หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[DeShiWa]

อ่านแล้วเขินตามตลอด

จินตนาการว่าตัวเองเป็นโย อิอิ

สงสารพี่โฟร์ทจังเลย

คนแต่งหาคู่ให้พี่โฟร์คหน่อยซิ

[Poes]

เขินอะ   

[Viewonohm]

โธ่พี่ป่า เด็กมันรอพี่ป่าจุ้บอยุ่นะ     

[Gokusan]

อั๊ยยะ ตาหมอ...
เข้าใกล้ได้ขนาดนี้ อย่าไประแวงคนอื่นเลย
ทำตัวเองให้พร้อมดี มีเวลาให้น้องก่อนเหอะ...น้องพร้อมอยู่นา 55

กรีดร้องกันไปหลายตอน และน่าจะต่อๆ ไปเรื่อยๆ ด้วย อิอิ
อยากบอกว่า...ไม่เคยคิดว่าจะมีติดแท็กนะ #คนเขียนรู้ยัง #เดือนเกี้ยวเดือน
มีเพื่อนกรีดร้องฟินไปพร้อมกันในทวิตกันอีกเพียบ ฮิ้วววว ^^

[Robinhood.ha]

อ่านไป มือก็จิกหมอนไป อ๊ายย เขิน 

[วัวพันปี]

 
มื้อดึกไม่ใช่คะน้าปลาเค็มใช่ป่ะ

[Yร้าย]

อะไรที่พี่ป่าทำผิดกับหนูโย ทั้งหมดเรายกโทษให้ เพราะ ฉากนี้ฉากเดียว...
อ๊ากกกกกกกก......ยิ้มแก้มแตกมาตลอดตั้งแต่เริ่มรู้ใจกัน....

[fanglest]

ไอ้พี่ป่า
ไม่กล้าอะเด๊ะ
โด่
 

[ploygy]

กรี๊ดดดดดดดดด เอาอีกกกกกปเขิลได้อีกกกกกกก >\\\\\\\<

[fc_fic]

 

[Poseidon]

 มโนว่าตัวเองคือนุ้งโย
ฟินสามตลบ อ๊ากกกก

[bonbons]

Thank goddddd
You make fanpageeeeee

[My_yunho]

  :impress2:ตัวบิดเปนเกลียวแล้วๆๆๆ

[mur@s@ki]

ขี้สงสัยบ่อยๆนะ จะได้ทำการทดลองบ่อยๆ
 

[Freja]

อยากจะตะโกนว่า  Just kiss the guy!  ลุ้นมากๆ

หวานเสียจนวันนี้อิ่มไปเลย

เราชอบอ่านเรื่องนี้ซ้ำช่วงที่เราจิตตก  ช่วย Pick me up ได้ดียิ่งกว่า ทีรามิสุ เสียอีก 

พี่ป่าจะออกตัวสุดๆวันวานหรือเปล่าเนี่ย  อยากให้มิ่งเป็นเดือนมหาลัยนะ กลัวพี่ป่าหึดขึ้นคอตายถ้าหากว่าโยได้ตำแหน่ง

พี่โฟร์ทก็จีบแบบเถึ่อนๆเลยนะ  เสียดาย + สงสารเฮียแก

รักคนเขียนนะ  อัพได้ประทับใจคนอ่านมากๆ 

[kosmos]

แหม่ๆๆ พี่ป่าไม่กล้าอ่ะดิ๊ โด่วววว อย่าป๊อดเพ่ อย่าป๊อด
คิทแคทททท >__< รอตอนหน้าค่ะ

[neno.jann]

จิกหมอนๆๆๆๆๆ อ่านแล้วเขินนนนนน พี่ป่าไม่ต้องขงไม่ต้องขอแล้ววววว จับฟัดเลย อ้ายยยยยย

[maemix]

อยากรู้จังว่าโยจะเล่นเพลงอะไร
ช่วงเขาสวีทกันมาก มีชอตให้ฟินตลอด

[fewmeemoi]

ว้ายยยย น้องพร้อมแล้วค่ะพี่ป่าเข้ามาได้เลยค่ะ //me ยกขาเป็นรูปตัววี

[shoi_toei]

โย ไม่ใช่แค่นู๋ค่ะลูกที่เขิน

เจ้ก้อเขินคร่าาาาาา

[liza sarin]

 

[minneemint]

อยากให้ถึงตอนประกวดเร็ว
 

[OJSG7]

ก็ฟินกันไป ทดลองวิทยาศาสตร์ได้ฟินมาก เอาไป 1กระโหลก

[bookie]

ลุ้นๆ โยจะร้องเพลงอะไรนะ

[phoenixa]

พี่ป่าน่ารัก น้องโยก็น่ารัก
รักแบบใสๆ แบบนี้ก็ดีนะ
เราชอบ แต่ก็นะ ทำไมไม่จุ๊บๆ กันล่ะ
ไม่เบื่อพี่โฟร์ทด้วย แต่อยากหาคู่ให้จัง

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #21 พาร์ทของคิท









   เวลาที่ว่างจากการเรียนนอกจากเผือกเรื่องของไอ้ป่าแล้วผมก็ชอบออกกำลังกายนี่แหละครับ หนึ่งก็คือร่างกายจะได้แข็งแร็งต้านทานโรคที่คนไข้เป็น(ผมมองการณ์ไกลไปป่ะ จะเรียนจบมั้ยยังไม่รู้เลย) สองก็คืออ่านแต่หนังสือมันจะทำให้ผมเดี้ยงตายซะก่อน ผมก็เลยชอบมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสของมหาวิทยาลัย

   เป็นฟิตเนสที่ไม่ใช่ขี้ๆนะครับบอกเลย อุปกรณ์นี่ครบเสียยิ่งกว่าฟิตเนสบางที่เสียอีก เนื่องจากมหาลัยผมค่อนข้างซัพพอร์ตนิสิตในทุกๆด้าน(อืม ค่าเทอมแพงด้วย) เรื่องฟิตเนสก็เลยเป็นเรื่องที่จำเป็น
 
   ผมไม่ใช่พวกกล้ามเป็นมัดๆนะครับ ไม่มีเวลาหมกมุ่นให้บึ้กขนาดนั้น ผมก็แค่ออกกำลังกายไม่ให้ร่างกายมันอ่อนแอเฉยๆ ถ้าเปรียบเทียบกับไอ้พวกคณะพละที่เล่นเวทอยู่นั่นล่ะก็...ผมนี่กุ้งแห้งไปเลย

   แต่กว่าผมจะมาเล่นได้ก็เวลาเย็นย่ำไปแล้วครับ ช่วงนี้เรียนเลิกเย็นตลอด ชวนไอ้บีมมาแม่งก็ไม่มามันบอกกูง่วง...ผมก็เลยต้องมาวิ่งคนเดียว ตอนนี้ผมวิ่งบนลู่ได้สามกิโลกว่าแล้ว เหงื่อแตกพลั่ก เบิร์นไปประมาณร้อยกว่าแคลอรี


   ป๊าบ!


   เสียงหนึ่งดังขึ้นจนผมต้องหันไปมอง มันเหมือนเสียงหมัดนวมกระแทกเข้ากับกระสอบทรายเลยครับ


   ป๊าบ! ป๊าบ!


   และมันก็ใช่จริงๆ ผมมองดูอย่างหวาดๆขณะปรับความเร็วของลู่ให้น้อยลง ไอ้บ้าที่มันอัดกระสอบทรายจนเสียงดังขนาดนั้นมันต้องแรงเยอะมากแน่ๆ


   ป๊าบ! ป๊าบ! ป๊าบ!



   ทริปเปิ้ลช็อตเลยโว้ย...ผมมองดูดีๆก่อนที่จะถลึงตาเมื่อรู้ว่าเป็นใคร ไอ้เชี่ยมิ่งขวัญเพื่อนน้องโย(แค่เรียกก็สองมาตรฐานแล้ว) มันกำลังใส่นวมอัดกระสอบทรายอย่างเต็มที่ราวกับว่าไอ้กระสอบนี่ไปด่าพ่อมัน ผมอ้าปากค้าง น่ากลัวสัดๆ นี่ถ้าผมโดนเตะโดนต่อยแบบนั้นมั่งนี่ ซี่โครงผมจะไม่หักเอาเหรอ


   พอผมรู้ว่าเป็นใครผมก็หันหน้ากลับมาสนใจการวิ่งของตัวเองต่อ ไม่อยากให้มันรู้เลยว่าผมอยู่แถวนี้ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ จากที่เคยคุยกับมันแม่งชอบมาหยอดใส่ผมอยู่เรื่อย วันก่อนแม่งก็ทำเหมือนกับว่ามาแอบดูตอนผมเรียนยังไงยังงั้น ถ้ามันทำจริงผมว่ามันโรคจิต ซึ่งผมไม่ควรไปอยู่ใกล้มันแน่ๆ...


   ผมคิดนั่นคิดนี่เรื่อยเปื่อยและก็วิ่งไปจนเหงื่อหยดติ๋งๆ...ลืมหยิบผ้าขนหนูจากกระเป๋ามา(ไอ้เบ๊อะเอ๊ย) ผมเลยปล่อยให้เหงื่อมันไหลไปอย่างนั้นจนกระทั่ง...


   ผ้าขาวๆจากใครไม่รู้มาวางพาดลู่วิ่งที่ผมกำลังวิ่งอยู่


   และพอมองไป...ผมก็ต้องตกใจ เดือนวิศวะปีหนึ่งกำลังยักคิ้วจึกๆให้ผมอยู่...   


   “ถึกเหมือนกันนะเนี่ย...โห...วิ่งนานแล้วด้วย”


   มันทำหน้าเหมือนผมวิ่งสี่คูณร้อยชนะ...ผมทำหน้าหวาดๆใส่มัน ไอ้มิ่งถอดนวมเรียบร้อย เหงื่อยังแตกพลั่ก ผมคิดถึงตอนที่มันอัดกระสอบทรายเหมือนอัดนุ่นเบาๆ ผมก็ไม่กล้าที่จะด่าอะไรมัน กลัวโดนแบบนั้นแล้วจะตายเอา


   “พี่เป็นไรเนี่ย ทำไมตกใจผมขนาดนั้น”


   ผมไม่สนใจมัน ทำท่าวิ่งต่อ...


   “พอแล้ว เหงื่อเต็มแล้ว”


   เรื่องของกูเว้ยยยยย...


   จิ้ม…ไอ้มิ่งกดหยุดบนเครื่องวิ่งอย่างถือวิสาสะ


   “เชี่ยยยย” ผมด่าทันที “เหี้ยไรของมึงเนี่ย”
   “เฟิร์มแล้ว ไม่ต้องทำไรมากหรอกนะ” ไอ้มิ่งหยิบผ้าขนหนูที่มันเอามาให้ผมแล้วยื่นมาให้ “เอ้านี่”
   “ไม่เป็นไร” ผมหน้าบึ้งใส่มัน...รู้สึกได้ถึงความเสียมารยาทของไอ้มิ่ง ผมเดินหนีไอ้มิ่งที่ตัวสูงกว่า(มาก) มันเดินตามผมมาอย่างรวดเร็ว
   “โกรธไรผมอีกเนี่ย”
   “มึงแม่ง...กวนตีน” และกวนตีนเสมอทุกครั้งที่ผมเจอมัน
   “ผมเป็นห่วงนะ หน้าพี่จะไม่ไหวอยู่แล้ว เหงื่อก็เยอะอย่างกับอาบน้ำมา เชื่อผมเหอะ อย่าหักโหมเลย”

   ผมไม่ฟัง เดินเข้าห้องล็อคเกอร์อย่างเดียวเพื่อหากระเป๋าตัวเอง ไอ้มิ่งเดินตามมาอย่างว่องไว จนผมต้องตกใจจนเหวออีกครั้งที่ล็อคเกอร์มันใกล้กับล็อคเกอร์ผมแบบอยู่ติดๆกัน

   “พรหมลิขิต”

   มันยักคิ้วให้ผมหนึ่งจึก...ผมกลอกตา คว้ากระเป๋ามา แล้วเดินหนีแม่งไปเลย...

   “เห้ยพี่” ลำบากไอ้มิ่งที่ต้องรีบตามผมมาอีกครั้ง
   “มึงจะตามกูมาทำไมเนี่ย”
   “นั่นสิ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน” มันร้องบอกมา
   “ไปซ้อมประกวดดาวเดือนของมึงไปไอ้เหี้ย”
   “ต่อยมวยเมื่อกี้ก็ซ้อมแล้วนะ”

   ไอ้บ้านี่มันจะต่อยกรรมการการประกวดเหรอ...

   “อย่าลืมไปดูนะพี่...รับรองเท่” ท่าทางมันภูมิอกภูมิใจมาก “พี่มายังไงอ่ะ ให้ผมไปส่งป่ะ”
   “กูมีรถ...”
   “ว้า เสียดายว่ะ”

   รู้สึกยินดีอย่างลึกๆที่วันนี้ไม่ให้ไอ้เชี่ยบีมคนง่วงมาส่ง...

   “คันไหนรถพี่อ่ะ” ลานจอดรถแถวฟิตเนสมหาลัยที่มีอยู่ไม่กี่คัน ผมไม่ตอบคำถามไอ้มิ่งแต่กดรีโมทแทน “เห้ย จอดข้างผมเลย”

   จะข้างกันเยอะไปมั้ย...บังเอิญเยอะไปรึเปล่า ผมไม่พูดอะไรเอาแต่เดินมาที่รถและก็เปิดประตู...เตรียมขับหนีอย่างเดียว


   แต่พอสตาร์ทเท่านั้นแหละ...แม่งไม่ติด



   เวรตะไล...



   ก๊อก ก๊อก ก๊อก



   ไอ้มิ่งเคาะกระจกฝั่งคนขับทันที


   “เป็นไรป่าว” ผมมองหน้ามัน...พลางคิดในใจว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่มีมันอยู่แถวนี้ตอนนี้ เพราะเกิดมารถก็เพิ่งจะเคยสตาร์ทไม่ติดครั้งแรกนี่แหละครับ(ป๊าถอยให้ตอนต้นเทอมปีสองเอง) ผมค่อยๆเลื่อนกระจกรถลงแล้วพูดกับไอ้มิ่ง


   “ไม่รู้ว่ะ สตาร์ทไม่ติด”


   “แป๊บนะพี่” ร่างสูงๆของไอ้มิ่งเดินไปที่กระโปรงรถ ก่อนจะส่งสัญญาณยิกๆให้ผมกดเปิดกระโปรงรถ ผมเห็นมันมองนั่นมองนี่นิดหน่อย จับนั่นจับนี่ที่ผมไม่รู้เรื่อง “น่าจะแบตหมดนะ”
   “เอ่อ…แล้วต้องทำไงวะ” ไม่อยากหมดมาดต่อหน้าไอ้มิ่ง แต่เรื่องนี้ผมจนปัญญาจริงๆครับ
   “เดี๋ยวโทรตามช่างให้ รอแป๊บนะครับ”


   ให้ตาย...ถ้าไม่มีมันนี่ผมต้องโทรหาเชี่ยบีมเชี่ยป่าให้มารับแน่ๆ...ผมเดินออกมาจากรถในสภาพเหงื่อที่ยังไม่ค่อยได้เช็ดและไม่ได้อาบน้ำ ไอ้มิ่งคุยโทรศัพท์อยู่ท่าทางจะคุยกับช่างจริงๆ มันดูคล่องแคล่วเอามากๆ


   “จะเท่กว่านี้นะเนี่ยถ้าผมซ่อมให้พี่ได้ด้วยตัวเอง” มันคุยเสร็จก็เดินมาพูดกับผมแบบนี้
   “ต้องรอนานป่ะ”
   “กว่าช่างจะมา กว่าช่างจะเปลี่ยน ผมว่าสองชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ”

   รู้สึกอยากตาย...ต้องเสียเวลาไปตั้งสองชั่วโมงเลยเหรอวะ

   “ใจเย็นพี่ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อน”

   เป็นครั้งแรกที่ผมไม่อยากจะเอ่ยปากไล่ไอ้มิ่ง ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้วครับ รอบตัวผมมีแต่พวกที่มาเล่นฟิตเนสและก็กำลังจะกลับกันทั้งนั้น(ปิดสามทุ่ม) ถ้าไม่มีมัน...ก็อยากที่บอกผมคงต้องโทรหาเพื่อนให้เพื่อนมารับ

   “เป็นไรป่าวเนี่ย” ดูมันจะดูออกว่าผมคิดอะไรในใจอยู่
   “ขอบใจ” ผมพูดสั้นๆ


   ไอ้มิ่งขวัญยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวยของมัน... “เรื่องแค่นี้เอง”



   




   ไอ้มิ่งเปิดประตูรถมันอ้าซ่าแล้วก็ก้าวเท้าไปนั่ง...หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นฆ่าเวลาด้วยท่าทางเท่ๆในแบบของมัน ผมยืนพิงรั้วเหล็กอย่างเซ็งๆรู้สึกอยากรีบกลับไปอาบน้ำเต็มแก่เพราะเหนียวตัวโคตร ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ มีแต่เสียงเกมส์ในโทรศัพท์ของไอ้มิ่งเท่านั้นที่ทำลายความเงียบ


   “ผมหิวอ่ะ” ไอ้มิ่งเอ่ยออกมาในที่สุด “พาไปหาไรทานหน่อยสิครับ”


   จริงๆแล้วผมก็หิว...เพียงแต่ผมไม่พูดอะไรออกมาเท่านั้นเอง “แล้วช่างล่ะ”
   “ไม่ต้องห่วงพี่ เขามาแล้วไม่เจอเขาก็จะโทรหาผมเองแหละ”
   ไม่ทันขาดคำดี ช่างก็มา มาตั้งสองคนแน่ะ ท่าทางจะเตรียมอุปกรณ์มาซ่อมเรียบร้อย ไอ้มิ่งเลือกช่างได้ดีมาก...
   ผมได้ยินมันคุยกับช่างท่าทางสนิทสนมจนกระทั่งมันเดินมาหาผมนั่นแหละ
   “ไปหาไรกินกัน”
   “แล้ว…” ผมชี้มือไปที่รถผม
   “ตอนผมกลับมา...ก็คงเสร็จพอดีครับ”
   ผมมองรถใหม่ของผมอย่างเป็นห่วง ไอ้มิ่งส่ายหัวและก็ดันตัวผมให้เดินไปข้างหน้า เอาก็เอาวะ ท่าทางไอ้มิ่งก็มีอันจะกินอยู่ ถ้ารถหายก็ค่อยตามเอากับมันก็ได้ ง่ายจะตาย
   “พี่…”
   “อะไรวะ” ผมหันไปหา
   “เดี๋ยวผมเปิดประตูให้” มันทำท่าจะวิ่งมา
   “ไม่ต้อง ไอ้เหี้ย” ผมรีบเปิดก่อนที่มันจะวิ่งมาทำจริงๆ
   “ไรว้า...เห็นพี่ป่าทำให้เชี่ยโยบ่อยๆ”

   นั่นมันเรื่องของพระเอกมึงไม่ต้องยุ่ง...ผมส่ายหัวอย่างระอาขณะขึ้นรถไอ้มิ่ง พระเจ้า…คิทแคทเป็นแพ็คเลยครับที่วางอยู่แถวๆเกียร์

   มันชอบกินจริงๆเหรอวะ...

   “หยิบได้เลยนะพี่...อยู่ในห้องเหลืออีกบาน”
   “มึงไม่อ้วนหรือไงวะ แดกขนาดนี้”
   “ร่างกายผมคงชินกับไอ้ช็อคโกแลตนี้แล้วล่ะ ผมกินมาตั้งแต่มัธยม” มันพูดไปเตรียมตัวขับรถไป “อยากกินอะไรครับ”
   “แล้วแต่มึงง่ะ”
   “ก๋วยเตี๋ยวแล้วกัน”
   “อืม”









   
   ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวมหาลัย...

   ผมสัมผัสได้ว่าคนมองไอ้เหี้ยที่นั่งตรงข้ามผมเยอะมากกกกกกกกก มากกกกกก มากกกกกกจริงๆครับ รู้สึกเหมือนตอนกินข้าวอยู่กับไอ้ป่าเลย ประมาณนั้นเลย แต่ไอ้นี่ดูเหมือนจะรู้ตัวดีและก็มีการสบตาคนที่มองมันตอบด้วย ไม่เหมือนเพื่อนผม ไม่สนใจห่าไรเลย มากินก็คือมากิน ไม่ใช่มามองคนอื่นตอบแบบไอ้มิ่ง

   “พี่มองผมทำไมอ่ะ ผมหล่อเหรอ” ไอ้มิ่งพูด ผมมองก๋วยเตี๋ยวในชามทันที
   “กูบอกว่า...หน้าอย่างมึง...ทำไมถึงได้เป็นเดือน”
   มันเงียบไปพักหนึ่ง “ผมไม่หล่อเหรอ”
   “ก็คงจะมีหล่อกว่านี้อยู่มั้งในคณะมึงอ่ะ”
   “พี่ จะบอกว่าผมขี้เหร่ก็บอกมาเหอะ ผมไม่เครียด” ไอ้มิ่งดันแก้วน้ำเปล่าให้มาอยู่ใกล้ผม “เพราะคนอื่นเอาแต่บอกว่าผมหล่อ”


   อืม…ตกลงเรื่องนี้มันจะมีแต่คนหลงตัวเองจริงๆใช่มั้ย...


   “ตกลงพี่จะไปดูผมตอนวันงานใช่มั้ยยยยย” จู่ๆมันก็พูดเสียงดังขึ้นจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง


   “ไอ้เชี่ยนี่ ตกใจหมด”


   “ตกลงไปนะ ไปใช่มั้ย ไปนะๆๆ”


   ผมมองหน้ากระตือรือร้นของมันอย่างเอือมๆ “กูก็ต้องไปอยู่แล้วป่ะวะ ต้องไปดูไอ้ป่ามันมอบตำแหน่งให้เดือนคนใหม่อยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่ง...กูต้องไปเชียร์ไอ้สุธีร์และก็น้องโย”


   “พี่…แล้วผมล่ะ...ผมล่ะ ผมรุ่นน้องพี่นะ เพื่อนไอ้โยคนที่พี่รู้จักด้วย พี่ก็ต้องเชียร์ผมดิ”


   “ทั้งคณะวิศวะก็เชียร์มึงอยู่แล้ว” ทำไมมันถึงต้องการอะไรจากผมขนาดนั้น...
   “ผมอยากให้พี่เชียร์ผมด้วยอ่ะ...”
   “สัด กูเชียร์แล้วมึงจะได้ตำแหน่งหรือไง”
   “ใช่…” มันพูดเสียงหนักแน่น ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัน ไอ้มิ่งมันทำหน้าเอาจริงโคตรๆ พูดจริงเหรอวะเนี่ย “…ถ้าพี่เชียร์ผม ผมจะเป็นเดือนมหาลัยต่อจากพี่ป่าให้พี่ดู”


   ขนาดนั้นเลยเหรอวะ...ผมมองไอ้หล่อตรงข้ามอย่างพิจารณาแล้วดูดน้ำในมือขึ้นมา จากที่ได้ยินแว่วๆเข้าหูมามันก็เป็นตัวเต็งคนหนึ่งเลยแหละครับที่จะได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยรองจากไอ้ป่า เพราะงั้นถ้าผมไม่เชียร์ มันก็มีสิทธิ์ได้อยู่ดี


   ไอ้มิ่งเอาแต่รอคอยคำพูดจากผม...ผมที่ไม่รู้ว่าผมมีความสำคัญแค่ไหนสำหรับมัน


   “จะว่าไปถ้าโยได้เป็นก็จะเป็นปีที่แปลกดีนะ” ผมพูดออกมา นั่นทำให้มิ่งถึงกับคอพับคออ่อน “เออๆ มึงได้เป็นกูก็จะดีใจด้วยแหละ รุ่นน้องกูนี่”


   “จริงนะ” นัยน์ตาของมันเบิกโพลงด้วยความตื่นเต้น “ตกลงก็เชียร์ผมใช่ม้า”
   “เออ” ผมพูดสั้นๆง่ายๆ “แต่น้อยกว่าโย...”
   “มากกว่าไอ้สุธีร์ก็พอ...มันกวนตีนผมจะตาย”
   “ให้ตายเหอะ นั่นน้องคณะกู”
   “มากกว่าไอ้สุธีร์” มีการทำเสียงบังคับผมอีกนะ
   “ไอ้บ้านี่ แค่นี้ก็ยังจะเอา”
   “ให้ผมได้มั้ยล่ะ” มันตัวใหญ่แต่ทำไมนิสัยเด็กเอาแต่ใจแบบนี้วะ
   “เออ…ให้มันได้เหอะ ถ้าได้เลี้ยงกูด้วยละกัน” ผมตอบส่งๆ
   “ว่าไงนะ” แต่เป็นการปลุกความดีใจให้ไอ้มิ่งอย่างใหญ่หลวง “นี่ผมต้องชนะใช่มั้ย ผมถึงจะได้เดทกับพี่อีก”

   เวรกรรม...ผมขุดหลุมฝังศพตัวเองชัดๆ

   “เดทห่าเดทเหวไรล่ะ”
   “รีบกินเลยพี่ ผมจะไปซ้อมต่อ”
   “ฮะ”
   “ผมต้องได้ตำแหน่ง ผมจะได้มากินข้าวกับพี่อีก”

   นี่มันไม่นึกถึงชื่อเสียงคณะ ชื่อเสียงตัวมันเองเลยสักนิดหรือยังไง...

   “ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้มั้งสัด”
   “ชวนเฉยๆพี่จะมามั้ยล่ะ ก็คงไม่”


   ก็จริงของมัน...


   “ไม่รู้ล่ะ...พี่รอดูสายสะพายผมได้เลย”









   เมื่อคืนหลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ ไอ้มิ่งก็ขับรถไปแถวบริเวณฟิตเนสมหาลัย ช่างซ่อมเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ผมกะจะแยกกับมันตรงนั้น แต่มันเสือกบ้าจี้ขับรถตามไปส่งผมที่หออีก ไม่รู้เป็นบ้าอะไรของมัน
   ตอนเช้าผมก็เลยไปเรียนในสภาพสะโหลโต๋เต๋ นอนไม่ค่อยจะหลับหนังสือก็ไม่ค่อยจะได้อ่าน ไอ้บีมผู้หลับเต็มอิ่มกำลังจะฟุบหลับอีกรอบ(อ้าวไอ้นี่) ส่วนไอ้ป่าผู้หล่อสุดและมีใบหน้าสดใสที่สุดทำหน้าเบื่อโลกขัดกับความใสของหน้ามัน

   ถ้าไม่พูดถึงน้องโย ไอ้เชี่ยนี่มันก็คงไม่ยิ้มครับ...

   “เมื่อคืนไปไหนมา” ไอ้บีมเห็นผมก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที “จะไปยืมชีทห้องมึงเสือกปิดไฟมืด...บอกมาซะดีๆ”
   “ฟิตเนสไง”
   “ฟิตเนสห่าไรกลับมาห้าทุ่มกว่า”
   เชี่ยบีมมันก็ขี้เผือกไม่ต่างจากผมเลยนี่ “กินข้าว”
   “ก๋วยเตี๋ยวหน้ามอ?” ไอ้บีมทักท้วง
   “มึงรู้ได้ไง...”
   “สายกูเพียบ” มันทำหน้าภูมิใจ “อีกอย่าง...ไอ้น้องมิ่งแม่งก็ไม่ใช่คนที่จะอยู่ในซอกหลืบอะไร คนรู้จักกันไปทั่วเกือบพอๆกันกับไอ้ป่าเลยมั้ง” ไอ้คนที่ถูกพาดพิงไม่แก้ไขใดๆในเรื่องนี้ เอาแต่นิ่งเงียบและก็หมุนควงปากกาเล่น

   ไม่ใช่เรื่องของวาโย...แม่งก็ไม่สนใจห่าเหวอะไรจริงๆ

   “ไปกินเฉยๆแหละ จะมีไรวะ”
   “เหรอวะ” ไอ้บีมทำหน้าล้อเลียน “หรือว่ามีแต่ไม่บอกกู”
   “ห่าไรเนี่ย” ผมบ่น “ป่ากูดูชีทมึงหน่อยดิ๊”
   ผมไม่ได้สนใจไอ้บีมแกล้งดึงชีทไอ้ป่ามาลอก...จนลืมไปว่าชีทไอ้ป่าสะอาดและโล่งเตียนมากชนิดที่ว่าทำไรไถนาน่าจะรุ่ง...
   “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยสาด” ไอ้บีมเอ่ยสวน “ท่าทางหมอเถื่อนของกูจะมีแฟนเป็นผู้ชายไปแล้วสอง...”
   “เชี่ย…คนเดียวก็พอ ไอ้หัวหน้าโน่น”
   “มึงต้องเสร็จน้องมิ่งแน่ๆ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
   “อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้น...”
   “กูไม่ได้มั่นใจในตัวมึงเว้ยเพื่อน...” มันเป็นเพื่อนผมจริงๆป่ะครับ “กูมั่นใจในตัวไอ้มิ่ง...คารมมันคงทำให้มึงหวั่นไหวได้อ่ะ”

   เป็นครั้งแรกที่ไอ้ป่ามีส่วนร่วมกับบทสนทนา มันพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้บีม...ไอ้เพื่อนเหี้ย

   “ตลกแดก” ผมพูด “กูชอบผู้หญิงมาแล้วกี่คนมึงก็น่าจะรู้ จู่ๆจะให้กูเปลี่ยนเพราะเด็กโง่ๆคนหนึ่ง”
   “มันไม่ใช่เรื่องผู้ชายผู้หญิงหรอก” ไอ้ป่าพูดขึ้นมา “มันขึ้นอยู่กับว่ามึงรักคนๆนั้นรึเปล่า...”
   เสี่ยวแดก...ตั้งแต่อินเลิฟมาแม่งเจ้าสำนวนจริงๆ ผมไม่อยากพูดอะไรกับเพื่อนอีกต่อไปแล้ว เพราะพูดไปแม่งก็พากันพูดว่าผมต้องเสร็จไอ้มิ่งแน่ๆ อะไรประมาณนั้น
   หล่อแค่ไหนผมก็ไม่ชอบป่ะวะ...ถ้าเป็นแบบน้องโยก็ว่าไปอย่าง...น่ารักดีจะตายไป...








   ตอนพักเที่ยง
   วันนี้ไอ้ป่าไม่รีบเหมือนวันก่อน ท่าทางจะไม่ได้นัดน้องโยเอาไว้ มันบอกว่า “น้องไม่อยากให้กูดูน้องซ้อมดีดเปียโน” จะว่าไปมะรืนก็จะประกวดแล้วนี่ ทั้งมหาลัยตื่นเต้นกันใหญ่เลยครับ มีการทำไวนิลพรีเซนต์ดาวเดือนแปะตามสาวตั้งแต่หน้ามอยันหลังมอ ไม่รู้จะอลังการไปไหน


   และพอประกวดเสร็จเกิดอะไรขึ้นกับมหาลัยของผมรู้มั้ยครับ


   เปิดเทอมไง...


   ตอนนี้ทั้งมอคนเริ่มเยอะขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไอ้พวกที่เปิดมานานอย่างพวกผมบ่นเซ็งกระปอดกระแปดเพราะรถเริ่มติด...


   “เห้ย สุธีร์ มานี่ดิ๊” ไอ้ป่ากระดิกนิ้วเรียกเดือนปีหนึ่งให้มาหามัน น้องมาทำอะไรที่คณะไม่รู้แต่ใส่ชุดนิสิตเต็มยศเชียวครับ “มึงไม่ได้ไปซ้อมเหรอวะ”
   “ผมมาถ่ายโปสเตอร์พรีเซนต์คณะน่ะพี่” เออว่ะ...จำได้ อันนี้ไอ้ป่าก็เคยทำ
   “วันนี้ต้องซ้อมใช่มั้ย เสร็จกี่โมง”
   “ดึกเลยครับ บล็อคกิ้งกันสามสี่รอบและก็รันทรู”


   ไอ้เหี้ย...ประกวดดาวเดือนหรือเอเอฟวะ...


   “อืม สู้ๆนะ” มันพูดสั้นๆง่ายๆ


   มันไม่ได้อยากให้กำลังใจน้องเดือนคณะมันหรอกครับ มันถามถึงวาโยแบบอ้อมๆน่ะ...


   “แดกข้าวได้หรือยัง...” ผมลูบท้องเพราะผมเริ่มหิวแล้ว
   “ยัง” ไอ้ป่าพูด “มีคนมาหามึง...”


   ผมทำหน้างง...และพอหันไปมองตามที่ไอ้ป่ามันว่าผมก็เห็นไอ้มิ่งยืนพิงเสาอยู่ แม่ง สูงเนียนไปกับเสาแบบนั้นใครจะเห็นวะ


   “พี่” พอเห็นหน้าผมแม่งก็ทำหน้าดีใจเหมือนหมาเจอเจ้านาย
   “พวกกูไปล่ะ” ไอ้บีมตบไหล่ผมปุๆแล้วก็เดินนำไปให้ไอ้ป่าเดินตาม อ้าว ไหงทิ้งกันแบบนั้นวะ
   “พวกเชี่ยนี่ เดี๋ยวดิ!” แม่งเดินไปกันโคตรไว...ให้ตาย “มึงมาทำไมเนี่ย” ผมโวยวายใส่ตัวต้นเหตุทันที
   “ใส่ชุดนิสิตแล้วน่ารักว่ะ”


   ไม่ได้ฟังกูเลย...


   “ผมจะไม่ได้เจอพี่จนกว่าจะวันประกวด เลยแอบมาดูน่ะ”


   ไม่ได้เรียกว่าแอบมั้ง...เรียกว่ามารอเจอน่าจะดีกว่า


   “มึงแอบมากี่ครั้งแล้วเนี่ย” ผมถามอย่างหวาดๆ
   “อืม สองสามครั้งมั้ง ครั้งนี้ครั้งแรกที่พี่รู้ตัว”
   “ไอ้บ้า...”
   “เขินก็บอก”
   “เขินเหี้ยไรล่ะ...”


   “พี่…ผมเช็คดูแล้วนะ จากคนที่กดไลค์รูปประกวดเดือนของผมสามพันกว่าไลค์...” มันพูดเรื่องอะไรของมันวะ “ทำไมไม่มีเฟสพี่กดไลค์รูปผมล่ะ”


   เดี๋ยวนะ...แค่กดไลค์ทำไมเรื่องใหญ่ขนาดนั้น!


   “กูไม่ค่อยได้เล่น” ผมพูดตัดบท เดินหนีมันไปเพราะจะตามเพื่อนทั้งสองของผมไปกินข้าวที่โรงอาหาร


   “งั้นคืนนี้ก็เปิดเลย แล้วไปกดไลค์รูปผม”


   “สามพันกว่ามึงก็บ้าจี้ไปนั่งเช็คเนอะ” เหลือเชื่อจริงๆ...


   “กำลังใจของพี่มันสำคัญกับผมไง”


   ป่วยการที่จะพูดกับมัน...ไอ้การกดไลค์รูปผมก็พอจะจำได้อยู่ ยิ่งคนกดเยอะความสนใจในการดูการประกวดก็จะยิ่งเยอะ ผมจำได้ดีเพราะผมก็เคยกดให้ไอ้ป่าเหมือนกัน(ตอนนั้นเกือบเจ็ดพันไลค์...เฉพาะของนายพนา ก้องธานินทร์นะครับ) แต่การตัดสินป๊อปปูลาร์โหวตจริงๆมันขึ้นอยู่กับการได้รับกุหลาบต่างหากล่ะ


   “เดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่โรงอาหาร ผมก็ต้องไปซ้อมต่อละนะ” ไอ้มิ่งพูดกับผม “ยังไงก็อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ”


   พูดซะจนผมขนลุก “สัญญาของมึงคนเดียวก็พอ”


   “เตรียมไปเดทกับผมอีกรอบได้เลย...”


   ตกลงมันไม่คิดถึงชื่อเสียงคณะ และก็ชื่อเสียงของตัวมันเองเลยใช่มั้ยครับนี่...











   ตกดึก...
   ผมกลิ้งตัวไปมาบนเตียงเพื่ออ่านชีทเรียนซึ่งเป็นเรื่องปกติ วันไหนผมไม่ได้อ่านวันนั้นผมจะรู้สึกคันๆ(?) พออ่านไปอ่านมาสักพักก็ตาเริ่มล้า เลยหยิบไอแพดมาเปิดเฟสบุ๊คเล่นซะเลย
   คนพูดถึงเรื่องประกวดดาวเดือนเยอะมากกกกกก และส่วนใหญ่ที่ผมเจอในหน้าฟีดก็คือทุกคนช่วยกันดันไอ้สุธีร์และก็น้องดาวแพทย์ปีนี้กันอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช...
   ผมกดเข้าไปในแฟนเพจของการประกวด เห็นคลิปแนะนำรายคนเป็นอันดับแรก อันดับที่สองคือคลิปทีเซอร์การประกวด แม่งเยอะจัดไม่รู้จะอลังการไปไหน ผมก็กดเข้าไปดูเล่นๆแหละ เจอน้องวาโยพูดแนะนำตัวไปก็เผลอยิ้มออกมาเหมือนกัน น้องมันดูเกร็งๆตลกๆดี
   จนกระทั่งมาถึงไอ้มิ่ง...


   “ผมเป็นตัวแทนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ ยังไงก็ช่วยเชียร์ผมด้วยนะครับ”



   มันยักคิ้วใส่กล้อง...จะให้เขาช่วยเชียร์หรือช่วยตีหัวมึงให้แบะวะ

   ผมก็เลื่อนไปเรื่อยๆหลังจากดูคลิปเสร็จ จนกระทั่งเห็นรูปโปรโฟล์รายคนทีมีคนตามมากดไลค์ให้รึ่ม ให้นี่เองสินะที่เจ้าปัญหา...ที่มันถึงขนาดลงทุนไปโอดครวญกับผมที่คณะผมเพราะผมไม่กดให้มัน

   ผมกดไล่ดูไปจนกระทั่งถึงนายมิ่งขวัญ ตัวแทนคณะวิศวกรรมศาสตร์ เมื่อเช้ามันบอกว่าสามพันกว่าไลค์ ตอนนี้สี่พันนิดๆแล้ว...มันจะรู้จริงๆเหรอวะว่าผมกดหรือไม่กด

   แล้วมือของผมลังเลที่จะกดทำไมไม่ทราบ ก็แค่กดไลค์ผมจะคิดไรมากเนี่ย...

   ช่างแม่งละ...กดก็กด...




   ผมอ่านชีทไปได้อีกสักพัก...โทรศัพท์ผมก็สั่น ไอ้มุ้งมิ้งมันทักแชทมา หรือว่ามันจะรู้จริงๆวะว่าผมกดแล้ว?!!



   MOONG MING : เห็นแล้วนะว่ามากดไลค์...
   MOONG MING : ขอบคุณครับ
   MOONG MING : พี่คงโดนเดือนมหาลัยปีนี้จีบแน่...

   พ่องงงงงง...อะไรทำให้มึงมั่นใจขนาดนั้นวะครับ ผมทำหน้าหงิกใส่โทรศัพท์เกือบชกไปแล้วถ้าไม่เกรงใจว่าจอไอโฟนหกพลัสจะแตก...
   
   KIT KAT : มือกูลั่น...




   MOONG MING : มือลั่นไปเปลี่ยนชื่อด้วยป่ะ
   MOONG MING : เมื่อเช้ายัง KIT เฉยๆอยู่เลย




   ให้ตาย...มันสังเกตเห็นด้วย
   ก็ชื่อคิทเฉยๆมันก็แปลกๆไง...เหมือนมันใส่คำว่ามิ้งข้างหลังชื่อมันนั่นแหละ




   KIT KAT : มือกูลั่นอีกนั่นแหละ...



   หวังว่ามันจะไม่ทักอะไรมาอีกนะ
   



   MOONG MING : มือลั่นพิมพ์บอกรักผมด้วยสิ




   ผมพิมพ์ตอบมันไปอย่างไม่ต้องคิด





   KIT KAT : ไอ้เหี้ย...




   MOONG MING : 555555555 สมกับเป็นพี่จริงๆ





   ผมมองหน้าจอแชทสลับกับมองไอ้คนในชุดนิสิตที่เป็นโปรไฟล์สำหรับการประกวด...
   มันใช่คนเดียวกันกับคนที่มันบอกว่าจะจีบผมจริงๆเหรอ...
   แล้วผมจะรับมือกับเรื่องนี้ยังไงดีวะครับ?





   KIT KAT : กูนอนละ
   MOONG MING : ห่มผ้าด้วยนะครับ










TBC *









TALK : มาอีกตอนแล้ววว หมดหน้าตัก ไม่มีสต็อกแล้วค่ะ 555555

[Akikojae]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ตกใจ 55555555555

[OoniceoO]

มาต่ออีกครับตื่นเต้นๆ เมื่อไหร่จะจูบกันฟินๆๆ

[evilheart]

มาไวมาก นึกว่าตาฝาด คิทแคทต้องแพ้ใจมุ้งมิ้งแน่ๆ 555

[ciaiwpot]

จิ้มก่อน จองไว้ค่ะ