หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[saythong]

เออ แบบว่าค้างงง มาต่อไวๆน้า

[lizzii]

ดินไม่เหงาแล้วหล่ะคราวนี้
ให้คุณพุ่มจำให้ได้เร็วๆ แล้วกัน ฮ่าๆ

[Belove]

                                                          วิญญาณเสน่หา

                                                              บทที่ 2.1


         เสียงเอะอะเอ็ดตะโรกับความชุลมุนที่กำลังเกิดขึ้นไม่ไกลจากที่นั่งจิบน้ำชาอย่างสำราญนั้น ทำให้หัว

คิ้วโก่งที่ตั้งอยู่บนกรอบหน้ารูปหัวใจนั่นต้องขมวดลงอย่างสงสัย ดวงตาเรียวที่มีขนตายาวเป็นแพปกคลุมเบื้อง

บนเพ่งมองอยู่ตรงบริเวณเกิดเหตุที่เป็นริมถนนสายเล็กในตลาดยามเช้า


           “ไอ้ฉ่ำ เอ็งไปดูทีว่าเกิดอะไรขึ้น”


           เสียงนุ่มออกคำสั่งแก่บ่าววัยกลางคนที่นั่งคุยอยู่กับเพื่อนวัยเดียวกันอยู่ที่โต๊ะถัดไปของร้านน้ำชา ทำให้

มันต้องเด้งตัวลุกอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปหาข่าวด้วยความชำนาญในการสอดรู้ ก่อนที่จะวิ่งกลับมาหาผู้เป็นนาย

พลางหอบเป็นหมาหอบแดดเมื่อรายงานข่าว


           “นายเหมือน ลูกชายเจ้าคุณฝั่งขะโน้นขอรับ คุณพุ่ม กำลังให้พวกบ่าวรุมตีนไอ้หนุ่มคนหนึ่งอยู่ กระผม

ดูแล้วเห็นท่าจะอาการหนักเพราะคงจะโดนไปหลายตีนแล้ว”


           คุณพุ่มของไอ้ฉ่ำถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะรู้ถึงกิตติศัพท์ดีว่านายเหมือน บุตรชายของพระยาไกรสร

สิทธิ์ที่มีบ้านเรือนหลังใหญ่ตั้งอยู่ใกล้กับคุ้งแม่น้ำนั้นขึ้นชื่อเรื่องอันธพาลแค่ไหน แต่ที่ต้องถอนหายใจออกมาก็

ด้วยความกลัดกลุ้ม พุ่มจะไม่สนใจเลยหากตนไม่ได้เข้าไปเกี่ยวของกับตระกูลนี้ด้วยการหมั้นหมายอยู่กับ

แม่ละมัยน้องสาวของนายเหมือน ที่ใกล้จะถึงกำหนดวิวาห์ในอีกไม่นานนัก

           แต่เมื่อมองเห็นสภาพเจ้าคนเคราะห์ร้ายที่โดนรุมทำร้ายจากชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ในขณะที่มันมีเพียง

สองมือกับสองเท้าเพื่อปกป้องตนเองแล้วนั้น หากไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเกรงว่ามันอาจจะช้ำในจนตายคา

ถนนก็ได้ คิดได้ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนอย่างงามสง่า

           แม้พุ่มจะไม่ใช่ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ แต่ด้วยเพราะความสูงโปร่ง ผิวพรรณขาวสะอาดใบหน้าหมดจดนี่

แหละที่ทำให้เขา พุ่ม หรือ ขุนพิพิธโสภณแห่งกรมช่างสิบหมู่ ผู้เป็นบุตรชายโทนของพระยาวิเชียรอัครภาคมี

ชื่อเสียงขจรขจายถึงความงดงามมีเสน่ห์รวมทั้งอุปนิสัยอ่อนน้อมและโอบอ้อมอารี ทำให้หญิงงามในเมืองกรุง

เฝ้าถวิลหา และพากันเสียดายเมื่อเขามีภาระเกี่ยวดองอยู่กับแม่ละมัยเสียแล้ว

           พุ่มก้าวเดินข้ามถนนเส้นเล็กที่ชาวบ้านพากันมุงดูแต่ไม่กล้าให้ความช่วยเหลือเพราะคนต้นเหตุคือนาย

เหมือนยืนกอดอกหน้าเหี้ยมคุมเชิงให้ลูกน้องกุ้มรุมทำลายชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ จะมีเพียงแต่ขุนพิพิธโสภณ

เท่านั้นที่กล้าเข้าไปกล่าวห้าม


           “หยุดก่อนเถิด กระผมว่าทำร้ายหนักมือเกินไปแล้วนะขอรับพ่อเหมือน”


           เสียงนุ่มแต่หนักแน่นทำให้นายเหมือนผู้ชายร่างโตหันหน้ามามองอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นว่าคนที่

กล้าเข้ามาขัดขวางเป็นใครใบหน้าถมึงทึงจำต้องคลายออกอย่างไม่เต็มใจนัก


           “นึกว่าใครที่กล้ามาห้าม ที่แท้ก็พ่อพุ่มนี่เอง หยุดก่อนพวกมึง ว่าที่น้องเขยกูเข้ามาห้าม ไม่มีตามองหรือ

อย่างไร”


           เสียงโห่ฮาดังขรมจากคนที่ยังไม่พอใจในการรุมทำร้ายคนอื่น แต่พวกมันก็ยอมหยุดตามคำสั่งพลาง

ก้าวเดินถอยหนีแหวกทางให้พุ่มได้มองเห็นชายหนุ่มวัยเพิ่งพ้นแตกพานนอนตัวงอทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ร่องรอยฟก

ช้ำ แต่ดวงตาคมคู่นั้นยังแกร่งกล้าไม่ยอมสยบถึงแม้จะหาทางสู้ไม่ได้  ดวงตาคู่นั้นตวัดมองมายังเขาจนพุ่มต้อง

กะพริบตา

           ใจเต้นตึกตักจนต้องเบนสายตากลับมาอยู่กับผู้ร่วมสนทนา พุ่มเอ่ยถามนายเหมือนที่ยังมีทีท่าคุกคาม

ไม่เลิกรา


           “ไอ้หนุ่มคนนี้มันทำผิดกระทงไหนรึ พ่อเหมือนจึงได้ลงโทษมันแรงขนาดนี้”


           “เฮอะ เพราะมันเหิมเกริมเข้าไปชิงอาหารที่พวกกระผมกินอยู่ พ่อพุ่มลองตรองดูว่ามันเลวแค่ไหน”


           พุ่มลอบถอนหายใจ หากนับว่าผิดก็คงจะผิดจริงในโทษฐานโขมย แต่โดยปกตินายเหมือนก็ตั้งวงสุรา

กินทิ้งกินขว้างอยู่แล้ว หากใจมีเมตตาสักนิดแบ่งปันให้คนยากไร้หิวโหยก็คงจะไม่เกิดเรื่องนี้


           “เอาเป็นว่ากระผมขอมันไว้ก็แล้วกัน เห็นใจกลัวว่ามันจะตายเสียก่อน ขอให้กระผมได้จ่ายอัฐชดใช้

ค่าอาหารให้พ่อเหมือน พ่อเหมือนจะคิดค่าเสียหายเท่าไหร่ก็บอกมา”


           นายเหมือนแสยะยิ้มเมื่อได้ยินคำขอนั้น และเมื่อกล่าวราคาค่าตัวของการช่วยเหลือออกไปก็เรียกเสียง

ฮือฮาจากชาวบ้านที่มุงมองอย่างไม่เห็นด้วย


           “ถ้าพ่อพุ่มใจดีจะเลี้ยงดูสำรับอาหารแทนไอ้เลวนี่ กระผมก็ขอคิดค่าอาหารแค่หนึ่งชั่งคงไม่มากเกินไป”


           พุ่มนิ่งงัน หนึ่งชั่ง สำหรับการช่วยเหลือมนุษย์ที่ไม่มีทางต่อสู้ แต่เมื่อเห็นคนที่พยายามยันกายตนเอง

ขึ้นมานั่งอยู่ตรงพื้นนั่นแล้ว พุ่มจึงตัดสินใจได้ไม่ยาก เขาล้วงห่อเงินมาจากชายพกกางเกงแพรเนื้อดีแล้วโยนให้

นายเหมือนคว้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย มีแต่นายเหมือนที่กระหยิ่มกับอัฐที่ได้รับไป


           “พ่อเหมือนน่าจะพอใจกับค่าอาหารแล้วก็เชิญเถิด ส่วนไอ้หนุ่มคนนี้กระผมจะขอตัวไว้เอง”


           นายเหมือนไม่ได้สนใจอีก เขาพาพวกเฮละโลจากไป พุ่มหันไปให้ความสนใจกับเด็กหนุ่มร่างผอมที่

สามารถยันกายขึ้นมานั่งคุกเข่าได้แล้ว


           “เอ็งชื่ออะไร”


           ร่างผอมกะหร่องเงยหน้าขึ้นมา เขาจ้องมองใบหน้าบุรุษที่งดงามที่สุดตั้งแต่เขาเคยพบด้วยความนับถือ

ในน้ำใจที่ให้การช่วยเหลือคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเขา


           “กระผมชื่อดินขอรับ ขอบพระคุณเหลือเกินที่ช่วยชีวิต กระผมเป็นหนี้ชีวิตของคุณแล้ว”


           “ไม่ต้องคิดว่าเป็นหนี้อะไรดอก ถือเสียว่าข้าช่วยลูกนกลูกกา เอ็งไปได้แล้วไอ้ดิน”


           พุ่มหันหลังกลับโดยมีไอ้ฉ่ำผู้เป็นบ่าวเดินตาม แต่หากเขาหันหลังมามองก็จะเห็นไอ้ดินค่อยๆ ลุกขึ้นยืน


และเดินตามมา


           
          “คุณพุ่มขอรับ ไอ้ดินที่คุณเพิ่งช่วยไว้มันเดินตามมาแน่ะขอรับ”


         
           ไอ้ฉ่ำเอ่ยขึ้นทำให้พุ่มต้องหยุดเดินและหันมามองดินอีกครั้ง



          “เอ็งตามมาทำไมไอ้ดิน”



          ดินทรุดตัวลงกราบแทบเท้าของพุ่ม



          “กระผมเป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร ที่คุณช่วยกระผมไว้ครานี้เป็นบุญคุณที่ไม่อาจทดแทนหมด

กระผมไม่มีที่ไป ขอไปอยู่รับใช้คุณเพื่อทดแทนพระคุณเถิดขอรับ”



          พุ่มมองสภาพอิดโรยของดินแล้วจึงตัดสินใจ



          “เอาเถิด หากไม่มีที่ไปเอ็งก็ไปอยู่กับข้า บ้านเรือนใหญ่โตจะเลี้ยงเอ็งเพิ่มอีกสักคนคงไม่เสียหาย เอาไว้

ข้าจะแจ้งแก่เจ้าคุณพ่อของข้าเองก็แล้วกัน”



          นับจากวันนั้น ไอ้ดินก็เข้าไปอยู่อาศัยในบ้านหลังใหญ่ของพระยาวิเชียรอัครภาคในฐานะต้นห้องของ

คุณพุ่มแทนไอ้ฉ่ำที่วัยร่วงโรย ดินขันอาสาทำงานในบ้านเท่าที่จะทำได้ และเพราะข้าวปลาอาหารสมบูรณ์

ในเวลาไม่นานนักร่างกายของดินจึงแข็งแรงขึ้นกลายเป็นชายหนุ่มร่างกำยำที่ไม่กลัวเกรงผู้ใด จะมีก็เพียงคุณ

พุ่มของไอ้ดินเท่านั้นที่มันทั้งรักและบูชา



          “คุณพุ่มของไอ้ดิน”



          กลายเป็นคำติดปากของมัน ไอ้ดินชอบเวลาได้ติดตามเจ้านายออกไปทำงานเมื่อคุณพุ่ม หรือ ขุนพิพิธ

โสภณ กำลังออกแบบและวาดลวดลายวิจิตรอยู่ในอุโบสถของวัด ภาพที่เจ้านายของมันใช้สมาธิในการถือพู่กัน

ลงสีทีละน้อยช่างงดงามจนมันหลงใหล กว่าจะรู้ตัวไอ้ดินก็หลงรักนายของมันเข้าเต็มหัวใจ แต่มันก็ต้องหักห้าม

ไว้เพราะมันกับคุณพุ่มนั้นช่างห่างไกลจนมันไม่กล้าคาดหวัง มิหนำซ้ำยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีกต่างหาก มันได้แต่

คอยปรนนิบัติพัดวีดูแลนายของมัน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมตั้งแต่เช้าจรดเย็น


                       -------------------  TBC -------------------------



มาทีละหน่อย เวลาอิชั้นน้อยเหลือเกินเจ้าค่ะ

 

[Zelsy]

คุณพุ่มจิตใจดีมีเมตตาจริงๆ

[ekuto]

สั้นนนน ขออีกๆๆ

[Maytbb]

  คุณพุ่มของไอ้ดิน

[ไอศกรีมละลาย]

อัดอั้นก็ต้องระบายออกมาเรื่อยๆนา


ถูกใจมากมายย
ย้อนอดีตหวานๆ กับปัจจุบันหื่นๆ

5555


จริงๆก็หื่นพอกัน



มีพระก็ถอดไว้ ดีเหมือนกัน


จะห่วงไม่ห่วงดีน้า




ทำไมถึงตายอยู่คนเดียวเนี่ย น่าสงสาร

[kun]

คุณพุ่มของไอ้ดิน
อิฉันติดตามอ่านเจ้าขาาา

[SuSaya]

รักถวายหัวเลยสิ

[TanyaPuech]

อื้อหือออออออออออ

ยิ่งอยากอ่าน

[NOoTuNE]

สนุกจัง 

[❣☾月亮☽❣]

   ยิ่งอ่านยิ่งสงสาร รักที่เป็นไปไม่ได้ เจ็บปวดแทนดิน

คุณพุ่ม. 

[entirom]

แล้วไอ้ดินตายเยี่ยงไร รึ ขอรับ

ถึงมิได้ผุดได้เกิดเลย

[AMEOOS]

อุเหม่ แหมแม่นักเขียน เหตุไฉนข้าถึงรู้สึกว่าจะมีความมาม่ากันเล่า เหออออออออออ

[lizzii]

อย่างงี้นี่เอง

[rogerr]

อิหั้น คงต้องรอคุณพุ่มของไอ้ดินต่อปายยยย

[Belove]

                                                         วิญญาณเสน่หา

                                                              บทที่ 2.2                     


           ขุนพิพิธโสภณเอนกายลงนอนบนเตียงพลางยกปลายนิ้วนวดขมับด้วยความตึงเครียด เขากำลังนึกถึง

บทสนทนาที่มีกับเจ้าคุณวิเชียรฯ ผู้เป็นบิดาเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา


           “ถึงเวลาที่พ่อพุ่มต้องตกแต่งเป็นฝั่งเป็นฝากับแม่ละมัยได้แล้ว มันไม่งามที่จะปล่อยให้ลูกเต้าของเขา

กลายเป็นสาวเทื้อคาบ้าน ผัดผ่อนมาเป็นระยะเวลานานพ่อกับแม่เสียหน้ากับคำต่อว่าของเจ้าคุณฝั่งขะโน้น

มิใช่น้อย”


               พุ่มถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน ความคิดต่อต้านปะทุขึ้นมาจนเขาต้องหักห้ามไว้ หากเป็นเวลาก่อนอาจ

เพียงแค่เฉยชามิได้กระตือรือล้นในการวิวาห์ แต่ในบัดนี้มันยิ่งรุ่มร้อนดังมีไฟมาลนที่ใจอันเนื่องจากสาเหตุใด

พุ่มก็ยังอธิบายแก่ใจตนเองมิได้ เขารู้เพียงว่าเขาไม่ต้องการแต่งงานกับแม่ละมัย


           “ยังมีงานจิตรกรรมฝาผนังที่วัดหลวงค้างอยู่ขอรับเจ้าคุณพ่อ กระผมเกรงว่าอาจจะไม่มีเวลา…”


           “ไฮ้  พ่อพุ่มอย่าเอาเรื่องงานมาเป็นข้ออ้าง”


           เจ้าคุณวิเชียรฯ โบกไม้โบกมือไปมาเพื่อหยุดคำปฏิเสธของบุตรชายโทน


           “ปีนี้พ่อพุ่มอายุอานามก็ยี่สิบสี่ บวชเรียนรึก็ผ่านมาหมด เป็นเวลาที่เหมาะแก่การมีคู่ครองแล้ว

ไม่รู้ละ เดือนหน้าก่อนถึงฤดูน้ำหลากพ่อจะจัดแจงงานวิวาห์ให้แก่พ่อพุ่มกับแม่ละมัย”


           น้ำเสียงเด็ดขาดของผู้เป็นบิดานั่นเองที่ทำให้เขาต้องมานอนปวดหัวอยู่ในตอนนี้


           “คุณพุ่มเป็นกระไรรึขอรับ สีหน้ามิสู้ดีเลย”


           ผ้าชุบน้ำหมาดที่ลูบไล้อยู่บนท่อนแขนรวมทั้งเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากบ่าวที่คุกเข่าอยู่ข้าง

เตียงจุดรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าที่มีแต่ความกังวลนั้นได้ไม่ยาก พุ่มเหยียดแขนข้างหนึ่งออกไปให้ไอ้ดินมันเช็ดเนื้อ

เช็ดตัวสร้างความสดชื่นให้ ตั้งแต่ไอ้ดินมาอยู่ด้วยพุ่มมีแต่ความสบายใจเมื่อมันดูแลไม่เคยขาดตกบกพร่อง

จนเขาเอ็นดูมันกว่าบ่าวคนอื่นมากนัก

           เขามองหน้ามัน ไอ้ดิน เด็กหนุ่มที่เขารับมาเลี้ยงจากข้างถนน เพียงเวลาไม่กี่เดือนมันกลายเป็นเด็ก

หนุ่มรูปร่างกำยำ เมื่ออยู่ในเขตบ้านมันจะเปลือยท่อนบนสวมใส่เพียงผ้าขาวม้ายกรั้งจนถึงต้นขา อวดกล้าม

เป็นมัดอยู่บนแผ่นอก ผิวเข้มคร้ามแดดใบหน้าของมันก็ดูคมกริบจนเขาเองยังใจเต้นเมื่อมองหน้ามันตรงๆ


           “ไอ้ดิน ปีนี้เอ็งอายุเท่าใดแล้ว”


           ไอ้ดินเงยหน้ามองคุณพุ่มของมันด้วยแววตาเทิดทูนอย่างไม่ปิดบังเหมือนทุกครั้ง


           “ไอ้ดินอายุจะครบยี่สิบแล้วขอรับคุณพุ่ม”


           คุณพุ่มมองสบตาอย่างมีนัยประหลาดที่ไอ้ดินแปลไม่ออก


           “อายุครบบวชแล้ว ข้าจะให้เอ็งบวช หลังจากนั้นถ้าเอ็งคิดจะมีเมียข้าจะไปขอให้ เอ็งไปรักไปชอบสาว

บ้านไหนไว้บ้างหรือเปล่า”


           โธ่ คุณพุ่มของไอ้ดิน


           ไอ้ดินคร้านจะบอกกับคุณพุ่มว่ามันจะไปรักไปชอบสาวบ้านใดได้ ในเมื่อมันยกหัวใจทั้งดวงให้คุณพุ่ม

ของมันไปหมดแล้ว ไอ้ดินได้แต่สุมความอึดอัดไว้จนคับแน่นในอก มันก้มหน้านิ่งเก็บอาการไว้


           “ดิน ขึ้นมาบนเตียงแล้วมานวดขมับให้หน่อย”


           ไอ้ดินเงยหน้าขวับ จ้องมันนายของมันที่ให้โอกาสมันขึ้นไปบนที่นอนยัดปุยนุ่นที่คุณพุ่มกำลังนอน

หลับตาพริ้มอยู่นี่หรือ


           “เร็วสิไอ้ดิน อย่าชักช้า ข้าปวดหัวอยู่ไม่รู้หรือไร”


           ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำ ไอ้ดินผวาขึ้นไปนั่งอยู่ด้านบน มันยกศีรษะทุยได้รูปของคุณพุ่มมาวางอยู่บนตักของ

มันต่างหมอนพลางใช้นิ้วนวดวนอยู่ตรงขมับให้นายของมัน


           “มือหนักดีแท้ นวดเสียหัวข้าแทบระเบิด”


           “คุณพุ่มเจ็บหรือขอรับ ไอ้ดินขอโทษ”


           มันรีบละล่ำละลักพูดพลางหยุดมือ แต่คุณพุ่มกลับยกมือมาวางอยู่บนหลังมือของมัน ฝ่ามือของ

เจ้านายช่างนุ่มจนไอ้ดินอยากจะดึงมาแนบแก้มสากของมันยิ่งนัก


           “ใครบอก ข้าชอบนะ ดิน ข้าขอบใจเอ็งที่มาดูแลข้าเป็นอย่างดี”


           น้ำเสียงคุณพุ่มดูอ่อนล้าจนยากที่คนโง่อย่างไอ้ดินจะเข้าใจ


           “ถ้าอีกหน่อยข้ามีเมีย เอ็งคงจะมาอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว”


           ไอ้ดินใจหาย หน้ามันซีดเผือดเมื่อได้ยิน คุณพุ่มของไอ้ดินจะแต่งเมียเข้าบ้าน มือที่แตะอยู่ตรงขมับ

เจ้านายเผลอกำแน่นด้วยความรวดร้าว


           “ผู้หญิงอย่างแม่ละมัยคงจะไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ข้าเป็นแน่ ข้าคงจะคิดถึงเอ็งน่าดู อ๊ะ!”


           พุ่มอุทานอย่างตกใจเมื่อขณะที่นอนหนุนตักแข็งของไอ้ดินและหลับตาลงด้วยความไม่สบายใจ จู่ๆ ริม

ฝีปากของเขาก็ถูกปิดแนบลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นเพียงกรอบหน้าคมของบ่าวคู่ใจที่ก้มหน้า

ลงมาจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดอยู่ข้างแก้ม ริมฝีปากแห้งผากของไอ้ดินทำให้เขาใจสั่นและหมดแรง

ห้ามปราม จนต้องปล่อยให้มันเป็นฝ่ายยกใบหน้าออกไปเอง

           สิ้นไร้ซึ่งคำสนทนา ดวงตาสองคู่ต่างจ้องสบตากันอย่างค้นคว้าเข้าไปในห้วงลึกของอีกฝ่าย ดวงตาคู่

หนึ่งบอกถึงความรักและบูชาจนหมดใจในขณะที่อีกคู่หนึ่งกลับมีแต่ความสับสนและหวาดวิตก


           “ไอ้ดินขอโทษ ไอ้ดินมันเลวที่กระทำการจาบจ้วง ไอ้ดินมัน…”


           พุ่มยกสองมือโน้มคอไอ้ดินลงมาให้มันได้มีโอกาสแนบชิดปากสากลงกับกลีบปากนุ่มของผู้เป็นนายอีก

ครั้ง และคราวนี้มันไม่ยอมสูญเสียโอกาสที่จะขบเม้มไปตามเรียวปากอย่างที่ใจมันต้องการมาเนิ่นนาน ปลาย

ลิ้นอุ่นค่อยๆ แตะไล้ให้คุณพุ่มของมันเผยอปากรับจนมันสอดลึกเข้าไปชิมความหวานจนได้ มือหน้าประคอง

กรอบหน้างดงามให้เงยรับจนความเร่าร้อนเริ่มมาเยือนสู่จูบอันยาวนานของมัน เนิ่นนานจนเกือบขาดใจฝ่ามือ

นุ่มที่จับแค่ก้านพู่กันจึงได้ผลักไหล่มันออกให้ไอ้ดินหอบลึกในขณะที่คุณพุ่มนอนตัวสั่นไหว ไอ้ดินคว้ามือนุ่มมา

แนบแก้มได้สำเร็จอย่างใจนึก มันมองสบตาเรียวที่อยู่บนใบหน้าแดงซ่านของคุณพุ่มแล้วกดจูบไปที่กลางฝ่ามือ


           “คุณพุ่มไม่ต้องพูดกระไรดอกขอรับ บ่าวอย่างไอ้ดินได้เพียงแค่นี้ก็ดีใจเหลือเกินแล้ว”


           “ดิน ข้า…”


           ร่างกายของไอ้ดินกำลังต้องการ มันรู้ตัวเอง และร่างกายของคุณพุ่มก็กำลังต้องการ แต่มันไม่อยากให้

นายของมันแปดเปื้อนไปยิ่งกว่านี้ ไอ้ดินขยับตัวลงไปด้านล่างของเตียงแล้วเอ่ยเบาๆ


           “ให้ไอ้ดินช่วยคุณพุ่มได้มีความสุข นะขอรับ”


           บ่าวต่ำต้อยไม่รอคำตอบ มันเอื้อมมือไปปลดกางเกงแพรลื่นมือออกแล้วดึงขอบผ้าลงช้าๆ ลอบกลืน

น้ำลายเหนียวหนับเมื่อแก่นกายอันจ้อยที่เคยเห็นของนายในตอนนี้กลับฟูฟ่องชวนกลืนกิน ไอ้ดินไม่รอช้า มัน

คว้ามาแล้วอ้าปากแลบลิ้นแตะลงที่ส่วนหัวสีสวยก่อนเม้มปากลงไป


           “ดิน อา”


           พุ่มสะดุ้ง เกิดมาไม่เคยมีใครมาทำให้แบบนี้ ไอ้ดินเหลือบตาขึ้นมองอย่างพอใจเมื่อมันรูดปากลงไป

ช้าๆ ให้แท่งร้อนของนายสัมผัสทุกส่วนของโพรงปาก ลิ้นร้อนควานรอบจนได้ยินเสียงครางลึกจากคุณพุ่ม ไอ้ดิน

ก็เริ่มรูดรั้งสาวขึ้นลงรวดเร็ว


           “ฮัก ฮัก ดิน ไอ้ดิน”


           พุ่มเสียวสะท้านจนต้องเด้งเอวเข้าหา ดวงตาเรียวราวเนื้อทรายปรือฉ่ำหวานพลางสอดนิ้วขยุ้มกลุ่มผม

ดกดำของไอ้ดินไว้แน่น ไอ้ดินดูดรั้งจนแก้มตอบเมื่อเขากระตุกแล้วพ่นอัดน้ำคาวออกมาให้ไอ้ดินกลืนกินไปหมด

สิ้น พุ่มนอนหอบหายใจสะท้านและเผลอหลับไปอย่างสบายตัวที่ได้ปลดปล่อย ในขณะที่ไอ้ดินกระวีกระวาดทำ

ความสะอาดให้นายของมันและนั่งมองอย่างพอใจ ส่วนตัวมันนั้นเล่าแค่ได้เห็นหน้านายและใช้มือสากกอบกุม

ตัวเอง ไอ้ดินก็ปลดปล่อยได้ไม่ยากเหมือนอย่างที่มันแอบกระทำอยู่เกือบทุกวัน แต่ในวันนี้มันต้องรีดน้ำตัวเอง

ออกไปถึงสามรอบกว่าจะสบายตัว


           “คุณพุ่มของไอ้ดิน สุดที่รักของไอ้ดิน”


           มันพึมพำแผ่วเบาก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอยู่บนพื้นห้องข้างเตียงของเจ้านายนั่นเอง





                              ------------------------- TBC --------------------------



อย่าลืมไปอ่านเพลิงพ่ายนะคะ กำลังเข้มข้นเลย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0

                       




มีอะไรมาสปอยล์
สำหรับคนที่ติดตามมาตั้งแต่ X-theme ซีซั่นแรกที่กำลังเปิดให้สั่งซื้อรวมเล่ม

อิอิ




ลิ้นของเขาร้อนแรงเหลือเกินเมื่อสอดลึกเข้ามา เวลามันตวัดพลิกลิ้นของผมแล้วเซาะไปตามร่องฟันมันทำ

ให้ผมพลุ่งพล่านยากที่จะบรรยาย มือที่วางอยู่บนบ่าแข็งจิกปลายนิ้วลงไปอย่างเผลอไผลเป็นผลให้เขายิ่งเบียด

ตัวเข้าหา ต้นขาแข็งแกร่งบดเบียดพาให้ผมต้องแยกขาออกเปิดโอกาสให้เขาได้ดึงดันร่างกายถูไถอยู่ตรงเอวจน

น้องชายของเราปะทะกันผ่านเนื้อผ้า




ยังสั่งกันทันน้า........

[nunnan]

 

[Maytbb]

 

[Viewonohm]

คุณพุ่มไม่คิดจะช่วยไอ้ดินบ้างหรือ 

[IsDeer]

  เรื่องนี้จะพากันเสียเลือดหมดตัวกันตั้งแต่ตอนแรกๆเลยทีเดียว

[rogerr]

คุณพุ่มของบ่าว

[ekuto]

รอตอนคุณพุ่มช่วยไอ้ดินนะ ตอนนี้เน้นเบาๆ ตอนหน้าเอาหนักๆ

เพลิงพ่ายก็ยังตามอ่านนะคร้าบบบบบ ชอบชาวี-โนเอลมากๆๆๆๆ

คู่พี่เดี่ยวกะน้องป้องนี่ ...คงหน่วงอีกนาน แต่จะตามอ่านนะครับ

[NOoTuNE]

 

สงสารจัง อยากให้มีความสุขครองรักกันได้จริงๆสักที

[❣☾月亮☽❣]

    โถๆๆๆ     ไอ้ดินนี่รู้ใจนายที่สุด.
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารนะเนี่ย

[ไอศกรีมละลาย]

โอยยยย
อย่าแต่งเลยได้โปรดดดด

[SuSaya]

เหมือนจะดราม่า

[entirom]

อาจหาญนักไอ้ดิน

ประเดี๋ยวคุณพุ่มก็ยกทั้งตัว ทั้งใจให้หรอก
อิอิอิ

[MintELF13]

นายกินช่างกล้า คุณพุ่มจะทำอย่างไรต่อไปเนี่ย
สงสารนายดินอ่ะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

มีแววว่าจะไม่ได้จัดงานแต่งแน่นอน