หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[Apple_matinie]

ปูเสื่อรออออออ 

[sirin_chadada]

น้องธามจะทำอะไรพ่อเลี้ยงคะนั่น

[2pmui]

โอจิค่อนนนน
คุณลูกเลี้ยงคิดไม่ซื่อแน่ๆ แต่ทำแบบนี้คุณพ่อทูนหัวเขาจะรู้ได้ไง

[❣☾月亮☽❣]

เมะอ่อนกว่ามันก็ดีค่ะแต่แอบสงสารสังขารฝ่ายเคะ

โอจิค่อนก็โอเค. ว่าแต่ธามทำไมฝังใจกับคุณภีมล่ะ

[TachibanaRain]

ฮึ ธามบอกว่าภีมไม่เหมาะจะเป็นพ่อเลี้ยงแต่เหมาะจะเป็นเมียมากกว่าสินะๆ  คาดว่าที่ผ่านมาธามคงชอบภีมมาตั้งแต่แรกแต่เพราะเป็นแฟนแม่เลยไม่อยากจะใกล้ชิดสนิทอะไรมากเพราะกลัวจะห้ามใจไม่ได้ล่ะสิ แต่ที่ภีมรู้สึกน้อยใจที่ธามว่านี่เป็นเพราะอะไรล่ะ ลุ้นๆ

[วายซ่า]

โอ้ว...เพื่อนกันเค้าช่วยเรื่องนึ้กันด้วยเหรอ

คุณลูกเลี้ยงไม่รับคุณพ่อเลี้ยงเป็นพ่อเพราะแอบชอบอยู่ใช่มั๊ย   

[aisen]

ตอนใหม่ ความส้มพันธ์แบบนี้ชอบมาก

[A-J.seiya*]

เทใจให้เรื่องนี้เลย
กรี๊ดดดดด
ดีมาก เคะสูงวัย อรั๊ยยย ลูกเลี้ยง แอร๊ยยยย
โคตรตรงสเปค ><

[paojijank]

พ่อเลี้ยง ลูกเลี้ยง ชอบค่ะๆ ไหนบอกว่าอบอุ่นไง เปิดมาก็ดราม่าซะแล้ว

[lovekodak]

รู้ตัวเร็วๆ นะว่ากำลังถูกเล็งตูดอยู่   

[Viewonohm]

อ้าววว โดนเด็กกิน 

[Freja]

รู้สึกปวดเอวแทนคุณพ่อเลี้ยงเลยค่ะ   ยิ่งธามชอบใส่ไม่ยั้งด้วย

[nightsza]

ระวังโดนเด็กกินนะคุณพ่อเลี้ยง

[boyslover]

ฮ่าๆ ๆอ่านตอนนี้ทำให้นึกถึงมังงะyaoi ที่ผมอ่านอยู่เนื้อเรื่องประมาณนี้แหละครับแซ่บอย่าบอกใครเลย

[Fragrant]

โอ้โนะๆ แอบร้อนแรงให้พ่อเลี้ยงดูหรอหนูธาม แหม่พ่อภีมเค้าก็เขิลเบาๆแหละ แต่ว่าการแสดงของธามนี่ติดลบมากเลยนะ ถ้าแอบรักเค้าก็บอกหรือส่งสัญญาณให้เค้ารู้บ้างก็ดี ไม่ใช่ปกปิดเก็บเงียบไม่พอ แต่นี่ไม่คุยแถมรุนแรงอีกต่างหาก แล้วพ่อภีมจะรู้หรอว่ารัก หืมมมมมม 

[Ryoooo]

เรื่องนี้เลิศมากกกกก
ชอบค่ะ เมะเด็กกว่าาา

รอว่าธามจะเผด็จศึกคุณภีมยังไงน่าาาา

[mystery Y]

เรื่องใหม่มาแล้ว~

[soul love]

เว้ยเว้ยเว้ย ของชอบเลยแบบนี้
เข้ามาแอบดูแล้วจากไป

[kms]

ชอบๆๆๆๆๆ
เชียร์น้องธามสุดใจจจจจจจจจ

[supernaturalgay]

มาละเว้ย มาละวา  เมียเก่าตายไป  ได้ลูกเลี้ยงมาแทน ตาละลา~  พ่อเคะ  ลูกเมะ  ฮุยฮา...โห่ฮิ้ว~

เพราะดูท่าทางน้องธามจะหล่อ เลว ร้ายน่าดู แล้วอย่างนี้พ่อภีมจะทำยังไงดีค้า~

ขอตั้งเต้นท์รอชมลูกเลี้ยงจับกดพ่อเลี้ยงจ้า...

[littlegift]

 

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ฟินแนวนี้จุง ~~~~~~ 

[boboman]

เฮ้ยๆๆ ชอบตอนนี้  >_<
เคะแก่กว่า 
ดูท่าหนุ่มธามจะแอบชอบภาติยะนะ 55555 

[Biwty...]

 

[Belove]

                                                               ลูกเลี้ยง

                                                                บทที่ 2


              วันอาทิตย์เป็นวันที่ภาติยะยุ่งที่สุดเพราะผู้ปกครองมักจะพาเด็กในครอบครัวมาเรียนดนตรีกันในวันนี้ ภาติยะมี

คิวสอนเปียโนหลายคอร์สตั้งแต่โรงเรียนเริ่มเปิดจนกระทั่งเย็นย่ำ กว่าจะกลับบ้านได้เขาก่อนอ่อนระโหยโรยแรงเหลือเกิน

โดยเฉพาะวันนี้ที่ท้องฟ้ากำลังมีฝนหลงฤดูโปรยปรายลงมาจนอากาศเย็นชื้น

               เสียงกีตาร์คลาสสิคดังออกมาให้ได้ยินเมื่อภาติยะก้าวเข้าไปในบ้าน เขาเห็นธามกำลังนั่งดีดกีตาร์ตัวเก่งเทียบ

เสียงกับแผ่นคอร์ดที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก ใบหน้าเรียบเฉยเงยหน้าขึ้นมาเมื่อภาติยะก้าวเข้ามา คิ้วดำขมวดเมื่อเห็นสภาพ

ของเขา


               “ทำไมถึงตากฝน คุณภีมเป็นภูมิแพ้ไม่ใช่หรือไง”


               ภาติยะถึงกับเม้มปากเมื่อได้ยินเสียงดุ เขายกมือปัดความเปียกชื้นออกมาเส้นผม เมื่อเข้ามาในบ้านเขาเพิ่ง

รู้สึกว่าอากาศในวันนี้หนาวเย็นแค่ไหน


               “แล้วจะให้ทำยังไง ให้นั่งรอฝนหยุดอยู่ที่โรงเรียนเหรอ ฝนเปลี่ยนฤดูอย่างนี้มันไม่หยุดง่ายๆหรอก ขืนรอฉัน

คงได้นั่งแข็งตายอยู่ที่โรงเรียนนั่นแหละ”


               ได้ยินเสียงถอนหายใจมาจากลูกเลี้ยง ธามวางกีตาร์ลงแล้วเดินไปหลังบ้านที่มีราวตากผ้าอยู่ เขาคว้า

ผ้าเช็ดตัวของพ่อเลี้ยงติดมือกลับมา ธามดึงแขนของภาติยะให้นั่งลงบนโซฟาแล้วจึงใช้ผ้าเช็ดตัวในมือเช็ดผมให้ภาติยะ

               ภาติยะหายใจขัดขึ้นมาทันที เขานั่งตัวแข็งเมื่อธามกำลังเช็ดผมให้เขา แรงมือนั้นพอเหมาะจนภาติยะรู้สึก

สบายและปล่อยให้ธามทำเช่นนั้นจนกระทั่งความเปียกชื้นหายไป เมื่อผ้าเช็ดตัวพ้นไปจากศีรษะภาติยะจึงได้สบตากับ

ดวงตาคมถอดแบบจากธารี


                “ขอบใจ”


               เอ่ยเสียงแผ่วออกไปให้เจ้าของดวงตานิ่งสนิทที่กำลังจ้องหน้าเขาอยู่ และไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้ภาติยะต้อง

หลบตาลงมามองได้แค่ลำคอของธาม อาจเป็นเพราะความห่วงใยที่ซ่อนอยู่หลังความนิ่งเฉยที่เจ้าตัวแสดงออกมา ความ

ขัดเขินที่ภาติยะหาสาเหตุไม่ได้ทำให้เขาต้องทำลายบรรยากาศแห่งความเงียบงันโดยการเสไปมองตัวโน้ตในกระดาษที่

วางอยู่บนโต๊ะ


               “ฝึกเพลงอะไรล่ะ ลองเล่นให้ฟังหน่อยสิ”


               “คุณภีมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวแห้งดีกว่า”


               “น่า แป๊บเดียวเอง ลองเล่นดู”


               เพราะความที่อยากจะเชื่อมสัมพันธไมตรีกับลูกเลี้ยงทำให้ภาติยะเอ่ยออกไป ธามนิ่งมองเขาพักหนึ่งจึงคว้า

กีตาร์ขึ้นมาดีดช้าๆตามโน้ตเพลง


               “อ๋อ เพลงนี้เอง กำลังดังในหมู่วัยรุ่นนี่นะ”


               “ผมจะเล่นเพลงนี้ประกวดที่โรงเรียน”


               มองเห็นความจริงจังบนใบหน้าหล่อเหลาที่โด่งดังอยู่ในโรงเรียนมัธยม ภาติยะจึงก้าวไปยังเปียโนตัวเก่าที่ตั้ง

อยู่มุมหนึ่งของห้องโถงมันเป็นมรดกจากพ่อของภาติยะที่เขารักมาก ภาติยะนั่งลงวางนิ้วไปบนปุ่มกดและกดมันลงไปตาม

ตัวโน้ตที่เขาเห็นในกระดาษ


               “ลองไล่โน้ตใหม่สิ”


               ธามกระพริบตากับการกระทำของภาติยะ เขาคว้ากีตาร์ขึ้นมาและดีดมันคลอไปกับเสียงเปียโนของภาติยะ การ

ช่วยเหลือของภาติยะทำให้ธามเทียบเสียงได้ง่ายขึ้นมาก


               “ดีขึ้น โน้ตไม่เพี้ยนแล้ว ดีดกีตาร์เก่งเหมือนกันนี่ธาม”


               คำชมนั่นทำให้ธามมีสีหน้าเก้อกระดากขึ้นมาทันที เขาเงยหน้าจากกีตาร์ขึ้นมองภาติยะและความล้ำลึกใน

ดวงตาทำให้ภาติยะหน้าร้อนเห่อจนต้องลุกจากเก้าอี้เปียโนแล้วรีบก้าวหนีเข้าไปในห้องของเขา


               “ไปอาบน้ำดีกว่า ก่อนจะโดนหวัดกิน”







               ภาติยะเป็นหวัดจนได้

               เขาเริ่มจามตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำแม้ว่าจะรีบเช็ดตัวให้แห้งและสวมชุดนอนอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างนั้นเขาก็

ปวดศีรษะเนื้อตัวรุมจนต้องทิ้งกายลงไปบนที่นอนทันที


               “โอ๊ย แม่ง แค่นี้ก็ป่วยแล้ว ไอ้คนอ่อนแอเอ๊ย”


               บ่นตัวเองเสียงดังลั่นเมื่อหนักหัวจนลุกไม่ขึ้น อากาศเย็นของช่วงปลายฝนต้นหนาวทำให้เขานอนขดอยู่ภาย

ใต้กองผ้าห่มโดยไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ ภาติยะรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆเขาได้แต่หลับตาลง

เมื่อความไม่สบายนั้นกำลังเพิ่มอาการขึ้นอย่างรวดเร็ว

               ท่ามกลางอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นภาติยะรับรู้ถึงยาเม็ดขมที่ถูกส่งเข้าไปในปากพร้อมกับน้ำเปล่าที่เขากลืน

ลงคออย่างยากเย็น เสียงบ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์แว่วอยู่ตรงหูรวมทั้งความอบอุ่นที่มอบให้ ภาติยะเอื้อมมือไขว่คว้ามันไว้

อย่างหวงแหน


               “คุณภีม อย่าทำแบบนี้”


               เจ้าของความอบอุ่นเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจกับสิ่งที่ภาติยะกำลังทำอยู่ คนไร้สติเพราะเป็นหวัดกำลังกอดรัดธาม

ไว้จนเขาไม่อาจผลักไส ธามมองใบหน้าหลับใหลอย่างหมั่นไส้ที่ไม่รู้จักระมัดระวังทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าตนเองไม่ถูกกับฝน

               เมื่อครู่ที่ผ่านมาธามเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้ขออนุญาต และมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาคาดการไว้เมื่อเห็นพ่อ

เลี้ยงแสนดื้อของเขานอนสั่นเพราะพิษไข้อยู่ในกองผ้าห่ม ธามส่ายหน้าอย่างระอาแต่เขาก็ต้องไปหายาลดไข้มาป้อน

เข้าไปในปากแห้งผาก จริงๆแล้วธามกำลังจะลุกออกไปจากเตียงถ้าไม่ติดว่าภาติยะคว้าเอวของเขาไปกอดไว้

                ธามมองใบหน้าอ่อนโยนแต่ก็ดื้อในบางครั้งด้วยนัยน์ตาห่วงใยอย่างที่ภาติยะไม่เคยเห็น เด็กที่โตกว่าวัยอย่าง

เขาต้องซุกซ่อนมันไว้ภายใต้หน้ากากแห่งความเย็นชา ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะหรือ ก็ตั้งแต่ที่เขาติดสอยห้อยตามแม่ไปฟัง

ภาติยะเล่นเปียโนในโรงแรมที่แม่ร้องเพลงอยู่ครั้งแรกนั่นแหละ

               ผู้ชายหุ่นสูงโปร่ง ใบหน้าเปื้อนยิ้มยามได้อยู่กับเปียโนที่รักและเล่นเพลงขับกล่อมคนฟังทำให้ภาติยะนิ่งงัน

เขาในวัยสิบขวบได้แต่นั่งมองและซาบซึ้งไปกับเสียงเพลงที่บรรเลงอยู่ แม่ของเขาที่นั่งอยู่ใกล้ๆยิ้มกว้างเมื่อเห็น


                “เป็นไงล่ะ เขาเล่นเปียโนเพราะใช่ไหม คนนี้แหละธามที่กำลังจะมาเป็นแฟนของแม่”


               แฟนของแม่!

               ผู้ชายคนนั้นกำลังจะมาเป็นพ่อเลี้ยงของเขา ธามเดาไม่ออกสักนิดว่าตัวเองจะยอมรับความจริงข้อนั้นได้

อย่างไร แม้ธามจะไม่ได้ต่อต้านแต่เขาเลือกที่จะปิดบังมันไว้ภายใต้บุคลิกเย็นชา คงจะมีเพียงคนเดียวที่ดูออก ธารีแม่

ของเขานั่นเอง


               “ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วธามคงต้องใช้ชีวิตอยู่กับภีม”


               ธามกลืนน้ำลายลงคอเมื่อแม่พูดกับเขาในวันหนึ่งขณะที่เขานั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาล


               “ผมอยู่คนเดียวได้”


               แม่มองเขาอย่างอ่อนโยนและเข้าใจ


               “ธามอยู่ได้ แล้วภีมล่ะ ธามไม่สงสารคุณภีมของธามเหรอที่เขาต้องอยู่คนเดียว ธามก็รู้ว่าคุณภีมต้องมีใครสัก

คนช่วยดูแลเขา”


               แม่พูดถูก ธามมองไม่เห็นทางเลยสักนิดว่าภาติยะจะใช้ชีวิตเพียงลำพังได้อย่างไร แม้ว่าจะเหนื่อยและอ่อน

แรงเต็มทีแม่ก็ยังยิ้มและหลิ่วตาให้เขาเหมือนเมื่อครั้งแม่ยังสดใส


               “จริงๆแล้วก็รักเขาใช่ไหมล่ะ คุณภีมน่ะ เมื่อไหร่จะเลิกทำปากแข็งทำตาดุใส่เขาเสียทีล่ะ”


               “แม่ครับ เขาเป็นสามีของแม่นะ”


               ร้องท้วงออกมาเมื่อมารดาพูดจี้ใจดำ ธามก้มหน้าข่มความขัดเขินจนธารีต้องเอื้อมมือมาลูบผมบุตรชาย


               “เพราะเขาเป็นสามี เพราะธามเป็นลูก แม่จึงมองไม่เห็นว่าใครจะดูแลสามีของแม่ได้ดีเท่าลูกชาย”


               “แม้ว่าผมจะไม่รักเขาอย่างพ่อกับลูกงั้นหรือครับ”


               “รักแบบไหนก็คือรัก ขอแค่ธามเปิดใจและยอมรับความรู้สึกตัวเองอย่าเอาแต่เก็บงำมันไว้ แม่จะมีความสุขมาก

ถ้าคนที่แม่รักทั้งสองคนจะมีความสุข”


               ขอบตาของธามร้อนผ่าวเมื่อมองแม่ที่เหนื่อยล้าเต็มที


               “คิดถึงแม่ได้แต่อย่าเสียใจที่แม่ตาย จงใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับลมหายใจที่มีอยู่ ดูแลตัวเองและดูแลเขา คนที่เรา

ทั้งคู่ต่างก็รักจนหมดหัวใจ”


               นี่ภาติยะอายุสามสิบเอ็ดจริงๆหรือเปล่า

               ธามชักไม่แน่ใจเมื่อคนที่แก่กว่าเขาถึงสิบสี่ปีกำลังซุกหน้าอยู่กับเอวพลางกอดธามไว้แน่น ความร้อนใน

ร่างกายยังไม่บรรเทาลงจนธามต้องยอมอ่อนข้อ


               “ยอมให้วันนึงนะคุณภีม”


               ธามว่างร่างโปร่งลงไปกับที่นอนก่อนที่เขาจะซุกตัวตามเข้าไปในผ้าห่มผืนอุ่น ธามวาดแขนโอบกอดภาติยะไว้

เพื่อให้ความอบอุ่นของเขาเข้าไปบรรเทาความหนาวเหน็บเพราะพิษไข้


               “ธาร...”


               ฝันถึงแม่สินะ

               ภาติยะเงยหน้าขึ้นมา เปลือกตาเต้นยิกๆราวกับกำลังฝันมือไม้ป่ายเปะปะอยู่กับแผ่นหลังของธามจนเด็กหนุ่ม

ตัวแข็ง


               “คุณภีม ความอดทนของผมมีขีดจำกัดนะ”


               ธามพึมพำเสียงกระเส่าเมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังไวต่อสัมผัส และมันกำลังตื่นทั้งที่คนปลุกยังหลับไหลและทำ

มันอย่างไม่รู้ตัว


               “ถ้าไม่หยุด ผมก็อดไม่อยู่นะครับ”


               เป็นเพราะความพลุ่งพล่านในอารมณ์ที่ได้ใกล้ชิด ธามไม่สามารถหยุดยั้งตนเองได้อีกต่อไป เด็กหนุ่มก้มหน้า

ลงไปแล้วบดปากลงกับริมฝีปากแห้งผากที่ไม่ได้ห้ามปรามเมื่อธามสอดลิ้นชื้นเข้าไปภายใน ปากพ่อเลี้ยงของเขาหวาน

กว่าที่คิดเมื่อธามกำลังไล่เล็มเก็บเกี่ยวรสชาติอย่างติดใจ เขาดึงกายร้อนเข้าหาพลางเกี่ยวขากอดประหนึ่งเป็นหมอนข้าง

เนื้อกายตรงกลางถูไถเบียดแนบจนมันตื่นขึ้นมา


               “ปลุกผมแล้วก็ต้องช่วยผมนะคุณพ่อเลี้ยง”


               กระซิบแผ่วเบาข้างหูแล้วงับใบหูเข้าไป ธามคว้ามือเรียวที่พริ้วไหวอยู่บนเปียโนให้สอดเข้าไปในกางเกงบอก

เซอร์ของเขา บังคับให้มันวางแนบลงไปบนกึ่งกลางกายที่พุ่งชูชันและนวดเฟ้นมัน

               อา...เสียวมาก

               ธามเป่าปากเมื่อเกิดความตึงเครียดในส่วนล่าง เขาบดปากจูบลงไปบนกลีบปากแห้งหนักหน่วงเรื่อยๆจนกลาย

เป็นมันเปียกชื้นไปด้วยน้ำลาย เขาบังคับให้มือที่กอบกุมแท่งเนื้อร้อนค่อยๆสาวรูดมันช้าๆจนกระทั่งรู้สึกถึงความปวดถ่วง

จนทนไม่ไหวเขาจึงได้เร่งมือเรียวนั้นให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น จนกระทั่งเขาเผลอครางออกมาเมื่อน้ำเมือกพุ่งออกมาจนลื่นมือ


               “อือ...”


               เสียงครางหวานดังแผ่วเบาจากลำคอที่ธามประกบปากจูบ ความใกล้ชิดของร่างกายทำให้ธามรู้ว่าแม้จะไม่

สบายแต่ภาติยะก็ต้องการเช่นเดียวกับเขา ตั้งแต่แม่ตายภาติยะก็คงจะไม่เคยได้ปลดปล่อยแม้จะด้วยฝีมือตนเอง ธามเดา

ว่าพ่อเลี้ยงก็คงจะอัดอั้นตันใจไม่แพ้กัน


               “ผมช่วยคุณภีมเองนะ”


               เอ่ยโดยไม่ต้องการคำตอบ ธามดันกายให้ภาติยะขยับนอนหงาย เขาดึงกางเกงของภาติยะลงช้าๆจนมันเด้ง

สวนหน้าขึ้นมา ธามจ้องมองแท่งเนื้อสีนวลตาขนาดพอเหมาะด้วยประกายตาวาววาม

               บรรจงใช้ลิ้นแตะและลากตามความยาวอย่างจงใจ เส้นเลือดขยาดตัวเด่นชัดเมื่อธามกำลังรุกเร้า เขาเลียมัน

ราวกับเป็นไอศกรีมรสหวานก่อนจะอ้าปากครอบส่วนหัวเม้มกลืนทีละน้อยและรูดปากลงมาให้มันสัมผัสกับภายในช่องปาก

ของเขา


               “ฮัก ฮัก ...อื้อ อ๊ะ”


               พ่อเลี้ยงของเขาครางหนักพลางเด้งเอวเข้ามา แพขนตากระพริบช้าๆเมื่อสติเริ่มคืนกลับมา แต่ธามก็ไม่ได้

หยุด เขาโลมเลียมันและยกหน้าขึ้นลงจนภาติยะถึงกับหอบ


               “อะ อะไร อื้อ ทำอะไร”


               เสียงกระเส่าถามอย่างยากเย็นเมื่อภาติยะลืมตาตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกเสียวกระสัน เขาผงกหัวขึ้นมองด้วย

ความตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่กำลังกลืนกินส่วนนั้นเข้าไปจนมิดด้าม


               “ธาม อื้อ เสียว”


               ทิ้งหัวลงบนหมอนพลางเผลอสวนเอวเข้าใส่ มือกำผ้าห่มแน่นเมื่อร่างกายกำลังบิดเกร็งค้าง ธามเหลือบตาขึ้น

มองอย่างพอใจก่อนจะเร่งความเร็วกระชากภาติยะจนความต้องการขาดผึง ท่อนเนื้อที่อัดแน่นฉีดอัดพุ่งพรวดออกมาอยู่

ในช่องปากที่กำลังรีดเค้นจนไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

               ภาติยะได้แต่มองเพดานเมื่อเขาถึงกับอ้าปากหอบ ความอัดอั้นมลายไปสิ้นจากการกระทำของลูกเลี้ยงที่เพิ่ง

จะยอมคืนอิสระให้กับท่อนเนื้อที่คอพับไปแล้ว ภาติยะกลืนน้ำลายเหนียวหนับลงคอเมื่อเพิ่งจะได้สบตากับธามที่เลื่อน

กายขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆเขา


               “ทำอย่างนี้เพื่ออะไร”


               ลูกเลี้ยงยักไหล่กวนโทสะ


               “เชื่อมสัมพันธไมตรีมั้งครับ”


               ภาติยะกัดริมฝีปากแน่น


               “ฉันเป็นพ่อเลี้ยงนายนะ”


               ดวงตาดุคุโชนขึ้นมาเมื่อกระชากไหล่ของภาติยะแล้วเขย่า


               “เลิกเสแสร้งเสียที เมื่อไหร่คุณภีมจะยอมรับว่าผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นพ่อเลี้ยง”


               ภาติยะได้แต่อ้าปากค้างเมื่อธามก้าวลงจากเตียงและออกไปจากห้องอย่างฉุนเฉียว เขาถึงกับสะดุ้งกับเสียง

ประตูที่ปิดดังลั่นตามหลังธามไป



TBC

                 

               
               
                จบเรื่องนี้ หรืออาจจะมีอีกเรื่องสั้นๆแล้วคนแต่งจะรวมเล่มแล้วนะคะ ความยาวหน้ากระดาษมันได้ละ

แต่ละเรื่องยาวๆทั้งนั้นเลย

               
               

[TachibanaRain]

ธามพูดงี้แสดงว่าภีมรู้มาตลอดว่าธามคิดยังไงกับตัวเองใช่มั้ยแต่ไม่อยากยอมรับ เฮ้อ แต่ก็พอเข้าใจอะนะ แต่มาเลยเถิดกันขนาดนี้แล้วคิดว่าต่อไปธามคงรุกหนักแล้วแหละ

จะรวมเล่มแล้วเหรอคะ ขอเปิดจองนานๆนะ ช่วงปลายปี - ต้นปีนี่แกลบมาก

[LoveYoukissme]

 

[neverland]

แม่ของธามเข้าใจอะไรหลายๆอย่างดีมาก 

[kms]

ชอบเรื่องนี้ สนุกมากๆๆ

[Eangoey]