หัวข้อ: " เมียหมอ " Up! .ตอนที่ 30(100%) l 09/06/16 : P.68 | THE END

[worry]

 

[-Otto-]

หายแล้วจัดให้ธามชุดใหญ่เลยพี่เสือ ุ

[Ginny Jinny]

 


+1 ให้เสือค่ะ

[hinago]

เจ็บจี๊ดค่าาาาาา
สงสารสิงห์

[Jibbubu]

สงสารสิงห์จัง ไรท์หาคู่ให้สิงห์หน่อยค่ะเอาให้ดีกว่าธามเลยนะคะ

[Taohoo]

ธามแรดหว่ะ 

[่jum]

 

[Panehove]

สิงห์ก็น่าสงสารนะคะ แต่ก็ยังอยากให้เสือสมหวังอยู่ดี เพราะอะไรที่มันเข้าที่เข้าทางอยู่แล้วเราก็คงไม่อยากให้เปลี่ยนแปลงอะไร ถ้าจะยอมทำทุกอย่างให้ถูกต้องคนที่เจ็บที่สุดก็ไม่พ้นธามอยู่ดีเพราะยังไงก็รักเสือไปแล้ว แล้วสิงห์ก็จะไม่มีความสุขเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าธามรักใคร เสือก็ต้องเสียใจอยู่แล้ว สรุปเสียใจกันหมด 555 อยากจองหนังสือค่ะ เดี๋ยวไปลองอ่านรายละเอียดดูค่ะ ดีใจนะคะที่มาต่อนึกว่าจะลืมคนอ่านไปแล้ว 

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

 

[เซยูเนียส]

-0- ตบเหม่งพ่อพี่เสือทีหนึ่งได้ไหม แกล้งธาม

[kitwiphat]

 

[Kaemmiizz]

อย่าทรมานกันอีกเลย ให้เค้าได้ปรับความเข้าใจกันสักทีเหอะ อยู่อย่างคนใจสลายมันไม่มีความสุขหรอก

[Sohso]

รู้ว่าพี่เสือผิด แล้วก็สงสารสิงห์
แต่ถ้าพี่เสือไปไม่ทัน ธามก็จะคบกับสิงห์งั้นหรอ ใจง่ายไปไหม!!!
ตอนที่พี่เสือโดนรถชน ธามบอกว่าเลือกพี่ก็ได้ งั้นหรอ
ถ้าพี่เสือไม่โดนรถชนธามก็จะคงเลือกสิงห์สินะ ไม่รักแต่ก็เลือก ส่วนคนที่รักก็เลิก หึหึ
บอกรักพี่เสือแต่การกระทำธามขัดกับคำพูดตลอด รักแต่รอไม่ได้
ตอนนี้ทำให้เสียความรู้สึกกับธามมากๆ 

หวังว่าเรื่องยุ่งๆจะจบลงไวๆ มาม่ามานาน
ไม่ใช่ว่าย่าหาเรื่องมาให้ธามกับพี่เสือเลิกกันแล้วอวยสิงห์นะ

[Pakeleiei]

พี่เสือน้องตี้มาแล้ว

[Yunatsu]

ฟื้นแล้ว ดีๆแล้วนะ
ไม่เอามาม่าแล้วนะ หนักมากแล้ววว
ขอร้องงง

[ทิวสนที]

บางเรื่องถ้ารู้ว่าแข่งยังไงก็แพ้ก็อย่ามาบ่นว่าเจ็บอย่ามาขอความเห็นใจ  สิงค์

ถ้าอยากจะได้อะไรสักอย่างต่อให้ต้องเลวแค่ไหนก็จะยอมเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา  แต่บางเรื่องบางอย่างไม่ใช่ว่าทำตัวร้ายๆแล้วจะได้มา   เสือ

บางครั้งการเลือกทางใดทางหนึ่งก็มักจะมีความลังเลเสมอ ระหว่างทางที่รัก กับ ทางที่ถูก  ตี้

[mypink801]

รอนะคะ

[kitwiphat]

 

[poisongodx]

 

[Kullanat]

ต่อมั้ยค่ะ??
คือเกลียดสิงอ่ะ ความรู้สึกเรานะไม่รู้ว่าสิงนี่หน้าด้านหรือเห็นแก่ตัวมากเกินไป ทั้งที่แบบตัวเองผิดอ่ะ ผิดหลายเรื่องมากอ่ะ มันรู้สึกว่าสิงทำตัวทุเรศอ่ะ สิงกากมากอ่ะ สิงโคตรกากอ่ะ จะบอกว่าสิงเลวไม่ถูกนะ นี่มันไม่ได้เรียกว่าเลว มันเรียกว่าเห็นแก่ตัวมากๆอ่ะ ทุเรศมากอ่ะ เกลียดว่ะผู้ชายแบบนี้

แล้วเสือไม่รู้อ่ะอธิบายความรู้สึกเสือไม่ถูก //เชียร์เสือเลยไม่เกลียด

ส่วนธามความรู้สึกธามมันดูง่ายไปอ่ะ แบบกูยังรักคนนี้เเต่เพราะรอไม่ไหวเลยเลือกคนนั้น มันง่ายไปอ่ะ เหมือนพร้อมจะไปทุกเมื่อถ้าเสือห่างเมื่อไหร่อะไรงี้ มันไม่มันคง เหมือนอยู่ด้วยกันไปธรรมดาอ่ะ เหมือนธามแค่คบกับเสือไปงั้นแหละไม่มีอะไร ความว่ารักของธามมันเหมือนยังไม่สุดอ่ะ แบบไม่ได้รักมากอ่ะไรแบบนี้นะ มันเหมือนก้ำกึ่งกับอยู่เพราะชินหรือว่ารักอ่ะอธิบายไม่ถูก เหมือนรักกับไม่รัก ความรู้สึกเรานะ คำว่ารักของธามมันไม่สุดจริงๆอ่ะ ธามแม่งพร้อมจะไปจริงๆอ่ะ ทำแบบนี้นี่รักเสือจริงป้ะว่ะ? เป็นเรานี่รักตายเลยนะ ซื้อรถราคาเท่านั้นให้อ่ะ 

#ท่าทางจะอินมากไป

[ทิวสนที]

พี่เสือ

[:mdred]

มือหนาถอด Stethoscope ออกจากหูทันทีหลังจากตรวจคนที่กำลังนอนบนเตียงเสร็จ ร่างสูงในชุดกาวน์เงียบไปสักครู่ได้แต่มองหน้าลูกชายที่แม้จะลืมตาแต่ดูเหมือนว่าสติจะยังไม่มาเท่าไหร่ นัยน์ตาสีครามเข้มคู่นั้นดูเหม่อลอยไม่มีจุดหมาย ไม่ว่าจะเรียกเท่าไหร่ก็เหมือนจะไม่หลุดออกมาจากผะวัง

          “ไปเรียกธามเข้ามาหน่อย” คุณหมอข้างกายพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านประตเปิด-ปิดอัตโนมัติเป็นชั้นที่หนึ่งไปยังประตูชั้นที่สองเพื่อออกไปนอกห้องที่บัดนี้มีคนมารอกันอยู่ตรึมเนื่องจากยังไม่มีใครถูกปล่อยให้เข้าไปเยี่ยมเลยแม้แต่คนเดียว นัยน์ตากลมโตมองไปรอบๆแล้วเดินตรงดิ่งไปหาร่างเล็กที่นั่งอยู่บนวีลแชร์สองมือประสานกันบนตักคล้ายคนกำลังหนักใจ ที่จริงเธอไม่รู้ว่าใครคือธามแต่ดูจากท่าทางแล้วคนนี้น่าจะใช่

          “ใช่ธามหรือเปล่า”

          อีกฝ่ายค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินคำถามแล้วพยักหน้าก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่ว “ครับ”

          หญิงสาวเดินไปทางด้านหลังเพื่อเลื่อนวีลแชร์ทันที เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถามจากทุกคนแม้กระทั่งคนที่เป็นแม่ของคนไข้ที่อยู่ในห้องได้แต่เข็นรถเข็นเข้าไปด้านในแต่น่าแปลกที่คนบนรถไม่ถามอะไรเลย

          “เขา…” คิ้วขมวดเข้าหากัน เธอคิดสรรพนามที่จะใช้เรียกหัวหน้าของเธอกับเด็กน้อยคนนี้ไม่ถูก “เขาให้นายเข้าไปเยี่ยมก่อนเพราะเหมือน…”

          “เสือเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงร้อนรนดังขึ้นมาทันที

          “เปล่าหรอกแค่เหมือนสติจะยังไม่มาเท่านั้นแหละ”จบคำนั้นประตูอัตโนมัติที่เป็นทางเข้าไปในห้องก็เปิดออก แอร์เย็นๆด้านในที่เย็นกว่าด้านนอกเข้ามากระทบกับผิวจนธามเผลอเอามือยกขึ้นมาลูบแขนด้วยเองเล็กน้อย

          วีลแชร์ถูกเคลื่อนเข้าใกล้เตียงผู้ป่วย นัยน์ตากลมโตสั่นระริกเมื่อได้เห็นภาพของคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง จนกระทั่งวีลแชร์หยุดอยู่กับที่ คุณหมอที่สวมชุดกาวน์ทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องไปโดยหวังให้เจ้าของร่างเล็กที่เรียกตัวมาสามารถทำให้คนที่กำลังลืมตาตื่นบนเตียงนั่นได้สติ

          “พี่… เสือ” เสียงใสเอ่ยขณะเอื้อมมือไปจับมือหนามาแนบกับแก้มของตัวเอง “เสือครับ”

          “…”

          “ฮึ! ฮึบ!” มือบางค่อยๆยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงขณะยังจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ห่าง นัยน์ตาสีใสคลอเบ้าเล็กน้อยเพราะความเจ็บแต่เมื่อนึกถึงสภาพของคนที่อยู่ข้างๆแล้วมันเจ็บของตัวเองมันน่าจะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย ธามเม้มปากเมื่อได้สำรวจคนตรงหน้า

          เสือไม่ได้แค่นอนตามตัวมีแผลอย่างเดียวแต่ดูเหมือนขาก็หักไปด้วย แต่โชคยังดีเพราะใบหน้าหล่อเหลานั้นเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย

          “พี่เสือพี่เสือได้ยินธามไหม” เป็นอย่างที่คุณหมอคนนั้นบอก นัยน์ตาสีครามเข้มคู่นั้นลืมตาขึ้นมาแต่กลับเหม่อลอยเหมือนยังไม่ได้สติ “พี่เสือ เสือ เสือครับ”

          “…”

          แม้จะเงียบแต่ร่างเล็กยังไม่ละความพยายามเสียงใสเรียกเสือๆๆอยู่เกือบสิบนาทีหากเจ้าตัวกลับเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น กระทั่งธามก้มลงริมฝีปากบางจูบเข้าที่หน้าผากของคนที่นอนอยู่เบื้องล่างขณะประสานมือแล้วบีบแน่นๆก่อนเลื่อนริมฝีปากไปที่ข้างหูกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า…

        “ที่รัก”

        กึก!

          “ได้ยินตี้ไหม ได้ยินไหมพี่เสือ” ใบหน้าหวานซุกลงตรงอกของอีกฝ่าย แล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลจนเสื้อของเสือชื้นแฉะไปหมดก่อนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังเคลื่อนที่ อะไรบางอย่างที่มาวางอยู่ตรงหัวของเขา “เสือ”

        …แล้วค่อยๆลูบศีรษะเบาๆ

 

          2 วันต่อมา

 

        ‘หายไวๆนะเสือ แม่มีธุระช่วงบ่ายคงมาอยู่กับเราไม่ได้’

        ‘ไว้เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ เดี๋ยวเราไปทำบุญกันนะ’

       

          เสียงพูดคุยด้านในทำให้ผมยิ่งตัวสั่น ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะไม่กล้าเข้าไป หลังจากที่เสือได้สติขึ้นมาเขาก็ถูกเปลี่ยนให้มาอยู่ห้องใหม่และเปิดให้ทุกคนในครอบครัวมาเยี่ยม จนเวลาผ่านมาสองวันแล้วทั้งคุณพ่อเสือ คุณแม่เสือ คุณพ่อผม แม่ผม น้องผมหรือคนอื่นๆก็ไปเยี่ยมกันหมดแล้วจะมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่กล้ามา เพราะตอนที่พี่เสือได้สติไม่รู้อะไรบางอย่างดลใจให้ผมรีบออกมาทันที ผมอยากให้เขาฟื้นแต่ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้าตรงๆ

          “ตกลงจะเข้าไปไหมพี่ พี่เสือเขาก็ถามหาพี่ตลอดเลยนะ”

          “ขอทำใจอีกก่อนนะธีม” ผมบอกธีมที่ทำหน้าที่เป็นคนบังคับทิศทางวีลแชร์ให้ผมจากทางด้านหลัง แต่แล้วอยู่ดีๆประตูห้องมันก็เปิดออกมาอย่างกะทันหันทำให้ต้องเบิกตากว้าง

        แอด

          “อ้าวธามไม่เข้าไปหรือจ๊ะ—”

          “ชู่ว!!! เงียบก่อนครับได้โปรด” ผมรีบเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากแล้วส่งเสียงเบาเมื่อคนที่เดินออกมาเป็นคุณแม่ของเสือ อีกฝ่ายจึงทำตามคำขอด้วยการปิดประตูก่อนแล้วถึงหันมาพูดกับผม

“เสือถามหาเรานะแต่เพราะเขายังขยับตัวไม่ค่อยจะได้เลยไม่ได้ไปหา แต่จะไม่เข้าไปหน่อยหรือจ๊ะ”

“ผมทำใจอยู่ครับ”

“จะทำใจอะไรกันเล่าธาม เข้าไปเลยดีกว่าจ๊ะ เชื่อแม่เถอะตอนนี้ในห้องก็ไม่มีใครอยู่ด้วย”

ผมเงียบอยู่สักพักแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนพยักหน้า ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก ธีมที่เป็นคนบังคับวีลแชร์ให้ผมก็พาเข้าไปอย่างรู้งาน

ห้องที่ย้ายมาใหม่ใหญ่มากไม่ต่างจากวันที่ผมได้มาอยู่ตอนจมน้ำสักเท่าไหร่ ทางเข้าจนไปถึงเตียงผู้ป่วยจึงยาวอยู่นิดหนึ่ง ผมใจเต้นตึกตักเมื่อเริ่มมองเห็นภาพเป็นเตียงขนาดใหญ่สีทะมึนกับคนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านแฟ้มงานอยู่บนเตียงเสียงโทรทัศน์ที่เหมือนจะพึ่งเปิดเมื่อสักครู่นี้ดังกลบเสียงวีลแชร์ของผมเพราะขนาดใกล้มาถึงขอบเตียงแล้วคนที่กำลังก้มหน้าอ่านแฟ้มงานอยู่ก็ยังไม่รู้สึกตัว

ผมเม้มปากมองคนที่พึ่งรู้สึกตัวเมื่อสองวันก่อนแต่วันนี้กลับมานั่งอ่านแฟ้มงานเสียแล้ว

ปึก!

มือหนาฟาดแฟ้มหน้านั่นลงบนเตียงนอน นัยน์ตาสีครามเข้มฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ในจังหวะนั้นเองเขาก็ได้มองมาทางผม…

“เมีย”

เสียงทุ้มเอ่ยเป็นจังหวะเดียวกันที่ธีมเคลื่อนวีลแชร์มาชิดขอบเตียง ก่อนน้องสาวของผมจะรีบเดินออกไปทันทีที่ส่งผมเสร็จจนในที่สุดทั้งห้องก็เหลือเพียงคนสองคน

“ตี้ขึ้นมาหาพี่” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสือแทนตัวเองว่าพี่อย่างที่ไม่เคยเป็น ผมทำตามคำสั่งของร่างสูงอย่างว่าง่ายค่อยๆยืนขึ้นด้วยขาเดียวแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงขนาดใหญ่แต่พอขึ้นไปนั่งได้ไม่นานก็ถูกมือหนาทั้งสองข้างของอีกฝ่ายมาดึงร่างให้เข้าไปใกล้มากขึ้น ตัวของผมถูกแทรกให้เข้าไปอยู่ในผ้านวมผืนเดียวกันกับอีกฝ่ายขณะพิงหลังกับอกแกร่งโดยมีมือหนากอดมาจากทางด้านหลัง เสียงพึมพำดังที่ข้างหู “ตี้”

ผมหันหน้าไปตามเสียงเรียกก่อนจะถูกบังคับให้ไถลตัวลงไปนอนราบกับเตียงแล้วหันหน้าเข้าหากัน มือหนาวางลงตรงศีรษะผมขยี้เบาๆแล้วกดใบหน้าของผมให้ซุกเข้ากับอก ก่อนกดสวิตท์เพื่อปิดโทรทัศน์

“อยากฟังคำอธิบายหรือยัง”น้ำเสียงทุ้มดังอู้อี้เพราะอีกฝ่ายก็กำลังกดใบหน้าลงบนกลุ่มผมฟูของผมเช่นกัน

“อืม”

ฝ่ามือหนาเคลื่อนลงจากกลุ่มผมลงแผ่นหลังแล้วกรีดปลายนิ้วราวไปตามแผ่นหลังเบาๆวนไปมาจนผมรู้สึกเสียวตรงท้องน้อยวูบวาบ น้ำเสียงทุ้มค่อยๆกล่าว

“วันนั้น…”

 

‘คุณเสือคะได้เวลาออกไปงานแล้วค่ะ’น้ำเสียงหวานของสาวใช้ทำให้มือเล็กของเด็กชายวัยประมาณห้าถึงเจ็ดปีต้องปิดหนังสือสารคดีสัตว์เล่มใหญ่ราคาแพงในมือลง ดวงตากลมสีครามเข้มเงยขึ้นร่างเล็กของเด็กชายค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืดเพื่อหลบอ่านหนังสือหวังว่าจะพี่เลี้ยงจะหาไม่เจอ แต่แล้วก็เจอจนได้…

ใบหน้ากลมฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกหาเจอขณะที่พี่เลี้ยงกำลังแต่งกายด้วยชุดเท็กซิโดสีดำสำหรับเด็กให้ เสียงใสๆก็พูดขึ้นมา

‘งานเลี้ยงน่าเบื่อ’

เป็นประโยคที่แสดงออกถึงความเบื่อหน่ายและสะกิดใจคนฟังมือบางที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เด็กชายอยู่เผลอหยุดชะงัก ขณะเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก วันนี้เป็นวันที่คุณท่านทั้งสองกลับมาจากต่างประเทศหลังจากที่ไปทำธุรกิจที่เยอรมันเป็นเวลาเกือบสามเดือนรวมถึงพี่น้องทุกคนที่เคยถูกจับแยกย้ายมารวมตัวกัน แทนที่จะได้อยู่ทานข้าวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากลับต้องมาจัดงานเลี้ยงเพราะคำว่าธุรกิจ ก็คงไม่น่าแปลกที่เด็กวัยนี้จะเบื่ออายุยังไม่ถึงสิบขวบก็ถูกชักจูงให้เข้าไปในสังคมใส่หน้ากากเสียแล้ว

แอด

ประตูห้องถูกเปิดออกร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงประตูทำให้เมดสาวต้องโน้มหัวลงมองพื้น

‘เสือไปได้แล้ว พ่อมีคนที่อยากแนะนำให้รู้จัก’ ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อของเด็กคนนี้ หญิงสาวเหลือบตาขึ้นเล็กน้อยในขณะที่หน้ายังคงก้มอยู่เพื่อมองเด็กชายที่แสดงสีหน้าเฉยเมยขณะค่อยๆเดินออกไปตามคำสั่งพ่อ ภายหลังจากที่ประตูห้องถูกปิดเธอจึงเงยหน้าขึ้นเนื่องจากกฎระเบียบของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ไม่ให้สาวใช้มองผู้เป็นนาย เว้นเสียแต่แม่นมของคุณเสือที่ถือเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่รับใช้ตระกูลนี้มานาน หญิงสาวมองไปยังประตูที่ถูกปิดอีกฝากหนึ่งของประตูคือเส้นทางขนาดใหญ่ที่นำไปสู่ห้องโถงด้านล่างที่ใช้เป็นที่จัดงานเลี้ยง เธอรู้ดีว่าไม่ควรยุ่งเรื่องของเจ้านายแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าครอบครัวนี้

…น่าสงสารเหลือเกิน

 

‘ที่จะแนะนำให้รู้จักเป็นเพื่อนบอกที่รู้จักดีอีกทั้งบ้านนั้นก็ยังมีลูกสาวอีกหนึ่งคนด้วย’

‘ครับ’นัยน์ตาสีครามเข้มเงยหน้ากลมๆมองผู้เป็นพ่อก่อนจะเลื่อนลงมามองมือหนาที่กุมมือเขาเอาไว้อยู่ แต่แล้วมือที่ถูกกุมเอาไว้นั้นก็หลุดออกจากกันอย่างง่ายดายด้วยแรงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งมาชนจากทางด้านหลัง

ปึก!

‘อ๊ะ!’ เสือล้มหน้าคะมำไปกับพื้น ขณะที่ของเล่นที่คุ้นเคยก็กระจัดกระจายเต็มพื้นด้วยเหมือนกัน

‘สิงห์’ เสียงของพ่อเรียกผู้เป็นน้องชายที่อายุน้อยกว่าเขาสองปี ก่อนมือหนาจะมาดึงให้เขาลุกขึ้นจากพื้นเสือลุกขึ้นแล้วมองรอบตัวเห็นน้องชายในชุดเท็กซิโดสีขาวกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บเลโก้ที่หล่นเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ‘จะไปไหน แล้วจะเอาไปเล่นที่ไหนล่ะนั้น’

‘ไปเล่นกับ… ตะ…ธามที่หลังบ้าน’

ธาม ?

ชื่อนี้ทำให้เสือขมวดคิ้ว เขาไม่เห็นรู้สึกว่าน้องชายมีเพื่อนชื่อธามด้วย

‘งั้นมาขอโทษพี่ชายก่อน’ พอพ่อว่าสิงห์ที่กำลังเก็บเลโก้อยู่จึงค่อยๆวางของเล่นนั่นลงแล้วไหว้และพูดตามมารยาทที่เคยถูกสอนมา

‘ขอโทษครับพี่เสือ’

‘อืม’

‘แม่นม’ เสียงคุณพ่อเรียกแม่นมที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆมาหา ‘ให้คนตามสิงห์ด้วย’

‘ค่ะคุณท่าน’

‘ไปกันเสือ’ ร่างสูงจูงมือให้เขาเดินอีกครั้ง ในขณะที่เด็กชายได้แต่หันมามองน้องชายที่กำลังเก็บเลโก้อยู่ที่เดิม เม้มปากและคิดในใจว่า…

 

อยากไปเล่นด้วยจังเลย

 

 เสือถูกพามารู้จักกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อว่าลินินท่าทางน่าจะอายุเท่ากันและแววตาคู่นั้นก็ฉายแววแบบเดียวกับเขานั่นคือ… เบื่อ

เป็นครั้งแรกที่เสือรู้สึกถูกใจใครสักคน ถูกใจที่มีนิสัยคล้ายกับเขา บางทีอาจจะเข้าใจความรู้สึกของเขา

‘ทำความรู้จักกันไว้นะเสือ’ พ่อบอกเสือเลยพยักหน้าแล้วหันมองเด็กสาวที่กำลังมองเขาเหมือนกัน ฉับพลันทั้งสองก็แสยะยิ้ม

 

“แสยะยิ้ม ?” ผมถามด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“อืม”

“ทำไมล่ะ”

“ลินินเหมือนพี่ เหมือนกันมากเลยเข้าใจทุกอย่างแต่พอได้มารู้จักกันจริงถึงรู้ว่าเหมือนกันมากจนเกินไป”

“แล้วยังไงต่อ”

นัยน์ตาสีครามเข้มหลุบต่ำมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังโดนเขากอดแล้วเลียริมฝีปากช้าๆ

“แล้วก็ได้เจอเรา…”

 

ภายหลังจากที่ได้รู้จักกับลินินเสือขัดคำสั่งพ่อโดยการออกมาจากในงานแล้วมุ่งตรงดิ่งไปยังหลังคฤหาสน์เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรทำเด็กชายซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วมองไปยังน้องชายกับเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ถูกรายล้อมไปด้วยพี่เลี้ยงกำลังต่อเลโก้กันด้วยความสนุกสนาน

เด็กผู้ชายตัวเล็กที่ทำให้เกิดความรู้สึกหนึ่งที่เรียกว่า… น่ารัก

น่ารักมาก

‘คุณเสือไม่เข้าไปเล่นกับพวกเขาล่ะคะ’ แม่นมเดินมาทางจากด้านหลัง หญิงสาวมองเด็กชายตัวน้อยที่กำลังยืนหลบมุมมองทั้งสอง เสือเงยหน้าขึ้นกระพริบตาปริบๆก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหาทั้งสองคน

‘อ้าวพี่เสือ’ เสียงทักทายจากน้องชายแต่เสือไม่สนมองข้ามหัวน้องไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งในท่ากบมองเขาอยู่เช่นเดียวกัน

‘หวัดดี’ นั่นคือคำทักทายแรกของเสือ

‘ดีฮะ’ และนี่ก็คือคำทักทายแรกของธาม

ทั้งสามสนิทกันอย่างรวดเร็ว เสือพึ่งจะรู้สึกชอบงานเลี้ยงเป็นครั้งแรกเพราะนั่นทำให้เจอธามบ่อยขึ้น บ่อยขึ้นและบ่อยขึ้น เพราะทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงคุณอาซึ่งเป็นแม่ของธามก็จะพาร่างเล็กมาด้วยตลอด

‘พี่เฉือ’ น้องที่ยังออกเสียง สอ เสือได้ไม่ชัดเท่าไหร่ว่าขณะพาร่างเล็กๆอวบๆและเต็มไปด้วยเนื้อหนังขาวๆของตัวเองมากอดอีกฝ่าย ‘เล่นกัน’

‘เด็กดี’ เสือว่ากอดตอบน้องด้วยความเอ็นดูแต่แล้วร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดอยู่ดีๆก็หายไปโดยแรงดึงจากน้องชาย แรงกระชากทำให้ธามร้องไห้ออกมาทันที ผู้ใหญ่ในบ้านรีบวิ่งมาดู สิงห์โดนพ่อตำหนิและเสือจำสายตาของน้องในวันนั้นได้สายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าที่โดนพ่อว่าให้ ความรู้สึกที่เหมือนโดนขัดใจแต่เด่นชัดที่สุดคือความโกรธ… เหมือนที่เขากอดธาม

‘พี่เสืออย่ามาแย่งธาม’

‘อย่ามากอดธาม ธามเป็นของสิงห์’

ประโยคนั้นของน้องทำให้เด็กสามคนที่เคยเล่นด้วยกัน กลับเหลือเพียงสองคนโดยมีอีกหนึ่งคนเดินถอยออกมา

 

แม้จะถอยออกมาแต่เสือก็ยังตามมองทั้งสองอยู่ไม่ห่าง แต่แค่มองไม่ได้เข้าไปเล่นด้วยอย่างที่ใจอยาก ริมฝีปากบางหลุดยิ้มเมื่อเห็นร่างเล็กเผลอสะดุดล้มในสวนดอกไม้หลังคฤหาสน์ ก่อนจะนึกแปลกใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่มีพี่เลี้ยงตามเหมือนแต่ก่อน ฉับพลันความคิดนั้นถูกสะบัดทิ้งเมื่อเสือได้ยินเสียง

ตู้ม!!

นัยน์ตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นน้องชายกำลังตกลงไปในสระน้ำ โดยมีธามกำลังมองอย่างตกใจแล้วกระโดดลงไปตามคล้ายอยากจะช่วย

‘บ้า!!’ เสือตะโกนบอกเด็กชายรีบวิ่งไปยังสระช่วยน้องชายที่บัดนี้หมดสติขณะอีกมือก็โอบเอวคนที่กำลังตะเกียกตะกายเพราะว่ายน้ำไม่เป็นแต่ยังกระโดดลงมา โชคดีที่พ่อให้เรียนว่ายน้ำทำให้เขาสามารถส่งน้องชายและธามขึ้นฝั่งได้แต่เพราะยังเป็นเด็กแรงยังไม่ค่อยมี เป็นอันว่าแรงที่จะเอาตัวเองขึ้นฝั่งนั้นกลับเหือดหายจนกลายเป็นว่าเขาเองนี่แหละกำลังจะจมน้ำ

เสือแน่นิ่งหายใจไม่ออกได้แต่ปล่อยให้ร่างของตัวเองโดนน้ำกลบจนมิด ทว่าในจังหวะที่กำลังจะหมดลมหายใจมือหนาของใครสักคนก็มากระชากให้เขาโผล่ขึ้นจากน้ำ

‘แฮ่กๆ’

‘เสือ!! เป็นอะไรไหมลูก’ คุณพ่อกำลังโอบเขาเอาไว้บนตักขณะเรียกรถพยาบาล ส่วนสิงห์และธามสลบไปแล้ว

ภายหลังจากเหตุการณ์นั้นพี่เลี้ยงในบ้านแทบจะถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด เนื่องจากไม่สามารถดูแลแด็กทั้งสามคนได้

 

จนกระทั่งวันหนึ่ง…

          ‘สิงห์อยากได้ธาม’ ประโยคหนึ่งของเด็กชายทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารต้องวางช้อนลงแล้วหันมามองต้นเสียงทันที ‘อยากได้ พ่อ… สิงห์อยากได้’

          ‘ธามเขาไม่ใช่สิ่งของนะสิงห์ จะได้ซื้อแล้วได้มา’

          ‘แต่สิงห์อยากได้’

          เคร้ง!

          ‘อิ่มแล้ว’ คราวนี้เป็นเสือที่เป็นจุดสนใจ ร่างเล็กเดินลงจากเก้าอี้แล้วให้พี่เลี้ยงพาขึ้นห้องทันทีโดยมีสายตาคมคู่หนึ่งกำลังมองแผ่นหลังเล็กที่กำลังเดินขึ้นบันได คล้ายดูอะไรบางอย่างออก

 

          “อืม” ใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าที่ซอกคอขณะที่ผมกำลังคิด เสือใช้จังหวะนั้นในการทำคิสมาร์กบนคอและล้วงมือเขามาปลดกระดุมเสื้อผ้า จนกระทั่งรู้สึกเย็นที่ผิวหนังผมเลยก้มลงมองตัวเองในผ้านวมก่อนจับมือของเขาออกจากเสื้อ “เล่าต่อสิครับ”

          “อืม”

          “อย่าอืมอย่างเดียวเล่าต่อด้วย”

          เสียงทุ้มว่าต่อขณะสอดมือเข้าไปยังเสื้อตัวบางอีกครั้ง

 

        เสือไม่เคยคิดว่าคำขอของน้องมันจะเป็นจริง

        เช้าวันต่อมาหลังจากที่เขาได้ยินเรื่องๆหนึ่งจากสาวใช้ร่างเล็กก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องของคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วเปิดเข้าไปแบบไร้การเคาะประตู ร่างสูงกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง นัยน์ตาสีครามเข้มตวัดมองมาทางเขาแวบหนึ่งมือหนาตบเตียงแปะๆแล้วเอ่ย

          ‘ขึ้นมานี่มา’ เสือขึ้นไปแต่โดยดีก่อนจะไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงพลางถาม

          ‘พ่อให้ธามกับสิงห์’

          ‘ใช่’

          ‘ทำไม’ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มือหนาวางหนังสือลงหันไปมองใบหน้าของลูกชายแล้วตอบ

          ‘บ้านธามกำลังจะล้มละลาย’

          ‘แล้วเอาลูกชายมาขาย’

          ‘ไม่เชิง ลูกชายน่ะพ่อขอให้สิงห์แต่แลกกับเงิน’

          ‘พ่อ!! ธามไม่ใช่สิ่งของ’

          ‘อย่าบอกนะว่านี่ก็ชอบเขาอีกคน’

          ‘…’

          ‘คิดว่าพ่อดูสายตาของเราไม่ออกหรือเสือ’

          ‘…’

          ‘น้องขอก่อน ให้น้องไปเราต้องหมั่นกับลินินด้วย’

          ตุบ!

          เสือไม่ฟังต่อ ร่างเล็กเดินลงจากเตียง แล้วหน้าบึ้งเดินออกจากห้องไปเป็นจังหวะเดียวกันที่ร่างบางในชุดคลุมที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

          ‘เสือเป็นอะไรคะ’

          ‘เขาโมโหเรื่องสิงห์’

          หญิงสาวขมวดคิ้วเธอได้ยินเสียงสนทนาของลูกชายกับสามีตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้ว ขาเรียวค่อยๆเดินมานั่งบนเตียงโดยมีมือหนาจัดการรวบเอวบางนั่นเข้ามาใกล้ เสียงหวานกระซิบที่ข้างหู ใบหน้าสวยซบตรงไหล่แกร่ง

          ‘จริงที่เสือว่า เราตามใจสิงห์ไปหรือเปล่า เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่นะ’

          ‘เราไม่ได้อยู่กับเค้า บางอย่างผมก็อยากตามใจกลัวเค้าขาดความอบอุ่น’

          ‘แล้วธามล่ะคะ เด็กคนนั้นน่ะ… ไม่เหมือนกับลินินที่เข้าใจอยู่แล้วนะคะ’

          ‘ถ้าธามไม่รับจริงๆ ผมจะให้สิงห์ถอนหมั้นเอง’

ประโยคนี้คงเป็นประโยคที่เสือในตอนนั้นอยากได้ยินที่สุดแต่น่าเสียดายที่คนที่กล่าวถึงนั้นเดินออกไปก่อนเสียแล้ว

 

หลังจากนั้นหนึ่งเดือน ทุกคนก็แยกย้ายกันไปอีกครั้งมีแต่เสือและน้องสาวอีกหนึ่งคนที่ยังอยู่ที่ประเทศไทย เสือไม่ได้เจอธามอีกเลยนับแต่ครั้งนั้น เขาใช้ชีวิตโดยมีคุณย่าคอยเลี้ยงดูอยู่ในกรอบประพฤติมาเรื่อยจนกระทั่งอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดที่เริ่มจะหลุดกรอบ จำได้ว่าช่วงนั้นอยู่ม.ห้า เพื่อนสนิทที่สุดของเขาคือฮิม ด้วยหน้าตาและฐานะทางบ้านมันไม่ยากเลยเมื่อเขาอยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง ทั้งคอนโด ทั้งรถยนต์ และผู้หญิงอบายมุขแทบจะลองหมดทุกอย่างยกเว้นยาเสพติด

เสือควงไม่ซ้ำหน้า เคยเหลวไหลมากจนคุณย่าท่านว่าเอาแต่คนที่สำคัญที่สุดในตอนนั้นก็คือลินิน เขาพึ่งมาจริงๆจังๆกับลินินตอนช่วงอายุสิบห้าถึงสิบเก้า ในตอนนั้นแม้จะเหลวไหลแค่ไหนผู้หญิงที่สำคัญที่สุดก็ยังคงเป็นลินิน ก็ผู้หญิงคนอื่นมันมาเทียบลินินได้ซะที่ไหนละ ถ้าจะให้เทียบก็เทียบไม่ติด คนละเกรด คนละระดับกันไปเลย

แต่ฝ่ายหญิงเขาคงไม่คิดแบบนั้นดูเหมือนเรื่องที่เสือเหลวไหลมันจะทำให้ทั้งสองคนแตกต่าง ก่อนจะมาเจอเซอร์ไพรส์เมื่อตอนอายุครบสิบเก้าปี เมื่อเห็นน้องชายกับคู่หมั้นกำลังได้กัน

พอเข็ดจากคราวนั้นเสือก็เลยได้เปลี่ยนตัวใหม่ยังควงบ้างก็จริงแต่ไม่บ่อยเหมือนเดิม ทุกคนได้แต่วันไนท์แสตนท์จนถึงวันนั้น…

วันที่ได้เจอกับธามอีกครั้ง หลังจากที่ผ่านมาแล้วนับสิบกว่าปี

 

“…”

“…”

“ยังอยากฟังอยู่ไหม”

“อยาก” เสียงใสตอบกลับมา

“กูพามึงกลับคอนโดเพราะเราเมา”

“…”

“กูรู้ว่ามึงเป็นคู่หมั้นน้องชาย วันนั้นกูเลยไม่ทำอะไร” มือหนาแตกที่ใบหน้าของผมขึ้น แล้วแตะริมฝีปากลงที่ปลายคางเบาๆ “แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันกูก็รักคู่หมั้นน้องชายของตัวเอง… อีกครั้ง”

“…”

“กูผิดที่แย่งมึงมาเมีย กูเห็นแก่ตัว”

“…”

“รู้แบบนี้แล้วยังจะรักกันอยู่หรือเปล่า” นัยน์ตาคมสบตาผม หากผมไม่ตอบเม้มปากแล้วเบือนหน้าหนีอย่างใช้ความคิด หารู้ไม่ตาคมคู่นั้นกำลังสั่นไหวคนตัวสูงละจูบที่ปลายคางออกแล้วเอาหน้าซบลงที่อกขณะพูดเสียงคล้ายกำลังสั่น

“…”

“งั้นไม่ต้องรักกูก็ได้”

“…”

ผมเงียบ…

“แต่อยู่ให้กูรักก็พอ”

ก่อนจะโผล่เข้ากอดทั้งน้ำตา

 

 

 

100%

 

มาช้าเดี๋ยวแถมให้อีกตอนแล้วกันค่ะ ดังนั้นไม่ว่ากันเนาะ 55555

[:mdred]

 

แรงกระชับอ้อมกอดที่เอวทำให้ผมสะดุ้งตัวตื่น และดูเหมือนว่าเจ้าของแขนจะผมเอาหัวนอนทับอยู่เขาจะรู้ว่าผมตื่นแล้ว มือหนาอีกข้างจึงเอื้อมมือปิดตาผมเอาไว้คล้ายจะให้หลับตาต่อพร้อมสัมผัสร้อนๆของลมหายใจที่ลำคอและเสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ข้างหู

“หลับครับ”

ผมได้ยินแต่เสียงเพราะภายในห้องมือ เลยต้องขมวดคิ้วเพราะตอนที่ผมมาหาเสือน่ะมันยังเที่ยงๆอยู่เลย ผมจับมือของเขาที่ปิดตาผมอยู่ออกมองไปยังด้านนอกแล้วพบว่าตอนนี้กลายเป็นเวลากลางคืนไปเสียแล้ว นั่นหมายความว่าผมอาจจะนอนไปแล้วเกินหกชั่วโมง จำไม่ได้ว่านอนตอนไหนแต่ความทรงจำล่าสุดคือร้องไห้ ผมคงร้องไห้จนหลับ

ผมหมุนตัวพลิกหวังจะหันไปหาคนที่กอดอยู่ แต่จังหวะหันขาของผมมันดันไปโดนขาของเสือที่หักอยู่ทำให้เขาร้องโอ๊ยเบาๆ

“ขอโทษครับ” ผมรีบบอกหน้าตาตื่น ลืมไปว่าเสือยังขาหักอยู่เลยไม่ได้ระวังตัว

“เจ็บนะเมีย”

“ก็ขอโทษแล้วไง”

“ไม่หาย”

“อ้าว…”

“จูบก่อนถึงหาย”

ผมเบ้หน้าบอก “เสืออย่าเล่นมุขนี้ได้ไหม”

“หึ” ร่างสูงแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มใบหน้าให้ปลายจมูกและหน้าผากติดกัน แขนของที่ผมนอนทับอยู่ยกมือขึ้นแล้วเล่นเส้นผมของผมจากทางด้านหลัง ผมเงยหน้าขึ้นมองตาคมที่อยู่ใกล้แล้วละหน้าออกแต่อีกฝ่ายก็ตามเข้ามาใหม่ จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจยันตัวขึ้นจากเตียง เสือนอนมองผมจนชะล่าใจอยู่สักครู่ หลังจากนั้นเขาก็ลุกพรวดขึ้นมาดึงแขนของผมแรงให้เขาไปใกล้ๆก่อนใช้มือที่เคยเล่นผมนั่นจับศีรษะให้หันไปทิศทางที่ต้องการแล้วแนบริมฝีปากลงมา

มือหนาบีบคางผมแรงๆให้ผมอ้าปากออก ก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาแล้วดูดแรงๆ พอผมไม่ยอมตอบกลับเขาก็ยิ่งรุกขึ้นเรื่อยๆ จนน้ำลายไหลย้อยลงจนถึงปลายคางเพราะผมกลืนมันไม่ทัน เสือจึงละออกแล้วเช็ดน้ำลายบนใบหน้าผมเบาๆ แต่ละออกไม่ถึงหนึ่งนาทีเขาก็กลับเข้ามาใหม่ ใบหน้าหล่อเหลาซุกไปตามลำคอขณะจับแขนผมทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว

มือหนาอุ้มผมมานั่งบนตัก ใช้นัยน์ตาคมมองระหว่างตัว มือก็ยังจับเอาไว้ไม่ปล่อย

“เสืออย่า” ผมห้ามเพราะรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ริมฝีปากถูกแนบอีกครั้งไม่ให้พูด มือทั้งสองข้างถูกปล่อยออกจากกันและถูกบังคับให้วางโอบล้อมคอของเขาเอาไว้ ลิ้นที่ตวัดเกี่ยวอยู่ทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวบางอย่างที่ล้วงเข้ามาใต้เสื้อแล้วสะกิดเบาๆตรงยอดดอกยิ่งทำให้ผมรู้สึกกระสั่นจนเผลอครางออกมาแผ่วเบาในขณะที่ริมฝีปากก็ถูกครอบครอง

“อา…”

เสื้อของผมถูกเลิกขึ้นไปถึงคอ ในขณะเดียวกันที่ริมฝีปากถูกละออกแต่เสือเลื่อนมันมาครอบครองยอดดอกแทน ผมตัวสั่นหลุบตามองเส้นผมอีกดำสนิทแล้วขยุ้มแรงๆ ได้แต่หอบหายใจสะท้านแล้วตัวสั่นครือตอนที่ฟันคมกัดลงตรงนั้นแรงๆคล้ายกำลังหมั่นเคี้ยว น้ำลายสีใสไหลไปทั่วตัวผม ตุ่มไตบนอกชุ่มไปด้วยน้ำลายและออกสีแดงเล็กน้อยเพราะแรงกัด เสือจับมือผมวางที่ไหล่แล้วให้ขย้ำเสื้อของผมเอาไว้ก่อนให้เอนตัวไปทางด้านหลังเมื่อลิ้นร้อนนั่นลากลงมาถึงสะดือ

ก๊อก! ก๊อก!

ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูแต่คนที่สัมผัสผมอยู่ยังไม่ยอมออกริมฝีปากไปไหน มือหนาเพียงเอื้อมไปกดสวิตท์บางอย่างที่หัวเตียง หลังจากนั้นคนที่เคาะประตูก็ไม่เข้ามาในห้อง ผมไม่มีเวลาถามว่าเสือทำได้ยังไงเพราะตัวเองก็กำลังทนต่อความเสียวสะท้านเมื่อมือหนาล้วงลงไปในกางเกง จับสิ่งที่อยู่ภายในกางเกงพลางชักมันเบาๆ ผมกรีดร้องในลำคอ ตัวสั่นไปหมดจนกระทั่งทนแรงยั่วยุไม่ไหวจึงเผลอปล่อยออกมา เสือไม่ว่าอะไรแต่เงยหน้าขึ้นมองผมตาวาว ริมฝีปากถูกมือหนาบังคับให้โน้มลงมาแนบ ได้ยินเสียงพึมพำดังขึ้นขณะที่กำลังจะแทรกลิ้น

“ได้ช่วยตัวเองบ้างหรือเปล่า”

ผมไม่มีแรงตอบเพราะมือที่ทำให้ผมปล่อยออกมานั้น วกกลับเข้าไปสร้างความกระสันอีกครั้ง น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมานับครั้งไม่ถ้วน เสือไม่ให้ผมพัก เขาช่วยให้ผมเสร็จแต่ไม่ได้ช่วยให้ตัวเองเสร็จ ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้เปรอะไปด้วยน้ำกามของผมเพราะแรงกระเด็น นิ้วเรียวปาดน้ำสีขุ่นแล้วเลียเบาๆก่อนกลืนลงไปในขณะที่ผมร้องอย่า

มือหนาจับใบหน้าผมลงที่ไหล่เมื่อผมมีท่าทีว่ากำลังจะหมดสติ มือที่ลูบศีรษะผมอยู่สร้างความอบอุ่นให้อย่างน่าประหลาด ผมหลับตาลง รู้สึกเหนียวตัวไปหมด บางอย่างที่ดันขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้ผมรู้ว่าเขาก็มีอารมณ์เหมือนกันแต่พอจะช่วยร่างสูงกลับปฏิเสธ

ผมต้องเขย่งปลายเท้าเข้าไปอาบน้ำอย่างที่เป็นการขัดคำสั่งของคุณพ่ออีกครั้ง แล้วจึงกลับมาเช็ดคราบที่เปื้อนไปตัวตามร่างสูงให้เสือต่อ พอจัดการทุกอย่างเสร็จมือหนาก็เอื้อมไปกดสวิตท์บางอย่างอีกรอบหลังจากนั้นบุรุษพยาบาลก็เข้ามาพร้อมถาดน้ำและผ้าในมือ ผมมองอยู่สักครู่ก่อนจะถูกเรียกให้เข้าไปจูบที่แก้ม เสือว่า

“เด็กดี” จากนั้นเขาก็ให้บุรุษพยาบาลคนนั้นพาผมไปส่งที่ห้อง ผมแปลกใจที่เสือไม่ให้ผมนอนด้วยแต่ไม่ได้ถามอะไรและได้รับคำตอบในวันถัดมาว่า คงต้องลงแดงตายถ้าได้นอนด้วยแต่ไม่ได้ทำอะไร ผมหัวเราะเล็กน้อยหลอกด่าเสือไปด้วย

หื่นไม่เจียมสังขารจริงๆ

แต่ในวันเดียวกันผมก็โดนคุณพ่อของเสือบ่นให้ว่า… ดื้อที่ไปอาบน้ำอีกครั้ง ส่วนเหตุผลที่โดนถามว่าทำไมถึงไปอาบอีกละนั้น ผมไม่กล้าตอบว่าเพราะอะไร

 

1 วันต่อมา

“ทำไมวันนี้คนเยอะแปลกๆ” ผมขมวดคิ้วหันไปถามธีมที่อยู่ทางด้านหลังขณะมองไปยังหน้าห้องเสือที่มีคนรุมเต็ม ส่วนใหญ่แล้วเป็นเมดที่เคยเห็นจากคฤหาสน์ของเสือด้วย คำถามของผมไม่ได้รับคำตอบเพราะน้องสาวเองก็ส่ายหน้าไม่รู้เรื่องเหมือนกันผมไม่กล้าเข้าไปเลยไปนั่งรออยู่ม้านั่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหน้าห้องของเสือเท่าไหร่นัก คิดว่าคงมีใครสักคนมาเยี่ยมแต่รอเกือบสามสิบนาทีคนในห้องก็ไม่มีท่าทีว่าจะลดลง

“เป็นอะไรหรือเปล่านะ” ผมเม้มปากสักพักก็เห็นแม่นมของเสือเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าออกจะเป็นกังวลเล็กน้อย“แม่นมครับ”

ผมตะโกนเรียกท่าน จนท่านหันมามองผมตาแววแล้วรีบเดินมาหา

“เป็นยังไงบ้างค่ะ คุณธาม”

“ก็ดีครับ” ผมตอบติดตลกแล้วรีบถามในสิ่งที่อยากรู้ “คุณย่ามาเยี่ยมเสือหรือครับ”

“ค่ะ แต่ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาเยี่ยมหรอกคะ” คำตอบแบบแปลกชวนให้ผมขมวดคิ้วงงก่อนจะกระจ่างเมื่อแม่นมพูดประโยคต่อมา

“มาเคลียร์เรื่องของคุณสิงห์กับคุณเสือน่ะค่ะ”

 

ประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อน

บรรยากาศในห้องพักขนาดใหญ่เงียบนิ่งจนน่ากลัวเมื่อมีคุณย่าผู้ซึ่งมีอำนาจสุดในตระกูลมาอยู่ด้วย เสือเม้มปากทำหน้าไม่สบอารมณ์ขณะกำหมัดแน่นมองหน้าน้องชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังทำหน้าเฉยเมยคล้ายคนไม่รู้ร้อนอะไร ส่วนข้างๆสิงห์เป็นลินิน อดีตคู่หมั้นที่ยังสวยวัยสวยคืนไม่มีเปลี่ยนนอกจากสามคนนี้แล้วก็ยังมีคุณพ่อและคุณแม่ของธามและของเขา จะไม่มีก็แต่…

“แล้วธามล่ะ”เสียงหอบพร่าของคุณหญิงดังขึ้นเมื่อสบสายตากับทุกคนแล้วยังไม่เห็นร่างเล็กที่กล่าวถึง

“อย่าให้ธามเข้ามา!/อย่าให้ธามเข้ามา!” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันทันทีคุณหญิงศิริวรรณพูดจบ จนคนในห้องต้องหันไปกระซิบกระซาบกันอย่างออกความคิดเห็น

“ธามเป็นต้นเหตุของพวกเราทั้งสองคนจะไม่ให้เขาเข้ามาได้ยังไง”

“อย่าให้ธามเข้ามา” เสือหันไปบอกเสียงเข้มกับผู้คนที่กำลังรุมอยู่หน้าประตู แรงกดดันบางอย่างทำให้ทุกคนที่กำลังยืนอยู่ใกล้ประตูบานใหญ่เผลอพยักหน้าตอบรับพร้อมๆกัน นัยน์ตากลมโตของหญิงวัยชรามองหลานชายแล้วเผลอรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย ยิ่งโตยิ่งเหมือนพ่อ

“สิงห์และลินินว่ายังไงล่ะ”

“อย่าเอาเขามา” สิงห์เอามือก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลงอย่างหนักใจ ส่วนหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตอบสั้นๆว่า

“ยังไงก็ได้ค่ะ”

“งั้นก็…” มือที่เหี่ยวย่นตามอายุประสานเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

 

‘คุณหญิงบอกให้สลับคู่หมั้นค่ะ คุณเสือโอเค คุณลินินไม่ว่าอะไรแต่เหมือนคุณสิงห์เขาจะ…’

‘ที่จริงเรื่องนี้คุณเสือเป็นคนผิด คุณย่าพูดแบบนี้ก็เหมือนเข้าข้างคุณเสือด้วย คุณสิงห์จะปฏิเสธก็ได้แต่ก็เหมือนไม่ตอบอะไร นั่นยิ่งทำให้เรื่องมันยังไม่จบสักที’

‘นมต้องออกมาก่อนเพราะต้องไปทำธุระให้คุณหญิงเลยฟังมาได้แค่นี้ค่ะ’

ผมนั่งนิ่งกำลังใช้ความคิดตัวเองกับคำพูดของแม่นมที่ดังก้องอยู่ในความคิด เบื้องหน้าของผมคือเด็กๆที่มาเล่นกันตอนนี้เราอยู่บริเวณที่เป็นสวนดอกไม้ของโรงพยาบาลสร้างไว้ให้ผู้ป่วยและเหล่าญาติของคนไข้ผ่อนคลาย ผมก้มลงมองมือที่ประสานกันอยู่ทันใดนั้นก็รู้สึกเย็นๆบริเวณแก้ม พอเงยหน้าขึ้นก็เจอน้องสาวกับถ้วยโฟมใส่น้ำแข็งใสสีแดงราดนมข้นน่าทาน

“เอาหน่อยไหม” ผมรับมาแล้วตักเข้าปากไม่พูดอะไร ธีมตามลงมานั่งข้างๆ (ตอนนี้ผมไม่ได้นั่งวีลแชร์แต่นั่งอยู่ม้าหินอ่อน) “คิดอะไรอยู่”

“คิดว่าจะเป็นยังไงต่อ”

“คิดมาก” น้องสาวเอ็ด “พี่เสือน่ะต้องขอพี่ให้ได้อยู่แล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น”

“แล้วเรื่องอะไร”

“สิงห์…” ผมเอ่ยเสียงเบาหลับตาลงแล้วคิดถึงคำของแม่นม

‘คุณหญิงบอกให้สลับคู่หมั้นค่ะ คุณเสือโอเค คุณลินินไม่ว่าอะไรแต่เหมือนคุณสิงห์เขาจะ… ร้องไห้’

“สิงห์เขาร้องไห้” ผมหลับตาแน่นรู้สึกดีที่ไม่ต้องเขาไปเคลียร์กับพวกเขา ถ้าให้ผมเข้าไปด้วยผมคงรับความกดดันกับความอึดอัดไม่ไหว “มันทำให้รู้สึกเห็นแก่ตัว รู้สึกผิด มันแย่ มันบอกไม่ถูก”

“ลองเห็นแก่ตัวเพื่อตัวเองบ้างสักครั้ง”

“…”

“ยังไงพี่ก็ต้องเลือก เลือกคนที่เรารักถูกแล้ว พี่สิงห์รักพี่ก็จริงแต่พี่ไม่ได้รักเขานี่”

“มันก็ใช่แต่…”

“ถ้าพี่เสือไม่ได้รักพี่ พี่เลือกพี่สิงห์ถึงจะถูก”

“…”

“ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วไม่ได้รักกัน มันจะทรมานมากกว่านะ”

“พูดง่ายเนาะ” ผมมองหน้าน้องสาวแล้วยิ้มๆ “ไปจำมาแต่ไหน”

“อ่านมาจากนิยาย”

“เอามาให้อ่านบ้าง”

“โอเค”

“ธีม”

“อะไร”

“ขอบใจนะ”

“เรื่อง…”

“ที่กำลังพูดอยู่นี่แหละ”

“อืม”

“ขอกอดหน่อย”

ขวับ!

น้องสาวผมโผล่เข้ากอดทันทีที่ผมพูดจบ ใบหน้าหวานซุกเข้าอกแล้วพึมพำออกมา “รีบๆหายแม่เป็นห่วงพี่ พ่อก็เป็นห่วง ธีมก็ห่วงมีแต่คนห่วงพี่ทั้งนั้นแหละ”

“อือหึ”

“นี่พูดจริงๆ” ร่างเล็กค่อยๆละออกจากผม นัยน์ตากลมโตมองเข้ามา “สบายใจขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นเยอะอยู่” ธีมลุกขึ้นแล้วเดินไปทิ้งถ้วยโฟมใส่น้ำแข็งใส่ที่ทานหมดแล้วตรงถังขยะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก จากนั้นจึงกลับมาพยุงผมไปนั่งที่วีลแชร์อีกครั้ง “งั้นก็ไปกันเลยเนาะ เขาคงจะคุยกันเสร็จแล้วแหละ”

ผมไม่ตอบแต่พยักหน้า น้องสาวที่ค่อยๆเคลื่อนวีลแชร์ไปยังห้องที่เราพึ่งจะจากออกมา

 

ทุกอย่างจบแล้ว

ร่างสูงพิงแผ่นหลังกับเตียงขณะที่ในมือถือกล่องบุหรี่อย่างใช้ความคิด เขาเคลียร์เสร็จแล้วคุณย่ารวมถึงคุณพ่อและคุณแม่ของเขาและของธามพึ่งออกไปเมื่อสักครู่ เขาได้ธาม เขาผิดแต่เขาชนะเพราะการเสียสละของน้องชาย ภาพน้ำตาของสิงห์เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังติดตาเขาอยู่เลย

ความรักเหมือนยาพิษ มันมีอนุภาพมากกว่าทุกสิ่งบนโลก

นัยน์ตาสีครามเข้มมองกล่องบุหรี่อีกครั้งก่อนจะโยนมันออกไปไกลๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าโรงพยาบาลเป็นสถานที่ปลอดบุหรี่ มือหนาจึงเอามาก่ายที่หน้าผากแทน เสือค่อยๆหลับตาลงพลันได้ยินเสียงตะโกนบอกจากสาวใช้ของคุณย่าที่ถูกสั่งให้มาดูแลเขา

“คุณเสือคะคุณธามมาค่ะ”

ร่างเล็กที่นั่งวีลแชร์ค่อยๆเข้ามา พอมาถึงเตียงธีมที่เป็นคนบังคับก็เดินออกไปอย่างรู้งานแต่ถึงไม่ออกเสือก็ต้องไล่ทุกคนที่อยู่ในห้องออกไปอยู่ดี มือหนายื่นไปอุ้มให้อีกฝ่ายมานั่งอยู่บนเตียงกอดแนบอย่างหวงแหนแล้วซุกใบหน้ากับลำคอระหง

“ที่รัก” เสือกระซิบเลื่อนริมฝีปากไปจูบที่ขมับ “กูได้มึงมาแล้ว”

“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น” เสียงหวานที่ตอบกลับมาทำให้เสือต้องชะงัก เขาทำหน้าแบบไหนกัน

เขาควรจะมีความสุข ใช่ เขามีความสุขมากแต่ในความสุขนั่นน่ะ

“เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”

 

…ก็มีความทุกข์ปนอยู่เหมือนกัน

 

 เจ้าของร่างเพรียวอย่างลินินกำลังมองประตูบานใหญ่ที่เป็นห้องสำหรับผู้ป่วย มือบางผลักเข้าไปด้านในก่อนจะเจอกับหญิงสาวร่างเล็กที่อายุมากกว่าเธออยู่เท่าหนึ่งได้

          “มาหาสิงห์หรือลูก”

          “ค่ะคุณแม่”

          “งั้นแม่ฝากสิงห์ด้วยนะจ๊ะ”

          “ค่ะ” ลินินยิ้มรับแล้วหลีกทางให้หญิงสาวเดินออกจากห้อง หลังจากนั้นนัยน์ตากลมโตจึงหันไปมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังนอนหันหลังมาทางประตูอยู่บนเตียง ลินินเดินเข้าไปผิดประตูเบาๆแล้วล็อคกลอน เสียงใสเอ่ยเป็นการทักทายเบาๆ “ไง คุณคู่หมั้น”

          “…”

          พอไม่มีเสียงตอบรับ ใบหน้าสวยเลยถอนหายใจแล้วเดินอ้อมเตียงไปตรงหน้าของคนที่นอนหันหลังให้ประตู ใบหน้าหล่อเหลาของสิงห์ที่บัดนี้กลับทำหน้าเรียบนิ่งราวมิคาเอลที่ไร้ความรู้สึก มือบางสะกิดเบาๆทำให้สิงห์เงยหน้าขึ้นแล้วดันตัวขึ้นจากเตียงพลางว่า

          “ยัยหมา”

          “สุดท้ายนายก็หนีฉันไปไม่รอด”

          “สะใจเธอสินะ”

          “เสือไม่ได้แย่งธามเพราะอยากแก้แค้น หมอนั่นเคยเผลอพูดถึงเด็กนั่นให้ฉันฟัง”

          “…”

          “ว่าเขาก็รักธามมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน”

          “…”

          ลินินหรี่ตาลงขณะถามด้วยความอยากรู้

          “แต่ฉันยังแปลกใจที่นายไม่คัดค้านทั้งๆที่ทำได้นะสิงห์” เจ้าของชื่อสิงห์ยังคงความเรียบนิ่ง นัยน์ตาสีฟ้าเข้มปิดลงแล้วตอบเป็นเรื่องราว

          “เป็นเธอจะทำยังไงที่ผู้ชายสองคนยอมตายเพื่อคนเดียวกันแต่คนที่เรายอมตายแทนเขาได้ คนที่เขาร้องไห้ให้กลับไม่ใช่เรา”

          ภาพวันที่รถชนหวนกลับมาจนมือหนาต้องกำหมัดแน่น

          “แค่มาเยี่ยมก็ยังไม่มา”

          “…”

          “พยายามแทบตายสุดท้ายเขาก็ไม่รัก”

          “…”

          “มันเจ็บนะลินิน”

          “ฉันแปลกใจที่นายเล่าโดยที่ไม่ร้องไห้” เธอฟังเธอยังสะเทือนใจเป็นเธอคงจะกรีดร้องจนอาจจะบ้าไปแล้ว เสียงทุ้มหัวเราะหึๆ ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงแล้วตอบเสียงเรียบ

          “ไม่ใช่ว่าไม่ร้อง”

          “…”

        “แต่ร้องจนไม่มีน้ำตาไปแล้ว”

 

ปัจจุบัน

“ธามมานี่หน่อยลูก”

“ครับคุณย่า” ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นคุณย่าท่านกำลังกวักมือเรียกผมอยู่ เลยเข้าไปนั่งใกล้ๆก่อนจะสังเกตเห็นคอลเลคชันแหวนเพชรคู่ชายหญิงมากมายตรงหน้า “มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เอาวงไหนดีลูก ย่าว่าวงนี้ก็สวยแต่วงนี้ก็สวย” แหวนสองชุดถูกดันมาตรงหน้าให้ผมดูในขณะที่ผมยิ้มแหยะๆยังไม่ได้ตอบอะไร “แหวนหมั้นของเรานะธาม เลือกเลยจ๊ะอีกไม่กี่วันก็ถึงงานหมั้นแล้ว”

“เลื่อนออกไปอีกสัปดาห์ไม่ได้หรือครับยังไงก็ไม่ได้เชิญใครมานอกจากคนในครอบครัวอยู่แล้ว”

ผมต้องหมั้นกับเสือ หมั้นแบบเป็นทางการแต่ไม่ได้จะเชิญใครนอกจากคนในครอบครัวคือจัดแบบเงียบๆอาจมีเพื่อนมาด้วยบ้างแต่ไม่ได้เชิญพวกแขกคนอื่นๆ คุณย่าวางชุดแหวนเพชรอันที่สามลงตรงหน้าผมแล้วตอบ

“ย่าก็อยากเลื่อนให้พร้อมกว่านี้อยู่เหมือนกันแต่เสือน่ะอยากเร่ง”

“ครับๆ” เสือออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว เริ่มเดินได้เกือบหายแล้วแต่ยังไม่หายสนิทยังต้องกายภาพบำบัดเหมือนช่วงสองเดือนที่ผ่านมาอยู่ ผมมาอยู่คฤหาสน์ของเสือเต็มตัวแล้วด้วย และพึ่งไปทำบุญเก้าวัดและขอขมาพ่อกับแม่ทั้งทางฝั่งผมและทางฝั่งของเสือเมื่อสัปดาห์ก่อน ส่วนคนที่ขับรถชน เชื่อไหมว่าไม่เอาเรื่องครับ เพราะผมเองนี่แหละที่เสร่ออยากให้เขาชน (จะโทษต้องโทษผม)

“สรุปเอาวงไหนดีจ๊ะธาม”

“ให้คุณย่าเลือกให้เลยดีกว่าครับ” ผมได้ฟังตอนที่เสือผจญภัยคือหนีออกจากพ่อแล้วต้องขายแหวน (แหวนสีน้ำเงินที่เคยขอหมั้นแบบไม่เป็นทางการเอาไว้ก่อนนะครับ) พอรู้จำนวนเงินที่ได้นี้ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันที เยอะแค่ไหนก็เยอะในระดับที่สามารถซื้อตรวจเครื่องบินกลับและยัดเงินให้ ตม. (ตรวจคนเข้าเมือง) ให้สามารถออกจากประเทศและเข้าประเทศได้นั่นแหละครับ ซึ่งคุณพ่อของเสือก็เหมือนจะจัดการเรื่องยัดเงินโดยใช้อำนาจเอาเอกสารให้ตรวจทีหลังเพื่อไม่ให้เป็นการเสียประวัติในภายภาคหน้า ประเด็นคือแน่นอนว่าพวกชุดแหวนตรงหน้าผมนี้ราคาของมันก็คงจะแพงเท่าๆแหวนวงก่อนซึ่งพอนึกถึงราคาแค่จะหยิบมาใส่ผมยังไม่กล้าเลย (ทำหายขึ้นมานี้คงต้องใช้ทั้งชาติหาเงินเพื่อที่จะซื้อมาคืน) “อืม… ย่าก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน นมๆมาช่วยเลือกหน่อยสิ”

พอคุณย่าทำท่าหนักใจและกำลังครุ่นคิดกับแหวนอยู่ผมจึงใช้จังหวะนั้นวิ่งขึ้นห้องทันที

แต่พอถึงหน้าห้องผมก็เห็นร่างสูงของเสือกำลังคุยกับคุณพ่ออยู่

“จัดการเรื่องมหา’ลัยแล้วใช่ไหม”

“ครับ” ที่เมื่อวานไปมหา’ลัยผมไม่ได้ไปเรียนหรอกครับ พาเสือไปทำธุระแล้วได้เจอกับกิ้งแล้วก็ไปเจอกับพี่แมน ที่จริงเมื่อวานผมก็แค่พูดขำๆแต่เหมือนเสือจะไม่ขำ (เมื่อวานเราได้นอนคอนโดเพราะไปมหา’ลัยนี่แหละ ระยะทางจากคฤหาสน์ไปมหา’ลัยมันไกลเลยได้นอนที่คอนโด)

เสือกับคุณพ่อเหมือนมีอะไรจะคุยกันต่อผมเลยย่องผ่านทั้งสองคนเข้าห้องก่อน แต่ไม่นานนักเสือก็ตามเข้ามา

“ตี้” เสียงทุ้มเรียกขณะใช้สายตาคมมองไปทั่วทั้งตัว “เมื่อวาน”

…นี่มึงยังไม่ลืมอีกหรือ

ผมคิดในใจเพราะพูดหยาบด้วยไม่ได้

พอมรสุมชีวิตผ่านไปแล้ว เรื่องดีๆเลยเข้ามาครับช่วงนี้เลยเหมือนเรามองตากันแล้วรู้ใจครับ พูดคำเดียวคือเก็ท

“มานี้” มือหนากวักเรียกผมไปที่เตียง ผมกลืนน้ำลายอึกมองหน้าคนตรงหน้าแล้วเดินไปตามที่เสือบอก พอเดินมาถึงแล้วก็ถูกดึงลงเตียงเสือขึ้นคร่อมทันที “เมื่อวาน”

“ขำๆไง”

“ตี้”

“ไม่ขำอ่อ”

“…”

“พี่เสือ”

“ไม่เล่น” น้ำเสียงเข้มที่บ่งบอกถึงความจริงจังดังขึ้น เขาจับมือผมไปแนบที่แก้มแล้วจูบเบาๆที่หลังมือ “จะหมั้นแล้ว”

“ขอโทษ” พอผมบอกเสียงอ่อยอีกฝ่ายจึงล้มตัวลงนอนข้างๆ “ไม่เล่นแล้วขอโทษครับ”

“…”

“เสือ”

“เงียบ” เขากอดผมแน่นขึ้น กดใบหน้าผมเข้าอกแล้วหลับตาลง ผมเงยหน้ามองกอดอีกฝ่ายกลับแล้วชะเง้อหน้าจูบเบาๆที่ปลายคางคนตัวสูง นัยน์ตาคมลืมขึ้นมองเล็กน้อยหัวเราะในลำคอแล้วจูบหน้าผากผมกลับ เสือสอดมือเข้ามาใต้ศีรษะให้ผมนอนแขนเขาแทนแล้วเอื้อมมือมาเล่นผมจากทางด้านหลังขณะที่ยังหลับตาอยู่ ผมพลิกตัวขึ้นคร่อมให้อีกฝ่ายนอนราบลงไป เสือไม่ว่าอะไรยังหลับตาและเอานิ้วมาหมุนผมของผมเล่นเหมือนเดิม“ง่วง”

ผมนอนพิงอกแกร่งจบแขนของเขามาแล้วถอดนาฬิการาคาแพงออก เสือลืมตาขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะจับตัวผมลงมานอนแล้วกอดจากทางด้านหลัง เสียงทุ้มพึมพำคำเดิมอีกครั้ง

"ง่วง” จบคำนี้เสือก็เงียบไปคราวนี้ดูเหมือนจะหลับจริงๆผมเลยคว้าโทรศัพท์ของเสือที่อยู่ใกล้มาเล่นแทนเพราะหลุดจากแขนแกร่งไม่ได้เขากอดผมเอาไว้แน่น โทรศัพท์ของเสือไม่ได้มีอะไรมากมีเกมนิดหน่อยและแอพที่เอาไว้สำหรับแชท รูปก็ไม่ค่อยมี ผมกดคลิกเข้าแอพที่จำได้ว่าตัวเองโหลดมาไว้ให้ (หรือเปล่า) อินสตราแกรมของเสือ คนฟอลโล่เพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแต่รูปกลับไม่ค่อยมี ผมยกโทรศัพท์ขึ้นเอามือปิดหน้าตัวเองไว้แล้วถ่ายคนที่กำลังหลับสนิทตามที่บอกว่าง่วงจริงๆ

รูปเดียวผ่าน เป็นรูปที่เสือกำลังนอนกอดผมอยู่ ผมแชร์ลงไม่ได้ใส่แคปชั่นอะไรเป็นพิเศษ ใส่อิโมจิเป็นรูปหน้าแมวสองตัวแทน แปปเดียวคนก็เข้ามากดไลน์ ผมหัวเราะคิคิเมื่อมีคนคอมเม้นท์เข้ามา

“ทำอะไรน่ะเมีย”

เสียงเรียกทำให้ผมเบิกตากว้าง รีบหันหน้ากลับไปก็พบว่านัยน์ตาสีครามเข้มคู่นั้นมองอยู่

“เปล่าไม่ได้ทำอะไร”

“ให้เชื่อ”

“เชื่อสิ”

“…”

“…”

“เอามานี่” มือหนาพยายามแย่งโทรศัพท์จากผม ผมเลยยื่นออกไปไกลๆ เสือไม่ยอมยังพยายามจะแย่งต่อ ผมหัวเราะเพราะถูกจั๊กกะจี้ที่เอวก่อนจะเผลอปล่อยโทรศัพท์ราคาแพงหล่นออกนอกเตียง เสียงตุ๊บ!ของโทรศัพท์ที่กระทบกับพื้นทำให้ผมรู้ได้ว่ามันไม่พ้นที่จะหน้าจอแตกแน่นอน ผมถูกพลิกคว่ำให้นอนราบลงโดยมีเสืออยู่ด้านบน นัยน์ตาคมเหล่ไปมองยังโทรศัพท์

“มันเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความไม่มั่นใจเผื่อมันไม่แตกไง

“แตก”

“แล้ว…?”

“ซื้อใหม่” เสือตอบกลับนิ่งๆคล้ายไม่ระยี่ที่ของราคาเกือบสามหมื่นแตกด้วยเหตุที่พวกเราเล่นกันผมเหล่ตาไปมองโทรศัพท์บ้างก่อนจะโดนมือหนาบีบคางให้หันกลับมา ริมฝีปากร้อนแนบลงมาทันที มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนขาผมสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงกางเกงที่ค่อยๆถูกถอดออกจากเรียวขา เขาตามมากระชากเสื้อผมต่อ แรงกระชากทำให้เสื้อมันขาดกระดุมหลายเม็ดกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง

แต่แล้วร่างสูงที่คร่อมผมอยู่ก็หยุดชะงัก ก่อนจะละออกไปโดยที่ไม่ทำอะไรต่อ ผมขมวดคิ้วถึงขนาดถอดจนเกือบจะหมดแล้วแต่ไม่ทำอะไรเลยนี่มันแปลกๆ ถึงความสงสัยของผมก็ได้คำตอบเมื่อเจ้าของร่างหนาอุ้มขึ้นไปนั่งตักแล้วกระซิบที่ข้างหู

“กูจะรอลงแดงทีเดียวก่อน หมั่นเสร็จเมื่อไหร่มึงไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่เมีย”

ผมหัวเราะเล็กน้อยกับคำพูดที่ไม่คิดว่าจริง

และไม่คิดด้วยว่าเขาจะทำมันจริงๆ

 

งานหมั้นถูกจัดในไม่กี่สัปดาห์ต่อมา จัดเรียบๆโดยไม่เชิญใครจริงๆซึ่งผมโอเคมากที่ทำแบบนี้เพราะถ้าจะเชิญแขกมาคงต้องปวดหัวตาย เพื่อนของผมมีน้อยนิดแต่เพื่อนของเสือนี่ออกจะเยอะหน่อยแห่กันมาทั้งคณะแพทยศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งบ้านตั้งแต่อนุบาล เพื่อนสมัยประถม มัธยมและมหา’ลัย ผมได้เจอพี่ฟ็อก และพี่โอเด็ท พี่ฟ็อกหน้าตาเจ้าเล่ห์เหมือนชื่อ ส่วนพี่โอเด็ทสวยเหมือนหงส์ ดูสง่ามาก ตระกูลนี้หน้าตาดีกันทั้งบ้านจริงๆแต่ที่ไม่เจอคือสิงห์ และผมก็ไม่คิดด้วยว่าเขาอยากจะมางานหมั้นของผม

ผมถูกแต่งให้อยู่ในชุดกางเกงสีขาวและเสื้อแขนกุดตัวยาวๆ มันไม่ใช่ชุดสูทออกจะดูดีกว่าเป็นชุดที่ใส่ได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิง ส่วนเสืออยู่ในชุดสีดำสนิทและถูกจับแต่งให้หล่อกว่าปกติด้วยฝีมือของดีไซเนอร์ชั้นแนวหน้าของประเทศ เล่นเอาแบบว่าขนาดพี่ฮิมมายังต้องดับ (วันนี้พี่ฮิมพาเด็กมาด้วย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแต่น่าจะอายุน้อยกว่าผมหนึ่งปีได้แถมยังสวยมาก)

พิธีหมั้นไม่ได้มีอะไรมากเพราะจัดแบบคนในครอบครัวจริงๆ มีการทำตามพิธีของไทยเล็กน้อย มีสวมแหวน (ที่คุณย่าเลือกให้) และมีออฟชั่นเสริมคือกำไลข้อมือ กำไลข้อเท้า สร้อยคอ สร้อยข้อมือ ชนิดที่ว่าถ้าใส่ออกมาข้างนอกแล้วโจรมาปล้นผมก็คงรวยไปแล้ว สินหมั้นอีกจำนวนหนึ่ง พิธีของเราจึงเสร็จเร็วมากที่จริงไม่ได้เน้นพิธีแต่เน้นหลังจากที่พิธีเสร็จเนี่ยแหละเพราะมันมี…

“ชนแก้ว!!”

มีงานฉลองยังไงล่ะครับ

เราไม่ได้ฉลองที่คฤหาสน์เพราะเกรงใจคุณย่า แต่เสือมาปิดผับให้เพื่อนฉลองส่วนตัวเองไม่ได้ฉลองเพราะหลังจากหมั้นเสร็จผมก็โดนสั่งให้ขึ้นห้องไปเก็บของเพื่อไปฮันนีมูนทันที (ส่วนค่าใช้จ่ายให้มาเก็บทีหลัง) ผมพึ่งมารู้ว่าเขาเตรียมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ทั้งสถานที่ทั้งตั๋วเครื่องบิน วีซ่าเอย พาสปอร์ตเอย ทั้งโปรแกรมนั่นนู้นนี่

เราหมั้นกันวันนี้แต่เสือจองตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวในเวลาตีหนึ่งของวันพรุ่งนี้ ผมแทบจะเตรียมตัวไม่ทัน

ผมรู้ว่าเขาเร่ง ที่จริงก็รู้เหตุผลอยู่เหมือนกันว่าที่เสือเร่งน่ะมันเพราะอะไร

“เยอะ” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัวขณะที่ผมกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางชุดก็ยังอยู่ในชุดหมั้นนี่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ ผมทำหน้าเอ๋อไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรแต่พอสายตาคมมองลงที่เสื้อผ้าที่ถูกผับกำลังจะเก็บลงกระเป๋าถึงรู้ว่าที่เสือบอกว่าเยอะน่ะมันคือเสื้อผ้า แต่ว่ามัน… เยอะตรงไหน ? ขนาดผมเอาไปน้อยๆกะใส่ซ้ำแล้วนะยังถูกบอกว่าเยอะแล้วแบบไหนละมันถึงจะพอดี (เราไปกันหนึ่งอาทิตย์เต็มๆครับ)

ผมขมวดคิ้วมองไปยังกระเป๋าเดินทางของเสือแล้วเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงทันที

“จะเอาไปแค่นั้น น้อยไปไหมเสือ”

“J”

“ยิ้มทำไม” ผมถามเมื่อเห็นโครงหน้าคมเผยรอยยิ้ม นิ้วเรียวจึงกระดิกให้ผมไปนั่งตัก ผมทำตามที่เขาบอกแม้จะยังงงๆ ริมฝีปากจูบที่แก้มเสียงทุ้มดังกระซิบที่ข้างหู

“ไปฮันนีมูน”

“…”

“มึงคิดว่ามึงจะได้ใส่เสื้อผ้าหรือเมีย J”

 

 

 

 

 

100%


 เรื่องที่ดีใจคือเขาไปฮันนีมูนกันแล้ว พี่เสือกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หลังจากที่ขาดหายจากการกินเหยื่อมานาน

[mild-dy]

โอ๊ยดีใจด้วยนะพี่เสือ เค้าเชียร์พี่เสือมาตลอดเลย
สงสารสิงห์นะแต่สิงห์ทำตัวเองทั้งนั้นอ่ะ
ให้ลินินดามใจไปแล้วกันนะสิงห์
รอพี่เสือกินเหยื่อเนี่ยแหละ 
น้องธามเสร็จแน่

[♥►MAGNOLIA◄♥]

  ดีกันแล้ว เข้าใจกันแล้ว ลงเอยกันแล้ว
 
 

[kinjikung]

ลงตัวซะที สิงห์เสียสละนายหล่อมาก อย่าได้เสียใจทำทุกวิถีทางแล้ว

[bpyt]

555 พี่เสือแม่งคนจริง!! บอกแล้วไงเมียว่าจะไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน ก๊ากกกก

[ka[ze]na]

อิอิ น่าอร่อย...

[Yara]

ดีใจที่พี่เสือกับธามกลับมายิ้มได้ซักที

[Yunatsu]

ว๊ายยยย เรียบร้อยยยลงเอยยด้วยดีแล้ววว
แต่ว่าาาาาาาาาาา
ตอนหน้าาา
 
เอาเลยได้มะ ขออ่านเลย
อิอิ