man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Hard For Heart (แนวM-Preg) ตอนที่18+ส่งท้าย p.11 (14/4/58)  (อ่าน 147594 ครั้ง)

ออฟไลน์ JUPJIB

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +218/-0
**************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

****************************************************************************************

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-04-2015 18:09:00 โดย JUPJIB »

ออฟไลน์ baipai_bamboo

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 101
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
รออออออออออ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ JUPJIB

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +218/-0
นิยายเรื่องอื่นๆของ JUPJIB
จอมไตรซีรี่ส (ไม้) คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (จบ) คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
จอมไตรซีรีส์ (ดิน) ความรักไม่ใช่แค่คนสองคน (จบ)
จอมไตร ซีรีส์ (ปฐพี) เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (จบ)
จอมไตร ซีรีส์ (ตาหวาน) ซื้อด้วยใจ ขายด้วยรัก (จบ)
เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.1 by JUPJIB คุณnolirinลงให้ ขอบคุณค่า
เรื่องสั้นตอนเดียวจบ V.2 by JUPJIB



คำเตือน : เรื่องนี้ผู้ชายท้องได้ค่ะ


ซีรี่ส์เดียวกับ Man and Child ซีรี่ส์ *Love Just Ain't Enough* (จบ)

บทนำ Man And Child ซีรี่ส์


ในปี xxxx โลกพัฒนาไปอย่างเหลือเชื่อ ด้วยมีวิกฤตการครั้งใหญ่เกิดขึ้นทำให้จำนวนประชากรของโลกลดน้อยลงมาก ผู้คนที่เหลืออยู่ต่างพยายามมีชีวิตอยู่ไปพร้อมๆกับรักษาธรรมชาติไว้ เพราะเรียนรู้จากการสุญเสียในอดีต มีการคิดค้นการใช้พลังงานสะอาดเป็นหลักทั้งการใช้แสงอาทิตย์แปลงเป็นพลังงานไฟฟ้า ทั้งการเพราะปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ตามธรรมชาติโดยไม่ใช้สารเคมี และการสร้างบ้านเรือนให้เหมาะสมกับพื้นที่อยู่อาศัยโดยรักษาสิ่งแวดล้อมรอบๆให้คงเดิมมากที่สุด

การปกครองโดยมากเป็นการปกครองโดยระบบกษัตริย์ โดยการตัดสินใจทั้งหมดตกอยู่ในมือของกษัตริย์ แต่ก็ไม่มีอะไรให้ตัดสินมากนัก ด้วยคนในยุคนี้ไม่คิดทำสงคราม ที่ทำมากคือการแข่งขันทางเศรษฐกิจ แน่นอนว่ายังมีความรุนแรง เกิดขึ้นอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีสงครามระหว่างประเทศอีก ไม่มีการก่อการร้าย ระบบเศรษฐกิจก็ต้องให้นักลงทุนและประชาชนเห็นชอบอย่างแท้จริง ไม่มีการซื้อเสียงเพราะคนในยุคนี้เรียนรู้แล้วว่าการขายเสียงจะก่อให้เกิดภัยทั้งต่อตัวเองและส่วนรวม และยังการศึกษาขึ้นพื้นฐานที่ปรับให้มีการบังคับเรียนถึง 16 ปี ทำให้ทุกคนมีความรู้ ไม่ตกเป็นเหยื่อของผู้อื่นได้โดยง่าย

การแพทย์เองก็ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุที่จำนวนประชากรลดน้อยลง อัตราการเกิดน้อยลงมากๆส่วนอัตราการตายก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ นักวิทยาศาสตร์จึงพากันคิดค้นหนทางเพิ่มเติมในการให้กำเนิดมนุษย์ โดยพยายามให้เด็กที่เกิดขึ้นมานั้นสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างอย่างนาน ไม่เป็นโรคและเสียชีวิตก่อนวัยอันควร

ทางที่ค้นพบคือการทำให้ผู้ชายตั้งครรภ์ โดยการคิดค้นวิธีนี้ผู้ที่ทำสำเร็จได้คือบุคคลที่มียีนส์ชาวไทยอยู่ในตัวกว่า 60 เปอร์เซ็น ทำให้เขาโด่งดังไปทั่วโลก และยังทำให้ผู้คนที่มียีนส์ชาวไทยมีหน้ามีตาอีกด้วย

การทดลองนี้ทำมากว่า 60 ปีโดยมีการส่งต่อผลการทดลองให้ครอบครัวของผู้คิดค้นมาเรื่อยๆจึงได้ผลเป็นที่น่าพอใจ แต่วิธีการก็ยุ่งยาก รวมทั้งใช้เงินและเวลามากมายในการเตรียมการ หากผลที่ได้รับก็คุ้มมากเสียจนมีคนมากมายยอมจ่ายทั้งเงินและเวลา แต่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถตั้งท้องได้ ด้วยข้อกำหนดมากมายเหล่านี้จึงมีการตั้งโรงเรียนสำหรับผู้ชายตั้งครรภ์ขึ้นในชื่อ “โรงเรียนเอกวิทย์” ตามชื่อผู้คิดค้นวิธีนี้เป็นคนแรก ในตอนแรกที่ตั้งนักวิทยาศาสตร์ผู้เป็นเจ้าของสิทธิบัตรวิธีทำให้ผู้ชายตั้งครรภ์จัดตั้งขึ้นเป็นสถาบันให้คำแนะนำปรึกษาเท่านั้น ต่อมาได้มีการพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นโรงเรียน และถึงแม้โลกจะก้าวไกลแต่ก็ยังมีความยากจนและโรคทางพันธุกรรมบางอย่างที่ไม่สามารถรักษาได้ โดยเฉพาะโรคที่คร่าชีวิตของคนจำนวนมากในยุคนี้ เป็นโรคที่เรียกว่า “โรคแพ้ตัวเอง” ซึ่งโรคแพ้ตัวเองนี้มีคนเป็นกันอย่างมากหลังจากเกิดวิกฤติครั้งยิ่งใหญ่ โรคนี้มักไม่แสดงอาการจนกว่าจะอายุ 30 แม้จะสามารถตรวจพบโรคนี้ได้ตั้งแต่ยังเด็ก แต่ก็ไม่มีทางรักษา

ผลการวิจัยยืนยันถึง 99.99 เปอร์เซ็นว่าโรคนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นเลย หากเป็นเด็กที่เกิดจากผู้ชายตั้งครรภ์

และเพราะมีผู้คนล้มตายจำนวนมาก จึงมีเด็กกำพร้ามากตามไปด้วย เด็กกำพร้าเหล่านี้ในตอนแรกก็อยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าตามปกติ แต่เด็กๆมีอัตราจะกลายเป็นคนยากจนสูง ดังนั้นโรงเรียนสำหรับผู้ชายตั้งครรภ์จึงรับเอาเด็กผู้ชายมาดูแลทั้งหมด โดยแบ่งเป็นสองส่วนคือส่วนที่มีคุณสมบัติเหมาะจะตั้งครรภ์จะได้รับการดูแลให้พร้อมสำหรับตั้งครรภ์และอีกส่วนจะได้รับการศึกษาทางการแพทย์เพื่อให้สามารถเป็นบุคคลากรของโรงเรียนและโรงพยาบาลอื่นๆ รวมทั้งมีการดูแลร่างกายให้เหมาะสำหรับน้ำเชื้ออสุจิไปผสมเพื่อการตั้งครรภ์ด้วย เป็นการเพิ่มหนทางเสริมรายได้อีกทาง แน่นอนว่าทั้งสองส่วนได้รับการเรียนการสอนขั้นพื้นฐานตามปกติ หากถนัดทางอื่นก็สามารถไปทำงานทางอื่นได้ อย่างไรก็ตามเด็กๆจะต้องจ่ายเงินคืนแก่ทางโรงเรียนสำหรับฝ่ายที่ตั้งครรภ์ได้อย่างต่ำคือ  1 แสน 5 หมื่นบาทต่อคน และฝ่ายที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อย่างต่ำ 8 หมื่นบาทต่อคน โดยไม่มีการยกเว้นจึงจะสามารถเป็นอิสระจากโรงเรียน ทั้งนี้จำนวนเงินอาจมากกว่าปกแล้วแต่กรณีไป ซึ่งเงินส่วนนี้ทางโรงเรียนก็จะนำมาเลี้ยงดูเด็กกำพร้าในรุ่นต่อไปนั่นเอง ในทางเดียวกันมีสถาบันอีกแห่งซึ่งเป็นสถาบันที่วิจัยเกี่ยวกับการทำให้ผู้หญิงสามารถมีลูกกับผู้หญิงได้ซึ่งเด็กที่เกิดมาตามผลการวิจัย 90 เปอร์เซ็นจะไม่เกิดโรคทางพันธุกรรม ได้รับเอาเด็กกำพร้าที่เป็นผู้หญิงไปเลี้ยงดูไว้ แต่เราจะไม่กล่าวถึงที่นั่นให้มากความ

โรงเรียนสำหรับผู้ชายตั้งครรภ์นั้นพิเศษตรงที่เมื่อนักเรียนอายุครบ 20 ปี จะสามารถรับงานรับจ้างตั้งครรภ์ได้ โดยมีการจ้างผ่านทางโรงเรียนภายใต้เงื่อนไขของทั้งทางโรงเรียน ตัวผู้รับจ้างตั้งครรภ์และนายจ้าง หากสามารถยอมรับข้อตกลงซึ่งกันและกันได้ ก็จะมีการเซ็นสัญญา โดยทั่วไปมักมีข้อสัญญาเรื่องสิทธิ์ในตัวเด็กที่จะเกิดมา และบทลงโทษหากผิดสัญญา อัตราค่าจ้างเป็นต้น

รายได้จากการรับจ้างตั้งครรภ์นี้แม้จะจ่ายให้ทางโรงเรียน 1 แสน 5 หมื่นบาท ก็เหลือมากพอให้สามารถตั้งตัวได้กันเลยทีเดียว

โดยคิดค่าจ้างอัตราปกติคือ ครั้งแรกที่ทำสัญญา 50,000 บาท และจากนั้นตลอดระยะเวลาที่ตั้งครรภ์คือ 10 เดือน ต้องจ่ายค่าจ้างอีกเดือนล่ะ 30,000 บาท และหลังจากคลอดแล้วต้องจ่ายอีก 50,000 บาท รวมแล้วก็  4 แสนบาทพอดี ซึ่งโรงเรียนมีรายได้จากการหักเงินในส่วนนี้มา 10 เปอร์เซ็นและจากค่าใช้จ่ายอื่นๆเช่นค่าห้องพักสำหรับผู้ตั้งครรภ์พักอาศัย ค่าอาหารรวมไปถึงค่าผ่าตัดทำคลอด เป็นต้น

นอกจากนี้ยังมีพวกที่เรียกว่าแรร์หรือพวกยีนส์หายากซึ่งจะมีค่าจ้างแพงกว่าพวกธรรมดา แตกต่างกันไป เช่น คนที่มีไอคิวสูงถึง 200 และได้รับการยืนยันว่ามีโอกาสกว่า 90 เปอร์เซ็นที่จะสามารถถ่ายทอดความสามารถนี้ให้แก่ลูกมีค่าทำสัญญาครั้งแรกถึง 1 ล้านบาท ค่าจ้างเดือนละแสนและค่าคลอดอีก 1 ล้าน แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถรับงานได้ต่อเนื่อง ตามกฎแล้วหลังจากคลอดต้องพักถึง 10 เดือนจึงจะสามารถรับงานได้อีกครั้ง และที่สำคัญใช่ว่าทุกคนจะมีงาน หากส่วนมาก แค่รับงานครั้งเดียวก็มีเงินมากพอออกไปตั้งตัวได้ และแม้ว่าจะออกไปจากโรงเรียนแล้ว หากดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอก็สามารถมาลงชื่อขอรับงานได้เรื่อยๆ

ด้วยรายได้ที่มากและเป็นเพียงโรงเรียนแห่งเดียวของโลกทำให้มีการจ้างงานอย่างสม่ำเสมอ เพราะไม่มีใครอยากเสี่ยงสูญเสียทายาทของครอบครัวจากโรคที่ไม่มีทางรักษา ดังนั้นผู้จบจากโรงเรียนนี้จึงมีงานทำแน่นอนอย่างน้อยๆก็สามารถรับงานตั้งครรภ์ได้ และนอกจากนี้ การเรียนการสอนของที่นี่ยังทันสมัยและได้รับการยอมรับในเรื่องความสามารถทั้งในด้านวิชาการ ดนตรี ศิลปะและกีฬา แล้วยังสอนพื้นฐานทางการแพทย์ให้แก่นักเรียนทุกคนอีกด้วย เรียกว่าจบมาก็สามารถประสบความสำเร็จในชีวิตไม่ทางใดก็ทางหนึ่งได้ไม่ยาก ดังนั้นจึงมีเสียงเรียกร้องให้มีการเปิดสอนแก่บุคคลภายนอก นอกจากเด็กกำพร้า แม้ค่าเรียนจะแพงหูฉี่ แต่ก็ยังมีผู้ส่งบุตรหลานเข้ามาเรียนเป็นจำนวนมาก โดยหลักการของโรงเรียนแห่งนี้ เน้นว่าห้ามดูถูกกัน ไม่ว่าจะเป็นเด็กไปกลับ(เด็กที่จ่ายค่าเล่าเรียน)หรือเด็กประจำ(เด็กกำพร้า)ก็คือนักเรียนเหมือนกัน หากไม่ผ่านการทดสอบทางอีคิวก็จะไม่ได้รับการเข้ามาเรียน และหากประพฤติตัวไม่ดีก็จะโดนไล่ออกทันที คนที่จบจากโรงเรียนนี้จึงมีพื้นฐานทางความคิดที่ดีติดตัวไปด้วยอีกอย่าง ทำให้มักเป็นที่รักใคร่เอ็นดูแก่ผู้คนรอบข้างและเข้ากับผู้ร่วมงานได้ดี

การที่ผู้ชายจะตั้งครรภ์ได้นั้นสมควรจะเริ่มต้นเตรียมความพร้อมตั้งแต่อายุ 13 ปี และมากสุดไม่ควรเกิน 18 ปี ในความเป็นจริงแค่มาทำการฝังมดลูกเทียมขนาดเท่าแคปซูนยาด้วยวิทยาการล้ำสมัยทำให้แทบจะไม่เจ็บเลยซักนิด จากนั้นก็รับยาซึ่งเป็นยาปรับฮอร์โมนและยังช่วยขยายแคปซูนนั้นเรื่อยๆก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงขั้นมาเรียนที่นี่ก็ได้ แต่วิธีนี้ไม่ค่อยได้รับความนิยมเพราะถึงอย่างไรการเข้าโรงเรียนก็แน่นอนกว่า แล้วยังเป็นใบเบิกทางความน่าเชื่อถืออีกด้วย แต่ก็มีไม่น้อยที่เดียวที่เลือกวิธีนี้ โดยเฉพาะคนที่ไม่มีเงินพอเข้าเรียน คนที่อายุเกิน 15 ปีแล้ว หรือคนที่มีเหตุอื่นๆให้ไม่สามารถมาเรียนในโรงเรียนได้

ซึ่งหากเป็นเด็กๆของโรงเรียน ทางโรงเรียนจะเริ่มให้ฮอร์โมนกับเด็กนักเรียนตั้งแต่อายุ 7 ปี(ทางโรงเรียนมีจำหน่ายสำหรับบุคคลภายนอก) ซึ่งได้รับการวิจัยแล้วว่าไม่มีอันตรายใดๆ แถมส่วนที่เกินความจำเป็นยังไปบำรุงร่างกายในส่วนอื่นๆเสียอีก หลังจากนั้นเมื่ออายุ 13 ปี จะมีการฝังแคปซูนและให้ยาฮอร์โมนตลอด เมื่ออายุ 20 จึงจะสามารถตั้งครรภ์ได้ ซึ่งแม้จะ 20 แล้วก็ยังต้องกินยาฮอร์โมนต่อไปเรื่อยๆ เพราะหากหยุดยาฮอร์โมนติดต่อกันเกินสี่เดือน แคปซูนที่เคยฝังไว้จะค่อยๆหดเล็กลงจนกลายเป็นไขมันและสลายไปในที่สุด แน่นอนว่าไม่เกิดอันตรายแต่ก็จะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก

ในการจ้างตั้งครรภ์มีข้อพิเศษตรงที่สามารถเลือกยีนส์ที่จะถ่ายทอดให้แก่เด็กได้ด้วยการผสมเทียมแล้วฝังลงในมดลูกเทียม โดยสามารถเลือกพันธุกรรมจากผู้ว่าจ้างหรือใครก็ได้แต่ถึงอย่างไรก็จะต้องมีพันธุกรรมของผู้อุ้มครรภ์ด้วยเพื่อป้องกันภาวะครรภ์เป็นพิษ

คุณสมบัติอีกอย่างของการฝังมดลูกและการกินฮอร์โมนอย่างสม่ำเสมอคือ สามารถตั้งครรภ์โดยวิธีธรรมชาติได้ โดยวิธีนี้จะไม่สามารถเลือกยีนส์ได้ และมีโอกาสน้อยมากที่จะตั้งครรภ์ แต่เด็กที่เกิดโดยธรรมชาติมักจะแข็งแรงกว่าเด็กที่เกิดจากการผสมเทียม อย่างไรก็ตาม ขึ้นอยู่ที่การเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมเป็นสำคัญ



***มีต่อข้างล่าง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 28-03-2015 14:30:37 โดย JUPJIB »

ออฟไลน์ JUPJIB

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +218/-0

                ตอนที่ 1 มังกร เทพไทย

เทพไทยเป็นตระกูลยิ่งใหญ่ตระกูลหนึ่งของเมืองไทย ด้วยเป็นผู้นำด้านสถานบันเทิงอันหลากหลายซึ่งแม้จะออกไปในแนวเทาๆเสียเป็นส่วนใหญ่แต่ก็ยังยืนยันได้ว่าถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง

แม้จะร่ำรวยแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตนายและนายหญิงรุ่นที่แล้วจากโรคทางพันธุกรรมที่ชื่อว่า “โรคแพ้ตัวเอง” ได้ นับว่าโชคดีที่ลูกชายสองคนของตระกูลได้รับการยืนยันจากแพทย์แล้วแน่นอนว่าไม่มีเชื้อโรคตัวนี้อยู่ในร่างกายแม้แต่น้อย และไม่มีทางจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต สองพี่น้องเล็งเห็นว่าหากไม่อยากให้ลูกต้องมาลุ้นผลการตรวจอย่างพวกตนก็สมควรจะใช้บริการการฝากตั้งครรภ์ที่โรงเรียนเอกวิทย์ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่คิดจะมีลูกจนกระทั่ง มังกรพี่ชายคนโตมีคนรักซึ่งเป็นลูกชายของตระกูลเก่าแก่อีกตระกูลหนึ่ง ซึ่งอีกฝ่ายเห็นด้วยอย่างยิ่งที่จะใช้บริการฝากตั้งครรภ์

แม้จะยังไม่ได้แต่งงานหรือมีการหมั้นหมาย แต่ทั้งสองคนก็คบกันอย่างเปิดเผย ด้วยปัจจุบันการคบหาระหว่างเพศเดียวกันไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดอีกต่อไป เรียกว่าเป็นรสนิยมส่วนบุคคลเหมือนบางคนชอบสีขาว บางคนชอบสีชมพู หรือบางคนชอบทั้งสองสีนั้นแหละ

“เอาพวกแรร์ดีกว่าไหมครับพี่กร”

นพคุณกล่าวขึ้นเมื่อทั้งสองคนมายังโรงเรียนเอกวิทย์เพื่อติดต่อขอให้บริการฝากตั้งครรภ์ คนถูกถามยิ้มให้อีกฝ่ายและพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ใครเห็นก็พอรู้ว่าตัวมังกรนั้นทั้งรักทั้งหลงนพคุณมากในขณะนี้

“เอาคนนี้ดีกว่า แรร์ผิวขาวๆแบบนี้ ลูกเราจะได้น่ารักๆ”

ซึ่งมังกรก็ยิ้มอย่างเห็นด้วยอีก

“งั้นเอาคนนี้แหละคุณ เตรียมสัญญามาได้เลยนะ”

อังคารซึ่งเป็นฝ่ายต้อนรับลูกค้าหยิบแฟ้มดิจิตอลที่อีกฝ่ายส่งคืนมาดูแล้วถึงเพิ่งเห็นว่าคนเลือกคงไม่ได้ตั้งใจเลือกเท่าไหร่นัก เพราะถึงจะบอกว่าเลือกเอาแรร์มาอุ้มท้อง แต่ก็เลือกคนแรกที่เปิดเจอ แถมยังไม่อ่านประวัติหรือเงื่อนไขใดๆ นอกจากคุณสมบัติตัวโตๆซึ่งเป็นลักษณะเด่นของแรร์คนนี้เกี่ยวกับพันธุกรรมที่จะถ่ายทอดมายังบุตร เจ้าตัวเก็บอาการถอนหายใจเอาไว้ด้วยไม่อยากหักหน้าคนเลือกที่ตอนนี้หันไปคุยเรื่องพิธีแต่งงานที่จะมีขึ้นหลังจากเด็กน้อยคลอดหนึ่งเดือน คิดว่าค่อยแจ้งว่าทางเจ้าตัวปฏิเสธแล้วค่อยยื่นให้เลือกใหม่คงดีกว่า อันที่จริงไม่ใช่อังคารเกรงใจอย่างเดียวแต่แอบหมั่นไส้คนที่พูดแจ่วๆอ้อนคนรักอยู่ด้วยนิดหน่อย ดูเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจอยากได้ลูกนัก เหมือนจะอยากได้เพื่อผูกคนรักเอาไว้ แต่ไม่ได้อยากได้ลูกด้วยความรัก แน่นอนว่าทางโรงเรียนมีสิทธิ์ปฏิเสธลูกค้าแบบนี้ แต่อังคารไม่อยากเสียลูกค้าซึ่งก็คือตระกูลเทพไทยไป ปรายตามองฝ่ายที่ไม่อยากเสียแล้วก็นึกอยากถอนหายใจออกมาจริงๆ ดูเหมือนจะรักจะหลงจนลืมเรื่องอื่นไปเสียหมด เหมือนไม่ใช่มังกร เทพไทยที่อังคารเคยได้ยินชื่อเสียงมาเลยสักนิด เอาเถอะ ถ้าลูกเกิดช้าไปอีกก็คงแต่งงานช้าไปอีก เรื่องนี้ก็ช้าๆไปก่อนล่ะกัน

......................................

“ผมหรือครับ?”

เพียวหรือพิสุทธิ์เอ่ยถามก่อนจะอุ้มเด็กตัวน้อยคนหนึ่งวางบนที่ชั่งน้ำหนักอย่างเบามือ

“ใช่ แต่เขาดูเหมือนจะฝากอุ้มอย่างเดียว”

เพียวขมวดคิ้วในขณะที่มือจดน้ำหนักของเด็กน้อยแล้วจึงอุ้มวางลงบนกระบะเด็กอ่อนตามเดิม

“ไปคุยกันข้างนอกเถอะพี่อัง”

“งานล่ะ”

“เสร็จแล้วน่า”

เพียวเป็นเด็กกำพร้าทำงานเป็นบุรุษพยาบาลแผนกโรงพยาบาลของโรงเรียนเอกสิทธิ์มาได้สามปีแล้วตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรี ด้วยความที่ไม่มีอะไรโดดเด่นในด้านความสามารถเจ้าตัวจึงรับทำงานที่นี่อย่างเต็มใจ อย่างน้อยๆแม้ไม่มีเงินก้อน แต่เพียวก็ค่อยๆผ่อนเงินให้กับโรงเรียนทุกเดือนได้

เพียวเป็นแรร์คนหนึ่ง แต่กลับไม่เคยได้งานมาก่อน ด้วยเพียวเป็นแรร์ทางรูปลักษณ์ นั่นคือ ผิวที่ขาวใสดุจหิมะที่เพิ่งหล่นลงมาจากท้องฟ้า แต่ผิวขาวๆนี้ไม่ใช่แบบที่ได้รับความนิยม เพราะมีแรร์รูปลักษณ์จำนวนมากที่ผิวขาวและหน้าตาดี ถึงจะไม่ขาวเท่าเพียว แต่ก็ขาวกว่าคนธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว ดังนั้นเพียวที่มีดีแค่ผิวขาว แต่หน้าตาออกจะธรรมดาจึงไม่เคยต้องตาลูกค้าเลย

แถมอย่างที่รู้ๆว่าราคาของแรร์จะต้องมากกว่าราคาของพวกธรรมดา แม้ราคาของเพียวจะไม่แพงมากเท่าแรร์คนอื่น ดูได้จากที่เพียวอยู่ในหน้าแรกของแฟ้มแรร์ซึ่งเรียงตามราคาจากถูกไปแพง แต่ราคาค่าทำสัญญาครั้งแรกและหลังคลอดก็มากกว่าพวกธรรมดาถึงสามเท่า ค่าจ้างรายเดือนก็มากกว่า แล้วจะมีใครที่ไหนเลือกแรร์ที่ดูไร้ประโยชน์แบบเพียวกันล่ะ

ถึงมีใครนึกอยากเลือก ส่วนมากพอเจอเงื่อนไขของเพียวก็มักจะไปหาคนอื่นที่เงื่อนไขน้อยกว่าทุกทีไป

“เขายอมรับเงื่อนไขได้หรือครับ”

เพียวถามอย่างแปลกใจเพราะเงื่อนไขของเพียวคือ

1. เด็กในท้องจะต้องมียีนส์ของเพียวด้วยอย่างน้อย 40 เปอร์เซ็นของทั้งหมด

2. จะต้องบอกให้เด็กรับรู้ว่าเพียวเป็นผู้ให้กำเนิด

3. จะต้องอนุญาตให้เพียวมีสิทธิ์ไปเยี่ยมเยียนเด็กตามความต้องการ

4. สิทธิ์ขาดการตัดสินใจเกี่ยวกับเด็กอยู่ที่ลูกค้า แต่ต้องไม่ขัดกับสามข้อแรก

5. เพียวจะไม่มีสิทธิ์ยุ่มย่ามกับครอบครัวลูกค้าหากไม่ขัดกับสามข้อแรก

ส่วนมากแค่เจอข้อแรกก็เปิดไปเลือกคนอื่นแล้ว

“เขาไม่ได้อ่านน่ะสิ”

แล้วอังคารก็เล่าให้ฟังถึงคู่รักที่คนนึงสนใจแต่ตัวเองและอีกคนสนใจแต่คู่รักให้เพียวฟัง

“ไม่รับครับ”

เพียวพูดชัดถ้อยชัดคำโดยไม่ต้องคิดหลังจากที่ฟังจบ เพียวถือว่าเด็กที่เกิดจากตน ตนอุ้มท้องถึง 10 เดือนแล้วยังเป็นผู้ให้กำเนิด จะอย่างไรก็ย่อมมีความผูกพัน จะมากจะน้อยเพียวก็ควรจะรับผิดชอบในตัวเด็กบ้าง อย่างน้อยๆคือการเลือสถานที่เติบโตให้ แล้วจะให้ไปอยู่กับครอบครัวแบบนั้นคงไม่ได้

“นั่นสิ พี่ก็รู้ว่าเพียวต้องไม่ตกลง ก็แค่เงื่อนไขแรกของเขาสองคนที่ว่าให้มียีนส์เขาทั้งคู่คนล่ะครึ่งในตัวเด็กและให้แค่ 10 เปอร์เซ็นมาทางเพียวก็ผิดเงื่อนไขของเพียวแล้ว”

อังคารว่าพลางยักไหล่

“อ้าว แล้วพี่รับทำไม”

“พี่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากอีกนิด ถือว่าสั่งสอนคนที่อ่านไม่รอบคอบ”

เพียวส่ายหน้าอย่างระอา

“แล้วพี่มาบอกผมทำไมเนี่ย”

“ก็บอกให้รู้ เพียวจะได้ดีใจที่มีคนเลือกไง”

“เลือกเพราะอยู่หน้าแรกเนี่ยนะ”

แล้วเพียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ผมไปทำงานต่อดีกว่า พี่ก็รีบติดต่อไปบอกเขาเถอะ ผมว่าจะให้ดี อย่ารับงานจากสองคนนี้เลย มีลูกไปเด็กจะขาดความอบอุ่นเสียเปล่า”

อังคารก็อยากจะปฏิเสธนะ แต่เขามันพวกนักธุรกิจ แล้วเทพไทยเนี่ย เป็นลูกค้าที่ควรยึดไว้ เลยปฏิเสธไม่ได้ไง

เฮ้อออ เหนื่อยใจ

.....................................

“ว่าไงนะ ปฏิเสธเหรอ”

นพคุณลุกขึ้นโวยวายอย่างเดือดดาล เมื่อเลขาส่วนตัวของมังกรแจ้งให้ทราบว่ามีโทรศัพท์แจ้งจากโรงเรียนเอกวิทย์ว่าคนที่ได้เลือกไปนั้นทำการปฏิเสธ

“หลังจากเลือกไปอาทิตย์กว่าเพิ่งมาบอก พี่กรครับ ทางนั้นเขาทำอย่างนี้ไม่ถูกนะครับ”

หลังจากเริ่มสำนึกว่าไม่ควรโวยวายนพคุณก็นั่งลงกอดแขนคนรักเป็นการออดอ้อนแทน เพราะรู้ว่าหากทำอย่างนี้มังกรจะตามใจตนเสมอ

“ครับ คุณไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพี่จะจัดการต่อว่าให้เอง”

มังกรว่าพลางลูบหลังปลอบใจคนรักของตัวเองไปพลาง ไม่ได้สนใจสีหน้าของเลขาและน้องชายที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายเลยสักนิด

“อะ เพื่อนคุณโทรตามแล้ว คุณขอตัวก่อนนะครับ”

มังกรยิ้มให้คนรักและยิ่งยิ้มกว้างเมื่อนพคุณหอมแก้มตัวเองซ้ายขวาก่อนจะออกจากห้องไป

“พี่รักคุณมากจังนะ”

พยัคฆ์หรือเสือเอ่ยกับพี่ชายคล้ายจะเปรยๆ

“อืม คุณเค้าน่ารักนะ นายไม่เห็นหรือ”

เสือกรอกตาอย่างไม่เห็นด้วย แต่น้ำเชี่ยวอย่าเอาเรือไปขวาง เขารู้ว่าพี่ชายหลงรักนพคุณเพราะอีกฝ่ายเอาใจเก่ง คนแบบพี่ชายที่แข็งนอกอ่อนในแพ้ทางคนแนวนี้อยู่แล้ว และที่สำคัญ พี่ชายออกจะฝังใจเรื่องที่เมื่อตอนเด็กๆที่นพคุณซึ่งมาเล่นที่บ้านเคยช่วยเหลือจากการจมน้ำจึงเฝ้ารักอีกฝ่ายเรื่อยมาก ถึงขั้นมองข้ามความไร้แก่นสารของนพคุณไปได้เชียวล่ะ

“ทางนั้นเขาส่งเอกสารมาไหม”

เสือเลือกที่จะสนใจบุคคลที่กล้าปฏิเสธมากกว่า และเมื่อเห็นเอกสารที่แนบมา เสือก็ยิ้มอย่างชอบใจ

“อ้อ เงื่อนไขไม่ตรงกัน ดูเหมือนทางนั้นจะไม่ได้ผิดทั้งหมดนะครับ พวกพี่ไปเลือกแล้วไม่ดูให้ดีเอง”

มังกรหยับเอกสารที่น้องชายส่งมาให้ดูอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่เมื่ออ่านแล้วจึงเห็นอย่างที่เสือว่า เรื่องนี้เพราะทางมังกรเองที่ไม่ดูให้ดีตั้งแต่แรก

“เงื่อนไขพิลึก”

มังกรอ่านแล้วสรุปในใจ และคิดว่าจะมีใครหน้าไหนเลือกแรร์คนนี้ อันที่จริงมีคนจำนวนมากที่ไม่ได้สนใจเรื่องยีนส์ในตัว ยิ่งหากคนที่ไม่มีคนรักแล้วอยากมีลูกมักจะเลือกให้ลูกมียีนส์ของอีกฝ่ายด้วย แต่ในกรณีของเพียวนี้หากต้องเลือกแค่ยีนส์ของผู้ว่าจ้างคนเดียวก็คงไม่มีปัญหาแต่ในกรณีนี้หากแทรกยีนส์จากผู้ตั้งครรภ์เข้ามาถึง 40 เปอร์เซ็น ทางผู้ว่าจ้างสองคนก็คนล่ะ 30 เปอร์เซ็นเท่านั้น ใครจะไปยอมรับได้

“จะท้องลูกคนอื่น ทำไมถึงเรื่องมากนักนะ ไม่ใช่ลูกตัวเองซักหน่อย”

“ดูเหมือนสี่สิบเปอร์เซ็นจะเป็นระดับความปลอดภัยที่แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นว่าจะไม่เกิดภาวะครรภ์เป็นพิษนะครับ”

เลขาเอ่ยขึ้นมาเพราะตัวเองได้ศึกษาเรื่องนี้พอสมควร

“แต่ที่เขาตั้งไว้คือสิบเองนิ่”

เสือถามอย่างอยากรู้ และทางเลขาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง

“สิบเปอร์เซ็นคือระดับความปลอดภัยที่ความเสี่ยงมากที่สุดที่สามารถรับได้ครับ และ 40 เปอร์เซ็นจะไม่มีความเสี่ยงของภาวะครรภ์เป็นพิษเลย”

“กลัวตายรึไง”

“คิดว่าน่าจะเป็นห่วงทารกในครรภ์มากกว่าครับ เพาะภาวะนี้ไม่ส่งผมต่อผู้อุ้มครรภมากไปกว่าความเจ็บป่วยเล็กน้อย แต่เด็กในครรภ์สามารถแท้งได้ครับ”

มังกรตวัดสายตาใส่เลขา และเลื่อนสายตามาจ้องน้องชายอย่างไม่ค่อยพอใจ ที่เห็นน้องชายแอบยิ้มขำ

“นายออกไปได้แล้วอินน์” เมื่อเลขาหนุ่มเดินออกจากห้อง บรรยากาศระหว่างสองพี่น้องก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

“ถ้าพี่อยากมีลูก ผมไม่ห้าม แต่ถ้าพี่จะมีกับนพคุณ ผมขอคัดค้าน พี่จะฟังไหม”

มังกรหรี่ตามองน้องชายอย่างไม่พอใจ แต่พี่น้องกัน หากพูดกันตรงๆไม่ได้ก็คงไม่ต้องไปพูดกับใครหน้าไหนแล้ว

“ทำไม”

“ผมบอกไปพี่ก็ไม่คิดจะเชื่อ แต่ผมขอร้องเถอะ พี่อย่าเอาเด็กตัวน้อยมาผูกพี่ไว้กับนพคุณเลย แล้วมันไม่ได้ผิดอะไรนะครับมีเยอะไปที่คู่รักจะมีลูกโดยที่มียีนส์ของใครแค่คนเดียว”

“แต่นี่เป็นลูกของพี่กับนพคุณ”

เสือเงียบ และมังกรก็เงียบ ทั้งสองคนจ้องตากันเงียบๆ หลังจากผ่านไปหลายนาทีเป็นมังกรเองที่ละสายตาออกมาก่อนแล้วถอนหายใจ

“พี่ไม่เข้าใจ เหมือนนายจะคอยขวางพี่เรื่องคุณเขาอยู่เรื่อง นายคงไม่ได้รักเขาหรอกนะเสือ”

คนเป็นน้องหัวเราะขำกับสิ่งที่ได้ยิน

“ผมแค่อยากให้พี่คิดดูให้ดี นี่เป็นประวัติการศึกษาของเขา พี่ดูแล้วคิดเอาเองแล้วกัน”

เสือวางซองกระดาษให้ผู้เป็นพี่ชายก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“พี่อาจไม่รู้ แต่เขามีอะไรมากกว่าที่พี่เห็น อย่าให้ความรักบังตาพี่สิครับพี่มังกร”

การเรียกชื่อย้ำนั้นคล้ายจะย้ำถึงสถานะของมังกรให้ฟัง

มังกรนั่งนิ่งก่อนจะค่อยๆหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นอ่าน แม้จะไม่ชอบใจที่น้องชายแอบไปสืบประวัติคนรัก แม้จะไม่ชอบใจที่ต้องทำตัวเหมือนไม่ไว้ใจคนรัก แต่มังกรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ‘เทพไทย’ ไม่ควรผิดพลาด

ประวัติการศึกษาของนพคุณไม่มีอะไรโดดเด่นเลย มันธรรมดา ธรรมดามากหากไม่นับโรงเรียนที่เจ้าตัวจบมา...โรงเรียนเอกวิทย์! แผนกการตั้งครรภ์!

.......................................

มังกรยกเลิกนัดกับนพคุณซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่งอแงและนี่เป็นอีกหนึ่งข้อดีของนพคุณ แม้จะเหมือนเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เจ้าตัวก็มีขอบเขตเสมอ

เขาไม่รู้ว่าทำไมนพคุณไม่พูดถึงเรื่องที่ตัวเองตั้งครรภ์ได้ มังกรไม่เคยสงสัยเลยไม่เคยถาม แต่ถึงไม่ถามมันก็ควรเป็นเรื่องแรกๆที่ทั้งคู่สมควรจะคุยกันเลยทีเดียว แต่เรื่องนี้กลับไม่เคยออกจากปากเจ้าตัว

หลังจากคิดกลับไปกลับมาอยู่นานในที่สุดมังกรก็ยกโทรศัพท์ขึ้น

“ผมตกลงกับเงื่อนไขของแรร์คนนั้น ยีนส์ของเขา 40 ยีนส์ของผมอีก 60”

.........................................

เพียวยังอึ้งไม่หายที่อีกฝ่ายกลายเป็นยอมรับได้ขึ้นมา แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างรับเงื่อนไขของกันและกันได้มันจึงไม่มีปัญหาอะไรในการตัดสินแต่

แต่ว่า

แต่ว่า

แต่ว่านี่มันหกเดือนแล้วนะ ไอ้พ่อของลูกในท้องดันไม่เคยโผล่หัวตัวเป็นๆมาให้เห็นสักครั้ง นอกจากรูปคู่ที่ส่งมาให้แล้วก็ของบำรุงมากมายที่ส่งมาได้ทุกวันๆ ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก แม้จะได้รับการดูแลอย่างดีโดยอีกฝ่ายเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้ แต่ว่านี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง แล้วใช่ว่าเจ้าตัวอยู่ต่างประเทศที่ไหน ก็ที่พำนักพักอยู่ในไทยแท้ๆ

แม้อยากจะต่อว่า แต่เงื่อนไขในสัญญาไม่ได้ระบุให้ทางนั้นต้องมาเจอมาอะไรเพียวจึงทำได้แค่ไม่พอใจยามนึกถึงก็เท่านั้น

“ทำหน้ามุ่ยไม่ดีกับลูกนะ”

อังคารแซวชายหนุ่มที่แม้จะห้ามยังไงก็ยังลงมาช่วยงานที่โรงพยาบาลถึงจะไม่ได้ค่าจ้างก็ยังยืนยันจะมาช่วย

“ช่างผมเถอะ แต่ว่าผมคุ้นๆหน้าผู้ชายตัวเล็กๆในรูปเหมือนกันนะพี่อัง แต่คิดไม่ออกซักทีว่าเคยเห็นที่ไหน”

อังคารนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“พี่ก็คุ้นตั้งแต่เห็นเขามาติดต่อครั้งแรกแล้ว แต่อาจจะแค่คนหน้าคล้ายมั้ง พี่จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคนท่าทางไม่เห็นหัวใครแบบนั้นเลย เหอะ พูดแล้วหมั่นไส้”

เพียวยิ้มที่อังคารพูดแล้วทำปากยื่นเหมือนเด็กๆ

“คู่รักเขาคงไม่ค่อยว่างมาหาลูกเพราะเตรียมงานแต่ง ผมจะไว้ใจให้เลี้ยงลูกผมได้ไหมเนี่ย”

เพียวกล่าวอย่างท้อใจ ซึ่งก็ไม่ผิดนัก ทั้งมังกรและนพคุณกำลังยุ่งกับการเตรียมงานแต่งจริงๆ มังกรไม่เคยทักเรื่องลูก นพคุณก็ไม่เคยกล่าวถึง เหมือนทั้งคู่ลืมเลือนเรื่องลูกไปแล้วจริงๆ

เสือมองภาพพี่ชายที่นิ่งลงไปมากช่วงหลังอย่างไม่ค่อยสบายใจ ดูเหมือนที่ตัวจุดชนวนไปจะได้ผลมากกว่าที่คิด

“ไงไอ้เสือ มาแอบมองพี่ตัวเองกับแฟนนี่หมายความว่าไง”

“โถ่ไอ้กระทะ กูแค่เป็นห่วงพี่ชายโวย”

แพนหรือที่โดนเพื่อนเรียกว่ากระทะ เจ้าของโรงแรมหรูซึ่งเป็นที่จัดงานครั้งนี้มองตามแล้วพยักหน้า

“เออ น่าเป็นห่วงจริงๆ ยืนเหม่อทั้งคู่แบบนั้น ทะเลาะกันรึเปล่าว่ะ”

คำตอบคือไม่ ทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ไม่รู้ทำไม ทั้งมังกรและนพคุณต่างก็เงียบๆไปทั้งคู่

“พี่มังกรกูพอเข้าใจ แต่นพคุณนี่สิ กูไม่รู้ว่ะ”

“แล้วงานแต่งครั้งนี้มันจะไปรอดไหมเนี่ย”

แพนได้แต่เกาหัวอย่างไม่แน่ใจ

..........................

มังกรไม่อยากจะเชื่อสายตา นพคุณที่ใสซื่อบริสุทธิ์กำลังจูบกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ในผับ แล้วยังมีการเลยเถิดไปถึงขั้นซุกไซร้ และคงจะมากกว่านั้นหากมังกรไม่ตัดสินใจไปลากเอาตัวนพคุณออกมา

“พี่มังกร”

นพคุณไม่ได้เมา มังกรแน่ใจ ใบหน้าน่ารักซีดขาวก่อนจะเปลี่ยนเป็นดื้อรั้นเชิดหยิ่ง

“พี่คิดว่าเราคงต้องทบทวนเรื่องการแต่งงานกันใหม่”

“แต่เด็กก็ยังจะเกิดมา”

มังกรสะอึกไปกับคำพูดนี้ นพคุณไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ทั้งๆที่ครั้งสุดท้ายโดนปฏิเสธมาก็ไม่เคยถามเรื่องไปเลือกคนใหม่ พอมังกรบอกว่าทำสัญญาไปแล้วเจ้าตัวก็ไม่เคยถามไถ่รายละเอียดอะไร นพคุณไม่เคยสนใจเรื่องลูก หรือนพคุณเล็งเรื่องนี้ไว้แต่แรก

“พี่เสียใจนะคุณ แต่เด็กคนนั้น คุณไม่มีสิทธิ์ใดๆ”

“ทำไมผมจะไม่มี”

แน่นอนว่าตอนบอกเรื่องทำสัญญามังกรไม่ได้บอกเรื่องเงื่อนไข นพคุณจึงไม่ทราบเรื่อง

“พี่ตกลงตามเงื่อนไขของฝ่ายนั้น ไม่มียีนส์ของคุณ มีแค่ยีนส์ของพี่กับคนอุ้มท้อง”

นพคุณหน้าซีดลงทันที แววตาที่มองมายังมังกรเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำราวกับถูกคนที่ไว้ใจหักหลัง มังกรอยากจะบอกนักว่าคนที่หักหลังกันมันตัวนพคุณไม่ใช่หรือ

“พี่หลอกผม”

“ใครหลอกใครกันแน่คุณลองคิดให้ดี”

ใบหน้านวลสะบัดหนีก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

“ยกเลิกไปเถอะ ผมไม่ได้รักพี่ และพี่คงรักผมไม่พอ”

น้ำเสียงนั้นไม่มีวี่แววความเสียใจ มังกรมองอีกฝ่ายที่เมินมองไปทางอื่นเงียบๆ ความเงียบเข้าครอบคลุมระหว่างคนสองคน การที่คนตัวสูงกว่าจะตัดสินใจเดินจากมา ทิ้งให้คนบอกเลิกทรุดลงตรงนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

“ผมขอโทษพี่มังกร ผมขอโทษจริงๆ”

นพคุณร้องไห้ เสียใจที่ทำคนที่ดีกับตนที่สุดคนหนึ่งเสียใจ เขาอาจจะไม่ได้รักมังกรอย่างคนรักแต่มังกรเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดเสมอมาตั้งแต่เมื่อก่อน แต่ในความเสียใจนี้กลับมาความโล่งใจปนอยู่ด้วย นี่อาจจะถูกแล้ว คนดีๆไม่สมควรจะต้องมายุ่งกับเขา นพคุณที่แสนเลวคนนี้ นพคุณที่เป็นสาเหตุให้แม่ตัวเองต้องตาย

..................................

มังกรขับรถไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายปลายทาง ไม่รู้ทำไมถึงได้ขับมายังโรงเรียนเอกวิทย์ที่ตั้งอยู่บนหุบเขาติดชายทะเลแห่งนี้ได้ แต่เมื่อมาถึงแล้วก็เลยคิดว่าจะเขาไปดูลูกตัวเองเสียหน่อย มังกรโชว์บัตรวีไอพีสำหรับลูกค้าซึ่งใช้เป็นบัตรเข้าออกและกุญแจห้องพักที่ได้จ่ายไว้ให้คนอุ้มท้องพัก เขาจอดรถแล้วเดินขึ้นตึกที่พักมาเงียบๆ ระบบรักษาความปลอดภัยอันยอดเยี่ยมของที่นี่ทำให้ต้องมีการตรวจสอบเยอะหน่อย โดยเฉพาะกับมังกรที่เพิ่งมาเหยียบตึกนี้เป็นครั้งแรกแถมยังมากลางดึก แต่มังกรที่มัวแต่คิดเรื่องนพคุณไม่ได้ใส่ใจการตรวจสอบเหล่านั้นมากนั้น เขาปล่อยให้มีการตรวจสอบเงียบๆ รับเบอร์ห้องมาแล้วเดินไปตามทางที่เจ้าหน้าที่แจ้ง ไม่นานก็มาถึงหน้าห้องเลขที่ระบุไว้บนบัตร พอทาบบัตรตรงช่องกุญแจแล้วประตูก็เปิดออก มังกรเดินเข้าไปทั้งมืดๆอย่างนั้นเพราะแน่ใจว่าคนที่อุ้มท้องลูกให้เขานั้นหลับไปแล้วจึงไม่อยากรบกวน

กลิ่นหอมอ่อนๆกระจายไปทั่วห้อง คงเป็นกลิ่มที่มังกรเคยได้ยินว่ามีผลให้หลับสบายมากขึ้น

มังกรเดินเข้าใกล้เตียงนอนแล้วถึงเห็นร่างที่นอนอยู่บนเตียง สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขามากที่สุดคือหน้าท้องของอีกฝ่ายที่นูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดแม้จะอยู่ใต้เสื้อนอนตัวใหญ่ พอเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะลูบเบาๆเมื่อคิดว่าสิ่งมีชีวิตข้างในนั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของตน

“อะ ใคร”

แต่การสัมผัสนั้นมันก็ทำให้เพียวรู้สึกตัวทันทีเช่นกัน ไฟถูกกดให้สว่างด้วยรีโมทก่อนที่คนโวยวายจะนิ่งลงเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ

“คุณมังกร?”

แม้จะแน่ใจเพราะหน้าตาเหมือนในรูปที่ตั้งไว้บนหัวเตียง แต่ก็ถามไปก่อนตามความเคยชิน

“ครับผมมังกร ขอโทษที่ทำให้คุณตื่นนะ”

เพียวมองซ้ายขวาหน้าหลังเหมือนจะหาคนมาด้วยกันกับมังกร เมื่อไม่พบก็ทำหน้าแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม

“คุณมาดึกๆมีอะไรหรือเปล่าครับ”

มังกรส่ายหน้า แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเตียง

“ผมจับได้ไหม”

เมื่ออีกฝ่ายตื่นแล้วจะให้ถือวิสาสะจับเลยเหมือนเมื่อครู่ก็คงไม่ดี มังกรจึงเอ่ยขออนุญาตเสียก่อน และแม้ไม่ได้ระบุว่าจับที่ว่าคือตรงไหน แต่เพียวก็เข้าใจ

“ก็ได้อยู่หรอกครับ”

มังกรทาบมือลงบนท้องตึงก่อนจะรู้สึกเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวภายในผิวเนื้อที่ได้สัมผัสนั้น

“เหมือนเขาจะรู้ว่าคุณมา”

เพียวยิ้มบางๆ ให้มังกรจับอยู่อย่างนั้นสักครู่ก่อนเอ่ยขอตัวลุกขึ้นเพื่อไปชงชามาให้มังกร

“ผมไม่มีกาแฟ ที่จริงชานี่ผมก็ดื่มไม่ได้ แต่มันมีอยู่ในห้องนี่อยู่แล้ว”

“ขอบคุณครับ”

ชามะลิร้อนๆ และความรู้สึกยามได้สัมผัสกับลูกเบาๆเมื่อครู่ทำให้มังกรใจเย็นลงมาก เขาตั้งสติได้และสำนึกรู้ว่าตัวเองไม่ได้เสียใจมากเท่าไหร่นักกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ที่มากคงเป็นความผิดหวัง เขารู้สึกผิดหวังในตัวนพคุณ นพคุณที่เขาคิดเสมอว่าแสนดี

สำหรับมังกร นพคุณเป็นเด็กชายตัวน้อยที่เข้มแข็งและอ่อนโยน ขี้อ้อน เอาแต่ใจไปบ้างแต่ก็มีเหตุผล

เขาทะนุถนอมคนรักคนนี้มาโดยตลอดให้เกียรติอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยให้กับใคร เมื่อต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองว่านพคุณทำตัวแหลกเหลวแบบนั้น มังกรจึงผิดหวังมาก

เพียวมองนายจ้างที่มายามวิกาลแถมยังพกความไม่สบายใจมาเต็มสีหน้าแล้วก็ไล่กลับไม่ลง แม้ว่าเพียวจะต้องนอนให้พอเพื่อลูกก็เถอะ

“คุณจะค้างที่นี่ไหมครับ”

มังกรคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า เพียวจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและบอกที่ตั้งของเสื้อผ้าสำรองซึ่งแม่บ้านนำมาไว้ให้ตั้งแต่เปิดห้องครั้งแรก

“ขอบคุณมากนะ คุณไปนอนเถอะ”


มังกรบอกเพราะรู้อยู่เหมือนกันว่าตนเองมารบกวนเวลานอนของเพียว และยังเป็นการรบกวนเลานอนของลูกน้อยในท้องด้วย

“งั้นผมนอนก่อนเลยนะ”

เพียวแม้จะเกรงใจแต่ความเป็นห่วงลูกมีมากกว่าจึงไปนอนแต่โดยดี เมื่อมังกรออกมามีเพียงไฟตรงหัวเตียงข้างที่ยังว่างเท่านั้นที่เปิดไว้หรี่ๆ เพียวหลับไปแล้ว และมังกรก็ไม่คิดจะปลุกอีกฝ่ายขึ้นมาอีกในคืนนี้ เจ้าตัวซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม ทั้งๆที่มีเรื่องให้คิด แต่กลิ่นหอมอ่อนๆในห้องและความรู้สึกสบายใจแปลกๆตั้งแต่ได้สัมผัสลูกน้อยกลับทำให้รู้สึกผ่อนคลายจนหลับไปในที่สุด

........................................



TBC

ออฟไลน์ baipai_bamboo

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 101
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
ชอบซีรี่ชุดนี้มาก ตามอ่านมาตั้งแต่เรื่องที่แล้ว
ดีใจที่มีเรื่องใหม่มาอีก ดีใจๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13 o13

ออฟไลน์ wan

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5575
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +643/-10
เข้ามา เพราะชื่อ JubJib  :mew1:
พอได้อ่าน เรื่องนี้ผูกเรื่องได้สนุก น่าคิด น่าติดตาม
เป็นกำลังใจให้ครับ  +1 ด้วย อิ อิ ..... :L2:

ออฟไลน์ dorabarin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 34
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
 :mc4: ตามต่อเลยค่ะ ชอบตั้งแต่ภาคเเรกเลยค่ะ

ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
มาอีกเเล้วววววววว :katai5: :katai5: :katai5: ชอบอ่ะ
อังคารมีลูกคนที่สองรึยัง ยังคงสงสัยอยู่
เรื่องนี้คงเป็นเรื่องของมังกรกับเพียว???
งานนี้ตามอย่างเดียวเลย หุหุ

ออฟไลน์ amisezmin

  • 最愛の人
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 291
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
เป็นซีรี่ย์ซินะ ตามอ่านตั้งแต่อังคารแล้ว รออ่านตอนต่อไปจ้า

ออฟไลน์ rungtiwa23337

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 18
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :mew1: ว้าวๆ
เราชอบซีรีย์นี้มากเลย
ติดตามนะคะ :mew1: :mew1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ PharS

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2384
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
เรื่องนี้ชอบมากๆ เลยค่ะ  :mew1: ขอรับประกันว่าสนุกจริงๆ

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
ติดตามค่ะ ดูแล้วคงสนุกไม่แพ้เรื่องของอังคาร

รู้สึกติดใจตัวละครที่ชื่อนพคุณไงไม่รู้ แอบเสียน้ำตาให้นิดนึง 555

ออฟไลน์ fahhee_zeze

  • Love you...YAOI~
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 297
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
 :hao3: ก็ว่าอยู่คุ้นๆ ที่ไหนได้เรื่องราวของ โรงเรียนเอกวิทย์นี่เอง ที่นายเอกชื่อ อังคารเน๊าะ? (ถ้าจำไม่ผิด)  :hao7: คิดถึงเรื่องนี้  :mew1:

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
 o13   ชอบค่า

ออฟไลน์ Minnie~Moo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 372
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-1
นพคุณเหมือนปิดบังอะไรบางอย่างไว้
ยังไงก็ขอให้ได้เป็นพี่เป็นน้องกับมังกรนะ ดีกว่าเลิกไปแล้วเกลียดกัน

ออฟไลน์ lune

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 689
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2

ออฟไลน์ jilantern

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 465
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
คัมแบคแล้ววววว
ขอบคุณที่ทำเป็นซีรีย์นะคะ
รักเรื่องนี้มากกก

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7

ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
สนุกคับ สนุกมากๆ มาต่อตอนใหม่ไวๆนะคับ ลุ้นๆ ลุ้นมังกร กับเพียวหรือพิสุทธิ์คนอุ้มท้องนี่ล่ะ ว่าจะเป็นคู่กันรึป่าว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-03-2015 21:54:42 โดย GuoJeng »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ PiSCis

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 346
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-2
ดีใจจังงงงงงงงงงงงง มาลงในเล้าด้วยยยยยยย

จะติดตามต่อนะคะ  :mew1:

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3532
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
อยากอ่านต่ออีกจังค่ะ มาต่อไวๆน้า :mew1:

ออฟไลน์ zeroj

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 565
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
แล่ว แล้วววววววว

ว่าทำไม  คุ้นๆจัง   โรงเรียนเอกวิทย์

เรื่องที่แล้ว    หนูอังคาร  ใช่ป่ะค่าาาาาา

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ aiyuki

  • รักแท้ไม่แบ่งแม้เพศพันธุ์
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2636
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-6
ติดตามค่าา ชอบซีรีย์นี้

ออฟไลน์ JUPJIB

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +218/-0
ตอนที่ 2




ตอนที่ 2 คุณหนูผู้ใจแตก?
นพคุณเดินมายังที่จอดรถคันหรูของตัวเองช้าๆ หลังจากมังกรหันหลังจากไปเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นนานเกือบชั่วโมง แต่เมื่อสำนึกได้ว่าไม่ควรนั่งอยู่แถวนี้ เจ้าตัวจึงขับรถกลับคอนโด
นพคุณเป็นลูกชายคนโตของที่บ้าน เขามีน้องชายต่างแม่อีกสองคน คือ นพเก้า และนพสิน ทั้งสองคนเป็นลูกแม่เดียวกันจึงค่อนข้างสนิทกัน นพคุณเองก็เคยรักสองคนนั้นและแม่ของทั้งสองอย่างคนในครอบครัว จนกระทั่งเมื่อปีก่อน หลังจากที่นพคุณเรียนจบจากโรงเรียนเอกวิทย์ได้ปีเดียว แม่ของนพคุณจบชีวิตตัวเองด้วยการขับรถพุ่งลงทะเล ไม่มีรอยเบรกใดๆในที่เกิดเหตุ ตำรวจมั่นใจว่ามันคือการเจตนาฆ่าตัวตาย นับตั้งแต่นั้นนพคุณก็คิดมาตลอดว่านั่นเป็นความผิดของตนเอง
ครอบครัวนพคุณมีคุณผู้หญิงสองคนคือแม่และแม่เล็ก นพคุณรักท่านทั้งสองเท่ากัน แต่แม่ของนพคุณไม่ชอบใจและมักคอยบอกว่าแม่เล็กและลูกๆเสแสร้ง นพคุณไม่เคยเชื่อและทำตัวห่างเหินจากแม่มากขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้แม่ยิ่งเสียใจ ในบันทึกของแม่เขียนไว้ทั้งหมด นพคุณก็ได้แต่เจ็บใจตัวเอง นอกจากนี้ในนั้นแม่ยังบันทึกความเจ็บช้ำน้ำใจที่พ่อทำ นพคุณเคยได้ยินคนในบ้านพูดกันว่าว่าพ่อแต่งกับแม่เพราะทางบ้านบังคับและแต่งกับแม่เล็กเพราะรัก แต่ก็ไม่คิดว่าแม่จะเจ็บช้ำขนาดนี้
ไม่คิดด้วยยังเด็กจึงไม่เคยได้ใส่ใจความรู้สึกของแม่ มองว่าแม่เป็นตัวอิจฉาที่เอาแต่ทำให้ครอบครัวไม่มีความสุข บางครั้งนพคุณก็เข้าข้างแม่เล็ก แม้กระทั่งเมื่อแม่ร้องไห้ นพคุณก็ยังคิดว่าแม่เสแสร้ง
หากจะมีใครที่เป็นสาเหตุทำให้แม่ตัดสินใจฆ่าตัวตาย ก็คงเป็นตัวนพคุณนี่แหละ ถึงไม่ได้ลงมือแต่นพคุณเองนี่ล่ะที่ฆ่าแม่ตัวเอง!
“พี่คุณ”
นพคุณเงยหน้าขึ้นมองน้องชายทั้งสองที่รอเขาอยู่ตรงส่วนรับรองแขกของคอนโด ก่อนจะเมินไม่สนใจ นพคุณตัดขาดกับทางบ้านทันทีที่งานศพแม่เสร็จ ก่อนออกมาชายหนุ่มทะเลาะกับพ่อทุกวัน นพคุณด่าพ่อ ด่าแม่เล็ก ด่าน้องๆ ทำตัวไม่ดีด้วย และหนีมาอยู่คนเดียว หลังจากนั้นนพคุณก็เริ่มติดต่อกับมังกร คบกัน แต่ก็ยังทำตัวแหลกเหลวเพื่อให้คนของพ่อที่มาสืบข่าวรู้ เผื่อพ่อจะได้รู้สึกบ้างว่ามีส่วนทำให้ลูกเป็นอย่างนี้ เผื่อพ่อจะได้เจ็บอย่างที่แม่เคยเจ็บบ้าง
นพคุณคบกับมังกรเพราะต้องการหลักยึด และมังกรก็ยื่นมือที่อ่อนโยนนั้นมาให้
“พี่คุณกลับบ้านเถอะนะครับ”
นพเก้า น้องชายที่อายุห่างกับนพคุณเพียงแค่สามวันกล่าวขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องวันเกิดเจ้าตัวก็ยิ้มขื่นให้กับตัวเองที่ไม่เคยเอะใจ
น้องชายที่เกิดหลังตนเพียงแค่สามวัน มันง่ายจะตายแต่นพคุณกลับคิดไม่ถึง
พ่อกับแม่มีนพคุณตั้งแต่วันเข้าหอ เพราะมีเพียงช่วงเวลานั้นที่พ่อกับแม่มีความสัมพันธ์กัน ... ซึ่งพ่อทำตามหน้าที่ แล้วน้องชายที่เกิดหลังตนสามวันคนนี้ก็คงจะเกิดขึ้นก่อนหรือหลังจากวันนั้นไม่นาน หลังพ่อแต่งงานไม่นาน หรือไม่ก็อาจจะก่อนพ่อแต่งงานไม่นาน!!!
นพคุณได้แต่ด่าตัวเองว่าโง่ที่ไม่เคยสนใจเพราะคิดว่าแม่เล็กก็คือคู่แต่งงานของพ่อเหมือนกัน โง่สิ้นดีจริงๆ
เจ้าตัวมองเลยไปยังนพสินน้องชายคนเล็กของบ้าน
นพสินเป็นน้องชายที่ตัวโตกว่าพี่ชายทั้งสองเยอะ รูปร่างและอุปนิสัยแตกต่างจากนพคุณและนพเก้าอย่างชัดเจน แต่นพคุณก็เอ็นดูในความต่างนี้มาตั้งแต่เด็ก แม้แต่ตอนที่อีกฝ่ายสูงกว่าตนไปเกินสิบเซนติเมตร นพคุณก็ยังเอ็นดูน้องอยู่ โดยไม่ได้คิดเลยว่าทำไมตัวเองถึงมีน้องชายต่างแม่เพิ่มมาอีกคน แต่ไม่มีน้องชายหรือน้องสาวแม่เดียวกันเพิ่มเลย
นพสินจ้องไปยังพี่ชายต่างมารดาโดยไม่พูดจา แม้จะอายุห่างกันสองปี แต่ก็โตมาด้วยกัน ไม่บอกก็ย่อมรู้ว่านพสินไม่ได้เต็มใจออกมาหานพคุณที่นี่ แต่ขัดนพเก้าไม่ได้
หึ นพคุณนึกถึงน้องชายที่แสนน่ารักแล้วได้แต่ด่าตัวเองว่า โง่ โง่ โง่ ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆในขณะที่ตัวนพคุณนั้นไม่ใช่
ยิ่งเมื่อแม่ตายไป แม่เล็กก็ขึ้นเป็นคุณผู้หญิงใหญ่ จะทำอะไรก็ไม่ต้องเกรงใจกันอีก นพสินอาจจะเคยทำตัวเป็นน้องชายที่น่ารักให้นพคุณตายใจ แต่มาตอนนี้จะทำตัวร้ายใส่นพคุณก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ส่วนนพเก้าที่ยังจ้องมาที่ตนอย่างอ้อนวอน นพคุณก็สรุปได้เลยว่านั่นคือการเสแสร้ง!
นพคุณรู้ว่ากำลังหลอกตัวเอง แต่อย่างน้อยๆ พอบอกตัวเองอย่างนั้นแล้ว มันก็ทำให้นพคุณก็มีใจจะเย็นชาใส่น้องๆได้
นพคุณเดินขึ้นห้องไปโดยไม่ได้พูดจากับทั้งสอง แม้จะหยุดมองหน้าทั้งคู่ แต่ก็เพื่อส่งสายตาเย็นชาดูถูกให้เท่านั้น
“ไปเถอะพี่เก้า เขาไม่ใช่พี่คุณของเราอีกแล้ว พี่ก็อย่ามาตื้อให้เขาลำบากใจเลย”
เสียงแว่วๆที่ได้ยินจากน้อยชายคนเล็กทำเอานพคุณแทบทรุดตัวนั่งร้องไห้เสียตรงนั้น แต่ไม่ เขาจะไม่ยอมอ่อนแอให้ใครเห็น นพคุณพาตัวเองกลับเข้าห้อง พาตัวเองอาบน้ำ พาตัวเองขึ้นเตียง เขากินยาที่ต้องกินประจำ ก่อนจะค่อยเคลิ้มหลับไปด้วยฤทธิ์ยานอนหลับในที่สุด
.......................................
ไม่อยากลืมตาตื่น นพคุณพอจะเข้าใจเหตุผลของแม่เสียแล้ว เขายังจำได้วันสุดท้ายที่ได้คุยกัน แม่บอกให้เขาไปมาหาสู่กับมังกร พี่ชายใจดีที่เคยเจอสมัยเด็ก พี่ชายที่นพคุณไม่ได้เจอนานมากแล้ว
“ลูกท้องได้แบบนี้เขาต้องสนใจลูกแน่ๆ”
แม่พูดอย่างนั้น แต่นพคุณไม่เอาด้วยเพราะยังไม่อยากแต่งงาน เขาอยากหางานทำและเลี้ยงตัวเองได้ ทั้งสองทะเลาะกันรุนแรงและเขาก็พลั้งปากออกไปว่า ถ้าได้เกิดเป็นลูกแม่เล็กคงดีกว่านี้
แม่เงียบไปแต่นพคุณไม่สังเกตเห็น เขาออกจากตึกส่วนของแม่มาและกลับไปยังห้องนอน ก่อนจะตื่นขึ้นมาเพื่อรับฟังข่าวการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของแม่
เพราะเขา
เพราะนพคุณเอง
แม่ทำแบบนั้นเพราะตัวนพคุณ
นี่อาจเป็นอีกเหตุผลที่นพคุณยอมคบกับมังกรทั้งที่ไม่ได้รัก ทำตัวเหมือนหลอกมังกร ทั้งหมดก็เพื่อให้มันเป็นไปอย่างที่แม่ต้องการ
แต่ก็บอกไม่ได้
นพคุณไม่กล้าบอกเรื่องที่ตัวเองท้องได้ ไม่รู้เพราะอะไรจึงไม่บอก นพคุณก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
นพคุณนั่งนิ่งๆเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า เขาแทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง นพคุณไม่ได้ออกไปไหนมาหลายวัน เก็บตัวอยู่ในห้องเพราะไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น บางทีมันก็เหมือน อย่างไรก็ตามเมื่อเสียงเคาะประตูดังและได้เห็นว่าผู้มาเยือนคือใคร นพคุณก็ยังพาตัวเองออกไปรับแขกด้วยท่าทางราวกับนางพญาอย่างที่เคยทำ
“มีธุระอะไรครับ”
มันผ่านไปเกือบอาทิตย์แล้วที่ไม่มีการติดต่อจากมังกร นพคุณเองก็ไม่ได้ติดต่อไป เขาไม่คิดว่าตัวเองจะมีธุระอะไรกับตระกูลเทพไทยอีก
พี่มังกรคงไม่ยกโทษให้ และเขาก็คงไม่มีหน้าไปเจอพี่มังกรอีก
“นายทำอะไรพี่กร”
นพคุณเลิกคิ้วอย่างยียวน มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง กับเสือแล้วนพคุณช่างทำตัวได้แตกต่างจากตอนอยู่กับมังกร ด้วยเหตุนี้เสือจึงว่านพคุณเป็นพวกสองหน้า ซึ่งจะว่าจริงก็อาจจะจริง แต่นพคุณคิดว่าตัวเองก็แค่ปฏิบัติตัวต่างกันเมื่ออยู่กับคนแต่ล่ะคนก็เท่านั้น ก็เหมือนกับเวลาเราอยู่กับพ่อแม่ทำตัวแบบหนึ่ง แต่เวลาอยู่กับเพื่อนทำตัวอีกแบบหนึ่ง  เวลาอยู่ที่ทำงานก็ทำตัวอีกแบบหนึ่งนั่นล่ะ นพคุณไม่คิดว่ามันเรียกว่าสองหน้าตรงไหน แต่ก็ไม่เคยเถียงอีกฝ่ายออกไป ได้แต่คิดในใจ
“ผมจะไปทำอะไรพี่มังกรได้ เขาตัวโตกว่าผมตั้งเยอะ”
เสือขบกรามแน่น ด้วยรู้ว่าหากนพคุณจะทำอะไรมังกร คงมีทางเดียวคือการทำร้ายจิตใจ
“ถ้านายไม่ได้ทำอะไร ทำไมพี่มังกรถึงจะยกเลิกงานแต่งงาน”
นพคุณเงียบไปชั่วอึดใจ แม้จะรู้ว่ามังกรต้องสั่งเลิกงานแต่งแน่ๆ แต่พอมาได้ยินชัดๆก็ทำเอาพูดอะไรต่อไม่ออกเหมือนกัน
“ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ก็แค่ทำตัวปกติ พี่ชายคุณเขารับไม่ได้เองต่างหาก ธุระมีแค่นี้ใช่ไหมครับ”
นพคุณลุกขึ้นยืนเป็นเชิงเชิญแขกกลับ ตั้งใจจะกลับเข้าไปยังห้องนอน โดยไม่ได้สนใจสักนิดว่าแขกคนนั้นเขากลับไปตามคำเชิญหรือเปล่า เพราะเจ้าตัวแทบจะไม่มีแรงยืนอยู่แล้ว หากเสือก็ไม่ปล่อยให้การพบปะครั้งนี้จบง่ายๆ ร่างสูงเดินก้าวตัดห้องมารั้งอีกฝ่ายไว้ด้วยความรวดเร็ว
และมันก็ทำให้นพคุณเบิกตากว้างอย่างตกใจด้วยไม่คิดว่าเสือจะทำเช่นนี้ แน่ล่ะ เสือไม่เคยทำเพราะถือว่านพคุณเป็นคนรักของพี่ชาย แต่ตอนนี้มันต่างไป
“ปล่อยนะ”
เสื้อแสยะยิ้มก่อนจะแหวกชุดนอนบางๆของนพคุณลงเล็กน้อยเพื่อให้เห็นร่องรอยที่มีคนทำไว้ชัดๆ แม้มันจะจางลงตามเวลา แต่มันก็ยังมองเห็นได้
“เพราะมักมากล่ะสิ พี่มังกรถึงไม่เอา”
อยากเดินหนีจบการสนทนานี้เสีย แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด เมื่อเสือจับแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แน่นจนเป็นรอยมือ นพคุณจึงทำได้เพียงเปิดปากสวนกลับไปเท่านั้น
“ใช่! แล้วคุณล่ะมาแตะต้องกันแบบนี้อยากได้คนมักมากคนนี้ด้วยรึยังไง”
เสือผลักอีกฝ่ายออกทันทีจนนพคุณลงไปนั่งกองกับพื้น
ตอนแรกเสืออยากจะพูดแรงๆว่าไม่เคยแม้แต่จะคิด หากพอชุดนอนหลุดรุ่ยลงหน่อย นพคุณก็ดูยั่วใจเสียจนเสือเปลี่ยนความคิดตัวเอง
“พี่จะทำอะไร ปล่อยนะ”
นพคุณร้องอย่างตกใจจนลืมไปว่าตอนนี้ไม่ได้สนิทสนมกันอย่างเมื่อก่อน จึงเผลอเรียกอีกฝ่ายว่าพี่อย่างเช่นในอดีตออกไป ทางเสือคว้าแขนนพคุณได้ก็ลากเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่ปราณี เหวี่ยงอีกฝ่ายลงก่อนเริ่มกระชากชุดนอนบางๆที่นพคุณใส่อยู่ออก
“พี่เสือปล่อยนะ”
แม้จะดิ้นรน แม้จะพยายามบอกให้หยุด แต่เรี่ยวแรงที่น้อยกว่า แถมยังถดถอยเพราะไม่ค่อยได้กินอะไรมาหลายวันก็ทำให้ไม่สามารถขัดขืนได้
“อึก”
ริมฝีปากบางถูกเจ้าของกัดไว้เพื่อกลั้นเสียงร้อง ยามที่ร่างกายใหญ่โตแทรกตัวเข้ามาโดยไม่มีการเตรียมพร้อม ร่างกายขยับสั่นไหวตามจังหวะของผู้รุกราน แต่ไม่มีความสำราญใจอยู่ในนั้นเลย
นพคุณปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายย่ำยีร่างกายตัวเองตามใจชอบ ชีวิตของเขามันเลวร้ายมากพออยู่แล้ว เพิ่มเรื่องนี้มาอีกสักเรื่องนพคุณคิดว่าคงไม่ถึงตาย
ทางเสือ เขารู้ว่ามันไม่ดีและไม่สมควร แต่เสือก็หยุดตัวเองไม่ได้
สัมผัสที่ได้รับบอกได้เลยว่าร่างข้างใต้ไม่เต็มใจ อาการไม่คุ้นชินและตึงแน่นบอกได้เลยว่าร่างที่รองรับเขาอยู่ไม่ได้คุ้นเคยอย่างที่เข้าใจ
แต่ความหอมหวานของผิวกาย เสน่ห์รัญจวนใจจากช่องทางคับแคบก็ทำให้หยุดตัวเองไม่ได้ นอกจากคอยทำให้อีกฝ่ายผ่อนคลาย ช่วยให้อีกฝ่ายไปถึงจุดหมายปลายทางด้วยกันแล้ว เสือไม่ได้มีความคิดจะหยุดเลย
การรุกรานเป็นไปอย่างต่อเนื่องตามอารมณ์ของร่างสูง ยิ่งนพคุณไม่ขัดขืนเพราะไร้เรี่ยวแรง เสือก็ยิ่งรุกรานอย่างได้ใจ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ขยับกายบนร่างบอบบาง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ปลดปล่อยภายในช่องทางร้อนนั้น แม้เสือจะทำให้นพคุณจะได้รับความสุขสมทางกาย แต่ใจของเขาเล่า....
ความทรมานบนความสุขนั้นดำเนินไปตลอดทั้งคืนจนกระทั่งใกล้รุ่งเช้า เสือถึงปล่อยให้ร่างข้างใต้ได้พักผ่อน
ร่างสูงเข้าไปอาบน้ำ เมื่อออกมาเห็นว่านพคุณหลับไปแล้วจึงช่วยเช็ดตัวแค่พอให้อีกฝ่ายหลับสบาย
มือหนาเกลี่ยปลายผมนุ่มก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมนั้นแผ่วเบา
ร่างกายขาวเนียนที่เต็มไปด้วยร่องรอยของตนช่างน่าดูนัก เสือส่ายหัวไล่ความคิดก่อนจะเอาผ้าไปเก็บในห้องน้ำแล้วออกมานอนกอดร่างนั้นเอาไว้
ในตอนแรกมันอาจจะเริ่มต้นด้วยการบังคับ ใกล้คำว่าข่มขืน แต่หลังจากนั้น เสือมั่นใจว่านพคุณเองก็โอนอ่อน
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร คนๆนี้ก็คือของเขา
เสือบอกตัวเองแบบนั้นก่อนจะหลับไป
.....................................
นพคุณรู้สึกว่าร่างกายปวดร้าวไปหมด แต่ก็ยังมีความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนที่นอนอยู่ด้วยกันจึงซุกตัวหาความอบอุ่นนั้น แต่แล้วก็พลันนึกได้ว่า ตนเองไม่เคยมีอ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแรงใกล้ๆ เขาไม่เคยมีที่ตรงนั้น คิดได้แล้วก็ผุดลุกขึ้นทันทีแม้จะเจ็บมากแต่ก็พยายามถอยหนีจากผู้ชายข้างๆที่ยังคงหลับสนิท ... อันที่จริงต้องบอกว่า อีกฝ่ายคงจะหลับสนิทถ้านพคุณไม่ขยับตัวน่ะนะ
เสือลืมตาขึ้นมองแล้วใจเสียเล็กน้อยที่เห็นท่าทางตื่นกลัวเหมือนลูกกวางของนพคุณ มันก็ดูน่ารักดี แต่แววตาหวาดกลัวที่มองมายังตนนั้น เสือไม่ชอบมันเลย
“ทำเหมือนไม่เคยไปได้”
จากสัมผัสเมื่อคืนเสือเองรู้ทั้งรู้ว่านพคุณไม่เคย แต่ก็ยังปากไว้พูดออกไป ไอ้จะเก็บคำพูดกลับมาก็ไม่สามารถทำได้เสียแล้วด้วยสิ
“ออกไป”
เสียงสั่นเครือแหบพร่าอย่างเห็นได้ชัด
เสือหรี่ตามองและเห็นว่าคนออกปากไล่แก้มแดงขึ้นเล็กน้อย เหมือนทุกครั้งที่เจ้าตัวมีไข้ เขามองร่างบางที่ยังเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มแล้วก็อยากเขกหัวตัวเองแรงๆที่ไม่รู้จักหาเสื้อผ้าให้อีกฝ่ายใส่ก่อนนอน
“บอก ให้ ออก ไป”
คำไล่ย้ำชัด เน้นในแต่ละคำ
หากคนฟังยักไหล่อย่างไม่แคร์ ขยับทีเดียวก็ถึงร่างคนที่พยายามถอยห่าง แม้จะไม่ชอบใจกับอาการหวาดผวาของนพคุณ แต่ผิวเนื้อร้อนระอุของอีกฝ่ายอยู่ในความสนใจมากกว่า
“ไข้ขึ้น”
พูดก่อนจะกดให้นพคุณนอนลง แม้จะเห็นแววตาหวาดกลัวเสือก็พยายามทำเป็นมองผ่านเลยไป
“กินยา”
เสือจำได้ว่าตอนเด็กๆนพคุณกินยายากแค่ไหน แต่คราวนี้เจ้าตัวกลับว่าง่ายรับยาแก้ไข้แบบที่กินตอนท้องว่างได้เข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม ก่อนจะกลับไปลงนอนตามเดิม
แปลกที่ไม่ดื้อ ไม่เถียงเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ แปลกมากกว่าที่ยอมลงให้เสือง่ายๆ
แปลกใจแต่ก็ไม่คิดจะทักขึ้นมาให้ต้องมีเรื่องมีราว
นพคุณรู้สึกตัวเองดีว่าไม่ปกติและสู้อีกฝ่ายไม่ได้ จะขัดขืนไปทำไมให้อาการยิ่งแย่ลง กินยาแล้วนอนให้หายก่อนดีกว่าจะได้มีแรงสู้ใหม่ ความคิดล่องลอยไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
“ครับน้องเก้า”
ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานเท่าไหร่ แต่เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยแผ่วเบาในห้องนพคุณก็ปรือตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะนิ่งฟัง
“แค่ไข้ขึ้นครับ ครับ พี่จะดูแลให้อย่างดีครับ”
พอแน่ใจว่าเป็นเสียงเสือที่กำลังคุยโทรศัพท์กับน้องชายตัวเองนพคุณก็เบ้ปาก ถ้านพคุณที่ปฏิบัติตัวต่างกันเวลาอยู่กับเสือและมังกรสองหน้า ทางเสือเองก็คงสองหน้าเหมือนกัน ก่อนสติเลือนรางจะฉายภาพเมื่อคืนให้นึกรู้ว่าทำไมตัวเองต้องมามีสภาพแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ออกไป”
ยังเป็นคำเดียวที่นึกออก ซึ่งก็เหมือนเดิมเสือไม่ได้สนใจคำไล่นั่น ร่างสูงตรงมานั่งข้างเตียงและยกมือทาบหน้าผากเพื่อวัดไข้ แต่โดนนพคุณปัดมือออกทันที
“แรงดีอย่างนี้คงหายแล้วกระมัง”
เสือว่าพลางรวบมือทั้งสองข้างของนพคุณไว้ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะใช้มืออีกข้างวัดไข้อีกฝ่ายโดยไม่สนใจท่าทางดิ้นรนหนีให้ห่างเลยสักนิด
“ไข้ยังไม่ลด กินข้าว กินยา นอน พี่จะไปทำงาน”
คนโดนสั่งเชิดหน้าไม่สนใจคำสั่งแต่เมื่ออีกฝ่ายโน้นตัวมาใกล้ก็ต้องถอยหนีแทบไม่ทัน
“อย่าดื้อนะคุณ พี่ไม่ใช่พี่มังกร ไม่มีทางที่จะตามใจเราทุกเรื่อง”
อยากตะโกนด่าว่าอย่ามายุ่งแต่ท่าทางเสือที่ดูเอาจริงเอาจังมันทำให้นพคุณปิดปากเงียบสนิท เขารู้ว่ายังมีแรงไม่มากพอไปสู้กับอีกฝ่าย
สำหรับนพคุณ พี่เสือตอนเด็กๆเป็นพี่ชายแสนดีและชอบชวนไปเล่นสนุกสนาน แต่หลังจากเจอกันอีกครั้งพี่เสือก็กลายเป็นผู้ชายที่รู้จักกันเพียงผิวเผินและรังเกียจทุกอย่างที่เป็นนพคุณ นพคุณแน่ใจว่าต่อให้ต้องทำตนเจ็บกว่านี้พี่เสือก็ทำได้ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยสนใจความรู้สึกตนอยู่แล้ว นพคุณมัวแต่คิดอย่างนั้นจึงไม่ได้สังเกตเลยว่าท่าทางของเสืออ่อนลงมากแค่ไหน อีกฝ่ายกลับมาเรียกชื่อเล่นนพคุณ ทั้งยังแทนตัวเองว่าพี่อย่างเมื่อสมัยก่อน
“เข้าใจใช่ไหม”
เสือนิ่งอยู่ตรงนั้น จนนพคุณพยักหน้ารับถึงได้ออกไปทำงาน นพคุณกินข้าวสามคำก็เทลงชักโครก หยิบยาที่เสือเตรียมไว้ให้มากินแล้วก็หลับไป เจ้าตัวลืม เสือเองก็ไม่รู้
นพคุณลืมกินยาฮอร์โมนที่นอกจากจะเพื่อเตรียมให้ร่างกายพร้อมสำหรับตั้งครรภ์ ยังถือเป็นยาคุมกำเนิดอีกด้วย
เพราะไม่เคยต้องใช่ยาฮอร์โมนในแง่นั้น ปกตินพคุณก็กินบ้างไม่กินบ้างอยู่แล้ว แต่ก็ไม่เคยลืมกินติดกันเป็นเดือนร่างกายจึงยังปกติแล้ว แล้วเพราะไม่ค่อยใส่ใจอะไรเท่าไหร่ นพคุณจึงลืมคุณสมบัติข้อนี้ของยาไปสนิทและกว่าจะคิดได้มันก็ไม่ทันการเสียแล้ว
เสือกลับมาที่ห้องของนพคุณในตอนเย็น บังคับเจ้าของห้องกินข้าว กินยา ก่อนจะปล่อยให้หลับไปอีกครั้ง พอเช้าก็ออกไปทำงาน เป็นแบบนี้อยู่เกือบสามวัน ระหว่างทั้งสองคนมันไม่มีอะไรดีขึ้น แต่ก็ไม่มีอะไรแย่ลง จนกระทั่งวันที่มีโทรศัพท์จากนพเก้าเข้ามา
“ได้สิ เดี๋ยวพี่จะรีบไปรับ รออยู่ตรงนั้นนะครับ เข้าไปนั่งในรถและล็อกประตูไว้จนกว่าพี่จะไปถึงนะ”
นพคุณไม่ได้สนใจฟัง แต่พอจะรู้เนื้อหาการคุยกันว่านพเก้ารถเสีย บริเวณนั้นไม่ค่อยมีรถผ่าน โทรหานพสินก็ไม่ติด พอฟังสถานที่นพคุณก็คาดว่าจะเป็นทางกลับมาจากโรงเรียนเอกวิทย์ เสือรีบร้อนออกไปและนพคุณก็มองตามแผ่นหลังนั้นไปเงียบๆ
ตลอดเวลาสามวันเสือไม่ได้ทำตัวดีแต่ก็ดูแลนพคุณทุกอย่าง อันที่จริงมันคงไม่มีอะไรมากไปกว่าเป็นสิ่งที่นพเก้าต้องการ นพคุณไม่ได้มองเสือในแง่ร้าย แต่เพราะได้ยินคำพูดของเสือที่คุยโทรศัพท์กับนพเก้า แล้วอีกอย่าง นพคุณก็ไม่ได้ทำตัวดีนัก จึงไม่คิดว่าจะมีใครทนอยู่ได้ แต่เสือก็ทน ทั้งที่มันไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องทน นพคุณจึงคิดออกเพียงแค่เหตุผลนี้เท่านั้น
จะว่าเพราะเสือรู้สึกผิดก็คงไม่ใช่ เสือไม่มีท่าทางสำนึกผิด ไม่ได้เอ่ยขอโทษ แม้แต่ความรู้สึกผิดที่ล่วงเกินตนเสือคงไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำ
นพคุณยิ้มขมขื่น เป็นอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่ตอนเด็ก แม้ตอนนั้นเสือจะไม่ได้ทำท่ารังเกียจนพคุณอย่างตอนนี้ ยังชวนเล่นและพูดคุยกันเป็นปกติ แต่สำหรับพี่เสือ น้องเก้าคือที่หนึ่งเสมอ
สองชั่วโมงผ่านไปเสือก็กลับมาพร้อมกับนพเก้า น้องชายต่างมารดายิ้มอย่างเกรงใจให้นพคุณซึ่งเพียงปรายตามองก่อนจะเดินหนีเข้าห้องนอน
“คุณทำอย่างนี้กับน้องไม่ได้!”
เสือเดินตามเข้ามาแล้วกระชากร่างนพคุณให้ออกไปยังห้องรับแขกเหมือนเดิม
“พี่เสือ ไม่เป็นไรหรอกครับ”
นพเก้าหน้าเสียที่เห็นแขนพี่ขายถูกกระชากจนแดงช้ำจากมือของผู้ชายตัวโตตรงหน้า
“ไม่ได้ จะมาเอาแต่ใจต่อหน้าพี่ไม่ได้”
แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ นพคุณยอมนั่งนิ่งๆแต่ก็ไม่ได้มองหน้าใครและไม่ได้พูดอะไร นพเก้ามองหน้าพี่ชายที มองหน้าเสือที แล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ส่วนเสือ รายนี้นั่งเงียบไม่นานก็ชวนนพเก้าคุย คุยกันสองคนโดยนพคุณไม่มีส่วนร่วม แต่แขนขาวยังคงถูกกำไว้แน่นไม่ปล่อย นพคุณจึงต้องจำใจนั่งฟังเรื่องที่ทั้งคู่คุยกัน
“คุณแม่เป็นยังไงบ้างน้องเก้า”
“เอ่อ ดีขึ้นมากแล้วครับ อีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้”
นพคุณใจหายเมื่อคิดว่าแม่เล็กเข้าโรงพยาบาล แต่ก็รีบสลัดความรู้สึกนั้นไปเมื่อนึกถึงแม่ตัวเอง
“สงสัยสินคงเฝ้าแม่เลยปิดเสียงโทรศัพท์ น้องเก้าเลยโทรไปไม่ติด”
นพเก้าพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แอบเหลือบตามองพี่ชายที่ตีหน้านิ่งสนิทมองจอโทรทัศน์แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
ครอบครัวคงไม่สามารถกลับมาเป็นเหมืนเดิมได้อีกแล้วจริงๆใช่ไหม
เหมือนเสือจะรู้ว่านพเกากำลังคิดเรื่องอะไร มือใหญ่กระตุกแขนนพคุณอย่างแรงเรียกให้หันกลับมาสนใจ
“พรุ่งนี้ไปเยี่ยมแม่น้องเก้าด้วย”
แม่น้องเก้า เสือเรียกแม่เล็กว่าแม่น้องเก้า ไม่ใช่แม่เฉยๆ มันยิ่งตอกย้ำความจริงที่ว่าแม่เล็กไม่ใช่แม่ของเขา ต่อหน้าเสือก็เรียกแม่เล็กว่าคุณป้า ในขณะที่เรียกแม่ของนพคุณด้วยคำว่าคุณและตามด้วยชื่อจริง ไม่มีศักดิ์ใดๆทั้งคุณแม่ คุณน้า คุณป้า เป็นแค่คนรู้จักเท่านั้นห่างๆของเสือเท่านั้น
“ทำไมต้องไป”
เสือเพิ่มแรงบีบที่แขนเมื่อนพคุณเริ่มออกอาการต่อต้าน
“เพราะเขาเป็นแม่คนหนึ่งของนายเหมือนกันไงล่ะ”
นพคุณยิ้มเย็น
“ผมมีแม่คนเดียว และแม่ผมตายไปแล้ว หากเขาอยากเป็นแม่ผมจริงก็คงต้องตายก่อน”
“พี่คุณ!”
“โอย!”
เสียงนพเก้าที่เรียกชื่ออย่างไม่พอใจกับเสียงร้องด้วยความเจ็บของนพคุณดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน
ร่างของนพคุณกองอยู่กับพื้นหน้าโซฟาด้วยการเหวี่ยงลงมาอย่างแรงของคนตัวโตกว่า แม้จะเจ็บกายและใจที่ถูกเสือทำร้าย แต่นพคุณก็ยังพาตัวเองลุกขึ้นและยิ้มเย็นให้คนทั้งคู่อยู่ได้โดยน้ำตาไม่ไหล เตือนตัวเองไว้ว่าอย่าร้องไห้ต่อหน้าคนพวกนี้ อย่าให้พวกเขาเห็นว่าทำร้ายใจนพคุณได้
“พี่เสือ ทำเกินนะครับ”
นพเก้าเอ่ยเตือนเสียงเครียด ถึงจะไม่พอใจที่พี่ชายพูดถึงแม่แบบนั้น แต่นพเก้าก็ไม่ชอบใจเหมือนกันที่มีใครมาทำร้ายพี่ชายตัวเอง พี่ชายที่ทั้งตนเอง พ่อแม่และน้องชายดูแลมาราวกับไข่ในหิน
เสือเองก็รู้ว่าทำเกินไป แต่เขาอดโมโหไม่ได้ที่นพคุณไม่รู้จักสำนึกในบุญคุณของแม่ที่แม้ไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดแต่ก็เป็นคนหนึ่งที่เลี้ยงดูนพคุณมา
“พี่คุณเจ็บมากไหมครับ”
“ออกไป สะใจกันแล้วก็ออกไป”
นพคุณมองน้องชายที่กำลังลุกอย่างโกรธๆ คำสั่งที่ออกจากปากทำให้น้องชายยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัว ด้วยรู้ว่านพคุณกำลังไล่ตน...อีกแล้ว
“นายนี่มัน...”
เสือโมโหมากที่เห็นนพคุณปัดความหวังดีของคนในครอบครัวทิ้ง ร่างสูงผุดลุกขึ้นและจับจูงนพเก้าที่ยังนิ่งอึ้งออกมาด้วยกัน
หากอยู่นานกว่านี้เสือคงพลั้งมือทำอะไรลงไปอีก
“พี่ไปส่ง เก้าอย่าไปคิดมากกับคำพูดของคนพรรค์นั้นเลยนะ”
นพเก้าไม่ได้พูดตอบโต้ออกไป ด้วยเข้าใจพี่ชายของตัวเองดี ก็โตมาด้วยกันอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้รั้งหรือขัดขืนการจับจูงให้ออกมาจากห้อง
นพเก้ารู้ว่าพี่ชายกำลังเสียใจมาก กำลังจะร้องไห้ และไม่ต้องการให้ใครเห็น
นพเก้าเสียใจที่เป็นหนึ่งในต้นเหตุให้พี่ชายเจ็บปวด เสียใจกับเรื่องนี้มากพอๆกับการเสียใจที่พี่ชายไม่มาร้องไห้กับตนเองอย่างที่เคยอีกแล้ว
นพคุณมองภาพการจับจูงที่ไม่มีความรุนแรงสักนิดแล้วได้แต่ยิ้มขื่นให้ตัวเอง
ดูๆแล้วช่างไม่ต่างอะไรจากแม่ ทำยังไงก็แพ้ครอบครัวนั้น
นพคุณไม่เคยยอมรับ แต่วันนี้สุดท้ายก็หลอกตัวเองไม่ได้
นพคุณรักเสือ รักมานาน แต่รู้ดีว่าในใจเสือมีแค่นพเก้าจึงไม่เคยยอมรับว่ารัก
เมื่อก่อนไม่เคยยอมรับเพราะไม่อยากอิจฉาน้อง
แต่ตอนนี้ไม่อยากยอมรับเพราะไม่อยากแพ้
แต่แม้จะไม่อยาก นพคุณก็ทั้งอิจฉาและแพ้นพเก้าไปแล้ว
ไม่มีอะไรสู้ได้เลย...
..................................
เสือกลับมาที่คอนโดของนพคุณหลังจากไปส่งนพเก้าและพยายามสงบจิตใจตัวเองลง บางทีเสือเองคงรุนแรงกับนพคุณมากเกินไปจริงๆ
“คุณ”
เสือเรียกหาเจ้าของห้อง แต่ทั้งห้องว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน หัวใจเหมือนจะหลุดออกไป เสือโทรไปถามข้างล่างและได้รับการยืนยันว่านพคุณขับรถออกไปจากคอนโด
เจ้าตัวได้แต่ด่าตัวเองที่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีโอกาสหลบไป แววตาที่มองมาอย่างว่างเปล่าก่อนที่จะออกไปส่งนพเก้าทำให้เสือรู้สึกกลัวในความคิดนพคุณจนต้องรีบออกตามหา
แต่ก็ไม่เจอ
ไม่มี
ทั้งโรงแรม ทั้งสถานที่ๆนพคุณชอบไป
นพคุณไม่ได้ไปที่ไหนเลย
เสือร้อนใจแต่ทำอะไรไม่ได้
ได้แต่ภาวนาขอให้เจ้าตัวอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ ขอแค่อย่าได้คิดทำร้ายตัวเอง
..........................
TBC


ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3532
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
นพคุณหนีไปให้ไกลเลยนะคะ อย่าให้อิพี่เสือตามเจออออ :serius2: ไอ้คนสองมาตรฐานเอ้ยย เอะอะตะคอกตลอดด

ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1586
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
โอ้....นพคุณ ความรู้สึกผิด ที่เกิดขึ้น ฝังลึกอยู่ในใจ
ทำให้ โกรธเกลียดตัวเอง และคนรอบข้าง
เจ็บปวด ทุกข์ระทม แต่ ไม่อยาก ให้ใครมาปลอบเพราะ
รังเกรียจตัวตน ของตนเองที่เป็นสาเหตุให้แม่ตาย สงสารจัง
พี่เสือ..พี่นี่ เป็นตัวซ้ำเติมเคราะห์กรรมเพิ่มให้น้องคุณ จริงๆ
พี่มังกร น้องเพียว เจอกันแล้วนะ :katai2-1:

ออฟไลน์ wikawee

  • มีชีวิตอยู่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-7
ความขมขื่นที่นพเก้าได้รับ มันถูดส่งผ่านมาถึงเราเลยล่ะ แค่เวลาที่เราเข้าข้างคนอื่น คนที่แม่มองว่าทำให้เเม่เจ็บปวดแล้วเรายังทำแบบนั้นกับแม่อีก จนแม่ตัวเองตายแล้วเรามารับรู้ความรู้สึกของแม่ที่หลังผ่านเศษกระดาษมันคงจะเป็นช่วงที่แย่ที่สุดในชีวิตแล้วก็เป็นจุดพลิกผันได้เหมือนกันเลย ยังไม่พอยังม่โดนคนที่ตัวเองแอบรักกระทำด้วยแบบนี้ใจคนทั้งคนจะเหลืออะไร ต้องมองเค้าทำดีกับคนอื่นแล้วก็ทำแย่ๆใส่ตัวเอง ไหนจะต้องมารู้สึกอิจฉาอีก เป็นใครความรู้สึกในตอนนี้ก็คงติดลบทุกอย่างมันรุมเร้าเข้ามาหมด เหตุการณ์แย่ๆหลายๆอย่างที่ต้องเจอแค่นี้มันก็บั่นถอนจิตใจมากพอแล้ว แต่ทำไมถึงต้องมีคนมาคอยซ้ำเติมกันอยู่เรื่อยคงไม่เคยเห็นใจหรือสงสารเลยสินะ เกิดมาเป็นนพคุณทำไมต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ เฮ้อออออออ แล้วสิ่งที่ทำกับมังกรเราคิดว่าก็ดีแล้วในเมื่อไม่ได้รักเค้าเราก็ไม่ควรที่จะทำร้ายเคาหรือใส่หน้ากากเข้าหาเค้าเหมือนว่าเรารักเค้าซะเต็มประดา แต่สิ่งที่เราเลือกทำเลือกว่าควรก็ต้องถูกมครอีกคนคอยแต่จะซ้ำเติมเเละคอยทำร้ายอนู่เรื่อย อยากรู้จริงๆว่าเสือไม่เคยสงสารไม่เคยเห็นใจนพคุณเลยใช่ไหมถึงได้ทำแบบนี้ ถ้าเราเป็นนพคุณเราก็อาจจะทำแบบนั้นเพราะเราเลือกที่จะเดินออกมาเเล้วเลือกที่จะตัดขาดแล้ว ก็ขอให้เลิกมาวุ่นวายเลิกมาตอแยต่อกันจะเป็นการดีที่สุด เพาะมันจะทำให้เรารู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่

อยากอ่านความคิดทางด้านครอบครัวว่าเค้ายังไงกับนพคุณโดยส่วนตัวตอนนี้เรารู้สึกไม่ชอบครอบครัวของนพเก้าเลยล่ะ สิ่งที่พ่อเค้าทำมันส่งผลต่อเนื่องมาถึงตรงนี้เลยล่ะ รู้สึกแย่แย่มากๆ

ออฟไลน์ jilantern

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 465
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
นพคุณจะท้องไหมมมมม
พี่เสือก็รักน้องใช่ไหม บอกกันสิใจตรงกันแล้ว

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
รู้สึกจุกในใจ
ถึงเนื้อเรื่องดูรวดเร็ว  แต่ฉากของเสือมันบีบคั้นใจจังเลย
เสือใจร้าย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด