ตอนที่ 2
ก้าวเข้าสู่ถ้ำเสือ
เพราะการเจอกับคุณหญิงนั่นเองที่ทำให้ชีวิตของปลายฝันเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือ จากเด็กกำพร้าจนๆ กลายเป็นสะใภ้เพียงหนึ่งเดียวของ อภิหชัยบดินทร์ จากชีวิตที่ลำบากมากกลับสุขสบาย แต่ก็ต้องแลกเปลี่ยนกับความสงบสุขของตน เพราะต้องมารับมือกับปฐพีและอัคนี ที่มีความร้ายกาจสุดๆ
“เฮ้อออ เสร็จสักที” ปลายฝันถอนหายใจเหนื่อยๆ มองดูห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างดีใจ อย่างน้อยก็เสร็จก่อนเย็น เพราะท่าไม่เสร็จคงจะได้นอนข้างนอกเป็นแน่
“ห้องใหญ่และกว้างชะมัดเลย ทีแรกก็คิดว่าจะสบายๆ นะเนี่ย แต่เล่นเอาเหงื่อแตกเลย” สายตาหันไปมองที่แอร์ใหญ่ที่ถึงจะร้อนแค่ไหนก็ไม่กล้าเปิด
สงสัยต้องไปหาซื้อพัดลมแล้วล่ะ แบบนี้ไม่ชินเลย
ตั้งแต่เกิดมาปลายฝันยังไม่เคยนอนห้องแอร์เลย ตอนอยู่ที่บ้านใหญ่ตลอดสองอาทิตย์ ก็เปิดระเบียงให้ลมมันเข้ามาตลอด
เพราะเตียงอยู่ใกล้ระเบียงพอดี แต่ห้องนี้ ระเบียงอยู่ห่างจากเตียงมาก ใกล้ๆ กับตู้เก็บโมเดลของอัคนี ที่มีโซฟานั่งผ่อนคลายอยู่
1 ตัวซึ่งลมพัดมาไม่ถึงเตียงเลย ที่สำคัญที่นี่ ไม่ค่อยมีลมด้วยซ้ำ
“หรือว่าจะนอนเปิดประตู ให้แอร์ด้านนอกเข้ามาด้านในดีนะ” แต่ก็หยุดความคิดไว้แค่นั้น เพราะเสียงประท้วงที่ท้องดังขึ้น บ่งบอกว่าหิวแล้ว...ยกแขนซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกา ก็เบิกตาโพลงอย่างตกใจ
“4 โมงเย็นแล้วหรือ? ตายแล้ว!! เสื้อนักศึกษาก็ยังไม่ซื้อ ไหนจะข้าวเย็นอีก” ว่าแล้วก็สาวเท้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความเร่งด่วน
เดินออกจากห้องมาก็เห็นร่างสูงของปฐพียืนอยู่ด้านหน้าห้อง ก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ฉันหิว...” เสียงทุ้มบอก
“ห๊ะ...” อุทานเสียงดัง
“ก็บอกว่าหิว หาอะไรให้ทานหน่อย” คนตัวสูงเริ่มหงุดหงิด
“รอประมาณ 5 หรือ 6 โมงได้ไหมครับ ผมต้องไปซื้อชุดนักศึกษาด้วย” คนตัวเล็กต่อรอง เพราะยังไงพรุ่งนี้ตัวเองต้องไปรายงาน
ตัวที่มหาลัยฯอีก
“ไม่ต้อง ฉันให้คนไปหามาให้แล้ว อยู่ที่โซฟา” ปฐพีบอก
“ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องลำบากเลยนะครับ ผมหาเองได้ รบกวนคุณเปล่าๆ แล้วคุณอยู่ได้ยังไงว่าผมใส่เสื้อ กางเกงไซส์ไหน
ไหนจะรองเท้าอีก” ถามอย่างสงสัย สายตาก็สอดส่องหาอีกคนที่ไม่เห็นแม้แต่เงา
“คนอย่างฉันกะด้วยสาตาก็รู้แล้ว ไม่เชื่อเธอไปลองดูก็ได้”
“ครับๆ ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์เป็นธุระให้ ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะไปหาซื้ออะไรมาให้ทานนะครับ” ร่างบางขอบคุณแบบ
ประชดเพราะไม่ชอบใจสายตาที่ร่างสูงใช้มองตน
มองแบบให้ความรู้สึกเหมือนว่า...
ตัวเองกำลังเปลือยอยู่...
คนตัวเล็กหลบสายตาโดยการทำเป็นมองผ่านคนตัวสูงไป หัวใจเต้นแรงอย่างประหม่า
“เธอต้องทำเอง”
“ห๊ะ!!!” วันนี้ปฐพีเป็นอะไร ทำให้ปลายฝันตกใจถึงสองครั้งด้วยกัน
“เธอนี่มัน!! หูหนวกหรือไง ฉันบอกว่า ให้เธอทำเอง ทำไมต้องตกใจด้วย” หงุดหงิดใส่คนตัวเล็ก
“คุณต้องการอะไรกันแน่ แกล้งผมหรือไง”
เหนื่อยขนาดนี้แล้ว ยังจะให้ทำอีกหรือ ไม่ใช่ว่าลำบากอะไรหรอก เพราะหนักกว่านี้ก็เคยเจอ แต่ฟังจากเสียงของปฐพีแล้ว มัน
เหมือนแกล้งกันยังไงก็ไม่รู้
“ทำไมฉันต้องแกล้งเธอ หึ! ก็มาเป็นสะใภ้ไม่ใช่หรือไง ก็เท่ากับมาเป็นเมียพวกฉัน ทำอาหารเองมันก็เป็นหน้าที่นี่ หรือจะเถียง
ว่าไม่จริง” ปฐพีกล่าวด้วยน้ำเสียงยียวน
“ก็ไม่เถียงหรอกครับ แต่ที่เถียงคือเมีย ผมไม่ได้เป็นเมียพวกคุณสักหน่อย แค่เข้ามาในฐานะเท่านั้น หรือคุณจะเถียงว่าไม่จริง
แต่ถ้าคุณเถียงก็เท่ากับว่าคุณเป็นพวกที่ไม่ยอมรับความจริงเท่าไหร่” ปลายฝันเอาคืนด้วยความไม่ยอม
“หึ!! ปากดีจริงๆ แต่ฉันจะปล่อยไปก่อน เอาล่ะ ฉันให้เวลาเธอทำอาหารมาให้ฉันกินภายใน 1 ชั่วโมง โต๊ะอาหารต้องเต็มไปด้วย
ของกิน”
ร่างบางก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ก็หันมาโวยวายใส่
“นี่มัน 4 โมงกว่าๆ เองนะคุณ จะรีบกินไปไหน ผู้ดีเขากินอาหารเวลานี้หรือไง” ถามอย่างหงุดหงิด
“ก็ฉันจะกินตอนนี้ และต้องได้กินด้วย” ปฐพีเอาแต่ใจ
“ก็ได้ครับคุณชาย แล้วคุณเพลิงล่ะครับ จะทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ร่างบางถามหาคนที่หายไป
“ของฉันอะไรก็ได้ เอามาเถอะ ส่วนไอ้เพลิงก็ไปถามมันเอาเอง มันอยู่ที่ห้อง ฉันจะไปทำงานรอแล้วกัน ตอนนี้ 4 โมงครึ่ง 5 โมง
ครึ่งฉันจะออกมารอ แล้วถ้าไม่เห็นอะไรอยู่บนโต๊ะสักอย่าง ฉันจะทำอะไรกับเธอบ้าง ตอนนั้นก็คงรู้ ไปล่ะ” สั่งเสร็จก็เดินออกไป
จากรวดเร็ว ไม่หันกลับมามองร่างบางที่แลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้
“เชอะ!! บ้าอำนาจ แล้วนี่เราต้องไปหาไอ้คุณเพลิงจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย คนพี่ก็ร้ายเงียบ คนน้องก็ปากร้าย เฮ้อออ”
สองเท้าเดินมาหยุดที่หน้าห้องของอัคนี ยืนทำใจสักพักก็ต้องถอนหายใจแรงๆ อีกทีเพื่อรับมือกับคนน้อง ก่อนจะเคาะประตูเบาๆ
สองสามที
“เข้ามา” เสียงทุ้มดังออกมาจากลำโพงเล็กข้างประตูที่ปลายฝันเองก็เพิ่งสังเกตเห็นความทันสมัยของเทคโนโลยีในคอนโดแห่งนี้
มือเล็กจึงเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ หาร่างสูงของอีกคนที่ปฐพีบอกว่าอยู่ในห้อง มองสอดส่องก็ไม่เจอ มองไปยังโต๊ะ
ทำงานที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งที่ตั้งฝั่งระเบียงคอนโดก็ไม่เจอ มองไปยังเตียงใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานก็ไม่มี ได้แต่มองประตูห้อง
อีกบานที่คาดว่าจะเป็นห้องน้ำนิ่งๆ
“คุณเพลิงอยู่ตรงไหนครับ” ตัดสินใจเรียกเสียเลย
เดี๋ยวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ แค่เข้ามาในนี้ก็ปาไปแล้วห้านาทีกว่าๆ กว่าจะเจอ กว่าจะปะทะคำพูดอีก
แกร๊ก!!
“มีอะไร” เสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ดังพร้อมกับเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ
“อ่ะ...เอ่อ” จะไม่ติดขัดเลย ถ้าร่างสูงไม่ออกมาด้วยสภาพมีผ้าขนหนูพันท่อนล่างเพียงผืนเดียว เผยร่างกายกำยำใหญ่อย่างคน
สุขภาพดี มีกล้ามอย่างคนออกกำลังกาย จนทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง
โว้ยยย...อะไรอีกเนี่ย เมื่อกี้ก็คนพี่มองเราจนให้ความรู้สึกเหมือนเปลือย ตอนนี้คนน้องก็ดันเปลือยให้เห็นอีก ทำไมดรีมต้องมา
เจออะไรแบบนี้เนี่ย...
“มีอะไร ต้องการอะไรงั้นหรือ?” สายตาคมจ้องมองร่างบางอย่างสนุกที่เห็นท่าทีไม่เป็นสุขนั่น
“เอ่อ...ผมแค่จะมาถามว่าคุณเพลิงต้องการทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ผมจะไปหาอะไรมาทำให้คุณดินทานน่ะครับ” อยากจะ
หลบก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะหาว่าไม่กล้าอีก
จะอายทำไมวะดรีม ผู้ชายเหมือนกัน แค่ต่างกันที่ขนาดที่มากกว่า ความสูงกว่า ความเป็นผู้ชายที่มากกว่าเรา ล่ำกว่าเรา ดู
แข็งแกร่งมากกว่าเรา ปกป้องคนอื่นได้ แค่นั้นเอง...
แต่เหมือนคิด ก็เหมือนยิ่งแพ้...
“ฉันเหรอ ซื้อมากินก็ได้ ไม่ต้องทำหรอกเสียเวลา หิวๆ แล้วด้วย ฉันให้เวลาแค่ ครึ่งชั่วโมงนะ เดี๋ยวจะให้คนไปเป็นเพื่อนก็แล้ว
กัน” ว่าแล้วก็เดินเช็ดผมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะทำงานมาต่อสายหาลูกน้องทันที
คนพี่จะกินของที่ทำเอง คนน้องจะกินของที่ซื้อมา
“เรื่องมากกันจริง” ปลายฝันพึมพำเบาๆ
“ฉันบอกไว้แล้ว มันรออยู่ข้างล่างนั่นแหละ ไปเองถูกใช่ไหม คงไม่ต้องให้ใครมารับหรอกนะ”
“อ้อ!! ไม่เป็นไร เดินไปเองได้ครับ เพราะเดินไกลกว่านี้ก็เคยมาแล้ว ไม่ลืมกำพืดตัวเองหรอก คุณทานอะไรก็ได้ใช่ไหมพูดเอง
แล้วนะครับ ถ้าไม่กินผมเขวี้ยงใส่หน้าจริงๆ ด้วย” คนตัวเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก็พบว่า
เหลืออีกประมาณสี่สิบห้านาทีกว่าๆ
“ก็ดี!! ไปไหนมาไหนเองได้จะได้ไม่ต้องลำบากพวกเรา แล้วก็อย่าคิดบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าฉันดูแลเธอไม่ดี ถ้าฉันรู้ว่าเธอเอาไป
บอกพ่อกับแม่ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ครับ!! ไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว ถ้างั้นต้องขอตัวไปหาอะไรให้คุณทั้งสองทานก่อนนะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา ไอ้ดรีมคนนี้จะซวย!!” เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีที่ตะโกนใส่หน้าเสร็จ
“ปากเก่งให้ได้ตลอดนะหนุ่มน้อย” เสียงทุ้มต่ำตะโกนไล่หลัง
สองพี่น้องนี้ร้ายกาจมากกว่าที่คิดไว้เสียแล้ว เมื่อวานยังไม่ขนาดนี้ แสดงว่าถ้าอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ก็อีกอย่าง ลับหลังก็อีกอย่างสินะ...
ปลายฝันครุ่นคิดระหว่างทางที่กำลังเดินลงไปข้างล่าง ว่าจะรับมือกับสองพี่น้องยังไงต่อไปดี เพราะรู้สึกเหมือนทั้งคู่จะดูอันตรายมากกว่าที่คิด
เรื่องร่างกายเสียเปรียบไม่พอ หัวใจก็เสียเปรียบไม่แพ้กัน ...ทำไมแค่วันแรก ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของปลายฝันเต้นผิดจังหวะได้กันนะ
สองคนนี้ ท่าทางจะรับมือยากแล้วสิ
“สวัสดีครับคุณดรีม ผมชื่อธีร์นะครับ เป็นลูกน้องของคุณเพลิง จะมาพาคุณออกไปซื้อของครับ” เมื่อปลายฝันลงมาถึง ลูกน้องของอัคนีที่รออยู่แล้วก็เดินเข้าไปหาพร้อมกับทำความเคารพทันที
“ส่ะ...สวัสดีครับ พี่ไม่ต้องไหว้ผมก็ได้ ยังไงผมก็อายุน้อยกว่า” คนตัวเล็กรีบยกมือไหว้กับ ละล่ำละลักบอกคนตัวสูงกว่าว่าไม่ต้อง
เคารพตน
“ไม่ได้หรอกครับ คุณเป็นว่าที่คู่หมั้นของคุณท่านทั้งสอง”
“แต่ผมอายุน้อยกว่าคุณ และที่สำคัญผมก็ไม่ได้แตกต่างจากพี่เท่าไหร่ อาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ” บอกเสียงออดอ้อน เจียมเนื้อเจียม
ตัวจนธีรไนยแปลกใจ
คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงเลือกคนได้ถูกจริงๆ
“ก็ได้ครับ เห็นแก่คุณดรีม” เจ้าของร่างสูงโปร่งตอบ
“เลิกเรียกผมว่าคุณด้วย ให้เรียกดรีมเฉยๆ แล้วผมจะเรียกพี่ว่าพี่ธีร์ด้วยนะฮะ” คนตัวเล็กยิ้มหวานให้ เล่นเอาธีรไนยเอ็นดูในความ
น่ารักนั้นมาก
อยากให้คุณปฐพีกับคุณอัคนีมาเห็นจริงๆ
“โอเคๆ แต่พี่เรียกว่าน้องดรีมนะ เราน่ารักขนาดนี้ ถ้างั้นเราไปกันเถอะ พี่จะพาไปซุปเปอร์แถวนี้แหละ ไม่ไกลเท่าไหร่” ร่างสูง
โปร่งตอบ พร้อมกับเดินนำร่างบางไป
“ฮะพี่ธีร์”
ธีรไนยพาร่างบางเดินซื้อของที่จะทำอาหารให้ปฐพี และซื้ออาหารสำเร็จรูปให้กับอัคนี โดยถามความเห็นจากธีรไนยตลอด เพราะไม่รู้ว่าสองฝาแฝดชอบทานอะไร เมื่อซื้อของครบทุกอย่างแล้ว ทั้งสองก็เดินทางกลับคอนโด โดยที่ปลายฝันเหลือเวลาอีก 20 นาทีในการทำอาหารเท่านั้น
“โอ้ย...อยากจะบ้าตาย อีก 18 นาที จะทำอะไรเสร็จบ้างเนี่ย ช่างเถอะ ทำๆ ไป เสร็จอย่างเดียวก็ดี คุณดินนี่ยุ่งยากจริงๆ เลย”
บ่นไปทำไป ชิมไป ปรุงเครื่องไป สาละวันอยู่กับการทำอาหารคนเดียว จนบางครั้งก็ทำของตกบ้าง หลุดมือบ้าง เล่นเอาร่างบาง
หงุดหงิดไปเลยทีเดียว
“อีก 5 นาที กับข้าวเสร็จแล้ว ข้าวเมื่อไหร่จะสุกเนี่ย รู้แบบนี้ซื้อข้าวมาด้วยดีกว่า” คนตัวเล็กยืนเคาะเคาท์เตอร์ห้องครัวอย่างรีบ
ร้อน รอเวลาข้าวสุกอย่างเดียว เพราะกับข้าวทุกอย่างปลายฝันนำไปจัดไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว
ตึ๊ง!!
“เยส!! สุกแล้ว อีก 2 นาที รอคุณชายเสด็จ” ปลายฝันยกหม้อข้าวไปวางไว้บนโต๊ะอาหาร ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ยืนมอง
อาหารบนโต๊ะด้วยความภูมิใจ
“20 นาทีเราทำได้ขนาดนี้เลยหรือนี่ ต้มยำรวมมิตร ผัดเปรี้ยวหวานกุ้ง และต้มจืดหมูสับ ของคุณเพลิงที่ซื้อมาก็มีข้าวคลุกกะปิ
และก็มีต้มยำปลาซาบะที่พี่ธีร์อุตส่าห์ไปซื้อให้ที่ร้านประจำของคุณเพลิง โอเคเรียบร้อย” ตรวจเช็ครายการเรียบร้อยก็เดินถอดเสื้อกันเปื้อนไปเก็บไว้ที่เดิม พอดีกับที่ร่างสูงทั้งสองเดินมาที่โต๊ะอาหารพอดี
“ก็ทำได้ดี” ปฐพีชมอย่างไม่จริงใจนัก
ไม่คิดว่าปลายฝันจะทำเสร็จด้วยซ้ำ
“ฝั่งไหนของฉัน” อัคนีถาม
“ฝั่งขวามือของคุณครับ ส่วนคุณดินก็อีกฝั่งเลยครับ” ปลายฝันเดินไปตักข้าวใส่จานของปฐพี โดยมีอัคนีมองการกระทำนั้นอยู่ ก็
รู้สึกไม่พอใจที่ปลายฝันยืนอยู่แต่ฝั่งของปฐพี แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
“ของคุณดิน ผมคงทำได้แค่ 3 อย่าง หวังว่าคุณจะพอใจ แต่ถ้าไม่อยากทานหรือไม่อร่อยก็อย่าเททิ้งนะครับ เสียดายของ
เสียดายเงิน และก็เสียน้ำใจ! ส่วนคุณเพลิง นั่นของร้านประจำของคุณ ถ้าบอกไม่พอใจ ผมจะเขวี้ยงใส่หน้าตามที่พูดไว้จริงๆ
ด้วย”
ร่างสูงทั้งสองคนมองหน้ากัน ก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ถ้างั้นฉันขอชิมหน่อยก็แล้วกัน” ปฐพีว่า ยกช้อนที่ตักต้มยำรวมมิตรขึ้นมาก แล้วใส่เข้าในปากก่อนจะกลืนเข้าไป
รสชาติที่แล่นอยู่ในปากนั้นขอยอมรับว่ามัน อร่อยมาก
“ไม่อร่อยเลยสักนิด”
แต่ร่างสูงเลือกที่จะทำตรงข้ามกับความเป็นจริง
ปลายฝันคิดว่า ...ผมว่าไม่ใช่ เพราะเมื่อวานเขาก็ทำมันที่บ้านใหญ่ และคนๆ นี้ก็กินมัน ไม่เห็นจะว่าอะไรเลย ที่สำคัญ ทานจนหมดด้วยซ้ำ
แล้วนั่น!! เขาทำอะไรลงไป
พรึ่บ!!
“คุณดิน!!!”
100%
มาลงต่อครึ่งหลังแล้วจ้า มัวแต่นั่งแต่งตอนที่ 3 เพลินเลย อิอิ มองดูนาฬิกาอีกที โอ้ววว จะถึงเวลานอนแล้ว ก็เลยมาลงให้ก่อนตอนนี้ คงจะไม่ว่ากันเนอะ
เอาล่ะ ถ้าอยากรู้ว่าดินทำอะไร รอต่อตอนหน้านะจ้ะ ดรีมจะแผลงฤทธิ์อะไรหรือเปล่าน้า ฝากเอาไปคิดเป็นการบ้านเนาะ (เกี่ยว?)
ทวง พูดคุย ได้ที่แฟนเพจจ้ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
คลิกด้านล่างเพื่ออ่านตอนต่อไป
ตอนที่ 3.1
หัวข้อ: Double Husband มีสามีทั้งที ได้ฟรีถึงสอง[3P] ฮันนีมูน 100% [4-07-59]P:123 (อ่าน 1015837 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก