ตอนพิเศษ Simply
อาเม่ยนอนหนุนตักของแม่ทัพเชมัล ที่เตียงไม้ตัวใหญ่กลางลานบ้าน พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงสว่างบดบังดาวดวงน้อย สายลมเย็นกระทบผิวกาย บ่งบอกว่าในที่ไม่ห่างไกลมากนัก กำลังมีฝนตก เสียงดนตรีเครื่องสายพลิ้วไหวไปตามสายลม
.....ยังจดจำได้เสมอยามที่พบกันคราแรก หลังตรง ดวงตากร้าวที่มองไปข้างหน้า
แต่กลับยื่นมือมาช่วยเหลือผู้ต่ำต้อย
ความเมตตาที่มอบมา มิได้ต่างจากที่ท่านมีให้ผู้ใด
แต่ดั่งสายน้ำเย็นในวันแห้งแล้ง
ดั่งสายลมอ่อนโยนในวันเหนื่อยล้า
มีค่ายิ่งกว่าเพชรนิลจินดาใด ๆ
หากเปรียบท่านเป็นดั่งจันทรา ข้ากลับมิอาจเปรียบตนเป็นดั่งดวงดาว
มิอาจเป็นสิ่งใดในนภากว้าง
ต่อให้เป็นเพียงสายลมก็ยังมิอาจเอื้อมถึง
ยังคงเป็นเพียงดอกหญ้าดารดาษที่พบเจออยู่ทั่วไป
เพียงขอมองดูท่านเคียงข้างกับดวงดาว
คืนแล้วคืนเล่า .....
แม่ทัพเชมัลลูบผมสีเงินของคนที่นอนหนุนตัก "พี่ใหญ่ชอบพอผู้ใด"
อาเม่ยส่ายหน้าไม่ยอมบอก ทำให้คนถามสรุปเอง "คนผู้นั้นมีคู่อยู่แล้วหรือ"
อาเม่ยยังไม่ยอมตอบคำถามอยู่เช่นเดิม
....ผู้อื่นอาจหวังให้จันทราหันมามอง แต่นั่นมิใช่คำขอของข้า
ข้าเพียง...
อย่าได้หันมาทางนี้
อย่าได้รับรู้ว่าดอกหญ้าเล็ก ๆ นี้มองท่านอยู่
อย่าได้สนใจไต่ถามว่าสายตาที่เฝ้ามองแต่ท่านมาจากไหน
เพราะหากท่านรู้ ความสุขของข้าก็คงหมดลงในทันใด
เพราะความสุขของข้าคือเพียงการเป็นผู้เฝ้ามอง.....
"คนผู้นั้นต้องเป็นผู้มีชื่อเสียง" แม่ทัพเชมัลคาดเดา
อาเม่ยส่งเสียงขัดใจ บอกให้อีกคนฟังเพลง มิใช่มัวแต่จับเงื่อนปมต่าง ๆ ในบทเพลง
"หากอีกฝ่ายมิได้ผูกพันกับใคร ต่อให้เป็นผู้มีชื่อเสียง ก็ไม่น่าจะมีอันใด หากจะไปทำความรู้จักผูกพันกันไว้"
คนที่นอนหนุนตักหยิกต้นขาคนที่กำลังคาดเดาเรื่องราว
"ห้ามพูด!"
เดิมนั้นต้าซันทำงานในสังกัดกองงานดนตรีวังหลวง จึงมักจะได้พบกับราชองครักษ์มีอาเป็นระยะ เป็นความพอใจแบบคนที่อยู่ห่างไกล ที่รู้ตัวดีว่าทำได้แค่แอบมอง ต่อมาเมื่อทำหน้าที่สอนหนังสือให้กับท่านหญิงลาทีฟา ธิดาของราชองครักษ์ลาทิฟ แม้จะได้พบเห็นน้อยลงกว่าเดิม แต่กลับมีความใกล้ชิดกว่าเดิม และได้พูดคุยกันมากกว่าเดิม
"พรุ่งนี้ ที่บ้านจะมีงานเลี้ยงให้กับบุตรชายของข้า อยากชวนเจ้าไปด้วย" ราชองครักษ์ผู้เคร่งครัดเอ่ยชวน "เมื่อเช้าพบท่านแม่ทัพ ข้าจึงชวนท่านแม่ทัพและอาเม่ยแล้ว"
ต้าซันเกาที่ขมับ แล้วหันไปมองท่านหญิง
"ท่านอาไปนะเจ้าคะ ข้าจะได้ขอท่านพ่อไปกับท่านอา" ท่านหญิงน้อยกระตุกมือ "ข้าอยากไปเล่นกับน้อง"
เพราะเป็นหญิง จะอย่างไรการออกไปนอกบ้าน ก็ยังไม่อาจไปโดยลำพัง
"ท่านลาทิฟไม่ไปหรือ" ต้าซันสงสัย
"ข้าอยากไปก่อนงานเลี้ยง ถ้าไปตอนที่งานเริ่มแล้วจะเล่นไม่ได้"
"อ้อ จริงสินะ" ต้าซันหันมารับปากกับราชองครักษ์แล้วก็ตกลงเรื่องที่จะมารับท่านหญิงไปบ้านของราชองครักษ์ตั้งแต่ก่อนยามเที่ยง
เด็กหญิงและเด็กชายเมืองวันเมื่ออายุครบ 5 ขวบจะมีพิธีฉลองอายุ และการอำนวยพรให้สุขภาพแข็งแรง แต่ในกรณีของทายาทผู้ครองเวทย์แล้ว วันนี้ยังเป็นวันที่ครอบครัวจะเปิดเผยเรื่องเวทย์ของเด็ก แต่อาเม่ยไม่เคยเข้าพิธีนี้ สิ่งที่มีอยู่ในความทรงจำคือความโดดเดี่ยว
แต่เมื่อเป็นงานเลี้ยงของราชองครักษ์คนสำคัญ งานเลี้ยงในครั้งนี้จึงเต็มไปด้วยผู้ครองเวทย์มากมายจากหลายเมือง ซึ่งมากกว่าครึ่งหนึ่งมิได้รับราชการ
รถม้าของแม่ทัพเชมัล ไปรับอาเม่ยที่บ้านเพื่อพาเข้าเมืองตามระเบียบปฏิบัติ จากนั้นจึงไปรับต้าซันกับท่านหญิงลาทีฟาที่บ้านพักแล้วไปที่บ้านพักของราชองครักษ์มีอา
อาเม่ยหันไปมองพี่ชายในเชิงถาม ว่าแน่ใจแล้วหรือ ที่จะไปงานเลี้ยงที่บ้านของราชองครักษ์ แต่ต้าซันก็ยิ้มกว้างดั่งที่ผ่านมา
ภายในรั้วสูง ประกอบไปด้วยบ้านพักหลังใหญ่ และเรือนเล็กอีก 3 หลังในบริเวณเดียวกัน ช่างกว้างขวางร่มครึ้มจนนึกเปรียบเทียบกับบ้านพักของแม่ทัพเชมัลที่นอกเมือง
แม่ทัพเชมัลก็ช่างรู้ใจโดยที่มิต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยปาก
"บ้านพักของแม่ทัพเชมัล หลังเล็กที่สุดในบรรดาผู้รับราชการในพระราชาฟารัคก็จริง" ดวงตาคมเข้มหันมามอง "แต่ต่อให้บ้านพักของแม่ทัพเชมัลเป็นเพียงโรงม้า แต่นั่นก็ยังสวยงามและกว้างขวาง ขอเพียงมีน้องอยู่ด้วยกัน"
อาเม่ยยิ้มเก้อเขิน ขณะที่ต้าซันที่กำลังอมยิ้มรีบกระตุกมือท่านหญิงน้อยเข้าไปในบ้าน เช่นเดียวกับส่วนบรรดาคนรับใช้ที่ถือของฝากตามมา
ในงานเลี้ยงซึ่งเริ่มขึ้นตั้งแต่ยามเย็น คุณชายน้อยมิกาสวมชุดทางการ เคียงข้างราชองครักษ์มีอารับคำอวยพรและของขวัญจากผูัมาร่วมงาน ส่วนแม่หญิงผู้เป็นภริยาของราชองครักษ์ นั่งเยื้องไปทางด้านหลัง เมื่อการรับคำอวยพรผ่านไป แม่หญิงผู้เป็นภริยาจึงถอยออกมา
ที่ลานกว้างหน้าบ้าน คุณชายน้อยถือกระบี่ยาวร่ายรำ จากนั้นจึงท่องตำรากฎหมายอย่างแม่นยำ
...บิดาเป็นเช่นไร บุตรก็เป็นเช่นนั้น...
ทุกผู้คนต่างปรบมือด้วยความยินดี
ท่านหญิงลาทีฟา หันไปถามองค์ชายน้อยดาริม "เขาจะสนับสนุนองค์ชายฮัมซาไหม"
ก่อนนี้ตั้งใจว่าจะมาพบน้อง แต่เมื่อคุณชายน้อยมิกาแสดงความสามารถออกมา ท่านหญิงลาทีฟาก็รู้ว่า มิอาจปฏิบัติกับคุณชายดั่งน้องชายได้อีกต่อไป
"ไว้รอถามเขาสิ" องค์ชายน้อยดาริมเชิดคางขึ้นสูง
คุณชายมาจิดหัวเราะเบา ๆ ขณะที่ลูบหลังองค์ชายน้อย "หงุดหงิดอันใด"
"ทำไมใคร ๆ ก็ชอบกล่าวถึงเจ้านั่นกับข้านะ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร"
"อ้อ..." คุณชายมาจิดยิ้มกว้าง
"อย่ายิ้มเช่นนั้นนะ" องค์ชายน้อยหันมาพาล "นี่ก็อีกคน อารมณ์ดีได้ทั้งวัน" ดวงตาที่เหมือนแม่ทัพนาซิมไม่มีผิดเพี้ยนหันไปหาท่านหญิงแล้วหันกลับมามองคุณชายมาจิด "คนหนึ่งก็ถามทั้งวัน อีกคนก็อารมณ์ดีทั้งวัน หงุดหงิด"
"ก็เห็นท่านเคยคุยกับคุณชายมิกานี่นา" ท่านหญิงลาทีฟาหน้าม่อยลง
"เจ้านั่น 5 ขวบเองนะ" องค์ชายน้อยชี้ไปที่ผู้ซึ่งกำลังน้อมรับคำชื่นชมจากบรรดาผู้ใช้เวทย์ "อีกอย่าง องค์ชายฮัมซาที่พวกเจ้ารออยู่ เขาจะกลับมาหรือไม่ก็ไม่รู้"
"นั่นสินะ แล้ว...."
องค์ชายน้อยไม่รอให้อีกฝ่ายถามคำถาม ก็ขัดขึ้น "ไปถามท่านอาต้าซันเถอะ"
"อ้าว" ต้าซันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฟังกลุ่มเด็กสนทนากันร้องขึ้นอย่างคาดไม่ถึง "โยนกันง่าย ๆ เช่นนี้เลยหรือกระหม่อม"
"นั่นแหละ ท่านเป็นผู้ใหญ่แล้วนี่ ตอบคำถามไปเถอะ" องค์ชายน้อยหันไปชวนคุณชายมาจิด "ไปหาขนมกินกันเถอะ เดี๋ยวไอชากลับมารับ ก็จะไม่ได้กินอะไรกันพอดี"
ไอชาคือนางข้าหลวงผู้ดูแลองค์ชายน้อย
ส่วนคุณชายมาจิดมีกำหนดเข้าเป็นองครักษ์ในแม่ทัพเชมัลในอีก 3 เดือนข้างหน้า
เหลือเพียงต้าซันที่ยืนยิ้มกว้างอยู่กับท่านหญิงน้อยลาทีฟา ราชองครักษ์มีอากับคุณชายน้อยมิกาก็มายืนอยู่ข้างหน้า
"บิดาของเจ้าท่าทางจะลืมงานวันนี้เสียแล้ว ลาทีฟา" ราชองครักษ์กล่าวกับท่านหญิงน้อย
"อาจมางานนี้ เมื่อผู้ป่วยคนสุดท้ายหลับไปแล้วกระมังเจ้าคะ" ท่านหญิงกล่าวตอบ
"เช่นนั้น ข้าก็คงเข้านอนไปแล้วเช่นกัน" คุณชายมิกากล่าวขึ้นบ้าง "ท่านพ่อเคยกล่าวไว้ ไม่มีการหลงลืม หากมีความใส่ใจ"
"บิดาเราไม่ได้ลืม แต่เพราะเขามีผู้ป่วยให้ต้องดูแลต่างหาก แต่ท่านพ่อไม่ได้มาอวยพรท่าน ก็คงไม่ได้ทำให้ท่านสูญเสียความมั่นใจไปกระมัง"
เมื่อท่านหญิงกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ต้าซันก็ทำตาโตด้วยความตกใจ
"ท่านหญิง"
"ท่านไม่รู้จักบิดาข้า ก็ไม่ควรวิพากษ์วิจารณ์เขา" ท่านหญิงน้อยหันไปหาราชองครักษ์มีอา "ท่านมีวาจาศักดิ์สิทธิ์ แต่บุตรชายของท่านรู้จักแต่พูดจาข่มผู้อื่น"
พูดจบท่านหญิงน้อยก็กระตุกมือต้าซัน "กลับบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ เสียเวลาเล่นหมากรุกแท้ ๆ เชียว"
ท่านหญิงน้อยทำความเคารพราชองครักษ์ จากนั้นก็เดินนำกลับไปที่รถม้า
ต้าซันเหลียวมองซ้ายขวา แล้วกล่าวขออภัยราชองครักษ์ "ขออภัย อบรมน้อยไปนิด"
แต่ราชองครักษ์เพียงยิ้มขำพลางโบกมือไม่ถือสา
อาเม่ย องค์ชายน้อยดาริม และ คุณชายมาจิด ที่อยู่อีกด้านของลานบ้านรีบเดินกลับมาหา เมื่อเห็นเพียงหลังของต้าซันที่ตามท่านหญิงน้อยไป
"เหตุใดท่านอาจึงกลับก่อน" องค์ชายน้อยถาม
"มิกา วิจารณ์ท่านลาทิฟ ท่านหญิงน้อยจึงไม่พอใจ"
"เช่นนั้น" องค์ชายน้อยกล่าวขึ้น "พวกเราก็กลับเช่นกัน"
องค์ชายน้อยทำความเคารพราชองครักษ์แล้วกลับไปพร้อมกับคุณชายมาจิดในทันที
ความคิดขององค์ชายน้อยมิได้ซับซ้อน หรือเพราะไม่พอใจอันใด หากคิดว่า ในงานนี้มีแต่ผู้ใหญ่ ทั้งพิธีการก็เสร็จสิ้นแล้ว เหลือเพียงการดื่มกิน จึงขอตัวกลับ
คุณชายน้อยที่เมื่อครู่วางท่าและกล่าวคำดั่งผู้ใหญ่ กำลังมีสีหน้าดั่งกลืนยาขม เมื่อเห็นว่า กลุ่มคนทั้ง 3 ซึ่งอยู่ในกลุ่มผู้ซึ่งจะเป็นผู้ติดตามองค์รัชทายาทแห่งเมืองวันในลำดับถัดไป พากันกลับไปหมด
การเป็น 1 ในกลุ่มขององค์ชายน้อยดาริมคือเป้าหมายสูงสุดของผู้ใช้เวทย์รุ่นเล็กเหล่านี้...
อาเม่ยหันไปถามราชองครักษ์มีอา "ขอข้าคุยกับเขาได้ไหม"
"ได้สิ"
อาเม่ยพาคุณชายไปนั่งคุยกันที่ด้านหนึ่ง ชวนกินขนมไปพลาง เล่าเรื่องที่หมู่บ้านห่างไกลไปพลาง แล้วสรุปว่า "ในยามที่เจ้าเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ก็พร้อมที่จะอภัยให้เจ้า เพราะเจ้าอายุน้อย ประสบการณ์น้อย แต่สำหรับผู้ที่อายุเท่า ๆ กันมันคือความคิดว่า หากข้ารู้ เจ้าก็ควรรู้ และเมื่อเจ้าเป็นผู้ใหญ่หากเจ้าพูดผิด หรือทำผิดจะไม่มีใครอภัยให้เจ้า"
"ข้าเพียงกล่าวคำเช่นเดียวกับที่ท่านอาจารย์สอนมา" คุณชายน้อยเถียง
"การพูดจาแบบผู้ใหญ่ ไม่ได้ทำให้เจ้าเป็นผู้ใหญ่" อาเม่ยตอบอย่างตรงไปตรงมา "แล้วอาจารย์สอนหรือไม่ ว่าไม่จำเป็นต้องกล่าวทุกอย่างที่เจ้ารู้" นิ้วมือสวยชี้ไปรอบ ๆ งาน "ในงานนี้ ทั้งราชองครักษ์ และองครักษ์ ตลอดจนผู้ครองเวทย์ มากันมากมาย แต่ราชองครักษ์ลาทิฟยังไม่มา แสดงว่าผู้ป่วยที่ท่านดูแลอยู่ต้องมีความสำคัญมาก ท่านหญิงน้อยย่อมเป็นห่วงบิดา การที่ท่านกล่าวตำหนิท่านลาทิฟเช่นนั้น ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง ทั้งยังยกตนว่าสำคัญกว่างานที่ท่านราชองครักษ์รับผิดชอบอยู่" อาเม่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เจ้ามีทั้งเวทย์และความรู้ มีผู้ใหญ่ที่พร้อมสนับสนุน แต่อายุ 5 ขวบไม่อาจอยู่กับเจ้าตลอดไป จะดีกว่าไหมหากเจ้าจะเป็นน้องเล็กเมื่ออยู่กับพี่ ๆ เป็นศิษย์เมื่ออยู่กับอาจารย์ เป็นผู้น้อยเมื่ออยู่กับผู้ใหญ่ ไม่รีบเร่งเป็นผู้ใหญ่เพื่อที่วันหนึ่งจะกลับมาเสียดาย ว่าเหตุใดจึงไม่ได้ใช้วันเวลาแห่งความเป็นเด็กอย่างเต็มที่"
"แต่ท่านหญิงไม่พอใจ...."
"ก็ต้องไปขอโทษ แบบน้องชายและแบบลูกผู้ชาย"
คุณชายน้อยพยักหน้า "เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปขอโทษท่านหญิง"
"ดีมาก"
"เคยได้ยินที่ต้าซัน สั่งสอนลาทีฟา เพิ่งได้ยินที่อาเม่ยสั่งสอนมิกา รู้สึกได้ว่า พี่น้องคู่นี้ได้รับการอบรมมาอย่างดียิ่ง" ราชองครักษ์มีอากล่าวกับแม่ทัพเชมัล
"แต่เวลาเขาอยู่กัน 2 คนไม่มีใครสอนใคร คนพี่เลี้ยงแพะ ต้มเหล้า อ่านหนังสือ มีคนน้องนั่งแกะสลักไม้อยู่ข้าง ๆ เขาอยู่กันอย่างนั้นได้ทั้งวัน" แม่ทัพเชมัลกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม และดวงตาชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง
ราชองครักษ์มีอาคิดภาพตามที่แม่ทัพบอก "ก็ดีนะ เป็นพี่น้องที่รู้ใจกัน และชื่นชมกันและกันอย่างจริงใจ"
"ทั้งที่ท่านชื่นชมต้าซันกับเม่ย แต่ข้ากลับคิดถึงพระราชา"
แม่ทัพเชมัลกล่าวแล้วหันมาหัวเราะกับราชองครักษ์ ขณะที่องครักษ์รอมที่อยู่ใกล้ ๆ ยังหัวเราะตาม
จากนั้นเรื่องสนทนาก็เปลี่ยนไป เมื่ออาเม่ยพาคุณชายมิกากลับมา "ข้าจะให้คนจัดขนมไปฝากต้าซันด้วย คิดว่ายังไม่ได้ทานอะไรก็ต้องตามท่านหญิงกลับไปแล้ว"
อาเม่ยพยักหน้า "ส่วนขนมที่จะไปฝากท่านหญิง ก็ให้คุณชายมิกานำไปพรุ่งนี้เถิด"
ราชองครักษ์หันมามองบุตรชาย
คุณชายมิกา ยืดอกตอบบิดา "ข้าพูดจาไม่ดี ทำให้ท่านหญิงไม่พอใจ พรุ่งนี้ข้าจะไปขออภัยด้วยตนเอง"
ราชองครักษ์ขยี้ผมบุตรชาย แล้วพาเดินไปพูดคุยกับผู้มาร่วมงานคนอื่น ๆ ต่อไป
เมื่ออาเม่ยผ่อนลมหายใจ แม่ทัพเชมัลก็หันมายิ้ม "คุณชายมิกาคงไม่ได้ทำให้น้องหนักใจหรอกใช่ไหม"
อาเม่ยเพียงส่ายหน้า มิได้กล่าวคำใด แม่ทัพก็มิได้ถามต่อ หลังจากนั้นพักใหญ่ แม่ทัพเชมัลและอาเม่ยจึงขอตัวกลับ โดยแวะรับต้าซันที่บ้านของราชองครักษ์ลาทิฟ
เมื่อกลับมาถึงบ้าน อาเม่ยก็ขอตัวไปพูดคุยกับพี่ชาย
และเหตุที่แม่ทัพเชมัลมิได้กล่าวท้วงอันใด ซึ่งผิดปกติวิสัย ทำให้อาเม่ยคาดเดาได้ว่า แม่ทัพอาจล่วงรู้แล้ว
"ถ้าเป็นคนอื่น พี่ก็อยากแนะนำว่า ปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังสักพัก แต่พวกเจ้าเป็นพี่น้องที่รู้จักกันและกันเป็นอย่างดี เมื่อเจ้าอยากไปพูดคุย พี่ก็ไม่ท้วงอันใด"
"คือ....พี่ใหญ่เขา"
"ทำตามแต่เขาจะตัดสินใจเถิด แต่ละคนไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้ว ทำอะไรผิดพลาดไป มันไม่ได้จบลงเพียงเพราะการเอาขนมไปง้อในวันพรุ่งนี้หรอก"
ขณะที่อาเม่ยกำลังรู้สึกกังวล แต่เวลานั้นต้าซันกำลังเช็ดเครื่องดนตรีอยู่ในบ้าน
"พี่ใหญ่"
"ว่าไง" ต้าซันหันมายิ้มกว้าง
พี่น้องกันมิต้องมากมารยาทแต่เมื่อจะเอ่ยคำ ก็ยังคิดหาคำที่เหมาะสมได้ยาก
"เรื่องที่ไปงานวันนี้น่ะ"
คนซื่อพยักหน้ารอฟัง "มีอันใดหรือ"
"ก็ ที่ท่านมีอาอยู่กับ...เอ่อ..."
"แม่หญิงภริยา" ต้าซันต่อให้ "แล้วอย่างไร"
"พี่ใหญ่เสียใจไหม"
"จะเสียใจอันใด มีครอบครัวที่ดีเช่นนั้น"
"ก็..."
ต้าซันขยับมานั่งข้างน้องชาย "เจ้าคิดมากไปแล้ว"
"ก็ข้าเป็นห่วง บอกตั้งแต่แรกว่าอย่าไป พี่ใหญ่ก็จะไปให้ได้"
"หากข้าไม่ไปจะให้ลาทีฟาไปกับผู้ใด อีกอย่าง ข้าก็รู้มาตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเขามีครอบครัว" ต้าซันโอบไหล่น้องชาย "จริงอยู่ที่ข้าอาจชอบเขามาก บางเวลาก็เพ้อไปว่า หากได้ดื่มชาด้วยกันสักถ้วยข้าคงมีความสุข แต่เมื่อถามตัวเองต่อไปว่าที่คิดอยู่นั้นเหมาะสมแล้วหรือ เมื่อพิจารณาความคิด ความรู้สึกของตนเองให้ถ้วนถี่ ข้ากลับพบว่า ข้าต้องการเป็นเพียงเท่านี้"
"เท่านี้..."
"ก็เป็นคนรู้จักคนหนึ่ง" ดูท่าว่าอาเม่ยจะไม่เข้าใจ "ก็เคยคิดเหมือนกัน ว่าหากวันหนึ่งภริยาของเขาจากไปแล้ว ข้าจะเสนอหน้าเข้าไปหาเขาไหม คำตอบคือไม่ หรือหวังสูงอีกหน่อย หากวันหนึ่งเขาเลิกรากับภริยาแล้วมาหาข้า ข้าจะตอบรับไหม ก็คงไม่ และข้าคงประณามเขาแน่นอน" น้ำเสียงของต้าซันยามนี้กลับไปในทางตลกขบขัน มิใช่ความเหงาหรือผิดหวังแม้แต่น้อย "ความรักมีหลายรูปแบบ รักของข้ามันก็แค่ความเพ้อฝัน เมื่อได้รู้จักกับคนดี แต่ในเมื่อตลอดชีวิตของข้า ข้ารู้จักแต่พ่อกับแม่ ที่แม้จะมีความเห็นต่างกันในเรื่องเจ้า ห่างกันไปหลายปี แต่ทั้งคู่ก็มิได้คิดจะมองหาผู้ใด หรืออย่างแม่ทัพเชมัลกับเจ้า ที่ผ่านเรื่องราวมากมาย สุดท้ายก็ยังรักมั่นต่อกัน แล้วจะให้ข้าชื่นชมคนจิตใจโลเลเช่นนั้นหรือ"
"พี่ใหญ่รักเขาที่เขาเป็นคนเก่ง รักครอบครัว และดีต่อพี่ใหญ่ แต่มิได้อยากอยู่คู่กับเขา" อาเม่ยสรุปแบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก แต่ต้าซันกลับบอกว่า เป็นดังนั้น
"ข้ารักที่เขาเป็นผู้ซื่อตรงต่อหน้าที่การงานของเขา และรักครอบครัวของเขา หากเขาไม่รักหน้าที่การงาน และไม่รักครอบครัว เขาก็ไม่มีค่าให้รักแล้ว"
"พี่ใหญ่รู้จักคนมากมาย แต่ข้าก็เห็นพอใจแต่เขา"
"นั่นสินะ" ต้าซันยอมรับ "คงเพราะว่าต้นแบบในใจข้าสูงส่งแบบนั้น ต่อให้รู้จักคนมากมายก็ไม่ได้คิดที่จะอยากทำความรู้จักกันมากไปกว่านี้"
"อ้อ" อาเม่ยหันมาหา "ที่บอกว่าเขาดีกับพี่ใหญ่น่ะ ข้าก็เห็นว่า บรรดาองครักษ์ของท่านพี่ หรือราชองครักษ์ของพระราชาก็ดีต่อพี่ใหญ่เช่นกัน อย่างท่านลาทีฟน่ะ ต้องเรียกว่า ดีต่อท่านมากกว่าท่านมีอาเสียอีก"
"เช่นนั้นหรือ" ต้าซันเกาขมับ ท่าทางคงมิได้สนใจแม้แต่น้อย
"หรือหากจะว่าเรื่องรูปร่างหน้าตา ก็มีนายกอง หรือพ่อค้าตั้งหลายคนที่หน้าตาดีกว่า"
"เม่ย นี่เจ้าจะให้ข้าชอบพอกับคนทั้งเมืองวันเลยหรือไร" ต้าซันทำตาโต
"มิใช่เช่นนั้น" อาเม่ยขำสีหน้าท่าทางของพี่ชาย "เพียงอยากให้พี่ใหญ่เปิดใจบ้าง"
"ข้าก็มิได้ปิดตนเองนะ เจ้าก็เห็น แล้วที่ยกตัวอย่างท่านลาทิฟนั่นก็มิใช่หรอก เขาก็มีเมตตากับทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน อย่างเจ้าที่พบเจอคนมากมายก็ยังตามหาท่านเชมัลจนเจอ ท่านเชมัลนั่นยิ่งเหนือกว่า เพราะท้ายที่สุดแล้วก็กลับมาหาเจ้า รักเพียงเจ้าและให้อภัยไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับเจ้าก็ตาม"
"พี่ใหญ่..."
"อย่ากังวลเรื่องความรู้สึกของข้า ในเวลาเงียบเหงาก็เพ้อเจ้อไปเรื่อย แต่สุดท้ายแล้วข้าก็พอใจกับความเป็นอยู่ในปัจจุบันนี้แล้ว"
สายลมพัดพาความเย็นจากไอฝนผ่านหน้าต่างโปร่งเข้ามาในห้องนอน จากนั้นสายฝนก็ตกพรำ
อ้อมแขนใหญ่กระชับกอดคนตัวเล็ก ดวงตาสีแปลกมองผ่านหน้าต่างออกไป
เสียงเพลงเลื่อนผ่านเม็ดฝน
"...........ความรักนั้นมีหลายแบบ
ความรักแบบดอกหญ้าเช่นข้านั้นช่างเรียบง่าย
เพียงแค่ในคืนวันพรุ่งนี้จะได้ชื่นชมพระจันทร์ที่งดงามเคียงคู่ดวงดาวบนท้องฟ้ากว้าง
ชื่นชมกับเม็ดฝนและสายลมเย็น
หยอกล้อกับก้อนดิน และเม็ดกรวด
ได้ชื่นชมความงามรอบตัว
ความสุขของข้านั้นเรียบง่าย
ช่างเรียบง่ายเหมือนกับตัวข้าเอง ....."
..จบตอนพิเศษต้าซัน..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
