ตอนที่ 2 ชีวิตการเป็นทหารเริ่มต้นด้วยการตื่นก่อนตะวันขึ้น แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เหมือนกับผู้อื่น จากนั้นจึงเป็นการฝึกอาวุธร่วมกับทหารคนอื่น และพบกับฮูดาองครักษ์ที่แสดงท่าทีชัดเจนว่า ไม่ได้ต้องการเป็นมิตรด้วย อาเม่ยจึงเพียงกล่าวคำทักทายแล้วแยกไปฝึกอาวุธกับองครักษ์โป เสร็จแล้วก็กลับไปอาบน้ำล้างคราบเหงื่อจากการฝึกอาวุธ สวมเครื่องแบบองครักษ์แล้วออกมาสมทบกลุ่มเพื่อรอแม่ทัพเชมัล
ส่วนองครักษ์ฮูดาแยกกลับไปที่พัก เมื่อการฝึกซ้อมเสร็จสิ้น โดยแจ้งว่า จะไปรอที่หน้าพระราชวัง
ห้วงเวลาระหว่างการรอแม่ทัพ จึงเป็นห้วงเวลาผ่อนคลายของเหล่าองครักษ์
“ไปเฝ้าพระราชาเสร็จแล้วจะแวะหาแม่หญิงหรือเปล่า” องครักษ์ซันถามองครักษ์เก้า ที่อารมณ์ดียิ่งเมื่อตอบคำถาม “ดูเวลาก่อน”
องครักษ์โปกลับทำลายบรรยากาศ “ข้าอาจต้องไปสมทบพี่ใหญ่รอม”
องครักษ์พี่ใหญ่รอมกับทหารกลุ่มหนึ่ง ออกไปดูเหตุการณ์กลุ่มโจรป่าทางเหนือตั้งแต่เมื่อคืน
“หมู่บ้านของเจ้า อยู่ทางเหนือเหมือนพี่เก้าใช่ไหม” องครักษ์ตงหันมาถาม
อาเม่ยพยักหน้ายอมรับ แต่เมื่อไม่ได้พูดอะไรต่อ ทุกคนก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้ อย่างเรื่องขององครักษ์เก้ากับคนรักของเขา
ที่พักของเธอเป็นร้านขนมปังอยู่ที่ถนนลา ห่างจากเขตค่ายทหารไปทางใต้ไม่มากนัก ทำให้องครักษ์เก้าสามารถไปหาได้เป็นระยะ
“ไม่อยากย้ายไปอยู่ด้วยกันหรือ” อาเม่ยถาม
“ก็อยากอยู่ด้วยกันนะ แต่ว่า...” องครักษ์เก้าพูดไม่จบประโยค แล้วหันไปมองทางที่ไปที่พักของแม่ทัพ
“แต่ว่าอะไร” อาเม่ยไม่เข้าใจ
องครักษ์ตงลดเสียงพูดคุยลง “เก้าห่วงท่านแม่ทัพน่ะ”
....ห่วงทำไม ทำไมต้องห่วง ไม่เห็นเข้าใจเลย...
“ฮูดากับเก้าเป็นผู้รับใช้ของแม่ทัพ”
เพราะวิธีการพูดขององครักษ์ตง กับท่าทางของทุกคนในกลุ่ม ทำให้อาเม่ยเข้าใจว่า คำว่ารับใช้ที่องครักษ์ตงพูดหมายความว่าอะไร
“เจ้าเป็นคนรักของแม่ทัพหรือ”
“ไม่ใช่” องครักษ์เก้าตอบทันที พลางโบกมือปฏิเสธ “แม่ทัพไม่มีคนรัก ข้ากับท่านพี่ฮูดาต่างเป็นเพียงผู้รับใช้ หากแม่ทัพต้องการก็เรียกหา”
องครักษ์ 2 คนที่มีคนรักแล้วต่างก็เป็น....ผู้รับใช้ใกล้ชิด...ของแม่ทัพ...
อาเม่ยคิดตาม “เพราะฮูดาแต่งงานออกไปแล้ว ไม่ได้รับใช้แม่ทัพแล้ว เจ้าก็เลยไม่อยากไปค้างข้างนอก เพราะกังวลว่าแม่ทัพจะเรียกหาหรือย่างไร" ไม่รอให้องครักษ์เก้าตอบคำถาม อาเม่ยก็พูดต่อ "แล้ว...ที่คนพูดกันว่า เขากล่าวคำสาบานว่าจะไม่แต่งงาน เพื่อตัดปัญหาเรื่องแย่งชิงบัลลังก์กับพระราชาเล่า”
“การหลับนอนกับสตรีเป็นเรื่องอันตราย สำหรับพระอนุชาของพระราชา” องครักษ์ตงบอก “แต่ผู้ชายในวัยท่านแม่ทัพน่ะ อย่างไรก็ยังมีความต้องการ”
องครักษ์ซันช่วยอธิบาย “จะพบหรือพูดคุยกับหญิงใดก็จะถูกมอง เรียกหาคณิกายังไม่ได้เลย”
คนตัวเล็กเริ่มคิดทัน
“นี่อย่าบอกนะว่า...”
“แม่ทัพเมตตาเจ้า” องครักษ์เก้าบอก “แต่ถ้าเจ้าไม่ต้องการเป็นผู้รับใช้ใกล้ชิด ก็บอกกับท่านไปตามตรง”
“ข้าไม่ได้...” อาเม่ยนึกคำพูดไม่ออก “ข้าเพิ่งมาถึงเมื่อวาน แม่ทัพไม่ได้พูดอะไร”
องครักษ์เก้าหันไปมองหน้าตงที่เป็นเพื่อนร่วมห้องพักของอาเม่ย “เจ้าไม่ได้คุยอะไรกับเม่ยเลยหรือ”
องครักษ์ตงส่ายหน้า บอกว่าไม่ได้คุย เพราะเมื่อคืนนี้อาบน้ำเสร็จ เข้าห้องก็หลับทันทีจนรุ่งเช้า
“มิน่า ถึงได้ดูไม่ค่อยเข้าใจ” องครักษ์แซนบอก “ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความพอใจของเจ้า”
อาเม่ยหันไปหาองครักษ์ตงกับองครักษ์โป “แม่ทัพเคยเรียกเจ้าหรือเปล่า”
องครักษ์เก้าเป็นคนบอกอีกครั้ง “ไม่ มีแต่ข้ากับฮูดา”
อาเม่ยมององครักษ์เก้า คนผิวขาว และมีรูปหน้าควรมองที่สุดเท่าที่เคยพบ ทั้งยังมีท่าทางสุภาพ ส่วนธนูในมือก็เป็นอาวุธที่องครักษ์ซันเตือนตั้งแต่เมื่อวาน ว่าอย่าแตะต้อง
นี่คือคนที่สมบูรณ์แบบ
ยอมรับได้ไม่ยาก ว่าหากหญิงใดจะมองหาคนรักก็ควรเป็นเช่นนี้
และแน่นอนว่า นี่ต้องเป็นลักษณะของคนที่....ผู้ที่มีอำนาจจะเลือกให้อยู่ใกล้ตัว
การรับใช้ใกล้ชิดผู้มีอำนาจในลักษณะนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก สำหรับยุคที่ผู้ใช้เวทย์เรืองอำนาจ
ไม่ใช่แค่เมืองวัน เมืองอื่นก็เป็นเช่นกัน
ที่แปลกคือ การที่ผู้คนรอบตัวเข้าไปจัดการ บังคับเรื่องความรักของแม่ทัพ
..ความรักเป็นเรื่องของความสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้ชิด ไม่ผิดลูกเมียผู้ใดมิใช่หรือ
..บังคับกันขนาดนี้ มันเกินเลยมากไปแล้ว!
“แล้วเขาก็ยอมให้ทุกคนมายุ่งกับความรักของเขา”
“เพื่อจะได้ไม่มีปัญหากับพระราชาเป็นเรื่องหลัก” องครักษ์ซันบอก “อำนาจเป็นเรื่องที่คนสามัญอย่างเราไม่ค่อยเข้าใจ”
“ส่วนเรื่องการเป็นผู้รับใช้ใกล้ชิดที่ข้าบอกนะ อย่าคิดอะไรซับซ้อน” องครักษ์เก้าบอกเมื่อเห็นแม่ทัพกำลังเดินมา “แม่ทัพไม่มีคนรัก ไม่มีคนสนิท ข้าเห็นว่าท่านเมตตาเจ้า และผ่อนคลายในเวลาที่คุยกับเจ้า หากข้าต้องออกไปอยู่ข้างนอก เขาก็ยังมีเจ้าที่ทำให้เขายิ้มได้”
“เขาไม่ยิ้มกับพวกท่านหรือไง” อาเม่ยหันไปหาองครักษ์ตงกับองครักษ์โปที่รีบส่ายหน้า
“ข้าไม่ได้มีสิ่งใดที่ชวนให้ผู้ใหญ่เรียกใช้ ทั้งยังทำม้าตายไป 20 ตัวตั้งแต่วันแรก ยิ่งไม่น่าประทับใจสักเท่าใด” องครักษ์ตงบอก “ข้าบอกว่า ข้าใช้เวทย์เพลงสังหาร แต่ไม่มีใครเชื่อ ปรากฏว่าพอข้าร้องเพลง ม้าล้มตาย แม่ทัพเลยลงโทษให้ข้าไปล้างครัวอยู่ 2 เดือน”
องครักษ์โปบอกบ้าง “ข้าไม่ได้สนใจที่จะเป็นผู้รับใช้อยู่แล้ว”
“อ้อ....งั้นถ้าแม่ทัพพอใจ....”
องครักษ์เก้าบอก “พอใจหรือไม่พอใจ มันเป็นความรู้สึกที่เรารับรู้ได้ด้วยตัวเราเอง เหมือนกับการที่เราต่างก็รู้ว่าเวทย์ของตนเองคืออะไร” คนสุภาพลดเสียงพูดคุยลงอีก “มันเป็นความรู้สึกของตัวเจ้าเอง”
องครักษ์ซันถามแบบที่ไม่ได้ต้องการคำตอบเมื่อแม่ทัพเข้ามาใกล้ “เป็นพระอนุชา แทนที่จะอยู่ในวัง แต่กลับต้องออกมานอนที่ค่ายทหารแบบนี้ เจ้าคิดว่าอย่างไร”
อาเม่ยตอบคำถามนี้ในใจว่า การเป็นพระอนุชาเมืองนี้ไม่ได้สะดวกสบายเลยสักนิด
เมื่อเดินเข้ามาใกล้ แม่ทัพเชมัลก็มองคนตัวเล็กด้วยหางตา “กำลังนินทาข้าอยู่ละสิ”
อาเม่ยกระตุกมุมปาก “ลูกน้องก็ต้องนินทาเจ้านายอยู่แล้ว”
“นินทาว่าอย่างไร”
“ถ้านินทาแล้วบอก จะเรียกว่านินทาไหม” อาเม่ยตอบโต้ “ตื่นก็สาย คนอื่นเขาตื่นมาฝึกตั้งแต่ยังไม่สว่าง มารอตั้งนานแล้ว”
“นี่!” ถ้าไว้หนวดยาว คงเห็นชัดเจนว่าหนวดกระตุก “รู้ได้อย่างไรว่าข้าเพิ่งตื่นนอนน่ะ”
“งั้นก็ไปกันสักทีสิ มาก็ช้า แล้วยังอู้อยู่นั่นแหละ”
“เสี่ยวเม่ย” แม่ทัพพูดทิ้งท้ายแล้วเดินนำทุกคนออกจากค่ายทหาร
“คนขี้อิจฉา”
“เฮ้..” แม่ทัพหยุดเท้าหันมาชี้หน้า
“เร็วสิ ยังจะพูดอะไรไม่รู้”
อาเม่ยรู้ตัวดีว่า ในประโยคแรก ทุกคนล้วนประหลาดใจ จากนั้นองครักษ์ทุกคนล้วนหันไปลอบยิ้มให้กัน เมื่อเห็นการตอบโต้ชนิดที่ไม่มีใครยอมใคร
แม่ทัพที่ทุกคนเกรงกลัว กลับลดอายุลงมาต่อคำกับทหารใหม่
พอแม่ทัพหันกลับไป อาเม่ยก็ส่ายหน้าให้กับตนเอง
....ข้าเอง ก็ไม่ได้มีนิสัยต่อปากต่อคำแบบนี้เลยสักนิด แต่เมื่ออยู่ใกล้คนนี้กลับหยุดคำพูดตัวเองไม่ได้
ลืมไปได้เลยว่าถ้อยคำสุภาพเป็นอย่างไร
ทุกคำพูดไม่ต่างจากพูดกับเพื่อนเล่น
จะโดนลงโทษเพราะไม่เคารพแม่ทัพในสักวัน
เมื่อออกมาด้านนอก ขบวนของกลุ่มองครักษ์ก็เปลี่ยนไป
องครักษ์ซัน องครักษ์แซน และองครักษ์เก้าเดินนำหน้า
แม่ทัพเชมัลอยู่กลางกลุ่ม
ปิดท้ายด้านหลังคือ องครักษ์ตง องครักษ์โป และอาเม่ย
เพียงแต่เมื่อมาถึงหน้าพระราชวัง ยังมีอีกคนที่รออยู่
“ฮูดา” องครักษ์โปบอกกับอาเม่ย
คนผู้นี้มีใบหน้าคมเข้ม ผิวเข้ม ไหล่กว้าง ตรงข้ามกับองครักษ์เก้า
เมื่อองครักษ์ฮูดาเข้ามาสมทบในกลุ่ม รูปขบวนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
องครักษ์ซัน องครักษ์แซน และองครักษ์ฮูดา เดินนำ
ซ้ายของแม่ทัพคือองครักษ์เก้า ด้านขวาคือ องครักษ์ตง
ด้านหลังคือองครักษ์โป กับอาเม่ย
เป็นการเรียงตามลำดับอาวุโสอย่างชัดเจน และหากพี่ใหญ่รอมอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ลำดับทั้งหมดจะเลื่อนลงมาอีก
...เป็นภาพที่น่ามอง เมื่อองครักษ์เก้าเดินเคียงข้างไปกับแม่ทัพ ต่อให้อีกด้านคือองครักษ์ตง
ต่อให้มีคนรายล้อมอยู่
แต่ดวงตาก็ยังหยุดอยู่ที่ด้านหลังของ 2 คนนี้
ตามระเบียบ เมื่อเข้าสู่เขตพระราชวังทุกคนต้องวางอาวุธ แต่ขณะนี้องครักษ์ทุกคนต่างถืออาวุธเข้าสู่ห้องโถงใหญ่
“มาแล้ว” คนที่ลุกจากเก้าอี้สูง ก้าวลงมาหากลุ่มคนที่เข้ามาทันที คือพระราชาฟารัค
พระราชาฟารัคมีชันษา 30 ชันษาเศษ ทรงอภิเษกสมรสตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์กับธิดาของเสนาบดีหลี่ ซึ่งจนถึงวันนี้องค์ชายฮัมซาพระโอรสและว่าที่องค์รัชทายาทมีพระชันษา 14 ชันษาแล้ว แม้จะทรงปรีชาในหลายด้าน แต่พระราชากลับไม่เคยมีพระดำรัสเกี่ยวกับการแต่งต้ั้งเป็นองค์รัชทายาท ส่วนหนึ่งเป็นเพราะอำนาจของเสนาบดีหลี่ กับเหล่าขุนนางฝ่ายพลเรือนรอบตัวที่เป็นผู้ที่ดำรงตำแหน่งสืบต่อมาจากพระราชาองค์ก่อน การเร่งแต่งตั้งอาจนำไปสู่ปัญหาทางการปกครองได้ เพราะในเวลาเดียวกันกลุ่มขุนนางใหม่ที่มีการแต่งตั้งในพระราชาองค์ปัจจุบัน ล้วนเป็นขุนนางฝ่ายทหาร
กลุ่มขุนนางที่กำลังพูดคุยกับพระราชาอยู่ก่อนหน้า เมื่อเห็นแม่ทัพเชมัลก้าวเข้ามาพร้อมกับกลุ่มองครักษ์ ก็ก้าวถอยกลับไปนั่งที่เก้าอี้ที่จัดวางอยู่รอบห้อง
“มีหมู่บ้านทางเหนือถูกโจรป่าโจมตี”
“หัวหน้าองครักษ์รอมไปดูแล้ว” แม่ทัพบอก “ถ้าวันนี้ยังไม่กลับมา องครักษ์ซันกับแซนจะตามไป”
“แล้วเรื่องของกลุ่มบ้านช่างเหล็ก”
“แม่ทัพนาซิมส่งคนไปจัดการแล้วเช่นกัน”
“ต้องระวังหลุมพราง” เสนาบดีที่ท้วงขึ้นเป็นผู้ที่อยู่ในวัยชรา ใบหน้าแหลม และมีเครายาว คนผู้นี้วางท่าทางดั่งเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในห้องนี้
ซึ่งอันที่จริง เสนาบดีหลี่ผู้นี้ก็มีอำนาจเปี่ยมล้นจริง ด้วยเป็นบิดาของพระชายาแห่งพระราชาฟารัค!
แม่ทัพหันไปค้อมศีรษะขอบคุณที่ทักท้วง แล้วหันมาแนะนำ “องครักษ์เม่ย”
คนตัวเล็กคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ถวายความเคารพพระราชา
พระราชาฟารัคแตะแขนให้ลุกขึ้น แล้วบอกให้ทุกคนไปรอที่ห้องพักด้านหลัง
“ข้ายังเหลือเรื่องภาษีการค้าที่ต้องคุยกับท่านเลตู จะฟังด้วยกันไหม”
แม่ทัพส่ายหน้าทันที “กองทัพของข้าพระองค์ใช้เงินคลังไม่เปลือง เชิญพวกท่านพูดคุยกันเถิด”
เมื่อเข้ามาในห้องพักด้านหลัง ชายอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย แม่ทัพหันมาแนะนำอีกครั้ง
“บาดา หัวหน้าราชองครักษ์ของพระราชา”
ราชองครักษ์บาดารับการทำความเคารพจากอาเม่ยแล้วหันไปถามแม่ทัพ “พระราชาเป็นกังวลสถานการณ์ทางเหนือมาก เราเคยมีพวกกลุ่มโจรมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ดูไม่น่าไว้ใจ เมื่อครู่ท่านรองแม่ทัพพูดเรื่องจัดทัพด้วย”
คาดเดาได้ว่า รองแม่ทัพและคนอื่นๆ ที่พูดถึง รวมถึงตัวของราชองครักษ์บาดา คือคนที่มีครอบครัวแล้ว ถึงไม่ได้อยู่ในค่ายทหาร
แต่สถานการณ์ดูตึงเครียด และมีการหารือไปแล้วในเวลาที่แม่ทัพไม่อยู่
แม่ทัพเพียงรับฟังโดยไม่แสดงความเห็นตลอดเวลาที่ราชองครักษ์บาดารายงาน จนกระทั่งพระราชาเสด็จมา ก็มีรับสั่งถามทันที
“เราต้องใช้กำลังทหารเข้าไปจัดการไหม”
เป็นการทำงานที่รวบรัด และได้ผลดี
“อาจเป็นแค่การหยั่งเชิง เพราะพื้นที่นั้นกำลังจะมีสงคราม”
“ข้าก็คิดอย่างนั้น”
การพูดคุยวางแผนการทำงาน ระหว่างพระราชาฟารัคกับแม่ทัพเชมัลใช้เวลานาน จนกระทั่งคนรับใช้เข้ามาถามว่าจะเสวยที่ห้องทำงานหรือไม่ พระราชาก็ชี้บอกให้จัดโต๊ะในอุทยาน
ก็ยังคงเป็นการเสวยอาหารและทรงงานไปพร้อมกันจนอาหารมื้อนี้ผ่านไป ก็เปลี่ยนไปสนทนากันต่อในสวน โดยมีองครักษ์ทั้งของพระราชา และแม่ทัพที่ร่วมฟังด้วยและแสดงความเห็นเป็นระยะ
“ทำไมคุยกับพวกขุนนางไม่ง่ายเหมือนคุยกับเจ้านะ” พระราชาพูดขึ้น แล้วหันมามองหน้าสมาชิกใหม่ของกลุ่ม “เม่ยใช่ไหม”
อาเม่ยถวายความเคารพแล้วลุกขึ้นยืน
“เม่ยเป็นชื่อลูกสาวมิใช่หรือ”
อาเม่ยเกาหน้าผากตนเองก่อนตอบคำถาม “ท่านปู่เป็นคนตั้งให้ แล้วทุกคนก็เรียกแบบนี้กันทั้งหมู่บ้าน”
“คงเพราะเจ้าดูเหมือนผู้หญิง”
“เจ้าตัวเล็กนี่ไม่ชอบให้ทักแบบนั้น” แม่ทัพเชมัลท้วงยิ้มๆ
พระราชาจึงมองอาเม่ย แล้วหันไปหาองครักษ์ฮูดาคนคมเข้ม องครักษ์เก้าคนสุภาพ แล้วหันมามองอาเม่ยคนร่าเริง สุดท้ายก็คือน้องชายตัวเอง
“นี่ข้าคือพระราชาที่ไม่รู้ใจอนุชาของข้าเองจริงหรือนี่”
“อะไรกัน” พระอนุชาท้วง “จู่ๆ ก็เปลี่ยนจากเรื่องปราบโจรมาเป็นเรื่องนี้”
“เรื่องปราบโจรได้ข้อสรุปแล้วนี่ เลิกคุยเรื่องงานมาคุยเรื่องเจ้าดีกว่า” พระราชาหัวเราะแปลกๆ
“พี่น้องเหมือนกันจริงๆ” หนุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงกลางเผลอพูดแล้วต้องรีบปิดปากตัวเอง
...นี่แหละคือปัญหา ปกติไม่ใช่คนพูดจาอะไรแบบนี้เลยสักนิด แต่พออยู่ใกล้แล้วคุมปากตัวเองไม่ได้สักที...
ราชองครักษ์บาดาถึงกับสะดุ้ง เมื่อได้ยินคำพูดของอาเม่ย แต่พระราชายกมือเชิงบอกกับราชองครักษ์ว่าไม่ถือสา
“พี่น้องกันย่อมเหมือนกันอยู่แล้ว เจ้าล่ะไม่มีพี่น้องหรือไง” พระราชาถามอาเม่ย โดยไม่ใช้ราชาศัพท์บ้าง
อาเม่ยบอกตามตรง “เคยมี”
“อะไร เคยมี” พระราชาถามต่อ
“ก็เคยมี ข้ามีพี่ชาย แต่แม่พาเขาออกมาจากหมู่บ้าน แล้วก็ไม่เคยกลับไปอีกเลย”
“ยังไง พวกเขาหนีไปอยู่ที่อื่น หรือตายไปแล้ว”
“ไม่รู้ จำไม่ได้หรอกว่าพ่อเคยไปตามพวกเขาไหม รู้แต่ว่า แม่ออกไปกับพี่ แล้วก็ไม่กลับมา”
“แสดงว่า พวกเขาจากไปตอนที่เจ้ายังเล็กมาก”
อาเม่ยพยักหน้า “ตอนนั้นยังไม่ 5 ขวบเลย”
“งั้นก็จำหน้าไม่ได้ล่ะสิ”
แม้จะเป็นเรื่องปกติที่ผู้มาใหม่จะต้องถูกซักถามประวัติ โดยเฉพาะงานใกล้ชิดผู้ปกครองบ้านเมือง ที่จะต้องใช้คนที่เชื่อใจได้ แต่เมื่อเป็นเรื่องที่แทบไม่มีความทรงจำหลงเหลืออยู่ ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ
ทุกอย่างคงแสดงออกทางสีหน้า เพราะแม่ทัพเชมัลจับศีรษะเล็กๆ โยกเบาๆ “แค่นี้ก็จะร้องไห้เสียแล้ว เสี่ยวเม่ย”
“ใครเสี่ยวเม่ย ไม่ได้ชื่อเสี่ยวเม่ยนะ”
พระราชาชี้คนโวยวายแล้วหัวเราะเสียงก้อง “ขี้โมโหเสียด้วย อารมณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้ ต้องเป็นผู้ควบคุมลมแน่ๆ”
แม่ทัพหันไปยิ้มกับองครักษ์เก้า ที่คาดเดาว่าอาเม่ยใช้เวทย์ลมมาตั้งแต่วันแรกที่อาเม่ยทดสอบฝีมือ
แต่องครักษ์ซันเป็นคนที่ตอบคำถามของพระราชา
“เม่ยเป็นผู้เล่นไฟเหมือนข้า”
พระราชามองตาสีแปลกของอาเม่ยแล้วยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก ถ้าอารมณ์แบบนี้ ได้กลายเป็นไฟป่า เชมัลงานหนักแน่”
บางสิ่งบางอย่างในดวงตาของแม่ทัพเชมัลบอกว่า คิดเหมือนกับพระราชา แต่ไม่ได้พูดออกมา
“ข้าไม่เคยเห็นใครมีดวงตาสีนี้” พระราชาพูดถึงอาเม่ย แต่กลับหันไปหาน้องชาย “เพิ่งรู้ว่าเจ้าชอบอะไรแปลกๆ”
“อะไรเนี่ย” เป็นของแปลกนี่มันน่าสนใจที่ใดกัน “ดวงตาสีนี้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่แม่ทัพจะชอบอะไร”
“อ้อ.....” พระราชาลากเสียงล้อเลียน
อาเม่ยเหนื่อยใจ “พี่น้องกันไม่จำเป็นต้องนิสัยเหมือนกันขนาดนี้ก็ได้”
“ว่าไง ยังชอบพระราชาอยู่หรือเปล่า” แม่ทัพถามขึ้น แต่พระราชาคว้าหนุ่มตัวเล็กมากอด
“เจ้าชอบข้าหรือ”
“ข้าเคยเห็นพระราชาตอนที่เข้ามาในเมืองกับพ่อ” ความรู้สึกของลูกหมาลูกแมวที่ถูกเด็กซนกลั่นแกล้ง คงไม่ต่างจากอาเม่ยเวลานี้ “ถ้ารู้ว่านิสัยแบบนี้ไม่ชอบดีกว่า”
“ไม่ได้ๆ ชอบแล้วชอบเลยสิ” ท่าทางพระราชาจะได้ของเล่นถูกใจ
“พี่ชายขี้แกล้ง น้องชายก็ขี้อิจฉา”
2 พี่น้องกลับยิ่งอารมณ์ดี
อาเม่ยไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าทั้งเมืองนี้ มีตนเพียงคนเดียวที่พูดโต้เถียงกับพระราชา ทั้งไม่ใช่ราชาศัพท์
ไม่ใช่ไม่รู้ราชาศัพท์ แต่ปากไปไวกว่าสมองเสมอ จนเริ่มกลัวตนเอง
กระทั่งราชองรักษ์บาดาเตือนว่า ช่วงบ่ายแพทย์หลวงจะเข้าเฝ้าฯ พระราชาถึงได้คลายกอด
“ไว้มาคุยกันอีก”
“มาคุยกัน หรือมาให้แกล้งอีก”
พระราชาคว้ามากอดอีกรอบ “ไอ้คนนี้ มันช่างพูด”
เมื่อพระราชาคลายกอดคราวนี้ อาเม่ยต้องรีบก้าวหนีให้ไกล
“น้องชายไม่ยอมให้กอดแน่ๆ พี่ชายถึงได้ต้องไปกอดคนอื่นแบบนี้”
“รู้ได้อย่างไร”
“โหย.....” คนตัวเล็กโดนแกล้งลากเสียง แล้วเตือนพระราชาว่าแพทย์หลวงรออยู่
“พวกเราก็กลับค่าย ไปเตรียมงานกัน”
แต่ยังไม่ทันที่ทั้งหมดจะออกเดินทาง องครักษ์ฮูดาก็พูดขึ้น
“ขอให้ข้าไปกับซันได้ไหม”
แม่ทัพหันมามองคนอาสา แล้วบอกให้ไปคุยกันที่ค่ายทหาร
อาเม่ยเข้าใจความคิดขององครักษ์ฮูดา
แม้ตลอดเวลา 2 วันมานี้อาเม่ยมองเห็นการจัดลำดับตามระเบียบอาวุโสอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งในวัง เมื่อราชองครักษ์บาดาที่เป็นองครักษ์ของพระราชาพูด ทุกคนจะฟัง
เป็นการยกย่องให้เป็นที่หนึ่งสูงกว่าองครักษ์ซันซึ่งเป็นผู้ที่อาวุโสสูงสุดในเวลานี้
และสำหรับองครักษ์ฮูดาที่มีอาวุโสเป็นอันดับ 4 ของกลุ่ม เมื่อพี่ใหญ่รอมไปดูสถานการณ์โจรป่ายังไม่กลับมา แม่ทัพก็วางตัวให้องครักษ์ซันที่เป็นอันดับ 2 กับองครักษ์แซนที่เป็นอันดับ 3 ไปสนับสนุน
แต่องครักษ์ฮูดาเป็นผู้ที่มีความภูมิใจในการเป็นผู้รับใช้ของแม่ทัพ ยังทำให้มีความต้องการได้รับการยกย่องให้ทำงานสำคัญมากกว่าผู้อื่นอีกเช่นกัน
เข้ามาในค่ายทหาร ทุกคนตรงไปที่พักขององครักษ์
เมื่อทุกคนนั่งลงที่โต๊ะกลม องครักษ์โปก็รินน้ำชาแจกทุกคน เว้นแต่แม่ทัพที่องครักษ์ฮูดาเป็นคนรินน้ำชา
“ต่อไปข้าต้องเป็นคนรินน้ำชาใช่ไหม” อาเม่ยถามองครักษ์โป
“ใช่ แต่พวกเราช่วยกันก่อนก็ได้”
อาเม่ยรับรู้ ขณะที่มองท่าทีของแม่ทัพกับองครักษ์ฮูดา และองครักษ์เก้า
ความมั่นใจว่าตนเองมีความพิเศษกว่าคนอื่น และต้องการให้ทุกคนยกย่องว่าเป็นคนพิเศษ ช่างเป็นความรู้สึกที่ปิดบังได้ยาก
อย่างตัวเราเองที่เดินเข้าวังวันแรก ก็พูดเล่นกับพระราชาแล้วไม่โดนลงโทษ ฐานไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ยังทำให้หลงตัว
ยังดีที่มันค่อยๆ ลดลงไป ในทุกก้าวที่เดินออกมาจากวัง เพราะการอยู่รั้งท้ายของกลุ่ม
...แล้วแม่ทัพคนที่อารมณ์ดี ก็กลับมองตรงไปข้างหน้า ไม่มีรอยยิ้มสักนิด...
“ข้าต้องการไปปราบโจรที่หมู่บ้านชายแดน” องครักษ์ฮูดาบอกเมื่อน้ำชาแก้วแรกผ่านไป และองครักษ์โปก็รินเติมให้ทันที
“ข้าจัดให้ไปตามลำดับอาวุโส”
“การออกไปทำงานดูความเหมาะสม ท่านเป็นคนวางกฎนี้ และข้าชำนาญพื้นที่นั้นมากกว่า ทั้งพี่สามแซนก็ต้องดูแลท่าเรือ”
....แซน เป็นคนเล่นน้ำ เขาย่อมต้องดูแลท่าเรือ ไม่น่าลืมเรื่องนี้ไปได้เลย..
แต่สีหน้าขององครักษ์แซนบอกว่า เขาทำได้มากกว่าการดูแลท่าเรือ
“ที่ให้แซนไป ไม่ใช่เพราะข้ามีครอบครัวหรือ”
…ไม่ต้องเดินทางไปทำงานในที่ห่างไกล ได้อยู่กับครอบครัวไม่ดีหรืออย่างไร....
“ฮูดา” พี่สองซันเตือนเมื่อเห็นว่าองครักษ์ฮูดาเริ่มนำเรื่องส่วนตัวมาพูด
องครักษ์ฮูดาหันมาหาองครักษ์ซัน “ในตอนที่มีอาแต่งงานไปก็เป็นเช่นนี้ ท่านลดงานของเขา สุดท้ายท่านก็ให้เขาไปอยู่กับพระราชา”
“นั่นน่าจะเรียกว่าเลื่อนตำแหน่งนะ” อาเม่ยพูดแทรกขึ้นมา แล้วก็รีบปิดปากค้อมตัวขอโทษ “ขอโทษปากไว”
…คิดแล้วเชียวว่าพระราชาต้องไม่ได้มีบาดาเป็นราชองครักษ์เพียงคนเดียว เท่าที่รู้ตอนนี้ยังมีราชองครักษ์มีอาอีกคน และพวกเขาแบ่งงานกันทำ....
“ข้าไม่ให้เจ้าไป ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เจ้ามีครอบครัว การมีครอบครัวเป็นเรื่องที่ดี”
“ท่านกำลังจะย้ายข้าไปอยู่กับพระราชาจริงๆ” องครักษ์ฮูดาผุดลุกขึ้น “ท่านคิดไว้นานแล้ว หรือเพิ่งคิดเพราะท่านมีอาเม่ย”
“ฮูดา” แม่ทัพพูดเสียงหนักๆ เป็นท่าทีจริงจังที่ทำให้องครักษ์ฮูดานั่งลงและกล่าวคำขอโทษ
....นี่เกี่ยวอันใดกับข้า ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อวาน วันนี้ก็เพิ่งไปถวายความเคารพพระราชา เหตุใดองครักษ์ฮูดาพูดเหมือนเรื่องนี้เตรียมการณ์ไว้นานแล้ว…
...ยังมีเรื่องอันใดที่ข้าไม่รู้....
“หากมีเรื่องสำคัญข้าย่อมต้องให้เจ้าออกหน้าแน่นอน แต่คนพวกนี้เป็นเพียงกลุ่มโจรที่เข้ามาหยั่งเชิง เจ้ายังมีงานอื่นที่ต้องทำ”
องครักษ์ฮูดามีสีหน้าไม่เข้าใจ “งานอะไร”
“รอมไม่อยู่ ซัน และแซนไม่อยู่ เจ้าต้องเป็นพี่ใหญ่ของที่นี่” แม่ทัพลุกขึ้น สั่งอีกครั้ง “ซัน แซน ไปเตรียมตัวออกเดินทาง ส่วนเก้าคืนนี้ไปดูที่ท่าเรือแทนแซนด้วย”
แม่ทัพหันมาหาองครักษ์ฮูดา “ไปคุยกับพวกนายกอง เรื่องการจัดเวรยาม ข้าจะออกไปข้างนอก”
อาเม่ยมององครักษ์ตงกับโป ที่แม่ทัพไม่ได้เอ่ยชื่อแต่ทั้ง 2 คนก็รู้งานของตัวเอง
คนตัวโตก้าวไปถึงประตูแล้วหันมา
ไม่ได้เอ่ยปากเรียก
แต่องครักษ์โปก็ผลักหลังอาเม่ยให้วิ่งตามแม่ทัพออกมา
....ทำแบบนี้มันดีจริงๆ หรือ ฮูดาต้องไม่พอใจข้ามากแน่ๆ....
...คนมากมาย เรื่องราวก็มากมาย ค่อยเรียนรู้ทำความรู้จักไป....
....จบตอนที่ 2....
ขออภัยที่มาก่อนเวลา เพราะวันพุธที่ 8 เมษา 58 ไม่อยู่น่ะครับ
รีบ ร้อน ลนลาน พยายามเล็งหาคำผิดแล้ว ขยายความแล้ว สำรวจหาความผิดพลาดที่อาจมีความไม่ชัดเจนซ่อนอยู่แล้ว หากมีวรรคไหนที่ผิดพลาด รบกวนบอกกันด้วยนะครับ ยินดีรับฟังและแก้ไขด้วยความยินดีอย่างยิ่ง
ป๋าผมมักบอกว่า เรายังไม่เก่งสมควรรับฟังคำแนะนำให้มาก
มาอีกที วันที่ 15 เมษาแน่นอน
.น้ำชากับป๋าไจฟ์ครับ.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
