การใช้หนี้ครั้งที่ 15 : คำถามซึ่งไร้คนตอบ “ มาเริ่มกันใหม่นะ ”
“ ต..แต่บอส ”
ยังไม่หายเจ็บเลย ได้แต่ต่อประโยคให้จบภายในใจ
ภาพเหตุการณ์ครั้งแรกฉายซ้ำเหมือนหนังม้วนเก่า ความรู้สึกทั้งหลายเริ่มถาโถม ก็กว่าคนข้างๆ จะยอมเอาไอ้นั่นออกไปได้เล่นเอาคนตัวเล็กใจจะขาดอยู่รอมร่อ คนอายุมากกว่าเห็นสีหน้าเด็กน้อยจะร้องไห้ เลยยิ้มให้บางๆ ก่อนจะโน้มตัวไปจูบหน้าผากเป็นการปลอบประโลม
แม้จะรู้ว่าคนตรงหน้ายังเจ็บและกลัวไม่หายเพราะใหม่เกินไปสำหรับเรื่องพรรค์นี้
แต่ทำไงได้ในเมื่อกลิ่นหอมจางๆ และรสชาติหวานของคนข้างๆ ยังคงติดอยู่ปลายลิ้น
ใจหนึ่งก็อยากจะหยุดเพื่อถนอมร่างนี้ไว้ แต่อีกใจก็อยากจะครอบครองร่างบางนั้นอีกครั้ง
สุดท้ายก็เป็นหน้าที่ของคนตัวเล็กแล้วแหละที่ต้องเลือก
“ ถ้าบอสไม่อยาก พี่จะไม่ฝืน ถึงพี่จะอยากกอดบอสแน่นๆ อีกครั้งก็เถอะ ”
“ .... ”
“ ถึงปูนน้อยมันจะน่าสงสารแค่ไหน ก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ช่วยมันเอง ”
แผนการตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จของอดีตเจ้าหนี้ได้ผล เมื่อเด็กน้อยในกำมือยอมเอ่ยตอบด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ
“ ก..ก็ได้ ”
คนตัวใหญ่ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมให้คนตัวเล็กอยู่ใต้ร่างเขาอีกครั้ง
“ พี่รักบอสนะ ”
อดีตเจ้าหนี้พูดพลางใช้จมูกไล้ผิวแก้มของคนตรงหน้าอย่างออดอ้อนเหมือนลูกแมว
“ อย่าเยอะ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอก ” คนฟังไม่ได้กลัวคำขู่ เพียงแค่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะขู่กลับอย่างคนเหนือกว่า
“ ปากดีแบบนี้ จะโดนหนักกว่าครั้งที่แล้ว คอยดู ”
“ ถ้าล่มปากอ่าวจะขำให้ ”
“ ระดับปุณณัตต์เรื่องแบบนั้นไม่เคยมีในประวัติครับ เพราะบอสน่ะ.. ”
ริมฝีปากสีเชอร์รี่เลื่อนลงมาคลอเคลียอยู่ที่ใบหูของอีกฝ่าย ก่อนจะต่อประโยคที่ค้างไว้ให้จบด้วยน้ำเสียงเบาสุดเซ็กซี่
“ คนแรก ”
หลายชั่วโมงผ่านไป
“ บอส พี่..จะไม่ไหวแล้ว อืมมม บอส..พี่รักบอส ”
“ อื้อออ อ๊ะ....อ๊ะ..... "
" พร้อมกันนะ "
“ อ่าาาาาาส์ ”
เสียงทั้งสองประสานรวมเป็นหนึ่ง เมื่อยามที่เดินทางมาถึงจุดหมาย ร่างของคนที่เคยอยู่ด้านบนบัดนี้หมดแรงสลบลงมานอนเคียงคู่คนด้านล่าง แต่ยังไม่วายปล่อยให้คนข้างๆ เป็นอิสระ มือทั้งสองช้อนกอดคนรักจากด้านหลัง ร่างกายแนบชิดสนิทกันราวกับไม่อยากให้มีอะไรมาแทรกผ่าน หลังศึกรักครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับ ทั้งคู่ก็พากันผลอยหลับไปภายใต้แสงจันทรา
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมารุ่งอรุณแห่งวันใหม่ก็มาเยือน ชายหนุ่มที่เคยตื่นเช้าเป็นนิสัยทว่าวันนี้นาฬิกาบอกเวลา 10 โมงกว่าก็ยังไม่ทีท่าจะลืมตาถึงจะรู้สึกตัวแล้วก็ตาม
มือใหญ่แปะป่ายไปบนเตียงกว้าง ควานหาหมอนข้างมีชีวิตที่เกาะก่ายทั้งคืนแต่ก็ไม่พบ หัวใจหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ดวงตาคมสีนิลเบิกโพรงพร้อมกับยันร่างที่ไร้อาภรณ์ขึ้นนั่งเพื่อมองหาคนรัก แต่ข้างตัวกลับว่างเปล่า มีเพียงผ้าปูสีเทาเข้มยับยู่ยี่เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าบทรักอันเร่าร้อนเมื่อคืนได้เกิดขึ้นจริง
ฝ่ามือหนาเอื้อมไปแตะบริเวณที่เคยเป็นที่นอนของคนตัวเล็กแล้วต้องรีบชักมือกลับ เมื่อพบว่ามันเย็นเฉียบบ่งบอกให้รู้ว่าคนที่เขาตามหาลุกออกไปตั้งนานแล้ว
" บอสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
" พี่ปูนเป็นยังไงบ้าง "
" ผมให้ทานยาแล้วนอนพักครับคุณหนู "
เด็กสาววัยสิบสี่ชะเง้อมองลอดช่องประตู ถึงจะเห็นพี่ชายนอนนิ่งอยู่บนเตียง ก็อดห่วงไม่ได้ ในเมื่อ 3 วันที่ผ่านมาคนที่กำลังหลับช่างมีพฤติกรรมใกล้เคียงกับคำว่าคุ้มคลั่งเต็มที
หลังจากที่อดีตลูกหนี้หนีออกจากบ้านโดยไม่แม้แต่ทิ้งจดหมายไว้ร่ำลา เจ้าหนี้ก็ตามหาให้ขวัก ทั้งตามรอยจีพีเอส ทั้งไปทุกที่ๆ คนตัวเล็กน่าจะไป แต่ก็ไร้วี่แวว ยิ่งสมาร์ทโฟนเครื่องสีดำถูกพบอยู่ข้างทางในป่าหญ้ารกชัฏด้วยแล้ว หัวใจเจ้าหนี้จะขาดเสียให้ได้ เมื่อคิดถึงเรื่องร้ายๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นเหมือนครั้งก่อน
แล้วถ้าครั้งนี้เขาไปช่วยไม่ทัน คนรักของเขาจะเป็นอย่างไร " ผมจะกลับมาจัดการเรื่องงานแทนคุณชาย คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนเรื่องคุณบอส.. "
เลขาคนสนิทที่กลับมารับตำแหน่งตามเดิมนิ่งเงียบไป ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงไร้ความมั่นใจต่างจากทุกครั้ง
" ผมจะพยายามหาอย่างสุดความสามารถครับ "
เด็กสาวได้ยินแค่นั้นน้ำตาก็ไหล ขนาดคนที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาของพี่ชายยังหมดปัญญา แถมยังไร้ข่าวคราวจากเพื่อนสนิทที่ช่วยตามหาอีกแรง แล้วทีนี้เธอจะหวังเพิ่งใครได้อีก
“ พี่ไปอยู่ที่ไหนกันแน่นะ ”
" เพราะปันจับมือพี่ไม่แน่นพอใช่มั้ยพี่ถึงได้ไป พี่บอส "
Punnut's Talk " จะไปไหนกันครับ "
" ผมถามว่าจะไปไหนกัน! "
" พ่อกับแม่จะทิ้งผมไปจริงๆ หรอ ผมอยู่ปี 2 น้องก็เพิ่งจะเข้าเกรด 1 แล้วยังจะทิ้งกันได้ลงอีกหรือไง ! "
" ปูน พ่อว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ลูกบรรลุนิติภาวะแล้ว โตพอที่จะดูแลตัวเองและน้องได้ ส่วนเรื่องงานใช่ว่าเพิ่งเคยทำ พ่อสอนลูกมาตั้งหลายปี พ่อเห็นว่าลูกทำได้ดีมาตลอด ไม่มีอะไรให้น่าห่วง อีกอย่างถ้ามีปัญหาอะไรลูกก็ยังมีคุณพิสิษฐ์ เห็นมั้ย พ่อไม่ได้โหดร้ายอะไรกับลูกซักอย่าง "
" ไม่โหดร้ายเร๊าะ เหอะ! คิดจะทิ้งภาระกันดื้อๆ ปล่อยลูกให้อยู่กันตามยถากรรม นี่เรียกว่าไม่โหดร้ายออีกรึไง เลือดเย็น! "
" น้องปูน พ่อกับแม่ไม่เคยคิดทิ้งลูกเลยจริงๆ แต่เราจำเป็นต้องไป เราทำทุกอย่างเพื่อลูกและน้อง "
" แม่โกหก แม่ทิ้งปัน พ่อก็ทิ้งปัน ฮื่อๆ ไม่มีใครรักปัน ไม่มีใครต้องการปันแล้ว ฮื่อๆ "
" น้องปันฟังแม่นะ ลูกกับพี่ปูนโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว แม่กับพ่อเราเลยตัดสินใจแบบนี้ "
“ ใครว่าปันโต แม่เอาอะไรมาตัดสิน การที่ปันสอบเลื่อนชั้นได้ การที่ปันคิดไม่เหมือนเด็กวัยเดียวกันหรือการที่ปันสนใจหนังสือมากกว่าตุ๊กตาเป็นสิ่งที่เรียกว่าโต ถ้าปันทำตัวเหมือนเด็กคนอื่นๆ แล้วแม่จะอยู่กับปันมั้ย ”
“ แม่กับพ่อตัดสินใจไปแล้ว ยังไงเราก็ต้องไป น้องปูนดูแลน้องปันด้วย แม่รักลูกนะจ๊ะ ”
“ พ่อก็รักลูก ”
“ รักงั้นหรอ? ”
" รักแล้วทิ้งกันทำไม คนรักกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ " ฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนผมเมื่อ 8 ปีก่อน กว่ามันจะหายไปจากความทรงจำได้นานขนาดไหนใครเคยรู้บ้าง แต่เพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ทำให้ความฝันนั้นตามมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง คนที่ผมให้ความสำคัญ คนที่ผมยอมให้เข้ามาในหัวใจ คนที่ผมกล้าใช้คำว่ารัก ทั้งหมดเป็นคนๆ เดียวกับคนที่ทิ้งผมไปอย่างไม่ใยดี ไม่มีแม้แต่คำบอกลา
“ พี่รักบอสนะ ”
“ อื้อ ”
“ อย่าพูดว่าจะทิ้งพี่ไปอีกได้มั้ย ”
“ .... ”
บทสนทนาระหว่างฉากรักอันเร้าร้อนบนเตียงคิงไซส์แห่งนี้ฉายชัดอยู่ในความทรงจำ ทั้งคืนผมบอกรักคนตัวเล็กนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ใช่ว่ามันพูดง่ายหรือไร้ค่า หากแต่อยากจะตอกย้ำให้อีกฝ่ายเชื่อมั่นในคำพูดและแววตาที่ส่งไป ใครเลยจะรู้ว่าสิ่งที่ผมทำ ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ มันไม่เคยส่งไปถึงหัวใจดวงนั้นเลย
หลังจากรู้ว่าบอสหายตัวไปผมก็สั่งให้ลูกน้องตามหาจนทั่วบ้าน เมื่อไม่พบผมก็ไปตามเบาะแสเดียวที่อยู่ในโทรศัพท์คือ Apps Find My iPhone เมื่อไปถึงสถานที่ที่ว่านั่นแล้วเข่าแทบทรุด โทรศัพท์สีดำถูกโยนเข้าไปในโพรงหญ้าสูงท่วมหัว แต่บริเวณโดยรอบไร้วี่แววเจ้าของเครื่อง ผมไม่อยากจะเชื่อว่าบอสจะมาที่นี่ ในเมื่อมันเป็นป่าไม่มีบ้านคน แล้วก็เปลี่ยวแบบสุดๆ
ที่น่าสังเกต โทรศัพท์เครื่องนั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?
ไม่รอช้าผมรีบไปยังสถานที่ที่มีความเป็นไปได้รองลงมานั่นคือบ้านของบอส แล้วไล่มาที่บ้านเพื่อนทุกคนในโรงเรียนเก่า จนสุดท้ายถึงเป็นบ้านของคนที่ผมไม่อยากจะเข้าไปเหยียบที่สุด
“ บอสอยู่ไหน ”
“ ถ้าผมรู้แล้วผมจะร้อนใจเหมือนตอนนี้มั้ย ผมบอกไว้เลยนะถ้าผมหาบอสเจอเมื่อไหร่ พี่อย่าหวังจะได้บอสคืน ” ไอ้เด็กเปรตหน้าฝรั่งคาดโทษผมไว้ แต่ผมไม่สนหรอก ตอนนี้ขอแค่หาบอสให้เจอ ขอแค่ให้บอสปลอดภัย ส่วนเรื่องที่ว่าบอสจะไปจากผมจริงๆ หรือไม่ผมขอได้ยินจากปากเจ้าตัวเอง
ตลอด 3 วัน 3 คืน ที่ผมเฝ้าตามหาคนรัก โดยไม่สนใจงานการ ข้าวก็ไม่กิน ข่มตานอนเท่าไหร่ก็ไม่หลับ จนน้องสาวที่ปั้นปึงใส่เพราะคิดว่าผมเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่สาวของเธอหนีไปเริ่มทนไม่ไหว จนต้องโทรตามคุณพิทกลับมาจัดการ เรื่องงานเลยหมดห่วงไปหนึ่งเรื่อง ส่วนเรื่องอาหารน้องปันขู่ว่าถ้ายังไม่กินอะไรอีกจะไปทำบะหมี่เย็นแล้วบังคับให้กินจนกว่าจะหมด ถึงกระเพาะผมจะไม่ทำงานแต่โสตประสาทยังดีอยู่เลยรีบกินโจ๊กที่น้าอุ่นทำมา ไม่ใช่ผมไม่อยากกินของน้องนะ แต่ผมจะล้มป่วยตอนนี้ไม่ได้ ในเมื่อภารกิจใหญ่ยังไม่ได้รับการสะสาง
“ ถ้าคุณชายไม่ยอมทานยาแล้วเมื่อไหร่จะหายละครับ คุณเป็นคนไม่ใช่หุ่นยนต์ ยังไงก็ต้องพักผ่อน ไว้ใจผมได้มั้ย ทานยาแล้วไปนอนซะ เรื่องทั้งหมดปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง ”
เป็นครั้งแรกที่คุณพิทพูดจาสั่งสอนผมอย่างจริงจัง และเป็นครั้งแรกที่ผมฟังโดยไม่ตอบโต้ใดๆ
ผมก้มลงมองดูยาเม็ดเล็กๆ สีขาวที่ถูกคนตรงหน้ายัดใส่มือมาให้อีกครั้งก่อนจะเอาเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม
“ นอนซะนะครับ ไม่แน่ว่าถ้าคุณปูนตื่นมาอาจจะได้รับข่าวดีก็เป็นได้ ”
เสียงคุณพิทค่อยๆ ไกลออกไปพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง
ผมยืนอยู่บนทางเดินที่ไม่มีที่สิ้นสุดเพียงลำพัง
รอบกายมีเพียงความมืดมิด
ไม่นานแสงสว่างเบื้องหนาก็ปรากฏภาพแผ่นหลังที่คุ้นเคย
ผมเลยรีบวิ่งตามแสงนั้นไป
แต่ยิ่งพยายามเข้าใกล้เท่าไหร่ จุดหมายเหมือนยิ่งไกลออกไปทุกที
ในที่สุดขาทั้งสองข้างก็ทรุดลงด้วยความเหนื่อยล้า
หยดน้ำตาเริ่มรินไหล พลางถามตัวเองหาเหตุผลว่าทำไมคนสำคัญถึงได้ตีจาก
เพราะผมยังพูดคำว่ารักไม่มากพอ หรือเพราะการกระทำผมยังไม่ชัดเจน
ผมทำผิดอะไร ทำอะไรให้ไม่พอใจกันแน่ ทำไมถึงต้องทิ้งผมไป
แล้วตอนนี้มันไปอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง แล้วที่นั่นจะมีใครดูแลรึเปล่า
ถ้าเวลานี้ผมสามารถขอพรได้ 1 ข้อละก็ ผมจะขอให้มันกลับมา
ไม่ต้องมาอยู่เคียงข้างผมเหมือนก่อนก็ได้ ถ้าสิ่งนั้นจะทำให้มันลำบากใจ
แต่ผมขอได้มั้ย ช่วยกลับมาช่วยผมให้หายข้องใจหน่อย
ได้โปรด..
...กลับมาตอบคำถามที่มีแค่มันที่รู้... End Talk หายตัวไปครบ 7 วัน
เจ้าพ่อเงินกู้ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ไม่เคยปล่อยให้ใครได้เห็นมุมอ่อนแอมาก่อน แต่ตอนนี้สภาพของเขาไม่ต่างอะไรจากผู้ชายขี้แพ้ ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยมีแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองและทรุดโทรม ดวงตาทั้งสองข้างแดงกล่ำ ใต้ตาหมองคล้ำยิ่งกว่าหมีแพนด้า บอกให้รู้ว่าดวงตาคู่นั้นผ่านศึกการร้องไห้และอดนอนมามากขนาดไหน อาหารที่เขาเลือกเพื่อประทังชีวิตคงไม่พ้นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงตามราคาที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน ขวดแก้วทรงสูงบรรจุน้ำสีอำพันพร่องไปกว่าครึ่งภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ถ้ากระเพาะของเขาพูดได้มันคงจะร้องประท้วงให้เจ้าของกินอย่างอื่นบ้าง แต่ทว่าหัวใจที่ร่ำไห้กลับคิดสวนทาง ถ้าไม่ดื่มให้ลืม ปานนี้ร่างกายอาจจะไม่มีลมหายใจ
นี่มันก็ครบหนึ่งอาทิตย์แล้วนับจากวันที่อดีตลูกหนี้จากไป
ทั้งๆ ที่เขาตามหาตลอดไม่ได้หยุดพัก แล้วทำไมมันถึงไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่าง
จนเขาเริ่มจะท้อ คนอย่างเขาอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อรักและถูกรัก
การที่คนไม่มีหัวใจ อยากจะเป็นคนดีเพื่อใครสักคน
มันไม่มีความเป็นไปได้เลยรึไง คนๆ นั้นถึงไม่เชื่อ
หากครั้งเขาต้องเสียคนที่เขารักไปอีกคนจริงๆ
แล้วเขาจะมีชีวิตต่อจากนี้ยังไง
สิ่งที่เรียกว่า รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หรือแม้แต่ความสุข
หรือว่าคนอย่างเขาไม่คู่ควรจะได้รับมัน
ก็อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องทำลายความคิด ก่อนที่ผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณหนูของบ้านเดินเข้าห้องมา ทันทีที่เห็นใบหน้าของพี่ชายเธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
‘ ผู้ชายนี้คือใช่พี่ชายของเธอจริงๆ ใช่มั้ย ? ’ความคิดที่เคยโทษว่าเขาเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมดหายวับไปในทันที ในเมื่อตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาคนตรงหน้าทำตัวเหมือนร่างไร้วิญญาณ ทันทีที่หัวใจหายไปพร้อมกับใครอีกคน
เด็กสาวถือวิสาสะเดินไปนั่งตักคนตัวใหญ่ก่อนจะใช้สองมือโอบกอดรอบคอแกร่งไว้พลางซบหน้าที่เปื้อนน้ำตาที่แผ่นอกกว้าง
“ พี่ปูน ”
“ หื้ม ”
“ พี่ลืมอะไรไปรู้มั้ย ”
คนตัวใหญ่ไม่ตอบพลางคิดว่าเขาลืมอะไรไป เหลือบตามองปฏิทินดูวันที่แล้วก็ไม่ได้ใกล้เคียงกับวันเกิดคนตัวเล็กนี่หน่า
“ พี่ปูนลืมรักตัวเอง ”
สิ้นเสียงเล็ก น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลเป็นทาง ความเข้มแข็งที่เคยมีถูกทลายในประโยคเดียว ประโยคที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ ปันไม่เหลือใครแล้ว ถ้าปันเสียพี่ปูนไปอีกคนแล้วปันจะอยู่ยังไง ”
ใบหน้าหวานจ้องหน้าพี่ชายด้วยแววตาเจ็บปวด บอกให้รู้ว่าสิ่งที่พูดมาล้วนกลั่นมาจากใจ
“ … ”
“ พี่ปูนจำได้มั้ยพี่เคยพูดว่า คนรักกันจะไม่ทิ้งกัน ปันรักพี่และปันจะไม่มีวันทิ้งพี่ เพราะฉะนั้นพี่ปูนก็ห้ามทิ้งปันเด็ดขาด สัญญาสิ ”
นิ้วก้อยเล็กๆ ถูกยกขึ้นมาระดับสายตา มือหนาค่อยๆ ยกขึ้นเกี่ยวนิ้วนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงน้องสาวมากอดไว้แน่น
“ พี่ขอโทษ พี่มัวแต่คิดถึงคนที่จากไปจนลืมคนที่ยังอยู่ ทั้งๆ ที่พี่ควรจะดูแลปันให้ดีแต่พี่กลับมานั่งคิดถึงแต่ตัวเอง พี่มัน.. ”
“ อย่าโทษตัวเองเลยนะ ปันไม่โกรธพี่ปูนหรอก ”
“ แค่พี่ปูนกลับมาเป็นพี่ชายที่น่ารักของปัน แค่นี้ก็พอแล้ว ”
รอยยิ้มบางเริ่มฉายบนดวงหน้าหวาน เรียกลมหายใจผ่อนคลายของพี่ชายได้บ้าง
เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืด เราจะเริ่มมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบตัวสายตาคมกลับไปจ้องปฏิทินบนโต๊ะอีกครั้ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ทำเอาคนในอ้อมแขนคิ้วขมวดเมื่ออ่านสีหน้าและแววตาคู่นั้นไม่ออก
คนตัวใหญ่ไม่เพียงไม่เฉลย แต่ยังหยิบสมาร์ทโฟนสีดำของตนขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์ล่าสุดในเครื่อง
ทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์ นัยน์ตาสีนิลก็เลื่อนไปจับจ้องรูปถ่ายในมืออย่างมีความหวังก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา
“ คุณพิทเตรียมรถให้พร้อม ผมรู้แล้วว่าจะไปตามหาบอสได้ที่ไหน ”
---------------------------------
TBCอ๊ากกกกกกกกกกกกก ค้างงงงงงงงงงง
<< พูดแทนคนอ่าน
พี่ปูนรักน้องจริงๆ นะ ให้อภัยแล้วกลับมาเชื่อใจพี่เถอะนะตะเอง
แล้วเรื่องจริงบอสไปไหนกันแน่ แล้วทำไปต้องไป แล้วคุณปูนจะเดาสถานที่ถูกรึเปล่า แล้วจะเกิดอะไรขึ้น หรือว่าบอสจะหนีไปกับผู้ชายคนใหม่แล้ว (จะเอากี่แล้วย่ะยัยคนเขียน ><)
ติดตามต่อใน ep 16 เร็วๆ นี้ (หร๋า!!)
ปล เลิฟคนอ่าน ซอรี่ที่ให้รออีกแล้ว ><
โพลล์
หัวข้อ: ~ เจ้าหนี้หรือสามี บอกผมสิจะเป็นใคร~ [ตอนพิเศษ 4 ต้อนรับวันแม่] |P.39| (อ่าน 354518 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก