หัวข้อ: ***พลาดรัก*** ตอนที่ 24 (จบ) 11/02/17 หน้า 8

[snowboxs]

เฟยลืมจริงหรือแกล้งลืม
กานต์น่ารักเวลาคุยกับแม่

[GuoJeng]

สนุกมากๆตับลุ้นๆ กานต์จะเปนไงต่อ

[yanggi]

อ่านแล้วรู้สึกแย่กับเฟยมากอ่ะ. สิ่งที่เคยทำกับกานค์. ทำให้เจ็บ. มันวนกลับมาเป็นลูป. ไม่จบอ่ะ. แย่จัง

[about]

 

[analogue]

ติดตามครับ

[yanggi]

อ่านแล้วก็รู้เสียใจ   เฟยไม่ทำอะไรให้มันดีขึ้นเลย  แสดงว่ารู้อยู่ว่ากานต์เป็นใครแต่ตัวเองก็ยังเฉย 

[shoky_9]

เฟย แกไม่ออกมาพูดอะไรเลยยย นี่แน่ะ 

ทำอะไรเพื่อกานต์บ้างสิ เอาแต่รออย่างเดียวไม่ได้นะคะ 

[SOMCHAREE]

เฟยไม่แมนเลยย

[rotedump]

สงสารกานต์

[iAlexiajang]

อื้ออหื้ออออออ เฟย์นี่เป็นคนที่น่ารังเกียจมากปากบอกเดี๋ยวจัดการเอง เดี๋ยวเคลียร์เองแต่ไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ไม่เคยสำนึกผิดอย่างจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำลงไป ปากก็บอกแต่ว่า. ขอโทษๆ อยู่แบบนั้น อ้างนู้นนี้ตลอดเวลาเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกว่าไม่ผิด สงสารกานต์จับใจ จะมาแก้แค้นทั้งทีก็ทำได้ไม่สุดเพราะในในมันยังรักตัว.... อยู่ กับสิ่งที่พ่อแม่เฟย์ทำ มันไม่ผิดถ้าเขาจะปกป้องลูก แต่ควรเรียกมาคุยกันก่อน อันนี้จะถือว่าที่ท่านลงมือทำแบบนี้อจจะด้วยเพราะเฟย์แม่งเอาแต่พูดอย่างเดียวด้วย เช่ เพื่อนที่ว่าสนิทที่สุดยังต้องขอบายแบบนี้ใครมันจะไปทนว่ะ ตอนอ่านนี่สบทด่าเฟย์ตลอดเลย ปายอีกคนตอนที่หลอกกานต์ไปน้ำตกด้วย ไม่มีแม้แต่คำขอโทษ...อยากถีบอิเพื่อนคู่นี้ออกไปไกลๆ ตอนนัทมาจะมาเปิดทุกอย่างนี่พล็อตจะมาขัดทำไมคะ??????? โมโห!!! กลับไปเรื่องบนตึกอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรอยากขอบคุณแก็ปมากที่มาพากานต์ออกไป โดนแบบนั้นบ้างคนที่ช็อคตาย ไม่ก็เป็นบ้าได้เลยนะ อย่างน้อยก็ต้องฝั่งใจไปจนตายอ่ะ.....อ่านแล้วหร่วงมาก ขอบคุณค่ะ หุหุ 

[ZYSQ_]

เพิ่งเห็นว่ามาอัพแล้ว!!
นั่นๆ แกล้งทำเป็นลืมกันจริงๆด้วยสินะ
คงจะประมาณว่าเป็นช่วงอดีตที่มืดมน(คล้ายช่วงจูนิเบียว)เลยลืมๆมันไปซะดีกว่างั้นสิ?
ขัดใจตรงที่เฟยไม่ทำอะไรสักอย่างเหมือนกันค่ะ
ตัดจากกานต์ก็ไม่ตัด ห้ามพ่อแม่ก็ไม่ห้าม
จะอธิบายกับอาจารย์ก็ได้ แต่นางก็ดันปอดแหก งี่เง่า ไร้ประโยชน์จริงๆ

[tararatart]

ตกลงเฟย์แกล้งลืมจริงๆใช่ไหม ช็อคสุดตอรจบไม่ได้คาดหวังอะไีรเลยดูจากชื่อเรื่องแล้วแกมันไม่คู่ควรกับใครเลยเฟย์ปกป้องใครไม่ได้ขี้ขลาดแม้แต่ความคิดตัวเองยังไม่กล้าทุ่จะยืนยัน อยากรู้ถ้าตอนจบรักกันได้จริงๆครหา เหน็บแนม เพื่อนไม่คบ อาจารย์ไม่เอา ความเดียวดานที่กานต์ต้องสู้เพียงลำพังแกจะชดใช้ยังไง ไม่เคยเกลียดพระเอกเรื่องไหนเท่าแกล่ะ

[spsygk]

   สงสารกานต์
เฟยนี่ขี้ขลาดจริงๆ

[Snowermyhae]

ชอบกานต์มาก เข้มแข็งนะลูก อย่าไปสนใจเลยผู้ชายแบบนี้ 

[orangesmooty]

ตกลงเฟยทำอะไรไว้?? ทิ้งไว้บนตึก???
เอาจริงๆ เราก็ยังไม่เข้าใจว่ากานต์ต้องการอะไร
คิดว่าคงจะชอบเฟย แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งงงเหตุการณ์
ที่พูดเหมือนมันเป็นเรื่องใหญ่มากกว่าทิ้งไว้บนตึก
มีอะไรมากกว่านั้น??? นี่งงจริงจังมาก
เฟยก็ทำตัวมึนๆ ปล่อยไหลไปเรื่อยๆ
ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่อยากให้กานต์รู้ร้อนรู้หนาว ...
เป็นคนที่สารเลวใช้ได้เลยทีเดียว

[XXIXII]

สงสารกานต์มาก กานต์เข้มแข็งแล้วก็อดทนกับเฟยมาตลอด
เฟยเป็นคนที่แย่นะ ไม่ทำอะไรสักอย่าง จนเรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้
อยากให้กานต์ไปจากเฟยอ่ะ โดนคนอื่นมองไม่ดี ขนาดเพื่อนอย่างเช่
ยังเทกานต์เลย

[sasithron]

ตอนที่ 20

ผมจำกานต์ได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเขา และกานต์เองก็ดูเหมือนจะจำผมไม่ได้ ผมรู้สึกว่าดีแล้วที่เป็นอย่างนี้
ส่วนสาเหตุที่ผมแกล้งทำเป็นลืมกานต์นั้นสืบเนื่องมาจากเมื่อสมัยผมอยู่มัธยมปลายผมเกเรามาก และกานต์เป็นหนึ่งคนที่ได้รับผลกระทบจากความเกเรของผม ผมจำได้ดีว่าแม่เสียใจแค่ไหน น้ำตาของแม่ทำให้ผมเริ่มปรับเปลี่ยนตัวให้ดีขึ้น ผมจึงตัดสินใจที่จะลืมเรื่องราวที่ไม่ดีทั้งหมดที่ผ่านมารวมไปถึงเรื่องที่ผมทำไว้กับกานต์ด้วย
ผมยังจำได้ดีถึงวันที่ตื่นมาบนเตียงของกานต์เมื่อวันนั้น ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้ผมจำอะไรไม่ได้ แต่ที่ทำจำได้ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ภาพความทรงจำขาดๆหายๆไม่ปะติดปะต่อกัน แต่สติผมกลับมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับข้อความนั้นจากกานต์ ผมไม่คิดว่ากานต์จะใช้แผนนี้ แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจนักที่ถูกบังคับแต่ลึกแล้วก็หวังอยากให้กานต์ยกโทษให้จึงยอมทำตาม
ผมไม่ได้เป็นแฟนที่ดีอย่างที่กานต์ขอหรืออย่างที่สมควรจะเป็น อารมณ์ของกานต์ขึ้นๆลงๆจนทำให้ผมอึดอัด แต่พอรู้จักกันมาเรื่อยๆกานต์ก็เริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ผมคิดว่ากานต์ยังรักผมอยู่และผมก็พยายามตอบแทนความรักของเขาเช่นเดียวกัน ผมจึงขอกานต์เป็นแฟน ขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัว แต่ก็เท่านั้นเพราะสุดท้ายผมก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดที่ไม่สามารถปกป้องคนที่ตัวเองเรียกว่าแฟน
เกือบจะหนึ่งสัปดาห์กว่าที่ผมจะรู้ว่ากานต์ลาออกไปแล้ว ผมไม่รู้ว่ากานต์ขอพ่อกับแม่ของเขาได้สำเร็จหรือเขาแค่ดื้อดึงที่ลาออกโดยไม่สนใจใคร ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้สึกอะไรกับเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือเสียงที่เคยซุบซิบนินทาเรื่องกานต์นั้นก็เงียบตามไปด้วย
“กานต์ลาออกแล้วนะครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังเล่าเรื่องทั่วๆไป ระหว่างอาหารมื้อเย็น

“ตอนนี้หนะเหรอ” ผมไม่แปลกใจที่ไหมถามเพราะกานต์ลาออกไปช่วงต้นของเทอม 2 ปี 3

“ใช่” ผมตอบ รอบมองสังเกตสถานการณ์รอบๆตัว

“เฟยกำลังจะหาว่าแม่เป็นคนผิดใช่ไหม” แม่วางช้อนกับส้อมลง

“เปล่าครับ เฟยแค่คิดว่าทุกคนน่าจะได้รู้กันเลยเอามาบอก” ผมกินข้าวต่อทำเป็นไม่สนใจ

“มีอะไรอยากจะพูดหรือเปล่า” ป๊าถาม

“เฟยจะไปตามหากานต์” ผมตอบ

“และต่อให้ป๊ากับแม่จะห้าม เฟยก็จะไม่ยอมเปลี่ยนความคิด” ผมพูดเสริม

“ดี” ป๊าพูดแล้วก็หันไปกินข้าวต่อ

“แต่เด็กคนนั้นเขาทำไม่ดีกับเฟยนะ” แม่หันปทางป๊าเพื่อของเสียงสนับสนุน

“แม่ครับ ความจริงแล้วคนที่ทำไม่ดีคือเฟย ไม่ใช่กานต์” แม่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เปลี่ยนเป็นเงียบไม่พูดอะไรในที่สุด

“เฟยไม่อยากเป็นคนขี้ขลาดที่คอยหลบอยู่หลังแม่กับป๊า” ผมมองทั้งคู่สลับไปมา

“และเฟยยังไม่พยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นอย่างที่เฟยควรจะทำ” ผมหันไปมองไหมที่ยิ้มมาให้ผม คำพูดของไหมจริงจนผมไม่สามารถเถียงได้

“เฟยแค่อยากจะให้ทุกคนเชื่อใจเฟย” ผมหันไปหาแม่เพราะผมพูดประโยคนี้เพื่อแม่โดยเฉพาะ

“แม่คงพูดอะไรไม่ได้สินะ” แม่พูดจบก็หันไปกินข้าวอีกครั้ง

แต่ผมไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับกาต์เลย ซึ่งเป็นเรื่องตลกที่ผมขำไม่ค่อยจะออก ทางเดียวที่ผมนึกออกตอนนี้คือ “ไอ้แก็ป” เพื่อนคนเดียวของกานต์ที่ผมรู้จัก แม้ว่าจะรู้สึกขัดใจที่จะต้องไปขอความช่วยเหลือจากมัน แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
ผมขอให้ป๊อบโทรนัดวัน เวลาและสถานที่ให้ โดยผมเสนอเลี้ยงข้าวให้ป๊อบเป็นการตอบแทน และผมรู้สึกแปลกใจมากที่ไอ้แก็ปยอมมาเจอผมแต่โดยดี ผมไม่ลืมที่ขอเบอร์ไอ้แก็ปมาเผื่อมันเบี้ยวจะได้ตาม หรือไม่ก็เอาไว้โทรถามมันแทนในกรณีที่มันกวนไม่อยากจะเจอผม
“มึงจะอยากตามหามันทำไม” แม้ว่ามันจะยอมมาเจอผมแต่ความกวนของมันไม่ได้ลดลงเลย

“ก็กานต์เป็นแฟนกู” ผมพูดจบมันก็หัวเราะเยาะเย้ยผม

“แต่มึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยเนี่ยนะ” ผมพยายามจะไม่โมโหมัน

“เออ” ผมตอบหน้านิ่ง

“กูก็ไม่รู้ว่ะ” มันตอบ

“ห๊ะ” ผมร้องเสียงดัง

“แต่มึงเป็นเพื่อนกันนะ” ผมถามมัน

“มึงไม่มีสิทธาว่ากู” มันย้อน

“แต่ถึงกูจะรู้กูก็ไม่บอกมึงหรอก” ไอ้แก็ปลอยหน้าลอยตาใส่ผม ก่อนจะเดินจากไป

“ขอบใจที่มา” ผมขอบคุณมันเบาๆ ผมรู้ว่ามันไม่ได้ยิน และไม่ต้องการให้มันได้ยิน เพราะผมเกลียดมัน
                                                                            *****
ผมเคว้งคว้างไร้จุดหมาย พยายามคิดเค้นหาหนทางแต่ก็มืดแปดด้าน ไม่ประสบความสำเร็จใดๆ หลายวันผ่านไปผมเสียสมาธิไปกับการคิดหาวิธีที่จะติดต่อกับกานต์ และยังกลับไปที่หอกานต์อีกหลายครั้งเพราะแอบหวังว่ากานต์อาจจะยังอยู่ที่หอไม่ได้ย้ายไปไหน ถึงขนาดต้องซื้อของฝากติดไม้ติดมือไปให้พวกพี่ๆยามที่เฝ้าหอที่กานต์อยู่เพื่อสอบถามข้อมูล แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมา
ผมมัวแต่คิดเรื่องกานต์จนลืมเรื่องสัญญาที่ว่าจะเลี้ยงข้าวป๊อบจนเจ้าตัวต้องเดินมาตามถึงที่คณะ ผมจึงต้องพาเธอไปเลี้ยงข้าวในเย็นวันนั้นเลยอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เรื่องที่เฟยไปคุยกับแก็ปมีอะไรเกี่ยวกับกานต์หรือเปล่า” ผมไม่รู้ว่าป๊อบถามทำไม แต่ผมก็พยักหน้ายอมรับไป

“กานต์คงต้องชอบเฟยมากเลยนะ ถึงได้ทำแบบนั้น” ผมเดาไม่ออกว่าป๊อบกำลังรู้สึกอะไรอยู่

“ไม่ใช่กานต์หรอกที่เป็นคนทำเรื่องทั้งหมด เป็นเฟยเองต่างหาก” ผมยิ้มให้ป๊อบ

หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาเกี่ยวกับกานต์อีกเลย ป๊อบยังคงมีความน่ารักเหมือนเดิม แต่ก็แค่นั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับป๊อบเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อน กลิ่นหอมๆจากป๊อบไม่ได้ทำให้ผมสดชื่นอีกแล้ว

“ไว้เฟยไปส่งเราที่บ้านบ้างนะ” ป๊อบบอกตอนที่เรากำลังจะแยกกัน

“ถ้าเฟยว่างนะ” ผมพยายามตอบแบบที่จะไม่ผูกมัดตัวเอง ป๊อบทำอ้าปากเหมือนจะพูโอะไรบางอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจเป็นโบกมือลาก่อนจะเดินไปยังรถของเขา

ป๊อบยังคงแวะเวียนมาหาผมที่คณะบ้าง ผมถามทุกครั้งว่ามีธุระอะไรถึงได้มาที่นี่ แต่ป๊อบก็แค่ยิ้มกลับมาจนสุดท้ายผมก็อ่อนใจเลิกถามไปเอง เพื่อนๆต่างคิดว่าผมกับป๊อบกำลังคบกันอยู่ ทุกคนดูยินดียกเว้นนัท ซึ่งหลังจากที่โมโหใส่ผมเมื่อวันนั้น นัทก็ไม่พูดกับผมอีกเลย แม้ว่าจะถูกพล็อตลากมาทุกครั้งที่พวกเรานัดกัน
“นัทมันยังโกรธกูอยู่หรือว่ะ” ผมกระซิบถามพล็อตระหว่างที่เรานัดกันออกมาสังสรรค์กัน

“คงงั้นแหละ” พล็อตตอบ

“นัทมึงเป็นอะไรว่ะ” ผมถามขึ้นระหว่างที่พล็อตลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมใช้โอกาสนี้เขยิบเข้าไปหามัน

“มึงดูมีความสุขดีนะ” นัทไม่ได้ตอบคำถามผม แต่พูดประชดผมแทน

“กูก็ปกติ” ผมตอบเสียงเข้ม

“ก็ดีแล้ว กานต์มันจะได้ไม่ต้องรู้สึกแย่ที่เกลียดมึง” นัทว่า

“มึงทะเลาะอะไรกันอีกเนี่ย” ปลายพูดแทรกขึ้นมา

“มีอะไรกัน” พล็อตที่เดินกลับมาทันได้ยินที่ปลายพูดถามขึ้น

“กูไม่มี แต่เหมือนไอ้นัทมันจะมี” ผมหันไปพูดกับพล็อต

“ใช่กูมี” ผมเป็นเพื่อนกับนัทมานาน ไม่บ่อยนักที่มันจะโมโหเพราะปกติมันจะเป็นคนที่มีเหตุผล

“มึงคงจะสบายใจมากสินะ ที่กานต์มันออกไปจากชีวิตมึงได้สักที” นัทเริ่ม

"มึงหมายถึงอะไรว่ะนัท กูว่าจะถามมึงตั้งนานแล้ว” ปลายแทรกขึ้นอีกครั้ง และตอนนี้ทั้งกลุ่มหันไปหานัทเพื่อรอคำตอบ

“พวกมึงจำกันไม่ได้จริงๆเหรอว่ะ” นัทกวาดตามองทุกคนรอบโต๊ะแล้วมาหยุดลงที่ผมด้วยสายตาตำหนิ

“กานต์คือคนที่กูเคยแกล้งเมื่อตอนมัธยม” ผมเลือกเป็นคนตอบเอง ทุกคนทำหน้านึกเว้นแต่นัทที่ยังคงมองผมเหมือนเดิม

“ที่มึงไปแกล้งจีบแล้วก็หลอกเขาไปทิ้งไว้บนตึกใช่ไหม” ผมพยักหน้าให้ปลาย

“มิน่า กูถึงว่าหน้าคุ้นๆ” พล๊อตเสริม

“งั้นที่กานต์ทำทั้งหมดก็เพราะอยากแก้แค้นมึง ใช่ไหม” ปลายถามต่อ

“ตอนแรกกูก็คิดว่าอย่างนั้น แต่หลังกูก็เริ่มไม่แน่ใจ” ผมหันไปหานัท หวังว่ากานต์อาจจะเคยไปพูดอะไรบางอย่างกับนัท

“แต่ตอนนี้กูคิดว่ากานต์ต้องเกลียดมึงมากๆแล้วว่ะ คนอย่างมึงมัน” นัทหยุดพูด

“เหี้ย” ผมพูดต่อให้

“ใช่กูรู้ว่ากูโคตรจะเหี้ย ตอนนี้กูสำนึกแล้วกูอยากจะแก้ไข” สีหน้าของนัทดูเป็นมิตรขึ้นมานิดหนึ่ง

“ตอนนี้กูพยายามตามหากานต์อยู่ แต่เหมือนว่ากูจะเจอทางตันแล้วว่ะ” ผมถอนหายใจก่อนจะยกแก้วที่เต็มไปด้วยเบียร์ขึ้นดื่ม

“สมน้ำหน้ามึง” นัทว่าผมก่อนจะลุกออกไป

เหมือนยกภูเขาออกจากอกไปอีกหนึ่งลูก หลังจากบอกความจริงให้ทุกคนฟัง ผมให้ความสำคัญกับเพื่อนเป็นอันดับต้นๆ ผมจึงหวังว่าสักวันในเร็วๆนี้นัทมันจะหายโกรธผม เพราะมันเป็นเพื่อนผมและผมคงต้องขอให้มันช่วยเรื่องกานต์
แต่เมื่อปลายรู้เรื่องทั้งหมดนั่นก็หมายความว่าเช่ก็จะต้องรู้

“กานต์มันคงเกลียดกูไปแล้วมั้งเนี่ย” เช่หอบหายใจหลังกระหน่ำตีผมชุดใหญ่

“มึงนี่มันเลวจริงๆ” เช่ตีผมอีกครั้ง ผมรู้สึกแสบไปหมดตรงบริเวณที่โดนตี ไม่รู้ว่าปลายมันทนมือทนเท้าเช่มันได้อย่างไร

“กานต์มันเคยเล่าว่าบ้านมันอยู่ที่นครปฐมมั้ง” เช่ ทำท่านึก

“มึงนี่มันเลวจริงๆ” เช่เริ่มตีผมอีกครั้ง

และเหมือนว่าโชคจะเริ่มเข้าข้างผม เมื่อปลายยื่นแผ่นกระดาษขนาดเอสี่มาให้ บนกระดาษเขียนรายละเอียดที่อยู่ไว้ ผมเห็นก็เดาได้ทันทีว่านี่ต้องเป็นที่อยู่ของบ้านกานต์ ปลายเล่าว่าเช่เป็นคนไปขอคัดลอกจากฝ่ายทะเบียน

“ทำไมกูถึงนึกไม่ออกว่ะ” ผมมองไปทางปลายที่มีเช่ยืนอยู่ข้างๆ

“เพราะมึงมันเลวไง” เช่คว้าโอกาสที่จะด่าผมได้

“ขอบใจ” ผมยิ้มให้ทั้งคู่อย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไรแค่ขอให้กานต์ยกโทษให้พวกกูก็พอ” ปลายสั่งผม

“เข้าใจแล้ว” ผมพยักหน้ารับทราบ

                                                                            *****
“พรุ่งนี้เฟยจะไปนครปฐมนะครับ” ผมพูดขึ้นระหว่างมื้อเย็นวันศุกร์ อาจจะเหมือนการขออนุญาตแต่ความจริงคือการแจ้งให้ทราบเท่านั้น

“ดีเลย ซื้อขนมตาลมาฝากไหมด้วยนะ” ไหมว่า

“ส้มโอด้วยนะ ป๊าไม่ได้กินมานานแล้ว” ป๊าเข้ามาร่วมวงคุยด้วย มีเพียงแม่คนเดียวที่ทำไม่สนใจ

เช้าวันเสาร์ผมออกจากบ่ายตั้งแต่เก้าโมงเช้า โดยอาศัยการนำทางจากจีพีเอส ตามที่ผมดูบ้านของกานต์อยู่เลยจากตัวเมืองนครปฐมไปไม่ไกลนัก แต่พอผมขับมาถึงหมู่บ้านที่คาดตามจีพีเอสว่าบ้านกานต์จะตั้งอยู่ที่นี่ ปัญหาก็เกิดเพราะผมไม่รู้ว่าบ้านหลังไหนคือบ้านของกานต์ถึงแม้ว่าจะมีบ้านเลขที่แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมต้องขับรถวนหมู่บ้านถึงสองรอบ เข้าซอยนั้นออกซอยนี้ พยายามเล็งหาบ้านเลขที่ของบ้านกานต์แต่ก็ไม่เจอ พอจะถามทางจากคนแถวนี้ก็ไม่เจอใครเลยสักคน สุดท้ายผมจึงแวะจอดรถที่หน้าร้านขายของชำร้านหนึ่งเพราะผมหิวน้ำมากและจะได้ถามทางกับเจ้าของร้านด้วย

“ผมจอดรถไว้ข้างร้านได้ใช่ไหมครับลุง” ผมบอกคุณลุงเจ้าของร้าน อันที่จริงลุงก็ดูไม่ได้แก่กว่าป๊าเท่าไหร่ แต่ถ้าให้เรียกอย่างอื่นก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่

“ได้ ไม่เป็นไร” ลุงบอกเสียงเข้ม

“ลุงครับ ลุงพอจะรู้จักคนที่ชื่อกานต์ไหมครับ” ผมถามในขณะที่ลุงกำลังนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ขายของ

“เป็นผู้ชาย ตัวสูงประมาณผมนี่แหละครับ” ผมพยายามอธิบายแต่เหมือนคุณลุงจะไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถาม ได้แต่มองหน้าผมนิ่งๆ ผมเห็นท่าไม่ดีจึงก้มหัวแสดงการขอโทษก่อนจะไปนั่งดูดน้ำเงียบๆที่โต๊ะม้าหินหน้าร้าน

หลังจากหายเหนื่อยผมตัดสินใจว่าพอแค่นี้ก่อนสำหรับวันนี้ ไว้เสาร์หน้าผมจะกลับมาใหม่

ผมกลับมาอีกสองครั้งวนรถหาเหมือนเดิม และก็ไม่เจอบ้านกานต์เหมือนเดิม และตอนนี้ผู้คนบริเวณนี้เริ่มมองหน้าผมแปลกๆจนผมไม่กล้าเข้าไปถามทาง แต่ในครั้งที่สามที่ผมกลับไปผมก็ทำสำเร็จ

ผมแวะร้านขายของชำเหมือนทุกครั้งเพื่อซื้อน้ำก่อนที่จะกลับบ้าน คิดว่าครั้งหน้าจะลากเพื่อนๆมาด้วย เพราะหลายหัวช่วยกันคิดน่าจะดีกว่าหัวเดียว แต่วันนี้ไม่ใช่คุณลุงที่มาขายของ แต่เปลี่ยนเป็นคุณน้าผู้หญิงแทน ใบหน้าดูเป็นมิตรและยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่า

“คุณน้ารู้จักคนนี้ไหมครับ” ผมถามพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ที่ตอนนี้มีรูปกานต์โชว์อยู่ไปให้คุณน้าดู

“หนุ่มมาหากานต์เหรอ” คุณน้าถามด้วยน้ำเสียงใจดีพร้อมกับยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม

“ครับ” ผมพยักหน้า รู้สึกดีใจมาก

“แต่ตอนนี้กานต์ไม่ได้อยู่บ้านหรอกนะ” คุณน้าพูดต่อ

“กานต์ไปไหนหรือครับ พอจะบอกได้ไหมครับว่ากานต์ไปไหน ผมอยากเจอเขาครับ” ผมถาม

“บวชจ้ะ” ผมฟังไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่

“คุณน้าว่าอะไรนะครับ” ผมถามเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน

“ตอนนี้กานต์บวชอยู่จ้ะ” คุณน้าใจดีทวนให้ช้าๆ

“งั้นเหรอครับ” ผมว่า

“แล้วคุณน้าพอจะทราบไหมครับว่าบ้านกานต์อยู่ตรงไหนครับ” ผมถามต่อ

“นี่แหละจ้ะบ้านกานต์ น้าว่าน้าบอกหนุ่มแล้วนะ” คุณน้าว่า

“งั้นคุณน้าก็เป็น” ผมอึกอัก

“จ้ะ น้าเป็นแม่ของกานต์” ผมตาโตก่อนจะเดินถอยหลังแล้วพนมมือสวัสดี

“สวัสดีครับผมชื่อเฟย เป็นเพื่อกานต์ที่มหาวิทยาลัย” ผมพูดเสียงดัง

“เออ กานต์บวชตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมเริ่มถามอีกครั้ง

“นานแล้วจ้ะ กานต์ไม่ได้บอกเหรอลูก” แม่กานต์เปลี่ยนจากเรียกผมว่า “หนุ่ม” เป็น “ลูก”

ผมคุยกับแม่กานต์ต่ออีกนิหน่อย ก่อนจะขอตัวกลับโดยที่ไม่ลืมที่จะขอที่อยู่วัดที่กานต์อยู่ ผมดีใจมากที่หาบ้านกานต์เจอ แม้ว่าจะยังไม่เจอหน้า ยังไม่ได้พูดคุย แต่ผมก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี ผมคงจะไปพูดกับกานต์ตอนนี้คงไม่เหมาะผมจึงต้องพักเรื่องที่จะปรับความเข้าใจกับกานต์ไว้ก่อน

                                                                            *****

ผมกลับมาเล่าให้สมาชิกในครอบครัวฟังว่าตอนนี้กานต์กำลังบวชอยู่หลังจากที่ได้ฟังทุกคนก็มีอาการที่แตกต่างกันไป ป๊าแค่พยักหน้ารับรู้ ไหมเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง ส่วนแม่ดูนิ่งไป แต่ผมก็ไม่ได้หวังอะไรจากการที่เล่าให้ฟัง แค่อยากเล่าให้ฟังเท่านั้น

“แล้วเฟยจะไปหาพระที่วัดหรือเปล่า” ไหมถาม

“อยากไปอยู่นะ แต่คิดว่าคงจะยังไม่เหมาะ” ผมตอบ

“แต่แค่ไปทำบุญใส่บาตรน่าจะได้อยู่นะ” ไหมเสนอ ผมก็คิดอยู่บ้างว่าอาจจะไปทำบุญแต่คิดว่ากานต์คงจะยังไม่พร้อม

“ตอนนี้คงยังไม่ไปเจอน่าจะดีกว่า” ผมบอกไหม

“งั้นถ้าเฟยจะไปเมื่อไหร่ บอกไหมด้วยนะ ไหมจะไปด้วย” ผมพยักหน้ารับรู้

ส่วนพอมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง พวกมันก็ตกใจกันทั้งหมด คิดไปกันว่ากานต์คงจะเสียใจมากๆจนต้องบวชเพื่อให้จิตใจสงบและกานต์อาจจะไม่สึกเลย และผมก็ไม่พลาดที่จะถูกเช่จัดการ

“เลว เลว เลว เลว เลว” เช่ทุบมือลงที่แขนผมทุกครั้งที่พูด แม้จะพยายามปัดป้องแล้วแต่เช่ก็สามารถหาที่ลงฝามือได้อยู่ดี

“แล้วมึงจะไปหาพระหรือเปล่า” นัทที่วันนี้โดนพล็อตลากมาหาผมที่คณะพูดขึ้น

“กูว่าคงยังไม่เหมาะ” ผมยังยืนยันในความคิดตัวเอง

“แต่ถ้ามึงไปกับกูด้วยน่าจะโอเค” ผมบอกนัท

“กูคงช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก พระก็คงเกลียดกูไปพร้อมพวกมึงแล้วหละ” หลังจากนัทพูดจบเล่นเอาพวกผมต่างเงียบกันไปหมด เพราะต่างคนต่างรู้ดีว่าช่วงที่กานต์เจอปัญหาไม่มีใครสักคที่ยื่นมือไปช่วย

“กูว่าก็เพราะเหตุผลนี้ไง พวกเราถึงต้องไปหาพระ จะได้ขอให้พระอโหสกรรมให้” ปลายพูดสีหน้าจริงจัง

สุดท้ายผมจึงตกลงกันว่าจะไปหาพระกานต์ในวันเสาร์หน้า โดยผมแวะไปแจ้งข่าวกับแม่ของกานต์ก่อน

พอถึงวันนัดผมแวะเข้าไปรับพ่อกับแม่ของกานต์ก่อนที่เข้าไปที่วัด ผมปล่อยให้ไหมชวนพ่อกับแม่กานต์คุยไปในระหว่างที่ผมขับรถ กานต์มีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเดินมารับพวกผม ไม่รู้ว่ากานต์อยู่ในสถานะที่ต้องสำรวมหรือเขาไม่อยากเจอผมกันแน่

หลังจากถวายภัตตาหารและพระฉันเสร็จแล้ว พวกผมก็มีโอกาสได้นั่งคุยกับกานต์โดยที่พ่อกับแม่กานต์ขอตัวไปผมเจ้าอาวาสก่อน

“พระจะไม่กลับไปเรียนที่คณะแล้วเหรอค่ะ” เช่ถาม กานต์พยักหน้าน้อยๆ

“เราว่าเราไม่ได้เหมาะกับคณะนิเทศ เราอยากเรียนอย่างอื่นมากกว่า เราไม่ลาออกเพราะเราโกรธพวกโยมหรอกนะ” กานต์ยิ้ม ผมเห็นทุกคนยิ้มเขินๆไปให้

“แต่กว่าจะขอโยมพ่อได้ก็เอาเรื่องเหมือนกัน” กานต์เสริม

“แล้วพวกโยมเป็นอย่างไรกันบ้าง โยมพี่ไหมสบายดีนะ” กานต์หันมาหาไหม

“โดยรวมก็สบายดีค่ะ แต่เฟยไม่ค่อยสบายเท่าไหร่” ไหมหันมาหาผม แต่กานต์ไม่ได้พูดอะไรต่อ

พอตกบ่ายพวกผมก็เตรียมตัวจะเดินทางกลับ ผมจึงเดินไปหากานต์เพื่อขอคุยเป็นกานต์ส่วนตัว แม้ว่ารู้ว่าไม่เหมาะสมแต่ไม่รู้ว่าจะหาโอกาสคุยได้อีกเมื่อไหร่ เพื่อนๆและไหมต่างเป็นใจพากันเดินไปในทิศตรงข้ามพร้อมกับชวนพ่อและแม่ของกานต์คุยไปด้วย

“ผมอยากขอให้พระอโหสิกรรมให้เพื่อนๆแล้วก็ผมครับ” ผมว่า

“เราไม่ได้โกรธอะไรใคร แต่ถ้าโยมไม่สบายใจเราก็จะอโหสิกรรมให้” กานต์บอกผม

“อันที่เราต่างหากที่ต้องขออโหสิกรรมกับโยมกับพ่อแม่ของโยม” ผมมองกานต์ที่กำลังมองผมอยู่เช่นกัน

“ผมอโหสิกรรมให้ ส่วนคนอื่นผมจะไปบอกให้ครับ” กานต์ยิ้ม

“ขอบใจนะ เอาไว้เราจะขึ้นไปขอขมากับพ่อแม่ของโยมด้วยตัวเองอีกที” กานต์ว่า

ผมแวะส่งพ่อกับแม่ของกานต์ โดยที่แม่กานต์ขนผลไม้และขนมชุดใหญ่ให้ผมกลับมาเป็นของฝาก

“พระว่ายังไงบ้างเฟย” ไหมถามขณะที่มือกำลังส่งขนมทองหยอดเข้าปาก

“พระบอกว่าจะแวะเข้าไปขอขมาป๊ากับแม่ที่บ้าน” ผมตอบ

“ดีแล้วแม่จะได้ดีใจ” ไหมว่า

“ดีใจ” ผมทวน

“ใช่เฟย แม้ว่าที่แม่ทำจะวู่วามไปหน่อยแต่ที่ทำไปก็เพราะเป็นห่วงเฟยนะ อีกอย่างพอแม่รู้ว่ากานต์จะลาออกเขาก็เริ่มใจอ่อน ยิ่งพอรู้ว่ากานต์บวชก็ใจไม่ดี แม่เขาก็ไม่ได้ยินดีหรอกนะที่ทำกับกานต์” ไหมยังคงส่งขนมเข้าปากอย่างไม่หยุดยั้ง

“ไหม” ผมเรียก

“นี่ไม่คิดจะเหลือไว้ให้ป๊ากับแม่เลยใช่ไหม” ไหมชะงักก่อนจะหันมามองค้อนใส่ผม

                                                                            *****
หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือนกานต์ก็มาหาป๊ากับแม่ตามที่เคยบอกกับผมไว้ พร้อมกระเช้าผมไม้และขนม ก่อนหน้านั้นกานต์ได้โทรมานัดวันกับผมไว้แล้ว พอแม่ผมรู้ก็รีบจัดแจงให้ป๊าเคลียร์งานทุกอย่างทำตัวให้ว่างที่สุด แล้วพอถึงวันที่กานต์จะมาก็เตรียมทำอาหารชุดใหญ่

“ผมขอโทษนะครับคุณลุงคุณป้าที่ผมทำไม่ดีกับเฟย แล้วทำให้คุณลุงคุณป้าไม่สบายใจ” กานต์พูดพร้อมก้มหัวลงพนมมือขอโทษ

“หึ” ป๊าหัวเราะในลำคอ กานต์หน้าเสียเล็กน้อย

“ไม่เป็นอะไรเลย เฟยมันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อีกอย่างป๊าก็ทำตามที่แม่สั่งเฉยๆ ถ้าป๊าไม่ทำแม่เขาก็จะโกรธป๊าเข้าใจใช่ไหม” กานต์พยักหน้าน้อย กระพริบตาปริบๆคงไม่รู้ว่าจะหัวเราะดีไหม

“คุณคะ” แม่ร้อง

“แม่ก็ทำเกินไปจริง ไม่โกรธแม่ใช่ไหม” แม่เอื้อมไปจำมือกานต์ที่ส่ายหัวไปมา

“ไม่โกรธครับ” กานต์ตอบ

“งั้นไปกินข้าวกันดีกว่าไหมหิวแล้ว” ไหมยิ้มให้กานต์

“แล้วจะเอายังไงต่อ” ป๊าถามระหว่างที่เหลือแค่ผมกับป๊าสองคน

“กานต์คงยังโกรธเฟยอยู่” ป๊ายิ้มให้ผม

“สมน้ำหน้า” แล้วป๊าก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น

แม้ว่ากานต์จะไม่ค่อยได้พูดอะไรมากนักแต่ก็ดูยิ้มแย้มแจ่มใสดี ผมสั้นๆที่ไม่ค่อยคุ้นตาทำให้ผมอยากลองเอามือไปจับดู มีอะไรอีกหลายอย่างที่อยากพูดกับกานต์แต่ผมหาโอกาสไม่ได้เลย

พอกินข้าวกลางวันเสร็จเราทั้งหมดก็ย้ายออกไปนั่งกันที่สวนข้างบ้าน โดยที่กานต์ช่วยแม่ยกขนมกับผลไม้มาเสิร์ฟ ไม่นานนักป๊ากับแม่ก็ขอตัวเข้าไปในบ้านก่อนเพื่อดูโทรทัศน์อ้างว่ารายการโปรดกำลังจะมา แล้วจู่ๆไหมก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีงานที่ทำค้างอยู่ จึงเหลือแค่ผมกับกานต์ที่นั่งอยู่ในสวนตอนนี้

“อร่อยมากเลย” ผมชูชิ้นฝรั่งให้กานต์ดูก่อนจะส่งเข้าปากตัวเอง

“อือ” กานต์ตอบ

“กานต์” ผมเรียกชื่อเขาเพื่อเป็นการเกริ่นก่อนจะเริ่มพูด แต่เหมือนว่ากานต์จะรู้ทัน

“เรากลับก่อนดีกว่า” กานต์พูแล้วก็ลุกหนีผมเข้าไปในบ้าน ผมรีบเดินตามเข้าไป ก็เห็นกานต์กำลังไหว้ลาทุกคนอยู่

“ให้เฟยไปส่งไหม” ผมพูดระหว่างเดินไปทรงกานต์ที่หน้าบ้าน แต่กานต์ส่ายหัวปฏิเสธ

“ให้เดินไปส่งหน้าหมู่บ้านก็ได้” กานต์ก็ยังส่ายหัวเหมือนเดิม

“เฟย” กานต์เรียกผม

“อย่าตามหาเราอีกเลย ต่อให้กานต์รู้จักบ้านเราแล้ว ก็อย่าไปหาเราอีก” กานต์ว่า

“ทำไมหล่ะ” ผมดึงมือกานต์ไว้

“เพราะเราไม่อยากเกลียดเฟย” กานต์ว่า

กานต์เกลียดเฟยเหรอ” ผมถาม

“ตอนนี้ยัง แต่เรากลัวว่าสักวันหนึ่งเราอาจจะเกลียดเฟย” ผมเหมือนจะหมดแรงหลังฟังกานต์พูด

“ถ้ากานต์จะเกลียดก็เกลียดเลย แต่เฟยจะไม่เลิกกับกานต์แน่ๆ” ผมพูโจบก็รีบเดินหนีเข้าบ้านเพราะไม่อยากทะเลาะกับกานต์เพราะรู้แน่ว่ากานต์ก็คงไม่ยอมผมแน่ๆ

“เอาเรื่องเหมือนกันนะเด็กคนนี้” ป๊ายิ้มเย้ยผม

“เฟยไม่ยอมแพ้หรอกป๊า” ผมว่า

“ดีมาก” ป๊าตบบ่าหนักสองครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ผมเดินผ่านไป
                                                                             *****



ขอบคุณครับ

ปล.ตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไป ขออนุญาตเปลี่ยนวิธีการเล่าเรื่องจากแบบเล่าจากบุคคลที่1 อย่างเดี่ยว จะเปลี่ยนไปเป็นแบบมุมมองจากบุคคลที่3 นะครับ ขอบคุณครับ

[Pawaree]

ป๊าบบบบบบบบ ดีนะที่ยังไม่นอน ไปอ่านก่อน

*******************

[neverland]

เราร้องไห้เลย สงสานกานต์มาก ขอให้มีชีวิตใหม่ที่ดีเถอะ 

[snowboxs]

ร้องไห้สงสารกานต์มาก
อีกปีกว่าๆจะจบแล้วนะ
กานต์มีแต่เรื่องแย่ๆเข้ามาหา
เฟยปล่อยกานต์ไปเถอะ
ถ้ายังไม่มั่นใจว่ารักกานต์หรือแค่รู้สึกดีๆ

[mareya.no7]

อย่าทำอะไรต่อไปอีกเลยเฟย ถ้าแค่รู้สึกผิด

[GuoJeng]

ตอนนี้สนุกมากกกก สะใจมากๆด้วยคับ
สงสารกานต์มากกคับ ง้อกานต์ให้ได้นะ
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ

[B52]

จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้ว่าเป็นกานต์คนเดียวที่ต้องรับกรรมทั้งหมด โดยที่คนอื่นๆ...

[ZYSQ_]

"ผมจำกานต์ได้ตั้งแต่แรก และตัดสินใจจะไม่เข้าไปยุ่งด้วย"
โอ้โห! ฉันควรรู้สึกยังไงกับสิ่งที่ผ่านๆมาทั้งหมดดีเนี่ย!?

ส่วนตัวคิดว่ากานต์น่าจะบวชให้นานกว่านี้ สักปีสองปีสามสี่ห้าปี
เอาให้เหล่าคนใจบาปนั่งไม่ติดเก้าอี้
เอาให้มันแน่ชัดว่ากาลเวลาไม่ได้ทำให้เฟยดีแตกแบบที่เคยอีก

[yanggi]

อ่านแล้วรู้สึกสงสารกาน  นางคงจะหลุดพ้นแล้วสักที  งงว่าทำไมเฟต้องอยากกลับไป  คือรักอยากกลับไป  หรือแค่รู้สึกผิด ถ้าแค่รู้สึกผิด ไม่ต้องมาก็ได้ป่ะ  ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกันอ่ะ  คนเขาไม่อยากเจอจะยิ่งไปหาทำไม 

[Snowermyhae]

มีตัวเลือกพระเอกคนอื่นไหมคะ ._____.  เฟยจำได้แต่แรกแทนที่จะไปขอโทษให้มันจบๆ นี่ไม่อยากยุ่ง โห หมดคำพูดเลย ถ้าจะมาง้อกานต์เพราะรู้สึกผิดก็อย่าเลย เฮ้ออออ

[XXIXII]

แอบมาดูทุกวันเลย รออ่านอยู่นะคะ

[arij-iris]

มีความมึนงงสูงลิบเลยค่ะ ทั้งมึนงง ทั้งอึมครึม

[CIndY59]

อ่านแล้ว แอบงงที่เฟยจำกานต์ได้
ตอนแรกคิดว่าจะมีเหตุอะไรที่จำไม่ได้ หรือลืม แต่พอบอกว่าจำได้ ก็เลยงงๆว่าทำไมถึงยอม ให้กานต์ทำนู้นทำนี่ คือถ้ารู้ ควรรุ้ได้ว่ามันเป็นแผนที่กลับมาแก้แค้นสิ ไม่ควรลังเล

ถ้าเป็นเราคงแย่มากกว่านี้อ่ะ ใกล้จบแล้วต้องมาลาออก
แถมโดนคนนินทา เกลียดทั้งมหาลัย เราว่าดูให้อภัยง่ายไป
และจิตใจกานต์ดูกลับมาดีเร็วไป มันควรหดหู่ แย่ ไปเลยอ่ะ

[supizpiz]

ยิ่งอ่านยิ่งหน่วงค่ะ วิ่งที่บ้านเฟยทำกับกานต์เราว่ามันค่อนข้างหนักอยู่ รู้ว่าเพราะเป็นห่วงเฟยแต่พอวันที่กานต์มาขอขมาที่บ้านยังคุยปกติกันนี่ไม่รู้ว่าเพราะมารยาทหรืออะไร แต่ไม่เห็นด้วยที่กานต์จะกลับไปคบกับเฟยค่ะ อยู่ด้วยกันมีแต่เรื่องให้ช้ำใจ เพราะความที่ไม่คิดจะลงมือทำอะไรสักอย่างของเฟยต้องทำกานต์เสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ตอนนี้มีโอกาสเดินออกมาแล้วก็อย่าใจอ่อนหันหลังกลับไปนะ เชิดหน้าขึ้นแล้วก้าวออกไปหาแสงสว่างเถอะ อย่าจมกับอดีตเลย