หัวข้อ: +:+ My all...私のすべて... +:+ Chapter 22 Missing piece 8 [6/03/16] (จบแล้วจ้า)

[iamtoon]

เค้า ได้ กัน แล้ว อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[๐๐ตะวัน๐๐]

นัทน่ารักที่สุด พี่ยุตเป็นอมตะแล้วสิน่ะ หุหุ

[PURE LOVE]

เป็นแฟนกันจริง ๆ สักที อ่อนหวานละมุนละไมมากเลย 
น้องนัท น่ารัก ไร้เดียงสามาก ๆ ไม่โกรธพี่ยุตด้วย เป็นเด็กดีจริง ๆ
ได้เด็กดีอย่างน้องนัทเป็นแฟน ต้องดูแลน้องให้ดี ๆ นะพี่ยุต
ห้ามทำให้เสียใจแบบครั้งนี้อีก จะห่วงวินก็ไม่ว่า แต่น้องนัทต้องมาก่อนนะ
อ่านไป ๆ ทำไมชักหมั่นไส้วินนิด ๆ แฮะ เข้าใจแฟนวินล่ะ ว่าทำไมหึงพี่ยุตนัก
ก็คนมันทำให้คิดนิ หวังว่าพอรู้ว่าพี่ยุตมีแฟนแล้ว คงจะเพลา ๆ ที่อะไร ๆ
ก็แจ้นมาหาพี่ยุตหน่อยนะ แคร์ความรู้สึกแฟนตัวเองมากกว่านี้หน่อย
ที่สำคัญที่สุด ควรแคร์ความรู้สึกแฟนของพี่ยุตด้วย

[Cream A]

แอร๊ยยย ในที่สุดพี่ยุตก็หลอกเต๊าะเด็กได้สำเร็จ เขินแทนน้องนัทจุง 

[double9JH]

หวานจังเลยยย



 

[B52]

เร็วเนอะพี่ยุตแค่น้องบอกรักเนี่ย

[BlueCherries]

อา... เข้าห้องหอเรียบร้อย คิดว่าปัญหาคงไม่ได้มาจากทั้งสองคน แต่คงมาจากที่บ้านมากกว่า คนรอบข้างนี่ช่างสรรหาอะไรมาให้ปวดหัวดีจริง

[Celestia]

พี่ยุตคะ น้องเพิ่งบอกรักก็ลงตราประทับเลยเหรอคะ?  แต่น้องน่ารักอ้ะ อ๊ายย คำพูดแบบแลไม่ได้คิดมากนะแต่ยั่วอะ เราว่ามันยั่ว 55555

[noy]

เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากค่ะ ลุ้นว่าเมื่อไหร่นายเอกจะมีความสุขเสียที ไม่อยากให้เศร้านานเลย รอตอนต่อไปค่ะ

[IaminLove]

ขอให้น้องนัทมีความสุขมากๆ ไม่อยากให้เจอเรื่องร้ายๆ อีกแล้ว ><

[kagehana]

-13-







หลังจากรถแท็กซี่หยุดวิ่งที่หน้าบ้านหลังเล็กที่แสนคุ้นตา ญาณัชก็เปิดประตูออกเมื่อจ่ายค่าแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว ในตอนเช้าที่ตื่นขึ้นมาด้วยกัน ทยุตก็ช่วยเขาเก็บเอาเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวบางส่วนออกมาจากห้องนั้น ครั้นเอื้อมจะหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ก็ถูกคนตัวโตเข้ามาแย่งไปเสียก่อน ทว่าบนใบหน้าของเด็กหนุ่มกลับมาแต่รอยยิ้มจางๆระบายอยู่

"ขอบคุณนะพี่ยุต..."

"อือ" เชฟหนุ่มที่ขี่มอเตอร์ไซค์นำหน้ามาไม่ได้พูดอะไรต่อ

เสียงปึงปังทั้งฝีเท้าคนและเสียงเห่าดังออกมาจากประตูบ้านที่เพิ่งถูกเปิด ยังไม่ทันได้หันไปดูให้ชัดแรงโถมก็พุ่งเข้าใส่จนเกือบจะล้ม

"ไอ้พี่ยุตไปไหนมา ทิ้งวินให้อยู่กับไอ้บ้าเอริคทั้งวัน วินต้องรดน้ำต้นไม้ ให้ข้าวหมา เช็ดบ้าน ถือกุญแจ ไปไหนมาไหนไม่บอกเดี๋ยวจะขนหมาไปฝรั่งเศสเลย ไอ้พี่บ้า" ปากเล็กๆพูดรัวเร็วแต่ท่อนแขนเพรียวกลับสอดมาคล้อง

"ไปรับนัท... อยู่กะเอริคแล้วไง เข้าใจกันดีก็ดีแล้วนี่" นัยน์ตาคมเหลือบไปมองนายแบบหนุ่มที่เดินตามออกมาทำหน้าช็อค ทยุตส่งสายตาเอือมๆให้แต่ดูอีกฝ่ายจะเริ่มหึงจนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

"นัทครับ... นี่วิน... ไอ้เด็กบ้าขี้งอแงระดับโลก"

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นประสานกันพร้อมๆกับที่รอยยิ้มจางๆเมื่อครู่นั้นหายไป

"สวัสดีครับคุณวิน" สายตาของญาณัชมองไปที่คนตัวสูงด้านหลังที่ดูสะดุดตาก่อนจะตัดสินใจยกมือขึ้นอีกครั้ง

"สวัสดีครับ... คุณ..."

"ผมเอริค แฟนวิน ยินดีที่ได้รู้จักครับ" หนุ่มลูกครึ่งนัยน์ตาสีเทาทักทาย แต่กลับเลยไปมองร่างสูงที่ยืนให้รวินเกาะอยู่

"เห็นวินบอกว่าคุณนัทเป็นแฟนคุณทยุต?"

"พูดมาก หุบปากไปเลย" รวินที่ยังดูจะงอนไม่หายทำปากบุ่ยแล้วปล่อยแขนทยุต ร่างเพรียวเดินเข้าไปหาญาณัชแล้ววนซ้ายวนขวาก่อนจะยิ้มออกมา

"น้องนัทนี่น่ารักเนอะ ผมซ้วยสวย"

ญาณัชถึงกับผงะไปเล็กน้อยเมื่อเจอกับการเข้าหาแบบคาดไม่ถึง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อได้ยินวิธีที่อีกฝ่ายใช้เรียกตัวเอง

"... เรียกนัทเฉยๆก็ได้ครับ..."

"ทำไมอะ น่ารักออกเรียกน้องนัท อีกอย่าง... น้องนัทก็อายุอ่อนกว่าด้วย" รวินพูดรัวเร็วแถมท้ายด้วยยิ้มหวานไปอีกหนึ่งทีก่อนจะหันไปหาทยุต

"ใช่ไหมพี่ยุต"

ทยุตเหลือบมองร่างเล็กที่เริ่มดูแปลกๆไป ญาณัชไม่ใช่คนที่จะสนิทสนมกับใครได้ภายในวันเดียว... แล้วยิ่งมาเจอกับคนแบบรวินเข้าอีก

...แต่ก็ถือเป็นการเรียนรู้อีกรูปแบบหนึ่งละนะ...

"ถามสิ เค้าให้เรียกเปล่าล่ะ"

"งั้นเรียกน้องนัทเนอะ" พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเองแล้วหันมายิ้มอ้อนใส่

คราวนี้คิ้วของเด็กหนุ่มยิ่งขมวดเข้าหากัน ไม่ใช่ว่ารอยยิ้มออดอ้อนของรวินไม่น่ารักหรืออะไร แต่เพราะเขาคิดว่าเพิ่งจะได้เจอกันจังๆครั้งแรก จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องแสดงท่าทีสนิทสนมราวกับรู้จักกันมาร่วมสิบปีเช่นนี้

"... ไม่ต้อง... หรอกครับ.... นัท เฉยๆ พอแล้ว"

ชายหนุ่มชะงักไปนิดหน่อยเพราะสังเกตเห็นความไม่พอใจนิดๆบนใบหน้าฝ่ายตรงข้าม แต่รวินก็คือรวิน... แต่ไหนแต่ไรก็เป็นพวกใช้ชีวิตในด้านบวกอยู่แล้ว กับเรื่องแค่นี้ไม่ทำให้หยุดความต้องการได้

"นัท... เฉยๆ" รวินทำเสียงเข้มล้อเลียน ก่อนจะเดินกลับมาหาทยุตแล้วกอดแขนเอนหน้าซบไหล่เหมือนทุกครั้งที่เคยทำ

"โห น้องนัทของพี่ยุตงกอะ ให้เรียกน้องก็ไม่ได้ ทั้งที่น่ารักแท้ๆ"

...คนที่น่ารักคือคุณวินต่างหากล่ะครับ-- แม้จะคิดเช่นนี้แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ภายใต้ท้องฟ้าที่แสงแดดส่องลงมาอย่างปกตินั้นไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่นัก

"ขอโทษด้วยครับ... ผมคงต้องขอตัวเอากระเป๋าเข้าไปเก็บก่อนแล้วล่ะครับ" ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบนิ่งภายใต้ใบหน้าที่พยายามจะไม่แสดงอารมณ์ใดใด

"เดี๋ยวพี่ช่วย" ร่างสูงหันไปมองรวินซึ่งเกาะแขนแน่นเป็นลิงเกาะต้มไม้ สบตากันสักครู่ท่อนแขนเรียวที่เกี่ยวอยู่ก็เอาออก ร่างสูงเดินเข้าไปคว้ากระเป๋าใบย่อมที่ลักพามาทั้งคนทั้งของแล้วกุมมือเรียวสวย... ที่ตอนนี้ดูจะติดเชื้อมึนตึงและดื้อดึงมาจากที่ไหนไม่รู้

"เข้าไปพักผ่อนก่อนนะ" ทยุตพูดเสียงนุ่มแล้วเหลียวไปมองรวินที่ทำท่าจะอ้วกล้อเลียน กำปั้นหนาเลยชูขึ้นเหนือหัวทำท่าเขกอากาศ... ถ้าไม่หยุดล้อได้มีลงหัวแน่

นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลมองส่งจากด้านหลัง รวินกระดิกนิ้วเรียกเจ้าสองตัวก่อนจะพาเดินดูสวนกุหลาบที่ไม่ได้มาเห็นตั้งหลายเดือน

"สวนสวยดีนะ" น้ำเสียงทุ้มพูดเป็นภาษาไทยแบบแปร่งปร่า รวินหันขวั่บค้อนให้วงใหญ่พลางแสร้งทำไม่ใส่ใจ

"จะโกรธอีกนานไหม มาง้อถึงที่แล้วนะ"

"..... ถ้าไม่อยากง้อก็กลับไปสิ..." รวินพูดต่อโดยไม่ยอมหันไปมอง รู้อยู่เต็มอกแล้ว ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ก็อดคิดมากไม่ได้ ในเมื่อคู่กรณีมากมายล้วนเป็นนางแบบสาวๆสวยๆทั้งนั้น

"ถ้าไม่อยากไม่ตามมาถึงนี่หรอกน่า แต่ก็นะ... อยากมาดูหน้าพี่ยุตของวินสักหน่อยด้วยล่ะ" น้ำเสียงที่พูดถึงชื่อทยุตนั้นดูห้วนสั้น ติดจะอารมณ์เสีย เอริคสาวเท้าเข้าไปใกล้ก่อนจะรวบร่างเล็กมากอดไว้

"ก็เป็นผู้ชายที่ดีอยู่หรอกนะ แต่ฉันมั่นใจว่าไม่แพ้แน่" จมูกโด่งจรดลงที่แก้มขาวเบาๆตามด้วยริมฝีปากหยักสวย

"ชิ..." รวินทำเสียงขัดใจกับความมั่นใจของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสั้นห้วนไม่แพ้กัน

"ฉันก็ไม่ได้มีหน้าอกอึ๋มๆอย่างพวกนั้นนี่ ก็คงแพ้สินะ"

"อ่าว หาเรื่องกันนี่ อารมณ์มาเต็มๆ" ชายหนุ่มนัยน์ตาสีควันบุหรี่บ่นอุบ แต่แขนยังกอดเกี่ยวอีกฝ่ายเอาไว้แน่น

"อกอึ๋มจะสู้เอาแต่ใจ ขี้โวยวาย ชอบอ้อนคนอื่นแล้วยังมาชวนทะเลาะได้ยังไง" เสียงทุ้มกระซิบข้างหู

"ก็ฉันรักของฉันนี่นา"

"... ไม่เชื่อ" คนที่ถูกโอบกอดเอาไว้ยังพยายามทำเสียงแข็งตอบทั้งที่ในอกนั้นหัวใจกลับเต้นแรงกับคำบอกรักอ่อนโยน

"ให้พิสูจน์ไหมละ ฉันยินดี จะให้ฉันให้สัมภาษณ์ผ่านสื่อว่ามีแฟนแล้ว เป็นเชฟชื่อรวิน ขี้โวยวายเป็นที่หนึ่ง ขี้หึงไม่แพ้ใคร แถมยังชอบไปอ้อนผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่แฟน" เอริคพูดยิ้มๆ สิ่งที่พูดมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด... แต่ว่า... ตัวเขารักรวินเกินกว่าจะเลิกได้

...ไม่มีวัน...

"นี่...เชื่อฉันนะ ไม่ว่าจะมีใครต่อใครหลายร้อยคน จะสวย จะอึ๋ม จะดีแค่ไหน" พูดจบก็หันร่างในอ้อมกอดเข้ามาหา สบตาด้วยความจริงใจทั้งหมดที่มี

...ไม่อยากแพ้ใคร...

...ไม่อยากแยกจาก...

"แต่คนที่ฉันรักที่สุดและจะเป็นคนสุดท้ายของฉันคือวินนะ"

 








 

หลังจากเข้ามาด้านในและจัดข้าวของส่วนตัวบางอย่างให้เข้าที่เรียบร้อยแล้ว ญาณัชที่เงียบมาตลอดค่อยเอ่ยถามขึ้น

"พี่ยุต..." เด็กหนุ่มเรียกเสียงเบา มือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับแขนของร่างสูงเอาไว้

"ขอโทษนะ... ที่ทำตัวไม่ดี... แต่นัทไม่... คุ้นกับคนร่าเริงแบบนั้น..."

ดวงตาสีเข้มที่มองอย่างขอโทษทำเอาอดจะยื่นมือไปลูบหัวไม่ได้ ทยุตดึงร่างเล็กเข้ามากอดเบาๆพลางหอมแก้มซ้ายขวา

"นัทไม่ได้ทำตัวไม่ดีหรอก ก็เป็นปกติของคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนน่ะ เจ้าวินน่ะแหละที่สนุกเกินเหตุ หมอนั่นน่ะเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

เชฟหนุ่มจับมือเรียวขึ้นมาแนบแก้ม

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรานะนัท"

"อื้ม" รอยยิ้มจางๆกลับคืนมาบนใบหน้าหวาน ก่อนจะโอบกอดร่างสูงตอบ

"พี่ยุตรู้อะไรหรือเปล่า... คุณวินกับคุณเอริคทำให้นัทคิดถึงอาพีทกับคุณธัชเลย..."

"เหมือนยังไงเหรอ" ปกติแล้วทยุตไม่ใช่คนที่ใส่ใจเรื่องคนอื่น แต่เพราะเป็นญาณัช ถึงอยากรู้ทั้งหมด

"อย่าบอกนะว่าอาพีทของนัทกล้ามล่ำเหมือนเอริค ให้ตายพี่ก็ไม่เชื่อ"

"นี่ไง เดี๋ยวนัทให้ดู" ร่างบางละตัวออกจากอ้อมกอดของทยุตแล้วไปเปิดกระเป๋าของตัวเอง หยิบเอากระเป๋าสตางค์ใบเล็กขึ้นมาแล้วเปิดให้ร่างสูงดูรูปถ่ายของเขากับพิชญ์ตอนซ้อมใหญ่ที่งานแสดงเปียโนครั้งแรกของเขา

"อาพีทน่ะ น่ารัก เหมือนกับคุณวินใช่ไหม แล้วคุณธัช ก็เท่แล้วก็ดูดีอย่างคุณเอริคไง"

"ไหน ขอพี่ดูบ้าง"

แวบแรกที่เห็นผู้ชายผมยาวในรูป ทยุตถึงกับตกตะลึงไปชั่วครู่ อาของญาณัชเป็นคนที่หน้าตาดีอย่างคาดไม่ถึง รอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ดูรับกับใบหน้าสวยซึ้ง

"อาของนัทเป็นคนสวย... มากกว่าหล่อนะ"

แม้ว่าในแวบแรกจะมองอา แต่ญาณัชในวัยเด็กกลับอยู่ในความสนใจมากกว่า

"ที่น่ารักน่ะนัทต่างหาก"

"ก็ไม่ได้บอกว่าอาพีทหล่อนี่" ญาณัชว่าก่อนจะพูดต่อ

"คุณวินต่างหาก ที่น่ารัก..."

"คิดมากอะไรอีกแล้ว" ทยุตทำหน้ายุ่ง เขาดึงยางรัดบนหัวออกแล้วสะบัดเบาๆ

"วินน่ารัก แต่ไม่รัก ไม่สิ ต้องเรียกว่ารักแบบนั้นไม่ลง" พยักหน้ากับตัวเองก่อนจะหันมายิ้ม

"นัทน่ารักแล้วก็รักนัทมากด้วย แค่นี้นัทไม่พอใจเหรอครับ"

"ไม่ได้บอกว่าไม่พอใจสักหน่อย..." คนตัวเล็กกว่าทำหน้ายุ่งพลางเอ่ยต่อก่อนจะเก็บรูปถ่ายใบสำคัญคืนที่เดิม

"แค่รู้สึกว่าเข้าใจความรู้สึกอาพีทขึ้นมาบ้างแล้วเท่านั้นแหละ"

"เข้าใจว่ายังไงเหรอครับ?" ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกริ่ม เขามองตามรูปถ่ายที่ถูกเก็บพลางทำหน้าเสียดาย

"ว่าแต่... อยากเห็นรูปนัทตอนเด็กๆจัง ต้องน่ารักแน่ๆเลย"

"ก็อาพีทชอบโมโห แล้วก็หนีไปเลยเวลาคุณธัชพูดว่าน่ารัก...." ญาณัชเสมองไปทางอื่น หลบรอยยิ้มของทยุตก่อนจะพูดต่อ

"รูปอยู่ในห้องอาพีทหมดแหละ... นัทไม่มีหรอก"

"ถ้าพี่จะขอนัทสักใบได้ไหม... หรือไม่ก็พาพี่ไปดูเฉยๆก็ได้" มือใหญ่ประคองใบหน้าที่แกล้งหันไปมองทางอื่นกลับมาให้สบตา ทยุตก้มลงแตะริมฝีปากเร็วๆข้างแก้มนุ่ม

"เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวให้นัทกินดีกว่า อยู่กับพี่ทุกวันจะได้อ้วนขึ้นหน่อย... กอดนุ่มดี" ร่างสูงยืนยันด้วยการกอดอีกครั้ง

"นัทอยากกินอะไรครับ"

"พี่ยุตชอบเปลี่ยนเรื่องนะ... วันอาทิตย์พี่ยุตต้องไปทำอาหารให้คนพวกนั้นกินอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไว้นัทพาไปดูทีหลังก็ได้..." เด็กหนุ่มเอ่ยตอบก่อนจะตัดสินใจส่งยิ้มบางให้

"นัทยังไม่ค่อยหิว แต่กินเลยก็ได้นะ... แล้วพวกคุณวินล่ะ?" ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดเขาเอาไว้ จะให้เลือกแต่ที่ตัวเองอยากกินก็คงไม่ดีนัก

"หรือว่าเขาจะกลับกันแล้ว..."

"พวกนั้นนะเหรอ... อีกยาว เวลาวินมันหนีกลับมาทีก็อยู่ไปสองอาทิตย์นั่นแหละ อืม... แต่คราวนี้คงอยู่ไม่นานมั้ง แฟนมันมาด้วยนี่" ใบหน้าเล็กๆที่แหงนมองดูน่ารักจนอดใจจะหอมแก้มไม่ได้ เมื่อก่อนเขาคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ยับยั้งชั่งใจได้ดีพอสมควร... แต่ตั้งแต่เจอญาณัชทุกสิ่งที่คิดไว้ดูจะผิดไปแทบทุกอย่าง

คนที่น่ารักมีกว่านี้อีกมากมาย... ว่ากันตามตรง ญาณัชก็ยังเหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป ไม่ได้หน้าหวาน ตาโต หรือมีอะไรพิเศษที่จะเรียกสายตาคนอื่นได้

แต่เด็กผู้ชายธรรมดาที่ทยุตรักคนนี้... เป็นคนพิเศษที่สำคัญยิ่งกว่าใครๆ

"นัทห้อมหอม... ทำไมถึงหอมขนาดนี้ล่ะครับ" ทยุตกดจมูกบนแก้มซ้ายขวาจนพอใจแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ

"พี่ยุตก็พูดไปนั่น..." ฝ่ายถูกหอมแก้มอดรู้สึกเขินไม่ได้จนต้องแสร้งทำหน้ายุ่งทั้งๆที่พวงแก้มนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นแล้ว

"ก็เรื่องจริงนี่นา" แก้มแดงๆก็น่าหอม ทยุตมองยิ้มๆก่อนจะปล่อยแขนออก

"ไม่แกล้งนัทแล้ว เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวก่อน ขี้เกียจฟังวินมันบ่น"

เชฟหนุ่มเดินเข้าไปในครัวที่ทิ้งไปหลายวันด้วยอารมณ์รื่นรฺมย์จนเกือบจะฮัมเพลงออกมา

เมื่อนั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร ญาณัชได้แต่ก้มมองอาหารในจานตัวเองด้วยความรู้สึกพูดไม่ออก ราดหน้าหมูที่ส่งกลิ่นหอมตรงหน้ามีแครอทและข้าวโพดอ่อนอยู่เต็ม

พอเงยหน้าขึ้นมองคนทำ ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่เคยบอกไว้ว่าเขาไม่กินแครอทกับข้าวโพดอ่อน

"น้องนัทรีบกินสิเดี๋ยวเย็นหมดหรอก" เสียงพูดอู้อี้เพราะปากเล็กๆคับแน่นด้วยเส้นคำโต รวินหยิบซอสพริกลงมาเหยาะบนจานในขนาดที่เอริคยังยอมแพ้

"ราดหน้าพี่ยุตอร่อยที่หนึ่งเลย แครอทก็นุ่ม เส้นหนึบๆหอมๆ"

"ชมซะเว่อร์" เชฟหนุ่มพูดยิ้มๆแล้วรินน้ำแจกทุกคน นัยน์ตาสีเขียวเจือเทาจับจ้องที่จานญาณัชก่อนที่คิ้วจะขมวดมุ่น

"นัทไม่ชอบราดหน้าหรือเปล่า ทำไมไม่กินเลย"

"!? เปล่า... ชอบสิ" ญาณัชรีบตอบก่อนจะตัดสินใจตักแครอทเข้าปาก

รสขมของแครอทที่ยังกรอบอยู่แทบทำให้คายออกมา แต่ญาณัชก็ไม่อยากเอาแต่ใจต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

สุดท้าย เด็กหนุ่มก็ฝืนกินจนหมดจานด้วยความที่ไม่อยากให้ทยุตรู้สึกไม่ดี ยิ่งมองรวินที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็ยิ่งเป็นเหมือนแรงผลักดันให้บังคับตัวเองกินเข้าไป

"อิ่มแล้วครับ" ญาณัชประสานมือเข้าด้วยกันก่อนจะขยับลุกขึ้นเอาจานไปวางลงที่อ่างล้าง ทว่าก่อนที่จะได้ลงมือทำอะไร ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ตีขึ้นมาจนถึงคอ

"... พี่ยุต... เดี๋ยวนัทมาล้างให้นะ" เขาหันมาพูดกับเชฟหนุ่มแล้วจึงปลีกตัวเข้าห้องน้ำไป

"เดี๋ยวสิ" ทยุตพุดไม่ทันขาดคำก็เห็นแค่หลังไวๆที่วิ่งหายไป เขามองตามอย่างกังวลก่อนจะเสตาไปที่จานว่างเปล่า ว่าง....เกินไป

"เอาอีก!" จานเปล่าถูกยื่นเกือบโดนหน้า ทยุตเหลือบตามองตาใสๆดวงกลมโตกับรอยเปื้อนมุมปากที่ฉีกยิ้มอ้อนเอาใจ "ราดหน้าพี่ยุตเจ๋งสุดในสามโลกอะ แครอทกรุ๊บๆโคตรเข้ากันกะน้ำราดเลย เส้นก็หนุบๆ หมดไม่รู้ตัวเลย" พูดจนมือที่ถือจานก็กระดิกๆทำนองว่าตักให้หน่อยสิ เร็วๆด้วย

"ไปเอาเองในครัว"

"ใช่ซี้ วินไม่ใช่น้องนัทนี่จะได้ครับๆ เดี๋ยวพี่ไปตักให้" รวินแกล้งงอนทำปากบู่ก่อนจะหัวเราะร่วนเอนหัวหลบมะเหงกที่ชูสูง

"เดี๋ยวไปตักให้เองนะ...น้องวิน" เสียงปร่าๆพูดพลางเน้นเสียงที่สองพยางค์หลัง แล้วฉวยจานเดินหายไปตามนิ้วที่ชี้ไปทางครัว ใบหน้าหล่อเหลาของนายแบบหนุ่มติดจะบึ้งนิดๆ

"แกล้งยั่วเขาอีกแล้วนี่"

"เปล๊า!!" เสียงสูงปรี๊ดเป็นอาการบอกว่าใช่ "แต่แครอทอร่อยจริงๆนะ มันต้องกรอบๆอย่างงี้แหละ"

"แครอท......" เสียงทุ้มพูดอย่างนึกได้ ....น้องนัทมีผักที่กินไม่ได้ตั้งเยอะแยะ...แล้วแครอทกับข้าวโพดล่ะ?

ไม่ทันจะได้สงสัยไปมากกว่านี้ ร่างสูงสมส่วนก็เดินมาพร้อมจานราดหน้าพูนๆ "คุณทยุต...เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงน้ำไหลตั้งนาน น้องนัทของคุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ห้องน้ำ?"

เอริคพยักหน้าและเป็นวินาทีเดียวกับที่ทยุตวิ่งหายไป

 

 






ร่างเพรียวบางที่นั่งอยู่หน้าชักโครกดูอ่อนแรงลง มือสองข้างจับขอบชักโครกเอาไว้ก่อนที่จะต้องยื่นหน้าเข้าไปอาเจียนออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่ว่ากินแครอทไม่ได้ แต่เพราะว่าถ้ากินแครอทที่ยังสดกรอบเข้าไปมากๆ ร่างกายจะเกิดอาการต่อต้านจนต้องอาเจียนออกมาอย่างนี้

ญาณัชเอื้อมมือไปดึงชักโครกแล้วลุกขึ้นมาที่อ่างซึ่งเขาเปิดน้ำทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อครู่ มือสองข้างรองน้ำแล้ววักขึ้นล้างหน้า หมายจะให้รู้สึกดีขึ้น

"นัท..." เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงเรียกจากด้านนอกทำให้เขารู้ว่าเขาเข้ามานานเกินไปแล้ว

"เดี๋ยวออกไปแล้วพี่ยุต..." น้ำเสียงที่เอ่ยตอบไปฟังดูสั่นเครือ ก่อนที่ความพะอืดพะอมจะดันขึ้นมาอีกครั้ง ส่งผลให้ญาณัชต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิมก่อนหน้านี้

"นัท เปิดประตูให้พี่หน่อย เป็นอะไรหรือเปล่า" ทยุตเคาะประตูเบาๆถามอย่างห่วงใย

"นัทไม่สบายหรือเปล่า นัท นัท ตอบพี่ด้วย"

"ไม่เป็--" ตอบได้ไม่ครบคำก็ต้องก้มหน้าลงอาเจียนออกมาอีกครั้ง ทั้งไอทั้งสำลักจนเหนื่อยหอบ

"แป๊บนะนัท" ทยุตวิ่งไปยังห้องนอนแล้วคว้ากุญแจกลับมาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่เลือกกุญแจไขห้องน้ำจากพวงแล้วไขเปิดเข้าไป

ทันทีที่ดวงตาสีแปลกมองเห็นร่างเล็กที่จวนเจียนจะหักพับ ท่อนแขนแข็งแรงก็รีบสอดประคอง

"นัทไปโรงพยาบาลกัน"

"แค่กๆ..." เขายกมือขึ้นห้าม

"ไม่เป็นไร... พี่ยุต..... ไม่ได้เป็นอะไร....."

"ทำไมถึงอ้วกล่ะ" ทยุตฉีดน้ำทำความสะอาดแล้วกดทิ้ง มือใหญ่ปิดฝาที่นั่งแล้วอุ้มญาณัชให้นั่งไว้

"บ้วนปากก่อนนะ" เชฟหนุ่มส่งแก้วที่มีน้ำอยู่เต็มจ่อที่ริมฝีปาก

"บ้วนลงพื้นเลยเดี๋ยวพี่ล้างเอง"

"ไม่เอา..." ญาณัชปฏิเสธก่อนจะยอมอ้าปากรับน้ำเข้ามากลั้วแล้วลุกมาบ้วนทิ้งที่อ่างล้างหน้า เด็กหนุ่มใช้น้ำเย็นลูบหน้าอีกครั้ง

"ป่วยแล้วยังดื้ออีก" อดดุตามประสาผู้ใหญ่ไม่ได้

"ดีขึ้นยังนัท"

"อือ... โอเคแล้วล่ะ..." มือเอื้อมหยิบผ้าขนหนูผินเล็กมาซับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำก่อนจะพูดต่อ

"พี่ยุต... ไม่เห็น... ต้องเข้ามาเลย..."

"จะไม่ให้เข้าได้ไง เดี๋ยวมีเด็กตายในบ้านพี่พี่ต้องร้องไห้แน่ๆ" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดีขึ้นแล้วก็อดจะหยอกไม่ได้

"แล้วทำไมถึงอ้วกล่ะ จานของนัทมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"

...เห็นเจ้าวินยังกินเอาๆยังกับพายุอยู่เลย...

"...... แครอทสดๆ... กับข้าวโพดอ่อน..." เด็กหนุ่มเอ่ยตอบเสียงเบาราวกับกำลังทำผิดอยู่

"หือ?" คิ้วสีจางขมวดมุ่น...เคยได้ยินคนที่แพ้อาหารทะเลหรือสัตว์ปีกมาบ้างแต่คนแพ้ผักยังไม่เคยเห็นมาก่อน หรือให้พูดอีกทีเขาคิดว่าไม่น่าจะมีคนประเภทนั้นเลยด้วยซ้ำ

...ในกรณีญาณัชก็คงไม่ใช่แพ้...แต่ไม่เคยกินมากกว่า...

"นัทไม่กิน...แล้วฝืนกินทำไมครับ พี่ไม่ได้บังคับสักหน่อย ตักให้วินมันก็ได้"

"ก็... คุณวินทานตั้งเยอะ.... นัทไม่อยากให้พี่ยุตรู้สึกไม่ดี...." คนตอบไม่ยอมมองหน้าคนถาม ทั้งยังรู้สึกว่าเหตุผลที่พูดออกไปมันฟังดูไร้สาระ

"แต่นัทไม่เป็นไรแล้วนะ... พี่ยุตออกไปก่อนก็ได้..."

"พี่ไม่รู้สึกแย่หรอกนะ...แต่ทำให้นัทไม่สบายแบบนี้พี่รู้สึกไม่ดียิ่งกว่าอีก" ทยุตจูบลงเบาๆที่หน้าผากชื้นเหงื่อ

"ถ้าไม่เป็นไรแล้วก็ออกไปด้วยกันสิ นั่งในห้องน้ำนานๆเดี๋ยวเป็นลม"

"ไม่เอา..." คนตัวเล็กตอบแทบจะทันที

"หน้าตาเป็นแบบนี้เดี๋ยวเขาก็ถามกันหรอก ว่าเป็นอะไร" ไม่พูดเปล่า ญาณัชเหลือบมองใบหน้าของตัวเองในกระจก ดวงตายังดูช้ำๆ ปลายจมูกเป็นสีเข้มขึ้น ซ้ำยังจะดูเหมือนซีดลงเล็กน้อยด้วย

"ไม่เห็นต้องสนเลย ยังไงน้องนัทของพี่ก็น่ารัก" เชฟหนุ่มยิ้มขำกับใบหน้าเหวอๆของญาณัช ทยุตเอามือแตะแก้มซีดก่อนจะไล้ปลายนิ้วบนปลายจมูกสีเข้ม

"ออกไปข้างนอกกัน ไม่งั้นพี่อุ้มออกไปจริงๆด้วย" ไม่พูดเปล่า ท่อนแขนแข็งแรงสอดเข้าใต้ข้อพับพลางยกร่างเบาหวิวขึ้น

"เหมือนอุ้มเจ้าสาวเลยเนอะ"

"ไม่เอา!!! เจ้าสาวอะไร นัทเป็นผู้ชายนะ!!!!" ร่างเล็กที่ถูกยกลอยโวยวายออกมาพลางขยับดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้น

"ออกก็ได้!! วางนัทลงนะพี่ยุต!!"

"วางก็ได้ครับ" ทยุตวางร่างเล็กลงแต่มือยังฉวยมากุมไว้ เขาพาญาณัชออกมาข้างนอกในตอนที่รวินกับเอริคกำลังเก็บจานกันอยู่พอดี

"โอ๊ย อิจฉาคนเพิ่งมีแฟน จับมือกันกระหนุงกระหนิงเชียวนะพี่ยุต"

รวินที่กำลังเกาพุงลูกชิ้นเอ่ยทักเสียงแจ้ว

"นัทเขาอาเจียน ไม่ค่อยมีแรง แล้วเราจะแซวทำไมเนี่ยไปล้างจานไป"

"น้องนัทท้องเหรอ?" น้ำเสียงยียวนพูดยานคางอย่างจงใจแกล้งเล่น "พี่ยุตโคตรไวไฟเลย"

"..................." คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ญาณัชไม่ชอบใจเท่าไหร่กับการจะต้องเจอคนที่เพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรกแซวแบบนี้

"ผมเป็นผู้ชาย ท้องไม่ได้หรอกครับ"

"พี่แค่พูดเล่นเอง น้องนัทอย่าซีเรียสสิ" คนที่แทนตัวว่าพี่แต่รูปร่างไม่ต่างกันเท่าไรสืบเท้าเข้าไปใกล้ รวินเอียงศีรษะแล้วยิ้มกว้างให้อย่างเปิดเผย

"ตั้งท่าแบบนี้จะทำอะไรอีกล่ะ ไปล้างจานไป ทำให้กินแล้วหน้าที่เก็บล้างเป็นของเราไง จำสัญญาไม่ได้เหรอ" ทยุตพูดทวง...เมื่อก่อนทุกครั้งรวินจะชอบอ้อนให้ทำนู่นทำนี่ให้กิน ซึ่งเขาก็ยอมภายใต้เงื่อนไขที่ว่ารวินต้องเป็นฝ่ายเก็บล้าง

"แหมม แป๊บนึงนะพี่ต้นวินอิ๊มอิ่ม" ดวงตากลมโตหลับพริ้มทำท่าลูบท้องไปมา

"ไม่ต้องมาเรียกพี่ต้นเลย เรียกทีไรชอบอ้อนให้ทำแทนทุกที "

"...?" ญาณัชมองตามอย่างงงๆ 'พี่ต้น'ที่รวินเอ่ยถึงนั้นจะหมายถึงใครได้นอกจากทยุต แต่พอลองนึกถึงตอนที่ทยุตบอกให้เรียกแค่ยุตเฉยๆ ก็ไม่มีตอนไหนที่บอกว่าคือ 'ต้น'

"พี่ต้น.......?" เด็กหนุ่มเผลอพูดออกมาก่อนจะรีบเปลี่ยนไปทางอื่นพลางเก็บความรู้สึกข้องใจเอาไว้

"เดี๋ยวผมล้างให้เองครับ..."

"ให้วินมันล้าง ข้อตกลงคือข้อตกลงนะนัท" เชฟหนุ่มฉวยมือเรียวไว้

"โหยย พี่ต้นครับ ล้างให้น้องวินหน่อยนะนะนะนะ" รวินแกล้งทำปากบุ่ยพูดเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนดูบ้าง...ก็แหม ใครใช้ให้พี่ยุตทำท่าหวงน้องนัทขนาดนั้นเล่า

"ล้างให้เองนะครับ..น้องวิน" คนที่นิ่งเงียบอยู่นานเป็นฝ่ายเสนอตัวด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น เอริคซ้อนจานทั้งหมดเข้าไว้และถือไว้ด้วยมือข้างเดียว

"สรุปว่าคุณชื่ออะไรกันแน่คุณเชฟ? พี่ยุตหรือพี่ต้นผมจะได้จำถูก" ดวงตาคมสบตามองก่อนจะเรื่องไปมองดวงตาโศกที่มีแววสงสัยไม่แพ้กัน

"..... พี่ต้น... คือชื่อเล่นเหรอ?" ญาณัชถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเรียบๆ อยากจะได้ยินว่าใช่ มากกว่าจะบอกว่าเป็นชื่อที่เอาไว้เรียกกันสองคน

"อื้อ ชื่อ..."

"อ๋อ ใช่ๆ พี่ยุตไม่เคยบอกเหรอว่าชื่อเล่นจริงๆชื่อต้นข้าวแต่มันน่ารักเกินหน้าแมนๆเลยไม่ค่อยได้บอกใคร" ไม่ทันที่ทยุตจะได้พูดรวินก็สวนกลับพลางเหน็บคนตัวโตเข้าอย่างจัง

"แต่พี่ชอบเรียกนะ แกล้งพี่ยุตสนุกดี" รวินหันไปยิ้มให้เชฟหนุ่ม แต่กับนายแบบที่ยืนถือจานรวินกลับถูกทำตาเขียวใส่

"ตามนั้นแหละนัท..." ทยุตพูดเบาๆ "แต่นัทจะเรียกก็ได้นะ พี่ไม่ว่าหรอก"

"... อืม..." ถึงจะได้ยินแบบนั้น แต่ญาณัชก็ยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก คำพูดที่รวินหันมาตอบนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูนิ่งเฉยมากขึ้น

สิ่งที่สังเกตเห็นได้จากญาณัชคือความไม่สบายใจอย่างชัดเจน ใบหน้านิ่งเฉยตีสีหน้าเหมือนครั้งแรกๆที่ได้พบกับ..ตอนที่ญาณัชยังไม่ชินกับตัวเขา

ทยุตเอื้อมจับมือเล็กพลางบีบเบาๆ หากไม่เข้าข้างตัวเองเกินไปนัก กิริยาของญาณัชที่กระทำอยู่อาจจะเรียกว่า "หึง" ก็เป็นไปได้

"ล้างจานไปนะวิน พี่ไปเดินเล่นแป๊บ" เชฟหนุ่มดึงมือของคนรักแล้วพาออกข้างนอกโดยทิ้งเสียงแซวเอาไว้ข้างหลัง

 

 


To be continued...





Talk : น้องนัทผู้ไม่กินผัก..... วินนี่กลับมาอ่านกี่ครั้งก็น่ารำคาญเหมือนเดิม 5555

[Toon_TK]

รู้สึกรำคาญวินอ่ะ

 

[valenna yy]

เค้าว่าวินก้น่ารักดี ก้แค่ไม่ใช่นายเอก ทำไรเลยว่าผิด

[B52]

บ่อยครั้งวินก็เยอะไปน่ะ ถึงจะเป็นพี่คนสนิทกันมากๆก็เถอะ แต่นี่แฟนตัวแฟนเขาก็อยู่สมควรหรือ

[monoo]

 
 

[IaminLove]

แอบรำคาญวินเหมือนกันค่ะ ฮ่าๆ
แต่ชอบน้องนัทที่ดูมีอีโมชั่นมากขึ้นนะ ไม่ค่อยนิ่งๆ เหมือนเดิมแล้ว แบบไม่พอใจก็เงียบ หึงก็มีสิ่งที่ทำให้สังเกตได้
ชอบแบบนี้ ^^

[PURE LOVE]

หมั่นไส้วินมากเลยนะ ไม่รู้สิ ถึงจะเป็นคนร่าเริง เข้ากับคนง่าย ชอบตีสนิท
แต่บางทีมันมากไปหรือเปล่า แล้วก็ควรดูด้วยว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร แล้วเป็นคนยังไง
อย่างน้องนัท ที่ไม่คุ้นเคยกับคนแปลกหน้า เจอเข้าอย่างนี้
ไม่แปลกที่น้องจะรู้สึกไม่ดี แถมคน ๆ นั้น ยังเป็นแฟนเก่า แฟนตัวเองอีก
แล้วการทำตัวออดอ้อน เดี๋ยวกอด ๆ พูดเหมือนรู้ดีไปทุกเรื่องในตัวแฟนเก่า
ต่อหน้าแฟนใหม่เขา กับแฟนตัวเองนี่ มันสมควรหรือไง ถึงคนพูดจะไม่คิดอะไร
แต่คนฟัง คนเห็น เค้าไม่คิดอย่างนั้นด้วยนะ อ่านทีไร ทั้งรำคาญ ทั้งหมั่นไส้วินทุกทีสิน่า
จนจะหมั่นไส้พี่ยุตไปด้วยแล้วเนี่ย เฮ้อ 

[แฟนตาเซีย]

 

[iamtoon]

เข้ามารอน้องนัทททท 

[kagehana]

-14-


"นัทเป็นอะไรหรือเปล่า ดูหน้าตาไม่ค่อยสบายใจเลย" ชายหนุ่มยิ้มให้จางๆ แนวกุหลาบขาวที่เดินผ่านส่งกลิ่นหอมจางๆมาตามสายลมเอื่อย อากาศเย็นๆของช่วงหัวค่ำในคืนน้ำค้างลงน่าเป็นห่วงสำหรับคนตัวเล็กนิดหน่อย ทยุตเลยถือโอกาสเปลี่ยนจากกุมมือมาเป็นกอดไว้เบาๆแทน

"... อืม" อ้อมกอดที่ร่างสูงมอบให้อย่างอ่อนโยนทำให้ความไม่พอใจนั้นจางลง

"ไม่มีอะไรหรอก... เรื่องไร้สาระ....." เขาว่าก่อนจะเอนใบหน้าซบเข้ากับต้นแขนของทยุต

"เรื่องไร้สาระของนัทพี่ก็อยากฟังนะครับ" อาการอย่างนี้เรียกว่างอนหรือหึง...หรือทั้งสองอย่างกันนะ

"พี่อยากให้เราคุยกันให้มากกว่านี้ มีอะไรที่ไม่พอใจก็บอกกันตรงๆ เราเป็นแฟนกันนะครับ...อย่าลืมสิ"

"...... ก็... แค่... ไม่พอใจ... ที่รู้ว่า 'ต้นข้าว' คือชื่อเล่นของพี่ยุตจากคนอื่น..... เฉยๆ..." ญาณัชเอ่ยตอบก่อนจะหลบสายตาของร่างสูงที่มองมา

".........เห็นไหม.... บอกแล้วว่าไร้สาระ" ริมฝีปากของเด็กหนุ่มขยับบ่นอุบอิบพร้อมๆกับคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

"อื้อ ไร้สาระจริงๆแหละ" ทยุตพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะโฉบแก้มนิ่มๆด้วยปลายจมูกเบาๆ

"เรื่องชื่อ... ก็ชื่อนี้มันไม่มีใครเรียกนานจนพี่แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แถมเวลาแม่เรียกพี่ก็เขินจะตาย... แต่การที่นัทหึง...อืม..น่าจะใช่หึงล่ะนะ" เขาพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะกระซิบข้างหู
"การที่นัทหึงพี่ด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้รู้ไหมว่าพี่ดีใจแค่ไหน"

คนถูกกล่าวหาถึงกับถอยออกมา ใบหน้าที่ดูซีดเซียวก่อนหน้าดูจะเปลี่ยนสีขึ้นมาได้ทันตา

"หึงอะไร?? นัทไม่ได้หึงซะหน่อย!"

"อาการมันฟ้องนะครับ ถ้านัทบอกไม่ได้หึงพี่แล้วนัทจะเรียกอาการแบบนี้ว่าไงล่ะ" เชฟหนุ่มก้มลงเด็ดดอกกุหลาบขาวที่ถูกน้ำค้างพร่างพรมบนกลีบดอกสีอ่อนจาง เขาริดใบกับหนามออกพอให้ถือได้แล้วยื่นส่งให้

"สวยเนอะ... เป็นดอกไม้ขี้งอนเหมือนนัทเลย ถ้าไม่ดูแลไม่เอาใจใส่ก็ไม่มีวันได้ชมดอกสวยๆแบบนี้หรอก"

"... นัทแค่ไม่ชอบรู้สึกว่าแพ้ใครนี่นา.... ไม่ได้ขี้งอนสักหน่อย......" มือเรียวบางรับดอกกุหลาบมาถือไว้ ก่อนจะทิ้งตัวเข้าใส่อ้อมกอดแข็งแรง กดหน้าผากเข้ากับแผ่นอกกว้างแล้วเอ่ยต่อ

"คุณวินจะอยู่ค้างคืนที่นี่ใช่ไหม?"

"ไม่ได้เหรอ?" อาการอ้อนที่ไม่ค่อยได้เห็นทำเอาเชฟหนุ่มแทบจะทำตัวไม่ถูก มือที่ยกเก้ๆกังๆนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะรู้ตัวว่าควรกอดร่างเล็กที่ซุกซบไว้

"เดี๋ยวพี่ให้นัทนอนกับวินมันในห้องนะ พี่กับแฟนวินจะนอกข้างนอกกับพวกสองหมาเอง"

"ไม่เอา--..." ญาณัชเงยหน้าขึ้นก่อนจะสบมองดวงตาสีเขียวคู่นั้นอย่างออดอ้อนโดยไม่ได้รู้ตัว

"นัทอยากนอนกับพี่ยุต... ไม่ได้เหรอ..."

ที่เคยได้ยินว่ามีความสุขจนสำลักตาย... ทยุตชักเข้าใจขึ้นมานิดๆแล้ว

ชายหนุ่มจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางๆที่เชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตของญาณัชทำเอาเขาแทบอยากจะให้สองคนนั้นออกไปจากบ้านแล้วกอดญาณัชทั้งอย่างนี้

...แต่ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี...

"เรายังได้นอนด้วยกันอีกหลายวันนะครับ วันนี้นอนกับวินไปก่อน พี่ขี้เกียจฟังมันบ่นเรื่องที่นอน... มันไม่ชอบนอนบนโซฟาหรือถุงนอนน่ะ"

".... ก็ให้คุณเอริคไปนอนกับคุณวินในห้องนอนสิ... นัทนอนโซฟาก็ได้..." เด็กหนุ่มยังคงพยายาม เขาไม่ชอบการนอนร่วมเตียงกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายเป็นรวิน ญาณัชยิ่งรู้สึกว่าคงไม่ได้นอนอย่างสงบแน่ๆ

"... นะ"

"ไม่เอาหรอก นัทนอนโซฟาเดี๋ยวนอนไม่สบาย ไม่ชินแล้วจะปวดหลัง นะครับคนดี แค่คืนเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะส่งวินกลับบ้านเอง" ทยุตไม่ยอม... อาจจะเป็นเพราะหากนอนด้วยกันในบรรยากาศเช่นนี้อาจจะมีสิ่งที่เหมือนตอนเกิดขึ้นที่โรงแรมตามมา เขาไม่มั่นใจว่าจะห้ามใจตัวเองได้อีกแล้ว... ในเมื่อคนที่รักนอนซุกซบในอ้อมกอดเช่นนั้น

"เข้าบ้านนะ อดทนนิดเดียว ไว้จะทำขนมให้กินนะครับ"

ทยุตปลอบคนที่ทำปากบุ่ยด้วยรอยยิ้ม...และจุมพิตบนหน้าผากมน

 

 

บนเตียงกว้างขนาดที่พอจะให้คนนอนสบายๆได้สามคนมีร่างของรวินนอนแผ่หราอยู่อย่างเต็มที่ ร่างเพรียวสวมชุดนอนตัวใหญ่ของทยุตด้วยเหตุผลที่ว่ามันนิ่มดี... ซึ่งทำเอาคนรักของตัวเองอดเคืองไม่ได้

...แต่ก็นั่นล่ะ คนอย่างรวินแคร์ที่ไหน

แต่ไหนแต่ไรก็มีคนบอกว่าเขาเป็นพวกเอาแต่ใจ ขี้วีน ขี้โมโห จนเกือบจะเรียกว่าพวกไม่รู้จังหวะเสียด้วยซ้ำ ซึ่งรวินเองก็พยักหน้ารับโดยไม่มีข้อโต้แย้ง ในเมื่อทั้งหมดมันเป็นนิสัยเขาจริงๆ

...จะให้ทำแบ๊วอ้อนอ่อนหวาน...

...คนอย่างรวินทำไม่เป็นหรอก...ถ้าไม่อยากทำน่ะนะ....

นัยน์ตากลมโตจับจ้องไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่นานสองนาน ญาณัชเดินเข้ามาในห้องนอนก่อนเขาแต่ยังยืนทำท่าเหมือนไม่อยากนอน จนปากไวๆหรือที่ถูกแซวบ่อยๆว่าปากหมาอดทำงานไม่ได้

"น้องนัทไม่นอนเหรอ มาๆ มานอนกัน" รวินกลิ้งตัวหลบเผื่อพื้นที่ให้นอนข้างๆ

"......" ร่างบางค่อยขยับขึ้นขึ้นเตียงพลางมองหาหมอนข้างที่ทยุตเคยจะหยิบมากั้นไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะหายไปแล้ว ญาณัชไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากล้มตัวลงนอนด้วยพื้นที่เพียงเล็กน้อยบนเตียง

"..... ราตรีสวัสดิ์ครับ"

"เดี๋ยวดิ้" รวินกลิ้งตัวนอนคว่ำเท้าคางมองคนตัวเล็กพลางทำปากบู่อย่างขัดใจ

"ยังไม่ดึกเลยมาคุยกันก่อนได้ไหมอะ" มือเรียวจับตัวญาณัชเบาๆแล้วเลยไปยังเส้นผม รวินใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆก่อนจะยิ้มหวานใส่

"ผมนัทนุ้มนุ่ม อยากเล่นจัง ตอนอยู่กะพี่ยุตชอบแอบถักเปียตอนหลับ... โดนจับได้ทีไรโดนงดหนมหวานทุกทีเลย ใจร้ายเนอะ"

"......." อยากจะบอกว่าก็สมควรแล้ว แต่ญาณัชก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ค่อยๆยกมือขึ้นดึงผมของตัวเองคืนมา

"ก็... ถักแล้วผมมันจะม้วนนี่ครับ"

"ก็ม้วนๆเป็นลอนๆไง น่ารักออก ขอเล่นหน่อยได้ป่ะ" รวินยังตื้อไม่เลิกยิ่งญาณัชทำท่าเหมือนไม่อยากคุยเท่าไหร่... แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน... เขากลับอยากแหย่ให้มากขึ้น

...นิสัยเสียส่วนตัวละมั้ง...

"นะ?" ใบหน้าหวานยิ้มพรายอ้อนเต็มที่

"... ผมไม่ชอบครับ ขอโทษด้วย" เด็กหนุ่มเอ่ยตอบ ติดจะเย็นชาเสียหน่อย อาจจะเป็นการเสียมารยาทไปบ้าง แต่ญาณัชก็ไม่ชอบให้ใครมาเล่นผมง่ายๆเท่าไหร่นัก

"ใจร้าย" รวินพูดอย่างไม่จริงจังนักแต่ก็ยอมแพ้แต่โดยดี

รวินพลิกตัวหันหลังให้พลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกาย เขาพลิกตัวไปมารอให้อีกฝ่ายนอนก่อนจะหันเข้าหาแล้วคว้ากอดหมับทันที

"กอดหน่อยนะ"

"!!? เดี๋ย-- คุณวินครับ!" ร่างบางทำตัวเกร็งขึ้นมา พยายามที่จะพลิกตัวกลับมาดันอีกฝ่ายออก แต่แขนสองข้างของรวินนั้นดูจะไม่ยอมปล่อยเอาง่ายๆเสียเลย

"..."

"เรียกพี่วินก่อนถึงจะปล่อย" รวินแกล้งหลับซุกเข้ากับไหล่บางที่แข็งเกร็งพลางกลั้นหัวเราะ

"นัทตัวนุ่มแต่ไม่อุ่นอ่ะ ไม่เหมือนพี่ยุตกะเอริคเลย"

".... ก็ผมไม่ใช่พี่ยุตแล้วก็คุณเอริคนี่ครับ คุณวิน..." ญาณัชทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่รวินขอให้ทำ ซ้ำยังพยายามขยับตัวออกห่างแม้จะไม่ค่อยสำเร็จก็ตาม

"ช่างเหอะ เอาเป็นว่าขอกอดคืนนี้สักคืนแล้วกัน" คนที่กอดอยู่พูดเองเออเองเสร็จสรรพพร้อมทั้งยังกอดไม่ยอมปล่อยด้วย

"น้องนัทฮ้อมหอม ขอหอมแก้มทีดิ่"

"ทีเดียว... นะครับ" ญาณัชเอ่ยอนุญาตเสียงต่ำ เพราะมีลางสังหรณ์ลึกๆในใจว่าถ้าไม่ยอม คืนนี้คงจะไม่ได้นอนเป็นแน่

"อื้อ" รวินพยักหน้า "ขยับเข้ามาใกล้ๆสิ"

ชายหนุ่มหน้าหวานเอาคางเกยไหล่แล้วหลับตาพริ้มส่ายหน้าไปมา ริมฝีปากสีสดยื่นทำท่าจะจุ๊บแก้มใส

"....." ญาณัชถอนหายใจออกมาก่อนจะขยับใบหน้าเพียงเล็กน้อยเพื่อให้คนช่างพูดได้หอมแก้มเบาๆ

รวินยืดหน้าเข้าไปหอมเบาๆแนบจมูกและริมฝีปากลงบนแก้มนิ่ม มือที่กอดไว้ยังเลื่อนขึ้นมาจับใบหน้าของญาณัชให้หันมาใกล้แล้วแกล้งจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางที่เม้มแน่น

"อืมมม รู้เลยว่าทำไมพี่ยุตถึงชอบน้องนัท" รวินเกลี่ยจมูกเบาๆแล้วถอยออกมากอดไว้หลวมๆ

"!!!!!?????" ญาณัชอยู่ในสภาพพูดไม่ออก เขาอยากผลักคนข้างๆหนีออกมา

"นอนๆ" รวินหลับตากอดญาณัชเอาไว้ เขาเอาหน้าซุกๆสองสามทีแล้วยกขาก่ายล็อกเอาไว้

"ฝันดีนะน้องนัท"

".......... ครับ" ในใจนึกพูดได้แต่ว่า คนที่ฝันดีคงจะมีแต่รวิน เพราะถูกกอดไว้แบบนี้ไม่ทำให้เขาหลับได้ง่ายๆแน่ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะนอนอยู่กับไออุ่นของทยุตมากกว่า

...ป่านนี้พี่ยุตก็คงหลับไปแล้ว

"น้องนัทคิดอะไรอีกแล้ว ไม่ง่วงเหรอ ถ้าไม่ง่วงออกไปหามื้อดึกกินกันไหม เดี๋ยวทำซุปให้กิน เห็นอย่างงี้ก็เหอะฝีมือทำซุปพี่พี่ยุตยังชมเลยน้า" รวินลืมตาแล้วยิ้มสวย... ถึงจะเพิ่งกินไปไม่กี่ชั่วโมงแต่แค่ซุปเอง... ไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว

ชายหนุ่มผุดลุก จับมือทำท่าจะฉุดให้ลุกขึ้นด้วยกัน

"กินซุปใสกะหล่ำไหม พี่ยุตเคยเล่าว่านัทชอบกินกะหล่ำนี่"

"......" ถ้าหากไม่ใช่รวิน ญาณัชคงได้ลุกออกจากห้องไปโดยไม่สนใจแล้วด้วยซ้ำ เขาไม่คุ้นเคยกับคนร่าเริงขนาดนี้เลยแม้แต่น้อย กับเพื่อนสมัยเรียนก็ไม่เคยมีแบบนี้

"ผมอิ่มแล้วครับ... นอนเถอะ..."

"งืมมมมม" รวินคางเบาๆอย่างตัดใจก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดญาณัชแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอีกครั้ง

"นอนก็ได้ ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำให้กินแล้วกัน ฝันดีๆ" แก้มขาวๆถูกชิงหอมอีกครั้งก่อนที่รวินจะซุกเข้าหาแล้วหลับไปในเวลาไม่นาน

ร่างบางที่ถูกกอดเอาไว้ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ได้ถึงขั้นกับนึกรังเกียจหรืออะไร แต่ก็คงต้องบอกว่า เป็นคนช่างพูด ออดอ้อน เอาแต่ใจได้ไม่น่าเกลียดเอาเสียเลย นัยน์ตาสีเข้มค่อยๆปิดลงบ้างช้าๆ ก่อนจะพยายามสงบใจของตัวเองให้หลับลง

 

 

"โฮ่ง"

"แบ๊ก"

"โฮ่ง"

"แบ๊กๆๆๆ"

เสียงนาฬิกาปลุกชั้นดีขนาดทีไม่มีอันไหนในโลกทำได้ดังขึ้นใกล้หู ทยุตค่อยๆลืมตาขึ้นพลางนึกในใจว่าเดี๋ยวนี้เจ้าสองหมาแอดวานซ์ถึงขั้นมานอนซบเขาแล้วเหรอ

มือใหญ่ลูบเบาๆ... น่าแปลกที่วันนี้ดูมันจะขนยาวขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ทยุตผงกหัวขึ้นมอง...และเข้าใจได้ในทันที

"นัท!?"

คนที่ถูกเรียกยังไม่ยอมลืมตาขึ้นง่ายๆ ร่างเล็กที่ขดตัวจนเหมือนเป็นก้อนกลมๆอยู่ข้างกายขยับเพียงเล็กน้อยก่อนจะรับสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่ลูบศีรษะของเขาให้มากขึ้น

"ขอนอน... อีกนิด... นะ...." ญาณัชงัวเงียบอกพลางเอื้อมแขนมากอดเอวของร่างสูงเอาไว้

"นัทมานอนตรงนี้ได้ไง เมื่อคืนก็นอนในห้องนี่" ทยุตพูดเบาๆ เขาเสยผมยุ่งๆไปไว้ด้านหลังก่อนจะนอนลงอีกครั้งแล้วดึงญาณัชเข้ามากอดก่อนจะกดจุมพิตที่หน้าผากทีนึงแทนการทักทาย

"ตื่นมาบอกพี่ก่อนสิครับว่าทำไมถึงนอนที่นี่ได้"

"คุณวินกอดนัททั้งคืน... แทบไม่ได้นอนเลย..." เด็กหนุ่มซุกใบหน้าเข้าหาก่อนจะเอ่ยพูดต่อ

"ก็เลยแอบออกมา ให้คุณเอริคไปนอนแทน...."

"ระวังเหอะเดี๋ยวเจ้านั่นจะตื่นมาโวยเอา" ทยุตพูดยิ้มๆ มือใหญ่ที่ลูบผมเบาๆเลื่อนลงลูบกลางแผ่นหลังบอบบางที่กอดซุกอยู่ ร่างเล็กขยับนิดๆเหมือนรำคาญแต่ก็ง่วงจนเกินกว่าจะทำอะไรได้

"นัทหนาวไหม พี่ห่มผ้าให้นะ" ทยุตดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างญาณัชแล้วกอดเข้าแนบชิด

"นอนพื้นแบบนี้ก็ดีเนอะ แปลกๆดี"

"ให้คุณวินโวยไปเถอะ...... พอพี่ยุตไม่อยู่ก็แกล้งกันสนุกใหญ่... นัทไม่ชอบหรอกนะ ให้คนเพิ่งรู้จักกันมาจูบมากอดแบบนั้นน่ะ..." คิ้วของญาณัชขมวดเข้าหากันยามบ่นพึมพำออกมา

"นัทมานอนด้วยแบบนี้... ทำให้พี่ยุตนอนไม่สบายรึเปล่า"

"ไม่หรอก นอนเหอะ"ทยุตกอดเบาๆเป็นการยืนยัน

"ว่าแต่ยอมให้วินมันหอมพี่ก็ขาดทุนสิ ไหน...มาหอมพี่บ้าง" ทยุตแกล้งยื่นแก้มเข้าหาคนง่วงนอน ปลายนิ้วหยาบแตะจมูกมนแผ่วเบา

"อื๊อ--" ญาณัชทำหน้ายุ่ง แต่ก็ขยับใบหน้าเข้าหาก่อนหอมแก้มร่างสูงตามคำขอ

"รักนัทเยอะๆนะ..." น้ำเสียงที่เอ่ยพูดออกมาฟังดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังงึมงำอยู่คนเดียว

คำพูดออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติของญาณัชอ่อนหวานอยู่ในหัวใจ ทยุตกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นพลางกระซิบเบาๆข้างหู

"นัทก็อย่าลืมรักพี่ให้เยอะๆเหมือนกันนะครับ"

"... อือ..." ญาณัชขยับซุกใบหน้าเข้ากับอ้อมกอดอบอุ่น ขดตัวราวกับสัตว์เล็กที่ต้องการความอบอุ่น

"รักสิ..." น้ำเสียงแผ่วเบากระซิบบอก

"เยอะด้วย....."

"จริงเปล่า" ทยุตถามก่อนจะจักกะจี้เบาๆไม่ยอมให้ญาณัชนอนหลับ เขาซุกไว้จมูกลงบนผิวแก้มอ่อนนุ่ม มือสอดเข้าไปใต้เสื้อนอนลูบเบาๆที่ผิวนุ่มมือ

"ง่วงเหรอ... ตื่นได้แล้วครับ... ขอกอดได้ไหม..."

"อือ!" คนถูกก่อกวนส่งเสียงคล้ายขัดใจก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยให้อ้อมกอดจากอีกฝ่ายแน่นขึ้น

"ก็กอดนัทอยู่นี่... อืม..."

"อนุญาตแล้วนะ...." เชฟหนุ่มยิ้มกับตัวเองก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้เบื้องใต้ ผ้านวมผืนหนาถูกเอามาใช้เป็นม่านกำบังจากแสงอาทิตย์ ทยุตจูบเบาๆที่ต้นคอขาวเนียนฝากรอยเอาไว้แทน

"ทีนี้ตื่นหรือยัง"

"พี่.. ยุต..." น้ำเสียงของญาณัชยังคงฟังดูง่วงนอน ทว่านัยน์ตาโศกสองข้างก็ค่อยๆเปิดขึ้น

"แล้วแบบนี้จะนอนยังไง...."

"ไว้อีกสักพักค่อยนอนนะ" ถึงจะเอาแต่ใจแต่น้ำเสียงก็ยังอ่อนโยน ทยุตโอบร่างบางสูงขึ้นเล็กน้อย มือใหญ่ซุกซนสอดเข้าใต้กางเกงผ้าเนื้อนุ่มบางเบาพลางหยอกล้อสะโพกของอีกฝ่ายเชื่องช้า พักหนึ่งจึงเลื่อนมาด้านหน้าปลุกส่วนอ่อนไหวของคนขี้เซา

"นัทนุ่มไปทั้งตัวเลย..."

"!!!?? อือ--! พี่ยุต!!" คราวนี้ที่ตั้งใจจะนอนหลับเป็นอันพับเก็บ ญาณัชสลัดความง่วงงุนทิ้งแล้วเอ่ยปรามร่างสูงโดยไม่ส่งเสียงให้ดังจนเป็นการปลุกรวินหรือเอริคที่ยังไม่ตื่นได้

"... ทำอะไร ไม่เอานะ..."

".....ทำไมล่ะ..." ทยุตยิ้มแกล้งไม่รู้ หากแต่มือที่ยังสัมผัสอยู่กลับคลึงเคล้นเบาๆ

"นัทกลัววินตื่นมาเจอเหรอ?"

"อ.. อือ..." เด็กหนุ่มร่างบางผงกศีรษะเบาๆ มือข้างหนึ่งพยายามเอื้อมลงไปหมายจะยึดข้อมือของทยุตเอาไว้เป็นการห้าม

"ไม่... ดี... ไม่ใช่... เหรอ"

"วินตื่นสาย" ทยุตพูดเหมือนว่านี่คือเหตุผลที่เพียงพอที่จะกอดญาณัชต่อ เขาลุกขึ้นนั่งแล้วยกร่างบางให้คร่อมบนตัก เขากดแผ่นหลังและสะโพกของญาณัชเข้ามาแนบชิด

"เข้าไปหาที่อื่นกันไหม?...." พูดออกไปก็นึกไม่ออกว่าที่อื่นที่ว่าคือตรงไหนไหน อันที่จริงเขาก็ไม่ได้รังเกียจบนพื้นหรือโซฟา แต่กลัวใครบางคนในอ้อมกอดจะมัวแต่อายจนหลงลืมความสุขที่กำลังจะมอบให้

"......... อือ..." ใบหน้าของญาณัชถูกซ่อนไว้ใต้เส้นผมที่ตกลงระใบหน้า ทว่าก็ไม่อาจปกปิดผิวแก้มที่แดงเรื่อได้

"ห้องน้ำ.... ได้ไหม..."

ทยุตตอบรับคำขอด้วยจุมพิตหวาน เขาลุกขึ้นก่อนจะอุ้มร่างบางแนบอกสาวเท้าไปยังห้องอาบน้ำ เขาใช้มือหนึ่งโอบร่างเล็กพาดบ่าอีกมือเปิดก็อกรองน้ำผสมกันจนได้ที่

ทยุตปล่อยญาณัชลงแล้วคุกเข่า กางเกงผ้านิ่มถูดดึงออกจากกายบอบบางเผยผิวเนียนละเอียดที่เคยฝากรอยเอาไว้ ปลายนิ้วลากเบาๆผ่านแนวสะโพกอย่างจงใจแกล้งให้คนรักเขิน

"ทำให้ไหม?"

".... อย่า... แกล้งกันสิ" ญาณัชเอ่ยท้วงติงก่อนจะค่อยๆลดตัวลงในน้ำอุ่น

"พี่ยุต... ชอบแกล้ง"

"ก็นัทน่ารักทำไมล่ะ" ทยุตย้อนก่อนจะถอดชุดของตัวเองออกบ้าง ชายหนุ่มเปิดฝักบัวรดตัวลวกๆแล้วนั่งลงบนริมขอบอ่าง มือใหญ่ดึงร่างเล็กที่เหมือนพยายามจะมุดตัวลงน้ำให้เงยหน้าขึ้น

"เขยิบให้พี่ลงอ่างด้วยสิครับ"

ญาณัชค่อยๆเขยิบตัวไปทางปลายอ่างอาบน้ำโดยยกขาขึ้นมาชันเข่าเอาไว้เพื่อจะได้ไม่กินที่

"... ลงได้รึยัง..."

"อืม" ทยุตๆค่อยๆหย่อนตัวลงในอ่างแม้จะใบใหญ่แต่การที่ผู้ชายไซส์เกินมาตรฐานจะลงไปแช่กับคนรักก็คับแคบไปนิด

"แคบเนอะ" ทยุตบ่นเบาๆแล้วดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตัก เนื้อตัวเปล่าเปลือยแนบชิดกันจนรู้สึกถึงความอุ่นผ่านสายน้ำ

"อย่างนี้ค่อยดีหน่อย เนอะ?" เนอะ..ที่อีกฝ่ายคงไม่เป็นด้วยเท่าไหร่เมื่อดูจากอาการแล้ว ทยุตงับติ่งหูเย็นๆของอีกฝ่ายเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

".... แคบ... อยู่ดีแหละ" ญาณัชเอ่ยตอบเสียงเบาพลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายมากขึ้น

"ขยับมากระวังไม่ปลอดภัยนะนัท" สะโพกเพรียวที่นั่งอยู่บนตักเขาแนบชิดเสียยิ่งกว่าชิด จนบางส่วนของเขาเริ่มที่จะเกิดปฏิกริยาบางอย่างให้คนตัวเล็กรู้สึกแล้ว ทยุตเป่าลมหายใจแผ่วๆเข้าที่ด้านหลังของใบหูนิ่มพลางกอดซบเอาคางเกยไหล่เล็ก

".....ได้ไหมครับ...." จูบเบาๆที่แก้มแดงระเรื่อส่งผ่านความคิดไปให้

ญาณัชหันมาหาร่างสูงแทบจะทันที คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันก่อนจะหันกลับไปแล้วเอนแผ่นหลังให้แนบชิด

"ก็....... ไม่เห็นต้องถามเลย....." ตัวเขาที่ถูกเย้าแหย่มาก่อนหน้านี้ก็รู้สึกถึงความต้องการสัมผัสจากคนที่กำลังถามคำถามน่าอายได้ดี

"อยากถาม..อยากให้ตอบแบบชัดๆด้วย" มือที่กอดอยู่เลื่อนลงปรนเปรอส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กให้เชื่องช้า ทยุตขบเม้มลำคอเรียวฝากรอยหลายต่อหลายครั้งทั้งที่มือยังเคลื่อนไหว เสียงลมหายใจหอบๆที่หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากบางทำเอาเขาเกือบยั้งใจไม่ไหว

"ว่าไงครับ?"

"ฮ...." พออ้าปากจะตอบ กลับต้องยั้งเสียงครางเอาไว้ ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะรีบตอบออกมา

"ได้....... สิ..." ร่างบางรู้สึกอายที่จะต้องเอ่ยปากบอกมากเสียกว่าถูกสัมผัสให้รุ่มร้อนเสียอีก

ทยุตตอบรับด้วยจูบลึกซึ้ง เขาพลิกร่างเล็กเข้าหาตัว ของหวานตรงหน้าเย้ายวนและหวานยิ่งกว่าสิ่งใดๆที่เคยลิ้มลอง ชายหนุ่มสัมผัสและเล็มเชื่องช้า ทั้งผ่อนคลายและกระตุ้น น้ำในอ่างลดต่ำลงเพราะร่างเล็กถูกยกขึ้นก่อนจะกลับมาท่วมท้นอีกครั้งเพราะร่างเล็กเช่นกัน กายที่สอดประสานดูจะแนบแน่นยิ่งกว่าครั้งแรกดูได้จากใบหน้าคนรักที่ทั้งเขินอายและประหม่า...ทว่าแฝงไว้ด้วยความต้องการที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

เชฟหนุ่มจูบซ้ำๆบนเปลือกตาหรี่ปรือ ก่อนจะเป็นฝ่ายนำด้วยการช่วยยกสะโพกเพรียวขึ้นลงเพราะร่างบางเอาแต่กอดเขาแน่น เนื้อตัวเปลือยเปล่าที่เสียดสีกันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นและความปรารถนา

"ขยับเองได้ไหม" มือใหญ่ปล่อยออกแล้วถามเบาๆ อ้อมแขนสองข้างกอดรอบตัวแน่น

"..." ญาณัชส่ายศีรษะไปมาเร็วๆ

"ม... ไม่...." นัยน์ตาคู่สวยชุ่มชื้นไปด้วยน้ำตาก่อนจะปิดลงด้วยต้านความรู้สึกตัวเองไม่ไหว อารมณ์ร้อนถูกเติมเต็มพร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ ครั้งนี้ร่างบางรับรู้ถึงตัวตนที่ร้อนผ่าวของทยุตมากกว่าเดิม ความรู้สึกเสียวซ่านวิ่งพล่านไปทั่วกายอย่างห้ามไม่ไหว แขนสองข้างที่โอบกอดแผ่นหลังกว้างขยับแน่นขึ้น มือเกี่ยวเกาะยึดเอาลาดไหล่ไว้

"พี่.. ยุต.... ร... ร้อน"

"นัทก็ร้อน..." ช่องทางที่โอบล้อมตึงแน่นจนแทบจะปลดปล่อย ยิ่งอีกฝ่ายขยับตัวยิ่งทำให้ความร้อนในกายสูงขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มปล่อยให้อารมณ์หวามไหวอันเร่าร้อนนำพาไป ญาณัชที่อยู่ในอ้อมกอดดูบอบบางจนจะแตกได้...แต่ก็น่ารักเสียจนอดจะกอดแนบกายไม่ไหว

ความร้อนทะยานพุ่งสูงขึ้นเช่นเดียวกับการขยับการที่รวดเร็ว ร่างที่กายเกี่ยวกันในอ่างน้ำแนบประสานสนิทแน่นจวบจนวินาทีซึ่งความปรารถนาที่ใกล้จะปลดปล่อยย่างเท้าแตะเข้ามา

...และปลดปล่อยออกมาท่ามกลางไอน้ำที่พร่ามัว...

ร่างบอบบางที่หมดแรงจนไม่อยากขยับตัวซบใบหน้าเข้ากับไหล่ของทยุต เด็กหนุ่มหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางพยายามยันตัวขึ้นมา

"... พี่ยุต...." เสียงอ่อนแรงเอ่ยเรียกพลางแตะปลายนิ้วไล่ตามแนวลาดไหล่

"รู้สึกดี... นะ"

"นัทรู้สึกดี..ไหมล่ะครับ" จูบเบาๆที่หน้าผากชื้นเหงื่อแล้วสบตาบอกรักแทนคำพูด

แม้จะปลดปล่อยไปแล้วแต่ส่วนที่เชื่อมต่อยังคงค้างคาอยู่ ทยุตรู้สึกถึงจังหวะชีพจรที่ส่งผ่านซึ่งเต้นประสานเป็นจังหวะเดียวกัน

"คราวนี้..เจ็บหรือเปล่า"

ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มจางๆให้ก่อนจะส่ายศีรษะช้าๆ

"ไม่ค่อย... แล้วล่ะ" แม้จะยังรับรู้ถึงแก่นกายที่ยังฝังลึก แต่ร่างบางกลับไม่เอ่ยถามให้ถอยออกอย่างครั้งก่อน ญาณัชยังคงเอนซบอยู่กับร่างสูงพลางค่อยๆผ่อนลมหายใจช้าๆ

"อาบน้ำให้ไหม ดูนัทเหนื่อยๆ" ทยุตลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนที่เอนตัวซบ แม้ว่าแค่ครั้งเดียวจะยังไม่เพียงพอแต่ทยุตไม่อยากจะร้องขออะไรที่ทำให้ญาณัชต้องฝืนหรือเหนื่อยเกินไป

อยากจะทะนุถนอมคนๆนี้... ให้อยู่เคียงข้างนานเท่านาน

"พี่มีความสุขจัง..." เชฟหนุ่มงึมงำขณะกอดคนตัวเล็กไว้

"อือ...... ยอมเป็นเด็กหนึ่งวันก็ได้" ญาณัชยิ้มหัวเราะตอบตกลงยอมให้คนรักอาบน้ำให้

"รักพี่ยุตจัง........"

"พี่ก็รักนัทครับ" กระซิบคำหวานแผ่วเบา ก่อนที่จะดึงร่างเล็กออก... และอาบน้ำนานยิ่งกว่าวันไหนๆ...

 

 

ทยุตอุ้มคนตัวเล็กที่อ่อนเพลียห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกมายังมาด้านนอก ร่างสูงหอมแก้มเบาๆอย่างเอ็นดู

"นัทอยากนอนต่อหรือหิวแล้วครับ"

"อืม..." ญาณัชซุกตัวเข้าหาแล้วจึงเอ่ยต่อ

"ถ้าพี่ยุตหิวแล้วก็หิวก็ได้... แต่ถ้ายัง... นอนเล่นกันบนโซฟาก่อนก็ได้... ไหม"

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยตอบ มารผจญที่ชื่อรวินก็เดินโซเซเตาะแตะมาในชุดนอนหลุดลุ่ยที่เผยแผ่นอกกว่าครึ่ง รวินเดินเข้ามาใกล้ขยี้ตาเบาๆ นัยน์ตาที่หรี่จนแทบปิดไม่ได้ลืมขึ้นด้วยซ้ำเมื่อพูดออกมา

"พี่ยุต...หิวแล้ว" รวินขยับปากเบาๆก่อนจะทุ่มตัวลงกอดทั้งญาณัชทั้งทยุตไว้ด้วยกัน

"อารุน..ซาหวาด..น้องนัท..."

"!? อ... อรุณสวัสดิ์... ครับ" ร่างบางเอ่ยตอบเสียงเรียบแทบจะทันทีที่รู้สึกถึงอ้อมกอดของรวิน

ทยุตอดขำไม่ได้เมื่อรู้สึกถึงความแข็งเกร็งของร่างในอ้อมกอด รวินที่กอดหอมคนไปทั่วกับญาณัชที่ไม่ชินกับสัมผัสคน.....หากเอามาเขย่ารวมกันคงพอดีละมั้ง

"ยังไม่ตื่นก็หิวซะแล้ว" อ้อมแขนที่อุ้มร่างเล็กเอาไว้เบี่ยงออกจากรวิน.... ยิ่งรู้ว่าเขาหวงญาณัช ไอ้เด็กนิสัยไม่ดีตรงหน้าคงยิ่งอยากแกล้งขึ้นไปอีก

"งืมมม ง่วง หิว น้องนัทหิวยาง" น้ำเสียงในลำคอพยายามหาพวก

"... ยังครับ" เด็กหนุ่มที่ยังถูกอุ้มไว้เอ่ยตอบชัดเจน

"แต่วินหิวแล้วอ้ะ" เมื่อไม่มีญาณัช รวินเลยใช้ท่อนแขนแข็งแรงเป็นที่ยึดแทน เขากอดแขนทยุตแน่นแล้วงึมงำบ่นหิวไม่หยุด

ทยุตถอนหายใจเบาๆ เขาก้มหน้ามองคนในอ้อมกอดด้วยสายตาที่ว่า... จะเอายังไงดี

"นัทไปนอนต่อบนโซฟาได้ไหมครับ"

"อื้ม..." ร่างบางค่อยปล่อยตัวลงพื้น มือเรียวบางเอื้อมไปปลายนิ้วของทยุตเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ

"แล้วค่อยมาปลุกนัทนะ..."

 

 

 

 

 

and it all comes to an end...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

to be continued in ~ JEWEL




TALK:

เหมือนจะจบ.....แต่ยังไม่จบนะคะ เรามีเรื่องของอาพีทที่ลงต่อเลย หยวนๆเป็นเรื่องเดียวกันได้ 55

[๐๐ตะวัน๐๐]

น้องนัทน่ารักที่สุดเลย อ้อนพี่ยุตใหญ่เลยน่ะ

[iamtoon]

รวินนี่จะว่าน่ารักขี้อ้อย ขี้อ่อย ขี้แกล้งก็ใช่นะ แต่จะว่ากวนประสาท ก็ใช่กว่า 5555555 น้องนัทอย่าไปยอมค่ะลูกกกก

[B52]

อ้อนได้น่ารักเชียว

[ทั่วหล้า]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบน้องนัท
นิ่งๆเฉียดๆหยิ่งหุ่นบางๆขี้โรคแลดูพร้อมจะตายได้ทุกเมื่อเนี่ย น่ารักดี

[carenaka]

รอนะค่ะ

[kagehana]

ขอเกริ่นก่อนจิ๊ดนึงนะคะ

เนื้อหาของ ความทรงจำที่แตกกระจายจะเป็นคู่ของคุณธันและอาพีท(อาน้องนัท)

ซึ่งมันมีเนื้อหาที่เกี่ยวเนื่องกันในหลายๆส่วนกับคุณเชฟน้องนัท

เราเลยยกเซทเข้ามารวมไว้ใน My all เลย เพื่อความสะดวกสบายของคนอ่าน 55

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมานะคะ


-----------------------------------------------------------------------------------





ในยามค่ำคืนไร้ดาวประดับท้องฟ้า ในห้องคอนโดที่ชั้นบนสุดของอาคารสูงนั้นปรากฏร่างของชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มกับแก้วเหล้าในมือ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจับจ้องทิวทัศน์ด้านนอกกระจกหน้าต่างบานใหญ่อย่างว่างเปล่า เมืองซานฟรานซิสโกในยามค่ำคืนนั้นกลับดูมีชีวิตชีวาเสียกว่าตอนกลางวัน สะพานโกลเด้นเกทยังปรากฎให้เห็นอยู่ไกลๆ

แต่ความงดงามที่กำลังมองอยู่ตอนนี้นั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีหรือดื่มด่ำไปกับมันเลยแม้แต่น้อย

 

‘วิวกลางคืนสวยก็จริงนะ แต่พี่ว่าดูคนเดียวไม่สวยเท่าดูกันหลายๆคนหรอก’

 

“... ใช่” น้ำเสียงที่เอ่ยลอดออกมาฟังแผ่วเบาไม่ต่างกับพึมพำให้ตัวเองได้ยิน เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง ในดวงตาคมคล้ายกับมีประกายรวดร้าวไหวระริก

“ไม่สวยเลยสักนิดเดียว...”

 

 

“"My name is Pete. I’m from Thailand”"

“"คนไทยเหรอครับ?”" เด็กหนุ่มผมสั้นในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวจากคนที่เขากำลังจับมือด้วย

"“อ้าว... ครับ"” คนถูกทักยิ้มให้เล็กน้อยอย่างเป็นมิตรขณะชักมือคืนมา

"“ดีจัง ตั้งแต่ผมอยู่มายังไม่เคยเจอนักเรียนไทยเลย... ผมธัชครับ"”

"“ไม่ต้องพูดสุภาพขนาดนั้นก็ได้นะ เกร็งเปล่าๆ"” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ

“"งั้น ผมเรียกพีทเฉยๆได้ไหมครับ”"

คราวนี้เจ้าของชื่อที่ยิ้มๆอยู่ในตอนแรกถึงกับทำหน้ายุ่งขึ้นมา

"“... เราอายุเท่าไหร่น่ะ"” เพราะไม่ว่าอย่างไร ดูจากทางไหน ธัชก็ดูอายุน้อยกว่าเขา

"“18... เพิ่งจบไฮสคูลมาเลย"” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ทำให้ฝ่ายตรงข้ามถอนหายใจออกมา

"“พี่จบตรีแล้ว...”" พิชญ์เอ่ยบอกสั้นๆ ด้วยไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้านั้นจะเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อหรือไม่ ไม่ใช่ว่าเป็นคนจริงจังอะไรกับมารยาท แต่สำหรับเขาที่โตมาในตระกูลใหญ่โต เรื่องให้เกียรติเรียงพี่น้องกันตามอายุนั้นเป็นเรื่องสำคัญ

"“งั้นก็เรียกพี่พีทได้... ใช่มั้ย”"

"“... อืม"”

"“พี่พีทมาต่อโทเหรอ”"

"“อื้ม...”"

"“เก่งจัง..".”

สำหรับคนที่เกิดและโตอยู่บนแผ่นดินอเมริกาอย่างธัช ย่อมต้องรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับเหล่านักเรียนต่างชาติที่มาศึกษาต่อที่นี่ เพราะเทียบกันแล้ว ถ้าเขาต้องกลับไปอยู่ประเทศไทย เขาก็ไม่คิดอยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ในที่ๆตัวเองไม่คุ้นเคย— ไม่ต้องพูดถึงเรื่องไปเที่ยวเฉยๆด้วยซ้ำ

ธัชขอทุนเรียนต่อมหาวิทยาลัย และนั่นทำให้เขาต้องมาช่วยงานในห้องพักอาจารย์ในตอนพักกลางวันและหลังเลิกเรียน ในขณะที่พิชญ์เองก็เหมือนกัน

“"พี่พีทเก่งนะ ขอทุนมาเองด้วย"”

"“ใครๆเขาก็ทำกัน”"

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายเริงร่าตามแบบฉบับเด็กหนุ่มวัยกำลังคึกคะนองมองคนที่จัดเอกสารอย่างเงียบเชียบ พิชญ์คนนี้ดูเป็นคนไม่ค่อยพูด หรืออาจจะเป็นเขาที่ตื่นเต้นเกินไปกับการได้พบเจอคนชาติเดียวกัน

"“แล้วพี่พีทเรียนโทอะไรเหรอ”"

"“ธุรกิจ”"

“"พี่พีทอยากทำธุรกิจอะไรเหรอ”"

"“... เปล่าหรอก ที่บ้านเขาให้เรียน”"

“"... แปลว่าพี่พีทไม่ได้อยากเรียน"”

พิชญ์ไม่ตอบอะไรอีก ทำให้เด็กหนุ่มเดาคำตอบได้ว่าคืออะไร บางทีถ้าพ่อกับแม่ของเขายังอยู่จนถึงตอนนี้ ก็อาจจะถูกบังคับให้เรียนอย่างที่ไม่ชอบก็ได้ ธัชไม่ชอบถูกบังคับให้ทำอะไร จึงทำให้เกิดความคิดว่าอาจจะเข้ากันได้ยาก

แต่เขาก็อยากจะเป็นเพื่อนด้วย...

"“อืม... ถ้าพ่อแม่ผมยังอยู่ ผมก็อาจโดนบังคับให้เรียนเม้ดสคูลก็ได้”"

"“?”" พิชญ์หันมาทำหน้าแปลกใจ ทำให้ธัชนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองนั้นต้องการสื่อ

“"ผมหมายถึงเรียนหมอน่ะ”"

"“... เอ่อ... ไม่ใช่... แต่... ช่างเถอะ”"

"“พี่พีทอยากถามอะไรผมเหรอ? ถามก็ได้นะ ผมถามพี่พีทเยอะแล้ว"” เขาลากเอาเก้าอี้มานั่งตรงหน้า ทำเอาพิชญ์ถึงกับอึ้งไป ถึงอย่างนั้นธัชก็ยังยิ้มรอคำถามจากเขา

"“... เราอยู่คนเดียวเหรอ?”"

“"อื้อ ผมถึงต้องขอทุนเรียนไง”"

"“แล้วพ่อกับแม่...”"

"“อยู่บนนู้น"” ธัชชี้นิ้วขึ้นข้างบนขณะที่เอ่ยตอบ และนั่นทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีท่าทีสลดลง

"“ขอโทษที พี่ไม่ได้ตั้งใจ"—”

“"ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือหรอก ตั้งนานมาแล้ว"” อาจจะเป็นเพราะวัฒนธรรมที่ต่างกันทำให้ธัชสามารถยิ้มแย้มพูดได้อย่างสบายใจ ราวกับมันไม่ใช่บาดแผลในอดีต

“"ผมมีพ่อแม่อุปถัมป์น่ะ... พวกเขาดูแลผมจนจบไฮสคูลแค่นั้นแหละ... จะให้รบกวนเขาตลอดก็ไม่ได้หรอกเนอะ แต่ส่วนใหญ่เด็กที่นี่ก็เป็นอย่างนี้นะพี่พีท จบไฮสคูลก็ออกมาอยู่เอง เรียนเอง ดูแลตัวเอง เขาถือว่า18แล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว"” ธัชพูดเสียยาว แต่คนฟังกลับดูจะให้ความสนใจขึ้นมา

“"แล้วตอนนี้เราอยู่ไหน”"

"“เช่าสตูดิโอแถวๆนี้แหละ... ห้องเท่ารูหนู... พี่พีทล่ะ"” คนตอบยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะหันกลับมาเปลี่ยนเป็นฝ่ายถามบ้าง

“"พี่อยู่หอของมหาวิทยาลัย”"

"“เหอ... ที่นี่ขูดรีดค่าหอจะตาย... ไว้หมดสัญญาแล้วพี่พีทออกมาหาข้างนอกอยู่เถอะ”"

“"ได้ไง? พี่”"

“"พี่พีทมาอเมริกานะ ก็ต้องเรียนรู้วิถีชีวิตแบบเด็กอเมริกันสิ"” ธัชว่าเข้าก่อนจะยิ้มกว้างให้ ขณะที่คิดกับตัวเองว่าจากนี้ไปคงมีแต่เรื่องสนุกสนานทุกวัน

 

 

ปลายนิ้วของธัชเกี่ยวเอาเนคไทที่ผูกอยู่รอบคอออกก่อนจะเหวี่ยงมันไปที่เก้าอี้อย่างไม่สู้จะสนใจนัก เขาวางแก้วเหล้าที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะกระจกกลมตัวเล็ก แล้วเดินไปดึงม่านปิดตัวเองออกจากทิวทัศน์ยามค่ำคืน

ร่างสูงทิ้งกายลงบนเตียงใหญ่หนานุ่มที่เย็นเยียบ ครั้นพลิกตัวตะแคงก็ต้องพบกับอีกด้านของเตียงที่ว่างเปล่า ธัชหลับตาลงอีกครั้ง— เพียงเพราะทุกครั้งที่หลับตาลงเช่นนี้ เขาจะรู้สึกราวกับได้ยินเสียงของพิชญ์พูดอยู่ใกล้ๆเสมอ

 

‘คอยดูนะ กลับบ้านไปทำงานได้เงินเดือนแรกจะซื้อเตียงคิงไซส์ก่อนเลย’

 

...ผมก็ซื้อให้คุณแล้วไง...

...แล้วทำไม...

...พีทถึงไม่อยู่ตรงนี้...

 

 

 

 To be continued...

[carenaka]

มาอ่านตอนจบ และรออาพีท นะค่ะ

[kagehana]

- Missing piece 2-






ท่ามกลางลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดแรง ปรากฏร่างของผู้ชายสองคนกำลังช่วยกันยกตู้ลงจากรถกระบะแล้วดันเข้าไปในห้องที่อยู่ตรงกลางของอพาร์ทเมนต์สองชั้น

“"ดีจังที่ได้ห้องชั้นล่าง"” พิชญ์เอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เฟอร์นิเจอร์และลังกระดาษต่างๆได้รับการจัดวางให้เข้าที่แล้ว ร่างโปร่งค่อยๆหย่อนตัวลงบนบีนแบ็กอันใหญ่ที่วางอยู่บนพื้นห้อง

“"อือ... ค่าเช่าดีด้วย ผมโชคดีนะเนี่ย ได้พี่พีทมาช่วยแชร์"”

“"ไม่หรอก พี่ก็ด้วย เบาภาระไปได้เยอะ”" ชายหนุ่มผมยาวหันมายิ้มให้กับคนที่แผ่ตัวลงบนพื้นพรม

หลังจากจบเทอมแรก ธัชได้เอ่ยชวนพิชญ์ให้ออกมาหาอพาร์ทเมนต์แชร์กันอยู่ เพราะนอกจากจะได้ห้องใหญ่แล้ว ยังจะได้ราคาห้องที่ถูกลงอีกด้วย แม้ในตอนแรกพิชญ์จะดูลังเล แต่เมื่อคำนวณค่าใช้จ่ายออกมาแล้ว เขาก็ยอมตกลงแต่โดยดี

“"พี่พีทเอาห้องนอนไปนะ” จู่ๆคนที่นอนอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมา"

"ได้ยังไง? เราแหละเอาไป พี่นอนข้างนอกเอง”"

"โห่ย ไม่ต้องเกรงใจกันเลยนะพี่พีท ผมตอนอยู่สตูดิโอก็นอนแบบนี้”"

เมื่อเห็นว่าพิชญ์ทำท่าจะเถียงกลับมาอีก ธัชจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วคว้าต้นแขนของชายหนุ่มให้เดินตามเข้าไปที่ห้องนอน

"“เห็นไหม? กว้างออก ถ้าคิดไม่ตก ก็แบ่งครึ่งกันนอนก็ได้”"

 

 

...เพราะผมรู้สึกช้าเกินไปเหรอ...

...ผมผิดเอง ใช่ไหม...

...ไม่อย่างนั้น เราอาจจะมีเวลามากกว่านี้...

...แค่เพียงนาทีเดียวก็ยังได้...

...ผมอยากได้ยินเสียงพีท...




ร่างสูงใหญ่พลิกตัวซ่อนใบหน้ากับหมอนชนิดดี เขารู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ซึมออกมาจากนัยน์ตาแผ่กระจายลงบนหมอน ผ่านมาร่วมปีแต่เขายังไม่อาจทำใจให้คิดถึงแต่เรื่องดีๆแล้วมีความสุขไปกับมันได้ ทุกครั้งที่นึกถึง จะมีเพียงความปวดร้าวหลงเหลือไว้จนเหมือนเป็นแผลเป็นติดตัว

 

-‘นอนทั้งยังงี้อีกแล้ว ซกมกนะเรา’-

 

ธัชอยากจะหลับ.. ฝันถึงคนที่เขารักยิ่งกว่าอะไร ให้ได้พบกันอีกครั้ง ขอเพียงเท่านั้น แต่เขาก็รู้ดี— ที่ได้ยินนั้นมีเพียงเสียงที่แว่วมาจากความทรงจำแสนหวานของเขาเท่านั้น

 

 

"“พี่พีท...”" เสียงของธัชดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิดในห้องนอน เด็กหนุ่มนอนหงายมองขึ้นไปบนเพดานสีขุ่น ก่อนจะได้ยินเสียงคนพลิกตัว เขาถึงได้หันไป แล้วพบว่าฝั่งตรงข้ามของห้อง เจ้าของชื่อนั้นหันมามองหน้าเขาพร้อมกับเอ่ยถาม

"ยังไม่นอนอีกเหรอ"”

"“... อืม"”

“"พรุ่งนี้ไปเดทกับสเตซี่ไม่ใช่เหรอ? เดทแรกหรือไง เลยตื่นเต้นจนนอนไม่หลับน่ะ"” คนอายุมากกว่าเอ่ยเป็นทีหยอกก่อนจะหัวเราะเบาๆ

"“เปล่าซะหน่อย...”"

พิชญ์ยังคงหัวเราะเบาๆขณะรอฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มจะพูดออกมา

“"พี่พีทมีแฟนรึเปล่า”"

“"อ้าว ทำไมกลายเป็นเรื่องพี่ล่ะ?”"

“"ก็... ผมอยากรู้เฉยๆ... อยากรู้ว่าถ้ามีแฟน ความรู้สึกจะเป็นยังไงเหรอ? พี่พีทคิดถึงแฟนรึเปล่า"”

"“...... พี่ไม่มีหรอก แฟนน่ะ... ถ้าเราอยากรู้ว่าความรู้สึกจะเป็นยังไง เดี๋ยวเราก็รู้เองแหละธัช... ของแบบนี้มันบอกกันไม่ได้หรอก”"

“"อืม...”"

 

 

ธัชที่หวนนึกถึงวันวานได้แต่ต่อว่าตัวเอง เพราะความที่ตัวเองมีบุคลิกเฮฮา เข้ากับคนง่าย ถึงมีผู้หญิงมากมายเข้าหา และเขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ

กว่าจะรู้ว่าไม่ได้สนใจผู้หญิง ก็ขึ้นปีสองแล้ว เขายังจำความหวาดกลัวในตอนนั้นได้ เพราะตัวคนเดียว ถึงไม่ได้ต้องมานั่งพะวงว่าพ่อกับแม่จะว่าอย่างไร แต่ที่กังวลคือรุ่นพี่ที่แสนใจดีคนนั้น จะมองเขาแบบไหน

...ก็ขนาดอเมริกา...

...ยังมีคนเกลียดเลย...

...แต่ผมก็ดีใจ...

...ที่พีทบอกอย่างนั้น...

 

 

“"พี่พีท...” "เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องนอนที่เปิดออก

"“อ้าว พี่ทำให้ตื่นรึเปล่าธัช”" พิชญ์ที่ยังคงนั่งวุ่นอยู่กับการทำวิทยานิพนธ์ส่งวางปากกาลงก่อนจะหันมาหา

"“เปล่า... ผมนอนไม่หลับเอง”"

“...” อาจเป็นเพราะอายุมากกว่า เขาถึงจับความกังวลในน้ำเสียงนั่นได้ ชายหนุ่มขยับเก้าอี้ให้หันมาด้วยแล้วค่อยถามพร้อมรอยยิ้ม “มีอะไรรึเปล่า”

ธัชมองคนที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนเสมอ ในอกรู้สึกหวาดหวั่นกับคำตอบที่อาจจะได้รับ จริงๆแล้วเขาจะเก็บไว้เป็นความลับก็ได้ แต่ถ้าพิชญ์ไปได้ยินคนอื่นพูดกัน สถานการณ์อาจจะแตกต่างออกไป จึงคิดว่าให้พิชญ์รู้จากปากเขาก่อนเลยอาจจะดีกว่าก็ได้

“"พี่พีทเกลียดผมไหม”"

“"อ้าว— ทำไมอยู่ๆถามงี้ล่ะเรา”"

“"... เกลียดไหม”"

คนถูกถามยิ่งทำหน้างง แต่พิชญ์ก็ยังตอบไป “"จะเกลียดได้ยังไง... ถ้าเกลียดพี่ไม่ยอมแชร์ห้องอยู่ด้วยหรอก”"

"“Even when I’m telling you I’m gay…?”"

“"....................... แล้วไอ้ที่เราไปเดทกับสาวๆมากมายนั่นอะไร”"

“"ก็แค่เดทด้วย... ไปมากๆถึงได้รู้... ว่าผมไม่ได้สนใจ..... ไม่ใช่แค่พวกหล่อน แต่หมายถึงไม่สนใจผู้หญิง”"

"“............".” คราวนี้พิชญ์นิ่งไป ไม่ใช่ว่าฟังไม่เข้าใจ แต่ไม่คิดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าจะพูดเรื่องนี้ออกมา พอเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป ธัชจึงเอ่ยถามเข้าอีกครั้ง

“"... เกลียด... รึยัง”"

“.......” พิชญ์ถอนหายใจออกมา แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองพลางยิ้มให้อย่างเคย" “ก็คงไม่มั้ง... อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็ไม่ได้รู้สึกเกลียด..".”

"“พี่พีทแปลกจัง” "น้ำเสียงของธัชเปลี่ยนไป ความร่าเริงที่มีในน้ำเสียงนั้นกลับมา ทำให้คนอายุมากกว่าคลายกังวลลงได้

"“แปลกอะไร?”"

ธัชยิ้มออกมาก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องไป

"“แปลกดี... แต่ก็ขอบคุณนะพี่พีท”"

 

 

...ถ้าพีทไม่เกลียดผม...

...กลับมาหาผมได้ไหม...

 









To be continued...

[cheyp]

คู่น้องนัทกะพี่ยุตกำลังน่ารักเลย โดยเฉพาะเมื่อมีวินที่ร่าเริงมาป่วน
แต่พอตัดไปบทของคุณธัช กะอาพีทนี่แบบ น้ำตาแทบร่วงอ่ะ อึดอัดในอก ธัชคงคิดถึงอาพีทมาก แต่อาพีทก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว เศร้า

[carenaka]

รออาพีท นะค่ะ