หัวข้อ: ~ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายรองเท้าแตะ~ จบบริบูรณ์ อัพเดทรวมเล่มค่ะ

[dragonassist]

ขอสมัครเป็นโคมไฟห้องคุณนาวจะทันมั้ยคะ 

[RedQueen]

ความรู้สึกตอนนี้เหมือนลูกสาวออกเรือนเลยคะ แอร้ยยยยยย

[Veesi3]

เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ เสียดายไอ้พี่นภคนเลว  แต่ไม่งั้นธีมต้องเศร้านานแน่ๆ

[Loverouter]

บทที่ 13

“ผมมาขัดจังหวะรึเปล่าครับ” เสียงที่แทรกเข้ามาในโสตประสาททำให้ผมรีบดันตัวไอ้โหดมันออก เอ็งไม่ได้ต้องมาทำหน้าสอดรู้เลยไอ้เกลือ เรายังไม่ได้ซั่มกันเว้ย ผมรู้จักยับยั้งชั่งใจเหอะเมื่อกี้ก็แค่ถูกมันจูบแล้วตัวอ่อนล้มลงไปนอนให้มันจูบจนหนำใจแค่นั้นเอง แต่ไอ้เกลือที่โผล่มาไม่รู้จักเวล่ำเวลาทำให้ผมตกใจจนดันตัวไอ้โหดออกซะแรงเลย

“แกจะรีบส่งเสียงทำไมวะไอ้เกลือ ข้ากำลังดูเพลินๆ พี่ธีมแม่งลิ้นสว่าน บูมขอฝากตัวเป็นศิษย์” ไอ้บูมทำท่าคุกเข่า ทำท่าคารวะอยู่ข้างเตียง ไอ้โหดหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะจับหน้าผมไปหอมแก้มแรงๆโชว์พาวอีกรอบ ส่วนผมทำยังไงนะเหรอ เหวอสิครับ นั่งหน้าแดงเขินสุดพลัง เป็นคู่กัดกับมันมาตลอด อยู่ดีถูกมันหอมแก้มโชว์ผมก็เขินและเสียฟอร์มหมด

“วี๊ดวิ้วววว ต้องฉลอง ไอ้นาวจะมีผัวแล้วครับบบบ” ไอ้เกลือตะโกนเสียงดังจนผมรีบลุกไปอุดปากมัน แต่แล้วก็ต้องงอตัวเพราะยังรู้สึกจุกที่ท้องจากการโดนไอ้พี่นภมันชก

“ยังเจ็บเหรอ” พี่ธีมมันรีบลุกมาถาม

“ทนให้ได้แก เดี๋ยวต่อไปตอนเข้าหอ แกจะจุกกว่านี้ แต่จะมีสยิวเพิ่มมาเป็นอ๊อฟชั่นพิเศษ” ไอ้บูมยังพูดต่อ ถ้าไม่เจ็บท้อง ผมจะลุกถีบมันเดี๋ยวนี้เลย

“หยุดพูดเลย ยังไม่มีผัวไม่มีเมียทั้งนั้นแหละ พูดมากเดี๋ยวกัดหูหลุด” ผมหันไปแว๊ดๆพวกมัน ไอ้โหดมันพาผมเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น พวกเพื่อนๆผมมันเลยเดินตามกันออกมาด้วย

“เดี๋ยวไอ้จอมมันตามมา” ไอ้เกลือบอก ผมพยักหน้ารับรู้ ไม่รู้เหมือนกันว่าใครโทรไปตามพวกมันให้มา

“แกรู้กันได้ไงอะแต่กว่าจะมา ฉันเกือบโดนอังวะตีเมืองไปแล้ว” ผมด่าพวกมันแก้เขิน

“ถ้าพวกฉันมาเร็วพี่ธีมจะได้เป็นพระเอกเหรอวะ แกก็ถามไม่คิด” ไอ้บูมบอก

“ไอ้บิวมันโทรตามพวกฉัน มันเล่าคร่าวๆแล้ว พอรู้เรื่องฉันแทบจะตามไปกระทบไอ้เชี้ยนั่น หลงไหว้มานาน เสียมือชิบหาย”ไอ้เกลืออารมณ์ขึ้น มันคงโกรธจริงๆเพราะมันรู้จักคุ้นเคยกับพี่นภมากกว่าคนอื่นๆ มันคงนึกไม่ถึงเหมือนกันว่าพี่เขาจะร้ายกาจขนาดนี้

“ไอ้บิวก็เก็บเงียบมันน่าจะบอกฉันฉันเลยกลายเป็นคนที่ทำร้ายมัน” ผมบอก มันน่าจะบอกว่ามันคบกับพี่เขาอยู่

“อย่าไปคิดแบบนั้นเลย คนไม่รู้ก็คือไม่ผิด” ไอ้เกลือมันปลอบผม

“ใช่ คนไม่รู้คือโง่” ไอ้บูมมันก็ปลอบผม แต่ปลอบแบบน่าถีบมากครับ

“แล้วสรุปแกกะพี่ธีมนี่ยังไงกันยังไง พูด” ไอ้เกลือชี้ไปที่ไอ้พี่ธีมสลับกับชี้มาที่ผมมันจะย้อนกลับมาเรื่องนี้ทำไม ผมยังไม่พร้อมจะสาธยายโปรดอย่าสาระแน

“พี่ธีม ผมให้พี่คิดใหม่นะ เพื่อนผมคนนี้งานมโนคืองานหลัก งานรักคืองานรอง มันคิดว่าตัวเองเป็นนางซินแต่แท้จริงมันคือลูกเลี้ยงใจร้ายยยย” ไอ้บูมมันกำลังสรรเสริญผมไม่หยุดปาก

“เออฉันมันร้าย อย่ามารักฉันแล้วกัน” ผมด่าเพื่อนผมกระทบไปถึงอีกคน

“พี่ได้ว่านาวสักคำยัง” ไอ้โหดมันหันมาถามผม

“หูย ข่มปั๋วตั้งแต่ยังไม่เข้าหอ” ไอ้บูมมันยังไม่หยุด ผมเลยเอาขายันมัน แต่แล้วก็ต้องมาปวดหน่วงๆที่หน้าท้องเลย

“โอ๋ๆ น้องนาวที่น่าสงสาร ไอ้บูมแกหยุดแกล้งมันเลย รอมันหายเราค่อยกัดมันต่อ” ไอ้หมาเกลือรีบบอกหมาบูมให้หยุดเห่าผม ดีมากที่เตือนมัน แต่เลวมากที่นัดแนะวางแผนกัดผมในอนาคต

“งั้นไม่คุยกับแกแล้วนาว คุยกับพี่ธีมดีกว่า พี่ธีมคร้าบ บอกหน่อย ไปชอบเพื่อนผมตอนไหน” ไอ้บูมทำหน้าทะเล้นถามพี่ธีม คนถูกถามมันยิ้มตาเยิ้ม จะเหม่อไปไหนครับไอ้เมือกปลา รีบเล่าดิ๊ ผมก็อยากรู้นะ


..

..กาลครั้งหนึ่งของธีม..

“พี่ธีมคร้าบ บอกหน่อย ไปชอบเพื่อนผมตอนไหน”

คำถามนี้ของบูมทำให้ผมย้อนนึกไปเมื่อแปดปีที่แล้ว ตอนที่ผมได้เห็นนาวครั้งแรก ตอนนั้นผมอายุเพียง 18 ปี ผมรู้จักนาวผ่านทางจอโทรทัศน์ ผมจำโฆษณาบริษัทประกันชีวิตนั้นได้ดี เด็กชายตัวน้อยกำลังกอดตุ๊กตาหมี น้ำตาไหลรินสะอึกสะอื้นดีใจตอนที่ได้รับตุ๊กตาจากพ่อ ถึงมันจะเป็นแค่โฆษณา แต่เด็กคนนั้นก็แสดงออกมาราวกับว่ามันเป็นชีวิตจริงๆของเด็กนั่น ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาคู่นั้นสะกดให้ผมหยุดการกระทำต่างๆได้ทุกครั้งไป แม่กับเจ้าธารรู้ดี ถ้ามีโฆษณาตัวนี้มาเมื่อไหร่ ทุกคนต้องห้ามเปลี่ยนช่อง ต้องปล่อยให้ผมนั่งดูโฆษณาตัวนี้ให้จบเสียก่อน

จนกระทั่งผมเข้ามหาวิทยาลัย เรียนอยู่ชั้นปีที่ 2 แม่ก็พาผู้ชายคนหนึ่งมาแนะนำให้ผมกับน้องสาวได้รู้จัก เขาคือคุณลุงปิยะ ผมพอจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้จะมาเป็นพ่อใหม่ให้กับผมและน้อง ผมค่อนข้างจะแปลกใจที่แม่มีความรักอีกครั้ง แม่ไม่เคยพาเขามาให้ผมกับน้องได้รู้จักเลยจนวันนี้ แต่ที่ทำให้ผมต้องประหลาดใจยิ่งกว่า ถึงยืนนิ่งไม่ไหวติงจนลืมที่จะยกมือขึ้นสวัสดีคุณลุงปิยะ ก็คงเป็นเพราะเด็กชายคนที่เดินตามลุงปิยะเข้ามา เด็กผู้ชายที่ผมจำใบหน้านี้ได้ไม่เคยลืมเลือน

“สวัสดีคุณเม พี่ธีมพี่ธารสิน้องนาว” ลุงปิยะสะกิดเตือนเด็กชายคนนั้น ไม่น่าเชื่อว่าดวงตาคู่งามที่ผมหลงใหลมีแววรั้นฉายชัดเมื่อมองมาทางครอบครัวของผม บ่งบอกว่าไม่ชอบครอบครัวของผมอย่างไม่ปิดบัง และเมื่อน้องนาวของลุงปิยะโดนตำหนิเรื่องมารยาท เด็กน้อยนั้นก็ชี้มาที่ผม แล้วบอกว่าทีผมยังไม่ไหว้พ่อของเขาเลย นั่นทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าตกเป็นผู้ร้ายในสายตาน้องนาวคนดื้อเข้าเสียแล้ว


หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์แม่กับลุงปิยะก็แต่งงานกัน นาวไม่ยอมมางานแต่ง แต่ยอมย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของผม แม่ถามผมว่าผมยินดีจะยกห้องใต้หลังคาให้น้องได้ไหมเพราะน้องชอบ ผมทำเป็นหงุดหงิดเพื่อปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง แต่เอาเข้าจริง ผมนี่แหละครับที่เป็นคนไปช่วยแม่บ้านทำความสะอาดห้อง จัดการสั่งของตกแต่งห้องให้นาวใหม่ ไม่รู้นาวได้สังเกตรึเปล่า ที่ขอบหน้าต่าง ผมแอบเขียนตัวหนังสือเล็กๆเอาไว้ว่า..

‘ดีใจที่ได้เจอกัน’

นานไป..ความสัมพันธ์ของผมกับนาวยิ่งดูแย่ลง เมื่อลุงปิยะคอยเข้าข้างผมทุกครั้งที่ผมมีเรื่องให้ต้องต่อล้อต่อเถียงกับนาว ผมยอมรับว่าหลายครั้งที่ผมเข้าไปแหย่ให้นาวโกรธก่อน ก็ผมไม่รู้จะเข้าหาน้องยังไง กำแพงของน้องสูงเกินกว่าที่จะยอมให้ใครปีนข้ามไป พอลับหลังคนอื่นๆผมจะแกล้งน้องตลอด ชอบทำเสียงดังใส่เพราะไม่อยากให้น้องคุ้นเคยความสัมพันธ์ในรูปแบบพี่น้องกับผม

‘ยอมเป็นศัตรูในสายตาดีกว่ามีค่าแค่พี่ชายที่ไม่น่าสนใจ’

แต่อย่าคิดว่านาวจะเป็นเด็กที่ยอมให้คนมาแกล้งง่ายๆ ผมถูกเอาคืนหลายครั้ง โดนเอารองเท้าคู่เก่งไปซ่อนบ้าง แอบไปตัดต้นไม้ของผมทิ้งบ้างหรือบางทีก็แอบเอาน้ำร้อนไปราดที่โคนต้นไม้เมื่อนาวรู้ว่าผมเป็นคนปลูก เอากบมาในรองเท้าผมบ้าง พอผมตกใจก็แอบขำจนออกนอกหน้าและยังแกล้งร้องไห้เรียกคะแนนสงสารจากแม่ผมเป็นประจำ แสบนัก แต่ยิ่งแสบผมก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข ผมมีความสุขที่นาวก้าวเข้ามาในชีวิต

แต่มุมที่น่าสงสารของเจ้าตัวแสบก็มีเยอะ หลายครั้งที่โดนลุงปิยะทำโทษ นาวจะประชดด้วยการไม่กินข้าว ผมต้องแอบแบ่งกับข้าวแล้วไปซ่อน บอกป้าสายหยุดให้เรียกนาวมากินตอนดึกๆ กลางคืนแอบย่องไปมองหน้าในห้องนอน ผมแอบเก็บกุญแจสำรองเอาไว้โดยที่ไม่มีใครรู้ ผมไม่ได้โรคจิตลักหลับน้องหรอกนะครับ แค่ได้มองหน้าตอนตัวแสบสิ้นฤทธิ์บ้างก็มีความสุขแล้ว บ่อยครั้งที่นาวนอนละเมอร้องไห้หาแม่ ผผมสงสารจับใจแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างยังไง จนผมสืบรู้ว่าแม่ของนาวชื่อพุดซ้อน ผมจึงปลูกต้นพุดซ้อนเอาไว้ในสวนหลังบ้านด้วยมือของผมเอง อย่างน้อยอาจจะช่วยให้นาวหายคิดถึงแม่ได้บ้าง ถึงมันจะแทนกันไม่ได้ก็ตาม

แล้วหลังจากที่ลุงปิยะเสีย นาวยิ่งเป็นเด็กที่พูดน้อย ชอบคิดอะไรแล้วเก็บเอาไว้ ชอบหรือไม่ชอบก็ค่อยแสดงออกให้ใครได้เห็น นาวต่อต้านแม่ของผมมากขึ้นเพราะแม่ชอบไปวุ่นวายในชีวิตของนาว นาวประชดด้วยการชอบทำตัวให้เป็นข่าว แต่แม่ก็ช่วยทำให้ข่าวหายไปได้ทุกครั้ง ก็ยอมรับว่าแม่ของผมออกจะหวงนาวเกินไป ผมรู้ว่านาวอึดอัดมากขึ้นทุกที หลายทีที่ผมพยายามพูดกับแม่ให้อิสระกับนาวบ้าง แต่มักจบลงที่แม่คิดว่าผมไม่รักน้อง แม่คงคิดว่าผมอิจฉานาว ผมเลยทำได้แค่ไปตอแยแหย่นาวเรื่อยๆ อย่างน้อยนาวจะได้ไม่เหงาและรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใคร ให้แยกเขี้ยวด่าผมก็ยังดีกว่าทำหน้าเหมือนคนไม่มีความสุขแบบนั้น มันทำให้ผมรู้สึกปวดใจไปด้วย

นาวยังคงทำงานในวงการบันเทิงโดยมีพี่ชัชญาติห่างๆของนาวดูแล ผมตีสนิทกับพี่ชัชจนสามารถรู้ตารางงานของนาวได้หมด วันไหนนาวทำงานดึก ผมก็จะรอ แต่รอแบบเนียนๆนะครับ ผมไม่รู้เลยว่านั่นทำให้นาวคิดว่าผมคอยจับผิดเขา แต่วันที่ทำให้ผมหัวเสียที่สุดในชีวิต คือวันที่นาวเห็นไอ้อ้นมันกำลังแอบมายุ่งกับมังกรตัวเขื่องของผมตอนที่ผมเมาไม่ได้สติ ผมมารู้ตัวว่าโดนอ้นมันทำอะไรกับผมเพราะนาวเอาเรื่องนี้มาจิกกัดผม ผมจำได้ว่าวันนั้นผมไปต่อยไอ้อ้นจนหน้ามันยับเลย แล้วผมก็เลิกคบกับมัน ไม่ยอมรับคำขอโทษจากมัน มันเองก็เสียใจ มันทำไปเพราะเมาเหมือนกัน จากนั้นมันก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอก ผมก็ไม่ได้ติดต่อมันอีกเลย แต่เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องที่ทำให้นาวมันเอามาแขวะผมได้ตลอดและมันก็เป็นเรื่องที่ทำให้ผมหงุดหงิดได้ทุกครั้งที่ได้ยินจากปากมัน เพราะผมไม่อยากให้นาวคิดว่าผมจะทำอะไรกับใครก็ได้ ผมรักมัน ต้องเป็นมันคนเดียวเท่านั้นที่ผมจะยอมให้เห็นขาอ่อน

ส่วนอีกเรื่องทีทำให้ผมหงุดหงิดใจเช่นกันก็คือเรื่องที่นาวมันแอบปลื้มนักร้องรุ่นใหญ่คนนั้น ผมสนิทกับเกลือเพื่อนของนาว ช่วงแรกที่แอบสืบเรื่องของนาวจากเกลือ เกลือมันเริ่มสงสัยว่าทำไมผมต้องสนใจนาวนัก สุดท้ายผมต้องยอมสารภาพว่าผมคิดยังไงกับเพื่อนสนิทของมัน เกลือมันให้ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้นาวเสียใจ ผมยินดีสัญญาเพราะมันเป็นสิ่งที่ผมจะไม่มีวันทำให้นาวเสียใจอยู่แล้ว จากนั้นมา มันก็คอยช่วยผมตลอด  คอยกันท่านักร้องคนนั้นให้ ให้ผมสมัครไลน์แล้วลากผมไปในห้องรวม โกหกเพื่อนว่าเป็นไอดีอีกอันของมัน แต่มันแอบบ่นผมเรื่องชื่อไลน์ที่ผมใช้ มันบอกมันเลี่ยนเหลือเกินกับชื่อของผม

..ชามมีไอเอนจี.. มันมาจาก Charming เจ้าชายชาร์มมิ่งของซินเดอเรลล่า

นี่เป็นที่มาของชื่อไอดีไลน์ของผมเองผมถึงได้รู้ความเป็นไปของนาวในกลุ่มเพื่อน ตัวจริงของนาวที่ผมไม่ค่อยได้เห็นคือนาวเป็นคนร่าเริง เป็นคนตลก เป็นที่รักของเพื่อน เป็นคนช่างมโนก็จริงแต่ก็คอยให้ความช่วยเหลือเพื่อนทุกครั้งที่เพื่อนต้องการ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านข้อความต่างๆของนาว ทำไมคนๆนี้ถึงทำให้ผมรักมากขึ้นทุกวัน ผมจะต้องทำยังไงถึงจะกลายเป็นเจ้าชายตัวจริงของนาวได้บ้าง ในเมื่อนาวไม่เคยทิ้งรองเท้าแก้วให้ผมได้เก็บเลยสักครั้ง

แล้วโอกาสของผมก็มาถึงเมื่อพี่ชัชไม่สบาย ผมรีบบอกกับแม่ว่าจะเป็นคนดูแลนาวเอง แม่ดีใจมากเพราะอยากให้ผมออกจากงานที่ทำประจำอยู่แล้ว ผมมาดูแลนาวเต็มตัว ได้ดูมันทำงาน ได้กินข้าวกับมัน ได้นั่งในรถด้วยกัน ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น มันยังคงเถียงผมได้ตลอด แต่ผมไม่เคยโกรธเลย ยิ่งนาวเป็นตัวเองกับผมได้มากเท่าไหร่ มันก็หมายถึงกำแพงในใจของนาวเริ่มจะสั่นคลอนได้มากเท่านั้น ผมอ้างว่าต้องถ่ายรูปมันมารายงานแม่ แต่ความจริงแล้วบรรดารูปของมันมาอยู่ในคอมผมทุกรูป นั่งดูได้ทุกวัน มีความสุขครับ ผมเป็นติ่งของดาราหนุ่มที่ชื่อ ปารมีแล้วใช่ไหมครับ

จะได้ไหมครับ วันที่นาวมาปรึกษาผมเรื่องไอ้นักร้องนั่นในไลน์เพราะนาวคิดว่าผมคือเกลือ เห็นมันเสียใจที่เขาลบรูปมะนาวออก ผมเกือบถอดใจเพราะคิดว่านาวรักหมอนั่นจริงๆ หากไม่บังเอิญได้เห็นว่าหมอนั่นพาบิวเพื่อนสนิทของนาวไปกินข้าวกันสองต่อสองและผมยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่าหมอนั่นคบหากับบิว เพราะวันที่ผมไปกินข้าวที่บ้านของบิวกับนาวและมีน บิวลืมโทรศัพท์เอาไว้ในครัว โทรศัพท์สั่นระรัวอยู่ที่เคาท์เตอร์ตอนที่ผมเข้าไปเอาน้ำดื่ม บิวคงปิดเสียงเอาไว้ ผมตั้งใจจะหยิบออกไปให้ บังเอิญสายตาเหลือบไปเห็นรูปของนักร้องคนนั้นโชว์ขึ้นพร้อมกับชื่อที่บิวเมมไว้ว่า ‘ที่รัก’

ผมตัดสินใจโทรถามบิวหลังจากที่พานาวกลับมาบ้านแล้ว บิวยอมเล่าเรื่องของบิวกับไอ้นภให้ผมฟัง บิวบอกว่าไอ้นภกำลังจะขอเลิกกับบิว บิวยอมเลิกถ้าหมอนั่นรักนาวจริง แต่ที่บิวเป็นห่วงเพราะไอ้นภมีรสนิยมทางเพศที่รุนแรง บิวโดนทำร้ายร่างกายบ่อยๆเวลาที่หมอนั่นโมโหหรือมีความต้องการทางเพศ แต่ดีที่มันยังมีจิตสำนึกไม่ถึงกับข่มขืนบิวเพียงแต่บิวก็ช่วยให้มันปลดปล่อยความต้องการจนสำเร็จด้วยมือ เพื่อนสนิทของมันรู้ดีว่ามันเป็นยังไง ทุกคนก็พยายามช่วยบิวตลอด มันขู่ว่าถ้าบิวเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร มันจะเอารูปเปลือยของบิวที่มันแอบถ่ายเอาไว้ไปให้นักข่าว ผมสงสารบิวมาก พยายามจะหาทางช่วย แต่ในขณะเดียวกันไอ้ตัวแสบก็พาตัวเองไปใกล้ชิดกับไอ้วายร้ายแบบไม่รู้ตัวเอาซะเลยว่ากำลังเจอกับอะไร

จากที่เคยท้อคิดว่านาวรักไอ้นภจริงจังและคิดว่านาวมันคงเกลียดผม แต่ความคิดของผมก็เปลี่ยนไป ตอนที่ผมได้จูบมัน ผมรับรู้ได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของมัน มือมันโอบรอบคอของผม อาการเขิน ใบหน้าที่แดงจัด คำพูดตะกุกตะกักของมัน มันทำให้ผมมีความหวัง ผมบอกกับตัวเอง ว่าจะไม่มีวันปล่อยนาวไปให้ไอ้นภ คนที่มันไม่คู่ควรกับนาว

..ซินเดอเรลล่าตัวแสบอย่างนาวต้องคู่กับเจ้าชายรองเท้าแตะอย่างผมนี่แหละครับ.. 

มาถึงวันที่มันต้องไปออกเดทดูหนังกับไอ้หมอนั่น เป็นวันที่บิวเกิดอุบัติเหตุพอดี ผมบังเอิญได้เจอกับไอ้นภและบิวที่โรงพยาบาล เพราะไอ้อ้นนัดเจอผมที่นี่ มันต้องมาหาหมอพอดี ผมเอาของขวัญมาตอบแทนมันที่มันทำแนวข้อสอบของนาวให้ผม มันเป็นคนเรียนเก่งมาก ที่ได้ติดต่อกับมันอีกก็เพราะมันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ มันมาขอโทษผมที่บ้าน ขอให้ผมอภัยให้มัน ผมยอมยกโทษให้มันเพราะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วและคิดว่ามันคงเข็ดไปอีกนาน พอมันรู้ว่าผมกำลังจะออกไปหาแนวข้อสอบให้นาวมันเลยอาสาทำให้ ผมเลยต้องออกไปกับมัน ไปนั่งรอมันทำให้ที่บริษัทของมันจนได้มา ไอ้นภมันตกใจเหมือนกันที่เห็นผม มันคงกลัวว่าผมจะเอาเรื่องของมันกับบิวไปบอกนาว บิวบอกให้ผมไปตามหานาวที่โรงภาพยนตร์เพราะไอ้นภมันติดต่อนาวไม่ได้ ไอ้นภทำท่าหัวเสียที่ไม่ได้ไปดูหนังกับนาวแต่ก็ไม่กล้าแสดงอะไรมากเพราะพ่อของบิวอยู่ด้วย ผมคิดว่าท่านคงพอจะรู้เรื่องบิวกับหมอนี่ ดูมันเกรงใจพ่อของบิวพอสมควร

เมื่อผมเอาของขวัญให้ไอ้อ้นเสร็จก็รีบตรงไปที่โรงภาพยนตร์ ผมไปดักยืนรอนาวที่หน้าโรงภาพยนตร์ผมคิดว่าตอนนาวมันเดินออกมาหน้าตาจะเศร้าแค่ไหนที่ไอ้นภมันผิดนัดปล่อยให้รอเก้อ แต่พอมันเดินออกมา หน้าตามันเอ๋อมากที่เห็นผม ผมทั้งขำทั้งโล่งใจที่มันไม่ได้เศร้าอย่างที่ผมคิด ผมชวนมันไปดูหนังต่อ มันยอมไปดูหนังกับผม แถมยังแอบนั่งจ้องหน้าผมตอนผมกำลังจะเผลอหลับอีก จากที่ง่วงๆพอแอบเห็นว่ามันจ้องผมเลยตาสว่าง อยากจะจับมันฟัดตรงนั่นเลยแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่จับมือมันเอาไว้ ผมดีใจที่มันไม่ขัดขืน ผมมีความสุขมากครับ ไม่รู้ว่ามันมีความสุขเหมือนผมรึเปล่า แต่แค่มันไม่สะบัดมือผมทิ้งแล้วตบผมก็ถือว่าบุญแล้วครับ

เช้าวันถัดมา ผมไปส่งนาวที่บ้านไอ้นภก่อนจะออกไปนั่งรอในรถ ผมอยากรู้ว่าไอ้นภมันจะทำยังตอนที่ผมไม่อยู่ แล้วมันก็รุกนาวจริงๆ ถ้าผมกะเวลาไม่ดี นาวมันคงเสียจูบให้ไอ้นภแน่ แต่ที่ทำให้อารมณ์ผมเดือดได้อีกคือไอ้ตัวแสบของผมดันไปยอมเป็นแฟนกับไอ้เลวนั่น ผมอยากจะบอกความจริงกับมันให้ตาสว่าง แต่บิวขอไว้ บิวบอกว่าอยากจะเป็นคนบอกกับนาวเอง ผมเห็นบิวแล้วยิ่งนึกสงสาร ถ้านาวโดนทำแบบนี้ผมคงฆ่าไอ้นภมันแน่ๆ ขนาดตอนที่ผมเจอกับไอนภที่ลานจอดรถ มันยังปากเสียเรียกผมว่าพี่เมีย มันเยาะเย้ยผมว่าอยากจะทำผิวขาวๆของนาวเป็นรอยทั้งตัว ผมได้ยินแค่นั้นก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ รู้ทั้งรู้ว่ามันยั่วโมโหก็อดไม่ได้ ผมต่อยมันสองสามหมัด ชีวิตช่างเหมือนกับนิยายจริงๆเพราะนาวมันลงมาเห็นพอดี ผมเลยกลายเป็นตัวร้ายเต็มตัวในสายตานาว ไอ้นภมันโดนต่อยก็จริง แต่คนที่เจ็บแทบขาดใจคือผม เพราะคำว่าเกลียดของนาวที่มอบให้ผมพร้อมกับสายตาที่ดูออกว่าผิดหวังในตัวผมชัดเจน

จนมาถึงวันนี้ เรื่องราวทุกอย่างถูกเปิดเผย นาวมันได้เห็นกับตาว่าพระเอกในฝันของมันตัวจริงร้ายกาจแค่ไหน แต่ผมไม่ได้อยากให้มันตาสว่างด้วยการเจอเหตุการณ์แบบนี้ มันโดนล่วงเกินและโดนทำร้าย  ถ้าพี่ชัชไม่เข้ามาห้ามผม ไอ้เลวนั่นคงตายคามือผมแน่ โชคดีว่าเมื่อคืนผมมาส่งบิวเสร็จ ดูแลจนบิวหลับ ผมถึงได้ไปค้างบ้านเกลือ บอกตรงๆว่าน้อยใจนาวเลยไม่อยากกลับบ้าน พอเช้าพี่ชัชโทรมาบอกว่านาวให้แวะบ้านบิวผมเลยรีบตามออกมา อยากจะปรับความเข้าใจกับมัน ผมนึกขอบคุณความใจร้อนของผมก็วันนี้ ถ้าผมไม่ใจร้อนอยากเคลียร์กับมัน มันคงโดนทำร้ายมากกว่านี้ แต่เรื่องเลวร้ายทุกอย่างจบลงแล้ว แต่เรื่องดีๆกำลังจะเริ่มต้น

..ผมได้บอกมันแล้วว่าผมรักมันและได้ยินว่ามันบอกว่ารักผม.. 

ผมรู้ว่านิทานของผมกับมันยังไม่จบ มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง แต่ผมก็ดีใจครับ ที่ได้เป็นเจ้าชายชองมันเสียที..นี่แหละครับ เรื่องราวความรู้สึกของผม เจ้ารองเท้าแตะที่หลงรักซินเดอเรลล่าแมนตัวแสบ

กลับมาที่กาลครั้งหนึ่งของนาว

“งั้นฉันไม่คุยกับแกแล้วนาว คุยกับพี่ธีมดีกว่า พี่ธีมคร้าบ บอกผมหน่อย ไปชอบเพื่อนผมตอนไหน” ไอ้บูมทำหน้าทะเล้นถามไอ้โหด คนถูกถามมันยิ้มตาเยิ้ม มันจะเหม่อไปไหนครับไอ้เมือกปลา รีบเล่าดิ๊ ผมก็อยากรู้นะ

“อ้าว ถามไม่ตอบ เดินทางไปดาวอังคารแล้วมั๊ง ยู้ฮู หมาธีม เหม่อขนาดนี้เอาสติไปฝากธนาคารแล้วไหม” ผมยกมือโบกไปโบกมาเพื่อเรียกสติพี่ธีมที่นั่งเหม่ออยู่ ผมคิดผิดไหมที่ไปรักคนสติไม่ดี นั่งยิ้มคนเดียวตั้งนานแล้ว ไอ้เรารึก็รอฟังว่าชอบเราตั้งแต่เมื่อไหร่

“จะรู้ไปทำไม เรื่องแบบนี้ต้องเล่าตอนเราอยู่กันสองคน” มันตอบผมครับ

“งั้นพวกแกกลับกันไปเลย” ผมรีบไล่ไอ้เพื่อนสองตัว เอ้ย สองคน จนโดนไอ้บูมมันตบเหม่งเบาๆ

“ถ้าฉันกลับแกก็ปล้ำพี่ธีมอะดิ ฉันยอมไม่ได้ พี่ธีมเป็นของฉัน” ไอ้เกลือทำน้ำเสียงดัดจริตใส่ แรดจริงๆเลยเพื่อนผม

“พี่ธีมเขาทศนิยมดี เขาไม่เอาแกหรอกไอ้เกลือ” ไอ้บูมแปรพักตร์แล้วครับ เริ่มกัดกันเอง

“รสนิยมไหมแก” ผมแก้แทนให้ กลัวมุขมันจะแป๊ก

“ขอบใจที่ช่วยแก้ผ้า”

“แก้ให้!!” คราวนี้ผมกับไอ้เกลือช่วยแก้พร้อมกัน ไอ้โหดมันนั่งขำ ตลกละซี่ รู้ยัง พวกผมไม่ได้มีดีแค่หน้าตาหรอกนะ แต่เป็นพวกพกมุขมาเต็มกระเป๋า เล่นกันเข้าไป ขำบ้างไม่ขำบ้างขอให้ได้เล่น

“ไอ้นาว แกเป็นไงบ้าง แล้วไอ้บิวละ” ไอ้จอมที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านรีบเอ่ยปากถาม แต่พวกผมไม่ได้ตอบมันหรอกครับ เพราะสายตาของพวกผมกำลังมองไปยังคนที่เข้ามาพร้อมกับมัน

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี ผิวสีน้ำผึ้ง คิวคมเข้ม ดวงตาเรียวยาวแต่สุกใส จมูกโด่งสวย มุมปากหยักขึ้นเหมือนคนที่ยิ้มตลอดเวลา ฟันขาวเหมือนไข่มุกเรียงสวยงาม เขาคือใครกัน ไอ้จอมมันพาใครมา

“เรื่องมันยาวอะพวกแก เอาไว้ค่อยเล่าที่มาที่ไป รอไอ้บิวมาก่อน แต่รู้จักเอาไว้ก่อนแล้วกัน นี่พี่ธีม ไอ้เกลือ ไอ้บูม ไอ้นาว” ไอ้จอมมันแนะนำพวกผม น้องเขายกมือขึ้นไหว้ พวกผมรับไหว้กันแทบไม่ทัน รอยยิ้มใสซื่อที่ส่งมา ผมรู้สึกถูกชะตาในทันที

“ส่วนนี่ น้องทัส ไททัส” ไอ้จอมแนะนำเสร็จน้องเขายิ้มให้พวกผมอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากทักทายพวกผม ซึ่งคำทักทายของน้องทัส ทำให้พวกผมอ้าปากค้างไปต่อไม่ถูกเลย

“มา โต อา คา”


..อะไรคือ มา โต อา คา ไอ้จอม!!!  แกไปเก็บน้องคนนี้มาจากไหนวะ พูดดดดดดดดดด...........

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[B52]

กำลังซึ้งกับพี่ธีมอยู่ดีๆ คุณจอมไปลากอะไรมาอย่างฮาอะ

[lonesomeness]

ไม่ได้เข้ามาอ่านแปบเดียว
เขารักกันแล้ววววววว เย่ๆ
ชูป้ายไฟให้พี่ธีม

[lnudeel]

โอ๊ยยยยยย ถ้าพี่ธีมจะดีขนาดนั้นนะ  :impress2:นาว! ถ้าหนูไม่เอานี่ขอนะ ฉะนั้นรีบปล้ำพี่ธีมเร็วเข้า!! เดี๋ยวโดนแย่งนะ!

[RedQueen]

เดี๊ยนว่าแล้ว ว่าอีเจ้าชายซกมกนี้แหละ ตัวจริง รอวันที่ อิเจ้าชายถอดรูปเด้อ

[fanglest]

เจ้าชายป่ะ
มา โต อา คา คือไรอ่ะ
 

[Check]

เพิ่งมีโอกาสได่เข้ามาอ่าน อยากบอกว่าสนุกมากๆ รอตอนต่อไปนะคะ

[Loverouter]

บทที่ 14

   


“มาโตอาคา อืม ม.ต.อ.ค เฮ้ย หรือว่าน้องเขาคงอยากบอกแกว่า มึงเตี้ยอ้ายควาย มั๊งเกลือ” ไอ้บูมกระซิบไอ้เกลือ แต่ผมได้ยินก็ขำจนเจ็บท้องไปหมด ก็คิดได้นะไอ้บูมเอ้ย

“เตี้ยพ่องงง..ดิ เขาพูดว่า โต สระโอไหมแก ไม่ใช้สระเอี้ย” ไอ้เกลือหันไปด่าไอ้บูม

“มาโตอาคา หมายถึง สวัสดี เป็นภาษาพื้นเมืองของบ้านทัสเองครับ” เจ้าตัวเฉลยพวกผมเลยถึงบางอ้อ ว่าแต่ไอ้บ้านน้องเขานี่มันใกล้ดาวนาเม็กไหมวะ ภาษาของน้องเขาออกจะไกลเกินสมองผมจะหยั่งถึง

“สรุปว่า แกเป็นยังไงบ้างนาว” ไอ้จอมหันมาถามผมอีกรอบ

“ก็เกือบเสียเอกราช แต่ด้วยความสามารถของฉันฉันเลยรอด” ผมบอกกับไอ้จอม

“ความสามารถอะไรมิทราบ” ไอ้โหดมันย้อนถามผม

“ก็สามารถส่งกระแสจิตให้หมาบางตัวให้รีบมาช่วยไง”

“ถุยยยยยย” ไอ้เกลือกับไอ้บูมกลับมาสมานฉันท์กันทันทีที่ผมพูดจบ

“พี่มีพลังจิตด้วยเหรอ” น้องทัสทำหน้าสนใจ ขยับเข้ามาถามผมใกล้ๆ ผมชักอยากจะรู้ขั้นสุดแล้วนะว่าไอ้จอมมันไปพาน้องคนนี้มาจากไหน กิริยาท่าทางหรือสำเนียงการพูด ดูซื่อๆใสๆแบบไม่มีจริตคนกรุงเลยสักนิดเดียว นี่ถ้าบอกเป็นชาวเขาสักเผ่าผมก็เชื่อนะ

“ไม่มี พี่พูดเล่น แหะๆๆ” ผมไม่คิดว่าน้องเขาจะเชื่อคำพูดประชดของผมนี่นา จะว่าไป ผมสังเกตเห็นน้องเขาดูจะสนใจทุกอย่างรอบตัว เหมือนกับว่ากำลังจดจำทุกอย่างรอบๆตัว

“ได้ยินเสียงรถ สงสัยบิวมาแล้ว” ไอ้โหดมันบอกก่อนจะเดินไปที่ประตูบ้าน ไอ้บิวกลับมาแล้วจริงๆ พอมันเดินเข้ามาไอ้จอมก็เดินไปกอดมันเลยครับ มันมีสีหน้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตา

“เราไม่เป็นอะไรแล้ว” มันบอก ไอ้เกลือกับไอ้บูมก็ลุกขึ้นเดินไปโอบไอ้จอมเอาไว้อีกที ผมเห็นแล้วน้ำตาจะร่วง ลุกขึ้นเดินไปกอดพวกมันอีกทีเหมือนกัน


นึกภาพตามนะครับ ผู้ชายสี่ห้าคนยืนกอดกันกลมโลกคงดูสวยงามราวกับภาพวาดของเซอร์ไอแซคนิวตัน ว่าแต่เซอรืไอแซคนิวตันนี่เขาเป็นจิตรกรใช่ไหม อ้าว ไม่ใช่เหรอครับ


“จริงๆเราอยากกอดบิวนานกว่านี้นะ แต่ถ้าเราต้องกอดผ่านไอ้เกลือ เราทำใจลำบากจริงๆ” ไอ้บูมคลายอ้อมกอดออกแล้วบ่นขึ้นมา ไอ้เกลือหันมาตบหัวมันเบาๆ ไอ้บิวเลยหลุดหัวเราะทั้งน้ำตา

“ฉันดีใจที่มีพวกแกนะ” ไอ้บิวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พวกผมเลยพามันกลับมานั่งที่โซฟาอีก ส่วนไอ้จอม พอมันเห็นสภาพไอ้บิวแล้วกัดกราม กำมือแน่น ท่าทางจะโกรธจัดจริงๆ จอมมันเป็นคนรักเพื่อนสุดๆอยู่แล้วด้วย

“พี่ขอตัวไปทำธุระต่อก่อนนะครับ” พี่ชัชบอกกับผม พวกผมยกมือไหว้พี่ชัชก่อนพี่เขาจะเดินออกไป คราวนี้เป็นไอ้บิวที่มองน้องไททัสด้วยความสนใจ น้องเขาตัวบางๆเหมือนไอ้บิวเลย แต่สูงกว่านิดหน่อย

“ทัส นี่พี่บิว บิว นี่น้องทัส เขาจะมาอยู่กับเราที่บ้าน แต่อย่าเพิ่งถาม เราอยากรู้เรื่องบิวก่อน” ไอ้จอมแนะนำน้องทัสเสร็จก็ถามไอ้บิวต่อ

“ถ้าบิวยังไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะ” ผมบอกมัน เข้าใจว่าบางทีมันอาจจะอยากลืม

“เราโอเค” บิวตอบ

“เดี๋ยวพี่พาน้องทัสไปซื้ออะไรมาให้พวกเรากินดีกว่า” ไอ้โหดบอกกับพวกผม มันคงอยากให้พวกผมคุยกันตามประสาเพื่อน น้องทัสลุกขึ้นเมื่อไอ้โหดมันพูดจบ แต่น้องเขาเดินมายืนตรงหน้าไอ้บิว ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่เปื้อนอยู่ที่แก้มของไอ้บิว

“นี ตู กา โค....ทัสว่าใบหน้าของพี่ไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกนะ” พูดจบน้องเขาก็เดินนำไอ้โหดออกไป ทิ้งให้พวกผมก็อึ้งกิมกี่กันไปหมด ออร่าความอ่อนโยนใสซื่อของน้องเขาโคตรจะเปล่งประกายดังพลังจันทราของเซเลอร์มูนเลยครับ แต่ไอ้ นี ตู กา โค มันคืออะไรอี๊ก

“น้องเขาคงอยากบอกแกว่า นีตูกาโค น.ต.ก.ค. แปลไทยได้ว่า น้ำตาแกเค็มว่ะบิว โอ๋ๆ อย่าร้องเลยนะ” ไอ้บูมทำหน้าเหมือนคนที่เชี่ยวชาญด้านภาษาที่สามช่วยแปลด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ไอ้บูม ฉันว่านะแกเอาดีทางบอลน่ะดีแล้ว ถ้าแกเป็นล่าม ชีวิตคนที่จ้างแกไปแปลให้คงพัง” ผมด่ามัน จะไม่ทนกับมันแล้ว มันแปลอะไรของมัน ขำจนท้องผมปวดไปหมดแล้ว

“แกพร้อมเล่าแน่นะ” ไอ้จอมถามย้ำไอ้บิว ทำไมดูไอ้จอมมันจริงจังกับไอ้บิวจังวะ นี่ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า

“ฉันเจอกับพี่เขาตอนที่ไปช่วยพ่อทำรายอาหาร พี่เขามาทำเพลงประกอบรายการให้พ่อ ตอนนั้นฉันกำลังจะจบมอหก แรกๆพี่เขาก็มาชวนคุยธรรมดา พอเริ่มสนิทกันพี่เขาก็มารับไปกินข้าว ดูหนัง เขาเข้าทางพ่อ ฉันเห็นเขาเป็นคนอบอุ่นดี ก็เลยยอมคบกับเขาเรื่อยมา จนฉันเข้ามหาลัย เขาถึงได้เริ่มขอมีอะไรกับฉัน แต่ฉันไม่ยอม” ไอ้บิวมันเริ่มเล่า ก่อนจะหยุดนิดหนึ่ง

“มันทำร้ายแกเลยเหรอ” ไอ้เกลือถาม

“ยัง ฉันปฏิเสธ เขาก็ยอมนะ ยังไม่ทำอะไรก็แค่จูบกันบ้าง พอได้อยู่ใกล้ฉันบ่อยๆเข้า เขาก็เริ่มแสดงความต้องการอย่างชัดเจน ฉันก็ปฏิเสธตลอดเขาก็ยังอดทนให้ฉันเห็น ฉันก็เริ่มสงสารเขา ก็เลย..เลยช่วยเขาบ้าง แต่ฉันไม่ได้ให้ลึกซึ้งแบบนั้นนะ” ไอ้บิวบอก น้ำเสียงมันเริ่มสั่นๆ

“เล่าไหวไหมวะ” ไอ้จอมถามไอ้บิว มันพยักหน้า

“พอฉันเริ่มช่วยเขา เขาก็เริ่มเรียกร้องมากขึ้น คราวนี้พอฉันไม่ยอมเขาก็เริ่มใช้ความรุนแรง” น้ำตาไอ้บิวมันเริ่มคลอแล้ว

“แกไม่ต้องเล่าก็ได้นะบิว” ผมบอกมัน สงสารมันครับที่ต้องนึกถึงแต่มันส่ายหน้าแล้วเล่าต่อ

“พอเขาสงบสติได้ เขาก็จะร้องไห้ขอโทษฉันทุกครั้ง เขาเล่าให้ฉันฟังว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาเคยไปหาจิตแพทย์ที่เมืองนอกเพราะไม่กล้าไปหาหมอในเมืองไทย เขากลัวเป็นข่าว ฉันก็อดสงสารเขาไม่ได้ ที่ฉันยอมเพราะคิดว่าเขาป่วย ฉันคิดว่าเขาต้องการกำลังใจ แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันก็เกือบจะโดนแล้วล่ะ แต่พี่เวกมาช่วยฉันทัน จากนั้นฉันก็ไม่ยอมไปเจอกับเขาตามลำพัง จนเขามาบอกกับฉันว่าเขาชอบแก เขาอยากเลิกกับฉัน” ไอ้บิวมันหันมาพูดกับผม ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เสียใจที่ทำร้ายใจเพื่อนแต่อีกใจก็ดีใจที่ผมเป็นสาเหตุให้ไอ้บิวมันหลุดพ้น

“ถือว่าเป็นโชคดีของแกทั้งสองคน จากนี้ไปแกไม่ต้องเจ็บอีกแล้วบิว ส่วนไอ้นาว แกรู้แล้วใช่ไหม ว่าใครเป็นเจ้าชายตัวจริงของแก” ไอ้เกลือมันบอก ผมกับไอ้บิวพยักหน้าพร้อมกัน

“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกแกฉันคิดว่าแกชอบพี่เขาจริงๆก็จะยอมเลิกกับพี่เขาให้ อีกใจก็ห่วงว่าแกต้องมาเจอแบบฉันก็ไม่อยากให้แกรักเขา” ไอ้บิวเอื้อมมือมาแตะมือผม

“ช่างมันเถอะ มันจบลงด้วยดีแล้ว แต่จากนี้ไป เรามาสัญญากันนะ มีอะไรต้องไม่ปิดกัน เราจะไม่มีความลับกัน เราจะปรึกษาและระบายให้กันฟังทุกเรื่อง โอเคนะพวกแก”ผมยื่นมือไปข้างหน้า

“โอเค แกซั่มกับพี่ธีมก็ต้องเล่าให้ฉันฟังด้วยนะ ฉันอยากรู้ถึงประสบการณ์ของชายเหนือชาย” ไอ้บูมบอกพร้อมกับยื่นมือมาวางบนมือผม ผมชักมือหนีแล้วยกขึ้นมาตบหัวมันแทนไอ้พวกที่เหลือยื่นมามาทับๆกันแทนคำสัญญา

“ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องบอก” ไอ้บิวมันเอ่ยขึ้นมาเบาๆ พวกผมหันไปมองมันมันยังมีอะไรอีก อย่าบอกนะว่ามันท้อง

“หลังจากถ่ายแบบให้พี่ปอนเสร็จ ฉันต้องย้ายไปอยู่ที่บัณตรา” พอไอ้บิวบอกจบผมก็นั่งทวนสถานที่ที่มันบอก ชื่อคุ้นๆติดหูแต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน

“อ๋อ ประเทศที่ไอ้มีนมันเล่าให้ฟัง ที่เจ้าชายเขาจะมางานการกุศลของคุณเมใช่ไหม” ผมนึกออกปุ๊ปก็รีบถามไอ้บิว

“อืม” ไอ้บิวตอบสั้นๆ

“แกจะไปทำไม” เสียงไอ้จอมดูเครียดๆ ชักยังไงละนะ ดูมันจะห่วงไอ้บิวจนออกนอกหน้า คือผมมันเป็นประเภทอยากรู้อะไรแล้วต้องรู้

“ฉันไปแทนพ่อ ส่วนรายละเอียดเอาไว้ฉันค่อยเล่าได้ไหม” ไอ้บิวบอก มันคงเพลียๆ ตามันยังแดงๆ อยู่เลย ผ่านการร้องไห้มาเยอะ จังหวะนั้นไอ้โหดมันก็กลับมาพร้อมกับน้องทัสที่ถือถุงผ้ามาเต็มไม้เต็มมือ

“น้องเขาไม่ให้ใช้ถุงพลาสติก เขาพกถุงผ้าไปด้วย” ไอ้ธีมรีบอธิบาย ไอ้เกลือรีบเดินเข้าไปช่วยรับของจากน้องเขา

“ดีครับ รู้จักยืดอกพกถุง พี่บูมขอชื่นชม” ไอ้บูมก็วิ่งมาช่วยไอ้เกลือถือของอีกที ก่อนจะแซวน้องทัส

“งั้นทัสยกถุงให้พี่ใบหนึ่ง เดี๋ยวทัสตัดเอาใหม่ได้ ช่วยกันทำให้โลกน่าอยู่” น้องทัสยิ้มหวานให้ไอ้บูมก่อนจะเดินตามไอ้เกลือเข้าไปในครัว ไอ้บูมมองถุงผ้าแล้วทำหน้าทึ่งๆเมื่อได้รู้ว่าน้องทัสตัดเย็บถุงผ้านี้เอง

“งั้นเดี๋ยวบิวขอไปดูพวกมันก่อนครัวบิวจะพัง ขอบคุณพี่ธีมนะครับสำหรับทุกเรื่อง” ไอ้บิวยกมือไหว้ไอ้โหด มันยกมือขึ้นลูบผมไอ้บิวเบาๆ โคตรดูอบอุ่น แฟนใครวะ คิกๆ ส่วนไอ้จอมก็เดินตามไอ้บิวเข้าครัวไปติดๆ ตอนนี้ ห้องรับแขกเลยเหลือแต่ผมกับไอ้โหดสองคน

“ยังเจ็บอยู่ไหม” มันถาม

“เจ็บ แต่ทนได้” ผมบอกตามจริง

“แวะหาหมอหน่อยดีกว่า กลัวข้างในจะช้ำ” มันเดินมานั่งข้างๆผม

“นาวไม่มีมดลูก ไม่ต้องห่วง” ผมทำปากดีแก้เขิน ก็สายตามันที่จ้องมา มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก

“ทำตัวให้เหมือนเดิมก็ได้ สำหรับเราไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป มีแค่ความรู้สึกที่มากขึ้นเท่านั้นเอง” มันบอกกับผม

“ถ้าพี่ไม่กวนตีนนาว นาวก็จะพูดดีกับพี่ แต่ถ้าพี่กวนตีนนาวนาวก็กวนตีนพี่กลับ” ผมตอบมัน มันหัวเราะ

“หึหึหึ เกรียนดี”

“แล้ว...แล้วพี่จะกลับมาเป็นผู้จัดการให้นาวเหมือนเดิมรึเปล่า” ผมถามมัน

“ใครจะทนรับใช้นาวได้เท่าพี่”

“นาวก็ว่างั้นแหละ หมาจะเปลี่ยนเจ้าของได้ไง” ผมตอบ มันเอามือมาโยกหัวผม

“ว่าแล้วว่าดีได้ไม่นาน ฮ่าๆ” มันหัวเราะชอบใจ ไอ้โหดมันท่าจะโรคจิต ชอบให้ผมด่า ได้ ฉันจะจัดให้แกเป็นโปรฟรีด่าตลอดชีวิตเลย

“ไม่ต้องบอกเรื่องเรากับคุณเมนะ” ผมบอกมัน มันมองหน้าผมนิ่งๆก่อนจะพยักหน้า

“อืม พี่ไม่บอก แต่ถ้าเขารู้เองก็ช่วยไม่ได้นะ”

“ถ้าพี่ไม่พูดเขาจะรู้ได้ไง”

“ก็พี่จะย้ายไปนอนห้องนาว”

“ห๊ะ..ไม่เอา เพิ่งจะจีบก็จะมาขอนอนด้วยแล้ว” ผมรีบโวยวายมัน

“พี่จีบนาวมาหลายปีแล้วนะ ถ้านาวไม่โง่นานขนาดนี้ก็เป็นแฟนพี่ไปนานแล้วไหม”

“จีบแบบพี่ใครจะไปรู้ ทำเป็นเกลียดเกย์งี้”

“ก็พี่ไม่ได้ชอบเกย์พี่แค่รักนาว” อุ่ยๆๆๆมันตอบแบบนี้แล้วผมจะพูดอะไรต่อได้ครับ อย่าให้ผมเขินบ่อย สมองผมมันรวน

“จูบเลย จูบเลย จูบเลย” เสียงไอ้บูมลอยมาแต่ไกล ผมหันไปชี้หน้ามัน ขมุบขมิบปากด่า อย่ามายุ ผมกลัวเคลิ้ม

“กินข้าวกัน” ไอ้บิวเรียก ผมกับไอ้โหดเลยเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว


พวกผมกินกันไปคุยกันไป ใช้เวลาหมดไปหนึ่งวันแบบยังไม่จุใจเลย แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ไอ้บิวขอบคุณพวกผมที่ยอมเสียงานมาอยู่เป็นเพื่อนมัน ผมย้ำถามมันอีกครั้งว่าอยู่คนเดียวได้แน่รึเปล่า มันเลยบอกว่าจะไปค้างกับพ่อสักอาทิตย์ พวกผมเลยเบาใจ ไอ้จอมก็ดูจะออกอาการเป็นห่วงไอ้บิวมากกว่าปกติ จากที่คิดว่ามันจะอิ๊อ๊ะกับไอ้ยีน ผมต้องเปลี่ยนความคิดเสียแล้วว่ามันจะเลือกเดินทางไหนกันแน่


พอแยกย้ายกันออกมาจากบ้านไอ้บิว ไอ้โหดมันก็พาผมไปหาหมอที่คลินิกของเพื่อนมันก่อนกลับบ้าน มันบอกว่าไม่อยากพาไปโรงพยาบาล คนเยอะไป พอกลับมาถึงบ้านก็เจอแต่ธารที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก ธารมองพี่ชายของตัวเองก่อนจะสลับมามองหน้าผม ผมว่าผมเห็นธารยกยิ้มนิดๆก่อนจะก้มหน้าไปสนใจหนังสือในมือต่อ ป้าสายหยุดมาถามผมว่าจะกินบัวลอยไหม ผมเลยบอกว่าจะขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วจะลงมากิน ป้าสายหยุดยิ้มดีใจเมื่อไอ้โหดบอกจะกินฝีมือของป้าสายหยุดด้วย ก็ปกติมันไม่กินของหวานนี่เนอะ


“ชีวิตพี่มีนาวแล้วยังต้องการความหวานอีกเหรอ” ผมแอบกระซิบถามตอนที่เดินขึ้นบันไดมาพร้อมกับมัน

“มาก” มันตอบ อ้าว ตอบงี้เดี๋ยวต่อยเลย ผมหยุดเดิน หน้าหงิกใส่มัน มันหัวเราะแล้วคว้าข้อมือผมให้เดินต่อ ห้องมันอยู่ชั้นสอง ของผมต้องเดินขึ้นไปอีก เป็นห้องใต้หลังขา เล่นยกระดับขึ้นมาประมาณครึ่งชั้น เห็นไหม ผมกับมัน มันคนละระดับ

“ขอบใจที่มาส่งนะ กลับห้องพี่ไปได้แล้ว” ผมไล่มันเมื่อมันจูงมือผมมาถึงห้องของผม

“พี่บอกว่าขาดความหวาน ไม่เข้าใจรึไง” มันปิดประตูพร้อมกับล็อกห้อง ผมหน้าตื่นเลยสิ ฉันยังไม่พร้อมนะ ขอศึกษาขั้นตอนการเสียเอกราชนิดหนึ่งก่อนเหอะแก

“ไม่เอา อย่ามาทำเหมือนพี่นภดิวะ” ผมรีบบอกมัน ผมหมายถึง อย่ามารุกเร็วจนผมทำตัวไม่ถูก แต่ไม่รู้ว่ามันจะแปลประโยคของผมว่าอะไร เพราะมันชะงักไปเลย ไอ้รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่ลาไปพักร้อนแล้วรึไง ตอนนี้ถึงได้หน้าบูดเป็นตูดม้าลายแทน

“อย่าอาบน้ำนานละ เผื่อมีไข้” มันบอกก่อนจะวางถุงยาลงที่เตียงของผมแล้วเดินไปที่ประตู

“โกรธนาวเหรอ” ผมรีบถามมัน

“เปล่า แต่พี่ไม่เหมือนไอ้เชี้ยนั่น เมื่อกี้พี่ล้อเล่น พี่แค่จะอยู่ทายาให้นาว” มันบอกแล้วเดินออกจากประตูไปเลย
ผมก็จ๋อยสิครับ ก็ใครใช้ให้มันทำตาวิบๆวับๆใส่ผมตลอด แถมยังชอบพูดให้ผมคิดลึก มันก็น่าจะรู้ว่าผมขี้มโน อีกอย่าง ผมไม่เคยเรื่องแบบนั้น กลัวใบหน้าที่หล่อเหลาและท่าทางละมุนละไมของผมมันจะไปยั่วไอ้โหดจนอดใจไม่ไหวขึ้นมา ผมต้องถ่างขาไปเดินแบบให้คุณเมก็แย่กันพอดี

‘พี่ไม่เข้าใจดาวเลย ไม่เข้าใจดาวววว’

ผมอาบน้ำเสร็จก็หยิบถุงยากับไดร์เป่าผมเดินไปหาไอ้โหดมันที่ห้อง ผมเป็นคนรักสงบ จิตใจงาม ไม่อยากทำให้ใครมาขุ่นข้องหมองใจเพราะตัวผม ผมไม่ได้มาง้อมันนะบอกเอาไว้ก่อน ผมเคาะประตูสองสามทีจนมันเดินมาเปิดให้

“จะยืนอีกนานไหม” มันถามเมื่อเห็นว่าผมยังไม่เดินเข้าไปสักที เดี๋ยวนะ ใครใช้ให้มันถอดเสื้อเหลือแต่บ็อกเซอร์แบบนี้ มันรู้จักละอายใจบ้างไหม แขกมาถึงห้องไม่รู้จักแต่งตัวให้มันมิดชิด แล้วคิดว่าแขกอย่างฉันจะมองอะไรของแกไหม ก็ต้องมองอะดิ ฮ่าๆๆ

“พี่ธีม..ทายาให้หน่อย” ผมบอก มันดึงมือผมให้เดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู

“อย่ามองเยอะ เดี๋ยวมักลุกมาสู้นะ” มันบอกผมเพราะผมมัวแต่เพ็งไปที่อะไรบางอย่างที่มันล่อสายตา พอได้ยินมันพูดผมเลยต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามันแทน

แม่มมมม เจือกเห็นอีกว่าผมแอบมองลูกมัน ผมไม่ได้ทะลึ่งนะ อย่าคิดแบบนั้นเชียว ก็ ก็ ก็แค่คิดว่าทำไมถึงได้อลังการงานสร้างแบบนั้นวะ สรุปพ่อมันเป็นคนชาติไหน ผมว่าผมเปลี่ยนใจไม่เป็นแฟนมันทันไหมวะ ฉันกลัว...

“เป่าผมให้นาวด้วยนะ” ผมสั่งมัน มันจับผมนั่งลงบนเตียง แล้วเลิกเสื้อผมขึ้นแบบไม่ให้ผมได้ตั้งหลัก พอร่างกายสัมผัสความเย็นจากเครื่องปรับอากาศขนก็ลุกดิครับ

“กินยารึยัง” ปากมันถาม มือก็เอายามาทาที่ท้องผมให้ด้วย มือมันเบาจังชีวิตดีดี๊ มีคนดูแล ฮ่าๆ

“กินแล้ว แก้ปวดกับแก้อักเสบ” ผมบอกมัน

“หันหลัง” มันทายาเสร็จก็เอาเสื้อผมลงแล้วสั่งผม ผมหันหลังให้มัน มันเอาไดร์เป่าผมไปเสียบปลั๊กตรงหัวเตียง ก่อนจะเป่าผมให้ผม

“โอ้ย ร้อนหู แกล้งนาวเหรอ” ผมยกมือขึ้นลูบที่หู

“หึหึ ไม่ได้แกล้ง โทษที” มันบอก แต่เสียงหัวเราะแกมันดูสะใจนะไอ้เมือกปลา มันนั่งเป่าผมให้ผมจนแห้งแล้วถึงเอาไดร์ไปวางไว้ที่โต๊ะ

“พรุ่งนี้มีงานอะไรบ้าง” ผมถาม

“พี่แคนเซิลหมดเลย ท้องนาวเขียวช้ำขนาดนี้ คืนนี้ไข้ขึ้นแน่” มันบอก

“แล้ว...แล้วจะมีคนเฝ้าไข้นาวรึเปล่า” ผมถามมันเบาๆ เขินโว้ยได้ยินเสียงน้ำมันเดือดไหม ผมกำลังทอดสะพาน เกรียมกำลังน่า
กินเชียว ฮ่าๆ

“เดี๋ยวให้ป้าสายหยุดมานอนเป็นเพื่อนก็ได้” มันตอบ ผมนี่ลุกขึ้นยืนเลย นี่มาง้อแล้วนะ เออยอมรับก็ได้ว่าง้อ ถ้าอยากงอนก็เชิญ ผมไปละ แต่ยังไม่ทันไปมันก็ดึงมือผมให้นั่งลงข้างหน้ามันเหมือนเดิมแล้วสวมกอดรอบเอวผมเอาไว้ เกยคางที่ไหล่ของผมก่อนจะเอียงหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ

“พี่ไม่อยากให้นาวกลัวพี่พี่ไม่อยากเหมือนไอ้นภ”

“นาว..ขอโทษ นาวไม่ได้ตั้งใจจะหมายความแบบนั้น นาวแค่...แค่เขินที่พี่มาทำโรแมนติกใส่” ผมยอมขอโทษมัน มันหอมแก้มผมอีกหลายครั้งเลย ได้ทีเลยนะไอ้หมาธีมผมยอมเพราะไม่อยากให้มันงอนหรอกนะ ไม่ได้เต็มใจอะไรหรอก

“พี่ยอมรับนะว่าอยากได้นาวจะแย่” มันบอก นั่นปะไร! ผมว่าแล้วว่าเสน่ห์ของผมมันยากเกินห้ามใจ

“คือ...แต่..” ผมยังไม่พร้อมจริงๆนะ แต่ไม่กล้าพูด กลัวมันจะคิดว่าผมรังเกียจ

“ไม่ต้องห่วง พี่ไม่ทำอะไรหรอกถ้านาวไม่พร้อม รอมาได้ตั้งนานแล้วนะ แต่ไอ้กอดๆ จูบๆ มันก็ต้องมีมั่ง นาวจะมาห้ามทุกอย่างไม่ได้หรอก พี่รักของพี่นาวไม่มีสิทธิ์มาห้าม เข้าใจปะนาว” มันบอก

“...........................” ผมกำลังประมวลผลข้อมูลที่ไอ้โหดมันกำลังยัดเยียดใส่หัวผม เดี๋ยวนะ นี่ผมไม่มีสิทธิ์ห้ามมันให้มาปู้ยี้ปู้ยำตัวผมใช่ไหม ผมขอไปเรียนกฎหมายแป๊ปนะ ผมว่า..มันไม่ใช่นะ

“แต่ถ้านาวไม่อยากให้พี่แตะต้องตัวนาวพี่ไม่ทำก็ได้” มันกำลังจะคลายอ้อมกอดออก นี่มันเป็นญาติกับพี่ป้างปะวะ โคตรใจน้อยเลย

“นาวพูดสักคำยังว่าไม่ให้จูบไม่ให้กอดหรือห้ามโดนตัว อิตอนมาจุ๊บๆนมนาวนาวยังไม่ได้ห้ามเลย” ด้วยความที่กลัวมันน้อยใจก็เลยพล่ามออกไป แต่เฮ้ยยย ผมพลาดอีกแล้ว ปากมันชอบไปไวกว่าความคิดทุกทีเวลาที่มันใช้มุขน้อยใจแบบนี้ผมเสียเปรียบทุกที แง พ่อจ๋าแม่จ๋า ไอ้โหดมันดึงผมไปนอนราบกับที่นอนและค่อมตัวผมแล้ว ผมพลาดไปแล้ว

“พี่รักนาวนะพี่ไม่ฟันนาวแล้วทิ้งหรอก รับรอง” แล้วมันก้มลงมาจูบผม ดูดดื่มจนลูกผู้ชายอย่างผมจะกลายเป็นลูกผู้หญิงแล้ว

นาว แกควรจะยกมือขึ้นมาทุบไหล่มัน!! ดีดดิ้น!! น้ำตาคลอ!! ขัดขืน!! สมองซีกซ้ายบอกบทผม

นาว แกยกมือขึ้นมาโอบรอบคอมัน ตอบรับจูบมัน ให้มันอึ้งว่าแกก็มีดี น้ำตงน้ำตาเก็บไปเลย แกไม่ใช่สาวน้อยวัยใสนะ ที่จะมาทำไม่ประสีประสาอะไร สมองซีกขวารีบแย้งทันที

แล้วคิดว่าผมควรเชื่อสมองซีกไหน!!

แหะๆๆ พอดีผมถนัดขวาอะครับ ...

“นาว” มันผละริมฝีปากออกมาเรียกชื่อผมก่อนจะกดจูบลงไปใหม่ มันคิดว่าคนอย่างผมจะจูบไม่เป็นละซี๊ ผมไม่ได้มีดีแค่หน้าตานะ รู้ยัง

“เดี๋ยวๆ” ผมพยายามดันมันออกเมื่อเห็นว่าลูกชายของมันมาทิ่มๆโดนตัวผม มันยอมละริมฝีปากออกแล้วพลิกตัวมานอนหงายข้างๆผม มันหลับตาเม้มริมฝีปากเหมือนคนกำลังอดกลั้นสุดๆ ผมแอบเหลือบตาลงดูธีมน้อยยที่ตอนนี้ไม่น้อยเลยสักนิด!

บร๊ะเจ้าช่วยยย!!!!  โปรดจงฟังคำอ้อนวอนของลูกช้างด้วย

ธีมน้อยเอ้ย จงสงบ จงเสงี่ยม จงหลับใหล จงคืนสู่สามัญ ผมรีบสะกดจิตลูกชายของมันก่อนที่จะโดนมันยกทัพมาตีค่ายพรหมจรรย์ เอ้ย ค่ายบางระจันของผม

“นาวลงไปรอข้างล่างก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป” มันบอก ผมพยักหน้าแล้วรีบลุกไปก่อนมันจะเปลี่ยนใจ ก่อนจะไปก็วิ่งกลับมาหอมแก้มมันอีกทีแล้วโกยตีนหมาลงข้างล่างไปเลยครับ ได้ยินเสียงแว่วๆของมันก่อนจะออกจากห้องของมันว่า

“เรานี่มันจริงๆ เลย มายั่วแบบนี้ คราวหน้าจะไม่ทนแล้วนะ หึหึ”

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[B52]

อารมณ์ที่ดูดราม่าเมื่ออ่านตอนแรกหายไปไหนหมด ทำไมเหลือแต่จอมหื่น แรดยั่วขนาดนี้เนี่ย

[titansyui]

 

[lnudeel]

น้องนาวคะ นี่หนูไม่รู้หรอลูกว่า มันมีกฎหมายที่ให้พี่ธีมทำอะไรกับร่างกายน้องนาวก็ได้ โดยที่น้องนาวไม่มีสิทธิ์ห้ามมม ฉะนั้น!! อย่าขัดขืน แต่ยัดเยียดให้พี่ธีมเลยค่ะ ฮี่ฮี่ 

[Melonlove]

จงสงบ จงสเหี่ยม  จงหลับใหล จงกลับสู่สามัญ คาถานี้เอาไม่อยู่หรอก ต้องนี้ KYอยู่หัวเตียง  คอนด้อม ในลิ้นชัก แล้วนาวจะเปิดประตูรอ  ยอมๆๆไปเถอะม่ายต้องกลัว ป้าอยากฟิน เอิ้กๆ

[iforgive]

สนุกจัง เพิ่งได้อ่าน ท่าทางจะมีหลายคู่เลยนะ

[My_yunho]

สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยอมพี่เขาเถอะลูก

[j123]

อ่านตาแฉะรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนล่าสุดเลยค่ะ
เขียนได้สนุก น่าติดตาม อ่านไปเชียร์พี่ธีมไป ในที่สุดก็มาวิน แบบว่าชอบพระเอกแนวนี้แหละ 

เหมือนยังมีปมอีกหลายเรื่องที่ค้างคาอยู่ รออ่านตอนต่อไป รีบมาต่อนะจ๊ะ 

[fanglest]

เค้าอ่อยกันแล้ว
อีกไม่นานสินะ
ไอ้น้องนั่นที่ไปอยู่กับจอม นี่รู้จักครอบครัวจอมเป็นการส่วนตัวรึเปล่าเนี้ย
เหหห
 

[Takarajung_TK]

ตามอ่านจากห้องแนะนำ

คือดีงาม น้องนาวมโนเก่ง พี่ธีมแสนดี
เป็นแฟนกันแล้ว 

[Loverouter]

บทที่ 15

ธารยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่นเมื่อผมเดินลงมาข้างล่าง ธารเปิดทีวีเอาไว้แต่ไม่ได้ดู ทีแรกผมตั้งใจจะเดินเข้าไปหาป้าสายหยุดในครัวแต่ก็เปลี่ยนใจเดินเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นแทน ผมก็แค่อยากลองเปิดใจให้กับครอบครัวของไอ้โหดมันดูบ้าง ผมก็พอจะรู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองสร้างกำแพงเอาไว้ ไม่อยากให้คุณเมเข้ามาแทนที่แม่พุดซ้อน เลยพาลตั้งแง่ให้กับไอ้โหดและธารด้วย แต่ตอนนี้ ในเมื่อผมรับไอ้โหดมันเข้ามาในชีวิตแล้ว ผมก็ควรเปิดใจให้กับคนสำคัญของมัน แล้วมันก็ดีกับผม ผมก็ไม่อยากให้มันลำบากใจ


“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ” ผมทำเป็นถามลอยๆ แต่ในห้องนี้มีแค่ผมกับธาร มันก็เลยลอยไปหาธารนั้นแหละ  ธารลดหนังสือลงก่อนจะทำหน้าแปลกใจ ท่าทางจะแปลกใจมากด้วย

“ไม่สบายรึเปล่า” เสียงอีกฝ่ายตอบกลับมาทำให้ผมทำหน้าไม่ถูก คงเพราะผมไม่เคยทักธารก่อนเลยสักครั้ง พอเริ่มต้นทักครั้งแรกคงคิดว่าผมสมองกลับแหงๆ

“ก็แค่อยากทัก..เอ่อ..พี่ธาร...แค่นั้นเอง” ผมบอกเสียงเบา ธารวางหนังสือลงแล้วลุกจากที่นั่งของตัวเองมานั่งข้างๆผม ยกมือขึ้นอังที่หน้าผาก นี่ประหลาดใจจนต้องทำแบบนี้กับผมเลยเหรอหรือการทำดีของผมมันทำให้เขาคลางแคลงใจ

“ตัวร้อนจริงด้วย หน้าซีดมากเลยรู้ตัวเปล่า พี่ธีมไปไหนเนี่ย ว่าแล้วเชียวต้องไม่สบาย เห็นหน้าซีดตั้งแต่กลับมาแล้ว แม่รู้รึเปล่าว่านาวป่วย ไปหาหมอรึยัง พี่ธีม..พี่ธี..”

“พี่ธาร..ไม่เป็นไร นาวไม่ได้เป็นอะไรมาก” ผมรีบบอกเพราะธารดูกังวลจนผมกลัวจะทำให้ทุกคนตกใจ บอกตรงๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายไปเลยเมื่อเห็นว่าสายตาและน้ำเสียงของธารดูเป็นห่วงผมจริงๆ ไม่คิดว่าท่าทางที่เมินเฉยที่แสดงกับผมมาตลอดกลับมองออกว่าผมไม่สบาที่ผ่านมาผมคงอคติไปเองว่าโดนจับผิด

“จู่ๆ เป็นไข้ได้ไง” ธารขมวดคิ้ว สักพักก็เอื้อมมือมากดที่ท้องของผม

“โอ้ย” ผมสะดุ้งก่อนจะร้องออกมาเพราะตอนนี้มันระบมมากกว่าตอนแรกๆ แตะโดนนิดเดียวก็เจ็บแล้ว

“ว่าแล้ว เห็นเดินตัวงอๆ ไหนดูสิ ตายแล้ว ไปโดนอะไรมา!!!” ธารเล่นเปิดเสื้อผมแบบไม่ปรึกษากันเลย ผมได้แต่อึ้งกับปฏิการสายฟ้าแล่บของธาร แย่แล้ว ต้องรู้ถึงหูคุณเมแน่ เรื่องชักจะยาวแล้ว ไอ้โหด ลงมาสักที ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดีแล้ว

“คือ..นาว คือ...” ผมจะตอบว่าอะไรดี

“โอเค ไม่ต้องตอบ เดี๋ยวถามพี่ธีมเอง แต่ไปหาหมอมาแล้วใช่ไหม เหมือนเห็นพี่ธีมถือถุงยาตอนกลับเข้ามาด้วย” ธารถามผม

คุณพระ! คนบ้านนี้เขาจบจากฮอกวอตรึเปล่า ทำไมสายตาคมกริบจับรายละเอียดได้ดีอย่างกับเป็นศิษย์เอกของศาสตราจารย์สเนป

“ไปหาแล้วครับ”

“ไม่ต้องเรียกพี่หรอก ไม่ต้องสุภาพจนไม่ธรรมชาติก็ได้ เรายังไม่อยากแก่ เรียกธารก็พอ แล้วนึกยังไงถึงได้มาทัก” ธารบอกกับผมก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม บทจะคุยก็คุยเก่งดีนะผู้หญิงคนนี้ ผ่านมาตั้งหลายปี พูดกันนับคำได้เลยแล้วถ้าอยากให้ผมเป็นธรรมชาติ เรียกแกเลยได้เปล่า ผมล้อเล่น กับสาวๆผมต้องสุภาพสิ

“ก็..ไม่รู้สิ” ผมไม่รู้จะตอบว่าไง จะตอบว่า ก็นาวสอยพี่ชายธารมาเป็นแฟนแล้ว เลยอยากฝากเนื้อฝากตัวก็ดูแรดไปนะ

“ไปตัดผมที่ไหนมา ดูดีนะ สีผมสวย” ธารคงเห็นว่าผมทำตัวไม่ถูกเลยเปลี่ยนเรื่องดีมาก ควรเปลี่ยนเรื่องเสียที

“ร้านแฮร์ดีไซน์สตูดิโอ ทำกับช่างประจำ เขาเก่งนะ” ผมบอก

“เอาไว้พาไปหน่อยนะ แต่ธารอยากทำสีนี้ ว่าทำแล้วจะสวยไหม” ธารหยิบหนังสือแล้วลุกมานั่งข้างๆผมอีกครั้ง ผมดูสีผมของนางแบบในหนังสือที่ธารชี้ให้ดู

“เออ สวยจริงด้วย เดี๋ยวนาวพาไป พรุ่งนี้เลยไหม แต่นาวว่าธารลองทำผมทรงนี้ดูมะ” ผมชี้ไปที่นางแบบอีกคน ตอนนี้ผมธารยาวแล้วและมันดูไม่เป็นทรงเท่าไหร่ ทรงผมที่ผมชี้ให้ธารดูเป็นผมสั้นยาวประบ่านิดหน่อย ดัดปลายแค่พอมีลอนสวย

“จะเหมาะไหมอะ จริงๆชอบผมสั้นแบบนี้นะ แต่กลัวไม่เข้ากับหน้า”

“เหมาะดิ ตาธารสวย น่าจะเข้ากันนะ”

“สวยจริงเหรอ พูดดี เดี๋ยวเลี้ยงข้าว” ธารบอกก่อนจะหัวเราะชอบใจ

“แต่นาวไม่ชอบที่ธารกรีดอายไลน์เนอร์หนาๆ มันเข้มไป ตาสวยๆแต่งอ่อนๆก็พอ” ผมก็ไม่รู้อะไรดลใจให้กล้าแสดงความคิดเห็นกับคนที่เพิ่งจะเริ่มคุยกันเป็นเรื่องเป็นราววันนี้เอง แต่ธารกลับตั้งใจฟังในสิ่งที่ผมบอก

ผมได้คุยกับธารก็เหมือนได้คุยกับไอ้มีน เหมือนได้เพื่อนมาเพิ่มอีกคน ธารดูเหมือนสาวมั่นใจในตัวเองแต่พอคุยแล้วกลับเหมือนคนไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ แล้วธารก็ถามผมอีกว่า แต่งตัวแบบนี้ดีไหม ชุดที่ธารชี้ให้ดูเป็นชุดกระโปรงที่ดูเรียบร้อยหน่อย ผมแปลกใจนิดหน่อย เพราะปกติธารจะแต่งตัวเหมือนสาวมั่นๆ แต่ผมก็ชอบนะถ้าธารจะแต่งตัวหวานๆแบบนี้ ผมไม่ชอบให้ธารแต่งโป๊ๆแบบที่เคย

ผมกับธารคุยกันถูกคอจนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากด้านหลัง ไม่ต้องบอกเลยว่าเสียงใคร ไอ้ที่ชอบหัวเราะ ‘หึหึหึ’ แต่คิดอีกที ถ้ามันหัวเราะ ‘ก๊ากๆๆ’ ตีนกาคงขึ้นเร็วๆ งั้นจง ‘หึหึหึ’ ต่อไปนะดีแล้ว ผมมั่นใจ  ผมกับธารหันไปมองตามเสียง ก็เห็นไอ้โหดมันยืนพิงราวบันได้แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว แหม ดูดิ มันต้องกอดอกพิงราวบันได้ให้ดูเท่ห์ด้วยเหรอ แต่ขอโทษนะ ไอ้ชุดนอนที่แกสวม เสื้อยืดขาวเก่าๆคอย้วยกับกางเกงนอนลายสก็อตสีซีดจนเกือบจะมองไม่เห็นความเป็นสก็อตทำให้ความเท่ห์ของมันลดลงไปแปดระดับ


“พี่ธีม ใส่ผ้าขี้ริ้วลงมาทำไม” ธารถาม ผมได้ยินนี่หัวเราะก๊ากจนน้ำตาจะไหล ไอ้ที่จะไหลเพราะเจ็บท้องครับ T_T เกร็งหน้าท้องมากไปหน่อย ก็ชุดนอนมันคงเป็นญาติของผ้าขี้ริ้วจริงๆ

“ซี๊ดด เจ็บ” ผมร้องครางเบาๆ ไอ้โหดรีบเดินมานั่งตรงที่ว่างข้างๆผมอีกข้าง

“พี่ธีมเล่ามาเลย นาวไปโดนอะไรมา เจ็บจนไข้ขึ้นด้วย แล้วแม่รู้รึยัง” ธารรีบถามพี่ชายตัวเอง

“ยังไม่รู้” ไอ้โหดมันตอบ ผมไม่อยากให้มันเล่าให้ธารฟังเลย เพราะไม่อยากให้รู้ถึงคุณเม แต่สีหน้าของธารก็ดูเป็นห่วงผมมากจนผมไม่อยากโกหก

“โดนชกมา แต่เคลียร์เรียบร้อยแล้ว” ผมตอบแทนไอ้โหดที่กำลังทำหน้าลำบาก

“ใคร” ธารถาม ผมนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบ

“ไอ้นภ”

“นภ..นภนักร้องที่นาวแอบชอบเหรอ” ธารขมวดคิ้วถาม เฮ้ย นี่ธารรู้ได้ไงว่าผมแอบชอบไอ้พี่นภ

“รู้..ด้วยเหรอ..” ผมถามเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน

“รู้ดิ แล้วทำไมมันมาชก หรือว่า.. ห๊ะ ไอ้สัตว์นั้นมันกล้าทำขนาดนี้เลยเหรอ” ธารทำหน้าสงสัยอยู่แป๊ปหนึ่ง พอเหมือนจะเรียบเรียงเรื่องราวได้ก็ส่งเสียงดังเหมือนคนโกรธจัด

“ชู่ๆๆ เบาๆก็ได้” ผมรีบบอก ธารถึงได้ถอนหายใจ

“แม่งเลว แล้วเคลียร์ยังไง” ธารถาม ไอ้โหดก็เล่าให้ฟังคร่าวๆว่าจัดการไอ้พี่นภจนน่วม แต่มันไม่ได้เล่าถึงไอ้บิวเลยแม้แต่น้อย ผมนึกขอบคุณมันในใจ

“อ้าว ลงมากันแล้วก็ไม่บอกป้า ป้ากำลังจะขึ้นไปตามเลย งั้นป้าเอาบัวลอยมาให้เลยนะคะ” ป้าสายหยุดเดินเข้ามาพอดี เราสามคนถึงได้หยุดพูดเรื่องนี้

“ไปกินที่ศาลาหลังบ้านได้ไหม” ผมถาม

“ไม่ได้”

“ไม่ได้!”

สองพี่น้องตัว ธ ประสานเสียงกันเลยครับ เสียงดังใส่ผมทำไมเนี่ย ผมยิ่งขวัญอ่อนอยู่ ตกใจหมดเลย

“มีไข้อยู่นะนาว” ไอ้โหดบอกเบาๆที่หูขวา

“ไม่เจียมตัวเลย เดี๋ยวโดนน้ำค้างก็จะไข้หนักอีก” ธารขู่เสียงเบาที่หูซ้าย

“รู้แล้วกินในบ้านก็ได้!!” แต่ผมตะโกนเสียงดังกลับใส่ ก็มาดุผมทำไม ผมงอน!!

“ดูทำปากยื่นอย่างกับเป็ด ฮ่าๆๆ” ธารหัวเราะผมก่อนจะเอามามือมาจิ้มที่ปากผม ผมรีบเม้มปาก ไอ้โหดโยกหัวผมเบาๆแล้วก็หัวเราะตามน้องสาวมัน นี่ผมไม่ใช่ตัวตลกของคุณสองพี่น้องนะครับ ฮึ่ยย

“เสียงดังอะไรกันจ๊ะ ใครแกล้งน้องนาว” เสียงของคุณเมดังเข้ามาก่อนตัว

ผมหันไปมองก็เห็นสีหน้าคุณเมฉายแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ก็คงต้องประหลาดใจแหละ ก็ผมนั่งอยู่ตรงกลางท่ามกลางลูกสาวลูกชายของเธอ อีกคนยังโยกหัวผมค้างเอาไว้ อีกคนกำลังจิ้มปากผม ภาพแบบนี้คุณเมคงไม่เคยได้เห็นตั้งแต่ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ ผมมั่นใจ

“อ๋อ พอดี นาวไม่..” ธารกำลังจะพูดแต่ผมแอบส่งสายตาขอร้องธารไม่ให้พูด

“พอดีนาวไม่ยอมรับว่าทำปากยื่นค่ะแม่ ธารเลยจิ้มให้ดูบอกว่ายื่นจริงๆ” ธารตอบ นี่ไปเล่นละครได้ทั้งบ้านเลยนะผมว่า พรสวรรค์สุดๆ เนียนได้ธรรมชาติมากๆ

“แล้ว..” คุณเมเหมือนจะพูดไม่ออก แต่ผมเห็นว่าเธอน้ำตาคลอๆ นี่ผมบอกตรงๆเลยนะ ผมเริ่มรู้สึกว่าที่ผ่านมาตัวเองร้ายกาจจริงจัง แค่ผมลงมานั่งเล่นกับบรรดาลูกๆของคุณเม ก็ทำให้คุณเมดีใจขนาดนี้เลยจริงๆเหรอ

“มาทานบัวลอยด้วยกันไหมครับ” ผมถามขึ้น ไอ้โหดกับธารหันมามองหน้าผม รวมไปถึงป้าสายหยุดด้วย คุณเมยืนอึ้งก่อนจะพยายามเงยหน้ากลั้นน้ำตา

“ทานค่ะ แม่ขอทานด้วยคนนะคะ” คุณเมพยักหน้าก่อนจะส่งยิ้มกลับมาให้

...รอยยิ้มที่ผมไม่เคยมอง ไม่เคยอยากจะมอง แต่มันฉายชัดให้ผมได้มองเต็มตาแล้วในวันนี้..ที่เห็น ไม่ใช่เพราะผมเปิดตามอง แต่คงเป็นเพราะผมเปิดใจต่างหาก...


บรรยากาศปาร์ตี้บัวลอยของป้าสายหยุดก็ผ่านไปแบบจะอบอุ่นดูเป็นครอบครัวแสนรักเลยก็ยังไม่เชิงแต่จะอึดอัดแบบแต่ก่อนก็ไม่ใช่ คงเป็นเพราะผมยังรู้สึกเขินๆที่จะแสดงออก คุณเมเองก็ดูจะยังไม่ค่อยกล้าแสดงออกถึงความสนิทสนมกับผมได้เท่าไอ้โหดกับธาร เธออาจจะยังกลัวว่าผมอาจจะดีแตกแล้วกลับไปเฉยชากับเธออีกก็ได้มั๊ง เลยยังเว้นระยะให้ผมนิดนึง

เราคุยกันเรื่องเจ้าชายมิคาเอล เจ้าชายจากประเทศบัณตรา ผมได้รู้จากคุณเมว่า ประเทศนี้เป็นหมู่เกาะเล็กๆที่อยู่ทางเหนือขึ้นไปจากประเทศไทย แต่ที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ยินชื่อเพราะบัณตราเป็นประเทศที่ปิดตัวจากโลกภายนอก ขนาดผมเป็นคนชอบเล่นอินเตอร์เน็ต ชอบไปดูสถานที่สวยงามต่างๆทุกมุมโลก ผมยังไม่เคยได้ยินชื่อประเทศนี้คุณเมเล่าต่อว่า เจ้าชายมิคาเอลเสด็จมาถึงไทยพร้อมกับน้องสาวได้สี่ห้าวันแล้ว แต่เป็นการมาแบบส่วนพระองค์ ตอนนี้ท่านประทับอยู่ที่ห้องพักสุดหรูในโรงแรม โดยมีคุณเมเป็นธุระจัดการดูแลในทุกๆเรื่องระหว่างที่สองพระองค์พำนักอยู่ที่ประเทศไทย พี่ธีมกับธารได้เจอทั้งสองพระองค์แล้ว เหลือแต่ผมที่ยังไม่ได้เจอ ไม่เห็นไอ้โหดมันเล่าให้ผมฟังเลยว่าเจอเจ้าชายเจ้าหญิงมาแล้ว และในคืนพรุ่งนี้ ผมกับคนในครอบครัวนี้ต้องไปรับประทานอาหารค่ำร่วมกับเจ้าชายและเจ้าหญิงเป็นการส่วนตัว ผมรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันนะ คนธรรมดาอย่างไอ้นาวจะได้ร่วมโต๊ะกับเจ้าชายเชียวนะเว้ยผมกำลังสงสัยว่าเรากับเขาจะคุยภาษาอะไรกัน จากที่ตื่นเต้นผมว่าผมชักเกร็งๆขึ้นมาแล้ว แต่ความสงสัยผมก็ถูกเฉลยทั้งที่ผมยังไม่ได้ถามออกไป สงสัยคนบ้านนี้จบจากฮอกวอตจริงๆ ผมมั่นใจ!


“ราชวงศ์นี้พูดไทยได้ทุกพระองค์นะคะ เพราะท่านคุ้นเคยกับคนไทยดี” สิ้นคำที่คุณเมบอกผมถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ทำไมเขาถึงพูดไทยได้ ทำไมถึงได้พูดได้ทุกพระองค์ แล้วถ้าพูดไทยได้ เราก็ต้องใช้คำราชาศัพท์สินะ

“คำราชาศัพท์ที่เราเคยได้ยินตอนดูลิเกนี่เราใช้ได้เหมือนกันไหมอะ” ผมกระซิบถามไอ้โหด มันพยักหน้าพร้อมกับกลั้นขำ มันขำแบบนี้ผมไม่ไว้ใจมันเลยจริงๆ

“แต่ไม่ต้องกังวลนะ แม่เป็นพระสหายกับท่านโมนัฟ ท่านเป็นท่านพ่อของเจ้าชาย ท่านชอบให้เราพูดกับท่านเหมือนกับคนทั่วไป ไม้ต้องใช้คำราชาศัพท์”คุณเมพูดแบบนี้ผมค่อยโล่งใจหน่อย แต่ผมก็ยังสงสัยอีก

“ทำไมท่านถึงคุ้นเคยกับคนไทยดีละครับ”

“ก็องค์ราชินีเป็นคนไทยค่ะน้องนาว ท่านเป็นเพื่อนสนิทของแม่เอง แม่ถึงได้รู้จักกับท่านโมนัฟ”

“โห งั้นเจ้าชายมิคาเอลก็เป็นลูกครึ่งมีเชื้อสายไทยด้วยใช่ไหมครับ” ผมถาม ข้อมูลใหม่ที่ผมมั่นใจว่าไอ้มีนไม่รู้ ผมก็เอาไปคุยข่มมันได้แล้วคราวนี้

“ใช่ค่ะ แต่เธอเสียไปแล้ว เสียไปเมื่อปีก่อนนี่เอง ตอนนี้ประเทศบัณตราเป็นประเทศเปิดแล้ว เพราะเจ้าชายทั้งสองพระองค์สามารถจัดการเด็ดขั้วอำนาจมืดที่เคยทำให้บัณตราตกต่ำ ตอนนี้กลายเป็นประเทศที่มีแต่นักท่องเที่ยวอยากไป เพราะทรัพยากรธรรมชาติที่นั่นสมบูรณ์มาก เป็นประเทศที่มีวิวทิวทัศน์สวยมากจริงๆ ไม่แพ้ญี่ปุ่นหรือเกาหลีเลย” คุณเมบรรยายให้ฟังจนผมอยากไปเลย แต่ผมก็มีเรื่องสงสัยอีก

“เจ้าชายสองพระองค์?” ผมขมวดคิ้วถาม นึกว่ามีแค่เจ้าชายกับเจ้าหญิง

“ท่านโมนัฟมีโอรสสองพระองค์กับพระธิดาอีกหนึ่งค่ะน้องนาว แต่โอรสองค์รองไม่ชอบออกสังคม ถนัดแต่การทหาร เป็นคนเก็บตัว น้อยคนจะรู้จักและได้เห็นหน้าท่าน”คุณเมตอบคำถามของผม

“คงต่างจากองค์โตนะคะ ท่าทางจะเจ้าชู้” ธารบอก ทีแรกจะถามว่าธารรู้ได้ไง แต่นึกได้ว่าธารเคยเจอแล้ว

“เรานี่ อย่าพูดแบบนี้นะ ไม่ดีเลย” คุณเมดุลูกสาว แต่ธารยักไหล่

“แยกย้ายกันไปพักดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ธารไม่สวย เผื่อความสวยจะได้เข้าตาเจ้าชายบ้าง” ธารพูดติดตลก

“ยัยธาร เรานี่จริงๆเลยนะ” คุณเมทำท่าจะตีลูกสาว แต่ธารรีบลุกหนี ผมแอบขำ แต่ก็รู้สึกอยากไปนอนจริงๆแล้วละ ผมรู้สึกหนาวและเริ่มปวดท้องมากขึ้นด้วย

“งั้นแม่ขอตัวไปอาบน้ำก่อน วันนี้วุ่นทั้งวันเลย น้องนาวก็พักเยอะๆนะคะ ดูหน้าซีดๆ คือ..แม่..แม่ขอบคุณนะคะที่ชวนแม่กินบัวลอยด้วย” คุณเมยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ จากนั้นคุณเมก็เดินขึ้นข้างบนไปพร้อมกับธาร

“เดินไหวไหม” ไอ้โหดมันหันมาถามผม

“ถ้าไม่ไหวให้ขี่คอเปล่าละ” ผมถาม

“พี่ไม่ใช่พระเอกเกาหลีนะ ถ้าไม่ไหวพี่จะขนผ้าห่มลงมาให้นอนที่นี่ต่างหาก” ไอ้ธีมมันตอบ กวนทรีนละ

“นาวก็ว่างั้นแหละ เพราะหน้าอย่างพี่หล่อยังหล่อไม่ได้เท่าม้ามของพระเอกเกาหลีเลยเหอะ” ผมค้อนใส่มันก่อนจะเดินขึ้นห้อง มันหัวเราะแล้วเดินตามผมมาติดๆ

“พี่ก็อยากอุ้มนาวขึ้นห้องนะ แต่นาวเป็นคนไม่อยากให้แม่รู้เองนะ” มันบอก ผมหันมามองมัน หน้าของผมจากหน้าที่บึ้งๆใส่มันอยู่ก็ยิ้มออกมาแทน

“นาวก็ไม่ได้อยากให้อุ้ม แต่นาวอยากขี่คอ ถ้าคุณเมเห็นนาวก็จะบอกว่า นาวกำลังเล่นเกมขี่ควายส่งเมือง” ผมบอก

“เขาเรียกขี่ม้าส่งเมืองไหม” มันถามจบก็ดีดหน้าผากผมเบาๆก่อนจะย่อตัวลงให้ ฮิห้ายะหู้ววว มันยอมให้ผมขึ้นขี่หลังมัน ผมจะขี่มันละนะ

“อย่าเดินแรงนะ นาวเจ็บท้อง” ผมกำชับมันเมื่อขึ้นขี่คอมันแล้ว

“นาวต่างหาก อยู่เฉยๆ อย่าเอาอะไรมาทิ่มหลังพี่นะ” มันบอก นี่ไอ้โหดมันพูดอะไรของมัน ผมจะเอาอะไรไปทิ่มมันได้ ผมนึกทบทวนอยู่สักพักแล้วก็ต้องหน้าแดง ไอ้เมือกปลา ไอ้กวนตีน ไอ้ทะลึ่ง

“โอ้ย” มันร้องครับ เพราะผมกัดไหล่มัน

“นาวไม่มีอารมณ์กะพี่หรอก” ผมพูดจบก็กัดมันอีก จนมันพามาถึงห้อง ผมถึงได้ลงจากตัวมัน

“เห็นกับที่ไม่สบายหรอกนะ ไม่งั้นฉันจะทำให้แกดูว่านาวจะมีอารมณ์รึเปล่า” มันยิ้มเยาะผม

“รู้ว่านาวป่วยก็ดีแล้ว เนี่ยๆ ตัวก็ร้อนเห็นเปล่า จับหน้าผากฉันดิ ปวดท้องตรงนี้ด้วย เห็นไหมๆ เขียวเลย” ผมรีบบอกมันก่อนที่ความหื่นของมันจะถึงสมอง ผมบอกว่าผมป่วย มันยังจะมายิ้มตาเยิ้มอีก

“ชอบอะ โคตรอ้อนเลยว่ะนาว” มันบอก คือผมอ้อนมันตรงไหนวะ ผมแค่กำลังสาธยายอาการป่วยผมแค่นั้นเอง

“นาวว่าพี่น่าจะป่วยกว่านาวแล้วแหละ” ผมจิ้มที่หน้าผากของมันแรงๆก่อนจะเดินหนีไปนั่งห้อยขาที่เตียงของผมเอง

“นาว พี่ขอบคุณนะที่ทำให้แม่ฉันดีใจ” มันมายืนตรงหน้าผม ผมเห็นมันดีใจผมก็ดีใจนะ

“นาวมีบุญคุณกับพี่แล้วนะ รู้ยัง อย่าลืมตอบแทนบุญคุณ” ผมบอกมัน มันหัวเราะแล้วดึงผมให้มาซบที่ท้องมัน ผมเลยยกมือขึ้นสวมกอดเอวมันเอาไว้ สำหรับคนที่ไม่เหลือใครอย่างผม การมีใครสักคนที่รักผมหรือทำให้ผมรักเขาได้ โดยเฉพาะคนๆนั้นเป็นคนเดียวกัน มันดีแบบนี้เองครับ ผมมีความสุขจัง ทำไมผมถึงได้ปล่อยเวลาให้ผ่ายไปตั้งเนิ่นนานก็ไม่รู้สิ

“พี่จะตอบแทนบุญคุณนาวให้สาสมเลย” มันบอก แต่เดี๋ยวก่อน คำว่าสาสมมันใช้ขยายคำว่าตอบแทนบุญคุณได้ด้วยเหรอวะ

“รูปประโยคแกแปลกๆ นะนาวว่า” ผมเอาหน้าส่ายไปมาที่ท้องของมัน แกล้งมันซะเลย มันรีบดันหัวผมออก มันบ้าจี้นี่เอง ก๊ากก เสร็จผมแน่ ให้ผมหายเจ็บท้องก่อนเถอะ กลัวไปจั๊กจี๊มันในตอนนี้ มันเผลอถีบท้องผมให้ คราวนี้ผมได้เข้าไอซียูแน่

“นอนเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้อดไปกินข้าวกับเจ้าชายนะ อยากเป็นซินเดอเรลล่าไม่ใช่เหรอ ได้เจอเจ้าชายสมใจแล้วนี่” มันขู่ผม

“เออจริงด้วย เดี๋ยวไม่หล่อ” ผมบอกก่อนจะทิ้งตัวลงนอน แล้วตบที่นอนข้างๆของผม มันยิ้มก่อนจะเดินไปล็อกห้องแล้วปิดไฟ ผมรู้ว่ามันไม่ทำอะไรผมหรอก ผมมั่นใจ มันเดินมานอนข้างผม ดึงผมให้มานอนหนุนแขนมัน

“อยากเห็นเจ้าชายจริงๆเหรอ” มันถามผม

“ก็ใช่ดิ เจ้าชายเชียวนะเว้ย”

“เสียใจด้วยนะ พี่ปิดไฟไปแล้ว นาวเลยอดเห็นหน้าเจ้าชายตัวจริงเลย” มันบอก

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เพ้ออะไร อย่างพี่เป็นเจ้าชาย นาวก็เป็นเทพเจ้าแล้ว” ผมบอก หนอย คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชายเหรอ ไอ้เมือกปลาชะโด

“หัวเราะเยอะเหรอ เดี๋ยวได้เป็นเจ้าหญิงนิทราแน่” มันขู่ผมเหรอ เอะอะก็ขู่ เออ ผมไม่ขำมันออกนอกหน้าแล้วก็ได้ คึคึคึ ขำในใจก็ได้วะ

“นาวเป็นเจ้าหญิงนิทรา พี่จะได้จูบปลุกนาวตอนเช้า” มันกระซิบข้างหู นั่นไง ไอ้หื่น ผมก็นึกว่ามันโกรธที่ผมขำ สมองมันโกรธไม่เป็น เป็นแต่หื่นกับน้อยใจใช่ไหม งั้นผมไม่เรียกมันไอ้โหดละ เรียกไอ้หื่นดีกว่า

“พี่ว่าไหม ซินเดอเรลล่ามันต้องมีแม่เลี้ยงใจร้ายกับพี่เลี้ยงที่คอยแกล้งดิวะ แล้วทำไมทุกคนถึงดีกับผมจัง” ผมถามไอ้โหดมันรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนมันจุมพิต พอมันจุมพิต มังกรร้ายในตัวมันอาจจะลุกขึ้นมาพ่นไฟใส่ผม

“เฮ้อ” มันถอนหายใจ

“ถอนหายใจทำไมอะ รำคาญนาวเหรอ”

“เปล่า แต่พี่แค่คิดว่านาวกล้าดียังไงคิดว่าตัวเองเป็นซินเดอเรลล่า แสบแบบนี้นี่นะ”

“นาวไม่ได้คิด แต่ไอ้เกลือมันบอก”

“งั้นนาวอยากเหมือนในนิทานไหมละ” มันถาม น้ำเสียงมันดูไม่น่าไว้ใจ

“ยังไง”

“พี่จะได้โบยนาว ใช้แส้กับนาว ให้นาวทุรนทุราย น่าสงสารเหมือนนางซิน” มันตอบ นั่นเลย! ไอ้หมาธีม แกมันต่ำจริงๆไ ต่ำกว่าสะดือตลอด ไอ้หื่นซาดิส

“พักเลย หยุดความคิดตรงนี้เดี๋ยวนี้” ผมบอกมัน มันขำพร้อมกับหอมแก้มผมซะแรงเลย มันนอนกอดผมเงียบๆอยู่พักหนึ่ง ผมถึงได้พูดขึ้นมาก่อน

“นาวก็รู้ว่าบรรยากาศมันโรแมนติกนะนอนกอดกันแบบนี้ แต่..”

“ทำไม” มันถาม

“นาวนอนหนุนหมอนได้เปล่า ท่านี้มันเมื่อย” ผมบอกมันเสียงอ่อยๆ กลัวมันน้อยใจ

“นั่นสิ พี่ก็เมื่อย” มันตอบแล้วค่อยๆชักมือออก แล้วดึงหมอนมาให้ผมหนุนแทน แล้วผมกับมันก็นอนหัวเราะสองคน

..ก็อยากจะนอนกอดกันให้โลกอิจฉานะ แต่ว่ามันไม่ได้จริงๆครับ ตอนนี้ต่างคนต่างหันตูดจนจะชนกันแล้ว ผมก็คลุมโปงมิดเลย หนาวครับ ได้ยินเสียงมันบอกว่าฝันดีนะ ผมแอบยิ้มอยู่ในโปงผ้าห่มก่อนจะโผล่หน้าออกมาบอกมันมั่ง..

“ส่วนพี่ก็อย่าฝันเปียกนะ ผ้าปูที่นอนของนาวมันแพง ถ้าคึกก็ไปห้องน้ำโน้นไป๊” ผมพูดจบก็หัวเราะใส่มัน มันก็เลยมาหอมแก้มผมอีกรอบ

โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[maemix]

ตามคุณ iforgive มาจากห้องแนะนำ

สนุกดี ยาวสะใจมาก
นาวนี่งานมโนตลอด พี่ธีมก็น่ารักแบบโหดๆ
เรื่องนี้มีหลายคู่

[lnudeel]

น้องนาวทำดีแล้วลูก เริ่มต้นนี้ก็ยังไม่สาย แต่เที่ยงแล้วค่ะ  //กฎหมายประเทศพี่ธีมค่ะ 

[konnarak]

ชอบสนุกๆๆ. ตามมาจากกระทูเแนะนำ

[B52]

อะไรๆกำลังจะดีขึ้นใช่ไหม

[ciaiwpot]

เย้ๆๆๆๆ
นาวน่ารักจัง
ธีมอดทนไว้
แต่คุณป้ารอNCอยู่นะ
ไม่ได้วอนนะแต่นีดเลยละ
 

[bluecoco]

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!! พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง
สนุกมากกกกกกกกกกกก(ก ไก่ ล้านตัว)

แบบว่าครบรส น่าชัง ฮาอีกต่างหาก ชอบนายเอกขี้มโนแบบนาวมาก พี่ธีมก็โคตรพระเอกแห่งปี
หลงรักเรื่องนี้สุดๆ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ

 

[Mokuchi]

ตามมาจากกระทู้แนะนำค่าาาา
ไล่ตามอ่านทั้งวันเลย เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี้ย แต่งได้สนุกมากเลยค่ะ
ขอตามต่อยาวๆเลย 

[fanglest]

อ้าววววววว
เจ้าชายยย เฮ้ยย
เป็นใครฟะ
แล้วมีบทบาทยังไงกับเรื่องมากแค่ไหนกันนะ
 

[naruxiah]

สนุกอ่ะ เป็นเรื่องที่ ทำเราน้ำตาซึม เพราะสงสารพระเอก (อ่านรวดเดียวเลยค่ะ)

น้องที่จอมพามาแน่เลย เจ้าชายองค์รอง ฮันเน่ๆ จะมีคนมาดามใจน้องบิวมั๊ยคะ?

คนแต่งสู้ๆ