หัวข้อ: ►.. เมื่อผมเป็น " ตัวสำรอง " ตอนที่ 18 !! อัพแล้ว หน้า 13 21/05/2558

[jirojiro]

บททดสอบยากจัง เอาใจช่วยเฟรน

[naoai]

ความรักของเรามีค่า แต่ถ้าคนที่เรามอบความรักให้ไม่เห็นค่า เราความเอามันกลับมา หวังว่าเฟรนจะเปนแบบนั้น

[twinmonkey0311]

      เชียร์เจมส์ดีกว่า ชอบผู้ชายมีลักยิ้ม 555      รอตอนต่อไปนะคะ

[bowtotay]

คือไม่รู้ว่าคนแต่งจะเอาพี่เอ็มเป็นพระเอกหรือเปล่าแต่ที่แน่อยากให้เฟรนพยามยาม
ถอยออกมาจากพี่เอ็มก่อน ถ้าพี่เอ็มจะเป็นพระเอกจริงๆก็ต้องมาคอยตามเฟรนบ้างเอาให้พี่เอ็มกระอักเลือดไปเลย
เฟรนก็อย่าไปยอมเป็นตัวเลือกของพี่เอ็มเลย
มั่นไส้อิพี่เอ็ม

[kapooklook]

ทำแบบนี้ทำไม
???
พี่เอ็มแม่งเอี้ย พูดเลย

[kangteuk1995]

จะควงชะนีมาเย้ยเฟรนอีกงั้นสิ!

[broke-back]

จะสานต่อไปอีกทำไม
ในเมื่อก็ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าเลือกใคร


ไอ่เอ็ม..เห๊อะ
ฮุขี่ ฮุดาก

[alien.aiiwz]

โอ๊ยย อยากเห็นอิพี่เอ็มโดนลงโทษ
เอาให้หึงเอาให้โมโหจนหน้ามืดเลย
ดูก็พอรู้ว่ามีใจให้น้องแน่ๆ
แต่ก็กลัวกับไอ่คำว่าผู้ชายทั้งคู่
ฮึ่ยยยย มันน่านัก
จะรอให้น้องโดนคาบไปก่อนรึไงเนี้ย
ถึงจะรู้ตัวสักที
กลิ่นมาม่าโชยมาเลยเชียว
 

[imvodka]

เหมือนพี่เอ็มรู้สึกดีด้วย เป็นห่วง  แต่ไม่อยากเป็นแฟนด้วย ประมาณนั้น

จริงๆก็สงสารพี่เอ็มนะ คงไม่ได้ตั้งใจพาผู้หญิงมาอวด แต่อยากให้เฟรมรู้และตัดใจมากกว่า 

[pachth]

จริงๆไม่ชอบเอ็มเลยอ่ะ
ถ้าจะทำกับเฟรนแบบนี้มันก็ยื้อให้ความหวังไปเรื่อยป่ะ

[mypinmook]

11

[/b]




“ ยืมเสื้อหน่อย แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมากินข้าวกลางวันด้วยนะ  ”


ผมเงยหน้ามองอีกคนทันทีเมื่อสิ้นสุดน้ำเสียงคุ้นหูนั้นแล้ว  ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมแขนยาวของตนเองแต่ยังไม่ทันได้มาไว้ในมือ ร่างสูงตรงหน้าก็ยื้อเสื้อคลุมของผมไปอีกรอบ


“ พี่ยืมไม่ได้เหรอ เวลาขี่รถตอนกลางคืนพี่แพ้แมลงที่เข้าไปหาไฟหน้ารถนะ ”


อีกฝ่ายพูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนพูดเรื่องปกติทั่วไป  สีหน้าเรียบเฉยแววตาของเขานั้นไม่ได้แสดงอาการหรือความรู้สึกใดๆ  พี่เอ็มแพ้แมลงจริงๆน่ะเหรอ ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย



ผมไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปเพียงแค่แสดงสีหน้าที่คิดว่าพี่เอ็มเห็นนั้นจะสามารถเข้าใจได้ว่าผมไม่พอใจ การที่พี่เอ็มเอาเสื้อตนไป  คงหนี้ไม่พ้นการไปเอาเสื้อตอนกลางวันพร้อมทั้งอยู่กินข้าวกลางวันกับพี่เอ็ม หรืออาจจะมีคนของเขาอยู่ด้วยอีกเหมือนช่วงกลางวันที่ผ่านมา



พี่เอ็มแค่ส่งรอยยิ้มมุมปากนิดๆมาให้ผมแล้วพูดขึ้นต่อ


“ จีบพี่ทั้งที ตามใจพี่สักหน่อยก็ได้นะ ”


เสียงคุ้นเคยบอกกลับแล้วหันหลังเดินออกจากร้านไป  ผมทำได้แค่ยืนมองร่างสูงที่เดินออกไปด้วยความไม่เข้าใจ



 ตามใจพี่เอ็มนี่รวมถึงเรื่องเขาต้องมีคนคุยคนอื่นอีกด้วยใช่มั้ย 



ผมต้องตามใจเขาขนาดนั้นเลยรึอย่างไร ผมไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำเลยจริงๆ 



“ เฟรน ”  เสียงเรียกของเจมส์ดังขึ้นแล้วอีกฝ่ายนั้นได้ยื่นขวดชาเขียวเย็นๆมาแตะที่แก้มผม ทำเอาผมสะดุ้งเพราะความเย็นจากขวดน้ำ


“ เหม่อเหรอ ” 


“  อ๊ะ .. คิดเรื่องงานนิดหน่อยนะ ” ผมยกคำว่างานออกมาอ้างแทนอาการเหม่อลอยที่อีกฝ่ายได้เห็น


“ สู้ๆล่ะกัน  เออข้าวได้แล้วนะไปกัน ป่านนี้พวกมันบ่นหิวกันแย่ละ ” ร่างสูงของเจมส์เดินนำหน้าผมไป


ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามหลังอีกคน พอเราสองคนมาถึงที่สตูนักศึกษาสาขาออกแบบที่กำลังทำงานอยู่หน้าจอคอมก็ต่างรีบลุกออกมาเอาข้าวกล่องที่ตัวเองนั้นสั่งไว้ 


ถ้าจะหิวกันน่าดู ผมหยิบข้าวกล่องของรูมเมทแยกออกมาก่อนจะพาสองขาเดินไปหามันที่ตอนนี้กำลังนั่งทำงานอยู่  ไม่ได้ลุกเดินออกมาเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ


“ มึงกินข้าว ”  ผมวางข้าวกล่องไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างๆอีกคน


“ กูทำใกล้เสร็จล่ะ แปปนึงมึง ”  ไอ้กิ๊กพูดขึ้นแล้วกดเซฟงานเรียบร้อย มันยกมือขึ้นบิดขี้เกียจแล้วหันหน้ามาหาผม


“ มึงซื้ออะไรมาให้กูกิน ” 



“ ข้าวผัดกุ้งไงมึง ” ผมพูดขึ้นและไปเปิดข้าวกล่องของอีกคนออก เพื่อให้อีกคนเห็นว่าตนนั้นซื้อข้าวผัดมาจริงๆและไม่ได้แกล้งใส่อะไรเพิ่ม


“ มึงมันอย่างเนี่ย  เดี๋ยวก็แกล้งกูอีก  ” มันพูดขึ้นมาอีกแล้วทำท่าจะตักข้าวกิน แต่อีกฝ่ายนั้นก็หยุดการกระทำนั้นลงแล้วพูดประโยคต่อมา


“ เสื้อคลุมมึงไปไหน อยู่ที่รถเหรอว่ะ ”



คำถามที่ออกมาจากปากของรูมเมททำผมสะอึกอยู่นิดนึง .. แต่ก็เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น ก่อนผมจะตอบมันไปตามความเป็นจริงไม่คิดจะโกหกแต่อย่างใด




“ กูให้พี่เอ็มยืมเสื้อไปน่ะ  พี่เขาบอกว่าเขาแพ้แมลงแล้วไม่ได้เอาเสื้อคลุมติดมาด้วย ” 


“ หนังหนาอย่างไอ้พี่เอ็มนี่แพ้แมลงเหรอว่ะ  พี่มันพูดไรมึงก็เชื่อรึไง ” อีกฝ่ายพูดต่อด้วยน้ำเสียงติดจะหน่ายๆกับสิ่งที่ผมทำลงไป



“ กูก็แค่ให้พี่เขายืมเสื้อเฉยๆเองมึง ”


 น้ำเสียงที่ผมเปล่งออกไปอ่อนลงทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของเพื่อนร่วมห้องที่ตอนนี้เหมือนอยากจะถามถึงเหตุผลจริงๆว่าทำไม ถึงให้เสื้อกับพี่เอ็มไป


แต่มันก็ทำได้แค่ชักสีหน้าใส่ผมมันไม่ได้พูดอะไรออกมาที่เกี่ยวกับพี่เอ็มและผม เพราะว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่กันสองคน มีเพื่อนๆในห้องอีกเยอะที่พร้อมจะเอียงหูมาฟังตลอดเวลา



“ แล้วถ้าแมลงมันบินมากัดมึงขึ้นมาเหมือนตอนนั้นจะทำไงว่ะห้ะ ไหนบอกกูมาดิ้ เสื้อก็ไม่มีกูก็ไม่ได้เอาเสื้อคลุมมา  มึงเอามาก็เสือกเอาไปให้คนอื่นซะอีก ”


ไอ้กิ๊กมันบ่นขึ้นอีกอย่างหัวเสีย มันหมุนเก้าอี้หันกลับไปตักข้าวกินต่ออย่างไม่สนใจผมอีก 



ผมถอนหายใจออกมาหนักๆ  กลับไปห้องสงสัยมันต้องถามซักผมอีกแน่ๆ  มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา ตอนนี้หน้าจอทัชสกรีนบ่งบอกเวลาว่าใกล้จะสี่ทุ่มครึ่งแล้ว  ผมเข้าไปเช็คไลน์เฟสไปได้สักพักก็รู้สึกเบื่อๆ



 ไอ้ทอยมันก็ไม่ตอบไลน์ มันทำงานอยู่หรือว่าเป็นอะไรไปรึเปล่าว่ะ  ผมนึกไปถึงเพื่อนร่วมสาขาที่วันนี้ไม่ยอมมาเรียนแถมโทรไปหาไลน์ไปหาก็ไม่ยอมตอบ  ทำงานหนักหรือว่าป่วยกันแน่นะ ผมกดล็อคหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง  แล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย



การตามใจของพี่เอ็มนี่คือแบบไหนกันนะ . .. 



ผมนึกไปถึงคำพูดของเขาที่พึ่งเจอกันก่อนหน้านี้ ตามใจงั้นเหรอว่ะ .. ทั้งสีหน้าและแววตาของเขาที่ผมเห็น  นั้นไม่ได้สื่อออกมาเลยว่าร่างสูงของพี่เอ็มนั้นคิดอย่างไรอยู่




“ จะจีบกันต้องตามใจอีกฝ่ายขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ ”  ผมหลุดพึมพำขึ้นมาเบาๆ  แต่เหมือนว่ามันจะเบาไม่มากพอทำให้มีบางคนพูดตอบกลับมา



“ ตามใจกันมันก็ต้องให้พอดี ถ้าจีบแล้วต้องตามใจเขามากๆนี่มันเหมือนเราเทคให้เขาฝ่ายเดียวมากกว่าล่ะมั้ง บางทีเขาก็อาจจะไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นก็ได้นะ อาจจะแค่อยากปั่นหัวเราเล่น ”  เสียงของเจมส์ที่ตอนนี้เลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ผม พร้อมทั้งมือหนายื่นเสื้อคลุมตัวใหญ่มาให้และส่งยิ้มอย่างใจดีมาให้ผม ผมมองเสื้อคลุมแล้วมองเขาอย่างงงๆ



“ เอาไปใส่สิ  พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนก็ได้ ” อีกฝ่ายพูดขึ้นแล้ววางเสื้อคลุมตัวใหญ่ลงบนตักผมก่อนจะลุกขึ้นยืนเก็บของที่อยู่บนโต๊ะเขานั้นลงกระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง  แต่ก็มีเสียงเพื่อนในห้องดังขัดขึ้น



“ ไอ้เจมส์มึงจะไปแล้วไง้ ”



“ เออกูกลับก่อนล่ะว่ะ  แมวที่ห้องกูหิวตายพอดีดึกล่ะสัส ”


อีกฝ่ายตอบกลับแล้วผลักประตูออกไปจากห้อง ผมเลื่อนสายตากลับมามองเสื้อคลุมของเจมส์ที่ตอนนี้วางอยู่บนตักผมเรียบร้อยแล้ว



 ผมจับมันขึ้นมาดูก็พึ่งจะรู้ว่ามันคือเสื้อคลุมรุ่นของคณะ ที่เหมือนกันกับของไอ้กิ๊กแตกต่างตรงที่ว่า แขนเซื้อด้านขวานั้นได้ปักเลขและชื่อไว้


 
“ มึงกลับหอ ” เสียงเรียกของไอ้กิ๊กดังขึ้น  มันลุกขึ้นยืนแล้วคว้าเอากระเป๋าโน้ตบุ๊คมาสะพายก่อนมันจะดึงแขนผมให้ลุกตาม สายตาของมันบ่งบอกว่าไม่ไหวเต็มที่แล้วดูเหมือนมันจะง่วงๆปนหงุดหงิดยังไงไม่รู้ สายตาของรูมเมทเลื่อนมามองเสื้อที่ผมถืออยู่ก็ทำหน้าเป็นเชิงถามว่าของใคร



“ กลับกันเหอะมึง ” ผมไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย แล้วรีบเดินออกจากสตู  พอพ้นเขตประตูกระจกนั้นแล้วรูมเมทตัวดีก็เอ่ยถามผมขึ้นมาติดๆ



“ ใครให้เสื้อมึงมา ”



“ เจมส์น่ะ มันเห็นกูไม่มีเสื้อคลุมมันเลยให้มาใส่กันแมลง ”   

 
ผมพูดตอบมันแค่นั้นแล้วเดินนำมาจนถึงรถมอไซค์คันเก่ง ไอ้กิ๊กขอกุญแจรถไปจากผมแล้วเตรียมสตาร์ทรถขี่  ผมเองก็ใส่เสื้อคลุมแขนยาวของเจมส์ไว้เหมือนกัน เสียงนิ่งๆของไอ้กิ๊กอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา





“  กูว่า  ไอ้เจมส์มันชอบมึงแน่ๆ ถ้ามีคนนิสัยดีๆอย่างไอ้เจมส์เข้ามาหามึง กูถามหน่อยเหอะว่าระหว่างไอ้เจมส์กับพี่เอ็มของมึงอ่ะจะเลือกใคร  คนอย่างไอ้พี่เอ็มที่ทำความรู้สึกมึงย่อยยับมาตลอด ทำนิสัยแย่ๆใส่มึงกับไอ้เจมส์ที่มันยังพอทำให้มึงยิ้มได้บ้าง มึงจะเลือกใครว่ะ ”




ผมหยุดชะงักกับคำถามของไอ้กิ๊ก ทั้งสีหน้าและแววตาของมันตอนนี้บ่งบอกว่าจริงจังกับคำถามที่มันถามมาและเป็นห่วงความรู้สึกของผมมากแค่ไหน . .. 


ถ้าเรื่องที่ไอ้กิ๊กถามมันจะเกิดขึ้นจริง ระหว่างเจมส์กับพี่เอ็มว่าผมจะเลือกใคร ผมว่ามันคงไม่ผิดถ้าคิดจะเลือกคนนิสัยแย่ๆคนนิสัยไม่ดีคนนึง  คนที่ผมนั้นเฝ้ามองมาตลอด



“ กูไม่รู้ ... ว่ามึงจะคิดยังไงหรือคนอื่นจะคิดแบบไหนกับคำตอบของกู  แต่ความรักคือการให้โอกาสคนนิสัยไม่ดี คนนิสัยแย่ๆคนนึงไม่ใช่เหรอว่ะ    ความรักของกูมันเป็นแบบนั้นจริงๆ ”



ในความเป็นจริงที่เกิดขึ้นคนอื่นๆอาจจะมองว่าผมนั้นทำไมถึงต้องมาจมอยู่กับความเห็นแก่ตัวของอีกฝ่ายด้วย  เพราะคำว่ารักคำเดียวหรืออย่างไร ที่ทำให้คนเรามองข้ามอะไรแย่ๆที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมาเพื่อทำให้เรานั้นต้องเสียใจหรือหัวหมุนไปกับมัน 



อาจจะมีใครหลายคน ตั้งคำถามกับสิ่งเหล่านี้ แต่ว่าความรักก็คือการให้โอกาสกับคนนิสัยไม่ดีคนนึงก็เท่านั้นเอง 



ผมคิดแบบนี้เสมอ ผมจึงยังอยู่ตรงนี้ยืนมองพี่เขาทำนิสัยแบบนี้  มองการกระทำต่างที่อีกฝ่ายทำ



แผลที่อีกฝ่ายสร้างขึ้นมาให้ มันไม่เจ็บหรอกนานวันก็จะทุเลาลง ไม่นานมันอาจจะหายไปมันก็จะเหลือแค่เพียงรอยแผลเป็นที่เอาไว้คอยเตือนใจเท่านั้น และเมื่อไหร่ที่เรานั้นคิดว่ามันมากพอและเกินพอแล้ว



 เราก็จะจำและหยุดการกระทำนี้เอง  เพราะสิ่งที่ผ่านมามันจะกลับมาตอกย้ำเตือนใจว่าสิ่งที่เราทำและทุ่มเทไป  อีกฝ่ายคงไม่คิดที่จะสนใจหรือเห็นค่ามันจริงๆ





=================================================

มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ขอโทษที่มาช้าและมาน้อยนะค้า  มาแบบหน่วงนิดๆเหมือนจะหวานหน่อยๆ  หวานรึเปล่าก็ไม่รู้ 55555555555555


ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและขอบคุณทุกคนเลยน้าที่เข้ามาอ่าน  เอาใจช่วยน้องเฟรนมันด้วยน้า 

อยากรู้ว่าใครเชียร์ใครบ้าง  มาเป็นทีมๆเลยก็ได้ อยากรู้อิอิ  55555555555

สุดท้ายฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ  มันอาจจะเนื้อหาไม่ค่อยดีหรือน่าเบื่อ 55555

แต่มันก็จะหน่วงไปทุกตอนนะ อิอิ 5555555555555555  ขอบคุณทุกคนมากนะคะ   

[Mouse2U]

ตอนนี้เชียร์ใครก็ไม่มีประโยชน์เลยค่ะ เจ้าตัวเขายึดมั่นที่จะเจ็บปวดอยู่แบบนั้น ตามใจเถิด เอาที่สบายใจเลยน้องเฟรน

[snowboxs]

ตอนนี้ความรู้สึกของพี่เอ็ม
คงอยากมีเฟรนอยู่ไกล้ๆเหมือนเดิม
แต่ในสถานะเดิม คือพี่น้อง เสียดายว่างั้น
รอลุ้นวันที่พี่เอ็มเข้าใจความรู้สึก
ของตัวเองที่มีต่อเฟรนดีกว่า

[Freja]

ไม่ได้อยากให้เฟรนด์สะบัดบ็อบใส่เอ็มแล้วมาคบกับเจมส์
ความรู้สึกคนเรามันไม่ได้หายไปง่ายๆแบบนั้น
แต่อยากให้เฟรนด์เปิดใจกับคนอื่น เจมส์หรือใครที่จะช่วยซัพพอร์ทหรือเป็นที่พึ่งทางใจให้กับตัวเองได้
เพราะท่าทางเอ็มจะมีเรื่องมาให้น้องหน่วงใจอยู่ตลอด
แต่ก็ควรอธิบายความรู้สึกให้อีกฝ่ายเข้าใจด้วย
เหลือที่ให้ตัวเองได้มีตอนที่อยากร้องไห้ไง

[kyungploy]

ตอนนี้สั้นจุง  . 3 .
เบื่อพี่เอ็ม ทีมเจมส์ละ เฟรนแพ้แมลงหรอ?

[Veesi3]

  เซ็งไอ้เอ็ม ไม่รักก็อย่าให้ความหวังดิว่ะ

[hibarihao]

หารร่วมมาก  สงสารเฟรนอ่ะ

[wan_sugi]

ความคิดของเฟรนน่ารำคาญชะมัด

[iceman555]

เชียร์ใครดีๆๆๆอิอิ ไม่เชียร์ใครเลยละกัน. หน่วงงงงง นอยส์

[PetitDragon]

หวาน? ตรงไหนกัน? 


ให้โอกาสคนนิสัยไม่ดีงั้นหรอ....เหอะๆ เจ็บซะให้พอ

[broke-back]

ถ้ายังมีความสุขอยู่กับความเจ็บปวดอย่างนั้น
ก็ทำต่อไปเหอะ..ตามใจเลยเฟรน

ก็แค่เสียใจแล้ว...เสียใจอีก
แค่นั้น
หุหุ

[carenaka]

  เปงเฟรน จะสบัดบ๊อบใส่ พี่เอ็ม คบเจมส์ แบบ สวยๆ ให้อิจฉาเลย  อุ๊บ! อินไปนิด

[fay 13]

 

[Jibbubu]

ก็เข้าใจความรู้สึกคนเรามันคงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ แต่่ก็อยากให้เผื่อใจไว้บ้างนะเฟรน มองคนอื่นไว้บ้างเปิดใจให้กว้างๆเข้าไว้ ทีไอ้พี่เอ็มยังคบเผื่อเลือกได้ เฟรนก็ต้องทำใจเผื่อไว้ด้วยนะ

[U_Ton]

  ความคิดเฟรนจะว่าดี มันก็ดี... แต่มันก็ดีเกินไป

เฟรนจะพยายามและให้เวลาอีกคนหันมามอง จนกว่าจะถึงวันที่ตัวเองไม่ไหวหรือรู้สึกว่าพอแล้ว แต่แผลเป็นของเฟรนก็คง

เหวอะหวะพอดีเหมือนกัน ในขณะเดียวกันไอ้พี่เอ็มมันให้ความหวังเฟรนและทำลายลงไปทุกวันๆ แล้วยังเเสดงจุดยืนค่อนข้าง

ชัดเจนเหมือนกันว่ากำลังให้ความสำคัญกับใครอีกคนมากกว่า โอกาสที่ให้มันขมมากกว่าหวาน ทรมานมากกว่าจะค่อยๆ ให้

เฟรนเลิกลาไปเอง ไม่ต่างอะไรกับบีบให้หักดิบอ่ะ สงสารเฟรน ดีเกินไปแล้ว ...พี่เอ็มให้โอกาสเฟรน และเฟรนให้

โอกาสพี่เอ็มได้ลองมองดู... แต่กว่ามันจะมองเห็น นานขนาดไหนกันนะ

[tuek]

เชียร์เจมส์ดีกว่า

[bowtotay]

ถ้าไม่ไหวก็ถอยออกมานะเฟรน
ไม่สมหวัง มันเจ็บ มันเสียใจ ก็จริง แต่มันไม่ถึงกับตายหรอกนะ
ให้โอกาสกับตัวเอง เพื่อจะได้เจออะไรที่มันใหม่ๆ ดีๆ เข้ามาบ้างนะ

[mypinmook]

12

[/size]




เสียงที่เซ็งแซ่อยู่รอบห้องเรียนขนาดใหญ่ของตึกคณะบริหาร เสียงพูดคุยยังคงต่อเนื่องไม่หยุดเนื่องจากอาจาร์ยผู้สอนนั้นได้มาบอกกับนักศึกษาของตนว่าวันนี้ ติดธุระให้ทบทวนเนื้อหากันเองและห้ามออกจากห้องก่อนเวลา  เมื่อพออาจารย์เดินลับออกจากห้องไปก็มีเสียงเฮ เสียงพูดคุยดังเต็มห้องอย่างตอนนี้



สายตาของอีกฝ่ายไล่มองไปตามโครงหน้าเล็กๆ ของเพื่อนที่สนิทเพียงคนเดียวในสาขานี้  ไล่มองไปยังใบหน้าเล็กที่แสดงออกมาด้วยความอิดโรย แบบคนที่ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที มือเล็กๆของทอยนั้นเสยผมที่ปรกหน้าลงมาขึ้นไปแล้วเกาหัวแกรกๆ ตอนนี้คนที่นั่งอยู่ข้างกายในห้องเรียนขณะนี้กำลังบ่นเรื่องงานพิเศษที่ทำตอนกลางคืนอย่างออกรส



“ แม่งเฮียที่ร้านอ่ะให้กูเล่นดนตรีอยู่นั้นแหละ แต่ก่อนที่มีคนร้องคู่กับกูอ่ะยังดีนะเว้ย เล่นไม่ถึงสามชั่วโมง พอไอ้คนนั้นมันออกเฮียก็ให้กูเล่นยาวถึงเที่ยงคืนเลยว่ะ พอกูบอกจะหยุดหาคนมาร้องแทนก่อน เฮียก็ไม่ยอม ยังดีนะมึง ที่ของกูมันสลับกันเล่นกับพวกวงดนตรีสดอ่ะ ”



ปากเล็กๆของเพื่อนผมกำลังบ่นออกมาไม่หยุดตั้งแต่เข้าห้องเรียนมา เช้าวันนี้ตอนเข้าห้องเรียนมาก็อดแปลกใจไม่ได้เมื่อเจอ ทอย มาเรียนคลาสตอนเช้าได้ทั้งๆที่เมื่อวานนี้โทรไปหาก็ไม่รับสาย ไลน์ไปก็ไม่ตอบ



ทอย มันเป็นเพื่อนเก่าที่รู้จักกันผ่านโลกโซเชี่ยวน่ะครับ รู้จักกันก่อนที่จะมาเข้าเรียนตอนมหาลัย ผมกับมันเป็นคนจังหวัดเดียวกันแถมยังรู้จักกันมาก่อนเลยสนิทกันง่ายขึ้น 



ทอยเองมันก็มีเพื่อนถือว่าเยอะอยู่ซึ่งแตกต่างจากผม  รู้จักเพื่อนในเซคบ้างคนแค่เพียงผิวเผิน ไม่ได้อะไรมากเนื่องจากตัวผมเองก็ไม่เก่งในเรื่องการเข้าหาคนอื่นซะเท่าไหร่ เลยมีเพื่อนไม่มาก



ทอยมันก็เป็นผู้ชายที่สูงประมาณผมนั้นแหละ สีผิวหน้าตาก็จะออกไปทางเชื้อสายจีนอย่างเห็นได้ชัด รูปร่างมันก็ผอมพอๆกันกับไอ้กิ๊ก ไอ้ทอยมันเป็นนักดนตรีประจำอยู่ที่ร้านเฮียเอง  มันทั้งร้องเพลงเพราะและก็เล่นกีต้าร์เก่ง ปกติมันจะเล่นคู่กันอยู่กับรุ่นพี่คนนึง แต่พอรุ่นพี่คนนั้นเขามีแฟน เขาก็เลยเลิกทำงานที่ร้านเฮียกลายเป็นว่า



วันที่มันเล่นนั้นปกติจะเล่นแค่สามชั่วโมง เฮียก็จะให้มันเล่นยาวไปจนถึงเที่ยงคืน เพราะแรกๆส่วนมากคนที่มาดูจะเป็นแฟนคลับของรุ่นพี่เขา  ส่วนคนที่จะมานั่งฟังเพลงที่มันเล่นนี่ก็ไม่ค่อยมีเพราะตอนนั้นมันยังไม่ใช่คนร้อง 



หลังจากพี่คนนั้นออกมันเลยต้องมาร้องแทนกลายเป็นว่า คนที่มาร้านเฮียเขาอยากฟังที่ไอ้ทอยมันร้องเกินสามชั่วโมง  มันเลยต้องทำงานเกินเวลาไปอีก และที่มันหายไปมันก็บ่นๆว่า ตื่นไม่ไหวและไม่สบายด้วย มันก็เลยขอเฮียลาหยุดไปสองสามวัน



“ มึงก็บ่นตลอดแหละไอ้ทวยหัวคอย ” ผมบอกมันกลับไป มันทำหน้างงหน่อยๆกับคำสุดท้ายที่ผมใช้เรียกแทนชื่อมัน



“ ทวยหัวคอย . . .. ”   มันอ้าปากพึมพำกับตัวเองอย่างคนนึกไม่ออก  แต่พอมันเหมือนจะนึกออกแล้วมันก็ผลักหัวผมเอาซะเจ็บไปเลย



“ มึงเล่นงี้อ่อไอ้เฟรน เดี๋ยวมึงเจอๆ ” อีกฝ่ายพูดขึ้นและยกนิ้วชี้หน้าผมไว้ด้วยอย่างคาดโทษ



“ มึงเดี๋ยวก็หมดคาบละ มึงจะไปกินข้าวกับกูป่ะ ” ผมถามอีกฝ่ายและกดโทรศัพท์ในมือเล่น ก่อนจะกดเข้าหาโปรแกรมแชทที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีและกดเข้าห้องสนทนาที่ปรากฏชื่อไอ้กิ๊ก  ก่อนจะส่งข้อความไปหามันว่าจะหมดคาบแล้วมารับที่ตึกด้วย



 หน้าจอปรากฏว่าอีกฝ่ายอ่านแล้วเรียบร้อยและไอ้กิ๊กมันก็ส่งสติ๊กเกอร์มาว่าโอเค   ผมกดออกจากบทสนทนานั้นเลื่อนสายตาเพื่อหา ห้องแชทบทสนทนาระหว่างผมกับพี่เอ็มก็พบว่าตอนนี้มีแจ้งเตือนอยู่หนึ่งอัน



อีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้ตอนกลางวันเจอกัน  ผมทำได้แค่อ่านแล้วตอบกลับไปว่าครับ เพียงสั้นๆแค่นั้น  มือบางเลื่อนจอทัชสกรีนย้อนขึ้นอ่านบทสนทนาที่ผมคุยกับพี่เอ็มก่อนหน้านี้ตั้งแต่ผมขอโอกาสกับพี่เขา 



บทสนทนาเหล่านั้นไม่ได้ใจความอะไรมากมาย แค่ถามไถ่เรื่องทั่วไปเท่านั้น ไม่มีการคอลไลน์หากันเหมือนเมื่อก่อนแค่ทักทายกันปกติ กินข้าวหรือยัง ทำอะไรอยู่ มอร์นิ่ง ตื่นๆ ฝันดี เป็นข้อความที่จำเจระหว่างผมกับพี่เอ็มที่เกิดขึ้นมา 



เสียงตอบกลับของไอ้ทอยดังขึ้นขัดความคิดที่ล่องลอยของผมให้กลับมาสนใจสิ่งก่อนหน้านี้อีกครั้ง



“ กูว่าจะไปหาเฮียว่ะ คุยเรื่องทำงานนี้แหละกะจะบอกเฮียไปว่าเล่นคนเดียวมันไม่ค่อยไหว ” เสียงเล็กๆพูดตอบกลับมา ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลุกขึ้นยืนจะเดินออกจากห้องเรียน



 ตอนนี้นักศึกษาภายในคลาสเรียนกำลังทยอยเดินออกกันไปเยอะเหลือคนที่นั่งอยู่บ้างเล็กน้อย


 
ผมเดินไปส่งไอ้ทอยมันที่จอดรดมอไซค์ของตึกก่อนจะเดินไปหาม้านั่งรอรูมเมทตัวดีที่จะมารับไปกินข้าว  จากเมื่อเช้าที่มีเรียนเช้าเหมือนกัน  มันเลยบอกว่าให้มาด้วยกันจะได้ไม่เปลืองน้ำมันด้วย โดยที่มันอาสาขี่รถมันมาเอง 




ไอ้กิ๊กเองเมื่อคืนมันก็มาซักว่าเมื่อกลางวันที่ไปกินข้าวเป็นอย่างไรบ้าง พอผมตอบไปตามความจริง มันก็ดูจะหัวเสียอยู่เหมือนกัน  มันก็สรุปเอาเองว่ายังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปหาพี่เอ็มซินะ เพราะว่าจะต้องไปเอาเสื้อมึงคืนด้วย 



ผมถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แผลที่มันเกิดขึ้น ถ้ามันเกิดซ้ำๆหลายรอบแบบนี้มันคงจะเหวอะหวะไปหมดแล้ว  ผมคงไม่ต้องมาทนอะไรแบบนี้นานใช่มั้ย 



ผ่านไปสักพักไอ้กิ๊กก็ขี่มอไซค์เข้ามาใกล้ๆผม เฉียดเท้ากูไปนิดเดียวนะมึงๆ  เดี๋ยวเถอะ ผมหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่เอามาด้วยขึ้นมาใส่เพราะว่าช่วงกลางวันแดดมันร้อนจริงๆครับ ทำเอาแสบผิวไปหมดขนาดผิวผมมันหนานะเนี่ย



“ แดดมหาลัยนี้มันแรงจริงๆ ” ผมบ่นออกมา ทำให้ไอ้กิ๊กนั้นพูดบ่นออกมาติดๆ


“ เออแดดแรงชิบหาย ร้อนวายวอด เออมึงวันนี้เพื่อนในเซคมากินข้าวด้วยนะเว้ยมันจองโต๊ะที่โรงอาหารไว้ละ ”  อีกฝ่ายพูดบอกกลับมา ก่อนผมจะนั่งขึ้นคร่อมรถมอไซค์ และถามมันกลับไปอีกคำถาม


“ มีใครบ้างวะ ”


“ ก็เพื่อนกูไง  ไอ้เดี่ยว แพรว ไอ้เจมส์ ” มันพูดตอบกลับอีกครั้งสตาร์ทเครื่องขี่ออกไป




ตอนนี้ผมกับไอ้กิ๊กกำลังเดินเข้าไปในโรงอาหาร เสียงคุยกันดังลั่นจริงๆสมกับที่เป็นแหล่งรวมสามคณะใหญ่ๆ นั้นก็คือบริหาร สถาปัตและวิศวะ ผมไล่สายตามองแต่ละโต๊ะว่าเพื่อนของไอ้กิ๊กมันจองโต๊ะอยู่ตรงไหนและก็มองอีกว่าตอนนี้พี่เอ็มนั้นนั่งอยู่โต๊ะไหนและมีคนของเขามานั่งด้วยหรือเปล่า



อยู่ดีๆ  มือบางของไอ้กิ๊กก็เข้ามาจับข้อมือผมไว้และฉุดให้เดินตามมัน



“ เห้ย ! มึงจะจับข้อมือกูทำไม ”



“ กูเห็นโต๊ะที่พวกมันจองไว้ละ ”



 ผมพยายามมองหาโต๊ะเพื่อนของไอ้กิ๊กแต่กลับหาไม่เจอ อาจเพราะว่าวันนี้คนเต็มโรงอาหารมากกว่าปกติ ผู้คนเต็มไปหมด แถมวันนี้ผมไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์หรือแว่นสายตามาอีก ยิ่งพยายามมองไปไกลเท่าไหร่ภาพตรงหน้าก็จะเริ่มมัว 



“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่มึงจับข้อมือกูละ ” 



อีกฝ่ายไม่ได้พูดตอบอะไรกลับมา มันกลับเร่งฝีเท้าพาผมเดินไปยังโต๊ะของเพื่อนมัน  พอได้เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ภาพตรงหน้าของผมนั้นเริ่มชัดขึ้นจนสุดท้ายแล้วตอนนี้ผมก็เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะ 



โต๊ะที่พวกเพื่อนจองนั้นอยู่ติดตรงเสาใหญ่  และโต๊ะอีกตัวที่อยู่ติดโต๊ะผมนั้นก็คือ โต๊ะของพี่เอ็มและเพื่อนๆของเขา ก็คือพี่ต้นใหญ่และพี่ต้นเล็ก  สายตาของผมมองไล่ไปยังกระเป๋าสะพายแบบผู้หญิงที่วางอยู่บนโต๊ะของพี่เอ็ม 



เขาพาคนของเขามาด้วยสินะ ผมเดินผ่านโต๊ะของพี่เอ็มไปเข้าไปโต๊ะในที่ชิดเสา พวกพี่ๆเขาคงไม่ทันได้สังเกตอะไรเพราะตอนนี้กำลังคุยกันอยู่ 



จากที่ว่างที่เหลืออยู่ตอนนี้ทำให้ผมนั้นได้นั่งข้างเจมส์ที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว และเมื่อผมหันหน้าไปทางโต๊ะของพี่เอ็มก็เหมือนกันกับผมกำลังนั่งข้างพี่ต้นใหญ่อยู่ด้วยเหมือนกัน  ผมไล่สายตามองร่างสูงที่นั่งเยื้องตรงกันข้ามผมไป  อีกฝ่ายก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ในมือไปพลาง  เงยหน้าขึ้นมาคุยกับเพื่อนไปพลาง



“ เฟรนกินข้าวดิ ”   เจมส์หันมาพูดกับผมและดันจานข้าวมาไว้ตรงหน้า  ผมจำได้ว่า ผมยังไม่ได้สั่งข้าวเลยนะเว้ย



“ กูสั่งเผื่อมึงไว้เองแหละ มึงกินไปเถอะ เดี๋ยวบ่ายไปสตูกับกูด้วย ”  เสียงของไอ้กิ๊กดังขึ้นบอกคลายความสงสัยจากผม



  ผมได้แต่พยักหน้ารับและเตรียมจะตักข้าวกิน ให้ไปสตูก็คงต้องช่วยงานอีกซะมั้ง  แต่เหมือนว่าจังหวะนั้นเอง พี่ต้นใหญ่หันแขนมาโดนแขนผมเองพอดี  ทำให้อีกฝ่ายหันมากล่าวขอโทษ




“ เอ้าไอ้เตี้ย ”  เสียงของพี่ต้นใหญ่ดังขึ้นทำให้บทสนทนาบนโต๊ะของพี่เอ็มหยุดลง 


“ เฟรนมากับเพื่อนเหรอ ” เสียงใสๆของพี่ต้นเล็กเอ่ยทักขึ้นมา ก่อนจะพยายามโน้มหน้าให้ผมเห็นพี่เขา



“ อ่า .. ครับผมมากับเพื่อน ” ผมพูดตอบกลับไป และไล่สายตามองอาการของพี่เอ็มที่ตอนนี้เลิกสนใจหน้าจอโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมตรงๆ อีกฝ่ายไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา



“ อ้าววว ข้าวกระเพราหมูกรอบของโปรดเฟรนที่ไอ้เอ็มมันสั่งให้เฟรนก็เป็นหมันดิว่ะ ”  พี่ต้นเล็กพูดต่อขึ้นมาแล้วหัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะยิ้มล้อพี่เอ็ม  ทำให้พี่เอ็มตอนนี้เริ่มจะชักสีหน้าเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง



“ โถ่ ! พี่ครับ ขึ้นชื่อว่าของโปรดอ่ะเนาะ  ก็ใช่ว่าจะมีแค่อย่างเดียวที่มันจะเลือกกินนี่ครับ ถ้ามันจะหันมาเลือกกินอย่างอื่นนอกจากของที่มันกินจำเจมานานนี้ก็ไม่น่าแปลกนี่เนาะ ”



 เสียงติดจะขำๆของไอ้กิ๊กโพล่งขึ้นมา ทำเอาบทสนทนาของโต๊ะผมเองก็หยุดลงเช่นกัน กลายเป็นว่าทั้งสองโต๊ะกำลังสนใจบทสนทนาระหว่างผมกับพี่ๆเขา



พี่ต้นใหญ่เองที่รู้จักกับไอ้กิ๊กกันมาก่อนหน้านี้และรู้เรื่องราวเกี่ยวกับผม เหมือนจะพอรู้ว่าสิ่งที่ไอ้กิ๊กมันพูดขึ้นมานั้นกะจะให้ใครคนนึงได้ยินประโยคนี้



“ กูก็ว่างั้นแหละไอ้กิ๊ก  ขนาดเสื้อคลุมที่ไอ้เฟรนมันใส่มายังเป็นของคนอื่นคณะอื่นเลยว่ะ  สถาปัต ..  หึ ” พี่ต้นมันพูดขึ้นต่อประโยคของไอ้กิ๊ก พี่มันยิ้มมุมปากนิดๆแล้วยกมือขึ้นมาผลักหัวผมเบาๆ



เหมือนประโยคที่พี่ต้นใหญ่พูดขึ้นมานั้นจะกลายเป็นประโยคจบบทสนทนาขึ้นมาซะดื้อๆ  เพราะไม่มีใครที่จะต่อบทสนทนาด้วย  ผมเองก็เหนื่อยที่จะพูดอะไรต่อก็เลยก้มหน้าก้มตากินข้าวไป 



ในหัวก็กำลังคิดว่าสิ่งที่พี่ต้นใหญ่และไอ้กิ๊กพูดนั้น  พี่เอ็มจะได้ยินมันแล้วเอากลับไปคิดบ้าง  ว่ามันหมายความว่าอย่างไร พอเริ่มกินข้าวไปได้สักพัก พวกแพรว เดี่ยวและเจมส์ก็ลุกขึ้นเตรียมจะกลับสตูกันก่อนเพราะยังทำงานค้างไว้อยู่ ทั้งสามคนได้แต่ทำสีหน้าสงสัยกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ 



ผมถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่คืนเจมส์ไปเพราะเห็นว่าวันนี้เขาเองไม่ได้แต่งตัวชุดนิสิตเหมือนผม  วันนี้เขาใส่เสื้อสีเทาเรียบๆมาเท่านั้นเหมือนเดี่ยวและแพรว  อีกฝ่ายรับเสื้อจากผมไปและใส่ไว้กับตัวก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารกลาง 



กลายเป็นว่าตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้กิ๊กและพวกพี่เขาเท่านั้น  แต่อยู่ดีๆพี่ต้นใหญ่ก็พูดขึ้นมาประโยคนึง  ทำให้ผมต้องเงยหน้าสนใจอีกฝ่าย



 
“ เสื้อเด็กคนนั้นนี้เอง ”  พอสิ้นสุดประโยคนี้ทำให้พี่เอ็มเงยหน้าขึ้นมามองผมสายตาของเขานั้นจ้องผมอย่างไม่วางตา ดูคล้ายอีกฝ่ายกำลังไม่พอใจแต่ก็มีเสียงใสๆของหญิงสาวคนนึงขัดขึ้น



ทำให้พี่เขานั้นหันไปยิ้มอ่อนๆให้กับเธอ  คนของเขาส่งยิ้มกลับมาให้พี่เอ็มก่อนที่สายตาของเราสองคนจะสบกันทำให้เธอนั้นส่งยิ้มนิดๆมาให้ผม   เมื่อเธอยิ้มส่งมาผมเลยทำได้แค่ส่งยิ้มเล็กน้อยกลับไป 




แต่สายตาของผมก็ดันสะดุดเข้ากับเสื้อคลุมสีกรมเข้มที่ตอนนี้อยู่ในมือของเธอ พี่ข้าวปุ้นส่งเสื้อคลุมนั้นให้กับพี่เอ็มและนั่งลง




“ ขอโทษนะที่ทำให้รอกัน อยู่ดีๆพี่รหัสก็เรียกไปหา ”  เสียงที่ฟังแล้วดูสดใสเอ่ยขอโทษคนที่อยู่ร่วมโต๊ะ



“ ขอบคุณสำหรับเสื้อด้วยนะเอ็ม ” พี่ข้าวปุ้นส่งยิ้มขอบคุณมาให้พี่เอ็ม



“ ไม่เป็นไรหรอก ก็เอ็มเห็นว่าแดดมันแรงเลยให้เสื้อข้าวไป ทีจริงมันไม่ใช่เสื้อของเอ็มหรอก มันเป็นของเฟรนน่ะ ” ร่างสูงพูดขึ้นทำให้พี่ต้นเล็กและพี่ต้นใหญ่นั้นได้แต่มองหน้าพี่เอ็มนิ่งๆ เหมือนกำลังจะดูว่าพี่เอ็มจะพูดอะไรต่อขึ้นมาอีกหรือไม่  แต่ผมกลับสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพี่ข้าวปุ้น แต่อยู่ๆไอ้กิ๊กมันก็พูดสอดขึ้นมา



“ พี่สองคนนี่เป็นแฟนกันเหรอ   ”  คำถามของไอ้กิ๊กที่ถามขึ้นมาทำให้พี่ข้าวปุ้นได้แต่ทำหน้าเขินอาย ไม่ได้พูดอะไรออกมา เหมือนจะให้พี่เอ็มเป็นคนพูดออกมาแทน แต่พี่เอ็มเองก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่ไอ้กิ๊กมันถาม



กลับกำลังตักข้าวกินทำให้คนของเขานั้นทำสีหน้าเหมือนจะไม่พอใจแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น พอผมเห็นพี่ข้าวปุ้นทำสีหน้าแบบนั้นผมเลยได้ใจพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจขึ้นมา หวังจะตอกย้ำสถานะของเธอให้ชัดเจนเหมือนๆกันกับสถานะของผมตอนนี้ 



“ พี่เขาไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกมึง ก็แบบว่าพี่เอ็มกำลังคุยๆอยู่ไง ถ้าจะให้อธิบายเข้าใจง่ายๆก็ตัวเลือกนั้นแหละ  ”



  ขณะที่ผมพูดประโยคนี้ออกมานั้น สายตาของผมก็มองไปที่คนสองคนอย่างเปิดเผย ก่อนจะยกยิ้มให้คนของเขาหน่อยๆ  พี่เอ็มเองที่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดก็วางช้อนกินข้าวลงจนเกิดเสียงกระทบกับจาน และเงยหน้ามองผมใบหน้าของร่างสูงนั้นเรียบตึง คิ้วเรียวของร่างสูงเริ่มขมวดเป็นปมและจ้องผมอย่างไม่วางตา




“ ก็เหมือนๆกับกูไง ที่เป็นตัวเลือกให้พี่เอ็มเหมือนกัน ” 



ผมส่งยิ้มเล็กๆไปให้เขาทั้งสองคนก่อนหันหน้าไปหาไอ้กิ๊กแล้วพยักหน้าเป็นเชิงลุกออกจากโต๊ะ และเดินไปหาฝั่งที่พี่เอ็มนั่งอยู่ตอนนี้สายตาของคนร่วมโต๊ะตอนนี้กำลังมองผมเป็นตาเดียวว่าผมกำลังจะทำอะไร  และตอนนี้พี่เอ็มก็หันหน้ามามองผมก่อนร่างสูงจะเอ่ยปากพูดอะไรออกมา



“ คิดดีแล้วเหรอที่พูดอะไรแบบนี้ออกมา  ”  เสียงเข้มๆเอ่ยบอกเหมือนจะเตือนผม



“ ผมทำอะไรเหรอพี่เอ็ม  ผมก็แค่พูดเฉยๆให้อีกคนของพี่ได้รู้ไงว่าตอนนี้พี่ก็คุยๆ กับผมอยู่เหมือนกัน ”  ผมคว้าเสื้อคลุมของตัวเองที่วางอยู่บนตักของพี่เอ็มขึ้นมาถือไว้



“ ผมขอเอาไปซักก่อนนะครับ มันคงสกปรกน่าดู ”  ผมทิ้งท้ายโดยประโยคนั้นก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้พี่ต้นเล็กและพี่ต้นใหญ่ที่ตอนนี้กำลังอมยิ้มกับสิ่งที่ผมทำ   





เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บอะไรมากมายนัก อาจจะเพราะผมคาดการไว้แล้วว่ามันคงต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแน่ๆ 



ถ้าพี่เขายังอยากทำให้ผมเจ็บหรือทำให้ผมรู้ตัวว่าความรักระหว่างผู้ชายนั้นมันเกิดขึ้นได้ยากและมันยากที่จะยอมรับมัน  ตัวผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าเขานั้นคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่แสดงสีหน้ายิ้มแย้มหรือเรียบเฉยนั้น กำลังรู้สึกอย่างไร



มันยากที่จะเข้าใจจริงๆ  และผมก็หวังว่าสิ่งที่ผมพูดไปนั้นจะเข้าไปในโสตประสาทของเธอคนนั้นด้วย ว่าเธอนั้นกำลังอยู่ในสถานะไหนและไม่ใช่แค่เพียงเธอคนเดียวที่สามารถคุยกับพี่เอ็มได้



 ผมเองไม่ได้อยากเอาชนะใคร แค่อยากให้การเริ่มต้นในครั้งนี้มันยุติธรรมเท่านั้น และไม่ได้อยากทำให้พี่เอ็มไม่พอใจกับการกระทำของผม แต่แค่อยากให้เขารับฟังสิ่งที่ผมพูดและเก็บเอามันไปคิดก็เท่านั้นเอง





==========================================================


มาแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา   

ตอนนี้ขูดรีดมาก มึนตอนแต่งเลย เอาใจช่วยอิน้องเฟรนด้วยนะ

ไปมาๆอยากกดเปลี่ยนพระเอกมาก 555555555555555 ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นและขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านด้วยน้าาา งิงิ


บัยส์     

[Kamidere]

เชี่ยเอ็ม!! กูขอกระทืบมึงหน่อยเหอะ!!!!! 

[dekzappp]

โว๊ยยยย เหมือนจะดีนะมีสั่งข้าวให้แต่แบบเอ็งเอาเสื้อเฟรนไปให้คนอื่นใส่ ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เฟรน สำหรับตอนนี้ นายเจ๋งมาก - -b