น
"มึงทำลายความรักกูไปแล้ววิน มึงทำมันพังหมดแล้ว..ฮึก ... มึงจะมาเรียกร้องเอาอะไร..... กูไม่ใช่พี่มีน กูไม่ใช่ตัวแทนของใคร กูไม่ใช่เครื่องมือแก้แค้นใคร" พัดสะอื้น
"มึงไม่ใช่ตัวแทนของใครนะพัด มึงฟังกูบ้าง ว่าที่มึงได้ยินวันนั้นมันเป็นเรื่องโกหก กูโกหกไอ้ภาค กูอยากให้มันคลั้ง อยากให้มันเจ็บ เพราะมันรักมึง" ร่างสุงพยายามอธิบาย
"ไอ้พัดมึงฟังพวกกูบ้างเหอะ ที่พี่วินบอกนะเรื่องจริงทุกอย่าง "คิมเสริม แต่ร่างเล็กยังคงปฎิเสธไม่รับรู้
"พี่ขอนะพัด ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม ได้ไหม มันเหมือนมีด้ายแดงผูกเราไว้ให้คู่กันเสมอนะพัด แม้ว่าโชคชะตาจะขีดให้เราต้องมาเป็นศรัตรูกัน มึงเกลียดกูมากกูรู้ แต่มันก็พอๆกับที่กูรักมึงนะพัด อดีตที่ผ่านมากูไม่ขอให้มึงจดจำหรอกนะ แต่กูจะขอให้มึงจดจำปัจจุบันที่กูจะสร้างอนาคตร่วมกับมึงนะพัด กูแค่อยากให้มึงเปิดใจให้กูบ้าง ให้กูได้แก้ตัวบ้าง ที่กูบอกว่ารักมึง กูพูดมาจากใจนะใบพัด กูรักมึงจริงๆ" วินบอกคนในอ้อมกอดที่นิ่งฟังน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ความสับสนเริ่มก่อเกิดขึ้นในใจ สับสนและวุ่นวายไปหมด สมองมันตีรวนทั้งร่างกายและจิตใจ ทำสิ่งตรงกันข้ามกันตลอด
"มึงจะให้กุลืมสิ่งที่มึงทำกับกูอย่างนั้นหรอ มึงคิดว่ากูจะได้เหรอ กับอดีตที่มันเป็นเหมือนรอยแผลเป็นบนหัวใจกู รอแผลที่มึงสร้างเองกับมือ มึงคิดว่ามันง่ายมากเลยใช่ไหมไอ้พี่วิน"
ร่างสูงยิ้มอ่อนออกมาก่นจะดันตัวใบพัดออกห่างมือหนาวางบนไหร่แคบแล้วสบตากับร่างบาง
"มึงฟังกูนะ มึงคือคนที่กูรักที่สุด กูจะรักษาแผลที่กูเป็นคนทำเอง กูจะรักษามันด้วยหัวใจของกู พัดมึงให้กูได้ไหม ให้โอกาสกูรักษาหัวใจมึง" วินมองลึกเข้าไปในแววตาของอีกฝ่าย ร่างบางใจเต้นรัว ใจหนึ่งก็รักใจหนึ่งก็แค้น เขาไม่รู้จะทำยังไง จะยอมง่ายๆเพราะคำพูดหวานหูแค่นี้นะเหรอ...
"กูจะเชื่อมึงได้แค่ไหนวะ" ร่างเล็กซุกหน้าลงบนอกแกร่งแล้วร้องให้ออกมา มือบาทุบลงบนอก วินเองก็ไม่ได้ปัดป้องอะไร ปล่อยให้ร่างบางทุบอยู่อย่างนั้น
พัดสะอื้นหนักจนสลบไปในอ้อมกอดของวิน
“พัด พัด” วินเรียกร่างเล็กเบาๆพลางจูบซับลงบนผมหอม อย่างห่วงใย
“คิมพี่วานอาผ้าชุบน้ำมาให้พี่หน่อย” คิมพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในครัวหยิบชามแก้วใบใหญ่ใส่น้ำสะอาดมาให้ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กในตู้ส่งให้วิน อุ้มใบพัดมานอนบนี่นอน
“ผมว่าพัดเองมันก้คงเครียดอะพี่ เมื่อเช้าผมเห็นสภาพมันแล้วดูไม่ไดเลยอะ” คิมบอกอย่างเหนื่อยใจกับความดื้อแพงของเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ
“อืมขอบใจนี่คอยดูแลมันแทนพี่” วินยิ้มขอบคุณเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความจริงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกเพราะมันเพื่อนผม” คิมยิ้มก่อนจะเดินออกนั่งข้างนอกปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน พลางนึกถึงอีกคนที่ไม่โทรมาหาเลยตั้งแต่เช้า
“ไอ้แก่บ้า ไม่คิดจะดทรมาหาเลยรึไง” ร่างเล็กทิ้งตัวจมลึกลงบนโซฟาก่อนจะดึงโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจแรง
ในห้องนอนของใบพัด ร่างสูงเช็ดตัวใบพัดเบาๆ พลางลุบหัวคนตัวเล็กยามที่ละเมอผวาเหมือนคนฝันร้าย
“พี่รักเรานะพัด” หลังจากที่เช็ดตัวเสร็จร่างสูงก็ล้มตัวนอนข้างๆใบพัดโดยไม่ลืมที่จะดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดแผ่นหลังหน้าพิงหัวเตียงไว้
วินเองก็ไม่สามารถหลับตาลงได้ เพราะพักเริ่มจะมีไข้ เขาเลยตดสินใจปลุกร่างเล็กให้ลุกขึ้นมากินยา
“พัดครับ ลุกขึ้นมากินยาก่อนนะ” วินช้อนร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งดวงหน้าสวยขึ้นสีเพราะฤทธิ์ไข้
“อืออ ไม่กิน ไม่เอา ไม่ชอบ” มือบางปัดไปมาตรงหน้าตัวเอง
“ไม่เอาสิพัด อย่าดื้อ กินยาจะได้ดีขึ้น”
“ไม่กิน”
“เดี๋ยวก็ตายกันพอดีดูสิตัวร้อนขนาดนี้นะ”
“ตายก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องทนเห็นทนฟังเสียงใคร”
“ถ้าพัดตายแล้วพี่จะอยู่ยังไง พี่อยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีพัด”ร่างเล็กใจเต้นแรงขันมาเพียงเพราะประโยคๆเดียว
“ตอนแรกทำไมไม่คิดแบบนี้ละ คิดจะเอากูมาเป็นเครื่องมือทำไม” ร่างเล็กตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
“พี่” เขาเองก็จนคำพูดเหมือนกันเพราะมันเป็นไปตามที่ร่างเล็กบอก
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วนะ พี่รักพัด รักพัดจริงๆ” วินเอื้อมมือไปจับพวงแก้มสวยที่มีหยาดน้ำตาไหลอาบ ร่างบางนึกโมโหตัวเองที่ร้องให้ให้คนอื่นเขามองอย่างน่าสมเพช ทำไมต้องมาอ่อนแอต่อหน้าคนๆนี้ด้วย
“อย่าร้องนะครับ คนดี”วินปลอบ
“เป็นมึง มึงจะร้องไหมไอ้ควาย ลองมาเป็นกูไหมละ รักแมร่งเข้าไปได้ไงคนแบบมึงนะ ห๊ะ กู ฮึกก กู แมร่งโง่ฉิบหาย “ร่างเล็กเม้มปากแน่นพลางมองไปยังร่างสูงที่กำลังยิ้มอ่อนๆ
“พี่รู้ พี่ขอโทษ จะต้องให้พี่ทำยังไง พัดถึงจะยอมคืนดีกับพี่”
“หึ กูบอกแล้วมึงจะยอมทำตามกูมั๊ย”
“ยอม พี่ยอมทุกอย่าง” วินยิ้มออกมาเมื่อเห้นว่าร่างบางเริ่มโอนอ่อนให้
“ดี” พัดเช็ดน้ำตาออกจาหน้าอย่างลวกๆ แล้วยิ้มร้ายออก ให้คนตัวสูงนึกหวั่นใจ
“กลับคำไม่ได้แล้วนะมึง”มือเล็กตะปบลงที่แก้มสากแล้วยิ้ม
“กูเปลี่ยนคำพูดยังทันไหมวะ” เขากระซิบกับตัวเองอย่างนึกหวั่นใจแปลกๆกับคนตรงหน้า++
tbc 5555 นางเป็นนายเอกที่ทรมานทรกรรมที่สุดอะ 5555+ รู้สึกสงสาร :heaven :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ปล. เค้าเป็นนักเขียนมือใหม่ o22 ภาษาอาจจะเเข็งไปนิด อย่าถือสาเด้อ กำลังพัฒนาอยู่คะ :katai4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 19
"พี่ห้าม ยุ่งห้ามตอแย ห้ามก้าวก่ายชีวิตรผม ห้ามออกคำสั่งห้ามเข้าใกล้ผมเกินห้าเมตร ตกลงมั๊ย" ร่างบางพูดออก
มาพร้อมรอยยิ้มเหยียดตรง สบตากับคนตรงหน้าร่างสูงเองก็กำลังค้นหาคำตอบจากร่างบางเช่นกันว่าคิดอะไรอยู่กัน
แน่ ถึงได้กล้าต่อรองเขาแบบนี้
"ว่าไง จะตกลงไหมถ้าไม่ตกลงเราก็ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก" ร่างบางเร่งให้เขาต้องคิดสมองตอนนี้เริ่มจะรวนเพราะ
คนตรงหน้า เอาไงดีวะแมร่งง
"1"
"..."
"2"
"ตกลง เอางั้นก็ได้ อะไรวะ ห้ามแต่ละอย่างเหมือนกูไม่ใช่ผัวมึงเลย ถ้ามึงไปอี๋อ๋อ กับไอ้หน้าอ่อนนั่นละกู"
"นั่นมันเรื่องของมึงวะ อ่อแล้วอีกอย่างนะ กูจะนอนคอนโดกู เข้าใจ๋ ที่นี้มึงก็ออกจากห้องกูไปได้ละ เห็นแล้วเกะกะลูกกะตา"
มันจี๊ดดด คับ มันจี๊ดดด มากที่ผมโดนไอ้ตัวเล็กนี่ตลบหลัง ดูคำพูดคำจามันไม่เห็นหัวผมเลย ผมอสยุมากกว่ามันตั้ง
เยอะ แถมเป็นผัวมันอีก ผมนี่เปลี่ยนอารมณืตามมันไม่ทันจริงๆ เมื่อกี้ยังร้องให้ฟูมฟาย พอตื่น มาแมร่งหยั่งกะคน
ละคน ผมละปวดหัว
"นี่ไล่กูหรอพัด" ร่างบางพยักหน้าหงึกๆพร้อมกับโบกมือไล่
"ไอ้คิมโว้ยย ส่งแขก" ร่างเล็กตะโกนบอกเพื่อนรัก คิมสะดุ้งตกใจ
"ส่งแขกใครวะ"
"ผัวกู เอามันออกไปให้พ้นๆ" คิมมองอย่างอึ้งๆกับท่าทีกวนบาทาของใบพัด
"เชรี๊ยะใรของมันวะ" คิมเกาหัวแกรกๆมายืนข้างวิน
"ไม่รูhวะอยู่ดีๆมันก็เป็นแบบนี้"
"ผมว่าพี่กลับไปก่อนเหอะเผื่อมันจะบ้าขึ้นมาอีก" คิมดันหลังผมให้ออกไป
"ยังไม่ไปอีกไป๊" เสียงเล็กเอ่อยปากไล่อีกครั้ง
"อะไรของมึงไอ้พัด อย่ามาทำตัวปัญญาอ่อนแบบนี้นะโว้ย" คิมที่ผลักร่างสูงพ้นประตูไปแล้วตะโกนด่าร่างบางจอมงี่
เง้า
"พี่ไปก่อนละกัน ฝากดูมันหน่อยนะ"
"ครับ"
++
++
++
++
++
เช้าวันต่อมาคิมนอนหลับอยู่ข้างๆผม ไอ้บ้านี่ก็แปลกคน บ้านช่องมีไมไม่ไปนอนวะ
ออดดดดด ออดดดดดดดดดดดด
เสียงกดออดรัวจนผมเกรงว่ากริ่งผมมันจะพังเอาเสียก่อน
"คิม คิม มึงลุกไปดูดิ๊ว่าใครมากดกริ่ง"ผมงั่วเงียเอาตีนเขี่ยเพื่อนใต้ผ้าห่ม
"อื้ออ มึงก็ไปเปิดเองดิวะบ้านมึงนะเว้ยย"คิมพลิกตัวนอนค่ำไม่ยอมลุก ผมเลยต้องลุกเอง
"ใครวะแมร่งมาแต่เช้า ฮ้าวววววววววววววว"
ผมเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดยังไมทันที่ร่างบางจะดันออกประตูก็ถูกกระชากอย่างแรง แล้วร่างหนาคุ้นตาก็พุ่งพรวดเข้า
มาใบหน้าหล่อดูโกรธเคืองปละโมโหเอามากๆ
"พี่ภาค หยุดเลยนะ" ผมเห็นร่างสูงมุ่งตรงไปยังร่างเล็กของคิมที่นอนอุดอู้อย่างไม่รู้ชะตากรรม
"คิม!!!!!"เสียงเรียกร้องดังราวกับกัมปนาถ แต่หาได้สะเทือนรูหูคิมไม่ เขายังนอนอยู่ที่เดิม แถม พลกตัวแล้วผงก
หัวขึ้นมาดูแขกใหม่ผู้มาเยือน
"มาทำไมกลับไปเลยไอ้แก่บ้า" ร่างเล็กว่าเสร็จก็ซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนา ยิ่งทำให้ร่างสูงเดือดปุดๆ
"เด็กดื้อ"
"คนแก่งี่เง่า" ร่างบางเถียงอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่ม
"ลุกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะคิม อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง" ภาคนั่งลงข้างๆคิมพลางดึงผ้าห่มออก
"อื้อออ จะนอน ไปเลยนะ ไอ้แก่บ้า" คิมทำจมูกยู่แต่ตายังไม่ลืม ใบพัดไม่อยากเข้าไปเอี่ยวด้วยได้แต่ถอยออกมาอยุ่
ในครัวเตรียมอาหารเช้าให้กับตัวเองและอีกสองคนที่กำลังฟัดกันนัวเนียเสียงดังโครมคราม
"เห้ยยยย พี่ภาคห้องน้องนะคร๊าฟเพลาๆหน่อย" ผมแกล้งหยอก ก่อนจะมีเสียงสบถด่าผมออกมา
"อ๊ากกกกกก ปล่อยนะไอ้พี่ภาค ไม่ อ๊ะ...อื้ออ ยอมแล้ว คิมยอมแล้ว" เสียงดังแว่วๆของคิมบอกให้รู้ว่าเขาแพ้พี่ภาค
"ไอ้อ่อนเอ้ยยย"ผมขำ
ยังไม่ทันที่ผมจะทำอะไรเสร็จ แขกที่ไม่ได้รับเชิญก็มาอีกราย ไม่ต้องบอกก้รู้ว่าใคร "ไอ้ผัวเฮงซวย" มาก็ดี หึ ผมดึงผ้า
กันเปื้อนออกแล้วปาลงพื้นด้วยความโกระเคือง
"พัด" ร่างสูงยิ้มกว้าง ผิดกับร่างบางที่หน้าตาบูดบึ้ง
"อืม มีอะไร"
"คิดถึง"
"หึ" ร่างเล็กเบี่ยงตัวให้วินเข้ามา
"กินอะไรยัง"ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วง
"ยัง" ร่างเล็กตอบเย็นชา
"นั่งรอแปปนะเดี๋ยวพี่หาอะไรให้กิน" ผมไม่ได้ห้ามในสิ่งที่เขากำลังทำแต่ผมรอที่จะทำหลังจากนี้ต่างหากละ
วินถือชามข้าวต้มร้อนๆที่ผมทำค้างไว้ออกมา แล้วมาวางไว้ตรงหน้าผม ร่างสุงคนให้มันพออุ่นๆ ผมหยิบชามนั้นไว้
ในมือ แล้วลุกขึ้นช้าๆร่างสุงมองตาม
ซ่า!!!
"โอ๊ยๆๆๆๆๆ ร้อน พัดทำอะไรของมึงวะ" ร่างสูงเต้นเร้า เมื่อใบพัดราดข้าวต้มร้อนๆลงที่เป้ากางเกง และหน้าขา ผม
ยืนยิ้มร้าย
"ฆ่าเชื้อไง มันสปรก เป็นไง มันตายบ้างรึยัง" ร่างทพท่าชะโงกดูแล้วเบะปาก
"พัดนี่มึง" ดีนะที่กางเกงยีนส์มันหนาพอข้าวต้มก็ไม่ได้ร้อนมาก เสียงโวยวายของวินทำให้ภาคที่กำลังเข้าได้เข้าเข็ม
เดินหงุดหงิดออกมา ซอกคอขาวมีรอยกัดจนเลือดซิบ
"ทำอะไรกันวะเสียงดังชิป แล้วนั่นไอ้วิน มึงไปทำอะไรมา" ร่างสูงเดินมาหาเพื่อนรักที่กำลังถอดกางกางออก วินมองฆ้อนร่างเล็ก
"ไม่ได้ทำอะไร" พัดบอกหน้าตาเฉย ร่างบางเดินออกไปนั่งเล่นที่โซฟับแขก
"แกล้งกูงั้นหรอพัด" วินเดินมานั่งข้างๆพลางจ้องตาร่างเล็กนิ่ง พัดไม่ตอบ แต่หันมาสบตาแล้วยิ้ม
"อย่าเข้ามาใกล้ ขยับออกไปอีก" แต่วินยังไม่ขยับแถมเบียดมาใกล้อีก
"เจ็บมะ " จู่ๆร่างบางก็ถาม วินพยักหน้า
"นี่ยังเจ็บไม่ได้เสี้ยวที่กูเจ็บเลยนะ"แล้ว ร่างบางก็กดย้ำตรงน่องขาวที่ขึ้นรอยแดงอย่างหน้ากลัว
"โอ๊ยๆๆ พัดกูเจ็บ นี่กลายเป็นคนซาดิสตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" วินใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด
"เจ็บสิดีกูชอบ" สะใจสัสอะ ยังมีอีกเยอะเลยไอ้พี่วิน กูจะประเคนให้มึงทีละอย่างๆเลยละ
"ไอ้พัด มึงจะทำไอ้วินแบบนั้นทำไมวะ" พี่ภาคดึงมือบางที่กดลงตรงแผลของวิน
"พอใจมีไรมะ"
"มี มึงนี่ชักจะมากเกินไปแล้วนะ " ภาคดุใบพัดเสียงดัง ทำเอาร่างเล็กตกใจ เพราะภาคไม่เคยดุใบพัดหรือตวาดเสียง
ดังแบบนี้เลยสักครั้ง ..ร่างบางน้ำตาเอ่อ อย่างน้อยใจ ที่พี่ชายเข้าข้างคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
"มากหรอ มันน้อยไปด้วยซ้ำ พี่ภาคจำไม่ได้หรอว่ามันทำอะไรพัดไว้บ้าง ใช่สิ พี่ดีกับมันแล้วนี่ แล้วน้องอย่างกูละ
..ฮึก...เจ็บไม่เป็นใช่มั๊ย.ฮึก..พี่ภาคแมร่งใจร้ายวะ" ร่างเล็กเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องนอน แล้วไล่คิมออกมา
ร่างเล็กซุกหน้าลงกับหมอน
"แมร่งงเข้าข้างกันนดีนัก คอยดูเหอะกูจะเอาคืนทั้งพี่ทั้งผัวเลย"....
เมื่อเห็นว่าคนดื้อไม่ยอมออกมาข้างนอกจึงล่าถอยกลับบ้านใครบ้านมัน
19.30น
"ไอ้คิม วันนี้กูอยากแดกเหล้า มึงต้องไปเป็นเพื่อนกู เจอกันร้านไอ้พี่วิน ตอนสามทุ่ม ห้ามมาสายนะว้อย"
+++
++
++
++
ณ ผับหรู
ร่างเล็กที่มาถึงก่อนแล้วนั่งรอเพื่อนซี้ ไม่นานคิมก็มา แต่มาพร้อมกับชายอีกสองคนที่หน้าบอกบุญไม่รับ คนหนึ่งคือพี่ชาย อีกคนคือ พี่วิน
คิมที่เดินตรงดิ่งมายังโต๊ะผม
"เอามาด้วยทำไมวะ"ผมกระซิบเครียด
"แล้วก็ออกมาคนเดียวได้ที่ไหน วันนี้แมร่งเสือกอยากหยุดงานมันเลยตามมาเนี๋ยะ"
"แล้วอีกคนละ"
"พี่มึงอะโทรบอกว่ามึงออกมาแรดที่ผับ"
"สัส" บอกอย่างงั้นกูก็เสียหายอะดิวะ ผมหน้าหงิกเมื่อเห็นหน้าของใครบางคน
"มาเที่ยวทำไมไม่บอกพี่ห๊ะพัด"เสียงเข้าบอกถึงความไม่พอใจดังมาจากวินที่ยืนอยู่ด้านข้างผม ร่างเล็กชายตามองนิด
ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า
"แล้วเราตกลงกันไว้ว่ายัง" น้ำเสียงนิ่งๆพร้อมใช้หางตามองร่างสูง เหมือนเขาไม่มีตัวตน
"อืม" เขาตอบสั้นๆแล้วทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม วินเริ่มเข้าสู่โหมดนิ่งอีกครั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมหวั่นใจอะไร อยาก
นิ่งก็นิ่งไปสิ คอยดูละกันว่าจะนั่งนิ่งได้สักกี่น้ำ มือเรียววาดลงบนแก้วเหล้าสีอำพันพลางยกขึ้นจรดปากอย่างเย้ายวน
สายตาคนรอบข้าง สายตาคมมองปราดเดียวก็รู้ว่าคนตัวเล็กคิดจะทำอะไร เขาปล่อยให้ร่างบางเล่นมามากเกินไป
แล้ว คงต้องปรามเสียบ้าง เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเขาไม่สั่งสอนเมียว่าอย่าไปแรดร่านที่ไหน คนอย่างพัดหนามยอกต้อง
เอาหนามบ่ง เมื่อมีสาวน้อยสาวใหญ่พากันชายตามองวินกับภาคอย่างสนใจ เล่นตามเกมส์หน่อยละกัน เขาหันไป
ยิ้มให้กับสาวสวยที่เดินผ่านมาแล้วสบตากับเขาพอดี วินยกยิ้มน้อยๆสาวร่างสูงก็เขียนเบอรืใส่กระดาษแล้วยื่นให้กับ
วิน ก่อนจะเดินออกไป ทุกอย่างอยู่ในสายตาของร่างเล็กตลอด พัดมองตาขวาง ออกจะหงุดหงิดนิดๆ ท่าทางที่
แสดงออกมานั่นบอกได้เลยว่าหึง แต่เจ้าตัวไม่รู้ วินยังคงแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ที่ร่างเล็กกระดกเหล้าเอาๆ อย่างดับ
อารมณ์ ปากบ้างเม้มแน่น
"หึ" ร่างเล็กส่งเสียงต่ำๆออกมา ...ก่อนจะหันไปหาคิมที่นั่งง้องแง้งกับพี่ภาค
ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะเพลงยิ่งมันส์ พัดเริ่มจะเขยิบแข้งขา ตามจังหวะบ้างแล้ว อาจจะเป็นเพราะเหล้าที่กินไปผสมกับ
เสียงเพลงที่เร้าอารมณ์ พัดดึงคิมให้ลุกไปเต้น คิมเองก็กำลังหงุดหงิดภาค เลยลุกมาเต้นกับร่างบาง ร่างกายเล็ก
เบียดเสียดกับใครต่อหลายๆคนทั้งคู่วาดลวดลายยั่วยวนใครต่อใครตามเสียงเพลง เรียกน้ำลายให้หนุ่มๆโดยรอบได้
ดี
"เต้นด้วยนะครับ" เสียงนุ่มกระซิบข้างหูพัดไม่สนใจเพียงแต่พยักหน้ารับแล้วเต้นต่อ โดยไม่รู้เลยว่าไอ้คนที่เต้นข้างๆ
มันกำลังลูบไล้ร่างกายตัวเองอยู่ ร่างเล็กหันไปหาคนด้านหลังแล้วยิ้มยั่ว
"อ้าวพะพาย" คำทักเสียงใสๆของพัดเรียกรอยยิ้มให้กับพายทันที เขาแค่จะมาทักแต่ตัวเล็กดันไม่หันมา
"มาๆเต้นกัน" พัดชวน
"ว่าอะไรนะ"
พระพายก้มลงกระซิบถาม
และจังหวะนั้นวินหันมาพอดี
ร่างสูงก้มลงกระซิบที่ข้างหู จนเหมือนว่าทั้งคู่กำลังจูบกัน แล้วเส้นความอดทนของวินก็ขาดผึงพอๆกับภาคที่เห็นใคร
บางคนกำลังนัวเนียคิมอยู่ไม่ห่าง ร่างสูงก้าวสุขุม พร้อมกวักมือเรียกการ์ดของตัวเองที่อยู่รอบๆ
ร่างหนากระชากแขนเล็กให้ออกห่าง แล้วจ้องเหี้ยมไปยังต้น
" รู้มั๊ยว่ามึงกำลังคั่วใครอยู่" วินตวาดลั่นด้วยความโมโหเส้นเลือดปูดตรงสันขมับ มือหนาบีบแน่นที่ข้อมือเล็กอย่าง
ลืมตัว พัดเจ็บจนร้องออกมา
"ปล่อยนะ" พัดสะบัดข้อมือแรง
"อยู่นิ่งๆนะพัด" วินดุ
"มึงก็เหมือนกันคิม ออกมานี่เลย"ภาคดึงคิมเข้าสู่อ้อมอก
"อะไรเล่า"คิมโวยแต่โดนสายตาดุๆของภาคก็เงียบลง
"แล้วมึงเป็นใครวะ มายุ่งอะไรกับน้องพัดกู"พายขึ้นเสียง อย่างไม่กลัวเขาไม่รู้ว่าไปกระตุกต่อมโหดของวินเข้าอย่างจัง
"กูนะเหรอเป็นใคร /ไม่รองถามมันดูละว่ากูเป็นใคร" วินหันไปหาตัวต้นเรื่อง
"แค่คนรู้จักอะพาย คนนั้นที่พัดเคยบอกไง อย่าไปสนใจเลย เราไปที่อื่นกันดีกว่า ที่นี่มันอึดอัด" พัดแสยะยิ้มให้วินก่อน
จะดึงมือพระพายออกไปอีกทาง
"พัด!!" วินเรียกเสียงดัง พร้อมกับดึงมืออีกข้างไว้
"กูให้โอกาสมึงพูดอีกครั้งว่ากูเป็นใคร" วินบอกเสียงนิ่ง เขาโกรธจริงๆ โกรธที่ร่างเล็กเล็กบอกว่าเขาเป็นแค่คนรู้จัก
"อืม มึงก็แค่คนที่กูรู้จัก คนที่กูเคยคิดจะฝากชีวิตไว้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ววะ มึงก็แค่คนที่กูรู้จักคนที่เคยผ่านมา "พัด
บิดข้อมือตัวเองออกช้าๆ แล้วหันหลังให้วิน อย่างไม่มีเยื้อใย มือบางจับมือพระพายแล้วเดินออกไปทางหน้าร้าน แต่
ละก้าวที่เดินออกห่างร่างสูง เหมือนกับเดินบนหนามแหลมคม มันหนาวเหน็บ มันเจ็บปวด ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำให้อีก
คนมันเจ็บแท้ๆ
วินที่ยืนนิ่งเป็นเสาหิน มองร่างบางเดินไปกับคนที่ชื่อพระพาย
"วิน ตามไปสิ" ภาคเรียกสติวิน
หมับ
วินเดินตามมาดึงพัด
"อ๊ะ ไอ้...อึ๊ก..."คำด่าถูกกลืนลงคอ เมื่อวิน ทาบริมฝีปากมายังร่างเล็ก พร้อมกับบดจูบลงไปไม่ให้ร่างเล็กตั้งตัว จูบที่
ช่วงชิง จูบที่หวงแหน จูบที่บอกว่ารักเข้ามากแค่ไหน มือบางกำแน่นอยู่ที่อกเสื้อของคนตัวโตกว่า
ผมตกใจจนทำตัวไม่ถูกยิ่งโดนพี่วินกวาดต้อนโดยลิ้นร้อนๆนั่นแล้ว สมองของผมมันขาวโพลน จูบที่บอกผมได้
ทุกอย่าง...ว่าคนตรงหน้ารู้สึกยังไง พระพายยิ้มน้อยๆแล้าส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามไม่ให้ใบพัดขัดขืนคนตรงหน้า เขาพอจะรู้ว่าวินเป็นอะไรกับพัด แค่อยากให้วินพูดความจริงในสิ่งที่ควรพูด ก่อนจะเสียร่างเล็กไปจริงๆ เเววตาที่เขาส่งให้ วินนั้น คือเขาคิดกับพัดแค่เพื่อนจริงๆ วินเองก็รับรู้
"อื้อออ" ผมกวาดสายตาไปรอบๆทกคนหันมาสนใจผมทุกคนตีวงกว้างออกไปผมกับพี่วินอยู่ตรงกลาง ท่ามกลางสาย
ตานับสิบที่มองพวกผมอย่างสนใจ พอกันไปเห็นพระพายที่ยืนยิ้ม ผมยิ่งเขิน
ตึก ตึก ตึก ใจผมเต้นระรัว เหมือนมันจะพุ่งออกมาข้างนอก
เมื่อวินถอนจูบ ผมก็รีบโกยอากาศเขาปอดทันที พี่วินก้มมองผม
"บอกกูอีกครั้งว่ากูเป็นอะไรกับมึง" ผมได้แต่หลบสายตา ปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรง ผมไม่กล้าตอบ
"ตอบกุมาพัด ว่ามึงไม่ได้รักกูแล้ว ว่ามึงไม่ต้องการกูแล้ว"
"กู...." ผมหลบตา
"มองหน้ากูพัดแล้วพูดมา พัด ว่ามึงยังรักกูอยู่ไหม ถ้ามึงไม่รักกูแล้ว กูจะเป็นฝ่ายไปจากมึงเอง กูเคยบอกมึงแล้วไง
ว่ากูรักมึง ขอแค่อยู่กูได้อยู่กับมึงกูพร้อมจะทำทุกอย่าง แต่ถ้ามึงหมดรัก หรือไม่ต้องการกูแล้ว กูก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน
วะ กูเคยเสียมีนไปคนหนึ่งแล้ว กูต้องมาเสียมึงไปอีกคน กูคงทนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้" ร่างสูงค่อยทรุดลงคุกเข่ากับ
พื้น พร้อมกับกุมมือร่างเล็กเอาไว้ วิน ยอมโยนศักดิ์ศรีตัวเองทิ้ง มาเฟียหนุ่มที่ทุกคนเกรง ยอมคุกเข่าให้กับคนตรง
หน้าเพียงแค่คนเดียว เขาไม่เคยกลัวอะไรมากมายขนาดนี้ เขากลัวร่างเล็กจะหันหลังให้เขาอีก กลัวเหลือเกิน กลัวไม่เหลือใคร มันทรมานยิ่งกว่าอะไรๆทั้งหมด
"ความผิดกูที่เคยหลอกใช้มึง กูยอมรับผิดหมดทุกอย่าง กูพร้อมจะแก้ไขมันนะพัด" วินเงยหน้าสบตากับร่างบาง พัดเบือนหน้าหนี
"....กู...ขอโทษนะ" พัดแกะมือที่ถูกเกาะกุมอยู่ ออกอย่างยากเย็นเพราะมือเขาสั่นไปหมด กลัวใจตัวเองจะใจอ่อน
ยอมยกโทษให้
"ฮึกก..อย่าทิ้งกูนะพัด" วินจับมือพัดแน่นไม่ยอมปล่อย
"ปล่อย.." พัดดึงมือตัวเองออก
"ไม่ กูไม่ปล่อย อย่าทิ้งกูพัด" ร่างสูงยันตัวเองขึ้นกอดร่างบางไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยไปไหน ราวกับว่าร่างบางจะหายไปจากชีวิตเขา
"อย่าไปเลยนะ" น้ำเสียงสั่นเครือของวินยิ่งทำให้พัดใจอ่อน
พัดหันไปมองรอบๆเขาตกเป็นเป้าสายตามากขึ้นเพราะร่างสูงเอ่ยคำที่ดูน่าสงสาร
"ออกไปคุยกันข้างนอก" ผมตัดสินใจลากไอ้คนตัวโตออกมาด้านนอก ....วินเดินตามพัดอย่างว่าง่าย ตอนนี้มาด
มาเฟียพังป่นปี้ไปหมด กล้ากับฝันที่รออยู่ที่รถรีบเดินเข้ามาหา
สีหน้าทั้งคู่ไม่ดีนักเพราะมีสายรายงานเรื่องนายตัวเองกำลังโดนหมายหัวจากมาเฟียกลุ่มอื่น
"นายครับ " ยังไม่ทันที่กล้าจะพูดอะไรร่างสูงก้ยกมือห้ามเสียก่อน
"พัด...เราดีกันนะ ...นะ" ร่างเล็กยังคงหลบตา เขารุกหนัก
"มึงจะเอาอะไร ให้กูทำอะไร กูยอมหมดเลยนะ ดีกันนะ กูยอมแล้ว ยอมทุกอย่างเลย"
"......" ผมยังคงเงียบ ผมกลัวนี่นา กลัวมันจะเป็นแบบเดิมอีก ผมไม่อยากเสียใจซ้ำๆหลอกนะ
"มึงจะให้กูไปตายก็ได้ ถ้ามึงจะหายโกรธกู" สายตาร่างสูงจริงจังจนร่างเล็กรับรู้ว่าเขาทำจริง ซึ่งพัดไม่ได้ต้องการให้
เขาตาย
เสียงเร่งเครื่องของมอเตอร์ไซ ดังขัดจังหวะการง้อ ของร่างสูง เขาไม่เอะใจเลยว่ากำลังมีมัจจุราชกำลังใกล้เข้ามา กล้ากับฝัน ที่อยู่ห่างพอสมควรกำลังจะตะโกนบอก
"นายครับระวัง" เมื่อมีมอไซมาจอดเทียบทั้งคู่
แต่ไม่ทันแล้ว
ร่างสูงหันไปมองตามเสียง ก่อนที่คนซ้อนท้ายจะเล็งปากกระบอกปืนมาทางใบพัด ซึ่งหันหลังให้
"พัด ระวัง" วินดึงพัดให้พ้นทางแล้วหันหลังกอดร่างบางไว้แน่น
ปัง
ปัง
เสียงปืนดังขึ้น แล้วก็ตามด้วยเสียงหวีดร้อง กล้ากับฝันวิ่งตามมอไซคันนั้นไป
อึ๊ก วินกอดพัดแน่นโดยใช้ตัวเองเป็นโล่บัง ผมอยู่ในอาการตกใจ เมื่อจู่ๆก็มีเสียงปืนดังพร้อมกับเสียงกรีดร้องของคน
ที่อยู่บริเวณนั้น วินมันกอดผมไว้ทำไม แล้ว ผมก็รู้สึกว่ามีแรงประทะจากทางด้านหลังของมัน วินกระตุกสองครั้ง มัน
กัดฟันกรอด
"พัด เป็นอะไรมั๊ย" จู่มันก็ซบลงที่ไหล่ผมแล้วไออกมา
"ไม่เป็นอะไร" ผมกอดตอบเพราะดูเหมือนมันจะทรุดลง
"ดีแล้วละ" มือผมที่เอื้อมไปด้านหลังก็สัมผัสเข้ากับของเหลวเหนียวๆ
"พัด ๆ ไอ้วิน เกิดอะไรขึ้น" เสียงพี่ภาคดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมๆกับวินที่ทรุดลงกับพื้นผมพยุงมันไม่ไหวเลยล้มไป
ด้วย
"ละ เลือดดด พี่ภาคเลือด พี่วินถูกยิง" ใจผมมันหล่นวูบ ความกลัวก่อขึ้นมาโดยอัตโนมัตที่เห็นร่างสูงแน่นิ่งไป....ไม่
จริง
ผมช็อค
"พี่วิน วิน ไม่เอานะ ตื่นขึ้มา ไหนมึงบอกจะอยู่กับกูไง วินๆ" ผมพยายามตบหน้าเรียกสติ แต่ไร้ซึ่งการตอบรับ
"ไม่ ไม่เอาแบบนี้ ไม่ ตื่นขึ้นมา" ผมร้องให้ออกมาจริงๆ คิมรีบมาดึงตัวผมออก
ผมร้องให้ตัวสั่นไปหมด เมื่อเห็นคนรักเลือดท่วมตัว นอนแน่นิ่ง ผมพยายามดันตัวเองออกจากการเกาะกุมของคิม
จะไปหาพี่วิน แต่ก็แทบจะไม่มีแรง วินมันปกป้องผม มันเอาตัวเองบังกระสุนให้ผม และนั่นพิสูจได้ว่ามันรักผม
มากกว่าชีวิตของมัน กำแพงสูงที่ผมตั้งไว้มันพังทลายลงมาอย่างง่ายดาย ใจผมจะขาดแล้วครับ มันเจ็บเหลือเกิน
"วิน กูขอให้มึงกลับมา ไหนมึงบอกจะทำตามที่กูบอกทุกอย่างไง มึงกลับมานะ ฮึก...ฮืออ พี่ภาค ช่วยพี่วินด้วย พี่ครับ
ช่วยหัวใจพัดด้วย" ร่างเล็กทรุดลงนั่งร้องให้อย่างหน้าสงสาร
"กูรักมึงนะพัด" วินเอ่ยเสียงจริงจัง ฮึก.....ภาพความทรงจำค่อยๆไหลมาในหัวผม
"มึงจะมาพูดอะไรตอนนี้วะ..." ฮืออออออ ร่างเล็กกำอกข้างซ้ายตัวเองแน่น
"กุอยากจะพูดกุก็พูด เพราะชีวิตกูมันไม่แน่ไม่นอน จะตายวันไหนก็ไม่รู้ กูแค่อยากบอกมึงไว้ เผื่อวันหนึ่งกุอาจจะไม่มีโอกาสบอกมึงไง" ...............
ตอนนี้หน่วยแพทย์กำลังช่วยชีวิตวินอยู่ ร่างสูงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ผมวิ่งตามรถเหมือนคนบ้า โดยที่คิมเอง
ก้ห้ามไม่ทัน ผมวิ่งจนตามรถจนหมดแรงล้มพับ พี่ภาควิ่งมาประคองร่างผมไว้ในอ้อมกอด
"ไอ้วินมันกระดูกเหล็กไม่ตายง่ายๆหรอก"
"พี่ครับ พัดรักมัน พัดรักมัน พัดไม่ผิดใช่ไหม พัด ฮึก..พัด" ผมร้องจนปวดหัวอยากจะพูดอะไรมากมายกับมัน แต่
สมองมันมันเหมือนโดนช็อต สติผมขาดลง แล้วทุกอย่างก็มืดลง มืดลง ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว เมื่อทุกอย่างดับลง........
+++++++++++++++++++++++++++++++++2BC+++++++++++++++++++++++++++++++
อัพเต็มร้อยแล้วนะคะ แฮะๆ อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว ต่อจากนี้ไป ไรท์จะขอเข้าสู่โหมด รักหวาน โหดมันส์ ฮานะคะ
เนื้อเรื่องมันจะไม่ได้ยาวอะไรมาก อาจจะดำเนินเร็วไปด้วยซ้ำ เพราะไรท์เองก็มือใหม่ ภาษาก็ไม่ได้สวยดีเด่อะไร อาจจะตกหล่นทำเอางงไปหลายคน 5555 ไม่ว่ากันเนอะ ไรท์เองก้จะพยายามแต่งให้มันโดนใจรีด ไม่รู้จะโดนป่าว
ฝากเม้นด้วยนะคะ กำลังใจในการเขียนต่อ คือคอมเม้นเล็กๆน้อยๆของรีดนะคะ จุฟๆ
-
ตอนที่ 20
"ไม่ อย่าไป วิน อย่าไป กลับมา อย่าไปนะ" ผมวิ่งตามวินที่เดินห่างผมออกไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่อยู่ห่างกันไม่มาก แต่ผมกลับวิ่งตามมันไม่ทัน วินหันมามองผมแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินต่อ ยิ่งวิ่ง เรายิ่งห่างกัน ไม่นะ
"วินนนน"
เฮือกกก
ผมเด้งตัวขึ้นมา เหงื่อเม็ดพลายเกาะเต็มใบหน้า ผมมองสำรวจไปทั่ว ห้องของโรงพยาบาล รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หลังมือ
สายน้ำเกลือห้อยระยาง นี่ผมหลับไปเท่าไหร่แล้วเนี้ย ในห้องไม่มีใครเลยสักคน ผมใจคอไม่ดี นึกถึงร่างสูง ขึ้นมา
ทันที ผมดึงสายน้ำเกลือออกอย่างไม่กลัวเจ็บ ขาก้าวลงจากเตียงคนไข้ ผมเห็นพี่ภาคคิมแล้วครีม และพระพายยืน
อออยู่ที่หน้าห้องใครบางคน ครีมยืนสะอื้นอยู่ ผมเดินตรงดิ่งไปหา
"พี่พัด" ครีมสะอื้นเรียกผม ทำไมทุกคนทำหน้าเศร้าแบบนั้นละ พี่ภาคหลบตาผม คิมเองก็เช่นกัน
"วินละ วินอยู่ไหน"
"พัด ทำใจดีๆนะๆ" พระพายเดินมากุมมือผม
"ไม่จริงอะ เป็นไปไม่ได้" ใจผมเต้นระรัว ทุกอย่างมันโหวงไปหมด มันตื้อจนคิดอะไรไม่ออก ขาผมอ่อนแรง
"ไม่เป็นระพัด ไอ้วินมัน...." มือหนาของพี่ภาคบีบไหลผมแน่นพลางมองเข้าไปในห้อง
"ผมไม่รอช้า ผลักประตูบานใหญ่เข้าไปทันที ผมไม่รู้แล้วข้างหน้าจะเจออะไร ขอแค่ผมได้เจอมัน ได้เห็นหน้ามัน
บนเตียงคนไข้ มีร่างของใครบางคนนอนแน่นิ่ง ผ้าห่มสีขาวคลุมมิดใบหน้า
"ไม่ ..ไม่จริง ไม่เอานะวิน" ขาผมอ่อนแรงเอาซะดื้อๆแต่ละก้าวกว่าจะถึงเตียงมันยาวมาก
หัวใจผมมันเหมือนถูกบีบจนหายใจแทบไม่ออก
ร่างนั่นนอนนิ่งไม่ไหวติง ผมเอื้อมมือไปดึงผ้านั้นออกช้าๆ
พรึบ
ใบหน้าหล่อคมที่ผมคุ้นเคย ดูสงบนิ่ง ...
"ฮึก...วิน...มึงทิ้งกู ไอ้เหี้ย ไหนมึงสัญญากับกูแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งกู มึงสัญญาแล้ว ฮือออ"ผมทุบมือลงบนอกแกร่ง
เหมือนโลกของผมถูกทลายลงตรงหน้า สิ่งสำคัญในชีวิตรผมมันตายจากผมไปแล้ว
"มึงไม่อยากฟังหรอว่ากูจะบอกอะไรมึง มึงไม่อยากง้อกูแล้วหรอ กูมาให้มึงง้องแล้วนี่ไง ...ฮึก... วิน" น้ำตาผมหยดลง
บนใบหน้าหล่อจนชุ่ม ผมค่อยๆปัดมันออก อย่างถนุถนอม...ผมไล้มือไปยังใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา อยากจะจดจำใบหน้ามันไว้ให้นานที่สุด
ใจผมมันโหยหาแต่มัน เรียกร้องหาแต่มัน ในตอนที่ทุกอย่างมันสายไป จะโทาใครได้ต้องโทษตัวเอง...
"กลับมานะวิน กูยอมแล้ว กูยอมคืนดีกับมึงแล้ว....มึงถามกูใช่ไหมว่ายังรักมึงอยู่รึเปล่า
กูรักมึงวิน ได้ยินไหมว่ากูรักมึง" ผมซบหน้าลงกับอกกว้างแล้วสะอื้นหนัก ผิดที่ผม ผมดื้อ ทั้งๆที่มันง้อตั้งหลายครั้ง
หลายหน ผมยังอยากจะพูดอะไรกับมันอีกเยอะ อยากจะบอกรักมันทุกวัน อยากจะอ้อนมันทุกวัน อยากจะกอดมัน
ทุกวัน แต่วันนี้ ผมต้องมากอดโดยที่มันไม่สามารถกอดตอบผมได้ ผมเจ็บเหลือเกิน
"ฮือออ วิน กูสัญญากูจะไม่ดื้อ ไม่แรด จะเป็นเด็กดีของมึง" ผมกระซิบแผ่ว
"มึงพูดจริงนะ " เสียงแหบพล่าแสนจะคุ้นหูถามผม
"อืมกูพูดจริงขอแค่มึงกลับมาหากู" ผมตอบกลับ
"มึงรักกูมั๊ย" เสียงนั่นถามอีก
"รักสิ กูระ...รัก มึง" หืม เสียงใครวะ ผมรู้สึกได้ถึงการขยับขึ้นลงของหน้าอกแกร่ง มันหายใจ วินมันกำลังหายใจผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตา แต่ก้ต้องหุบยิ้มเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
เห้ยยย
ผมที่กำลังจะเด้งตัวออกก็ถูกอ้อมแขนของใครบางคนรวบตัวเอาไว้เสียก่อน ร่างสูงลืมตาขึ้นมามองผม
"เหี้ยยยยยยยยยยย" ผมดันตัวเองออกจาก แล้วชี้นิ้วที่สั่งระริกไปยังคนที่พึ่งตายแล้วฟื้นขึ้นมา
"เหี้ย อะไร นี่กูผัวมึง" วินยิ้มอ่อนๆ
"มึง ๆ "ร่างเล็กค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วจับตัวผม อย่างหวาดๆ
"อะไร" ร่างสูงยิ้มอย่างนึกขำกับท่าทางของคนรัก
"ยังไม่ตายหรอ" ร่างเล็กหน้าซีด เมื่อนึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อกี้
"ยัง จะตายได้ไง กูยังไม่ได้ซั่มมึงเลย เดี๋ยวตายตาไม่หลับ" คำกวนหื่นๆดังออกมาจากปากร่างสูง ร่างเล็กตาเบิกโพลง
"นี่มึงหลอกกูเหรอ" ใบพัดโมโหกลบเกลื่อน ทั้งที่หัวใจมันพองโตที่รู้ว่าร่างสูงยังมีชีวิต
"ไม่บอกสักคำว่าตาย"
"ควายจริงๆเลยกู" ร่างเล็กเอามือทุบหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด หลงกลตาแก่นี่อีกแล้ว
"มาหากูหน่อยสิพัด" วินเรียกเสียงอ่อน เขาอยากจะกอดร่างเล็กแน่นๆ
พัดเองก็เขยิบเข้าใกล้ พอที่จะให้ร่างสูงเอื้อมถึง
"รักกูมั๊ย" ร่างสูงถามคนในอ้อมกอด
"ยังจะถามอีก ได้ยินไปหมดแล้วไม่ใช่ไง" ผมแขวะ
"หึ อยากฟังอีก พูดให้ฟังอีกทีได้มั๊ย" วินทำเสียงอ้อน
"กะ กูรักมึง" ร่างเล็กรีบพูดจนลิ้นพัน
"หึหึหึ น่ารักจริงเลยมึง กูก็รักมึงนะพัด กูสัญญาว่าจะดูแลมึงด้วยชีวิตรกูเอง"
วินจับใบหน้าสวยให้หันมามอง ที่ตอนนี้ หน้าแดงไปถึงหู
จุ๊บ
ริมฝีปากซีดประทับลงบนปากสีสด อย่านาน เนิ่นาน พัดหลับตาพริ้มรับจูบอ่อนโยนของวิน
"สัญญาแล้วนะห้ามคืนคำด้วย" ร่างเล็กบอกแล้วก้มลงซุกตัวกับอกกว้าง แล้วสวมกอดเขาแน่น
โอ๊ะ ใบหน้าหล่อทำหน้าเหยเก ด้วยความเจ็บ เพราะแรงรัดมันสะเทือนถึงแผล
"ขอโทษ"ผมรีบดูแผลที่หลังวิน
"มันไม่โดนจุดสำคัญ" วินบอกคงเห็นสีหน้าผมละมั้ง
"เจ็บไหม"ผมถาม วินสบตาผมแสดงสีหน้าจริงจังจนผมหน้าแดง
"กูกลัวมึงเจ็บมากว่า" มือหน้ากอบกุมหน้าผมไว้ พลางยกนิ้วขึ้นปาดน้ำตา
"-///-"
"กูไม่เจ็บสักหน่อย มึงอะเจ็บนอนพักเถอะ" ตอนนี้ผมไม่กล้าสบตามันแล้วครับ เขินจนอยากจะเอาหน้ามุดดิน พูด
ออกไปตั้งเยอะ T^T
"พัด อย่าทิ้งกูไปไหนอีกนะ" วินบอกกับผมแล้วจับมือผมไว้แน่น
"อืม ไม่หนีแล้ว กูจะอยู่กับมึงแบบนี้แหละ" ผมบอกก่อนจที่วินจะหลับตาลงช้าๆเพราะฤทธิ์ยา ผมแกะมือวินออก
เบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจัดการกับพวกที่อยู่ข้างนอก แหม่
แสดงกันเก่งเหลือเกิน น่าจะยกรางวัลนักแสดงตอแหลดีเด่นแห่งปีให้ซะจริงๆ
พอผมเดินออกมาจากห้อง ก็เจอพวกดาราหน้าใหม่นั่งกันหน้าสลอน
"หึ" ผมเชิดใส่
"พัด อ่า....อย่างอนสิ" คิมเป็นคนแรกที่เดินเข้ามากอดเอวผม พลางทำหน้ามุ้งมิ้งใส่ เหมือนแมวขี้อ้อน..
