หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[crunkii3]

เผลอกดอ่าน
แล้วก็เผลอรักน้องโยแล้ว

ฮืออ ทำไมน่ารักแบบนี้

 

[tang]

รออออคร้าบบบ

[JokerKaorihh]

มายังงงงงงงง 

[slurpee04]

 มารอออออออ

[TiwAmp_90]

 
อร๊ายยยยย ยๆ,  เห็นด้วยที่ว่า จีบกันแบบอ้อมๆ 5555
แล้วมันจะรู้ใจกันได้เมื่อไหร่หว่า?
เอาใจช่วยพี่ป่านะคะ ^_____________^'

[oiruop]

 

[::UsslaJlwaJ::]

มานั่งรอออ

[zilmp]

พี่ป่า กะ น้องโย หายไปไหนน้อคิดถึงแล้วง่ะ

[MunashiiSora]

เพิ่งเห็นเรื่องใหม่ของคนเขียนนนนน ตามอ่านรวดเดียวจบเลย 
อยากให้พี่ป่าแสดงออกมากกว่านี้ จะได้หวานนนนหวานนนน 

ปล. ติดเรื่องนี้งอมแงม
ปลล. จะมาต่อๆ 

[babaaa]

วันนี้จะมาไหมหนอ
คิดถึงพี่ป่าน้องโยแล้วว 

[นักอ่านเงา]

อ่านรวดเดียวเลย นารัคอะ >\\<

[fanglest]

รอค่าาาาาาาาา

[Jploiiz]

โอ้ย กว่าพี่ป่านางจะรุก นางต้องให้ผองเพื่อนเตือนสติก่อนใช่ไหมเนี่ย

[DeShiWa]

คืนนี้จะมาป่าว

[Gokusan]

พอรู้จักมอง...เลิกตาถั่วแล้ว ตาพี่หมอก็เกี้ยวซะ
วิศวะชิดขวา สถาปัตย์ชิดซ้าย เขินแทนวิทยาเบย... ><
อ่อๆ ถาปัดไม่เกี่ยว แค่สังเกตว่า พระเอกนิยายส่วนใหญ่เป็นวิดวะกะถาปัด ^^"

เอาใจช่วยให้เปิดใจกันต่อไป...พ่อหมอสู้ๆ
ส่วนอีกหมอ...จะเสร็จเด็กวิดวะซะล่ะมั้ง หุหุ
แล้ววิศวะชิดขวาที่ว่า...จะมีคู่มั้ยหว่า หวังว่าจะดีล่ะนะ ^^

[tang]

รอนะครับบ

[MinorMa]

มารอค่าาาา

[TONG]

ไม่ได้อ่านนิยายในบอร์ดมานานมาก เพราะรู้สึกเบื่อๆยังไงไม่รู้
จนเพื่อนส่งลิงค์นี้มาให้ ก็อ่านแบบไม่คาดหวังอะไร แต่แบบประทับใจมากกกกกกก
ถึงขนาดต้องล๊อคอินมาชื่นชมนิยายเรื่องนี้ ประทับใจมาก สนุกมาก
อีพี่ป่านี้ก็น่าตบบ้องหูสักหลายทีๆ น้องโยนี้ก็เขินได้รุนแรงสะเทือนซางมาก น่ารักจริงๆ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆและเป็นกำลังใจให้ครับ

[bankksd]

สนุกมาก มารอด้วยคนคับบบ

[ploygy]

วันนี้ไม่อัพ พรุ่งนี้ขอสองตอนเบย=.,=

[PAiPEiPEi]

รอๆๆๆๆๆค่าาาาา

ตามมาอ่านเพราะกระทู้แนะนำนิยาย อ่านแล้วติดใจมาเลยค่ะ

ชอบสไตล์นี้ ชอบวิธีการเขียน  พออ่านไปซักพักทำให้นึกขึ้นได้ว่า

ครั้งแรกที่เริ่มอ่านนิยายวาย และมาอ่านในเล้า  เราก้อ่านงานจองคุณเป็นเรื่องเเรกนี่นา 555555 เพิ่งนึกออก  หลังจากนั้นเลยเสพย์ติดนิยายวายเลย  เรื่องนี้ก็จะติดตามค่ะ >\\\<

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #11 พาร์ทของคิท








         ให้ตาย นี่ผมต้องมาทำอะไรอยู่หน้ากองประกวดดาวเดือนปีนี้อีกแล้วเนี่ย
   มันไม่ใช่กงการอะไรของผมเลยครับ เดือนก็ไม่ใช่ พี่เลี้ยงก็ไม่ได้เป็น แม้ว่าจะมีอาหารตาตั้งมากตั้งมายเดินเข้ามาให้เห็นในตาไม่ว่าจะเป็นน้องดาวหรือพี่ดาว แต่ก็นะ...บางครั้งผมเห็นทุกวันผมก็ไม่โอเคกับมันบ้างมันเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างหนึ่งผมอยากจะกระซิบ(อันที่จริงอยากจะตะโกน)ใส่หูไอ้ป่าบ้างว่าอาจารย์หยุดทั้งทีควรให้กูอ่านหนังสือหนังหา มิใช่ไปเป็นเพื่อนมึงหาแฟนเป็นเดือนวิทย์ปีหนึ่ง...ผมนี่รู้สึกหงุดหงุดเป็นบ้า
   แต่เอาเข้าจริงๆมันคือความบันเทิงอย่างหนึ่ง(ตกลงเรื่องเผือกสำคัญกว่า)ตอนนี้ผมกับไอ้บีมกำลังยืนแกร่วเป็นหมอหมาเมินอยู่ริมสุดตรงรถซีอาวีของไอ้บีมที่ไอ้ป่าบอกว่าขับคันไอ้บีมไปดีกว่าขับคันของมันไป ก็ดีเหมือนกันครับจะได้นั่งกันหลายคน ว่าแต่ไอ้เจ้าของความคิดทำไมมันยังไม่มา ผมนี่รอแล้วรออีกจนจะไปขอเบอร์ดาวได้สามคนอยู่แล้ว

   “เออ ที่มึงว่ามึงจะพิสูจน์เรื่องเดือนวิศวะปีหนึ่ง มึงเริ่มพิสูจน์ยังวะ” หลังจากแชทไลน์กับสาวอยู่นานจนมันเบื่อ ไอ้บีมก็เงยหน้าขึ้นมาถามผม
   “ยัง ยังไม่เคยคุยกับมันเลย”
   “เดี๋ยวนะ...ที่ว่าจะพิสูจน์นี่มึงหมายถึง...เอาตัวเข้าแลก?”
   “พ่องมึง มึงก็รู้ว่าสเปกกูเป็นไง” ผมด่ามัน
   “ไม่รู้ เห็นมึงขาว วิธีนี้น่าจะดีที่สุดแล้วป่ะ”
   “คนตัวขาวควรเป็นเกย์กันทั้งโลกเหรอ”
   “ไม่หรอก แต่มึงก็เหมาะ”

   แม่ง ถ้าจะหาเรื่องกูแก้เซ็งล่ะก็...มึงไปสับรางของมึงต่อไปไอ้เพื่อนเวร

   “ตายยากว่ะ พูดถึงก็มาพอดี”

   ไอ้บีมเอ่ยเมื่อเห็นร่างสูงชะลูดที่สะพายเป้หนึ่งใบเดินผ่านมา...ไอ้บ้านี่ชื่อมิ่งครับ และเขาก็พากันพูดต่อๆกันไปทั่วว่ามันน่าจะได้เป็นเดือนมหาลัยปีนี้ ดูจากลักษณะท่าทางแล้วมันก็เหมาะแหละครับ

   สูง…น่าจะเกือบร้อยแปดสิบห้า...(แม่ง เด็กสมัยนี้นี่มัน...)
   ผิว…ไม่ขาวไม่ดำ แบบชายไทยแท้
   หุ่น…น่าจะดูแลกล้ามเนื้อตัวเองมาเป็นอย่างดี ดูจากแขนที่โผล่พ้นเสื้อยืดนั่น
   หน้าตา…อืม ก็หล่อ หล่อคนละสไตล์กับเพื่อนผม ไอ้นี่มันคม จมูกโด่ง คิ้วเข้ม นัยน์ตาเรียวหน้าเรียว...
   
   แต่มันจะได้เป็นหรือไม่เป็นเดือนมหาลัยมั้ยก็เรื่องของมัน สิ่งที่ผมอยากรู้เกี่ยวกับตัวมันมีเพียงอย่างเดียวก็คือมันมีใจให้น้องโยเหมือนไอ้ป่ามีใจให้น้องหรือเปล่า
   เพราะเซนส์ของผมมันบอกว่าไม่...ทั้งๆที่อะไรหลายๆอย่างจะเป็นไปในทางตรงกันข้ามกับสิ่งที่ผมคิดก็ตาม

   “พี่ครับ”

   จู่ๆมันก็หันมา แล้วก็เดินมาประจันหน้ากับผมและก็ไอ้บีม ยกมือไหว้นิดหน่อยเหมือนพอจะคุ้นๆตากันว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนเก่ามาก่อน

   “เมื่อไหร่เพื่อนพี่จะพาเพื่อนผมมา”

   มันหมายถึงป่ากับโย? ผมกับบีมมองหน้ากันไม่รู้จะตอบมันยังไง

   “ป่านนี้ได้ลูกหลายสิบคนแล้วมั้ง เมื่อเช้าโทรไปได้ข่าวว่าน้องมันเข้าไปในห้องไอ้ป่าเลยนี่”

   ไอ้บีมพูดจบผมก็จ้องมองปฏิกิริยามันเขม็ง ถ้ามันชอบไอ้โยป่านนี้ควรไสหัวไปที่รถตัวเองและก็แล่นบรื๊นไปรับไอ้โยเองที่หอมันแล้ว แต่ทว่า...

   “ควรรีบทำและก็รีบมานะ...”

   อ้าวซะงั้น...เห็นด้วยกับไอ้บีมไปซะฉิบ ทั้งๆที่เรื่องจริงมันก็ไม่ได้เวอร์วังอะไรขนาดนั้น ผมตลกมันจริงๆ ไอ้บีมก็คงจะคิดเหมือนกัน

   “มึงชื่ออะไรนะ” บีมถาม
   “มิ่งครับ มิ่งขวัญ”
   “ชื่อเหมือนผู้หญิง...”
   “แต่ผมไม่ใช่ผู้หญิงนี่ครับ”

   กวนตีนว่ะ...ผมต้องจับไอ้บีมไว้มั้ยครับเผื่อมันจะพุ่งหลาวไปจัดการไอ้สูงนี่...

   “แล้วพี่ชื่ออะไร...”
   “กูเหรอ...”

   “ไม่ครับ พี่คนนี้”

   มันหันมาหาผม ทำให้ไอ้บีมอ้าปากค้างเติ่ง...

   “อยากรู้ไปทำไมวะ” ผมถามสวนกลับ
   “ก็เห็นสนิทกับพี่ป่าดี”
   “…”
   “เพื่อนผมก็ใกล้จะสนิทกับเพื่อนพี่ ทำไมเราไม่ควรมาสนิทกันไว้ล่ะครับ”

   เหยดแหม่...ผมมองหน้าไอ้บีมที่ส่ายหน้าให้ผมและทำปากบอกว่า ‘ระวังเด็กนี่มันจีบมึง’
   ถ้ามันพูดขนาดนี้...ผมเริ่มจะไม่เข้าใจแล้วว่ามันคิดอะไรกับเพื่อนมันหรือเปล่า

   “ไอ้นี่ก็สนิท ถามชื่อมันดิ”
   
   ผมโบ้ยไปหาไอ้บีม

   “อ้าว เชี่ยคิท อย่ามาโยนดิ!”
   
   นั่นไง ไอ้หมอบีมปล่อยไก่ออกมาแล้ว...คุณๆคงสงสัยกันแล้วใช่มั้ยครับว่าพวกผมเรียนหมอกันจริงๆหรือเปล่า ทำไมดูง่าวกันทั้งแก๊งหมอเถื่อนตั้งแต่ลูกน้องยันตัวพ่อ

   “พี่คิท?” ไอ้มิ่งมันรู้ชื่อผมแล้ว “อ๋อ พี่คิทแคท” มันอ้าปากหวอ และก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ “ก็ตอนมัธยมอ่ะพี่ พวกผมเรียกพี่ว่าพี่คิทแคทกันหมดเลย ตอนนั้นพี่ตัวเล็กน่ารักดี เหมือนตอนนี้แหละ”

   สาด คิทแคทบ้านพ่อง...ผมกำลังจะอ้าปากด่า แต่ไอ้บีมเอาแต่หัวเราะใส่ผมและก็กระซิบข้างหูผมว่า ‘มันจีบมึงแน่ มันจีบมึงแน่ มันจีบมึงแน่’
   
   “เรียกกูแบบนั้นอีกที กูถีบ...”

   “พี่ถีบผมถึงเหรอ”

   “ว่าไงนะ...”

   “ไม่ถึงมั้ง...ตัวเล็กนิดเดียว”

   “ไอ้เหี้ยนี่แม่ง” ผมทำท่าจะพุ่งใส่ตัวไอ้มิ่งที่หัวเราะแบบกวนตีน เวลามันหัวเราะตามันจะหยี แม่งยิ่งดูกวนตีนไปอีก ไอ้บีมจับตัวผมเอาไว้ “วิดพื้นมั้ย จะได้ไม่กล้ากวนตีนรุ่นพี่แบบกู” ผมขู่...
   “ไม่ดีมั้งพี่ สาวเยอะ”
   “ก็อย่ามากวนตีนกูดิ”
   “สนิทๆกันไว้ไง มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”

   ป่วยการที่จะพูดกับมัน...ผมไม่อยากคุยอะไรกับมันอีกแล้ว ผมเดินหนีไปทางอื่น ทิ้งมันกับไอ้บีมไว้สองคนโดยที่ไอ้บีมเอาแต่หัวเราะ ตอนแรกผมเฉยๆกับเพื่อนน้องโยคนนี้นะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ชอบขี้หน้ามันแล้วล่ะ...












   ในที่สุดไอ้ป่าก็มาครับ...มันไม่ได้มาพร้อมกันกับน้องโยที่มาก่อน ตอนที่ไอ้บีมโทรไปเมื่อเช้า น้องโยอยู่ในห้องมันจริงๆ อยากรู้ใช่มั้ยล่ะครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกมันสองคนบ้าง ผมก็อยากรู้...เพราะงั้นเดี๋ยวผมนี่แหละจะถามเอง

   “ดูมึงอารมณ์ดีนะ” นั่นเป็นสิ่งที่ผมสังเกตได้ แม้ว่าพระเอกของเรื่องมันจะไม่ค่อยแสดง(เหี้ยอะไร)ออกมาเลย แต่ผมเป็นเพื่อนมันมาได้ ผมสัมผัสได้ว่ามันอารมณ์ดี
   “เปล่านี่...”
   “โกหก” บีมสวนขึ้น “ตกลงได้ปล้ำน้องโยเหมือนที่พวกกูคิดมั้ยเมื่อเช้า...”
   “ไม่ มึงบ้าหรือเปล่า”
   “แล้วเกิดอะไรขึ้นตอนกูโทรไป”

   “น้องก็เข้ามาปลุก กูตื่นและกูก็ไปอาบน้ำ และน้องก็จัดชีทต่อจากที่ค้างให้กู...”

