“บีม...ใจเย็น”
“เพราะกู กูไม่น่าทำงานของพวกมึงเลยว่ะ”
“ไม่เป็นไร หมอบอกแล้วไงว่าโฟร์ทไม่เป็นไร”
“กูไม่แน่ใจ...คือกูเรียนมา...แล้วตรงที่ไอ้โฟร์ทโดนมันเป็นหัว...แล้ว...มันเป็นสมองส่วนพาไรทัลโลบ กูไม่แน่ใจว่าจะโดนมิดเบรนด้วยมั้ย...มัน...มันจะสะเทือนทาลามัสป่าว ซีรีเบลลั่มล่ะ...”
“บีม กูบอกให้มึงใจเย็นๆ”
“เพราะกู...มันเป็นเพราะกู...” ผมปวดหัวมาก...
เสียงพวกนั้นดังเข้าสู่โสตประสาทแต่ผมก็ฟังไม่่ค่อยจะออก พระเจ้า มันหัวชิบหาย นี่ผมเป็นอะไร โดนอะไรตีหัวผมเหรอ
“หัวแข็งมากนะ นึกว่าจะกระทบกระเทือนอะไร แค่หัวแตกเท่านั้นเอง หมอทำแผลให้แล้ว พร้อมกับให้ยาไปกินนิดหน่อย เมื่อไหร่พร้อมก็กลับได้เลยนะจ๊ะ”
หมอบอกกับผม...ผมพยายามปรับโฟกัสแล้วก็ค่อยๆขยับขึ้นมาบนเตียง ที่นี่โรงพยาบาลชุมชนแน่ๆ และที่กำลังโวยวายอยู่นั่นคือเพื่อนผมกับ...บีม
ป่านนี้จะโทษตัวเองไปถึงไหนแล้วเนี่ย...
คนที่เดินสวนหมอเข้ามาหาผมคือบีม ใบหน้าของเขาดูรู้สึกแย่เอามากๆในขณะที่ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“ใช้ไม้ตีหัวโฟร์ทที ก็ใช้ไม้ใหญ่มากเลยเนอะ” ผมพูดขำๆ บีมจับไม้พลาด ตอกตะปูพลาด แล้วมันก็มาแหมะลงที่หัวของผมพอดี๊พอดี... “มีคนอื่นเจ็บด้วยมั้ย...”
บีมไม่ตอบ เขาทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ข้างๆแล้วมองผมอย่างรู้สึกผิด
“กูขอโทษ...”
“ไม่เป็นไร” ผมพูดจากใจ
“…มึงอาจจะกระทบกระเทือนถึงสมองได้เลยนะ ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆขึ้นมาล่ะ แล้ว...”
“เฮ้...” ผมพยายามทำให้เขาใจเย็น แต่ดูเหมือนเขาจะกระวนกระวายเอามากๆ ผมเข้าใจบีมนะครับ ถ้าเป็นอะไรที่ใหญ่และก็หนักมากกว่าไม้่นั่นล่ะก็...ผมอาจจะตาย หรือไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างเพราะที่มันลงมาที่หัวผมนั้นมันกระทบกับสมองของผมโดยตรง
ผมโชคดีมาก...ฟิล์มเอ็กซเรย์หมอก็เช็คแล้ว...ผมโอเคดี
“…กูต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น”
“ก็ไม่เป็นไรแล้วไง เห็นมั้ย กล้ามยังใหญ่อยู่” ผมเบ่งกล้ามให้บีมดู
“...มึงยังจะมาพูดเล่นอีก”
“ไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่มีใครโทษบีมหรอก”
“กู...กู...โว้ยยยย...อย่างน้อยก็ด่ากูออกมาบ้างสิ กูทำผิดนะ กูไม่ควรไปยุ่งแต่กูก็เสือกที่จะไปทำ”
“ก็บีมอยากช่วย”
“ด่ากูมาสิ ว่ากูทำมึงเจ็บ”
“ไม่ด่าหรอก”
“ให้ตายเถอะโฟร์ท กูผิดจริงๆนะ อย่างน้อยก็ช่วยด่ากู ต่อยกูก็ได้ กูแม่งแย่มากที่ทำมึง กูมัน...”
“มานี่มา” ขี้เกียจพูดพร่ำทำเพลงแล้วครับ ผมดึงบีมที่เอาแต่โวยวายเข้ามาสู่อ้อมกอด
...แทนที่เขาจะขัดขืน เขากลับตัวสั่น มือไม้สั่นอย่างที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน...
“กูกลัว...”
บีมไม่ได้ร้องไห้ แต่ตัวสั่นเสียงสั่นที่สุดอย่างที่ผมไม่เคยเจอ
“...มันจะแย่สักแค่ไหนวะ...ถ้ามึงต้องเป็นอะไร...โดยที่คนทำนั้นคือกูเอง..”
“ใจเย็นๆสิ” ผมตบหลังเขาเบาๆ “ไม่ได้ยิินเสียงใจโฟร์ทเหรอ มันยังเต้นอยู่นะ ปกติดีทุกอย่าง...โฟร์ทไม่ได้เป็นอะไร”
“...มึงอ่ะ”
“เจ็บกว่านี้ก็ยอมนะ ถ้าบีมทำ”
“ไอ้เหี้ย” ปั้ก! ไม่ทันขาดคำ บีมทุบหลังผมแล้วครับ
“พูดจริง”
“อย่าพูดแบบนี้”
“ไม่ชอบเหรอ” ผมยังคงกอดเขาอยู่...
“เออ”
“ไม่ชอบเห็นโฟร์ทเจ็บ?”
“…จะใครเจ็บก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ”
“ก็นึกว่าเป็นห่วง”
“ไอ้สัด” ปั้ก ปั้ก ปั้ก! บอกเลยว่าหลังผมต้องระบมแน่ๆ “กูเป็นขนาดนี้แล้วยังจะหาว่ากูไม่ห่วง ความรู้ที่กูเรียนมาก็ขาดๆหายๆเพราะใจกูมัวแต่เป็นห่วงมึง นี่เรียกว่าไม่ห่วง?!”
“…อะไรนะ..” ผมพูดยิ้มๆ
“ช่างแม่งเหอะ”
“ฮ่าๆๆ” ผมกอดเขาแน่นขึ้นก่อนที่จะรู้สึกได้ว่าเขาซบหน้าลงมาบนไหล่ของผมพร้อมกับถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก... “ไม่เป็นไรแล้วนะ”
“มึงสิ...ไม่เป็นไรแล้วนะ..”
“…”
“ขอโทษ”
บีมพูดขอโทษเสียงอ่อนโยนขนาดนี้เป็นอะไรที่ผมเพิ่งจะเคยสัมผัส...ผมจับใบหน้าของเขาที่ซบไหล่ผมก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปหาเพื่อประทับริมฝีปากเบาๆแก่อีกฝ่าย
หวานชิบหาย...อร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...
“นี่ไงยา” ผมพูดกับเขาพร้อมกับยิ้มกว้าง “แบบนี้โดนสิบล้อชนก็ไม่ตายแล้ว”
แน่นอนว่าผมจะโดนทุบอีกรอบ ผมเลยจับมือเขาเอาไว้พร้อมกับยิ้มแหย “จริงๆแล้วมันช้ำแล้วอ่ะ...แหะ...มือบีมไม่ได้เบาๆเลย”
“จริงเหรอ เจ็บเหรอ” เขาทำหน้าตื่น สำรวจเนื้อตัวของผมใหญ่เลยครับ
“จริง เจ็บอ่ะ” มันเจ็บจริงๆ แต่ผมก็ทำสำออยไปด้วย...บีมทำหน้าเป็นห่วงผมนี่ผมอยากจะแคปเก็บเอาไว้จริงๆครับ... “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร” ผมใช้สองมือของผมจับสองมือของเขา เขาก็เลยหยุดขยับแล้วก็สบตาผมแทน
“มอง...ไร...วะ” บีมกระพริบตาปริบๆ
“ถ้าโฟร์ทเป็นอะไรขึ้นมา...บีมจะเสียใจมั้ย”
“มึงนี่มัน...”
“ตอบมา นี่เจ็บอยู่นะ โอ้ยยย” ผมจะร้องทำไมวะ แต่ก็เอาเถอะ บีมมีปฏิกริยาตอบโต้ที่ดีเยี่ยม
“ก็...เสียใจมั้ง...”
“แล้วมีอะไรที่อยากบอกแล้วกลัวจะไม่ได้บอกรึเปล่า”
บีมอยากจะปล่อยมือจากผมมากตอนนี้ แต่ผมไม่ยอม
“ไอ้...”
“…อะไร”
“ไม่มี”
“โกหก...”
“ปล่อยกู ไอ้สาด”
“ตอบมาก่อน”
บีมทำท่าเหมือนจะฆ่าผม โชคดีที่ผมมีเหนือกว่าทุกอย่าง ทั้งแรงและก็คำหว่านล้อมต่างๆนานาและในที่สุดเขาก็ยอมตอบผม...
“ตกลง”
งงแดกน่ะสิครับ...
“ตกลง?”
“ใช่ ปล่อยกูได้แล้ว” บีมแกะมือออกจากผมได้สำเร็จแล้วทำท่าจะเดินไปข้างนอก
ตกลง ตกลง ตกลง...
ตกลงอะไรวะ...
“ตกลงอะไรอ่ะ” ผมโง่ครับหมอ...ช่วยขยายความทีครับ...
“แล้วมึงคิดที่จะขออะไรกูล่ะ?!”
พูดจบบีมก็หายไปเลย...ทิ้งให้ผมงงแดกไปอยู่นานสองนาน...สงสัยไม้ที่บีมทำหล่นลงมาใส่หัวคงจะทำลายเซลล์สมองของผมไปพอสมควร...คิดอะไรไม่ค่อยออกเลย...
ขอ ขออะไรจากบีม อะไรที่ผมต้องการจากเขามากที่สุดล่ะ?
ขอคบเป็นแฟน
เช้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่รู้ผมเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อตามหาต้นเหตุให้มาพูดคุยกันดีๆ
เพื่อนผมกรูเข้ามาหาผมใหญ่พร้อมๆกับถามอาการว่าเป็นไงบ้าง
“ไว้ก่อน...เมีย ไม่สิ แฟนกูอยู่ไหน”
“แฟน?”
“เออ อ่อยให้อยากแล้วจากไปเนี่ย อยู่ไหน”
“ไอ้บีมอ่ะนะ...”
“เออ!!!”
“ไม่รู้เห็นออกไปข้างนอก”
ผมรีบตามไป เห็นหลังสูงๆของบีมอยู่ไหวๆ เขากำลังเดินอยู่ข้างนอก ท่าทางลุกลี้ลุกลี้และที่สำคัญ...หน้าแดงลามไปจนถึงใบหู...
“ตามมาทำไมเนี่ย...” บีมร้อง ก่อนที่จะเดินหนีไปอีกรอบผมรีบวิ่งมาคว้าตัวเขาเอาไว้ ชาวบ้านชาวช่องนี่มองกันเต็ม สงสัยเพราะผมเป็นชีเปลือยท่อนบน
“มาพูดให้เข้าใจ เรื่องเมื่อกี้”
“พูดจบแล้ว” บีมหันหนี
“สองคำ?”
“เอออออออออ!”
“แต่โฟร์ทมีอะไรจะขอจากบีมเยอะเลยนะ”
บีมชะงัก...หันมามองหน้าผม...ผมกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะพูดออกมาช้าๆชัดๆทีละคำ
“เป็นแฟนกันไหม...เป็นแล้วคบนานๆได้หรือเปล่า...คบแล้วอย่าเจ้าชู้ได้มั้ย...คบกันทั้งชีวิตเลยได้มั้ย...” “มึงขอเยอะอย่างกับเรียงความ”
“แล้วคำตอบล่ะ...เหมือนเดิมรึเปล่า...”
ผมถามอย่างลุ้นๆ นี่มันคือสิ่งที่ลุ้นที่สุดในชีวิตของผม...ผมกลืนน้ำลาย...ในขณะที่เจ้าผู้ครอบครองหัวใจของผมกำลังตัดสินใจ
ผมรู้สึกว่าผมหัวใจจะวายตาย...ใจเต้นไม่เป็นส่ำ...ถ้าเขาไม่ตกลง...ผมกำลังคิดอยู่ว่าผมจะเมาสักกี่วันดี...
“คำตอบก็ยังเหมือนเดิม...ตกลง...” บีมยิ้ม
ให้ตายเถอะ...ผมน้ำตาปริ่ม...ดีใจจนน้ำตาปริ่มนี่มันดีใจมากระดับไหนกันวะ...
หนึ่งในหมอเถื่อน...เสร็จผมจนได้...
“บีมรู้ใช่มั้ย...ว่าโฟร์ทรัก...เราคบกันแล้วนะ”TBC*
TALK : 
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8698062 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก