หัวข้อ: amante del diablo <แนวฮาเร็ม,incest,fantasy> <p8><10/12/58> แจ้งข่าวรวมเล่มค่ะ

[magarons]

ชอบเรื่องนี้อ๊าาาาา
เป็นแฟนตาซีดาร์กที่ถึงใจถึงอารมณ์มาก
ตอนแรกยังคิดอยู่ว่าใครจะเป็นพระเอก แต่อ่านหัวข้อ
อุ้ย นี่มันฮาเล็มนี่หว่า ชอบๆๆๆ
มาต่อไวๆ นะ เค้ารออยู่

[sirin_chadada]

ติดตามอย่างเงียบๆ ฮ่า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[Luksa]

อ๋าาา รอตอนต่อไป

  อยากรอแต่งจบลงจบแล้วค่อยมาอ่านก็ทนไม่ไหว เผลอตัวกดเข้ามาอ่านแล้ว อยากจะเร่งก็เกรงใจ 

น่าสนุกมาก ๆ จ้า ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไร ตอนหน้าถึงจะมีอะไรอะไรสินะ คึคึ

รอน้าา เป็นกำลังใจให้ ระหว่างนี้คงต้องจิ้นเองไปก่อนสินะ ฮึฮึ 

[Rambluesky]

มันมีหลายประเด็นที่อยากรู้อะ 

รออ่านต่อนะครับ 

[glasses girl]

โอ้ มาต่อเร็วๆน้า

ตอนนี้สั้นจัง

[yuyie]

สั้นมากๆ มาต่อเร็วๆนะ 

[Silvan]

ตอนที่ 5

   ปลายหางเปียที่หนาและมีความยาวจนเกือบถึงข้อเท้าสะบัดไปมาตามจังหวะการเดินของเจ้าของร่างเล็ก
ดวงตากลมโตมองเขม่นไปยังมือใหญ่ที่กุมมือของตนไว้อย่างนุ่มนวลขณะพาเดินไปตามทางเดินในปราสาท

   คิดๆ ดูแล้วตอนแรกโยชัวคิดว่าอีกฝ่ายปฏิบัติกับเขาเสมือนน้องชายที่ยังเป็นเด็ก
แต่ทั้งเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย ทั้งการจัดแต่งทรงผมให้ หรือแม้กระทั่งการที่ชาร์ฮาร์ใช้เป็นข้ออ้างในการจับมือเขาจูงเดิน

เด็กหนุ่มไม่ได้คิดเรื่องนี้ไปเองแน่ ว่าอีกฝ่ายปฏิบัติตัวกับเขาไม่ต่างจากการเอาอกเอาใจสาวน้อย
โยชัวปวดหัวตุบๆ ถึงแม้สภาพร่างกายของเขาจะเป็นสาวดุ้นแยกเพศไม่ออก แต่จิตใจก็ยังเป็นเด็กผู้ชาย


ไม่สิถ้าคิดถึงความนิยมสาวดุ้นในหมู่พวกคลั่งไคล้ในโลกของเขาให้ดีๆ แล้วละก็


[สาวดุ้นคือสิ่งสุดยอดที่จุติมายังโลกใบนี้]

   คนที่พูดแบบนั้นยังมีเลย หรือที่หื่นกามหน่อยในวงการอนิเมะทะลึ่งๆ ก็ยังจับคู่กันแปลกๆ เป็นต้นว่า
   
สาวดุ้น X หญิง = แจ๋ว

สาวดุ้น X ชาย = แจ่มจรัส

สาวดุ้น X สาวดุ้น = นี่แหล่ะที่สุดแห่งปรมัตถ์

ไม่ว่าจะคิดยังไง การกระทำของชายหนุ่มผู้เจิดจรัสแว้บๆ ก็ไม่ต่างจากพี่ชายบราค่อนที่เป็นโอตาคุสาวดุ้นเลยสักนิด

จู่ๆ ขนอ่อนที่มือซึ่งอันที่จริงไม่น่าจะมีก็ลูกซู่ พอถูกอีกฝ่ายพามาถึงห้องที่เป็นจุดหมายปุ๊บโยชัวก็สลัดข้อมือจากอีกฝ่ายทันที จนชาร์ฮาร์หันมามองด้วยความแปลกใจ

“มีอะไรเหรอ”

ชารฮาร์เอียงคอถามร่างเล็กที่ก้มหน้าครุ่นคิด พอมือใหญ่เอื้อมมือจะไปจับ โยชัวที่รู้สึกตัวก็ถอยกรูดตั้งการ์ดอย่างชัดแจ้ง  ใบหน้าของชายผู้เจิดจรัสยิ้มค้างโดยสมบูรณ์

“ช่วยอย่าทำเหมือนข้าเป็นเด็กผู้หญิงจะได้มั้ย”
โยชัวร้องขอหลังจากคัดสรรคำพูดที่ดูดีที่สุดเท่าที่เวลาจะเอื้ออำนวย

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

ชายหนุ่มผู้เจิดจรัสขมวดคิ้วเข้าหากันหลังจากใบหน้าหล่อเหลาแปลสภาพจากยิ้มแย้มอยู่เสมอเป็นบึ้งตึงให้เห็นเป็นครั้งแรก
ถึงจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายเริ่มพื้นอารมณ์เสีย  โยชัวที่กำลังพลุ่งพล่านก็เอ่ยพูดในสิ่งทึ่คิดออกไปอย่างไม่อ่อนข้อ

“ก็อย่างเสื้อผ้าที่ใส่เนี่ยดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นเสื้อผ้าของผู้ชายสักนิด”

“ก็อธิบายให้โยชัวฟังแล้วนี่ว่าเชื้อพระวงศ์เขาแต่งตัวแบบนี้จนถึงอายุยี่สิบห้า”

ชาร์ฮาร์ตอบโต้ด้วยเสียงนุ่มนวล แต่กระนั้นชายหนุ่มที่กำลังอารมณ์เสีย ก็เริ่มยืนกอดอกปกป้องตัวเองด้วยท่าทีแบบเด็กๆ ทั้งใบหน้าบึ้งตึง

“งั้นผมนี่ล่ะ แค่ผมก็ยังดี ขอตัดสั้น พอยาวอย่างนี้ก็กลายเป็นว่าต้องถูกจัดการไม่ต่างกับเด็กผู้หญิงหรือพวกตุ๊กตา ไม่ชอบนะไงทางนี้ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน”

“ก็บอกเหตุผลไปแล้วนี่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เข้าใจแล้วแท้ๆ อีกอย่างไม่ได้ปฏิบัติตัวอย่างที่ทำกับผู้หญิงสักนิด การที่ข้าอยากจะเอาใจใส่เจ้าที่เป็นน้องมันผิดด้วยเหรอ”

ชาร์ฮาร์พูดด้วยสีหน้าขุ่นเคือง ชายหนุ่มใช้มือขวาเท้าเอวขณะที่มือข้างซ้ายก็เสยผมที่ปรกใบหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิด


“เข้าใจแล้ว…..งั้นจับมือไม่ทำได้มะ รำคาญไม่ชอบ แล้วก็ถ้าอันไหนทำเองได้ช่วยปล่อยให้ข้าทำเอง ยกตัวอย่างเช่นเลื่อนเก้าอี้ให้ก็ไม่ต้องนะ” โยชัวขู่ฟ่อ

เพราะดูเหมือนจะเถียงไม่ชนะ เด็กหนุ่มจึงพูดในสิ่งที่อีกฝ่ายทำแล้วรู้สึกตะหงิดใจหลายอย่างเป็นหางว่าว
ยาวจนชาร์ฮาร์ที่กำลังขุ่นเคืองมีใบหน้าเผือดสี

“เข้าใจแล้ว”

ชาร์ฮาร์ตอบรับคำขอโยชัวทั้งที่ยังหลบตา แต่ถึงแม้ว่าจะรู้สึกน้อยใจแค่ไหน  ชายหนุ่มผู้เจิดจรัสก็ยังตั้งใจสอนภาษาให้ตามที่โยชัวร้องขอ

วินาทีแรกที่เห็นตัวอักษรในโลกนี้  โยชัวก็แทบจะโห่ร้องด้วยความตื้นตัน

จะว่าไปแล้วภาษาพูดที่นี่เป็นภาษาอังกฤษการที่ตัวอักษรในโลกนี้จะไกล้เคียงกับตัวอักษรภาษาอังกฤษจึงเป็นเรื่องที่ไม่แปลกและนับว่าโชคดีสุดๆ

ในบรรดาตัวอักษรหรือไวยกรณ์ของภาษา มีความแตกต่างกันอยู่หลายตัวแต่ก็แค่เล็กน้อย
ถ้าเทียบกับความมุ่งมั่นเมื่อสมัยเขาอายุได้สิบสาม  ตอนนั้นโยชัวติด อนิเมะ เกมส์ และ มังงะญี่ปุ่นงอมแงม

ภายในเวลาสองปีเขายังเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นจนสามารถที่จะอ่านได้ทั้ง ไลท์โนเวล และ มังงะต้นฉบับภาษาญี่ปุ่นได้อย่างกับเจ้าของภาษา

จะยากอะไรกับอักษรและไวยกรณ์ที่ถึงต่างแต่ก็ยังไม่มากของภาษาโลกนี้กับภาษาอังกฤษที่เขาใช้อยู่เป็นประจำ
รู้สึกได้เลยว่าแค่ทำความเข้าใจอีกนิด เขาก็สามารถอ่านหนังสือบนโลกนี้ได้เกือบทุกเล่มอย่างไม่มีปัญหา

ยิ่งพอรู้ว่าความตั้งใจของตัวเองมีความสำเร็จในระดับที่อยู่แค่เอื้อม
ยิ่งเรียน ยิ่งอ่านยิ่งถามก็ยิ่งคึก

 สุดท้ายแล้วระหว่างที่นั่งเรียนอยู่ในห้องสมุดขนาดยักษ์ทั้งวัน
โยชัวก็ไม่ได้สนใจน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อยและใบหน้าหดหู่ของชาร์ฮาร์เลยแม้แต่นิดเดียว

ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง โยชัวผลุบๆโผล่ๆระหว่างชั้นหนังสือ หยิบอ่านเล่มโน้นเปิดอ่านเล่มนี้
ทำประหนึ่งว่าชาร์ฮาร์เป็นอากาศธาตุ
แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบ้างเป็นระยะที่เงยหน้าขึ้นถามชายหนุ่มผู้เจิดจรัสซึ่งเกาะติดเขาและไม่ยอมไปไหน

โยชัวหมกมุ่นกับการอ่านจนแทบไม่สนใจว่าชาร์ฮาร์กำลังเดือดร้อน เพราะถูกเมดสาวจำนวนมากยกกองทัพเข้ามาอัดกันในห้องสมุดบีบบังคับให้ชายหนุ่มไปอาบน้ำเสียทีหลังจากไม่ได้อาบมาแล้วสามวัน

“รอก่อนได้มั้ยข้ายังสอนหนังสือโยชัวอยู่”
ชาร์ฮาร์ร้องขอเมดสาวที่ล้อมวงเข้าหา

“ท่านโยชัว ท่านโยชัวเจ้าคะคิดยังไงกับท่านพี่ที่ไม่อาบน้ำมาสามวันเจ้าคะ”
หนึ่งในเมดสาวร้องถาม  โยชัวเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่กองทับถมจำนวนมาก


“ท่านโยชัวเองก็อาบน้ำทุกวันสินะเจ้าคะ”  พวกเมดสาวถามด้วยรอยยิ้ม


“แน่นอน ถ้าไม่อาบน้ำทุกวันนอกจากจะเหม็นแล้วก็จะสกปรกแย่สิ แถมวันหนึ่งต้องอาบน้ำอย่างน้อยสองครั้งด้วยนะ”


ที่โยชัวพูดไม่ได้เป็นการกลั่นแกล้งแต่อย่างใด สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นหลักสุขอณามัยที่เด็กหนุ่มเรียนมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล

และแล้ว
เจ้าชายผู้เจิดจรัสที่ไม่สามารถจัดการอะไรกับพวกเมดสาวของตัวเองได้ ก็ถูกแห่แหนออกทั้งที่ใจไม่อยากซักนิด


“โยชัวเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วข้าจะกลับมานะ”

ชาร์ฮาร์ตะโกนบอก

เด็กหนุ่มที่ก้มหน้าจมไปกับกองหนังสือทำแค่โบกมือลาโดยไม่หันไปมอง

“อย่างนี้นี่เอง”
โยชัวพึมพำขณะเปิดหนังสือประวัติศาสตร์เล่มหนาอ่าน


เด็กหนุ่มตอนนี้ย้ายจากโต๊ะเก้าอี้มานั่งอ่านหนังสือบนพรมที่พื้น เปลี่ยนอิริยาบถเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้าของร่างกาย

ดูเหมือนท่านพ่อของบรรดาเจ้าชายปีศาจผู้มีนามว่าโดโนแวนจะเป็นราชาปีศาจเพียงผู้เดียวที่สามารถรวบรวมดินแดนเทพ ดินแดนปีศาจ และดินแดนมนุษย์เข้าไว้ด้วยกันเป็นผลสำเร็จ

“สุดยอดไปเลย” โยชัวพูดกับตัวเอง

“ใครกันเหรอที่สุดยอด”

น้ำเสียงเคยคุ้นที่ทั้งทรงอำนาจและเย้ายวนกระตุ้นให้โยชัวผลิกตัวกลับไปเผชิญหน้า
พอปะตากับเจ้าของเสียง ลาซารัสที่เข้ามายืนประชิดตัวเมื่อไหร่ไม่รู้ สร้างความตึงเครียดให้กับโยชัวอย่างที่สุด

ท่ามกลางความเงียบ ดวงตาสองสีมองดูโยชัวอย่างเพ่งพินิจตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าลึกลับเย้ายวนของลาซารัสดูประหลาดใจเล็กน้อยแวบหนึ่งเท่านั้น
โยชัวรู้สึกตัวอีกทีใบหน้าของเจ้าชายปีศาจก็เกลื่อนไปด้วยความเจ้าเล่ห์ทั้งรอยยิ้มและดวงตา

“ตกใจหมดเลย  ดูแวบแรกถ้าไม่เคยเห็นหน้าน่ารักคนนี้มาก่อน  ก็คงไม่แคล้วหน้าแตกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสาวน้อยเครื่องบรรณาการของใครซักคน”
ลาซารัสหัวเราะหึหึ


"เจ้าชอบแต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิงขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เปล่า”


“อย่าปฏิเสธเลยถ้าชอบขนาดนั้นล่ะก็มีของดีดีจะให้”
ฉับพลันโยชัวถูกคู่สนทนากระชากให้โผเข้าสู่อ้อมอก

“ อึก”

โยชัวสะอึกในลำคอ ก่อนหน้านั้นระหว่างที่พูดตอบโต้ เด็กหนุ่มพยายามทำใจกล้าสะกดกลั้นไม่ให้เสียงที่เปล่งคำพูดออกไปขาดห้วง 
แต่ตอนนี้โยชัวกลัวชายหนุ่มจนตัวแข็งทื่อ ถึงขนาดที่ว่าไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้านการบังคับของอีกฝ่ายไปโดยสมบูรณ์

พริบตาเดียวกันนั้นสภาพรอบตัวก็บิดเบี้ยวและเลือนหาย ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาและลาซารัสมีแต่ความมืดก่อนที่บรรยากาศรอบตัวจะกลับมาเป็นปกติ
ลาซารัสผละออกจากโยชัวปล่อยให้เด็กหนุ่มผู้งงงันกวาดมองไปรอบๆห้อง

ที่นี่มันห้องนอนนี่ เทเลพอร์ตมางั้นเหรอ?
ตื่นเต้นอยู่หรอกที่ได้สัมผัสประสบการณ์จริงแต่ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพาเขามี่นี่ทำไม

“รับไปสิ”
ลาซารัสออกคำสั่งพร้อมกับโยนเสื้อผ้าส่งให้โยชัว
เด็กหนุ่มกางเสื้อผ้าออกดูอย่างงุนงงเพราะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

“เอ๊ะ”

โยชัวอุทานเมื่อเห็นชัดตาว่าชุดที่ถูกส่งมาคืออะไร ของที่ถูกส่งให้เด็กหนุ่มเป็นชุดเมดแบบโกธิคโลลิต้าที่ดูหวือหวาและสั้นกว่าพวกเมดสาวในปราสาท

“ใส่สิ”

ลาซารัสออกคำสั่งด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเกินจริง หากแต่โยชัวรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอย่างมหาศาล
เด็กหนุ่มมองดูชุดเมดที่ถูกบังคับให้ใส่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ถ้าไม่ทำตามเขาจะโดนอะไรบ้างนะ?

ผู้ชายคนนี้ดูท่าทางแล้วคงไม่ใช่พี่ชายที่อ่อนโยนใจดี พูดตรงๆก็คือเลวนั่นแหละ

แต่มันจะสนุกตรงไหนที่เห็นเขาแต่งชุดเมด?

หรือว่าเป็นพวกวิตถารรุนแรงหนักข้อกว่าชาร์?

ขณะที่กำลังครุ่นคิดด้วยท่าทีว้าวุ่น  เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจของคนออกคำสั่งก็ทำให้โยชัวเงยหน้าขึ้นมอง
ใบหน้าของลาซารัสตอนนี้ดูจะสนุกสนานกับท่าทางลำบากใจของเขาแบบสุดๆจนโยชัวเกิดความคิดต่อต้านอย่างเด็กๆ

“ข้าไม่ใส่เด็ดขาด”
โยชัวพูด

“…………”
ลาซารัสเลิกคิ้วแสร้งทำท่าเหมือนคาดไม่ถึงหากแต่ยังพูดคุยกับร่างเล็กด้วยน้ำเสียงและท่าทางอารมณ์ดี

“ใส่ไม่เป็นก็ช่วยไม่ได้นะ”
ลาซารัสยิ้มเผล

 เจ้าชายปีศาจฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเดินเข้ามาประชิดคนที่มีท่าทีถอยหนีหากแต่ช้าเกินไป
ชายหนุ่มคว้าหมับที่ข้อมือของคนตัวเล็กกว่าตนเกินยี่สิบห้าซ.ม.

“จะถอดเองหรือว่าจะให้ข้าถอดให้”
ลาซารัสยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหู

"...................."
โยชัวขนคอลุกชันเพราะไม่เคยมีใครมาทำบ้าๆกับเขาแบบนี้มาก่อน

ในเวลาเดียวกันนั้นเด็กหนุ่มเริ่มครุ่นคิดถึงร่างกายที่ทั้งรักษาตัวได้อย่างรวดเร็วแถมยังรู้สึกเจ็บปวดเพียงแค่นิดเดียวไม่ต่างจากมดกัดยามที่มีบาดแผล

เพราะรู้ดีถึงข้อได้เปรียบทางสภาพร่างกายดีอยู่แล้ว โยชัวจึงตัดสินใจยอมถูกทารุณร่างกายดีกว่ายอมถูกทำบ้าๆ

ไม่ใช่ว่ากล้าหาญหรือรักในศักดิ์ศรี

แต่เด็กหนุ่มคำนวณไว้ดีว่ายังไงชาร์ฮาร์ก็ต้องมาตามหา ถึงแม้ว่าเจ้าชายผู้เจิดจรัสจะมาไม่ทัน
ไม่ว่ายังเขาก็ไม่อยากทำตามที่ไอ้คนทุเรศตรงหน้าสั่งแม้แต่นิดเดียว

“จะถอดเองหรือให้คนอื่นถอดก็ไม่เอาทั้งนั้น”
โยชัวมองสบตากับอีกฝ่ายพร้อมกับพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง เด็กหนุ่มเตรียมใจมาดีด้วยร่างกายที่แทบไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

“……………..”
ดวงตาสองสีของลาซารัสหรี่ลงขณะประสานสายตากับเด็กหนุ่มผู้ดื้อแพ่ง

“ทางนี้ไม่ใช่คนที่ชอบทรมาณคนหรอกนะ ก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าร่างกายของน้องพี่คนนี้ต่อให้เอามีดมากรีดก็คงไม่รู้สึกเจ็บอะไร”
ลาซารัสพูด

 เจ้าชายปีศาจใช้นิ้วมือเคาะเบาๆบนขมับแสร้งทำครุ่นคิด ก่อนที่ชายหนุ่มจะแสยะยิ้มชั่วร้ายจนโยชัวต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“เอาอย่างนี้นะ ระหว่างใส่ชุดเมดด้วยตัวเองกับถูกพี่ชายจับแก้ผ้าผูกไว้กับเสาที่ด้านนอกเจ้าจะเลือกอะไร
เลือกให้ดีดีหน่อยนะไม่ว่าจะเลือกอย่างไหนชาร์ฮาร์ก็คงไม่มาช่วยได้รวดเร็วขนาดนั้น”

".................."
โยชัวหน้าถอดสี

เด็กหนุ่มคิดว่าถ้าตนเองต้องอับอายต่อหน้าคนแค่คนเดียว เทียบกับการเปลือยกายล่อนจ้อนให้คนเห็นอีกไม่รู้ท่าไหร่ เห็นทีไม่พ้นจะต้องทำสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ

"เฮ้อ"
โยชัวถอนหายใจแรง

ก็แค่คอสเพลย์เท่านั้นไม่เห็นแปลกตรงไหน
ผู้ชายแต่งชุดเมดงานคอมมิคมีเยอะแยะไป

คิดได้ดังนั้น
โยชัวก็ค่อยๆเปลื้องผ้าออกทีละชิ้นจนในที่สุดร่างผุดผาดขาวโพลนก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
ลาซารัสโยนเจ้าสิ่งที่เรียกว่าคอเซ็ตกางเกงในลูกไม้และถุงน่องหล่นตุบลงมาตรงหน้าเขา
โยชัวมองเขม่นเจ้าสิ่งนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

“อะไร?คิดจะใส่ชุดเมดสั้นๆโดยไม่ใส่ชั้นในงั้นเหรอ? รสนิยมพิลึกพิลั่นดีเหมือนกันนะ”
ลาซารัสหัวเราะร่วนในขณะที่โยชัวกัดฟันกรอด

โยชัวไม่อยากให้คนวิตถารมาวิจารย์รสนิยมของเขาที่เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบห้าผู้แสนจะปกติเลยซักนิดเดียว

รู้สึกแปลกๆแฮะ?

อะไรบางอย่างกวนความคิดของโยชัวขณะสวมใส่กางเกงในลูกไม้ ก่อนที่ความคิดจะสะดุดขาดห้วง
เมื่อลาซารัสเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่าจะช่วยแต่งตัวให้เขาด้วยท่าทางและสีหน้าบ่งบอกความเบื่อหน่าย

“มะ….ไม่ต้อง”

โยชัวโวยวายที่เจ้าชายปีศาจพยายามสวมคอเซ็ตให้ แต่พอเขาถูกชายหนุ่มกระซิบอย่างเย้ายวนที่ข้างหูด้วยคำว่า”อยู่นิ่งๆ”
ร่างเล็กก็ขนลุกซู่จนตัวแข็งทื่อกลายเป็นหุ่นโชวให้อีกฝ่ายจับแต่งตัวตามใจชอบ

แปลกมากๆแปลกชัดๆ

เด็กหนุ่มครุ่นคิดถึงการกระทำที่หาเหตุผลไม่ได้ขอลาซารัส โยชัวยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจว่าการมองดูผู้ชายอย่างเขาแต่งชุดเมดมันจะสนุกตรงไหน

วิตถาร

ชายรักชาย

เกย์

พอได้บทสรุปที่แน่ชัด โยชัวที่ถูกแต่งองค์ทรงเครื่องกลายเป็นเมดโกธิคสาวดุ้นก็ถูกลากโยนไปบนเตียงกว้าง

“………………”
ไวจนแทบคิดไม่ทันลาซารัสที่คร่อมร่างเขาอยู่กำลังส่งยิ้มมาให้

“แกเป็นพวกชายรักชายเหรอ”

ถึงจะเป็นคำที่โบราณไปหน่อย แต่เด็กหนุ่มก็คิดว่าชายวิตถารตรงหน้าคงไม่รู้จักการใช้ศัพท์แสงที่เป็นคำเฉพาะอย่างคำว่าเกย์แน่ๆ

“เงียบ”
ลาซารัสกระซิบเสียงหวาน  น้ำเสียงของเจ้าชายปีศาจยิ่งพูดยิ่งเย้ายวนหวานหนึบทำให้โยชัวรู้สึกเคลิบเคลิ้มเหมือนอยู่ในมนต์สะกด

“จากนี้ไปจะค่อยๆใช้เวลาถอดออกอย่างสนุกสนานล่ะนะ”

ลาซารัสไล้ฝ่ามือไปบนเรียวขาที่มีถุงน่องสีดำสวมทับอยู่ พอถูกสัมผัสอย่างหยาบโลนโยชัวที่เกิดอาการต่อต้าน
ก็ถูกลาซาลัสออกคำสั่งอีกครั้งด้วยเสียงที่หวานหนึบหนับยิ่งกว่าน้ำตาลเคี่ยว
เจ้าชายปีศาจบอกให้เขาอยู่นิ่งๆและผ่อนคลาย เพราะอะไรไม่รู้โยชัวกลับรู้สึกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูดนั้นเป็นสิ่งถูกต้อง

“………………..”

เด็กหนุ่มปล่อยตัวนอนนิ่งอย่างไม่คิดต่อต้าน พอทำอย่างนั้นลาซารัสก็เอ่ยชมว่าเขาทำได้ดีมากพร้อมกับจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะย้ายเป้าหมายมาคลอเคลียแก้มนิ่มด้วยจูบที่แผ่วเบาราวกับขนนก

“น่ารักจริงๆเชื่อฟังพี่ชายซะขนาดนี้”

ลาซารัสกระซิบเย้าแหย่โยชัวที่นอนตาพริ้มอย่างว่าง่าย
เจ้าชายปีศาจดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักแล้วไล้เลียริมฝีปากของโยชัวด้วยปลายลิ้นก่อนจะบดจูบดูดดื่มหวานล้ำเนิ่นนานจนคนถูกจูบตัวสั่นระริก
จากนั้นหลังจากที่ถอนจูบที่ยาวนานออก ชายหนุ่มยังใช้ปลายจมูกเกลี่ยไปมาบนแก้มนิ่มสูดดมกลิ่นหอมของคนบกตัก

“เด็กดีเชื่อฟังพี่ชายมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่าเป็นตัวของตัวเองมันเร้าอารมณ์ทางนี้มากว่าล่ะนะ”
ลาซารัสกระซิบร่ายมนต์ที่ข้างหู ส่งผลให้ร่างเล็กสะดุ้งกายตื่นจากผวัง ดวงตาหยาดเยิ้มลุ่มหลงของโยชัวกลับมากระจ่างใสอีกครั้ง

"......................"

พอเด็กหนุ่มรู้ตัวว่าตนเองก่อนหน้านั้นยอมให้อีกฝ่ายทำอะไรลงไปบ้าง โยชัวก็ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งจนหลุดออกจากการเกาะกุมของลาซารัส ร่างเล็กวิ่งหนีออกจากห้องเจ้าชายปีศาจวิ่งไปอย่างไม่รู้เหนือใต้
สุดท้ายก็ยืนหอบแฮ่กๆเพราะหลงทางในสวนอย่างสมบูรณ์แบบ

โยชัวอย่างจะขอความช่วยเหลือใครสักคน  แต่ก็รู้ตัวดีอยู่ว่าไม่มีใครซักคนในโลกนี้ที่เป็นเพื่อนของเขา
เด็กหนุ่มนั่งหมอบหลบมุมต้นไม้ในสวน พยายามคิดหาหนทางอย่างอดที่จะเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าชาร์ฮาร์จะต้องตามหาเขาจนเจอ
ทว่าพอเด็กหนุ่มครุ่นคิดอย่างดีอีกครั้ง เขาก็พบความจริงที่ว่าตนเองก่อนที่จะแยกจากเจ้าชายผู้เจิดจรัส
เขาทำตัวเกรียนใส่อีกฝ่ายไปมากแค่ไหน 

ทำไปขนาดนั้นต่อให้เป็นคนใจดีแค่ไหนอีกฝ่ายก็คงจะเลิกสนใจจนอาจจะรำคาญที่ต้องตามหาตัวเขา

แย่แฮะ

รู้สึกหดหู่ขึ้นมาแบบเต็มmax


“ทำอะไรอยู่น่ะ”

“อ๊ะ”

โยชัวอุทานเด็กหนุ่มหันไปมองเจ้าของเสียงเย็นเยียบ
ที่ตรงหน้าชายผู้มีสีขาวโพลนไปทั่วทั้งร่างมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึก

สงสัยคงจะคิดว่าเขาเป็นคนวิตถาร

โยชัวคิดแบบนี้วนเวียนอยู่ในหัวอย่างอดสู เด็กหนุ่มไม่อาจปฏิเสธความคิดของคนธรรมดาทั่วไปที่ต้องมองว่าการที่ผู้ชายอย่างเขามาเดินเพ่นพ่านตอนกลางคืน ในชุดเมดแบบนี้เป็นเรื่องที่ดูอุบาทว์ในตาเกินจะทน

แถมซ้ำร้ายเขายังมาเจอคนที่ควรต้องหลบหน้าให้มากที่สุด

โยชัวเครียดซะจนกำมือทั้งสองข้างแน่น ดวงตาของเขาหลุบต่ำ เด็กหนุ่มภาวนาให้ลูเซียที่ปรากฏตัวอย่างคาดไม่ถึงเลิกสนใจในตัวเขาแล้วผละจากไป

“หลงทางเหรอ”

โยชัวเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า แม้เจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจจะมีใบหน้านิ่งเฉยไม่แสดงความรู้สึก
หากแต่ดวงตาสีเทากลับไม่ได้เย็นชาเท่าการแสดงออก

“ตามมา”

ลูเซียออกคำสั่งก่อนจะเดินนำ พอชายหนุมเห็นโยชัวยังไม่ยอมเดินตาม ร่างสูงสง่าก็ออกคำสั่งซ้ำอย่างเฉียบขาดเป็นคำสั้นๆว่า”เร็ว”

“เปลี่ยนซะ”

ลูเซียโยนชุดที่หยิบออกจากตู้เสื้อผ้าของตนเองให้โยชัวหลังจากที่พาเด็กหนุ่มมาถึงที่ห้องนอนของตน
แต่จากประสบการณ์เลวร้ายที่ได้รับมาจากชาร์ฮาร์และลาซารัส 

โยชัวนอกจากจะระแวงไม่ยอมแก้ผ้าให้ใครเห็น เสื้อผ้าที่รับมาก็ไม่รู้ว่าจะเป็นของประหลาดอย่างที่เคยได้รับมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า
ความคิดนั้นทำให้โยชัวรีรีรอรอไม่ยอมทำอะไรสักอย่างจนลูเซียที่อยู่ในห้องด้วยกันเอ่ยถาม

“เป็นอะไรไป”

พอถูกลูเซียถามด้วยเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่ดูสงบราวกับน้ำในบ่อ โยชัวก็ตัดสินใจที่จะไว้ใจอีกฝ่ายอย่างไม่มีเงื่อนไข
เด็กหนุ่มลงมือถอดเสื้อผ้าออกที่ละชิ้นแต่ก็ยังไม่วายมองดูลูเซียว่าอีกฝ่ายทำอะไรอยู่

“………………….”

ดูเหมือนว่าตอนนี้ลูเซียกำลังตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือโดยไม่ได้สนใจเขาเลยซักนิด พอร่างเล็กรู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจที่จะมอง โยชัวก็รู้สึกโล่งอกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

เด็กหนุ่มหยิบเสื้อผ้าที่ลูเซียให้ขึ้นมาเพ่งดูแล้วยิ้มกว้างจนปากแทบฉีก
ในมือของเขามีเสื้อผ้าของผู้ชายปกติมีทั้งเสื้อและกางเกงครบชุดถึงแม้ว่าพอโยชัวใส่แล้วจะดูหลวมไปหน่อยก็ตาม

“เป็นชุดที่ข้าใส่ตอนอายุสิบสอง”
ลูเซียพูดเมื่อเห็นโยชัวแต่งตัวเสร็จ

จังหวะนั้นเสียงโครมครามจากการเปิดประตูเข้ามาของชาร์ฮาร์ทำโยชัวสะดุ้ง เด็กหนุ่มมองไปที่ผู้กระทำด้วยความตกใจ

ที่ด้านหลังของเจ้าชายผู้เจิดจรัส ลาซารัสผู้ชั่วร้ายประหนึ่งลาสบอสยืนเหยียดยิ้มยั่วเย้าและใช้ดวงตาสองสีมองมาที่เขาด้วยแววตาสื่อถึงความสนุกสนาน

“ทำไมแต่งตัวแบบนี้”
ชาร์ฮาร์ที่ตั้งคำถามเบิกตากว้างทันทีที่เห็นการแต่งตัวของโยชัว ใบหน้าหล่อเหลาดูหงุดหงิดแบบสุดๆก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นคาดไม่ถึงเมื่อถูกคนร่างเล็กโถมเข้ากอดด้วยความตื้นตัน

“นึกอยู่แล้วว่าชาร์ต้องมา”
โยชัวที่คลายอ้อมกอดหลังพูดจับมือทั้งสองของชาร์ฮาร์เขย่าขึ้นลงด้วยความปลื้มปิติ

ท่าทีกลับกันจากหน้ามือเป็นหลังเท้าของโยชัว นอกจากจะทำให้ชาร์ฮาร์สับสน ความไม่พอใจเรื่องที่เด็กหนุ่มเอาชุดที่ไหนมาใส่ไม่รู้ก็อันตธานหายไปสิ้น

หลังจากที่แสดงความยินดีเพียงพอแล้ว โยชัวก็เอ่ยขอบคุณลูเซียที่ช่วยเหลือ
ร่างเล็กจูงมือชาร์ฮาร์ให้เดินตาม
จังหวะที่เดินผ่านลาซารัส เจ้าชายปีศาจผู้มีใบหน้าลึกลับเย้ายวนกระซิบด้วยเสียงที่ยั่วเย้าหวานหนึบ

“ไว้มาเล่นสนุกกันอีกนะ”

โยชัวหน้าแดงก่ำ เด็กหนุ่มลากชาร์ฮาร์ให้เดินตามก่อนจะเปลี่ยนเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง
เขาไม่อยากจะได้ยินเสียงกระซิบที่ชั่วร้ายนั้นอีก ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะได้ยินมันอีกเป็นครั้งที่สอง

 

ตอนที่5 แล้วนะคะ

เหนื่อยมากกับการพิมส์นิยายจากสมุดลงคอมพิมส์เกือบสามวันปวดตาสุดๆสำหรับคนที่พิมส์ได้ช้าและไม่ถนัดอย่างเรา

สำหรับผู้อ่านที่สงสัยกับปริศนาในเรื่องคือมันจะค่อยๆเฉลยในแต่ละตอนน่ะค่ะ ช่วยอดใจรอนิยายเราหน่อยนะคะ

คือเขียนไปหลายตอนแล้วก็จริงแต่ก็ต้องเสียเวลาพิมส์ลงคอมอีกที

ตอนหน้าอาจจะอีกสามวันมาลงอีกทีนะคะ จะว่าไปตอนนี้ก็ดูเหมือนจะลงไม่ค่อยยาวอีกนะแฮะ

รักคนอ่านค่ะ

[yuyie]

  รอตอนหน้าค่ะ

[Luksa]

ขอบคุณมาก สนุกมาก

รอต่อไป 

[Rambluesky]

สนุกดีครับ รออ่านต่อนะครับ 

[ทิวลิปสีส้ม]

เรารู้สึกวืาเรื่องนี้สนุก เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ 

[magarons]

ฮึๆๆๆ
ฮาเร็มๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาา

[pare_140]

 

[jum1201]

   

ติดตามจ้าา

[glasses girl]

สนุกมากจ้า

รอตอนต่อไปน้า

[Kei]

สนุกมากจ้า มาต่อเร็วๆ น้า 

[Silvan]

ตอนที่6

“โยชัว”
เจ้าของชื่อมุดหัวเข้าไปอยู่ใต้หมอนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเคาะกับเสียงเรียกของชาร์ฮาร์ที่หน้าประตู

“โยชัวออกมาอธิบายให้พี่ชายเข้าใจก่อนสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
ชาร์ฮาร์เคาะประตูรัว น้ำเสียงของเขาทั้งหงุดหงิดร้อนรน

 เรื่องที่ทำให้เจ้าชายผู้เจิดจรัสที่ปกติอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาดิ้นพล่านได้ขนาดนี้ ทั้งหมดมาจากคำพูดของลาซารัสพี่ชายร่วมมารดาที่ว่า”ไว้มาเล่นสนุกกันอีกนะ”
คำคำนั้นสร้างความสงสัยและขุ่นเคืองให้ชาร์ฮาร์จนชายหนุ่มตัดสินใจคาดคั้นเอาความจริงจากโยชัว

แน่นอนว่าสำหรับโยชัวที่เจอกับเรื่องที่น่าอับอาย ถึงตาย ไม่สิเพราะรู้แก่ใจดีว่าชาร์ฮาร์ต้องไม่ทำรุนแรงกับตนแน่ๆ
เด็กหนุ่มถึงได้ดื้อแพ่งไม่ยอมปริปากพูดเรื่องที่อีกฝ่ายอยากรู้ แล้วรีบหนีเข้าห้องล็อกกลอนประตูแน่นหนา เป็นเหตุให้ชายหนุ่มวุ่นวายตรงหน้าห้องเขาไม่เลิก

อีกเดี๋ยวชาร์ฮาร์คงจะยอมแพ้

โยชัวคิดแบบนั้นถึงได้สามารถข่มตาหลับทั้งที่ชาร์ฮาร์ทั้งเคาะทั้งเรียกอยู่หน้าห้อง

วันต่อมา โยชัวลืมตาตื่นตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น  เช้าวันนี้อากาศที่บริสุทธ์ทำให้เด็กหนุ่มกระปรี้กระเปร่ามากเป็นพิเศษ
 
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เด็กหนุ่มสามารถตื่นตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นได้ถึงสองวันติดกัน เทียบกับสมัยที่ยังอาศัยในโลกเดิม ร่างเล็กต้องพึ่งนาฬิกาปลุกทุกครั้งถึงจะลืมตาตื่นได้

รู้สึกดีมากมาก ดีจนเกือบจะลืมเรื่องที่ถูกปีศาจเกย์ลวนลาม นอกเหนือจากนั้นชาร์ฮาร์ที่เมื่อวานโวยวายไม่เลิกก็ไม่ได้ทุบประตูปึงปังที่หน้าประตูห้องของเขาอีกแล้ว

จากนั้นโยชัวที่คิดว่าชาร์ฮาร์เลิกสนใจเรื่องของตน ก็จัดการธุระยามเช้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยอารมณ์ที่สดชื่น

“อยากไปห้องสมุดอีกจังแฮะ แต่ไม่รู้ว่าปีศาจเกย์นั่นจะโผล่ไปที่ห้องสมุดอีกรึเปล่า”
โยชัวพึมพำขณะเปิดประตูห้อง
ทว่าพอประตูแง้มเปิด เด็กหนุ่มก็ผงะตกใจ ที่หน้าประตู ชาร์ฮาร์ผู้มีหน้าบูดบึ้งยืนตระหง่านอยู่ที่ตรงนั้น ด้านหลังของชายหนุ่มสาวเมดหลายคนทำหน้าไม่พอใจและประสานเสียงเหน็บแนมโยชัวขึ้นพร้อมกัน

“เป็นน้องชายที่ใจร้ายมากนะเจ้าคะปล่อยให้ท่านพี่ยืนรอตรงนี้ทั้งคืน”

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง โยชัวมองดูเมดสาวคนพูดก่อนจะเบนสายตาไปยังพี่ชายที่กำลังแผ่ออร่าขมุกขมัว
นี่ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยเหรอ?
โยชัวทำหน้าเหยเก
 โดยไม่ตั้งตัว เด็กหนุ่มถูกชาร์ฮาร์ใช้มือดันให้กลับเข้าไปในห้อง

หลังจากที่ชายหนุ่มปิดประตูลงกลอน พี่ชายซึ่งแผ่คลื่นอารมณ์กดดัน ก็ย่างสามขุมเดินเข้ามาหา
ท่าทางน่ากลัวคุกคามทำให้โยชัวก้าวเท้าถอยหนี  ก่อนจะสะดุดล้มหงายหลังลงไปกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง

“อธิบายมาหน่อยสิว่าเรื่องที่ท่านพี่ลาซารัสพูดเมื่อวานมันหมายถึงอะไร”
ชาร์ฮาร์ขยับตัวคร่อมร่างโยชัว พอเด็กหนุ่มใต้ร่างขยับหนี มือใหญ่ก็คว้าจับร่างเล็กไว้อย่างแน่นหนา
ชั่ววินาทีที่ถูกจับ ภาพความทรงจำหลากสีสันของชาร์ฮาร์ก็แวบเข้ามาในสมองโยชัว

ในความทรงจำเด็กชายผมทองกำลังตามหาลูกบอลที่ถูกพี่ชายรวมมารดาแย่งไป
สำหรับชาร์ฮาร์แล้วพี่ชายที่ท่านแม่คอยเอาใจใส่มากซะยิ่งกว่าตนเอง ค่อนข้างจะสนุกกับการกลันแกล้งตัวเขาทุกครั้งที่ไม่มีท่านแม่อยู่ด้วย
วันนี้ก็เหมือนกัน ลูกบอลของสำคัญที่ได้มาจากท่านลุงเรนเดลจู่ๆก็ถูกแย่งไปจากมือ

“เอาคืนมานะ”
ชาร์ฮาร์วิ่งตามลาซารัสเพื่อจะเอาคืนอย่างไม่ลดละ แต่ไม่นานนักอีกฝ่ายก็คลาดสายตาหายไป
ตอนนี้ชาร์ฮาร์รู้เพียงว่าตัวเองกำลังหลงอยู่ในสวนของปราสาท

ท่ามกลางสวนสวยที่ถูกจัดแต่งให้คล้ายกับเขาวงกต เด็กชายตัดสินใจมุดพุ่มไม้หนาเพื่อจะลอดไปยังอีกฝั่ง ตอนที่ติดอยู่ในพุ่มไม้ ลูกบอลที่น่าจะเป็นของเขาก็กลิ้งตรงเข้ามาหา

ชาร์ฮาร์ดีใจมากที่เห็นมัน แต่เทวทูตตัวเล็กๆกลับเดินเตาะแตะเข้ามาคว้าเอาบอลของเขาไป เด็กน้อยทำราวกับเป็นเจ้าของลูกบอลที่ควรจะเป็นของเขา

ชาร์ฮาร์ถูกแย่งของรักไปต่อหน้า ทั่งอย่างนั้นเด็กชายกลับไม่เกิดความรู้สึกหวงแหนเจ้าลูกบอลอันโปรดเลยซักนิด
อาจเป็นเพราะที่เด็กที่ถือบอลของเขา คือน้องชายตัวเล็กๆซึ่งจะมีโอกาสได้เห็นหน้ากันบ้าง แค่เฉพาะมีงานเฉลิมฉลอง

โยชัวมีอายุน้อยกว่าเขาที่เก้าขวบหนึ่งปี หากแต่ตัวเล็กกว่าเขาที่สูงใหญ่พอๆกับท่านพี่ลาซารัสที่มีอายุสิบสองขวบ

ที่ร่างกายของเขาเติบโตรวดเร็วถึงขนาดนี้ ท่านลุงเรนเดลบอกว่าเพราะเขาเป็นเผ่าหมาป่าอสูร จึงทำให้มีร่างกายสูงใหญ่เกินวัยไปมาก
ดังนั้นน้องชายที่ตัวเล็กไม่ต่างจากตุ๊กตาจึงน่ารักมากเป็นพิเศษ

ดีจังนะที่ชอบลูกบอลของเขา ถ้าเกิดว่าเจ้าสมบัติที่แสนสำคัญทำให้น้องชายต่างมารดาพึงพอใจ เขาก็รู้สึกปลาบปลื้มยินดี
ชาร์ฮาร์ไม่มีความคิดจะแสดงตัวให้โยชัวรู้ เด็กชายผู้มีร่างกายโตเกินวัยรู้แก่ใจว่าท่านแม่ต้องไม่ชอบมากมากถ้ารู้ว่าเขาไปวุ่นวายกับเทวทูตน้อยๆ
ชาร์ฮาร์ค่อยๆย่องเงียบจากไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ภาพใบหน้ายิ้มแย้มและแสงตะวันอบอุ่นก็ค่อยๆจางลง
ตอนนี้ ชาร์ฮาร์ฉีกยิ้มกว้าง เมื่อท่านแม่ผู้งดงามพาโยชัวเข้ามาในปราสาทส่วนที่เป็นที่พำนักของพวกเขา

“ท่านแม่จะพาน้องมาอยู่ที่นี่กับเราเหรอครับ”
ชาร์ฮาร์ถามอมันด้า แวบหนึ่งใบหน้าที่งดงามของท่านแม่บิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว เป็นใบหน้าที่เด็กชายไม่คิดว่าท่านแม่ของเขาจะทำได้

“ชาร์ฮาร์เหมือนว่าแม่จะลืมสอนอะไรลูกไปสินะ เจ้ามดปลวกนี่ไม่มีอะไรคู่ควร แม้แต่จะเป็นขี้ข้าให้ลูกด้วยซ้ำ”
ชาร์ฮาร์มองดูรอยยิ้มหวานหยดของท่านแม่ หากแต่ดวงตาคู่สวยที่ประสานกันกลับเต็มไปด้วยความคุ้มคลั่งซะจนเกิดความรู้สึกไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าเขาคือใครกันแน่

ชาร์ฮาร์เบนสายตาไปยังโยชัวที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของข้ารับใช้ที่อยู่ด้านหลังท่านแม่
ในตอนนั้นเสียงร้องในส่วนลึกของจิตใจก็กระซิบบอกเด็กชายว่าอาจจะไม่ได้เห็นร่างเล็กๆนั่นอีกเป็นครั้งที่สอง

ทว่าพอถูกบรรดาเมดสาวผู้เป็นพี่เลี้ยงจำนวนมากตะล่อมและปลอบ ชาร์ฮาร์ที่ไร้เดียงสาก็จำต้องจากไป

ความรู้สึกผิดบาปของเจ้าของความทรงจำ พลั่งพลูเข้ามาในสมองของโยชัวราวกับว่าตนเองใช้วิญญาณร่วมกันกับชาร์ฮาร์
ระยะเวลาหลายปีที่พ้นผ่าน ถึงแม้อมันด้าจะพยายามปกปิดชะตากรรมของน้องชายไม่ให้ชาร์ฮาร์รับรู้
แต่เจ้าชายผู้เจิดจรัสก็ยังสืบค้นจนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
 
ภาพความทรงจำไม่ประติดประต่อ แสดงช่วงเวลาทุกข์ใจของชาร์ฮาร์เวลาที่ได้รู้ข่าวคราวของโยชัว ตลอดเวลาอันยาวนานจนถึงปัจจุบัน สลับไปมานับครั้งไม่ถ้วน

ยิ่งเด็กหนุ่มเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของอีกฝ่าย โยชัวก็ยิ่งเข้าใจตัวตนของชาร์ฮาร์มากยิ่งขึ้น  ตอนนี้คนที่กำลังอ่านความทรงจำรู้สึกอบอุ่นราวกับตนเองได้รับความห่วงใยและปรารถนาดีจากชายหนุ่มซะเอง

“ขอร้องล่ะอย่าทำให้เป็นห่วงจะได้ไหม  พี่ชายเครียดจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
ชาร์ฮาร์ที่ตรึงร่างเล็กไว้กับเตียงทำหน้าปวดร้าวก่อนจะดึงโยชัวเข้าไปกอดแนบอกอย่างถนุถนอม
จนเด็กหนุ่มรู้สึกว่าถ้าไม่เล่าความจริงออกไป อีกฝ่ายนอกจากจะไม่เลิกฟุ่งซ่าน อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของเขากับชาร์ฮาร์เกิดรอยร้าว

ถึงแม้จะรู้ว่า ความรู้สึกดีดีจากคนที่กอดจะไม่ได้มีไว้เพื่อเขาแต่เป็นเจ้าของร่างนี้ 
เด็กหนุ่มก็ไม่ใส่ใจแถมยังคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ไม่ว่าคนที่กอดอยู่จะคิดว่าตนเองเป็นใคร การกระทำของเจ้าชายผู้เจิดจรัสคือสิ่งที่ชัดเจนว่ากำลังเป็นห่วงเขามากแค่นั้นก็เพียงพอ
โยชัวใช้มือเล็กๆลูบแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มไปพร้อมๆกับเล่าเรื่องที่เขาเคยปกปิดไว้

“คนคนนั้นต้องเป็นชายรักชายไม่ผิดแน่ แถมยังเป็นปีศาจวิปริตที่คิดจะทำเรื่องอย่างว่ากับน้องชายแท้ๆของตัวเอง"
โยชัวก่นด่าไม่ยั้ง จนลืมสังเกตชาร์ฮาร์ ที่มีใบหน้าจืดเจื่อนทุกครั้งที่เขาเน้นย้ำว่าลาซารัสเป็นพี่ชายโรคจิต

“โยชัวจะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะ”
โยชัวอุทานดังเอ๊ะกับการขัดคอ ในขณะที่ตนเองต่อว่าลาซารัสอย่างดุเดือดเรื่องศีลธรรมจรรยาในแบบมนุษย์

“สำหรับพวกมนุษย์อาจจะคิดว่ามันผิด แต่ปีศาจอย่างเราการแต่งงานกับพี่น้อง หมายถึงการรักษาสายเลือดให้บริสุทธิ์
ความแข็งแกร่งของสายเลือดสำคัญมากในหมู่ปีศาจชั้นสูง ถ้าจะให้พูด ในโลกปีศาจพี่น้องแต่งงานกันเองไม่เห็นแปลกตรงไหน ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกันยิ่งปกติจะตาย”
โยชัวรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเปรี้ยง ชาร์ฮาร์ตอนนี้ทำหน้าเหมือนเขากำลังพูดไร้สาระ

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะอ้าปากเถียง สาวเมดก็เรียกให้พวกเขาไปรับประทานอาหารเช้า ที่โต๊ะอาหารชาร์ฮาร์อธิบายสิ่งที่โยชัวคาใจมาตลอดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจและค่อนข้างหัวเสีย หากแต่ไม่ได้แสดงอาการปึงปังออกมา

“ท่านพี่ลาซารัสเป็นเด็กที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ เพราะเป็นสายพันธ์สุดยอดที่ได้ทุกอย่างที่แสดงถึงความแข็งแกร่งของพวกบรรพบุรุษมาทั้งหมด ใบหน้างดงามลึกลับเย้ายวนกับเสียงที่เหมือนฝันร้ายนั่น ก็เป็นเพราะท่านย่าของเราเป็นราชินีเผ่าไซเรน”

“เผ่าเงือกเหรอ” โยชัวถามขณะตักอาหารเข้าปาก

“ใช่ เสียงของท่านพี่ก็เหมือนกับท่านย่ามีอำนาจสั่งให้สิ่งมีชีวิตรอบตัวทำตามที่ใจคิด”

“ถ้าอย่างนั้นชาร์ก็โดนด้วยเหรอ” โยชัวถามชาร์ฮาร์ที่ทั้งหงุดหงิดทั้งยุ่งยากใจไปพร้อมกัน

“เมื่อก่อนตอนที่ยังเล็กๆโดนแกล้งบ่อยๆ แต่ไม่ใช่ว่าจะต่อต้านไม่ได้ซะเมื่อไหร่ จริงๆแล้วแค่มีสติตั้งมั่นในความต้องการของตนเอง ท่านพี่ลาซารัสก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าจะให้พูดคนที่ท่านพี่ใช้วาจาสิทธิ์สั่งไม่ได้ก็มีท่านพ่อ ท่านพี่ลูเซียแล้วก็รวมข้าด้วยอีกคน”
ชาร์ฮาร์บอกเล่าด้วยท่าทีเหนื่อยหนาย เจ้าชายผู้เจิดจรัสแทบไม่ได้สังเกตโยชัวที่เครียดจนแทบกินไม่ลง

แย่แล้ว

ดูเหมือนว่าเจ้าปีศาจวิตถารลาซารัสจะไม่ได้อันตรายแค่ความไม่ปกติทางจิตใจ ความสามมารถของผู้ชายคนนั้นก็ร้ายกาจจนเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้

 อนาคตข้างหน้าหากได้พบกันอีก สงสัยคงจะไม่จบแค่ถูกทำบ้าๆ แค่คิดก็ว่าฝ่ายนั้นอาจจะใช้วาจาสิทธิ์ล้วงความลับหรือที่มาของเขาเด็กหนุ่มก็กลัวจนตัวสั่น

“อย่าทำหน้าเครียดอย่างนั้นสิ”
โยชัวเงยหน้าขึ้นมองชาร์ฮาร์ที่ส่งยิ้มลำบากใจมาให้

“ท่านพี่ลาซารัสไม่ว่างขนาดนั้นหรอก ไหนจะต้องวุ่นวายกับการตายของท่านแม่ อีกอย่างพี่ชายคนนี้จะอยู่ข้างๆโยชัวตลอดเวลาเอง”
คำพูดของชาร์ฮาร์ทำให้โยชัวใจชื้นเล็กน้อย แต่ก็ยังตงิดกับคำพูดของอีกฝ่าย

ให้ความสำคัญกับเขาในฐานะน้องชายก็ดีหรอก แต่จะให้ตัวติดกับชาร์ฮาร์ตลอดเวลาแบบนั้นเขาไม่ค่อยจะชอบแฮะ

“อา….เอาอย่างนี้มั้ยเราไปเที่ยวเล่นกันนอกปราสาท โยชัวอยู่แต่ในนี้คงอุดอู้น่าดู”

คำเชิญชวนของชาร์ฮาร์ปัดเป่าความกังวลของโยชัวออกไปทั้งหมด เด็กหนุ่มยิ้มกว้างและกระตือรือร้นไปกับสิ่งล่อใจคล้ายกับเด็กเล็กๆที่ถูกยื่นขนมให้

หลังจากที่เข้ามาในเมืองกับชาร์ฮาร์แค่สองคน สภาพชุมชนกับบ้านเมืองที่สวยแปลกตาทำให้โยชัวสนุกสนานตื่นตาจนเดินพล่านไม่หยุด

เด็กหนุ่มสำรวจไปรอบเมือง ทั้งยังทำตามใจตนเองจนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนที่มาด้วย แต่ชาร์ฮาร์ที่กลายสภาพเป็นผู้ปกครองไปแล้วก็ยังไม่ปริปากบ่น

ดูคล้ายว่าการได้ดื่มดำกับสภาพแวดล้อมที่เป็นแฟนตาซีสมจริง จะทำให้เด็กวัยสิบห้าที่ใช้เวลาส่วนใหญ่หมกมุ่นกับเรื่องราวเหนือจินตนาการ บันทึกช่วงเวลานี้เป็นช่วงชีวิตที่น่าประทับใจไป

ถึงแม้ว่าในใจจะรู้สึกวูบโหวง ด้วยเข้าใจว่าความประทับใจในตอนนี้ อีกหน่อยอาจจะกลายเป็นความรู้สึกที่สูญเปล่า เพราะทิวทัศน์เหล่านี้อาจกลายเป็นสถานที่ที่เขาจะต้องทนมองไปทั้งชีวิต
คิดแบบนั้นจากร่าเริงก็กลายเป็นเซื่องซึม โยชัวหยุดยืนมองดูเด็กๆเผ่าปีศาจกำลังเตะบอลอย่างสนุกสนาน จากบนเนินหญ้าที่ลาดสูง

จังหวะที่โยชัวกำลังเหม่อลอย บอลของพวกเด็กปีศาจก็พุ่งตรงมาที่ใบหน้า ชาร์ฮาร์ใช้มือข้างหนึ่งรับไว้ก่อนที่มันจะกระทบถูกเด็กหนุ่ม

“เฮ้”
พวกเด็กปีศาจตะโกนและพากันวิ่งมาที่ที่โยชัวกับชาร์ฮาร์ยืนอยู่

“พี่สาวบอกพี่ชายตัวโตทีสิว่าให้คืนลูกบอลมาได้แล้ว”
เด็กหัวโจกที่มีหูและหางแบบแร๊กคูนพูดด้วยท่าทางเขื่องโข

สำหรับโยชัวในตอนแรก เขาไม่คิดถือสาอะไรกับเด็กเล่นบอลเลยซักนิดเดียว
 นั่นเป็นความรู้สึกก่อนที่จะถูกเรียกว่าพี่สาว คำเรียกของเด็กปีศาจทำให้เส้นเลือดบนใบหน้าของเด็กหนุ่มปูดบวมขึ้นมาในทันที

“ถ้าไม่ให้ล่ะจะทำไม”
โยชัวพูดจายียวน จริงๆแค่อยากจะแกล้งเล่นนิดนิดหน่อยๆ แต่ปฏิกิริยาของพวกเด็กปีศาจทำให้เด็กหนุ่มเดือดพล่านหนักยิ่งกว่าเดิม

“อะไรพี่สาว เป็นผู้หญิงจะเอาบอลไปทำไม กลับบ้านไปเล่นตุ๊กตาดีกว่าน่า บอกพี่ชายคืนบอลมาซะที”
เด็กปีศาจหัวโจกทำหน้าเบื่อหน่าย ดูท่าทางสำหรับเด็กพวกนี้ เด็กผู้หญิงคงจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญเอามากๆ

“ข้าจะเล่นด้วย”

“หา”
เด็กปีศาจหัวโจกทำหน้าไม่เข้าใจ

“อย่าดีกว่าน่าเป็นผู้หญิงเล่นบอลเดี๋ยวเจ็บตัวหรอก”

“อธิบายกติกามาซะ”

“ตามใจแล้วกันนะ”
เด็กหัวโจกหูหางแร๊กคูนตอบรับเพราะรำคาญที่จะโต้เถียงกับพี่สาวร่างบอบบางยังยืนยันดื้อแพ่ง ระหว่างอธิบายกติกา ปากก็พึมพำไปตลอดว่า” มีแผลจะดีเหรอ” บ้างล่ะ หรือว่า “อย่าดีกว่าน่า” บ้างล่ะ

แต่ความจริงแล้ว โยชัวที่อยู่ในโลกเดิมถึงจะเป็นโอตาคุหน่อยๆ ในขณะเดียวกันเขาก็ยังเป็นตัวจริงทีมฟุตบอลเยาวชน
ด้วยเหตุผลข้อนี้ พ่อแม่จึงไม่เคยต่อต้านเขาที่เอาแต่หมกมุ่นเรื่องเกมส์กับอนิเมะเลยซักครั้ง

“แล้วใครจะอยู่กลุ่มเดียวกับพี่สาวล่ะ?บอกไว้ก่อนนา….พวกข้าไม่มีใครอยากไปแพ้ร่วมกับพี่สาวซักคนเดียว”
เด็กหัวโจกหัวเราะร่วน ทว่าพอเห็นพี่ชายตัวใหญ่อย่างชาร์ฮาร์อาสาร่วมกลุ่มกับพี่สาว เด็กปีศาจก็ชะงักเล็กน้อย

“เฮ้ยพี่ชาย หน้าพี่มันคุ้นๆอยู่นะ บ๊ะช่างเถอะ พี่ชายคนเดียวช่วยให้พี่สาวจอมอวดดีชนะพวกเราได้ที่ไหน”

จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ตกลงกันว่าใครจะได้ครองบอลก่อน พวกเด็กปีศาจอนุญาตให้โยชัวได้เป็นฝ่ายครองบอล
ดูท่าทางเด็กพวกนี้จะดูแคลนรูปลักษณ์ที่เป็นหญิงของเขาเอามากๆ

กติกาของที่นี่แทบไม่ต่างจากกีฬาฟุตบอลในโลกของโยชัว ทุกอย่างคล้ายกันมาก คือแค่ยิงบอลเข้าประตูอีกฝ่ายก็ได้แต้ม แถมยังไม่มีกฏหยุมหยิมยุ่งยากเท่ากับฟุตบอลในแบบที่เขาเรียนรู้มา

นอกจากนั้นกติกาเหล็กว่าด้วยการไม่กระทบกระทั่งหรือทำร้ายร่างกาย ทำให้เด็กหนุ่มมั่นใจว่าการแข่งในครั้งนี้เขาสามารถจะใช้ทักษะเหนือชั้นของนักกีฬาทีมเยาวชน สั่งสอนไอ้เด็กเปรตฝูงใหญ่ให้เลิกดูถูกรูปลักษณ์ภายนอกของเขาซะที

“เล่นได้จริงๆนะเหรอ”
ชาร์ฮาร์กระซิบอย่างเป็นห่วง
ถึงโยชัวจะยืนยันความมั่นใจ ชายหนุ่มก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

ทันทีที่สัญญาณเริ่มต้นดังขึ้น โยชัวก็เลี้ยงบอลไปข้างหน้าด้วยทักษะและความเร็วที่ตนเองกับพวกเด็กปีศาจต่างก็ตะลึงงัน
ถึงตอนนี้ โยชัวรู้ชัดแล้วว่า สมรรถภาพร่างกายของเขาทั้งความเร็วทั้งพละกำลัง มีมากกว่ามนุษย์ธรรมดาหลายเท่า
ดูแล้วคงเป็นเพราะร่างนี้แต่เดิมเป็นลูกครึ่งปีศาจ ก่อนหน้านั้นเด็กหนุ่มแทบไม่ได้สังเกต เพราะคนรอบตัวดูจะแข็งแรงกว่าเขาไปซะทุกคน

สภาพร่างกายแบบนี้หมายความว่าในอนาคต ถ้าเขาฝึกฝนร่างกายดีดี ก็จะสามารถป้องกันตัวเองจากอันตรายได้ในระดับหนึ่ง ร่างกายที่แข็งแรงมีประโยชน์ขนาดนี้จะปล่อยให้เสียเปล่าไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากที่ร่วมมือกับชาร์ฮาร์ถล่มประตูฝ่ายตรงข้ามไม่ยั้ง กลุ่มเด็กปีศาจที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆยังคงมุ่งมั่นท้าประลองกับโยชัวนับครั้งไม่ถ้วน

ผ่านไปหลายชั่วโมง โยชัวกับชาร์ฮาร์นอกจากจะเหงื่อโทรมกาย ตามเนื้อตัวยังเต็มไปด้วยดินทรายและโคลนสกปรกจนดูไม่ต่างจากลูกหมาข้างถนน

“แล้วมาเล่นกันใหม่นะพี่สาว”

เด็กหัวโจกบอกลาหลังจากที่ต่อสู้กันจนแทบตะวันลับขอบฟ้า  ที่ด้านหลัง เด็กปีศาจทั้งหมดโบกมือลาโยชัวอย่างยิ้มแย้ม
ดูเหมือนว่าหลังจากที่ต่างคนต่างห่ำหันกันด้วยหยาดเหงื่อและแรงกาย โยชัวกับเด็กปีศาจก็สนิทสนมกันจนกลายเป็นเพื่อนเล่นไปซะแล้ว

เด็กหนุ่มที่ถูกชาร์ฮาร์พากลับ พูดคุยเกี่ยวกับช่วงเวลาที่สนุกสนานไปตลอดทาง จวบจนปะเข้ากับกลุ่มเมดสาวจำนวนมากเมื่อกลับมาถึงปราสาท

“ตายแล้วทำไมสกปรกกันทั้งคู่เลยล่ะเจ้าคะ”
เสียงหวีดร้องโวยวายของสาวเมดดังระงมกับสภาพสุดโทรมสุดโสโครกของโยชัวกับชาร์ฮาร์

พวกหล่อนพากันบ่นและตักเตือนไม่หยุด ทั้งเรื่องที่ออกไปเล่นซนอย่างไม่สมเป็นเชื้อพระวงศ์ปีศาจ
ทั้งการกลับมาอย่างสกปรกไม่ต่างจากขอทาน

โยชัวที่ฟังคำบ่นยาวนานและเริ่มคันคะเยอก็เอ่ยขัดจังหวะพวกเมดสาวแล้วขอตัวไปอาบน้ำ
ยังไงซะคนที่พวกเมดสนใจจริงๆน่าจะเป็นชาร์ แทนที่จะทนฟังพวกหล่อนตำหนิ รีบไปอาบน้ำล้างตัวให้สะอาดเป็นเรื่องที่สมเหตุผลกว่าเยอะ

“ถ้าอย่างนั้นท่านชาร์ฮาร์ทำไมไม่ไปอาบน้ำพร้อมท่านโยชัวล่ะคะ”

“หา”
โยชัวบิดคอหันไปมองเมดสาวที่เสนอความคิด

“ท่านชาร์ฮาร์ก็ตะล่อมยากเหลือเกิน ถ้าหากปล่อยไปคงไม่พ้นแค่สลัดเสื้อผ้าสกปรกทิ้งแล้วนอนทั้งอย่างนั้น
ถ้าหากว่าท่านโยชัวจะกรุณา ก็ช่วยจัดการกับพี่ชายที่ดื้อดึงคนนี้ด้วยเถอะค่ะ”
สาวเมดที่ดูสุขุมที่สุดเอ่ยขอ  ออร่าดุดันที่แผ่ออกมาจากเมดสาวส่วมแว่นกดดันโยชัวที่อยากจะปฏิเสธจนขนลุกซู่

“แต่ว่าชาร์อาจจะชอบอาบน้ำในร่างหมามากกว่ามั้ง”
โยชัวอิดเอือน

“อาบน้ำในร่างหมามันสนุกก็จริง แต่พี่ชายก็มีบางครั้งที่อยากเปลี่ยนบรรยากาศอาบน้ำกับน้องชายแน่นอนอยู่แล้วค่ะ”
เมดสาวสวมแว่นใช้มือขยับแว่นตาด้วยใบหน้าเคร่งขรึมจริงจัง
 
โยชัวลอบมองชาร์ฮาร์ด้วยอยากรู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับข้อเสนอของสาวเมด  เจ้าชายผู้เจิดจรัสมองมาที่เขาด้วยสายตาวิบวับเปล่งประกายแบบสุดๆ

“มันแปลกอยู่นะ ผู้ชายโตแล้วมาอาบน้ำด้วยกันถึงเป็นพี่น้องกันก็เหอะ”

“ก็เป็นผู้ชายด้วยกันสิคะถึงได้ไม่ต้องกังวลอะไรรีบไปเถอะค่ะ เหม็นสกปรกมากจนทนดูด้วยตาไม่ได้ทั้งคู่เลย”

สาวเมดสวมแว่นดันหลังโยชัวเบาๆ โดยมีชาร์ฮาร์และเมดจำนวนมากเดินขบวนตามไปยังห้องน้ำ
ที่ห้องอาบน้ำกว้าง โยชัวยืนนิ่งเป็นหุ่นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ปล่อยให้สาวเมดช่วยกันเปลื้องผ้าเขา
ระหว่างที่ถูกถอดชุดพวกหล่อนพากันชื่นชมเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเขา
นอกจากจะไม่ทำให้ดีใจ โยชัวยังเขินอายที่ต้องมีสภาพแบบทารกแรกเกิดต่อหน้าหญิงสาวจำนวนมาก

“ถ้าอย่างนั้นพวกข้าขอตัวนะคะ จะไม่รบกวนเวลาอาบน้ำเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องหรอกค่ะ”
เมดสาวแว่นพูดก่อนจะพาเมดคนอื่นๆออกไป

พอทุกคนออกไปหมดโยชัวที่ยืนตัวเกร็งก็ผ่อนคลายจนกลับเป็นปกติ เด็กหนุ่มหันไปหาชาร์ฮาร์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง
พอปะเข้ากับเรือนกายกำยำสูงใหญ่ ร่างเล็กก็ตกตะลึงในรูปร่างที่สวยงามสุดยอดของอีกฝ่าย

อะไรกันน่าอิจฉาเกินไปแล้ว

กล้ามเนื้อสมส่วนตึงแน่น แถมยังมีผิวสีแทนสวยงามอย่างคนมีสุขภาพดี

หน้าตาของชาร์ฮาร์เองก็หล่อเหลาสุดยอด

ทั้งอย่างนั้นไอ้ปิกาจูที่ตรงหว่างขานั่นล้อกันเล่นหรือเปล่า

มนุษย์ที่ไม่มีจุดด่างพล้อยในร่างกายมันมีด้วยเหรอ?

ไม่สิคนคนนี้เป็นปีศาจ จะว่าไปพี่ชายในโลกนี้ทุกคนล้วนหน้าตาดีและสูงใหญ่

หมายความว่าทั้งสามคนมีปิกาจูที่สุดยอดกันแบบนี้ทุกคน

โยชัวเริ่มคิดว่าโลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับตนเองเลยซักนิด ยิ่งเด็กหนุ่มจดจ้องเครื่องเพศของชาร์ฮาร์ที่ถึงแม้ไม่ขยายตัวก็ยังดูมีขนาดที่ใหญ่โตอย่างมาก ร่างเล็กรู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายไปซะให้พ้นๆ จากร่างกายที่อะไรๆก็ดูเล็กจุ๋มจิ๋มไปซะหมด

“โยชัวเนี่ยอะไรๆก็ดูเล็กน่ารักไปหมดทั้งตัวเลยนะ”

โยชัวหน้าซีดเผือด เด็กหนุ่มจ้องดวงตาชาร์ฮาร์ ที่มองดูร่างกายเปลือยเปล่าของเขาด้วยความเอ็นดูแล้วรู้สึกรับไม่ได้
รู้ตัวอีกทีตนเองก็นั่งขัดสมาธิบนพื้นโดยมีชายหนุ่มละเลงฟองสบู่บนแผ่นหลัง
ขณะที่มือใหญ่ลูบไล้ฟองไปบนตัวของเขา ชาร์ฮาร์ก็บรรยายสรรพคุณของครีมอาบน้ำ ว่าถ้าใช้เจ้าสิ่งนี้จะทำให้กลิ่นหอมติดตัวไปจนถึงกี่วัน

อยากจะออกไปจากห้องน้ำโดยเร็ว

โยชัวคิดแล้วลุกขึ้นพรวดพราด เด็กหนุ่มตั้งใจจะตักน้ำล้างตัวให้มันจบๆแล้วรีบแยกย้ายกลับห้องตัวเอง
แต่พื้นห้องน้ำที่ค่อนข้างลื่นทำให้เด็กหนุ่มสะดุดล้มหงายหลัง ชาร์ฮาร์รับร่างของโยชัวที่สูญเสียการทรงตัวจากด้านหลังของเด็กหนุ่มอย่างทันท่วงที

“ระวังหน่อยสิ”

ชาร์ฮาร์ก้มหน้ามองโยชัวที่อยู่ในอ้อมแขน เวลานี้แผ่นหลังของเด็กหนุ่มแนบชิดกับร่างกายเปลือยเปล่าที่แข็งปานรูปหล่อเหล็กกล้า ความแนบชิดที่เกินเลยกับร่างกายของคนอื่นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ในตอนนั้นจู่ๆคนที่เรียกตัวเองว่าพี่ชายก็แนบจมูกสูดกลิ่นหอมจากแก้มของโยชัว เด็กหนุ่มตัวแข็งค้างในบัดดล

“หอมจังนอกจากจะมีร่างกายที่เล็กน่ารักยังมีกลิ่นหอมมากอีกด้วย”
หลังจากสูดกลิ่นหอมที่แก้มจนพอใจ  ชายหนุ่มก็ซุกใบหน้าสูดดมกลิ่นกายจางๆจากซอกคอ

โยชัวอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายไม่ระวังตัวดีดตัวออกคนที่ประกบอยู่ด้านหลัง กระโจนใช้ขันตักน้ำราดตัวล้างฟองสบู่อย่างบ้าคลั่ง
จากนั้นโดยไม่รอให้อีกฝ่ายเข้าประชิดหรือมีสติ เด็กหนุ่มคว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่แล้วหนีกลับไปยังห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว

 

ตอนที่6แล้วนะคะ

ตอนที่กำลังพิมนิยายลงคอมอยู่สามวัน ก็รู้สึกตัวว่าประโยคที่เราเขียนในสมุดมันเป็นคำงงๆหลายจุดเหมือนกัน

ตอนพิมก็พยายามแก้แบบมุ่งมั่น สุดท้ายก็ออกมาได้เท่าที่เห็น

ปวดตามาก อีกสามวันจะเอาตอนต่อไปมาลงนะคะ

รักคนอ่านค่ะ

[Raycira]

ฟินไปดิ

[jum1201]

   

[Malila]

ชาร์ฮาร์น่าร้ากกกกก

[pharm]

 
 

[waiman]

รออ่านต่อจ้า

[Paracetamol]

แหม เนียนเลยนะชาร์ 

[Luksa]

เนียนตลอดดดดดดดดดดด 

[Rambluesky]

เนียนเชียว 

รออ่านต่อนะครับ 

[paojijank]

หนุกมากค่ะ

[RedQueen]

ถ้าจะมาฮาเร๊มก็แสดงว่า โยชัวอาจได้พี่ชายทั้ง 3 เลยอะดิ คึคึ

[Maiiz Ellfiez]

กำลังจะบอกว่าเชียร์ใคร แต่เอ๊ะ กลับไปดูชื่อเรื่อง ฮาเร็มนี่นา  สบายเราเลยงานนี้ จิ้นได้ครบ

[Silvan]

ตอนที่7

   “กลายเป็นการหลบหน้าไปซะแล้วแฮะ” โยชัวพึมพำ

คืนวันก่อน หลังจากที่ชาฮาร์ทำตัวแปลกๆจนเขาต้องรีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
พอกลับถึงห้อง เด็กหนุ่มก็โดดขึ้นเตียงแล้วนอนคลุมโปงด้วยความสับสนสุดๆ ในพฤติกรรมอันตรายที่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆของคนที่เป็นพี่ชายในโลกนี้

   เจ้าปีศาจเกย์ลาซารัสก็คนหนึ่งล่ะ นี่แม้แต่ชาฮาร์ก็ยังมาทำตัวแปลกใส่เขาด้วยอีกคน

โยชัวคิดไปคิดมา ก็ได้ข้อสรุปเป็นของตัวเอง ว่าอาจเพราะร่างกายปัจจุบันที่สิงสู่ตอนนี้ ดันบอบบางและงดงามเกินจริงจนแบ่งแยกเพศไม่ได้นี่แหละที่เป็นปัญหาที่แท้จริง

ในทางกลับกันเด็กหนุ่มคิดว่า ถ้าเกิดตนเองยังอยู่ในร่างเดิมของตน หากสมมุติว่าต้องมาเจอคนที่รูปร่างหน้าตาแบบเดียวกับร่างที่เขาสิงสู่
   โยชัวก็คงรู้สึกเหมือนตกหลุมกับดักไม่ต่างกัน
   
ทว่าถึงแม้รูปโฉมของเด็กหนุ่มในร่างนี้จะงดงามมากมายแค่ไหน แต่เพราะไม่ใช่ร่างกายของเขามาแต่กำเนิด
สำหรับคนตัวเล็กนอกจากจะไม่รู้สึกภูมิใจ ยังรู้สึกยุ่งยากจนปวดหัวที่ต้องมาอาศัยในร่างกายที่เป็นแบบนี้

   นอกเหนือจากนั้น ปัญหาใหญ่ของคนที่นี่ คือทุกคนล้วนแต่เป็นปีศาจ โยชัวเข้าใจว่าสามัญสำนึกของเขาดูจะใช้กับคนรอบข้างไม่ได้เลยแม้แต่ซักครึ่งคน
   
เรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย พี่น้อง หรือแม้แต่กับผู้ให้กำเนิด ในโลกของเขาก็มีเรื่องแบบนี้อยู่เหมือนกัน
แต่ในความเป็นจริงไม่มีใครยอมเปิดเผยตัว โยชัวเองถ้าไม่เห็นจากข่าวโทรทัศน์ที่นำเสนอจุดจบของความรักที่ผิดศีลธรรมแบบนี้ ในลักษณะของโศกนาฏกรรม

   เด็กหนุ่มก็ประสบกับความเพ้อฝัน ที่อยากจะสมสู่กับคนในครอบครัว ในรูปแบบเรื่องเล่าในเว็บไซด์ของผู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยจินตนาการ
   
แต่ก็นั่นแหละ ถึงเด็กหนุ่มจะชอบเสพสิ่งบันเทิงในขอบเขตที่หลากหลายกว้างขวาง เขาก็ไม่ได้ใจกว้างเป็นแม่น้ำ ถึงขนาดจะอ่านงาน boylove โดจินyaoi หรือแม้กระทั่งหนังเกย์ที่ใครๆต่างก็นิยมและพากันแนะนำให้เขาดูเป็นพักๆ
   
โยชัวเคยได้ยินเพื่อนสาวร่วมก๊วนพร่ำเพ้อถึงความโรแมนติก ในการทำผิดศีลธรรมแบบซ้ำซ้อนหลายชั้น
อย่างการที่เป็นเกย์แต่แอบรักพี่น้องที่เป็นชายของตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ทุกๆครั้งที่เล่า เพื่อนสาวคนนั้นมีท่าทางปลาบปลื้มจนเด็กหนุ่มเผลอฟังเรื่องที่เจ้าหล่อนพูดจนจบไปซะหลายเรื่อง

   แต่ว่า ถ้าเป็นการดำเนินเรื่องซึ่งเป็นที่นิยมในหมู่ผู้ชาย(เฉพาะกลุ่ม)ในโลกของเขาตอนนี้ล่ะก็
สาวดุ้นอย่างเขาน่าจะได้เป็นฝ่ายจับกดสิ

   นอกจากทุกอย่างจะไม่เป็นอย่างที่ใจคิด ชีวิตของเขาตอนนี้เริ่มจะมีเนื้อหาใกล้เคียงกับเรื่องราวที่เพื่อนสาวคนนั้นเล่ามากขึ้นไปทุกที
   
เพราะงั้นตอนนี้ก็เลยหนีหน้าชาฮาร์ หลบมาเดินเล่นในป่าซึ่งอยู่ในบริเวณของปราสาท ซะตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น
โยชัวรู้สึกยินดีที่การหลบหน้าของเขาเป็นผลสำเร็จ ระหว่างทางที่เดินมาเด็กหนุ่มไม่พบสาวเมดหรือทหารยามอมนุษย์เลยแม้แต่ตนเดียว
   
แน่นอนว่าโยชัวรู้ดีอยู่แก่ใจ ในเรื่องที่เขาไม่สามารถอาศัยอยู่ในร่างและโลกใบนี้ ด้วยการหลบเลี่ยงชาฮาร์และลาซารัสได้ตลอดไป

แต่เด็กหนุ่มต้องการเวลาเพียงชั่วครู่ให้ตนเองได้สงบใจลงบ้างเท่านั้น  ดังนั้นโยชัวจึงเดินเล่นหาความสบายใจในป่า เดินไปเดินมาท้องฟ้าที่มืดอยู่ก็เริ่มสว่าง รู้ตัวอีกทีเด็กหนุ่มก็หลงทางในป่าของปราสาทไปโดยสมบูรณ์

หลังจากที่เด็กหนุ่มเดินวนไปวนมาเพื่อหาทางออก โยชัวก็พบกับลานกว้างซึ่งเต็มไปด้วยอาวุธ
ที่กึ่งกลางของบริเวณนั้น มีชายผู้หนึ่ง จับจองสถานที่ที่น่าจะเป็นลานฝึกลับนี้เอาไว้แต่เพียงผู้เดียว

   เด็กหนุ่มหลบหลังต้นไม้แอบมองชายหนุ่มที่กำลังเหวี่ยงดาบฝึกซ้อมตามลำพัง
   
ภาพของเทพบุตรสีเงินซึ่งกำลังเหวี่ยงดาบ สร้างความประทับใจให้โยชัว ประหนึ่งคนที่ได้พบเห็นไอดอลระหว่างทางกลับบ้านโดยบังเอิญ
   
ใบหน้างดงามเย็นชาที่แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่น ออร่าแห่งความดุดันที่ฉาบไปทั่วร่าง หยาดเหงื่อพร่างพราวบนกล้ามเนื้อกำยำท่อนบนที่ตอนนี้เปลือยเปล่า
   
ช่างงดงามสมบูรณ์แบบเสียจนต้องขอโทษนับครั้งไม่ถ้วน ที่โยชัวแอบเอาไปคิดเปรียบเทียบกับรูปร่างของชาฮาร์เพราะแค่เห็นจากรูปกายภายนอกที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อผ้า
   
ถึงแม้ลูเซียจะมีผิวกายที่ขาวซีด แต่โยชัวก็คิดว่า เจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจ มีเรือนกายที่ทำให้เขารู้สึกอิจฉา
ไม่ต่างกับตอนที่ได้เห็นร่างเปลือยเปล่าของชาฮาร์อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
   
ขณะที่เด็กหนุ่มคิดเรื่องไร้สาระ ลูเซียที่ฝึกดาบก็หยุดการเคลื่อนไหว

“ถ้าไม่อยากตายก็ออกจากที่ซ่อนซะ”
ลูเซียประกาศด้วยเสียงเย็นเยียบ โยชัวตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก เด็กหนุ่มตัดสินใจออกจากป่าไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

“ข้าบังเอิญหาทางกลับไม่เจอครับ พอดีเห็นท่านฝึกดาบ ข้ารู้สึกชื่นชมมาก….ก็เลยคิดว่าถ้าแอบดูจนจำได้คงจะสามารถนำไปฝึกปรือด้วยตัวเองจนชำนาญได้เหมือนอย่างท่าน….”

พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูปกติ โยชัวกระวนกระวายซะจนไม่รู้ว่าตนเองกำลังปั้นหน้าแบบไหน ดวงตาเจ้ากรรมทั้งที่อยู่ต่อหน้าลูเซีย กลับเสมองไปอีกทางขณะพูดด้วยท่าทางไม่ปกติอย่างที่สุด

เด็กหนุ่มระหว่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าคู่สนทนาก็โกหกพูดจาเรื่อยเปื่อยไปมาก จนแม้แต่ตัวเองก็ยังหลั่งน้ำตาในจินตนาการออกมา เพราะท่าทางที่แสนมึนตึงอย่างเสมอต้นเสมอปลายของลูเซีย

“เจ้าอยากฝีกดาบงั้นเหรอ”
โยชัวตอบสนองคำพูดด้วยการทั้งส่ายหน้าและผงกหัวจนมั่วซั่วไปหมด

พอถูกถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นช้ายิ่งขึ้นเป็นประโยคที่ว่า ”ต้องการจะตอบอะไรกันแน่” ตอนนี้เลยกลายเป็นเป็นการพูดพล่ามไม่หยุดเท่าที่จะทำได้

โยชัวเล่าถึงความแข็งแรงของร่างกายตัวเองที่เกินคาด พร้อมทังพร่ำเพ้อยืดยาวถึงความในใจที่พยายามหาทางสะกัดกั้นคำพูดเลวร้ายของลาซารัส ที่สามารถสั่งให้เขาทำตามได้ทุกอย่าง

ยิ่งพูดก็ยิ่งหยุดไม่อยู่ ดูเหมือนว่าตอนนี้โยชัวจะสามารถพูดอะไรก็ได้ ให้ลูเซียที่ยืนทำหน้าขรึมผละจากหรือไล่เขาไปด้วยความรำคาญ

“เข้าใจแล้ว”

“……………”

โยชัวตกใจจนพูดไม่ออก เด็กหนุ่มมองดูเจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจหยิบคันธนูและกระบอกซึ่งบรรจุลูกธนูจำนวนมากจากแท่นวางอาวุธ ก่อนจะยื่นส่งมาให้เขา

“ถือไว้แล้วตามมา”
โยชัวรับของที่ส่งมาแล้วเดินตามอีกฝ่ายไปยังพื้นที่กว้างซึ่งมีเป้าสำหรับฝึกยิงตั้งเรียงรายเป็นทางยาว

“มองดูข้าทำอย่าคลาดสายตาเชียวล่ะ”

ลูเซียสั่ง ชายหนุ่มใช้คันธนูอันโตในมือจรดท่วงท่าเตรียมตัวอย่างช้าๆก่อนจะปล่อยมันออกไปด้วยความเร็วจนแทบไม่เสียเวลาเล็งเป้า ลูกศรที่พุ่งไปทะลุเข้าจุดกึ่งกลางสีแดงของเป้าฝึก แม่นยำซะยิ่งกว่าจับวาง

“ลองทำดู”

โยชัวทำเลียนแบบตามที่ชายหนุ่มบอก ในความรู้สึกของเด็กหนุ่มท่วงท่าการยิงของเขาค่อนข้างถูกต้องตามที่ได้เห็นจากอีกฝ่ายพอสมควร

แต่สำหรับลูเซีย คงจะยังไม่ดีพอ ชายหนุ่มเดินเข้ามาจัดท่าทางของเขาให้ถูกต้อง พริบตาที่ถูกสัมผัสความทรงจำของเจ้าชายครึ่งเทพปีศาจก็ถูกส่งเข้ามาในความคิดของโยชัว

ภายใต้แสงสว่างที่อบอุ่น ลูเซียที่อายุสิบสองง้างสายคันธนูเล็งยิงเป้าบนต้นไม้  ที่ข้างๆเด็กหนุ่ม เทวทูตตัวน้อยๆกำลังปรบมือให้กำลังใจเจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจอย่างสนุกสนาน

“เอาอีก เอาอีก”
โยชัวในวัยเด็กซึ่งเป็นเจ้าของร่าง ยิ่งเห็นลูเซียยิงโดนเป้าบนต้นไม้มากเท่าไหร่ เด็กน้อยก็ดูจะสนุกสนานมากขึ้นเท่านั้น

“พอก่อนดีกว่า….พี่เหนื่อยแล้ว”

ลูเซียลดคันธนูพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนหวานให้น้องชายต่างมารดา แต่เด็กน้อยผู้เอาแต่ใจกลับส่ายหน้าไปมาแล้วพองลมในปากจนแก้มป่อง

ลูเซียฉีกยิ้มให้กับท่าทางของโยชัว ถึงแม้เด็กน้อยจะเอาแต่ใจตนเองจนนึกอยากหยิก แต่เหตุผลนานัปการที่น้องชายพยายามเยินยอเขาทั้งน่าฟังและฉอเลาะ จนเกินจะปฏิเสธ

ดูคล้ายว่าน้องชายที่น่ารักจะชอบเห็นพี่ชายทำตัวดูดีอยู่ตลอดเวลา  เหตุผลที่ลูเซียคิดเช่นนั้นเพราะนับตั้งแต่เด็กน้อยนี้พูดได้ แทบจะไม่มีเวลาไหนเลยที่จะไม่เอ่ยคำเยินยอจนพี่ชายเท้าแทบไม่ติดพื้น

เพราะงั้นแต่ไหนแต่ไรลูเซียจึงทำตัวดูดีอยู่เสมอ บางครั้งการพยายามปั้นแต่งก็กลายเป็นนิสัยจริงๆที่ติดตัวไป

ด้วยเหตุนี้ถึงแม้จะถูกปีศาจรอบตัวมองด้วยความคิดที่เป็นปฏิปักษ์  ทว่าเขากลับได้รับคำชื่นชมอย่างไม่เต็มใจจากปีศาจพวกนั้นลับหลังนับครั้งไม่ถ้วน

นอกจากท่านแม่ผู้ให้กำเนิด คนที่มีอิทธิพลทางใจกับเขามากที่สุดก็คงไม่พ้นโยชัว น้องชายต่างมารดาที่น่ารักซะจนเขาต้องตามใจไปซะทุกเรื่อง

กลายเป็นว่าแทนที่จะได้หยุดพักจากการซ้อมอาวุธ ลูเซียเลยต้องอยู่ซ้อมยาวกว่าเดิมอีกหน่อยตามที่เทวทูตตัวน้อยร้องขอ

หลังจากทำในเรื่องที่ทำได้จนโยชัวพอใจ สองพี่น้องก็จูงมือเดินร้องเพลงกล่อมเด็กประสานเสียงกันอย่างมีความสุข

ทว่าพอไปถึงบริเวณสวนในปราสาท เหล่าข้ารับใช้ที่กำลังหมอบสั่นต่อหน้าลาซารัส ภาพเหตุการณ์นี้กวนอารมณ์ลูเซียจนรู้สึกพุ่งพล่าน

เจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจขมวดคิ้วมองดูสภาพการณ์ ที่กำลังจะเกิดขึ้น ถึงแม้ลูเซียจะรังเกียจลาซารัสจนไม่อยากเข้าใกล้ หากแต่ความอยากรู้ทำให้เด็กหนุ่มหยุดยืนดูเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนับจากนี้

“ตัดมือทิ้งซะ”
น้ำเสียงยั่วเย้าหวานหนึบเอ่ยตัดสินชะตากรรมผู้ใต้บังคับบัญชา

โดยไม่รอช้าปีศาจที่ถูกสั่ง ตัดมือของตัวเองออกด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้มยินดี ชั่วเสี้ยววิที่มือหลุดออกสติสัมปชัญญะก็กลับคืนมา ข้ารับใช้เผ่าปีศาจดิ้นพราดบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ความสามารถที่น่าชิงชังและหยาบช้า

ลูเซียที่เขม่นมองด้วยความรังเกียจ พลันรู้สึกถึงมือเล็กๆที่กำชายเสื้อของตนเองเอาไว้แน่น เจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจอุ้มโยชัวขึ้นมากอดปลอบ
เด็กหนุ่มกดใบหน้าของน้องชายซ้อนเอาไว้กับอก  โดยที่เขาเองยังยืนดูการกระทำของลาซารัสต่อไป

“ถ้ายังไม่มีคนรับผิด จะสั่งให้ตัดมือไปเรื่อยๆทีละคนนะ”

ลาซารัสพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน  คำพูดของเจ้าชายปีศาจจุดชนวนให้ข้ารับใช้ปีศาจเปิดฉากใส่ร้ายซัดทอดกันจนวุ่นวายอุตลุด ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นกลับไม่มีใครยอมรับความผิด

“ช่วยไม่ได้นะ ถ้าหาตัวคนร้ายไม่ได้ข้าจะลงโทษทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน แต่ข้ากำลังโกรธอยู่มากนะเพราะงั้นคงไม่จบแค่ตัดมือแน่ๆ”

ใบหน้ายิ้มแย้มจนน่าขนลุกเปลี่ยนเป็นเย็นชา ลาซารัสปลายตามองเหล่าข้ารับที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่บ่งบอกความรู้สึก กลับกันโยชัวที่กำลังอ่านความทรงจำ รู้สึกถึงแรงกดดันที่สื่อออกมาจากดวงตาจนแม้แต่วิญญาณของเขาก็ยังสะท้านกลัวอย่างห้ามไม่อยู่

“นี่น่ะเหรอการกระทำของคนที่อยู่สูงกว่า ลงโทษคนที่ไม่รู้ว่าผิดหรือเปล่า แบบไม่สืบค้นหาความจริงเลยซักนิด”

น้ำเสียงเย็นชาแต่กลับเต็มไปด้วยประโยคเหน็บแนม เปลี่ยนใบหน้าที่โหดเหี้ยมไร้ความรู้สึกของลาซารัสให้กลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้ง  เจ้าชายปีศาจหัวเราะน้อยๆอย่างอารมณ์ดี

“ก็พวกมันคนใดคนหนึ่งเป็นคนวางยาพิษในน้ำชาของข้า ท่านพี่ลูเซียคงเข้าใจในความโกรธของข้าสินะ”

ลูเซียขมวดคิ้วจนเป็นปม คำเรียกขานท่านพี่ ลาซารัสไม่เคยใช้กับเขามาก่อน ฟังยังไงเด็กหนุ่มก็รู้สึกว่าคู่สนทนากำลังประชดประชัน

“การที่เจ้ารู้ว่ามีคนวางยาในน้ำชา หมายความว่าเจ้าได้ดื่มมันลงไปแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้นที่เจ้ายังยืนเป็นปกติได้มันก็ไม่ต่างจากดื่มชาที่ไร้พิษหรอก เพราะงั้นเลิกอาละวาดลงโทษคนแบบสุ่มจับซะเถอะ”

ลูเซียเสนอความคิด ถึงแม้ว่าใจจริงจะไม่สงสารเจ้าปีศาจน่าสังเวชพวกนี้ซักนิด แต่ถ้าจะให้บรรยายสิ่งที่อยู่ในใจเป็นคำพูด เจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจก็แค่ไม่อยากให้ลาซารัสสมหวังในสิ่งที่อยากทำเท่านั้น

เป็นความคิดแย่ๆของลูเซียที่เกิดขึ้นกับคนแค่ไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็คือลาซารัส น้องชายต่างมารดาซึ่งได้รับสืบทอดความชั่วช้ามาจากทั้งบิดาและมารดาอย่างครบถ้วน

“ท่านพี่ไม่เข้าใจ”
ลาซารัสส่ายหน้ายิ้มๆหลังจากยืนครุ่นคิดระหว่างรับฟังคำตักเตือนของพี่ชายต่างมารดา

“ความใจดีอย่างเสียเปล่าของท่านพี่ เป็นเรื่องไร้สาระเมื่ออยู่ต่อหน้าของศัตรู หากท่านพี่จะให้ข้ายกโทษให้เจ้าพวกนี้ เพราะยาพิษใช้กับข้าไม่ได้ผลแล้วล่ะก็…..”
ลาซารัสหยุดคิดอีกครั้ง ดวงตาสองสีกวาดมองปีศาจรับใช้ทีละคนแล้วหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้

“แย่เลย….พออ่านใจดูแล้วเจ้าพวกนี้ทั้งหมดดันเป็นผู้บริสุทธิ์ไปซะได้ แต่ก็นะ….พอคิดว่าพวกมันแต่ละคนบกพร่องต่อหน้าที่ เปิดโอกาสให้คนร้ายเอายาพิษมาใส่ในเครื่องดื่ม….ให้ตายสิยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธถ้าหากไม่ฆ่าเจ้าพวกสวะนี้ทิ้ง ข้าก็คงรู้สึกไม่สบายใจ”

ลาซารัสพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่อ่อนโยนเปี่ยมเสน่ห์ ท่าทางกับคำพูดของเจ้าชายปีศาจช่างขัดแย้งกันซะจนน่าหวาดผวา

เวลานี้ในบรรดาข้ารับใช้ที่คอยปรนนิบัติลาซารัสมานาน พากันหลั่งน้ำตาอย่างน่าสมเพช
เพราะพวกมันอยู่มานาน จึงรู้ถึงนิสัยและความคิดของผู้เป็นนาย ดีซะจนเดาอนาคตของตัวเองได้ล่วงหน้า

“แต่ก็เอาเถอะ”
ลาซารัสเชิดหน้ามองดูข้ารับใช้ที่กำลังหวาดกลัวและหมอบลงกับพื้นด้วยท่าทางเย็นชายโส

“ถ้าท่านพี่เห็นชีวิตพวกมันมีค่า ท่านจะคุกเข่าให้ข้า ขอชีวิตแทนพวกมัน ข้าก็ไม่ขัดข้องนะ”

สิ้นคำพูดลาซารัส เหล่าข้ารับใช้ก็ร้องขอชีวิตของตน  ปีศาจพวกนั้นทั้งก้มหัวร้องไห้ขอความเมตตาจากเจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจ

สำหรับลูเซียที่ถูกพวกข้ารับใช้พวกนี้ปฏิบัติตัวใส่อย่างหยาบช้ามาโดยตลอด ความโกรธ เกลียด สมเพช เวทนาสงสาร ความรู้สึกทั้งหมดตีกันให้วุ่น จนใบหน้าที่เยือกเย็นอยู่เสมอบิดเบี้ยวด้วยความรังเกียจเป็นครั้งแรกในชีวิตนับตั้งแต่เด็กหนุ่มเกิดมา

“คุกเข่าขอขมาแทนพวกมันซะลูเซีย”
ลาซารัสสั่งด้วยเสียงหยาดเยิ้มหวานหนึบ ใบหน้าที่งดงามอย่างลึกลับเย้ายวนแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่จำแนกไม่ออกว่ากำลังยิ้มเพราะอะไร

ทว่าคำพูดของลาซารัสและน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันทรงพลัง คำพูดที่แสนหยาบช้านั้น วนเวียนอยู่ในหัวของลูเซีย กระซิบซ้ำไปซ้ำมา บางครั้งเว้าวอน บางครั้งดุดัน จนในที่สุดเจ้าชายแห่งสวรรค์ก็เกิดความคิดอยากจะทำตามคำสั่งที่ไร้เหตุผลของเจ้าชายปีศาจ

หากแต่พอได้ยินเสียงโยชัวเรียกชื่อ ลูเซียก็หลับตาลงทำจิตใจให้ว่าง เด็กหนุ่มพยายามเพ่งสมาธิคิดถึงสิ่งที่ตนเองต้องการและอยากทำจริงๆ  สุดท้ายเสียงหวานหวานที่หลอนอยู่ในหัวซ้ำซ้ำไปมาก็ค่อยๆเบาลงและเงียบไป

“ข้ารับใช้พวกนั้นถ้าอยากจะฆ่าทิ้งก็ตามใจเจ้าเถอะ ชีวิตของพวกมันไม่มีความหมายอะไรสำหรับข้า”
ลูเซียที่ได้สติพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากมาพร้อมโยชัว

จากนั้นลาซารัสที่ดูจะสนุกสนานอย่างมาก ก็ไม่ได้ลงโทษเหล่าข้ารับใช้ แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดในวันนี้ทำให้เจ้าชายปีศาจใช้ลูเซียเป็นหนูทดลองวาจาสิทธิ์ของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงที่สุดแล้วเสียงหลอนๆอันชั่วร้ายก็ใช้กับเจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจไม่ได้ผลอีกต่อไป

[Silvan]

“………………”

โยชัวกระพริบขึ้นลงหลายครั้ง เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งใจที่หลุดออกมาจากความทรงจำของลูเซียได้ซักที

ตอนนี้เจ้าชายแห่งสวรรค์ที่บังคับจัดท่วงท่าในการยิงธนูของเขาจนพอใจแล้ว กำลังพูดจาแนะแนวทางที่ถูกต้องให้เด็กหนุ่มฟังอย่างละเอียดยิบ

สุดท้ายเมื่อโยชัวเล็งเป้าจนมั่นใจดีแล้ว เด็กหนุ่มก็ปล่อยลูกศรที่พาดบนสายธนูพุ่งเข้าสู่จุดกึ่งกลางเป้า แม้จะเป็นการยิงแค่ในครั้งแรกของชีวิต

“ท่านดูสิข้ายิงโดนเป้าด้วย” โยชัวที่ดีใจจนกระโดดโลดเต้นหันไปส่งยิ้มกว้างให้ลูเซีย

 หลังจากที่ใช้เวลาดื่มด่ำกับผลสำเร็จจนออกนอกหน้าอยู่ชั่วอึดใจ เด็กหนุ่มที่รู้สึกตัวว่ากำลังถูกคนสอนหัวเราะน้อยๆ  ใบหน้าที่งดงามประดุจเทวทูตก็ร้อนผะผ่าว
 
โยชัวคิดว่าการที่ตัวเองดีใจเกินเหตุจนเผลอเต้นแร้งเต้นกา ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าอย่างมาก ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงแก้เขินให้ตัวเองด้วยการหันกลับไปยิงเป้าต่ออีกรอบ

“อ้าว”
โยชัวร้องครางในความโชคร้าย ที่การยิงในครั้งนี้ ลูกศรพลาดออกนอกเป้าไปไกลโข

เด็กหนุ่มหยิบลูกศรอันใหม่ขึ้นพาดสายธนู ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนมากซะจน สงบจิตใจและร่างกายไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ท่าทางที่น่าขันและวุ่นวายของโยชัว ถูกหยุดเอาไว้ด้วยมือใหญ่ที่คว้าจับข้อมือของเด็กหนุ่ม
คนตัวเล็กหยุดการกระทำบ้าๆที่ควบคุมไม่ได้ของตนเองแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูเซียที่สูงใหญ่กว่าเกินยี่สิบห้า ซ.ม.

“ถ้าทำใจให้สงบไม่ได้อย่าว่าแต่ยิงลูกศรให้เข้าเป้าเลย การที่คิดจะต่อต้านเสียงปีศาจของลาซารัส จากนี้คงเป็นได้แค่ฝัน ฆ่าความฟุ้งซ่านและความสับสนทิ้งซะ แล้วมุ่งมั่นกับสิ่งที่ตนเองต้องการ มองไปที่จุดมุ่งหมายจากนั้นก็ปล่อยลูกศรออกไป”
โยชัวที่ปฏิบัติตามคำสอน ปล่อยลูกศรจากคันธนู พุ่งตรงเข้าสู่เป้าอย่างง่ายๆ ทันทีที่ลูเซียพูดจบ

เด็กหนุ่มมองดูเจ้าชายลูกครึ่งเทพปีศาจ ผู้ที่เป็นพี่ชายของร่างกายที่เขาสิงสู่และเป็นอาจารย์ไปพร้อมกัน ด้วยความรู้สึกประหนึ่งได้พบกับไอดอลต้นแบบ

หลังจากที่ได้รับการสอนยิงธนูร่วมกับการฝึกสมาธิหลายชั่วโมง ลูเซียที่คล้ายจะมีธุระต้องสะสางก็บอกให้โยชัวเลิกฝึกและกลับไปพักผ่อน

“เอ่อ….ข้าขอมาฝึกยิงธนูกับท่านแบบนี้อีกได้หรือเปล่า”
โยชัวพูดหลังจากอ้ำอึ้งตรงหน้าลูเซียพักใหญ่

อันที่จริงเด็กหนุ่มทำใจไว้อยู่แล้วหลายส่วนที่จะต้องถูกปฏิเสธ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็อยากฝึกยิงธนูให้ชำนาญ เพราะถึงแม้การได้มาฝึกกับลูเซียในครั้งนี้ จะเป็นเรื่องบังเอิญซะยิ่งกว่าถูกหวย
 
โยชัวก็รู้อยู่แก่ใจดี ว่าเขาจะอยู่แบบคนที่ไม่สามารถปกป้องตัวเอง ในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายอย่างนี้ไม่ได้
แต่ถึงอย่างงั้นเด็กหนุ่มก็เผื่อใจในกรณีที่จะถูกอาจารย์หมาดๆของเขาปฏิเสธคำขอ
  ถ้าถูกบอกปัดแล้วล่ะก็ ร่างเล็กก็หน้าด้านพอที่จะขอคันธนูกลับไปแล้วเริ่มฝึกยิงเพียงลำพังนับตั้งแต่วันนี้

“จะมาเมื่อไหร่ก็ได้อยู่แล้ว ข้ายินดีต้อนรับเจ้าเสมอ”
รอยยิ้มอ่อนโยนเกลื่อนไปทั่วใบหน้าที่เย็นชาอยู่เสมอของลูเซีย
หลังจากที่โยชัวเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มด้วยความดีใจนับครั้งไม่ถ้วน เด็กหนุ่มก็นัดแนะวันฝึกครั้งต่อไปกับลูเซียเป็นเช้าวันพรุ่งนี้

“……………………."
เสียงโครกครากจากกระเพาะของเด็กหนุ่มดังไปตลอดทางเดิน ซึ่งเปล่าเปลี่ยวเงียบเหงาภายในปราสาท
 โยชัวที่ฝึกฝนยิงธนูตั้งแต่เช้า โดยไม่ได้ทานอาหารซักมื้อ รู้สึกตาลายจนเดินเซแซดแซดไปมา

“อะไรกัน….ถึงว่าทำไมเดินไม่ตรงแปลกๆ ที่แท้ก็ท้องว่างอยู่นี่เอง ช่วยไม่ได้นะ พี่ชายคนนี้จะสงเคราะห์ป้อนน้ำป้อนอาหารให้จนกว่าจะเต็มอิ่มเลยแล้วกัน”

ลาซารัสที่ประชิดอยู่ที่ด้านหลังกระซิบเสียงหวานข้างหูเด็กหนุ่ม
ขณะที่ถูกล็อกจับไว้อย่างแน่นหนา โยชัวก็ถูกเจ้าชายปีศาจพาเคลื่อนย้ายสถานที่ด้วยการเทเลพอร์ตจากทางเดินมายังห้องส่วนตัวของลาซารัส

“เตรียมอาหารเรียบร้อยแล้วนะซูซาน”

ลาซารัสเอ่ยชื่อของคนที่โยชัวเคยรู้จัก
ที่ตรงหน้าเมดสาวซึ่งเคยดูแลเด็กหนุ่มเมื่อครั้งยังถูกทรมานในคุก ขานรับคำสั่งก่อนจะถอนสายบัวล่าถอยจากไปทันทีที่ลาซารัสโบกมือไล่

“มานี่สิ”
โยชัวถูกลาซารัสลากไปตรงสำรับอาหารซึ่งวางเรียงรายบนพื้นพรม เด็กหนุ่มถูกบังคับให้นั่งลงบนตักของเจ้าชายปีศาจที่นั่งขัดสมาธิรออยู่ก่อนหน้าแล้ว

“ดีจังเลยนะกำลังกังวลอยู่เลยเรื่องที่ต้องทานมื้อเช้าเพียงลำพัง”
ลาซารัสหัวเราะอย่างรื่นรมย์ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบน้องไก่ฉีกออกเป็นชิ้นเล็กๆยื่นมาป้อนที่ปากของโยชัว

“ข้าไม่หิว”
โยชัวปฏิเสธทั้งที่เสียงสั่น แต่เกระเพาะเจ้ากรรมดันไม่รักดี ทรยศเจ้าของมันเสียดื้อๆ อย่างไม่น่าให้อภัย
เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายโดยมีลาซารัสหัวเราะขบขันเสียงดังจนตัวโยน

“……….”

ร่างเล็กอยากจะตะคอกด่าเจ้าชายปีศาจ ว่า”ไม่เคยเห็นคนหิวข้าวหรือยังไง”แต่เพราะได้สัมผัสพื้นนิสัยที่โหดเหี้ยมเอาแน่เอานอนไม่ได้จากความทรงจำของลูเซีย เด็กหนุ่มจึงได้แต่กล้ำกลืนหาวิธีเอาตัวรอดในสถานการณ์ที่ดูจะหมดทางหนี

“กินเถอะ….หิวโหยซะขนาดนี้ พี่ชายปวดใจจริงๆ”

ลาซารัสยื่นไก่ปรุงสุกชิ้นเล็กมาที่ปากอีกครั้ง คราวนี้เจ้าชายปีศาจพูดด้วยเสียงอ่อนโยนอีกทั้งยังแย้มยิ้มนุ่มนวลไม่ต่างจากบุปผาที่กำลังคลี่กลีบบาน
เพราะรู้สึกผิดคาดกับไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังเล่นตลกอะไร เด็กหนุ่มจึงเผลออ้าปากกินสิ่งที่ลาซารัสส่งป้อนมาให้

“หึหึ”
เจ้าชายปีศาจหัวเราะเบาๆอย่างพึงพอใจ จากนั้นชายหนุ่มผู้แสนอ่อนโยนก็หยิบของอร่อยนับไม่ถ้วนป้อนโยชัวไม่หยุดมือ

เนื่องจากรสอร่อยของอาหารคำแรก กระตุ้นน้ำย่อยในกระเพาะอาหาร และที่ยิ่งไปกว่านั้นการแสดงออกอย่างชัดเจนของลาซารัสที่แค่อยากจะเล่นป้อนอาหาร ทำให้โยชัวยอมทานอาหารจากมือของผู้ชายด้วยกันโดยที่คิดว่าไม่เห็นเสียหายอะไรมากมาย

“กินเก่งจังเลยนะ พี่ชายรู้สึกปลาบปลื้มจนน้ำตาแทบไหลเชียวล่ะ”
ลาซารัสล้างมือทำความสะอาดในอ่างน้ำเล็กๆ หลังจากที่โยชัวอิ่มจนแสดงออกทางสีหน้า

“จริงสิเจ้าเคยกินเหล้ามั้ย”
ลาซารัสถามด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนจนดูปั้นแต่ง
โยชัวไม่รู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไร แต่ก็ตอบคำถามไปตามจริงอย่างไม่โกหก

“ไม่”

“แย่จังนะ….อายุสิบห้าแล้วแท้ๆ พี่ชายอุตส่าห์จะให้ดื่มเหล้าล้างปากหลังอาหารซะหน่อย”
โยชัวมองดูลาซารัสที่ทำหน้าตกใจระคนเสียดาย ลักษณะอาการที่ดูเสแสร้งแกล้งทำของเจ้าชายปีศาจทำให้โยชัวปวดหัวตุบๆด้วยความโกรธ

“รู้อยู่แก่ใจ ว่าข้าถูกขังถูกทรมานในคุกใต้ดินมานานหลายปี อยู่ในที่แบบนั้น ข้าจะไปหาไอ้น้ำที่เจ้าว่ามาดื่มได้ยังไงล่ะ”

โยชัวใช้สายตาเย็นชาสาดใส่ลาซารัส เด็กหนุ่มดูแคลนเจ้าชายปีศาจในใจหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือเรื่องที่ชายหนุ่มปล่อยให้น้องชายต่างมารดาถูกทรมานมานานแสนนาน แต่จู่ๆกลับพาน้องชายออกมาจากคุกแล้วก็พุ่งเข้าหาด้วยความหื่นกระหายไม่ต่างจากชายแก่ที่ตัณหากลับ

หลงใหลในความสวยงามของร่างกายนี้ หรือว่าคนคนนี้มีแผนการร้ายอะไรหลบซ่อนอยู่กันแน่

โยชัวยิ่งคิดก็ยิ่งมองลาซารัสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจมากยิ่งขึ้นไปทุกที

“อย่าโกรธถึงขนาดนั้นสิ”

ลาซารัสพูดด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยเพียงแวบเดียวเท่านั้น แต่ก็สร้างความสับสนให้โยชัวจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ เด็กหนุ่มไม่สามารถลบใบหน้าของคนงามที่เต็มไปด้วยความอาดูร ทั้งที่ใบหน้าซึ่งมีรอยยิ้มยั่วเย้าร้ายกาจต่างหากที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเจ้าชายปีศาจ

“เชื่อฟังคำพูดของพี่ชายแล้วดื่มเข้าไปซะ”

น้ำเสียงที่เป็นพิษร้าย คำสั่งที่ประหนึ่งเสียงของพระเจ้า เปลี่ยนให้เด็กหนุ่มกลายเป็นตุ๊กตาที่ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดหลงไหล
แต่กระนั้นจิตสำนึกที่มุ่งมั่นอย่างแรงกล้าเพราะได้รับการฝึกฝนมาจนเต็มที่ สุดท้ายความคิดอ่านของโยชัวก็กลับคืนมาเป็นปกติ หากแต่เด็กหนุ่มยังไม่สามารถบังคับร่างกายได้ตามที่ใจต้องการ
โยชัวเปิดปากน้อยๆดื่มน้ำสีอำพันจากปากขวดที่จ่อริมฝีปาก เพราะว่าดื่มเข้าไปทั้งที่ยังมีสติครบถ้วน

เด็กหนุ่มจึงรู้สึกถึงรสชาติที่หวานและร้อนจนแทบลวกคอ และถึงแม้ร่างเล็กจะดื่มเข้าไปไม่มาก แต่ทั้งตัวทั้งใบหน้าของเขาก็กลายเป็นสีชมพูอ่อนไปซะสิ้น

“ชอบหรือเปล่า”

ลาซารัสกระซิบยั่วเย้าก่อนจะหัวเราะคิกคัก ที่เห็นโยชัวส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตาด้วยร่างกายที่อ่อนปวกเปียกหมดสภาพ
สำหรับเด็กหนุ่ม รสชาติของสิ่งมึนเมาที่ได้ลิ้มลองเป็นครั้งแรก แทนที่จะเป็นประสบการณ์ที่เต็มไปด้วยสีสันของความเป็นผู้ใหญ่ กลับกลายเป็นความทรงจำเลวร้าย ที่นอกจากจะถูกบังคับ ไอ้ความร้อนยิ่งกว่าถูกเผา เล่นงานโยชัวจนร่างกายของเขาไม่สามารถทนรับได้

“เหล้ามันคงจะแรงมากเกินไป แต่ถ้าดื่มให้ชินซะ อนาคตข้างหน้าก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วง”

เจ้าชายปีศาจจรดริมฝีปากดื่มเหล้าจากขวดในมือก่อนจะประทับจูบป้อนเหล้าให้โยชัวที่นอนระทวยไร้แรงต่อต้าน
เด็กหนุ่มถูกป้อนเหล้าด้วยจุมพิตที่ดูดดื่มนับครั้งไม่ถ้วน ช่วงเวลาที่ถูกพะเน้าพะนออย่างรักใคร่

ถึงคนตัวเล็กจะเมามายจนแทบไม่ได้สติ แต่คำชมหวานหูกับรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความเอ็นดู ทำเอาโยชัวร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เด็กหนุ่มตอนนี้ขาดสติสัมปชัญญะจนไม่อาจแยกออกได้อีกต่อไป ว่าสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีจนสะท้านไปทั้งกายและใจ คือฤทธิ์จากแอลกอฮอล์หรือเป็นความพึงพอใจที่เกิดจากการได้รับความรักจากลาซารัสอย่างท้วมท้น

ขณะที่โยชัวกำลังจมอยู่กับความรู้สึกที่เหมือนนอนอยู่บนปุยเมฆ ภาพความทรงจำของลาซารัสก็ผุดวาบในสมองทั้งที่เด็กหนุ่มสามารถเห็นภาพทั้งหมดอย่างชัดเจน แต่เพราะโยชัวเมามายจึงไม่สามารถจับใจความการพูดคุยของคนในความทรงจำได้เหมือนปกติ

ที่ข้างกำแพงในสวนเล็กๆของบ้านใครซักคน เด็กชายอายุประมาณเก้าขวบ นอนจมกองเลือดในสภาพที่ร่อแร่จนขยับร่างกายไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

เด็กผมแดงคนนี้โยชัวเดาว่าเป็นลาซารัส แต่เพราะว่าเจ้าของความทรงจำในช่วงนี้เองก็แทบจะหมดสติ
ดังนั้นเด็กชายตัวเล็กที่ปรากฏตัวจึงมีใบหน้าที่ไม่ชัดเจน เด็กชายตัวเล็กวุ่นวายกับการพยายามช่วยเหลือคนเจ็บ

ทว่าลาซารัสกลับปัดมือทิ้งและตะคอกให้เด็กชายตัวเล็กไปให้ไกลๆ
สุดท้ายเมื่อเด็กชายผละจากไป น่าแปลกพอถูกทิ้งไปทั้งอย่างนั้น ลาซารัสกลับรู้สึกท้อแท้จนหมดอาลัยตายอยาก
โดยไม่ทันคาดคิดที่ตรงหน้าเด็กชายที่ไม่มีใบหน้าพาผู้ใหญ่ชายหญิงคู่หนึ่งกลับมาแน่นอนพวกผู้ใหญ่ก็ไม่มีใบหน้าอีกเหมือนกัน

บรรยากาศรอบตัวที่คุ้นตาไม่ว่าจะมองยังไงทั้งลักษณะบ้านทั้งการแต่งตัวของคนอื่นๆนอกจากลาซารัส
โยชัวแน่ใจกับตนเองว่าสถานที่ในความทรงจำนี้ คือโลกที่เขาอาศัยอยู่ก่อนที่จะมาที่นี่ไม่ผิด

และแล้วความทรงจำที่ไม่ชัดเจนก็ค่อยๆมืดลงทันทีที่ลาซารัสถูกชายไร้หน้าอุ้มพาเข้าไปในบ้าน
พร้อมๆกันกับที่ลาซารัสในความทรงจำหมดสติ โยชัวเองก็นอนหลับในอ้อมกอดของเจ้าชายปีศาจในโลกแห่งความเป็นจริง

 

ตอนที่7แล้วค่ะ

ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูดมากพอพิมเสร็จเราก็เอาลงเล้าเป็ดเลยเพราะตอนเช้าต้องไปทำงานเลยสายไม่ได้น่ะค่ะ

ตอนนี้หวังว่าจะยังมีคนเม้นเราอยู่บ้าง

รักคนอ่านนะคะ