"กูไม่ได้งอล"
"อย่ามาแหล กูรู้ว่างอล นี่กูง้อมึงคนแรกเลยนะ" มันว่าแล้วเอาหัวทุยๆซุกไซ้ที่ไหล่ผม
"อ้อนมากไปและไอ้ดื้อ" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงใคร พี่ชายตัวดีของผมเอง หวงเมียใช่เล่น ดี จะแกล้งซะให้เข็ด คิมหัน
มาแลบลิ้นใส่คนดุแล้วหันมาอ้อนผมต่อ
"คิม มึงทำแบบนี้เดี๋ยวกูกูอดใจไม่ไหวหรอก" ผมแกล้งเย้าก่อนจะยกมือขึ้นประคองหน้าสวยๆของมัน ผมรู้ไอ้คิมมัน
เคยแอบรักผม แต่ตอนนี้มันคงไม่ได้รักผมแล้วละเพราะหัวใจมันไปอยู่ที่พี่ผมหมดแล้ว..ผมยิ้มที่มุมปากแล้วหันไปสบ
ตาพี่ชายตัวดี
"ทำไมอ่า.."
"มึงไม่รู้เหรอว่ากูนะ แพ้ ความน่ารักของมึง"
"อะไรวะ" คิมทำหน้างง ก่อนที่ผมจะลงมือทำอะไรที่คาดไม่ถึง ผมฉกชิงความหวานจากไอ้เพื่อนตัวดีตรงหน้า ปาก
ผมกับปากมันประกบกันแนบแน่น แต่ไอ้คิมนี่สิแมร่งดันเคลิ้มม ไอ้ห่า มันส่งเสียงหัวเราะ หึหึ เบาๆที่มีแค่ผมกับมัน
ได้ยิน ไอ้เตี้ยนี่กะแกล้งพี่ชายผมด้วยสินะ
"ไอ้เด็กบ้า" ผมกับคิมถูกแรงกระชากของใครบางคนให้ผละจากกัน หลังผมไปปะทะกับอกใครบางคนที่ออกมาเห็น
พอดี พี่ภาคมองผมตาเขียวปัด ผมแหงนหน้าไปมองคนที่ดึงผมออกจากคิม
"วิน"
"ไอ้เตี้ย เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง" คนตัวสูงดุผมเบาๆ ผมยิ้มแหย แล้วหันไปมองคิมที่กำลังกลั้นขำอย่างสุดชีวิต เพราะ
อะไร นะเหรอ พี่ผมมันงอนหน้าเห่อแดงตอนเห้นผมกับคิมจูบกัน แมร่งเขินเว้ยยย
"อะไรเล่า แล้วนี่ออกมาทำไม ทำไมไม่ไปพัก"ผมดุกับคนป่วย
"ก็มึงไม่อยู่นี่กูเลยออกมาตาม" ร่างสูงพูดแล้วเบือนหน้าหนี ผมไม่เคยเห้นมันในลุคนี้มาก่อน โหมดอ้อนของคนตัวโต
"ก็ออกมาหาพี่หาเพื่อน" พูดถึงเพื่อน ผมเหลือบไปเห็นพระพายที่ยังขำผมกับคิม พระพายรู้ทันว่าผมกำลังแกล้งใคร
"พัดนะ เล่นแรงเกินไปแล้วนะ ผมนี่อายแทนเลย" พระพายว่า แล้วเดินมาหาผม วินมองตามตาไม่กระพริบ
"ไม่ต้องทำตาดุใส่ผมหรอกครับคุณวิน ผมมั่นใจว่าพัดมันไม่ได้มีใจให้ผมหรอก"พระพายบอกยิ้มๆ
"ดีกันแล้ว ก็อย่าทำอะไรให้มันพิดพลาดอีกละ โอกาส มันไม่ได้หาง่ายๆนะพัด"พระพายพูดทิ้งท้ายก่อนจะขอตัวกลับ
เพราะเขาเองก็เหนื่อยล้าเต็มที หลังจ่ากส่งพระพายแล้วผมก็หันมาหาครีม ที่นั่งซบไหล่ของที่กล้าอยู่ อ่อคู่นี้นะ รักกัน
มานานแล้ว วินก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะกล้าเป็นคนดูแลครีมมาตั้งแต่เด็กสองคนนี้เลย อ่านะคงไม่ต้องอธิบายว่าเค้า
รู้สึกยังไงกัน
"ไปนอนได้แล้ว" ผมดึงคนตัวโตให้เข้ามาในห้องพัก โดยมีพี่ภาคกับคิมตามเข้ามา
"พี่บอกแล้ว ว่าไอวินมันกระดูกเหล็ก ไม่ตายง่ายๆหรอก" พี่ภาคยิ้มขำ แต่สายตาที่สบกับวินมันไม่ขำเลย เหมือนสอง
คนนี้มีลับลมคมในอะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้ผมรู้
พี่ภาคคุยกับพี่วินอยู่นานจนผมกับคิมหลับคาโซฟารับแขก.....
+++
+++
++
"คิม" เสียงทุ้มต่ำเรียกเจ้าตัวเล็กที่นอนข้างๆผมที่กำลังงัวเงียตื่นขึ้นมาเพาะปวดฉี่ ผมหันไปเห็นพี่ภาคอุ้มคิมในท่า
เจ้าสาว
"กลับแล้วหรอพี่ภาค"
"อืม เรานะจะกลับเลยมั๊ยพี่จะไปส่ง" พี่ภาคถามผมส่ายหน้า
"จะอยู่กับพี่วิน" ร่างสุงของพี่ชายพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะอุ้มคิมที่หลับเป้นตายออกไป
ผมหันไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ มันนั่งมองผมตาแป๋ว
"ทำไมยังไม่นอนอีก" ผมถามเสียงดุ คนบ้าอะไรอึดชิปหาย นี่มึงโดนยิงหรือหกล้มวะผมอดไม่ได้ที่จะแอบแขวะในใจ
"รอเมียมานอนข้างๆ" มันตอบหน้าตาย แต่ผมนี่สิ หึหึ หน้าร้อนไปถึงหู
"บ้า-////-" ผมแกล้งว่าแล้วเดนเข้าห้องน้ำไป พอผมออกมาก็เห็นมันนั่งท่าเดิมมองผมเหมือนเดิม
"พัด"เสียงนุ่มเรียกผมเบาๆ
"หืม"
"มาหาหน่อยสิคิดถึง"
"อยู่ใกล้กันแค่นี้จะมาคิดถงคิดถึง" ผมก็ว่าไปงั้นแหละครับกลบเกลื่อนความอาย ก่อนจะก้าวเท้าและลากเก้าอี้ไปนั่ง
ข้างๆเตียงมัน
"ไม่เอามานั่งบนนี้" มันตบมือลงบนตักแกร่ง
"ไม่เอาเดี๋ยวมึงเจ็บโดนยิงมานะอย่าลืมสิ" ผมเอ็ดใส่ร่างหน้าทำปากยู่ ไอ้ห่า ทำหน้าตาไม่เข้ากับอายุเลยมึง แต่ก็ น่า
รักอะนะ คนหล่อทำอะไรมันก็ไม่ผิดหรอก จะว่าไปมันอายุก็ขึ้นเลข3แล้ว แต่หน้ามันนี่เด็กมากอะ เหมือนยี่สิบกว่าๆ
วู้วว อิจฉาวะ
ผมไม่ขยับ มันเลยดึงผมขึ้นไปแทน
เห้ยย
ผมร้องเสียงหลงไม่ใช่เพราะตกใจ แต่กลัวมันเจ้บมากกว่า
"นั่งแบบนี้สิ ถึงจะหายคิดถึง" มันว่าพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ผมไว้ ตอนนี้ผมนั่งอย฿บนตกแกร่งของมันหลังผมแนบ
กับอกกว้าง มือมันสอดมากอดเอวผมไว้ จมูกโด่งก็คลอเคลียที่แก้มนุ่มของผม หน้าผมร้อนฉ่าเหมือนดดนเอากะทะ
ร้อนมาแนบ
"ไม่เจ็บหรอ"ผมแสร้งถาม
"ไม่อะสบายๆ โดนหนักกว่ายังเคยเลย" วินบอกอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
"แล้วมึงจะโดนอะไรอีกมั๊ยอะ" คำถามที่ทำให้มันหน้าเครียดลงไปนิดแต่ก็ฝืนยิ้มออกมา
"ชินแล้ว...กับเรื่องแบบนี้" ชินหรอ แต่กุไม่ชินนะ จู่ๆผมก็เกิดอาการหวิวๆในใจ มันรู้สึกกลัวแบบแปลกๆ กลัวว่าจะ
เสียคนตรงหน้าไปอีก กลัวเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าที่ผ่านมามันใช้ชีวิตยังไง ผ่านห่ากระสุนมาแล้วกี่รอบ เจ็บตัวมาแล้วกี่
หน มันถึงได้อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ อันที่จริงผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมากมากไปกว่าคำว่ามาเฟียพ่อลูกติดเลย ซึ่งจริงแล้ว
สมิงจะเป็นลูกพี่ภาคก็เถอะ หน้าผมหม่นลงจนคนข้างหลังสังเกตุเห็น
"คิดอะไร อยู่ครับ บอกพี่ได้ไหม" ร่างสูงกระซิบที่ข้างหู
"ไม่มีไร หรอก" ผมบอกปัด เพราะมันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอย่างมันที่จะต้องมากังวลเรื่องเป็นเรื่องตาย
"อย่าคิดมากนะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก"มือหนาลูบหัวผมอย่างปลอบประโลมราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
"อืม"ผมเอนตัวพิงกับอกแกร่ง แล้วสอดมือประสานกับฝ่ามือของวินไว้
"ง่วงยัง" วินถาม ผมพยักหน้า เขาเอนตัวนอนตะแคงแล้วดึงผมลงนอนข้างๆ นี่ถ้าพยาบาลมาเห็นได้ด่าผมตายข้อหา มานอนเบียดคนไข้
พี่วินกระชับอ้อมแขนรัดเอวผมไว้แน่น ผมนอนหนุ่นแขนพี่เขาแล้วหหน้าซุกกับซอกคอหนา ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
พร้อมๆกับคนข้างกาย จนเราหลับเข้าสู่ห้วงนิทรา.....
วินนอนรักษาตัวอยุ่ไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยายบาล ระหว่างที่อยุ่ลูกน้องของวินกับพี่ภาคผลัดกันมาเฝ้ายามจนผม
ผิดสังเกตุ หรือจะมีเรื่ออะไรกัน ซึ่งผมเองก้ไม่รู้อะไรมาก เพราะผมเองก็ถูกเหล่าบอร์ดี้กาด ประกบอยู่ตลอดเวลา
โดยมี ขวัญเป็นคนคอยคุ้มกัน ซึ่งผมถามขวัญเท่าไหร่มันก็บอกว่าไม่มีอะไร นายเป็นห่วงเฉยๆ ผมก็ไม่อยากจะซักให้
มากความ มีผัวเป็นมาเฟียนี่เนอะ ศรัตรูเยอะ -*- เลยซวยมาถึงเมียอย่างกูนี่ไง ไอ้สาสสส ผมประชดตัวเองในใจ
วันนี้ผมเข้ามาที่บ้านเพราะสมิงอยู่คนเดียว ..
"แม่คร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ" เสียงหวานดังมาจากบันไดชั้นสอง ร่างเล็กของสมิงวิ่งทักๆลงมา
"สมิงอย่าวิ่งสิลูก" ผมดุ เด็กน้อยหน้ายู่ไปนิดแต่ก็ยอมทำตาม ร่างเล็กเดินมาหาผมแล้วกอดหมับที่เอวบางของผม
"คิดถึงแม่พัดจัง"
"คิดถึงเหมือนกันครับคนเก่ง" ผมย่อตัวลงนั่งแล้วกดจูบเอบาๆที่พวงแก้มย้วยๆของสมิง
"อ่า หมิงเขิน วันนี้หมิงโดน เพื่อนหอมแก้มด้วยละครับ" หลังจากที่ผมพาสมิงน้อยมานั่งตักที่ห้องนั่งเล่น จู่เด็กน้อย
ก้พูดขึ้นมา ผมย่นหัวคิ้ว
"ใครครับ"
"พี่ พระเพลิง" ร่างเล็กทำปากจู๋ พระเพลิง
"หืม"
"พี่ป6ที่โรงเรียนครับ" เด็กน้อยบอกพร้อมทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ
"แล้วเค้ามาหอมหมิงทำไมละครับ"
"ไม่รู้ครับ ตอนนั้นหมิงโดนแกล้ง แล้วร้องให้ จ่พี่เค้าก็มาหอมแก้มหมิงเฉยเลย" หน่อยไอ้เด็กบ้าบังอาจมาหอมแก้ม
ลูกชายกูด้ายยยย ผมได้แต่แค้นในใจ อย่าให้เจอนะมึง จะตบให้กะโหลกบู้เลย
"อ่า แม่พัดครับ..หมิงหิวแล้วอะ" ร่างเล็กหันมาอ้อน ผมเลยบอกให้แม่บ้านจัดโต๊ะ
หลังจากินข้าว แล้วพาสมิงอาบน้ำ นอนดูการ์ตูน จนเด็กน้อบหลับคาตักผม
"พระเพลิง อืม อย่างนี้ต้องสืบ" ผมคิดไว้ในใจ ก่อนจะอุ้มสมิงกลับไปนอนที่ห้องเล็ก ห้องนอนของสมิง ผมกลับมา
อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน ก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนนุ่ม คิดถึงร่างสูงที่ยังอยู่ที่ร้าน พึ่งจะหายป่วยแท้ๆ ผมได้แต่คิด ไม่
อยากน้อยใจหรอก ที่มันไม่ค่อยมีเวลาให้ เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่นรับผิดชอบเป้นของตัวเอง พี่ภาคเองก็เงียบหาย
ไปหลายวัน ไอ้คิมก็ต้องไปดุแลกิจการร้านอาหารของมัน ครีมเองต้อนนี้ก็กำลังวุ่นเพราะเรียนหมอ...ทั้งบ้านเหลือแต่
ผมกับสมิง พรุ่งนี้ผมจะไปส่งสมิงที่เรียน หึ จะไปดูหน้าไอ้เด็กที่มันกล้าลามปามลูกผม.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2 b c
คึคึคึ มาวางทุ่น
ว่าแต่ใครมันกล้าหอมสมิงลูกชายช้านนนนนนนนนนนน
ไว้เจอกันตอนหน้า ตอนแรกกะว่า 20 ตอนจบ สงสัยมันจะไม่จบง่ายๆ
-
special valentine
ตอนพิเศษคะ อาจจะมีเกียวพันกับเนื้อเรื่องบ้างนะคะ อิอิอิ
หลายวันมานี้ผมไม่ได้เจอพี่วินเลยอะ โทรไปก็บอกแต่ทำงานๆ คอยดูนะกลับมาเมื่อไหร่แม่จะจับขึงเลย (-*- พูดมา
นี่ได้ดูสภาพตัวเองมั๊ยคะคุณพัด >ไรท์)
แล้ววันี้ก็เป็นวันสำคัญด้วยนะ ผมนี่อุตส่าเข้าครัวแต่เช้า ทำเค้ก ทำขนม ไว้
ไอ้ผัวบ้า....
R...r R...r
"ว่าไงกล้า" ผมกรอกเสียงลงไป แต่อีกฝ่ายกลับอึกอัก
"//คุณพัด..ครับคือว่า นาย//" ปลายสายเงียบไปน้ำเสียงดูเป็นกังวล
"อะไร วินเป็นอะไร พี่กล้า" ผมเริ่มร้อนลน
"//คุณวินถูกลอบทำร้ายครับ ตอนนี้นอนพักอยู่ นายบอกไม่ให้ผมบอกคุรพัดแต่ว่าผมกลัว คุณมาดูใจคุณวินไม่ทัน//"
แข้งขาผมพากันอ่อนยวบทันทีมือสั่นจนจะจับโทรศัพท์ไม่ไหว
"กล้าส่งคนมารับพัดที่บ้านด้วยนะครับผมจะไปหาพี่วิน" ผมเริ่มสะอื้น ใจมันพาลกลัวไปหมด
"ครับคุณพัด"
ตลอดระยะเวลาเดินทางหัวผมมันคิดไปต่างๆนาๆกลัวมันไปหมดทุกอย่าง ผมเร่งขวัญให้ขับเร็วขึ้นอยากไปให้ถึง
เร็วๆ
"บอกให้ระวังๆไม่เคยเลย นายก็เหมือนกันดูแลเจ้านายยังไงห๊ะ" ผมที่กังวลจนจิตตกหันไปพาลใส่ขวัญที่ขับรถอยู่
"ใจเย็นๆครับคุณพัดนายไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ" ขวัญปลอบ
"เย็นบ้าอะไรละ ใจฉันมันร้อนจะตายอยู่แล้วเนี้ย ขับให้มันเร็วๆหน่อยเซ่"ผมเร่งขณะที่เรากำลังอยู่กลางทะเล ผมเห็น
เกาะอยู่ลิบๆ ทันที่ที่เรอจอดเทียบท่าผมรีบขึ้นฝั่งทันที เท้าเล็กของผมก้าวฉับๆขึ้นบ้านทันที
"หนูพัด" เสียงป้าแช่มแม่บ้านร้องทักผมด้วยความตกใจ
"พี่วินละครับป้า"ผมถามเสียงสั่น
"นอนพักอยู่ด้านบนคะ" ผมรีบก้าวเข้าซอยขึ้นไปยังห้องเป้าหมาย
ผมถือวิสาสะไม่เคาะประตู
ผัวะ
ผมเปิดประตูเข้าไปก็พบ ร่างสุงนอนเหยีดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
"วิน" ไม่มีเสียงตอบรับ ผมค่อยหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเขา...มือบางของผมสัมใบหน้าซีดของเขาอย่างแผ่วเบา
"ทำไมชอบให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยละครับ" ผมเฝ้ามองใบหน้าหล่อเหลาของพี่วินที่กำลังหลับสนิท ก่อนจะกดจูบ
เบาๆที่ริมฝีปากหยัก
หมับ
!!!!!!
จู่ๆพี่วินก็กอดหมับเข้าที่ตัวผมแล้วดึงลงไปนอนกอด ร่างหน้าใต้ผ้าห่มนั่นใส่แค่กางเกงนอนเท่านั้น ใบหน้าสวยซุกลง
ที่เนินหน้าอกแกร่งอย่างช่วยไม่ได้
"ลักหลับพี่หรอใบพัด" ร่างสูงยิ้มขำ ดูไม่เห็นเหมือนจะป่วย หรือโดนยิงเลย
"-///- ใครจะมาลักหลับคนแก่ละ แล้วนี่พี่เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
วินพยักหน้า
"เจ็บตรงนี้"พร้อมกับชี้ไปที่หัวใจ
"เจ็บตรงที่เมียไม่ยอมมาหา"แถมตีหน้าเศร้าใส่ผมอีก
"งะ...- -*" โดนหลอกอีกละ ไอ้แก่นี่ มันจับฆ่าถ่วงทะเลจริงๆ ผมหน้ามุ้ยใส่แล้วหันหลังให้แกล้งงอลแมร่ง ไอ้แก่บ้า
"นี่....รู้ไหมว่าคิดถึง" มือหนาพลิกตัวให้ผมหันไปหา พี่วินกระซิบข้างๆหูผม พร้อมกับซุกกไซร้ลงที่ซอกคอขาว
"อื้ออ รู้ ก็คิดถึงเหมือนกัน แล้วนี่มาหลอกกันว่าโดนลอบทำร้ายได้ยังไงครับ" ผมถามแก้มป่องอย่างงอลๆ
"ถ้าไม่บอกแบบนั้นเมียจะมาหาหรอ" วินแกล้งว่า ใชมันเป็นแผนของเขาเอง โดยมีกล้ากับขวัญเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
++++++++++++++++++++++++++++
อื้อออออ อ่า วะ วิน... ช้าๆ อ๊า ช้าหน่อย อื้อออ อ๊ะ อ๊ะ...เสียงครางระงมของพัดบอกให้คนตัวสูงผ่อนจังหวะให้ช้าลง
แต่ เขากลับทำตามไม่ ยังคงกดเอวถี่ลงไปไม่ยั้ง
"พัด อูวววว ฟิตสุดๆ " วินครางอย่างสุขสม มือหน้าจับเอวบางไว้มั่นก่อนจะกระแทกแท่งร้อนลงไปสุดแรง จนพัดกรีด
ร้องเสียงหลง
"อ๊ะ อื้อออ ตรง นั้น วิน ตรงนั้น แรงอีกๆ"
"ตรงนี้หรอ อื้ออ ตอดวินเยอะๆ วินชอบ อื้ออ" กายหนากดย้ำตรงจุกกระสันเน้นๆหลยครั้งจนร่างบางแทบจะทนไม่
ไหว
"ฮ๊า วิน วิน เสียว มากเลย" ร่างเล็กกัดปากจนสีซีด มือบางจิกลงบนหมอนก้นงอนลอยสูงเด่น ร่อนตามแรงกระแทก
"เอาอีก ๆ อย่างนั้น แรงๆเลย พัด พัดจะไม่ไหวแล้ว เอาพัดแรงๆ" ใบพัดครางซีดปากพร่ำบอกให้อีกคนเอาแรงๆ วิ
นทำตามสนอง กระลงไปไม่ยั้ยแรง ร่างบางโยกครอนอย่างหน้ากลัว ยิ่งเสียสียิ่งเสียวซ่าน
"อ๊า.....ไปแล้วจะไปแล้ว อื้ออออ" พัดปล่อยปล่อยออกมาจนหมด ร่างเล็กหอบแฮกอยู่ใต้ร่างสูง ช่องทางรักตอดหนัก
จนคนตัวโตทนไม่ไหว กระแทกซ้ำลงไปหลายครั้งก่อนจะปล่อยน้ำรักจนเอ่อล้นออกมาจากช่องทางด้านหลัง ร่างสูง
ทาบตัวลงบนแผ่นหลังเล็กพลางดูดเม้นจนเป็นรอย
"อ๊ะ...เจ็บนะ" พัดร้องบอกเสียงเขียว วินยิ้ม
"อีกรอบนะ" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะตอบแก่นกายใหญ่ก็กระแทกสวนเข้ามา
"อื้อออออ อ๊ะ "
ตับ ตับ ตับ ตับ
ฟึบ ฟับ ฟึบ
สวบๆๆๆ
บทเพลงรักบรรเลงตั้งแต่ช่วงสายของวันกว่าจะจบก็เกือบเย็น ร่างเล็กสลบไปแล้วเหลือแต่พ่อคนอึดนี่นอนยิ้มอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก
"รักนะครับเด็กน้อย" วินทำความสะอาดตัวให้ใบพัดพร้อมกับใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะจัดการกับตัวเอง แล้วลง
ไปด้านล่าง เพื่อจัดการอะไรบางอย่างที่ยังค้างคา
20.40น
"อ๊ะ...ซีดดด" ผมขยับตัวลงจากที่นอน แต่ทำไมห้องมันมืดอย่างนี้ละ มือกวาดมือไปทั่วเตียงขนาดใหญ่ ไร้ร่างของคน
ตัวสูงใจผมกระตุกวูบ ทุกอย่างมันดูเงียบเชียบผิดปรกติ มีเพียงแต่เสียงคลื่นลมทะเลดังหวีดหวิวจนหน้าใจหาย
"พี่วิน พี่วินครับ" ผมร้องเรียกหาร่างสูง แต่ไร้เสียงตอบรับ ผมไม่กล้าลงจากเตียงแล้ว กลัว
"พี่วิน"
....
พี่ครับ ผมร้องเรียกขณะเดินลงบันไดมาเรื่อยๆ
พี่กล้า
พี่ขวัญ
ป้าแช่ม
ผมค่อยๆคลำทางลงมาด้านล่างโดยใช้ไฟจากหน้าจอมือถือ
มันเงียบ เหมือนไม่มีใครอยู่เลย ไปไหนกันหมด
กี๊ดดดดดดดดด เสียงเหมือนอะไรบางอย่างกรีดลงบนกระจก จนผมต้องอุดหู ไม่นะ
คงไม่ใช่
ผีพี่มีน
หรือพี่มีนจะโกรธที่ผมแย่งพี่วิน
ไม่นะ
พอคิดได้ดังนั้น ผมนี่รีบใส่เกียร์หมาวิ่งขึ้นห้องเลยครับ หลับตาวิ่งด้วยเก่งปะละ
ปัง
เฮือกกก
ผมสะดุ้งทันที่ที่ปิดประตูห้อง แต่ประตูระเบียงมันเปิดออกเอง สายลมพัดเอาผ่านม่านปลิวไหว เหมือนฉากในหนัง
สยองขวัญเลย
"ฮึก...พี่วิน...พี่อยู่ไหนอะ พัดกลัว" ผมก้มหน้าลงซุกกับเข่า
Rr..R.r rrrrrrrrrrr
เหี้ยยยย
ผมอุทานลั่นด้วยความตกใจเพราะจู่เสียงโทรศัพท์ผมมันก็ดัง ตกใจหมด
"พัด"
"ฮึกก พี่วิน ฮึก พัดกลัว" ผมกรอกเสียงสะอื้นลงไปทันทีที่รับสาย
"พัด" เสียงพี่วินเรียกในโทรศัพท์
"ครับ"
"ออกมาที่ระเบียงสิ" ผมเดินออกไปที่ระเบียงตามคำสั่ง ผมก้าวช้าๆ อย่างหวั่นๆ
ระเบียงที่มองเห็นหาดทรายและทะเล เงาตะคุ่มๆด้านกำลังส่งยิ้มให้ผม
"พัดครับ"เสียงทุ่มนุ่มเรียกชื่อผม
"ครับ" ผมมองลงไปยังด้านล่างที่ตอนนี้มีแสงไฟจากเทียนค่อยๆถูกจุดขึ้น ที่ละดวงๆ จนมันเป็นตัวอักษรที่ล้อมไป
ด้วยรูบหัวใจ ใจผมเต้นระรัว หลังจากอ่านข้อความบนผืนทราย
wii you married me
น้ำตามันก็เอ่อล้นออกมาด้วยความปิติผมค่อยเดินลงมาจากห้อง
"พี่อยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีพัด" ดวงตาเรียวจ้องมาที่ผม ผมค่อยหันหลังให้พี่วินแล้วเดินลงมาที่ชั้นล่าง ระหว่างที่คุยกับพี่วิน ดวงตาผมร้อนผ่าวใจเต้นแรง
"ครับ"
"ทุกวันนี้สิ่งสำคัญสำหรับพี่คือพัด"
"ครับ" ผมเดินมาถึงหาดทรายขาวละเอียด โดยมีพี่วินยืนอยู่ด้านหน้า ผมลดโทรศัพท์ลงแล้วค่อยๆก้าวเดินเข้าไปอยู่
ในวงหัวใจ
"พี่อยากใช้ชีวิตร่วมไปกับพัด อยากให้พัดเป็นของพี่โดยสมบูนณ์แบบ" น้ำเสียงนุ่มลึกและจริงจังยิ่งทำให้ผมใจสั่น
และยิ้มจนแก้มปริ
"พัดละอยากอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิตไหม" พีวินช้อนคางผมให้สบตา
"ครับพัดอยากอยู่กับพี่วินไปตลอดชีวิต" พี่วินยิ้มกว้าง
"งั้นพัดแต่งงานกับพี่นะ"...คงไม่ต้องตอบอะไรมากมาย ผมพยักหน้าตอบน้ำตาผมไหลออกมาด้วยความดีใจ เมื่อพี่วิ
นหยิบกล่องกำมหยี่สีแดงออกมาจากระเป๋า แหวนเงินที่ร่างสูงออกแบบเองกับมือ ที่สลักคำว่า Forever yong ไว้
หมายถึงยืนยาว และตลอดไป
ร่างสุงบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของผม
"วินรักพัดนะครับ"
"พัดก็รักพี่วินะครับ" ผมสวมกอดร่างสูงด้วยความรักที่เอ่อล้นจนเต็มหัวใจ.....
วี๊ดดดดด ตูม เสียงพลุที่ถูกจุดขึ้นเหนือท้องฟ้าสีดำสนิท มันสว่างวาบ จนเห็นใบหน้าของร่างสุงที่มีน้ำใสๆตรงขอบ
ตา ผมยิ้มอย่างมีความสุข เรากอดกันท่มกลางแสงสีของพลุ
พรึบ
ไฟฟ้ากลับมาส่องอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเห็นทุกที่เดินล้อมรอบเข้ามา ในมือถือตระกร้าใส่กลีบดอกไม้ไว้เต็ม ทุกคน
พร้อมใจโยนกลีบดอกไม้สีสวยมาที่ผมกับพี่วิน ผมหัวเราะกับเซอร์ไพร์ที่ยากจะลืม ทุกคนยิ้มแย้ม และร่วมยินดีไป
กับผม
ครีมยืนกอดกับกล้า คิมกับพี่ภาคที่ส่งยิ้มาให้ผม พระพายกับพระเพลิง หึไอ้เด็กแสบ แล้วก็ขวัญ และเหล่าคนงานอื่นๆพากันส่งเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี
ผมกับพี่วินสบตากัน แล้วหัวเราะออกมามือหนายกขึ้นปาดน้ำตาให้ก่อนจะก้มลงประทับจูบ
จูบที่สัญญาว่าจะรักกันไปชั่วชีวิต
จูบที่สัญญาว่าจะไม่แยกจากกันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
จูบที่บอกว่า เรารักกันมากแค่ไหน
รอบตัวผมมีแต่เสียงวี๊ดวิ้ว แต่ผมไม่สนแล้วครับ หูมันอื้อออ จนเมื่อ
"เย้ๆๆๆๆๆๆๆ แม่พัดโดนจูบๆๆ" เสียงเล็กๆที่ผมคุ้นเคย ดังออกมา สมิง โดยมีไอ้เด็กพระเพลิงจับมืออยู่ข้างๆ-*-
ผมถึงได้ผละจากร่างสูง
แล้วปาตี้เล็กๆก็เกิดขึ้นบนหาดทราย มีเวทีเล็กที่มีนักดนตรีขับกล่อมเสียงเพลงแห่งความรัก ผมนั่งอยุ่บนตักแกร่ง
จ้องแหวนที่สวมอยู่พร้อมหับหมุนไปมา อย่างหวงแหน พี่วินนั้งโอบเอวผมไว้พลางยกมือผมจูบลงบนแหวน
"อายกูบ้างเหอะไอ้วิน" พี่ภาคแซว "สัส หวานจนทะเลจะกลายเป็นน้ำเชื่อมอยู่ละ"
"เสือกกูจริง"วินว่าขำ
"ก็ไม่ต่างอะกับไอ้คิมไม่ใช่ไงดุซินั่นจะแดกหูพี่อยะ ไอ้คิม เห้ย" ผมเอากระดาทิชชู่ปาใส่ มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม ไอ่
ห่านี่ พอเหล้าเขาปากละก้อ ต่อมหื่นกำเริบ แล้วนี่ลูกกูไปไหน ผมมองหาสมิง สายตากวาดไปทั่วหาด นั่นไง กูว่า
แล้ว ม่อเก่งเหมือนพ่อมันชิบหาย
ผมมองไอ้เด็กพระเพลิงที่กำลังจับสมิงนั่งตัดบนหาดทรายแล้วชวนลูกผมดูดาวจับมือถือไม้ ไอ้ลูกผมก็ไม่รู้ทำไม วันๆ
ก็เอาแต่ร้องหาไอ้เด็กบ้านั่น นี่ถ้าไม่ติดว่าพระพายเป็นอามันนะผมได้จับมันถ่วงทะเลแน่....แล้วผมก็หันไปเห็นลูก
น้องคนสำคัญของพี่วิน
-/////-
ผมได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่รู้สองคนนั่นไปรู้จักกันตอนไหน ตรงชายหาดห่างออกไป
//พี่ขวัญกับพระพายกำลังจูบกัน//
ผมสลัดความคิดหื่นๆออกไปแล้วมองไปยังบนเวที....
"เดี๋ยวผมมานะ" ผมบอกขณะที่ทุกคนกำลังดื่มดำกับบรรยากาศและอาหาร ผมลงจากตักแกร่งและเดินไปยังหลัง
เวที ผมกระซิบกับนักดนตี แล้วขึ้นไปยืนบนเวทีไฟดรอบลงและสว่างตรงผมนั่งสบายๆกลางเวที ในมือถือกีต้าร์ไว้
ก่อนจะดีเบาๆ
"วินครับ..."ผมเรียกทำให้บรรยาดูเงียบลง ทั้งโต๊ะหันมาที่ผม ผมยิ้มอ่อนโยน
เสียงเกากีต้าร์พร้อมๆกับเสียงเครื่องเล่นอื่นๆค่อยๆดังขึ้น
เสียงเพลงขับขานผมค่อยๆร้องเพลงให้วินฟัง เสียงใสๆทรงเสน่ห์ขับกล่อมให้ทุกคนอยุ่ในภวัง
if there were no words
no way to speak
i would still hear you
if there were no tears
no way to feel inside
i’d still feel for you
ต่อให้โลกใบนี้ไม่มีคำพูด
ไม่มีวิธีที่คนจะพูดได้
ฉันก็ยังได้ยินเสียงเธอ
ถ้าหากโลกนี้ไม่มีน้ำตา
ไม่มีความรู้สึกลึกๆ
ฉันก็ยังรู้สึกถึงเธอ
and even if the sun refused to shine
even if romance ran out of rhyme
you would still have my heart until the end of time
you’re all i need, my love, my Valentine.
ต่อให้ดวงอาทิตย์จะไม่ส่องแสงอีก
ต่อให้บทกลอนจะไม่มีความหวานซึ้ง
หัวใจฉันก็ยังคงอยู่ในกำมือเธอตลอดไป
คุณคือทุกสิ่งที่ฉันต้องการ ความรักของฉัน สุดที่รักของฉัน
all of my life
i have been waiting for
all you give to me
you’ve opened my eyes
and shown me how to love unselfishly
ตลอดชีวิตของฉัน ฉันเฝ้ารอคอย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมอบให้ฉัน
คุณเปิดดวงตาของฉันให้มองเห็น
ทำให้ฉันได้รู้ว่าความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวมันเป็นเช่นไร
i’ve dreamed of this a thousand times before
in my dreams i couldn’t love you more
i will give you my heart
until the end of time
you’re all i need, my love, my Valentine
ฉันได้แต่ฝันถึงเรื่องนี้เป็นพันครั้ง
เรื่องที่ฉันรักเธอจนไม่สามารถรักได้มากกว่านี้อีกแล้ว
ฉันขอฝากหัวใจฉันไว้กับเธอตลอดไป
คุณคือทุกสิ่งที่ฉันปรารถนา คุณคือคนรักและความรักของฉัน
and even if the sun refused to shine
even if romance ran out of rhyme
you would still have my heart until the end of time
’cause all i need is you, my Valentine
you’re all i need, my love, my Valentine
หากว่าพระอาทิตย์ไม่ส่องแสง
หรือแม้กระทั่งบทกระวีไร้ความหวาน
เธอก็ยังมีหัวใจฉันอยู่ในกำมือเสมอ
เพราะทุกสิ่งที่ฉันต้องการคือเธอ ที่รัก
เธอคือสิ่งที่ฉันปรารถนา ที่รัก
หลังจากจบเพลงทุกตบมือให้ผม โดยมีพี่วินที่ยืนดอกไม้มาให้ผม
"ขอบคุณครับ"ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับโน้มคอผมลง ผมยิ้มรับกับจูบรสหวานอีกครั้ง จูบที่ผมจะจำจนเนินนาน
The End
-
ตอนที่ 21
"หมิงเสร๊จรึยังครับ เดี่ยวไปโรงเรียนสายนะ" ร่างบางยืนอยุ่ที่หน้าประตูห้องของไอ้ตัวเล็ก พลางมองหาเด็กน้อยที่
เรียกตัวเองว่าแม่ สมิงเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ลูกชายวันสิบขวบกว่าๆ เดินยิ้มมาแต่ไกล
"แม่ฮะ หมิงหล่อมั๊ย" เด็กน้อยถามคอเอียงอย่างน่ารัก
"หล่อครับ หล่อเหมือนแม่เลย" สมิงทำหน้ายู่
"ถ้าสมิงหล่อเหมือนแม่ หมิงไม่หล่อดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินผ่านผู้เป็นแม่ที่กำลังภูมิใจกับความหล่อที่ลูกน้อยส่ายหัวแล้วเดินหนี
"แม่พัดหล่อตรงไหน วู้วว" เด็กน้อยพึมพำ แล้วเดินไปที่ห้องครัว
"อาวหนูหมิง แม่พัดละค่ะ" สาวใช้คนสนิทเอ่ยถามเมื่อเห็นคุณหนูเล็กของบ้านเดินมาคนเดียว
"ง่า อยู่นั่นไงครับ พี่ส้ม" สมิงชี้ไปที่ใบพัด
"หมิงครับวันนี้แม่พัดขอไปส่งหมิงที่โรงเรียนนะครับ" สมิงยิ้มดีใจเมื่อรุ้ว่าพัดจะไปส่ง
"จริงนะ...แม่จะไปส่งหมิงจริงๆนะ"
"ครับ...งั้นเรารีบกินข้าวดีกว่าเนอะเดี๋ยวจะสายเอา" ร่างบางกล่าวยิ้มๆ คนตัวเล็กรีบกินข้าวจนแก้มตุ่ย
"แม่อะเร็วฮะ" สมิงน้อยพอมาถึงหน้าโรงเรียนก็รีบให้เขาลงไปส่งที่ห้อง
"สมิงครับอย่าวิ่งสิครับเดี๋ยวล้ม" พัดรีบวิ่งตามสมิงที่วิ่งทักๆตัดสนามหญ้าไป
ร่างกลมวิ่งไปหัวเราะคิคัก
"แม่หมิงวิ่งเป็นเต่าเลย"เด็กน้อยหันมาแซวโดยที่ไม่ทันมองว่ามีใครบางคนเดินมา
ตุบ
อ๊ะ!!!!!
"หมิง" ผมรีบวิงไปยังร่างเล็กทันที
"ฮึกก แม่พัด หมิง ฮึก เจ็บอ่า" ผมรีบประคองสมิงที่อยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน ผมมองเสี้ยวหน้าของเด็กน้อยที่
ประคองใบพัดไว้ ดวงหน้าหล่อคม เหมือนใครบางคนที่ผมคุ้นๆ แมร่งหล่อแต่เด็กเลยวุ้ย
"สมิง ทำไมไม่ระวัง" ไม่ใช่เสียงผมนะครับ แต่เป็นเสียงเด็กผู้ชายหน้านิ่งตรงหน้าผมนี่ต่างหาก
"หมิง ฮึก...พี่เพลิง"เด็กน้อยซุกหน้าลงกับอกของเด็กที่ชื่อว่าเพลิง
"เพลิง มีไร วะ" น้ำเสียงนุ่มคุ้นหูทำให้ผมต้องหันไปมอง
!!!
!!!
"พระพาย/ใบพัด" ผมกับพระพายยิ้มให้กัน บังเอิญจริงๆ
"อ้าวว แล้วนี่ใครอะ พระเพลิง" พระพายมองเด็กน้อยในอ้อมกอดของเพลิง
"ลูกเราเอง" ผมบอก พระพายเบิกตากว้างทันที
"เห้ยยย พูดเป็นเล่น"
"จริง คึคึคึ แต่เป็นลูกพี่ภาคกับเมียเก่านะ 5555 โดยมีพี่วินเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด" พระพายทำหน้างงๆ ผมได้แต่ยิ้ม ไว้ค่อยเล่าให้ฟังทีหลังละกัน
"แล้ว" ผมชี้ไปที่พระเพลิง
"หลานเรานะ ชื่อพระเพลิง" ผมพยักหน้า ไอ้เด็กนี่สินะที่ลักหอมแก้มลูกกู -*- ตอนนี้พระเพลิงยืนจับมือลูกชายตัวดี
ของผม ดูท่าทางจะสนิทกันในระดับหนึ่ง สมิงเป็นเด็กที่เข้ากับคนได้ยากเพราะเป็นเด็กเอาแต่ใจ ขี้งอน หน้าตาออก
ไปทางผู้หญิงๆ เลยมีแต่คนชอบแกล้ง สมิงของผมอยู่แค่อยู่ป.4 พระเพลิง ม.1 - - ห่างกันไม่มาก พระเพลิงมองผม
นิดๆแต่มือยังไม่ปล่อยจากมือน้อยๆของสมิง
"อาพาย เพลิงพาน้องไปส่งที่ห้องก่อนนะ" เสียงเข้มบอกถึงความต้องการของตัวเอง ก่อนจะก้มหยิบกระเป๋าตัวเอง
กับของสมิงมาถือไว้
"หมิง ปะพี่ไปส่งที่ห้อง" สมิงพยักหน้า แล้วหันมายิ้มกว้างๆให้ผม
"แม่ฮะ หมิงไปกับพี่เพลิงนะ" ทั้งคูยกมือไหว้ผมกับพระพาย แล้วเดินออกไป นะ..นี่ เห้ยย กูยังไม่ได้อนุญาติเลย ผมได้แต่สบถในใจ จะด่าออกไปก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นหลานเพื่อน
"น่ารักดีเนอะคู่นี้" พระพายมองตามแล้วพูดออกมาจากใจจริง ใช้ ถ้ามองผิวเผินก็เหมือนพี่น้องกันธรรมดา แต่ สาย
ตาที่พระเพลิงมองลูกผม มันไม่ใช่อ๊า มันมีมากกว่านั้น และผมต้องหาคำตอบให้ได้ คิ้วผมยุ่งลงๆ เมื่อเห็นลูกชายสุด
ที่รักยิ้มแย้มกับเด็กพระเพลิง...
หวง
ใช่ครับผม เริ่มจะหวง สมิง ขึ้นมาตะหงิดๆ
หลังจากแยกกับพระพาย ผมก็เอาแต่ครุ่นคิดเรื่องพระเพลิงกับสมิง ...ผมไม่ได้บ้านะครับ
แต่จิตมันตก ลูกผม พึ่งจะปอ4 เองนะ อายุแค่10ขวบ ยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่อง รักๆ
ทำไงดีวะ
กลุ้มโว้ยยย
..+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พักกลางวัน ร.ร SS
"งะ...คนเยอะจัง" ร่างเล็กเดินมาต่อแถวรอซื้ออาหารกลางวัน ยืนยุกยิกๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไรเพื่อนคุยก็ไม่มี เพื่อน
คนอื่นๆซื้อข้าวกันหมดแล้ว ขณะที่เด็กน้อยยืนรอ ก็มีใครบางคนมาสะกิดทางด้านหลัง
"พี่เพลิง" สมิงยิ้มแล้วกดหน้าลงที่อกของอีกฝ่ายทันที โดยไม่แคร์สายตาที่จับจ้องมาอย่างคลืบแครงทั้งหญิงและ
ชาย เพราะทั้งคู่ มีออร่า อยู่รอบๆตัว ออร่าที่ดึงดูดสายตา
หล่อนิ่ง หวานน่ารัก....พระเพลิงยินนิ่ง มุมปากยกยิ้มแล้วลูบหัวนิ่มๆของสมิง
"ไปนั่งปะ เดี๋ยวพี่ซื้อให้" เสียงทุ้มนุ่มบอก ก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะที่ตนเองจองไว้กับเพื่อน
"งะ...แล้วพี่เพลิงถือไหวหรอ" ร่างเล็กเอียงคอถาม ร่างสูงยิ้มอ่อน
"ไหวสิครับ ไปนั่งนะเด็กดี" พระเพลิงผลักเด็กน้อยของเขาให้ไปนั่งที่ สมิงทำตามอย่างว่าง่าย ร่างเล็กเดินเบียดเสียด นักเรียนไปยังโต๊ะ เบียดจนแก้มยู่
"หึหึ" พระเพลิงมองตามแล้วยิ้มขำกับร่างเล็กที่พยายามอย่างยิ่งที่จะไปให้ถึงโต๊ะ ด้านใน
สงสัยต้องหาโต๊ะหน้าๆแล้วละมั้ง
ไม่นาน อาหารกลางวันก็มาถึง
"ไข่พะโล้กับผัดผัก กินได้ใช่ไหมหมิง" เสียงเข้าถาม สมิงพยักหน้าแต่ใจใจแทบอยากจะร้องกรี๊ดด ร่างเล็กเกลียดผัก
พระเพลิงเองก็พอจะสังเกตุได้จากอาการที่เขี่ยผักออกข้างจาน เขาส่งสายตาดุๆไปให้ร่างเล็ก
"หมิง ทำไมไม่กินผักครับ" เพลิงถามเสียงเข้ม สมิงช้อนสายตามอง แล้วยิ้มแหย
"เห้ยย มึงจะไปดุน้องทำไมวะไอ้เพลิง" เสียงทุ้มของคนข้างกายที่เป็นเพื่อนสนิทเอ็ดเขา
"เสือก ไอ้ไอซ์ แดกไปข้าวนะ" แล้วหันมาส่งสายตาแกมบังคับให้ร่างเล็กกินผัก
"ฮึก T^T..หมิงเหม็นมัน อ๊า" ร่างเล็กเริ่มจะงอแง แต่เพลิงยังคงนิ่ง
"หมิงไม่อยากโตหรอครับ ไม่อยากตัวโตเท่าพี่ไวๆหรอ" ร่างเล็กหันมาสบตา
"อยาก แต่แม่พัดบอกเดี๋ยวหมิงก็โต" เด็กน้อยของเขาเถียงอ้อมแอ้ม พลางเอาส้อมจิ้มผักเล่น
"ถ้าไม่กิน ก็ไม่ต้องมาคุยกับพี่นะ เลือกเอา" พระเพลิงบอกน้ำเสียงเด็ดขาด จนเพื่อนเขาเอง ถึงกับส่ายหัวดิกกับความโหดไร้ปราณี ของมัน.....
"ฮึก..หมิงอยากคุยกับพี่เพลิง หมิงกินก็ด้ายย" ร่างบางทำปากจู่ใส่ แล้วค่อยๆตัก ผักในจานกินทีละนิดๆ โดยมีพี่
ชายอย่างพระเพลิงมองนิ่งๆ สมิงกินไปน้ำตาร่วงไป ไม่ได้ร่วงเพราะพระเพลิงดุ แต่ร่วงเพราะจะอ้วก เหม็นผัก สมิง
ฝืนกินจนหมด...
"อะ กินซะ" พระเพลิงยื่นน้ำให้เด็กน้อยกินล้างปาก ก่อนจะยิ้ม แล้วเอามือขยี้หัวร่างเล็กอย่างรักใคร่
-///- อา
"อ๊ะ.....หมิงใจเต้น" สมิงบอกออกมาตามนิสัย แล้วเอามือทาบอก พระเพลิง ตกใจรีบเดินไปนั่งข้างๆ พลางมองหน้า
เด็กน้อยของที่หน้าขึ้นสีระเรือ
"หมิงเป็นไรไม่รู้อะพี่เพลิง" เขาไม่ตอบร่างเล็ก แต่แอบยิ้มในใจ ไอซ์ที่สังเกตุอยู่ขข้างๆ เองก็ลอบยิ้มอย่างนึก
สนุก....ไอ้เพลิง //แมร่งจะเต๊าะเด็ก//..... พระเพลิง หันไปมองไอ้เพื่อนตัวแสบที่ส่งยิ้มกวนๆมาให้
แล้วเดินมานั่งขนาบอีกข้างของสมิงเหมือนจะเข้าไปดูอาการ เรียกสายตาดุโหดของพระเพลิงที่ตวัดไปมอง
"ไปนั่งที่ของมึงซะ ไอ้ไอซ์ ถ้ามึงไม่อยากแดกตีนกู" ไอซ์หัวเราะออกมานิดๆ ก่อนจะยอมกลับไปนั่งที่ตัวเอง
"ไอ้คนขี้หวง"
+
+
+
2 B C
อิอิอิ ชอบป่าว
เอามาหยอด รู้สึกว่าคู่นี้เขียนลื่นมือดีจัง 5555+
เม้นๆด้วยนะ รักรีดนะ ไว้เจอกันตอนหน้า
-
ตอนที่ 22
"ไอ้พี่วิน ทำบ้าอะไรของพี่เนี่ยะ" ร่างบางที่ตืนนอนขึ้นมาแล้วไม่เจอสามีสุดที่รัก ก็รีบเดินลงมายังชั้นล่างทันที พอลงมาก็ได้ยินเสียงสบถดังแว่วๆมาจากในครัว ผมเดินตามเสียงนั่นไปทันที พอมาถึง ก็ถึงกับช็อก
ร่างสูง ในชุดนอนใส่ผ้ากันเปื้อน กำลังถล่มครัวสุดรักของผมซะพังราบ กะทะไปทาง ตะหลิวไปทาง เปลือก ไข่ เศษผัก แถมด้วยเม็ดข้าว กระจายเต็มพื้น
"คะ..คือ พี่..."ร่างสูงยิมแหย่ให้กับใบพัด
"ป้าครับทำไมปล่อยให้พี่วินทำครัวเละเทะแบบนี้ละครับ" ผมหันไปหาหญิงวัยชราที่ยังคงยิ้มแห้งๆ
"พัด..ใจเย็นสิ" ร่างสูงเดินเขามาจับมือเล็ก
"พี่แค่อยากทำให้พัดกิน" ร่างสูงก้มหน้านิดๆ เหอะ....ผมเชิดหน้าขึ้นนิดก่อนจะฉุกคิด อยากทำให้กิน งะ -////-
"พี่ ว่าอะไรนะ" ผมถามย้ำ
"อยากทำให้กิน"ร่างสูงเดินไปหยิบอาหารเช้าที่ตัวเองทำไว้ ผมมองอาหารในจานด้วยใจที่เต้นรัว เอ่ออ คืออ นี่มันอะไรวะ มองจากสภาพน่าจะข้าวผัด อืม สีมันดำไปนิดนะครับคุณสามี
ผมช้อนสายตามองสามีสุดที่รักที่ลงทุนตื่นแต่เช้าลงมาทำข้าวเช้าให้กิน
ผมยิ้ม แล้วรับจานในมือพี่วินมาถือไว้ แล้วเดินไปที่โต๊ะ โดยที่พี่วินเดินตามาติดๆ
"จะกินละนะ" ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ร่างสุงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา แถมด้วยบรรดาป้าๆแม่ครัวยืนลุ้นอยุ่ห่างๆ
"อ้ามมมม" ไม่ใช่ผมที่ออกเสียงแต่เป็นอิตาสามีที่พยายามจะป้อนผม T^T
ผมอ้าปากกว้างเพราะพี่วิน แมร่ง เอาซะคำเบ้อเร่อ กะเอาให้ตายจะได้หาเมียใหม่เลยใช่ไหม
ง่ำ
อึก T^T เค็มสัดๆอะ
กร๊อบบบบ แมร่งมีเปลือกไข่อีก
"กรอ..บดีเนอะ" ผมแค่นยิ้ม กร๊อบ กร๊อบ กร๊อบเสียงซาวเอฟเฟคยามผมเคี้ยวข้า ผมเคี้ยวจนมันแหลก แล้วกลืนลงคอ
"ทำหน้าแบบนี้ อร่อยละสิ อะอีกคำ พี่ป้อน" ใครก็ได้เอามีมาแทงผมที เอาให้ตายนะ อย่าให้ผมฟื้นขึ้นมา ผมไม่กล้าบอก ว่า มันรส
ชาตหมาไม่แดก กลัวพี่แกเสียใจ ผมรักเขาแล้วนี้ ยังไงก็ต้องทน ช่วงเวลาที่ผมนั่งกินข้าวผัดนรกของสามี มันช่างยาวนาน...แสนจะทรมาร
ฮึก
แม่ครับ....พัด คิดถึงรสมือแม่สุดๆ (ผมมีอะไรจะบอก รสมือแม่ผม ดีกว่าสามีผมนิสนุง คนที่ทำกับข้าวอร่อยก็คุณพ่อ กับ พี่ภาค
แล้วก็ผม)
"หมดแล้ว...."พี่วินยิ้มกว้างงง
"ขอบคุณครับ" ผมยิ้มแล้วหยิดแก้มพี่เขาเบาๆ หึหึ ที่หลังมึงอย่าทำให้กุแดกอีกนะ -*-
"พี่จะทำให้พัดกินทุกวันดีมั๊ย" คำกล่าวที่เล่นเอาผมขนลุกทั้งตัว แม่บ้านทำหน้าตาตื่นกันยกใหญ่ที่ได้ยิน
"ง่าส์ พัดไม่อยากให้พี่เหนื่อย ให้พัดทำให้พี่ดีกว่านะ" ผมเสนอทางรอดให้กับตัวอง
"เอางั้นหรอ"สามีเกาคางอย่างครุ่นคิด
"ครับเอางี้แหละเพราะพัดจะได้ทำให้หมิงด้วยไง" ผมบอกไปอีก ถ้าให้มันทำมีหวังลูกหมิงผม ได้ตายก่อนวัยอันควร ผมทำสายตาอ้อน
"เอางั้นก็ได้" แล้วพี่แกก็ยกกาแฟขึ้นจิบ มือหน้ายกหนังสือพิมภ์ขึ้นอ่าน ด้วยความสบายใจ แต่ ผม รู้สึกอยากจะขย้อนเอาไอ้ที่กินไป ออกให้หมด
"งั้นพัดขึ้นไปปลุกสมิงก่อนนะครับ ป้าใจครับ ผมวานทำข้าวเช้าให้สมิงด้วยนะครับ"
ว่าแล้วผมก็รีบตรงไปที่ห้องสมิงทันที แต่ไม่ได้ปลุกหมิงหรอก ผมวิ่งตรงมาที่ห้องน้ำ แล้วล้วงเอาที่กินออกมาจนหมด
อ๊วกกก แหวะ
อ๊วกกก
"งืมมม แม่ พ๊าดดด เป็นไรอ่าครับ" สมิงที่ลุกจากที่นอนเอง ยืนมองผมจากหน้าห้องน้ำ
"เปล่าครับ แม่ไม่ได้เป็นอะไร วันนี้พ่อภาคจะมารับสมิงไปนอนด้วย สมิงอยากไปไหมครับ" ผมบอก แล้วเดินมาล้างปาก สมิงพยักหน้ารับทันที
"อยากไปคับ หมิงอยากนอนกอดพ่อภาค อกอุ่นดี" ร่างเล็กยิ้มนอ้ยยิ้มใหญ่
ผมกับพี่ภาคจะสลับกันเลี้ยงสมิง อาทิตย์ละ3วัน ส่วนวันอาทิตย์เอาจะรวมญาติ รวมเพื่อน ปาตี้ สังสรรค์กันที่บ้าน วันนี้วันพฤหัส
ถึงตาพี่ภาค เช้านี้ผมก็จะไปส่งสมิงที่โรงเรียน แล้วจะเลยเข้าร้านเลย หลังจากพาสมิงอาบน้ำแต่งตัวผมก็ขึ้นไปจัดการตัวเอง แล้ว
สมิงก็กินข้าว เสร๊จพอดี กำลังจะไปโรงเรียน
"พัดพี่ไปส่ง" เสียงทุ่มนุ่มเอ่ยทักก่อนที่ผมกับสมิงจะออกจากบ้าน ร่างสูงในชุดสูทเข้ารูป เดินลงมาจากบันได
"ครับ" สมิงยิ้มกว้างทันที เพราะนานๆครั้งที่พ่อจะไปส่งเขา ส่วนใหญ่จะเป็นขวัญ กับผมที่สลับกันไปส่ง วันนี้สามีผมมาแปลกจริงๆ
ร่างสูงที่ยืนมองรอยย่นบนหัวคิม ของ เมีย อย่างถูกใจ พลางหัวเราะตำในรำคอ
สายตาขี้สงสัยและจับผิด อ่าส์ร่างสูงมีแผนอันแยบยลอยู่ในใจ
ทำความดีมันต้องหวังผล เหมือนหว่านเมล็ดพันธ์ก็ต้องหวังต้นพืช
"ปะครับคุณเมียคุณลูก" มือหนาโอบเอวบางแล้วดึงให้เดิน
"สวัสดีครับคุณครูตาหวาน" เสียงเจี้ยแจ้สเอ่ยทักคุณครูประจำชั้นที่รอยู่หน้าห้อง
ครูสาวร่างผมบางยิ้มอ่อนโยนให้กับคนตัวเล็ก อันที่จริงสมิงโตแล้วไม่ต้องเดินมาส่งถึงห้องก็ได้แต่ สมิงอยากเอาพ่อแม่ไปอวดเพื่อนๆ พัดกับวินเลยจำยอม และการมาส่งที่ห้องเรียนทำให้เขาทั้งคู่รู้อะไรหลายๆอย่าง
รวมถึง
"พี่เพลิง"เสียงหวานของสมิงที่เรียกให้คนทั้งสามหันไปมอง ร่างเล็กที่ตัวสูงคาอกของหนุ่มน้อยนามว่าเพลิง สมิงยิ้มสดใส พลางเอา
มือกอบกุมมือของเพลิงไว้ โดยไม่สนใจสายตาเย็นยะเยือกของผุ้เป็นพ่อที่มองทั้งคู่ไม่วางตา พระเพลิงเหลือบมอง พัดกับวินเล็กน้อยแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะค่อมหัวลงเป็นเชิงเคารพ แล้งจูงมอสมิงเข้าไปในห้องเรียน
"ใครวะ"!!!! เสียงสบถเยือกเย็น เป็นเชิงถามคนข้างกาย
"หลานพระพาย" พัดตอบหน้านิ่งเขาเองก็เริ่มคุกรุ่นเหมือนกัน
"ไอ้เด็กบ้า...."เสียงพึมพำเล็กของวอนทำเอาพัดหันไปมอง
"อามันไม่ได้เลยให้หลานมาชกชิง แผนสูงจริงๆเลยนะมึง" รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ใช่ แต่เขาก็อยากจะหาใครสักคนมารับเคราะห์ และนั่นคือพระพาย เพื่อนของเมีย
"อย่าแม้แต่จะคิด พระพายไม่เกี่ยว" ร่างบางมองตาขวางกับคนไร้เหตุผลอย่างวิน
"เออ ไม่เกี่ยว แต่ผัวหงุดหงิดแล้ว" วินกระซิบเสียงเครียดทันที ที่หูนครูตาหวานมองเขาสองคนด้วยความสงสัย
"มีอะไรกันรึเปล่าคะ" ครูสาวเอ่ยถาม เขาทางผมทันที
"เอ่อคือ เด็กคนเมื่อกี้เค้า" ผมอึกๆอัก จนครูสาวต้องร้องอ๋อ
"นายเพลิง เค้าคอยดูแลสมิงนะคะ เพราะสมิงโดนแกล้งบ่อยๆ " ผมกับวินมองหน้ากัน
"โดนแกล้ง!!!!" เราสองคนร้องประสานเสียง
"คะ นี่คุณพ่อคุณแม่ไม่ทราบหรอคะ สมิงนะ ชอบโดน เพื่อนๆพี่แกล้งบ่อยๆ เพราะตัวเล็กกว่า สวยกว่า น่ารัก กว่า เลยโดนแกล้งประจำ ก้จะมีแต่พระเพลิงนี่แหละค่ะ คอยตามปกป้องและดูแล ดิฉันเองก็พลอยอุ่นใจไปด้วย เห็นสมิงร้องให้ทีไร ต้องเจ็บใจแทนทุกทีเลย จะลงโทษคนแกล้งสมิงก็บอกว่าตัวเองไม่เป็นไร กลัวเพื่อนไม่รัก เวลาร้องให้ก็เรียกหาแต่พระเพลิงๆ จนดิขั้นต้องขอเอบร์เด็กคนนี้ไว้เลยคะ"
ผมกับวินยืนฟังเงียบๆ นี่ลูกผมโดนแกล้งหรอ ใครมันบังอาจมาแกล้งลูกผม เลือดขึ้นหน้าเลยครับ เดือดปุดๆ จนผมเผลอบีบมือที่กุมอยู่จนแน่น
"โอ๊ยยย พัดๆๆ เจ็บ"ร่างสูงรีบสบัดมือผมออกทันที
"เอ้าขอโทษนะครับพี่เจ็บป่าว" ผมส่งสายตาขอโทษมาให้
"ไม่เจ็บครับ" ป่าวเลย กูเจ็บชิปหาย เมียกูแมร่งง โกรธแล้วอารมณ์รุนแรงชิป
ผมกับวินชะเง้อไปมองเด็กสองคนนั้นในห้อง เพราะสมิงเลือกที่จะนั่งด้านหน้า พระเพลิงนังลูบหัวสมิงแล้วยิ้มอ่อนโยน พลางสอนหนังสือร่างเล็กไปในตัว
"จะไว้ใจได้ไหมวะ" ร่างบางคิด จากที่ได้ฟังคุณครูตาหวานเล่าให้ฟัง เขาทั้งคู่ลดฐิถิที่มีต่อพระเพลิงไปมาก เขาคงได้แต่เฝ้าดูทั้งคู่ห่างๆ เพราะดูจากสายตาแต่ละครั้งที่สบตากับพระเพลิง
เด็ดเดี่ยว
เด็ดขาด
สุขุมเยือกเย็น
และ หวงของ เหมือนกับสายตาของคนข้างๆตัว แต่ติดที่ว่า มันแค่เด็กมอต้น จะมาแกร่งเท่ามาเฟียอายุสามสิบกรายๆได้ไง ห่างกันหลายขุม
วินขับรถมาส่งผมที่ร้าน..
ผมลงรถแล้วเคาะกระจก เขาลดกระจกลงเรียกให้ผมก้มลงไปหา
"ไหนอะมอร์นิ่งคิส"ร่างสูงทวง เล่นเอาผมหน้าเหวอ จะมาทวงอะตอนนี้คนเยอะแยะ
"อะไรเล่า" ผมก้มหน้าซ่อนรอยเขินบ่นดวงแก้ม
"เร็วดิ" ร่างสูงเร่งพร้อมกันยื่นแก้มขาวๆมาให้อย่างน่าไม่อาย
"ทำอะไรของพี่วะ ไม่อายคนรึไง"ผมเอ็ดเบาๆ
"จะอายทำไม เมียจะหอม"
"ไอ้หื่น" ผมว่าพร้อมกับก้มเอาจมูกแนบแก้มสากของพี่วินอย่างไวแล้วถอนตัวขึ้นมาทันที
"ไปได้แล้ว" ผมมองหน้ายิ้มๆของไอ้ผัวตัวดี
"ชื่นใจคืนนี้พี่จัดให้สองดอก" แล้วมันก็ขับรถออกไปเลยโดยไม่รอให้ผมด่า
อ๊ากกกกกกกกกก ไอ้หื่น -/////- สองดอก เลยหรอ..อึก ดอกเดียวกูก็จะตายแล้ว ผมรีบเอาหน้าเห่อร้อนของตัวเข้าร้านไปในทันที
ติ้งๆ เสียงข้อความไลน์
0winผัวpat0 : //คิดถึงเมีย// (///▽///)
0patเมียwin: คิดถึงเหมือนกัน (*≧∇≦*)
0winผัวpat0 : //อยากซั่มเมีย//^0^
0patเมียwin: ไปตายซะไอ้หื่น -*-
ผมจะบ้าตาย ผมได้แต่นึกสงสัยคืนนี้กูจะไม่รอด.....เลือกวันด้วยนะแมร่งง เลือกวันที่สมิงไปอยู่กับพี่ภาค โอ๊ยๆๆๆ กูอยากจะบ้าตาย มีผัวหื่น......
2BC....
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ เม้นท์ ถูกใจ ให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ
มันเป็นแรงผลักดัน หุหุหุหุ
มุ้งมิ้งสุดติ่งกระดิ่งแมว กับอิพี่วินแน่ๆในตอนหน้า ไรท์จะแทรกคู่สมิงกับพระเพลิงไว้นะคะอิอิไม่ว่ากันเนอะ ในหัวมีอีกคู่ อิพี่ขวัญ กับ พระพาย ไม่รู้สองคนนี้ไปเจอกันตอนไหน อิอิอิ ถึงไปสป๊าคเคมีเข้าหากัน เห้ออออ
-
ตอนที่ 23
ใบพัด เด็กหนุ่มร่างบางอรชร กำลังชำระล้างร่างกายหลังจากทำงานมาเหน็ดเหนื่อย สายน้ำอุ่นไหลชโลมลงบนเรือนร่างเปลือยเปล่า สร้างความผ่อนคลายให้กับร่างบาง
เสียงสายน้ำกระทบพื้นผนัง เสียงฮัม เพลง ดังเบาๆออกมาจากริมฝีปากบาง
ผิวขาวเนียนเปล่งปลั่ง ถูกมือบางใช้มือลูบไล้ฟองสบู่ ตั้งแต่หัวจรดเท้า อาบโดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนจ้องมองเขาด้วยแววตาที่แสนจะโหยหา ร่างสูงเปลื้องผ้าตัวเองออก ก่อนจะก้าวเข้าประชิดหลังบาง
"อ๊ะ" ใบพัดสุดุ้งตกใจจนเผลอร้องออกมาเบาๆ เมื่อโดนลำแขนกว้างกอดจากทางด้านหลัง แผ่นหลังบางสัมผัสโดนแผ่นอกร้อนๆของวินอย่างช่วยไม่ได้ ดวงหน้าขาวขึ้นสีเมื่อโดนแก่นกายสีอยู่ที่ก้นงาม
"พัด..."เสียงทุ้มเรียกร่างบางพลางจับพัดให้หันมาทางเขา
"ครับ" ดวงตาคู่สวยมองอีกฝ่ายอย่างสื่อความหมาย
"วิน...ขอได้ไหม" ร่างสูงยิ้ม
"ถ้าบอกว่าไม่ได้ละครับ" ร่างสูงเลิกคิ้วสูงกับคำตอบที่ได้ ร่างบางยิ้มยั่ว
"ถ้าไม่ให้พี่ก้จะจับปล้ำ" ร่างบางหลี่ตามอง แล้วหลุดขำออกมากับความเอาแต่ใจของสามี
"หึหึหึ หื่นสุดๆ" ร่างเล็กล้อ พลางล้างสบู่ออกจากตัว
"หื่นกับเมียคนเดียวอะแหละ" ร่างสูงงับลงที่ไหล่มนเบาๆอย่างหมันเขี้ยว
"อื้อออ เจ็บ อย่ากัดดิวะ" ร่างบางเอี้ยวตัวหลบแต่ก็ถูกร่างสูงดึงตัวเข้ามากอด มือหนาลูบไล้เรื่อนร่างผอมบางของใบพัดช้าๆ จากล่างขึ้นบน ปลายนิ้วเรียวลากผ่านร่องสะดือสวย ลากขึ้น ไปยังยอดอกสีสวยพลางขยี้เน้นจนมันแข็งเป็นไต ร่างบางบิดตัวเร้า หน้าขึ้นสีระเรือ สื่อถึงการมีอารมณ์ ร่วม แก่นกายเล็กถูกร่างสูงกอบกุม พร้อมกับขยับ จากที่ห่อเหี่ยวมันกับพองสู้มือ วินยิ้มหน้าระรื่น นึกในใจ คืนนี้ ได้ซั่มเมียเป็นแน่หลังจากอดอยากมานาน หลังจากเหตุณ์การคลานั้น
"อ๊ะ...อื้อออ ก็บอกว่าอย่ากัดไงเล่า เป็นหมารึไง" ร่างเล็กเอ็ดเบาๆ แต่ก็ไม่ได้หนีไปไหน
แผ่นหลังบางพิงลงบนอกแกร่งเพราะตัวเองทรงตัวแทบไม่อยู่หลังจากร่างสูงปนเปรอ ร่างบางโน้มคอคนด้านหลังให้มารับจูบ
"อึก อืมมม อ่า วิน" จูบที่แสนจะหนักหน่วง มักมากในกามอารมณ์ ลิ้นเล็กที่ตวัดไกว่หารสฝ่านของอีกฝ่ายอย่างโหยหา ในเมื่อร่างสูงคุมเกมส์ด้านล่าง เขาก็ต้องคุมด้านบน เสียงจูบดังจ๊อบแจ๊บ อย่างหยาบโลน
วินหอบกระเส่า ไม่คิดว่าวันนี้ คนที่ได้ชื่อว่าเมียจะร้อนแรงได้ขนาดนี้
"จัดเหมือนกันนะเรา" วินกระซิบเสียงแหบพร่า
"จัดอะไร อ๊ะ..อื้อออ" เสียงหวานขาดห้วงเล็กน้อยเมื่อถูกดูดตรงซอกคอ
"เซ็กจัด" -////- แค่ฟังเสียงของร่างสูงที่เอ่ยออกมาอย่างไม่อาย ร่างบางก็ใจเต้นหวิววว อายในอารมณ์
"ปากดี" พัดพูดแค่นั้นก็หงายหน้าเริด เพราะวิน สอดนิ้วเรียวเข้ามาในร่างกาย พลางกดเน้นตรงจุดกระสัน
"อ๊า พี่ วิน ....." นิ้วเรียวดันเข้าออกจากหนึ่งเป็นสอง เป็นสาม ก่อนจะขยับหนักจน พัด ครางหวิวว พลางจิดเล็บลงบนท่อนแขนแกร่ง หวังระบายความเสียวซ่าน
"ไปที่เตียงนะ" ร่างสุงบอก พัดพยักหน้า วินอุ้มพัดในท่าเจ้าสวา มือเล็กยกขึ้นคล้องคอ กลัวหล่น พลางสบตาเหยี่ยวของร่างสูงด้วยสายตาฉ่ำหวาน
ร่างกายขาวเนียนไร้ที่ติ นอนแผ่หลาอยู่บนที่นอนกว้าง โดยที่ตรงหว่าขาเรียวมีชายหนุ่มรุปงาม กำลังครอบครองแก่นกาย ของเขา ด้วยความชำนาน
"อึ๊ก...อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เร็ว..อื้อออ " ร่างสุงทำตามคำบันชา เขาเร่งปากครูดขึ้นลง พลางดูดเม้มอย่างเอาใจ ไม่นาน ร่างกายเล็กก็กระตุกแรง
"อ๊า...."เสียงหวานครางลั่นยามถึงฝังฝัน น้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งเข้ากระทบกับกระพุ้งแก้มของวิน เขาดูดกลืนมันลงไปอย่างไม่รังเกลียด
"ยังหวานเหมือนเดิม" นิ้วโป้งถูกยกขึ้นมาเช็ดคราบสีขาวที่มุมปาก พลางมองช่องทางรักสีสวยอย่างหื่นกระหาย ที่หุบเขาออกอย่างเชิญชวน
"วินนนนนนนน ..." ร่างบางเรียกเสียงหวาน
"ครับ" ร่างสุงขานรับเสียงกระเส่าเช่นกัน
"เขามาเลยได้ไหม" ร่างเล็กพงกหน้าขึ้นมาสบตา
"ไอ้นั่น ของพี่วิน เอามันเข้ามาที ตรงนี้" นิ้วเล็กชี้มาที่ช่องทางรัก ท่าทางเร้าร้อนบวกร่านๆของพัดยิ่งกระตุ้นให้ร่างสูงอารมณ์พุ่งสูงสุด
"นะ" ร่างบางฉีกยิ้มยั่วยวน
"ตามคำขอ" พูดจบ เขาก้สอดแขนเข้าตรงข้อพับขาร่างเล็ก รั้งตัวให้เข้าหา ยกสะโพกร่างเล็กให้ตรงกับแท่งร้อน ก่อนจะค่อยๆกดหัวลงไปช้าๆ
"ฮ๊า....ช้าๆนะ อื้อออออ" ร่างบางกัดปากแน่น
"แน่นมากเลยพัด.....อ่า" ร่างสูงที่ตอนนี้เข้าได้แค่ปลายหัวหยัก
"อื้ออออออ ดันมา เอาให้สุด" ร่างเล็กออกเสียงสั่ง วินเลยดันโพลดเดียวมิดลำ
"อ๊า.....ซีดดดด" เจ็บแต่สุข นั่นคือความรุ้สึกของร่างเล็ก เมื่อร่างกายหนาโน้มตัวลงมาจนหัวเข่าเขาชิดกับอกตัวเอง ร่างสูงก็ซอยเอวถี่ อย่างยั้งไม่อยู่
"อ๊ะ ๆ ๆ อื้อออออออ แฮ๊กๆๆๆ อื้อ มัน เสียวสุดๆเลย" ร่างเล็กครางซี๊ดอย่างสุขสม
"หึ่มมม..พัดครับ พี่ อื้ออ มีความสุขจัง" ร่างสุงเองก็เช่นกัน
"อย่ารัดแน่นแบบนั่นสิครับ พี่ จะแตกเอา" วินครางกระเส่า ยามร่างร่างเล็กตอดรัดแก่นกายเขาถี่
"ก็วิน...ทำพัดเสียวเองนี่ อ๊า"
"อื้ออ อ๊ะ อื้มม อย่างนั้นแหละ ตรงนั้น อ๊า พี่วิน พี่วิน" ร่างบางครางชื่อคนด้านบนไม่หยุด ตามแรงโหมกระหน่ำ
"พัด พี่จะเสร็จ...อื้ออ อ๊ะๆๆ "เอวสอบซอยถี่อย่างหน้ากลัว ร่างบางโยกตามแรง เสียงเตียงสั่นสะเทือนเสียงดังลั่น เหมือนโดนพายุพัด
"อา....อื้ออออ พี่ วิน พี่วิน อ๊า" ร่างเล็กกระตุกเกร็งอีกครั้ง ก่อนจะพ้นน้ำรักออกมามากมายย...เต็มหน้าท้องราบ ร่างบางหอบหนักพลางมองสีหน้าที่ใกล้ถึงฝังของคนรักแล้ว
"เซ็กซี่"
พี่วินซอยเอวกระแทกร่องอีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยน้ำออกมาจนหมด ความรู้สึกอุ่นวาบในช่องท้องทำให้พัดรู้ว่าร่างสูงเสร็จสมแล้ว เขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ทะว่า
"อย่าพึงหลับสิครับเมีย ผัวบอกจะจัดให้สองดอก บวกกับคืนกำไรให้อีกหนึ่งดอก อย่าพึงสลบนะครับ" พอได้ยินเท่านั้นแหละร่างบางก็ตาเบิกโพลง นึกในใจ
ระบมตูดแน่กู...แล้วกิจกรรมทางกายก็เริ่มต่อโดยที่ไม่ให้ได้หยุดพัก เสียงหอบกระเส่า เสียงครางระงม เสียงเตีงที่กระทบผนัง ดัง กึกๆๆ
ปับๆๆๆ
อ๊ะ อ๊ะ
เนินเนื้อกระทบกันจนแทบจะหลอมรวม ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ จนเกือบเช้า..
พัดสลบคาเตียงตั้งแต่เริ่มรอบที่สามตอนเที่ยงคืน กว่าจะจบก็ตีสามกว่า
ไม่รุ้ไปเอาแรงมาจากไหน ถึงได้ อึดถึก เป็นควายป่าแบบนี้.....
