(ต่อ)
สามสีแบกไดนาไมต์เดินอ้อมมาจนถึงประตูทางเข้าด้านหน้า ประจวบเหมาะกับเท็นที่ประคองเปรมเข้ามาพอดี เด็กหนุ่มสี่คนมองหน้ากัน สภาพแต่ละคนย่ำแย่ไม่ใช่น้อย
เปรมมองหน้าเพื่อนผมสีชมพู ถามว่า “มึงไม่เป็นไรใช่ไหม”
“กูไม่เป็นไร ไอ้สามมาทันพอดี” ไดนาไมต์ตอบ เขาหันไปทางนายน้อยของคฤหาสน์ พูดเสียงเศร้า
“แฟลตไดรฟ์โดนหักไปแล้วล่ะ ขอโทษนะมึง”
เท็นมองหน้ากับเปรม ก่อนจะหันมาตอบว่า “อย่าคิดมาก เราไม่เป็นไรหรอก”
“มึงไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” พ่อครัวพยักหน้าให้ด้วยสภาพย่ำแย่ไม่ต่างกัน ก่อนพวกเขาจะเดินเข้าพื้นที่จัดงานมา
เสียงดนตรีบรรเลงดังไปทั่วบริเวณสร้างบรรยากาศรื่นรมย์ ตอนนั้นเองที่เจ้าบ้านแห่งคฤหาสน์เดินลงบันไดกลางมา เรียกทุกสายตาให้หันมองอย่างพร้อมเพรียง
“และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกท่านรอคอย” พิธีกรด้านล่างพูดผ่านไมโครโฟนอย่างมีชีวิตชีวา “ผมขอเปิดตัว ‘ว่าที่เจ้าสาวคนใหม่’ ของเจ้าบ้านตระกูลเกียรติยวานนท์...คุณชาร์ลอตต์ ชาร์มมาลิคครับ!”
บนขั้นบันไดกลางปรากฏเรือนร่างอันเย้ายวนแก่สายตาผู้พบเห็น นางแบบสาวในชุดราตรีคล้องคอสีชมพูเปิดแผ่นหลังเดินลงมาท่วงท่านวยนาด เธอยิ้มให้หมอแปดก่อนจะคล้องแขนกับเขา เชิดหน้าขึ้นพร้อมโปรยยิ้มอย่างภาคภูมิ
เสียงปรบมือจากแขกเหรื่อดังขึ้นรอบสารทิศ เจ้าบ้านหลับตาลงคล้ายน้อมรับเหล่าความยินดีนั้น
ท่ามกลางบรรยากาศยินดีนั้นเองที่ไดนาไมต์สบตากับชาร์ลอตต์ ดวงตาคู่นั้นยังคงทอประกายร้ายกาจเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกัน ต่างเพียงวันนี้มันมีรอยยิ้มเย้ยหยันเพิ่มเข้ามา
“งานแต่งงานของทั้งคู่จะถูกจัดขึ้นในปลายเดือนหน้า ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ!” สิ้นคำพิธีกรก็เกิดเสียงปรบมือขึ้นอีกครั้ง ไดนาไมต์ก็กัดฟันกรอด ข้างๆ เป็นสามสีกับเปรมที่ยืนกำหมัดแน่น
พวกเขามาหยุดมันไว้ไม่ทันตอนนั้นเองที่สามทหารเสือ ‘พ่ายแพ้’ เป็นครั้งแรก
พร้อมกับ ‘ศักดิ์ศรี’ ของอสรพิษหนุ่ม...ที่ตกเป็นของแมงมุมสาวผู้ชนะเดิมพัน
ช่วงเช้าวันอาทิตย์ สามทหารเสือนั่งรถเมล์มาเปิดภาคีที่คอนโดของไฟในสภาพสะบักสะบอม ทว่ารอบนี้มีสมาชิกเพิ่มมาอีกสองคน ได้แก่ครูคณิตที่เพิ่งสอบเสร็จ กับเด็กประมงผู้ต้องการแก้แค้น
พวกเขาหกคนนั่งล้อมวงกันอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่น ไฟกับสามสีนั่งเก้าอี้บุนวมเดี่ยวคนละฝั่ง เปรมกับโชนั่งขัดสมาธิบนโซฟาตัวยาว ในขณะที่ไดนาไมต์กับเมธานั่งบนพื้นหน้าโซฟาที่ปูด้วยเบาะหนาอย่างดี
“อูยเมจ๋า...เบาๆ หน่อย” ไดนาไมต์นิ่วหน้ายามเมธาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์แตะเข้าข้างแก้มเขา ครูคณิตวางกล่องปฐมพยาบาลไว้บนตัก พูดเสียงดุ “ทำไมถึงได้เป็นแผลหนักขนาดนี้ล่ะ”
“ง่า...” ไดนาไมต์กระพริบตาปริบ
“นี่มันอักเสบเลยนะเนี่ย” โชที่นั่งทำแผลตรงมุมปากให้พ่อครัวร่วมวงบ่น เปมทัตหน้าเบี้ยวยามไอ้ตัวแสบลงน้ำหนักมือ “โอ๊ย ไอ้เหี้ยโช! เบาๆ!”
เด็กประมงหรี่ตา หยิบเบตาดีนขึ้นมาแล้วพูดว่า “แต่ไม่นึกเลยนะว่าอาของกูกับพ่อของไอ้เท็นจะเป็นเพื่อนสนิทกันแบบนี้” เปมทัตทำหน้าเหนื่อย “เออ โลกแม่งกลมจนน่ากลัว”
“เพราะคนที่พ่อของเท็นจะแต่งงานด้วยนิสัยไม่ดี ทุกคนถึงได้คิดจะเปิดโปงเธอสินะ” เมธาสรุปจากข้อมูลที่ได้รับ ไดนาไมต์พยักหน้า “อืม ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ”
ไฟยกนิ้วโป้งแตะใต้คางอย่างครุ่นคิด เปรมมองแล้วถามว่า “อะไรวะไฟ”
ทุกคนหันไปทางหมอยาพร้อมกัน ฝ่ายหลังจึงเปิดปาก “กูสงสัย ตอนแรกได้ยินกิตติศัพท์มาก็นึกว่าชาร์ลอตต์แค่กะเคลมทั้งหมอแปดกับไอ้เท็นเพื่อความสนุก” ดวงตาคมกริบเกิดประกายอย่างใช้ความคิด
“แต่จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอเตรียมลูกน้องมาแบบนั้น ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นแค่การเล่นสนุกธรรมดา” ถึงตรงนี้สามสีก็แทรกว่า “พวกนั้นมีใบอนุญาตพกปืน แถมยังเตรียมที่เก็บเสียงมาอย่างดี ราวกับ...”
“ราวกับจะฆ่าใครสักคน” ไดนาไมต์ต่อให้ เขาหัวเราะหึ “ถึงจะบอกว่าเพื่อความบันเทิง แต่แบบนี้มันก็เล่นแรงเกินไป”
“มึงจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงงั้นเหรอ?” โชถามอย่างอดไม่ได้ สามสีพยักหน้า “อา ไม่แน่ว่าการบุกเข้าห้องไอ้เท็นในยามวิกาลอาจเป็นแค่ฉากบังหน้าด้วยซ้ำ”
“กระดูกของพวกลูกน้องชาร์ลอตต์แข็งมาก แรงก็เยอะ เหมือนกับพวกทหารรับจ้างที่ฝึกร่างกายมาอย่างดี” เปรมพูดตามความคิดหลังจากได้ประมือ
ดวงตาเมธาฉายแววเป็นห่วง “ทำยังไงดีล่ะ ทางนั้นอาวุธครบมือน่าดูเลย ถ้าปะทะกันอีกพวกเราอาจจะเป็นอันตรายกันก็ได้นะ”
“ไหนๆ ก็ซวยมาถึงขนาดนี้ละ จะขอชี้แจ้งความฉิบหายอีกอย่าง” สามสีเรียกความสนใจด้วยใบหน้าซังกะตาย เขาหันจอโน้ตบุ๊กเครื่องเล็กออกจากตัว พูดว่า “คลิปหลักฐานที่เคยอยู่ในเครื่องนี้หายไปแล้วนะครับ”
“ฮะ!” ทุกคนอุทานพร้อมกัน มองโน้ตบุ๊กที่ขึ้นจอฟ้าในมืออีกฝ่าย ไดนาไมต์ร้องลั่น “ทำไมอะ!”
“เมื่อคืนไอ้เก้าเอาไปทำงานครับผม” สามสีบอก “เข้าเว็บหางานห่าไรไม่รู้ ไวรัสแดกเบย” ทั้งวงเงียบลงไปถนัดหู พ่อครัวเอนตัวพิงพนักโซฟา พูดด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน “มีใครให้มากกว่านี้มั้ย...”
“กูยอมไม่ได้ว่ะ”ไดนาไมต์แทรกขึ้น แวบหนึ่งที่สามสีเห็นดวงตาสีนิลคู่นั้นสั่นวูบ “ยอมไม่ได้จริงๆ...”
“มันไม่ใช่ความผิดมึงนะโว้ย!” พ่อครัวเรียกสติ ตามด้วยไฟที่บอกว่า “แต่ถึงคิดจะเอาคืน ด้วยกำลังของพวกเราแค่นี้ผลก็คงออกมาไม่ต่างจากเดิม”
“นั่นสินะ” เมธาก้มหน้าคิดตาม
ก่อนโชจะพูดว่า “ไม่เห็นยาก เราก็โจมตีแบบสะท้อนกลับดิ”
“ยังไงวะ?” ไดนาไมต์เลิกคิ้ว เด็กประมงแสยะยิ้ม “สะท้อนกลับไป มันทำแบบไหนกับเราเราก็ทำมันกลับ มันเล่นสกปรกกับเราได้ เราก็ลอบกัดมันได้เหมือนกัน”
“แบบตาต่อตาเลยสินะ” ไฟสรุป ไม่วายติงว่า “แต่เด็กมหาลัยอย่างพวกเราคงตามความคิดของนางแบบในวงการบันเทิงผู้กร้านโลกแบบนั้นไม่ทันหรอก”
“เราต้องการคนที่ตามเกมผู้หญิงคนนั้นทัน” ไดนาไมต์พูดขึ้นมา “คนที่จะสามารถทำเรื่องชั่วช้าตามที่เราขอได้โดยไม่รู้สึกผิด และใช้ความคิดอันชาญฉลาดทำเรื่องเลวร้ายได้เพื่อความสนุก”
“ยิ่งถ้าชั่วกว่าชาร์ลอตต์ด้วยนี่จะดีมาก” สามสีบอก แล้วเกาหัวแกรกๆ “แต่ก็ต้องเป็นคนที่เราควบคุมเขาได้ด้วยล่ะนะ อย่างเช่นคนรู้จักอะไรแบบนี้”
โชเลิกคิ้ว “เอ...คนที่ฉลาด แต่ทำเรื่องชั่วๆ ได้อย่างมีความสุข และพวกเราสามารถตกลงกับเขาได้งั้นเหรอ...”
“นี่รอบตัวพวกเราไม่มีคนแบบนั้นเลยรึไงนะ” ครูคณิตพึมพำออกมา
“ไม่หรอก” พ่อครัวส่งเสียงค้าน เรียกทุกสายตาให้หันมาจับจ้องแล้วพูดว่า
“ถ้าคนแบบนั้นล่ะก็...พวกเรามีอยู่คนนึงนะ”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
ตัดตอนไปรอบที่แล้วสงสารนักอ่านมากเลย 555555555 5
ความจริงคือจูนกลัวว่ามันจะหลายอารมณ์เกินไปค่ะ จริง ๆ นะ
ไม่ได้ตั้งใจแกล้งอะไรเลยจริง ๆ 55555555555 5
ที่ให้ชาร์ลอตต์รู้ปมเพราะจูนอยากเขียนให้สามทหารเสือแพ้ค่ะ
แพ้ซะบ้างพวกแกน่ะ จะสารพัดประโยชน์เกินไปละ หมันไส้ 55555555 5
แล้วก็ผู้ที่จะมากอบกู้สถานการณ์เป็นบุคคลที่ทุกคนรู้จักดีค่ะ
เขาเคยปรากฏตัวไปแล้ว และถูกพูดถึงไปไม่น้อยเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นและกำลังใจเลยนะคะ
(ทำไมรอบนี้ชวนคุยยาวเหลือเกิน 555555555555 5)
ป.ล. เนื่องจากตอนนี้มีเอ็นซีไฟโช เราเลยมีแฟนอาร์ตสวย ๆ มาฝากกันค่ะ
ขอบคุณเจ๊พิมกับพี่เกดที่วาดให้นะคะ น่ารักมาก ๆ เลย แงงงง ง
**เพิ่มเติม ใครว่าง ๆ ก็ไปเล่น
#เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ ในทวิตเตอร์ได้น้าา า
เจอกันตอนที่ยี่สิบสองค่าาา า
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: Love Course ! เสื้อกาวน์รุกเสื้อกุ๊กรับ. ตอนพิเศษ "Tenderella" P.74 (17.12.2016) (อ่าน 681458 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก