หัวข้อ: <<X-Theme the series Season2>> ขายทาง Ebook แล้วค่ะ

[lizzii]

เสร็จแน่คุณพุ่ม หุหุ

[Inwoสูs]

หนีตามปะ หนีตามใช่ปะ 

[Snowermyhae]

คุณพุ่มน่ารักจังงงงงงง 

[wavalove]

 

[kun]

คุณพุ่มสบายตัวคนเดียว อิอิ

[Shadownights]

สงสัยจะไม่ได้แต่งซะแล้วล่ะมั้งงง

[Belove]

                                                       วิญญาณเสน่หา

                                                             บทที่ 3         

           
              ไตรภูมิผวาสุดตัวจากการหลับใหล ร่างสูงโปร่งยกท่อนแขนเช็ดเหงื่อที่ไหลรินอยู่ตรงขมับราวกับเพิ่ง

ผ่านการวิ่งรอบสนามฟุตบอล และดึกดื่นคืนนี้ก็อีกเช่นเคยที่องคาพยพใต้ร่มผ้าจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกับ

หัวใจที่เต้นรัวทั้งที่เพิ่งสะดุ้งตื่น หากแต่ที่แปลกคือในค่ำคืนนี้ความฝันของเขาชัดเจนเสียเหลือเกิน

           ชัดเจนเหมือนกำลังดูละครโทรทัศน์ ภาพชายหนุ่มรูปร่างกำยำกล้ามเนื้อแน่นเป็นลอนช่างคมชัด

มันน่าแปลกที่เขารู้สึกผูกพันจนหน่วยตาชื้นร้อนผ่าว ไตรภูมิยกปลายนิ้วแตะขอบตาตนเองอย่างไม่เข้าใจ

หัวใจของเขาร้อนรนจนทนอยู่นิ่งบนเตียงไม่ไหว ร่างสูงของไตรภูมิก้าวลงจากเตียงเพื่อไปเปิดไฟกลางห้องจน

สว่างไสวก่อนเดินไปที่แผ่นเฟรมผ้าใบที่ขึงกระดาษรออยู่แล้ว เขาหยิบชิ้นงานที่ทำค้างไว้ออกไป คว้าดินสอ

ขึ้นมาร่างเค้าโครงตามนิมิตอย่างรวดเร็ว     

           มันเป็นภาพที่ไตรภูมิร่างแบบได้เร็วที่สุดตั้งแต่เคยทำมาทั้งที่ไม่มีแบบให้เห็นนอกจากใบหน้าในความ

ฝันเท่านั้น ปลายนิ้วเรียวจับดินสอลากเส้นจนกระทั่งแสงสีทองเริ่มจับที่ขอบฟ้าไตรภูมิจึงได้ละมือและยืนมอง

ภาพที่ปรากฏอยู่บนเฟรมอย่างพึงพอใจกับชายหนุ่มครึ่งตัวท่อนบนเปลือยเปล่า ใบหน้าคมอย่างคนไทยแท้ คิ้ว

ดกดำเป็นปื้นจมูกโด่งคมสัน ดวงตาภาพราวกับจะจ้องตรงมายังเขา


           “สวัสดีนายดิน ในที่สุดเราก็พบกันเสียทีนะ”


           ปากหยักในภาพคลี่ยิ้มเล็กน้อยอย่างคนยิ้มยาก ไตรภูมิมองฝีมือตัวเองแล้วหัวใจหวามไหวชอบกล

เขาไม่รู้ว่าการที่จ้องมองภาพผู้ชายแล้วใจสั่นมันเกิดจากสาเหตุอะไรกันแน่


           “ท่าจะเพี้ยนแล้วไอ้ไตร”


           เขาโคลงศีรษะเบาๆก่อนหาวหวอดเมื่อความง่วงงุนมาเยือน ชายหนุ่มเดินหลับตาไปทิ้งตัวลงกลาง

เตียงและหลับสนิทลงอย่างรวดเร็ว

           มวลอากาศค่อยๆเกาะกลุ่มรวมกันอยู่ตรงหน้าแผ่นเฟรมจนเกิดเป็นเงาลางก่อนจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ

กลายเป็นชายหนุ่มที่มีหน้าตาพิมพ์เดียวกับในภาพไม่ผิดเพี้ยน ชายหนุ่มจากมวลอากาศจ้องมองภาพของตน

อย่างพึงพอใจ


           “ฝีมือของคุณพุ่ม ไม่ว่าเวลาจะผันผ่านไปนานเพียงใดก็ยังงดงามไม่เปลี่ยน”


           ร่างเงาชัดจนเกือบจะมองผ่านคล้ายมนุษย์ตรงไปยังเตียงที่ไตรภูมิหลับสนิท ดินเอนร่างลงไปนอน

ตะแคงเคียงข้างจ้องมองใบหน้าของไตรภูมิอย่างแสนรัก


           “ถึงรูปกายภายนอกจะเปลี่ยนแปลงแต่ไอ้ดินรู้ว่าจิตของคุณพุ่มยังคงเป็นคุณพุ่มของไอ้ดิน”


           มือหยาบไล้แผ่วเบาไปตามกรอบหน้าแล้วเลื่อนมาโอบรัดอยู่ตรงหน้าอก ดินวางแก้มแนบไปกับกลุ่มผม

นุ่มของไตรภูมิ


           “รออีกนิดนะขอรับ ตั้งแต่คุณพุ่มมาอยู่ใกล้ๆพลังของไอ้ดินก็ยิ่งมากขึ้น อีกไม่กี่วันเท่านั้นเราจะได้พบ

หน้ากันเสียที”







           “กรวดน้ำหน่อยไหม ส่งบุญถึงเขา”


           หลวงพ่อบอกเขาในเช้าวันหนึ่งเมื่อเขางัวเงียมาใส่บาตร เมื่อจัดการท่องตามที่หลวงพ่อนำทางให้แล้ว

พระภิกษุชราจึงได้เอ่ยถาม


           “พระที่ให้ไม่ได้คล้องคอไว้หรอกรึ”


           “เอ่อ…”


           ไตรภูมิหัวเราะเจื่อนจนหลวงพ่อโคลงหัว


           “เอาเถอะ เขาก็ไม่ได้มาร้ายหรอกหมั่นทำบุญไปให้นั่นแหละ”


           ไตรภูมิกลับเข้ามาในบ้านเพื่อเตรียมตัวออกไปเรียน เขาแวะเบื้องหน้ากรอบรูปที่เขาวาดและลงสีเสร็จ

เรียบร้อยแล้วหลังจากวันที่ลงมือวาดภาพผ่านไปหลายวัน ตอนนี้ภาพเหมือนเสร็จสมบูรณ์มันเหมือนจริงราว

กับคนในภาพกำลังจ้องมองเขา


           “ไปเรียนก่อนนะดิน ค่ำๆจะกลับมา ฝากบ้านด้วยล่ะ”


           เขาพูดเหมือนดินอยู่ใกล้ ไม่รู้สิ ไตรภูมิรู้สึกเช่นนั้นแม้จะไม่เคยเห็นดินแบบชัดๆ และช่วงนี้เขาก็หลับ

สนิทไม่ได้ฝันอีก ไตรภูมิยังไม่รู้ว่าเรื่องราวต่อจากในฝันจะเป็นอย่างไรทั้งที่เขาเองก็อยากรู้ใจจะขาด

           กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ค่ำมืดเพราะการจราจรติดขัดจากฝนที่ตกหนาเม็ด ไตรภูมิจอดรถยนต์ได้ก็รีบ

วิ่งเข้าบ้านเนื้อตัวเปียกปอนจนต้องรีบอาบน้ำ พอสบายตัวเขาก็คว้าพู่กันเตรียมทำงานที่ค้างไว้แต่ยังไม่ทันจะ

ได้ลงมือด้านนอกกลับบังเกิดพายุฝนกระแทกหน้าต่างปิดดังปังใหญ่ เสียงกระแสลมหวีวหวิวปะปนกับเสียง

สายฝนจนไม่ได้อย่างอื่น ไตรภูมิขมวดคิ้วเมื่อแสงไฟกลางห้องติดๆดับๆ ก่อนจะดับวูบลงจนมืดมิด


           “อ้าวเฮ้ย อย่าเพิ่งดับสิวะงานยังไม่เสร็จ”


           เขาสบถลั่นเพราะงานที่ต้องเร่งส่งอาจารย์ยังค้างอยู่ กำลังนึกหาไฟฉายว่าตนเองวางไว้ตรงไหนพลาง

เดินส่งเดชมาจนถึงหน้ากรอบรูปของดินที่วางอยู่บนหลังตู้ใส่ของสูงขนาดเท่าเอวของเขา มือเรียวคลำหาไฟฉาย

จนคว้าอะไรบางอย่างที่เย็นเยียบ

           ไตรภูมิเอะใจ เขากะพริบตาถี่เพื่อให้ชินกับความมืดแล้วจึงเพ่งมองสิ่งที่ตนเองกำลังจับ


            ท่อนแขน!

         กลั้นหายใจจนเกือบหมดลมแต่หัวใจกลับเต้นถี่ยิบ ริมฝีปากสั่นไปหมดเมื่อเขาฝืนใจเงยหน้าช้าๆ


           “เฮ้ย!”


           ผงะเมื่อเห็นกรอบหน้าคมแจ่มแจ้ง ดวงตาของไตรภูมิเบิกกว้างเหลือกลาน เมื่อแน่ชัดว่าสิ่งที่ปรากฎใน

สายตามันไม่ใช่เพียงบุรุษในภาพ แต่มันมีตัวตนจริงๆเสียแล้ว

           แวบแรกไตรภูมิหวาดหวั่นจนแทบผวา ร่างเพรียวก้าวถอยหลังช้าๆเมื่อรู้สึกว่าขาทั้งท่อนช่างขยับ

ยากเย็นเหลือเกิน หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อคนในภาพกลับก้าวเดินตามมาเรื่อยๆ ไตรภูมิหมดแรงจนแข้งขาทรุด


           ผี!


         ไตรภูมิบอกตัวเองอย่างนั้น เขาหนาวเยือกไปทุกอณูขุมขนตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ความกลัวทำให้

หมดแรงจนยืนไม่อยู่


           “คุณพุ่มเป็นกระไรหรือขอรับ”


           ร่างที่ไตรภูมิคิดว่าเป็นผีละลิ่วมารับตัวเขาอย่างรวดเร็ว ไตรภูมิสะดุ้งเมื่อได้สบตากับดวงตาเรียวใน

ความมืด ภาพในความฝันที่เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดอยู่ใกล้แค่คืบ จากที่หวาดกลัวหัวใจของเขากลับ

เต้นระรัวอย่างยินดี น้ำตาแห่งความตื้นตันเอ่อท้นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อมือเรียวเอื้อมไปลูบไล้คางสากมือนั้น


           “ดิน”


           “ดีใจเหลือเกิน ที่จิตของคุณพุ่มยังจำบ่าวที่ภักดีคนนี้ได้”


           สติของไตรภูมิเลือนหายไปกับความตกใจจนต้องตั้งสติ กะพริบตาปริบๆ เมื่อนึกขึ้นได้


           “ดิน คุณเป็นผีใช่ไหม”


           ดินยิ้มเศร้า


           “หากคุณพุ่มจะเรียกกระผมว่าผีก็ตามแต่ใจคุณพุ่มเถิดขอรับ”


           “ไม่จริง เป็นผีแล้วทำไมผมจับตัวคุณได้ล่ะ”


           ไตรภูมิกล่าวออกมาอย่างเหลือเชื่อ ดินช้อนร่างผอมขึ้นมาด้วยท่อนแขนแล้วอุ้มไตรภูมิที่ยังสติ

กระเจิดกระเจิงมานั่งที่ขอบเตียงอย่างทะนุถนอม


           “อาจเป็นเพราะแรงบุญที่คุณพุ่มส่งมาให้ พลังของกระผมจึงได้แกร่งขึ้นเรื่อยๆขอรับ กระผมดีใจที่คุณ

พุ่มยังไม่ลืมกระผม”


           สติของไตรภูมิเริ่มหลอมรวมกันได้เมื่อดินไม่ใช่ผีน่ากลัวอย่างที่เคยจินตนาการ ไตรภูมิกล้าจ้องมอง

ใบหน้าคมเข้มนั้น แม้ภายในห้องจะยังมืดมิดแต่เขากลับเห็นดินชัดเจนจนหัวใจกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง


           “ผมจำไม่ได้หรอกดินว่าเรื่องในอดีตมันเป็นยังไง ผมรู้อยู่อย่างเดียวว่าผมดีใจที่ได้เจอคุณ”


           น้ำตาร่วงเผาะอยู่ตรงร่องแก้มเมื่อเงยหน้าจ้องร่างสูง ความอาวรณ์เอ่อล้นจนน้ำตาไหลพรากไม่รู้ตัว

ดินสบตาอย่างสงสารพลางเอื้อมปลายนิ้วมาเช็ดน้ำตาให้


           “โธ่ คุณพุ่มของไอ้ดิน อย่าได้ร้องไห้เลยขอรับ ไอ้ดินใจจะขาดเสียให้ได้”


           ดินดึงร่างมนุษย์เข้ามาซุกแนบอกเย็นเยียบ ไตรภูมิร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่


           “มันทรมานนะดิน ไอ้ความรู้สึกที่ผูกพันแต่จำไม่ได้ ผมอยากจำดินให้ได้เหลือเกิน”


           “คุณพุ่ม”


           ดินเชยคางเรียวขึ้นมาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่เขารู้ว่ามีจิตของพุ่มอยู่ในกายหยาบของไตรภูมิ

ความรู้สึกรักและบูชายังเปี่ยมล้นจนอดใจไม่ได้ที่จะก้มหน้าบดปากซีดเย็นลงกับกลีบปากนุ่มของไตรภูมิ


           “อืม ดิน ดินจ๋า”


           ไตรภูมิครางแผ่วกับรสจูบที่คุ้นเคยเหลือเกิน ไม่รังเกียจสักนิดเมื่อเงยหน้าให้ร่างสูงไล่เม้มไปตามเรียว

ปาก เขาเปิดรับลิ้นลื่นอย่างยินดีแถมยังเผลอไผลคล้องคอหนาให้ยิ่งเบียดหน้าแนบแน่น ร่างกายปะทุจนร้อนรุ่ม

อยู่กับกายเย็นของดิน เขาถึงกับผวาเมื่อดินผละปากออกมา


           “ดิน ยะ อย่าหยุดได้ไหม คิดถึง คิดถึงดินเหลือเกิน”


           ดินจ้องมองไตรภูมิพลางกดร่างมนุษย์ลงกับที่นอนนุ่ม มือเย็นดึงเสื้อยืดผ่านหัวของไตรภูมิออกช้าๆ

ตามด้วยกางเกงขาสั้น ไม่นานไตรภูมิก็เหลือแต่เนื้อหนังมังสาเบียดกับร่างที่ไร้เลือดเนื้อของดิน


           “ถ้าคุณพุ่มไม่ให้หยุด ไอ้ดินก็จะไม่หยุดขอรับเพราะไอ้ดินเองก็คิดถึงคุณพุ่ม”


           ค่อยๆก้มหน้าลงเฟ้นจูบหนักหน่วงจนไตรภูมิเริ่มหอบดินจึงได้ลากไล้ปากมาสัมผัสทั่วเรือนร่างอย่าง

กระหาย ไตรภูมิครางแผ่วกับสัมผัสจากปลายลิ้นที่แวะชิมไปทุกจุดจนกระทั่งดินยกขาของเขาขึ้นแล้วเม้มปาก

ไปที่โคนขาอ่อนก่อนจับแยกออกจากกันเพื่อที่จะได้ลิ้มรสอยู่ตรงทางแยก


           “ดิน อือ…”


           สะดุ้งเมื่อดินห่อลิ้นแล้วแหย่เข้าไปในทางเข้า ไตรภูมิสะดุ้งวาบเผลอยกเอวจนลอยให้ลิ้นนั้นเข้าไปลึก

กว่านั้น มือเรียวสอดขยุ้มเข้าไปในกลุ่มผมดกดำพลางจิกเล็บอย่างรัญจวน


           “คุณพุ่มของไอ้ดินยังหวานเช่นเดิม”


           วิญญาณครางลึกอย่างได้ใจพลางเริ่มสอดนิ้วหนาเข้าไป คราวนี้ไตรภูมิครางกระเส่าเมื่อดินจัดการเขา

ทั้งมือและลิ้น ร่างกายของเขากำลังต้องการดิน


           “ดิน ใส่เข้ามาเถอะ ไม่ไหวแล้ว”


           “ขอรับ คุณพุ่ม”


           รับคำอย่างยินดี ผ้านุ่งยกรั้งหลุดร่วงจากตัวดินเอนกายทาบทับบดเบียดสะโพกหนาจนแก่นกายถูไถซึ่ง

กัน ไตรภูมิผวาหอบหนักเมื่อดินแทรกกายเข้ามาช้าๆ

           เจ็บ แต่ทนได้ ไตรภูมิอ้าขากว้างเพื่อให้ดินดันกายเข้ามาได้อย่างเต็มที่แม้ว่าเขาจะเจ็บจนน้ำตาไหลแต่

เขาอยากให้ร่างของดินได้เติมเต็มในร่างของเขา


           “คุณพุ่ม โอ แน่นเหลือเกินขอรับ”


           ดินครางลึก เมื่อได้ฝังกายเข้าไปจนสุดลำ ร่างกายที่เขารักและหวงแหนแม้ดินจะไม่เข้าใจว่าทำไม

คุณพุ่มจึงไม่ได้ทำตามสัญญาก่อนที่ดินจะกลายเป็นวิญญาณที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิด


           “ดิน เสียวมาก ฮื้อ”


           ไตรภูมิเป่าปากเมื่อดินเริ่มขยับ แก่นกายเย็นเยียบกระแทกกระทั้นอยู่ในช่องทางอุ่นร้อน ไตรภูมิแอ่นตัว

เข้าหาเบียดกายแนบชิดให้ดินได้สาวเอวกระแทกกระทั้นพาเขาลอยละล่องครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกือบรุ่งสางจึงได้

คล้อยหลับท่ามกลางสายฝนที่ยังไม่หยุดโปรยปราย


           เมื่อตื่นขึ้นมาในยามสายไตรภูมิจึงสำเหนียกว่า เขากลายเป็นเมียผีไปเสียแล้ว
   


                            -------------------- TBC --------------------------



เห่นโหลวววว

อิฉันมีเรื่องมาสปอยล์เจ้าค่ะ





        เขาร้องเสียงกระเส่าไฟที่แขนกะพริบวูบวาบ แต่ผมอยากจะบอกว่าผมเองก็เสียวไม่แพ้เขากับการลงทุน

แบบนี้เพราะช่องทางของผมก็ถูกแท่งร้อนควงสว่านอยู่ภายในสัมผัสจุดกระสันจนต้องกัดฟันแน่น

        มือแกร่งเหนียวของบิ๊กอายส์เลื่อนมาจับยึดเอวของผม เขาฝืนตัวลุกนั่งทั้งที่ยังมีผมซ้อนอยู่ด้านบน ปาก

หยักกว้างก้มมาจูบที่ต้นคอแล้วขบลงมา มือหนาร้อนอ้อมเอวคว้าแท่งเนื้อผมไว้ได้ ผมตาลุกวาบเมื่อบิ๊กอายส์

ยังมีแรงอยู่





จำได้ไหมว่าจากเรื่องอะไร

มีเวลาถึง 10 กุมภาพันธ์ศกนี้นะเจ้าคะ

ใครยังมิได้สั่งซื้อยังทันเจ้าค่ะ







 

[Tennyo_Y]

มาซาบซึ้งทั้งบท แต่ขำตรง กลายเป็นเมียผีนี่ละ คึคึ แต่จะว่าไป คุณพุ่มนี่ไวไฟใช่ย่อยนะเนี่ย ^^

[Snowermyhae]

คุณพุ่มแอบตลกตรงบรรทัดสุดท้ายนะคะ 

[Freja]

คุณพุ่มยังไงก็จำดินได้ สามีเนาะ

ห่วงแต่ว่าจะได้กลับมาอยู่ภพเดียวกันหรือเปล่าเท่านั้น
ทำไมดินถึงไม่ได้ไปผุดไปเกิด มครทำอะไรไว้หรือเปล่า

ป.ล  จำได้ค่ะว่าเรื่องอะไร กำลังพยายามใส่เกียร์หมาไปจองอยู่ค่ะ

[hembetaro]

อยากรู้ทำไมดินถึงตาย เดาว่าโดนจับได้ว่ามีอะไรกับคุณพุ่ม แล้วพี่ชายของคู่หมั้นของคุณพุ่มเลยฆ่าดิน เพราะตัวเองก็อยากได้คุณพุ่มเหมือนกัน

ปล. เราส่งของหมั้น (โอนเงิน) ไปรอวันส่งตัวอย่างใจจรดใจจ่อ อิอิ 

[❣☾月亮☽❣]

พลังของความคิดถึงช่างรุนแรง

อิอิ เมียผีก็ได้แซ่บไม่แพ้คนเป็นๆเลยนะเจ้าคะ   

บิ้กอายส์นักมวยปล้ำพิศดารสินะ   

[Zelsy]

อยากรู้ว่าทำไมดินไม่ไปเกิด

[MintELF13]

จับตัวกันได้ปุ๊บ จับกดกันปั๊บ
เชรดดดดดด นายดินกับคุณพุ่มช่างเร็วอะไรขนาดนี้


ปล.บิ๊กอายส์นั่นเรื่องเอาชนะในซีรี่ส์แรกนี่น่า จำไม่ผิดน่าจะเรื่องที่สอง

[ekuto]

เมียผี 555 ไตรเอ๋ยเพิ่งจะรู้หรอออ

[Viewonohm]

ส้ะมีทั้งคนจำไม่ได้ได้ไงเนอะ 

[Inwoสูs]

ป่านนี้แล้วจะคิดทำไมละไตร ยอมเค้าแล้ว เป็นผีหรือคนก็สามีชัดๆนั่นแหละ

[HanATarO]

เร้าร้อนจนเลือดหมดตัว

ว่าแต่ทั้งสองคนนี้มีสัญญาอะไรกันไว้นะ อยากรู้แล้วสิ

[kun]

ขอเวลาซัพเลือดแปป อิอิ
สัญญาอะไรกันไว ยังไงๆๆๆ
ดินตอนเช้ายังอยู่ไหมหนอ

[SuSaya]

อ๋อ...เจ้ากาใช่มั้ย ถ้าจำไม่ผิด
อยากรู้แต่ก็ไม่อยากรู้เรื่องราวในอดีต

[lizzii]

คุณพุ่มพาฮาเลยนะเนี่ย บรรทัดสุดท้ายอ่ะ 5555

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

อยากรู้จังทำไมดินไม่ได้ไปเกิด แล้วคุณพุ่มสัญญาอะไรกับดินไว้ 

[kms]

รอๆๆๆ

[IsDeer]

  เป็นเมียผีไปแล้ว

[Chichi Yuki]

คุณพุ่มไปสัญญาอะไรกับดินไว้แล้วไม่ทำตาม?
ไตรภูมิพึ่งเจอกันก็ตกเป็นเมียเขาซะแล้ว

[Fragrant]

 
คุณพุ่มไอ่ดิน หึๆๆๆๆๆๆ

[วายซ่า]

เป็นสายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด ไม่ว่าภพไหน เวลาผ่านไปเท่าไหร่สินะ   

[kms]

รอๆๆๆๆๆคุณพุ่มมม

[Belove]

                                                           วิญญาณเสน่หา

                                                                 บทที่ ๔


          เรือแจวลำเล็กล่องไปตามสายน้ำในยามเย็นย่ำเมื่ออาทิตย์อัสดง ผู้คนที่ใช้แม่น้ำเป็นเส้นเลือดหล่อ

เลี้ยงทั้งชีวิตประจำวันและสัญจรไปมาบางตาลงทุกทีเพราะต่างก็พากันกลับถึงบ้านให้ทันก่อนฟ้าฝนต้นฤดูกาล

จะเทลงมา ขุนพิพิธโสภณแห่งกรมช่างสิบหมู่แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีส้มที่มีเมฆหนาปกคลุมอย่างกังวลอยู่

ตรงหัวเรือ


         “เร่งพายเข้าเถิดดิน มิอย่างนั้นเราจะไม่ทันหลบฝนห่าใหญ่”


           ร่างกำยำคล้ามแดดที่นั่งจ้วงพายอยู่ด้านท้ายเอ่ยปากรับคำ ก่อนออกแรงจ้วงตามคำสั่งของผู้เป็นนาย

ที่กุมหัวใจของมันไว้ วันนี้นายของมันลงรักปิดทองบานประตูอุโบสถของวัดอารามหลวงจนเวลาล่วงไปบ่าย

คล้อยจึงได้รามือทำได้กลับบ้านผิดเวลาอันสมควร


           “อ้าว นึกว่าใคร พ่อพุ่มนี่เอง เหตุใดวันนี้จึงได้เห็นหน้าเห็นตาเมื่อยามใกล้พลบเช่นนี้เล่า”


           เสียงทักทายด้วยสำเนียงนักเลงดังแว่วมาจากลำเรือเบื้องหลังก่อนที่จะเร่งมาขนาบข้างตีเสมอจนไอ้ดิน

ต้องเหลือบมองอย่างไม่ไว้วางใจ หัวคิ้วเข้มของมันขมวดแน่นเป็นปมหนาเมื่อเห็นว่าเจ้าของลำเรือลำนั้นคือ

นายเหมือนและบ่าวไพร่ที่เป็นโจทย์เก่าของมันนั่งคัดท้ายหลังเรืออยู่อีกถึงสามคน


           “ปกติเห็นว่ากลับเรือนแต่หัววันมิเคยเห็นพ่อจะกลับเสียเย็นย่ำ ชะรอยจะอยากเปิดหูเปิดตายามราตรี

กับข้าเสียกระมัง”


           เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังอย่างน่ารังเกียจในความรู้สึกของพุ่ม ชายหนุ่มตวัดตามองนายเหมือนที่เคย

ร่ำเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยยังเยาว์ในวัดแถวบ้าน หากแต่นายเหมือนผู้นี้มิได้รักเรียนให้ก้าวหน้ากลับเสาะ

แสวงหาแต่เรื่องบันเทิงเริงใจตั้งแต่เข้ารุ่นหนุ่มและทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้ให้ชาวบ้านระอาเพราะถือว่าบิดานั้น

ร่ำรวยและมีบรรดาศักดิ์ใหญ่โตคุ้มกะลาหัว


         “ตามสบายใจพ่อเหมือนเถิด ข้ามิใคร่นิยมเที่ยวเตร่เท่าใดนัก”


           คำพูดไว้ตัวของชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันประกอบกับใบหน้าเฉยชาสร้างความกรุ่นโกรธให้นาย

เหมือนไม่น้อย ดวงตากร้าวอย่างนักเลงหัวไม้จ้องมองหน้าขาวๆของเพื่อนในวัยเด็กพลางชักสีหน้าแสยะยิ้ม

           นายเหมือนลอบพึงใจในรูปร่างหน้าตาของนายพุ่มมาเนิ่นนานตั้งแต่เริ่มนมแตกพานใหม่ๆ หากแต่เก็บ

อยู่ในใจมิสามารถบอกใครได้ ที่ทำได้คือเฝ้าวอแววนเวียนเป็นระยะและพยายามหาหนทางเพื่อให้ได้ใกล้ชิด

เขาทำแม้กระทั่งแนะนำแม่ละมัยน้องสาวให้ลอบมองพ่อพุ่มจนกระทั่งน้องสาวเองก็มีใจจนรบเร้าให้ผู้เป็นบิดา

พาไปออกงานจนได้พบปะกับเจ้าคุณบิดาของพ่อพุ่มเกิดเป็นการหมั้นหมายกันไว้ นายเหมือนคิดจะใช้ความ

เป็นญาติเกี่ยวดองเพื่อเข้าหาพ่อพุ่มตามแต่ใจปรารถนา แต่พ่อพุ่มกลับเลี่ยงงานแต่งเสียจนไฟในอกของเขา

ใกล้ปะทุเต็มทีเพราะรอจนใกล้เบญจเพสเขาก็ยังไม่ได้ลิ้มลองร่างกายที่งดงามตรงหน้า


           “ทำไมรึ พ่อพุ่มทำหน้าเหมือนรังเกียจข้าเสียเต็มประดา เพื่อนเก่าอย่างข้ามันน่าเดียดฉันท์มากขนาด

นั้นเทียวรึ”


            ไม่ได้ต่อว่าแค่เพียงคำพูดด้วยเสียงหาเรื่องแต่นายเหมือนคว้าข้อมือเล็กที่เคยแต่จับอุปกรณ์งานศิลป์

กระชากเข้าหาตัวจนหัวเรือทั้งสองต่างโคลงเคลง พุ่มตกใจพยายามสะบัดแขนหนีแต่มือของนายเหมือนก็ยัง

เหนียวหนึบราวกับตีนตุ๊กแก

ขวับ!

พลัก!


           “โอ๊ย ทำเหี้ยอะไรของมึง”


         นายเหมือนร้องลั่นเมื่อไม้พายฟาดโครมเข้าที่ท่อนแขน เขาหันขวับไปมองต้นเหตุอย่างเดือดดาล เห็น

ไอ้บ่าวที่เคยวิ่งชิงอาหารเพราะความหิวโหยจนถูกพวกตนเองรุมทำร้ายและมีพ่อพุ่มมาช่วยไว้ บัดนี้มันกลับดูดี

ขึ้นมากด้วยการชุบเลี้ยงจากพ่อพุ่ม แถมยังมองเขาอย่างโกรธแค้นมันทำให้เขายิ่งโมโหหนัก


           “ชะ ไอ้คนจรจัด มึงนี่กำแหงนัก คราวที่แล้วรอดตายมาได้ คราวนี้อย่าหวังว่าจะรอดเลยมึง”


           เจ้านายสั่ง ลูกน้องอีกสามที่นั่งคุมเชิงอยู่ท้ายเรือปล่อยหมัดเข้าหา ไอ้ดินมีหรือจะยอมมันปล่อยหมัด

ต่อสู้ทำให้เรือยิ่งเอียงไปมาแล้วพลิกคว่ำในที่สุด     

           ตูม!

           พุ่มใจหายเมื่อร่างกายร่วงหล่นสู่สายน้ำ เขาพยายามประคองตัวไว้ให้ได้พลางมองเหตุการณ์ที่พวก

ของนายเหมือนรุมไอ้ดินที่สู้สุดใจอยู่เหนือผิวน้ำอย่างไม่ยอมแพ้


           “หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ พ่อเหมือนสั่งให้ลูกน้องของพ่อหยุดทำร้ายคนของข้า หากไม่หยุดข้าจะนำความ

ไปบอกแก่พ่อของพ่อเหมือน แล้วการเกี่ยวดองของสองบ้านจะถูกยกเลิก”

         
           พลัก!


           “ดิน”


           พุ่มผวาเข้าหาเมื่อไม้พายอันหนึ่งลอยละลิ่วมาฟาดเข้ากับหัวของไอ้ดินจนเลือดอาบ ดวงตาคมลอย

คว้างจนพุ่มต้องรีบแหวกว่ายไปประคอง นายเหมือนจ้องภาพบาดตานั้นอย่างชิงชัง กิริยาอันเต็มไปด้วยความ

ห่วงใยเกินนายกับบ่าวทำให้เขาสังหรณ์ใจอยู่ลึกๆ นายเหมือนถ่มน้ำลายลงน้ำแล้วออกคำสั่งให้ลูกน้องพายเรือ

จากไปโดยไม่สนใจไอ้ดินที่ยังหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของพุ่มกลางคลอง


           “ดิน ตื่นสิดิน”


         พุ่มใจเสีย ดีว่าเขายังว่ายน้ำแข็งจึงลากคอของดินเข้าฝั่งที่อยู่ไม่ไกลนักให้ขึ้นไปพักอยู่กลางลานดินตรง

คุ้งน้ำใต้ต้นไทรใหญ่ รอยเลือดจากหน้าผากที่ปริแตกยังไหลซึมมาเรื่อยๆ บ้านเรือนแถบนี้ก็มีน้อยจนเขาเป็น

ห่วงหากจะทิ้งดินไปขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น


           พุ่มเพิ่งจะมั่นใจในความรู้สึกของตนเองว่าเขาเป็นห่วงบ่าวต่ำต้อยอย่างไอ้ดินแค่ไหน


           “ฟื้นสักทีเถิดดิน ข้าเป็นห่วงเอ็งมาก รู้ไหม”


           มองเลือดที่ยังไหลซึมเป็นทางที่ขมับอย่างกังวล พุ่มถอดเสื้อเปียกน้ำของตนออกอย่างไม่สนใจอากาศที่

เริ่มเย็นลงเพราะไอฝนก่อตัว เขาขยุ้มมันเป็นก้อนกดลงไปที่ปากแผลเพื่อห้ามเลือด หัวใจเต้นแรงอย่างยินดีเมื่อ

เห็นบ่าวคนสนิทปรือตาขึ้นมาช้าๆ


           “ดิน เอ็งเป็นเช่นไร”


           ละล่ำละลักถามอย่างดีใจ โน้มตัวเข้าไปเบียดกายขาวเข้าหาเจ้าของตาคมที่กระพริบตาเรียกสติก่อน

จะสะดุ้งมองอย่างตกใจ


           “คุณพุ่ม คุณพุ่มของไอ้ดิน บาดเจ็บตรงไหนบ้างขอรับ โอ๊ย”


           ไอ้ดินอุทานเมื่อเจ็บจี๊ดอยู่ตรงหน้าผาก พุ่มกดร่างหนาให้เอนกลับไปนอนอยู่บนลานดินดังเดิม


           “ข้าไม่เป็นไรดอก มิแต่เอ็งที่เจ็บหัวร้างข้างแตกเนื้อตัวเขียวช้ำเพราะข้า ขอโทษนะดิน”


           “คุณพุ่มอย่ากล่าวเช่นนั้น”


           ไอ้ดินผู้ต่ำต้อยรีบกล่าวออกไปพลางคว้ามือนุ่มมากุมแนบแก้ม


           “ชีวิตของไอ้ดินสละได้เพื่อคุณพุ่ม บ่าวคนนี้รักนายของมันเหลือเกิน รักจนสละได้ทุกอย่าง”


           “ดิน”


           พุ่มก้มลงสบตาคมอย่างซึ้งในน้ำใจ มือสากเอื้อมมาลูบไล้อยู่ตรงกรอบหน้าเนียนก่อนที่ดินจะเปลี่ยนไป

วางแนบที่ท้ายทอยของผู้เป็นนายและกดลงมาเพื่อที่เขาจะประทับริมฝีปากลงไปที่กลีบปากนุ่มอย่างลืมตัว


           “อื้อ อะ”


           พุ่มส่งเสียงท้วงอย่างคนไม่เคยแต่เพราะไอ้ดินนั้นนุ่มนวลเหลือเกิน ไม่นานนักพุ่มก็คล้อยตามจนกระทั่ง

ไอ้ดินพลิกตัวกลับให้แผ่นหลังเปล่าเปลือยของนายมันเป็นฝ่ายแนบไปกับผืนดินชื้นน้ำ ไอ้ดินไล่เม้มเรียวปากให้

เปิดออกแล้วส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปคลอเคลียซุกไล่หาความหวาน กดกายกำยำเบียดแนบถูไถจนร้อนผ่าวไปทั้ง

คู่ มือหยาบลูบไล้ไปตามเนื้อนุ่มให้เด้งกายรับไปทุกจุดไม่เว้นแม่แต่กึ่งกลางตัวที่ไอ้ดินเลื่อนไล้ปลายนิ้วสัมผัส

ปลุกเร้าให้ตื่นตัวอยู่ในกางเกงแพรเปียกน้ำ


           “คุณพุ่มของไอ้ดินหวานเหลือเกิน ขอให้ไอ้ดินได้บังอาจชิมให้ทั่วตัวเถิดขอรับ”


           “อา ดิน ดิน”


           พุ่มครางกระเส่าเมื่อดินลากลิ้นผ่านลำคอไล่ขบเม้มอยู่ตามแผ่นหนังก่อนไปหยุดชิมเม็ดทับทิมน้อยที่

ผลิบานอยู่เหนือเนินอก ปลายลิ้นชื้นโลมเลียดูดดุนเรียกเลือดลมให้วิ่งพล่าน พุ่มแอ่นอกให้ดินกระดกลิ้นรัวจน

ลืมสนใจเมื่อไอ้ดินกระตุกขอบกางเกงผ้าแพรเปียกน้ำให้หลุดออกจากกันแล้วกระตุกจนพ้นท่อนขาอย่างรวดเร็ว

มือร้อนคว้าแก่นกายงดงามเข้าอุ้งมือบีบเฟ้นทั้งหนักทั้งเบาจนพุ่มหอบลึก


           “ดิน ฮัก ฮัก เสียวเหลือเกิน ดินจ๋า”


           ครางหวานอย่างไม่รู้ตัวเมื่อบ่าวผู้ซื่อสัตย์ไล่มือนวดเฟ้นไปตามร่องสะโพกแล้วกดนิ้วเปิดทางช้าๆทีละ

นิด พุ่มสะท้านไปทั้งตัวเมื่อด้านบนดินก็ยังไม่เลิกลิ้มรสยอดอกโอชะ ในขณะที่ด้านล่างสาละวนชักนิ้วเข้าออก

หมุนวนโดยรอบ ท่อนเนื้องดงามถูกปลุกปั่นจนมองเห็นทั้งเส้นเลือดเส้นเอ็นปูดโปน พุ่มถอนหายใจอีกเฮือกน้ำ

เมือกก็พุ่งรดอยู่ในมือหยาบที่ยังไม่หยุดรูดรั้ง


           “ไอ้ดินอยากจะล่วงเกินคุณพุ่มให้มากกว่านี้เหลือเกินขอรับ”


           เสียงสั่นพร่ากระซิบอยู่ข้างหูเจ้านายที่ยังหอบหายใจถี่ยิบ ดวงตาคู่หวานฉ่ำเยิ้มไปด้วยไฟรักที่มัน

ปรนเปรอ พุ่มไม่ตอบแต่กลับโน้มลำคอหนาของไอ้ดินลงมาบดจูบแทนคำอนุญาต ไอ้ดินลิงโลดกระตุกผ้านุ่งยก

รั้งของมันออกโดยเร็วพลางเอื้อมมือยกต้นขาขาวขึ้นสูงดึงปลายนิ้วออกมาแล้วเบียดสะโพกแนบแน่นส่งท่อนลำ

ใหญ่โตเข้าไปแทนที่


           “ดิน เจ็บ”


           เจ็บจนน้ำตาซึม สองแขนที่โอบอยู่รอบไหล่เหนี่ยวรั้งเข้าหาตัวจิกเล็บไปบนไหล่กว้างพลางอุทานลั่น

ไอ้ดินต้องรีบตวัดปลายลิ้นคลุกเคล้าให้เจ้านายคล้อยเคลิ้ม แท่งร้อนค่อยๆสอดลึกช้าๆอย่างทนุถนอมจนกระทั่ง

สุดลำ


           “คุณพุ่มของไอ้ดิน โอ ตอดไอ้ดินถี่ยิบเชียวขอรับ”


           มันเองก็อดปล่อยเสียงออกมาไม่ได้กับช่องทางที่คับแน่นรัดอยู่รอบลำแท่งจนร้อนระอุ บีบคั้นให้มันต้อง

ชักออกจนหมิ่นเหม่แล้วแทงกลับเข้าไปใหม่ด้วยแรงเสน่หา


           “ฮัก ฮัก โอ ดิน ดินของฉัน”


           สองมือของไอ้ดินสอดไปรอบลำตัวช้อนร่างเจ้านายยกสูง แรงกระแทกช่วงแรกทำให้พุ่มเจ็บไปหมด

ทั้งตัว แต่เมื่อแท่งเนื้อชำแรกเข้าถึงจุดหนึ่งเขาถึงกลับสะท้านกายไปด้วยความกระสัน เผลอไผลยกท่อนขาเกาะ

เกี่ยวไปรอบเอวหนาให้ยิ่งกดลึกเข้าไปจนสุดโคน


           “คุณพุ่ม คุณพุ่มของไอ้ดิน ช่างหวานเหลือเกิน”


           โน้มตัวไปลิ้มรสอยู่แถวยอดอกอย่างติดใจ พุ่มปรือตาหอบถี่ทั้งแอ่นอกให้เชยชมทั้งสวนเอวเข้าหาแท่ง

ร้อนอย่างติดใจ สองแขนยิ่งโอบรัดให้ร่างกายบดเบียดเร่าร้อนท่ามกลางสายฝนเม็ดโตที่เริ่มโปรยปรายลงมาจน

ผืนน้ำเบื้องหน้าแตกกระจายเป็นวงกว้าง


           “ดิน ดิน ฉัน อา ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ดินจ๋า”


           พุ่มร้องลั่นโต้กับเสียงลมฝนเมื่อร่างกายบีบคั้นแทบขาดใจเมื่อแท่งร้อนกระแทกจุดกระสันไม่ยั้ง

อยากจะปลดปล่อยจนต้องใช้มือคว้าแก่นกายตนเองมาสาวรูด ไอ้ดินเห็นดังนั้นจึงดึงมือเขาออกและทดแทน

ด้วยมือหยาบของมัน แต่กลับยิ่งทำให้กระเจิดกระเจิงแทบกู่ไม่กลับ


           “รักเหลือเกิน กระผมรักคุณพุ่มเหลือที่จะกล่าว”


           “ฉันก็รักดิน รักตลอดไป”


           คำบอกรักจากผู้เป็นนายทำให้ไอ้ดินลิงโลดจนเร่งสาวเอวไม่หยุดพัก เสียงครางผลัดกันระงมปะปนกับ

เสียงสายฝานที่หนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างเปียกปอนก็ยังไม่ยอมหยุดกระแทกกายเข้าหากัน


           “คุณพุ่มของไอ้ดิน ขึ้นสวรรค์พร้อมกันเถิดขอรับ”


           ไอ้ดินรู้ ทั้งร่างกายของมันและคุณพุ่มกำลังบีบคั้นถึงขีดสุด มันเร่งจังหวะซอยเอวไม่มียั้งจนกระทั่ง

ช่องทางของเจ้านายตอดรัดยาวนานพ่นน้ำใส่มันอีกคำรบ มันจึงได้ปลดปล่อยพุ่งวาบออกมาก่อนที่มันจะหอบ

ลึกอยู่พักใหญ่

.           ไอ้ดินปรนจูบไปทั่วใบหน้า พุ่มได้แต่แหงนคอตอบรับกับเสียงพึมพำจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
           








            “ดิน ดินจ๋า”


           ไตรภูมิผวาเข้ากอดร่างเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งในขณะที่ตัวเขากลับร้อนระอุไปด้วยรสรัก เขายกขาให้

ไอ้ดินได้สอดลึกเข้าไปจนถึงใจ ไตรภูมิหอบหายใจพลางส่งเสียงครางหวานไม่ขาดระยะ

           ภาพต่างๆผุดขึ้นมาในหัวทีละเล็กทีละน้อยในขณะที่เขาไม่มีสติจะคิดอย่างอื่น เมื่อร่างอันไร้วิญญาณ

กำลังปรนเปรอไม่ยอมหยุด


           “เสียวมากดิน โอ จัดเต็มเลยครับดิน”


           กล้ามเนื้อช่วงล่างตอดรัดถี่ยิบพากันเกร็งตัวค้างทั้งผีทั้งคน ไตรภูมิดวงตาล่องลอยเมื่อเขาถูกกระชากขึ้นสวรรค์

           เสียงบอกรักดังอยู่ข้างหูจนไตรภูมิแยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริงหรือจินตนาการในหัว


            “ไอ้ดินขอสาบานกับเจ้าพ่อต้นไทรริมคุ้งน้ำแห่งนี้ ไอ้ดินจะรักคุณพุ่มจนวันตาย และถึงตายก็ไม่มีวัน

เปลี่ยนแปลง”


           ฟ้าคำรามลั่นทั้งที่ไม่มีเค้าแห่งฝนสักนิด ไตรภูมิผวาเฮือกเมื่อได้ยินคำสาบานรักอันคุ้นเคย



                       --------------------------- โปรดติดตามตอนต่อไป ---------------------------




                                           

[Snowermyhae]

รักกันร้อนแรง