เช้าวันใหม่
"อื้อออ เจ็บ" ผมขยับกายที่ตอนนี้สวมเสื้อผ้าแล้ว ร่างกายถูกทำความสะอาดเรียบร้อยนอนมองพื้นที่ว่าข้างกาย ด้วยความโหยหา ร่างสูงตื่นก่อนที่เขาจะตื่น
ผมนอนพลิกหงายอย่างยากลำบาก รู้สึกเจ็บแปร๊บบบที่บั้นเอว และช่องทางสีสวย พลางนึกถึงบทรักเร้าร้อนเมื่อคืน
"หื่น.." -///- ผมยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อเมื่อเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆที่แปะไว้ตรงโคมไฟหัวนอน
"รักจัง..คุณเมียที่รัก"
"ผมก็รักพี่วะ ไอ้ผัวหื่นกาม" จะให้ลุกตอนนี้คงยาก ผมเลยล้มตัวนอนอีกสักพัก แล้วก็หลับยาวจนถึงบ่าย ตื่นมาก้มียามาวางไว้ที่โต๊ะ ผมค่อยๆลุกขึ้นอย่างยากรำบาก ร่างกายผอมบางค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำ
ผมมองสำรวจตัวเอง ที่มีแต่รอยแดงทั่วตัว
อึก
สัมผัสของพี่วิน
ร่างกายที่มีพี่วินเป็นเจ้าของ
ร่างกายที่แสนจะหวงแหน
มือบางลูบไร้ ไปตามรอยรักอย่างช้าๆ พลางนึกถึงคนที่สร้างมันขึ้นมา
หึหึหึ
++
++
++
หลังจากที่อาบน้ำกินข้าวกินยาผมก็ลงไปยังด้านล่าง บอกป้าแม่บ้านว่าจะออกไปทำงาน แล้วก็ขับรถ ออกไปที่ร้านทันที ไม่นานก็มาถึง ผมนั่งเคลียเอกสารสักพักก็ออกมาช่วย พนักงานด้านนอก
"สวัสดีครับ เชิญครับ"น้ำเสียงหวานกล่าวทักทายลูกค้า
โดยไม่หันไปมอง
"พัด" เสียงนุ่มคุ้นหูดังจากด้านหลัง ร่างบางหันตามเสียงเรียก
"ครับ อ่าว พระพาย มาได้ไงเนี้ย" ผมกล่าวทักเพื่อนใหม่
"
"มาตามนามบัตรไง ร้านพัดน่ารักดีนะ"
พระพายเอ่ยชม พัดพาพระพายมานั่งที่โซนโซฟา พลางเห้นใครอีกคนที่เดินตามเข้ามา
ไอ้เด็กหน้านิ่งพระเพลิงนั่นเอง
"หวัดดีครับพี่พัด" มาคราวนี้มันรุ้จักนอบน้อมขึ้นแหะ ไม่จ้องหน้า ไม่ตีหน้ามึนใส่เหมือนอย่างเคย ผมรับไหว้ แล้วพาไปนั่งที่โซนโซฟา
"กินอะไรดีเราเอลี้ยงเอง" ผมบอก
"ไม่ต้องหรอกพัด พายเกรงใจ หลานพายมันกินจุ" พลางส่งยิ้มกวนๆไปให้อีกคนที่ยังคงมีใบหน้าเรียบเฉย ไม้หือไม่อือ อะไรทั้งสิ จนบางทีนึกว่าเป็นใบ้
กรุ้งกริ้ง
เสียงกระดิงหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง บอกให้รู้ว่ามีแขกใหม่เข้ามา
"รอแปปนะเดี๋ยวเราเอาขนมหวานมาให้" ร่างโปร่งพยักหน้า
"แม่พ๊าดดดดดด"เสียงหวานลากยาวตั้งแต่ประตูเมื่อร่างเล็กของลูกชายก้าวเข้ามาในร้าน ร่างเล็กวิ่งถลาเข้ามากอด พลางเอาหน้า๔ที่หน้าท้องแข้งของพัด อย่างออดอ้อน
"มาได้ไงครับสมิง" ผมถามร่างเล็ก ก่อนที่จะเห้นผู้ปกครองอีกคนก้าวเท้าเข้ามา
"อ่าว ไอ้คิม"
"ลูกมึงอะอยากกินเค้กกูเลยพามา"
"ลูกมึงด้วยอะแหละทำมาเป็นพูด"ผมว่าเข้าให้ มันชอบว่าแดกผมเพราะสมิงดูจะติดผมมากว่า มันเลยอิจฉา
"พี่ภาคไปไหนอะ"ผมถามถึงใครอีกคนที่ไม่ได้มาด้วย
"ออกตรวจนะ.."คิมตอบสั้นๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพระพาย
ส่วนลูกชายผมนะหรอ นู้น ลากไอ้เด็กหน้าตายไปยืนเลือกเค้กแล้ว
"เอาอัน นี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ด้วยครับพี่ แก้ม" ร่างเล็กบอกเสียงใสกับพนักงานสาวหน้าตาน่ารักที่ยืนยิ้มให้กับเด็กทั้งสอง
"หล่อ/น่ารัก" ในความคิดของเธอ
"หมิงกินเยอะเกินไปแล้วนะ เอาอย่างเดียวพอ" เสียงดุๆของพระเพลิงเรียกให้ผู้ใหญ่ทั้งสามที่นั่งอยู่ หันไปมอง
"ทำไมอะ ก็หมิงอยากกินนี่นา" คนตัวเล็กทำปากยู่ อย่างขัดใจ
"มันเยอะไป กินมากๆเดี๋ยวปวดท้อง" พระพายบอกให้เข้าใจ
"ไม่อะ สมิงจะกิน" ร่างเล็กยังคงต่อต้าน
"ไม่ได้" น้ำเสียงเริ่มจะแข็งขึ้น
"หมิงจะกิน ๆๆๆๆ" ร่างเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์ ทันที
"หมิง ถ้าดื้อ พี่จะไม่รักหมิงแล้วนะ" พระเพลิงพูดเสียงจริงจัง กดต่ำจนดูน่ากลัว
"ฮึก...ไม่เอา ...หมิงไม่ยอม พี่เพลิงต้องรักหมิงสิ หมิง..ฮึก...ไม่ดื้อแล้ว" เด็กน้อยร้องให้ออกมาทันทีเมื่อโดนพระเพลิงดุ
"งั้นก็เงียบซะ มาหาพี่นี่มา" ร่างสูงดึงหมิงให้มานั่งที่เก้าอี้พลางย่อตัวลงให้ใบหน้าเขาเสมอกับใบหน้าร่างเล็กก่อนจะควักผ้าเช็ดหนาออกมาเข็ดน้ำตาสมิง
"พี่เพลิงรักหมิงยัง หมิงไม่ดื้อแล้วเนี้ย" มือเล็กกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น พลางสบตาเค้นเอาคำตอบ
"แล้วสมิงอยากให้พี่รักรึเปล่า" พระเพลิงถามเสียงเข้ม
"อยากสิ อยากให้รัก อยากให้กอด" คำซื่อที่ออกมาจากลูกชายตัวดีเล่นเอาแม่ๆป้าๆอึ้งกันเป็นแถบ
"งั้นก็อย่าดื้อกับพี่อีกนะครับ เด็กดี" พระเพลิงประทับจูบลงบนหน้าผากมน โดยไม่สนใครว่าจะมองมาหรือไม่
"งื้ออออ หมิงชอบ จูบเยอะๆ"
สมิงยิ้มร่าเริง
"โลภมากนะเรา ได้รึยังเค้กนะ" พระเพลิงถาม ก่อนที่สมิงจะเลือกเอาเค้กหน้าตาน่ากินมาหนึ่งชิ้น
พระเพลิงรับเค้กมาถือให้พร้อมกับเครื่องดื่มของตัวเอง
อเมริกาโน่ -*-+
"กินดีๆสิครับ" พระเพลิงดุอีกครั้งแต่มือก็ยกทิชชู่เชิดที่มุมปาก อย่างเอ็นดู
ทุกการกระทำอยู่ในสายตาคนเป็นแม่หมด แม้จะดูอึ้งๆที่สมิงของเขาดูจะเชื่อฟังไอ้เด็กพระเพลิงเป็นพิเศษ
...
...
..
ยังไงวะ..?????
-
ตอน พิเศษ พี่เพลิงเป็นของหมิงนะ (เรื่องราวของพี่เพลิงกะน้องหมิง) ไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเนื้อเรื่องนะคะอารมณอยากเห็นสมิงมันโตแบบเด็กชายร้ายเดียงสา เด้กหวงของ อะไรประมาณนี้อะ
สามปีต่อมา
+
+
+
"ขอบคุณฮะพี่ขวัญ" ร่างเล็กยกมือไหว้ลูกคนสนิทของคนเป็นพ่อ ขวัญเป็นเหมือนพี่ชายของสมิงที่สนิทที่สุด
เพราะเขามีหน้าที่ดูแลสมิงตั้งแต่เด็ก....ตอนนี้สมิงขึ้น ม.1แล้ว เป็นเด็กม.ต้นที่เนื้อหอมในหมู่นักเรียน ผิดกับตอน
ประถม สมิงสูงขึ้นมาอีกนิด
ดวงหน้าสวยเริ่มฉายแววเด่นชัด ผิวขาวใส กับดวงตากลมที่แสนยั่วยวน....
แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดเพศเดียวกันขนาดไหน...ดึงดูดซะใครบางคนอยู่แทบไม่สุข
"อ้าวน้องสมิง"เสียงหวานนุ่มเรียกให้ขวัญหันไปมอง เสียงหวานที่เขาอยากจะได้ยินมันทุกวัน
"หวัดดีฮะ อาพาย"ร่างเล็กยิ้มหวานพลางกวาดสายตามองหาใครอีกคน
"พี่เพลิงละฮะ" สมิงถามหาทันทีไม่เห็นคนตัวโต ที่ตอนนี้กำลังย่างเข้าสู่นักเรียนม.ปลาย ม.4
"อ่อ ยืนคุยกับเพื่อนที่หน้าร.ร.นะ"
ไม่รอช้าร่างเล็กวิ่งไปยังเป้าหมายทันที แต่ทะว่า ขาเล็กกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่ ทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงคนตัวโตอยู่แล้ว
สายตาที่มองไปยังคนสองคน ที่ยืนชิดกัน หญิงสาวโน้มคอคนตัวสูงลงมากดจูบ
ร่างเล็กใจสั่นระรัว มันรู้สึกเหมือนหัวใจโดนอะไรสักอย่างกระแทกอย่างแรง จุกจน ต้องหายใจหอบ มือเล็กกำแน่น เขาไม่ชอบ เขาเกลียด จู่ๆสมิงก็รู้สึกแบบนี้ ร่างบางหันหลังเดินกลับ พร้อมๆกับสายตานิ่งๆของร่างสูงที่หันมาเห็นพอดี
"ฮึก....หมิงเจ็บหัวใจ...ฮึก" ร่างเล็กเดินกลับมาที่ห้องเรียนของตัวเอง โดยที่มีน้ำใสๆไหลอาบแก้ม
"พี่เพลิง ใจร้าย" ร่างเล็กตัดพ้อ ก่อนจะฟูบหน้าลงกับโต๊ะเรียน และเป็นอย่างนั่นจนถึงเวลาพักกลางวัน ทุกคนทยอยออกจากห้อง จนเหลื่อแค่ร่างบางที่ยังคงนอนนิ่งหลับคาโต๊ะ
"คนใจร้ายยย"
"หึ" เสียงหัวเราะต่ำของใครบางคนทำให้สมิงเงยหน้าขึ้นไปมอง //พี่พระเพลิง//
"ไงครับเด็กดื้อของพี่ ทำไมไม่ลงไปกินข้าว"
"ไม่หิวฮะ" ร่างเล็กตอบโดยไม่สบตากับคนร่างสูงเหมือนแต่ก่อน ชิ เหม้นขี้หน้า ไอ้คนใจร้าย ร่างเล็กประณามคนตรงหน้าในใจ
"เป็นเด็กโกหกไม่น่ารักเลยนะครับ" ร่างสูงบอกด้วนเสียงเรียบนิ่ง เขารู้ว่าเด็กน้อยของเขาเป็นอะไร
"ก็ไม่ต้องมารักครับ" ร่างเล็กสะบัดเสียงแล้วลุกขึ้นเดินหนี
"หมิง" น้ำเสียงกดต่ำทำเอาร่างเล็กก้าวขาไม่ออก
"หันมาหาพี่ อย่างอแง"
"ฮึก....คนใจร้าย...." สมิงหันมาว่าแล้ววิ่งหนีคนตัวสูงทันที
"สมิง..อย่าวิ่งหนีพี่แบบนี้นะ"พระเพลิงชักจะหงุดหงิด วิ่งตามสมิงออกไป
"แง....จูบกับคนอื่นได้ไง ไหนบอกจูบหมิงได้แค่คนเดียวไง"
"หมิงพี่บอกว่าอย่าวิ่ง" คนตัวเล็กตอนนี้ไม่ฟังอะไรอีกแล้ว ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีคนตัวโตอย่างเดียว
"ถ้าหมิงไม่หยุด พี่จะไม่รักแล้วนะ" ได้ผลร่างเล็กชะงักฝีเท้า แล้วหันมามองเขาด้วยสายตาตัดพ้อและน้อยใจ
"เออ ไม่รักก็ไม่รัก หมิงก็ไม่รักพี่แล้ว หมิง ไปรัก ฮึกก พี่ปายก็ได้" แค่ชื่อก็ทำเอาร่างสูงคิ้วกระตุก ไอ้ปายเด็กห้องเดียวกับเขาที่ตอนนี้แอบชอบสมิงอยู่ แต่ติดตรงคำขู่ของเขา
"สมิงเป็นของกู อย่าได้สะเออะมายุ่ง ถ้ามึงไม่อยากโดนส้นตีน"
"สมิง!!!!" พระเพลิงเสียดังใส่ อย่างไม่พอใจเอามากๆ
"ทำไม พี่ปายใจดี พี่ปายไม่จูบกับคนอื่นมั่วซั่ว" ร่างเล็กเริ่มจะท้าทายเขา
"ถ้าไปหามัน เราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก" น้ำเสียงที่ราบนิ่งและเย็นชามันยิ่งส่งผลให้สมิงยิ่งน้อยใจ
"เรื่องของพี่ ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอ" ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินหนีไปเขาไปอีกครั้ง
ทิ้งให้คนมาดนิ่งอย่างพระเพลิง เผลอสบถคำหยาบออกมา พร้อมกับท่าทางหัวเสียแบบสุดๆ ที่ร่างบางไม่ยอมฟังอะไรเขาเลย.....
"ฮึก..ใจร้าย" ร่างเล็กพึมพำกับตัวเอง พลางนึกถึงเหตุการณที่ผ่านมา
ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ ทำไมต้องโกรธ ทำไมต้องน้อยใจ สมิงผู้อ่อนวัยได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง เขาไม่เข้าใจความ
รู้สึกแบบนี้ เขาไม่ชอบให้ตัวเองมีความรู้สึกแบบนี้ ไม่ชอบ ไม่ชอบเลยจริงๆ
เด็กน้อยนั่งกอดเข่าบนพื้นสนามหญ้าหลังโรงเรียน ตรงใต้ตนไหม้ใหญ่ โดยไม่ทันสังเกตเลยว่า มีกลุ่มนักเรียน
หญิงเดินมาทางตน ดวงหน้าสวยของหนึ่งในนั้นฉายแววชัดว่าโกรธจัด...
"ไอ้เด็กตุ๊ดมาหลบอยู่นี่เอง" แรงกระชากทำให้สมิงที่ตัวเล็กกว่าลอยหวือ ใบหน้าหวานเหยเกบอกได้ถึงอาการเจ็บที่ต้นแขนเล็ก
"พี่ฮะ หมิงเจ็บ" สมิงน้ำตาครอ
"สำออย"
"ดาวเบาๆดิวะน้องมันยังเด็กนะเว้ย" เสียงเพื่อนอีกคนห้ามปราม
"เงียบปากไปแก้ว กูจะสั่งสอนไอ้เด็กบ้านี่ ที่ทำให้พระเพลิงปฏิเสธกู"
ร่างสูงของหญิงสาวจิกตามองสมิงอย่างเหยีดหยาม พร้อมกับแรงบีบที่ปลายคางมนของสมิง เด็กน้อยเจ็บจนน้ำตาเล็ด นึกน้อยใจที่ตัวเองอ่อนแอ
ดาวกระชากผมของสมิงจนหน้าหงายแล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงบนพื้น จนตัวของสมิงไถลครูดไปกับพื้น แขนขาวเต็มไปด้วยรอยแดงซิบเลือด
"หมิงเจ็บนะ" สมิงเงยหน้าขึ้นมามอง ด้วยแววตาโกรธๆ น้ำตารื้นขึ้นที่ขอบตา
"เจ็บแล้วไง อย่ามาสำออยไอ้ตุส จำใส่กะโหลกเน่าๆของมึงไว้นะ ว่าพระเพลิงเป็นของกู" นิ้วเรียวยาวจิ้มลงบนหน้าผากของสมิงย้ำๆ แววตาแข็งกร้าวที่ไม่เคยได้เจอในดวงตากลมนั้นฉายแววชัดว่าโกรธจัด ปากบางเม้มแน่น อย่างเหลือ อด เขาไม่เคยโกรธอะไรมากขนาดนี้ หมิงโกรธจริงๆนะ โกรธมาก ที่นังผู้หญิงหน้าด้านนี่บอกว่าพี่เพลิงเป็นของมัน
"พี่เพลิงเป็นของหมิง เป็นของหมิงคนเดียว" ร่างเล็กลุพรวดแล้วตะโกนลั่นแสดงความเป็นเจ้าของทันที พี่เพลิงเป็นของเขา ไม่ยอมยกให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น เสียตะโกนที่ทำให้ใครบางคนชะงักเท้า หยุดดู รอยยิ้มเย็นเหยียดขึ้นที่มุมปากอย่างพอใจ
"มึงแน่นักเหรอไอ้เด็กบ้า" ดาวที่ด่าพร้อมกับตวัดมือลงบนแก้มเนียนของสมิงทันที
เพี๊ยะ
"โอ๊ยยย เจ็บ"
"โง่แล้วไม่ เจียมตัว" ก่อนที่ฝ่ามืออีกข้างจะตวัดลงมาอีก
"หยุด!!!" เสียงดังราบเรียบและเย็นชา ของใครบางคนที่ก้าวเข้ามีส่วนร่วม...
ร่างสูงโปร่ง แสยะยิ้มเหี้ยมไปยังหมู่สาวแสบที่ลงมือทำร้ายหัวใจของเขา...
"พี่...."
"มาหาพี่สมิง" ร่างสูงออกคำสั่ง แต่ร่างเล็กยังไม่ขยับ ก้มหน้างุด
"อยากโดนพี่ทำโทษใช่มั๊ย" สมิงส่ายหน้าหวือ
"มาหาพี่เดี๋ยวนี้" ร่างสูงบอกเสียงเรียบและเน้นทุกคำ สมิงรีบวิ่งเข้าไปหาและแอบอยู่หลังคนตัวโต วงแขนเล็กกอดเอวเขาไว้แน่น
"มึงจะมากไปแล้ว..."น้ำเสียงเย็นที่หันไปพูดกับหญิงสาวที่ยืนหน้าซีด
"คือ...ดาววว"
"หมิงเจ็บพี่เพลิง ฮึก...." ร่างเล็กน้ำตาไหลพรากตัวสั่นไปด้วยความกลัว มือเล็กกอดแน่นกับร่างสูง ใบหน้าสวยซุกลงที่อกแกร่ง อกที่ใหญ่และกว้างกว่าแต่ก่อน มือหนาลูบลงบนหัวนิ่มอย่างปลอบโยน
"เหอะ ทำตัวแบบนี้สินะ ตัวผู้ตัวอื่นมันถึงไม่แลมึง เน่า เฟะ"พระเพลิงยิ้มเหยียด แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
"อย่าให้กูรู้ว่ามึงมาทำร้ายคนของกูอีก ถึงเป็นผู้หญิงกูก็ไม่เว้น หรือถ้ามึงอยากจะลองของ กูจะจัดพวกเดนกากในโรงเรียนให้มึงสักสามสี่คน เอาให้มึงหายคัน" สีหน้านิ่งไร้อารมณ์ของพระเพลิงทุกคนรู้ดีว่าเขาโมโหมากแค่ไหน สายตาเย็นชาร้ายกาจ บอกให้รู้ว่าเขาทำจริง
"จำเอาไว้ สมิงคือคนของกู ถ้าพวกมึงกล้าแตะต้อง มึงโดน" เขาชี้หน้าใส่แต่ละคนอย่างอาฆาต
ทิ้งท้ายให้คนที่ยืนฟังเข่าอ่อนยวบ น่ากลัว ผิดกับเด็กน้อยด้านหลัง ที่ใจเต้นละรัว
ก่อนที่พระเพลิงจะพาสมิงออกไป ร่างเล็กหันไปมองยัยผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น
"สมน้ำหน้า"คำพูดที่ไร้เสียงออกมาจากริมฝีปากบาง ก่อนจะยิ้มร้ายอย่างคนที่เหนือกว่า ....จำเอาไว้พี่เพลิงเป็นของสมิง แล้วลิ้นเล็กก็แลบใส่กลุ่มหญิงสาวที่มองไอ้ตัวเล็กอย่างอึ้งๆ // ร้ายเดียงสาชัดๆ//
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ฮึก.....ปล่อยหมิงนะ" ร่างเล็กสะบัดข้อมือที่ถูกร่างสูงจับไว้
"อย่าดื้อ" น้ำเสียงดุๆแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน พระเพลิงพาสมิงมาทำแผลที่ห้องพยาบาล เขาดึงตัวเล็กขึ้นนั่งบนเตียง ส่วนตัวเองนั่งเก้าอี้ทำให้ตัวเองอยู่ต่ำกว่าสมิง
เขาสำรวจร่างกายสมิง รอยแดงปื้นบนแก้มขาวเด่นขัดขึ้นกว่าตอนแรก เขาสัมผัสเบาๆแต่ทำให้สมิงสะดุ้ง
"เจ็บ...." ดวงตาสีเข้มไหววูบ
"พี่ขอโทษนะ" เขาเช็ดน้ำตาออกจากดวงตากลม
"ขอโทษ หมิง เรื่องอะไร พี่ไม่ได้เป็นคนตบหมิงนี่" ร่างเล็กสบตาเขา
"พี่ทำให้หมิงเจ็บตัว"
"พี่ทำยังไงอะครับ รอยมือนี่เป็นของพี่ดาวนะ" สมิงยิ้มเจือนๆ
"เพราะพี่ เพราะพี่ ดาวชอบพี่ ดาวเลยทำร้ายสมิง" พระเพลิงก้มหน้าเหมือนคนสำนึกผิด
"แล้วพี่จะทำยังไงอะครับ ในเมื่อพี่ดาวชอบพี่ หมิงเองก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับพี่อยู่แล้วนี่นา แล้วหมิงก็ไม่ได้...."
"หมิงเป็นคนสำคัญของพี่ หมิงเป็นคนที่พี่รัก พี่จะไม่ทำให้หมิงเจ็บตัวอีก พี่จะบอกทุกคนว่าหมิงเป็นแฟนพี่" ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน เขารู้ว่าร่างเล็กน้อยใจแค่ไหน แล้วเมื่อคนตรงหน้าน้อยใจ มักจะโกรธและตีตัวออกห่างเขาเสมอ ซึ่งนั่นมันทรมานเขามากเกินไป พระเพลิง ก้มหน้าซุกลงบนหน้าตักเล็ก โดยไม่รู้เลยว่า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นผุดอยู่บนดวงหน้าสวยของสมิง ...อย่างนั้นแหละครับ พี่เพลิง ผมยอมเป็นมารร้าย ถ้าให้พี่เพลิงเป็นของผมแค่คนเดียว...และนี่คือบทลงโทษ
ที่เห็นตั้งแต่แรก....แต่ไม่เข้ามาช่วย
คนสวยเลยจัดให้สักดอก.....
ใครว่าสมิงร้ายไม่เป็น...
"หมิงจะไม่ให้พี่จูบ....แล้วละ"
"O[]O"
+++
+++
+++
++
++
ตอนสั้นๆ บังเอิญมันอยากเขียนขึ้นมา เม้นให้กำลังใจน้องหมิงเยอะๆๆนะคะ แล้วอาจจะมีตอนต่อๆไป ส่วนเรื่องของพวกแม่ๆ ไรท์จะทยอยลงให้นะคะ อิอิอิ ตอนนี้กำลังปั่นพี่วินให้จบ แล้วจะต่อพี่ภาคเลย ไม่แน่อาจจะมีน้องหมิงตามา 5555 มันอยู่กับกระแสตอบรับ คึคึคึคึ ไรท์ชอบอ่านคอมเม้นนะจะบอกให้ คิคิคิ รักรีดที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
-
ตอนที่ 24
"พัด..พัด..ไอ้เตี้ยยยย"
เฮือกก
"เหี้ยย ตกใจหมด มึงจะเรียกกูเสียงดังทำไมวะไอ้คิม" ผมหันไปแว๊ดใส่เมียพี่
"แล้วมึงมัวแต่มองอะไรวะ กูเรียกมึงตั้งหลายที" คิมว่าใส่
"มองลูกมึงกับลูกกูไง ไอ้สัส ดูดิ๊ อยู่กับพรเพลิงแล้วกระดี๊กระด๊า ไม่สนใจแม่อย่างกุเลย" ผมทำหน้างอลๆ พลางมองลูกชายตัวแสบที่ทำตัวว่าง้าย ง่าย เวลาอยู่กับพระเพลิง
"มึงอิจฉาเด็กหรอวะ" คิมแกล้งว่า พระพายก็เอาแต่ยิ้มขำ
"ก็เปล่ากูแค่สงสัย ว่าพระเพลิงมันมีอะไรดีลูกกูถึงได้ติดมันแจขนาดนั้น" ใช่แมร่งมีอะไรดีวะ เอามาแบ่งกูบ้างดิ๊-*-....
พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระจนเกือบเย็น พี่ภาคเข้ามาพร้อมพี่วิน...แถมมารถคันเดียวกัน ไปไหนกันมา - -
คนแรกที่เข้ามาพี่ภาค เดินไปหาสมิงทันที พระเพลิงยกมือไหว้ แต่ไม่ได้สีหน้าอะไรออกมา ยามโดนพี่ภาคจ้องตาเขม็ง คือ ไม่กลัว แต่ไม่ได้ท้าทาย คนต่อมาคือพี่วิน อ่ารายนี้ ดุเหมือนจะรู้อะไรมา ดวงหน้าหล่อคมหลี่ตามองพระเพลิงอย่างจับผิด และอ่านใจ แต่ก็ต้องล่าถอยเพราะพระเพลิงยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ยากจะคาดเดา ผมมองและรับรู้ได้ว่าเด็กคน นี้ ร้ายพอตัว นิสัยเย็นชา และเงียบขรึม ดูโตเกินเด็ก แถมยังเดาอะไรเกี่ยวกับพระเพลิงไม่ได้เลย สองเสือหันมามองหน้ากัน
//"สงสัยจะเจอตอวะ"//
"เออ พระพายวันอาทิตย์ไปบ้านกูดิ มีปาร์ตี้นะ" ผมเอ่ยชวน เพราะพวกผมกับพระพายเริ่มจะสนิทกันมากขึ้น..พระพายพยักหน้า แต่ทางนู้น ลูกชายผมหูผึ่งเลย แล้วหันไปสบตากับพระเพลิง
"พี่เพลิง จะมาด้วยมั๊ยครับ"
"พี่ไม่แน่ใจ พี่กลัวว่าพ่อๆสมิงจะไม่ชอบพี่แล้วก็ไม่อนุญาติ" ร่างสูงมีสีหน้าที่หม่นลง สิ้นคำร่างเล็กก็วิ่งทักๆตามหลังคนเป็นพ่อทั้งสองที่เดินไปหาแม่ๆของตัวเอง
"พ่อฮะ " เสียงหวานหันไปหาพี่วินแล้วกอดลงบนเอวสอบ พลางแหงนหน้ามองร่างสูง
ด้วยแววตากลมโตสุกใส
"ว่าไงครับเด็กดี" วินยิ้มพร้อมกับลูบหัวสมิง
"พ่อไม่ชอบพี่เพลิงหรอฮะ" คำถามใสซื่อ กับคอเล็กที่เอียงถาม แววตาโตนั่นกำลังเร่งเอาคำตอบ
"เปล่าครับ" แม้จะตอบไม่เต็มเสียง แต่ร่างเล็กก็ยิ้มหน้าบาน
"วันอาทิตย์นี้ให้พี่เพลิงมากินข้าวที่บ้านได้ไหมฮะ" วินสบตากับภาคอย่างถามความเห็น
"ได้สิครับ"เป็นเสียงผมที่ตอบกลับมือบางคล้องแขนพี่วิน พลางใช้สายตาในการขู่บั่งคับ
"ครับ ได้งั้น พระเพลิงวันอาทิตย์มาบ้านอาด้วยนะ" สายตาคมสบตากับร่างสูงเล็กน้อยแล้วยกยิ้มมุมปาก อ่า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์...คงไม่ต้องบอกว่ามันวางหมากไว้ยังไงไอ้เด็กแสบ....แล้วลูกผม หึ เอ่ยขอพ่อแม่ให้พาผู้ชายเข้าบ้าน ป๊าดดดดดดดด ผมเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ บ้านหลังใหญ่
"พัด พัดอยู่ไหน" เสียงเรียกของชายร่างสูง วิ่งพล่านหาคนตัวเล็กไปทั่วตึก หาไปเถอะ หายังไงก็ไม่เจอ
คนอะไรหื่นได้ตลอดเวลา พอกลับมาถึงบ้าน แมร่งก็จะลากผมเข้าห้องอย่างเดียว
ผมเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะเว้ย ถึงจะไม่อยู่แล้วก็เถอะ มาทำกับผมแบบนี้ พัดรับไม่ด้ายยยย
ผมหลบอยู่ในเก็บของ ในนี้ผมแบทำความสะอาดแล้เอาโซฟาเก่าๆกับตู้หนังสือแล้วก็พัดลมมาไว้ แล้วคนในบ้านก็ไม่รู้ด้วย ไม่มีทางที่ไอ้หื่นนั่นมันจะหาผมเจอ ผมเอนกายพิ่งโซฟาแล้วหยิบหนังสือเกี่ยวกับขนมมาอ่าน เจอรายการขนมหวานใหม่เพียบเลย ผมว่าจะลองทำดู เผื่อเอาไปขายหน้าร้านได้ ....
ไม่นานเสียงเรียกของเขาก็เงียบไป หึ ยอมแพ้แล้วละสิ ผมยิ้มร่ากับชัยชนะ ไม่มีทางที่เขาจะหาผมเจอ
ผมเอนตัวนอนแล้วเอาพัดลมจ่อตัว ในนี้ค่อนข้างจะอับ เพราะไม่มีหน้าต่างมีแค่พัดลมดูดอากาศ ซึ่งผมก็เปิดมันไว้ กันขาดอากาศหายใจตาย
"นอนดีกว่า...รอให้พี่วินไปทำงานแล้วค่อยออกไป" ผมนอนหลับลึก ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ดึกมาแล้ว.... ผมรีบออกจาห้องแห่งความลับ รีบตรงดื่งไปยังบ้านใหญ่ทันที
"ไปไหนมา" ขาผมไม่ทันจะก้าวขึ้นบันได เสียงที่เหมือรปีศาจซาตานก็ดังกระหึ่มลั่นบ้านหลังใหญ่
"ไม่ได้ไปไหน ก็อยู่ในบ้านนี่แหละ" ผมบอกแล้วทำทีว่าจะก้าวเดินต่อ แต่พอสบตากับสายตาคมที่ตอนนี้ลุกโชนไปด้วยไฟโกรธ ผมนี่คอแห้งผาก กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกก
"บอกมา" พี่วินตวาดผมลั่น
"ก็บอกว่าไม่ได้ไปหนๆทำไมไม่เชื่อกันบ้างวะ ไปถามการ์ด ถามพี่กล้า ถามพี่ขวัญดูนู้นไป ว่าผมไปไหน อยู่แต่ในบ้าน" ผมเองก็เสียงดังใส่ไม่แพ้กัน ดวงตาผมทะมึ่งทึงใส่ เอาสิมา มา ไม่ยอมหรอก
"จะบอกดีๆหรือจะให้พี่เค้นเอาคำตอบเอง"วินว่าเสียงเย็น
"เค้นยังไงวะ" ผมพึมพำหัวคิ้วชนกัน แต่ยังไม่ทันได้ถามหรือตอบโต้ ผมก็ถูกร่างสูงอุ้มพาดบ่า เอามือตีก้นดังป๊าปๆ
"อ๊ากกกก อย่าตี เจ็บ อ๊ากกกก ไอ้พี่วิน" ผมดิ้นพล่าน พี่วิแบกผมเข้าห้อง
"ต้องตีเด็กดื้ออย่างนายพี่ยิ่งต้องตี ที่นี้บอกได้ยังว่าไปไหนมา"
"ไม่บอก"
ป๊าปป
"จะบอกไม่บอก"
ผมส่ายหน้ากัดปากตัวเองแน่น ยังไงก็ไม่บอก เรื่องห้องแห่งความลับหรอก ผมหันไปแลบลิ้นใส่....
"ยั่วพี่หรอ"
"ยั่วบ้าอะไรละ ปล่อยผมนะพี่วิน" ร่างเล็กดิ้นไปมาให้หลุดจากการเกาะกุ่ม
"ปล่อยก็ได้"
"งั้นก็ปล่อยดิ"
"แต่ไม่ได้ปล่อยนาย พี่หมายถึงปล่อยน้ำต่างหาก"
"งะ แมร่งง ไอ้หื่น ไอ้ผัวหื่น เว้นมั่งเหอะ เอาอยู่ได้ทุกวัน ไม่เบื่อไง" ผมแว๊ดใส่ทันทีที่พี่มันบอก
"งดได้ไง นายนะคือแหล่งพลังงานชั้นดีของพี่เลยนะ" ว่าเสร๊จก็ผลักผมลงบนที่นอนแล้วคล่อมทับผมไว้ทันที
" พี วิน...พัดเหนื่อแล้วน้า..เจ็บก้นด้วย นะๆ"ผมลองอ้อน
"หึ"
"ง่า พี่วินคร๊าบบบ ปล่อยเมียไปสักวันนะๆ"ผมเอานิ้วเขี่ยวไล้วนที่หน้าอกของร่างสูง
"อ้อนแบบนี้ ใครเค้าจะปล่อยให้รอดมือกันวะไอ้เตี้ย" ร่างสูงกดจูบลงบนริมฝีปากผมทันที จุบที่แสนหนักหน่วงและเร้าร้อน ลิ้นหนาสอดเกาะเกี่ยวลิ้นเล็กอย่างหื่นกระหาย
"อื้อออ...อึก..."
"พี่ทำกับพัดได้คนเดียวนีนา ถ้าพี่ไปทำกับคนอื่นพี่ก็ทำไม่ได้ เพราะงั้น ยอมพี่ง่ายๆเหอะนะ จะได้ไม่เหนื่อย จะฟินกันทั้งคู่ไง" เสียงพี่วินกระซิบบอกผมที่ข้างหู พูดมาซะขนาดนี้ไม่ยอมก็คงไม่ได้สินะ..อืมเอาไงดี -////- ยอมเสียตูดอีกสักวันละกัน
"อื้ออ อ๊า พี่วิน พี่วิน" ผมครางกระเส่ายามที่เขากดจูบลงแก่นกายผม ก่อนจะกลืนกินมันเข้าไป นิ้วยาวสอดใส่มาในช่องทางสีสวยเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือก กับความเสียวซ่านที่พี่เขามอบให้ ไม่นานผมก็ได้ปลดปล่อย...และกำลังจะได้ปลดปล่อยอีกครั้งยามที่พี่วินกระแทกแก่นกานสวนเข้ามาทีเดียวมิดด้าม
เอวสอบขยับเข้าออกเป็นจังหวะจากช้าๆค่อยเร็วและแรงขึ้น
อ๊ะ..อ๊ะ....พี่...อื้ออออ เสียวงะ เบาหน่อย
พัด...ทำไมมันแน่นแบบนี้วะ
ฮ๊า...ยะ...อื้อออ
ปัก ปัก ปัก
อ๊า พัด..เสียวโคตร
ปึก ปึก ปึก
ตรงนั้น ตรงนั้น พี่วิน อื้อออออออ
เสียงบทรักร้อนแรงดังกระหึ่มห้อง ผมกับพี่วินเสพสุขอย่างไม่มีใครลดละ รสจูบ รสสัมผัส ผมซึมซับมันเต็มที่ ปลายเล็บผมจิดลงบนแนหลังกว้างยามที่เขากระแทกผมแรงๆ รอยขบกัดตามแผ่นหลังและหน้าอกของผมยามที่พี่วินเสียวซ่าน เนื้อตัวที่มีแต่เหงื่อไคล และคราบน้ำกาม ผ้าปูเตียงโดนถลกจนเหลื่อแต่ที่นอนเปล่า หมอนเหมินกระจัดกระจาย ไปคนละทิดละทาง เราเล่นกันทั้งที่ระเบียง ห้องน้ำ โซฟา เอ่ออ แล้ว ก็ที่พื้นด้วย วินาทีสุดท้ายที่ผมจำได้ คือผมออนท๊อป แต่ไม่รู้ไปออนท๊อปอีท่าไหน ถึงได้สลบคาอกพี่วิน ยันเช้า....
เช้ามาผมคงไม่กล้ามองหน้าแม่บ้านแน่ๆ .....
เล่นซะพังยับไปทั้งห้อง...คนเก็บกวาดคงหัวใจวายตาย คึคึคึ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2ปีผ่านไป
หลังจากที่พี่วินขอผมแต่งงาน.....(ที่เกาะยานก ในs.valentine day)
ชีวิตรของผมสองคนก็ดำเนินมาเรื่อยๆครับ พี่วินทำงานตลอดเวลา คาสิโนที่เกาะก็ไปได้สวย เพราะเป็นบ่อนถูกกฎหมาย และเป็นบ่อนที่คนรวยเท่านั้นถึงจะมีสิทธิเข้าไปหาความสุข ผมไม่เคยได้ย่างกายเข้าไปหรอกครับ พี่วินไม่ให้ไป บอกแค่ ว่า หวง
ร้านเค้กของผมก็ไปได้สวยเหมือนกัน ลูกค้าเต็มร้านทุกวัน เพราะผมมีผู้ช่วยนะสิครับ
สมิง พระเพลิง แล้วก็พระพาย ไหนจะพี่ขวัญที่คอยโดดงานมาบ่อยๆ แม่แต่หล่อๆ แล้วคนหล่อสุดอย่างผม ก็เป็นมาสคอตเรียกลูกค้าได้ดี วันๆมีแต่เด็กมาขายขนมจีบ ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย แต่มาทีไรดันเจอพี่วินทำหน้ายักษ์ใส่ตลอด ก็เลยจีบไม่ติดสักคน
ตอนนี้ลูกชายสุดที่รัก สมิง กำลังจะขึ้นม.1 เห้ออ กำลังจะโตแล้วสิน แต่ผมก็หายห่วงครับ เพราะสมิงมีคนดูแลอยู่ "ไอ้เด็กเย็นชาหน้านิ่ง" พระเพลิงยังไงละครับ แล้วพรุ้งนี้เป็นวันอาทิตย์ ร้านปิด ผมเลยกะว่าจะชวนทุกคนไปเดินซื้อของทำอาหารกินเลี้ยงพรุ้งนี้
"พาย คิม วันนี้เราไปห้างกัน" ผมเอ่ยชวน
"ไปทำไรวะ"คิมตีหน้ายุ่ง ขณะอ่านข้อความใรมือถือ
"ซื้อของสดไปป่าว"ผมถามพลางหันไปมองพาย เขายิ้มแล้วหันไปมองใครอีกคน ที่ยืนเช็ดโต๊ะอยู่ ร่างสูงใส่เชื้อเชิตสีขาวผูกเนคไท้ด์สีดำกางเกงยีนสีดำ
พี่ขวัญ นั่นเอง
"ไปสิ อยากกิน หมูทะวะ"คิมเงยหน้าขึ้นมาจากจอมือถือแล้วยิ้มแฉ่ง ผมเห็นมันอ่านไลน์แล้วยิ้มไม่หุบ
"หึ ผัวส่งข้อความมาให้ละสิ" ผิดกับผัวผม ไลน์เงียบฉี่มาได้สามวันแล้ว หลังจากที่พี่วินขึ้นเกาะ
"อิจฉากูหรอ ฮ่าๆๆ "คิมล้อผม แหม่ กูละอยากให้พี่ภาคลงใต้สักอาทิตย์ อยากจะเห็นหมาคิมหน้าหงอย...
"แล้วเด็กๆละ"พายถาม
"เอาไปด้วยสิ จะได้พาสมิงไปเดินเล่นด้วย เห้นบ่นอยากกินไอติม"
"อืมเอางั้นก็ได้ ให้เพลิงพาน้องไปกินไอติมส่วนเราก็ไปซื้อของ" พระพายเสนอความเห็นซึ่งทุกคนเห็นด้วย วันนี้เราเลยปิดร้านไวกว่าปรกติ ผม คิม พระเพลิง สมิงนั่งรถคันเดียวกันส่วนพระพาย มีสารถีขับรถให้ ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่ชอบให้ใครมาขับรถให้อยู่แล้วมันไม่ทันใจ คิมนั่งเบาะหน้า ปล่อยให้สมิงกับพระเพลิงนั่งเบาะหลัง
.....
"พี่เพลิงงงง หมิงง่วงอะ" ร่างบางใช้มือขยี้ตาที่ใกล้จะปิด ร่างสุงรีบดึงมือออก
"อย่าทำแบบนี้สิครับ ตาจะช้ำเอา" เขาเอามือลูบเปลือกตาสมิงเบาๆ แล้วเขยิบตัวชิดกับประตุรถเพื่อให้มีพื้นที่ แล้วดึงหัวสมิงให้นอนตักเหยียดขาตรง
"ง่วงก็นอนครับ ถึงแล้วพี่จะปลุก" สมิงก็ว่าง่ายนอนลงบนตักแกร่งโดยหันหน้าซุกกับหน้าท้องของพระเพลิง มือบางกำแน่นที่ชายเสื้อ ก่อนจะหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย
มือหนาลูบหัวทุยด้วยความเอ็นดู เหมือนกล่อมไปในตัวด้วยเช่นเดียวกัน
หลังจากพี่สมิงหลับ ร่างบางที่ทำหน้าที่ขับรถก็เอ่ยคำบางคำออกมา
"เพลิง...เธอคิดยังไงกับน้อง" คำถามที่เรียกให้ร่างสูงหลังรถเงยหน้าขึ้นมามอง เขาสบตากับใบพัดผ่านการมองกระจกหลัง รอยยิ้มอ่อนโยน และจริงใจที่ไม่ได้เห็นจากใบหน้าเรียบนิ่งนั่น
"แล้วอาอยากได้คำตอบแบบไหนละครับ" น้ำเสียงยียวนกวนประสาท แต่แฝงไปด้วยความหนักชักแน่น
"แล้วแต่นาน อยากตอบแบบไหนก็ตอบ" ดวงคาคมมองคนข้างหลังอย่างชั่งใจ
"รัก ...ตั้งแต่แรกเจอ อยากปกป้อง นี่คือสิ่งที่ผมคิด" ร่างสุงก้มมองดวงหน้าสวยของสมิงแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะกดจูบลงบนขมับของร่างเล็ก
"งั้นเรามาทำข้อตกลงกัน" คิมหันมามองกับเด็กชาย
"ครับ"...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(part พระเพลิง)
หลายคนคงอยากรู้ ว่าทำไมผมถึงรักสมิง....
ย้อนกลับไป เมือตอนผมเจอสมิงครั้งแรก
"แง...อย่าแกล้งสมิงนะ ...คนใจร้าย" เสียงเล็กหวีดร้องดังลั่นตรงห้องน้ำของเด็กประถม ซึ่งผมผ่านไปเจอพอดี ตอนแรกก็ไม่สนใจหรอกเพราะผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน แต่ร่างเล็กนั่นดันวิ่งมาเกาะชายเสื้อผมแล้วร้องให้หนัก เนื้อตัวมีแต่ฝุ่น และรอยแผล
ดวงหน้ากลมเงยหน้าขึ้นมามองผม
ตอนนั้นแหละครับ
ดวงตากลมโตสุกใส แววตาที่เอาหัวใจผมไป ปากบางสีแดงเม้มแน่น แววตาที่หาที่พึ่ง
"พี่ฮะ...ช่วงหมิงด้วย...หมิงกลัว ฮึก.."ร่างเล็กกอดเอวผมแน่น จนผมต้องแก่มือกาวนั่นออก แล้วนั่งลงเสมอตัวกับเด็กน้อนนั้น
"พี่ฮะ..ฮึก" แค่เสียงใจผมก็สั่นแล้วละครับ ยิ่งตัวเล็กหน้าหวาน น่าปกป้อง นั่นโถมตัวเข้าซุกอกผม
"ไม่ต้องร้องนะ พี่จะช่วยเอง"
"จริงนะ"
"ครับ ถ้ามีใครมาแกล้ง เรียกหาพี่เพลิงนะพี่เพลิงจะมาช่วย" แล้วเด็กนั่นก็สะอื้นหนัก
ผมไม่รู้จะปลอบมันยังไง ผมมองดวงหน้าสวย มองเลยไปยังริมฝีปากสีสดเหมือนลูกเชอรี่นั่น ผมก็เลย
กินลูกเชอรี่นั่น จนอิ่มไปเลยครับ ได้ผลเด็กนั่นหยุดร้องแล้วก็หน้าแดง ...
"ไม่งอแงนะครับ" เด็กน้อยพยักหน้า โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองผม
ตั้งแต่วัน นั้น ผมก็ติดสมิงแจ แล้วสมิงเองก็ไม่เคยห่างจากอกผม
(จบpartพระเพลิง)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เพลิงพาน้องไปกินไอติมนะครับ เดี๋ยวอาจะซื้อของกับน้าคิมกับน้าพัด"
พระพายกำชับให้พระเพลิงดุแลสมิง ร่างสูงจูมือร่างบางไปยังร่านไอศกรีมร้านโปรด
"คึคึคึ"จู่ๆสมิงก็หัวเราะออกมาตอนเรามานั่งที่โต๊ะ
"หัวเราะอะไรครับ"
"พี่คนนั้นมองหมิงแล้วยิ้ม" ร่างสูงตวัดสายตาไปมองทันที แล้วชายคนนั้นก็หน้าเหวอหลุบตาต่ำทันที สมิงยิ้มร่าเริง
"น่ารักเนอะ" เสียงหวานกระซิบแผ่วพอได้ยินแค่สองคน พระเพลิงมองหน้าสมิงด้วยสายตาดุๆ
"อย่ามองหมิงแบบนั้นสิครับ ที่บอกว่าน่ารักนะ คือพี่เพลิงของหมิงต่างหาก" ร่างบางเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มเนียนของพระเพลิงอย่างเอาใจ พร้อมกับส่งสายตาอ้อนๆ ยิ่งโต
สกิลอ้อนยิ่งสูงตามสินะ แล้วคนตัวโตก็แพ้อีกตามเคย
"เอารสรัมลูกเกด อัลมอนด์ฟัด สตอเบอรี่ วนิลาด้วย แล้วก็ อืมมมม ช็อคโกแลต แล้วก็"ร่างเล็กสั่งไม่หยุดจนคนตัวโตออกเสียงห้าม
"พอแล้วครับสมิง" น่านไง ร่างเล็กทำปากยู่ทันที
"หมิงชอบนี่" สมิงนั่งกอดอกอย่างคนเอาแต่ใจ แต่ก็ต้องยอมเพราะสายตาดุคมส่งมาให้
"อ้ามมมมมมมม หย่อย" ร่างบางจ้วงเอาไอสกรีมเข้าปาก จนมันเลอะมุมปากไปหมด
"เลอะหมดแล้ว" ร่างสูงยื่นมือที่มีกระดาษทิชชู่เข้าหาสมิง ร่างเล็กก็ยื่นหน้าเข้าหาพร้อมยิ้มตาหยี่ หลังจากเช็ดส่วนที่เลอะออก
แผลบ !!!!
ร่างเล็กเลียริมฝีปากตัวเอง การกระทำที่ดูจะธรรมดาและเป็นไปตามธรรมชาติของร่างเล็ก แต่มันกับไม่ธรรมดาสำหรับใครบางคนที่กำลังมองสมิงน้อยของเราอยู่
ยามที่ปลายลิ้นเล็กตวัดรอบริมฝีปากตัวเอง มันคือ ยั่วได้เซ็กซี่มาก และมันส่งผล ต่อ อัตราการเต้นของหัวใจ ของพระเพลิงอย่างแรง....
"พี่เพลิงเป็นอะไรฮะ หน้าแดงจัง ไม่สบายหรอ" ว่าแล้วร่างเล็กก็ย้ายที่นั่งตัวเองจาฝั่งตรงข้าม มานั่งข้างๆร่างสูงทันที....พร้อมกับเอาหน้าผากตัวเองแนบกับหน้าผากของอีกคน ด้วยความเป็นห่วง ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน ดวงตากลมหลับตาพริ้มเพื่อคำนวณอุณหภูมิ แต่อีกคนนี่สิ เห็นเต็มตา...ปากสีสด..ริมฝีปากที่เขาอยากจะลิ้มลองมัน
ตึก ตึก ๆ เสียงหัวใจเขาเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว
"เป็นไข้หรอ" เสียงหวานถามออกมา ก่อนจะเอาหน้าออกห่าง
"อะ..อืมม"
"พี่เพลิงหายใจแรงจัง" สมิงลดหน้าลงไปฟังเสียงที่อก
"อึก"ร่างสูงเกิดอาการตัวสั่นๆ
"ใจเต้นแรงด้วย" น้ำเสียงเริ่มเป็นกังวน
"พี่..อึก"
"พี่เพลิง ฮึก พี่เพลิงเป็นอะไร ฮึก..."ร่างเล็กเริ่มจะร้องไห้
"สมิง ไม่ร้องครับพี่ไม่เป็นอะไร พี่แค่ ตื่นเต้นนะ" โกหกคำโตเลย
"ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยอ่า" ร่างเล็กเช็ดน้ำตาเอียงคอถาม
"คือ พี่...กำลังจะสอบนะพี่เลยตื่นเต้น"
"งั้นหรอฮะ" ร่างเล็กนั่งเงียบสักพัก
"ทีหลังถ้าพี่ตื่นเต้นบอกหมิงนะฮะ หมิงมีวิธีแก้" ร่างสูงเลิกคิ้วสูง
"ยังไงครับ" พระเพลิงถาม
สมิงกวักมือให้เข้าโน้มหน้าเข้าใกล้
"มานี่ๆมาใกล้ๆหมิงอาย"
"อาย" ร่างสูงทวนคำ
"อื้อ"
จุ๊บ
ร่างเล็กจุ๊บเหม่งของร่างสูง แล้วก้มหน้างุดเก็บอาการเขิลของตัวเอง
"แม่พัดชอบทำแบบนี้กับเวลาพัดตื่นเต้นหรือเวลาไม่สบาย ตอนแรกหมิงคิดว่าพี่เพลิงไม่สบาย" คำฑุดอ้อมแอ้มท่าทางน่ารักๆของสมิงยิ่งทำให้หัวใจของพระเพลิงพองโต
"หึ ..ครับ พี่หายตื่นเต้นแล้ว แต่ว่าหมิงนะ อย่าไปทำแบบนี้ให้ใครนะครับ" เขาทำเสียงเข้ม เพื่อบอกให้ร่างบางรู้
"ฮะ..หมิงไม่ทำกับใครหรอก หมิงทำกับพี่คนเดียว" แล้วสมิงน้อยของเพลิงก็ยิ้ม ก่อนจะลงมือกินไอสกรีมตรงหน้าจนหมด
"พี่เพลิงฮะ...."เด็กน้อยมองชายหนุ่มตาแป๋ว....
"ว่าไงครับ" พระเพลิงที่เป้นเสือยิ้มยากกลับมีรอยยิ้มจางๆบนริมฝีปาก
ดวงตาคมมองร่างเล็กที่กำลังมองลูกเชอรี่ในถ้วยของเขา
"หมิง...ขอลูกแดงๆนั่นได้ไหมอ่า" นิ้วเรียวชี้ไปที่ชามของเขา
"ถ้าพี่ให้หมิง หมิงจะให้อะไรพี่ละครับ" ร่างสูงถามไปงั้นไม่ได้หวังอะไรเพราะอยากจะแกล้งร่างเล็กเล่นมากกว่า แต่ว่าคนตัวเล็กกลับนั่งนิ่งคิดอะไรอยู่คนเดียวเงียบๆ ก่อนจะเงยขึ้นมา ดวงหน้าขาวขึ้นสีแดง แล้วสมิงก็หลับหูหลับตาพูด
"สมิงจะให้พี่เพลิง"จูจุ๊บ"...ทะ..ทุก วัน" >////<
"งะ..หมิงว่ายังไงนะครับ" ร่างสูงที่เท้าแขนมองถึงกับหัวทิ่ม สำลักน้ำลายตัวเอง
"จะ..จูบ" ดวงหน้าเรียบนิ่งนั่นไม่อาจจะซ่อนรอยยิ้มได้อีก เขารีบหยิบลูกเชอรรี่สีแดงสดน่ากินส่งให้สมิงน้อยแล้วสั่งเพิ่มให้อีก
ให้มันได้อย่างนี้สิน่า......ค่าตอบแทนมันดีเกินคาด ^ ^
สมิงกับพระเพลิงนั่งรอพวกใบพัดไม่นาน ร่างสุงโปร่งของบรรดาแม่ๆก็เดินเข้ามา
ชายหนุ่มหน้าสวยราวกับเทพสรรค์เดินเข้มาในร้านไหนจะเด็กน้อยหน้ารักอีกสองคน
รัศมีเปล่งประกาย คนในร้านต่างพากันเหลียวมอง ...
"สมิงครับ กลับบ้านกันได้แล้วครับ" คิมหันต์ เรียกโดยที่ใบพัดเดินไปจ่ายเงินค่าไอสกรีม
"ฮะแม่คิม.." เด็กน้อยบอกเสียงใส ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ พร้อมๆกับพระเพลิง สมิงเอื้อมมือไปคว้ามือหนา มือกุมไว้ สมิงสบตาร่างสูงแล้วยิ้มตาปิด ก่อนจะกึ่งลากึงจูงเดินตามหลังพระพายไป....
วันอาทิตย์
คิม พระพาย และใบพัดง่วนกับการตระเตรียมอาหาร โดยมีป้าๆแม่บ้านเป็นลูกมือ
เพราะไม่ได้กินเฉพาะ ในครอบครัว มันยังรวมไปถึงลูกน้อง อีกนับสิบ ในบ้าน
ทั้งแม่บ้าน กร์าด คนสวน คนขับรถ อาหารเลยต้องมากเป็นพิเศษ ...
แต่นี้ก็เลยเวลาไปมากแล้ว
"พี่ภาคกับพี่วินมัวไปทำอะไรอยู่วะ ไม่มาสักที"ใบพัดบ่นขณะเอาเนื้อลงเตาย่าง
"นั่นดิ สองคนนั่นแมร่งชอบหายไปด้วยกัน" คิมพูดขณะที่ตัวเองเอาส้อมจิ้มปลาหมึกใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนระบายความโกรธลงกับเนื้อปลาหมึกในปาก เห็นจะมีแต่พระพายที่ยังคงยิ้มตามแบบฉบับ แม้พี่ขัญก็หายไปด้วยก็ตาม
"ไปทำอะไรกันวะ"เสียงบ่นงุ้งงิ้งของทั้งคู่ดังไม่ขาดสาย จนมีเสียงรถที่คุ้นหุเข้ามาจอดบริเวณบ้าน
ร่างสูงของชายสามคนเดินมาในสวน พื้นที่กินเลี้ยง ต่างคนต่างแยกเข้าไปหาคู่ของตัวเอง
"ไปไหนมาไอ้แก่ เดี๋ยวนี้ริอาจเที่ยวหรอ"เสียงหวานของคิมแว๊ดใส่นายตำรวจใหญ่ พร้อมกับมือเรียวที่ตะตบเอาติ่งหูนิ่มเอาไว้
"โอ๊ยๆๆ เมียจ๋า เจ็บๆ" ภาคโน้มตัวตามแรงดึงของคิม
"บอกมา"
"ไปราชการมาครับ โอ๊ยย เมีย เค้าเจ็บ"
"อย่ามาโกหก" สายตาคมกริบของคิมตวัดฉับมองวินอย่างเค้นเอาความจริง ใบพัดเองก็จับแขนวินไว้แน่น ร่างเล็กของสมิงวิ่งออกมาจากในบ้านโดยมีพระเพลิงตามมา ทั้งคู่อาบน้ำเรียบร้อย...
"พ่อฮะ..."ร่างสุงทั้งสองหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะยิ้มแหย่ๆ ให้ลูกชาย
"แม่ทำอะไรพ่อหมิงอะ" ร่างเล็กแกะมือเหนียวๆของคิมออกจาหูภาคแล้วดึงมือพัดออกจากแขนวิน
"จับผิดผู้ต้องหาอยู่ครับสมิง"พัดยิ้มเหี้ยม แล้วส่งสายตาดุๆใส่สมิงลูกรัก
"พ่อทำความผิดหรอฮะ" เด็กน้อยถามเสียงใส
"ครับ พ่อวิน กับพ่อภาค...มีเรื่องหน้าสงสัยต้องซักถาม" คิมหันไปบอก โดยมีเพลิงยืนดูนิ่งๆ
"พ่อครับ พ่อไปไหนมา" เปลี่ยนมือผู้คุมซะแล้วตอนนี้ ร่างเล็กยืนกอดอกจ้องหน้าผู้เป็นพ่อนิ่ง
"สมิง" เสียงเรียกดุๆของพระเพลิง ร่างเล็กหันไปมอง พระเพลิงส่ายหัวเป็นเชิงห้าม
"เรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่างเราไม่เกี่ยวนะครับ" พระเพลิงว่าแล้วกวักมือเรียกให้สมิงตัวไม่น้อยเดินมานั่งที่โต๊ะ
"แต่ว่า" ร่างเล็กทำปากยู่ แต่ก็โดนสายตาปรามๆพร้อมกับส่ายหน้า...แล้วลงมือแกะกุ้งตัวโตยื่นไปจ่อปากสมิง
"กิน"
"แต่หมิง อยาก.."
"กิน"
"งั่ม ...หย่อย" ร่างเล็กเคี้ยวต้วม พระเพลิงมองยิ้ม ส่วนพระพาย ช่วยขวัญปิ้งย่างของสดอยู่ที่เตาข้างสระน้ำ
พวกเขากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างแล้วหันไปมองสองสามีภรรยา ที่กำลังเถียงอะไรกันสักอย่าง สองหนุ่มนั่นมีเรื่องปิดบังอยู่ พวกเขาอยู่
ไม่นานพวกเขาก็กลับมานั่งที่โต๊ะ ทำตัวเหมือนปรกติอี้อ กันเหมือนเดิม....
ปาร์ตี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนดึก สมิงเองก็คอพับคออ่อน พระเพลิงเลยพาขึ้นไปนอน คิม พระพาย และใบพัดเข้าบ้านไปแล้ว เหลือแต่หนุ่มๆ
"แมร่งงงงง เกือบไปแล้ว" วินเอ่ยออกมาใจที่สุด พลางแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
"มึงอะ ชอบมีพิรุธ" ภาคเอามือตบหัววินเบาๆ
"เอ้า ก็มึงเสือกเลือกช้านี่"
"ของสำคัญก็ต้องพิถีพิถัน หน่อยดิวะ" ภาคว่าพลางหมุนแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย
"อีกแค่ไม่กีวัน กูรอได้"
ทั้งสองชนแก้วกันแล้วยิ้มละไม
อีกแค่ไม่กี่วัน
พวกเราก้จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์
++++++++++++++++++++++
2bc
อย่าลืมเม้น ไลค์ ให้เค้าด้วยน้า เค้าชอบอ่านเม้นท์ๆๆๆ
.
-
End.....
สายลมเย็นพัดแผ่วต้องผิวกายเนียนสวยของร่างบาง ใบพัดถูกพามาที่เกาะยานก....ร่างบางยืนอยู่ริมชายหาด แม้ว่าเขาจะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ไม่ได้ และเขาก็ขอที่จะไม่จดจำ เพราะเขาได้เริ่มต้นใหม่กับมาเฟียหนุ่มแล้ว และเขาจะจดจำแค่เวลานี้และอนาคตเท่านั้น ดวงตากลมมองไปด้านหน้า พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ......
"คิดอะไรอยู่ครับ"ร่างสูงเดินเขามาสวมกอดเขาจากด้านหลัง
"เปล่า" ใบพัดหันไปยิ้มแล้วเอนหลังพิงกับอกแกร่งไว้ ทั้งคู่ทอดสายตาไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังจะ
ลับขอบฟ้า แสงสีส้มพาดผ่านทั้งคู่จนเกิดแสงเงาบนผืนทราย ร่างสูงจับปลายคางใบพัดให้หันไป
หาแล้วก้มลงประทับจูบลงริมฝีปากอิ่ม เขาถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกผ่านจูบนี้ ใบพัดรับรู้
ถึงความรักความห่วงใย และทุกสิ่งทุกอย่างที่ร่างสูงมอบให้ น้ำตาแห่งความสุขมันเอ่อล้นออกมา.....
"พี่รักพัด พัดพร้อมจะทำให้ความฝันของสมิงเป็นจริงรึยัง สมิงต้องการแม่อย่างพัด พัดอยากจะ
ใช้นามสกุลเดียวกับพี่รึยังครับ" น้ำเสียงจริงจังกับใบหน้าหล่อเหลาของวินจ้องมองใบพัด ร่างบาง
หน้าขึ้นสีระเรือ
"พี่วิน"..
"แต่งงานกับพี่นะ" วินเอ่ยเสียงทุ้มน่าฟัง จนร่าบางอดที่จะใจสั่นไม่ได้
"คะ..ครับ" ร่างบางได้แต่ยืนเขินอายทั้งๆที่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ถูกขอแต่งงาน
เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังกระหึ่มมาจากด้านหลัง
คิมภาคยืนกอดกันแล้วยิ้มให้พวกเขา เหล่าแม่บ้านและคนงานต่างยิ้มกันแก้มปริ พระพายยืนพิงอกขวัญแล้วโบกมือให้เขา สมิงกับพระเพลิงยืนยิ้มอยู่ด้วยกัน ผมหัวเราะและยิ้มทั้งน้ำตา ครีมกับกล้ายืนจับมือกันแล้วยิ้มให้กันและกัน รอยยิ้มของทุกคนที่แสดงความยินดีกับผม พวกเขาไม่รังเกลียดที่ผู้ชายอย่างผมจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพวกเขา พวกเขาอ้าแขนต้อนรับผม มันตื้นตันและดีใจจนบรรยายมาเป็นคำพูดไม่ถูก มันมายมายจริงๆครับ
เช้าของอีกวัน
ผมไม่รู้ว่าพี่ภาคกับพี่วินเตรียมงานนี้ร่วมเดือน พวกเราทั้งสีคนกำลังจะแต่งงานพร้อมกันครับ ผมกับคิมถูกครีมลากไปแต่งตัว เหล่าคนงานก็เร่งจัดสถานที่ เพราะทุกอย่างถูกเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ทั้งของตกแต่ง อาหาร ของชำร่วย แขกเหรื่อ ก็ทยอยกันมาโดยมีเรือเฟอร์รารี่คอยรับส่ง ทุกอย่างจัดอยู่ในธีมชายทะเลสวยๆ ผมกับคิมใส่ชุดที่เหมือนกัน สีฟ้าอ่อนๆตัดกับสีขาว ดูสบายตา และทุกอย่างก็สีฟ้าขาวหมด ตอนนี้ผมกับคิมตื่นเต้นสุดๆมือเราสองคนกุมกันไว้ไม่ห่าง
"แมร่งตื่นเต้นวะ" คิมบอกเสียงสั่น
"กูก็เหมือนกัน"ผมบีบมือมันไว้แน่น รอแค่เวลา เท่านั้น
"แม่ฮะ" ร่างเล็กกะปุกลุกของสมิงค่อยๆแง้มประตูห้องเข้ามา ดวงหน้าหวานมีรอยแดงๆขึ้นที่แก้ม
เหมือนเด็กที่วิ่งเล่นจนเหนื่อย ร่างเล็กค่อยเดินเข้ามานั่งตักผมพลางมองเราสองคนด้วยแววตาสงสัย
"พ่อกับแม่จะทำอะไรกันหรอฮะ" ร่างเล็กเอียงคอถามด้วยความสงสัย เพราะดูจากการแต่งตัวของตัวเองกับคนอื่นๆวันนี้มันพิเศษกว่าวันอื่น
"แต่งตัวกันส้วยสวยยยยยยย" สมิงลากเสียงยาว
วันนี้พ่อกับแม่จะแต่งงานกันครับ" คิมอธิบาย
"แต่งงาน แต่งงานคืออะไรครับ" สมิงยังเด็กเลยไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
"แต่งงานคือการที่คนสองคนรักกันและให้สัญญาซึ่งกันและกันว่าจะอยู่ดูแลกันไปตลอดชีวิต และเป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน" เสียงนุ่มพริ้วไหวของใบพัดอธิบายช้าๆให้สมิงฟัง เด็กน้อยพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ
"งั้นพี่เพลิงบอกว่ารักสมิงพี่เพลิงจะแต่งงานกับสมิงใช่ไหมครับ" ร่างเล็กบออกออกไป คุณแม่ยังหนุ่มมองหน้ากันเลิกลักไม่ตอบคำถาม...ซึ่งร่างเล็กก็ไม่ได้คิดจะสนใจคำตอบ เพราะกำลังเจอของเล่นที่ถูกใจ มงกุฏดอกไม้ที่สวมพอดีกับหัวเล็กของสมิง
"แม่ฮะหมิงขอนะ" ร่างเล็กปีนขึ้นไปนั่งตักคิม แล้วทำเสียงอ้อน คิมยิ้มอ่อนให้กับความน่ารักของสมิง แม้จะเป็นลูกเมียเก่าของภาคคิมไม่เคยนึกรังเกลียดหรือไม่ชอบเลย กลับกัน เขากลับรักสมิงมากขึ้นทุกๆวัน เพราะความขี้อ้อน และ ความน่ารักของสมิง คิมหอมแก้มสมิงซ้ายขวา
"ครับ มันเหมาะกับหนูมากเลยรู้ไหม ดวงใจของแม่" คิมกับพัดหอมแก้มเล็กเบาๆอย่างรักใคร่
"ง่า...พี่ฮะพี่เพลิงบอกว่าห้ามให้ผู้ชายคนไหนหอมแก้มนอกจากพี่เพลิง ไม่งั้นพี่เพลิงจะโกรธ" ร่างเล็กบอกเสียงฮึดฮัด เหมือนหวงตัว คำบอกนี้เล่นเอาแม่ๆสำลักขำ เห้ออ ลูกชายโดนจองตัวตั้งแต่เด็ก สมิงคงใช้ชีวิตยากหน่อยเมื่อคนจองมันเป็นเด็กขี้หวง ใบพัดคิด ก่อนจะมองร่างเล็กที่วิงไปทั่วห้อง
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะการสนทนาด้านใน พระเพลิงกับพระพายเปิดประตูเข้ามา
"ได้เวลาแล้วครับ" พระพายบอกแล้วเดินนำออกจากห้อง ใบพัดตื่นเต้นสุดๆ ปลายทางที่ผมเดิน
อยู่คือซุ้มประตูที่เต็มไปด้วยดอกไม้แสนสวย
พื้นทรายถูกปูด้วยพรหมสีขาว สุดทางเป็นแท่นพิธี ที่มีบาทหลวงยืนอยู่ และชายหนุ่มสองคนที่
ยืนรอพวกผมด้วยความตื่นเต้น....เท้าของผมก้าวออกพร้อมๆกับคิม สายลมเย็นของทะเลพัดแผ่วเบา เสียงดนตรีบรรเลงหวานหูท่ามกลางธรรมชาติที่ช่วยขับเกลาเสียให้ไพเพราะมากขึ้น พระพายจูงมือเราเดินผ่านแขกเหรื่อที่มีใบหน้าสดใสแสดงความยินดีกับเรา พระเพลิงกับสมิงช่วยกันโปรยดอกไม้กันอย่างสนุกตลอดทางที่เราเดิน
ทางเดินข้างมีชายสองคนที่รอเราอยู่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ผมคงไม่หวั่นไหวอีกแล้ว ในเมื่อ คนที่รอผมอยู่ตรงหน้าคือคนที่จะปกป้องผม และผมก็จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป ต่อจากนี้ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้วตลอดการเดินในแต่ละก้าวผมรู้เปี่ยมสุขยามมองหน้าคนรักที่รอมอยู่ผมและคิมหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าบ่าว ....
พิธีแต่งงาน เริ่มขึ้นอย่างเรียบง่าย พวกเรากล่าวคำปฎิญาณสัญญาว่าจะดูแลกันและกันตลอดไปจนกว่าเราจะตายจากกัน วินค่อยบรรจงสวมแหวนให้กับร่างบาง ก่อนจะโน้มใบหน้าหวานเขามารับจูบ แล้วยิ้มหัวเราะไปด้วยกันท่ามกลางเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี น้ำตามากมายหลังไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย น้ำตาแห่งความยินดีและสุขใจ มันเอนล้นออกมาจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมด วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุด และจะมีความสุขแบบนี้ตลอดไป เรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตของคนทั้งคู่ มันค่อยๆก่อตัวเป็นความรักอย่างไม่รู้ตัว ......
พบค่ำ...
-
"พี่รักพัด" ร่างสูงเอ่ยเสียงหวาน ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่ที่ระเบียงห้องทั้งคู่เปลี่ยนชุดเรียบร้อย ร่างสูงสวดกอดใบพัดจากทางด้านหลังแล้วมองแขกในงานด้านล่าง ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว ร่างบางเลยออกมาชมพระอาทิตย์ตก
"เบื่อที่จะฟังคำนี้ไหม" ร่างสูงถามเสียงนุ่มพลางหอมแก้มใบพัดไปด้วย
"ไม่ครับ ผมก็รักพี่วิน รักมาก รักที่สุด" ร่างบางจับมือหนาไว้แล้วเอาแนบแก้ม ดวงตากลมโตจ้องมองร่างสูงอย่างสื่อความหมาย
"ขอบคุณนะที่ให้อภัยผู้ชายเลวๆอย่างพี่ คนเลวที่คิดแต่จะแก้แค้น" ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่วเบา
"ครับ...สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกัน"
"ครับพี่สัญญา"
แล้วจูบรสหวานที่ทำให้ทั้งคู่จมอยู่กับห้วงแห่งความสุข นับจากนี้และตลอดไป.................................................................
...... the END......
"พี่เพลิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" ร่างเล็กวิ่งทักๆลงมาที่ชายหาดตรงที่ร่างสูงอยู่ สมิงในขุดสีขาวสะอาดตาบนหัวมีมงกุฎดอกไม้สวมอยู่ พระเพลิงหันมาตามเสียงเรียก ก่อนจะตีคิ้วมุ่นส่งสายตาดุๆไปให้เมื่อร่างเล็กวิ่งเขามา
"อย่าวิ่งสมิง เดี๋ยวล้ม"
พลัก!!!
ไม่ทันขาดคำร่างเล็กก็หน้าทิ่มทราย เสื้อตัวสวยเปรอะเปื้อนไปหมด มงกุฎดอกไม้ร่วงหล่นจากหัวเล็กๆกลิ้งไปแทบเท้าพระเพลิงร่างสูงก้มเก็บก่อนจะเดินมาร่างเล็กที่นั่งนิ่ง เหมือนกำลังช็อก ก่อนจะเบะปากร้องให้ออกมา
"แง...เจ็บอ่า...ฮึก..ดอกไม้หมิงหายไปไหนอ่า" พระเพลิงที่กำลังเดินไปหาร่างเล็กส่ายหัวออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"เห็นมั๊ยเพราะเราไม่ระวัง เลยต้องเจ็บตัว" พระเพลิงไม่ได้ปลอบแต่สอนซะมากกว่า
"ฮึก..ก็หมิง..ฮึก..รีบ มะ มาหา พี่นี่นา" เสียงหวานขาดๆหายๆเพราะกำละงสะอื้น
"รีบมาหาพี่" พระเพลิงทำคิ้วผูกโบว์ ก่อนจะสวมมงกุฎดอกไม้ให้สมิง
"หมิงมาขอพี่ เพลิงแต่งงาน" ร่างเล็กบอก แล้วหยิบแหวนเงินวงเล็กๆออกมาสองวงที่เขาแอบไปขอพี่ขวัญให้พาไปซื้อก่อนจะมาพระเพลิง
"นี่ไง"ร่างเล็กยื่นแหวนที่วงใหญ่กว่าไปให้ พระเพลิงคลี่ยิ้มออกมา ความไร้เดียงสาของสมิงทำให้เขามีความสุข
"ทำไมหมิงถึงมาขอพี่แต่งงานละครับ"ร่างสูงเอ่ยถาม
"ก็แม่บอกว่า แต่งงานคือการที่คนสองคนรักกันและให้สัญญาซึ่งกันและกันว่าจะอยู่ดูแลกันไปตลอดชีวิต และเป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน หมิงรักพี่เพลิง หมิงจะแต่งงานกลับพี่เพลิงละ" ร่างเล็กบอกเสียงร่าเริง พระเพลิงยิ้มอ่อนโยนแล้วนั่งข้างๆสมิงแล้วอุ้มสมิงนั่งตัก
"งั้นเอางี้นะ ไว้สมิงโตกว่านี้พี่สัญญาว่าพี่จะขอสมิงแต่งงาน โอเคนะครับ"ร่างสูงให้สัญญา
"จริงนะพี่เพลิงจะขอหมิงแต่งงาน ห้ามผิดสัญญาด้วย" ร่างเล็กใช้ตากลมโตมองตาพระเพลิงอย่างเชื่อใจ
"ครับพี่ให้สัญญา" ก่อนจะจุมพิศเบาๆที่ปากเล็กเป็นการให้สัญญา
...
ขอบคุณรีดทุกคนมากๆนะคะที่คอยให้กำลังใจคนเขียน มันอาจจะจบแบบห้วนๆ แต่ก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง ไรท์เขียนฉากแต่งงานไม่ค่อยเก่งอะ T^T ยังไม่เคยแต่งงานนี่นา มันอาจจะดูขัดๆ ขอโทษด้วยนะคะ จบแล้วก็รู้สึกใจหาย เห้อออ แต่ไรท์ก็ดีใจนะคะที่แต่งนิยายเรื่องนี้จนจบ เรื่องแรกของไรท์เลยนะนี่ คึคึค สุดท้ายนี้ถ้าไรทืทำผิดพลาดอะไรไปไรท์ขออภัยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ถ้าไม่ได้ทุกคนไรทืคงแต่นิยายไม่จบ .....ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
(http://<p><iframe style="border: none;" src="http://files.podsnack.com/iframe/embed.html?hash=a1nldfqa&useOnSW=true&t=1426125671" frameborder="0" width="340" height="54"></iframe></p>)
-
:-[
สนุกดี อาจมีคำผิดไปบ้าง
แต่คนแต่งก็พยายามต่อจนจบ ฝึกฝนเรื่อยๆนะคะ
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
สนุกค่ะ หนูหมิงน่ารัก :-[
-
:hao3: :hao3:
-
โหย..สนุกอ่ะ ชอบสมิงกับพระเพลิงง่ะ ถ้ามีเรื่องแยกเป็นของตัวเองน่าจะสนุก
เนื้อเรื่องกำลังดีเลยแหละ จัดว่าโดน คิคิ พี่วินนี่หื่นเนาะ555
-
อยากอ่านคู่พระเพลิงหมิงจัง
-
:hao7: :hao7: :hao7: มันดีงานมากกกกกกกกกกกกก
-
อยากจะบอกว่าภาคต่อของสิงพี่พระเพลิงมีแล้วนะคะ
ชื่อเพลิงร้าย พ่ายรักคะhttp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48662.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48662.0)
:sad4: :sad4: :o8:ฝากผลหนูหมิงไว้ในอ้อมอีกอีกคนนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก ๆ สมิงน่ารักมาก
ขอบคุณครับ
-
o13
-
สมิงน้อยร้ายเดียงสานะจ๊ะ เอาพี่เพลิงอยู่หมัดเชียวลูกก ขอฟัดแก้มหนูทีนึงงง :hao7:
-
สมิงน่ารักกก :กอด1: