
โอ้ยย ขอเม้นท์ให้กำลังใจนักเขียนก่อนเลยค้ะ
คุณแต่งเก่งมากกกก
นี่ร้องหนักมากตอนพี่แกป่วย รู้สึกตระหนักถึงความอันตรายของโรคมาก คนเป็นแบบนี้ถ้าขาดกำลังใจ ไร้คนดูเเล น่าสงสารจัง และอีกเรื่อง ครอบครัวพี่ภูคือแบบ.... มาก เค้าไม่มีความผูกพันธ์กันเลย เลยทำให้พี่แกโตมาเป็นแบบนี้ สังคมครอบครัวยังไงก็สำคัญมากที่สุด เราจะเป็นคนยัวไงของสังคม จนถึงประเทศชาติ ส่วนหนึ่งต้องเกิดจากการเลี้ยงดูและกาปลูกฝังที่ดี ส่วนสิงหา น้องน่าสงสารนะ ในชีวิตความรัก คนเราเจอเรื่องแบบนี้บ่อยมาก เจ้าชู้ แต่เราก็ยังรักหัวปักหัวปลำ ถึงจะเริ่มใหม่กับอีกคนก็ยังผูกพัน ผูกจิต แต่ยังไงการเริ่มต้นใหม่ก็ดีเสมอ เวลาจะทำให้เราผาานไปได้ น้องเองเรียนรู้ทุกอย่าง และเเข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ผ่านไปได้
เราชอบนิยายแนวนี้มากๆนะคะ ไม่ใช้ให้เพียงเสพเพื่อความสนุก แต่อ่านละทำให้ย้อนกลับดูตัวเอง สังรมรอบข้าง และระมัดระวังมากขึ้น
สุดท้ายนี้อยากให้ตุณจิติสร้างผลงานออกมาอัดเยอะๆ จะคอยติดตาม นิยายายไทยน้ำดีนะคะ
ขอบคณ ภูผา กับ สิงหา สองคนคือสัญลักษณ์ของความเเข็มเข็ง และ สัจธรรมของชีวิต
ไม่มีอะไรนิจนิรันดร ขอบคุณค่ะ