น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 54.2พัทธ์ผมนั่งดูน้องกันต์กับคุณศรัณย์เล่นกันอยู่ที่สวนหน้าบ้าน ข้างๆ ผมก็มีพี่คินนั่งอยู่ด้วย ดูท่าน้องกันต์กับคุณศรัณย์จะสนิทสนมกันเร็วกว่าที่ผมคิด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลึกๆ ในใจของน้องกันต์เฝ้ารอคนที่เป็นพ่อแท้ๆ ของเขามาตลอดหรือเปล่า
พี่คินบอกกับผม... ว่าถึงแม้น้องกันต์จะเรียกพี่เขาว่าพ่อ แต่น้องกันต์ก็คงรู้ว่าจริงๆ แล้วพี่คินไม่ใช่พ่อแท้ๆ และนั่นคือช่องว่างเล็กๆ ที่แทบมองไม่เห็นของพี่คินกับน้องกันต์
“พัทธ์คิดจะบอกพ่อกับแม่เรื่องนี้หรือเปล่า” พี่คินถามขึ้นมาให้ผมหันกลับไปมองพี่เขาก่อนจะเบนสายตาไปที่คุณศรัณย์และน้องกันต์ที่กำลังเล่นกันอยู่
ผมคิดหนัก... ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ก็คงต้องบอกครับ แต่คงเป็นหลังจากที่พ่อกับแม่กลับมาก่อน”
ตั้งแต่เมื่อวันก่อนพ่อกับแม่ผมบินไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันกว่าจะกลับก็ปลายเดือนเลย ผมตั้งใจว่าหลังจากที่พ่อกับแม่กลับมาก็จะเข้าไปคุยเรื่องคุณศรัณย์ ไม่รู้ว่าพ่อจะยังไม่ชอบใจเขาอยู่หรือเปล่า ถึงแม้เมื่อก่อนเขาจะทำตัวได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่วันนี้... วันที่ผมเห็นเขาอยู่กับน้องกันต์ ผมคิดว่าเขาสามารถเป็นพ่อที่ดีได้
“ดีแล้วละ” พี่คินเลื่อนมาจับมือของผมเอาไว้ “แล้วเรื่องที่คุณศรัณย์จะขอน้องกันต์ไปเลี้ยงพัทธ์คิดว่ายังไง”
ผมรู้สึกว่าตัวของผมกระตุกไปตอนที่ได้ยินคำถามนั้น และรู้สึกว่าพี่คินกระชับมือที่จับมือของผมอยู่ ผมพยายามกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความรู้สึกแปลกๆ ให้ออกไป “ผม... อยากให้เป็นไปตามความต้องการของน้องกันต์”
“แต่พัทธ์ก็ไม่แน่ใจใช่ไหม... ว่าคุณศรัณย์จะดูแลน้องกันต์ได้” พี่คินถามเหมือนกับเข้ามานั่งในใจผม
“ครับ... ถึงแม้ดูแล้วว่าคุณศรัณย์จะเป็นพ่อที่ดีได้ แต่เขาไม่เคยเลี้ยงน้องกันต์มาก่อน อีกอย่างพี่คินก็รู้ถึงน้องกันต์จะน่ารัก เลี้ยงง่ายแต่ก็มีบางมุมที่ดื้อและรับมือยาก ถ้าน้องกันต์ไปอยู่กับเขาจริงๆ ผมก็เป็นห่วง เป็นกังวลแต่ถ้าน้องอยากไป... ผมก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเหมือนกัน” ผมหันไปมองพี่คินแล้วถอนหายใจออกมา
น้องกันต์เป็นเด็กดี เป็นเด็กน่ารักทำอะไรหลายอย่างได้ด้วยตัวเอง แต่น้องก็ยังเด็ก และเด็ก... ต่อให้เก่งให้ฉลาดยังไงก็ยังเป็นแค่เด็ก ที่มีมุมที่ดื้อ ซน และเอาแต่ใจตัวเอง
ผมหันไปยิ้มให้น้องกันต์เมื่อเขาวิ่งเข้ามาหาผมแล้วอ้อนให้ผมกอด ผมโน้มตัวลงไปกอดน้องกันต์เอาไว้ก่อนจะผละออกน้องกันต์จึงหันไปกอดพี่คินแทนแล้วจึงกลับไปวิ่งเล่นกับคุณศรัณย์ต่อ
จนกระทั่งวิ่งเล่นจนเหนื่อยเหงื่อออกท่วมตัวน้องกันต์เลยเดินกลับมาหาผม ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักผมเอาไว้ ผมได้แต่ยิ้มขำหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้ สงสัยคงต้องอาบน้ำตอนกลางวันอีกรอบเสียแล้วละมั้ง เหงื่อท่วมขนาดนี้
“กลางวันนี้อยากหม่ำอะไรครับน้องกันต์ พ่อคินจะได้ทำให้หม่ำ” พี่คินร้องถามกับน้องกันต์
“เอาข้าวผัดคุณหมี เอาคุณปลาหมึกด้วยฮะ เอาน้ำใสๆ ด้วย” ได้ทีก็พูดเมนูอาหารออกมาเสียยาวสงสัยจะเริ่มหิวแล้ว “เอาเยลลี่โด้ยยย”
“เยอะจริง จะหม่ำหมดไหมครับ” ผมถาม
น้องกันต์พยักหน้ารับพร้อมกับยืนยันเสียงหนักแน่นว่าหมดจนพวกเราทั้งสามคนหัวเราะออกมา “โอเคครับ เดี๋ยวพ่อคินทำให้หม่ำนะ ไปอาบน้ำดีไหมเหงื่อท่วมเลย”
“เดี๋ยวพัทธ์พาไปอาบน้ำเองครับ ขอตัวพาน้องกันต์ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมพูดกับพี่คินก่อนจะหันไปบอกกับคุณศรัณย์แล้วจัดการอุ้มน้องกันต์ขึ้นพาเดินเข้าไปในบ้าน
ผมให้น้องกันต์ถอดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำส่วนตัวผมก็เดินไปหยิบชุดใหม่มาเตรียมเอาไว้ก่อนแล้วพาเจ้าตัวเล็กเข้าไปอาบน้ำ หยิบฝักบัวลงมาให้เปิดน้ำระดับเบาๆ ไม่แรงมากเกินไปแล้วให้น้องกันต์ถือฝักบัวเพื่อเป็นการฝึกให้อาบน้ำเอง ส่วนผมก็ยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไกล
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็หยิบผ้าขนหนูมาพันตัวเจ้าตัวเล็กแล้วอุ้มออกจากห้องน้ำทันที เช็ดตัวแต่งตัวให้จนหล่อเรียบร้อยแล้วก็พากันเดินลงไปชั้นล่าง คุณศรัณย์กำลังนั่งดูอัลบั้มรูปของน้องกันต์อยู่สงสัยพี่คินจะเป็นคนเอามาให้ดู
ผมปล่อยให้น้องกันต์วิ่งเข้าไปหาพี่คินในครัว ส่วนตัวผมก็เดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวใกล้ๆ กับคุณศรัณย์
“น้องกันต์เลี้ยงยากไหมครับ” คุณศรัณย์ถามกับผม
“ไม่หรอกครับ” ผมตอบ “แต่เด็กก็คือเด็กถึงน้องกันต์จะเป็นเด็กดีว่าง่าย แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่ดื้อแล้วก็เอาแต่ใจ ดูเหมือนผมกับพี่คินจะตามใจแต่จริงๆ แล้วก็ไม่หรอกครับ เราพยายามสอนเขาด้วยเหตุผลเสมอ”
“คุณเลี้ยงน้องกันต์ได้ดีจริงๆ นะครับ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มกลับไปเท่านั้น ก่อนที่ผมจะชะงักเมื่อได้ยินคำถามต่อไปของเขา “คุณได้เอาเรื่องที่ผมพูดไปคิดบ้างหรือยังครับ...”
“อย่างที่ผมบอก” ผมหันไปมองคุณศรัณย์ “ผมอยากให้เป็นไปตามความต้องการของน้องกันต์ สิ่งที่คุณพูดไม่ใช่ว่าผมไม่คิดและไม่กังวล แต่ถ้าน้องกันต์ไม่อยากไปแล้วคุณยังรั้นที่จะพาน้องเขาไป ผมก็ไม่เห็นด้วย แต่ถ้าน้องกันต์อยากไป...”
ผมเงียบไปนิด รู้สึกลำคอตีบตันไปหมดจนพูดไม่ออก... “ผมก็จะให้น้องไปอยู่กับคุณ...”
“ครับ ผมก็ไม่อยากฝืนใจน้องกันต์เหมือนกัน ขอบคุณที่คุณพัทธ์เข้าใจนะครับ” คุณศรัณย์ส่งยิ้มให้ผม ผมได้แต่ยิ้มตอบทั้งๆ ที่ในใจกำลังค้านสุดกำลัง
ผมไม่เข้าใจ… ผมไม่อยากเข้าใจ… แต่ผมก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวปิดหูปิดตาน้องกันต์
น้องกันต์ควรได้รู้จักเขา…“ถ้าสมมติว่าผมขอพาน้องกันต์ไปค้างที่คอนโดผมสลับกับบ้านนี้ไปก่อนจะได้ไหมครับ น้องกันต์จะได้คุ้นกับผมบ้าง เฉพาะวันหยุดศุกร์เสาร์ก็ได้ครับ”
“คุณศรัณย์ลองถามน้องดูแล้วกันนะครับ ผมไม่มีปัญหาอะไร”
พอได้ยินผมตอบไปแบบนั้นคุณศรัณย์ก็ยิ้มดีใจ ผมรู้แล้วว่าน้องกันต์ยิ้มเหมือนใคร… ยิ้มเหมือนคุณพ่อของเขาเลย ยิ้มดีใจเหมือนเด็กๆ เวลาที่ได้ของที่ถูกใจ
“มัมมมม น้องกันต์ทำข้าวเสร็จแล้ว หม่ำๆ กัน หม่ำๆ” น้องกันต์วิ่งจากครัวมาหาผมร้องเสียงดังก่อนจะโถมตัวมากอดผมเอาไว้
ผมทำตาโตก่อนจะถามกลับ “น้องกันต์ทำข้าวเองเลยเหรอครับ”
น้องกันต์พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะพูดยืนยันแล้วหัวเราะคิกคัก “ใช่แล้ว น้องกันต์ทำเอง น้องกันต์เรียงคุณปลาหมึกเองเลยนะ อิอิ”
“เจ้าตัวเล็ก~” ผมเรียกอย่างมันเขี้ยวบีบแก้มน้องเบาๆ “ปะครับ อย่างนั้นไปหม่ำๆ กันดีกว่า”
“ฮับ!” น้องกันต์รับคำก่อนจะผละจากผมไปหาคุณศรัณย์ ยื่นมือไปจับแขนคุณศรัณย์ “คุณพ่อ หม่ำๆ ครับ”
แล้วเจ้าตัวก็วิ่งกลับเข้าไปในครัว ผมกับคุณศรัณย์เลยลุกเดินตามน้องกันต์ไป ก็เห็นเจ้าตัวเล็กนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว
“หือ… น่ารักเชียวครับ” คุณศรัณย์ว่าเมื่อเห็นข้าวผัดในจานที่ตกแต่งเป็นรูปหมีเสียน่ารัก
พี่คินหัวเราะ “ครับ พอดีผมทำแบบนี้ตลอดก็เลยชินเผลอทำให้คุณไปด้วย คงไม่คิดว่าเป็นอาหารเด็กๆ นะครับ”
“ข้าวผัดคุณหมีไม่เด็กน๊าาา แถมอร่อยด้วย” น้องกันต์ที่นั่งมองอยู่แย้งขึ้นทันทีจนพี่คินหันไปบีบแก้มป่องๆ นั้น
“ครับๆ ไม่เด็กครับ เชิญครับคุณศรัณย์” พี่คินพูดก่อนจะเดินอ้อมมาอีกฝั่งแล้วให้คุณศรัณย์ไปนั่งข้างน้องกันต์แทน
เมื่อเรานั่งกันเรียบร้อยก็เริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า ทุกเมนูเป็นของที่น้องกันต์ขอมาทั้งนั้นครับ ทั้งข้าวผัดคุณหมี คุณปลาหมึก อ๋อ… คุณปลาหมึกก็คือไส้กรอกครับ ไส้กรอกที่หั่นปลายเป็นสี่แฉกพอเอาไปทอดมันก็จะม้วนเหมือนหนวดปลาหมึก แล้วก็มีน้ำซุปสาหร่ายครับ เห็นพี่คินบอกไปได้สูตรซุปสาหร่ายเกาหลีมาเลยเอามาลงทำ แล้วน้องกันต์ก็ติดใจร้องขอบ่อยๆ เลยครับ พี่คินก็ตามใจทำให้ตลอด
ผมกับพี่คินกินข้าวไปก็มองคุณศรัณย์กับน้องกันต์ไปด้วย น้องกันต์ดูไม่เกร็งอาจจะเพราะน้องเป็นเด็กที่เข้ากับคนได้ง่าย ส่วนคุณศรัณย์ก็คอยหันมาดูแลน้องกันต์ตลอด ทั้งคอยเช็ดปากให้ ตัดไส้กรอกเป็นชิ้นเล็กๆ ให้
และท่าทางแบบนั้นทำให้ผมนึกด้วยความไม่เข้าใจ… ถ้าหากวันนั้นคุณศรัณย์ไม่ทิ้งพี่พราวไป ครอบครัวนี้คงเป็นครอบครัวที่ใครๆ ต่างก็อิจฉาแน่นอน
หลังจากมื้อกลางวันจบลงพัทธ์ก็ขอตัวไปเคลียร์งานด่วนที่เลขาหอบหิ้วมาให้ถึงที่บ้าน ส่วนสามหนุ่มที่เหลือก็นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น
“น้องกันต์ชอบดูโคนันหรือครับ” ศรัณย์ถามขึ้น เขาตั้งใจจะถามน้องกันต์แต่ดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะสนใจโคนันในจอโทรทัศน์มากกว่าจนทำให้ไม่ได้ยินคำถามนั้น
“ครับ ชอบมาก บางตอนก็ดูซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่การ์ตูนอย่างอื่นก็ดูนะครับแต่จะชอบโคนันมากเป็นพิเศษ” เป็นคินที่ตอบคำถามแทนลูกชาย
“ผมไม่รู้ว่าคุณพัทธ์ได้เล่า…” ศรัณย์หันมาผูกสนทนากับนคินทร์แทน แต่ยังไม่ทันถามจบประโยคเขาก็หยุดไปเสียอย่างนั้นอย่างไม่แน่ใจว่าจะพูดดีหรือเปล่า
“เรื่องที่คุณอยากจะพาน้องไปอยู่ด้วยน่ะหรือครับ ผมทราบแล้วพัทธ์ได้บอกผมแล้ว” คินตอบพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
“ผมไม่ได้ไม่ชอบอย่างพวกคุณนะครับ ไม่ได้มีเจตนาที่จะว่าหรืออะไรด้วย แต่คุณคงเข้าใจใช่ไหม…” อีกฝ่ายว่าเสียงรัวอย่างกลัวว่าจะถูกเข้าใจผิด
แต่บนใบหน้าของนคินทร์ก็ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ “ผมรู้ครับ แล้วผมก็เข้าใจ แต่บางครั้ง… สภาพแวดล้อมก็ไม่มีส่วนหรอกครับ”
“ครับ?”
พอเห็นศรัณย์ทำหน้างงด้วยความไม่เข้าใจ คินจึงพูดต่อ “ผมไม่ได้เป็นครับ ผมไม่เคยนึกชอบผู้ชายคนไหนมาก่อน ที่ผ่านมาผมก็คบกับผู้หญิงมาตลอด สภาพแวดล้อมของผม… ผมไม่ได้อยู่ท่ามกลางคนที่เป็นแต่มาวันหนึ่งผมก็กลับชอบพัทธ์ขึ้นมา ผมว่ามันอยู่ที่จิตใจมากกว่าว่าเราเปิดรับอะไรได้มากแค่ไหน และยอมรับหัวใจตัวเองหรือเปล่า”
“คือผม…”
“แต่ผมก็เข้าใจครับ พัทธ์เองก็เข้าใจคุณ พัทธ์ถึงยอมให้น้องกันต์ไปอยู่กับคุณถ้าหากน้องกันต์อยากไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาพัทธ์ก็คิดถึงเรื่องนี้มาตลอด ถึงแม้เขาจะไม่พูดแต่ผมก็รู้ดี”
ศรัณย์ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงรับคำเท่านั้นโดยไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นเพราะกำลังคิดถึงในสิ่งที่คินพูด เขาไม่ได้นึกรังเกียจหรือไม่ชอบคนรักเพศเดียวกันไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิง แต่มันก็คงจะดีกว่า… ถ้าคนเรามีชีวิตที่ปกติ มีครอบครัวที่ดี เขาอยากให้ลูกของเขาเป็นแบบนั้น แบบที่เขาไม่สามารถเป็นได้
แค่เจอพัทธ์กับคินแค่สองครั้งแต่ศรัณย์ก็รู้ว่าพวกเขารักน้องกันต์มาก แต่เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อคนรักที่เขาทอดทิ้งเขาจึงตั้งความตั้งใจเอาไว้ว่าสักวันหนึ่งเขาจะกลับมารับคนรักและลูกไปอยู่ด้วยกัน ทำทุกอย่างเพื่อชดเชยความผิดที่มากมายนั้น และเขาอยากชดเชยเวลาที่เขาไม่สามารถเลี้ยงดูลูกของตัวเองได้…
“น้องกันต์เป็นเด็กดี น่ารักแต่อย่างที่ผมเคยบอกบางครั้งก็ดื้อ เด็กหลายคนไม่ชอบตื่นเช้าไปโรงเรียน น้องกันต์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นนะครับ” คินพูดหลังจากที่ความเงียบโรยตัวอยู่สักพัก ศรัณย์เงยหน้าขึ้นมอง “ถ้าหากช่วงที่น้องไปอยู่กับคุณ อาหารเช้าควรเป็นอาหารที่ได้รับการตกแต่งนะครับ”
“ยังไงเหรอครับ” ศรัณย์ถามทันทีด้วยความสนใจและความสงสัย
“ข้าวผัดคุณหมีไงครับ น้องกันต์กินเก่งเป็นปกติอยู่แล้ว แต่จะยิ่งเจริญอาหารเมื่ออาหารหน้าตาน่ากิน คุณไม่ต้องทำเป็นรูปหมีแบบที่ผมทำก็ได้ แต่อย่างน้อยต้องตกแต่งให้ดูสวยน่ะครับ” คินยิ้ม “เหมือนจะเป็นเด็กเอาใจง่าย แต่ก็เอาใจยากน่าดู”
ศรัณย์หัวเราะกับคำพูดของคินพลางหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่นั่งดูโคนันไม่ได้รับรู้อะไรเลย
“ถ้าน้องกันต์ดื้อหรือทำอะไรผิดต้องพูดด้วยเหตุผลและอธิบายให้ฟัง อย่าใส่อารมณ์ แต่ทำเสียงดุๆ ได้นะครับ เจ้าตัวเขาจะเข้าใจและรู้ว่าตัวเองกำลังทำผิด” คินยังคงพูดต่อก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองน้องกันต์ที่นั่งดูการ์ตูนพร้อมกับหยิบเยลลี่เข้าปากไม่หยุด
“น้องกันต์ครับ น้องกันต์” คินส่งเสียงเรียก
เจ้าตัวเล็กที่ปากยังเคี้ยวไม่หยุดหันมามอง “ฮะพ่อคิน”
“เอาขนมมาให้พ่อคินครับ วันนี้หม่ำเยอะแล้วเดี๋ยวตอนเย็นหม่ำข้าวไม่ลง หม่ำเยอะแล้วครับเดี๋ยวจะปวดท้องด้วย” คินพูดพร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้า พอเจ้าตัวเล็กทำท่าเหมือนยังอยากกินต่อก็พูดต่อ “น้องกันต์ไม่อยากปวดท้องใช่ไหมครับ มันเจ็บมากเลยนะ เจ็บแล้วก็ต้องหม่ำยาขมๆ ด้วย แล้วน้องกันต์ก็จะอดหม่ำขนมอร่อยๆ ด้วยนะ ขนมของพ่อคินก็หม่ำๆ ไม่ได้”
พอได้ยินว่าจะกินขนมของพ่อคินไม่ได้เท่านั้นแหละมือที่ถือกล่องเยลลี่อยู่ก็รีบยื่นให้กับคนเป็นพ่อทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับเข้ามาอ้อน “น้องกันต์ไม่หม่ำเยลลี่แล้ว น้องกันต์หม่ำขนมพ่อคินได้ใช่ไหม”
“ใช่แล้วครับ ไปดูโคนันต่อไปครับ” พ่อคินยิ้มยกมือขึ้นยีผมน้องกันต์ก่อนจะให้เจ้าตัวเล็กไปดูการ์ตูนต่อตามใจชอบ
“น้องกันต์ดูเชื่อฟังคุณดีจังเลยนะครับ” ศรัณย์พูด
แต่นคินทร์กลับหัวเราะแล้วส่ายหน้า “แต่พัทธ์ชอบบอกว่าผมตามใจน้องกันต์มากไป ต้องคนนั้นครับดุคือดุ บางทีผมชอบใจอ่อนให้”
“อย่างนั้นหรือครับ”
“ครับ อ่อ… ผมฝากดูน้องกันต์หน่อยนะครับ เดี๋ยวผมไปคุยโทรศัพท์เรื่องงานกับเพื่อนก่อน” คินพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงศรัณย์และน้องกันต์แค่นั้น ชายหนุ่มนั่งมองเจ้าตัวเล็กด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า
“น้องกันต์ครับ” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียก
“ฮะ” น้องกันต์หันมามองก่อนจะขยับไปหาเมื่ออีกฝ่ายกวักมือเรียกให้ไปหาใกล้ๆ
“น้องกันต์อยากไปอยู่กับคุณพ่อไหมครับ” ศรัณย์ถามคำถามนั้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและกังวล
น้องกันต์เม้มปากทำหน้าเหมือนคนกำลังคิดหนัก “แต่น้องกันต์อยากอยู่กับมัมกะพ่อคินด้วย”
“ก็… วันจันทร์ถังวันศุกร์น้องกันต์ก็อยู่บ้านนี้กับพ่อคินกับมัมของน้องกันต์ แล้ววันเสาร์อาทิตย์ไปอยู่กับคุณพ่อดีไหมครับ ได้อยู่ด้วยทั้งสองฝั่งเลย”
เจ้าตัวเล็กเอียงหน้านิดและทำหน้าคิดหนักกว่าเดิม น้องกันต์อยากอยู่กับพ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์ แต่กับคุณพ่อ… น้องกันต์ก็อยากอยู่
ถึงแม้เจ้าตัวจะยังเด็ก แต่ก็พอเข้าใจ…
พ่อคินบอกว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อของน้องกันต์ น้องกันต์ก็อยากอยู่กับคุณพ่อ น้องกันต์จะได้มีคุณพ่อพอคิดได้แบบนั้นเจ้าตัวก็พยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มกว้าง “อยู่ๆ น้องกันต์จะได้มีคุณพ่อด้วย อิอิ
ถ้อยคำไร้เดียงสาของเด็กๆ แต่คนฟังกับรู้สึกเจ็บหน่วงไปทั้งข้างในอก ไม่ใช่เพียงแค่ศรัณย์… แต่ยังรวมไปถึงคินและพัทธ์ที่ยืนฟังอยู่นอกห้องนั่งเล่น
คินไม่ได้จะแยกตัวไปคุยโทรศัพท์ เขาเพียงแค่เปิดโอกาสให้ศรัณย์ได้อยู่กับน้องกันต์ และตอนที่เดินออกจากห้องนั่งเล่นพัทธ์ที่เพิ่งจัดการงานเสร็จก็เดินมาพอดี พวกเขาจึงยืนฟังอยู่แบบนั้น
ท่อนแขนของคนที่แข็งแรงกว่ายกขึ้นโอบไหล่ของพัทธ์ก่อนจะรั้งคนที่กลั้นสะอื้นมาซบอกซบไหล่ตัวเองพร้อมกับใช้มืออีกข้างลูบผมเพื่อปลอบโยน
************************************************
หายไปนาน พอดีฟางเจออุบัติเหตุมานิดหน่อยค่ะ นั่งรถเมล์กลับหอหลังเลิกงาน นั่งอยู่เฉยๆ ค่ะแต่คนมันดวงซวยอะเนอะ อยู่ๆ ก็โดนมือของกระเป๋ารถเมล์ตีเข้ามาที่หน้าแบบเต็มๆ เลยค่ะ รถมันกระชากๆ กระเป๋ารถเมล์ก็เซ เซจนมือมาฟาดเข้าที่ฟาง ตอนโดนตีหน้านี่คือเจ็บ แสบตามาก น้ำตาไหลพรากเลย กลับถึงหอคือล้างหน้าล้างตาละนอนเลยเพราะมันแสบตามาก รุ่งขึ้นก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่เลยไปหาหมอ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ มีเลือดออกที่ข้างในตาบริเวณหางตา แล้วด้วยคือเป็นคนใช้สายตากับคอมเยอะมาก มันก็เลยแสบตามากๆ ด้วย หมอเลยให้พักสายตาเยอะๆ ฟางก็เลยไม่ได้มาอัพนิยายค่ะ เพราะแค่ใช้สายตาทำงานก็คือเยอะมากแล้ว นี่ก็ดีขึ้นค่ะ แต่ถ้าใช้คอมมากๆ ก็ยังแสบตาอยู่ คือที่เล่ามามากมาย อยากจะบอกแค่ประโยคเดียวว่า อุบัติเหตุมันเกิดได้ทุกที่ทุกเวลาค่ะ ยังไงก็อยากให้คนอ่านของฟางระวังตัวกันด้วยนะคะ
ขอโฆษณาค่ะ ตอนนี้เรื่อง My Mom ; รักของมัม น้องกันต์จัดให้ เปิดจองแล้วนะคะ สามารถเข้าไปอ่านรายละเอียดกันได้นะคะ ยังไงก็ฝากเอาไว้ด้วยค่ะ สนับสนุนกันหน่อยน๊า ^^
+++ รายละเอียด เปิดจองรวมเล่ม My Mom ; รักของมัม น้องกันต์จัดให้ +++
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์นะคะ คอมเมนต์กันหน่อยนะ อย่าเงียบค่ะ ใจไม่ดีเลยยยยย
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ กดเมนต์ กดโหวด คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้น้องกันต์นะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808653 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก