เดือนเกี้ยวเดือน #ตอนพิเศษ วันส่งท้ายปีเก่า
ตอนผมเรียนอยู่มอหก
วันส่งท้ายปีเก่าหลังจากที่ผมกินเอ็มเคกับครอบครัวเสร็จ ผมก็มานอนกลิ้งอยู่บนเตียงเนื่องจากไม่มีอะไรทำ แถมยังเซ็งที่ไอ้มิ่งแม่งไปเค้าท์ดาวน์กับเพื่อนฝูงของมันในขณะที่ผมติดแหงกอยู่บ้าน จริงๆแล้วผมก็อยากออกไปนั่นแหละ แต่ว่าผมกำลังรวบรวมความกล้าที่จะกระทำอะไรบางอย่างออกไปอยู่
ทักเฟสพี่ป่าน่ะสิ
ผมไม่ได้เจอพี่เขามานานมากแล้ว...จากที่ไปส่องดูเฟสที่ไมไ่ด้เป็นเพื่อนกัน พี่ป่าดูป๊อบมากเลยที่มหาลัยอีกทั้งยังมีรูปสวยๆชัดๆที่ถูกแท็กมาเพียบที่ไม่รู้ว่าไปทำอะไรที่มอนั้นแถมยังมีขึ้นเวทีด้วย ผมไม่ค่อยได้เข้าเฟสบุ๊คเท่าไหร่เพราะผมไม่ค่อยชอบเล่น เพราะงั้นหมายความว่านานๆทีผมถึงจะเข้าไปส่องเฟสพี่ป่า ผู้ซึ่งตั้งค่าความเป็นส่วนตัวเอาไว้ซะจนมองแทบไม่เห็นว่าวันๆพี่เขาจะโพสต์อะไร
ผมกัดเล็บ ไม่กล้าทักอย่างที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และในตอนนั้นนั่นเอง มีคนทักเฟสบุ๊คผมมา...คนๆนี้ไม่ได้เป็นเพื่อนผมในเฟสบุ๊ค จะมาถามว่าผมว่ามีเวลาว่างสักสองสามชั่วโมงต่อวันรึเปล่าวะ
‘สวัสดีวันสุดท้ายของปีเก่า’
มันบ้าป่าววะ เพื่อนกันก็ไม่ได้เป็น ผมอ่านทันทีที่มันทักมา แต่ก็ไม่ได้ตอบ จนกระทั่ง...
‘อ่านอยู่ก็ตอบหน่อยเถอะครับ’
นั่นไง...ผมโคตรไม่ชอบคุยอะไรกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะคุยแชท
‘จะให้ตอบว่าไงล่ะ’
‘ตอบมาว่าสวัสดีวันส่งท้ายปีเก่าเหมือนกันสิ’
ไอ้ประหลาด...ดิสเพลย์เป็นรูปมืดๆไม่พอยังจะมาเอาแต่ใจเรียกร้อง
‘สวัสดีวันส่งท้ายปีเก่า’
เล่นๆไปกับมันเผื่อมันจะเลิกตอบกลับมา
‘ทำอะไรอยู่ วันแบบนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ’
มันไม่เลิกแฮะ
‘อยู่บ้าน ยุ่งไรด้วย เป็นใครเนี่ย’
‘นายอาจจะรู้จักมั้ง เอ๊ะ หรืออาจจะไม่รู้จัก ไม่รู้ดิ’
‘ถ้าว่างนักก็ไปปล่อยโคมไม่ก็ไปสวดมนต์ข้ามปีซะนะ’
‘จริงๆแล้วอยากเค้าท์ดาวน์’
‘อ๋อครับ...เชิญครับ’
‘ไปด้วยกันมั้ย ยังมีเวลา’
ใครจะไปกับมึง...ผมเบะปากใส่ช่องแชท ขณะที่เข้าไปดูเฟสพี่ป่าที่ปกเฟสก็ยังเหมือนเดิม รูปโปรไฟล์ก็ยังเหมือนเดิมตั้งแต่ตอนมอปลาย...
‘ทำไรอ่ะ อ่านไม่ตอบด้วย’
‘ยุ่ง’
‘เผือกเฟสชาวบ้าน?’
ไอ้นี่หนิ...ทำไมรู้ดีไปซะหมดฟะ
‘แล้วนายมาเผือกเรื่องของเราเพื่อ?’
‘ก็เหงานี่หว่า เพื่อนแม่งไปที่อื่นหมด’
‘เราช่วยคลายเหงาได้?’
‘มากเลยล่ะ^^’
เอ๊ะ...ผมมองช่องแชทอย่างพินิจพิจารณา มองตั้งแต่ชื่อ ภาพโปรไฟล์ และในที่สุดผมก็ตัดสินใจคลิกเข้าไปดู
เป็นเฟสที่ไม่มีห่าอะไรเลยจริงๆครับ มีเพื่อนไม่ถึงสามสิบคน แต่ละคนผมไม่รู้จักทั้งนั้นเลย
โรคจิตป่ะวะ
‘นี่ เราไม่ใช่โรคจิตนะ เรารู้จักนาย’
มันอ่านใจผมออกเหรอ!
‘นายตัวสูงๆผอมๆขาวๆซีดๆ เวลาเดินหลังค่อมนิดๆ มีเพือนตัวสูงกว่าหน้าตาหล่อๆใช่มั้ยล่ะ’
‘อืม แล้วยังไง’
‘เรารู้จักนายจริงๆนะ’
‘รู้จักเรา แต่ทักเรามา ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟส?’
‘ก็...ป๊อดนี่หว่า’
ข้อความของมันทำเอาผมชะงัก...มันเป็นเหมือนผมเด๊ะๆเพราะผมไม่กล้าทักอะไรพี่ป่าแม้แต่ข้อความเดียว
แต่อย่างน้อยไอ้หมอนี่มันก็หายป๊อดแล้วล่ะ...
‘ไม่ได้อยากกวนอะไรมากหรอก แค่อยากบอกว่าสุขสันต์วันปีใหม่’
‘อ่าฮะ’
‘มีความสุขมากๆนะ ขอให้น่ารักๆแบบนี้ตลอดไป’
ผมไม่ตอบอะไร แต่แล้วผมก็ตัดสินใจพิมพ์...
’หวัดดีปีใหม่เช่นกัน’
‘^^’
‘เราจะลองไม่ป๊อดดู’
ตอนผมเรียนอยู่ปีหนึ่ง
ช่วงวันปีใหม่สำหรับผมในปีนั้นโคตรเป็นอะไรที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างที่ผมไม่เคยเป็น ผมไม่ได้กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัว เพราะที่มหาลัยหยุดให้แค่ไม่กี่วันและคนอย่างผมผู้ที่ได้รับตำแหน่งเดือนมหาลัยในปีนี้ไม่มีทางที่จะได้ไปฉลองกับที่บ้านแน่ๆ มหาลัยมีอีเว้นท์ และผมก็ต้องอยู่เป็นหน้าเป็นตาให้มหาลัยเวลามีลูกท่านหลานเธอคุณนายตีกระบังทั้งหลายทั้งแหล่มาเยี่ยม ช่างเป็นอะไรที่สุดยอดมากอะไรมาก แฮปปี้ที่สุดในโลก
เฮ้อ...ผมถอนหายใจยาวๆหลังจากเสร็จภารกิจทั้งหมด เวลาหัวค่ำในคืนวันที่สามสิบเอ็ดธันว่าคม แทนที่ผมจะได้อยู่กับครอบครัว(หรืออย่างน้อยก็ควรจะได้อยู่กับไอ้บีมไอ้คิท) กลับกลายเป็นว่าต้องมานอนแผ่หราอยู่บนเตียงกลายเป็นหมาหงอยดูเหงาไปซะฉิบ คงเป็นปีที่ผมเหงาข้ามปีแทบอยากจะตั้งสเตตัสในเฟสบุ๊คแข่งกับคนอื่น
พูดถึงเรื่องเฟสบุ๊ค ผมไม่ได้ออนมันมานานเท่าไหร่แล้วนะ ตั้งแต่ที่ผมได้รับตำแหน่งมาและเปิดมันเมื่อไม่กี่เดือนก่อน การที่ผมโดนทักโดนถล่มหน้าวอลล์โดนแท็กรูปผมรวมไปถึงโฆษณาบานตะไทผมไม่กล้าที่จะกดเข้าไปเล่นอีกเลย วันนี้ผมนึกครึ้มอยากเล่นมันขึ้นมา...กะจะเข้าไปดูสักหน่อย
แหงล่ะ...ก็ผมมันไม่มีอะไรทำในวันส่งท้ายปีเก่านี่หว่า
ทันทีที่ผมออน...
ตัวเลขแดงๆโผล่ขึ้นมาให้ผมเห็นจนตาลาย ทั้งจำนวนคนที่แอดมา จำนวนเมสเสจที่ทักแชทมา รวมไปถึงแจ้งเตือนต่างๆที่แสดงจำนวนเยอะที่สุดนั่นทำให้ผมอ้าปากค้าง
ผมเลือกที่จะมองข้ามมัน เสิร์ชชื่อไอ้บีมและก็ไอ้คิทไล่กดไลค์ในสิ่งที่มันทำช่วงระหว่างวันหยุดยาวปีใหม่เงียบๆ
ไอ้บีมแม่งไปฮ่องกง
ส่วนไอ้คิทแม่งไปฉลองที่ออสเตรีย!
เออ ชีวิตดี๊ดีแม่งเข้าไป...ทิ้งให้กูเฉาอยู่มหาลัย ไม่ต้องหยุดทั้งๆที่มันหยุดเนี่ย
ผมคิดอย่างเซ็งๆเมื่อภารกิจในการเล่นเฟสบุ๊คของผมจบลง ใช่แล้วครับ ผมจะไปมีภารกิจเยอะได้ไงในเมื่อคนที่ผมแคร์ที่สุดแม่งก็คือเพื่อนสองคน แต่ว่า...จริงๆแล้วผมก็มีคนที่ผมแคร์อีกคนหนึ่งอยู่
คนที่ผมไม่กล้าแอดไปหา...ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีแล้วก็ตาม
ขอบคุณพระเจ้าที่น้องเขาไม่ได้ตั้งค่าเฉพาะเพื่อนเท่านั้นที่จะเห็นสิ่งที่เขาโพสต์ในเฟสได้ แต่เชื่อเถอะว่าแม่งก็ไม่ได้แตกต่างเท่าไหร่ โยก็เหมือนผมที่นานๆทีจะเข้ามาเล่น นานๆทีจะเข้ามาโพสต์...
และวันแบบนี้เขาจะโพสต์มาว่าอะไรบ้างวะ?
ผมไม่ควรจะทักน้องเขาไปหน่อยเหรอ...
ในเมื่อผมไม่ค่อยแน่ใจว่าน้องเขายังชอบผมหรือไม่...ผมจึงล็อคเอ๊าท์เฟสนี้ออกไปและไซด์อินเฟสบุ๊คอีกอันหนึ่งของผมที่ผมกล้าที่จะแสดงตัวตนของผมออกมา...
ผมใช้เฟสนั้นทักโยครั้งแรกและอาจจะได้ทักเป็นครั้งสุดท้ายเพราะโยดูรำคาญเอามากๆ ฮ่าๆๆ
อย่างน้อยผมก็ได้พิมพ์หวัดดีปีใหม่น้องโยแล้วล่ะ ผมอ้าปากหาวก่อนที่จะกดออฟไลน์จากเฟส คงนานอีกเป็นปีเลยล่ะกว่าที่ผมจะกดออนและเข้าไปดูอีกที
จริงๆแล้วหลังจากนั้นไม่กี่นาที ผมน่าจะรอนะ
เพราะผมมีเซอร์ไพรส์จากน้องโย...เขาทักผมมา ทักผมในฐานะที่ผมคือพนา ไม่ใช่ไอ้หนุ่มเฟสชื่อบ้าบออะไรไม่รู้
สวัสดีปีใหม่ครับพี่ป่า 
สั้นมาก...แต่อยากตอบแทนคนอ่านที่เข้ามาอ่านและเข้ามาเม้นโดยตลอดนะคะ
พบกับตอนหน้าเร็วๆนี้น้าาา
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8698022 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก