วิญญาณเสน่หา
บทที่ ๖
“อ้ายไพร่สารเลว”
แรงอัดพุ่งตรงเข้าที่ลิ้นปี่ทำให้ดินถึงกับจุกจนร้องไม่ออก ร่างกายของดินอิดโรยเพราะตากแดดตากฝน
มาห้าวันห้าคืนแถมยังถูกผูกโยงจนไม่มีทางต่อสู้ เขาจ้องหน้าคนที่บุกเข้ามาทำร้ายในยามวิกาลอย่างแค้น
เคือง
“มึงนั่นเอง ไอ้เหมือน”
ไม่มีความเคารพนบนอบแม้อีกฝ่ายจะเป็นถึงบุตรชายขุนน้ำขุนนาง แต่เพราะความกักขฬะเลวทราม
ทำให้ดินเคียดแค้นชิงชังยิ่งนัก
“ใช่ กูเอง กูนี่แหละที่เป็นผู้แจ้งแก่เจ้าคุณลุงให้ระวังมึงไว้ เกรงว่าจะเป็นไอ้ชาติชั่วกินบนเรือนขี้รดบน
หลังคา แล้วมึงก็ทำเสียจริงๆ ไอ้ดิน”
นายเหมือนกระชากผมของดินจนหน้าหงาย ฝ่ามือหนาตบซ้ำๆลงบนใบหน้าเรียกเลือดออกจากมุมปากของดิน
จนหน้าบวมเห่อ แต่ถึงกระนั้นไอ้ดินก็ยังกัดฟันอดทนมิยอมปริปากร้องขอความเห็นใจ จนกระทั่งนายเหมือนหายใจหอบ
เพราะความเหน็ดเหนื่อยจึงต้องหยุดมือลงเองพลางมองดินอย่างเกลียดชัง ดวงตาช้ำเลือดของดินมองตอบอย่างเยาะ
หยัน
“มึงกระทำไปเพราะหวังดีต่อน้องสาวของมึงที่กำลังจะตบแต่งเข้าหอกับคุณพุ่มหรือทำไปเพราะมึงหึงหวงแล
อิจฉาที่กูได้ครอบครองทั้งกายใจของคุณพุ่มกันแน่รึไอ้เหมือน”
“ไอ้ดิน มึง”
กำปั้นแข็งๆทะลวงใส่ลำตัวจนดินแทบช้ำใน นายเหมือนเจ็บใจเหลือเกินที่ไอ้ไพร่ชั้นต่ำบังอาจพูดแทงใจดำที่
เขาเฝ้าเก็บไว้เป็นความลับ ดินปรือตามองอย่างสะใจแม้ว่าร่างกายของตนจะบอบช้ำเต็มที
“หึ ในเมื่อมึงรู้ความในใจของกูก็ดีแล้ว ชิชะ กูจะบอกมึงให้ กูเฝ้ารักพ่อพุ่มของกูมาหลายปีนัก กูรอโอกาสให้พ่อ
พุ่มเข้ามากลายเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วจึงจะกระทำตามใจกู เพราะถึงเพลานั้นพ่อพุ่มจะโวยวายก็มิได้ แต่มึง ไอ้ดิน
มึงมาชิงหัวใจของกูไป แต่กูก็ยังไม่รังเกียจเดียดฉันท์พ่อพุ่มดอก คอยดู กูจะทำให้พ่อพุ่มตกเป็นของกูเสียให้ได้”
ก่อนเร้นกายจากไปในความมืดนายเหมือนยังลงมือทำร้ายดินที่ไม่มีทางต่อสู้เสียอีกยกใหญ่ ดินเจ็บใจเหลือเกินที่
ร่างกายบอบช้ำอ่อนแอเยี่ยงนี้
“ตายละวาไอ้ดิน กูเดินไปเบาชั่วประเดี๋ยว เกิดเหตุอันใดกับมึงจึงได้เจ็บปางตายเยี่ยงนี้”
บ่าวคนหนึ่งที่ทำหน้าที่ตรวจเวรยามถึงกับตกใจเมื่อเห็นสภาพของดิน
“พี่ดำ ช่วยฉันหน่อยเถิดพี่ หากว่าพี่เห็นใจฉันแลคุณพุ่ม เห็นใจในความรักแม้จะผิดผีผิดธรรมเนียม แต่ฉันกับคุณ
พุ่มรักกันโดยแท้”
ดินพยายามร้องขอความเห็นใจ บ่าวที่ชื่อดำมีสีหน้ายุ่งยากใจทันที
“ใช่ว่ากูจะไม่เห็นใจมึง แต่บ่าวอย่างกูจะช่วยกระไรมึงได้เล่า”
“ช่วยได้แน่ๆพี่ดำ” ดินโน้มน้าวให้อีกฝ่ายคล้อยตาม “เพียงแค่พี่ดำช่วยคลายเชือกที่มัดรั้งฉันอยู่ให้หลวมลงสัก
หน่อย ก่อนย่ำรุ่งฉันจะไปโดยไม่ให้พี่เดือดร้อน”
“ไฮ้ ไอ้ดิน มึงจะหาเหามาใส่หัวล้านกูรึ”
“ไม่ดอกพี่ดำ อีกเพียงสองวันก็จะถึงวันแต่งงานของคุณพุ่ม ทุกคนในบ้านกำลังโกลาหลเตรียมงานกัน ไม่มีใคร
สนใจขี้ข้าอย่างฉันดอกพี่ พอผ่านงานไปท่านเจ้าคุณคงจะอารมณ์ดีจนไม่ทันสังเกตสังกา นะพี่ดำ เห็นใจฉันเถิด”
พุ่มผ่ายผอมลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาตรอมตรมจากรักที่ถูกขัดขวาง แม้ว่าในวันนี้จะเป็นวันวิวาห์ของเขากับแม่
ละมัยที่ดีใจจนยิ้มไม่ยอมหุบในขณะที่เจ้าบ่าวอกไหม้ไส้ขม พุ่มปล่อยให้งานดำเนินไปอย่างไม่ใส่ใจเขาทำตัวราวกับหุ่นขี้
ผึ้งเพราะมัวแต่กังวลที่นัดกับดินไว้
ป่านนี้ดินจะเป็นเยี่ยงไร จะหนีไปได้หรือไม่แล้วจะไปรอเขาอยู่ตรงจุดนัดหมายหรือเปล่า ความคิดของพุ่มมีแต่
ความสับสนจนกระทั่งงานเลี้ยงฉลองยิ่งใหญ่ล่วงมาถึงตอนค่ำที่ใกล้ถึงเวลาส่งตัวเข้าหอเสียแล้ว
ถือโอกาสที่บรรดาผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านกำลังอยู่ในงานเลี้ยง เขาเลี่ยงออกมาจากงานโดยอ้างว่าปวดท้องหนัก พุ่ม
แอบย่องลัดผ่านชานเรือนจนลงมาสู่พื้นดิน ริมฝีปากอิ่มยิ้มอย่างดีใจเมื่อก้าวไปสู่ความมืดด้านหลังของบ้านได้สำเร็จ
“จะไปแห่งใดรึ พ่อพุ่ม”
พุ่มสะดุ้งตัวโยน เขาหันขวับไปทางต้นเสียงจึงเห็นร่างสูงใหญ่ของนายเหมือนเพื่อนแต่วัยเยาว์แฝงกายอยู่ใน
ความมืดของใต้ถุนเรือน นายเหมือนจ้องหน้าอย่างรู้ทันจนพุ่มต้องเชิดหน้ากัดริมฝีปากข่มความกลัวไว้
“มันเรื่องของข้า มิใช่เรื่องของเอ็ง”
“ชะ เดี๋ยวนี้พ่อพุ่มบังอาจเรียกกระผมว่าเอ็ง ช่างผิดวิสัยคนสุภาพอ่อนโยนเสียเหลือเกิน”
เหมือนก้าวพรวดเข้ามาคว้าต้นแขนของพุ่มไปยึดไว้แน่น ดวงตาจ้องมองอย่างจาบจ้วงพุ่มรีบฝืนตัวไว้แต่แรงของ
เหมือนก็มากมายเกินว่าเขาจะต้านไหว
“ปล่อยข้านะ”
“ปล่อยพ่อพุ่มไปหาไอ้ดินงั้นรึ ฝันไปเถิด”
“อะ เอ็งรู้เรื่องนี้” พุ่มตระหนกเพราะไม่คิดว่านายเหมือนจะรู้เรื่องของเขากับดิน เหมือนยิ้มเยาะ มือหนายิ่งบีบต้น
แขนจนพุ่มนิ่วหน้า
“รู้สิขอรับพ่อพุ่ม และยังเป็นคนไปแจ้งข่าวแก่เจ้าคุณพ่อของพ่อพุ่มให้สำเหนียกอีกด้วยว่าลูกชายกำลังมีผัว
แทนที่จะมีเมีย”
“ไอ้เหมือน”
พุ่มโกรธจัดจนลืมตัว มือบางที่เคยแต่จับพู่กันสะบัดแรงไปกระทบซีกหน้าของนายเหมือน ยิ่งกระตุ้นโทสะของ
นายเหมือนจนลุกเป็นไฟ
“รักมันมากสินะ ไอ้ไพร่ไร้สกุลนั่น พ่อพุ่มชอบผู้ชายด้วยกันทำไมไม่บอกกระผม รู้บ้างไหมว่ากระผมอยากได้พ่อ
พุ่มมาเป็นเมียใจแทบขาด กระผมจะได้ช่วยเหลือเกื้อกูลให้พ่อพุ่มสมใจ”
“ไม่มีทางหรอก ข้าไม่มีวันยอมเป็นของใครนอกจากดินคนเดียวเท่านั้น”
พุ่มตะคอกใส่หน้า นายเหมือนยิ่งลุกเป็นไฟ
“ก็คอยดูว่าพ่อพุ่มจะทำได้หรือเปล่า”
พูดจบเหมือนก็ต่อยพุ่มเข้าตรงลิ้นปี่ พุ่มสะดุ้งเฮือกตาลอยหมดเรี่ยวแรงจนนายเหมือนผลักให้เขาล้มลงไปนอน
ตัวงออยู่กับพื้น
“กระผมจะยัดเยียดความเป็นผัวให้พ่อพุ่มเอง”
พุ่มอ้าปากค้างเมื่อนายเหมือนกระโจนเข้าหา ร่างบอบบางพยายามดิ้นรนผลักไสทั้งน้ำตา
“อย่านะ อย่า”
“อย่านะ อย่า”
ไตรภูมิสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตเบิ่งกว้างเมื่อตกใจตื่นจากนิทรา ร่างกายเปล่าเปลือยภายในอากาศชื้นฝนมีแต่
เหงื่อกาฬไหลจนเหนียวหนับ ทำให้ร่างกายเย็นเยียบที่นอนกอดก่ายเขาไว้ต้องผงกหัวขึ้นมองอย่างตกใจไปด้วย
“คุณพุ่ม คุณพุ่มขอรับ เป็นกระไรขอรับ”
ไตรภูมิถอนหายใจเฮือกเมื่อรู้ว่าเป็นความฝัน เขากวาดสายตามองโดยรอบเพื่อตั้งสติจึงได้เห็นว่าตนเองกำลัง
นอนอยู่บนเตียงในห้องนอนที่ยังมีแต่ความมืดปกคลุมโดยมีร่างไร้วิญญาณของดินตระกองกอดไว้
เขายกมือลูบหน้าตนเองพลางสะบัดหัวไล่ความมึนงง
“นี่มันกี่โมงแล้วครับดิน”
ดินชี้มือไปยังนาฬิการุ่นเก่าที่แขวนอยู่บนผนังด้านหนึ่ง
“เจ้าสิ่งนั้นมันส่งเสียงห้าครั้งแล้วขอรับคุณพุ่ม”
ตีห้า ไตรภูมิถอนหายใจเมื่อภาพในความฝันมันชัดเจนราวกับเรื่องจริง เขาหันไปสบตากับนัยน์ตาใสซื่อของดิน
แล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
“คุณพุ่ม คุณพุ่มของไอ้ดิน”
ดินดึงไตรภูมิไปกอด เขาบรรจงจูบซับน้ำตาเบาๆ
“อย่าร้องไห้ขอรับ ไอ้ดินใจจะขาดเมื่อเห็นน้ำตาของคุณพุ่ม”
ยิ่งปลอบไตรภูมิก็ยิ่งน้ำตาไหล เขายกมือประคองใบหน้าของดินไว้แล้วแนบหน้าผากของตนลงไปกับคางสาก
ของดิน
“ผมรักดินเหลือเกิน รักจนไม่อยากสูญเสียดินไป อยู่กับผมนะ”
ดินจูบลงที่หน้าผากเกลี้ยง เขาซ่อนความหนักใจเอาไว้ จะบอกคนที่กำลังสะอื้นอยู่ในอ้อมอกนี้ได้อย่างไรว่าใกล้
ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปผุดไปเกิดแล้ว เพียงแต่เขายังติดอยู่กับอะไรบางอย่างที่ต้องรอให้ไตรภูมิเป็นคนคลายมันออก
“ไอ้ดินก็รักคุณพุ่ม อย่ามัวแต่ร้องไห้ เงยหน้ามาให้ไอ้ดินได้จูบถนัดๆเถิดขอรับ”
ไตรภูมิเงยหน้าอย่างเต็มใจให้ปากเย็นเฉียบแนบลงมา เขาเผยอปากรับให้ดินสอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้า แม้ว่าจะ
ผ่านบทรักร้อนแรงกันมาค่อนคืนแต่ไตรภูมิไม่เคยนึกเบื่อ มีแต่จะโหยหาร่างไร้วิญญาณอย่างเช่นในตอนนี้ที่เขาเองเบียด
ร่างเข้าหาดิน และเป็นฝ่ายผลักดินให้เอนกายหงายหลังไปบนที่นอนนุ่ม
“ผมอยากให้ดินมีความสุขบ้าง ให้ผมได้ทำเพื่อดินบ้างเถอะนะ”
ไตรภูมินอนทอดกายอยู่บนร่างกำยำ เขาลูบไล้ไปทั่วกล้ามเนื้อเต็มมืออย่างหลงใหลก่อนเลื่อนตัวต่ำลงไปหยุด
อยู่ตรงกลางตัว สายตาจ้องมององคาพยพที่เริ่มตื่นแข็งขันอวดปลายบาทให้เห็น ไตรภูมิจับโคนอยู่ในมือ เขาเอียงหน้า
เข้าหาแตะปลายลิ้นร้อนไปตรงรูแฉกโลมเลียไปมาแล้วจึงอมมันไว้ด้วยปากของเขา
“โอ คุณพุ่ม”
ดินครางเสียงกระเส่า แท่งเนื้อใหญ่โตแข็งขืนจนเต็มกำมือเมื่อไตรภูมิค่อยๆลากลิ้นลงมาจนถึงโคน เขาเลียไป
ตามเส้นเลือดทีละเส้น ก่อนไปหยุดที่ปลายสามเหลี่ยมอีกครั้ง คราวนี้เขาเปิดปากให้กว้าง เปิดคอให้โล่งแล้วกลืนกินมัน
ทีละนิดจนกระทั่งมันมิดเกือบสุดโคน
“เสียวเหลือเกิน คุณพุ่มขอรับ”
มันใหญ่มาก แต่ไตรภูมิก็พยายามจนหมด ท่อนเนื้อเย็นกระแทกอยู่ตรงลำคอให้เขาใช้เพดานปากโลมไล้
ทักทาย ก่อนที่เขาจะดึงหน้าขึ้นมาแล้วรูดปากซ้ำลงไปอีก
“อะ อือม ดีมากขอรับ คุณพุ่ม”
ไตรภูมิจับจังหวะได้แล้ว เขาเม้มปากครอบมันไว้แล้วจัดการสาวรูดจนดินถึงกับครางลึกอยู่ในลำคอ
ไม่นานดินก็อัดของเหลวคาปากของเขา ดินเป่าปากก่อนจะเอื้อมมือมาดึงไหล่ไตรภูมิแล้วพลิกตัวให้เป็นฝ่ายนอนบน
เตียงบ้าง
“เก่งมากขอรับคุณพุ่ม ไอ้ดินมีความสุขเหลือเกิน”
ดินก้มหน้าไปจูบหนักหน่วง มือเย็นลูบไล้ปลุกผิวกายของไตรภูมิให้ตื่นขึ้นมา ช่องทางที่ผ่านการร่วมรักยังคงเปิด
รับให้ดินสอดกายเข้าไป ดินเลื่อนใบหน้าลงมาแตะลิ้นลงบนเม็ดเล็กสีชมพูหวานที่รอให้เขาได้กิน เขาเม้มปากลงไปดึง
จนมันติดปากขึ้นมา ไตรภูมิครางลั่นและยิ่งแอ่นกายเข้าหาให้ดินได้กระแทกลึกเข้าไปในช่องทาง ไตรภูมิอ้าขาออกกว้าง
เปิดทางรับร่างกายแข็งแรงที่โยกเข้าหาจนเขาสั่นคลอนไปทั้งตัว
“ดิน อ๊า ดีมาก มันส์มากครับดิน อาตรงนั้น ดินครับรักดินเหลือเกิน”
ไตรภูมิครางไม่ขาดระยะ ไฟรักยามรุ่งเช้ากระพือโหมจนทั้งคู่ไม่ได้สนใจว่าตัวบ้านชั้นล่างมีเสียงกุกกักผิดปกติ
เสียงฝีเท้าที่พยายามย่องให้เบาที่สุดจนกระทั่งมันมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน
“ผ่านมาหลายยก แต่คุณพุ่มก็ยังตอดรัดไอ้ดินไม่เลิก ไอ้ดินฉุดไม่อยู่แล้วขอรับ”
ดินเงยหน้าปล่อยเสียงครางอย่างสะใจ ร่างกายสูงใหญ่ ดันเอวเข้าหาไตรภูมิที่ตาปรือไปด้วยความกระสัน สอง
ขายกพาดไปบนบ่ากว้างของดินที่ยันกายสูงเพื่อที่จะกระแทกกระทั้นให้หนำใจ
“ดิน ดินครับ ดิน จะแตกแล้วครับ แรงอีกครับดิน อื้อออ”
เอวบางยกลอยอย่างเสียวกระสัน ไตรภูมิสวนกายเข้าหารับแรงกระแทกให้ยิ่งลึกล้ำ ร่างกายบิดเกลียวไปหมด
เมื่อใกล้ถึงฝั่ง เขาดึงหน้าดินมาจูบหนักก่อนเกร็งไปทั้งตัว
“ดิน อื้มมมมม”
ครางหนักยาวเมื่อปลดปล่อยออกมา ดินผวาเร่งเครื่องเร็วรี่เมื่อท้องน้อยกระตุกถี่ เขาแช่ค้างนิ่งนานตามไตรภูมิ
ไปติดๆ
เสียงประตูถูกผลักเข้ามาดังโครม ร่างที่ยังกอดก่ายกันบนเตียงหันไปมองอย่างตกใจ และเมื่อเห็นผู้บุกรุก
ไตรภูมิก็ต้องเบิกตากว้าง
“ไอ้วุธ มึงจะทำอะไร อย่านะ”
ไตรภูมิตะโกนลั่นเมื่ออาวุธสาดน้ำใส่ ร่างไร้วิญญาณของดินตะโกนก้องก่อนค่อยๆเลือนหายไปในความมืด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