   จบแล้วเหรอ

   สั้นจังวะ...

   “แค่นั้น?” ผมกับบีมถามพร้อมกัน
   “ใช่” ป่าไม่ได้ปิดบังอะไรพวกผมแน่ๆ
   “แค่นั้นมึงก็อารมณ์ดี?” ผมถามอีกที
   “เออ” มันตอบง่ายๆ

   แม่ง...นึกว่าจะมีอะไรให้ตื่นตาตื่นใจมากกว่านี้ กดน้องลงบนเตียงแล้วขโมยจูบเชี่ยป่ามันทำไม่เป็นหรือไงวะ
   ตกลงพระเอกเรื่องนี้นอกจากหล่อแล้วยังบื้ออีกใช่มั้ยครับ น้องแม่งเข้าไปหาแบบเรียกได้ว่าแทบจะถวายตัวให้มันอยู่แล้วถ้ามันเกิดหน้ามืดปล้ำน้องเขาขึ้นมาอ่ะ แต่แม่งก็ไม่ทำอะไรเลย...

   อย่างที่ผมบอกแหละ ไอ้ป่ามันเป็นคนแสดงออก(เหี้ยอะไร)ไม่เก่งเอาเสียเลย
   
   พวกผมที่ไม่ค่อยมีบทบาทยืนนิ่งๆมองดูพวกสตาฟฟ์พาดาวเดือนปีหนึ่งขึ้นรถ ไอ้น้องโยตัวติดกับไอ้มิ่งตามเคย ป่าเพื่อนผมมองตามอย่างเดียว นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าโยมันดูตัวหดเล็กลงยังไงชอบกล ราวกับว่ามันกลัวอะไรบางอย่างบนรถบัสติดแอร์ของมหาลัย เด็กไอ้ป่าเป็นอะไรของมันวะครับ...

   “ทีนี้…พวกเราก็ไปได้แล้วสินะ” ไอ้บีมเอ่ย ตอนที่รถบัสแล่นออกไป
   “เออ” ป่าตอบ มันวิ่งแจ้นขึ้นเบาะหลัง “กูนั่งหลัง กูจะนอน”
   


        พอไม่มีไอ้น้องโย...ไอ้ป่ามันก็ไม่เหลืออะไรให้สนใจแล้วครับ

   ผมที่นั่งเบาะหน้าข้างไอ้บีมก็จะหลับเหมือนกัน ปล่อยให้ไอ้บีมมันหลับไป...








   “ฮัลโหล เออ ว่าไงโฟร์ท” ระหว่างทางผมได้ยินเสียงไอ้ป่ารับโทรศัพท์ “มึงนั่งข้างใคร...”
   ตลอดทางไอ้ป่ามันนอนไม่หลับเลยครับ พอมันนอนมันก็ลุกขึ้นมาเล่นเกมเพราะนอนไม่หลับและก็ทิ้งตัวพิงลงนอนอีก และก็ตื่นอีก เป็นอย่างนี้ตลอดทาง ผมก็เหมือนกัน
   ว่าแต่...มันถามคนโทรมาด้วยคำถามนั้นเนี่ยนะ
   นี่อย่าบอกนะว่าเป็นสาเหตุที่มันกังวล

   “อ๋อ เออ ถามไปงั้นแหละ”

   ป่าไม่ได้มีสีหน้าอึ้งอะไร...แสดงว่าสิ่งที่มันกลัวคงไม่ได้เกิดขึ้น

   ดูก็รู้ว่ามันกลัวน้องโยนั่งข้างๆไอ้เชี่ยโฟร์ท...

   “มีอะไรวะ” มันโยงเข้าประเด็นหลักที่โฟร์ทโทรมาสักที “อ๋อ นัดพักรถปั๊มปตท.กิโลเมตรที่สี่สิบห้า อืม มีอะไรรึเปล่าวะ...ฮะ...ให้วนไปรับป่ะ!”
   
   ไอ้ป่าร้องลั่นรถ ที่มันบอกว่าวนไปรับเพราะว่าพวกผมแซงรถบัสมหาลัยมาไกลมากแล้ว...แต่ทำไมเพื่อนผมมันต้องตกใจขนาดนั้นด้วย

   “เออๆๆ”
   
   ป่ากดวางสาย หน้านิ่วคิ้วขมวด
   
   “มีอะไรวะ” บีมถามขึ้น

   มันถอนหายใจ ทำหน้ากังวลแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง


   “โยเมารถ...”













   ผมเดินเข้าเดินออกเซเว่นที่ปั๊มได้ห้ารอบตอนที่รถบัสมหาลัยมาพอดี คนที่ลงมาจากรถคนแรกๆก็คือพวกเด็กปีหนึ่งเนี่ยแหละ หลังจากนั้นก็เป็นพวกพี่เลี้ยงปีสอง ไอ้ป่ามันชะเง้อแล้วชะเง้ออีกจนกระทั่งผมเห็นไอ้มิ่งพยุงน้องโยลงมา ท่าทางน้องอ้วกไปหลายรอบมาก หน้าซีดน่าสงสาร...
   โฟร์ทคอยเดินตามน้องไม่ห่าง ดาวคณะน้องโย และก็พี่เลี้ยงของน้องโย ข้างหลังนั่นก็มีพวกเดือนหลายปีหลายคณะเดินตามมาด้วยความเป็นห่วงเหมือนกัน
   คนห่วงไอ้น้องโยเยอะมากกกกกก...

   “ให้กินยาแล้ว” โฟร์ทพูด โยสะบัดมือไปมาบอกทุกคนว่าไม่เป็นไร ท่าทางหมดเรี่ยวแรงไม่มีแรงจะพูด “ต้องเปลี่ยนรถให้น้องว่ะ...นั่งตรงไหนก็อ้วก”

   ป่าไม่พูดอะไรเอาแต่มองโยจนกระทั่ง... “มานั่งกับพวกกูละกัน”

   “กูฝากด้วยนะ”
   “ผมฝากมันด้วยนะพี่”

   ไอ้ป่ามองคนพูดทั้งสองซึ่งก็คือไอ้โฟร์ทไอ้มิ่งตามลำดับ ท่าทางมันขุ่นมัวนิดๆ

   “เออ…”

   และในที่สุดรถของไอ้บีมก็มีสมาชิกเพิ่มซึ่งก็คือน้องวาโย หลังจากที่นัดแนะกันเสร็จแก๊งหมอเถื่อนสามคนก็ขึ้นรถมา ตอนนั้นโยหลับพิงอยู่เบาะหลัง ท่าทางหมดแรงเหนื่อยอ่อนใบหน้าซูบซีด ไม่ทันได้สังเกตว่าไอ้ป่าถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกตอนที่เห็นสภาพน้อง

   “รถกูจะไม่พาน้องเมารถใช่มั้ยวะ” บีมเอ่ยอย่างเป็นกังวล

   “อย่าขับเร็วนักละกัน” ป่าพูด เอาแต่มองไปที่น้องโยอยู่นั่น

   ตอนออกรถ ยอมรับว่าบรรยากาศบนรถแตกต่างจากตอนแรกที่มีกันแค่สามคนมาก ตอนนั้นทุกคนจะทำอะไรก็ไม่มีใครเกรงอกเกรงใจกัน แต่ตอนนี้ทุกคนนั่งตัวเกร็ง เอาแต่มองไปที่คนที่เด็กสุดที่เอาแต่หลับโงนเงนไปมาอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเบาะหลัง โดยที่อีกฝั่งหนึ่งเป็นอีกคนที่ไม่ยอมละสายตาไปไหน

   “ไหวมั้ย...” อ่อนโยนชิบหาย! ไอ้ป่าพูดกับโยด้วยน้ำเสียงที่ชาติหน้ามั้งมันคงจะพูดกับเพื่อนแบบนั้น

   โยไม่ตอบอะไรมันทั้งนั้น ท่าทางจะหลับไปแล้ว

   “น่ารักดีนะ เมารถด้วย” อันนี้ผมพูด ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวมั้ย แต่การที่จะให้คนอื่นมาดูแลนี่ก็เหมาะกับไอ้เด็กวาโยดีเหมือนกัน
   “ตอนนี้คงไม่เมานะ” บีมมองเบาะหลังผ่านกระจกหลัง
   “อืม” ป่าพูด
   “หัวน้องมันจะโขกป่ะวะนั่น โงนเงนอยู่นั่น”
   “ป่ามึงจับน้องมันนอนดีๆดิ๊ หัวโหม่งกระจกขึ้นมาเสียโฉม เดี๋ยวโดนทั้งคณะวิทย์เฉ่งเอาหรอก” บีมออกความเห็น
   
   ไอ้ป่าทำท่ากล้าๆกลัวๆแป๊บหนึ่ง...มันคงไม่เคยจับตัวน้องมันน่ะครับ จนกระทั่งมันตัดสินใจค่อยๆจับตัวน้องให้นอนดีๆไม่ให้นอนเอียงไปโหม่งกระจก...

   “ช่างแม่งละ...”

   ไอ้ป่าจับน้องมันนอนตัก...ดูแลเป็นอย่างดี โดยที่น้องไม่ค่อยจะรู้ตัวเลย โยขยับนิดหน่อยหาท่าสบาย ไอ้ป่าก็ก้มหน้าจ้องอยู่นั่น

   “…เหอะๆ” บีมถึงกับหัวเราะออกมา ส่วนผมยิ้มมุมปาก

   “ฉวยโอกาสเหรอเชี่ยป่า”

   “ตลกแดกละ บีม เพิ่มแอร์หน่อย” มันไม่สนใจสายตาพวกผมเลย “มึงขับไวไปป่ะวะ ขับช้าๆหน่อยดิ” ปกติแม่งเร็วให้ไวตลอดเวลา แต่วันนี้คืออะไรวะเชี่ยป่า...ไอ้บีมยื่นมือไปเพิ่มแอร์ และไอ้ป่าก็ไม่ได้พูดอะไรกับพวกผมอีก

   ผมจะประมวลสิ่งที่มันทำให้ฟังครับ ตลอดการเดินทาง น้อยครั้งมากที่ไอ้ป่ามันจะมองไปทางอื่น มันเอาแต่มองหน้าคนที่นอนตักมัน แม้จะเงยหน้าขึ้นมองนอกหน้าต่างบ้าง สักพักมันก็กลับมามองน้องมันอีก มอง มอง มอง และก็มอง บางครั้งก็คอยจัดเสื้อจัดนั่นจัดนี่ให้โยมันนอนสบายบ้าง...ทั้งหมดมีแค่นั้นจริงๆครับ...

   ผมไม่เคยเห็นเพื่อนผมเป็นแบบนี้ ไม่เคยดูแลใครหรือห่วงใครขนาดนี้(ใครจะมาเป็นคนไข้มันในอนาคตนี่อาจจะลำบากกันหน่อย) ไอ้บีมเองก็คงจะคิดเหมือนกัน แต่ผมกับมันไม่คิดอะไร...

   รู้สึกตัวอีกทีตอนที่บีมมันจอดปั๊มอีกที่เพื่อแวะเข้าห้องน้ำ ผมเผลอหลับไปและก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงจากเบาะหลัง เพราะงั้น...ผมเลยหลับต่อเพื่อที่จะเผือก...

   
   “เห้ย…กูมานอนท่านี้ได้ไง” น้องโยพูดนั่นเอง เสียงดูตกใจแบบไม่ค่อยมีแรง โคตรน่าสงสาร น้องมันขยับตัวเหมือนจะลุกออกจากไอ้ป่าด้วย แต่ก็ยังไม่ได้ลุกเพราะป่ามันเอามือจับตัวน้องเอาไว้

   “นอนต่อกูก็ไม่ได้ว่านะ...”
   “มึงจะเป็นเหน็บเอา” โยขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นผล ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากการที่ผมหรี่ตามอง และก็มองผ่านเงาในกระจก
   “เป็นแล้วล่ะ...” แมนมากเลยเพื่อน...​ “…ดีขึ้นหรือยัง”
   “ก็…เหลือนิดหน่อยมั้ง”
   “คุณหนูมาก เมารถบัส แต่ไม่เมาซีอาร์วี”
   “ก็รถมันเหวี่ยงอะ”
   “ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็หลับต่อสิ...” ป่าก้มหน้าพูดกับโยที่นอนบนตัก...ไอ้น้องโยทำหน้าไม่ค่อยถูกมั้งน่ะ ผมเห็นมันดูอึ้งๆนะ “…จะได้หาย”

   “กู…”

   “…”

   “…เกรงใจ”

   น้องหลบตาไอ้ป่าแล้วเอามือมาปิดหน้า โคตรฮา...
   ป่ามันหลุดขำนิดหนึ่ง แต่น้องไม่เห็น

   “นอนมาเป็นชั่วโมงละ ไม่ทันแล้ว” ป่ายังคงมองคนบนตักต่อไป “หลับต่อซะ หายแล้วค่อยพูด...”

   “ขอโทษนะ...”

   “เรื่องอะไร”

   “ที่นอนตักมึง...อันที่จริง...มันก็สบายดีอ่ะ”

   พ่อง...จีบกันต่อหน้าผมชัดๆ...

   ไอ้ป่าพอใจกับคำพูดน้องมากกกกกกกกกกกกกก...เอามือออกมาดูหน้ามันเร็วน้องโย!




   “สบายก็อย่าไปนอนตักคนอื่น”





   เสียดายที่น้องมันหลับไปแล้ว...








   

TBC*
   









talk : พยายามขุนจนจบ...ขอโทษนะคะมาดึกไป T^T ขอให้เป็นศุกร์ที่สุขสุดๆนะคะ คืนนี้หลับฝันดีด้วย : )

[PAiPEiPEi]

กรี้ดดดดด   เเวะมารอ แล้วก็โผล่มาจริงๆ ดีใจจังค่ะ  ขอตัวไปอ่านก่อนละ

[fanglest]

มาแล้วววว

หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้พี่ป่า ถึงไม่แสดงออกอะไรมาก แต่ก็ทำให้ผู้ตามติดหนึบชีวิตมันอย่างเราอมยิ้มได้ล่ะว้าา
ถ้าเกรงใจ ก็สลับกันนอนบ้างสิคับ  น้องโย.........
 

[My_yunho]

 :impress2:พี่ป่าน่ารักมากๆๆๆๆ อบอุ่นๆๆๆๆ

[JustWait]

น้องโยรีบหลับทำไมคะคนดียยยย

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

เมื่อไรจะหวานจริงๆจังสักทีว้าาา

ช่วงนี้หวานแบบค้างๆคาๆ ขมุกขมัวไม่ชัดเจน แต่ก็ฟิน~~~

ฮ่าๆๆๆ

[PaTtO]

ไม่ดึกเลย ยังไม่นอน
พี่คิทแคท หวานน่าดูอ่ะ อยากลองชิม
มีวี่แววว่ามิ่งจะชอบพี่คิทมั้ย
หาคนมาลับฝีปากอีกสักคู่555
พี่คิทบรรยายฉากได้หวานมิ้งมาก

[•♀NoM!_KunG♀•]

กรี้ดดดด ให้ตายเถอะ อะไรจะขนาดนี้ เขิลลล!!

[pannuna]

น่ารักสุดใจ