ตอนพิเศษ Vega-4
แม้จะเป็นผู้ครองเวทย์เหมือนกัน แต่มีเพียงบางคนเท่านั้นที่สามารถปิดบังร่องรอยของตนเองได้ และคนบางคนเหล่านั้นจะเป็นที่พึ่งพาของผู้ที่ทำไม่ได้ เมื่อต้องออกไปทำงานสำคัญ
ผู้ที่ทำไม่ได้อย่างแน่นอนย่อมเป็นกลุ่มผู้ที่ใช้เวทย์ไฟ ส่วนผู้ที่ใช้เวทย์อาวุธอย่างต้นห้องเก้าทำไม่ได้เลย ส่วนราชองครักษ์ฮูดาผู้ใช้เวทย์ดินกลับทำได้ดียิ่ง
แน่นอนว่า กลุ่มผู้ที่ทำได้ดียังมีคือกลุ่มของพระราชาฟารัค แม่ทัพนาซิม และแม่ทัพเชมัล แห่งเมืองวัน รวมถึงพระราชาของบาสก์ ซึ่งได้รับความพิเศษที่ถ่ายทอดผ่านมาทางสายเลือด
ดังนั้น ผู้ทำได้จึงย่อมมีเจ้าชายฮัมซา และองครักษ์มาจิดด้วยเช่นกัน
เจ้าชายฮัมซาติดตามผู้เฒ่าดินออกเดินทาง จึงได้รับการสั่งสอนและฝึกฝนอย่างเข้มงวดจนมีพลังที่กล้าแข็งขึ้น
ส่วนองครักษ์มาจิดทั้งอายุน้อยกว่าและการฝึกก็ยังไม่ได้เข้มข้นเท่า ด้วยแม่ทัพเชมัลมักจะปล่อยให้ไปลองผิดลองถูกด้วยตนเองมากกว่า
....ครานี้ก็เช่นกัน ที่แม่ทัพเชมัลหาได้ให้คำแนะนำใด ๆ....
นับตั้งแต่ออกเดินทางจากเมืองวัน อาเม่ยไม่เคยปกปิดร่องรอยการเป็นผู้มีพลังเวทย์ เพราะทำไม่ได้!
ดังนั้น อาเม่ยและต้าซันจึงถูกจับตามองโดยตลอด
แต่รายงานเกี่ยวกับพี่น้องคู่นี้บางคราก็คลาดเคลื่อนไปมาก เพราะการที่ต้าซันผูกมิตรกับบรรดาภูติตัวจิ๋วมาตลอดเส้นทางนั่นเอง
ย้อนกลับไปเล่าเรื่องการเดินทางของกลุ่มแม่ทัพเชมัล การปิดบังอำพรางนั้นจำต้องเป็นไปแบบไม่สม่ำเสมอ เพราะเมื่อองครักษ์ซันและซาดานเป็นผู้ใช้ไฟ หากให้แม่ทัพเชมัลปกปิดร่องรอยให้ตลอดการเดินทาง ก็ดูจะเป็นเรื่องสิ้นเปลืองกำลัง ทั้งสุดท้ายแล้วไม่ว่าอย่างไรก็จะถูกพบเห็นอยู่ดี ดังนั้น แผนการที่วางไว้ ก็คือ จะเปิดเผยร่องรอยของพลังเวทย์เพียงเบาบาง คล้ายพลั้งเผลอลืมตน ควบคุมพลังไม่มั่นคง
คือหากพบเจอ ก็จะชี้ตัวได้ว่าทั้งหมดไปถึงที่ใดแล้ว แต่หากคิดจะค้นหาด้วยพลังเวทย์จะพบแต่เพียงเวทย์ไฟ กับพลังงานอีกหลากหลายที่เบาบาง และอ่อนแอ
แต่ถึงอย่างนั้น กลุ่มของแม่ทัพเชมัลก็ยังตกอยู่ในวงล้อมของภูติอยู่ตลอดเส้นทาง
ในการเดินทางช่วงหนึ่ง เจ้าชายฮัมซายังออกปากถามว่าเหตุใดต้องทำให้เรื่องราวยุ่งยาก เหน็ดเหนื่อยเพิ่มขึ้น ในเมื่อสุดท้ายก็ยังถูกพบเจออยู่ดี
แม่ทัพเชมัลเพียงยักไหล่ แล้วบอกว่าให้กลับไปถามพระราชาฟารัค
เจ้าชายฮัมซา บุตรแห่งพระราชาฟารัคกอดอกไม่พอใจ "คิดแล้วเชียว ว่าเรื่องจริงหรือหลอกแบบนี้ต้องเป็นพระบิดา"
"แล้วจะกลับไปถามไหม"
"ถ้ากลับไปแล้วต้องไปพบปัญหาเดิม ๆ ก็ปล่อยให้มันเป็นคำถามต่อไปเถิด"
ส่วนองครักษ์มาจิดเมื่อพ้นจากการคุ้มครองของแม่ทัพเชมัล ก็ค่อย ๆ เปิดเผยพลังเวทย์ของตนขึ้นทีละน้อยจนขึ้นมาอยู่ในระดับปกติ
แต่ก็ยังไม่มีใครที่เปิดเผยและชัดเจนได้เท่ากับองครักษ์ซัน ซาดาน และอาเม่ยอีกแล้ว
เช้าวันหนึ่ง เมื่อเดินออกมาจากที่พักแรม อาเม่ย ต้าซันและองครักษ์มาจิดจึงพบกับผู้ที่รออยู่บนคบไม้หน้าที่พัก
ภูติสีเทาหม่น ดวงตาสีน้ำเงิน ตราสัญลักษณ์ที่หน้าผากบ่งบอกว่า เป็นภูติจากวังหลวงของเวกา แต่เมื่อต้าซันยิ้มร่าชี้ชวนองครักษ์มาจิดชื่นชม ภูติสีเทาหม่นตนนั้นก็กลับมีท่าทีหงุดหงิดไม่พอใจแล้วบินหนีไปต่อหน้า
ตลอดเส้นทางพบเจอกับภูติมาแล้วหลายตัว ต้าซันก็ยังตื่นเต้นอยากทำความรู้จักไปเสียทุกตัว
ภูติฝ่ายดี จะเข้าหาต้าซันด้วยดี แต่กับอาเม่ยจะดูกล้า ๆ กลัว ๆ คล้ายอยากทำความรู้จัก แต่ก็ยังกลัวบางอย่าง
ภูติฝ่ายร้าย ไม่เข้าหาต้าซัน ทั้งจะหลบหนีไปทันทีที่ถูกอาเม่ยมองเห็น
ดังนั้น ต้าซันจึงมีหน้าที่บันทึกเกี่ยวกับภูติเหล่านี้ แล้วมาบอกกับอาเม่ย
"ทำไมพวกภูติกลัวเจ้า" ต้าซันถาม
อาเม่ยเอียงหน้าคิด แต่องครักษ์มาจิดช่วยคลายข้อสงสัย "เป็นไอของแม่ทัพเชมัลที่ผนึกอยู่กับท่านเม่ย"
คนหน้าตาดั่งตุ๊กตามีสีหน้าแปลก ขณะที่ต้าซันหัวเราะเย้าแหย่น้องชาย ทำให้คนใจเย็นอย่างองครักษ์มาจิดยังหัวเราะตามไปด้วย
"ลืมเรื่องนี้ไปเลยนะ"
"ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วจะเป็นเรื่องใด" ต้าซันถามต่อ
"ก็คิดว่าอาจเป็นไฟ"
ต้าซันลูบคาง "ลูกไฟท่ามกลางหิมะน่ากลัวหรือ น่ากลัวไหมมาจิด" ตอนท้ายหันมาถามผู้อ่อนอาวุโส ที่ส่ายหน้าช้า ๆ
"ไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่นะ โดยเฉพาะหากเป็นพายุหิมะอย่างที่พวกเราพบก่อนหน้านี้"
"เจ้าพบพายุด้วยหรือ" ต้าซันเสียงดัง ตั้งใจลบคำว่า 'พวก' ที่องครักษ์มาจิดหลุดปากออกมา
ผู้อ่อนอาวุโสค้อมศีรษะขอบคุณ แล้วเล่าเรื่องการเดินทางที่มีเพียงชื่อขององครักษ์ซันกับซาดานอีก 2 ชื่อที่ออกมาจากปาก ว่าทั้งคู่แทบใช้พลังอันใดมิได้เลยเมื่ออยู่ท่ามกลางหิมะ
ทั้งสามคนเข้ากันได้ดีทั้งหัวข้อการสนทนา และไม่ขัดใจกัน ทำให้การเดินทางครั้งนี้ช่างน่ารื่นรมย์ สนุกสนานไปจนถึงเขตเมืองหลวง
พระราชาไอโอตา รับฟังรายงานจากเหล่าภูติที่ส่งไปสืบข่าวด้วยความไม่เข้าพระทัย
องครักษ์กลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าไปยังแหล่งของผงฝุ่นลืมตน ส่วนอาเม่ยแห่งแม่ทัพเชมัล กับองครักษ์อ่อนอาวุโสที่ยังมีศักดิ์เป็นพระญาติกำลังมาที่เมืองหลวง
ยังมีร่องรอยที่เดี๋ยวปรากฏขึ้นเดี๋ยวหายไปของแม่ทัพเชมัล กับองครักษ์อื่น ๆ ซึ่งไม่ติดต่อกันทั้งเส้นทาง และช่วงเวลา
ยังมีเหตุก่อนหน้านี้ ที่กลุ่มของเมืองวันเผชิญกับพายุหิมะแล้วมีการกำจัดภูติไปนับสิบตัวในครั้งเดียว ผู้ที่ทำเช่นนั้นต้องเป็นแม่ทัพเชมัลอย่างมิต้องสงสัย แต่กลับไม่พบร่องรอยของแม่ทัพเชมัลหลังจากนั้น นั่นคือเรื่องที่น่าสงสัย
พระราชาฟารัคย่อมไม่วางหมากเช่นนี้
แต่หากเป็นแม่ทัพเชมัล...
.....คนผู้นี้ไม่มีทางวางมือจากงานใหญ่ แต่ก็ย่อมไม่ปล่อยให้คนรักของตน กับองครักษ์ที่ยังเป็นพระญาติเดินทางโดยลำพังเช่นกัน....
.....แล้วแม่ทัพเชมัลอยู่ที่ใด ภูติที่ส่งไปจำนวนมากสูญหายเมื่อเข้าถึงองครักษ์ที่กำลังเดินทางไปหาผงฝุ่นลืมตน หรืออาจจะอยู่ที่นั่น
.....แต่ทางนี้ก็คือคนสำคัญ.....ความคิดสับสนว่าอันใดจริง อันใดเท็จจนรู้สึกหวั่นพระทัย หันไปรับสั่งให้ทหารย้ายที่คุมขังองค์ชายน้อย
พระราชาไอโอตาผู้ประสานผลประโยชน์ของกลุ่มชนเผ่ามาอย่างยาวนาน ก้าวพระบาทลงไปในกับดักที่พระราชฟารัควางไว้อย่างง่ายดาย
หลายวันถัดมา อาเม่ย ต้าซัน และองครักษ์มาจิดเดินทางมาถึงเมืองหลวง เข้าพักอย่างเปิดเผยที่เรือนพักแห่งหนึ่ง ทั้งสามคนเข้าไปในห้องพักชั่วครู่เดียวก็พากันไปที่ตลาด หาซื้อเครื่องเขียนให้กับต้าซันเพื่อจดบันทึก จากนั้นก็ไปอารามเพื่อสอบถามนักบวชเกี่ยวกับภูติ และไปพูดคุยกับผู้ที่เลี้ยงภูติอีกหลายคน
ไปที่นั่น ที่นี่ พูดคุย จดบันทึก และกินอาหารเลิศรส ไม่ได้ต่างไปจากการเดินทางก่อนหน้านี้
พระราชาไอโอตา มีรับสั่งให้ย้ายที่หลบซ่อนองค์ชายน้อยอีกครั้ง เมื่อทอดพระเนตรที่มองผ่านกรอบหน้าต่างออกไปที่พระตำหนักน้อยใหญ่เบื้องหน้า กลับหวั่นพระทัยว่าอีกไม่นานนัก พระตำหนักเหล่านี้จะตกอยู่ในกองไฟ!
ภูติสีเทาหม่น ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าแจ้งข่าวว่า พื้นที่เพาะปลูกพื้นที่ใช้เป็นสารตั้งต้นเพื่อผลิตผงฝุ่นลืมตนถูกผนึกด้วยพลังเวทย์ ชนเผ่าไอ รา และ กี ผู้รับหน้าที่เพาะปลูกพืช ถูกปิดล้อมและตัดขาดด้วยหิมะหนาทึบ ที่หนักกว่านั้นคือ ชนเผ่าทาคาที่ถูกกลบฝังทั้งชนเผ่าด้วยหิมะ!
พระราชาฟารัค! ควบคุมแล้วบังคับให้ยอมแพ้เช่นนี้มีแต่พระราชาฟารัค!
แต่การปิดล้อม หรือผนึกพื้นที่ยังหมายถึงการเปิดช่องทางสำหรับการเจรจา
นั่นแสดงว่า พระราชาฟารัควางแผน และผู้ปฏิบัติคือแม่ทัพเชมัลผู้ที่มิชอบการเจรจาต่อรอง
หรือผู้ที่เดินทางมาเมืองเวกา อาจมีหัวหน้าราชองค์รักษ์บาดารวมอยู่ด้วย เนื่องจากเป็นผู้รับหน้าที่การเจรจาในเรื่องสำคัญมาแล้วหลายครา แต่ภูติและสายลับรายงานข่าวกลับมิเคยเอ่ยชื่อของหัวหน้าราชองครักษ์ผู้นี้
หรืออาจเป็นหัวหน้าองครักษ์รอม อย่างที่มีบางรายงานแจ้งมา
พระราชาไอโอตาพยักหน้าด้วยความพอพระทัย หากผู้เจรจาจะเป็นบาดาหรือรอม จึงเรียกประชุมผู้นำชนเผ่า และเสนาบดีคนสนิท
เมื่อดูจากอุปสรรคในการเดินทาง คาดว่า กลุ่มที่ปิดล้อมชนเผ่าผู้ผลิตผงฝุ่นลืมตนจะต้องใช้เวลาอีกหลายวันจึงจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง พระราชาไอโอตาจึงทรงมองเห็นหนทางที่จะเป็นผู้ชนะจากการเจรจา
แต่การประชุมกับผู้นำชนเผ่าที่เริ่มต้นขึ้นด้วยการก่นด่าพระราชาฟารัคโดยลืมเลือนไปว่า สาเหตุทั้งหมดเกิดจากการค้าของพวกตน ซึ่งแม้จะเป็นการประชุมเร่งด่วนอย่างไม่เป็นทางการ แต่มีภูติเจ้าร่วมการหารือด้วยจำนวนที่มากกว่าคนที่เข้าร่วมการประชุมเป็นเท่าตัว
การประชุมยังไม่ทันจะเข้าถึงแผนการเจรจา จู่ๆ ประตูใหญ่ก็เปิดกว้าง เหล่าภูติต่างพากันบินออกไปทางหน้าต่างฝ่ายตรงข้ามกับประตูด้วยความเร่งร้อน
และคนผู้หนึ่งก้าวเท้าเข้ามา
คนผู้นี้รูปร่างสูงใหญ่ สวมชุดสีน้ำเงิน ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม มิได้ถืออาวุธใด ไม่มีภูติประจำตัว เป็นคนที่พระราชาไอโอตา ตลอดจนทุกคนในห้องนี้ไม่อยากพบเจอที่สุด เมื่อก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่กลางห้องแล้ว เขาจึงคลายเวทย์คุ้มครองตน แต่กลับแผ่พลังเวทย์ที่กล้าแข็งเข้าครอบคลุมทุกคนในห้อง
ขนาดภูติสีเทาซึ่งทำหน้าที่สายสืบหนีหายไปตั้งแต่แม่ทัพเชมัลก้าวเข้ามาในท้องพระโรง ก็มิต้องถามถึงบรรดาทหารยาม และผู้ใช้เวทย์คนอื่นว่าหายไปที่ใด เหตุใดคนกลุ่มหนึ่งจึงเข้ามาประชิดตัวพระราชาได้อย่างง่ายดาย
ง่ายดายจนน่าหวาดกลัวเกินไป
ที่ร่ำลือกันมา ไม่ได้ถึงครึ่งของความรู้สึกของพระราชาไอโอตาในเวลานี้
โดยทั่วไปยามเมื่อคนสำคัญปรากฏตัวขึ้น เหล่าองครักษ์ หรือคนคุ้มกันจะปรากฏตัวขึ้นก่อน เพื่อร้องประกาศถึงความยิ่งใหญ่ของเจ้านาย จากนั้นผู้เป็นนายจึงจะตามเข้ามา
แต่การปรากฏตัวของแม่ทัพเชมัลตรงกันข้าม เพราะแม่ทัพเชมัลเดินนำเข้ามาเป็นคนแรก จากนั้นจึงเป็นเจ้าชายฮัมซา และบรรดาองครักษ์คนอื่น ๆ
พลังอำนาจที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้คาดคิดมาก่อนกดดันให้บรรดาผู้นำชนเผ่า และเสนาบดีทั้งหมดรีบเข้าไปรายล้อมพระราชาไอโอตา ด้วยหวังพึ่งพลังอำนาจ
พระราชาไอโอตามองเจ้าชายฮัมซาแล้วถามขึ้น "มิใช่บาดาหรอกหรือ"
พระองค์ทรงประหลาดพระทัยอย่างยิ่ง เพราะตั้งแต่แรกมา มีรายงานของบรรดาภูติและสายสืบหลายครั้งเกี่ยวกับผู้ใช้เวทย์ในกลุ่มแม่ทัพเชมัล ว่าในกลุ่มนี้มีผู้ที่มีเวทย์ในสายใกล้เคียงแม่ทัพเชมัลรวมอยู่ด้วย แต่ก็ยังสรุปไปว่า อาจเป็นองครักษ์มาจิดผู้เป็นพระญาติ
และเมื่อเจ้าชายมาอยู่ที่เบื้องหน้า พระราชาไอโอตายังมีคำถามต่อไปอีกว่าเจ้าชายฮัมซาเดินทางมาถึงเมืองเวกานานเท่าใดแล้ว แล้วผู้เฒ่าดินอยู่ที่ใด
"มิใช่" แม่ทัพเชมัล กล่าวคำขัดขวางความคิดของพระราชาไอโอตา พร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้กับเสนาบดีและบรรดาคนสนิทของพระราชาไอโอตาทุกคนในห้องนี้
หลายคนมิเคยพบเจอกันมาก่อน แต่แม่ทัพเชมัลกลับกล่าวทักทายครบถ้วนทุกคน จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับพระราชาไอโอตาโดยตรง
"เหตุใดต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่"
พระราชาไอโอตาลอบดึงพลังจากหัวหน้าชนเผ่าที่อยู่ใกล้ที่สุด มาต้านทานแม่ทัพเชมัลไว้ ทำให้หัวหน้าชนเผ่าผู้นั้นไม่อาจยืนได้อย่างมั่นคง เกิดอาการหน้ามืดจนทรุดตัวนั่งลง
"นี่คือเรื่องของพวกเรา พวกเจ้าต่างหากที่เข้ามาสร้างความวุ่นวาย"
"เรื่องใดเล่า เรื่องที่ผงฝุ่นลืมตนทำให้ผู้คนตั้งแต่เมืองเหนือจนถึงเมืองวัน ตั้งแต่เมืองกริลล์ถึงเมืองบาสก์ และเพื่อนบ้านละแวกนี้เชื่องเชื่อ สุขภาพร่างกายถูกทำลายไปทีละน้อย หรือเรื่องที่ท่านลักพาตัวองค์ชายน้อยดาริมมาที่นี่"
"เราคงไม่ทำเช่นนี้ หากเมืองวันไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกเรา"
เมื่อประโยคเดิมวนกลับมาเป็นครั้งที่ 2 แม่ทัพเชมัลมีสีหน้าขัดใจ "พระองค์อาจลืมไป ว่าข้าไม่ถนัดเรื่องเจรจา"
จู่ ๆ อาเม่ย ก็วิ่งจูงมือต้าซัน และองครักษ์มาจิดที่แบกองค์ชายน้อยไว้ที่ด้านหลัง เข้ามาในท้องพระโรง
ประตูท้องพระโรงยังเปิดอยู่ เมื่อได้ยินเสียงโครมครามและเสียงคนร้องตะโกนจากภายนอกว่ามีผู้บุกรุก แล้วทุกคนในห้องนี้หันไปมองที่ประตู ก็พบว่าทั้ง 3 คนก็เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว
"เจอแล้ว อยู่ที่นี่กันนั่นเอง"
เมื่อมาถึง อาเม่ยก็ปล่อยมือทั้ง 2 ข้าง ผลคือต้าซันถึงกับกลิ้งไปกับพื้น ทำให้หัวหน้าองครักษ์รอมต้องรีบพุ่งตัวเข้าไปรับไว้
ขณะที่องครักษ์มาจิดเองก็วิ่งถลาต่อไปด้านหน้าอีกหลายก้าวเพราะหยุดเองมิได้ ดีที่องครักษ์ซันเข้าไปช่วยคว้าตัวไว้ กับมีองครักษ์ซาดานที่ตามมารับองค์ชายน้อยไปนั่งพักที่เก้าอี้
เจ้าชายฮัมซาเข้าไปไต่ถามว่าทั้ง 3 คนมีใครบาดเจ็บหรือไม่
ทั้งต้าซัน องครักษ์มาจิด จนถึงองค์ชายน้อยต่างก็โบกมือว่ามิเป็นไร เพียงแต่คนหนึ่งยังนอนกางแขนกางขาหอบหนัก ๆ อยู่ที่พื้น คนหนึ่งต้องก้มตัวเท้ามือลงกับเข่าด้วยความเหน็ดเหนื่อย ถ้อยคำที่จะพูดตอบยังจุกอยู่แถวใต้ลิ้นปี่ อีกคนหนึ่งที่ถูกพยุงไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยังหน้าซีดทั้งที่เป็นคนที่อยู่บนหลังผู้อื่น
ที่ตั้งใจไว้ก่อนหน้านี้ ว่าจะฟ้องแม่ทัพเชมัลว่าถูกปฏิบัติอย่างไรบ้าง ถึงตอนนี้ก็ยังพูดไม่ออก
ผ่านไปอึดใจหนึ่ง องครักษ์ผู้อ่อนอาวุโสจึงกล่าวขึ้นอย่างยากลำบาก "ได้ยิน มานาน เรื่อง สายลม ของ ของท่านอาเม่ย เพิ่ง ได้ เจอ กับ ตัว" องครักษ์ซันช่วยลูบหลัง ส่งพลังฟื้นฟูร่างกายให้
ขณะที่ต้าซันทำได้แค่โบกมือไปมาอีกครั้ง ส่วนองค์ชายน้อยก็ยังคงพยักหน้าเห็นด้วย
อาเม่ยที่มิได้มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว ยืนอยู่ข้างแม่ทัพเชมัล "ต่อไปคืออันใด"
"ขั้นตอนที่น่าเบื่อหน่ายที่สุด" แม่ทัพเชมัลตอบ
อาเม่ยเบ้หน้า แล้วชี้ไปทางประตู "งั้นน้องไปรอทางโน้น ผ่านขั้นตอนนี้เมื่อใดก็เรียกได้"
เมื่ออาเม่ยเดินไปรอที่ประตู ความกังวลของพระราชาไอโอตาก็เพิ่มขึ้นเป็นสามส่วน เพราะยังมีองครักษ์ซันเดินไปยืนอยู่ข้างกัน ขณะที่องครักษ์คนอื่น ๆ ก้าวไปประจำที่ยืนล้อมบรรดาผู้นำชนเผ่า และเสนาบดี
พระราชาไอโอตาแน่พระทัยเป็นอย่างยิ่งว่าแม่ทัพเชมัลมิได้มาเพื่อเจรจา
"ถ้าเจ้ากล้าพังพระราชวังของข้า ดั่งเช่นที่ทำกับเมืองเหนือ ก็อย่าหวังว่าพวกเราจะคุยกัน"
แต่แรกนั้นประโยคนี้จะยกมากล่าวก็ต่อเมื่อองค์ชายดาริมยังถูกคุมขัง แต่เมื่ออาเม่ยกลับไปช่วงชิงองค์ชายดาริมมาได้แล้วเช่นนี้ การเจรจาต่อรองก็ย่อมเปลี่ยนแปลงไป แต่ที่ยังคงกล่าวดั่งมีความได้เปรียบเช่นนี้ ก็เพราะพอจะคาดเดาขั้นตอนวิธีการของแม่ทัพเชมัลได้
บางที อาจยังพอมีช่องทางที่จะลดความเสียหายได้
แม่ทัพเชมัลเพียงยืนกอดอกอยู่กลางท้องพระโรง คิ้วข้างหนึ่งยกขึ้นสูงเช่นเดียวกับมุมปาก
สีหน้าท่าทางดั่งรอดูว่า พระราชาไอโอตา ยังจะมีสิ่งใดที่นำมาต่อรองได้อีก
พระราชาไอโอตา วัย 50 ชันษาหนักพระทัยอย่างจริงจัง
เรื่องที่ลักพาตัวองค์ชายน้อย ไม่ได้อยู่ในแผนแต่แรก แต่เพราะผู้นำชนเผ่าทาคาเสนอขึ้นเพื่อหวังนำมาใช้ต่อรอง เพื่อมิให้แม่ทัพเชมัลกับพรรคพวกทำลายชนเผ่าหรือพระราชวัง
แต่ยามนี้ ดูท่าว่าจะบรรเทาความเสียหายลงได้ยากยิ่งนัก
เมื่อมองไปรอบตัวก็มิเห็นว่าจะมีผู้ใช้เวทย์ หรือภูติที่เลี้ยงไว้สักตนจะออกมาปกป้อง หรือต่อสู้กับกลุ่มคนจากเมืองวัน พระราชาไอโอตาจึงต้องเลือกที่จะกล่าวคำเพื่อแสดงถึงความจำเป็นบังคับ
"ผงฝุ่นลืมตนที่ทำให้พวกเจ้ามิพอใจอยู่นั้น เดิมเป็นยารักษาโรคของผู้ป่วยหนัก ช่วยให้เขาจากไปอย่างไม่เจ็บปวด แต่สำหรับผู้ที่มีร่างกายแข็งแรงมันก็เป็นเพียงยาที่ทำให้เคลิ้มฝันไปเท่านั้น คิดไม่ถึงว่า มันกลับเป็นที่นิยมไปในอีกทางหนึ่ง ส่วนเรื่องที่มีการค้าขายอย่างกว้างขวางนี้เป็นเรื่องที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน เจ้าก็ทราบว่า เดิมพวกกลุ่มชนเผ่าเลี้ยงสัตว์ก็มักเสพยาจำพวกยาสูบอยู่แล้ว แต่พอมาถึงวันหนึ่งเขาก็กลับเปลี่ยนมาใช้ผงฝุ่นนี้ผสมกับยาสูบ และอื่น ๆ ส่วนพวกเราเอง เมืองเวกา มีชนเผ่านับร้อยอยู่ในปกครอง การรักษาสมดุลอำนาจต้องขึ้นอยู่กับการจัดสรรผลประโยชน์ที่ทุกคนพอใจ"
แม่ทัพเชมัลกอดอกฟัง แล้วถามอย่างตรงไปตรงมา "ตอนที่ไม่มีผงฝุ่นลืมตน พระราชาเวกาพระองค์ก่อนจัดสรรผลประโยชน์อย่างไร"
"นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง การแลกเปลี่ยนค้าขายในเวลานั้นเป็นไปอย่างจำกัด แต่เมื่อชนเผ่ากลุ่มหนึ่งเริ่มมั่งคั่งขึ้น ทุกคนให้ความสนใจ เตรียมพร้อมสำหรับการแย่งชิงบ้านเมืองสับสนวุ่นวาย แต่เมื่อเรากระจายผลประโยชน์ไปแล้วก็สามารถลดทอนเรื่องการต่อสู้แย่งชิงได้ จากนั้นก็กลับเกิดอีกหลายปัญหาตามมา เมื่อพวกเขามีแต่จะเรียกร้องมากขึ้นเรื่อย ๆ"
"ผลประโยชน์ของผงฝุ่นลืมตนมีมากเกินกว่าเจ้าจะคาดคิด! " ผู้เฒ่าจากเผ่าทาคาท้วงขึ้นทันที
ผู้เฒ่าผู้นี้ ยืนอยู่เคียงข้างพระราชาไอโอตา บ่งบอกว่ามีฐานะสูงส่ง
ตั้งแต่แรกที่แม่ทัพเชมัลก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ผู้เฒ่าผู้นี้ก็ส่งรังสีสังหารเป็นความแค้นใจตั้งแต่แรกที่ทราบว่าเกิดเรื่องขึ้นที่ชนเผ่า แต่เมื่อถูกกดดันด้วยพลังเวทย์รุนแรง การที่ฝ่ายแม่ทัพเชมัลอยู่กันพร้อมหน้า ทั้งองค์ชายดาริมก็ได้รับการช่วยเหลือออกมาแล้ว จึงเกิดความแน่ใจ ว่าหากคิดสู้กับแม่ทัพเชมัล วันนี้ในปีหน้าคงเป็นวันระลึกถึงการสูญสลายของชนเผ่าทาคาเป็นแน่
ผู้เฒ่าจากเผ่าทาคาจึงหาหนทางใหม่ เมื่อแม่ทัพเชมัลมิได้มาเพื่อที่จะเจรจา แต่ที่ยังไม่ลงมืออาจเพราะมีเจ้าชายฮัมซาประทับอยู่ที่นี่ และต้องการยกฐานะของเจ้าชายพระองค์นี้
ผู้เฒ่าชนเผ่าทาคาจึงหันไปทางเจ้าชายฮัมซา "พระองค์คงเห็นแล้วว่า เวกาเป็นพื้นดินกว้างใหญ่ มากกว่าครึ่งหนึ่งคือหิมะ ที่เหลือคือความแห้งแล้ง ทรัพยากรที่เรามีเพื่อนบ้านก็มีเช่นกัน พ่อค้าจึงไม่นิยมเดินทางผ่าน แม้จะรักเสรีสักเพียงใดแต่การติดต่อค้าขายและสื่อสารก็เป็นสิ่งสำคัญ นานวันไปพวกเราก็พบว่าเรายากจนยิ่งนัก แต่การค้าผงฝุ่นลืมตนนี้ทำให้พ่อค้ากลับมาอีกครั้ง เมื่อพวกเรามีรายได้ที่ดี ก็จัดสรรให้กับชนเผ่านับร้อยมีชีวิตที่ดีขึ้น"
เจ้าชายฮัมซาเลิกคิ้วขึ้นสูงหันไปมองกลุ่มผู้เฒ่าที่มีจำนวนไม่ถึง 10 คนในห้องนี้
ผู้เฒ่าจากชนเผ่ากีที่อยู่ในห้องนี้เช่นกัน รีบอธิบายต่อ "พวกเราเป็นตัวแทน ก็อย่างที่ทราบว่าการเดินทางลำบาก ผู้ที่มาได้ก็เร่งรีบมากัน"
"ท่านคือผู้ที่ทำให้เกิดพายุหิมะนั่น" แม่ทัพเชมัลถามขึ้น
"ย่อมมิใช่" ผู้เฒ่ากีตอบ "การทำให้เกิดหิมะโดยไม่มีหิมะทำไม่ได้"
.....แต่คือการนำหิมะจากที่อื่นมา ...
องครักษ์ราดีก็มีความสามารถเช่นนี้ ชายหนุ่มผิวสีเข้มผิดจากผู้อื่นพยักหน้าช้า ๆ
มีความเข้าใจกันบางอย่างเกิดขึ้นในระหว่างกลุ่มผู้ใช้เวทย์ทั้ง 2 ฝ่ายและทำให้เกิดความเงียบงันตามมา
"เชมัล เรื่องลักพาตัวองค์ชายเรายอมรับผิด เพียงแต่เรื่องที่จะให้เลิกค้าผงฝุ่นโดยเด็ดขาด เราทำไม่ได้"
มีเสียงระเบิดเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นด้านนอก ตามมาด้วยเสียงไฟ และเสียงร้องของทหารว่าไฟไหม้
เมื่อครู่ยังมีอาเม่ยกับองครักษ์ซัน และซาดานยืนอยู่ตรงประตู แต่ตอนนี้ทั้ง 3 คนไม่อยู่แล้ว
แม่ทัพเชมัลเบี่ยงตัวแล้วผายมือให้ทุกคนในห้องนี้ออกไปดูด้วยตาตนเอง ว่าเกิดเหตุใดขึ้นที่ด้านนอก
หลายคนพากันออกไป เว้นแต่แม่ทัพเชมัลกับพระราชาไอโอตา
ขณะที่เจ้าชายองค์รัชทายาท และเจ้าชายหลายพระองค์ของเวกาเดินสวนเข้ามาในห้อง แล้วพากันหยุดเท้าเมื่อเห็นแม่ทัพเชมัล
ทั้ง 2 ฝ่ายต่างก้มศีรษะให้กันเพียงเล็กน้อย จากนั้นการเจรจาจึงดำเนินต่อไป
พระราชาไอโอตายังคงพยายามเจรจา "เชมัล เรื่องลักพาตัว เจ้าลงโทษเรียกค่าชดใช้ได้เต็มที่ เรายอมจัดทาสไปชดใช้ยังได้ แต่อย่าทำลายที่นี่ ยิ่งไม่อาจทำลายการค้า มิฉะนั้น เราจะถือว่าเจ้าบุกรุกและจะประกาศสงคราม เจ้าควรเข้าใจว่าคนที่เคยเป็นผู้รับ หากวันหนึ่งมิได้รับ หรือได้รับน้อยลงไป พวกเขาสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างรุนแรง ดังนั้นเราสามารถระดมกำลังพลไปโจมตีเจ้าได้อย่างง่ายดาย"
แม่ทัพเชมัลกลับส่ายหน้า "พระองค์ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าข้ามิได้มาเพื่อต่อรอง ข้ามาที่นี่เพื่อคนของเมืองวัน เมืองเหนือ เมืองกริลล์ เมืองบาสก์ และเมืองที่อยู่ห่างไกลออกไป ที่ได้รับความทุกข์เพราะการค้าของท่าน"
เสียงภูติหลายตัวกรีดร้องประสานขึ้นที่ด้านนอกหน้าต่างของท้องพระโรง
พระราชาไอโอตาเข้าพระทัยข้อความที่ภูติส่งมา
เรื่องที่พูดคุยกันเมื่อครู่ ก่อให้เกิดความเสียหายในพื้นที่ห่างไกลอย่างรวดเร็ว แม้จะแน่ใจว่านี่คือสิ่งที่วางแผนไว้ล่วงหน้า แต่พระราชาไอโอตาก็ยังเชื่อว่า แม่ทัพเชมัลสามารถสั่งการในพื้นที่ห่างไกลได้แม้จะยืนอยู่ในที่นี้ก็ตาม
"เจ้าสั่งการทำลายโรงงาน แหล่งเพาะปลูกทั้งหมดนั่น"
แม่ทัพเชมัลยิ้มพลางส่ายหน้าให้กับความคิดของอีกฝ่าย
...ใครจะทำเช่นนั้นได้....
"ข้าเพิ่งกล่าวกับท่านไป ว่าผู้ที่เดือดร้อนเพราะผงฝุ่นนี้มีมากมายนัก และเมืองต่าง ๆ เหล่านี้ก็ล้วนมีผู้ครองเวทย์ ท่านประสานผลประโยชน์ ด้วยการทำร้ายผู้อื่น ผู้อื่นย่อมไม่เว้นท่านไว้ ข้าหรือพระราชาฟารัค จะไปสั่งการผู้ครองเวทย์ของเมืองต่าง ๆ ได้อย่างไร"
"แต่เจ้า.."
"ข้าก็แค่ออกหน้า เป็นตัวหลอกล่อให้ท่านสารภาพเรื่องผงฝุ่นลืมตนและเรื่องลักพาคน ซึ่งก็จริงอยู่ที่พระราชาฟารัคทรงวางแผนจัดการซึ่งได้รับความร่วมมือจากหลายเมือง ส่งคนมาช่วยจัดการให้ ส่วนเรื่องชดใช้ที่ท่านว่า ท่านได้ชดใช้แน่นอน องค์ชายดาริมมิใช่บุคคลธรรมดา ท่านควรเตรียมทรัพย์ไว้มากสักนิด"
เมื่อแม่ทัพเชมัลกล่าวถึงตอนนี้ ก็ยังได้ยินเสียงระเบิดที่ด้านนอกก็ดังขึ้นมาอีกหลายครั้ง
....จบตอนที่ 4....
จินตนาการภาพอาเม่ยเข้ามาขวางการเจรจาไม่ออก ก็คิดถึงท่าวิ่งของอาราเร่ก็ได้ฮะ มาแบบเดียวกันเลย 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
