หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[Khan_htt]

ชอบน้องโยยยย รักคนแต่งมาบ่ิยๆน้าเค้าชอบบบบบ

[Oo๐FosfoggY๐oO]

โอ๊ยตายละ น้องโยจ๋าหนูหลุดกระจัดกระจานเลยลูก
พี่ป่าก็ฟินไปดิเจอน้องหลุดอย่างนี้ ทำเป็นว่าเตี้ยใจเย็น
อะโด่วว คุณหมอคะ ฟินตัวแตกรึยัง

[|ψ|PEAT_ZA|ψ|℠]

 

[mild-dy]

น้องโยน่ารักอ่ะ น่ารักมากกกกกกกก

[Minnie~Moo]

อร๊าย!!! เค้าให้รับโทรศัพทืแทนด้วยอ่ะ   

อร๊าย!!! เค้าหึงกันด้วยอ่ะ 

[littlepink]

บอกเลยว่าเขินมาาากกกกกกกก ก้าวหน้าไปอีกกกก อิพี่ป่าเดินหน้าเต็มกำลังละ อยากให้มาต่อตอนต่อไปทุกวันเลยยยยย ติดแล้วววววว คุณหนูกะคุณหมอ 

[kogomon]

 

 

ไม่รู้จะบรรยายยังไง ฟินมากก

[JustWait]

กรี๊ดดด น่ารักไม่ไหวแล้ว

[fc_fic]

 

[arjinn]

วันก่อนกับคำว่าคิดถึง! ก้อฟินแระ

วันนี้ยิ่งน่ารักมากๆ กับ เตี้ย! ใจเย็นดิ! ใจเย็นดิครับ!
อิพี่หมอคงยิ่งกว่าฟิน 555

ชอบมากๆ เพราะเขียนดี และมาต่อบ่อยๆ นี่แหละค่ะ
ขอบคุณค่ะ

[aiLime13]

แหมมมมมมมมมมมมมมมม
พี่ป่าาาาาาาาาาาาาา
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ีนี่คือจีบน้องอยู่ใช่มั้ย? 55555555555

ขอเชิญเดือนคณะแพทย์เกี้ยวเดือนวิทยาศาสตร์ตามอัธยาศัยได้เลยค่ะ
ส่วนเดือนวิศวะทั้งสองคน เดี๋ยวเราเกี้ยวเอง กร้ากกกกก
หนุ่มวิดวะนี่มันก๊าวใจจริงๆ 

[BeeRY]

แอบอ่านจนทันตอนปัจจุบัน คนเขียนอย่าโกรธเค้าน้า 
ตอนนี้แค่ลุ้นว่าจะสารภาพรักกันเมื่อไหร่ น้องโยก็ออกอาการหึงพี่ป่าเยอะแล้ว พี่ป่าอย่าซาดิสต์แกล้งให้น้องหึงบ่อยๆนา

[nunda]

แหม่ๆๆๆ โยเอ๊ยใจเย็นๆลูก 555

[Youch06]

น่าร้ากกกกกก
โอ้ยย น้องโยใจเย็นค่ะลูกก555555

[slurpee04]

เห้ยยยย ตอนต่อไปมาเลยเหอะแบบนี้
อ่านไป ยิ้มไป อร๊ายยย ฟิน -///-

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #8












   บางครั้งผมก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักสามครั้ง นี่ผมกำลังนั่งอยู่ตรงกันข้ามคนที่ผมแอบชอบมานานหลายๆปีจริงๆเหรอ ไอ้พี่ป่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามไม่พูดไม่จาเอาแต่นั่งพิงพนักเก้าอี้เปิดดูเมนูด้วยท่าทางกระชากใจสาวได้ทั้งร้าน ทุกคนส่งสายตามาหาผมราวกับว่า...ผมมานั่งทำอะไรตรงข้ามพี่ป่า
   หากจะคิดว่าผมกับพี่ป่าเป็นแฟนกันล่ะก็...คิดได้เลย ผมไม่ถือหรอกนะ!
   "คิดได้ยังจะสั่งอะไร"
   เพราะผมมัวแต่คิดนั่นคิดนี่กับไอ้คนพูดผมเลยยังไม่ได้ดูเมนูสักอย่าง ผมสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะไล่เปิดดูเมนูในมือ มันเป็นร้านอาหารไทยธรรมดานี่แหละครับ แค่มีที่นั่งสบายและก็ติดแอร์เท่านั้นเอง

   "เอ่อ..."
   "เร็วเข้า"
   "ไข่เจียวหมูสับ ผัดผักรวมมิตร ผัดเปรี้ยวหวาน..."
   "กินอะไรหน่อมแน้มสมกับเป็นคุณหนูจริงๆ"
   "แล้วคุณมึงจะสั่งอะไรมิทราบ"
   "แกงจืดเต้าหู้..."

   ตุ๊ย...มันก็หน่อมแน้มพอกันล่ะวะ ทำให้ผมรู้ความจริงอยู่อย่างว่าไอ้พี่ป่าก็ทานเผ็ดไม่ได้เหมือนผม อาหารที่สั่งมาแต่ละอย่างจึงทานง่ายชนิดที่ว่าตักสองคำก็หมดจานแล้ว(อันนั้นก็เวอร์...)
   ระหว่างที่รอ แน่นอนว่าต้องเกิดความเงียบเกิดขึ้น ตอนนี้สภาพหนังหน้าผมเป็นยังไงก็มิอาจทราบได้ แต่ที่แน่ๆคือโทรมสุดๆชัวร์ อยากจะร้องไห้...เป็นอีกครั้งที่ต้องบ่นว่า...ทำไมมันไม่ชวนให้กลับด้วยวันนี้สภาพผมดีกว่านี้วะ
   "คิดได้ยัง...ว่าจะแสดงอะไร"
   ขอบคุณพระเจ้าที่พี่ป่าชวนคุย...เพราะถ้าเป็นผมชวนคุย แม่งต้องเป็นเรื่องวันพีซแหงมๆ
   "ไม่รู้ว่ะ กูไม่เก่งอะไรเลย"
   "ก็พอจะรู้อยู่" พี่ป่าพูดเรียบๆ กูขอขอบคุณมากเว้ย... "แต่ก็ลองคิดๆดูดิ คนเราแม่งจะทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยหรือไง"
   อะไรดีล่ะที่ผมพอจะทำเป็น...ป๊าส่งผมไปเรียนหลายอย่างเลยครับตามประสาคนอยากให้ลูกมีเพื่อนมีฝูงบ้าง แต่ก็เท่านั้นแหละ ผมทำห่าอะไรไม่เป็นเลย เรียนอะไรไปก็มีแต่เจ๊ง...
   แต่ว่า...

   "กูเล่นเปียโนเป็น..."

   เป็นความจริงที่ผมเพิ่งนึกออก
   "อืม งั้นเอาอันนี้แหละ"
   "เห้ย เดี๋ยวดิ แล้วจะไปซ้อมไหนวะ เปียโนหลังตั้งใหญ่ ใครจะมี"
   พี่ป่านิ่งไปนิดนึง "จะให้กูช่วยป๊ะล่ะ"

   ผมกระพริบตาปริบๆ ตอนนั้นเป็นตอนที่ไข่เจียวหมูสับได้พอดี...ผมมองดูเด็กเสิร์ฟที่เอาแต่จ้องหน้าไอ้พี่ป่าอย่างเดียวจนน้ำลายจะหกใส่ไข่เจียวของผมอยู่แล้ว ก่อนที่จะตอบพี่ป่า...

   "มึงอยากช่วยมั้ยล่ะ"
   
   คนฉลาดต้องถามย้อนกลับ...ไอ้พี่ป่ายืดตัวขึ้นและก็จ้องผมเขม็ง...อย่า อย่าจ้องขนาดนั้น เดี๋ยวกูเขินละลายกลายเป็นน้ำจะทำไง...
   "ถ้าไม่ช่วย...มึงคงไม่รอด"
   เป็นคำตอบที่เหมือนจะดี แต่ก็ฆ่าผมทางอ้อมอยู่ดี ไอ้บ้านี่มันสบประมาทผมจัง
   "กองประกวดขนเปียโนขึ้นไปให้มึงได้ ได้ยินมาเหมือนกันว่าเปียโนเป็นฉากหลังตอนเปิดตัวพอดี"
   "เห้ย โป๊ะเชะ!" ผมร้อง ไอ้พี่ป่ามองผมแล้วขมวดคิ้ว ผมก็เลยกระแอม...
   "แต่มึงจะเอาที่ไหนซ้อม..."
   "ก็มึงบอกไงว่าจะช่วยกู"
   "กูไม่ช่วยฟรีๆหรอกนะ"

   นั่นไง...กูว่าแล้ว คนฉลาดแกมโกงอย่างไอ้พี่ป่าน่ะนะจะช่วยผมฟรีๆ ไม่มีวันซะล่ะ

   "จะเอาอะไร" ผมถาม หัวใจกูมึงก็เอาไปแล้วมึงจะอยากได้อะไรอีกกกกกกกกกกกกก...
   "อืม..." เชื่อมั้ยครับ แค่มันพูดอืมแล้วทำท่าคิดผมก็ต้องกลืนน้ำลายมองหน้ามันแล้ว หล่อไปไหนวะ "ยังไงดี"
   
   เป็นอีกครั้งที่ผมต้องกระพริบตาปริบๆมองหน้าไอ้พี่ป่า...
   
   "เป็นเบ๊กูตั้งแต่วันนี้จนถึงวันประกวดเลยละกัน"

   นึกว่าจะมีอะไรยาก...
   มึงไม่รู้หรอกว่ากูอยากใกล้ชิดมึงขนาดไหน
   นี่หมายความว่าไอ้พี่ป่ากำลังเปิดโอกาสให้เสืออย่างผม!

   ผมจะงาบพี่เขาเข้าสักวัน...

   อะไรครับ ผมขี้โม้เหรอ

   "ไม่มีปัญหา" ผมยักไหล่ หยิบช้อนส้อมขึ้นมาเตรียมทานข้าว

   "มึงนี่ตลกดีนะ"
   
   "หา" ผมเงยหน้าขึ้นมามองดูพี่ป่า

   ไอ้พี่ป่าก็เริ่มหยิบช้อนส้อมและก็เตรียมทานเหมือนกัน "เปล่า..."

   "ด่าอะไรกูอีก"
   "ก็บอกว่าเปล่า"
   "มึงชอบว่ากู"
   "แหม มึงไม่ชอบว่ากูเลย"
   "..."
   "กูจะกินข้าวได้ยัง"
   "เชิญเลยครับพี่" ผมประชดประชัน...

   นึกว่าจะทำตัวยากเมื่ออยู่ต่อหน้าไอ้พี่ป่า เอาเข้าจริงๆผมสามารถเป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะหลุดอะไรน่าเกลียดออกไป...
   ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าพี่เขากวนตีนผมน้อยลง ว่าผมน้อยลงอีกต่างหาก...

   "พรุ่งนี้มาห้องกูตอนเจ็ดโมงนะ..."
   "ฮะ" ผมร้องเสียงหลง "กูมีซ้อมตั้งเก้าโมง"
   "แต่กูมีเรียนแปดโมงครึ่งนี่"
   "เดี๋ยว ยังจะมีเรียนอีกเหรอ เพิ่งสอบไป"
   "ขึ้นบล็อคใหม่อ่ะ..."

   ขอบคุณพระเจ้าที่ผมไม่เรียนหมอ

   "แล้วจะให้ไปทำอะไรแต่เช้าที่ห้องมึง..."
   
   กูปล้ำมึงเสร็จก็รับผิดชอบมึงทั้งชีวิตนะเฟ้ยพูดเลย...

   "จัดชีทให้หน่อย จะเอาไปให้น้อง..."
   "ต้องเป็นพรุ่งนี้เหรอวะ"
   "เรื่องมากอะไร มึงเป็นเบ๊กูนะ"
   "ครับๆพี่ ผมเข้าใจแล้วครับ..."

   ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วล่ะ...ว่ามันกวนตีนผมน้อยลงหรือเปล่า...














   เช้าวันต่อมา
   เรียกได้ว่าเช้าตรู่เลยดีกว่า ปกตินัดเก้าโมงไอ้โยตื่นแปดโมงครึ่งยังไปทัน แต่พอเป็นไอ้พี่ป่านัด นี่ผมต้องตื่นตีห้ามาล้างหน้าล้างตาสระผมเป่าผม วันนี้ใส่คอนแทคเลนส์เรียบร้อย สภาพดีกว่าเมื่อวานแน่นอน
   แต่นี่ยังไม่ถึงเจ็ดโมงดีเลย...ของีบสักแป๊บได้มั้ยครับ...ใช่ว่าเมื่อคืนผมจะได้นอนเยอะนะ มัวแต่เลือกเพลงที่จะเอาไปแสดงนั่นแหละ ไม่รู้จะเล่นเพลงอะไรโดยไม่ให้ทั้งคณะของผมต้องอาย เพราะงั้นผมเลยนอนดึกมาก
   
   งีบดีกว่า...

   สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกที...เจ็ดโมงสิบห้า

   เช้ดเป็ด! ผมสายมากแล้ว ผมรีบลุกจากเตียงและก็กระโดดลงบันไดไปชั้นสามห้องไอ้พี่ป่า พอวิ่งมาถึงห้องสามปุ๊บ ผมเคาะประตูอย่างไม่ลังเล หลับตาปี๋เตรียมโดนด่าแล้วด้วย...
   พี่ป่าเปิดประตูให้...โอ้โห...ผมมองพี่เขาด้วยสายตาตกตะลึงงัน เขาอยู่ในชุดนิสิตไม่มีเนกไท(ตามเคย)แขนยาวและก็พับขึ้นมา แต่ผมพี่เขายังไม่แห้ง ผมปิดหน้าปิดตาแล้วดูเท่ชิบหาย

   จะว่าไปมีตอนไหนมั้ยครับที่ผมไม่อวยมันน่ะ ก็มันหล่อจริงๆ...อิจฉาตะหงิดๆแล้วนะเว้ย

   "ช้า..." เปิดประตูให้เสร็จก็เดินเข้าไปข้างในห้องตัวเอง หมายความว่าไอ้ผมเข้าไปข้างในได้
   ผมหอบแฮ่ก ตื่นเต้นมากที่จะได้สัมผัสโลกของไอ้พี่ป่ามัน ทันทีที่ผมเข้าไปถึง ผมเห็นโปสเตอร์ของทีม LA Lakers เป็นอย่างแรก...ถ้าผมบ้าวันพีซล่ะก็ ไอ้พี่ป่าก็บ้าบาสเก็ตบอลแหละครับ
   ผมอ้าปากค้างมองไปรอบๆห้อง ห้องของพี่ป่าก็ขนาดเท่าห้องผมแหละแต่ทำไมการตกแต่งมันดูหรูมีสไตล์มากกว่าผมราวกับว่าจ้างสถาปนิกมาช่วยแต่งให้อะไรประมาณนั้น ทุกอย่างดูเป็นสัดเป็นส่วน น่านอนอยู่ได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อ มันเป็นธีมบาสเก็ตบอลที่ของส่วนใหญ่จะเป็นไปในทางเดียวกันซึ่งก็คือบาสเก็ตบอลหมด แม่งเจ๋งว่ะ...
   "ชีทอยู่นั่น..." พี่ป่าชี้มือไปที่กองชีทสุดอลังการใต้โต๊ะเขียนหนังสือ...แม่เจ้า ทำไมมันเยอะแบบนี้วะ "รู้นะว่าคิดอะไร จัดๆไป จัดได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นแหละ"
   คนพูดมีแต่เดินไปเดินมาในห้องตัวเองเพราะกำลังเตรียมตัวไปเรียนอยู่ ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆกองชีท มองดูสารพัดสรรพสิ่งที่วางกองอยู่ตรงหน้า มีตั้งแต่หน้าคนลามไปจนถึงส่วนที่เล็กที่สุดนั่นก็คือเซลล์

   ผมหันไปมองคนอีกคนที่อยู่ในห้อง...เขากำลังเป่าผมอยู่...อะจึ๊ย...ฟินแฮะ...นี่มันเหมือนสามีกำลังจะไปทำงานแล้วภรรยากำลังทำงานบ้านเลย

   แต่ทำไมผมต้องเป็นภรรยา ?

   "มองอะไรเล่า" พี่ป่ามองหน้าผมผ่านกระจก... "จะสืบหาเคล็ดลับความหล่อของกูเหรอ"

   ไม่น่ามองมันเลยให้ตาย...

   "จะบอกให้เอามั้ย"

   ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่หูนี่เงี่ยฟังเต็มที่ว่ามันจะบอกอะไร เผื่อผมจะเอาไปปรับใช้บ้าง

   "อันดับแรก...ต้องเกิดมาหล่อก่อน"

   ไม่น่าฟังเลยว่ะเสียเวลา...ผมส่ายหน้าเบาๆขณะเริ่มหยิบชีทออกมาวาง พลางเหลือบไปที่ไอ้พี่ป่าอีกที

   พี่ป่ายิ้มเหรอ!!!!!! ผมมองไม่ทันเห็นเพราะพี่แกหุบยิ้มฉับตอนที่ผมมองขึ้นไปพอดี...
   
   ไอ้เห้...หล่อมากกกกกกกกกกกกก
   
   ผมว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ ผมสาบานต่อหน้าชีทเรื่องระบบย่อยอาหารเลยครับ ผมเห็นมันยิ้มจริงๆ...ดีนะที่ผมเป็นผู้ชาย ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงหลุดกรี๊ดไปแล้ว...

   "ไหนดูซิ" ไอ้สาเหตุที่ทำให้ผมเพ้อเจ้อในหัวสมองนั่งยองๆลงข้างๆผม "มึงเรียงยังไงของมึงเนี่ย นี่ลำไส้เล็ก นี่ลำไส้ใหญ่ ดูดีๆดิ เอกชีวะไม่ใช่เหรอ"
   น้ำหอมราคาแพงลอยฟุ้งส่งกลิ่นอบอวลไปทั่ว...สติผมกระเจิงไปหมดแล้ว...ไอ้เชี่ยพี่ป่าแม่งให้ผมเข้าห้องมันเพื่อวางยาเสน่ห์ใส่ผมแน่ๆ...ดูดิ หยิบชีทสลับกันหมดละ

   "จะได้เรื่องมั้ยเนี่ย"
   
   "อะแฮ่ม" ผมกระแอม "กูจัดการเอง กูไหวน่า"

   "เชื่อใจได้เหรอ น้องปีหนึ่งได้ชีทสลับเรื่องกันลำบากน้องอีก"
   "กว่ามันจะได้เรียนก็ตั้งปีสอง..."
   "ก็ทำเป็นระบบไว้ก่อน"
   "ครับ ผมทราบแล้วครับ"
   
   ถ้ามึงไม่อยู่ในห้อง งานการคงเดินมากไปกว่านี้...
   
   ผมนึกว่ามันจะง่ายแต่มันไม่ง่าย มันไม่น่าจะเสร็จภายในเวลาเช้านี้แน่ เพราะชีทไอ้พี่ป่าเยอะมากกกกก เยอะจนเกินไป บางครั้งผมก็สงสัยว่ามันจะจริงจังกับการให้ชีทที่ไม่ค่อยได้จดกับน้องทำไม ประโยชน์ของมันอยู่แห่งหนใด ชีทบางอันก็เหมือนเพิ่งจะปริ๊นท์มาจากสไลด์ของอาจารย์ ไม่มีการเขียนอะไรเติมลงไปทั้งสิ้น...แต่ก็ช่างมันเหอะ เรื่องของชีทไอ้ป่า
   "ต้องแยกวิชาของปีหนึ่ง กับวิชาของปีสองด้วยนะ..."
   รู้มั้ยครับว่าเจ้าของชีทมันทำอะไร...พอแต่งตัวเสร็จแม่งก็กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเล่นเกมส์ในไอแพดเป็นที่เรียบร้อย มีกระดิกเท้าที่ใส่ถุงเท้าของมันอีกด้วย...เหอะ
   พอเกือบจะแปดโมงเข้าให้ ไอ้พี่ป่าหยิบกุญแจรถ สะพายกระเป๋า และก็ยืนเหนือหัวผม
   "ทำไรอยู่ล่ะ ลุกขึ้นไปเตรียมตัวสิ"
   "ฮะ"
   "ไม่ไปกองประกวดหรือไง..."
   "นี่มันเพิ่งจะแปดโมง" เค้านัดเก้าโมง...
   "กูจะไปส่ง..."
   "..."
   "วิ่งไปเอากระเป๋าแล้วเจอกันข้างล่าง"

   เว้ย...หล่อสั่งได้หรือไงวะ...ผมลุกขึ้นและก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง...ไอ้พี่ป่าคงจะขำมากแน่ๆที่ได้แกล้งผม แต่ผมก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มอะไรของมันหรอก มันไม่ชอบให้ใครเห็นมันยิ้มล่ะมั้ง เพราะมันไม่ค่อยยิ้มเลย...
   ยังไงก็ช่าง ไอ้พี่ป่าจะไปส่งผม! วันนี้เป็นวันดีๆของผมอีกวันหนึ่งแล้วสินะ
   บอกเลยว่าผมรีบมากจนหัวจะทิ่ม หอนี้เป็นหอดีมากครับ ไม่มีลิฟต์สักตัว...ต้องขึ้นลงบันไดเอาเท่านั้น

   และทันทีที่ผมมาถึงรถไอ้พี่ป่า ผมก็ต้องชะงักค้าง พร้อมกับคำถามในใจที่เกิดขึ้นว่า...กูจะรีบทำไมวะ

   "มึง..." พี่ป่าเริ่มพูด "ต้องไปกับพริ้งว่ะ"

   เจ๊พริ้งก็ทำท่าจะไปเรียนเหมือนกัน...เธอยิ้มน้อยๆให้ผม ในขณะที่ผมโค้งหัวให้เธอเป็นเชิงทักทาย
   นึกเซ็งที่ไอ้ป่าไม่ยอมขับรถคันใหญ่ๆ ปาเจโร่งี้ ซีอาร์วีงี้ ทำไมต้องขับออดี้ที่แพงหูฉี่แต่นั่งได้สองคนด้วยฟะ

   ยังไงก็ช่าง...ผมรู้สึกเหมือนผมเฟลยังไงชอบกลว่ะ

   "อืม..."

   ตอนที่พี่ป่าเปิดประตูให้เจ๊พริ้ง และก็ตอนที่ไอ้พี่ป่ามันมองหน้าผมก่อนจะยัดตัวเองเข้าไปในรถ
   ผมถามตัวเองในใจซ้ำๆว่า...กูจะรีบทำไมวะ

   รีบมาเห็นภาพบาดตาบาดใจงั้นเหรอ...











   
   "แม่ง..."
   "เป็นห่าไร"
   "เปล่า"
   "ดูก็รู้ว่ามึงหงุดหงิด มีไรก็พูดมา" บางครั้งผมก็เกลียดไอ้มิ่งที่รู้ทันผมไปซะหมด...
   "มึงคิดการแสดงของมึงได้ยัง"
   "ไม่ยาก" มันทำท่าชกอากาศให้ผมดู "มวยไทย...สาวๆชอบผู้ชายแมนๆ กูไม่หวังอะไรมาก กูขอรางวัลป๊อบปูลาร์ในหมู่สาวๆพอ"
   "..."
   "ส่วนมึงก็เอารางวัลป๊อบปูลาร์ในหมู่ผู้ชายไปนะ"
   "มีด้วยเหรอรางวัลนี้"
   "ไม่มี" ไอ้มิ่งสวนขำๆ "ตกลงมึงบอกได้ยังว่าหงุดหงิดอะไร ให้กูทายนะ หนีไม่พ้นเรื่องไอ้พี่ป่าแหง"

   ผมไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น...

   "เกิดอะไรขึ้น"

   ผมต้องเล่าเท้าความไปตั้งแต่ตอนที่พี่ป่าพาผมไปกินข้าว ตอนที่ตกลงกันเรื่องเป็นเบ๊ เรื่องพี่ป่าหาที่ซ้อมเปียโนให้ เรื่องที่ผมจัดชีทให้พี่ป่าเมื่อเช้า และก็เรื่องที่ไอ้พี่ป่าไปส่งเจ๊พริ้งแทนที่จะไปส่งผมเหมือนที่คุยกันไว้

   "...กูเข้าใจเลย" ทันทีที่มันฟังจบ มันก็พูด "มึงไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวไอ้พี่ป่า แต่มึงมีสิทธิ์ที่จะเฟล"
   "มึงเข้าใจป่ะวะ เหมือนมันสร้างกำแพงความหวังที่มันจะมาส่งกูให้กู และตัวมันเองก็พังกำแพงนั้นเองกับมือ" ผมทำท่ากำแพงพังให้ไอ้มิ่งมันเห็นภาพ "เจ็บปวด..."
   "เอาน่า...มึงยังเป็นเบ๊พี่เขาอีกตั้งหลายวัน"
   "กูก็เป็นแค่เบ๊ไง แต่พี่พริ้ง..."
   "พี่พริ้งเป็นไร ก็แค่คนที่ชอบพี่ป่าเหมือนกันกับมึง"
   "ไม่รู้...แต่กูรู้สึกว่ากูแพ้..."

   นั่นคือความจริงจากใจของผม ไอ้มิ่งส่ายหน้าเบาๆให้ผมก่อนที่จะฉุดมือผมให้ลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะซ้อมต่อ วันนี้เป็นการซ้อมเดินแบบ เป็นอะไรที่เหมาะกับไอ้มิ่งมากๆแต่ไม่เหมาะกับผม ถึงงั้นก็เถอะ ผมก็เดินๆไปให้มันจบๆ
   
   ตอนพักเบรก...
   
   วันนี้ไม่มีเจ๊ที่ไหนเลี้ยงทั้งนั้นครับ กองประกวดงบน้อยเลยปล่อยพวกผมให้ไปหาอะไรทานกันเอง ผมกับไอ้มิ่งกำลังจะออกไปข้างนอก ตอนที่พี่โฟร์ทเข้ามาพอดี
   "แดกข้าวกันเหรอมึง..."
   "ครับพี่..."
   "ไปด้วยกันดิ"
   ผมพยักหน้า ส่วนไอ้มิ่งมันหยุดชะงัก...มันดันตัวผมให้ไปหาพี่โฟร์ทแล้วก็กระซิบเบาๆข้างหูผมว่า "กูไม่ไปนะ มึงไปเหอะ"
   "อะไรเชี่ยมิ่ง"
   "เมื่อคืนกูไปแดกเหล้ากับพี่โฟร์ทมา" ไอ้มิ่งเล่าเบาๆอย่างรวดเร็วข้างหูผม "เขาบอกให้กูช่วยเรื่องจีบมึง..."
   "ฮะ..." ผมร้องเสียงหลง
   "กูขอโทษนะเพื่อน"
   "เชี่ยมิ่ง..."
   "ทำตัวปกติไป กูปฏิเสธพี่เขาไม่ได้จริงๆ"

   ผมโดนเพื่อนผมดันตัวให้ไปหาพี่โฟร์ทที่มองผมยิ้มๆ...แวบแรกที่ผมคิดคือไอ้มิ่งมันต้องแกล้งผมแน่ๆ...มันต้องเป็นอย่างงั้นสิ หน้าพี่โฟร์ทดูก็รู้ว่าชอบผู้หญิง จะมาชอบผมได้ยังไงกัน...

   "เห้ย...ไอ้หมอป่า"

   พี่ป่าเดินมาจากไหนไม่รู้ครับแต่ท่าทางเหมือนจะรีบมามากเพราะผมเห็นเหงื่อซ่กเต็มหน้าพี่เขาไปหมด...

   "คณะมึงเบรกแค่สี่สิบห้านาทีไม่ใช่เหรอ มาทำไรแถวนี้วะ"

   พี่โฟร์ทเอ่ยถาม ผมกลืนน้ำลายมองหน้าไอ้พี่ป่าที่กำลังมองหน้าผม...พี่เขาจ้องผมเขม็งก่อนที่จะทอดถอนใจ...

   "ไม่มีไร แค่ผ่านๆมา เลยแวะมาดูเฉยๆ"
   "ผ่านเนี่ยนะ ตึกแพทย์อยู่ตั้งโน่น"
   "อืม"
   "กูไปนะ ท่าทางไอ้โยจะหิวข้าว" พี่โฟร์ทตบไหล่ผมแปะๆ
   "...อืม"

   ตอนที่ผมเดินสวนพี่ป่า...ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกตะขิดตะขวงในใจเล็กๆ...แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ป่า...จะมีอะไรคุยได้ล่ะครับในเมื่อพี่ป่าเขาไม่ได้มาหาผม เขาก็แค่ผ่านมาเท่านั้นเอง

   แต่วินาทีที่ผมกับพี่เขาสวนกัน...ผมรู้สึกแย่นิดๆยังไงไม่รู้...






   และถ้าผมหันกลับมามองสักนิด...ผมจะเห็นว่าสิ่งที่ไอ้พี่ป่าถือและซ่อนไว้ข้างหลังคือแก้วนมเย็นแก้วหนึ่ง...






   "โย เมื่อเช้า พี่ขอโทษนะ"











chiffon_cake talk : กรี๊ดคุณพี่ป่าสุดใจขาดดิ้นนนนนนนน ส่วนน้องโยนี่ท่าทางจะฮอตเสียยิ่งกว่าฮอต นี่ขนาดยังไม่ขึ้นเวทีโชว์ตัวนะคะเนี่ย คิดไปคิดมาว่าเรื่องนี้อุปสรรคใหญ่ๆอยู่ที่ไหน น่าจะเป็นความฮอตของทั้งคู่นี่แหละค่ะ...เอิ่ม....อัพอีกแล้วสินะ...อย่าเพิ่งเบื่อกันน้าาาาา T_T

[tuckky]

 
เบื่อความเป็นสุภาพบุรุษของพี่ป่า ทำน้องเฟล
คนอ่านก็เฟลค่ะคุณ
แต่ที่เบื่อสุดๆคงเป็นเบื่อยัยพริ้ง เรื่องนี้ไม่ควรมีสตรีเข้ามาเกี่ยวข้องค่ะ 555

ปล. มาต่อบ่อยๆได้จ้ะ ชอบบบบบ รีรออ่านแบบชม.ต่อชม.เลย 555

[ฝ ฝ้าย]

ไปกับชะนีเลยไม่ต้องเอานมเย้นมาง้อ โกรธ

[double9JH]

อัพบ่อยๆไม่เบื่อหรอกค่าาาา

มิ่งแปรพักตร์ 555555

[ลิงภูเขา]

ไม่เบื่ออออออออออออ.. ยืนยันอีกครั้งว่าไม่เบื่อ 

ตอนนี้พี่ป่าน่าสงสาร..แต่พี่โฟร์ทก็ไม่ได้ทำไรผิดนะ 

รอตอนต่อไปงับ 

[Deery]

อ๊ากกก
วันนี้อัพอีกไหมTT
เบื่อพี่ป่าเป็นคนดีว่ะ ทำไมไม่ทิ้งชะนี

[BeeQ]

ชอบบบบบ รอเช้ารอบ่ายรอเย็นนน
มาถี่ๆไวๆน้าา รอตลอดเลย ไม่เบื่อแน่นอน 
รักกก

[P★RiTŸ]

ไม่เบื่อๆรักเลยแหละอัพบ่อยแบบนี้
อยากอ่านพาร์ทหมอป่าบ้างงงงงงง
แต่ป่าควรจะเลิกใส่ใจพริ้งนะ
มันเหมือนให้ความหวังยัยเจ้นี่
แล้วหนูโยก็จะรู้สึกเฟลแบบนี้ทุกครั้งแหละ

[JokerKaorihh]

ไม่ไหววววววววววว แบบติดมากกกก

โยน่ารักแบบไม่ไหวอ่ะ แต่คนที่น่ารักกว่าวาโยคืออีพี่ป่าค่าาา

ถึงนางจะมึนๆ ซึนๆ แบบทำอะไรเรื่องพริ้งไม่ถูก แต่ดูว่านางก็ชอบน้องจริงๆนะ รอตอนต่อไป มาลงอีกน้า ไม่เบื่อเลย วันละ 5 ตอนก็ได้ 555555 

[fuku]

ไม่โอเคมากกกกกกกกกกกกกกกก ถ้าจะจีบน้องก็จีบ เอาใจน้องสิ
ไม่ใช่ตามใจชะนีที่ตัวเองไม่แคร์ สุภาพบุรุษแบบแจกจ่ายไร้สาระ


เรียกว่า งี่เง่า

[bulldog17]

ไม่สงสารพี่ป่าหรอกนะเพราะทำตัวเอง

ถ้าจะอะไรๆก็เจ๊พริ้งงี้ไม่ต้องจีบโยก็ได้ป่ะ

ระวังเหอะ รักที่เริ่มจากร้อยจะค่อยๆลดเป็นศูนย์

โย น่ารักเลือกได้ไปเริ่มนับหนึ่งกับพี่โฟร์ทดีกว่า คริๆ

[My_yunho]

ลุ้นๆๆๆสุดๆๆๆๆอ่ะ

ลงบ่อยๆเค้าชอบ

[nu-tarn]

ไม่เบื่อค่า ดึกๆมาอัพอีกรอบก็ได้น้า
อยากอ่านอีกใจจะขาด

[yymomo]

    น่าจะจริงนะ อีกหน่อย ความฮ๊อตของทั้งคู่ต้องเป็นอุปสรรคแน่ๆ

แต่ขัดใจไอ้พี่ป่าพงไพรจริงๆ  ถ้าชอบน้องเค้าก็น่าจะตัดกับเจ๊พริ้งไปสิ  ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ

ทั้งกับเจ๊พริ้ง กับโย หรือไอ้พี่ป่าเอง      มันเจ๊บทุกฝ่ายนะเหมือนทำให้อยากแล้วจากไป

ถ้ายังขัดใจแบบนี้อีกจะหันไปหาพระรองอย่างพี่โฟร์ทละ 

[Deery]

อยากอ่าน part ของพี่ป่า ว่ารู้สึกยังไง