ความลับที่สิบสาม
ยิ่งใกล้จะถึงบ้านผมยิ่งกลัวครับ ผมยกมือขึ้นกัดปลายนิ้วไว้อย่างอยู่ไม่สุข ผลลัพธ์มันจะออกมาดีหรือร้ายผมก็ไม่สามารถรู้ได้เลย ผมพูดได้เลยว่าผมพร้อมจะถอยหลังออกมาเสมอเพราะผมไม่มีความกล้าพอที่จะไปต่อถ้าผมต้องเสียแพรไปจริงๆ และแพรคือผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต แต่พี่เพลิงกลับไม่ได้คิดแบบผมเลยสักนิดเดียว ผมบ้าเองที่ชอบคนเห็นแก่ตัวแบบพี่เพลิง
“เป็นอะไรครับน้องลม เชื่อใจพี่หน่อย” ผมส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธ พี่เพลิงดึงมือผมออกมาแล้วสอดมือเข้ามาบีบมือผมจนแน่น ผมเลยบีบมือตอบเหมือนกำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่
“ลมกลัวว่ะพี่เพลิง แพรจะรับได้หรออยู่ๆพี่เพลิงก็จะบอกแพรแบบนี้” พี่เพลิงบอกว่าจะพูดกับแพรใช่ไหมครับ แต่ผมไม่คิดว่าจะเป็นวันนี้และอีกไม่ถึงชั่วโมง
“ถ้าเรื่องพี่มีคนอื่นหรือพี่ขอเลิก พี่ว่าแพรเตรียมใจไว้แล้วล่ะครับ”พี่เพลิงดูจะมั่นใจมาก แต่จะว่าไปวันนั้นที่แพรเรียกผมไปคุยด้วยแพรก็บอกว่าแพรต้องเตรียมใจไหมเนี่ยแล้วก็ทำสีหน้าแปลกๆ จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พี่เพลิงกับแพรคุยอะไรกันหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวครับ ผมลองเชื่อพี่เพลิงดูบ้างดีกว่า
“ทำไมต้องบอกแพรวันนี้ด้วยล่ะ” ผมถามออกมาเสียงแผ่วเบา
“รอไปก็ไม่ได้อะไรครับ จบเรื่องนี้เมื่อไหร่น้องลมจะได้เลิกให้ความหวังคนอื่น” ผมขมวดคิ้วทันที พี่เพลิงพูดออกมาด้วยท่าทีที่น่าหมั่นไส้เอามากๆเลยครับ
“อะไร ให้ความหวังอะไร” ผมถามเสียงแข็งอย่างเอาเรื่องพร้อมตีครับพูดเลย ไอ้พีทแม่งก็เคยพูดกับผมแบบนี้ รู้ตัวครับว่าหล่อเกินห้ามใจแต่ผมว่าผมก็ไม่ได้ไปให้ความหวังใครสักหน่อย ใครดีมาผมก็พร้อมจะดีตอบ
“โง่หรือแกล้งโง่เนี่ย” อารมณ์ไม่ค่อยได้แค่คำว่าโง่เนี่ยกระแทกหน้ามากครับ ไหนวะ ไหน พี่เพลิงคนสุภาพมันหายไปไหนแล้วเอามาคืนหน่อยครับ ลงขายไว้ในolxก็ได้ครับแต่เอาถูกๆพอนะไม่มีตัง
“โง่ก็โง่วะ” ผมเบ้ปากออกมาด้วยความหมั่นไส้ แล้วรถก็จอดลงผมตกใจที่เรามาถึงบ้านไวขนาดนี้พี่เพลิงกระชับมือแน่นขึ้นทั้งที่ตอนนี้มือผมมีเหงื่อออกมามากมายเพราะเราจับมือกันเป็นเวลานานมาก ผมยกมืออีกข้างดึงมือพี่เพลิงออกเบาๆพี่เพลิงมองผมด้วยสายตาที่ผมไม่คุ้นเคย ผมแกล้งไม่สนใจแล้วก็ลงจากรถไปเปิดประตูบ้าน
“ไปไหนกันมาคะเนี่ย” แพรที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาส่งเสียงทักขึ้น ผมยิ้มให้แพรอย่างไม่รู้จะพูดอะไร แต่มือพี่เพลิงยังคงดันให้ผมเข้าไปในบ้านและยังเหมือนดันให้ผมขึ้นไปชั้นบนอีก พี่เพลิงต้องการอะไรเนี่ย หรือว่าจะบอกแพรคนเดียวแล้วให้ผมไปรอที่อื่น
“พี่ขอคุยต่อจากวันนั้นหน่อยแพร” วันนั้น? วันไหน? แล้วพี่เพลิงจะดันผมอะไรนักหนาผมเริ่มสะบัดตัวด้วยความหงุดหงิดทันที
“ขึ้นไปข้างบนก่อน รอพี่ในห้องไป อย่าดื้อ” พี่เพลิงมองผมด้วยสายตาดุดันผมกัดปากแน่นเพราะโดนขัดใจอีกแล้วแต่ผมทำอะไรได้ที่ไหนสายตาของพี่เพลิงทำให้ผมยอมหยุดนิ่ง ผมปัดมือพี่เพลิงออกแล้วเดินกระทืบเท้าขึ้นบันได
มาแอบดูอยู่ด้านบนแทน…
แต่ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยให้ตายสิ
พี่เพลิงนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามแพรเริ่มพูดอะไรสักอย่างด้วยสีหน้าราบเรียบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ที่แปลกคือแพรมองด้วยสีหน้านิ่งเฉยเหมือนกันแต่มันกลับคลอไปด้วยน้ำตา แพรของผมกำลังร้องไห้ ผมต้องทำยังไงดี ผมควรออกไปตอนนี้หรือว่าควรอยู่เฉยตามที่พี่เพลิงบอก ถึงผมจะลังเลสับสนก็เถอะแต่ขาผมกลับก้าวไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
“ถึงแพรจะรู้มาบ้าง แต่มาบอกตรงๆแบบนี้ก็ช็อคเหมือนกันนะคะเนี่ย” นี่เป็นเสียงเดียวที่ผมได้ยินจากบทสนทนาของทั้งคู่ แพรพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและเจือไปด้วยความประชดประชันทั้งยังยิ้มออกมาด้วย ผมจะทำยังไงดี ผมทั้งกลัวและคิดอะไรไม่ออก
ผมเตรียมจะหลบเพราะแพรทำท่าว่าจะลุกขึ้นแต่ก็ผิดคาด… แพรเพียงแต่ลุกขึ้นยืนตรงหน้าพี่เพลิงค่อยๆง้างมือขึ้นจนสูง ผมได้แต่มองด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ
เพียะ!
ผมยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจทันที พี่เพลิงนั่งนิ่งยอมให้แพรตบและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกหรือไม่ผมก็ไม่ได้ยินเองก็ไม่รู้ แพรไม่ได้ทำเกินไปเลยสักนิดเดียวจริงๆแล้วผมก็สมควรจะโดนด้วยอีกคน แพรยกมือขึ้นปัดผมลวกๆแล้วเดินมาทางผม ผมได้แต่มองแพรด้วยสีหน้าดูไม่จืด ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเพราะสายตาที่แพรมองผม มองเหมือนไม่เห็นผมอยู่ตรงนี้เลย แพรกำลังขึ้นบันไดมาเรื่อยๆใกล้ถึงจุดที่ผมยืนอยู่ ผมเลยตัดสินใจจับแขนแพรเอาไว้
“แพร..” ผมลองเรียกแพรดู ไม่กล้ากำแขนแพรแน่นกลัวว่าแพรจะเจ็บเพราะผมเองก็เจ็บไม่ต่างจากแพรหรอก
“อย่ามาแตะแพรนะ!!” แพรตวาดใส่ผมก่อนกระชากแขนตัวเองหลุดออกเพราะผมไม่ได้จับไว้แน่น
พอแพรกระชากออกไปผมก็เซหงายหลัง แย่แล้ว ผมยืนอยู่ติดบันไดเลยนี่นา ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือแพรเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมตะโกนชื่อผม ก่อนที่ตัวผมจะกระแทกกับบันได ผมเจ็บ แต่พยายามยกมือขึ้นเซฟหัวตัวเองไม่ให้มันกระแทกกับขั้นบันได มือของผมชาไปหมดจากแรงกระแทก พี่เพลิงที่มาจากไหนไม่รู้พยุงตัวผมขึ้น เจ็บไปทั้งตัวเลยครับผมกลิ้งจากชั้นที่หงายหลังลงมายันพื้นชั้นล่างแต่โชคยังดีที่หัวผมไม่โดนอะไรเลย
“ตบพี่พี่ไม่ว่าครับ แต่ทำน้องทำไม!!” ผมเม้มปากสะกดกลั้นความเจ็บเอาไว้ แพรไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้สักหน่อยผมผิดเองที่ไปรั้งตัวแพรไว้
“แพรไม่ได้ตั้งใจสักหน่อยนี่คะ!!” แพรตะโกนลงมาจากชั้นบนกำมือแน่นอย่างหงุดหงิด แว๊บนึงผมเห็นว่าแววตาแพรมีความลังเลฉายออกมา แต่แพรก็หันหน้าหนีและเดินเข้าห้องไป ทั้งบ้านก็เงียบลงจนได้ยินเสียงแพรล็อคประตู
“เป็นอะไรไหม ไปโรงพยาบาลหรือเปล่า” ผมโบกมือไปมาถึงจะเจ็บแต่คงไม่ต้องถึงขั้นเข้าไปตรวจในโรงพยาบาลหรอกครับ
“ลมไม่เป็นไร เฮ้ย!!” พี่เพลิงช้อนตัวผมขึ้นอุ้มผมผวาจิกเสื้อบนอกพี่เพลิงไว้แน่นเพราะตัวผมสูงจากพื้นน่าดูเลยครับ พี่เพลิงวางตัวผมไว้บนโซฟาแล้วยังพลิกหน้าผมไปมาจับแขนจับขาวุ่นวายไปหมดจนผมต้องส่งเสียงห้าม
“สมควรโดนแล้วแหละ” ผมพึมพำออกมาอย่างสมเพชตัวเองแต่พี่เพลิงขยี้หัวผมแรงๆจนหัวผมคงจะยุ่งไปหมดผมทำหน้ายู่ทันที
“พี่เพลิงคุยอะไรกับแพร เจ็บหรือเปล่าเนี่ย” พี่เพลิงนั่งชันเข่าข้างเดียวอยู่กับพื้นผมเลยยื่นมือสอดเข้าไปลูบกรอบหน้าหล่อๆที่มีรอยแดงจางประทับไว้
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับเดี๋ยวพี่ทนไม่ไหวนะ” ผมถอนหายใจออกมาทันที ไม่มีเลยหรือไงเนี่ยไอ้สำนึกผิดน่ะ
“แล้วลมต้องทำยังไงต่อ” ผมเลิกคิ้ว
“ให้เวลากับแพรครับ พี่ว่าพี่พูดทุกอย่างไปหมดแล้ว” ผมเบ้ปากด้วยความเจ็บเพราะเผลอบีบแขนตัวเอง พี่เพลิงแม่งก็ทำหน้าดุทันที
“ทำไมถึงได้ตกบันไดครับ”
“ลมดึงแพรไว้แล้วไม่ได้จับแน่นเลยหงายลงมา” พี่เพลิงทำหน้ายุ่งเลยครับความรู้สึกเหมือนโดนพ่อดุแบบนี้มันคืออะไรกันเนี่ย
“พี่บอกให้ขึ้นไปรอบนห้องไม่ใช่หรอครับ” ผมยิ้มแหยะใส่พี่เพลิงทันที พี่เพลิงส่ายหน้าไปมาอย่างระอา
“ลมกลัว ลมว่ามันเร็วเกินไป” ผมเตะขาไปมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี พี่เพลิงยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วก็ยกมือขึ้นลูบหัวผมช้าๆ ผมยกมือขึ้นดึงมือพี่เพลิงมาแนบไว้ข้างแก้มแล้วหลับตาลง
“มันใกล้จะช้าไปด้วยซ้ำครับ” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่พี่เพลิงยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“แล้วที่พี่เพลิงพาแพรไปแนะนำกับพ่อแม่ล่ะ” ผมก้มหน้างุดลงมองมือตัวเองแต่พี่เพลิงก็สอดมือเข้ามายกหน้าผมให้เงยขึ้นแล้วยิ้มออกมา
“เดี๋ยวพี่ค่อยเล่าให้ฟังแล้วกันครับ” มีความลับอะไรอีกล่ะ ผมเครียดนะเนี่ยไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงด้วยซ้ำแต่พี่เพลิงดูไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย ผมเข้าใจว่าพี่เพลิงคงคิดว่าบอกไปจนหมดแล้วและไม่มีอะไรจะพูดอีก แต่ผมเป็นน้องแพรต้องอยู่บ้านเดียวกันอยู่ด้วยกันตลอดผมทำแบบพี่เพลิงไม่ได้จริงๆ
“อย่าคิดมากเลยครับ ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา”
“อือ…”
…………………………………………………………………..
“แพรลูก นี่แม่นะจ๊ะ ออกมากินข้าวเถอะลูก” แม่เคาะประตูห้องแพรแล้วตะโกนเรียกไปด้วย ตอนนี้จะทุ่มนึงแล้วนะครับแพรยังไม่ออกมากินข้าวเลย ผมอยากจะพังประตูเข้าไปเลยด้วยซ้ำเพราะกุญแจห้องทั้งบ้านอยู่ที่แพรหหมดเลยและเคาะมาตั้งนานแล้วแพรก็ยังไม่ตอบกลับอะไรมาเลย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” แม่หันมาถามผมกับพี่เพลิงทันที ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกไป
“ว่าไงตาเพลิง” พอเห็นผมเงียบไปแม่ก็หันไปซักพี่เพลิงต่อทันที ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เพลิง
“ผมบอกเลิกกับแพรครับ” แม่ยกมือขึ้นนวดขมับทันทีพร้อมถอนหายใจออกมา
“เอาจริงดิ?” ไอ้พัดที่ยืนเงียบมานานพูดขึ้นเสียงเบาเหมือนจะพูดกับตัวเอง
“แม่จะคุยกับแพรเอง พวกเธอแยกย้ายกันไปให้หมดไป อ้อ ลมไปจัดข้าวมาหน่อย” พอแม่พูดจบไอ้พัดก็ลังเลแต่ก็ยอมเดินเข้าห้องไปพี่เพลิงคว้ามือผมจับไว้บีบเบาๆแล้วก็ปล่อยไป ผมเดินลงมาพร้อมพี่เพลิง ตักข้าวใส่จานเตรียมถือขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง
“มันจะดีจริงหรอพี่เพลิง” ผมถามย้ำก่อนที่จะเดินขึ้นบันได
“แพรรักลมมากนะและรักมากกว่าพี่ เชื่อพี่นะครับทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง” แต่ผมเริ่มจะไม่มั่นใจแล้วสิครับ…
“แพร ขอแม่คุยด้วยหน่อยนะลูก แค่แม่คนเดียว ขอแม่ฟังหนูหน่อยได้ไหม” ผมยื่นจานให้แม่ แม่รับไปแล้วก็เคาะประตูต่อผมก็ยืนมองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งแพรเปิดประตูออกมา แพรดูตกใจที่เห็นผมแต่แม่สอดตัวเข้าไปในห้องจนได้ แต่ผมรู้สึกแย่มากเลยครับ แย่กว่าทะเลาะกับเพื่อนกับแฟนก็เรื่องที่บ้านนี่แหละครับ
ผมเดินลงมาด้านล่างก็เห็นพี่เพลิงนั่งทำหน้าเครียดอยู่บนโซฟา ผมเลยเดินไปนั่งลงข้างๆ เรานั่งนิ่งกันอยู่อย่างนั้นทั้งคู่จนเวลาล่วงผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่แม่เดินลงมาจากชั้นบน ผมหลบสายตาที่แม่มองมาทันที
“แม่รู้เรื่องหมดแล้วนะ แม่ไม่เคยอยู่กับพวกลูกเลยแม่จะไม่เข้าไปวุ่นวายแล้วกัน” แม่นั่งลงตรงข้ามผมแล้วเริ่มพูดขึ้น
“แล้วก็เธอ ตาเพลิง เธอก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ทำอะไรไว้ต้องรับผิดชอบให้ได้ด้วย”
“ครับ…”
“แล้วก็ลม แพรบอกแม่ว่าแพรรักลูกมากกว่าตาเพลิงเสียอีก แต่แพรไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง ให้เวลาแพรหน่อยแล้วกัน แม่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแล้วเหมือนกันนะเนี่ย” แม่ส่ายหัวทั้งยังถอนหายใจออกมา
“อือ”
“พี่เพลิงกลับไปก่อนไหม” ผมหันไปถามพี่เพลิงแต่พี่เพลิงก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“แม่ก็ว่าเธอกลับไปก่อนดีกว่า” พี่เพลิงอ้ำอึ้งไปนิดหน่อยที่แม่เอ่ยปากไล่ ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับแม่แล้วยกมือขึ้นทำท่าโทรศัพท์เป็นเชิงบอกว่าเดี๋ยวผมจะโทรไปหา พี่เพลิงพยักหน้าแล้วยกมือไหว้แม่ก่อนจะเดินออกไป
“แล้วลมจะเอายังไงล่ะลูก” แม่หันมาถามผมแต่ผมส่ายหน้าตอบ ผมไม่รู้จริงๆว่าผมควรจะทำยังไงต่อ
“แม่ว่าลมไปพักก่อนดีกว่า มันคงต้องใช้เวลาเข้าช่วยแล้วล่ะ ถึงแม่จะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวเท่าไหร่แต่ถ้าลมกับตาเพลิงตัดสินใจดีแล้วแม่ก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“ครับ” ผมตอบรับไปแค่นั้นแล้วก็ลุกขึ้นเดินขึ้นบันไดมา ไหนๆเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วผมก็คงถอยหลังไม่ได้แล้วล่ะ ผมจับลูกบิดห้องผมค้างไว้แล้วหันไปมองประตูห้องแพรที่อยู่เพียงตรงข้าม
ผมเดินไปเคาะประตูห้องแพรอยู่สองสามทีก็รู้ครับว่าแพรคงไม่เปิดหรอก
“แพร.. ฟังลมหน่อยนะ ลมรักแพรนะ ลมไม่รู้นะทำยังไงแล้วอ่ะ ลมรู้สึกผิดแต่ลมห้ามตัวเองไม่ได้เลย” ผมกำมือที่เคาะประตูจนเล็บครูดกับประตูห้อง
“ลมแม่งเหี้ยเนอะ” ผมยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเองแล้วหันหลังเดินกลับห้อง
“แขนโดนอะไรมา” เพราะผมเพิ่งถกแขนเสื้อขึ้นไอ้พัดเลยยิงคำถามใส่ผมทันที แขนผมมีรอยช้ำม่วงๆเต็มไปหมดเลยครับ ผมแตะเบาๆก็ต้องเม้มปาก มันเจ็บครับ จริงๆแล้วผมเจ็บหลังมากเพราะมันกระแทกหนักอยู่เหมือนกัน แต่เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นทำเอาผมลืมเจ็บไปเลย
“ไม่มีไร”
“ผมก็รู้นะ อาจจะรู้ก่อนพี่แพรด้วยซ้ำ” ผมก็รู้ครับว่าไอ้พัดมันต้องรู้อะไรมาบ้างแต่ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วแหละ ขอให้แพรเข้าใจผมก็พอ
“อือ” ผมตอบรับมันเบาๆแล้วหยิบข้าวของเดินเข้าห้องน้ำ พอผมหันหลังส่องกระจกก็ต้องตกใจ รอยม่วงตรงไหล่ขวาของผมช้ำเป็นวงใหญ่มากและดูน่ากลัว แถมตามตัวผมหลายๆที่ก็มีให้เห็นเต็มไปหมด ผมถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วปล่อยตัวเองไปกับสายน้ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมเดินไปเคาะห้องแพรอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนเคย แพรอาจจะนอนไปแล้วก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะแต่งนิยาย แต่คงไม่ใช่อารมณ์หรอกมั้ง เหอะ
“แพรนอนหรือยัง ฝันดีนะ” ผมพูดไว้แค่นั้น ปิดไฟทางเดินแล้วก็เดินกลับเข้าห้องเหมือนเดิม
ผมนอนไม่ค่อยหลับ รู้สึกไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้ ผมยังไม่ได้โทรหาพี่เพลิงแต่คิดว่าไม่น่าจะมีอะไร ผมได้แต่หวังให้พรุ่งนี้มันจะดีขึ้น ก่อนที่ผมจะฝืนหลับตาลงผมตั้งนาฬิกาไว้ตอนตีห้า ผมจะลองเคาะประตูห้องแพรดูอีกครั้งหนึ่ง
………………………………………………………………………………
“แพร...” ผมตื่นสายจนได้ครับ แล้วผมก็มาเคาะประตูห้องแพรเหมือนเดิม
“พี่ลม รถไปไหนวะ?!” ไอ้พัดในชุดนักเรียนวิ่งพรวดขึ้นมาเสียงดัง รถหาย? ผมสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลยครับ
ผมเคาะประตูและส่งเสียงเรียกแพรอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครตอบรับมาเลยลองบิดลูกบิดประตูดู ไม่ได้ล็อค? ผมเปิดพรวดเข้าไปทันที ว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แพรไม่ได้อยู่ในห้องจริงๆครับ ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้จะทำยังไงต่อดี แพรไปไหนวะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
“อะไรเนี่ย”
แม่เดินมาเดินข้างผมแล้วพึมพำออกมา เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นผมเลยรีบวิ่งลงมารับโทรศัพท์โดยที่แม่กับไอ้พัดเดินตามมาติดๆ เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตาแต่ผมพอจะจำเสียงได้
“ฮัลโหล ว่าไงครับป้าอร” ป้าอรเป็นพี่ของพ่อนี่แหละครับ ท่านใช้ชีวิตคนเดียวอยู่ที่กาญจนบุรี หรือว่าแพรจะไปหาป้าอร?
‘อ่า..ลมลูก ลูกแพรมาที่บ้านป้าแต่ไม่ยอมให้บอกทางนู้นว่ามา ป้ากลัวหนูจะวุ่นวายกันเลยโทรมาบอกนี่ล่ะจ้ะ’ ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันที
“ขอบคุณมากครับป้าอร วันนี้ผมขอไปเยี่ยมด้วยได้ไหมครับ” ผมกรอกเสียงถามป้าอรไป
‘ได้สิจ๊ะ ตาพัดล่ะจะมาไหม’
“มันเรียนครับป้าอร” ผมเลือบตามองไอ้พัดที่ยืนเบ้ปากอยู่
‘แล้วจะค้างไหมลูก ป้าจะได้เตรียมห้องไว้ให้’ ผมเงียบไปสักพักแล้วก็พูดตอบไป
“ไม่แน่ใจครับ แต่จะมีพี่อีกคนไปด้วยนะ” แน่นอนว่าผมไม่มีรถผมจะขอให้พี่เพลิงพาไป
‘งั้นป้าต้องจัดสองห้องสิเนี่ย ตายแล้ว’
“ห้องเดียวก็พอครับไม่เป็นไร ป้ายังไม่ต้องจัดหรอกเดี๋ยวลมไปจัดเอง อย่าบอกแพรนะครับว่าลมจะไป” ผมกำชับป้าครั้งสุดท้ายก่อนที่จะวางสายไป
“แพรอยู่บ้านป้าอรหรอ” แม่ถามผม ผมเลยพยักหน้าส่งๆไป
“แม่กับพัดไปทำงานไปเรียนเหอะ ลมจะไปหาแพร” ผมพูดพร้อมมองทั้งแม่ทั้งไอ้พัดสลับกัน ไอ้พัดถอนหายใจออกมาพร้อมยักไหล่แล้วมันก็เดินขึ้นห้องไป ส่วนแม่มองหน้าผมนิ่งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แม่กับป้าอรไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่หรอกครับทางฝ่ายพ่อก็ไม่ค่อยชอบแม่ ทางฝ่ายแม่ก็เหมือนกัน
“ตามใจลมแล้วกัน” แล้วแม่ก็เดินขึ้นไปอีกคน
…………………………………………………………………
ผมโทรบอกพี่เพลิงพี่เพลิงก็บอกว่าจะพาไปแต่ขอไปเคลียร์งานที่ค้างไว้ก่อน ผมเลยได้มานั่งหน้าโง่ๆอยู่ในห้องทำงานของพี่เพลิง ซึ่งเจ้าตัวน่ะหรอครับ นั่งทำหน้าเครียดจมกับกองเอกสารมาได้สักพักแล้วครับ ให้ตายเถอะผมเพิ่งจะเคยพี่เพลิงทำหน้าเป็นการเป็นงานได้ขนาดนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยงแล้วนะครับ ผมเล่นโทรศัพท์จนไม่รู้จะเล่นอะไรแล้ว
แล้วผมก็เริ่มรู้สึกตัวว่าผมหิว… ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินเลยนะครับแต่ผมจำได้ว่าข้างหน้าบริษัทไม่ไกลเท่าไหร่มีร้านข้าวขายอยู่ ผมเดินลงไปซื้อขึ้นมากินพี่เพลิงจะว่าอะไรไหมวะ หรือไม่ผมก็กินข้างล่างก็ได้นะ แต่เนี่ย!! จะบอกพี่เพลิงยังไงวะจะเรียกก็ไม่กล้าหน้าพี่ท่านดุเหลือเกิน ใช้กระแสจิตโดยการจ้องตาเป็นประกายเลยครับ และมันได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อพี่เพลิงเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยครับ ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขินทันที
“เป็นอะไรครับน้องลม” พี่เพลิงเลิกคิ้วถามผม ผมได้แต่ยิ้มแหยะตอบไป
“หิวอ่ะ” ผมทำหน้ายู่พร้อมลูบท้องไปด้วยทำให้หน้าพี่เพลิงดูผ่อนคลายขึ้น ผมเลยยิ้มเผล้ออกมา
“เดี๋ยวพี่พาไป..”
“ไม่ๆๆ เดี๋ยวลมไปกินร้านข้างล่างนี้” ผมพยักเพยิดไปทางด้านล่าง พี่เพลิงมองตามแล้วถอนหายใจออกมา
“ซื้อขึ้นมากินข้างบน เอามาเผื่อพี่ด้วย”
“กินได้หรอข้าวกล่องนะ” ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ก็ดูลุคแบบพี่เพลิงสิครับจะกินข้าวกล่องเป็นด้วยหรอ
“ได้สิครับ” พี่เพลิงยิ้มออกมาบางเบาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกผมเลยเดินออกมา
หลังจากเดินไปซื้อเสร็จแล้วก็เดินถือถุงพลาสติกที่มีข้าวกล่องสองกล่องเข้ามาในตึก แต่เดินคนเดียวมันเปลี่ยวมากครับผมแอบเห็นพ่อพี่เพลิงเดินอยู่แถวนี้ด้วยผมเลยเดินเลี่ยงเอา พอผมมาถึงหน้าห้องผมก็ยิ้มให้พี่เลขาแต่พี่เลขากลับยิ้มแหยะใส่ผมผมก็งงสิครับ
ผมเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจ ในห้องไม่ได้มีพี่เพลิงคนเดียวแต่มีผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงคนนั้นยืนหันหน้าหาพี่เพลิงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะผมเลยไม่เห็นหน้า ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยแกล้งเคาะประตูห้องเรียกร้องความสนใจ จนทั้งสองคนหันมามองผม
ให้ตายสิ ผู้หญิงที่ชื่อรีนจริงๆด้วย
“ไปกินข้าวกันน้าพี่เพลิง วันนี้รีนอยากกินเค้กน้องหมีจังเลยค่ะ” ผมเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ เดินมาวางข้าวกล่องกระแทกกับโต๊ะที่มุมห้อง
“สงสัยซื้อมาไม่ได้อะไรแล้วมั้ง” ผมพูดขึ้นลอยๆพี่เพลิงกับรีนก็หันมามองหน้าผมทันที
“รีนกลับไปก่อนไปวันนี้พี่ไม่ค่อยว่าง” แล้ววันหน้าว่างหรือไงวะ!!! หงุดหงิดมากครับทำไมจะต้องมาสบตาปิ๊งๆกันแบบนี้ด้วย ไอ้ลมไม่เข้าใจ!!!
“ทำไมล่ะคะ พี่เพลิงเคลียร์งานเสร็จแล้วไม่ใช่หรอ” ประเด็นคือเคลียร์งานเสร็จแล้วต้องไปส่งผมไงครับคุณผู้หญิงไม่เข้าใจหรือไง ผมได้แต่มองด้วยความหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก ไหนบอกว่าพาแพรไปหาพ่อแม่แล้วไงทำไมรีนคนนี้ยังตามตื้อไม่ลดละอีกวะ
“พี่บอกให้ออกไป” พี่เพลิงเริ่มกลับมาเข้าโหมดดุอีกแล้วครับที่แปลกคือรีนยอมเชื่อฟังหยิบกระเป๋าแล้วสะบัดตูดเดินออกไปเลยครับ ท่าจะเสียหน้าไม่น้อย ปกติพี่เพลิงคงไม่ได้ดุอะไรเธอหรอก
พอไล่ออกไปได้ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ พี่เพลิงเดินมานั่งลงที่โซฟาตรงข้ามผม ผมทำปากขมุบขมิบอยากหมั่นไส้
“ไม่ไปกินกับเขาล่ะ ลมรอได้นะ” ผมพูดประชดออกไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองครับ พี่เพลิงแม่งยิ้มล้อผมทันทีเลยผมอยากจะมุดลงข้าวกล่อง
“งั้นพี่ไปดีไหมเนี่ย” ผมจิ๊ปากออกมาเพราะพี่เพลิงแม่งพูดไปหัวเราะไป
“อยากไปก็ไปดิ”
“หึงหรอ” ผมเงยหน้ามองพี่เพลิงที่ยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่แทบจะทันที
“อะไร”
“พี่หึงน้องลมกับไอ้เด็กวิศวะคนนั้นพี่ยังบอกเลย” ไอ้เด็กวิศวะที่ว่านั่นพี่เอิร์ธใช่ไหม ดูพี่เพลิงเรียกสิ ผมจะฟ้อง แล้วมาพูดอะไรหึงๆตอนนี้เนี่ยผมปรับอารมณ์ไม่ทันเลยครับ
“กินไป พูดมาก” ผมบ่นออกมาเสียงอ่อยแต่พี่เพลิงแม่งก็ยังยิ้มไม่หุบ ผมล่ะเกลียดยิ้มพี่เพลิงจริงๆ
………………………………………………………………………….
กว่าจะออกมาจากที่ทำงานพี่เพลิงก็กินเวลานานมากครับตีกันอยู่ร่วมชั่วโมง พี่เพลิงแม่งยิ้มอยู่ได้ผมล่ะรำคาญตา ตอนนี้สองข้างทางเริ่มชินตาผมแล้วครับผมมาที่นี่ไม่บ่อยหรอก ล่าสุดก็ตั้งแต่ปีใหม่ บ้านป้าอรเป็นบ้านไม้ขนาดไม่ใหญ่มากแล้วยังติดแม่น้ำอีกครับผมเลยชอบที่นี่มากเลย
“หลังนี้หรือเปล่าครับ” พี่เพลิงเลิกคิ้วถามผม ผมเลยพยักหน้าตอบ
“พี่เพลิงจอดเลย” พี่เพลิงทำหน้างงใส่ผม ผมเลยอธิบายต่อ
“ลมว่าแพรน่าจะอยู่ริมแม่น้ำ พี่เพลิงเข้าไปจอดรถในบ้านก่อนเถอะเดี๋ยวลมจะลองไปหาแพร”
“เดินดีๆนะครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วเลยเดินลงมาจากรถไปที่ทางลงเล็กๆข้างบ้าน มันชันมากเลยครับถ้าไม่ระวังผมคงจะกลิ้งตกไปให้เจ็บตัวอีกรอบ
ผมมองลงไปที่ศาลาเล็กๆริมน้ำก็ต้องยิ้มออกมา แพรนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆครับ ผมค่อยๆย่องเดินเข้าไปใกล้จนแพรหันกลับมามองผม
“ลม… มาได้ยังไงเนี่ย” แพรดูจะตกใจไม่น้อยเลยครับ ผมได้แต่ยิ้มแหยะไม่รู้จะพูดอะไรแต่ผมเดินไปนั่งฟังตรงข้ามกับแพร
“เป็นไงบ้าง เจ็บหรือเปล่าลม แพรขอโทษนะ” ผมส่ายหน้าไปยิ้มไปแพรไม่ได้โกรธผมจริงๆหรือเปล่านะ แต่อย่างน้อยแพรก็ยอมคุยกับผมแล้ว ผมดีใจมากเลยครับดีใจจนน้ำตามันเอ่อล้นออกมาเลย ผมรู้สึกแบบบอกไม่ถูกจริงๆครับ
“ลมเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” แพรลนลานไปทันทีครับ ผมได้แต่ยกมือปาดน้ำตาลวกๆแล้วยิ้มให้แพร
“ลมกลัวแพรจะไม่คุยกับลมอีกแล้ว ลมก็เลยดีใจ” แพรส่ายหน้าออกมาอย่างระอา ผมมองเห็นเพียงเลือนลางเพาะม่านน้ำตามันบังไปหมดจนน่ารำคาญ
“แพรโกรธลมไม่ลงหรอกก็แค่ไม่รู้จะทำยังไงต่อดี แพรเตรียมใจไว้ตั้งนานแล้ว แต่จะให้ตัดใจมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” ผมรับฟังแพรแต่ก็ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด
“ลมขอโทษ”
“ขอโทษอะไรเล่า แพรอกหักนะเว้ย แพรเจ็บคนเดียวก็พอแล้ว”
“ไม่เอาอ่ะ” ผมส่ายหน้าไปมาแรงๆอยู่อย่างนั้น
“โอ้ย แพรสิต้องร้อง มาๆเข้ามา” แพรดึงตัวผมเข้าไปกอด มันอบอุ่นมากเลยครับ ผมดีใจที่แพรไม่โกรธผมและไม่ได้ว่าอะไรทั้งทีมันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ทั้งทีผมทำให้แพรเจ็บแต่แพรกลับต้องมาปลอบผมแบบนี้
เวลาผ่านไปนานพอดูที่ผมนั่งคุยกับแพรอยู่บนศาลา บรรยากาศเก่าๆกับความร่มเย็นของต้นไม้และสายน้ำทำให้มันอบอุ่นมากเลยครับ ผมนั่งคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กับแพรเยอะแยะเลย แพรบอกว่าอยากจะโกรธผมอยู่หรอกแต่แพรกลับโกรธตัวเองมากกว่าที่ทำให้พี่เพลิงรักมากกว่าน้องสาวอีกไม่ได้แล้ว แล้วแพรก็ยังห่วงผมมากที่ผมตกบันไดมีส่วนมาจากแพร
ระหว่างมื้ออาหารแพรไม่ได้คุยกับพี่เพลิงเลยแต่คุยกับผมเหมือนปกติ ป้าอรไม่ได้สังเกตอะไรมากนักเลยไม่ได้สนใจพี่เพลิงสักเท่าไหร่เหมือนกัน แต่พอถึงเวลาที่ต้องนอนผมอาบน้ำเสร็จอะไรเสร็จพี่เพลิงแม่งก็มายุ่งวุ่นวายกับผมทันที ผมนั่งลงข้างเตียงที่พี่เพลิงนอนอยู่ พี่เพลิงก็รั้งเอวผมไว้แถมเอาหน้ามาเกยไว้บนไหล่ผมอีก
“พอใจยัง” พี่เพลิงถามขึ้นอยู่ข้างหูผม ทำหน้างอเหมือนเด็กๆเลยครับ สงสัยจะไม่ชินกับการโดนเมินนะเนี่ย เวลาที่พี่เพลิงไม่ได้เซ็ตผมแบบนี้ดูหน้าเด็กขึ้นเป็นกองเลยครับ
“พี่มีอะไรจะบอก” ผมดึงแขนพี่เพลิงออกจากเอวแล้วขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงหันหน้าหาพี่เพลิง พร้อมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“จริงๆแล้วพี่ไม่ได้พาแพรไปแนะนำกับพ่อแม่หรอก วันนั้นพี่บอกความจริงกับแพรไปนิดหน่อยแล้ว ก็คิดว่าเมื่อวานคงไม่มีอะไรหรอก แต่พี่คงไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆล่ะมั้งครับ” พี่เพลิงทำหน้ายังกับหมาหงอยเลยครับ ก็โดนแพรตบเอานี่นา ความรู้สึกของผู้หญิงมันคงละเอียดอ่อนเกินกว่าที่พี่เพลิงจะเข้าใจจริงๆนั่นแหละ
ว่าแต่พี่เพลิงไม่ได้พาแพรไปแนะนำกับพ่อแม่ถึงทำให้รีนยังคงตามตื้ออยู่แบบนี้หรือเปล่าวะ?!
“พี่เพลิงร้ายว่ะ” ผมบ่นอุบอิบแต่กลับโดนดึงเข้าไปล็อคคออยู่ในอ้อมอกของพี่เพลิง จะหายใจไม่ออกครับให้ตายเถอะ แล้วผมก็ต้องขนลุกซู่เพราะพี่เพลิงมันก้มลงจูบไหล่ขวาของผมที่คงจะมีรอยช้ำให้เห็น
“อะไรของพี่เนี่ย!!” ผมดิ้นเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุดเลยครับ คนหรือตัวอะไรวะเนี่ย
“จะว่าไปเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เรานอนด้วยกันแบบมีสติ” พี่เพลิงพูดขึ้นมาลอยๆ
“อยากหมดสติมั้ยล่ะ ปล่อยลม ลมร้อนเนี่ย”
"อยากกอดเด็กขี้หึงเมื่อเช้าไม่ได้หรอ"
แล้วพี่เพลิงแม่งก็ยุ่งวุ่นวายกับผมจนแทบจะไม่ได้นอน ไปคึกอะไรมาจากไหนวะเนี่ย!!
___________________________________________________________________
โคตรจะยาวเลยค่ะบอกตรงๆ5555555555 ยิ่งแต่งยิ่งยาวแล้วนะเนี่ย
มีคนอ่านที่มีแฝดด้วยยย หู้วววววว
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันน้าค้า ทุกๆข้อความคือกำลังใจที่ดีของเราเสมอเลยคะ รักนะจุ้บๆ
หัวข้อ: ผมกับแฟนพี่สาว♡ ความลับสุดท้าย (ผมกับแฟนของผม) P.19 06/06/58 (อ่าน 178583 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก