หัวข้อ: หมดใจ ♡ หมดโปรฯ (พิเศษ 2/2) (1/10/62 p.25)

[ka[ze]na]

เธอคงลืมเราไปแล้ว~~~

[pigarea]

เรารอพี่ติ ง้อน้องเคอยู่นะคะ 

[Onlylyn]

ยังรอเสมอค่ะ

[ceylon]

ไม่มาอัพต่อจริงๆหร๊อ

[popular]

  ไม่นะ หายไปนาน แต่ยังรออยู่นะครับ 

ปล.คิดถึง เจี่ย+เค 

[miniminiXD]

จะมีตอนพิเศษ 2/2 มั้ยนะ ชอบเรื่องนี้มากๆ

[ommanymontra]

 

[darinsaya]

พึ่งมาอ่่าน สนุกมากค่ะ. รอตอนพิเศษอยู่นะคะ

[Alone Alone]

รอตอนสองอยู่นะคะ ฮือออออ

[airicha]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ
ชอบพี่ติ ตลกดี
รอพิเศษตอนสองอยู่นะคะ

[FeaRes]

ชอบพี่เจี๋ย ชอบความใจแข็งของพี่ การกระทำพี่แมนมากแต่ในใจสาวเลย 55555
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจังเลย ฮรืออ

[fahsai]

ขอบคุณนิยายสนุกๆค่ะ พึ่งมาตามอ่าน คบเด็กขี้อ้อนใจพี่จิตติอ่อนแน่นอน

[Tikking7]

รอตอนพิเศษครับ

กลับมาต่อเร็วๆน้าาาา..

 

[mtrain]

  อ่านจบบบบบบบ แล้วอยากอ่านอีกกกกกก

สิ่งที่อยากทำเป็นลำดับต้น ๆ หลังจากอ่านนิยายเรื่องนี้คือโหวตให้พี่จิตติเป็นสุดยอดสายรับประจำปี(สิบปีด้วยเอ้า) เค้าแมนแต่มุ้งมิ้ง สุภาพแต่สู้ว้อย เป็นผู้ใหญ่แต่ก็กุ๊กกิ๊ก ไม่ยอมให้ใครมาเหยียบย่ำซ้ำ ๆ แต่พี่ก็ให้โอกาสคนพร้อมพิสูจน์ตน ที่สำคัญ เป็นนางงามจิตพิสัยยอดเยี่ยม รักสัตว์ เด็ก(่ชาย) ดูแลสตรี และ คนชรา พี่มาครบขนาดนี้ 

ส่วนพระเอก ไอ้K มีดีที่หล่อ ล้ำ คึก และพอรักใครแล้วมึงรักจริงจัง ซึ่งอันนี้นี่แหละเป็นส่วนหนึ่งที่ก่อดราม่า ถึงกระนั้น สองคนนี้ก็เข้ากันดี๊ดีนะคะคุณพุฒขา คิคิ 

รักคุณตาสุดหล่อ รอเรื่องของพี่ J  ส่วนหน่องน้ำดาวพระศุกร์ตกทุกข์ได้ยากโดนผัวตบตีอะไรนั้นไว้ทีหลังก็ไม่ว่ากันค่ะ คิคิ แต่ตอนนี้มาต่อตอนพิเศษเถอะค่ะ เค้ารออยู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[Dark_Noah]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกดีค่ะ แต่ตอนพิเศษมันแหว่งง่ะ 

[ka[ze]na]

คนเขียนลืมเราแล้วหรือ? .....รออยู่นะคะ

[AgotoZ]

 

[● MaYa~Boy ●]

มาอ่านจนจบและคับ

[gungchan]

ได้ตามอ่านรวดเดียวถึงตอนพิเศษหมดโปรฯ นิยายสนุกมากๆ ค่ะ ครบรส ตลก กะโปกฮา หน่วงปนฮา น้ำตาปนขำ 

พี่ติมาพร้อมสติและความฮา พ่อยอดชายนายเคก็หื่นหน้ามืนตลอดๆ 

คราวนี้อยากให้พี่ติง้อน้องบ้างอะไรบ้าง นางจะได้ชุ่มชื่นหัวจวย 

[toomild]

อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจนถึงเช้าเลยค่ะ พี่ติเหมือนมีอีกร่างในจิตใจ พอจะม่าก็ม่าไม่สุดเพราะพี่แกติดตลกอยู่เรื่อย5555 รอตอนพิเศษนะคะ อยากเห็นเจี๋ยง้อเด็ก

[airjang]

ชอบอะ ตามท้องเรื่องไม่ตลกนะ แต่คุณPhutจัดมาแต่ละตอน อย่างฮา

ขอบคุณมากๆๆๆๆ มีเวลาแต่งเรื่องใหม่มาบ้างน้า คิดถึง

[four4]

ชอบเรื่องนี้มากครับอ่านยาวรวดจนจบเลย  ชอบการเดินเรื่องวางโครงเรื่องตอนเปิดเรื่องเราเดาอะไรไม่ค่อยได้แล้วมาคลายปม สนุกครับ  ขอบคุณนักเขียนนะครับที่มีเรื่องมาให้อมยิ้มฟินบ่อยๆตอนอ่าน รอตอนพิเศษครับ

[mizzmizz]

ชอบสำนวนจัง เอ็นดูจิตติในความต้องเก็บอาการอ่ะ 

[Kfc_Pizza]

 

[กรกนกอิบอับ]

ชอบพี่ติมากเป็นคนฉลาดสมเหตุสมผลใช้ความคิดเหนือความรู้สึก รักๆๆๆ



Sent from my iPhone using Tapatalk

[sailom_orn]

   มีเมียแก่ขี้น้อยใจต้องขยันทำการบ้าน เอ้ยต้องขยันง้อ อธิบายเยอะหน่อยน้องรุ้งเค

  ขอบคุณพี่แต่งจ้า

[Maymon]

ขอบคุณนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
ชอบทุกอย่าง เก็บเพิ่มเข้านอยายในดวงใจเลยค่ะขอบคุณคนแต่งอีกครั้งนะคะ

[Phut]

หมดใจ  หมดโปร 2

คำว่าตลอดไปไม่มีจริง พี่ไม่รู้ว่าความรักที่เรามีให้กันจะยืนยาวได้สักเท่าไหร่
ก็ได้แต่ภาวนาขออย่าให้เสื่อมคลายในเร็ววันนี้ 

   เสียงเครื่องยนต์ของรถญี่ปุ่นของคิมหันต์ดังขึ้นตั้งแต่ไก่โห่ พี่ลอบถอนใจครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ผัวตัวดีหนักข้อและเล่นใหญ่รัชดาลัยกว่าที่คิด ก็พวกเล่นหอบที่นอนหมอนมุ้งย้ายสำมะโนครัวไปมุดหัวที่ห้องรับแขกมาหลายคืนแล้ว  แถมระหว่างวันก็ไม่ยอมโทรหา ไม่ไลน์มา ไม่อะไรทั้งนั้น แววตาคุณท่านก็ช่างเฉยเมย ปั้นปึง ถามคำตอบคำ จนบ่าวปวดร้าวไปทั้งอุรา หมดรักเมียบ่าวคนนี้แล้วหรือเจ้าคะ ?

       แถมยังงอนออกหน้าออกตาไม่ให้เกียรติเมียเลย รู้บ้างไหมว่ายิ้มของพี่แห้งแค่ไหนตอนแม่ถามกึ่งหัวเราะอย่างรู้จักลูกชายดีว่า ‘งอนอะไรกัน… ดู๊ หน้าบูดเป็นตูดลิง ถึงกับแยกห้องนอนเลยเชียว’
ให้ทายผัวสุดที่รักพี่ตอบแม่ว่าไง  นางทำเป็นยกกาแฟขึ้นจิบก่อนจะพูดอย่างมาดคุณชายในละครหลังข่าว
‘ไม่มีผมคอยกวน เจี๋ยเขาจะได้พักผ่อนได้อย่างเต็มที่ไงครับ’

มีประชด !! มันประชด !! ตามใจคุณท่านเจ้าค่ะ!  ติเหนื่อย ติท้อ ติง้อผัวไม่เป็น ! ถ้าจะนิสัยเสีย โกรธกันด้วยเรื่องงี่เง่าก็เชิญเลย

“นิดครับ วันนี้ไม่ต้องเตรียมมื้อเย็นเผื่อผมนะ”
บอกแม่บ้านเสร็จพี่ก็ให้คนงานมารับ ไม่ได้ตามผัวเข้าโรงงานหรอก เนื่องจากใกล้สิ้นเดือนแล้วจึงต้องไปธนาคารเพื่อเบิกเงินมาจ่ายค่าจ้างคนงานให้ก๋ง พี่ไม่ค่อยอยากเข้าไปจุ้นจ้านกับธุรกิจของครอบครัวคิมหันต์  แม้คุณพ่อจะเคยเปรยว่าอยากให้พี่เริ่มเรียนงานจากทางฝ่ายขายเพราะเห็นว่ามีประสบการณ์และค่อยๆ ไต่เต้าเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหา กระนั้นก็ใช่ว่าพี่จะน้อมรับได้อย่างหน้าชื่นตาบาน ก็อย่างที่บอกว่านั่นเป็นธุรกิจแบบเครือญาติ ถึงอำนาจสิทธิ์ขาดจะอยู่ที่คุณพ่อ แต่ก็ต้องมีบางคนล่ะที่หมั่นไส้คนหน้าตาดีแบบพี่ วัดได้จากสายตาทิ่มแทงตอนที่พี่ไปป้วนเปี้ยนในบริษัท

กระซิกๆ คนสวยทำอะไรก็ผิด

พอถึงธนาคารพ่อหนุ่มหน้าคมซึ่งเป็นพนักงานประจำเคาท์เตอร์ก็ยิ้มหวานต้อนรับพี่เป็นอย่างดี  นางเคยขอแอดไลน์มาเพื่อส่งรายละเอียดกองทุน ซึ่งดูจะเป็นข้ออ้างมากกว่า ออกตัวแรงมากแถมหน้าตาดีไม่หยอก  แต่เสียใจพี่มีผัวแล้วอ่ะคนดี  ไม่ประพฤติผิดจิตอกุศลนะจ๊ะ

ห๊ะ อะไรนะ?  ให้ใช้พ่อหนุ่มนี่ทำให้ผัวหึง ? อย่าแม้แต่จะคิด เล่นกับความรู้สึกคนมันไม่ดีหรอก ยิ่งเรื่องความซื่อสัตย์ด้วยแล้ว พี่ไม่อยากให้สุดที่รักหมดความไว้วางใจในตัวพี่ เสียเครดิตหมด!

      พ่อหนุ่มแบงค์ยังคงยิ้มหวานส่งมาให้พี่  ก็ได้แค่ยิ้มตอบกลับพอเป็นมารยาท เสร็จธุระก็รีบโกยสิจ๊ะ รออะไรอ่ะ พี่ไม่อยากเฉียดมาเลยจริงๆ  ! กลัวอดใจไม่ไหวไปติดเด็ก อุ๊บ...ไม่ใช่แล้ว พี่รักนุ้งเคจะตาย

      แต่พูดแล้วขึ้น เมื่อไหร่จะเลิกงอนสักทีวะครับ !  ว่าจะซื้อหมูสะเต๊ะเจ้าประจำกลับไปฝาก แต่เดี๋ยวจะเสียฟอร์ม คิดว่าพี่ผิดสิถึงต้องง้อนาง นึกแล้วก็อย่ากินเลย  หึ้ย !!

       กว่าจะกลับมาถึงบ้านก๋งก็บ่ายกว่า หลังสะสางอะไรต่อมิอะไรให้คนงานแล้วพี่ก็ควรกลับบ้าน แต่สิ่งที่ทำกลับตรงกันข้าม พี่อยู่กินมื้อเย็นและนั่งเล่นต่อราวกับเด็กที่หนีเที่ยว

รู้ตัวอีกทีตะวันก็คล้อยแล้ว อากาศร้อนจัดเริ่มเย็นลง ทว่าสายลมกลับนิ่งสงบแม้แต่ใบไม้ก็ไม่ไหวติง ก๋งอยู่ในห้องพระ เสียงสวดมนต์แว่วมาให้ได้ยินอยู่เนืองๆ ป้าอ้อยร้องทักตอนขึ้นมาดูความเรียบร้อยบนเรือนบอกให้ผมระวังยุงกัด ก่อนกุรีกุจรหายาทากันยังมาให้ผมซึ่งนั่นอยู่ชานบ้าน

       “ยุงมันชุมค่ะ ต้องระวัง ทีนี้ค่อยนั่งสบายขึ้นหน่อยนะคะ”
        “ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้  แกก็ยิ้มอย่างเมตตา
        “คืนนี้ค้างที่นี่ไหมคะ ป้ายังไม่ได้เข้าไปทำความสะอาดห้องให้เลย”
        “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมก็กลับแล้ว ขอนั่งเล่นอีกสักประเดี๋ยว”
         “งั้นก็อย่านั่งเพลินจนดึกนะคะ เดี๋ยวบ้านนู้นจะเป็นห่วง”
         “ครับ” 

        พี่ตอบรับอย่างหน้าชื่นอกตรม พ่อหอยขมสลัดเปื้อนสารพิษมันไม่ยอมโทรมาตามพี่ เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย ฉานทามอารายห้ายเธอเคืองขู่นนนนน

         ผมหยิบมือถือมาดูอีกครั้งเผื่อพลาดอะไรไป แต่หน้าจอกลับมืดสนิท อ้าว ?  แบตหมดว่ะครับ สงสัยจะเปิดเพลงทิ้งไว้แล้วลืม แล้วอย่างนี้พระเองจะง้อนางเองได้ไงเล่า ปั๊ดโถ่ว !!!!

พ่อหนุ่มขี้งอนคงไม่โทรตามผมหรอกมั้ง แต่อีกใจพี่ก็แอบหวังนะ หากติดต่อไม่ได้จริงๆ นางจะลงทุนขับรถมาดูผมถึงที่นี่ไหม

         นึกแล้วภาพวันที่เขาพาพ่อแม่มาในวันนั้นยังคงชัดเจนในความทรงจำของผม นางหล่อมาก แววตาคมมองผมอย่างรักใคร่และตรงไปตรงมา นางยอม นางพยายาม คิมหันต์ทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน
 
        มาวันนี้พ่อหนุ่มคนนั้นมันหาย! ไป! ไหน!
        นั่นไง โผล่มาแล้ว อุ้ยหน้าตาถมึงทึง ไปกินช้างที่ไหนมา !? อย่าฟาดงวงฟาดงาเชียวนะ พี่สู้นะน้องงงงง
อิอิ ไม่รู้สิ ถึงนางจะหน้าบึ้งแต่พี่อารมณ์ดีมากซะงั้น พ่อคุณไม่ได้ขึ้นบ้านหรอก เดินมาฝั่งคนนั่งแล้วเปิดประตูยืนเต๊ะท่าเป็นเชิงบอกว่า ขึ้นรถได้แล้วอย่าให้ถึงกับต้องลาก  กรี๊ดพี่หฤษฎิ์ขาอย่าทำโศรยาเลยนะคะ

       มืดแล้วพี่ไม่อยากส่งเสียงรบกวนใครจึงยกนิ้วชี้ส่งสัญญาณให้เขารับรู้ว่ารอเดี๋ยว แล้วไปบอกก๋งว่าจะกลับแล้ว ท่านก็พยักหน้ารับ 
นาทีนี้ ไอบีลีฟไอแคนฟลายจ้ะ แทบจะเหินลงบ้านเลยทีเดียวแต่ก็ดันสะดุดในขึ้นสุดท้าย ไม่สิ....ทำไมบันไดมันหยึ๋ยๆ เหมือนผมเหยียบโดนตัวอะไรเข้าให้ พอชักเท้ากลับเท่านั้นล่ะ !

     ฉิบหาย กูเหยียบงู !!!!!!


     ฉกเข้าให้อีกดอก!!!

     “โอ้ย !!” 

     “เป็นอะไร เจ็บตรงไหน !” คนรักวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาพี่ “อะไร โดนอะไร! เหยียบตะปูหรอ”
นาทีนี้ไม่แอคติ้งจ้ะ กูเจ็บจริง !!! ตาย กูตายแน่ๆ พ่อแก้วแม่แก้วช้วยลูกด้วย สติ ตั้งสติไว้

     “งูอะไรไม่รู้ มันฉก ! ”

     “ไหน!!! ”  เขาพยามยามมองหาแต่ก็ไม่ทันแล้ว ที่ข้อเท้าของผมปรากฏรอยเขี้ยวชัดเจน ไม่รอช้าเขาถอดเสื้อยืดซึ่งเป็นผ้าที่หาได้รวดเร็วที่สุดในเวลานี้มัดเหนือแผล ได้ยินเสียงก๋งถามแว่วๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

      “ผมจะพาเจี๋ยไปโรงบาล ก๋งไม่ต้องห่วงนะครับ” ทุกอย่างเร็วมาก ไม่ทันได้ทันตั้งตัวเค้าก็แบกผมขึ้น 

       “อย่าขยับนะ นิ่งๆไว้ เข้าใจไหม !!”

        น้ำเสียงที่ออกคำสั่งอย่างแข็งกร้าวแต่เจือไว้ด้วยความห่วงใยเต็มเปี่ยม
เขาต้องห่วงพี่มากแค่ไหนถึงแบกขึ้นรถได้รวดเร็วอย่างนี้ อีกทั้งอาการลนลานคอยถามอาการตลอดทางไปโรงพยาบาล สายตาที่คอยสังเหตุอาการ มือใหญ่ที่คอยกุมไว้และลูบเนื้อลูบตัวให้เป็นระยะ รู้...ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะมาซาบซึ้งหรืออวดผัวเอาตอนนี้ แต่ผมประทับใจมากจริงๆ

        “เป็นไงบ้าง!  ปวดมากรึเปล่า ถ้าอยากหลับต้องฝืนนะ ห้ามหลับ”
 โฮฮฮ หลงผัวหนักกว่าเก่าอีกเรา แต่ว่า... พี่จะบอกยังไงดีอ่ะ แผลมันแบบว่า...

        “อีกนิดเดียวก็ถึงโรงบาลแล้ว ! ”
ว่าอย่างนั้นขณะสายตาจ้องถนนอย่างมุ่งมั่นราวกับอยากให้ถึงโรงพยาบาลซะเดี๋ยวนี้ งื้อ ทูนหัวของพี่

        “เค... ขับช้าๆ ก็ได้” ผมแตะแขนเขา อยากให้ใจเย็นๆ และลดความเร็วลง ถึงห่วงผมแค่ไหนก็อยากให้ห่วงตัวเองด้วย “กูไม่เป็นอะไรหรอก งูคงไม่มีพิษน่ะ” 

คนรักของผมขมวดคิ้วแน่น แม้ผมจะปกติดี ไม่มีอาการตกใจหรือเจ็บปวดเหมือนตอนแรกแต่คิมหันต์ก็ยังไม่วางใจ “แน่ใจนะ? ”

         “แน่ใจ แค่เจ็บเฉยๆ ถ้ามีพิษน่าจะมีอาการอื่นๆ ด้วย”

         “ยังไงก็ต้องให้หมอดูก่อน อย่าเพิ่งขยับมากนะ นิ่งๆ ไว้”

       แล้วผลสรุปถือว่าเป็นโชคดีของผมเพราะเป็นงูไม่มีพิษตามที่สันนิษฐาน เคพรูลมหายใจอย่างโล่งอกตอนได้ฟังคำยืนยันจากปากหมอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องเฝ้าดูอาการตามหมอนัด คิมหันต์ฟังอย่างตั้งใจเขากระตือรือร้นยิ่งกว่าคนโดนฉกอย่างผมเสียอีก 

       โรงพยาบาลในตอนกลางคืนผู้คนไม่พลุกพล่าน เขาจัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพด้วยความรวดเร็ว

      “บอกก๋งให้แล้วล่ะว่าไม่ต้องห่วง” นางบอกขณะเก็บมือถือใส่กะเป๋ากางเกงก่อนจะรื้อยาที่เพิ่งรับมาเมื่อครู่ออกดูพร้อมถุงจากร้านสะดวกซื้อที่ผมคุ้นเคยดี ...เซเว่น

      “ยาแก้ปวดกินเลยแล้วกันนะ มีซาลาเปา...รองท้องสักหน่อย” เคยื่นมาให้พอเห็นผมไม่รับก็ทำท่าจะป้อนแถมเป่าให้ด้วย จนพี่ต้องยิ้มออกมาจนได้

        “เอาใจเว่อร์ กูเจ็บขา ไม่ได้เจ็บแขน เป่าขนาดนี้เลอะน้ำลายหมด” ดูแลขนาดนี้เดี๋ยวก็ฟัดให้หรอก! อย่าให้ผิวหน้ากูหนาพอจนเลิกเกรงใจบุคลากรทางการแพทย์นะจ๊ะ

       “จะเคี้ยวก่อนป้อนไห้ด้วยเลย” นางว่าก่อนกัดซาลาเปาคำโต เคี้ยวๆ แล้วจะมาป้อนให้พี่จริงๆ กรี๊ด ซกมก พี่นี่เบี่ยงหน้าหนีแทบไม่ทัน “ไม่เอา  กูไม่เล่น ฮ่าๆ”
 
        “หัวเราะแล้ว…” เคกำลังยิ้ม แบบที่ผมแสนคิดถึง พอเห็นแบบนี้แล้วผมกลับรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าไม่น้อยไปกว่าคนรักเลย ผมควรจะมองอะไรได้แยบคายมากกว่านี้ ทุกอย่างที่คิมหันต์แสดงออกมาล้วนมีปัจจัยมาจากผมทั้งนั้น

         “โกรธกันไม่ดีเลยเนอะ” มือใหญ่ดึงมือผมไปไว้บนตักพลางบีบเล่นแบบที่เขาชอบทำ “ที่จริงผม...”

        “กูขอโทษนะ” พอสบตาแล้วก็พอจะเอาได้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อผมจึงรีบพูดก่อน คนฟังตาโตขึ้นมาทันทีอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง 

         ผมรู้...ไม่เคยสักครั้งที่ผมจะเอ่ยมันออกมา เพราะที่ผ่านมาผมเชื่อมั่นว่าตนเองมีเหตุผลมากพอ เหตุผลบ้าบอที่ผมใช้บอกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด...จนหลงลืมคำบางคำ หลงลืมที่จะดูแลความรู้สึกกันและกัน

         “กูผิดเองแหละ ช่วงนี้กูยุ่งจนใส่ใจมึงน้อยลง...มึงถึงได้งอแงเรียกร้องความสนใจแบบนี้ เอาเป็นว่าจะพยายามไม่ตะคอก จะควบคุมอารมณ์ให้ดีกวานี้ แบ่งเวลาทำการบ้านด้วย” ตลกตัวเองแต่พี่ก็บีบมือนางอยากจะย้ำอย่างหนักแน่น พ่อเจ้าประคุณยิ้มแก้มแทบปริเปรี๊ยะๆ

          “ผมก็ขอโทษนะ ทั้งที่ผมควรเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกพี่กว่าใครๆ อาจจะงี่เง่า เอาแต่ใจมากไป... แต่ยังไงก็รักเหมือนเดิมนะ”

           ความจริงพีไม่ชอบคนปากหวาน แต่พอออกมาจากปากคนรักแล้วพี่ฟิน มีความสุขเกินบรรยายเลยครับพี่น้อง

            “กูจองที่พักเกาะช้างไว้” ก็ตั้งใจง้อนางแหละครับ เปลี่ยนบรรยากาศเติมน้ำตาลกันหน่อย “อาทิตย์หน้า กูเคลียร์คิวแล้ว มึงก็เคลียร์คิวด้วยนะ”

            “จริงอ่ะ !? ไปกันแค่ 2 คนหรอ…” พี่พยักหน้าแทนคำตอบ “ เจี๋ยน่าร๊ากจุงงง ดีใจนะเนี่ย”
เออเห็นแล้ว นางตั้งท่าจะโถมกอดจนพี่ห้ามไว้แทบไม่ทัน

          “เจี๊ยวจ๊าว อายคนเขามั้ย กลับบ้านได้แล้ว”

           “อุ๊ยเมียเขิน” ดูพ่อเอานิ้วมาจิ้มแก้ม

          “เดี๋ยวกูกัดนิ้วขาด”

           “กัดอย่างอื่นก็ได้นะ”

          โว้ยยยยย ไม่ต้องทำตาวิบวับ ในที่สุดพี่ก็หลุดขำตามนางจนได้ เกิดอาการพิศวาสผัว เอ็นดูจนอยากรีบกลับบ้านไปดูเอ็น  เอ้ย! เอ็นดูต่อกันทีบ้านละกันโน๊ะ

           จากที่ตั้งใจจะดัดนิสัยคิมหันต์กลายเป็นฝ่ายขอโทษนางก่อนซะอย่างนั้น อาจผิดจากความตั้งใจแรกไปแต่สบายใจครับ อย่างว่าล่ะ ชีวิตคู่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอเพียงเราใช้ความเข้าใจ ลดอัตตาลง รู้จักขอโทษและให้อภัยซึ่งกันและกัน  ใครจะผิดหรือถูกก็ไม่สำคัญเลย...จริงไหม

[Onlylyn]

คิดถึงนักเขียนมากค่ะ ดีใจที่เห็นการอัพเดทนะคะ ฮือออ คิดถึงน้องน้ำด้วย เหมือนจะโดนอุ้มไปแล้ว

[Billie]

 

ดีใจมาก