หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[JustWait]

เขารักแกมากไม่ช่เหรอเค พี่ติเขาเคยผิดหวังมากแล้วก็เสียใจมาก

เขาให้โอกาสแกแล้ว แต่แกไม่เคลียร์ตัวเองให้มากพอเอง

ทำไมก่อนจะพา คนอื่น เข้าห้อง มาปลอบ มาโอ๋ ไม่ส่งข้อความหาพี่ติก่อน?

พี่ติรอก็ได้เหรอ?

แกก็รู้ว่าเขาเว้นระยะไว้ จนเขาตัดสินใจจะเชื่อใจ ก็มาเจอแกทำแบบนี้

เขาคบแกได้ไม่นาน ทำไมเขาจะตัดแกไม่ได้อะเค?

ไม่มีแกเขาก็ไม่ตาย แฟนน่ะ ถ้ามันมีแล้วเสียใจ ก็อย่ามีมันเลยดีกว่านะ


แกมีการมีงาน พี่เขาก็มี ไม่มีเวลามานั่งใส่ใจแกหรอก

[lovenadd]

       มาตามหาคุณติครับ  คิดถึง 

[ทิวลิปสีส้ม]

ดึ๊บๆๆๆๆ 
มารอค่ะ อิอิ

[Lovetree]

คิดถึงพี่ติด้วยคนค่ะ

[broke-back]

รอด้วย
จิบกาแฟ
เผื่อมาดึก

[Phut]

กราบแนบอกแฟนนิยายที่รัก คืนนี้ไม่ทันเป็นแน่แท้ ยังเรียบเรียงออกมาไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นเลยจ้ะ วันนี้กำลังจะเปลี่ยนฝ้าที่บ้านเลยวุ่นๆ

ที่แย่กว่านั้นเน็ตมือถือเค้าจะหมดเที่ยงคืนนี้แล้วคาดว่าไม่ทันแน่ๆ

ขอบคุณที่ยังรอคอยให้กำลังใจ ไม่อยากให้รอเก้อเลยมาแจ้งข่าวสักเล็กน้อย คาดว่าไม่เกินสองสัปดาห์เผื่อไว้ มาต่อให้แน่นอน

ขอโทษและขอบคุณอีกครั้ง 

ปล.ท่านใดมีอิจเมจพี่ติกับน้องเคที่ท่านจิ้นอยู่เอามาแชร์กันได้นะจ๊ะ คั่นเวลารอเนอะ ^^

[BlueCherries]

กราบแนบอกแฟนนิยายที่รัก คืนนี้ไม่ทันเป็นแน่แท้ ยังเรียบเรียงออกมาไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นเลยจ้ะ วันนี้กำลังจะเปลี่ยนฝ้าที่บ้านเลยวุ่นๆ

ที่แย่กว่านั้นเน็ตมือถือเค้าจะหมดเที่ยงคืนนี้แล้วคาดว่าไม่ทันแน่ๆ

ขอบคุณที่ยังรอคอยให้กำลังใจ ไม่อยากให้รอเก้อเลยมาแจ้งข่าวสักเล็กน้อย คาดว่าไม่เกินสองสัปดาห์เผื่อไว้ มาต่อให้แน่นอน

ขอโทษและขอบคุณอีกครั้ง 

แบบว่าสองสัป............

 

(ติ๊ต่างว่าเป็นเคที่ติดต่อพี่ติไม่ได้ละกัน T T)

[May@love]

 

รอได้จ้า. แม้จินานเพียงใด
คิดถึงเจ้ติเสมอ

[Freja]

ลงแดงตายแน่ๆ  แต่เรายอมเพราะว่ารักพี่ตินะ เอ๊ะ ชักเหมือนนังน้ำมาพูดแล้วมั๊งเนี่ย

[Lovetree]

ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่แจ้ง ไม่งั้นรอเก้อจริงๆ555

ตั้ง2สัปดาห์  เหมือนกับพี่ติได้หนีหายหลบหน้าน้องเคไปจริงๆ อินดีค่ะ

ปล. จิ้นทงเฮเป็นพี่ติ  คังมินฮยอกเป็นน้องเค ค่ะ

[snowboxs]

นานโฮกกกกก แต่ก็จะรอนะคะ 

[JustWait]

สองสัปดาห์ กรี๊ด โฮรรโอเคค่ะ ฮึก  น้องรอเติจ้ได้เสมอค่ะ

ปล.พี่ติในมโนหน้าคล้ายเดนนิสโอเลยค่ะ..ล่ำไปไหมคะแต่น้องชอบล่ำๆ  

ส่วนอิน้องเค นึกไม่ออกค่ะ ไว้จะลองมองหาดูนะตัว

[twinmonkey0311]

  ยังไงก็รีบๆมาต่อให้น้าาาาา อยากอ่าน อยากอ่าน

[ทิวลิปสีส้ม]

ได้ ได้ค่ะ (บอกปากคอสั่น โฮฮฮฮ)
เตรียมตัวลงแดงพร้อม! 
ขอบคุณที่มาแจ้งค่า 
รอได้ๆ (แกล้งดราม่าไปงั้นแหละ  )
เป็นกำลังใจให้ค่า

[fay 13]

 

[nicksrisat]

เข้ามารอด้วยคน   มาเร็วๆก็ดีนะ รออ่านใจจะขาด

[Phut]

กราบสวัสดีแฟนนิยายที่น่ารัก วันนี้ ! ข้าพเจ้ามาเร็วกว่ากำหนดที่บอกไว้เล็กน้อย อย่าได้ถือโทษโกรธเคืองกันเลย

อยากบอกว่าเก๊าไม่ไหวแล้ว ทำฝ้าใหม่เก็บกวาดบ้านร่างจะพัง

อิมเมจพี่ติของแต่ละคนนี่ บอกตามตรงว่าไม่รู้จักเลยแต่พอเสิร์ชดูเท่านั้นแหละ โฮกกก ! ขอบคุณที่เอามาแชร์จ้า

แต่ ! เดนนิสโอนี่หาอิมเมจน้องเคมาคู่กับพี่ท่านยากมากกก สายแข็งของจริง ก๊าซซซ 


หมดใจ 23

     สวนผลไม้ทั้งเงาะ ทุเรียน และมังคุด ถูกจัดสรรอย่างลงตัวบนเนื้อที่สามสิบไร่ในจังหวัดจันทบุรี นี่ไม่ใช่ช่วงต้นฤดูกาลแต่คนงานก็ยังเก็บผลผลิตกันอย่างขมักเขม้นเสมือนโด๊ปใบกระท่อมจนฟิตปึ๋ง ไม่น่าเชื่อว่าราคาขายในพื้นที่กับราคาที่ผมเคยซื้อกินมันจะแตกต่างกันขนาดนี้ ยิ่งเป็นช่วงที่ผลผลิตล้นตลาดอยากจะอุทานว่า คุณพระช่วย มันคือผลไม้ชนิดเดียวกันจริงหรือวะครับ !

ผมเก็บผลมังคุดอย่างไม่กลัวยางเพราะผมสวมถุงมือซึ่งเปื้อนยางสีเหลืองทั้งยังขมุกขมัว จากสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็นสีขี้เป็ดไปแล้วเรียบร้อย จิตติกลายร่างจากหนุ่มกรรมกรห้องแอร์มาเป็นคนงานสวนผลไม้อย่างเต็มตัวท่ามกลางผู้ชายเป็นดงและเงาะเป็นพวงๆ แบบอินฟินิตี้
แค่คิดพี่ก็แซบ... แต่ละพวงนี่ชุ่มฉ่ำน่าลากไปปล้ำเสียจริงๆ

?

นี่กูพูดถึงอารายยยย อย่าคิดสัปดนนะครับ !
เอาใหม่ตั้งสติดีๆ ยุบหนอพองหนอ... พี่แค่จะบอกว่าเงาะรวมถึงผลไม้อื่นๆ ของที่นี่น่ากิน ส่วนผู้ชายนี่ไม่เกี่ยวเพราะแต่ละองค์ทั้งไทยและเทศดูแล้วไม่เป็ก หน้าไม่ผ่าน หุ่นพอได้ แต่สีผิวไม่ให้ พี่คลิกกันไม่ลง และที่สำคัญพี่จะไม่เสี่ยงถูกสอยไส้แตกแน่ๆ

! !

กำลังหย่อนผลไม้สีม่วงเข้มลงตะกร้าแต่แรงสะกิดที่เอวทำเอาพี่แทบเต้น

"เรียกเฉยๆ ก็ได้แหลม" ผมดึงโม่งคลุมหน้าลงด้วยหน้าปั้นยาก จะโกรธก็ใช่ที่แต่จะขำพี่ก็กลัวมาดหลุด จึงยกมือขึ้นปาดเหงื่อเล็กน้อย มองหน้าแรงงานชาวพม่าตัวเหลืองไหม้กำลังยิ้มแฉ่งมาให้ เลิกคิ้วถามมันก็ยังไม่พูดไอ้นี่ชอบยิ้มสติหลุดอยู่เรื่อยจนผมต้องถามย้ำ

"มีอะไร"

"เที่ยงแล้วครับ คุณเจี๋ย"

"อื้ม "
ผมส่งเสียงในลำคอแล้วช่วยกันลากตะกร้าขนาดใหญามาหลบไว้โคนต้นไม้ โดดซ้อนมอเตอร์ไซต์ต่างด้าวแต่ไม่ได้เกาะเอวแห้งๆ ของมันเหมือนที่เคยกอดใครบางคน... น่าเบื่อที่บางครั้งอวัยวะบางอย่างก็ทำงานนอกเหนือคำสั่ง... อย่างเช่นหัวใจหรือสมองในส่วนความทรงจำ...

  'เกาะแน่นๆ นะ ตกไปผมหาอะไหล่ซ่อมไม่ได้แล้ว โบราณขนาดนี้' 

"ซิ่งเลยแหลม"

"ห๊ะ ! "

"เร่งเร็วๆ "

"อ้อ...ครับ"

เราลัดเลาะออกจากป่ามังคุดมาจนถึงบ้านใหญ่ได้กลิ่นแกงเขียวหวานโชยมาแต่ไกลชวนน้ำลายสอ เป็นอันรู้กันดีว่าฝีมือป้าอ้อยที่หนึ่งในใจคนงานสวน ไม่พูดพร่ำทำเพลงผมก็ซัดจนพุงกาง

คนงานเกือบสามสิบชีวิตกำลังกินกลางวันกันอยู่มุมหนึ่งของใต้ถุนบ้านเรือนไทย บางคนงีบเอาแรง บางคนนั่งคุยกันพักเหนื่อย ส่วนผมใช้เวลาพักมานอนย่อยคนเดียวเงียบๆ ลมพัดเอื่อยปะทะเสื้อเปียกเหงื่อให้รู้สึกเย็นสบายท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่น เปลญวนแกว่งไกวตามแรงยันจากเบื้องบาท มองย้อนขึ้นไปเห็นแสงแดดวิบวับลอดใบลงมากระทบเงาะลูกเขียวขนพรึมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโลกไหวเอนโย้ไปเย้มาไม่ต่างใจคน

สู้มดดำก็ไม่ได้เดินกันเป็นแถวเป็นแนวเที่ยงดีแท้ ทำไมโบราณเขาไม่บอกว่ามดดำแฝงเงาะบ้างวะครับ ?

ฉิบหายมดกัด ! แดดนี่ก็แรงไปไหนยังอุตส่าห์ลอดใบบังลงมาได้ แต่พี่ไม่แสบผิวอีกต่อไปเมื่ออยู่ในเครื่องแบบเสื้อลายสก็อตเสมือนชาวสวนเต็มตัวอย่างนี้ หล่อคันทรี่จริงๆ เลยว่ะครับ


ถามว่าคนบ้าที่ไหนมาผูกเปลนอนในป่าเงาะให้มดกัดเล่น ? พี่ก็จะลั่นวาจาให้ฟังดังๆว่า กู ! ! ไม่ได้บ้านะครับ...

แหม ใครๆ มันก็ต้องมีช่วงติสแตกกันบ้าง จะว่าไปนี่มันก็วิถีชีวิตชาวสวนอยู่แล้ว ทำงานเซเว่นมาเจ็ดปีไม่แปลกที่จะเกิดอาการอิ่มตัวจนแทบอ้วก มึนๆ เบลอๆ ดร็อปเงินหายไปห้าพัน เปิดกล้องวงจรปิดดูปรากฎว่าพี่ละเมอทอนลูกค้าไปด้วยแบงค์พันห้าใบแทนที่จะเป็นแบงค์ร้อย นี่ไงเขาถึงมีกฏไม่ให้มีเงินเกินเครื่องสองพัน เท่านั้นมิพอพี่ยังถูกผู้จัดการสาวไฟแลบด่าจนเสียหมา ทั้งที่สุดท้ายกูก็ต้องชดใช้อยู่ดี

แถมหนอนแก้วแสนรักยังกลายร่างเป็นผีเสื้อโบยบินจากไป ประจวบเหมาะที่ผมส่งกระปุก...น้องสาวผู้เป็นแก้วตายาใจเข้าทำงานบริษัทแม่ พี่ก็บังเกิดความเบื่อ เซ็ง ผสมผสานกับจิตหงุดเงี้ยว จนต้องซดใบบัวบกต่างน้ำก็ยังไม่หาย สงสารน้องๆ พี่ๆ เพื่อนร่วมงานที่ต้องมาทนเห็นมลพิษทางสายตาอันเกิดจากสรร่างใกล้ม้วยของผม แถมพวกท่านยังทำท่าขวัญผวาทุกทีที่เจอหน้า ผมจึงอนุเคราะห์และแสดงจิตสาธารณะต่อองค์กรด้วยการ ลาออก ออก ออก ออก ออก ! แอคโค่แบบเสียงสะท้อนหุบเขาเหลียงซาน กร๊ากกก

พอลาออกแล้วก็ว่างจัดผมเลยหนีตามผู้ชายมา สมาร์ท หล่อ ล่ำ หนังเหนียว มีตัง ก๋งเก๊าเองงง

พี่กลืนน้ำลายตัวเองดังเอื๊อกเนื่องจากทนลูกตื๊อกู๋คเชนทร์ไม่ไหวเลยหลวมตัวมาจนได้ ทีแรกว่าจะแบ็คแพ็คแต่อยู่ไปอยู่มาดันติดใจชีวิตบ้านสวนเลยอยู่ยาวมาเกือบสองเดือนได้แล้วมั้ง แถมยังเป็นหลานรักแบบที่ก๋งสามารถโดดกอดโดยไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด

หลาน รัก ของข้า ข้า ข้า ข้า ...

พอเถอะ บางทีผมคงใกล้บ้าเต็มทน...

"เจี๋ย"

"ครับ ! "

ผมเด้งตัวนั่งด้วยความตกใจ เสียงทรงพลังอำนาจของก๋งนี่ทำลายขวัญผมจริงๆ

มีใครสงสัยไหม๊ 'เจี๋ย' ชื่อเล่นพี่เอง น่าฮักก่ ?

แหงนหน้ามองท่านที่ชะโงกออกมาจากหน้าต่างบ้านเรือนไทย ก๋งส่งซิกพยักหน้าเป็นอันรู้กันว่าต้องการเรียกผมขึ้นบ้าน

ผมไม่ใช่เด็กเล็กเล่นซนจนต้องตามกันขนาดนั้น แต่เดาว่าท่านอดีตทหารยศพันเอกคงมีธุระกับผมแหง แล้วก็ไม่ผิดนักเมื่อก้าวขึ้นบ้านก็เห็นก๋งนั่งอยู่บนเก้าอี้ชุดไม้สักสำหรับรับแขก สวมเสื้อคอจีน กางเกงผ้าแพรสีเทาสบายๆ แต่ถึงอย่างนั้นราศีนายทหารก็ยังจับท่านวิ้งๆ

"เดี๋ยวจะมีแขกมา"

"ครับ"

ผมตอบรับทิ้งตัวนั่งข้างๆ อย่างเงียบๆ ก๋งไม่ใช่คนช่างพูดท่านนิ่งขรึมสมฐานะอดีตคนใหญ่คนโต เปิดปากออกมาทีมีแต่สาระ หรือไม่ก็ด่าแบบผู้ดีที่เจ็บไปถึงเครื่องใน

แต่ถึงเราจะอยู่กันเงียบๆ ผมก็ไม่รู้สึกกดดันอะไร แผ่นหลังตั้งสง่าของท่านพิงพนักสบายๆ ในมือมีสมุดsudokuกับดินสอเท้าศอกฉากบนหน้าตักไว้ฝึกสมองกันโรคอัลไซเมอร์

"สามครับ"

"ก๋งว่าเก้า"

"แต่ในจตุรัสยังไม่มีสามครับ"

"เก้าก็ไม่มี"

"..."
ผมเผลอยกยิ้มตอนท่านเขียนเลขสามลงไป ภายใต้ท่าทีเงียบขรึมมีระเบียบท่านรับฟังผมทุกอย่าง ไม่ถือโทษโกรธเคืองที่ผมเย่อหยิ่งใส่ในช่วงแรกๆ ซ้ำยังเอาใจผมแบบเงียบๆ ทั้งข้าวปลาอาหาร เสื้อผ้าเครื่องใช้ จนบางครั้งก็เหมือนกับ 'เห่อหลาน' ทั้งที่ผมก็ไม่ใช่เด็กเล็กๆ อาจเพราะอยากชดเชยกับอดีตที่ผ่านมา แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ผมวางทิฐิลงได้ หากเป็นท่าทีหงอยเหงาและความโศกเศร้าอาดูรยามท่านมองดูรูปถ่ายใบหนึ่งเงียบๆ ต่างหาก
รวมถึง 'คำขอโทษ' ที่ออกจากปากคนถือทิฐิและศักดิ์ศรีอย่างท่าน...

ก็เราเหลือกันอยู่แค่สองคน ผมจะโกรธเคืองท่านให้มันได้อะไร แถมถ้าคุณนายจันทร์ฉายรู้ว่าผมทำอะไรแม่คงตีผมตาย... ถึงแม่จะไม่อยู่แล้วก็ตาม

"อยากเรียนต่อโทไหม หรืออยากทำงานอย่างอื่น" ก๋งเปรยขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ยโดยไม่ได้ละสายตาจาก sudoku ผมคิดว่าท่านคงหวังในคำตอบพอสมควรและผมก็รู้ว่าคำตอบของผมมันคงไม่โดนใจก๋งนักหรอก

"ก็ถ้าก๋งไม่ว่าอะไร ผมอยากกลับไปอยู่บ้านที่ชลมากกว่า ส่วนเรื่องเรียนผมก็คิดอยู่แต่คงต้องดูก่อนว่าแบ่งเวลาได้ไหม"

"ก๋งว่าจะยกบ้านกับสวนให้เจี๋ย" หัวใจกระพือปีกถูกนายพรานสอยร่วง คุณพระช่วย ! ตัวเลขเลยเจ็ดหลักกำลังบินละล่องอยู่ในหัวผมแต่มันช่างยิ่งใหญ่จนหนักอึ้งเกินไป ผมตั้งใจมาเยี่ยม ไม่ได้กะมาอยู่ตลอดไป...

"ผมดูแลไม่ไหว..."

"ยังไม่ลงมือ ทำไมดูถูกตัวเองนัก" ก๋งพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่มันกดดันผมอ่ะ ก๋งไม่เข้าใจเจี๋ย !

"จะอยากได้หรือไม่อยากอีกหน่อยมันก็เป็นของเจี๋ยอยู่ดี อยากทำยังไงกับมันก็ตามใจแล้วกัน ก๋งมีเวลาให้คิดอีกนาน"

งึด ! ก๋งจะบอกว่ายังไม่ยกให้ตอนนี้สินะ ชิชะ ก๋งแม่งหลอกเด็ก... อย่างนี้ต้องประท้วง ผมจึงเอ่ยถ้อยคำที่คัดกรองออกมาจากใจว่า...

"ครับ..."

แล้วตาราง sudoku ก็เสร็จเรียบร้อยในเวลาไม่ถึงห้านาที ขณะที่ผมได้แต่นั่งหน้านิ่วคิดหนักกับสิ่งที่ท่านเพิ่งพูดจบไป... นึกภาพตัวเองดูแลที่นี่ไม่ออกเลยว่ะครับ ขายทิ้งเหรอ...ตัดออกไปได้เลย แต่บ้านทางโน้นของผมล่ะ...

โว้ย ! กูเครียด

"เอ้าดูซิ มีเลขซ้ำไหม"

"...ไม่มีครับ"  แหมก๋งใครเนี่ยทั้งหล่อ ฉลาด สมาร์ท ถ้าไม่เกรงใจผมจะหอมสักฟอดดด โคลสอัพทีตีนกานี่ให้รึ่ม

ตบปากสามที...เห็นแบบนี้พี่ก็กลัวนรกกินกบาลนะครับ !


นั่งเล่นอยู่ครู่ใหญ่รถโฟร์วิลก็เข้ามาจอดหน้าบ้านเรือนไทยอายุเก่าแก่แต่ยังสวยเนื่องด้วยได้รับการดูแลบูรณะอย่างดี รอบบ้านรายล้อมด้วยสวนผลไม้มีรั้วรอบขอบชิด ถนนซีเมนต์ทอดยาวจากถนนใหญ่มาประมาณร้อยเมตรได้

เสียงเครื่องยนต์ดับลงเวลาไล่เลี่ยกับหญิงวัยสี่สิบต้นๆ แต่ยังสวยสคราญ หอบข้าวของมาพะรุงพะรัง ขึ้นบ้านมายกมือไหว้ก๋งแล้วทักทายอย่างคุ้นเคย

"สวัสดีค่ะคุณอา ของฝากค่ะ สบายดีไหมคะ"

"สวัสดี นั่งก่อนหนูศิ" ท่านเชิญแขกนั่งก่อนหันมาแนะนำผมที่กำลังรับของฝากแทนท่าน "ขอบใจนะ นี่หลานชายแท้ๆ ของฉัน...เจี๋ยนี่คุณศศิธร ที่รับซื้อผลไม้จากสวนของเรา "

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้ะ... แปลกใจจริงๆ ค่ะ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณอามีหลานด้วย" ท่านทำหน้าแปลกใจปนทึ่ง ไม่เป็นไรครับผมเองก็เคยตกใจ

"ไหนให้น้าดูหน่อยซิ หน้าเหมือนคุณอาเลยนะคะ" ไม่เกินจริงหรอกครับ จริงใจล้วนๆ เพราะหลักฐานมันฟ้อง ผมก็ได้แต่ยิ้มรับไป

"แล้วหนูศิไปยังไงมายังไงล่ะ ข้าวของเยอะแยะ ไม่น่าต้องลำบาก "

"ไม่ลำบากหรอกค่ะ พอดีไปรับเจ้าคนเล็กมาน่ะค่ะเลยติดไม้ติดมือมาฝาก บ้านใกล้กันแค่นี้ไม่ได้มาเยี่ยมคุณอาเสียนานเลย ดูคุณอายังแข็งแรงนะคะ"

"อื้ม สบายดี แล้วเป็นไง เจ้าแสบเรียนจบแล้วรึ ? "

"จบแล้วค่ะ เพิ่งทำงานไม่นานนี่เอง แต่ดวงไม่ดีเลยค่ะ เจอแก็งค์ถีบรถ...เข้าโรงบาลอยู่นานเลย หนูก็ห่วงอยากให้กลับบ้าน เจ้าตัวก็ดื๊อดื้อกว่าจะยอมมาได้ ไม่รู้ห่วงอะไรทางนั้นนักหนา...  "

"เด็กเขาโตแล้วก็แบบนี้แหละ เป็นหนุ่มแล้วก็คงจะอยากกำหนดชีวิตเอง"

"อันนี้หนูเข้าใจค่ะ แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่มันก็อดห่วงไม่ได้น่ะค่ะ"
ท่านพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนอกอ่อนใจผมก็ได้แต่ฟังเงียบๆ ดูจากของฝากเพาะยี่ห้อจังหวัดชลบุรีแล้วผมก็ถึงบางอ้อ... เป็นโชคดีของผมละมั้งที่ไม่ต้องเจออะไรแบบนั้น ทั้งที่ขี่รถดึกๆ ดื่นๆ แทบทุกวัน แถมถนนยังเปลี่ยวอีกต่างหาก

"หนูศิทานกลางวันมารึยัง อยู่ทานด้วยกันก่อนสิ มีขนมจีนเขียวหวาน ทานได้ไหม"

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ พอดีศิจะไปธนาคารต่อเดี๋ยวไม่ทัน" ท่ายกนาฬิกาเรือนงามบนแขนขึ้นดู

"งั้นศิลาเลยแล้วกันนะคะ สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ"

"น้าไปก่อนนะ"
ผมยิ้มรับ อดคิดไม่ได้ว่าเธอหน้าตาคุ้นๆ นะ แต่ผมนึกไม่ออกราวกับว่าเรารู้จักกันมานานแสนนาน ป๊าดดด นึกถึงเพลงพี่กบเลยครับ !

 'เมื่อเราเจอกัน เจอกันแค่ครั้งเดียว
ก็ผูกพันเหมือน ใกล้ชิดมานาน
บอกไม่ถูกว่าทำไม
หรือเราจะเคย ได้เจอกันชาติก่อน...'

 นี่ผมเมายางมังคุดป่ะวะ ?

"จะไปไหนเจี๋ย"

ผมหยุดขาที่กำลังจะลงจากบ้านไปตะกายเปลต่อ ก๋งเลิกคิ้วก่อนส่งสมุดสามเล่มมาให้

"ไม่ต้องเข้าสวนแล้ว ทำบัญชีให้ก๋งหน่อย"

น่าภูมิใจมากครับที่ท่านไว้วางใจให้ผมทำงานใหญ่ขนาดนี้จนต้องยิ้มแหยกลับไปให้ ท่านจึงกระตุกยิ้มให้ผมทีหนึ่งแล้วเอ่ยถ้อยปลอบใจว่า

"ฝึกไว้...เดี๋ยวก็ชิน"

อยากจะหยิบชายผ้าขาวม้ามากัด คิดดูสิ... อดีตพนักงานเซเว่นที่เคยใช้เครื่องคิดตะพึดตะพืออย่างผมกำลังต้องเผชิญตัวเลขลายตาครั้งละหลายๆ หน้ากระดาษ 

โฮฮฮ ! ไอ้ติปวดกบาลอยากจะร้องไห้ หรือผมจะโด๊ปกระท่อมบ้างดีวะครับ ?

ผมนั่งงมสมุดเป็นชั่วโมง ทำๆ หยุดๆ พักสายตาเป็นระยะ รู้ตัวอีกทีดวงอาทิตย์ก็คล้อยเสียแล้ว ได้ยินเสียงเจ้าแหลมตะโกนขึ้นมาจากด้านล้าง

"คุณเจี๋ยครับ มังคุดจะไปส่งสวนคุณศิแล้วครับ ! "

"โอเค รอเดี๋ยว"

ผมเก็บสมุดแล้วโกยแนบอย่างไว บัญชีก๋งไม่รีบเท่าไหร่ งานเที่ยวติรีบกว่า !
ใช้เวลาไม่นานเราก็ถึงสวนคุณศิ ขน ชั่ง รับเงินแล้วก็บึ่งเข้าตลาด ที่นี่ไม่ได้มีห้างและเซเว่นเกลื่อนกลาดแถมบ้านก๋งยังอยู่ไกลจากเมืองซะขนาดนั้น ยอมรับเลยว่าช่วงแรกที่อยู่นี่พี่เหมือนติดคุกกลายๆ เลยครับ แต่ตอนนี้ชิวมาก เดินตลาดผลาญเงินก๋งได้หมึกกับกุ้งมาสามโล คอหมูกับตับอีกนิดหน่อย ถึงจะไม่สดเท่าตลาดเช้าแต่ก็พอเป็นกับแกล้มให้ขี้เมาได้ ยิ่งถ้าได้น้ำจิ้มรสเด็ดฝีมือป้าอ้อย โอยแค่คิดนะ แค่คิด... น้ำลายแตกดังเปรี๊ยะ ! ผมหมายถึงน้ำจิ้มนะไม่ใช่เหล้า

กว่าจะกลับมาถึงบ้านดวงอาทิตย์ก็ใกล้อัสดงเต็มแก่ คนงานส่วนหนึ่งเริ่มทยอยกลับบ้านจะเหลือก็แต่คนที่อยู่ประจำซึ่งคอยเฝ้าสวนให้ก๋งนั่งจับกลุ่มอยู่ใต้ถุนบ้าน ป้าอ้อยแบ่งของสดไว้ทำกับข้าวที่เหลือก็ให้ขี้เมาเอามาย่างเป็นกับแกล้ม ผมพลิกกุ้งอยู่ไม่กี่ตลบไฟแรงจัดในเตาสี่เหลี่ยมผืนผ้าทำให้เปลือกไหม้เป็นบางส่วน แต่พอแกะเปลือกจิ้มน้ำจิ้มเข้าไปแล้วถึงกับต้องยกนิ้วโป้งให้ ป้าอ้อยนี่ยิ้มแป้นเลย

"คุณเจี๋ยนี่ปากหวาน นี่ถ้าป้ามีลูกสาวป้าจะเอามาประเคนเลยเอ้า !"
ไอ้หยา ! ไม่ดีมั้งครับป้าอ้อย... หรือจะเปลี่ยนเปนลูกชายป้าก็ไม่ใช่แนวผม ช่วยไม่ได้ที่ผมเสือกไปหลงชอบคนโลเล แถมมันยังซื้อนมให้ผมกินทุกวันจนแคลเซียมเกิน ส่งผลให้เขางอกอยู่บนหัวเป็นชิ้นเป็นอันมาตั้งนานจนน้ำตาจิไหล...

"ทานตับย่างไหมคะ"

'ตับอ่ะ กินเข้าไปอย่าเขี่ย' 

"ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ"

"คุณเจี๋ยไม่เอาสาโทหรอครับ" แรงงานต่างด้าวหน้ามึนส่งแก้วบรรจุน้ำกลิ่นแปลกแต่รสชาติบรรเจิดมาให้ ใช่ว่าไม่เคยดื่ม รสหวานบาดลิ้นแต่มึงเมาปลิ้นได้ง่ายๆ เลยนะครับ กินไปเพลินเกินลิมิตเมาข้ามวันข้ามคืนอ่ะบอกเลย

 'คออ่อนจริง' 

อีกอย่าง...ผิดศีลข้อห้าไม่ดี ไม่ดี...

 'ไม่อยากให้เมาเหล้า...' 

"...เอาเถอะตามสบาย ฉันไม่อยากดื่ม"


พี่ไม่อยากโป๊ะแตก เกิดร้องห่มร้องไห้ขึ้นมา เดี๋ยวจะฮาจนขำไม่ออก ดีไม่ดีเกิดเมาหัวทิ่มดินวิญญาณออกจากร่าง ลงไปดื่มน้ำทองแดงต่อในนรกมันคงร้อนดีพิลึก !

นั่งฟังคนงานคุยกันก็ได้ประสบการณ์แปลกใหม่ไปอีกแบบ พี่นั่งเล่นจนน้ำค้างเริ่มลง อากาศรอบตัวชื้นขึ้นจนรู้สึกได้จึงขึ้นบ้านนอน เสียงหรีดหริ่งเรไรกรีดร้องผสานเสียงคนคุยกันจากที่ไกลๆ เสมือนดนตรีตามธรรมชาติขับกล่อมให้ใจยวบยาบแปลกๆ ยามอยู่คนเดียว

 'ผมขอโทษ...' 

พี่แค่นหัวเราะกับตัวเองเหมือนคนไม่เต็มเต็ง บางครั้งการอยู่แปลกที่ก็ทำให้พี่ประสาทหลอนมาอย่างยาวนาน ยิ่งอาการเจ็บแปลบในอกกำลังบอกว่าพี่ยังไม่ตายและไม่มีเขาบนหัวอย่างที่เคยเป็น

ถ้าถามว่าผมรู้สึกอย่างไร ?


ผมมีความสุขดี... มีเงาะให้กินแบบบุฟเฟ่ต์ ถ้าเลิกติสแตกเมื่อไหร่ผมคงได้กลับบ้านเสียที


...ผมสบายดี...

*********************

 






อิมเมจก๋ง ลุงหนิง อ้ากกก
cr.Entertainmenttree

ปล.พบกันตอนหน้า ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์แน่นอน
 

[B52]

แหม่ มาตั้งไกลอยู่ใกล้กันซะงั้น เนื้อคู่ๆ

[fay 13]

 

[ทิวลิปสีส้ม]

ขยี้ตา กร๊าววววว โดดกอดคนแต่งด้วยความดีใจ ขอบคุณที่รีบมาต่อให้นะค๊าเลิฟ เลิฟ
++ ไปเลย

เจ้ติอุตสาห์มาหาก๋งแล้วแท้ๆ ขนาดผ่านมาสองเดือนแล้วยังลืมไม่ลงนี่คงหนีไม่พ้นนายเคแล้วล่ะ
ห้าาาาาาาาาา (ลากเสียงยาว) ถอนหายใจเฮ่อ

ตอนแรกนึกว่าจะมีป้อจายคนใหม่มาให้เจ้ติชุ่มฉ่ำใจ ที่ไหนได้
ลูกคุณศิคงไม่พ้นพ่อยอดชายนายเค กร๊ากกกกก

เอาวะ ถ้าเจ้ยังรักแล้วนายเคมันจะดีได้ โดยไม่ (ดี) แตกล่ะก็จะขอเชียร์ต่อไป เอิ๊กๆ
ว่าแต่ทอนเกินไปห้าพันนี้ไม่ไหวนะคะเจ้ ไม่ไหว

[BeeRY]

หนีอะไรก็หนีไป แต่พี่ติอย่าหนีใจตัวเองนะ

[BlueCherries]

อา... พี่จิตติไม่เจอหน้ากันมาสองเดือนแล้วรุ
แล้วที่ว่าหน้าคุ้นๆ.....




โลกกลม??? อิอิ

[ceylon]

โลกมันกลมเนอะเจ้ติ 

[่jum]

เขาว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันใช่มั้ย 

เง้อ...เจ้าเคยังตามมาหลอกหลอนพี่ติของเราด้วยการย้ายมาอยู่ใกล้ๆ กันอีก 

[Doranaii]

หนึ เค ไม่ พ้น จริงๆ พี่ติ 55555555
ถ้าอย่างนั้นก็ ขอกลับมาเชียร์ให้กลับมารักกันเหมือนเดิมนะ
เพราะยังไงก็หนีเคไม่พ้นแล้ว 55555555

[valenna yy]

รู้เลย ลูกคุณศินี่ใคร ถ้าไม่ใช่นี่หน้าแตก55+
รู้มั้ย ฉันมารอพี่ทุกวันเลย

[TR]

ลูกคุณศินี่คือเคสินะ หึหึ

ผ่านมา2เดือนแล้วเจ้ติยังคิดถึงเคตลอด ถึงเจ้จะบรรยายความรู้สึกแบบฮาๆ แต่ลึกๆเจ้คงหน่วงอยู่สินะ
เจ้ไม่ลืมเค แล้วเคล่ะลืมเจ้ยัง? เคล้มเลิกความพยายามในตัวเจ้รึยัง?
เคสำนึกได้ถึงข้อผิดพลาดของตัวเองและแก้ไขรึยัง?
จะแอบกลับมาเชียร์เคพร้อมมอบมงกุฎพระเอกให้อีกครั้งถ้าเคทำอิข้อที่ถามข้างบนแล้ว

ว่าแต่เมื่อไหร่ลูกคุณศิจะได้เจอกับคุณเจี๋ยล่ะจ๊ะ
คุณเจี๋ยไปเหยียบถึงถิ่นแล้วแท้ๆ เจอๆกันเถ๊อะ ^^

[Freja]

Love You Kha Khun Phut!

บุพเพสังวาสจริงๆเลย  ลูกชายคุณศินี่เคแน่ๆ
จัดการให้ความเหลืองกลางสวนเลยนะพี่ติ
สงสัยได้เป็นมนต์รักผลไม้แทนมนต์รัก 7-11 ค่ะ
ดีใจนะที่พี่ติออกจาก 7- 11 มาแล้ว ผุ้จัดการไม่ดีเลย เจอผู้ร่วมงานอย่างอินพเข้า  ดีใจค่ะที่น้องปุกได้ย้ายไปแล้ว  ไปแล้วได้ดีก็ดีใจด้วยค่ะ

[lizzii]

สงสัยจะหนีกันไม่พ้น
แต่อยากให้อภัยเคง่ายๆ นะพี่ติ !!!

[mukmaoY]

อยากจะร้องห้ายยยยยยยย   
ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่  เราถึงจะคิดแล้วไม่เศร้าไปกับมัน