เมียงู #9 งูหายไปอีกแล้ว(ผู้ชายที่ชื่อนรินทร์)
“ท่านกลับมาทำไมองค์ปัท”เขาหันไปทางเจ้าของเสียง
“มันไม่เกี่ยวกับเจ้า นรินทร์”เขาส่งเสียหงุดหงิดออกไป
จะให้บอกได้ไงว่าเขาไม่กล้า เขาพึ่งนึกออกตนที่ภัทรจะหลับเมื่อคืนเองว่า...
ภัทรดูโกรธมากตอนที่เขาจะบิดเบือนความทรงจำ ถึงขนาดไม่พูดไม่จากับเขาเลย
ขนาดตอนนั้นยังเป็นเด็กที่อารมณ์ดีไม่โกรธใครง่ายๆ แต่ตอนนี้โตแล้ว วัยรุ่นเต็มที่ ฮอร์โมนพุ่งพล่าน
เขาคาดว่าเขาจะถูกยำเป็นงูปิ้งน่ะสิ
“อ๋อ อย่าบอกนะว่า ท่านกลัวคุณภัทรสินะ”
“เปล่า ข้าไม่ได้กลัว”น้ำเสียงของเขาคงฟังลุกลี้ลุกล้นมากสินะ นรินทร์ถึงทำสีหน้ากวนประสาทใส่เขา
“ท่านกลับเถอะ หรือจะให้ข้ากลับไปดูลาดเลาให้ก่อน”
เขาขมวดคิ้วคิดสักพักแล้วจึงพยักหน้าให้นรินทร์กลับไปที่โลกก่อน
ไอ้งูนั่นหายไปไหนอีกแล้วว่ะ
เมื่อเช้านี่ที่ผมตื่นขึ้นมาความทรงจำแปลกๆ ก็ไหลเข้าสู่สมอง ผมว่าจะมาถามไอ้งูสักหน่อยว่าใช่ความจริงหรือเปล่า แต่ผมหามันไม่เจอ
แต่พอผมลงไปหาแม่ แม่ก็ถามผมว่า “ภัทรจำได้แล้วใช่มั้ย” สรุปคือผมถูกไอ้งูนั่นบิดเบือนความทรงจำสินะ
“ภัทร แม่ขอโทษจริงๆนะ แม่ไม่รู้เลยนะว่าภัทรรู้สึกยังไงตอนที่แม่ไม่อยู่” แม่ผมนั่งข้างๆ ยังคงมีน้ำตาคลออยู่หางตา ผมกอดแม่แล้วซุกเข้าที่ตัก
“ภัทรไม่เป็นอะไรแล้วแม่ คุณนายอย่าคิดมากเลย”
“แล้วงูนั่นกลับมาหาภัทรหรือยัง”
“...”ผมเงียบ ผมไม่รู้จะตอบยังไง จะบอกว่า มันกลับมานานแล้วแม่ แล้วมันก็หายไปแล้ว ยังงี้เรอะ
“เขากลับมาแล้วใช่มั้ย ลูกอายุยี่สิบแล้วสิเนอะ”
คำพูดของแม่ทำให้ผมหลับตาคิดถึงครั้งสุดท้ายที่อยู่กับปัทมราชในวัยเด็ก
ผมทุบตัวของปัทมราชแรงๆ น้ำตาไหลออกจากหางตาเป็นว่าเล่น
“ไม่เอา ไม่ยอม อยากกลับไปก็ไปสิ ทำไมต้องเบือนความทรงจำกันด้วย”
มันนิ่งเงียบ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง งูใหญ่หลับตาข่มอารมณ์ตัวเอง
“ภัทรมานี่ มาหาแม่”แม่ผมที่ยังดูเกรงๆ งูใหญ่อยู่เรียกผมเข้าไปหา ผมส่ายหัวปฏิเสธแม่
ผมรู้ตัวว่าตอนนี้โมโหมันมาก ผมทำอะไรไม่ได้ เพราะทุกคนคิดว่าผมเป็นเด็กเลยไม่มีใครที่จะสนใจความคิดเห็นผมเลย
ผมไม่อยากกลับไปทนเหงาเองคนเดียว ไม่อยากกลับไปนับเข็มวินาทีรอพ่อกับแม่กลับบ้าน ผมแค่อยากมีใครมาอยู่ข้างๆผม และคนๆ นั้นต้องเป็นปัทมราชด้วย
“เมื่อเจ้าอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์เวลานั้น เจ้าจะเป็นของเรา เราจะกลับมาหาเจ้าแน่ๆ”
คำพูดสุดท้ายของปัทที่ผมได้ยินคือคำพูดนี่ คำพูดที่เต็มไปด้วยความเศร้า ทำให้ผมรู้ว่า
มันไม่อยากไปจากผมเหมือนที่ผมไม่อยากไปจากมัน... “แล้วแม่ไม่ว่าแล้วเหรอ นี่ผมต้องอยู่กับไอ้ปัทอ่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองแม่
แม้เลิกคิ้วแบบที่เอาอารมณ์มาคงที่ได้เหมือนเดิมแล้ว “ตอนที่เขากลับมาคราวนั้น เขามาบอกแม่เรื่องพันธะสัญญาอะไรไม่รู้ที่ทำว่ากับลูก แม่ก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าภัทรอยู่ได้เพราะเขาช่วยภัทร ถ้าเขาหรือภัทรตายอีกฝ่ายต้องตายด้วย แม่มาคิดดูดีๆ แล้ว ไม่มีใครยอมตายเพราะคนอื่นง่ายๆ ทั้งทีตัวเองไม่เกี่ยวเลยหรอก แม่รักภัทร แม่ยอมตายเพราะภัทรได้ เขาก็คงเหมือนกัน”
“แม่ แม่จะว่าอะไรภัทรป่ะ ถ้าภัทรถามว่า”
“ถามว่าอะไร แม่ไม่โกธรภัทรหรอก”ผมหัวเราะเบาๆ แล้วลุกขึ้นจากตักแม่
“ภัทรคิดดูดีๆ แล้ว...แม่แก่ขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”ผมออกตัววิ่งทันทีที่ถามจบ เสียงแม่ด่าไล่ตามหลังมา
“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไม่รู้หรือไง เขาห้ามพูดถึงหน้าตาที่เปลี่ยนไปของผู้หญิงน่ะ!!!”เสียงโครมครามทำให้ผมรู้ว่าแม่ปาของไล่หลังผมมา ผมหัวเราะร่าก้าวขาขึ้นบันไดแต่ก็ต้องชะงักเพราะเจอผู้ชายตัวเล็กๆที่หน้าคุ้นๆ คนหนึ่งดักตรงหน้า
“คุณเป็นใครน่ะ”
“ผมชื่อนรินทร์ เราเคยเจอกันแล้ว”ผมนึกหน้าของเขา
“ผมคืองูตัวสีเหลืองตัวนั้นไง”
ผมครางรับในลำคอ งูสีเหลืองที่เคยอยู่ในกระเป๋าผมตอนไปเยี่ยมย่าตอนนั้นนั่นเอง
“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่”
“พูดตรงๆ เลย ผมชักรำคาญนายท่านของตัวเอง มั่วแต่พิรี้พิไรอยู่นั่น”เขาพูดแล้วทำสีหน้าหงุดหงิด
“ไอ้ปัทอ่ะนะ ทำไมอ่ะ”ผมก้าวขึ้นบันไดเขาก็ก้าวเท้าตามผมมาอย่างคุ้นทาง
“นายท่านไม่ยอมกลับมาที่โลกเพราะกลัวคุณจะโกรธ”ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ
“งั้นก็ไม่ต้องให้มันกลับมา”
“ไม่ได้ เขาไม่กลับมาไม่ได้ ถ้าเขาไม่กลับมาเขาจะตาย”เขาพูดเสียงนิ่ง ผมมองหน้าเขาชักสีหน้าสงสัย
“ทำไม่ล่ะ”
“คุณมีพันธะสัญญากับเขา จิตส่วนหนึ่งของเขาอยู่ที่คุณ ตอนนี้เขาทำอะไรหนักๆ ไม่ได้เพราะเขาไม่มีพลังพอ เขาอยู่ได้เพราะพลังของที่นู่นช่วยอยู่ แต่มันอยู่ได้ไม่นาน”เขาพูดเสียงจริงจัง
“งั้นคุณจะให้ผมทำยังไง”
“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเขาก็กลับมา”
“เอ้า!”ผมหันไปมองหน้าเขาที่ตอนแรกทำท่าเหมือนจะห่วงเจ้านายตัวเองแต่ตอนนี้กลับบอกว่าปล่อยไปซะงั้น
“ผมเชียร์คุณมากกว่าเขา อยู่ที่นี่แหละ”ผมกระพริบตามองเขาที่เดินไปยังเตียงนอนของผม เขากลายร่างเป็นงูตัวเล็กสีเหลืองแล้วขดตัวนอนบนหมอนของผม
“ความจริงแล้วผมอยากมานอนใกล้ๆ คุณมานานแล้วนะ”
“คุณรู้จักผมมาก่อนแล้วเหรอ”งูสีเหลืองลืมตาสีเดียวกันขึ้นมองผม
“ความจริงแล้วผมอยู่กับคุณตลอดแหละ นายท่านสั่งผมไว้”เขาวางหัวลงแล้วเงียบไป
ตัวมันใหญ่ดีจังเลย กล้ามตรงแขนแค่มองมันไม่เท่าจับจริงๆ นั่นแหละ ดูกล้ามตรงหน้าท้องสิ แน๊น แน่น
แหม กูอยากมีบ้างจังเลย
อะไร ผมทำอะไรน่ะเหรอ เช็ดตัวให้งูอยู่ไง
แต่เป็นงูที่หุ่นดีมากมาย
วันนี้ไอ้งูกลับมาที่ห้องผมครับ ถ้ามันไม่กลับมาวันนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วเพราะต้องไปเรียน แต่สภาพที่มันมาคือสลบคาห้อง ผู้ชายที่ชื่อนรินทร์ก็ยักไหล่ให้ผมรับหน้าที่ดูแลนายท่านของเขาต่อ
ผมมองปากที่เผยอออกเบาๆ เหมือนกับมีมนต์สะกด ผมก้มลงไปเรื่อยๆจนริมฝีปากชิดกัน ริมฝีปากมันนุ่มและแดง ผมเลียไล้จนปากมันเผยอและสอดลิ้นใส่เข้าไป
เชี่ย ผมทำอะไรลงไปวะ
ผมผละตัวเองออก ไอ้ปัทขยับตัวและลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีทับทิมของมันดูวาวแสงและเหลือบสีทอง ผมจ้องมองดวงตานั้นเนินนานด้วยความหลงใหล มือของผมปัดป่ายไปทั่วร่างของปัทมราช ผมมองมือตัวเองด้วยความแปลกใจ ร่างใหญ่ของงูแปลงrพลิกมาทาบทามร่างของผม ผมเผยอปากออกตอนที่มันก้มลงมาราวกับรออยู่
ปลายลิ้นของงูจำแลงไล้เลียที่ริมฝีปากก่อนจะสอดเข้ามาในโพรงปากและถอนออกอย่างรวดเร็ว มันไล้ปากไปทั่วใบหน้า หยุดตรงกกหู แหย่ลิ้นเขามาจนผมเกร็งร่างด้วยความเสียว
ลิ้นนุ่มลากลงมาถึงลำคอ ขบเม้มจนรู้สึกเจ็บ มือใหญ่ถกเสื้อเขาขึ้นทางหัวก่อนจะก้มลงดูดยอดอกและกัดทึ้งจนเขาเผลอร้องออกมา
ผมแทบจะลุกขึ้นมาเพราะมือใหญ่นั้นกดลงที่ใจกลางตัวผม ไอ้งูเหลือบตาขึ้นมาทั้งที่ปากยังลิ้มไล้ร่างกายผมอยู่ มันขยับเบาก่อนจะลากลิ้นร้อนลงไปจุดกลางตัวทั้งที่ยังมีเนื้อผ้าบางขวางอยู่
ผมกัดฟันจนได้ยินเสียงดังกรอดเมื่อฟันนั้นกัดขอบกางเกงนอนลงและผ่านตัวตนของเขาไป ปัทมราชขยับยิ้มอีกครั้งก่อนจะอ้าปากดูดกลืนท่อนลำของผมจนหนังหุ้มร่นลงและคายออก ปัทมราชทำอย่างนั้นจนผมครางจนตัวสั่น
นิ้วเรียวของมันกดเข้าไปในช่องทาง ส่วนมืออีกข้างก็ขย้ำสะโพกของผม ผมมองตามนัยน์ตารอมทองที่ราวกับออกคำสั่งให้ผมแตะต้องเขาบ้าง
ผมเอือมมือไปจับส่วนร้อนผ่าว มันสะดุ้งแล้วคำรามในลำคอก่อนจะปัดมือผมออกแล้วจับขาของผมทั้งสองข้าง ผมรู้สึกถึงส่วนแข็งขืนที่โดนช่องทางนั้นที่สวนเข้ามาช้าๆ
ความใหญ่โตที่สอดแทรกเข้ามาทำให้ผมกัดปากตัวเองจนได้รสสนิม ปัทมราชเงยหน้าขึ้นมามอง เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลหล่นจากใบหน้า มันเลื่อนตัวขึ้นมาหาผม ลูบปลายนิ้วที่ปากผม
“อย่ากัดปาก เลือดออกแล้ว”
ริมฝีปากร้อนผ่าวประกบลงมา ผมรับลิ้นร้อนที่เคลื่อนไหวเร็วรี่ ก่อนจะสะดุ้งขึ้นร้องเพราะไอ้งูมันสอดใส่ลงมาเต็มแรง
“ไอ้ห่าปัท!”
มือใหญ่จับสะโพกผมดึงออกและสวนสะโพกตัวเองเข้ามา
ผมอ้าปากค้างเพราะร้องไม่ออก เจ้าของดวงตาสีแดงหัวเราะในลำคอเบาๆ และพลิกตัวผมขึ้นข้างบน ผมดิ้นจะลงแต่มันจับไว้
“ขยับสิ”เสียงทุ้มเปล่งออกมาพร้อมกับที่ดวงตาของมันเริ่มจะกลายเป็นสีทอง
มือใหญ่ของมันจับสะโพกผมขยับพร้อมๆ กับที่ผมขยับตัวเอง แรงสวนของสะโพกแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมที่เริ่มตามไม่ทันมันก็ถูกพลิกตัวลงข้างล่างในท่าคุกเข่า
“อึก สัส ช้าๆ เว้ย”
ผมโวยวายออกมาเมื่อมันกดลงมาทั้งลึกและเร็ว เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง ท่อนลำของผมเริ่มเกร็งและมีน้ำผุดพรายออกมา ผมเอื้อมมือไปจับของตัวเอง แต่มีมือดีปัดมือผมออกและจับกลางลำตัวผมแทนหัวแม่มืออุดส่วนปลาย มืออีกข้างของมันจับมือทั้งสองข้างของผม
“ไอ้เหี้ยปัท ปล่อยนะเว้ย”
ผมหันไปด่ามัน คล้ายว่ามันจะรอจังหวะนี่อยู่ ริมฝีปากแดงประกบลงแล้วไล้จูบแผ่วเบาก่อนจะแปลงเปลี่ยนเป็นรุนแรงจนปากผมช้ำ
ช่องทางด้านหลังคับแน่นด้วยท่อนเนื้อที่สอดใส่เข้าด้วยความเร็วเพิ่มมากขึ้น ปัทมราชครางกระเซ้าออกมา มันปล่อยมือออกจากปลายของรักของหวงของผมและขยับมือให้ ก่อนที่ผมจะรับรู้ถึงนี่พุ่งเข้ามาในช่องทาง ผมเกร็งตัวปลดปล่อยน้ำขุ่นข้นออกมา เหงื่อจากร่างสูงหยดใส่หลังผมก่อนที่มันจะทับตัวลงมา
Tbc.
มาแล้ววว หลังจากหายไปนาน
เค้าขอโทษนะ
อนุญาตให้กลับไปอ่านซ้ำ
ป.ล.1มีฉากอย่างว่าๆ ด้วย แต่เสียใจค่ะ คนแต่งแต่งฉากแบบนี้ไม่เก่งอ่ะ
ป.ล.2สั้นไปใช่ไหม รู้ตัวดี เค้าขอโทษ
รักคนอ่าน จุ๊บคนเมนต์
หัวข้อ: เมียงู #Moment กิจกรรมในห้อง (สองวันของผัวเมีย) 2 p.21 6/1/17 จบแล้ว (อ่าน 193466 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก