Twenty Third Drop 100% Re-Write End ทางด้านคนที่ถูกจับมาขังอยู่ในห้องพักตั้งแต่เมื่อวาน เช้านี้เขาถูกปลุกจากเสียงไขกุญแจที่อยู่หน้าห้อง แต่เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจ จาณีนสะลึมสะลือลุกขึ้นมานั่งแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความเคยชินที่จะต้องไปทำงาน เมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นกล่องข้าวและน้ำตั้งวางอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นข้างเตียง จึงรู้ตัวว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของตนเอง
เพราะยังมีสติไม่เต็มที่ ทำให้จาณีนพลาดโอกาสที่จะหนีในช่วงเช้า เขาต้องอาศัยจังหวะที่ข้างนอกไขกุญแจเข้ามา จาณีนมองสิ่งของที่อยู่ในมือ หากเข้าตาจนด้ามแปรงสีฟันคงพอจะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย คิดแล้วเด็กหนุ่มก็เริ่มลงมือทานมื้อเช้า ยังไงแล้วกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง
เมื่ออิ่มมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว จาณีนก็ลุกขึ้นหยิบกล่องโฟมที่เคยใช้บรรจุอาหารนั้นไปไว้ที่บริเวณหน้าประตู เขาเดินวนอยู่ภายในห้อง เพราะไม่มีอะไรทำ คอยนับเวลาถอยหลัง ยิ่งนับมันก็ยิ่งนาน การรอคอยมันน่าเบื่อ และนั่นถูกต้องแล้ว
เขากำลังเบื่ออย่างที่สุด
.
.
“ฝนต้องตกหนักแน่เลย จู่ๆ พี่มนก็นัดธัญมาทานมื้อเที่ยงได้ วันนี้งานไม่ยุ่งหรือว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวทักทายอีกฝ่ายก่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีเมื่อเดินเข้ามาร้านอาหารที่ศมนเป็นคนนัดแนะตนเองมา
“เราก็พูดอย่างกับว่าพี่ไม่มีเวลาให้ธัญเลยอย่างนั้นแหละ”
“อย่าให้ธัญต้องแฉพี่มนเลยค่ะ ว่าแต่ว่า มีอะไรหรือเปล่าคะถึงนัดธัญมาหรือว่า มีอะไรจะเซอร์ไพรส์ธัญหรือเปล่าเอ่ย” ธัญชนกพูดออกไปด้วยความใบหน้ายิ้มแย้มก็จริง แต่ในใจเธอกำลังร้องไห้ สิ่งที่เธอคิดมันอาจจะกำลังเกิดขึ้นแล้ว
“ทานมื้อเที่ยงก่อนแล้วกัน” ศมนเปลี่ยนเรื่องโดยเรียกพนักงานมารับรายการอาหารก่อน ธัญชนกได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยอยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร
“อาหารร้านนี้อร่อยเหมือนเดิมเลยนะคะ” ธัญชนกพูดหลังจากรวบช้อนส้อมเรียบร้อย
“พี่รู้ว่าธัญชอบอาหารร้านนี้”
“ขอบคุณค่ะพี่มน ที่จำร้านโปรดของธัญได้ด้วย”
“น้องธัญอิ่มแล้วเหรอ ของหวานมั้ย”
“ไม่ล่ะค่ะ ธัญอิ่มแล้ว ธัญว่า พี่มนพูดเรื่องที่นัดธัญมาวันนี้ดีกว่าค่ะ” ถึงธัญชนกจะเป็นหญิงสาวที่สดใส ยิ้มแย้มและเข้ากับผู้คนได้ง่าย แต่ไหวพริบและความฉลาดเฉลียวของเธอนั้นไม่ด้อยกว่าใคร เอกลักษณ์นี้ทำให้เจ้าสัวอธิปถึงค่อนข้างถูกอกถูกใจอยู่ไม่น้อย
“น้องธัญ เก่งเหมือนเคย พี่คงไม่ขอทำธุรกิจอยู่คนละฝั่งกับน้องธัญ” ศมนเอ่ยชมหญิงสาวจากใจจริง
“ก็เพราะทุกๆ คนคอยสอนธัญไงคะ ไม่อย่างนั้นป่านนี้ธัญคงยังทำอะไรไม่เป็น” ธัญชนกยิ้มพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว บริกรรีบเข้ามาเทน้ำให้ใหม่ทันที ทั้งสองรอจนพนักงานถอยออกไปจึงเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง
“พี่เข้าเรื่องเลยนะ”
“เชิญค่ะ”
“เรื่องการแต่งงาน...” ศมนเงียบเว้นระยะไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “พี่อยากจะยกเลิกการแต่งงานของเรา” เมื่อพูดจบ ศมนสังเกตสีหน้าของหญิงสาว แต่กลับไม่พบปฏิกิริยาใดๆ นอกจากใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มและนิ่งสงบ
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“น้องธัญอยากจะโกรธหรือเกลียดพี่ก็ทำได้เลยเต็มที่ เพราะพี่เป็นฝ่ายที่ผิดทุกอย่าง พี่ผิดเอง”
“ธัญอยากรู้เหตุผลค่ะ เหตุผลสั้นๆ หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้พี่เปลี่ยนใจ”
“ข้อแรกคือพี่ไม่ได้รักธัญ” ดวงตากลมโตของหญิงสาวมองใบหน้าเขาแน่นิ่ง ยิ่งทำให้ศมนรู้สึกใจคอไม่ดี ถ้าธัญชนกจะร้องไห้หรือฟูมฟาย เขาอาจจะเดินหน้าต่อได้ง่ายกว่านี้
“ค่ะ ข้อเดียวหรือคะ”
“อีกข้อคือ พี่มีคนรักอยู่แล้ว”
“คุณจาณีนหรือคะ” น้ำเสียงแผ่วเบาเกือบจะเป็นกระซิบออกมาจากปากของธัญชนก
“ใช่... พี่ขอโทษน้องธัญด้วยจริงๆ น้องธัญจะไม่ยกโทษให้พี่หรือเกลียดพี่ พี่ก็เข้าใจ แต่ที่พี่อยากบอกก็คือพี่รักและเอ็นดูน้องธัญเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง” ศมนจับน้ำเสียงของอีกฝ่ายได้ว่าถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามให้เสียงนั้นเข็มแข็งสักเท่าไหร่
“แล้วทำไมทีแรกพี่มนถึงเลือกที่จะแต่งงานกับธัญคะ”
“พี่คงอธิบายรายละเอียดมากไม่ได้นอกจาก...เพราะคุณพ่อ”
“แค่นี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ ธัญคิดว่าเข้าใจค่ะ”
“ธัญรู้เรื่องจาตั้งแต่เมื่อไหร่” บุคคลที่สามที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกของเขาถูกถามออกไปเพราะความแคลงใจ
“จะเรียกว่ารู้เรื่องก็ไม่เชิงค่ะ พี่มนคงรู้ว่าธัญช่างสังเกต ตั้งแต่งานเลี้ยงที่บ้านของพี่มนครั้งนั้นแล้วล่ะค่ะ เรื่องแบบนี้ผู้หญิงเซนส์แรงนะคะ” หญิงสาวพูดติดตลก แต่ศมนก็รู้ว่าดีว่าธัญชนกไม่ได้ตลกด้วยเลย และเธอเลือกที่จะไม่บอกว่าเธอจ้างนักสืบมาสืบเรื่องของศมนและจาณีน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องบอกชายหนุ่มตรงหน้า
“ตกใจหรือเปล่า...” ศมนตั้งใจไม่ถามตรงๆ กับหญิงสาว เพราะรู้ดีว่าธัญชนกนั้นเข้าใจ
“เรื่องไหนคะ... ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่ตกใจได้เลยค่ะ ทุกอย่างเซอร์ไพรส์ธัญมากจริงๆ”
“พี่ขอโทษ พี่เห็นแก่ตัวกับธัญเพราะความขี้ขลาดของพี่ ทำให้ธัญต้องมาเสียใจแบบนี้”
“ดีแล้วค่ะ ที่พี่มนบอกธัญตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกว่านี้ ถ้าวันแต่งงานเจ้าบ่าวไม่มาธัญคงแย่” หญิงสาวยิ้มออกมา แต่มันเป็นยิ้มที่เหือดแห้งไร้ความสดใสเหลือเกิน เขาได้แต่รู้สึกเสียใจจริงๆ เพราะธัญชนกเป็นคนที่ดีมาก ถ้าเขารักผู้หญิงได้ คนๆ นั้นจะต้องเป็นเธออย่างแน่นอน
“พี่ขอโทษ..”
“อย่าขอโทษอีกเลยค่ะ ธัญรู้ว่าพี่มนไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้หรอกใช่มั้ยคะ”
“อืม.. แล้วเรื่องนักข่าว ธัญจะบอกยังไงก็ได้นะ จะด่าพี่ยังไงก็ได้”
“ธัญไม่ทำหรอกอย่างนั้นค่ะพี่มน พี่ก็รู้นั่นไม่ใช่นิสัยของธัญ เรื่องนักข่าวก็ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ตอบคำถามแบบดาราก็พอ”
“หืม..” ศมนไม่เข้าใจว่าธัญชนกจะสื่ออะไร
“ก็หมายถึง ไปกันไม่ได้ไงคะ”
“อ่อ...เกลียดพี่มั้ย”
“ธัญอยากเกลียดและโกรธพี่มนมากเลยค่ะ แต่ธัญทำไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร คงเป็นเพราะลึกๆ แล้วธัญก็รู้ว่าพี่มนรักและเอ็นดูธัญเหมือนน้องสาวจริงๆ บอกตามตรงเลยนะคะ ตลอดเวลาธัญก็รู้สึกแบบนั้นค่ะ รู้สึกเหมือนอยู่กับพี่ชายตลอด ตอนที่พี่ขอธัญแต่งงานตอนนั้น ก็ดีใจนะคะ ธัญตอบตกลงกับพี่ทั้งที่ไม่แน่ใจตัวเอง แต่คิดว่าธัญเองก็รู้สึกดีกับพี่ ก็คงรักพี่มนได้ไม่ยาก ยิ่งพอเห็นสายตาที่พี่มนมองคุณจาแล้ว ธัญยิ่งคิดว่าสายตาของพี่มนมันคนละแบบกับเวลาที่มองธัญเพราะเวลาที่พี่มองธัญมันเหมือนกับเวลาที่พี่มองคุณวิมาลา”
“ธัญพูดแบบนี้..พี่ไม่รู้จะพูดยังไงเลย นอกจากพี่ขอให้ธัญเจอคนที่รักธัญจริงๆ ไม่ใช่แบบนี้”
“ขอบคุณค่ะพี่มน ถ้าอย่างนั้นธัญไปนะคะ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง...”
“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้เหมือนลางสังหรณ์ของธัญแม่นค่ะ ธัญให้คนขับรถของคุณแม่ขับรถมาให้ค่ะ เพราะฉะนั้นปลอดภัยไร้กังวลได้ค่ะ สวัสดีค่ะพี่มน ลาก่อนนะคะ” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่าย
“โชคดีนะธัญ พี่ขอโทษอีกครั้ง” ธัญชนกไม่ตอบรับนอกจากเดินออกจากร้านไป
คนที่ภายนอกดูเข้มแข็ง ใช่ว่าจะร้องไห้ไม่เป็น ธัญชนกเดินเชิดหน้าออกไป เธอจะร้องไห้ที่นี่และต่อหน้าศมนไม่ได้ ความอ่อนแอนั้นจะต้องไม่มีคนเห็น
.
.
“จา..จาณีน.. ตื่นได้แล้ว จะขี้เซาไปถึงเมื่อไหร่” เสียงเรียกคุ้นหู ปลุกให้จาณีนตื่นจากอาการหลับใหล เปลือกตาคู่สวยขยับเบาๆ จนลืมตาขึ้นมาในที่สุด
ภาพตรงหน้ายังดูลางเลือน พร่ามัวอยู่ ใช้เวลาอยู่สักพักถึงจะโฟกัสมองเห็นได้เป็นปกติ จาณีนมองไปรอบๆ ห้อง ที่นี่ไม่ใช่ห้องเดิมที่เขาถูกจับไป คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มรีบผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เพราะห้องนอนนี้เขาคุ้นเคยยิ่งกว่าใคร ด้วยความที่รีบลุกขึ้นนึ่งอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาถึงกับมึนต้องยกมือกุมหัวตัวเองสักพัก
“รีบลุก จนมึนเลยเหรอ”
“คะ..ครับ..เอ๊ะ!” ตอบกลับไปด้วยความเคยชิน แต่แล้วก็ต้องตกใจ ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นคนที่กำลังยืนกอดอก เอนตัวพิงกับกรอบประตูโดยใช้หัวไหล่นั้นค้ำยันร่างนั้นเอาไว้
“คุณศมน..” เรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไม อีกฝ่ายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“ใช่ ฉันเอง... ไม่เจอกันนาน จนเกือบจะจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ผมไม่มีทางลืมคุณอยู่แล้ว ผมแค่แปลกใจว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
“หิวหรือเปล่าล่ะ ฉันทำของชอบของเธอเสร็จพอดี อยากคุยหรือว่าอยากกินก่อน” คนสูงวัยกว่ายื่นข้อเสนอให้เด็กหนุ่ม มีหรือที่จาณีนจะปฏิเสธ ถึงเขาจะไม่ได้เห็นแก่กิน แต่มันนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ลิ้มรสอาหารฝีมือคนตรงหน้า
“ขอบคุณสำหรับอาหารครับ” จาณีนเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายหลังจากจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดสิ้น
“ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจ”
“ไม่เห็นคุณทานอะไรเลย” ศมนยังเป็นเหมือนเดิม ภาพคุ้นตา ที่ไม่ค่อยแตะอาหารสักเท่าไหร่ นอกจากในมือที่ถือแก้วไวน์แล้วยกขึ้นดื่มเบาๆ
“ฉันกินมาแล้ว”
“บอกอย่างนี้ทุกที” จาณีนบ่นกับตัวเอง
“ช่างบ่น...” เสียงทุ้มเจือความขบขันในน้ำเสียงตอนที่ศมนบอกอีกฝ่าย จาณีนก็สัมผัสได้ว่าวันนี้อีกฝ่ายอารมณ์ดีพอสมควร
“คุณน่าจะรู้เรื่องที่ผมถูกจับตัวไปใช่มั้ยครับ”
“อืม..”
“คุณรู้จักเขามั้ยครับ ผมหมายถึง คนที่จับผมไป”
“รู้จัก”
“คุณศมน อย่าถามคำตอบคำสิครับ” ความร้อนใจของเด็กหนุ่ม ทำให้เจ้าตัวต้องบ่นออกมา
“คนที่จับตัวเธอไป คือ พ่อของฉันเอง”
“เจ้าสัวทำแบบนั้นทำไม” เด็กหนุ่มไม่เข้าใจเลย เขากับท่านเจ้าสัวแทบไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยกันด้วยซ้ำ
“ท่านต้องการจะบีบบังคับฉันเรื่องแต่งงาน”
“แต่คุณก็ตกลงแต่งงานอยู่แล้วนี่ครับ” พูดออกไปแล้ว จาณีนก็รู้สึกเจ็บที่ใจ ก็เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เขากับอีกฝ่ายต้องกลายมาเป็นแบบนี้
“มันมีอะไรที่มากกว่านั้น แล้วฉันไม่ใช่คนที่อธิบายเก่งขนาดนั้น เธอก็รู้นี่ แล้วการที่เธอโดนจับไปครั้งนี้ก็ถือว่าช่วยทำให้ทุกอย่างมันเดินเร็วขึ้น ฉันคงต้องขอบคุณคุณพ่อ” ศมนไม่ใช่คนที่อธิบายเก่งอย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ แต่เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวโยงกับคนตรงหน้าด้วย เขายิ่งไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้ามาเกี่ยวข้องให้เขานั้นได้ทำทุกอย่างเพื่อให้คนตรงหน้าปลอดภัย นั้นเหมาะสมที่สุดแล้ว
“ครับ ถึงผมจะถามออกไปคุณก็คงไม่บอกอยู่ดี” และนี่เป็นนิสัยของจาณีนที่ทำให้ศมนนั้นพอใจอยู่ไม่น้อย เด็กหนุ่มไม่ใช่คนชอบซัก เมื่อเขาบอกว่าไม่ เด็กหนุ่มก็ยอมรับคำว่าไม่นั้นโดยไม่มีข้อกังขา
“เรื่องการแต่งงาน ฉันยกเลิกไปแล้ว”
“อะไรนะครับ...” จาณีนไม่เชื่อหูกับเรื่องที่ได้ยิน
“เธอได้ยินชัดเจนอยู่แล้ว”
“คุณยกเลิกการแต่งงานทำไมครับ หรือเกิดอะไรขึ้น หรือเพราะผม ที่ยังอยู่ตรงนี้ ที่ยังเป็นภาระและปัญหาให้คุณใช่มั้ยครับ” เด็กหนุ่มถามออกไปด้วยความร้อนรน สมองของจาณีนกำลังคิดอย่างรวดเร็วว่าเขาจะช่วยอีกฝ่ายได้อย่างไรบ้าง
“มันไม่ใช่เพราะเธอเป็นสาเหตุ แต่เหตุผลที่ยกเลิกก็เพราะเธอ...”
“หมาย..หมายความว่าอย่างไรครับ”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ”
“อ้าว...” เขารู้สึกร้อนใจแต่คนตรงหน้ากลับทำไม่ทุกข์ร้อนเสียอย่างนั้น
“ฉันตัดสินใจดีแล้ว รู้ใช่มั้ย ว่าฉันรักเธอ เพราะฉะนั้นฉันจะทำทุกอย่างให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม” จาณีนเหมือนโดนฮุคเข้าที่ท้องหลายครั้งในวันนี้ มีเรื่องทำให้เขาประหลาดใจหลายเรื่องพร้อมกันจนเขาจะตั้งรับมันไว้ไม่ไหวแล้ว
“คุณ..พูดว่ารักผม อย่างนั้นเหรอครับ”
“ทำไมล่ะ ฉันก็บอกเธออยู่บ่อยๆ ไม่เชื่อกันเลยหรือ” คำตอบของศมนจะให้เขาตอบอย่างไรดีล่ะ ว่าทุกครั้งที่ได้ยิน เขาคิดว่าชายหนุ่มพูดเพื่อเอาใจเขา
“คุณจะบอกว่าที่คุณยกเลิกการแต่งงานก็เพื่อผม คุณอยากอยู่กับผมงั้นหรือครับ”
“ตอนที่ถูกจับไปโดนทำร้ายจนสมองเลอะเลือนเหรอ ฉันก็เพิ่งพูดไปเองนะ ฉันอาจจะไม่บอกความจริงเธอไปบ้าง แต่เรื่องนี้ฉันพูดด้วยความสัตย์จริง ไม่โกหกเธอเลย...หรือเธอไม่เชื่อ...”
“ปะ..เปล่าครับ ผมเชื่อแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลุกมาหาฉันเสียทีสิ” เด็กหนุ่มว่าง่ายลุกขึ้นตามที่อีกฝ่ายพูด
ศมนวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะกางมือออกเพื่อรับร่างของอีกฝ่ายเข้ามา เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเลือกที่นั่งตามใจชอบโดยเลือกที่จะนั่งบนตัก หันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย เพื่อให้ศมนได้กอดตัวเขาเองได้แน่นขึ้น แนบใบหน้าขาวลงบนบ่านั้นด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ
“คิดถึง...” เสียงกระซิบแผ่วเบา ที่ทำให้จาณีนรู้ว่าอีกฝ่ายก็ทรมาน ไม่ต่างกับเขาเลยจริงๆ
“ผมกลับมาแล้วครับ”
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ”
“ครับ แต่วันนี้ผมคงต้องกลับไปที่บ้านหลังก่อน ป่านนี้ยูคงเป็นห่วงแย่แล้ว”
“โทรไปบอกก็ได้ แต่ไม่จำเป็นหรอกมั้ง กานต์รู้เรื่องเธอแล้ว เดี๋ยวก็คงไปบอกเด็กคนนั้นเอง” ศมนพูดพลางลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ
“คุณพูดแปลกๆ”
“ยังไง”
“คุณพูดเหมือนรู้อะไร”
“แล้วคิดว่าฉันรู้อะไรล่ะ” ศมนย้อนถาม
“เรื่องคุณกานต์”
“เอาเป็นว่า เธอรู้แค่ไหน ฉันก็รู้เท่ากับเธอก็แล้วกัน”
“มีอะไรที่คุณไม่รู้บ้างมั้ยเนี่ย” จาณีนโอดขึ้นมา
“ถมไป แค่คุณพ่อจับตัวเธอไปฉันยังหาเธอไม่เจอเลย”
“คุณยกเลิกการแต่งงานไป แล้วคุณธัญล่ะครับ เธอเป็นยังไงบ้าง” จาณีนพูดเพราะเป็นห่วงหญิงสาว งานนี้ ธัญชนกไม่มีความผิดเลย แต่กลับต้องมารับผลกระทบนี้เต็มๆ
“ไม่ร้องไห้เลย เข้มแข็งเกินไป คนที่มีท่าทางแบบนี้ ยิ่งน่าสงสารเพราะเขาต้องซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ไม่ให้ใครได้เห็นมัน”
“แล้วเธอจะไม่เป็นไรเหรอครับ”
“ไม่หรอก ธัญแกร่งว่าที่เราคิด แต่คงต้องใช้เวลาเข้าช่วย แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
“แล้วท่านเจ้าสัวล่ะครับ”
“ก็ผิดหวัง ดูแล้วอาจจะไม่ยอมวางมือจากเรื่องนี้ง่ายๆ ถึงตอนนี้ไม่มีการแต่งงาน ไม่มีเรื่องทายาทแล้วก็จริง แต่ฉันก็ยังเบาใจไม่ได้”
“จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นหรือเปล่าครับ”
“ดูแลตัวเองให้ดี อย่าประมาท แล้วก็อย่าปล่อยมือไปจากฉันก็พอ”
“ครับ ผมจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ประมาทเหมือนคราวที่แล้ว”
“และ?”
“ผมจะไม่ปล่อยมือคุณศมนไปไหนอีกแล้วครับ นอกจากว่า...” จาณีนทิ้งท้าย
“นอกจากว่าอะไร”
“นอกจากว่าคุณจะแต่งงานหรือมีคนอื่นเหมือนคราวนี้สิครับ” จาณีนพูดด้วยความไม่พอใจ แต่ไม่มากเกินไปนัก
“ไม่มีแล้ว จะไม่ทำให้เสียใจอีก”
“ผมก็เหมือนกัน จะไม่ทำให้คุณเสียใจเหมือนที่ผมเคยทำอะไรพลาดไป ผมจะหนักแน่นให้มากกว่านี้”
“อืม...”
“ผมรักคุณครับ”
“ฉันรักเธอ...”
จบ
======================================
จบแล้วววววว
อยู่ด้วยกันมาเกือบปีเลย
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ตอนพิเศษติดตามได้จากในเล่มนะคะ
หากมีตรงไหนที่ผิดพลาด ขออภัยด้วยค่ะ
เฟสบุ๊ค
https://www.facebook.com/akanae14/ และ ทวิตเตอร์ค่ะ
https://twitter.com/khemmakan
หัวข้อ: *แจ้งข่าว That's Wine I Love You วันที่ 11 - 25 พฤษภาคม 2561 รายละเอียด P4 ค่ะ (อ่าน 43607 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก