บทที่2
“อ่ะ ครับ น้องจีสวัสดีพี่แนนก่อนซิครับ”ผมเอ่อเตือนตามสัญชาตญาณ
“สวัสดีฮับ”เด็กน้อยยกมือขึ้นไหว้คนแปลกหน้าทั้งสองคนและมองอย่างสงสัย
“งั้น ดะเดี๋ยวผมกลับก่อนดีกว่า น้องจีคงหิวแล้ว”ผมรีบบอกก่อนจะเลี่ยงเดินออกมา แต่ก่อนที่จะออกมาคุณหมอก็คว้ามือผมไว้
“ทานข้าวด้วยกันซิครับ”คุณหมอว่าตามมารยาท
“ไม่เป็นไรครับ พอดีวันนี้ว่าจะทำของโปรดของน้องจี แกบ่นอยากกินหลายวันแล้วขอตัวก่อนนะครับ”ผมรีบบอก
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งครับ”คุณหมอว่าพร้อมเดินดำออกมา
“คุณหมอครับ ช่วยด้วยครับ ช่วยดูลูกผมให้ทีตัวร้อนมาหลายคืนแล้ว แต่แล้วก็มีลุงชิดที่เป็นคนในละแวกอุ้มน้องหนูแดงวิ่งมาหาคุณหมอ
“เอ่อ เอฟ คือ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวผมนั่งสองแถวตาษากลับก็ได้ครับไม่ไกลอะไร คุณหมอรีบดูน้องหนูแดงเถอะครับ”ผมร้องบอกเพราะผมเองก็อดห่วงไม่ได้ ตามภาษาคนมีลูก
“แต่ว่านี่มันเย็นแล้วนะครับ”คุณหมอยังคงท้วง
“เดี๋ยวผมไปส่งให้เองครับ”ก่อนที่เสียงของคนที่ยืนเงียบมาตลอดจะดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนไม่น้อย
“ใช่ๆ เดี๋ยวให้พี่ทอสไปส่งก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแนนจัดกระเป๋าให้เอง”น้องแนนพูดเสร็จ นั้นทำให้ผมรู้ว่าเธอชั่งแสนดีและมีนิสัยไม่ต่างจากคุณหมอเลย ในส่วนใจลึกๆของผมกลับรู้สึกอิจฉาขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากรบกวน”ผมรีบปฏิเสธทันที
“คุณแม่น้องจีหิว”น้องจีเริ่มจะงอแงทันที
“ไปเถอะค่ะ ไม่รบกวนอะไรหรอกน้องจีหิวจะแย่แล้ว”
“เอ่อ.
“ไปครับ น้องจี”ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะส่งเสียงเรียกและน้องจีก็เดินเข้าไปหาพร้อมกับส่งมือไปให้ผู้ชายคนนั้น และที่ผมหวั่นใจที่สุดก็เป็นจริงเมื่อเขายื่นมือมาจับมือน้องจีไว้แน่น พร้อมแววตาที่ทำเอาผมอยากร้องไห้
ตลอดทางผมที่อุ้มน้องจีอยู่บนตักก็เงียบตลอดน้องจีที่เพิ่งร้องหิวๆก็หลับอย่างง่ายด้ายเมื่อเจอแอร์เย็นๆและอาการโคลงแคลงบนรถ
“กี่ขวบ”แต่แล้วเสียงของที่ที่ตักอกตั้งใจขับรถก็ถามขึ้น ผมเงียบเพราะคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องตอบ แต่ผิดที่ผิดเมื่อเขาเลี้ยวเข้าข้างทางที่เป็นป่า บ้านนอกแบบนี้ไม่มีไฟตามถนนหนทางหรอกครับ
“ถามว่ากี่ขวบ”เขาใช้ทำเสียงไม่พอใจ
“3”ผมตอบ แล้วกระชับออมกอดนอนจีขึ้นเมื่อเด็กน้อยของผมทำท่าจะตื่นเพราะคนข้างๆเสียงดัง
“เตรียมเก็บเสื้อผ้าซะ กูจะพาลูกไปอยู่ด้วย”มันบอกก่อนที่จะเริ่มออกรถอีกครั้ง
“ไม่มีทาง”ผมรีบตอบออกไป
“หึ แสดงว่าลูกกูจริงๆ”พอเขาพูดคำนั้นออกมามันทำเอาผมหัวเสียและนึกเกลียดคนตรงหน้านี้จริงๆ
“ไม่ใช่”ผมรีบตอบออกไป”จะเป็นลูกคุณได้ไง ผมเป็นผู้ชายนะ นี่ลูกเมียผม”ผมรีบหาทางออกโดยเร็ว
“หึ แนนเล่าให้ฟังหมดแล้วเรื่องที่พี่ชายกำลังตกหลุมรักผู้ชายที่ท้องได้ ถึงขนาดขอเหย่ากับเมียเก่า”เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่จริง”ไม่มีทางคุณหมอก็แค่รู้สึกสงสารผมกับน้องจีแค่นั้น แต่เรื่องภรรยาเก่านั้นเพราะว่าเธอนอกใจตั้งหาก
“หึ ทำคนอื่นเข้าบ้านแตกแล้วจะจะไม่ยอมรับอีกหรอ”เขาหันมาพูดด้วยแววตาเย้ยหยัน แล้วหันกลับไปมองทางต่อ
“...”
“และอย่าพยายามบอก ว่าน้องจีไม่ใช้ลูกของกู ไม่งั้นมึนจะได้รื้อฝืนวิธีทำน้องจีอีกครั้ง”เขาว่า ตอนนี้ผมโกรธจนเผลอกอดน้องจีแน่นจนเด็กน้อยของผมตื่น
“แม่ฮะ หิว”น้องจีที่ไม่รู้เรื่องอะไรเอ่ยบอกอย่างน่ารัก
“ครับคนดี อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้ว”แค่มองมาที่น้องจี อาการเครียดต่างๆของผมก็หายเป็นปลิดทิ้ง เขาคือสิ่งมหัจรรย์ของผมจริงๆ
“ขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเรา นั้นมันก็4ปีมาแล้วคุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไร”ผมหันไปบอกเขาอย่างใจเย็น เพราะเวลาล่วงเลย
มาขนาดนี้แล้วผมอยู่มาได้ขนาดนี้แล้ว เขาไม่จำเป็นสำหรับพวกเรา
“กูไม่ยอมให้ลูกกูเป็นลูกไม่มีพ่อ”เขาว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง รถเหลียวเข้ามาในซอยบ้านผมแล้ว
“ถ้าต้องมีพ่ออย่างคุณ ไม่มีเลยซะดีกว่า”เขาเบรกรถกะทันหันจนผมเกือบทำน้องจีหลุดมือ ผมได้แต่หันไม่มองเขาอย่างไม่พอใจ
“แล้วอยากได้ผัวคนอื่นมาเป็นพ่อแทนกูหรือไง”เอายื่นมือมาบีบต้นแขนผมเสียแน่นจนเจ็บ
”เอฟหรอลูก” ก่อนที่เราจะทะเลอะกันไปมากกว่านี้แม่ผมก็เดินออกมา เพราะเห็นว่ามีรถมาจอดหน้าบ้าน เขาปล่อยแขนผม ส่วนผมเองก็รีบลงจากรถ
“น้องจีหลับหรอ”แม่เอ่ยถามตามปกติ
“สวัสดีครับ”ทอสเดินเข้ามาไหว้แม่ใกล้ๆและไม่ทันไรพ่อก็เดินตามออกมา
ทั้งพ่อและแม่ทำสีหน้าอึ่งไปชั่วขนาดก่อนจะรับไหว้
“เตรียบตัวไว้อย่าให้ต้องพูดซ้ำเสร็จงานกูจะพาลูกไปอยู่ที่กรุงเทพ”เขากระซิบบอกก่อนจะขอตัวกลับโดยไม่ลืมก้มลงมาจูบหน้าผากของน้องจีด้วยสายตาหวงแหน นั้นทำเอาผมเกือบใจอ่อน
“นั้นใครน่ะ เอฟ”แม่ถามขึ้นทันทีที่รถของเขาเลี้ยวออกไปจากหน้าบ้านเรา
“แฟนน้องสาวคุณหมอครับแม่ ไปเถอะยุงเยอะ”ผมบอกก่อนที่แม่จะเข้ามารับตัวน้องจีแล้วอุ้มเข้าบ้าน
ไม่นานนักน้องจีก็ตื่นเพราะความหิวก่อนที่จะกินข้าวกับปลาทับทิมทอดจนเกือบหมดทั้งตัว ผมพาเจ้าตัวเล็กมาอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน พรุ่งนี้เป็นเสาร์เด็กน้องของผมต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมารอดูดิสนี่คลับ
“แม่ฮับ พรุ่งนี้กันต์ชวนจีไปเล่นน้ำตก”เด็กน้อยพูดบอกให้ขนาดที่ผมกำลังสวมเสื้อนอนแค่ยาวให้ พอได้ยินแบบนั้นถ้าเป็นปกติ ผมคงจะตอบตกลงเพราะน้องจีกับน้องกันต์สนิทกันเพราะผมต้องไปหาคุณหมอนนต์อยู่ปล่อยครั้ง จนทำให้ลูกๆเราสนิทกันไปด้วย
แต่ว่าตอนนี้มีคนๆนั้นอยู่ ผมไม่อยากให้น้องจีเจอเขา ผมเชื่อในเรื่องของสายสัมพันธ์ ยิ่งถ้าเป็นสายเลือดเดี่ยวกันมันยิ่งหน้ากลัวเข้าไปอีก คุณเคยลองคิดเล่นๆดูไหมครับ ทำพ่อแม่ถึงให้อภัยเราทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ทำในเวลาที่เรารู้สึกไม่ปลอดภัยทำไมคนที่เป็นพี่น้องเรากลับแม่เพียงกลุ่มคนที่เราไว้ใจที่สุด ผมกลัว กลัวว่าจะเสียงน้องจีไป
“แต่พรุ่งนี้แม่ว่าจะพาหนูเข้าไปในเมืองไปซื้อของ หนูไม่อยากไปกับแม่หรอครับ”ผมถามเพราะไม่อยากขัดใจลูกชายที่จะได้เที่ยวเล่นกับเพื่อนสนิท
“ไปฮะๆๆ น้องจีอยากได้กันดั้ม จีจะเอาไปอวดกันต์”เด็กน้อยว่าอย่างสดใสพร้อมกระโดดไปมา ผมคิดไม่ออกเลยว่าถ้าวันหนึ่งผมเสียน้องจีไป ผมจะอยู่ได้ยังไง
TBC.
บอกก่อนเลยว่าเรื่องนี้ไม่ มาม่านะ
อาจจะมีบ้างตอนบ้างเล็กๆ แต่โดยร่วมเเล้วแต่งเพื่อสนองความแอ็บแบ็ว
ของอารมณ์555
https://www.facebook.com/toutoonyaoistory
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
