ผมไม่ใช่พ่อเด็ก
ตอนที่ ๑๖ เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม
"เป็นแฟนกันนะ" "มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอวะ" ชั่วโมงนี้ไม่กล้าพลีพลามอะไรมากเพราะตำแหน่งที่ผมอยู่มันดูเสียเปรียบพูดอะไรไม่เข้าหูอาจจะเพลี้ยงพล้ำได้ ดังนั้นผมควรจะประนีประนอมเป็นดีที่สุด
"ไม่อ่ะกูไม่ชอบรออะไรนานๆ" แมร่งความอดทนไม่มีเอาซะเลย มึงจะรีบไปไหนครับ
"คะ คือกูว่านะเราสองคนควรจะทำความรู้จักให้ดีก่อนเปล่าวะ.......เผื่อเรารู้จักกันดีแล้ว.........แล้วเกิดเราสองคนมันแบบเคมีไม่ตรงกันไง" ถึงผมจะไม่ได้จบสายวิทย์มาแต่ผมก็ดูรู้นะว่าผมกับไอ้พี่พายเคมีเราทั้งคู่ไม่ตรงกันอย่างแรง เราเหมือนแม่เหล็กขั้วเดียวกัน ใกล้กันมีแต่จะผลักดันกันออกห่าง ไม่มีทางบรรจบกันได้หรอก
ทำไมวันนี้ผมดูพูดจามีสาระจังวะ
ไอ้พี่พายยิ้มรับหน้าบานเป็นกระด้ง ส่งสายตาวิบวับแลดูเจ้าเล่ห์ชอบกล ผมเริ่มรู้สึกถึงลางร้ายเมื่อได้สัมผัสกับรอยยิ้ม เดวิล ของไอ้พี่พาย เหมือนจะมีงานเข้าไอ้ธูปยังไงไม่รู้แหะ
มันยิ้มหวาน (สยอง) ให้ผมก่อนจะพูดขึ้น "งั้นมึงก็เป็นแฟนกูแล้วล่ะ"
"OoO" ผมช็อคกับคำที่ได้ยิน มึงพูดเรื่องบ้าอะไร กูเพิ่งพูดอยู่ว่าให้ทำความรู้จักกันก่อน แล้วไอ้พี่พายมันเมาอะไรเนี่ย
"เฮ้ย!!มึงพูดอะไรเนี่ย กูบอกว่าให้เราทำความรู้จักกันก่อนไง"
"ก็กูรู้จักมึงดีแล้วไง" ไอ้พี่พายหยุดมองหน้าผมก่อนจะพูดต่อ "กูรู้เฟสมึง IG ทวิเตอร์ เบอร์มือถือ บ้านเลขที่ รู้ชื่อพ่อแม่มึงรู้ว่าพ่อแม่มึงเปิดร้านอาหารอยู่ที่ไหน รู้แม้กระทั่งเลข 13 หลักบนบัตรประชาชนมึง บลาๆๆๆๆ ถ้าให้กูรู้มากกว่านี้กูว่ามึงกับกูคงต้องข้ามขั้นแต่งงานกันแล้วล่ะ"
ใครก็ได้บอกไอ้ธูปทีว่านี้มันเกิดอะไรขึ้นครับ ผมพูดไม่เคลียร์หรือไอ้พี่พายมันมึน OMG ความซวยจงสถิตอยู่กับกู กูอยากรู้จริงๆ ซวยได้ทุกเรื่อง ซวยมันทุกตอน ชีวิตไอ้ธูปทำไมมันรันทด หดหู่แบบนี้วะ
"เออ คะ คือ" ผมพยายามหาเสียงตัวที่หายไปโดยไร้สาเหตุเนื่องจากกำลังอึ้ง ทึ้ง (แต่ไม่เสียวนะ) กับคำพูดไอ้พี่พายอยู่ แต่ไอ้พี่พายมันก็ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้คัดค้านอะไร มันก้มหน้าลงมางับปากผมเบาๆก่อนจะผละออกไปพร้อมกับคำพูดที่มันเออออห่อหมกไปคนเดียวซึ่งผมไม่ได้ตกลงยอมรับกับมันเลยสักนิด
"นับตั้งแต่วันนี้ไปมึงกับกูเป็นแฟนกันแล้วนะ" พูดจบแมร่งก็ผละออกจากตัวผมลุกจากเตียงเดินลั้นลาอารมณ์ดีออกจากห้องไปทิ้งผมให้นอนน้ำตาตกในอยู่บนเตียงคนเดียว
งานงอกกูเต็มๆเลยทีนี่
.
.
.
.
"ออกไปนอนห้องมึงเลยนะ" ผมยืนท้าวเอวอยู่ตรงหน้าไอ้พี่พายที่ตีมึน เดินเนียนๆเข้ามานอนบนเตียงในห้องผม
"กูง่วง" มึงก็ไปนอนห้องมึงดิวะ โอ๊ย อะไรวะเนี่ย ผมทึ้งหัวตัวเองทันทีเมื่อทำอย่างไรไอ้พี่พายมันก็ไม่ออกไปจากห้องผมสักที จนปัญญากับมันจริงๆ
แมร่งมันไม่ออกผมออกไปเองก็ได้วะ ผมหันหลังไม่สนใจไอ้พี่พายมัน ผมก้าวเดินฉับๆไปที่ประตูกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแต่ก็ต้องชะงักมือคากลางอากาศ เพราะคำพูดของไอ้คนที่นอนกลิ้งเกลือกอยู่บนที่นอนที่พูดเสียงดังไล่หลังผม
"แฟนกันต้องนอนด้วยกันดิวะ" ผมหันขวับไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอาฆาต กูอยากฆ่ามึงจริงๆมึงพูดอะไรปรึกษากูด้วย
"ใครแฟนมึง" สุดท้ายผมก็เดินกลับไปที่เตียงที่มีไอ้หน้ามึนนอนท้าวแขนจ้องผมอยู่
"มึงไงแฟนกู เอ๋หรือเราจะข้ามขั้นกันเลยดีมะๆๆ" ข้ามขั้นพ่องมึงดิ พูดอะไรปรึกษากูนิดนึงเหอะ
"มึงพูดอะไรเนี่ย ใครแฟนมึง"
ไอ้พี่พายลุกขึ้นนั่ง มันยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยวาจาน่าโดนถีบ "โง่ป่ะเนี่ยก็มึงไง กูว่ากูบอกมึงไปแล้วนะ ว่าสถานะเราสองคนเป็นอะไรกัน"
สงบสติอารมณ์ไว้ไอ้ธูป อย่าใจร้อนอย่าไปดิ้นตามเกมส์มัน ใจเย็นๆ นะโมใจเย็น พุทโธใจเย็น สกัดกลั้นอารมณ์ไว้ไอ้ธูป ใจเย็นๆๆ ผมยืนท่องนะโมพุทโธอยู่ในใจพยายามไม่ดิ้นไปตามเกมส์ของไอ้พี่พายที่มันพูดแต่ดูเหมือนสิ่งที่ผมทำจะไม่เป็นผลเพราะอีกฝ่ายมันลุกจากเตียงเดินมาลากผมไปนอนลงบนเตียง ไม่ทันได้ตั้งตัวและหลีกหนีไอ้พี่พายมันก็นอนทับมาบนตัวผมเรียบร้อยแล้ว
บรรยากาศชวนเพลี้ยงพล้ำไปหรือเปล่าวะ
คือตอนนี้กูยังไม่พร้อมเหอะ เพิ่งจะมาขอกูเป็นแฟนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง นี่มึงจะเอากูแล้วเหรอวะ ใจเร็วไปไหมครับพี่น้องครับ
"หนาวรึไงสั่นเชียว" กูสั่นเพราะมึงนั่นแหละยังมีหน้ามาถามกูอีก
"ปะ เปล่า" ผมสะบัดหน้าหนีสายตาหื่นกามของไอ้พี่พายที่จ้องมองผมอยู่ แมรงทำไมกูดูมุ้งมิ้งเป็นสาวน้อยแรกแย้มอย่างนี้วะเนี่ย
"หึหึ" ไอ้พี่พายหัวเราะในลำคอก่อนมันจะก้มลงมาจูบเบาๆที่หน้าผากผม "ราตรีสวัสดิ์" และมันก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ มันไม่ลืมที่ยกแขนขึ้นมาพาดไว้ที่เอวผมอีกต่างหาก ขาหนักๆของมันก็พาดมาที่ลำตัวของผม เอิ่มกูไม่ใช่หมอนข้างนะเว้ย
แล้วทำไมสภาพผมมันช่างเหมือนเคะเข้าไปทุกทีๆว่ะเนี่ย ตายๆไอ้ธูปเอ๊ยมึงกำลังโดนไอ้พี่พายมันสูบความเป็นแมนของมึงไปทีละเล็กทีละน้อยจนสุดท้ายความเป็นแมนของมึงก็จะหายไปจนหมดสิ้น ไม่ๆผมไม่ยอมมันจะมาทำเหมือนผมเป็นสาวน้อยแรกแย้มแบบนี้ไม่ได้
"ไอ้พี่พายเอาขาเอาแขนมึงออกไปดิ" ดันก็แล้ว ดิ้นก็แล้วยังไม่ขยับ หลับลึกไปไหมครับ
"หยุดพูดสักทีได้ไหมกูจะนอน"
"ไม่" หนักแน่นเข้าไว้ไอ้ธูปมึงต้องสูบความแมนของมึงกลับคืนมา
"ถ้าไม่หยุดพูดกูปล้ำมึงจริงๆนะ แล้วที่นี่กูจะทำให้มึงครางทั้งคืนเลยเอาไหม" แมร่งทำไมต้องขู่กันด้วยวะ พูดจากันดีๆก็ได้กูก็คนฟังภาษาคนรู้เรื่องนะ
"......." เงียบสิครับหุบปากปิดสนิททันที ไม่กล้าหาวเลยอ่ะเพราะกลัวมีเสียงเล็ดลอดออกมา ไม่ได้กลัวนะแต่ตำแหน่งที่นอนอยู่เนี่ยมันเสียเปรียบเลยไม่อยากมีปัญหาภายหลัง
ชีวิตไอ้ธูปรัดทนอะไรอย่างนี้วะเนี่ย
.
.
.
.
.
เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้เล่นเอาผมนับแกะหมดไปเป็นหมื่นๆตัวไอ้คนข้างๆก็นอนสบายใจไม่ได้แคร์ไม่ได้สนใจผมสักนิดเลยว่าจะนอนหลับไหม มันทั้งกอดทั้งก่ายดึกๆนี่มีไซร์ซอกคอให้เสียวเล่นอีกต่างหาก ดีที่ตอนเช้ามันไม่จูบผมรับอรุณไม่งั้นผมคงลาตายกลายเป็นผีเฝ้าห้องอยู่นี่ล่ะครับ แค่นี้ชีวตไอ้ธูปก็อนาถพอล่ะอย่าถึงขั้นต้องจูบกันตลอดเลย
"เดี๋ยวกูไปส่งที่มอมึงเอง" ผมแทบสำลักไข่ดาวทันทีเมื่อไอ้พี่พายมันพูดออกมา อารมณ์ไหนของมันวะเนี่ย
"ไม่ต้อง กะ ผมไปเองได้" ขืนให้มันไปส่งมีหวังระเบิดลงก่อนพอดี
"กูไม่ได้ขอความเห็นมึง" เผด็จการที่สุด
"พายพูดกับน้องดีๆสิลูก" นี่คือดีที่สุดของมันแล้วครับคุณแม่ ไม่นับตอนมันง้อผมนะ
ผมทำหน้าเหลอหลามองทุกคนบนโต๊ะอาหารที่มีรอยยิ้มดุจปีศาจประดับอยู่บนใบหน้าด้วยความงง คืออารมณ์ดีอะไรกันแต่เช้าวะ หรือว่าหุ้นขึ้นกิจการไปได้สวยพ่อไอ้พี่พายเลยดูเบิกบานจัง แล้วคุณแม่ที่หน้าตาแจ่มใสนี่เพราะสมาคมคุณหญิงคุณนายเลือกท่านเป็นนายกหญิงของสมาคมรึเปล่าดูหน้าชื่นตาบานมาก ส่วนน้องเค้กนี่เป็นเพราะคุยสื่อสารกับลูกในท้องได้ใช่ไหมถึงได้อารมณ์ดีแปลกๆ
ไอ้ธูปล่ะงงคนบ้านนี้จริงๆ มีใครปรกติบ้างไหมครับเนี่ย
.
.
.
.
.
.
.
.
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้ไหม" กูไม่เตะเสยยอดหน้ามึงก็บุญแล้วมีอย่างที่ไหนไปประกาศออกสื่อว่ากูเป็นแฟนมึง กูก็ว่าแล้วทำไมคนในบ้านมึงทุกคนดูอารมณ์กันดีจัง แมร่ง หมดแล้วชีวิตไอ้ธูปไม่เหลืออะไรแล้ว
"ชิส์" ผมไม่ตอบมันแต่สะบัดบ๊อบ(?)เชิดใส่มันแทน ให้รู้กันไปเลยว่ากูโกรธมากถึงมากที่สุด น้องเค้กก็เป็นใจให้คนขับรถไปส่งที่มอ (ถึงน้องจะท้องแต่น้องก็ไม่ดร๊อปนะครับ น้องเค้กเธอมั่นมากๆ)
ฟอด
ผมหันขวับมองหน้าไอ้พี่พายทันที เชรี้ยหอมแก้มกูทำไมเนี่ย บรึ๊ยๆๆมากอ่ะขอบอก ขนลุกสัดๆ
"ดูมึงทำหน้าเข้า" กูหลอนเหอะมึงอารมณ์ไหนครับเนี่ย
ผมยกมือขึ้นถูแก้มตัวเองแรงๆออกอาการให้มันรู้ไปเลยว่าผมรังเกียจจูบของมัน
ไอ้พี่พายมันจ้องผมเขม็งสายตาดูเดือดดาดชอบกล "ถ้ามึงทำท่าทางแบบนั้นกูจะปล้ำมึงในรถเนี่ยแหละ" หยุดถูทันที รอก่อนรอแขนกูหายดีก่อนกูจะแข็งข้อกับมึงบ้างคอยดู
"ไม่ต้องเข้าไปส่งที่คณะนะ" กลัวเจอพวกเพื่อนผมแล้วไอ้พี่พายมันพูดจาบ้าๆออกมานี่งานงอกผมหลายต่อเลยนะ
แค่ที่บ้านมันผมก็อายจนอยากจะแทรกพื้นหินอ่อนหนีอยู่แล้ว ขอให้ผมได้ใช้ชีวิตสงบๆปรกติเหมือนคนอื่นๆบ้างเถอะ ทุกวันนี้ชีวิตผมครบรสหลากหลายจนเกินไปแล้ว ผมไม่ชินวะ
ไอ้พี่พายมันไม่ฟังเสียงผมสักนิดมันตีมึนขับรถเข้ามาจอดหน้าคณะผมแถมยังส่งยิ้มกวนๆกลับมาให้ผมอีก เลวมาก!!
"เดี๋ยวก่อน" ผมที่กำลังเอื้อมมือจะไปเปิดประตูก็ต้องหยุดชะงักหันหลังกลับไปมองหน้าไอ้พี่พายว่ามันมีอะไร
"มีอะระ อื้มมมมม" จูบกูทำม้ายยยยยยยย
ผมพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากไอ้หื่นที่มันระดมจูบผมอย่างกับตายอดตายอยาก ปากกูเจ่อหมดแล้วมั้ง
ไอ้พี่พายมันผละจูบออกจากปากผมก่อนจะยกยิ้มปั้นหน้าระรื่นใส่ "ค่าน้ำมัน"
เดี๋ยวนี้เค้าจ่ายค่าน้ำมันเป็นจูบกันแล้วเหรอวะเนี่ย
"มึงนี่มัน" ผมอ้าปากพะงาบๆเหมือนปลาขาดน้ำเนื่องจากหาคำด่าที่เหมาะกับไอ้พี่พายไม่ออก
ในเมื่อไม่รู้จะด่าอะไรมันดีผมก็เลยเลิกคิดเปิดประตูเพื่อจะลงจะรถ
"โอ๊ย" แมร่งเอ๊ยกูลืมปลดเบลล์ "ขำอะไร" ผมหันไปตวาดไอ้พี่พายที่นั่งหัวเราะผมจนตัวโยน
"เขิลเหรอคุณแฟน" พูดอะไรใครแฟนมึง
"โว๊ะ มึงนี่แมร่งกูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามึงแล้ว" พูดจบก็รีบปลดเบลล์ลงจากรถทันทีไม่ลืมปิดประตูรถแรงๆด้วยความหมั่นไส้ แมร่งจะมีใครมองเห็นฉากเมื่อกี้รีเปล่าว่ะ
ผมเดินก้มหน้าก้มตาเข้าคณะไม่มองสิ่งมีชีวิตรอบข้างเพราะกลัวว่าจะได้เห็นสายตาที่มองมาด้วยคำถาม ก็นะผมกลัวนี่หว่ากลัวคนจะเห็นที่ผมต้องจ่ายค่าน้ำมันด้วยจูบอันดูดดื่ม
ผลั๊ก
ใครยืนขวางกูวะเนี่ย ผมเงยหน้าจากพื้นขึ้นมามองบุคคลปริศนาที่ยืนอยู่ตรงหน้า พอเห็นหน้าปุ๊บผมก็อยากจะหันหลังวิ่งหนีไปตั้งหลักไกลๆ
ทำไมความซวยวิ่งตรงมาหากูจังเลยวะ
เฮียตุลย์
ผมยิ้มแหย่ๆส่งกลับไปให้อีกฝ่ายพร้อมกับก้าวเท้าถอยหลังเพื่อเตรียมตัวใส่เกียร์หมาสุดตัว งานงอกกูเต็มๆ
"ถ้ามึงหนีมึงโดนจัดหนักแน่ๆ" ผมชะงักเท้าที่กำลังออกวิ่งทันที หันหน้าไปเผชิญกับเฮียตุลย์ที่ยืนหน้านิ่งอยู่ทางด้านหลัง
"เฮียยยยยยยยยยยย"
"ลากเสียงยาวกว่านี้อีกนิดกูกลายพันธุ์เลยนะมึง" แหมช่างไร้อารมณ์ขันเสียจริงๆเลย "เฮียมีไรจะพูดกับผมเหรอ เร็วๆนะเดี๋ยวผมขึ้นเรียนไม่ทัน" เกิดขยันขึ้นมาทันทีเลยกู
"หึหึ" เฮียตุลย์หัวเราะแล้วหันหลังเดินจากไป อะไรของเขาว่ะ ผมยืนงงได้ไม่นานเฮียแกก็หันกลับมากวักมือเรียกผมให้เดินตามเฮียแกไป ผมถอนหายใจด้งเฮือกก่อนจะเดินตามตูดแกไปต้อยๆ
จนมาถึงคณะวิศวะเฮียแกก็พาผมเข้าไปด้านหลังที่ไม่มีผู้คนผ่านสักเท่าไหร่ แมร่งจะฆ่าปิดปากกูรึเปล่าว่ะเนี่ย
เฮียตุลย์ยืนกอดอกพิงกำแพงมองหน้าผม คือเรียกว่าเฮียแกจ้องเลยดีกว่าครับจ้องแบบจะกินเลือดกินเนื้อกันเลย
"เฮียมีอะไรกับผมอ่ะ" สูดลมหายใจเข้าปอด เอาว่ะถ้าแมร่งหลอกล่อกูมากระทืบ ไอ้ธูปก็สู้ตายล่ะว่ะ
"มึงรู้ใช่ไหมว่ากูกับชีสเป็นอะไรกัน"
"รู้"
"แล้วชีสใช้ให้มึงเล่นละครปาหี่หลอกว่าเป็นแฟนใช่ไหม"
"ใช่" รู้ดีประหนึ่งอยู่ในเหตุการณ์ แล้วเฮียจะมาถามผมทำไมวะเนี่ย
เฮียตุลย์ถอนหายใจหนักๆหน้าตาเคร่งเครียดเหมือนกับตีโจทย์ แคลไม่แตก (เฮียแกจบวิด'วะครับ) สายตาเฮียแกดูหมองๆแปลกๆ
"กูรักชีส" เฮียแกเอ่ยเสียงเบาแต่ผมได้ยินมันชัดเต็มสองหู "รักมาตั้งแต่อยู่มอปลายแล้ว" บ๊ะนี่มันเรื่องอะไรกันว่ะเนี่ยแล้วทำไมผมต้องมาเป็นพยานรักของเฮียกับเจ๊ชีสด้วยวะ
"แล้วไงอ่ะเฮีย" ที่ถามนี่ไม่ใช่อะไรแค่อยากรู้ว่ามันเกี่ยวอะไรกับกูครับ
"มึงต้องช่วยกูจีบชีส" งานงอกกูเต็มๆ (อีกครั้ง)
"เฮ้ย ไม่เอาหรอกเฮีย" เรื่องกูเองยังเอาตัวไม่รอด จะให้กูไปช่วยเปลี่ยนทอมให้เป็นเธอ โอ๊ยใช้อะไรคิดครับ กูดูเป็นคนมีความสามารถขนาดนั้นเลย
"มึงต้องช่วย"
"ไม่อ่ะ"
เฮียตุลย์ล้วงมือเข้าไปในกางเกงก่อนจะหยิบมือถือออกมาแกว่งไปมาตรงหน้าผม
"ฉากดูดดื่มระหว่างมึงกับแฟนมึงได้ดังทั่วมอแน่ๆ"
สาสสส แมร่งแบล็คเมล์กู
"ผมไม่เชื่อเฮียหรอก" อย่ากูไม่โง่หรอกเว้ย กูจูบกันไวขนาดนั้นมึงถ่ายไม่ทันหรอก
หรือทันว่ะ
"หึหึ แล้วแต่มึงนะธูป ถ้าเกิดมีใครมาเห็นโทษกูไม่ได้นะ" ไอ้เฮียตุลย์มันกดอะไรยุกยิกๆในมือถือมันสักพักก่อนที่มันจะเอามาจ่ออยู่ตรงหน้าผม แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นแค่กระพริบตามันก็เอาเก็บใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
คือกูดูไม่ทันครับ
"จะให้ช่วยยังไงอ่ะ" สุดท้ายกูก็หลอน จำต้องรับปากไอ้เฮียตุลย์มันไป แมร่งความซวยจงสถิตอยู่กับไอ้ธูปเถอะครับอย่าไปไหนไกลเลย กูคงเป็นตัวดูดความซวยขนาดแท้เลยมั่งเนี่ย
"มึงก็แค่ทำตามที่กูบอกก็เท่านั้น"
.
.
.
.
"เป็นอะไรว่ะมึงยุกยิกๆอยู่ได้" ไอ้น้ำเหนือมันหันมากระซิบถามผม
"เปล่า" มึงก็เห็นว่ากูกำลังคุยไลน์อยู่จะถามทำไมว่ะ
Pie : 'คิดถึง'
Tup : 'พ่องงงง'
Pie : 'พูดดีๆกับแฟนตัวเองเป็นไหมห๊า!!'
Tup : 'มึงไม่ใช่แฟนกู ไปทำงานเลยไป๊!'
Pie : 'กลับบ้านมึงโดนหนักแน่ไอ้ธูป'
เหอะขู่ได้ขู่ไปกูไม่กลัวมึงหรอกเว้ย
ผมกำลังด่ากลับไอ้พี่พายอย่างเมามันส์เฟสก็แจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้าแหม่ช่วงนี้ไอ้ธูปมันฮอตจริงๆผมรีบกดดูว่าใครส่งข้อความมาทักทายสุดหล่ออย่างผมแต่เมื่อเห็นชื่อผมก็แทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งทันที
'มาหากูที่คณะวิด'วะด่วน'
กูจะไปยังไงว่ะอาจารย์สอนอยู่มึงรู้บ้างไหมเนี่ย ผมพิมพ์ตอบกลับเฮียตุลย์มันไป มันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าผมต้องไปหามันที่คณะเดี๋ยวนี้ ทำไมวะมันมีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรต้องให้ผมรีบไปขนาดนั้นด้วยวะ ผมไม่รอช้าเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก่อนจะขออนุญาตอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาจากห้องได้ก็รีบตรงดิ่งไปคณะวิศวะทันที
กูเหนื่อยเพื่อใครวะเนี่ย
ผมวิ่งจนหอบแดกกว่าจะมาถึงคณะวิด'วะ ผมเห็นเฮียนั่งอยู่ใต้ตึก เฮียแกยังคงท่าทางนิ่ง สุขุม สมกับเป็นอดีตพี่ว๊ากที่น้องๆกลัว ผมเดินเอื่อยๆเข้าไปหาเฮียแกแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับ เจ๊ชีส นั่งหน้ายักษ์ใส่เฮียตุลย์อยู่
เรียกกูมาดูผัวเมียตีกันเนี่ยนะ
"มีไรเฮีย" ผมถามเมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะ
"มึงเป็นอะไรกับชีส" ถามอะไรวะ
"ไอ้ธูปพูดดีๆนะมึง" เจ๊ชีสตวัดสายตามามองผมพร้อมกับคำอาฆาต
ทำไมเรื่องของมึงสองคนแต่มันกลับมากดดันกูคนเดียววะ
"เออ คือ" ผมอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดีตอนนี้ เฮียตุลย์แกคงกลัวผมตัดสินใจลำบากเฮียแกเลยจัดการหยิบมือถือขึ้นมาทำทีกดโน้นนี่นั่นไปเรื่อย ใจผมหล่นวูบทันที
เพื่อความอยู่รอดของกูเจ๊ ธูปขอโทษนะ_/\_
"ผมกับเจ๊ชีสไม่ได้เป็นอะไรกันครับ" เอาว่ะชั่วโมงนี้กูขอเอาตัวรอดก่อนแล้วกัน ขืนคลิปหลุดไปผมไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแน่ๆ
"ไอ้ธูป ไอ้เลว ไอ้เวร มึงพูดอะไร" เจ๊ชีสตกมันทันทีมันจะพุ่งมาหาผมแต่ยังดีที่เฮียตุลย์จับเอาไว้ได้ทัน
"ชีสหยุดสักที เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาว" เฮียตุลย์สวมบทโหดจำเลยรักกับเจ๊ชีส เฮียแกล็อคตัวเจ๊ชีสไปยัดใส่รถและมัดเจ๊แกติดกับเบาะรถก่อนจะพุ่งทะยานออกไปจากมหาลัยด้วยความเร็วปาน F1
"แมร่งจะตีกันตายก่อนเปล่าวะ" กูเป็นห่วงมึงนะเจ๊ชีสแต่กูห่วงเรื่องคลิปของกูมากกว่า
แรงสั่นจากโทรศัพท์บอกให้รู้ว่ามีคนโทรมาผมหยิบมันออกมาจากระเป๋ากางเกงด้วยอารมณ์เซ็งๆยิ่งเห็นชื่อคนโทรมากูยิ่งเซ็งจัดเข้าไปอีก
เฮียตุลย์
"ครับ"
"กูจะโทรมาขอบใจมึงที่ช่วยกู" น้ำเสียงเริงร่ามากๆผิดกับกูลิบลับเลยครับ
"ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะเฮีย" เฮียจัดการเองคนเดียวเลยนะครับ
"แค่มึงพูดความจริงกับกูนั่นก็คือมึงช่วยกูแล้ว ขอบใจจริงๆ///ไอ้ธูปไอ้เลวอย่าให้กูเจอมึงนะ ///ชีสอยู่เฉยๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
เสียงเจ๊ชีสแทรกเข้ามาสรรเสริญผมจนฟังแทบไม่ทัน เอาเถอะชีวิตไอ้ธูปคงไม่มีอะไรซวยไปมากกว่านี้แล้วมั้ง แค่นี้ชิวๆ
"เออธูปอีกเรื่องที่กูจะบอกมึง" เฮียตุลย์พูดเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
"อะไรเหรอครับเฮีย"
เฮียแกเงียบไปนาน นานจนผมนึกว่าหลับถ้าไม่ได้ยินเสียงเจ๊ชีสสรรเสริญผมมาเป็นระรอกๆ
"เรื่องคลิปอะไรนั่นนะคือกูไม่มีหรอกนะ กูแค่อำมึง ก็นะกระจกติดฟิล์มดำขนาดนั้นกูจะไปมองเห็นอะไรวะ"
ไอ้เชรี้ยเฮียตุลย์มึงต้มกูจนเปื่อยเลยเหรอเนี่ย ไอ้เฮียเลว ไอ้เฮียชั่ว
"แต่ก็นะกูเพิ่งรู้ว่ามึงเปลี่ยนแนวแล้ว ฮ่าๆๆๆแค่นี้นะเว้ยไฟเขียวแล้ว ชีสตุลย์บอกให้อยู่เฉยๆไง"
นาทีนี้เสียงเฮียตุลย์ไม่ได้เข้าหูกูเลยบอกตรงๆ อะไรคือไม่มีคลิป ไม่มีอะไรเลย แล้วกูเสี่ยงตีนเจ๊ชีสเพื่ออะไรกันครับ แล้วที่เฮียตุลย์บอกกูเปลี่ยนแนวคือแนวไหน อะไร ยังไง ทำไมกูรู้สึกว่าชีวิตกูมันอยู่ยากขึ้นทุกวันเลยวะ
ทำไมใครๆก็จ้องจะรังแกธูปอ่าาาาาาาาา
ผมยืนไว้อาลัยให้กับชีวิตตัวเองจนหน่ำใจจึงเดินออกมาจากตรงนั้นเงียบๆเหมือนคนไร้ชีวิตและวิญญาณไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว ผมเดินมาตากแอร์ที่ห้องสมุดดีกว่าเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น อย่างน้อยก็เงียบดีจะได้ไม่มีใครรบกวน
ผมเลือกหามุมสงบๆให้ตัวเองทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาในมุมอับ กำลังจะเข้าสู่นิทราก็ต้องตกใจกับมือนิ่มๆที่ตรงเข้ามาปิดตาผมเอาไว้
"เฮ้ย!!" ผมร้องออกมาดีที่เสียงไม่ดังเท่าไหร่ ทำชีวิตกูช่วงนี้ดูไม่ค่อยรู้จักคำว่าสงบสุขเลยวะ
"ทายสิใครเอ่ย" ดูอารมณ์กูด้วยว่ามีอารมณ์ทายไหม
ผมไม่ตอบแต่จับมืออีกฝ่ายออกจากตาผมก่อนจะหันไปมองบุคคลปริศนา
น้องบี
วันนี้มันวันอะไรของกูว่ะเนี่ย
"พี่ธูปมาทำอะไรคะ" พี่มาแดกข้าวมั้งครับน้องถามไม่คิด
"มานอนครับ"
ผมตอบตัดบทไปคิดว่าน้องมันคงมีมารยาทพอที่จะไม่รบกวนเวลานอนของผม แต่ตรงกับข้ามครับน้องแกขยับเข้ามานั่งข้างๆผมพร้อมกับกระซิบที่หูผมอย่างแผ่วเบา
"ถ้าง่วงไปนอนที่ห้องบีก่อนไหมคะ" คือกูบอกว่าง่วงไม่ได้พูดว่าเงี่ยนเลยนะครับน้องครับ ตีความหมายกูไปถึงไหนเนี่ย
"ไม่ล่ะครับขอบคุณ" ผมตอบปฏิเสธไปพร้อมกับขยับตัวออกห่างน้องบีแต่หล่อนก็ยังขยับตามมาจนตัวผมแนบชิดสนิทกับที่ท้าวแขนของโซฟา ไร้ซึ่งทางหนี
"พี่ธูปรังเกียจบีเหรอคะ" น้องบีช้อนตามองผมพร้อมกับเอ่ยเสียงอ้อนๆถามผม
"เปล่าครับ" ผมปฏิเสธออกไปก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเพราะว่ามันสั่น หวังว่าเฮียตุลย์มันคงไม่โทรมาเยาะเย้ยผมอีกนะ
ผมกดรับก่อนจะกรอกเสียงลงไปเบาๆ "ฮัลโหล"
[เรียนเสร็จยัง]
"ยัง"
[เออๆ เลิกเรียนแล้วรอกูที่ตึกนะเดี๋ยวไปรับ]
"เออ" ผมตอบไอัพี่พายพร้อมกับดันตัวน้องบีให้ออกห่างไปด้วย น้องบีทำท่าขัดใจนิดหน่อยก่อนจะหอบพายุลูกใหญมาใส่ตัวผม
"พี่ธูปคะเรามาต่อที่ค้างไว้เถอะค่ะ" พูดอะไรครับน้อง จะหางานให้พี่ทำไมครับ
[เสียงใคร] มาแค่เสียงก็ทำเอาสยองได้อ่ะ
"อะไร" ผมป้องปากตอบมันไปอย่างไว ไม่ลืมหันไปถลึงตาใส่ยัยน้องบีอีกด้วย มึงหางานให้กูแล้งยังมายิ้มขำอีกนะมึง
[แต่กูได้ยิน] ไอ้นี่ก็หูดีเกิน
"เพื่อนอ่ะพูดเรื่องรายงาน" ขำอะไรครับน้องมีอะไรน่าขำครับ จะขำก็ช่วยดูสถานการณ์ด้วยครับ
[มึงแน่ใจนะ] ไอ้นี่ก็โหดกับกูจัง
"เออดิวะ แค่นี้นะ" ผมรีบตัดบทวางสายทันทีไอ้พี่พายมันกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่ผมก็ไม่ทันได้ฟังชิงวางสายไปซะก่อน
"ใครโทรมาหรอพี่ธูป" เกี่ยวอะไรกับน้องล่ะครับ
ผมชั่งใจว่าจะตอบไปดีรึเปล่าแต่ก็อยากให้น้องบีเลิกยุ่งกับผม สุดท้ายผมจึงเอ่ยปากบอกออกไป
"แฟนพี่เองแหละครับ^^"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
