หัวข้อ: # Accident Lovely อุบัติรัก...พ่อลูกอ่อน # 14/10/58 พิเศษ 3 รามี่+พัฒน์ p.51

[nemesis]

รอต่อค้าบบ

[▶August5th◀]

โอ้ย ชอบตั้งโอ๋อ่ะ ช่วยยุงมาตินด้วย น่ายักมากๆ ฮับ 5555+

ตอนท้ายอันเดรสก็เริ่มน่ารักแหละ บู่ บู่ ฮ่าๆ

[Yara]

อย่างน้อยคุณว่าที่พ่อตา ก็ยังให้โอกาสล่ะนะ อิอิ

[4559]

สู้ๆมาติน

[Poseidon]

สู้ๆนะมาติน 55555(แอบสมน้ำหน้าเงียบๆ)

[white_destiny]

 

 

[Chrysan]

น่าจะทำสวนทุเรียน
ตกท้องร่องแล้วทุเรียนหล่นทับนี่ท่าจะดี
เอาให้สำนึก
ช่ายอย่าใจอ่อนง่าย ๆ นะ
   

[โซ อึน]

86400

ตอนที่ 35.2

    ผ่านมาอาทิตย์กว่า มาตินเองก็ยังคงทำงานในสวนอยู่เหมือนเดิม น้อยครั้งมากที่จะได้เจอหน้ากับกุ้ยช่าย

   แรกแรกก็พยายามทำเนียบแอบอู้ไปชะเง้อมองหน้าแถวหัวบันไดบ้านบ้าง แต่พอตาก็ดันรู้ทัน ไล่ไปทำงานในไร่ต่อ

   พักหลังหลังมาพ่อของกุ้ยช่ายเริ่มจะตามคุมมาตินแทบทุกฝีก้าวจนมาตินแทบไม่มีเวลาจะไปเจอคนหน้าขาวที่ตามง้ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

   ดีที่วันที่ สี่ พ่อตาพอจะใจดีให้ไปกางมุ้งนอนบนเรือน ถึงแม้จะเป็นนอกชานก็เถอะ ยังดีกว่านอนกับไอ้ด่างแดงได้ถุนบ้าน

   ยังพอได้มีโอกาสชำเรืองมองลูกเขาเดินไปเดินมาบนเรือนบ้างก็ยังดี ครั้นพอจะเดินเข้าไปคุย พ่อตาก็มองตาขวางทำท่าทำทางจะเอาไม้ตะพตมาแพ่นกระบานเอา

   มาตินคุกเข่าถูพื้นเรือนไปพลางมองคนหน้าขาวกำลังนั่งพิงหมอนอิงสามเหลี่ยมอ่านหนังสืออยู่บนตั่งกลางเรือน

   วันนี้ล่ะ มาตินจะต้องคุยกับกุ้ยช่ายให้รู้เรื่อง ได้ข่าวมาว่าวันนี้พ่อตาจะเข้าไปประชุมเกษตรกรในตัวอำเภอ บ่ายแก่แก่กว่าจะกลับ

   วันนี้เลยไม่ต้องไปไร่เพื่อเก็บผักเก็บผลไม้ เลนมาเป็นคนใช้ทำความสะอาดบ้าน ตัดต้นไม้แทน

   “มองอะไร จะถูบ้านก็ถูไปสิ”คนหน้าขาวหันวาโวยใส่ ทำตาขวาง

   ก็พ่อตัวดีที่ถูพื้นอยู่ มือก็ถูก แต่ตานี่ไม่มองเลยว่าถูอะไรอยู่ ถูซ้ำถูซาก วันนี้ทั้งวันก็คงถูไม่ทั่วเรือน จริงจริงไม้ถูพื้อนก็มีอยู่หรอก แต่กุ้ยช่ายเลือกที่จะโยนผ้าขี้ริ้วผืนเปรอะให้มาตินคลานเข่าถูแทน

   “ขอพี่มองบ้างไม่ได้เหรอ ให้พี่ได้เห็นหน้าบ้างก็พอใจแล้ว”มาตินยกยิ้มให้ทีหนึ่ง มองกุ้ยช่ายที่ถลึงตาใส่ มองซ้ายมองขวากลัวพ่อจะเห็น

   ว่าแล้วก็กระทืบเท้าใส่ทำท่าทำทางไม่พอใจเดินปึงปังเข้าห้องไป

   หนีได้หนีไป เรือนมีอยู่แค่นี้ รอให้พ่อตาไปก่อนเถอะ

   มาตินยิ้มย่องอยู่ในใจ พลางคิดแผนการ รวบรัด ร่นระยะเวลาในการง้อ


   “เอ็งยิ้มบ้ายิ้มบออะไรของเอ็งวะ”คนแก่พอมาเห็นไอ้ลูกฝรั่งตัวใหญ่นั่งยิ้มบ้ายิ้มบออยู่คนเดียวก็ถามเอาอย่างอดไม่ได้ แขนก็อุ้มหลานเตรียมออกเดินทาง

   “ป่าวครับพ่อ ผมแค่คิดอะไรเพลินเพลินน่ะครับ แหะแหะ”

   “อย่าให้รู้นะว่าเอ็งคิดจะทำอะไรลูกข้า”

   “ปล่าวครับพ่อ ใครจะไปกล้าคิด”มาตินยิ้มกริ่ม ยกยือยกไม้ยอมแพ้กับไม้เท้าที่ยกชี้หน้า

   “ดี งั้นเอ็งก็ถูบ้านไป ถูให้เกลี้ยงล่ะ ถ้าข้ากลับมาแล้วเห็นฝุ่นแม้แต่เม็ดเดียวเอ็งได้กลับลงไปนอนใต้ถุนกับไอ้ด่างไอ้แดงแน่”

   “ครับพ่อ ผมจะถูให้สะอาดเลยครับ ไม่มีฝุ่นเลย”

   “เออ เสร็จแล้วก็ไปตัดพุ่มแก้มข้างเรือนด้วยล่ะรู้สึกว่ามันเริ่มจะรกแล้ว ให้ดีก็ตักน้ำมาใส่ให้เต็มตุ่ม ก่อนตักก็ล้างตุ่มซะด้วยล่ะ”

   “ครับพ่อ”ปากก็รับคำ แต่ใจนี่กำลังคิดแผนเลยล่ะพ่อ

   “การที่ข้าปล่อยเอ็งให้ละสายตา ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่จับตาดูเอ็งนะ คนของข้ามีเยอะแยะ อย่าให้รู้ว่าเอ็งทำอะไร
ประเจิดประเจ้อ กับลูกข้า”

   “ครับพ่อ ผมจะไม่ไต่ไม่ตอมลูกพ่อเลยครับ”ไม่ไต่ไม่ตอม แต่จะจับกินเลยล่ะพ่อ

   รอมาเป็นอาทิตย์แล้ว พ่อตายังไม่มีทีท่าว่าจะยอมให้เข้าใกล้กุ้ยช่ายเลยแม้แต่น้อย ใช้งานสารพัด แทบไม่มีเวลาให้ว่าง

   ตั้งแต่เก็บผัก เก็บผลไม้ ขุดท้องร่อง พรวนดิน ใส่ปุ๋ย จับปลา แม่กระทั่งต้อนเป็ดไปกินหอยก็ยังทำมาแล้ว

   ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่ลำบากขนาดนี้มาก่อน แต่ใครล่ะจะยอมแพ้ รู้ว่าพ่อตาคนนี้ต้องการให้ยอมแพ้แล้วกลับกรุงเทพไป แต่คนอย่างมาตินมีรึจะยอมง่ายง่าย เข้าถ้ำเสือถ้าไม่ได้เสือกลับไปแล้วอย่ามาเรียกมาตินว่ามาตินเลย


   “ข้าไปละ แล้วอย่าให้รู้ล่ะว่าเอ็งอู้งานไปแอบนอนที่ไหน ข้ากลับมาเอ็งเจอดีแน่”

   “ครับพ่อ”มาตินรับคำ

   “ตั้งโอ๋ไปก่อนนะฮับ ยุงมาติน เดี๋ยวตั้งโอ๋เอาหนมมาฝากยุงมาติน”

   “ครับคนเก่ง”มาตินยิ้มรับ อย่างน้อยตั้งโอ๋ก็คนหนึ่งล่ะที่เข้าข้างมาติน

   มองดูสองปู่หลานเดินลงเรือนไป ชะเง้อมองจนรถกระบะคันใหญ่ขับออกไป ถึงได้ถอนหายใจ มองดูประตูห้องที่ปิดสนิท จินตนาการไม่ออกเลยว่าคนในห้องกำลังทำอะไรอยู่


   ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว นอกจากคืนนั้นที่เอามุ้งมาให้ ก็ไม่ได้คุยกันเป็นกิจจะลักษณะสักที

   ตอนที่เอามุ้งจะออกมากาง คลี่ออกมาก็เห็นกระปุกโลหะเล็กๆมันหล่นออกมาจากรอยพับ กลิ้งไปไกล ไปตามเก็บเอามา มองดูดีดีก็เป็นขี้ผึ้งทาแก้แมลงกัดต่อย คืนนั้นทั้งคืนก็ยิ้มบ้ายิ้มบอ

   ดีใจ อย่างน้อยกุ้ยช่ายก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขามากนัก

   แต่ตอนนี้จะช้าไม่ได้ ก็คงต้องทำงานทำการให้เสร็จ แต่การทำงานจะให้ใช้กำลังอย่างเดียวมันก็ไม่ค่อยจะเหมาะ

   อุตส่าห์เป็นเจ้าคนนายคน มีลูกน้อยเป็นร้อยเป็นพัน จะให้มานั่งมึนใช้กำลังมันดูจะไม่ค่อยมีประสิทธิภาพสักเท่าไร

   เดินย่องไประเบียงหลังบ้าน ชะเง้อมองไปที่พุ่มไม้ เห็นหัวคนดำๆพลุบพลุบโพล่ๆถึงได้กวักมือเรียกแล้วย่องลงเรือนไปหา

   “ตัดต้นไม้ให้สวยเลยนะ แล้วก็ล้างโอ่งน้ำ ตักน้ำมาเติม เลยนะจ่อย เอาให้เลี่ยมเลยนะ จบงานเดี๋ยวตบรางวัลอย่างงามเลย”มาตินหลบในพุ่มไม้กระซิบกระซาบ

   กับเด็กโข่งตัวดำผมหยิกลูกชาวสวนที่ไปตีซี้ไว้ตั้งแต่วันแรกที่มา

   “ได้เลย ถึงมือไอ้จ่อยแล้วรับรอง ไม่มีพลาด แต่งานนี้ต้องมีค่าปิดปากนะ จ่ายไอ้จ่อยไหวรึป่าว”

   ไอ้จ่อยกอดอกยักคิ้วใส่ โก่งราคา

   “เท่าไรล่ะ ว่ามา จ่ายได้ไม่อั้น”มาตินกระซิบ มองซ้ายมองขวากลัวใครจะมาเจอ

   “สามร้อย ไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวก็ทำเอง”

   “ให้สามพันเลยเอ้า ทำให้เรีบร้อย ถูเรือนด้วย แล้วก็ระวังอย่าให้กุ้ยช่ายเห้นล่ะ เข้าใจมั้ย”

   “สามพันเลยเหรอ โหย ไอ้จ่อยรวยตายเลย ได้มีตังซื้อชุดนัดเรียนใหม่พอดี”

   “ไปได้แล้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

   “ครับผ๋ม”ไอ้จ่อยทำท่าตะเบะก่อนจะมุมพุ่มไม้ออกไป


   มาตินมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครก็เดินออกมาบ้าง ผิวปากอย่างใจเย็น รจะเอาแผนไหนไปง้อกุ้ยช่ายดี นอนคิดไว้หลายแผนอยู่


   “ทำอะไรน่ะ”เสียกร้องทักมาจากใต้ถุนเรือนทำเอามาตินสะดุ้ง

   หันไปยิ้มแหยให้คนทัก

   “ไม่มีอะไรครับ”

   “ไม่มีอะไรได้ไง แล้วไปทำอะไรในพุ่มไม้”

   “ปะ ปล่าว พี่ไม่ได้ทำอะไรเล๊ย ไม่ได้ทำจริงจริง ว่าแต่กุ้ยช่ายจะไปไหน”มาตินถามคนตัวเล็กที่ใส่ชุด

   กางเกงสีตุ่นขายาว เสื้อสายสล๊อตซีด แล้วก็หมวปีกกว้าง เหมือนจะไปไร่ไปนาเสียอย่างนั้น

   “จะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับพี่ ทำงานบ้านให้เสร็จเหอะ พ่อมาโดนไล่กลับบ้านไม่รู้ด้วยนะ”

   “ใจคอจะใช้พี่ทำงานให้พี่ตายไปเลยหรอ”มาตินเดินทำท่าหมาหงอยเข้าหา

   “อะไร แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า ถอยไปเลย ไม่ต้องเข้ามาใกล้”กุ้ยช่ายเดินร่นถอยหลัง

   “ให้พี่ไปด้วยได้มั้ย”

   “จะไปทำไม ทำงานให้เสร็จทันก่อนพ่อจะกลับมาเหอะ”

   “แค่นี้สบายมาก ว่าแต่กุ้ยช่ายจะไปไหน บอกพี่หน่อยได้มั้ย”

   “ทำไมต้องบอก”

   “บอกพี่หน่อยนะ แค่รู้ว่ากุ้ยช่ายจะไปไหนก็ยังดี”มาตินทำท่าหมาหงอยใส่

   “จะไปไร่ส้มโอ แล้วอย่าให้รู้ล่ะว่าตามไป”

   “ขอพี่ตามไปหน่อยไม่ได้เหรอ”

   “ไม่ได้ ทำงานบ้านไป”

   “นะ”

   “ไม่ได้”กุ้ยช่ายปฏิเสธถอยหนีมาตินที่ทำท่าทำทางเดินเข้ามาใกล้ไม่หยุด

   “นะ พี่ไม่ดื้อหรอก จะตามเงียบเงียบเลย”มาตินยิ้มอ้อน จะเข้าไปเกาะแขนเอาใจ

   “ไม่ได้ก็ไม่ได้สิ ไปแล้ว” แต่ที่ไหนได้ กุ้ยช่ายเบี่ยงหลบ เกือบเสียท่าคนฉวยโอกาส


   กุ้ยช่ายได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียด ไต่แผ่นกระดานไม้ข้ามท้องร่องไปไร่ส้มโอที่อยู่ไม่ไกล

   อะไรของมาติน นึกจะว่าง่ายก็ว่าง่าย ไม่รู้จะต้องมาทนลำบากทำไม แทนที่จะกลับกลับไปซะก็หมดเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาทนลำบาก

   เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ผิวหน้าที่สีเข้มอยู่แล้วก็แดงจัดเข้าไปใหญ่เพราะไหม้แดด ผิวที่แขนก็มีแต่รอยเการอยแมลงกัด ผมเผ้าที่ปกติคอยเซ็ตอย่างดีก็กระเซิงไปหมด

   แต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้ก็ยังเหมือนเดิม แถมช่วงนี้ดูจะคำพูดคำจาออดอ้อนจนบางครั้งเกือบหลุดเขินไป

   ไม่รู้ไปสรรหาคำไหนมาพูดมาจา แต่พอมานึกนึกดู อีกฝ่ายก็เคยควงกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน คำพูดคำจาที่มีให้คงไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงพวกนั้น

   แล้วเมื่อกี้อะไร ดูจะว่าง่ายผิดปกติ ทั้งที่พ่อไม่อยู่แท้แท้ น่าจะมีแผนอะไรมาป่วนอีก ดูจากแววตาเจ้าเล่ห์ที่ส่งมา

   มองไปข้างหลังก็ไม่มีใคร วันนี้คนงานในสวนส่วนมากจะหยุดเพราะงานไม่ค่อยมี มีแค่ไม่กี่คนที่คอยดูหยอดปุ๋ยบ้าง ไร่เลยเงียบผิดปกติ

   นึกแปลกใจที่คนที่คอยเอาแค่หาเรื่องอย่างมาตินไม่ตามมา ปกติจะต้องตามมา มันต้องมีอะไรแปลกๆ

   ว่าแล้วก็ปีนขึ้นต้นส้มโอ อย่างน้อยก็กันไว้ก่อนก็ดี คนอย่างมาตินไว้ใจไม่ได้ง่ายง่าย

   นั่งรับลมอยู่สักพักก็สังเกตเห็นอะไรผิดปกติอยู่ข้างล่าง มองเห็นคนตัวใหญ่สวมผ้าขาวม้าโพกปิดหน้าปิดตา

   ตัวขนาดนี้ดูก็รู้ว่าจะเป็นใครไปได้ ชาวบ้านแถวนี้ไม่มีใครตัวใหญ่ไปกว่านี้แล้ว แล้วดูทำปิดหน้าปิดตา โพล่พ้นแต่ดวงตา

   แล้วไอ้สีตาแบบนี้ ชาวบ้านแถวนี้ใครจะมี ตาสีน้ำตาล เ กุ้ยช่ายได้แต่ถอนหายใจ ได้ยินเสียงบ่นงุบงิบของคนข้างล่าง

   “หายไปไหนนะ”กุ้ยช่ายมองดูคนหมุนไปหมุนมาชะเง้อหาเขา

   จะให้ขำดีหรือหงุดหงิดดี ที่ตามมาแทนที่จะไปทำงานบ้านตามพ่อสั่ง

   “ตอนเดินมาก็ยังเห็นว่ามาทางนี้”กุ้ยช่ายอดไม่ได้ที่จะยิ้ม มองดูคนเกาหัวแกรกแกรกอยู่ข้างล่าง จะทำมึนอะไรของเขานักหนา
   แต่งตัวตลกแล้วยังทำตัวน่าตลกอีก

   “หายไปไหนนะ ว่าจะแอบมากอดมาหอมสักทีสองที ดันหายไปไหนซะงั้น”คราวนี้กุ้ยช่ายตาโต ได้ฟังคำบ่นของมาตินแล้วก็ไปไม่ถูก

   ไอ้เรื่องฉวยโอกาสต้องยกให้มาตินคนเดียวเลย มันน่าหยิบลูกส้มโอทุ่มใส่เข้าให้ น่าหมั่นไส้นัก

   ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน พอนึกว่าตัวเองถูกหอมหน้าก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา

   “อะ โอ้ย”มาตินยกมือกุมหัวร้องดัง กุ้ยช่ายคว้าเอาลูกส้มโออ่อนอ่อนเท่าลูกมะนาวเควี้ยงใส่อย่างหมั่นไส้

   “สมน้ำน่า”กุ้ยช่ายกอดอกมองดูคนกุมหัว

   “พี่เจ็บนะ ทำอะไรเนี่ย”

   “ไอ้แก่ลามก”

   “พี่ไม่แก่นะครับ แล้วขึ้นไปทำอะไรบนนั้น ลงมาดีกว่า”

   “เรื่องอะไรเล่า”เรื่องอะไรจะลงไป อย่าคิดนะว่าเมื่อกี้จะไม่ได้ยินไอ้กอดไอ้หอมอะไรนั่น

   “ลงมาเถอะ เดี่ยวตก”

   “ไม่ลง”

   “ถ้าไม่ลงพี่จะขึ้นไปนะ”

   “อะ อะไร ขึ้นได้รึไง”

   “ขึ้นไม่ได้”

   “เอ้า แล้วบอกจะขึ้น ประสาท”กุ้ยช่ายเบ้หน้า แต่ก็นึกขำ ถ้ามาตินมาปีนต้นไม้ ก็คงจะเหมือนหมีโคอาล่าละมั้ง

   “ลงมาเถอะนะ เดี๋ยวจะตกเอา”

   “ไม่เอา จะไปไหนก็ไป”

   “ไม่ไปหรอก พี่อยากอยู่กับกุ้ยช่าย”

   “เหอะ ไปทำงานบ้านให้เสร็จก่อนเถอะ”กุ้ยช่ายประชด คนสรรหาคำหวานมาพูดพร่ำเพรื่อ

   ใช่ว่าไม่ชอบ แค่ไม่อยากฟัง กลัวจะใจอ่อนเกินไป กุ้ยช่ายลุกขึ้นเหยียบกิ่งที่นั่ง จะให้อยู่บนนี้นานนานก็น่าเบื่อ

   แกร๊ก

   “เฮ้ยระวัง” กุ้ยช่ายร้องเสียงหลงกิ่งที่นั่งทัยอยู่ฉีกขาดกะทันหัน คว้าเอากิ่งบนเกาะเอาแทบไม่ทัน

   “กุ้ยช่าย”มาตินตกใจ กิ่งส้มโอกิ่งใหญ่หล่นลงมา

   ใจก็ห่วงคนที่ห้อยโหนอยู่บนนั้น โดยไม่ทันระวัง กิ่งที่ร่วงลงมา รู้ตัวอีกทีก็หลับไปเสียแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   ย้อนกลับมาหลายวันก่อน

   คอนโดของธนพัฒน์

   “ต้องการอะไรกันแน่”ธนพัฒน์ถามขึ้นมาอย่างเหลืออด ไม่รู้ว่าคนอย่างรามิเรสต้องการอะไรถึงได้มานั่งเฝ้าเขาอยู่นานร่วมหลายชั่วโมงมาแล้ว

   ธนพัฒน์จิตใจร้อนรน เป็นห่วงกุ้ยช่าย ทั้งห่วงทั้งหวง ข้างในใจมันร้อนรุ่ม ที่มาตินมาฉุดเอากุ้ยช่ายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย

   “นอนเถอะ ไม่ต้องห่วง กุ้ยช่ายเขาอยู่กับคนที่เขาสมควรอยู่”

   “คุณเอาอะไรมาตัดสิน”ธนพัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

เป้นครั้งแรกที่รามิเรสได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากคนตรงหน้า

   “ความรักไง”รามิเรสยิ้มนั่งกดรีโมทเลื่อนช่องทีวีไป ไม่สนใจมองธนพัฒน์ที่กำลังสั่นด้วยความร้อนรน

   ความอดทนที่มีแทบจะระเบิดออกมาถ้าไม่ควบคุม

   อยากจะกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าให้หายแค้นเคือง แย่งเอากุญแจรถแล้วตามกุ้ยช่ายไป

   แต่อีกใจก็ไม่กล้า รามิเรสถือไพ่เหนือกว่า ไฟล์รูปที่รามิเรสมี เหมือนเป็นตัวกำหนดชีวิตเขา

   “หึ ความรักงั้นเหรอ คนเจ้าชู้อย่างเพื่อคุณน่ะเหรอ จะรักใครเป็น”

   “นั่นสิ แล้วรู้ได้ไงว่าคนเจ้าชู้จะรักใครไม่เป็น”

   “พวกไร้หัวใจ”รามิเรสนึกเจ็บจุกกับถ้อยคำที่ธนพัฒน์ยกขึ้นมาโจมตี

   ใครจะรู้ว่าคนเจ้ารู้ก็รักเป็น แล้วใครจะรู้ว่าคนเจ้าชู้ จู่จู่ก็ตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว ทำให้ต้องบินข้ามโลกมาไกล เอาตามดึงเอาหัวใจที่ถูกขโมยไปกลับคืน

   แรงดึงดูดของตัวตนที่ถูกซ่อนภายใต้หน้ากากเย็นเยียบของธนพัฒน์ ดึงดูดหัวใจของรามิเรสให้ตกหลุมพราง

   และทำให้รามิเรสต้องมาตามเอามันคืน ถ้าเขาไม่ได้หัวใจของตัวเองคืน เขาก็ต้องได้ใจของอีกฝ่ายกลับไป

   ถ้าจะว่าคนเจ้าชู้ไร้หัวใจ ก็คงไม่ถูก เพราะคนบางคนต่างหาก ที่ดึงเอาหัวใจของคนเจ้าชู้ไปโดยไม่รู้ตัว ขโมยเอาไปโดยไม่เห็นค่า ทั้งยังเหยียบย่ำด้วยการไขว่คว้าหาแต่หัวใจที่มีเจ้าของแล้ว




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tell me if you heartless.

ไม่เกิน 10 ตอนจบค่าาาาา

ขอบคุณทุกกำลังใจค่า

จบแล้วต่อภาคลูกไปเลย

 
   

[●GreenTEA●]

 

[titansyui]

 :pig4

[gatenutcha]

มาตินเจ้าเล่ห์อ่ะ  แต่ขอให้ชนะใจ ว่าที่พ่อตาเร็วๆนะ  สู้ๆ
 

[Yara]

รุ่นพ่อนี่ก็รู้บทสรุปได้ล่ะ
ตอนนี้อยากเห็นรุ่นลูกแล้วววววว

[patchylove]

    คุณลุงจะเป็นไรไหมเนี่ย

[iceman555]

ยุงมาร์ติง ฉู้ๆ อิอิ

[brookzaa]

 

[Mouse2U]

มาตินขี้โกงมีการตีซี้กับจ่อยเอาไว้เสียด้วยนะค้าา ..

[cavalli]

 

[alt1991]

 

[GuoJeng]

มาร์ตินทำได้เข้าท่าดี ดีนะไม่ใช่คนที่ถอดใจง่ายๆ อย่าท้อซะก่อนละมาร์ติน หยอดบ่อยๆนะ จะได้คิดถึงกันนานๆ รอ รอ รอตอนใหม่คับ

[ชัดเจนกาบ]

อืมนะ ได้ข่าวว่าใครสลบนะ ส่วนคู่นี้มันจะรักกันได้ไง ก็ดูสิ่งที่ทำดิ คนรักกันจริงเขาไม่ทำกันหรอก รอต่อไป

[sirikanda28]

อย่างนี้ไม่ยากมาร์ติน
เดี๋ยวกุ้ยช่ายก็ใจอ่อน

[patee]

มาตินสู้สู้ๆๆๆ

[Freja]

อ่านมาตั้งแต่ตอนที่นายเอกโดนข่มขืนแล้วขอมาเมนท์ทีเดียวเลยแล้วกัน
ทำไมนะไอ้พระเอกพิมพ์นี้ ตามขนบคุณพิศาลแบบนี้ไม่หมดหรือตกเทรนด์ไปเสียทีนะ
คุณรักเขาชอบเขาแต่ไม่มีปัญญาทำให้คนที่คุณบอกว่ารักรักตอบคุณได้ ก็เลยจับข่มขืนไปเลยง่ายดีงั้นสิ
ไม่อยากให้สังคมไทยมองข้ามความสำคัญของการกระทำแบบนี้ที่ไม่ดี (condone) 
ความคิดของมาตินที่ตั้งใจจะข่มขืนน้องเพื่อผุกมัดนี่ต่ำมากค่ะ   อีกอย่างผู้ชายคิดต่างจากผู้หญิงนะคะ  โดนข่มขืนแล้วไม่ต้องการให้มารับผิดชอบหรอกค่ะ  ไปตายเลยจะดีกว่า 

เราไม่ได้รู้สึกเลยนะว่ามาตินรักกุ้ยช่าย  ได้ยินแต่มาตินบอกว่ารักๆๆๆๆๆ แบบนกแก้วนกขุนทอง แต่มาตินไม่ได้แสดง พิสูจน์ ย้ำอะไรให้กับน้องเขาเลย ตอนนี้ที่พ่อน้องให้ทำอะไรสารพัดแล้วมาตินทำตามเรารู้สึกเหมือนกับว่ามาตินพยายามอยากได้น้องมาครองเฉยๆ   ใจมาตินไม่ได้มีความละอายในบาปที่ตัวเองทำลงไปเลย  ยิ่งมาตอนว่าสุดที่พ่อน้องให้ทำอะไรแต่กลับไปจ้างคนอื่นทำ มาตินไม่พยายามเลยนะคะ  มานั่งคิดว่าผู้ชายคนนี้รักจริงหรือเปล่า?  เจ้าเล่ห์มากๆ   ยังไม่อินกับความรักของมาตินนะคะ  ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นว่ามาตินประพฤติตัวดีมากเท่าไหร่เลย    ความผูกพันธ์ระหว่างกุ้ยช่ายกับพี่ภรรยาเรายังมองว่ามีมากกว่า  มีความอบอุ่นระหว่างกันที่มาจากการเกื้อหนุนจุนเจือกันมานาน  ต่อให้อีกฝ่ายมีความรู้สึกฉันคนรักแต่ฝ่ายเดียวให้ก็ตาม ภูเขาอันนี้สูงมากๆสำหรับมาตินที่จะก้าวข้ามเพราะว่าเงินก็ช่วยไม่ได้หรอกค่ะงานนี้  การโดนแก้แค้นหรือเอาคืน ณ ตอนนี้นี่ก็ท่าจะไปไหนไม่รอกตราบใดที่มาตินไม่พยายามทำเอง

รามีเองก็สุดๆเหมือนกัน  ไม่ต่างจากมาตินสักเท่าไหร่ 

เราเมนท์นี้จากความรู้สึกที่อ่านมานะคะ  เราอาจจะซีเรียสมากไป คนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนแบบให้ชวนหัวขบขันเบาๆ เราก็ขอโทษด้วยค่ะ  ตั้งโอ๋น่ารักมากๆค่ะ โดนเฉพาะตอนที่พูดแล้วคิดแบบเด็กๆ

[โซ อึน]

17400

   ตอนที่ 36 ยอมแพ้

   โรงพยาบาล

   “เป็นไงบ้าง เจ็บมากมั้ย”กุ้ยช่ายร้องทักทันทีที่มาตินลืมตาขึ้นมา นั่งเฝ้าคนตัวสูงนี่หลับอยู่บนเตียงคนป่วยมาจนค่อนวัน ในที่สุดมาตินก็ฟื้นสักที

   “อะ โอย พี่มาอยู่นี่ได้ไง”มาตินพยุงตัวขึ้นนั่งโดยมีกุ้ยช่ายช่วย จับหัวตัวเองดูก็เห็นมีผ้าพันแผล

   “ยังจะมาถาม ก็ กิ่งไม้มันตกใส่หัว แล้วพี่ก็น็อคไป ดีที่หมอบอกไม่เป็นอะไรมาก”

   มาตินนึกย้อนไป จำได้ว่าเห็นกุ้ยช่ายกำลังจะตกต้นไม้เพราะกิ่งที่เหยียบอยู่มันหัก ด้วยความเป็นห่วง กลัวกุ้ยช่ายจะตกลงมา เลยวิ่งเข้าไปจะรับ

   แต่ที่ไหนได้ กิ่งไม้ใหญ่มันตกเข้ามาใส่หัวซะงั้น แทนที่จะได้เป็นฮีโร่ ชนะใจกุ้ยช่าย ที่ไหนได้ ดันน่าอายหนักกว่าเก่า

   “แล้วกุ้ยช่ายล่ะ เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนรึป่าว”

   “ป่าว ไม่เจ็บ ดีสมองไม่กระทบกระเทือน แค่นี้ก็เพี้ยนมากอยู่แล้ว”

   “ไม่ห่วงพี่บ้างเลยเหรอ”มาตินเสียงแผ่ว จับเอามือคนนั่งเฝ้าข้างเตียงมาถือ

   “หึ ใครจะไปห่วงคนสติไม่ดี”

   “ใครว่าพี่สติไม่ดี ว่าพี่อย่างนี้พี่น้อยใจนะ”

   “ใครจะไปสน”กุ้ยช่ายชักมือกลับ ตั้งแต่เกิดมา ปีนต้นไม้มานับครั้งไม่ถ้วน ตกมาบ้างก็มี พอที่จะรู้วิธีการเอาตัวรอดมากพอที่จะไม่ให้ตกต้นไม้

   ไม่เห็นต้องมาห่วงกันนักหนา แทนที่จะถอยหนีไป กลับวิ่งมาจะรับกันให้ได้ ผลสุดท้ายเป็นยังไง รับไปเต็มเต็ม

   เห็นคนตัวโตล้มไปกับพื้นก็ตกใจแทบแย่ ถามว่าเป็นห่วงมั้ย ก็เป็นห่วง กลัวว่าคนคนนี้จะเป็นอะไร

   “พี่หิวน้ำน่ะ”

   “หิวก็หยิบกินเอาสิ อยู่แค่นี้”กุ้ยช่ายเบ้หน้าไปที่ตู้ข้างเตียงคนป่วย

   “อยากมีคนป้อน”

   “กินเอง”กุ้ยช่ายเบ้หน้า หนีมาตินคนเจ้าเล่ห์ที่ทำหน้าป่วยเรียกร้องความสนใจ

   “นะ ป้อนพี่หน่อยนะครับ”

   “ไม่เอา”

   “ป้อนพี่หน่อยนะ พี่เจ็บหัว”พูดไปพลางจับหัวตัวเองทำหน้าเจ็วปวดเสียเต็มประดา

   “ทำตัวเอง”

   “ก็พี่เป็นห่วงกุ้ยช่ายนี่ ใครจะรู้ว่ากิ่งไม้จะหล่นมาใส่หัว”

   “เซ่อซ่า”

   “นะ ป้อนพี่หน่อย”

   “หึ เห็นแก่ที่เจ็บหัวนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”

   กุ้ยช่ายหยิบเอาน้ำมาป้อนอย่างช่วยไม่ได้ มองหน้าคนป่วยก็นึกหมั่นใส่ ทำหน้าทำตากวนประสาท

   เล่นหูเล่นตา เจ็บอยู่แท้แท้ ยังจะมา
   

   “คุณยุงงงงงงงงงง”

   ประตูห้องพิเศษเปิดออก ตั้งโอ๋วิ่งเสียงใสเข้ามาก่อนตัว มากระโดดเกาะขอบเตียงคนไข้ จ้องมองดูคุณลุงมีผ้าพันแผลปิดหัว ตากลิมจ้องมองเอียงหน้าอย่างสงสัย

   “ชู่ว อย่าเสียงดังครับ”กุ้ยช่ายหันไปยกนิ้วชู่วปาก อุ้มตั้งโอ๋ขึ้นมา

   “ขอโทษฮับ ว่าแต่คุณยุงเป็นอายัย หัวแตกเยย”ตั้งโอ๋เสียงใสยกมือกอดคอพ่อตัวเอง เอียงหน้ามองคนป่วย

   “คุณลุงไม่เป็นอะไรมากครับ แค่คุณลุงดื้อ แอบออกไปเล่นข้างนอก กิ่งไม้เลยหล่นใส่เอา ตั้งโอ๋อย่าทำตามนะครับ รู้มั้ยคนเก่ง”กุ้ยช่ายชำเรืองมองคนที่ถูกหาว่าดื้อทำหน้ามุ่ยใส่

   “ฮับตั้งโอ๋ไม่ดื้อ แย้วยุงมาตินเจ็บมั้ย”

   “ไม่เจ็บครับ แค่นี้ สบายมาก”มาตินยักคิ้ว ทำท่าเบ่งก้ามใส่เด็ก แต่ตาก็จ้องมองคนพ่อส่งสายตา

   “น้อยน้อยหน่อย ข้ายืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่นี่”คนแก่ที่ยืนมองอยู่นานทนไม่ไหว ที่ไอ้หนุ่มลูกครึ่งมันส่งสายตาให้ลูกชายแบบไม่เกรงอกเกรงใจ

   มองดูแผลบนหัวมันก็นึกเห็นใจอยู่บ้าง อยู่สุขสบายดีดีไม่ชอบ ไม่รู้จะมาทนลำบากทำไม

   อุตส่าห์ใช้งานมันหนักผ่านไปตั้งเป็นอาทิตย์ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะหนีกลับกรุงเทพ มิหนำซ้ำยังเชื่อฟังว่าง่ายซะอีก แต่ติดที่ว่า
กะล่อน เล่เหลี้ยมแพรวพราว ไม่รู้ว่าคนซื่อซื่ออย่างลูกชายตัวเองถ้าไปรักกับคนเล่ห์เหลี่ยมอย่างไอ้หนุ่มจะเป็นยังไง

   อุตส่าห์อารมณ์ดีดี พาหลานไปประชุม เอาไปอวดนายอำเภอที่ชอบเอาหลานมาอวดว่าน่ารักนักหนา

   พอเจอตั้งโอ๋เข้าไป เทียบกันไม่ติดเชียว กำลังคุยโวว่าหลานได้เล่นโฆษณาทีวี ออกทีวีอยู่ทุกวัน กำลังสนุกปาก

   ที่ไหนได้กลับมีคนโทรมาบอกว่าเกิดเรื่อง ก็เลยตามมาเจอกันอีกทีที่โรงพยาบาล

   ดีที่ไอ้หนุ่มนี่แค่หัวแตก ไม่เป็นอะไรมาก แต่ลูกชายนี่ท่าจะอาการหนัก ทำหน้าทำตาเครียดเป็นห่วงเขาซะขนาดนั้น

   “หมอให้กลับบ้านได้วันไหนล่ะ”

   “พรุ่งนี้น่ะพ่อ”กุ้ยช่ายตอบ

   “อืม ดีดี พอออกจากโรงพยาบาลเอ็งก็เก็บของกลับบ้านเอ็งไปได้แล้ว”

   “กลับเหรอครับ”

   “ใช่ เอ็งได้ยินไม่ผิดหรอก กลับกรุงเทพไปได้แล้ว”มาตินได้ฟังถึงกับเหวอ ไม่รู้ว่าพ่อตาจะมาไม้ไหน

   จู่จู่ก็ไล่เขากลับกรุงเทพ ทั้งที่ยังไม่ได้คุยกับกุ้ยช่ายให้รู้เรื่องเลยสักนิด

   “แต่ว่าผม”

   “ไม่มีแต่ ข้าบอกให้เอ็งกลับเอ็งก็ต้องกลับ”

   “แต่ผมยังไม่ได้คุยกับ”

   “แล้วเอ็งจะคุยไปทำไม ในเมื่อลูกข้าไม่ต้องการจะคุยกับเอ็ง”

   “แต่ผมรักกุ้ยช่ายนะพ่อ”มาตินตอบเหตุผล ใบหน้าหล่อคมเริ่มแสดงให้เห็นถึงความกังวล

   “เอ็งรักลูกข้า แต่ข้าไม่เห็นว่าลูกข้าจะรักเอ็ง เพราะฉะนั้น รักของเอ็งมันไม่มีความหมายหรอก”

   “ผมขอโอกาสอีกครั้ง ให้ผมคุยกับกุ้ยช่ายเถอะครับ”

   “ไม่มีโอกาสสำหรับเอ็งแล้ว ออกจากโรงบาลแล้วเอ็งก็กลับไปซะ”

   “พ่อ”

   “ถ้าเอ็งยังขืนจะอยู่ต่ออีก อย่าหวังว่าข้าจะให้เอ็งเจอกับลูกข้าอีก ข้าจะส่งมันไปอยู่กับพี่น้องข้า ให้ไกลจากเอ็ง”

   “พ่อ”กุ้ยช่ายร้อง ตกใจกับคำที่พ่อตัวเอ็งพูดออกมา ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนั้น เขาเองไม่ได้อยากจะหนีห่างจากมาตินขนาดนั้น

   “เอ็งอย่ามาขัด ว่าไงล่ะ เอ็งจะยอมกลับไปมั้ย””

   “ครับ ผมยอม”มาตินรับคำ

   ไม่ว่าเหตุผลไหน คงจะยกมาไม่ได้แล้ว เพราะขนาดคำว่ารักเขายังหยิบมันขึ้นมาใช้ไม่ได้ เพราะกุ้ยช่ายเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่ารักตอบ

   อย่างที่พ่อของกุ้ยช่ายว่า กุ้ยช่ายไม่เคยบอกรัก ไม่เคยแสดงท่าทีว่ารักมาติน มาตินเป็นคนเดียวที่ทึกทักเอาเอง ระหว่างความสัมพันธ์ที่คุมเครือ

   บางที สิ่งที่เขาได้ทำลงไป อาจจะเป็นตัวตัดสัมพันธ์ระหว่างเขากับกุ้ยช่ายก็เป็นได้

   “พ่อ”กุ้ยช่ายเรียกพ่อเสียงแผ่ว นึกตกใจที่มาตินตอบรับพ่อง่ายง่าย

   แล้วที่ทนลำบากมาเป็นอาทิตย์มันคืออะไร ทำไมมาตินยอมแพ้ง่ายง่าย ไหนคำว่ารักที่พูดนักพูดหนา ทำไมถึงยอมแพ้ง่ายง่าย

   ความรู้สึกเหมือนโดนทิ้งทำให้กุ้ยช่ายรู้สึกตัวชา หมายความว่าไงที่มาตินจะยอมถอยหลังกลับไป

   “เอ็งพาตั้งโอ๋ออกไปก่อน ข้าจะคุยกับไอ้ฝรั่งนี่”

   “แต่พ่อ กุ้ยช่ายยังไม่ได้คุยกับเขา”

   “ข้าบอกให้เอ็งออกไปไง”

   “แต่พ่อ กุ้ยช่ายจะคุยกับเขา”

   “เอะ เอ็งนี่ มันอยู่มาตั้งอาทิตย์เอ็งไม่ยักกะคุย ทีอย่างนี้จะมาคุย เอาตั้งโอออกไป ข้ามีเรื่องจะคุยกับมัน”คนเป็นพ่อหันมาดุลูกตัวเอง ตั้งแต่เกิดมา น้อยครั้งมากที่ลูกชายตัวเองจะไม่เชื่อฟังคำสั่ง แล้วนี่ก็เป็นอีกครั้ง

   “พ่อ”กุ้ยช่ายได้แต่มองหน้าคนป่วยที่หลุบตามองผ้าห่ม กำมือแน่น

   “ออกไป”

   กุ้ยช่ายเองก็ขัดคำสั่งอะไรมากนักไม่ได้ จึงได้แต่อุ้มตั้งโอ๋ออกมาจากห้องพอเศษ

   “ทำไมคุณตาต้องไล่ยุงมาตินด้วยฮับ”ตั้งโอ๋เอียงคอถามกุ้ยช่าย กอดคอพ่อแน่น

   “ป๋าก็ไม่รู้เหมือนกันครับ สงสัยปู่จะไม่ชอบลุงมาติน”กุ้ยช่าย

   “แต่ตั้งโอ๋ชอบยุงมาตินนะฮับ ยุงมาตินใจดี แย้วจ๋าชอบยุงมาตินมั้ยฮับ”

ตั้งโอ๋ถามเสียงใส จ้องมองหน้าพ่อที่เงียบไปกับคำถาม

   กุ้ยช่ายไม่รู้จะตอบกับตัวเองยังไงดี ไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็รักมาตินไปแล้ว

   รักทั้งทั้งที่มาตินทำแบบนั้นกับตัวเอง ทั้งที่สมควรจะโกรธเกลียด แต่ที่ผ่านมา มาตินก็ดีกับกุ้ยช่ายมาตลอด นี่ล่ะมั้ง คงเป็นสาเหตุที่มาลบล้าง ทำให้กุ้ยช่ายทำใจเกลียดมาตินไม่ลง


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   วันต่อมา

    มาตินออกจากโรงพยาบาล คนงานที่สวนเป็นคนไปรับกลับมาที่บ้านแต่เช้า

   มาตินเดินขึ้นเรือนมา บนหัวยังมีผ้าพันแผลแปะอยู่ เสื้อผ้าเป็นชุดเดิมกับที่ใส่ในวันที่มา

   “เอานี่ กุญแจรถกับกระเป๋าตังเอ็ง”พ่อของกุ้ยช่ายเอากุญแจรถกับกระเป๋าเงินวางเอาไว้บนตั่ง นั่งมองลูกครึ่งตัวโตทำหน้าตาหงอยเหงา เอาแต่จ้องมองประตูห้องลูกชายที่ปิดสนิท

   ตั้งแต่เมื่อเย็นวานหลังจากกลับจากโรงพยาบาล ลูกชายของตนเองก็ไม่ได้ออกมาจากห้องนั้นอีกเลย

   “ขอบคุณครับที่ดูแลผมมาตลอด”มาตินยกมือขึ้นไหว้

   “อย่าลืมล่ะอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกถ้าไม่จำเป็น”

   “ครับพ่อ ผมฝากดูกุ้ยช่ายด้วยนะครับ”

   “ลูกข้าข้าก็ต้องดูอยู่แล้ว เห็นแก่เอ็ง”

   “ผมลาล่ะครับ”มาตินยกมือไหว้คนแก่อีกครั้ง

   เดินไปหยุดอยู่ที่หัวบันไดบ้าน จ้องมองประตูที่ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก ใจคอกุ้ยช่ายคงจะโกรธจนไม่นึกจะมาส่งกัน

   กุ้ยช่ายได้แต่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูรถสีดำขลับของมาตินขับออกไป

   ดวงตากลมโตร้อนผะผ่าว น้ำตาไหลมารวมกันที่ขอบตาคล้ายจะเอ่อล้นออกมา จ้องมองรถที่แล่นออกไปจนลับด้วยตาที่พล่าเต็มทน

   มาตินทิ้งเขาไปแล้วจริงจริง

   ทำไมต้องไปรักคนอย่างมาติน ทั้งที่อุตส่าห์ห้ามใจตัวเองไว้ตั้งแต่แรก ว่าคนอย่างมาตินไม่คู่ควรที่จะให้ใครรัก

   แต่จนแล้วจนรอด ก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้
   


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เดี๋ยวมาต่อ กำลังปั่น 55+

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้อีกเรื่องนะค่ะ คนละแนวกับเรื่องนี้เลยค่าาา เป็นเเนวโรคจิต ผสมเอสเอ็ม แก้แค้นนิดหน่อย

 Love Contract   สัญญารักจากนายโรคจิต  [SM]

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46948.0



มาต่อตอนสองทุ่มครึ่งนะค่ะ

[gatenutcha]

 
กำลังลุ้นเลย  ว่างานนี้ มาตินต้องพักใจยาวแน่ๆ

[่jum]

   ถถถ สงสารมาติน

กุ้ยช่ายรู้สึกตัวช้าไปหรือเปล่าหนู 

[GuoJeng]

มาร์ตินนี่โชคเข้าข้างนะ แม้จะคิดว่าไม่ได้เจอกุ้นช่ายอีกหรือกุ้ยช่ายไม่รัก แต่เหตุการณ์ที่ประสบอยู่ก็ทำให้กุ้ยช่ายได้รู้ใจตัวเองบ้างล่ะ ยืนมองรถน้ำตาไหลเลยเห็นมะ  อีกอย่างพ่อกุ้ยช่ายก็บอกแล้ว อย่ามาบ้านนี้อีก ถ้าไม่จำเป็น ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ

[●GreenTEA●]

รู้สึกว่ามันต้องมีอะไรอีก รอๆๆ   

[sirikanda28]

สงสารมาร์ตี้จังเลย

[4559]

ให้เอาแม่มาสู่ขอไง555