น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 56.2บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นที่แสนอบอุ่นนั้นค่อนข้างจะอึดอัดและกดดันไม่น้อย แม้จะมีคนอยู่ในห้องด้วยกันถึงสามคนแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ศรัณย์ได้แต่นั่งนิ่งๆ มือประสานกันเอาไว้รู้สึกหายใจไม่ค่อยคล่องนักในบรรยากาศแบบนี้
“ฉันรู้เรื่องของเธอมาจากลูกชายของฉันแล้ว” เป็นพ่อตรัยที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบนั้น แต่ความอึดอัดก็ไม่ได้เบาบางลงเลย
“ผม… ผมขอโทษครับ” ศรัณย์ยกมือไหว้ “ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำกับลูกสาวของคุณมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย ผมรู้ว่าต่อให้ผมพูดยังไงก็คงไม่ได้ทำให้ตัวเองดูดีขึ้น แต่ผมรู้สึกผิดจริงๆ ผมรักพราวแต่เพราะผมเห็นแก่ตัวถึงได้ทิ้งพราวไปแบบนั้น”
“ลูกสาวฉันพลาดเองที่ไปหลงรักคนอย่างเธอ ฉันเตือนเท่าไหร่ ว่าเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง” ตรัยว่าให้ศรัณย์ได้แต่เงียบยิ่งกว่าเก่า “แต่ถึงแบบนั้นฉันก็รักลูกสาวของฉันมาก จนฉันนึกเสียใจว่าถ้าฉันไม่บีบบังคับลูกสาวของฉัน ทุกวันนี้ฉันก็คงจะมีความสุขมากกว่านี้”
“ผมขอโทษ… ที่ทำให้น้องกันต์ไม่มีพ่อกับแม่แท้ๆ ที่คอยเลี้ยงดู”
“ผิดแล้วละ” คำพูดนั้นทำให้ศรัณย์ชะงักไป มองตามสายตาของตรัยที่มองไปยังรูปที่วางอยู่บนตู้โชว์ รูปของน้องกันต์ที่ถ่ายร่วมกับคินและพัทธ์ ทุกคนกำลังยิ้มกว้างอย่างมีความสุข “น้องกันต์มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีคนที่รักและดูแลเขาได้ดียิ่งกว่าพ่อแม่แท้ๆ เสียอีก”
“ผมรู้ครับ ว่าผมคงยังไม่สามารถเป็นพ่อที่ดีได้ แต่ผมก็อยากจะดูแลน้องกันต์ เลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุด” ศรัณย์ว่าเจตนารมณ์ของตน
“เลยคิดจะพาหลานของฉันไปอยู่ด้วย โดยไม่คิดถึงจิตใจของคนที่เลี้ยงเขามา ไม่คิดถึงจิตใจของหลานฉันเลยอย่างนั้นนะเหรอ” คนที่อายุมากกว่าถาม
เขากับภรรยาไปต่างประเทศด้วยกันมา และพอกลับมาถึงประเทศไทยก็หอบเอาของฝากมาถึงบ้านลูกเขย มีทั้งขนม และของเล่นสำหรับหลานชาย แต่เมื่อมาถึงมีเพียงใบหน้าที่อมทุกข์ของลูกชาย แม้ว่าพัทธ์จะแสดงสีหน้าให้เป็นปกติ แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่ย่อมมองออก อีกทั้งยังไม่เห็นหลานชายสุดที่รักวิ่งออกมาหา ก็ยิ่งมั่นใจว่ามีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน
พอได้รู้เรื่องทุกอย่างคราแรกเขารู้สึกโกรธและไม่พอไม่ใจเป็นอย่างมาที่พัทธ์ยอมให้น้องกันต์มาอยู่กับคนที่ทิ้งเมียทิ้งลูกไปแบบนั้น แม้พัทธ์จะยืนยันหนักแน่นว่าศรัณย์รักและอยากดูแลน้องกันต์จริงๆ ก็ตาม แต่ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาเขาก็ไม่มีทางเชื่อ อีกทั้ง… เขารู้สึกว่ายังมีอะไรมากกว่านั้น เรื่องที่พัทธ์ไม่ยอมบอกกับเขา
“ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ ผมเชื่อว่าคุณพัทธ์รักน้องกันต์เหมือนลูกตัวเองจริงๆ แต่ผมแค่อยากดูแลลูกของผม อยากเลี้ยงดูเขา อีกอย่าง… น้องกันต์เป็นลูกชายคนเดียวของผม ผมอยากให้เขา… เป็นผู้ชายปกติ” ศรัณย์รีบแย้งทันที ก่อนจะอธิบายเหตุผลเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
ทว่า… คนฟังกลับรู้สึกหน้าตึงขึ้นมาทันที “เธอกำลังหาว่าลูกชายฉันไม่ปกติอย่างนั้นเหรอ!!!”
“ผมไม่เคยคิดรังเกียจอะไรเลยนะครับ แต่ผมก็อยากให้น้องกันต์เป็นเด็กผู้ชายปกติ โตมามีครอบครัว มีคนรัก มีลูก ผมอยากให้น้องกันต์เป็นแบบนั้น แบบที่ผมไม่สามารถเป็นได้”
“แล้วลูกชายของฉันไม่ปกติตรงไหน ต้องเทียบกันไหมกับเธอที่เป็นผู้ชายปกติกับลูกชายของฉันที่มีคนรักเป็นผู้ชาย ใครที่ดูแลหลานของฉันได้ดีกว่ากัน เธออย่าพูดว่าตัวเธอไม่มีโอกาส เธอเลือกที่จะทิ้งโอกาสนั้นไปพร้อมกับที่ทิ้งลูกสาวของฉันและลูกของตัวเองไป”
ศรัณย์ได้แต่นิ่งเงียบ และนั่งฟังในสิ่งที่ตรัยพูดต่อไปเรื่อยๆ “ฉันต่างจากเธอตรงไหน ฉันเป็นพ่อคนที่มีลูกชาย แม้ในตอนแรกฉันเองก็ไม่ชอบใจกับสิ่งที่พัทธ์เป็น แน่นอนว่าลูกชายตัวเองใครๆ ก็อยากให้เขามีครอบครัว มีลูกมีหลานให้ แต่ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันเสียใจไหมกับสิ่งที่พัทธ์เป็น ฉันบอกเลยว่าไม่”
ตรัยมองคนตรงหน้าที่ยังคงนั่งเงียบ “คุณค่า ความดี มันไม่ได้วัดกันที่เขาจะชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย มันจะมีอะไรสำคัญไปกว่าความสุขของลูกตัวเอง! เธอรักลูกตัวเองจริงหรือแค่ปากพูด”
“ผม…”
“ถ้าเธอรักลูกเธอจริง ต่อให้เขาโตขึ้นไปเป็นแบบไหนเธอก็จะรัก! ไม่ใช่มาขีดเส้นและบังคับให้เขาเป็น แบบนั้นมันก็เหมือนเป็นการฆ่าลูกตัวเอง!!” “น้องกันต์ไม่เหมือนเด็กคนอื่น น้องกันต์เป็นเด็กฉลาด แต่เขาก็ชอบอะไรไม่เหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆ ไป เขาชอบตุ๊กตามากกว่าหุ่นยนต์อย่างเด็กผู้ชาย” เป็นแม่ณีที่นั่งเงียบอยู่ตลอดพูดขึ้นบ้าง เธอส่งยิ้มอบอุ่นให้กับศรัณย์ก่อนจะพูดต่อ “รู้ไหมว่าทำไม”
ศรัณย์ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ตุ๊กตาหมีคือของขวัญชิ้นแรก ชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้ายที่พราวซื้อให้น้องกันต์ เพราะหลังจากนั้นเธอก็จากไป พัทธ์สอนให้น้องกันต์รักตุ๊กตาตัวนั้น ผูกผันกับตุ๊กตาตัวนั้นเพื่อที่จะได้ระลึกถึงแม่เสมอ แม้น้องกันต์จะยังเด็ก ยังไม่รู้และไม่เข้าใจ แต่น้องกันต์ก็รักตุ๊กตามาก”
คำพูดของแม่ณีทำให้ศรัณย์สะอึกไปทันที นึกย้อนไปถึงคืนที่น้องกันต์ร้องไห้เพื่อที่จะนอนกอดตุ๊กตา น้องกันต์ไม่ได้ชอบตุ๊กตาหมีเพราะอาจจะมีนิสัยแบบผู้หญิง แต่น้องกันต์ชอบตุ๊กตาหมีเพราะมันคือของขวัญของแม่…
“ผม…” ศรัยณ์ถึงกับพูดอะไรไม่ออก นอกจากนิ่งเงียบและจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ทั้งพ่อตรัยและแม่ณีก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ปล่อยให้คนตรงหน้าคิดทบทวนทุกอย่างอยู่ในใจ
“ถ้าเธอไม่มั่นใจว่าพัทธ์จะดูแลลูกของเธอได้ดีหรือเปล่า ก็ลองขึ้นไปดูบนห้องนอนของน้องกันต์ดูเอง” พ่อตรัยพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะชักชวนให้ภรรยาของตนขึ้นไปดูหลานด้วยกัน
เสียงร้องไห้ของน้องกันต์ดังลอดออกมานอกห้องจนสองตายายต้องรีบเดินเข้าไป พัทธ์นั่งกอดปลอบน้องกันต์อยู่บนเตียง ซึ่งใบหน้าน่ารักของเจ้าตัวเล็กนั้นแดงก่ำไปหมดเพราะร้องไห้ไม่หยุด ดูแล้วน่าสงสาร
“คิน น้องกันต์เป็นยังไงบ้าง” พ่อตรัยส่งเสียงถาม
นคินทร์ที่กำลังดูรายชื่อยาแก้ไข้ของน้องกันต์อยู่กับหมอชลนั้นหันมาหาก่อนจะตอบ “ไข้สูงทีเดียวครับ น่าจะเพราะโดนละอองฝน แต่หมอชลจดรายชื่อยาแก้ไข้มาให้ผมแล้ว เดี๋ยวให้รุ่นน้องที่ร้านยาเอามาให้ครับ ที่หมอเอามามีไม่ครบทุกตัว”
“ขอบใจมากนะหมอ มาดูให้ถึงที่บ้านเลย” แม่ณีหันมาพูดกับหมอชล
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมกับคินเป็นเพื่อนสนิทกัน กับน้องพัทธ์น้องกันต์ก็รู้จักกันพอสมควร เรื่องแค่นี้เองครับ ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับต้องเข้าโรงพยาบาลต่อ” หมอชลพูดก่อนจะเอ่ยลาแล้วยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสองคน
“วิธีดูแลกูไม่ต้องบอกแล้วมั้ง ยังไงถ้าอีกสองสามวันอาการไม่ดีขึ้นก็พาไปโรงพยาบาลนะมึง” หมอชลหันกลับไปพูดกับเพื่อนรัก ยกมือขึ้นตบไหล่เบาๆ สองสามทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยกมือห้ามตอนที่คินทำท่าจะเดินตามมาส่ง
เมื่อเห็นหมอชลเดินลงไปชั้นล่างแล้วคินก็เดินไปที่เตียงนอนของน้องกันต์ นั่งลงข้างๆ พัทธ์ที่กำลังอุ้มลูกเอาไว้อยู่ โดยมีคุณตาคุณยายช่วยกันปลอบ
“พ่อ… อึก พ่อคิน…” พอน้องกันต์เห็นพ่อคินก็ผละจากอกคุณมัมมาหาทันที
คินรับน้องกันต์มาอุ้ม เช็ดน้ำตาที่เปื้อนหน้าออกให้อย่างเบามือ “ไม่ร้องแล้วนะครับคนเก่งของพ่อคิน ไม่ร้องแล้วนะ”
“น้อง… อึก น้องกันต์คิด ฮือ… น้องกันต์คิดถึงพ่อคิน อึก คิดถึงมัมด้วย น้องกันต์คิดถึง…” น้องกันต์ร้องไห้ไปพูดไปสะอื้นไป
“พ่อคินกับมัมก็คิดถึงน้องกันต์เหมือนกันครับ”
“ท… ทำไม ฮือ… อึก ทำไมมัมไม่ อึก ไม่ไปรับน้องกันต์ น้องกันต์คิดถึง ฮืออ… น้องกันต์อยากกล้บ อึก บ้าน…” คำพูดของเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาแต่สะท้อนเข้าไปในอกของคนฟัง ให้ทั้งคินและพัทธ์เจ็บข้างในหัวใจ น้ำตาของพัทธ์เออคลอทันทีที่ได้ยิน
“มัมขอโทษครับคนเก่ง มัมขอโทษนะ” พัทธ์ยกมือขึ้นลูบผมของน้องกันต์ พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
คำพูดของน้องกันต์ไม่ได้มีผลแค่กับคินและพัทธ์ แต่ยังรวมไปถึงศรัณย์ที่เดินเข้ามาในห้องพอดี
“น้องกันต์ อึก… คิดถึงมัม คิดถึงพ่อคิน ฮืออ… คิดถึง…” น้องกันต์สะอึกสะอื้นไม่หยุด ร้องไห้ไปพูดไปจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“มัมขอโทษครับ มัมขอโทษ มัมขอโทษนะครับน้องกันต์” พัทธ์ได้แต่พูดคำนี้ เพราะเขาเองที่ทำใจแข็งไม่ยอมไปหาน้องกันต์ กลัวว่าจะทนไม่ได้ที่จะต้องแยกกับน้องกันต์อีกจนลืมนึกไปว่าน้องกันต์ยังเด็ก ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาหวังดีและทำลงไป
“น้อง อึก… น้องกันต์จะอยู่กับมัม… อยู่กับพ่อคิน…”
“ครับ อยู่ด้วยกันนะ อยู่กับพ่อคินอยู่กับมัมแล้วก็คุณตาคุณยายด้วยดีไหมครับ” คินพูด รับผ้าจากแม่ณีมาเช็ดน้ำตาให้น้องกันต์
เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับทันที
“ส สัญญา อึก… สัญญานะ ไม่ทิ้งน้องกันต์… แล้วนะ” “สัญญาครับ” ทั้งคินและพัทธ์แทบจะพูดออกมาพร้อมกัน
“ไม่ร้องแล้วนะหลานตา ตามีของเล่นมาฝากเยอะแยะเลยนะอยากได้ไหม” พ่อตรัยยื่นมือไปลูบผมน้องกันต์ พอเห็นว่าหลานสุดที่รักพยักหน้ารับก็พูดต่อ “ถ้าอยากได้ก็หยุดร้องไห้ก่อนนะ”
“อึก… หย หยุกแล้ว…”
คินกับพัทธ์ปลอบน้องกันต์อยู่นานกว่าน้องกันต์จะหยุดร้องไห้ แล้วพอหยุดร้องไห้เจ้าตัวเล็กก็หลับแทบจะทันที คินจึงลุกไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ ส่วนพัทธ์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้น้องกันต์
“เดี๋ยวพ่อกับแม่ดูน้องกันต์ให้เอง เราสองคนไปคุยกับเขาก่อนไป”
“ครับพ่อ…” พัทธ์รับคำคนเป็นพ่อ ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกจากห้องนอนของน้องกันต์ลงไปที่ชั้นล่าง
ในห้องนั่งเล่นศรัณย์นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาเดินลงมาก่อนหน้าพัทธ์และคินไม่นาน พอลงมาถึงเขาก็ได้แต่นั่งนึกทบทวนทุกอย่างอยู่ในใจ…
“คุณศรัณย์…” พัทธ์ส่งเสียงเรียก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับศรัณย์ มีคินนั่งอยู่ข้างๆ
ความเงียบโรยตัวอยู่ชั่วอึดใจ พัทธ์เริ่มลังเลและไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรก่อนดี และก็เป็นศรัณย์ที่ทำลายความเงียบนั้นลง
“น้องกันต์เป็นยังไงบ้างครับ”
“ไข้สูงทีเดียวครับคงเพราะโดนฝนหรือไม่ก็ละอองฝน แต่หมอก็จัดยาเอาไว้ให้แล้วละครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก แต่ก็ต้องคอยดูแลคอยเช็ดตัวเพื่อลดไข้ให้” เป็นคินที่เอ่ยตอบคำถามนั้นแทนคนรัก
ศรัณย์ยิ้มบาง ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่น้องกันต์ไม่เป็นอะไรมานัก ความหนักอึ้งภายในใจลดลงไปหนึ่งอย่าง “ค่อยยังชั่ว… ผมทำอะไรไม่ถูกเลยตอนน้องกันต์ร้องไห้…”
“เวลาป่วยน้องกันต์ค่อนข้างงอแงครับ รับมือยาก” พัทธ์ตอบ
“แต่คุณพัทธ์ก็รับมือกับน้องกันต์ได้…”
“เพราะผมอยู่กับน้องกันต์มาตั้งแต่น้องกันต์เกิด…” พัทธ์ตอบกลับไป และก็เป็นคำตอบที่ทำให้เกิดความเงียบอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นพัทธ์เองที่เลือกที่จะทำลายความเงียบนั้น
“คุณศรัณย์ครับ… เรื่องน้องกันต์… คือผม…”
“น้องกันต์อยู่กับผมมาสามวัน…” ศรัณย์พูดขึ้นแทนเมื่อพัทธ์นิ่งเงียบไป “ผมรู้สึกดีมาก มีความสุขที่สุดแต่ผมก็รู้ดีว่ามันยังไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เพราะต่อให้น้องกันต์เล่นกับผม ยิ้มให้ผม เรียกผมว่า ‘พ่อ’ แต่คนที่น้องกันต์ต้องการก็ไม่ใช่ผม แต่เป็นคุณสองคน”
พัทธ์กับคินได้แต่นิ่งเงียบและฟังในสิ่งที่ศรัณย์พูด “เรื่องของผมกับน้องกันต์มันคงต้องใช้เวลามากกว่านี้… ถ้าจากนี้ไปผมขอแวะมาหาน้องกันต์ที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ จะได้ไหมครับ”
“ครับ?!”
“ผมรักน้องกันต์จริงๆ แม้จะเพิ่งเจอแต่ผมก็รักมากๆ แต่เพราะผมรักน้องกันต์ผมถึงไม่อยากทำลายความสุขของลูก” ศรัณย์พูดต่อ ใบหน้าของเขาแม้จะยิ้มแต่ทว่า… ดวงตาของเขากำลังเศร้าหมอง “ผมทนไม่ไหวจริงๆ ที่เห็นน้องกันต์ร้องไห้แล้วบอกว่าคิดถึงพ่อคินคิดถึงมัม คิดถึงบ้าน ผมทำลายความสุขของลูกตัวเองไม่ได้”
“คุณศรัณย์…”
“น้องกันต์รักบ้านหลังนี้ น้องกันต์ร้กคุณสองคน ถึงในอดีตผมจะเลวที่ทิ้งพราวไป แต่ผมไม่อยากเป็นคนเลวซ้ำสองที่ทำลายครอบครัว… ผมขอมาหาน้องกันต์บ่อยๆ แทนได้ไหมครับ”
“ด ได้ครับ… คุณศรัณย์สามารถมาหาน้องกันต์ได้ตลอดเลยครับ” พัทธ์พยักหน้าและพูดยืนยัน
ศรัณย์ส่งยิ้มให้ทั้งสองคนก่อนจะลุกขึ้นยืน “ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ ให้น้องกันต์พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ แล้วผมจะมาเยี่ยมลูกใหม่ ขอตัวนะครับ…”
“เดี๋ยวผมไปส่งครับ” คินพูดก่อนจะเดินตามศรัณย์ออกไปนอกบ้าน ยืนส่งเขาจนกระทั่งรถของศรัณย์ขับออกไปจึงได้เดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง
ชายหนุ่มเดินไปหาคนรักที่ยังนั่งอยู่ที่โซฟา ยกมือขึ้นลูบผมของพัทธ์ อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตาก่อนจะโผมากอดเอวของเขาเอาไว้แน่น
“อึก… พี่คิน ฮือ… พี่คิน…”
“ร้องไห้ทำไมครับ หือ…” คินถาม กระชับกอดอีกคน
“พัทธ์… พัทธ์ดีใจแล้วก็เสียใจ อึก… พัทธ์ดีใจที่น้องกันต์จะไม่ไปไหนอีกแล้ว อึก… ต แต่พัทธ์ก็เสียใจ ท ที่… ทำให้ลูกเสียใจ…” พัทธ์ได้แต่บอกเสียงสะอื้น
ความรู้สึก ภาพยามที่น้องกันต์ร้องไห้และบอกว่าคิดถึงบ้าน ตอนที่บอกว่าเขาทิ้ง มันยังติดแน่นอยู่ในความคิด
“ไม่ร้องไห้นะคนเก่งของพี่คิน ไม่ร้องแล้วนะครับ” คินโยกตัวนิดเหมือนจะกล่อมปลอบคนที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็กๆ ให้หยุดร้อง “จากนี้ไป… พี่ พัทธ์แล้วก็น้องกันต์จะอยู่ด้วยกันไปตลอดเลยดีไหมครับ เราสองคนจะช่วยกันดูแลน้องกันต์ให้เขาเติบโตขึ้น และคอยมอง คอยสนับสนุนน้องกันต์จนเขาประสบความสำเร็จ ดีไหมครับ”
คนที่ซุกหน้าอยู่กับหน้าท้องของนคินทร์พยักหน้ารับ กระชับแขนที่โอบรอบเอวของอีกฝ่ายแน่นขึ้น “ครับ… อยู่ด้วยกันนะครับ…”
“ครับผม สัญญาเลยครับ ปะ… ขึ้นไปหาลูกกันดีกว่า จะได้ให้พ่อกับแม่พักผ่อนบ้าง” คินผละออกยกมือปากคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของคนรักออกให้ แนบริมฝีปากลงกับหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน
“เขากลับไปแล้วเหรอ” พ่อตรัยเอ่ยถามเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้อง
“ครับ กลับไปแล้ว” พัทธ์ตอบ
“แล้วว่ายังไงบ้างลูก คุยกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เป็นแม่ณีที่เอ่ยถามต่อ
พัทธ์พยักหน้ารับ “ครับ คุยกันเรียบร้อยแล้ว พ่อกับแม่ไปพักก่อนเถอะครับ เดินทางกันมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวผมกับพี่คินคอยดูน้องกันต์เอง”
ผู้ใหญ่ทั้งสองคนพยักหน้ารับก่อนจะพากันเดินออกจากห้องนอนของน้องกันต์ไปที่ห้องนอนอีกห้อง ในห้องนอนของน้องกันต์จึงเหลือเพียงแค่คิน พัทธ์และน้องกันต์
พัทธ์เดินไปที่เตียง ขยับไปนอนลงข้างๆ ลูกชายสุดที่รักพร้อมกับรั้งน้องกันต์ที่ยังนอนหลับสนิทเข้ามากอดเอาไว้ ส่วนคินก็เดินไปนอนอีกฝั่งของเตียง รั้งให้สองแม่ลูกมานอนหนุนแขนของตนเอาไว้
ก้มลงจูบหน้าผากของน้องกันต์และเลยไปจูบหน้าผากของพัทธ์ก่อนจะผละออก
“จากนี้ไปพัทธ์จะไม่เจ็บ… ไม่เสียใจอีกแล้วใช่ไหมครับพี่คิน”
“ครับ จากนี้ไปพัทธ์จะไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว”
“พัทธ์รักน้องกันต์ รักเหมือนลูกแท้ๆ ของพัทธ์”
ฝ่ามือหนาที่อบอุ่นยื่นมาลูบผมนุ่มของพัทธ์ “พี่รู้”
“พัทธ์จะไม่ทำให้น้องกันต์เสียใจอีกแล้ว…”
“ครับ พี่ก็จะไม่ทำให้ทั้งพัทธ์แล้วก็น้องกันต์เสียใจ”
พัทธ์เงยหน้ามองเจ้าของท่อนแขนที่ให้เขากับลูกหนุนนอน “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ พัทธ์เสมอนะครับ ขอบคุณที่รักพัทธ์แล้วก็น้องกันต์นะครับพี่คิน”
“ด้วยความยินดีครับ… คุณมัม…” .
.
.
“เพราะพี่เองก็รักพัทธ์และน้องกันต์มากเช่นกัน”************************************************
มีใครเสียน้ำตาให้กับตอนจบนี้ไหมคะ น้องกันต์ร้องไห้ใหญ่เลย น่าสงสารน้อง... เนื้อหาของเรื่องจบแล้วนะคะ จบแค่ตรงนี้แหละจ้า แต่จะยังมีบทส่งท้ายอยู่อีกหน่อย เอาไว้จะมาอัพให้อ่านนะคะ ส่วนตอนพิเศษของเรื่องมีทั้งหมด 12 ตอนค่ะ ไม่มีลงในเว็บนะคะ ทั้ง 12 ตอนนี้จะอยู่ในเล่มพิเศษของเรื่องนี้ค่ะ
ซึ่งตอนพิเศษทั้ง 12 ตอนนั้นมี...
1. สวัสดีปีใหม่ (รวม) 2. หมอขี้หึง (ชลพฤกษ์)
3. เดทของปาติชิเย่ (คินพัทธ์) 4. เดทของหมอ (ชลพฤกษ์)
5. คิดถึง (ชลพฤกษ์) 6. เซอร์ไพรส์ล่ม (ชลพฤกษ์)
7. เพื่อนกันวันวาน (รวม) 8. วาเลนไทน์ (คินพัทธ์)
9. เมาเป็นเหตุ (ชลพฤกษ์) 10. ดิสนีย์แลนด์ (คิน พัทธ์ น้องกันต์)
11. น้องสาวคนใหม่ (คิน พัทธ์ น้องกันต์) 12. จุดเริ่มต้น (น้องกันต์)
ใครอยากอ่านตอนพิเศษแบบเต็มๆ ก็... แวะไปสั่งจองนิยายเรื่องนี้กันนะคะ ^^
+++ รายละเอียด เปิดจองรวมเล่ม My Mom ; รักของมัม น้องกันต์จัดให้ +++
ขอแจ้งเรื่องการอัพนิยายสักนิดหนึ่งค่ะ ตั้งแต่วันที่ 29 ต.ค. – 6 พ.ย. ฟางมีออกบูธงาน “บ้านและสวน” ที่อารีน่า ค่ะ ออกทุกวันตั้งแต่ 9.00 – 21.00 น. กว่าจะกลับถึงหอ 4 – 5 ทุ่มแน่นอนค่ะ เพราะฉะนั้น ช่วงที่ออกบูธฟางของดอัพนิยายนะคะ เจอกันอีกทีก็หลังวันที่ 7 – 8 พ.ย. เลยนะ ขอพักหน่อยค่า เพราะออกบูธทุกวันไม่มีวันหยุด คาดว่าเหนื่อยแน่ๆ เพลียแน่ๆ ค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งฟางไปไหนนะคะ
อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์นะคะ คอมเมนต์กันหน่อยนะ อย่าเงียบค่ะ ใจไม่ดีเลยยยยย
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้น้องกันต์นะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808721 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก